ပူစပ္ပူေလာင္ႏိုင္လြန္းလွတဲ့ အိုက္စပ္စပ္ညလို႔ ထင္ရေပမယ့္
သႀကၤန္ေတးသံ ျမဴးျမဴးႂကြႂကြက နားထဲ ပ်ံ႕လြင့္လာလို႔……။
ရင္ထဲ ေအးခ်မ္းသြားတယ္။ ဒီရာသီ ေရာက္တိုင္းပဲ မိမိနဲ႔ စိတ္တူကိုယ္တူမ်ား
ျပန္လည္ ဆံုေတြ႔ရအံုးမယ္ဆိုတဲ့ အသိက လူကို အားသစ္အင္သစ္ေတြနဲ႔ ေပ်ာ္႐ြင္တက္ႂကြေစတယ္။
တခ်ိန္တည္းမွာပဲ မိမိကဲ့သို အေျခအေနတခုကို မျဖတ္သနး္လိုက္ရေသာ
တခါက ဆိုးေဖာ္ေကာင္းဖက္မ်ားကို ႏွေမ်ာတသစြာျဖင့္ ျပန္အမွတ္ရမိ၏၊ အမွတ္တရဆိုတာ ေနရာတကာတိုင္းမွာ
လူတိုင္းအတြက္ မဟုတ္ခဲ့ေပမယ့္ ကိုယ္ေတြလို ဘ၀ေတြ အမွတ္စရာက အမ်ားသားလား။ “လူ႔ဘ၀ဆိုတာ
လြယ္လြယ္နဲ႔ ရလာတာ မဟုတ္ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ အမွတ္တမဲ့ အသက္မ႐ွင္ပဲ အမွတ္တရ ခ်န္ခဲ့ရမယ့္”
တဲ့။ ဒီစကားက ေယာက်ၤားနဲ႔ မိန္းမပီသသူေတြအတြက္ပဲလား။ ကိုယ္ေတြလို ဟိုမေရာက္ ဒီမေရာက္
မိဆန္းၾကယ္၊ ဖိုဆန္းၾကယ္တို႔ အတြက္ေရာ ပါေလမည္လား မသိ ။
“အို” ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ (long long ago)တုန္းက အပုန္းမလို
“ငါမွ ျဖစ္ရေလျခင္း” ဆိုတဲ့ မိမိကိုယ္မိမိ အျပစ္တင္မႈေတြနဲ႔ ဂ်ီပဲ့မတေယာက္လို ႐ွင္သန္ေတာ့တာမွ
မဟုတ္ပဲလား။ ေလာကမွာ လိမ္ညာဟန္ေဆာင္ၿပီး အသက္႐ွင္ေနရတာေလာက္ အေနရခက္တာ၊ စိတ္အက်ဥ္းက်တာ
ဘယ္မွာ႐ွိပါ့မလဲ။ ကိုယ္တိုင္ခံစာခဲ့ဖူးလို႔ အသိ။ ကဲ ၾကည့္ပါ။ ဂ်ီမတေယာက္ရဲ့ ျဖတ္သန္းမႈဆိုတာ
ဘယ္လို ပင္ပန္းရလဲ………။
******
“ေဟ့ေဟ့ ခြန္ေဆာင္ ဘုရာေက်ာင္း၀င္းထဲ ဘာလုပ္ဖို႔လဲ”
သင္းေထာက္လူႀကီး ဦးမာလရဲ႕ စကားက လွမ္းလက္စ ေျခလွမ္းမ်ားကို
တုန္႔ဆိုင္းသြားေစတယ္၊
“ေၾသာ္…. ဘုရားေက်ာင္း လာတက္”
“ဘာ…..”
