Thanks for all the encouragement guys! I know it's been a while since the last chapter.
(အပိုင်း ၇)
Main Characters (with approximate ages)
ဇေယျာလင်း -- 52 (top), Narrator
သက်ဇော်ဦး -- 29 (bottom), ဇေယျာလင်း's သား
သက်ဇေယျာအောင် -- 17 (top), သက်ဇော်ဦးနဲ့ ဇေယျာလင်း's son
မင်းဇေယျာဦး -- 15 (bottom), သက်ဇော်ဦးနဲ့ ဇေယျာလင်း's son
ကိုကိုလွင် -- 12 (bottom), ဒေါက်တာသန့်စင်နဲ့ သက်ဇော်ဦး's son
ကောင်းဆက် -- 58 (bottom), a neighbor in Green Lake
နိုင်ဝင်း -- 32 (top), ကောင်းဆက်'s oldest son
မင်းဆက် -- 26 (bottom), ကောင်းဆက်'s second son
ဟိန်းမင်း -- 17 (bottom), နိုင်ဝင်းနဲ့ ကောင်းဆက်'s son
ရန်ကျော် -- 15 (top), နိုင်ဝင်းနဲ့ ကောင်းဆက်’s son
ဝေလင်းဦး -- 11 (bottom), ဇေယျာလင်းနဲ့ မင်းဆက်’s son
ဒေါက်တာသန့်စင် -- 42 (top), head of the Green Lake clinic
ကောင်းကြိုက် -- 29 (bottom), nurse at the clinic
ရန်နိုင် -- 50 (top), college friend of ဇေယျာလင်း's, doctor at the clinic
ကျွန်တော် ဆေးခန်းရောက်ချိန်မှာ ဒေါက်တာသန့်စင်တယောက် Lobby ထဲမှာ စောင့်ဆိုင်းလျက်ရှိနေတဲ့အပြင် သူ့ရုံးခန်းထဲ တန်းဝင်သွားဖို့ဟန်အမူအယာပြတယ်။ အရိပ်အခြည်ကြည့်နေတဲ့ မလှမ်းမကမ်းက သူနာပြုတစ်ယောက်ကို လက်ဝေ့ရမ်းပြရင်း အပြင်မှာပဲ နေဖို့ပြောပါတယ်။
“ပြောပါ ဒေါက်တာ”
“ခင်ဗျား ထိတ်လန့်သွားအောင်ပြုလုပ်ဖို့မရည်ရွယ်ပါဘူးဗျာ။ သက်ဇော်ဦးအတွက် စိုးရိမ်သွားခဲ့လို့ပါ။ သက်ဇော်နဲ့ အခြားလူငယ်အချို့ သည်နေ့ပြန်လာမည့် အစီအစဉ်ဆွဲထားတာကို ခင်ဗျားသိတယ်မလား”
“ဟုတ်ကဲ့….သိပါတယ်”
"Right..."
“မနေ့နေလယ်လောက်က GPS Phone နဲ့ ကျုပ်တို့စီဖုန်းခေါ်ပြီး အစီအစဉ်အတိုင်းပဲ အထုပ်အပိုးတွေပြန်ထုပ်ပိုးနေပြီဖြစ်ကြောင်း ပြောတယ်ဗျ။ ဒါပေမယ့် သည်နေ့ မနက် ၆နာရီဝန်းကျင်လောက်က နောက်တစ်ကြိမ် ဖုန်းလက်ခံရလိုက်တယ်။ သဲသဲကွဲကွဲမကြားရဘဲ ခပ်အုပ်အုပ် စကားပြောသံတွေမို့ ကျုပ်တို့ဘာဆိုတာကိုမမှတ်သားမိဘူး။ ကျုပ်တို့ဖုန်းပြန်ဖြေရင်း ဘာဖြစ်နေလဲမေးတော့ ဘာမှ မတုန့်ပြန်လာဘူး။ ကျုပ်တို့စကားဆုံးအောင် မပြောရဘူး ဖုန်းကိုပါဝါပိတ်ပစ်တယ်လေ။ သူတို့သည်လိုလုပ်ဖို့လိုမှမလိုတာ။ သူတို့ နောက်ဆုံးရှိခဲ့တဲ့နေရာက ရှေ့တန်းကင်းစခန်း the Outpost ကနေ မိုင်အနည်းငယ်လောက်ဝေးသလို Green Lake ကိုလာတဲ့လမ်း ဘက်မဟုတ်ဘဲ ဆန့်ကျင်ဘက် အရပ်ကို ဦးတည်နေခဲ့တာ။”
“သက်ဇော်လေး ဖုန်းမက်ဆေ့စ်မပို့တာ နှစ်ရက်လောက်ရှိပြီဆိုပေမယ့် ပုံမှန်ပါပဲ။ ဖုန်းလိုင်းမကောင်းတဲ့အခါဆို သူသည်လိုလုပ် တတ်တယ်။”
“မဟုတ်ဘူး။ ကျုပ်တို့ ကြိုးဖုန်းနဲ့ခေါ်ကြည့်တော့လည်း တစ်ယောက်မှ ဖုန်းမကိုင် စကားပြန်မပြောဘူးဗျ” ဒေါက်တာသန့်စင် စကားမဆက်ဘဲ ခဏရပ်တယ်။ “သိသာမြင်သာတဲ့အချက်က တယ်လီဖုန်း ဒါမှမဟုတ် တယ်လီဖုန်းလိုင်းကြောင့်မဟုတ်ဘူး။ အရင်က ကင်းစခန်းတစ်ခုမှာ Gamma ကိစ္စဖြစ်ပြီးကတည်းက တချိန်ချိန် သည်လိုတိုက်ခိုက်မှုကို ခံရနိုင်တယ်ဆိုတာ ကျုပ်တို့သိထားသလို တန်ပြန်တိုက်ခိုက်မယ့်သူရှိနိုင်တယ်ဆိုတာလည်း သိထားပါတယ်”
"Interfered?" လို့ပြောရင်း အချိန်အခိုက်အတန့်တော့ ဟိုသည်ငုံ့ကြည့်နေမိတယ်။ သက်ဇော်လေးက မင်းဆက်နဲ့အတူ နှစ်ယောက် တည်း ကိုယ့်အိမ်မဟုတ်တဲ့ ပြင်ပမှာ နေရတာ လချီကြာနေပြီ။ သူတို့အနေနဲ့ ဒုက္ခရောက်စရာဆိုလို့ ရိက္ခာပြတ်တာ အထောက်အပံ့လို အပ်လို့သာရှိမယ်။ “ကျွန်တော် အိမ်အပြင်ထွက်လာတာ တစ်နာရီလောက်ရှိပြီ။ သက်ဇေယျာလေးနဲ့ ကလေးတွေကို ဦးကောင်းဆက် အိမ်သွားပို့လိုက်ဦးမယ်။”
ဒေါက်တာသန့်စင်မှ ခေါင်းငြိမ့်ပြလျက် “ခင်ဗျားအဲလိုစီစဉ်သင့်တယ်လို့ ကျုပ်ထင်ပါတယ်။ ခင်ဗျားနဲ့ ရန်နိုင် နှစ်ယောက်သားအတူ လိုက်သွားသင့်တယ်ဗျ။ တစ်ယောက်ယောက်များ ဆေးဝါးကုသဖို့အကူအညီလိုရင် အဆင်ပြေတာပေါ့။ ရန်နိုင်ကလည်း သဘောတူ ပြီးပါပြီ။ လိုအပ်တဲ့ ပစ္စည်းတွေထုပ်ပိုးယူပြီး ဂိတ်ဝမှာ လာကြိုမယ့် Truck ကားတစ်စင်းနဲ့အဆင်သင့်စောင့်နေလိမ့်မယ်။”
ကျွန်တော်လည်း လိုအပ်မယ်ထင်သမျှ အစုံအလင်ပါအောင် ထုပ်ပိုးထည့်လိုက်တယ်။ အခုဘာတွေဖြစ်နေတယ် ဘာသွားလုပ်မယ်ဆိုတဲ့ အကြောင်း သက်ဇေယျာလေးကို ရှင်းပြ ပြောပြတော့ သူ့ကြည့်ရတာ ကြောက်ရွံ့ထိတ်လန့်သွားပုံရပါတယ်။ ကျွန်တော်လည်း သူ့စိတ် ခံစားချက်သက်သာလျော့ပါးအောင် ချော့မော့ပြောပြရတာပေါ့။ “သူတို့နဲ့ အဆက်အသွယ်ပြတ်သွားရုံပါ။ အဆက်အသွယ်မရတော့ ဘာတွေ တကယ်ဖြစ်ပျက်ခဲ့လဲမသိနိုင်သေးဘူးလေ။” သူ့ကိုပြောပြရှင်းပြသလို ကျွန်တော် ကိုယ့်ကိုယ်ကိုယ်လည်း ဖျောင်းဖြပြောဆိုရ ပါတယ်။ “သား…..ဒယ်ဒီ့ကို စစ်တန်းလျားက ကြိုဆိုပါ၏ စာတန်းချိန်ထားတဲ့ ဂိတ်ဝနားမှာ ချထားခဲ့နော်။ ဒယ်ဒီ ကျောင်းအုပ်ကြီးကို သားဘာကြောင့် ကျောင်းနောက်ကျရသလဲဆိုတာ ဖုန်းဆက်ပြောပြလိုက်မယ်။”
ကျွန်တော်တို့ကားကို ခပ်သွက်သွက်မောင်းပြီးပြန်လာတော့ တပ်ဝန်းအဝင်ပေါက်မှာရပ်ထားတဲ့ Green Lake ရှိ ဌာနဆိုင်ရာသုံး ထရပ်ကားတစ်စီး နံဘေးမယ် ရန်နိုင်တယောက် ဟိန်းမင်းနဲ့ဒေါသတကြီးစကားပြောနေကြတာကိုမြင်တွေ့ရပါတယ်။ အနားကပ်ပြီး ကားရပ်လိုက်မှ ဟိန်းမင်းက ကျွန်တော်တို့နဲ့အတူလိုက်ချင်လို့ပြောနေငြင်းနေကြတာဖြစ်ကြောင်းသိရတယ်။
“အန်ကယ်တို့ ငြင်းနေဖို့အချိန်မရဘူး ဟိန်းမင်း။ အန်ကယ်ဇေယျာနဲ့အတူ သည်ညပဲ သွားရတော့မှာ။ အဲဒါကို သားသိတယ်”
