Alone in the Valley

ကၽြန္ေတာ္တို႕ရြာေလးဟာ အေျခခ်ေနထိုင္သူေပါင္း ၁၂၀ေလာက္ရွိပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႕မိသားစုအစဥ္အဆက္ဟာ ဒီေတာင္ၾကား ေလးထဲမွာေနထိုင္လာၾကတာ ႏွစ္ေပါင္းတစ္ရာေလာက္ရွိျပီေလ။ ကၽြန္ေတာ္ သေဘာက်တယ္ ကၽြန္ေတာ့္ ရြာကေလးကိုေလ။ ေနထိုင္ ေနၾကတဲ့ ရြာသူရြာသားေတြေကာ ရြာကေလးကိုယ္တိုင္တည္ရွိေနပံုကိုေရာ ႏွစ္သက္တယ္။ ဘယ္အေနအထား ဘယ္ေနရာမွာ ရွိခဲ့ဖူး တယ္ဆိုတာ တိတိက်က် မသိေစႏိုင္ေတာ့တဲ့ အျဖစ္အပ်က္ေတြ ျဖစ္မလာႏိုင္ ေလာက္ဘူးလို႕ ေမွ်ာ္လင့္ထားတဲ့အရာေတြ…..တစ္ေန႕ ေတာ့ ျဖစ္လာခဲ့တယ္….ဟုတ္တယ္ ျဖစ္လာခဲ့ပါတယ္။

အဲဒီေန႕က ခါတိုင္းေန႕ရက္ေတြလိုပါပဲ။ ကၽြန္ေတာ့္မိသားစုနဲ႕အတူ စားပြဲ၀ိုင္းတစ္ခုမွာ ညစာအတူထိုင္စားေနၾကပါတယ္။ အခ်ိန္က ေန၀င္ရီတေရာအခ်ိန္ေလးေပါ့ေနာ္။ ရုတ္တရက္ဆိုသလို ကၽြန္ေတာ့္အေဖရဲ႕ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ ေအာ္ဟစ္သံက စီကနဲထိုး ေဖာက္ထြက္လာတယ္။ ‘သူ လာျပန္ျပီ……သူ ေနာက္တၾကိမ္လာျပန္ျပီေဟ့’  ကၽြန္ေတာ့္အေဖက အဲ့ဒီေအာ္သံကိုလည္းၾကားေရာ ခပ္ျမန္ျမန္ပဲ မတ္တပ္ထရပ္လိုက္ကာ သူ႕ေလးနဲ႕ ျမွားတံဘူးကိုဆြဲယူရင္း ခပ္သြက္သြက္ ေျပးထြက္သြားတယ္ဗ်။ အေမက ကၽြန္ေတာ္ရယ္ ကၽြန္ေတာ့္ ညီမေလးႏွစ္ေယာက္ရယ္ကို ေခၚျပီး အေပၚထပ္ေလွကား အတိုင္း ခပ္သြက္သြက္တက္သြားၾကျပီး အေဖတို႕မျပန္လာမခ်င္း ပုန္းေနဖို႕ေနရာကိုပို႕ေပးေရာ။ ကၽြန္ေတာ္က အေဖတို႕ ေနာက္ကိုလိုက္သြားခ်င္ေၾကာင္းအေမ့ကိုေျပာေတာ့ ကိုင္ေနၾက အေဖ့လက္ေဆာင္ ဓားေျမွာင္ရွည္ကိုယူေပးလို႕ လွမ္းယူ လိုက္ျပီး အိမ္ထဲကေန ေျပးထြက္သြားလိုက္ပါတယ္။ 

ဒီေန႕ဟာ ေတာ္ေတာ္လွတဲ့ေန႕တစ္ေန႕ပါပဲ ႏွင္းေတြထူထူထဲထဲက် ထားခဲ့ေတာ့ ေဖြးေဖြးလႈပ္ေနတဲ့ ႏွင္းခဲျဖဴေတြေပၚ ေနေရာင္က အလင္းျပန္ေနတာေၾကာင့္ ေတာက္ပေနေရာ။ ကၽြန္ေတာ္ ခဏေတာ့ ရပ္လိုက္မိတယ္။ အရာအားလံုး ျမင္ကြင္းအစံုဟာ လွပလြန္းေန ေတာ့တာကိုး။ ရုတ္တရက္ဆိုသလို ဘာေၾကာင့္ အိမ္ကေန ေျပးထြက္ခဲ့သလဲဆိုတာ ျပန္သတိရမိပါရဲ႕။ ေဟာ…..ရြာအစြန္ဖ်ားစီက ေအာ္သံတစ္ခ်က္ၾကားလိုက္ရတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ အသံၾကားရာဘက္စီကို ေျပးထြက္လွမ္းလိုက္ပါျပီ။ ေနာက္ေတာ့ သူ႕ကိုေတြ႕ရတာပါပဲ။ Garfereas ကၽြန္ေတာ္တို႕ရြာကို ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ျပစ္ဒဏ္တစ္ခုခတ္သလို အေႏွာင့္အယွက္ေပးေနတဲ့ နဂါးၾကီးဗ်။ ျဖန္႕ ထားတဲ့ သူ႕အေတာင္ပံေတြဟာ တစ္ရြာလံုးကို လႊမ္းအုပ္ထားသလားထင္ရတယ္ ေနေရာင္ေတြကိုေတာင္ မျမင္ရေတာ့ဘူး ေနလံုးၾကီးေပ်ာက္ကြယ္သြားသေယာင္ျဖစ္ကေရာ။ 

သူ႕အရပ္က ေျမျပင္ကေနစတိုင္းရင္ မီတာ ၃၀ေလာက္ေတာင္ရွိမလားပဲ တရွဴးရွဴးနဲ႕ သူ႕ႏွာ၀ကထြက္ေနတဲ့ မီးေတာက္မ်ား ေၾကာင့္ သူ႕ေအာက္နားက ႏွင္းခဲမ်ားေပၚေမးတင္ေနတဲ့ အိမ္အခ်ိဳ႕ဟာ အရွိန္ျငီးျငီး ေတာက္ေလာင္ေနပါတယ္။ သူ….သူ ကၽြန္ေတာ့္ဆီ တည့္တည့္ၾကီး ပ်ံသန္းလာတယ္….. ေတာင္ပံခတ္ျခင္း ကေန ေလလႈိင္းေတြေတာင္ ခံစားမိရသလိုပဲဗ်ာ။ တိုးတိုက္မႈေၾကာင့္ အိမ္အခ်ိဳ႕ေတာင္ပဲ့ရြဲ႕ကုန္သလို ကၽြန္ေတာ္ ခပ္တည္တည္ မတ္တပ္ရပ္ေနရာကေန ေနာက္ျပန္လွည့္ ေျပးမိပါေတာ့တယ္။ ေၾကာက္ရြံ႕မႈေၾကာင့္ ေျခလွမ္းေတြက ယိုင္တိုင္တိုင္….ေနာက္နားစီက အိမ္ေတြျပိဳလဲသံကိုလည္းၾကား ရတာေၾကာင့္ ေခၽြးေစးေတြ ပိုျပန္…. ျပန္လွည့္ၾကည့္မိျပန္ေတာ့ တျဖည္းျဖည္း နီးကပ္လာတဲ့ သူ႕ပံုက ပိုပိုၾကီးလာသလားပဲ ….အား။

မိနစ္ေတြျဖတ္သန္းျပီးေနာက္ နဂါးၾကီးဟာ အေ၀းကိုပ်ံသန္းထြက္ခြာသြားပါတယ္။ အနည္းဆံုး ဆယ္မိနစ္ေက်ာ္ေက်ာ္ ေလာက္မွာ ရြာနဲ႕ေ၀းရာကိုေရာက္ရွိသြားပါျပီ။ ကၽြန္ေတာ္ တဆတ္ဆတ္တုန္ေနတဲ့ ေျခေထာက္ေတြကို အားျပဳရင္းထရပ္ လိုက္တယ္။ နဂါးၾကီး ကၽြန္ေတာ့္ဆီ တည့္တိုးလိုလိုပ်ံသန္းလာခ်ိန္မွာ လြတ္က်ခဲ့တဲ့ ခပ္လွမ္းလွမ္းက ကၽြန္ေတာ့္ဓားေျမွာင္ ရွည္ကို ေကာက္ယူလိုက္ခ်ိန္မွာတာ့ အၾကီးအက်ယ္ ေရွာ့ခ္ျဖစ္သြားရပါတယ္။ တစ္ရြာလံုးလိုလို အကုန္ပ်က္စီးေနၾကပါျပီ။ အိမ္အခ်ိဳ႕ဟာ မီးေတာက္တစ္ခ်ိဳ႕ႏွင့္ လင္းလက္ေနဆဲ၊ အိမ္တံစက္ျမိတ္အခ်ိဳ႕ျပိဳလဲက်ေနဆဲ….။ အလန္႕တၾကား ေအာ္ဟစ္ သံမၾကားရမွီက ရွိခဲ့ေသာ တစ္ဖက္ေသာ ရြာအစြန္ကို အစေတာ့ ခပ္ေႏွးေႏွး၊ တုန္ယိုင္ေနေသာ ေျခလွမ္းမ်ားျဖင့္ေပါ့…. မၾကာခင္မွာပဲ ဒုန္းဆိုင္းေျပးသြားမိပါေတာ့တယ္။ ေနာက္ဆံုး ကၽြန္ေတာ္တို႕ရြာရဲ႕ အဆံုးသတ္ ေတာခင္တန္းေလးရွိရာကို ေရာက္မွပဲ အေျပးရပ္ျဖစ္တယ္ေလ။

