ေထာက္ေခ်ာက္လွလွ က်ားလွလွ

ည

ျမန္မာ့႐ုပ္ျမင္သံၾကားမွ သတင္းစံု ေၾကျငာတာ ၿပီးသြားပါၿပီ။
ယခုထိ ကိုႀကီးေအာင္ ေရခ်ိန္မကိုက္ေသး။

မကိုက္ဆို တညေနလံုး ဘာတစ္စက္မွ မေသာက္မမ်ိဳရေသးပဲကိုး။

တစ္ဆိုင္၀င္လည္း မ်က္ႏွာ႐ႈံ႕ျပ၊ ေနာက္တစ္ဆိုင္က်ျပန္ေတာ့ ေခါင္းေရာကိုယ္ပါ ခါျပၾကႏွင့္ သံုးဆိုင္ေတာင္ ေရာက္ၿပီးၿပီ။

ထမင္းဆာတာနဲ႔မတူ၊ ေရငတ္ျခင္းထက္ ျပင္းထန္၍ အငတ္တကာ အငတ္ထဲတြင္ အဆိုးဆံုးေသာ အရက္ငတ္ေဘးဆိုက္ေနေသာ ကိုႀကီးေအာင္ပါ။

အလိုက္ကန္းဆိုးမသိစြာ တစိမ့္စိမ့္ရြာေနေသာ မိုးဒဏ္ေၾကာင့္ တစ္ကိုယ္လံုး ခိုက္ခိုက္တုန္ေနခဲ့ရသလို ၀မ္းေခါင္းထဲမွ မြတ္သိပ္မႈဆႏၵေၾကာင့္ မီးက်ီခဲ မ်ိဳခ်ထားရသည့္အတိုင္း မ်က္လံုးေတြျပာၿပီး ဒူးေတြ မခိုင္ခ်င္ေတာ့ပါ။

သည္ၾကားထဲ ၿမိဳင္ေဟ၀န္ ေစ်းလမ္းထိပ္ ဂင္ဇာဘားေပၚသို႔ ရြဲ႕ေစာင္းယိုင္နဲ႔ေနေသာ ႏွစ္ဆစ္ခ်ိဳးေလွကားအိုႀကီးမွ ႀကိဳးစားပမ္းစား တြယ္ဖက္တက္ခဲ့မိျပန္ရေသးသည္။

ဂင္ဇာဘားသည္ သူ႔ေနာက္ဆံုး ေမ်ွာ္လင့္ခ်က္ပင္ျဖစ္သည္။
သို႔ေသာ္လည္း အေပၚထပ္အခန္းတြင္း ေျခခ်မိလိုက္သည္ႏွင့္ အားခဲထားသမ်ွ ေလထဲေမ်ာကုန္ရေတာ့သည္။

စားပြဲေတြ အားလံုးနည္းပါး လူ႐ွင္းေနသည္ပဲ။

အလယ္စားပြဲတစ္လံုးတြင္သာ လူႏွစ္ေယာက္လား႐ွိသည္။

ခါတိုင္း သံပတ္႐ုပ္ေလးလို တေတာက္ေတာက္ ေျပးလႊားေနေသာ စားပြဲထိုး ကိုေဇာ္၀င္းမွာ အ၀င္၀ စားပြဲတစ္လံုး၌ ငုတ္တုပ္မိႈင္ေန၏။

တံခါး၀မွ လူရိပ္ျမင္လိုက္သျဖင့္ ေခါင္းေထာင္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ကိုႀကီးေအာင္အား ျမင္သြားၿပီး စိတ္​ပ်က္​လက္​ပ်က္​ မ်က္ႏွာလႊဲလိုက္သည္။

စားေသာက္ဆိုင္ ေကာင္တာေနာက္မွ ကိုေဆြမင္း ခမ်ာလည္း ဘယ္ေလာက္ေရာင္းေကာင္းသည္မသိ၊ ေကာင္တာေပၚ လက္ေမာင္း ေခါင္းအံုး အိပ္ငိုက္လ်က္။

ကိုႀကီးေအာင္ ဖ်တ္ကနဲ သတိရလိုက္သည္။

လကုန္ရက္ႀကီးပဲ။
ျပတ္တုန္းလပ္တုန္း ႏွစ္ဆယ့္သံုး။
ဟိုေခ်း သည္ေခ်း ႏွစ္ဆယ့္ေလး။
ေပါင္လား ေရာင္းလား ႏွစ္ဆယ့္ငါးဆိုတဲ့ အပုပ္ရက္ေတြေလ။
ကိုႀကီးေအာင္ စိတ္ဓာတ္က်သြားသည့္ၾကားမွ ဇြတ္အတင္းႀကီး ေ႐ွ႕တိုးမိသည္။

အလယ္တိုင္ေျခ စားပြဲေလးမွ လူႏွစ္ေယာက္ထံ ကပ္သြားမိ၏။ မ်က္ႏွာေပၚမွာလည္း ခပ္၀ါ၀ါသြားမ်ားေပၚေအာင္ အျပံဳးေဆာင္လို႔ "ငါ့ညီတို႔ေတာင္ မေတြ႕တာၾကာၿပီေနာ္" နိဒါန္​းပ်ိဳးလိုက္သည္။
လူရြယ္ႏွစ္ေယာက္စလံုးက သူႏွင့္ မ်က္​မွန္​းတန္​းမိထားသူေတြမို႔ အရဲစြန္႔လိုက္ျခင္းပါ။

တစ္ေယာက္က တုန္႔ျပန္၏။
"အင္း....ကြၽန္ေတာ္တို႔လည္း ဘိုင္ျပတ္ေနၾကတယ္ဗ်"
"အမယ္ေလးကြာ ငါ့ညီတို႔ ဘိုင္ျပတ္တာကမွ ဆိုင္လာထိုင္ႏိုင္ေသးတယ္။ အစ္ကိုမ်ားေတာ့ အာဆြတ္ရံုေလးေတာင္ မေသာက္ရေသးဘူး။ ဟဲ....ဟဲ"

သည္တြင္ ဒုတိယတစ္ေယာက္က
"မေသာက္ရေသးလည္း မေသာက္နဲ႔ေပါ့ဗ်ာ။ က်ဳပ္တို႔ေတာင္ ကပ္သပ္ၿပီး ၾကံဖန္မူးေနရတာ၊ ေကာင္းေကာင္းမ၀ခ်င္ေသးဘူး။ ခင္ဗ်ား ႐ွိရင္ေတာင္ ျပန္တိုက္သြားဦး ကိုႀကီးေအာင္ေရ "

