ဗီဒီယိုရုံနဲ့ ပတ်သက်ရင် စစချင်းကိုယ့်အသက်က ဆယ့်ခြောက် ဆယ့်ခွန်နှစ် လောက်ပေါ့။
လမ်းထိပ်အိမ်က ကျော်စိုး ...အဲ့ကောင် တဏှာကောင်။ ဦးချက်ကြီးညီ ကိုတရုတ်ကြီးက ဗွီဒီယိုပြတယ်လေ။အဲ့ခေတ်က အောက်စက်ဆိုတာ အိမ်တိုင်းနီးပါးမရှိတောင် ရှိတဲ့ အိမ်ရှိတယ်။မရှိတဲ့အိမ်မရှိဘူး။တီဗွီဆိုလည်း ၂၁လက်မ အနောက်က ဘုကြီးနဲ့ နှစ်ထပ်မှန်ဆိုတာ တိုရှိဘာကြီပေါ့။အိမ်မှာရှိပေမယ့် ကိုယ်တွေက အခွေ မငှားရဘူး အဖေဘဲငှားတာ။
တခါတလေ ကိုယ်ကြည့်ချင်တဲ့ မြန်မာကားဆို အဖေက ဆရာအရမ်းလုပ်တာ။ အခွေဖွင့်ကြည့် နှုတ်ခမ်းတိတ်သားတွေ တွန့်ရင်မယူနဲ့ လိုင်းစင်းတွေပါရင်မယူနဲ့ မှာလိုက်တာ။ဒီကြားထဲ အဖေက မြန်မာကား မကြိုက်သလို မင်းသားကျော်ဟိန်းကားကလွဲ မကြည့်ဘူး။အင်္ဂလိပ်ကားဆိုလဲ စကားပြောတာများလို့ ချစရာရှိမချဘူး ပြစ်စရာရှိမပြစ်ဘူး သောက်စကား ဘဲများနေတယ် အဲ့လို အားရင်ပစ်နေတဲ့ ကားမှကြိုက်တာ။
တရုတ်ကားလား အားရင် ဓား ဓားချင်း ခုတ်နေမှ ကြိုက်တာ။များသောအားဖြင့် ဂျိမ်းစ်ဘွန်းကားဆိုသိပ်ကြိုက်၊ အခွေဆိုင်က ဂျိမ်စ်ဘွန်းကားသစ်ထွက်လို့ အခွေချန်မထားရင် ဆိုင်ကို ပြဿနာရှာပြီးသုံးရက်လောက် မငှားဘဲပေ နေတာ။ မသိရင် သူတစ်ယောက်ထဲ ငှားစားနေရသလိုလို။
အမေအမြဲပြောတာက 'နင့်အဖေက ဘိုရူး၊ အားရင် အင်္ဂလိပ်ကားဘဲငှားနေတာဘဲ သူနားလည်သလိုလိုနဲ့ ဘာမှလဲနားမလည်ဘူး'တဲ့။
ဒါပေမယ့် အင်္ဂလိပ်ကားထဲ ဟိုခန်းဒီခန်းလေးများပါရင် အစပျိုးတာနဲ့ ရစ်ပြီ။
တစ်ခါကဆို သားအဖနှစ်ယောက် ကြည့်နေရင်း အမေက အပြင်သွားနေတာ မင်းသားက မင်းသမီးကို အကုန်ချွတ်တာနဲ့ ရီမုဒ် ကောက်ယူ နှိပ်တာ ရစ်တဲ့ ခလုတ်က ကျွံဝင်ပီး ပြန်ထွက်မလာဘူး။ အဝတ်တွေချွတ် လုံးနေလဲ နှိပ်မရ အဖေက လက်ဖဝါးနဲ့ ရီမုဒ် ကို တစ်ဖတ်ဖတ်ရိုက် ခလုတ်က တက်မလာ နောက်ဆုံး မင်းသားက ကြမ်း မင်းသမီးကအော် အမေက အိမ်ပေါ်တက်လာ....
"ဟဲ့ လူမြင်လို့မှ မကောင်းတော် အော်ကြီးဟစ်ကျယ် သားဖနှစ်ယောက် မျက်နှာမပူ ဘာမပူ ဘုရားခန်းထိုင် ညစ်တီးညစ်ပတ်တွေ ထိုင်ကြည့်နေတာလား...."