“သားအကုန်ထုပ်ပိုးပြီးပြီ။ မင်းဆက်က ဘယ်ရောက်နေမှန်းမသိဘူး အန်ကယ်ရန်နိုင်ရာ။ သားရဲ့အစ်ကိုဗျ။ သူ့အတွက် အဲ့နေရာမှာ သားရှိဖို့လိုတယ်”
“ဟိန်းမင်း….မင်းက လူလွတ်မဟုတ်ဘူး ကိုယ်ဝန်နဲ့ကွ”
“သည်ကိစ္စကို အန်ကယ်တို့ကိုင်တွယ်ပါရစေ။ မင်းဆက်ကိုလည်း အန်ကယ်ဂရုစိုက်ကြောင်း သားသိပါတယ်။ သူလုံခြုံစိတ်ချရအောင် အန်ကယ်သေချာပေါက်လုပ်မယ် ဟုတ်ပြီလား” ယူဆောင်ရမယ့် အိတ်ကြီးကို လွယ်ပိုးလျက် သူတို့အနား ကျွန်တော်တိုးကပ်သွားလိုက် တယ်။
ဟိန်းမင်းက မခံမရပ်နိုင်ဖြစ်နေပုံရရဲ့။ “သားကိုယ်ဝန်က နှစ်လပဲရှိပါသေးတယ်ဗျာ။ သိပ်မသိသာသေးပါဘူး။”
“မင်းရဲ့ ဒယ်ဒီကို ခွင့်တောင်းပြီးပြီလား သား” ရန်နိုင်ကမေးလာတယ်။
“ဒယ်ဒီ နိုင်ဝင်းကလည်း သွားစေချင်တယ်။ ပြီးတော့ ဒယ်ဒီ ကောင်းဆက်ကလည်း အိုကေလို့ပြောတယ်ဗျ”
ရန်နိုင်နဲ့ ကျွန်တော် တစ်ယောက်ကိုတစ်ယောက်ကြည့်မိကြတယ်။ လူငယ်တွေရဲ့ ဗီဇက တဇွတ်းထိုးဆန်တယ်ရယ်။ နိုင်ဝင်းရဲ့အမြင် ကလည်း ကျွန်တော်တို့နှစ်ယောက်သားပေါ် ဝန်ထုပ်ဝန်ပိုးတစ်ခု ပစ်တင်လိုက်သလိုပါပဲ။
“အင်း….နားလည်ပါတယ်လို့တော့ အန်ကယ်မပြောနိုင်ဘူး။ သည်ကိစ္စမှာက….” ရန်နိုင်က စကားဆက်ပြောဖို့ကြိုးစားတယ်။ ကျွန်တော် က ခေါင်းအသာငြိမ့်ပြမိတာပေါ့။
ဟိန်းမင်းက သူ့အထုပ်အပိုးတွေကို ဆွဲချသွားတယ်။ “ဟုတ်ကဲ့ဗျာ…အိုကေပါ…ကိုယ့်ပစ္စည်းကိုယ် သယ်သွားနိုင်ပါသေးတယ်” ပြောပြောဆိုဆို အဝေးကို ခပ်သွက်သွက်ပြေးထွက်သွားပါတယ်။ ရန်နိုင်နဲ့ ကျွန်တော် အကြည့်ချင်းဆုံမိကြပြန်ရပေါ့။
“လူငယ်တစ်ယောက်ယောက် သွေးမြေကျရတာလောက် နာကျင်ခံစားရတာမျိုးမရှိဘူးလို့ ငါထင်တယ်ကွာ” ကျွန်တော် အဲသည့်စကား ပြောမိချိန်မှာ ဟိန်းမင်းတယောက် ကြားနိုင်လောက်သည့်အကွာအဝေးမှာ မရှိတော့ဘူးဗျ။
ရန်နိုင်ခမျာ မပြုံးနိုင်ဘူး။ “ငါအတော်စိုးရိမ်နေမိတယ် ဇေယျာ။ သူတို့အရာရာအဆင်ပြေလောက်ပေမယ့် တစ်စုံတရာအမှားအယွင်း ကြုံခဲ့ရင် ငါတို့ဘာလုပ်ကြမလဲဆိုတာ စဉ်းစားဖို့လိုတယ်ကွ”
“အပြင်လောကမှာ ဘာတွေဖြစ် ဘယ်လိုပုံစံတွေကြုံရနိုင်တယ်ဆိုတာ မင်းနဲ့ငါသိပါတယ်ကွာ။ ပြီးတော့ ဟိန်းမင်းလည်း တစ်နေ့ နေ့တော့ သင်ယူသိရှိသွားမှာပါ။ သူတို့အရွယ်က သွေးဆူလွယ်တော့ ဖြစ်သင့်တာထက် ဖြစ်ချင်စိတ်ကများနေကြတာ”
ဟိန်းမင်းခမျာ ခရီးဆောင်အိတ်ကြီးကို ကျောမှာလွယ်ပိုးလျက် အိမ်ပြန်တဲ့လမ်းဘက်စီမသွားဘဲ ရပ်ထားတဲ့ Truck Car ရှိရာ တရွေ့ရွေ့ထွက်ခွာသွားပါတယ်။
x x x
ကားမောင်းဖို့ အဆိုင်းခွဲလိုက်ကြပြီး ပထမအဆိုင်းကို ကျွန်တော်စမောင်းဖို့လုပ်လိုက်ပါတယ်။ Green Lake လမ်းမထက်ကနေ အဝေးပြေးလမ်းမဘက်ကို ကျွန်တော် အပြေးလေး မောင်းတက်ခဲ့တယ်ပေါ့။
နှစ်အနည်းငယ်လောက်က ကျင်လည်နေကြ ဝန်းကျင်တဝိုက်မဟုတ်တဲ့ ပြင်ပလောကဘက်ကို သွားလာဖူးတဲ့ အတွေ့အကြုံ ကျွန်တော့် မှာရှိတယ်။ များသောအားဖြင့် Green Lake လို အထူးဖန်တီးထားတဲ့မြို့တွေမှာ နေတတ်ကြသူများဟာ အိမ်သုံးပစ္စည်း သို့မဟုတ် စားသောက်ကုန်တွေ လိုအပ်တဲ့အခါ ဒေသတွင်း စတိုးဆိုင်များမှာ လိုအပ်သလောက်ဝယ်ရင်ဝယ် မဟုတ်ရင် နေ့တပိုင်းကားမောင်း ရမယ့် အကွာအဝေးရှိ မြို့လေးတွေမှာ ကိုယ်တိုင်သွားဝယ်ကြတာမျိုးပဲရှိကြတယ် သည်ထက်ပိုမသွားကြဘူး။ ကြီးကြီးမားမားလိုအပ်တာ တွေကို ဝန်ဆောင်မှုလုပ်ငန်းတစ်ခုခုကို အားကိုးလိုက်ကြတာများတယ်လေ။ တစ်ညအိပ် ဒါမှမဟုတ် နှစ်ညအိပ်ခရီးလောက်သွားရတဲ့ အကွာအဝေးတွေကို သွားတယ်ဆိုတာ လက်ချိုးရေတွက်လို့ရပါတယ်။ ကျောက်ဆိုင်ကျောက်သားတွေပေါတဲ့ တောင်တန်းတွေနဲ့နီးတဲ့ ကင်းစခန်းတွေဆိုတာ Green Lake ရဲ့မြောက်ဘက်အရပ်မှာရှိတယ်။ အခြားမြို့ တနည်းအားဖြင့် တခြားသော နိုင်ငံနယ်စပ်မျဉ်းနဲ့ နီးကပ်တဲ့နေရာတွေလို့ပြောလို့ရတယ်။ ရက်သတ္တပါတ် တပတ်လောက် ကိုယ့်လူမှုအသိုင်းအဝိုင်းမဟုတ်တဲ့ နေရာဒေသမှာ လုံခြုံ စိတ်ချစွာ ဘယ်လိုနေနိုင်မလဲ ကျွန်တော်တော့ သေချာမပြောတတ်ဘူး။
အလုံးစုံတိတ်ဆိတ်ပြီး ထွက်ခွာလာချိန် ပထမနှစ်နာရီကြာသွားတော့ ကျွန်တော်တို့ကြား တင်းမာနေတဲ့ ဆက်ဆံရေးတွေ အနည်းငယ် ပြေပျောက်သွားလျက် သုံးယောက်သား သက်သောင့်သက်သာဖြစ်လာကြပါတယ်။ တချိန်လုံး စိုးရိမ်ကြောင့်ကြပြီး ထိုင်နေကြတာမျိုး ကျွန်တော်တို့ မလုပ်နိုင်ဘူးပေါ့။ ရန်နိုင်နဲ့ ဟိန်းမင်းတို့ လေပေးဖြောင့်သွားကြကာ နောက်ဆုံး ဟိန်းမင်းရဲ့ ကိုယ်ဝန်ကိစ္စစီ စကားဦး လှည့်သွားကြတယ်။ ဟိန်းမင်းအပြောအရ သူ့ကလေးရဲ့ ပင်မဖခင် (primary father)က အကိုကြီးဖြစ်သူ နိုင်ဝင်းဖြစ်မယ်လို့ ယူဆမိပေမယ့် တက်နေတဲ့အနုပညာကျောင်းမှ ကျောင်းအုပ် ဦးကျော်စွာဖြစ်ဖို့များတယ်လို့လည်းသိရပါတယ်။
“ဘယ်သူ့ကိုမှ မပြောပြနဲ့လို့သားကိုပြောထားတယ်။ တပည့်ကျောင်းသူ ကျောင်းသားတွေကို ကိုယ်ဝန်ရအောင် သူမလုပ်သင့်သလို လုပ်မှာမဟုတ်ဘူးတဲ့။ ဒါပေမယ့် သားနောက်ဆုံး ရာသီအပတ်လောက်က နှစ်ကြိမ်လောက် လိင်ဆက်ဆံခဲ့ကြတယ်။ ဒါကြောင့် သူဖြစ် နိုင်တယ်ဗျ။”
“Damn, ရိုးရိုးသားသားပြောရရင် သည်လူကြီးက ကျောင်းသူ ကျောင်းသားတွေနဲ့ပတ်သက်ရင် ဘာအစွန်းအထင်းမှမရှိအောင် နေတတ် ခဲ့သူပဲဟာ။ သွေးသားထကြွလွယ်တဲ့အရွယ်တွေများတဲ့ အထက်တန်းကျောင်းကြီးတစ်ခုမှာ သူ့အတွက် သားကောင်ရှာလို့လွယ်ရဲ့ သားနဲ့လေ။ အခုတော့ ချွင်းချက်ဖြစ်နေပြီ။”
