အိမ္နီးနားခ်င္း (အပိုင္း ၁)

` ဖိုးခြား...အစ္ကိုႀကီးကို ႏႈတ္ဆက္လိုက္အံုး...´ စကားေျပာတတ္ခါစ ဖိုးခြားေလးမွာ မ်က္ႏွာေဖာင္းေဖာင္းအိအိႏွင့္ အသားေတြက တစ္တစ္ရစ္ရစ္ ရွိကာ တကယ့္ကို ခ်စ္စရာေကာင္းသည္။ ဖိုးခြားေလး က အေမႏွင့္မတူ။ သူ႕အေဖ ကိုပုိင္နဲ႕ တပံုစံတည္း။ ျပဴးက်ယ္က်ယ္မ်က္လံုးမ်ားက အၿမဲေတာက္ပေနသည္။ မ်က္ရစ္ေလး ထင္းထင္းကလည္း ကိုပိုင့္ သားပါလို႕ ေျပာေနသလိုပင္။ မသိမသာ လိႈင္းတြန္႕ရွိေသာ ဆံပင္ပံုက အစ သဘာ၀အတုိင္း လာတူေနျပန္သည္။ ဖုိးခြားက သူ႕အေမနဲ႕တူတာက ျဖဴေဖြးႏုနယ္တဲ့ အသားအေရ။ ဒီကေလး ကံေကာင္းသည္။ အေဖႏွင့္ အသားအေရတူ လို႕ကေတာ့ မည္းမည္းသည္းသည္းေလး ထြက္လာမည္။ ဖိုးခြားေလးကို တခ်က္ေပြ႕ခ်ီလိုက္ ရင္း

` ကိုႀကီးကို အၾကာႀကီးမခဲြရဘူးေနာ္....ဖိုးခြားေလး မရွိရင္ ကိုႀကီး ပ်င္း ေနေတာ့မွာ...´ ဖိုးခြားေလး အေမ မမိုးက သြားတက္ေလး ေပၚေအာင္ ျပံဳးလိုက္သည္။ မမိုးနဲ႕ ကိုပိုင္ႏွင့္ယွဥ္လိုက္ရင္ မမိုးက အမ်ားႀကီးပိုေခ်ာေနသည္။ ကိုပိုင္က အခန္းတံခါးေသာ့ကို ေသခ်ာ ခတ္ရင္း

` ကေ၀ ... မင္းလားပ်င္းမယ့္ေကာင္....သူငယ္ခ်င္းေတြကိုေတာင္ အခ်ိန္ မနည္းေပးေနရတာ´ ကိုပိုင္ ေျပာတာလည္းမွန္သည္။ ဒါေပမယ့္ အကုန္လံုးမမွန္။ သူငယ္ခ်င္း ေတြဆိုတာ စာေမးပြဲနီးမွ ကၽြန္ေတာ့္ကို စာလာရွင္းခိုင္းဖို႕သက္သက္ပင္ျဖစ္သည္။ သြားစရာ လာစရာ ေပ်ာ္စရာ ရွိရင္ ကၽြန္ေတာ္မပါ.။ စာေမးဖို႕၊ အလွဴေငြေကာက္ဖို႕၊က်ဴရွင္လခ ေကာက္ဖို႕ဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ္က မပါမျဖစ္။ ကၽြန္ေတာ့္ကို ဖုန္းဆက္ရင္လည္း သူတုိ႕ ေမ့ေနေသာ သူငယ္ခ်င္းတေယာက္ေယာက္ရဲ႕ဖုန္းနံပါတ္ ကိုေမးရင္ေမး၊ မေမးရင္ သူတို႕ ဒီလ က်ဴရွင္လခ ကိုေနာက္က် မွေပးမည္။ ခဏတာ စိုက္ေပးထားပါ။ ကၽြန္ေတာ့္အဖို႕ေတာ့ ဒါေတြဟာ ရိုးအီေနၿပီ။ တခါတေလ ကၽြန္ေတာ္က မအားလို႕ စာမရွင္းျပရင္ ဂၽြန္ေ၀ က စိတ္ပုတ္တယ္ဆိုတာ ကေျပာေသး။ ကၽြန္ေတာ့္မွာ တုိင္ပင္စရာ ညီအစ္ကို ေမာင္ႏွမ ကလည္းမရွိ။ အားအားရွိ ကိုပိုင္သာ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ အေၾကာင္းေတြကို ရင္ဖြင့္ခြင့္ေပးေသာ အစ္ကိုႀကီး။ ကၽြန္ေတာ့္ကို အစစ အရာရာသင္ေပးေသာ အစ္ကိုႀကီး။ အခုလည္း ေက်ာင္းပိတ္ထားပါတယ္။ သူငယ္ခ်င္းေတြက ကိုယ္စီ ခရီးထြက္ၾကသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ကို လိုက္ပါအံုးလား မေခၚ။ ကၽြန္ေတာ္က တကယ့္ကို အေပါင္းအသင္း မဆံ့တဲ့သတၱ၀ါလား။

` ကိုပိုင္ ကလည္း အတည္ေပါက္နဲ႕ မေနာက္နဲ႕ေလ…ကၽြန္ေတာ့္အေၾကာင္းလည္းသိသားနဲ႕..´

` ကဲ…ငါ့ေမာင္ေလးက အိမ္ကုိ ေသခ်ာၾကည့္ေပးထား…ျပန္လာရင္ မုန္႕ေတြ၀ယ္ခဲ့ေပးမယ္´ ကိုပိုင္ ရဲ႕မိန္းမ မမိုးက အင္းေလးဇာတိ။ ကၽြန္ေတာ္မွာေနက်အရာကိုပဲ ကၽြန္ေတာ္ မွာလိုက္ေတာ့တယ္။

` ကၽြန္ေတာ္ မုန္႕ေတာ့မစားေတာ့ပါဘူး…ျပန္လာရင္ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ ခ်ည္သားစစ္စစ္နဲ႕ ခ်ဳပ္ထားတဲ့ ခ်ည္အက်ၤ ီေလးတထည္ပဲ၀ယ္လာခဲ့ေပး…ျပန္လာရင္ ကၽြန္ေတာ္ ပိုက္ဆံျပန္ေပးမယ္´ ဖိုးခြားေလးက ကၽြန္ေတာ့္ဆံပင္ကို လာဆြဲသည္။ သနားခါးအေဖြးသားနဲ႕ ဖိုးခြားေလးရဲ႕ ပါးျပင္အိအိ ေလးကို အားရပါးရ နမ္းပစ္လိုက္သည္။

` ေတြ႕လား..မိုး… ကေ၀ က တကယ္ခင္တာမဟုတ္ဘူး…တစိမ္းဆန္တယ္…´ ကိုပိုင္က ေျပာရင္းနဲ႕ ေလွကားထစ္ေတြအတိုင္း ဆင္းသြားသည္။

` ဟာ …မဟုတ္ပါဘူး ကိုပိုင္ရာ…ကၽြန္ေတာ္က ေစ်းႀကီးမွာ ေၾကာက္လို႕…´

` မင္းအဲ့ဒီလိုမ်ိဳးေတြေၾကာင့္ သူငယ္ခ်င္းေတြက မင္းကုိ အလိုရွိမွသံုးၾကတာ´ ကိုပုိင္ အဲ့ဒီိလို ေျပာဖူး သည္။ သူငယ္ခ်င္း ဆိုတာ ဘယ္လို အဓိပၸာယ္ဖြင့္ရမလဲ။ ကၽြန္ေတာ္က ကေလးခ်ီၿပီး သူတို႕ေနာက္ကလိုက္ဆင္းသည္။

ကၽြန္ေတာ္တို႕ေနတာ သိပ္မျမင့္ေတာ့ အဆင္ေျပသည္။ ဖိုးခြားေလးက ခါတိုင္းထက္ ပိုေလးလာသည္။

` ကဲ… ကေ၀…ရၿပီ…အိမ္ေပၚတတ္ေတာ့…ဒီတေခါက္ မင္း ႏွစ္အိမ္စလံုးေစာင့္ေပ့ါ´ ကၽြန္ေတာ့္ အေဖ နဲ႕ အေမက သူ႕ေမာင္ႏွမေတြေခၚလို႕ နယ္ျပန္သြားသည္။ တစ္လ ေလာက္ၾကာမည္ထင္။ အခုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ တစ္ေယာက္ တည္းပ်င္းလို႕က်န္ခဲ့ေတာ့မည္။

