အခန်းထဲ ရောက်သွားတော့ အာကာ က ခွေခွေလေးအိပ်နေသည်။ နှစ်ယောက်အိပ်ကုတင်ရဲ့အတွင်းမှာ မအိပ်ဘဲ အစွန်းမှာ အိပ်နေတော့ ကျွန်တော် ကုတင်ပေါ်တက်ရင် သူ နိုးသွားနိုင်သည်။ လက်ထဲက ဖယောင်းတိုင်မီးရောင်ပျပျကြောင့် အာကာ အနည်းငယ် လှုပ်ရှားသွားသည်။ ခွေခွေလေးအိပ်နေရာကနေ ပက်လက်လှန်လိုက်သည်။ ကျွန်တော့်မျက်လုံးတွေက ဂေး တစ်ယောက် ပီသစွာ အာကာရဲ့ ပေါင်ကြားကို ကြည့်ဖြစ်အောင်ကြည့်လိုက်သည်။ အတွင်းခံမဝတ်ထားတဲ့အတွက် ပုဆိုးကြားက ညီငယ်လေးက အနည်းငယ်ဖောင်းကြွနေသည်။ ခါးပုံစက ပြေလျော့လျော့။ ကိုပိုင် သာ ဒီနေရာမှာဆိုရင် ကျွန်တော့် လက်တွေက အော်တိုမတ်တစ် ရောက်သွားမလားဘဲ။ ပြောင်ချောချော ဗိုက်သားချပ်ချပ်လေးက ကျွန်တော့်ကို မစွဲဆောင်ပေမယ့် အာကာရဲ့ ပါးပါးလျလျနှုတ်ခမ်းတွေကတော့ စွဲဆောင်နေတာအမှန်။ ကျွန်တော့်ရဲ့ ဖယောင်းတိုင်မီးရောင်က ဖျော့ဖျော့ပေမယ့် အာကာ နိုးလာတယ်။ “ ကဝေ…” “ ဆောရီး… ကျွန်တော်ကြောင့် နိုးသွားပြီ…” အာကာရဲ့ လက်တွေက ပေါင်ကြားထဲကို ရောက်သွားပြီး အနည်းငယ် ကုတ်လိုက်သည်။ “ရပါတယ်ဗျ…မီးပျက်နေတာလား…” “ အင်း…ဟုတ်တယ်။” အိပ်ချင်မူးတူးကြောင့်လားမသိ၊ အာကာရဲ့ စကားသံက အက်ရှရှနှင့် စွဲဆောင်မှု ရှိလွန်းသည်။ ဒီစကားသံတွေထွက်လားတဲ့ နှုတ်ခမ်းတွေက နမ်းဖို့ ဖိတ်ခေါ်နေသယောင်ယောင်။ “ အပေါ့ သွား လိုက်အုံးမယ်” ပုဆိုးခါးပုံစကို ကိုင်ပြီး အာကာ ထရပ်လိုက်သည်။ ကျွန်တော့်ထက် အာကာ့အရပ်က သိသိသာသာကြီးမြင့်သည်။ “ငါ လိုက်ပို့ပေးရမလား” “ အေး…ကောင်းသားပဲ…ငါတယောက်တည်း သွားရမှာကြောက်စရာကြီး” အရပ်သာမြင့်တာပါ..အာကာ က ကလေးဆန်ဆန်၊ သရဲကြောက်တတ်ပုံလည်းရသည်။ ကျွန်တော် ရှေ့က နေလျောက်တော့ အာကာက ပုခုံးကို ကိုင်ပြီး လိုက်လာသည်.၊ အိမ်သာ ရောက်တော့ အိမ်သာ တံခါးကို မပိတ်ဘဲ ဖွင့်ထားသည်။ ဘယ်လောက်ကြာကြာ သေးပေါက်ချင်နေမှန်းမသိ၊ သင်္ကြန်မှာ မီးသတ်ပိုက်နှင့် ပတ်နေသလား မှတ်သည်။ သေးပေါက်သံက အကျယ်ကြီး။ အာကာ ကပိန်ပိန်ပါးပါးပေမယ့် ခြေသလုံးတွေက ကျစ်လျစ်နေသည်။ အားကစားသမားတွေရဲ့ ခြေသလုံးတွေလိုမျိုး။ အာကာ ပြီးသွားတော့ ကျွန်တော်ပါ ရှူရှူးပေါက်ချင်လာသည်။ “ ငါလည်း ပေါက်အုံမယ်…ခဏကိုင်ထားပေး” ဖယောင်းတိုင်ကို အာကာလက်ထဲထည့်ပေးလိုက်သည်။ အိမ်သာ တံခါးကို အာကာ့လို ဖွင့်ပြီး မပေါက်ရဲတော့ ကျွန်တော် ပိတ်လိုက်သည်။ “ ဒီလောက်မှောင်မဲနေတာ…ငါ မမြင်ရပါဘူးကွ… တော်ကြာ ချော်ကျနေအုံးမယ်” ငါ ရှက်လို့ပါကွာ..ဆိုပြီး အသံလေးချွဲပျစ်ပျစ်နဲ့ ပြန်အော်ပစ်လိုက်ချင်ပေမယ့်…ဘာတုန့်ပြန်မှုမှ မလုပ်တော့။ အာကာ့ နေရာမှာ ကိုပိုင် ဆိုရင်တော့ ကျွန်တော် တံခါးပိတ်ပစ်မှာမဟုတ်။ လက်ဆေးကန်မှာ လက်သွားဆေးမှ အာကာ လက်မဆေးတာ သတိထားမိသည်။ “ အာကာ…သေးပေါက်ပြီး လက်မဆေးဘူးလား… ညစ်ပတ်တယ်…” “ ကိုယ့်ပစ္စည်း ကိုယ်ကိုင်တာပဲ…သန့်ပါတယ်ကွ…” ရယ်ကျဲကျဲနဲ့ ပြန်ဖြေတဲ့ အာကာ့ လေသံက ချစ်ဖို့ကောင်းလွန်းနေသည်။ ဖယောင်းတိုင်မီးရောင်အောက်က အာကာ့ အပြုံးလေးက ရင်ဘတ်ထဲအေးသွားစေသည် မဟုတ်လား။ “ ဘာပဲပြောပြော… လက်ဆေးတာ ပိုကောင်း၁တယ်လေ…မဟုတ်ရင် မျက်နှာကိုင် ဘာကိုင်…” “ ဘာလဲ… ဂွေးစိ အနံ့ရှိမှာကြောက်လို့လား…မရှိပါဘူးကွ…နမ်းကြည့်..” သူ့လက် ကို သူ အရင်ဆုံးနမ်းပြီး ကျွန်တော့် နှာခေါင်းနားကပ်ပေးတယ်။ သူအသုံးအနှုန်း ဂွေးစိ ဆိုတာကို ရီချင်မိပေမယ့်…သူ လုပ်ပုံကိုင်ပုံလေးက ရိုးရိုးသားသားလေး။ “ ကိုယ့်ဟာကိုယ် ဝအောင်နမ်း… ဦးလေးနဲ့ တူ လို့မပြောရဘူး…ညစ်ပတ်တာကမ်းကုန်…ပေး..ဖယောင်းတိုင်..” “ ဟား…စတာပါကွ…မင်းက လည်း…” ရယ်ကျဲကျဲနဲ့ နောက်က နေလိုက်လာသည်။ အိမ်ရှေ့က ပြတင်းပေါက်ဖွင့်ထားလို့လားမသိ… တခန်းလုံးက အေးစိမ့်နေသည်။ အခန်းထဲရောက်တော့…အာကာ က ဒီတခါ အထဲဝင်အိပ်သည်။ ကျွန်တော် အိပ်ဖို့လုပ်ပေမယ့် စိတ်တွေက ကိုပိုင့်ဆီ ပြန်ရောက်သွားသည်။ ခုထိ သောက်နေတုန်းပဲလား မသိ။ “ မင်းအိပ်နှင့်..ငါ ကိုပိုင့် ကို သွားကြည့်လိုက်အုံးမှာ…” “ သူ မအိပ်သေးဘူးလား” “ မအိပ်သေးဘူး…သူ နည်းနည်းပါးပါးသောက်နေတယ်…” ဘယ်လောက်တောင် အိပ်ရေးပျက်ခဲ့မှန်းမသိ။ “အင်း” လို့ တလုံးတည်းဖြေပြီး ဟိုဖက်လှည့်သွားသည်။ ခြေထောက်ကို ဖွဖွလေးနင်းပြီး အိမ်ရှေ့ ဧည့်ခန်းဆီကို လျောက်သွားလိုက်သည်။ ကျွန်တော် ထင်တဲ့အတိုင်း ကိုပိုင် ထိုင်ရက်နဲ့ အိပ်ပျော်နေသည်။ ထွန်းထားတဲ့ ဖယောင်းတိုင်က ငုတ်တိုလေးပဲ ကျန်တော့သည်။ အင်္ကျ ီချွတ်ကြီး နဲ့ ပြတင်းပေါက်က လေကလည်း တဝှီးဝှီးတိုက်နေသည်။ လေဖြတ်သွားရင် ဒုက္ခ။ ပြတင်းပေါက်ကို အရင်သွားပိတ်လိုက်သည်။ ခြေထောက်နှစ်ချောင်းကို အစွမ်းကုန် ဆန့်ထားပြီး အိပ်နေသည်။ ပုဆိုးက ပေါင်တဝက်ပေါ်မှာသာရှိသည်။ ကျွန်တော့် သွေးတွေက ချက်ချင်း ဆူပွက်လာသလို၊ အာခေါင်တွေခြောက်လာသည်။ ရင်ခုန်သံတွေမြန်လာသည်။ မိန်းမနှင့် ကလေး ရှိသည့် ယောကျာ်းတစ်ယောက်ကို စိတ်နဲ့တောင် မပြစ်မှားသင့်ပေမယ့် ကျွန်တော် ကိုယ်ထိလက်ရောက် ကျူးလွန်ဖို့ စိတ်တွေ နိုးထ နေသည်။ ဖယောင်းတိုင်ကို မသိမသာ အောက်သို့ နှိမ့် ချလိုက်သည်။ အလင်းရောင်ခပ်ဖျော့ဖျော့က ကိုပိုင့် ပေါင်ကြားထဲ မသိမသာ တိုးဝင်သွားသည်။ ပုဆိုးက ခပ်ထူထူအုပ်ထားလို့လည်း မသိ၊ ဘာမှ သေချာမမြင်ရ။ မရတာကို ပိုပြီးလိုချင်မိသည် မဟုတ်လား။ ကိုပိုင့် ကို ခုမှသေချာသတိထားမိသည်။ ကိုပိုင့်တွင်လည်း အင်မတန် နမ်းချင်စရာကောင်းသော နှုတ်ခမ်းတွေရှိသည်။ အာကာ လိုတော့ ခပ်ပါးပါးမဟုတ်၊ အပေါ်နှုတ်ခမ်းတွေက ခပ်ထူထူ။ ပုဆိုးခါးပုံစ အောက်နားတွင် ဖောင်းနေသော နေရာလေးကို ကိုင်ကြည့်ချင်စိတ်ထက် ကိုပိုင့် နှုတ်ခမ်းတွေကို မသိမသာလေး နမ်းချင်စိတ်တွေ တဒိန်းဒိန်း။ အာခေါင်တွေခြောက်ကပ်လာမှုက နှုတ်ခမ်းတခုလုံး ခြောက်ကပ်လာသလိုလိုပင်။ ကျွန်တော် အရဲစွန့်ပြီး ကိုပိုင့်အနားကပ်သွားလိုက်သည်။ အရက်နံ့သင်းသင်း နှင့် ကိုပိုင့်ရဲ့ ကိုယ်ရနံ့က ကျွန်တော့် တကိုယ်လုံးကို နုံးချိသွားစေသည်။ မတော်တဆ ကိုပိုင် နိုးလာရင် ကျွန်တော် အရှက်ကွဲမည်၊ ကိုပိုင်က အေးအေးဆေးဆေးနဲ့ ဖြေရှင်းတတ်သူမဟုတ်။ မထူးတဲ့အဆုံး..ဆန္ဒတွေကို သိက္ခာဖြင့် ကျွန်တော် ထိန်းလိုက်သည်။ GYM မသွားပေမယ့် ကျစ်လစ်နေသော ခပ်တုတ်တုတ်လက်မောင်းတွေကို ခပ်ဖွဖွ ကိုင်ပြီး လှုပ်နှိုးလိုက်သည်။ “ ကိုပိုင်… ကိုပိုင်… အခန်းထဲမှာ သွားအိပ်ရအောင်” အသက်မရှိသည့်အလား တုတ်တုတ်မှ မလှုပ်၊ ရုတ်တရက် ကျွန်တော် လန့်သွားသည်။ ကြားဖူးတာကို သတိရမိသည်။ အရက်ကသောက်ထားသည်၊ လေက တိုက်သည်။ အခန့်မသင့်လျှင်… ဘုရားရေ။ ကျွန်တော် ခပ်ကြမ်းကြမ်း လှုပ်နှိုးလိုက်သည်။ “ကိုပိုင်… ကိုပိုင်…ထ….ထ…အခန်းထဲ သွားအိပ်မယ်…” လက်မောင်ကို ကိုင်ထားတော့ ကျွန်တော့်လက်အပေါ်ကိုပိုင် ဖမ်းဆုတ်လိုက်သည်။ ရုတ်တရက်လန့်သွားပေမယ့် ကျွန်တော် ထ မအော်မိ။ ကိုပိုင်မျက်လုံးတွေက မဖွင့်သေး။ ပါးစပ်က ခပ်တိုးတိုး ရွတ်နေတာကြားရသည်။ “ သက်… သက်... မင်း..ငါ့ကို… မထားခဲ့ပါနဲ့ကွာ… မင်းကို ငါချစ်တယ်….တကယ်ပါ…” ဘုရားရေ… ကိုပိုင် ရဲ့ ခပ်တိုးတိုးစကားသံက သူ့မိန်းမ မမိုးကိုခေါ်တာမဟုတ်၊ “သက်” ဆိုတာက… “ ဟာ….” ကျွန်တော့်လက်တွေကို ဖမ်းဆုပ်ပြီး ကိုပိုင်က ကျွန်တော့်ကို လှမ်းဖက်လိုက်သည်။ မျက်လုံးတွေက မဖွင့်သေး။ ကိုပိုင် တကယ်ယောင်နေတာလား။ အိပ်မက် မက်နေတာလား၊ ဒါမှမဟုတ်…ဟန်ဆောင်နေတာများလား။ ကျွန်တော့် တကိုယ်လုံး အားအင် မရှိတော့ သလို ပျော့ခွေသွားသည်။ ကိုပိုင့် ရဲ့ လည်ပင်းနားမှာ ကျွန်တော့် နှုတ်ခမ်းတွေ ထိကပ်လျက်၊ ချွေးအနည်းငယ်စို့နေပေမယ့် ကျွန်တော် မြတ်နိုးစွာ နမ်းမိ၏။ ဘဝ မှာ ယောကျာ်း တစ်ယောက်ရဲ့ လည်တိုင်ကို ပထမဆုံး နမ်းမိချင်းပင်။ ကုန်းကုန်းကွကွ ဖြစ်နေသော ကျွန်တော့်ကိုယ်ကို မသိမသာ လျောချလိုက်ပြီး အလိုက်သင့် ပြန်ဖက်ပေးလိုက်သည်။ “အို…” နွေးထွေးပြီး ပျော့အိအိ နှုတ်ခမ်းတွေက ကျွန်တော့်ရဲ့ လည်တိုင်ပေါ်မှာ။ နှုတ်ခမ်းမွှေးငုတ်တိုတွေကြောင့် စူးခနဲတချက်ဖြစ်သွားပေမယ့် ကျွန်တော် မရုန်းမိပြန်ဘူး။ ဘုရားရေ…ကိုပိုင့်ရဲ့ ရင်ခွင်က နွေးထွေးလိုက်တာ။ ကျစ်လျစ်ထူထဲ တဲ့ ရင်ခွင်တစ်ခုက မိန်းမ တစ်ယောက်အတွက် ဖြစ်နေတာကို ကျွန်တော် မနာလိုမိတာ အမှန်။ တော်ကြာ ဟန်ဆောင်ပြီး ကျွန်တော့်ကို နောက်နေတာဆိုရင် ကျွန်တော် အရှက်ကွဲမည်။ နောက်တခေါက် ကြိုးစားပြီး နှိုးဖို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်သည်။ “ကို…….ပ…” ပိုင် ဆိုတဲ့ စကားကိုတောင် ပီသစွာမခေါ်လိုက်ရ။ ကိုပိုင် ရဲ့ နှုတ်ခမ်းတွေက ကျွန်တော့်ရဲ့ နှုတ်ခမ်းတွေနဲ့ တထပ်တည်း ကပ်ထားသည်။ ငါ..အိပ်မက်များ မက်နေတာမျာလား။ ကျွန်တော့်ရဲ့ အပေါ်နှုတ်ခမ်းတွေကို ကိုပိုင့် နှုတ်ခမ်းထူထူက စုပ်ယူထားသည်။ အရက်နံ့ကို ကျွန်တော်မုန်းပေမယ့် ယောကျာ်းတစ်ယောက်ရဲ့ နှုတ်ခမ်းပေါ်က အရက်နံ့က သေလောက်အောင် မူးယစ်စေသည်။ ကျွန်တော် အငမ်းမရ ပြန်စုပ်သပ်မိ၏။ ယောကျာ်းတစ်ယောက်ရဲ့ နှုတ်ခမ်းတွေက အခုလောက် နူးညံ့နေမှန်း၊ ချိုမှိန်နေမှန်း သိခဲ့ရင်…။ ကိုပိုင့် မျက်လုံးတွေက ခုထိ မဖွင့်သေး။ ကျွန်တော် အနည်းငယ် တွန်းထုတ်ကြည့်တော့ ကျွန်တော့် ခါးတွေကို လက်တဖက်နဲ့ ခပ်တင်းတင်းဖက်ထားပြန်သည်။ မထူးတဲ့အဆုံး ဒူးထောက်ချပစ်လိုက်သည်။ ဒါလည်း အလိုက်သင့် ခေါင်းကို ငုံ့ပြီး တခါမှ မနမ်းဖူးသလိုမျိုး အငမ်းမရ လိုက်နမ်းနေသည်။ အာကာသာ အအိပ်ဆက် သူတစ်ယောက်ဆိုရင် ကျွန်တော့်ရင်ခုန်သံကြောင့် နိုး နေလောက်ပြီ။ မိန်းမရှိသည့် ကလေးရှိသည့် ယောကျာ်းတစ်ယောက်နဲ့ မဖောက်ပြန်သင့်ကြောင်းဆိုတဲ့ အတွေးက ဝင်လာပြန်သည်။ စိတ်တွေက နှစ်ခြမ်းတိတိ ။ ရုတ်တရက် အနမ်းတွေရပ်သွားပြီး ကိုပိုင် ပက်လက်လှန်လိုက်သည်။ ကျွန်တော့်မျက်နှာက သူ့ရင်ခွင်နားမှာ။ ဘာဆက်လုပ်ရမလဲ။ ဖျတ်ခနဲ မီးလင်းသွားသလိုခံစားရပေမယ့် လျှပ်စီးလျက်တာ မှန်းသိလိုက်သည်။ မိုးချိန်းသံကြားရင် ကိုပိုင် နိုးလာပါစေ။ မိုးချိန်းသံ ကျယ်ကျယ်ကြားဖို့ တိတ်တိတ်လေး စောင့်နေမိသည်။ ကိုပိုင့် နှုတ်ခမ်းတွေကြောင့် ကျွန်တော့် နှုတ်ခမ်းတွေက အရက်နံ့သင်းသင်း ကျန်ခဲ့သည်။ ကျွန်တော် ဒူးထောက်ထားရကနေ ထမယ် လုပ်တော့ လက်တွေက ကျွန်တော့် ကျောပေါ်ကို ရောက်လာပြန်သည်။ ကိုပိုင် အိပ်ချင်ယောင်ဆောင်နေတာများလား။ “ကိုပိုင်… ထတော့… ဒီမှမအိပ်နဲ့” ကျွန်တော် အော်ပြောလိုက်ပေမယ့် မိုးချိန်းသံက ကျွန်တော့် အသံတွေကို ဖုံးအုပ်သွားသည်။ မိုးချိန်းသံက ကျယ်ပေမယ့် ကိုပိုင်က မနိုးသေး။ အိပ်ချင်ယောင်ဆောင်နေသော သူက နိုးရခက်သည် မဟုတ်လား။ ကိုပိုင့် ပေါင်ကြားထဲ ရောက်နေတဲ့ ကျွန်တော့် ရင်ဘတ်အောက်က ကိုပိုင့် အသားချောင်းကြီးက တဒိတ်ဒိတ် ခုန်နေတာ သတိထားမိတယ်။ မကောင်းဆိုးဝါးတစ်ကောင်က ကျိန်စာတိုက်ထားသလို ကျွန်တော့် စိတ်တွေက အစွမ်းကုန် ညစ်ညမ်းနေပြန်တယ်။ မသိမသာ ကိုယ်ကို ထပ်လျှောချလိုက်တယ်။ နဂိုကတည်းက ပြေချင်ချင် ပုဆိုး ခါးပုံစကို ပါးစပ်နဲ့ ကိုက်ပြီး ဖြေလိုက်တယ်။ ချက် အောက်က အမွှေးတွေကို မသိမသာ နမ်းရှုတ်မိတယ်။ ပုဆိုးစက လွတ်သွားသော ကိုပိုင့် ညီငယ်က ငေါက်ခနဲ ထထိုင်လိုက်သလို၊ အမူးပြေသွားသလို ကျွန်တော့် မျက်လုံးတွေပြူးကျယ်သွားမိတယ်။ ကျွန်တော် ခန့်မှန်းထားတာထက်ပိုပြီး ကြီးထွားနေတယ်။ ရွှေငှက်ပျောသီးလို တုတ်တုတ်ခိုင်ခိုင်၊ အရှည် က ကျွန်တော့် မေးစေ့ကနေ နှဖူးအလယ်လောက်ထိရှိတယ်။ အပြာကားတွေထဲကမင်းသား တွေပဲ ဒီလို အရွယ်အစားရှိတာမြင်ဖူးပေမယ့် ကိုပိုင်က စံချိန်မီတယ်။ ခုနပဲ ရေချိုးထားလို့ဖြစ်မယ်။ ကိုယ်သင်းနံ့ကလွဲရင် ရနံ့က လတ်ဆတ်နေတယ်။ ပါးစပ်ကို ခပ်ကျယ်ကျယ်ဟပြီး နွေးထွေးနေတဲ့ အသားချောင်းကြီးကို ဆွဲသွင်းလိုက်တယ်။ ဒစ်ကြားထဲကို လျှာနဲ့ လျက်လိုက်တော့ ကိုပိုင် တချက်တွန့်သွားတယ်။ ကျွန်တော့် ညီငယ် ကအစွမ်းကုန်ခေါင်းထောင်လို့။ လက်နဲ့ထိလိုက်ရင်တောင် ပြီးသွားလောက်တယ်။ အရင်းနားကို ကိုင်လိုက်တော့ လက်ညှိုးနဲ့လက်မ မထိ။ ကျွန်တော့်ရင်တွေတဒိတ်ဒိတ်နဲ့အတူ ဘဝမှာ တခါမှ မကြုံဖူးတဲ့ ခံစားမှုမျိုး။ အလိုချင်ဆုံး အရာတစ်ခုကို ရလိုက်တဲ့ ကလေး တစ်ယောက်လို…။ ပါးစပ်ထဲက ထွက်သွားမှာကို ကြောက်နေမိသလို၊ ပျော်ရွှင်ခြင်းရယ်၊ ရင်ခုန်ခြင်းရယ်၊ အိမ်ထောင်သည်ယောကျာ်းတယောက်အပေါ် ဖောက်ပြန်မိတဲ့ ကိုယ့်စိတ်ရယ်။ ကျွန်တော့်ရဲ့ ရမ္မက်တွေဟာ အရာရာကို ဖုံးလွှမ်းသွားတယ်။ မျက်လုံးကို မှတ်ပြီး အစွမ်းကုန် အရသာ ခံနေမိတယ်။ ထုတ်ချည်သွင်းချည် နဲ့ ဘယ်လောက်ကြာကြာ ကျွန်တော် လုပ်ပေးမိမှန်းမသိ၊ ကိုပိုင့် လက်တဖက် က ကျွန်တော့် ခေါင်းပေါ်ကို ရောက်လာတော့ ကျွန်တော် လန့်သွားတယ်။ ခေါင်းမော့ကြည့်လိုက်တော့..ဟူး…တော်ပါသေးရဲ့…မျက်လုံးတွေခုထိ မှိတ်ထားတယ်။ ဒီအချိန်တွေကို ဖြစ်နိုင်ရင် ကျွန်တော်ရပ်တန့်ထားချင်မိတယ်။ တခါမှ ရေခဲချောင်းမစားဖူးတဲ့ ကလေးတစ်ယောက်လို အရသာရှိရှိ စုပ်သပ်မိတယ်။ ကိုပိုင့် လက်တွေက ကျွန်တော့် ဆံပင်ကို ရုတ်တရက် ဆွဲလိုက်တယ်။ ပါးစပ်ထဲကိုပူနွေးပျစ်ချွဲတဲ့ အရည်တွေ ပန်းထုတ်လိုက်ပေမယ့် နောက်မဆုတ်ဘဲ…နေမြဲအတိုင်းနေမိတယ်။ အသန့်ကြိုက်လွန်းတဲ့ ကျွန်တော်က ကိုပိုင့်ရဲ့ သုတ်ရည်တွေပါးစပ်ထဲ အပြည့်။ လက်တွေက စားပွဲပေါ်က ဖန်ခွက်ကိုယူပြီး ထွေးချလိုက်တယ်။ ကိုပိုင့်ကိုကြည့်လိုက်တော့ သူမသိတဲ့အတိုင်း အိပ်မောကျနေတုန်း။ ခုနက မတ်မတ်ထောင် နေတဲ့ အသားချောင်းကြီးက သူမဟုတ်တော့တဲ့အတိုင်း ပျော့ကျသွားတယ်။ ပြေနေတဲ့ ပုဆိုးက မသိမသာ ပြန်ဖုံးပေးထားလိုက်ပြီး ဖန်ခွက်တွေဆေးဖို့ နောက်ဖေးထွက်ခဲ့တယ်။ ကျွန်တော့်စိတ်ထဲမှာ ရှက်စိတ်ရယ်၊ ရမ္မက်ရယ်။ ဆာလောင်မှုရယ်၊ ရောပြွန်းလို့။ ရင်ဘတ်ထဲ ဘာမှန်းမသိတဲ့ ဝမ်းနည်းမှုက မျက်ရည်တွေ ပျို့တက်လာတယ်။ ဖန်ခွက်ဆေးတယ်။ ပြီးတော့ မျက်နှာသစ်လိုက်ပြီး အိမ်ရှေ့ပြန်ထွက်လာခဲ့တယ်။ ကျွန်တော် အိမ်ရှေ့ပြန်ရောက်တော့ ကိုပိုင်က မျက်လုံးတွေကို လက်နဲ့ပွတ်နေတယ်။ ဒါဆို ခုနက ကိုပိုင် တကယ်အိပ်ပျော်နေတာ မဟုတ်ဘူးပေ့ါ။ ရှက်စိတ်ကြောင့် တကိုယ်လုံး ပူထူသွားတယ်။ “ မင်း မအိပ်သေးဘူးလား ကဝေ” ကိုပိုင့်လေသံက ခုန အာကာ လို့ အိပ်ယာက ထထချင်း အက်ရှရှ လေသံမဟုတ်။ ကြည်လင်ပြတ်သားနေတယ်။ “ တရေးနိုးတာ” ကိုပိုင့် မျက်ဝန်းတွေကို ကျွန်တော် စိုက်မကြည့်ရဲဘူး။ “ ငါလည်း…ဘယ်လို အိပ်ပျော်သွားမှန်းမသိဘူး…လာ…အခန်းထဲ သွားအိပ်ရအောင်…” ကိုပိုင် ရုတ်တရက် ထလိုက်တော့ ပုဆိုးက မချည်ထားတော့ ကျွတ်ကျသွားတယ်။ ကျွန်တော် မျက်နှာလွဲလိုက်ပေမယ့် ကိုပိုင်က ဘာမှ မဖြစ်သလို။ “ ကျွန်တော် ဟိုဖက်ခန်း ပြန်အိပ်တော့မယ်…” ကိုပိုင်က ကျွန်တော့်နား ကပ်လာပြီး ပုခုံးပေါ် လက်တင်ပြီး “ တယောက်တည်း အိပ်ရဲတာလည်း မဟုတ်ဘူး.. မင်းအကြောင်း ငါ မသိတာ မှတ်လို့” “အိပ်ရဲပါတယ်ဗျ… နောက်ပြီး… ကုတင်ပေါ်မှာ ၃ယောက်အိပ်လို့မရဘူးလေ…” ကိုပိုင်က အားရပါးရ ပြုံးလိုက်တယ်။ “ကုတင်ပေါ်မှာ အိပ်မယ် လို့ ဘယ်သူပြောလဲ…” “ဒါဆို…” “ ဒီမှာပဲ…ဖျာခင်းပြီး မင်းနဲ့ ငါ အိပ်မယ်လေ…” ကျွန်တော့်ရင်ခုန်သံတွေ ကျွန်တော် ကြားနေရတယ်။ ကိုပိုင့် ကို ထပ်ပြီး နမ်းချင်စိတ်တွေ မရိုးမရွ။ ဖြစ်နိုင်ရင် ကိုပိုင့်ရင်ခွင်ထဲမှာ အိပ်စက်ချင်မိတယ်။ နောက်ကနေ ပွေ့ဖက်ထားတဲ့ ကိုပိုင့် ရဲ့ နွေးထွေးမှုတွေထဲမှာ အိပ်စက်ချင်မိတယ်။ “ အင်း…” ကျွန်တော် ထပ်ပြီး မငြင်းမိလိုက်တော့။ ဧည့်ခန်းထဲမှာပဲ ထိုင်စောင့်နေမိတယ်။ ကိုပိုင်က ခေါင်းအုံးရယ်၊ ဖျာတစ်ချပ်ရယ်၊ စောင်တစ်ထည်ရယ်။ အကုန်လုံး တယောက်တည်းသယ်လာ တာ ပေါ့ပေါ့ပါးပါး ပါပဲ။ ကျွန်တော်တို့ ဖျာခင်းပြီး တူတူ အိပ်ကြတယ်။ ကျွန်တော် ကိုပိုင့်ကို ကျောပေးပြီး အိပ်လိုက်တယ်။ “စောင်ခြုံထားမလား…ကဝေ”
“ မခြုံတော့ပါဘူး… ကျွန်တော် မချမ်းဘူး...”
