Into Darkness (Part Two)

Into Darkness (Part Two)

ကျွန်တော် အဝတ်လဲခန်းထဲက ခုံတန်းလျားမှာ လှုပ်ရှားမှုကင်းစွာ ထိုင်နေခဲ့တယ်။ အခြားသောညတွေမှာဖြစ်ပျက်ခဲ့ချင်းအပေါ် ထိတ်လန့် စိတ်ဝင်နေဆဲပါ။ 

‘ဟေး….မင်းသိုက်စိုးနဲ့ စကားပြောခဲ့လား’ ကျော်ဇင်တစ်ယောက် အသံပြုရင် အခန်းထဲဝင်လာပါတယ်။

‘အေး’

‘Well…မင်းတို့နှစ်ယောက် ဘော်ဒါဖြစ်သွားပြီလား’

‘အေး’ ကျွန်တော် ဘာမှမရှိတဲ့ အခန်းနံရံကိုစိုက်ကြည့်နေရင်း ပြန်ဖြေနေလိုက်တယ်။

‘ဒါဆို မင်းက သူနဲ့အတူ ဟိုသည်အပြင်ထွက်ပတ်တော့မှာပေါ့’

‘ဟင့်အင်’

‘ဘာလို့လဲဟ’ 

‘မုဆိုး…..သူ့အဖေက မုဆိုးတွေထဲက တစ်ယောက်ကွ’

‘ဘယ်လို’ ကျော်ဇင်အလန့်တကြားဖြစ်သွားတယ်။

‘….သူ ငါ့ကို လက်နက်တစ်ခုနဲ့ပစ်ခဲ့တာ’

‘မင်းသိုက်စိုး အဖေကလား’

‘အင်း….ဒူးလေးတစ်စင်းနဲ့! Oh god…သူ ငါ့ကိုမှတ်မိသွားရင် ဘယ်လိုလုပ်မလဲ….အား….သူ ငါ့ကိုသတ်တော့မှာ’ ကျွန်တော် မထိန်းနိုင်စွာ အသံကျယ်ကျယ်အော်ဟစ်မိလိုက်တယ်။ 

‘Hey hey hey! Not again! Keep it together.. အခုကစားမယ့်ပွဲကို အာရုံစိုက်စမ်းပါကွာ….ဟုတ်ပြီလား’ ကျော်ဇင်က ကျွန်တော့်ပခုံး ကို လက်နဲ့ အသာပုတ်ခတ်လိုက်ရင်း အတွေးထဲမျောမသွားအောင် သတိပေးတယ်။ နံဘေးမှာ ချထားတဲ့ တုတ်တံ (လက်ဆင့်ကမ်းပြေး ရာတွင် ပေးရမည့်တုတ်တံ)ကိုယူပြီး ကျောင်းခန်းမထဲကတစ်ဆင့် ပြိုင်ပွဲကျင်းပမယ့် ပြေးလမ်းဘက်ကို ကျွန်တော် ခပ်သော့သော့ ပြေးသွားလိုက်ပါတယ်။

 ‘ဝေယံ…မင်း…မင်းသန့်နဲ့ တစ်ယောက်ချင်းအပြိုင်ပြေးရမယ်’

‘မင်းသန့်….သူ ကျွန်တော့်နေရာမှာ နှစ်ကြိမ်…’

‘မင်း first line မှာနေရာယူပြီး ပြေးချင်လား မပြေချင်ဘူးလား’ 

ကျွန်တော် နည်းပြ ဦးမောင်ကိုပြန်ကြည့်လိုက်တော့ ခပ်ညစ်ညစ်အပြုံးတစ်ပွင့်နဲ့ ကျွန်တော့်ကိုကြည့်နေတာတွေ့ရပါတယ်။

‘ပြေးချင်ပါတယ် နည်းပြ’

‘မကြားရဘူး…’

‘YES COACH!’ ကျွန်တော် ခပ်ကြမ်းကြမ်းလေသံတစ်မျိုးနဲ့ ပြန်ဖြေလိုက်တယ်။

‘နေရာယူထား ဝေယံ’

နှင်းရည်များကြောင့် စိုနေတဲ့ ပြေးလမ်းတစ်လျှောက် ကျွန်တော် ဒုန်းဆိုင်းပြေးသွားကာ ပန်းတိုင်အရောက် တုတ်တံကို ဦးမောင်ရှိရာ ပစ်ပေးလိုက်တာ ဟတ်ထိုးလဲသွားတယ်။ ကျွန်တော်ကတော့ ရမှတ်တွေမြင့်သွားတာပေါ့။ ‘Congrats….ဝေယံ။ မင်း first line နေရာ ရပြီ’ နည်းပြရဲ့ ပြောစကားက ကျွန်တော့်ဦးခေါင်းကို ခပ်ပြင်းပြင်းဆွဲညှစ်လိုက်သလိုခံစားရတယ်။ ဇင်မောင်ခမျာ မောမောပန်းပန်းနဲ့ ကျွန်တော့်နံဘေးမှာ ပန်းဝင်လာတာ ကုန်းကုန်းကွကွ ဟောဟဲဆိုက်နေပါရော။ ကျွန်တော် ခပ်ကြမ်းကြမ်းပဲ သူ့ပခုံးကို ပုတ်ခတ် အားပေးလိုက်ကာ အဝတ်လဲခန်းဝင်ပေါက်ရှိရာဘက်ကို သွက်သွက်ပြန်ခဲ့တယ်။ တံခါးရွက်ကို အသံမြည်အောင်တွန်းဖွင့်ပစ်တာ ဘယ်သူ ထိခိုက်မထိခိုက် ဂရုမထားမိတော့ဘူး။ အပေါ်ကဝတ်ထားတာတွေရော အတွင်းခံပေါ်ကထပ်ဝတ်ရတဲ့ ဘောထိန်းဘောင်းဘီကိုရော၊ ရှူးဖိနပ်တွေကော၊ တီရှပ်အင်္ကျီတွေရောဆွဲချွတ်တာပဲ။ ရေချိုးခန်းရှိရာကို အတွင်းခံဘောင်းဘီခပ်ပါးပါးတစ်ထည်နဲ့ သွားကာ ရေပန်းခေါင်းကို အမြင့်ဆုံးဖွင့်ချလိုက်တယ်။ ပြီးတော့ ကျွန်တော် ဘာဖြစ်ခဲ့သလဲဆိုတဲ့အကြောင်းတွေ တွေးနေမိခဲ့ပါတယ်။ ကျွန်တော့် ရင်အုပ်တွေ တင်းကြပ်လာခဲ့ပြီး အသက်ပုံမှန်ရှူဖို့ မဖြစ်တော့ပါဘူး။

‘ဝေယံ…မင်း..သည်မှာလား’ 

ကျော်ဇင်ရဲ့ လှမ်းမေးသံကို ကျွန်တော်ကြားတယ်။ အသက်ခပ်ပြင်းပြင်းဆက်ရှူရင်း လေသံမှန်ဖို့ ကျွန်တေ်ာကြိုးစားပါတယ်။ သူ ဝင်လာတာကို အခန်းဒေါင့်ချိုးကနေ မြင်ရတယ်လေ။ ‘ကျော်…ကျော်ဇင်’

‘ဘာဖြစ်…ဘာဖြစ်လို့လဲ ဝေယံ….မင်း ပုံစံပြောင်းနေလို့လား’ သူ စိုးရိမ်စိတ်ကဲစွာ မေးပါတယ်။

‘ငါ….ငါ….အသက်ရှူ…အသက်ရှူလို့မရ…လို့’

သူ့ကျောပိုးအိတ်ကို ဇစ်အမြန်ဆွဲဖွင့်ပြီး ကျွန်တော့် inhaler လေးကိုဆွဲထုတ်ပါတယ်။ ကျွန်တော် အလျင်အမြန်လှမ်းယူလိုက်ရင်း ဆေးပုလင်းကို အားမပါစွာ လှုပ်ခါခဲ့တယ်။ အဖုံးကို ခက်ခက်ခဲခဲဖွင့်ရင်း ရှူရှိုက်လိုက်ပါရဲ့။ ‘ငါ ငါ….ရုတ်တရက် ရင်ကြပ်ရောဂါထတယ် ထင်တယ်ကွာ’ 

‘မဟုတ်ပါဘူး….Panic attack ပါ ဝေယံရာ။ ငါ့မာမီသေတုန်းက ငါဖြစ်ခဲ့ဖူးတယ်။ မင်း panic attack ဖြစ်ပြီး မှားမှားယွင်းယွင်းဖြစ် နေတာကို ငြိမ်အောင်လုပ်ပြီးမှ Asthma attack ဟုတ်မဟုတ် သေချာစဉ်းစားကြည့်’ 

‘စနေနေ့ပွဲကျရင် ငါကစားနိုင်ပါ့မလား မသိတော့ဘူး….’

‘ဘာကြောင့်လဲ’ 

‘လူတွေရှေ့မှာ အပြောင်းအလဲတစ်ခုခု ငါမဖြစ်ချင်ဘူးလေ’

***************

‘သူက အရမ်းချစ်စရာကောင်းတယ်။ ပြီးတော့ အရှက်အကြောက်ကြီးတဲ့ပုံမို့ သားတော့ချစ်တယ်ဗျာ’ မင်းသိုက်စိုးတစ်ယောက် သူ့မာမီကို ပြောပြနေခဲ့တာပါ။

‘ဟုတ်ပါပြီ…..သားသဘောကျပြီး ကြိုက်တဲ့တစ်ယောက်ယောက်ကိုတွေ့တာ မာမီဝမ်းသာပါတယ်’

‘သူလည်း သားကိုသဘောကျမယ်လို့တော့ မျှော်လင့်တာပဲ’

‘ding dong’ အိမ်တံခါးနံဘေးက ဘဲလ်သံမည်လာတယ်။ သူထိုင်နေရာမှ ခုန်ထပြီး တံခါးမဆီပြေးပါရော။ ဟော….ဝေယံဦး ရပ်နေတာပဲ။ 

‘Hey….စာလုပ်ဖို့ အဆင်သင့်ပဲလား’ မင်းသိုက်စိုးကမေးလိုက်ခြင်းဖြစ်ပါတယ်။

‘အေး…အသင့်ပဲ’

[ဝေယံဦး's POV]

‘ကောင်းပါ့’ ကျွန်တော် မင်းသိုက်စိုးနောက်ပါးကနေ သူ့အခန်းရှိရာကို လိုက်သွားခဲ့ပါတယ်။ ဦးသိုက်စိုးထွန်းတစ်ယောက် ကျွန်တော့်ကို ပြုံးစစနဲ့ ကြည့်နေခဲ့တာ မြင်ရသား။ ကျွန်တော်လည်း ခပ်ရှက်ရှက်နဲ့ လက်တစ်ချက်ဝေ့ယမ်းနှုတ်ဆက်ရင်း သူ့သားနောက်ကို လိုက်သွား တာပေါ့။ ကျွန်တော်တို့ အခန်းထဲလည်းရောက်ရော မင်းသိုက်က အခန်းတံခါးကိုပိတ်ပစ်လိုက်ပါတယ်။ အခန်းတံခါးသော့ခတ်လိုက်သံကို ကျွန်တော့်နားက ကြားဖြစ်အောင်ကြားသေးတာ။ ကျွန်တော် သူ့ဘက်ကိုလှည့်ပြီး မျက်နှာခြင်းဆိုင်လိုက်တော့

