ထိတ္လန္႔ဘြယ္ရာ ေအ့စ္ေရာဂါႏွင့္ ကာမတဏွာ (၂)

ကိုျပံဳး AIDS ဘ၀အေၾကာင္း

ကိုျပံဳးဟာ အင္ဂ်င္နီယာ တစ္ေယာက္ျဖစ္ပါတယ္။ ျမန္မာျပည္မွာ ၁၉၉၁ ခုႏွစ္ ေနာက္ပိုင္း စီးပြားေရး အရမ္းေကာင္းေနစဥ္က ၀င္ေငြေကာင္းလွတဲ့၊ ေဆာက္လုပ္ေရးလုပ္ငန္းမ်ားမွာ အလုပ္ရပါတယ္။ ထံုးစံ အတိုင္း ေငြေပးျပီးေပ်ာ္ပါးတဲ့ မိန္းမမ်ားမွ HIV ေရာဂါရခဲ့ပါတယ္။ ထံုးစံအတိုင္း တျခားအင္ဂ်င္နီယာမ်ားလို အလုပ္ရွိတဲ့ စင္ကာပူေရာက္လာျပီး အေပ်ာ္အပါး ကိစၥေတြ သိုသိပ္စြာ သြားလာတတ္ပါတယ္။

အိမ္ေထာင္မရွိပါ။ ၁၉၉၆ မွာေတာ့ ကိုယ္ခံအား အလြန္မင္းက်ဆင္းသြားျပီး၊ ေဆးရံုတက္၊ ေဆးစစ္ေတာ့ AIDS ေနာက္ဆံုးအဆင့္ ထိတ္လန္႔စဖြယ္ သိလိုက္ရပါတယ္။ ဆရာ၀န္မ်ားနဲ႔ ၾကိတ္ကုသပါတယ္။ အဲဒီေခတ္က ျမန္မာဆရာ၀န္ ေဒါက္တာျမင့္ျမင့္စန္း ဆီကိုလည္း လာေရာက္တုိင္ပင္ပါတယ္။ ဆရာ၀န္မ်ားစြာနဲ႔ တိုင္ပင္ျပီး ေနာက္ဆံုး အလုပ္နဲ႔၊ ျမန္မာမ်ားအၾကား ဟိုးေလးတေက်ာ္မျဖစ္ခင္၊ လႈပ္ရွားႏိုင္ တုန္းမွာ ျမန္မာျပည္ တိတ္ဆိတ္စြာျပန္ျပီး၊ အေသခံဖို႔ အလုပ္က ထြက္လိုက္ပါတယ္။

စုေဆာင္းေငြမ်ားကို ထုတ္ျပီး ဘယ္သူ႔ကိုမွ မေျပာပဲ ေလယာဥ္လက္မွတ္၀ယ္၊ အတူေနတဲ့ အခန္းေဖၚကလည္း မရိပ္မိဘူး၊ ရိုးရိုးေနမေကာင္းျဖစ္တယ္ပဲ ထင္မိတယ္။ အလုပ္ကထြက္ျပီးတာနဲ႔ စိတ္က်ေရာဂါေၾကာင့္ စိတ္ေထာင္း၊ ကိုယ္ေၾက .. ၁၀ရက္အတြင္း စုေဆာင္းေငြမ်ား အကုန္ထုတ္၊ ေလယာဥ္ကြင္းမဆင္းခင္မွာ လမ္းေတာင္မေလွ်ာက္ႏိုင္ပဲ၊ တြန္းလွဲနဲ႔သြားလာတဲ့အဆင့္ ေရာက္သြားပါတယ္။ ေလဆိပ္ကို အခန္းေဖၚက လိုက္ပို႔ခ်ိန္က်မွ အခန္းေဖၚကို သူ႔ရဲ့ AIDS ေရာဂါအေၾကာင္း ရင္ဖြင့္ပါတယ္။ သူရဲ့အရင္းႏွီးဆံုး မိတ္ေဆြတေယာက္ကိုေတာ့ ဖြင့္ေျပာခဲ့တယ္။ 

အဲဒီအရင္းႏွီးဆံုးမိတ္ေဆြလည္း ေလဆိပ္ကို လိုက္မပို႔နိဳင္ပါဘူး။ အခန္းေဖၚရဲ့ ေျပာျပခ်က္အရ ေလဆိပ္မွာ ေဒါက္တာျမင့္ျမင့္စန္းနဲ႔ ဓမၼဆရာ (ယခု စင္ကာပူယုဒသန္အသင္းေတာ္) တို႔က ေလဆိပ္ထိလိုက္ျပီး သမၼာက်မ္းစာနဲ႔အားေပး၊ ဆုေတာင္းေပးပါတယ္။ သူ႔ဖာသာ တြန္းလွဲဘီးယက္ျပီး အမိျမန္မာျပည္ကိုျပန္သြားပါတယ္။ တလေလာက္မွာ ေသဆံုးသြားပါတယ္။