ဦမာလအသံေၾကာင့္ ခြန္ေဆာင္တကိုယ္လံုး တုန္တဲ့အထိ လန္႔သြားတယ္။
“ဟိတ္ေကာင္ ငါတို႔ ဘုရားေက်ာင္းက မင္းလို ငရဲသြားမယ့္ ဟိုမေရာက္
ဒီမေရာက္ အေျခာက္ေတြကို လက္မခံဘူး။ အားလံု ထြက္မလာခင္ နင္ျပန္ေတာ့။ သြား… သြားေလ”
ရင့္သီးလြန္းတဲ့ စကာေတြကို ဆက္လက္ နားေထာင္ႏိုင္စြမ္း မ႐ွိေတာ့။
ေနရာကေန ခ်က္ခ်င္း လွည့္ျပန္ခဲ့တယ္။ တလမ္းလံုး မ်က္ရည္ပူမ်ာၾကား အေမ့ရဲ႕……
“ဒီေန႔ ဘုရားေက်ာင္းသြား”
ဆိုတဲ့ စကားကို ျပန္ၾကားေယာင္မိတယ္။
++++
“အဟင့္….. အီး”
“ငါ ေျပာသားပဲ။ နင္ကလည္း မိန္းမလို ကႏြဲ႕ကလ် မေနပါနဲ႔ဆို႔။
အဲဒါ နင္ပဲ မွားတာ နင္ျပင္ရမွာ”
“အိုး ခြန္ေဆာင္လည္း ျပင္တာပဲ။ ျပင္လို႔မွ မရတာ ဒီစိတ္က
အင့္…. အီး…”
ေဘးမွာ အျပစ္တင္ေနတဲ့ အေဒၚကို ျပန္ေျပာရင္း ၀မ္းနည္းလြန္းလို
့ငိုခ်လိုက္တယ္။ အခုလို တခါမွ ၀မ္းမနည္းဖူးဘူး။ ဘာ့ေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ သူတို႔က ဘုရားေ႐ွ႕မွာ
ေမတၱာစကားေတြ ေျပာေနတဲ့ ဘာသာေရး က်မ္းတတ္ေတြ မဟုတ္လား။ ေတာင္ယာခုတ္ၿပီး ဘ၀ကို ႐ုိး႐ုိးေလး
ျဖတ္သန္းလာခဲ့ရတဲ့ အိမ္က အေမေတာင္ ခြန္ေဆာင္ကို အျပစ္တင္တာမ်ိဳး တခါမွ မလုပ္ခဲ့။ သူတို႔က်ေတာ့။
အိုး……။
++++
“ဟဲ့ အဲတာမ်ား ညည္းက ၿငိမ္ခံခဲ့ရသလား။ ဟင္…. ရာဇ၀င္႐ုိင္းလုိ႔
လာ…. လာ အခု”
“ေတာ္ ေတာ္ပါေတာ့ မြန္းရယ္”
“ငါသာဆို ဒီေနရာ ကက္ကက္လန္ သြားမယ္။ ကံထူးလို႔ ဂန္ဒူးျဖစ္တာ။
ဘယ္သူ မ်က္စိစူးသလဲ။ ငါေနာ္ ေတာက္..”
ခံစားခဲ့ရသမွ်ေတြကို မိမိနဲ႔ဘ၀တူ ႐ွမ္းကုန္းက မိမြန္းလိုက္ကို
ရင္ဖြင့္မိလို႔ သူက တဖ်စ္ေတာက္ေတာက္ ေျပာေနတယ္။
“ငါက နင့္လိုမွ သတၱိမရဲတာ”
“ဂြက်တာပဲ ခြန္မရယ္။ သတၱိဆိုတာ လုပ္ယူမွ ရတာ။ သူမ်ားေပးမွ
မဟုတ္ဘူး။ ကဲ အဲဒါေတြ ေခါက္ထား။ နင္လာတုန္း သိပ္အေရးႀကီးတဲ့ အစီအစဥ္႐ွိတယ္။ အဲဒါ ေျပာမလို႔”
“ဘာလဲဟယ္ ငါ ေၾကာက္တယ္”
“လာစမ္းပါဟာ ဒီနားကို”
ခြန္ေဆာင္ မိမြန္းအနားကို တိုးရင္း….