အဖေက မဖြေအား သူ့ ရီမုဒ်ကြီသာ စိတ်တွေ တို ထပ်နှိပ်နဲ့ တော်တော်ရယ် လုပ်မရဘူး။
ကဲထားပါတော့။
ဗွီဒီယိုအကြောင်းပြောရအောင်။
လမ်းထိပ်အိမ်ကကျော်စိုး ကျွန်တော့်ကို တစ်နေ့ ဦးတရုတ်ကြီးတို့ ဗွီဒီယိုရုံအပြာကားသွားကြည့်ရအောင်လို့ ခေါ်ပါရော....။
အပြာကား ကြားသာကြားဘူးတာ သူများပြောလို့ ဟိုကားဒီကားသာ သိထားတာ လက်တွေ့ကျ မကြည့်ဘူးဘူးရယ်။မလိုက်ရဲဘူး အဖေတို့ အမေတို့သိ သတ်မှာပေါ့။တစ်လမ်းလုံးလဲ ကိုယ်တွေ မသိတဲ့သူမရှိ ငယ်မွေးခြံပေါက်လေ။မတော် ရုံထဲက အထွက် အပြာကား လာကြည့်တယ်ပြန်တိုင်ရင် ဒုက္ခ။
မဖြစ်ပါဘူး။
ကိုယ့် ခေါ်မရတော့ ကျော်စိုးတို့ စိတ်မကြည်ဘူး။စကားတောင်ကောင်းကောင်းမပြောဘူး။ ဒါပေမဲ့ ဒီကောင်က ဇွဲမလျော့ဘူး။တွေ့တာနဲ့ အဖော်စပ်ပြီ။
နောက်ဆုံး အဆွယ်ကောင်း အပြောကောင်းပုံက 'ည ရှစ်ခွဲစပြပြီး ကိုးနာရီကျော်လောက်ပြီးတာကွ ငါလဲတစ်ခါဘဲကြည့်ဘူးတာ။ ဒါလဲ ဟိုဘက်ရပ်ကွက်က လာလာကြည့်တဲ့ ငါ့သူငယ်ချင်းပြောလို့လိုက်ကြည့်လို့သိတာ။ အမေရိကန်ကားဆို သဘောပေါက်'တဲ့။ ဦးတရုတ်ကြီးရုံတဲ့ ၊ ဘောမှာ ည ရှစ်ခွဲ ဇာတ်ကြမ်းဆို အပြာကားဘဲတဲ့။
'လုပ်ကွာ မင်းစိုက်ပေးရင် လိုက်မယ်။'
'လုပ်စမ်းပါကွာ တစ်ရာလောက်များ ငါပေးပါ့မယ်အဖော်သာလိုက်ခဲ့။'
အမေ့ကို 'ကျော်စိုးနဲ့ စက်ဘီးစီး ရေခဲပေါက်စီ စား
ပြီးမှ ပြန်လာမယ်'ပေါ့။
ရုံထဲကို စ ပြ နေလောက်မှဝင်တာ။ မှောင်တယ်ဆိုပေမယ့် တီဗွီက မီးအရောင်က မျက်နှာလောက်တော့ ခန့်မှန်းရတာပေါ့။
အရှေ့ဘက် ဖျာကြမ်းတွေခင်းထားသလိုအနောက်ဘက် ပျဉ်ပြားတွေလင့်စင်ထိုးပြီး ခုံလို လုပ်ထားတဲ့ ခပ်ချောင်ချောင်နေရာ ကျော်စိုးကအရင်ဝင် ကိုယ်က သူ့ဘေးပူးကပ်ထိုင်လိုက်တာ။ယောင်္ကျားလေးသဘာဝ ဒါတွေမြင်ရတာရယ် မာန်တွေထန်တွေရယ်။ အပေးအယူအကွက်အကွင်း အကျော်အခွ ဇောက်ထိုးမိုးမျော်တွေကြား ငယ်ပါက အငြိမ်ကိုမနေတာ။
