အိမ္နီးနားခ်င္း (အပိုင္း ၂)

` ဘာျဖစ္တာလဲကြ…´ ကိုပိုင္ကလက္ႏွိပ္ဓာတ္မီးနဲ႔ ထုိးကာ ဆင္းလာသည္။
` ေခ်ာ္က်တာ…´
` မင္းက လုပ္လိုက္ရင္ ဒီလုိႀကီးပဲ…နေမာ္နမဲ့နဲ႕…´ ကၽြန္ေတာ္ ေျခသလံုးက နာတာကတမ်ိဳး။ ခုနက ကားသမားရဲ႕ ေျပာဆိုတာခံရတာက တေၾကာင္း၊ ခု..ေလွကားက ျပဳတ္က်တာကို ကိုပိုင္က ထပ္ေအာ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္ ေဒါသေတြ..ေဒါသေတြ…ဘယ္လုိမွထိန္းလို႔မရေတာ့။
` ဘယ္သူစားဖုိ႔သြား၀ယ္ေပးတာလဲ…´ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ အသံေတြတုန္ေနသည္။ ရင္ဘတ္ထဲမွာ တခါမွ မႀကံဳဖူးတဲ့ ၀မ္းနည္းမႈ ပ်ိဳ႕တက္လာသည္။ ေအးစက္ေနတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ပါးျပင္ေတြ ေႏြးေထြးသြားသည္။ မငိုဘူး..။ ငါမငိုဘူး။
` ကဲ..ေျပာမေနနဲ႔ေတာ့….ထီးလည္းမယူသြားဘူး…လာ…´ ကိုပိုင္က ကၽြန္ေတာ့္ကို အတင္းဆြဲထူသည္။ ကၽြန္ေတာ္ စိတ္ေကာက္သြားတဲ့ ကေလး တေယာက္လုိ ကိုပိုင့္ လက္ေတြကို ပုတ္ခ်လိုက္သည္။
`ရတယ္..မလုိဘူး….ကၽြန္ေတာ့္မွာ လက္ေကာ ေျခေကာ ပါတယ္..´
` ဟား….ကေ၀…မင္းစိတ္ဆိုးေနတာလား…ဒီေလာက္ႀကီးလာၿပီ ကေလးစိတ္မေပ်ာက္ေသးဘူး´ ကၽြန္ေတာ့္ လက္ေမာင္းကို အတင္းကိုင္ၿပီး ဆြဲထူလိုက္သည္။ ကၽြန္ေတာ့္လက္ထဲက အထုပ္ကို လက္ထဲ ထည့္ေပးလိုက္ၿပီး ကၽြန္ေတာ့္အိမ္တံခါးရဲ႕ ေသာ့ကို စမ္းလိုက္သည္။
` ကဲပါကြာ…စိတ္မဆိုးနဲ႕ေတာ့…မီးပ်က္ေနတာ မင္းတေယာက္တည္းေနရဲလို႔လား…´
` ကၽြန္ေတာ့္အိမ္မွာ အင္ဗာတာရွိတယ္…´ ကိုပိုင္ က ကၽြန္ေတာ့္ကို သူ႔အိမ္ထဲကို အတင္းဆဲြေခၚသြားသည္။ အမွန္အတုိင္းေျပာရရင္ အလင္းေရာင္ ရွိေပမယ့္ မိုးညေတြမွာ မိုးႀကိဳးပစ္သံေတြကို ကၽြန္ေတာ္ ေၾကာက္သည္။
` ငါ့မွာလည္း ရွိတာပဲ..´
` ဘာရွိတာလဲ…ေမွာင္မည္းေနတာပဲ..´
` ငါ..ခုနက ဖြင့္မယ္လုပ္တုန္း အသံၾကားလို႔ ေျပးလာခဲ့တာ´ ကိုပိုင္ ဒါက်ေတာ့ ခ်စ္ဖုိ႕ေကာင္းျပန္သည္။
` ကဲ…ဒီမွာခဏေန….ငါ…မီးသြားဖြင့္လုိက္အံုးမယ္´ ကိုပိုင္က ကၽြန္ေတာ့္ကို ေျခသုတ္ပု၀ါ နားမွာ ရပ္ခိုင္းထားသည္။ အခု…စိတ္ထဲမွာ ပိုခ်မ္းလာသည္။ ေျခသလံုးက အေရျပားပြန္းသြားလို႔ျဖစ္မည္။ စပ္ဖ်င္းဖ်င္းႏွင့္။
အိမ္ေရွ႕ခန္းမီးက ဖ်တ္ခနဲ လင္းလာသည္။ မီးေရာင္ ကေတာ့ ေန၀င္ခါနီး ညေနခင္းေတြလို ေဖ်ာ့ေတာ့ေနသည္။
` ဘက္ထရီက ဒီပံုစံအတုိငး္ ဆုိသိပ္ခံမယ္မထင္ဘူး…´
` အင္း…ကိုပိုင့္ ဘက္ထရီက မေကာင္းေတာ့ဘူး…´ TV ေရွ႕က ေခြးေျခ ေလးေပၚမွာ ထုိင္လုိက္သည္။
ညိဳ႕သက်ည္း (စာလံုးေပါင္းမွန္၏) ေပၚတြင္ အေရျပားပြန္းသြားသည္။ ပူစပ္ပူစပ္ႏွင့္။
` ေအး…ငါလည္း ၀ယ္လဲရအံုးမယ္….ကေ၀…အဲ့မွာဘာထုိင္လုပ္ေနတာလဲ…ေနာက္ေဖးလာခဲ့…´
ကိုပုိင္က တိုးတိုးတိတ္တိတ္ မေျပာ။ ကၽြန္ေတာ္ အိပ္ေနလို႔ကေတာ့ ဒီလို ေလသံနဲ႔ ဆို ႏိုးေလာက္ၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္ ေနာက္ေဖး ကို ေျခသံဖြဖြေလးေလ်ာက္သြားလုိက္သည္။ (အမွန္က ဒီတုိင္းေလ်ာက္လည္းရသည္)
