The Wet Walk

ကၽြန္ေတာ့္နာမည္က သူရိန္၊ အသက္က ၁၉ႏွစ္၊ စိတ္လႈပ္ရွားရင္ဖိုရတာကိုႏွစ္သက္သူတစ္ေယာက္၊ျပီးေတာ့ ေတာ္ေတာ္တန္တန္ကို အေရးေပးတာခံခ်င္သူပဲဗ် ေျပာျပရရင္။ ကၽြန္ေတာ္ကအျမဲလိုလို ေသြးဆူမယ့္ကိစၥမ်ိဳးေတြကိုပဲ ၾကံစည္လုပ္ကိုင္မိေနတတ္တယ္ဗ်။ အာရံုေၾကာေတြ အသားကုန္အားေကာင္းျပီး ကၽြန္ေတာ့္ငပဲ ေဘာင္းဘီထဲက ခုန္ထြက္မတတ္ျဖစ္ေနေစတာမ်ိဳးေတြက နမူနာေပါ့။ တစ္ရက္ ေက်ာင္း၀င္းထဲက ကြန္ပ်ဴတာခန္းမွာ အင္တာနက္သံုးရင္း ဟိုသည္ေမႊလိုက္တာ ခပ္ေဟာ့တ္ ေဟာ့္ငနဲေတြ သူတို႕ငပဲေတြကို မဖံုးကြယ္ဘဲ ေလွ်ာက္သြားေနတဲ့ ဓာတ္ပံုေတြတင္ထားတဲ့ website တစ္ခုကိုေတြ႕ခဲ့ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္အသက္အရြယ္၀န္းက်င္ ဒီေကာလိပ္ေက်ာင္းသားအရြယ္ေတြက ခပ္လွလွ ေရကူးသမားခႏၶာကိုယ္ေတြ သို႕မဟုတ္ ၾကြက္သားအေျမွာင္းေျမွာင္းခႏၶာကိုယ္ပိုင္ရွင္ ေတြျဖစ္ျပီး သူတို႕ေဘာင္းဘီေတြကို ခပ္ေလ်ာေလ်ာ ခ်၀တ္ထားၾကတာ တင္သားဆိုင္ေတြရယ္ - ငပဲေတြကိုေတာင္ ခၽြတ္ျပစရာမလို ေအာင္ျမင္ႏိုင္သဗ်။ ျပီးေတာ့ေနာ္ ေန႕ခင္းအလင္းေရာင္ထင္းထင္းထဲမွာ သိလား။ ေတာ္ေတာ္ လန္းတာပဲလို႕ ကၽြန္ေတာ္ေတြးထင္မိသလို ကၽြန္ေတာ့္ငပဲဟာလည္း ရုတ္ျခည္းဆိုသလို မာေတာင့္လာပါတယ္။

အဲဒါအေရးေပးခံခ်င္သူတစ္ေယာက္ျဖစ္ေနခဲ့တာပါပဲ။ သို႕မဟုတ္ ကၽြန္ေတာ့္ေပါင္ၾကားက ၇လက္မနီးပါးရွိတဲ့ ဆိုဒ္မွီဂိုက္မွီ ၾကီးၾကီးကို တစ္ေယာက္ေယာက္ အဲ တစ္ဦးဦးကို ေဟာဒီမွာဆုိျပီး ပြတ္သပ္ျပခ်င္တဲ့ ဖိုးျပခ်င္တစ္ဦးျဖစ္ဖို႕ ဆံုးျဖတ္မိခဲ့တာျဖစ္မွာပါ။ ကၽြန္ေတာ့္ စာၾကည့္စားပြဲမွာထိုင္ေနရာက ထလိုက္တယ္။ ေပါင္အေရျပားႏွင့္ တစ္ထပ္တည္းနည္းပါး ခပ္ပါးပါး အားကစားေဘာင္းဘီတိုတစ္ထည္လို ေပါင္လည္ေလာက္ရွိတဲ့ အျဖဴေရာင္ ထရပ္ ေဘာင္းဘီတစ္ထည္(a white track pants) ကို ေအာက္ခံေဘာင္းဘီမပါဘဲ ကၽြန္ေတာ္ ၀တ္လိုက္ပါတယ္။ မေပ်ာ့မမာ ငပဲရဲ႕ထိပ္၀မွာ အေရၾကည္နည္းနည္းစို႕ေနတာကို ေဘာင္းဘီခြဆံုကိုၾကည့္မ်ားၾကည့္မိရင္ ရွင္းရွင္းလင္း လင္းကိုျမင္ႏိုင္သလိုပဲဗ်။

