တမ္းတဟစ္ေအာ္၊
ေခၚဆုိပါသည္ ၊ အၾကင္သူၾကားႏုိင္ပါေလစ။
“သူ”
အခန္းတံခါးကိုတြန္းဖြင့္လိုက္သည္။ လေရာင္ လင္းလင္းက အခန္းထဲအထိ
က်ဴးေက်ာ္၀င္ေရာက္လာျခင္း မွအပ အခန္းထဲက ပကတိ ေမွာင္တိတ္ေနသည္။ အခန္းတံခါးကို
ျပန္ပိတ္ျပီး မွီထားလိုက္သည္။ နံရံေပၚမွ
မီးခလုတ္ကို ဖိႏွိပ္လုိက္ခ်ိန္တြင္ သူ႔မ်က္လုံးအစုံကို မွိတ္ထားလိုက္သည္။
မ်က္ခြံမ်ားကို ထုိးေဖာက္လာေသာ အလင္းတန္း ေလးမ်ားကို ရင္ဆုိင္ႏုိင္သည့္အခ်ိန္က်မွ
သူ႔မ်က္ခြံမ်ားကို ပင့္တင္ဆြဲဖြင့္လုိက္သည္။
“.....................”
အခန္းထဲက ျငိမ္သက္ဆဲ၊ ျငိမ္သက္ျမဲ။
ႏႈတ္ခမ္းတစ္စုံကို တင္းတင္းပိတ္ျပီး ႏွာေခါင္းေပါက္သက္သက္ျဖင့္
အသက္ရွဴသြင္းျခင္းႏွင့္ ရွဴထုတ္ျခင္း တစ္ၾကိမ္ဆီ ျပဳလုပ္ျပီးမွ နံရံကို
ခပ္ဖြဖြပြတ္သပ္ကာ ကုတင္ဆီသို႔ ေရႊ႕လ်ားလိုက္သည္။
“ေဖေဖ..”
ေခၚသူမရွိေသာ ေခၚသံသည္
ေယာင္ယမ္းျပီး ၾကားေနရတာျဖစ္ေၾကာင္း သူသိႏွင့္ေန ေနေသာ္လည္း “သားရယ္..” ဟု ရင္ဘတ္တြင္းမွ
ထူးေနလိုက္မိသည္။ မေခၚဖူးေသာ ေ၀ါဟာရအတြက္ စကားလုံးမ်ားသည္ လည္ေခ်ာင္း၀တြင္
တစ္ဆုိ႔ေနဆဲ။ မ်က္ႏွာက်က္ ေက်ာက္ျပားမ်ားကိုသာ အဓိပၸါယ္မဲ့စြာ
ေငးေမာ့ၾကည့္ေနမိသည္။
“အဓိပၸါယ္...”
ထုိ စကားလုံး၏ အဓိပၸါယ္ကို
သူေသေသခ်ာခ်ာ နားမလည္ႏုိင္။ သားဆီမွ ထင္မွတ္မထားေသာ သတင္းစကားၾကားရခ်ိန္တြင္
“အဓိပၸါယ္မရွိဘူး၊ အဓိပၸါယ္ မရွိတာေတြ လာမေျပာနဲ႔..” ဟု
ခါးခါးတူးတူးျငင္းဆန္ခဲ့ဖူးသည္။ “အဓိပၸါယ္ မရွိတဲ့ လုပ္ရပ္ေတြ ရပ္တန္းက ရပ္ပါေတာ့”
ဟု အမိန္႔ေပးဖူးသည္။ သို႔ေသာ္ သူ “အဓိပၸါယ္မရွိဘူး” ဟု ယူဆထားေသာ အျဖစ္အပ်က္က
သူ႔သား၏ ၊ သူ႔သားဘ၀တစ္ခုလုံး၏ အဓိပၸါယ္ ျဖစ္ခဲ့ရျပန္သည္။
စာပြဲေပၚရွိ ဓာတ္ပုံမွန္ေဘာင္ထဲမွ
ျပဳံးခ်ဳိရႊင္ေပ်ာ္ေနေသာ သား၏ပုံကို ၾကည့္ရင္း ေခါင္းကိုတြင္တြင္ခါလုိက္သည္။ ဆံပင္ထုိးထုိးေထာင္ေထာင္၊
တက္တူးဗလပြႏွင့္ အခၽြန္ အတက္မ်ားျပည့္ေနေသာ အဆင္တန္ဆာမ်ား.....။
ထုိပုံစံႏွင့္သားႏွင့္မလိုက္ဖက္။ မလိုက္ဖက္ ဆုိသည္ထက္ မအပ္စပ္ဟု ေျပာရလိမ့္မည္။
အမွန္အတုိင္းေျပာရလွ်င္ ထုိအ၀တ္အစား၊ အျပင္အဆင္၊ အျပဳအမူမ်ားသည္ လုံး၀မျဖစ္သင့္ေသာ
အခ်က္မ်ားျဖစ္သည္။
“ေသြးသားက ေသြးသားပါပဲ
အစ္ကိုရယ္...”
