ေဒၚတင္မမႀကီးအဖို႔ ထုရသည့္ ရင္ဘတ္သည္ သူမ၏ ရင္ဘတ္ျဖစ္ေနေသာေၾကာင့္ အသံထြက္႐ုံ ခပ္သာသာေလး ထုလိုက္ရသည္။ သို႔ေၾကာင့္ပင္ စိတ္ထဲတြင္ ရွိေနသည့္ ကလိတိတိမ်ားသည္ မေက်မခ်မ္းႏုိင္ဘဲ “ဘယ္ႏွယ့္ေတာ္ … ေျပာစရာလား။ တန္မွန္းမသိ၊ မတန္မွန္း မသိ’ ဟု ဆက္ၿပီး ေရရြတ္မိ၏။
ထိုသို႔ စဥ္းစားရင္းပင္ ၿငိမ္းလုလု မာနမီးေတာက္သည္ “ငါ့သား” ဆိုသည့္ ဘဝင္ေလဟပ္ကာ ခ်က္ခ်င္းပင္ အသစ္တစ္ဖန္ ျပန္လည္ႀကီးထြား ျပန္ေလရာ ပါးစပ္ကို ေစ့ေစ့ ပိတ္မထားႏုိင္ေတာ့ဘဲ “အံ့ႀကီးကို ၾသပါရဲ႕ ေတာ္” ဟု အာလုတ္သံႀကီးႏွင့္ ဟစ္မိ၏။ “သူ႔သမီး အသားမည္းမ ကိုမ်ား ငါ့သား အေကာင္းစားနဲ႔ ေပးစားခ်င္ရေသး သတဲ့” ဟု မေက်လည္စြာ ပြစိပြစိရြတ္ရင္း သက္ျပင္းေမာကို ရွဴးခနဲျမည္ေအာင္ မႈတ္လိုက္သည္။
‘သမီးက ႐ူပေဗဒနဲ႔ ေက်ာင္းၿပီးတာေလ၊ သူက ဘြဲ႕ရေတာ့ ေက်ာင္း ဆရာမ လုပ္ခ်င္တာ။ အဲဒါကို ကိုယ္ေတြက “ေတာ္ပါ သမီးရယ္၊ ကိုယ္က ပညာတတ္ၿပီပဲ။ လစာေလး တစ္ပဲေျခာက္ျပားနဲ႔ အစိုးရလခစားလည္း လုပ္ခ်င္မေနပါနဲ႔။ ကိုယ့္အေဖရဲ႕ ကုမၸဏီမွာပဲ အလုပ္သင္အျဖစ္ ဝင္လုပ္ပါ’ တားရတယ္။ အခုေတာ့ သူက အေဖအားကိုးရတဲ့ မန္ေနဂ်ာႀကီး ျဖစ္ေနၿပီေလ။
ဒါေတာင္မွ ဒီၾကားထဲ စီမံခန႔္ခြဲမႈ သင္တန္းဆိုလား ႏုိင္ငံျခားကေန ဘြဲ႕တစ္ခု ထပ္ယူလိုက္ေသးတယ္” သမီးအေၾကာင္း ရႊန္းရႊန္းေဝေအာင္ ေၾကာ္ျငာထိုး သြားသည့္ ေဒၚစိန္ေရႊျမ၏ စကားသံကို ျပန္ၾကားမိလွ်င္ ေဒၚတင္မမႀကီးသည္ “ဟင့္”ခနဲ မဲ့၏။ ၿပီးလွ်င္ “လစာေလး တစ္ပဲေျခာက္ျပား အစိုးရလခစားလည္း လုပ္ခ်င္ မေနပါနဲ႔တဲ့။
အဲဒီတုန္းကမ်ား သူ႔သမီး အဲဒီ ေက်ာင္းဆရာမအလုပ္ ရခ်င္လို႔ ဖ်ပ္ဖ်ပ္လူးေနတာ မွတ္မိေသးတယ္။ သူ႔သမီးကေရာ နာမည္ကသာ စိန္နီလာ၊ လူက ညံ့လိုက္တာမွ ခ်ာတူးကို လန္လို႔။ ေျဖတဲ့ စာေမးပြဲတိုင္း က်။ ေနာက္ဆုံး ေစလိုရာေစ ေလွ်ာက္တာေတာင္ ဘယ္မွာ ေအာင္လို႔လဲ။ ဒါနဲ႔ပဲ စာေမးပြဲေျဖစရာ မလိုတဲ့ သူ႔အေဖရဲ႕ အလုပ္ထဲကိုပဲ ဝင္လိုက္ရတာကိုမ်ား အခ်င္းခ်င္း ႂကြားခ်င္ေသးတယ္ ဒင္း (သင္း) က။