‘မင်း ဘာဆိုတာ ငါသိတယ် ဝေယံ’

‘ဘ…ဘာ’ ကျွန်တော် ထိတ်လန့်သွားမှုကြောင့် စကားသံတောင်ထစ်သွားတယ်။

‘ငါသိတယ် မင်းဘာဆိုတာ။ မင်းက အထိအခိုက်မခံ ခံစားလွယ်တတ်တဲ့သူတစ်ယောက်ဆိုတာလေ။ အတော်များများကို ကြောက်ရွံ့ ထိတ်လန့်နေတတ်တယ်။ ပြီးတော့ ဘယ်တုန်းကမှ မချစ်ဖူး၊ ချစ်သူမထားဖူးဘူးမဟုတ်လား။ ဒါပေမဲ့ မင်းတစ်ခုခုကို လျှိုဝှက် ဖုံးကွယ် နေတယ်’ သူခပ်ပေါ့ပေါ့ပဲပြောသွားတာပါ။ သည်အချက် သည်အရာတွေအားလုံးကို သူဘယ်လိုသိနေခဲ့ပါလိမ့်။

 ‘ငါဘာလို့သိနေလဲ သိချင်လား….ငါအခုစာလုပ်ဖို့မလိုအပ်ပါဘူးကွာ’ ပြောပြောဆိုဆို ကျွန်တော့်အနားသူတိုးကပ်လာတယ်။ ပြီးတော့ ကျွန်တေ်ာ့ကို လက်အစုံနဲ့ထွေးဖက်ကာ လည်တိုင်ကို အနမ်းအနည်းငယ်ပေးပါရော။ ကျွန်တော့်မျက်ဝန်းတွေ မှေးမှိတ်သွားရသလို ရင်ခုန်သံတွေလည်း မြန်လာတယ် ပြောရမယ်။ 

‘Kiss me’ မတည်မငြိမ်လေသံနဲ့ မင်းသိုက်ကတောင်းဆိုတာပါ။ ကျွန်တော်လည်း သူ့မျက်နှာနား ငုံ့ကိုင်းလိုက်ကာ နှုတ်ခမ်းလေးကို အသာအယာနမ်းခဲ့ပါတယ်။ ပူနွေးနေတဲ့ သူလျှာကြီးဟာ ကျွန်တော့်ပါးစပ်ထဲ တဆုံးဝင်လာသလို သူ့လက်တွေဟာလည်း ကျွန်တော် ဝတ်ထားတဲ့ ရှပ်အင်္ကျီတွေကို ဆွဲချွတ်တယ်။ အဆီပိုမရှိကျစ်လစ်နေတဲ့ ကျွန်တော့်ခန္ဓာကိုယ်ကို သူမြင်သွားတော့ ကျေနပ်သံနဲ့ ‘mmm…’ တဲ့လေ။ ‘မြင်ရတာ ငါသဘောကျသကွာ’ ဆိုပဲ။

ကျွန်တေ်ာ့ကို အခန်းကြမ်းပြင်ပေါ်ကို တွန်းလှဲပြီးနောက် တကိုယ်လုံးကို စတင်အနမ်းပေးပါတော့တယ်။ လည်တိုင်တွေ၊ ရင်အုပ်တွေ၊ ဗိုက်သားပြင်တွေကနေ တဖြည်းဖြည်းအောက်ပိုင်းကိုဆင်းလာတဲ့အနမ်းကြောင့် ကျွန်တော့်နှလုံးခုန်သံဟာ ကဆုန်ပေါက်ကုန်ရော။ ကျွန်တော် ထိတ်လန့်စပြုလာတယ်။ ‘ငါ့အလှည့်ကျရင်ကော ဘာလုပ်ရမလဲ’ လို့ ကိုယ့်ဘာသာကိုယ်လည်းတွေးမိရဲ့။ ရုတ်ခြည်း ဝတ်ထားတဲ့ဘောင်းဘီတွေ လျှောကျသွားတာ ခံစားရသလို မတူညီတဲ့ မခံစားဖူးတဲ့အပြောင်းအလဲတွေ စခံစားရပါပြီ။ ‘uhh…ငါ…ငါ ပြန်တော့မယ်ကွာ’ ကျွန်တော် ဘောင်းဘီတွေအကုန်ဆွဲတင်၊ ရှပ်အင်္ကျီနဲ့ ကျောပိုးအိတ်ကိုဆွဲယူပြီး လှေကားအတိုင်း ကျွန်တော် ပြေးဆင်းသွားလိုက်တယ်။ တံခါးမကြီးကနေ ပြေးအထွက် ဦးသိုက်စိုးထွန်းရဲ့ ပန်းအိုးအချို့နဲ့တိုက်မိပြီး မြေပြင်ပေါ် ပခုံးစောင်းနဲ့ ပစ်လဲကျ တယ်။ ‘Oh My God..သား အဆင်ပြေရဲ့လား ဘာဖြစ်သွားသေးလဲ’ စိုးရိမ်တကြီးနဲ့ ကျွန်တေ်ာ့နံဘေးကို ဦးသိုက်စိုးထွန်းရောက်လာ တယ်။ ဘယ်လိုနာကျင်မှုမျိုးမှ ကျွန်တော်မခံစားရတာကြောင့် အထူးတဆန်းတော့ဖြစ်မိသား။ ‘ဘာ…ဘာမှမဖြစ်ဘူး အန်ကယ်….ကျွန်တော် အဆင်ပြေပါတယ်’ 

ကျွန်တော့်ကို သူစိုက်ကြည့်ပြီး တစ်ကိုယ်လုံးစူးစမ်းနေတာ သတိထားမိခဲ့ပါတယ်။ သူ့ကို ကျွန်တော် မရေမရာအပြုံးတစ်ချက်ပေးကာ အိမ်ကို ခပ်သွက်သွက်ပြန်ခဲ့တော့တာပါပဲ။

[ဦးသိုက်စိုးထွန်း]

သည်ကောင်လေးကြည့်ရတာ ဟိုတစ်နေ့ညက ပစ်မိလိုက်တဲ့ အကောင်နဲ့အတော်ဆင်တာပဲ။ ဒါကြောင့် ဦးသိုက်စိုး အိမ်ထဲအမြန်ပြန် ဝင်ပြီး ကွန်ပျူတာအခန်းထဲကို သွားခဲ့တယ်။ ဝေယံဦးဆိုတဲ့ ကောင်လေးရဲ့ ဓာတ်ပုံတစ်ပုံကို Scan ဖတ်ပြီး Software တစ်မျိုးနဲ့ဖွင့်ကာ သမန်းဝံပုလွေပုံစံဆိုရင် ဘယ်လိုရှိမလဲ သူစူးစမ်းလိုက်ပါတယ်။ ကောင်လေးမျက်နှာကနေ သမန်းဝံပုလွေအဖြစ် တဖြည်းဖြည်းပြောင်းလဲ ပြနေတာကို သူကြည့်တော့ အဲသည်ညက မြင်ခဲ့ရတဲ့အကောင်ဆိုတာ သေချာသွားတယ်လေ။ ဒူးလေးကို ဦးသိုက်စိုးထွန်း တစ်ယောက် ဆွဲယူလိုက်ကာ ဝေယံဦးသွားတဲ့နောက်ကို ထပ်ကြပ်မကွာ ခြေရာကောက်ရှာဖွေပါတော့တယ်။

***********

စာသန်ခန်းရှိသမျှအကုန် ကျော်လွန်ပြီး ပျံ့လွင့်လာတဲ့ ကျောင်းခေါင်းလောင်းသံကြောင့် ကျွန်တော့်နားရွက်တွေကို အသားကုန်လက်နဲ့ ဖုံးအုပ်ကာထားရပါတယ်။ စာသင်ခန်းထဲကနေ အသာထွက်လာတော့ မင်းသိုက်နဲ့ တည့်တည့်တိုးရော။

‘ငါ့ကို Horny ဖြစ်အောင်လုပ်ပြီး သည်အတိုင်းထားခဲ့တယ်နော် ဝေယံ’

‘တကယ်တောင်းပန်ပါတယ်ကွာ….ငါ့ကိုယုံစမ်းပါ။ ငါသာ ထွက်မပြေးခဲ့ရင် မင်းသဘောအတိုင်းဖြစ်မှာ’ ကျွန်တော် ကိုယ့်ဟာကိုယ်ပဲ သရော်သလို ရယ်မောမိပါတယ်။ 

မင်းသိုက်က ချစ်စဖွယ်အပြုံးတစ်ချက်ပေးကာ ‘နောက်မှတွေ့ကြတာပေါ့ ဝေယံ…တာ့တာ’ နှုတ်ဆက်သွားတယ်။ ကျွန်တော် သူ့အပေါ် တိမ်းညွှတ်စပြုနေပြီထင်ပါရဲ့။ ဒါပေမဲ့ ကျွန်တော့်ရဲ့ သမန်းဝံပုလွေအသွင်ပုံသဏ္ဌာန်ကိုတော့ သူမမြင်စေချင်ပါဘူး။ ရုတ်ခြည်းဆိုသလို ထူးဆန်းတဲ့ လှုံ့ဆော်မှုတစ်ခုကို ကျွန်တေ်ာခံစားလိုက်ရပါတယ်။

"OWWWWWWWWWWW!!!" စူးစူးရှရှနဲ့ လှိုဏ်သံပါတဲ့ အော်မြည်ရေရွတ်သံတစ်ခု ကျွန်တေ်ာ့ဆီကထွက်လာသလို ကျွန်တော့် မျက်ဝန်းသူငယ်အိမ်များလည်း ကျယ်လာကာ ကျွန်တော်စတင် အသွင်ပြောင်းနေပြီ။ ကိုယ့်ဦးခေါင်းကိုကိုယ် လက်နှစ်ဖက်နဲ့ဆွဲညှပ်ကိုင် ရင်း ဒူးနှစ်ဖက်ကြားမျက်နှာအပ်ထားလိုက်ပါတယ်။ ကျွန်တော့်နံဘေးကနေဖြတ်သန်းသွားလာနေကြသူများကလည်း ထူးဆန်းတဲ့အကြည့် တွေနဲ့ ကြည့်သွားကြတယ်။ ဘာတွေဖြစ်နေတယ်ဆိုတာကို ကျော်ဇင်လှမ်းမြင်ချိန်မှာတော့ ကျွန်တေ်ာ့နံဘေးကို အမြန်ရောက်လာပြီး ‘ ငါ့ကောင် မင်းပုံပြောင်းနေတာလား’

‘အင်း’ ကျွန်တေ်ာ ခပ်တိုးတိုးပြန်ဖြေလိုက်တယ်။

‘ဘယ်လို….ငါဘာလုပ်ပေးနိုင်မလဲ’ 

