ဆရာၾကီးရွိန္ (အပိုင္း တစ္)

ဒီရြာမွာ ဆရာၾကီးရွိန္ဆိုတာ မသိသူမရွိသေလာက္ လူသိမ်ားသူတစ္ဦးျဖစ္ေပသည္။ အလွဴအတန္းျပဳရာ ပြဲေတြမွာလည္း ေရွ႔တန္းက၊ ရြာက ဘုရားပြဲက်င္းပလို႔ဇာတ္သဘင္ငွားသည့္ ကိစၥကအစ ဆရာရွိန္ရဲ႕ အတြက္အခ်က္အေဟာ အျပဳေလး ေတြနဲ႔မွ။ အမွန္တကယ္ေတာ့ သူသည္ ေပ်ာက္ေစဆရာေယာင္ေယာင္ ေဗဒင္ဆရာေယာင္ေယာင္ရယ္ပါ။

ဆရာၾကီးဟုသာေခၚေနရေသာ္လည္း အသက္မွာ(၃၄)ႏွစ္ခန္႔သာရွိေသးသည္။ အရပ္ျမင့္ျမင့္၊ ဗလေကာင္းေကာင္း၊ အသား ညိဳညိဳျဖင့္ ထြားၾကိဳင္းေသာ ဗမာအမ်ိဳးသားတစ္ေယာက္ျဖစ္ေပသည္။ သူသည္တစ္ခ်ိန္က ဘိုးေတာ္ၾကီးတစ္ဦး၏ ေနာက္ တြင္ ေ၀ယ်ာ၀စၥလုပ္ရင္း ႏွစ္နဲ႕ခ်ီလိုက္ပါခဲ့ရာမွ ေပ်ာက္ေစအတတ္ကို တတ္ေျမာက္လာျခင္းျဖစ္သလို အပ်င္းေျပ ေဗဒင္ စာအုပ္ေလးေတြဖတ္ရင္းမွ အတြက္အခ်က္ အေဟာအျပဳေလးမ်ားရလာျခင္းျဖစ္သည္။

သူ၏အမည္ရင္းမွာ ေဇယ်ာရွိန္ျဖစ္ျပီး ျမည္မာျပည္ရဲ႕ျမိဳ႕ေတာ္ၾကီးမွ လာသူျဖစ္သည္။ သူ၏ဆရာ ဘိုးေတာ္ၾကီးမွာ ဂႏၶာရီ ခရီးပဲထြက္သလိုလုိ မဟာျမိဳင္ေတာ့ထဲ၀င္ေရာက္သြားသလိုလိုႏွင့္ ဘယ္ေရာက္လို႔ဘယ္ေတာင္တက္သြားသည္မသိ ငရွိန္ ကေတာ့ သူ႔၀မ္းသူေက်ာင္းကာ ဆရာၾကီးတစ္ဆူျဖစ္၍ပင္ေနေတာ့သည္။ ယခုလည္းဆရာၾကီးရွိန္ ေခၚ ငရွိန္သည္ ျမိဳ႕ၾကီး တစ္ျမိဳ႕ႏွင့္ မနီးမေ၀း ေက်းရြာၾကီးတစ္ရြာႏွင့္ တစ္ေခၚေလာက္ေ၀းေသာ ေတာင္ကုန္းေလးေပၚရွိ ေစတီေလးႏွင့္ မလွမ္း မကမ္းေတာတန္းေလးတြင္ ခိုင္ခန္႔ေသာ တဲၾကီးတစ္လံုးေဆာက္ကာ သတၲ၀ါမ်ားကို ကယ္မၾကည့္ရႈေနေလသည္။
အညာ ခ်ည္ထည္နဲ႕ ကခ်င္ပုဆိုး အကြက္က်ဲက်ဲက သူ႔အမွတ္အသား ျဖစ္သည္။

သူ၏တဲနန္းႏွင့္ မလွမ္းမကမ္းတြင္ ေ၀ဒနာသည္မ်ားတည္းခိုႏိုင္ရန္ တဲ(၄၊၅)လံုးေဆာက္ထားေသးသည္။ ရြာထဲက သူ႔ကို ယံုၾကည္ကိုးစားေသာလူနာမ်ားအား အထူးကိုဂရုစိုက္ကုသေပးတတ္သူျဖစ္သည္။ တခ်ိဳ႕လူနာ အမ်ိဳးသမီးေလးေတြဆို သူကုသေပးျပီးလို႔ မၾကာခင္မွာပဲ ေယာက္်ားအျမန္ယူကုန္ၾကေတာ့ သည္။ ရြာေတြ ရြာေတြက ကနားစီးနတ္ကေတာ္ မ်ားႏွင့္ဆို ပိုျပီးအထာက်သည္။ "ဆရာၾကီးရွိန္....ကိုရွိန္ရဲ႕" ဆိုသလိုမ်ိဳးေတြျဖစ္ေနရသည္။ အခုလည္း တဲေပါက္၀က ခပ္ႏြဲ႕ႏြဲ႔ေပၚထြက္လာသည့္ မာမီစိုးရဲ႕ေခၚသံေၾကာင့္ မ်က္လံုးမွိတ္ျပီး ဘာကိုအာရုံျပဳကာ ဘာေတြစဥ္းစားေနမွန္းမသိေသာ ဆရာၾကီးခမ်ာ ျဖတ္ကနဲလန္႔သြားရေသးသည္။

"ဆရာၾကီး....ဆရာၾကီး"
"ဆရာၾကီးရဲ႕တပည့္မတစ္ေယာက္ နာမက်န္းျဖစ္ေနလို႔ပါ"
သူ၏တဲနန္းအတြင္းသို႔ ခပ္ရုိ႕ရို႕၀င္လာေသာ မာမီစိုးက လက္ထဲပါလာေသာ ငွက္ေပ်ာဖီးအား အသာခ်လိုက္ရင္း ေျပာ လိုက္ျပန္သည္။ ဆရာၾကီးရွိန္က မ်က္လံုးအသာဖြင့္ရင္း ၾကည့္လိုက္ေတာ့ မာမီစိုးခမ်ာ ရြံ႕တြန္႔တြန္႔ျဖစ္သြားကာ သူ၏ ေခါင္းမွာ ငံု႔ကာသြားေလသည္။

'လူမမာက ဘယ္မွုာတုန္း'
'ဟိုဖက္ကတဲမွာပါဆရာၾကီး'
'အဲဒီလူနာရဲ႕အမည္က ဘယ္သူတုန္းကြဲ႕'
'အျမင့္လို႔ေခၚၾကပါတယ္'
'အင္း....ေရွ႕ကသြားႏွင့္ ဆရာၾကီးလိုက္ၾကည့္ေပးမယ္'
စကားကိုမပြင့္တပြင့္ေျပာျပီး ေရွ႕မွ လူမမာရွိရာတဲဆီသို႔ ထြက္သြားေတာ့ ဆရာၾကီးရွိန္လည္း မာမီစိုး၏ေနာက္မွ ကပ္လိုက္ သြားရင္း တံုကနဲတံုကနဲ ျဖစ္ေနသည့္တင္သားစိုင္ၾကီးေတြကို မ်က္ေျခမျပတ္ ကသုိဏ္းရႈကာ လိုက္ပါလာခဲ့ရေတာ့သည္။ ဒီမာမီေတြ တင္သားထြားေအာင္ ဘယ္လိုလုပ္ၾကပါ့မလဲလို႔ အေတြး၀င္မိေသးသည္။

တဲအတြင္းသို႔ေရာက္ေသာအခါ ငယ္ရြယ္ႏုနယ္ေသာ လူပံုႏြဲ႕ႏြဲ႕ ေကာင္ေလးေခၚရမလား ေကာင္မေလးေခၚရမလားမသိတဲ့ တစ္ေယာက္ေသာသူကို အျခားအေပါင္းအေဖာ္ေတြက ၀ိုင္း၀န္းျပဳစုႏွိပ္နယ္ေပးေနၾကသည္ကိုေတြ႕လိုက္ရသည္။

'ကဲ...ဘယ္လိုျဖစ္တယ္ဆိုတာ ဆရာၾကီးကို ေျပာျပၾကပါဦး'ဟု မာမီစိုးက မ်က္ရိပ္ျပျပီး တိုက္တြန္းလိုက္ရာ ဆံပင္ေကာက္ ေကာက္နဲ႕တစ္ေယာက္က 'ဘယ္လိုျဖစ္တယ္မသိပါဘူး.... ေကာက္ရသလို ဗိုက္နာတယ္ဆိုျပီး ေအာ္ေနလို႔ပါ ဆရာၾကီး' လို႔ေျပာျပီးေနာက္ ဆရာၾကီးထိုင္ရန္ လူမမာနားတြင္ ဖ်ာခင္းေပးလိုက္ၾကသည္။
လူမမာ 'အျမင့္'ဆိုသူေလးမွာ တစ္ခါတစ္ခါ အမေလးဟု ေအာ္ရင္း ရင္ေကာ့ေကာ့တက္သြားသည္အထိ ေ၀ဒနာခံစား ေနရျပီးမ်က္ရည္မ်ားပင္ စီးက်လ်က္ရွိသည္ကိုေတြ႕ရသည္။

'ကိုင္း.....ကိုင္း ဆရာၾကီးကို ေရတစ္ခြက္ေလာက္ေပးၾကစမ္း'
ဆရာၾကီးသည္ ေရတစ္ခြက္ေတာင္းလိုက္ျပီး လူမမာကို မသိမသာအကဲခတ္ရာတြင္ ေလထိုးေသာ ေ၀ဒနာတစ္ရပ္ရွိ မည္ဟု ခန္႔မွန္းလိုက္သည္။ 'ကဲ...ကဲ ဘယ္သူမွ မႏွိပ္ၾကနဲ႕ေတာ့ ၊ ဒီေတာင္ကုန္းနားက ဥစၥာေစာင့္ ကိုလူပ်ိဳေႏွာက္ ယွက္ေနတာကိုးကြဲ႕..ဘာမွမပူၾကပါနဲ႕..အခုပဲ ေပ်ာက္ကင္းေစရမယ္' ဟုေျပာလိုက္ျပီး သူ၏ေဆးလြယ္အိတ္အတြင္းမွ ေဆး(၃)လံုးကိုထုတ္ကာ မာမီစိုးယူလာေသာေရႏွင့္ေရာကာ တိုက္လိုက္ေလသည္။

