“ဟဲ့ ေ႒းရင္… အဲဒါ ညည္း သမီးလား”
အိမ္လာလည္တဲ့ ႀကီးေဒၚဝမ္းကြဲတစ္ေယာက္က ထိပ္ထားကိုျမင္ၿပီး ေမးတယ္။
“ဟုတ္တယ္ေလ မမေလး”
ႀကီးေဒၚ ႏွာေခါင္းတစ္ခ်က္႐ႈံ႕ရင္း
“ေ႒းရင္ရယ္ ညည္းကို ငါ့ႏွမေတြထဲမွာ ထက္လွၿပီ ထင္ေနတာ”
“ဘာျဖစ္လုိ႔တုန္း မမေလးရယ္”
“ဟဲ့ ညည္းသမီးကိုပဲ အခုၾကည့္ေလ ပံုစံက၊ ဟုိမေရာက္ ဒီမေရာက္နဲ႔”
“ေဩာ္… မမေလးရယ္။ ညီမလည္း ဆံုးမနည္း သြန္သင္နည္းေတြ စံုလွေပါ့။ ရမွ မရတာ မမတူမက”
“ဟဲ့…. အဲဒါညည္းက ဒီအတုိင္း ပစ္ထားရသလား။ ယဥ္ေက်းလိမၼာ သင္တန္းတုိ႔ ဘာတုိ႔ပုိ႔ေပါ့။ မရရင္ ငါ့ဆီ ပုိ႔ခဲ့။ ဒီအခ်ိဳးမေျပတဲ့ ေကာင္မကို ငါ ေကာင္းေကာင္း သင္တန္းေပးပစ္မယ္”
♣ ♣ ♣ ♣ ♣
ေမေမနဲ႔ မႏၱေလးက လာလည္တဲ့ ေဒၚေလးရဲ႕ အခ်ီအခ် စကားသံေတြေၾကာင့္ ထိပ္ထား လြယ္အိပ္ကို မခ်ိတ္ေတာ့ပဲ ခုတင္ေပၚ ပစ္တင္လုိက္သည္။“အေမ က်ေနာ္ ဘယ္မွ မသြားဘူးေနာ္။ ဘယ္သူ႔အိမ္မွ သြားမေနႏုိင္ဘူး။ သူမ်ားကိုလည္း ဘယ္သူမွ လာမေခၚနဲ႔။ ဒါပဲ”
ထိပ္ထားရဲ႕ ခပ္မာမာ စကားသံေၾကာင့္ ေဒၚေလးေရာ ေမေမပါ အသံတိတ္သြားသည္။ ေက်ာင္းက ဝတ္လာတဲ့ ေက်ာင္းစိမ္းလံုျခည္ကို စိတ္ေပါက္ေပါက္နဲ႔ ကြင္းလံုးခြ်တ္ခ်ၿပီး ခုတင္ေပၚ ေျခေထာက္နဲ႔ ကန္တင္လုိက္တယ္။ ေလ်ာ့ပင္နဲ႔မုိ႔ အခုမွ ပုိလြတ္လပ္သြားတယ္။ ေက်ာင္းက ဆရာမနဲ႔ကလည္း ဒီကိစၥေၾကာင့္ အေခ်အတင္ စကားမ်ားခဲ့ရတယ္။
“ဟူး….. ေလာကႀကီးက မလြယ္ပါလား”
သူတုိ႔ခံစားခ်က္၊
သူတုိ႔ပံုစံ၊ သူတုိ႔အတၱေတြကိုပဲ ေ႐ွ႕တန္းတင္ေနၾကၿပီး တစ္ဖက္လူကို
အဲဒီခံစားခ်က္ ပံုစံခြက္ထဲ ထည့္ဖုိ႔ေလာက္ပဲ စဥ္းစားေနၾကတာ။ တစ္ဖက္လူ
ဘယ္လုိ႐ွိမလဲဆုိတာကိုေတာ့ တစ္ခ်က္ေလးမွ မစဥ္းစားၾက။ “ထိပ္ထား” အတြက္ေတာ့
ေလာကႀကီးက မတရားဘူးလုိ႔ ခံယူတယ္။ စဥ္းစားၾကည့္ေလ။ ထိပ္ထားရဲ႕ ေနမႈထုိင္မႈ၊
ေျပာမႈဆုိမႈ၊ ဝတ္မႈစားမႈေတြ အားလံုးက ဒီပတ္ဝန္းက်င္အတြက္
ေျပာစရာေတြခ်ည္းပဲတဲ့။
“ဘယ္ကိုလဲ။ ဟဲ့… ဒီမွာ မင္း ႀကီးေဒၚ ေရာက္ေနတယ္”