ၿပီးေတာ့ ေျပာေသးရဲ႕ ကုမၸဏီတဲ့။ အေဖက ဥကၠ႒၊ သမီးက မန္ေနဂ်ာ၊ အေမက စာရင္းကိုင္၊ သားက ျပာတာ။ လက္ခ်ိဳးေရလို႔မွ လူက လက္တစ္ဖက္ မျပည့္တဲ့ဟာမ်ား ကုမၸဏီတဲ့။ ဘာတဲ့ ဆိုင္းဘုတ္က စိန္ ေရခ်ိဳေရငန္ထြက္ ပစၥည္းေရာင္းဝယ္ေရး ကုမၸဏီလီမိတက္တဲ့။ ငါးပိ၊ ငါးေျခာက္သည္က ငါးပိငါးေျခာက္သည္ေပါ့ေအ။ အလကား ႂကြားလုံးေတြ” ဟု စိတ္ထဲမွ ခ်ိဳးခ်ိဳးဖဲ့ဖဲ့ ဆက္ေတြးသည္။
ထိုသို႔ေတြးရင္း မ်က္စိေရွ႕မွ ေဒၚစိန္ေရႊၿမ ေပးသြားသည့္ ငါးပိႏွင့္ ငါးေျခာက္ လက္ေဆာင္ထုပ္ကို မ်က္စိေရာက္ လွ်င္မူ “ဟင္း” ခနဲ သက္ျပင္းရွည္ႀကီးတစ္ခု ခ်၏။ ၿပီးလွ်င္ “အမယ္ေလး … သားကိုေတာ့ ငါးပိ ေလးငါးဆယ္သား ေလာက္နဲ႔ေတာ့ မလဲႏုိင္ပါဘူး” ဟု မဲ့မဲ့ရြဲ႕ရြဲ႕ သာသာထိုးထိုး ဆက္ေတြး၏။ ယင္းမွ သားျဖစ္သူအေၾကာင္း ကို အမွ်င္တတန္းတန္း ဆက္ေတြးျပန္သည္။
ေဒၚတင္မမႀကီး၏ သားသည္ အရပ္မနိမ့္မျမင့္ ပိန္ပိန္ပါးပါး ျဖစ္သည္။ အသားညိဳစိမ့္စိမ့္တြင္ အ႐ုိးအဆစ္ ေျပျပစ္ေလရာ ၾကည့္ေပ်ာ္သူ ျဖစ္၏။ အျပစ္ ေျပာစရာဆို၍ ႏွာေခါင္းေလးနည္းနည္းႀကီးသည့္ အခ်က္တစ္ခ်က္သာ ရွိ၏။ သို႔ေသာ္ ေဒၚတင္မမႀကီး၏ စိတ္ထဲတြင္ကား ထိုႏွာေခါင္းကို အျပစ္ဆိုစရာဟု မထင္။
အေမပီပီ ယင္းေၾကာင့္ပင္ သူ႔သားသည္ ပို၍ ခံ့ထည္ေနသည္ဟု စိတ္တြင္ ေတြး၏။ ထို႔ျပင္ သူမ၏ သားသည္ မဂၢဇင္းစာမ်က္ႏွာမ်ားတြင္ ဓာတ္ပုံ ေမာ္ဒယ္လ္အျဖစ္ သုံး, ေလးႀကိမ္မွ် ပါဖူးသည့္ အျဖစ္ကလည္း ေဒၚတင္မမႀကီးအား ပို၍ ေသြးနားထင္ ေရာက္ေစ၏။ ၿပီးလွ်င္ သူမ၏ သားသည္ လူအမ်ား၏ အလယ္တြင္ အဖိုးတန္ မ်က္ႏွာပြင့္လွသည့္ ဆရာဝန္ တစ္ေယာက္လည္း ျဖစ္ေနေသးသည္ပဲ။
“သားက ဆရာဝန္ ေမာ္ဒယ္လ္ေလ … အဟင္းဟင္း” ဟု တစ္ေယာက္ေယာက္ကိုမ်ား ေျပာလိုက္ရလွ်င္ ပါးစပ္ထဲ ဘယ္ေလာက္ ေစးေစးပိုင္ပိုင္ ရွိလိုက္သလဲ။ ဒီေခတ္ႀကီးမွာ ဒီထက္ မ်က္ႏွာပြင့္တာ ဘာရွိႏုိင္ေသးတုံး။ စဥ္းစားရင္းပင္ “ေခတ္ႀကီးကိုက” ဟူေသာ အေတြးသည္ ေဒၚတင္မမ ႀကီး၏ စိတ္ထဲ ဆက္ဝင္လာျပန္သည္။“အင္း ခက္တယ္… ခက္တယ္၊ ေခတ္ႀကီးကိုက ခက္တယ္။ ဘာတဲ့ ‘လူပ်ိဳ႕ အေမ ဆန္တစ္အိတ္နဲ႔ ေတာင္ထိပ္မွာပုန္း’ ဆိုတာ တကယ္ပါပဲ။ အင္း … ဒီေခတ္မွ ဒီေခတ္”
