Monday, September 26, 2016

Figuring Out If You Are Gay ✌


ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ေဂးဟုတ္မဟုတ္ ေဖာ္ထုတ္ဆန္းစစ္ပါ (Figuring Out If You Are Gay)

(၁) ကိုယ္ဖြင့္ဆိုထားတဲ့ လိင္တူစြဲလမ္းမႈအဓိပၸာယ္ကို ေသေသခ်ာခ်ာရွင္းလင္းေအာင္လုပ္ပါ။ လူတစ္ေယာက္ကို ေဂးျဖစ္ေစတယ္လို႕ အေတြး ေတြးထင္မိေစတဲ့ ကြဲျပားျခားနားေသာ နည္းလမ္းမ်ားစြာရွိေနလို႔ျဖစ္ပါတယ္။ အျခားေသာသူမ်ားက လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ ဖိုမလကၡဏာ လိင္မႈကိစၥဆိုတာ အဆိုပါလူရဲ႕ ၀မ္းတြင္းပါ လိင္ သို႕မဟုတ္ အျခားတစ္မ်ိဳးမ်ိဳးအေပၚ ညႊန္းဆိုျပီး ဘယ္လိုပဲ ေခ်ပသည္ ျဖစ္ပါေစ လူအခ်ိဳ႕က လူတစ္ေယာက္၏ ဖိုမလကၡဏာကို ဆံုးျဖတ္ရာမွာ အဆိုပါလူ ဘယ္သူနဲ႔အိပ္ခဲ့တယ္ဆိုတဲ့အေပၚ မူတည္ျပီး ဆံုးျဖတ္ႏိုင္တယ္လို႔ ေထာက္ခံေျပာဆိုၾကပါလိမ့္မယ္။ အနည္းစုေသာ လူမ်ားကေတာ့ လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ လိင္စိတ္တိမ္းညႊတ္မႈ၊ ဖိုမလကၡဏာ၊ လိင္မႈကိစၥဆိုတာ အဆိုပါလူရဲ႕ ေနထိုင္ျဖတ္သန္းခဲ့ရေသာ လူမႈ၀န္းက်င္က လမ္းေၾကာင္းေပးမႈေၾကာင့္ေသာ္ လည္းေကာင္း၊  ဖိအားေပးမႈေၾကာင့္ေသာ္လည္းေကာင္း ျဖစ္တည္ႏိုင္တယ္လို႔ ယံုၾကည္ေနၾကတုန္းပါ။ မိမိ ဖြင့္ဆိုထင္ျမင္ထားတဲ့ အဓိပၸာယ္ဖြင့္ဆိုခ်က္အေပၚ အျမင္ရွင္းေစတဲ့ အေၾကာင္းအရာလို႔ ဘယ္လိုပဲ စာဖတ္သူအေနနဲ႔ ယံုၾကည္ထားသည္ျဖစ္ပါေစ လိင္စိတ္တိမ္းညႊတ္မႈအဓိပၸာယ္ဟာ နည္းနည္းေတာ့ ခုခံေျပာဆိုလို႔ရေနရဆဲ အေၾကာင္းအရာျဖစ္ပါတယ္။

Heterosexual (Straight): လိင္မတူသူနဲ႔သာ ကာမဆက္ဆံလိုေသာသူ (heterosexual) တစ္ေယာက္ဆိုပါလွ်င္ အဆိုပါလူဟာ မိမိနဲ႔ ဆန္႕က်င္ဘက္လိင္အုပ္စု၀င္မ်ားရဲ႕ စြဲေဆာင္မႈအေပၚမွာသာ သာယာျပီး လိင္တူအုပ္စုအေပၚ လိင္စိတ္ခံစားမႈ သို႕မဟုတ္ ခ်စ္ျမတ္ႏိုးမႈ ခံစားခ်က္ မရွိတတ္ပါဘူး။

Bisexual (Bi): လိင္တူလိင္ကြဲႏွစ္မ်ိဳးစလံုးကိုႏွစ္သက္သူ (besexual) ဆိုပါလွ်င္ လိင္/ဖိုမ တစ္မ်ိဳးသက္သက္ထက္ပုိမိုျပီး လိင္ပိုင္းဆိုင္ရာ စိတ္၀င္စားမႈ သို႕မဟုတ္ ခ်စ္ခင္ျမတ္ႏိုးမႈရွိေနသူလို႔ ဆိုလိုႏိုင္ပါတယ္။

Bi-curious: စူးစမ္းေလ့လာဆဲ (curious) အဆင့္ရွိသူတစ္ေယာက္လို႔ေျပာလို႔ရမယ့္လူမ်ိဳးကေတာ့ လိင္တူ၊လိင္ကြဲ ႏွစ္မ်ိဳးစလံုးနဲ႔ အေတြ႕အၾကံဳ ေကာင္းေကာင္းမရွိတာေၾကာင့္ မိမိအေနနဲ႔ ဘယ္ဘက္ကို လိင္စိတ္တိမ္းညႊတ္သလဲ လိင္စိတ္ခံစားမႈဘယ္လိုမ်ိဳးလဲ ဆံုးျဖတ္လို႔မရသူမ်ိဳးျဖစ္ပါတယ္။

Homosexual (Gay): လိင္တူကိုသာစိတ္၀င္စားသူ (homosexual) လို႔အဓိပၸာယ္ဖြင့္ဆိုလို႔ရမယ့္သူမ်ိဳးကေတာ့ မိမိနဲ႔ အမ်ိဳးတူ/လိင္တူ အုပ္စုအေပၚမွာသာ စိတ္၀င္စားခဲ့ျပီး ဆန္႕က်င္ဘက္လိင္အေပၚမွာ လိင္စိတ္ေသာ္လည္းေကာင္း ခ်စ္ခင္ျမတ္ႏိုးစိတ္ေသာ္လည္းေကာင္း ကင္းရွင္းေသာ သူျဖစ္ပါတယ္။

Pansexual: အကုန္စိတ္၀င္စားသူ (pansexual) တစ္ေယာက္ဆိုတာကေတာ့ ဖိုမ အကုန္စိတ္၀င္စားသူလို႔ေျပာရပါမယ္။
Pansexual ေတြဟာ အမ်ိဳးသားမ်ား၊ အမ်ိဳးသမီးမ်ား၊ ျပီးေတာ့ လိင္တူလိင္ကြဲႏွစ္မ်ိဳးစလံုးၾကိဳက္ႏွစ္သက္သူမ်ားအေပၚ စိတ္၀င္စားႏွစ္သက္တယ္ ဆိုတာရဲ႕ အျပင္ဘက္ေရာက္ပါတယ္။ အရပ္စကားနဲ႔ေျပာရရင္ ဘာလာလာ ဂိမ္း(Gain) တယ္ဆိုတဲ့သူမ်ိဳးလို႕ဆိုႏိုင္ပါတယ္။ အခ်ိဳ႕ေသာ Pan ေတြဟာ ‘gender blind’ သို႕မဟုတ္ တစ္ဖက္သားရဲ႕ လိင္၀ိေသသ/ဖိုမလကၡဏာအေပၚ သတ္မွတ္ခ်က္မရွိဘဲ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ စိတ္၀င္စားတတ္ ၾကပါတယ္။ လတ္တေလာ လိင္အမ်ိဳးအစားတစ္ခုကို အၾကိဳက္ႏွစ္သက္ဆံုးျဖစ္ေနတတ္ေသာ္လည္း ဘယ္လို ေယာက္်ား၊မိန္းမျဖစ္တည္မွၾကိဳက္ႏွစ္သက္ပါတယ္ဆိုတာမ်ိဳး ေသခ်ာတဲ့စိတ္ပိုင္းျဖတ္ စြဲလမ္းမႈမရွိၾကပါဘူး။ (ဥပမာ - ေတြ႕ၾကံဳဆံုေတြ႕မႈ အရပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ေယာက္်ားျခင္းကိုသာ စြဲလမ္းႏွစ္သက္ေနသူတစ္ေယာက္ျဖစ္ေနေပမယ့္ အျခားေသာ လိင္၀ိေသသမေရြးလူအစံုကို စိတ္၀င္စားတာအတူတူပဲဆိုတဲ့ လူမ်ိဳးျဖစ္ပါတယ္။)

Asexual (Ace): လိင္မႈကင္းမဲ့ေသာ(Asexual) လူတစ္ေယာက္ျဖစ္ပါတယ္လို႕ အဓိပၸာယ္ဖြင့္ႏိုင္တဲ့လူမ်ိဳးကေတာ့ မိမိအျပင္ အျခားေသာ သူမ်ားအေပၚ လိင္စိတ္နဲ႔ပတ္သက္ျပီး စိတ္၀င္စားျခင္းလည္းမရွိ လိင္ကိစၥပတ္သက္ဆက္ႏြယ္ဖို႔လည္းမၾကိဳးစားတတ္ေသာသူျဖစ္ပါတယ္။

(၂) မိမိငယ္စဥ္ကေန အခုထိျပီးဆံုးခဲ့ေသာ ဆန္႕က်င္ဘက္လိင္မ်ားနဲ႔ ခ်စ္ဇာတ္လမ္းေတြကို ျပန္လည္စဥ္းစားသံုးသပ္ၾကည့္ပါ။ ဆန္႔က်င္ဘက္ လိင္တစ္ဦးတစ္ေယာက္က စာဖတ္သူကို နမ္းရႈိက္ခ်ိန္မွာ ဘယ္လိုမ်ားခံစားခဲ့ရပါသလဲ? လွပတက္ၾကြေသာ ဆန္႕က်င္ဘက္ လိင္ေတြအေပၚ အျမဲလိုလို crush ေနခဲ့ဖူးပါသလား? တကယ္လို႔မ်ား စာဖတ္သူအေနနဲ႔ ဆန္႕က်င္ဘက္လိင္ေတြနဲ႔ ဇာတ္လမ္းေတြရွိခဲ့ခ်ိန္တုန္းက လိင္ကိစၥ သို႕မဟုတ္ ခ်စ္မႈေရးရာေတြ အမွတ္မထင္ ေဘာင္ေက်ာ္ခဲ့ဖူးတယ္ဆိုရင္ အဆိုပါအျဖစ္အပ်က္ ေတြ ကာလလြန္ျပီးဆံုးခဲ့ ေသာ္လည္းရင္ခုန္ေနရတုန္းပဲ စိတ္လႈပ္ရွားေနဆဲပဲဆိုပါက စာဖတ္သူက straight တစ္ေယာက္ျဖစ္ဖို႔ အခြင့္အေရးေကာင္း ပိုင္ဆိုင္ခဲ့သူပါပဲ။ ဒါမွမဟုတ္ စာဖတ္သူဟာ လိင္တူလိင္ကြဲႏွစ္မ်ိဳးစလံုးႏွစ္သက္သူ(bi) တစ္ေယာက္ျဖစ္ေကာင္း ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။

(၃) ေနာက္တစ္ခါ စာဖတ္သူနဲ႔အမ်ိဳးတူ လိင္တူတစ္ေယာက္ေယာက္နဲ႔ပတ္သက္ျပီး ရရွိခဲ့ဖူးမယ့္ ခ်စ္ခင္ႏွစ္သက္မႈအေတြ႕အၾကံဳေတြ သို႕မဟုတ္ စိတ္ကူးယဥ္ဇာတ္လမ္းေတြကို ဆန္းစစ္သံုးသပ္ၾကည့္ပါဦး။ ကဲ ဘယ္လိုလူမ်ိဳးေတြအေပၚ crush ခဲ့မိတယ္ဆိုတာ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ၀န္ခံဖို႔ စာဖတ္သူအေနနဲ႔ေၾကာက္ရြံ႕ေနသလား? စာဖတ္သူဟာ လိင္တူအုပ္စု၀င္တစ္ဦးတစ္ေယာက္ကို လိင္မႈကိစၥ ၊ လိင္စိတ္တစ္ခုခုနဲ႔ စိတ္ကူးယဥ္အိပ္မက္မက္ခဲ့ဖူးသလားဗ်? စာဖတ္သူစိတ္၀င္စားမယ္ ၾကိဳက္ႏွစ္သက္မယ္လို႔ထင္ခဲ့တဲ့ ဖိုမတစ္ဦးဦးကို အမွန္တကယ္ ေျပာင္းလဲမႈမရွိ စိတ္မ၀င္စားခဲ့ဘူးဆိုတာ ေတြ႕ရွိခဲ့ဖူးပါသလား? စာဖတ္သူ စိတ္ကူးယဥ္ခဲ့တဲ့ လိင္တူတစ္ဦးတစ္ေယာက္ နဲ႔ ခ်စ္ဇာတ္လမ္းေတြအေတြ႕အၾကံဳရွိခဲ့ရတယ္ ျပီးဆံုးသြားေသာ္လည္း စိတ္လႈပ္ရွားရင္ခုန္ေနတုန္းပဲဆိုပါလွ်င္ စာဖတ္သူဟာ လိင္တူ(gay) သို႕မဟုတ္ လိင္တူလိင္ကြဲႏွစ္မ်ိဳးၾကိဳက္ႏွစ္သက္သူ (bi) တစ္ေယာက္ျဖစ္ဖို႕ အခြင့္ေကာင္းတစ္ခုရသူလို႔ဆိုရပါမယ္။

(၄) မၾကာေသးခင္က စာဖတ္သူ ခင္မင္ကၽြမ္း၀င္ခဲ့ေသာ သူငယ္ခ်င္းမ်ားနဲ႔ ေပါင္းသင္းဆက္ဆံခ်ိန္မွာ ျပဳမူေနမိေသာ အမူအက်င့္မ်ားကို ဆန္းစစ္ပါ။ စာဖတ္သူရဲ႕ အခ်စ္စိတ္ သို႕မဟုတ္ လိင္စိတ္ဆႏၶ ခံစားမႈမ်ားဟာ လိင္တူအုပ္စုျဖစ္ေသာ သူငယ္ခ်င္းမ်ား သို႕မဟုတ္ ခင္မင္ ကၽြမ္း၀င္မိသူမ်ားအေပၚ တရစ္၀ဲ၀ဲျဖစ္ေနတယ္လို႔ စာဖတ္သူေသခ်ာေစ့ငုခ်ိန္မွာ ရွာေဖြေတြ႕ရွိမိပါသလား? လိင္စိတ္အေတြးတစ္ခုဟာ စာဖတ္သူကို ေဂးျဖစ္ေအာင္ အလိုအေလ်ာက္မျပဳလုပ္ႏိုင္ဘူးဆိုတာ မွတ္ထားရပါမယ္။ လိင္တူအုပ္စု၀င္ေတြအေၾကာင္း စိတ္ကူးအေတြး ေပၚတယ္ ျပဳလုပ္မိတယ္ဆိုတာ တစ္ခုခုအဓိပၸာယ္ေရာက္ပါတယ္။

Females: အမ်ိဳးသမီးမ်ားအေနနဲ႔ ကိုယ့္အခ်စ္ဆံုးအရင္းႏွီးဆံုးသူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္အေပၚ အျမဲလိုလို ပံုမွန္ထက္ပိုတဲ့ မူပိုင္စီးထား လိုစိတ္ ခံစားခဲ့ရပါသလား? အဆိုပါသူငယ္ခ်င္းကို ဘယ္သူ႔ကိုမွမေပး စာဖတ္သူရဲ႕ သူငယ္ခ်င္းေကာင္းတစ္ေယာက္အျဖစ္ပဲ ျဖစ္ေစ ခ်င္ေနခဲ့သလား? ဒါမွမဟုတ္ အဲ့ဒီသူငယ္ခ်င္းမွာ ေယာက္်ားေလးခ်စ္သူတစ္ေယာက္ရွိေနခဲ့တဲ့အေပၚ မနာလို၀တ္တိုစိတ္၀င္ေန မိခဲ့သလား? စိတ္လႈပ္ရွားရင္ခုန္ ဖြယ္ေကာင္းေလာက္ေအာင္ စြဲေဆာင္မႈရွိတဲ့ အ၀တ္မပါေသာ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ရဲ႕ ဓာတ္ပံု တစ္ပုံကိုၾကည့္မိခ်ိန္ စိတ္လႈပ္ရွားရင္ခုန္တာမ်ိဳးျဖစ္ဖူးလား? ‘အို…သူက ေတာ္ေတာ္လွတယ္ေနာ္’ ဆိုတဲ့ ေယဘုယ် အာရံုခံစားမႈ သက္သက္မဟုတ္ဘဲ ‘၀ိုး…ငါသူ႕ကိုလိုခ်င္တယ္’ ဆိုတဲ့ တကယ့္အာရံုခံစားမႈမ်ိဳး ခံစားရတယ္လို႔ စာဖတ္သူဆန္းစစ္မိပါသလား။

Males: စာဖတ္သူအေနနဲ႔ ေယာက္်ားေလးသူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ကို ကလိထိုးကစားတာမ်ိဳး လံုးေထြးေနထိုင္လို႔ရတဲ့ ရင္းနီးပတ္သက္မႈ ရွိပါ သလား။ သူ႕ကို သာမန္ ျဖတ္သန္းျဖတ္လာစိတ္၀င္စားမႈမ်ိဳးသာ ခံစားခ်က္ရွိသလား။ အဆိုပါသူငယ္ခ်င္းဟာ gym ကစားေဖာ္ သူငယ္ခ်င္း ျဖစ္တယ္ဆိုပါစို႔ အ၀တ္လဲခန္းထဲ၀ယ္ အ၀တ္လဲဖို႔ သူ႕တီရွပ္ကို ေခါင္းေပၚကေနမခၽြတ္ေနခ်ိန္ တကိုယ္လံုးလႊမ္းၾကည့္မိျပီး ရင္ေတြ တဆတ္ဆတ္ခုန္မိခဲ့ပါသလား။

(၅) စာဖတ္သူကို ဘယ္လိုလူက စိတ္လႈပ္ရွားထၾကြေစသလဲ စစ္ေဆးပါ။ ဒီေနရာမွာ က်ေနာ္တို႔ေျပာတာက လိင္ပိုင္းဆိုင္ရာႏႈိးေဆာ္ ထၾကြ ေစမႈအေၾကာင္းျဖစ္ပါတယ္။ စာဖတ္သူအတြက္ ဘယ္လိုလူ ဘယ္လိုဟာက လိင္ပိုင္းဆိုင္ရာစိတ္၀င္စားမႈျဖစ္ေစတယ္ဆိုတဲ့ ထင္ျမင္ခဲ့တဲ့ ၾကိဳတင္မွန္းဆထားတဲ့ အယူအဆမ်ားကို ေဖ်ာက္ဖ်က္ပစ္ဖို႔ၾကိဳးစားပါ။ စြဲေဆာင္မႈရွိေသာ အ၀တ္မဲ့ အမ်ိဳးသမီး တစ္ေယာက္ရဲ႕ ဓာတ္ပံု၊ ျပီးေတာ့ အ၀တ္မဲ့အမ်ိဳးသားတစ္ေယာက္ရဲ႕ ဓာတ္ပံုတစ္ပံုကိုယူလိုက္ပါ။ ဘယ္ဓာတ္ပံုက စာဖတ္သူကို လိင္ပိုင္ဆိုင္ရာႏိုးၾကြမႈျဖစ္ေစပါသလဲ? တကယ္လို႔ အျခားတစ္ခုခု?

Alex Aung (26 Sep 2016)

To be continued…….