ဟင္….ကၽြန္ေတာ္ ကၽြန္ေတာ္ သိလိုက္ရျပီ နဂါးၾကီး ရြာအလယ္ကေန အေ၀းဆီကို ဘာေၾကာင့္ပ်ံသန္းထြက္ခြာ သြားခဲ့လဲ ဆိုတာကိုေလ။ သူ…သူ႕အလုပ္ ျပီးဆံုး ျပီးဆံုးသြားျပီကိုး။ အသက္ကင္းမဲ့ေနေသာ ေယာက္်ားမ်ား၊ မိန္းမမ်ားရဲ႕ လဲျပိဳေန ေသာျမင္ကြင္းကို အသည္းထိတ္ဖြယ္ ကၽြန္ေတာ္ျမင္ခဲ့ရပါတယ္။ ရြာထဲမွာရွိသမွ် အရြယ္ေရာက္ ေယာက္်ား မိန္းမေတြ အကုန္လံုးဟာ ျပိဳပ်က္ေနေသာ ပတ္၀န္းက်င္အႏွံ႕မွာ ကပိုကယိုအကုန္ လဲျပိဳေနၾကတယ္ေပါ့။ အသတ္ခံရေသာကိစၥဆိုတာ တကယ္ဆိုးရြားေသာ နည္းလမ္းတစ္ခုပဲ ေလာကၾကီးမွာေလ။ ခပ္တင္းတင္းဆုပ္ကိုင္ထားေသာ အေရာင္တလက္လက္ျဖစ္ ေနေသာ ဓားေျမွာင္ရွည္အား ျမဲျမဲ မဆုပ္ကိုင္ႏိုင္ေတာ့ဘဲ ကၽြန္ေတာ့္လက္ဖ်ားကေန ေအာက္ကို ေလ်ာက်သြားရပါျပီ။ ျပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ လံုး၀လႈပ္ရွားမႈ မလုပ္ႏိုင္ခဲ့ေတာ့ပါ။ ကၽြန္ေတာ့္မိဘ…..ေဖေရာ …ေမေရာ ဘယ္ေနရာမွာမ်ားလဲျပိဳ ေနပါလိမ့္။ 

ကၽြန္ေတာ္ အေလာင္းေတြၾကား ဟိုသည္ အေျပးအလႊားလွမ္းကာ က်ီးကန္းေတာင္းေမွာက္ ကေယာင္ ေခ်ာက္ျခား ရွာေဖြ မိပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ လူအခ်ိဳ႕ဟာ နဂါးၾကီးရဲ႕ မီးေတာက္မ်ားေၾကာင့္ ေလာင္ကၽြမ္း ထားၾကတာ ရုပ္ရည္ေတြက ဘယ္သူ ဘယ္၀ါဆိုတာ မသတ္မွတ္မသိရွိႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။ အခ်ိဳ႕က ထက္လွေသာ သူ႕ေျခသည္းလက္သည္းေတြရဲ႕ ထိုးခြဲထားျခင္း ဆူးေတာင္ပါေသာ သူ႕အျမီးၾကီးနဲ႕ ရိုက္ခတ္ထားျခင္း သန္မာလွေသာ သူ႕ေမးရိုးၾကီးမ်ားျဖင့္ ကိုက္ျဖဲ ထားျခင္းတို႕ေၾကာင့္ ရုပ္ပ်က္ဆင္းပ်က္ျဖစ္ေနၾကသည္ဗ်ာ။ မွတ္မိသိရွိႏိုင္ေသာ အေလာင္းမ်ားၾကားေလွ်ာက္ၾကည့္ျပန္ေတာ့လည္း ကၽြန္ေတာ့္ မိဘမ်ားကိုေတြ႕ေအာင္ မရွာေဖြႏိုင္ခဲ့ပါဘူး။ ေျမျပင္ေပၚက ေဖြးေနေသာ ႏွင္းခဲထုၾကီးဟာ ေဆြးေဆြးနီခဲ့ျပီ။ ျပီးေတာ့ ေကာင္ကင္ၾကီးဟာလည္း အနီေရာင္ကိုေျပာင္းေနသလိုျမင္ရပါတယ္။ သြားျပီ ကၽြန္ေတာ့္ကမၻာ တုန္ခါယိမ္းယိုင္ခဲ့ျပီေပါ့။ ကၽြန္ေတာ္ ကၽြန္ေတာ္ အဲ့ဒိေနရာကေန ထြက္ခြာခဲ့တယ္…..ဒီကမၻာၾကီးမွာ ကၽြန္ေတာ္ တစ္ေယာက္တည္းေပါ့…… ဒီေတာင္ၾကားရြာေလးထဲမွာ တစ္ေယာက္တည္း…။

အထက္ပါအျဖစ္အပ်က္ေတြအားလံုးျဖစ္ပ်က္ခဲ့တာ အခ်ိန္ေတာ္ေတာ္ၾကာခဲ့ေပမဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ႏွလံုးသားထဲမွာ ေမ့ေဖ်ာက္ လို႕မရေသးပါဘူး။ အဲဒီတုန္းက အသက္၁၀ ႏွစ္၀န္းက်င္ရွိခဲ့ျပီး အခုအခ်ိန္မွာ တစ္ေယာက္တည္း ေနထိုင္လာခဲ့ရတာ အသက္ ၂၇ႏွစ္ရွိပါျပီ။ မူလူဘူတရြာရဲ႕အျပင္ဘက္ မိဘေတြအေမြေပးခဲ့တဲ့အိမ္ၾကီးမွာ ကၽြန္ေတာ္ ေနထိုင္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္မိဘေတြေသဆံုးခဲ့ျပီး ႏွစ္အနည္းငယ္အၾကာမွာေတာ့ ေတာင္ၾကားရြာ ေလးထဲမွာ သရဲ မွင္စာေတြထၾကြ ေသာင္းၾကမ္းလာတာေၾကာင့္ အေျခခ်ေနထိုင္သူအသစ္ေတြ မလာေရာက္ၾက ပါဘူး။ လူသားေတြ ေနထိုင္ျပဳျပင္ျခင္းမရွိ ေတာ့တာေၾကာင့္ ရြာၾကီးဟာ သုႆာန္တစ္စျပင္လိုကိုျဖစ္ေနေတာ့ တာပါပဲ။ သရဲ မွင္စာေတြ ေန႕စဥ္ ကြယ္ေပ်ာက္ ကၽြတ္လြတ္တယ္ဆိုဦး ေလ်ာ့သြားမွန္းမသိေအာင္ကိုမ်ားေနပါ ေသးတယ္။ ဘာေၾကာင့္ နဂါးၾကီး ကၽြန္ေတာ့္ကို ရန္လာ မရွာေတာ့တာလည္း မသိဘူးဗ်ာ…ကၽြန္ေတာ္ရြာအျပင္ မွာေနေနတာ ရွိေနတာသူသိေလာက္တယ္ေလ။ ေတာင္ၾကားလမ္း ေလးရဲ႕အလြန္အျပင္ေလာကမွာ ဘာေတြ ျဖစ္ေနလဲ ကၽြန္ေတာ္ တကယ္မသိေတာ့ဘူး အဆက္ျပတ္ေနတာၾကာလွပါျပီ။ လူသားေတြ ဘယ္ကေနလာၾက တယ္ျပီးေတာ့ ဘယ္ေနရာမွာေနထိုင္ၾကတယ္ဆိုတာ သိလည္းမသိဘူး သူတုိ႔ေနထိုင္ရာ ေဒသေတြဆီကိုလည္း မသြားခဲ့စဖူးဘူး။ ေမြးစအရြယ္ကတည္းက အရြယ္ေရာက္သည္အထိ ဒီေတာင္ၾကားရြာကေလးမွာ ေနထိုင္ အသက္ရွင္ခဲ့တာပါ။ ၀ိဥာဥ္ေတြ မွင္စာေတြကေတာ့ အရပ္ေဒသကိုစြန္႕ခြာျပီး ခပ္ေ၀းေ၀းကို ကၽြန္ေတာ္ထြက္ သြားေစခ်င္ၾကတယ္။ ဒါေပမဲ့ သူတို႕က ကၽြန္ေတာ့္ကိုေၾကာက္ၾကတယ္ သူတို႕ထက္ကၽြန္ေတာ္က အမ်ားၾကီး သန္မာတာ ကိုးဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ့္ကို တစ္ၾကိမ္ သူတို႕တိုက္ခိုက္တာ အားေပ်ာ့ေနတဲ့ သူတို႕ဦးေရ ၅၀ေလာက္ကို ကၽြန္ေတာ္ သတ္ပစ္ လိုက္ေတာ့ အေ၀းကိုေျပးေရာ။

ေတာင္ၾကားရြာကေလးမွာ တစ္ေယာက္တည္းေနထိုင္ရကတည္းက အစားအစာအတြက္ တိရစၧာန္ေလးေတြကို အမဲလိုက္ ျခင္းျဖင့္ ရွင္သန္ခဲ့ရသလို တစ္ခုတည္းေသာ တစ္ရက္ေသာကာလမွာ ျပည့္စံုလာမယ့္ အိပ္မက္ကို အခ်ိန္ရတိုင္းျဖည့္ဆည္း ၾကည့္မိတယ္။ 