“ဟဲ့ ျဖစ္ပါ့မလား”
“ကြ်တ္….. ႏံုတာပဲ ခြန္မရယ္။ နင္ေရာ ငါေရာ ဒီ႐ြာမွာ ဘာကိစၥနဲ႔မွ
ဆက္ေနစရာ မ႐ွိေတာ့တာ။ သူတို႔ကို လက္မခံေပးႏိုင္တဲ့ ဒီမွာ ငါတို႔ ေ႐ွ႕ဆက္ ဘ၀ကုိ ဘယ္လို
ရပ္တည္မလဲ”
“အဲဒါေတာ့ ဟုတ္တယ္”
“ၿပီးေတာ့ နင္ေရာ ငါေရာ ဆယ္တန္းေအာင္လို႔ ဒို႔ဘ၀ ဒို႔ေက်ာင္းႏိုင္ၾကၿပီ။
၁၈ ႏွစ္လည္း ျပည့္ၿပီးၿပီပဲဟာ။ နင္ စဥ္းစား”
သူ ေျပာတာလည္း ဟုတ္ပါတယ္။ အိမ္ေျခ ႏွစ္ရာေလာက္႐ွိတဲ့ ကခ်င္ကုန္းနဲ႔
႐ွမ္းကုန္းက ႐ြာေလးမွာ ခြန္ေဆာင္တို႔ ႏွစ္ေယာက္ပဲ ဆယ္တန္း ေအာင္တုန္းကေတာင္၊
“ဟယ္..ေတာ္လိုက္ၾကတာ” လိ႔ု ခ်ီးက်ဴးတဲ့ လူေတြ ႐ွိသလို…..
“အေျခာက္ေတြ ေအာင္တာ ဘာလုပ္စားလို႔ ရမွာလဲ။ မိတ္ကပ္ျပင္
နတ္ကပဲ ရမွာေပါ့”
ဟု ခ်ိဳးႏွိမ့္ၿပီး ေျပာသူေတြလည္း မနည္း။ ခြန္ေဆာင္ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္။
တခုခုေတာ့ လုပ္မွျဖစ္မယ္ဆိုတာ နားလည္လိုက္တယ္။
++++
“သတိရခ်င္ရင္ သတိရစရာဆိုတာ တမင္႐ွာေနစရာ မလိုဘူး”တဲ့။ မွတ္မိေနေသးတယ္။
မွတ္မိေနပါေသးတယ္ေလ…..။
ခြန္ေဆာင္တို႔ ႐ြာက ထြက္လာၿပီး မႏၱေလးျမစ္ႀကီးနားၾကားက
နဘားဘူတာမွာ ေယာင္လည္လည္နဲ႔ ျဖစ္ေနတုန္းကေပါ့။ ဘုရားမတာလား။ ကံေကာင္းတာလား မေျပာတတ္။
အဲဒီအခ်ိန္က ေတာင္ၿပံဳးပြဲရက္ႀကီးနဲ႔ ကိုက္ေနလို႔
ျမန္မာျပည္ အထက္၊ ေအာက္က ဂ်ီမေတြ မင္းႏွစ္ပါးကို အေၾကာင္းျပၿပီး သူငယ္ေထာင္ဖို႔ ထြက္လာၾကတဲ့
အခ်ိန္ေပါ့။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ မိမိတို႔ႏွစ္ေယာက္ကို ျမစ္ႀကီနားက ဆင္းလာတဲ့ “မာမီခ်စ္“ဆိုတဲ့
ကေတာ္မႀကီး တစ္ေယာက္နဲ႔ ဆံုရတယ္။ အျဖဴေရာင္ ေဒါက္ျမင့္ဖိနပ္၊ နီညိဳေရာင္ ဘေလာက္၀မ္းဆက္နဲ႔