` မင္း…ေရခ်ိဳးလိုက္မလား…´
` ကၽြန္ေတာ္…အိမ္ျပန္ၿပီးခ်ိဳးမယ္..ၿပီးမွျပန္လာခဲ့မယ္…´ အေစာကတည္းက ျပန္ခ်ိဳးရမွာ။ ကၽြန္ေတာ္ ဘာေတြမြန္ေနတာလဲ။
` အဲ့ဒါ နဲ႔ပဲ အေအးမိေတာ့မယ္….ဒီမွာပဲခ်ိဳးလိုက္…´
` ကၽြန္ေတာ့္ အက်ၤ ီ ေတြ….´
` ငါ့အက်ၤ ီ ယူ၀တ္ေပါ့ကြ…ခဏေလး…မ်က္ႏွာသုတ္ပု၀ါသြားယူလိုက္မယ္…´
` ဟုတ္…´ ေရခ်ိဳးခန္းက မီးကို ကုိပိုင္ဖြင့္လုိက္ေတာ့ နဂိုက အားမရွိတဲ့ မီးေရာင္က ပိုၿပီး ေဖ်ာ့ေတာ့သြားသည္။ မိုးက အခုမွပိုႀကီးလာသည္။ တ၀ုန္း၀ုန္းႏွင့္ကို ရြာေနသည္။ မိုးေရေတြေၾကာင့္ အသားတြင္ ကပ္ေနတဲ့ အက်ၤ ီကို မနည္းခၽြတ္လိုက္ရသည္။ ကိုပိုင္….ၾကာလိုက္တာ..။
` ကေ၀…ငါ…မ်က္ႏွာသုတ္ပု၀ါ အသစ္ရွာမေတြ႔ဘူး…ငါ့မိန္းမ ဘယ္နားသိမ္းထားလည္းမသိဘူး…´
ကၽြန္ေတာ္လည္း အိမ္မွာ တခ်ိဳ႕ပစၥည္းေတြ အေမ ဘယ္မွာ သိမ္းထားလည္းဆိုတာမသိ။ ကိုပိုင္က မ်က္ႏွာသုတ္ပု၀ါ တထည္ကို ကိုင္ၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ေရွ႕ေရာက္လာသည္။
` ဒီေကာင္ေလး…ခုထိ ေရမခ်ိဳးေသးဘဲ ဘာလုပ္ေနတာလဲ´
` ကိုပိုင့္ကို ေစာင့္ေနတာေလ…´
` ေရာ့…ေလာေလာဆယ္..ငါ့ဟာနဲ႔ပဲ သုတ္ထား….ရတယ္မလား…´ အမွန္ဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ့္ မ်က္ႏွာသုတ္ပု၀ါက လြဲလို႔ တျခားသူရဲ႕ မ်က္ႏွာသုတ္ပု၀ါကို မသံုးပါ။ ကၽြန္ေတာ္…ရြံသည္။
` ရပါတယ္ဗ်….´ ကိုပုိင္က ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ကိုယ္လံုးကို တခ်က္ၾကည့္လိုက္သည္။
` ကဲ…အျမန္ခ်ိဳး…ငါ ကာဖီေဖ်ာ္ေပးထားမယ္…´ ဒါေၾကာင့္ ကိုပိုင့္ကို ခ်စ္ရတာ။
` ဟုတ္..´ ကၽြန္ေတာ္ တံခါးကို ပိတ္လိုက္ၿပီး တကိုယ္လံုးခၽြတ္ခ်လိုက္သည္။ ကိုပိုင့္မ်က္ႏွာသုတ္ပု၀ါက နည္းနည္းေတာ့ စိုထုိငး္ထုိငး္ျဖစ္ေနသည္။ လက္ႏွစ္ဖက္ႏွင့္ကိုင္ၿပီး အားရပါးရ နမ္းလိုက္သည္။ ကိုပုိင့္ ကိုယ္နံ႕ထက္စာရင္ ကိုပိုင္သံုးတဲ့ ဆပ္ျပာနံ႕ကိုရသည္။ ေရကုိ အျမန္ပင္ခ်ိဳးလိုက္သည္။ ေရခ်ိဳးခန္းသံုးမီးက အခု ေခတ္ေပၚ LED မီးလံုးမဟုတ္ဘဲ ၀ါက်င့္က်င့္ မီးလံုးကိုသံုးထားေတာ့ ဓာတ္အားပိုစားသည္။ ကၽြန္ေတာ္…ကိုယ္သုတ္ၿပီးေတာ့ ၀တ္ဖို႕ ပုဆိုးမရွိ။
`ကိုပုိင္…ကိုပိုင္…´ ေနာက္ေဖးတြင္ ရွိမွန္းကၽြန္ေတာ္သိသည္။ ဖန္ခြက္နဲ႔ ဇြန္းေခါက္သံၾကားေနရသည္။
` ဘာလဲကြ…´
` ပုဆိုးတထည္ေလာက္ေပးပါအံုး…´
` ဟုတ္သားပဲ…ခဏေလး..´ ကၽြန္ေတာ့္ကိုယ္ ကၽြန္ေတာ္ မွန္ထဲမွာျပန္ၾကည့္မိသည္။ ကိုပိုင္ ေျပာသလို မိန္းခေလးႏွင့္တူေနလား။ မ်က္ႏွာကေတာ့ ေယာက်ာ္းဆန္ေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ့္ အသားအေရေတြက ကိုပိုင္ေျပာသလို ေယာက်ာ္းတစ္ေယာက္ႏွင့္မလိုက္ဖက္ေအာင္ ျဖဴေဖြးလြန္းေနသည္။ ခပ္ပါးပါးႏႈတ္ခမ္းကို စုပ္သပ္လုိက္ၿပီး ခပ္စူစူလုပ္ကာ ကိုပိုင့္ မ်က္ႏွာသုတ္ပု၀ါကို ဒုတိယအႀကိမ္နမ္းရွႈပ္လိုက္သည္။
