ခုေတာ့ ေမေမ အျငိမ္းစားယူျပီး ေနာက္ အဲဒီျမိဳ ့ကေလးမွာပဲ ေဘာ္ဒါေဆာင္တစ္ခုကို ကိုယ္တိုင္အုပ္ခ်ဳပ္ရင္း သူႏွစ္သက္တဲ ့စာသင္ၾကားျခင္းအလုပ္ကို လုပ္ေနတုန္း။ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း ေမေမ့ေသြးေတြနဲ ့လူျဖစ္လာျပီး ေမေမလို ့ပဲ ဆရာအလုပ္ကို ေရြးခ်ယ္ခဲ့တယ္။ ေမေမကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ၁၀ တန္းေအာင္တုန္းက စစ္တကၠသိုလ္ တက္ခ်င္လား သား လို ့ေမးဖူးတာ တစ္ခုေလာက္သာ ေဖေဖနဲ ့ပတ္သတ္တဲ ့ေမေမရဲ ့ေမးခြန္းအျဖစ္ ကၽြန္ေတာ္ မွတ္မိေနေသးတယ္။ ဟင့္အင္းေမေမ ဆိုတာထက္ပိုျပီး ကၽြန္ေတာ္ ဘာမွပို မေျပာျဖစ္ခဲ့ဘူး။ ဘ၀ခရီးမွာ အတိတ္ကို အျမဲတမ္းသယ္ေဆာင္မသြားဖို ့ေမေမ ကၽြန္ေတာ့္ကို ငယ္ငယ္ကတည္းက ဆံုးမခဲ့ဖူးတာပဲ။ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ေမေမလိုပဲ စိတ္ဓါတ္္ခိုင္မာတဲ ့သားတစ္ေယာက္ျဖစ္ေစရမယ္လို ့ေမေမ တီးတိုးေရရြတ္ျပီး ကၽြန္ေတာ့္ရဲ ့စိတ္ဓါတ္ခြန္အားေတြကိုလည္း ေမေမပဲ ဖန္ဆင္းေပးခဲ့တာ မဟုတ္လား။
ကၽြန္ေတာ္ ့အိမ္ကေလးဆီကုိ လမ္းေလွ်ာက္ျပန္ေနတဲ ့အခ်ိန္ေလးမွာ အေတြးေတြ၀င္ေနတာနဲ ့သူ ့ကိုေတာင္ ေမ့သြားခဲ့တယ္။ မနက္ ၅ နာရီေလာက္ကို ျမိဳ ့ကေလးရဲ ့အ၀င္ ဘီအိုစီ ဂိတ္ေဟာင္းမွာ ကၽြန္ေတာ္တိို ့ဆင္းျပီး လမ္းေလွ်ာက္လာခဲ့ၾကတာ။ အိမ္ကို နည္းနည္းေတာ့ လွမ္းေပမယ့္ ေမေမ ့ကို လာမၾကိဳဖို ့ကၽြန္ေတာ္ေျပာထားခဲ့တာ။ ကၽြန္ေတာ္ ေမေမ့ဆီကို ျပန္လာတိုင္း ျမိဳ ့ကေလးရဲ ့ လမ္းမတန္းကို ျဖတ္ျပိးေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္အိမ္ကေလးဆီကို လမ္းေလွ်ာက္သြားရတာကို အရမ္းႏွစ္သက္ခဲ့တာ။
" ဦးငယ္....မေရာက္ေသးဘူးလားဗ်။ ကၽြန္ေတာ္ ေမာေနျပီ။ ခ်မ္းလည္း အရမ္းခ်မ္းေနျပီ။ ဦးငယ္ အိတ္ၾကီးကလည္း ေလးတယ္" ဟုတ္သားပဲ ကၽြန္ေတာ္ကသာ အေတြးေတြနဲ ့ကိုယ့္ျမိဳ ့ကေလးကို ျပန္လာရလို ့တက္ၾကြျပီး ေရွ ့ကေန ေလွ်ာက္ေနလိုက္တာ သူ ့ကို ၾကည့္မိေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ ခရီးေဆာင္ အိတ္ၾကီးက တစ္ဖက္၊ သူ ့အ၀တ္အစား ေက်ာပိုးအိတ္ၾကီးကိုလည္း လြယ္ျပီး ေမေမတို ့အတြက္ ၀ယ္လာတဲ ့J Donus မုန္ ့ေတြထည့္ထားတဲ ့လက္ဆြဲအိတ္ၾကီးက တစ္ဖက္နဲ ့မ််က္ႏွာက အေတာ္ေလးရႈံ ့တြလို ့ေနပါတယ္။ ေတာင္ေပၚေဆာင္းရဲ ့အေအးကိုလည္း တခါမွ မထိေတြ ့ဖူးေတာ့ ေမးက တဂတ္ဂတ္ရိုက္ေနတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ အေတာ္ေလးရယ္ခ်င္သြားတယ္။ သူ ့လက္ထဲက အိတ္ေတြအကုန္လံုး ယူသယ္ျပီးတာေတာင္မွ သူ ့ေျခလွမ္းေတြက တံု ့ေႏွးေနတုန္း။
"လာပါကြာ ေရာက္ေတာ့မွာပါကြ။ ေျမနီလမ္းကေလးကို လွမ္းျမင္ေနရျပီ။ လာ.....ေလကို တ၀ၾကီးရႈၾကည့္စမ္းကြာ... ဒီလိုမ်ိဳး မင္းတို ့ရဲ ့မဟာ ရန္ကုန္ျမိဳ ့ၾကီးမွာ ဘယ္ေတာ့မွ မရႏိုင္ဘူးကြ။ ဘယ္ေလာက္ လတ္ဆတ္သန္ ့ရွင္းလိုက္သလဲ လို ့။ " ေျပာေျပာ ဆိုဆို မ်က္ႏွာကို ေမာ့ျပီး ေအးစိမ့္ေနတဲ ့ေလေတြကို အဆုတ္ထဲ ေရာက္သြားတဲ ့အထိ တ၀ၾကီးရႈသြင္း လိုက္တယ္။ သူကလည္း ကၽြန္ေတာ္လုပ္သလို လိုက္လုပ္ပါတယ္။ ျပီးေတာ့ အနည္းငယ္ လန္းဆန္းတက္ၾကြလာပံုနဲ ့ ကၽြန္ေတာ့္ေနာက္ကို အေျပးလိုက္လာခဲ့တယ္။ အိမ္ေရာက္ေတာ့ အိမ္ေရွ ့အ၀င္က ခြာညိဳပန္းရံုေလး ေအာက္က ခံုတန္းရွည္ေလးမွာ ေမေမထိုင္ေစာင့္ေနပါတယ္။ ေမေမ က ကၽြန္ေတာ့္ကို ေတြ ့ေတာ့ လွမ္းျပံဳးျပတယ္။ ေမေမအျပံဳးက အျမဲ ေအးခ်မ္းတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဘယ္ေလာက္ေပ်ာ္စရာရွိရွိ ေမေမ အားရပါးရ ရယ္လိုက္တယ္လို ့မေတြ ့ဖူးဘူး။ ေမေမက အရာရာကို ထိန္းထိန္းသိမ္းသိမ္းနဲ ့အိေျႏၵၾကီးစြာေနတတ္ေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ေမေမ ့မ်က္လံုးေတြကို ဖတ္တတ္ပါတယ္။ ေမေမ ့ႏုတ္ခမ္းက အျပံုးထက္ ေမေမ့ မ်က္၀န္းက အျပံဳးကို သားတစ္ေယာက္ျဖစ္တဲ ့ကၽြန္ေတာ္ သိပ္သိတာေပါ ့။ ကထိက ရာထူးတက္ျပီးကတည္းက ေမေမ့ဆီျပန္မေရာက္ျဖစ္တာ ေမေမ ကၽြန္ေတာ့္ကို ဘယ္ေလာက္ထိ လြမ္းေနမလဲ ကၽြန္ေတာ္သိတာေပါ့ေလ။ အိမ္ထဲေရာက္ေတာ့ အေတာ္ေလး ေႏြးေထြးသြားတယ္။ မီးလင္းဖိုေလးက မီးခိုးနံ ့ေလးေတြက ကၽြန္ေတာ့္ငယ္ဘ၀ကို ျပန္လြမ္းဆြတ္မိေအာင္ လာေရာက္လႈံ ့ေဆာ္ေနၾကတယ္။ ေမေမက သူ ့တပည့္မေလး တစ္ေယာက္ကို ႏြားႏို ့ယူလာေပးဖို ့ေျပာလိုက္တယ္။ ခဏေနေတာ့ ႏြားႏို ့ပူပူေလး ႏွစ္ခြက္ယူျပီး အဲဒီမိန္းကေလး ျပန္ထြက္လာတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ သူ ့မ်က္ႏွာကို ခုမွ သတိထားျပီးၾကည့္မိေတာ့တယ္။
" ညိဳ မဟုတ္လား" သူ ့အျပံဳးကို ျမင္လိုက္ေတာ့ မွ သူ ့ငယ္ရုပ္ကေလးက ပိုေပၚလာတယ္။ ဟုတ္ပါတယ္ ညိဳေလးသြယ္ ပါေလ။ ဒီမိန္းကေလး ဒီအရြယ္ေတာင္ေရာက္ေနျပီပဲ။ ကၽြန္ေတာ္ သိခဲ့တဲ့ ညိဳက ၁၀ တန္းတုန္းက ကၽြန္ေတာ္စာသင္ေပး ေနတဲ့ ခ်ာတိတ္မေလး။ သနပ္ခါးပါးကြက္ကေလးနဲ ့ဆံပင္တိုကေလးနဲ ့ကေလးမေလးပဲ။ သူ ၁၀တန္းေအာင္ျပီး မႏၱေလး မွာ ေဆးေက်ာင္းတက္ဖို ့သြားလုိက္တယ္ ဆိုကတည္းက ကၽြန္ေတာ္နဲ ့ျပန္မဆံုျဖစ္ၾကတာ။
" သား..ညိဳက ခု ေတာင္ၾကီး စ၀္စံထြန္းေဆးရံု မွာ တာ၀န္က်တယ္ေလ။ အားလပ္ရပ္ဆို ျပန္လာျပီး ေမေမနဲ ့အေဖာ္လာ လုပ္ေပးတယ္ သားရဲ ့...သားညီမေလးက ဆရာ၀န္မၾကီးဆိုေတာ့ ေမေမ့ က်န္းမာေရး အတြက္ အားကိုးေနရတာေပါ ့" ေမေမက ညိဳ ့ရဲ ့ညိဳစိမ့္စိမ့္ မ်က္ႏွာကေလးကို ေမာ့ၾကည့္ုျပီး ကၽြန္ေတာ့္ကို ေျပာျပေနတယ္။ အို ဟုတ္သားပဲ ခုမွာ ကၽြန္ေတာ္လည္း သူ နဲ ့ေမေမတို ့ကို မိတ္ဆက္ေပးဖို ့သတိရေတာ့တယ္။
"ေမေမ...မိတ္ဆက္ေပးရဦးမယ္...ဒါသားရဲ ့တပည့္ေလးလို ့ေျပာလို ့လည္းရတယ္။ ဒႆနိက ဘာသာသင္တဲ ့က်ဴတာ တစ္ေယာက္ပဲ ေမေမ။ သားတို ့အေဆာင္မွာ အခန္းေဖာ္ေပါ ့။ ေနာက္တစ္ေယာက္ကေတာ့ သူ ့နယ္ျပန္သြားလို ့မလိုက္ လာႏိုင္ဘူး။ ခန္ ့ညီကေတာ့ မိဘေတြကေတာ့ အေမရိကားမွာ ေမေမေရ။ သူက လိုက္သြားလို ့လဲမရေတာ့ ဒီမွာ တစ္ေယာက္တည္း က်န္ရစ္ေနတာ။ အေဆာင္မွာပဲ လာေနတယ္ေလ။ ညိဳ သူ ့နာမည္က ခန္ ့ညီေမာင္ တဲ ့" ညိဳ က သူ ့ကို ၾကည့္ျပီး ေခါင္းကေလး ညိတ္လို ့ျပံဳးျပလိုယ္တယ္။
" ေအာ္ သားမိဘေတြက ျပန္မလာၾကဘူးလားကြယ္။ မိဘေတြ သက္ရွိထင္ရွားရွိေနရက္နဲ ့ဘာလို ့တကြဲတျပားျဖစ္ေနၾကရ တာလည္းသားရယ္။ အန္တီ စိတ္မေကာင္းပါဘူး " ေမေမက ေတြးေတြးဆဆေျပာတယ္။ အေမတစ္ခု သားတစ္ခု နဲ ့မိသားစုတစ္ခု ျဖစ္ေနရတဲ ့ကၽြန္ေတာ္တို ့အေနအထားကို ေမေမတန္ဖိုးထားသလို မိသားစုဆိုတဲ ့ေႏြးေထြးမႈကို ေမေမက အျပည့္အ၀ ကၽြန္ေတာ့္ကို မေပးႏိုင္ခဲ့ဘူးလို ့တခါတခါ ေျပာတတ္ျပန္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ဖခင္တစ္ေယာက္မရွိပဲ ကၽြန္ေတာ့္ကို သားေကာင္းတစ္ေယာက္ျဖစ္ေစဖို ့ေမေမၾကိဳးစားခဲ့ တယ္ ဆိုတဲ ့စကားကို ကၽြန္ေတာ္ အသိဆံုးပါေမေမ ရယ္။ သူကလည္း ေမေမ့ အေမးကို ဘာမွျပန္မေျဖပဲ ႏြားႏို ့ခြက္ကိုသာ ငံု ့ၾကည့္ေနတဲ ့သူ ့မ်က္ႏွာကို ကၽြန္ေတာ္ေရာ ေမေမပါ စိတ္မေကာင္းစြာနဲ ့ၾကည့္ေနမိတယ္။ " ကိုေမာင္ က ဒသနိက ဘာသာရပ္ကို သင္တာဆိုေတာ့ ညိဳ ့အတြက္ ၀မ္းသာစရာပဲ။ ညိဳက စိတ္ပညာကို သိပ္စိတ္၀င္စားတာ။ ကိုေမာင့္ကို ညိဳ ေမးခြန္းေတြ အမ်ားၾကီးေမးမယ္ေနာ္ " ညိုက ကေလးတုန္းက အတိုင္း မေျပာင္းလဲပါဘူး။ ရိုးသားပြင့္လင္းတယ္။ သြက္လက္ခ်က္ခ်ာတယ္။ ျပီးေတာ့ ညိဳဟာ သိပ္မိန္းကေလး မဆန္လွဘူးလို ့ကၽြန္ေတာ္ထင္တယ္။ ညိဳ ့စကားေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္တို ့စကား၀ိုင္းေလး ျပန္လည္ အသက္၀င္လာတယ္။ ေမေမ က ကၽြန္ေတာ္ျပန္ေရာက္တုန္း ပဥၥင္းတက္ဖို ့ေမေမစီစဥ္ထားတဲ ့အစီအစဥ္ေတြကို တစ္ခုျပီးတစ္ခု ေျပာျပေနခ်ိန္မွာ ညိဳနဲ ့ခန္ ့ညီတို ့ႏွစ္ေယာက္လည္း စကားေတြေဖာင္ဖြဲ ့ေနေလရဲ ့။
ခုလို ကၽြန္ေတာ့္ မိသားစုေလးနဲ ့သူ ရင္းႏွီးကၽြမ္း၀င္သြားဖို ့ဆိုတာ အစကတည္းက ကၽြန္ေတာ္ သံသယ မရွိခဲ့ပါဘူးေလ။ ခန္ ့ညီေမာင္ ဆိုတာ ေက်ာင္းမွာလည္း Public Relationship Officer တာ၀န္ကို အမ်ားရဲ ့မဲဆႏၵနဲ ့ေနရာ ရခဲ့တဲ ့သူပဲ။ သူက ဘယ္သူနဲ ့မဆို လိုက္ေလ်ာ ညီေထြေနတတ္တယ္။ ျဖဴေဖြးေနတဲ ့သူ ့အသားအေရာင္နဲ ့အနည္းငယ္ ရစ္ေခြေနတဲ ့သူ ့ဆံပင္ေတြ၊ ေနာက္ သူ ့ရဲ ့စူးရွတဲ ့မ်က္လံုးေတြက သူ ့ကို ခ်စ္သူခင္သူေပါမ်ားေအာင္ စြမ္းေဆာင္ေပးေနေလရဲ ့။ ညိဳနဲ ့စကားေျပာေနရင္း ကၽြန္ေတာ့္ကို တစ္ခ်က္ၾကည့္ျပီး လွမ္းျပံဳးျပတယ္။ သူလည္း ေပ်ာ္ေနတဲ့ပံုပဲ။ တစ္ည လံုးကားစီးလာရေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ ျပန္မအိပ္ေနခ်င္ဘူး။ အခ်ိန္အေတာ္ၾကာမွာ ျပန္ေရာက္ရွိလာခဲ့ရတဲ ့ကၽြန္ေတာ့္ျမိဳ ့ကေလးမွာ ကၽြန္ေတာ္နဲ ့အတူ ၾကီးျပင္းလာခဲ့ရတဲ ့သက္ရွိသက္မဲ ့အရာေတြ အကုန္လံုးကို ကၽြန္ေတာ္ သိပ္ေတြ ့ခ်င္ေနတယ္။ ငယ္ငယ္ကေလးဘ၀က ေမေမ့လက္ကိုဆြဲျပီး သြားခဲ့ရတဲ ့ကုန္းျမင့္ေပၚက အထက္တန္းေက်ာင္းေလး ဘာေတြ ေျပာင္းလဲ ေနလဲ၊ သူငယ္ခ်င္းေတြ ဘယ္သူေတြ အိမ္ေထာင္က်လို ့ဘယ္သူေတြ ဘာတာ၀န္ထမ္းရြက္ေနၾကျပီလဲ၊ ကၽြန္ေတာ္စားေနက် တို ့ဟူးေႏြး ဆိုင္ကေလးေရာ ဘာေတြ ေျပာင္းလဲသြားလည္း အရာရာသိခ်င္စိတ္ေတြနဲ ့ေမေမသိမ္းထားေပးတဲ ့စက္ဘီးကေလးကို ယူျပီး ကၽြန္ေတာ္ ျမို ့တစ္ပတ္ ပတ္ဖို ့ထြက္လာခဲ့တယ္။ ညီခန္ ့တစ္ေယာက္ကေတာ့ ေမေမျပင္ေပးထားတဲ ့ေရေႏြးအိတ္ အိပ္ယာထဲ တိုး၀င္ေခြေနျပီမလို ့တစ္ေယာက္တည္းပဲ ထြက္လာခဲ့ေတာ့တယ္။
ကၽြန္ေတာ့္မွာ ျမိဳ ့ကေလးကို ေျပာျပဖို ့စကားေတြ အမ်ားၾကီးရွိေနတယ္ေလ။ ကၽြန္ေတာ္ငယ္ငယ္ေလး ကတည္းက အဲဒီေတာင္ကုန္းထိပ္ကေလးေပၚတက္ျပီး ထင္ရွဴးပင္ၾကီးေတြ ၾကားမွာ ထိုင္လို ့ျမိဳ ့ကေလးကို ရင္ဖြင့္ခဲ့ရတာ။ ျမိဳ ့ကေလးဟာ ကၽြန္ေတာ့္အေၾကာင္းေတြ ကၽြန္ေတာ့္ခံစားခ်က္ေတြကို အလံုးစံုသိတဲ ့ကၽြန္ေတာ့္ရဲ ့တစ္ဦးတည္းေသာ သက္မဲ ့အေဖာ္ေပါ့။ ျမိဳ ့ကေလးဟာ ကၽြန္ေတာ့္ကို နားလည္တယ္။ ထင္းရွဴးပင္ၾကီးေတြဟာ အျမဲတမ္းကၽြန္ေတာ့္ကို ႏွစ္သိမ့္အားေပးခဲ့တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ဟာ သူတို ့ဆီေရာက္သြားခဲ့ရင္ေတာ့ အျမဲတမ္း ခံစားခ်က္ေတြ နဲ ့လူငယ္ေလးတစ္ေယာက္အျဖစ္ေပါ့။ ခုလည္း ကၽြန္ေတာ္ အဲဒီေတာင္ကုန္းေလးဆီကို ပထမဆံုး ဦးတည္လိုက္တယ္။ ျမိဳ ့ကေလးေရ မင္းကို ငါ ့ဘ၀အစိတ္အပိုင္းေတြ အေၾကာင္း ရင္ဖြင့္ဖို ့ရွိတယ္ကြာ။