ေနာက္ဆုံး ေဒၚတင္မမႀကီးသည္ သူမ၏ အညာ ေကာက္ညႇင္းထုပ္ႏွင့္ တူလွသည့္ ကိုယ္ခႏၶာႀကီးကို ဆက္တီခုံေပၚ ေျခပစ္လက္ပစ္ တင္လိုက္ရင္း “ဒီေခတ္ႀကီးမွာ သားလူပ်ိဳ အေကာင္းစားနဲ႔ အေမလုပ္ရတာလည္း မလြယ္ဘူးေတာ္ေရ့” ဟု တစ္ေယာက္ေယာက္ကိုပဲ ညည္းသလိုလို၊ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ပဲ ညည္းသလိုလို ခပ္ႂကြားႂကြားေလး ဆိုလိုက္ရမွ ရင္ထဲတြင္ ေခ်ာင္၏။
x x x
သား ျပန္လာမည္ဆိုသည့္ သတင္းေၾကာင့္ ေဒၚတင္မမႀကီးသည္ မနက္ခင္းတစ္ခုလုံး ဗ်ာေတာက္ ေနသည္။ ျခံေထာင့္ကို ေရာက္၏။ “ဒီအမွိုက္ေတြ ရွင္းပါဟဲ့” ေအာ္၏။ သစ္ပင္ေအာက္ကို ေရာက္၏။ “ဟို အကိုင္းကို ခုတ္ပစ္လိုက္စမ္း” ဟု ဟစ္၏။ အိမ္၏ ဧည့္ခန္းထဲတြင္ ရပ္မိ၏။ “ပန္းအိုးထိုးထားတာကိုက ပုံမက်ဘူး” ဟု ဆူ၏။
သားအိပ္မည့္ အခန္းထဲ ဝင္ၾကည့္ခ်ိန္တြင္ကား ေဒၚတင္မမႀကီး၏ ျမည္တြန္ ေတာက္တီးသံမ်ားသည္ မရပ္ေတာ့။ တစ္အိမ္လုံး လွည့္ပတ္ၾကည့္ၿပီး လွ်င္ကား ေဒၚတင္မမႀကီးသည္ “သူမ၏ သား ခဏမွ် အလည္ျပန္လာမည့္အေၾကာင္း” ကို ၿမိဳ႕ပတ္ကာ ေမာင္းထု၏။ “သားက အိမ္ျပန္မလာတာ တစ္ႏွစ္ေလာက္ေတာ့ ရွိၿပီ။ အမယ္ေလး … မအားဘူး။ သူတို႔ ဆရာဝန္ ဆိုတာေတြက ႐ုံးပိတ္ရက္မရွိ၊ သၾကၤန္ မရွိ၊ အခါမရွိ၊ ဥပုသ္သီတင္း မရွိရယ္။
သူ ဝါသနာပါတဲ့ ေမာ္ဒယ္လ္အလုပ္ေတာင္ ဆက္မလုပ္ႏုိင္ေတာ့တာသာ ၾကည့္ေတာ့” ဟူေသာ စကားကို က်ယ္ေလာင္က်ယ္ေလာင္ ဆိုရင္း တဟင္းဟင္း မွ်င္းရယ္၏။ ထို႔ေနာက္တြင္ သား၏ ေတာ္ပုံ၊ ထက္ျမက္ပုံ၊ သြက္လက္ခ်က္ခ်ာပုံတို႔ကို စကားဆက္သည္။ သားအေၾကာင္း အေကာင္းဋီကာ ဖြဲ႕ၿပီးေနာက္ အႂကြားသန္ေလျခင္း မျဖစ္ေစရန္ အဆုံးသတ္တြင္မွ ဟို ငယ္ငယ္ ကေလးဘဝက ဆိုးပုံ၊ ေတပုံ၊ ေပပုံမ်ားျဖင့္ သူမ၏စကားကို အဆုံးသတ္သည္။
“ေကာင္မေလးကိုက ပါးစပ္ရဲလြန္းတယ္။ ပုံစံကလည္း ပ်ံတံတံ နန႔္တန႔္တန႔္ မေျပာလိုက္ခ်င္ဘူး”ၿမိဳ႕ပတ္ၿပီး ႏွစ္နာရီခန႔္ၾကာလွ်င္ ေဒၚကင္မမႀကီးသည္ ပြစိပြစိျဖင့္ အိမ္ျပန္ေရာက္လာသည္။ အေၾကာင္းကား လမ္း၌ ေတြ႕ေသာ ေကာင္မေလး တစ္ေယာက္မွ “ေယာကၡမႀကီး …. ကိုကို အိမ္ျပန္လာမယ္ဆို” ဟု ေအာ္ဟစ္ၿပီး ႏႈတ္ဆက္ဂါရဝ ျပဳလိုက္ေသာေၾကာင့္ ျဖစ္၏။
“ဘယ္ႏွယ့္ေတာ္ … သူ မရွက္ေပမဲ့ ငါက ရွက္တယ္ မိန္းမတဲ့ … ဘယ္မွာလဲ ဣေျႏၵ၊ ဘယ္မွာလဲ သိကၡာ။ ေခတ္ႀကီးက ကေျပာင္းတိ ကေျပာင္းျပန္။ က်ဳပ္တို႔ ငယ္ငယ္တုန္းကမ်ား မိန္းမႀကိဳက္ေတာ့ ေမွ်ာ္လိုက္တာ၊ ေယာက္်ားႀကိဳက္ေတာ့ စိုက္စိုက္လာတဲ့။ အခုေတာ့ မဟုတ္ေပါင္”ဟု အိမ္ေရာက္ေရာက္ခ်င္း ေအာ္ႀကီးဟစ္က်ယ္ လုပ္၏။