ကျွန်တော် လှည့်မကြည့်ဘဲ ဖြေလိုက်ပေမယ့် ကျွန်တော်သိတယ်။ ကိုပိုင် ကျွန်တော့်ဖက်ကို လှည့်ပြီး အိပ်နေတယ် ဆိုတာကို။ ကိုပိုင့်ရဲ့ နှုတ်ခေါင်းက မှုတ်ထုတ်လိုက်တဲ့ လေပူတွေက ကျွန်တော့်ဂုတ်နားကိုလာလာထိတယ်။ နောက်…ကျွန်တော့်ကို လာဖက်ထားတယ်။ ကျွန်တော် အရင်က စိတ်ကူးယဉ်ခဲ့ဖူးတဲ့ အရာတွေ အခုဖြစ်လို့လာပြီ။ ဒါပေမယ့် ကျွန်တော် ဝမ်းနည်းမိတယ်။ ဒါတွေအားလုံးက တဒင်္ဂပဲလေ။ ဒီအချိန်လေးကိုပဲ သာယာနေမိရမှာ။ မိန်းမနဲ့ ကလေး ရှိတဲ့ ယောကျာ်းတစ်ယောက်ကို ချစ်မိရင်…ချစ်မိတဲ့ သူက အမှား။ မဖြစ်နိုင်မှန်းသိတဲ့ ‘အချစ်” ဆိုတာကိုတောင် စိတ်ကူးယဉ်တတ်တာမျိုးလေ။ မျက်လုံးတွေကို မှတ်ထားပေမယ့် ရင်တွေက ခုန်နေတယ်။ ဒီပုံစံ အတိုင်း ဆို ဒီည ကျွန်တော် အိပ်ပျော်မှာ မဟုတ်တာ သေချာတယ်။ လျှပ်စီးလက် သလိုမျိုး ကျွန်တော့် အတွေးတွေ တချက် လက် သွားတယ်။ ခုနက ကိုပိုင် ပါးစပ်ကနေ ယောင်တဲ့ “သက်” ဆိုတာကို သိချင်နေမိတယ်။ “ကိုပိုင်…” “ဘာလဲ…ပြော” မေးလိုက်မှ လက်တွေက ပိုပြီး တင်းတင်းဖက်ထားလိုက်သလိုလို။ သေချာတာက ကျွန်တော် ပျော်နေတာလား၊ ကြည်နူးနေတာလား၊ ရင်ခုန်နေတာလား။ “ ကိုပိုင့် အသိထဲ မှာ… ကိုပိုင်က.. သက်… ဆိုပြီး ခေါ်တဲ့လူရှိလား….” ခုနက တင်းကျပ်စွာ ဖက်ထားတဲ့ လက်တွေက ချက်ချင်းကို လျော့ရဲသွားတယ်။ “ မင်း…ဘာလို့ အဲ့မေးခွန်းကိုမေးတာလဲ…” ကိုပိုင် စိတ်လှုပ်ရှားသွားပုံမပေါ်ဘူး။ အမှန်ဆိုရင် အံ့အားသင့်သွားတဲ့ လေသံမျိုးဖြစ်ရမှာမဟုတ်လား။ အခုတော့ မေးသင့်တဲ့ မေးခွန်းတခုကို ပေါ့ပျက်ပျက်မေးလိုက်သလို။ “ ခုနက ကိုပိုင် ယောင်တယ်လေ…အိပ်ပျော်သွားတုန်းက…” “ မင်းက ငါ ယောင်တာတွေကို နားထောင်နေတယ်ပေါ့…” လူတစ်ယောင် ယောင်တယ် ဆိုတာ စကားလုံး အပိုင်းအစ တချို့သာ ပြောထွက်တာပါ။ ဝါကျအစုံအလင်နဲ့ ပြောထွက်ရင် သေချာတယ် ယောင်တာ မဟုတ်လောက်ဘူး။ “နည်းနည်းပါးပါး..” “ပြောပါအုံး…ငါဘာတွေပြောထွက်လဲ” ကျွန်တော်သာ ကိုပိုင့်နေရာမှာဆိုရင် အရမ်းသိချင်နေတဲ့ ပုံစံပေါက်နေမှာ။ အခုဟာက သိပြီးသားအဖြေတစ်ခုကို နောက်တစ်ခေါက်ပြန်မေးနေသလိုကြီး။ “ကိုပိုင်ပဲ သိမှာပေါ့…” “ဟာ…ဒီကောင်လေး… မသိလို့မေးတာ ဈေးကိုင်နေသေးတယ်…ကဲ..” ကိုပိုင်က နောက်ကနေ အတင်း လာဖတ်ပြီး ကျွန်တော့် ဂုတ်တွေကို ခပ်ဖွဖွလာကိုက်တယ်၊
“ ကိုပိုင်… ခွေးဝင်စားတာလား…တချိန်လုံး လာလာကိုက်နေတယ်…”
“ မင်းကို ချစ်လို့လည်း ကိုက်ရသေးတယ်…”
(ချစ်လို့) ဆိုတဲ့ စကားလုံးက သူ့ပါးစပ်က မတော်တဆ ပြုတ်ကျလာပေမယ့် ကျွန်တော့်အတွက် က ရင်ခုန်သံတွေ က ဖရိုဖရဲပါ။
“အိပ်ပြီဗျာ…မဆော့တော့ဘူး…”
“မင်းဟာမင်းအိပ်ပေါ့… ငါ..မင်းအိပ်မှ…..ဟား….”
“ကို….ပိုင်…”
သူ ကျွန်တော့်ပုခုံးကို ကိုင်ပြီး သူ့ဖက် ကို ဆွဲလှည့်လိုက်တယ်။ သူနှုတ်ခမ်းတွေနဲ့ ထိမိမတတ်။ ကျွန်တော် အသားတွေ တဆတ်ဆတ်တုန်မိတဲ့ အထိ ရင်ခုန်လာတယ်။
“မင်း ဆိုတဲ့..ကောင်လေးကလေ… ညစ်တီးညစ်ပတ်တွေပဲတွေးတယ်… ကဲ…အိပ်ပြီ…ဟိုဖက်လှည့်..”
ဘာဆိုဘာမှ ပြောချိန်မရခင်မှာ အတင်းပြန်လှည့်ပစ်တယ်။ သူ ကျွန်တော့်ကို ကျောပေးပြီး လှည့်သွားတယ်။ စိတ်ထဲမှာ ဘာမှန်းမသိတဲ့ ဝမ်းနည်းမှု။ ခေါင်းစဉ်တပ်လို့မရတဲ့ ဝမ်းနည်းမှု။ မျက်လုံးတွေကို အားနဲ့ ပိတ်ပစ်လိုက်တယ်။ တိုက်တိုက်ဆိုင်ဆိုင် မိုးချိန်းသံက အကျယ်ကြီး။ လေက တဖြူးဖြူး ဘယ်ကနေတိုးဝင်လာမှန်းကို မသိ။ မျက်လုံးတွေစင်းလာပြီး တကယ်အိပ်ချင်လာတယ်။ အိမ်ထောင်သည် ယောကျာ်းတစ်ယောက်ကို ချစ်မိတဲ့ စိတ်တွေကို သတ်ပစ်ဖို့ ကျွန်တော်… ကြိုးစားရအုံးမယ်။ အကောင်းဆုံးက ကိုပိုင်နဲ့ အဝေးဆုံးကို ထွက်ခွာဖို့ ကျွန်တော် ကြိုးစားရအုံးမယ်။ ကျွန်တော့် အတွက် အရာအားလုံးဟာ အိပ်မက် တစ်ခုသာဖြစ်ပါစေ။
ချစ်တဲ့ သိုးငယ်။ 20 Aug 2010 မှ စတင်ရေးပြီး 20 April 2016 တွင် အဆုံးသတ်သည်။ စားကြွင်း။ ။ ဇာတ်လမ်းတကယ်မဆုံးသေးပါ။ ဆက်ရန်ကျန်ပါသေးသည်။
XxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxXxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxXxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxXxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx
“ဒုန်း..” ဆိုတဲ့ အသံပြင်းပြင်းကြောင်း ကျွန်တော် လန့်ပြီးနိုးလာတယ်၊ ကိုပိုင်တို့ ဝရံတာမှာ အဖီလေး ထိုးထားတဲ့ သွပ်ပြားပေါ် “ခို” တွေ ရုတ်တရက် နားတဲ့အခါ ကြားရစမြဲပဲ၊ မိုးစင်စင်တော့ မလင်းသေးဘူး၊ ကိုပိုင် ဘယ်အချိန်က ကျွန်တော့်ကို ဖက်ပြီး အိပ်လဲမသိ။ ခုထိ ကျွန်တော့်ကို နောက်ကနေ ဖက်ထားတုန်း၊ ကိုပိုင် နိုးလာမှာစိုးတာနဲ့ သူ့လက်အောက်က လွတ်အောင် ဖြည်းဖြည်းလေး လှည့်လိုက်တယ်၊ ဖျော့တော့တော့ အလင်းအောက်မှာ နှုတ်ခမ်းလေး မသိမသာ ပွင့်နေတဲ့ ကိုပိုင့် နှုတ်ခမ်းတွေ ကို ငေးမိတယ်၊ ဒီလို နှုတ်ခမ်းမျိုးကို တသက်လုံး ကျွန်တော် နမ်းခွင့်ရှိခဲ့ရင်။
“ ကဝေ နိုးပြီလား”
အာကာ့ အသံကြောင့် ကျွန်တော် ဒုတိယအကြိမ်လန့်သွားရတယ်၊ ခုနက ကိုပိုင့် နှုတ်ခမ်းတွေကို ကျွန်တော် အငန်းမရကြည့်နေတာ မြင်သွားပြီလားမသိ။၊
“ အင်း…” အသံထွက်ရုံလေး ထွက်ပြီး လက်ညှိုးနဲ့ ပါးစပ်နားကပ်ပြလိုက်တယ်၊
“ တခုခု သွားစားမလား” အာကာက ကျွန်တော့်နားကပ်လာပြီး ကျွန်တော် ကြားရုံလေသံလေးနဲ့၊ ခုမှ သွားတိုက်ပြီးသား လတ်ဆတ်နေတဲ့ ပူရှိန်းနံ့လေးရလိုက်တယ်၊ ကျွန်တော် ဘာမှ ပြန်မပြောပဲ ခေါင်းလေးညိတ်ပြီး တံခါးဝနားရောက်မှ…
“ ဒီမှာ ခဏစောင့်… အိမ်ပြန်ပြီး မျက်နှာသစ်သွားတိုက်လိုက်ဦးမယ်”
“ အင်း…” ခေါင်းညိတ်ပြတဲ့ အာကာရဲ့ မျက်လုံးလေးတွေက ပြုံးလို့။ အိမ်ထဲကို အမြန်ဝင်ပြီး ရေအမြန်ချိုးလိုက်တယ်။ အပြစ်ရှိနေတဲ့ ခံစားချက်ကြီးက ရင်ဘတ်တစ်ခုလုံးလေး နေသလိုပဲ။
ဝတ်နေကျမဟုတ်တဲ့ အင်္ကျီ အနက်ရောင် တီရှပ် တထည်ကို ကောက်စွပ်လိုက်တယ်၊
တံခါးဖွင့်လိုက်တော့ အာကာ က တံခါးဝမှာ စောင့်နေတယ်၊
“ အာကာ ဘာစားချင်လဲ”
မေးပြီးတာနဲ့ အာကာရှေ့ကနေ အရင် ဆင်းလိုက်တယ်၊
“ ကဝေ စားချင်တာသွားစားလေ”
အာကာ့ အသံလေးက အခုမှ သေချာနားထောင်မိတယ်၊ ရှတတနဲ့.. အသံဝင်ပြီး ပြန်ကောင်းခါစလိုမျိုး၊
ညက ရွာထားတဲ့ မိုးတွေကြောင့် လမ်းတွေက စိုစွတ်နေတုန်း၊
ရုတ်တရက် တိုက်လာတဲ့ လေအေးအေးတွေက တင်းကျပ်နေတဲ့ စိတ်တွေထဲ တိုးဝင်သွားသလို… အေးမြသွားတယ်၊
ကျွန်တော် စားနေတဲ့ လမ်းထိပ်က ဒေါ်ပုမ ရောင်းတဲ့ အစုံသုပ်ဆိုင်ကို ပဲ သွားလိုက်တယ်၊
စာပွဲခုံမရှိဘဲ ကော်ခုံအနီလေးတွေပေါ်မှာ ပဲ ထိုင်စားရတယ်၊ အာကာ က ကျွန်တော့် ထက်တောင် စကားနည်းလို့၊ ကျွန်တော်က အစုံသုပ်ထဲမှာ ကော်ပြန့်ကြော်ထည့်ပြီးစားလေ့ ရှိတာကြောင့် ဒေါ်ပုမ က ၂ ပွဲစလုံးမှာ ကော်ပြန့်ကြော်ထည့်ပေးတယ်၊
“ စားလို့ဖြစ်လား အာကာ”
“ … အင်း.. ကောင်းတယ်” ပါးစပ်ထဲပလုတ်ပလောင်းဖြစ်နေတာကြောင့် သေချာမဖြေနိုင်ပါဘူး၊
အာကာ ရဲ့ ဖြောင့်စင်းနေတဲ့ နှာတံလေးက အာကာ့ကို ပိုပြီးချောမောစေတာများလား၊
ညက သေချာမအိပ်ထားတာကြောင့် ဗိုက်က ပိုဆာနေတာလည်းပါမယ်၊ ကျွန်တော်အရင်စားပြီးသွားတယ်၊ ပြီးတော့ ကိုပိုင်စားဖို့အတွက် ကျွန်တော် ဒေါ်ပုမ ကို လှမ်းမှာလိုက်တယ်၊
“ ခေါက်ဆွဲသုပ် အရွက်မထည့် အချိုသုပ် တပွဲ,,.ပါဆယ်… ဟင်းခါးပိုထည့်ပေးနော်”
“ ကိုပိုင့် အတွက်လား”
“ အင်း..”
အာကာ က စပ်စုပြီး ဘာမှဆက်မမေးဘူး၊ အိမ်ပြန်လမ်းမှာ လည်း တိတ်ဆိတ်လို့၊။
ကောင်းကင်က တိမ်တွေကင်းစင်သွားသလို ပိုပြီး လင်းလို့လာတယ်၊ ရန်ကုန်မြို့ပြရဲ့ ထုံးစံအတိုင်း ဆူညံသံတွေနဲ့ မနက်ခင်းက စတင်တော့တာပါပဲ၊
အိမ်ပေါ်ရောက်တော့ ကိုပိုင် က နိုးနေပြီ… အိမ်ရှေ့က ဆက်တီခုံပေါ်မှာ ထိုင်လို့၊
“ ပြန်ရောက်ကြပြီလား” ဆိုပြီး မြန်မာကားတွေထဲကလိုတော့ မမေးပါဘူး။
“ ဘာဝယ်လာလဲ” ဆိုတာက အရင်မေးတာပါပဲ၊
“ ခေါက်ဆွဲသုပ်” အာကာ က ကျွန်တော့်အစားဝင်ဖြေပေးလိုက်တော့ ကိုပိုင့် နှုတ်ခမ်းတွေ တချက်ကွေးသွားတယ်၊ ကျေနပ်သွားတဲ့ အပြုံးမျိုး၊ ဒါတောင် တဝက်တပျက်ပဲ ပြုံးတဲ့ အပြုံး၊
ကိုပိုင်နဲ့ စကားပြောဖို့ ကျွန်တော် အားအင်မရှိသေးဘူး၊ နောက်ဖေးကို အရင်သွားပြီး ဟင်းထည့်တဲ့ စတီးဇလုံလေး တခုကို ရေဆေးပြီး ခေါက်ဆွဲသုပ်တွေ ထည့်လိုက်တယ်၊ အသုပ်ထည့်လာတဲ့ ကျွတ်ကျွတ်အိတ်ကို ပြောင်းပြန်လှန်ပြီး နှံ့စပ်သွားအောင် နယ်နေလိုက်တယ်၊
ညာဖက် ပုခုံးတခုလုံးလေးသွားအောင် ကိုပိုင်ရဲ့ မေးစေ့ကို လာတင်တော့ ရုတ်တရက် လန့်သွားတာအမှန်၊
“ မပြီးသေးဘူးလား”
အာကာမြင်သွားမှာကြောက်တာရော… ရုတ်တရက်လန့်သွားတာရော… ကိုပိုင့်ပါးက ထိုးထိုးထောင်ထောင် ပါးသိုင်းမွှေးတွေရဲ့ စူးသွားတာကြောင့်ရော… ကျွန်တော် လန့်အော် မယ့် အသံတွေ ပြန်ပြီး တိုးတိတ်ဖျော့ဝင်သွားတယ်
“ ဟာ… ကိုပိုင်…ဖယ်…ဖယ်”
ညာဖက်ပုခုံးကို နှိမ့်ချလိုက်မှ ကိုပိုင်က ခါးပြန်မတ်သွားတယ်၊ ထုံးစံအတိုင်း ကိုပိုင်က ကျွန်တော့် ဆံပင်တွေကို လက်နဲ့ ထိုးဖွလိုက်တယ်..
“ မြန်မြန်သုပ်… ဗိုက်ဆာပြီ”
အမိန့်ပေးသံမဟုတ်ဘဲ…ကိုပိုင့် အသံက မိန်းမ ကို ချစ်စနိုးနဲ့ ပြောတဲ့ ယောကျာ်းတယောက်ရဲ့ လေသံမျိုးနဲ့၊ ကြည်နူးလာတဲ့ ကျွန်တော့်ရဲ့ ခပ်တိုးတိုးရင်ခုန်သံထက် အပြစ်ရှိတယ်လို့ ခံစားနေမိတဲ့ စိတ်တွေက ပိုပြီး ကြီးစိုးသွားတယ်၊
“ အိမ်ရှေ့ကို ယူလာခဲ့မယ်”
“ပြီးရော…” ဖက်ခနဲ ကျွန်တော် ပါးကို ရွှတ်ခနဲ နမ်းလိုက်တယ်၊ ကိုပိုင့် ရဲ့ နှုတ်ခမ်းမွှေးတွေက စူးခနဲဖြစ်သွားပေမယ့် ကျွန်တော့်ရင်ခုန်သံတွေကတော့ ဒိုင်းခနဲ ပါ။
ကိုပိုင်လုပ်တာ နဲ့ ကျွန်တ်ော မှ မရူးရင် ဘယ်သူ ရူးပါ့မလဲ၊ ရင်ခုန်သံတွေရော ပျော်ရွှင်မှုတွေက သွေးတွေထဲ စီးမျောလို့၊ ဒီလို အချိန်လေးတွေကို ရပ်တန့်လို့ မရနိုင်ဘူးလားဗျာ။
အိမ်ရှေ့ရောက်တော့ ကိုပိုင်က အိမ်ရှေ့ မှာ စားပွဲခုံ သေးသေးလေးခင်းထားပြီး အကျအနထိုင်နေတယ်။
အာကာကတော့ အိမ်ရှေ့ပြတင်းပေါက်ကနေ အောက်က လူတွေကို ငေးလို့၊
“ရပြီ…”
အသုပ်နဲ့ ဟင်းခါးကို သေချာလေးချပေးလိုက်တယ်၊ ကိုပိုင်က အသုပ်ကို အရင်မစားသေးဘဲ ဟင်းခါးပူပူကို ခဏလောက် မှုတ်ပြီး သောက်ချလိုက်တယ်၊ ကိုပိုင့် အပြုအမူလေးတွေက တကယ့်ကို ယောကျာ်း ဆန်လွန်းတဲ့ ယောကျာ်း တယောက်ဆိုတာ ငြင်းမရဘူးရယ်၊ အသုပ်ဇလုံလေးထဲက အသုပ်ကို ဇွန်းနဲ့ ခပ်ကြီးကြီးခပ်ပြီး အားရပါရ စားတာကိုက ကြည့်ကောင်းနေတယ်၊ ရန်ကုန်က အသုပ်ဆိုင်တွေက ပါတာက ခပ်နည်းနည်းရယ်၊ တော်သေးတာက ဒေါ်ပုမ ဆိုင်က အသုပ်က တခြားဆိုင်တွေထက်ပိုများတာပါပဲ၊ ကိုပိုင်သာ ကျွန်တော်ပိုင်ဆိုင်ခွင့်ရခဲ့ရင် နတ်ဘုရားတပါးလို ကျွန်တော် ပြုစုနေမိမှာလည်း မသိ၊ သူစားနေတာကို ကျွန်တော်ကြည့်နေမှန်းသိသွားလို့ထင်တယ်၊ ကျွန်တော့်ကို လှမ်းကြည့်တော့ ကျွန်တော် မျက်လုံးခြင်းလွဲပစ်လိုက်တယ်..