ဒီေန ့ညစာကို ေမေမက ငါးထမင္းနယ္ လုပ္ေကၽြးပါတယ္။ ရန္ကုန္ျမိဳ ့မွာလည္း ရွမ္းရိုးရာ စားေသာက္ဆိုင္ေတြ အမ်ားၾကီး၊ ဒါေပမယ့္ ကိုယ့္ေဒသက လက္ရာ ေမေမ ့လက္ရာကိုေတာ့ ဘယ္လိုမွ မမွီခဲ့တာပါေလ။ ေမေမက ငါးထမင္းကို ငါးဖိမ္းဆိုတဲ ့ငါးနဲ ့ရွမ္းဆန္နဲ ့ေရာျပီး ေၾကေနေအာင္ေခ်၊ အလံုးကေလးေတြ လုပ္ျပီး ပန္းကန္ျပားထဲမွာ ငရုတ္သီးေၾကာ္ရဲရဲေလး ႏွစ္ေတာင့္ ၊ ဂ်ဴးျမစ္ကေလးေတြ ျဖဴျဖဴေဖြးေဖြးနဲ ့ဆတ္သားေျခာက္ဆီဆမ္းေလး ကို သူ ့ေနရာနဲ ့သူတင္ထားေပမယ့္ သိပ္အႏုပညာ ဆန္တယ္လို ့ကၽြန္ေတာ္က ေျပာဖူးတယ္။ ညိဳက ေမေမ ့ကို ကူညီျပီး မီးဖိုထဲမွာ လုပ္ကိုင္ေပးေနတယ္ထင္ပါရဲ ့။ ညိဳ ့အသံ စာစာကေလးကို တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ လွမ္းၾကားေနရတယ္။ ခန္ ့ညီ တစ္ေယာက္ကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ အျမဲ ၾကြားထားတဲ့ ေမေမ့လက္ရာက ကၽြန္ေတာ္ၾကြားတာထက္ကို ပိုေကာင္းေၾကာင္း ေျပာရင္း အားရပါးရစားေနတယ္။ ပဲပုတ္ေထာင္း ဆီစမ္းထားတာေတြကို ဇြန္းနဲ ့တစ္ခပ္ၾကီး စားလိုက္ျပီး ရႈးရႈးရွားရွားျဖစ္ေနတာကို ေမေမက ၾကည့္ုျပီး သေဘာက်ေနတယ္။
" သားဆရာ က အစပ္သိပ္ၾကိဳက္တာ သားရဲ ့။ ပဲပုတ္ေထာင္းဆို သူ ့မွာ ငရုတ္သီးပါျပီးေပမယ့္ ထပ္ထည့္ျပီး ေထာင္းေပးရ တယ္ သားရဲ ့" ညိဳက ေကာ္ဖီမႈန္ ့ကို က်ေနေအာင္ႏွပ္ျပီး ႏို ့မလိုင္ေလး ခပ္ထားတဲ ့ေကာ္ဖီပူေလးလာခ်ေပးရင္း ေရတစ္ခြက္ခပ္ျပီး ခန္ ့ညီေမာင္ကို လွမ္းေပးလိုက္တယ္။ ညိဳနဲ ့ေမေမပါ အတူတူ ညစာ၀င္စားၾကတယ္။ ညဖက္မွာ ကၽြန္ေတာ္က ေစာစာအိပ္ယာ၀င္ျဖစ္ေပမယ့္ ညိဳ၊ ေမေမ နဲ ့ ခန္ ့ညီ တို ့ကေတာ့ စကားေကာင္း က်န္ရစ္ပါတယ္။ ကေလာျမိဳ ့ေဆာင္းညရဲ ့အေအးက ကၽြန္ေတာ့္အိပ္မက္ေတြထဲထိ စိမ့္၀င္လာခဲ့တယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ ႏုတ္ခမ္းမွာ ေႏြးေထြးတဲ ့အထိအေတြ ့တစ္ခုကို ကၽြန္ေတာ္ ခံစားလိုက္ရတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ အိပ္မက္မက္ေနတာေနမွာပါေလ။ အေႏြးဓါတ္ကေလးက ႏုတ္ခမ္း၀ကေနတစ္ဆင့္ ရင္ဘတ္ၾကီးထဲထိ စီး၀င္သြားသလို....ကၽြန္ေတာ့္ အိပ္မက္ထဲမွာ ကၽြန္ေတာ္ဟာ လိပ္ျပာတစ္ေကာင္အျဖစ္ အဲဒီပန္းခင္းၾကီးထဲမွာ ပ်ံ၀ဲလို ့။ ေလတစ္ခ်က္ေ၀ွ ့လိုက္တိုင္း ကၽြန္ေတာ့္ ရင္ေတြ ေျမွာက္ေျမွာက္တက္သြားတယ္။ ေဆာင္းတြင္း အိပ္မက္ ဂေယာက္ဂယက္တဲ ့။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ့္ ရင္ဘတ္ၾကီး ေႏြးေနတယ္။ အဲဒီ အထိအေတြ ့ေလးက ေႏြးေနတယ္။ အိပ္မက္ကေလးက လည္း ေႏြးေနတယ္။
ညက အေတာ္ေလး အိပ္ေမာက်သြားလိုက္တာ မ်က္ႏွာသစ္ဖို ့အိမ္ေအာက္ကို ဆင္းလာေတာ့ ေမေမက စာသင္ခန္းထဲ ၀င္ေနျပီ။ ကၽြန္ေတာ္ မ်က္ႏွာသစ္ျပီး Breakfast စားဖို ့ထမင္းစားေဆာင္ထဲ ၀င္လိုက္ေတာ့ စားပြဲေပၚမွာ ေပါင္မုန္ ့့မီးကင္ ၾကက္ဥေခ်ာင္းေၾကာ္နဲ ့ႏြားႏို ့တစ္ခြက္ကို ေတြ ့ရတယ္။ ျပင္ထားေပးတာ မၾကာေသးလို ့ေႏြးေနဆဲ ေပါင္မုန္ ့နဲ ့ႏြားႏို ့ကို ကၽြန္ေတာ္စားလိုက္တယ္။ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ ဘယ္ေတာ့မွ မရိုးႏိုင္တဲ ့မနက္စာေပါ့။ ရန္ကုန္မွာေတာ့ ခန္ ့ညီ က ကၽြန္ေတာ့္ စိတ္ၾကိဳက္ ျပင္ဆင္ေပးတတ္တယ္။။ ကၽြန္ေတာ္က ႏြားႏို ့အစစ္မဟုတ္ရင္ မေသာက္ခ်င္ဘူးလို ့ေျပာေတာ့ " ဦးငယ္....ျမိဳ ့ေရာက္ရင္ ျမိဳ ့လိုပဲ က်င့္ရမွာေပါ ့။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ႏြားႏို ့အစစ္လိုက္ရွာရလို ့ႏို ့ကုလားေတြနဲ ့ရန္ျဖစ္ရေပါင္း မ်ားျပီ။ ဒါပဲ ေသာက္ဗ်ာ " လို ့ျပန္ေျပာတတ္တယ္။ ဒါေပမယ့္ သူ ႏြားႏို ့အစစ္ရေအာင္ လိုက္ရွာထားတယ္ ဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္ သိပါတယ္။ တစ္ခါတစ္ခါ သူ ့ကို ကေလးတစ္ေယာက္လို စေနာက္ရတာကို သေဘာက်လို ့ဒီလိုပဲ ကၽြန္ေတာ္ ျပသနာရွာတိုင္း သူက ကၽြန္ေတာ့္ကို ဆရာျပန္ျပန္လုပ္တယ္။ ႏြားႏို ့ခြက္ထဲက ေနာက္ဆံုးလက္က်န္ကို ေမာ့ခ်လိုက္တယ္။ ႏြားႏို ့စစ္ရင္ သိပ္ေမႊးတာဗ်။