‘အေး…’ ကျွန်တော် ဟောင်သလိုလေသံနဲ့တုန့်ပြန်လိုက်ချိန် မျက်လုံးတွေရွှေဝါရောင်ပြောင်းတာကိုရော ပြလိုက်တယ်။ 

‘ကောင်းပြီ…ကောင်းပြီ….မင်းကို ငါအပြင်ခေါ်ထုတ်သွားမယ်’ 

ကျွန်တော်တို့တွေ ယာဉ်ရပ်နားရာနေရာကနေ ခပ်သွက်သွက် ကျောင်းအနောက်ဘက်ကို သွားကြပါတယ်။ ကျော်ဇင်က ကျွန်တေ်ာ့ကို ကျောင်းအနောက်ဘက် ခေါ်သွားတာမှာ အသွင်ပြောင်းနေခဲ့ပြီ။

 ‘Ugh….ငါမထိန်းနိုင်တော့ဘူး ကျော်ဇင်….ပြေး…အဝေးကိုပြေးတော့’  ကျွန်တော်ဟိန်းဟောက်အော်ဟစ်မိသလို ဦးခေါင်းကိုလည်း မြက်ခင်းထဲ ထိုးဖွက်မိတာပေါ့။ 

‘မသွားဘူး…ငါ အတူနေမယ်’ ကျွန်တော့်ပခုံးပေါ်ကို သူ့လက်အစုံဖေးတင်ရင်း ပြောတယ်။ ကျွန်တော့်ဦးခေါင်းကို သူ့မျက်နှာဖက် ပြန်လှည့်ပြလိုက်တယ်။ သူရိုးတိုးရိပ်တိတ် မြင်သွားတာပေါ့။ ရွှေဝါရောင်မျက်ဝန်းတွေ၊ စူးရှရှည်လျားတဲ့ သွားတွေ၊ မေးရိုးတလျောက်က ဦးခေါင်းကဆံပင်တွေနဲ့ တဆက်တည်းဖြစ်နေတဲ့ ပသိုင်းမွှေးတွေနဲ့ ကျွန်တော့်နှာခေါင်းကလည်း ခွေးနှုတ်သီးနဲ့တူလာပြီ။ 

‘မင်းက ကြောက်စရာမကောင်းပါဘူး သူငယ်ချင်းရာ’ ကျော်ဇင်က ကျွန်တော့်ပံခုံးနှစ်ဖက်ကို ထိန်းကိုင်လျက်ပြောပြန်တယ်။ ကျွန်တေ်ာ တဖြည်းဖြည်းသူ့ဘက်လှည့်လိုက်ကာ သူ့လည်မျိုကနေ ပင့်ကိုင်လျက် ကျောင်းနံရံနဲ့တွန်းကပ်ထားလိုက်တယ်။ ကျွန်တော့်သွေးတွေ ဆူပွက်လာသလို သူ့လည်တိုင်ကနေ သွေးတွေယိုစီးလာမလားစိုးရိမ်ကြောင့်ကြမိပါရဲ့။ ‘အခုကောဘယ်လိုနေလဲ’ ကျွန်တော့်ပင်ကိုယ် အသံမဟုတ်သော အသံတစ်မျိုးနဲ့ သူ့ကိုမေးလိုက်တယ်။ 

‘အ…အခုတော့ Ugh…မင်းလက်သည်းရှည်တွေက ငါ့လည်ပင်းကို စူးနေပြီ…အား’ သူကြောက်ကြောက်ရွံ့ရွံ့နဲ့ပြန်ဖြေတယ်။

ကျွန်တော့်မျက်နှာကိုမကြည့်ရဲတာမို့ နံရံဘက်ကို သူလှည့်လိုက်တာ ဝိုင်းစက်ပြည့်တင်းနေတဲ့ သူ့တင်သားဆိုင်တွေက ရင်ခုန်စဖွယ် ခံစားရစေပါတယ်။ ‘ငါ…ငါ့ကို ခွင့်ပြုတော့ကွာ..’  ပြောပြောဆိုဆို သူ့ပါးစပ်ကိုလက်နဲ့ပိတ်ပြီး ကျွန်တော့်ရင်ခွင်ထဲဆွဲပွေ့လိုက်တယ်။

ဖောင်းကြွနေတဲ့ ကျွန်တော့်ပေါင့်ခွဆုံရှေ့ပိုင်းနဲ့ သူ့တင်သားဆိုင်တွေကိုဖိကပ်ပွတ်သပ်ကာ လိင်တံကို ဆောင့်သွင်းတဲ့ ဟန်ပန်မျိုး ညှောင့်ပစ်တယ်။ ‘အာ…ဟေ့..ဟေ့…ဝေယံ…မလုပ်နဲ့…အဲဒါ…’ ကျွန်တော် သူ့ပါးစပ်ကိုနောက်တစ်ကြိမ်လက်နဲ့ အုပ်ကာပိတ်ပစ်ပြီး ဝတ်ထားတဲ့ သူ့ဘောင်းဘီကို ဆွဲဖြဲလိုက်တယ်။ ခါးမှာဝတ်ထားတဲ့ ကျွန်တော့်ဘောင်းဘီကိုလည်း ချွတ်ပစ်လိုက်တော့ ၈လက်မနည်းပါး ကျွန်တော့်ငပဲကြီးဟာ ဘွားကနဲပေါ်လာတယ်။ ပြည့်တင်းနေတဲ့ သူ့တင်သားဆိုင်တွေနဲ့ ကျွန်တော့်ငပဲကိုဖိကပ်ပြီးဆက်ညှောင့်မိပြန်တော့ တကိုယ်လုံး ဝမ်းသာပီတိစိတ်တွေ ဖုံးလွှမ်းနေသလို ခံစားရတယ်။ ပြုလုပ်မိနေတဲ့ အပြုအမူတွေကို ကျွန်တော်မရပ်တန့်နိုင်သလို ကြာရှည် လည်းထိန်းချုပ်လို့မရတော့ပါဘူး။ အနည်းငယ်စေ့နေတဲ့ ကျော်ဇင်ခြေထောက်နှစ်ဖက်ကြား အနည်းငယ်ချဲစေကာ တိုးဝင်ရပ်ရင်း ကျဉ်းကြပ် ဖျစ်ညှစ်ထားတဲ့ သူ့ခရေဝထဲကို ကျွန်တော့်ငပဲကြီး အတင်းဖိဆောင့်ချလိုက်တာ အလွန်အမင်းဘဝင်ခိုက်လျက် တုန်တုန်ရီရီတောင် ဖြစ်သွားရတယ်။ မထင်မှတ်သော လွန်ကျူးခံရခြင်းကြောင့် ကျော်ဇင်ခမျာ ငယ်သံပါမတတ်အော်ညည်းပါတယ်။ ကျေနပ်စရာကောင်းလှအောင်ပဲ တော်တော်ကောင်းတဲ့အရသာပါ။ ကျွန်တော့်ရဲ့ အချစ်ဆုံးသူငယ်ချင်းတင်ပါးဆုံနှစ်ဖက်ကို လက်နဲ့ ထိန်းကိုင်ပြီး အထိန်းအကွပ်မဲ့စွာ တဗြောင်းဗြောင်းမြည်အောင် တီးမိပြီပေါ့။ သိသမျှ တတ်သမျှ စူးစမ်းမိသမျှ ထိုးမွှေပင့်ကော်ပြီး သူ့ prostate ကိုတိုက်ရိုက်ထိအောင် ခပ်ကြမ်းကြမ်းလေးကစားတာကြောင့် ကျော်ဇင်သူ့ခရေကြွက်သားတွေနဲ့ တင်းကနဲ တင်းကနဲ ဖျစ်ညှစ်ပေးတာများ သုက်ရည်ကို ကြာရှည်မထိန်းနိုင်တော့လောက်အောင် ခံစားလာရပါတယ်။

ကျွန်တော့်အသက်ရှူသံတွေ စတင်ပြင်းထန်လာပေမယ့် ခပ်ကြပ်ကြပ် ကျော်ဇင့်ခရေဝထဲကို ငပဲအထုတ်အသွင်းလုပ်တာ မရပ်ပစ်ပါဘူး။ ခပ်တိုးတိုးနဲ့ မိန်းမူးကျေနပ်သံအချို့ ကျော်ဇင့်ဆီကထွက်လာတာကို ကျွန်တော်သတိပြုမိတယ်။ သည်အသံလေးကပဲ ကျွန်တော့်ကို အဆုံးစွန်ရောက်အောင် ခေါ်သွားရော။ နံရံကိုလက်ထောက်ပြီး ယိမ်းယိုင်နေတဲ့ သူ့ကိုယ်လုံးကို အားအပြည့်နဲ့ဖျစ်ညှစ်ထွေးဖက်ရင်း လည်တိုင်လေးကို အနမ်းပေးကာ ကျွန်တော့်သုက်ရည်တွေကို တစ်လျှော့ပြီးတစ်လျှော့ ပန်းထည့်ပစ်ပါတယ်။ အသိစိတ်ပြန်ကပ်ချိန်မှာ သတိထားမိတာက ကျွန်တော့်သွားအစွယ်တွေ သူ့လည်တိုင်မှာနစ်ဝင်နေသလို ကျွန်တော့်လက်တစ်ဖက်ကလည်း သူ့ပါးစပ်ကို အသံမထွက်အောင် ဖိပိတ်ထားတာပါ။ တစ်ခုခုကို အနိုင်ရလို့ ပျော်ရွှင်ဝမ်းသာပြီး ပီတိစိတ်ဝင်နေတဲ့ ခံစားမှုမျိုး ကျွန်တော်ခံစားနေရသလို ရင်ခွင်ထဲက ကျော်ဇင်သည်လည်း သူ့ငပဲကနေ သုက်ရည်တွေ ပန်းထွက်နေပါပြီ။ ကျွန်တော် လူ့အသွင်ကိုနောက်တစ်ကြိမ် ပြန်ပြောင်း ခဲ့တယ်။ ငပဲကြီး မပျော့ခင်မှာပဲ ကျော်ဇင့်ခရေဝထဲကနေ အသာအယာဆွဲထုတ်လိုက်ပါတယ်။ ‘ငါ ဘာတွေလုပ်ခဲ့ပါလိမ့်’

‘အိုကေ…အိုကေပါတယ်….မင်း မထိန်းနိုင်လို့ဖြစ်သွားတာ င ါသိတယ်….ဒါပေမယ့် မင်းကို ငါဘယ်လိုကူညီရမယ်ဆိုတာ တတ်သွားပါပြီ ဝေယံရာ’ ကျော်ဇင်တစ်ယောက် အဝတ်အစားတွေကောက်ဝတ်ရင်း ကျွန်တေ်ာ့ကို အားပေးနှစ်သိမ့်တယ်။