”ကဝေ… ခုနက စားတာမဝလို့ ကြည့်နေတာလား”
ပလုံးပလောင်းနဲ့ လှမ်းပြောတာကိုက ကျွန်တော့် ရင်ခုန်သံကို ပိုပိုပြီး ဆူပွက်စေတာပါပဲ၊
“ နိုးပါ… ဘယ်တော့ လျှာပူ လောင်မလဲဆိုတာ စောင့်နေတာ”
ကိုပိုင်ရဲ့ နှုတ်ခမ်းတွေ တချက်ကွေးသွားပြီး ခပ်ထေ့ထေ့ ပြုံးလိုက်တယ်။
“ ဟင်းရည်ပူက မင်း မှ လာမမှုတ်ပေးတာ…”
ကိုပိုင့်ရဲ့ ရှေ့မလွတ် နောက်မလွတ်စကားတွေက ကျွန်တော် ဘယ်လို စကားပြန်စရမှန်းမသိ၊
“ ကိုယ့်ဟာကိုယ် မှုတ်သောက်… တော်ပြီ..အိမ်ပြန်တော့မယ်”
ကိုပိုင် သာ ကျွန်တော့်ရဲ့ ချစ်သူဆိုရင် သူပြောသလို ဟင်းရည်ပူပူကို မပူအောင် မှုတ်ပြီး တဇွန်းခြင်းခပ်တိုက်မိလေမလားပဲ၊
“ တအောင့် နေ အာကာ သင်တန်းသွားအပ်ဖို့ရှိတယ်,,, လိုက်ခဲမ့လား”
“ မလိုက်တော့ဘူး”
အာကာ က သူ့နာမည်ကြားတော့ ချက်ချင်း အိမ်ထဲဘက်ကို မျက်နှာမူလာတယ်၊
“ မလိုက်လို့ မရဘူး… ငါက သင်တန်းတွေအကြောင်းနားလည်တာမဟုတ်ဘူး…”
အာကာက ကိုပိုင် ပြောတာကို ထောက်ခံသလို ခေါင်းညိတ်လို့၊
“ ပြီးရော… သွားခါနီး တံခါးလာခေါက်လိုက်…ကျွန်တ်ော ခဏပြန်အိပ်ချင်လို့”
ပြောပြီးမှ နောင်တရသွားသည်၊
“ မင်း ညက မအိပ်ဘဲ ဘာလုပ်နေတာလဲ” ကိုပိုင်နဲ့ မျက်လုံးခြင်း ဆုံပြီး ဖြေဖို့ ကျွန်တော် အားတွေမရှိတော့ဘူး၊
“ အိပ်ယာပြောင်းလို့ ကောင်းကောင်းအိပ်မပျော်လို့…”
“ ပြီးရော.. နောက် ၁ နာရီလောက်မှတံခါးလာခေါက်မယ်”
“ ဟုတ်…”
“ကျေးဇူးနော် ကဝေ” အာကာ ရဲ့ မျက်နှာလေးက ချိုလို့၊
“ရပါတယ်ကွ”
ကိုပိုင်တို့ အိမ်ထဲက နေထွက်လိုက်တော့ ရင်ဘတ်ထဲ ဟာခနဲဖြစ်သွားတယ်၊
..…❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️
အိမ်ထဲရောက်ရောက်ခြင်း ကျွန်တော် အင်္ကျီတွေကို ချွန်ပြီး ရေချိုးခန်းထဲ အမြန်ပြေးဝင်လိုက်တယ်။
ရေပန်းအောက်ထဲမှာ ဝင်ပြီး မတ်တပ်ရပ်နေမိတယ်။ ခုနကတင်ရေချိုးထားတာကို သတိရပေမယ့် မမီတော့ဘူး။
ညကလည်း မိုးရွာထားတော့ အရင်ရက်တွေကလို ပူမနေဘူး။
အိမ်ထောင်ရှိတဲ့ ယောကျာ်းတယောက်ကို ချစ်မိတဲ့ ကျွန်တော့် စိတ်တွေကို ရွံ့မုန်းမိသလို.. ကျွန်တော် လိုချင်နေတဲ့ ကိုပိုင်နဲ့ ထိတွေ့ခွင့်ရခဲ့တာကို တွေးပြီး ရင်တွေ ခုန်နေမိပြန်တယ်။
အရာအားလုံးကို ဒီမှာပဲ ရပ်တန့်ပစ်ရမလား။ မမိုး ပြန်လာရင် ဘယ်လိုမျိုး မျက်နှာပြရမှာလဲ။ ယောကျာ်းဖြစ်သူနဲ့ဖောက်ပြန်နေသူဟာ ယောကျာ်းတယောက်ဆိုတာကို မမိုးသိသွားရင် ဘယ်လောက်ခံစားရမလဲ။
အတွေးတွေက ဗလောင်ဆူနေတာအမှန်ပဲ။ အေးစိမ့်လာတဲ့ ရေပန်းအောက်မှာ ဘယ်လောက်ကြာကြာ နေမိမှန်းကျွန်တော် မသိဘူး။
ရင်ဘတ်ထဲ အေးခနဲဖြစ်လာတော့ မှ ကျွန်တော် ရေပန်းအောက်ကထွက်ခဲ့တယ်။
နာရီကိုကြည့်တော့ ၉ နာရီခွဲခါနီးပြီ။
အင်္ကျီအမြန်လဲပြီး ကိုပိုင်တို့ဆီထွက်လာခဲ့တယ်။ စွတ်နေကျ CK be ရေမွှေးလေးကို အရင်ကထက်တချက်ပို စွတ်လိုက်တယ်။
တံခါးပွင့်သွားတော့ ကိုပိုင်တို့က အဆင်သင့်ဖြစ်နေပြီ။
ကိုပိုင်က သူဝတ်နေကျ အတိုင်း ကော်လံကတုံးအဖြူလက်ရှည်ကို တံတောင်ဆစ်ထိ လိပ်ပြီးတင်ထားတယ်။
လက်ဖျံတုတ်တုတ်တွေက ကိုပိုင့်ကို ယောကျာ်းပိုဆန် စေတယ်။ ကချင်ပုဆိုး ကိုလည်း ခြေမျက်စေ့ကနေ လက် ၄ သစ်လောက်အကွာထိ ခပ်တိုတိုနဲ့။ အင်္ကျီက လျော်ပါများလို့ အနည်းငယ်လေးတောင် ပါးနေပြီ။
Gym ကို တကူးတက မဆော့ပေမယ့် ရင်အုပ်ထူထူ ပေါ်က အညိုရောင် နို့သီးခေါင်းလေးက ပါးလွလွ ရှပ်အင်္ကျီ ပေါ်မှာ ထင်းလို့။
အကြောင်းပြချက်တခုခုပြပြီး ကိုပိုင့်ကို အင်္ကျီအသစ်ဝယ်ပေးချင်မိတယ်။
“အိပ်ပျော်သွားပြီထင်နေတာ.. ကဲ သွားမယ်”
အာကာက ကျေးဇူးတင်သလို ဇာတ်လေးပုပြတယ်။
“ဘာနဲ့ သွားကြမှာလဲ”
“ဘတ်စ်ကားနဲ့ပေါ့ကွ”
“ပြီးရော”
“ သော့သေချာခတ်ခဲ့လား”
“ ဟုတ်”
အာကာ က လှေခါးကနေ ခပ်သွက်သွက်ဆင်းသွားတယ်။ ကျွန်တော်က ကိုပိုင် သော့ခတ်ပြီးသည်ထိ စောင့်နေမိတယ်။ ခုနမှ ရေချိုးပြီးစမလို့ထင်တယ်။ ကိုပိုင့်ကိုယိပေါ်က ဆပ်ပြာနံ့ခပ်သင်းသင်းလေးရတယ်။
“ မိန်းကလေး ကျနေတာပဲ အမြဲ မွှေးနေတာ”
ပြောပြီးတာနဲ့ ကိုပိုင်က ကျွန်တော့် ဖက်လှည့်ပြီး ကျွန်တော့် ပုခုံးကို ရွှတ်ခနဲ နမ်းလိုက်တယ်။ ကိုပိုင့်ကို ပြန်ဖက်ထားပြီး နမ်းပစ်ချင်တဲ့ စိတ်တွေဟာ ရင်ခုန်သံနဲ့အတူတူ ကဆုန်ဆိုင်းလို့။
“ ကိုပိုင်… တခြားသူတွေမြင်ရင် တမျိုးထင်နေမယ်”
အသံခပ်မာမာပြောချင်ပေမယ့် တကယ်တမ်း ကျွန်တော့် အသံတွေက သမီးရည်းစားဖြစ်ခါစ ကောင်မလေးရဲ့ ရှက်သွေးဖြာနေတဲ့ အသံမျိုး။
“စကားများမနေနဲ့ အရင်ဆင်း… “
ဘတ်စ်ကားဂိတ် တလျောက် ကျွန်တော် ကဝေနဲ့ပဲ စကားပြောနေတယ်။ ကဝေက ကွန်ပျူတာလာတက်တာ ဆိုတော့ ဘယ်အပိုင်း ကို စိတ်ဝင်စားလဲဆိုတာ သေချာရှင်းပြပြီးမေးမိတယ်။ ကိုပိုင်က ကျွန်တော် တို့ရှေ့ကနေ ခပ်သုတ်သုတ်လျောက်သွားတယ်။
ပုဆိုးတိုတိုဝတ်ထားတာကြောင့် ကိုပိုင့် အရပ်က ပိုရှည်နေသလိုပဲ။ ဘတ်စ်ကားဂိတ်ရောက်တော့ လူတွေက အများကြီး။
“ဒီနေ့ မှ များလိုက်တဲ့လူတွေ”
ဘတ်စ်ကားလာတော့ အာကာ့ကို ကျွန်တော့် ရှေ့က အရင်ပေးတက်လိုက်တယ်။ ကျွန်တော့် နောက်မှာ ကိုပိုင်။ အလိုက်တသိနဲ့ ဘတ်စ်ကားထဲကို တိုးပြီးဝင်တော့ အနံ့ပေါင်းစုံနဲ့ ကျွန်တော် စပြီး မွမ်းကြပ်လာတယ်။ အာကာနဲ့ ကျွန်တော် ဘေးချင်းယှဉ်ရပ်ပေမယ့် ကိုပိုင်က အာကာ့နောက်မှာ သွားမရပ်ဘဲ ကျွန်တော်နားမှာပဲ ကပ်နေတယ်။
လူတွေများလွန်းတာကြောင့်လား… အာကာက ဘေးမှာ ရှိနေတာကြောင့်လားမသိ ကိုပိုင်က အသံတိတ်လို့။ နောက်တည့်တည့်မှာ မတ်တပ်လာရပ်တဲ့ ကိုပိုင်ရဲ့ ရင်ဘတ်က ကျွန်တော့် ကျောနဲ့ ပူးကပ်နေတယ်။ ကိုပိုင့် ရင်ခုန်သံ တဒုတ်ဒုတ်ကို ကျောကနေခံစားသိရသလို ကိုပိုင့်ရဲ့ ညီငယ်လေးရဲ့ ပူနွေးမှုပါ တပြိုင်နက်ခံစားလိုက်ရတယ်။ ဘတ်စ်ကားကျပ်တဲ့အခါ မတော်တဆ အသားချောင်းတွေထိမိရင် ကာမသွေးတွေ ဗလောင်ဆူတာ က ဂေးဖြစ်တဲ့ ကျွန်တော့် အတွက် မထူးဆန်းပါဘူး။ ဒါပေမယ့် ကိုယ်ချစ်တဲ့ သူနဲ့ အခုလို ပူးကပ်ပြီး နေခွင့်ရတာ ကျွန်တော့်အတွက် တော့ အတိုင်းမသိတဲ့ ရင်ခုန်မှုမျိုးတွေ။
ကိုပိုင်ရဲ့ အသားချောင်းက တဒုတ်ဒုတ် ပိုပြီး ခုန်လာပြီး … ပိုပိုပြီးမာလာတယ်။
နှာခေါင်းက မှုတ်ထုတ်လိုက်တဲ့လေပူတွေက ကျွန်တော့် ဂုတ်နားကို လာလာထိတယ်။
အကယ်၍ ကျွန်တော်က ဂေးတယောက်မဟုတ် ကိုပိုင့်လက်တွေကို ဆွဲပြီး ခါးတွေ ကို ဖက်ခိုင်းမိမှာသေချာတယ်။ ကိုပိုင်က ကျွန်တော့်ထက် မြင့်ပေမယ့် ခြေထောက်က ကျွန်တော် ပိုရှည်တာကြောင့် ကိုပိုင့် အသားချောင်းက ကျွန်တော့် ရဲ့ ဖင်တွေကို လာပွတ်နေတယ်၊ ဒီအချိန်ကို ၁၀ မိနစ်လောက်ဖြစ်ဖြစ် ရပ်ခွင့်ပြုမယ်ဆိုရင် ….
“ အာကာ နောက်တဂိတ်ဆိုဆင်းမယ်”
ကျွန်တော် နောက်ပြန်လှည့်ကြည့်တော့ ကိုပိုင့် မျက်ဝန်းတွေက တမျိုးဖြစ်နေသလိုပဲ။ အဲ့ဒီ့ မျက်ဝန်းတွေကို ကျွန်တော် မဖတ်တတ်ဘူး၊ ကိုပိုင်က လက်သည်းဝှက်တတ်လွန်းတဲ့ ကြောင်တကောင်များလား၊
သင်တန်းမှာ မေးသမျှ ကိုပိုင်က တခွန်းမှ ဝင်မပြောဘူး။ အာကာ့ အစား ကျွန်တော်ပဲ မေးခွန်းတွေမေးတယ်၊ အာကာ တက်ချင်တဲ့ သင်တန်းအပ်ပြီးတော့ ၁၀ နုာရီခွဲပဲရှိသေးတယ်။ သင်တန်းက လှေခါးအောက်ရောက်တော့ ကိုပိုင်က
“ကဲ… ဘာလုပ်ကြမှာလဲ”
ဒီတခါ အာကာ စပြောတယ်။
“ အာကာ ဘာလုပ်ချင်လို့လဲ”
“ ရုပ်ရှင်ကြည့်ချင်တယ်”
“ မဆိုးဘူး… ငါလည်း ရုပ်ရှင်မကြည့်တာကြာလှပြီ… ရှေ့နားမှာ ရုပ်ရှင်ရုံရှိတယ်လေ…”
ရုတ်တရက် ကျွန်တော် အာကာ့ ကို ကျွန်တော့် ရှေ့က ပျောက်ဆုံးစေချင်မိတယ်၊ ဖြစ်နိုင်ရင် ကိုပိုင်နဲ့ ကျွန်တော်ပဲ ရုပ်ရှင်ကြည့်ချင် မိတယ်၊ ကျွန်တော် ဘာစကားမှ ပြောချင်စိတ်မရှိဘူး၊ ကိုပိုင့်ကိုပိုပိုပြီး ရင်ခုန်မိတဲ့ စိတ်တွေကို ဘယ်လိုချိုးနှိမ်ရမလဲ၊
“ကဝေ… ဘာကားကြည့်မှာလဲ”
အမှန်က ရုပ်ရှင်ကြည့်ချင်တဲ့ အာကာ့ကို မေးရမှာ မဟုတ်လား၊
“ကျွန်တော်က ရတယ်..ဘာကားဖြစ်ဖြစ်.. အာကာက ဧည့်သည်ဆိုတော့ သူကြည့်ချင်တာ ရွေးပါစေ”
ကိုပိုင် က ဘာမှ မဖြစ်သလိုမျက်နှာလေးနဲ့… အာကာ့ရဲ့ အဖြေကိုစောင့်တယ်၊
“ ဟာသကား ပဲ ကြည့်ချင်တယ်”
“ ပြီးရော.. ခဏစောင့်ကြ.. ငါလက်မှတ်သွားဖြတ်မယ်”
ကိုပိုင်ရဲ့ ကျောမှာ ချွေးတွေ စို့လို့၊ ဘယ်လိုပဲကြည့်ကြည့် ယောကျာ်းဆန်ပြီး ကြည့်ကောင်းလွန်းတဲ့ ကိုပိုင့် ကို ကျွန်တော် ဘယ်လိုလုပ် ရင်ဘတ်ထဲက ထုတ်ပစ်နိုင်မလဲ?
အာကာက သင်တန်းနဲ့ ပတ်သတ်ပြီး ထပ်မေးပေမယ့် ကျွန်တော် ဖြေချင်စိတ် မရှိဘူး၊
ကိုပိုင်ရောက်လာတော့ လက်တဖက်ထဲမှာ လက်မှတ် ၂ စောင်…နောက်တဖက်မှာ လက်မှတ်က ၁ စောင်…
“ ဟာသ ကား လက်မှတ်က ၁ စောင်ပဲ ရတယ်… ၂ စောင်က သရဲကား ”
“ ဟင်..ဒါဆို တူတူကြည့်လို့မရဘူးပေါ့”
ကိုပိုင် က ခပ်ထေ့ထေ့ အပြုံးတွေနဲ့ ကျွန်တော့်ကို စိုက်ကြည့်တယ်၊
“ ကိစ္စမရှိပါဘူးဗျ… ကိုပိုင်တို့ သရဲ ကားသွားကြည့်လေ..ကျွန်တော့် ဟို ဟာသ ကားလက်မှတ်ပေး”
အာကာ က ဘာကိုမှ ထပ်ပြီး မပြောတော့ပါဘူး၊ ကိုပိုင် တမင်တကာများအခုလို လက်မှတ်ဝယ်တာလားဆိုတာကို သံသယဖြစ်မိပေမယ့် စိတ်ထဲက ကြည်နူးမိတယ်၊ ကိုယ်ချစ်တဲ့ သူနဲ့ ရုပ်ရှင်တူတူ ပထမဆုံးကြည့်ရမှာကို ရင်ခုန်လို့၊ ထို့အတူ စိတ်တွေက မွန်းကြပ်လို့၊
ရုံထဲဝင်ခါနီး လက်မှတ်ဖြတ်က ကိုပိုင့်ကို ကြည့်လိုက် ကျွန်တော့် ကိုကြည့်လိုက်၊ အကြည့်တွေက မရိုးသားတာ အမှန်၊ ဘာဖြစ်လဲ ယောကျာ်း နှစ်ယောက် ရုပ်ရှင်တူတူကြည့်တာ ထူးဆန်းတာမှတ်လို့၊
ကိုပိုင့်နောက်ကိုပဲ ကျွန်တော် လိုက်သွားတယ်၊ ရုပ်ရှင်ကြည့်ရင် အလယ်လောက်နားကို သဘောကျပေမယ့် ကိုပိုင်က အပေါ်ကို တက်သွားတော့ နောက်က လိုက်တက်မိတယ်၊
“ဟာ…”
ကိုပိုင်က စုံတွဲတွေထိုင်တဲ့ ထိုင်ခုံနေရာကို ဝယ်ထားတာ.. ဒါကြောင့်ခုနက လက်မှတ်ဖြတ်က အထူးအဆန်းတွေကြည့်နေတာ…
“ ကိုပိုင်..ဘာလို့ ဒီနေရာကြီးကိုရွေးတာလဲ”
“ လက်မှတ်မှ မကျန်တော့ တာ ရှိတဲ့ လက်မှတ်ကို ဝယ်တာလေကွ”
ကိုပိုင်နောက်ကို လှည့်ပြောတော့ ကိုပိုင့်ကိုယ်ပေါ်က လတ်ဆတ်နေတဲ့ ချွေးနံ့ခပ်ဖျော့ဖျော့ ရလိုက်တယ်၊ ယောကျာ်းဆန်တဲ့ ဟော်မုန့်နံ့တွေကြောင့် ကျွန်တော် ရင်တွေ တဒိတ်ဒိတ်ခုန်လာရပြန်တယ်။ ဘာမဆိုင်ညာမဆိုင် Brokenback Mountain ထဲက မင်းသားက ရှပ်အင်္ကျီကို ငိုပြီးနမ်းတဲ့အခန်းကို မျက်လုံးထဲ ပေါ်လာတယ်၊ ဖွက်ဟဲ့.. လွဲပါစေ..ပယ်ပါစေ…။
ရုပ်ရှင်ရုံထဲဝင်တော့ ဓာတ်မီးလေးနဲ့ ကျွန်တော်တို့ လက်မှတ်ကို ကြည့်ပြီး ဟိုးအပေါ်ဆုံး က ဒေါင့်ဆုံးခုံကို ညွှန်ပြတယ်၊ ကိုပိုင်ရဲ့ က လက်ကို နောက်ကို လွဲပေးတယ်၊ ရုတ်တရက် ကျွန်တော်လည်း ကြောင်ပြီး ကိုပိုင့်လက်ကို ဆုတ်ကိုင်လိုက်တယ်, ကိုပိုင့်လက်တွေက ချွေးစေးလေးတွေနဲ့ ခပ်စိုစိုဖြစ်နေတာကလွဲရင် နွေးလို့၊ ရည်းစားတယောက်ကို လက်ဆွဲခေါ်သွားသလိုမျိုးပါပဲ၊ ကိုပိုင့်ရဲ့ နောက်ကို တကောက်ကောက်လိုက်သွားမိတယ်၊ အဲ့ဒီ့အချိန်လေးက ပတ်ဝန်းကျင်ဆိုတာ ကျွန်တော့် အတွက် လေဟာနယ်သက်သပ်ပဲ၊
ရုပ်ရှင်က ကြေငြာတချို့ပြနေတာကြောင့် ဆူညံလို့ပါပဲ၊ မီးအလင်းရောင်ခပ်ဆူးဆူးကြောင့် ကျွန်တော်ခေါင်းငုံ့ပြီး ခပ်ရို့ရို့လေးလိုက်သွားတယ်၊ထိုင်ခုံမှာ ထိုင်ချ လိုက်တော့ ကိုပိုင်က စကားတခွန်းမှ မပြောဖူးရယ်၊
ကျွန်တော့် ဖက်က ဘယ်တုန်းက မသိ ဝယ်လာတဲ့ နေကြာစေ့ထုတ်လာပေးတယ်၊
“မစားတော့ဘူး”
“ မစားလည်းနေပေါ့”
ကျွန်တော့် ရင်တွေ တဒိတ်ဒိတ်ခုန်နေတာ ငြင်းမရဘူး…။ ရုပ်ရှင်စပြပေမယ့် ကျွန်တော် ဘယ်လို မှ ရုပ်ရှင်ထဲမှာ အရုံ စူးစိုက်လို့ရမနေပါဘူး၊ ကိုပိုင့်ရဲ့ ပုခုံးပေါ် မှီပြီး မှေးစက်အိပ်ချင်မိတယ်၊ မနက်က ရေနှစ်ခါ ချိုးမိလို့လား ဒါမှမဟုတ် ရုပ်ရှင်ရုံထဲက အဲကွန်းရဲ့ အအေးချိန် ကြောင့်လားမသိ… ချမ်းလာသလိုပဲ။ ကျွန်တော် ခပ်ကျုံ့ကျုံ့ လေးထိုင်လိုက်တော့ ကိုပိုက် က လှမ်းမေးတယ်။
“ချမ်းလို့လား”
“ အင်း… အရမ်းအေးလာသလိုပဲ”
“ ခက်ပြီ… အနွေးထည်လည်း မပါလာဘူး”
“ ရပါတယ်…ခဏလောက်တော့ သည်းခံလို့ရပါတယ်”
“ အနွေးချောင်း ကိုင်ထားမလား”
ဘုရားရေ… ဘယ်လိုမှ ထင်မှတ်မထားတဲ့ ကိုပိုင့်စကားကြောင့် ကျွန်တော် တကိုယ်လုံးတောင့်တင်းသွားတယ်၊ ကိုပိုင် က ကျွန်တော်ထင်ထားသလို ယောကျာ်းဆန်ပြီး လူကြီးလူကောင်းဆန်တဲ့ သူတယောက်မဟုတ်ဘဲ တဏှာအရမ်းကြီးတဲ့ ယောကျာ်းတယောက်များလား၊
“ ကိုပိုင်…”
ကိုပိုင်က ကျွန်တော့် လက်တွေကို လာဆုတ်ကိုင်တယ်၊ ကိုပိုင့် လက်တွေက နွေးလို့၊ ပြီးတော့ ကျွန်တော့် နားကပ်လာပြီး..တိုးတိုးလေးလာပြောတယ်။
“ကဝေ… မင်းငါ့ကို ကြိုက်နေတာမလား”
ဘယ်လိုမှ မထင်မှတ်ထားတဲ့ ကိုပိုင့်အမေးတွေက ကျွန်တော့် ကို ဆွံ့အသွားစေတာ အမှန်။ ရုတ်တရက် လည်ချောင်းထဲမှာ တခုခုနင်သလိုမျိုး ကျွန်တော် စကားလုံးတွေ တစ်စို့ကုန်တယ်၊
“ မဖြေလဲနေပေါ့…” ရုတ်တရက် ပြောပြီး ကျွန်တော့် ပါးတွေကို ရွတ်ခနဲ့ နမ်းလိုက်တယ်။
ပျော်တာလား ဝမ်းနည်းတာလား တုန်လှုပ်တာလား၊ ဘာမှန်းမသိတဲ့ ရင်ခုန်သံမျိုးစုံနဲ့ ကျွန်တော် ပိုပြီး ချမ်းစိမ့်လာတယ်၊ ကျွန်တော် ဘာမှ ဖြေချင်စိတ်မရှိတော့ဘူး။ ကိုပိုင့် လက်တွေက ကျွန်တော့် လက်ကို ဆုတ်ကိုင်ထားတာကို မလွတ်သလို ကျွန်တော်လည်းမရုန်းမိပြန်ဘူး။ ဒွိဟ ဖြစ်လွန်းတဲ့ ခံစားချက်တွေကြောင့် ဖြစ်နိုင်ရင် ကျွန်တ်ော အငွေ့ပြန်ပြီး ပျောက်ဆုံးသွားချင်တာပါ၊
ကျွန်တော် ဘာဆက်လုပ်သင့်သလဲ၊ ကိုပိုင့် ကို လုံးဝ မေ့ပစ်ဖို့ ဆိုတာ ဘယ်လိုမှ မဖြစ်နိုင်သလို ဆက်ပြီး ချစ်နေဖို့ကလည်း ဘယ်လိုမှ မဖြစ်နိုင်ပါဘူး၊ ဂေးတယောက်ဖြစ်တည်ခြင်းကို ပထမဆုံးအကြိမ် ကျွန်တော် စက်ဆုတ်ရွံရှာမိတယ်၊ စိတ်တွေဟာလည်း ရုပ်ရှင်ပိတ်သားပြင်ပေါ်က အရုပ်တွေကို ဘယ်လိုမှ အာရုံစိုက်လို့မရတော့တာအမှန်၊ ကိုပိုင့်ဖက်ကို ခေါင်းလှည့်ပြီး နှုတ်ခမ်းချင်း နမ်းချင်မိတဲ့ စိတ်တွေကလည်း ပိုပိုပြီး တိုးလာပြန်တယ်၊
လက်တဖက်က ကျွန်တော့်ကို ကိုင်ထားပေမယ့် တဖက်က နေကြာစေ့ကို ကိုက်လို့၊
ရုတ်တရက် ကိုပိုင့် နှုတ်ခမ်းတွေက ကျွန်တော့် နှုတ်ခမ်းတည့်တည့် ဆီတေ့ လိုက်တယ်၊
ဘုရားရေ… ခုနက ခွာပြီးသားနေကြာစေ့ကို နှုတ်ခမ်းလေးနဲ့ ကိုက်ပြီး ကျွန်တော့် နှုတ်ခမ်းနဲ့ ကပ်ကျွေးတာပေါ့၊ နှုတ်ခမ်းနှစ်ခု ပူးကပ်သွားတာနဲ့ အတူ နေကြာစေ့လေးက ပါးစပ်ထဲဝင်လာတယ်၊ ကိုပိုင့်ရဲ့ နွေးအိနေတဲ့ နှုတ်ခမ်းထူထူရဲ့ အနွေးဓာတ်တွေက ကျွန်တော့် တကိုယ်လုံး စီးဆင်းလို့၊
ရုပ်ရှင်တွေထဲမှာ တွေ့ဖူးတဲ့ အတိုင်း ကိုပိုင်နမ်းတယ်၊ ကျွန်တော့် အပေါ်နှုတ်ခမ်း ကို ခပ်ဖွဖွစုပ်သပ်လို့၊
မဖြစ်သင့်တာတွေ ဖြစ်သင့်တာတွေ ဆိုတဲ့ အတွေး တွေဆိုတာ အိမ်ထောင်သည် ယောကျာ်းတယောက်ရဲ့ အနမ်းနွေးနွေးတွေအောက်မှာ ပြားဝပ်လို့၊ ဆုပ်ထားတဲ့ ကျွန်တော့်လက်ကို လွတ်လိုက်ပြီး ပါးနှစ်ဖက်ကို အားရပါးရ လာကိုင်တယ်၊ အနမ်းကို ငတ်ပြတ်နေတာလား လို့ နောက်ကြုံရင် မေးကြည့်ရဦးမယ်၊
စူးခနဲ့ ပိတ်သားပြင်ပေါ်က လင်းလာတဲ့ အလင်းရောင် ကြောင့် ကိုပိုင် ခပ်မြန်မြန် ခွာသွားတယ်၊
“ကိုပိုင်…ရေသောက်ချင်တယ်”
ကိုပိုင် စကားတခွန်း မှ ပြန်မပြောဘဲ..ရေသန့်ဗူးကို ထိုးပေးတယ်
ရေအေးအေးက ဆူပွက်နေတဲ့ နှလုံးခုန်သံကို မငြိမ်းသက်နိုင်ပါဘူး။ ရေသန့်ဗူးကို လှမ်းပေးလိုက်တော့ ကိုပိုင့်လက်တွေက ရုတ်တရက် ကျွန်တော့် လက်တွေကို ရုတ်တရက် ဖမ်းဆုပ်ပြီး သူ့ပေါင်ပေါ် ဖမ်းတင်လိုက်တယ်၊ ပတ်ဝန်းကျင်တခုလုံး က အချိန်ကိုက် မှောင်အတိ ကျသွားပြန်တယ်၊
ရုပ်ရှင်ပိတ်ကားပေါ်မှာ အရုပ်တွေရော အသံတွေရော ရွေ့နေပေမယ့် ကျွန်တော် ဘာကိုမှ သေချာမမြင်သလို အသံကို လည်း သေချာမကြားတော့ဘူး။
လက်တွေကို မလှုပ်ရဲဘူး၊ ကျစ်လစ်နေတဲ့ ကိုပိုင့်ပေါင်ပေါ်က နေ တရွေ့မှ မရွေ့ရဲဘူး။ လိင်စိတ်တွေက နထင်ရောက်သလို အာခေါင်တွေပါ ခြောက်ကပ်လာတယ်၊ ကိုပိုင့်ခေါင်း က ကျွန်တော့်ဖက်ကို တိုးလာပြီး..
