ပီတိ = အေတြး

ကၽြန္ေတာ္ေနထိုင္ေသာ အိမ္မွာ ရန္ကုန္ - အင္းစိန္လမ္းမၾကီး၏ အတြင္းဘက္ ေခ်ာင္ခပ္က်က် ရပ္ကြက္ကေလးတစ္ခုတြင္ျဖစ္ျပီး ျမိဳ႕ထဲသြားလိုေသာအခါမ်ားတြင္ေတာ့ ေပတစ္ရာလမ္းမၾကီးသို႕ ဘတ္စ္ကားထြက္စီးရန္အတြက္ ေျမနီလမ္းကေလးအတိုင္း ဆယ့္ငါးမိနစ္ မိနစ္ ႏွစ္ဆယ္မွ် လမ္းေလွ်ာက္ရပါေသးတယ္။

အဲ့ဒါေၾကာင့္ ရုပ္ရွင္ အခ်ိန္မီ သြားၾကည့္လိုေသာအခါမ်ားတြင္ အိမ္မွ ေပတစ္ရာ လမ္းမၾကီးအထိ လမ္းေလွ်ာက္ရာတြင္ ကုန္မည့္ မိနစ္ႏွစ္ဆယ္ခန္႕အျပင္ စည္းကမ္းမ၇ွိ ရပ္ခ်င္တိုင္း ရပ္၊ လူေစာင့္ခ်င္တိုင္း ေစာင့္တတ္သည့္ ဘတ္စ္ကားမ်ားေပၚ၌ ကုန္မည့္ အခ်ိန္ကိုပါ ထည့္သြင့္ ခန္႕မွန္းျခင္းျဖင့္ အနည္းဆံုး တစ္နာရီနီးပါးမွ် ၾကိဳတင္ ထြက္ရေလ့ရွိပါတယ္။

တစ္ေန႕က ၀တၳဳတစ္ပုဒ္ကို စိတ္ပါလက္ပါ ေရးေနမိရာက “ေရွ႕ေဆာင္” ရုပ္ရွင္ရံု၌ ၁၂နာရီခြဲပြဲၾကည့္ရန္ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္နဲ႕ ခ်ိန္းဆိုထားသည္ကို အခ်ိန္ကပ္မွ သတိရမိပါတယ္။ သူငယ္ခ်င္းကပင္ ရုပ္ရွင္လက္မွတ္မ်ား ၀ယ္ျပီး ရံုမွေစာင့္ေနမည္ျဖစ္တာေၾကာင့္ မိမိရဲ႕ ၀တၱရားေပါ့ေလ်ာ့မႈအတြက္ အားနာ၍မဆံုးႏိုင္ေအာင္ ရွိပါေရာ။

ခ်က္ခ်င္းပင္ အ၀တ္အစား ကမန္းကတန္းလဲျပီး အိမ္မွထြက္ခဲ့ရာတြင္ အခ်ိန္မွာ ၁၂နာရီတိတိရွိေနေလျပီ။ ၁၂ နာရီမခြဲမီ ရုပ္ရွင္ရံု အေရာက္ သြားရပါမယ္။ အခါတိုင္း တစ္နာရီနီးပါး ၾကိဳတင္ ထြက္ရေလ့ရွိေသာ လမ္းခရီးကို နာရီ၀က္အတြင္း အလုအယက္ ခရီးႏွင္ ရမည္ျဖစ္တာေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္လည္း ေျမနီလမ္းကေလးအတိုင္း ေျခကုန္သုတ္ခဲ့မိပါေတာ့တယ္။

သို႕ အလ်င္အျမန္ေလွ်ာက္လာခဲ့စဥ္ လမ္းေပၚမွာ တုတ္ကေလး တစ္ေခ်ာင္း ေထာက္ကာ ေထာက္ကာ ျဖည္းျဖည္းကေလး ေလွ်ာက္လ်က္ရွိေသာ အဘြားအိုၾကီး တစ္ေယာက္ အဲ….ငယ္စဥ္ကတည္းက ဆန္႕က်င္ဘက္လိင္အသြင္၀တ္ဆင္ခဲ့ျပီး အသက္ၾကီးလာတဲ့ အဘိုးၾကီးတစ္ေယာက္ကို အမွတ္မထင္ ျဖတ္ေက်ာ္လာခဲ့မိပါတယ္။