` ကိုပိုင္ တုိ႕ ဘယ္ေတာ့ေလာက္ျပန္လာမွာလဲ…´

` အေျခအေနအရေပါ့ကြာ…´

` အင္း…ကဲ…ဖိုးခြားေလး…အၾကာႀကီးမေနနဲ႕ေနာ္…ကိုေ၀ လြမ္းေနမွာ….´ မမိုးက ပစၥည္းေတြကို ကားထဲထည့္သည္။ မမိုးက ကိုယ္လံုးကိုယ္ေပါက္လည္းလွသည္။ ကေလး အေမျဖစ္တာေတာင္ အခုထိ လွပတုန္း။ ဖိုးခြားေလးရဲ႕ ပါးကို ေနာက္တစ္ေခါက္ထပ္နမ္း လိုက္သည္။

` ငါ့သားကိုပဲ နမ္းမေနနဲ႕… ငါ့သားကုိ ေကာင္မေလးေတြနမ္းဖုိ႕လည္းခ်န္ထားအံုး´ ကိုပိုင္က စကား ေျပာရင္ တည့္ေျပာတတ္ေပမယ့္ တကယ့္ကို ခင္တတ္သည္။ ကၽြန္ေတာ့္ကိုလည္း ညီအရင္းတစ္ေယာက္လို ခင္သည္။

` မရပါဘူး…ဖိုးခြားေလးက ကၽြန္ေတာ္နမ္းဖို႕…ဟုတ္တယ္မလား…ဖိုးခြား…ေဖႀကီးကိုေျပာ ျပလိုက္ ကိုေ၀ ကိုခ်စ္တယ္လို႕..´ ဖိုးခြားေလးက တခစ္ခစ္နဲ႕ရယ္သည္။ ဂ်ယ္လီေတြ၊ မုန္႕ေတြေၾကာင့္လားမသိ။ ကၽြန္ေတာ့္ပါး ကို တခ်က္ ျပန္နမ္းလိုက္သည္။

` ဟား…ေတြ႕လား ကိုပိုင္…ကၽြန္ေတာ့္ကို နမ္းတယ္…´ ကေလးကို မမိုးလက္ထည့္လုိက္သည္။

` နမ္းမွာေပါ့…ကေ၀ ကို မိန္းခေလး ထင္လို႕ေနမွာေပါ့…´ ထိုစကားက သာမန္လူအတြက္ ဘာမွ မဟုတ္ ေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ့္ လိုလူအတြက္ ခံစားရသည္။ စိတ္မေကာင္းျဖစ္သြားသည္။ ကိုပိုင္ ကၽြန္ေတာ္ ေဂး ဆိုတာကို သိေနတာလား။

` ကဲပါ…ကိုပိုင္…စိတ္ခ်…အိမ္ကို ကၽြန္ေတာ္ ေသခ်ာၾကည့္ေပးထားမယ္….စိတ္ခ်လက္ခ်သြား…. ဒါေပမယ့္ အၾကာႀကီးမေနပါနဲ႕…ဖိုးခြားေလးကို မခဲြႏုိင္ဘူး…´ ကၽြန္ေတာ္ အမွန္အတိုင္း၀န္ခံရလွ်င္ ဖိုးခြားေလးထက္ ကိုပိုင္ကို ကၽြန္ေတာ္ မခြဲခ်င္။ အသားညိဳညိဳႏွင့္ ေယာက်ာ္းပီသေသာ၊ အစ္ကို ရင္းတေယာက္လို ဂရုစိုက္ေသာ ကိုပိုင္ ကိုကၽြန္ေတာ္ ခဏေလးမွေတာင္ မခြဲခ်င္ပါ။ `ပိုေနျပန္ၿပီ…ကဲသြားၿပီ။´ မမိုးက ဖိုးခြားေလး လက္ကိုကို္င္ၿပီး..

` သား…ကိုေ၀့ကို တာ့တာ လုပ္လိုက္….´ ဖိုးခြားေလးက သူ႕လက္ကေလးကို ရမး္ျပသည္မွာ ခ်စ္စရာ ေကာင္းသည္။ ကိုပိုင္က ကၽြန္ေတာ့္ကို ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ဂရုစိုက္လို႕ ေျပာလိုက္သည့္ အၾကည့္မ်ိဳးျဖင့္ၾကည့္လိုက္သည္။

` တာ့တာ… အာ၀ါး…´ ကိုပိုင္တို႕ ကားေလး တအိအိ လိွမ့္သြားသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ ရင္ထဲမွာ ဘာမွန္း မသိ လြမ္းဆြတ္မိသည္။ ကၽြန္ေတာ္ အိမ္ေပၚခ်က္ခ်င္းမတတ္ေသးဘဲ ကိုပိုင္တို႕ကားေလး လမ္းထဲက ထြက္သြားသည့္အထိ ၾကည့္ေနမိသည္။ မိုးသားေတြညိဳ႕လာသည္။ မိုးတြင္းရဲ႕ ေျမသင္းနံ႕ေလးက ဆြတ္ပ်ံ႕လာသည္။ မိုးတေပါက္စ ႏွစ္ေပါက္စ ရြာလာသည္။ ဒီညေတာ့ မိုးေအးေအးထဲမွာ လြမ္းရေတာ့မည္။ မိုးစက္ေတြ ကၽြန္ေတာ့္ ေခါင္းေပၚ က်လာမွ ကၽြန္ေတာ္ အိမ္ေပၚေျပးတတ္လိုက္သည္။ အ၀တ္ေတြ သိမ္းရအံုးမည္။

+ + +

ဖိုးခြားေလး တို႕သြားတာေတာင္ ႏွစ္ရက္ေျမာက္ရွိသြားၿပီ။ အေမတို႕ အေဖ တို႕ေတာင္ ေနာက္သံုး ရက္ေနဆိုရင္ ျပန္လာမည္။ မလာရင္လည္း ကၽြန္ေတာ္ပ်င္းလို႕ေသႏုိင္သည္။ တစ္ေန႕တစ္ေန႕ TV မၾကည့္ရင္ အင္တာနက္ ဆိုင္နဲ႕ အခ်ိန္ကုန္ေနတတ္သည္။

` ကေ၀…ကေ၀….´ ကိုပိုင္ရဲ႕ေခၚသံ။ ကေ၀ လို႕ေခၚတာ ကိုပုိင္က လြဲလို႕ ဘယ္သူရွိအံုးမွာလဲ။ ကၽြန္ေတာ္ တံခါးကို အျမန္သြားဖြင့္လိုက္ေတာ့ ကိုပိုင္က ေလွခါးရဲ႕ တ၀က္ေတာင္ေရာက္ေနၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္ အျမန္ေျပးဆင္း လိုက္သည္။

` ကိုပိုင္ ဒီတေခါက္ေတာ့ ေစာသားပဲ…´ အထုပ္ေတြကို သယ္ရင္း ကိုပိုင္က လွမ္းေအာ္သည္။

` ျဖည္းျဖည္းဆင္း…မင္းေခ်ာ္က်လို႕ကေတာ့ သံုးေယာက္စလံုးမသာ ေပၚမယ္..´ ကၽြန္ေတာ္ လွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ အရြယ္သာသာ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ကိုေတြ႕သည္။ ကိုပိုင့္ လက္ထဲက အထုပ္ ကို ကၽြန္ေတာ္ လွမ္းယူလိုက္သည္။

` ကိုပိုင္..ဖိုးခြားေလး တုိ႕ေကာ…´

` အေပၚေရာက္မွေမးေတာ့…´ ဒါဆို ဖုိးခြားေလးနဲ႕ မမိုးေနခဲ့သည္ေပါ့။ ထူးဆန္းသည္။ အရင္တႏွစ္က တမိသားစုလံုးျပန္လာသည္ပဲ။ အိမ္ထဲေရာက္ေတာ့ ကိုပိုင္ အထုပ္ေတြခ်ၿပီး အရင္သြားထုိင္သည္။ ကၽြန္ေတာ့္ အိမ္ ၀င္သြားၿပီး ေရဘူးနဲ႕ ေရခြက္သြားယူလိုက္သည္။ ေရခဲေရထည့္ထားေသာ ေရခြက္ကို ကိုပိုင္ ကိုအရင္မေပးဘဲ ကိုပိုင္ ႏွင့္ပါလာေသာ သူကိုေပးလိုက္သည္။