များမကြာခင်မှာပဲ ကျွန်တော်တို့ ကားမောင်းဖြတ်သန်းခဲ့ရာဒေသတွေအကြောင်းရယ်၊ ခဏဝင်နားဖြစ်တဲ့ ဓာတ်ဆီဆိုင် ဒါမှမဟုတ် အမြန်ရစားသောက်ဆိုင်တွေအကြောင်း ဟိန်းမင်းစမေးပါတော့တယ်။ သူ့အတွက်တော့ အရာအားလုံးဟာ အသစ်ဖြစ်နေခဲ့တာကိုး။ ရန်နိုင်နဲ့ ကျွန်တော်ကတော့ သည်ကပ်ဆိုက်တဲ့အချိန်မတိုင်မီက အကြောင်းအရာအနည်းငယ်ကို စကားစပ်မိကြတယ်။ ကောလိပ်မှာ တစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက် ဘယ်လိုစသိကြတယ် ခင်မင်ခဲ့ကြတယ်ဆိုတာမျိုးပေါ့။ ကြည့်ရတာ ကျွန်တော်နဲ့ ရန်နိုင်တို့ ကျောင်းတက် စဉ်က Straight ပုံစံတွေဖြစ်ရမယ်လို့ ဟိန်းမင်းက စကားဝင်ထောက်တယ်။ ကျွန်တော့်အတွက်တော့ အတိအကျပြောဖို့ မှတ်ဉာဏ်တွေ က ေ၀ဝါးနေပါပြီ။ ဘယ်လိုပြောမလဲ ရုပ်ရှင်ဇာတ်ကားတစ်ကားရဲ့ အစပျိုး ပထမပြကွက်တွေလိုမျိုးပေါ့။
ပထမညမှာ အဝေးပြေးလမ်းမနဲ့သိပ်မဝေးတဲ့ တနေရာမှာ မိုတယ်တစ်လုံးတွေ့ခဲ့ပါတယ်။ တကယ်စိတ်ကုန်စရာကောင်းတယ် ဧည့်ကြို ကောင်တာကလူဟာ ဧည့်သည်တွေရဲ့ပုံစံအနေအထားကို မကြည့်ဘူးလား မသိချင်ဘူးလားဘဲ ကျွန်တော်တို့ကို မပြောမဆို တည်းခိုဖို့ အခန်းသုံးခန်းမပေးဘဲ အခန်းကျယ်တစ်ခန်းပဲပေးတယ်။ ညစာနဲ့ ဘီယာကောင်းကောင်းလေးကို မိုတယ်ဘေးကဆိုင်မှာ စားခဲ့ရလို့ တော်ပါသေးရဲ့။ စားသောက်ပြီးမှ ကိုယ့်အခန်းကိုယ် ပြန်လာပြီး king size အိပ်ရာပေါ် အနားယူကြရတာပေါ့။
ကျွန်တော်တို့တွေ အနည်းငယ်ခရီးပန်းလာသော်လည်း ပြောစရာစကားမရှိ အပန်းဖြေစရာ အကြောင်းအရာမဲ့တော့ မဟုတ်မဟတ်ကိစ္စ စီဦးတည်သွားရော။ အားလုံးလည်း စိတ်ပင်ပန်းတဲ့ ရက်တစ်ရက်ကို ဖြတ်သန်းလာခဲ့ကြတာမှန်သော်လည်း ငယ်ရွယ်နုပျိုတဲ့ ဟိန်းမင်းရဲ့ အဝတ်မဲ့ခန္ဓာကိုယ်ကိုကြည့်ရင်း တံတွေးကို ဂလုလို့မြည်အောင် ပြိုင်တူမျိုချမိမှ ရှက်စိတ်ဝင်ရမှန်း သတိကပ်တယ်။ ကိုယ်ဝန်ကြောင့် စူပုံ့ပုံ့လေးဖြစ်နေတဲ့ ဟိန်းမင်းဝမ်းဗိုက်ကို အရင်ကြည့်ကြတာပါပဲ။ နောက်တော့ တကိုယ်လုံးခြုံငုံကြည့်ဖြစ်လိုက်တာ ဘယ်သူ့အပြစ် တင်ရမယ်မသိ။
“ကဲ…အန်ကယ်တို့နှစ်ယောက် သားလိုက်လာတာ အခုတော့ဝမ်းသာသွားပြီမဟုတ်လား”
သူပြောတဲ့စကားကို ကျွန်တော်သဘောမတူဘဲမနေနိုင်ပါ။ ရန်နိုင်နဲ့ ကျွန်တော် ကိုယ့်ဘာသာကိုယ် ကော်ဖီဖျော်ပြီး အာသာဖြေလို့ရ ပေမယ့် bottom တစ်ယောက်ပါလာတော့ ကျွန်တော်တို့အတွက် အဆင်ပြေသွားတယ်။ ဟိန်းမင်းက သူ့အစ်ကို မင်းဆက်လိုပါပဲ ခန္ဓာကိုယ်ပိန်ပိန်သွယ်သွယ်နဲ့ နှစ်လိုဖွယ်အပြုံးပိုင်ရှင်တစ်ယောက်ပါ။ ဒါပေမယ့် သူက ကြွက်သားတောင့်တင်းမှုရှိသလို ခန္ဓာကိုယ် အမွှေးအမျှင်များဟာ ဆီးစပ်နဲ့ ပေါင်ခြံတဝိုက်မယ် ပိုပြီးခြုံထူတယ်။
အခန်းထဲရှိတဲ့ လူသုံးယောက်စလုံး အဝတ်အစားတစ်စမှမကပ်တော့ တစ်ယောက်ခန္ဓာကိုယ်ကို အခြားတစ်ယောက်က စူးစမ်းကြည့်လို့ ရနေသလို စိတ်လှုပ်ရှား ရင်ခုန်မှုလည်းမြန်လာကြတယ်။ ကျွန်တော် ယခင်က ဟိန်းမင်းနဲ့ တစ်ခါမှ လိင်မဆက်ဆံဖူးသေးဘူးဗျ။ ဇာတ်လမ်းဆင်တာ ဂွင်ဖန်တာမျိုးလည်း မလုပ်မိဘူး။
မိုတယ်အခန်းတစ်ခုလုံး ရေဆူမှတ်ရောက်လို့ ဆူပွက်လာတဲ့အတိုင်းခံစားရပါတယ်။ မိုတယ်ကပေးထားတဲ့စောင်ပါးကိုယ်စီ ခန္ဓာကိုယ်မှာ ဖုံးလွှမ်းလျက် မျက်နှာချင်းဆိုင်ထိုင်ပြီး ငြိမ်နေကြတာပါ။ ဟိန်းမင်းက ကျွန်တော်နဲ့ ရန်နိုင် နှစ်ယောက်ကြားမှာ ဝင်လှဲနေတယ်လေ။ ကျွန်တော့်ကို မျက်နှာမူလာတာကြောင့် ဟိန်းမင်းရဲ့ငပဲကို ကျွန်တော့်ငပဲနဲ့ပြိုင်တူကိုင်တွယ်ပွတ်သပ်ရင်း ငြင်ငြင်သာသာ အနမ်းပေး လိုက်တယ်။ သူ့ငပဲက ကျွန်တော့်ထက် အရွယ်အစားသေးပေမယ့် စံချိန်မီအရွယ်အစားဖြစ်ပြီး ဆီးစပ်က အမွှေးစုစုနဲ့ မှိုခေါင်းပုံ ငပဲခေါင်း ကြီးများက အားရစရာပါ။ လက်နဲ့အသာကိုင်ပြီး ပွတ်သပ်လျက် ကော်ဖီဖျော်ပေးမိတော့ တဖြည်းဖြည်း တုန့်ပြန်မှုမြန်လာတယ်။ ရန်နိုင်က လည်း ဟိန်းမင်းရဲ့လည်တိုင်ကို အနောက်ဘက်မှ အသာနမ်းနေခဲ့သလို ခရေကိုလည်း စည်းချက်ကျ ကလိနေပုံရတယ်ဗျ။ ဟိန်းမင်းနှုတ် ခမ်းသားများကို ကျွန်တော်အနမ်းပေးနေစဉ်မှာ ညည်းညူသံတွေ မထိန်းနိုင်ဘဲ ထွက်ထွက်လာတာကိုး။ ဟိန်းမင်းခရေထဲကို ရန်နိုင် ကျင်းစိမ်လိုက်ပုံရတယ် ကျွန်တော်နဲ့မက်မောမွတ်သိပ်စွာနမ်းနေတဲ့အနမ်းကို ရုတ်ခြည်းရပ်တန့်ရင်း ခန္ဓာကိုယ်အနည်းငယ်တွန့်သွား လေရဲ့။ နောက်မှ သက်ပြင်းတစ်ချက်ချလိုက်ကာ ရန်နိုင့်ကို လည်ပြန်အနမ်းပေးလျက် မျက်နှာကိုလျှာနဲ့လျက်တယ်။ လမ်းကြောင်း တည့်သွားတာနဲ့အတူ ရန်နိုင်ဟာ သူ့ငပဲကို ဟိန်းမင်းခရေထဲ အထုတ်အသွင်းစလုပ်ခဲ့ပါတယ်။
အချိန်အနည်းငယ်ကြာချိန်မှာတော့ ရန်နိုင်ရဲ့ပခုံးကို ကျွန်တော်အသာတို့ထိလိုက်တယ်။ ကျွန်တော်ဘာလိုချင်တယ် ဘာအထာပေးတာ လဲဆိုတာ သူသိတာကြောင့် ဟိန်းမင်းရဲ့ခရေထဲကျင်းစိမ်ထားတဲ့ငပဲကို ညင်ညင်သာသာဆွဲထုတ်လျက် လူနေရာပြောင်းပေးပါတယ်။ နှူးပြီးနှပ်ပြီး လမ်းကြောင်းရှင်းပြီးသားအပြင် သဘာဝချောဆီစိမ့်ထွက်လျက်သားအနေအထားကြောင့် ကျွန်တော့်ငပဲကြီး ဟိန်းမင်း ခရေထဲသွင်းရာမှာ အခက်အခဲမရှိချောမွေ့တယ်ပေါ့။ ဟိန်းမင်းရဲ့ ခါးကို လက်အစုံနဲ့အသာထိန်းကိုင်ရင်း ကျွန်တော့်ငပဲ စံချိန်မီ ကြီးကို လျောကနဲတဆုံးသွင်းလိုက်တာ ဆီးခုံမွှေးနဲ့ သူ့ခရေ ချပ်ကနဲကပ်တဲ့အထိပါပဲ။ တင်းပြည့်ကျပ်ပြည့်အရွယ်အစားကြီးမို့ ခရေထဲ အားရစရာ နေရာလပ်ကင်းမဲ့သွားတာများ ဟိန်းမင်းရဲ့ခြေထောက်အစုံဟာ မသိမသာ တဆတ်ဆတ်ခါသွားပြန်ရော။ အထုတ်အသွင်း အသာအယာလုပ်နေတာမို့ နာကျင်လို့တော့ ဟုတ်ဟန်မတူပါဘူး။ ဟိန်းမင်းရဲ့ ခရေဟာ ပူနွေးတင်းကြပ်လျက် ငပဲအထုတ်အသွင်း အဆင်ပြေအောင် သဘာဝချောဆီ တစိမ့်စိမ့်ထွက်ပေးလို့ သိပ်မကြမ်းတမ်းပဲ မာန်ပါအောင် ဟန်ကိုယ့်ဖို့ ကျွန်တော်လုပ်ရပါတယ်။ ကိုယ်ဝန်ဆောင်ထားသူနဲ့ လိင်ဆက်ဆံနေတာလို့ သတိကပ်ရင်း ပညာပြထိုးသွင်း ဆွဲထုတ်လုပ်မိတာ ဟိန်းမင်းရဲ့နှုတ်ဖျားက ညည်းညူသံ အဆက်မပြတ်ထွက်သလို ကျွန်တော့်နှုတ်ခမ်းကိုလည်း မွတ်သိပ်စွာအနမ်းပြန်ပေးတယ်။