" သား အိပ္ေရး၀ရဲ ့လား။ ေမေမက သားကို ႏႈိးဦးမလို ့ပဲ။ ခန္ ့ညီ တို ့ညိဳတို ့က သားအိပ္ေရး၀ေအာင္ အိပ္ပါေစ ဆိုျပီး မႏႈိးခိုင္းလို ့။ "
" သူ တို ့ေတြေရာေမေမ...သားမေတြ ့ပါလား။ ေစ်းသြားလုိက္ၾကတာေလး ေမေမ"
" ေစ်းေန ့က မနက္ျဖန္မွ သားရဲ ့။ ညိဳက ေတာင္ေပၚေက်ာင္းသြားမယ္ဆိုျပီး ခန္ ့ညီကို ေခၚသြားတယ္။ သားႏိုးရင္ လိုက္လာခဲ့ပါတဲ့"
" ဟုတ္ကဲ ့ေမေမ။ သားလိုက္သြားလိုက္မယ္ေလ။ ဆရာေတာ္ကိုလည္း ၀င္ကန္ေတာ့လိုက္မယ္ေနာ္ ေမေမ"
" ေအးေအး သားသြားရင္ သကၤန္း ပရိကၡာေတြ ယူသြားေခ်ေလ။ ဆရာေတာ္ကို ေသခ်ာေလွ်ာက္ခဲ့ေနာ္။ ေအာ္...ေနာက္ျပီးေတာ့ သားေရ....ခန္ ့ညီက သူလည္း သကၤန္းစီးမယ္လို ့ေမေမ့ကို ေျပာလို ့ေမေမ မနက္ကပဲ တစ္စံု ထပ္ျပင္ထားလိုက္တယ္။ အဆင္သင့္လည္း ရွိေနတာနဲ ့။ သားအဲဒါပါ ယူသြားျပီး ဆရာေတာ္ကို ေလွ်ာက္လိုက္ဦးေနာ္။ ဒုလႅဘ တစ္ဦးတို းမယ္လို ့" ေမေမက တက္တက္ၾကြၾကြ ေျပာလည္းေျပာ သကၤန္းပရိကၡရာေတြလည္း ဘီရိုထဲကေန သြားထုတ္ေပးေနပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ခန္ ့ညီ ဘယ္လို စိတ္ကူးေပါက္ျပီး ဒီအစီအစဥ္ျဖစ္သြားလဲလို ့ေတြးေနမိတယ္။
" သားေရ ခန္ ့ညီေမာင္ က တစ္ခါမွ ပဥၥင္း မတက္ရေသးဘူးတဲ ့ကြယ္။ သူ ့ငယ္ငယ္ သူ ့မိဘေတြ ရွိစဥ္ကပဲ ကိုရင္တစ္ခါ ၀တ္ဖူးတယ္တဲ ့..ေမေမကလည္း သူ ့ကို သားနဲ ့အတူ တစ္ပါတည္း ရဟန္းျပဳေပးခ်င္တယ္ လို ့ညကေျပာေတာ့ သူခ်က္ခ်င္းပဲ လက္ခံရွာတယ္ " ကၽြန္ေတာ္ထင္ပါတယ္။ ေမေမ ့ရဲ ့ေမတၱာေတြ ေစတနာေတြ ေအာက္မွာ ခန္ ့ညီ ဒီလို ျဖစ္သြားတာလို ့။ ခန္ ့ညီဆိုတာ သူ ့ဆံပင္ကို သူ တစ္သသနဲ ့အျမဲ သပ္သပ္ရပ္ရပ္ေနတတ္တဲ့သူရယ္။ ကုတံုးတံုးဖို ့မ်ား သူ ့ကို စျပီးေျပာလို ့ေတာင္ရတာ မဟုတ္ဘူး။ ခုေတာ့ သူက ကၽြန္ေတာ္နဲ ့အတူ ရဟန္း လိုက္၀တ္မယ္ဆိုေတာ့ ၀မ္းသာစရာေပါ့။ “သား ကို ေမေမေျပာစရာရွိတယ္..ေမေမတို ့ပန္းျခံထဲ ခဏဆင္းရေအာင္ကြယ္” ေမေမက သူ ့ပန္းျခံကေလးဆီ ဦးေဆာင္သြားတယ္။ ေမေမကိုယ္တိုင္ ပ်ိဳးထားတဲ ့သစၥာပန္းေတြ၊ ပဲပန္းေရာင္စံုေလးေတြရဲ ့ေမႊးရ နံေ တြ နဲ ့ မနက္ေစာစာစီးစီး စိတ္က ပိုမိုလန္းဆန္းသြားခဲ့ပါတယ္။
" သား ခု လာမယ့္ ဇန္န၀ါရီဆို ၃၇ ျပည့္ျပီေနာ္။ သားအသက္လည္း ငယ္ေတာ့တာ မဟုတ္ဘူးရယ္။ ေမေမ သားကို ညိဳနဲ ့ေနရာခ်ထားေပးခ်င္တယ္....သားစဥ္းစားဖို ့ေမေမေျပာတာပါ။ ေမေမကေတာ့ သားသည္ မိခင္တစ္ေယာက္အေနနဲ ့ ညိဳ ့ကို သေဘာက်မိတယ္....ေမေမ့စိတ္ကူးကို သားကို ပထမဆံုးေျပာျပတာပါ...သားလက္ခံေတာ့မွ ေမေမ ညိဳ ့ကို ေျပာမယ္...သားတိို ့ႏွစ္ဦးလံုးက ကိုယ့္စိတ္နဲ ့ကိုယ္ လက္ခံတယ္လို ့ဆံုးျဖတ္တာကို ေမေမလိုလားပါတယ္...ေမေမ ့ အေနနဲ ့သားကို ေမေမစီစဥ္တဲ့အတိုင္းလက္ခံရမယ္လို ့မဆိုဘူးေနာ္.... သားမွာ ခ်စ္ခင္ႏွစ္သက္ေနရတဲ ့သူ ရွိႏွင့္ျပီးသားဆိုလည္း ေမေမ့ကို ေျပာႏိုင္တယ္...ဟုတ္လား" ခဏေနက လန္းဆန္းမႈေတြအကုန္လံုးက ေလျပင္းနဲ ့အတူပါသြားတဲ ့သစ္ရြက္ငယ္ေလးေတြလို ကၽြန္ေတာ့္ရင္ထဲ အေတာ္ေလး ရႈတ္ေထြးသြားတယ္။ ေမေမရဲ ့ဒီလို စိတ္ကူးကို ကၽြန္ေတာ္ တစ္ခါမွ ၾကိဳမေတြးမိခဲ့တာ ကၽြန္ေတာ့္ကိုယ္ ကၽြန္ေတာ္ ျပန္ေမးေနမိတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ အိမ္ေထာင္ျပဳဖို ့ဆိုတာကို ေတြးမိဖို ့ေမ့ေနခဲ့တာေလ။ ဘယ္တုန္းကမွ မေတြးမိခဲ့ဖူးတဲ ့အေျခအေနတစ္ခု အတြက္ အေျဖ ကၽြန္ေတာ့္မွာ အဆင္သင့္မရွိေနခဲ့ဘူး။ တစ္ခါမွ မေလ့လာဘူးတဲ ့ပုစၱာတစ္ပုဒ္ကို စာေမးပြဲ ခန္းထဲမွာ ရင္ဆိုင္ေနရတဲ ့ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္လို ကၽြန္ေတာ္ ေဇာ္ေခၽြးေတြပါ ျပန္လာခဲ့တယ္။