` ကေ၀ တို႕မ်ား အသစ္ေတြ႕ေတာ့ အေဟာင္းေမ့တယ္….´ ကိုပိုင့္ စကားက စရံုသက္သက္ ဆိုေပ မယ့္ စကား က အဓိပၸာယ္ ႏွစ္မ်ိဳးထြက္ေနသည္။

` မဟုတ္ရပါဘူးဗ်ာ။ ဧည့္သည္ကို အရင္ ဧည့္ခံတာပါ။ ကိုပိုင္က အိမ္ရွင္ပဲဟာ´ ကိုပိုင္ႏွင့္ပါလာေသာ ေကာင္ေလးမွာ မမိုးနဲ႔ရုပ္ဆင္သည္။ အရပ္အေမာင္းက ကိုပိုင့္ထက္ေတာင္ ျမင့္ေသးသည္။

`ကဲ…ေရဘူး ပဲငါ့ကိုေပးေတာ့…´ အက်ၤ ီၾကယ္သီးကို ရင္ညြန္႔အထိဖြင့္ထားေသာ ကိုပိုင့္ရဲ႕ ရင္အုပ္ကားကားကို ကၽြန္ေတာ္ ေငးမိသည္။ ရင္ဘတ္ေမြး ေရးေရးေလးက ကိုပိုင့္ရဲ႕ ေမာက္မို႔ေနေသာ ရင္အုပ္အလွကို အားျဖည့္ေပးသည္။ ေရဘူး ကို အားရပါးရေမာ့ေသာက္ေလာက္သည္။ ပါးစပ္ကေန စီးက်လာတဲ့ ေရစီးေၾကာင္းက ရင္ဘတ္ ေမြးေတြၾကား ေကြ႔ေကြ႔ေကာက္ေကာက္စီးဆင္းသြားသည္။

` ခုမွပဲ အေမာေျပသြားတယ္… ကေ၀…ဒါ မမိုးရဲ႕ ေမာင္၀မ္းကြဲ… ရန္ကုန္မွာ အဂၤလိပ္စာ သင္တန္းလာတတ္တာ… မင္းက ဘိုလိုမႈတ္တာကၽြမ္းတယ္ဆိုေတာ့… မင္းသူနဲ႔ မႈတ္လို႔ရတာေပါ့´ ကိုပိုင့္စကားေတြက ေရွ႕မလြတ္ေနာက္မလြတ္။ ကိုပိုင္ေျပာတာကို ကၽြန္ေတာ္ ထပ္ေျဖမရွင္းေတာ့။

` ဒီေလာက္လဲမဟုတ္ပါဘူးဗ်ာ… ကၽြန္ေတာ့္နာမည္ ဂၽြန္ေ၀..ပါ။ ကိုပိုင္ေခၚသလို ကေ၀ လို႔ေခၚလည္းရပါတယ္။ ´ ကိုပိုင့္ေယာက္ဖက တကယ့္ကိုလိႈက္လိႈက္လွဲလွဲျပံဳးျပသည္။

` အာကာ ပါ။ နာမည္အရင္းက အာကာမိုးျမင့္ ပါ။´ သူ႔နာမည္ကို သူေခၚရင္း ႏႈတ္ခမ္းေထာင့္က အျပံဳးတစ္ခု ျဖတ္သြားသည္။ ဘာသေဘာနဲ႔ ရီတာလဲ။

` နာမည္က အရွည္ႀကီးပဲ…´

` နာမည္တင္ ရွည္တာမဟုတ္ဘူးကြ… ´ ကိုပိုင္ရဲ႕ထံုးစံအတုိငး္ စကားက ေရွ႕ေနာက္မလြတ္။

` ကိုပိုင္က ျမင္ဖူးလုိ႔လား´ ဒီတစ္ခါေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ျပန္တြယ္လို႔ရၿပီ။

` ကေ၀ တို႔မ်ား…. ဒါပဲေတြးေနတယ္….ငါက အရပ္ရွည္တာကိုေျပာတာ…´ အာကာ ကကၽြန္ေတာ့္ကိုၾကည့္ၿပီး ျပံဳးရံုတင္ျပံဳးလိုက္သည္။ ရီရမွာ အားနာလို႔ႏွင့္တူသည္။ ခံေပအံုး ကေ၀…။

` ကိုပိုင္…ကၽြန္ေတာ့္ကို ဖဲ့မယ္ဆိုတာႀကီးပဲ…´ ကိုပိုင္က ႏွဖူးေပၚက ေခၽြးကို ပုဆိုးကိုေျဖၿပီး သုတ္လိုက္သည္။ ကိုပိုင့္ရဲ႕ ကိုယ္ရနံ႕ က ကၽြန္ေတာ့္ကို တကယ္ပဲ မူးယစ္ရီေ၀သြားေစသည္။

` မင္းက ဖဲ့ခ်င္စရာကိုကြ´

` ကိုပိုင္….´ ကၽြန္ေတာ္ တခ်က္ပဲ ခပ္က်ယ္က်ယ္ေအာ္ေပးလိုက္သည္။ ကိုပိုင္က ပုဆိုးကို ခပ္တိုတုိ၀တ္လိုက္ၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ပါးေတြကို လက္ႏွစ္ဖက္နဲ႔ သူလုပ္ေနက်အတုိင္း ဆြဲညစ္လိုက္သည္။

` အာ…နာတယ္ဗ်…´

`မင္းက ပိုကိုပိုတယ္….ကဲ…ငါ အိမ္သာသြားတတ္လိုက္အံုးမယ္…မင္းတို႔ႏွစ္ေယာက္စကား ေျပာႏွင့္´

ကုိပုိင္ရဲ႕ တခါတခါ အခုလို လုပ္ပံုက ကၽြန္ေတာ့္ကို အရူးအမူးျဖစ္သြားေစသည္။ ကိုပိုင့္အေနနဲ႔ကေတာ့ ညီငယ္ တစ္ေယာက္ ကိုခ်စ္လို႔ ပံုမွန္ ဆက္ဆံတာမ်ိဳး။ ဒါေပမယ့္ တခါတခါ ကိုပိုင့္ အၾကည့္ေတြက…။ ေနာက္ေဖးကို တဒုန္းဒုန္း လမ္းေလ်ာက္သြားတဲ့ ကိုပိုင့္ရဲ႕ က်စ္လစ္လံုး၀န္းေနတဲ့ ဖင္ေတြကို ကၽြန္ေတာ္ ေငးမိသြားသည္။

` ကေ၀… ဘာတက္ဖို႔ စိတ္ကူးထားလဲ…´ အာကာ့ ရဲ႕ အသံက တည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္။ ခုမွေသခ်ာၾကည့္မိသည္။ အာကာ မွာ တကယ့္ကို ၾကည့္ေကာင္းတဲ့ ခၽြန္ျမတဲ့ႏွာတံရွိသည္။ ပါးလြေနတဲ့ ႏႈတ္ခမ္းေတြက အခုလို ဆြဲေဆာင္မႈရွိတဲ့ စကားသံေတြ ထြက္ေပၚလာတာလား။

` ႏုိင္ငံျခားဘာသာ တကၠသိုလ္တတ္မယ္လို႔ ေတာ့စိတ္ကူးထားတာပဲ…အာကာေကာ..´

` ကၽြန္ေတာ္က အီးေမဂ်ာ တတ္ခ်င္တယ္…ကိုပိုင္ ေျပာသလို ဘိုလိုမႈတ္တတ္ခ်င္တယ္…´ အာကာ ကလည္းမ လြယ္ပါလား။ စကားထဲက ဇာတိျပေနျပန္ၿပီ။

`ကၽြန္ေတာ္လည္း အဂၤလိပ္စာ၀ါသနာပါတယ္။ အဂၤလိပ္ ၀တၳဳေတြဖတ္ရတာကို ႀကိဳက္တယ္။´

` ကၽြန္ေတာ္လည္း အရမး္ႀကိဳက္တယ္။ ၀တၳဳတိုေလးေတြဖတ္ရတာပိုႀကိဳက္တယ္´ အာကာ စကားေျပာရင္ မ်က္လံုးေတြက ျပံဳးေနသည္။ ခုမွ ေသခ်ာသတိထားမိသည္။ အာကာရဲ႕ ေရွ႕သြားေလးႏွစ္ေခ်ာင္းက သိသိသာသာႀကီးေနသည္။ ယုန္သြား ေလးႏွင့္ ခ်စ္ဖုိ႔ေကာင္းသည္။