ကၽြန္ေတာ္ သစ္ရြက္ကေလးေတြေလတိုက္လို႕ လႈပ္ေနသလိုမ်ိဳး တဖ်တ္ဖ်တ္ကိုျဖစ္ေနတာ။ ကၽြန္ေတာ္ လူေတြၾကားထဲမွာ ဘယ္ေတာ့မွ -ြင္းမထုဖူးဘူး။ ယားလို႕ေတာင္မပြတ္သပ္မကုတ္ျခစ္ဖူးဘူး။ ကၽြန္ေတာ္လမ္းေလွ်ာက္ေနတဲ့ လမ္းတစ္ခုလံုးကလူေတြတိုင္း စူးစမ္းၾကည့္နဲ႕ ၾကည့္ေနၾကတာကိုသိေနတယ္။ ေကာင္းတယ္…လူေတြခပ္မ်ားမ်ားစိုက္ၾကည့္ေလပိုေကာင္းေလပဲ။ တစ္ေယာက္ေယာက္က တစ္ခုခုလွမ္း ေျပာလိုက္မွာကို ေၾကာက္မိထိတ္လန္႕မိသလိုျဖစ္ေပမဲ့ တစ္ေယာက္မွ ဘာမွမေျပာၾကပါဘူး။ တစ္ခ်ိဳ႕ကေတာ့ၾကည့္ျပီးရယ္သြားၾကတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕က ကၽြန္ေတာ့္ကိုလက္ညွိဳးထိုးျပျပီးသူတို႕ေဘးကလူေတြကို ခပ္တိုးတိုးစကားဆိုၾကတယ္။ ဘယ္သူမွ ဘာမွတိုက္ရိုက္ မေျပာၾကဘူး။ အဲဒါပဲ….အဲဒါပဲ ကၽြန္ေတာ္ျမင္ေတြ႕ခံစားခ်င္တဲ့ ျမင္ကြင္းေတြပဲ။

ကၽြန္ေတာ္ အေဆာက္အဦးေတြကိုျဖတ္ေက်ာ္ ေက်ာင္းနယ္နိမိတ္ကေန ေ၀းကြာလာေအာင္ ေလွ်ာက္လွမ္းလာတုန္း ကၽြန္ေတာ့္ငပဲက တရမ္းရမ္း။ တစ္ေယာက္မွ ဘာစကားမွ မေျပာၾကေသးဘူး။ ႏွစ္ဘေလာက္ ေလာက္ေလွ်ာက္လာလိုက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ငပဲဟာ အေျမွာက္မခ်ိန္ေတာ့ပဲ ျပန္ေပ်ာ့သြားတယ္။ ‘ေတာက္’ ဘာကိစၥျပန္ေပ်ာ့သြားရတယ္ မသိဘူးဗ်ာ မၾကာခင္ လူေတြ ကၽြန္ေတာ့္ကိုသတိထားမိေတာ့မွာ ေသခ်ာတယ္။ တစ္စံုတစ္ေယာက္ေယာက္က တစ္ခုခုေတာ့ေျပာႏိုင္တယ္ေလ။ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ထဲ ထင့္ေနတာက ရဲပတၱေရာင္လွည့္တာနဲ႕တိုးျပီး ကၽြန္ေတာ့္ကို သတိေပးစာေပးသြားႏိုင္တာကိုေလ။ ထားပါ ဒီလိုဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ကို သူတို႕ ဂရုစိုက္မိတယ္ သတိျပဳမိတယ္ဆိုတာ မျငင္းႏိုင္ဘူး ျဖစ္သြားမွာ။

ေဘာင္းဘီက ရႈံ႕ၾကိဳးကို မသိမသာေလ်ာ့လိုက္တာ ေဘာင္းဘီက တျဖည္းျဖည္းေလ်ာက်သြားတာမ်ား တင္တစ္၀က္ေလာက္ထိျပျပီးသား ကိုျဖစ္ေရာ။ ျပီးေတာ့ေရွ႕ဘက္ဆီးစပ္က ေမႊးပြေတြႏွင့္ ေပ်ာ့ေနတဲ့ငပဲတစ္၀က္ေလာက္ကိုေတာင္လွစ္ျပေနတာျပဴတစ္ျပဴတစ္။ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ထဲမွာေတာ့ အသားကုန္ အားရပါးရ ငယ္သံပါေအာင္ေအာ္ဟစ္ျပီး ေက်နပ္ေနလိုက္တာ ငါအေတာ္ဟုတ္လာျပီေပါ့ေနာ္။