မာမီ သိပ္လွေနလို႔။ ေယာက်ၤားခ်င္း အဲမွားလို႔ ဂ်ီမခ်င္းေတာင္ ေငးၾကည့္ခဲ့ရတယ္။ မြန္းက
လည္လည္းလည္ ခပ္သြက္သြက္မုိ႔ အဲဒီေနရာတင္ မာမီနဲ႔ မိမိတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ ငယ္ေပါင္း ႀကီးေဖာ္ေတြလို
ခင္မင္သြားၾကတယ္။ “ေႁမြေႁမြခ်င္း ေျချမင္” ဆိုတာ ဒါပဲလားေတာ့ မေျပာတတ္ဘူး။
++++
“ ေနာင္….. ေနာင္ ေဗထိ ေဗထိ”
နန္းေပါင္း ေျခာက္ဆယ္ေက်ာ္ေလာက္႐ွိတဲ့ ေတာင္ၿပံဳးဧရိယာမွာ
အၿပိဳင္အဆိုင္ ဇာတ္ေတြ၊ ပြဲေလ့လာသူေတြ၊ ဂ်ီထီး၊ ဂ်ီမ၊ ဂ်ီအို၊ ဂ်ီစေမာ၊ မဂ်ီတဂ်ီေတြ
သူတိုရဲ့ သူငယ္ေတြနဲ႔ အိုး…ေျခရာခ်စရာ မ႐ွိေအာင္ကို စည္ကားလြန္းပါတယ္။ ခြန္ေဆာင္နဲ႔
မိမြန္းကေတာ့ မာမီခ်စ္ေခၚလုိ႔ ဒါပထမဆံုးအႀကိမ္ပဲ ေရာက္ဖူးတာ။
“ဟဲ့ဟဲ့ ေဆာ္တာလြတ္မေတြ၊ ငါးရံ႕ ျပာလူးသလို လင္တ႐ူး ထမေနၾကနဲ႔။
နင္တို႔လင္ ပုလိပ္ေတြနဲ႔ ေတြ႔မွ ဟိုဟာျဖစ္ကုန္မယ္။ လင္႐ွာခ်င္သပဆို ဒီပြဲခင္းပဲ ႐ွာ၊
ေစ်းခ်ိဳဖက္၊ က်ံဴးေဒါင့္ဖက္ မသြားၾကနဲ႔ဟဲ့။ ၾကားလား”
မာမီႀကီးေတြရဲ့ သတိေပးသံပါ။ ဂ်ီမတခ်ိဳ႕ကေတာ့…….
“ဟုတ္ကဲ့ မာမီ”
ဟု ေျဖၾကေပမယ့္ တခ်ိဳ႕ေသာ ဂ်ီေတြကေတာ့ သူငယ္ေထာင္ေနတာနဲ႔
ၾကားၾကပံုမေပၚ။ အရင္ႏွစ္တုန္းက မိန္းမပံုနဲ႔ အျပင္ေရာက္တဲ့ အေျခာက္ေတြကို ရဲက ဖမ္းလိုတဲ့။
တခ်ိဳ႕ဆို ပိတ္ၿပီး ဖမ္းတာ ရဲကို လက္သီးနဲ႔ ထိုးၿပီး ထြက္ေျပးလာၾကရတယ္ ဆိုပဲ။ ဒီႏွစ္ေတာ့
အျပင္ သိပ္မထြက္ၾက။ အထဲမွာေတာ့ “သူ႔လင္ ငါ့လင္ဆိုၿပီး” လင္လုေနၾကေလရဲ့။ ကိုယ္ေတြကေတာ့
အခ်င္းခ်င္းၾကားမွာ ၀ုနး္ရေျခရမယ့္ အလုပ္ဆို အၿမဲေ႐ွာင္တယ္။ အထူးသျဖင့္ သူငယ္ကိစၥေပါ့။
ဒါေပမယ့္လည္း တေယာက္နဲ႔ တေယာက္ အႀကိဳက္ခ်င္း ဘယ္တူပါ့မလဲေနာ္။ အဲ မတူတာ ဆိုေပမယ့္ တူတာတခုေတာ့
