သက္တံ့ေအာက္က စေတးခံလူသားမ်ား

(၁)
          ေႏြရာသီရဲ႕ ပူေလာင္တဲ့ေန႔တစ္ရက္မွာ သူနဲ႔ကၽြန္ေတာ္စေတြ႕ခဲ့တာ ခုဆို ေလးႏွစ္ ျပည့္ခဲ့ၿပီေပါ့။ သူ႔ကို ကၽြန္ေတာ့္ဆီ ေခၚေဆာင္လာသူကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္း မင္းမြန္ေအာင္။ အဲဒီေန႔က ပူျပင္းလြန္းလုိ႔ ဘယ္ကိုမွမသြားဘဲ အိပ္ယာထဲမွာလွဲရင္း စာအုပ္တစ္အုပ္ကိုဖတ္ေနမိတယ္။ အဲ့အခ်ိန္ မင္းမြန္ေအာင္ ႐ုတ္တရက္ ေရာက္လာၿပီး ေအာ္က်ယ္ေအာ္က်ယ္နဲ႔ အတင္း ဆြဲထူတယ္။
          “ဟေကာင္ႀကီး … ဇိမ္က်ေနတယ္ေပါ့ … အိပ္မေနနဲ႔ … ထထ .. စတူဒီယိုကိုသြားမယ္”
          “ ေဟ .. ဘာတုန္းဟ … သြားခ်င္ဘူးကြာ … ငါ ဒီေန႔နားခ်င္တယ္ … ငါ အလုပ္လုပ္ခ်င္စိတ္ မရွိဘူး”
          “ေအေဘး … ငပ်င္း … ထစမ္းပါဟ … အေရးႀကီးလုိ႔ … ထထ”
          “ဟာကြာ … မင္းကလည္း”
          အဲလိုနဲ႔ပဲ မင္းမြန္ေအာင္ ဒရြတ္တိုက္ဆြဲတဲ့ေနာက္ ကန္႔လန္႔ကန္႔လန္႔နဲ႔ ပါလာမိတယ္။ ေအာက္ထပ္ ေရာက္ေတာ့ မီးဖိုခန္းထဲက ေမေမ့ကို စတူဒီယိုကို သြားမယ့္အေၾကာင္း ေအာ္ေျပာၿပီး မင္းမြန္ေအာင္ ကားေပၚပါလာခဲ့တယ္။ ကားေပၚက်မွ ငတိက ရွင္းျပတယ္။
          “ဒီလိုကြ .. ငါ့ညီရဲ႕ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္က ေမာ္ဒယ္ဘြိဳင္း႐ူး ႐ူးေနတာကြ … အဲဒါ ဟိုေန႔ က မင္းအေၾကာင္းစကားစပ္မိလုိ႔ ေျပာရင္း ဓာတ္ပံု႐ိုက္တာ ေတာ္တယ္ဆုိေတာ့ သူ မဂၢဇင္းတစ္ခုကို ပံုပို႔ၿပီး ၿပိဳင္ခ်င္တယ္ … အဲဒါ ပံု႐ိုက္ေပးႏိုင္မလားေမးေပးပါတဲ့”
          “ဟာကြာ .. အဲဒါနဲ႔မ်ား ငါ့ကို လာၿပီး ဒုကၡေပးရလား .. စတူဒီယိုဖြင့္တဲ့ရက္မွ လာခဲ့ရင္ ၿပီးေရာ”
          “မရဘူး .. ၿပိဳင္ပြဲရက္ကနီးေနၿပီ … အဲဒီေကာင္ေလးရဲ႕ ႐ူပါနဲ႔ စတိုင္ရယ္ ၊ မင္းရဲ႕ အႏုပညာ အစြမ္းရယ္ ေပါင္းလိုက္လုိ႔ကေတာ့ ဆုရဖို႔ အေတာ္ေလးနီးစပ္တယ္ကြ၊ မင္း ဒီတစ္ခါေတာ့ ငါ့ကို ကူညီမွျဖစ္မယ္”
          “ဟာကြာ .. သူဆုရဖုိ႔အေရး မင္းက ဘာလုိ႔ အဲ့ေလာက္ေတာင္ တက္ၾကြေနတာလဲ …ဘာလဲ အဲ့ေကာင္ေလးမွာ အစ္မေတြ ညီမေတြ ရွိလို႔လား … အခါတိုင္း ဒီလုိကိစၥေတြဆို မင္းစိတ္မ၀င္စား ပါဘူး … ေယာက္ဖေလာင္းေလးမို႔လို႔ ဂ႐ုစိုက္ေနတာလား”
          “ေသေလ .. ငါ့ဆို ေစာ္ကိစၥခ်ည္း ထင္ေနေတာ့တာပဲ … အဲ့ၿပိဳင္ပြဲက ႏိုင္ရင္ ငါးသိန္း ရမွာကြ .. ငါးသိန္းဖိုးစလံုးအျပည့္ ငါတုိ႔ကိုျပဳစုမယ္တဲ့ .. သူက သူ႔ပံုေလး မဂၢဇင္းမွာပါရင္ ေက်နပ္ပါၿပီတဲ့ …”
          “ေၾသာ္ .. လက္စသပ္ေတာ့ ေစာ္ဇယားမဟုတ္ဘဲ အေသာက္ဇယားကိုးကြ … ဟဟ … လုပ္လိုက္ေလ ၾကာသလားလုိ႔”
          အဲလုိနဲ႔ပဲ ကၽြန္ေတာ့္စတူဒီယိုတိုက္ခန္းေရွ႕ကို ေရာက္လာၾကတယ္။ တိုက္ခန္းေပၚကို မတက္ေသးဘဲ တိုက္ခန္းေရွ႕က သစ္ပင္ေအာက္မွာထိုင္ရင္း မင္းမြန္ေအာင္ခ်ိန္းထားတဲ့ ေကာင္ေလးကို ေစာင့္ေနၾကတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကိစၥတစ္ခုကို ေျပာမလို႔ ေတြးလိုက္ၿပီးမွ မေျပာေသးဘဲ ၿငိမ္ေနလုိက္တယ္။ အဲ့ေကာင္ မင္းမြန္ ဆဲလိမ့္မယ္။
          ခဏေနေတာ့ ဆိုင္ကယ္တစ္စီး တုိက္ခန္းေရွ႕လာရပ္တယ္။ ဟဲလ္မက္ မွန္ခ်ထားလို႔ မ်က္ႏွာကို မျမင္ရေပမယ့္ အရပ္အေမာင္းနဲ႔ ကိုယ္ေနဟန္ထားကေတာ့ အေတာ္ေလး ဆြဲေဆာင္မႈ ရွိမယ့္ပံုပဲ။ ေက်ာပိုးအိတ္တစ္လံုးကိုလြယ္ထားၿပီး စီးလာတဲ့ဆိုင္ကယ္ကို ေနရိပ္တဲ့ေနရာမွာ ေဒါက္ေထာက္လိုက္တယ္။ ဟဲလ္မက္ ခၽြတ္လိုက္တဲ့အခါ …
          “၀ိုး ….”
          ကၽြန္ေတာ့္ႏႈတ္က လႊတ္ခနဲထြက္သြားမိတယ္။ ေႏြရာသီရဲ႕ ေတာက္ပတဲ့ေန႔ေတာင္ သူ႔အသား အေရေၾကာင့္ မွိန္ေဖ်ာ့သြားသလို ထင္လိုက္မိတယ္။ မ်က္ႏွာေလးက ႏုငယ္ၿပီး အျပစ္ကင္းစင္ ေနတယ္။ မ်က္လံုးေတြက လင္းလက္ေတာက္ပေနၿပီး နီေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ဆိုးထားတဲ့ ဆံပင္ေတြက ေႏြေလပူ ေလ႐ူးေ၀ွ႕လုိက္တိုင္း လိႈင္းထေနတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ မိန္းေမာၿပီး စူးစိုက္ၾကည့္ေနမိတယ္။
          “ေဟ့ေကာင္ … ေရာက္ၿပီ သြားမယ္ေလ … ဘာလုပ္ေနတာလဲ”
          ကၽြန္ေတာ့္ ေက်ာကို ကားေသာ့နဲ႔ျခစ္ရင္း မင္းမြန္က ေျပာတယ္။ သတိလက္လြတ္ ျဖစ္သြားတဲ့ စိတ္ကို ခ်ဳပ္တည္းၿပီး အထစ္ထစ္အေငါ့ေငါ့နဲ႔ ခုနက မေျပာျဖစ္တဲ့စကားကို မင္းမြန္ကို ေျပာလုိက္ မိတယ္။
          “မင္းမြန္ … ငါ … ငါ … ဟို … စတူဒီယိုေသာ့ … အဲဒါ … ငါ့အိပ္ခန္းထဲမွာ က်န္ခဲ့တယ္”
          “ဘာာာာာာာ … ေခြးမသား …. လုပ္လိုက္ရင္ အဲလိုခ်ည္းပဲ”
         