မၾကာခဏဆိုသလိုပဲ ရြာေဟာင္းေနရာေလးကို အလည္အပတ္သေဘာလွည့္လည္မိတိုင္း အၾကီးအက်ယ္ ဂယက္ရိုက္ခတ္ ခဲ့ေသာ ေန႕..အဲ့ဒီေန႕ေလးမွာ ဘာေတြျဖစ္ပ်က္ခဲ့တယ္ဆိုတာ ျပန္ျပန္အမွတ္ရမိေစပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ မေမ့ႏိုင္ဘူး ကၽြန္ေတာ္ ေမ့လည္းမေမ့ခ်င္ခဲ့ဘူး။ အခုအခ်ိန္အထိ အသက္ရွင္သန္ေနထိုင္ရတဲ့ တစ္ခုတည္းေသာ အေၾကာင္းျပခ်က္က ကၽြန္ေတာ့္မိသားစုနဲ႕အတူ ေနထိုင္ရာရြာကေလးကို ပ်က္စီးေစခဲ့တဲ့ Garfereas ကို သတ္ျဖတ္ဖို႕ ကလဲ့စားေခ်ဖို႕ပဲဗ်။ ၀ိဥာဥ္ မွင္စာေတြကလည္း ရြာေဟာင္းေလးနဲ႕ ခပ္ခြာခြာ သိပ္မေနၾကပါဘူး။ ရြာေဟာင္းေလးက မႏွစ္ျမိဳ႕စရာေကာင္းျပီး ပ်က္စီးေနတာဆိုေတာ့ နဂါးၾကီးက ဂရုစိုက္မွာ မဟုတ္ဘူး လံုျခံဳစိတ္ခ်တဲ့ေနရာလုိ႕ သူတို႕ထင္ပံုပါပဲ။ ဒါေပမဲ့ ကၽြန္ေတာ္ ကေတာ့ ဒီေနရာဟာ လံုျခံဳစိတ္ခ်ရ တယ္ဆိုဦး ေနထိုင္ခ်င္စိတ္လံုး၀မရွိပါဘူး။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ကြဲျပားျခားနားေသာ ခံစားမႈေတြကို တစ္ျပိဳင္တည္းလိုလို ခံစားရေစတတ္လြန္းလို႕ပါ။ အမွတ္ရစရာေကာင္းေသာ အျဖစ္အပ်က္ေလးေတြ၊ ဆိုးရြား ျပီး ေမ့ပစ္ဖို႕ေကာင္းတဲ့ ျဖစ္စဥ္ေတြ၊ အမ်က္ေဒါသ…..ဆတ္ဆတ္ခါေအာင္ နာက်င္ ၀မ္းနည္းရမႈေတြ အို….ေျပာရရင္အမ်ား ၾကီးပါပဲ။

ရြာၾကီးက တကယ္တန္းေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ အတိတ္ကာလတစ္ခုနဲ႕အျမဲဆက္စပ္ေပးသလိုျဖစ္ေနတာေၾကာင့္ ေျခာက္ျခား တဲ့စိတ္ကိုလည္း ခံစားရေစျပန္ပါတယ္။ ရွိေသးတယ္….ရင္ဘတ္ထဲက တဆစ္ဆစ္ျဖစ္ေအာင္ခံစား ရေစတဲ့ အရာ၀တၳဳ ပစၥည္းတစ္ခု။ ထြားၾကိဳင္းလာတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ခႏၶာကိုယ္နဲ႕စာရင္ ေသးငယ္သြားတယ္လို႕ထင္ ရေပမယ့္ လက္ဖ်ံနားမွ ကပ္ျပီးကိုင္ကာ ဘယ္ညာေျပာင္းကစားရင္း ရန္သူေတြကိုတိုက္ခိုက္လုိ႕ရေသးတဲ့ အေဖ ေပးခဲ့ေသာ ဓားေျမွာင္ရွည္ တစ္ေခ်ာင္း။ ဒီဓားေျမွာင္က နဂါးၾကီးနဲ႕ပက္ပင္းေတြ႕စဥ္က အသံုးမျပဳလိုက္ရေပ မယ့္ေျမာက္မ်ားစြာေသာ ၀ိဥာဥ္ေတြ မွင္စာေတြကို ထြက္ေျပးႏိုင္ေစခဲ့တယ္။ ျပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္အသက္ မေသခင္ထိေတာ့ နဂါးၾကီးကိုသတ္တဲ့ေနရာမွာ အသံုးခ်ႏိုင္ဦးမွာပါေလ။ 

ဒါပါပဲ ဒီေန႕အထိ ကၽြန္ေတာ္ဘယ္လိုအသက္ရွင္ေနထိုင္ခဲ့တယ္ဆိုတာ။ ကၽြန္ေတာ့္မိသားစု ကၽြန္ေတာ့္ သူငယ္ခ်င္းေတြ အသတ္ခံခဲ့ရေသာေနရာျဖစ္တဲ့ ေတာင္ၾကားရြာေလးမွာ အသက္ရွင္သန္ေနထိုင္ခဲ့ျခင္း။ လူအမ်ားစု အသတ္ခံခဲ့ရတဲ့ ကြင္းျပင္ေနရာကို ေကာင္းေကာင္းျမင္ႏိုင္တဲ့ ေတာင္ေစာင္းတစ္ခုရွိ အိမ္ တစ္အိမ္ရဲ႕ ေရွ႕သစ္ျမစ္ဆံုေပၚ ကၽြန္ေတာ္အျမဲ ထိုင္ျပီး ေငးေနေလ့ရွိတယ္။ အခုေတာ့ ေနလံုးၾကီးလဲ အေနာက္ေဂၚယာကၽြန္းဆီ ယြန္းျပီဆိုေတာ့ အိမ္ျပန္ခ်ိန္တန္ျပီျဖစ္ ေၾကာင္း အခ်က္ျပ ေမွာင္ရီျဖိဳးျဖ ျမင္ကြင္းေတြက သတိေပးလာျပီ။ ထိုင္ေနရာကေန မတ္တပ္အထ ေနာက္ျပန္လွည့္ လိုက္ခ်ိန္ ျမင္လိုက္ရတဲ့ ျမင္ကြင္းေၾကာင့္ တကယ္ တကယ့္ကို ေရွာ့ခ္ျဖစ္သြားရျပန္ပါတယ္။ ၀ိဥာဥ္ မွင္စာေတြထဲက တိုက္ရဲခိုက္ရဲတဲ့ သူေတြ အေတာ္မ်ားမ်ား ကၽြန္ေတာ့္ကို၀န္းရံျပီးရပ္ေနၾကတာကိုေတြ႕လိုက္ရလို႕ပါ။ ဘယ္ေတာ့မွ ၀င္လာ ေလ့မရွိတဲ့ ရြာတြင္းဧရိယာတစ္၀ိုက္ကို သူတို႕ဘယ္လိုမ်ား ခ်ဥ္းကပ္လာၾကပါလိမ့္။ ဘာမွမလုပ္ဘဲ ျငိမ္ေနတဲ့ ကၽြန္ေတာ္ ရွိရာဆီ သူတို႕ကိုင္ဆြဲထားတဲ့လက္နက္ေတြန႕ဲ တိုက္ခိုက္ဖို႕ေျပးခ်လာၾကပါတယ္။ ဒီေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ခါးမွာ အသင့္ခ်ိတ္ ထားတဲ့ ဓားေျမွာင္ရွည္ကိုဆြဲထုတ္ကာကြယ္ရင္း ျပန္လည္တိုက္ခိုက္ပစ္တာေပါ့။ ကၽြန္ေတာ့္ကို သူတို႕ကစတင္အလစ္ တိုက္ခိုက္ရင္ အႏိုင္ရမယ္လို႕ သူတို႕ေမွ်ာ္လင့္ထားေပမယ့္ မၾကာခင္မွာပဲ ကၽြန္ေတာ္ အသာစီးရလာပါတယ္။ ညာဘက္ျခမ္း ကေန အဆက္မျပတ္တိုက္ခိုက္လာၾကေပမယ့္ အေဖေပးထား တဲ့ လက္ေဆာင္က ကၽြန္ေတာ့္ကို အကာအကြယ္ေပးဆဲ။ တိုက္ပြဲက မၾကာခင္မွာပဲ အေျဖေပၚလာကာ မွင္စာထဲက တစ္ေကာင္က ထြက္ေျပးဖို႕ၾကိဳးစားပါေရာ။  လဲက်ေနတဲ့ ၀ိဥာဥ္ ေကာင္ရဲ႕ လွံတံကိုေကာက္ဆြဲျပီး ထြက္ေျပးဖို႕ၾကိဳးစားတဲ့ တစ္ေကာင္ကိုပစ္ထည့္လိုက္တာ ေက်ာေကာ့ျပီး ပစ္လဲက်သြား ပါတယ္။

ကၽြန္ေတာ့္၀န္းက်င္က ႏွင္းခဲျပင္ေတြေပၚ၀ယ္ လဲက်ေနတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ရန္သူေတြရဲ႕ ေသြးအမဲေရာင္ေတြေၾကာင့္ မဲနက္ေန ပါတယ္။ ဟိုသည္ၾကည့္ေနရင္းမွာ အခ်ိန္ဘယ္ေလာက္ရွိျပီဆိုတာ သတိျပန္ကပ္မိတာေၾကာင့္ အိမ္ျပန္ဖို႕ ေနရာကေရြ႕ ရေရာ။ ဒီ မွင္စာေတြ သူတို႕ေနထိုင္ရာ၀န္းက်င္ကေန ကၽြန္ေတာ့္အ၀န္းအ၀ိုင္းထဲ သူတို႕ျဖတ္လာၾက ၀င္လာၾကျပီ မၾကာခင္ ကၽြန္ေတာ္ ေနရာ အိမ္နဲ႕ ရြာပတ္၀န္းက်င္ကို သူတို႕ေျပးလႊားၾကေတာ့မယ္။ ကၽြန္ေတာ္ အိမ္ကိုလည္းေရာက္ေရာ အိပ္ယာ ထဲတန္း၀င္ကာ အိပ္ေပ်ာ္ဖို႕ၾကိဳးစားလိုက္ပါတယ္။