သား၏အေဖ၊ လင္ျဖစ္သူမွ “ဟ … ဘာျဖစ္ေသးတုံး၊ ကိုယ္က သားရွင္ပဲ။ ဟုတ္တယ္ သမီးေရလို႔ ျပန္ေျပာလိုက္ေပါ့၊ မနာပါဘူး” ဟု ေျပာခါမွ ေဒၚတင္မမႀကီးသည္ ပိုဆိုးကာ “အမယ္ေလးေတာ္” ဟု ထဟစ္ျပန္သည္။“နာတယ္ေတာ္ေရ့၊ ကိုယ့္ဘက္က သားရွင္ဆိုေပမဲ့လည္း နာတာေတြ ရွိတယ္။ မိန္းကေလး အပ်ိဳျဖစ္တိုင္း သေဘာတူစရာ မဟုတ္ဘူး။
႐ုပ္ရည္႐ူပကာ၊ ပညာ၊ ဥစၥာ၊ ၿပီးေတာ့ မိဘမ်ိဳး႐ုိး၊ စာရိတၱ အကုန္ၾကည့္ရမယ္ ေတာ္ေရ့ ။ ကိုယ့္သားက အေကာင္းစား၊ ဆရာဝန္ေတာ့။ ဘယ့္ႏွယ္ ေတြ႕သမွ် မိန္းကေလး ေခၽြးမေခၚရေအာင္ ကိုယ့္သားက အေလနေတာ မဟုတ္ဘူး” စကားကို အဆက္မျပတ္ ဆို၏။ ခဏမွ်ၾကာလွ်င္ အခဲမေက် ေသးဟန္ျဖင့္ “အခုမွ သားက ႏွစ္ဆယ့္ခြန္ပဲ ရွိေသးတယ္။ ဘယ့္ႏွယ္ ငယ္ငယ္ေလး ရွိေသးတာ။
အားလုံး ျပည့္စုံေနတဲ့ မိန္းကေလးဆိုရင္ေတာင္ မေပးစားႏုိင္ေသးဘူး။ အို ကုန္ကုန္ေျပာမယ္ရွင္၊ အခုေနကေတာ့ သိၾကားမင္းရဲ႕ သမီးဆိုရင္ေတာင္ မေပးစားႏုိင္ေသးဘူး” ဟု စကားဆက္၏။ ေျပာရင္း ေဒၚတင္မမႀကီးသည္ ငါ့စကားမ်ား လြန္ကုန္ၿပီလားဟု ေတြးမိၿပီး လင္အား မသိမသာ ေခ်ာင္းၾကည့္၏။ လင္ျဖစ္သူ၏ မ်က္ႏွာ ျပံဳးရိပ္ရိပ္ ရွိေနသည္ကို ျမင္လွ်င္ စိတ္ထဲမလုံဘဲ “ဘာတုံး ေတာ္က” ဟု ရန္လုပ္ လိုက္ေသးသည္။
x x x
ရထားေပၚမွ ဆင္းလာေသာ သားကို ျမင္ျမင္ခ်င္း ေဒၚတင္မမႀကီးသည္ “အမယ္ေလး … သားက ပိုၿပီးေတာ့ေတာင္ ေခ်ာလာေသးတယ္” ဟု ဆီးႀကိဳသည္။ “အေမျဖင့္ ပင္ပန္းတာနဲ႔ ပိန္သြား မည္းသြားၿပီလားလို႔ စိုးရိမ္ေနတာ” ဟုလည္း ခပ္ပိုပို ဆို၏။ ထို႔ေနာက္ သား၏ ေဘးတြင္ ျပံဳးတုံ႔တုံ႔ ရပ္ေနသည့္ လူငယ္အား သတိထားမိၿပီး “အို … သားရဲ႕ သူငယ္ခ်င္းလား၊ သားကလည္း အေခ်ာေလးပဲ” ဟု လက္ကို ဆြဲယမ္းကာ ဟန္မူပိုပို ႏႈတ္ဆက္ျပန္၏။