(၂)
          “အစ္ကို ကၽြန္ေတာ့္နာမည္ ေကာင္းစစ္ေသြးပါ .. အစ္ကို အရမ္းေတာ္တဲ့အေၾကာင္း ကိုမင္းမြန္က ခဏခဏေျပာျပပါတယ္၊ ကုိမင္းမြန္က လူေတြကို ခ်ီးက်ဴးခဲတယ္၊ အစ္ကို႔ကိုေတာ့ သူက ေလးလည္းေလးစားတယ္ဗ် … အစ္ကို႔အေၾကာင္း ခဏခဏၾကားေနရေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လည္း အစ္ကို လုပ္ေပးရင္ျဖစ္မယ္လို႔ ယံုၾကည္လုိ႔ ကိုမင္းမြန္ကို အပူကပ္ရတာဗ်”
          “အဲ့ေလာက္လည္း မဟုတ္ပါဘူး ညီရ … အစ္ကိုက ပညာရွင္ႀကီးေတြလုိ မကၽြမ္းပါဘူး .. သူမ်ားကို လွေစခ်င္တဲ့ေစတနာေၾကာင့္ ေသခ်ာဂ႐ုစိုက္ၿပီး ႀကိဳးစားျဖစ္တာပါ .. အဲဒါေလးက သူမ်ား ထက္သာေစတယ္ ဆုိပါေတာ့”
“အစ္ကို ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ အလားအလာရွိပါ့မလားဟင္ … အစ္ကိုက ဓာတ္ပံုသမားဆိုေတာ့ ျမင္တတ္မွာေပါ့ .. ေ၀ဖန္ေပးပါ … ကၽြန္ေတာ္ ဘယ္လိုလုပ္ရင္ ႏိုင္ႏိုင္မလဲဟင္”
          ေသာ့ခတ္ထားတဲ့ တံခါးခ်ပ္ေရွ႕က ေလွခါးထစ္မွာသူနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ ထိုင္ေနမိတယ္။ မင္းမြန္ေအာင္ကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္အိမ္ကိုသြားၿပီး ေသာ့ျပန္ယူေနတယ္။ သူ႔ရဲ႕စကားေၾကာင့္ ေဘးခ်င္း ယွဥ္လ်က္ ထိုင္ေနတဲ့သူ႔ကို ကၽြန္ေတာ္ ငဲ့ၾကည့္မိတယ္။ အိုး … ကေလးတစ္ေယာက္လုိ အျပစ္ကင္းၿပီး ေတာက္ပေနတဲ့မ်က္လံုးေတြနဲ႔ သူ ကၽြန္ေတာ့္ကို ၾကည့္ေနပါလား။ ႐ုတ္တရက္ အမည္မေဖာ္တတ္တဲ့ ခံစားခ်က္တစ္ခု ကၽြန္ေတာ့္ကို ျဖတ္စီးသြားတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ စကားမထစ္ေအာင္ ေသခ်ာ ဂ႐ုစိုက္ၿပီး ေျပာလုိက္ပါတယ္။
          “အမ်ားႀကီးအလားအလာရွိတာေပါ့ .. အစ္ကို တတ္ႏိုင္သေလာက္ အစြမ္းကုန္ ႀကိဳးစား ေပးမယ္၊ ငါ့ညီ အဆင္ေျပရင္သာ အစ္ကို႔ကို မေမ့နဲ႔ေပါ့ … ဟဟ”
          “အာ … ျပဳစုမွာပါဗ်ာ .. ကၽြန္ေတာ္က photo model ျဖစ္ဖို႔ အရမ္း၀ါသနာႀကီးတာဗ်၊ အစ္ကို ေသာက္ခ်င္တာေျပာ … ဘလက္ေတြ ဘလူးေတြမကလုိ႔ ဘာေလဘယ္ျဖစ္ျဖစ္ အိတ္ထဲက စိုက္ရစမ္းပေစ တိုက္မယ္ဗ်ာ … ေရာ့ .. ေလာေလာဆယ္ေတာ့ Coke ေသာက္ထားႏွင့္ … အဟဲ … ရာသီဥတုက ပူေတာ့ ေအးေနေအာင္ ဆိုင္ကယ္ Box ထဲထည့္ယူလာတာ … ကန္ေတာ့ဗ်ာ … ဖင္ခု ထိုင္ထားတာမို႔ မေသာက္ခ်င္ဘူးဆိုရင္ အသစ္သြား၀ယ္ေပးမယ္ …”
          လက္ထဲေရာက္လာတဲ့ Coke ဘူး ရဲရဲေလးကို ေငးၾကည့္ေနမိတယ္။ ဒီေရေငြ႕ေတြသီးေနတဲ့ Coke ဗူးေလးက သူ႔ေပါင္ၾကားေအာက္က Box ထဲမွာ ပါလာရတာတဲ့။ သူကေတာ့ သြက္သြက္ လက္လက္နဲ႔ စကားေတြ ေဖာင္ေနေအာင္ ေဘးက ထုိင္ေျပာေနတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ သူေပးတဲ့ Coke ဗူး ႏႈတ္ခမ္း၀ေလးကို လက္နဲ႔သပ္ရင္း စိတ္ထဲက ေသာင္စဥ္ေရမရ အေတြးစိတ္႐ိုင္းေတြကို ေမာင္းထုတ္လုိက္ ျပန္၀င္လာလိုက္နဲ႔ အလုပ္ေတြ႐ႈပ္ေနမိတယ္။
          ခဏၾကာေတာ့ မင္းမြန္ေအာင္ျပန္ေရာက္လာတယ္။ သံုးေယာက္သား စတူဒီယိုထဲ၀င္ၿပီး မီးေတြျပင္၊ ကင္မရာေတြဆင္ နဲ႔ အလုပ္ေတြ႐ႈပ္ကုန္ၾကတယ္။ ေကာင္ေလးက ကၽြန္ေတာ့္နား ကပ္လာၿပီး ခပ္တုိးတိုးေမးတယ္။
          “အစ္ကို ပုဆိုးမရွိဘူးလား .. ”
          “ေဟ .. ဘာျဖစ္လုိ႔လဲ”
“အ၀တ္ေတြက ေက်ာပိုးအိတ္နဲ႔ထည့္ယူလာတာ အဲဒါ အ၀တ္လဲဖုိ႔ပုဆိုး ထည့္ယူလာဖုိ႔ ေမ့သြားတယ္ …”
ခပ္တိုးတုိးေျပာတာေပမယ့္ အနားေရာက္လာတဲ့ မင္းမြန္က ၾကားျဖစ္ေအာင္ ၾကားသြားေသး တယ္။
“ဟေရာင္ .. ဘာပုဆိုး ေတာင္းေနတာတုန္း … မင္းမူးလာရင္ ဖင္တံုးလံုးနဲ႔ ေလွ်ာက္ေျပး ေနတာက် မရွက္ဘူးလား၊ ေယာက်္ားေတြခ်ည္းပဲ ဒီအတိုင္းခၽြတ္လဲ”
ကၽြန္ေတာ္ ရယ္ခ်င္လုိ႔ ခြိခနဲ တစ္ခ်က္ျဖစ္သြားတယ္။ ေကာင္ေလးရွက္သြားမွာစိုးလို႔ အရွိန္ သပ္လိုက္ပါတယ္။ ေကာင္ေလးက ေနာက္ေစ့ကို လက္နဲ႔ဖြရင္း ရွက္ရယ္ ရယ္တယ္။
“အဟီး .. အဲ့တာာၾကေတာ့ အစ္ကိုတုိ႔နဲ႔ ေျပာမနာ ဆိုမနာေတြေလ .. ကိုမ်ဳိးက်ေတာ့ ေလးစားရတဲ့ လူဆိုေတာ့ သူ႔ေရွ႕မွာ မလဲရဲဘူး … ”
“ဟဟ .. ေတာ္ကီကေတာ့ကြာ … မင္းေျပာလုိ႔ ငမ်ဳိး ေျမာက္တက္သြားဘီဟ”
သံုးေယာက္သား ရယ္ျဖစ္ၾကတယ္။ ေဘာင္းဘီကိုင္ရင္း ေယာင္ေတာင္ေတာင္ျဖစ္ေနတဲ့ ေကာင္ေလးကို ကြန္ပ်ဴတာခန္းထဲ ၀င္လဲဖို႔ ေျပာလုိက္ရတယ္။ ဘာရယ္မသိဘဲ စိတ္ထဲမွာေတာ့ တမ်ဳိး ျဖစ္ေနတယ္။ သူ အ၀တ္လဲရင္ ဘယ္လုိေနမလဲ။ ၾကည့္ခ်င္လုိက္တာ။ ဒါေပမယ့္ ဆႏၵေတြကို ထိန္းခ်ဳပ္ရင္း ကင္မရာ setting ေတြကို ဂ႐ုတစိုက္ ခ်ိန္ေနလုိက္တယ္။ ေကာင္ေလးေရ … မင္း လွ ေနမွျဖစ္မယ္ေလ။
ခဏေနေတာ့ ေကာင္ေလး အ၀တ္လဲၿပီး ျပန္ထြက္လာတယ္။ သံုးေယာက္သား အပင္ပန္းခံၿပီး ေသခ်ာ႐ိုက္ျဖစ္ၾကတယ္။ ၀တ္စံု ႏွစ္စံုေလာက္လဲၿပီးခ်ိန္က်ေတာ့ သံုးေယာက္ လံုးပင္ပန္းေနၾကၿပီ။ ခဏနားၾကတဲ့အခ်ိန္မွာ မင္းမြန္က အႀကံေပးတယ္။ ခုည ပင္ပန္းသြားၾကေတာ့ သံုးေယာက္ အႀကိဳအေနနဲ႔ ေသာက္ၾကမယ္။ ေကာင္းစစ္ကလည္း ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ မိတ္ေဆြျဖစ္တဲ့အေနနဲ႔ ေသာက္ခ်င္တယ္။ အဲဒီေတာ့ ဟင္းခ်က္ေကာင္းတဲ့ မင္းမြန္ကို အျမည္းဖြယ္ဖြယ္ရာရာျဖစ္ဖုိ႔ တာ၀န္ေပးၿပီး လႊတ္လိုက္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ ေကာင္းစစ္က ဆက္႐ိုက္ေနရင္းက်န္ခဲ့မယ္ေပါ့။
“အစ္ကို ဓားတုိ႔ ကပ္ေၾကးတို႔ တစ္ခုခု မရွိဘူးလား”
အ၀တ္လဲေနရင္းက ခႏၶာကိုယ္အေပၚပိုင္းဗလာက်င္းေနၿပီး ေဘာင္းဘီ ကို ၾကယ္သီး မတပ္ဘဲ ထြက္လာရင္း ေမးတယ္။ ၀ိုးး .. တကယ့္ကို အခ်ိဳးတက်နဲ႔ အဆီပုိမရွိ လွပေနတဲ့ ခႏၶာ ကိုယ္ပဲ။ ကၽြန္ေတာ့္ေရွ႕မွာ လာရပ္တဲ့ သူ႔ကို ေမာ့ၾကည့္ရင္း ေမးမိတယ္။
“ဘာျဖစ္ျပန္ၿပီလဲ ညီ ”
“ဒီေဘာင္းဘီက အသစ္ႀကီးဗ်၊ တံဆိပ္က ခုပဲ ျဖဳတ္လုိက္တာ၊ ခါးက ၾကယ္သီး ေပါက္က ေဖာက္မထားဘူးဗ်၊ ခု ၀တ္ေတာ့မွ ၾကယ္သီးတပ္မရဘူးျဖစ္ေနတယ္”
ခက္ေနပါၿပီ။ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ေတြကို ဂေယာက္ဂယက္ျဖစ္ေအာင္ ဒီေကာင္ သိပ္လုပ္ တာပဲ။ ဒီပံုအတိုင္းဆုိရင္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္စိတ္ထိန္းထားႏိုင္ဖုိ႔ မလြယ္ေတာ့ဘူး။ ေအးစက္ တုန္ရီေနတဲ့ လက္ေတြနဲ႔ ဓာတ္ပံုေတြျဖတ္ရင္သံုးတဲ့ ဓားကို အံဆြဲထဲက ယူေပးလုိက္တယ္။ သူကလွမ္းယူရင္း လက္ခ်င္းထိေတာ့ သူကၽြန္ေတာ့မ်က္ႏွာကို ေမာ့ၾကည့္တယ္။
“အစ္ကို လက္ေတြ ေအးေနပါလား၊ အဲရ္ကြန္းႀကီး မတရားတင္ထားတာကိုး၊ ေလွ်ာ့လိုက္ရမလား အစ္ကို၊ လက္က ေရခဲလိုျဖစ္ေနၿပီ”
ကၽြန္ေတာ္ ဘာမွျပန္မေျပာႏိုင္ခင္မွာပဲ Aircon ေလွ်ာ့ဖို႔ remote လိုက္ရွာေနၿပီ။ ေတာ္ေတာ္သြက္တဲ့ ေကာင္ေလးပဲ။ ခဏေနေတာ့ ခံုတစ္လံုးကို aircon ေအာက္မွာ ခ်ေနတာ ေတြ႕ရတယ္။ remote မေတြ႕လုိ႔ ခလုပ္တက္ႏွိပ္ေတာ့မယ္ထင္ရဲ႕။ ေဟာ တက္ႏွိပ္ေနၿပီ။ ဟင္ .. ၾကယ္သီးတပ္မထားတဲ့ ေဘာင္းဘီက ေလွ်ာခနဲ ကၽြတ္က်သြားတယ္။
“ဟာ”
ကၽြန္ေတာ့္လက္ဖ်ားေတြဟာ ဧ၀ရတ္ေတာင္ထိပ္က ဆီးႏွင္းပြင့္ေတြလုိ ေအးစက္ျဖဴဆုတ္ သြားပါေရာ့လား။

(၃)