ဟိန်းမင်းကို ထိုးသွင်းဆက်ဆံရင်း သူ့ပခုံးပေါ်မှ ကျော်ခွလျက် ရန်နိုင့်ကို အနမ်းဖွဖွပေးလိုက်ပါတယ်။ ကျောင်းတက်စဉ်ကတည်းက ဘော်ဒါဖြစ်သလို လိင်စိတ်တိမ်းညွှတ်မှုလည်းတူတဲ့ သူငယ်ချင်းကို အစားကောင်း မျှဝေစားသောက်ရတဲ့ ခံစားမှုမျိုးပေါ့။ ရုတ်ခြည်း ဆိုသလို ဟိန်းမင်းရဲ့ ခရေထဲ အဝင်အထွက်ပြုနေတဲ့ ကျွန်တော့်ငပဲအနားကို ရန်နိုင်က ငုံ့ကိုင်းလျက် နှုတ်ခမ်းနဲ့ပွတ်ဆွဲအနမ်းပေးတာ ကြက်သီးများပင်ထရော။ မုတ်ဆိတ်မွှေးငုတ်စိလေးတွေနဲ့ ပွတ်တိုက်တို့ထိပြန်တာကြောင့် သည်ကောင့်အထာကို သဘောပေါက်စွာ လူနေရာပြန်ပြောင်းပေးပစ်တယ်။ ပြီးမှ ဟိန်းမင်းနို့သီးခေါင်းလေးတွေကို တပြွတ်ပြွတ်စို့ပေး ငပဲကိုလက်နဲ့ကိုင်လျက် ကော်ဖီဖျော်ပေး လုပ်ရင်း ကိုယ့်ဘာသာကိုယ်လည်း ကျမသွားအောင် စိတ်ထိန်းရတယ်။
နေရာအလဲအလှယ်လုပ်ပြီး မိနစ်အနည်းငယ်အကြာ ရန်နိုင်ငပဲကြီး ဟိန်းမင်းခရေထဲ ကျင်းစိမ်လျက်အနေအထားမှာပဲ ကျွန်တော့် လည်တိုင်ကို ဟိန်းမင်းက အနမ်းတချက်ပေးလျက် “Come on….” ဆိုကာ ငပဲကိုလှမ်းကိုင်ဆွဲပြီး သူ့နှုတ်ခမ်းရှိရာကို တေ့သွင်း စေပါတယ်။ ကျွန်တော့်ငပဲခေါင်းမှနေ အောက်ခြေအထိ တပြွတ်ပြွတ်အနမ်းပေးပြီးမှ ကွမ်းသီးခေါင်းထိပ်ဝလေးကို အားရပါးရစုပ်တယ်။ လူတစ်ယောက် စိတ်ကြွလာအောင် ဘယ်လို Blowjob ပေးရမယ်ဆိုတာ သည်ကလေးအထာနပ်နေပုံပဲ။ ကွမ်းသီးခေါင်းကနေ ငပဲ တဝက်လောက်ထိ ပါးစပ်ထဲအထုတ်အသွင်းလုပ်စေပြီးမှ ကျွန်တော့စိတ်ကြိုက် -ိုးစေတယ်။ ကျွန်တော်လည်း လူတယောက်အသက်ရှူ ကြပ်တဲ့အထိ မကြမ်းပါဘူး၊ အတွေ့အကြုံအရ အလိုက်အထိုက် ခပ်သွက်သွက် အာခံတွင်းထဲထိ ငပဲကို အထုတ်အသွင်းလုပ်တာပါ။ ကျွန်တော့် တင်သားဆိုင်တွေကို လက်နဲ့လှမ်းကိုင်ထိန်းပြီး သူ့ပါးစပ်ထဲ ငပဲအထုတ်အသွင်းလုပ်တဲ့အရှိန်ကိုမြှင့်စေသလို လျော့စေတယ်။ အား… အခန်းထဲမယ် သံစုံတီးဝိုင်းရောက်နေတဲ့အတိုင်းပါပဲ။
“Fuck yeah,” ရန်နိုင်တယောက် အဲ့စကားလုံးကိုပဲ ရေရွတ်နိုင်ပါတယ်။ တကယ်တမ်းဆို ဟိန်းမင်းကလည်း အပေးကောင်းပုံရသလို ရန်နိုင်ကလည်း အထန်မို့ သာမန်အခြေအနေမှာဆို ပွဲကြီးပွဲကောင်းပေါ့။ အခုတော့ ဟိန်းမင်း အပေးကောင်းနေလည်း ရန်နိုင်က ထိန်းသိမ်းပြီးလုပ်ရတော့ အားမလိုအားမရဖြစ်ပုံရတယ်။ ဟိန်းမင်း လည်မျိုထဲထိ ငပဲကို အသွင်းအထုတ်လုပ်နေတဲ့ ကျွန်တော့်အတွက် တော့ မျက်ဖြူစိုက်လေ ဆရာကြိုက်လေ ဖြစ်နေတဲ့အချိန်ပါ။ အသက်အရွယ်နဲ့မလိုက်အောင် ပညာရည်ပြည့်ဝနေတဲ့ ဟိန်းမင်းရဲ့ ပုလွေ ပေးပုံ ပါးစပ်ကို အဖွင့်အပိတ်လုပ်ပုံနဲ့အတူ Deepthroat လုပ်တာတွေက တကယ်ဗျာ လမ်းညွှန်စရာကိုမလိုဘူး။ ကျွန်တော့်ပါးစပ်က “Fuuuuck,” လေးပဲ ညည်းညူမိတော့တာ။ ဟိန်းမင်းသည်လည်း မျက်လုံးမဖွင့်နိုင်လောက်အောင် ကောင်းနေပုံရတယ်။ ရန်နိုင်မှ သူ့ငပဲကြီးကို အပြင်ဆွဲထုတ်လိုက်ချိန်ဆို အကျွတ်မခံဘဲ ဖင်နောက်ပြန်ပေါက်လျက် စည်းချက်ညှိသလို၊ ပြန်ဆောင့်သွင်းပြန်တော့ ခါးကလေးကို ကော့ကာ ကော့ကာနဲ့ မြင်ရသူစိတ်ကြွအောင် အထာပေးပြန်ရော။ ရန်နိုင် အထုတ် ကျွန်တော်အသွင်း စည်းချက်မှန် တဲ့အပြင် မနှေးမမြန်နဲ့ ကြမ်းတမ်းမှုမဖြစ်အောင် စိတ်ကိုထိန်းရတာများ လူကြီးတွေမို့တော်ရော့မယ် လူငယ်ဆို ကုတင်ကျိုးတဲ့ အထာ ဗျာ။ တခါတခါ အံကြိတ်ပြီး စိတ်ကိုထိန်းရတယ်။
ရန်နိုင်နဲ့ ကျွန်တော့်ရဲ့ လိင်အင်္ဂါအရွယ်အစားများဟာ Green Lake ဒေသရှိ လူတွေကြားထဲ ဆိုဒ်လွန်အရွယ်စာရင်းထဲပါပါတယ်။ ဒါကို စိတ်အေးလက်အေး ကိုင်တွယ်နိုင်တဲ့ ဟိန်းမင်းဟာ အားကစားချန်ပီယံတစ်ယောက်လို့ချီးကျူးရမလိုဖြစ်နေတယ်။ လူနှစ်ယောက် နေရာ အလဲအလှယ်လုပ်ပြီး နာရီကြာအောင် အပီဆွဲတာတောင် ညစ်ညူးဟန်မပြဘူး။ ခန္ဓာကိုယ်လေးကို ပွတ်သပ်တာ တင်ပါးတွေကို ဖျစ်ညှစ် ရိုက်ခတ်တာမျိုးနဲ့ သူ့ငပဲကိုကိုင်တွယ်ပြီး ကော်ဖီဖျော်ပေးတာတွေ လုပ်ပေးမှသာ တဆတ်ဆတ်လွန့်လူးလာပါတယ်။ သုံးယောက်သား အထွဋ်အထိပ်ရောက်ချိန်မှာတော့ ဟိန်းမင်းငပဲကို ကိုင်ထားတဲ့ ကျွန်တော့်လက်ချောင်းတွေကြား နွေးကနဲ နွေးကနဲ သုက်ရည်တွေ ပန်းဝင်တာ အတော်များတယ်။ ဆယ်ကျော်သက် လူငယ်လည်းဖြစ်ပြန် စိတ်လည်းထန်သူမို့ သုက်ထွက်ချိန် ခရေကြွက်သားများအား အတင်းဖျစ်ညှစ်တာကြောင့် ငပဲတဆုံးထိုးသွင်းထားတဲ့ ရန်နိုင်ခမျာ "Gonna jizz" ဆိုပြီး စက္ကန့်မဆိုင်း သုက်ရည်တွေကို ခါးကော့ပြီး ပန်းထည့်တာမြင်ရရော။ ကျွန်တော်ကတော့ ဟိန်းမင်းလည်မျိုထဲမှ ငပဲကိုဆွဲထုတ် ကိုယ့်ဘာသာကိုယ် ကော်ဖီဖျော်ရင်း ကောင်လေးအား ကွမ်းသီးခေါင်းကို တပြွတ်ပြွတ်စုပ်မှုတ်ခိုင်းလိုက်တယ်။ လျှာနဲ့ရစ်သိုင်းပြီး ပလွတ် ပလွတ်နဲ့ စုပ်လိုက် လွှတ်လိုက်လုပ်သေးတဲ့အပြင် ကွမ်းသီးခေါင်းထိပ်ဝလေးကိုလည်း ကလိပြန်တဲ့အပြင် ဖုန်စုပ်စက်အသေးစားအတိုင်း လက်လွှတ်မပေးတဲ့ ရန်နိုင်ကြောင့် သိပ်ကြာကြာ မထိန်းနိုင်ဘဲ သုက်ရည်တွေကို အားရပါးရ ကျွန်တော်ပန်းထုတ်လိုက်ပါတယ်။ ငပဲကြီးတွေကို ဟိန်းမင်းရဲ့ ဒွါရပေါက်နှစ်ခုထဲမှ ဆွဲထုတ် ပြီးနောက် သုံးယောက်သား ရေချိုးခန်းထဲသွား ဆေးကြောသန့်စင်လျက် ရေမချိုးဘဲ အိပ်စက်ကြတယ် ခြေပစ်လက်ပစ်ပေါ့။