ပူေႏြးသာယာတဲ့ ေႏြရာသီေလးပါပဲ ေလညွင္းေလးေတြသဲ့သဲ့တိုက္လို႕။ မေပၚ့တေပၚျဖစ္လိုက္ ဖံုးသြားလိုက္ျဖစ္ေနတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္တင္သားဆိုင္ေတြနဲ႕ ငပဲေတြကိုေတာင္ ကလိကလိနဲ႕လာလုပ္ေနေသးတယ္။ ဘာေၾကာင့္ဓာတ္ပံုထဲကငနဲေတြ ဒီလိုလုပ္ခဲ့ၾကတယ္ဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္သိလာသလိုလိုပဲထင္မိပါရဲ႕။ အနီးအနား၀န္းက်င္တစ္၀ိုက္ တစ္နာရီေလာက္ အခ်ိန္ျဖဳန္းလမ္းေလွ်ာက္ေနျပီးေနာက္ လူ၂၀ေလာက္ထိုင္ေနတဲ့ေနရာကို ျဖတ္ေလွ်ာက္လာရင္း တစ္ေယာက္ေယာက္ကမ်ား ‘ေဟ့’ လို႕ေအာ္လိုက္ဦးမလား ေမွ်ာ္လင့္မိေသးတယ္။ ၾကားဖူးေနက် စူးရွရွေလခၽြန္လိုက္တာ၊ လက္ညွိဳးထိုးျပျပီး တီးတိုးစကားေျပာၾကတာကိုပဲ ကၽြန္ေတာ္ၾကံဳေတြ႕ဆက္ဆံခံေနရတာဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ျဖင့္ စိတ္ေတာင္ပ်က္လာျပီ။ “ဘုရားသခင္၊ ငါဘာလုပ္ေနခဲ့လဲ?” လို႕ပဲေတြးမိပါတယ္။

ကၽြန္ေတာ္ သိပ္မေ၀းတဲ့ စတိုးဆိုင္တစ္ခုကိုသြားဖို႕ဆံုးျဖတ္လိုက္ကာ soda တစ္ဘူးေလာက္ဆြဲလိုက္တယ္။ ျပီးေတာ့ တစ္စံုတစ္ေယာက္ သတိထားဂရုျပဳမႈရဖို႕ မျပီးဆံုးေသးတဲ့ခရီးကို ဆက္ေလွ်ာက္လိုက္ပါတယ္။ အေရာင္းစာေရးမက ဘာမွေတာ့မေျပာဘူး ကၽြန္ေတာ့္မ်က္ႏွာကိုေသခ်ာစိုက္ၾကည့္ေနျပီး ကၽြန္ေတာ္ဆိုင္ထဲကထြက္ေတာ့မွ တခစ္ခစ္ရယ္ေနေလရဲ႕။

စတိုးဆိုင္အျပင္ဘက္ေရာက္ေတာ့ တစ္စံုတစ္ေယာက္က ကၽြန္ေတာ့္ကိုၾကည့္ေနတယ္ဆိုတာ သတိျပဳမိလိုက္ရတယ္။ ဒီေတာ့ ခပ္ေလ်ာ့ေလ်ာ့ ေဘာင္းဘီကို ဆြဲတင္ဖို႕မၾကိဳးစားဘဲ လမ္းအတိုင္းခပ္လႈပ္လႈပ္ေလ်ာက္သြားလိုက္တာေပါ့ေနာ္။ အခုက တကယ့္ မြန္းတည့္ခ်ိန္ၾကီး။ ေနကလည္းတကယ့္ကိုပူေနတာ။ soda ကလည္းေသာက္လို႕ကုန္ျပီ။ လူေတြ သတိျပဳမိျပီး တစ္ခုခုအေျပာခံရဖို႕ ဘာလုပ္ရမလဲ အိုင္ဒီယာလည္း ဘာမွမရွိေတာ့။အဲဒီအေတြးၾကီးက ကမ္းေျခကိုေရလႈိင္းေတြ ရိုက္ခတ္ေနသလို တရိပ္ရိပ္။ Shit!! ကၽြန္ေတာ္ ေသးေပါက္ခ်င္လာျပီ၊ ေသး….ေပါက္ခ်င္လာျပီ။

