ေနာင္တမရခဲ့ပါ (ဇာတ္သိမ္း)

ေနာက္ဖံုးတံခါးကို ဖြင့္လိုက္ေတာ့ဘာမ်ားေတြ႕ရမယ္လို႔ထင္ပါသလည္း။ အခိုင္အခံ့ဆံုးၾကိဳးေတြနဲ႔ခ်ည္ေႏွာင္ထားတဲ့ အသံမျပဳႏိုင္ေအာင္ တိပ္ၾကီးၾကီးနဲ႕ကာဗာလုပ္ေပးထားတဲ့ စတီဗင္ရယ္ေလ။

'၀က္လိုေအာ္ေနတာကို ရပ္စမ္းဗ်ာ....နားညည္းတယ္!'

ဟာ....ဘာျဖစ္တာလည္း ရင္ဘတ္ထဲက စစ္ကနဲျဖစ္သြားရေသးတယ္။

ဘာမွမျဖစ္ပါဘူး မျဖစ္ဘူး....မျဖစ္ဘူး....။

ဓာတ္မီးနဲ႔ စတိဗ္ရဲ႕မ်က္ႏွာကို အေသအခ်ာထိုးၾကည့္ျပီး ေက်နပ္ေနတဲ့သူရကေတာ့ အလုပ္တစ္ခုကို ေအာင္ျမင္ေအာင္ လုပ္ေဆာင္ေပး ႏိုင္လို႔ေပ်ာ္ရႊင္ေနတဲ့ မန္ေနဂ်ာတစ္ေယာက္လို သူေဌးအလိုက် ျဖစ္ေစေတာ့မယ္ထင္ပါရဲ႕။

"Wow, တန္ေအာင္ၾကည့္ရမယ့္ပြဲတစ္ခုပဲ ဒီဟာ....တကယ့္ကို တန္တယ္."

ကားေပၚကေန ဆြဲခ်လိုက္တာ ဘုန္းကနဲအသံမည္သံနဲ႔အတူ သူ..သူျပဳတ္က်လာတယ္။ အသည္းမဲ့သူလိုပါပဲ ခႏိုးခနဲ႔ေလသံနဲ႕ သူရက သူ႔ကို စကားေတြနဲ႔ကန္ေက်ာက္လိုက္ေသးတယ္။ သူရဘာေတြကိုနာၾကည္းေနတာလည္းမသိ တကယ္ဆို ကာယာကံရွင္ ကၽြန္ေတာ့္ ထက္သူက ပိုျပီးဘာေၾကာင့္ထူးကဲေနရတာလဲ။

'Sir, သာသာယာယာရွိရဲ႕လားဗ်?'

'ေနာက္ဆံုးအၾကိမ္ေတာင္တက္ေလ့က်င့္ခန္းေလးပါ, Sir.'

စတိဗ္ ထိတ္လန္႔သြားတယ္ထင္ပါရဲ႕ သူရကို ေမာ့ၾကည့္ျပီး မလုပ္ပါနဲ႔လို႔မ်ားေျပာခ်င္ေနသလား ပါးစပ္ကတလႈပ္လႈပ္ႏွင့္။ မ်က္၀န္းေတြ ကေရာ မ်က္ရည္စမ်ားေ၀့ေနေရာ့သလား။

ဓာတ္မီးကိုစြဲကိုင္ ေဂၚျပားကိုပုခံုးမွာထမ္းရင္း ကြၽန္ေတာ္ေရွ႕က ခပ္ေျဖးေျဖးေလွ်ာက္လာသလို သူရက ၾကိဳးေတြနဲ႔တုပ္ေႏွာင္ထား တဲ့ စတိဗ္ကို ေခၚေဆာင္လာေနတဲ့ ဒီအခ်ိန္မ်ားမွာေတာ့ သူရဟာ စကားေတြေျပာေျပာျပီး ရိုက္ႏွက္ေနတဲ့ အာဏာပါးကြက္သားနဲ႔တူေန ျပန္ပါတယ္။

ဆက္ေလွ်ာက္လာတဲ့လမ္းမွာ ေလေအးတစ္ခ်က္ အေ၀့ ရင္ဘတ္ကဇစ္ကိုဆြဲစိရင္း ေရွ႕နားလွမ္းေမွ်ာ္ၾကည့္ေတာ့ ဆီးႏွင္းေတြက ျမက္ခင္းေတြေပၚ သစ္ပင္ေတြေပၚ ေဖြးေနေအာင္က်ေနတာ စိုစြတ္လို႔။ ေျခလွမ္းကိုခပ္သြက္သြက္ေလး လွမ္းရင္းသြားေတာ့ သူရကလည္း ေလေလးတခြၽန္ခြၽန္နဲ႔။

ေတာင္ကုန္းေလးအတက္ကိုအေရာက္ စတိဗ္ကိုေျခလွမ္းေတြသြက္ေစျပန္ရင္း သူရ ေနာက္ကေနျပီးအမ်ိဳးမ်ိဳးေသာစကား ေတြနဲ႕ထိုးႏွက္ တိုက္ခိုက္ေနတဲ့အျဖစ္က သူ႔ေျခလွမ္းေတြကို တုန္႔ေႏွးသြားေစတယ္ထင္ပါရဲ႕။ ကြၽန္ေတာ္ေနာက္ကိုျပန္လွမ္းၾကည့္လိုက္စဥ္မွာေတာ့ ေခြၽးေတြ ရႊဲေနျပီး ကြၽန္ေတာ့္မ်က္၀န္းကိုျပန္စိုက္ၾကည့္ေနတဲ့ စတိဗ္မ်က္လံုး.... မ်က္လံုး ကို ကြၽန္ေတာ္ ဘာေၾကာင့္....စိုက္မ ၾကည့္ရဲပါ လိမ့္။

ေတာင္ကုန္းေလးေတြကိုေက်ာ္လႊား စမ္းေခ်ာင္းေလးေတြကိုျဖတ္နဲ႔ ေအးစက္တဲ့ရာသီၾကားမွာ စတိဗ္ေခြၽးျပန္ေန...တယ္။ စတိဗ္လို လူမ်ိဳးအတြက္ကေတာ့ ယိုင္တိယိုင္တိုင္ေျခလွမ္းမ်ိဳးေတြကိုျဖစ္ေစတဲ့ ခရီးစဥ္ပါပဲ။ မၾကာခင္ရင္ဆိုင္ရေတာ့မည့္အျဖစ္အတြက္လည္း သူေၾကာက္မ်ားေၾကာက္ေနသလား။

'ရြံစရာေကာင္းတဲ့ -ီး၊ ကန္ဖို႕ေကာင္းတဲ့ ဖင္!"