အဲ့ဒီည ကၽြန္ေတာ့္ကို ကၽြန္ေတာ္ ဟာလာဟင္းလင္း ကြင္းျပင္ၾကီးထဲမွာျမင္ရတယ္။ ေျမျပင္ၾကီးက ႏွင္းေတြဖုံးလႊမ္းေန တာေၾကာင့္ အျဖဴေရာင္ျဖစ္ေနျပီး ေကာင္းကင္ၾကီးကေတာ့ အျပာေရာင္သန္းလုိ႕။ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ေနာက္နားစီမွာေတာ့ လူတစ္စုရပ္ေနၾကတယ္။ ခန္႕မွန္းေျခ လူဦးေရ တစ္ရာနီးပါးေလာက္ရွိမယ္။ သူတို႕ရွိရာဘက္ကို ကၽြန္ေတာ္လွည့္လိုက္ျပီး ဒီေနရာက ဘယ္ေနရာလဲေမးဖို႕ေျခလွမ္းလိုက္ခ်ိန္မွာေတာ့ ေကာင္းကင္ၾကီးဟာ ရုတ္တရက္ အနီေရာင္ေျပာင္းသြားရင္း ေနလံုးၾကီးကလည္း ေမွာင္က်သြားခဲ့ပါတယ္။ လူေတြၾကည့္ရတာ အသည္းအသန္ေၾကာက္ရြံ႕ေနၾကကာ ဘာျဖစ္ေနတာ လည္း ဘာေၾကာင့္လဲ က်ီးက်န္းေတာင္းေမွာက္ရွာေနၾကေရာ။ မၾကာခင္မွာပဲ ျမင္လို႕မရတဲ့ အားအင္တစ္ခုဟာ သူတို႕ကို ေလနီၾကမ္းနဲ႕ ဆြဲေမႊ႕သည့္အလား လြင့္စင္ကုန္ျပီး နာက်င္မႈေၾကာင့္ ေအာ္ဟစ္သံေတြၾကားလိုက္ရကာ သူတို႕အသတ္ခံ လိုက္ ရပါတယ္။ မၾကာခင္မွာပဲ လူေတြအားလံုးေျမျပင္ေပၚ လဲက်ေနကာ သူတို႕ကိုယ္ေပၚကထြက္ေသာေသြးေတြဟာလဲ ေဆြးေဆြးနီေနသည့္အျပင္ ေနာက္ဆံုးထြက္သက္၀င္သက္ကိုရွဴရႈိက္ေနၾကရဲ႕။ ကၽြန္ေတာ္ တစ္ေရြးသားမွ မေရႊ႕မလႈပ္ရွားမိ။ ကၽြန္ေတာ္ ဘယ္တုန္းကမွ ဒီလိုျမင္ကြင္းမ်ိဳးကို မျမင္ဘူးခဲ့ ဒါမွမဟုတ္ ျမင္ခဲ့ဖူးသလား မသိေတာ့။ အာ....ရုတ္တရက္ လြန္ခဲ့ေသာ ၂၇ႏွစ္က ဒီလိုျမင္ကြင္းမ်ိဳး ကၽြန္ေတာ္ျမင္ခဲ့ရတာကို သတိရပါတယ္။

‘မင္း……သူတို႕ကိုသြားျပီး မကူညီေတာ့ဘူးလား?’ ကၽြန္ေတာ့္ေနာက္ပါးဆီက အသံတစ္သံကိုၾကားလိုက္ရတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ေနာက္ကိုလွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ တစ္ဦးတစ္ေယာက္ကိုမွ မျမင္မိ။ ‘မင္း သူတို႕ေသြးထြက္လြန္ျပီးေသမွာကို ေစာင့္ၾကည့္ ေနဦး မွာလားကြ’ ခဏေနကအသံကို ကၽြန္ေတာ့္အထက္ဖက္ဆီကၾကားရျပန္တယ္။ အေပၚကို ေမာ့ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ကို ကၽြန္ေတာ့္ကို ဘယ္သူစကားေျပာေနသလဲဆိုတာ ျမင္ခဲ့ရပါတယ္။ Garfereas သူပဲ…သူ။ ကၽြန္ေတာ့္ ကိုၾကည့္ျပီး သူရယ္ေမာ ေနျပီ။

‘ကဲ….ငါ့ကိုသတ္မယ့္လူဆိုလို႕ မင္းတစ္ေယာက္ပဲရွိေတာ့တာေပါ့ ဟုတ္လား’ သူက ရယ္ဟဟနဲ႕ေျပာတယ္။ ‘မင္း ငါ့ကို စျပီးတိုက္ခိုက္တာနဲ႕ ေသသြားႏိုင္တယ္ေနာ္’ ကၽြန္ေတာ္ ခပ္မတ္မတ္ထရပ္ပစ္လိုက္တယ္။ အဲ့ဒီအခိုက္အတန္႕ေလးမွာပဲ Garfereas က ရွည္လ်ားခၽြန္ထက္လွေသာ အမွီးၾကီးကို လႊဲထည့္ျပီး ကၽြန္ေတာ့္ရင္၀ရွိရာကို ဦးတည္တိုက္ခိုက္ပါရဲ႕။ 

‘အား……’  ေခၽြးေစးေတြျပန္ျပီး ညသန္းေခါင္ခ်ိန္မွာ ႏိုးထလာရပါတယ္။ အိပ္မက္ အိပ္မက္တစ္ခုမွ်သာျဖစ္မွာ။ ကၽြန္ေတာ့္ အေနနဲ႕ တကယ္ၾကီး ျဖစ္ပ်က္ခဲ့သလို ေမာပန္းခံစားေနရသလို နဂါးအျမီးနဲ႕ ထိခိုက္မိတဲ့ေနရာကလည္း တကယ္ကို နာက်င္မိပါတယ္။  ဒါဟာ သာမန္ အိပ္မက္ဆိုးတစ္ခုမဟုတ္ဘူး။ တစ္ခုခုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လုပ္ရမယ္။ အိပ္ရာေပၚက ထရပ္လိုက္ကာ ျပဴတင္းေပါက္ ဆီသြား အျပင္ကိုလွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ မၾကာခင္ မိုးေသာက္ေတာ့မယ့္ ေရာင္နီသန္း ေနျပီဆိုတာျမင္ရပါတယ္။ ဓားေျမွာင္တိုကို ခါးမွာခ်ိတ္၊ ဓားရွည္ေကာင္းေကာင္းကို ေက်ာမွာလြယ္၊ ေလးနဲ႕ျမွားဘူးကိုလည္း ပခံုးတစ္ဖက္မွာခ်ိတ္၊ လွံတံ တစ္ေခ်ာင္းကိုဆြဲကိုင္ကာ မိုးကုတ္စက္၀ိုင္းအလြန္ ေတာင္ကုန္းတစ္ခုကို ေမွ်ာ္ၾကည့္လိုက္ တယ္။ Garfereas ေနထိုင္ရာ ေတာင္ကုန္းေပါ့။ ဆံုးျဖတ္ျပီးရင္ ေနာက္ျပန္လွည့္ဖို႕အေၾကာင္း ကၽြန္ေတာ့္မွာမရွိဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ စလွမ္းျပီ။ မွင္စာေတြ ကၽြန္ေတာ့္ကို မတိုက္ခိုက္ဘူးဆုိရင္ေတာ့ သံုးရက္ခရီးေလာက္ႏွင္ရမယ္။ ေတာေတာင္ တစ္၀ိုက္ သားေကာင္ေတြရွိေန တာေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ စားနပ္ရိကၡာေတြ မယူသြားေတာ့ဘူး။

အဦးဆံုးေနရက္ကေတာ့ ေကာင္းေကာင္းမြန္ပဲျဖတ္သန္းႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။ ဘယ္ သရဲတေစၧမွင္စာ တစ္ေကာင္တေလမွ မေတြ႕ ခဲ့ရပါဘူး။ ေတာင္ကုန္းတစ္ခုကို ခပ္ေျဖးေျဖးတက္လွန္းလို႕ ခ်ိဳးအေကြ႕မွာ ေက်ာက္ဂူတစ္ခုေတြ႕ေတာ့ ခဏရပ္ျပီး ဟိုသည္ၾကည့္လိုက္တာ ေတာ္ေတာ္လွပတဲ့ ရွဴခင္းကိုေတြ႕ျမင္ရပါတယ္။ ဂူထဲမွာ အႏၱရာယ္ရွိမရွိ စစ္ေဆးျပီးေနာက္ အိပ္ေပ်ာ္သြားခဲ့လိုက္တာ ေနာက္တစ္ေန႕မနက္ ႏိုးထလာခ်ိန္မွာေတာ့ ဂူထဲမွာ ကၽြန္ေတာ္တစ္ေယာက္တည္မဟုတ္ဘူးဆို တာ သတိျပဳမိပါရဲ႕။ ဂူအ၀င္၀နားမွာ စစ္သည္ပံုစံ သရဲသံုးေကာင္ဟာ မတ္တပ္ မတ္တပ္နဲ႕ ေဖြးကနဲေဖြးကနဲ ႏွင္းမုန္တိုင္း က်ေနေသာ ဂူအျပင္ဘက္ကိုစူးစမ္းၾကည့္ေနၾကပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ အသာအယာေလးထရပ္လိုက္ကာ ဓားရွည္ကို အသာ အယာ အသင့္အေနအထားကိုင္တြယ္ျပီး သူတို႕ဆီကိုခ်ဥ္းကပ္သြားလိုက္ေရာ။ ပထမဆံုး သရဲတစ္ေကာင္ကို ခုတ္ပိုင္းဖို႕ ျပင္လိုက္တဲ့ခဏ အျခားေသာ သရဲတစ္ေကာင္က သတိျပဳမိသြားျပီး အျခားသူေတြကို သတိေပးေအာ္ဟစ္တယ္ဗ်။ ခုတ္မိစဲစဲ သရဲက ေဘးကိုခုန္ထြက္လိုက္ကာ ကၽြန္ေတာ့္ကို ၀ိုင္း၀န္းတိုက္ခိုက္ပါေတာ့တယ္။ တိုက္ပဲြက တိုေတာင္းေပမယ့္ ၾကမ္းတမ္းလွပါရဲ႕။ သရဲႏွစ္ေကာင္ဟာ ကၽြန္ေတာ့္ဓားခ်က္ေအာက္မွာ လဲျပိဳက်ကုန္တာ ျမန္ပါတယ္။ ကၽြမ္းက်င္မႈ ဓားေရး အစြမ္းတို႕ေၾကာင့္ ကိုယ့္ဖာသာ ဒဏ္ရာမရေအာင္ ကာကြယ္ႏိုင္ခဲ့တယ္ေပါ့ေနာ္။ ေနာက္ဆံုးတစ္ေကာင္ကေတာ့ ဂူအျပင္ကို ကမူးရူးထိုးထြက္ေျပးသြားခဲ့ပါတယ္။ ဒဏ္ရာရလို႕မျဖစ္ပါဘူး Garfereas နဲ႕မေတြ႕ မတိုက္ခိုက္ေသးခင္ ကၽြန္ေတာ္ ဒဏ္ရာ ေၾကာင့္ အားနည္းသြားလို႕မျဖစ္ဘူး။