အိပ္မက္လား တကယ္လား စဥ္းစားေနမိတယ္။ ေကာင္းစစ္ ကၽြန္ေတာ့္ေဘးမွာ ယွဥ္လ်က္ လွဲ ေနတယ္။ ဗလာက်င္းေနတဲ့ သူ႔ခႏၶာကိုယ္ အေပၚပိုင္းဟာ ျပဴတင္းေပါက္က စဥ္က်လာတဲ့ အလင္း ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ေအာက္မွာ ႏို႔ႏွစ္ေရာင္ ေရာမ ေက်ာက္ျဖဴ႐ုပ္တစ္႐ုပ္လို ၿငိမ္သက္ေနတယ္။ လက္ႏွစ္ဘက္ကို ေခါင္းေအာက္မွာ ခုထားတဲ့အတြက္ သူ႔ရဲ႕ ဖုထစ္တဲ့လက္ေမာင္းၾကြက္သားေတြနဲ႔ ခပ္ေရးေရး ခ်ဳိင္းေမြးေလးေတြက ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ အနီးဆံုးမွာ ရွိေနတယ္။

          ဒီလိုပါ စတူဒီယိုထဲမွာ ဓာတ္ပံုဆက္႐ိုက္ေနၾကရင္းနဲ႔ မီးပ်က္သြားတယ္။ ေႏြရာသီ ဆိုေတာ့ Air-con ရပ္သြားတာနဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ စတူဒီယိုခန္းေလးက ေပါင္းအိုးတစ္လံုးလို ပူေလွာင္ အိုက္စပ္ လာတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ အျပင္ေလ၀င္ေအာင္ ျပဴတင္းေပါက္ေတြ အကုန္ လိုက္ဖြင့္ လိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ေညာင္းညာေနတဲ့ ခါး႐ိုးဆစ္ေလးေတြကို အနားေပးဖုိ႔ ၾကမ္းျပင္ပၚမွာပဲ စိတ္လြတ္ ကိုယ္လြတ္ လွဲခ်လုိက္တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ  ေကာင္းစစ္လည္း အနားေရာက္လာတယ္။ ေခၽြးစိုၿပီး ကပ္ေနတဲ့ တီရွပ္ကို ဆြဲခၽြတ္ၿပီး ၾကမ္းျပင္ေပၚပစ္ခ်လိုက္ၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ေဘးမွာလာ လဲွေနတယ္။

“ကိုမ်ိဳး၊ ခုနက ေဘာင္းဘီကၽြတ္က်တာေလ … အဲဒါ ကိုမင္းမြန္ကို ျပန္မေျပာနဲ႔ေနာ္”

“ဟဟ .. ငါက အလုပ္မရွိအလုပ္ရွာၿပီး အဲ့ကိစၥကို သြားေျပာေနရမွာလားကြာ”

“အဟဲ .. ဟိုေလ ဒါနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ အဲဒီအခ်ိန္ကလို ဗစ္ ေလးနဲ႔ sexy ပံု႐ိုက္ရင္ေရာ ေကာင္းမလားဟင္”

“ဟမ္ .. ဘာလုပ္ဖို႔လဲကြ .. မင္းက႐ိုက္ရဲလုိ႔လား”

“႐ိုက္ၾကည့္ခ်င္တယ္၊ မီးျပန္လာရင္ အဲလို႐ိုက္ရေအာင္ ေနာ္”

ကၽြန္ေတာ့္ဆီက အဟင္းခနဲ ရယ္လိုက္သံလား သက္ျပင္းခ်သံလား မသဲကြဲတဲ့ ေလမႈတ္သံ တစ္ခ်က္ ထြက္သြားတယ္။ ေကာင္းစစ္ကေတာ့ သူ႔စကားကို အတည္ျပဳလိုက္တယ္လုိ႔ပဲ သတ္မွတ္ လိုက္ပံုရတယ္။ ဘယ္လိုေနမယ္၊ ဘယ္လုိပံု႐ိုက္မယ္နဲ႔ သူ႔ဘာသာသူ အစီအစဥ္ေတြခ်ေနတယ္။

႐ုတ္တရက္ သူပက္လက္လွန္ေနရာက ကၽြန္ေတာ့္ဘက္ကို ေဘးတေစာင္းပံုေျပာင္း လိုက္တယ္။ အရမ္းနီးလြန္းေနေတာ့ သူ႔ႏွာသီးဖ်ားေလးကထြက္လာတဲ့ ေလတခ်ဳိ႕ ပုခံုးမွာ လာစင္တာကို ခံစားရတယ္။

“ကိုမ်ဳိး၊ ကိုမ်ဳိး ကၽြန္ေတာ့္ကို ဘယ္လိုျမင္လဲ၊ အရွိအတိုင္းေ၀ဖန္ေပးပါလား”

“ဘယ္လိုမ်ဳိးကိုေျပာတာလဲ၊ အႏုပညာအလားအလာလား၊ ခု ပံုေတြ႐ိုက္ေနရင္း မင္းလည္း သိေနတာပဲ၊ စိတ္တိုင္းက်ပံုေတြရတယ္၊ ထင္ေတာင္မထားဘူး၊ ဒီအတိုင္းဆို မင္း ၿပိဳင္ပြဲ၀င္ေတြ အမ်ားႀကီးကို ေက်ာ္တက္ႏိုင္မယ္လုိ႔ ငါယံုတယ္၊ တကယ့္ အေတြ႕အႀကံဳရွိတဲ့ model တစ္ေယာက္ လိုပဲ၊ မင္း ႀကိဳးစားတာ ေတာ္ပါတယ္”

“ေနာက္ၿပီးေတာ့ေရာ”

“ဟဟ .. ငါက အဲ့ေလာက္ပဲေ၀ဖန္ႏိုင္ေသးတယ္ေလ၊”

“အင္း တျခားအေၾကာင္း ေ၀ဖန္ၾကည့္”

“အဲလိုေတာ့ မေ၀ဖန္တတ္ပါဘူး၊ တခ်ဳိ႕ကိစၥေတြေတာ့ စိတ္ထဲမွာပဲ ထားတယ္၊ ထုတ္မေျပာ ပါဘူး၊ လူေတြက အမွန္ကို ေျပာရင္ ႀကိဳက္တဲ့လူရွိတယ္ မႀကိဳက္တဲ့လူရွိတယ္။ ကိုယ္နဲ႔မဆုိင္တဲ့ အလုပ္ကိစၥထက္ေက်ာ္ၿပီး မေ၀ဖန္ခ်င္ပါဘူးကြာ”

သူ တစ္ခ်က္ၿပံဳးလိုက္တယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ရင္ဘတ္ေပၚကို သူ႔ လက္ဖ၀ါးခပ္ေႏြးေႏြး လာတင္ တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ သူ႔အျပဳအမူကို နည္းနည္း အံ့အားသင့္သြားတာေတာ့ အမွန္။

“ဒီရင္ဘတ္ထဲမွာပဲ သိမ္းထားတာေပါ့၊ သိခ်င္တယ္၊ ကၽြန္ေတာ့္ကို အစ္ကို ဘယ္လုိ သံုးသပ္လဲ ဆိုတာ”

ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ေတြ ေလးလံလာတယ္။ ဒီပံုစံအတုိင္းဆို ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ ထိန္းသိမ္းဖုိ႔ ပိုခက္လာ လိမ့္မယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ အသိုင္းအ၀ိုင္းအားလံုးက ကၽြန္ေတာ့္ကို straight တစ္ေယာက္အျဖစ္ လက္ခံ ထားၾကတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ လွ်ိဳ႕၀ွက္တဲ့ စိတ္အပိုင္းအစေလးေတြကို လူေတြသာ ရွာေဖြေတြ႕ရွိသြား ၾကရင္ ဆိုတဲ့ အေတြးစိတ္ႀကီးက ဖိစီးလာတယ္။ မိဘေတြကို ကၽြန္ေတာ္ ဘယ္လိုမ်က္ႏွာျပရမလဲ။ သူတုိ႔ကေရာ ကၽြန္ေတာ့္ကို ဘာေျပာၾကမွာလဲ။ Gay တစ္ေယာက္ရဲ႕ မိဘေတြ အေနနဲ႔ ရွက္ေန ၾကမလား။ အေတြးေတြအမ်ားႀကီးနဲ႔ အာေခါင္ေတြ ခါးသီးေျခာက္ကပ္လာတယ္။ သူ႔လက္ကို ရင္ဘတ္ေပၚကေန ဖယ္ၿပီး ေဘးမွာ အသာခ်လုိက္တယ္။

စိတ္သက္သာရာရဖို႔အတြက္ ျပဴတင္းေပါက္နားကို ထထြက္လာခဲ့တယ္။ ေႏြရာသီရဲ႕ ညေနခင္း ေလေျပေလးက ခပ္ေငြ႕ေငြ႕ေလး မ်က္ႏွာကို လာခတ္သြားတယ္။ ေဘာင္းဘီအိတ္ထဲက တြန္႕ေၾကသြားၿပီျဖစ္တဲ့ စီးကရက္ဘူးကို ထုတ္လိုက္တယ္။ တစ္ေနကုန္ ထည့္ထားေတာ့ စီးကရက္ဗူး ေလးက ပိန္႐ံႈ႕ေၾကမြေနတယ္။ အထဲက ေကြးေကာက္ေကာက္စီးကရက္ တစ္လိပ္ကို ထုတ္လုိက္ၿပီး ေျဖာင့္သြားေအာင္ ပြတ္သပ္ဆြဲဆန္႔လိုက္မိတယ္။

ဟင္ … ။ ကၽြန္ေတာ့္လက္ထဲက ဆြဲဆန္႔ေနတဲ့ စီးကရက္ကို ေကာင္းစစ္ စိုက္ၾကည့္ေနပါလား။ သူ႔မ်က္ႏွာမွာ တစ္စံုတစ္ရာ အရိပ္အေရာင္ေပၚလာၿပီး လွ်ာနဲ႔ႏႈတ္ခမ္းတစ္ခ်က္သပ္တယ္။ ၿပီးေတာ့ မ်က္ႏွာ လႊဲလိုက္ၿပီး ခပ္၀ါး၀ါးေလး ေျပာတယ္။

“ဟာကြာ .. ကို ဘာေတြလုပ္ျပေနမွန္းမသိဘူး”

အစ္ကိုလို႔ေျပာတာလား ကို လို႔ေျပာတာလား မသဲကြဲလုိက္ဘူး။ သူေျပာလုိက္မွ ကၽြန္ေတာ္ လည္း ကိုယ့္္လက္ထဲက စီးကရက္ကို အဓိပၸါယ္ေကာက္လြဲသြားမွန္း သတိထားလိုက္မိတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ဘာေျပာရမွန္းမသိဘဲ ေၾကာင္ေနတုန္း ေကာင္းစစ္က ဆက္ေျပာတယ္။

“ကို ဘာလုပ္ခ်င္ေနလဲ၊ ကၽြန္ေတာ္ဘာလုပ္ေပးရမလဲ”

“ေဟ .. မဟုတ္ဘူး .. ဟိုကြာ .. ငါ … အဲ ေဆးလိပ္ေသာက္ခ်င္လုိ႔ … အဲဒါ … ဒါနဲ႔ မင္းေရာ ေသာက္ဦးမလား”

ကၽြန္ေတာ့္ကို စိုက္ၾကည့္ေနတဲ့ ေကာင္းစစ္မ်က္လံုးေတြ ျဖတ္ခနဲ ၾကမ္းျပင္ေပၚကို လႊဲ သြားတယ္။ ႐ုတ္တရက္ ႏွစ္ေယာက္စလံုးၾကားမွာ အေနရက်ပ္တဲ့ခံစားခ်က္တစ္ခု ၀ုန္းခနဲ ႀကီးထြား လာသလိုခံစားလုိက္ရတယ္။