` ကေ၀…တံခါးဖြင့္´ ကၽြန္ေတာ္ တံခါးကို အသာေလးဟေပးလုိက္သည္။
` ဒုန္း..´
` အား…´ ကိုပိုင္က တမင္တကာ သူ႔အားနဲ႕ ေစာင့္တြန္းလိုက္သည္။ ေရခ်ိဳးခန္းၾကမ္းျပင္ရဲ႕ ေခ်ာေနတာေရာ..ကၽြန္ေတာ္မတ္တပ္ေသခ်ာမရပ္ထားတာေကာ..ကိုပုိင္ ဒီလိုတြန္းလိုက္မည္ဟုမထင္တာေတြေရာ (ေရာ) ေတြအားလံုးေပါင္းၿပီး ကၽြန္ေတာ္ ဒုတိယံမိ ေခ်ာ္က်သြားသည္။ ေတာ္ေသးသည္။ ဒီတခါ ဖင္ထုိင္ရက္။ မေတာ္တာက ဒီတခါ ဖင္ေျပာင္ေျပာင္နဲ႕။ ဖင္ထုိင္ရက္က်သြားလို႔ ၿမီးေညွာင့္ရိုး (သိုးငယ္ ထုိေနရာကို မေခၚတတ္ပါ…ဆရာ၀န္ေလာင္းမ်ား အဲ့ဒီ့ေနရာကို ျမန္မာလိုဘယ္လုိေခၚပါသနည္း) မီးပြင့္ေအာင္ နာသြားသည္။ အနာထက္…အခုအသက္အရြယ္အထိ တစိမ္းသူ ေရွ႕မွာ ကိုယ္တံုးလံုး ျဖစ္ျခင္းက တကိုယ္လံုး ပူထူတဲ့အထိရွက္သည္။
` ဟာ….ေဆာရီး…ေဆာရီး…´
` ကိုပိုင္…အက်င့္မေကာင္းဘူး….´
` ငါက မင္းကို စတာ…မင္းကိုက မတ္တပ္ေတာင္ မရပ္တတ္ဘူးလား…´ ကံေကာင္းတာလား ကံဆိုးတာလား မသိ။ ဖ်တ္ခနဲ တခန္းလံုးေမွာင္က်သြားသည္။ ဘတ္ထရီ လံုး၀ကုန္သြားၿပီ။
` အာ…ေစာက္ေရးထဲ…(စကားလံုးသည္းခံပါ) ဘတ္ထရီက ေဒါင္းသြားၿပီ…´ ကိုပိုင္ ကၽြန္ေတာ့္ ကိုယ္တံုးလံုးကို ခဏေလးပဲျမင္လုိက္ရမည္။ ေပ်ာ္၏။
` ဟာ…´
` ကဲ…ဟာ မေနနဲ႔…ထ…ငါ့ကို ကိုင္ထား…´ ကိုပိုင္က လက္ကိုလွမ္းေပးသည္။ ေနာက္ေဖးအိမ္က မီးေရာင္ေၾကာင့္ အလင္းေရာင္ မွိန္ပ်ပ်ေတာ့ရွိေသးသည္။ ကၽြန္ေတာ္ကိုပိုင္ေပးတဲ့လက္ကို လွမ္းဆြဲၿပီး ထလိုက္သည္။
` ပုဆိုး…´
` အေရးထဲ…အျပင္ေရာက္မွ၀တ္ေပါ့ကြ…လာ…အိမ္ေရွ႕မွာခဏသြားထိုင္….´ ကိုပိုင္က ကၽြန္ေတာ့္ ပုခံုးကို ဖက္ထားၿပီး ေျခေထာက္မေကာင္းတဲ့ လူကို တြဲေခၚလာသလို ကၽြန္ေတာ့္ကို တြဲေခၚလာသည္။ ကိုပုိင့္ရဲ႕ လက္ေတြက ေႏြးလို႔။
` ကဲ…ဒီမွာခဏထုိင္…ေရာ့..ပုဆိုး..´
` အက်င့္ကို မေကာင္းဘူး…´ ထုိစကားကို မၾကားခ်င္ေယာင္ေဆာင္သြားသည္။ ကၽြန္ေတာ့္လက္ထဲကို ထိုးထည့္ေပးလိုက္တဲ့ ပုဆိုးက အသစ္ဟုတ္ပံုမေပၚ..၀တ္ၿပီးသားတထည္ကို ယူလာေပးပံုရသသည္။ ကၽြန္ေတာ္ အေမွာင္ထဲ မွာ..ကိုပိုင့္ပုဆိုးကို မနမ္းရဲနမ္းရဲ နမ္းရႈပ္လိုက္သည္။ ကိုပိုင့္ ရဲ႕ ကိုယ္နံ႕ကို အျပည့္အ၀ရလုိက္သည္။ ကိုပိုင္ မလာခင္ ပုဆိုးကို အျမန္ခပ္တုိတုိ ၀တ္လိုက္သည္။ တေအာင့္ၾကာေတာ့
` ေတာ္ေသးတယ္…ဖေယာင္းတုိင္ရွိလို႔….´ ဖေယာင္းတိုင္မီးေယာင္က လႈပ္တုတ္လႈပ္တုတ္။ အ၀ါေရာင္ အလင္းေရာင္ ေအာက္္မွာ ကိုပိုင္ရဲ႕ ခႏၶာကိုယ္က တကယ့္ကို ဆြဲေဆာင္မႈရွိသည္။ သူ႔ေနရာႏွင့္သူ အသားစိုင္ေတြအျပည့္။ ရင္ဘတ္ေမြးေရးေရးကလည္း စြပ္က်ယ္လက္ျပတ္လည္ပင္းေပါက္ကေန ထိုးထြက္ေနသည္။
` ေရာ့…ဒါပဲ ခဏစြပ္ထား…´ စြပ္က်ယ္လက္ျပတ္တထည္ ပစ္ေပးလိုက္သည္။ ေနာက္..ကိုပိုင္ လက္ႏွိပ္ဓာတ္မီးကိုင္ကာ ေနာက္ေဖးျပန္၀င္သြားသည္။ ကိုပိုင္ရဲ႕ စြပ္က်ယ္မွာ အနံ႕တစ္ခုရသည္။ ကိုပိုင္ရဲ႕ ကိုယ္ရနံ႕။