ပြောရရင် ကိုယ်နဲ့ ကျော်စိုးက အသက်အငယ်ဆုံးဖြစ်မယ်။ရုံထဲ လူကြီးတွေနဲ့ ကိုယ့်လမ်းတစ်ဖက်လမ်း ကျောင်းသွား၊ကျူရှင်သွား မျက်မှန်းတန်းမိသူတွေတောင်ပါတယ်။
ကိုယ်က တီဗွီလဲကြည့်ရ လူတွေလဲကြည့်ရ။လိပ်ပြာကို မလုံဘူး။
ယောင်္ကျားသားတွေအကြိုက်မို့ အပ်ကျသံတောင်မကြားဘူး။
'ကျော်စိုး ငါပြန်တော့မယ် အမေက ကြာရင်လိုက်ရှာမှာဆိုးလို့။' အဲ့လိုပြောတော့ ငနာက 'နေအုန်းပြီးတော့မှာပါကွ' တဲ့။
ကျွန်တော်က ပြီးလို့ထွက်ရင် လူမြင်လူသိမှာဆိုးတော့ မပြီးခင်လောက်ထွက်ခြင်တာ။အပေါက်နဲ့ နီးလို့ အမြန်ထွက် လမ်းမ ရောက်ရင် အိမ်ကသိတောင်ငြင်းရတယ်လေ။
တကယ်တော့ကိုယ်ကသာ ပူနေတာ အိမ်က သိမယ်မထင်ပါဘူး။စိတ်မလုံတာပေါ့။
ရုံထဲက ထွက်လာတော့ ကျော်စိုးတို့ စုပ်တသပ်သပ်ရယ်။ကိုယ်ကတော့ စိတ်ထဲ ဘာကြောင့်မှန်းမသိ ဘာလိုနေမှန်းကိုမသိတာ။
အမှန်ပြောရရင် အဲ့ကတည်းက မိန်းကလေးမကြိုက်တာ စိတ်အမှန်ထင်တယ်၊ အမေရိကန်ကောင်ကြီးရဲ့ ပါးပျဉ်တစ်ထောင်ထောင်ကြီးသာ မျက်စိထဲစွဲကျန်ရစ်တာ။
အိမ်ကိုကြောက်တာကကိုယ်။
သိသွားတာကကျော်စိုး။
ကိုယ်မှမဟုတ် တခြားလူသူ့သူငယ်ချင်းတွေ တစ်ယောက်ပြီး တစ်ယောက် ခေါ်ခေါ်သွားကြည့်တော့ ကိုယ့်လို ငယ်မွေးခြံပေါက် လူကြီးမကျ ကလေးမကျ မုန့်ဟင်းခါးရောင်းတဲ့ဒေါ်ကျင်ရဲ့သား ဦးဆွေက ကျော်စိုးဦးလေးနဲ့ သောက်ဖော်သောက်ဖက် ဆိုတော့ ကွိုင်တော့တာပေါ့။။ကျော်စိုးပြောတာတော့ 'အဲ့ဘဲနဲ့ အတူထိုင်ကြည့်မိတာငါမှားတာ'တဲ့။
သုံးလကျော်ကြာ စာမေးပွဲပြီးလို့ တစ်ရက်မှာ ကျော်စိုးက ဇာတ်လမ်းပြန်စတယ်လေ။
ပင်းယလမ်းထိပ် ဘုန်ကြီးကျောင်း နှစ်ဝိုင်းရှေ့ကရုံ ကောင်းလိုက်တာတဲ့ အရည်ပါစိမ့်တယ်ဆိုတော့ စိတ်တော့လှုပ်ရှားသား။ဇာတ်ကားအတူထိုင်ကြည့်မိဖြစ်နိုင်ရင်မိုးအလင်းဆိုလဲတာငါမှားတာတဲ့။တွေ
လုပ်ကွာည ငါလိုက်မယ်လို့။
ဝေးတော့ မျက်နှာပူစရာရုံထဲ မပါလောက်ဘူး။အိမ်တိုင်ရအောင်လဲ ကိုယ့်အသိက အဲ့ရပ်ကွက်မရှိလောက် အမေ့ကိုတော့ ရအောင်လှိမ့်ရမှာပေါ့။
သူ့စက်ဘီးနောက်က ခွထိုင်လိုက်သွားတဲ့ ပထမဆုံးအတွေ့အကြုံက ပြန်တောင်မပြန်ချင်ဘူး။