ေရွ႕ကေနဦးေဆာင္ေနရာကေန ေနာက္ကိုလွည့္ၾကည့္မိလိုက္ျပန္ေတာ့ ေျမျပင္ေပၚကို လဲက်ေနတဲ့စတိဗ္။ ဒါကို သူရကေဒါကန္ျပီး ျမည္တြန္ေတာက္တီးလုပ္ေနတာ။ ျမင္ရျပန္ေတာ့လည္း ကြၽန္ေတာ့္ရင္ထဲ ေတာ္ေတာ္ခံျပင္းသား။

အို....သြားစမ္းပါ ငါနဲ႔ဘာဆိုင္လည္း။

'ထစမ္းပါဗ်ာ။ ခင္ဗ်ားဟန္ေဆာင္ေနတာ ေတာ္သင့္ျပီ။ အခုထစမ္း။'

သူ..သူ ဒဏ္ရာရေနသူတစ္ေယာက္က လဲက်ေနရာမွ ကုန္းထသလိုမ်ိဳးေျမျပင္ေပၚကေန ၾကိဳးစားထတယ္။ လွမ္းသြားတယ္ ေျခလွမ္းေတြ တစ္လွမ္းျခင္း ခပ္ယိုင္ယိုင္..။

ဟိုး....တိုက္အျမင့္ ျပတင္းေပါက္ကေန ကြၽန္ေတာ့္အရုပ္ေလးျပဳတ္က်သြားတယ္။ ရင္ထဲမွာ ဟာကနဲပဲ။ ဒါေပမဲ့ အသံုးမလိုေတာ့တဲ့ အရုပ္ပဲ ဒီတစ္ၾကိမ္မလႊင့္ပစ္လည္း ေနာက္ဆိုပိုင္ဆိုင္ခြင့္မွ မရေတာ့တာ။ ဒီေတာ့ ျပဳတ္က်ပါေစေတာ့။ ေလျပင္းအေႏွာ့မွာ ေလဟာနယ္ ထဲထိုးက်ေနတဲ့ အရုပ္ကေလးကိုၾကည့္ရင္း .....ရင္ထဲေမာေနရုံပဲေပါ့။

အျပိဳင္းအရိုင္းေပါက္ေနတဲ့ ျမက္ရိုင္းေတာေတြရဲ႕ အလယ္အေရာက္မွာေတာ့ သူရက ေျမက်င္းနက္နက္ကို အားသြန္ခြန္စိုက္ တူးတယ္။ ကြၽန္ေတာ္က ေဘးကေန မီးထိုးျပျပီးကူညီရတာ။

ဟူး........အျငိဳးအာဃာတက အျပဳခံရသူအတြက္ေတာ့မသိဘူး ျပဳသူေတြေတာင္ ေတာ္ေတာ္ပင္ပန္းသား။

အေရးထဲ ရာသီဥတုေအးေနတာ ဆီးကသြားခ်င္ေနေသးတယ္။ ဒါေၾကာင့္ က်င္းေဘးကိုတစ္ခ်က္လွမ္းသြားျပီး ေသးေပါက္မိေနစဥ္ သူရအသံေၾကာင့္ေရာ မသိစိတ္ကလႈံ႕ေဆာ္မႈေၾကာင့္ေရာပဲလားမသိ အလိုလိုေစာင္းငဲ႕ၾကည့္မိလိုက္ေတာ့ စတိဗ္က ေျမေပၚတြားသြား ရင္းအေ၀းကို ဖယ္ေရွာင္ဖို႔ၾကိဳးစားေနတာကို သူရကျမင္သြားတာျဖစ္မွာ။

'ေဘာ္ဒါၾကီး ဒါစစ္ေရးေလ့က်င့္ေနတာမဟုတ္ဘူးဗ်ေနာ္။'

'ေဟး ေဆြမင္း သူ႕ကိုၾကည့္လိုက္စမ္း။ သူတြားသြားေနတာကိုၾကည့္လိုက္စမ္း.....ဟား ဟား။'

'အခ်စ္ကေလး....လာပါ......ဒီကိုလာပါ။ ေကာင္းကင္ဘံုက အခ်စ္ကေလးကိုေစာင့္ေနပါတယ္။'

'ျမန္ျမန္လာဗ်ာ.....။'

အို.......ကြၽန္ေတာ္သူရလုပ္သမွ်ကိုမတားျမစ္ျဖစ္ဘူး။ ဘာေၾကာင့္လည္း ကြၽန္ေတာ့္ခံစားခ်က္ကဘာလည္း။ မုန္းတီးမႈလား ဟန္ေဆာင္သရုပ္ေဆာင္မႈေတြလား။

ၾကိဳးတုပ္ထားတဲ့ စတိဗ္ကို ေျခေထာက္ကေန သူရဆြဲေခၚလာတယ္ ေျမက်င္းရွိရာကို။တရြတ္..တရြတ္နဲ႕....ေျမက်င္းရွိရာကို ပါလာတာ။

ေျမက်င္းႏႈတ္ခမ္းေလးေပၚမွာ စတိဗ္ပက္လက္ေလးလွဲေလ်ာင္းေနရခ်ိန္မွာ သူရကေတာ့ သူ႔ရဲ႕ အစီအစဥ္ေတြအတိုင္း ဆက္လက္ ေဖာ္ေဆာင္ေနတာမ်ား ကလည္း တစ္ဆင့္ျပီးတစ္ဆင့္။

ေျမသားေတြက က်င္းႏႈတ္ခမ္းေပၚ အေတာ္အသင့္ေရာက္ရွိလာခ်ိန္မွာေတာ့ သူရအေပၚကို တက္လာတယ္။ ျပီးေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္ကို ေတာင္ဘာမွမေျပာေတာ့ဘူး ရုပ္ရွင္ထဲကလူၾကမ္းတစ္ေယာက္လို ဆက္လက္သရုပ္ေဆာင္ေနေတာ့တာ။

'မေသခင္ စီးကရက္တစ္လိပ္ေလာက္ ေသာက္ခ်င္ေသးလား..။'

'Ooops! ေမ့ေနလိုက္တာ စီးကရက္က ခင္ဗ်ားက်န္းမာေရးကိုထိခိုက္ေစတယ္ေလ။'

သူရရဲ႕ေျခတစ္ဖက္ေျမာက္တက္သြားျပီး ဘုန္းကနဲက်င္းထဲက်သြားတဲ့ စတိဗ္ကိုမၾကည့္ရဲေတာ့သလိုပဲ။ သူဟာ ဘာမွ ျပန္လည္မတုန္႔ျပန္ ႏိုင္ တဲ့အတြက္လား ဒါမွမဟုတ္ အရာရာကို လက္ေလ်ာ့ျပီး ေနေနတဲ့ လူတစ္ေယာက္လို႔ခံယူသြားတာေၾကာင့္လား အဲဒီလိုလူရဲ႕ ပံုစံမ်ိဳး ျဖစ္ေနရတာ ဘာေၾကာင့္မ်ားလည္း။ တကယ္ဆိုသူရုန္းကန္ထြက္ေျပးရင္ရေနသားပဲ။ ကၽြန္ေတာ္...ကၽြန္ေတာ့္ကိုခ်စ္မ်ား ခ်စ္ေနေသး တာလား။

လႊားကနဲျဖစ္ျဖစ္သြားတဲ့ သူရရဲ႕ ေဂၚျပား လႈပ္ရွားမႈအတိုင္း စတိဗ္အေပၚကိုေျမသားေတြ ဖြာကနဲဖြာကနဲ က်ေနတာ သူ႔ေျခေခ်ာင္း ေလးေတြကိုေတာင္ ဖုန္းလႊမ္းစျပဳလာျပီ။ စတိဗ္မ်က္၀န္းေတြက မ်က္ရည္ေတြစီးဆင္းလာသလို ကြၽန္ေတာ့္မ်က္ႏွာဆီကိုစိုက္ၾကည့္ ေနတာက မခြာေတာ့ဘူး...။

'ဟမ္.....ပိုက္ဆံက သစ္ပင္ေတြကို မရွင္သန္ေစႏိုင္ဘူး ခင္ဗ်ားသိလား'

