ကျောက်ဘိစကားဝိုင်း (အပိုင်း - ၄)
............
(တကယ်တော့ ကျောက်ဘိက ရဲစခန်းရှေ့မှာ ဖွင့်ခဲ့တာမဟုတ်ပါဘူး။ ရှေ့ဆောင်ရုပ်ရှင်ရုံဘေးကပ်ရက် အရင်ရဲစခန်းအဟောင်းရဲ့ တိုက်တန်းက လှေကားခွင်ထဲမှာဖွင့်တာ။ ရှေးတိုက်ဆိုတော့ လှေကားခွင်ကျယ်တာမို့ ဆိုင်ခန်းလိုဖြစ်နေတာ။ လဘက်ရည်ဆိုင်မှာ သစ်လိမ်လား
ကျောက်လိမ်လားမသိဘူးချိတ်ထားတာရယ်၊ လှေကားအပေါ်နဲ့ အပေါ်ထပ်လှေကားခွင်တွေမှာ ခွေးခြေပုစားပွဲဝိုင်းတွေက အတွဲတွေအတွက်တကယ့်ကို နေရာကောင်း၊ အောက်က လဘက်ရည်ဆိုင်ကလူတွေလည်းမမြင် သီးသန့်လိုဖြစ်နေလို့ ဘိတစ်ခုလို
လိုပဲ၊ အာ့ကြောင့်ကျောက်ဘိလို့နာမည်တွင်တာပါ။ ညရောက်ရင် ပလက်ဖောင်းမှာ စားပွဲဝိုင်းတွေ
ထုတ်ခင်း ခင်းထားတတ်တော့ အဲနေရာတွေက ကိုယ်တွေထိုင်နေကြ ကိုယ်တွေစုရပ်ပါပဲ။ ခုခေတ်လို လက်ကိုင်ဖုန်းလည်းမရှိကြပေမယ့် ကြိုတင်ချိန်းစရာမလို၊ ဘယ်သူနဲ့တွေ့ချင် တွေ့ချင် ညနေပိုင်း ကျောက်ဘိလာလိုက်ရုံနဲ့ လူစုံနေပြီးသားပါ။)
နွေဦးရာသီရဲ့နေ့တစ်နေ့
ထုံးစံအတိုင်း ညနေဘက်ကျောက်ဘိလ်ဘက်ရည်ဆိုင်မှာ လူစုံတက်စုံဝိုင်းဖွဲ့ ပြီး တစ်ယောက်တစ်ပေါက်ပြောဆိုနေရင်းနဲ့ တစေၦသရဲအကွောငျးမြားကို စကားစပ်မိကြရာက အခြောက်မ စိုးက..
`` အမေလး.အမေလး. ခုဒီအကြောင်းပြောရင်းနဲ့တောင် ကိုယ်ကြုံခဲ့တဲ့ဟာကိုပြန်တွေးရင်း ကြက်သီးတောင်ထတယ်ဟယ်..
ဆိုတော့ ကျမတို့ကလည်း ဟဲ့ ဘာကြုံခဲ့တာလည်း ပြောပါဦးပေါ့.လေလေး ပင့်ပေးရတာပေါ့ အဲလိုနဲ့ စိုးက..
`` တစ်ရက်ဟယ် ကျမရယ် မခင်အေးသိတယ်မလားနင်တို့ ကားတစ်စီးနဲ့လျှံးနေတဲ့၆မဟယ်
ဆိုတော့ . အေး သိတယ်လေပေါ့ ဒါနဲ့သူကဆက်ပြီး..
`` အေး သူရယ်ကျမရယ်. နောက် ၆မနှစ်ယောက်ရယ်ထုံးစံအတိုင်းပေါ့ ကားတစ်စီးနဲ့ လျှမ်းကြရော။
" ပထမေတာ့. တောင်ဥက္ကလာ ပြီးတော့ မြောက်ဥက္ကလာဘက်ရောက်သွားရော။ အဲမြောက်ဥက္ကလာမှာ သူသောက်နေကျ သူငယ်တွေဒီလိုပေါပါသော က်ား (အရက်)ဆိုင်မှာ ဝင်ပြီး က်ားဆြဲ (အရက်သောက်)ကြရင်းနဲ့ သူငယ်တွေကို ထောင်..။ ကျူကျူသင်းတွေလုပ်ပေါ့ဟယ်."
အဲဒါနဲ့ ဆယ်နာရီကျော်တော့ ကျမတို့လည်း ပြန်ကြမယ်ပေါ့ဆိုပြီး အရက်ဆိုင်ကထ.. ပြီးတော့ ကားပေါ်တက်ပြီး ပြန်မယ်လုပ်တာပေါ့။ အဲဒီမှာ မခင်အေးက..
" ဟဲ့ မင်္ဂလာဒုံဘက်က လှည့်ပြန်မယ်အေ မရောက် တာကြာပြီ"
ဆိုပြီး မင်္ဂလာဒုံဘက်ကိုမောင်းရော။ မင်္ဂလာဒုံ ခရေပင်လမ်းဆုံလည်းရောက်ကော ပြည်လမ်း စော်ဘွားကြီးကုန်းဘက်ကို ချိုးရမှာ မချိုးတော့ဘဲနဲ့ ထောက်ကြန့်ဘက်ကိုချိုးကွေ့လိုက်ကောဆိုတော့. ကျမတို့ကလည်း
" ဟဲ့..မခင်အေး နင်လမ်းမှားနေပြီထင်တယ်" ပေါ့။
" ဟဲ့ ကျမခုမှသတိရလို့ မှော်ဘီဘက်မှာ ကျမလျှမ်းနေကြ နေရာရှိတယ်ဟဲ့။ ဒီအချိန်ဆိုရင် သူငယ်တွေ ဂစ်တာတီးနေကြမှာ "
လို့ပြောတော့ ကျမတို့လည်း အမေလး ဘုရား ဘုရားပေါ့။ သည်လောက် ရန်ကုန်မှာ လျှမ်းစရာတွေပေါပြီး သူ့လောက် နေရာစုံလျှမ်းနိုင်တာ သူပဲရွိတာကို အားမရသေးဘူးတော့။ မှော်ဘီထိတောင် ဘယ်တုန်းကထွက် လျှမ်းထားလည်းမသိဘူး သူလျှမ်းနေကြနေရာတောင်ရှိတယ်ဆိုပဲ ဖော်လော်မော်က။ အဲဒါနဲ့ကျမတို့လည်း
" အေးဟယ်.မထူးပါဘူးဟယ် သန်ခေါင်ထက်တော့ ညဥ့်မနက်တော့ပါဘူး. လျှမ်းဖူးတယ်ရှိအောင်လျှမ်းကြတာပေါ့ဟယ်" ပေါ့။
အားလုံးကလည်း အရက်ကလေးဝင်ထားကြတော့ ဝီနေပြီ။ လျှမ်းဖို့အရေးဆိုရင်လည်း ၆ မတို့ထုံးစံ နှစ်ခါမခေါ်ရတော့ ပျော်ပျော်ပါးပါး ကားပေါ်မှာတစ်ယောက်တစ်ပေါက် ဟီလာထပြီး ပလွတ်ရွှတ်တ ပေါက်ပန်းလေးဆယ်တွေပြောပြီးတော့ ခွီရင်း မှော်ဘီကို ရောက်မှန်း မသိရောက်သွားရော။
မှော်ဘီလည်းရောက်ကော ၁၁ နာရီလောက်ရှိသွားပြီ။ သူလျှမ်းနေကျနေရာဆိုတဲ့ မှော်ဘီမြို့ထွက်နားက ဘောလုံးကွင်းကို လည်းရောက်ကော ကားပေါ်ကဆင်းကြ ဘောလုံးကွင်းထဲပတ်ကြည့်ကြတော့
" ဟဲ့ မခင်အေးရှင်ပြောတော့ ဒီအချိန်သူငယ်တွေဂီတာတီးနေကြချိန်ဆို၊ နင့်ဟာက သူငယ်မပြောနဲ့ သူရဲတောင် မရွိဘူး ဘောလုံးကွင်းမှာ ပြောင်သလောင်နေတာပဲ" ဆိုတော့
" ဟဲ့ ခါတိုင်း ကျမလာရင် အမြဲတွေ့နေကြ။ ဒီနေ့မှ ဘယ်လိုဖြစ်လည်းမှမသိတာ။ ဘောလုံးပွဲရှိတယ်ထင်တယ်"
ဘာညာနဲ့ဆိုတော့ ကျမတို့လည်း
" ဟယ်မထူးပါဘူးဟယ်. ပြန်ကြမယ်ဟယ်"
ဆိုပြီး ကားပေါ်တက် ရန်ကုန်ဘက်ပြန်ကွေ့ပြီးတော့ ပြန်တာပေါ့ဟယ်။ မှော်ဘီဈေးရှေ့ရောက်တော့ ကားမှတ်တိုင်နားမှာ ဝက်သားဒုတ်ထိုးသည်ကိုတွေ့တာနဲ့ မခင်အေးက
" ဟယ် ဒုတ်ထိုးစားချင်တယ် ဒုတ်ထိုးစားချင်တယ်" ဆိုပြီး ကားကိုရပ် လေးယောက်သား ဝက္သားထုတ္ထိုး အားရပါးရစားကြပါ လေရော။ စားရင်းနဲ့ ကားဂိတ်ကိုကြည့်လိုက်တော့..သူငယ်တစ်ယောက်က ကျောပိုး အိတ်လေးနဲ့ ကားဂိတ်မှာ ကားစောင့်နေတာ ကိုတွေ့တော့ မခင်အေးက
" ဟဲ့ ကျမစင်တော့ ..ဇာတ်လမ်းစလိုက်ဦးမယ်ဆိုပြီး. သားလေး ဘယ်ပြန်မှာလည်း ကားစောင့်နေတာလားဘာညာနဲ့ ဟိုက သီရိမင်္ဂလာဈေးကို သွားမလို့"
ဆိုတော့
" ဟဲ့ ဒီအချိန်ကားရှားသွားပြီ။ ငါတို့လည်း ရန်ကုန်ပြန်မှာပဲ။ လာလိုက်ခဲ့ ဈေးထိပို့ပေးမယ် သားကားစောင့်လို့ကတော့ ရချင်မှရတော့မှာ ဘာညာသာရ ကာပေါ့"
သူငယ်ပါလာဖို့အရေး ချုပ်ဆေးတွေတိုက်တော့တာပဲ။ ဒါနဲ့သူငယ်လည်း နောက်ဆုံး လမ်းကြုံလိုက်ခဲ့မယ်ပေါ့ဆိုတော့.မခင်အေးလည်း
" ဟဲ့ သွားကြမယ် သွားကြမယ် "လုပ်ကော။
ကျမတို့လည်း စားရတာတောင်မဝသေးတော့
" အမရေဘယ်လောက်ဖိုးလေး..ဘာသားညာသားလေး ပါစယ်ထုတ်ပေးပါဦး"
ဆိုပြီး ဝက္သားဒုတ္ထိုးကို ပါစယ်ဆွဲပြီး ကားပေါ်တက်ကြတာပေါ့။ အဲဒါ မခင်အေးရယ် က်မရယ္က အရှေ့မှာ၊ ဟို၆မနှစ်ယောက်နဲ့ သူတို့နှစ်ယောက်ကြားမှာ သူငယ်ထိုင်ပြီး သုံးယောက်သားက ကားနောက်ခန်းမှာ။ ကျမတို့လည်း ဝက်သားဒုတ်ထိုးစားလိုက် သူငယ္ကို မေးလိုက် ပလွှတ်ရွတ်တတွေပြောလိုက်၊ ပေါက်ပန်း၆ဆယ်တွေပြောလိုက်နဲ့ ထောက်ကြန့်စစ်သင်္ချိုင်းလည်းကျော်ကော ကျမလည်း သူငယ်ကို
" ယောက်ျားရေ ပျင်းနေပြီလားပေါ့ "
နောက်လှည့်ပြီးပြောလိုက်တဲ့သကာလ. ကျမစကားက လမ်းတစ်ဝက်ပဲရပ်သွားတော့တယ်။ ကျမလည်း ဒိန်းဆိုပြီး ရင်တွေတုန် ကြက်သီးတွေထပေါ့။ ချက်ချင်းရှေ့ပြန်လှည့်ပြီး
" မခင်အေး မခင်အေး. အနောက်ကောက်ကို ကျော်ကိလိုက်ဦး၊ သူငေါ်ကယ်ကိုကျော်ကိလိုက်ဦး"ဆိုပြီး ခပ်တိုးတိုးလေး ခေါင်းကို ရှေ့ဘက်ထားပြီး မသိ မသာပြောတော့ မခင်အေးကလည်း ကားမောင်းနေရင်းနဲ့ နောက်ကြည့်မှန်ကနေကြည့်ချလိုက်ရော။ ကြည့်ရင်းသူ့မျက်နှာက သွေးမရှိတော့ဘူး။ကားမောင်းနေတဲ့လက်တွေကလည်းတုန်လို့။ ပြီးတော ့ကျမကိုပြန်ပြီး
" ဟဲ့.. ဘယ်လိုလုပ်မလဲ ဘယ်လိုလုပ်မလဲ"
နဲ့ ဖြစ်ရော။ အနောက်မှာထိုင်နေတဲ့ အခြောက်မနှစ်ယောက်ကတော့ တစ်ယောက်တစ်ပေါက်မျိုးကိုစုံလို့ ပြောနေကြတာ။
သူငယ်ကို အလယ်မှာထားပြီး ဟီလာတိုက်လို့ကောင်းတုန်း။ လက်က
လိပ်တောင်လိပ်နေသေးတစ်ယောက်က။ အဲဒါနဲ့ ကျမလည်း
" ဟဲ့ ဖော်လော်မော်တွေ ဟီလာတိုက်နေ နင်တို့သူငေါ် (သူငယ်) ကို နင်တို့ ကြော် (ကြည့်) လိုက်ဦး.."