"ငေအာင္တို႔ ေထာလို႔ကေတာ့ ေဆြမ်ိဳးေတာင္ မေျပာဘူး။ ေက်းဇူး႐ွင္ အေပါင္းအသင္းေတြ သေဘာ႐ွိ၊ ကုန္တာမသိ ဘုဥၥာဟိေပါ့။ အဲ..ေလာေလာဆယ္ေတာ့ ထံုးစံအတိုင္​း ဖြဲမြတ္ ဖြတ္မြဲျဖစ္ေနတယ္ကြ၊ တစ္ငံုေလာက္ဆိုေတာ္ပါၿပီ"

"႐ႈပ္မေနစမ္းပါနဲ႔ဗ်ာ၊ သြားစမ္းပါ။ စိတ္ညစ္လို႔ အရက္လာေသာက္ပါတယ္၊ ဘိုးဘိုးေအာင္ အညံ့စား ခင္ဗ်ားနဲ႔ေတြ႕မွ ညစ္သထက္ညစ္ေရာ၊ မ႐ွိမဲ့႐ွိမဲ့ ေသာက္ထားတာေလးေတြေတာင္ ဘယ္ေပ်ာက္ကုန္မွန္းမသိေတာ့ဘူး။ ကဲ....သြားဗ်ာ"

ဒုတိယလူက ေအာ္က်ယ္ဟစ္က်ယ္ပင္ ေမာင္းထုတ္လိုက္သည္။
ကိုႀကီးေအာင္ ေခါင္းတညိတ္ညိတ္ႏွင့္ အျပံဳးမပ်က္ ကုတ္ခ်ိခ်ိေလး ေနာက္ဆုတ္ခဲ့ရသည္။

ရင္ထဲမွာေတာ့ ၀မ္းနည္းပက္လက္၊ ႐ွက္လည္း ႐ွက္သြားသည္။ ခက္တာကလည္း မရပါဘူးဆိုမွ ပိုေတာင္ ဆာေလာင္လာသည့္အျဖစ္။

ေၾသာ္....သူ႔ကို ေရႊဇိုးလို႔ နာမည္ဖ်က္ၾကတာလည္း အျပစ္မဆိုသာ။

အရက္ေကာင္တာကို ေမ်ွာ္မိလိုက္သည္။

မ်က္​မွန္​ႀကီးႏွင့္ ညိဳ ညိဳတုတ္တုတ္ ဆိုင္ထိုင္ မန္ေနဂ်ာႀကီးကို ေတြ႕ရသည္။

ဆိုင္ထိုင္ႀကီးက သေဘာေကာင္းသလို တစ္ခါတေလ ကိုႀကီးေအာင္အား ခြက္ကပ္ပုလင္းကပ္ လက္က်န္ေလးမ်ား စြန္႔ၾကဲတတ္သည္။ ခုလည္း သူ႔ကို စိတ္၀င္တစားၾကည့္ေနသည္။

မတတ္ႏိုင္ပါ။ တင္လဲျဖဴပဲရရ ႐ွိခိုးေတာင္းပန္ရင္ တစ္ပက္ေလာက္ေတာ့ ေသာက္ရတန္ေကာင္းရဲ႕။

ညစ္ေထးေထး ေခါင္းေပၚက Jungle Hat စစ္ဦးထုပ္အစစုတ္အျပတ္ကို ခြၽတ္ရင္း ဆိုင္ထိုင္ႀကီး႐ွိရာသို႔ သြားမယ္လို႔ အျပင္ ...
"ဒီမွာ အစ္ကိုႀကီး..."
သူ႔ေနာက္က ေခၚသံၾကားလိုက္၍ လွည့္ၾကည့္မိသည္။

သည္ေတာ့မွ အခန္းေထာင့္ ေခ်ာင္စားပြဲေလးဆီက လူငယ္တစ္ေယာက္။

ကိုႀကီးေအာင္ ၀င္လာလာခ်င္း မႊန္ထူေနသျဖင့္ လူ႐ွိမွန္း သတိမထားမိခဲ့။

`ဒီကိုလာေလ...အစ္ကိုႀကီး "

လူငယ္က တရင္​းတႏွီး ျပံဳးျပရင္း ေဖာ္ေရြလိႈက္လွဲမႈမ်ားျဖင့္ ဖိတ္ေခၚလိုက္ျပန္သည္။

လူငယ္ေ႐ွ႕သို႔ ကိုႀကီးေအာင္ ၀င္ရပ္မိသည္။

အတန္ၾကာ တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ အကဲျဖတ္ေနမိၾကသည္။

အသက္အစိတ္ေလာက္၊ အသားျဖဴျဖဴ ႐ုပ္ေျဖာင့္ေျဖာင့္၊ ႏႈတ္ခမ္းေမႊးသဲ့သဲ့ႏွင့္ ေထာင္ေထာင္ေမာင္းေမာင္း ဆံ႐ွည္ကိုယ္ေတာ္ေလး။

ၿပီးေတာ့ ဂ်င္းေဘာင္းဘီ၊ ဂ်င္းဂ်ာကင္၊ အဖိုးတန္ စပို႔႐ွပ္၊ တလက္လက္ေတာက္ေနေသာ နာရီေတြ၀တ္လို႔။ သူေ႒းသားလား၊ အရာ႐ွိႀကီးသားလားပဲေလ။

ဒါက ကိုႀကီးေအာင္ရဲ႕ တဒဂၤသံုးသပ္မႈ။

အင္း......ေလးဆယ္ေက်ာ္ လူလတ္ပိုင္းေရာက္၍ ဆံပင္​ ဘုတ္သိုက္၊ အဆီျပန္မ်က္ႏွာ ၊ သြားက်ဲက်ဲ၊ ႏႈတ္ခမ္းေမႊး ထိုးထိုးေထာင္ေထာင္ႏွင့္ အျမဲတမ္းလို ျပံဳးေနသျဖင့္ ခင္မင္စရာေကာင္းပံုေပၚေသာ....