` ဟုတ္ပ… ၀တၳဳရွည္ေတြဆို… ဘယ္ေတာ့မွဖတ္လို႔မၿပီးဘူး….´ ေျပာရင္းႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္ ခုမွ သတိရသည္။ ကိုပိုင္ ဒီတခါ သြားတာ ၂ရက္ပဲရွိေသးသည္။ အေစာႀကီးျပန္လာသည္။

` တူတူပဲ.`

` ေအ…ဒါနဲ႔…ကိုပိုင္…ဘာလို႔အေစာႀကီးျပန္လာတာလဲ…´ ကၽြန္ေတာ္ ကိုပုိင့္ကို ေမးလ်င္ ေျဖခ်င္မွ ေျဖမည္။ ကိုပိုင့္ အေၾကာင္းအသိဆံုး။

` ကၽြန္ေတာ့္ကို မေျပာနဲ႔လို႔ ပိတ္ထားေပမယ့္…ကၽြန္ေတာ့္ေၾကာင့္ျဖစ္တာဆိုေတာ့ ေျပာမွျဖစ္မယ္…ဒါေပမယ့္ …ကိုပိုင့္ကိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ေျပာတယ္ဆိုတာ သြားမေျပာလုိက္ပါနဲ႔…မသိသလိုပဲေနေပးပါဗ်ာ´

ေလသံ ခ်က္ျခင္းကိုေျပာင္းသြားသည္။ ေလသံက ေျခေထာက္ေဖာ့လမ္းေလ်ာက္လာသလုိ ေဖာ့ေဖာ့ေလး။ ဒါေပမယ့္ စကားလံုးတုိငး္က ၾကည္လင္ျပတ္သားေနသည္။ အာကာ ရဲ႔ ဆြဲေဆာင္ႏိုင္မႈေတြက တယ္လည္းမ်ားသကိုး။

` အင္း..ကၽြန္ေတာ္ ကတိတည္ပါတယ္´ အာကာ က သူ႔ႏႈတ္ခမ္းေတြကို တခ်က္စုပ္သတ္လိုက္သည္။

` ဟိုမွာ မမိုးနဲ႔ အကို စကားမ်ားၾကတယ္။ ေတာ္ေတာ္ေလး မ်ားၾကပံုတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ သူတို႔အိမ္ေရာက္သြားေတာ့ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္စကားမေျပာဘူး။ ခု ဒီေန႔ အကို ကၽြန္ေတာ့္ကိုေခၚၿပီး ခ်က္ခ်င္း ရန္ကုန္ဆင္းခ်လာတာပဲ´ မမိုးက စကားနည္းနည္းမ်ားတာ ကၽြန္ေတာ္အသိ။ ေယာက်ာ္း ဆိုတာကလည္း ေက်ာပူတာ ခံႏိုင္တယ္ နားပူတာ မခံႏိုင္တဲ့အမ်ိဳးအစားဆိုေတာ့။

` ဒါဆို..မမိုးနဲ႔ ဖိုးခြားေလး က ဘယ္ေတာ့ ျပန္လာမွာလဲ´

`ကၽြန္ေတာ္လည္းမသိ။ အကို သြားေခၚမွ ျပန္လာမယ္ထင္တာပဲ…´

` အင္း…´ ကၽြန္ေတာ္ ကိုပိုင္ အိမ္ေနာက္ေဖးက ထြက္လာတာျမင္ေတာ့ အာကာ့ကိုမ်က္စပစ္ျပလိုက္သည္။

` ကၽြန္ေတာ့္မွာ အဂၤလိပ္၀တၳဳေတြရွိတယ္…အာကာ ယူဖတ္ခ်င္ရင္ ယူဖတ္ေလ။´

` မေပးဖတ္လည္း ေတာင္းဖတ္မွာ´ ကိုပုိင္ က နားစြန္နားဖ်ားၾကားၿပီး

` မင္းတို႔ေတြ ေယာက်ာ္းခ်င္းခ်င္း ဘာကို ဖက္မွာလဲ…´ ကိုပိုင္က ပုဆိုးကို ျဖန္႔ၿပီး ပုဆိုးခါးပံုစႏွင့္ အားရပါးရသုတ္ေနသည္။ GYM သြားၿပီး တကူးတက ေလ့က်င့္မထားေပမယ့္ ကုိပိုင့္ရဲ႕ Belly သားေတြက က်စ္က်စ္လစ္လစ္။

ခ်က္ ေအာက္တည့္တည့္မွာ ေအာက္ကိုေျပးဆင္းသြားေသာ အေမြးေကာက္ေကြးေကြးေလးမ်ား ကိုတခ်က္ တခ်က္ ျမင္လုိက္ရသည္။ ကိုပိုင္႔ ရဲ႕ အတြင္းခံ အျဖဴေရာင္ကိုေတြ႔လိုက္ရသည္။ ကိုပုိင္က အတြင္းခံဆို အျဖဴပဲ ၀တ္တတ္တာကို မမိုးတေခါက္ေျပာလို႔သိသည္။ အျဖဴေရာင္ ကိုျဖဴေဖြးေနေအာင္ ေလွ်ာ္ရတာေလာက္ စိတ္ညစ္ဖို႔ေကာင္းတာ မရွိ။

` ကိုပိုင္က ဒါပဲေတြးေနတယ္။´

` ကေ၀ နဲ႔ ေနတာၾကာလို႔ ဓာတ္ကူးသြားတာ´ ` ကၽြန္ေတာ္ဒါမ်ိဳးေတြစိတ္မ၀င္စားဘူး´ ကိုပိုင္က တဟက္ဟက္နဲ႔ ေသာက္ျမင္ကပ္ဖို႕ေကာင္းတဲ့ ရယ္သံနဲ႔ရယ္လိုက္သည္။ၿပီးမွ

` အဟမ္း..ဟမ္း…ဟြတ္…ေခ်ာင္းကလည္း အလုိက္ကမ္းဆိုးမသိ ခုမွဆိုးတယ္…´

` ေတာ္ၿပီဗ်ာ…ကၽြန္ေတာ္…အိမ္မွာေရေႏြးအိုးတည္ထားတယ္…သြားၾကည့္လိုက္အံုးမယ္…´ ကိုပိုင့္အၾကည့္က တခ်က္ေျပာင္းသြားသည္။ `မင္းကဘာသေဘာလဲ´ ဆိုတဲ့ အၾကည့္မ်ိဳး။

` သေဘာ… ငါက..သြားခ်င္တဲ့သူကို မတားတတ္ဘူး…´ ကိုပိုင္ရဲ႕လုပ္ရပ္ေတြက တခါတေလ မုန္းဖို႔ေကာင္းသည္။ ဘယ္လိုပဲေျပာေျပာ အၾကည့္စူးရွတဲ့ကိုပိုင့္ အၾကည့္ေတြကိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္မခံႏုိင္ပါ။

`အာကာ…ေနာက္ ၁နာရီေလာက္ၾကာရင္ ကၽြန္ေတာ္လာေခၚမယ္…ခုေတာ့ ေအးေဆးနားၿပီး ေရမိုးခ်ိဳးထားေပါ့…´ `ဘယ္သြားၾကမွာလဲ…´

` ဘယ္သြားသြားေပါ့… ကိုပိုင့္ကို ေခၚလို႔လား´ ကိုပိုင္က ျဗဳန္းခနဲ ကၽြန္ေတာ့္ခါးကို အေနာက္ကေန သိုင္းဖက္လိုက္ၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ လည္ပင္းေတြကို ခပ္ဖြဖြကိုက္လိုက္သည္။

` အား…နာတယ္ဗ်´

` မင္းက တကယ့္..ေကာင္မေလး အတိုင္းပဲ…စိတ္ေကာက္တယ္…ေနာက္တခါ…ခုလိုလုပ္ရင္ ကိုက္စားပစ္မယ္…´ ကၽြန္ေတာ္ ကိုပိုင့္ လက္ေတြကို အတင္းဆြဲျဖဳတ္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ညာဖက္ တင္ပါးေတြကို ခပ္ေပ်ာ့ေပ်ာ့ အသားေခ်ာင္းရဲ႕ ထိေတြ႕မႈကိုခံစားလိုက္ရသည္။ ကိုပိုင္ မမိုးရွိရင္ ဒီလိုမ်ိဳးတခါမွမလုပ္တတ္။