ရုံအနေအထားက ကျယ်တယ်။
အလယ်မှာ သင်ဖျူးဖျာခင်းထားတယ်။ရုံပတ်ပတ်လည် မှာ ခြေတွဲလျားချထိုင်လို့ရတဲ့ခုံတန်းရှည်တွေအပြည့်။
အမယ် လိပ်ကာလိုအမည်းရောင်ကြီးကာထားတာက ဘာသဘောလဲ အစက သတိမော်တာတပ်ထားသလိုမထားမိဘူးရယ်။ ဘယ်ဟုတ်မလဲ သင်္ကန်းဝတ်ကိုယ်တော်တွေအတွက် မှောင်တာမှ ပိတ်နေတဲ့ရုံ၊ ပြတဲ့ တီဗွီက ကြီးသလို ခပ်လှမ်းလှမ်းကတောင် ကြည်ကြည်လင်လင်မြင်ရသေး။
စိတ်က အပြာကားသာ လာကြည့်တာ မျက်လုံးက တရစပ်လူတွေလိုက်ကြည့်ဖြစ်တာ။ ရုံသစ်ထဲဆိုတော့ ခုံလူလေးပြီးကာနီးယောက်လောက်ကျော်အထွက်တန်းလျားထိုင်ပြီနေရာ မရွေ့ရဲသေးဘူး။လူကကျောက်ရုပ်။
ကျော်စိုးက ပြန်မယ်ဆိုပီးထတော့ အမှောင်ထဲ တစ်ယောက်သောသူမျက်နှာမမြင်ရဘဲ မှုန်ပြပြ မီးနဲ့ လက်လှုတ်ရှားနေတာက အထင်းသား။
ဒါမျိုးစိတ်ဝင်စားတဲ့ ကိုယ့်အတွက် မျက်လုံးကျွတ်ကျ ကျန်ခဲ့မှာတောင်စိုးရိမ်နေတာ။
မလိုမှ သေနာ ကျော်စိုး ပြန်ရအောင်တဲ့ အပြာကားထက် ဒီလို အပြင်က ကိစ္စတွေ ထိုင်ကြည့်ချင်တာ။
နောက်နေ့မနက် ကျော်စိုးက ဘာပြောလဲဆိုတော့ ညက ရုံကပြတဲ့ကားထဲက မင်းသမီးကို ပြန်မှန်းရတာ သုံးလုံးရတယ်ဆိုဘဲ။
ကိုယ်က မာန်တက်ပြီးစွဲနေတဲ့ လက်ကြီးနဲ့ အကိတ်ကြီးသာ မြင်ပြီးဖိုးသိုးဖတ်သပ်ကိုဖြစ်လို့။
အဲ့နောက်ပိုင်း ကျော်စိုးခေါ်လဲလိုက် သူမခေါ်လဲ ကိုယ်ခေါ် နဲ့ ခြောက်ခါလောက် ရောက်တိုင်း စိတ်ဂဏှာမငြိမ်တဲ့ မိအမာစိန်ကိုဖြစ်ကရော။
ဘာရမလဲ ဇ က မသေးဘူး။
ကျော်စိုးမခေါ်ဘဲ တစ်ရက်ထွက်လာတော့ ဂျပန် ဒရမ်မာတဲ့။ သဘောပေါက်ထားပြီးသားမို့ အင်္ဂလိပ်ကားလောက်မကြိုက်ပေမဲ့ဝင်လိုက်ပါတယ်။လူတော့ကျဲတယ်၊ ရုံးပိတ်ရက်မဟုတ်သလိုကြားရက်မို့ထင်တယ်။စနေ တနင်္ဂနွေကတော့ လူများတယ်။
ဇာတ်ကားစပြ ကတည်းက ဝင်လာသမျှလူဘဲ လိုက်ကြည့်ရတာအလုပ်တစ်လုပ်။
ကျော်စိုးမပါတော့ ယောက်ယက်ခတ်ချင်တယ်လေ။လူများလာသလိုဆို နေရာရွေ့ပြီ။အဲ့နေ့ဘဲ ဇာတ်လမ်းစခံရတာ။