ေမေမ ့အေၾကာင္းကိုလည္း ကၽြန္ေတာ္သိတယ္။ ေမေမ့ကို ကၽြန္ေတာ့္အေနနဲ ့ဘယ္လို အေျဖပဲ ေပးေပး ခိုင္မာတဲ ့အေၾကာင္းျပခ်က္ ပါရမယ္ေလ။ အေၾကာင္းတရား ေတြ ၊ အက်ိဳးတရားေတြဆိုတာ ေမေမ ကၽြန္ေတာ့္ကို သင္ျပခဲ့ဖူးတာေပါ့။ ဒီအတြက္ ကၽြန္ေတာ္ အိမ္ေထာင္မျပဳခ်င္ေသးဘူးလို ့ေမေမ့ကို ဘယ္လိုမွ ေျပာလို ့မရဘူးဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္သိေနတယ္။ ျမိဳ ့ကေလးေရ....ေမေမက ေမးေနျပီကြယ္။ ငါ့မွာ ခ်စ္ခင္ျမတ္ႏိုးရမယ့္သူ ရွိရင္ေျပာပါတဲ ့။ ငါ့ကိုယ္စား မင္းသာေျပာျပေပးႏိုင္မယ္ဆို ငါမင္းကို သိပ္အားကိုးမိမွာပဲ ျမိဳ ့ကေလးေရ...ေမေမ မသိထားတဲ ့ငါ့အေၾကာင္းေတြကို သိတာဆိုလို ့ျမိဳ ့ကေလး မင္းပဲ ရွိတာေလ။ " ဟိုဘက္က အခက္ကေလး ခ်ိဳးလိုက္ ကိုေမာင္...အင္းဟုတ္တယ္ ဟုတ္တယ္။ အဲဒီ အခက္ကေလး အရိုးရွည္ေလးပါေအာင္ ခ်ိဳးပါ ကိုေမာင္ေရ...ဆရာေတာ္ေက်ာင္းက ဘုရားပန္းအိုးေတြက အရိုးတို ရင္ ထိုးလို ့အဆင္မေျပဘူး ကိုေမာင္ရဲ ့" ညို ့အသံ။
ေတာင္ေပၚေက်ာင္းကို တက္ရတဲ ့ေလွကားထစ္ အရွည္ၾကီးကို တစ္ထစ္ခ်င္း တက္ေနရင္း ၾကားလိုက္ရတဲ ့ညိဳ ့အသံ။ အသံလာရာကို လွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ ခ်ယ္ရီပင္ၾကီးေအာက္မွာ ညိဳတစ္ေယာက္ အေပၚေမာ့ၾကည့္ျပီး ေအာ္ေျပာေနတာ။ ကၽြန္ေတာ္ အပင္ေပၚကို ကျပာကယာၾကည့္လိုက္မိတယ္။ ခန္ ့ညီေမာင္ပါ။ ရန္ကုန္သား ဘယ္တုန္းက မွ သစ္ပင္ေပၚတက္ ဖို ့စိတ္ေတာင္မကူးမိတဲ ့သူက ခုေတာ့ သူ၀တ္ထားတဲ ့ဂ်င္းေဘာင္းဘီကို ဒူးအထိေခါက္တင္လို ့ခ်ယ္ရီပင္ေပၚမွာ။ သူေရာ ညိဳပါ ေပ်ာ္ရႊင္ေနပံုရတယ္။ အစကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ သူတို ့ကို ဆူလိုက္ဦးမလို ့ပဲ။ ညိဳေရာ ခန္ ့ညီပါ ကၽြန္ေတာ့္ထက္ ၈ ႏွစ္ေလာက္ ငယ္ၾကတယ္။ သူတို ့က အခုမွ တကယ့္ကို လူငယ္ေလးေတြပါ။ သူ ့တို ့ဆီက အေပ်ာ္ေတြက ကၽြန္ေတာ့္ စိတ္ထဲ ခ်က္ခ်င္းကူးစက္သြားလိုက္တာ ခနေနက စိတ္ပူမိတာကိုေတာင္ ေမ့သြားမိတယ္။
" ဦးငယ္ ဦးငယ္ လာလာ......ခ်ယ္ရီပင္ေပၚလာခဲ့ " ခန္ ့ညီက ကေလးတစ္ေယာက္လို လွမ္းေအာ္ေနတယ္။ ညိဳကလည္း ကၽြန္ေတာ့္ကို လွမ္းျပံဳးျပတယ္။ ညိဳက ခန္ ့ညီနဲ ့ဆို ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း လြတ္လပ္ေပါ့ေပါးေနေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ကို ျမင္တိုင္း အိေျႏၵကို ထိန္းပံုရတယ္။ သူ ့အသြင္က ခ်က္ခ်င္း တည္ျငိမ္သြားတယ္။ ခုန က ညိဳ ့ရဲ ့ကေလးဆန္တဲ ့အျပဳအမူေလးက ခုေတာ့ ပညာတတ္ ဆရာ၀န္မၾကီး တစ္ေယာက္ တည္ျငိမ္ ရင့္က်က္ေနတဲ ့မိန္းမသား တစ္ေယာက္ပံု ကို ကူးေျပာင္းသြား တယ္။ ညိဳ ့အျပံဳးက လွပါတယ္။ ေမေမ ့အျပံဳးလိုပဲ ေအးခ်မ္းတယ္။ ေနာက္ ညိဳရဲ ့မ်က္၀န္းညိဳညိဳေလးေတြကလည္း အရမ္းကို ေအးျမပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ေယာက္က်ားသား တစ္ေယာက္အေနနဲ ့ညိဳ ့လို မိန္းမေခ်ာေလးကို ဘာမွ ျငင္းစရာ အေၾကာင္းမရွိပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ အခ်စ္...ကၽြန္ေတာ္ ညိဳ ့ကို ခ်စ္သလား။ ကၽြန္ေတာ့္ကိုယ္ ကၽြန္ေတာ္ျပန္ေမးမိ တယ္။ သိပ္ေတြးယူစရာကို မလိုလိုက္ပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္ အတြက္ အေျဖကို ကၽြန္ေတာ္္ ့စိတ္ေတြက ခ်က္ခ်င္းအေျဖေပးပါ တယ္။ ညိဳ ့ကို ငယ္ငယ္ကေလးထဲက ရင္းႏွီးကၽြမ္း၀င္ခဲ့ရတဲ ့ညီမေလးတစ္ေယာက္ဆိုတဲ ့သံေယာဇဥ္မ်ိဳးထက္ မပိုပဲ ကၽြန္ေတာ္ ခ်စ္ပါတယ္။