ကၽြန္ေတာ့္အိမ္ႏွင့္ဆို တစ္မိုင္ေက်ာ္ေလာက္ေ၀းလာျပီ။ အင္း… တစ္ခုခုဆက္လႈပ္ရွားဖို႕ ကၽြန္ေတာ္ဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္။ ကိုယ့္ေဘာင္းဘီ ထဲကို ေသးေပါက္ခ်မိေတာ့မယ္။ လမ္းမၾကီးတေလွ်ာက္ႏွင့္ ပလက္ေဖာင္းေတြအကုန္ လူေတြျပည့္လာျပီပဲ။ သင္တန္းခ်ိန္ေတြျပီး၊ အလုပ္ေတြ ဆင္းျပီးဆိုေတာ့ လူေတြ အျပင္ထြက္လာျပီေပါ့။ ကၽြန္ေတာ္ လမ္းျဖတ္ကူးဖို႕ မ်ဥ္းက်ားကိုအေရာက္ လမ္းကူးဖို႕ခလုပ္ကို အႏွိပ္ ေဘာင္းဘီျဖဴထဲကို အ၀ါေရာင္ျမစ္တစ္စင္း စတင္စီးဆင္းေစလိုက္တယ္။ အဲဒီလို စီးဆင္းေစရဲ႕ တန္းလန္းနဲ႕ ဆက္သြားလိုက္တာ ေနာက္ဆံုးေတာ့ တစ္ေယာက္ေသာ ငနဲတစ္ေပြက အလန္႕တၾကား ကၽြန္ေတာ့္ကိုၾကည့္ျပီး လက္ညွိဳးထိုးကာ ပါးစပ္ၾကီးဟလို႕ေပါ့ေနာ္။

ကိုယ့္ဖာသာကို တစ္ခ်က္ငံု႕ၾကည့္လိုက္ျပီး ကၽြန္ေတာ္လိုခ်င္တဲ့ ဂရုစိုက္ သတိထားမိတာခံရမယ့္လုပ္ရပ္ကို လုပ္ႏိုင္လိုက္ျပီလို႕ အားရ၀မ္းသာျဖစ္ရပါတယ္။ အျဖဴေရာင္ ထရပ္ေဘာင္းဘီ(track pants)ဟာ ရႊဲစိုေနျပီး အ၀ါေရာင္ေတြစြန္းထင္းေနသလိုျဖစ္ေနျပီ။ ျပီးေတာ့ အထဲကပစၥည္းကို ေဖာက္ထြင္းျပီးေကာင္းေကာင္းကိုျမင္ႏိုင္ေနတာေလ….ဟီး။ ကၽြန္ေတာ့္ငပဲရဲ႕ ေကာက္ေၾကာင္းကို အတိုင္းသား ေျဗာင္နည္းပါးၾကည့္လို႕ရမယ္။

၀ွဴး…….ရုတ္တရက္ဆိုသလို ကၽြန္ေတာ့္ငပဲက ေခါင္းေထာင္ထလာတယ္ဗ်။ ‘ေသာက္ရူး…..ကိုယ့္ဖာသာၾကည့္ဦး ေသးေပါက္ခ် ေသး…ေဟ့…ေဟ့ေကာင္ မင္းေသာက္ရူးေကာင္လား အရူး’ တတ္ႏိုင္သမွ် အေျဖးဆံုး ေျခလွမ္းေတြႏွင့္လမ္းကို ကၽြန္ေတာ္ျဖတ္ကူး လာခ်ိန္ ကားတိုင္းလိုလို ဟြန္းတီးသလို၊ ေတြ႕တဲ့လူတိုင္းက ရႈံ႕ခ်ေအာ္ဟစ္ဆဲေရးၾကပါတယ္။