ေဆးတုိက္ျပီးသည္ႏွင့္ ဆရာၾကီးစိန္က 'ကဲ...လူမမာကို အခန္းထဲသြင္းၾကစမ္း' ဆရာၾကီးရွိန္ေျပာသည့္အတိုင္းပင္ လူမမာ အျမင့္အားတဲၾကီးအတြင္းရွိ အခန္းတစ္ခုထဲသို႔ ဆြဲ၍သြင္းလိုက္ျပီး ေစာင္မ်ား (၃)ထပ္ကာေပးရေလသည္။ သူတို႔ျပင္ဆင္ ေနခိုက္ ဆရာၾကီးရွိန္ သည္ အခန္းျပင္တြင္ ဖေယာင္းတိုင္မ်ားထြန္းလ်က္ မန္းမႈတ္ ဂါထာစုတ္လ်က္ ရွိေလသည္။ အတြင္းခန္းထဲတြင္ လူမမာမွာ တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ လူးလြန္႔၍ ညည္းသံမ်ားထြက္ေပၚေနဆဲျဖစ္သည္။ ဆရာၾကီးရွိန္သည္ လူမမာရွင္မ်ား ယူလာေပးေသာ ေရသံုးခြက္ထဲမွ တစ္ခြက္ကိုယူ၍ ေဆးအိတ္အတြင္းမွ တစ္ထြာသာသာရွိေသာ ပုလင္း ငယ္ေလးကိုယူ ျပီးေတာ့အဲဒီပုလင္းငယ္ထဲမွ အရည္အနည္းငယ္ကို ထိုခြက္ထဲသို႔ေလာင္းထည့္လိုက္ေလသည္။

ျပီးေနာက္ ထိုေရခြက္ကို အတန္ၾကာမန္းမႈတ္ျပီးေနာက္ လူနာအားတိုက္ရန္ေပးလိုက္ေလသည္။ လူမမာ အျမင့္လည္း ေသာက္ျပီးေနာက္ ျငိမ္ကာက်သြားေလ၏ အခန္းတြင္း၌ကား ၀ါဆိုဖေယာင္းတိုင္ၾကီးရဲ႕ မီးေရာင္ေလးသာလွ်င္ ခပ္မႈန္မႈန္ လင္းေနသည္။ ဆရာၾကီးရွိန္ကား ယခုထက္တိုင္လူမမာရွိရာ အတြင္းခန္းသို႔ မ၀င္ေသးေပ။ တဲၾကီးအတြင္းမွ ပရိတ္သတ္ မ်ားကလည္း ျပန္သူျပန္ အိပ္သူက အိပ္ကာသြားခဲ့ေပျပီ။ အျမင့္ဆိုေသာ ေကာင္ကေလးႏွင့္ သက္ဆိုင္ေသာ မိန္းမၾကီး တစ္ေယာက္ႏွင့္ မာမီစိုးသာလွ်င္ စိုးရိမ္မကင္းသည့္အမူအယာႏွင့္ က်န္ရစ္ခဲ့ၾကသည္။

'ကဲ...ခင္ဗ်ားတို႔ႏွစ္ေယာက္ဒီကိုလာပါဦး'
'ခင္ဗ်ားတို႔ႏွစ္ေယာက္ဒီဖေယာင္းတိုင္မီးမျငိမ္းေအာင္ေစာင့္ၾကည့္ေနၾကေနာ္။ အထဲက ဘာသံၾကားၾကား မစိုးရိမ္နဲ႕၊ ၀င္မလာနဲ႕။ မေကာင္းဆိုး၀ါးေကာင္ကို တရားျပလိုက္ဦးမယ္'
'ဟုတ္ကဲ့ပါ ဆရာၾကီး ဟုတ္ကဲ့ပါ'
'က်ဳပ္မွာသလိုမလုပ္ရင္ေတာ့ စည္းေပါက္ျပီး လူမမာအသက္ကိုေတာင္စိုးရိမ္ရတယ္'
'ဆရာၾကီးမွာတဲ့အတိုင္းလုပ္ပါ့မယ္...ကြၽန္မသမီးေလးကိုသာ ေကာင္းေအာင္ကုသေပးပါဆရာၾကီး'

လူနာရွင္မိန္းမၾကီးကေတာ့ မ်က္လံုးကလည္ကလည္ႏွင့္ က်န္ေနခဲ့သလို မာမီစိုးကေတာ့ စိတ္ခ်ေက်နပ္သြားတဲ့ဟန္ျဖင့္ အခန္းအျပင္မွာ က်န္ရစ္ခဲ့ေလသည္။