" အား...............ဦးငယ္ေရ............လုပ္ပါဦး " ကၽြန္ေတာ္ သူတို ့နားမေရာက္ခင္ပဲ ခန္ ့ညီ ခ်ယ္ရီပင္ေပၚကေန ျပဳတ္က်တာပါ။ သူ ့ရဲ အသံၾကားတာနဲ ့ကၽြန္ေတာ္ ေလွကားထစ္ေတြကို ႏွစ္ထစ္ သံုးထစ္ေက်ာ္တက္သြားလိုက္တယ္။ ခန္ ညီရဲ ့မ်က္ႏွာတစ္ခုလံုး နာက်င္လို ့ရႈံတြေနတာကို အတိုင္းသားေတြ ့ေနရတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ လက္ေမာင္းကို အတင္းျဖစ္ ညွစ္ထားတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ သူ ့ေျခေထာက္ကို အသာမျပီး ၾကည့္လိုက္တယ္။ အဆစ္လြဲသြားတယ္ထင္ပါတယ္။
" အဆစ္လြဲသြားတာ မဟုတ္လား ညိဳ " ညိဳ ့ကိုေမးရင္း လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ညိဳ ့မ်က္၀န္းမွာ မ်က္ရည္စေတြ။
" ညိဳ ့ေၾကာင့္ျဖစ္တာ...ညိဳ ့ေၾကာင့္ျဖစ္တာ "
" ဟဲ ့ေကာင္မေလး ေၾကာင္မေနနဲ ့လူနာကို အရင္ၾကည့္ေပးဦး။ ဘာျဖစ္တာလဲလို ့။ ဒီဆရာ၀န္မကို အားကိုးရင္ေတာ့ မင္းေျခေထာက္ အလားအလာမေကာင္းဘူး ခန္ ့ညီ" ကၽြန္ေတာ္စေျပာေျပာလိုက္ေပမယ့္ ညိဳကေတာ့ တကယ္တုန္လႈပ္ေနပံု၇တယ္။ ကၽြန္ေတာ့္စကားဆံုးေတာ့မွ သူ ခန္ ့ညီေဘးမွာ ထိုင္ခ်ျပီး ေျခေထာက္ကို ေသခ်ာ စစ္ေဆးၾကည့္ေနတယ္။
" ကိုေမာင္ ညိဳ ့ေၾကာင့္ျဖစ္ရတာ...အဲဒီခ်ယ္ရီပင္ေပၚ ညိဳရယ္ေလ...အတင္းတက္ခူးခုိင္းတာ..." ပါးစပ္ကလည္းေျပာရင္း လက္ကလည္း ေျခေထာက္အေနအထားကို ျပဳုျပင္ယူေနပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ္ ညိဳ ့မ်က္ႏွာေလးကို ေသခ်ာၾကည့္လိုက္မိတယ္။ ညိဳ ့မ်က္ႏွာေလးေပၚမွာ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ေနတာထက္ ပိုတဲ့ ခံစားခ်က္ တစ္စံုတစ္ရာကို ကၽြန္ေတာ္ သတိထားမိလိုက္သလို။ ခန္ ့ညီ ေျခေထာက္က ေခါက္ရံုေခါက္သြားတာပါ။ ညိဳကေတာ့ သူ ့ေၾကာင့္ျဖစ္ပါတယ္ ဆိုျပီး အေတာ္ေလး ဂရုစိုက္ရွာတယ္။ ေဆးက အစ အခ်ိန္နဲ ့ကိုယ္တိုင္တိုက္တယ္။ ခန္ ့ညီကေတာ့ ေျခေထာက္နာျပီးကတည္း က အျပင္မထြက္ေတာ့ပဲ အိမ္ထဲမွာပဲ။ ကၽြန္ေတာ္က အျပင္သြားဦးမယ္လို ့ ေျပာရင္ သူ ့ကိုယ္သူ စိတ္ပ်က္ေနတဲ ့ပံုနဲ ့" ကၽြန္ေတာ္လည္း လိုက္ခ်င္တယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ လည္း လိုက္မယ္ " ဆိုျပီး ခပ္တည္တည္နဲ ့ေျပာပါတယ္။ ခန္ ့ညီရဲ ့ကေလးဆန္တဲ ့အျပဳအမူေတြကိုကၽြန္ေတာ္က က်င့္သားရေနေပမယ့္ ေမေမကေတာ့ နဲနဲ မၾကိဳက္ခ်င္တဲ ့ပံုပဲ။ ခန္ ့ညီက ကၽြန္ေတာ့္ကို တြယ္ကပ္ေနတာကိုေရာ ညိဳနဲ ့ခန္ ့ညီ သိပ္ရင္းႏွီးေန တာကုိေရာ ေမေမသတိထားမိပံုပဲ။ ေမေမက သိပ္အကင္းပါးတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ နဲ ့ညိဳ ့ကိစၥလည္း ရွိေနတာ့ ေမေမ ကၽြန္ေတာ္တို ့ကိုလည္း တေစ့တေစာင္း အကဲခတ္ပံုရတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေမေမက ဘယ္ေတာ့မွ သူ ့ခံစားခ်က္နဲ ့ဆံုးျဖတ္ တတ္တဲ့သူတစ္ေယာက္ မဟုတ္ဘူး။ ငယ္ငယ္ကတည္းက ကၽြန္ေတာ့္ ခံစားခ်က္ကို ေမးျပီးမွ လမ္းေၾကာင္းကို တည့္ေပးသင့္ရင္ တည့္ေပးတတ္တဲ ့သူပါ။ ဒီအတြက္ ကၽြန္ေတာ့္အေနနဲ ့ေမေမ ့ကိုေၾကာက္ရတယ္ ဆိုတာမ်ိဳး မရွိခဲ့ဖူးဘူး။