ဇနီးျဖစ္သူ၏ ႏွစ္သိမ့္မႈကို
ေခါင္းမာစြာျငင္းဆန္ခဲ့ေသာ အခ်ိန္မ်ားကို ျပန္အမွတ္ရမိ သည္။ ငယ္စဥ္ကေလးဘ၀ကတည္းက
အရိပ္တၾကည့္ၾကည့္ ခ်စ္ခဲ့ရေသာ၊ ေက်ာင္းတြင္ စာေတာ္လိမၼာေသာ၊ ပတ္၀န္းက်င္တြင္
ယဥ္ေက်းသိမ္ေမြ႕လြန္းခဲ့ေသာ၊ အသုိင္းအ၀ုိင္းၾကား တြင္ ရုိက်ဳိး၊နာခံတက္ေသာ
ကေလးတစ္ေယာက္က ရုတ္ခ်ည္းေျပာင္းလဲလာေသာအခါ တစ္စုံ တစ္ခု သို႔မဟုတ္၊ တစ္စုံတစ္ရာကို
အျပစ္တင္ပစ္လိုက္ခ်င္သည္။
“ေရြးခ်ယ္မႈ ဟုတ္လားေဖေဖ။ ဟုတ္တယ္၊
ေဖေဖေျပာသလို ဒါဟာ ေရြးခ်ယ္မႈပဲ ထားလိုက္။ ဒါေပမယ့္ ကိုယ့္ဘာသာကို ေရြးခ်ယ္တာ
မဟုတ္ဘူး၊ ကံကေရြးခ်ယ္ခဲ့တာ၊ ဒီလမ္းကို မေဖာက္ပဲ ေလွ်ာက္ေနရတာပါ..”
မ်က္ရည္ၾကားမွ
အံၾကိတ္ရင္းေျပာခဲ့ေသာ သား၏ အရိပ္မ်ားက ရုပ္ရွင္ျပကြက္ ဆန္ဆန္ ေခါင္းထဲတြင္
စီတန္းေပၚလာသည္။ ထိုေန႔ကသားႏွင့္ အၾကီးအက်ယ္ရန္ျဖစ္၊ စကားမ်ားခဲ့သည္။ (ဇနီးသည္ေျပာသလို)
ကိုယ့္ေသြးသားကို ကိုယ္လိုရာ ပုံသြင္းခ်င္မိျခင္းကို အျပစ္ဟု လုံး၀မယူဆ
မိေလာက္ေအာင္ ေဒါသမုိးမႊန္ေနခဲ့သည္။
“ငါ့အိမ္မွာေနရင္
ငါ့စကားနားေထာင္ရမယ္။ ငါခ်မွတ္စည္းကမ္းကို လုိက္နာရမယ္။ ေအး ငါ့စကားကို
နားမေထာင္ႏုိင္ဘူး၊ ငါ့စည္းကမ္းကို မလိုက္နာႏုိင္ဘူးဆုိရင္ ငါ့အိမ္မွာမေနနဲ႔
င့ါအိမ္ေပၚကေနဆင္း။ ဒါပဲ။”
အဲဒီတုန္းက အာဏာဆန္ဆန္
အမိန္႔ထုတ္ခ်င္ခဲ့တာလား။ ‘ဒီနည္းနဲ႔ ျခိမ္းေျခာက္ရင္ ရေလာက္တယ္။’ ဟု ေတြးခဲ့သလား။
ဒါမွမဟုတ္ ‘သူဆင္းမသြား ေလာက္ဘူး’ ဟု ေပါ့ေပါ့တန္တန္ ယူဆခဲ့ေလသလား။ ဒါဆုိ
တကယ္ဆင္းသြားခ်ိန္မွာ ဘာလို႔မတားျမစ္ခဲ့ ရတာလဲ...။
ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ႏွိပ္စက္ေသာ
ေမးခြန္းေပါင္းမ်ားစြာကို ေခါင္းခါ ထုတ္ရွင္းပစ္လုိက္ သည္။ ကုတင္ေဘးမွ