'ဒါေပမဲ့ လူေသေပၚမွာေတာ့ ေကာင္းေကာင္းရွင္ႏိုင္တယ္ဗ်'

'ခင္ဗ်ား မနာမက်င္ဘဲနဲ႕ ေကာင္းကင္ဘံုကိုေရာက္ရေစမယ္။ ေနာက္မ်ားမွ ေက်းဇူးမတင္နဲ႔ေနာ္...။'

ျပဴတင္းေပါက္ကေန ေျမျပင္ေပၚလဲက်ေနတဲ့ အရုပ္ေလးကို လွမ္းျမင္ေနရတယ္။ မိုးစက္ေလးေတြကလည္း တဖြဲဖြဲက်လာျပီ။ ရႊံ႕ေရေတြလည္း လမ္းေပၚမွာအိုင္စျပဳလာျပီ။ ကြၽန္ေတာ့္ရင္ထဲ ဘယ္လိုမွ တင္းမထားႏိုင္ေတာ့ဘူး။ ကိုယ္မပိုင္ဆိုင္ရေပမဲ့ အသံုးမျပဳခ်င္ေတာ့ေပမဲ့ စင္ေပၚမွာထားျပီး သူ႔ကိုအလွၾကည့္ေနႏိုင္ေသးတာပဲ။ ျပီးေတာ့ သူနဲ႔ပတ္သက္ခဲ့ရတဲ့ ပိုင္ဆိုင္ခဲ့ရတဲ့ ေပ်ာ္ရႊင္မႈအတိတ္ကို တမ္းတႏိုင္ေနေသးတာပဲ။

'အဲဒါကိုရပ္လိုက္ေတာ့ ၊ အားလံုးျပီးသြားျပီ....အားလံုးျပီး သြားျပီ။ ငါေျပာေနတယ္ေလကြာ ျပီးျပီ'

ကိုယ့္ညီအကိုေမာင္ႏွမကို တစ္ေယာက္ေယာက္က လည္းပင္းညႇစ္ေနတာကို လွမ္းျမင္လိုက္ရသလိုမ်ိဳး၊ ကိုယ္ပိုင္ဆိုင္သမွ်အားလံုးကို တစ္ေယာက္ေယာက္ကလႊင့္ပစ္ေနတာကို ျမင္ရတဲ့ သူတစ္ေယာက္ရဲ႕ခံစားမႈမ်ိဳး ကြၽန္ေတာ့္ရင္ထဲခံစား...ခံစားလာရတာေၾကာင့္ သူရဆီကို အေျပးလွမ္းသြားျပီးတားျမစ္မိပါေတာ့တယ္။ သူရလက္ထဲက ေဂၚျပားကုိဆြဲယူျပီး ဟိုးအေ၀းကို လႊင့္ပစ္လိုက္တယ္။

'Fuck you ဘာမွားလို႕လဲကြ?'

'ရပ္ယံုေလးပဲအခုရပ္လိုက္ေတာ့၊ ငါ အဲဒီလို မလုပ္ႏိုင္ဘူး၊ ပိုက္ဆံေတြ ယူသြား....မင္းအကုန္ယူသြားေတာ့'

ႏွစ္ဦးသားေျမျပင္ေပၚကိုလံုးေထြးျပီး အျပင္းအထန္လံုးေထြးသတ္ပုတ္ၾကတာ ျမက္ပင္ေတြေတာင္ လဲျပိဳကုန္ပါေရာ။

'မင္းေသာက္ရူးပဲေဟ့ေကာင္....'

'မင္းငါ့ကို အဲဒီလိုမေျပာနဲ....'

'ခြပ္...ခြပ္'

ဘယ္တုန္းကမွ ဒီလိုေဒါသမ်ိဳးမထြက္ခဲ့ဖူးတဲ့ကြၽန္ေတာ္ သူရကိုေျမာက္တက္သြားေအာင္ ကန္ပစ္လိုက္တဲ့အထိ ထိုးႏွက္မိသည္ အထိ ျဖစ္ခဲ့ပါသည္။ သူတစ္ပါးကိုနာက်င္ေစဖို႔ဆိုတာ ဘယ္တုန္းကမွ စိတ္ထဲမွာမျဖစ္ခဲ့ဖူးတဲ့ကြၽန္ေတာ္ ကိုယ့္ခ်စ္သူ..ခ်စ္သူျဖစ္ခဲ့သူကို အမွန္ တကယ္ရန္ရွာႏိုင္ေတာ့မယ္ဆိုေသာအခါမွာေတာ့ ဘယ္လိုမွကို မထိန္းႏိုင္ေတာ့ပါ။

'မင္းသြားေတာ့...ငါတို႔ကိုထားျပီး သြားေတာ့။ ကားထဲမွာရွိတဲ့ပိုက္ဆံေတြအားလံုးကိုယူသြား၊ ငါမလိုခ်င္ေတာ့ဘူး၊ ငါပိုက္ဆံအတြက္ လႈပ္ရွားခဲ့တာမဟုတ္ဘူး၊'

'သူကလည္း ရဲကိုတိုင္မွာမဟုတ္ဘူး၊ သြားေတာ့..သြားေတာ့'

သူရမ်က္၀န္းေတြက အတန္ငယ္ျငိမ္သက္သြားျပီး ထိုးၾကိတ္တာေတြလည္းမလုပ္ေတာ့ပဲ ကြၽန္ေတာ့္မ်က္ႏွာကိုသာ စူးစိုက္ၾကည့္တယ္။ ဒါဆိုေတာ့ ကြၽန္ေတာ္လည္း ေျမက်င္းထဲမွာ ထိတ္လန္႔ေျခာက္ျခားစြာ လွဲေလ်ာင္းေနရတဲ့ စတိဗ္...ကိုၾကီးရွိရာကို အေျပးေလးဆင္းျပီး ကူကယ္ရာမမဲ့ေအာင္ျပဳလုပ္ေပးရေတာ့မေပါ့။

ေျမသားထဲနစ္ျမဳပ္စျပဳေနတဲ့ ေျခေထာက္ေတြကို အသာဖယ္....ရင္ဘတ္ေပၚက သစ္ရြက္ကေလးေတြကိုအသာအယာဖယ္ျပီး ခ်စ္သူ႔မ်က္ႏွာေငြလ၀န္းကို ကြၽန္ေတာ္၀မ္းသာအားရ ၾကည့္မိရသလို ၀မ္းနည္းမ်က္ရည္ေတြလည္း ေတြေတြက်မိရတာေပါ့ဗ်ာ။

'ကိုၾကီးကို မုန္းလို႔မဟုတ္ရပါဘူးဗ်ာ....ကိုၾကီး ကိုၾကီးကထားသြားမွာကိုမခံစားႏိုင္လို႔ပါ'

'ကိုၾကီး.....စိတ္မဆိုးပါဘူးေနာ္ ကြၽန္ေတာ့္ကိုေလ ကြၽန္ေတာ့္ကိုစိတ္မဆိုးပါဘူးေနာ္'

ကိုၾကီးကလည္း ကြၽန္ေတာ့္မ်က္ႏွာကို ၀မ္းသာမ်က္ရည္ေတြနဲ႔အတူ ေမွ်ာ္လင့္မ်က္လံုးေတြျဖင့္ ၾကည့္မ၀ျဖစ္ေနရင္း ဘာကို ထိတ္လန္႔ တၾကားျဖစ္သြားသလည္း မသိ ရုတ္တရက္ျပဴးက်ယ္လာရင္း တစ္စံုတစ္ခုကို ေျပာခ်င္ေနတဲ့ ရုန္းကန္လႈပ္ရွားမႈေတြ ျဖစ္တည္လာတယ္။ ဒီေတာ့မွ သူ႕ပါးစပ္က တိပ္ကိုခြာဖို႔ ခြာေပးဖို႕ သတိတရကၽြန္ေတာ္လက္လွမ္းလိုက္စဥ္မွာ ' ခြပ္...'