နောက်တနေ့နံနက် အရုဏ်ဦးနေမထွက်ခင်မှာပဲ ကျွန်တော်တို့အိပ်ရာကထ ရေမိုးချိုးပြင်ဆင်လျက် ခရီးဆက်ဖို့လုပ်ကြတယ်။ သည်တခါတော့ ရန်နိုင်က ကားမောင်းပါတယ်။ Green Lake မှ ဒေါက်တာသန့်စင်စီကို ကျွန်တော်ဖုန်းခေါ်ပြီး အခြေအနေမေးမြန်း စုံစမ်းတယ်။ သူတို့လည်း သတင်းတစ်စုံတရာ မကြားရသေးပါဘူးတဲ့။ ဒါပေမယ့် နောက်ဆုံး the Outpost's GPS အချက်ပြခဲ့တဲ့ တည်နေရာမြေပုံကိုတော့ လှမ်းပို့ပေးတယ်။ အတော်ကြာကြာ ခရီးနှင်ပြီးနောက် ရန်နိုင်က “ငါ့အထင် ကားမောင်းလာတာ နှစ်နာရီ ခရီးလောက်ရှိပြီကွ” လို့လေးလေးနက်နက်ပြောလာတယ်။
သွားရမယ့်ဌာန သို့မဟုတ် အရပ်ဒေသနဲ့ တဖြည်းဖြည်းနီးကပ်လာပြန်တော့ ဘာရယ်မဟုတ် နည်းနည်းတော့ရင်ခုန်သလိုပါပဲ။ ကျွန်တော်တို့ အမြန်လမ်းမကြီးကို ထားရစ်ခဲ့ပြီး ခပ်မတ်မတ်တောင်ကုန်းတွေရှိရာလမ်းဘက်ကို မနှေးမမြန်မောင်းလာခဲ့ကြတယ်။ ထင်းရှူးသစ်တောများဟာ ကျွန်တော်တို့မောင်းနှင်နေတဲ့ ကားလမ်းမတဝိုက် အုပ်မိုးဝန်းရံနေကြပါတယ်။ အတော်ဝေးဝေး မောင်းနှင်လာ လေ အလင်းရောင်ရရှိမှု လျော့နည်းလာလေပါပဲ။ မိုးနှင်းစက်များ တဖွဲဖွဲကျနေပြီး တိတ်ဆိတ်နေတဲ့ တောင်ကုန်းများကြားမှ မြို့ငယ်လေး တစ်မြို့စီ ဦးတည်လိုက်ကြတယ်။ ကုန်စုံစတိုးဆိုင် နှစ်ဆိုင်လောက်သာရှိသလို အရက်ဘားတစ်ခုလောက်သာရှိပုံရတဲ့ မြို့ထဲ လမ်းမ တလျောက် ရန်နိုင် ကားကိုမောင်းချလိုက်ရင်း သစ်တောကြီးကို ကျောပေးထားတဲ့ အိမ်ကြီးတစ်အိမ်စီ ဦးတည်သွားပစ်တယ်။ အဆောက်အဦး သုံးခုရှိပြီး ကျယ်ဝန်းလှတဲ့ အနားယူစရာ အိမ်နောက်ဖေးဥယျာဉ်ကြီးရှိမှန်း ခြံဝန်းထဲရောက်မှသိရတယ်။ အဆောက်အဦး အဝင်၀ တဝိုက်နားသာ မီးထွန်းထားပြီး အတော်များများ အလင်းရောင်ကင်းမဲ့နေတယ်။ ခြံဝန်းမြေပြင်ထက်မှာလည်း ခပ်ပါးပါး ကားတာယာ အရာလေးတစ်ခုနှစ်ခုလောက်သာတွေ့ရပြီး ထင်ရှားသိသာတဲ့ အဝင်အထွက်ပုံစံမျိုး မတွေ့ဘူးရယ်။
“ဒါ the Outpost House ပဲကွ” ရန်နိုင်က ခပ်တိုးတိုးပြောလာတယ်။
ကျွန်တော်တို့ ကားပေါ်ကဆင်းကာ အိမ်ပြတင်းတွေကတဆင့် အတွင်းပိုင်းအရိပ်အခြည်ကို ကြည့်ကြပါတယ်။ အိမ်ထောင့်ချိုးကနေ ဟိန်းမင်း ရုတ်တရက်ပေါ်လာတာ မင်းဆက်များလားလို့ စက္ကန့်အနည်းငယ်လောက် တွေဝေသွားမိသေးတယ်။ ဒါပေမယ့် ပတ်ဝန်းကျင် မယ် ကျွန်တော်တို့သုံးယောက်ကလွဲလို့ တစ်ယောက်မှမရှိပါဘူး။
“သူတို့ GPS မပျက်ခင် သည်နေရာကနေ ထွက်သွားလောက်ပြီထင်တယ်။ ဘယ်နေရာလောက်မှာ နောက်ဆုံး အသံပြု အချက်ပေးခဲ့တာ တဲ့လဲ။” ကျွန်တော် မနေနိုင်စွာ မေးလိုက်တယ်။
“သည်ကနေ ဆယ့်ငါးမိုင်လောက်ဝေးမယ်ထင်တယ်။ ကုန်းတန်းတစ်ခုကို ဖြတ်ဖောက်ထားတဲ့ လမ်းမဘက်အသွားမှာ အချက်ပြ Signal ပြတ်သွားတာဆိုတော့ ထင်တာထက် နည်းနည်းပိုဝေးမယ်ကွ”
သည်လိုနဲ့ ကျွန်တော်တို့ကားပေါ်ပြန်တက်ပြီး မောင်းထွက်လာလိုက်ကြတယ်။ နောက်ဆုံးဆွဲထားတဲ့လမ်းကြောင်းဘက် ဆက်လာတော့ ကားလမ်းက သိပ်အဆင်မပြေတော့ပါဘူး။ သစ်ပင်တွေကြား ဖြစ်သလိုဖောက်ထားပုံရတာမို့ ဂရုတစိုက်မောင်းရမယ့်အနေအထား လမ်းကျဉ်းလေးဖြစ်လာတယ်။ “300 feet လောက်ရှိမယ်” ရန်နိုင်က ကားလေကာမှ တဆင့်အခြေအနေကြည့်လျက် ခပ်တိုးတိုးပြော ပါတယ်။ သစ်ပင်တွေကြား လှမ်းကြည့်လိုက်တော့ သစ်သားအိမ်ငယ်လေးတစ်လုံး တွေ့လိုက်ရတယ်။ ကျွန်တော်တို့လည်း ကားထားလို့ ပြန်ကွေ့လို့အဆင်ပြေမယ့် အနေအထားကိုကြည့်ပြီး ရပ်တန့်ထားကာ အခြေအနေကို စူးစမ်းပါတယ်။ “ဟေး…ဟိုမှာသူတို့ကား” ဟိန်းမင်းက လှမ်းပြောတယ်။ ဟုတ်တယ် သစ်သားအိမ်ငယ်ရဲ့တဘက်မှာ ကျွန်တော်တို့မောင်းလာသော Truck ကားလိုမျိုး အနက်ရောင် Truck ကား တစ်စင်းရပ်ထားတယ်။ Green Lake ရဲ့ အများသုံး Truck ကားများထဲက တစ်စင်းပေါ့။
ကျွန်တော်တို့မောင်းလာတဲ့ကားကို လုံခြုံအောင် စိတ်ချရအောင် သော့ခတ်၊ မိုးကာနဲ့အုပ်စရာရှိတာအုပ်လုပ်ပြီးမှ ခြေလျင်ခရီးစလိုက် တယ်။ သိပ်မဝေးတဲ့ သစ်တောအလယ်က သစ်လုံးအိမ်လေးစီကိုပေါ့။ မီးခိုးအချို့ ပျံ့လွင့်ထွက်လာနေသလို အိမ်ရှေ့ဘက်ပြတင်းမှ အလင်းရောင်အချို့လည်း လင်းနေရဲ့။ ကျွန်တော်တို့လည်း အိမ်ရှေ့တံခါးမစီ ရိုးရိုးတန်းတန်းအလည်လာသူများလိုသွားကြပါတယ်။ တံခါးမခေါက်ခင်တော့ ရန်နိုင်နဲ့ ဟိန်းမင်းကို တစ်ချက်ပြန်ငဲ့ကြည့်မိသေးတယ်။ သုံးယောက်စလုံး ပြိုင်တူ ခေါင်းငြိမ့်ပြကြပြီးမှ တံခါးရွက်ကို အသာခေါက်ရင်း အသံပြုလိုက်တယ်။
သစ်လုံးအိမ်ငယ်ထဲ အသံခဏတိတ်ဆိတ်သွားပြီးနောက် တံခါးရွက်ခပ်စောင်းစောင်းလေး လှစ်ဟလာကာ သက်ဇော်လေး ကျွန်တော်တို့ ကိုပြန်ကြည့်လေရဲ့။ “Dad? အန်ကယ် ရန်နိုင်ကော ပါလာတာပဲ…။ ရှင်းပြဖို့အချိန်မရှိဘူး အတွင်းကိုဝင်ကြ”
သစ်လုံးတဲအိမ်လေးက အတွင်းပိုင်းမှာထင်ထားတာထက် ကျဉ်းပါတယ်။ ဝင်ဝင်ချင်းအခန်းမှာ မီးလင်းဖိုတစ်ခုရှိပြီး လွယ်လင့်တကူ ခေါက်သိမ်းလို့ရတဲ့ အိပ်ရာနဲ့အတူ နံဘေးမှာ မင်းဆက်ထိုင်နေတာကို တွေ့လိုက်ရတယ်။ အဲသည့်အိပ်ရာပေါ်မှာတော့ အသက် ၁၃နှစ် ထက်ပိုမကြီးတဲ့ အရပ်ခပ်ပုပု ကောင်လေးတယောက်လဲှလျောင်းလျက်သားမြင်ရရော။ ပိန်ပိန်ပါးပါးခန္ဓာကိုယ်ပိုင်ရှင်ဖြစ်ပြီး ရုပ်ရည်ချော မောသူပါပဲ။ ခြေနှစ်ဖက်ကို ခပ်ကားကားဆန့်ထားပြီး ပါးစပ်ကိုကျယ်ကျယ်ဟလျက် လရင့်ကိုယ်ဝန်ဆောင်သည် ပုံဟန်အပြည့်နဲ့ဗျ။ လောလောလတ်လတ် ကလေးမွေးထားတဲ့ မွေးခန်းအနံ့မျိုးရနေသလို ဘာရယ်မသိ ကျွန်တော့်ငပဲက ခေါင်းထောင် ထချင်ပြန်တယ်။ ခေါင်းကို တချက်နှစ်ချက် ခါရမ်းလိုက်ရင်း သက်ဇော်လေးကိုသာ ကျွန်တော်ပြန်အာရုံစိုက်လိုက်တယ်။