႐ွိတယ္။ အဲဒါကေတာ့ ဂ်ီမေတြ သူငယ္ အအမ္းလြန္လို႔ အျပန္ခရီးမွာ ရထား ခုိးစီးၾကရတဲ့ အျဖစ္ေတြေပါ့။
လက္မွတ္စစ္လာတဲ့ ရဲေတြ အေနခက္ေအာင္၊ ပံုစံအမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ ၾကာပစ္လိုက္ၾကတာ။ ဘာေျပာေကာင္းမလဲ။
ဘသားေခ်ာေတြ တခ်ိဳးထဲ လစ္ေရာ။
++++
တိုတိုတုတ္တုတ္ ေျပာရရင္ အဲဒီကအစ ခြန္ေဆာင္လည္း အပြင့္ဇာတ္လမ္း
စတာ။ ၿပီးေတာ့ ဘ၀ရဲ့ စိန္ေခၚမႈေတြကလည္း အဲဒီက စတာလို႔ဆိုရင္ ရမယ္ထင္တယ္။ မာမီနဲ႔ ခြန္ေဆာင္တို႔
ႏွစ္ေယာက္ လိုက္သြားေတာ့ မာမီက ကူညီပါတယ္။ နတ္ကတတ္တဲ့ မြန္းကိုေတာ့ သူနဲ႔ အတူေပါ့။
မိမိကိုေတာ့ သူ႔အသိ ဆရာ၀န္ေဆးခန္းမွာ ေဆးေပးေဆးစပ္။ လစာေတာ့ သိပ္မေကာင္းဘူး၊ ဒါေပမယ့္
ဆရာ၀န္က နားလည္မႈ အျပည့္အ၀ ေပးလို႔ ခြန္ေဆာင္ အလုပ္မွာ ေပ်ာ္တယ္။
မြန္းကေတာ့ ခရီးေတြ ခဏခဏ ထြက္ရတယ္။ သူ ခရီးတေခါက္က ျပန္လာတိုင္း
သူ႔ စကန္ေလးေတြ အေၾကာင္း ႐ႊမ္း႐ႊမ္းေ၀ေအာင္ ေျပာတတ္တယ္။ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ လူငယ္ပီပီ
သူ႔ကို ခြန္ေအာင္ အားက်တယ္၊ မိမြန္းကေတာ့………
“ကိုယ္ ၀ါသနာပါရာပဲ လုပ္ပါ သူငယ္ခ်င္း။ ဒါမွ ငါတို႔ ေအာင္ျမင္မွာ”
လို႔ မၾကာခဏ ေျပာတတ္တယ္။
++++
ရက္၊ လ၊ ႏွစ္ ဆိုတာ တကယ္ေတာ ့ခဏေလးပဲ။ မိမိေ႐ွ႕မွာတင္ ဆယ္စုႏွစ္မ်ားက
တျဖတ္ၿပီး တျဖတ္ ေက်ာ္လြန္လာတာ မယံုႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ျမန္ဆန္လြန္းလွပါတယ္ေလ။ သို႔ေပမယ့္
ထိုစိတ္မ်ားက ေပ်ာက္ကြယ္မသြား။ ပို၍ ခိုင္မာလာေသာေၾကာင့္ပင္ NGO ေဆးခန္းတခုမွာ ေကာင္စလာ
၀င္လုပ္ရင္း တဖက္ကလည္း ေဂးအခြင့္အေရးအတြက္ ပါ၀င္လႈပ္႐ွားျဖစ္၏။ တေန႔…..