ထို႔ေနာက္ အိမ္တြင္ သားႀကိဳက္ေသာ ငါးဆုပ္ဟင္းမ်ား ခ်က္ထားေၾကာင္း၊ ေနာက္တစ္ေန႔တြင္ ဝက္သားႏွင့္ မွ်စ္ခ်ဥ္ေရာၿပီး ခ်က္ရန္ စီမံထားေၾကာင္း၊ သားေမြးထားသည့္ ေခြးသည္ မၾကာေသးခင္ကပင္ ေနမေကာင္းျဖစ္ေၾကာင္း၊ တိရစၧာန္ဆရာဝန္ထံ ႏွစ္ေခါက္သြားျပရၿပီး ပိုက္ဆံတစ္ေသာင္းခြဲ ကုန္သြားေၾကာင္း၊ ၿပီးလွ်င္ သားရွိစဥ္က စိုက္ထားေသာ ႏွင္းဆီခင္းသည္ ယခု ပြင့္ေနၿပီျဖစ္ေၾကာင္းႏွင့္ လြန္ခဲ့ေသာ တစ္ပတ္က ထိုႏွင္းဆီပန္းမ်ားကို ေဖာက္သည္ေပးရာ ေငြငါးေထာင္ေက်ာ္ ရေၾကာင္း ေထြလီကာလီ ဇာတ္စုံခင္း၏။ ေျပာရင္း ေဒၚတင္မမႀကီး၏ စကားမ်ားသည္ သူမအား ေယာကၡမႀကီးဟု ေခၚလိုက္ေသာ မိန္းကေလး အေၾကာင္းကို ေရာက္သြား၏။
“ေခတ္ႀကီးကိုက ေၾကာက္စရာခ်ည္း။ အေမ့ကိုမ်ား သူက ေယာကၡမႀကီးတဲ့၊ သူမို႔လို႔ မရွက္မေၾကာက္။ ဟိုတုန္းက ေျပာၾကတဲ့ ‘လူပ်ိဳ႕ အေမ ဆန္တစ္အိတ္နဲ႔ ေတာင္ထိပ္မွာ ပုန္း’ ဆိုတာ ဒီေခတ္ႀကီးမွ ဒီေခတ္ႀကီး။ အမယ္ေလး အခုၾကံဳတုန္း သားႏွစ္ေယာက္စလုံးကို မွာလိုက္ခ်င္ရဲ႕။ ရည္းစားလည္း မရွာၾကနဲ႔ဦး၊ ခ်စ္သူလည္း မထားၾကနဲ႔ဦး၊ ေနာက္ ကိုယ္က အထူးကုဆရာဝန္ႀကီး ျဖစ္ၿပီဆိုမွ အဲဒီကိစၥေတြကို စဥ္းစား”
စုံစီနဖာ စကားမ်ားကို ေျပာရင္း ေဒၚတင္မမႀကီးသည္ ေနာက္နားက်က်မွ လိုက္လာေသာ သားႏွစ္ေယာက္အား “ေျပာသာ ေျပာေနရတာ အခုေတာင္ ရည္းစား ရွိေနၾကၿပီလား မသိဘူး” ဟု စကားႏႈိက္ေသးသည္။ သားႏွစ္ေယာက္က တစ္ဦးကို တစ္ဦး ျပံဳးၾကည့္ၿပီး “မရွိေသးပါဘူး” ဟု အာမဘေႏၲ ခံသည့္တိုင္ မိန္းမ မေကာင္းေၾကာင္းကို မန္လည္ဆရာေတာ္ ရႈံးေလာက္ေအာင္ပင္ ဋီကာဖြဲ႕လိုက္ေသး၏။
သူမ၏သား ျပန္ေရာက္သည့္ေန႔မွစ၍ ေဒၚတင္မမႀကီးသည္ အိမ္လည္ၿပီး အတင္းမတုတ္ႏုိင္ရွာ။ အေၾကာင္းကား သူမ၏ သားအေကာင္းစားအား ကင္းေစာင့္တာဝန္ က်ေနေသာေၾကာင့္ ျဖစ္၏။ အခါတိုင္းတြင္ အျမဲလိုလို ျပံဳးခ်ိဳရယ္ေမာေနေသာ ေဒၚတင္မမႀကီး၏ မ်က္ႏွာသည္ သား၏ မိန္းကေလး သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္ေယာက္ လာလွ်င္မူ အလိုလိုပင္ တင္းကာ သြားသည္။
ထို႔ေနာက္ အသံမာမာျဖင့္ “သားေရ ဧည့္သည္” ဟု ေခၚေပး၏ ။ ၿပီးလွ်င္ ထိုမိန္းကေလး မျပန္မခ်င္း ဟိုဟာလုပ္သလိုလို ဒီဟာလုပ္သလိုလို အနားတြင္ ရစ္သီရစ္သီ လုပ္၏။ ထိုမိန္းကေလးသူငယ္ခ်င္း အိမ္ျပန္သြားခ်ိန္တြင္ကား “အဲဒီေကာင္မေလးက …” အစခ်ီကာ ဘယ္တုန္းက ရည္းစားထားဖူး၊ ၾကက္ဥပင္ မျပဳတ္တတ္၊ င႐ုတ္သီးပင္ မေထာင္းတတ္ စသည္ျဖင့္ ထိုမိန္းကေလး၏ မေကာင္းကြက္ အဖုံဖုံကို ဇာတ္စုံခင္း၏။