နေရာအရွေ့ကောင်းတာလေ အသက် ၂၅လောက်အကိုကြီးဘေး။တစ်ချိန်လုံးအပြာကားကြည့်ရင်း ပုဆိုးကြားနှိုက်နေတာ ကိုယ်က သူ့လက်ဘဲ ကြည့်နေဖြစ်တယ်။မကြာဘူး သူက မှောင်တာနဲ့ ကိုယ့်လာနှိုက်တာဘဲ။ပထမတော့ လန့်သွားတယ် ခဏငြိမ်တော့ ကိုယ့် ထော်ကုပေးတယ်။လက်ကိုလှမ်းယူ သူ့ပေါင်ကြားထည့်တယ်။အားပါးပါး နဲနဲနောနောလား။
အဆုံးသတ်ပြောရရင် သူ့ ထော်ကုပေးလိုက်တာ ပြီး
သွားတယ်လေ။ သူ့ပုဆိုးနဲ့ သူသုတ် ထထွက်သွားတာ လှည့်တောင်မကြည့်ဘူး။
ခပ်လှမ်းလှမ်းက ဦးလေးကြီးသိတယ်ထင်တယ်။
အဖေ့အရွယ်ကြီး သူ့ဟာကြီး ထုတ်ထုတ်ပြတယ်ကိုယ့်ကို။ အဲ့နေ့က တစ်နာရီမပြည့်ဘူးပြန်လာတာ။
အစကလည်းရထား ကျောင်းကလည်းပိတ်ထားတော့ တစ်နေ့လုံး အမေ့ အထည်ဆိုင်ကူထွက် ညနေဆိုင်သိမ်းရင်း အိမ်အလုပ်တွေအတွက်အမေ့ကူ။ အကြံအစည်က ညနေ သူငယ်ချင်းတွေနဲ့ ဈေးရှေ့ ပုဂံမန်ကျည်းဖျော်ရည်ဆိုင်ပေါ့။
အကြောင်းပြချက်က အဲ့လို။
အမေက မိုးချုပ်စဆို 'စောစောသွားလေ စောစောပြန်ပေါ့ ည ရှစ်နာရီကျော်မှသွားတော့ လူမှားရိုက်တာ ဘာညာ ဖြစ်မယ်။'
'အမေကလဲ ကျော်စိုးလဲပါတာ၊ သားတို့သူငယ်ချင်းတွေက ည ရှစ်နာရီကျော်မှ လူစုံတာ။'
ဆင်ချေ ဆင်လက် နောက်ပိုးတက်လေ။
အချိန်မကုန် ကုန်အောင် ခြံထဲ အပင်တွေရေလောင်းလိုက်သေးတာ။
ရေလောင်းရင်း စိုးလွင်လွင်ရဲ့ ဆံနွယ်လေးတွေသံစဉ်တေးလိပ်ပြာ ဆိုတာကတစ်မျိုး အဆိုတော် ဂျော်နီရဲ့ ချာတိတ်ကလေးရေ သံယောဇဉ်တွေ ဆိုတာ တစ်ဖုံ ကောင်မလေး တွေပါတာရွေးဆိုရတာအမော။
အိမ်ကတီဗွီက 'ကျန်းမာတော်မူကြပါစရှင်' ဆိုတဲ့ ရှစ်နာရီ သတင်း ခေါင်းစဉ်စဖတ်တာနဲ့ ပန်းကမ္ဘာစက်ဘီလေးတွန်းထုတ် ပင်းယလမ်း နှစ်ဝိုင်းရှေ့ နင်းလိုက်ရတာ လျှာထွက်မတတ်။
ကိုယ်ကသာဇောနဲ့ နင်းလာတာ ရုံက လူနည်းသေးလို့ မီးတွေဖွင့် လူစောင့်တုန်းရယ်။ အဲ့တော့ ဘေလီထိပ်ထိ လူးလားခေါက်ပြန် စက်ဘီးနင်းအကဲခတ်ရတာ ပေါင်တွေကို ကွလို့။
စပြီ။
ဒီတစ်ခါ ကာထားတဲ့ လိုက်ကာကြီးအနောက် ဘက် ဝင်ထိုင်တော့ ဦးပဥ္ဇင်းသုံးပါးထိုင်နေတယ်။ခပ်တည်တည်ဘဲ။