“ကၽြန္ေတာ္က အစ္ကို တစ္ခုခုလိုရင္ ကူညီေပးမလုိ႔ပါ၊ ကၽြန္ေတာ္မလိုဘူး ဆိုလည္းရပါတယ္၊ ကၽြန္ေတာ္က အစ္ကို႔ကို အထင္လြဲသြားမိတာ ထင္ပါတယ္၊ ရတယ္ ထားလိုက္၊ ေနာက္မွ ေတြ႕မယ္၊ ကၽြန္ေတာ္ျပန္ေတာ့မယ္”

ေျပာေျပာဆုိဆိုနဲ႔ ၾကမ္းျပင္ေပၚကတီရွပ္ကို ေကာက္ယူတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ စိတ္ေတြ လႊတ္ေပး လိုက္တယ္။ ေက်ာခိုင္းထားတဲ့သူ႔ေက်ာျပင္ကို ေနာက္ကေန သိုင္းဖက္လုိက္တယ္။ ေခၽြးေတြနဲ႔ စိုေနတဲ့ သူ႔ေက်ာျပင္နဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္ရင္ဘတ္ ကပ္ေနတယ္။ ပူေႏြးစိုစြတ္ေနတဲ့ ခံစားခ်က္က ကၽြန္ေတာ့္ ရင္ဘတ္နဲ႔ ဗိုက္သားတေလွ်ာက္မွာ လိႈင္းထေနတယ္။ သူ ကၽြန္ေတာ့္ဘက္ လွည့္လာတယ္။ သူ႔ရင္ဘတ္နဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္ရင္ဘတ္ အပ္လ်က္သားျဖစ္သြားတယ္။

သူလည္းကၽြန္ေတာ့္ကို သိုင္းဖက္လိုက္ရင္း ေျပာတယ္။

“ကို က်ေနာ္ ကို႔ကို သေဘာက်တယ္၊ အဲဒါေၾကာင့္ ကိုမင္းမြန္ကို ဓာတ္ပံု႐ိုက္ဖို႔ အတင္း ပူဆာ တာပါ၊ အစ္ကိုနဲ႔က်ေနာ္ အဆင္ေျပမယ္လုိ႔ စိတ္ထဲက ဘာေၾကာင့္မွန္းမသိ ႀကိဳသိေနတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ တုိ႔ႏွစ္ေယာက္ ေလွ်ာက္ႏိုင္သမွ် ေ၀းေ၀းထိ ေလွ်ာက္ ၾကတာေပါ့”

“မင္း ငါ့ကို Homo မွန္းသိတယ္လား”

“မသိပါဘူး၊ အစ္ကိုသြားလာေနတာ ျမင္ေနေတာ့ သေဘာက်႐ံုသက္သက္ပဲ၊ ခု ႐ုတ္တရက္ အစ္ကိုနဲ႔ ခင္ခြင့္ရၿပီးတဲ့ေနာက္မွာ အစ္ကိုကို ပိုင္ဆိုင္မွျဖစ္မယ္ဆုိတဲ့ခံစားခ်က္ ေပၚလာတယ္၊ ေနာက္ၿပီး တန္ခိုးရွင္တစ္ေယာက္ေယာက္တုိက္တြန္းေနသလို အစ္ကိုနဲ႔ ဆို .. အင္း .. ေသခ်ာေပါက္ couple ျဖစ္မယ္လုိ႔ခ်ည္း ထင္ေနမိတယ္”

ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ျပင္းျပစြာ အနမ္းေတြ ေပးၾကတယ္။ ညေနခင္းရဲ႕ မွိန္ပ်ပ်ေနေရာင္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ ေအာက္မွာ ပူေလာင္စြာ ပူးကပ္ေနၾကမိတယ္။ ပူေႏြးတယ္၊ စိုစြတ္တယ္၊ အရာရာတိုင္းကို ေမ႔ေလ်ာ့ သြားေစတယ္။

XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX

(၄)
          တိတ္ဆိတ္သန္႔ရွင္းတဲ့ ဘီယာဆိုင္ေလးထဲက အထူးခန္းထဲမွာ ကၽြန္ေတာ္၊ ေကာင္းစစ္နဲ႔ မင္းမြန္တို႔ သံုးေယာက္ ထိုင္ေနၾကတယ္။ စားပြဲေပၚမွာ အေကာင္းစား အရက္ပုလင္းအခ်ိဳ႕နဲ႕ အျမည္းအစံု၊ ေနာက္ၿပီး ေကာင္းစစ္ပံုမ်က္ႏွာဖံုးနဲ႔ မဂၢဇင္းတစ္အုပ္။ ေအာင္ပြဲခံတဲ့အထိမ္းအမွတ္နဲ႔ ဒီေန႔ည အတူ ေသာက္ျဖစ္ေနၾကတာပါ။
          “ကိုမင္းမြန္ .. ေသာက္သာေသာက္ .. မူးေအာင္ေသာက္ .. ဒါေပမယ့္ အရမ္း မူး မသြား ေသးခင္မွာ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ကိုမ်ဳိး ကိုမင္းမြန္ကို ေျပာစရာရွိေသးတယ္”
          “ေဟ .. ဘာေတြလဲဟ .. မင္းတို႔က ငါ့ကို ဘာေတြေျပာဦးမလို႔လဲ .. ခုေျပာကြာ .. နားေထာင္ ၿပီးမွ ေသာက္မယ္”
          “ေအးေဆးေပါ့ဗ် … ေသာက္ရင္းနဲ႔မွ ေျဖးေျဖးေျပာတာေပါ့ …”
          မင္းမြန္က ကၽြန္ေတာ့္မ်က္ႏွာကို လွမ္းၾကည့္ၿပီး မ်က္ခံုးပင့္ျပတယ္။ ဘာေတြလဲ ဆိုတဲ့ သေဘာ။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ၿပံဳးေနလုိက္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ ေကာင္းစစ္ စတူဒီယိုေလးထဲမွာ ျမင္ျမင္ခ်င္း ခ်စ္မိတဲ့ေန႔ကေန စၿပီး ဒီေန႔ဆို ေလးလ ေက်ာ္ခဲ့ၿပီ။ ဒီေလးလ ဆိုတဲ့အခ်ိန္အတြင္းမွာ ေကာင္းစစ္ ကၽြန္ေတာ့္ဆီ လာအိပ္တဲ့ညေတြလည္း မ်ားခဲ့တယ္။ ႏွစ္ဘက္ မိဘေတြကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အေၾကာင္းကို မသိၾကေတာ့ ႐ိုး႐ိုးသားသားပဲ ထင္ေနၾကတယ္။ ရင္ခုန္သံခ်င္း တူတဲ့ အျပာေရာင္ညေပါင္းမ်ားစြာကို ျဖတ္သန္းၿပီးခဲ့ၾကတဲ့ေနာက္မွာ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ႏွစ္ေယာက္ အရာရာကို ရင္ဆိုင္ၿပီး လက္တြဲသြားၾကဖုိ႔ ဆံုးျဖတ္ခဲ့ၾကၿပီးပါၿပီ။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ အဆင္သင့္ျဖစ္မယ့္ အခ်ိန္ အတိုင္းအတာတစ္ခုကို ေစာင့္ေနၾကတယ္။
          ေကာင္းစစ္နဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ ရန္ကုန္မွာ အေျခခ်မယ္။ ေကာင္းစစ္လည္း အႏုပညာအလုပ္ေတြ ဆက္လုပ္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္လည္း photographer အျဖစ္ ရပ္တည္ၾကမယ္။ ပတ္၀န္းက်င္ အသိုင္းအ၀ိုင္း ေတြကို ဖယ္ထားၿပီး ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ႏွစ္ေယာက္ထဲ ကမၻာေလး ဖန္တီးႏိုင္ၾကၿပီေပါ့။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ အေသးစိတ္ အစီအစဥ္ေတြကို ေရးဆြဲထားၾကတယ္။ ႏွစ္ေယာက္အတူ ႀကိဳးစား ဖန္တီးမယ့္ Homo အခ်စ္ကမၻာေလးရဲ႕ Plan ေလးကေတာ့ အေတာ္ေလး ခိုင္မာေနပါၿပီ။
          ဒီေန႔ေတာ့ အရင္ဆံုး ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ရဲ႕ သူငယ္ခ်င္း မင္းမြန္ကို ဖြင့္ေျပာျပမယ္လုိ႔ တိုင္ပင္ ထားၾကတယ္။ မင္းမြန္ တစ္ေယာက္ေတာ့ အေတာ္ေလး အံ့အားသင့္သြားမွာ ေသခ်ာတယ္။ ယံုခ်င္ မွလည္း ယံုမယ္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ေနာက္ေနတယ္လုိ႔ ထင္ခ်င္ထင္မွာေပါ့။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဒီညေတာ့ မင္းမြန္ကို ေျပာျပလုိက္ေတာ့မယ္လုိ႔ ဆံုးျဖတ္ထားၾကၿပီးၿပီေလ။
          “ကိုမင္းမြန္ .. က်ေနာ္နဲ႔ ကိုမ်ဳိး ခ်စ္သူေတြျဖစ္ေနၾကၿပီဗ်”
          “အမ္ … ဘာရယ္ .. မင္းတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ ရည္းစားရသြားၾကတာလား .. ငါလည္း မသိလုိက္ ရပါလား၊ ဟဟ .. ေျပာစမ္းပါဦး ဘယ္က ေကာင္မေလးေတြနဲ႔လဲ”
          “မဟုတ္ပါဘူးဗ် .. ကိုမ်ဳိးနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ ခ်စ္ေနမိၾကၿပီ … အဲဒါ ကိုမင္းမြန္ကို ဖြင့္ေျပာတာ၊ တျခားဘယ္သူမွ မသိၾကေသးဘူး၊ ကိုမင္းမြန္ကို အခင္ဆံုးအခ်စ္ဆံုးမို႔လို႔ ေျပာျပတာ … ဟုတ္တယ္ ေနာ္ ကိုမ်ဳိး”
          ေကာင္းစစ္ စကားအဆံုးမွာ မင္းမြန္က ကၽြန္ေတာ့္မ်က္ႏွာကို ျဖတ္ခနဲ လွမ္းၾကည့္တယ္။ ကၽြန္ေတာ့္မ်က္ႏွာမွာ ေမြးညင္းေတြေထာင္သြားသလို ျဖန္းခနဲ ေအးစက္သြားတဲ့ ခံစားခ်က္ ေပၚလာတယ္ ။ ဒါေပမယ္ ေကာင္းစစ္စကားကို ေထာက္ခံတဲ့အၿပံဳးနဲ႔ ျပန္ၾကည့္ေနလိုက္တယ္။ မင္းမြန္ မ်က္ေမွာင္ကုတ္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ ေကာင္းစစ္ မ်က္ႏွာကို ေသခ်ာလုိက္ၾကည့္ေနတယ္။ စကၠန္႔တခ်ဳိ႕ ၾကာသြားၿပီးတဲ့ေနာက္ ၿပံဳးလာတယ္ … ။
          “အယ္ … မ်က္ႏွာေတြက ၿပံဳးစိစိေတြနဲ႔၊ ငါ့ကို အဲလို လာက်ပ္လုိ႔ရမလား၊ ဟားဟားဟား .. ေအးေလ မင္းတုိ႔က တပူးတြဲတြဲနဲ႔ လင္မယားလုိ ေနေနၾကတာပဲ၊ အဆန္းလုပ္လုိ႔ … ဟေရာင္ေတြ မင္းတုိ႔ ဘာၾကံစည္ေနၾကတာလဲ … ငါ့ကို ႏွစ္ေယာက္ေပါင္းပီး တစ္ခုခု က်ပ္ၾကမယ္မဟုတ္လား … ငါ အဲ့ေလာက္ေတာ့ နပ္ပါတယ္ကြ”
          “တကယ္ေျပာတာ မင္းမြန္ရ၊ ငါတုိ႔ ေနာက္ေနတာမဟုတ္ဘူး၊ ငါနဲ႔ ေကာင္းစစ္နဲ႔ ညီအစ္ကိုလုိ သူငယ္ခ်င္းလိုထက္ပိုၿပီး ခ်စ္ေနၾကၿပီ။ ငါတုိ႔ မင္းကို ဒီေန႔ဖြင့္ေျပာဖုိ႔ တုိင္ပင္ထားၾကတာ။ ဒီကိစၥကို မင္း အရင္ဆံုးသိတာပဲ။ ေနာက္ၿပီး ငါတုိ႔ ေရွ႕ဆက္သြားဖုိ႔ အစီအစဥ္ေတြရွိတယ္။ အဲ့ကိစၥေတြလည္း မင္းကို တိုင္ပင္ခ်င္လုိ႔”
          မင္းမြန္ မယံုသကၤာတဲ့ပံုမ်ဳိးနဲ႔ မ်က္လံုးေတြ ေမွးၿပီး ၾကည့္ေနတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေျပာတာ သူ ႐ုတ္တရက္ လက္ခံဖုိ႔ ခက္ေနတဲ့ပံုပဲ။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔လည္း ေတာ္ေတာ္ေတာ့ ယံုေအာင္ ေျပာရလိမ့္ မယ္လို႔ ေတြးထားၿပီးသားပါ။
          “မင္းတုိ႔က တကယ္ေျပာေနတာလားဟ၊ ငါ့ကိုေတာ့ မက်ပ္နဲ႔ေနာ္၊ ဟဟား .. ငါ ရပ္ကြက္ထဲမွာ ေလွ်ာက္ေျပာ ဦးမွာ ငမ်ဳိးနဲ႔ ေကာင္းစစ္က အေျခာက္ေတြ … အခ်င္းခ်င္းႀကိဳက္ေနၾကၿပီလုိ႔ … ငါ့ က်ပ္လုိ႔ကေတာ့ မင္းတုိ႔ အရွက္ကြဲၿပီပဲ”
          “မက်ပ္ပါဘူး ငါတုိ႔ အတည္ေျပာေနတာပါ”
          မင္းမြန္ကို မ်က္ႏွာျပန္တည္ၿပီး ေျပာရတယ္။ ေတာ္ၾကာ က်ပ္တယ္ခ်ည္း ထင္ေနမွာ။ အဲ့ေတာ့ သူလည္း မ်က္ႏွာတည္လာတယ္။
          “အဲဒါဆို တကယ္ႀကီးလားဟ၊ အဲဒါဆို မင္းတို႔ ဘယ္လုိ ဆက္လုပ္ၾကမွာလဲ၊ မင္းတုိ႔ မိဘေတြ သိကုန္ရင္ ဘာေတြဆက္ျဖစ္ၾကမလဲ၊ ဟာကြာ .. မင္းတုိ႔ကလည္း …. ဘယ္လိုေတြမ်ား ျဖစ္ကုန္ၾက တာလဲ … ငါ ေခါင္းေတာင္ကိုက္သြားသလိုပဲ”
          “ငါတုိ႔လည္း အဲဒီကိစၥကို ေတြးမိတယ္၊ ငါတို႔ မိဘေတြနဲ႔ ပတ္၀န္းက်င္ကို ဘယ္လို ဖြင့္ေျပာရင္ ေကာင္းမလဲ တိုင္ပင္ခ်င္လုိ႔ မင္းကို ခုည ေျပာျပတာ”