ကုပ္ဖြာဖြာ လည္တိုအက်ႌ၊ စုတ္ျပတ္ျပတ္ ညစ္ေထးေထး တက္ထရက္အက်ႌေအာက္က မိုးေရစက္လက္ႏွင့္ အၾကမ္းစားလံုခ်ည္တစ္ပတ္ႏြမ္းေလးကို ကပိုက႐ို၀တ္ထားေသာ သနားစရာ လူႀကီးတစ္ဦး သို႔မဟုတ္ အရက္ေက်းကြၽန္ႀကီး တစ္ေယာက္။

ဒါကေတာ့ လူငယ္ဘက္က အျမင္။
လူငယ္က ေထြေထြထူးထူး ေမးမေနပါ။
ကိုေဇာ္၀င္းကို လွမ္းေခၚလိုက္သည္။
ငါးေထာင္တန္ တစ္ရြက္ထုတ္သည္။
`ရမ္ သံုးပက္၊ ခုနလို ၾကက္ေၾကာ္အေသးတစ္ပြဲဗ်ာ´

မွာလိုက္ၿပီး ကိုႀကီးေအာင္ဘက္လွည့္၍ -
`ျဖစ္မလား အစ္ကိုႀကီး´
`ဟာ..ဘယ့္ႏွယ့္ ေျပာလိုက္ပါလိမ့္။ ျဖစ္သမွ ဖ်စ္ဖ်စ္ဖ်စ္ဖ်စ္ကို ျမည္ဦးမယ္။ အိုေကမွ စိုျပည္ေလသတည္းေပါ့´
`ဒါျဖင့္.....လာထိုင္ဗ်ာ´
လူငယ္ ၫႊန္ျပရာ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ ကုလားထိုင္သို႔ ကိုႀကီးေအာင္ ၀င္ထိုင္မိသည္။

`​ေက်းဇူးပါပဲ ညီေလးရယ္၊ ဒါနဲ႔ ညီေလးကို အရင္က ဒီဆိုင္မွာ တစ္ခါမွ မေတြ႔ဖူးဘူး ထင္ပါရဲ႕။ ´

´ကြၽန္ေတာ္က သိပ္ေသာက္တတ္တာမွ မဟုတ္ဘဲ၊ တစ္ခါတေလ အပ်င္းေျပဆိုသလိုသာ ၀င္လုပ္တာပါ.....´

မွာထားေသာ အရက္ႏွင့္ ေရခဲ၊ ဆိုဒါမ်ား ေရာက္လာသည္။ လူငယ္ကိုယ္တိုင္က ငွဲ႔ေပးသည္။

ကိုႀကီးေအာင္လည္း ဟန္မေဆာင္ႏိုင္ဘဲ အငမ္​းမရ ေကာက္ေသာက္လိုက္မိသည္။ ပါးေစာင္ကပင္ လ်ွံက်လာသည္အထိ။ ၿပီးေတာ့မွ လူငယ္ ေငးၾကည့္ေနသည့္အျဖစ္ကို သတိျပဳမိလိုက္သလို၊ ႏႈတ္ခမ္းစြန္းမွ အရက္မ်ားကို လက္ခံုႏွင့္ သိမ္းသုတ္ရင္း မလံုမလဲ.. ...

`အစ္ကို႔ဘ၀ကေတာ့ ဆံုးပါၿပီကြာ၊ ျမင္တဲ့အတိုင္းပဲ အရက္နဲ႔အသက္ဆက္ေနရတာ၊ ဒီအရက္ ၿဂိဳဟ္ေမႊလို႔လည္း မယားနဲ႔ကြဲ၊ သားနဲ႔ကြဲ တစ္ေယာက္တည္း ပ်က္စီးခန္းဆိုက္ခဲ့ရတာေပါ့။ မေကာင္းမွန္း သိေပမယ့္လည္း ျဖတ္လို႔မရေတာ့ဘူး။ အဲ....ခပ္ဆိုးဆိုးမယားကို ယူထားမိသလိုပဲေပါ့ကြာ...ဟဲ ဟဲ ဟဲ´

ေစတနာ႐ွင္ လူငယ္က ကိုႀကီးေအာင္ကို ျပံဳးၾကည့္ေနမိသည္။
ကိုႀကီးေအာင္ကား စကားတေျပာေျပာႏွင့္ တစ္ခြက္ၿပီးတစ္ခြက္ အာသြက္သထက္ သြက္လာ၏။

"အရက္ပံုျပင္ေလး တစ္ပုဒ္႐ွိသကြ၊ တစ္ခါက အရက္သမားတစ္ေယာက္ဟာ အရက္ကို စိတ္နာၿပီး အရက္ျဖတ္ဖို႔ ႀကိဳးစားခဲ့တယ္။ သူျဖတ္ပံုက အိတ္ထဲကို ပိုက္ဆံအျပည့္ထည့္ၿပီး အရက္ဆိုင္သြားထိုင္တာပဲ၊ သူမ်ားေတြ ေသာက္ေနတာကိုပဲ ထိုင္ၾကည့္တယ္၊ သူ႔စိတ္ထဲကလည္း ငါအရက္မေသာက္ဘူး၊ ငါအရက္ျပတ္တယ္လို႔ ဂါထာမန္းသလို မန္းေနတယ္ဆိုပဲ။ ဒီလိုနဲ႔ တစ္ညကုန္တဲ့အထိ မေသာက္ဘဲေနလိုက္ႏိုင္တယ္။ ေနာက္တစ္ေန႔ ေနာက္တစ္ဆိုင္ကူး ေလ့က်င့္ျပန္ေရာ။ ဒီလိုနဲ႔ သူ႔စိတ္ကို ေတာ္ေတာ္ေလး ထိန္းႏိုင္ၿပီး တစ္ပတ္ေလာက္ၾကာေတာ့ အရက္ျပတ္သလိုျဖစ္သြားၿပီ၊ ဒီတင္ ၀မ္းသာအားရနဲ႔ သူ႔စိတ္သူ ခ်ီးမြမ္းသတဲ့၊ မင္း သိပ္ေတာ္တဲ့ေကာင္ပဲ၊ အရက္ကိုႏိုင္ေအာင္ ထိန္းႏိုင္တယ္၊ မင္းကို ငါဘယ္လိုေက်းဇူးဆပ္ရမွန္းေတာင္ မသိဘူးဆိုလိုက္ေတာ့ သူ႔စိတ္က ဘာျပန္ေျပာသလဲ သ၊လး၊ က်ဳပ္ကို ေက်းဇူးဆပ္ခ်င္တယ္ဆို ၀ီစကီနဲ႔ ၾကက္ေၾကာ္နဲ႔ ဂုဏ္ျပဳပါတဲ့...ဟားဟား "
ပံုျပင္​အဆံုးမွာေတာ့ ရမ္သံုးပက္ ေေခ်ာသြားၿပီ။

`အစ္ကို ၾကက္ေၾကာ္ စားေလဗ်ာ´
`ေတာ္ပါၿပီကြာ၊ အစ္ကို႔အတြက္ ဒါပဲ အေရးႀကီးပါတယ္။ ´
ဖန္ခြက္ကို ေျမႇာက္ျပလိုက္သည္ႏွင့္ လူငယ္က အလိုက္သိစြာပင္ ေေနာက္သံုးပက္ထပ္မွာေပးသည္။