'Aw, ငါ -ိုးမသား...မင္းက ဘယ္ဘက္ကခံစားေနရတာလည္း!'

ေလရူးသုန္သုန္မွာ ကြၽန္ေတာ့္ေခါင္းေတြခ်ာခ်ာလည္မႈနဲ႔အတူ ခိုလႈံဖူးရာ ရင္ခြင္က်ယ္ထဲ တအိအိလဲက်သြားရတာကို ေနာက္ဆံုး သတိရလိုက္ရပါေတာ့တယ္။ အေမွာင္ေလာကဟာ မိတ္ေဆြရင္းပဲဆိုပါေတာ့ေလ...။

'အား...'

x x x

ခ်ာခ်ာလည္လို႔ မူးမိုက္သြားခဲ့ရာက အေမွာင္တိုက္ထဲကို ကြၽန္ေတာ္ထိုးစိုက္က်ေရာက္သြားခဲ့ရတာ အခ်ိန္အေတာ္ၾကာခဲ့ရတာေပါ့။ ကြၽန္ေတာ္ဘာေၾကာင့္မ်ား ရုတ္တရက္မူးေ၀ျပီး လဲက်သြားခဲ့ရတာလည္း ဘာျဖစ္သြားခဲ့ရတာလည္း စဥ္းစားမရခဲ့ဘူး။

ေအးျမတဲ့ အရိုင္းေလေတြရဲ႕ ထိခတ္မႈကို အေရျပားကတစ္ဆင့္သိလိုက္ရခ်ိန္မွာေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္တစ္ကိုယ္လံုးဟာ ၾကိဳးေတြႏွင့္ တုပ္ေႏွာင္ထားတာခံေနရေၾကာင္း ျပီးေတာ့ ႏႈတ္ခမ္းအစံုကလည္း အသံျပဳမရေအာင္ တိပ္ျပားၾကီးၾကီးႏွင့္ ပိတ္ခံထားရေၾကာင္း ကြၽန္ေတာ္အလြန္ထိတ္လန္႔တုန္လႈပ္စြာသိလိုက္ရပါျပီ။

လမ္းေတြရဲ႕ ေျဖာင့္ျဖဴးမႈ ၾကမ္းတမ္းမႈေတြရဲ႕ အာရံုကို အတိအက်သိေနရတဲ့ ကားေနာက္ခန္းက ကြၽန္ေတာ့္မွာ ဘာကို လုပ္ေဆာင္ ရမည္မွန္းမသိ၊ ဘာေၾကာင့္မ်ား ကြၽန္ေတာ့္ကို ဖမ္းဆီးေခၚေဆာင္လာပါလိမ့္။ ဒက္ဒီတို႔မွာ ျပီးေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္ကို ရန္ညႇိဳးထားမဲ့သူမရွိဘူး အခုအခ်ိန္ထိမရွိခဲ့ဘူးပါ။ ေငြေၾကာင့္လား ေငြေၾကာင့္ဆိုရင္ေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္ကားထဲမွာလည္း အေတာ္အသင့္ပါေနသား မဟုတ္လား။

ကားျပဴတင္းကတစ္ဆင့္ ျမင္လိုက္ရတဲ့ နီယြန္မီးေရာင္ေၾကာင့္ ျမိဳ႕စြန္လမ္းမေပၚကတစ္ေနရာဆိုတာကို သတိျပဳမိလိုက္တယ္။ ေရွ႕ခန္းက ဒရိုင္ဘာေနရာကလူကေတာ့ ေအးေအးေဆးေဆး ကားေရဒီယိုက သီခ်င္းကိုလိုက္ညည္းေနရင္း ဘယ္သူ႔ကိုေစာင့္ေနသည္မသိ။

ခဏေလးအၾကာမွာေတာ့ ကားတံခါးဖြင့္ျပီး ေဆာင့္ပိတ္သံႏွင့္အတူ တစ္စံုတစ္ေယာက္ ကားထဲ၀င္ထိုင္လိုက္တာကို သတိျပဳမိ လိုက္တယ္။

ဟင္......ဒီေရေမႊးနံ႔ကို ရဖူးတယ္...ရဖူးခဲ့ပါတယ္ ေဆြမင္း......ေဆြမင္းသံုးတဲ့ေရေမႊးနံ႔။ သူမ်ားလား.... ။

ျငိမ့္ကနဲ ခပ္ျဖည္းျဖည္းေမာင္းထြက္လာတဲ့ကားဟာ အရွိန္အေတာ္အသင့္ရလာေတာ့ အျမန္ေမာင္းေတာ့တာပဲ။ အေ၀းေျပး လမ္းမ....ဟုတ္တယ္ အေ၀းေျပးလမ္းမေပၚေရာက္လာျပီထင္ပါရဲ႕။ ကားေမာင္းေနသူနဲ႔ ေဘးကထိုင္လိုက္လာသူတို႔ စကား ကိုတေျပာေျပာနဲ႕ တစ္ခါတစ္ေလ ၾကားလိုက္ရတာရွိသလို မၾကားလိုက္ရတာလည္းရွိပါရဲ႕။

ထို႕ေနာက္ ျမက္ေတာေတြထဲ တိုး၀င္လာခဲ့သလို နိမ့္လိုက္ျမင့္လိုက္ေမာင္းရင္း ေျမျပင္ညီတစ္ခုကိုအေရာက္ ျငိမ့္ကနဲကားထိုးရပ္ သြားတယ္။

"ေဖ်ာက္...ေဖ်ာက္"

လာျပီ....လာေနျပီ ကားေနာက္ခန္းကို။

'၀ုန္း'

ကားေနာက္ခန္းတံခါးကို ခပ္ျပင္းျပင္းဖြင့္လိုက္တဲ့ အရွိန္ေၾကာင့္ရုတ္တရက္လန္႔သြားရသလို မ်က္ႏွာဆီကို စူးရွစြာထိုးလာတဲ့ အလင္းဓာတ္မီးေၾကာင့္ မ်က္လံုးမ်ား ျပာေ၀သြားရတာ။ နည္းနည္းၾကာေတာ့ ခပ္ျဖည္းျဖည္းဖြင့္ၾကည့္လိုက္တာ ေဆြမင္း....ေဆြမင္းရယ္ သူ႔ေဘာ္ဒါေလးရယ္ပါလား။

ကိုယ့္ကို ရက္စက္ႏိုင္ျပီလား....ညီရာ။

ကားေပၚကေနဆြဲခ်လိုက္တာမ်ားရက္ရက္စက္စက္.. နာက်င္သြားေပမဲ့ အားယူျပီးထလိုက္ရပါတယ္။ ဒီေကာင္ေလးက မင္းအတြက္ ဘာလည္း မင္းနဲ႔ဘယ္လိုပတ္သက္လည္း သူက ကိုယ္နဲ႔ဘာဆိုင္လို႔ ပါ၀င္လုပ္ေဆာင္ေနရတာလည္း။