` စားလို႔ရမလား…ေတာ္ၿပီဗ်ာ…ကၽြန္ေတာ္သြားေတာ့မယ္…ေတာ္ၾကာ ေရေႏြးအိုးေ၀က်ေနအံုးမယ္´

ကိုပိုင္ရဲ႕ မုတ္ဆိတ္ငုတ္တိုေလးေတြက ကၽြန္ေတာ့္တကိုယ္လံုးကို ၾကက္သီးေတြ တဖ်န္းဖ်န္းထသြားေစသည္။

` ေနာက္..စိတ္ေကာက္ရင္…တကယ္ကိုက္စားပစ္မယ္…ခုေတာ့ ထားလိုက္ေတာ့…´ ကၽြန္ေတာ့္ကို လြတ္လိုက္ေတာ့ လည္ပင္းေပၚက ကိုပိုင့္ရဲ႕ တံေတြးေတြက စိုစိစိ။ ရင္ဘတ္ထဲအထိ ေႏြးေထြး သြားသည္။ အခု လုပ္ပံုမ်ိဳးကို မမိုး ျမင္လို႔ကေတာ့ ဘယ္လိုေနမွန္းမသိ။ အာကာ ကေတာ့ ေသေသခ်ာခ်ာကို မ်က္လံုးအ၀ိုင္းသားႏွင့္ၾကည့္ေနသည္။

` အရမ္းညစ္ပတ္တယ္…သြားၿပီ…ဦးညစ္ပတ္….အာကာ…ေတာ္ၾကာလာေခၚမယ္´

` ငါေကာ မပါဘူးလား…´

` လုိက္ခ်င္ရင္ လိုက္ခဲ့ေပါ့ … ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ညစ္ပတ္တဲ့ သူကိုမေခၚဘူး..´

` မေခၚလည္းလိုက္မွာပဲ…ေတာ္ၾကာ အာကာ ကို တခုခုလုပ္လုိက္မွျဖင့္…´ ကိုပိုင္ ဟာ ေယာက်ာ္းစစ္စစ္ တေယာက္ျဖစ္တယ္ဆိုတာ ကို ကၽြန္ေတာ္ မယံုခ်င္ေတာ့။

` လုိက္ဗ်ာ…ကၽြန္ေတာ္က လိပ္ျပာလံုတယ္…ကိုပိုင္ လို ကြယ္ရာမွာ ဘာမွမလုပ္ဘူး…´ ကၽြန္ေတာ္က သေဘာရိုးနဲ႔ေျပာလိုက္ေပမယ့္ ကိုပိုင္ေတာ္ေတာ္ စိတ္ဆိုးသြားပံုရတယ္။ မ်က္ႏွာကို တခ်က္တည္း ပ်က္သြားသည္။ ခုနက ျပံဳးေနတဲ့ ေပ်ာ္ေနတဲ့ မ်က္ႏွာမဟုတ္ေတာ့။

` ငါက ဘာလုပ္ေနလို႔လဲ´

` မသိဘူးေလ…´ ဒီစကား က ကိုပိုင္ ေဒါသကို ပိုႀကီးသြားသည္။

` ကေ၀…မင္းနာေတာ့မယ္..သြားေတာ့…ငါ…..ေတာ္ၿပီ….မင္း…ေတာ္ၾကာမွျပန္လာခဲ့…´ ကိုပိုင့္ရဲ႕ အၾကည့္ေတြကို ကၽြန္ေတာ္ ခ်က္ခ်င္းေၾကာက္လာသည္။ ဘာသေဘာလဲ။

အာကာ က ေခြးေျခ ေလးမွာ ထုိင္ေနသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ ရင္ထဲမွာ ေရေႏြးအိုးဆူသလို တပြက္ပြက္နဲ႕ ဆူသြားသည္။

+++

တစ္ေယာက္တည္း ညေတြကို ျဖတ္သန္းရသည္မွာ ေသေလာက္ေအာင္ အထီးက်န္သည္။ ဒီည မိုးက ဖြဲဖြဲေလးရြာေနသည္။ ေအးစက္စက္ ည ေတြက အလြမ္းကို အားျဖည့္ေပးသည္။ ကၽြန္ေတာ္ ဘာကိုလြမ္းေနသည္လဲ။ မသိ။

အိမ္ေရွ႕ ၀ရံတာက ေနေအာက္ကို ငံုၾကည့္ေတာ့ လမ္းမီးတိုင္ရဲ႕ ၀ါက်င့္က်င့္ အလင္းေရာင္က တစံုတေယာက္ကို ေမွ်ာ္ေန သည့္ပံုစံ။ အေတြးေတြက ပြစာႀကဲေနသည္။ လွ်ပ္စီးတခု လွ်ပ္ခနဲ လက္သြားသည္။ မိုးတြင္းမွာ ကၽြန္ေတာ္ အေၾကာက္ဆံုး က ေဟာဒီ့ လွ်ပ္စီးလက္တာေတြ၊ ၿပီးရင္ တေအာင့္ေနမွ ဂ်ိန္း ဆုိၿပီး အသံႀကီးကို ၾကားရမည္။ (လူတုိင္းသိေနတာကို သိုးငယ္ ထည့္ေရးေန၏) ကၽြန္ေတာ္အေၾကာက္ဆံုးက အဲ့ဒီ့ လွ်ပ္စီးလက္သံေတြ။ ဒါေပမယ့္ မိုးည ေတြကို ကၽြန္ေတာ္ခ်စ္သည္။ (facebook ေပၚက မိုးည မဟုတ္ပါ။ ဒါေပမယ့္ မိုးည က ခ်စ္ဖို႔ ေကာင္းသည္) မိုးေရပါေသာ ေလ တခ်က္ေ၀ွ႔တိုက္သြားသည္။ ဘာေၾကာင့္မွန္းမသိ ကၽြန္ေတာ္ မ်က္ရည္က်လာသည္။ ငါ…ဘာကိုလြမ္းေနတာလဲ။ ညစာ စားရမည့္အခ်ိန္ေက်ာ္လာလို႔လားမသိ။ ဗိုက္က ဆာလာသည္။ နာရီကို လွမ္းၾကည့္လိုက္သည္။ ဘုရားေရ…။ ၈ နာရီေတာင္ထိုးေနၿပီ။ အကာ ကိုလာေခၚမယ္ေျပာၿပီးေတာ့…ကၽြန္ေတာ္ ေမ့သြားသည္။ မိုးည ေတြက ကၽြန္ေတာ့္ကို အဲ့ဒီေလာက္ အရာအားလံုးကိုေမ့ႏုိင္စြမ္းရွိသည္လား။

`ဂီ…ဂီ…´ ကၽြန္ေတာ့္အိမ္ရဲ႕ BELL ေခၚသံက နား၀င္မခ်ိဳသာေသခ်ာသည္။ အိပ္ေမာက်ေနပါက လန႔္ျဖန္႔ၿပီး ႏုိးထေစသည္။

` ကေ၀…မင္းဘာလုပ္ေနတာလဲ´ ကိုပိုင့္အသံ။ ကၽြန္ေတာ္တံခါးဖြင့္လိုက္ေတာ့ ကိုပိုင္က အထုပ္တထုပ္ကို ကၽြန္ေတာ့္လက္ထဲထည့္ေပးသည္။ တကိုယ္လံုးလည္းစိုရြဲလို႔။

` ဟို….ကၽြန္ေတာ္….´ တေခါင္းလံုးေရေတြစိုေနတဲ့ ကိုပိုင္ရဲ႕ မ်က္ႏွာက ခါတိုင္းထက္ အဆ တစ္ရာ ေလာက္ဆြဲေဆာင္မႈရွိေနသည္။ အနည္းငယ္ေဖ်ာ့ေတာ့သြားေသာ ႏႈတ္ခမ္းတစံုက မသိမသာ တုန္ခါေနသည္။ ဒါေပမယ့္ ကိုပိုင့္ မ်က္၀န္းေဒါင့္ေတြက နီရဲေနသည္။