`အစ္ကိုႀကီးက ေပ်ာ္တတ္တယ္ေနာ္´
`ေပ်ာ္ေပ်ာ္ေန ေသခဲဆိုပဲကြ၊ ၿပီးေတာ့ အစ္ကိုႀကီးဘ၀က မေပ်ာ္လို႔မျဖစ္ဘူး၊ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္လည္း ေပ်ာ္ေအာင္ေန သူမ်ားလည္း ေပ်ာ္ေအာင္လုပ္ေပးရတဲ့ လူကိုး.....လူရႊင္​​ေတာ္​ ကိုႀကီးေအာင္ဆိုရင္ တခ်ိန္တုန္းက သဘင္ေလာက ျပဇာတ္ေလာကမွာ မသိသူ ခပ္႐ွား႐ွား၊ ႐ုပ္႐ွင္ေတာင္ တစ္ကားႏွစ္ကား ၀င္႐ိုက္ဖူးေသးရဲ႕။´

`ဒါေၾကာင့္ အစ္ကိုႀကီးကို ျမင္ဖူးပါတယ္ ေအာက္ေမ့ေနတာကိုး´ ကိုႀကီးေအာင္ သေဘာေခြ႕သြား၏။

`အစ္ကိုႀကီးရဲ႕ပံုစံကိုၾကည့္ၿပီး လူေတြက အထင္ေသးခ်င္ၾကတယ္၊ တကယ္တမ္းက်ေတာ့ အစ္ကိုႀကီးသိတဲ့ ႀကီးႀကီးမာစတာေတြမွ တပံုႀကီးေပါ့ကြာ၊ လိုခ်င္တဲ့ အကူအညီအခုသြားေတာင္းလို႔ရတယ္၊ ဒါေပမယ့္ အစ္ကိုႀကီးကလည္း ကိုယ့္မာနနဲ႔ကိုယ္ ဘာအကူအညီမွ မေတာင္းဘူး။ ပိုက္ဆံေပးေတာင္ မယူဘူး၊ အဲ....ခင္ရင္ေတာ့ အရက္တိုက္....ဒါပဲ´

`ကြၽန္ေတာ္လည္း အစ္ကိုႀကီးကို ျမင္ျမင္ခ်င္းခင္ပါတယ္ဗ်ာ၊ ကြၽန္ေတာ့္နာမည္လည္းမွတ္ထား ဘိုဘိုေက်ာ္တဲ့´

`ဒါနဲ႔ ငါ့ညီၾကည့္ရတာ ႐ုပ္ေျဖာင့္ေျဖာင့္ ႐ိႈးေတာင့္ေတာင့္နဲ႔ ႐ုပ္႐ွင္မင္းသားဒီဇိုင္းပဲကြ၊ ႐ုပ္ရွင္ဘက္ေကာ ၀ါသနာမပါဘူးလား´
`စိတ္ေတာ့ ကူးမိတာပဲ အစ္ကိုႀကီးရယ္´

`ဟာ...ဒါျဖင့္ ဘာမွ မပူနဲ႔၊ အစ္ကိုၾကီးတစ္ေယာက္လံုး ႐ွိတယ္၊ အစ္ကိုၾကီးက ဘ၀စံုခဲ့သလို ေပါင္းခဲ့တဲ့ လူေတြလည္း စံုလို႔ပဲ၊ ႐ုပ္႐ွင္ဗီဒီယိုေလာကဆိုရင္ ခုထိအဆက္အသြယ္ မျပတ္ေသးဘူး၊ အဲ....အစ္ကိုႀကီးက ေဗဒင္လကၡဏာေလးလည္း တတ္ထားတာဆိုေတာ့ သူတို႔ကို သြားသြားတြက္ခ်က္ေပးတာကိုး´

`အစ္ကိုႀကီးက ပညာေတာ္ေတာ္စံုတယ္ေနာ္´

`စံုဆို အ႒ာရႆ      ကုန္သေလာက္ပဲ၊ မ်က္လွည့္ကြၽမ္းတယ္၊ သိုင္းတို႔ ဘာတို႔ေရာ စမ္းဦးမလား၊ ၿပီးေတာ့ လ်ွပ္စစ္ျပင္ခ်င္လည္း ရမယ္၊ လက္သမားလည္း လုပ္လိုက္တာပဲ၊ ခုေတာ့ အဲဒါေတြ ၿငီးေငြ႔လို႔ အရက္သမားပဲလုပ္စား၊ အဲ အဲ လုပ္ေသာက္ေနတယ္ ဆိုပါေတာ့ကြာ´

ကိုႀကီးေအာင္ အရႊန္​း​ေဖာက္​လိုက္သည္။

ဘိုဘိုေက်ာ္ကေတာ့ ကိုႀကီးေအာင္စကားကို မၾကားေတာ့ေအာင္ အေတြးလြန္သြားဟန္ ႐ွိေန၏။
စားပြဲထိုး ေဇာ္၀င္းေရာက္လာရာမွ အရက္ခ်ေပးရင္း ဆိုင္ပိတ္ေတာ့မည့္အေၾကာင္း သတိေပးသည္။
ဘိုဘိုေက်ာ္က ရမ္တစ္လံုးေပးရန္ ေဘာင္းဘီေနာက္အိတ္ထဲမွ ပိုက္ဆံအိတ္ကို ႏိႈက္၍ ေထာင္တန္အရြက္တခ်ိဳ႕ ထုတ္ေပးလိုက္ျပန္သည္။

ၿပီးေတာ့....ကိုႀကီးေအာင္အား.....
`ဆိုင္က ဘယ္အခ်ိန္ထိဖြင့္သလဲ အစ္ကိုႀကီး´
`၁၀နာရီေလာက္ထိပဲထင္တယ္ ငါ့ညီရဲ႕´
`ခု ၉နာရီ ထိုးေတာ့မယ္၊ ကြၽန္ေတာ့္မွာ ခ်ိန္းထားတာေလးတစ္ခု႐ွိလို႔ပါ၊ မၾကာပါဘူး၊ နာရီ၀က္အလြန္ဆံုးပဲ၊ အစ္ကိုႀကီး ဒီကပဲေစာင့္ေပါ့။ ကြၽန္ေတာ္ ဆက္ဆက္ျပန္လာေခၚမယ္၊ ကြၽန္ေတာ့္အိမ္က်မွ ဆက္ေသာက္ရင္း စကားေျပာၾကရေအာင္၊ ေရာ့...ပုလင္းကို အစ္ကိုႀကီး ယူထား၊ ေလာေလာဆယ္ ဒီသံုးပက္ေသာက္ႏွင့္ေပါ့ ဟုတ္လား´
သူကိုယ္တိုင္က လက္က်န္ေကာက္ေမာ့လိုက္ၿပီး ဘိုဘိုေက်ာ္ထြက္သြားသည္။