အခန္းထဲကေန ေျခသံတဒုန္းဒုန္းနဲ႔ ေလွကားထိ ေျပးဆင္းသံကို ၾကားတဲ့ အေမက လွမ္းေမးတယ္။
“ေက်ာ္ႀကီးတုိ႔ အုပ္စုနဲ႔ ဂစ္တာ သြားတီးမလုိ႔”
“အဲဒီ ကေလကဝ ၁၀၉ ၁၁၀ ေတြနဲ႔ပဲ တေန႔တေန႔ သြားေန၊ ၾကားလား”
“အေမရာ… သားသမီးခ်င္း ကုိယ္ခ်င္းစာၿပီး ေျပာပါဗ်ာ။ ဆယ္တန္းမေအာင္ၾကေသး”
“ေတြ႔လား။ မမေလး တူမက အဲဒီ ၁၀၉ ၁၁၀ ေတြကို ထိရင္ လုံးဝလံုးဝကို အထိမခံဘူး”
“ဟူး..... နင္လည္း တယ္ဝဋ္ႀကီးတာပဲ ေ႒းရင္ရယ္”
အေမနဲ႔
ႀကီးေဒၚ ေျပာေနတဲ့ စကားေတြကို နားမေထာင္ေတာ့ပဲ ျမင္းေဇာင္းထဲက
ၿပိဳင္ဘီးကိုယူၿပီး ႐ြာေထာင္ ဘူတာနားက “ကုိယ္လူပ်ိဳ” လကၻရည္ဆုိင္ကို
ထြက္ခဲ့တယ္။
♣ ♣ ♣ ♣ ♣
“ေဟာ ဟုိမွာ လာပါၿပီ၊ မယ္ဘယက္”အေဝးကေန ထိပ္ထားကို လွမ္းျမင္လုိက္တဲ့ ခ်ဥ္ေပါင္ေၾကာ္က လွမ္းေနာက္တယ္။ ထိပ္ထား စက္ဘီးကုိ ရပ္ရင္း….
“မေနာက္နဲ႔ကြာ။ ငါ ေပါက္ေနတယ္”
“ဘာေပါက္တာလဲကြ”
“မင္းတုိ႔ေၾကာင့္ေပါ့ကြ”
အေၾကာင္းစံုကို ေက်ာ္ႀကီး၊ ခ်ဥ္ေပါင္ေၾကာ္နဲ႔ ပီတူးတုိ႔ကို ႐ွင္းျပလုိက္တယ္။
“ဒါေတြ ထားလုိက္ဟာ ဘယက္”
“ပါလာျပန္ၿပီလား ဒီဘယက္။ ငါ ဆြဲထိုးပစ္မွာေနာ္”
“ခ်ဥ္ေပါင္ေၾကာ္…. နင္ကလည္းဟာ မႀကိဳက္ပါဘူးဆုိ”
“ေအးေလ”
ပီတူးနဲ႔ ေက်ာ္ႀကီးက လွမ္းေဟာက္တယ္။ ခ်ဥ္ေပါင္ေၾကာ္က မ်က္ႏွာပိုးသတ္ရင္း ခဏၿငိမ္သြားတယ္။ ပီတူးနဲ႔ ေက်ာ္ႀကီးကလည္း မႏွစ္က တန္ေဆာင္တုိင္ပြဲကို သိရသြားလုိ႔လား မသိ။ က်ေနာ့္ေ႐ွ႕မွာ မရယ္ရဲေပမယ့္ ၿပံဳးၿဖီးၿဖီး။ ခ်ဥ္ေပါင္ေၾကာ္လည္း ဒီအတုိင္းပဲ။
“ေဩာ္… မႏွစ္က မႏွစ္ကဆုိတာ ခဏေလးပါလား”
♣ ♣ ♣ ♣ ♣
တန္ေဆာင္တုိင္ပြဲမွာ ထိပ္ထားတုိ႔ ေသာတာပန္ရပ္ကြက္က ဦးစီးၿပီးေတာ့
အပ်ိဳလူပ်ိဳ အငွားပစၥည္းေတြ ထပ္ဝယ္ဖုိ႔အတြက္ ဝကၤပါပြဲနဲ႔ စတိတ္႐ႈိးလ္
လုပ္တယ္။ ရပ္ကြက္မွဴးက ရပ္ကြက္ထဲက ဂီတနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး လက္စလက္န႐ွိတဲ့