သမီးေလးဆိုေတာ့လည္း သမီးေလးေပါ့။ စိတ္ခ်လက္ခ်ဖိန္႔ျပီးမွ အခန္းတြင္းသို႔၀င္ခဲ့ေလသည္။ အထဲသို႔ေရာက္ေသာ္ အျမင့္ဆိုေသာေကာင္ေလးမွာ ေဘးတေစာင္းအိပ္ေပ်ာ္ေနတာကိုေတြ႕ရေလသည္။ ဆယ္ေက်ာ္သက္အရြယ္ခႏၶာကိုယ္ ျပည့္ျပည့္ႏွင့္ ခေရမပြင့္ေသးသည့္ဟန္ပင္။ ေစာေစာက သူတိုက္လိုက္ ေသာ ေဆး(၃)လံုးမွာ ပရေဆးဆိုင္မ်ားတြင္ အလြယ္တကူ၀ယ္၍ရေသာ ေလကြဲေဆးျဖစ္ျပီး ဒုတိယတိုက္ လိုက္ေသာ အရည္မွာ အရက္ျဖစ္သည္။ အတြင္းခန္း ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ အျပင္မွာလို ဖေယာင္းတိုင္ထြန္း မထားဘဲ လက္ဆြဲမွန္အိမ္ထြန္းထားေသာေၾကာင့္ အေတာ္ပင္ လင္းေန၏။

'အဟမ္း....ခုခ်ိန္ကစျပီး ငါ့သမီးေတာ္ကို ေႏွာင့္ယွက္ၾကေသာ မေကာင္းဆိုးရြားဘီလူးသဘက္ေတြ ဆရာအမိန္႔ေပးသည္ ယခုမၾကာခင္ ထြက္ေစ ေရွာင္ေစ......အို..ေတာေစာင့္နတ္ ေတာင္ေစာင့္နတ္ၾကီးတို႔ သမီးေတာ္ေလးကို ယခုမၾကာခင္ ေစာင့္ေရွာက္ၾကကုန္ေလာ့'

ဆရာၾကီးရွိန္သည္ အသံက်ယ္က်ယ္ျဖင့္ အထက္ပါစာသားေတြကိုရြတ္ဆိုျပီးေနာက္ စကားလံုး အဆံုးအတြင္ေတာ့ သူ သည္ ႏုထြားတဲ့သားေကာင္ေလးေဘးသို႔ ၀င္ထိုင္လိုက္ေလသည္။ သူ၏ေဆးလြယ္အိတ္ကိုလည္း ေဘးတြင္အသာခ်ထား လိုက္ေလသည္။

ေဘးတေစာင္းအိပ္ေနေသာ ေကာင္ကေလးကို စူးစိုက္ကာၾကည့္မိေတာ့ အသားအေရကျဖဴေဖြးႏူးညံ့သည္။ ကိုယ္ေနဟန္ ထားက ၾကြားၾကြား၀င့္၀င့္ ရင္သားေနရာေလးက မစုတစူ၊ တင္သားေလးမ်ားၾကေတာ့ မိန္းကေလးမ်ားႏွယ္ စြင့္ကား ျပည့္ တင္းေနသည္ပဲ။ အက်ႌေလးကိုအသာခြၽတ္ရင္း ႏို႔သီးေခါင္းေလးကို အသာကိုင္ၾကည့္ေတာ့ ပဲေနာက္ေစ့ေလးလို ခ်ပ္ခ်ပ္ ရပ္ရပ္ေလးရွိေနသည္။ ေအာက္ပိုင္းကိုအသာလက္လွ်ိဳလိုက္ေတာ့ ေအာက္ခံေဘာင္းဘီကို တင္းက်ပ္ေနေအာင္ ၀တ္ထား သည္ကိုေတြ႕ရသည္။ ဒါေပမဲ့ အေပၚကေန ခေရပြင့္ကို အသာပြတ္သပ္ၾကည့္ေတာ့ အျမင့္ဆိုေသာ ေကာင္ကေလး ခပ္တြန္႔ တြန္႔ျဖစ္သြားရင္း လူးလြန္႔စျပဳလာသည္။
ဆရာၾကီးရွိန္သည္ ေသြးသားထဲက စိတ္ဆႏၵမ်ားေထာင္းေထာင္းထလာျခင္းေၾကာင့္ အျမင့္ရဲ႕ ႏို႔သီးေခါင္းေလးကို အသား ကုန္စို႔ရင္း လက္တစ္ဖက္ကလည္း ေဘာင္းဘီကို အသာေခ်ာ့ခြၽတ္ရေတာ့သည္။ 'အင့္...အင္'ဆိုသည့္ ညည္းသံႏွင့္အတူ အျမင့္၏ ကိုယ္လံုးကေလးတြန္႔သြားျပီး ေပါင္ႏွစ္ဖက္ကိုအသာစိသြားေလေတာ့ ဆရာၾကီးရွိန္ခမ်ာ ေခြၽးျပန္ရျပန္ေပါ့။ အရမ္းၾကမ္းလို႔ကလည္း မျဖစ္။