“ မနေ့ညက အတိုင်း မလုပ်ပေးချင်ဘူးလား”
“အား…” ဆိုတဲ့ ရုပ်ရှင်ထဲက ထွက်လာတဲ့ မင်းသမီးရဲ့ အသံကျယ်ကျယ်က ကျွန်တော့် ရင်ဘတ်ထဲက အော်သံကို ကူပြီး အော် ပေးသလားတောင် ထင်မိသွားတယ်၊ ပေါင်ပေါ်က ကျွန်တော့် လက်ကို ပေါင်နှစ်ခုကြားက ညီငယ်လေးပေါ်မှာ ဆွဲပြီး တင်လိုက်တယ်၊
အားပါးပါး… ရွှေငှက်ပျောသီးလို ခပ်တုပ်တုပ် နဲ့ နွေးနေတဲ့အသားချောင်းကြီး။ ဘယ်တုန်းက အတွင်းခံ ထဲက ထုတ်ထားလိုက်ပါလိမ့်၊ ကြောက်ကြောက်လန့်လန့်နဲ့ ကျွန်တော် ဖမ်းဆုပ်မိတယ်၊ လိင်စိတ်က ငယ်ထိပ်ကို တက်ဆောင့်တယ် ဆိုတဲ့ စကားလိုပါပဲ…မျက်လုံးတွေပါ ပြာလာသလိုပါပဲ၊
ပုဆိုးကပုံစကို ကိုပိုင် ဖြေချလိုက်တယ်၊ လက်တဖက်က ကျွန်တော့် ခေါင်းကို ကိုင်ပြီး သူ့ရဲ့ ညီငယ်ဆီဦးတည်ခိုင်းတယ်၊
ဆင်တကောင်မုန်ယိုသလို မျိုး ကျွန်တော် ဘာမှ ကို မစဉ်းစားတော့ဘူး.၊
နွေးနေတဲ့ အသားချောင်းတခုလုံး ကျွန်တော့် ပါးစပ်ထဲ ဝင်သွားတယ်၊
အသန့် ကြိုက်ပါတယ်ဆိုတဲ့ ကျွန်တော် ယိုစိမ့်နေတဲ့ ကိုပိုင့်ရဲ့ ငန်ကျိကျိ pre cum တွေကို တချက်မှာ အော်ဂလီ မဆန်မိဘူး၊ မနေ့ညက ထက် ရင်ခုန်သံထက် နှစ်ဆ မက မြန်နေတယ်၊ ထိုင်နေတာကြောင့် ကိုပိုင့် အသားချောင်းကြီးက မနေ့ကလောက် မရှည်တော့သလို ခံစားရပေမယ့် ပါးစပ်တခုလုံး ပြည့်ကျပ်နေတဲ့ ခံစားမှုက …အသားချောင်းကြီး လွတ်ထွက်သွားမှာကို စိုးရိမ်နေမိတယ်၊ ၊ အဲကွန်းရဲ့ အေးလွန်းတာကြောင့်လား၊ လူမိမှာ စိုးတဲ့ ခံစားချက်ကြောင့်လား…ကျွန်တော့် တကိုယ်လုံး တုန်လာတယ်၊
ဘယ်လောက်ကြာသွားလဲဆိုတာ ကျွန်တော် မသိဘူး။ ကိုပိုင် ခေါင်းငုံ့လာပြီး…
“ဖယ်တော့ ပြီးတော့မယ်”
ကျွန်တော် လက်ကာပြလိုက်တယ်၊ “ရပါတယ်” ပေါ့.၊
ကိုပိုင် ဘာမှ ဆက်ပြောတော့ဘူး။ ပြန်ငြိမ်ကျသွားတယ်၊ ကိုပိုင့်လက်တွေက ကျွန်တော့် ဆံပင်ကို ရုတ်တရက်ဆုတ်ကိုင်တယ်၊ အသားချောင်းကို အဆုံးထိ ဝင်သွားအောင် ပိုပြီး ဖိထားလိုက်သလိုပါပဲ၊
ပူနွေးနေတဲ့ သုတ်ရည်တွေ အာချောင်ထဲထိ ပူဆင်းသွားတယ်၊ ပါးစပ်ထဲက လျှံကျသွားမှာစိုးလို့ မြန်မြန်မျိုချပစ်လိုက်တယ်၊ ရုတ်တရက် ရင်ဘတ်ထဲ စူးခနဲဖြစ်ပြီး ဝမ်းနည်းလာတယ်၊
မျက်ရည်လွယ်တဲ့ ကျွန်တော် မျက်ရေတွေဝေ့လာတာကြောင့် အမြင်တွေပိုပြီး ဝေဝါးသွားတယ်၊
ရုပ်ရှင်ရုံထဲက သရဲကားရဲ့ ဇာတ်ရှိန်တက်နေတာကြောင့် အော်ဟစ် ဆူညံနေပေမယ့် ကျွန်တော် လိုက်ပြီး မအော်နိုင်ပါဘူး။ ကျွန်တော် ကိုပိုင် ပေါင်ကြားထဲက ထွက်လိုက်တယ်၊ ကိုပိုင်က တစ်ရှူး ထုတ်လေးကမ်းပေးတယ်၊ မှောင်ဖျဖျ အလင်းရောင်ထဲမှာ ကိုပိုင်ခေါင်းလေးတချက်ညိတ်ပြတယ်၊
“ကျေးဇူးတင်ပါတယ်” ဆိုတဲ့ အဓိပ္ပာယ်များလား။ ခုနက ဆူပွက်နေတဲ့ တဏှာတွေ ရုတ်တရက် ငြိမ်ကျလို့၊
ကိုပိုင်က နေကြာစေ့ ကို ဆက်ပြီး ကိုက်လို့၊
__________________________________________________________________________
ရုပ်ရှင်ရုံက ထွက်တဲ့ အထိ ကိုပိုင်လက်တွေက ကျွန်တော့် လက်တွေကို ဆုပ်ကိုင်ထားတုန်းပါ၊ ကိုပိုင့်ကို ကြည့်ရတာလဲ သူ့ကိုယ်သူ ဝေခွဲရမယ့်ပုံမပေါ် ပြန်ပါဘူး။
သူ့နေရာမှာ ကျွန်တော် ဆိုရင်ရော… ဖိုးခွါးလေးလို ချစ်စရာ ကောင်းတဲ့ သားတယောက်ကို ပစ်ပြီး ယောကျာ်းတယောက်ကို ချစ်ဖို့ မိုက်ရူးရဲ ဆန်ရဲ့ပါ့ မလား။
“ ဒီနားက ထမင်းဆိုင်ပဲ စားကြတာပေါ့”
“ ကျွန်တော် ကျွေးမယ်နော် ထမင်း ကို” ကိုပိုင် ခုနက ရုပ်ရှင် လက်မှတ်ဖိုးတွေပေးထားတော့ ကျွန်တော် ကိုပိုင့်ကို ထပ်ပြီး အကုန်အကျ မခံစေချင်တော့ဘူး၊
“ မင်းဟာ မင်းလောက်အောင် သုံးစမ်းပါ.. လျှာရှည်မနေနဲ့”
အာကာက ကျွန်တော် တို့ နှစ်ယောက်ကို ကြည့်တဲ့ အကြည့်က တမျိုးဖြစ်နေသလို ခံစားရတယ်၊
“ အပေါဆုံး က ပိုက်ဆံပဲ.. ကျွေးချင်ရင် ကိုပိုင် ည ကျမှကျွေး”
ကိုပိုင် ဟက်ခနဲ တချက်ရယ်လိုက်တယ်။ ဒီလို ခပ်ညစ်ညစ်ရယ်တဲ့ ပုံစံလေးကို ပိုပြီး ချစ်မိသွားပြန်တယ်၊
“ အေးပါကွာ… ည ကျရင် ငါကျွေးလို့ မစားရင် မလွယ်ဘူးမှတ်..ဟက်..ဟက်”
အာကာက တချက်ရယ်လိုက်တယ်၊ ရယ်သံတွေက ခြောက်ကပ်လို့၊
ဒီလိုနဲ့ပဲ ကျွန်တော်တို့ ရုပ်ရှင်ရုံဘေးနားက မြန်မာထမင်းစားဆိုင်လေးမှာပဲ စားပြီး အိမ်ပြန်လိုက်ကြတယ်၊
_________________________________________________________________________
ဆက်ရန်…
YYYYYYYYYYYYYYYYYYYYYYYYYYYYYYYYYYYYYYYYYYYYYYYYYYYYYYYYYYY
အိမ်ပြန်ရောက်တော့ ကျွန်တော် တကိုယ်လုံးလေး လာတာနဲ့ ကိုယ့်အိမ်ကိုယ်ပြန်ပြီး အိပ်လိုက်တယ်။ ဘယ်လောက်ကြာကြာ အိပ်ပျော်သွားမှန်းမသိဘူး။ ဖုန်းခေါ်သံကြောင့် လန့်နိုးလာတယ်။
ဖုန်းရဲ့ မီးအလင်းရောင်က လွဲရင် တခန်းလုံးမှောင်အတိ။
“ဟယ်လို”
ဘယ်သူဆက်လဲဆိုတာ ကျွန်တော် မကြည့်မိပါဘူး။ အဓိက ဖုန်းသံဆူဆူကို အမြန်တိတ်သွားအောင်ကိုင်လိုက်ဖို့ပဲမလား။
“ထမင်း စားပြီးပြီလား”
“ မစားရသေးဘူး…ခုဆက်တာဘယ်သူလဲ”
“လခွီးပဲ… ငါ့အသံကိုတောင် မမှတ်မိဘူး..”
“ အာ… ကိုပိုင်’
အိပ်ချင်မူးတူးဖြစ်နေတာရယ် ကိုပိုင် က ဖုန်းခေါ်တာ မရှိသလောက်ကြောင့်ရယ် အသံက ဖမ်းမရဘူး။
“ နေကောင်းရဲ့လား… အခု ည ၇ နာရီတောင်ခွဲပြီ”
သူပြောမှပဲ ခေါင်းတွေကိုက်လာသလိုလို။
“ခေါင်းတော့ကိုက်တယ်”
“ အိမ်လာခဲ့ ထမင်းလာစား”
“ ဟုတ်”
စကားခပ်တိုတိုပဲပြောပြီး ဖုန်းကို ချသွားတယ်။
ကိုပိုင် ရဲ့ အမူအကျင့်လေးတွေက ယောကျာ်းစစ်စစ်တယောက်ဆိုတာ ထက်ပိုတာ ငြင်းမရဘူး။
အိပ်ယာထပြီး ချွေးတွေစိုနေပေမယ့်လည်း ရေထပ်မချိုးတော့ဘဲ ဒီတိုင်းထထွက်ခဲ့လိုက်တယ်။
ဟိုဖက်အိမ်ရောက်တော့ ကိုပိုင်က ဖုန်းပွတ်နေတယ်။
“အာကာရော?”
“ အရမ်းကိုသတိရနေတာလား”
“ မတွေ့လို့ မေးတာကို”
“ သူ့သူငယ်ချင်း လာခေါ်သွားတယ် … “
ကိုပိုင် က ကျွန်တော့် နောက်ကနေ လာသိုင်းဖက်ပြီး လည်ပင်းကို သူ့မေးစေ့နဲ့လာပွတ်တယ်။
“ ရေမချိုးရသေးဘူးမလား…”
အိပ်ယာထခါစ ချွေးနံ့တွေကို ကိုပိုင်ရသွားလို့များလား..။ ကျွန်တော် ရုတ်တရက် ရှက်ကိုးရှက်ကန်းဖြစ်မိတယ်၊
ကိုပိုင့်လက်တွေကို အတင်းဖြုတ်ချပြီး
“ နံနေလို့မလား”
ကိုပိုင် ဟက်ခနဲ တချက်ရယ်လိုက်တယ်။
“ ထမင်းမစားခင် ရေအရင်ချိုးမလား”
“ဒါဆို ရေချိုးပြီးမှ ပဲပြန်လာတော့မယ်”
“ တူတူချိုးမယ်… နမ်းကြည့်.. ငါလည်း နံနေပြီ…”
လက်က မြန်သလားမမေးနဲ့။ ကျွန်တော့် ခေါင်းကို ကိုင်ပြီး သူ့ ညာဖက်ရက်ဘတ်ဖက်ကို ဖိကပ်လိုက်တယ်။ ကိုပိုင့်ရင်ခွင်က နွေးလို့။ ချွေးနံ့ ဆိုတာထကထက် ယောကျာ်းတယောက်မှာ ရှိတဲ့ ယောကျာ်းဟိုမုန်းနံ့လို့ပြောရမလား။ ကိုယ်ချစ်တဲ့ သူရဲ့ ကိုယ်နံ့ဟာ ကိုယ့်အတွက်တော့ မူးယစ်စေတာပဲမဟုတ်လား။ ကျွန်တော် ယောင်ပြီး ကိုပိုင့်ခါးတွေကိုဖတ်ထားလိုက်တယ်။
ဒီကိုယ်ငွေ့နဲ့ ကိုယ်သင်းရနံ့တွေကို ပုလင်းတလုံးထဲမှာ အေးခဲထားလို့ရရင် သိပ်ကောင်းမှာပဲ၊
ကိုပိုင်က အလိုက်သင့်ပြန်ဖက်ထားလိုက်တယ်၊ ဘယ်လောက်ကြာသွားလည်း ဆိုတာ ကျွန်တော် မသိဘူး။
ဖြစ်နိုင်ရင် ဒီလို နွေးထွေးမှုမျိုးကို ကျွန်တော် တသက်လုံးရယူချင်မိတယ်၊
ကျွန်တော့် ပါးတွေကို ရွတ်ခနဲ ကိုပိုင်နမ်းလိုက်တယ်၊ ရင်ခုန်သံတွေ ဖရိုဖရဲ။ ဒါပေမယ့် မှားနေမှန်းသိတဲ့ လမ်းကို ကျွန်တော် ဆက်လျှောက်နေတာများလား၊ ရုတ်တရက် ဖိုးခွားလေးရဲ့ ပြုံးရီနေတဲ့ မျက်နှာလေးကို မြင်ယောင်လာတယ်၊ ဒွိဟဖြစ်နေတဲ့ စိတ်တွေကြောင့် ကြည်နူးနေရမယ့်အစား ဝမ်းနည်းမိတယ်၊
မျက်ရည်လွယ်တဲ့ သူတယောက်မဟုတ်ပေမယ့် အလိုလို မျက်ရည်ကျလာတယ်၊
“ ဟာ…ငိုနေတာလား”
ဖက်ထားတဲ့ ကျွန်တော့် လက်ကို ဖြုတ်ချလိုက်ပြီး ကျွန်တော့် ပါးတွေကို လက်နှစ်ဖက်နဲ့ ကိုင်လိုက်တယ်၊
ကျွန်တ်ော့မှာ ပြန်ဖြေဖို့ အဖြေ ရှိမနေပြန်ပါဘူး။
“ လာ…ရေသွားချိုးရအောင်…ငိုမနေနဲ့”
ကိုပိုင်က သူမကြားချင်တဲ့ အဖြေအတွက် မေးခွန်းထုတ်ချင်ပုံမရပါဘူး။ ကိုပိုင့်ရဲ့ စိတ်တွေကို ကျွန်တော်မမှန်း တတ်တော့ဘူး။ အိမ်ထောင်ရှိပြီးသား ယောက်ျားတယောက်အပေါ် မူးယစ်နေတဲ့ ကိုယ့်ကိုယ်ကိုယ် ကိုလည်း သေလောက်အောင် မုန်းမိပြန်တယ်၊
ရေချိုးခန်းက ရန်ကုန်တိုက်ခန်းလေးတွေအတိုင်း ခပ်ကျဉ်းကျဉ်းပါပဲ၊
ကိုပိုင်က ကျွန်တော့် အင်္ကျီကို အရင်ချွတ်ပေးတယ်။ ရေချိုးခန်းထဲတူတူရှိနေပေမယ့် ရင်ထဲမှာ တဏှာတွေ မရှိဘူး။
“ မီးပိတ်လိုက်ပါလား”
“ ဘာလဲ ရှက်လို့လား”
ဘယ်အချိန်မှာ ရင်ဘတ်ထဲက အပြီးသတ် ထုတ်ပစ်ရမှန်းမသိတဲ့ ယောကျာ်းတယောက်အပေါ် ထပ်ပြီး သံယောဇဉ်တွေ အမှတ်တရတွေ မလိုချင်တော့တာအမှန်။ ကိုပိုင့်ရဲ့ မျက်ဝန်းတွေကို အနီးကပ်ကြည့်ဖို့ ကျွန်တော့် မှာ အားတွေ မရှိဘူး။
“ မနေတတ်ဘူး…ကသိကအောက်ဖြစ်တယ်”
“ပြီးတာပဲလေ”
ကိုပိုင် မီးတွေပိတ်လိုက်တယ်။ ရေချိုးခန်းတံခါးလည်းပိတ်လိုက်တယ်။
ရေချိုးခန်းထဲက ဆပ်ပြာနံ့တချို့ကလွဲရင် ကိုပိုင့် ကိုယ်ရနံ့တွေက ကြီးစိုးလို့။
ဘောင်းဘီတွေကို ကိုယ့်ဖာသာ ကိုယ်ပဲချွတ်ချလိုက်တယ်။ ကိုပိုင် တခါးခဏဟပြီး သူ့ရဲ့ ပုဆိုးကို အပြင်ကို လှမ်းပစ်လိုက်တယ်။
ရေမလောင်းသေးဘဲ ကိုပိုင်က အရင်ဆုံးလာဖက်တယ်။ နှုတ်ခမ်းတွေက လည်ပင်းတွေကို လာနမ်းတယ်။
“ ကိုပိုင်… ယားတယ်။ မလုပ်နဲ့”
လည်ပင်းအသား နုနုကို မုတ်ဆိတ်ခပ်ဆူးဆူးတွေကြောင့်ပိုယားတာလည်းပါတယ်။ ကိုပိုင့် နှုတ်ခမ်းတွေက လည်ပင်းကနေ နှုတ်ခမ်းတွေဆီ။ ကိုပိုင်ဟာ မုန်ယိုနေတဲ့ ဆင်တကောင်လိုပါပဲ..နှုတ်ခမ်းတွေ ကို အားနဲ့ စုပ်ယူတယ်။ နှုတ်ခမ်းချင်းနမ်းတာကို အင်မတင်ကျွမ်းကျင်နေတဲ့ သူတယောက်လိုပါပဲ၊ သေချာတာက.. ယောကျာ်းစစ်စစ် တယောက်ဟာ ဂေးတယောက်အပေါ် လိင်စိတ်တိမ်းညွတ်သည်ရှိနေဦးတော့ ဘယ်လိုမှ ယောက်ျားတယောက်ကို နှုတ်ခမ်းချင်းအားရပါးရနမ်းချင်မှာမဟုတ်ပါဘူး၊ ကိုပိုင်ရဲ့ အနမ်းတွေဟာ အိစက်စိုစွတ်လွမ်းတယ်၊ တကိုယ်လုံးကြက်သီးတွေထသလိုလို အေးစက်လာသလိုလို.. အာခေါင်တွေ ခြောက်လာတယ်၊ ခြေဖျားတွေတချက်တချက်ကုတ်မိတယ်၊ ဗိုက်ကို လာထောက်နေတဲ့ ကိုပိုင့်ရဲ့ ညီငယ် ကြီးကလည်း ပူနွေးလို့၊ နှုတ်ခမ်းနှစ်ခု ကွာသွားမှာစိုးလို့ အတင်းဖိကပ်ထားသလိုပါပဲ၊
ရုတ်တရက် ကိုပိုင်က အနမ်းတွေကို ရပ်လိုက်တယ်၊
“ချမ်း နေတာလား… ရေနွေးဖွင့်ပေးရမလား”
“ ဟုတ်..”
ရေပန်းအောက်က ရေတွေက ခပ်နွေးနွေး…ကိုပိုင်က ဆပ်ပြဗူးထဲက ဆပ်ပြာတွေကို ၃ ချက်လောက်ညှစ်ယူလိုက်တယ်၊
“ဟိုဖက်လှည့်…”
အလိုက်သင့်လှည့်ပေးလိုက်တယ်၊ ကျောက်ပြားကပ်ထားတဲ့ အုတ်ကန်ကို ထိမိတော့ ဗိုက်တွေ အေးစက်သွားတယ်၊ ရေပန်း ကို ခဏပိတ်လိုက်ပြီး ဆပ်ပြာဆီတွေနဲ့ ကိုပိုင့်လက်တွေက လည်ပင်းတွေကို စပွတ်ပေးတယ်၊ နွေးလိုက်တာ၊ လက်တွေက နွေးနေလိုက်တာ၊ နူးညံ့မနေဘဲ အနည်းငယ်ကြမ်းရှရှ လက်တွေ ကြောင့် တကိုယ်လုံး တုန်ရီလို့၊
“မင်း…ဖျားတော့မယ်နဲ့ တူတယ်…. အသားတွေ အေးစက်နေတာပဲ”
“မသိဘူး…တခါမှ ဒီလိုမှ မဖြစ်ဖူးတာ”
“ ဟာ…”
ကိုပိုင့်ရဲ့ “ဟာ” ဆိုတာက အဓိပ္ပာယ်တွေအများကြီး။ ဘာမှ ဆက်မပြောတော့ဘဲ ကျောပြင်ကို ထပ်ခါထပ်ခါ ပွတ်ပေးတယ်၊ ပြီးတော့ နောက်ကနေ သိုင်းဖက်လိုက်ပြီး ကျွန်တော့် ရင်ဘတ်တွေ၊
အထူးသဖြင့် နို့သီးခေါင်းရှိတဲ့နေရာလေးကို ပွတ်ပေးနေတယ်၊ လက်ညှိုးနဲ့ လက်ခလယ်ကြားမှာ နို့သီးခေါင်းလေးကို ခပ်ဖွဖွညှစ်လိုက် ပွတ်လိုက်နဲ့။ ချစ်မိတဲ့ ယောက်ကျားတယောက်က လိင်စိတ်တွေကို ကျွမ်းကျင်စွာ နှိုးနေမှတော့..ကျွန်တော့်သွေးသားတွေ ဆူလောင်နေတာ မဆန်းတော့ပါဘူး။
အုတ်ကန်ကို ကိုင်ထားတဲ့ ညာဖက်လက်နဲ့ ကိုပိုင့် လက်တွေပေါ် အုပ်လိုက်တယ်၊ ပြီးတော့ လက်ဖမိုးကို ဆွဲဆိတ်လိုက်တယ်၊
“အား…နာတယ်ဟ…ဘာအရူးထတာလဲ”
“ အိပ်မက် လား တကယ်လား ဆိုတာကို စမ်းကြည့်တာ”
ကိုပိုင့် မုတ်ဆိတ်တိုတွေနဲ့ လည်တိုင်တွေကိုလာပွတ်ပြန်တယ်၊
“အား…ယားပါတယ်ဆို..”
ဆပ်ပြာဗူးကို ယူပြီး နောက်ထပ် ၂ ချက်လောက်ထပ်နှိပ်တယ်၊ ပြီးတော့ ဆက်ပြာတွေကို ကျွန်တော့် ဖင်တွေကို ပွတ်ပေးပြန်တယ်၊
ကိုယ်လုံးခြင်းပူးကပ်လိုက်ခြင်းက ကိုပိုင့် အသားချောင်းကြီးဟာ အပေါ်တက် အောက်ဆင်းနဲ့ ဖင်တွေကြားထဲမှာ ဆပ်ပြာတွေနဲ့အတူ ချောချောပူပူ ပွတ်နေတော့တာပါပဲ၊
တခါမှ အတွေ့အကြုံမရှိတဲ့ သူတယောက်အဖို့ ကြောက်စိတ်တွေရယ် … ရမ္မက်တွေရယ်…လိင်စိတ်တွေရယ်။
ကျွန်တော့် မျက်နှာကို ကိုင်ပြီး နောက်ပြန်လှည့်ခိုင်းတယ်၊ ပြီးတော့ နှုတ်ခမ်းချင်း ထိကပ်လို့၊
သမင်လည်ပြန်က ညောင်းပေမယ့် ကိုပိုင့်ရဲ့ အနမ်းတွေက ချိုမြိန်လွန်းတယ်မဟုတ်လား။
ကိုပိုင်ပြောသလို ဖျားချင်လို တုန်တက်လာတာလား… လိင်စိတ်ကြောင့် တုန်တက်လာသလားမသိ၊ ကျွန်တော် ရင်ဘတ်ထဲထိ တုန်ပြီး အေးစက်လာတယ်၊
“ ဒုန်း …ဒုန်း…ဒုန်း..”
“ဟာ..အာကာပြန်လာတာထင်တယ်”
ခုနက မွှမ်ထူနေတဲ့ လိင်စိတ်တွေက ဒုန်း ခနဲ တချက်ထဲတင် ကျကွဲလို့၊
ကိုပိုင် က ရေပန်းအမြန်ဖွင့်ပြီး ရေအမြန်လောင်းတယ်၊
“မင်း ဆက်ချိုးနေ…ငါ တံခါးသွားဖြင့်ပေးမယ်”
အာကာက ၃ နှစ်အရွယ်ကလေးလည်းမဟုတ်… ၂ ယောက်လုံး စိုရွဲနေတာကို ဘယ်လို လိမ်မလဲ။
ရှက်ရွံ့စိတ်တွေရယ်… ကြောက်တာရယ်..ပြီးတော့ မသိစိတ်က အာကာ့ကို မုန်းမိတယ်၊ နောက်ထပ် ၁ နာရီကြာမှ ပြန်လာပါရောလား။
အပြင်မှာ ဘာတွေ ဆက်ဖြစ်လဲကျွန်တော် မသိပါဘူး။ ရေချိုးခန်းထဲက ထွက်ပြီး အာကာ ကို မျက်နှာ မပြရဲ။ ကိုပိုင် ဘယ်လို လိမ်ထားမလဲဆိုတာ သေချာလည်း မတိုင်ပင်ခဲ့၊
“ကဝေ…ပြီးပြီလား” အသံနဲ့အတူရေချိုးခန်းမီးက ရုတ်တရက် လင်းလာတယ်၊
အာကာ့ အသံ၊
“ အေး..ပြီးတော့ မယ်..”