မိမိတုိ႔အဖြဲ႔ကို ဆရာတင္တယ္။ ေက်ာ္ႀကီးနဲ႔ ခ်ဥ္ေပါင္ေၾကာ္တုိ႔ကလည္း
ဂစ္တာနဲ႔ ပတ္သက္ရင္ စင္ေပၚ တက္တီးႏုိင္ေလာက္တဲ့အထိ အေလ့အက်င့္ ရေနၾကၿပီး
ပီတူးကလည္း ဒရမ္အတီးကို မႏၱေလးမွာ ဇာတ္နဲ႔ လုိက္တီးဖူးသူ။ ထိပ္ထားကလည္း
အဆုိေရာ၊ အတီးေရာ ရသူေတြမုိ႔ ႐ႈိးလ္ပြဲ လုပ္ျဖစ္ၾကတယ္။
ျဖစ္ခ်င္
ေတာ့ ထိပ္ထားဆုိတဲ့ သီခ်င္းသံုးပုဒ္စလံုးမွာ အဝတ္အစားနဲ႔
ကုိယ္ပုိင္စတုိင္ေတြ အားလံုးကို သီခ်င္းနဲ႔ လိုက္ဖက္ေစခ်င္တယ္။ တစ္ပုဒ္က
အငဲရဲ႕ ညမီးအိမ္၊ တစ္ပုဒ္က ၿဖိဳးႀကီးရဲ႕ အထည္ႀကီးပ်က္ သီခ်င္း။ သီခ်င္းနဲ႔
လုိက္ဖက္ဖုိ႔ ပလက္တီနမ္ဆြဲႀကိဳးကို စစ္ကုိင္းတၿမိဳ႕လံုး ႐ွာတာ၊
နယ္ၿမိဳ႕ဆုိေတာ့ လံုးဝ ႐ွာမရဘူး။ ကုိယ့္သီခ်င္းနဲ႔လည္း
လုိက္ဖက္ေစခ်င္တယ္ဆုိေတာ့ ေမေမရဲ႕ မႏွဲေလး ဆက္ထားတဲ့ လင္းလင္းလက္လက္
ဘယက္ကံုးႀကီးကို ေမေမ မသိေအာင္ ႏွစ္ရက္ေလာက္ကတည္းက ႀကိဳခုိးထားလုိက္တယ္။
ေတာင္းလုိ႔၊ ခဏ ငွားလုိ႔လည္း ရမွာမဟုတ္။ အေမက အရမ္း အယူသည္းတာမုိ႔ အေမ
မသိခင္ ခုိးထားလုိက္တာ။ ေမးေတာ့ ေမးေသးတယ္။
“ဟဲ့…. ငါ့မႏွဲေလး ဆြဲႀကိဳး ျမင္မိလား”
“အဲဒါ အေမ့ကိစၥေတြေလ။ က်ေနာ့္ကို လာမေမးနဲ႔”
ခပ္တည္တည္နဲ႔ ဖိန္႔ေပးလုိက္တာ ေမေမ မ်က္စိေလး ေထာင့္ကပ္ စဥ္းစားရင္း….
“အဲဒါလည္း ဟုတ္တာပဲ။ နင္က ဒါမ်ိဳးမွ စိတ္မဝင္စားတာ။ နင္ကလည္း သားသမီးခ်င္း ေျပေျပလည္လည္ ေျပာ ရပါတယ္” ဆုိၿပီး တိတ္သြားေလရဲ႕။
အမွန္အတုိင္းဆုိ
အေမက ပြဲေတြလမ္းေတြ ဝါသနာ မပါဘူး။ ပြဲလမ္းသဘင္ သြားတာလည္း
အမ်ိဳးသမီေကာင္းေတြရဲ႕ အလုပ္မဟုတ္ဘူးလုိ႔ ခံယူထားသူေလ။ အဲဒီေန႔ ညေနက
ဝါးခ်က္က ေဖေဖ့အမ်ိဳးေတြ ေရာက္လာလုိ႔ ပြဲလုိက္ျပတာတဲ့။ ထိပ္ထားအတြက္ေတာ့
ကံဆုိးမုိးေမွာင္က်တာပဲ။ စဥ္းစားၾကည့္ေလ။ စင္ေပၚမွာ ၿဖိဳးႀကီးရဲ႕…
“အေကာင္းဆံုး ကားကို စီးၿပီးေတာ့ x x x x ဟန္းဖုန္းကိုလည္း မနားႏုိင္ေအာင္ ေျပာ x x x x ဒီပလက္တီနမ္ ဆြဲႀကိဳးက ဒက္ဒီ….”