 Ref: https://m.wikihow.com/Know-if-You-Are-Gay

Wednesday, September 21, 2016

ေဂးတစ္ေယာက္ရဲ႕ ဖြင့္ဟ၀န္ခံခ်က္

ေဂးတစ္ေယာက္ရဲ႕ ဖြင့္ဟ၀န္ခံခ်က္
--------------------------------------
ႏုႏုရည္ (အင္း၀)
ခ်ယ္တို႔က ‘ဂ်ယ္’ ဆိုေတာ့၊ မိန္းမလွ်ာဆိုေတာ့ အဲ...အဲ…ရိုင္းရိုင္းေခၚရင္ အေျခာက္မ၊ ဂ်ီမေတြဆိုေတာ့ ကိုယ့္စကားကိုယ္ အထင္အျမင္ ေသးခ်င္ၾကတယ္။ စကားေပါ့၊ စကားပို၊ စကားလွ်ံ ထင္ၾကတယ္၊ ဖိနပ္ၾကားက နတ္စကားထြက္မလားေပါ့…ဒီလို…သူတို႔က။
 
  ေျပာပါေစ…ေျပာပါေစ…ထင္ပါေစ…။ တေန႔ေတာ့ ဂ်ီမ ေစတနာကို သိလာမွာပါ။ ဘယ္သူက ဘာေတြထင္လည္း ဂရုမစိုက္ေသးဘူး။ ဂ်ီမဘ၀ကို ေျပာင္ေျပာင္တင္းတင္း ခံယူလိုက္ၿပီးကတည္းက ခ်ယ္ တို႔ (အခ်စ္္၀တၳဳေတြထဲက ခပ္တည္တည္ ဇာတ္လိုက္မ ေလသံနဲ႔ ေျပာရရင္) “ခ်ယ္တို႔ ဘာကိုမွဂရုမစိုက္ၿပီ၊ ေသမွာမေၾကာက္လို႔ ေပတရာ ေလွ်ာက္ေနတာ…၊ ဘယ္အရာကို ခ်ယ္ဂရုစိုက္ရမည္နည္း။ ခ်ယ္ ဂရုမစိုက္လိုၿပီ…။      
ခ်ယ္ သိပ္နားလည္သည္ေပါ့…။ ေလးငါးတန္းမွ်သာတတ္တဲ့ ပညာမဲ့မွ မဟုတ္ဘဲ။ ဘြဲ႕ရ ပညာတတ္တေယာက္အေနနဲ႔ သိပ္နားလည္သည္ေပါ့။
 
     ဒီဘ၀ ဂ်ီမျဖစ္ရတာဟာ ဟိုအရင္ဘ၀က သူမ်ားသားမယားကို ေစာ္ကားပစ္မွားခဲ့လို႔ဆိုတဲ့ ဗုဒၶတရားေတာ္အလိုအရလည္း ခ်ယ္သိတယ္။ သိပၸံနည္းက်က် ေလ့လာၿပီး စိတ္ပညာရွင္ေတြက ေျပာတဲ့ (Homo Dysfunction) ဟိုမုန္း ေျပာင္းလဲတဲ့ ေရာဂါ၊ ဟိုမုန္း ကေမာက္ကမ ျဖစ္တဲ့ေရာဂါဆိုတာကိုလည္း ခ်ယ္ သိတယ္။      
ေရာဂါပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ၀ဋ္ခံရတာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဂ်ီမဘ၀ဟာ မေကာင္းဘူးဆိုတာလည္း ခ်ယ္သိတာပါပဲ။ ကိုယ့္ကိုျမင္သူတိုင္းက ရယ္စရာ သတၱ၀ါတေယာက္လို သေဘာထားၾကတယ္။ တခ်ိဳ႕ကလည္း ရြံစရာ သတၱ၀ါတေယာက္လို ၾကည့္ၾကတယ္။ ကိုယ္ေျပာတဲ့စကားကို ဘယ္သူမွ မေလးစား ခ်င္ဘူး။ အထင္ေသးၾကတယ္။ ေယာက်္ားတန္မဲ့နဲ႔ ေရသာခိုအေခ်ာင္လိုက္ေနၾကတယ္လို႔ ထင္ၾကတယ္။ ခုဆို ပိုဆိုးေသး၊ ဘတ္စ္ကားေပၚမွာ ခ်ယ္တို႔နဲ႔ လူေတြက တြဲမထိုင္ခ်င္ၾကေတာ့ဘူး။ ေအအိုင္ဒီအက္စ္ ေရာဂါပိုး ျဖန္႔ေ၀သူလို႔ ထင္ၾကျပန္တယ္။ ကဲ…စဥ္းစား…ဂ်ီမ၊ အေျခာက္မ ျဖစ္ရတဲ့ဘ၀ ဘယ္မွာေကာင္းလို႔လဲ။ ဘယ္သူျဖစ္ခ်င္ မလဲ။ တကယ္ပါ ခ်ယ္လည္း ျဖစ္ခ်င္ပါ့မလား၊ ခ်ယ္မျဖစ္လိုပါ …။ ခ်ယ္ မျဖစ္လိုတာ ေသခ်ာပါသည္ကြယ္…။      

ခ်ယ္ ေရာဂါစတာ ငါးႏွစ္သမီး။ အဲ…ငါးႏွစ္သားေလာက္ကေပါ့။ ခ်ယ့္ဒက္ဒီက အစိုးရအရာရွိတေယာက္၊ မာမီက ဟိုစပ္စပ္ ဒီစပ္စပ္ ပြဲစားမေပါ့။ ခ်ယ္က အႀကီးဆံုးသား ၾသရႆ၊ သားႀကီး ၾသရႆအေျခာက္ျဖစ္တာေလ ေကာင္းၾကေရာ။ ခ်ယ္တို႔အိမ္က ဂ်ယ္လီ…ဂ်ယ္လီနဲ႔ ခ်စ္စႏိုးေခၚၾကတယ္ေလ။ ေယာက်္ားနာမည္ မွည့္ထားတာက ေတာ့ ‘ေအာင္ျပည္စိုး’ တဲ့။ ထားလိုက္ပါေတာ့ ဒါက တကပ္။ ရုပ္ရွင္စကားနဲ႔ ေျပာတာေလ… ကပ္ ခ်ိန္းလိုက္ဦးမယ္။      
အဲ…ငါးႏွစ္သားေလာက္မွာ ခ်ယ္ဆိုတဲ့ ဂ်ီမေပါက္စေလးက၊ မာမီ့မိတ္ကပ္ေတြ၊ ႏႈပ္ခမ္းနီေတြ ယူလိမ္း၊ ယူဆိုး၊ ၿပီးေတာ့ မာမီ့ထမီႀကီး ၀တ္ၿပီး တိုက္ခန္း၀ရန္တာမွာ ဆယ့္ႏွစ္ရာသီ ကေနတာပဲ။ ကိုယ့္ဖာသာကိုယ္ ဘာျဖစ္မွန္းလည္းဘယ္သိမလဲ။ အဲဒါ လမ္းေပၚက ေရွာက္သီးေဆးျပားေရာင္းတဲ့ အေခ်ာက္မႀကီးေတြက ျမင္ေတာ့ ‘သမီးေလး…သမီးေလး…’ နဲ႔ လွမ္းလွမ္းေခၚၾကတယ္။ ဇာတ္သြင္းတာေလ…၊ အေခ်ာက္မႀကီးေတြလုပ္ပံု လုပ္စရာလား…။      
ခ်ယ္ကေတာ့ အဲလိုေခၚရင္ ရွက္ရွက္ၿပီး အိမ္ထဲ၀င္ေျပးတာပဲ။ ခ်ယ္ အဲလို ကကေနတာကို အစကေတာ့ ဒယ္ဒီေရာ၊မာမီေရာ ကေလးပဲဆိုၿပီး ၾကည့္ေနေသးတယ္။ ဆယ္ႏွစ္သားေက်ာ္လာေတာ့ ဒယ္ဒီတို႔ မာမီတို႔ လန္႔လာၿပီ ေဘာင္းဘီရွည္မခၽြတ္တမ္း၀တ္ၿပီး ဖင္ေလးလိမ္က်စ္လိမ္က်စ္နဲ႔ ဂ်ယ္လီကေလ…၊ ဂ်ယ္လီကေလ…နဲ႔ေျပာရာကေန ခ်ယ္က…ခ်ယ္က…နဲ႔ျဖစ္လာၿပီေလ။ ေက်ာင္းစာအုပ္အဖံုးမွာလည္း ‘ပန္းခ်ယ္ရီမမ’ တဲ့ နာမည္ေတြေျပာင္းလို႔...။ အဲတင္ ဒယ္ဒီက အိမ္ေရွ႕၀ရန္တာမွာ ႀကိဳးနဲ႔တုတ္ေတာ့တာပဲ။ ၿပီးေတာ့ ႀကိမ္လံုးနဲ႔ ‘ေဟ့ေကာင္…မင္း…မိန္းမ လား…၊ ေယာက်္ား လား…ေျပာစမ္း’ ဆိုၿပီး ‘ရႊမ္း’ ဆိုတခ်က္ခ်။ ခ်ယ္က ေက်ာေလးေကာ့ၿပီး ‘အမယ္ေလး…မိန္းမပါဒယ္ဒီရဲ႕...’ ဆိုၿပီး ေအာ္တာပဲ။  
 

   ဒယ္ဒီကလည္း “ေယာက်္ားပါ” လို႔ မေျပာမခ်င္း ခ်တယ္။ ဘယ္ခံႏိုင္မလဲ ၾကာေတာ့ လက္ေျမွာက္ ဒူးေထာက္ အညံ့ခံလိုက္ရတာေပါ့။ သဲ့သဲ့မွ်ေသာ ေလသံေလးနဲ႔... ‘ေယာက်္ားပါ ဒက္ဒီရယ္’ လို႔သာ ေျပာလိုက္ရတယ္။           ေနာက္ေန႔ကစၿပီး ဒယ္ဒီ အမိန္႔အတိုင္း ေယာက်္ားေလးလို ပုဆိုး၀တ္ရတယ္။ ရွပ္အကႌ်၀တ္ရတယ္။ မိန္းကေလးေတြနဲ႔ မကစားရဘူး။ ညေနတိုင္း ဒယ္ဒီနဲ႔ လက္သီးထိုးရတယ္။ ခ်ယ္ ႀကိဳးစားၿပီး စိတ္ကိုေျပာင္းပါတယ္။ ဒယ္ဒီကို ေၾကာက္လည္း ေၾကာက္တယ္။ မာမီကိုလည္း သနားပါတယ္။
          ခ်ယ္ ခုႏွစ္တန္းေလာက္မွာ ေတာ္ေတာ္ ဟုတ္သြားေသးတယ္။ ေယာက်္ားေလးလို ျပန္ျဖစ္သြားတယ္။ တခါတေလ ေပၚလာတဲ့ ကႏြဲ႕ကလ် ေနခ်င္စိတ္ေတြကိုလည္း အတင္း ေမာင္းထုတ္ပစ္တာကိုး။ ဒါေပမယ့္ ဒယ္ဒီတို႔ အမွားေၾကာင့္ ခ်ယ္ဒုကၡေရာက္သြားပါတယ္။ ဒယ္ဒီေပါ့၊ ခ်ယ္ပိုၿပီး ေယာက်္ားပီသေအာင္ ေယာက်္ားေလး၊ မိန္းကေလး ေရာေနတဲ့ေက်ာင္းကေန ေယာက်္ားေလးေက်ာင္းကို ေျပာင္းပစ္တယ္ေလ။ ေျပာင္းစရာလား…။ သူက ထင္တာေလ…။ ထင္တာ…။ ေယာက်္ားေလးေတြခ်ည္းဆိုေတာ့ ေယာက်္ားပိုျဖစ္မယ္ ထင္တာ။ ျဖစ္လိမ့္မယ္… ျဖစ္လိမ့္မယ္…။ အရြယ္ေလးက ဆယ့္ေလး၊ ဆယ့္ငါး၊ စိတ္ကစားတဲ့အရြယ္။ ၿပီးေတာ့… စိတ္ကေလး မခိုင့္တခိုင္ကို အတင္း က်ားကန္ခိုင္းထားရပါတယ္ဆိုမွ အထာကၽြမ္းေနတဲ့ ေက်ာင္းသားဆိုးေတြက ေခ်ာင္ေတြမွာ အတင္းလိုက္လိုက္ ဖက္နမ္းေတာ့ သြားေရာ…။ ‘ေအာင္ျပည္စိုး’ ကေန ‘ပန္းခ်ယ္ရီမမ’ ျပန္ျဖစ္ေရာ…။
   
    မေျပာနဲ႔ေတာ့... ေက်ာင္းမွာေတာ့ ခ်ယ္ရီတို႔က စူပါစတားေပါ့။ တေန႔တေန႔ စာအေစာင္ ႏွစ္ဆယ္ေလာက္ရတယ္။ အကုန္လံုး ႀကီးႀကီးမာစတာ့ သားေတြခ်ည္းပဲ။ ဒါေပမယ့္ ျပန္မႀကိဳက္ပါဘူး။ “ပညာသင္ေနတုန္း အခ်စ္ေရးကို မစဥ္းစားေသးဘူး…” လို႔ စဥ္းစားရင္း ေရွ႕ဆံုးကထည့္ စဥ္းစားပါ့မယ္ လို႔ စာျပန္လိုက္တာေပါ့…။
          ဒက္ဒီတို႔ မာမီတို႔ မသိေအာင္ မုန္႔ဖိုးစုၿပီး မိတ္ကပ္၊ ႏႈတ္ခမ္းနီ၀ယ္၊ ေက်ာင္းမုန္႔ဆိုင္က အေဒၚႀကီးဆီမွာ အပ္ထားရတယ္။ ေက်ာင္းေစာေစာ လာၿပီး မုန္႔ဆိုင္အကြယ္မွာ မိတ္ကပ္ ပါးပါးလိမ္း၊ ႏႈတ္ခမ္းနီ ပါးပါးဆိုးၿပီးမွ အတန္းထဲ၀င္တာ၊ ခ်ယ္တို႔မ်ား အတန္းထဲ ၀င္လာၿပီးလားဆိုမွျဖင့္ လက္ေခါက္မႈတ္သံ၊ ေလခၽြန္သံေတြမွ ဆူညံလို႔။  “ခ်ယ္ေလးေရ…ခ်စ္ခ်စ္” နဲ႔ အသံမစဲဘဲ။ ၾကည္ႏူးရတာမ်ား မေျပာနဲ႔ေတာ့။ တကယ္ေျပာတာ။ မိန္းမအစစ္ေတြလိုပဲ ၾကည္ႏူးသာယာတာ၊ ခ်ယ္ ‘စပိမေတြ’ ကိုေမးၾကည့္ဖူးတယ္။ စပိမဆိုတာ မိန္းမအစစ္ကို ေခၚတာေလ။ ခုဆို ‘စပိမ’ လို႔ မေခၚေတာ့ဘူး။  ‘ငံျပာရည္’ လို႔ေခၚတယ္။ ထားပါေတာ့ ဒါကတကပ္။
     
    အဲဒီ့စပိမေတြက ေျပာတယ္ သူတို႔လည္း ေယာက်္ားေလးေတြက ကိုယ့္ကိုလွတယ္ေျပာရင္၊ ခ်စ္တယ္ေျပာရင္ ၾကည္ႏူးသာယာတာပဲတဲ့။ အဲဒီခံစားမႈဟာ တမ်ိဳးဘဲတဲ့၊ ကိုယ္ကခ်စ္ေနတဲ့သူဆို ပိုေတာင္ခံစားရေသးသတဲ့။ အဲဒီခံစားမႈဟာလည္း ဘာနဲ႔မွမတူဘူးတဲ့။ သိပ္မွန္တာေပါ့ကြယ္။ အခ်စ္ရဲ႕ ခံစားမႈကို ခ်ယ္တို႔လည္း ခံစားခဲ့ဖူးသည္ေပါ့။ ရင္ထဲက အသည္းႏွလံုး ေပါက္ခုန္ထြက္မတတ္ တဆတ္ဆတ္ တုန္ယင္ေမာဟိုက္လာေစေအာင္ စြမ္းေဆာင္ႏိုင္ေစတာလည္း အခ်စ္၊ ကမၻာေလာကႀကီး တခုလံုးကၽြမ္းထိုး ေမွာက္ခံုျဖစ္ေအာင္ စြမ္းေဆာင္ႏိုင္တာလည္း အခ်စ္ေပါ့။ ပန္းမမခ်ယ္ရီ တေယာက္ အခ်စ္၏ ေက်းကၽြန္ဘ၀ အႀကိမ္ႀကိမ္ ေရာက္ဖူးသည္ေပါ့ကြယ္။ အႀကိမ္ႀကိမ္ ရႈံးနိမ့္ဖူးသည္ေပါ့ကြယ္…။
       
  ဒါေပမယ့္ ခ်ယ္ အခ်စ္ဦးကို တကၠသိုလ္ေရာက္မွ စေတြ႕တာပါ။ ဆယ္တန္းမွာ တေယာက္ေတြ႕ေသးတယ္။ ဒါေပမယ့္… ခ်ယ္ မ်ိဳသိပ္လိုက္ပါတယ္။            ဘာေၾကာင့္လည္းဆို ကိုးတန္းႏွစ္မွာ ခ်ယ့္ အမူအရာေတြကို အိမ္က ျပန္ရိပ္မိၿပီး တိုက္၀ရန္တာ လူျမင္ကြင္းမွာ ဒယ္ဒီက ပုဆိုးခၽြတ္ ရိုက္တယ္ရယ္လို႔။ ရိုက္စရာလား…။ အပ်ိဳဖားဖားႀကီးကို လံုးခ်ည္ခၽြတ္ ရိုက္တယ္ရယ္လို႔။ ရွက္လိုက္တာ။ ဒယ္ဒီရဲ႕ ႀကိမ္ဒဏ္ရာေတြကေတာင္ ခ်ယ့္အရွက္ကုိ မဖံုးလႊမ္းႏိုင္ဘူး။ ငိုေနတဲ့ မာမီ့ကုိသနားၿပီး ဒယ္ဒီကို ဒုတိယအႀကိမ္ေျမာက္ ေျပာရျပန္တယ္။ ‘က်ေနာ္ ေယာက္်ားပါခင္ဗ်၊ ေအာင္ျပည္စိုးပါခင္ဗ်…’ လို႔ ဆယ္ႀကိမ္ ေျပာရျပန္တယ္။           အဲဒီတခါ ခ်ယ္ ေတာ္ေတာ္စိတ္ညစ္သြားတယ္။ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုလည္း စိတ္ပ်က္မိတယ္။ ခ်ယ္ စာေတြလည္း ေတာ္ေတာ္ဖတ္ေနၿပီဆိုေတာ့  သိလည္း သိေနၿပီေလ။ ရခဲလွတဲ့ ေယာက္်ားဘ၀ကို ခ်ယ္ တကယ္လိုခ်င္ပါတယ္။ ရေနလ်က္သားနဲ႔ ခ်ယ္မလိုခ်င္ေနတာက ခ်ယ့္ အမွား၊ ခ်ယ္ညံ့လို႔ဆိုၿပီး ခ်ယ္ႀကိဳးစားျပန္တယ္။
           ခ်ယ္ ဘာလုပ္တယ္မွတ္လဲ…။ ေအာင္ျပည္စိုး၊ လူေခ်ာေလး၊ အမိုက္အခိုက္ေလး ေအာင္ျပည္စိုးအျဖစ္နဲ႔ ေကာင္မေလးေတြကို ေလွ်ာက္လိုက္တယ္။ သိတယ္ မဟုတ္လား… ဒီက အရပ္ ေထာင္ေထာင္ေမာင္းေမာင္း ျဖဴျဖဴေဖြးေဖြးနဲ႔ မ်က္လံုးေကာင္း၊ မ်က္ခံုးေကာင္းရယ္။ ေနေအာင္ရယ္၊ ေက်ာ္သူရယ္၊ ရန္ေအာင္ရယ္၊ ေပါင္းထားတဲ့ရုပ္မ်ိဳး။ စဥ္းစားၾကည့္…။ စပိမေတြ၊ ငံျပာရည္ေတြ ဘယ္ေလာက္ ခိုက္လိုက္ ႀကိဳက္လိုက္မလဲ…။
       
  တလေလာက္ စပိမေခ်ာေခ်ာေလးေတြေနာက္ကို လိုက္တာ စြံေရာ၊ စပိမေလးတေယာက္နဲ႔။ ေခ်ာေခ်ာေလးပါပဲ။ နာမည္ေတာင္ ေမ့ေနပါၿပီ။ သူ႔ကိုခ်စ္ဖို႔ ေအာင္ျပည္စိုးခမ်ာ အေတာ္ေလး ႀကိဳးစားၾကည့္ပါတယ္။
       