ကၽြန္ေတာ္သယ္ေဆာင္လာေသာပစၥည္းေတြ လက္နက္ေတြအကုန္ ေကာက္သိမ္းလိုက္ကာ အျပင္ကိုထြက္လိုက္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ေလွ်ာက္လွမ္းလာတဲ့ တစ္ခ်ိန္လံုး ႏွင္းမုန္တိုင္းက မၾကဲေသးဘဲ က်နဆဲပါ။ တစ္နာရီေလာက္အၾကာမွာေတာ့ တေျဖးေျဖးပါးသြားျပီး ေနလံုးၾကီးဟာ ေတာင္ၾကားေတြထဲ ျပန္လည္ေတာက္ပလာပါေတာ့တယ္။ ကၽြန္ေတာ္သြားရာ လမ္းတေလွ်ာက္ ေတာင္ကုန္းေတြကို တက္ လမ္းေၾကာရွည္ေတြကို သြက္လိုက္ ေႏွးလိုက္ေလွ်ာက္လွမ္းလိုက္နဲ႕ လာလိုက္တာ ရည္မွန္းထားတဲ့ ေတာင္ေပၚမေရာက္ခင္ ၾကားတစ္ေကြ႕အမွာေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္အစီအစဥ္ေတြကို တစ္နည္း တစ္ဖံုေျပာင္းလဲသြားေစမယ့္ တစ္စံုတစ္ခုကိုေတြ႕ျမင္ခဲ့ရပါတယ္။ Garfereas ရွိရာေတာင္ကုန္းနဲ႕ ကၽြန္ေတာ္အခုရပ္ေနတဲ့ ေတာင္ကုန္းႏွစ္ခုၾကားမွာ ေတာ္ေတာ့္ကိုၾကီးမားတဲ့ ၀ိဥာဥ္ေတြရဲ႕ စခန္းၾကီးတစ္ခုက အခိုင္အခန္႕ကိုရွိေနတာေလ။ ၀ိဥာဥ္ သရဲေတြ ဦးေရဘယ္ေလာက္မ်ားမ်ား တိုက္ခိုက္တ့ဲေနရာမွာ ပါ၀ါသိပ္မရွိတတ္ၾကတာေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္သူတို႕ကိုသြား တိုက္ဖို႕ သူတို႕ရွိေနတဲ့ ေတာင္ကုန္းေပၚကိုတက္သြားရမလား၊ ဒါမွမဟုတ္ အျခားဘက္ကေန ေကြ႕၀ိုက္ျပီးမွ သြားလိုရာ ခရီးကို ျဖတ္သန္းသြားရမလား ဆံုးျဖတ္ရခက္ပါရဲ႕။ 

ကၽြန္ေတာ္ ေရြးခ်ယ္စရာသိပ္မရွိတဲ့အတြက္ ဆံုးျဖတ္ခ်က္တစ္ခုကို ခ်ကာ မတ္တပ္ထရပ္လိုက္တယ္။ ျပီးေတာ့ မွင္စာေတြသရဲေတြ စခန္းခ်ေနတဲ့ေတာင္ကုန္းရွိရာကို ဦးတည္ေလွ်ာက္သြား လိုက္ပါေရာ။ လမ္းခရီးတစ္၀က္ေလာက္အေရာက္ သူတို႕စခန္းကိုေစာင့္ၾကပ္ေနတဲ့ တစ္ေယာက္က သတိထားမိသြားပံု ေပၚတယ္။ ၇ေယာက္ေလာက္ ကၽြန္ေတာ္ရွိရာကို ေျပးလာၾကျပီး လက္နက္ေတြဆြဲထုတ္ကာ တိုက္ခိုက္ပါေရာ။ ကၽြန္ေတာ့္ဆီ မေရာက္ ခင္မွာပဲ ႏွစ္ေယာက္ေလာက္က ကၽြန္ေတာ့္မွ်ားခ်က္နဲ႕အတူလဲက်သြားပါတယ္။ ေနာက္က်န္တဲ့သူေတြဟာလည္း ေလေပြေမႊ႕သလို တိုက္ခိုက္တဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ဓားခ်က္မ်ားေအာက္မွာ လဲက်ကုန္ပါတယ္။ အျခားေသာ စခန္းက ၀ိဥာဥ္ေတြက ကၽြန္ေတာ္တို႕တိုက္ခိုက္မႈကို သတိထားမိပံုမေပၚဘူးဗ်။ ရုတ္တရက္ ဟိုသည္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တိုက္ခိုက္ခဲ့တဲ့ ၇ေယာက္လံုး ေျမျပင္ေပၚမွာလဲေနတာမဟုတ္ဘူး ၆ေယာက္ပဲေျမျပင္ေပၚမွာရွိေနတာကိုေတြ႕ရတယ္။ စခန္းရွိရာကိုၾကည့္ လိုက္ေတာ့ တစ္ေယာက္ေသာ ၀ိဥာဥ္က စခန္းရွိရာကို ဦးတည္ေျပးလႊားေနတာကိုျမင္ရပါရဲ႕။ ကၽြန္ေတာ့္မွ်ားနဲ႕လွမ္းပစ္လို႕ ရမယ့္အကြာအေ၀းထက္ေ၀းသြာျပီဆိုေတာ့ ေက်ာမွာလြယ္ထားတဲ့ ဓားရွည္ကိုဆြဲထုတ္ျပီးအသင့္အေနအထားနဲ႕ခပ္ေျဖးေျဖး ေလွ်ာက္သြားလုိက္ပါတယ္။

ခဏျခင္းမွာပဲ ရာခ်ီေလာက္မယ့္ ၀ိဥာဥ္ေကာင္ေတြဟာ ကၽြန္ေတာ္ရွိရာဘက္ကို လႈိင္းလံုးၾကီးသဖြယ္လွိမ့္ခ်လာတာ ကိုေတြ႕ ရတာေၾကာင့္ သူတို႕နဲ႕ေ၀းရာကို ျမန္ႏိုင္သမွ်ေျခကုန္သုတ္ေျပးရပါေတာ့တယ္။ ၀ိဥာဥ္ေကာင္ေတြ ကၽြန္ေတာ္ေနာက္ကိုေျပး လိုက္လာၾကေပမဲ့ ခဏအၾကာမွာေတာ့ သူတို႕စခန္းရွိရာကိုျပန္လွည့္သြားၾကပါေရာ။ ကံေကာင္းတယ္ေျပာရမွာေပါ့ ႏို႕မို႕ဆိုရင္ ေသေျပးရွင္ေျပးအခ်ိန္အေတာ္ၾကာေျပးေနရဦးမွာ။

 

အမွတ္မထင္ ျဖစ္ပ်က္ခဲ့တာေလးက ခဏဆိုေပမယ့္ ေျပးလိုက္ရတာ ေမာေၾကာပါပဲ။ အခု ေတာင္ၾကားေဒသၾကီးရဲ႕ အေရွ႕ ဘက္ ျခမ္းကိုေရာက္လာျပီ။ တျဖည္းျဖည္း အေမွာင္ထုဖံုးလႊမ္းလာျပီးေနာက္ ရာသီဥတုက ေအးေအးလာလိုက္တာ ေနာက္တစ္ေန႕ မနက္အေရာင္မွာေတာ့ ႏွင္းေဖြးေဖြးေတြ တဖြဲဖြဲေကာင္းကင္ေပၚကေန ခုန္ဆင္းေနၾကေရာ။ သမင္တစ္ေကာင္ကို ကၽြန္ေတာ္ပစ္သတ္လိုက္တယ္ အစားအစာအတြက္ေပါ့ေနာ္။ အဲ့ဒီေနာက္မွာေတာ့ ရည္မွန္းမိရာ လမ္းေၾကာင္းအတိုင္းေရွ႕ဆက္သြားလိုက္တာ နာရီအေတာ္ၾကာၾကာသြားျပီးေနာက္မွာေတာ့ အပင္ၾကီးၾကီးမားမားမရွိသည့္ ကြင္းျပင္က်ယ္ၾကီးတစ္ခုကို ေတြ႕လိုက္ရပါတယ္။ ကြင္းျပင္က်ယ္ၾကီးရဲ႕ တစ္ဖက္မွာေတာ့ Garfereas ရဲ႕ေတာင္ကုန္းၾကီး ကိုျမင္ခဲ့ရတယ္ ဆိုပါေတာ့။ ကြင္းၾကီးကို ျဖတ္သန္းျပီးေလွ်ာက္ဖို႕ ဘာမွအခ်ိန္ဆြဲေနစရာမလိုဘူး စတင္ျဖတ္သန္းျပီး၀င္ လိုက္တယ္။ အဆံုးထိေရာက္ဖို႕ ႏွစ္ခ်ီမလားထင္ရတဲ့ က်ယ္ေျပာမႈနဲ႕အတူ ေတာင္ကုန္းၾကီးကလည္း အေတာ္ေ၀းေ၀းမွာ လို႕ထင္ရပါရဲ႕။ ဒါေပမဲ့ နာရီနည္းနည္းေလာက္ လမ္းေလွ်ာက္လိုက္ျပီးေနာက္မွာေတာ့ ေတာင္ကုန္းၾကီးရဲ႕ အစပ္ကိုေျခခ်မိ ပါျပီ။ 

ကၽြန္ေတာ့္ ေနာက္ေက်ာဆီက ေနလံုးၾကီးကလည္း တျဖည္းျဖည္း ေကာင္းကင္ကေန ေလ်ာက်သြားတာ မိုးကုတ္ စက္၀ိုင္းထဲ ပုန္း၀င္ေတာ့မယ္။ ဒီေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လည္း ခပ္ေသးေသးဂူတစ္ခုကို ရွာေဖြလိုက္ျပီး ညအိပ္စက္ဖို႕ ေရြးခ်ယ္ လိုက္ပါတယ္။

