စကၠဴပန္းေလးတစ္ပြင့္ရဲ႕ ဒိုင္ယာရီ

တစ္ဆယ္ေက်ာ္ငါးႏွစ္ပတ္လည္ က်မ က်မတို႔အရြယ္ ဆိုတဲ့ ရုပ္ရွင္သီခ်င္းေလးအတိုင္း ကၽြန္မတို႔ ဂ်ီမေတြလည္း ပ်ံတက္စငွက္ကေလးေတြလိုပဲ အပူအပင္ေတြမရွိပဲ လြတ္လပ္စြာ ပ်ံသန္းက် ဆတ္စလူးေတြ ထက်နဲ႔ေပါ့။ ဒီအရြယ္မွာ ေယာက္်ားအစစ္၊ မိန္းမအစစ္ေတြေတာင္ ထိန္းလို႔မရတဲ့ အရြယ္ဆိုေတာ့ က်မတို႔လို ဂ်ီမေတြဆို ပိုဆိုးေတာ့တာေပါ့ေနာ္။ က်မမွာ သူငယ္တန္းကေန ဆယ္တန္းေရာက္တဲ့အထိ အတူတြဲၾကတဲ့ သူငယ္ခ်င္း ႏွစ္ေယာက္ရွိတယ္။ နာမည္ေတြေတာင္ ကာရန္နဲ႔ညီေအာင္ ကိုယ့္နာမည္ထဲက တစ္လံုးစီကုိ အဖ်ားဆြတ္ေခၚၾကတာ။ တေယာက္က "စိုး" ေနာက္တေယာက္က "မ်ိဳး" တို႔ကေတာ့ "တိုး"။ ကိုယ္ေတြ သံုးေယာက္က ေက်ာင္းမွာဆို Star ေတြေလ။ တိုးတို႔သံုးေယာက္ ေက်ာင္းကိုလာၿပီဆိုရင္ အခန္းေတြေရွ႕မွာရွိတဲ့ ေက်ာင္းသားေကာင္ေလးေတြရဲ႕ အမွတ္ေပးသံေတြဟာ ေက်ာင္းတစ္ခုလံုးကို ညံလို႔။ ေယာက္်ားေလး သီးသန္႔ေက်ာင္းဆိုေတာ့ ကိုယ္ေတြ သံုးေယာက္က အစစ္မေတြလိုကို ျဖစ္ေနတာ။ သံုးေယာက္ေပါင္း ေလာင္းေက်ာ္ၿပီး ကဲလိုက္ၾကတာ ဆယ္တန္းစာေမးပြဲ ေအာင္စာရင္းလည္းထြက္ေရာ ငိုပြဲေတြ ဆင္ရေတာ့တာပါပဲ။ မ်ိဳးကေတာ့ ႏွစ္ခ်င္းေပါက္ ေအာင္တယ္။ တိုးနဲ႔ စိုးကေတာ့ က်တယ္။ မ်ိဳးကေတာ့ ႏွစ္ေယာက္လံုးကို အားေပးပါတယ္။ ေနာင္ႏွစ္ကို ဆက္ေျဖဖို႔ တကၠသိုလ္ကေန သူေစာင့္ေနပါမယ္တဲ့။ ဒါေပမယ့္ေလ စိုးကို သူ႔အိမ္က ေက်ာင္းမထားေတာ့ဘူးတဲ့။ သူ႔ဦးေလးနဲ႔အတူ အလုပ္လုပ္ရမယ္တဲ့။ စိုးမေျဖေတာ့ က်မလည္း မေျဖေတာ့ဘူးလို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္။ ကိုယ့္ရဲ႕ အသက္ေမြး၀မ္းေက်ာင္းအတြက္ ပညာတစ္ခုေတာ့ သင္ရမယ္လို႔ ဆံုးျဖတ္ၿပီး မိတ္ကပ္၊ ဆံပင္ပညာသင္လိုက္တယ္ေလ။ တစ္ရက္မွာေတာ့ စိုး ေရာက္လာတယ္။ သူ႔ဦးေလးအလုပ္က ကားပြဲစားတဲ့။ ဒါေၾကာင့္ သူႏြဲ႔လို႔မရဘူးတဲ့။ အိမ္ကလည္း ေယာက္်ားလိုေနရမယ္တဲ့။ သူ ျပန္ပုန္းရေတာ့မယ္တဲ့ လာေျပာသြားတယ္။ ကိုယ္ကလည္း ငါတို႔နားလည္ပါတယ္လို႔ ျပန္ႏွစ္သိမ့္လိုက္ရတယ္။ မ်ိဳးကလည္း ရန္ကုန္မွာ ေက်ာင္းသြားတက္။ စိုးကလည္း သူ႔အလုပ္နဲ႔သူ။ က်မကလည္း ကိုယ့္လိုင္းေၾကာင္းနဲ႔ ကုိယ္ဆိုေတာ့ သံုးေယာက္သား ကြဲသြားၾကေတာ့တာေပါ့။

မိတ္ကပ္ဆံပင္ ေလာကထဲကုိ ေရာက္သြားေတာ့ ဂ်ီမ မာမီႀကီးေတြ၊ ဂ်ီမ မမေတြ၊ ဂ်ီမ သူငယ္ခ်င္းေတြ အမ်ားႀကီးကိုရလာတယ္။ ေက်ာင္းေနစဥ္က မေရာက္ဘူးတဲ့ ေနရာေတြ မကဲခဲ့ဘူးတဲ့ ေနရာေတြမွာ ကဲတတ္ ႏႊဲတတ္လာတယ္။ မႏၱေလးတိုင္းအတြင္းမွာရွိတဲ့ ရွိရွိသမွ် နတ္ပြဲေတြ၊ ဘုရားပြဲေတြေရာက္။ ကိုယ္လည္း တေန႔တျခား ပိုပိုၿပီးေတာ့ ပြင့္လာတယ္။ ကိုယ့္ကိုယ္ကို အပြင့္မအျဖစ္ ခံယူၿပီးကတည္းကကို ပတ္၀န္းက်င္ကိုလည္း အေရးမစိုက္ေတာ့ဘူး။ အိမ္ကေတာ့ နည္းနည္းေလး ၀ုန္းေနေသးတယ္ေလ။ နင္ အခုတေလာ လွ်ပ္ယား လွ်ပ္ယားနဲ႔ မ်က္စိေနာက္တယ္ေပါ့။ "နင့္သူငယ္ခ်င္း စိုး ေတာင္ ေယာက္်ားေလးပံုေလးနဲ႔ ေယာက္်ားျဖစ္သြားၿပီ"တဲ့။ ဒီကလည္း ျပန္ေျပာေတာ့တာေလ။ "ေမြးကတဲက ေျခာက္တာ ဘယ္အေျခာက္မွ ေယာက္်ားျပန္မျဖစ္ဘူး" လို႔ေလ။ တခါတေလ စိုးနဲ႔လမ္းမွာေတြ႔ရင္ သူ႔ေဘးမွာ သူ႔အလုပ္က လူေတြနဲ႔ဆိုရင္ သူလည္း မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ ကိုယ္လည္း မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ မသိသလိုေနရတာ။ ၾကာလာေတာ့ ကိုယ္လည္းသူ႔ကို ေခၚကို မေခၚေတာ့တာ။ သူနဲ႔ကုိယ္နဲ႔ လိုင္းမတူဘူးလို႔ ခံယူလိုက္တယ္။ မ်ိဳးနဲ႔ကေတာ့ ဖုန္းအဆက္အသြယ္ရတယ္။ ရန္ကုန္နဲ႔ မႏၱေလး အတင္းေျပာၾကတာေပါ့ရွင္။ ဒီလိုနဲ႔ က်မတို႔ တစ္ဆယ္ေက်ာ္ ငါးႏွစ္ပတ္လည္ကေန ႏွစ္ဆယ္ငါးႏ်စ္ပတ္လည္ဆိုတဲ့ အခ်ိန္ကိုေတာင္ ေရာက္လာၿပီေလ။ ဂ်ီမတေတြ ကဲရင္း ႏႊဲရင္း လွ်မ္းရင္း အရာရာကို