ဆုိၿပီး
ဘယက္ဆြဲႀကိဳးကို ကုိင္ကုိင္ျပၿပီး ဆုိေနခါမွ စင္ေထာင့္မွာ ၾကည့္ေနတဲ့
ေမေမနဲ႔ တည့္တည့္တုိးတာ။ သီခ်င္းဆုိလုိ႔ မၿပီးခင္မွာပဲ ငါးေတာင့္ထုိး
ဓါတ္မီးနဲ႔ စင္ေပၚ တက္လာၿပီး…“သူခုိးမ ဟင္…. နင္ မုိက္လံုးႀကီးလွခ်ည္လား။ နတ္ဆက္ထားတဲ့ မႏွဲေလးရဲ႕ ဘယက္ေတာင္ မခ်န္ဘူး။ ကဲ့ဟယ္… ကဲ့ဟယ္”
ဆုိတဲ့ အသံႀကီးက မုိက္ခ႐ုိဖုန္းကတဆင့္ ေလာ္စပီကာနဲ႔ ပ်ံ႕သြားလုိ႔ ပရိသတ္ေတြ ခုိးခုိးခြိခြိနဲ႔ တဝါးဝါး ပြဲၾကခဲ့ၾကတာေပါ့။ ႐ွက္လုိက္တာ မေျပာပါနဲ႔ေတာ့၊ ျပန္ေတြးမိတုိင္း။ အဲဒီေန႔ကစၿပီး ထိပ္ထားကို အျမင္ကပ္တဲ့သူေတြ က “ဘယက္” ဆုိၿပီး ခ်ိဳးခ်ိဳးႏွိမ္ႏွိမ္ ေခၚၾကေလရဲ႕။ သူငယ္ခ်င္းေတြထဲမွာ ထိပ္ထားကို “ထိပ္ႀကီး”၊ ခင္ေမာင္ေဇာ္ ကို “ခ်ဥ္ေပါင္ေၾကာ္”၊ ေက်ာ္စြာကို “ေက်ာ္ႀကီး”၊ ပီတာကို “ပီတူး”ဆုိၿပီး နာမည္ေျပာင္ ေခၚၾကတယ္။ ဒီေလာက္ေတာ့ မထိ႐ွၾကပါဘူးေပါ့။
♣ ♣ ♣ ♣ ♣
သူနဲ႔ စေတြ႔တာက ဆယ္တန္းေျဖၿပီးခါစ ေႏြရာသီ ေက်ာင္းပိတ္တုန္းကပါ။
အဲဒီတုန္းက ေမေမက ေစ်းေရာင္းဖုိ႔ ေ႐ႊမင္းဝံေစ်းထဲမွာ အတင္းေခၚလုိ႔ မရလုိ႔
ေဖေဖက ျမင္းလွည္းငွားေပးၿပီး ေမာင္းခြင့္ ေပးလုိက္တာကေန စရမယ္။ က်ေနာ္တုိ႔
ျမင္းလွည္းေတြက ပံုမွန္ဆုိရင္ ကိုးေပဂိတ္မွာ ရပ္ေနက်။ အဲဒီေန႔မွ က်ေနာ္လည္း
ေအာ္ဒါ ပါသြားလုိ႔ ၿမိဳ႕ထဲ ကားဂိတ္ဖက္ ေရာက္သြားတယ္။ “ဟိတ္ ဟိတ္… ႐ႊတ္ ႐ႊတ္…. ျမင္းလွည္းအားလား”
ၾကည့္လုိက္ေတာ့ က်ေနာ္နဲ႔ သက္တူ႐ြယ္တူ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္။
“က်ေနာ့္ကို ေခၚတာလား”
“နင္ပဲ ႐ွိတာ။ နင့္ကိုပဲ ေခၚတာပဲ”
ေကာင္မေလးက ခပ္စြာစြာ ပံုပါပဲ။
“ရတယ္ေလ။ ဘယ္သြားခ်င္လုိ႔လဲ”
“ေကာင္းမႈေတာ္ကို သြားမယ္။ ဘယ္ေလာက္လဲ”
“ျမင္တဲ့အတုိင္းပဲေလ။ ဒီမွာ ငါးေယာက္”
“ဟဲ့….သမီး ျမင္းလွည္း စီးအံုးမလုိ႔လား။ မာမီတုိ႔ကားက ခဏပဲ ျပင္တာ ေစာင့္ရမွာ။ မစီးပါနဲ႔ သမီးရယ္။ အႏၱရာယ္ မ်ားတယ္”
“ဟုတ္သားပဲ ၾကယ္စင္ရယ္။ မစီးပါနဲ႔။ ကုိယ္လည္း ၾကယ္စင့္ကို စိတ္မခ်ဘူး”
ခပ္ခြ်ဲခြ်ဲနဲ႔