 သမီးရည္းစားတို႔ ဘာသာဘာ၀ အင္းလ်ား ကန္ေတာ္ႀကီး၊ တိရိစၦာန္ရံု ေလွ်ာက္သြား ခ်ိန္းေတြ႕။ ဘယ္လိုမွ မၾကည္ႏူးဘူးရွင္… ကဲ…။ ဒါနဲ႔ မျဖစ္ေခ်ဘူး ဆိုၿပီး ရုပ္ရွင္ရံုေနာက္ဆံုးတန္း၀င္ၾကည့္ ပစ္တယ္။ ေျပာဦးမယ္ ရုပ္ရွင္ျပတာနဲ႔ သူက ကိုယ့္ပခံုးကို ႏြဲ႔မွီလာတယ္။ ကိုယ့္လက္ကို ကိုင္လာတယ္။ မီးေရာင္မွိန္လဲ့လဲ့မွာ ခ်စ္သူႏွစ္ဦး ဘယ္ေလာက္ၾကည္ႏူးဖို႔ ေကာင္းလဲ။ တခါတည္း စိတ္ေတြ မြန္းက်ပ္ၿပီး ေခၽြးေတြျပန္လာတယ္။ ရုပ္ရွင္ရံုထဲကေန ထြက္ေျပးခ်င္လာတယ္။ မိန္းမခ်င္းလိုပဲ ခ်ယ့္ စိတ္ထဲမွာ ခံစားလာရတယ္။ ခက္တာက ကိုယ္ႏြဲ႔မွီခ်င္ေနတာက ကိုယ့္ေရွ႕ တခံုေက်ာ္မွာေလ။ ရံုထဲ၀င္ကတည္းက ျမင္လိုက္ၿပီးၿပီ။ မ်က္လံုးခ်င္းဆံုလိုက္ၿပီးလို႔ ဒိတ္ကနဲေတာင္ ခုန္သြားခဲ့ၿပီးၿပီ။ သူကကိုယ့္လို ဂ်င္းပင္ နဲ႔ တီရွပ္နဲ႔ ပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ သူက ေယာက္်ားစစ္၊ ကုိယ္က က်ားေယာင္ေဆာင္ထားတဲ့ က်ားအတုကိုး…။
     
     အဲဒီစပိမနဲ႔ ရုပ္ရွင္ရံုကအျပန္ လမ္းခြဲၾကတာပဲ။ ဟုတ္တယ္ ခ်ယ္ဘယ္လိုမွ သူ႔ကို ခ်စ္လို႔မွမရတာ။ ညီမလိုပဲ ခင္တယ္။ ညီအမခ်င္းေတြလိုပဲ သေဘာထားလို႔ရမယ္။ သူကေတာ့…ခ်ယ္က အသဲစား ဘုရင္ႀကီးတဲ့။ ရက္စက္မႈအေပါင္း သရဖူေဆာင္းတဲ့ ကိုစိမ္းပင္ႀကီးတဲ့…။ ခက္လိုက္တာမ်ားဆိုတာ စိတ္ကိုမရွည္ဘူး။ ေအာ္လိုက္ခ်င္ပါတယ္… “ငါခ်စ္တာက ခႏၶာသုခ…” လို႔။ ဟုတ္တယ္။
     
    သနားေတာ့ သနားပါတယ္။ သူ႔ခမ်ာ ကိုယ့္ကို ခ်စ္သက္လက္ေဆာင္ေတြ ဘာေတြေပးလို႔။ ေပးတာက ေယာပုဆိုး အဆင္လွလွေလး။ အဲ…ကိုယ္လိုခ်င္ေနတာက…ေဟာ့ေရွာ့ ဇာအကႌ်လက္ပြ အတြန္႔နဲ႔ ႀကိဳးသိုင္းေဒါက္ဖိနပ္။ မခက္ဘူးလား…။
     
    အခ်စ္ဦးေလးနဲ႔က တကၠသိုလ္မွာ ေတြ႔မယ့္သာေတြ႔တာပါ။ တကၠသိုလ္ေလးႏွစ္ တေလွ်ာက္လံုး ခ်ယ္ ေယာက္်ားပံုဖမ္းၿပီး သိုသိုသိပ္သိပ္ ေနခဲ့ပါတယ္။ ေအာင္ျပည္စိုး ဘ၀နဲ႔ဘဲ ေနခဲ့ပါတယ္။ အခ်စ္ဦးကို အေ၀း ကေန က်ိတ္ခ်စ္ခဲ့တာပါ။ သူက ခ်ယ္တို႔ ေမဂ်ာကင္း ေပါ့။ အလွဘုရင္ေမာင့္ကို မိန္းကေလးတိုင္း ခ်စ္ခ်င္ၾကမွာပါ။ ေမာင္က ဂ်င္းပင္နဲ႔စပို႔ရွပ္ကို အၿမဲ၀တ္တတ္ၿပီး ေမာ္ေတာ္ဆိုင္ကယ္ေလးနဲ႔။ တခါတေလက် ကားအျဖဴေလးနဲ႔။ ေမာင္ဟာ ဆင္စြယ္နန္းေပၚက မင္းသားေလးတပါးပါ။ ခ်ယ္နဲ႔ ကြာေ၀းလြန္းပါတယ္။
           ေမာင္ထိုင္တတ္တဲ့ အတန္းေနာက္မွာထိုင္ၿပီး ေမာင့္ကိုယ္သင္းရနံ႔ကိုပဲ မသိမသာ နမ္း႐ႈံ႕ရတယ္။ ေမာင္ ေက်ာင္းလာတာကို ေစာင့္ၾကည့္ရတယ္။ ကင္တီးမွာ ေမာင့္စားပြဲကပ္လ်က္ကို ထိုင္စားၿပီး စိတ္ကူးနဲ႔ လက္ဆံုစားရတယ္။ ဒါေလာက္ပါပဲ။ ခ်ယ္ ဒီထက္မပိုခဲ့ပါဘူး။ အေ၀းကပဲ ခ်စ္ခဲ့ပါတယ္။
       
  ေနာက္ဆံုးႏွစ္မွာ ေမာင္အတြဲရသြားေတာ့…အို…ခ်ယ္ အသဲကြဲခဲ့ရတယ္။ ဖ်ပ္ဖ်ပ္လူးေနေအာင္ ခံစားခဲ့ရတယ္။ ဟုိစပိမရဲ႔၀ဋ္ခ်ယ္ ေကာင္းေကာင္းလည္ၿပီေပါ့။ အသည္းကြဲေ၀ဒနာကို ခ်ယ္ ေတာ္ေတာ္က်က္ေအာင္ ကုလိုက္ရတယ္။ ေက်ာင္းပိတ္ရက္မွာ ဂ်ီမ သူငယ္ခ်င္းတေယာက္ရဲ႕ အလွျပင္ဆိုင္ကိုသြားၿပီး မိတ္ကပ္ ဆံပင္ သင္လိုက္တယ္။
ခ်ယ္ငယ္ငယ္ေလးကတည္းက အဲဒီမိတ္ကပ္ဆံပင္ ကိစၥကို အရမ္းစိတ္၀င္စားတယ္ေလ။ ဒါေတာင္ အဲဒီဆိုင္က ဂ်ီမေတြက ကိုယ္က ေယာက္်ားပံုဆိုေတာ့ ပထမစိတ္၀င္စားၾကေသးတယ္။ ဂ်ီမကို စိတ္၀င္စားတဲ့ အမိုက္အခိုက္ ေကာင္ေလးဆိုၿပီးေပါ့။ ေနာက္မွ ဂ်ီပုန္းမမွန္း သိသြားၾကၿပီး အဖံုးကိုပြင့္ေအာင္ သင္းတို႔ပဲ လုပ္လိုက္တာေလ။
       
  ေက်ာင္းၿပီးတာနဲ႔ ခ်ယ္ ဆံုးျဖတ္လိုက္ေတာ့တယ္။ ခ်ယ္…ေျပာင္ေျပာင္တင္းတင္းပဲ ဂ်ီမဘ၀ကို ခံယူလိုက္ေတာ့မယ္…။ ဟုတ္တယ္ေလ…ခ်ယ္ ကုိယ့္ကိုယ္ကိုသိၿပီ။ ခ်ယ္ ဘယ္လိုမွ ေယာက်္ား မျဖစ္ႏိုင္ေတာ့ဘူး။ ခ်ယ္ ကိုယ့္ကိုယ္ကို အမ်ိဳးမ်ိဳး ႀကိဳးစားၾကည့္ ၿပီးပါၿပီ။ ခ်ယ္ဟာ မိန္းမပဲ။ ခ်ယ့္စိတ္က မိန္းမပဲ။ ခ်ယ္ မိန္းမလိုပဲေနခ်င္တယ္။ မိန္းမတေယာက္အေနနဲ႔ပဲ ဘ၀ကို ျဖတ္သန္းခ်င္တယ္။ စိတ္မခ်မ္းမသာနဲ႔ ဟန္ေဆာင္ေနရတဲ့ဘ၀မွာ ခ်ယ္မေနပါရေစနဲ႔။ ခ်ယ့္မွာ သတၱိရွိပါတယ္။ အေျခာက္မ ဂ်ီမတေယာက္အေနနဲ႔ ဘ၀ကိုရင္ဆိုင္ဖို႔ သတၱိရွိပါတယ္။ ျဖစ္လာသမွ်ကို ခ်ယ္ ရင္ဆိုင္မယ္။ “ေလာကကို မ်က္ႏွာအသစ္နဲ႔ ရင္ဆိုင္ေတာ့မယ္ဟဲ့” ဆိုၿပီး ဆံုးျဖတ္ၿပီးတဲ့ ေနာက္တေန႔မနက္မွာပဲ ေျခသလံုးေမႊးေတြ အကုန္ရိတ္၊ ထမီကို ၀တ္ခ်လိုက္တယ္။
     
     ဂ်ီမဘ၀နဲ႔ ခ်ယ္ ေလာကႀကီးထဲမွာ စတင္လႈပ္ရွားလိုက္တာနဲ႔ ပထမဆံုး ခ်ယ္ အိမ္ေပၚက ဆင္းခဲ့ရတယ္ရွင္…။ ဂ်ီမသူငယ္ခ်င္း တေယာက္နဲ႔ ခ်ယ္ သြားေနတယ္။ ခ်ယ္ ဆံပင္အငွားညွပ္ၿပီး အသက္ေမြး၀မ္းေက်ာင္းတယ္၊ စိတ္ခ်မ္းသာ လိုက္တာ။ ခ်ယ္ မိန္းမ တေယာက္လို ေနလို႔ရၿပီ၊ လြတ္လပ္စြာေနလို႔ရၿပီ။ ဒါေပမယ့္ ထင္သလို မေနပါဘူး။ အဆင့္အတန္းျမင့္ျမင့္ သပ္သပ္ရပ္ရပ္နဲ႔ ဂုဏ္သေရရွိ ကေတာ္မေတြလိုပဲ ေနပါတယ္။
       
  ကိုယ္ လမ္းထြက္လို႔လမ္းမွာ ၿပံဳးစိၿပံဳးစိ ၾကည့္ၾကၿပီ၊ ရတယ္ရွင္…ၾကည့္ပါ…။ စိတ္မဆိုးတတ္ပါဘူး။ အသားလည္းပဲ့မပါပါဘူး ‘မမ သိပ္လွတာပဲ၊ ညီမ သိပ္မိတာပဲ’ ေျပာပါရွင္…ရပါတယ္…ေက်းဇူးတင္ပါတယ္…လို႔ေတာင္ ခ်ယ္ျပန္ေျပာလိုက္ပါတယ္၊ အဲ…အဲလိုမဟုတ္ဘဲနဲ႔ “ဘာပံုႀကီးတုန္း ဂန္ဒူးမ အရွက္မရွိဘူးလား…ဘာလား” နဲ႔ေတာ့ မရိုင္းနဲ႔ ခ်ယ့္ အေၾကာင္းေကာင္းေကာင္း သိသြားမယ္။ ပိုက္ဆံအိတ္ထဲမွာ အၿမဲထက္ျမက္ေနတဲ့ ဆံပင္ညွပ္တဲ့ ကပ္ေၾကး အၿမဲတမ္းပါတယ္။ ခ်ယ့္ကို ထမင္းလည္းေကၽြးေသာ ေစာ္ကားေမာ္ကား လုပ္သူေတြရဲ႕ အႏၱရာယ္မွလည္း ကာကြယ္ေပးေသာ သက္ေတာ္ေစာင့္ ကတ္ေၾကးကေလးေပါ့ရွင္…။
     
   ခ်ယ္ ဒုတိယအခ်စ္နဲ႔ေတြ႔တဲ့ေကာင္ေလးဟာ ဒီကတ္ေၾကးေလးက ေအာင္သြယ္ေတာ္ေလးေပါ့။ ခ်ယ္က သူ႔ကို ‘ခ်ာတိတ္’ လို႔ပဲေခၚတယ္။ ခ်ယ့္ထက္ ငယ္တယ္။ ဆယ္တန္းေက်ာင္းသားေလး။ ႏုႏုကေလးနဲ႔ ေခ်ာေခ်ာကေလး။ သူက ခ်ယ္ တို႔ဆိုင္မွာ ဆံပင္လာလာညွပ္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ခ်ယ္ညွပ္ေပးတာကိုမွ သေဘာက်တယ္။ ခ်ယ္ ညွပ္ေပးမွ ဆိုၿပီး လာၾကတဲ့သူေတြရွိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲဒါေတြထဲမွာ ခ်ယ္ ကလည္း သူ႔ကိုမွ ခ်စ္မိသည္။ ျမင္ျမင္ခ်င္းပင္ စြဲလမ္းမိပါသည္ျဖစ္တာ။ ကဲ…ဟုတ္ၿပီ။ စြဲလမ္းတာကေတာ့ ဟုတ္ၿပီ။ ကိုယ္ခ်စ္ေနတာ သူသိေအာင္ သူကကိုယ့္ကိုျပန္ခ်စ္ေအာင္ ခ်ယ္စြမ္းေဆာင္စမ္း။ ဂ်ီမတို႔ တတ္အပ္တဲ့ အဌာရသေတြနဲ႔ ႀကံစမ္း…ႀကံစမ္းေပါ့။
     
   ခ်ယ္တို႔ဘ၀ဟာ ေအာက္က် ေနာက္က် ႏိုင္လွပါတယ္။ မိန္းမအစစ္တေယာက္ အေနနဲ႔ ေတာင္ကိုယ္က တဖက္သက္ႀကိဳက္မိရင္ ေယာက္်ားေလးကို စဖို႔ ခက္ပါဘိသနဲ႔။ ဂ်ီမ တေယာက္အေနနဲ႔ဆိုရင္ေတာ့ ေတြးသာၾကည့္ေတာ့…။ ခ်ယ့္မွာေလ…အႏူးညံ့အသိမ္ေမြ႔ဆံုးနည္းေတြနဲ႔ ခ်ာတိတ္ သေဘာက်လာေအာင္ ႀကိဳးစားလိုက္ရတာ။ ဆံပင္ေလးကို ကတ္ေၾကးေလးနဲ႔ တယုတယညွပ္ေပးရင္း၊ ကတ္ေၾကးေလးအေၾကာင္း ေျပာျပလိုေျပာျပရ၊ ခ်ာတိတ္ မ်က္ႏွာေပၚက မရွိတဲ့ ဆံပင္ေမႊးေလးေတြကို ေသေသခ်ာခ်ာ ေကာက္ေပးလိုေကာက္ေပးရနဲ႔။ ခ်ာတိတ္ကအိေျႏၵရွင္မပံုစံကို ႀကိဳက္တတ္တယ္ဆိုေတာ့လည္း ေနျပလိုက္ရတာ အိေျႏၵရွင္မပံုစံ၊ က်စ္ဆံၿမီး အရွည္ႀကီးထားၿပီး ရင္ဖံုးနဲ႔ ခ်ိတ္ထမီေတာင္ ၀တ္ေနလိုက္ခ်င္ေသးတယ္။ ခ်ာတိတ္ႀကိဳက္သလို ခ်ယ္ ေနမယ္။ ခ်ယ္ ခ်ာတိတ္ကို တကယ္ခ်စ္ေနမိၿပီကိုး…။
     
  ခ်ယ္နဲ႔ ခ်ာတိတ္ ခ်စ္သြားၾကေတာ့ ခ်ာတိတ္ကေလ ခ်ယ့္ဆီလိုက္ေနတယ္။ ခ်ယ့္သူငယ္ခ်င္း အိမ္မွာေပါ့၊ ဂ်ီမသူငယ္ခ်င္းက ကိုယ္ခ်င္းစာရွာပါတယ္။ သူလည္း ခ်စ္ဖူးသူ၊ ရူးဖူးသူကိုး။
     
  ခ်ာတိတ္ ခ်ယ့္ဆီလာေနတဲ့ ရက္ေတြဟာ ခ်ယ့္အဖို႔ ဘယ္လိုမွ ေမ့မရတဲ့ ရက္ေတြရယ္ပါ။ မနက္ လင္းရင္ ခ်ာတိတ္အတြက္ မ်က္ႏွာသစ္ေရအဆင္သင့္၊ သြားတိုက္တံေလးေပၚမွာ ေဆးေလး ညွစ္လို႔၊ မ်က္ႏွာသုတ္ပ၀ါေလး ပုခံုးတင္ၿပီး ခ်ာတိတ္ မ်က္ႏွာသစ္ေနတာကို ေစာင့္ၾကည့္ရတာ ဘယ္လိုၾကည္ႏူးမွန္း မသိဘူး။ ခ်ာတိတ္ မႏိုးခင္ အိေျႏၵရွင္မ ေစ်းလည္းသြားၿပီးၿပီ၊ ခ်ာတိတ္ ႀကိဳက္တတ္တာေလးေတြ ခ်က္မယ္၊ ထမင္းလက္ဆံုစားမယ္၊ ခ်ာတိတ္ သတင္းစာဖတ္၊ စာအုပ္ ဖတ္ေနတဲ့နားမွာ ၾကမ္းတိုက္ရတာ၊ ဘုရားပန္းလဲရတာ ဘယ္လို အရသာရွိမွန္းမသိဘူး။ သာယာတဲ့ အိမ္ေထာင္ရွင္ မိန္းမတေယာက္ရဲ႕ ခံစားမႈမ်ိဳးကို အျပည့္အ၀ ခံစားရတယ္ကြယ္။ တခ်ိန္တည္းမွာပဲ ခ်ယ္ သိေနတာက ဒီၾကည္ႏူးခ်မ္းေျမ႕စရာ ရက္ေလးေတြဟာ ခဏပဲ ဆိုတာ ခ်ယ္ သိေနတယ္ေလ။ ဒီရက္ကေလးေတြဟာ မၾကာခင္ ေပ်ာက္ဆံုးရေတာ့မွာကို ခ်ယ္သိေနတယ္။ ခ်ယ္တို႔ဟာ မိန္းမအစစ္မွ မဟုတ္တာဘဲ။ ဒါေပမယ့္ ခ်ယ္တို႔ရင္ထဲမွာ သားကိုသခင္၊ လင္ကို ဘုရားဆိုတဲ့ မိန္းမမ်ိဳးစိတ္ အျပည့္ရွိေနတယ္။ ဒါကို ဘယ္ေယာက်္ားမွ မယံုၾကပါဘူး။ အေလးအနက္ မထားၾကပါဘူး။ ဘယ္ေလာက္မ်ား ေၾကကြဲ၀မ္းနည္းဖို႔ ေကာင္းလိုက္ပါသလဲ…။
     
  ခ်ယ္သိပ္ေၾကာက္တဲ့ အခ်ိန္ဟာ မၾကာလွပါဘူး ေျခာက္လေလာက္အတြင္းမွာ ေရာက္ရွိလာခဲ့တာပဲ။ သူတို႔ ေယာက်္ားေတြကေတာ့ လြယ္လိုက္တာ။ ခ်ာတိတ္ သူ႔အိမ္ ခဏဆို ျပန္သြားၿပီး တပတ္ေလာက္ၾကာမွ ခ်ယ္တို႔ေဘးအိမ္က ဖုန္းကို လွမ္းဆက္ေျပာတယ္ေလ။ ခ်ယ့္ဆီ သူျပန္လာလို႔ မရေတာ့ဘူးတဲ့၊ သူ႔အေမက ခ်ယ့္ဆီ ျပန္မသြားရဘူးဆိုၿပီး ေငြတေထာင္ မုန္႔ဖိုးေပးတယ္တဲ့ေလ။ ၾကည့္ပါဦး ခ်ယ္နဲ႔ေငြတေထာင္ လဲလိုက္တာေပါ့။ လဲစရာလား…။ အမယ္ေလး- ဖုန္းဆက္ၿပီးအျပန္ ထမင္းစားပြဲေပၚ ေမွာက္ငိုခ်ပစ္လိုက္တာ မ်က္ရည္ေတြ လက္ခုပ္နဲ႔သပ္ခ်ပစ္ရတယ္။ ပူေဆြးေသာကေတြ ေရာက္ၿပီး အခ်စ္အတြက္ ေလလြင့္ေနတာ ေတာ္ေတာ္ၾကာတယ္။
          ‘ေမ့ကြက္ကိုရွာ’ မာမာေအး အေခြေလးကိုင္ၿပီး ကက္ဆက္ေကာင္းေကာင္းရွိတဲ့ ဂ်ီမသူငယ္ခ်င္းတေယာက္ အိမ္သြားသြားၿပီး ငိုရတယ္။ ေနာက္ခံပေလးဘက္နဲ႔ မင္းသမီးလြမ္းခန္းေပါ့။ ဘာေဆးမွ ကူစရာ မလိုဘဲ မ်က္ရည္အစစ္ ေတာက္ကနဲ ေတာက္ကနဲေနေအာင္ က်တယ္။
     
