No Regret Part V

အျပာေရာင္မီးလံုးေလး ခပ္မွိန္မွိန္လင္းေနတာ ကဗ်ာဆန္လိုက္တာ။ သီခ်င္းသံေလးကလည္း ၾကည္ႏူးဖို႔အေကာင္းသား။ စားေသာက္ဆိုင္ေတြမွာ သီခ်င္းဖြင့္ထားရင္ စားသူေတြအေနနဲ႕ အစားကိုပိုစားမိေစသတဲ့။ဂီတမွာ ေမ်ာပါသြားရင္းစားမွန္း မသိစားမိေနတာမ်ိဳးေလ။ ဒီအခ်ိန္....ဒီအခ်ိန္ဆိုရင္ သူအိမ္ျပန္ေရာက္ျပီလား ရုံးမွာပဲ အလုပ္လုပ္ေနတုန္းလား။ ႏို႔နည္းနည္းပိုျပီးပါတဲ့ ခပ္ခ်ိဳခ်ိဳေကာ္ဖီမ်ိဳးကို ကြၽန္ေတာ္အစတုန္းက သိပ္မၾကိဳက္ခဲ့ပါ။ ေကာ္ဖီဆိုတာက နည္းနည္းခါးမွ ေကာ္ဖီအရသာ ဆိုတာ ပီျပင္မွာ မဟုတ္ဘူးလား။ ေကာ္ဖီတစ္ခြက္ရဲ႕ခါးသက္မႈကို ကြၽန္ေတာ္သေဘာက်တယ္။ အစားအစာမွာေတာ့ ပုဇြန္တင္ပူရာကို ကြၽန္ေတာ္ ေတာ္ေတာ္ၾကိဳက္တယ္။ သူကေတာ့ဆူရွီလို အရသာကိုပိုၾကိဳက္တယ္။ သူ႕အတြက္၀ယ္သြားဦးမွပါ။ ရုံးကျပန္လာရင္ေမာေနလို႔ သူဘာမွခ်က္ျပဳတ္ႏိုင္မယ္ မထင္ပါဘူးေလ။ ေနာက္ဆံုးတစ္ခုကို စားေသာက္ ေကာ္ဖီခြက္ကလက္က်န္ေလးအဆံုးသတ္ျပီး ဖူဂ်ီကေဖးကေနထြက္ခဲ့လိုက္ပါတယ္။ ေရႊအိုေရာင္ည ေနခင္းဟာ တစ္မ်ိဳးတစ္ဖံုေတာ့ ရင္ခုန္ဖို႔ေကာင္းသား။ လမ္းမၾကီးတေလွ်ာက္ လူေတြကိုယ္စီကိုယ္စီသြားလာ လႈပ္ရွားေနၾကတာ အိမ္ျပန္လမ္းကိုမေရာက္ေတာ့မွာက်ေနတာ။ ေတြ႔ေနက် ကြၽန္ေတာ္လာေနက်အခ်ိန္ေလးေရာက္ရင္ ေျခလွမ္းေတြက ကိုၾကီးရွိရာကို လွမ္းမိေနတာပါ။ သူလည္းပဲကြၽန္ေတာ့္ကိုေမွ်ာ္ေနမယ္ဆိုတာ အေသအခ်ာေျပာႏိုင္ပါတယ္။ " ခ်စ္သူ ေဘးနားမွာေနတဲ့ခဏ ႏူးညံ့ေႏြးေထြးသလို အၾကည့္ေလးမ်ားထဲ တင္းထားမယ္ တို႔စိတ္ကူးေတြ အခုိုးအေငြ႕ျဖစ္ကာရယ္ ႏွလံုးသားဟာ ပန္းလိုေၾကြက်တယ္။" သီခ်င္းေလးခပ္တိုးတိုးညည္းရင္း တိုက္ခန္းေလွကားေတြကို ခပ္သြက္သြက္တက္လာရင္း ရင္ေတြမ်ားေတာင္ခုန္မိပါရဲ႕။ 'တီး.....ေတာင္....တီးေတာင္' ဖ်ပ္ကနဲတံခါးပြင့္လာေတာ့ ၀မ္းသာအားရအတြင္းကို၀င္မယ္ျပင္ျပီးခါမွ ကိုၾကီးမဟုတ္ဘဲ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္။သူမ ဘယ္သူလည္း...။ "စတီဗင္ မေရာက္ေသးပါဘူး။" "ခင္ဗ်ာ။က ဘယ္သူလည္း။" "မင္းကေရာ ဘယ္သူလည္း။" အဲဒီေကာင္မေလးက ဘယ္သူလည္း။ အထက္တန္းလႊာကျဖစ္မယ္ထင္ပါရဲ႕ သန္႔စင္လွပေနလိုက္တာ ဖူးႏုေနတာ။ စတိဗ္နဲ႔ဘယ္လိုမ်ားပတ္သက္သလည္း။ ေမးခြန္းအမ်ားၾကီးကို တိတ္တဆိတ္ ရင္တြင္းမွာေမးေနမိခဲ့ပါေရာ။ သူမ.....သူမဟာ....။ ပူပန္စိတ္ ရႈပ္ေထြးမိတဲ့စိတ္ေတြနဲ႔ ျပန္လာျဖစ္တာမ်ား ေျမညီထပ္ကိုဘယ္လိုေရာက္လာမွန္းသတိမထားမိေအာင္ပါပဲ။ အခ်စ္ဆိုတာ စိုးရိမ္ပူပန္စိတ္ေတြကို ျဖစ္ထြန္းေစသလား။ ခံစားမႈကိုေရာ ေပးစြမ္းတာအခ်စ္ပဲလား။ ေဆြးေျမ႕မႈကိုေတာ့မေပးပါနဲ႕ အခ်စ္ဆိုတဲ့ တစ္စံုတစ္ရာရယ္။အခ်စ္ဆိုတာ.......။ လူေတြသြားလာလႈပ္ရွားေနတဲ့ လူေတြၾကားထဲျဖတ္သန္းလာရင္း ပလက္ေဖာင္းတစ္ခုေပၚအေရာက္မွာ အဲဒီေကာင္မေလးေပးလိုက္တဲ့ ေဖာင္းၾကြစာလံုးမ်ားနဲ႔ ကဒ္ျဖဴျဖဴေလးကိုဖြင့္ဟ ၾကည့္မိေတာ့....ဟား......စတိဗ္ရယ္ ၊ ေႏြးေႏြးဆိုတဲ့ေကာင္မေလးရယ္ ေစ့စပ္ေၾကာင္း လမ္းမယ့္ ဖိတ္စာေလးပါလား။ ပိုင္ဆိုင္ခြင့္မရႏိုင္ေသးတဲ့ ေနရာေလးကို ဆံုးရႈံးေတာ့မယ္ေပါ့။ အိပ္ခန္းထဲေရာက္ေတာ့လည္း အထီးက်န္ဆန္ေနသလို ခံစားရမိသလိုလိုပဲ။ အရင္ကလည္း တစ္ေယာက္တည္းေနခဲ့ရတာပါပဲ။ ဒါေပမဲ့ အခုေတာ့ တစ္ေယာက္တည္းမေနတတ္ေတာ့ဘူး ထင္ပါရဲ႕။ ခါတိုင္းအခ်ိန္မွာ ေလတဖ်ပ္ဖ်ပ္တိုက္ခတ္ေနတဲ့ ျပတင္းကလိုက္ကာစလည္း ေလအေနာ့မွာမလြင့္ႏိုင္ေတာ့သလို ဖြင့္ေနက် တီဗီကလည္း တိတ္ဆိတ္လို႔။ ခုတင္ေပၚက ေမြ႔ယာေပၚမွာ ေျခကားယားလက္ကားယားနဲ႔ ေမွာက္ျပီးျငိမ္သက္ေနမိတာ အခ်ိန္အတန္ၾကာပါရဲ႕ေလ။ အစားအေသာက္စားခ်င္စိတ္လည္း သိပ္မရွိေတာ့သလိုပါပဲ။ ပတ္၀န္းက်င္ကအသံေတြကေန ေ၀းရာကိုခဏေျပးဖို႔ နားမွာတပ္ထားတဲ့ နားၾကပ္ေလးကိုအသာျဖဳတ္ရင္း တံခါးမၾကီးကို အသာ လွမ္းသြားတာ တံခါးေခါက္သံက မ၀ံ့မရဲျဖစ္ေနသလိုပါပဲ အားေပ်ာ့လိုက္တာ။ ဘယ္သူမ်ားပါလိမ့္...