 ‘ငါ ဘယ်သူ့ကိုမှ မနာကျင်စေချင်ပါဘူးကွာ’ ကျွန်တော် ငိုသံပါနဲ့ ပြန်ပြောမိတယ်။ သည်အချိန်မှာပဲ တစ်စုံတစ်ခုကို ကျွန်တော် အာရုံရ လိုက်ပါတယ်။ ကျွန်တေ်ာတို့ ဝန်းကျင်မှာ နောက်ထပ်သမန်းဝံပုလွေတစ်ကောင်ရှိနေတယ်ဆိုတာ။ ကျွန်တော် အနောက်ဘက်ကို လည်ပြန်လှည့်ကြည့်လိုက်တော့ သူရိန် ခပ်မတ်မတ်ရပ်နေပါတယ်။ ‘ဟေး…ငါ အရမ်း….Ugh’ ကျွန်တေ်ာ စကားဆုံးအောင် မပြောလိုက် ရပါဘူး။ နံရံဘက် ကျွန်တေ်ာ့ကို ခပ်ကြမ်းကြမ်းတွန်းထုတ်ကာ ကျောကပ်နေစေရင်း ‘မင်း ဘာဆိုတာ လူတိုင်းရှေ့မှာ ပေါ်လုနည်းပါး ပါလား။ မင်းက ဘာကောင်ဆိုတာ သူတို့သိသွားရင် ငါ့အကြောင်းလည်း သူတို့သိသွားနိုင်တယ်။ ငါတို့အကြောင်း အားလုံးသိသွားနိုင် တယ်ကွ။ မုဆိုးဆိုတာ ငါတို့နောက်ကနေ သီးသန့်လိုက်နေတဲ့သူတွေမဟုတ်ဘူး လူတိုင်းက မုဆိုးပဲ။ နောက်တစ်ခါ သည်လို တစ်ခုခု လုပ်ဖို့ကြိုးစားရင် မင်းကို ငါကိုယ်တိုင်သတ်မယ်။ နားလည်လား’ သူ ကျွန်တော့်ကို အော်ငေါက်တယ်။

‘Ugh! အေး…အေးပါ’ ကျွန်တေ်ာ နာနာကျင်ကျင်နဲ့ အော်ပြောမိတယ်။ စကားဆုံးတာနဲ့ သူခပ်မြန်မြန်ပဲ လွှတ်လိုက်တာမို့ မြေပြင်ပေါ် ကျွန်တော်လဲကျသွားပါတယ်။

‘ငါ့ဘဝကြီးကို မုန်းလိုက်တာ’ ကိုယ့်ဘာသာကိုယ် ခပ်တိုးတိုးပြောမိတယ်။ 

‘အခု အဲသည် Alpha က ငါမပြောင်းလဲချင်တဲ့အချိန်မှာလဲ အသွင်ပြောင်းအောင်လုပ်နိုင်တယ်ပေါ့။ ကောင်းလိုက်တာ’ ကိုယ့်ကိုယ်ကိုယ် မပိုင်ဆိုင်တဲ့သဘောမို့ စိတ်ခုကာ ကျောင်းစာအုပ်တွေထည့်ထားတဲ့ ကျောပိုးအိတ်ကို ကျွန်တော်ကောက်ယူကာ ကျောင်းအတွင်းဘက်ကို ပြန်ဦးတည်လိုက်ပါတယ်။ ‘Great, chemistry…’ ဝမ်းခေါင်းသံနဲ့ အော်ညည်းမိသေးတာပါ။ အဝတ်လဲခန်းထဲ ကျွန်တော် ဝင်လိုက်တော့ လင်းလင်းက ထုံးစံအတိုင်း ကျွန်တေ်ာ့ကိုယ်လုံးကို အခန်းနံရံဘက်တွန်းကပ်ရင်း ‘alright….မင်း သောက်ရည်တွေကို ဘယ်ကရခဲ့တာလဲ’ လို့မေးပါတယ်။ 

‘ဘာအရည်လဲ’ 

‘ဘယ်နေရာလဲ….မင်း ေ-ာက်ရည်တွေကို ရခဲ့ပြီလား’

‘ငါ့ မာမီဘယ် ဝယ်ချမ်းစရာတွေဝယ်တာကွ….အာ….မင်းပြောချင်တာ ဖျော်ရည်မဟုတ်ဘူး Steroids လို့ဆိုလိုတာလား။ မင်း Steroids သုံးတယ်ပေါ့’ ကျွန်တော်သူ့ကိုပြန်မေးတော့ နံရံထဲကိုယ်လုံးမြုပ်သွားမတတ်ဆောင့်တွန်းကာ  သူ့မျက်နှာကို ကျွန်တော့်မျက်နှာအနီး တိုးကပ် လျက် ‘ငါသိချင်တယ်’ တဲ့။

‘မင်းသိချင်တယ်? တကယ်သိချင်တာလား….ကောင်းပြီ….ငါပြောပြလို့ကောင်းပါ့မလား။ ငါမမြင်သင့် မကြားသင့် အနံ့မရသင့်တဲ့ဟာ တွေကို မြင်နိုင်၊ကြားနိုင်၊အနံ့ခံနိုင်တယ်ကွ။ မဖြစ်သင့်ဘူး ယုတ္တိမတန်ဘူးဆိုတာတွေကို ငါလုပ်နိုင်တယ်။ ငါ သစ်တောထဲကို အိပ်လျက်သား သုံးမိုင်လောက် လမ်းလျှောက်သွားတယ်ကွာ။ သေချာတယ်….ငါ လုံးဝစိတ်လွတ်သွားလို့ ဟုတ်ပြီလား’ ကျွန်တော် ပြန်အော်လိုက်တယ်။

‘မင်း တော်တော်ရယ်ရတာပဲ ဝေယံဦး။ ကောင်းပြီ မင်းဖုန်းကွယ်ထားတဲ့ဟာတွေအကုန် ငါရှာပြမယ်။ ဘယ်လောက်ကြာကြာ ဖုံးကွယ် ထားနိုင်လဲ ကြည့်ကြသေးတာပေါ့’ သူပြောပြောဆိုဆို ကျွန်တော့် locker နံဘေးကပ်လျက်က ယူစရာရှိတာတွေယူပြီး ခပ်ကြမ်းကြမ်း ထွက်သွားတယ်။ ကျွန်တော်လည်း အမှတ်မထင် လင်းလင်းနဲ့ တွေ့ပြီးနောက် ကျောပိုးအိတ်ထဲက ထားစရာရှိတာထား Locker ထဲက ယူစရာအချို့ကိုယူကာ ကျောပိုးအိတ်ထဲ ထည့်လွယ်လျက် အိမ်ပြန်ဖို့ဦးတည်လိုက်ပါတယ်။ ကျွန်တော့် ပြိုင်စက်ဘီးလေးကို ရပ်ထားရာ နေရာမှာ သော့မဖြုတ်ခင်လေး မင်းသိုက်စိုးနဲ့တိုးတယ်လေ။ ‘Hey’ လို့ သူနှုတ်ဆက်တာကြောင့် ကျွန်တော်လည်း ခပ်ရှက်ရှက်နဲ့ ‘ဟိုင်း’ လို့ ပြန်နှုတ်ဆက်ရတာပေါ့။

‘မင်းအနား ငါတိုးကပ်လာတိုင်း သက်သောင့်သက်သာမဖြစ်အောင် လုပ်မိနေသလား ဝေယံ’

‘ဟာ…မဟုတ်ပါဘူး…အဲဒီကိစ္စကို မစိုးရိမ်ပါနဲ့….ငါ..ငါက နည်းနည်းလန့်နေလို့ပါ’ ကျွန်တော်ပြုံးရယ်ရင်းပြောလိုက်တယ်။ သူ ကျွန်တော့် ပါးတစ်ဖက်ကို နှုတ်ခမ်းနဲ့ တို့ထိနမ်းပြီးမှ ထွက်သွားတယ်။ ‘သူ ငါ့ကိုနမ်းတယ်’ အနမ်းခံရတာ ဘာမို့ဝမ်းမြောက်နေမှန်းမသိပါဘူး။ helmet ကို ခေါင်းမှာဆောင်းရင်း စက်ဘီးခွတက်လိုက်ပါတယ်။ ကားလမ်းမနံဘေး စက်ဘီးလမ်းကြောင်းအတိုင်း စက်ဘီးနင်းလာတဲ့တလျောက် မင်းသိုက်စိုး ကျွန်တေ်ာ့ကိုနမ်းတဲ့အကြောင်း ထပ်ခါထပ်ခါတွေးနေမိတယ်။ အတွေးမဆုံးခင်မှာပဲ ကျွန်တော့်အိမ်ရောက်ပါပြီ။ ကျွန်တော့် စက်ဘီးကို အိမ်ထဲသွင်းပြီးနောက် လှေကားအတိုင်း အပေါ်ထပ်တက်ကာ ညအိပ်ဝတ်စုံကို လဲလှယ်လိုက်ပါတယ်။ ညစာစားပြီးနောက် မှာတော့ ကျောင်းစာမလုပ်နိုင်ဘဲ အိပ်ရာထဲတိုးဝင် အိပ်ဖို့ပြင်တော့တာ။ သည်နေ့က နေ့တာရှည်လျားတဲ့ ရက်တစ်ရက်ပဲ။ အခန်းထဲ ဝင် ဝတ်ထားတဲ့ ရှပ်အင်္ကျီကိုချွတ်ရင်း နွေးထွေးကောင်းမွန်တဲ့ အိပ်ရာထဲလဲလျောင်းလိုက်ပါတယ်။ အိပ်စက်ခြင်းက တဖြည်းဖြည်းလာနေပြီ အမှောင်ထုထဲ တဖြည်းဖြည်းရောက်သွားတယ်။

***********

ကျွန်တော် သစ်တော်ခပ်နက်နက်ထဲ လမ်းလျှောက်နေတယ်။ လေထုထဲက သွေးနံ့ကို အာရုံခံရင်း လက်သည်းချွန်ချွန်ရှည်ရှည်တွေက သတ်ဖြတ်ဖို့ အသင့်ဖြစ်နေရော။ ယခင်က မရခဲ့ဖူးတဲ့ ရနံ့တစ်မျိုးရဲ့နောက်လိုက်ကာ စိတ်ဆန္ဒထဲက သတ်ချင်ဖြတ်ချင်စိတ်ကို ဖြည့်ဆည်း ဖို့ ကျွန်တော်စတင်ပြေးလွှားပါတယ်။ တစ်ကောင်တည်း သင်းကွဲနေတဲ့ သမင်ပျိုနောက် ကောက်ကြောင်းလိုက်တာ ချိုမြိန်တဲ့ သူ့သွေး အရသာကို အလိုလိုရရှိလာသလိုပဲ။ သမင်ဆီက သွေးကိုလုယူရမှာ အလွန်လွယ်ကူတဲ့အလုပ်ပါ။ ဖြူဖွေးတောက်ပနေတဲ့ လရောင်ဟာ သစ်ပင်တွေနဲ့ ပြည့်ကြပ်နေတဲ့ သစ်တောထဲ ဖြတ်သန်းလင်းလက်နေတယ်။ သစ်တောအုပ်က မြူနှင်းခပ်ထူထူထဲမှ သမင်ရှိရာကို ကျွန်တော် ခပ်ဖြေးဖြေး ချွတ်နင်းချဉ်းကပ်သွားပါတယ်။ ရုတ်ခြည်းဆိုသလို ကျွန်တော့်ရဲ့တိုက်ခိုက်မှုကြောင့် သမင်ခမျာ စီကနဲနေအောင် နာကျင်မှုနဲ့အော်ညည်းရရော။ ကျွန်တော့်ရဲ့ ချွန်မြတဲ့ လက်သည်းတွေနဲ့ သူ့အသားကိုဆုတ်ဖြဲပစ်တယ် သွေးတွေရဲကနဲထွက်လာတာ ပေါ့။ လည်တိုင်ကို တစ်ချက်ကိုက်ခဲပစ်ကာ သေဆုံးသွားတာကိုစောင့်ကြည့်ရင်း သွေးတွေပန်းထွက်လာတာအရသာခံရင်း မြေပြင်မှာ အနီရောင်လွှမ်းသွားအောင်ဆေးခြယ်ပစ်တယ်လေ။ ကျွန်တော့်လက်အစုံကို အပေါ်ထောင်ကြည့်တော့ သွေးတွေဟာ လက်ချောင်း တစ်ချောင်းဆီကနေ စီးကျနေတာ အများအပြားပါပဲ။   