“သူ့ရေမွှာရည်ပေါက်တာ အတော်ကြာပြီ ဆယ်နာရီလောက်တောင်ရှိပြီလားမသိဘူးဗျ။ အခုထိ မွေးလမ်းဝမှာ ကလေးခေါင်း မတွေ့ရသေးဘူးရယ်”
ရန်နိုင်လည်း သည်စကားကိုကြားတာနဲ့ ခပ်သွက်သွက်ပဲ မင်းဆက်အနားကို တိုးကပ်သွားပြီး အခြေအနေကြည့်ပါတယ်။ သည်အချိန်မှာ မင်းဆက် ထရပ်လိုက်ပြီး “ဟိန်းမင်း…” လို့ခေါ်သံပြုကာ သူ့ညီကို ကျစ်ကျစ်ပါအောင်ထွေးဖက်လျက် ဆံပင်တွေကိုပွတ်သပ်နေတယ်။
ဒါပေမယ့် ရန်နိုင်က ကြားဖြတ်လျက် “ဟိန်းမင်းရေ….truck car ဆီအမြန်ပြန်ပြေးပြီး ဦးရဲ့အိတ်တွေယူခဲ့ပေးပါလား။ အညိုရောင်အိတ် နော်”လို့ပြောလိုက်တာကြောင့် ဟိန်းမင်း တဲအိမ်တံခါးကိုတွန်းဖွင့်လျက် အလောတကြီးထွက်သွားတယ်။
ရန်နိုင်လည်း အိပ်ရာထက်က ကောင်လေးအနားတိုးကပ်သွားရင်း ဆံပင်လေးတွေကို သရပ်ပေးကာ “ဟေး…သားလေး…မင်းနာမည် ဘယ်လိုခေါ်သလဲ”
“ခိုင်…ခိုင်သင်းပါဗျ” ကောင်လေးက အသက်ခပ်ပြင်းပြင်းရှူရှိုက်ရင်း ကလေးကိုညှစ်ထုတ်ဖို့မသိမသာကြိုးစားနေပြန်တယ်။
“ကောင်းတယ် ခိုင်သင်း။ အန်ကယ်လ်က ဒေါက်တာရန်နိုင်ပါ။ အခုမှ အန်ကယ်လ်တို့တွေ့ဖူးတာဆိုပေမယ့် သားကို ဂရုတစိုက် ကြိုးစားပြီး မွေးပေးမယ် ဟုတ်ပြီလား။ သားညှစ်နည်းမှန်ပါတယ်…အသက်ပုံမှန်ရှူ…ဟုတ်ပြီ”
“ဟုတ်ကဲ့…” ဟု အသိအမှတ်ပြုသည့်အပြုံးတစ်ချက်ပြုံးရင်း စကားပြန်တယ်။ နောက်တော့ သူ့မျက်ဝန်းများကိုမှိတ် အသက်ခပ်ပြင်းပြင်း ရှူလျက် အသံထွက်ညည်းရင်း တစ်ချက်ညှစ်တယ်။
“မင်းအသက်ဘယ်လောက်ရှိပြီလည်း ခိုင်သင်း”
“ဟို…ဟို…. ဆယ့်နှစ်နှစ်” သက်ပြင်းချလျက်ပြန်ဖြေတယ်။
“Okay. ဦးကို မေးသမျှကို ရိုးရိုးသားသားပြန်ဖြေပေးနော်။ သား ဘယ်အချိန်က နောက်ဆုံးသွေးနှောတဲ့ကိစ္စပြုလုပ်ခဲ့တာလဲ”
“သွေးနှောတာ?”
“နောက်ဆုံးအကြိမ်ကွာ…..အာ…အ -ိုးခံခဲ့တာ”
“Um….အဲဒါက ရက်သတ္တပါတ် နှစ်ပတ်အကြာလောက်ကထင်တယ်”
"နှစ်ပတ်လောက်ရှိပြီလား?" ရန်နိုင်က မေးလည်းမေးသလို မျက်လုံးလည်းပြူးလာတယ်။ “အိုကေ….အဲဒီကိစ္စက သည်မှာပြဿနာဖြစ် နေတာပဲ။ သည်အခန်းထဲမှာ Top နှစ်ယောက်ဝင်လာတာနဲ့အတော်ဖြစ်သွားတယ်။ မွေးလမ်းကြောင်း ကျဉ်းနေတာအတွက် အမြန်ဖြေ ရှင်းရလိမ့်မယ် ဇေယျာရေ” ကျွန်တော့်ဘက်ကိုမျက်နှာလှည့်ပြီး ပြောတယ်။
“ငါတို့ သူ့မွေးလမ်းကြောင်းထဲ သုက်ထည့်တဲ့ကိစ္စလုပ်ဖို့လိုပြီ။ သည်ကိစ္စလုပ်ဖို့အတော်နောက်ကျနေပြီဆိုပေမယ့် အသားအရေ အခြေအနေအကဲခတ်ရတာ အဆင်ပြေလောက်တယ်။ ငါတို့ကျွမ်းကျွမ်းကျင်ကျင် အချောသပ်ပေးရင်တော့ အမြန်မွေးဖွားလာမယ် ထင်တာပဲ။”
“ကျွန်တော်တို့ ဘာလုပ်ရမှန်းမသိခဲ့ဘူးရယ်။ မွေးဖွားဖို့ရက်ကလည်း နောက်တစ်လလောက်လိုသေးတာမို့ မထင်တာလည်းပါတယ်” အခန်းထောင့်မှာ ငြိမ်နေတဲ့ မင်းဆက်ကပြောလာတယ်။
“စိတ်အေးအေးထား…အန်ကယ်လ်တို့အကောင်းဆုံးကြိုးစားကြတာပေါ့။ ခိုင်သင်းလေးလည်း လိုက်လျောမယ်မဟုတ်လား။ သည်နားလာခဲ့ ဇေယျာ”
ကျွန်တော်လည်း အနားကိုတိုးကပ်သွားလိုက်ရင်း မတောင်းဆိုခင်ကတည်းက ခေါင်းထောင်ထနေတဲ့ ငပဲကို ဘောင်းဘီဇစ်ဖွင့်ပြီး အပြင်ထုတ်ပစ်တယ်။ အနားတိုးကပ်လာတဲ့ ကျွန်တော့်ငပဲ ထိုးထိုးထောင်ထောင်ကိုမြင်တာနဲ့ ခိုင်သင်းတယောက် သူ့နှုတ်ခမ်းအစုံကို လျှာနဲ့သရပ်ပြီး အကြည့်မလွှဲတော့ပါဘူး။ သူ့အနားကို ပိုတိုးကပ်လေ နှလုံးခုန်သံပိုကျယ်လာပြီး အသက်ရှူပိုမြန်လာတာတွေ့ရတယ်။ နောက်တော့ သူနဲ့ ကျွန်တော် သေချာအကြည့်ချင်းစုံလိုက်ပြီး ငပဲကို မတ်သထက်မတ်အောင် ကိုင်ဆွထုထောင်းလိုက်ရပါတယ်။
*
မကြာခင်မှာတော့ သက်ဇော်လေးက သည်သစ်လုံးအိမ်ငယ်အတွင်းမှာ ဘာတွေဖြစ်ပျက်နေတယ်ဆိုတဲ့အကြောင်းတွေကို ပြောပြတယ်။
သက်ဇော်နဲ့ မင်းဆက်တို့ the Outpost မှာ အခြေကျလို့ ရက်သတ္တပါတ် တစ်ပတ်လောက်အကြာမှာပဲ ခိုင်သင်းကို သူ့ပထွေးရဲ့ ကုန်မာဆိုင် တစ်ဆိုင်မှာ ဆုံတွေ့ခဲ့တယ်။ ခိုင်သင်းလေးက သူတို့နှစ်ယောက်နဲ့ ဆုံတွေ့တိုင်း ထူးထူးခြားခြား ဦးတည်ချဉ်းကပ်လာတာ သတိထားမိတယ်။ သည်ကောင်လေး သူတို့ကိုသဘောကျလို့ချဉ်းကပ်တာလား ဘယ်လိုအကူအညီလိုလို့လဲဆိုတာမျိုးတော့ သေချာ မသိခဲ့ကြဘူးပေါ့။ ခိုင်သင်းတို့အပြောအရ သည်ဧရိယာတဝိုက်ကို ပြောင်းရွှေ့လာတာ သိပ်မကြာသေးဘူးမို့ အိမ်နီးချင်းအသစ်တွေကို ရင်းနှီးချင်ရုံပါတဲ့။ ဒါကြောင့် အပြန်အလှန် ဖုန်းနံပါတ်လဲလှယ်လိုက်ကြပြီး အကြိမ်အနည်းငယ်လောက် တောင်တက်အတူသွားတာ ညစာ အတူစားတာမျိုး လုပ်ဖြစ်ကြတယ်။
လအနည်းငယ်လောက်အကြာမှာ ရှင်းရှင်းလင်းလင်းသိလိုက်ရတာက ခိုင်သင်းမှာ ကိုယ်ဝန်ရှိနေခဲ့တာပါပဲ။ ပိန်ပိန်ပါးပါးနဲ့ အရွယ်မရောက်သေးတဲ့ ခန္ဓာကိုယ်ပုံစံအရ သိပ်ပြီးစူးစမ်းစရာ ကြည့်စရာမလိုအောင် သိသာတယ်လေ။ သက်ဇော်နဲ့ မင်းဆက်တို့နှစ် ယောက် ခိုင်သင်းရဲ့ ပထွေးနဲ့ Green Lake ကိုသွားဖို့ကိစ္စ စကားအခြေအတင်ပြောဖြစ်ကြရင်း ဘာမှန်းမသိ သူတို့ တစ်ခုခုကို စောင့်ဆိုင်း နေကြမှန်းသိခဲ့ရတယ်။ ခိုင်သင်းတယောက် ပထွေးမရှိတဲ့တစ်ရက်မှာ သက်ဇော်တို့ဆီရောက်လာပြီး သတိထားမိတဲ့ သူ့ခန္ဓာကိုယ်ရဲ့အပြောင်းအလဲတွေကို ပြောပြအကူအညီတောင်းတယ်။ သက်ဇော်တို့ သေချာပေါက် နားလည်လိမ့်မယ်လို့ ယူဆတာမို့ပါ။
“သားတို့ သူ့ကို မညာနိုင်တော့ဘူး ဒယ်ဒီ” သက်ဇော်က ရှင်းပြတယ်။ “သူ စိတ်လှုပ်ရှားပေမယ့် ကြောက်လည်းကြောက်နေခဲ့တယ် တပြိုင်နက်တည်းမှာ။ သူ့သားအိမ်ထဲ သားတို့သုက်ပိုးမျိုးထည့်ပေးချင်ခဲ့သလို သည်ကိစ္စတွေအကြောင်းရှင်းပြရင်း ပုံမှန်သဘာဝပဲ၊ အဆင်ပြေတယ်ဆိုတာ သိစေချင်ခဲ့တယ်။”