စာပြဲေပၚတြင္ တင္ထားေသာသားေရဖုံး diary စာအုပ္ေလးကို လွန္ေလွာ ၾကည့္လိုက္သည္။
“အိမ္ေပၚက ဆင္းတဲ့လားေဖေဖရယ္...။
ေျပာရက္လိုက္တာ။ အမွန္တုိင္းေျပာရရင္ ကၽြန္ေတာ္ အျပင္ကို ေၾကာက္တယ္။
လူေတြကိုေၾကာက္တယ္။ လူေတြရဲ႕မ်က္လုံးေတြကို ေၾကာက္တယ္။ အေမွာင္ကို
အခြင့္ေကာင္းယူျပီး အႏုိင္က်င့္တဲ့ လူေတြကို ေၾကာက္တယ္။ သူတို႔ၾကားမွာ
က်ီးလန္႔စာစား ျဖစ္ေနရတဲ့ဘ၀၊ ေၾကာက္ေၾကာက္ရြံ႕ရြံ႕ရွင္သန္ ေနရတဲ့ဘ၀။...............”
မ်က္၀န္းအိမ္မွ
မ်က္ရည္မ်ားက်လာသျဖင့္ စာသားမ်ားေ၀၀ါးသြားရသည္။ ခုိကိုးရာ ေနမဲ့ေသာ၊
ဒုကၡပင္လယ္ေ၀ေနေသာ၊ လူအမ်ားက အႏုိင္က်င့္၊ ေစာ္ကားေနမည့္ ကေလး တစ္ေယာက္ကို
မ်က္၀န္းထဲ ပုံေဖာ္ၾကည့္လိုက္ယုံျဖင့္ က်င္စက္ႏွင့္အတုိ႔ခံရသလို နာက်င္ ေနသည္။
အသည္းဆုိင္က ျပဳတ္တူႏွင့္ညွပ္ထားသလို ခံစားရသည္။ ပါးျပင္ေပၚက စုိထုိင္းထုိင္း ႏွင့္ပူေႏြးေနေသာ
အာရုံကို သတိထားမိသည္။
မ်က္လုံးမ်ားကို စာအုပ္မွခြာျပီး ညာဖက္လက္မလက္သည္းကို
ကိုက္ေနလုိက္မိသည္။ မ်က္ရည္မ်ားကို မသုတ္ပစ္ရက္။ မ်က္ရည္မ်ားကို
သုတ္ပစ္လုိက္ရုံမွ်ျဖင့္ ရင္ဘတ္ထဲမွ မီးလွ်ံမ်ား ျငိမ္းမသြားႏုိင္ေၾကာင္း
သူသိႏွင့္ပါသည္။
“သားသမီးနဲ႔ မိဘဆိုတာ အခန္႔မသင့္တာ အဆင္မေျပတာ
ျပႆနာရွိတယ္။ ဒါဓမၼတာပါပဲ။ အဲဒီမွာ တစ္ခုသတိထားရမွာက ‘ငါ’ ဆုိတဲ့ အတၱေတြ
အရမ္းမ်ားေနရင္၊ ေျဖရွင္းနည္းေတြက လြဲသြားတတ္တယ္။ အဲဒီအခါက်ရင္္ မိဘက အျပည့္မွန္တယ္လို႔ ေျပာလို႔မရေတာ့ဘူး။”
ဆရာၾကီးတစ္ဦး၏ စကားလုံးမ်ားကို
ၾကားေယာင္မိသည္။
ငါမွားခဲ့သလား၊ ဒါမွမဟုတ္
မွန္ခဲ့သလား။ မွန္ခဲ့တယ္ဆုိရင္ေတာင္ ရာႏႈန္းျပည့္မမွန္ ခဲ့ဘူးေပါ့။ အင္း
ဒီလိုဆုံးရႈံးမႈၾကီးေတြ ျဖစ္ျပီးေတာ့မွ အတၱၾကီးၾကီး တဇြတ္ထုိးဆန္ဆန္နဲ႔