ကိုႀကီးေအာင္ကား ေခါင္းတဆတ္ဆတ္ၿငိမ့္လ်က္သား က်န္ခဲ့၏။

`အင္း.....တစ္သက္နဲ႔တစ္ကိုယ္ ဒီေလာက္ရက္ေရာတဲ့ လူမ်ိဳး မေတြ႕ဘူးေသးပါလား။ သူေတာ္ေကာင္းေလး သြားေလရာ အႏၱရာယ္ကင္းလို႔ ေဘး႐ွင္းပါေစ။ ထိမယ့္ခလုတ္ဆုတ္ပါေစ၊ ၾကံတိုင္းေအာင္ၿပီး ေဆာင္တိုင္းေျမာက္ပါေစကြာ´

ဆုေတာင္းေမတၱာပို႔ရင္း.......

x x x

၉နာရီ ခြဲသြားပါၿပီ။

ဘိုဘိုေက်ာ္ ျပန္ေပၚမလာေသး။

လာမွ လာပါေတာ့မလား၊ ကိုႀကီးေအာင္ သံသယ၀င္မိသည္။
အို.....သူ႔ၾကည့္ရတာ ႐ိုး႐ိုးသားသားနဲ႔ ကတိတည္မယ့္ပံုပါ။ မလာဘဲေတာ့ ေနမွာမဟုတ္ပါဘူးေလ။
မလာေတာ့ေကာ ဘာအေရးလဲ၊ ရမ္ႀကီးတစ္လံုးလံုး အပ္ထားခဲ့တာ ငါ့အတြက္​ အ႐ွံုးမွ မ႐ွိဘဲ။
ဘာပဲျဖစ္​ျဖစ္​ ၀တၱရားအတိုင္း ငါေစာင့္ရမွာေပါ့။
ဒီလို ေက်းဇူး႐ွင္အေကာင္းစားေလးမ်ိဳး ေတြ႕ရခဲပါဘိျခင္း။
အဆင္သင့္ရင္ တစ္သက္စာ ဒကာေလးေတာင္ ျဖစ္သြားဦးမယ္ မဟုတ္လား။

ဧရာမ စိတ္​ကူးယဥ္​ ေမ်ွာ္လင့္ခ်က္ႀကီးမ်ားျဖင့္ ကိုႀကီးေအာင္တစ္ေယာက္ ရမ္သံုးပက္ကို ဇိမ္ဆြဲ၍ မ်ွင္းေသာက္ခဲ့ရာမွ တစ္စက္ပင္ မက်န္ေတာ့။

၉နာရီ ၄၅မိနစ္။
ကိုေဇာ္၀င္းတို႔ လူသိုက္လည္း ဆိုင္ပိတ္ဖို႔ ျပင္ေနၾကပါၿပီ။
ကိုႀကီးေအာင္လည္း အရက္ပုလင္းႀကီးပိုက္၍ ေအာက္ဆင္းခဲ့ေတာ့သည္။

ေနာက္ထပ္ ၁၀မိနစ္ေလာက္ ထပ္ေစာင့္ေတာ့မွ သူ႔ေ႐ွ႕သို႔ (ကက)ေလးတစ္စင္း ၀ူးကနဲ ထိုးဆိုက္လာသည္။

`အစ္ကိုႀကီး ကိုႀကီးေအာင္.. ..ေစာင့္ရတာ စိတ္ညစ္ေနၿပီလား´
ဒ႐ိုင္ဘာေဘးမွ ေခါင္းျပဴႏႈတ္ဆက္လိုက္သူက ဘိုဘိုေက်ာ္။
`ကဲလာ တက္၊ ၀င္ေလဗ်ာ...ဘာေၾကာင္ေနတာလဲ´
အံ့အားသင္​့ေနေသာ ကိုႀကီးေအာင္အား သူကိုယ္တိုင္ ထြက္တြဲၿပီး ကားေနာက္ခန္း၌ ေဘးခ်င္းယွဥ္ထိုင္ခဲ့၏။

`ကားဆရာ မာလာၿမိဳင္လမ္း´
လွမ္းေျပာလိုက္သလို -
`ဟိုမွာ ခ်ိန္းထားတဲ့လူနဲ႔ မေတြ႕ခဲ့ဘူးဗ် ၊ ဒါေပမယ့္ အစ္ကိုႀကီး တေစာင့္ေစာင့္ျဖစ္ေနမွာစိုးတာနဲ႔ ျပန္ေျပးလာတာ။ ကြၽန္ေတာ့္အိမ္မွာ ဆက္ေသာက္ေနေပါ့ဗ်ာ။ ကြၽန္ေတာ္ကေတာ့ ကိစၥျပတ္ေအာင္ လိုက္လုပ္ရဦးမယ္၊ အလုပ္က အေရးႀကီးလို႔ပါ´

`မိန္းမ႐ွိတယ္ေလ၊ ဒါေပမယ့္ သေဘာေကာင္းပါတယ္ သူ႔အတြက္ စိတ္သာခ်။ ကြၽန္ေတာ္ မီးေသၿပီးသား....အိမ္မွာ အစ္ကိုႀကီး ေအးေအးေဆးေဆးအိပ္လို႔ေတာင္ရတယ္၊ အစ္ကိုႀကီးကိုေလ ဘာေၾကာင့္မွန္း မသိဘူး၊ ကြၽန္ေတာ္ တကယ္သံေယာဇဥ္႐ွိေနတာ´

`ဘ၀ေရစက္ပဲေပါ့ကြယ္ အစ္ကိုႀကီးကေတာ့ ငါ့ညီအေပၚ တကယ္ေလးစားသြားၿပီ ခ်စ္လည္းခ်စ္တယ္´

ဘာမွ မၾကာလိုက္။
မာလာၿမိဳင္လမ္း ေအာက္ဘက္တစ္ေနရာတြင္ ကားရပ္ခိုင္းလိုက္သည္။

ေလးထပ္တိုက္ႀကီးတစ္လံုးေပၚသို႔ တက္ခဲ့ၾကရပါၿပီ။

ကိုႀကီးေအာင္သည္ အရက္႐ွိန္ႏွင့္ ဒယီးဒယိုင္​ -
အုတ္ေလွကားေတြက နဂါးလိမ္ နဂါးပတ္မို႔ လွလွႀကီး ေကြ႕ခ်ိဳးေနရ၍ လမ္းတစ္၀က္ေလာက္မွာပင္ ခ်ာခ်ာလည္ ယက္​ကန္​ယက္​ကန္​ ျဖစ္ေနသည္။