။ "ကြၽီ.." "It's hurt!" စတိဗ္....ကိုၾကီး...ေမာင္းတင္ထားတဲ့ ကြၽန္ေတာ့္စိတ္ေတြအေ၀းေျပးသြားျပီ။ ေျမွာက္ျပေသာ ေသြးယိုထြက္ေနတဲ့သူ႕လက္တစ္ဖက္ကို အသာလွမ္းကိုင္ လိုက္ရင္း အခန္းထဲကိုေခၚလာ ျပီးေတာ့ ေရွးဦးသူနာျပဳ ေသတၲာေလးထဲက ပတ္တီးကိုထုတ္ကာ အသာအယာ သန္႔ရွင္းေပးရင္း ဖြဖြ ျငင္သာစည္းေပးေနရပါပေကာ။ "မင္း...မင္းငါ့ကို Playful လုပ္ခဲ့တဲ့သူလို႔ထင္ေနတယ္၊ဟုတ္တယ္မဟုတ္လား။" "Disgusting, Yes" "ငါ အစျပဳကတည္းက Disgusting ျဖစ္ေနခဲ့ရတာေလ။" တုန္႔ရပ္သြားတဲ့ပတ္တီးစည္းေနတာကေန ျငိမ္သက္သြားမိရင္း သူ႕မ်က္ႏွာကို အသာေမာ့ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္ကို ခပ္ေတြေတြစိုက္ၾကည့္ေနတဲ့သူ႔မ်က္၀န္းမွာ မ်က္ရည္သီသီေ၀့ေနတာ။ "ဒါေပမဲ့ မင္းကို ငါ..ငါခ်စ္တယ္" အသံတိတ္မ်က္၀န္းမ်ားနဲ႔ စကားဆိုရင္း အတန္ၾကာႏႈတ္ဆိတ္သြားတာ မိနစ္မ်ားစြာပါ။ ယိုင္နဲ႔နဲ႕ခႏၶာကိုယ္ကို သူ႔ေဘးမွာ အသာေရြ႕လိုက္ရင္း 'ဒါဆို..ဒါဆို ကြၽန္ေတာ္တို႔ relationship ကဘာလည္းဗ်ာ။' စကားေလးမ်ားျပန္ပါဦး။ ဒီလိုေတာ့ျဖင့္တိတ္ဆိတ္တဲ့မ်က္၀န္းေတြနဲ႔စိုက္ၾကည့္မေနပါနဲ႔ တစ္ခုခုေျဖပါဗ်ာ။ "ကြၽန္ေတာ္က ပညာတတ္မဟုတ္လို႔လား၊ ကြၽန္ေတာ္စာၾကိဳးစားသင္ပါ့မယ္။" "ကြၽန္ေတာ္က ညစ္ႏြမ္းေနလို႔လား၊ ကိုၾကီး....ကိုၾကီးအတြက္ဆို ယံုၾကည္စြာနဲ႔သီးသန္႔ရွိရေစပါ့မယ္။" "ဒါမွမဟုတ္ ကြၽန္ေတာ္က ဆင္းရဲလို႔မ်ားလား။ ကြၽန္ေတာ္အလုပ္ေကာင္းေကာင္းၾကိဳးစားပါ့မယ္ဗ်ာ။ ကိုၾကီး...။" သူ မ်က္ရည္ေ၀႔ေနတဲ့မ်က္၀န္းေတြနဲ႔ စိုက္ၾကည့္ရင္းထရပ္ကာ တိုက္ခန္းေလွကားရွိရာဦးတည္သြားပါျပီ။ ကြၽန္ေတာ္မတားမိဘူး။ တားပိုင္ခြင့္မရွိဘူးဆိုေပမဲ့ ဟစ္ေအာ္ေခၚျပီး တားလိုက္ခ်င္ပါရဲ႕။ ကြၽန္ေတာ့္ဘ၀ထဲက လွမ္းထြက္သြားမယ့္ေျခလွမ္း ေတြမျဖစ္ပါေစ နဲ႔.....ကို...ၾကီး။ "What it us?" "What am I to you?" ကိုယ့္စိတ္ခံစားမႈေတြကို အစြမ္းကုန္ေဖာက္ထုတ္ပစ္ဖို႔ ရွင္းရွင္းေျပာရရင္ အားရပါးရငိုေၾကြးဖို႔ ဟိုး...လွမ္းျမင္ေနရတဲ့ အားကစားကြင္းထဲ ေျပး...အေျပးသြားရင္း ဒူးေထာက္ထိုင္ခ် ငိုေၾကြးမိပါတယ္။ ေယာက္်ားေလးဆိုတာ မငိုရဘူးတဲ့ ကိုၾကီးကေျပာခဲ့တယ္။ ညီ....ညီဆိုတဲ့ ကြၽန္ေတာ္ လူသားဆန္ပါရေစ ကိုၾကီးရယ္။ ခပ္ေမွာင္ေမွာင္ ပလက္ေဖာင္းမီးေတြကလည္း ပိုမိုေမွာင္ေနသလား၊ ျပီးေတာ့သြားလာလႈပ္ရွားမႈမ်ားလွတဲ့ျမိဳ႕ျပက လမ္းေတြကလည္း တိတ္ဆိတ္လွပါလား။ နာရီကိုတစ္ခ်က္ၾကည့္မိေတာ့မွ သန္းေခါင္ယံေရာက္ေနမွန္းသိေတာ့တယ္။ အဲဒီည တိုက္ခန္းေလွကားက ေျခသံတေဒါက္ေဒါက္နဲ႔ အခ်ိန္အေတာ္ၾကာၾကားရတဲ့ေျခသံဟာ ကြၽန္ေတာ့္ေျခသံပဲျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ ေလးကန္စြာနဲ႔ အိမ္အျပန္ေျခလွမ္းေတြ...။ x x x အေပၚကိုလည္းမတက္ရဲ .....ေႏြးေႏြးဆိုတဲ့ေကာင္မေလးနဲ႔တိုးေနမွျဖင့္။ အေတာ္ေတာ့ခက္သားပဲ။ လူတစ္ခ်ိဳ႕ကကြၽန္ေတာ့္မ်က္၀န္းေတြကို စပ္စုသြားေလရဲ႕။မ်က္ခြံေတြရဲျပီး မို႔ေနသမို႔ေလ။ အသားျဖဴျဖဴေကာင္ကေလး မ်က္၀န္းေတြက ငိုထားသလား ဘာေၾကာင့္လည္းေပါ့။ ေတြ႔လည္းေတြ႕ခ်င္ပါတယ္ ကိုၾကီး။ ဒါေပမဲ့.... "ခဏေလး ခဏေလးပဲ ေခၚမွာပါ။ ကိုၾကီးမကိုင္ပါေစနဲ႔ မကိုင္ပါေစနဲ႔။" ကိုၾကီးေအာက္ကိုဆင္းလာမည့္အခ်ိန္ထိ ေစာင့္ေနပါ့မယ္ဗ်ာ။” "ကြၽတ္.....