အမွားအမွန္ေတြ တြက္ခ်က္ေနရဦးမွာလား။ ခြဲတမ္းခ်ေနရဦးမွာလား။ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္
ဘယ္ေလာက္ပဲမွန္ပါတယ္ ေျပာေျပာ ဒီဆုံးရွဴံးမႈအတြက္ အစားထုိးႏုိင္မယ္တဲ့လား။
ေျဖသာမယ္ တဲ့လား။ ဘယ္သူမျပဳ မိမိမႈပါပဲ။
ျဖစ္ႏုိင္လွ်င္
ေအာ္ဟစ္ငုိေၾကြးပစ္ခ်င္သည္။ ရင္ဘတ္ၾကီးတစ္ခုလံုးေပါက္ကြဲပြင့္ထြက္ သြားေအာင္
ေအာ္ဟစ္လိုက္ခ်င္သည္။ ရင္ထဲစို႔နစ္မႈမ်ားကို ျဖစ္သည့္နည္းျဖင့္ ေျဖေလွ်ာ့ပစ္ လုိက္ခ်င္သည္။
ၾကည့္မွန္ထဲမွ ပုံရိပ္ေယာင္ကုိၾကည့္ရင္း ကိုယ့္ကိုယ္ကို လူသတ္တရားခံ တစ္ဦးပမာ
ေအာ္ဂလီဆန္ ရြံရွာေနမိသည္။
ဧည့္ခန္းမွ ဖုန္းျမည္သံ သဲ့သဲ့ကို
လွမ္းၾကားလိုက္ရသည္။ ဇနီးျဖစ္သူ လက္ခံေျဖၾကားလိမ့္မည္။ ဦးေႏွာက္ထဲသို႔
ေျခာက္ျခားဖြယ္ ဖုန္းျမည္သံကိုၾကားရေသာ မိုးသည္းည တစ္ည၏ အျဖစ္အပ်က္မ်ားေရာက္လာျပန္သည္။
မွတ္မွတ္ရရထုိညက
သန္းေခါင္ေက်ာ္အခ်ိန္တြင္ ျမည္ေသာ ဖုန္းကို သူကိုယ္တုိင္ လက္ခံစကားေျပာခဲ့သည္။
တယ္လီဖုန္းကို ျဖတ္ဆီးလာေသာ အသံလႈိင္းက မုိးသံ၊ ေလသံမ်ား အျပင္ကို ကားသံ၊
လူသံမ်ားႏွင့္ ဆူညံ ပြတ္ေလာရိုက္ေနမွန္းလည္း သူ မွတ္မိသည္။
“ဦး............ခင္ဗ်ားရဲ႕..................လုယက္ၾကရင္း................၀ုိင္းျပီး..................
အသက္အႏၱရယ္.............ျပည္သူ႔ေဆးရုံၾကီးမွာ.............သက္ဆုိင္ရာကေတာ့.............”
ဖုန္းလိုင္း၏ အားနည္းခ်က္အျပင္
သူ႔အသိမ်ားက မိတစ္ခ်က္ မမိတစ္ခ်က္ ျဖစ္ေနခဲ့သည္။ ေၾကာက္လန္႔ျခင္း၊ စုိးရြံ႕ျခင္း၊
ထိတ္လန္႔အံ့ၾသျခင္း၊ ေၾကကြဲပူေလာင္ျခင္းမ်ား၊ ေဒါသမီးေတာက္မ်ား၊
ခံစားခ်က္ေပါင္းေျမာက္မ်ားစြာႏွင့္ ကမၻာေျမၾကီး ခ်ာခ်ာသြားခဲ့သည္။ ဇနီးသည္၏
ေဖးမမႈကို အထိအေတြ႕တစ္ခုအျဖစ္ သိရွိလုိက္ရေသးသည္။
“ဟင္း............”