အာရပ္လူမ်ိဳးတဦး

မစၥတာ မာမက္ ဆိုတဲ့ အာရပ္လူမ်ိဳး မိတ္ေဆြတေယာက္၊ ေငြခ်မ္းသာေပေတာ့ မိန္းမမ်ားနဲ႔ ေပ်ာ္ပါးတတ္ပါတယ္။ ပညာတတ္ဆိုေတာ့ ကြန္ဒံုးကို သံုးျပီး၊ သတိနဲ႔ၾကီးစြာနဲ႔ မသိၾကြမ္းတဲ့ မိန္းမမ်ားနဲ႔ ဆက္ဆံပါတယ္။ ကာမတဏွာလြန္က်ဴးတဲ့ေနရာမွာ AIDS ေရာဂါမျဖစ္ရေအာင္၊ မိန္းမကို ေသခ်ာၾကည့္ပါတယ္။ HIV ရွိတဲ့မိန္းမဆိုတာ ဘယ္လို မ်က္စိနဲ႔ ဆံုးျဖတ္ႏိုင္မွာလဲ...။ တေန႔ေတာ့ သူနဲ႔ဆက္ဆံဖူးတဲ့ ေခ်ာေခ်ာလွလွ ဖိလစ္ပင္း မိန္းမလည္းတေယာက္က သူ႔ကိုအတင္းလာကပ္တယ္။ မိန္းမတေယာက္ကို ၂ခါထက္ပိုမဆက္ဆံတဲ့ အာရပ္လူမ်ိဳး၊ လူငယ္သူေဌးက အလြယ္တကူေရွာင္ရွားႏိုင္ပါတယ္။ 

သို႔ေသာ္ အဲဒီမိန္းမရဲ့ တယ္လီဖုန္းကိုေတာ့ မေရွာင္ႏိုင္ပါဘူး။ ကပ္လို႔မရေတာ့ မိန္းမလည္းက ဖုန္းနဲ႔ ငါ့မွာ AIDS ရွိတယ္။ မင္းနဲ႔ဆက္ဆံခ်ိန္မွာ ကြန္ဒံုးကို ခဏျဖဳတ္လိုက္တာ မွတ္မိသလား၊ ငါကေယာကၤ်ားေတြကို မုန္းလို႔ ငါ့ရဲ့ေရာဂါကို လိုက္ျဖန္႔ေနတယ္ .. ေျပာျပီး ဖုန္းခ်လိုက္တယ္။ သူအလြန္ေၾကာက္တဲ့ ေရာဂါၾကီး သူ႔ဆီေရာက္လာပါပေကာ..ဆိုျပီး အိပ္မရေတာ့ဘူး။ တတ္ႏိုင္တဲ့နည္းနဲ႔ အဲဒီမိန္းမကို လိုက္စံုစမ္းတယ္။ ကိုယ့္ကို ကိုက္သြားတဲ့ေခြးကို ေခြးရူးေရာဂါရွိမရွိ သိခ်င္သလို၊ အဲဒီမိန္းမမွာ တကယ္ HIV ရွိမရွိ သိဖို႔ၾကိဳးစားေပမဲ့၊ ႏွစ္သာၾကာသြားတယ္။ အဲဒီမိန္းမ ေပ်ာက္ခ်င္းမလွ ေပ်ာက္သြားပါတယ္။ 

စင္ကာပူလိုႏိုင္ငံမွာ ႏိုင္ငံျခားသူမ်ားစြာ ဘယ္လိုရွာႏိုင္ေတာ့မလဲ။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ Depression ျဖစ္သြားျပီး၊ သူ႔မွာ HIV ေရာဂါရသြားျပီလို႔ မအိပ္ႏိုင္၊ မစားႏိုင္ ပိန္ခ်ံဳးလာပါတယ္။ နီးစပ္တဲ့ မိဘ၊ ေမာင္ႏွမမ်ားက သိသြားေတာ့ .. တခါပဲဆက္ဆံတာနဲ႔ လံု၀မျဖစ္ႏိုင္ဘူး။ ေဆးစစ္ၾကည့္ပါ ေျပာေပမဲ့ သူက ေတာင့္ခံျပီး ေဆးမစစ္ဘူး။ သူ႔ဖာသာ ဘယ္သူမွမသိတဲ့ Private Clinic မွာ စစ္ၾကည့္ပါ အၾကံေပးလို႔ တေယာက္တည္း သြားစစ္ၾကည့္တယ္။ 

အေျဖကေတာ့ Negative တဲ့၊ HIV ေရာဂါမရွိပါ အေျဖရေပမဲ့ .. ငါသြားတဲ့ေနရာကို ငါ့ေဆြမ်ိဳးေတြ လိုက္စံုစမ္းျပီ၊ အဲဒီ ေဆးခန္းနဲ႔ေပါင္း - HIV မရွိဆိုျပီး ၀ိုင္းလုပ္ေပးေနၾကတယ္ပဲ ထင္မိတယ္။ လူလည္း တကယ္ပိန္ခ်ံဳးလာတယ္... ၃ႏွစ္ေလာက္ၾကာသြားျပီးမွ၊ သူ႔ဖာသာ အၾကိမ္ၾကိမ္ HIV Test လုပ္တိုင္း၊ Negative ျဖစ္ေနေတာ့မွ၊ ပံုမွန္ဘ၀ကို ျပန္ေရာက္ပါတယ္။

အဲဒီ ၃ႏွစ္အတြင္း စိတ္ေျခာက္ျခားေရာဂါနဲ႔ ဘ၀ဆံုးသြားႏိုင္ပါတယ္။

စကၤာပူေရာက္ ျမန္မာမ်ား - ထိတ္လန္႔ဘြယ္ရာ ေအ့စ္ေရာဂါႏွင့္ ကာမတဏွာ (၂)