ရမၼက္စိတ္မ်ား ဒီေရလႈိင္းအလားတိုးလာျပန္ေတာ့ အျမင့္၏ပုဆိုးမက် ထမီမက်ကို ခါးဆီသို႔ဆြဲလွန္ကာ တင္လိုက္ေလ သည္။ ႏူးညံ့ျပည့္ျဖိဳးေနေသာ ေပါင္တံၾကီးႏွစ္လံုးကားသြားေအာင္ အျမင့္ ငပဲအားအသာပြတ္သပ္ကိုင္ တြယ္ေပးရေလ သည္။ တျဖည္းျဖည္း ေထာင္ထလာတာကိုျမင္မွ ေဘာင္းဘီေလးကို အသာခြၽတ္ၾကည့္တာ ေအာင္ျမင္သြာရတာေပါ့။ ေတာ္ေတာ္လာတဲ့ အျမင့္ပဲ။ နီညိဳေရာင္အေမႊးႏုေလးေတြက ဆီးစပ္မွာဖံုးထားသလို သူ႔ငပဲကလည္း အသားျဖဴသူပီပီ နီရဲလို႔။

ေပါင္တံေလးေတြကို အသာအယာပြတ္သပ္ကိုင္တြယ္ရင္း တင္သားေတြကို ကိုင္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ႏူးညံ့လိုက္ပံုက ဂြမ္း ဆိုင္တစ္ခုအတိုင္း။ ျဖည္းျဖည္းဆုပ္ကိုင္ၾကည့္လိုက္ ပြတ္သပ္ေပးလိုက္အရသာခံ ေနရင္း ခေရပြင့္ရွိရာဆီ လက္ေခ်ာင္း ေလးေတြ တို႔ထိမိျပန္ေတာ့ အျမင့္၏ ကုိုယ္လံုးေလးသည္ ဆတ္ကနဲ တစ္ခ်က္တုန္သြားေတာ့သည္။ ျပီးေတာ့ သူ႔ႏႈတ္ခမ္းမွ မပီမသေရရြတ္သံမ်ားထြက္လာျပီး တင္ပါးဆံုေလး ခပ္ၾကြၾကြျဖစ္လာေလသည္။

ေဆးလြယ္အိတ္ထဲမွ ေဆးေဖာ္ရန္ထည့္ထားေသာ သံလြင္ဆီပုလင္းေလးကို အသာယူ ခေရပြင့္မွာ အသာတို႔လိုက္ရင္း လက္သန္းေလးသြင္းၾကည့္ ထုတ္ၾကည့္ အညီအမွ် ၁၀မိနစ္ေလာက္ ကစားလိုက္ေတာ့ အျမင့္ခမ်ာ ဒိုးဒိုးဒန္႔ဒန္႔ျဖစ္ရင္း ခႏၶာကိုယ္ေရြ႕လ်ားမႈျပင္းလာသည္။ မိန္းေမာေနရာကေန ထၾကြေစမဲ့ ေဆးၾကီးထိုးေပးရေတာ့မွာပ။

ထိုအေျခေရာက္လာေတာ့မွ ဆရာၾကီးရွိန္သည္ သူ႕အက်ႌကို မခြၽတ္ေတာ့ဘဲ ပုဆိုးကိုခြၽတ္ျပီးေနာက္ အျမင့္ခႏၶာကိုယ္ေလး ကို ေမွာက္လ်က္အေနအထားျဖစ္ေအာင္ျပဳျပင္ေပးကာ အစြမ္းကုန္ေထာင္မတ္ေနေသာ သူ၏ လိင္တံၾကီးကို ခေရပြင့္ ေလးတြင္ေတ့ကာ ပြတ္သပ္ျပီး အသာအယာဖိသြင္းလိုက္သည္။

'အား....ဆရာၾကီး.....ဘယ္လိုလုပ္....အ..မ..ေလး...အို႔....အ..အ'
အျမင့္တစ္ေယာက္မ်က္လံုးပြင့္လာက ႏိုးလာသျဖင့္ တ၀က္မွ်သာက်န္ေတာ့ေသာ သူ၏အတံၾကီးကို ဆတ္ကနဲထိုးသြင္း လိုက္ရာ အျမင့္၏ေက်ာျပင္ေလး ေကာ့တက္သြားေလသည္။ သူ၏လက္ကေလးေတြက ဆရာၾကီးရွိန္၏ ရင္ဘတ္ကို ေအာက္မွေနကာ ေနာက္ျပန္ဆီးတြန္းထားေလသည္။ နည္းနည္းေတာ့နာက်င္ေပမေပါ့။ ဒါေပမဲ့ ဆီဆြတ္ထားတာဆိုေတာ့ တျဖည္းျဖည္းအိုေကမွာပါ။