သက္ျပင္းေငြ႕ေငြ႕ခ်ျပီး မ်က္ႏွာျပင္တစ္ခုလုံးကို
လက္ဖ၀ါးႏွစ္ဖက္ျဖင့္ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းပြတ္ေခ်ပစ္လုိက္သည္။ စာရြက္ေပၚရွိ
စာသားတစ္ခ်ဳိ႕ကို အသံထြက္ ရြတ္ဖတ္ၾကည့္လုိက္သည္။
I
LOVE YOU, Dad
လူမွန္းသိတတ္စအရြယ္ကတည္းက၊
အေဖလို႔စေခၚတတ္ကတည္းက
ခ်စ္ခဲ့ရတဲ့ေဖေဖ...............။
ဒါငါ့အေဖေလလို႔အျမဲတမ္း
ဂုဏ္ယူခဲ့ရတဲ့ေဖေဖ...........။
အႀကိမ္ႀကိမ္အခါခါၿပိဳလဲတိုင္း
ေဖေဖတစ္ေယာက္လုံး႐ွိေသးတယ္ဆိုတဲ့စကားနဲ႔
ခြန္အားေတြျဖည့္ေပးခဲ့တဲ့ ေဖေဖ
ရင္ထဲမွာေလးေလးနက္နက္
ေျပာခ်င္တဲ့စကား
ေလးတစ္ခြန္း႐ွိတယ္ေဖေဖ...။
Dairy စာရြက္ တစ္ရြက္လွန္လိုက္တုိင္း ရင္ဘတ္ထဲက ဒဏ္ရာက ပိုပိုတုိးသြားသည္။ အဆိပ္လူးမွ်ားမ်ား
ထုိးစုိက္လာသလို၊ မီးဖုတ္ဓားျဖင့္ မႊန္းေနသလို နာက်င္ခံစားရသည္။ အသက္၀၀
မရွဴႏုိင္ေအာင္ မြန္းက်ပ္ေနရသည္။ ေဆးရုံးေပၚမွ ခါးသီး ရင့္ေထာ္ေနေသာ ေန႔ရက္
အခ်ိန္မ်ားက အသိအာရုံထဲသို႔ အလုအယွက္၀င္လာၾကသည္။
ေဆးရုံကုတင္ေပးတြင္
အားေပ်ာ့ႏြမ္းရိစြာ လဲေလွ်ာင္းေနေသာ သားကို စိတ္ထဲမွ အၾကိမ္ၾကိမ္
ေတာင္းပန္ေနမိသည္။ ထားရွိခဲ့ေသာ အတၱမ်ား၊
ၾကီးမားလြန္းခဲ့ေသာ မာနမ်ား၊ စြဲလမ္းခဲ့ေသာ တစ္ယူသန္စိတ္မ်ား............။ အရာရာသည္
လူနာကုတင္ေဘးတြင္ ပုံက်၊ ျပာက်ခဲ့ရသည္။ အခ်ိန္မ်ားကို ေနာက္လွည့္ပစ္လုိက္ခ်င္သည္။
“ခြင့္လႊတ္ပါ။ ေဖေဖ့ကို ခြင့္လႊတ္ပါ။”
အၾကိမ္ၾကိမ္ေရရြတ္ေနမိသည္။
“ေဖေဖ............”
အားမ်ားကို
ျခစ္ခ်ဳပ္စုယူျပီးပထမဦးဆုံးထြက္ေပၚလာေသာ အသံေၾကာင့္ သူအားတက္ ခဲ့ရသည္။
“ေဖေဖရွိတယ္ေလ... ေဖေဖရွိတယ္”
“ေဖေဖ.............ေက်းဇူးျပဳျပီး.........