  အခ်စ္ကံ ေခလိုက္ပံုမ်ားေတာ့ လြမ္းစရာေလးေတြ အရမ္းတိုက္ဆိုင္ၿပီး သိပ္ငိုခ်င္တဲ့အခါမ်ိဳး ဖီလင္ေတြစုၿပီး တိတ္ေခြေလးကိုကိုင္ေျပးသြား၊ တခါတည္း ဟိုအိမ္မွာ တံခါးႀကီးက ေသာ့ခတ္လို႔။ ဒီကေကာင္မမွာ ဖီလင္ေတြ အီလည္လည္ႀကီးနဲ႔ ဘာလုပ္လိုက္ရမွန္းမသိဘူး။ ပန္းမမခ်ယ္ရီရဲ႕ ျဖစ္အင္ကို ျမင္လွည့္ေစခ်င္ပါတယ္ ခ်ာတိတ္ရယ္…။ ကမၻာေလာကႀကီးထဲမွာ အသက္ရွင္မေနလိုေတာ့ဘဲ အခ်စ္အတြက္ ဂ်ဴးလိယက္ဆန္မလို႔ေတာင္ စိတ္ကူးမိတယ္။ အဲဒီအခါ က် ခ်ာတိတ္က ရိုမီယိုလို ခ်ယ့္ဆီေျပးလာမလား။ ခ်ယ့္ေနာက္ လိုက္ေသလိမ့္မလား။ ခ်ယ္ သိပါတယ္။ မေသပါဘူး။ ေျပးလာမွာလည္း မဟုတ္ပါဘူး။ ဘယ္သူကလည္း အခ်စ္အတြက္ အသက္အေသခံတဲ့ ဂ်ီမတေယာက္ကို သနားမွာလဲ။ သနားစရာလား…။ ဒီေတာ့ ၿငိမ္ၿငိမ္ေန၊ ဂ်ီမတိုင္း ခံစားဖူးတဲ့ေ၀ဒနာကုိ အခ်ိန္ ဆိုတဲ့ သမားေတာ္ႀကီးနဲ႔ကု…။ ဒါပဲ။
       
 အခ်စ္ဇာတာ စန္းလာဘ္ညွိဳးမွိန္ေနခ်ိန္မွာပဲ ခ်ယ့္ရဲ႕ အလုပ္ဇာတာစန္းလာဘ္က တက္လာခဲ့တယ္ေလ။ ဗြီဒီယိုေလာကထဲ ေျခခ်၀င္ေရာက္ရေတာ့မယ္ ကပ္ေပါ့။
           ဆိုင္မွာ ဆံပင္လာလာညွပ္ေနက် ေခ်ာေခ်ာ စပိမ တေယာက္က ဗြီဒီယိုမင္းသမီးလုပ္မလို႔တဲ့။ သူ႔ကို မိတ္ကပ္ဆံပင္ ခ်ယ္  လုပ္ေပးပါတဲ့။ တကားကို ဘယ္ေလာက္ယူမလဲတဲ့။
           သူငယ္ခ်င္းဂ်ီမနဲ႔ ေခါင္းခ်င္းရိုက္ရေတာ့တာေပါ့။ လုပ္ပါဟဲ့ သူငယ္ခ်င္းမရဲ႔...၊ လုပ္ပါဟဲ့…၊ စံုစမ္းစမ္း…။ ဗြီဒီယိုဆိုတဲ့အေၾကာင္း။ အဲဒီတုန္းက ဗြီဒီယိုေခတ္ဦးေလ။ ခုေလာက္ အုန္းအုန္းႄကြက္ႄကြက္ မညံေသးဘူးကိုး။ ရုပ္ရွင္၊ မိတ္ကပ္ ဆံပင္ေလာက္ပဲကိုယ္ကသိတာ။ ၿပီးေတာ့ ရုပ္ရွင္၊ မိတ္ကပ္ ဆံပင္မွာ ကိုယ့္အေနနဲ႔ တိုးဖို႔ဆိုတာ မလြယ္ေတာ့ ေအးေအးပဲ အလွဴမဂၤလာ ေဆာင္၀ိုင္း ၀င္မယ္လို႔ ဒုန္းဒုန္းခ်ထားတာ။ ခုလိုဆိုျပန္ေတာ့ ရုပ္ရွင္ မိတ္ကပ္လိုင္း ၀င္ၾကည့္ရေသးတာေပါ့ဆိုၿပီး ရုပ္ရွင္မိတ္ကပ္ဘုရားေတြဆီ သြားၿပီး ဆည္းပူူး နည္းနာယူရေသးတယ္။ ကိုယ့္မာမီဆန္တို႔၊ မာမီစိုးတို႔ဆိုတာ မိတ္ကပ္ဆန္နီ၊ မိတ္ကပ္မာမီစိုးတို႔ဆိုၿပီး နာမည္တလံုးနဲ႔ေနတာေတြ။ ဘုရင္မႀကီးေတြ။ သူတို႔ကလည္း လုပ္ၾကည့္ေပါ့တဲ့။ “ ဟဲ့…ငါတို႔တုန္းကဆို နင္တို႔လို လြယ္တယ္မထင္နဲ႔။ ရုပ္ရွင္မိတ္ကပ္ေလး လိမ္းရပါ့မယ္အေၾကာင္း ဒါရိုက္တာကိုကပ္ရ၊ မင္းသမီးကိုကပ္ရ၊ ရွဴတင္က မနက္အေစာႀကီး ထြက္မွာ၊ ကိုယ့္အိမ္က ေ၀းေတာ့ ညကတည္းက ဒါရိုက္တာ့အိမ္ သြားအိပ္ၿပီး၊ လိုက္ရတာ လိမ္းခ်င္လြန္းလို႔၊ မင္းသမီးမေတြကလည္း ေသာက္ကဲပါလိုက္တဲ့အမ်ိဳး ေခါင္းကိုင္ရင္ ျဖည္းျဖည္းကိုင္ မ်က္ခံုးေမႊးဆြဲတာကဘယ္လိုႀကီးနဲ႔ ဟုတ္ကဲ့ အစ္မ ဟုတ္ကဲ့ အစ္မနဲ႔ သည္းခံၿပီး လုပ္ခဲ့ရတာ” တဲ့။
     
  မာမီတို႔ေျပာတာ မွန္ပါတယ္။ ကိုယ္လုပ္ၾကည့္ေတာ့ အေတြ႔အႀကံဳလည္းရ၊ နာမည္လည္း ရ၊ ပိုက္ဆံလည္း ရတာေပါ့။ ဆိုင္က ဂ်ီမသူငယ္ခ်င္းဆီက လက္ခစားရတဲ့ ပိုက္ဆံက ခ်ယ့္အတြက္ ဘယ္ မည္မည္ရရဟုတ္မလဲ။ ထားလိုက္ပါေတာ့ တကပ္။
          ဟိုမင္းသမီးနဲ႔ ေစ်းစကားေျပာၾကေတာ့ တကားတေထာင္နဲ႔တည့္တယ္။ သူစြံလို႔ နာမည္ႀကီး မင္းသမီးျဖစ္ရင္ တိုးေပးမယ္ေပါ့။ ဟုတ္ၿပီေပါ့။
          ေျပာဦးမယ္…။ ကိုယ္နာမည္ရေအာင္ေပါ့… မိတ္ကပ္ပစၥည္းကေတာ့ အေကာင္းစားေတြ သံုးမယ္ဆိုၿပီး ေလွ်ာက္၀ယ္ အရင္းေထာင္တာ ေငြတေထာင္ ေက်ာ္ေက်ာ္ေခ်ာေရာ၊ မင္းသမီးဆီက ရေသးတာမဟုတ္ဘူး။ ကို္ယ္စုထားတာေလးနဲ႔ ဂ်ီမသူငယ္ခ်င္းဆီက ေခ်း၀ယ္တာ။
       
 ကဲေလ…ကုန္ခ်င္ကုန္ ကိုယ့္တက္လမ္းအတြက္ပဲဆိုၿပီး ျပင္တုန္းဆင္တုန္း…ဒယ္ဒီ အလုပ္ျပဳတ္တယ္ဆိုတဲ့သတင္း ၾကားရေတာ့တာပဲ။ မာမီကလည္း ေနမေကာင္းဘူးတဲ့။ ဘယ့္ႏွယ္လုပ္မလဲ။ ကိုယ္က အႀကီးဆံုးသား။ ခ်ယ့္ေအာက္မွာ သံုးေယာက္ရွိေသးတယ္။ ေက်ာင္း တပိုင္းတစေတြနဲ႔ခ်ည္းပဲ။ ခ်ယ္ အိမ္ျပန္လာခဲ့တာေပါ့။ ဒယ္ဒီေရာ မာမီေရာ မ်က္ရည္ေတြက်လို႔။ စိတ္ဓါတ္ေတြလည္း က်လို႔။ ကဲ…ဘာမွ စိတ္ဓါတ္က်စရာမလိုဘူး ဒယ္ဒီ။ ကိုယ္တေယာက္တည္း မဟုတ္ဘူး။ အမ်ား။ ဒယ္ဒီ လုပ္ရဲရင္ ခံရဲရမယ္။ ဒယ္ဒီတာ၀န္ေက်တယ္။ မာမီလည္း မငိုနဲ႔။ ခ်ယ္ လုပ္ေကၽြးမယ္။ ဒယ္ဒီတို႔ ဘာမွမပူနဲ႔လို႔ ကိုယ့္မိဘကို အားေပးရတာေပါ့။
           ဒါေပမယ့္ ကိုယ့္ရင္ထဲမွာေတာ့ ပူလို႔။ ဗြီဒီယို မိတ္ကပ္လိုင္းမွာ ၀င္ဆံ့ပါ့မလား။ ကိုယ့္မင္းသမီး ေအာင္ျမင္ပါ့မလား။ သူ မေအာင္ျမင္ရင္ ငါ့ ဘယ္သူက ငွားပါ့မလဲ။ ဆိုင္လက္ခစား ဆံပင္ညွပ္ခနဲ႔ကေတာ့ ဘယ့္ႏွယ္လုပ္မိသားစု စားေလာက္ပါ့မလဲနဲ႔ ပူလိုက္ရတာ…ေတာ္ပါေသးရဲ႕ …ေတာ္ပါေသးရဲ႕...ပန္းခ်ယ္ရီမမ စန္းထဖို႔ ခ်ိန္တန္ၿပီေခတ္ကိုေရာက္လို႔...။
           ကိုယ့္ မင္းသမီးကလည္း ေအာင္ျမင္၊ ဗြီဒီယိုေခတ္ အုန္းအုန္းထတဲ့အခ်ိန္လည္း ေရာက္လာနဲ႔ မိတ္ကပ္ ‘ခ်ယ္’ ဆိုတဲ့ နာမည္ေလး ထြက္သြားတယ္။ ပိုက္ဆံလည္း တေထာင့္ငါးရာထိ ရလာတယ္။ ကားရိုက္ရက္ေတြကလည္း ဆက္လို႔။ မေရာက္ဖူးတဲ့ ၿမိဳ႕ေတြလည္း အကုန္ေရာက္၊ ေပ်ာ္လို႔၊ ခ်စ္သူအသစ္ေတြလည္းေတြ႕၊ စန္းက အကုန္ထတာအကုန္။ ဒါေပမယ့္ ခ်ယ္ တခါေသဖူး လို႔ ပ်ဥ္ဘိုး၊ ဂူဘိုး နာလည္ခဲ့ၿပီ။ ရူးခဲ့ မူးခဲ့ ဖူးၿပီ။ ေတာ္ၿပီကြယ္ ‘ခ်ယ္’ အရူးခ်စ္ မခ်စ္ေတာ့ဘူး။ ဘီလူးခ်စ္ပဲခ်စ္ေတာ့မယ္။ ခ်စ္ၿပီးရင္ သြား…။ ကိုယ္ပစ္လိုက္တဲ့ ခံုဖိနပ္စုတ္၊ ဘယ္ေခြး၀ဲစားမ ခ်ီခ်ီေပါ့လို႔ သေဘာထားလိုက္…။ ဒါပဲ။
     
    ခ်ယ္ရဲ႔ ေရႊေရာင္လက္ေတြတလက္လက္ ျဖစ္စျပဳလာတာကို ဒယ္ဒီကလည္း ျမင္လာတယ္နဲ႔တူပါရဲ႕။ အမယ္…ခ်ယ့္လက္ေတြကို ၾကည့္ၿပီး မခ်ီးမြမ္းစဖူး ခ်ီးမြမ္းလို႔။ “မင္းလက္ေတြ ငါ အခုမွ ေသခ်ာၾကည့္မိတယ္။ တယ္လွတဲ့ လက္ေတြပါလား…” တဲ့။ ဒယ္ဒီက…ဒယ္ဒီက…။ ေျပာလိုက္ရတယ္ “ ဒယ္ဒီတင္မဟုတ္ဘူး၊ လူတကာကေျပာတာ” လို႔ၿပီးေတာ့ေျပာရေသးတယ္ “ဒီမွာဒယ္ဒီ” လို႔ “အခုေတာ့ ခ်ယ္ အဖိုးတန္မွန္းသိၿပီမို႔လား၊ ႏွစ္မ်ိဳး အားကိုးရတယ္ မဟုတ္လားဟင္။ ခ်က္ရမလား ျပဳပ္ရမလား။ ေလွ်ာ္ဖြတ္ မီးပူတိုက္ရမလား။ အိေျႏၵရွင္ ဗိုင္းေကာင္းေက်ာက္ဖိ မေလးလိုလည္း ရတယ္၊ အျပင္ကိစၥ၀ိစၥ ေယာက္်ားေလးလိုေနရာမ်ိဳးေတြ သြားရမလား၊ ေျပာရဆိုရမလား ရတယ္။ ဒီလို ႏွစ္မ်ိဳးအားထားရတဲ့ သားသမီးမ်ိဳး ရတာ ဒယ္ဒီ တကယ္ကံေကာင္းတယ္မွတ္ပါ…” လို႔။                                                              
ႏုႏုရည္ (အင္း၀)

“မင္းသားသံုးသိန္း။ မင္းသမီးတသိန္း။  လူၾကမ္းတရာ” ၀တၱဳမွ ေကာက္ႏႈတ္ခ်က္  ျဖစ္ပါသည္။

Credit : http://www.colorsrainbow.com

Tuesday, September 20, 2016

သတၱဳၾကိဳးတစ္မွ်င္...ႏူးည့ံခိုင္ျမဲစြာ

ျမိဳ ့ကေလးက အရမ္းကို ေအးခ်မ္းတိတ္ဆိတ္ေနတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေမေမ ေမြးခဲ့တုန္းက ဒီလို ေဆာင္းနံနက္ခင္း ႏွင္းဖြဲဖြဲက်ေနတဲ ့အခ်ိန္ ဒီျမိဳ ့ကေလးရဲ ့တိုက္နယ္ေဆးရံုေလးမွာေပါ့။ ေမေမဟာ သူတစ္ေယာက္တည္းရဲ ့အားနဲ ့ ကၽြန္ေတာ့္ကို လူ ့ေလာကၾကီးထဲ ေခၚေဆာင္လာခဲ့သူပါ။ ကၽြန္ေတာ့္ကို ကိုယ္၀န္ရွိေနျပီဆိုတဲ ့သတင္းကိုေတာင္ ေဖေဖ့ဆီ ေမေမေၾကးနန္းနဲ ့လွမ္းေျပာခိုင္းခဲ့ရတာ..။ ဒါကို မသိခင္ ၁ ပတ္ကေလးကတင္ ေဖေဖေရွ ့တန္းစစ္ေျမျပင္ကို ထြက္သြား ခဲ့ရတာတဲ့ေလ။ ေမေမက ဒီအေၾကာင္းေတြကို ကၽြန္ေတာ္ သိတတ္တဲ ့အရြယ္မွာ ျပန္ေျပာျပခဲ့တာပါ။ အဲဒီတုန္းက ေမေမ ့ပါးျပင္မွာ မ်က္ရည္စေတြ စိုစြတ္ေနေပမယ့္ ေမေမရဲ ့မ်က္၀န္းေတြက အရမ္းကို အေရာင္ကင္းမဲ ့စြာ တည္ျငိမ္ေနခဲ့ တာကို ကၽြန္ေတာ္ သတိထားမိခဲ့တာေပါ့။ ေမေမက အဲဒီကတည္းက စိတ္ဓါတ္သိပ္ခိုင္မာတဲ ့အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္ အျဖစ္၊ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ စံျပမိခင္တစ္ေယာက္အျဖစ္၊ ကၽြန္ေတာ္ေလးစား အားကိုးရတဲ ့မိခင္တစ္ေယာက္ အျဖစ္ အဲဒီျမိဳ ့ကေလးမွာ ရွင္သန္ရစ္ေနခဲ့တယ္။

ခုေတာ့ ေမေမ အျငိမ္းစားယူျပီး ေနာက္ အဲဒီျမိဳ ့ကေလးမွာပဲ ေဘာ္ဒါေဆာင္တစ္ခုကို ကိုယ္တိုင္အုပ္ခ်ဳပ္ရင္း သူႏွစ္သက္တဲ ့စာသင္ၾကားျခင္းအလုပ္ကို လုပ္ေနတုန္း။ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း ေမေမ့ေသြးေတြနဲ ့လူျဖစ္လာျပီး ေမေမလို ့ပဲ ဆရာအလုပ္ကို ေရြးခ်ယ္ခဲ့တယ္။ ေမေမကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ၁၀ တန္းေအာင္တုန္းက စစ္တကၠသိုလ္ တက္ခ်င္လား သား လို ့ေမးဖူးတာ တစ္ခုေလာက္သာ ေဖေဖနဲ ့ပတ္သတ္တဲ ့ေမေမရဲ ့ေမးခြန္းအျဖစ္ ကၽြန္ေတာ္ မွတ္မိေနေသးတယ္။ ဟင့္အင္းေမေမ ဆိုတာထက္ပိုျပီး ကၽြန္ေတာ္ ဘာမွပို မေျပာျဖစ္ခဲ့ဘူး။ ဘ၀ခရီးမွာ အတိတ္ကို အျမဲတမ္းသယ္ေဆာင္မသြားဖို ့ေမေမ ကၽြန္ေတာ့္ကို ငယ္ငယ္ကတည္းက ဆံုးမခဲ့ဖူးတာပဲ။ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ေမေမလိုပဲ စိတ္ဓါတ္္ခိုင္မာတဲ ့သားတစ္ေယာက္ျဖစ္ေစရမယ္လို ့ေမေမ တီးတိုးေရရြတ္ျပီး ကၽြန္ေတာ့္ရဲ ့စိတ္ဓါတ္ခြန္အားေတြကိုလည္း ေမေမပဲ ဖန္ဆင္းေပးခဲ့တာ မဟုတ္လား။

ကၽြန္ေတာ္ ့အိမ္ကေလးဆီကုိ လမ္းေလွ်ာက္ျပန္ေနတဲ ့အခ်ိန္ေလးမွာ အေတြးေတြ၀င္ေနတာနဲ ့သူ ့ကိုေတာင္ ေမ့သြားခဲ့တယ္။ မနက္ ၅ နာရီေလာက္ကို ျမိဳ ့ကေလးရဲ ့အ၀င္ ဘီအိုစီ ဂိတ္ေဟာင္းမွာ ကၽြန္ေတာ္တိို ့ဆင္းျပီး လမ္းေလွ်ာက္လာခဲ့ၾကတာ။ အိမ္ကို နည္းနည္းေတာ့ လွမ္းေပမယ့္ ေမေမ ့ကို လာမၾကိဳဖို ့ကၽြန္ေတာ္ေျပာထားခဲ့တာ။ ကၽြန္ေတာ္   ေမေမ့ဆီကို   ျပန္လာတိုင္း   ျမိဳ ့ကေလးရဲ ့  လမ္းမတန္းကို ျဖတ္ျပိးေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္အိမ္ကေလးဆီကို လမ္းေလွ်ာက္သြားရတာကို အရမ္းႏွစ္သက္ခဲ့တာ။