“တံခါး ခဏဖွင့်ပေးလို့ရလား…ငါ သေးပေါက်ချင်လို့”
ဘုရားရေ.. သေးပေါက်ချင်လို့များ ပြန်လာသလားပဲ၊ ကျွန်တော် တန်းပေါ်က ဘောင်းဘီလေးကို အမြန်ယူပြီး ကောက်စွပ်လိုက်တယ်၊
တံခါးကို ဖွင့် ပေးတော့ ကျွန်တော် အပြင်ထွက်တာတောင် မစောင့်နိုင်ဘဲ ရေချိုးခန်းထဲ တန်းဝင်တော့တာပဲ။
ဘယ်လောက်တောင် သေးပေါက်ချင်နေမှန်းမသိတာ၊
ထူးဆန်းတာက အာကာ က ချောပေမယ့် ကိုပိုင့်ကို ချစ်သလိုမျိုး..ဒါမှမဟုတ် လိင်စိတ်သီးသန့် ပဲဖြစ်ဖြစ် ဘယ်လိုမှ စိတ်ထားလို့မရတာ အမှန်၊
ကိုပိုင်က မျက်နှာသုတ်ပုဝါ လာပေးတယ်၊ မျက်နှာသုတ်ပုဝါက အနည်းငယ်စိုထိုင်းထိုင်းနဲ့၊
ဘယ်ဖက်ခေါင်းလေးကို စောင်းပြတယ်၊ ဘာဆိုလိုချင်လဲ မသိပါဘူး။ မျက်နှာသုတ်ပုဝါကို ပတ်ပြီး အပြင်ထွက်လာခဲ့တယ် ၊
အာကာ ကတော့ အိမ်သာထဲမှာ သေးကြောရှည်နေရဲ့။
(ဒီတပိုင်းက အရင်ရေးထားတာတွေ ထက် နည်းနည်းလေး တိုပါတယ်၊ ခရီးသွားနေတာရော..ကျန်းမာရေးသိပ်မကောင်းတာရော..ကြောင့် စိတ်တွေ မနည်းနှစ်ထားရလို့ပါ၊ ခုထိ စောင့်ပြီးဖတ်ပေးကြတဲ့ သူငယ်ချင်းတွေကို ကျေးဇူးအထူးပါခင်ဗျာ)
အခန်းထဲ ရောက်သွားတော့ အာကာ က ခွေခွေလေးအိပ်နေသည်။ နှစ်ယောက်အိပ်ကုတင်ရဲ့အတွင်းမှာ မအိပ်ဘဲ အစွန်းမှာ အိပ်နေတော့ ကျွန်တော် ကုတင်ပေါ်တက်ရင် သူ နိုးသွားနိုင်သည်။ လက်ထဲက ဖယောင်းတိုင်မီးရောင်ပျပျကြောင့် အာကာ အနည်းငယ် လှုပ်ရှားသွားသည်။ ခွေခွေလေးအိပ်နေရာကနေ ပက်လက်လှန်လိုက်သည်။ ကျွန်တော့်မျက်လုံးတွေက ဂေး တစ်ယောက် ပီသစွာ အာကာရဲ့ ပေါင်ကြားကို ကြည့်ဖြစ်အောင်ကြည့်လိုက်သည်။ အတွင်းခံမဝတ်ထားတဲ့အတွက် ပုဆိုးကြားက ညီငယ်လေးက အနည်းငယ်ဖောင်းကြွနေသည်။ ခါးပုံစက ပြေလျော့လျော့။ ကိုပိုင် သာ ဒီနေရာမှာဆိုရင် ကျွန်တော့် လက်တွေက အော်တိုမတ်တစ် ရောက်သွားမလားဘဲ။ ပြောင်ချောချော ဗိုက်သားချပ်ချပ်လေးက ကျွန်တော့်ကို မစွဲဆောင်ပေမယ့် အာကာရဲ့ ပါးပါးလျလျနှုတ်ခမ်းတွေကတော့ စွဲဆောင်နေတာအမှန်။ ကျွန်တော့်ရဲ့ ဖယောင်းတိုင်မီးရောင်က ဖျော့ဖျော့ပေမယ့် အာကာ နိုးလာတယ်။ “ ကဝေ…” “ ဆောရီး… ကျွန်တော်ကြောင့် နိုးသွားပြီ…” အာကာရဲ့ လက်တွေက ပေါင်ကြားထဲကို ရောက်သွားပြီး အနည်းငယ် ကုတ်လိုက်သည်။ “ရပါတယ်ဗျ…မီးပျက်နေတာလား…” “ အင်း…ဟုတ်တယ်။” အိပ်ချင်မူးတူးကြောင့်လားမသိ၊ အာကာရဲ့ စကားသံက အက်ရှရှနှင့် စွဲဆောင်မှု ရှိလွန်းသည်။ ဒီစကားသံတွေထွက်လားတဲ့ နှုတ်ခမ်းတွေက နမ်းဖို့ ဖိတ်ခေါ်နေသယောင်ယောင်။ “ အပေါ့ သွား လိုက်အုံးမယ်” ပုဆိုးခါးပုံစကို ကိုင်ပြီး အာကာ ထရပ်လိုက်သည်။ ကျွန်တော့်ထက် အာကာ့အရပ်က သိသိသာသာကြီးမြင့်သည်။ “ငါ လိုက်ပို့ပေးရမလား” “ အေး…ကောင်းသားပဲ…ငါတယောက်တည်း သွားရမှာကြောက်စရာကြီး” အရပ်သာမြင့်တာပါ..အာကာ က ကလေးဆန်ဆန်၊ သရဲကြောက်တတ်ပုံလည်းရသည်။ ကျွန်တော် ရှေ့က နေလျောက်တော့ အာကာက ပုခုံးကို ကိုင်ပြီး လိုက်လာသည်.၊ အိမ်သာ ရောက်တော့ အိမ်သာ တံခါးကို မပိတ်ဘဲ ဖွင့်ထားသည်။
ဘယ်လောက်ကြာကြာ သေးပေါက်ချင်နေမှန်းမသိ၊ သင်္ကြန်မှာ မီးသတ်ပိုက်နှင့် ပတ်နေသလား မှတ်သည်။ သေးပေါက်သံက အကျယ်ကြီး။ အာကာ ကပိန်ပိန်ပါးပါးပေမယ့် ခြေသလုံးတွေက ကျစ်လျစ်နေသည်။ အားကစားသမားတွေရဲ့ ခြေသလုံးတွေလိုမျိုး။ အာကာ ပြီးသွားတော့ ကျွန်တော်ပါ ရှူရှူးပေါက်ချင်လာသည်။ “ ငါလည်း ပေါက်အုံမယ်…ခဏကိုင်ထားပေး” ဖယောင်းတိုင်ကို အာကာလက်ထဲထည့်ပေးလိုက်သည်။ အိမ်သာ တံခါးကို အာကာ့လို ဖွင့်ပြီး မပေါက်ရဲတော့ ကျွန်တော် ပိတ်လိုက်သည်။ “ ဒီလောက်မှောင်မဲနေတာ…ငါ မမြင်ရပါဘူးကွ… တော်ကြာ ချော်ကျနေအုံးမယ်” ငါ ရှက်လို့ပါကွာ..ဆိုပြီး အသံလေးချွဲပျစ်ပျစ်နဲ့ ပြန်အော်ပစ်လိုက်ချင်ပေမယ့်…ဘာတုန့်ပြန်မှုမှ မလုပ်တော့။ အာကာ့ နေရာမှာ ကိုပိုင် ဆိုရင်တော့ ကျွန်တော် တံခါးပိတ်ပစ်မှာမဟုတ်။ လက်ဆေးကန်မှာ လက်သွားဆေးမှ အာကာ လက်မဆေးတာ သတိထားမိသည်။ “ အာကာ…သေးပေါက်ပြီး လက်မဆေးဘူးလား… ညစ်ပတ်တယ်…” “ ကိုယ့်ပစ္စည်း ကိုယ်ကိုင်တာပဲ…သန့်ပါတယ်ကွ…” ရယ်ကျဲကျဲနဲ့ ပြန်ဖြေတဲ့ အာကာ့ လေသံက ချစ်ဖို့ကောင်းလွန်းနေသည်။ ဖယောင်းတိုင်မီးရောင်အောက်က အာကာ့ အပြုံးလေးက ရင်ဘတ်ထဲအေးသွားစေသည် မဟုတ်လား။ “ ဘာပဲပြောပြော… လက်ဆေးတာ ပိုကောင်း၁တယ်လေ…မဟုတ်ရင် မျက်နှာကိုင် ဘာကိုင်…” “ ဘာလဲ… ဂွေးစိ အနံ့ရှိမှာကြောက်လို့လား…မရှိပါဘူးကွ…နမ်းကြည့်..” သူ့လက် ကို သူ အရင်ဆုံးနမ်းပြီး ကျွန်တော့် နှာခေါင်းနားကပ်ပေးတယ်။ သူအသုံးအနှုန်း ဂွေးစိ ဆိုတာကို ရီချင်မိပေမယ့်…သူ လုပ်ပုံကိုင်ပုံလေးက ရိုးရိုးသားသားလေး။ “ ကိုယ့်ဟာကိုယ် ဝအောင်နမ်း… ဦးလေးနဲ့ တူ လို့မပြောရဘူး…ညစ်ပတ်တာကမ်းကုန်…ပေး..ဖယောင်းတိုင်..” “ ဟား…စတာပါကွ…မင်းက လည်း…” ရယ်ကျဲကျဲနဲ့ နောက်က နေလိုက်လာသည်။ အိမ်ရှေ့က ပြတင်းပေါက်ဖွင့်ထားလို့လားမသိ… တခန်းလုံးက အေးစိမ့်နေသည်။ အခန်းထဲရောက်တော့…အာကာ က ဒီတခါ အထဲဝင်အိပ်သည်။
ကျွန်တော် အိပ်ဖို့လုပ်ပေမယ့် စိတ်တွေက ကိုပိုင့်ဆီ ပြန်ရောက်သွားသည်။ ခုထိ သောက်နေတုန်းပဲလား မသိ။ “ မင်းအိပ်နှင့်..ငါ ကိုပိုင့် ကို သွားကြည့်လိုက်အုံးမှာ…” “ သူ မအိပ်သေးဘူးလား” “ မအိပ်သေးဘူး…သူ နည်းနည်းပါးပါးသောက်နေတယ်…” ဘယ်လောက်တောင် အိပ်ရေးပျက်ခဲ့မှန်းမသိ။ “အင်း” လို့ တလုံးတည်းဖြေပြီး ဟိုဖက်လှည့်သွားသည်။ ခြေထောက်ကို ဖွဖွလေးနင်းပြီး အိမ်ရှေ့ ဧည့်ခန်းဆီကို လျောက်သွားလိုက်သည်။ ကျွန်တော် ထင်တဲ့အတိုင်း ကိုပိုင် ထိုင်ရက်နဲ့ အိပ်ပျော်နေသည်။ ထွန်းထားတဲ့ ဖယောင်းတိုင်က ငုတ်တိုလေးပဲ ကျန်တော့သည်။ အင်္ကျ ီချွတ်ကြီး နဲ့ ပြတင်းပေါက်က လေကလည်း တဝှီးဝှီးတိုက်နေသည်။ လေဖြတ်သွားရင် ဒုက္ခ။ ပြတင်းပေါက်ကို အရင်သွားပိတ်လိုက်သည်။ ခြေထောက်နှစ်ချောင်းကို အစွမ်းကုန် ဆန့်ထားပြီး အိပ်နေသည်။ ပုဆိုးက ပေါင်တဝက်ပေါ်မှာသာရှိသည်။ ကျွန်တော့် သွေးတွေက ချက်ချင်း ဆူပွက်လာသလို၊ အာခေါင်တွေခြောက်လာသည်။ ရင်ခုန်သံတွေမြန်လာသည်။ မိန်းမနှင့် ကလေး ရှိသည့် ယောကျာ်းတစ်ယောက်ကို စိတ်နဲ့တောင် မပြစ်မှားသင့်ပေမယ့် ကျွန်တော် ကိုယ်ထိလက်ရောက် ကျူးလွန်ဖို့ စိတ်တွေ နိုးထ နေသည်။ ဖယောင်းတိုင်ကို မသိမသာ အောက်သို့ နှိမ့် ချလိုက်သည်။ အလင်းရောင်ခပ်ဖျော့ဖျော့က ကိုပိုင့် ပေါင်ကြားထဲ မသိမသာ တိုးဝင်သွားသည်။ ပုဆိုးက ခပ်ထူထူအုပ်ထားလို့လည်း မသိ၊ ဘာမှ သေချာမမြင်ရ။ မရတာကို ပိုပြီးလိုချင်မိသည် မဟုတ်လား။ ကိုပိုင့် ကို ခုမှသေချာသတိထားမိသည်။ ကိုပိုင့်တွင်လည်း အင်မတန် နမ်းချင်စရာကောင်းသော နှုတ်ခမ်းတွေရှိသည်။ အာကာ လိုတော့ ခပ်ပါးပါးမဟုတ်၊ အပေါ်နှုတ်ခမ်းတွေက ခပ်ထူထူ။ ပုဆိုးခါးပုံစ အောက်နားတွင် ဖောင်းနေသော နေရာလေးကို ကိုင်ကြည့်ချင်စိတ်ထက် ကိုပိုင့် နှုတ်ခမ်းတွေကို မသိမသာလေး နမ်းချင်စိတ်တွေ တဒိန်းဒိန်း။ အာခေါင်တွေခြောက်ကပ်လာမှုက နှုတ်ခမ်းတခုလုံး ခြောက်ကပ်လာသလိုလိုပင်။ ကျွန်တော် အရဲစွန့်ပြီး ကိုပိုင့်အနားကပ်သွားလိုက်သည်။ အရက်နံ့သင်းသင်း နှင့် ကိုပိုင့်ရဲ့ ကိုယ်ရနံ့က ကျွန်တော့် တကိုယ်လုံးကို နုံးချိသွားစေသည်။ မတော်တဆ ကိုပိုင် နိုးလာရင် ကျွန်တော် အရှက်ကွဲမည်၊ ကိုပိုင်က အေးအေးဆေးဆေးနဲ့ ဖြေရှင်းတတ်သူမဟုတ်။ မထူးတဲ့အဆုံး..ဆန္ဒတွေကို သိက္ခာဖြင့် ကျွန်တော် ထိန်းလိုက်သည်။ GYM မသွားပေမယ့် ကျစ်လစ်နေသော ခပ်တုတ်တုတ်လက်မောင်းတွေကို ခပ်ဖွဖွ ကိုင်ပြီး လှုပ်နှိုးလိုက်သည်။ “ ကိုပိုင်… ကိုပိုင်… အခန်းထဲမှာ သွားအိပ်ရအောင်” အသက်မရှိသည့်အလား တုတ်တုတ်မှ မလှုပ်၊ ရုတ်တရက် ကျွန်တော် လန့်သွားသည်။ ကြားဖူးတာကို သတိရမိသည်။ အရက်ကသောက်ထားသည်၊ လေက တိုက်သည်။ အခန့်မသင့်လျှင်… ဘုရားရေ။ ကျွန်တော် ခပ်ကြမ်းကြမ်း လှုပ်နှိုးလိုက်သည်။ “ကိုပိုင်… ကိုပိုင်…ထ….ထ…အခန်းထဲ သွားအိပ်မယ်…” လက်မောင်ကို ကိုင်ထားတော့ ကျွန်တော့်လက်အပေါ်ကိုပိုင် ဖမ်းဆုတ်လိုက်သည်။ ရုတ်တရက်လန့်သွားပေမယ့် ကျွန်တော် ထ မအော်မိ။ ကိုပိုင်မျက်လုံးတွေက မဖွင့်သေး။ ပါးစပ်က ခပ်တိုးတိုး ရွတ်နေတာကြားရသည်။ “ သက်… သက်... မင်း..ငါ့ကို… မထားခဲ့ပါနဲ့ကွာ… မင်းကို ငါချစ်တယ်….တကယ်ပါ…” ဘုရားရေ… ကိုပိုင် ရဲ့ ခပ်တိုးတိုးစကားသံက သူ့မိန်းမ မမိုးကိုခေါ်တာမဟုတ်၊ “သက်” ဆိုတာက… “ ဟာ….” ကျွန်တော့်လက်တွေကို ဖမ်းဆုပ်ပြီး ကိုပိုင်က ကျွန်တော့်ကို လှမ်းဖက်လိုက်သည်။ မျက်လုံးတွေက မဖွင့်သေး။ ကိုပိုင် တကယ်ယောင်နေတာလား။ အိပ်မက် မက်နေတာလား၊ ဒါမှမဟုတ်…ဟန်ဆောင်နေတာများလား။ ကျွန်တော့် တကိုယ်လုံး အားအင် မရှိတော့ သလို ပျော့ခွေသွားသည်။ ကိုပိုင့် ရဲ့ လည်ပင်းနားမှာ ကျွန်တော့် နှုတ်ခမ်းတွေ ထိကပ်လျက်၊ ချွေးအနည်းငယ်စို့နေပေမယ့် ကျွန်တော် မြတ်နိုးစွာ နမ်းမိ၏။ ဘဝ မှာ ယောကျာ်း တစ်ယောက်ရဲ့ လည်တိုင်ကို ပထမဆုံး နမ်းမိချင်းပင်။ ကုန်းကုန်းကွကွ ဖြစ်နေသော ကျွန်တော့်ကိုယ်ကို မသိမသာ လျောချလိုက်ပြီး အလိုက်သင့် ပြန်ဖက်ပေးလိုက်သည်။ “အို…” နွေးထွေးပြီး ပျော့အိအိ နှုတ်ခမ်းတွေက ကျွန်တော့်ရဲ့ လည်တိုင်ပေါ်မှာ။ နှုတ်ခမ်းမွှေးငုတ်တိုတွေကြောင့် စူးခနဲတချက်ဖြစ်သွားပေမယ့် ကျွန်တော် မရုန်းမိပြန်ဘူး။ ဘုရားရေ…ကိုပိုင့်ရဲ့ ရင်ခွင်က နွေးထွေးလိုက်တာ။ ကျစ်လျစ်ထူထဲ တဲ့ ရင်ခွင်တစ်ခုက မိန်းမ တစ်ယောက်အတွက် ဖြစ်နေတာကို ကျွန်တော် မနာလိုမိတာ အမှန်။ တော်ကြာ ဟန်ဆောင်ပြီး ကျွန်တော့်ကို နောက်နေတာဆိုရင် ကျွန်တော် အရှက်ကွဲမည်။ နောက်တခေါက် ကြိုးစားပြီး နှိုးဖို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်သည်။ “ကို…….ပ…” ပိုင် ဆိုတဲ့ စကားကိုတောင် ပီသစွာမခေါ်လိုက်ရ။ ကိုပိုင် ရဲ့ နှုတ်ခမ်းတွေက ကျွန်တော့်ရဲ့ နှုတ်ခမ်းတွေနဲ့ တထပ်တည်း ကပ်ထားသည်။ ငါ..အိပ်မက်များ မက်နေတာမျာလား။ ကျွန်တော့်ရဲ့ အပေါ်နှုတ်ခမ်းတွေကို ကိုပိုင့် နှုတ်ခမ်းထူထူက စုပ်ယူထားသည်။ အရက်နံ့ကို ကျွန်တော်မုန်းပေမယ့် ယောကျာ်းတစ်ယောက်ရဲ့ နှုတ်ခမ်းပေါ်က အရက်နံ့က သေလောက်အောင် မူးယစ်စေသည်။ ကျွန်တော် အငမ်းမရ ပြန်စုပ်သပ်မိ၏။ ယောကျာ်းတစ်ယောက်ရဲ့ နှုတ်ခမ်းတွေက အခုလောက် နူးညံ့နေမှန်း၊ ချိုမှိန်နေမှန်း သိခဲ့ရင်…။ ကိုပိုင့် မျက်လုံးတွေက ခုထိ မဖွင့်သေး။ ကျွန်တော် အနည်းငယ် တွန်းထုတ်ကြည့်တော့ ကျွန်တော့် ခါးတွေကို လက်တဖက်နဲ့ ခပ်တင်းတင်းဖက်ထားပြန်သည်။ မထူးတဲ့အဆုံး ဒူးထောက်ချပစ်လိုက်သည်။ ဒါလည်း အလိုက်သင့် ခေါင်းကို ငုံ့ပြီး တခါမှ မနမ်းဖူးသလိုမျိုး အငမ်းမရ လိုက်နမ်းနေသည်။ အာကာသာ အအိပ်ဆက် သူတစ်ယောက်ဆိုရင် ကျွန်တော့်ရင်ခုန်သံကြောင့် နိုး နေလောက်ပြီ။ မိန်းမရှိသည့် ကလေးရှိသည့် ယောကျာ်းတစ်ယောက်နဲ့ မဖောက်ပြန်သင့်ကြောင်းဆိုတဲ့ အတွေးက ဝင်လာပြန်သည်။ စိတ်တွေက နှစ်ခြမ်းတိတိ ။ ရုတ်တရက် အနမ်းတွေရပ်သွားပြီး ကိုပိုင် ပက်လက်လှန်လိုက်သည်။ ကျွန်တော့်မျက်နှာက သူ့ရင်ခွင်နားမှာ။ ဘာဆက်လုပ်ရမလဲ။ ဖျတ်ခနဲ မီးလင်းသွားသလိုခံစားရပေမယ့် လျှပ်စီးလျက်တာ မှန်းသိလိုက်သည်။ မိုးချိန်းသံကြားရင် ကိုပိုင် နိုးလာပါစေ။ မိုးချိန်းသံ ကျယ်ကျယ်ကြားဖို့ တိတ်တိတ်လေး စောင့်နေမိသည်။ ကိုပိုင့် နှုတ်ခမ်းတွေကြောင့် ကျွန်တော့် နှုတ်ခမ်းတွေက အရက်နံ့သင်းသင်း ကျန်ခဲ့သည်။ ကျွန်တော် ဒူးထောက်ထားရကနေ ထမယ် လုပ်တော့ လက်တွေက ကျွန်တော့် ကျောပေါ်ကို ရောက်လာပြန်သည်။ ကိုပိုင် အိပ်ချင်ယောင်ဆောင်နေတာများလား။ “ကိုပိုင်… ထတော့… ဒီမှမအိပ်နဲ့” ကျွန်တော် အော်ပြောလိုက်ပေမယ့် မိုးချိန်းသံက ကျွန်တော့် အသံတွေကို ဖုံးအုပ်သွားသည်။ မိုးချိန်းသံက ကျယ်ပေမယ့် ကိုပိုင်က မနိုးသေး။ အိပ်ချင်ယောင်ဆောင်နေသော သူက နိုးရခက်သည် မဟုတ်လား။ ကိုပိုင့် ပေါင်ကြားထဲ ရောက်နေတဲ့ ကျွန်တော့် ရင်ဘတ်အောက်က ကိုပိုင့် အသားချောင်းကြီးက တဒိတ်ဒိတ် ခုန်နေတာ သတိထားမိတယ်။ မကောင်းဆိုးဝါးတစ်ကောင်က ကျိန်စာတိုက်ထားသလို ကျွန်တော့် စိတ်တွေက အစွမ်းကုန် ညစ်ညမ်းနေပြန်တယ်။ မသိမသာ ကိုယ်ကို ထပ်လျှောချလိုက်တယ်။ နဂိုကတည်းက ပြေချင်ချင် ပုဆိုး ခါးပုံစကို ပါးစပ်နဲ့ ကိုက်ပြီး ဖြေလိုက်တယ်။ ချက် အောက်က အမွှေးတွေကို မသိမသာ နမ်းရှုတ်မိတယ်။ ပုဆိုးစက လွတ်သွားသော ကိုပိုင့် ညီငယ်က ငေါက်ခနဲ ထထိုင်လိုက်သလို၊ အမူးပြေသွားသလို ကျွန်တော့် မျက်လုံးတွေပြူးကျယ်သွားမိတယ်။ ကျွန်တော် ခန့်မှန်းထားတာထက်ပိုပြီး ကြီးထွားနေတယ်။ ရွှေငှက်ပျောသီးလို တုတ်တုတ်ခိုင်ခိုင်၊ အရှည် က ကျွန်တော့် မေးစေ့ကနေ နှဖူးအလယ်လောက်ထိရှိတယ်။ အပြာကားတွေထဲကမင်းသား တွေပဲ ဒီလို အရွယ်အစားရှိတာမြင်ဖူးပေမယ့် ကိုပိုင်က စံချိန်မီတယ်။ ခုနပဲ ရေချိုးထားလို့ဖြစ်မယ်။ ကိုယ်သင်းနံ့ကလွဲရင် ရနံ့က လတ်ဆတ်နေတယ်။ ပါးစပ်ကို ခပ်ကျယ်ကျယ်ဟပြီး နွေးထွေးနေတဲ့ အသားချောင်းကြီးကို ဆွဲသွင်းလိုက်တယ်။ ဒစ်ကြားထဲကို လျှာနဲ့ လျက်လိုက်တော့ ကိုပိုင် တချက်တွန့်သွားတယ်။ ကျွန်တော့် ညီငယ် ကအစွမ်းကုန်ခေါင်းထောင်လို့။ လက်နဲ့ထိလိုက်ရင်တောင် ပြီးသွားလောက်တယ်။ အရင်းနားကို ကိုင်လိုက်တော့ လက်ညှိုးနဲ့လက်မ မထိ။ ကျွန်တော့်ရင်တွေတဒိတ်ဒိတ်နဲ့အတူ ဘဝမှာ တခါမှ မကြုံဖူးတဲ့ ခံစားမှုမျိုး။ အလိုချင်ဆုံး အရာတစ်ခုကို ရလိုက်တဲ့ ကလေး တစ်ယောက်လို…။ ပါးစပ်ထဲက ထွက်သွားမှာကို ကြောက်နေမိသလို၊ ပျော်ရွှင်ခြင်းရယ်၊ ရင်ခုန်ခြင်းရယ်၊ အိမ်ထောင်သည်ယောကျာ်းတယောက်အပေါ် ဖောက်ပြန်မိတဲ့ ကိုယ့်စိတ်ရယ်။ ကျွန်တော့်ရဲ့ ရမ္မက်တွေဟာ အရာရာကို ဖုံးလွှမ်းသွားတယ်။ မျက်လုံးကို မှတ်ပြီး အစွမ်းကုန် အရသာ ခံနေမိတယ်။ ထုတ်ချည်သွင်းချည် နဲ့ ဘယ်လောက်ကြာကြာ ကျွန်တော် လုပ်ပေးမိမှန်းမသိ၊ ကိုပိုင့် လက်တဖက် က ကျွန်တော့် ခေါင်းပေါ်ကို ရောက်လာတော့ ကျွန်တော် လန့်သွားတယ်။ ခေါင်းမော့ကြည့်လိုက်တော့..ဟူး…တော်ပါသေးရဲ့…မျက်လုံးတွေခုထိ မှိတ်ထားတယ်။ ဒီအချိန်တွေကို ဖြစ်နိုင်ရင် ကျွန်တော်ရပ်တန့်ထားချင်မိတယ်။ တခါမှ ရေခဲချောင်းမစားဖူးတဲ့ ကလေးတစ်ယောက်လို အရသာရှိရှိ စုပ်သပ်မိတယ်။ ကိုပိုင့် လက်တွေက ကျွန်တော့် ဆံပင်ကို ရုတ်တရက် ဆွဲလိုက်တယ်။ ပါးစပ်ထဲကိုပူနွေးပျစ်ချွဲတဲ့ အရည်တွေ ပန်းထုတ်လိုက်ပေမယ့် နောက်မဆုတ်ဘဲ…နေမြဲအတိုင်းနေမိတယ်။ အသန့်ကြိုက်လွန်းတဲ့ ကျွန်တော်က ကိုပိုင့်ရဲ့ သုတ်ရည်တွေပါးစပ်ထဲ အပြည့်။ လက်တွေက စားပွဲပေါ်က ဖန်ခွက်ကိုယူပြီး ထွေးချလိုက်တယ်။ ကိုပိုင့်ကိုကြည့်လိုက်တော့ သူမသိတဲ့အတိုင်း အိပ်မောကျနေတုန်း။ ခုနက မတ်မတ်ထောင် နေတဲ့ အသားချောင်းကြီးက သူမဟုတ်တော့တဲ့အတိုင်း ပျော့ကျသွားတယ်။ ပြေနေတဲ့ ပုဆိုးက မသိမသာ ပြန်ဖုံးပေးထားလိုက်ပြီး ဖန်ခွက်တွေဆေးဖို့ နောက်ဖေးထွက်ခဲ့တယ်။ ကျွန်တော့်စိတ်ထဲမှာ ရှက်စိတ်ရယ်၊ ရမ္မက်ရယ်။ ဆာလောင်မှုရယ်၊ ရောပြွန်းလို့။ ရင်ဘတ်ထဲ ဘာမှန်းမသိတဲ့ ဝမ်းနည်းမှုက မျက်ရည်တွေ ပျို့တက်လာတယ်။ ဖန်ခွက်ဆေးတယ်။ ပြီးတော့ မျက်နှာသစ်လိုက်ပြီး အိမ်ရှေ့ပြန်ထွက်လာခဲ့တယ်။ ကျွန်တော် အိမ်ရှေ့ပြန်ရောက်တော့ ကိုပိုင်က မျက်လုံးတွေကို လက်နဲ့ပွတ်နေတယ်။ ဒါဆို ခုနက ကိုပိုင် တကယ်အိပ်ပျော်နေတာ မဟုတ်ဘူးပေ့ါ။ ရှက်စိတ်ကြောင့် တကိုယ်လုံး ပူထူသွားတယ်။ “ မင်း မအိပ်သေးဘူးလား ကဝေ” ကိုပိုင့်လေသံက ခုန အာကာ လို့ အိပ်ယာက ထထချင်း အက်ရှရှ လေသံမဟုတ်။ ကြည်လင်ပြတ်သားနေတယ်။ “ တရေးနိုးတာ” ကိုပိုင့် မျက်ဝန်းတွေကို ကျွန်တော် စိုက်မကြည့်ရဲဘူး။ “ ငါလည်း…ဘယ်လို အိပ်ပျော်သွားမှန်းမသိဘူး…လာ…အခန်းထဲ သွားအိပ်ရအောင်…” ကိုပိုင် ရုတ်တရက် ထလိုက်တော့ ပုဆိုးက မချည်ထားတော့ ကျွတ်ကျသွားတယ်။ ကျွန်တော် မျက်နှာလွဲလိုက်ပေမယ့် ကိုပိုင်က ဘာမှ မဖြစ်သလို။ “ ကျွန်တော် ဟိုဖက်ခန်း ပြန်အိပ်တော့မယ်…” ကိုပိုင်က ကျွန်တော့်နား ကပ်လာပြီး ပုခုံးပေါ် လက်တင်ပြီး “ တယောက်တည်း အိပ်ရဲတာလည်း မဟုတ်ဘူး.. မင်းအကြောင်း ငါ မသိတာ မှတ်လို့” “အိပ်ရဲပါတယ်ဗျ… နောက်ပြီး… ကုတင်ပေါ်မှာ ၃ယောက်အိပ်လို့မရဘူးလေ…” ကိုပိုင်က အားရပါးရ ပြုံးလိုက်တယ်။ “ကုတင်ပေါ်မှာ အိပ်မယ် လို့ ဘယ်သူပြောလဲ…” “ဒါဆို…” “ ဒီမှာပဲ…ဖျာခင်းပြီး မင်းနဲ့ ငါ အိပ်မယ်လေ…” ကျွန်တော့်ရင်ခုန်သံတွေ ကျွန်တော် ကြားနေရတယ်။ ကိုပိုင့် ကို ထပ်ပြီး နမ်းချင်စိတ်တွေ မရိုးမရွ။ ဖြစ်နိုင်ရင် ကိုပိုင့်ရင်ခွင်ထဲမှာ အိပ်စက်ချင်မိတယ်။ နောက်ကနေ ပွေ့ဖက်ထားတဲ့ ကိုပိုင့် ရဲ့ နွေးထွေးမှုတွေထဲမှာ အိပ်စက်ချင်မိတယ်။ “ အင်း…” ကျွန်တော် ထပ်ပြီး မငြင်းမိလိုက်တော့။ ဧည့်ခန်းထဲမှာပဲ ထိုင်စောင့်နေမိတယ်။ ကိုပိုင်က ခေါင်းအုံးရယ်၊ ဖျာတစ်ချပ်ရယ်၊ စောင်တစ်ထည်ရယ်။ အကုန်လုံး တယောက်တည်းသယ်လာ တာ ပေါ့ပေါ့ပါးပါး ပါပဲ။ ကျွန်တော်တို့ ဖျာခင်းပြီး တူတူ အိပ်ကြတယ်။ ကျွန်တော် ကိုပိုင့်ကို ကျောပေးပြီး အိပ်လိုက်တယ်။ “စောင်ခြုံထားမလား…ကဝေ”
“ မခြုံတော့ပါဘူး… ကျွန်တော် မချမ်းဘူး...”