ဖုန္းက၀င္လာေသးတယ္။" ကိုၾကီးကိုေခၚေနပါတယ္ဆိုမွေလ။ "ဗ်ာ.......ဟုတ္ကဲ့ ကြၽန္ေတာ္ ကြၽန္ေတာ္အဲဒီဌာနကို အေရာက္လာခဲ့ပါ့မယ္။ ေက်းဇူး ေက်းဇူးပါခင့္ဗ်ာ့။" ကမၻာၾကီးလည္သြားသလား မသိ။ရင္ထဲမွာ တစ္ခုခုဆံုးရႈံးသြားသလိုပဲ။ ျမိဳ႕စြန္က ကန္သာယာနားက လမ္းလည္ပလက္ေဖာင္းမွာ ကားျဖဴေလးတစ္စီး တိမ္းေမွာက္သြားပါသတဲ့။ အဲဒီကားထဲက ေမာင္းသူကေတာ့ ပြဲခ်င္းျပီးျဖစ္သြားပါတယ္ဆိုပဲ။ ျပီးေတာ့ သူ႔ရင္ဘတ္ထဲက လိပ္စာကဒ္က ကြၽန္ေတာ့္လိပ္စာကဒ္ျဖစ္ေနသမို႔ ဖုန္းဆက္ေခၚလိုက္ရေၾကာင္း အေၾကာင္းၾကားလာပါတယ္။ သီဟ.......ကားျဖဴၾကီးကိုေမာင္းျပီး ျမိဳ႕ၾကီးကိုပတ္မယ့္ သီဟရယ္။ ေသြးသံရဲရဲနဲ႔ျဖစ္ေနမယ့္ မင္းခႏၶာကိုယ္ကို ငါ...ငါျမင္ရေတာ့မွာပါလား။ မီးခိုးေခါင္းတိုင္ကတစ္ဆင့္ လြင့္ေမ်ာသြားတဲ့ မီးခို႔ေငြ႔ေတြနဲ႔အတူ သီဟရဲ႕ ၀ိဥာဥ္ေတြေမ်ာလြင့္ပါသြားျပီ....ေလေတြထဲကို ေမ်ာလြင့္ပါသြားျပီထင္ပါရဲ႕။ ျမိဳ႔အစြန္က်ေနတဲ့ေနရာျဖစ္တဲ့ သုႆန္က သျဂိဳဟ္ဌာနမွာ အရိုးအိုးျဖဴျဖဴကို ယူေဆာင္လာရင္း ကားရွိရာကိုျပန္ခဲ့တာ ကားနားမွာ သူရကေဒါပြရင္း ေစာင့္ေနပါရဲ႕။ သူဘာေၾကာင့္ေဒါပြေနသလည္း ဆိုတာကိုေတာ့ ခံစားနားလည္မိ ပါတယ္။ စိတ္ထဲကခံစားမႈကို အျပင္ထုတ္ျပီးမျပတတ္တဲ့ကြၽန္ေတာ့္လို မဟုတ္တဲ့ သူရကေတာ့ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ ညီအစ္ကိုေတြလို ေနထိုင္ခဲ့ၾကရတဲ့ သီဟရယ္ ကြၽန္ေတာ့္အေၾကာင္းရယ္ကို ဂဃနဏ သိေနသူမို႔ ျပီးေတာ့ သူ႔မွာလည္းသူ႔ဇာတ္ေၾကာင္းနဲ႔သူ အစကတည္းကေပါက္ကြဲေနတာ။ အခုေတာ့ သူတစ္စံုတစ္ေယာက္ကိုမ်ားေတြ႔ရင္ အေသသတ္ေတာ့မလားဘဲ။ "Fuck! ငါတို႔ဟာလူေတြမဟုတ္ၾကဘူးလား။ ဒီလိုပဲအဆံုးသတ္ၾကရသလား။ ေတာက္..." ေဒါမာန္အျပည့္နဲ႔ကားနားအျမန္သြားရင္း ကြၽန္ေတာ့္ကိုေစာင့္ေနတယ္ အသင့္ေပါ့။ အေပၚယံအသြင္အျပင္က ၾကမ္းတမ္းေနေပမဲ့ ညီအစ္ကိုအေပါင္းအသင္းစိတ္အျပည့္ရွိတဲ့သူရရယ္ မင္းကိုေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ "ျမိဳ႕ထဲျပန္ေမာင္းေတာ့ သူရ...သူငယ္ခ်င္း" တရွိန္ထိုးေမာင္းလာတဲ့ ကားေနာက္ခန္းမွာ ကြၽန္ေတာ္ထိုင္ေနရင္း တံခါးမွတစ္ဆင့္ အရိုးမႈန္ေလးေတြကိုၾကဲခ်ေနမိပါတယ္။ ေလအယူမွာ လြင့္ေမ်ာျပီး ေ၀့၀ဲသြားတဲ့ အမႈန္ေလးေတြနဲ႔ အတူ မင္းလြတ္လပ္ျငိမ္းခ်မ္းပါေစ ကြာ။ သီဟ.....သီဟရယ္။ ေအးျငိမ္းရာမွာ နားခိုႏိုင္ေစဖို႔ ဆုေတာင္းေပးပါတယ္ကြာ...။ ကြၽန္ေတာ့္မ်က္၀န္းေတြက မ်က္ရည္ေတြ ေတြေတြစီးဆင္းေနတယ္ ဘယ္လိုမွမထိန္းထားႏိုင္ေတာ့ဘူး ရင္ဘတ္ထဲက တလႈိက္လႈိက္ကိုခံစားရျပီး ငိုေၾကြးမိေတာ့တာ။ ဒါကိုသူရက ဂရုဏာ ေဒါေသာနဲ႔ ဘုၾကည့္ၾကည့္ေနမွန္းသိေပမဲ့ မတတ္ႏိုင္ပါ။ "Stop crying." " ေခြးမသား ကားကိုေကာင္းေကာင္းမေမာင္းတတ္ဘူးလား။ " "တရားမမွ်တတဲ့ ေလာကၾကီးကြာ...။ သီဟကို ကား၀ယ္ေပးတဲ့သူ႔လူက ရဲအရာရွိဟုတ္တယ္မဟုတ္လား။ အဲဒီေကာင္ကို လံုး၀မေက်နပ္ဘူး။" "ငါ ညေမႊးပန္းမွာ ျပန္အလုပ္လုပ္မယ္။" "ဘာ.....