ေနာက္ဆုံး ေယာက္်ားျဖစ္သူမွ “ေတာ္ပါေတာ့ မိန္းမရယ္၊ မင္းမလည္း အပ်ိဳ အတင္းေပါင္းခ်ဳပ္ ျဖစ္ေနၿပီ” ဟု တားရသည္။ ထိုအခါတြင္လည္း ေဒၚတင္မမႀကီးသည္ ဆိတ္ဆိတ္ၿငိမ္မခံ။ “အို … ကိုယ္က သားရွင္ဆိုေတာ့ ဘယ္မိန္းကေလးက ဘယ္လိုဆိုတာ ေလ့လာထားရတယ္ ေတာ္ေရ၊ စပ္စုခ်င္လြန္းလို႔ မဟုတ္ဘူး။ သိတယ္ မဟုတ္လား။ တခ်ိဳ႕က မ်က္ႏွာမွာ ေပါင္ဒါအေဖြးသားနဲ႔ ေပါင္မွာ ေသးစီးေၾကာင္းနဲ႔ ဆိုတာ” ဟု ကက္ကက္လန္ အေၾကာင္းျပန္သည္။
တစ္ရက္သားတြင္မူ ေဒၚတင္မမႀကီးသည္ အိမ္တြင္ အၿမိဳ႕င့္သား ထိုင္ေနရင္းပင္ ေဒါသပုန္ ထရေသး၏။ အေၾကာင္းကား ၿမိဳ႕၏ အပ်ိဳ႕ေဂဇက္ သတင္းစာတြင္ သူမအား အာသာဝတီ ႏြယ္နီနတ္ပန္းအား ေစာင့္ ၾကပ္သည့္ ဘီလူးမႀကီးအျဖစ္ ရယ္ပြဲဖြဲ႕ေနၾကေၾကာင္း တစ္ဆင့္စကား ၾကားလိုက္ရေသာေၾကာင့္ ျဖစ္၏။
ထို႔ ေနာက္တြင္ ေဒၚတင္မမႀကီးသည္ ပို၍ မ်က္ႏွာေၾကာ တင္းလာ၏ ။ ရံဖန္ရံခါ မိန္းကေလး အသံႏွင့္ ဖုန္းဝင္လာလွ်င္ ဘာဘာညာညာ ေမးမေနဘဲ “မရွိဘူးေဟ့” ဟု ေဆာင့္ႀကီးေအာင့္ႀကီး ေျဖၿပီး “ေဂါက္”ခနဲေနေအာင္ပင္ ဖုန္းကို ခ်၏။ ၿပီးလွ်င္ “ေကာင္မေလးေတြက ကဲကိုကဲ လြန္းတယ္” ဟု ဆက္ေရရြတ္၏။
(၄) မနက္ခင္းတစ္ခုတြင္ ေဒၚတင္မမႀကီးသည္ သားက အိမ္သားမ်ားကို မျပန္ခင္ ငါးေပါင္း လုပ္ေကၽြးမည္ဟု ဆိုသျဖင့္ လိုအပ္သည့္ အဆာပလာမ်ား ဝယ္ၿပီး ျပန္လာ၏။ လမ္း၌ ထုံးစံအတိုင္း “သားျပန္လာသျဖင့္ အိမ္ပင္ မလည္ႏုိင္ေၾကာင္း၊ ယခုေခတ္ ေကာင္မေလးမ်ားကလည္း ကဲလြန္းေၾကာင္း” ေအာ္ႀကီးဟစ္က်ယ္ ေျပာ၏။
ဤတြင္ ေဒၚတင္မမႀကီးအား အေတာ္ ျမင္ျပင္း ကတ္ေနဟန္တူသည့္ မိန္းကေလးတစ္ဦးသည္ “အန္တီေရ ေဒါင္းမ်ား က,တာ ျမင္ဖူးတယ္ မဟုတ္လား၊ အေရွ႕ဘက္က ၾကည့္ရင္ သိပ္လွတာ။ အဲ အေနာက္က ၾကည့္ရင္ေတာ့ ေတာ္ေတာ္ကို က်က္သေရ မရွိတာ” ဟု ေျပာလက္စ, စကားႏွင့္ မဆီမဆိုင္ ေျပာ၏။ ဘာဆိုလိုသည္ကို ႐ုတ္တရက္ စဥ္းစားမရသျဖင့္ ေဒၚတင္မမႀကီးသည္ ဘာမွ် ျပန္မေျပာလိုက္ႏုိင္။