ဆိုတော့ သူတို့နှစ်ယောက်ကလည်း ပြိုင်တူကြည့်လိုက်ပြီးတဲ့သကာလ " အား" လို့ပြိုင်တူအော်ကြပါလေရော။ သူတို့ လည်းအော်ရော ကျမရယ် မခင်အေးရယ်လည်း
" အား"
လို့အော်မိကြရော။ မအော်ဘဲ မနေနိုင်ဘူးလေ။ သူငယ်ရုပ်က တကယ့်ဘလော်ကူးရုပ်ဖြစ်နေတာကိုး။ မျက်လုံးကနီပြီးပြူးထွက်နေသလို နှုတ်ခမ်းကြီးက လန်နေရော၊ နှာခေါင်းကလည်း လန်လန်ကြီး၊ မျက်နှာကလည်း မည်းနေတာပဲ။ အပြင်မှာ ဘီလူးရုပ်တွေကို တကယ့် ဘီလူးက ဒီလိုပုံမဟုတ်နိုင်ပါဘူးထင်ခဲ့တာ။
အမေလး အဲဒီ့မျက်နှာတွေအတိုင်းပဲတော့ အစွယ် ပါတာနဲ့ မပါတာပဲကွာတယ်။ ကျမတို့လည်း လေးယောက်သားအော်ပြီး မခင်အေး လည်း ကားကိုချက်ချင်းရပ်။. ကားရပ်တာနဲ့ လေးယောက်သား ကားပေါ်က ပြေးဆင်းကြပြီး ကားအရှေ့ မီးရောင်ရှေ့မှာ တစ်ယောက်ကို တစ်ယောက် ဖက်ယက်ပူးကပ်ပြီး ကားအထဲကိုကြည့်ကြတာပေါ့။ တံခါးတွေက ဖွင့်ပြီး ပြန်မပိတ်ခဲ့ကြတော့ ကားအထဲက မီးကလင်းနေ တော့ အတိုင်းသားပဲလေမြင်နေရတာ။
အဲဒါ သူကလည်း ကျမတို့လေးယောက်သားကို ပြူးပြူးကြီးကြည့်ပြီး ဘေးကိုတဖြည်းဖြည်းရွေ့လာတော့ ကျမတို့လည်း အမေလး ကျမတို့ဆီလာတော့မလားဆိုပြီး တစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက် ဖတ်ထားလိုက်ကြတာ။
သူကလည်း တစ်ဖြည်းဖြည်းရွေ့ပြီး ကားပေါ်ကဆင်းလိုက်ရင်း အပြင်ရောက်တော့ မတ်တပ်ရပ်ကြီးနဲ့ ကျမတို့ကို ပြူးကြည့်နေပြန်ရော။ ကျမတို့လေးရောက်သားလည်း တစ်ယောက်မျက်နှာ တစ်ယောက်ကြည့်ပြီး ဗြုန်းဆို မတိုင်ပင်ရပဲနဲ့ သူ့ထက်ငါဦးအောင် ကားပေါ်ကို အပြေးတက်ပြီးတော့ ကားကို အတင်းမောင်းပြီးပြေးခဲ့တော့တာပဲ။
ကားပေါ်ပြေးတက်တော့ နောက်က၆မ နှစ်ယောက်က ဟိုဘက်ခြမ်းက မတတ်ရဲတော့ ဒီဘက်ခြမ်းကနေတက်၊ ပြီးတော့ သူငယ့်ရဲ့ ကျောပိုးအိတ်ကိုပစ်ချပြီး ဟိုဘက္က တံခါးကို ပြန်ပိတ်၊ကားမောင်းထွက်တာနဲ့ တစ်ပြိုင်ထဲ လေးယောက်သားဘုရားစာတွေ သူ့ထက်ငါ အပြိုင်ရွတ်ကြတော့တာပါပဲဟယ်။ မခင်အေးလည်း မောင်းလိုက်တဲ့အမောင်း မြို့ထဲကိုဘယ်လိုကနေဘယ်လိုပြန်ရောက်လာသလဲ မသိလိုက်တော့ဘူး။
မြို့ထဲပြန်ရောက်မှပဲ အဲဒါနင် ဝက်သားဒုတ်ထိုးတွေကို ကားပေါ်သယ်ခဲ့လို့၊ သူမဟုတ်တရုတ်တွေပြောလို့၊ငါဗလွတ်ရွှတ်တတွေပြောလို့နဲ့ သူ့အပြစ်ပုံချ ငါ့အပြစ်ပုံချနဲ့ ဖြစ်ကုန်ကြရော။
နောက်ဆုံးတော့ အမေလး တော်ပါသေးရဲ့ပေါ့။
ကိုယ်တွေကို ဝင်မပူးဘဲနဲ့ သူငယ်ကိုဝင်ပူးသွားလို့ပေါ့ဆိုပြီး လေးယောက်သား ရင်ဘတ်တွေကိုဖိကြရတော့တယ်။
ခုမ်ား မခင်အေးကိုတွေ့တာနဲ့ " မေရ လုပ်ပါဦး မှော်ဘီအလျှမ်းလေး"လို့ပြောရင် ဖော်လော်မော် ဆိုပြီး ဆဲပါလေရော.. ဟားဟား။
စိုးရဲ့ အမူအရာနဲ့ ပြောနေတုန်း ကျမတို့လည်း ကြက်သီးတွေထသွားလိုက်၊သူငယ်အပူးခံရတဲ့ မျက်နှာ ကိုပုံဖော်လိုက်နဲ့ ကြောက်လိုက်ကြတာ။
စိုးလည်းပြောအပြီး ကျမတို့အုပ်စုထဲက ၆မ မိုးဂလန္က
`` ဟဲ့ ကျမလည်း တစ်ခါကြုံဖူးတယ်တော့။ တစ်ရက် က်မ တာမွေဘလီနားက လ်ဘက်ရည်ဆိုင်မှာ ည ၁၁ နာရီလောက် တာမွေက သူငယ်ချင်းအ၆မလေးနဲ့ ထိုင်ပြီး၊ ၁၁ ခွဲလောက်ကျ ကျမတို့လမ်းခွဲကြတာပေါ့။ ကျမလည်း အိမ်ကမပြန်ချင်သေး ဒီဘက်တွေလည်း မလျှမ်းဖူးတော့ လျှမ်းကြည့်မယ်ပေါ့ဆိုပြီး တစ်ယောက်တည်း ဗလီထိပ်ကနေပြီး ရုပ်ရှင်ရုံဘေးကလမ်းအတိုင်း တစ်ယောက် တည်းလျှောက်ပြီး လျှမ်းလာတာပေါ့။ အဲဒီမွာ သူငယ်တစ်ယောက်ကလည်း လျှောက်လာတာနဲ့ ထောင်ချလိုက်တော့ ရသွားရော။ သူငယ္က အစင် အကိတ်
လို့ ပြောလည်းပြော လက်ကလည်း လက်ညှိုးနဲ့ လက်မကိုဝိုင်းပြဒီလောက်ကိတ်ပါ တယ်ပေါ့။
ပြီးတော့ လက်တစ်ဖက်ကိုထောင်ပြီး နောက်လက်တစ်ဖက်က လက်ကောက်ဝတ်ကိုထောက်ပြ။ ဒီလောက်ရှည်ပါတယ်ပေါ့။ အဲလိုလည်းလုပ်ပြရော ကျမတို့ဝိုင်းထဲက တစ်ယောက်က..
`` ပြောပါဦးဖော်လော်မော်..အစင်အကိတ်၊ နင်ရသမျှကလည်း စင်နေကိတ်နေတာပဲ၊ လက်ညှိုးနဲ့ လက်မကလည်း ဘယ်တော့မှ ထိတယ္ဆိုတာမရွိဘူး။ ကျမတို့ရတဲ့ သူငယ်တွေ စင်ဖို့ကိတ်ဖို့ထားပါဦး
ဆိုပြီး ထကပ်ပါလေရော။ အဲဒါနဲ့ မိုးဂလန်ကလည်း..