မင္းဘာေၾကာင့္ ညေမႊးပန္းကိုျပန္လာမွာလည္း။ ဘာေၾကာင့္..." သူရလည္းဆက္မေမး ကၽြန္ေတာ္လည္းဆက္မေျဖမိဘဲ ရုတ္တရက္ႏွစ္ဦးသားစကားေတြ မဆိုျဖစ္ရင္း ကားဆက္ေမာင္းလာၾကတာ တိတ္ဆိတ္လို႔ပါ။ ျမိဳ႕ထဲလာတဲ့လမ္းကလည္း ရွည္လ်ား လြန္းလို႔ ေမာင္းတာမ်ားေႏွးေနေရာ့သလား။စိတ္ေတြက ေလအလ်င္လို လြင့္ေနမိလို႔မ်ားလား။ သူရအေနနဲ႔ အံၾသသြားသလား ကြၽန္ေတာ့္စကားကို။ အရာရာအဆင္ေျပေနျပီလို႔ သူမွတ္ထင္ထားတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ အေျခအေနမွာ ျပန္လာမယ္လို႔ ေျပာတဲ့အတြက္ေလ။ အခုခိုလႈံရာမဲ့ေတာ့မည့္ကြၽန္ေတာ့္အတြက္ အသင့္ေတာ္ဆံုးဟာ ဒီေနရာပဲမဟုတ္လား။ ခိုနားစရာမရွိသူမ်ားအတြက္ အသင့္ေတာ္ဆံုးပါပဲေလ။ အသင့္ေတာ္ဆံုးေနရာလို႔ပဲဆိုပါရေစ။ "ေသြးစုပ္ဖုပ္ေကာင္ေတြ.......မင္းစိတ္ေရာ ကိုယ္ေရာႏွစ္ျပီးေပးရလိုက္ေအာင္ မင္းခံစားေနတာ အရူးလား။ ဘယ္ေလာက္ ေဟာင္းႏြမ္းေနတဲ့ အခ်စ္ဇာတ္လမ္းၾကီးလဲကြာ။" "ၾကည့္ေန အဲဒီေကာင္ လက္ထပ္ျပီးရင္လည္း မင္းဆီျပန္လာလိမ့္မယ္ ေတာင္းပန္တိုးလွ်ိဳးျပီးေတာ့။" "အဲဒီလို မေျပာပါနဲ႔ကြာ။" ကြၽန္ေတာ့္စကားကိုၾကားေတာ့ သူရ မ်က္လံုးျပဴးနဲလွည့္ၾကည့္ရင္း ကြၽန္ေတာ့္အေပၚလည္းသူ ေဒါေဖာင္းသြားျပန္တယ္။ ဒီအခ်ိန္မွာ ဘာေတြျဖစ္ေနတယ္ ဘာေတြခံစားရတယ္ဆိုတာ ကိုယ္လည္းခံစာမိေနတဲ့အခ်ိန္ပါကြာ။ မင္းမသိေသးတာေတြအမ်ားၾကီးရွိပါေသးတယ္ သူငယ္ခ်င္းရယ္။ "မင္းကိုခ်နင္းသြားတာေလ ေသာက္ရူးရဲ႕။ သီဟဘာျဖစ္သြားတယ္ဆိုတာ မင္းမျမင္ဘူးလား။ငါ့အျဖစ္ကိုလည္း မင္းသိတာပဲ ေသာက္ေကာင္မက ပစၥည္းဥစၥာျပည့္စံုသြားတာ့ ငါ့လိုေကာင္မ်ိဳး လက္မထပ္ႏိုင္ပါဘူးတဲ့။ လူေတာမတိုးႏိုင္ပါဘူးတဲ့ အဲဒါမင္းသိတယ္မလား။ ရုိက္ႏွက္ပစ္လိုက္ရင္ ေငြေတြအေတာင့္လိုက္ သူ႔ဗိုက္ထဲကထြက္လာမွာ။ အခုေတာ့ေျပးျပီေလ။" "မင္းမသိဘူးလား ေသြးစုပ္ဖုပ္ေကာင္ေတြကို ဘယ္လိုအဆံုးသတ္ရမယ္ဆိုတာ။ သူတို႔ႏွလံုးသားကို သပ္လွ်ိဳရိုက္ျပီးအဆံုးသတ္ပစ္ရမယ္။ မင္းနဲ႔ ငါနဲ႔လုပ္ႏိုင္ပါတယ္ကြာ။" "ကားရပ္လိုက္ေတာ့" "မင္းလုပ္ခ်င္တယ္လို႔သာေျပာ ငါလုပ္ေပးႏိုင္တယ္...." ဘယ္သူေတြဘာေျပာေျပာ အမွန္တရားတစ္ခုျဖစ္တည္လာျခင္းကို ကၽြန္ေတာ္လက္မခံႏိုင္ေသးပါ။ သူကၽြန္ေတာ့္အေပၚဘယ္လို သေဘာထားသြားသလည္း မစံုစမ္းခ်င္ပါ။ သူ႔အေပၚအျပစ္တင္စကားေတာင္ ......လက္မခံႏိုင္.....ပါ။ ကားကိုရပ္ရင္း စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္က်န္ခဲ့တဲ့သူ႔ကို ဘာမွမေျပာဘဲ ကြၽန္ေတာ့္ဘာသာ ပလက္ေဖာင္းတေလွ်ာက္ သီဟကိုရင္ထဲပိုက္ လို႔ျပန္လာျဖစ္ပါတယ္။ ေဒါမာန္အျပည့္နဲ႔ သူရ သူနဲ႔သေဘာမညီသလို ထြက္ခြာသြားတဲ့ကြၽန္ေတာ့္ကို ထားခဲ့ရင္း ကားအျပင္းေမာင္း ထြက္သြားပါေတာ့တယ္။ ကြၽန္ေတာ္...ကြၽန္ေတာ္ကိုေရာ ဒီလိုအဆံုးသတ္မႈမ်ိဳးအျဖစ္မခံဘူးမဟုတ္လား ကိုၾကီး။ ဟုတ္တယ္မဟုတ္လား.... ဟင္။ x x x မဟူရာေရာင္ မည္းနက္ေတာက္ေျပာင္ေနတဲ့ ေျမြတစ္ေကာင္လိုရွည္လ်ားလွတဲ့လမ္းမၾကီး ကားမီးနီနီေတြက နဂါးေငြ႕တန္းတစ္ခုအသြင္ကိုျဖစ္လို႔။ လမ္းမၾကီးေဘး ပလက္ေဖာင္းတစ္ေလွ်ာက္ တေဒါက္ေဒါက္ေလွ်ာက္လာတဲ့ ကြၽန္ေတာ့္ေျခလွမ္းေတြကေတာ့ ေလးကန္ေနဆဲ အေတြးဆန္ေနဆဲ။ ရင္ခြင္ထဲကေအးဆက္ဆက္ အရုိးအိုးျဖဴျဖဴေလးကို ငံုၾကည့္ရင္း သီဟအတြက္၀မ္းနည္းမိျပန္ေရာ။ ခ်စ္တဲ့သူနဲ႔အတူေနခ်င္တယ္ ခ်စ္တဲ့သူ သူခ်စ္တဲ့သူက ဘယ္သူမ်ားပါလိမ့္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ သူေပ်ာ္ရႊင္စြာေနသြားခ်င္မွာပဲ။ 'သီဟ......ငါဘာေၾကာင့္မ်ား ဒီေလာကကို ဦးေဆာင္ေခၚခဲ့့မိသလည္း။' 'မင္းမွာ ငါ့လိုပဲ ေရြးခ်ယ္ခြင့္မရွိခဲ့ဘူး။မွန္တယ္မဟုတ္လား သူငယ္ခ်င္း။' 'ဒီျမိဳ႕ေတာ္ၾကီးမွာ ငါတို႔ဘယ္သူ႔ကိုမွ မယံုျဖစ္ၾကဘူး။ မယံုၾကည္ခဲ့ၾကဘူး။' 'ခ်စ္ျခင္းတရားကိုေရာ....