ကၽြန္ေတာ္က အေရးၾကီးသုတ္ပ်ာ ေလွ်ာက္ေနသေလာက္ အဘြားအိုမွာေတာ့ ေျခႏွစ္ေခ်ာင္းကို အႏိုင္လွမ္းျပီး လုပ္လီလုပ္လဲ့၊ ခေနာ္နီခေနာ္နဲ႕ ေလွ်ာက္ေနရွာပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ထို အဘြားအိုအား တစ္ခ်က္မွ်လည္ျပန္ငဲ့ၾကည့္ကာ ကိုယ့္လမ္းခရီးကိုယ္ ဆက္လက္ သုတ္ေျခတင္ခဲ့ပါေတာ့သည္ေလ။

ထိုအခါိုက္ ရန္ကုန္ မိုးသည္ ျဗဳန္းကနဲ ဖြဲဖြဲကေလး ရြာခ်လိုက္ေတာ့ရာ လက္ထဲတြင္ ပါလာေသာ ဖဲထီးကို ဖြင့္ေဆာင္းလိုက္မိပါတယ္။ မိုးေရေတာ့ လံုးသြားျပီ။ ဘတ္စ္ကားဂိတ္ အေရာက္ဆက္ေလွ်ာက္ရဦးမွာေပါ့။

မိုးကေလးတဖြဲဖြဲတြင္ ခပ္သုတ္သုတ္ေလွ်ာက္ရန္ အားခဲလိုက္မိေသာ္လည္း ကၽြန္ေတာ္သည္ ေရွ႕သို႕ ဆက္ျပီး ေျခလွမ္းရမည့္အစား ေနာက္သို႕ လွည့္ၾကည့္လိုက္မိပါတယ္။

အဘြားအိုၾကီးတြင္ ေဆာင္းစရာ၊ မိုးစရာ ထီးမပါသျဖင့္ မိုးေရမွ ခိုလႈံစရာ သစ္ပင္အရိပ္အာ၀ါသ အကာအကြယ္ တစ္စံုတစ္ရာကို ရွာေဖြေနပံုရပါရဲ႕။ ဒါေပမဲ့ လမ္းကေလး တေလွ်ာက္လံုးမွာ အဘြားအို မိုးခိုရန္ ေနရာတစ္ခုတေလမွ မေတြ႕ရပါဘူး။ အဘြားအိုခမ်ာ မိုးေရထဲ၌ ခိုကိုးရာမဲ့ ျဖစ္ေနရွာေတာ့သည္ပဲ။

မိုးသည္လည္း တဖြဲဖြဲရြာေနရာက တစ္စတစ္စ သည္းလာေလျပီ။ ၾကာလွ်င္ အဘြားအိုတစ္ကိုယ္လံုး ရႊဲရႊဲစိုလ်က္၊ စုတ္ျပတ္ညစ္ေထးေသာ အ၀တ္အစားမ်ားေအာက္မွ အရိုးျပိဳင္းျပိဳင္း ကိုယ္ခႏၶာကေလး ေရစိုတြင္ေပၚလာရေခ်ေတာ့မည္။ မိုးကစိုစို၊ ခ်မ္းခ်မ္းစီးစီးႏွင့္ အေအးမိျပီး ဖ်ားနာလို႕ရွိရင္ -

ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ထဲတြင္ ရုတ္တရက္ သနားၾကင္နာစိတ္ကေလးမ်ား ယိုဖိတ္လာရာက အဘြားအိုအား ေျပးျပီး ထီးမိုးေပးလိုက္ခ်င္ပါသည္။ သို႕ေသာ္လည္း ပတ္၀န္းက်င္က ကၽြန္ေတာ့္ကိုဘယ္လိုျမင္ၾကမလည္း ဘာမ်ားေ၀ဖန္ပစ္တင္ၾကမလဲ အေတြးေလးခို၀င္မိသလို ရုပ္ရွင္ရံုေအာက္မွာ လက္မွတ္ႏွစ္ေစာင္ကို ကိုင္ရင္း ေယာင္လည္လည္ႏွင့္ စိတ္ပ်က္ ေဒါသထြက္ေနရွာမည့္ ခ်စ္သူငယ္ခ်င္းရဲ႕ မ်က္ႏွာကို ျမင္ေယာင္လာမိေသာအခါ အဘြားအို အေပၚ၀ယ္ ထားရွိမိေသာ ေစတနာမွာ တြန္႕ဆုတ္သြားျပန္ပါတယ္။

အဘြားၾကီး နံေဘးနားက ထီးမိုး၍ လိုက္ရမည္ဆိုလွ်င္ေတာ့ သူက လုပ္လီလုပ္လဲ့၊ ခေနာ္နီခေနာ္နဲ႕ တစ္လွမ္းခ်င္း ေလွ်ာက္ေနပံုမ်ိဳးနဲ႕ အနည္းဆံုး မိနစ္ႏွစ္ဆယ္ခန္႕ၾကာမွ လမ္းထိပ္သို႕ေရာက္ေတာ့မည္။ နာရီၾကည့္လိုက္မိေတာ့လည္း ၁၂နာရီထိုးျပီးလို႕ ဆယ္မိနစ္ေက်ာ္ေနျပီ…။

“အို ရႈပ္ပါတယ္ေလ၊ ငါ့ရင္ထဲက ေစတနာပ်က္သြားတာမွ မဟုတ္ဘဲ။ ငါ့သူငယ္ခ်င္းနဲ႕ အေသအခ်ာ ခ်ိန္းထားတဲ့ကိစၥက ရွိေနေတာ့ ဘယ့္ႏွယ့္ တတ္ႏိုင္ပါ့မလဲ။ ရုပ္ရွင္ရံုကို ၁၂နာရီခြဲ မေရာက္ႏိုင္လို႕ရွိရင္ ငါ့သူငယ္ခ်င္းကို ဒုကၡေပးရာလည္း ေရာက္မယ္၊ ကတိဖ်က္ရာ လည္းေရာက္မယ္။ အခုပဲ အခ်ိန္ေတာ္ေတာ္ ေနာက္က်ေနျပီ။ ကိုယ့္ကိစၥနဲ႕ကိုယ္ အခ်ိန္မီဖို႕က အေရးၾကီးပါတယ္ေလ”

ကၽြန္ေတာ္လည္း ကိုယ့္လမ္းကိုယ္ ဆက္ေလွ်ာက္ပါရဲ႕။ သို႕ေသာ္လည္း ေျခလွမ္း သံုးေလးလွမ္းမွ်တြင္ ေနာက္ဘက္သို႕ လွည့္ၾကည့္မိျပန္ပါတယ္။

အဘြားအိုၾကီးကား တုတ္ကေလး ေထာက္ကာ ေထာက္ကာ၊ ခါးကေလး ကုန္းကုန္း - ကုန္းကုန္းနဲ႕ ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ေလွ်ာက္ေနျမဲပင္။ တစ္ခါ တစ္ခါတြင္ တုတ္ကေလးေထာက္ျပီး ခဏနားကာ သူ႕နဖူးရႈံ႕ရႈံ႕တြတြၾကီးေပၚမွ မိုးေရ မိုးစက္မ်ားကို အရိုးျပိဳင္းျပိဳင္းထေသာ လက္ေခ်ာင္းကေလးမ်ားျဖင့္ သပ္၍ သပ္၍ ခ်တတ္ျပန္ပါရဲ႕။ မၾကာမၾကာလည္း ‘မိုးမင္းၾကီးရယ္ တိတ္ေတာ္မူပါေတာ့’ဟု ေတာင္းပန္ တိုးလွ်ိဳးေနဘိသကဲ့သို႕ တတြတ္တြတ္ ေရရြတ္ေနသည္ကိုေတြ႕ရပါတယ္။