ဟားဟား…..ကၽြန္ေတာ္ရည္မွန္းထားတဲ့အတိုင္း ပန္းတိုင္ေရာက္ျပီ။ ရႊဲစိုေနတဲ့ေဘာင္းဘီႏွင့္အတူ လမ္းရဲ႕တစ္ဖက္ကိုေရာက္ေတာ့ ေဘာင္းဘီထဲက ငပဲက ေတာ္ေတာ့္ကိုမာေနျပီဗ်။ေဘာင္းဘီထဲမွာတင္ ျဖဴပ်စ္ပ်စ္အရည္ေတြ ပန္းထုတ္မိေတာ့မတတ္ပဲ။ ငပဲက မာေတာင့္ေနတာမွာ ေဘာင္းဘီသားကစိုရႊဲေနေတာ့ တုန္႕ဆိုင္းထားသလိုျဖစ္ျပီး ေဘာင္းဘီကပဲ အဆမတန္ေလးေနသလို ခံစားရပါတယ္။ အဲဒါက အၾကီးမားဆံုး တြန္းထိုးရုန္းကန္ေနရသလို အျမဲပဲ။

ထင္ျမင္ခ်က္အမ်ိဳးမ်ိဳးတိုင္း၊ ေစာ္ကားမႈတိုင္း၊ ေငးၾကည့္မႈတိုင္း၊ တတီတီ ဆူညံေနတဲ့ ဟြန္းသံေတြကို စုပ္ယူခံစားရရင္း ကၽြန္ေတာ့္အိမ္ အျပန္လမ္းကို ခပ္သြက္သြက္လွမ္းပါတယ္ ေျခလွမ္းအစံုကိုေပါ့ေနာ္။ ကၽြန္ေတာ္…ကၽြန္ေတာ္ ပီတိေတြ တလွိမ့္လွိမ့္တက္ေနသလို ခံစားရပါတယ္။ ဒါတကယ့္ အံ့ဖြယ္သုတပါပဲ။ အိမ္ေရာက္ရင္ အခ်ိန္မဆိုင္းဘဲ ငပဲကို ဂုတ္ကကိုင္ကာ ခပ္သြက္သြက္ကစားမွ ဒီအခ်ိန္ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္။ အခန္းတံခါးကို ေသာ့ဖြင့္ ပထမေျခလွမ္းစတင္လိုက္တာႏွင့္ ခါးမွာ၀တ္ထားတဲ့ေဘာင္းဘီကို ဆြဲခၽြတ္ပစ္လိုက္တယ္။ ပူေႏြးေႏြးၾကမ္းျပင္မွာ သူ႕အလိုလို ေျခာက္ေသြ႕လိမ့္မေပါ့။ ကၽြန္ေတာ့္အခန္းေဖာ္ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႕ေနတဲ့ အိမ္ထဲ -ြင္းထုေနျပီ…..အာ….ရွီး။ ။

ကၽြန္ေတာ္ ၀ရန္တာနဲ႕ျခားထားတဲ့ မွန္နားကခံုမွာထိုင္ျပီး အစြမ္းကုန္ရွည္လ်ားေနတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ငပဲကို အားရပါးရလက္နဲ႕ကစားတာမ်ား စက္ေသနတ္ကို ခလုပ္ဖိဆြဲထားသလိုျဖစ္ေနတယ္ ထင္ပါ့။ ေနာက္ငါးမိနစ္ေလာက္ၾကာေတာ့ မတ္တပ္ထရပ္လိုက္ကာ မွန္ခ်ပ္ေတြဆီ အားရပါးရ ပန္းထုတ္လိုက္တယ္ ျဖဴပ်စ္ေသာ အရည္မ်ားကို။ ဘယ္လုိဟာက ပိုမိုစိတ္လႈပ္ရွားဖို႕ေကာင္းလဲ ကၽြန္ေတာ္မသိေတာ့ဘူး။ အခန္းေဖာ္ အခ်ိန္မေရြးျပန္လာျပီး လုပ္ကိုင္ေနတာေတြကို မိသြားႏိုင္တယ္ သို႕မဟုတ္ အိမ္နီးခ်င္းတစ္ေယာက္ ဒါမွမဟုတ္ ျဖတ္သြားတဲ့ တစ္ေယာက္ေယာက္ ကၽြန္ေတာ့္ကိုျမင္သြားျပီး ရဲေခၚႏိုင္တာပဲ….ဟီး။

ထားပါ….ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ တကယ့္ကို အေကာင္းဆံုးရက္တစ္ရက္ပဲ ဒီေန႕ဟာ။ ျပီးေတာ့ အာသာေျဖမႈလုပ္ခဲ့သမွ် အေကာင္းဆံုး ေက်နပ္မႈ အျပည့္အရဆံုးပါပဲေလ။

Alex Aung (1 May 2013)