အိမ္အျပန္လမ္း တစ္ေလွ်ာက္တြင္ ထိုစကားကို တအုံေႏြးေႏြး ေတြးကာ “ဒီေကာင္မေလး ဘာေျပာခ်င္တာလဲ” ဟု ႀကိတ္မႏုိင္ခဲမရ ျဖစ္ရ၏။ တစိမ့္စိမ့္ေတြးရင္း အိမ္နားသို႔ေရာက္မွ “ဘုရားေရ၊ ငါ့သားမွာ ရည္းစားရွိေနၿပီလို႔ ဆိုခ်င္တာလား” ဟု စဥ္းစားမိသည္။ “ျဖစ္ႏုိင္တယ္၊ ျဖစ္ႏုိင္တယ္၊ အန္တီကသာ တိုေနတာ အန္တီ့သားမွာ ရည္းစားနဲ႔လို႔ ေျပာခ်င္ပုံပဲ” ဟု ဆက္ေတြးမိလွ်င္ ေဒၚတင္မမႀကီး၏ ရင္သည္ တဒိန္းဒိန္း ခုန္လာေလ၏ ။
အိမ္သို႔ ေရာက္ခ်ိန္တြင္ သားႏွင့္ သား၏သူငယ္ခ်င္းသည္ ႏွင္းဆီပန္းခင္းအလယ္တြင္ ေရပုံးကိုယ္စီ ကိုင္လ်က္ ေခါင္းခ်င္းဆိုင္ ရယ္ေနၾကသည္ကို ခပ္လွမ္းလွမ္းမွ ျမင္လိုက္၏။ ၿပီးလွ်င္ သူမအနား ေရာက္သြားခ်ိန္တြင္ ျပံဳးစိစိ မ်က္ႏွာမ်ားျဖင့္ ဘာအေၾကာင္းမွ် ေျပာမေနၾကသလို လူခ်င္း ခြာသြားၾကသည္ကိုလည္း သတိထားမိ၏။
ေဒၚတင္မမႀကီး၏ စိတ္ထဲမွ “ေသခ်ာပါၿပီ၊ ဒါ သူတို႔ရည္းစားေတြအေၾကာင္း ေျပာေနတာပဲ ေနမွာ၊ သားမွာ ရည္းစားရွိေနပါၿပီ” ဟု ပိုထင္လာ၏။ ထို႔ေၾကာင့္ “ကဲ သားတို႔ မီးဖိုထဲမွာ ႀကိဳက္သလို ခ်က္ၾက၊ အေမေတာ့ ေမာတာနဲ႔ အိမ္ေရွ႕မွာ နားလိုက္ဦးမယ္” ဟု ပ,ထုတ္ကာ အားလုံးအလစ္တြင္ သားမ်ားေနသည့္ အခန္းအတြင္း ဝင္ကာ ေမႊေလ၏။
ဤသို႔ျဖင့္ ဆယ္မိနစ္ေက်ာ္ၾကာလွ်င္ ေဒၚတင္မမႀကီး၏ လက္ထဲတြင္ မသကၤာစရာ စာအုပ္ႏွစ္အုပ္ကို ဆုပ္မိေလ၏။ စာအုပ္ႏွစ္အုပ္သည္ ပုံစံတူ၊ အေရာင္တူျဖစ္ၿပီး မတူသည္ကား အထဲမွ လက္ေရး ျဖစ္သည္။၊ ေဒၚတင္မမႀကီး တစ္အုပ္ကို ဖ်တ္ခနဲ လွန္ၾကည့္မိေလ၏။ “ေကာင္းကင္မွာ ေတာက္ပေနတဲ့ ၾကယ္ေတြ အမ်ားႀကီးထဲမွ မင္းက အေတာက္ပဆုံး ၾကယ္တစ္ပြင့္ပါ” ဟူေသာ စာကို ဖတ္လိုက္ရ၏။
“ဒါ သား လက္ေရး မဟုတ္ဘူး။ ဟိုေကာင္ေလး စာအုပ္ေနမွာ” ဟု ေတြးၿပီး ထိုစာအုပ္ကို ခ်က္ခ်င္းပိတ္ကာ ေနာက္တစ္အုပ္ကို လွန္ၾကည့္ျပန္၏။“အခ်ိန္ေတြ ၾကာလာတာနဲ႔အမွ် ဘဝတစ္ခုလုံး လက္တြဲရမယ့္ လူဆိုတာ ေသခ်ာလာတယ္။ တကယ္ ဘာေၾကာင့္ပဲျဖစ္ျဖစ္ ဘယ္ေတာ့မွ မခြဲေၾကးေနာ္။ ခ်စ္တယ္ကြာ … အရမ္းခ်စ္တယ္။”
ဘုရားေရ … သားလက္ေရးမွ သားလက္ေရး။ ေဒၚတင္မမႀကီးသည္ ဒိန္းခနဲ ငယ္ထိပ္တက္ေဆာင့္သလို ျဖစ္ကာ စာရြက္မ်ားကို ဖ်ိဳးဖ်ိဳးဖ်ပ္ဖ်ပ္ လွန္ၾကည့္၏။ ခ်စ္သည့္ အေၾကာင္း၊ ၾကင္နာသည့္ အေၾကာင္းမ်ားသာ ေတြ႕ရၿပီး ေကာင္မေလး နာမည္ကား ရွာမေတြ႕။ “ရည္းစားရွိတာေတာ့ ေသခ်ာပါၿပီ။ ဘယ္က ေကာင္မေလးမ်ားလဲ မသိဘူး” ဟူေသာ အေတြးျဖင့္ ေဒၚတင္မမႀကီးသည္ ထူသလိုလို၊ ထုံသလိုလို ျဖစ္လာကာ အိမ္ေရွ႕ခန္းဘက္ ျပန္ထြက္ခဲ့၏။