`` ဖော်လော်မော်..အဲဒါကျမရဲ့ရိုးရာပဲ။ နားထောင် မပြီးသေးဘူး အဲဒါနဲ့သူငယ်က ဒီနေရာကတော့မဖြစ်ဘူးပေါ့ မီးတွေလင်းနေတယ် အိမ်တွေလည်းရှိနေတယ် ဟိုဘက်ကိုလိုက်ခဲ့ပေါ့။ လူရှင်း တဲ့နေရာရှိတယ်ပေါ့။ဆိုတော့ ကျမကလည်း သူနဲ့တူတူလိုက်ပြီး နှစ်ယောက်သား သွားကြတာပေါ့။ အဲဒါ တစ်နေရာရောက်တော့ အုတ်တံတိုင်းတစ်ခုပေါ်ကို သူက ခုန်တက်လိုက်ကော။
အုတ်တံတိုင်းအပေါ်လည်းရောက်ကော က်မကို
" တက်လိုက် " ဆိုတော့ ကျမလည်း
" အယ်.. ဘယ်သူ့ခြံလည်းပေါ့. သူများအိမ်ထဲဝင်မိရင် ပြသနာတက်လိမ့်မယ် ကြောက်တယ်ဘာညာ"
ဆိုတော့ သူက " ဘာမှမကြောက်နဲ့တဲ့ အေးဆေးပဲတဲ့။ ကျတော်တို့သူငယ်ချင်းတွေ စော်ခေါ်ချရင် ဒီမှာအမြဲချနေကြ ပြဿနာမရှိဘူး" ဆိုတော့ ကျမလည်း
" အေးပြီးရောဟယ်" ဆိုပြီး.. အုတ်တံတိုင်းပေါ်တက်တာပေါ့. ဘယ်လိုမှတက်လို့မရဘူး။ တစ်ခါမှလည်း အဲလိုကျော်ခွ မတက်ဖူးတော့ လူက အုတ်တံတိုင်းပေါ်ကိုမရောက်ဘူး။ အဲဒါ သူငယ်ကလက်ပေးဆိုပြီး လက်ပေးလိုက်တော့ ဆွဲတင်၊ ပြီးတော့ ဟိုဘက်ကိုခုန်ချပေါ့။
ဟိုဘက်လည်းရောက်ကော မှောင်မဲနေတာပဲ။ သူငယ်လည်း အုတ်တံတိုင်းဘေးနားက အုတ်ခုံမှာမှီရပ်နေတော့ ကျမလည်း စပြီးနမ်းရှုံ့ ပွတ်စပါးတွေလုပ်ပြီး ဘေးပတ်ဝတ်းကျင်ကိုကြည့်တော့ တမျိုးပေါ့ မသဲကွဲတော့
" ဟဲ့ ဒါဘယ်နေရာတုန်း " ဆိုတော့ သူငယ် က
" ဒါ သချိုင်းလေ "
ဆိုတော့ သူပြောမှ သူမွီထားတဲ့ အုတ်ခုံကိုသေချာကြည့်မိတယ်။အုတ်ခုံမဟုတ်ဘဲ အုတ်ဂူကြီးဖြစ်နေရော။ ဒါနဲ့
" အယ်..ကျမကြောက်တယ်ပေါ့ဘာညာပေါ့လို့"ပြောတော့ သူငယ်ကလည်း
" ဘာမှကြောက်စရာမရှိဘူး.. သူတို့လာနေကြဘာမှမဖြစ်ဘူးပေါ့"
ကျမလည်း အရှိန်ရနေပြီဆိုတော့ ခုမှပြန်လည်းမထူးတော့ဘူး၊ ပြီးတော့ ကိုယ်တစ်ယောက်တည်းလည်းမဟုတ်တော့ ၆မပီပီ သတ္တိရှိရှိနဲ့ သူငယ်ကိုစပြီးကီးတော့တာပေါ့။
သူငယ်ကလည်း ကျမရဲ့လျှာခပတ်တွေရဲ့ကောင်းချက်ဆိုတော့ တဟင်းဟင်း နဲ့ပေါ့ဟယ်.. ဟိဟိ။ အဲလိုနဲ့ ကီးရင်း ကီးရင်း သူငယ်အသံပျောက်သွားပါတယ်ပေါ့ဆိုပြီး ကီးရင်းတန်းလန်းမော့ကြည့်လိုက်တော့ သူငယ့်မျက်နှာက တစ်မျိုးဖြစ်နေပါတယ်ပေါ့။ ရင်ထဲဒိန်းကနဲဆိုဖြစ်ပြီး.. ကြက်သီးတွေလည်း ဗြန်း ဆိုပြီးထလာရော။ အဲဒါနဲ့ ချက်ချင်းမတ်တပ်ရပ်ပြီး သူငယ့်နဲ့ မျက်နှာချင်း ဆိုင်ကြည့်လိုက်ကော။
သူငယ့် မျက်နှာက ဘာမှမရှိတော့ဘူး။ မျက်နှာပြောင်ကြီးနဲ့မျက်လုံးနှာခေါင်း..ပါးစပ်ဘာမှမရှိတော့ဘူး။
က်မ လည်းကြောက်ကြောက်နဲ့
" အားသရဲ..သရဲ" နဲ့ အော်ပြီး နောက်လှည့်ပြီး အုတ်တံတိုင်းကို ခုန်ကျော်၊ ဟိုဘက်လည်းရောက်ကောဖနောင့်နဲ့တင်ပါး တစ္သား တည်းကျအောင်ပြေးတော့တာပါပဲ။ ဖိနပ်တောင်မပါဘူး။ ဟားဟား အခြောက်မ အသွားတုန်းကတော့ အုတ်တံတိုင်းကို တက်ဖို့အရေး မတက်နိုင်လို့ သူငယ္က ဆွဲတင်ရတယ်။ သူရဲလည်းတွေ့ကော အဲအုတ်တံတိုင်းကို ဘယ်လိုခုန်ကျော်ခဲ့မှန်းတောင်မသိတော့ဘူးတော်။ သူငယ်လည်းဘယ်လိုကျန်ခဲ့လည်းမသိဘူး။
သူ့ဝင်စီးနေတာ ကျမလည်း ကြောက်ကြောက်နဲ့နောက် ကို ပြန်မကြည့်တော့ဘူး။ လမ်းထိပ်ရောက်တော့တွေ့တဲ့ ဆိုက္ကားငွားစီး၊ တာမွေဗလီထိပ်ရောက်တော့ တက္ကဆီ ငှားပြီး အိမ်တန်းပြန်တော့တာပဲ။
ရွတ်လိုက်ရတဲ့ဘုရားစာတွေလည်း ဘယ်နှစ်ခေါက်မှန်းကိုမသိတော့ဘူး။ အဲအချိန်ကနေ ခုထိ အဲဘက်ကိုဘယ်တော့မှ မလျှမ်းတော့ဘူး ကြောက်လို့။
ဟိုတစ်လောက ကျိုက္ကဆံဘုရားပွဲသွားတော့ ကားသမားကအဲဘက်ကမောင်းတော့ သင်္ချိုင်းက မရှိတော့ဘူးတော့။ အဆောက်အဦးတွေ တောင်ဆောက်နေပြီ။ ခုထိ ပြန်တွေးတိုင်း ကျမကြောက်တုန်းတော့။ ဆိုပြီး သူ့အဖြစ်အပျက်ကို ဖောက်သည်ချတာ ကျမတို့လည်း အမေလး အဲလိုမျိုးတွေနဲ့ မကြုံပါရစေနဲ့ ကျမတို့ဆိုရင် သေသွားမလားတောင်မသိဘူး ဘာညာနဲ့ တစ်ယောက်တစ်မျိုးကြောက်နေကြ တော့တာပါပဲ။
ကျမတို့အဲလိုပြောနေတုန်း. ကျမတို့ရှေ့ကနေပြီး သူငယ်တစ်ယောက်လျှောက်သွားတော့ စင်တယ်ပေါ့။ ကြည့်ကြတော့ ဝိုင်းထဲက မမမြင့်က
`` ဟဲ့.အဲဒါအော်ဖာနော် အဟစိန်တော့ ဝေးဝေးရှောင်ဆိုတော့ ဟယ် နှမျောလိုက်တာ ဘာညာနဲ့ဖြစ်ကြရော. မမမြင့်က အဲလိုလည်းပြောရော မိုးဂလန္က..
`` ဟဲ့ အော်ဖာ အဟစိန်ဆိုလို့ ပြောရဦးမယ် လှဝင်းမကိုသိတယ်မလား..
ဆိုတော့ ကျမတို့လည်း အေး သိတယ်ပေါ့။ ဟမ်းဖုန်းခါးကြားညှပ်ပြီး လက်စွပ်တွေ ဆွဲကြိုးတွေနဲ့ တစ်ယောက်မလား ၆လည်မလေ..ဆိုတော့..
`` အေး ဟုတ်တယ်..အလည် ၆မေလ။ သူကေတာ့ ဘယ်သူမှမပြောပါနဲ့လို့ မှာထားတာတော့။ ခုကလည်း ကိုယ့်လူတွေပဲဆိုတော့ သူစိမ်းတွေမှမဟုတ်တာ လျှောက်ပြောရင် ဂတိမတည်ရာကျမှာစိုးရသေးတယ်။ ခုက ထိုင်ပြီးပြောနေတာဆိုတော့ ကျမအပြစ်ဖြစ်မှာ မဟုတ်ပါဘူး
ဆိုတော့ အားလုံးက
" ဖော်လော်မော် အပိုတွေ ဘီဘီစီမ၊ ဘီအိုအေမ၊ လော်စပီကာမ ဟွန်း ကိုယ့်အကြောင်းအားလုံးသိစေချင်ရင် လျှောက်ပြောနေရင် အာညောင်းသေးတယ်။ နင့်ကိုသာပြောပြလိုက်၊ ပြီးရင် ဟဲ့ဘယ်သူမှလျှောက်မပြောနဲ့နော်လို့သာမှာလိုက်၊ အမေလး ပြောလိုက်မယ့် အပြော တစ်ယောက်ပြီးတစ်ယောက်ကို ဟွန်း အကြောင်းသိတွေကို။ ဟိုလှဝင်းမတော့ မသိတော့ ခံရျပီ.. ဟားဟားဟားပေါ့။
`` ဖော်လော်မော်တွေ ဒါဆို ငါမပြောတော့ဘူးလည်းဆိုရော ဟယ် စတာပါချစ်သူငယ်ချင်းရယ် ပြော ပြော..နင်ကသတင်းစုံတယ် နင်ပြောမှ ကျမတို့သိရမှာပေါ့ဆိုတော့
`` ဒီလိုဟယ် ပြီးခဲ့တဲ့ တစ္ပတ္က စနေနေ့ညမှာပေါ့။ လှဝင်းမ နဲ့ ကျမနဲ့ ဆူးလေမှာ တွေ့ကြရော။ အဲဒါ သူက
"ဟယ် မိုးရယ် ကျမဒီနေ့အာနေလို့ သူငယ်လေးဘာလေးမရှိဘူးလား" ဆိုတော့ ကျမလည်း
" မမေရ ကျမလည်း သူငယ်ရဘူးတော့ ခုတောင် အာနေတာ"
ဆိုပြီး နှစ်ယောက်သား ဒါဆိုလည်း ပုဂံပေါ်ကို သြားရ အောင်ပေါ့။ ကျမကလည်း အော်ဖာဆိုရင်မကြိုက်.. ဒါပေမယ့်လည်း ပျင်းကလည်းပျင်းနေတော့ သူနဲ့လိုက် သွားတာပေါ့။ ပုဂံပေါ်လည်းရောက်ကော ရိုးရာမပျက် ကိုးခါပတ်ကြတာပေါ့။ ပတ်ရင်းနဲ့ အော်ဖာတစ်ယောက်ကိုကြိုက်ရော။
" က်မကိုသိလား" ဆိုတော့
" ဟယ် ကျမဒီအပေါ်ကိုလာတာမဟုတ်ဘူး။ဘယ်သူအော်ဖာ ဘယ်သူမအော်ဖာလည်းတောင်မသိဘူး။ ပြီးတော့ ဒီပုဂံရာဇဝင်လည်း ရှင်သိတဲ့အတိုင်းပဲ.. ကျော်မယ်.. ခွမယ်၊ ဟမယ်၊ ထုမယ်၊ ထောင်းမယ်ဆိုတဲ့ဟာတွေချည်းပဲ"
လှဝင်းမက အမေလး အဲဒါတွေရိုးနေပါပြီဟယ်။ သူတို့ သုံးတဲ့နည်းတွေကို စောမေတို့ကနောကြေပြီးသား။ စိတ်ချပါအေ ကျမစားနေကြ ဒီလိုပဲခေါ်ပြီးတော့. သူတို့ထက်ကို ကိုယ်တွေက ခြေတစ်လှမ်းသာပြီးသားဆိုတော့ ဘာမွကို လုပ်လို့မရပါဘူး"
ဆိုပြီး အော်ဖာတစ်ယောက်ကို မသွားရော။ အဲဒါနဲ့ ကျမလည်း အာပြန်လုပ်ပြီး အိမ္ကိုပဲ ပြန်လာခဲ့လိုက်တော့တယ်။မနက်မိုးလင်းရော ကျမတောင်အိပ်ယာမထသေးဘူး ကောင်မရောက်ချလာရော။ ဘိုသီဘတ်သီနဲ့လက်ကလည်း ဘီယာဗူးလေးကိုင်လို့ ကျမလည်း
" ဟဲ့စောစောစီးစီး နင့်ဟာကလည်း ဘီယာနဲ့ မျက်နှာ သစ်တော့တာပဲလား" ဆိုတော့
" လာ ဟယ် လာ လ်ဘက်ရည်ဆိုင်ကို လိုက်ခဲ့ပါဦးဟယ်"
ဆိုပြီး ကျမကိုအတင်းခေါ်တာနဲ့ မျက်နှာတောင်မသစ်နိုင်ဘူး သူနဲ့လိုလိုက်ခဲ့ရတော့တယ်။
လ်ဘက်ရည်ဆိုင်လည်းရောက်ကော
" ဟဲ့ ဘာဖြစ်လာ တာတုန်းနင့်ဟာက အရေးတကြီးနဲ့ အိမ်ပြန်မရောက်သေးဘူးမလား..ညတုန်းကအဝတ်တောင်မလဲရသေးဘူး"
ဆိုပြီး သေချာလည်းကြည့်လိုက်ကော။ ကောင်မ ရွှေတွေတစ်ခုမှမရှိတော့ဘူး။ ဖုန်းလည်းမတွေ့တော့ဘူး။ ကျမဆိုသောအခြောက်မက လည်း နပ္ပ။ ဒါမျိုးဆိုရင် ဒတ်.. ဒတ်.. ဒတ်ဆိုပြီး တစ္ကိုယ္လုံးကို ချပ်ခ် ပြီးသွားပြီ။
" ဟဲ့ နင့်ဟာတွေကော..ဖုန်းကော " ဆိုတော့ ကောင်မက
" အဲဒါနင့်ကိုပြောမလို့..နင် ငါညကခေါ်သွားတဲ့ သူငယ်ကိုမှတ်မိသေးလား"
" ကျမကလည်း သိဘူးလေ ကျမအဝေးကနေပဲမြင် လိုက္တာကို နင့်ဟာနင်သွားစကားပြောပြီး ခေါ်သွားတာကို."