(ကေ၀က ေခြး၀င္စားပံုရသည္။ ႏွာေခါင္းတရံႈ႕ရံႈ႕ႏွင့္ လိုက္ရွႈသည္) ကိုပိုင္ အိမ္ေရွ႕ျပန္ေရာက္လာေတာ့ ေကာ္ဖီခြက္ကို ကၽြန္ေတာ့္ေရွ႕လာခ်ေပးသည္။
` ျမန္ျမန္ေသာက္လိုက္…´ ပထမဦးဆံုးအႀကိမ္ ကၽြန္ေတာ္ခ်စ္ေသာ ေယာက်ာ္းတေယာက္ေဖ်ာ္ေပး ေသာ ေကာ္ဖီ။
` ဒီေလာက္ပူတာ…´
` ဘာလဲ…ငါက မင္းကို မႈတ္ေပးရမွာလား…´
` အဲ…ကၽြန္ေတာ့္ ကိုပုိင့္ကို မမႈတ္ခိုင္းရဲပါဘူးဗ်ာ..ငရဲႀကီးကုန္မယ္…´ ကိုပို္င္ေျပာသလို…ကၽြန္ေတာ္.. တေနကုန္ဒါေတြပဲ ေတြးေနတာလား။ ေလာေလာဆယ္ ကိုပိုင္ကို ဖဲ့လိုက္ရတာေပ်ာ္တယ္။
` ေခြးေကာင္…ဒါဆုိလည္း မင္းငါ့ကို မႈတ္ေပးေလ…ငရဲမႀကီးဘူး…´ ကိုပုိင့္ရဲ႕ စကားက ကၽြန္ေတာ့္ကို ပိုရင္ခုန္ေစသည္။ ရင္ခုန္တာထက္ ေပါင္ႏွစ္လံုးၾကားက ညီငယ္က ေခါင္းေထာင္ေနေလၿပီ။
` ေတာ္ၿပီဗ်ာ… ေခါင္းစဥ္ေျပာင္းေျပာ…´
` မင္းက…လာလာဆြတယ္…ၿပီးရင္…ထားထားခဲ့တယ္…ဘာေကာင္မွန္းမသိဘူး…´ ကၽြန္ေတာ္ ဘယ္လိုလုပ္ ကိုပိုင့္ကို မိန္းမနဲ႕ ခေလးနဲ႕ ဆိုတာကို ယံုရမလဲ…။
` ေနာက္တခါ မဆြေတာ့ဘူး…တစ္ခါတည္း…ထိုးထည့္လုိက္မယ္…´
` ဟာ..ဒီေကာင္ေလး…´ ကၽြန္ေတာ္ ထုိင္ေနရာကို အေနာက္ကေနလာၿပီး တအားညစ္ထား လိုက္သည္။ ထုိင္ခုံေၾကာင့္ ကိုပိုင့္ ရင္ခြင္ထဲမွာအျပည့္အ၀မေရာက္ေပမယ့္ ကိုပိုင့္ ရဲ႕ မုတ္ဆိတ္ေမြးစူးစူးေတြက ကၽြန္ေတာ့္ လည္ပင္းေတြကို ေနရခက္ေအာင္လုပ္ေနသည္။
` ကိုပိုင္…ယားတယ္….ေတာ္ၿပီ…ေနာက္တခါ မေျပာေတာ့ဘူး….´ ကိုပိုင္က ကၽြန္ေတာ့္လည္ပင္းကို ခပ္ဖြဖြ ကိုက္လိုက္သည္။
` အား…ေခြး…ေခြး…ကိုက္တယ္…´ လည္ပင္းကို ကုိက္ရာက လြတ္လိုက္ၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ နားရြက္ေတြကို လွ်ာနဲ႕လာလ်က္သည္။
`ကိုပိုင္…ဘာလုပ္တာလဲဗ်ာ…´ ဖက္ထားတဲ့လက္ေတြကို လြတ္လိုက္ၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ေဘးမွာ လာထုိင္သည္။
` ငံက်ိက်ိနဲ႕….´ ပါးစပ္ကို လက္ဖမိုးနဲ႕ သုတ္ေနသည္။
` အခုမွ ေရခ်ိဳးထားတာ….သြားပါၿပီဗ်ာ….အာပုတ္ေစာ္ေတြနံကုန္ပါၿပီ….´
` ေနာက္မွ နံ…ကာဖီ ေသာက္လိုက္အံုး…ငါ…ငါ့ ကာဖီ သြားယူလိုက္အံုးမယ္…´
` ေကာ္ဖီ ပါဗ်..ေကာ္ဖီ….´
` မင္းကေလ…ငါလုပ္လိုက္ရလုိ႔…´
(လုပ္လုိက္ေလ..ၾကာသလားလုိ႕ …ကို စိတ္ထဲက ေျပာလိုက္သည္) ကိုပိုင္က ကၽြန္ေတာ့္ ဆံပင္ေတြကို အားရပါးရ ဖြသြားၿပီး ထသြားသည္။ တုန္ၿပီး ခါသြားေသာ ကိုပိုင့္ ဖင္လံုးႀကီးမ်ားက ရင္ခုန္ဖို႕ေကာင္းသည္။ ကိုပိုင္ ကိုယ္တုိင္ေဖ်ာ္ေပးထားေသာ ေကာ္ဖီကို တငံု ေသာက္လိုက္သည္။ ကၽြန္ေတာ္ ေသာက္ဖူးတဲ့ ေကာ္ဖီ ထဲမွာအေကာင္းဆံုး…။ ကပူခ်ီးႏိုး ေတာ့မဟုတ္။ ( MHS က ကပူခ်ီးႏိုး ကေတာ့…ေသာက္လို႕ေကာင္းသည္…အဲ…ခ်စ္ဖုိ႕ေကာင္းသည္…xxx ေၾကျငာ၀င္သည္ xxx ) ။ instant coffee ေတြထက္ ေကာ္ဖီမႈန္႔စစ္စစ္ကို ေဖ်ာ္ထားသည့္အတြက္ ေကာ္ဖီရဲ႕ ေမႊးပ်ံ႕ခါးသက္မႈကိုပါ ခံစားရသည္။ ကိုပိုင္ ျပန္ေရာက္လာေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ေဘးတြင္၀င္ထုိင္သည္။ သူယူလာတာ ေကာ္ဖီ မဟုတ္။ သူေသာက္ေနတဲ့ ၀ါက်င့္က်င့္ အရည္ေတြ။ (ေသး မဟုတ္ပါ)။