ဆရာၾကီးရွိန္ကလည္း ေခ်ာ့သြင္းသြင္းလိုက္ ေမႊလိုက္ အဆက္မျပတ္ေဆာင့္လိုက္ လုပ္ေနေတာ့ အျမင့္ခမ်ာ နာေကာင္း ၾကီးျဖစ္ေနေလသည္။ နာလို႔ရုန္းကန္မယ္စဥ္းစားလိုက္စဥ္ ဆရာၾကီးရွိန္က ခါးကို ဇေကာ၀ိုင္းလုပ္ေနျပန္ေတာ့ ဖီးလ္အရမ္း ေကာင္းလာတာေၾကာင့္ ျငိမ္မိသြားမိျပန္ေရာ။ ဆရာၾကီး အတင့္ရဲရသည့္အေၾကာင္းရင္းမွာ သူ႔အတံကို အျမင့္၏အေပါက္ ေလးထဲထိုးသြင္းလိုက္စဥ္ကတည္းက တင္ပါးေလးက မသိမသာေကာ့ေပးေနသည္ကို ေတြ႕ထိကာသိလိုက္ရ ေသာ ေၾကာင့္ျဖစ္သည္။

ဆရာၾကီးရွိန္လည္း ဆက္တိုက္ဆိုသလို ေဆာင့္ကာေဆာင့္ကာ လိုးေနေတာ့ရာ အျမင့္ဆိုေသာ ေကာင္ေလးမွာ ျငင္းဆန္ ေသာစကားဆိုရန္ပင္ သတိမရေတာ့ဘဲ သူ၏ႏႈတ္ခမ္းေလးမ်ားမွာ တဆတ္ဆတ္တုန္ယင္ေနသည္။ မိန္းမက်မ္းသာမက ေဂးေတြရဲ႕က်မ္းပါ အရည္က်ိဳေသာက္ထားေသာ ဆရာရွိန္မွာ ေမွာက္ရက္ကေလးျငိမ္ေနေသာ အျမင့္ကိုယ္လံုးေလး ေပၚ အသာေမွာက္ထပ္လိုက္ရင္း အျမင့္၏အိေထြးလွေသာကိုယ္လံုးေလးကို တင္းၾကပ္စြာဖက္လိုက္ျပီးေနာက္ ထိုးထိုးေထာင္ ေထာင္ျဖင့္ တလႈပ္လႈပ္ျဖစ္ေနေသာ အျမင့္ရဲ႕ငပဲကို လက္နဲ႕အသာဆုပ္ကိုင္ျပီး ဂြင္းထုေပးရင္း သူ႔ဖင္ကိုအသာေျမႇာက္ကာ ေဆာင့္ေလေတာ့သည္။

အျမင့္လည္းေက်နပ္ ဆရာၾကီးရွိန္လည္းအိုေကေအာင္ အျမင့္ကိုခုတင္ေစာင္းမွာ အသာတင္ သူ႔ခါးေအာက္ေခါင္းအံုးခုေပး လိုက္ရင္း ခပ္ထြားထြားငညိဳကို အျမင့္ရဲ႕ ပန္းေသြးေရာင္ ခေရပြင့္ထဲ တစ္ဖန္ျပန္ျပီးႏွဲ႔သြင္းရေလသည္။ ဆရာၾကီးရဲ႕ေဆာင့္ ခ်က္ေတြေအာက္ အားရေနရင္း လက္ကစားေပးမႈေၾကာင့္လည္း ဖီးလ္တစ္မ်ိဳးရကာ ေမ်ာေနေသာအျမင့္မွာ တဟင္းဟင္း ျဖစ္လာျပီး သူ၏ဖင္သားၾကီးမ်ားကို ေကာ့ကာလွန္ကာျဖင့္ စည္းခ်က္က်က်ျပန္လည္တုန္႔ျပန္ကာလာေနသည္။

ဆရာၾကီးရွိန္သည္ အျမင့္၏ေျခႏွစ္ေခ်ာင္းကို သူ႔ပခံုးေပၚတင္လိုက္ရင္း စြင့္ကားလာေသာတင္ပါးဆံုထဲသို႔ သူ႔ငညိဳၾကီးကို အားရပါးရေဆာင့္ထည့္ေလေတာ့သည္။ ေအာက္မွေကာင္ကေလးသည္ ေဆာင့္ခ်က္မ်ားကို စည္းခ်က္နဲ႕အညီတုန္႔ျပန္ရင္း လက္တစ္ဖက္ကလည္း သူ႔ငပဲကို ရွန္တိန္လုပ္ေပးေနေလသည္။

'အင္း...ဟင္း...ဟင္း' ဆိုေသာအသံေလးႏွင့္အတူ သူ၏ကိုယ္လံုးေလး တဆတ္ဆတ္တုန္ခါသြားရျပီးခ်ိန္ ထိုအခ်ိန္မွာပင္ ဆရာၾကီး၏ခါးၾကီးသည္လည္း ဆတ္ကနဲဆတ္ကနဲတုန္ကာ ဆရာၾကီး၏ ကိုယ္လံုးၾကီးသည္ ေကာင္ကေလးဆီသို႔ ေမွာက္ ကာက်သြားေလေတာ့သည္။