" အေးဟယ် ကျမဟာတွေကို ဟသွားလို့ညက "
" ဟဲ့ ဘယ်လိုဟသွားတာတုန်းနင်ဘာမှပြန်မလုပ်ဘူးလား"ပေါ့။ အဲဒီမွာ ကောင်မက
" မဟုတ္ဘူး ဆေးခပ်သွားတာဟယ် က်မကို" ဆိုတော့ ကျမလည်း
" ဟယ် ဖော်လော်မော်ရယ် ဒါက ရိုးနေတဲ့လုပ်နည်းတွေဟာကို နင်မသိဘူးလား။ သူတို့ကျွေးတာ တိုက္တာကို ဘာမွစားစရာမလိုတာကို နင်ဘာသွားစားလိုက်လည်း သောက်လိုက်လည်း " မေးတော့
" ဟယ် ကျမအဲဒါတွေကိုသိလို့ သူတို့တိုက်တာကျွေးတာဆိုရင်ဘာမှ မေသာက်ဘူး
မစားဘူး အမြဲပဲ။ ခုတောင် ညက ခဏပဲပေါ့ ပြီးရင်ပြန်မယ်လုပ်ထားတာလေ။ ညမအိပ်ဘူးပေါ့။ ဟော်တယ်ခန်းခကတော့ တစ်ညလုံးစာပေးထားရတာပေမယ့် ကျမမအိပ်ရဲဘူးလေ။ အဲဒါ ကျမတို့ တစ်ကြောင်းဖြစ်ပြီးတော့ ကျမလည်း ရေချိုးခန်းထဲဝင်ပြီး ရေချိုးပေါ့။ အဝတ်အစား ပိုက္ဆံ အိတ် ဖုန်း..ဆွဲကြိုး..လက်စွပ် အားလုံးကို ကျမရေချိုးခန်းထဲဝင်တော့ ယူပြီးဝင်။ ရေချိုးပြီးတော့ တစ်ခါတည်းဝတ်ပြုပြင်ဆင်။ ပြီးတော့ ပြန်ထွက်လာတာ သူငယ္က ခုတင်ပေါ်မှာ ဘီယာသောက်နေရော။ အောက်ကကောင်တာမှာ ဘီယာသောက်ချင်တယ်ဆိုလို့ က်မ၂ ဘူးဝယ္လာတာ၊ တစ္ဘူး သူက ဖွင့်သောက်နေတာပေါ့။ ဒါနဲ့ ကျမလည်း ကျန်တဲ့တစ်ဗူးကို မဖွင့်ရသေးတာနဲ့ စိတ်ချပြီး သောက်တာပေါ့။ သူငယ်ကလည်း ဘီယာ သောက်ပြီးရင် ပြန်ကြရအောင်ဆိုတော့ ကျမလည်း ကောင်းတယ်ပေါ့၊ မဆိုးဘူး ပေါ့ စိတ္ခ်ရတယ္သူငယ္ကေပါ့။ အထင်တွေကြီးပြီး ကျမဘီယာလည်းအကုန်. ကျမလည်း ဘာမွကို မသိတော့ဘူးဟယ်။
ကျမမျက်လုံးလည်းဖွင့်ရောမိုးလည်းလင်းနေပြီ။ အခန်းထဲဝေ့ကြည့်လိုက်တော့ သူငယ်ကိုမတွေ့တော့ဘူး။ ကျမဆွဲကြိုး..လက်စွပ်.. ပိုက်ဆံအိတ်ဖုန်း..ဘာမှကိုမရှိတော့ဘူး။.ကျမလည်းရင်တုန်ပန်းတုန်ဖြစ်ပြီး..ဘာလုပ်ရမလည်းဘာကိုင်ရမလည်းမသိတော့ဘူးဟယ်။ အဲဒါနဲ့ ငါဘယ်လိုဖြစ်တာလည်းပေ့ါ။ တစ်ယောက်တည်းစဉ်းစားတော့ စဉ်းစားလို့ကိုမရဘူး။ ဆေးခပ်ရအောင်လည်း ကိုယ့်ဟာကိုဖွင့် သောက်တာ ဘီယာတောင်။ပြီးတော့ ဆေးထွန်းထားစရာတော့မရှိလောက်ဘူးပေါ့။ အခန်းထဲမှာ ဘာအနံ့မှ ညတုန်းက မရှုခဲ့ရဘူးကို။ အဲဒါနဲ့ စဉ်းစားရင်း စဉ်းစားရင်းနဲ့ ဘီယာဘူးကို ကိုင်ကြည့်ရင်း သေချာကြည့်တော့
" ဒီမှာလေဟယ်"
ဆိုပြီးပြတာ ကျမလည်း ကြည့်လိုက်ကော တိုက်ဂါးဘီယာဗူး အောက်ခြေနားမှာ အကွဲလေးသေးသေးလေးတွေ့ရတော့တယ်။
အဲဒါနဲ့ လှဝင်းမက
" ကျမထင်တယ်..ကျမရေချိုးနေတုန်းမှာအောက်တန်းစားက ဗူးရဲ့အောက်ခြေကိုသေးသေးလေးခွဲပြီး ဆေးထည့်လိုက်တာနေမယ်။ ပြီးတော့ အကွဲကြောင်းကို ဖယောင်းနဲ့ ပြတ္ခ်လိုက္တာဟ။ ဒီမွာ ဖယောင်းစက်လေးတောင်ရှိနေသေးတယ်။ အဲဒါဆိုတော့ အကြဲက ပြန်ပိတ်သွားရော။ ဘယ္လိုမွ မသိနိုင်တဲ့ဆေးခပ်နည်းတော့.. "
" က်မဘယ္လိုမွမ ထင်ခဲ့ဘူး။ ကျမဆွဲကြိုးကော၊ လက်စွပ်ကော၊ ပိုက်ဆံတွေကော..ဟမ်းဖုန်းကော ၁၇ သိန်းဖိုးလောက်ပါသွားတယ် ဟယ်။ စိတ်ညစ်တယ်ဘယ်ကိုသွားပြီး ဘယ်ကိုရှာရမှန်းလည်းမသိဘူး။ နင့်ဆီတောင် ငါ့ဘောင်းဘီနောက်အိတ်ထဲမှာ ထောင်တန် တစ်ရွက်တွေ့လို့ လာလို့ရတာ။ ပြီးရင်ဟယ် က်မကို ငေါထော် (ငါးထောင်) လောက် ချော်(ချေး) ပါဦးဟယ် ကျမအိမ်ပြန်ရမှာ။ ပြီးတော့ ကျမဘယ်လိုလုပ်ရမလဲ။ ဖုန်းကတော့ ခဏနေရင် လိုင်းသွားပိတ်ရမယ်။ က်မကို အဲသူငယ်ကူရှာပေးပါဦးဟယ်" တဲ့လေ။
ကျမလည်း စိတ်လည်းမကောင်း..သူ့ကြည့်ပြီးတော့လည်း ဒေါသကဖြစ် လည်လွန်းတဲ့ဘီး ခုတော့ ချေးသင့်ပြီမလားလို့လည်း ပြောချင်။
သူ့ရုပ်ကိုမြင်နေရတော့ သနားကလည်း သနားနဲ့ မပြောရက်.ခုမှပြောရတာ။
ဟိ ကဲ ခုတော့ ထိသွားပြန်ပြန်တစ်ယောက်ပေါ့ဟယ်.နင်တို့တွေလည်း သတိထားကြ။ အော်ဖာခေါ်မယ်ဆိုရင် ကုန်မယ့်ပိုက်ဆံအပြင် ဘာမွ ထည့်မသွားတာအကောင်းဆုံးပဲ။ ဘာမွမစား ဘာမှမသောက်တာအကောင်းဆုံးပဲ။ ပြီးပြီလား ပြီးရင်ပြန် အဲဒါပဲကောင်းတယ်။
ဆိုတော့ ကျမတို့လည်း အော်ဖာတွေရဲ့ ကလိမ်ကကျစ်နည်းတွေ၊ ကျော်ခွ၊ ဟတဲ့နည်းတွေကို အံ့သြမဆုံး နိုင်အောင်ဖြစ်ရပါတော့တယ်။
မထင်မှတ်တဲ့နည်းလမ်းတွေသုံးပြီးကို ဟကြတော့တာပါပဲလားပေါ့။ အော်ဖာ(Offer)ဆိုရင်တောင် ဝေးဝေးရှောင်မိတဲ့အထိ။ မရှောင်နိုင်ရင် သတိအမြဲရှိတဲ့အထိကို ကြောက်သွားကြပါတော့တယ်။
ရေးသားသူ - ပါဝါ
၉ . ၇ . ၂၀၁၀ ( သောကြာနေ့ ၄ နာရီ ခြဲ)
(Zawgyi)
ေက်ာက္ဘိစကားဝိုင္း (အပိုင္း - ၄)
............
(တကယ္ေတာ့ ေက်ာက္ဘိက ရဲစခန္းေရွ႕မွာ ဖြင့္ခဲ့တာမဟုတ္ပါဘူး။ ေရွ႕ေဆာင္႐ုပ္ရွင္႐ုံေဘးကပ္ရက္ အရင္ရဲစခန္းအေဟာင္းရဲ႕ တိုက္တန္းက ေလွကားခြင္ထဲမွာဖြင့္တာ။ ေရွးတိုက္ဆိုေတာ့ ေလွကားခြင္က်ယ္တာမို႔ ဆိုင္ခန္းလိုျဖစ္ေနတာ။ လဘက္ရည္ဆိုင္မွာ သစ္လိမ္လား
ေက်ာက္လိမ္လားမသိဘူးခ်ိတ္ထားတာရယ္၊ ေလွကားအေပၚနဲ႕ အေပၚထပ္ေလွကားခြင္ေတြမွာ ေခြးေျခပုစားပြဲဝိုင္းေတြက အတြဲေတြအတြက္တကယ့္ကို ေနရာေကာင္း၊ ေအာက္က လဘက္ရည္ဆိုင္ကလူေတြလည္းမျမင္ သီးသန႔္လိုျဖစ္ေနလို႔ ဘိတစ္ခုလို
လိုပဲ၊ အာ့ေၾကာင့္ေက်ာက္ဘိလို႔နာမည္တြင္တာပါ။ ညေရာက္ရင္ ပလက္ေဖာင္းမွာ စားပြဲဝိုင္းေတြ
ထုတ္ခင္း ခင္းထားတတ္ေတာ့ အဲေနရာေတြက ကိုယ္ေတြထိုင္ေနၾက ကိုယ္ေတြစုရပ္ပါပဲ။ ခုေခတ္လို လက္ကိုင္ဖုန္းလည္းမရွိၾကေပမယ့္ ႀကိဳတင္ခ်ိန္းစရာမလို၊ ဘယ္သူနဲ႕ေတြ႕ခ်င္ ေတြ႕ခ်င္ ညေနပိုင္း ေက်ာက္ဘိလာလိုက္႐ုံနဲ႕ လူစုံေနၿပီးသားပါ။)
ႏြေဦးရာသီရဲ႕ေန႕တစ္ေန႕
ထုံးစံအတိုင္း ညေနဘက္ေက်ာက္ဘိလ္ဘက္ရည္ဆိုင္မွာ လူစုံတက္စုံဝိုင္းဖြဲ႕ ၿပီး တစ္ေယာက္တစ္ေပါက္ေျပာဆိုေနရင္းနဲ႕ တစေၦသရဲအကြောင်းများကို စကားစပ္မိၾကရာက အေျခာက္မ စိုးက..