ငါတို႔' ေျခလွမ္းမ်ားစြာကိုလွမ္းရင္ အိမ္ကိုေရာက္မွန္းမသိေရာက္လာကာ အိပ္ယာထက္ကိုလည္း အသိမဲ့စြာလွဲေလ်ာင္းျငိမ္သက္ခဲ့ရတာ ....မြန္းၾကပ္ေနတဲ့ ညတစ္ည....ျဖစ္ခဲ့....။ ခံစားတတ္သူမွသာ ခံစားရတာမ်ားလား၊ မခံစားတတ္သူမ်ားအတြက္ေရာ ဘယ္လိုမ်ားပါလိမ့္။ မနက္ခင္း ေနေရာင္ျခည္ေလးေတြ က်ဆင္းလာတဲ့ ျပတင္းတံခါးက တစ္ဆင့္ေကာင္းကင္ျပင္က်ယ္ကိုေမာ့ၾကည့္မိေတာ့ မိုးလင္းသြားျပီပဲ။ မနက္အိပ္ယာထမယ္ အလုပ္သြားမယ္ ညအိမ္ျပန္အိပ္မယ္ လူေတြဟာ ေန႔ေတြ လေတြ ႏွစ္ေတြ ျဖတ္သန္းေနၾကတာ ကြၽန္ေတာ္လည္းပဲ ကာလအေတာ္ၾကာျပီ။ ဒီေန႔မနက္ခင္းေလးဟာေတာ့ ကြက္လပ္ေတြမ်ားေနသလိုခံစားမိပါတယ္။ ေရစက္အခ်ိဳ႕ တင္ေနတဲ့ၾကည့္မွန္ကတစ္ဆင့္ ထူးထူးဆန္းဆန္းျမင္ရတာကေတာ့ နာက်င္တဲ့ခံစားမႈေတြ ေရာစပ္ေနတဲ့ အျပံဳးတစ္ခု ျဖစ္ေပၚေနတဲ့ ကြၽန္ေတာ့္ ပံုရိပ္ကိုပါပဲ။ နာက်င္မႈအျပည့္နဲ႔အျပံဳးတစ္ခု ကြၽန္ေတာ္ဘယ္လိုဖန္ဆင္းမိပါလိမ့္။ ေဘာင္းဘီ၊ ေအာက္ခံအက်ႌေတြ ၀တ္အျပီးအေပၚကုတ္အက်ႌကို ၾကယ္သီးမ်ားတပ္ေနစဥ္မွာေတာ့ ဒီလို၀တ္စံုကို ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္ ကိုင္ၾကည့္ရင္း ေငးၾကည့္ေနတတ္တဲ့ သီဟရဲ႕ပံုသ႑ာန္ကို ျပန္လည္ျမင္ေယာင္မိရင္း မ်က္ရည္မ်ားေတာင္၀ဲမိပါတယ္။ ဟူး.....သြားေတာ့....သြားေတာ့ အေတြးေတြ။ ေျခေထာက္ေတြရဲ႕သယ္ေဆာင္ရာအတိုင္း ခပ္သြက္သြက္လွမ္းလာရင္ ျမိဳ႕လည္ေကာင္ေရာက္လာေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္ေျခေထာက္ေတြဟာ ကိုၾကီးရဲ႕ ရံုးခန္းကို ဦးတည္ေနမွန္း သတိကပ္ပါေတာ့တယ္။ ဟုတ္တယ္...သူ႔ကိုသြားေတြ႕သင့္တယ္။ေမးျမန္းသင့္တယ္။ကိုယ့္ဘာသာ အက်ဥ္းက်မေနသင့္ဘူးေလ။ တျဖည္းျဖည္းျမင့္တက္လာတဲ့ နံပါတ္ေတြနဲ႔အတူ တစ္ထပ္ျပီးတစ္ထပ္ျမင့္တက္လာတဲ့ ဓာတ္ေလွကားကတစ္ဆင့္ ကြၽန္ေတာ့္ စိတ္ေတြဟာ ျပန္လည္ျမင့္မားလာရသလိုပဲ။ ကိုၾကီးကိုေတြ႕ရေတာ့မွာမို႔ထင္ပါရဲ႕။ ရုံးခန္းထဲမွာလည္း ၀န္ထမ္းေတြမရွိဘူး။ ကိုၾကီးအခန္းဖက္ကိုရွာၾကည့္ေတာ့လည္း သူမရွိျပန္ဘူး။ အစည္းေ၀းခန္းမဘက္မွာေရာ.....တံခါး မၾကီးပြင့္လာမႈနဲ႔အတူ ၀န္ထမ္းအခ်ိဳ႕ေရာ ကိုၾကီးေျပာျပတဲ့ ဒယ္ဒီမာမီတို႔ေတြပါ ထြက္လာတာကိုျမင္ရပါတယ္။ "လက္ထပ္စာခ်ဳပ္ကိုပါစီစဥ္ေပးရမယ္ဗ်။ ဒါမွလက္ထပ္ပြဲဆိုတာ တရား၀င္တာ။" "မဂၤလာပြဲကိုဘယ္ေတာ့ေလာက္က်င္းပျဖစ္မလည္း။" "ျဖစ္ႏိုင္သမွ်ျမန္ျမန္ေပါ့ဗ်ာ။သားက အရြယ္ေရာက္ေနျပီမို႔လား။" ကြၽန္ေတာ့္ေဘးကျဖတ္ေလွ်ာက္သြားရင္း စကားဆိုေနၾကတာ ကြၽန္ေတာ့္ကိုေတာင္ တိုက္မသြားၾကတာကံေကာင္းပါပဲ။ ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာ သူတို႔စံုတြဲကို ျမင္လိုက္ရခ်ိန္မေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္ရင္ထဲ စို႔တက္လာသလိုျဖစ္လာရပါျပီ။ တကယ္ပဲ....တကယ္ပါပဲလား။ "အစ္ကို....ကားအတြက္ေရာစီစဥ္ျပီးျပီလားဟင္" "ညီမတို႔မဂၤလာပြဲက်င္းပမယ့္ေနရာကိုေတာ့ မာမီနဲ႔တိုင္ပင္ျပီးစီစဥ္လိုက္မယ္ေနာ္။" '............................' '..............................' ခပ္တုန္႔တုန္႔ေျခလွမ္းတစ္ခ်ိဳ႕နဲ႔အတူ စတိဗ္ ကြၽန္ေတာ္ရွိရာကိုေတာင္ သတိမထားဘဲ ေႏြးေႏြးနဲ႔အတူ လွမ္းေလ်ာက္သြားတာ။ မသက္ဆိုင္သူတစ္ေယာက္လို သူစိမ္းတစ္ေယာက္ကို ျမင္ရသလိုမ်ိဳးတစ္ခ်က္သာၾကည့္ျပီး လွမ္းထြက္သြားတာေလ သူ....သူ ရက္စက္လိုက္တာဗ်ာ။ "ကိုၾကီး...." ႏႈတ္ကရုတ္တရက္ေခၚမိလိုက္ေပမယ့္ သူကေတာ့ၾကားဟန္မတူ။ ဆက္ေလွ်ာက္သြားဆဲ ဆက္ေလွ်ာက္သြားဆဲေလ တူယွဥ္ေမာင္ႏွံတြဲ၍ ကြၽန္ေတာ့္ျမင္ကြင္းနဲ႔ ေ၀းရာကို...