ကျွန်တော် လှည့်မကြည့်ဘဲ ဖြေလိုက်ပေမယ့် ကျွန်တော်သိတယ်။ ကိုပိုင် ကျွန်တော့်ဖက်ကို လှည့်ပြီး အိပ်နေတယ် ဆိုတာကို။ ကိုပိုင့်ရဲ့ နှုတ်ခေါင်းက မှုတ်ထုတ်လိုက်တဲ့ လေပူတွေက ကျွန်တော့်ဂုတ်နားကိုလာလာထိတယ်။ နောက်…ကျွန်တော့်ကို လာဖက်ထားတယ်။ ကျွန်တော် အရင်က စိတ်ကူးယဉ်ခဲ့ဖူးတဲ့ အရာတွေ အခုဖြစ်လို့လာပြီ။ ဒါပေမယ့် ကျွန်တော် ဝမ်းနည်းမိတယ်။ ဒါတွေအားလုံးက တဒင်္ဂပဲလေ။ ဒီအချိန်လေးကိုပဲ သာယာနေမိရမှာ။ မိန်းမနဲ့ ကလေး ရှိတဲ့ ယောကျာ်းတစ်ယောက်ကို ချစ်မိရင်…ချစ်မိတဲ့ သူက အမှား။ မဖြစ်နိုင်မှန်းသိတဲ့ ‘အချစ်” ဆိုတာကိုတောင် စိတ်ကူးယဉ်တတ်တာမျိုးလေ။ မျက်လုံးတွေကို မှတ်ထားပေမယ့် ရင်တွေက ခုန်နေတယ်။ ဒီပုံစံ အတိုင်း ဆို ဒီည ကျွန်တော် အိပ်ပျော်မှာ မဟုတ်တာ သေချာတယ်။ လျှပ်စီးလက် သလိုမျိုး ကျွန်တော့် အတွေးတွေ တချက် လက် သွားတယ်။ ခုနက ကိုပိုင် ပါးစပ်ကနေ ယောင်တဲ့ “သက်” ဆိုတာကို သိချင်နေမိတယ်။ “ကိုပိုင်…” “ဘာလဲ…ပြော” မေးလိုက်မှ လက်တွေက ပိုပြီး တင်းတင်းဖက်ထားလိုက်သလိုလို။ သေချာတာက ကျွန်တော် ပျော်နေတာလား၊ ကြည်နူးနေတာလား၊ ရင်ခုန်နေတာလား။ “ ကိုပိုင့် အသိထဲ မှာ… ကိုပိုင်က.. သက်… ဆိုပြီး ခေါ်တဲ့လူရှိလား….” ခုနက တင်းကျပ်စွာ ဖက်ထားတဲ့ လက်တွေက ချက်ချင်းကို လျော့ရဲသွားတယ်။ “ မင်း…ဘာလို့ အဲ့မေးခွန်းကိုမေးတာလဲ…” ကိုပိုင် စိတ်လှုပ်ရှားသွားပုံမပေါ်ဘူး။ အမှန်ဆိုရင် အံ့အားသင့်သွားတဲ့ လေသံမျိုးဖြစ်ရမှာမဟုတ်လား။ အခုတော့ မေးသင့်တဲ့ မေးခွန်းတခုကို ပေါ့ပျက်ပျက်မေးလိုက်သလို။ “ ခုနက ကိုပိုင် ယောင်တယ်လေ…အိပ်ပျော်သွားတုန်းက…” “ မင်းက ငါ ယောင်တာတွေကို နားထောင်နေတယ်ပေါ့…” လူတစ်ယောင် ယောင်တယ် ဆိုတာ စကားလုံး အပိုင်းအစ တချို့သာ ပြောထွက်တာပါ။ ဝါကျအစုံအလင်နဲ့ ပြောထွက်ရင် သေချာတယ် ယောင်တာ မဟုတ်လောက်ဘူး။ “နည်းနည်းပါးပါး..” “ပြောပါအုံး…ငါဘာတွေပြောထွက်လဲ” ကျွန်တော်သာ ကိုပိုင့်နေရာမှာဆိုရင် အရမ်းသိချင်နေတဲ့ ပုံစံပေါက်နေမှာ။ အခုဟာက သိပြီးသားအဖြေတစ်ခုကို နောက်တစ်ခေါက်ပြန်မေးနေသလိုကြီး။ “ကိုပိုင်ပဲ သိမှာပေါ့…” “ဟာ…ဒီကောင်လေး… မသိလို့မေးတာ ဈေးကိုင်နေသေးတယ်…ကဲ..” ကိုပိုင်က နောက်ကနေ အတင်း လာဖတ်ပြီး ကျွန်တော့် ဂုတ်တွေကို ခပ်ဖွဖွလာကိုက်တယ်၊
“ ကိုပိုင်… ခွေးဝင်စားတာလား…တချိန်လုံး လာလာကိုက်နေတယ်…”
“ မင်းကို ချစ်လို့လည်း ကိုက်ရသေးတယ်…”
(ချစ်လို့) ဆိုတဲ့ စကားလုံးက သူ့ပါးစပ်က မတော်တဆ ပြုတ်ကျလာပေမယ့် ကျွန်တော့်အတွက် က ရင်ခုန်သံတွေ က ဖရိုဖရဲပါ။
“အိပ်ပြီဗျာ…မဆော့တော့ဘူး…”
“မင်းဟာမင်းအိပ်ပေါ့… ငါ..မင်းအိပ်မှ…..ဟား….”
“ကို….ပိုင်…”
သူ ကျွန်တော့်ပုခုံးကို ကိုင်ပြီး သူ့ဖက် ကို ဆွဲလှည့်လိုက်တယ်။ သူနှုတ်ခမ်းတွေနဲ့ ထိမိမတတ်။ ကျွန်တော် အသားတွေ တဆတ်ဆတ်တုန်မိတဲ့ အထိ ရင်ခုန်လာတယ်။
“မင်း ဆိုတဲ့..ကောင်လေးကလေ… ညစ်တီးညစ်ပတ်တွေပဲတွေးတယ်… ကဲ…အိပ်ပြီ…ဟိုဖက်လှည့်..”
ဘာဆိုဘာမှ ပြောချိန်မရခင်မှာ အတင်းပြန်လှည့်ပစ်တယ်။ သူ ကျွန်တော့်ကို ကျောပေးပြီး လှည့်သွားတယ်။ စိတ်ထဲမှာ ဘာမှန်းမသိတဲ့ ဝမ်းနည်းမှု။ ခေါင်းစဉ်တပ်လို့မရတဲ့ ဝမ်းနည်းမှု။ မျက်လုံးတွေကို အားနဲ့ ပိတ်ပစ်လိုက်တယ်။ တိုက်တိုက်ဆိုင်ဆိုင် မိုးချိန်းသံက အကျယ်ကြီး။ လေက တဖြူးဖြူး ဘယ်ကနေတိုးဝင်လာမှန်းကို မသိ။ မျက်လုံးတွေစင်းလာပြီး တကယ်အိပ်ချင်လာတယ်။ အိမ်ထောင်သည် ယောကျာ်းတစ်ယောက်ကို ချစ်မိတဲ့ စိတ်တွေကို သတ်ပစ်ဖို့ ကျွန်တော်… ကြိုးစားရအုံးမယ်။ အကောင်းဆုံးက ကိုပိုင်နဲ့ အဝေးဆုံးကို ထွက်ခွာဖို့ ကျွန်တော် ကြိုးစားရအုံးမယ်။ ကျွန်တော့် အတွက် အရာအားလုံးဟာ အိပ်မက် တစ်ခုသာဖြစ်ပါစေ။
XxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxXxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxXxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxXxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx
“ဒုန်း..” ဆိုတဲ့ အသံပြင်းပြင်းကြောင်း ကျွန်တော် လန့်ပြီးနိုးလာတယ်၊ ကိုပိုင်တို့ ဝရံတာမှာ အဖီလေး ထိုးထားတဲ့ သွပ်ပြားပေါ် “ခို” တွေ ရုတ်တရက် နားတဲ့အခါ ကြားရစမြဲပဲ၊ မိုးစင်စင်တော့ မလင်းသေးဘူး၊ ကိုပိုင် ဘယ်အချိန်က ကျွန်တော့်ကို ဖက်ပြီး အိပ်လဲမသိ။ ခုထိ ကျွန်တော့်ကို နောက်ကနေ ဖက်ထားတုန်း၊ ကိုပိုင် နိုးလာမှာစိုးတာနဲ့ သူ့လက်အောက်က လွတ်အောင် ဖြည်းဖြည်းလေး လှည့်လိုက်တယ်၊ ဖျော့တော့တော့ အလင်းအောက်မှာ နှုတ်ခမ်းလေး မသိမသာ ပွင့်နေတဲ့ ကိုပိုင့် နှုတ်ခမ်းတွေ ကို ငေးမိတယ်၊ ဒီလို နှုတ်ခမ်းမျိုးကို တသက်လုံး ကျွန်တော် နမ်းခွင့်ရှိခဲ့ရင်။
“ ကဝေ နိုးပြီလား”
အာကာ့ အသံကြောင့် ကျွန်တော် ဒုတိယအကြိမ်လန့်သွားရတယ်၊ ခုနက ကိုပိုင့် နှုတ်ခမ်းတွေကို ကျွန်တော် အငန်းမရကြည့်နေတာ မြင်သွားပြီလားမသိ။၊
“ အင်း…” အသံထွက်ရုံလေး ထွက်ပြီး လက်ညှိုးနဲ့ ပါးစပ်နားကပ်ပြလိုက်တယ်၊
“ တခုခု သွားစားမလား” အာကာက ကျွန်တော့်နားကပ်လာပြီး ကျွန်တော် ကြားရုံလေသံလေးနဲ့၊ ခုမှ သွားတိုက်ပြီးသား လတ်ဆတ်နေတဲ့ ပူရှိန်းနံ့လေးရလိုက်တယ်၊ ကျွန်တော် ဘာမှ ပြန်မပြောပဲ ခေါင်းလေးညိတ်ပြီး တံခါးဝနားရောက်မှ…
“ ဒီမှာ ခဏစောင့်… အိမ်ပြန်ပြီး မျက်နှာသစ်သွားတိုက်လိုက်ဦးမယ်”
“ အင်း…” ခေါင်းညိတ်ပြတဲ့ အာကာရဲ့ မျက်လုံးလေးတွေက ပြုံးလို့။ အိမ်ထဲကို အမြန်ဝင်ပြီး ရေအမြန်ချိုးလိုက်တယ်။ အပြစ်ရှိနေတဲ့ ခံစားချက်ကြီးက ရင်ဘတ်တစ်ခုလုံးလေး နေသလိုပဲ။
ဝတ်နေကျမဟုတ်တဲ့ အင်္ကျီ အနက်ရောင် တီရှပ် တထည်ကို ကောက်စွပ်လိုက်တယ်၊
တံခါးဖွင့်လိုက်တော့ အာကာ က တံခါးဝမှာ စောင့်နေတယ်၊
“ အာကာ ဘာစားချင်လဲ”
မေးပြီးတာနဲ့ အာကာရှေ့ကနေ အရင် ဆင်းလိုက်တယ်၊
“ ကဝေ စားချင်တာသွားစားလေ”
အာကာ့ အသံလေးက အခုမှ သေချာနားထောင်မိတယ်၊ ရှတတနဲ့.. အသံဝင်ပြီး ပြန်ကောင်းခါစလိုမျိုး၊
ညက ရွာထားတဲ့ မိုးတွေကြောင့် လမ်းတွေက စိုစွတ်နေတုန်း၊
ရုတ်တရက် တိုက်လာတဲ့ လေအေးအေးတွေက တင်းကျပ်နေတဲ့ စိတ်တွေထဲ တိုးဝင်သွားသလို… အေးမြသွားတယ်၊
ကျွန်တော် စားနေတဲ့ လမ်းထိပ်က ဒေါ်ပုမ ရောင်းတဲ့ အစုံသုပ်ဆိုင်ကို ပဲ သွားလိုက်တယ်၊
စာပွဲခုံမရှိဘဲ ကော်ခုံအနီလေးတွေပေါ်မှာ ပဲ ထိုင်စားရတယ်၊ အာကာ က ကျွန်တော့် ထက်တောင် စကားနည်းလို့၊ ကျွန်တော်က အစုံသုပ်ထဲမှာ ကော်ပြန့်ကြော်ထည့်ပြီးစားလေ့ ရှိတာကြောင့် ဒေါ်ပုမ က ၂ ပွဲစလုံးမှာ ကော်ပြန့်ကြော်ထည့်ပေးတယ်၊
“ စားလို့ဖြစ်လား အာကာ”
“ … အင်း.. ကောင်းတယ်” ပါးစပ်ထဲပလုတ်ပလောင်းဖြစ်နေတာကြောင့် သေချာမဖြေနိုင်ပါဘူး၊
အာကာ ရဲ့ ဖြောင့်စင်းနေတဲ့ နှာတံလေးက အာကာ့ကို ပိုပြီးချောမောစေတာများလား၊
ညက သေချာမအိပ်ထားတာကြောင့် ဗိုက်က ပိုဆာနေတာလည်းပါမယ်၊ ကျွန်တော်အရင်စားပြီးသွားတယ်၊ ပြီးတော့ ကိုပိုင်စားဖို့အတွက် ကျွန်တော် ဒေါ်ပုမ ကို လှမ်းမှာလိုက်တယ်၊
“ ခေါက်ဆွဲသုပ် အရွက်မထည့် အချိုသုပ် တပွဲ,,.ပါဆယ်… ဟင်းခါးပိုထည့်ပေးနော်”
“ ကိုပိုင့် အတွက်လား”
“ အင်း..”
အာကာ က စပ်စုပြီး ဘာမှဆက်မမေးဘူး၊ အိမ်ပြန်လမ်းမှာ လည်း တိတ်ဆိတ်လို့၊။
ကောင်းကင်က တိမ်တွေကင်းစင်သွားသလို ပိုပြီး လင်းလို့လာတယ်၊ ရန်ကုန်မြို့ပြရဲ့ ထုံးစံအတိုင်း ဆူညံသံတွေနဲ့ မနက်ခင်းက စတင်တော့တာပါပဲ၊
အိမ်ပေါ်ရောက်တော့ ကိုပိုင် က နိုးနေပြီ… အိမ်ရှေ့က ဆက်တီခုံပေါ်မှာ ထိုင်လို့၊
“ ပြန်ရောက်ကြပြီလား” ဆိုပြီး မြန်မာကားတွေထဲကလိုတော့ မမေးပါဘူး။
“ ဘာဝယ်လာလဲ” ဆိုတာက အရင်မေးတာပါပဲ၊
“ ခေါက်ဆွဲသုပ်” အာကာ က ကျွန်တော့်အစားဝင်ဖြေပေးလိုက်တော့ ကိုပိုင့် နှုတ်ခမ်းတွေ တချက်ကွေးသွားတယ်၊ ကျေနပ်သွားတဲ့ အပြုံးမျိုး၊ ဒါတောင် တဝက်တပျက်ပဲ ပြုံးတဲ့ အပြုံး၊
ကိုပိုင်နဲ့ စကားပြောဖို့ ကျွန်တော် အားအင်မရှိသေးဘူး၊ နောက်ဖေးကို အရင်သွားပြီး ဟင်းထည့်တဲ့ စတီးဇလုံလေး တခုကို ရေဆေးပြီး ခေါက်ဆွဲသုပ်တွေ ထည့်လိုက်တယ်၊ အသုပ်ထည့်လာတဲ့ ကျွတ်ကျွတ်အိတ်ကို ပြောင်းပြန်လှန်ပြီး နှံ့စပ်သွားအောင် နယ်နေလိုက်တယ်၊
ညာဖက် ပုခုံးတခုလုံးလေးသွားအောင် ကိုပိုင်ရဲ့ မေးစေ့ကို လာတင်တော့ ရုတ်တရက် လန့်သွားတာအမှန်၊
“ မပြီးသေးဘူးလား”
အာကာမြင်သွားမှာကြောက်တာရော… ရုတ်တရက်လန့်သွားတာရော… ကိုပိုင့်ပါးက ထိုးထိုးထောင်ထောင် ပါးသိုင်းမွှေးတွေရဲ့ စူးသွားတာကြောင့်ရော… ကျွန်တော် လန့်အော် မယ့် အသံတွေ ပြန်ပြီး တိုးတိတ်ဖျော့ဝင်သွားတယ်
“ ဟာ… ကိုပိုင်…ဖယ်…ဖယ်”
ညာဖက်ပုခုံးကို နှိမ့်ချလိုက်မှ ကိုပိုင်က ခါးပြန်မတ်သွားတယ်၊ ထုံးစံအတိုင်း ကိုပိုင်က ကျွန်တော့် ဆံပင်တွေကို လက်နဲ့ ထိုးဖွလိုက်တယ်..
“ မြန်မြန်သုပ်… ဗိုက်ဆာပြီ”
အမိန့်ပေးသံမဟုတ်ဘဲ…ကိုပိုင့် အသံက မိန်းမ ကို ချစ်စနိုးနဲ့ ပြောတဲ့ ယောကျာ်းတယောက်ရဲ့ လေသံမျိုးနဲ့၊ ကြည်နူးလာတဲ့ ကျွန်တော့်ရဲ့ ခပ်တိုးတိုးရင်ခုန်သံထက် အပြစ်ရှိတယ်လို့ ခံစားနေမိတဲ့ စိတ်တွေက ပိုပြီး ကြီးစိုးသွားတယ်၊
“ အိမ်ရှေ့ကို ယူလာခဲ့မယ်”
“ပြီးရော…” ဖက်ခနဲ ကျွန်တော် ပါးကို ရွှတ်ခနဲ နမ်းလိုက်တယ်၊ ကိုပိုင့် ရဲ့ နှုတ်ခမ်းမွှေးတွေက စူးခနဲဖြစ်သွားပေမယ့် ကျွန်တော့်ရင်ခုန်သံတွေကတော့ ဒိုင်းခနဲ ပါ။
ကိုပိုင်လုပ်တာ နဲ့ ကျွန်တ်ော မှ မရူးရင် ဘယ်သူ ရူးပါ့မလဲ၊ ရင်ခုန်သံတွေရော ပျော်ရွှင်မှုတွေက သွေးတွေထဲ စီးမျောလို့၊ ဒီလို အချိန်လေးတွေကို ရပ်တန့်လို့ မရနိုင်ဘူးလားဗျာ။
အိမ်ရှေ့ရောက်တော့ ကိုပိုင်က အိမ်ရှေ့ မှာ စားပွဲခုံ သေးသေးလေးခင်းထားပြီး အကျအနထိုင်နေတယ်။
အာကာကတော့ အိမ်ရှေ့ပြတင်းပေါက်ကနေ အောက်က လူတွေကို ငေးလို့၊
“ရပြီ…”
အသုပ်နဲ့ ဟင်းခါးကို သေချာလေးချပေးလိုက်တယ်၊ ကိုပိုင်က အသုပ်ကို အရင်မစားသေးဘဲ ဟင်းခါးပူပူကို ခဏလောက် မှုတ်ပြီး သောက်ချလိုက်တယ်၊ ကိုပိုင့် အပြုအမူလေးတွေက တကယ့်ကို ယောကျာ်း ဆန်လွန်းတဲ့ ယောကျာ်း တယောက်ဆိုတာ ငြင်းမရဘူးရယ်၊ အသုပ်ဇလုံလေးထဲက အသုပ်ကို ဇွန်းနဲ့ ခပ်ကြီးကြီးခပ်ပြီး အားရပါရ စားတာကိုက ကြည့်ကောင်းနေတယ်၊ ရန်ကုန်က အသုပ်ဆိုင်တွေက ပါတာက ခပ်နည်းနည်းရယ်၊ တော်သေးတာက ဒေါ်ပုမ ဆိုင်က အသုပ်က တခြားဆိုင်တွေထက်ပိုများတာပါပဲ၊ ကိုပိုင်သာ ကျွန်တော်ပိုင်ဆိုင်ခွင့်ရခဲ့ရင် နတ်ဘုရားတပါးလို ကျွန်တော် ပြုစုနေမိမှာလည်း မသိ၊ သူစားနေတာကို ကျွန်တော်ကြည့်နေမှန်းသိသွားလို့ထင်တယ်၊ ကျွန်တော့်ကို လှမ်းကြည့်တော့ ကျွန်တော် မျက်လုံးခြင်းလွဲပစ်လိုက်တယ်..