“မခြန္…… အထူးဧည့္သည္”
ေကာင္တာက ေကာင္မေလး အသံေၾကာင့္
“ေခၚလိုက္ေလ”
“မိခြန္”
“ဟယ္”
“မိခြန္ အဟင့္…… အဟင့္”
မိမြန္နဲ႔ မိမိ တေယာက္ကို တေယာက္ တင္းက်ပ္စြာ ဖက္ထားရင္း
တေယာက္ကို တေယာက္ ေျခဆံုးေခါင္းဖ်ား ၾကည့္မိၾက၏။ အရင္က ပန္းႏုေရာင္သန္းၿပီး မို႔မုိ႔ေဖာင္းေဖာင္းေလးႏွင့္
နမ္းခ်င္စရာ ေကာင္းေသာ သူ႔ပါးႏွစ္ဖက္မွာ ခ်ိဳင့္ခြက္ၿပီး မေဟာ္ဂနီေရာင္ ေျပာင္းသြား၏။
ယခင္က အေၾကာ စိမ္းစိမ္းေလးႏွင့္ သူ႔လက္မ်ားလည္း ယခု အေၾကာအၿပိဳင္းၿပိဳင္း။ ဒီေလာက္
အခ်ိန္ေလး၌ သူ ဒီလို မျဖစ္သင့္ေသးေပ။
“နင္ ဘယ္လို ျဖစ္ရတာလဲကြာ”
မိမြန္း လက္ကို ဖ်စ္ညွစ္ရင္း ေမးလိုက္တယ္။
“ျမင္တဲ့ အတိုငး္ပဲ မိခြန္ရယ္။ ငါ နင္နဲဲ႔ မေတြ႔။ ၿပီးေတာ့
ငါ နတ္ကတာ စိတ္ကုန္လာလို႔ မာမီ့ကို ေျပာၿပီး ရန္ကုန္က အေျခာက္မေတြနဲ႔ ထိုင္းဘက္ အလုပ္ခိုး၀င္
လုပ္တယ္။ သံုးေလးႏွစ္အတြင္း အဆင္ေျပလာလို႔ ဆိုးအတူ ေကာင္းဖက္ျဖစ္တဲ့ နင္နဲ႔မာမီ့ကို
လာ႐ွာတယ္။”
“နင္က အလုပ္ ေျပာင္းသြားတယ္လို႔ ေျပာတယ္။ မာမီ့ကိုေတာ့
ငါ ေခၚလာတယ္။ ၿပီးေတာ့ ငါနဲ႔မာမီ မႏၱေလးက ဂ်ီမတေယာက္ အိမ္မွာ တည္းရင္း အဖမ္းခံရတယ္။
ငါလည္း တခါမွ အေတ႔ြအႀကံဳ မ႐ွိေတာ့ အရမ္းေၾကာက္သြားတယ္။ တိုတိုေျပာရရင္ ငါတို႔ကို ဖမ္းခ်င္ေယာင္ေဆာင္ၿပီး
ပင္လယ္ငါးဖမ္း ေလွဘက္ကို ေရာင္းစားလိုက္တယ္။ ငါတို႔ပံုေတြကို ၾကည့္ၿပီး ငါးဖမ္းေလွေတြမွာ
ငါးေ႐ြးၿပီးေတာ့ ငါးဖမ္းသမား အမ်ားစုရဲ့ လိင္ေဖ်ာ္ေျဖေရး လုပ္ခိုင္းတယ္။ မလုပ္ရင္ ငါတို႔ႏွစ္ေယာက္ကို
၀ယ္လာတဲ့ တ႐ုတ္သူေဌးရဲ့ လူယံုက ႀကိဳးတုတ္ၿပီး ႏွိပ္စက္တယ္။ အဲဒီလိုနဲ႔ တႏွစ္ေက်ာ္ေလာက္မွာ
ငါနဲ႔ မာမီ ကမ္းကပ္ခ်ိန္ရေအာင္ ထြက္ေျပးၾကတယ္။ မာမီလည္း ပင္လယ္ငွက္မိတာေရာ ဟိုအေကာင္ေတြ
ႏွိပ္စက္တာေရာဆိုေတာ့ မာမီ အႀကီးအက်ယ္ ေနမေကာင္း ျဖစ္တယ္။”
“ဒါနဲ႔ အခု မာမီေရာ”
“သူ….. သူေသၿပီ”
“ဘာ..”