။ အမွန္တရားက တစ္ျဖည္းျဖည္းေရာက္လာျပီ။ ကြၽန္ေတာ္ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ျငင္းဆန္မိေနဆဲ။ ျငင္းေနဆဲ......ပါပဲ။ x x x အား....နာလိုက္တာ လက္ကပိုျပီးနာက်င္လာသလိုပါပဲ။ ဒယ္ဒီရုံးခန္းထဲကေန ေျပာစကားေတြ စကားနဲ႔ဆံုးမတဲ့ ဒယ္ဒီ့စကားလံုး ေတြေအာက္မွာ နစ္ျမဳပ္ျပီး ကြၽန္ေတာ္ ျပန္လာခဲ့ရတယ္။ ဘာျဖစ္လည္း ဒယ္ဒီ ေယာက္်ားေလးႏွစ္ေယာက္ကေရာ ခ်စ္ခြင့္မရွိေတာ့ ဘူးလား။ ေလာကမွာ လူ လူခ်င္းခ်စ္တဲ့ကိစၥမွာ အမွားေတြပါေနရင္ေတာင္အျပစ္လို႔မထင္မွတ္ခဲ႕တဲ့ကြၽန္ေတာ့္ကို ဒယ္ဒီက ရႊံ႕ရုပ္ မျဖစ္ခဲ့လို႔ စိတ္ဆိုးခဲ့သလား။ လိုရာပံုသြင္းခံခဲ့ရတာ ငယ္ငယ္ေလးကတည္းကဆိုရင္မွန္ႏိုင္ေပမဲ့ ကြၽန္ေတာ္အရြယ္ေရာက္ျပီေလ။ ကိုယ့္ဘ၀ကို ကိုယ္ပိုင္ဆိုင္ခြင့္ ရွိတယ္လို႔ကြၽန္ေတာ္ထင္တာပဲဗ်ာ။ အလုပ္လုပ္ကိုင္ရာမွာ ကြၽန္ေတာ္ ခ်ိဳ႕ယြင္းခ်က္ရွိသလား၊ ပညာေရးကေရာ ထိပ္တန္းေလ၊ ေပါင္းသင္းဆက္ဆံေရးကေရာ စတားပါပဲဗ်ာ။ ႏွလံုးသားေရးရာမွာေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ၾကိဳက္တာဆံုးျဖတ္ခြင့္ေပးပါ။ ဓာတ္ေလွကားကေန အထြက္ စိတ္ေပါက္ေပါက္နဲ႔ ကားေမာင္းထြက္ခဲ့တာ ေဆြမင္းေလးနဲ႔ သြားခဲ့တဲ့ ကမ္းေျခဆီကိုေရာက္ခဲ့ျပန္ေပါ့။ တစ္ဦးထဲေမ်ာခ်င္ရာေမ်ာ စိတ္ေတြလြင့္ေနရင္း ကမ္းေျခတစ္ေလွ်ာက္ ေပ်ာ္ျမဴးေနၾကတဲ့သူေတြကို ေတြ႕ရတာရင္ထဲတစ္မ်ိဳးပါ။ ေလေတြ တျဖဴးျဖဴးတိုက္ခတ္ေနတဲ့ကမ္းေျခမွာ ကြၽန္ေတာ့္ပခံုးေလးကိုမွီျပီးစကားတြတ္ထိုးခဲ့တဲ့ အခ်ိန္ေလးကို သတိရတယ္။ လက္ျခင္းယွက္ လို႔လမ္းေလွ်ာက္ခဲ့ခ်ိန္ေလးကိုေရာ...။ ညေနေလးေစာင္းလို႔ လက္ကအနာကိုက္လာေတာ့မွ ျမိဳ႕ထဲကိုျပန္လည္ေမာင္းထြက္လာခဲ့ရျပန္တယ္။ အိမ္ကိုျပန္ရမွာလား....ညေမႊးပန္း ကိုေရာ မသြားဘူး ေဆြမင္းမွမရွိတာပဲ။ ဟိုဟိုဒီဒီ ေတြးမိေနေပမဲ့ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ေဆြမင္းရဲ႕တိုက္ခန္းဆီကိုသာ ဦးတည္မိခဲ့ပါတယ္။ "ေဒါက္....ေဒါက္" အခ်ိန္ေတာ္ေတာ္ၾကာတဲ့အထိ အခန္းထဲကေရြ႕လ်ားသံမၾကားရဘူး။ ခ်စ္ညီေလး ကိုယ့္ကိုမ်ား အလိုမရွိေတာ့တာလား။ မင္း....မင္း ေလးသာ ကိုယ့္စိတ္ေျဖရာ ဦးတည္ရာဆိုတာ မင္းယံုၾကည္ တယ္မို႔လား။ .....တစ္စကၠန္႔.....ႏွစ္စကၠန္႔.......သံုးစကၠန္႔..... ယိုင္နဲ႔နဲ႔ ေျခသံေတြနဲ႕အတူ တံခါးကို အသာလွစ္ဟလာတယ္။ ျဖဴေဖ်ာ့ေနတဲ့မ်က္ႏွာေလး တံခါး၀မွတစ္ဆင့္ျမင္လိုက္ရတာ မ်က္ခြံမ်ားေတာင္ နီရဲလို႔။ နာက်င္ေနတဲ့ လက္ကေလးကိုေျမႇာက္ျပလိုက္တဲ့အခ်ိန္မွာေတာ့ တစ္ခုခုေျပာဖို႔ဟန္ျပင္ေနတဲ့သူ႕ႏႈတ္ဖ်ားက စကားသံထြက္မလာဘဲ ကြၽန္ေတာ့္လက္ကိုသာ အသာအယာဆြဲကိုင္လို႔ စိုးရိမ္တၾကီးျဖစ္သြားျပန္ေတာ့ စိတ္ထဲကစိုးရိမ္စိတ္ေလး အေ၀းေျပးထြက္ သြားျပန္ ပါေရာ။ ဟင္း......။ ပတ္တီးျဖဴျဖဴေလးကို တစ္စတစ္စစီးေႏွာင္ေပးရင္ ေကာင္ငယ္ေလးမ်က္၀န္းမွာ မ်က္ရည္ၾကည္ေတြေ၀႔လာတာကိုျမင္ရေတာ့ ကြၽန္ေတာ္လည္း ခံစားခ်က္ေတြျမင့္လာရတာပါပဲ။ သူ႔ဘက္ကဘာေတြခံစားေနရလည္း မခြဲႏိုင္တာေတာ့ေသခ်ာပါတယ္။ ကိုယ္လည္းမခြဲႏိုင္ မခြဲႏိုင္ပါဘူးကြာ...။ "............................." ".................................." "..................................." "...................................." ဘာမွမေျပာခ်င္ေတာ့ပါဘူး။ မင္းေျပာတာေတြတစ္ခုမွ ကိုယ့္ရင္ထဲမွာမရွိခဲ့ဘူး။ မင္းမ်က္ႏွာကိုျမင္ေနရယံုေတာင္ ေက်နပ္တတ္ခဲ့တာ မင္းသိမလား။ ကိုယ့္မိသားစုရဲ႕အေနအထား ကိုယ့္ဘ၀ကို မင္းနည္းနည္းေတာ့ရိပ္မိေကာင္း ရိပ္မိမယ္။ ဒါေပမဲ့ကြာ မိဘေတြရဲ႕ ခ်စ္ျခင္း ကိုနည္းနည္းေတာ့ငဲ့ရဦးမယ္ေလ။ ဟုတ္တယ္မဟုတ္လား...