ေျပာေနတဲ့ ငနဲက သူ႔ဘဲ ထင္တယ္။ ျမင္းလွည္း စီးတာမ်ား အသက္အာမခံေၾကးေတြ၊ ဘာ
ေၾကး၊ ညာေၾကးေတြေတာင္ ေဆာင္ထားရမယ့္ ပံုႀကီးပဲ။ ေတြးရင္း အႏုစိတ္က်ၿပီး
အျဖစ္သည္းလြန္းတဲ့ လူေတြေၾကာင့္ သနားၾကည့္ ၾကည့္ေနရင္း ဟက္ဟက္ပက္ပက္
ရယ္ပစ္လုိက္ခ်င္တယ္။
“ဟိတ္…. ေမာင္းေလ”
ေကာင္မေလး၏ သတိေပးသံေၾကာင့္ ျမင္းကို ၾကာပြတ္နဲ႔ တစ္ခ်က္ တုိ႔လုိက္တယ္။“ေအာင္မယ္ေလး သမီးရယ္။ ဒံုးပ်ံနဲ႔ ျမင္းလွည္းမ်ား မွားငွားလာသလား ေအာက္ေမ့ရတယ္။ ဘုရား.. ဘုရား”
အေဒၚႀကီးရဲ႕ အျဖစ္သည္းလြန္းတဲ့ အသံေၾကာင့္ ျမင္းဇက္ကို ခပ္မွန္မွန္ေလး ျပန္ေလ်ာ့လုိက္တယ္။ “ခင္ဗ်ားတုိ႔ ရန္ကုန္မွာ လိုင္းကား တြယ္စီးရတာေလာက္ေတာ့ အႏၱရာယ္ မမ်ားပါဘူးဗ်” ဟု ေအာ္ေျပာလုိက္ခ်င္ေပမယ့္ ျမင္းလွည္းခ မရေသးလုိ႔သာ ႏႈတ္ဆိတ္ေနလုိက္တယ္။
“ဟိတ္…. နင္ ေက်ာင္းတက္လား”
ေကာင္မေလးက လွသေလာက္ စပ္စုတယ္။
“တက္တယ္”
“အခု ဘယ္ႏွစ္တန္းလဲ”
“ဆယ္တန္း ေျဖထားတယ္”
“ဟယ္…. ဒါဆုိ ၾကယ္စင္နဲ႔ အတူတူေပါ့။ ဘာလဲ ေက်ာင္းပိတ္တုန္း မိဘကို ဝုိင္းကူတာလား။ နင္ လိမၼာလုိက္တာ။ ငါက အဲလုိလူမ်ိဳးေတြဆုိ အရမ္းခင္တာ”
“မိဘကို ကူတာလည္း ပါပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ဆင္းရဲလုိ႔ပါ”
“အိုး…. အဲဒါေတြက အဓိက မက်ပါဘူး။ စိတ္ထားေကာင္းဖုိ႔ပဲ။ နင့္ပံုက ဂ်စ္တစ္တစ္ပံုစံေပမယ့္ စိတ္ထား မြန္ျမတ္မယ့္ ပံုပဲ။ ငါ နင့္ကို ခင္လုိ႔ ရလား”
“ရပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္တုိ႔က ဆင္းရဲတယ္”
“အဲဒါ အဓိက မက်ပါဘူးဆုိ။ ဒုိ႔နာမည္ မွတ္ထား။ ၾကယ္စင္တဲ့။ ယူ႔နာမည္ေရာ”
“ထိပ္ထား”
“နာမည္ေလးက လွသားပဲ။ ယူ႔ကို ဆက္သြယ္လုိ႔ရတဲ့ ဖုန္းနံပါတ္ ႐ွိလား”တဲ့။
ဒီလုိဒီလုိနဲ႔ သူမနဲ႔ က်ေနာ္ ရင္းႏွီးခဲ့ၾကတယ္။ ရန္ကုန္ ျပန္ေရာက္ၿပီးၿပီးခ်င္း သူ က်ေနာ့္ဆီ ဖုန္းဆက္လုိ႔ အရမ္းအံ့ဩၿပီး ရင္ခုန္ခဲ့ရတယ္။ ရန္ကုန္သူမုိ႔လား မသိ။ သူမက ရင္းႏွီးပြင့္လင္းလြန္းတယ္။
“ဒုိ႔ကုိ သတိမရဘူးလားတဲ့” တဲ့။ ေမးပံုက…။ က်ေနာ္ မေအာင့္ႏုိင္ေတာ့….