ရက္မ်ားစြာ ေလွ်ာက္လွမ္းခဲ့ရေသာ ေန႕ရက္ေတြရဲ႕ ေနာက္တစ္ေန႕မနက္မွာ ကၽြန္ေတာ္ ႏိုးထလာခဲ့ပါတယ္။ ႏွစ္ေပါင္း မ်ားစြာ ေစာင့္စားခဲ့ရေသာေနရာ Garfereas ကို ျပန္လည္တုန္႕ျပန္ ကလဲ့စားေခ်ဖို႕အတြက္ ျဖစ္ပ်က္လာေတာ့မယ့္ ေဒသအမွန္ပဲ။ ကၽြန္ေတာ္ အိပ္စက္ခဲ့ေသာ ဂူေလးရဲ႕အျပင္ကို လွမ္းထြက္လိုက္တယ္။ ရာသီဥတုက ၾကည္လင္သာယာ ေနတာမ်ား တကယ့္ စိမ္းလန္းေနေသာ ပတ္၀န္းက်င္နဲ႕ ျပည့္စံုလြန္းေနေရာ။ ကၽြန္ေတာ္ ေတာင္ကုန္း ထိပ္ဖက္ကို ေမာ့ၾကည့္လိုက္တယ္။ အဲ့ဒီေနရာမွာ တစ္ခုခုရွိေနတယ္ဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္သိေနသလိုပဲ။ ဒီမေကာင္းဆိုးရြား ေကာင္ၾကီးနဲ႕ ေတြ႕ဆံုဖို႕ ဆုေတာင္းခဲ့ရတာ အခုေတာ့ နီးကပ္လာျပီ။ ေလွ်ာက္လွမ္းခဲ့ေသာ ခရီးတစ္၀က္၊ ေတာင္လွမ္းခဲ့ေသာ ေတာင္ တက္လမ္း တစ္၀က္ကို ဆက္တက္ဖို႕ ကၽြန္ေတာ္စတင္လိုက္တယ္။

လမ္းတစ္ဆစ္ခ်ိဳးအေရာက္ အေတာ္ဆိုးရြားေသာအျဖစ္အပ်က္တစ္ခု ကၽြန္ေတာ္ၾကံဳဆံုခဲ့ရပါတယ္။ လမ္းသြယ္ေလးတစ္ခုက ေနခ်ိဳးအေကြ႕ ေျခေခ်ာ္ျပီး ေလ်ာက်သြားေရာ။ ေက်ာက္သားေတြက ေျခကုတ္မိစရာမရွိေခ်ာေနတာေၾကာင့္ အစြန္အဖ်ားက လက္ကုတ္စရာ တစ္ခုကိုအားျပဳျပီး ေရွ႕ဆက္ေလ်ာမက်သြားေအာင္ ၾကိဳးစားလိုက္ရာက ပခုံးတစ္ဖက္က ေလးနဲ႕ျမွားဘူး ကေတာ့ ေအာက္ကိုက်သြားပါတယ္။ ဆင္းျပီးေကာက္ဖို႕ကလည္း တင္ေနတဲ့ေနရာကေန ေျမျပင္ကိုျပန္ဆင္းဖို႕ဆိုတာ ေတာ္ေတာ္လွမ္းတာေၾကာင့္ လက္ေလ်ာ့လိုက္ရပါျပီ။ Garfereas ကို ဓားရွည္တစ္လက္၊ ဓားေျမွာင္ရွည္ တစ္လက္၊ လွံတစ္ေခ်ာင္းနဲ႕ တိုက္ခိုက္ဖို႕ဆံုးျဖတ္ပစ္တယ္ဗ်။ အေပၚဘက္နားေမာ့ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ၾကီးမားလွတဲ့ ေက်ာက္ေဆာင္ ၾကီး ႏွစ္ခုၾကားမွာ လမ္းၾကားေလးတစ္ခု က ေက်ာက္ဂူတစ္ခုရွိရာကို သြားဖို႕ျပဆိုေနတယ္။ ေျမျပင္ေပၚ ေရာက္ေအာင္ ျပန္ျပီးတက္လွမ္းကာ Garfereas ကိုသတ္ဖို႕ ခပ္သြက္သြက္ၾကိဳးစားလိုက္ပါရဲ႕။ ေတာင္ကုန္းထိပ္ကိုေရာက္ ဖို႕သိပ္မသြား လိုက္ရပါဘူး ၾကီးမားက်ယ္ျပန္႕ေသာ ေက်ာက္ဂူတစ္ခု….ဟိုဟိုသည္သည္မွာ အရိုးက်ေနေသာ တိရစၧာန္ေတြ နဲ႕ အရာရာ ကိုအေပၚစီးကေနျမင္ႏိုင္ေသာေနရာၾကီးကိုေတြ႕လိုက္ရပါတယ္။

ကၽြန္ေတာ့္ႏွလံုးခုန္သံေတြဟာ ပံုမွန္ထက္ ႏွစ္ဆပိုခုန္စျပဳလာပါျပီ။ တစ္ေနရာရာမွာ Garfereas ၾကီး ကၽြန္ေတာ့္ကို လွဲေလ်ာင္းေစာင့္ဆိုင္းေနသလားပဲ။ ခပ္ရြယ္ရြယ္ ေက်ာက္တံုးေလာက္ကေတာ့ အသာျပတ္သြားႏိုင္ေအာင္ ခုတ္လို႕ရတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ ေဆာင္ဓားရွည္ကို အသာထုတ္ထားလိုက္တယ္ ရုတ္တရက္ တေနရာရာက သူထြက္ေပၚလာရင္ အသင့္တိုက္ ခိုက္ႏိုင္ေအာင္လို႕ေပါ့။ ဂူ၀ၾကီးနဲ႕ တေျဖးေျဖးနီးလာေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ေျခသံမ်ားေၾကာင့္လား တိတ္ဆိတ္ေနတဲ့ပတ္၀န္းက်င္ ေၾကာင့္ သတိျပဳမိလြယ္သြားတာလားမသိ ၀ပ္ေနရာကေန မတ္တပ္ထရပ္လာကာ အျပင္ကို ျပဴထြက္လာရင္း က်ယ္ေျပာလွ တဲ့ သူ႕အေတာင္ပံေတြကို ျဖန္႕ကားပစ္လိုက္တယ္။ ဟန္နဲ႕ မာန္ေၾကာင့္ သူ႕ကိုကၽြန္ေတာ္ ေၾကာက္သြားမလားထင္ေနပံုပဲ။ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ျမင္ေတြ႕သြားတဲ့ခဏ စူးစမ္းခ်င္စိတ္ျပင္းျပစြာ အေမးစကားသံေတြ သူ႕ဆီကထြက္လာပါရဲ႕။

‘လူသား တစ္ေယာက္? လူတစ္ေယာက္ေယာက္ကို ငါမျမင္ရတာ ႏွစ္ေတာ္ေတာ္ၾကာျပီပဲ။ မင္းက ဘယ္သူလဲ? ဘယ္လိုလုပ္ ငါ့ေတာင္ကုန္းေပၚတက္လာခဲ့တာလဲကြ? ငါ့ကိုလာသတ္တာေတာ့မဟုတ္ပါဘူးေနာ္?’ သူနည္းနည္းေလးမွ ထိတ္လန္႕သြားပံု မေပၚဘူး။ သူ႕ေျပာစကားအရ လူသားမစားဘဲ တျခားအေကာင္ပေလာင္ေတြကိုပဲသူစားေနခဲ့တာဆိုေတာ့ ေပ်ာ္စရာေပပဲ။

‘က်ဳပ္က က်ဳပ္ရြာအတြက္ ခင္ဗ်ားၾကီးကို လက္တုန္႕ျပန္မလို႕လာတာ။ ခင္ဗ်ားၾကီး က်ဳပ္တို႕တစ္ရြာလံုးကို သတ္ျဖတ္ခဲ့တဲ့ ေန႕ကို အခုထိ မေမ့ေသးဘူး’ သူေမးသမွ်ကို ကၽြန္ေတာ္ ရဲရဲ၀ံ့၀ံ့ပဲျပန္ေျဖလိုက္တယ္ ေၾကာက္ရြံ႕မႈမရွိေၾကာင္းျပဆိုရာလည္း ေရာက္တာေပါ့။ ‘မင္းရဲ႕ ရြာ?’ သူ က်ယ္က်ယ္ေလာင္ေလာင္ကိုရယ္ေမာေတာ့တာပါပဲ။

 ‘မင္းေျပာတာ ဒီေတာင္ၾကားေဒသ ေျမာက္ဘက္စြန္းက ရြာတစ္ရြာကိုဆိုလိုတာလား?’