“ဟုတ္တယ္။ မာမီ ေဆး႐ံု တက္ေတာ့လည္း ေဆး႐ံု၀န္ထမ္းေတြက ဒီအေျခာက္မေတြ
လာျပန္ၿပီဆိုၿပီး ငါတို႔ကို ပလပ္ထားၾကတယ္”
“ဒါနဲ႔ ပင္လယ္ဘက္ ေရာင္းစားခံရတဲ့ဟာကို နင္တုိ႔က တရားမစြဲဘူးလား”
“လုပ္တယ္ သူငယ္ခ်င္း။ ဒါေပမယ့္ ငါတို႔ဆီမွာ ဂ်ီမေတြကို
ကာကြယ္ေပးတဲ့ ဥပေဒေတြက မ႐ွိေသးေတာ့ ကိုယ့္ကို အမႈျပန္ပတ္မွာ စိုးလို႔ ငါ….. ငါနဲ႔ မာမီ…….
အဟင့္……”
“ငါ ေနာ္”
ခြန္ေဆာင္ တေယာက္ လက္သီးကုိ က်စ္က်စ္ပါေအာင္ ဆုပ္ထားရင္း
ခံျပင္းစိတ္ေတြက လွ်ံထြက္လာတယ္။ မာမီအတြက္ မ်က္ရည္ပူမ်ားက တရစပ္။
++++
ၾကာၿပီလို႔ ထင္ရေပမယ့္ ထိုအေၾကာင္းအရာတို႔သည္ ေန႔ရက္တုိ႔
နီးလာတိုင္း မေန႔တေန႔က အျဖစ္အပ်က္ေတြလို ခံစားရ၏။
အေ၀းေျပးကား တခိ်ဳ႕ရဲ႕ ျဖတ္ေမာင္းသံ၊ ေခြးေဟာင္သံ တခ်က္၊
တခ်က္မွအပ ညဟာ တိတ္ဆိတ္လို႔ အထဲမွာ မြန္းၾကပ္္လာလို႔ အျပင္ထြက္ ေကာင္းကင္ကို ၾကည့္ေတာ့
လမင္ႀကီးက ၀ိုင္းစက္ေတာက္ပလို႔…………
“မြန္းလိုက္ဆိုတာ လရဲ့အလင္းေလ သိလား။ ငါ့ကို အိုက္ေခါေထာ္ဆိုတဲ့
နာမည္မေခၚနဲ႔။ လရဲ့ အလင္းေလးလို့ ေခၚ ၾကားလား” ဟူေသာ မြန္းလိုက္ရဲ့ စကားသံမ်ား၊ နင္
တကယ္ေရာ လင္းခဲ့ရလား မြန္းရယ္…..။ တကယ္ဆို မြန္းေရာ မာမီပါ မေသသင့္ၾကေသးပါပဲလ်က္ လူေတြ၏
ခြဲျခားမႈမ်ားေၾကာင့္သာ အေႂကြေစာခဲ့ရျခင္း မဟုတ္ပါလား..မြန္းေရ။ ဂ်ီမတေယာက္ရဲ့ ေႂကြလြင့္ခဲ့ရမႈ
အတၳဳပတိၱေတြကို ဘယ္လိုလူေတြကမွ အသိအမွတ္ မျပဳႏိုင္ၾကေပမယ့္ ငါ့ဆိုတဲ့ ငါကေတာ ့ဂ်ီမတေယာက္အေနနဲ႔
ဂ်ီမဘ၀ အမွတ္တရမ်ားစြာကို အမွန္တရား ေ႐ွ႕မွာ တရားစီရင္ေပးဖို႔အေရး ငါတို႔ ေတာင္းဆိုႏိုင္ဖုိ႔
ငါ မွတ္သားထားပါတယ္ကြယ္။