ပုံပျက်သွားတဲ့ အသားဆိုင်တွေကထွက်နေတဲ့ သွေးညှီနံ့တွေဟာ လေထုထဲမှာ ဝေ့၀ဲနေပြီး ညမုဆိုးတွေကို စွဲဆောင်နေတယ်။ မကောင်းဆိုးရွားအပြုံးတစ်ချက် ကျွန်တော်ပြုံးလိုက်ရင်း နောက်ထပ်ရလာတဲ့ ရနံ့သစ်တစ်ခုကို ဆက်လက်ရှာဖွေပါတယ်။ ကျွန်တော်တို့ စာသင်ကျောင်းရှိရာကို စတင်ပြေးသွားခဲ့တယ်ပေါ့။ ကျွန်တော့်အတွက် နောက်ထပ်သားကောင်ရဲ့ရနံ့ကို ရနေတယ်။ ကျောင်းတံခါးကို ခပ်ကြမ်းကြမ်းတွန်းတိုက်ဖွင့်ကာ ကျောင်းခန်းမများတလျောက် ချောင်းမြောင်းလှည့်လည်ပါတယ်။ပြတင်းတံခါးတွေကနေ ထိုးဖောက် ဝင်ရောက်နေတဲ့ လရောင်အောက်မှာ တစ်စုံတစ်ယောက်ကို သတ်ဖို့ရှာဖွေခြင်းပါ။ ကျွန်တေ်ာ့ဘယ်ဘက် အခန်းတွေဘက်က စကားသံ ကြားရတာကြောင့် မြေပြင်ပေါ် ကုန်းကွအနံ့ခံလိုက်တယ်။ သိပ်သည်းနေတဲ့ အမှောင်ထုကြား ရိပ်ကနဲဆိုသလို ဦးဘလွင်ကို မြင်ခဲ့ရ ပါတယ်။

သူ့ရဲ့ကိုယ်ပိုင်အရိပ်တစ်ခုလိုမျိုး နောက်ကနေ ထပ်ချပ်မကွာ ကျွန်တော်လိုက်သွားကာ နောက်လှည့်ကြည့်ချိန်ကို စောင့်နေလိုက်တယ်။ မသင်္ကာဟန်နောက်တစ်ချက်အလှည့်မှာ ကျွန်တော့်ကိုတွေ့သွားတဲ့ သူ့မျက်ဝန်းတွေဟာ ပြူးကျယ်ပြီးထိတ်လန့်မှုတွေပြည့်နှက်လျက် ရှေ့ကိုအားသွန်ခွန်စိုက်ပြေးပါတော့တယ်။ကျွန်တေ်ာလည်း နောက်ကတရှိန်ထိုးလိုက်ရင်း သူ့ခြေကျင်းဝတ်ကိုဆွဲဖမ်းယူတယ်လေ။ ကျွန်တော့်ဆီ သူ့ကိုယ်ခန္ဓာကိုဆွဲယူချိန် ငယ်သံပါအောင် အော်ဟစ်ပြီး ကန်ကျောက်နေတဲ့ အဝေးကိုထွက်ပြေးဖို့လုပ်နေတဲ့ ဦးဘလွင်ကို သနားစိတ်မဝင်မိဘူး။ ပခုံးနှစ်ဖက်ကို ဆွဲကိုင်မိချိန် အားကုန်ဆွဲဖြဲပစ်တာ နာနာကျင်ကျင်အော်နေတဲ့သူ့ကို စောင့်ကြည့်ရင်းလုပ်စရာရှိ တာ ဆက်လုပ်ပစ်တာပဲ။ လက်သည်းချွန်ချွန်တွေနဲ့ သူ့ခန္ဓာကိုယ်ထဲ ထိုးစိုက်ချိန် နာကျင်မှုကြောင့် သူ့တစ်ကိုယ်လုံး တုန်ခါနေရော။ တစ်နေရာကနေ တစ်နေရာပြောင်းပြီး လက်သည်းတွေထိုးစိုက်လိုက်တိုင်း သွေးတွေဟာ တလဟောထွက်လာတာ သေဆုံးသွားတဲ့သူလို့ ထင်စရာကိုမရှိဘူး။ နောက်တစ်ကြိမ် ညကောင်းကင်ထဲမော့ကြည့်ပြီး ကျွန်တော်အားရပါးရ အူသံတစ်ချက်ပေးလိုက်ပါတယ်။

********

လေကိုအငမ်းမရရှူရှိုက်ရင်း တော်တော်ဆိုးရွားတဲ့ အိပ်မက်ကနေ ကျွန်တော်နိုးထလာပါတယ်။ အိပ်ရာပေါ်ကနေ ကျွန်တော် ခပ်ဖြည်းဖြည်းဆင်းရင်းမှ ရေချိုးခန်းထဲဝင် ရေအမြန်ချိုးလိုက်ကာ ခပ်သွက်သွက်အဝတ်လဲပစ်တယ်။ စီးတော်မြင်းမဟုတ်တဲ့ စက်ဘီးကို ကျွန်တော်စီးနင်းကာ ကျော်ဇင့်အိမ်ကိုသွားကာ သူနဲ့တွေ့တယ်၊ ပြီးတော့ သူ့ဂျစ်ကားပေါ်တက်ကာ နံဘေးကနေ အသာလိုက်စီးရင်း ကျောင်းသွားကြတယ်ပေါ့ဗျာ။ အတော့်ကို အသံတိတ်တဲ့ အချိန်ကာလပါပဲ။ ‘Sorry ကွာ ကျော်ဇင်။ ငါသာ သမန်းဝံပုလွေဖြစ်မသွားရင် မင်းကို နာကျင်အောင်မလုပ်ဘူးဆိုတာ မင်းသိပါတယ်’ ကျွန်တော် သူ့မျက်နှာကိုမကြည့် ကိုယ့်ခြေချောင်းတွေကိုသာ ငုံ့ကြည့်ရင်း ပြောမိတယ်လေ။ ‘ငါ့ကို အားကုန်အောင် မနေ့က မင်းသောက်ရမ်းလုပ်တာ။ပြီးတော့ မင်း သောက်ရမ်းကျွေးတာ…ဘယ်လို ဖီလင်လဲ ငါတော့မပြောပြတတ်ဘူး သေတော့မယ့်အတိုင်းပဲကွာ’ သူက ရယ်ရယ်မောမောနဲ့ ပြန်ပြောတယ်။ ကျောင်းကားပါကင်မှာ ဂျစ်ကားကို ထိုးအစိုက် ‘စကားမစပ် မနေ့ညက တကယ်ထူးဆန်းတဲ့အိပ်မက်တစ်ခု ငါမက်ခဲ့တယ်’လို့ ပါးစပ်ကလွှတ်ကနဲပြောမိတယ်။

ရဲကားတစ်စီးဆီက လက်နေတဲ့ မီးအလင်းရောင်ကြောင့် ချောင်ကျကျနေရာမှာ ကားရပ်ဖို့နေရာလွတ်ကို ကျွန်တေ်ာတို့ ရှာတွေ့ခဲ့ပါတယ်။ ကျွန်တေ်ာတို့ ကျောင်းအဆောက်အအုံထဲ လမ်းလျှောက်ဝင်သွားချိန်မှာတော့ မနေ့ညကမြင်ကွင်းတွေကို ပြန်မြင်ယောင်လာတယ်။ သွေးတွေဟာ နေရာအနှံ့ပြန့်ကျဲနေတာပါပဲ။ ကျွန်တေ်ာ အလောင်းတစ်လောင်းကိုတွေ့ခဲ့တယ်။ ကျွန်တေ်ာ့အိပ်မက်ထဲမှာ ပြုလုပ်ခဲ့တဲ့ အတိုင်းပါ။ ကျွန်တော် တစ်စုံတစ်ယောက်ကို သတ်ခဲ့တယ်ပေါ့။ ကျွန်တော်တို့ရဲ့ ဓာတုဗေဒဆရာ ဦးဘလွင်ကို ဘာလုပ်ခဲ့မိတယ်ဆိုတာ မြင်ရချိန်မှာ ကျွန်တော့်ပါးစပ်တွေဟာ ကြောက်လန့်မှုကြောင့် ပြန်မစေ့တော့သလို အသံမထွက်တော့ဘူး။ ‘မင်း အဆင်ပြေရဲ့လား ဝေယံ’ သွေးရောင်မရှိတော့အောင် ဖြူဖျော့သွားတဲ့ ကျွန်တော့်မျက်နှာကိုကြည့်ရင်း ကျော်ဇင်မေးတာပါ။ 

‘ဒါ….ဒါ ငါမက်ခဲ့တဲ့အိပ်မက်ပဲ ကျော်ဇင်…..ဦးဘလွင်ကို ငါ့အိပ်မက်ထဲမှာသတ်ခဲ့တာ’

*********

‘သူရိန်!!!’ ကျွန်တော် ကျောင်းဝင်းအပြင်ကိုထွက်ပြီး အသားကုန်အော်ခေါ်လိုက်တယ်။ သူရိန်ရဲ့အရိပ်အယောင်တွေ ရှာဖွေရင်းပေါ့။ အသံပြုအော်ခေါ်ပြီး နောက်ပြန်အလှည့်မှာ သူရပ်နေတာကိုတွေ့ရပါတယ်။ 

‘ဘာအစီအစဉ်ရှိလို့လဲ ဝေယံ’

‘ငါ တစ်ခုခုကိုသိဖို့လိုနေတယ်။ အခုသိချင်တာ။ ပြီးတော့ တည့်ဖြေတာပဲလိုချင်တယ်။ ငါ သည်လိုကိစ္စတွေကို ထိန်းချုပ်နိုင်ပါ့မလား’

‘အေး’

‘အိပ်ပျော်နေရင်းနဲ့ ငါ လူသတ်နိုင်သလား’

‘အင်း’