‘ဟုတ္တယ္၊ က်ဳပ္ေျပာတာ အဲ့ဒီရြာပဲ’ သူ႕မ်က္ႏွာကိုတည့္တည့္ၾကည့္ျပီး ျပန္ေျဖပစ္လိုက္တယ္။ ထက္ျမက္လွေသာ ကၽြန္ေတာ့္ေဆာင္ဓားရွည္ကိုလည္း မသိမသာ အသင့္ကိုင္ထားလိုက္တယ္ မီတာ ၂၀ေလာက္သာ ေ၀းတဲ့ မားမားျဖစ္ေန ေသာ နဂါးၾကီးကို တိုက္ခိုက္ဖို႕။ သူ ဘာစကားမွမေျပာဘဲ အတန္ၾကာျငိမ္သက္ေနျပီးေနာက္ ‘ဒါဆိုရင္ေတာ့ မင္း ေသသင့္ တာေပါ့’ လို႕ တိတ္ဆိတ္ျခင္းကိုခြင္းကာ ကၽြန္ေတာ္ရွိရာကို အျမန္ဆံုးပ်ံသန္းလာပါေတာ့တယ္။ အေပၚကိုထိုးတက္သြားျပီးမွ ကၽြန္ေတာ့္အထက္ကေန ဆင္းခ်လာေရာ။ ကၽြန္ေတာ္ ရုတ္ျခည္းဆိုသလို သူ လူေတြကို ဘယ္လိုသတ္သလဲ သတိရသြား တယ္။ လ်င္ျမန္တဲ့ အေတာင္ပံနဲ႕ ခၽြန္ျမလွေသာ သူ႕အျမီးရွည္ၾကီးကိုသံုးကာ  တုိက္ခိုက္ တာေလ။ သူ ကၽြန္ေတာ့္တည့္ တည့္ကိုထိုးဆင္းလာတာေၾကာင့္ ေဘးကို ေရာက္ႏိုင္သမွ်ေရာက္ေအာင္ ခုန္ထြက္ လိုက္တာ သူ႕ေလာက္အျမန္မခုန္ႏိုင္ ေတာ့ သူ႕အျမီးရဲ႕ရိုက္ခတ္မႈကို ကၽြန္ေတာ့္ပခံုးနဲ႕ လက္ေမာင္းေတြ အျပင္းအထန္ ထိခတ္ခံလိုက္ ရပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ မဟန္ႏိုင္စြာ ဒူးေထာက္လဲက်သြားရပါေရာ။ ျပီးဆံုးသြားျပီလား? သူ႕ကိုသတ္ဖုိ႕ ကၽြန္ေတာ္ မစြမ္းဘူး လား? လံုး၀မျဖစ္ႏိုင္ဘူး…..ကၽြန္ေတာ္လက္မခံႏိုင္ဘူး။ နာက်င္ေနေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ ထရပ္လိုက္ တယ္။ 

ကၽြန္ေတာ့္ ေဆာင္ ဓားရွည္ကို လွမ္းၾကည့္လိုက္တာ့ မီတာအေတာ္ေ၀းေ၀းမွာ ကမူစြန္းေလးတစ္ခုနား ေထာင္ရက္ သားေလးေရာက္ ေနေရာ။ ကၽြန္ေတာ့္ လက္နက္ေတြနဲ႕ သူ႕ကိုတိုက္ခိုက္လို႕ မရဘူး….အနီးကပ္ပ်ံသန္းတာမ်ိဳးမလုပ္ဘဲ သူ႕အျမီးအားကိုး နဲ႕သာ ကၽြန္ေတာ့္ကို တိုက္ခိုက္ေနတာေလ။ ကၽြန္ေတာ္ ၾကာၾကာရပ္မေနႏိုင္ေလာက္ဘူး တစ္ခုခုလုပ္ဖို႕လိုေနျပီ။ Garfereas ကေတာ့ တဆံုးပ်ံသန္းသြားျပီး ေနာက္တစ္ခါ ကၽြန္ေတာ့္ကိုတိုက္ခိုက္ဖို႕ လွည့္လာေနျပီဗ်။ ေနာက္ေတာ့ မီတာ အနည္းငယ္ က ပြင့္ေနေသာ လႈိဏ္ေခါင္းငယ္ေလးတစ္ခုကို ေတြ႕ျမင္မိတယ္။ Garfereas အတြက္ ေသးငယ္ေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ ေကာင္းေကာင္း ၀င္ဆံ့ႏိုင္တဲ့ေနရာ။ ကၽြန္ေတာ္ ေျခလွမ္းအနည္းငယ္ကိုအစပ်ိဳးလိုက္တယ္။ သံုးမီတာေလာက္ေတာ့ တည့္ တည့္ေလွ်ာက္ရဦးမယ္။ နာက်င္လွတဲ့ ေသြးေတြအရမ္းထြက္ေနေသာ လက္အစံုေၾကာင့္ ခဏေတာ့ တုန္႕ဆိုင္းမိသြားတယ္။ 

‘ဟား…..ဟား….မင္းပုန္းဖို႕ေနရာ တစ္ေနရာမွမရွိဘူးကြ။ ဒီေတာင္ကုန္းတစ္ခုလံုးေနရာလပ္မက်န္ ငါသိတယ္’

ကၽြန္ေတာ္ သူ႕စကားသံေၾကာင့္ နည္းနည္းတုန္႕ဆိုင္းမိေပမယ့္ ခုန္၀င္လိုက္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကံေကာင္းတယ္ဆိုရမယ္ လႈိဏ္ေခါင္းေအာက္ေျခက ႏွင္းေတြနဲ႕ဖံုးလႊမ္းထားတာေၾကာင့္ ထိခိုက္မႈမရွိလိုက္ေပမယ့္ နာက်င္ေနတဲ့ လက္ေမာင္းေတြ အတြက္ေတာ့ ခၽြင္းခ်က္ပါ။

နာက်င္မႈဒဏ္က ဘယ္လိုမွ သည္းမခံႏိုင္စရာပါပဲ။ အိေထြးေနေသာ ႏွင္းေတြေပၚ၀ယ္ မေရႊ႕မေျပာင္းႏိုင္ဘဲ လွဲေလ်ာင္း ေနမိပါတယ္။ ‘မင္း အဲ့ဒီအထဲမွာ ေသြးထြက္လြန္ျပီးေသရင္ေသ မေသလို႕အျပင္ထြက္လာတာနဲ႕ ငါကသတ္မွာပဲ’ Garfereas က လႈိဏ္ဂူ၀ကေန လွမ္းေအာ္ေျပာေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ ေမွ်ာ္လင့္ေသာဆႏၵေတြဟာ တျဖည္းျဖည္းေမွးမွိန္လာပါရဲ႕။ အခု ကၽြန္ေတာ္ ဘာလုပ္သင့္သလဲ? အေပၚကိုျပန္တြယ္တက္ဖို႕ဆိုတာကလည္း နာက်င္ေနတဲ့ လက္ေတြေၾကာင့္ ျပန္မတ္တပ္ ရပ္မိျပန္ေတာ့ လုပ္စရာဗလာ။ ေလးျမွားေတြလည္း မရွိေတာ့….လက္နက္ၾကီးဆိုလည္း အေ၀းမွာလြင့္က်ေနခဲ့ျပီ။ 

ဟိုသည္ ေတြးေနမိစဥ္ခဏ ေလေအးတစ္ခ်က္ေ၀့ကနဲတိုက္ခတ္လိုက္တာကိုခံစားလိုက္ရပါတယ္။ ေတာင္ၾကားေလေတြ တိုက္ခတ္ေန တာကို ကၽြန္ေတာ္ ေနာက္ေက်ာဘက္ဆီကေန သိမိရတာေပါ့။ ဟုတ္တာေပါ့ ဒီလႈိဏ္ဂူငယ္ေလးမွာ အျခားေသာ ၀င္ေပါက္ ထြက္ေပါက္ရွိေနႏိုင္တာပဲ။ ကၽြန္ေတာ္အေပါက္ေလးကေန တြားသြားလိုက္ျပီးေနာက္ လမ္းအဆံုးမွာေတာ့ လႈိဏ္ဂူ အက်ယ္ၾကီးကိုျမင္လိုက္ရပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ခပ္ေျဖးေျဖးထရပ္လိုက္ကာ ျငိမ္သက္ရင္းခဏေတာ့ အနားယူမိရျပန္ေရာ။ မၾကာခင္မွာပဲ လႈိဏ္ေခါင္းအဆံုးကိုေရာက္လို႕ ထြက္ေပါက္ကိုေတြ႕တာေၾကာင့္ အျပင္ကို ခပ္ရြံ႕ရြံ႕ထြက္လိုက္တယ္။ ေတာင္ေၾကာရဲ႕ အလယ္ေလာက္ကိုေပါက္ထြက္ေနျပီး လမ္းဆံုကို မီတာအနည္းငယ္ေလာက္သာ ေ၀းကြာတယ္ဗ်။

‘ထြက္ေျပးဖို႕ ၾကိဳးစားေနတာလား?’ ကၽြန္ေတာ့္ေနာက္ဖက္ကေန Garfereas အသံကိုၾကားလိုက္ရတယ္။ ေနာက္လွည့္ ၾကည့္လိုက္စဥ္မွာေတာ့ သူ ကၽြန္ေတာ့္ဆီပ်ံသန္းလာျပီး ေနာက္တစ္ၾကိမ္တိုက္ခိုက္ဖို႕သူဟန္ျပင္တယ္။ ဒီတစ္ၾကိမ္ေတာ့ နံေဘးကို ေကာင္းေကာင္းခုန္ဆုတ္ႏုိင္လိုက္ေပမယ့္ ေျမျပင္ေပၚ ေျခအက်မွာေတာ့ ညာဘက္လက္ဆံုဆီက နာက်င္မႈ ေၾကာင့္ ဒူးညြတ္က်သြားမလိုျဖစ္သြားေသးရဲ႕။ ဒါေပမဲ့ ကိုယ့္ကိုယ္ကို အားတင္းကာ အေျပးေလး ေက်ာက္ေဆာင္ ေနာက္ကို ကြယ္လိုက္ပါတယ္။ ေက်ာက္ေဆာင္နား ဟိုသည္အေရႊ႕မွာ တစ္စံုတစ္ခုဟာ ေျမျပင္ေပၚကိုလဲက်သြားတယ္။ ေျမျပင္ေပၚမွာ အသာထိုင္ျပီး ျငိမ္ေနမိစဥ္မွာေတာ့ ၾကာရွည္မပုန္းႏိုင္ဘူးဆိုတာ သတိထားမိပါရဲ႕။ ကၽြန္ေတာ့္ပခံုးဆီက ယိုဆင္းေနတဲ့ ေသြးေၾကာင္းရွည္က ႏွင္းခဲေဖြးေဖြးမွာ စြပ္ေၾကာင္းလိုျဖစ္ေနေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ဘယ္မွာရွိတယ္ဆိုတာ Garfereas ကို တိတိက်က်ေျပာျပေနသလိုျဖစ္ေနတယ္ေလ။ ေက်ာက္ေဆာင္မွာ ခဏထိုင္ျပီးမွီေနေတာ့ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ နားမွာ တုတ္ေခ်ာင္းတစ္ခုလိုလိုက ႏွင္းေတြဖုံးျပီးထူးျခားေနတယ္။ လက္နဲ႕စမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ သစ္ျမစ္တစ္ခု အဲ..သစ္ျမစ္ မဟုတ္ ဘယ္လိုအေခ်ာင္းအတံမ်ိဳးပါလိမ့္လို႕ စူးစမ္းၾကည့္တာ….ဒါ…ဒါ ကၽြန္ေတာ့္ေဆာင္ဓားရွည္ပဲ။ ပထမအၾကိမ္ ခုန္ဆုတ္တုန္းက လြင့္သြားတာကို မွတ္မိလိုက္တယ္။ ကၽြန္တာ္ အခ်ိန္ၾကာၾကာမစဥ္းစားႏုိင္ပါဘူး Garfereas က သူ႕ပါးစပ္ၾကီးကိုျဖဲျပီး ကၽြန္ေတာ္ရွိရာကိုပ်ံသန္းလာေနျပီ။ ဒီတစ္ခါေတာ့ သူ ကၽြန္ေတာ္ရွိရာကို တည့္တည့္ၾကီးလာေနတာ။ 