ဟ ဦးပဥ္ဇင်းတွေ အပြာကားလာကြည့်တာလား။
ဘုရားဘုရား။စူးစမ်းလိုစိတ်နဲ့ ခပ်ခွာခွာထိုင်နေလိုက်တယ် အေးရော။
ပြပြီ။
အပြာကား ပုံစံတွေ မပြောလိုတော့ပါဘူး။
ဇာတ်ကားက တာဇံကား။
တာဇံက လူကသာ တောသား အဲ့တာကျ ကျွမ်းကျင်လိုက်တာ မင်းသမီးကို မြင်းစီးလိုက် လားစီးလိုက် နဲ့။
အကဲခတ်လိုက်တော့ ဦးပဥ္ဇင်းတွေရဲ့ လက်တွေ သင်္ကန်းထဲရောက်ကုန်ပြီ။ ချမ်းလို့ထင်ပါရဲ့။
ဇာတ်ကား သုံးပုံတစ်ပုံလောက်မှာ ဦးပဥ္ဇင်းငယ်တွေ သင်္ကန်းကြီးတွေခေါင်းပေါင်းလို့ ထပ်ဝင်လာတယ်။
ကိုယ်က လိုက်ကာကြားကထွက် အမှောင်ရိပ်လူကြားထဲ ထိုင်တော့ ကိုယ်ထိုင်တဲ့ လူက ဒူးတွေထောင်လိုက်တာသိလိုက်တယ်။ချက်ချင်းဘေးက လူက 'ဒီဘက်လာပါလား'တဲ့။ ကြားထဲလူရှိတယ်ထင်တာပေါ့။ ကိုယ်လဲ သူပြတဲ့ဘေးရွေ့ထိုင်တော့ ဒူးထောင်တဲ့ လူက ဒူးပြန်ချတယ်။ နေရာရွေ့ခိုင်းတဲ့ သူက ကုန်း ကီးတော့တာဘဲ။
အံ့ဩပြီး သူတို့ကြည့်ရင်း အပြာကားဟန်မပျက်ပြန်
ကြည့်။နံရံကပ်ရက်မို့ မှောင်နေတာ နဲ့ လိုက်ကာ ကွယ်တာနဲ့ နေရာအယူသိပ်တော်တာ။
ဒါပေမဲ့ လိုက်ကာနောက်က ခုံတန်းရှည်ပေါ်ကဆို မြင်နေရမှာမလွဲဘူး။
ဦးပဥ္ဇင်းတွေက နှစ်ကားကြည့်ရမှာပေါ့။
စိတ်က အလင်းလေးလာရင် ကုန်းကီးလိုက် ထော်ကု လိုက် သူရဲ့ မျက်နှာ လိုက်လိုက်ကြည့်ပီးမှတ်နေမိတာ။အမယ် နှုတ်ခမ်းမွှေးစစတောင်ပါသေး။ခဏနေတော့ သူ့ဘေးကလူ နေရာရွေ့သွားတယ်။ သူ့လက်က ကိုယ့်ဆီရောက်လာပီး ထော်ကုလိုက်တာပြီးသွားတယ်ဆိုပါတော့။
ပြီးတာနဲ့ အပြာကားလဲ ဘယ်မှန်းမသိ။တာဇံလဲ ဘာမှန်းမသိ အိမ်ပြန်ပြေးခဲ့ရပါတယ်။
နောက်တစ်နေ့။
အမေရိကန်ဇာတ်ကြမ်း။
သွားတော့ ပြနေပြီ။
ရုံထဲဝင် ခုံတန်းရှည်ရှိ လူရွယ်တစ်ဦးဘေးထိုင်လိုက်တာမှာ မီးအရောင်ကျနေတဲ့သူ့မျက်နှာကို အတော်သဘောကျမိတာ။
ပထမဆုံးဗွီဒီယိုရုံထဲ လှုပ်ရှားတဲ့နေ။
ရင်တွေတုန်လိုက်တာများ။