ထိုစဥ္ခဏအခ်ိန္က ႏွင္းဆီခင္းထဲတြင္ သားႏွစ္ေယာက္ ေခါင္းခ်င္းဆိုင္ေနၾကသည္ကို ျပန္ျမင္ေယာင္ၿပီး “သူတို႔ပဲ ရွိရင္ေတာ့ သူတို႔ရည္းစားေတြ အေၾကာင္း ေျပာၾကမွာပဲ” ဟု ေတြးမိလ်က္ မီးဖိုခန္းဘက္သို႔ ေျခဖြနင္းကာ ထြက္ခဲ့သည္။ ၿပီးလွ်င္ မဟတဟ ရွိေနသည့္ တံခါးသို႔ကပ္ကာ အသာေခ်ာင္းေလ၏။
ဘုရားေရ …။ ေဒၚတင္မမႀကီး၏ ရင္သည္ ကုလားဘုရားပြဲ လွည့္သလို တဒုန္းဒုန္း ခုန္လာသည္။ သူမစိတ္တြင္ ေလာကႀကီးသည္ ေဇာက္ထိုးမိုးေမွ်ာ္ ျဖစ္ကုန္ၿပီ ထင္ပါရဲ႕ဟုလည္း ေတြးမိ၏။ ယင္းေနာက္တြင္ကား ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ထိန္း၍ ထြက္လာသည့္တိုင္ ေဒၚတင္မမႀကီး၏ ေျခႏွင့္လက္မ်ားသည္ တဆတ္ဆတ္ တုန္ခါေနၾကသည္။
ထိုသို႔ တုန္တုန္လႈပ္လႈပ္ ေလွ်ာက္လာရင္းပင္ နားထဲ၌ “အင္ … အေရွ႕မွာ အေမတို႔ ရွိေနတယ္ေနာ္” ဟူေသာ သား၏ ခၽြဲတဲတဲ စကားသံကို ျပန္ၾကားသည္။ ၿပီးလွ်င္ သား၏သူငယ္ခ်င္းသည္ သားအား ရြတ္ခနဲ နမ္းလိုက္သည္ကိုလည္း ျမင္ျပန္၏။ ထိုအခါ ေဒၚတင္မမႀကီး ခ်က္ခ်င္းပင္ ေခါင္းကို ဆတ္ခနဲ ဆတ္ခနဲေနေအာင္ ခါယမ္းမိ၏။
“အမယ္ေလး … ေလး။ ငါ့ကို လူေတြ ဘယ္ေလာက္မ်ား ရယ္ၾကမလဲ မသိဘူး။ ငါကေတာ့ သားကို တိုလြန္းလို႔ ကာလိုက္ရတာ၊ အခုေတာ့ သားက …။ ဘုရား …၊ ဘုရား … တစ္ခုခုေတာ့ လုပ္မွျဖစ္မယ္၊ တစ္ခုခုေတာ့ လုပ္မွျဖစ္မယ္”
ထို႔ေနာက္ ဘုရားအလီလီတ,ကာ ေယာင္တိေယာင္ခ်ာျဖင့္ သတိလက္လႊတ္ တတြတ္တြတ္ရြတ္ရင္း ေလွ်ာက္လာေသာ ေဒၚတင္မမႀကီးသည္ တယ္လီဖုန္းစင္နား ေရာက္လွ်င္ ႐ုတ္တရက္ တုံ႔ခနဲရပ္ၿပီး ဖုန္းခြက္ကို ဆတ္ခနဲ ေကာက္ကိုင္လိုက္သည္။
“ဟယ္လို … ျမလား။ အဟင္း … ဟင္း၊ တင္မ ပါ။ ဒီလိုေလ သားက အခု အိမ္ျပန္ေရာက္ေနေတာ့ တင္မတို႔ကပဲ ျမတို႔ကို ထမင္းစား ဖိတ္ရမလား၊ ဒါမွမဟုတ္ ျမတို႔ကပဲ တင္မတို႔ကို ထမင္းစားဖိတ္မလား တစ္ခုခု စီစဥ္ၾကရေအာင္လို႔ေလ …။ အဟင္းဟင္း၊ သိတယ္ မဟုတ္လား။ သမီး နီလာေလးနဲ႔ သားကို …”
ေဒၚတင္မမႀကီး၏ အသံသည္ ခ်ိဳျမေဝလြင္ေနေသာ္ျငား မ်က္ႏွာကား မျပံဳး။
ေရေအး
ေရႊအျမဳေတ၊ စက္တင္ဘာ၊ ၂၀၁၅။