ဒါကြောင့် သက်ဇော်က သူသည်လည်း ကိုယ်ဝန်ဆောင်ခဲ့ဘူးကြောင်း၊ အချို့သောအမျိုးသားများရဲ့ ထူးခြားသော ခန္ဓာကိုယ်ဖွဲ့စည်းပုံ အရ လက်တွေ့ဖြစ်ပျက်နိုင်တယ်ဆိုတာ ခိုင်သင်းကိုပြောပြခဲ့ကြတယ်။ Green Lake ဒေသအကြောင်းလည်း ပြောပြတာပေါ့။ ဒါပေမယ့် ခိုင်သင်းကြည့်ရတာ ငြင်းဆန်လိုပုံရတယ်။
“သူ့ပထွေးရဲ့ လိင်ကိစ္စပြုကျင့်ပုံက ထူးဆန်းတယ်။ အခြားလူတွေဟာ သူ့လိုကြုံဆုံရတာမျိုးမရှိလောက်ဘူးထင်မြင်ယူဆသလို ကိုယ်ဝန်ဆောင်ရမယ့်အကြောင်းတွေ ဖြစ်မယ်လို့ထင်ကိုမထင်ထားတာပါ။ သားတို့နဲ့တွေ့ကြတဲ့အချိန်အတော်များများ လိင်ကိစ္စအကြောင်း စကားသေချာမပြောဖြစ်ကြဘူးရယ်။ ဒါ ခိုင်သင်းရဲ့ ပထမဦးဆုံး ရာသီစက်ဝန်းမှာပဲဖြစ်ပျက်ခဲ့တာဗျ။ ဘာမှ ထူးထူးခြားခြားမဖြစ်သယောင် သူတို့ဟန်ဆောင်ခဲ့ကြတယ်လေ”
“ဒါဆို ပထွေးဖြစ်သူက ပုန်းနေသူတစ်ယောက်ပေါ့” ကျွန်တော် စကားလုံးလှည့်သုံးမေးလိုက်တယ်။
သက်ဇော်လေးက သူ့ဦးခေါင်းကိုတွင်တွင်ငြိမ့်ပြပါရဲ့။
ခိုင်သင်းနဲ့ သူ့ပထွေးက သည်လိုရောထွေးဆက်ဆံရေးကို ဖြေးဖြေးသက်သာပဲ အစပျိုးဖို့အစီအစဉ်ချနေတာပါ။ ကိစ္စတွေက ထင်သလောက်မရိုးရှင်းတော့ ခိုင်သင်းကိုယ်ဝန်ပြဿနာတက်တော့တာပဲ။ အခြေအနေမှန်ကို ခိုင်သင်းရဲ့ပထွေးသိဖို့တကယ်လိုသလို လိုက်လျောဆက်ဆံရင် လွယ်ကူတာပေါ့။ အင်း….မင်းဆက်ကလည်း ရုတ်ခြည်းဆိုသလို သူ့ရာသီစက်ဝန်းစလည်ချိန်နဲ့ကြုံဆုံပြီး Green Lake ဆေးခန်းသွားရမယ့် အခြေစိုက်သေးတယ်။ သက်ဇော်၊ မင်းဆက်၊ ခိုင်သင်းနဲ့ ပထွေးဖြစ်သူ လေးယောက်သားစုံမိတဲ့ အခိုက်အတန့်မှာဆိုတော့ ပထွေးဖြစ်သူက မျက်လုံးပြူးမျက်စံပြူးကာ ဘာတွေ ဘယ်လိုဖြစ်နေတယ်ဆိုတာ သတိပြုမိသွား သိသွားခဲ့ တယ်လေ။ အရာအားလုံးကို မကြိုဆိုသလို ခိုင်သင်းကို ဘယ်တော့မှ လာမတွေ့ မဆက်သွယ်တော့ဖို့သူကပြောလာတယ်။
“မင်းဆက်ရဲ့ စိတ်လိုအင်ကြောင့် ဖြစ်ပျက်နေတာကို မြင်ပြီး သူ့လိင်စိတ်ကြွလာတာကို ဘာမှမဖြစ်သယောင်ဖုံးကွယ်ပြီး အိမ်ရဲ့ အဲသည့် နေရာမှာ ခိုင်သင်းကိုထွေးဖက်ရင်း မတ်တပ်ရပ်နေခဲ့တာ။ မင်းဆက်နဲ့ သားရဲ့ ပတ်သက်မှုပုံစံတစ်မျိုးကိုတွေ့မြင်ကာ အလွန် ရှက်စရာကောင်းတဲ့ ဆက်ဆံရေးတစ်ခုလို့ယူဆသွားရင်း ခိုင်သင်းကို သူအကာအကွယ်ပေးချင်ခဲ့ပုံရတယ်။ သားအနေနဲ့ကတော့ သူ့အတွက်စိတ်မကောင်းဘူးရယ်”
များမကြာခင် ခိုင်သင်းရဲ့ ပြန်လည်ပြောပြချက်အရ သူနဲ့ သူ့ပထွေးတို့ အဲသည့်ညက ယခင်အချိန်များနဲ့မတူ တနာရီကျော်လောက်ထိ လိင်ဆက်ဆံခဲ့ကြတယ်တဲ့။ နောက်တနေ့ မနက်ကျတော့ ပထွေးက သူ့ကိုထားသွားပြီး ထွက်သွားခဲ့တယ်။ အဝတ်အစားအသုံး အဆောင်၊ အသုံးပြုစရာ ယာဉ်တွေ မယူသွားသော်လည်း ရှိသမျှပိုက်ဆံယူပြီး ထွက်သွားခဲ့တာ။
ခိုင်သင်းနဲ့ အတူ သုံးယောက်သားနေဖြစ်ကြတဲ့ ရက်စွဲဆိုပါတော့။
“ဒါပေမယ့် နေပါဦး….သည်ကိစ္စအကြောင်းအရာကို ဒေါက်တာသန့်စင်ကို အရိပ်အမြွက်လောက်ပဲဖြစ်ဖြစ်ဘာကြောင့်ထည့်မပြောခဲ့တာ လဲ။ ဒါမှမဟုတ် ရက်သတ္တပါတ် တပတ်ကို အနည်းဆုံးတစ်ကြိမ်လောက် ဖုန်းပြောဖြစ်နေတဲ့ ဒယ်ဒီ့ကို ဘာကြောင့် မပြောပြခဲ့တာ”
“သားတို့ ပြောပြသင့်တယ်ဆိုတာ သိပါတယ်…ကိစ္စကရှင်းပြဖို့ခက်တယ်။ Green Lake က တစ်စုံတစ်ယောက်ကိုလည်း မပြောပြ ခဲ့မိတာလည်း သဘောပေါက်တယ်။ ခိုင်သင်းရဲ့ ပထွေးပြန်လာလိမ့်မယ်လို့ သားထင်ခဲ့တာကိုး။ ဆုံးဖြတ်ချက်တစ်ခုခုမချခင် သားတို့ စောင့်လို့ရသေးတယ်ပေါ့။ ဒါပေမယ့် သူပြန်မလာခဲ့ဘူးရယ်”
သက်ဇော်နဲ့ မင်းဆက်တို့ Green Lake ကိုပြန်ဖို့အစီအစဉ် တနည်းပြောရရင် လုပ်ငန်းစဉ်ဇယားအရ အချိန်ကျလာချိန်မယ် ခိုင်သင်းကိုပါ တပါးတည်းခေါ်လာဖို့အစီအစဉ်ရေးစွဲခဲ့ကြတယ်။ သည်ဒေသမှာထားခဲ့ဖို့ကလည်း ဘယ်လိုမှစိတ်ချစရာမရှိဘူးလေ။ ကိုယ်ဝန်ကြီးနဲ့ ဘယ်လိုရှင်သန်နေထိုင်မလဲ။ သူတို့အပြန်ခရီးစဖို့ရက်အနည်းငယ်လောက်အလိုမှာပဲ ခိုင်သင်းက မွေးဖွားခါနီး လက္ခဏာ တွေစပြလာတယ်။ တပြိုင်နက်တည်းလိုလို အငမ်းမရ လိင်စိတ်ထန် ထကြွလာပုံလည်းပြတယ်။ သက်ဇော်နဲ့ မင်းဆက်တို့နှစ်ယောက် ဖြည့်ဆည်းပေးတာလောက်နဲ့မတင်းတိမ်တော့ဘူး။ အစားအသောက်ဆိုလည်း မစားသလောက်ကို ဖြစ်သွားတယ်။
သက်ဇော်တို့မှာ ခိုင်သင်းကို တပါတည်းပြန်ခေါ်လည်းမလာနိုင်သလို တယောက်တည်း ထားပြစ်ခဲ့ဖို့လည်း မလုပ်နိုင်ခဲ့ဘူး။ အဲဒါကြောင့် the Outpost ကနေ မနက်ခပ်စောစောထွက်လာပြီး အစီအစဉ်အနည်းငယ်အပြောင်းအလဲရှိကြောင်း ကျွန်တော်တို့စီအကြောင်းကြားဖို့ ကြိုးစားခဲ့ကြတယ်။ ဒါပေမယ့် နှင်းမုန်တိုင်းတိုက်ခတ်ပြီး ဖုန်းလိုင်းတွေပျက်၊ သယ်လာတဲ့ GPS Phone ကလည်း ဘယ်လိုမှသုံးမရဖြစ် သွားပါတယ်။ ဒါကြောင့် အဖြစ်အပျက်အလုံးစုံကို အစီရင်မခံနိုင်သလို အကြောင်းကြားတာလည်း မလုပ်နိုင်ဘဲ ခိုင်သင်းတို့အိမ်မှာပဲ ကလေးမီးဖွားဖို့ရွေးလိုက်ရတယ်။ တခုတည်းသော သူတို့ရွေးချယ်ပြုလုပ်နိုင်တာက ခိုင်သင်း မွေးလမ်းကြောင်းကနေ ကလေးထွက် လာဖို့ရယ်၊ အဆင်မပြေရင် အကူအညီတောင်းဖို့လုပ်ကြမယ့်အစီအစဉ်ရယ်ပါပဲ။
*
ဖြစ်ပျက်နေတဲ့ ပြဿနာတွေ သိပ်မသိခင်မှာကိုပဲ ခိုင်သင်းရဲ့ဝစ်လစ်စလစ်ခန္ဓာကိုယ်အနား ငပဲကိုကိုင်ဆွခါရမ်းပြီး တိုးကပ်သွားလိုက် ပါတယ်။ ငယ်ရွယ်နုပျိုပြီး ကျစ်လစ်လှတဲ့ ခိုင်သင်းခန္ဓာကိုယ်ကြွက်သားများကို ကြည့်ရှုရင်း သူကလေးမီးဖွားဖို့ မွေးလမ်းကြောင်းချဲ့ရေး ကူညီပေးရေးကိစ္စအပေါ် အာရုံပြန်စိုက်ရပါတယ်။ ဆရာဝန်ရဲ့ညွှန်ကြားချက်အရ ကျွန်တော် ကိုယ့်တာဝန်ကိုယ်လုပ်နေခဲ့တာပဲလေ။