အပူအပင္မရွိ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါးနဲ႔ ျဖတ္သန္းလိုက္ၾကတာ ပတ္၀န္းက်င္ကို သတိမထားမိၾကဘူး။ အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ က်မတို႔ရဲ႕ ကမၻာေျမႀကီးဆီကို အခ်က္ေပးသံလည္းမၾကား တံခါးလည္းမေခါက္ဘဲနဲ႔ ၀င္ေရာက္လာတဲ့ ၿဂိဳလ္ဆိုးနတ္ႀကီးတစ္ပါးက ကမၻာေျမႀကီးဆီက လူေတြဆီကို တိတ္တဆိတ္ ၀င္ေရာက္ပူးကပ္လာခဲ့ပါၿပီ။

နတ္ဆိုးႀကီးရဲ႕နာမည္ကေတာ့ AIDS တဲ့။ သူ႔ရဲ႕ကိုယ္ပြား ေရွ႕ေတာ္ေျပးေလးကေတာ့ HIV တဲ့။ နတ္ဆိုးႀကီးကေတာ့ ေကာင္းေကာင္းေမႊေႏွာက္ႏိုင္လိုက္ပါၿပီ။ စစခ်င္း ကိုယ့္ရဲ႕ဂ်ီမ မာမီႀကီးေတြ ဟိုတစ ဒီတစ ေသဆံုးခဲ့ၾကတယ္။ ဒါေပမယ့္ က်မတို႔ သိပ္ၿပီး သတိမထားမိေသးဘူး။ ေနာက္ပိုင္း ဂ်ီမအေမေတြနဲ႔ ကိုယ္နဲ႔ သက္တူရြယ္တူ ဂ်ီမတန္းတစ္ခုလံုးပါ ေသဆံုးသူေတြ မ်ားလာေတာ့တာ။ လူေတြ အထူးသျဖင့္ သူငယ္ေတြက ကိုယ္ေတြကို လမ္းမွာေတြ႔ၿပီဆိုရင္ "အေျခာက္ဆီက ကူးတာ" "HIV ပိုး ျဖန္႔ခ်ီေရးေကာင္ေတြ" လို႔ နာမည္ဆိုးေတြ အတပ္ခံလိုက္ရတယ္။ တကယ္တမ္းၾကေတာ့ ေယာက္်ားအစစ္ မိန္းမအစစ္ေတြမွာလည္း ျဖစ္ၾကတာပါပဲ။ မိန္းမလ်ာမေတြက ပိုၿပီး ထင္သာျမင္သာ ရွိတဲ့ လူနည္းစုေတြ ဆိုေတာ့ နာမည္ဆိုးေတြ တြင္ကုန္တာေပါ့ရွင္။ ဒီလိုေတြ ျဖစ္ေနရင္းကကို ေရာဂါျဖစ္ေနတဲ့ သူငယ္ခ်င္း ေဆးရံုတက္ေတာ့လည္း လူနာသတင္းသြားေမးရင္ က်မတို႔ ကိုယ္တိုင္ကိုက သူ႔ကိုႏွစ္သိမ့္ေပးဖို႔မေျပာနဲ႔ လက္ကေလးေတာင္ မကိုင္ရဲတာေလ။ "ဒီေရာဂါျဖစ္ရင္ ေသမွာပဲ ကုစရာေဆးမရွိလို႔" လို႔ ၾကားဖူးထားၾကေတာ့ ေၾကာက္ၾကတာေပါ့။ အဲဒါ က်မတို႔ကိုယ္တိုင္ ဒီေရာဂါနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး အေတြ႔အႀကံဳ ဗဟုသုတ အသိပညာေတြ မရွိလို႔ေပါ့ရွင္။ အခုေန အခ်ိန္အခါဆိုရင္ ဒီလိုျဖစ္ခ်င္မွ ျဖစ္ေတာ့မွာ။ သူတို႔တေတြလည္း