` ကိုပိုင္…ေသာက္ျပန္ၿပီ…´
` ဟ…ဒီေကာင္ေလး…ငါအခုမွေသာက္ဖုိ႔လုပ္တုန္းရွိေသးတယ္…´
` မမိုး…သိရင္..´ ကိုပိုင္က သူ႔လက္နဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္ပါးစပ္ကို ပိတ္လိုက္သည္။
` မင္း…လွ်ာသိပ္ရွည္တယ္…မင္း ကာဖီမင္းေသာက္…´ ကိုပိုင့္လက္ကို ဖယ္လိုက္ၿပီး ေရခဲတ၀က္ထည့္ထားတဲ့ ဖန္ခြက္ထဲကို သူ႔အရည္ေတြေလာင္းထည့္သည္။ (အရည္ = ၀ီစီကီ)။
` ေကာ္ဖီ ပါဗ်..ကာဖီမဟုတ္ဘူး..´ ဖန္ခြက္ကို မၿပီး တငံုစုပ္ေသာက္လုိက္သည္။
` ကာဖီျဖစ္ျဖစ္ ေကာ္ဖီျဖစ္ျဖစ္…ဒီအရည္က ဒီအရည္ပဲ´ ေျပာၿပီးတာနဲ႕ ခြက္ထဲက အရက္ေတြကို တခ်က္တည္း ကုန္ေအာင္ေမာ့လိုက္သည္။ ကိုပိုင္ ဘာေတြဒီေလာက္ေတာင္ စိတ္ညစ္ေနတာလဲ။
` ကိုပိုင္…ေလ်ာ့ေသာက္ေနာ္…..လိမၼာတယ္…´
` ငါ့..လိင္က မာၿပီးသား….စမ္းၾကည့္မလား..´ ကိုပုိင္ ဒီေန႔ေတာ္ေတာ္ထူးျခားေနသည္။ မမုိးရွိရင္ ဒီေလာက္ထိ စကားလံုးေတြကို ထုတ္မသံုး။
` ေတာ္ဗ်ာ…ခင္ဗ်ားႀကီး သိပ္ညစ္ပတ္တယ္…´
` ငါက သန္႔သန္႔ေလး…နမ္းၾကည့္မလား…´ ကိုပိုင္က သူ႔ႏႈတ္ခမ္းကို စူၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ကို အတင္လာဖက္ နမ္းသည္။ အားႏွင့္ရုန္းရင္ ရေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ ဟန္ေလာက္ပဲရုန္းလိုက္သည္။ ကိုပိုင့္ ႏႈတ္ခမ္းရဲ႕ ေႏြးေထြးမႈက ကၽြန္ေတာ့္ ညာဖက္ပါးကေန တကိုယ္လံုးရွိ ေသြးေတြထဲ စီးဆင္းသြားသည္။
` ကိုပိုင္…ဘာျဖစ္ေနတာလဲ…´ ဒုတိယ တခြက္ထပ္ေသာက္လုိက္ျပန္သည္။
` ဘာျဖစ္ျဖစ္ကြာ..´ ေျခသလံုးက ပြန္းထားတဲ့ဒဏ္ရာက ေျခာက္သြားသည္ထင္။ အေရျပားတင္းၿပီး ေနရာခက္လာသည္။
` ဘာမွမျဖစ္နဲ႔…ကၽြန္ေတာ့္ကို …အေရျပားပြန္းရင္လိမ္းတဲ့…ဟို…အနီေရာင္ေဆးရည္ရွိလား…´
ကၽြန္ေတာ္ေျပာတာကို ၾကားေကာၾကားရဲ႕လားမသိ။ အာလူးေၾကာ္ထုပ္ကုိ အငမ္းမရေဖာက္ေနသည္။
` ကိုပုိင္…´
` ေအး..ငါၾကားတယ္…နားမကန္းေသးဘူး..Septidine ကိုေျပာတာလား´ ကၽြန္ေတာ္က ေဆးရည္နာမည္ထက္စာရင္ ေဆးဗူးပံုစံပဲမွတ္မိသည္။
` နာမည္မသိဘူး…ေဆးက အနီေရာင္ အရည္…´
` ဟုတ္ပါတယ္…ခဏထုိင္..ငါသြားယူေပးမယ္…´ ကိုပိုင္ အနားက ထသြားေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ကိုပိုင့္ ဖင္ႀကီးေတြကို အားရပါးရ ပုတ္လိုက္သည္။ အဆီေတြနဲ႕ အိေနမယ္လုိ႔ထင္ထားခဲ့ေပမယ့္ ထင္သေလာက္ မေပ်ာ့။ တင္းတင္းရင္းရင္းရွိသည္။
` မင္း…ရဲ႕ဖင္ကို ကိုင္ရင္…ႀကိဳက္လား..´ ကိုပုိင့္ေလသံက ခုနက စေနာက္ ေနတာႏွင့္မတူ။
` ႀကိဳက္တယ္…´
` မင္းႀကိဳက္ေပမယ့္ ငါမႀကိဳက္ဘူး…ေနာက္တခါ မကိုင္နဲ႔..´ ကိုပိုင့္ေလသံက အတည္ ေျပာေနတယ္ဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္သိသည္။