          “မင္းတို႔ မိဘေတြ သိရင္ေတာ့ မိုးမီးေလာင္လိမ့္မယ္၊ ငမ်ိဳး မင္းမိဘေတြဆုိလည္း ဂုဏ္ အရွိန္ အ၀ါနဲ႔ ေနၾကတာ၊ မင္းအတြက္ ေခၽြးမေတြေတာင္ စိတ္ႀကိဳက္ေ႐ြးေနၾကတာ၊ မင္းက ေကာင္းစစ္နဲ႔ ဆိုေတာ့ ရွက္တာနဲ႔တင္ေသလိမ့္မယ္။ ေကာင္းစစ္ မိဘေတြဆိုလည္း တစ္ဦးတည္းေသာသားေလး၊ ေကာင္မေလးေတြ ၀ိုင္း၀ိုင္းလည္ေနတာကို ေကာင္းစစ္အေဖႀကီးက ဂုဏ္ယူလုိ႔မဆံုးဘူး။ ငါ့သားေလး ေစာ္ၾကည္တယ္ ေစာ္ၾကည္တယ္နဲ႔ ခဏခဏ ေျပာတာ”
          “အင္း အဲဒါေတြကို ငါတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ နားလည္တယ္၊ ငါေတြးေနတာက အစပိုင္း ဖြင့္ေျပာဖုိ႔သာ ခက္မွာ၊ ေနာက္ပိုင္းေတာ့ ငါတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ အဆင္ေျပေအာင္ ရင္ဆုိင္သြားႏိုင္ဖို႔ နည္းလမ္းေတြ ရွိလာ ႏိုင္မယ္ထင္တာပဲ”
          “ဟုတ္တယ္ ကိုမင္းမြန္၊ ဒီကိစၥက ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ စိတ္ပူထားသေလာက္မဟုတ္ဘဲ ခပ္ေအးေအးနဲ႔ ၿပီးခ်င္လည္း ၿပီးသြားႏိုင္တယ္၊ ဟိုးေလးတေက်ာ္နဲ႔ အတိုက္အခံလုပ္ရဖို႔လည္း ျဖစ္ခ်င္ ျဖစ္လာႏိုင္တယ္၊ မိဘေတြ ဘယ္လုိ တုန္႔ျပန္ၾကမလဲဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ မသိႏိုင္ဘူး၊ သူတုိ႔က ေအးေအးေဆးေဆးပဲ မင္းတုိ႔ သေဘာအတိုင္း ေနၾကေပါ့ကြာလုိ႔ ခြင့္ျပဳရင္ေတာ့ အတိုင္းထက္အလြန္ သိပ္ေကာင္းမွာပဲ”
          မင္းမြန္ လက္ထဲက အရက္ခြက္ကို ႏွစ္ခြက္ဆင့္ငွဲ႔ၿပီး ေမာ့ခ်တယ္။ နည္းနည္းလည္း စိတ္ညစ္ သြားပံုရတယ္။ စကား၀ိုုင္းက ခဏေတာ့ တိတ္ဆိတ္သြားၾကတယ္။
          “ဒီလုိကိစၥမ်ဳိးေတြက အေျခာက္ေတြၾကားမွာ သိပ္ေတာ့မထူးဆန္းပါဘူး၊ ဒါေပမယ့္ မင္းတို႔ႏွစ္ ေယာက္က ေယာက်္ားစင္စစ္ႀကီးေတြ၊ ၿပီးေတာ့ ဒီၿမိဳ႕ေလးမွာ မင္းတုိ႔ေရာ မင္းတို႔မိဘေတြကိုပါ မသိတဲ့ လူမရွိဘူး၊ မင္းတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ လက္တြဲၾကမယ္ဆုိရင္ တစ္ၿမိဳ႕လံုးအတြက္ေတာ့ ဟိုးေလးတေက်ာ္ ျဖစ္သြားမွာပဲ။ မင္းတုိ႔ မိဘေတြက ေခတ္အျမင္ရွိသင့္သေလာက္ရွိ ပါတယ္၊ ဒါေပမယ့္ ဒါႀကီးကိုေတာ့ကြာ … အာ .. မျဖစ္ပါဘူး … လက္ခံႏိုင္စရာကို မရွိဘူး”
          “မိန္းမလို၀တ္မွ အဲလို ျဖစ္တာမဟုတ္ပါဘူးကြာ၊ ေယာက်္ားလိုေပမယ့္ တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ မခ်စ္ရဘူးလား၊ စိတ္ထဲမွာေတာ့ လိင္တူခ်င္းသာယာတဲ့စိတ္ေလးေတြကိုယ္စီ ရွိေန ေပမယ့္ ဖံုးကြယ္ထားၾကရတဲ့ ငါတို႔ႏွစ္ေယာက္ေတြ႕ၾကတဲ့အခ်ိန္မွာ ပြင့္လင္းၿပီး ခံစားခ်က္ေတြ ေပါက္ ထြက္ကုန္ၾကတယ္၊ အခု ငါတုိ႔ ျဖစ္လာမယ့္အေျခအေနကို အေကာင္းဆံုး ဘယ္လုိ ရင္ဆုိင္မလဲ စဥ္း စားေနၾကတယ္”
          “မင္းတုိ႔က အပုန္း ေတြေပါ့၊ ေကာင္းကြာ … ငါလည္း ညံ့ပါ့၊ ကုိယ့္သူငယ္ခ်င္းေတြ ကို အကဲေတာင္ မခတ္တတ္ခဲ့ဘူး၊ ခု ငါက မင္းတို႔ႏွစ္ေယာက္ကို ေတြ႕ေပးခဲ့ေတာ့ ျပႆနာအစက ငါေပါ့၊ မင္းတုိ႔ မိဘေတြကို ဘယ္လို မ်က္ႏွာျပရမွန္းေတာင္ မသိေတာ့ဘူး”
          မင္းမြန္ မ်က္ႏွာ အေတာ္ေလး ပ်က္လာတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ထက္ေတာင္ ေၾကာက္ေနပံု ေပါက္ေနတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ မစဥ္းစားထားေပမယ့္ မင္းမြန္ကို pressure ေပးတဲ့ လုပ္ရပ္လုိ ျဖစ္ေနၿပီလား ေတြးလုိက္မိတယ္။ ဒီကိစၥ သူကပဲ စတယ္လုိ႔ ေတြးေနၿပီး ခုလည္း သူ႔တစ္ေယာက္ထဲကို ပဲ အသိေပးတာဆိုေတာ့ သူ႔မွာ တာ၀န္ရွိတယ္လုိ႔ ေတြးၿပီး စိတ္ပူေနပံုရတယ္။
          “ကဲပါ .. ထားပါေတာ့၊ မင္းအျပစ္လည္းမဟုတ္ပါဘူး၊ ၿပီးခဲ့တာေတြ က်န္ခဲ့ပါေစ၊ ေရွ႕ဆက္ဖုိ႔ ငါတုိ႔ ဘယ္လုိ လုပ္ရင္ေကာင္းမလဲ အႀကံေပးပါဦးကြာ”
          “ဟုတ္တယ္ ကိုမင္းမြန္၊ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ကိုမင္းမြန္ကို ယံုလည္း ယံုၾကည္တယ္ အားလည္း ကိုးတယ္၊ ကိုမင္းမြန္ အႀကံဥာဏ္ေပးပါဦး”
          “မင္းတို႔က ဒီလုိပဲ လူႀကီးေတြမသိေအာင္ ဆက္ေနသြားၾကလုိ႔ မျဖစ္ဘူးလား၊ လူသိရွင္ ၾကားႀကီး လုပ္ခ်င္ၾကတာလား၊ ခုဆို မင္းတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ တြဲေနေပမယ့္ ညီအစ္ကိုေတြလုိ အရမ္းခ်စ္ၾက လုိ႔ ဒီလိုေနတာလုိ႔ အားလံုးက ထင္ေနတာပဲ၊ အဲလုိပဲ ဆက္ေနၾကေပါ့ကြာ၊ ေတာ္ၿပီ ေတာ္ၿပီ ဒီကိစၥ ဒီတင္ရပ္၊ ငါ မပါေတာ့ဘူး၊ ငါ့ကို ဆြဲမထည့္နဲ႔၊ ဒီေန႔ကိစၥေတြ ငါမၾကားခဲ့ဘူးလုိ႔ပဲ သတ္မွတ္လိုက္မယ္”
          “အာ ဒီအတိုင္းေနသြားလုိ႔ မျဖစ္ဘူး ကိုမင္းမြန္၊ ကိုမ်ိဳးကို သူ႔အိမ္က မိန္းမေပးစားဖုိ႔ လုပ္ေနၾကၿပီ၊ သူမိန္းမ ရသြားရင္ က်ေနာ္ ရင္ကြဲရမွာဗ်၊ ေနာက္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ဒီအတုိင္း ဆက္သြားရင္ တစ္ေန႔မဟုတ္ တစ္ေန႔ေတာ့ သိသြားၾကမွာ ေသခ်ာတယ္။ အဲဒီေတာ့ အဲဒီအခ်ိန္မွ ေျဖရွင္းတာထက္ စာရင္ ေစာေစာစီးစီး ၀န္ခံလိုက္တာက ပိုေကာင္းမယ္လုိ႔ ကၽြန္ေတာ္ေတြးတာပဲ”
          ေကာင္းစစ္ ေလသံေတြေတာင္ တုန္လာေနတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ မိန္းမယူလိုက္ရရင္ ဆိုတဲ့ အေတြးက သူ႔စိတ္ထဲမွာ အေတာ္ေလး ဖိစီးေနမွာေသခ်ာတယ္။ သူ႔ကို ႏွစ္သိမ့္တဲ့အေနနဲ႔ သူ႔ပုခံုးေလးကို ေနာက္က သိုင္းဖက္ထားလိုက္တယ္။ သူကလည္း ကၽြန္ေတာ့္ဘက္ ေခါင္းမွီလာတယ္။
မင္းမြန္ မ်က္ႏွာတစ္ခ်က္မဲ့သြားၿပီး အရက္တစ္ခြက္ ထပ္ေမာ့တယ္။
          “လုပ္ၾကကြာ .. လုပ္ၾက … ငါေတာ့ ေသခ်င္တာပဲသိတယ္၊ စိတ္ညစ္လိုက္တာကြာ .. မင္းတုိ႔ ႏွစ္ေယာက္ သူငယ္ခ်င္းကို အဲ့ေလာက္ေတာင္ညွဥ္းရလားကြာ … မင္းတို႔ ျဖစ္ေနပံုၾကည့္ၿပီး .. ငါ စိတ္ညစ္လိုက္တာ”
          “ကဲ ေကာင္းစစ္ .. ေသာက္ၾကမယ္ .. ေလာေလာဆယ္ေတာ့ စိတ္ညစ္စရာေတြ ခဏ ထားလုိက္၊ ဒီည မင္း ဆုရတဲ့အထိန္းအမွတ္နဲ႔ အေပ်ာ္ဆံုး အၾကမ္းဆံုး ကဲၾကမယ္၊ စိတ္လြတ္ကိုယ္လြတ္ ပဲ … ဟေရာင္ .. မင္းမြန္ … ခုနကိစၥ ထားလုိက္ေတာ့ … ဒီေန႔အတြက္ အဲဒီကိစၥ ဆက္မေျပာေတာ့ဘူး၊ ေနာက္မွ  ဆက္ေဆြးေႏြးမယ္ … ကဲ ေရာ့ … ေသာက္”
          ေအးစက္အံု႔မိႈင္းေနတဲ့ ၀ိုင္းေလး အသက္၀င္လာေအာင္ စကားစျဖတ္လိုက္ၿပီး အရက္ လုိက္ထည့္ေပးၿပီး အတင္းေသာက္ခိုင္းလုိက္တယ္။ ေပါ့ေပါ့ပါးပါး ေပ်ာ္စရာေတြပဲ ေလွ်ာက္ေျပာေန လုိက္တယ္။ ခုနအေျခအေနထက္စာရင္ေတာ့ ေလထုက ေပါ့ပါးၿပီး ရယ္သံေလးေတြ ဆူညံလာတယ္။
ႀကိဳေတြးထားသလို ေပ်ာ္စရာ သိပ္ေကာင္းတဲ့ အရက္၀ိုင္းေလးေတာ့ မဟုတ္ခဲ့ဘူးေပါ့။
 