“အရမ္းလြမ္းတယ္ကြာ”
လုိ႔ ျပန္ေျဖလုိက္တယ္။
♣ ♣ ♣ ♣ ♣
သူမက ရန္ကုန္လာဖုိ႔ ခဏခဏ ေခၚေပမယ့္ ထိပ္ထား ရန္ကုန္ကို ေတာ္ေတာ္နဲ႔
မေရာက္ျဖစ္ခဲ့။ ဆယ္တန္း ေအာင္ေတာ့ အေဝးသင္တက္ဖုိ႔ ေလွ်ာက္ထားလုိက္တယ္။
ၿပီးေတာ့ မႏၱေလးမွာ အလုပ္တစ္ခုရဖုိ႔ လုိက္႐ွာတယ္။ ဘာေၾကာင့္ရယ္ မသိ။ လူေတြက
ထိပ္ထားပံုစံကိုၾကည့္ၿပီး အလုပ္မခန္႔ခ်င္ၾက။ အေမကေတာ့ ေျပာတယ္။ “နင့္ ေနပံုထုိင္ပံု၊ ဝတ္ပံုစားပံုေၾကာင့္….”
လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ အရည္အခ်င္းဆုိတာ အေနအထုိင္နဲ႔၊ အဝတ္အစားအေပၚမွာပဲ သတ္မွတ္လုိ႔ ရပါသလား။ အေပၚယံ အဝတ္အစား၊ ေနပံုထုိင္ပံုကိုပဲ ၾကည့္တတ္တဲ့ အဲဒီအသုိင္းအဝုိင္းမ်ိဳးကုိလည္း ထိပ္ထားလံုးဝ အထင္မႀကီးသလုိ သူတုိ႔ ပတ္ဝန္းက်င္မွာလည္း အလုပ္လုပ္ဖို႔ ဆႏၵ လံုးဝမ႐ွိ။
ဒီလုိနဲ႔ ေယာင္ခ်ာခ်ာဘဝကေန ေဆးကုမၸဏီတစ္ခုရဲ႕ အေရာင္းျမွင့္တင္ေရး ဝန္ထမ္း အလုပ္ရတယ္။ လမ္းေလွ်ာက္ရတဲ့ အလုပ္ေပ့ါ။ ရန္ကုန္မွာ လုပ္ရမွာတဲ့။ ေနထုိင္ဖုိ႔ သူတုိ႔ စီစဥ္ေပးမယ္တဲ့။ အဲဒီညမွာပဲ သူ႔ဆီ ဖုန္းဆက္ေတာ့ သူမလည္း အရမ္းေပ်ာ္ေနပံုပါပဲ။ က်ေနာ့္ရင္ထဲမွာလည္း သူနဲ႔ေတြ႔ရင္ ေျပာဖုိ႔ စကားေတြက အျပည့္႐ွိၿပီးသား။
♣ ♣ ♣ ♣ ♣
“ရန္ကုန္”ဘတ္စကား ခပ္ၾကပ္ၾကပ္ေပၚ စပယ္ယာ အေအာ္ခံၿပီး ေအာင့္သက္သက္ ပုိက္ဆံေပးေနရတဲ့ မ်က္ႏွာ၊ ကာလေပၚ ေဆးေတြနဲ႔ နီရဲၿပီး ဝင္းမြတ္ေနတဲ့ မ်က္ႏွာ၊ ထမင္းခ်ိဳင့္ တဖက္၊ လြယ္အိပ္တဖက္ လုယက္တက္ၿပီး ေခြ်းတဒီးဒီးနဲ႔ အဆီျပန္ေနတဲ့ မ်က္ႏွာ။ နယ္ၿမိဳ႕ေလးမွာ ျမင္းလွည္းစီးရတာေလာက္ မသာယာတာ အမွန္ပါ။
ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ရဲ႕ မြန္းၾကပ္မႈ မ်ားစြာထဲမွာ က်ေနာ့္အေပၚ အၿမဲအားေပးခဲ့တာက “ၾကယ္စင္” ဆုိတဲ့ သူမပဲေပါ့။ ေဆးကုမၸဏီမွာ အေဆာင္ကိစၥနဲ႔ အဆင္မေျပလုိ႔ ထြက္လုိက္တယ္။ အဓိကကေတာ့ က်ား၊ မ ခြဲျခားတဲ့ အေဆာင္မွဴးေတြေၾကာင့္ေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ရန္ကုန္မွာ ထိပ္ထားလုိ “လယ္စဘီယံ” သူငယ္ခ်င္းေတြက အမ်ားသားမုိ႔ ထိပ္ထား ေပ်ာ္တယ္။ နယ္မွာဆုိ လက္တစ္ဆုပ္စာေလာက္႐ွိတဲ့ ထိပ္ထားတုိ႔ ကို ျမင္တဲ့လူတုိင္းက ႏွာေခါင္း႐ႈံ႕၊ ဟာသလုပ္၊ အျပစ္တင္။ ဒါေတြကိုပဲ ထိပ္ထားတုိ႔ ရင္ဆုိင္ရတာ။
အခု ထိပ္ထား ေဆးဆုိင္ေတြ ေရာင္းတဲ့ အေရာင္းစာေရးဘဝက Supermarket မွာ ေစာင့္တဲ့ ဒရဝမ္ ျဖစ္သြားေပမယ့္ ထိပ္ထား ဝတ္ခ်င္တဲ့ အဝတ္အစားမ်ိဳး ဝတ္ရလုိ႔ ေပ်ာ္တယ္။ ရန္ကုန္ ေရာက္တာ မၾကာေသးဘူး။ အလုပ္ေတြ မၾကာခဏ ေျပာင္းလုိက္ရလုိ႔ ဘဝတူ သူငယ္ခ်င္းေတြက ထိပ္ထားနာမည္ေ႐ွ႕မွာ “ဂ်င္ပစီ” ဆုိၿပီး ဘြဲ႔ေပးခဲ့တယ္။
“ဂ်င္ပစီထိပ္ထား”
“ထိပ္ထား” လုိ႔ ေခၚတာထက္စာရင္ ဒီနာမည္ေလး အေခၚခံရတာကို ပုိႀကိဳက္ပါတယ္။ ေခၚပါေစေလ။
♣ ♣ ♣ ♣ ♣
“ၾကယ္စင္… ေျပာစရာ ႐ွိတယ္ဆုိ ေျပာေလ”
“ကုိလည္း ေျပာမယ္ဆုိ ေျပာေလ”
သူငယ္ခ်င္းေတြ
ေျမွာက္ပင့္ေပးမႈေၾကာင့္ရယ္၊ ရင္းႏွီးလာတာကလည္း ႏွစ္ႏွစ္နီးပါး
ၾကာခဲ့ၿပီဆုိေတာ့ သူ႔ကို ခ်စ္တဲ့အေၾကာင္း ဖြင့္ေျပာဖုိ႔ပါ။ ဒါေပမယ့္
အခုပံုက သူက စေျပာမယ့္ပံုပဲ။
“Lady first ကြာ။ ၾကယ္စင္ အရင္ေျပာ”
သူမဘက္ကို ေခါင္းေလးညိတ္ၿပီး နားစြင့္ထားလုိက္တယ္။
“ၾကယ္စင္ လက္ထပ္ရေတာ့မယ္…. ကုိ”
“ဘာ…!”
ေရကန္ထဲမွာ
ကူးခတ္ေနတဲ့ ေရဘဲေလးေတြ လန္႔ဖ်ပ္ပ်ံသြားတယ္။ ဝတ္မႈန္ ကူးေနတဲ့
လိပ္ျပာေလးေတြလည္း မ်က္စိေ႐ွ႕မွာ ဦးတည္ရာမဲ့ ေျပးလႊားလုိ႔…။ ႐ုတ္တရက္
ေလသင့္လိုက္တဲ့ ကန္ေရျပင္ဟာလည္း လိုင္းၾကက္ခြပ္ေတြနဲ႔ ၿငိမ္သက္ျခင္း မ႐ွိ၊
ခ်စ္သူႏွစ္ေယာက္ကေတာ့ တိတ္ဆိတ္ ၿငိမ္သက္လို႔။
“ကို…. တိတ္လွခ်ဥ္လား။ ၾကယ္စင့္ကို တစ္ခုခု တုံ႔ျပန္ပါအံုး..”
ေခ်ာက္ကပ္ေနတဲ့ အာေခါင္ထဲက တံေတြးကို အားယူၿပီး ခပ္ျပင္းျပင္တစ္ခ်က္ မ်ိဳခ်လိုက္တယ္။
“ၾကယ္စင္….