`` အေမလး.အေမလး. ခုဒီအေၾကာင္းေျပာရင္းနဲ႕ေတာင္ ကိုယ္ႀကဳံခဲ့တဲ့ဟာကိုျပန္ေတြးရင္း ၾကက္သီးေတာင္ထတယ္ဟယ္..
ဆိုေတာ့ က်မတို႔ကလည္း ဟဲ့ ဘာႀကဳံခဲ့တာလည္း ေျပာပါဦးေပါ့.ေလေလး ပင့္ေပးရတာေပါ့ အဲလိုနဲ႕ စိုးက..
`` တစ္ရက္ဟယ္ က်မရယ္ မခင္ေအးသိတယ္မလားနင္တို႔ ကားတစ္စီးနဲ႕လွ်ံးေနတဲ့၆မဟယ္
ဆိုေတာ့ . ေအး သိတယ္ေလေပါ့ ဒါနဲ႕သူကဆက္ၿပီး..
`` ေအး သူရယ္က်မရယ္. ေနာက္ ၆မႏွစ္ေယာက္ရယ္ထုံးစံအတိုင္းေပါ့ ကားတစ္စီးနဲ႕ လွ်မ္းၾကေရာ။
" ပထေမတာ့. ေတာင္ဥကၠလာ ၿပီးေတာ့ ေျမာက္ဥကၠလာဘက္ေရာက္သြားေရာ။ အဲေျမာက္ဥကၠလာမွာ သူေသာက္ေနက် သူငယ္ေတြဒီလိုေပါပါေသာ က္ား (အရက္)ဆိုင္မွာ ဝင္ၿပီး က္ားႀဆဲ (အရက္ေသာက္)ၾကရင္းနဲ႕ သူငယ္ေတြကို ေထာင္..။ က်ဴက်ဴသင္းေတြလုပ္ေပါ့ဟယ္."
အဲဒါနဲ႕ ဆယ္နာရီေက်ာ္ေတာ့ က်မတို႔လည္း ျပန္ၾကမယ္ေပါ့ဆိုၿပီး အရက္ဆိုင္ကထ.. ၿပီးေတာ့ ကားေပၚတက္ၿပီး ျပန္မယ္လုပ္တာေပါ့။ အဲဒီမွာ မခင္ေအးက..
" ဟဲ့ မဂၤလာဒုံဘက္က လွည့္ျပန္မယ္ေအ မေရာက္ တာၾကာၿပီ"
ဆိုၿပီး မဂၤလာဒုံဘက္ကိုေမာင္းေရာ။ မဂၤလာဒုံ ခေရပင္လမ္းဆုံလည္းေရာက္ေကာ ျပည္လမ္း ေစာ္ဘြားႀကီးကုန္းဘက္ကို ခ်ိဳးရမွာ မခ်ိဳးေတာ့ဘဲနဲ႕ ေထာက္ၾကန႔္ဘက္ကိုခ်ိဳးေကြ႕လိုက္ေကာဆိုေတာ့. က်မတို႔ကလည္း
" ဟဲ့..မခင္ေအး နင္လမ္းမွားေနၿပီထင္တယ္" ေပါ့။
" ဟဲ့ က်မခုမွသတိရလို႔ ေမွာ္ဘီဘက္မွာ က်မလွ်မ္းေနၾက ေနရာရွိတယ္ဟဲ့။ ဒီအခ်ိန္ဆိုရင္ သူငယ္ေတြ ဂစ္တာတီးေနၾကမွာ "
လို႔ေျပာေတာ့ က်မတို႔လည္း အေမလး ဘုရား ဘုရားေပါ့။ သည္ေလာက္ ရန္ကုန္မွာ လွ်မ္းစရာေတြေပါၿပီး သူ႕ေလာက္ ေနရာစုံလွ်မ္းနိုင္တာ သူပဲ႐ြိတာကို အားမရေသးဘူးေတာ့။ ေမွာ္ဘီထိေတာင္ ဘယ္တုန္းကထြက္ လွ်မ္းထားလည္းမသိဘူး သူလွ်မ္းေနၾကေနရာေတာင္ရွိတယ္ဆိုပဲ ေဖာ္ေလာ္ေမာ္က။ အဲဒါနဲ႕က်မတို႔လည္း
" ေအးဟယ္.မထူးပါဘူးဟယ္ သန္ေခါင္ထက္ေတာ့ ညဥ့္မနက္ေတာ့ပါဘူး. လွ်မ္းဖူးတယ္ရွိေအာင္လွ်မ္းၾကတာေပါ့ဟယ္" ေပါ့။
အားလုံးကလည္း အရက္ကေလးဝင္ထားၾကေတာ့ ဝီေနၿပီ။ လွ်မ္းဖို႔အေရးဆိုရင္လည္း ၆ မတို႔ထုံးစံ ႏွစ္ခါမေခၚရေတာ့ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါး ကားေပၚမွာတစ္ေယာက္တစ္ေပါက္ ဟီလာထၿပီး ပလြတ္႐ႊတ္တ ေပါက္ပန္းေလးဆယ္ေတြေျပာၿပီးေတာ့ ခြီရင္း ေမွာ္ဘီကို ေရာက္မွန္း မသိေရာက္သြားေရာ။
ေမွာ္ဘီလည္းေရာက္ေကာ ၁၁ နာရီေလာက္ရွိသြားၿပီ။ သူလွ်မ္းေနက်ေနရာဆိုတဲ့ ေမွာ္ဘီၿမိဳ႕ထြက္နားက ေဘာလုံးကြင္းကို လည္းေရာက္ေကာ ကားေပၚကဆင္းၾက ေဘာလုံးကြင္းထဲပတ္ၾကည့္ၾကေတာ့
" ဟဲ့ မခင္ေအးရွင္ေျပာေတာ့ ဒီအခ်ိန္သူငယ္ေတြဂီတာတီးေနၾကခ်ိန္ဆို၊ နင့္ဟာက သူငယ္မေျပာနဲ႕ သူရဲေတာင္ မ႐ြိဘူး ေဘာလုံးကြင္းမွာ ေျပာင္သေလာင္ေနတာပဲ" ဆိုေတာ့
" ဟဲ့ ခါတိုင္း က်မလာရင္ အၿမဲေတြ႕ေနၾက။ ဒီေန႕မွ ဘယ္လိုျဖစ္လည္းမွမသိတာ။ ေဘာလုံးပြဲရွိတယ္ထင္တယ္"
ဘာညာနဲ႕ဆိုေတာ့ က်မတို႔လည္း
" ဟယ္မထူးပါဘူးဟယ္. ျပန္ၾကမယ္ဟယ္"
ဆိုၿပီး ကားေပၚတက္ ရန္ကုန္ဘက္ျပန္ေကြ႕ၿပီးေတာ့ ျပန္တာေပါ့ဟယ္။ ေမွာ္ဘီေဈးေရွ႕ေရာက္ေတာ့ ကားမွတ္တိုင္နားမွာ ဝက္သားဒုတ္ထိုးသည္ကိုေတြ႕တာနဲ႕ မခင္ေအးက
" ဟယ္ ဒုတ္ထိုးစားခ်င္တယ္ ဒုတ္ထိုးစားခ်င္တယ္" ဆိုၿပီး ကားကိုရပ္ ေလးေယာက္သား ဝက္သားထုတၳိုး အားရပါးရစားၾကပါ ေလေရာ။ စားရင္းနဲ႕ ကားဂိတ္ကိုၾကည့္လိုက္ေတာ့..သူငယ္တစ္ေယာက္က ေက်ာပိုး အိတ္ေလးနဲ႕ ကားဂိတ္မွာ ကားေစာင့္ေနတာ ကိုေတြ႕ေတာ့ မခင္ေအးက
" ဟဲ့ က်မစင္ေတာ့ ..ဇာတ္လမ္းစလိုက္ဦးမယ္ဆိုၿပီး. သားေလး ဘယ္ျပန္မွာလည္း ကားေစာင့္ေနတာလားဘာညာနဲ႕ ဟိုက သီရိမဂၤလာေဈးကို သြားမလို႔"
ဆိုေတာ့
" ဟဲ့ ဒီအခ်ိန္ကားရွားသြားၿပီ။ ငါတို႔လည္း ရန္ကုန္ျပန္မွာပဲ။ လာလိုက္ခဲ့ ေဈးထိပို႔ေပးမယ္ သားကားေစာင့္လို႔ကေတာ့ ရခ်င္မွရေတာ့မွာ ဘာညာသာရ ကာေပါ့"
သူငယ္ပါလာဖို႔အေရး ခ်ဳပ္ေဆးေတြတိုက္ေတာ့တာပဲ။ ဒါနဲ႕သူငယ္လည္း ေနာက္ဆုံး လမ္းႀကဳံလိုက္ခဲ့မယ္ေပါ့ဆိုေတာ့.မခင္ေအးလည္း
" ဟဲ့ သြားၾကမယ္ သြားၾကမယ္ "လုပ္ေကာ။
က်မတို႔လည္း စားရတာေတာင္မဝေသးေတာ့
" အမေရဘယ္ေလာက္ဖိုးေလး..ဘာသားညာသားေလး ပါစယ္ထုတ္ေပးပါဦး"
ဆိုၿပီး ဝက္သားဒုတၳိုးကို ပါစယ္ဆြဲၿပီး ကားေပၚတက္ၾကတာေပါ့။ အဲဒါ မခင္ေအးရယ္ က္မရယၠ အေရွ႕မွာ၊ ဟို၆မႏွစ္ေယာက္နဲ႕ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ၾကားမွာ သူငယ္ထိုင္ၿပီး သုံးေယာက္သားက ကားေနာက္ခန္းမွာ။ က်မတို႔လည္း ဝက္သားဒုတ္ထိုးစားလိုက္ သူငယၠို ေမးလိုက္ ပလႊတ္႐ြတ္တေတြေျပာလိုက္၊ ေပါက္ပန္း၆ဆယ္ေတြေျပာလိုက္နဲ႕ ေထာက္ၾကန႔္စစ္သခၤ်ိဳင္းလည္းေက်ာ္ေကာ က်မလည္း သူငယ္ကို
" ေယာက္်ားေရ ပ်င္းေနၿပီလားေပါ့ "
ေနာက္လွည့္ၿပီးေျပာလိုက္တဲ့သကာလ. က်မစကားက လမ္းတစ္ဝက္ပဲရပ္သြားေတာ့တယ္။ က်မလည္း ဒိန္းဆိုၿပီး ရင္ေတြတုန္ ၾကက္သီးေတြထေပါ့။ ခ်က္ခ်င္းေရွ႕ျပန္လွည့္ၿပီး
" မခင္ေအး မခင္ေအး. အေနာက္ေကာက္ကို ေက်ာ္ကိလိုက္ဦး၊ သူေငၚကယ္ကိုေက်ာ္ကိလိုက္ဦး"ဆိုၿပီး ခပ္တိုးတိုးေလး ေခါင္းကို ေရွ႕ဘက္ထားၿပီး မသိ မသာေျပာေတာ့ မခင္ေအးကလည္း ကားေမာင္းေနရင္းနဲ႕ ေနာက္ၾကည့္မွန္ကေနၾကည့္ခ်လိဳက္ေရာ။ ၾကည့္ရင္းသူ႕မ်က္ႏွာက ေသြးမရွိေတာ့ဘူး။ကားေမာင္းေနတဲ့လက္ေတြကလည္းတုန္လို႔။ ၿပီးေတာ ့က်မကိုျပန္ၿပီး
" ဟဲ့.. ဘယ္လိုလုပ္မလဲ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ"
နဲ႕ ျဖစ္ေရာ။ အေနာက္မွာထိုင္ေနတဲ့ အေျခာက္မႏွစ္ေယာက္ကေတာ့ တစ္ေယာက္တစ္ေပါက္မ်ိဳးကိုစုံလို႔ ေျပာေနၾကတာ။
သူငယ္ကို အလယ္မွာထားၿပီး ဟီလာတိုက္လို႔ေကာင္းတုန္း။ လက္က
လိပ္ေတာင္လိပ္ေနေသးတစ္ေယာက္က။ အဲဒါနဲ႕ က်မလည္း
" ဟဲ့ ေဖာ္ေလာ္ေမာ္ေတြ ဟီလာတိုက္ေန နင္တို႔သူေငၚ (သူငယ္) ကို နင္တို႔ ေၾကာ္ (ၾကည့္) လိုက္ဦး.."