"ဘယ္လိုလည္း သူေဌးမင္းရဲ႕ အခုေကာရယ္ႏိုင္ေသးရဲ႕လား။ မဒီေလးကေတာ့ေဆြးေနေတာ့မွာေနာ္"

အိုး.....မင္းစကားေတြက စြပ္စြဲခ်က္ေတြမ်ားလွခ်ည္လား။ တစ္ဖက္သတ္စြပ္စြဲခ်က္ေတြျဖစ္ေနတယ္ဆိုတာေကာမင္းသိရဲ႕လား။ ကိုယ့္အေနနဲ႔က်ေတာ့ ဘာမွျပန္လည္ေခ်ပခြင့္မရွိရပါလား။ ညီ မင္းကေရာ ကိုယ့္ကို ဒီလိုလုပ္မွ ေက်နပ္ေတာ့မွာလား။

သူ႕မ်က္ႏွာကိုတစ္ခ်က္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ဘာမွခံစားခ်က္မရွိ ေအးစက္ ခံစားခ်က္မဲ့။

ေတာင္ကုန္းေတြေပၚလည္းတက္ရတယ္ ဒီခရီးဟာ ဘာခရီးပါလိမ့္။ ပင္ပန္းလိုက္တာ....ဘာလိုအပ္တာလည္း ကိုယ္ကဘာလုပ္ေပး ႏိုင္မွာမို႔လိုက္ခဲ့ရမွာလည္း။ ေနာက္ကေနတြန္းထိုးလိုက္တာမ်ား ရာဇ၀တ္သားကိုေခၚလာတာက်ေနတာပါပဲ။

'ရႊပ္.....ရႊပ္'

ဆိုတဲ့မည္သံေတြနဲ႕အတူ ေျမက်င္းကိုတူးေနျပီ ဘုရား...ဘုရား ငါ့ကို ငါ့ကို မင္းတို႔ဘာလုပ္မွာလည္း။ ဘ၀ဟာဒီလိုအဆံုးသတ္ရေတာ့ မွာလား။ ကိုယ့္အတြက္ မင္းတို႔ ဒီလိုစီရင္ေတာ့မွာလား....။

ကၽြန္ေတာ္ သူတို႔ေျမက်င္းကို ဂရုစိုက္တူးေနတုန္း လြတ္ရာလြတ္ေၾကာင္း ရုန္းကန္လႈပ္ရွားမိရတာေပါ့။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္..လြတ္ရမယ္။

လြတ္ေတာ့မယ္.....လြတ္ေတာ့မယ္။

'ဟား ဟား.....ေဘာ္ဒါၾကီး ဒါစစ္ေရးေလ့က်င့္ခန္းဆင္းေနတာမဟုတ္ဘူးေနာ္။'

ေျခေထာက္က ၾကိဳးကို တရြတ္တိုက္ဆြဲျပီး က်င္းဆီကိုဆြဲေခၚသြား...သြားျခင္းနဲ႔အတူ ဘုန္းကနဲပစ္ခ်ျခင္းကို ခံရျပန္ပါတယ္ ေျမက်င္းထဲ။

ညီရယ္ မင္းအၾကည့္ေတြကေအးစက္လွခ်ီလား။ ကိုယ့္အေပၚ နည္းနည္းေလးမွ မခ်စ္ေတာ့ဘူး။

ကၽြန္ေတာ့္ရင္ထဲမွာ တကယ့္ကိုနာက်င္မႈေတြ ၀မ္းနည္းဆံုးရႈံးမႈေတြနဲ႕ မ်က္ရည္ေတြ ေတြေတြက်မိပါေတာ့တယ္။

ေျမသားေတြ တဖြားဖြားခႏၶာကိုယ္ေပၚက်လာတဲ့အခါမွာေတာ့ ေဆြမင္းနည္းနည္းလႈပ္ရွားစျပဳလာတယ္။ သူ႔ေဘာ္ဒါကေတာ့ ၀မ္းသာအားရမ်ားျဖစ္ေနသလားမသိ ခပ္သြက္သြက္က်င္းကို ဖုိ႔ေနတာမ်ား။

ခဏေလးေနေတာ့ ေဆြမင္းနဲ႕ သူ႔ေဘာ္ဒါ စကားမ်ားျပီး လံုုးေထြးသတ္ပုတ္က်ပါေရာ။ ကိုယ္သိပါျပီ ကိုယ္သိေနပါတယ္ ညီရယ္ မင္းကိုယ့္ကို မရက္စက္ႏိုင္ဘူးဆိုတာ။ က်င္းေပၚကေန ေဆြမင္းခုန္ဆင္းလာတယ္။ ျပီးေတာ့ .....ကြၽန္ေတာ့္မ်က္၀န္းေတြကို စိုက္ၾကည့္ရင္းေတာင္ပန္းစကားေတြဆိုတယ္။

ကိုယ္မင္းခံစားခ်က္ကို နားလည္ပါတယ္။ နားလည္ေပးပါတယ္....ညီ။ ကိုယ္၀မ္းသာလိုက္တာ....မင္းကိုယ့္ကို နာက်ည္းမုန္းတီးမႈ မျဖစ္ေသးဘူးေပါ့။ ကိုယ္လည္းထို႔အတူ..အတူ။

'ညီ...မင္းအေနာက္မွာ အေနာက္မွာ...သတိထား'

သူ႔ေဘာ္ဒါက ေဂၚျပားကိုေျမာက္တင္ရင္း ေဆြမင္းကိုရိုက္ထည့္လာတာ ျဖာကနဲဆင္းလာတဲ့ေသြးေတြနဲ႕အတူ သူစိုက္က်လာတယ္ ကြၽန္ေတာ့္ရင္ခြင္ရွိရာ။

'Yeah, မင္းသူ႕ကိုအရမ္းခ်စ္တယ္ ဟုတ္လား? အရမ္းခ်စ္တယ္ ဆိုေတာ့လည္း သူနဲ႕အတူ ျမႇဳပ္ေပးရတာေပါ့ကြာ'

ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ႏွစ္ဦးသားကို ေျမသားေတြနဲ႔ ဖို႔ဘို႔ၾကိဳးစားရင္း သူစိတ္ေျပသြားသလား စိတ္ပ်က္သြားတာလားမသိ ေဂၚျပားကိုလႊင့္ပစ္ကာ ဓာတ္မီးကိုက်င္းထဲကန္ခ် ျပီးေတာ့ အေ၀းကိုထြက္ခြားသြားေတာ့တယ္။

'Fuck! ဘာေၾကာင့္ ငါတို႕ဘ၀ေတြက စိတ္ညစ္စရာေကာင္း ေနရတာလဲ?'