(၅)
အရက္၀ိုင္းေလးက ေသာက္ရင္းနဲ႔ ညဥ့္နက္လာတယ္။ မင္းမြန္က တြိဳင္းလက္ ခဏ၀င္ဖုိ႔ ထထြက္သြားတယ္။ ေတာ္ေတာ္နဲ႔ျပန္ေရာက္မလာဘူး။ ေကာင္းစစ္ကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ပုခံုးေပၚမွာ ေခါင္းမွီရင္း အိပ္ေတာင္ ေပ်ာ္ေနၿပီ။ ခဏေနလို႔ မင္းမြန္ ျပန္လာရင္ ေငြရွင္းၿပီး ျပန္ၾကေတာ့မယ္။ ေကာင္းစစ္ကိုႏႈိးရမယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ ဖုန္းက အသံျမည္လာတယ္။
“ဟယ္လို … ေမေမလား .. ေျပာေလ .. ”
          “သား ကိုမ်ိဳး၊ မင္း ဘယ္မွာလဲ၊ မင္းအေဖ မင္းကို လိုက္ရွာေနတယ္၊ မင္းတို႔ဘာေတြ ေလွ်ာက္ လုပ္ေနတာလဲ၊ ခုနက ေကာင္းစစ္အေဖဆီက ဖုန္းလာတယ္၊ မင္းနာမည္ကိုလည္း ေျပာသံၾကားတယ္၊ ဖုန္းေျပာၿပီးေတာ့ မင္းအေဖ ေဒါသေတြ ထြက္ေနတယ္၊ ေမေမေမးတာကိုလည္း ဘာမွျပန္မေျပာဘူး၊ ေခြးေကာင္ ငါသတ္မယ္လုိ႔ ႀကိမ္းေနတယ္၊ ခု ေကာင္းစစ္ မိဘေတြနဲ႔ အျပင္ထြက္သြားတယ္၊ ေမေမ စိတ္ပူလုိက္တာ၊ သားတုိ႔ ဘာေတြျဖစ္လုိ႔လဲ၊ မူးယစ္ေဆးေတြသံုးေနၾကတာလား”
          “ဗ်ာ …. မဟုတ္ဘူး ေမေမ … အာ .. ဒုကၡပါပဲ”
          “သား … သား .. ဘာျဖစ္လုိ႔လဲ .. ေမေမ့ကိုေျပာ … ဟဲ့ သား …. သား”
          ေမေမ့ကို ဘာမွ ျပန္ေျပာမေနအားေတာ့ဘဲ ေကာင္းစစ္ကို ႏႈိးတယ္။
          “ေကာင္းစစ္ .. ေကာင္းစစ္ … ထထ … မင္းမြန္ ျပႆနာရွာၿပီထင္တယ္၊ လူႀကီးေတြ သိသြားၿပီလား မသိဘူး …  ခု ငါတုိ႔ကို လိုက္ရွာေနတယ္ေျပာတယ္ … ထ သြားမယ္ …”
          “ဟုတ္လား .. ကိုမင္းမြန္က ခုဘယ္မွာလဲ”
          “တြိဳင္းလက္ခဏ၀င္မယ္ဆုိၿပီး ထြက္သြားတာပဲ .. ခုထိ ျပန္မလာေသးဘူး”
          “ဟား ဒုကၡပါပဲ .. က်ေနာ္ပိုက္ဆံ သြားရွင္းလိုက္မယ္၊ ကိုမ်ဳိး ကိုမင္းမြန္ကို လိုက္ရွာ … အာ … ျပႆနာေတာ့ အခ်ိန္မတိုင္ဘဲ ႀကီးၿပီ ထင္တယ္ကိုေရ”
          ကၽြန္ေတာ္ တြိဳင္းလက္ခန္းေတြထဲ ၀င္ၾကည့္တယ္။ မင္းမြန္ မရွိေနဘူး။ ဒါဆို ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ကိစၥကို မိဘေတြကို သြားအသိေပးလုိက္ၿပီထင္တယ္။ ဆိုင္ေရွ႕ထြက္လာေတာ့ မင္းမြန္ရဲ႕ကား ရွိမေနေတာ့ဘူး။ အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ ေကာင္းစစ္တုိ႔ အိမ္က ကားအျဖဴေလး ဆုိင္ထဲကို ေကြ႕၀င္လာတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္အက်ၤ ီကို ႐ုတ္တရက္ ေနာက္က ေဆာင့္ဆြဲတာ ခံလုိက္ရတယ္။
          “ကိုမ်ဳိး … အိမ္ကလိုက္လာၿပီ .. ဒီဘက္ကိုလာ .. ဒီဘက္မွာ ဆိုင္ကယ္ရပ္ထားတယ္ … အျမန္ ေျပးၾကမယ္ … လူႀကီးေတြက က်ေနာ္တုိ႔ကို ခြဲၾကဖုိ႔ မ်ားတယ္ … ေနာင္ခါလာ ေနာင္ခါေစ်းပဲ .. ေလာေလာဆယ္ေတာ့ လြတ္ေအာင္ ေျပးၾကမယ္”
          ေကာင္းစစ္ ဆုိင္ကယ္က ဆုိင္ေဘးမွာ ရပ္ထားတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ကို ဟဲလ္မက္ ထုိးေပးၿပီး ေဆာင္းထားဖုိ႔ ေျပာတယ္။ ေကာင္းစစ္ အေတာ္ေလး ျပာယာခတ္ေနတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ဘာလုပ္ ရမွန္းမသိဘဲ ေၾကာင္ေနမိတယ္။ ႏွစ္ေယာက္လံုး ဆိုင္ကယ္ေပၚ တက္ၿပီးေတာ့ ေမာင္းထြက္ေျပးလာခဲ့တယ္။ ေကာင္းစစ္ မိဘေတြနဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္အေဖ ကားေလးေပၚက ဆင္းလာတာ ေတြ႕လုိက္ရတယ္။ သူတုိ႔ ေဘးက ဆိုင္ကယ္နဲ႔ ေမာင္းထြက္လာခဲ့တယ္။  ႐ုတ္တရက္မုိ႔ သူတုိ႔ ေၾကာင္ေနေပမယ့္ သူတုိ႔ေဘးက ျဖတ္သြားၿပီးခ်ိန္မွာေတာ့ ေနာက္က ေအာ္သံၾကားလိုက္ရတယ္။
          “ေခြးေကာင္ေတြ .. မေျပးနဲ႔ ရပ္စမ္း … ”
          ဘယ္သူ႔အသံပဲျဖစ္ျဖစ္ ေနာက္မွာခ်န္ထားခဲ့ၿပီ။ ဆိုင္ကယ္ေလးက ၿမိဳ႕ျပင္ဆီ ဦးတည္ၿပီး အရွိန္ ျပင္းျပင္းနဲ႔ ေမာင္းထြက္လာခဲ့တယ္။
          “ေတာက္ .. ကိုမင္းမြန္ လုပ္ရက္တယ္ဗ်ာ၊ သူ႔ကိုယံုလို႔ တိုင္ပင္ကာမွပဲ၊ ေျပာေတာ့ ေျပာမွာေပါ့ ဗ်ာ ခုဟာက အခ်ိန္ မတုိင္ေသးဘူး”
          ေကာင္းစစ္က ေလတိုးသံ တေ၀ါေ၀ါကို ေဖာက္ထြင္းေအာင္ ေအာ္ေျပာေနတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ေျပာစရာစကားမရွိပါ။ ေလာေလာဆယ္ တစ္ေနရာရာမွာခိုေနၿပီး ေခါင္းေအးေအးထား စဥ္းစားဖုိ႔ လုိေနၿပီ။ ေသခ်ာ ျပင္ဆင္ၿပီးမွ ရင္ဆိုင္စရာရွိတာေတြ ျပန္လာရင္ဆိုင္မယ္လုိ႔ ေတြးေနမိတယ္။
          ႐ုတ္တရက္ ေဘာင္းဘီအိတ္ထဲက ဖုန္း တုန္လာတယ္။ ဘယ္သူ႔ဖုန္းလဲ ဘာေတြလဲ မစဥ္းစား ခ်င္ေတာ့ဘူး။ ဖုန္းမကိုင္ဘဲ ေနလိုက္တယ္။ ၿမိဳ႕တြင္းပိုင္းကေနၿပီး လူရွင္းတဲ့ ရက္ကြက္လမ္းေတြကို ေရာက္လာတယ္။ မိုးစက္ေလးတခ်ိဳ႕ က်လာၿပီး မ်က္ႏွာကို ထိတာ ခံစားရတယ္။
          “ကိုမ်ဳိး ဟဲလ္မက္ကို မွန္ခ်ထား .. မိုးေတြရြာလာတယ္ .. ဆိုင္ကယ္အရွိန္နဲ႔ဆိုေတာ့ မိုးေပါက္ မ်က္ႏွာကို မွန္ရင္ နာတယ္”
          ေကာင္းစစ္က ေအာ္ေျပာတယ္။  ကၽြန္ေတာ့္ကိုသာ ေအာ္ေနတာ သူကေတာ့ ေခါင္းဗလာနဲ႔။ ကၽြန္ေတာ့္ဦးထုပ္ခၽြတ္လိုက္ၿပီး သူ႔ေခါင္းကို ေဆာင္းေပးမလို႔လုပ္တယ္။ လက္မခံဘူး။ ေခါင္းကို ခါ ပစ္တယ္။ ဆိုင္ကယ္ေမွာက္မွာစိုးလို႔ ဆက္ေဆာင္းမေပးေတာ့ဘူး။
          “ကိုမ်ဳိး၊ ေနာက္က မီးေရာင္ကို ၾကည့္ၾကည့္ေပးစမ္းပါ၊ ကၽြန္ေတာ္လွည့္ၾကည့္လို႔မရဘူး၊ အိမ္က ကားမီးေရာင္လုိ႔ ထင္တယ္”
          ေကာင္းစစ္ေျပာလုိ႔ လွည့္ၾကည့္လုိက္ေတာ့ အျဖဴေရာင္ ကားတစ္စီးကို ခပ္ေရးေရး ေတြ႕ေနရတယ္။ ေန႔ဘက္ဆို ေကာင္းစစ္တုိ႔ အိမ္ကကား ဟုတ္ မဟုတ္ ေျပာႏိုင္တဲ့ အကြာအေ၀း ေပမယ့္ ညဘက္ဆိုေတာ့ မေျပာႏိုင္ဘူး။
          “မသိဘူး ေကာင္းစစ္၊ ဟုတ္ေတာ့ ဟုတ္မယ္ထင္တာပဲ၊ ဘယ္လုိလုပ္ မီလာတာလဲ၊ ျမန္လိုက္တာ”
          “ရတယ္ … ကၽြန္ေတာ္တို႔ လြတ္တယ္၊ စိတ္မပူနဲ႔၊ ညေစ်းတန္းထဲကို ၀င္မယ္၊ က်ေနာ့္ခါးကို ေသခ်ာဖက္ထား၊ ဦးထုပ္ျပန္ေဆာင္းထားေလ၊ လက္ထဲမွာ ဘာလုိ႔ ကိုင္ထားတာလဲ”
          “ေကာင္းစစ္ .. ေဆာင္းထားေလ … ကိုယ္ ေဆာင္းေပးမယ္”
          “မလိုဘူး .. အဲဒါႀကီးက ရႈပ္တယ္၊ ေမာင္းရတာ အဆင္မေျပဘူး၊ ကိုမ်ဳိးသာ ေဆာင္းထား”
          ဆိုင္ကယ္ကို ညေစ်းထဲ ေခါင္းတည္လိုက္တယ္။ ဆိုင္ကယ္ဟြန္းကို ဆက္တိုက္ႏွိပ္ထားၿပီး အရွိန္နဲ႔ ညေစ်းထဲ ၀င္သြားတယ္။ လူေတြ အျမန္ေရွာင္ၾကတယ္။ ဆိုင္ကယ္ေတြ တိုက္မလို၊ ကားေတြ ၿငိမလိုနဲ႔ ေကြ႕ပတ္ေမာင္းလာခဲ့တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ အရမ္းကို လန္႔ေနမိတာပဲ သိေတာ့တယ္။
          “ေကာင္းစစ္ … ေလွ်ာ့ … အရွိန္ေလွ်ာ့ … ကိုယ္ တုိ႔ကို မိသြားလည္း ေျဖရွင္းလို႔ရတယ္၊ လူႀကီးေတြ သေဘာေပါက္လာေအာင္ ေျပာၾကမယ္ … ေကာင္းစစ္ … ေကာင္းစစ္ … အရွိန္ေလွ်ာ့ပါ …”
          ကၽြန္ေတာ္ ေအာ္ေျပာေနတယ္။ ေကာင္းစစ္က တကယ္ပဲမၾကားတာလား၊ မၾကားခ်င္ေယာင္ ေဆာင္ေနတာလားမသိ၊ ဘာမွ ျပန္မေျပာဘဲ ဆက္ေမာင္းေနတယ္။ ခဏေနေတာ့ လူေတြ ရႈပ္တဲ့ ညေစ်းကို ေက်ာ္လာခဲ့တယ္။ ေနာက္ကလုိက္လာတဲ့ ကားေလးလည္း ျပတ္က်န္ခဲ့ၿပီ။ ၿမိဳ႕ျပင္ကို ေရာက္လာတယ္။
          “ကိုမ်ဳိး မိုးက တျဖည္းျဖည္း သည္းလာၿပီ၊ ဦးထုပ္ကို ေသခ်ာေဆာင္းထားလား၊ ေမးသိုင္းႀကိဳးတပ္ထားေနာ္၊”
          “ေကာင္းစစ္ .. ဆုိင္ကယ္ရပ္ပါ … ကားမမီေတာ့ပါဘူး … ဦးထုပ္ေဆာင္း …  ေရာ့”
          “ကိုမ်ဳိး ေဆာင္းထား … ရတယ္ .. ဟိုဘက္ၿမိဳ႕ေရာက္မွ စိတ္ခ်ရမွာ … ကိုမ်ိဳး မေၾကာက္ပါနဲ႔၊ ကၽြန္ေတာ္ ဆိုင္ကယ္စီးကၽြမ္းပါတယ္၊ ကိုမ်ဳိးဘာမွမျဖစ္ေစရဘူး ကတိေပးတယ္၊ ကၽြန္ေတာ့္ကိုယံုပါ”
          “ေကာင္းစစ္ .. ကိုမ်ဳိးကိုလည္းယံုပါ၊ ကိုယ္ ေျပလည္ေအာင္ရွင္းေပးမယ္၊ ဆိုင္ကယ္ ရပ္ပါ၊ လူႀကီးေတြကို ရင္ဆိုင္လုိက္ၾကရေအာင္”
          “ကိုမ်ဳိးကို ယံုတယ္၊ ဒါေပမယ့္ ကံၾကမၼာကို မယံုဘူး၊ ကိုမ်ဳိးနဲ႔ ေ၀းလို႔မျဖစ္ဘူး၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔ လြတ္ေအာင္ေျပးမယ္၊ ကိုမ်ဳိးနဲ႔ က်ေနာ့္ကို ခြဲၾကမွာဗ်”
          “မိုး အရမ္းသည္းလာၿပီ … အႏၱရာယ္မ်ားတယ္ .. အရွိန္ေလွ်ာ့ပါ”
          “ရတယ္ … လမ္းတစ္၀က္မွ အမိမခံႏိုင္ဘူး .. ေရာက္ကာနီးပါၿပီ”
          မိုးသံ ေလသံနဲ႔ စကားေျပာရတာ အေတာ္ေလး ေအာ္ေနရတယ္။ ထူထဲတဲ့ မိုးစက္ ကန္႔လန္႔ကာႀကီးကို ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ႏွစ္ေယာက္ ဆိုင္ကယ္ေလးနဲ႔ထိုးခြဲေနတယ္။ ေလကလည္း ရက္ရက္ စက္စက္ ေအးျမၿပီး ျပင္းထန္ေနတယ္။ အေ၀းေျပးလမ္းမႀကီးေပၚက မိုးနဲ႔ ေလၾကမ္းၾကားမွာ မိဘအသိုင္းအ၀ိုင္းေတြကို ဆန္႔က်င္ထြက္လာတဲ့ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ စံုတြဲကို ညွာတာေသာ အားျဖင့္ ဆံုဆည္းခြင့္ ေပးပါလုိ႔ ကံတရားကို ဆုေတာင္း တုိင္တည္ေနမိတယ္။
          “ကိုမ်ိဳး …………………”
          ေကာင္းစစ္ တစ္ခ်က္ေအာ္လိုက္သံနဲ႔အတူ မိုးေရထဲက ဘြားခနဲ ေတြ႕လုိက္ရတဲ့ ရပ္ထားတဲ့ ကုန္တင္ကားႀကီးတစ္စီး။ ကားကို ပတ္ေရွာင္လုိက္တဲ့အခ်ိန္ ဆိုင္ကယ္က မိုးေရနဲ႔ ယိုင္ထြက္ၿပီး အရွိန္နဲ႔ လြင့္စဥ္ထြက္သြားတယ္။ နားထဲမွာ ဆူေ၀သြားၿပီး ေလထဲေျမာက္တက္သြားတာကို ခံစားလုိက္ရတယ္။
          ဘယ္ေလာက္အခ်ိန္ထိ ၿငိမ္သက္ေနမိလည္းမသိဘူး။ ပတ္၀န္းက်င္တစ္ခုလံုး ေမွာင္မည္းေန တယ္။ ေခါင္းက ဟဲလ္မက္ကို ခၽြတ္ၿပီး လမ္းေပၚလႊင့္ပစ္လုိက္တယ္။ ေကာင္းစစ္ ဘယ္မွာလဲ။ ေကာင္းစစ္ … ။ ပုခံုးတစ္ဘက္က အရမ္းနာေနတယ္။ ေျခေထာက္လည္း ေထာက္လုိက္တုိင္း စူးခနဲ စူးခနဲ နာေနတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ေကာင္းစစ္နာမည္ကို ေခၚရင္း ရွာေနမိတယ္။
          ေတြ႕ၿပီ။ ေကာင္းစစ္ လမ္းေပၚမွာ လဲက်ေနတယ္။ ေျပးၿပီးေပြ႕ထူလိုက္တယ္။ မုိးေရေတြၾကားမွာ ေကာင္းစစ္ ေခါင္းက ေသြးေတြ စီးက်ေနတယ္။ ေကာင္းစစ္ … ေကာင္းစစ္ လုိ႔ တတြတ္တြတ္ ေအာ္ေနမိတယ္။ ေကာင္းစစ္ မ်က္လံုး ပြင့္လာတယ္။
          “ကိုမ်ဳိး … ကိုမ်ဳိး … ဘာျဖစ္ေသးလဲ … ”
          ေကာင္းစစ္ ထထိုင္တယ္ ။ေသြးေတြက လမ္းေပၚမွာ အုိင္ေနတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ ေျခေထာက္မွာလည္း ေသြးေတြ ထြက္ေနတယ္။ ေကာင္းစစ္ က က်ေနာ့္ကိုေမးရင္း မတ္တပ္ရပ္ဖုိ႔ ႀကိဳးစားတယ္။ ဒါေပမယ့္ ျပန္လဲသြားတယ္။
          “အား .. က်ေနာ္ထလုိ႔မရဘူး .. ကိုမ်ဳိး .. ဘာျဖစ္ေသးလဲ .. ေဆး႐ံုသြားမွျဖစ္မယ္”
          “ေကာင္းစစ္ .. ဘာမွမျဖစ္ဘူး .. ေကာင္းစစ္”
          “ကိုမ်ဳိး .. ဘာမွမျဖစ္ဘူးေနာ္ … က်ေနာ့္ … ေခါင္းထဲက … အား …”
          ေကာင္းစစ္ တစ္ခ်က္ေအာ္လိုက္ၿပီး မ်က္ႏွာရံႈ႕မဲ့သြားတယ္။ လက္ေတြတုန္ရင္လာတယ္။ သူ႔ကို က်ေနာ့္ရင္ဘတ္ထဲ ေပြ႕ထားလိုက္တယ္။
          “ကိုမ်ဳိး .. က်ေနာ္ တစ္ခုခုျဖစ္သြားတယ္ … ဘာျဖစ္တာလဲ”
          သူက ျပန္ေမးေနတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း သူ႔ကိုေပြ႕ထားရင္း ဘာလုပ္ရမွန္းမသိ ျဖစ္ေနတယ္။
          “ဘာမွမျဖစ္ဘူး …. ေကာင္းစစ္ … ဘာမွမျဖစ္ဘူး… ေဆး႐ံုသြားၾကမယ္ ေဆး႐ံုကို”
          “လက္ .. လက္ … ”
          “ဘာျဖစ္လုိ႔လဲ ေကာင္းစစ္”
          “လက္ေပး ….လက္ …”
          ေကာင္းစစ္ ကၽြန္ေတာ့္လက္ကို လိုက္စမ္းေနတယ္။ သူ႔ကို လက္ေပးလိုက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္လက္ကို ခပ္တင္းတင္း ဆုပ္ကိုင္ထားတယ္။
          “ခ်စ္တယ္ေနာ္ … ကို .. ”
          “အင္း ခ်စ္ပါတယ္ ေကာင္းစစ္ရယ္ .. ခ်စ္ပါတယ္ … ခု ဘယ္လုိေနလဲ … ဖုန္း … ဖုန္း .. ဖုန္းဆက္ရမယ္ .. ခဏ”
          “မရ … ”
          “ေကာင္းစစ္ .. စိတ္ထိန္းေလ .. ေကာင္းစစ္ ..”
          “၀မ္းသာ … ေကာင္း … ”
          “ေကာင္းစစ္ …. ေကာင္းစစ္ ………”
          “ခ်စ္တယ္ ….”
          ခ်စ္တယ္ဆိုတဲ့စကားအဆံုးမွာ ဆုပ္ကိုင္ထားတဲ့ လက္ေတြေျပေလ်ာ့သြားတယ္။ မိုးေရထဲမွာ ေသြးအိုင္ထဲက ခ်စ္သူကို ေပြ႕ထားရင္း အ႐ူးတစ္ေယာက္လုိ ေအာ္ေခၚေနတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ကို ဂုဏ္ေတြ အရွက္တရားေတြ အသက္ေလာက္တန္ဖိုးထားတဲ့ ႏွစ္ဘက္မိဘေတြ ရွာေတြ႕သြားၾကတယ္။ မိုးေရေတြရယ္ ေလၾကမ္းေတြရယ္ မွတ္သားေပးထားၾကပါေနာ္ … ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ဟာ သဘာ၀ကို ဆန္႔က်င္တယ္လုိ႔ စြပ္စြဲၿပီး ခြဲခြာဖုိ႔ ၾကိဳးစားၾကတဲ့ မိဘေတြကို ေတာ္လွန္ခဲ့ၿပီ၊ ဒါေပမယ့္ က်႐ံႈးခဲ့တဲ့ တုိက္ပြဲတစ္ပြဲပါပဲ၊ ေနာက္ထပ္ ကမၻာေပၚက ဘယ္လုိ လိင္တူခ်စ္သူမဆို ဒီလုိတိုက္ပြဲမ်ဳိး မႀကံဳပါရေစနဲ႔၊ ႀကံဳရင္လည္း မ႐ံႈးၾကရပါေစနဲ႔လုိ႔ ခ်စ္သူေသြးေတြ ရင္ဘတ္မွာ တင္ရင္း အသက္နဲ႔ ရင္းထပ္တဲ့ ဆုေတာင္းမႈ ျပဳလုိက္ပါတယ္ဗ်ာ …. ။
 