ဆိုေတာ့ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ကလည္း ၿပိဳင္တူၾကည့္လိုက္ၿပီးတဲ့သကာလ " အား" လို႔ၿပိဳင္တူေအာ္ၾကပါေလေရာ။ သူတို႔ လည္းေအာ္ေရာ က်မရယ္ မခင္ေအးရယ္လည္း
" အား"
လို႔ေအာ္မိၾကေရာ။ မေအာ္ဘဲ မေနနိုင္ဘူးေလ။ သူငယ္႐ုပ္က တကယ့္ဘေလာ္ကူး႐ုပ္ျဖစ္ေနတာကိုး။ မ်က္လုံးကနီၿပီးျပဴးထြက္ေနသလို ႏႈတ္ခမ္းႀကီးက လန္ေနေရာ၊ ႏွာေခါင္းကလည္း လန္လန္ႀကီး၊ မ်က္ႏွာကလည္း မည္းေနတာပဲ။ အျပင္မွာ ဘီလူး႐ုပ္ေတြကို တကယ့္ ဘီလူးက ဒီလိုပုံမဟုတ္နိုင္ပါဘူးထင္ခဲ့တာ။
အေမလး အဲဒီ့မ်က္ႏွာေတြအတိုင္းပဲေတာ့ အစြယ္ ပါတာနဲ႕ မပါတာပဲကြာတယ္။ က်မတို႔လည္း ေလးေယာက္သားေအာ္ၿပီး မခင္ေအး လည္း ကားကိုခ်က္ခ်င္းရပ္။. ကားရပ္တာနဲ႕ ေလးေယာက္သား ကားေပၚက ေျပးဆင္းၾကၿပီး ကားအေရွ႕ မီးေရာင္ေရွ႕မွာ တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ ဖက္ယက္ပူးကပ္ၿပီး ကားအထဲကိုၾကည့္ၾကတာေပါ့။ တံခါးေတြက ဖြင့္ၿပီး ျပန္မပိတ္ခဲ့ၾကေတာ့ ကားအထဲက မီးကလင္းေန ေတာ့ အတိုင္းသားပဲေလျမင္ေနရတာ။
အဲဒါ သူကလည္း က်မတို႔ေလးေယာက္သားကို ျပဴးျပဴးႀကီးၾကည့္ၿပီး ေဘးကိုတျဖည္းျဖည္းေ႐ြ႕လာေတာ့ က်မတို႔လည္း အေမလး က်မတို႔ဆီလာေတာ့မလားဆိုၿပီး တစ္ေယာက္နဲ႕တစ္ေယာက္ ဖတ္ထားလိုက္ၾကတာ။
သူကလည္း တစ္ျဖည္းျဖည္းေ႐ြ႕ၿပီး ကားေပၚကဆင္းလိုက္ရင္း အျပင္ေရာက္ေတာ့ မတ္တပ္ရပ္ႀကီးနဲ႕ က်မတို႔ကို ျပဴးၾကည့္ေနျပန္ေရာ။ က်မတို႔ေလးေရာက္သားလည္း တစ္ေယာက္မ်က္ႏွာ တစ္ေယာက္ၾကည့္ၿပီး ျဗဳန္းဆို မတိုင္ပင္ရပဲနဲ႕ သူ႕ထက္ငါဦးေအာင္ ကားေပၚကို အေျပးတက္ၿပီးေတာ့ ကားကို အတင္းေမာင္းၿပီးေျပးခဲ့ေတာ့တာပဲ။
ကားေပၚေျပးတက္ေတာ့ ေနာက္က၆မ ႏွစ္ေယာက္က ဟိုဘက္ျခမ္းက မတတ္ရဲေတာ့ ဒီဘက္ျခမ္းကေနတက္၊ ၿပီးေတာ့ သူငယ့္ရဲ႕ ေက်ာပိုးအိတ္ကိုပစ္ခ်ၿပီး ဟိုဘကၠ တံခါးကို ျပန္ပိတ္၊ကားေမာင္းထြက္တာနဲ႕ တစ္ၿပိဳင္ထဲ ေလးေယာက္သားဘုရားစာေတြ သူ႕ထက္ငါ အၿပိဳင္႐ြတ္ၾကေတာ့တာပါပဲဟယ္။ မခင္ေအးလည္း ေမာင္းလိုက္တဲ့အေမာင္း ၿမိဳ႕ထဲကိုဘယ္လိုကေနဘယ္လိုျပန္ေရာက္လာသလဲ မသိလိုက္ေတာ့ဘူး။
ၿမိဳ႕ထဲျပန္ေရာက္မွပဲ အဲဒါနင္ ဝက္သားဒုတ္ထိုးေတြကို ကားေပၚသယ္ခဲ့လို႔၊ သူမဟုတ္တ႐ုတ္ေတြေျပာလို႔၊ငါဗလြတ္႐ႊတ္တေတြေျပာလို႔နဲ႕ သူ႕အျပစ္ပုံခ် ငါ့အျပစ္ပုံခ်နဲ႕ ျဖစ္ကုန္ၾကေရာ။
ေနာက္ဆုံးေတာ့ အေမလး ေတာ္ပါေသးရဲ႕ေပါ့။
ကိုယ္ေတြကို ဝင္မပူးဘဲနဲ႕ သူငယ္ကိုဝင္ပူးသြားလို႔ေပါ့ဆိုၿပီး ေလးေယာက္သား ရင္ဘတ္ေတြကိုဖိၾကရေတာ့တယ္။
ခုမ္ား မခင္ေအးကိုေတြ႕တာနဲ႕ " ေမရ လုပ္ပါဦး ေမွာ္ဘီအလွ်မ္းေလး"လို႔ေျပာရင္ ေဖာ္ေလာ္ေမာ္ ဆိုၿပီး ဆဲပါေလေရာ.. ဟားဟား။
စိုးရဲ႕ အမူအရာနဲ႕ ေျပာေနတုန္း က်မတို႔လည္း ၾကက္သီးေတြထသြားလိုက္၊သူငယ္အပူးခံရတဲ့ မ်က္ႏွာ ကိုပုံေဖာ္လိုက္နဲ႕ ေၾကာက္လိုက္ၾကတာ။
စိုးလည္းေျပာအၿပီး က်မတို႔အုပ္စုထဲက ၆မ မိုးဂလႏၠ
`` ဟဲ့ က်မလည္း တစ္ခါႀကဳံဖူးတယ္ေတာ့။ တစ္ရက္ က္မ တာေမြဘလီနားက လ္ဘက္ရည္ဆိုင္မွာ ည ၁၁ နာရီေလာက္ တာေမြက သူငယ္ခ်င္းအ၆မေလးနဲ႕ ထိုင္ၿပီး၊ ၁၁ ခြဲေလာက္က် က်မတို႔လမ္းခြဲၾကတာေပါ့။ က်မလည္း အိမ္ကမျပန္ခ်င္ေသး ဒီဘက္ေတြလည္း မလွ်မ္းဖူးေတာ့ လွ်မ္းၾကည့္မယ္ေပါ့ဆိုၿပီး တစ္ေယာက္တည္း ဗလီထိပ္ကေနၿပီး ႐ုပ္ရွင္႐ုံေဘးကလမ္းအတိုင္း တစ္ေယာက္ တည္းေလွ်ာက္ၿပီး လွ်မ္းလာတာေပါ့။ အဲဒီမြာ သူငယ္တစ္ေယာက္ကလည္း ေလွ်ာက္လာတာနဲ႕ ေထာင္ခ်လိဳက္ေတာ့ ရသြားေရာ။ သူငယၠ အစင္ အကိတ္
လို႔ ေျပာလည္းေျပာ လက္ကလည္း လက္ညွိုးနဲ႕ လက္မကိုဝိုင္းျပဒီေလာက္ကိတ္ပါ တယ္ေပါ့။
ၿပီးေတာ့ လက္တစ္ဖက္ကိုေထာင္ၿပီး ေနာက္လက္တစ္ဖက္က လက္ေကာက္ဝတ္ကိုေထာက္ျပ။ ဒီေလာက္ရွည္ပါတယ္ေပါ့။ အဲလိုလည္းလုပ္ျပေရာ က်မတို႔ဝိုင္းထဲက တစ္ေယာက္က..
`` ေျပာပါဦးေဖာ္ေလာ္ေမာ္..အစင္အကိတ္၊ နင္ရသမွ်ကလည္း စင္ေနကိတ္ေနတာပဲ၊ လက္ညွိုးနဲ႕ လက္မကလည္း ဘယ္ေတာ့မွ ထိတယ္ဆိုတာမ႐ြိဘူး။ က်မတို႔ရတဲ့ သူငယ္ေတြ စင္ဖို႔ကိတ္ဖို႔ထားပါဦး
ဆိုၿပီး ထကပ္ပါေလေရာ။ အဲဒါနဲ႕ မိုးဂလန္ကလည္း..