ကြၽန္ေတာ္တို႔ကိုထားခဲ့ေတာ့တာပါလား။ မထားခဲ့ပါနဲ႕ ကူညီပါဦးကြာ...။

ဟိုး...ေကာင္းကင္ေပၚကို ေမာ့ၾကည့္လိုက္ေတာ့လည္း ေလရူးတသုန္သုန္နဲ႕ ႏွင္းေတြက်ေနတဲ့ ေအးစက္စက္ညမွာ ကိုယ့္ခ်စ္သူကိုဘာမွ မလုပ္ေပးႏိုင္ပါလားဆုိတဲ့ ခံစားခ်က္ကိုသာရရွိခဲ့ရေပါ့။ ေျခလက္ေတြကလည္း ၾကိဳးခ်ည္ထားတာ။ ပါးစပ္ကလည္း တိပ္နဲ႔ပိတ္ထား.. အား။

'ေဆြမင္း....ခ်စ္ညီ'

ေအာက္ေျခကိုမျမင္ရေလာက္ေအာင္ နက္ရႈိင္းလွတဲ့ ေရကန္ၾကီးထဲကို ထိုးက်သြားတယ္။ ေရွ႕ကေရျပင္မွာလည္း ကိုယ့္ခ်စ္သူက ေမ့ ေျမာျခင္းနဲ႕အတူ တျဖည္းျဖည္းနစ္ျမႇဳပ္လို႔။ ကြၽန္ေတာ္ဘာလုပ္ရမွာလည္း ဘယ္လိုကယ္ဆယ္ရမလည္း ထမင္းလံုးတေစၦေျခာက္ခံ ရသူလို႔ အလြန္တရာထိတ္လန္႔ေျခာက္ျခားေနရတဲ့အေျခအေနကိုရင္ဆိုင္ေနရျပီ။

ဟင့္...အင္ ညီ မင္းကိုကိုယ္မဆံုးရႈံးပါရေစနဲ႕....။

.....'ခ်စ္ညီ'.....။

x x x

အေမွာင္......နက္ေမွာင္ေနတဲ့ ေလာကကမၻာၾကီး။ ကြၽန္ေတာ္ ဘယ္ကိုသြားရမလည္း။ ဟိုးအေ၀းကိုၾကည့္လိုက္ေတာ့လည္းအေမွာင္ အေပၚေမာ့ၾကည့္လုိက္ေတာ့လည္းအေမွာင္၊ ေျခေထာက္ေအာက္ကို ငံု႔ၾကည့္လိုက္ေတာ့လည္း အေမွာင္........။

အား....။

တစစ္စစ္ ကိုက္ခဲေနတဲ့ေခါင္းကို ေထာင္မၾကည့္မိႏိုင္လိုက္ေအာင္ မူးေ၀ေနေသးတာ အတန္ၾကာ။ ေအးစက္ေနတဲ့ အရာေပၚလဲ က်ေနတာေတာ့လည္းမဟုတ္ျပန္ဘူး။ ႏွလံုးခုန္သံ တဒုုတ္ဒုတ္နဲ႔အတူ ေႏြးေထြးတဲ့ရင္ခြင္တစ္ခုထဲမွာ....။

ရာသီဥတုရဲ႕ ေအးစက္မႈက ဦးေခါင္းကိုနည္းနည္းပိုျပီးနာက်င္ေစသလိုပါပဲ။ အေပၚကအုပ္မိုးထားေသာ သစ္ပင္မ်ားထက္က သစ္ရြက္ေတြ ကလည္း တဖြဲဖြဲက်ေနတာမ်ား ႏွင္းမိုးစက္ေတြအတိုင္း။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကြၽန္ေတာ္ မေသးေသးပါဘူး။

ေအးစက္စက္ သစ္ေတာၾကီးက ဘာေၾကာင့္မ်ားတိတ္ဆိတ္ေနရပါလိမ့္။ ေတာေကာင္ေတြရဲ႕ အသံလည္းမၾကားရ ဟိန္းေဟာက္သံ ေတာင္ မျမည္။ ဒါေပမဲ့ ရဖူးေနၾက ကိုယ္သင္းနံ႔သင္းသင္းေလးေၾကာင့္ အမူးေျပ လာရတာမွာ ကၽြန္ေတာ္ အသာေခါင္းေထာင္ၾကည့္ လိုက္မိရပါတယ္။

မ်က္ရည္ေတြနဲ႔စိုရႊဲျပီး ထိတ္လန္႔ေနတဲ့ မ်က္၀န္းမ်ားနဲ႕စိုက္ၾကည့္ေနတဲ့ ကိုၾကီး....ကြၽန္ေတာ့္လႈပ္ရွားမႈ ေခါင္းေထာင္ထလာတဲ့အျပဳ အမူေတြေၾကာင့္ သူ႕မ်က္လံုးမ်ားဟာ ေပ်ာ္ရႊင္မႈေတြ လင္းလက္လာပါေတာ့တယ္။

အားအင္ေတြမရွိေတာ့သလို ခႏၶာကိုယ္ဟာ ႏုံးက်သြားတာမ်ားမယံုႏိုင္ပါဘူး။ ရွိသမွ်အားေတြနဲ႔ အသာထက ခ်ည္ေႏွာင္ထားတဲ့ၾကိဳးေတြ ပါးစပ္မွာ ပိတ္ထားတဲ့ တိပ္ေတြစတဲ့ အခ်ဳပ္အေႏွာင္ မွန္သမွ်ကို ဖယ္ရွားေပးလိုက္ရတာဟာ ခရီးရွည္တစ္ခုကို သြားရသလို ေမာလိုက္ တာ ဗ်ာ..။

'ညီ....မင္း...မင္းဘာမွမျဖစ္ဘူးေနာ္'

ဟုတ္ကဲ့ပါ။ ကြၽန္ေတာ္ဘာမွမျဖစ္ပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ မထပါရေစနဲ႔ ခဏေလးျငိမ္ေနေပးပါလားဗ်ာ။

ဒီရင္ခြင္...ရင္ခြင္က်ယ္ၾကီးထဲ ခဏတာပဲျဖစ္ျဖစ္ ခိုလႈံပါရေစ....ခိုလႈံခြင့္ေပးပါဦး။

ၾကည္လင္ တည္ျငိမ္ေနတဲ့ ကန္ေရျပင္မွာ ေလျပင္းေတြေၾကာင့္ လိႈင္းၾကက္ခြပ္ေတြထခဲ့တယ္။ မုန္တိုင္းေၾကာင့္ကန္ေရျပင္ဟာ လႈိင္းထန္ခဲ့တယ္။ ကန္ရဲ႕တစ္ဖက္ကမ္းကိုမေရာက္ေသးတဲ့ ေလွငယ္ေပၚမွာ အသည္းအသန္ ထိတ္လန္႔ေနရတဲ့ လူသားေတြက ႏွစ္ေယာက္ထဲ။ အခုေတာ့ ေလျပင္းမုန္တိုင္းဆဲသြားခ်ိန္မွာေတာ့ ေလွေပၚမွာ မလႈပ္မယွက္ ျငိမ္သက္ေနၾကမိေရာ။ အခ်ိန္အေတာ္ၾကာ စကားေတာင္မေျပာ ျဖစ္ၾကပါဘူးေလ။

'ညီ..ထ ကိုယ့္ေက်ာေပၚတက္' ကြၽန္ေတာ့္အျဖစ္ကိုၾကည့္ျပီး ခ်စ္စိတ္၀င္သြားတယ္ထင္ပါ့။ သူ႔ေက်ာျပင္ေပၚကိုအသာအယာတင္ျပီး ရပ္ထားခဲ့တဲ့ကားရွိရာကို ခပ္ေျဖးေျဖးေရြ႕ခဲ့ၾကပါတယ္။