‘သား’ .............လို႔ တစ္ခြန္းေလာက္............ တစ္ခြန္းေလာက္ေခၚေပးပါဗ်ာ။”
စိတ္ ေစတသိက္၏ ၀ိေရာဓိတရား
လြန္ဆြဲေနခ်ိန္ တဒဂၤအခ်ိန္ေလးကို မေစာင့္ႏုိင္ပဲ သားကထြက္သြားခဲ့သည္။ သို႔ေသာ္ နာက်င္ခါးသီးမႈ၊
မြန္းၾကပ္ပိတ္ဆို႔မ်ားၾကားတြင္ “သား” ဟု သူ မေခၚထြက္ခဲ့ပါ။ ရင္ဘတ္ကိုသာ
လက္ဖေနာင့္ႏွင့္ ဖိထားလိုက္သည္။
အသက္ကို ခပ္ျပင္းျပင္းရွဴျပီး
တုန္ရီေနေသာ လက္မ်ားျဖင့္ Diary ထဲမွ စာမ်က္ႏွာ တစ္ခ်ဳိ႕ထပ္လွန္လုိက္သည္။
“အျမဲတမ္းနားလည္ခြင့္လႊတ္ေပးႏုိင္ခဲ့တဲ့ေဖေဖ။
ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ စိတ္ခံစားမႈကုိလည္း နားလည္ပါေစလို႔
အၾကိမ္ၾကိမ္ဆုေတာင္းခဲ့ေပမယ့္.......................။ ဒါက ျခြင္းခ်က္လား။
ဒါေလးကိုပါ နားလည္ေပးလိုက္ပါေတာ့လား လို႔ မေတာင္းဆုိရက္ပါဘူးေဖေဖရယ္။ ေဖေဖ့အတြက္
ဂုဏ္ယူခ်င္စရာမေကာင္းတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေဖေဖနားလည္ႏုိင္မွာ မဟုတ္ဘူးဆုိတာ
ကၽြန္ေတာ္သိပါတယ္။ အဲဒီအတြက္ ေဖေဖ့ကို ကၽြန္ေတာ္ စိတ္မကြက္ပါဘူး ေဖေဖ။
ညအိပ္ရာ၀င္တုိင္း ေဖေဖ့ကို ရွိခိုးျပီးမွ အိပ္ရာ၀င္တာပါ။”
သြားျပီ......။ အရာရာ
ျပီးဆုံးသြားျပီ။ မရႈမလွ ရွဳံးပန္းဆင္ရတဲ့ ကစားပြဲတစ္ခုလို၊ အက်ည္းတန္
နာက်င္စရာေကာင္းတဲ့ စစ္ပြဲတစ္ပြဲလို၊ မုန္တုိင္းဆင္ျပီးစ စားက်က္ေျမ တစ္ခုလို
အရာရာဟာ ဖရုိဖရဲ ျပီးဆုံးသြားျပီ။
Diary စာအုပ္မွ
ေနာက္စာမ်က္ႏွာမ်ားကို ဖတ္ျပီးခ်ိန္တြင္ ပိုမုိနာက်င္ရသည္။ နာက်င္စူးရွေသာ
ရင္ဘတ္တြင္းမွ နာမည္ တစ္ခုကို ေခၚဆုိေရရြတ္ေနမိသည္။ ႏႈတ္ဖ်ားမွ ထြက္မလာရန္ တားဆီး
ပိတ္ဆို႔ခဲ့ေသာ အတၱ၊ မာန၊ ေဒါသမ်ားကို ထုိးေဖာက္ေက်ာ္လြန္ျပီး တမ္းတမ္းတတ
ေခၚဆုိေအာ္ဟစ္လိုက္မိသည္။
“သားးးးးးးးးးး................၊
သားရယ္..................”
* * * * * * * * * * *
တစ္သက္ႏွင့္တစ္ကိုယ္ ပထမဦးဆုံးအၾကိမ္
သူ အသံထြက္ ေအာ္ေခၚလိုက္တဲ့ အဲဒီေခၚသံ ကို သူ႔“သမီးေလး” က ၾကားႏိုင္၊
မၾကားႏုိင္ဆိုတာကေတာ့..............................
For The
People Like Us
Note: ညီေလး ဆလိုင္းလီယိုရဲ႕၀တၳဳတိုေလးတစ္ပုဒ္ပါ။ သေဘာက်လို႕ေတာင္းယူျပီး တင္ဆက္လိုက္ပါတယ္။