`` ေဖာ္ေလာ္ေမာ္..အဲဒါက်မရဲ႕ရိုးရာပဲ။ နားေထာင္ မၿပီးေသးဘူး အဲဒါနဲ႕သူငယ္က ဒီေနရာကေတာ့မျဖစ္ဘူးေပါ့ မီးေတြလင္းေနတယ္ အိမ္ေတြလည္းရွိေနတယ္ ဟိုဘက္ကိုလိုက္ခဲ့ေပါ့။ လူရွင္း တဲ့ေနရာရွိတယ္ေပါ့။ဆိုေတာ့ က်မကလည္း သူနဲ႕တူတူလိုက္ၿပီး ႏွစ္ေယာက္သား သြားၾကတာေပါ့။ အဲဒါ တစ္ေနရာေရာက္ေတာ့ အုတ္တံတိုင္းတစ္ခုေပၚကို သူက ခုန္တက္လိုက္ေကာ။
အုတ္တံတိုင္းအေပၚလည္းေရာက္ေကာ က္မကို
" တက္လိုက္ " ဆိုေတာ့ က်မလည္း
" အယ္.. ဘယ္သူ႕ၿခံလည္းေပါ့. သူမ်ားအိမ္ထဲဝင္မိရင္ ျပသနာတက္လိမ့္မယ္ ေၾကာက္တယ္ဘာညာ"
ဆိုေတာ့ သူက " ဘာမွမေၾကာက္နဲ႕တဲ့ ေအးေဆးပဲတဲ့။ က်ေတာ္တို႔သူငယ္ခ်င္းေတြ ေစာ္ေခၚခ်ရင္ ဒီမွာအၿမဲခ်ေနၾက ျပႆနာမရွိဘူး" ဆိုေတာ့ က်မလည္း
" ေအးၿပီးေရာဟယ္" ဆိုၿပီး.. အုတ္တံတိုင္းေပၚတက္တာေပါ့. ဘယ္လိုမွတက္လို႔မရဘူး။ တစ္ခါမွလည္း အဲလိုေက်ာ္ခြ မတက္ဖူးေတာ့ လူက အုတ္တံတိုင္းေပၚကိုမေရာက္ဘူး။ အဲဒါ သူငယ္ကလက္ေပးဆိုၿပီး လက္ေပးလိုက္ေတာ့ ဆြဲတင္၊ ၿပီးေတာ့ ဟိုဘက္ကိုခုန္ခ်ေပါ့။
ဟိုဘက္လည္းေရာက္ေကာ ေမွာင္မဲေနတာပဲ။ သူငယ္လည္း အုတ္တံတိုင္းေဘးနားက အုတ္ခုံမွာမွီရပ္ေနေတာ့ က်မလည္း စၿပီးနမ္းရႈံ႕ ပြတ္စပါးေတြလုပ္ၿပီး ေဘးပတ္ဝတ္းက်င္ကိုၾကည့္ေတာ့ တမ်ိဳးေပါ့ မသဲကြဲေတာ့
" ဟဲ့ ဒါဘယ္ေနရာတုန္း " ဆိုေတာ့ သူငယ္ က
" ဒါ သခ်ိဳင္းေလ "
ဆိုေတာ့ သူေျပာမွ သူမြီထားတဲ့ အုတ္ခုံကိုေသခ်ာၾကည့္မိတယ္။အုတ္ခုံမဟုတ္ဘဲ အုတ္ဂူႀကီးျဖစ္ေနေရာ။ ဒါနဲ႕
" အယ္..က်မေၾကာက္တယ္ေပါ့ဘာညာေပါ့လို႔"ေျပာေတာ့ သူငယ္ကလည္း
" ဘာမွေၾကာက္စရာမရွိဘူး.. သူတို႔လာေနၾကဘာမွမျဖစ္ဘူးေပါ့"
က်မလည္း အရွိန္ရေနၿပီဆိုေတာ့ ခုမွျပန္လည္းမထူးေတာ့ဘူး၊ ၿပီးေတာ့ ကိုယ္တစ္ေယာက္တည္းလည္းမဟုတ္ေတာ့ ၆မပီပီ သတၱိရွိရွိနဲ႕ သူငယ္ကိုစၿပီးကီးေတာ့တာေပါ့။
သူငယ္ကလည္း က်မရဲ႕လွ်ာခပတ္ေတြရဲ႕ေကာင္းခ်က္ဆိုေတာ့ တဟင္းဟင္း နဲ႕ေပါ့ဟယ္.. ဟိဟိ။ အဲလိုနဲ႕ ကီးရင္း ကီးရင္း သူငယ္အသံေပ်ာက္သြားပါတယ္ေပါ့ဆိုၿပီး ကီးရင္းတန္းလန္းေမာ့ၾကည့္လိုက္ေတာ့ သူငယ့္မ်က္ႏွာက တစ္မ်ိဳးျဖစ္ေနပါတယ္ေပါ့။ ရင္ထဲဒိန္းကနဲဆိုျဖစ္ၿပီး.. ၾကက္သီးေတြလည္း ျဗန္း ဆိုၿပီးထလာေရာ။ အဲဒါနဲ႕ ခ်က္ခ်င္းမတ္တပ္ရပ္ၿပီး သူငယ့္နဲ႕ မ်က္ႏွာခ်င္း ဆိုင္ၾကည့္လိုက္ေကာ။
သူငယ့္ မ်က္ႏွာက ဘာမွမရွိေတာ့ဘူး။ မ်က္ႏွာေျပာင္ႀကီးနဲ႕မ်က္လုံးႏွာေခါင္း..ပါးစပ္ဘာမွမရွိေတာ့ဘူး။
က္မ လည္းေၾကာက္ေၾကာက္နဲ႕
" အားသရဲ..သရဲ" နဲ႕ ေအာ္ၿပီး ေနာက္လွည့္ၿပီး အုတ္တံတိုင္းကို ခုန္ေက်ာ္၊ ဟိုဘက္လည္းေရာက္ေကာဖေနာင့္နဲ႕တင္ပါး တစ္သား တည္းက်ေအာင္ေျပးေတာ့တာပါပဲ။ ဖိနပ္ေတာင္မပါဘူး။ ဟားဟား အေျခာက္မ အသြားတုန္းကေတာ့ အုတ္တံတိုင္းကို တက္ဖို႔အေရး မတက္နိုင္လို႔ သူငယၠ ဆြဲတင္ရတယ္။ သူရဲလည္းေတြ႕ေကာ အဲအုတ္တံတိုင္းကို ဘယ္လိုခုန္ေက်ာ္ခဲ့မွန္းေတာင္မသိေတာ့ဘူးေတာ္။ သူငယ္လည္းဘယ္လိုက်န္ခဲ့လည္းမသိဘူး။
သူ႕ဝင္စီးေနတာ က်မလည္း ေၾကာက္ေၾကာက္နဲ႕ေနာက္ ကို ျပန္မၾကည့္ေတာ့ဘူး။ လမ္းထိပ္ေရာက္ေတာ့ေတြ႕တဲ့ ဆိုကၠားငြားစီး၊ တာေမြဗလီထိပ္ေရာက္ေတာ့ တကၠဆီ ငွားၿပီး အိမ္တန္းျပန္ေတာ့တာပဲ။
႐ြတ္လိုက္ရတဲ့ဘုရားစာေတြလည္း ဘယ္ႏွစ္ေခါက္မွန္းကိုမသိေတာ့ဘူး။ အဲအခ်ိန္ကေန ခုထိ အဲဘက္ကိုဘယ္ေတာ့မွ မလွ်မ္းေတာ့ဘူး ေၾကာက္လို႔။
ဟိုတစ္ေလာက က်ိဳကၠဆံဘုရားပြဲသြားေတာ့ ကားသမားကအဲဘက္ကေမာင္းေတာ့ သခၤ်ိဳင္းက မရွိေတာ့ဘူးေတာ့။ အေဆာက္အဦးေတြ ေတာင္ေဆာက္ေနၿပီ။ ခုထိ ျပန္ေတြးတိုင္း က်မေၾကာက္တုန္းေတာ့။ ဆိုၿပီး သူ႕အျဖစ္အပ်က္ကို ေဖာက္သည္ခ်တာ က်မတို႔လည္း အေမလး အဲလိုမ်ိဳးေတြနဲ႕ မႀကဳံပါရေစနဲ႕ က်မတို႔ဆိုရင္ ေသသြားမလားေတာင္မသိဘူး ဘာညာနဲ႕ တစ္ေယာက္တစ္မ်ိဳးေၾကာက္ေနၾက ေတာ့တာပါပဲ။
က်မတို႔အဲလိုေျပာေနတုန္း. က်မတို႔ေရွ႕ကေနၿပီး သူငယ္တစ္ေယာက္ေလွ်ာက္သြားေတာ့ စင္တယ္ေပါ့။ ၾကည့္ၾကေတာ့ ဝိုင္းထဲက မမျမင့္က
`` ဟဲ့.အဲဒါေအာ္ဖာေနာ္ အဟစိန္ေတာ့ ေဝးေဝးေရွာင္ဆိုေတာ့ ဟယ္ ႏွေမ်ာလိုက္တာ ဘာညာနဲ႕ျဖစ္ၾကေရာ. မမျမင့္က အဲလိုလည္းေျပာေရာ မိုးဂလႏၠ..
`` ဟဲ့ ေအာ္ဖာ အဟစိန္ဆိုလို႔ ေျပာရဦးမယ္ လွဝင္းမကိုသိတယ္မလား..
ဆိုေတာ့ က်မတို႔လည္း ေအး သိတယ္ေပါ့။ ဟမ္းဖုန္းခါးၾကားညွပ္ၿပီး လက္စြပ္ေတြ ဆြဲႀကိဳးေတြနဲ႕ တစ္ေယာက္မလား ၆လည္မေလ..ဆိုေတာ့..
`` ေအး ဟုတ္တယ္..အလည္ ၆ေမလ။ သူေကတာ့ ဘယ္သူမွမေျပာပါနဲ႕လို႔ မွာထားတာေတာ့။ ခုကလည္း ကိုယ့္လူေတြပဲဆိုေတာ့ သူစိမ္းေတြမွမဟုတ္တာ ေလွ်ာက္ေျပာရင္ ဂတိမတည္ရာက်မွာစိုးရေသးတယ္။ ခုက ထိုင္ၿပီးေျပာေနတာဆိုေတာ့ က်မအျပစ္ျဖစ္မွာ မဟုတ္ပါဘူး
ဆိုေတာ့ အားလုံးက
" ေဖာ္ေလာ္ေမာ္ အပိုေတြ ဘီဘီစီမ၊ ဘီအိုေအမ၊ ေလာ္စပီကာမ ဟြန္း ကိုယ့္အေၾကာင္းအားလုံးသိေစခ်င္ရင္ ေလွ်ာက္ေျပာေနရင္ အာေညာင္းေသးတယ္။ နင့္ကိုသာေျပာျပလိုက္၊ ၿပီးရင္ ဟဲ့ဘယ္သူမွေလွ်ာက္မေျပာနဲ႕ေနာ္လို႔သာမွာလိုက္၊ အေမလး ေျပာလိုက္မယ့္ အေျပာ တစ္ေယာက္ၿပီးတစ္ေယာက္ကို ဟြန္း အေၾကာင္းသိေတြကို။ ဟိုလွဝင္းမေတာ့ မသိေတာ့ ခံရ်ပီ.. ဟားဟားဟားေပါ့။
`` ေဖာ္ေလာ္ေမာ္ေတြ ဒါဆို ငါမေျပာေတာ့ဘူးလည္းဆိုေရာ ဟယ္ စတာပါခ်စ္သူငယ္ခ်င္းရယ္ ေျပာ ေျပာ..နင္ကသတင္းစုံတယ္ နင္ေျပာမွ က်မတို႔သိရမွာေပါ့ဆိုေတာ့
`` ဒီလိုဟယ္ ၿပီးခဲ့တဲ့ တစၸတၠ စေနေန႕ညမွာေပါ့။ လွဝင္းမ နဲ႕ က်မနဲ႕ ဆူးေလမွာ ေတြ႕ၾကေရာ။ အဲဒါ သူက
"ဟယ္ မိုးရယ္ က်မဒီေန႕အာေနလို႔ သူငယ္ေလးဘာေလးမရွိဘူးလား" ဆိုေတာ့ က်မလည္း
" မေမရ က်မလည္း သူငယ္ရဘူးေတာ့ ခုေတာင္ အာေနတာ"
ဆိုၿပီး ႏွစ္ေယာက္သား ဒါဆိုလည္း ပုဂံေပၚကို ၾသားရ ေအာင္ေပါ့။ က်မကလည္း ေအာ္ဖာဆိုရင္မႀကိဳက္.. ဒါေပမယ့္လည္း ပ်င္းကလည္းပ်င္းေနေတာ့ သူနဲ႕လိုက္ သြားတာေပါ့။ ပုဂံေပၚလည္းေရာက္ေကာ ရိုးရာမပ်က္ ကိုးခါပတ္ၾကတာေပါ့။ ပတ္ရင္းနဲ႕ ေအာ္ဖာတစ္ေယာက္ကိုႀကိဳက္ေရာ။
" က္မကိုသိလား" ဆိုေတာ့
" ဟယ္ က်မဒီအေပၚကိုလာတာမဟုတ္ဘူး။ဘယ္သူေအာ္ဖာ ဘယ္သူမေအာ္ဖာလည္းေတာင္မသိဘူး။ ၿပီးေတာ့ ဒီပုဂံရာဇဝင္လည္း ရွင္သိတဲ့အတိုင္းပဲ.. ေက်ာ္မယ္.. ခြမယ္၊ ဟမယ္၊ ထုမယ္၊ ေထာင္းမယ္ဆိုတဲ့ဟာေတြခ်ည္းပဲ"
လွဝင္းမက အေမလး အဲဒါေတြရိုးေနပါၿပီဟယ္။ သူတို႔ သုံးတဲ့နည္းေတြကို ေစာေမတို႔ကေနာေၾကၿပီးသား။ စိတ္ခ်ပါေအ က်မစားေနၾက ဒီလိုပဲေခၚၿပီးေတာ့. သူတို႔ထက္ကို ကိုယ္ေတြက ေျခတစ္လွမ္းသာၿပီးသားဆိုေတာ့ ဘာမြကို လုပ္လို႔မရပါဘူး"
ဆိုၿပီး ေအာ္ဖာတစ္ေယာက္ကို မသြားေရာ။ အဲဒါနဲ႕ က်မလည္း အာျပန္လုပ္ၿပီး အိမၠိုပဲ ျပန္လာခဲ့လိုက္ေတာ့တယ္။မနက္မိုးလင္းေရာ က်မေတာင္အိပ္ယာမထေသးဘူး ေကာင္မေရာက္ခ်လာေရာ။ ဘိုသီဘတ္သီနဲ႕လက္ကလည္း ဘီယာဗူးေလးကိုင္လို႔ က်မလည္း
" ဟဲ့ေစာေစာစီးစီး နင့္ဟာကလည္း ဘီယာနဲ႕ မ်က္ႏွာ သစ္ေတာ့တာပဲလား" ဆိုေတာ့
" လာ ဟယ္ လာ လ္ဘက္ရည္ဆိုင္ကို လိုက္ခဲ့ပါဦးဟယ္"
ဆိုၿပီး က်မကိုအတင္းေခၚတာနဲ႕ မ်က္ႏွာေတာင္မသစ္နိုင္ဘူး သူနဲ႕လိုလိုက္ခဲ့ရေတာ့တယ္။
လ္ဘက္ရည္ဆိုင္လည္းေရာက္ေကာ
" ဟဲ့ ဘာျဖစ္လာ တာတုန္းနင့္ဟာက အေရးတႀကီးနဲ႕ အိမ္ျပန္မေရာက္ေသးဘူးမလား..ညတုန္းကအဝတ္ေတာင္မလဲရေသးဘူး"
ဆိုၿပီး ေသခ်ာလည္းၾကည့္လိုက္ေကာ။ ေကာင္မ ေ႐ႊေတြတစ္ခုမွမရွိေတာ့ဘူး။ ဖုန္းလည္းမေတြ႕ေတာ့ဘူး။ က်မဆိုေသာအေျခာက္မက လည္း နပၸ။ ဒါမ်ိဳးဆိုရင္ ဒတ္.. ဒတ္.. ဒတ္ဆိုၿပီး တစၠိုယႅဳံးကို ခ်ပ္ခ္ ၿပီးသြားၿပီ။
" ဟဲ့ နင့္ဟာေတြေကာ..ဖုန္းေကာ " ဆိုေတာ့ ေကာင္မက
" အဲဒါနင့္ကိုေျပာမလို႔..နင္ ငါညကေခၚသြားတဲ့ သူငယ္ကိုမွတ္မိေသးလား"
" က်မကလည္း သိဘူးေလ က်မအေဝးကေနပဲျမင္ လိုကၱာကို နင့္ဟာနင္သြားစကားေျပာၿပီး ေခၚသြားတာကို."