" ဦးငယ္....မေရာက္ေသးဘူးလားဗ်။ ကၽြန္ေတာ္ ေမာေနျပီ။ ခ်မ္းလည္း အရမ္းခ်မ္းေနျပီ။ ဦးငယ္ အိတ္ၾကီးကလည္း ေလးတယ္" ဟုတ္သားပဲ ကၽြန္ေတာ္ကသာ အေတြးေတြနဲ ့ကိုယ့္ျမိဳ ့ကေလးကို ျပန္လာရလို ့တက္ၾကြျပီး ေရွ ့ကေန ေလွ်ာက္ေနလိုက္တာ သူ ့ကို ၾကည့္မိေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ ခရီးေဆာင္ အိတ္ၾကီးက တစ္ဖက္၊ သူ ့အ၀တ္အစား ေက်ာပိုးအိတ္ၾကီးကိုလည္း လြယ္ျပီး ေမေမတို ့အတြက္ ၀ယ္လာတဲ ့J Donus မုန္ ့ေတြထည့္ထားတဲ ့လက္ဆြဲအိတ္ၾကီးက တစ္ဖက္နဲ ့မ််က္ႏွာက အေတာ္ေလးရႈံ ့တြလို ့ေနပါတယ္။ ေတာင္ေပၚေဆာင္းရဲ ့အေအးကိုလည္း တခါမွ မထိေတြ ့ဖူးေတာ့ ေမးက တဂတ္ဂတ္ရိုက္ေနတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ အေတာ္ေလးရယ္ခ်င္သြားတယ္။ သူ ့လက္ထဲက အိတ္ေတြအကုန္လံုး ယူသယ္ျပီးတာေတာင္မွ သူ ့ေျခလွမ္းေတြက တံု ့ေႏွးေနတုန္း။

"လာပါကြာ ေရာက္ေတာ့မွာပါကြ။ ေျမနီလမ္းကေလးကို လွမ္းျမင္ေနရျပီ။ လာ.....ေလကို တ၀ၾကီးရႈၾကည့္စမ္းကြာ... ဒီလိုမ်ိဳး မင္းတို ့ရဲ ့မဟာ ရန္ကုန္ျမိဳ ့ၾကီးမွာ ဘယ္ေတာ့မွ မရႏိုင္ဘူးကြ။ ဘယ္ေလာက္ လတ္ဆတ္သန္ ့ရွင္းလိုက္သလဲ လို ့။ " ေျပာေျပာ ဆိုဆို မ်က္ႏွာကို ေမာ့ျပီး ေအးစိမ့္ေနတဲ ့ေလေတြကို အဆုတ္ထဲ ေရာက္သြားတဲ ့အထိ တ၀ၾကီးရႈသြင္း လိုက္တယ္။ သူကလည္း ကၽြန္ေတာ္လုပ္သလို လိုက္လုပ္ပါတယ္။ ျပီးေတာ့ အနည္းငယ္ လန္းဆန္းတက္ၾကြလာပံုနဲ ့ ကၽြန္ေတာ့္ေနာက္ကို အေျပးလိုက္လာခဲ့တယ္။ အိမ္ေရာက္ေတာ့ အိမ္ေရွ ့အ၀င္က ခြာညိဳပန္းရံုေလး ေအာက္က ခံုတန္းရွည္ေလးမွာ ေမေမထိုင္ေစာင့္ေနပါတယ္။ ေမေမ က ကၽြန္ေတာ့္ကို ေတြ ့ေတာ့ လွမ္းျပံဳးျပတယ္။ ေမေမအျပံဳးက အျမဲ ေအးခ်မ္းတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဘယ္ေလာက္ေပ်ာ္စရာရွိရွိ ေမေမ အားရပါးရ ရယ္လိုက္တယ္လို ့မေတြ ့ဖူးဘူး။ ေမေမက အရာရာကို ထိန္းထိန္းသိမ္းသိမ္းနဲ ့အိေျႏၵၾကီးစြာေနတတ္ေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ေမေမ ့မ်က္လံုးေတြကို ဖတ္တတ္ပါတယ္။ ေမေမ ့ႏုတ္ခမ္းက အျပံုးထက္ ေမေမ့ မ်က္၀န္းက အျပံဳးကို သားတစ္ေယာက္ျဖစ္တဲ ့ကၽြန္ေတာ္ သိပ္သိတာေပါ ့။ ကထိက ရာထူးတက္ျပီးကတည္းက ေမေမ့ဆီျပန္မေရာက္ျဖစ္တာ ေမေမ ကၽြန္ေတာ့္ကို ဘယ္ေလာက္ထိ လြမ္းေနမလဲ ကၽြန္ေတာ္သိတာေပါ့ေလ။ အိမ္ထဲေရာက္ေတာ့ အေတာ္ေလး ေႏြးေထြးသြားတယ္။ မီးလင္းဖိုေလးက မီးခိုးနံ ့ေလးေတြက ကၽြန္ေတာ့္ငယ္ဘ၀ကို ျပန္လြမ္းဆြတ္မိေအာင္  လာေရာက္လႈံ ့ေဆာ္ေနၾကတယ္။ ေမေမက သူ ့တပည့္မေလး တစ္ေယာက္ကို ႏြားႏို ့ယူလာေပးဖို ့ေျပာလိုက္တယ္။ ခဏေနေတာ့ ႏြားႏို ့ပူပူေလး ႏွစ္ခြက္ယူျပီး အဲဒီမိန္းကေလး ျပန္ထြက္လာတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ သူ ့မ်က္ႏွာကို ခုမွ သတိထားျပီးၾကည့္မိေတာ့တယ္။

" ညိဳ မဟုတ္လား" သူ ့အျပံဳးကို ျမင္လိုက္ေတာ့ မွ သူ ့ငယ္ရုပ္ကေလးက ပိုေပၚလာတယ္။ ဟုတ္ပါတယ္ ညိဳေလးသြယ္ ပါေလ။ ဒီမိန္းကေလး ဒီအရြယ္ေတာင္ေရာက္ေနျပီပဲ။ ကၽြန္ေတာ္ သိခဲ့တဲ့ ညိဳက ၁၀ တန္းတုန္းက ကၽြန္ေတာ္စာသင္ေပး ေနတဲ့ ခ်ာတိတ္မေလး။ သနပ္ခါးပါးကြက္ကေလးနဲ ့ဆံပင္တိုကေလးနဲ ့ကေလးမေလးပဲ။ သူ ၁၀တန္းေအာင္ျပီး မႏၱေလး မွာ ေဆးေက်ာင္းတက္ဖို ့သြားလုိက္တယ္ ဆိုကတည္းက ကၽြန္ေတာ္နဲ ့ျပန္မဆံုျဖစ္ၾကတာ။

" သား..ညိဳက ခု ေတာင္ၾကီး စ၀္စံထြန္းေဆးရံု မွာ တာ၀န္က်တယ္ေလ။ အားလပ္ရပ္ဆို ျပန္လာျပီး ေမေမနဲ ့အေဖာ္လာ လုပ္ေပးတယ္ သားရဲ ့...သားညီမေလးက ဆရာ၀န္မၾကီးဆိုေတာ့ ေမေမ့ က်န္းမာေရး အတြက္ အားကိုးေနရတာေပါ ့" ေမေမက ညိဳ ့ရဲ ့ညိဳစိမ့္စိမ့္ မ်က္ႏွာကေလးကို ေမာ့ၾကည့္ုျပီး ကၽြန္ေတာ့္ကို ေျပာျပေနတယ္။ အို ဟုတ္သားပဲ ခုမွာ ကၽြန္ေတာ္လည္း သူ နဲ ့ေမေမတို ့ကို မိတ္ဆက္ေပးဖို ့သတိရေတာ့တယ္။

"ေမေမ...မိတ္ဆက္ေပးရဦးမယ္...ဒါသားရဲ ့တပည့္ေလးလို ့ေျပာလို ့လည္းရတယ္။ ဒႆနိက ဘာသာသင္တဲ ့က်ဴတာ တစ္ေယာက္ပဲ ေမေမ။ သားတို ့အေဆာင္မွာ အခန္းေဖာ္ေပါ ့။ ေနာက္တစ္ေယာက္ကေတာ့ သူ ့နယ္ျပန္သြားလို ့မလိုက္ လာႏိုင္ဘူး။ ခန္ ့ညီကေတာ့ မိဘေတြကေတာ့ အေမရိကားမွာ ေမေမေရ။ သူက လိုက္သြားလို ့လဲမရေတာ့ ဒီမွာ တစ္ေယာက္တည္း က်န္ရစ္ေနတာ။ အေဆာင္မွာပဲ လာေနတယ္ေလ။ ညိဳ သူ ့နာမည္က ခန္ ့ညီေမာင္  တဲ ့" ညိဳ က သူ ့ကို ၾကည့္ျပီး ေခါင္းကေလး ညိတ္လို ့ျပံဳးျပလိုယ္တယ္။

" ေအာ္ သားမိဘေတြက ျပန္မလာၾကဘူးလားကြယ္။ မိဘေတြ သက္ရွိထင္ရွားရွိေနရက္နဲ ့ဘာလို ့တကြဲတျပားျဖစ္ေနၾကရ တာလည္းသားရယ္။ အန္တီ စိတ္မေကာင္းပါဘူး " ေမေမက ေတြးေတြးဆဆေျပာတယ္။ အေမတစ္ခု သားတစ္ခု နဲ ့မိသားစုတစ္ခု ျဖစ္ေနရတဲ ့ကၽြန္ေတာ္တို ့အေနအထားကို ေမေမတန္ဖိုးထားသလို မိသားစုဆိုတဲ ့ေႏြးေထြးမႈကို ေမေမက အျပည့္အ၀ ကၽြန္ေတာ့္ကို မေပးႏိုင္ခဲ့ဘူးလို ့တခါတခါ ေျပာတတ္ျပန္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ဖခင္တစ္ေယာက္မရွိပဲ ကၽြန္ေတာ့္ကို သားေကာင္းတစ္ေယာက္ျဖစ္ေစဖို ့ေမေမၾကိဳးစားခဲ့ တယ္ ဆိုတဲ ့စကားကို ကၽြန္ေတာ္ အသိဆံုးပါေမေမ ရယ္။ သူကလည္း ေမေမ့ အေမးကို ဘာမွျပန္မေျဖပဲ ႏြားႏို ့ခြက္ကိုသာ ငံု ့ၾကည့္ေနတဲ ့သူ ့မ်က္ႏွာကို ကၽြန္ေတာ္ေရာ ေမေမပါ စိတ္မေကာင္းစြာနဲ ့ၾကည့္ေနမိတယ္။ " ကိုေမာင္ က ဒသနိက ဘာသာရပ္ကို သင္တာဆိုေတာ့ ညိဳ ့အတြက္ ၀မ္းသာစရာပဲ။ ညိဳက စိတ္ပညာကို သိပ္စိတ္၀င္စားတာ။ ကိုေမာင့္ကို ညိဳ ေမးခြန္းေတြ အမ်ားၾကီးေမးမယ္ေနာ္ " ညိုက ကေလးတုန္းက အတိုင္း မေျပာင္းလဲပါဘူး။ ရိုးသားပြင့္လင္းတယ္။ သြက္လက္ခ်က္ခ်ာတယ္။ ျပီးေတာ့ ညိဳဟာ သိပ္မိန္းကေလး မဆန္လွဘူးလို ့ကၽြန္ေတာ္ထင္တယ္။ ညိဳ ့စကားေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္တို ့စကား၀ိုင္းေလး ျပန္လည္ အသက္၀င္လာတယ္။ ေမေမ က ကၽြန္ေတာ္ျပန္ေရာက္တုန္း ပဥၥင္းတက္ဖို ့ေမေမစီစဥ္ထားတဲ ့အစီအစဥ္ေတြကို တစ္ခုျပီးတစ္ခု ေျပာျပေနခ်ိန္မွာ ညိဳနဲ ့ခန္ ့ညီတို ့ႏွစ္ေယာက္လည္း စကားေတြေဖာင္ဖြဲ ့ေနေလရဲ ့။

ခုလို ကၽြန္ေတာ့္ မိသားစုေလးနဲ ့သူ ရင္းႏွီးကၽြမ္း၀င္သြားဖို ့ဆိုတာ အစကတည္းက ကၽြန္ေတာ္ သံသယ မရွိခဲ့ပါဘူးေလ။ ခန္ ့ညီေမာင္  ဆိုတာ ေက်ာင္းမွာလည္း Public Relationship Officer တာ၀န္ကို အမ်ားရဲ ့မဲဆႏၵနဲ ့ေနရာ ရခဲ့တဲ ့သူပဲ။ သူက ဘယ္သူနဲ ့မဆို လိုက္ေလ်ာ ညီေထြေနတတ္တယ္။ ျဖဴေဖြးေနတဲ ့သူ ့အသားအေရာင္နဲ ့အနည္းငယ္ ရစ္ေခြေနတဲ ့သူ ့ဆံပင္ေတြ၊ ေနာက္ သူ ့ရဲ ့စူးရွတဲ ့မ်က္လံုးေတြက သူ ့ကို ခ်စ္သူခင္သူေပါမ်ားေအာင္ စြမ္းေဆာင္ေပးေနေလရဲ ့။ ညိဳနဲ ့စကားေျပာေနရင္း ကၽြန္ေတာ့္ကို တစ္ခ်က္ၾကည့္ျပီး လွမ္းျပံဳးျပတယ္။ သူလည္း ေပ်ာ္ေနတဲ့ပံုပဲ။ တစ္ည လံုးကားစီးလာရေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ ျပန္မအိပ္ေနခ်င္ဘူး။ အခ်ိန္အေတာ္ၾကာမွာ ျပန္ေရာက္ရွိလာခဲ့ရတဲ ့ကၽြန္ေတာ့္ျမိဳ ့ကေလးမွာ ကၽြန္ေတာ္နဲ ့အတူ ၾကီးျပင္းလာခဲ့ရတဲ ့သက္ရွိသက္မဲ ့အရာေတြ အကုန္လံုးကို ကၽြန္ေတာ္ သိပ္ေတြ ့ခ်င္ေနတယ္။ ငယ္ငယ္ကေလးဘ၀က ေမေမ့လက္ကိုဆြဲျပီး သြားခဲ့ရတဲ ့ကုန္းျမင့္ေပၚက အထက္တန္းေက်ာင္းေလး ဘာေတြ ေျပာင္းလဲ ေနလဲ၊ သူငယ္ခ်င္းေတြ ဘယ္သူေတြ အိမ္ေထာင္က်လို ့ဘယ္သူေတြ ဘာတာ၀န္ထမ္းရြက္ေနၾကျပီလဲ၊ ကၽြန္ေတာ္စားေနက် တို ့ဟူးေႏြး ဆိုင္ကေလးေရာ ဘာေတြ ေျပာင္းလဲသြားလည္း အရာရာသိခ်င္စိတ္ေတြနဲ ့ေမေမသိမ္းထားေပးတဲ ့စက္ဘီးကေလးကို ယူျပီး ကၽြန္ေတာ္ ျမို ့တစ္ပတ္ ပတ္ဖို ့ထြက္လာခဲ့တယ္။ ညီခန္ ့တစ္ေယာက္ကေတာ့ ေမေမျပင္ေပးထားတဲ ့ေရေႏြးအိတ္ အိပ္ယာထဲ တိုး၀င္ေခြေနျပီမလို ့တစ္ေယာက္တည္းပဲ ထြက္လာခဲ့ေတာ့တယ္။

ကၽြန္ေတာ့္မွာ ျမိဳ ့ကေလးကို ေျပာျပဖို ့စကားေတြ အမ်ားၾကီးရွိေနတယ္ေလ။ ကၽြန္ေတာ္ငယ္ငယ္ေလး ကတည္းက အဲဒီေတာင္ကုန္းထိပ္ကေလးေပၚတက္ျပီး ထင္ရွဴးပင္ၾကီးေတြ ၾကားမွာ ထိုင္လို ့ျမိဳ ့ကေလးကို ရင္ဖြင့္ခဲ့ရတာ။ ျမိဳ ့ကေလးဟာ ကၽြန္ေတာ့္အေၾကာင္းေတြ ကၽြန္ေတာ့္ခံစားခ်က္ေတြကို အလံုးစံုသိတဲ ့ကၽြန္ေတာ့္ရဲ ့တစ္ဦးတည္းေသာ သက္မဲ ့အေဖာ္ေပါ့။ ျမိဳ ့ကေလးဟာ ကၽြန္ေတာ့္ကို နားလည္တယ္။ ထင္းရွဴးပင္ၾကီးေတြဟာ အျမဲတမ္းကၽြန္ေတာ့္ကို ႏွစ္သိမ့္အားေပးခဲ့တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ဟာ သူတို ့ဆီေရာက္သြားခဲ့ရင္ေတာ့ အျမဲတမ္း ခံစားခ်က္ေတြ နဲ ့လူငယ္ေလးတစ္ေယာက္အျဖစ္ေပါ့။ ခုလည္း ကၽြန္ေတာ္ အဲဒီေတာင္ကုန္းေလးဆီကို ပထမဆံုး ဦးတည္လိုက္တယ္။ ျမိဳ ့ကေလးေရ မင္းကို ငါ ့ဘ၀အစိတ္အပိုင္းေတြ အေၾကာင္း  ရင္ဖြင့္ဖို ့ရွိတယ္ကြာ။

ဒီေန ့ညစာကို ေမေမက ငါးထမင္းနယ္ လုပ္ေကၽြးပါတယ္။ ရန္ကုန္ျမိဳ ့မွာလည္း ရွမ္းရိုးရာ စားေသာက္ဆိုင္ေတြ အမ်ားၾကီး၊ ဒါေပမယ့္ ကိုယ့္ေဒသက လက္ရာ ေမေမ ့လက္ရာကိုေတာ့ ဘယ္လိုမွ မမွီခဲ့တာပါေလ။ ေမေမက ငါးထမင္းကို ငါးဖိမ္းဆိုတဲ ့ငါးနဲ ့ရွမ္းဆန္နဲ ့ေရာျပီး ေၾကေနေအာင္ေခ်၊ အလံုးကေလးေတြ လုပ္ျပီး ပန္းကန္ျပားထဲမွာ ငရုတ္သီးေၾကာ္ရဲရဲေလး ႏွစ္ေတာင့္ ၊ ဂ်ဴးျမစ္ကေလးေတြ ျဖဴျဖဴေဖြးေဖြးနဲ ့ဆတ္သားေျခာက္ဆီဆမ္းေလး ကို သူ ့ေနရာနဲ ့သူတင္ထားေပမယ့္ သိပ္အႏုပညာ ဆန္တယ္လို ့ကၽြန္ေတာ္က ေျပာဖူးတယ္။ ညိဳက ေမေမ ့ကို ကူညီျပီး မီးဖိုထဲမွာ လုပ္ကိုင္ေပးေနတယ္ထင္ပါရဲ ့။ ညိဳ ့အသံ စာစာကေလးကို တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ လွမ္းၾကားေနရတယ္။ ခန္ ့ညီ တစ္ေယာက္ကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ အျမဲ ၾကြားထားတဲ့ ေမေမ့လက္ရာက ကၽြန္ေတာ္ၾကြားတာထက္ကို ပိုေကာင္းေၾကာင္း ေျပာရင္း အားရပါးရစားေနတယ္။ ပဲပုတ္ေထာင္း ဆီစမ္းထားတာေတြကို ဇြန္းနဲ ့တစ္ခပ္ၾကီး စားလိုက္ျပီး ရႈးရႈးရွားရွားျဖစ္ေနတာကို ေမေမက ၾကည့္ုျပီး သေဘာက်ေနတယ္။