‘ငါ တစ်ယောက်ယောက်ကို သတ်တော့မယ်ပေါ့’

‘ဖြစ်နိုင်ပါတယ်။ ဒါပေမယ့် မင်းကြောင့် ငါ ဦးဘလွင် သည်လူကိုသတ်သွားတဲ့ သမန်းဝံပုလွေကိုရော ရှာဖွေရတော့မယ်။ မင်းအကြောင်း ကို သည်ထက်ငါပိုသိဖို့လိုလာပြီ’ အလေးအနက်သူပြောတယ်။

‘တစ်ခုပဲ…တစ်ခုပဲ….ကုသလို့ရတဲ့နည်းရှိလားဟင်’ ကျွန်တော်မေးလိုက်တယ်။

‘တစ်နည်းတော့ရှိတယ်။ ဒါပေမယ့် အဲတာက အမှန်ဟုတ်မဟုတ် ငါမသိဘူး’

‘ဘယ်လိုနည်းလမ်းလဲ’

‘မင်းကို ကိုက်ခဲ့တဲ့ တစ်ယောက်ကို မင်းသတ်ရမယ်’ 

‘Alpha ကိုသတ်ရမှာ’

‘ဟုတ်တယ် ဝေယံ။ ငါ သူ့ကိုရှာဖွေဖို့အတွက် မင်းကူညီမယ်ဆိုရင် မင်းသူ့ကိုသတ်တဲ့အခါ ငါကူညီမယ်ကွာ’

Alex Aung (25 March 2021)

(Zawgyi) 

 Into Darkness (Part Two)

ကၽြန္ေတာ္ အ၀တ္လဲခန္းထဲက ခံုတန္းလ်ားမွာ လႈပ္ရွားမႈကင္းစြာ ထိုင္ေနခဲ့တယ္။ အျခားေသာညေတြမွာျဖစ္ပ်က္ခဲ့ခ်င္းအေပၚ ထိတ္လန္႔ စိတ္၀င္ေနဆဲပါ။ 

‘ေဟး….မင္းသိုက္စိုးနဲ႔ စကားေျပာခဲ့လား’ ေက်ာ္ဇင္တစ္ေယာက္ အသံျပဳရင္ အခန္းထဲ၀င္လာပါတယ္။

‘ေအး’

‘Well…မင္းတို႔ႏွစ္ေယာက္ ေဘာ္ဒါျဖစ္သြားျပီလား’

‘ေအး’ ကၽြန္ေတာ္ ဘာမွမရွိတဲ့ အခန္းနံရံကိုစိုက္ၾကည့္ေနရင္း ျပန္ေျဖေနလိုက္တယ္။

‘ဒါဆို မင္းက သူနဲ႔အတူ ဟိုသည္အျပင္ထြက္ပတ္ေတာ့မွာေပါ့’

‘ဟင့္အင္’

‘ဘာလို႔လဲဟ’ 

‘မုဆိုး…..သူ႕အေဖက မုဆိုးေတြထဲက တစ္ေယာက္ကြ’

‘ဘယ္လို’ ေက်ာ္ဇင္အလန္႔တၾကားျဖစ္သြားတယ္။

‘….သူ ငါ့ကို လက္နက္တစ္ခုနဲ႔ပစ္ခဲ့တာ’

‘မင္းသိုက္စိုး အေဖကလား’

‘အင္း….ဒူးေလးတစ္စင္းနဲ႔! Oh god…သူ ငါ့ကိုမွတ္မိသြားရင္ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ….အား….သူ ငါ့ကိုသတ္ေတာ့မွာ’ ကၽြန္ေတာ္ မထိန္းႏိုင္စြာ အသံက်ယ္က်ယ္ေအာ္ဟစ္မိလိုက္တယ္။ 

‘Hey hey hey! Not again! Keep it together.. အခုကစားမယ့္ပြဲကို အာရုံစိုက္စမ္းပါကြာ….ဟုတ္ျပီလား’ ေက်ာ္ဇင္က ကၽြန္ေတာ့္ပခံုး ကို လက္နဲ႔ အသာပုတ္ခတ္လိုက္ရင္း အေတြးထဲေမ်ာမသြားေအာင္ သတိေပးတယ္။ နံေဘးမွာ ခ်ထားတဲ့ တုတ္တံ (လက္ဆင့္ကမ္းေျပး ရာတြင္ ေပးရမည့္တုတ္တံ)ကိုယူျပီး ေက်ာင္းခန္းမထဲကတစ္ဆင့္ ျပိဳင္ပြဲက်င္းပမယ့္ ေျပးလမ္းဘက္ကို ကၽြန္ေတာ္ ခပ္ေသာ့ေသာ့ ေျပးသြားလိုက္ပါတယ္။

 ‘ေ၀ယံ…မင္း…မင္းသန္႔နဲ႔ တစ္ေယာက္ခ်င္းအျပိဳင္ေျပးရမယ္’

‘မင္းသန္႔….သူ ကၽြန္ေတာ့္ေနရာမွာ ႏွစ္ၾကိမ္…’

‘မင္း first line မွာေနရာယူျပီး ေျပးခ်င္လား မေျပခ်င္ဘူးလား’ 

ကၽြန္ေတာ္ နည္းျပ ဦးေမာင္ကိုျပန္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ခပ္ညစ္ညစ္အျပံဳးတစ္ပြင့္နဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္ကိုၾကည့္ေနတာေတြ႕ရပါတယ္။

‘ေျပးခ်င္ပါတယ္ နည္းျပ’

‘မၾကားရဘူး…’

‘YES COACH!’ ကၽြန္ေတာ္ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းေလသံတစ္မ်ိဳးနဲ႔ ျပန္ေျဖလိုက္တယ္။

‘ေနရာယူထား ေ၀ယံ’

ႏွင္းရည္မ်ားေၾကာင့္ စိုေနတဲ့ ေျပးလမ္းတစ္ေလွ်ာက္ ကၽြန္ေတာ္ ဒုန္းဆိုင္းေျပးသြားကာ ပန္းတိုင္အေရာက္ တုတ္တံကို ဦးေမာင္ရွိရာ ပစ္ေပးလိုက္တာ ဟတ္ထိုးလဲသြားတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ရမွတ္ေတြျမင့္သြားတာေပါ့။ ‘Congrats….ေ၀ယံ။ မင္း first line ေနရာ ရျပီ’ နည္းျပရဲ႕ ေျပာစကားက ကၽြန္ေတာ့္ဦးေခါင္းကို ခပ္ျပင္းျပင္းဆြဲညွစ္လိုက္သလိုခံစားရတယ္။ ဇင္ေမာင္ခမ်ာ ေမာေမာပန္းပန္းနဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္နံေဘးမွာ ပန္း၀င္လာတာ ကုန္းကုန္းကြကြ ေဟာဟဲဆိုက္ေနပါေရာ။ ကၽြန္ေတာ္ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းပဲ သူ႕ပခံုးကို ပုတ္ခတ္ အားေပးလိုက္ကာ အ၀တ္လဲခန္း၀င္ေပါက္ရွိရာဘက္ကို သြက္သြက္ျပန္ခဲ့တယ္။ တံခါးရြက္ကို အသံျမည္ေအာင္တြန္းဖြင့္ပစ္တာ ဘယ္သူ ထိခိုက္မထိခိုက္ ဂရုမထားမိေတာ့ဘူး။ အေပၚက၀တ္ထားတာေတြေရာ အတြင္းခံေပၚကထပ္၀တ္ရတဲ့ ေဘာထိန္းေဘာင္းဘီကိုေရာ၊ ရွဴးဖိနပ္ေတြေကာ၊ တီရွပ္အက်ႌေတြေရာဆြဲခၽြတ္တာပဲ။ ေရခ်ိဳးခန္းရွိရာကို အတြင္းခံေဘာင္းဘီခပ္ပါးပါးတစ္ထည္နဲ႔ သြားကာ ေရပန္းေခါင္းကို အျမင့္ဆံုးဖြင့္ခ်လိုက္တယ္။ ျပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ဘာျဖစ္ခဲ့သလဲဆိုတဲ့အေၾကာင္းေတြ ေတြးေနမိခဲ့ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ ရင္အုပ္ေတြ တင္းၾကပ္လာခဲ့ျပီး အသက္ပံုမွန္ရွဴဖို႔ မျဖစ္ေတာ့ပါဘူး။

‘ေ၀ယံ…မင္း..သည္မွာလား’ 

ေက်ာ္ဇင္ရဲ႕ လွမ္းေမးသံကို ကၽြန္ေတာ္ၾကားတယ္။ အသက္ခပ္ျပင္းျပင္းဆက္ရွဴရင္း ေလသံမွန္ဖို႔ ကၽြန္ေတ္ာၾကိဳးစားပါတယ္။ သူ ၀င္လာတာကို အခန္းေဒါင့္ခ်ိဳးကေန ျမင္ရတယ္ေလ။ ‘ေက်ာ္…ေက်ာ္ဇင္’

‘ဘာျဖစ္…ဘာျဖစ္လို႔လဲ ေ၀ယံ….မင္း ပံုစံေျပာင္းေနလို႔လား’ သူ စိုးရိမ္စိတ္ကဲစြာ ေမးပါတယ္။

‘ငါ….ငါ….အသက္ရွဴ…အသက္ရွဴလို႔မရ…လို႔’

သူ႕ေက်ာပိုးအိတ္ကို ဇစ္အျမန္ဆြဲဖြင့္ျပီး ကၽြန္ေတာ့္ inhaler ေလးကိုဆြဲထုတ္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ အလ်င္အျမန္လွမ္းယူလိုက္ရင္း ေဆးပုလင္းကို အားမပါစြာ လွဳပ္ခါခဲ့တယ္။ အဖံုးကို ခက္ခက္ခဲခဲဖြင့္ရင္း ရွဴရႈိက္လိုက္ပါရဲ႕။ ‘ငါ ငါ….ရုတ္တရက္ ရင္ၾကပ္ေရာဂါထတယ္ ထင္တယ္ကြာ’ 

‘မဟုတ္ပါဘူး….Panic attack ပါ ေ၀ယံရာ။ ငါ့မာမီေသတုန္းက ငါျဖစ္ခဲ့ဖူးတယ္။ မင္း panic attack ျဖစ္ျပီး မွားမွားယြင္းယြင္းျဖစ္ ေနတာကို ျငိမ္ေအာင္လုပ္ျပီးမွ Asthma attack ဟုတ္မဟုတ္ ေသခ်ာစဥ္းစားၾကည့္’ 

‘စေနေန႔ပြဲက်ရင္ ငါကစားႏိုင္ပါ့မလား မသိေတာ့ဘူး….’