" ေအးဟယ္ က်မဟာေတြကို ဟသြားလို႔ညက "
" ဟဲ့ ဘယ္လိုဟသြားတာတုန္းနင္ဘာမွျပန္မလုပ္ဘူးလား"ေပါ့။ အဲဒီမြာ ေကာင္မက
" မဟုတၻဴး ေဆးခပ္သြားတာဟယ္ က္မကို" ဆိုေတာ့ က်မလည္း
" ဟယ္ ေဖာ္ေလာ္ေမာ္ရယ္ ဒါက ရိုးေနတဲ့လုပ္နည္းေတြဟာကို နင္မသိဘူးလား။ သူတို႔ေကြၽးတာ တိုကၱာကို ဘာမြစားစရာမလိုတာကို နင္ဘာသြားစားလိုက္လည္း ေသာက္လိုက္လည္း " ေမးေတာ့
" ဟယ္ က်မအဲဒါေတြကိုသိလို႔ သူတို႔တိုက္တာေကြၽးတာဆိုရင္ဘာမွ ေမသာက္ဘူး
မစားဘူး အၿမဲပဲ။ ခုေတာင္ ညက ခဏပဲေပါ့ ၿပီးရင္ျပန္မယ္လုပ္ထားတာေလ။ ညမအိပ္ဘူးေပါ့။ ေဟာ္တယ္ခန္းခကေတာ့ တစ္ညလုံးစာေပးထားရတာေပမယ့္ က်မမအိပ္ရဲဘူးေလ။ အဲဒါ က်မတို႔ တစ္ေၾကာင္းျဖစ္ၿပီးေတာ့ က်မလည္း ေရခ်ိဳးခန္းထဲဝင္ၿပီး ေရခ်ိဳးေပါ့။ အဝတ္အစား ပိုက္ဆံ အိတ္ ဖုန္း..ဆြဲႀကိဳး..လက္စြပ္ အားလုံးကို က်မေရခ်ိဳးခန္းထဲဝင္ေတာ့ ယူၿပီးဝင္။ ေရခ်ိဳးၿပီးေတာ့ တစ္ခါတည္းဝတ္ျပဳျပင္ဆင္။ ၿပီးေတာ့ ျပန္ထြက္လာတာ သူငယၠ ခုတင္ေပၚမွာ ဘီယာေသာက္ေနေရာ။ ေအာက္ကေကာင္တာမွာ ဘီယာေသာက္ခ်င္တယ္ဆိုလို႔ က္မ၂ ဘူးဝယႅာတာ၊ တစၻဴး သူက ဖြင့္ေသာက္ေနတာေပါ့။ ဒါနဲ႕ က်မလည္း က်န္တဲ့တစ္ဗူးကို မဖြင့္ရေသးတာနဲ႕ စိတ္ခ်ၿပီး ေသာက္တာေပါ့။ သူငယ္ကလည္း ဘီယာ ေသာက္ၿပီးရင္ ျပန္ၾကရေအာင္ဆိုေတာ့ က်မလည္း ေကာင္းတယ္ေပါ့၊ မဆိုးဘူး ေပါ့ စိတၡ္ရတယ္သဴငေယၠပါ့။ အထင္ေတြႀကီးၿပီး က်မဘီယာလည္းအကုန္. က်မလည္း ဘာမြကို မသိေတာ့ဘူးဟယ္။
က်မမ်က္လုံးလည္းဖြင့္ေရာမိုးလည္းလင္းေနၿပီ။ အခန္းထဲေဝ့ၾကည့္လိုက္ေတာ့ သူငယ္ကိုမေတြ႕ေတာ့ဘူး။ က်မဆြဲႀကိဳး..လက္စြပ္.. ပိုက္ဆံအိတ္ဖုန္း..ဘာမွကိုမရွိေတာ့ဘူး။.က်မလည္းရင္တုန္ပန္းတုန္ျဖစ္ၿပီး..ဘာလုပ္ရမလည္းဘာကိုင္ရမလည္းမသိေတာ့ဘူးဟယ္။ အဲဒါနဲ႕ ငါဘယ္လိုျဖစ္တာလည္းေပ့ါ။ တစ္ေယာက္တည္းစဥ္းစားေတာ့ စဥ္းစားလို႔ကိုမရဘူး။ ေဆးခပ္ရေအာင္လည္း ကိုယ့္ဟာကိုဖြင့္ ေသာက္တာ ဘီယာေတာင္။ၿပီးေတာ့ ေဆးထြန္းထားစရာေတာ့မရွိေလာက္ဘူးေပါ့။ အခန္းထဲမွာ ဘာအနံ႕မွ ညတုန္းက မရႈခဲ့ရဘူးကို။ အဲဒါနဲ႕ စဥ္းစားရင္း စဥ္းစားရင္းနဲ႕ ဘီယာဘူးကို ကိုင္ၾကည့္ရင္း ေသခ်ာၾကည့္ေတာ့
" ဒီမွာေလဟယ္"
ဆိုၿပီးျပတာ က်မလည္း ၾကည့္လိုက္ေကာ တိုက္ဂါးဘီယာဗူး ေအာက္ေျခနားမွာ အကြဲေလးေသးေသးေလးေတြ႕ရေတာ့တယ္။
အဲဒါနဲ႕ လွဝင္းမက
" က်မထင္တယ္..က်မေရခ်ိဳးေနတုန္းမွာေအာက္တန္းစားက ဗူးရဲ႕ေအာက္ေျခကိုေသးေသးေလးခြဲၿပီး ေဆးထည့္လိုက္တာေနမယ္။ ၿပီးေတာ့ အကြဲေၾကာင္းကို ဖေယာင္းနဲ႕ ျပတၡ္လိုကၱာဟ။ ဒီမြာ ဖေယာင္းစက္ေလးေတာင္ရွိေနေသးတယ္။ အဲဒါဆိုေတာ့ အႀကဲက ျပန္ပိတ္သြားေရာ။ ဘယႅိုမြ မသိနိုင္တဲ့ေဆးခပ္နည္းေတာ့.. "
" က္မဘယႅိုမြမ ထင္ခဲ့ဘူး။ က်မဆြဲႀကိဳးေကာ၊ လက္စြပ္ေကာ၊ ပိုက္ဆံေတြေကာ..ဟမ္းဖုန္းေကာ ၁၇ သိန္းဖိုးေလာက္ပါသြားတယ္ ဟယ္။ စိတ္ညစ္တယ္ဘယ္ကိုသြားၿပီး ဘယ္ကိုရွာရမွန္းလည္းမသိဘူး။ နင့္ဆီေတာင္ ငါ့ေဘာင္းဘီေနာက္အိတ္ထဲမွာ ေထာင္တန္ တစ္႐ြက္ေတြ႕လို႔ လာလို႔ရတာ။ ၿပီးရင္ဟယ္ က္မကို ေငါေထာ္ (ငါးေထာင္) ေလာက္ ေခ်ာ္(ေခ်း) ပါဦးဟယ္ က်မအိမ္ျပန္ရမွာ။ ၿပီးေတာ့ က်မဘယ္လိုလုပ္ရမလဲ။ ဖုန္းကေတာ့ ခဏေနရင္ လိုင္းသြားပိတ္ရမယ္။ က္မကို အဲသူငယ္ကူရွာေပးပါဦးဟယ္" တဲ့ေလ။
က်မလည္း စိတ္လည္းမေကာင္း..သူ႕ၾကည့္ၿပီးေတာ့လည္း ေဒါသကျဖစ္ လည္လြန္းတဲ့ဘီး ခုေတာ့ ေခ်းသင့္ၿပီမလားလို႔လည္း ေျပာခ်င္။
သူ႕႐ုပ္ကိုျမင္ေနရေတာ့ သနားကလည္း သနားနဲ႕ မေျပာရက္.ခုမွေျပာရတာ။
ဟိ ကဲ ခုေတာ့ ထိသြားျပန္ျပန္တစ္ေယာက္ေပါ့ဟယ္.နင္တို႔ေတြလည္း သတိထားၾက။ ေအာ္ဖာေခၚမယ္ဆိုရင္ ကုန္မယ့္ပိုက္ဆံအျပင္ ဘာမြ ထည့္မသြားတာအေကာင္းဆုံးပဲ။ ဘာမြမစား ဘာမွမေသာက္တာအေကာင္းဆုံးပဲ။ ၿပီးၿပီလား ၿပီးရင္ျပန္ အဲဒါပဲေကာင္းတယ္။
ဆိုေတာ့ က်မတို႔လည္း ေအာ္ဖာေတြရဲ႕ ကလိမ္ကက်စ္နည္းေတြ၊ ေက်ာ္ခြ၊ ဟတဲ့နည္းေတြကို အံ့ၾသမဆုံး နိုင္ေအာင္ျဖစ္ရပါေတာ့တယ္။
မထင္မွတ္တဲ့နည္းလမ္းေတြသုံးၿပီးကို ဟၾကေတာ့တာပါပဲလားေပါ့။ ေအာ္ဖာ(Offer)ဆိုရင္ေတာင္ ေဝးေဝးေရွာင္မိတဲ့အထိ။ မေရွာင္နိုင္ရင္ သတိအၿမဲရွိတဲ့အထိကို ေၾကာက္သြားၾကပါေတာ့တယ္။
ေရးသားသူ - ပါဝါ
၉ . ၇ . ၂၀၁၀ ( ေသာၾကာေန႕ ၄ နာရီ ၿခဲ)
No comments:
Post a Comment