ကိုၾကီးရယ္ ဒီအခ်ိန္ေလးက အရမ္းခ်မ္းေျမ႕တာပဲ ကြၽန္ေတာ့္အတြက္။ ခ်စ္ရသူရဲ႕ ေက်ာျပင္ေပၚမွာ ေမွးစက္ျပီးလိုက္ပါရတာ ဘယ္ ေလာက္စိတ္ခ်မ္းေျမ့ေစတယ္ဆိုတာ ဘယ္သူမွ မသိႏိုင္ပါဘူး။ သိမယ္မထင္ပါဘူး။

ရပ္ထားတဲ့ကားကို ကားလမ္းမရွိရာဘက္ကိုအသင့္လွည့္ျပီးသားေတြ႕ရတဲ့အခါ သူရ...ခ်စ္သူငယ္ခ်င္းကို ေက်းဇူးတင္ရပါတယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ တို႔ေတြက သူငယ္ခ်င္းျဖစ္ၾကတာပဲ မဟုတ္လား။ တံခါးကိုအသာဖြင့္.... အသာခ်ျပီးထိုင္ေစကာ ကြၽန္ေတာ့္ကို မ်က္၀န္း ေတြႏွင့္ ေတြေတြစိုက္ၾကည့္ေနတာ စူးစူးနင့္နင့္။ ဒီလိုအၾကည့္ေတြမွာ နစ္ေျမာခဲ့ရတာ ရင္ခုန္တိမ္းမူးခဲ့ရတာ။

အေရွ႕ဆီက ေရာင္ျခည္ေတြထြန္းလင္းစ မနက္ေစာေစာေၾကာင့္ထင္ပါရဲ႕ အေမွာင္ေတြကြယ္ေပ်ာက္စျပဳလာတယ္။ ခပ္သြက္သြက္ ေမာင္းလာတဲ့ ကိုၾကီးလက္ေတြက ကြၽမ္းက်င္စြာ စတီယာရင္ ကိုလွည့္ပတ္လို႔။ ဒါေပမဲ့ မ်က္လံုးေတြက ေနာက္ၾကည့္မွန္ကေန အဆက္မျပတ္ၾကည့္ေန အကဲခတ္ေနတာမၾကာခဏ။

မရည္ရြယ္ခဲ့ပါဘူး။ အရိုင္းစိတ္ေလးေတြ၀င္ခဲ့မိတယ္လို႔ပဲ သေဘာထားေပးပါေနာ္။

ခ်စ္လို႔ ...ခ်စ္ဖို႔မျဖစ္ႏိုင္ ေတာ့မွာစိုးရိမ္လို႔ ကြၽန္ေတာ္........။

'Sorry....I'm so sorry'

'Nice to meet you, Steven'

စကားေတြကိုျပန္မေျပာပဲ မ်က္ရည္ေတြေ၀့ေနတဲ့ အၾကည့္မ်က္၀န္းေတြကတစ္ဆင့္ ကိုၾကီးရင္ဘတ္ကိုလွမ္းျမင္ေနရပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္နားလည္ပါျပီဗ်ာ ကိုၾကီးက ကြၽန္ေတာ့္လိုထုတ္ေဖာ္ျပီး မခ်စ္ျပတတ္သူဆိုတာ။

ကားကေလးက ခပ္သြက္သြက္ႏွင့္ ခရီးမိုင္ အေတာ္မ်ားမ်ားကိုျဖတ္သန္းလာခဲ့ပါျပီ။ စိတ္ေတြေအးေဆးသြားျပီဆိုေတာ့မွ ခရီးမိုင္အေတာ္မ်ားမ်ားကို ညကလာခဲ့တယ္ဆိုတာ သတိျပဳမိရပါေတာ့တယ္။

ေနေရာင္ျခည္ကေတာ့ ႏွင္းမႈန္ေတြၾကားကေန ထြက္ျပဴစျပဳလာပါျပီ။ ခပ္သဲ့သဲ့ေလးလင္းလို႔....။

'ဒုန္း.......' ဆိုတဲ့အသံႏွင့္အတူ မိတ္ေဆြၾကီးျဖစ္တဲ့ အေမွာင္ကမၻာၾကီး တစ္လွည့္ေရာက္လာျပန္ေပါ့။

ေနာက္ကိုပဲလွည့္ၾကည့္ေနတဲ့ သူ႔ေၾကာင့္လို႔ အျပစ္မတင္ရက္ပါ။ ......တစ္စကၠန္႔.........၅မိနစ္ .......မိနစ္ ၂၀..........။

x x x

ေႏြးေထြးစိုစြတ္တဲ့ ႏႈတ္ခမ္းဆီက အေတြ႕၊ ရင္ဘတ္ဆီကို ခပ္ဖြဖြတို႔ထိလာတဲ့ လက္အစံုတို႔ေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ္ မ်က္ေမွာက္ကမၻာကို ျပန္လည္ေရာက္ရွိ......ႏိုးထလာခဲ့ပါျပီ။ အို.....နဖူးမွာ ေသြးစအနည္းငယ္နဲ႕ ကိုၾကီး။ စိုးရိမ္မ်က္၀န္းေတြနဲ႕ စိုက္ၾကည့္ေနတာ....အခုေတာ့ အပူလံုးက်သြားေရာေပါ့ေနာ္။

မ်က္ရည္က်တာ ေယာက္်ားေတြရဲ႕အလုပ္မဟုတ္ဘူးလို႔ ကိုၾကီးကေျပာခဲ့ဘူးတယ္ေနာ္။ ဘယ္တုန္းကမွ မ်က္ရည္က် ေအာင္မခံစားခဲ့မိဖူး ဘူးကြၽန္ေတာ္။ ဒါေၾကာင့္ မ်က္ရည္မက်မိေအာင္ၾကိဳးစားရင္း အလိုလို မ်က္ႏွာေၾကာတင္းလာခဲ့တယ္။ ဒါေပမဲ့...အခ်စ္ဆိုတာ ရင္ထဲ၀င္ ေရာက္လာခဲ့တဲ့အခါ ခ်ိဳခ်ဥ္စပ္ခါးအရသာမ်ားစြာျဖင့္ လူသားဆန္ခဲ့ရပါတယ္။

ဟင့္အင္.......၀မ္းသာမ်က္ရည္ပါဗ်ာ။ ကိုၾကီးလည္း မ်က္ရည္မက်နဲ႔ေတာ့ ကြၽန္ေတာ္လည္း.....မ...ငို.....ေတာ့.....ဘူး။

ေကာင္းကင္ဘုံက ဘုရင္းသခင္သာၾကည့္ေနရင္ ျပဳံးရႊင္ေနတဲ့ ခ်စ္သူႏွစ္ဦး......လူသူကင္းမဲ့ရာ ေဒသကေန လူေတြအလြန္ရႈပ္ေထြး အပူအပင္ေတြမ်ားလွတဲ့ လူစုလူေ၀းရွိရာ အရပ္ကို ဇြတ္တိုး၀င္ဖို႔ ကားတစ္စင္းႏွင့္ ေမာင္းထြက္သြားတာကို စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ နဲ႔မ်ားၾကည့္ေနမလားပဲ။

မဟူရာေရာင္ေတာက္ပေနတဲ့ လမ္းမတစ္ေလွ်ာက္......ေနအလာ ႏွင္းေပ်ာက္ခ်ိန္။ သစ္ပင္ေတြထက္မွာလည္း သစ္ရြက္ေတြ ဟာေစြးေစြးနီလို႔။