ဘိုဘိုေက်ာ္က အျမင္မေတာ္သလို ေပြ႕ဖက္တြဲေခၚလာရသည္။
ေနာက္ဆံုးေတာ့ သံုးထပ္ သူ႔အခန္းေ႐ွ႕ေရာက္ခဲ့ရၿပီး တံခါးေသာ့ဖြင့္မိ၏။

ၿမိဳ႕လယ္တိုက္ခန္းေတြ၏ ထံုးစံ၊ ၀င္၀င္ခ်င္းက ဧည့္ခန္းျဖစ္၍ အိပ္ခန္းက အေ႐ွ႕ဘက္မွာ႐ွိသည္။

ကိုႀကီးေအာင္အား ဧည့္ခန္းထဲထားခဲ့ၿပီး ဘိုဘိုေက်ာ္ အိပ္ခန္းထဲ ၀င္သြားသည္။ တီးတိုးစကားသံေတြၾကားလိုက္ရသည္။ ခ်က္ခ်င္းလိုပင္ ျပန္ထြက္လာကာ ေနာက္ေဖး မီးဖို​ေခ်ာင္​မွ ေရခဲေသတၱာ ဖြင့္ပိတ္သံမ်ား ထြက္လာသည္။

ဖန္ခြက္လြတ္တစ္လံုး ပန္းကန္တစ္ခ်ပ္ႏွင့္ ျပန္ေရာက္လာသည္။

`ကြၽန္ေတာ့္ အမ်ိဳးသမီးေတာ့ သိုးေနၿပီ၊ ႏိႈးလို႔မရေတာ့ဘူး။ ႏိုးလာရင္ ၾကက္ဥေလးဘာေလးေၾကာ္ခိုင္းမလားလို႔၊ ခုေတာ့၊ ဒီ ငါးျမစ္ခ်င္းေၾကာ္ေလးပဲ အျမည္းလုပ္လိုက္ေပေတာ့ ကိုႀကီးေအာင္ေရ ´

`ရပါတယ္ကြာ၊ အစ္ကိုႀကီးအတြက္ အျမည္းမွ မလိုဘဲ။ သက္သက္ ဒုကၡ႐ွာလို႔´

ကိုႀကီးေအာင္က ပုလင္းအပိတ္ကို လွည့္ဖြင့္ၿပီး ပုလင္းလိုက္ ေမာ့ခ်လိုက္သည္။

ဘိုဘိုေက်ာ္က လက္ပတ္နာရီကို ၾကည့္လိုက္ရာမွ -
`ကဲ....အစ္ကိုႀကီး ခဏေနလိုက္ဦး၊ ဘာမွ အားမနာနဲ႔ေနာ္၊ စိတ္လြတ္ကိုယ္လြတ္သာေန၊ အစ္ကိုႀကီးကို ကြၽန္ေတာ္ ယံုပါတယ္၊ အခ်ိန္ေလး႐ွိတုန္း ေျပးလိုက္ဦးမယ္။ ခ်ိန္းထားတဲ့ လူေတြနဲ႔ေတြ႕ၿပီးတာနဲ႔ ခ်က္​ခ်င္​း ျပန္လာမွာပါ´
ကတိုက္က႐ိုက္ပင္ ဆင္းခ်သြားသည္။

ေလွကားဆင္းရင္းတန္းလန္းမွပင္ သူ႔ေခါင္းေပၚက ဆံပင္အတု၊ ႏႈတ္ခမ္းေမႊးအတုေတြ ျဖဳတ္သိမ္းလာခဲ့သည္။

မာလာၿမိဳင္လမ္းေပၚမွာ လူျပတ္ေနသလို၊ မိုးတစိမ့္စိမ့္ၾကားမွ ေရႊႏွင္းဆီေစ်းဘက္သို႔ သုတ္သုတ္ေလး ေလ်ွာက္လာခဲ့မိသည္။
ကံအားေလ်ာ္စြာ စူပါ႐ုဖ္ တကၠစီတစ္စီးကို ဖမ္းေတြ႕လိုက္သည္။ လက္တားလိုက္ၿပီး သူေနထိုင္ရာ ဘူတာရံုလမ္း ေဘာ္ဒါေဆာင္ကို ေမာင္းခိုင္းလိုက္၏။

ကားေပၚေရာက္မွ ဘိုဘိုေက်ာ္ သက္ျပင္းခ်ႏိုင္သည္။

ဟင္း.....ခုမွပဲ စိတ္ေအးရေတာ့တယ္။

ကိုသုတ အဲ...မမျမသုတကိုလည္း မွတ္မွတ္ရရ မ်က္စိထဲျမင္ေယာင္မိလိုက္သည္။

မမျမသုတႏွင့္ သူ႔ျပႆ     နာက မေျပလည္ေသာ ေမတၱာဇာတ္လမ္းတစ္ပုဒ္လို႔ေျပာလို႔ရသလို လူျမင္မသင့္ေသာ အခ်စ္ဇတ္လမ္းတစ္ခုပါ။

မမျမသုတသည္ အရာ႐ွိသူေ႒းႀကီးတစ္ေယာက္၏ ေယာက်္ားမဟုတ္ေသာ ဒုတိယဇနီးျဖစ္သလို သူကလည္း မမျမသုတ၏ တိတ္တိတ္ပုန္း အတူအိပ္ ရည္းစားေလး။
ပတ္၀န္းက်င္ကို `တစ္၀မ္းကြဲ ညီ´ေတာ္သူဟု လွည့္စားၿပီး အရာ႐ွိႀကီး ေနာက္ကြယ္၌ အခ်စ္ခန္းဖြင့္ၾကသည္။

မၾကာမီ ရက္ပိုင္းကေတာ့ မမျမသုတ ေဗြေဖာက္လာ၏။
`ခ်စ္ေလးရယ္.....တိတ္​တိတ္​​ခိုးေတြ႕ေနရတဲ့ ဘ၀မွာ မေပ်ာ္ေတာ့ဘူးကြယ္၊ မမျမသုတကို အိမ္တစ္ေဆာင္ မီးတစ္ေျပာင္နဲ႔ ထားႏိုင္ေအာင္ ႀကိဳးစားပါလား´

`ေႃသာ္ဗ်ာ....ကြၽန္ေတာ့္ ဘ၀မွာ ကိုယ့္၀မ္းမွ ကိုယ္အႏိုင္ႏိုင္ရယ္ပါဗ်ာ´

`ဒါျဖင့္လည္း မမျမသုတ အစ္ကိုႀကီး စိုးထိုက္ကိုပဲ ဆက္လက္တြဲသြားရမွာေပါ့၊ အသည္းနာနာနဲ႔ လမ္းခြဲၾကရေတာ့မယ္ ထင္ပါရဲ႕ ခ်စ္ေလးရယ္.. ´