လူငယ်တွေလို နွားသိုးကြိုးပြတ်မဖြစ်ဘဲ ကူညီနိုင်လိုက်တာမို့ များမကြာသောအချိန်လောက်မှာပဲ လျောလျောရှူရှူ မီးဖွားလာတာကြောင့် ကလေးရော ဖခင်ဖြစ်သူရော အဆင်ပြေသွားတယ်။ အခုတော့ ကလေးနဲ့ ဖခင်ဖြစ်သူတို့ မီးလင်းဖိုအနီးမှာ နွေးနွေးထွေးထွေးရှိနေပြီ။ ခိုင်သင်းခမျာ အိပ်ပျော်တဝက် နိုးတဝက်မို့ လိုအပ်တာမှန်သမျှ အခြားသော လူငယ်သုံးယောက်မှ ဝိုင်းဝန်းလုပ်ကိုင်ပေးနေကြပါတယ်။ အညစ်အကြေးတွေရှင်းတာ အဝတ်အစားဟောင်းတွေလျှော်ဖွတ်တာ သောက်စရာရေယူပေးတာမျိုးတွေပေါ့။ ကျွန်တော်နဲ့ ရန်နိုင်က တော့ အခန်းထောင့်လေးမှာထိုင်ရင်း စကားခပ်တိုးတိုးပြောကာ သူတို့လုပ်ကိုင်နေသမျှကို စောင့်ကြည့်ရပါရော။
“ငါဘာပြောရမလဲကွာ…အကုန်လုံးလည်း အဆင်ပြေကျန်းမာကြတယ်ဆိုတော့ မနက်ဖြန်နံနက်စောစောလောက် ငါတို့နဲ့အတူ သူတို့ကိုခေါ်ပြီး ပြန်ကြတာပေါ့”
ရန်နိုင်အပြောကို ကျွန်တော်ခေါင်းငြိမ့်ပြလိုက်ရင်း “သည်အချိန်အတောအတွင်းတော့ ငါတို့ ဒေါက်တာသန့်စင်ဆေးခန်းကို အသိပေးဖို့ လိုပြီ။ သည်သစ်တောအုပ်ထဲမှာတော့ ဖုန်းလိုင်းကောင်းမယ်မထင်ဘူး။ ဒါပေမယ့် မိုင်သုံးဆယ်လောက်ကိုလည်း ငါ ကားပြန်မောင်း မသွားနိုင်တော့ဘူးရယ်။ ငါတို့မောင်းလာတဲ့ ထရပ်ကားတစ်စီးစီးကို ယူပြီး ဖုန်းလိုင်းမိလောက်မယ့် the Outpost House ရှိတဲ့ မြို့ငယ်လေးစီသွားမှပါ”
“မင်းတစ်ယောက်တည်းသွားသင့်တယ်…အဲ သက်ဇော် ဒါမှမဟုတ် ဟိန်းမင်းကိုခေါ်ချင်ခေါ်သွားလေ” လို့ရန်နိုင်ကပြောတယ်။
*
တယ်လီဖုန်းလိုင်း သို့မဟုတ် ဆက်သွယ်ရေးကောင်းကောင်းပြုလုပ်လို့ရမယ့်နေရာစီ ကားမောင်းသွားတာ တစ်နာရီလောက်အကြာမှာ “Green Lake ကို ပြန်လာတဲ့အခါ လူပိုနှစ်ယောက်ခေါ်လာမယ့်အကြောင်း” အသိပေးခွင့်ရတယ်။ ကားကို ကားလမ်းနံဘေးချရပ်ပြီး ဖုန်းကိုင်ပြောရတာပေါ့။ သက်ဇော်လေး ကျွန်တော့်ဘေးမှာ ပူးကပ်ထိုင်လာတာကြောင့် စိတ်လှုပ်ရှားလို့လည်းပါပါတယ်။
အခုမှ မင်္ဂလာဆောင်ပြီးစလို ဘာကြောင့်ရယ်မသိ ရင်အခုန်မြန်လိုက်တာဗျာ။ ဟုတ်တော့လည်းဟုတ်တယ် သူ အိမ်မှာမနေဘဲ တာဝန်နဲ့ ထွက်ခွာသွားကတည်းက လချီပြီးဝေးကွာနေရတာမဟုတ်လား။ နှစ်ယောက်သား ဂဏာမငြိမ်ဖြစ်လာကြတာကြောင့် လမ်းနံဘေး ကားထိုးရပ်ပြီး ဖုန်းပြောတာက အန္တရာယ်ကင်းတယ်လေ။ မြေမာတယ်ထင်ရတဲ့ လမ်းဘေးတနေရာကို ကားအသာထိုးရပ်၊ ကားနံဘေးမှာ သက်ဇော်က မတ်တပ်ရပ် ဟိုသည်ငေးနေချိန် ကျွန်တော်က ဖုန်းဆက်စကားပြောစရာရှိတာပြောပေါ့။ပြီးမှ သက်ဇော်လေး နောက်ပါးမှ ကျွန်တော် ကျစ်ကျစ်ပါအောင် လွမ်းစိတ်နဲ့အတူထွေးဖက်မိရတယ်။
ကျွန်တော့်ဘဝရဲ့ သားဦး၊ ကျွန်တော့်ကလေးများရဲ့ဖခင်(မွေးမိခင်) ဖြစ်ပြီး တနည်းပြောရရင် Green Lake မှာ ကျွန်တော် လိင်ဆက်ဆံ ခဲ့သမျှ လူတွေထဲမှာ ဘယ်သူမှ သက်ဇော်လေးလောက် အထိအတွေ့ကော အပေးအယူကော ကောင်းသူမရှိ ဘူးလို့ယူဆမိတယ်။ သူ့ဆံနွယ်လေးတွေကို မွှေးကြူလိုက်တိုင်း ခါးကျဉ်းကျဉ်းလေးကိုထွေးဖက်လိုက်တိုင်း ကျွန်တော့်ရင်ထဲမယ် တသိမ့်သိမ့်ကြည်နူးရင်ခုန် ရပါတယ်။ သူ့တင်သားဆိုင်ကြွက်သားများက သန်မာတောင့်တင်းသလို ခရေဝတဝိုက်ကလည်း နုညံ့အိစက်လှပုံက ကျွန်တော့်ငပဲကြီး ကို အားရပါးရညှစ်ပြုပြီး သုက်ရည်အများကြီးပန်းထွက်အောင် စွမ်းတယ်။ လေစိမ်းတွေ တဟူးဟူးတိုက်နေတဲ့ ကားလမ်းနံဘေးမှာ ဆိုသော်လည်း သူနဲ့သာဆိုရင် အိမ်လို့ခံစားရစမြဲပါ။ နှစ်ဦးသားဝတ်ဆင်ထားတဲ့ ဂျင်းဘောင်းဘီတွေ ခြေချင်းဝတ်မှာ ချိတ်နေလည်း ဘာမှဂရုမစိုက်မိတော့ဘူး။
လုံးထွေးရစ်ပတ်ပြီး တသိမ့်သိမ့်လှုပ်ရှားနေကြရင်း သက်ဇော်လေးရဲ့ ခြေအစုံ တဆတ်ဆတ်စတုန်ခါလာတာမို့ သူအထွဋ်အထိပ်ရောက် သုက်ထွက်သွားမှန်း ကျွန်တော်သိလိုက်တယ်။ ကျွန်တော်လည်း ကြာရှည်စိတ်မထိန်းတော့ဘဲ သာယာမှုနောက်လိုက်ကာ စိတ်ကိုလွှတ် ချလျက် အတွင်းမှာပဲ သုက်တွေပန်းထည့်ပစ်ပါတယ်။ သစ်လုံးအိမ်လေးမှာတုန်းက တစ်ကြိမ်လောက် ကျွန်တော်တို့ လိင်ဆက်ဆံဖြစ်ခဲ့ ပေမယ့် သည်တစ်ကြိမ်မှာ အတော့်ကို စိတ်ကျေနပ်မိကြတယ် ပြောရမယ်။ ရှည်လျားတုတ်ခိုင်တဲ့ ကျွန်တော့်ငပဲကြီး သူ့ခရေထဲ တဆုံး ဖိထည့်ပြီး သုက်တွေ ကရားရေလွှတ် ပန်းထည့်တာများ အော်ညည်းသံနဲ့အပြိုင် ဝုန်းဒိုင်းကျဲရော။ ဘယ်သူမှလည်းမကြားသလို လူတစ်ယောက်မှလည်းမရှိတဲ့အချိန်နေရာမှာ ကျွန်တော်တို့နှစ်ယောက် စိတ်ထင်တိုင်းကျဲကြတဲ့အဖြစ်လေ။ ကျွန်တော့်ငပဲကြီး လုံး၀ ပျော့သွားတဲ့အထိ သက်ဇော်ရဲ့ခရေထဲမှာ ကျင်းစိမ်ထားရင်း နှစ်ကိုယ်ကြား တီးတိုးစကားဆိုကြပါတယ်။
“ဒယ်ဒီ တကယ့်ကို စိုးရိမ်ပြီး အလောတကြီး သားစီလိုက်လာခဲ့တာ”
“သားသိတယ်….it’s okay, we’re okay,” သူ ခပ်တိုးတိုးပြောတယ်။ "I missed you."
“Me too.” နောက်တော့ စကားမဆိုဘဲ အသာငြိမ်နေကြရင်းမှ “ဒယ်ဒီတို့ အိမ်ပြန်ရောက်တဲ့အခါ ဒယ်ဒီထပ်ပြီး အချိန်တွေ မစောင့်ချင် တော့ဘူးကွာ။ ဒယ်ဒီ သားကို လက်ထပ်ချင်ပြီ။ လက်ထပ်ဖို့အချိန်ကျပြီ”
သူ့မျက်ခုံးအစုံကို မြှင့်လိုက်ရင်း ကျွန်တော့်ကို ပြုံးစစကြည့်လျက်ကနေ ပါးချိုင့်တွေပေါ်တဲ့အထိ ပြုံးရယ်ပါတယ်။ ခရေထဲ ကျင်းစိမ် ထားတဲ့ ကျွန်တော့်ငပဲကို သူအသာအယာ ဖျစ်ညှစ်လိုက်ရင်း “သားလည်း အဲ့သလိုခံစားမိတယ်ဗျ” လို့ ခပ်တိုးတိုး တုန့်ပြန်စကားဆို လာတယ်။
ဒါဆို….ဒါဆို ဘဝမှာ ဘာလိုသေးလဲ အချစ်ရယ်ပေါ့….။
Alex Aung (31 May 2025)
No comments:
Post a Comment