ကိုယ့္ဘဝတစ္ခုလံုးအတြက္ ခ်စ္ခဲ့တာပါ။ ဒါေပမယ့္ အခုကိစၥမွာေတာ့ ၾကယ္စင့္
ဆံုးျဖတ္ခ်က္ကိုပဲ လိုက္နာပါရေစ။ ဒါဟာလည္း သတၱိနည္းတာ မဟုတ္ပဲ
ၾကယ္စင့္ရဲ႕အခ်စ္ကို ကိုယ္ တန္ဖိုးထားလို႔ပါ”
ဒီတစ္ခါေတာ့ သူမလည္း တိတ္ဆိတ္သြားတယ္။
“ကိုယ္ ျပန္မယ္ ၾကယ္စင္”
သူမကို လွည့္မၾကည့္ပဲ သံပတ္ေပး စက္႐ုပ္တစ္႐ုပ္လို ထျပန္ခဲ့တယ္။ သူမထံမွလည္း ဘာတုံ႔ျပန္မႈမွ မ႐ိွေတာ့။
♣ ♣ ♣ ♣ ♣
ၾကယ္မလင္းတဲ့
ညမို႔လား မသိ။ လက မသာခ်င္ဘူး။ ကိုယ့္စိတ္ကူးနဲ႔ ႐ူးသြပ္ခဲ့တဲ့ ကမၻာကလည္း
အၿမဲလိုလို အဆိပ္သင့္ သင့္ခံခဲ့ရတာ။ ဘာေၾကာင့္မ်ားလည္းလို႔ ေတြးေနမိတယ္။
လည္ေခ်ာင္းထဲမွာလည္း ေခ်ာက္ကပ္လို႔ ခပ္ေဝးေဝးက အေဝးေျပး ကားႀကီးေတြ
ျဖတ္ေမာင္းသြားသံမွအပ ညဟာ တိတ္ဆိတ္ၿပီး ေခ်ာက္ကပ္လို႔ ေနတယ္။ ဒီအခ်ိန္မွာ
ဝီစကီခပ္ျပင္းျပင္း တစ္လံုးေလာက္ေသာက္ၿပီး စိတ္႐ွိလက္႐ွိ
ေမွာက္ပစ္လိုက္ခ်င္ေပမယ့္ မနက္ အလုပ္မဆင္းရင္ ျပဳတ္သြားႏိုင္လို႔
ေအာင့္အီးႀကိတ္မွိတ္ေနရျပန္တယ္..။
“ေၾသာ္…. ရန္ကုန္… ရန္ကုန္… အသည္းကြဲတာေတာင္ လြတ္လပ္စြာကြဲခြင့္ မရပါလားေနာ္”
ေတြးရင္း ခပ္ဟက္ဟက္ ၿပံဳးလိုက္မိတယ္။ ဒါဟာလည္း မြန္းၾကပ္တဲ့ အၿပံဳးပဲ ျဖစ္ေနအံုးမလား မသိ။
“ေဒါက္… ေဒါက္”
“ဘယ္သူလဲ ေဟ့…”
စီးကရက္မီးခိုးကို ခပ္ျပင္းျပင္း မႈတ္ထုတ္ရင္း ေလသံမာမာနဲ႔ ေဟာက္ပစ္လိုက္တယ္။
“ကိုယ္ ၾကယ္စင္ပါ”
မ်က္စိေတြ လင္းလက္သြားတယ္။ ႏွလံုေသြးေတြလည္း ဆူပြက္လို႔၊
“ၾကယ္စင္ မင္း..မင္း”
“ၾကယ္စင္ ကို႔ကို မခြဲႏိုင္ဘူး…. အဟင့္ ဟင့္”
အၾကားခ်င္ဆံုးက
ဒီစကားပါေလ။ ခ်စ္သူ႔ကိုယ္လံုးေလးကို ခပ္တင္းတင္း ဖက္ထားလုိက္တယ္။
ခဏအတြင္းေလးမွာပဲ ဘဝက အဓိပၸါယ္႐ွိသြားတယ္။ ခပ္ျပာျပာ ေကာင္းကင္ကို
လွမ္းေမွ်ာ္ၾကည့္ေတာ့လည္း ၾကယ္တာရာေတြက စံုလို႔။ အလို…. သိပ္လွပလြန္းတဲ့
ညပါလား။ ခ်စ္သူႏွစ္ေယာက္ တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ ရင္ခ်င္းအပ္ၿပီး
ဖက္ထားလိုက္ၾကတယ္။ ဘယ္ေတာ့မွ ဘယ္လိုအေၾကာင္းနဲ႔မွ မေဝးေတာ့ဘူးဆိုတဲ့
သေဘာပါေလ…………။
ခ်စ္ခင္ေလးစားလ်က္
No comments:
Post a Comment