` ေဆာရီး…ခ်စ္ကိုႀကီး..´ ကၽြန္ေတာ့္ေလသံက ကေလး အရုပ္၀ယ္ခ်င္လို႔ ပူဆာတဲ့ ခၽြဲပစ္ပစ္ေလသံ။
` မင္း ေရခ်ိဳးခန္းမွာ ေခ်ာ္က်တာ…ေဆးယူမလား…´ ကိုပိုင္ သတိေပးမွသိသည္။ ခုမွပဲ ၿမီးေညွာင့္ရိုးက နာလာသည္။
` ဟုတ္…ပရုတ္ဆီ ဆုိရၿပီ ´ ကိုပိုင္ ေဖ်ာ္ေပးေသာ ေကာ္ဖီကို တခါတည္း ကုန္ေအာင္ ေသာက္ပစ္လိုက္သည္။ မိုးက ခုမွ သည္းႀကီးမည္းႀကီး ပိုရြာလာသည္။ ကိုပိုင္ ႏွင့္ အခုလို ညေတြလိုမ်ိဳး တူတူ ေနရရင္ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ေကာင္းလုိက္မလဲ။ ဖေယာင္းတုိင္ မီးေရာင္ရဲ႕ လႈပ္တုတ္လႈပ္တုတ္က ဒီမိုးညမွာ အလြမ္းတစ္ခုကို အားထပ္ျဖည့္ေပးလိုက္သည္။ ကၽြန္ေတာ္ခ်စ္ေသာ ေယာက်ာ္းတေယာက္၏ ေဖ်ာ္ေပးေသာ ေကာ္ဖီကို တငံုေသာက္လိုက္သည္။ ဖ်တ္ခနဲ႔ လ ွ်ပ္စီး လက္သြားသည္။ ကိုပုိင္က ၾကာလိုက္တာ။
` ပရုတ္ဆီကို မနည္းရွာလိုက္ရတယ္ကြာ….´ ကိုပိုင္က ေဆးပုလင္းေတြကို စားပြဲေပၚတင္ၿပီး တခုတည္း ေသာ စြပ္က်ယ္ကို ခၽြတ္လိုက္သည္။ ကိုပိုင္ ႏွဖူးေပၚမွာ ေခၽြးေတြသီးေနသည္။ ကိုပိုင္၀တ္ထားတဲ့ ပုဆိုးက အနညး္ငယ္ေျပေလ်ာ့ေနသည္။ ဆီးခံုေပၚကေန အေပၚကို ထိုးတက္လာတဲ့ မည္းနက္ေနတဲ့ ေကာက္ေကာက္ေကြးေကြး အေမြးမ်ားက belly အျပည့္ရွိေသာ ဗိုက္သားေပၚကို ထိုးတက္ေနသည္။ ရင္ဘတ္ေပၚက ရင္ဘတ္ေမြးေရးေရးေလးက လည္း ကၽြန္ေတာ့္ တကိုယ္လံုးရွိ ေမြးညင္းေတြ စူးခနဲ ျဖစ္သည္အထိ ။ ေလ၀င္ေလထြက္ရွိေအာင္ ခပ္ေသးေသး ဟထားတဲ့ ျပတင္းတံခါက ၀င္လာတဲ့ ေျမသင္းနံ႔ပါတဲ့ ေလက ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ေတြကို ႏြားရိုင္းတေကာင္လို ထၾကြသြားေစသည္။
` မိုး ရြာတယ္သာေျပာတယ္…အိုက္စပ္စပ္နဲ႔…´ ကိုပိုင့္ အက်င့္အတုိင္း ပုဆိုးကပံုစနဲ႔ မ်က္ႏွာက ေခၽြးေတြကို သုတ္လိုက္သည္။ ပုဆိုးေအာက္နားက အေပၚကိုတက္သြားေပမယ့္ ကိုပိုင့္ရဲ႕ ညီေလးကိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ မျမင္လိုက္ရ။ က်စ္လစ္တုတ္ခိုင္တဲ့ ေပါင္လံုးႀကီးမ်ားကို ေငးၾကည့္ေနမိသည္။
` လာ…ပုဆိုးမထား….´ ကိုပိုင္က ပုဆိုးကို ခုနထက္ တိုတို၀တ္လိုက္ၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ေဘးမွာ၀င္ထိုင္သည္။
` ဘာလုပ္ဖို႔လည္း..´
` မင္း ေဆးမလိမ္းဘူးလား..´
` လိမ္းမွာေပါ့…´ ကိုပိုင့္ရဲ႕ ေယာက်ာ္းပီသတဲ့ ကိုယ္ရနံ႕က ကၽြန္ေတာ့္ တကိုယ္လံုးကို ႏံုးခ်ိသည္ အထိ ဆြဲေဆာင္လြန္းသည္။
` ဒါဆို…ေပး..ေျခေထာက္´
` ဟာ…ငရဲႀကီးကုန္မယ္…ကၽြန္ေတာ့္ ကိုယ့္ကိုလိမ္းမယ္…´
` ငရဲႀကီးမွ ငရဲေလးကို ႏုိင္မယ္…ကဲပါ…မင္းကေတာ္ေတာ့္ကို ကဂ်ီကေၾကာင္….´ ကၽြန္ေတာ္ ေျခေထာက္ကို ကိုပိုင္က အတင္းဆြဲလိုက္ၿပီး ကိုပိုင္က သူ႔ေပါင္ေပၚတင္လိုက္သည္။ ကိုပိုင့္ရဲ႕ ေပါင္လံုးႀကီးေတြရဲ႕ ေႏြးေနတဲ့ အေႏြးဓာတ္က ကၽြန္ေတာ့္ညီငယ္ ကို တဒုတ္ဒုတ္ ေခါင္းေထာင္ေစသည္။ ဖေယာင္းတုိင္ကို ယူၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ ပြန္းထားတဲ့ ဒဏ္ရာကို ကိုပိုင္ ေသခ်ာၾကည့္သည္။