”ကဝေ… ခုနက စားတာမဝလို့ ကြည့်နေတာလား”
ပလုံးပလောင်းနဲ့ လှမ်းပြောတာကိုက ကျွန်တော့် ရင်ခုန်သံကို ပိုပိုပြီး ဆူပွက်စေတာပါပဲ၊
“ နိုးပါ… ဘယ်တော့ လျှာပူ လောင်မလဲဆိုတာ စောင့်နေတာ”
ကိုပိုင်ရဲ့ နှုတ်ခမ်းတွေ တချက်ကွေးသွားပြီး ခပ်ထေ့ထေ့ ပြုံးလိုက်တယ်။
“ ဟင်းရည်ပူက မင်း မှ လာမမှုတ်ပေးတာ…”
ကိုပိုင့်ရဲ့ ရှေ့မလွတ် နောက်မလွတ်စကားတွေက ကျွန်တော် ဘယ်လို စကားပြန်စရမှန်းမသိ၊
“ ကိုယ့်ဟာကိုယ် မှုတ်သောက်… တော်ပြီ..အိမ်ပြန်တော့မယ်”
ကိုပိုင် သာ ကျွန်တော့်ရဲ့ ချစ်သူဆိုရင် သူပြောသလို ဟင်းရည်ပူပူကို မပူအောင် မှုတ်ပြီး တဇွန်းခြင်းခပ်တိုက်မိလေမလားပဲ၊
“ တအောင့် နေ အာကာ သင်တန်းသွားအပ်ဖို့ရှိတယ်,,, လိုက်ခဲမ့လား”
“ မလိုက်တော့ဘူး”
အာကာ က သူ့နာမည်ကြားတော့ ချက်ချင်း အိမ်ထဲဘက်ကို မျက်နှာမူလာတယ်၊
“ မလိုက်လို့ မရဘူး… ငါက သင်တန်းတွေအကြောင်းနားလည်တာမဟုတ်ဘူး…”
အာကာက ကိုပိုင် ပြောတာကို ထောက်ခံသလို ခေါင်းညိတ်လို့၊
“ ပြီးရော… သွားခါနီး တံခါးလာခေါက်လိုက်…ကျွန်တ်ော ခဏပြန်အိပ်ချင်လို့”
ပြောပြီးမှ နောင်တရသွားသည်၊
“ မင်း ညက မအိပ်ဘဲ ဘာလုပ်နေတာလဲ” ကိုပိုင်နဲ့ မျက်လုံးခြင်း ဆုံပြီး ဖြေဖို့ ကျွန်တော် အားတွေမရှိတော့ဘူး၊
“ အိပ်ယာပြောင်းလို့ ကောင်းကောင်းအိပ်မပျော်လို့…”
“ ပြီးရော.. နောက် ၁ နာရီလောက်မှတံခါးလာခေါက်မယ်”
“ ဟုတ်…”
“ကျေးဇူးနော် ကဝေ” အာကာ ရဲ့ မျက်နှာလေးက ချိုလို့၊
“ရပါတယ်ကွ”
ကိုပိုင်တို့ အိမ်ထဲက နေထွက်လိုက်တော့ ရင်ဘတ်ထဲ ဟာခနဲဖြစ်သွားတယ်၊
..…❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️
အိမ်ထဲရောက်ရောက်ခြင်း ကျွန်တော် အင်္ကျီတွေကို ချွန်ပြီး ရေချိုးခန်းထဲ အမြန်ပြေးဝင်လိုက်တယ်။
ရေပန်းအောက်ထဲမှာ ဝင်ပြီး မတ်တပ်ရပ်နေမိတယ်။ ခုနကတင်ရေချိုးထားတာကို သတိရပေမယ့် မမီတော့ဘူး။
ညကလည်း မိုးရွာထားတော့ အရင်ရက်တွေကလို ပူမနေဘူး။
အိမ်ထောင်ရှိတဲ့ ယောကျာ်းတယောက်ကို ချစ်မိတဲ့ ကျွန်တော့် စိတ်တွေကို ရွံ့မုန်းမိသလို.. ကျွန်တော် လိုချင်နေတဲ့ ကိုပိုင်နဲ့ ထိတွေ့ခွင့်ရခဲ့တာကို တွေးပြီး ရင်တွေ ခုန်နေမိပြန်တယ်။
အရာအားလုံးကို ဒီမှာပဲ ရပ်တန့်ပစ်ရမလား။ မမိုး ပြန်လာရင် ဘယ်လိုမျိုး မျက်နှာပြရမှာလဲ။ ယောကျာ်းဖြစ်သူနဲ့ဖောက်ပြန်နေသူဟာ ယောကျာ်းတယောက်ဆိုတာကို မမိုးသိသွားရင် ဘယ်လောက်ခံစားရမလဲ။
အတွေးတွေက ဗလောင်ဆူနေတာအမှန်ပဲ။ အေးစိမ့်လာတဲ့ ရေပန်းအောက်မှာ ဘယ်လောက်ကြာကြာ နေမိမှန်းကျွန်တော် မသိဘူး။
ရင်ဘတ်ထဲ အေးခနဲဖြစ်လာတော့ မှ ကျွန်တော် ရေပန်းအောက်ကထွက်ခဲ့တယ်။
နာရီကိုကြည့်တော့ ၉ နာရီခွဲခါနီးပြီ။
အင်္ကျီအမြန်လဲပြီး ကိုပိုင်တို့ဆီထွက်လာခဲ့တယ်။ စွတ်နေကျ CK be ရေမွှေးလေးကို အရင်ကထက်တချက်ပို စွတ်လိုက်တယ်။
တံခါးပွင့်သွားတော့ ကိုပိုင်တို့က အဆင်သင့်ဖြစ်နေပြီ။
ကိုပိုင်က သူဝတ်နေကျ အတိုင်း ကော်လံကတုံးအဖြူလက်ရှည်ကို တံတောင်ဆစ်ထိ လိပ်ပြီးတင်ထားတယ်။
လက်ဖျံတုတ်တုတ်တွေက ကိုပိုင့်ကို ယောကျာ်းပိုဆန် စေတယ်။ ကချင်ပုဆိုး ကိုလည်း ခြေမျက်စေ့ကနေ လက် ၄ သစ်လောက်အကွာထိ ခပ်တိုတိုနဲ့။ အင်္ကျီက လျော်ပါများလို့ အနည်းငယ်လေးတောင် ပါးနေပြီ။
Gym ကို တကူးတက မဆော့ပေမယ့် ရင်အုပ်ထူထူ ပေါ်က အညိုရောင် နို့သီးခေါင်းလေးက ပါးလွလွ ရှပ်အင်္ကျီ ပေါ်မှာ ထင်းလို့။
အကြောင်းပြချက်တခုခုပြပြီး ကိုပိုင့်ကို အင်္ကျီအသစ်ဝယ်ပေးချင်မိတယ်။
“အိပ်ပျော်သွားပြီထင်နေတာ.. ကဲ သွားမယ်”
အာကာက ကျေးဇူးတင်သလို ဇာတ်လေးပုပြတယ်။
“ဘာနဲ့ သွားကြမှာလဲ”
“ဘတ်စ်ကားနဲ့ပေါ့ကွ”
“ပြီးရော”
“ သော့သေချာခတ်ခဲ့လား”
“ ဟုတ်”
အာကာ က လှေခါးကနေ ခပ်သွက်သွက်ဆင်းသွားတယ်။ ကျွန်တော်က ကိုပိုင် သော့ခတ်ပြီးသည်ထိ စောင့်နေမိတယ်။ ခုနမှ ရေချိုးပြီးစမလို့ထင်တယ်။ ကိုပိုင့်ကိုယိပေါ်က ဆပ်ပြာနံ့ခပ်သင်းသင်းလေးရတယ်။
“ မိန်းကလေး ကျနေတာပဲ အမြဲ မွှေးနေတာ”
ပြောပြီးတာနဲ့ ကိုပိုင်က ကျွန်တော့် ဖက်လှည့်ပြီး ကျွန်တော့် ပုခုံးကို ရွှတ်ခနဲ နမ်းလိုက်တယ်။ ကိုပိုင့်ကို ပြန်ဖက်ထားပြီး နမ်းပစ်ချင်တဲ့ စိတ်တွေဟာ ရင်ခုန်သံနဲ့အတူတူ ကဆုန်ဆိုင်းလို့။
“ ကိုပိုင်… တခြားသူတွေမြင်ရင် တမျိုးထင်နေမယ်”
အသံခပ်မာမာပြောချင်ပေမယ့် တကယ်တမ်း ကျွန်တော့် အသံတွေက သမီးရည်းစားဖြစ်ခါစ ကောင်မလေးရဲ့ ရှက်သွေးဖြာနေတဲ့ အသံမျိုး။
“စကားများမနေနဲ့ အရင်ဆင်း… “
ဘတ်စ်ကားဂိတ် တလျောက် ကျွန်တော် ကဝေနဲ့ပဲ စကားပြောနေတယ်။ ကဝေက ကွန်ပျူတာလာတက်တာ ဆိုတော့ ဘယ်အပိုင်း ကို စိတ်ဝင်စားလဲဆိုတာ သေချာရှင်းပြပြီးမေးမိတယ်။ ကိုပိုင်က ကျွန်တော် တို့ရှေ့ကနေ ခပ်သုတ်သုတ်လျောက်သွားတယ်။
ပုဆိုးတိုတိုဝတ်ထားတာကြောင့် ကိုပိုင့် အရပ်က ပိုရှည်နေသလိုပဲ။ ဘတ်စ်ကားဂိတ်ရောက်တော့ လူတွေက အများကြီး။
“ဒီနေ့ မှ များလိုက်တဲ့လူတွေ”
ဘတ်စ်ကားလာတော့ အာကာ့ကို ကျွန်တော့် ရှေ့က အရင်ပေးတက်လိုက်တယ်။ ကျွန်တော့် နောက်မှာ ကိုပိုင်။ အလိုက်တသိနဲ့ ဘတ်စ်ကားထဲကို တိုးပြီးဝင်တော့ အနံ့ပေါင်းစုံနဲ့ ကျွန်တော် စပြီး မွမ်းကြပ်လာတယ်။ အာကာနဲ့ ကျွန်တော် ဘေးချင်းယှဉ်ရပ်ပေမယ့် ကိုပိုင်က အာကာ့နောက်မှာ သွားမရပ်ဘဲ ကျွန်တော်နားမှာပဲ ကပ်နေတယ်။
လူတွေများလွန်းတာကြောင့်လား… အာကာက ဘေးမှာ ရှိနေတာကြောင့်လားမသိ ကိုပိုင်က အသံတိတ်လို့။ နောက်တည့်တည့်မှာ မတ်တပ်လာရပ်တဲ့ ကိုပိုင်ရဲ့ ရင်ဘတ်က ကျွန်တော့် ကျောနဲ့ ပူးကပ်နေတယ်။ ကိုပိုင့် ရင်ခုန်သံ တဒုတ်ဒုတ်ကို ကျောကနေခံစားသိရသလို ကိုပိုင့်ရဲ့ ညီငယ်လေးရဲ့ ပူနွေးမှုပါ တပြိုင်နက်ခံစားလိုက်ရတယ်။ ဘတ်စ်ကားကျပ်တဲ့အခါ မတော်တဆ အသားချောင်းတွေထိမိရင် ကာမသွေးတွေ ဗလောင်ဆူတာ က ဂေးဖြစ်တဲ့ ကျွန်တော့် အတွက် မထူးဆန်းပါဘူး။ ဒါပေမယ့် ကိုယ်ချစ်တဲ့ သူနဲ့ အခုလို ပူးကပ်ပြီး နေခွင့်ရတာ ကျွန်တော့်အတွက် တော့ အတိုင်းမသိတဲ့ ရင်ခုန်မှုမျိုးတွေ။
ကိုပိုင်ရဲ့ အသားချောင်းက တဒုတ်ဒုတ် ပိုပြီး ခုန်လာပြီး … ပိုပိုပြီးမာလာတယ်။
နှာခေါင်းက မှုတ်ထုတ်လိုက်တဲ့လေပူတွေက ကျွန်တော့် ဂုတ်နားကို လာလာထိတယ်။
အကယ်၍ ကျွန်တော်က ဂေးတယောက်မဟုတ် ကိုပိုင့်လက်တွေကို ဆွဲပြီး ခါးတွေ ကို ဖက်ခိုင်းမိမှာသေချာတယ်။ ကိုပိုင်က ကျွန်တော့်ထက် မြင့်ပေမယ့် ခြေထောက်က ကျွန်တော် ပိုရှည်တာကြောင့် ကိုပိုင့် အသားချောင်းက ကျွန်တော့် ရဲ့ ဖင်တွေကို လာပွတ်နေတယ်၊ ဒီအချိန်ကို ၁၀ မိနစ်လောက်ဖြစ်ဖြစ် ရပ်ခွင့်ပြုမယ်ဆိုရင် ….
“ အာကာ နောက်တဂိတ်ဆိုဆင်းမယ်”
ကျွန်တော် နောက်ပြန်လှည့်ကြည့်တော့ ကိုပိုင့် မျက်ဝန်းတွေက တမျိုးဖြစ်နေသလိုပဲ။ အဲ့ဒီ့ မျက်ဝန်းတွေကို ကျွန်တော် မဖတ်တတ်ဘူး၊ ကိုပိုင်က လက်သည်းဝှက်တတ်လွန်းတဲ့ ကြောင်တကောင်များလား၊
သင်တန်းမှာ မေးသမျှ ကိုပိုင်က တခွန်းမှ ဝင်မပြောဘူး။ အာကာ့ အစား ကျွန်တော်ပဲ မေးခွန်းတွေမေးတယ်၊ အာကာ တက်ချင်တဲ့ သင်တန်းအပ်ပြီးတော့ ၁၀ နုာရီခွဲပဲရှိသေးတယ်။ သင်တန်းက လှေခါးအောက်ရောက်တော့ ကိုပိုင်က
“ကဲ… ဘာလုပ်ကြမှာလဲ”
ဒီတခါ အာကာ စပြောတယ်။
“ အာကာ ဘာလုပ်ချင်လို့လဲ”
“ ရုပ်ရှင်ကြည့်ချင်တယ်”
“ မဆိုးဘူး… ငါလည်း ရုပ်ရှင်မကြည့်တာကြာလှပြီ… ရှေ့နားမှာ ရုပ်ရှင်ရုံရှိတယ်လေ…”
ရုတ်တရက် ကျွန်တော် အာကာ့ ကို ကျွန်တော့် ရှေ့က ပျောက်ဆုံးစေချင်မိတယ်၊ ဖြစ်နိုင်ရင် ကိုပိုင်နဲ့ ကျွန်တော်ပဲ ရုပ်ရှင်ကြည့်ချင် မိတယ်၊ ကျွန်တော် ဘာစကားမှ ပြောချင်စိတ်မရှိဘူး၊ ကိုပိုင့်ကိုပိုပိုပြီး ရင်ခုန်မိတဲ့ စိတ်တွေကို ဘယ်လိုချိုးနှိမ်ရမလဲ၊
“ကဝေ… ဘာကားကြည့်မှာလဲ”
အမှန်က ရုပ်ရှင်ကြည့်ချင်တဲ့ အာကာ့ကို မေးရမှာ မဟုတ်လား၊
“ကျွန်တော်က ရတယ်..ဘာကားဖြစ်ဖြစ်.. အာကာက ဧည့်သည်ဆိုတော့ သူကြည့်ချင်တာ ရွေးပါစေ”
ကိုပိုင် က ဘာမှ မဖြစ်သလိုမျက်နှာလေးနဲ့… အာကာ့ရဲ့ အဖြေကိုစောင့်တယ်၊
“ ဟာသကား ပဲ ကြည့်ချင်တယ်”
“ ပြီးရော.. ခဏစောင့်ကြ.. ငါလက်မှတ်သွားဖြတ်မယ်”
ကိုပိုင်ရဲ့ ကျောမှာ ချွေးတွေ စို့လို့၊ ဘယ်လိုပဲကြည့်ကြည့် ယောကျာ်းဆန်ပြီး ကြည့်ကောင်းလွန်းတဲ့ ကိုပိုင့် ကို ကျွန်တော် ဘယ်လိုလုပ် ရင်ဘတ်ထဲက ထုတ်ပစ်နိုင်မလဲ?
အာကာက သင်တန်းနဲ့ ပတ်သတ်ပြီး ထပ်မေးပေမယ့် ကျွန်တော် ဖြေချင်စိတ် မရှိဘူး၊
ကိုပိုင်ရောက်လာတော့ လက်တဖက်ထဲမှာ လက်မှတ် ၂ စောင်…နောက်တဖက်မှာ လက်မှတ်က ၁ စောင်…
“ ဟာသ ကား လက်မှတ်က ၁ စောင်ပဲ ရတယ်… ၂ စောင်က သရဲကား ”
“ ဟင်..ဒါဆို တူတူကြည့်လို့မရဘူးပေါ့”
ကိုပိုင် က ခပ်ထေ့ထေ့ အပြုံးတွေနဲ့ ကျွန်တော့်ကို စိုက်ကြည့်တယ်၊
“ ကိစ္စမရှိပါဘူးဗျ… ကိုပိုင်တို့ သရဲ ကားသွားကြည့်လေ..ကျွန်တော့် ဟို ဟာသ ကားလက်မှတ်ပေး”
အာကာ က ဘာကိုမှ ထပ်ပြီး မပြောတော့ပါဘူး၊ ကိုပိုင် တမင်တကာများအခုလို လက်မှတ်ဝယ်တာလားဆိုတာကို သံသယဖြစ်မိပေမယ့် စိတ်ထဲက ကြည်နူးမိတယ်၊ ကိုယ်ချစ်တဲ့ သူနဲ့ ရုပ်ရှင်တူတူ ပထမဆုံးကြည့်ရမှာကို ရင်ခုန်လို့၊ ထို့အတူ စိတ်တွေက မွန်းကြပ်လို့၊
ရုံထဲဝင်ခါနီး လက်မှတ်ဖြတ်က ကိုပိုင့်ကို ကြည့်လိုက် ကျွန်တော့် ကိုကြည့်လိုက်၊ အကြည့်တွေက မရိုးသားတာ အမှန်၊ ဘာဖြစ်လဲ ယောကျာ်း နှစ်ယောက် ရုပ်ရှင်တူတူကြည့်တာ ထူးဆန်းတာမှတ်လို့၊
ကိုပိုင့်နောက်ကိုပဲ ကျွန်တော် လိုက်သွားတယ်၊ ရုပ်ရှင်ကြည့်ရင် အလယ်လောက်နားကို သဘောကျပေမယ့် ကိုပိုင်က အပေါ်ကို တက်သွားတော့ နောက်က လိုက်တက်မိတယ်၊
“ဟာ…”
ကိုပိုင်က စုံတွဲတွေထိုင်တဲ့ ထိုင်ခုံနေရာကို ဝယ်ထားတာ.. ဒါကြောင့်ခုနက လက်မှတ်ဖြတ်က အထူးအဆန်းတွေကြည့်နေတာ…
“ ကိုပိုင်..ဘာလို့ ဒီနေရာကြီးကိုရွေးတာလဲ”
“ လက်မှတ်မှ မကျန်တော့ တာ ရှိတဲ့ လက်မှတ်ကို ဝယ်တာလေကွ”
ကိုပိုင်နောက်ကို လှည့်ပြောတော့ ကိုပိုင့်ကိုယ်ပေါ်က လတ်ဆတ်နေတဲ့ ချွေးနံ့ခပ်ဖျော့ဖျော့ ရလိုက်တယ်၊ ယောကျာ်းဆန်တဲ့ ဟော်မုန့်နံ့တွေကြောင့် ကျွန်တော် ရင်တွေ တဒိတ်ဒိတ်ခုန်လာရပြန်တယ်။ ဘာမဆိုင်ညာမဆိုင် Brokenback Mountain ထဲက မင်းသားက ရှပ်အင်္ကျီကို ငိုပြီးနမ်းတဲ့အခန်းကို မျက်လုံးထဲ ပေါ်လာတယ်၊ ဖွက်ဟဲ့.. လွဲပါစေ..ပယ်ပါစေ…။
ရုပ်ရှင်ရုံထဲဝင်တော့ ဓာတ်မီးလေးနဲ့ ကျွန်တော်တို့ လက်မှတ်ကို ကြည့်ပြီး ဟိုးအပေါ်ဆုံး က ဒေါင့်ဆုံးခုံကို ညွှန်ပြတယ်၊ ကိုပိုင်ရဲ့ က လက်ကို နောက်ကို လွဲပေးတယ်၊ ရုတ်တရက် ကျွန်တော်လည်း ကြောင်ပြီး ကိုပိုင့်လက်ကို ဆုတ်ကိုင်လိုက်တယ်, ကိုပိုင့်လက်တွေက ချွေးစေးလေးတွေနဲ့ ခပ်စိုစိုဖြစ်နေတာကလွဲရင် နွေးလို့၊ ရည်းစားတယောက်ကို လက်ဆွဲခေါ်သွားသလိုမျိုးပါပဲ၊ ကိုပိုင့်ရဲ့ နောက်ကို တကောက်ကောက်လိုက်သွားမိတယ်၊ အဲ့ဒီ့အချိန်လေးက ပတ်ဝန်းကျင်ဆိုတာ ကျွန်တော့် အတွက် လေဟာနယ်သက်သပ်ပဲ၊
ရုပ်ရှင်က ကြေငြာတချို့ပြနေတာကြောင့် ဆူညံလို့ပါပဲ၊ မီးအလင်းရောင်ခပ်ဆူးဆူးကြောင့် ကျွန်တော်ခေါင်းငုံ့ပြီး ခပ်ရို့ရို့လေးလိုက်သွားတယ်၊ထိုင်ခုံမှာ ထိုင်ချ လိုက်တော့ ကိုပိုင်က စကားတခွန်းမှ မပြောဖူးရယ်၊
ကျွန်တော့် ဖက်က ဘယ်တုန်းက မသိ ဝယ်လာတဲ့ နေကြာစေ့ထုတ်လာပေးတယ်၊
“မစားတော့ဘူး”
“ မစားလည်းနေပေါ့”
ကျွန်တော့် ရင်တွေ တဒိတ်ဒိတ်ခုန်နေတာ ငြင်းမရဘူး…။ ရုပ်ရှင်စပြပေမယ့် ကျွန်တော် ဘယ်လို မှ ရုပ်ရှင်ထဲမှာ အရုံ စူးစိုက်လို့ရမနေပါဘူး၊ ကိုပိုင့်ရဲ့ ပုခုံးပေါ် မှီပြီး မှေးစက်အိပ်ချင်မိတယ်၊ မနက်က ရေနှစ်ခါ ချိုးမိလို့လား ဒါမှမဟုတ် ရုပ်ရှင်ရုံထဲက အဲကွန်းရဲ့ အအေးချိန် ကြောင့်လားမသိ… ချမ်းလာသလိုပဲ။ ကျွန်တော် ခပ်ကျုံ့ကျုံ့ လေးထိုင်လိုက်တော့ ကိုပိုက် က လှမ်းမေးတယ်။
“ချမ်းလို့လား”
“ အင်း… အရမ်းအေးလာသလိုပဲ”
“ ခက်ပြီ… အနွေးထည်လည်း မပါလာဘူး”
“ ရပါတယ်…ခဏလောက်တော့ သည်းခံလို့ရပါတယ်”
“ အနွေးချောင်း ကိုင်ထားမလား”
ဘုရားရေ… ဘယ်လိုမှ ထင်မှတ်မထားတဲ့ ကိုပိုင့်စကားကြောင့် ကျွန်တော် တကိုယ်လုံးတောင့်တင်းသွားတယ်၊ ကိုပိုင် က ကျွန်တော်ထင်ထားသလို ယောကျာ်းဆန်ပြီး လူကြီးလူကောင်းဆန်တဲ့ သူတယောက်မဟုတ်ဘဲ တဏှာအရမ်းကြီးတဲ့ ယောကျာ်းတယောက်များလား၊
“ ကိုပိုင်…”
ကိုပိုင်က ကျွန်တော့် လက်တွေကို လာဆုတ်ကိုင်တယ်၊ ကိုပိုင့် လက်တွေက နွေးလို့၊ ပြီးတော့ ကျွန်တော့် နားကပ်လာပြီး..တိုးတိုးလေးလာပြောတယ်။
“ကဝေ… မင်းငါ့ကို ကြိုက်နေတာမလား”
ဘယ်လိုမှ မထင်မှတ်ထားတဲ့ ကိုပိုင့်အမေးတွေက ကျွန်တော့် ကို ဆွံ့အသွားစေတာ အမှန်။ ရုတ်တရက် လည်ချောင်းထဲမှာ တခုခုနင်သလိုမျိုး ကျွန်တော် စကားလုံးတွေ တစ်စို့ကုန်တယ်၊
“ မဖြေလဲနေပေါ့…” ရုတ်တရက် ပြောပြီး ကျွန်တော့် ပါးတွေကို ရွတ်ခနဲ့ နမ်းလိုက်တယ်။
ပျော်တာလား ဝမ်းနည်းတာလား တုန်လှုပ်တာလား၊ ဘာမှန်းမသိတဲ့ ရင်ခုန်သံမျိုးစုံနဲ့ ကျွန်တော် ပိုပြီး ချမ်းစိမ့်လာတယ်၊ ကျွန်တော် ဘာမှ ဖြေချင်စိတ်မရှိတော့ဘူး။ ကိုပိုင့် လက်တွေက ကျွန်တော့် လက်ကို ဆုတ်ကိုင်ထားတာကို မလွတ်သလို ကျွန်တော်လည်းမရုန်းမိပြန်ဘူး။ ဒွိဟ ဖြစ်လွန်းတဲ့ ခံစားချက်တွေကြောင့် ဖြစ်နိုင်ရင် ကျွန်တ်ော အငွေ့ပြန်ပြီး ပျောက်ဆုံးသွားချင်တာပါ၊
ကျွန်တော် ဘာဆက်လုပ်သင့်သလဲ၊ ကိုပိုင့် ကို လုံးဝ မေ့ပစ်ဖို့ ဆိုတာ ဘယ်လိုမှ မဖြစ်နိုင်သလို ဆက်ပြီး ချစ်နေဖို့ကလည်း ဘယ်လိုမှ မဖြစ်နိုင်ပါဘူး၊ ဂေးတယောက်ဖြစ်တည်ခြင်းကို ပထမဆုံးအကြိမ် ကျွန်တော် စက်ဆုတ်ရွံရှာမိတယ်၊ စိတ်တွေဟာလည်း ရုပ်ရှင်ပိတ်သားပြင်ပေါ်က အရုပ်တွေကို ဘယ်လိုမှ အာရုံစိုက်လို့မရတော့တာအမှန်၊ ကိုပိုင့်ဖက်ကို ခေါင်းလှည့်ပြီး နှုတ်ခမ်းချင်း နမ်းချင်မိတဲ့ စိတ်တွေကလည်း ပိုပိုပြီး တိုးလာပြန်တယ်၊
လက်တဖက်က ကျွန်တော့်ကို ကိုင်ထားပေမယ့် တဖက်က နေကြာစေ့ကို ကိုက်လို့၊
ရုတ်တရက် ကိုပိုင့် နှုတ်ခမ်းတွေက ကျွန်တော့် နှုတ်ခမ်းတည့်တည့် ဆီတေ့ လိုက်တယ်၊
ဘုရားရေ… ခုနက ခွာပြီးသားနေကြာစေ့ကို နှုတ်ခမ်းလေးနဲ့ ကိုက်ပြီး ကျွန်တော့် နှုတ်ခမ်းနဲ့ ကပ်ကျွေးတာပေါ့၊ နှုတ်ခမ်းနှစ်ခု ပူးကပ်သွားတာနဲ့ အတူ နေကြာစေ့လေးက ပါးစပ်ထဲဝင်လာတယ်၊ ကိုပိုင့်ရဲ့ နွေးအိနေတဲ့ နှုတ်ခမ်းထူထူရဲ့ အနွေးဓာတ်တွေက ကျွန်တော့် တကိုယ်လုံး စီးဆင်းလို့၊
ရုပ်ရှင်တွေထဲမှာ တွေ့ဖူးတဲ့ အတိုင်း ကိုပိုင်နမ်းတယ်၊ ကျွန်တော့် အပေါ်နှုတ်ခမ်း ကို ခပ်ဖွဖွစုပ်သပ်လို့၊
မဖြစ်သင့်တာတွေ ဖြစ်သင့်တာတွေ ဆိုတဲ့ အတွေး တွေဆိုတာ အိမ်ထောင်သည် ယောကျာ်းတယောက်ရဲ့ အနမ်းနွေးနွေးတွေအောက်မှာ ပြားဝပ်လို့၊ ဆုပ်ထားတဲ့ ကျွန်တော့်လက်ကို လွတ်လိုက်ပြီး ပါးနှစ်ဖက်ကို အားရပါးရ လာကိုင်တယ်၊ အနမ်းကို ငတ်ပြတ်နေတာလား လို့ နောက်ကြုံရင် မေးကြည့်ရဦးမယ်၊
စူးခနဲ့ ပိတ်သားပြင်ပေါ်က လင်းလာတဲ့ အလင်းရောင် ကြောင့် ကိုပိုင် ခပ်မြန်မြန် ခွာသွားတယ်၊
“ကိုပိုင်…ရေသောက်ချင်တယ်”
ကိုပိုင် စကားတခွန်း မှ ပြန်မပြောဘဲ..ရေသန့်ဗူးကို ထိုးပေးတယ်
ရေအေးအေးက ဆူပွက်နေတဲ့ နှလုံးခုန်သံကို မငြိမ်းသက်နိုင်ပါဘူး။ ရေသန့်ဗူးကို လှမ်းပေးလိုက်တော့ ကိုပိုင့်လက်တွေက ရုတ်တရက် ကျွန်တော့် လက်တွေကို ရုတ်တရက် ဖမ်းဆုပ်ပြီး သူ့ပေါင်ပေါ် ဖမ်းတင်လိုက်တယ်၊ ပတ်ဝန်းကျင်တခုလုံး က အချိန်ကိုက် မှောင်အတိ ကျသွားပြန်တယ်၊
ရုပ်ရှင်ပိတ်ကားပေါ်မှာ အရုပ်တွေရော အသံတွေရော ရွေ့နေပေမယ့် ကျွန်တော် ဘာကိုမှ သေချာမမြင်သလို အသံကို လည်း သေချာမကြားတော့ဘူး။
လက်တွေကို မလှုပ်ရဲဘူး၊ ကျစ်လစ်နေတဲ့ ကိုပိုင့်ပေါင်ပေါ်က နေ တရွေ့မှ မရွေ့ရဲဘူး။ လိင်စိတ်တွေက နထင်ရောက်သလို အာခေါင်တွေပါ ခြောက်ကပ်လာတယ်၊ ကိုပိုင့်ခေါင်း က ကျွန်တော့်ဖက်ကို တိုးလာပြီး..