ကၽြန္ေတာ္ လ်စ္လ်ဴမရႈႏိုင္ေတာ့ပါ။ မၾကာေသးခင္က ဆံုးျဖတ္ခ်က္အားလံုးသည္ မိုးေရထဲ ေမ်ာပါ လြင့္စဥ္သြားခဲ့ေလျပီ။ ရုပ္ရွင္ရံုေအာက္တြင္ ေယာင္လည္လည္နဲ႕ ေစာင့္ေနမည့္ သူငယ္ခ်င္းႏွင့္တကြ သူနဲ႕ခ်ိန္းဆိုထားသည့္ ကတိကိုလည္း ဂရုမစိုက္အားေတာ့ျပီ။

ကၽြန္ေတာ္လည္း အဘြားအိုၾကီး ရွိရာကို ခ်က္ခ်င္း ျပန္ေျပးမိျပီးေနာက္ သူ၏ပိန္ခ်ဳံးေသးသြယ္လွေသာ ကိုယ္ခႏၶာကေလးကို ထီးျဖင့္ မိုးကာေပးလိုက္ကာ -

‘ဘြားဘြား…….ဘြားဘြား မိုးေတြ သည္းလာျပီ။ ကၽြန္ေတာ့္နားတိုး၊ ကၽြန္ေတာ္ ထီးမိုးေပးပါမယ္’ ဟု လႈိက္လွဲေသာ အသံျဖင့္ ေျပာလိုက္မိပါတယ္။

အဘြားအိုၾကီးလည္း ေစာေစာက ကၽြန္ေတာ္ သူ႕နံေဘးနားမွ ျဖတ္ေက်ာ္ေလွ်ာက္ခဲ့သည္ကိုပင္ သတိျပဳလိုက္မိဟန္ မတူ။ ရုတ္တရက္ ကၽြန္ေတာ္ သူ႕နံေဘးနား ေရာက္လာျပီး ထီးမိုးေပးလိုက္ေသာ အခါတြင္မွ ၀မ္းေျမာက္၀မ္းသာ ေမာ္ၾကည့္ရင္း -

“အမယ္ေလး ငါ့ေျမးရယ္၊ ဘုန္းၾကီးလို႕ သက္ရွည္ပါေစကြယ္၊ ဘုန္းၾကီးလို႕ သက္ရွည္ပါေစ” ဟု တုန္ယင္ လႈိက္လွဲေသာ အသံၾကီးျဖင့္ ဆုေတာင္းပတၳနာ ျပဳေနရွာေရာ။

ထိုအခိုက္အတန္႕ကေလး၀ယ္ ကၽြန္ေတာ္သည္ ဘာကိုမွ် သတိမရေတာ့ဘဲ အဘြားအိုၾကီးရဲ႕ ဆုေတာင္းသံတြင္သာ နစ္မြန္းၾကည္ႏူး လ်က္ ရွိေတာ့သည္ဟုဆိုရပါမယ္။ ကၽြန္ေတာ္မွာ မိမိ ဆံုးျဖတ္ ျပဳမူလိုက္ေသာေဆာင္ရြက္ခ်က္အတြက္ ေက်နပ္ႏွစ္သိမ့္ ပီတိတစိမ့္စိမ့္ ျဖာေ၀ေနမိပါေတာ့တယ္ ခင္ဗ်ာ။

Alex Aung (4 March 2015)

စာၾကြင္း ။   ။ ကၽြန္ေတာ္ႏွစ္သက္သေဘာက်ေသာ စာေရးဆရာၾကီးတစ္ဦးရဲ႕ ေရးဟန္ကို အတုခိုးေရးဖြဲ႕ထားေၾကာင္း ရိုးရိုးသားသား၀န္ခံပါ တယ္ခင္ဗ်။