ျမန္ျမန္ေသဆံုးခ်င္မွ ေသမွာ။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ က်မတို႔ဆီကို က်န္းမာေရး အဖြဲ႔အစည္းေတြ ေရာက္ရွိလာၿပီး က်န္းမာေရး အသိပညာျဖန္႔ေ၀ျခင္း၊ က်န္းမာေရးနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ သင္တန္းေလးေတြ ေပးျခင္း၊ ကြန္ဒံုးေ၀ငွျခင္းေတြကုိ လက္ခံရယူေနၿပီေလ။ က်န္းမာေရး ေစာင့္ေရွာက္မႈေတြ၊ ေဆးေပးခန္းေတြ၊ ေဆးရံုေတြ ဂ်ီမတို႔နားခိုရာ ေနရာေတြကိုလည္း အားလံုး သိရွိေနၾကၿပီ။

ဂ်ီမသူငယ္ခ်င္း အခ်င္းခ်င္း ေဆးရံုေဆးခန္းေတြနဲ႔ ခ်ိတ္စပ္ေပးတာ ARV ဆိုတဲ့ ေဆးရေအာင္ အဖြဲ႔အစည္းေတြနဲ႔ ခ်ိတ္စပ္တာေတြကို ျပဳလုပ္ေပးေနၿပီေလ။ ARV ဆိုတဲ့ေဆးကို အခမဲ့ျဖန္႔ေ၀တဲ့ အဖြဲ႔အစည္းေတြလည္း ရွိတယ္။ ဒီလိုအခ်ိန္ေကာင္းေလးနဲ႔ ႀကံဳခဲ့ရင္ အရင္ဂ်ီမေတြလည္း အသက္ ဆံုးရႈံးခ်င္မွ ဆံုးရႈံးမွာေလ။ သူတို႔ေတြ အေသေစာလိုက္တာလို႔လည္း ႏွေျမာမိတယ္ရွင္။ ဒါေတာင္ ဒီလိုေခတ္ေကာင္းမွာ အသက္ဆံုးရႈံးတဲ့ ဂ်ီမေတြလည္း ရွိတယ္။ ဘယ္သူေတြလည္းဆိုေတာ့ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ဒီေရာဂါျဖစ္ေနပါတယ္လို႔ ၀န္မခံပဲ ႀကိတ္ကုၾကရာက အနာတျခား ေဆးတျခားျဖစ္ၿပီး ေသဆံုးၾကတာေလ။ အဲဒီထဲမွာမွ ကၽြန္မသူငယ္ခ်င္း စိုးလည္း တေယာက္အပါအ၀င္ေပါ့။ သူေနမေကာင္းဘူးလို႔ၾကားေတာ့ သတင္းသြားေမးတာေပါ့။ ဘာျဖစ္တာလဲလို႔ ေမးေတာ့ သူက ငါအစာအိမ္ေရာဂါျဖစ္ေနတာ။ အစာမစားႏိုင္လုိ႔ ပိန္က်သြားတယ္လို႔ ေျပာတယ္။ ကိုယ္က သူ႔ကိုၾကည့္ၿပီး ဒါဟာ အစာအိမ္ မျဖစ္ႏိုင္ဘူးလို႔ ငါေရာဂါျဖစ္တဲ့ ဂ်ီမေတြကို ျမင္ဘူးတယ္။ ဒီလိုပံုစံပဲျဖစ္တာ။ နားလည္တက္ကၽြမ္းတဲ့ ဆရာ၀န္ ဒါမွမဟုတ္ နားလည္တဲ့ က်န္းမာေရး၀န္ထမ္း ဂ်ီမေတြနဲ႔ အေျခအေနမဆိုးခင္ တုိင္ပင္ဖြင့္ဟ သင့္တယ္လို႔ေျပာေတာ့ သူက စိတ္ဆိုးၿပီး မေခၚေတာ့ဘူး။ ဒါနဲ႔ က်မလည္း