` အား….ပူတယ္….´ ဖေယာင္းစက္က ေျခသလံုးေပၚကို တစက္က်သြားသည္။
` ေဆာရီး…ေဆာရီး…မင္းကေလ..ပိုကိုပိုတယ္…´
` ကိုပိုင့္ အသားမွမဟုတ္တာ….´ ကိုပိုင္က ဟက္ခနဲ တခ်က္ရယ္လိုက္သည္။ အသားမည္းေပမယ့္ ျဖဴေဖြးေနတဲ့ သြားေတြက အစီအရီ။
` ကဲ…ဒီမွာၾကည့္….´ ကိုပိုင္က သူ႕ ဒူးနားက ပုဆိုးကို ေပါင္တံတ၀က္ေပၚတဲ့အထိ လွန္တင္လုိက္ၿပီး ဖေယာင္းရည္ကို ခ်ျပသည္။
` ဟာ…´
` ဘာမွ ေတာင္မသိလိုက္ဘူး….´ ကၽြန္ေတာ္ ဘာျဖစ္သြားမွန္းမသိ။ ကၽြန္ေတာ့္လက္ေတြက ခ်က္ခ်င္းကို ကိုပိုင့္ ေပါင္ေပၚက အခဲျဖစ္ခါနီး ဖေယာင္းစက္ေလးကို သြားပြတ္ခ်လိုက္သည္။ ကၽြန္ေတာ္ဒီလုိ လုပ္လိုက္တာကို ကိုပိုင္က သတိေတာင္ထားမိပံုမရ။
` ကိုပုိင့္ အသားက ထူေနၿပီပဲ…´ ကၽြန္ေတာ္ ေျပာလိုက္တဲ့စကားကို ၾကားေတာင္ၾကားရဲ႕လားမသိပါ။ ကၽြန္ေတာ့္ အသံေတြတုန္ေနတာ ကၽြန္ေတာ္သတိထားမိသည္။
` ေတာ္ေတာ္ပြန္းသြားတာပဲ…´ ေဆးပုလင္းေလးကို အနာေပၚညစ္ထည့္လိုက္သည္။
` အား….´ အမွန္က တအား စပ္ပါသည္။ ကိုပိုင္ ေျပာမွာဆိုးလို႔ အသံထြက္ရံုသာ ေအာ္လုိက္သည္။
ကိုပိုင္ က ဘာမွမေျပာဘဲ ႏႈတ္ခမ္းကို ၀ုိုင္းလိုက္ၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ေျခေထာက္က ပြန္းရွဒဏ္ရာကို ေလေအးေအး ေလးနဲ႕ မႈတ္ေပးသည္။ ကၽြန္ေတာ္..ကၽြန္ေတာ့္ ရင္ခုန္သံ ကို ေခါင္မိုးရွိသြပ္ျပားေပၚက်တဲ့ မိုးစက္သံသာ မရွိရင္ ကိုပိုင္ၾကားေလာက္သည္။
` ကိုပိုင္…ရၿပီ..ရၿပီ…´
` မင္းအစား ငါေတာင္ စပ္တယ္…´ ဒီတခါေတာ့ ကိုယ္ခ်င္းစာစိတ္ေလး ကိုပိုင့္မွာရွိသားပဲ။ ကၽြန္ေတာ္ ေျခေထာက္ေတြကို ကိုပိုင့္ေပါင္ေပၚက ေန အျမန္ရုပ္သိမ္းလုိက္သည္။ ႏို႔မဟုတ္က ကၽြန္ေတာ့္ညီေလးရဲ႕ ေခါင္းေထာင္ေနတာကို ကိုပိုင္ ျမင္သြားႏုိင္သည္။
` ကဲ…ေမွာက္လိုက္…´
` ဘာ ေမွာက္ရမွာလဲ…´ ကိုပိုင္ လက္ထဲမွာ ပရုတ္ဆီပုလင္းကိုေတြ႔ေတာ့မွ ကၽြန္ေတာ္သေဘာေပါက္သြားသည္။
` ဟာ…ရတယ္…ဒါေတာ့ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ပဲ လိမ္းမယ္…´
` ကေ၀…မင္း..ဘာျဖစ္ေနတာလဲ´ ကိုပုိင္တာ ဘာေတြျဖစ္ေနတာလဲ လုိ႔ ကၽြန္ေတာ္ ျပန္ေမးလိုက္ခ်င္သည္။ ကၽြန္ေတာ္ဘာလုပ္သင့္သလဲ။ ကိုပိုင္ေျပာတဲ့ အတိုင္းေဆးေပးလိမ္းရမလား။

` ဘာမွမျဖစ္ပါဘူး… တင္ပါးမွာဆုိေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ဖာသာ လိမ္းခ်င္တယ္…´
` ဟား…ဟား….မင္းကို ငါက ဘာလုပ္မွာမလုိ႔လဲ…ငါ မင္းလို..ေယာက်ာ္းခ်င္းစိတ္မ၀င္စားဘူးကြ´ ကိုပိုင္ အရက္အရွိန္ေၾကာင့္လား။ သူ႔ရင္ထဲက စကားလံုးေတြထြက္က်လာသည္။ ကိုပိုင့္ ပါးစပ္က ထုတ္ေဖာ္ေျပာလိမ့္မည္ ဟု ကၽြန္ေတာ္ မထင္ခဲ့။ ကၽြန္ေတာ္ မၾကားခ်င္ေယာင္ေဆာင္လိုက္သည္။