" သားဆရာ က အစပ္သိပ္ၾကိဳက္တာ သားရဲ ့။ ပဲပုတ္ေထာင္းဆို သူ ့မွာ ငရုတ္သီးပါျပီးေပမယ့္ ထပ္ထည့္ျပီး ေထာင္းေပးရ တယ္ သားရဲ ့" ညိဳက ေကာ္ဖီမႈန္ ့ကို က်ေနေအာင္ႏွပ္ျပီး ႏို ့မလိုင္ေလး ခပ္ထားတဲ ့ေကာ္ဖီပူေလးလာခ်ေပးရင္း ေရတစ္ခြက္ခပ္ျပီး ခန္ ့ညီေမာင္ကို လွမ္းေပးလိုက္တယ္။ ညိဳနဲ ့ေမေမပါ အတူတူ ညစာ၀င္စားၾကတယ္။ ညဖက္မွာ ကၽြန္ေတာ္က ေစာစာအိပ္ယာ၀င္ျဖစ္ေပမယ့္ ညိဳ၊ ေမေမ နဲ ့ ခန္ ့ညီ တို ့ကေတာ့ စကားေကာင္း က်န္ရစ္ပါတယ္။ ကေလာျမိဳ ့ေဆာင္းညရဲ ့အေအးက ကၽြန္ေတာ့္အိပ္မက္ေတြထဲထိ စိမ့္၀င္လာခဲ့တယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ ႏုတ္ခမ္းမွာ ေႏြးေထြးတဲ ့အထိအေတြ ့တစ္ခုကို ကၽြန္ေတာ္ ခံစားလိုက္ရတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ အိပ္မက္မက္ေနတာေနမွာပါေလ။ အေႏြးဓါတ္ကေလးက ႏုတ္ခမ္း၀ကေနတစ္ဆင့္ ရင္ဘတ္ၾကီးထဲထိ စီး၀င္သြားသလို....ကၽြန္ေတာ့္ အိပ္မက္ထဲမွာ ကၽြန္ေတာ္ဟာ လိပ္ျပာတစ္ေကာင္အျဖစ္ အဲဒီပန္းခင္းၾကီးထဲမွာ ပ်ံ၀ဲလို ့။ ေလတစ္ခ်က္ေ၀ွ ့လိုက္တိုင္း ကၽြန္ေတာ့္ ရင္ေတြ ေျမွာက္ေျမွာက္တက္သြားတယ္။ ေဆာင္းတြင္း အိပ္မက္ ဂေယာက္ဂယက္တဲ ့။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ့္ ရင္ဘတ္ၾကီး ေႏြးေနတယ္။ အဲဒီ အထိအေတြ ့ေလးက ေႏြးေနတယ္။ အိပ္မက္ကေလးက လည္း ေႏြးေနတယ္။

ညက အေတာ္ေလး အိပ္ေမာက်သြားလိုက္တာ မ်က္ႏွာသစ္ဖို ့အိမ္ေအာက္ကို ဆင္းလာေတာ့ ေမေမက စာသင္ခန္းထဲ ၀င္ေနျပီ။ ကၽြန္ေတာ္ မ်က္ႏွာသစ္ျပီး Breakfast စားဖို ့ထမင္းစားေဆာင္ထဲ ၀င္လိုက္ေတာ့ စားပြဲေပၚမွာ ေပါင္မုန္ ့့မီးကင္ ၾကက္ဥေခ်ာင္းေၾကာ္နဲ ့ႏြားႏို ့တစ္ခြက္ကို ေတြ ့ရတယ္။ ျပင္ထားေပးတာ မၾကာေသးလို ့ေႏြးေနဆဲ ေပါင္မုန္ ့နဲ ့ႏြားႏို ့ကို ကၽြန္ေတာ္စားလိုက္တယ္။ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ ဘယ္ေတာ့မွ မရိုးႏိုင္တဲ ့မနက္စာေပါ့။ ရန္ကုန္မွာေတာ့ ခန္ ့ညီ က ကၽြန္ေတာ့္ စိတ္ၾကိဳက္ ျပင္ဆင္ေပးတတ္တယ္။။ ကၽြန္ေတာ္က ႏြားႏို ့အစစ္မဟုတ္ရင္ မေသာက္ခ်င္ဘူးလို ့ေျပာေတာ့ " ဦးငယ္....ျမိဳ ့ေရာက္ရင္ ျမိဳ ့လိုပဲ က်င့္ရမွာေပါ ့။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ႏြားႏို ့အစစ္လိုက္ရွာရလို ့ႏို ့ကုလားေတြနဲ ့ရန္ျဖစ္ရေပါင္း မ်ားျပီ။ ဒါပဲ ေသာက္ဗ်ာ " လို ့ျပန္ေျပာတတ္တယ္။ ဒါေပမယ့္ သူ ႏြားႏို ့အစစ္ရေအာင္ လိုက္ရွာထားတယ္ ဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္ သိပါတယ္။ တစ္ခါတစ္ခါ သူ ့ကို ကေလးတစ္ေယာက္လို စေနာက္ရတာကို သေဘာက်လို ့ဒီလိုပဲ ကၽြန္ေတာ္ ျပသနာရွာတိုင္း သူက ကၽြန္ေတာ့္ကို ဆရာျပန္ျပန္လုပ္တယ္။ ႏြားႏို ့ခြက္ထဲက ေနာက္ဆံုးလက္က်န္ကို ေမာ့ခ်လိုက္တယ္။ ႏြားႏို ့စစ္ရင္ သိပ္ေမႊးတာဗ်။

 " သား အိပ္ေရး၀ရဲ ့လား။ ေမေမက သားကို ႏႈိးဦးမလို ့ပဲ။ ခန္ ့ညီ တို ့ညိဳတို ့က သားအိပ္ေရး၀ေအာင္ အိပ္ပါေစ ဆိုျပီး မႏႈိးခိုင္းလို ့။ "
" သူ တို ့ေတြေရာေမေမ...သားမေတြ ့ပါလား။ ေစ်းသြားလုိက္ၾကတာေလး ေမေမ"
" ေစ်းေန ့က မနက္ျဖန္မွ သားရဲ ့။ ညိဳက ေတာင္ေပၚေက်ာင္းသြားမယ္ဆိုျပီး ခန္ ့ညီကို ေခၚသြားတယ္။ သားႏိုးရင္ လိုက္လာခဲ့ပါတဲ့"
" ဟုတ္ကဲ ့ေမေမ။ သားလိုက္သြားလိုက္မယ္ေလ။ ဆရာေတာ္ကိုလည္း ၀င္ကန္ေတာ့လိုက္မယ္ေနာ္ ေမေမ"

" ေအးေအး သားသြားရင္ သကၤန္း ပရိကၡာေတြ ယူသြားေခ်ေလ။ ဆရာေတာ္ကို ေသခ်ာေလွ်ာက္ခဲ့ေနာ္။ ေအာ္...ေနာက္ျပီးေတာ့ သားေရ....ခန္ ့ညီက သူလည္း သကၤန္းစီးမယ္လို ့ေမေမ့ကို ေျပာလို ့ေမေမ မနက္ကပဲ တစ္စံု ထပ္ျပင္ထားလိုက္တယ္။ အဆင္သင့္လည္း ရွိေနတာနဲ ့။ သားအဲဒါပါ ယူသြားျပီး ဆရာေတာ္ကို ေလွ်ာက္လိုက္ဦးေနာ္။ ဒုလႅဘ တစ္ဦးတို းမယ္လို ့" ေမေမက တက္တက္ၾကြၾကြ ေျပာလည္းေျပာ သကၤန္းပရိကၡရာေတြလည္း ဘီရိုထဲကေန သြားထုတ္ေပးေနပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ခန္ ့ညီ ဘယ္လို စိတ္ကူးေပါက္ျပီး ဒီအစီအစဥ္ျဖစ္သြားလဲလို ့ေတြးေနမိတယ္။

" သားေရ ခန္ ့ညီေမာင္ က တစ္ခါမွ ပဥၥင္း မတက္ရေသးဘူးတဲ ့ကြယ္။ သူ ့ငယ္ငယ္ သူ ့မိဘေတြ ရွိစဥ္ကပဲ ကိုရင္တစ္ခါ ၀တ္ဖူးတယ္တဲ ့..ေမေမကလည္း သူ ့ကို သားနဲ ့အတူ တစ္ပါတည္း ရဟန္းျပဳေပးခ်င္တယ္ လို ့ညကေျပာေတာ့ သူခ်က္ခ်င္းပဲ လက္ခံရွာတယ္ " ကၽြန္ေတာ္ထင္ပါတယ္။ ေမေမ ့ရဲ ့ေမတၱာေတြ ေစတနာေတြ ေအာက္မွာ ခန္ ့ညီ ဒီလို ျဖစ္သြားတာလို ့။ ခန္ ့ညီဆိုတာ သူ ့ဆံပင္ကို သူ တစ္သသနဲ ့အျမဲ သပ္သပ္ရပ္ရပ္ေနတတ္တဲ့သူရယ္။ ကုတံုးတံုးဖို ့မ်ား သူ ့ကို စျပီးေျပာလို ့ေတာင္ရတာ မဟုတ္ဘူး။ ခုေတာ့ သူက ကၽြန္ေတာ္နဲ ့အတူ ရဟန္း လိုက္၀တ္မယ္ဆိုေတာ့ ၀မ္းသာစရာေပါ့။ “သား ကို ေမေမေျပာစရာရွိတယ္..ေမေမတို ့ပန္းျခံထဲ ခဏဆင္းရေအာင္ကြယ္” ေမေမက သူ ့ပန္းျခံကေလးဆီ ဦးေဆာင္သြားတယ္။ ေမေမကိုယ္တိုင္ ပ်ိဳးထားတဲ ့သစၥာပန္းေတြ၊ ပဲပန္းေရာင္စံုေလးေတြရဲ  ့ေမႊးရ နံေ တြ နဲ ့ မနက္ေစာစာစီးစီး စိတ္က ပိုမိုလန္းဆန္းသြားခဲ့ပါတယ္။

 " သား ခု လာမယ့္ ဇန္န၀ါရီဆို ၃၇ ျပည့္ျပီေနာ္။ သားအသက္လည္း ငယ္ေတာ့တာ မဟုတ္ဘူးရယ္။ ေမေမ သားကို ညိဳနဲ ့ေနရာခ်ထားေပးခ်င္တယ္....သားစဥ္းစားဖို ့ေမေမေျပာတာပါ။ ေမေမကေတာ့ သားသည္ မိခင္တစ္ေယာက္အေနနဲ ့ ညိဳ ့ကို သေဘာက်မိတယ္....ေမေမ့စိတ္ကူးကို သားကို ပထမဆံုးေျပာျပတာပါ...သားလက္ခံေတာ့မွ ေမေမ ညိဳ ့ကို ေျပာမယ္...သားတိို ့ႏွစ္ဦးလံုးက ကိုယ့္စိတ္နဲ ့ကိုယ္ လက္ခံတယ္လို ့ဆံုးျဖတ္တာကို ေမေမလိုလားပါတယ္...ေမေမ ့ အေနနဲ ့သားကို ေမေမစီစဥ္တဲ့အတိုင္းလက္ခံရမယ္လို ့မဆိုဘူးေနာ္.... သားမွာ ခ်စ္ခင္ႏွစ္သက္ေနရတဲ ့သူ ရွိႏွင့္ျပီးသားဆိုလည္း ေမေမ့ကို ေျပာႏိုင္တယ္...ဟုတ္လား" ခဏေနက လန္းဆန္းမႈေတြအကုန္လံုးက ေလျပင္းနဲ ့အတူပါသြားတဲ ့သစ္ရြက္ငယ္ေလးေတြလို ကၽြန္ေတာ့္ရင္ထဲ အေတာ္ေလး ရႈတ္ေထြးသြားတယ္။ ေမေမရဲ ့ဒီလို စိတ္ကူးကို ကၽြန္ေတာ္ တစ္ခါမွ ၾကိဳမေတြးမိခဲ့တာ ကၽြန္ေတာ့္ကိုယ္ ကၽြန္ေတာ္ ျပန္ေမးေနမိတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ အိမ္ေထာင္ျပဳဖို ့ဆိုတာကို ေတြးမိဖို ့ေမ့ေနခဲ့တာေလ။ ဘယ္တုန္းကမွ မေတြးမိခဲ့ဖူးတဲ ့အေျခအေနတစ္ခု အတြက္ အေျဖ ကၽြန္ေတာ့္မွာ အဆင္သင့္မရွိေနခဲ့ဘူး။ တစ္ခါမွ မေလ့လာဘူးတဲ ့ပုစၱာတစ္ပုဒ္ကို စာေမးပြဲ ခန္းထဲမွာ ရင္ဆိုင္ေနရတဲ ့ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္လို  ကၽြန္ေတာ္ ေဇာ္ေခၽြးေတြပါ ျပန္လာခဲ့တယ္။

ေမေမ ့အေၾကာင္းကိုလည္း ကၽြန္ေတာ္သိတယ္။ ေမေမ့ကို ကၽြန္ေတာ့္အေနနဲ ့ဘယ္လို အေျဖပဲ ေပးေပး ခိုင္မာတဲ ့အေၾကာင္းျပခ်က္ ပါရမယ္ေလ။ အေၾကာင္းတရား ေတြ ၊ အက်ိဳးတရားေတြဆိုတာ ေမေမ ကၽြန္ေတာ့္ကို သင္ျပခဲ့ဖူးတာေပါ့။ ဒီအတြက္ ကၽြန္ေတာ္ အိမ္ေထာင္မျပဳခ်င္ေသးဘူးလို ့ေမေမ့ကို ဘယ္လိုမွ ေျပာလို ့မရဘူးဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္သိေနတယ္။ ျမိဳ ့ကေလးေရ....ေမေမက ေမးေနျပီကြယ္။ ငါ့မွာ ခ်စ္ခင္ျမတ္ႏိုးရမယ့္သူ ရွိရင္ေျပာပါတဲ ့။ ငါ့ကိုယ္စား မင္းသာေျပာျပေပးႏိုင္မယ္ဆို ငါမင္းကို သိပ္အားကိုးမိမွာပဲ ျမိဳ ့ကေလးေရ...ေမေမ မသိထားတဲ ့ငါ့အေၾကာင္းေတြကို သိတာဆိုလို ့ျမိဳ ့ကေလး မင္းပဲ ရွိတာေလ။ " ဟိုဘက္က အခက္ကေလး ခ်ိဳးလိုက္ ကိုေမာင္...အင္းဟုတ္တယ္ ဟုတ္တယ္။ အဲဒီ အခက္ကေလး အရိုးရွည္ေလးပါေအာင္ ခ်ိဳးပါ ကိုေမာင္ေရ...ဆရာေတာ္ေက်ာင္းက ဘုရားပန္းအိုးေတြက အရိုးတို ရင္ ထိုးလို ့အဆင္မေျပဘူး ကိုေမာင္ရဲ ့" ညို ့အသံ။

ေတာင္ေပၚေက်ာင္းကို တက္ရတဲ ့ေလွကားထစ္ အရွည္ၾကီးကို တစ္ထစ္ခ်င္း တက္ေနရင္း ၾကားလိုက္ရတဲ ့ညိဳ ့အသံ။ အသံလာရာကို လွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ ခ်ယ္ရီပင္ၾကီးေအာက္မွာ ညိဳတစ္ေယာက္ အေပၚေမာ့ၾကည့္ျပီး ေအာ္ေျပာေနတာ။ ကၽြန္ေတာ္ အပင္ေပၚကို ကျပာကယာၾကည့္လိုက္မိတယ္။ ခန္ ့ညီေမာင္ပါ။ ရန္ကုန္သား ဘယ္တုန္းက မွ သစ္ပင္ေပၚတက္ ဖို ့စိတ္ေတာင္မကူးမိတဲ ့သူက ခုေတာ့ သူ၀တ္ထားတဲ ့ဂ်င္းေဘာင္းဘီကို ဒူးအထိေခါက္တင္လို ့ခ်ယ္ရီပင္ေပၚမွာ။ သူေရာ ညိဳပါ ေပ်ာ္ရႊင္ေနပံုရတယ္။ အစကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ သူတို ့ကို ဆူလိုက္ဦးမလို ့ပဲ။ ညိဳေရာ ခန္ ့ညီပါ ကၽြန္ေတာ့္ထက္ ၈ ႏွစ္ေလာက္ ငယ္ၾကတယ္။ သူတို ့က အခုမွ တကယ့္ကို လူငယ္ေလးေတြပါ။ သူ ့တို ့ဆီက အေပ်ာ္ေတြက ကၽြန္ေတာ့္ စိတ္ထဲ ခ်က္ခ်င္းကူးစက္သြားလိုက္တာ ခနေနက စိတ္ပူမိတာကိုေတာင္ ေမ့သြားမိတယ္။

" ဦးငယ္ ဦးငယ္ လာလာ......ခ်ယ္ရီပင္ေပၚလာခဲ့ " ခန္ ့ညီက ကေလးတစ္ေယာက္လို လွမ္းေအာ္ေနတယ္။ ညိဳကလည္း ကၽြန္ေတာ့္ကို လွမ္းျပံဳးျပတယ္။ ညိဳက ခန္ ့ညီနဲ ့ဆို ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း လြတ္လပ္ေပါ့ေပါးေနေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ကို ျမင္တိုင္း အိေျႏၵကို ထိန္းပံုရတယ္။ သူ ့အသြင္က ခ်က္ခ်င္း တည္ျငိမ္သြားတယ္။ ခုန က ညိဳ ့ရဲ ့ကေလးဆန္တဲ ့အျပဳအမူေလးက ခုေတာ့ ပညာတတ္ ဆရာ၀န္မၾကီး တစ္ေယာက္ တည္ျငိမ္ ရင့္က်က္ေနတဲ ့မိန္းမသား တစ္ေယာက္ပံု ကို ကူးေျပာင္းသြား တယ္။ ညိဳ ့အျပံဳးက လွပါတယ္။ ေမေမ ့အျပံဳးလိုပဲ ေအးခ်မ္းတယ္။ ေနာက္ ညိဳရဲ ့မ်က္၀န္းညိဳညိဳေလးေတြကလည္း အရမ္းကို ေအးျမပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ေယာက္က်ားသား တစ္ေယာက္အေနနဲ ့ညိဳ ့လို မိန္းမေခ်ာေလးကို ဘာမွ ျငင္းစရာ အေၾကာင္းမရွိပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ အခ်စ္...ကၽြန္ေတာ္ ညိဳ ့ကို ခ်စ္သလား။ ကၽြန္ေတာ့္ကိုယ္ ကၽြန္ေတာ္ျပန္ေမးမိ တယ္။ သိပ္ေတြးယူစရာကို မလိုလိုက္ပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္ အတြက္ အေျဖကို ကၽြန္ေတာ္္ ့စိတ္ေတြက ခ်က္ခ်င္းအေျဖေပးပါ တယ္။ ညိဳ ့ကို ငယ္ငယ္ကေလးထဲက ရင္းႏွီးကၽြမ္း၀င္ခဲ့ရတဲ ့ညီမေလးတစ္ေယာက္ဆိုတဲ ့သံေယာဇဥ္မ်ိဳးထက္ မပိုပဲ ကၽြန္ေတာ္ ခ်စ္ပါတယ္။

" အား...............ဦးငယ္ေရ............လုပ္ပါဦး " ကၽြန္ေတာ္ သူတို ့နားမေရာက္ခင္ပဲ ခန္ ့ညီ ခ်ယ္ရီပင္ေပၚကေန ျပဳတ္က်တာပါ။ သူ ့ရဲ အသံၾကားတာနဲ ့ကၽြန္ေတာ္ ေလွကားထစ္ေတြကို ႏွစ္ထစ္ သံုးထစ္ေက်ာ္တက္သြားလိုက္တယ္။ ခန္ ညီရဲ ့မ်က္ႏွာတစ္ခုလံုး နာက်င္လို ့ရႈံတြေနတာကို အတိုင္းသားေတြ ့ေနရတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ လက္ေမာင္းကို အတင္းျဖစ္ ညွစ္ထားတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ သူ ့ေျခေထာက္ကို အသာမျပီး ၾကည့္လိုက္တယ္။ အဆစ္လြဲသြားတယ္ထင္ပါတယ္။