`ကြၽန္ေတာ့္ကို ဆက္မပတ္သက္ပါနဲ႔ေတာ့လို႔ ဆိုလိုတာလား မမျမသုတ၊ ေကာင္းၿပီေလ....မမျမသုတ စိတ္တိုင္းက်ျဖစ္ေစရပါ့မယ္၊ ၿငိမ္းေက်ာ္အတြက္ေတာ့ လမ္းေပၚကလူ အမိႈက္ပံုေရာက္ရတာ ဘာမွ မဆန္းပါဘူး´

ၿငိမ္းေက်ာ္ဆိုတာက သူ႔နာမည္အစစ္။
ဘိုဘိုေက်ာ္ဆိုသည္မွာ ကိုႀကီးေအာင္ကို ပါးစပ္ထဲ ေတြ႕ကရာေျပာခဲ့တဲ့ နာမည္တု။
ၿငိမ္းေက်ာ္တစ္ေယာက္ အသာလ်ွိဳေနလိုက္ရသည္။

တကယ္စင္စစ္......မမျမသုတ သူ႔ကို ကန္ထုတ္ခ်င္မွန္း သူနားလည္လိုက္သည္။

မမျမသုတ၏ အစ္ကိုႀကီးစိုးမွာ မိန္းမအစစ္ မယားႀကီး႐ွိသလို သားႏွစ္ေယာက္လည္း႐ွိသည္။ အစ္ကိုႀကီးစိုးရဲ႕ မိန္းမႀကီးက သူ႔ေယာက်္ား ႀကိတ္ပုန္းခုတ္ေနသည့္ကိစၥ အစအဆံုးသိကာ အ႐ွက္သည္းၿပီး ကြာ႐ွင္းေတာ့မည္ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ မမျမသုတက နံပါတ္တစ္ရာထူး တက္ယူေတာ့မည္။ မမျမသုတ အတြက္ ၿငိမ္းေက်ာ္က ႀကီးစြာေသာ အဟန္႔အတား `ခလုတ္´ႀကီးတစ္ခုပဲ မဟုတ္ပါလား။

ပထမေတာ့ သူအေပးအယူလုပ္ပါေသးရဲ႕။

ဆယ္သိန္းေလာက္ႏွင့္ သူ႔ေမတၱာကို ေစ်းျဖတ္ေပးဖို႔ေပါ့။

ဒါေပမယ့္ မမျမသုတက ​ေပးစရာ တစ္ျပားမွမ႐ွိဟုဆိုၿပီး ျငင္းသည္၊ တင္းသည္။
ၿငိမ္းေက်ာ္ သည္းမခံႏိုင္ေတာ့ပါ။
မမေကသီကို ဘယ္လို ဆံုးမရမလဲ ၾကံခဲ့သည္။
အၾကံထုတ္ေနဆဲ ကိုႀကီးေအာင္ႏွင့္ ဆံုဆည္းရျခင္း ျဖစ္သည္။
အရက္ဂ်ိဳးႀကီးကို အရက္ႏွင့္ မ်ွားထားခဲ့ၿပီး မမျမသုတကို အခ်ိဳသပ္ သြားေတြ႕ကာ လည္ပင္းညႇစ္သတ္လိုက္သည္။

မမျမသုတဆီမွ လက္၀က္လက္စားေတြ၊ ေငြေတြ သိန္း ေျခာက္ဆယ္ေလာက္ ယူၿပီး သူ႔အေဆာင္မွာ ျပန္သိမ္းသည္။ ထို႔ေနာက္မွ ကိုႀကီးေအာင္ကို ျပန္ေခၚ၍ မမျမသုတအခန္းကို သူ႔အခန္းလိုလို ပံုမွား႐ိုက္ အယံုသြင္းၿပီး ပစ္ထားခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။

မမျမသုတ၏ ေယာက်္ားႀကီးမွာလည္း အပတ္​စဥ္​လာေနၾက။ မၾကာခင္ေရာက္လာေတာ့မည္။

ထိုအခါ.....အမူးလြန္ၿပီး လဲေနမည့္ ကိုႀကီးေအာင္။

အိပ္ခန္းထဲမွ မမျမသုတရဲ႕ ျဖဴေဖြးလတ္ဆတ္ေသာအေလာင္း။

ၿပီးေတာ......ေပ်ာက္ဆံုးသြားေသာ ေရႊေငြရတနာမ်ား။

အားလံုးကို ဆက္စပ္လိုက္ေသာအခါ.........

x x x

ကိုႀကီးေအာင္ ခမ်ာေတာ့ ေထာင္ေခ်ာက္မိေသာ တန္ဆာခံသားေကာင္မွန္း မသိ႐ွာ။ ရမ္တစ္လံုးႏွင့္ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါး ႏွစ္ပါးသြားေကာင္းေနဆဲ။

ဘိုဘိုေက်ာ္ ျပန္လာႏိုးႏိုးက အရက္တစ္ပိုင္း ထပ္ကုန္သြားသလို လူကလည္း လူမွန္းမသိေလာက္ေအာင္ ေဒါင္ခ်ာဆိုင္းေနပါၿပီ။

အလကားရ အလကားေသာက္၊ ခုမွ ေရေရလည္လည္ တကယ္မူးတာပါလား...ဘုရား....ဘုရား။

မူးၿပီဆိုေတာ့လည္း ရဲစိတ္ေတြ ႂကြလာသည္။ မူးေနသည့္ၾကားက အိမ္ခန္းတခြင္ ေလ့လာစူးစမ္းမိသည္။

ဇာခန္းစီးပါးပါးေလး ကာထားရာ အိပ္ခန္းဘက္ မၾကာမၾကာ လွမ္းၾကည့္မိသည္။

သူ႔စိတ္ထဲ မသိုးမသန္႔ႀကီးျဖစ္ေနတာေတာ့ အမွန္။

ေနာက္ဆံုး အရဲစြန္႔ၿပီး အိပ္ခန္း၀ သြားရပ္မိပါၿပီ။

ဇာခန္းစီးကို လွပ္ၾကည့္မိသည္။

ႏွစ္ေယာက္အိပ္ ခုတင္၊ ႏိုင္လြန္ျခင္ေထာင္ထဲမွ ဖဲေမြ႕ယာေပၚတြင္ ပိုးလို႔ပက္လက္ အိပ္ေမာက်ေနေသာ လူရြယ္တစ္ေယာက္။
ျဖဴေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ လက္တစ္ဖက္ပင္ ျခင္ေထာင္အျပင္ထြက္၍ ခုတင္ေအာက္ တြဲေလာင္းႀကီး က်ေနေသး။