။ ဟင္း....ရင္ဖြင့္ေနတဲ့ သူ႕ခံစားမႈေတြကို နားေထာင္သူသက္သက္သာျဖစ္ေနခဲ့တဲ့ကြၽန္ေတာ္ သူ႔ကိုဘာမွျပန္မေျပာျဖစ္ခဲ့ဘူး။ ေနာက္ဆံုး...ဘယ္လိုမွတားဆီးမရေတာ့ဘူး အဆံုးစြန္ထိေပါက္ကြဲေတာ့ မယ့္ ခံစားမႈေတြျဖစ္တည္လာခ်ိန္မွာေတာ့ ထရပ္ျပီး အခန္းထဲကေန တလွမ္းျခင္းထြက္ခြာလာရပါတယ္။ ေနရစ္ခဲ့ဦးေတာ့ ေကာင္ေလးရယ္...။ အခု...အခုမွအလံုးၾကီးက်သြားတဲ့ပံုစမ်ိဳးနဲ႔ မာမီတို႔မ်က္ႏွာကိုျမင္ရျပန္ေတာ့ နည္းနည္းေလးေက်နပ္မိသလိုလို။ ဒါေပမဲ့လူဆိုတာ အတၲစိတ္ကေလးရွိတယ္ဆိုတာေတာ့အမွန္ ကြၽန္ေတာ့္ခ်စ္အတၲေလးအတြက္ စဥ္းစားမိခ်ိန္မွာေတာ့ ဘယ္ဘက္ရင္အံုထဲက တဆစ္ဆစ္ပါ။ ေႏြးေႏြးကေရာ တကယ္ပဲကြၽန္ေတာ့္အေၾကာင္းမသိတာလား တကယ့္ကိုပဲ ကိုယ့္ကို ခ်စ္ခင္ႏွစ္သက္တာလား ဒါမွမဟုတ္ ကြၽန္ေတာ့္လိုပဲ မိဘေတြအတြက္ သက္ျပင္းတစ္ခုခ်လိုက္ျခင္းလား။ လက္ထဲကဖုန္းေရာ အိမ္ကဖုန္းေရာမအားႏိုင္ၾကပါဘူး။ မဂၤလာသတင္းေမးသူ စုံစမ္းသူမ်ားရဲ႕ဖုန္းေတြ မိတ္ေဆြသဂၤဟေတြရဲ႕ ဖုန္းေတြ လာလိုက္ၾကတာ မအားပါဘူး။ ကြၽန္ေတာ္ကေတာ့ အင္း...အင္းပါပဲ။ သတို႔သားတစ္ေယာက္ရဲ႕ ေပ်ာ္ရႊင္တက္ၾကြမႈဆိုတာ ကြၽန္ေတာ့္မွာမရွိတာ သူတို႔အတြက္ထူးဆန္းသလား ဟား...........ဟား။ မနက္ခင္း.......မိသားစုစံုညီ ရုံုးခ်ဳပ္ကိုအတူလာျဖစ္ခဲ့ၾကတယ္။ ေဆာင္းဦးေလေျပနဲ႔အတူ သစ္ရြက္ေတြ တျဖဳတ္ျဖဳတ္ေၾကြက်ေနတာ စိမ္းစိုေနတဲ့သစ္ပင္အစား နီေစြးေစြးအေရာင္ သစ္ပင္တို႔ကို ျမင္ေနရတာ။ ေကာင္းကင္ၾကီးရယ္ နီေစြးေနတဲ့သစ္ပင္အိုအား တဖန္စိမ္းစို ရေအာင္ အၾကင္နာေလးမ်ား ဆြတ္ျဖန္းေပးပါ စိုစြတ္ပါရေစလားဗ်ာ...။ ကြန္ကရက္က်ဴေလးရွင္းလုပ္ၾကတဲ့ အစည္းအေ၀းလာ လူၾကီးမင္းမ်ားကေတာ့ ၀မ္းသာအယ္လဲျဖစ္ေနၾကေလရဲ႕။ မဂၤလာကိတ္စအတြက္ အမ်ိဳးမ်ိဳးေသာ အၾကံဥာဏ္ေကာင္းေတြ ေပးေနၾကတာ ၀မ္းသာသူမာမီတို႔အတြက္ကေတာ့ တျပံဳးျပံဳး။ သစ္သီးခ်ိဳေတြကိုစားသံုးေနၾကတဲ့လူေတြအၾကားမွာ ခ်ိဳျမိန္တယ္ဆိုတဲ့အသီးကိုစားျပီး သြားမွာအခ်ဥ္အရသာခံစားေနရ သူတစ္ဦးအျဖစ္ ကြၽန္ေတာ္ခံစားေနရပါတယ္။ အစီအစဥ္ေတြလုပ္ၾက လုပ္ငန္းေရးရာေတြေဆြးေႏြးၾကနဲ႕ဒီေန႔ေတာ္ေတာ္စည္ကားေနၾကပါရဲ႕။ "အကို ကြၽန္မတို႔မဂၤလာပြဲမွာ ေမာင္ေလးကို သတို႔သားအရံလုပ္ခိုင္းမယ္ေနာ္" ".............." "ေရႊ၀ါေရာင္ ဂါ၀န္ေလးနဲ႔ မာမီေပးထားတဲ့ ေရႊေရာင္ပုလဲနားဆြဲေလးကို၀တ္ရင္ဘယ္လိုလည္း။" "............." အစည္းအေ၀းခန္းမတံခါးကိုအဖြင့္ ကြၽန္ေတာ့္ရင္ေတြ ဒုတ္ခနဲခုန္သြားရပါတယ္။ ညႇိဳးႏြမ္းေနတဲ့ မ်က္ႏွာေလးနဲ႔ ေဆြမင္းကို မလွမ္းမကမ္း မွာ ျမင္လိုက္ရတာေၾကာင့္။ ဒီလိုအခ်ိန္ ဒီလိုေနရာမွာ သူ႔ကိုဘာမ်ားေျပာရမွာပါလိမ့္။ ႏႈတ္ခမ္းမ်ားကအလို လိုတိတ္ဆိတ္ သြားၾကတာ ခႏၶာကိုယ္လႈပ္ရွားမႈေတြ တုံ႕ဆိုင္းကုန္တာ တျပိဳင္နက္တည္းျဖစ္တည္သြားတာဟာ ကြၽန္ေတာ့္ အျဖစ္ေတြပါ။ ေႏြးေႏြးက ကြၽန္ေတာ့္ေဘးမွာစကားတေျပာေျပာနဲ႕လိုက္ပါလာေနတာ.....ဟင့္အင္.....