Garfereas ကၽြန္ေတာ့္လက္ထဲမွာ ေဆာင္ဓားရွည္ခပ္ပါးပါးကိုလက္နဲ႕ကပ္ျပီးကိုင္ထားတာကို မျမင္ဘူး။

ကၽြန္ေတာ္ ေျခေထာက္ႏွစ္ဖက္ကို ညႊတ္က်မသြားေအာင္ မတ္မတ္ရပ္ ေဆာင္ဓားကို အရင္းကေန ေသခ်ာကိုင္ျပီး တိုက္ကြက္အသင့္ျပင္ ထားပါတယ္။ Garfereas ကၽြန္ေတာ့္မ်က္ႏွာနဲ႕ အနီးဆံုးကပ္ကာ ေတာင္ပံကိုခတ္ရင္း အမွီးကိုရမ္း လိုက္ခ်ိန္၀ယ္ သူ႕မ်က္လံုးေတြကို ႏွင္းခဲေတြဆုပ္ျပီး ပစ္ထည့္လိုက္တာ သူ ေခါင္းငဲ့ေစာင္းခ်ိန္ ျပန္လွည့္ခ်ိန္မရေတာ့ဘူး။ အခ်ိန္ေကာင္း အခြင့္ေကာင္းမွာပဲ ကၽြန္ေတာ္ခုန္ျပီး သူ႕လည္မ်ိဳကို ဓားနဲ႕ထိုးစိုက္ပစ္လိုက္တယ္။ နဂါးၾကီးဟာ နာက်င္မႈ ေၾကာင့္ သူ႕ ပစ္မွတ္ကို မတိုက္ခိုက္ႏိုင္ေပမယ့္ ရုိက္ခတ္ေသာ သူ႕အေတာင္ပံႏွင့္ ေျခသည္းေတြက ကၽြန္ေတာ့္ ညာဘက္ ပခံုးကို အဖ်ားခတ္သြားပါေသးရဲ႕။ ကၽြန္ေတာ္ နာက်င္မႈကို အားတင္းရင္း ယိမ္းယိုင္ကာ ခပ္ေ၀းေ၀းမလွည့္ႏိုင္ေသးတဲ့ နဂါးၾကီးကို ထပ္မံမ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္လိုက္ပါတယ္။ လည္မ်ိဳထဲ တစ္၀က္နီးပါး၀င္ေနတဲ့ ဓားရွည္အရိုးကို ကၽြန္ေတာ္ ခုန္ျပီး ထပ္ကန္လိုက္တာနာက်င္မႈေၾကာင့္ သူ႕နံေဘးကိုအယိမ္း ေက်ာက္ေဆာင္နဲ႕ ဓားအရိုးရုိက္မိကာ တဆံုး၀င္သြားျပီး သူ႕ႏွလံုးအိမ္ထဲ စိုက္၀င္သြားေရာ။

‘…………………’

နာက်င္ခံခက္စြာ အသားကုန္ ေအာ္ဟစ္လိုက္ေသာ အသံဟာ ေတာင္စဥ္အထပ္ထပ္ကို ပ်ံ႕ႏွံ႕သြားသလားထင္ရေအာင္ ပဲ့တင္ထပ္ကုန္ပါတယ္။ ေနာက္ဆံုးထြက္သက္နဲ႕ အသက္ငင္တာေတြကို သူေနထိုင္ရာဂူနဲ႕ မနီးမေ၀း ႏွင္းခဲျပင္ေပၚ၀ယ္ ျပဳလုပ္သြားခဲ့ေသးတာပါ။ Garfereas ဆိုတာ မရွိေတာ့ဘူး အဆံုးသတ္သြားပါျပီ။

အမွန္တကယ္ အမွန္တကယ္ၾကီးကို ကၽြန္ေတာ့္ဘ၀မွာ အလုပ္ခ်င္ဆံုးအလုပ္တစ္ခုက ျပီးေျမာက္သြားျပီလား။

ကၽြန္ေတာ့္တစ္ကိုယ္လံုးနာက်င္ကိုက္ခဲမႈေၾကာင့္ ဘယ္အစိတ္အပိုင္းမွ တစ္လက္မေတာင္မေရြ႕ႏိုင္ခဲ့ပါ။ အသက္ရွဴဖို႕ လည္း သိပ္မျဖစ္ခ်င္ေတာ့။ ကၽြန္ေတာ္ တကယ့္ကို ေနာက္ဆံုးအေျခအေနတစ္ခုစီေရာက္ခဲ့ပါျပီ။ 

ကၽြန္ေတာ့္ပတ္၀န္းက်င္က ႏွင္းေဖြးေဖြးေတြဟာလည္း ကၽြန္ေတာ့္ကိုယ္ကထြက္ေသာေသြးေတြေၾကာင့္ အေရာင္ေျပာင္းကာ ေဆြးေဆြးနီေနေရာေလ။ ဟိုးငယ္စဥ္တုန္းကျမင္ခဲ့ရဖူးေသာ ေသြးေရာင္လႊမ္းသည့္ျမင္ကြင္းမ်ိဳးပါပဲ။ လႈပ္ရွားဖို႕မရေတာ့သည့္ ညာဘက္လက္ေမာင္း ဆီကိုငဲ့ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ခါးမွာခ်ိတ္ဆြဲထားစဲ အေဖ့လက္ေဆာင္ ဓားေျမွာင္ရွည္ကိုေတြ႕လိုက္ရပါတယ္။

‘အေဖ…..ကၽြန္ေတာ္လုပ္ႏိုင္ခဲ့ျပီ။ ႏွစ္မ်ားစြာက အေဖနဲ႕ ကၽြန္ေတာ္တို႕မိသားစုကို သတ္ျဖတ္ခဲ့တဲ့ နဂါးၾကီးကိုသတ္ႏိုင္ခဲ့ျပီ’

ကၽြန္ေတာ္ ကိုယ့္ဖာသာကိုယ္ ဂုဏ္ယူတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ဘ၀ဟာ တစ္စံုတစ္ခုေသာ ရည္မွန္းခ်က္ကိုျပဳလုပ္ဖို႕ ရွည္လ်ား ေနခဲ့ရတာ။ အခုေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ဘ၀ထဲက ကၽြန္ေတာ့္ျမင္ကြင္းကလူေတြ ခ်စ္သူခင္သူမုန္းသူပါမက်န္ အကုန္လံုးကို ဆြဲေခၚသြားတဲ့သူကို ကၽြန္ေတာ္ေျခမႈန္းႏိုင္ ကလဲ့စားေျခႏိုင္ခဲ့ျပီ။ အခုေတာ့ အရာအားလံုး အဆံုးသတ္ျပည့္စံုျပီ။

ေသျခင္းတရားဟာ တျဖည္းျဖည္းနီးကပ္လာသလို ကၽြန္ေတာ္ခံစားရပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္သိတယ္ အသက္ရွင္သန္ဖို႕ မိနစ္ အနည္းငယ္ပဲက်န္ေတာ့တယ္ဆိုတာ။ ဒါေပမဲ့ ေသဖို႕ကၽြန္ေတာ္လံုး၀မေၾကာက္ဘူး။ ေသမင္းက ေသျခင္းတရားဆိုတာ ဘယ္လိုျဖစ္ေၾကာင္း ျပသေပးခဲ့တာ လြန္ခဲ့တဲ့ ၂၇ႏွစ္ကတည္းကဆိုေတာ့ လံုေလာက္ေနပါျပီ။

အခ်ိန္က်ျပီ….ေလာကၾကီးကထြက္ခြာသြားဖို႕အခ်ိန္ေရာက္ျပီ။

ကၽြန္ေတာ္ နာက်င္ခက္ခဲလွေသာ ေနာက္ဆံုး၀င္သက္ထြက္သက္ကို ရွဴရႈိက္လိုက္ပါတယ္။ အရာအားလံုး တျဖည္းျဖည္း ေ၀၀ါး ေပ်ာက္ကြယ္မသြားခင္ ကၽြန္ေတာ္ ကိုယ့္ဖာသာပဲအေမးထုတ္လိုက္တယ္။

‘ဘ၀တစ္ခုမွာ အသက္ရွင္သန္ေနထိုင္ေနခဲ့ျခင္း ရလဒ္ကို မင္းေက်နပ္ရဲ႕လား?’

အခုေတာ့ ဒီေမးခြန္းရဲ႕အေျဖကို ေက်ေက်နပ္နပ္ေျဖႏိုင္ပါျပီ။

‘ဟုတ္ကဲ့….သိပ္ေက်နပ္ပါတယ္….’

Alex Aung (26 Sep 2014)

Reference: Alone In the Valley - RcaH