ႏွစ္ေယာက္သား ေရစီးအတိုင္း အရွိန္အဟုန္ျပင္းစြာအတူေလွာ္ခတ္ၾကျပီးေနာက္ ခဏတာျငိမ္သက္အနားယူမိၾကေလ သည္။

'မင္း...နာမည္ဘယ္သူ၊ အျမင့္ဟုတ္လား'
'ခင္ေမာင္ျမင့္ပါဆရာၾကီး'
'မာမီစိုးနဲ႕ဘာေတာ္သလည္း'
'ကြၽန္ေတာ့္ကို ကနားစီးပညာသင္ေပးေနတာပါ'
'ေနာက္ေန႔လည္း ဆရာၾကီးဆီလာဦးေနာ္'

ဒီတစ္ခါတြင္ေတာ့ ေကာင္ကေလးသည္ စကားျဖင့္ျပန္မေျပာဘဲ ၾကြက္သားနဲ႕ျပည့္ကာေခြၽးစိုေနေသာ ဆရာၾကီးရွိန္ရဲ႕ ကိုယ္လံုးၾကီးကို ရႊန္းရႊန္းစားစားၾကည့္ျပီး ေခါင္းကိုသြက္သြက္ ျငိမ့္ျပလိုက္ေလေတာ့သည္။

x x x

ညဥ့္သည္ အေတာ္ေလးနက္လာခဲ့ျပီ။ ဧည့္ပရိတ္သတ္မ်ားလည္းနည္းသြားခဲ့ျပီ။ ဆရာၾကီးရွိန္၏ တဲနန္းတြင္လည္း လူရွင္း သေလာက္ျဖစ္သြားခဲ့ေပျပီ။ ေကာင္းကင္ၾကီးကိုေမာ့ၾကည့္ရင္း ဒီရြာမွာအသားက်ေနထိုင္ေနရသည္ကို ဆရာၾကီး သေဘာ က်ေနဟန္ရွိသည္။ အစားအေသာက္အတြက္လည္းမပူရ၊ ေငြအတြက္ကလည္း အဆင္ေျပ၊ ျပီးေတာ့ အာသာဆႏၵ အတြက္ ကလည္း ၾကိဳက္တဲ့အသီးခူးစားလိုက္ယံုပင္။
ေန႔လည္ ျမိဳ႕ကသူငယ္ခ်င္းထည့္ေပးလိုက္ေသာ အားေဆးကိုေသာက္ မဟာရာဂ်ာတံဆိပ္ ကြန္ဒံုးထုပ္ေလးေတြကို ကိုင္ တြယ္ၾကည့္ရင္း ညေနေစာင္းက အျမင့္ဆိုေသာေကာင္ေလးရဲ႕ တစ္ရစ္ေသာ တင္သားရဲ႕ ႏူးညံ့မႈကို ျပန္လည္ေတာင့္တ မိသည္ထင္ရဲ႕ မ်က္ႏွာကျပံဳးစိစိ။ အတန္ၾကာ ဟိုသည္ေတြးရင္း ညဥ့္သန္းေခါင္ယံ သက္ၾကီးေခါင္းခ်ခ်ိန္ေရာက္မွ ႏွစ္ႏွစ္ ျခိဳက္ျခိဳက္ အိပ္ေမာက်သြားရေလသည္။

'ေအာက္အီးအီးအြတ္.....ေအာက္အီးအီး...အြတ္'
လင္းၾကက္တြန္သံၾကားမွ ဆရာၾကီးရွိန္ အိပ္ယာက ကမန္းကတန္းထ တစ္ကိုယ္ေရသန္႔ရွင္းေရးလုပ္ရင္း ဘုရား၀တ္တက္ ဖို႔ပါ တစ္ပါတည္းျပင္ဆင္ေနမိသည္။ထို႔ေနာက္တြင္ေတာ့ အသံ၀ါ၀ါႏွင့္ ဘုရားရွိခိုးအမ်ိဳးမ်ိဳးကို ရြတ္ဖတ္ျပိး မနက္ခင္းအ လုပ္ကို စတင္ဖြင့္လွစ္လိုက္ေလသည္။

အင္းျပား.....အင္းခ်ပ္ေတြကိုျပင္ဆင္၊ ခ်ည္မန္းကြင္းေတြကိုလည္း လွပေအာင္က်စ္၊ ျမိဳ႕ကေဗဒင္ဆရာေတြေရးထားတဲ့ ေဟာစာတမ္းစာအုပ္ေတြကို နည္းယူဖို႔ဖတ္ရင္း တပည့္တစ္ေယာက္ျပင္ဆင္ေပးေသာ ထမင္းေၾကာ္ကို ႏြားႏို႔တစ္ခြက္ျဖင့္ ေမွ်ခ်ေနမိသည္။ စာဖတ္အားေကာင္းရင္ ေဟာေျပာဖို႔နည္းလမ္းေတြရသည္။ ျပီးေတာ့ ဒီအလုပ္မလုပ္ခင္က ကုန္ပြဲစား လုပ္ခဲ့သည့္အေတြ႕အၾကံဳေၾကာင့္ လူကဲခတ္ကြၽမ္းသည္။ ဒီေတာ့ကာ ဆရာၾကီးရွိန္အတြက္ ပညာအနည္းငယ္စံုေနျပီလို႔ ဆိုႏိုင္သည္။ ဒီလိုရြာမွာ လုပ္စားဖို႔ျဖစ္ႏိုင္စြမ္းသည္။