ကိုႀကီးေအာင္ ေခါင္းကို တစ္ခ်က္ခါရင္း သည့္ထက္ ဆက္မၾကည့္ရဲသလို မေတာ္ပါဘူးေလဆိုၿပီး ဧည့္ခန္းထဲ ျပန္လာထိုင္သည္။ ဘိုဘိုေက်ာ္ ေျပာေတာ့ျဖင့္ သူ႔မိန္းမဆိုၿပီး....အို...။

အရက္ငွဲ႔ေသာက္ရင္းမွ သူ႔တိုက္ပံုအိတ္ထဲ ဟိုႏိႈက္သည္ႏိႈက္ႏွင့္ ပိုက္ဆံအိတ္ေလးတစ္လံုး ထြက္လာသည္။

ေလကေလးတစ္ခ်က္ ခြၽန္လိုက္ရင္းမွ ပိုက္ဆံအိတ္ အေကာင္းစားေလးကို ဖြင့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေဒၚလာသံုးေလးရြက္၊ ငါးေထာင္တန္ အခ်ိဳ႕နဲ႔ ႏွစ္ရာတန္ အေႂကြတခ်ိဳ႕။

ဘယ္သူ႔ ပိုက္ဆံအိပ္လဲ။

အေထြအထူး ​ေမးစရာ မလိုပါ။

ေစာေစာက ေလွကားအတက္ အမူးလြန္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ခဲ့ေသာ သူ႔ကို လွမ္းဖက္တြဲတက္ခဲ့စဥ္ ႏိႈက္ယူထားလိုက္တဲ့ ဘိုဘိုေက်ာ္ရဲ႕ သားေရစစ္ ပိုက္ဆံအိတ္ေလးပါ။

စင္စစ္ေတာ့ ဘိုဘိုေက်ာ္ကို ေနာက္ေျပာင္က်ီစယ္မယ္ဆိုၿပီး တတ္တဲ့ပညာ မေနသာဆိုသလို လက္လွဲ႔ေလး တစ္ကြက္ျပခဲ့ျခင္းသာ ျဖစ္ပါသည္။

ဘိုဘိုေက်ာ္ ျပန္လာမွ ပိုက္ဆံအိတ္ျပန္ေပးၿပီး သူ႔အစြမ္းကို ႂကြားလံုးထုတ္လိုက္မယ္ေပါ့။

ဒါေပမယ့္
ဘိုဘိုေက်ာ္ကား ေတာ္ေတာ္ႏွင့္ျပန္မလာ။
ကိုႀကီးေအာင္ စိတ္မ႐ွည္ေတာ့။

ဒီၾကားထဲမွ ပိုက္ဆံအိတ္ပါ မွတ္ပံုတင္ကတ္ျပားႏွင့္ ဒ႐ိုင္ဘာလိုင္စင္ကို ထုတ္ၾကည့္မိသည္။

ႏႈတ္ခမ္းေမႊးမပါ၊ ေဒြးေကႏွင့္ ဓာတ္ပံု႐ွင္ရဲ႕ နာမည္က ၿငိမ္းေက်ာ္.. ...

ဘာပဲျဖစ္​ျဖစ္​ မ်က္ခံုး၊ မ်က္လံုးႏွင့္ ႏႈတ္ခမ္းေတြ၏ ပကတိပံုရိပ္အရ ဘိုဘိုေက်ာ္မွန္း သူတန္းသိပါသည္။

ဒါျဖင့္......ဘာေၾကာင့္မ်ား ငါ့ကို နာမည္လိမ္ေျပာသြားပါလိမ့္။

ကိုႀကီးေအာင္ အေတြးနက္ခဲ့ရပါၿပီ။

သို႔ေသာ္.....႐ွည္႐ွည္ေ၀းေ၀း ဆက္မေတြးႏိုင္။

ျပန္ခ်င္စိတ္က လႈံ႔ေဆာ္ဖိစီးလာသည္။

အခ်ိန္လည္း မ႐ွိေတာ့ဘူး ျပန္မွပဲ။

ကိုႀကီးေအာင္.. ..ပိုက္ဆံအိတ္ထဲက ႏွစ္ရာတန္ ေလးငါးရြက္ဆြဲႏႈတ္ခဲ့သည္။

ၿပီးေတာ့...

ဘိုဘိုေက်ာ္ ျပန္လာလ်ွင္ သူ႔အေပၚ အထင္မလြဲေအာင္ဆိုၿပီး မွတ္ပံုတင္ ၊ လိုင္စင္ႏွင့္ ေငြေတြပါေသာ ပိုက္ဆံအိတ္ေလးကို တံခါးအတြင္းဘက္မွာ ပစ္ခ်ထားခဲ့သည္။

ဒါမွလည္း သူေတာ္ေကာင္းေလး ျပန္လာတဲ့အခါ ေပ်ာက္ေနတဲ့ ပိုက္ဆံအိတ္ အိမ္ထဲမွာ က်က်န္ခဲ့တာပါလားလို႔ ေတြ႕သြားမည္ေပါ့။

ကိုႀကီးေအာင္ လက္က်န္ပုလင္းေလး ခ်ိဳင္းၾကားညႇပ္လ်က္ ေၾကာင္လိန္ေလွကားမွ လိမ့္မက်ေအာင္ ဆင္းခဲ့ၿပီးေနာက္ မိုးေရထဲ သိုင္းကြက္နင္းထြက္ခဲ့ပါေတာ့သည္။

ေတ့လြဲေလးပဲ ဆိုပါေတာ့....

ထိုတိုက္ေလွကားသို႔ မတ္တူးကားႀကီးတစ္စီး ထိုးဆိုက္လာကာ အရာ႐ွိပံုစံႏွင့္ လူထြားႀကီးတစ္ေယာက္ ဆင္းလာသည္။

ထိုပုဂၢိဳလ္အတက္ႏွင့္ ကိုႀကီးေအာင္ အထြက္မွာ ေ႐ွ႕ဆင့္ေနာက္ဆင့္ စကၠန္႔ပိုင္းေလးသာ ျခားသြား၏။

ေၾသာ္.. ..ေျပာင္လက္ေနေသာ မာၾကဴရီမီးေရာင္ေအာက္မွ ႏိုင္လြန္လမ္းမမ်ားေပၚမွာေတာ့......

ကိုႀကီးေအာင္၏ အရိပ္သဏၭာန္က ေရာင္ျပန္ဟပ္ ယိမ္းထိုးလ်က္...။

ညီညီႏိုင္ (18 April 2018)