‘ဘာေၾကာင့္လဲ’ 

‘လူေတြေရွ႕မွာ အေျပာင္းအလဲတစ္ခုခု ငါမျဖစ္ခ်င္ဘူးေလ’

***************

‘သူက အရမ္းခ်စ္စရာေကာင္းတယ္။ ျပီးေတာ့ အရွက္အေၾကာက္ၾကီးတဲ့ပံုမို႔ သားေတာ့ခ်စ္တယ္ဗ်ာ’ မင္းသိုက္စိုးတစ္ေယာက္ သူ႕မာမီကို ေျပာျပေနခဲ့တာပါ။

‘ဟုတ္ပါျပီ…..သားသေဘာက်ျပီး ၾကိဳက္တဲ့တစ္ေယာက္ေယာက္ကိုေတြ႕တာ မာမီ၀မ္းသာပါတယ္’

‘သူလည္း သားကိုသေဘာက်မယ္လို႔ေတာ့ ေမွ်ာ္လင့္တာပဲ’

‘ding dong’ အိမ္တံခါးနံေဘးက ဘဲလ္သံမည္လာတယ္။ သူထိုင္ေနရာမွ ခုန္ထျပီး တံခါးမဆီေျပးပါေရာ။ ေဟာ….ေ၀ယံဦး ရပ္ေနတာပဲ။ 

‘Hey….စာလုပ္ဖို႔ အဆင္သင့္ပဲလား’ မင္းသိုက္စိုးကေမးလိုက္ျခင္းျဖစ္ပါတယ္။

‘ေအး…အသင့္ပဲ’

[ေ၀ယံဦး's POV]

‘ေကာင္းပါ့’ ကၽြန္ေတာ္ မင္းသိုက္စိုးေနာက္ပါးကေန သူ႕အခန္းရွိရာကို လိုက္သြားခဲ့ပါတယ္။ ဦးသိုက္စိုးထြန္းတစ္ေယာက္ ကၽြန္ေတာ့္ကို ျပံဳးစစနဲ႔ ၾကည့္ေနခဲ့တာ ျမင္ရသား။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ခပ္ရွက္ရွက္နဲ႔ လက္တစ္ခ်က္ေ၀့ယမ္းႏႈတ္ဆက္ရင္း သူ႕သားေနာက္ကို လိုက္သြား တာေပါ့။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အခန္းထဲလည္းေရာက္ေရာ မင္းသိုက္က အခန္းတံခါးကိုပိတ္ပစ္လိုက္ပါတယ္။ အခန္းတံခါးေသာ့ခတ္လိုက္သံကို ကၽြန္ေတာ့္နားက ၾကားျဖစ္ေအာင္ၾကားေသးတာ။ ကၽြန္ေတာ္ သူ႕ဘက္ကိုလွည့္ျပီး မ်က္ႏွာျခင္းဆိုင္လိုက္ေတာ့

‘မင္း ဘာဆိုတာ ငါသိတယ္ ေ၀ယံ’

‘ဘ…ဘာ’ ကၽြန္ေတာ္ ထိတ္လန္႔သြားမႈေၾကာင့္ စကားသံေတာင္ထစ္သြားတယ္။

‘ငါသိတယ္ မင္းဘာဆိုတာ။ မင္းက အထိအခိုက္မခံ ခံစားလြယ္တတ္တဲ့သူတစ္ေယာက္ဆိုတာေလ။ အေတာ္မ်ားမ်ားကို ေၾကာက္ရြံ႕ ထိတ္လန္႔ေနတတ္တယ္။ ျပီးေတာ့ ဘယ္တုန္းကမွ မခ်စ္ဖူး၊ ခ်စ္သူမထားဖူးဘူးမဟုတ္လား။ ဒါေပမဲ့ မင္းတစ္ခုခုကို လွ်ိဳ၀ွက္ ဖံုးကြယ္ ေနတယ္’ သူခပ္ေပါ့ေပါ့ပဲေျပာသြားတာပါ။ သည္အခ်က္ သည္အရာေတြအားလံုးကို သူဘယ္လိုသိေနခဲ့ပါလိမ့္။

 ‘ငါဘာလို႔သိေနလဲ သိခ်င္လား….ငါအခုစာလုပ္ဖို႔မလိုအပ္ပါဘူးကြာ’ ေျပာေျပာဆိုဆို ကၽြန္ေတာ့္အနားသူတိုးကပ္လာတယ္။ ျပီးေတာ့ ကၽြန္ေတ္ာ့ကို လက္အစံုနဲ႔ေထြးဖက္ကာ လည္တိုင္ကို အနမ္းအနည္းငယ္ေပးပါေရာ။ ကၽြန္ေတာ့္မ်က္၀န္းေတြ ေမွးမွိတ္သြားရသလို ရင္ခုန္သံေတြလည္း ျမန္လာတယ္ ေျပာရမယ္။ 

‘Kiss me’ မတည္မျငိမ္ေလသံနဲ႔ မင္းသိုက္ကေတာင္းဆိုတာပါ။ ကၽြန္ေတာ္လည္း သူ႕မ်က္ႏွာနား ငံု႔ကိုင္းလိုက္ကာ ႏႈတ္ခမ္းေလးကို အသာအယာနမ္းခဲ့ပါတယ္။ ပူေႏြးေနတဲ့ သူလွ်ာၾကီးဟာ ကၽြန္ေတာ့္ပါးစပ္ထဲ တဆံုး၀င္လာသလို သူ႕လက္ေတြဟာလည္း ကၽြန္ေတာ္ ၀တ္ထားတဲ့ ရွပ္အက်ႌေတြကို ဆြဲခၽြတ္တယ္။ အဆီပိုမရွိက်စ္လစ္ေနတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ခႏၶာကိုယ္ကို သူျမင္သြားေတာ့ ေက်နပ္သံနဲ႔ ‘mmm…’ တဲ့ေလ။ ‘ျမင္ရတာ ငါသေဘာက်သကြာ’ ဆိုပဲ။

ကၽြန္ေတ္ာ့ကို အခန္းၾကမ္းျပင္ေပၚကို တြန္းလွဲျပီးေနာက္ တကိုယ္လံုးကို စတင္အနမ္းေပးပါေတာ့တယ္။ လည္တိုင္ေတြ၊ ရင္အုပ္ေတြ၊ ဗိုက္သားျပင္ေတြကေန တျဖည္းျဖည္းေအာက္ပိုင္းကိုဆင္းလာတဲ့အနမ္းေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ့္ႏွလံုးခုန္သံဟာ ကဆုန္ေပါက္ကုန္ေရာ။ ကၽြန္ေတာ္ ထိတ္လန္႔စျပဳလာတယ္။ ‘ငါ့အလွည့္က်ရင္ေကာ ဘာလုပ္ရမလဲ’ လို႔ ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္လည္းေတြးမိရဲ႕။ ရုတ္ျခည္း ၀တ္ထားတဲ့ေဘာင္းဘီေတြ ေလွ်ာက်သြားတာ ခံစားရသလို မတူညီတဲ့ မခံစားဖူးတဲ့အေျပာင္းအလဲေတြ စခံစားရပါျပီ။ ‘uhh…ငါ…ငါ ျပန္ေတာ့မယ္ကြာ’ ကၽြန္ေတာ္ ေဘာင္းဘီေတြအကုန္ဆြဲတင္၊ ရွပ္အက်ႌနဲ႔ ေက်ာပိုးအိတ္ကိုဆြဲယူျပီး ေလွကားအတိုင္း ကၽြန္ေတာ္ ေျပးဆင္းသြားလိုက္တယ္။ တံခါးမၾကီးကေန ေျပးအထြက္ ဦးသိုက္စိုးထြန္းရဲ႕ ပန္းအိုးအခ်ိဳ႕နဲ႔တိုက္မိျပီး ေျမျပင္ေပၚ ပခံုးေစာင္းနဲ႔ ပစ္လဲက် တယ္။ ‘Oh My God..သား အဆင္ေျပရဲ႕လား ဘာျဖစ္သြားေသးလဲ’ စိုးရိမ္တၾကီးနဲ႔ ကၽြန္ေတ္ာ့နံေဘးကို ဦးသိုက္စိုးထြန္းေရာက္လာ တယ္။ ဘယ္လိုနာက်င္မႈမ်ိဳးမွ ကၽြန္ေတာ္မခံစားရတာေၾကာင့္ အထူးတဆန္းေတာ့ျဖစ္မိသား။ ‘ဘာ…ဘာမွမျဖစ္ဘူး အန္ကယ္….ကၽြန္ေတာ္ အဆင္ေျပပါတယ္’ 

ကၽြန္ေတာ့္ကို သူစိုက္ၾကည့္ျပီး တစ္ကိုယ္လံုးစူးစမ္းေနတာ သတိထားမိခဲ့ပါတယ္။ သူ႕ကို ကၽြန္ေတာ္ မေရမရာအျပံဳးတစ္ခ်က္ေပးကာ အိမ္ကို ခပ္သြက္သြက္ျပန္ခဲ့ေတာ့တာပါပဲ။

[ဦးသိုက္စိုးထြန္း]

သည္ေကာင္ေလးၾကည့္ရတာ ဟိုတစ္ေန႔ညက ပစ္မိလိုက္တဲ့ အေကာင္နဲ႔အေတာ္ဆင္တာပဲ။ ဒါေၾကာင့္ ဦးသိုက္စိုး အိမ္ထဲအျမန္ျပန္ ၀င္ျပီး ကြန္ပ်ဴတာအခန္းထဲကို သြားခဲ့တယ္။ ေ၀ယံဦးဆိုတဲ့ ေကာင္ေလးရဲ႕ ဓာတ္ပံုတစ္ပံုကို Scan ဖတ္ျပီး Software တစ္မ်ိဳးနဲ႔ဖြင့္ကာ သမန္း၀ံပုေလြပံုစံဆိုရင္ ဘယ္လိုရွိမလဲ သူစူးစမ္းလိုက္ပါတယ္။ ေကာင္ေလးမ်က္ႏွာကေန သမန္း၀ံပုေလြအျဖစ္ တျဖည္းျဖည္းေျပာင္းလဲ ျပေနတာကို သူၾကည့္ေတာ့ အဲသည္ညက ျမင္ခဲ့ရတဲ့အေကာင္ဆိုတာ ေသခ်ာသြားတယ္ေလ။ ဒူးေလးကို ဦးသိုက္စိုးထြန္း တစ္ေယာက္ ဆြဲယူလိုက္ကာ ေ၀ယံဦးသြားတဲ့ေနာက္ကို ထပ္ၾကပ္မကြာ ေျခရာေကာက္ရွာေဖြပါေတာ့တယ္။

***********

စာသန္ခန္းရွိသမွ်အကုန္ ေက်ာ္လြန္ျပီး ပ်ံ႕လြင့္လာတဲ့ ေက်ာင္းေခါင္းေလာင္းသံေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ့္နားရြက္ေတြကို အသားကုန္လက္နဲ႔ ဖံုးအုပ္ကာထားရပါတယ္။ စာသင္ခန္းထဲကေန အသာထြက္လာေတာ့ မင္းသိုက္နဲ႔ တည့္တည့္တိုးေရာ။

‘ငါ့ကို Horny ျဖစ္ေအာင္လုပ္ျပီး သည္အတိုင္းထားခဲ့တယ္ေနာ္ ေ၀ယံ’