'ဆရာၾကီး....ဆရာၾကီးရွိန္ ဟိုဘက္ရြာက လူနာေရာက္လာလို႔' ဆိုသည့္ အသံျဖင့္စတင္ အလုပ္ရႈပ္လိုက္ရသည္မွာ ေရအိုး ထဲကေရလည္းကုန္၊ သေျပညြန္႕ေတြ၊ စံပယ္ကုန္းေတြ ဘိုးေတာ္၊မယ္ေတာ္ေတြရဲ႕ စင္မွာပံုေနသည့္ ညေနေစာင္းမွ ဆရာ ၾကီးခင္မ်ာ အနားရေလေတာ့သည္။

ေတာတန္းေလးနားလမ္းေလွ်ာက္အေညာင္းအညာေျဖရင္း ေခ်ာင္းထဲဆင္းေရကူးျဖစ္သည္။ ဒီျဖစ္စဥ္ေတြသည္ ေန႔စဥ္ၾကံဳ ေတြ႕ေနရသည့္အတြက္ ညည္းေငြ႕စရာေတာ့ေကာင္းသည္။ ဒါေပမဲ့ အိပ္ခါနီး ပြတ္သပ္ရသည့္ ဆရာစံတို႔ သခင္ဖိုးလွၾကီး တို႔ပါသည့္ အရြက္ကေလးေတြကို ေရတြက္ရစဥ္အခါမွာေတာ့ ခႏၶာကိုယ္ထဲစြမ္းအင္တိုးရေလသည္။ ဒီလိုျဖင့္ေန႔ရက္မ်ားစြာ ေက်ာ္ျဖတ္ရသည္ေပါ့။

တဲနံရံမွာခ်ိတ္ထားသည့္ နာရီသံက တစ္ခ်က္ထိုးသံ 'ဒင္ဒင္'ဆိုတာကိုၾကားလိုက္ရမွ ဖတ္လက္စ စာအုပ္ကို အသာခ်ရင္း သူ၏ဓာတ္ခန္းဟု ေခၚသည့္ အိပ္ခန္းတံခါးကိုဆြဲဖြင့္လိုက္ေလသည္။ ရုတ္တရက္ ေမွာင္ရိပ္ထဲမွ ခပ္တိုးတိုးေခၚသံၾကား လိုက္ရသျဖင့္ လန္႔သြားေသာ ဆရာၾကီးရွိန္သည္ အိေျႏၵဆည္ကာ ေနာက္ဖက္သို႔ လွည့္ၾကည့္လိုက္သည္။

'ေဟာ..အျမင့္ပါလား၊ သူကေရာ ဘယ္သူလည္း၊ မင့္ေကာင္ေလးလား'
'မဟုတ္ပါဘူးဆရာၾကီး၊ အျမင့္သူငယ္ခ်င္းပါ၊သူက သူ႔ေရာဂါကို ျပခ်င္တိုင္ပင္ခ်င္လို႔တဲ့'
'ဒါဆိုလာေလ ....ဓာတ္ခန္းထဲ၀င္ကြယ့္'
'ကြၽန္ေတာ္ခဏေနမွ သူ႔ကိုလာေခၚေတာ့မယ္ဆရာၾကီး လယ္ထဲကိုခဏသြားမလို'
'ဒါဆုိလည္းသြားေလ၊ မင္းသြားစရာရွိတာသြား ျပီးမွျပန္လာခဲ့'

to be continued...

(Alex Aung )

စာႂကြင္​း ။    ။ အမွီး၀တၳဳေလးေတြေရးခဲ့ဖူးပါသည္။ ဒီတစ္ပုဒ္ကလည္း ထိုအထဲမွတစ္ပုဒ္ျဖစ္ပါသည္။

(​သူငယ္ခ်င္းမ်ား....က်ေနာ္ လ်ွပ္စစ္မီးမရေသးေသာ နယ္က ရြာတစ္ရြာမွာ ေျပာင္းေရႊ႕ေနထိုင္ရတာေၾကာင့္ ယခု ၂၀၁၇ခုႏွစ္ အတြင္း ဇာတ္လမ္းအသစ္၊ ေဆာင္းပါးအသစ္မ်ား မေရးႏိုင္ မတင္ႏိုင္ျခင္းျဖစ္ေနရပါတယ္။ မေမ့သြားနဲ႔ဦးေနာ္ ျပန္လာတဲ့အခါ အားေပးပါဦး)