` ေကာ္ဖီေသာက္လုိက္အံုးမယ္…´ စကားလမ္းေၾကာင္းလြဲလိုက္ေပမယ့္ ကိုပိုင့္ရဲ႕ မ်က္၀န္းေတြကို ကၽြန္ေတာ္ သတိထားမိသည္။ မ်က္ေထာင့္က အရက္ေၾကာင့္လား။ မမိုးကို လြမ္းဆြတ္မႈေၾကာင့္လား။ ကိုယ္တုိင္ ေဂး ျဖစ္ပါလ်က္နဲ႔ ဖုံုးကြယ္ထားရတဲ့ ဘ၀ ကို ၀မ္းနည္းေနတာလား။ သိတာတခုက ကၽြန္ေတာ္ အဓိပၸာယ္မဖြင့္တတ္။
` မင္း မလိမ္းခ်င္လဲ အတင္းမလိမ္းေပးေတာ့ပါဘူး…မင္းဟာမင္း လိမ္းေတာ့…ငါ… လည္းေသာက္လိုက္အံုးမယ္။ ´ ေနာက္တခြက္ ကို တက်ိဳက္ထဲ ေမာ့ေသာက္လုိက္သည္။ မိုးက ပိုႀကီးလာသည္ထင္။ မိုးစက္သံ ေတြက ပိုပိုၿပီးျပင္းထန္လာသည္။ အာကာ မႏိုးတာ ထူးဆန္းသည္။ ကၽြန္ေတာ္ သာ ဒီေလာက္ သြပ္မိုးေပၚကို က်လာတဲ့ မိုးစက္သံေတြကိုၾကားလို႔က ႏုိးမွာေသခ်ာသည္။ ခရီးပန္းေနတာလည္း ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္ႏုိင္သည္။ ကိုပိုင္စကား မေျပာေတာ့။ ကၽြန္ေတာ့္ ေကာ္ဖီ လည္းကုန္သြားၿပီ။ မိုးရနံ႕က ခုမွ ပိုၿပီး အသက္၀င္လာသည္။ မိုးနံ႕ ပါေသာ ေလေအးေအး ေတြက ပိုၿပီး ျပင္းထန္လာသည္။ မုန္တုိင္းမ်ားရွိလို႔လား။
` ကိုပိုင္….ကၽြန္ေတာ္ အိပ္ခ်င္ၿပီ…´
`ေဟ…. ´ အရက္နံ႕စူးစူးက ကိုပုိင့္ပါးစပ္ကေနထြက္လာသည္။ ကြမ္း၀ါးထားၿပီး ႏႈတ္ခမ္းေတြနီေနေသာ ႏႈတ္ခမ္းတစံုသာဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ္ ဖက္နမ္းမိမလားမသိ။ အရက္နံ႕ ကိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ မႀကိဳက္။
` ကၽြန္ေတာ္ အိပ္ခ်င္ၿပီ..ဘယ္မွာ သြာအိပ္ရမလဲ…´
` အင္း….အာကာ အိပ္ေနတဲ့ ေဘးမွာ သြားအိပ္…´ ကၽြန္ေတာ္ လုိခ်င္တာက ကိုပိုင္နဲ႔ ဒီညတူတူအိပ္ခ်င္သည္။ ကိုပိုင့္ကို ဖက္ထားခ်င္သည္။
` ကိုပိုင္ ေကာ မအိပ္ေသးဘူးလား…´
` ငါ..ဆက္ေသာက္လုိက္အံုးမယ္…´
` ဒါဆုိလည္း ကၽြန္ေတာ္ မအိပ္ေသးဘူးေလ..ကိုပုိင္ေသာက္ၿပီး မွ သြားအိပ္မယ္…´ ကိုပုိင္ ကၽြန္ေတာ့္ကို တခါမွ မၾကည့္ဖူးတဲ့ အၾကည့္မ်ိဳးနဲ႔ၾကည့္လိုက္သည္။ မ်က္ေထာင့္နီေနတဲ့ မ်က္၀န္းေတြမွာ ေဒါသ အရိပ္ေတြ သန္းေနသည္။ ကိုပုိင္…ကၽြန္ေတာ့္ကို ဒီလို အၾကည့္မ်ိဳးနဲ႔ မၾကည့္ပါနဲ႔ဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္ မခံစားႏုိင္လို႔ပါ။
` မင္း သေဘာပဲ….´ ကိုပုိင့္ေလသံေတြ ခုနက ထက္ မာေၾကာေနသည္။
` ကိုပိုင္…မေသာက္ပါနဲ႔ေတာ့ဗ်ာ… သြားအိပ္ၾကရေအာင္…´ ကၽြန္ေတာ္ေျပာတဲ့စကားေတြက မိန္းမ က သူ႔ေယာက်ာ္းကို ေျပာတဲ့ပံုေပါက္ေနသည္။ စကားတခြန္းမွ ျပန္မေျပာဘဲ ..ကိုပိုင္ အၾကည့္တခ်က္နဲ႔တင္ ကၽြန္ေတာ္ ကိုပုိင္ အနားက ထြက္သြားလိုက္သည္။ ကိုပိုင္ ကၽြန္ေတာ့္ကို မမုန္းေစခ်င္။

(To be continued…)

စာၾကြင္း။ ။ အိမ္နီးနားခ်င္း အပိုင္း ၂ ...ကို မပီမျပင္နဲ႔ပဲ တင္လုိက္ရပါသည္။ တမင္တကာ လုပ္တာမဟုတ္ဘဲ သိုးငယ္ ၏ ရႈပ္ရွက္ခတ္ေနေသာ ကိုယ္ေရးကိုယ္တာမ်ားေၾကာင့္ စာေရးရန္ အာရံုမရလို႔ပါ။
သိုးငယ္ ကိုယ္တုိင္ ျပန္ဖတ္တာေတာင္ အားမရပါ။ ဒီ့ထက္ ႀကိဳးစားၿပီး ေရးသြားပါအံုးမည္။ သူငယ္ခ်ငး္ အားလံုးကို ေက်းဇူးတင္ပါသည္။ ခ်စ္တဲ့ သိုးငယ္။