" အဆစ္လြဲသြားတာ မဟုတ္လား ညိဳ " ညိဳ ့ကိုေမးရင္း လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ညိဳ ့မ်က္၀န္းမွာ မ်က္ရည္စေတြ။
" ညိဳ ့ေၾကာင့္ျဖစ္တာ...ညိဳ ့ေၾကာင့္ျဖစ္တာ "
" ဟဲ ့ေကာင္မေလး ေၾကာင္မေနနဲ ့လူနာကို အရင္ၾကည့္ေပးဦး။ ဘာျဖစ္တာလဲလို ့။ ဒီဆရာ၀န္မကို အားကိုးရင္ေတာ့ မင္းေျခေထာက္ အလားအလာမေကာင္းဘူး ခန္ ့ညီ" ကၽြန္ေတာ္စေျပာေျပာလိုက္ေပမယ့္ ညိဳကေတာ့ တကယ္တုန္လႈပ္ေနပံု၇တယ္။ ကၽြန္ေတာ့္စကားဆံုးေတာ့မွ သူ ခန္ ့ညီေဘးမွာ ထိုင္ခ်ျပီး ေျခေထာက္ကို ေသခ်ာ စစ္ေဆးၾကည့္ေနတယ္။
" ကိုေမာင္ ညိဳ ့ေၾကာင့္ျဖစ္ရတာ...အဲဒီခ်ယ္ရီပင္ေပၚ ညိဳရယ္ေလ...အတင္းတက္ခူးခုိင္းတာ..." ပါးစပ္ကလည္းေျပာရင္း လက္ကလည္း ေျခေထာက္အေနအထားကို ျပဳုျပင္ယူေနပါတယ္။

ကၽြန္ေတာ္ ညိဳ ့မ်က္ႏွာေလးကို ေသခ်ာၾကည့္လိုက္မိတယ္။ ညိဳ ့မ်က္ႏွာေလးေပၚမွာ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ေနတာထက္ ပိုတဲ့ ခံစားခ်က္ တစ္စံုတစ္ရာကို ကၽြန္ေတာ္ သတိထားမိလိုက္သလို။ ခန္ ့ညီ ေျခေထာက္က ေခါက္ရံုေခါက္သြားတာပါ။ ညိဳကေတာ့ သူ ့ေၾကာင့္ျဖစ္ပါတယ္ ဆိုျပီး အေတာ္ေလး ဂရုစိုက္ရွာတယ္။ ေဆးက အစ အခ်ိန္နဲ ့ကိုယ္တိုင္တိုက္တယ္။ ခန္ ့ညီကေတာ့ ေျခေထာက္နာျပီးကတည္း က အျပင္မထြက္ေတာ့ပဲ အိမ္ထဲမွာပဲ။ ကၽြန္ေတာ္က အျပင္သြားဦးမယ္လို ့ ေျပာရင္ သူ ့ကိုယ္သူ စိတ္ပ်က္ေနတဲ ့ပံုနဲ ့" ကၽြန္ေတာ္လည္း လိုက္ခ်င္တယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ လည္း လိုက္မယ္ " ဆိုျပီး ခပ္တည္တည္နဲ ့ေျပာပါတယ္။ ခန္ ့ညီရဲ ့ကေလးဆန္တဲ ့အျပဳအမူေတြကိုကၽြန္ေတာ္က က်င့္သားရေနေပမယ့္ ေမေမကေတာ့ နဲနဲ မၾကိဳက္ခ်င္တဲ ့ပံုပဲ။ ခန္ ့ညီက ကၽြန္ေတာ့္ကို တြယ္ကပ္ေနတာကိုေရာ ညိဳနဲ ့ခန္ ့ညီ သိပ္ရင္းႏွီးေန တာကုိေရာ ေမေမသတိထားမိပံုပဲ။ ေမေမက သိပ္အကင္းပါးတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ နဲ ့ညိဳ ့ကိစၥလည္း ရွိေနတာ့ ေမေမ ကၽြန္ေတာ္တို ့ကိုလည္း တေစ့တေစာင္း အကဲခတ္ပံုရတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေမေမက ဘယ္ေတာ့မွ သူ ့ခံစားခ်က္နဲ ့ဆံုးျဖတ္ တတ္တဲ့သူတစ္ေယာက္ မဟုတ္ဘူး။ ငယ္ငယ္ကတည္းက ကၽြန္ေတာ့္ ခံစားခ်က္ကို ေမးျပီးမွ လမ္းေၾကာင္းကို တည့္ေပးသင့္ရင္ တည့္ေပးတတ္တဲ ့သူပါ။ ဒီအတြက္ ကၽြန္ေတာ့္အေနနဲ ့ေမေမ ့ကိုေၾကာက္ရတယ္ ဆိုတာမ်ိဳး မရွိခဲ့ဖူးဘူး။

ကၽြန္ေတာ့္ ခံစားခ်က္ေတြကို လည္း အျမဲ ပြင့္လင္းစြာ ေျပာႏိုင္မယ့္ ေမေမ့ကို ကၽြန္ေတာ္က ေလးစားခ်စ္ခင္စိတ္နဲ ့ပဲ ကၽြန္ေတာ္တို ့သားအမိၾကား အျပန္အလွန္ နားလည္မႈေတြ တည္ေဆာက္ထားခဲ့တာပါ။ ဒါေပမယ့္ ညိဳ ့ကိစၥအတြက္ အေျဖတစ္ခုနဲ ့အတူ ေျဖရွင္းခ်က္ တစ္ခုကို ေျပာျပဖို ့ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ အေသအခ်ာ စဥ္းစားေနရတယ္။ " ေမေမ ့ကို ဘယ္လို စကားလံုးေတြနဲ ့ငါ ရင္ဖြင့္ရပါ့မလဲေလ" ည ၁၁ နာရီေလာက္ၾကီး  ေမေမ ေျခသံကို ရုတ္တရက္ ၾကားလိုက္ရတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ လန္ ့ျဖတ္ျပီး သူ ့ကို ကၽြန္ေတာ့္ ရင္ခြင္ထဲကေန ဆြဲထုတ္ပလိုက္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ အေတာ္ေလး တုန္လႈပ္ေနပါတယ္။ ေမေမမ်ား အခန္းထဲ ၀င္လာခဲ့ရင္ ဟိုဘက္အျခမ္းက လြတ္ေနတဲ ့ကုတင္တစ္လံုး အတြက္ ေမးခြန္းေတြ ရွိလာေတာ့မွာေလ။ ရုတ္တရက္ ရင္ဆိုင္လိုက္ရတဲ ့အေျခအေနတစ္ခုမွာ ကၽြန္ေတာ္ ေမေမ ့ကို ဘယ္လိုရွင္းျပရမလဲ။

အိုး.............ကၽြန္ေတာ့္ရင္ခုန္သံကို ကၽြန္ေတာ္ ျပန္ၾကားေနရတယ္။ တကယ္ေတာ့ ေမေမ အခန္းထဲ ၀င္မလာခဲ့ပါဘူး။ သက္ျပင္းရွည္ၾကီး တစ္ခုကို မႈတ္ထုတ္လိုက္ျပီး အိပ္ေပ်ာ္ေနတဲ ့ခန္ ့ညီရဲ ့မ်က္ႏွာေလးကို ၾကည့္မိလိုက္တယ္။ နံဖူးေပၚေခြက်ေနတဲ ့ဆံႏြယ္ေလးေတြကို အသာအယာ ပင့္တင္ျပီး သူ ့နဖူးကို ဖြဖြေလး နမ္းလိုက္တယ္။ ဘယ္လို ဘ၀ ေတြမ်ားလည္း ေကာင္ကေလးရယ္။ ငါက ဘာလို ့မ်ား မင္းကိုမွ တြယ္တာ ျမတ္ႏိုးမိရတာလဲ။ မင္းကေရာ ဘာလို ့ငါ့ကိုမွ သံေယာဇဥ္ၾကိဳးေတြ လာခ်ည္ေႏွာင္ရတာလည္းကြာ။ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာက ဘာလို ့ငါတို ့ႏွစ္ဦးကိုမွာ လာေရာက္ဖြဲ ့ေႏွုာင္ရ တာလဲေလ။


ေကာင္ကေလးေရ ေလာကၾကီးကိုသာ ညာလို ့ရမယ္။ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ေတာ့ ငါတို ့ေတြ ညာလို ့မရဘူးေလ။ ေနာက္ျပီးေတာ့ ငါေမေမ့ကိုလည္း မညာခ်င္ဘူးကြာ။ အာရုဏ္မလင္းခင္ကတည္းက ကၽြန္ေတာ္ စက္ဘီးကေလးကို ထုတ္ျပီး ေတာင္ကုန္းေလးေပၚကို ထြက္လာခဲ့လိုက္တယ္။ ျမိဳ ့ကေလးကို ကၽြန္ေတာ္ ေနာက္ဆံုးအေနနဲ ့ရင္ဖြင့္ရဦးမယ္။ ထင္းရွဴးပင္ၾကီးေတြဆီက ခြန္အားသတၱိေတြကို ယူျပီး ျမိဳ ့ကေလးကို လူ ့အသိုင္းအ၀ိုင္းၾကီးက လက္မခံႏိုင္တဲ ့၊ ပံုမွန္မဟုတ္ျဖစ္တည္လာတဲ ့ကၽြန္ေတာ့္ရဲ ့ခ်စ္ျခင္းေမတၱာ အေႏွာင္အဖြဲ ့ေလးအေၾကာင္း ကို ေမေမ့ကို မေျပာျပခင္ ျမိဳ ့ကေလးနဲ ့ေျပာျပီး အင္အားေတြ ေမြးယူရဦးမယ္။ ျမိဳ ့ကေလးေရ....အဲဒီ သတၱဳၾကိဳးမွ်င္ေလး ဘယ္ေလာက္ခိုင္ျမဲေနျပီလဲ ဆိုတာ မင္းတစ္ေယာက္တည္းပဲ သိတာပါကြာ။ ေမေမ့ကို ဖြင့္ေျပာျပဖို ့ငါ့ကို ခြန္အားေတြ ေပးလွည့္ပါ။ ငါ ညိဳ ့ကို လည္း မနာက်င္ေစခ်င္ဘူး။ ခန္ ့ညီကိုလည္း မစြန္ ့လႊတ္ႏိုင္ဘူး။ ေမေမ ့ကိုလည္း မညာခ်င္ဘူးကြာ။

 ျမိဳ ့ကေလးေရ ဒီစကားေတြဟာ မင္းဆီမွာ ေနာက္ဆံုးအေနနဲ ့ငါရင္ဖြင့္ခဲ့တာလည္း ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မွာပါ။ ငါ့အတြက္ ခြန္အားေတြ.....ေမေမ ျပဳစုပ်ိဳးေထာင္ေပးခဲ့တဲ ့စိတ္ဓါတ္ခိုင္မာမႈေတြ နဲ ့......................။

ႏွင္းစက္ေတြက ကၽြန္ေတာ့မ်က္ႏွာကို လာေရာက္ထိခတ္တယ္။ ထင္းရွဴးနံသင္းေနတဲ ့ေလႏုေအးကို တ၀ၾကီးရႈိက္သြင္း လိုက္တယ္။ သဘာ၀တရားၾကီးက နားလည္မႈေတြ ၊ေအးခ်မ္းမႈေတြ နဲ ့အတူ ကၽြန္ေတာ့္ရင္ထဲထိ  စီး၀င္သြား ပါတယ္................။

အမြန္ 
၄/၇ /၂၀၁၂ _ ၅ နာရီ ၈ မိနစ္ 

Sunday, September 11, 2016

လိင္အျမတ္ထုတ္မႈ ခံစားရသူတစ္ေယာက္အေၾကာင္း

လိင္ကိစၥ ၊လိင္စိတ္ဆႏၵ ၊လိင္သာယာမႈရွာျခင္း ၊လိင္အာရံုခံစားမႈေတြမွာ စည္းေဘာင္မထား စည္းလြတ္၀ါးလြတ္ေနၾကျခင္း စတဲ့ စကားလံုးေတြရဲ႕အဓိပၸာယ္ဟာ တစ္ခါတေလေတာ့ အခ်ိဳ႕ေသာလူငယ္မ်ားရဲ႕ လိင္စိတ္ကို လမ္းေၾကာင္းေျပာင္း သြားေစသလို ဘ၀အခ်ိဳ႕ကိုလည္း ရိုက္ခ်ိဳးလိုက္သလိုျဖစ္သြားေစတတ္တယ္ဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ နည္းနည္းေတာ့ ကိုယ့္စိတ္ကိုယ္ကိုယ္ ဆန္းစစ္ ေ၀ဖန္သံုးသပ္ၾကည့္သင့္ပါတယ္။

လူဆိုတာ တိရစၧာန္ထက္သာတဲ့အခ်က္က စဥ္းစားေတြးေခၚတတ္ျခင္းလို႔ က်ေနာ္ထင္ပါတယ္။ အိပ္၊ စား ၊ကာမ သံုးမ်ိဳးပဲ အေလးေပးေနတယ္ဆိုပါက တိရိစၧာန္နဲ႔ ဘာမ်ားထူးပါဦးမလဲေလ။ လိင္တူျခင္းၾကိဳက္ႏွစ္သက္သူျဖစ္ဖို႔ လိုင္းသြင္းလို႔ရ သလား ဇာတ္သြင္းလို႔မရဘူးလား စစ္တမ္းေတြလည္းမဖတ္ဖူးေတာ့ ေသခ်ာမသိေပမဲ့ ခဏခဏနဲ႔ ယဥ္ပါးလာတဲ့အခါ တစ္မ်ိဳးတစ္မည္ေတာ့ စိတ္ခံစားခ်က္ အျပဳအမူေတြေျပာင္းလာမယ္လို႔ေတာ့ ထင္တာပါပဲ။

ႏွစ္ဦးႏွစ္ဖက္ သေဘာမတူညီဘဲ မိမိေၾကာင့္ျဖစ္ရတယ္ဆိုတဲ့ ဇာတ္လမ္းတစ္ပုဒ္ကိုေတာ့ က်ေနာ့္အေနနဲ႔ဆိုရင္ မရိုက္ကူးခ်င္ပါဘူး။ သူငယ္ခ်င္းတို႔ရဲ႕ စိတ္ဆႏၵကေရာ ဘယ္လိုရွိသလဲဗ်။ ေအာက္မွာေတာ့ ဖတ္မိလိုက္ရတဲ့ ေဆာင္းပါးတစ္ခုကို ေ၀ငွလိုက္ပါတယ္။ ဖတ္ျပီးရင္ အျမင္ေလးေတြ ေ၀ငွၾကပါဦးလို႔။

 Gay ဇာတ္သြင္းၿပီး ေစာ္ကားခဲ့သူ လူယုတ္မာတစ္ဦးေၾကာင့္ ဘ၀ပ်က္ခဲ့ရေသာ လူငယ္ေလးတစ္ေယာက္၏ ခံစားခ်က္

လူ႔ဘ၀မွာလည္းအမႈေတြကေပြ၊ အလုပ္ေတြကမ်ား၊ ျပႆနာေတြကလည္း ပံုစံအမ်ဳိးမ်ဳိးနဲ႔ မၿပီးဆံုးႏိုင္ေတာ႔ပါဘူး။ လာျပန္ၿပီ တစ္ေယာက္…။

၀င္ခြင့္ျပဳပါ ဆရာ…
ေအာ္…
ဟုတ္ကဲ့ ၀င္ခဲ့ပါ ခင္ဗ်ာ..။ ထိုင္ပါ… က်ေနာ္ ဘာကူညီေပးရမလဲ သိပါရေစ။ ေဆးခန္းထဲ ၀င္လာသူမွာ
အသက္ ၂၀ ၀န္းက်င္ လူငယ္ေလးတစ္ေယာက္။ ႐ုပ္ရည္သန္႔သန႔္ သားသားနားနား လူေခ်ာေလး တစ္ေယာက္။
ဒါေပမယ့္ သူမ်က္ႏွာမွာ စိုးရိမ္စိတ္ေတြ ညိႇဳးငယ္ သိမ္ငယ္ေနတဲ့ အရိပ္ေရာင္ေတြေတာ့ သန္းေနပါတယ္။

သူက
ထိုင္ခံုမွာ ထိုင္လိုက္ၿပီး သက္ျပင္းတစ္ခ်က္ ခ်လိုက္ပါတယ္…။ ၿပီးမွ သူက သူ႔ကို အခ်ိန္နည္းနည္း ေပးပါလို႔ ေတာင္းဆိုပါ တယ္….။ ေဆးခန္းကလည္း လူနာ ရွင္းေနေတာ့ ဆရာ၀န္လည္း ေခါင္းညိမ့္ၿပီးသူေျပာတာကို နားေထာင္ေပးဖို႔ အသင့္ ျပင္လိုက္ပါတယ္….။

က်ေနာ္က
ကိုမ်ဳိးပါ ဆရာ။ အခု အသက္ ၂၁ ႏွစ္ပါ။ ေရေၾကာင္းတကၠသိုလ္ တက္ေနပါတယ္။ ေက်ာင္းၿပီးလို႔သေဘၤာတက္မယ္လုပ္မွ အခုေဆးက မေအာင္ဘူး ဆရာရယ္ ဘယ္လိုလုပ္ရပါ့မလဲ မသိဘူး။ အိမ္ကိုလည္းမေျပာရဲဘူး ျဖစ္ေနတယ္။

သူ႔မ်က္ႏွာတစ္ခုလံုး ညႇိဳးက် သြားပါတယ္ …။ မ်က္ရည္ေတြလည္း မ်က္၀န္းထဲအျပည့္…။ က်ေနာ္က အရင္ကတည္းက
ဘ၀ဆံုးၿပီးသားပါ ဆရာ။ သူေျပာတာကို ဆရာ၀န္ နားမလည္လိုက္ပါ။

က်ေနာ္က ဘ၀ေပး ကံမေကာင္းခဲ့ဘူး ဆရာ…။ က်ေနာ္က ေယာက္်ားစင္စစ္ကေန ေယာက္်ားခ်င္း ႀကိဳက္တဲ့သူ(ေဂး)
ျဖစ္ေနတယ္ေလ…. ေဂးေတြရဲ႕ အေၾကာင္းေတြကို သိေနၿပီးသားျဖစ္တဲ့ ေဒါက္တာ မင္းႏိုင္ အတြက္ေတာ့ဘာမွ မမႈေတာ့ပါ… ေခါင္းညိမ့္ၿပီးသာ ဆက္နားေထာင္ ေနခဲ့ပါတယ္။

က်ေနာ့္တို႔မိသားစုနဲ႔ အရမ္း ရင္းႏွီးတဲ့ ဦးေလးတစ္ေယာက္ ရွိပါတယ္။… ေဖ့ေဖ့သူငယ္ခ်င္းပါ။ သူက ေဖေဖနဲ႔
အသက္ အတူတူ ပါပဲ။ စီးပြားေရး သမားပါ၊ ေဖေဖတို႔နဲ႔ အလုပ္အတူတူ လုပ္ၾကရင္း မိသားစုနဲ႔
အရမ္းကို ရင္းႏွီး သြားတာပါ….။ သူက လူပ်ဳိႀကီးပါ။ သူက က်ေနာ္တို႔အိမ္ကို အၿမဲ ၀င္ထြက္ေနက်ပါ…၊
အိမ္ကလည္း သူ႔ကို အျပင္လူလို႔ မသတ္မွတ္ဘူးေလ… ေဆြမ်ဳိးရင္းခ်ာလိုပဲ သေဘာထားပါတယ္…။

သူကလည္း က်ေနာ္တို႔ ေမာင္ႏွမေတြကို ဦးေလးအရင္းေတြ နီးပါး ေကာင္းရွာပါတယ္။ ဒါေပမယ့္
သူမွာ ရွိတဲ့ လူမသိတဲ့ အက်င္႔ဆိုးကိုေတာ့ က်ေနာ္ကလြဲၿပီး ဘယ္သူမွ မသိဘူးေလ။ သူက က်ေနာ့္ကို
ေဂးဇာတ္ သြင္းခဲ႔တဲ႔သူပါ။