“ မနေ့ညက အတိုင်း မလုပ်ပေးချင်ဘူးလား”
“အား…” ဆိုတဲ့ ရုပ်ရှင်ထဲက ထွက်လာတဲ့ မင်းသမီးရဲ့ အသံကျယ်ကျယ်က ကျွန်တော့် ရင်ဘတ်ထဲက အော်သံကို ကူပြီး အော် ပေးသလားတောင် ထင်မိသွားတယ်၊ ပေါင်ပေါ်က ကျွန်တော့် လက်ကို ပေါင်နှစ်ခုကြားက ညီငယ်လေးပေါ်မှာ ဆွဲပြီး တင်လိုက်တယ်၊
အားပါးပါး… ရွှေငှက်ပျောသီးလို ခပ်တုပ်တုပ် နဲ့ နွေးနေတဲ့အသားချောင်းကြီး။ ဘယ်တုန်းက အတွင်းခံ ထဲက ထုတ်ထားလိုက်ပါလိမ့်၊ ကြောက်ကြောက်လန့်လန့်နဲ့ ကျွန်တော် ဖမ်းဆုပ်မိတယ်၊ လိင်စိတ်က ငယ်ထိပ်ကို တက်ဆောင့်တယ် ဆိုတဲ့ စကားလိုပါပဲ…မျက်လုံးတွေပါ ပြာလာသလိုပါပဲ၊
ပုဆိုးကပုံစကို ကိုပိုင် ဖြေချလိုက်တယ်၊ လက်တဖက်က ကျွန်တော့် ခေါင်းကို ကိုင်ပြီး သူ့ရဲ့ ညီငယ်ဆီဦးတည်ခိုင်းတယ်၊
ဆင်တကောင်မုန်ယိုသလို မျိုး ကျွန်တော် ဘာမှ ကို မစဉ်းစားတော့ဘူး.၊
နွေးနေတဲ့ အသားချောင်းတခုလုံး ကျွန်တော့် ပါးစပ်ထဲ ဝင်သွားတယ်၊
အသန့် ကြိုက်ပါတယ်ဆိုတဲ့ ကျွန်တော် ယိုစိမ့်နေတဲ့ ကိုပိုင့်ရဲ့ ငန်ကျိကျိ pre cum တွေကို တချက်မှာ အော်ဂလီ မဆန်မိဘူး၊ မနေ့ညက ထက် ရင်ခုန်သံထက် နှစ်ဆ မက မြန်နေတယ်၊ ထိုင်နေတာကြောင့် ကိုပိုင့် အသားချောင်းကြီးက မနေ့ကလောက် မရှည်တော့သလို ခံစားရပေမယ့် ပါးစပ်တခုလုံး ပြည့်ကျပ်နေတဲ့ ခံစားမှုက …အသားချောင်းကြီး လွတ်ထွက်သွားမှာကို စိုးရိမ်နေမိတယ်၊ ၊ အဲကွန်းရဲ့ အေးလွန်းတာကြောင့်လား၊ လူမိမှာ စိုးတဲ့ ခံစားချက်ကြောင့်လား…ကျွန်တော့် တကိုယ်လုံး တုန်လာတယ်၊
ဘယ်လောက်ကြာသွားလဲဆိုတာ ကျွန်တော် မသိဘူး။ ကိုပိုင် ခေါင်းငုံ့လာပြီး…
“ဖယ်တော့ ပြီးတော့မယ်”
ကျွန်တော် လက်ကာပြလိုက်တယ်၊ “ရပါတယ်” ပေါ့.၊
ကိုပိုင် ဘာမှ ဆက်ပြောတော့ဘူး။ ပြန်ငြိမ်ကျသွားတယ်၊ ကိုပိုင့်လက်တွေက ကျွန်တော့် ဆံပင်ကို ရုတ်တရက်ဆုတ်ကိုင်တယ်၊ အသားချောင်းကို အဆုံးထိ ဝင်သွားအောင် ပိုပြီး ဖိထားလိုက်သလိုပါပဲ၊
ပူနွေးနေတဲ့ သုတ်ရည်တွေ အာချောင်ထဲထိ ပူဆင်းသွားတယ်၊ ပါးစပ်ထဲက လျှံကျသွားမှာစိုးလို့ မြန်မြန်မျိုချပစ်လိုက်တယ်၊ ရုတ်တရက် ရင်ဘတ်ထဲ စူးခနဲဖြစ်ပြီး ဝမ်းနည်းလာတယ်၊
မျက်ရည်လွယ်တဲ့ ကျွန်တော် မျက်ရေတွေဝေ့လာတာကြောင့် အမြင်တွေပိုပြီး ဝေဝါးသွားတယ်၊
ရုပ်ရှင်ရုံထဲက သရဲကားရဲ့ ဇာတ်ရှိန်တက်နေတာကြောင့် အော်ဟစ် ဆူညံနေပေမယ့် ကျွန်တော် လိုက်ပြီး မအော်နိုင်ပါဘူး။ ကျွန်တော် ကိုပိုင် ပေါင်ကြားထဲက ထွက်လိုက်တယ်၊ ကိုပိုင်က တစ်ရှူး ထုတ်လေးကမ်းပေးတယ်၊ မှောင်ဖျဖျ အလင်းရောင်ထဲမှာ ကိုပိုင်ခေါင်းလေးတချက်ညိတ်ပြတယ်၊
“ကျေးဇူးတင်ပါတယ်” ဆိုတဲ့ အဓိပ္ပာယ်များလား။ ခုနက ဆူပွက်နေတဲ့ တဏှာတွေ ရုတ်တရက် ငြိမ်ကျလို့၊
ကိုပိုင်က နေကြာစေ့ ကို ဆက်ပြီး ကိုက်လို့၊
__________________________________________________________________________
ရုပ်ရှင်ရုံက ထွက်တဲ့ အထိ ကိုပိုင်လက်တွေက ကျွန်တော့် လက်တွေကို ဆုပ်ကိုင်ထားတုန်းပါ၊ ကိုပိုင့်ကို ကြည့်ရတာလဲ သူ့ကိုယ်သူ ဝေခွဲရမယ့်ပုံမပေါ် ပြန်ပါဘူး။
သူ့နေရာမှာ ကျွန်တော် ဆိုရင်ရော… ဖိုးခွါးလေးလို ချစ်စရာ ကောင်းတဲ့ သားတယောက်ကို ပစ်ပြီး ယောကျာ်းတယောက်ကို ချစ်ဖို့ မိုက်ရူးရဲ ဆန်ရဲ့ပါ့ မလား။
“ ဒီနားက ထမင်းဆိုင်ပဲ စားကြတာပေါ့”
“ ကျွန်တော် ကျွေးမယ်နော် ထမင်း ကို” ကိုပိုင် ခုနက ရုပ်ရှင် လက်မှတ်ဖိုးတွေပေးထားတော့ ကျွန်တော် ကိုပိုင့်ကို ထပ်ပြီး အကုန်အကျ မခံစေချင်တော့ဘူး၊
“ မင်းဟာ မင်းလောက်အောင် သုံးစမ်းပါ.. လျှာရှည်မနေနဲ့”
အာကာက ကျွန်တော် တို့ နှစ်ယောက်ကို ကြည့်တဲ့ အကြည့်က တမျိုးဖြစ်နေသလို ခံစားရတယ်၊
“ အပေါဆုံး က ပိုက်ဆံပဲ.. ကျွေးချင်ရင် ကိုပိုင် ည ကျမှကျွေး”
ကိုပိုင် ဟက်ခနဲ တချက်ရယ်လိုက်တယ်။ ဒီလို ခပ်ညစ်ညစ်ရယ်တဲ့ ပုံစံလေးကို ပိုပြီး ချစ်မိသွားပြန်တယ်၊
“ အေးပါကွာ… ည ကျရင် ငါကျွေးလို့ မစားရင် မလွယ်ဘူးမှတ်..ဟက်..ဟက်”
အာကာက တချက်ရယ်လိုက်တယ်၊ ရယ်သံတွေက ခြောက်ကပ်လို့၊
ဒီလိုနဲ့ပဲ ကျွန်တော်တို့ ရုပ်ရှင်ရုံဘေးနားက မြန်မာထမင်းစားဆိုင်လေးမှာပဲ စားပြီး အိမ်ပြန်လိုက်ကြတယ်၊
YYYYYYYYYYYYYYYYYYYYYYYYYYYYYYYYYYYYYYYYYYYYYYYYYYYYYYYYYYY
အိမ်ပြန်ရောက်တော့ ကျွန်တော် တကိုယ်လုံးလေး လာတာနဲ့ ကိုယ့်အိမ်ကိုယ်ပြန်ပြီး အိပ်လိုက်တယ်။ ဘယ်လောက်ကြာကြာ အိပ်ပျော်သွားမှန်းမသိဘူး။ ဖုန်းခေါ်သံကြောင့် လန့်နိုးလာတယ်။
ဖုန်းရဲ့ မီးအလင်းရောင်က လွဲရင် တခန်းလုံးမှောင်အတိ။
“ဟယ်လို”
ဘယ်သူဆက်လဲဆိုတာ ကျွန်တော် မကြည့်မိပါဘူး။ အဓိက ဖုန်းသံဆူဆူကို အမြန်တိတ်သွားအောင်ကိုင်လိုက်ဖို့ပဲမလား။
“ထမင်း စားပြီးပြီလား”
“ မစားရသေးဘူး…ခုဆက်တာဘယ်သူလဲ”
“လခွီးပဲ… ငါ့အသံကိုတောင် မမှတ်မိဘူး..”
“ အာ… ကိုပိုင်’
အိပ်ချင်မူးတူးဖြစ်နေတာရယ် ကိုပိုင် က ဖုန်းခေါ်တာ မရှိသလောက်ကြောင့်ရယ် အသံက ဖမ်းမရဘူး။
“ နေကောင်းရဲ့လား… အခု ည ၇ နာရီတောင်ခွဲပြီ”
သူပြောမှပဲ ခေါင်းတွေကိုက်လာသလိုလို။
“ခေါင်းတော့ကိုက်တယ်”
“ အိမ်လာခဲ့ ထမင်းလာစား”
“ ဟုတ်”
စကားခပ်တိုတိုပဲပြောပြီး ဖုန်းကို ချသွားတယ်။
ကိုပိုင် ရဲ့ အမူအကျင့်လေးတွေက ယောကျာ်းစစ်စစ်တယောက်ဆိုတာ ထက်ပိုတာ ငြင်းမရဘူး။
အိပ်ယာထပြီး ချွေးတွေစိုနေပေမယ့်လည်း ရေထပ်မချိုးတော့ဘဲ ဒီတိုင်းထထွက်ခဲ့လိုက်တယ်။
ဟိုဖက်အိမ်ရောက်တော့ ကိုပိုင်က ဖုန်းပွတ်နေတယ်။
“အာကာရော?”
“ အရမ်းကိုသတိရနေတာလား”
“ မတွေ့လို့ မေးတာကို”
“ သူ့သူငယ်ချင်း လာခေါ်သွားတယ် … “
ကိုပိုင် က ကျွန်တော့် နောက်ကနေ လာသိုင်းဖက်ပြီး လည်ပင်းကို သူ့မေးစေ့နဲ့လာပွတ်တယ်။
“ ရေမချိုးရသေးဘူးမလား…”
အိပ်ယာထခါစ ချွေးနံ့တွေကို ကိုပိုင်ရသွားလို့များလား..။ ကျွန်တော် ရုတ်တရက် ရှက်ကိုးရှက်ကန်းဖြစ်မိတယ်၊
ကိုပိုင့်လက်တွေကို အတင်းဖြုတ်ချပြီး
“ နံနေလို့မလား”
ကိုပိုင် ဟက်ခနဲ တချက်ရယ်လိုက်တယ်။
“ ထမင်းမစားခင် ရေအရင်ချိုးမလား”
“ဒါဆို ရေချိုးပြီးမှ ပဲပြန်လာတော့မယ်”
“ တူတူချိုးမယ်… နမ်းကြည့်.. ငါလည်း နံနေပြီ…”
လက်က မြန်သလားမမေးနဲ့။ ကျွန်တော့် ခေါင်းကို ကိုင်ပြီး သူ့ ညာဖက်ရက်ဘတ်ဖက်ကို ဖိကပ်လိုက်တယ်။ ကိုပိုင့်ရင်ခွင်က နွေးလို့။ ချွေးနံ့ ဆိုတာထကထက် ယောကျာ်းတယောက်မှာ ရှိတဲ့ ယောကျာ်းဟိုမုန်းနံ့လို့ပြောရမလား။ ကိုယ်ချစ်တဲ့ သူရဲ့ ကိုယ်နံ့ဟာ ကိုယ့်အတွက်တော့ မူးယစ်စေတာပဲမဟုတ်လား။ ကျွန်တော် ယောင်ပြီး ကိုပိုင့်ခါးတွေကိုဖတ်ထားလိုက်တယ်။
ဒီကိုယ်ငွေ့နဲ့ ကိုယ်သင်းရနံ့တွေကို ပုလင်းတလုံးထဲမှာ အေးခဲထားလို့ရရင် သိပ်ကောင်းမှာပဲ၊
ကိုပိုင်က အလိုက်သင့်ပြန်ဖက်ထားလိုက်တယ်၊ ဘယ်လောက်ကြာသွားလည်း ဆိုတာ ကျွန်တော် မသိဘူး။
ဖြစ်နိုင်ရင် ဒီလို နွေးထွေးမှုမျိုးကို ကျွန်တော် တသက်လုံးရယူချင်မိတယ်၊
ကျွန်တော့် ပါးတွေကို ရွတ်ခနဲ ကိုပိုင်နမ်းလိုက်တယ်၊ ရင်ခုန်သံတွေ ဖရိုဖရဲ။ ဒါပေမယ့် မှားနေမှန်းသိတဲ့ လမ်းကို ကျွန်တော် ဆက်လျှောက်နေတာများလား၊ ရုတ်တရက် ဖိုးခွားလေးရဲ့ ပြုံးရီနေတဲ့ မျက်နှာလေးကို မြင်ယောင်လာတယ်၊ ဒွိဟဖြစ်နေတဲ့ စိတ်တွေကြောင့် ကြည်နူးနေရမယ့်အစား ဝမ်းနည်းမိတယ်၊
မျက်ရည်လွယ်တဲ့ သူတယောက်မဟုတ်ပေမယ့် အလိုလို မျက်ရည်ကျလာတယ်၊
“ ဟာ…ငိုနေတာလား”
ဖက်ထားတဲ့ ကျွန်တော့် လက်ကို ဖြုတ်ချလိုက်ပြီး ကျွန်တော့် ပါးတွေကို လက်နှစ်ဖက်နဲ့ ကိုင်လိုက်တယ်၊
ကျွန်တ်ော့မှာ ပြန်ဖြေဖို့ အဖြေ ရှိမနေပြန်ပါဘူး။
“ လာ…ရေသွားချိုးရအောင်…ငိုမနေနဲ့”
ကိုပိုင်က သူမကြားချင်တဲ့ အဖြေအတွက် မေးခွန်းထုတ်ချင်ပုံမရပါဘူး။ ကိုပိုင့်ရဲ့ စိတ်တွေကို ကျွန်တော်မမှန်း တတ်တော့ဘူး။ အိမ်ထောင်ရှိပြီးသား ယောက်ျားတယောက်အပေါ် မူးယစ်နေတဲ့ ကိုယ့်ကိုယ်ကိုယ် ကိုလည်း သေလောက်အောင် မုန်းမိပြန်တယ်၊
ရေချိုးခန်းက ရန်ကုန်တိုက်ခန်းလေးတွေအတိုင်း ခပ်ကျဉ်းကျဉ်းပါပဲ၊
ကိုပိုင်က ကျွန်တော့် အင်္ကျီကို အရင်ချွတ်ပေးတယ်။ ရေချိုးခန်းထဲတူတူရှိနေပေမယ့် ရင်ထဲမှာ တဏှာတွေ မရှိဘူး။
“ မီးပိတ်လိုက်ပါလား”
“ ဘာလဲ ရှက်လို့လား”
ဘယ်အချိန်မှာ ရင်ဘတ်ထဲက အပြီးသတ် ထုတ်ပစ်ရမှန်းမသိတဲ့ ယောကျာ်းတယောက်အပေါ် ထပ်ပြီး သံယောဇဉ်တွေ အမှတ်တရတွေ မလိုချင်တော့တာအမှန်။ ကိုပိုင့်ရဲ့ မျက်ဝန်းတွေကို အနီးကပ်ကြည့်ဖို့ ကျွန်တော့် မှာ အားတွေ မရှိဘူး။
“ မနေတတ်ဘူး…ကသိကအောက်ဖြစ်တယ်”
“ပြီးတာပဲလေ”
ကိုပိုင် မီးတွေပိတ်လိုက်တယ်။ ရေချိုးခန်းတံခါးလည်းပိတ်လိုက်တယ်။
ရေချိုးခန်းထဲက ဆပ်ပြာနံ့တချို့ကလွဲရင် ကိုပိုင့် ကိုယ်ရနံ့တွေက ကြီးစိုးလို့။
ဘောင်းဘီတွေကို ကိုယ့်ဖာသာ ကိုယ်ပဲချွတ်ချလိုက်တယ်။ ကိုပိုင် တခါးခဏဟပြီး သူ့ရဲ့ ပုဆိုးကို အပြင်ကို လှမ်းပစ်လိုက်တယ်။
ရေမလောင်းသေးဘဲ ကိုပိုင်က အရင်ဆုံးလာဖက်တယ်။ နှုတ်ခမ်းတွေက လည်ပင်းတွေကို လာနမ်းတယ်။
“ ကိုပိုင်… ယားတယ်။ မလုပ်နဲ့”
လည်ပင်းအသား နုနုကို မုတ်ဆိတ်ခပ်ဆူးဆူးတွေကြောင့်ပိုယားတာလည်းပါတယ်။ ကိုပိုင့် နှုတ်ခမ်းတွေက လည်ပင်းကနေ နှုတ်ခမ်းတွေဆီ။ ကိုပိုင်ဟာ မုန်ယိုနေတဲ့ ဆင်တကောင်လိုပါပဲ..နှုတ်ခမ်းတွေ ကို အားနဲ့ စုပ်ယူတယ်။ နှုတ်ခမ်းချင်းနမ်းတာကို အင်မတင်ကျွမ်းကျင်နေတဲ့ သူတယောက်လိုပါပဲ၊ သေချာတာက.. ယောကျာ်းစစ်စစ် တယောက်ဟာ ဂေးတယောက်အပေါ် လိင်စိတ်တိမ်းညွတ်သည်ရှိနေဦးတော့ ဘယ်လိုမှ ယောက်ျားတယောက်ကို နှုတ်ခမ်းချင်းအားရပါးရနမ်းချင်မှာမဟုတ်ပါဘူး၊ ကိုပိုင်ရဲ့ အနမ်းတွေဟာ အိစက်စိုစွတ်လွမ်းတယ်၊ တကိုယ်လုံးကြက်သီးတွေထသလိုလို အေးစက်လာသလိုလို.. အာခေါင်တွေ ခြောက်လာတယ်၊ ခြေဖျားတွေတချက်တချက်ကုတ်မိတယ်၊ ဗိုက်ကို လာထောက်နေတဲ့ ကိုပိုင့်ရဲ့ ညီငယ် ကြီးကလည်း ပူနွေးလို့၊ နှုတ်ခမ်းနှစ်ခု ကွာသွားမှာစိုးလို့ အတင်းဖိကပ်ထားသလိုပါပဲ၊
ရုတ်တရက် ကိုပိုင်က အနမ်းတွေကို ရပ်လိုက်တယ်၊
“ချမ်း နေတာလား… ရေနွေးဖွင့်ပေးရမလား”
“ ဟုတ်..”
ရေပန်းအောက်က ရေတွေက ခပ်နွေးနွေး…ကိုပိုင်က ဆပ်ပြဗူးထဲက ဆပ်ပြာတွေကို ၃ ချက်လောက်ညှစ်ယူလိုက်တယ်၊
“ဟိုဖက်လှည့်…”
အလိုက်သင့်လှည့်ပေးလိုက်တယ်၊ ကျောက်ပြားကပ်ထားတဲ့ အုတ်ကန်ကို ထိမိတော့ ဗိုက်တွေ အေးစက်သွားတယ်၊ ရေပန်း ကို ခဏပိတ်လိုက်ပြီး ဆပ်ပြာဆီတွေနဲ့ ကိုပိုင့်လက်တွေက လည်ပင်းတွေကို စပွတ်ပေးတယ်၊ နွေးလိုက်တာ၊ လက်တွေက နွေးနေလိုက်တာ၊ နူးညံ့မနေဘဲ အနည်းငယ်ကြမ်းရှရှ လက်တွေ ကြောင့် တကိုယ်လုံး တုန်ရီလို့၊
“မင်း…ဖျားတော့မယ်နဲ့ တူတယ်…. အသားတွေ အေးစက်နေတာပဲ”
“မသိဘူး…တခါမှ ဒီလိုမှ မဖြစ်ဖူးတာ”
“ ဟာ…”
ကိုပိုင့်ရဲ့ “ဟာ” ဆိုတာက အဓိပ္ပာယ်တွေအများကြီး။ ဘာမှ ဆက်မပြောတော့ဘဲ ကျောပြင်ကို ထပ်ခါထပ်ခါ ပွတ်ပေးတယ်၊ ပြီးတော့ နောက်ကနေ သိုင်းဖက်လိုက်ပြီး ကျွန်တော့် ရင်ဘတ်တွေ၊
အထူးသဖြင့် နို့သီးခေါင်းရှိတဲ့နေရာလေးကို ပွတ်ပေးနေတယ်၊ လက်ညှိုးနဲ့ လက်ခလယ်ကြားမှာ နို့သီးခေါင်းလေးကို ခပ်ဖွဖွညှစ်လိုက် ပွတ်လိုက်နဲ့။ ချစ်မိတဲ့ ယောက်ကျားတယောက်က လိင်စိတ်တွေကို ကျွမ်းကျင်စွာ နှိုးနေမှတော့..ကျွန်တော့်သွေးသားတွေ ဆူလောင်နေတာ မဆန်းတော့ပါဘူး။
အုတ်ကန်ကို ကိုင်ထားတဲ့ ညာဖက်လက်နဲ့ ကိုပိုင့် လက်တွေပေါ် အုပ်လိုက်တယ်၊ ပြီးတော့ လက်ဖမိုးကို ဆွဲဆိတ်လိုက်တယ်၊
“အား…နာတယ်ဟ…ဘာအရူးထတာလဲ”
“ အိပ်မက် လား တကယ်လား ဆိုတာကို စမ်းကြည့်တာ”
ကိုပိုင့် မုတ်ဆိတ်တိုတွေနဲ့ လည်တိုင်တွေကိုလာပွတ်ပြန်တယ်၊
“အား…ယားပါတယ်ဆို..”
ဆပ်ပြာဗူးကို ယူပြီး နောက်ထပ် ၂ ချက်လောက်ထပ်နှိပ်တယ်၊ ပြီးတော့ ဆက်ပြာတွေကို ကျွန်တော့် ဖင်တွေကို ပွတ်ပေးပြန်တယ်၊
ကိုယ်လုံးခြင်းပူးကပ်လိုက်ခြင်းက ကိုပိုင့် အသားချောင်းကြီးဟာ အပေါ်တက် အောက်ဆင်းနဲ့ ဖင်တွေကြားထဲမှာ ဆပ်ပြာတွေနဲ့အတူ ချောချောပူပူ ပွတ်နေတော့တာပါပဲ၊
တခါမှ အတွေ့အကြုံမရှိတဲ့ သူတယောက်အဖို့ ကြောက်စိတ်တွေရယ် … ရမ္မက်တွေရယ်…လိင်စိတ်တွေရယ်။
ကျွန်တော့် မျက်နှာကို ကိုင်ပြီး နောက်ပြန်လှည့်ခိုင်းတယ်၊ ပြီးတော့ နှုတ်ခမ်းချင်း ထိကပ်လို့၊
သမင်လည်ပြန်က ညောင်းပေမယ့် ကိုပိုင့်ရဲ့ အနမ်းတွေက ချိုမြိန်လွန်းတယ်မဟုတ်လား။
ကိုပိုင်ပြောသလို ဖျားချင်လို တုန်တက်လာတာလား… လိင်စိတ်ကြောင့် တုန်တက်လာသလားမသိ၊ ကျွန်တော် ရင်ဘတ်ထဲထိ တုန်ပြီး အေးစက်လာတယ်၊
“ ဒုန်း …ဒုန်း…ဒုန်း..”
“ဟာ..အာကာပြန်လာတာထင်တယ်”
ခုနက မွှမ်ထူနေတဲ့ လိင်စိတ်တွေက ဒုန်း ခနဲ တချက်ထဲတင် ကျကွဲလို့၊
ကိုပိုင် က ရေပန်းအမြန်ဖွင့်ပြီး ရေအမြန်လောင်းတယ်၊
“မင်း ဆက်ချိုးနေ…ငါ တံခါးသွားဖြင့်ပေးမယ်”
အာကာက ၃ နှစ်အရွယ်ကလေးလည်းမဟုတ်… ၂ ယောက်လုံး စိုရွဲနေတာကို ဘယ်လို လိမ်မလဲ။
ရှက်ရွံ့စိတ်တွေရယ်… ကြောက်တာရယ်..ပြီးတော့ မသိစိတ်က အာကာ့ကို မုန်းမိတယ်၊ နောက်ထပ် ၁ နာရီကြာမှ ပြန်လာပါရောလား။
အပြင်မှာ ဘာတွေ ဆက်ဖြစ်လဲကျွန်တော် မသိပါဘူး။ ရေချိုးခန်းထဲက ထွက်ပြီး အာကာ ကို မျက်နှာ မပြရဲ။ ကိုပိုင် ဘယ်လို လိမ်ထားမလဲဆိုတာ သေချာလည်း မတိုင်ပင်ခဲ့၊
“ကဝေ…ပြီးပြီလား” အသံနဲ့အတူရေချိုးခန်းမီးက ရုတ်တရက် လင်းလာတယ်၊
အာကာ့ အသံ၊
“ အေး..ပြီးတော့ မယ်..”
“တံခါး ခဏဖွင့်ပေးလို့ရလား…ငါ သေးပေါက်ချင်လို့”
ဘုရားရေ.. သေးပေါက်ချင်လို့များ ပြန်လာသလားပဲ၊ ကျွန်တော် တန်းပေါ်က ဘောင်းဘီလေးကို အမြန်ယူပြီး ကောက်စွပ်လိုက်တယ်၊
တံခါးကို ဖွင့် ပေးတော့ ကျွန်တော် အပြင်ထွက်တာတောင် မစောင့်နိုင်ဘဲ ရေချိုးခန်းထဲ တန်းဝင်တော့တာပဲ။
ဘယ်လောက်တောင် သေးပေါက်ချင်နေမှန်းမသိတာ၊
ထူးဆန်းတာက အာကာ က ချောပေမယ့် ကိုပိုင့်ကို ချစ်သလိုမျိုး..ဒါမှမဟုတ် လိင်စိတ်သီးသန့် ပဲဖြစ်ဖြစ် ဘယ်လိုမှ စိတ်ထားလို့မရတာ အမှန်၊
ကိုပိုင်က မျက်နှာသုတ်ပုဝါ လာပေးတယ်၊ မျက်နှာသုတ်ပုဝါက အနည်းငယ်စိုထိုင်းထိုင်းနဲ့၊
ဘယ်ဖက်ခေါင်းလေးကို စောင်းပြတယ်၊ ဘာဆိုလိုချင်လဲ မသိပါဘူး။ မျက်နှာသုတ်ပုဝါကို ပတ်ပြီး အပြင်ထွက်လာခဲ့တယ် ၊
အာကာ ကတော့ အိမ်သာထဲမှာ သေးကြောရှည်နေရဲ့။
ချစ်တဲ့ 💟 သိုးငယ်
(20 Aug 2010 မှ စတင်ရေးပြီး 20 April 2016 တွင် အဆုံးသတ်သည်။
စားကြွင်း။ ။ ဇာတ်လမ်းတကယ်မဆုံးသေးပါ။ ဆက်ရန်ကျန်ပါသေးသည်။)
ဆက်ရန်......