ကၽြန္ေတာ့္ ခံစားခ်က္ေတြကို လည္း အျမဲ ပြင့္လင္းစြာ ေျပာႏိုင္မယ့္ ေမေမ့ကို ကၽြန္ေတာ္က ေလးစားခ်စ္ခင္စိတ္နဲ ့ပဲ ကၽြန္ေတာ္တို ့သားအမိၾကား အျပန္အလွန္ နားလည္မႈေတြ တည္ေဆာက္ထားခဲ့တာပါ။ ဒါေပမယ့္ ညိဳ ့ကိစၥအတြက္ အေျဖတစ္ခုနဲ ့အတူ ေျဖရွင္းခ်က္ တစ္ခုကို ေျပာျပဖို ့ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ အေသအခ်ာ စဥ္းစားေနရတယ္။ " ေမေမ ့ကို ဘယ္လို စကားလံုးေတြနဲ ့ငါ ရင္ဖြင့္ရပါ့မလဲေလ" ည ၁၁ နာရီေလာက္ၾကီး ေမေမ ေျခသံကို ရုတ္တရက္ ၾကားလိုက္ရတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ လန္ ့ျဖတ္ျပီး သူ ့ကို ကၽြန္ေတာ့္ ရင္ခြင္ထဲကေန ဆြဲထုတ္ပလိုက္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ အေတာ္ေလး တုန္လႈပ္ေနပါတယ္။ ေမေမမ်ား အခန္းထဲ ၀င္လာခဲ့ရင္ ဟိုဘက္အျခမ္းက လြတ္ေနတဲ ့ကုတင္တစ္လံုး အတြက္ ေမးခြန္းေတြ ရွိလာေတာ့မွာေလ။ ရုတ္တရက္ ရင္ဆိုင္လိုက္ရတဲ ့အေျခအေနတစ္ခုမွာ ကၽြန္ေတာ္ ေမေမ ့ကို ဘယ္လိုရွင္းျပရမလဲ။
အိုး.............ကၽြန္ေတာ့္ရင္ခုန္သံကို ကၽြန္ေတာ္ ျပန္ၾကားေနရတယ္။ တကယ္ေတာ့ ေမေမ အခန္းထဲ ၀င္မလာခဲ့ပါဘူး။ သက္ျပင္းရွည္ၾကီး တစ္ခုကို မႈတ္ထုတ္လိုက္ျပီး အိပ္ေပ်ာ္ေနတဲ ့ခန္ ့ညီရဲ ့မ်က္ႏွာေလးကို ၾကည့္မိလိုက္တယ္။ နံဖူးေပၚေခြက်ေနတဲ ့ဆံႏြယ္ေလးေတြကို အသာအယာ ပင့္တင္ျပီး သူ ့နဖူးကို ဖြဖြေလး နမ္းလိုက္တယ္။ ဘယ္လို ဘ၀ ေတြမ်ားလည္း ေကာင္ကေလးရယ္။ ငါက ဘာလို ့မ်ား မင္းကိုမွ တြယ္တာ ျမတ္ႏိုးမိရတာလဲ။ မင္းကေရာ ဘာလို ့ငါ့ကိုမွ သံေယာဇဥ္ၾကိဳးေတြ လာခ်ည္ေႏွာင္ရတာလည္းကြာ။ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာက ဘာလို ့ငါတို ့ႏွစ္ဦးကိုမွာ လာေရာက္ဖြဲ ့ေႏွုာင္ရ တာလဲေလ။
ေကာင္ကေလးေရ ေလာကၾကီးကိုသာ ညာလို ့ရမယ္။ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ေတာ့ ငါတို ့ေတြ ညာလို ့မရဘူးေလ။ ေနာက္ျပီးေတာ့ ငါေမေမ့ကိုလည္း မညာခ်င္ဘူးကြာ။ အာရုဏ္မလင္းခင္ကတည္းက ကၽြန္ေတာ္ စက္ဘီးကေလးကို ထုတ္ျပီး ေတာင္ကုန္းေလးေပၚကို ထြက္လာခဲ့လိုက္တယ္။ ျမိဳ ့ကေလးကို ကၽြန္ေတာ္ ေနာက္ဆံုးအေနနဲ ့ရင္ဖြင့္ရဦးမယ္။ ထင္းရွဴးပင္ၾကီးေတြဆီက ခြန္အားသတၱိေတြကို ယူျပီး ျမိဳ ့ကေလးကို လူ ့အသိုင္းအ၀ိုင္းၾကီးက လက္မခံႏိုင္တဲ ့၊ ပံုမွန္မဟုတ္ျဖစ္တည္လာတဲ ့ကၽြန္ေတာ့္ရဲ ့ခ်စ္ျခင္းေမတၱာ အေႏွာင္အဖြဲ ့ေလးအေၾကာင္း ကို ေမေမ့ကို မေျပာျပခင္ ျမိဳ ့ကေလးနဲ ့ေျပာျပီး အင္အားေတြ ေမြးယူရဦးမယ္။ ျမိဳ ့ကေလးေရ....အဲဒီ သတၱဳၾကိဳးမွ်င္ေလး ဘယ္ေလာက္ခိုင္ျမဲေနျပီလဲ ဆိုတာ မင္းတစ္ေယာက္တည္းပဲ သိတာပါကြာ။ ေမေမ့ကို ဖြင့္ေျပာျပဖို ့ငါ့ကို ခြန္အားေတြ ေပးလွည့္ပါ။ ငါ ညိဳ ့ကို လည္း မနာက်င္ေစခ်င္ဘူး။ ခန္ ့ညီကိုလည္း မစြန္ ့လႊတ္ႏိုင္ဘူး။ ေမေမ ့ကိုလည္း မညာခ်င္ဘူးကြာ။
ျမိဳ ့ကေလးေရ ဒီစကားေတြဟာ မင္းဆီမွာ ေနာက္ဆံုးအေနနဲ ့ငါရင္ဖြင့္ခဲ့တာလည္း ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မွာပါ။ ငါ့အတြက္ ခြန္အားေတြ.....ေမေမ ျပဳစုပ်ိဳးေထာင္ေပးခဲ့တဲ ့စိတ္ဓါတ္ခိုင္မာမႈေတြ နဲ ့......................။
ႏွင္းစက္ေတြက ကၽြန္ေတာ့မ်က္ႏွာကို လာေရာက္ထိခတ္တယ္။ ထင္းရွဴးနံသင္းေနတဲ ့ေလႏုေအးကို တ၀ၾကီးရႈိက္သြင္း လိုက္တယ္။ သဘာ၀တရားၾကီးက နားလည္မႈေတြ ၊ေအးခ်မ္းမႈေတြ နဲ ့အတူ ကၽြန္ေတာ့္ရင္ထဲထိ စီး၀င္သြား ပါတယ္................။
အမြန္
၄/၇ /၂၀၁၂ _ ၅ နာရီ ၈ မိနစ္
No comments:
Post a Comment