(၆)
          ေလးႏွစ္ျပည့္ခဲ့ၿပီ။ ခပ္ဖြဲဖြဲ မိုးေရေတြၾကားက အုတ္ဂူေလးေပၚမွာ ဘာမွ မရွိ ပကတိ ရွင္းလင္း ေနတယ္။ ပန္းေတြ တင္တာ သူႀကိဳက္မွာမဟုတ္ဘူးေလ။ ေရညွိေတြ ျမက္ပင္ေတြကို တုိက္ခၽြတ္ရွင္းလင္းၿပီး ကၽြန္ေတာ္ ဒီအုတ္ဂူေလးေဘးမွာ ႏွစ္တုိင္း ဒီလုိအခ်ိန္တုိင္းမွာ ထုိင္ေနမိတယ္။
ကၽြန္ေတာ့္လိုပဲ ဒီအုတ္ဂူေလးဆီကို လာတဲ့လူတစ္ေယာက္ရွိတယ္။ မင္းမြန္။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ျမင္ကြင္းရွိတဲ့ေနရာကိုေတာ့ ထြက္မလာခဲ့ပါဘူး။ အကြယ္ တစ္ေနရာကေန ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ အုတ္ဂူေလးကို ေစာင့္ၾကည့္ေနတတ္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္သိေနေပမယ့္ မသိသလိုပဲ ေနေနခဲ့ပါတယ္။
          “ေကာင္းစစ္ … ကိုယ့္ကို ထားခဲ့တာ ေလးႏွစ္ရွိခဲ့ၿပီေနာ္ … ကိုယ္တုိ႔ စိတ္ကူးခဲ့တဲ့ ကမၻာေလးထဲမွာ ခုအခ်ိန္ဆို ေပ်ာ္ေနသင့္တာ၊ ဒါေပမယ့္ လိင္တူခ်စ္တာ ကို လက္ခံအသိအမွတ္ျပဳဖုိ႔ ကို ေရာဂါဆုိးတစ္ခုလုိ ရြံရွာေနတဲ့ ပတ္၀န္းက်င္မွာ ကိုယ္တုိ႔ရဲ႕ ကမၻာေလး စေတးခဲ့ရၿပီ၊ ကိုယ္တုိ႔အ ေၾကာင္းကို လူေတြေျပာေနၾကတယ္၊ ဒါေပမယ့္ ကိုယ္တုိ႔ထင္ထားသလို ကဲ့ရဲ႕စကားေတြေတာ့ မဟုတ္ဘူး၊ ေၾသာ္ ခ်စ္ရက္လုိက္ၾကတာ၊ သနားဖုိ႔ ေကာင္းလုိက္ၾကတာ တဲ့။ တကယ္လုိ႔သာ ေကာင္းစစ္ အသက္ မစေတးခဲ့ဘူးဆုိရင္ သူတုိ႔ အဲဒီစကားေတြ ေျပာၾကမွာလား … ။ လူေတြကို အရမ္း မုန္းေနမိတယ္ ေကာင္းစစ္ရယ္။ တုိ႔ စံုတြဲကိစၥ ျဖစ္ၿပီးတဲ့ေနာက္မွာ တုိ႔ၿမိဳ႕ေလးမွာ Homo စံုတြဲ ေတြ ထပ္ေပၚလာၾကတယ္။ တို႔ျဖစ္ရပ္ေၾကာင့္ လူႀကီးေတြကို ေျပာရဲလာၾကတယ္။ လူႀကီးေတြကလည္း တုိ႔လုိ ထပ္ျဖစ္မွာစိုးရိမ္လုိ႔ လား၊ Homo ေတြဆံုဆည္းခြင့္အတြက္ တုိ႔ ေပးဆပ္ခဲ့ရတဲ့ တန္ဖိုးကို နားလည္ၾကလုိ႔လားမသိဘူး၊ အရင္လုိ သိပ္ၿပီး ခါးခါးသီးသီး မဟုတ္ၾကေတာ့ဘူး ေကာင္းစစ္။ မင္း တမလြန္ကေန ဒီသတင္းေတြအတြက္ ေက်နပ္ေနမွာ ကိုယ္သိပါတယ္။ ကိုယ္ မင္းနဲ႔ ညေနထိ ေနေပးမယ္။ မင္းကို ခ်စ္တဲ့အေၾကာင္းေတြ တစ္ေနကုန္ ေျပာေနခ်င္တယ္။ ေကာင္းစစ္ … မင္းကို ခ်စ္တယ္ … ဘယ္ေလာက္ထိေတာင္လဲဆုိ ………………..
……………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………….
ညေန ေနျခည္က မုိးရြာၿပီးကာစေကာင္းကင္မွာ သက္တံႀကီးတစ္ခု ဖန္တီးေပးထားတယ္။ သက္တံမွာ ေရာင္စဥ္ခုႏွစ္မ်ဳိးပါတယ္တဲ့။ ကၽြန္ေတာ္ အိမ္ျပန္ဖုိ႔ အခ်ိန္က်ၿပီပဲ။ သက္တံႀကီးက ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ရဲ႕ အခ်စ္ဇာတ္လမ္းေလးကို မွတ္တမ္းတင္ ဂုဏ္ျပဳေပးတာပဲ။ ကမၻာ့ ေကာင္းကင္မွာ သက္တံႀကီး ေပၚလာတိုင္း ကမၻာေပၚက လိင္တူခ်စ္သူအားလံုး လြတ္လပ္စြာ ဆက္ဆံႏိုင္ခြင့္ ပတ္၀န္းက်င္မွာ တန္းတူဆက္ဆံခံရခြင့္ေတြ ရွိဖုိ႔ သေကၤတ တစ္ခု ျဖစ္ေနပါေစလုိ႔ ဆုေတာင္းရင္း ကၽြန္ေတာ့္ ေဘးက ခ်ထားတဲ့ သတၱဳခ်ိဳင္းေထာက္ေလးကို ယူၿပီး မတ္တပ္ရပ္လုိက္တယ္။ ရႊီ ခနဲ ေလခၽြန္လိုက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ ေခြးေလး အနားေျပးလာတယ္။
          “ကဲ ျပန္ရေအာင္ .. ေမွာင္လာၿပီ”
 ညေနေစာင္း ေနညိဳခ်ိန္သခ်ၤ ိဳင္းတစ္ေနရာမွာ ေခြးေလးတစ္ေကာင္ရယ္၊ ခ်ိဳင္းေထာက္နဲ႔ လူတစ္ေယာက္ရယ္၊ ေနာက္ၿပီးေတာ့ စေတးခံ ႏွလံုးသားႏွစ္ခုရယ္ …. ရွိေနတယ္။
 
လူသားတိုင္း တန္းတူညီမွ်ၿပီး လြတ္လပ္ျခင္းအခြင့္အေရးေအာက္မွာ ဆံုဆည္းႏိုင္ၾကပါေစ။
24.11.2013 - 9:45pm
Written by Phoe Thar Lay