မင္းနဲ႕ငါမသိဘူး။ ငိုမဲ့မဲ့ျဖစ္သြားတဲ့မ်က္၀န္းဟာလည္း ငါနဲ႔မဆိုင္ဘူး၊ လွမ္းေခၚဖို႔ၾကိဳးစားေနတဲ့ မင္းႏႈတ္ခမ္းရဲ႕ လႈပ္ခတ္မႈဟာလည္း ငါမၾကားဘူး။ "ကိုၾကီး" ဘယ္သူ႔ကိုမင္းေခၚတာလည္း။ ေႏြးေႏြးေျပာေနတဲ့ စကားေတြကိုအာရံုစိုက္ဖို႔ၾကိဳးစားရင္း ကားပါကင္ရွိရာကိုလွမ္းလာခဲ့ၾကပါတယ္။ နိမ့္ကနဲျဖစ္သြားတဲ့ ဓာတ္ေလွကားရဲ႕ လႈပ္ရွားမႈက ရင္ထဲသိမ့္ကနဲျဖစ္သြားရေပါ့။ ေဘးခ်င္းယွဥ္စီးလာတဲ့ ေႏြးေႏြးမ်က္၀န္းကို ၾကည့္လိုက္မိေတာ့ သူမမ်က္၀န္းေတြက တစ္စံုတစ္ခုကိုသိေနသလို ျပီးေတာ့ အေျဖသိခ်င္ေနတဲ့ပံုဟန္ေတြကိုျမင္လိုက္ရတာ ကြၽန္ေတာ္ အံ့ၾသသြားရျပီ။ 'အစည္းအေ၀းခန္းမ အျပင္မွာက်န္ခဲ့တဲ့တစ္ေယာက္ကဘယ္သူလည္းအစ္ကို' 'သူဟာ အစ္ကို႕ကိုရင္းရင္းႏွီးႏွီးသိေနသလိုပဲ' 'ကြၽန္မနဲ႔....ကြၽန္မနဲ႔ လက္ထပ္ဖို႔ဆိုတာ အစ္ကို တကယ္မွ ၀မ္းသာရဲ႕လား။' 'သူဟာ.....ငါ့ရင္ထဲက ခ်စ္ခဲ့ရသူတစ္ေယာက္' ' မာမီနဲ႕ မင္းစိတ္ခ်မ္းသာရင္ ျပီး.......' 'ဖ်န္း' 'သိပ္အတၲမၾကီးပါနဲ႕ ခ်စ္တယ္ဆိုတာ ခ်စ္တယ္ဆိုတာ လက္ထပ္တာ တစ္ခုတည္းနဲ႕ျဖစ္တည္သြားတယ္လို႔ ကြၽန္မထင္ေနတယ္မ်ားထင္သလား။' 'အစ္ကို သိပ္ျပီးတစ္ကိုယ္ေကာင္းမဆန္သင့္ဘူး သူ႔အေပၚမွာေရာ ကြၽန္မအေပၚမွာေကာ' 'ေက်းဇူး' ေအာက္ဆံုးထပ္ကိုမေရာက္ခင္မွာပဲ ကြၽန္ေတာ့္ဘ၀ဟာ လြတ္လပ္သြားသလို ခံစားလိုက္ရျပီ။ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ေႏြးေႏြး။ ကြၽန္ေတာ္ဘယ္လိုမွ ဟန္မေဆာင္ႏိုင္စြာ အေပၚထပ္ရုံးခန္းရွိရာကို အျမန္ျပန္ေျပးလာမိတယ္။ ေကာင္ကေလး ခါတိုင္းလို နားေနခန္းတစ္ခုမွာထိုင္ေနေလာက္တယ္။ ဘယ္မွာလည္း......မေတြ႕ပါလား.....ဒီအခန္းမွာေရာ....မရွိ....အား....။ ကားကိုခပ္သြက္သြက္ေမာင္းျပီး ေဆြမင္းအိမ္ကို အေရာက္သြားျပန္ေတာ့ တံခါးကေသာ့ခတ္ထားျပန္တယ္။ ကိုယ္ရင္ေတြပူလာ ျပီကြာ....မင္းကိုယ့္ကို စိတ္နာသြားသလား....တကယ္ပဲ မင္းကိုယ့္ကို စြန္႕ခြာသြားျပီလား။ အိမ္ေလွကားကခပ္ေျဖးေျဖးဆင္းလာလို႔ လွမ္းျမင္ေနရတဲ့ ပန္းျခံေထာင့္က အုတ္နံရံဘက္ကို ရုတ္တရက္ၾကည့္မိေတာ့ တစ္စံုတစ္ေယာက္မ်ားရွိေနသလား။ စိတ္အထင္ပဲ ျဖစ္မွာပါ။ ဒီအခ်ိန္ဆိုလူေတြအားလံုး အလုပ္မွာရွိမယ္ ဘယ္သူက အားအားယားယား အနားယူေနႏိုင္မွာလည္း။ 'တီ.....တီ' 'ညီ မင္းဘယ္မွာလည္း မင္းဘယ္မွာလည္းကြာ' 'မဟုတ္ဘူး....မဟုတ္ဘူး ကိုယ္မင္းနဲ႕ဘယ္လိုမွမခြဲႏိုင္ဘူး။' 'အင္း.....ကုမၸဏီရုံးခန္းက ကားပါကင္မွာပဲ ဟုတ္လား.....ကိုယ္အခုလာခဲ့မယ္' 'ညီ ဘယ္မွမသြားပါဘူး မသြားဘူးလို႔ကိုယ့္ကို ကတိေပးစမ္း။' လက္ထဲက ဖုန္းရဲ႕မည္သံနဲ႕အတူ ကြၽန္ေတာ့္စိတ္ေတြအခုန္ျမန္လာတယ္ သူ...သူကြၽန္ေတာ့္ကိုမခြဲႏိုင္ပါဘူး။ နားလည္ေပးမယ္ နားလည္ေပးမွာပါ။ မီးပြိဳင့္ကလည္း အခုခ်ိန္မွလာျပီးက်ပ္ေနရ ေသးတယ္။ မီးအစိမ္းေရာင္ျပလည္းျပေရာ ကားကိုေလ်ာကနဲ ေလ်ာကနဲေမာင္းထြက္လာလိုက္တာ ေဘးဘီကိုေတာင္ မၾကည့္မိေတာ့တဲ့အထိပါ။ ဒီအခ်ိန္မွာ သူနဲ႕ေတြ႕ဖို႕ကိစၥကလြဲလို႔ ဘာကမ်ားအေရးၾကီးမွာလည္း။ လူေနအိမ္ခန္းေတြက ကားေတြကလြဲလို႕ ကားပါကင္မွာကားေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမရွိေတာ့ပါဘူး။ သူဘယ္နားမွာ မ်ားလည္း......သူ႕ကား လည္းမေတြ႕မိပါလား။ ပိုင္ဆိုင္ျပီးေသာအရာတစ္ခုကို အခန္းထဲ ထည့္ထားခဲ့ျပီး အခုလိုခ်င္တဲ့အခ်ိန္မွာ ရွာေဖြမရသူရဲ႕ စိတ္မ်ိဳးခံစားရတာ ေမာတယ္။ 'ကိုၾကီး' ေဟာ ဟိုးပန္းခံုေတြဘက္ကေခၚသံၾကားတယ္။ ေကာင္ေလးအဲဒီမွာထိုင္ေနတာေနမွာ။ ကြၽန္ေတာ္ေျခလွမ္းေတြဟာ မာရသြန္ပါပဲ။ ဟင္...မရွိပါလား။ တစ္ဖက္ပန္းခံုကိုလွမ္းငဲ့ၾကည့္ေတာ့ အို...သူဟိုမွာပဲ တိုင္လံုးကိုမွီျပီးရပ္ေနတယ္။ 'ညီ..' 'ဒုတ္..' ကြၽန္ေတာ့္အာရုံေတြ အသိစိတ္ေတြအေမွာင္....အေမွာင္ကမၻာထဲ...ဟိုးအေ၀း..... to be continued..