က်ေနာ္ ၁၀ တန္းေအာင္ေတာ႔ ဂုဏ္ထူး ၃ ဘာသာ ပါတယ္ေလ။ ေအာင္စာရင္းထြက္တဲ့ ေန႔က သူက က်ေနာ္႔ကို
ဆုခ်မယ္ဆိုၿပီး ၿမိဳ႕ထဲက ဒဂံုစင္တာကို ေခၚသြားပါတယ္…။ MK က Arrow ရွပ္တစ္ထည္ ၀ယ္ေပးပါတယ္။.ၿပီးေတာ့
Mr. Guiter မွာ ညစာ လိုက္ေကြ်းပါတယ္…။ ၿပီးမွ ျပန္ၾကမယ္ေပါ႔။ သူက သူ႔ကားနဲ႔ဆိုေတာ့အိမ္ကလည္း စိတ္ခ်တယ္ေလ။ အရင္ကလည္း ဒီလုိပဲ သြားေနက်ဆိုေတာ႔ ဘာမွ မေျပာဘူးေလ။ က်ေနာ့္ကိုလည္းေအာင္စာရင္း ထြက္တဲ့ေန႔ဆိုေတာ့ အိမ္ကဘာမွ မေျပာဘူးေလ။ ေလွ်ာက္လည္ခ်င္လဲ လည္ပါေစေပါ႔။ညစာ စားၿပီးေတာ႔ သူက က်ေနာ္႔ကို အိမ္ျပန္မပို႔ေပးပဲ သူ႔အိမ္ကို ခဏ၀င္ဖို႔ ေခၚပါတယ္။

အရင္တည္းက သူ႔အိမ္ကို သြားေနၾကဆိုေတာ့ က်ေနာ္လည္း လိုက္သြား ခဲ့ပါတယ္။ သူ႔အေမနဲ႔က က်ေနာ္က
ေျမးအဖြားလို ျဖစ္ေနတာကိုး….။ အဖြားက အသက္ ၇၀ ေက်ာ္ေနၿပီ နားမေကာင္းဘူးေလ။ သူ႔အိ္မ္ေရာက္ေတာ့
ည ၉ နာရီေလာက္ ရွိၿပီဗ်…။ သူက က်ေနာ့္ကို ကိုကာကိုလာ တိုက္တယ္…။ ေရငတ္ေနေတာ့ က်ေနာ့္လည္း
အကုန္ ေသာက္လဲတာေပါ႔….။ ၿပီးေတာ႔ အရမ္း အိပ္ခ်င္လာၿပီး ဘာမွမသိေတာ႔ဘူး ဆရာ….။

ည၁၂ နာရီေလာက္မွ က်ေနာ့္ မ်က္လံုး ျပန္ဖြင့္ လာႏုိင္တယ္ေလ။ ပတ္၀န္းက်င္ကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့
က်ေနာ္က သူ႔အခန္းထဲမွာ ေရာက္ေနတယ္ေလ…။ ၿပီးေတာ႔ ကန္ေတာ့ပါေစရဲ႕ က်ေနာ့္ စအိုက စပ္ဖ်င္းစပ္ဖ်င္းနဲ႔
နာေနတယ္ေလ….။ မသကၤာလို႔ စမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေသြးစေတြပါ ရွိေနတယ္ေလ….။ က်ေနာ္ သိလိုက္ၿပီေလ….
ဒီလူႀကီး က်ေနာ့္ကို ကိုကာကိုလာထဲမွာ အိပ္ေဆး တည့္ၿပီး ေစာ္ကား လုိက္တာေလ….။ က်ေနာ့္
ဘ၀တစ္ခုလံုး မိုးေမွာင္ က်ခဲ့တဲ့ ေန႔ေပါ႔ ဆရာ….။ က်ေနာ့္မွာ ၁၀ တန္းေအာင္လို႔ ေပ်ာ္လို႔ေတာင္
မ၀ေသးပါဘူး…. ငိုခ်လိုက္ပါတယ္… ေလာကႀကီးကို လံုး၀ စိတ္ကုန္ခဲ့ပါတယ္ ဆရာ…..။

သူကခဏၾကာေတာ့ အခန္းထဲကို၀င္လာၿပီး မသိသလိုနဲ႔ ေနပါတယ္…။ က်ေနာ္လည္း သူ႔ကို အရမ္းမုန္းတီးေနေတာ့
ဘာစကားမွ မေျပာခ်င္ဘူးေလ… ဒါနဲ႔ က်ေနာ္ သူ႔ကို အိပ္ျပန္ပို႔ေပးဖိ႔ု ေျပာခဲ့ပါတယ္… သူက
ၾကည္ၾကည္ျဖဴျဖဴပဲ ျပန္လိုက္ပို႔ ေပးပါတယ္…။

သူေပးခဲ့တဲ့အကၤ်ီကိုလည္း က်ေနာ္လံုး၀ မယူခဲ့ပါဘူး။ အဲဒီညက က်ေနာ္ အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ႔ က်ေနာ့္ကိုယ္
က်ေနာ္ အဆံုးစီရင္ဖို႔ မီးဖိုထဲက ဓားနဲ႔ လက္ဖ်န္ေသြးေၾကာကို လွီးပါတယ္၊ ဓားကလည္း မျပတ္ဘူးဆရာ….
။ ေသြးနည္းနည္းပဲ ထြက္တယ္ေလ…. ေနာက္ေတာ့ က်ေနာ္လုပ္ေနတာကို ေဖေဖ ျမင္သြားေရာ….။ သူတို႔က
ထင္တာကေတာ႔ က်ေနာ္က All D မရလို႔ ဒီလိုလုပ္တယ္လို႔ ထင္ေနၾကတယ္ေလ။ က်ေနာ့္ဘ၀ ပ်က္ခဲ့တာကို
ဘယ္သူကမွ မသိၾကတာေလ ဆရာ……. က်ေနာ္ ဘယ္သူ႔ကို သြားတိုင္ ေျပာရမွာလဲ ဆရာ… ၿပီးေတာ့ အဲလိုထုတ္ေျပာဖို႔
က်ေနာ့မွာ လံုး၀ ေျပာမထြက္ ဘူးေလ….။ အဲဒီလူႀကီးကိုလည္း သတ္ခ်င္ေနတယ္….။ အဲဒီရက္ကေတာ႔
ေတာ္ေတာ္ေလး ေသလုေျမာပါး ခံစားခဲ့ရတယ္ ဆရာ….။

ေနာက္ က်ေနာ္ ေက်ာင္းတက္ခဲ့ပါတယ္…။ ေက်ာင္းတက္ေနတုန္း ေဖေဖက မႏၱေလးမွာ ကားအက္ဆီးဒန္႔နဲ႔ ေဆး႐ံုတက္လိုက္ရတယ္ေလ… မိသားစုေတြက ေဖေဖ႔ကို သြားၾကည့္ ၾကတယ္ေလ..။ က်ေနာ္က စာေမးပြဲရွွိလို႔ မလိုက္သြားရဘူး။ဒါကိုေမေမက က်ေနာ႔ကို စိတ္မခ်လို႔ဆိုၿပီး အဲဒီဦးေလးကို အိမ္မွာ လာအိပ္ဖို႔ ေျပာခဲ့တယ္ေလ….။

အစကေတာ႔ က်ေနာ္က မသိခဲ႔ပါဘူး…။ ေက်ာင္းကျပန္လာမွ ဧည့္ခန္းထဲမွာ သူအၾကာႀကီး ေနတာကို သတိထား မိသြားတာပါ။
တစ္အိမ္လံုးမွာလဲထမင္းခ်က္ေပးတဲ႔ အမႀကီးရယ္ က်ေနာ္ရယ္ အဲဒီဦးေလးရယ္ပဲ ရွိတာေလ။ သူက ညအထိ မျပန္ေတာ့မွ
သူဒီမွာ ညအိမ္ေတာ့မယ္ ဆိုတာကို သိလိုက္ရတာပါ၊ က်ေနာ့ အတြက္ေတာ႔ ငရဲက်ေန သလုိပဲေလ…။

က်ေနာ္က တံခါးကို ေလာ့ခ်ၿပီး စာက်က္ ေနခဲ့ပါတယ္….။ ည ၁၁ နာရီေလာက္မွာ က်ေနာ္ အိပ္ယာ၀င္ခဲ့
ပါတယ္…။ ည ၂ နာရီေလာက္ တေရးလဲႏိုးေရာ အဲဒီဦးေလးႀကီးက က်ေနာ္႔ အိပ္ယာထဲ ေရာက္ေနတယ္ေလ…..
ၿပီးေတာ႔ က်ေနာ္႔ကိုလည္း သူထပ္ေစာ္ကား ထားျပန္တယ္ေလ…. က်ေနာ့္အတြက္ေတာ့ ေျပးလို႔ မလြတ္ေတာ့ဘူးေလ။
ေမေမက သူ႔ကို အိမ္က ေသာ့ေတြ အကုန္ေပးခဲ့တာကိုး…။

သူကက်ေနာ႔ကို တကယ္ခ်စ္ပါတယ္တဲ့..။ က်ေနာ႔ကိုလည္း မိဘေတြကို မေျပာပါနဲ႔တဲ့။ အမ်ဳိးမ်ဳိး
ေျပာတယ္ေလ။ ၿပီးေတာ႔ က်ေနာ္႔ကို သူက လက္ထပ္မယ္ေတာင္ ေျပာေသးတယ္။ က်ေနာ္က ဒါမ်ဳိးေတြကို
တစ္ခါမွေတာင္ မၾကားဖူးခဲ့ပါဘူး…။ ေနာက္ေတာ့သူက ေယာကၤ်ားခ်င္း မဖြယ္မရာ လုပ္ေနတဲ့ ပံုေတြနဲ႔
ဗီြဒီယိုေတြကို က်ေနာ္႔ကို ျပတယ္ေလ….။ သူက ေျပာေသးတယ္ ဒါက ေခတ္မီတဲ့ ႏိုင္ငံေတြမွာပဲ
ရွိတာတဲ့။

က်ေနာ္အႀကိမ္ႀကိမ္ ျငင္းပါတယ္… ဒါေပမယ္႔ မရခဲ့ဘူးေလ.. ပိုဆိုးတာက ေဖေဖ့အက္ဆီးဒန္႔မွာ အိမ္က
ေငြေတာ္ေတာ္ ကုန္သြားတယ္ေလ။ ေနာက္ဆံုး က်ေနာ႔ ေက်ာင္းစရိတ္ေတာင္ အိမ္က မတတ္ႏိုင္ေတာ႔ဘူး။

အဲဒီမွာ သူက က်ေနာ္႔ကို ေန႔တိုင္းေက်ာင္းကို သူ႔ကားနဲ႔ လိုက္ပို႔ ေပးတယ္ေလ။ အိမ္က မေထာက္ပံ့
ႏိုင္တာကိုလည္း သူက သိေနတယ္ေလ…. ေမေမတို႔နဲ႔က လူရင္းေတြ ျဖစ္ေနတာကိုး။ သူက က်ေနာ္ ေက်ာင္းမုန္႔ဖိုးလည္း
ေပးတယ္။ လိုတဲ့ စာအုပ္ေတြ စာရြက္စာတမ္း ေတြကိုလည္း ၀ယ္ေပးတယ္ေလ… ဒီလိုနဲ႔ က်ေနာ္ ပထမႏွစ္
ေအာင္ခဲ့တာပါ။ ဒုတိယနွစ္မွာ ေဖေဖ ဆံုးသြားပါတယ္။ အရင္ ကားအက္ဆီးဒန္႔ ၿပီးတည္းက ေဖေဖ့
က်န္းမာေရးက မေကာင္းပါဘူး၊ ေဖေဖဆံုးေတာ့ သူကပဲ က်ေနာ္တို႔ မိသားစုကို ေထာက္ပံ့ ခဲ့တယ္ေလ။
ဒီေတာ့ သူလိုခ်င္တာကို က်ေနာ္က ကိုယ္နဲ႔ရင္းၿပီး ေပးခဲ့ရတယ္ဆရာ။

ဒီလိုမ်ဳိးေတြကိုအရမ္းမုန္းေပမယ့္ မိသားစုကို ေထာက္ပံ့ေနတဲ့ သူ႔အလိုကို က်ေနာ္ လိုက္ခဲ့ ရတယ္ေလ။ သူေတာင္းဆိုလာတိုင္းက်ေနာ္ မညင္းသာ ခဲ့ပါဘူး။ သူအိမ္ကိုလည္း သြားျဖစ္တယ္။ သူ႔အိမ္မွာက သူ႔အတြက္ လြတ္လပ္တယ္ေလ…..အဖြားကလည္း အသက္ႀကီး နားကေလး ဆိုေတာ့ သူ႔အႀကိဳက္ပဲေလ။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ က်ေနာ္႔ကိုယ္က်ေနာ္ေဂးအျဖစ္ ခံယူလိုက္မိပါတယ္။

က်ေနာ္လူပ်ိဳစျဖစ္တည္းက ဒီလိုအျဖစ္မ်ဳိးေတြကို တစ္ခါမွ မေတြးထားမိပါဘူး။ ထင္လည္း မထင္ထား
ခဲ့ဘူးေလ။ က်ေနာ့္စိတ္ကိုလည္း က်ေနာ္ ျပန္ေမးၾကည့္ မိတယ္ေလ။ ငါတကယ္ ဒီလို ေဂးျဖစ္သြားၿပီလား
ဆိုၿပီးေတာ့. က်ေနာ္ တတိယႏွစ္မွာ ရည္းစာထားဖို႔ ႀကိဳးစားပါတယ္။ ေကာင္မေလး တစ္ေယာက္ကို
လိုက္ခဲ့ပါတယ္။ ၂ လေလာက္ ၾကာေတာ့ ခ်စ္သူေတြ ျဖစ္သြား ခဲ့ပါတယ္။ က်ေနာ္ က်ေနာ႔ခ်စ္သူကို
ခ်စ္လို႔ေတာ့ ရတယ္ဆရာ….။ ဟိုိလိုမ်ဳိးေတာ႔ ဘယ္လိုမွ ေတြးလို႔ကို မရဘူး….။ သူ႔ဘက္က အခြင္႔ေရးေတြ
ေပးခဲ႔တာေတာင္ က်ေနာ့္ ဘက္က စိတ္လံုး၀ မလာခဲ့ဘူးေလ။ အဲဒီမွာ က်ေနာ႔္ကိုက်ေနာ္ နားလည္ခဲ့ပါတယ္…
က်ေနာ္႔ကို က်ေနာ္ ေဂးလို႔ ခံယူခဲ့ပါတယ္။ ေကာင္မေလးကိုလည္း အဆက္ျဖတ္ခဲ့ ပါတယ္။ အဲဒီ
ဦးေလးႀကီးနဲ႔ပဲ ႏွစ္ပါးသြား ေနခဲ့တယ္ ဆရာ။ ဒါေပမယ္႔ အဲဒီဦးေလးႀကီးက ႏွစ္ဖက္ခြ်န္ေလ..
မိန္းမလည္း ေပြတယ္…. ေမာ္ဒယ္ ငယ္ငယ္ ေလးေတြနဲ႔လည္း တြဲတယ္ေလ…။ တစ္ခါတစ္ေလ သူ႔အခန္းကိုပါ
ေခၚလာတယ္….

က်ေနာ့္ေက်ာင္းၿပီးေတာ့ သူက က်ေနာ့္ကို သေဘၤာတင္ေပးမလို႔ Agent နဲ႔ ခ်ိတ္ေပးပါတယ္။ ၿပီးမွ ေဆးစစ္တာပါ
ဆရာ…။ အခုေတာ့ က်ေနာ့္ ဘ၀က ႏွစ္ခါနာပဲေလ….. ေမေမ့ကိုလည္း မေျပာျပရဲဘူး။ ဆရာ… ေမေမက
ႏွလံုးေရာဂါသည္ေလ…. က်ေနာ့္မွာ ညီမေလးလည္း ရွိေသးတယ္ေလ…။ က်ေနာ္က ညီမေလးအေပၚ တာ၀န္ရွိတယ္ေလ…။
ေဖေဖ မရွိေတာ့တဲ့ ေနာက္ပိုင္း က်ေနာ့္ ဘ၀ကို ေမေမနဲ႔ ညီမေလးအတြက္ပဲလို႔ သတ္မွတ္ ထားခဲ့တာပါ။

ဒီဦးေလးကိုလည္း မိသားစုကို ေထာက္ပံ့ထားတဲ့ မ်က္ႏွာနဲ႔ သူ႔လိုအင္ကို ျဖည့္ေပး ေနခဲ့တာပါ။

က်ေနာ့္ သူ႔ကိုေတာ့ ေျပာျပ ထားပါတယ္…။ သူ႔က အစကေတာ့ အေၾကာက္အကန္ ျငင္းပါတယ္။ သူက သန္႔တယ္
ဘယ္သူနဲ႔မွ မ႐ႈပ္ဘူး ေပါ႔ေလ။ က်ေနာ္ကသာ တျခားလူေတြနဲ႔ လိုက္႐ႈပ္လို႔ HIV ကူးတယ္ ေပါ႔ေလ။

က်ေနာ္ သူ႔ကို ေသြးစစ္ဖို႔ အႀကိမ္ႀကိမ္ ေျပာခဲ့ေပမယ့္ သူက မစစ္ခဲ့ဘူးေလ။ ေနာက္ဆံုး
အတင္းအၾကပ္ ေျပာမွ စစ္ေတာ့ သူ႔မွာလည္း HIV ပိုး ရွိေနတယ္ေလ….။ ဒီေတာ့မွ က်ေနာ္လည္း
သူ႔ဆီက ကူးတယ္ ဆိုတာကို သိလိုက္ရတာပါ။

သူကေတာ့က်ေနာ့္ တစ္ဘ၀လံုးကို အညႊန္႔ ခ်ဳိး႐ံုသာမက က်ေနာ့္ နာမည္ကိုပါ အမည္းစက္ ထက္ေတြ ဆင့္ေနေအာင္
လုပ္ခဲ့တယ္ေလ။ က်ေနာ္ ဘာဆက္လုပ္သင့္လဲ ဆိုတာကို အႀကံေပးပါဦး ဆရာ……။

အားကိုးတႀကီးစိတ္နဲ႔သူ႔မ်က္လံုးေတြက ဆရာ၀န္ကို ေတာင္းပန္ ေနရွာေလရဲ႕။ ဆရာ၀န္လည္း ျဖစ္သင့္တာေတြ… လုပ္သင့္တာေတြကိုတစ္ခုခ်င္း ေျပာေနေလရဲ႕…။

ဆရာ၀န္ရဲ႕အသံုးေတာ္ျဖစ္တဲ့ က်ဳပ္ ေဘာလ္ပင္ခမ်ာမွာေတာ့ ရင္ထဲ မခ်ိသာဘူးေလ..
ဒီလိုလူငယ္ေလးေတြ ဒီလိုဘ၀ကိုေရာက္ေအာင္ လုပ္တာ ဘယ္သူ႔ကို အျပစ္တင္ရမလဲ? ဘယ္သူ႔မွာ တာ၀န္ရွိလဲ။

ဒီလို လူငယ္ေလးေတြကို ဘယ္သူက ကာကြယ္ ေစာင့္ေရွာက္ဖို႔ တာ၀န္ရွိသလဲ?

သူတို႔ ဒီဘ၀မ်ဳိး မေရာက္ခင္မွာ သူတို႔ ရင္ဖြင့္သမွ်ကို နားေထာင္ေပးမယ့္ နားေတြေရာ ေလာကႀကီးမွာ
အဆင္သင့္ ရွိေနၿပီလား?

သူတို႔ကို ဒီလိုမ်ဳိး မျဖစ္ေအာင္ ကာကြယ္ေပးမယ့္ ဥပေဒေတြေရာ ရွိေနၿပီလား?

ဒီလို ကေလးသူငယ္ကို အဓမၼ ျပဳက်င္႔တာေတြကိုေရာ ဘယ္သူေတြက ဆန္႔က်င္ တိုက္ဖ်က္ၿပီး ကေလး
သူငယ္ေတြရဲ႕ အခြင့္ေရးအတြက္ တိုက္ပြဲ၀င္ ေပးၾကမွာလဲ?

က်ေနာ္ေမာင္ေဘာလ္ပင္ဒီလိုေတြးေနတုန္းမွာပဲ ဆရာ၀န္က က်ေနာ့္ ေခါင္းကို အဖံုးနဲ႔ စြပ္ၿပီး က်ေနာ့္ကို စာအုပ္ၾကားထဲ
ညႇပ္ထားခဲ့ၿပီး ေဆးခန္းသိမ္းလိုက္ပါတယ္။

Credit: လမင္းကို