` ဟို မေနနဲ႔…ေရာ့..သြားထည့္စား…မင္းအိပ္ေပ်ာ္သြားတယ္မလား….အိပ္ပုပ္…´

` ဟုတ္ဘူး…ကၽြန္ေတာ္…ေမ့သြားလို႔…´ မိုးေရေၾကာင့္ ကပ္ေနတဲ့ ရွပ္အက်ၤ ီကို အနည္းငယ္ ဆြဲဖြလိုက္သည္။ အသားႏွင့္တထပ္တည္းကပ္ေနေသာ ကိုပိုင့္ရဲ႕ ပုဆိုးကို ကၽြန္ေတာ္မသိမသာ ၾကည့္မိသည္။ က်စ္လစ္ေသာ ေပါင္တံႀကီးမ်ားက အထင္းသား။ ဒါ့ထက္ ေပါင္ၾကားက ေဖာင္းေနေသာ ကိုပိုင့္ရဲ႕ ကိုယ္ပိုင္ ပစၥည္းေလးကို ေငးမိသည္။

` အေၾကာင္းျပခ်က္ေပးမေနနဲ႔…ေအးကုန္လိမ့္မယ္…ငါလည္း အက်ၤ ီသြားလဲလုိက္အံုးမယ္..´

` ဟုတ္ကဲ့….´ ေနာက္ျပန္လွည့္ထြက္သြားတဲ့အခါ ကိုပိုင့္ရဲ႕ တင္ပါးေတြက တင္းရင္းက်စ္လစ္လံုး၀န္းေနသည္။ (တင္စား ထားတာ နည္းနည္းလြန္သြား၏)။ ကၽြန္ေတာ္ ခုနက ျဖစ္ေနတဲ့ အလြမ္းေတြအစား ဆာေလာင္မႈက ႀကီးစိုးသြားသည္။ ကိုပိုင္ ၀ယ္လာေပးေသာ ေၾကးအိုး ကို ကၽြန္ေတာ္ေနာက္ေဖးကိုယူၿပီး…လိင္စိတ္ဆာေလာင္မႈထက္ ဗုိက္ရဲ႕ဆာေလာင္မႈကို ေျဖသိမ့္လုိက္သည္။ စားေသာက္ၿပီးေတာ့ ကိုပိုင့္ အိမ္ဘက္ကို သြားလိုက္သည္။ ကိုပိုင္ ပဲ တံခါးလာဖြင့္ေပးသည္။ ဆံပင္ေတြကို Dryer နဲ႔ မမႈတ္တတ္တဲ့ အက်င့္ေၾကာင့္ (Dryer သံုးခ်င္တုိင္းလည္း လွ်ပ္စစ္မီးမွမရွိတာ) ကိုပုိင့္ ဆံပင္ေတြက စိုထုိင္းထိုင္း။ ႏႈတ္ခမ္းေတြကေတာ့ ခုနက ထက္စာရင္ ေသြးေရာင္လြမ္းလာသည္။ မ်က္စိက ေတာ့နီေနတုန္း။

` ဘာလာလုပ္တာလဲ´ ဒီစကားကို ကိုပိုင္မဟုတ္ဘဲ တျခားသူေျပာပါက ကၽြန္ေတာ္ ခ်က္ခ်င္း ျပန္လွည့္ထြက္သြားမည္။

` အာကာ့ ကိုလာေခၚတာ…´

` အာကာ အိပ္သြားၿပီ´ ကိုပိုင္က အတည္ေပါက္ႏွင့္ေနာက္တတ္သည္ ကို ကၽြန္ေတာ္သိသည္။ ဒါေပမယ့္ အေနာက္ေတာ့ မသန္ပါ။ (အစအန သန္သည္ကိုဆို၏။ ႏွာေတြးမေတြးရ)။

` ေဖာၿပီ…ခုမွ အေစာႀကီး…´

` ဟာ…ဟ…အာကာက မင္းလို ရန္ကုန္သားမွမဟုတ္တာ ကေ၀ရ…´ ေျပာေတာ့လည္း ဟုတ္ သလိုလုိပင္။ အိမ္ထဲေရာက္သြားေတာ့ တကယ့္ အာကာကို မေတြ႔။ ကိုပိုင္တို႔ရဲ႕ အခန္းထဲတြင္ အိပ္ေနပံုေပါက္သည္။

` ဘယ္ေရာက္သြားတာတုန္း´

` အိပ္ေနပါတယ္ဆိုမွ…မင္းက ဘာလဲ..လုိက္ၾကည့္အံုးမလို႔လား..´ ကိုပိုင္က အရင္လုိ စကားေတြက သြက္လက္မႈမရွိသလိုပင္။ ကိုပိုင္ စိတ္ညစ္ေနရင္ လုပ္တတ္သည့္ လက္ဆစ္ေတြကို ခ်ိဳးေနသည္။ ( ဘာေၾကာင့္ စိတ္ညစ္ရင္ လက္ဆစ္ခ်ိဳးလည္းမသိပါ။ သိုးငယ္ ေတာ့ စိတ္ညစ္ရင္ ေအာကားေတြထုိင္ၾကည့္ပစ္သည္။ သူငယ္ခ်င္းတို႔ေကာ စိတ္ညစ္ရင္ ဘာလုပ္တုန္း။)

` မၾကည့္ေတာ့ပါဘူးဗ်ာ´

` မင္းေကာ..မအိပ္ေသးဘူးလား…´ ကိုပိုင္က TV ေရွ႕က ဆိုဖာေပၚတြင္သြားထိုင္သည္။ အေရာင္မွိန္ေနၿပီျဖစ္ေသာ အိမ္ေနရင္းပုဆုိးႏွင့္ စြပ္က်ယ္လက္ပ်က္ ၀တ္ထားတဲ့ကိုပိုင္ က ကၽြန္ေတာ့္မ်က္လံုးထဲတြင္ေတာ့ ဆြဲေဆာင္မႈအရွိဆံုး။

` မအိပ္ေသးပါဘူးဗ်ာ…မိုးေအးေအးမွာ အိပ္ပစ္ရမွာႏွေျမာတယ္။´

` မင္းက မအိပ္ပစ္ဘဲ ႏွေျမာရေအာင္ ဘာလုပ္ခ်င္လဲ´

` အေသသတ္ပစ္လုိက္…မေျပာဘူး´ အရင္က ကိုပိုင့္ကို ဒီလိုစကားမ်ိဳးေတြကၽြန္ေတာ္မေျပာထြက္ပါ။ ခုမွ…ကၽြန္ေတာ့္ရင္ေတြ တဒိတ္ဒိတ္ခုန္ေနသည္။ ကိုပိုင့္ ထုိင္ခံုေဘးတြင္ မတ္တပ္ရပ္ၿပီးစကားေျပာရသည္မွာ ကိုပိုင့္ ရဲ႕ ကိုင္သင္းရနံ႕ကိုရသည္။ ေရခ်ိဳးၿပီးၿပီးခ်င္းေပမယ့္ ဆပ္ျပာနံ႕သက္သက္ကို မရဘဲ ကိုပိုင့္ရဲ႕ တခုတည္းေသာ ကိုယ္ပုိင္ (ကိုပုိင္ မဟုတ္ပါ) ရနံ႕ကိုရသည္။ ေျပာရရင္ ေယာက်ာ္းဆန္ဆန္ ကိုယ္နံ႕။ (ခ်ိဳင္း ေအာက္က အနံ႔ မဟုတ္ပါ။ ဟီး။)

` မင္းမထုိင္ဘဲ ဘာလုပ္ေနတာလဲ…´

` ကိုပိုင္မွ ဟိုဘက္မတိုးေပးတာ´ ကိုပုိင္ က ဘာမွဆက္မေျပာေတာ့ဘဲ..ဖင္ကို ဟိုဖက္ကိုေရြ႔ထုိင္လုိက္သည္။ ကၽြန္ေတာ္က သူ႔ေနရာကို ထုိင္ခ်လုိက္ေတာ့ ျဗဳန္းခနဲ ကၽြန္ေတာ့္ ဘက္ကို ျပန္ေရြ႔လာသည္။ ကိုပိုင့္ရဲ႕ ေပါင္ေပၚမွာ ကၽြန္ေတာ္ ထိုင္ျဖစ္သြားသည္။

`ဟာ…´ ကၽြန္ေတာ္ ခ်က္ခ်င္း ထမယ္လုပ္ေတာ့ ကိုပိုင္က ကၽြန္ေတာ့္ခါးကို သူ႔လက္ႀကီးေတြနဲ႔ အားရပါးရ ဖက္ထားသည္။ ကိုပိုင္ ဒီညဘာေတြျဖစ္ေတာလဲ။

`ကိုပိုင္…´ ကၽြန္ေတာ့္ ကိုပိုင့္ရဲ႕လက္ေတြကို အားႏွင့္ဆြဲျဖဳတ္သည္။ ကိုပိုင့္ရဲ႕ ေပါင္က အေႏြးဓာတ္က

ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ေတြကို ပိုၾကြေစသည္။

`မင္းကို ဖက္ရတာ ငါ့မိန္းမ ဖက္ရတာထက္ေကာင္းတယ္… အသားက ေပ်ာ့အိအိေလး..´ ေျပာၿပီးတာနဲ႔ ကိုပိုင္က လက္ေတြကိုျဖဳတ္ေပးသည္။ ကိုပိုင္ဘာသေဘာနဲ႔ ခုလုိလုပ္မွန္းကၽြန္ေတာ္မသိ။ သိတာ တစ္ခုက ကၽြန္ေတာ္ရင္ေတြခုန္ေနမိသည္။ ကၽြန္ေတာ္ ကိုပုိင့္ ေပါင္ေပၚက မထခ်င္ေပမယ့္ ထလုိက္ရသည္။

` ကၽြန္ေတာ္မေပ်ာ့ဘူး…မာေတာင္ေနတာပဲ…စမ္းၾကည့္မလား…´ ညစ္တစ္တစ္ စကားလံုးေတြကို ေရြးသံုးမိ၏။

` ကေ၀ တို႔မ်ား…တေန႔တေန႔ ဒါပဲေတာင့္တေနတယ္…´ ကိုပိုင့္ရဲ႕ အၾကည့္ေတြက ရီေ၀ေနသည္။ မ်က္ေထာင့္မွာ နီရဲေနတဲ့ ကိုပိုင့္မ်က္၀န္းေတြက ကၽြန္ေတာ့္ရင္ေတြကို ပိုခုန္ေစတာလား။

` ေတာ္ၿပီ…ကိုပုိင္..တညေနလံုး ကၽြန္ေတာ့္ကို ဒါေတြပဲေျပာေနတယ္….ကၽြန္ေတာ္ျပန္ေတာ့မယ္…´

ကိုပိုင္ညာဖက္လက္က ကၽြန္ေတာ့္ပုခံုးေပၚေရာက္လာသည္။

` မင္းကို ေပးျပန္လုိ႔လား…´

` ေပးမျပန္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က ဒီမွာဘာလုပ္ရမလဲ…´ ကိုပိုင့္ရဲ႕ ကိုယ္သင္းရနံ႕ေအာက္မွာ ကၽြန္ေတာ္ နစ္ေျမာသြားသည္။ က်ယ္၀န္းတဲ့ ပုခံုးေတြနဲ႔ လက္ေမာင္းၾကြက္သားေတြက ေခါင္းမွီၿပီး အိပ္ခ်င္စရာ။

` ငါ…ခု…ဖိုးခြားေလး ကိုအရမ္းသတိရတယ္….မျပန္ပါနဲ႔ကြာ…ငါနဲ႔အေဖာ္လုပ္ေပး…´ ဖိုးခြားေလး က ကိုပိုင့္ ရဲ႕အခ်စ္ဆံုးတင္မဟုတ္ပါ။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ဖိုးခြားေလးကို အရမ္းခ်စ္သည္။

`ဒီတိုင္းေတာ့ မေနခ်င္ပါဘူး…စားစရာတစ္ခုခုလုပ္…ဒါမွ ရုပ္ရွင္ၾကည့္ရင္း စားလုိက္..မပ်င္းေတာ့ဘူး..´ ကိုပုိင့္မ်က္၀န္းေတြက ေတာက္ပသြား သလိုပင္။

` ငါက အစားထက္ ေသာက္ တာမင္းလည္းသိသားနဲ႔…စားစရာမရွိဘူးကြ…ဒီလိုလုပ္…အိမ္နားက ဆုိင္မွာ…အေၾကာ္ေတြသြား၀ယ္…အာလူးေၾကာ္တို႔…ဆိတ္သားေျခာက္တို႔…ေနာက္…မင္းႀကိဳက္တဲ့ အေအးသြား၀ယ္…ငါဒီမွာ…ငါေသာက္ဖုိ႔ျပင္ထားမယ္….´ ကၽြန္ေတာ္ မွားတာပါ။ ကိုပိုင့္ရဲ႕ အရက္ေသာက္ခ်င္စိတ္ေတြကို သြားၿပီး သတိေပးသလုိျဖစ္သြားသည္။ ခု…မမိုးနဲ႔ အဆင္မေျပတာေရာ..ဖုိးခြားေလးကို သတိရတာေရာ..ပ်င္းတာေရာ…အရာအားလံုးေပါင္းၿပီး ေသာက္လုိ႔ကေတာ့…ဟူး…မလြယ္။

` ေတာ္ၿပီ…မစားေတာ့ဘူး…ကိုပိုင္က ေသာက္ဖုိ႔ေခ်ာင္းေနတာ…မမိုးလည္းမရွိဘူး..မေသာက္နဲ႔ေတာ့´

ကိုပိုင္ ထုိင္ရာက ထသြားသည္။ စကားတခြန္းမွျပန္မေျပာ။ ကိုပိုင့္ စိတ္ဓာတ္က… သာမာန္လူတေယာက္ နားလည္ရန္ခက္တဲ့ စိတ္ဓာတ္မ်ိဳး။ ကၽြန္ေတာ္ဘာမွမေျပာေတာ့ဘဲ TV ကိုသာစိုက္ၾကည့္ေနသည္။ မိုးေအးေအးမွာ တေယာက္တည္းေနရတာႏွင့္စာရင္ ကိုပိုင့္ အိမ္မွာေနရတာ ပိုၿပီး လံုျခံဳသည္ဟုခံစားရသည္။ ေျခသံၾကားရာ လွည့္ၾကည့္ လိုက္ေတာ့ ကိုပိုင္ ထြက္လာသည္။ လက္ထဲတြင္ တစ္ေထာင္တန္ ၃ ရြက္..။ ကၽြန္ေတာ့္လက္ထဲ ထည့္ေပးၿပီး..

`သြား…ေအာက္မွာ အေၾကာ္နဲ႔…ငါခုနက ေျပာတာေတြသြား၀ယ္…´

` ကၽြန္ေတာ္မစားေတာ့ဘူး…´

` မင္းမစားလည္း ငါစားမွာေပါ့..´ ကိုပိုင့္ရဲ႕ ေလသံက ခါတိုင္းလို ေပါ့ေပါ့ပါးပါးမရွိ။ ခုဒီဟာက စိတ္ညစ္လုိ႔အရက္ေသာက္တာလား။ ဘာလို႔ ေယာက်ာ္းတိုင္းက စိတ္ညစ္ရင္ အရက္ ေသာက္တတ္ရတာလဲ။ ေဂးေတြ ေကာ စိတ္ညစ္ရင္ ဘာလုပ္ၾကလဲ။ (သိုးငယ္ သိခ်င္၏)။ ကိုပိုင္ေပးတဲ့ ပိုက္ဆံကို ယူၿပီး ေအာက္ဆငး္လာခဲ့သည္။ ေလွခါးေအာက္ ေရာက္မွ ထီးမယူခဲ့မွန္းသိသည္။ အိမ္နားဆိုေပမယ့္ ၃ မိနစ္ေလာက္ေတာ့ ေလ်ာက္ရသည္။ မိုးက ခုနက ေလာက္ေတာ့ မရြာေပမယ့္ ေတာ္ေတာ္စိုေလာက္သည္။ ကၽြန္ေတာ္ အေျပးတပိုင္း ေလ်ာက္သြားသည္။ အဲ…ဒီေန႔ဆုိင္က ဘာလို႔ အေစာႀကီးပိတ္တာလဲ။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔လမ္းထိပ္တြင္ေတာ့ mini-market တခုရွိသည္။ ဒီမိုးနဲ႔ လမ္းထိပ္သြားၿပီး ျပန္လို႔ကေတာ့ တကိုယ္လံုးစိုရြဲမွာေသခ်ာသည္။ မိုးစက္ေတြရဲ႕ တေပါက္ေပါက္ကိုယ္ေပၚကိုက်သည့္အခါ ေအးစက္မႈႏွင့္အတူ ဘာေၾကာင့္မွန္းမသိ ရင္ေတြခုန္ေနသည္။ mini-market ထဲေရာက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ကိုယ္ေပၚက ေရေတြက တေတာက္ေတာက္ႏွင့္။ ေဘာင္းဘီတိုႏွင့္မို႔ေတာ္ေသးသည္။ ဆိုင္ထဲက ၀န္းထမ္းမေလးေတြက ကၽြန္ေတာ့္ကို အထူးအဆန္းသတၱ၀ါ တစ္ေကာင္ကို ျမင္ရသလို ၾကည့္ေနသည္။ သူတို႔ေတြကို ျပန္မၾကည့္ေတာ့ဘဲ ကိုယ္လိုခ်င္တာကို ပဲ အျမန္ယူၿပီး ေငြရွင္းလိုက္သည္။