လက်ကလေးမှားထောက်သလို ပေါင်လေးပေါ်လက်တင်လိုက်တာ သူက လှမ်းကြည့်တယ်။ရယ်ပြလိုက်တယ်။ သူများတွေလို ငြိမ်မခံဘဲ ထထိုးမှ ဒုက္ခ။ ပေါင်လေးကို လက်ဖျားလေးနဲ့ မထိတထိ ကပ်လိုက်တယ်။
အောင်မလေးဗျာ ခါးပုံစဖြည်ချပီး သူလော်ထောင်ထောင်ကြီး ထုတ်ပါလေရော။အတင့်ရဲတာ။ကိုယ်လဲ ရဲပါတယ်။ ကိုယ်လုံးနဲ့ကွယ် ထော်ကု ချလိုက်တယ်။
ပြီးတော့ မေးတယ် 'ညီလေးက ဘယ်ကလဲ'တဲ့။
'၄ရပ်ကွက်က' ဆိုတော့ 'ဟာ အဝေးကြီးက လာတာပေါ့'တဲ့။ရယ်ကျဲကျဲနဲ့ ပီတိတွေဖြစ်နေတာ အမေရိကန်ကားကြမ်းသလားနုသလားတောင်မသိလိုက်ဘူး။
ဒီကြားထဲ ကျော်စိုးခေါ်ရင် မရောက်တာကြာတဲ့ပုံစံနဲ့ လိုက်ကြည့်ရသေးတာ။သူနဲ့ဆို ရုပ်တည်ကြီးနဲ့ နေပြီး စိတ်အိုက်လိုက်တာ မလွတ်လပ်သလိုခံစားရတယ်။ကိုယ့်အလုပ်တွေ သူသိမှာစိုးရိမ်ရတဲ့ကြားထဲ ရုပ်တည်နဲ့ ကျားနေရတာလေ။တစ်လ အတွင်း လူငယ် ဦးပဥ္ဇင်းတော်တော်များများ ကိုယ့်လက်နဲ့ မလွတ်တာများတယ်။ အတင့်ရဲလာသလို အသက်ငယ်ငယ်ရုပ်ချောချောကောင်လေးထော်ကု ပေးတာ မငြင်းရက်ကြတာများတယ်လေ (ကြွားလိုက်တာနော်) တစ်ရက်တော့ ကျော်စိုးပါတဲ့နေ့ ကိုယ်ထုထောင်းဘူးတဲ့ ဦးပဥ္ဇင်း လိုက်ကာကွယ် ခုံပေါ်က တရွှတ်ရွှတ် ခေါ်နေတာ ထမသွားရဲဘူး။
မကြားဟန်ပြုနေရတာ။ကျော်စိုးက 'ရွှတ်'ဆိုရင်းလှည့်ကြည့်ရင်း၊ ဦးပဥ္ဇင်းကိုယ့်ကို့ မျက်စပစ်ပြရင်း ဖြစ်နေချိန်ကျော်စိုးက ဘာထပြောတယ်ထင်လဲ။ 'ဟိုဦးပဥ္ဇင်း ငါ့ထုပေးချင်လို့လားမသိဘူး'တဲ့။
အကွက်အကွင်းထိထိမိမိကြည့်လိုက်ရလို့ ထပြန်တော့ ကျော်စိုးက ဈေးရှေ့မှ 'မိုး ဒိန်ချဉ်'ဝယ်တိုက်တယ်လေ။
ကိုယ်မသိတဲ့အထာနဲ့ 'ကျော်စိုး ဗွီဒီယိုရုံထဲ မင်းကို ထုပေးတာခံဘူးလားလို့' မဝံ့မရဲမေးလိုက်တော့။
'ဟ ခုနက ငါ့ဘေးကလူ ငါ့ပုဆိုးထဲ လက်ထည့်ထုပေးလိုက်တယ်လေကွာ'တဲ့။ ကပ်ပြီးမသိလိုက်တာက ကိုယ်လေ။
ထပ်ပြောသေးတယ် 'အနောက်ခုံလိုက်ကာနောက်က ဦးပဥ္ဇင်းတွေဆို ပိုဆိုး။သူတို့ထုခိုင်းလို့မရရင် ကိုယ့်ကို အတင်းနှိုက်ထုတော့တာဘဲ။ငါတော့ရှောင်တယ်ဟေ့ကောင်'တဲ့။
ကဲ ဒီကောင်တောင်မကင်းဘူးရော။အဲ့တော့ နောက်ဆို သတိထားရမယ်ပေါ့လေ။