ျပစ္ထားလိုက္တာေပါ့။ ေလးလေလာက္အၾကာမွာေတာ့ သူဆံုးသြားတယ္။ က်မေလ ၀မ္းနည္းေနာင္တရမိတယ္။ သူ ဘယ္လိုေျပာေျပာ ငါက ဇြတ္တရြက္စီစဥ္ရမွာလို႔ သူက သူအိမ္ကသိမွာစိုးလို႔ ျဖစ္မွာ။ ငါက ကူညီမယ့္အဖြဲ႔အစည္းေတြနဲ႔ ခ်ိတ္စပ္ေပးမိရင္ သူမေသဆံုးႏိုင္ဘူးလို႔။ မ်ိဳးကလည္း ၀မ္းနည္းတာေပါ့။ ႏွစ္ေယာက္သား ဖက္ၿပီးငိုၾကရတာ။ မ်ိဳးကေတာ့ က်မကို အျပစ္မျမင္ပါဘူး။ ကံၾကမၼာအတိုင္းပဲလို႔ ႏွစ္သိမ့္ပါတယ္။

အခုေနာက္ပိုင္းမွာဆိုရင္ က်န္းမာေရး အဖြဲ႔အစည္းႀကီးေတြမွာ ဂ်ီမ၀န္ထမ္းေတြကို ျမင္ေတြ႔ေနရၿပီေလ။ ဂ်ီမအခ်င္းခ်င္း စုစည္းၿပီး ဖြဲ႔ထားတဲ့ MSM (S.H.G) ေတြလည္း ေပၚေပါက္လာကာ က်န္းမာေရး ကူညီေစာင့္ေရွာက္မႈေတြ ေပးေနၿပီေလ။ ဒါဟာ ဒီေရာဂါႀကီးကို ဂ်ီမေတြကလည္း တေထာင့္တေနရာကေန တြန္းလွန္ကာကြယ္ တိုက္ဖ်က္ေနၾကတယ္ဆိုတာကို ျပသလိုက္တာပါပဲ။ အခုဆိုရင္ ဒီအႏၱရာယ္ဆိုးႀကီးကို ကာကြယ္တိုက္ဖ်က္တဲ့ အဖြဲ႔အစည္းေတြတိုင္းမွာ ဂ်ီမေတြက ေနရာရၿပီး ခ်ီးက်ဴးဂုဏ္ျပဳျခင္းေတြကို ရရွိကာ ပတ္၀န္းက်င္ အသိုင္းအ၀ိုင္း အလယ္မွာ ေခါင္းေမာ့ႏိုင္ၿပီရွင္။ ႏွစ္တႏွစ္ရဲ႕ ေနာက္ဆံုးလ ဒီဇင္ဘာ ၃၁ရက္ေန႔ ည ၁၂နာရီေက်ာ္တိုင္း လူေတြကေတာ့ "Happy New Year"လို႔ ေပ်ာ္ရႊင္စြာ ေအာ္ဟစ္ၾကတယ္။ က်မလည္း ပါ၀င္ကခုန္ ေအာ္ဟစ္တာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ Happy New Year လို႔ ေအာ္ၿပီးတိုင္း က်မက ဆုေတာင္းေလး တစ္ခုကို အၿမဲတမ္းပဲ ဆုေတာင္းတယ္။ "ပန္းကေလးတိုင္းလည္း ဖူးပြင့္ႏိုင္ၾကပါေစ၊ စမ္းေရတိုင္းလည္း ေအးျမၾကည္လင္ၾကပါေစ၊ ဂ်ီမတိုင္းလည္း လွပအသက္ရွည္ၾကပါေစ"လို႔ေလ။ ကၽြန္မရဲ႕ ဆုေတာင္းေလးလဲ ျပည့္မယ္ထင္ပါတယ္ရွင္။

ေရႊမန္းသူေလး

August 3, 2010

Resource: http://www.coloursrainbow.com/articles/35-article/363-2010-08-03-06-38-45.html