ကားျပဴတင္းကတစ္ဆင့္ တိုး၀င္လာတဲ့ ေလေအးေအးေလးေၾကာင့္ ကိုၾကီးပုခံုးဆီ ကၽြန္ေတာ္ တိုးလို႔ကပ္မွီရင္း... ..ျငိမ္သက္ လိုက္ပါသြားရေပါ့။

ကိုၾကီး..'I Love You'...။

x x x

၀ရံတာ အက်ယ္ၾကီးမွာ တစ္ေယာက္တည္းရပ္ေနကာ ေကာင္းကင္ျပင္က်ယ္ၾကီးကို ေမာ့ၾကည့္မိသည္။ က်ယ္ေျပာလိုက္တာ..။

ေအာက္ကိုငံု႔ၾကည့္လိုက္ေတာ့လည္း လူေတြ ကားေတြက အလွ်ိဳလွ်ိဳသြားလာလႈပ္ရွားေနၾကသည္။

ခပ္လွမ္းလွမ္းက ပင္လယ္အနားသတ္ကိုၾကည့္လိုက္ေတာ့လည္း လႈိင္းလံုးျပာျပာေတြက တက္လိုက္က်လိုက္..။

ေနေရာင္ကလည္း သိပ္မပူျပင္းေတာ့ အရာအားလံုးဟာ သာယာေနၾကသလိုပဲ။

ပုခံုးထက္ကေႏြးေထြးတဲ့လက္တစ္ဖက္ေၾကာင့္ အနားကို ကိုၾကီးေရာက္လာမွန္းသိလိုက္ရသည္။ ကိုယ္သင္းနံ႔ေမႊးရီရီက တိမ္းမူးဖြယ္ပင္။

'ဘာလည္းကိုၾကီး..ဘာကိုသေဘာက်ေနတာလည္း'

'ညီ့ဒိုင္ယာရီကို ဖတ္ျပီးသေဘာက်ေနတာ...ဟုတ္လား။

အင္းဟုတ္တယ္...အဲဒီကဗ်ာေလးက ကြၽန္ေတာ့္ခံစားမႈနဲ႔ တိုက္ဆိုင္လို႔ ကူးေရးထားတာဗ်။'

၀ကၤပါ မုဆိုး

ေတာနဲ႔ ေတာင္နဲ႔

ေက်းငွက္သာရကာနဲ႔

တိတ္ဆိတ္မႈနဲ႔

ၾကည္ႏူးစရာ

အာ႐ုံမွာ၀ိုးတ၀ါး။

ေနလာလည္း ႏွင္း မေပ်ာက္ဘူး

ခံစားခ်က္ေတြလည္း မျငိမ္းသက္ႏိုင္ေသးဘူး

မကြၽတ္လြတ္သူ လူစစ္စစ္မို႔

တရားရွာလည္း တရား မေတြ႔ေသးဘူး။

သံသရာ တစ္ေကြ႔မွာ

ဒုကၡကို ၀ါးမ်ိဳျပီး

ဒုကၡကို စြန္႔ပစ္ခ်င္သူ လူငယ္ေလး တစ္ဦးပါ

ေမတၲာကို ၀ါးမ်ိဳျပီး

ေမတၲာကို ေပးဆပ္ခ်င္သူ လူငယ္ေလး တစ္ဦးပါ

ႏႈတ္ဆိတ္

ရပ္တန္႔

ပစ္မွတ္ရဲ႕လားရာ

ျမားကို ခ်စ္ျခင္းတရားဆီ အထပ္ထပ္ ပစ္လႊတ္လိုက္ပါတယ္။

လူေဇာ္သစ္

ကြၽန္ေတာ္ေတာ္ေတာ္ေလးကို ၾကည္ႏူးခ်မ္းေျမ႔ရပါျပီ။ ဘ၀ဟာ အားလံုးအိုေကစိုေျပသြားျပီမဟုတ္လား။ လူဆိုတာ ခ်စ္ရမွေနေပ်ာ္မွာတဲ့။ ဟုတ္တယ္ ကြၽန္ေတာ္ခ်စ္ရတယ္ အခ်စ္ခံရတယ္။ ေက်ာင္းကိုလည္း အဆင့္ျမင့္ျမင့္တက္ႏိုင္ျပီ။ ကိုၾကီးလည္း အလုပ္မွာေရာ ဘ၀မွာေရာ ဘာအေႏွာင့္အယွက္မွမရွိေတာ့ဘူး။ ပတ္၀န္းက်င္ကေတာ့ အသစ္၊ လူမႈပတ္၀န္းက်င္ကလည္း အသစ္ ဒါေပမဲ့ ကြၽန္ေတာ္တို႔ကို တသား ထဲ ဆက္ဆံတတ္ၾကတယ္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ခ်စ္ျခင္းကိုလည္း ျဖစ္ရိုးျဖစ္စဥ္တစ္ခုလိုသာ သေဘာထားၾကတယ္။ ကဲ...ဘယ္ေလာက္ သာယာလိုက္သလည္း။

'ဟုတ္..ကိုၾကီး သြားၾကတာေပါ့။ မာမီတို႔ဆီ စာသြားထည့္ရင္း လက္ေဆာင္ေလးေတြပါ ၀ယ္ထည့္ေပးရတာေပါ့ဗ်။'

'ဒါေလးေတြေၾကာင့္ ခ်စ္ေနရတာ'

'အဲလိုမဟုတ္ဘူးဆိုရင္ ခ်စ္ေတာ့ဘူးေပါ့ေလ....ဟုတ္လား။ ဟား ဟား'

စိမ့္ကနဲေအးလာတဲ့ ျပတင္းေပါက္ကေလေၾကာင့္ တံခါးေတြကိုပိတ္ ယင္းလိပ္ေတြကိုအသာခ်ရင္း မီးပြင့္ေတြကို ပိတ္လိုက္ျဖစ္ပါတယ္။ ကိုၾကီးက စာသြားထည့္ခ်င္လို႔တဲ့ေလ။

ညေနခ်မ္းေလးဟာ အေအးပိုလာတာေၾကာင့္ ႏွစ္ဦးသားေလွကားေတြကတစ္ဆင့္သာ ခပ္သြက္သြက္ဆင္းျဖစ္ခဲ့ၾကတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ တို႔ေျခသံေတြဟာ တေဒါက္ေဒါက္ေပါ့။ Lobby ထဲအေရာက္ ႏွင္းဆီရနံ႔ေလး ထံုသင္းသြားတာေၾကာင့္ ေ၀့၀ဲၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေကာင္ေလး တစ္ေယာက္က ခ်စ္စရာေကာင္မေလးကို ခ်စ္ရည္ေ၀့ေနတဲ့မ်က္လံုးေတြနဲ႔စိုက္ၾကည့္ရင္း ပန္းစည္းတစ္ခုကို ဆက္သေန တာကို ျမင္ျဖစ္ ေအာင္ျမင္လိုက္ရေသးေတာ့တာ။

'ဘယ္လိုလည္း ဟန္နီ...မင္းေကာ ပန္းစည္းေလးမလိုခ်င္ဘူးလား။'

'ဟင့္အင္......အဲဒါလိုခ်င္ဘူး.....ဟိုဟာလိုခ်င္တယ္.....ဟိ'

'ဘာလိုခ်င္တာ.....လာထား.....'

'ဟား......ဟား'

ရယ္သံမ်ားဟာ ၾကည္ႏူးမႈအျပည့္။

Alex Aung

Ref: 'No Regret' Movie (Korean)