` ဟက္…ဟက္ခ်ိဳး…´ ကၽြန္ေတာ္ႏွာေခါင္းကို လက္နဲ႔အုပ္ၿပီး ႏွာေခ်လိုက္ေပမယ့္ အသံေတာ္ေတာ္က်ယ္သြားသည္ထင္။ ၀န္ထမ္းေတြရဲ႕ အၾကည့္ေတြအားလံုးက ကၽြန္ေတာ့္ဆီ ေရာက္လာသည္။

` အကို…ေဆးပါ..တစ္ခါတည္း၀ယ္သြားမလား…´ ကၽြန္ေတာ့္မုန္႔ထုပ္ေတြကိုလွမ္းေပးရင္း ေကာင္မေလးက ကၽြန္ေတာ့္ကုိ လွမ္းေမးသည္။

` ဘာေဆး၀ယ္ရမွာလဲ…´ ကၽြန္ေတာ္ တခါတေလ အခု လိုအူေၾကာင္ေၾကာင္ႏိုင္ပါသည္။

` ဘာေဆးရွိရမွာတုန္း…အေအးမိဖ်ားနာေပ်ာက္ေဆးေပါ့..´

` အင္း…ရတယ္….မယူေတာ့ဘူး…ေက်းဇူးပဲ´ ေကာင္မေလး က ကၽြန္ေတာ့္ကို လိႈက္လိႈက္လွဲလွဲ ျပံဳးျပသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ထက္ အသက္သိပ္ကြာမယ့္ပံုမေပၚ။ ဆံပင္ကို သပ္သပ္ရပ္ရပ္ေလး ခ်ည္ထားသည္။

` ေနာက္…မုိးရြာရင္ ထီးေဆာင္းေနာ္…´ ေကာင္မေလးက တကယ့္ကို ဂရုစိုက္ျပေနသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ေနရာ မွာ straight တေယာက္သာဆုိရင္…ဒီေကာင္မေလးကို တမ်ိဳးထင္သြားႏိုင္သည္။

` အင္း…ေက်းဇူးပဲ´

` ရပါတယ္ရွင့္…´ ေကာင္မေလးကေတာ္ေတာ့္ကို ခ်စ္ဖုိ႔ေကာင္းသည္။ မ်က္ႏွာမွာ ဘာမွမခ်ယ္ ထား။

ပကတိ ၀ါညက္ညက္ခပ္သြယ္သြယ္ မ်က္ႏွာေလးမွာ သနပ္ခါး ပါးပါးေလးလူးထားသည္။ ပါးကြက္ေတာင္ မကြက္ထား။

` သြားၿပီ´

` ဟုတ္ကဲ့…´ ေကာင္မေလးရဲ႕အၾကည့္က ကၽြန္ေတာ့္လုိ ေဂးတေယာက္ကိုေတာင္ ရင္ခုန္ေစသည္ဆို ရင္….။ ခုမွ မိုးက ပိုႀကီးလာသည္ထင္။ မိုးစက္ေတြရဲ႕ အရွိန္က ပိုၿပီး ျပင္းထန္လာသည္။ ဒါ…ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ဒုတိယ အႀကိမ္ေျမာက္ မိုးေရထဲ လမ္းေလ်ာက္ျခင္း။ ကိုပုိင္သာ ကၽြန္ေတာ့္ အိမ္နီးနားခ်င္း မဟုတ္ဘူးဆိုရင္…ဒီလိုညမ်ိဳးမွာ ကၽြန္ေတာ္…အထီးက်န္ဆန္ၿပီး ေသသြားႏုိင္သည္။ မိုးေရထဲမွာ တခ်က္တခ်က္ တုိက္လိုက္တဲ့ ေလက အားျပင္းလြန္းသည္။ မုိးေရေတြေၾကာင့္လားမသိ။ ကၽြန္ေတာ္စီးထားတဲ့ ဖိနပ္က လမ္းေလ်ာက္ရင္ ေနာက္မွာ ကၽြတ္ကၽြတ္က်န္ခဲ့သည္။ မိုးတြင္းစီး ဖိနပ္ေကာင္းေကာင္းတရံ ၀ယ္ရအံုးမည္။ ကၽြန္ေတာ့္မ်က္လံုးေတြက်ိန္းစပ္သြားေအာင္ အေရွ႕က ေမာ္ေတာင္ကား မီးေရာင္က ျပင္းလြန္းသည္။ ကၽြန္ေတာ္ ေဘးကပ္ေပးလိုက္ေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ့္ေဘးနားေရာက္ေတာ့ အရွိန္ကိုေလ်ာ့လိုက္ၿပီး

` မင္းေသခ်င္ေပမယ့္…ငါ …ေထာင္ထမင္းမစားခ်င္ဘူးကြ….´

` ဟ….´ ကၽြန္ေတာ့္အေတြးနဲ႔ကၽြန္ေတာ္ေပမယ့္ လမ္းဖယ္ေပးခဲ့တာပဲ။ ကၽြန္ေတာ္ ဟ ဆိုတဲ့စကား တလံုးကလြဲလို႔ ဘာမွေျပာမထြက္။ အလကားသက္သက္မဲ့ ေျပာခံရသည္။ ဘာလို႔လူေတြက ဒီေလာက္ထိ ကိုယ္ခ်င္းစာတရား ကင္းမဲ့ရတာလဲ။ ကိုပိုင္ ခဏခဏ ေျပာဖူးသည္။ (ကေ၀…မင္းရဲ႕စိတ္အတုိင္းလူတုိင္းကို မႏႈိင္းနဲ႔..လူတုိင္းက မင္းလိုစိတ္ဓာတ္ရွိေနရင္..လူတုိင္းက ကေ၀ ျဖစ္ေနမွာေပါ့…) ။ ကိုပိုင္ေျပာတာလဲ ဟုတ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္က ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ စိတ္ထဲက ေပတံ အတုိင္း လူတုိင္းကိုလိုက္တိုင္းေနသည္။ ခုနက ၾကည္ႏူးေနတဲ့စိတ္ေတြ ဘယ္ေရာက္သြားမွန္းမသိ။

ကၽြန္ေတာ္ ေလွကားေအာက္လည္းေရာက္ေရာ…လွ်ပ္စစ္မီးက ဖ်တ္ခနဲျပတ္သြားသည္။

ရိုက္ခံရပါမ်ားလို႔ အေရျပားထံုေနတဲ့ ကေလးတေယာက္လို ကၽြန္ေတာ္တို႔ ႏုိင္ငံက လူေတြလည္း မီးျပတ္တာေလာက္ ေတာ့ ထံုေနပါၿပီ။ ေလွကားေဘာင္ကို ခပ္ျဖည္းျဖည္းကိုင္ၿပီး တတ္သြားလိုက္သည္။

` ၀ုန္း….ဒံုး..…´ အိမ္ေပၚေရာက္ခါနီး ေလွကား ထစ္ သံုး ..ေလး ထစ္ေလာက္ပဲလုိမည္ထင္။

ပလတ္စတစ္လို အရာတခုကို နင္းမိၿပီး ကၽြန္ေတာ္ ေမွာက္ရက္ ေလွကားကေန တရြတ္တိုက္ေခ်ာက်သြားသည္။ ေတာ္ေသးသည္ မိရာကို ကၽြန္ေတာ္လွမ္းကိုင္လိုက္သည္။ ေျခသလံုးက ညိဳတႀကီး (စာလံုးေပါင္းသည္းခံပါ) ကို ေလွကားေစာင္းနဲ႔ ပြတ္လုိက္သလုိျဖစ္သြားသည္။

Refrence: သိုးငယ္ေရးသားေသာစာမ်ားကိုၾကိဳက္ႏွစ္သက္သည္ဆိုသူမ်ားအတြက္ ျပန္လည္ကူးယူေဖာ္ျပလိုက္ပါတယ္။ သိုးငယ္ေရးသားေသာ အသစ္စက္စက္ျဖစ္ပါတယ္ ခင္ဗ်ာ…။