သင်္ကြန်ပြီးလို့ ဗွီဒီယိုရုံတွေ ပြန်စဖွင့်ဖွင်းချင်း စိတ်ကမရိုမယွဖြစ်ပြီးပြေးရတာ။
မိုးကာသား အနွေးထည်လိုခေါင်းစွတ်နဲ့ ရုံထဲ ကိုယ့်ဘေးဝင်ထိုင်ပီး ကြာပြီလားလို့မေးပီး လှည့်သွားလို့ မျက်နှာမကြည့်ဘဲ အင်း လိုဖြေပီး တစ်ခါမှ မမြင်ဘူးဘူး ကိတ်မလားမသိဘူးဆိုတဲ့အတွေးနဲ့ စိတ်ကသူ့ဆီဘဲရောက်နေတာ။
တီဗွီအလင်းကြောင့် သူ့မြင်ချင်လို့ သူ့ဘယ်ဘက်ကနေ ညာဘက်ရွေ့ ဘေးတိုက်ခုံနံရံကွယ်လိုက်တယ်။ကြိုးစားရမယ်လေ အသစ်ကလေးတွေ။
ငနာက ခေါင်းစွတ်ကြီးမချွတ်ဘူး။တစ်ဘက်က လူကြီးက ဆေးပေါ့လိပ်ကောက်ဖွာလိုက်တော့ ခေါင်းစွပ်နဲ့ ထိုလူက 'ဆေးလိပ်မွှန်လို့လား'တဲ့။
'ဟုတ်တယ်' လို့ပြောပီး သူ့ပေါင်ပေါ် ဆတ်ကနဲ လက်တင်လိုက်တယ်။ဇာတ်က ကြမ်းနေပီ မဆန့်မပြဲကြမ်းနေလိုက်တာ မင်းသမီးအော်ဟစ်နေတာ ဆူညံပွက်လောရိုက်နေပြီ။
တစ်ဆင့်တက် ပေါင်းရင်းထိ လိုက်တယ်။
'သေနာ စောက်ခွက်မပြောင်နဲ့ အေးဆေးနေ' လို့ထပြောမှ ဒီအပြော ဒီအသံ ကျော်စိုးဆိုတာ ဆတ်ကနဲ့ တန်းသိလိုက်တာ။
ဘာရမလဲ။
'ခွေးကောင် ဖီလ်းတက်သွားတယ်မဟုတ်လား'ဆိုပြီး
ရုပ်တည်နဲ့ ပြောလိုက်ပေမဲ့ အရင်ရက်ကလိုအတွင်းထိနှိုက်ချလိုက်ရင်သောက်ရှက်ဗြန်းဗြန်းကွဲရချည်ရဲ့။
ဟန်ကိုယ့်ဖို့ပြောလိုက်ပေမဲ့ ရင်တွေတလှပ်လှပ်တုန်သလို အသံတွေလဲတုန်နေတာ ဒင်းမသိရှာဘူး။ ငလူးခေါင်းစွတ်ကြီးချွတ်မလာဘူး၊အမှောင်ထဲ ကိုယ်ကတော့ နေရာတွေယူ အကာအကွယ်တွေယူနဲ့။ တစ်လလောက် ကျော်စိုးမတွေ့ရဲ ရှောင်ဖယ်ရင်း ဗွီဒီယိုရုံ မရောက်ဖြစ်ဘူးရယ်။
နောက်ထပ်ရောက်တော့ 'ကျေးဇူးပြု၍သံဃာများရုပ်ရှင်ကြည့်ရန်လက်မခံပါ' ဆိုတဲ့ စာကပ်ထားသလို၊ ရုံပိုင်ရှင်က ဇာတ်ကားပြချိန် ရုံထဲပတ်ထိုင်ထိုင်နေလို့ မရောက်ဖြစ်တော့ဘူး။
( စာရေးသူ ဘဝ အတွေ့အကြုံလေးမို့ ဦးပဥ္ဇင်း/သံဃာ များအတွက် အမှားပါလျှင်တောင်းပန်ပါတယ်)
ကျွန်တော် သုတလုင်ပါ။
ရေသားသူ - သုတလုင်
No comments:
Post a Comment