‘တကယ္ေတာင္းပန္ပါတယ္ကြာ….ငါ့ကိုယံုစမ္းပါ။ ငါသာ ထြက္မေျပးခဲ့ရင္ မင္းသေဘာအတိုင္းျဖစ္မွာ’ ကၽြန္ေတာ္ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ပဲ သေရာ္သလို ရယ္ေမာမိပါတယ္။ 

မင္းသိုက္က ခ်စ္စဖြယ္အျပံဳးတစ္ခ်က္ေပးကာ ‘ေနာက္မွေတြ႕ၾကတာေပါ့ ေ၀ယံ…တာ့တာ’ ႏႈတ္ဆက္သြားတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ သူ႕အေပၚ တိမ္းညႊတ္စျပဳေနျပီထင္ပါရဲ႕။ ဒါေပမဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ သမန္း၀ံပုေလြအသြင္ပံုသဏၭာန္ကိုေတာ့ သူမျမင္ေစခ်င္ပါဘူး။ ရုတ္ျခည္းဆိုသလို ထူးဆန္းတဲ့ လႈံ႕ေဆာ္မႈတစ္ခုကို ကၽြန္ေတ္ာခံစားလိုက္ရပါတယ္။

"OWWWWWWWWWWW!!!" စူးစူးရွရွနဲ႔ လႈိဏ္သံပါတဲ့ ေအာ္ျမည္ေရရြတ္သံတစ္ခု ကၽြန္ေတ္ာ့ဆီကထြက္လာသလို ကၽြန္ေတာ့္ မ်က္၀န္းသူငယ္အိမ္မ်ားလည္း က်ယ္လာကာ ကၽြန္ေတာ္စတင္ အသြင္ေျပာင္းေနျပီ။ ကိုယ့္ဦးေခါင္းကိုကိုယ္ လက္ႏွစ္ဖက္နဲ႔ဆြဲညွပ္ကိုင္ ရင္း ဒူးႏွစ္ဖက္ၾကားမ်က္ႏွာအပ္ထားလိုက္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္နံေဘးကေနျဖတ္သန္းသြားလာေနၾကသူမ်ားကလည္း ထူးဆန္းတဲ့အၾကည့္ ေတြနဲ႔ ၾကည့္သြားၾကတယ္။ ဘာေတြျဖစ္ေနတယ္ဆိုတာကို ေက်ာ္ဇင္လွမ္းျမင္ခ်ိန္မွာေတာ့ ကၽြန္ေတ္ာ့နံေဘးကို အျမန္ေရာက္လာျပီး ‘ ငါ့ေကာင္ မင္းပံုေျပာင္းေနတာလား’

‘အင္း’ ကၽြန္ေတ္ာ ခပ္တိုးတိုးျပန္ေျဖလိုက္တယ္။

‘ဘယ္လို….ငါဘာလုပ္ေပးႏိုင္မလဲ’ 

‘ေအး…’ ကၽြန္ေတာ္ ေဟာင္သလိုေလသံနဲ႔တုန္႔ျပန္လိုက္ခ်ိန္ မ်က္လံုးေတြေရႊ၀ါေရာင္ေျပာင္းတာကိုေရာ ျပလိုက္တယ္။ 

‘ေကာင္းျပီ…ေကာင္းျပီ….မင္းကို ငါအျပင္ေခၚထုတ္သြားမယ္’ 

ကၽြန္ေတာ္တို႔ေတြ ယာဥ္ရပ္နားရာေနရာကေန ခပ္သြက္သြက္ ေက်ာင္းအေနာက္ဘက္ကို သြားၾကပါတယ္။ ေက်ာ္ဇင္က ကၽြန္ေတ္ာ့ကို ေက်ာင္းအေနာက္ဘက္ ေခၚသြားတာမွာ အသြင္ေျပာင္းေနခဲ့ျပီ။

 ‘Ugh….ငါမထိန္းႏိုင္ေတာ့ဘူး ေက်ာ္ဇင္….ေျပး…အေ၀းကိုေျပးေတာ့’  ကၽြန္ေတာ္ဟိန္းေဟာက္ေအာ္ဟစ္မိသလို ဦးေခါင္းကိုလည္း ျမက္ခင္းထဲ ထိုးဖြက္မိတာေပါ့။ 

‘မသြားဘူး…ငါ အတူေနမယ္’ ကၽြန္ေတာ့္ပခံုးေပၚကို သူ႕လက္အစံုေဖးတင္ရင္း ေျပာတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ဦးေခါင္းကို သူ႕မ်က္ႏွာဖက္ ျပန္လွည့္ျပလိုက္တယ္။ သူရိုးတိုးရိပ္တိတ္ ျမင္သြားတာေပါ့။ ေရႊ၀ါေရာင္မ်က္၀န္းေတြ၊ စူးရွရွည္လ်ားတဲ့ သြားေတြ၊ ေမးရိုးတေလ်ာက္က ဦးေခါင္းကဆံပင္ေတြနဲ႔ တဆက္တည္းျဖစ္ေနတဲ့ ပသိုင္းေမႊးေတြနဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္ႏွာေခါင္းကလည္း ေခြးႏႈတ္သီးနဲ႔တူလာျပီ။ 

‘မင္းက ေၾကာက္စရာမေကာင္းပါဘူး သူငယ္ခ်င္းရာ’ ေက်ာ္ဇင္က ကၽြန္ေတာ့္ပံခံုးႏွစ္ဖက္ကို ထိန္းကိုင္လ်က္ေျပာျပန္တယ္။ ကၽြန္ေတ္ာ တျဖည္းျဖည္းသူ႕ဘက္လွည့္လိုက္ကာ သူ႕လည္မ်ိဳကေန ပင့္ကိုင္လ်က္ ေက်ာင္းနံရံနဲ႔တြန္းကပ္ထားလိုက္တယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ေသြးေတြ ဆူပြက္လာသလို သူ႕လည္တိုင္ကေန ေသြးေတြယိုစီးလာမလားစိုးရိမ္ေၾကာင့္ၾကမိပါရဲ႕။ ‘အခုေကာဘယ္လိုေနလဲ’ ကၽြန္ေတာ့္ပင္ကိုယ္ အသံမဟုတ္ေသာ အသံတစ္မ်ိဳးနဲ႔ သူ႕ကိုေမးလိုက္တယ္။ 

‘အ…အခုေတာ့ Ugh…မင္းလက္သည္းရွည္ေတြက ငါ့လည္ပင္းကို စူးေနျပီ…အား’ သူေၾကာက္ေၾကာက္ရြံ႕ရြံ႕နဲ႔ျပန္ေျဖတယ္။

ကၽြန္ေတာ့္မ်က္ႏွာကိုမၾကည့္ရဲတာမို႕ နံရံဘက္ကို သူလွည့္လိုက္တာ ၀ိုင္းစက္ျပည့္တင္းေနတဲ့ သူ႕တင္သားဆိုင္ေတြက ရင္ခုန္စဖြယ္ ခံစားရေစပါတယ္။ ‘ငါ…ငါ့ကို ခြင့္ျပဳေတာ့ကြာ..’  ေျပာေျပာဆိုဆို သူ႕ပါးစပ္ကိုလက္နဲ႔႔ပိတ္ျပီး ကၽြန္ေတာ့္ရင္ခြင္ထဲဆြဲေပြ႕လိုက္တယ္။

ေဖာင္းၾကြေနတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ေပါင့္ခြဆံုေရွ႕ပိုင္းနဲ႔ သူ႕တင္သားဆိုင္ေတြကိုဖိကပ္ပြတ္သပ္ကာ လိင္တံကို ေဆာင့္သြင္းတဲ့ ဟန္ပန္မ်ိဳး ေညွာင့္ပစ္တယ္။ ‘အာ…ေဟ့..ေဟ့…ေ၀ယံ…မလုပ္နဲ႔…အဲဒါ…’ ကၽြန္ေတာ္ သူ႕ပါးစပ္ကိုေနာက္တစ္ၾကိမ္လက္နဲ႔ အုပ္ကာပိတ္ပစ္ျပီး ၀တ္ထားတဲ့ သူ႕ေဘာင္းဘီကို ဆြဲျဖဲလိုက္တယ္။ ခါးမွာ၀တ္ထားတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ေဘာင္းဘီကိုလည္း ခၽြတ္ပစ္လိုက္ေတာ့ ၈လက္မနည္းပါး ကၽြန္ေတာ့္ငပဲၾကီးဟာ ဘြားကနဲေပၚလာတယ္။ ျပည့္တင္းေနတဲ့ သူ႕တင္သားဆိုင္ေတြနဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္ငပဲကိုဖိကပ္ျပီးဆက္ေညွာင့္မိျပန္ေတာ့ တကိုယ္လံုး ၀မ္းသာပီတိစိတ္ေတြ ဖံုးလႊမ္းေနသလို ခံစားရတယ္။ ျပဳလုပ္မိေနတဲ့ အျပဳအမူေတြကို ကၽြန္ေတာ္မရပ္တန္႔ႏိုင္သလို ၾကာရွည္ လည္းထိန္းခ်ဳပ္လို႔မရေတာ့ပါဘူး။ အနည္းငယ္ေစ့ေနတဲ့ ေက်ာ္ဇင္ေျခေထာက္ႏွစ္ဖက္ၾကား အနည္းငယ္ခ်ဲေစကာ တိုး၀င္ရပ္ရင္း က်ဥ္းၾကပ္ ဖ်စ္ညွစ္ထားတဲ့ သူ႕ခေရ၀ထဲကို ကၽြန္ေတာ့္ငပဲၾကီး အတင္းဖိေဆာင့္ခ်လိုက္တာ အလြန္အမင္းဘ၀င္ခိုက္လ်က္ တုန္တုန္ရီရီေတာင္ ျဖစ္သြားရတယ္။ မထင္မွတ္ေသာ လြန္က်ဴးခံရျခင္းေၾကာင့္ ေက်ာ္ဇင္ခမ်ာ ငယ္သံပါမတတ္ေအာ္ညည္းပါတယ္။ ေက်နပ္စရာေကာင္းလွေအာင္ပဲ ေတာ္ေတာ္ေကာင္းတဲ့အရသာပါ။ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ အခ်စ္ဆံုးသူငယ္ခ်င္းတင္ပါးဆံုႏွစ္ဖက္ကို လက္နဲ႔ ထိန္းကိုင္ျပီး အထိန္းအကြပ္မဲ့စြာ တေျဗာင္းေျဗာင္းျမည္ေအာင္ တီးမိျပီေပါ့။ သိသမွ် တတ္သမွ် စူးစမ္းမိသမွ် ထိုးေမႊပင့္ေကာ္ျပီး သူ႕ prostate ကိုတိုက္ရိုက္ထိေအာင္ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းေလးကစားတာေၾကာင့္ ေက်ာ္ဇင္သူ႕ခေရၾကြက္သားေတြနဲ႔ တင္းကနဲ တင္းကနဲ ဖ်စ္ညွစ္ေပးတာမ်ား သုက္ရည္ကို ၾကာရွည္မထိန္းႏိုင္ေတာ့ေလာက္ေအာင္ ခံစားလာရပါတယ္။

ကၽြန္ေတာ့္အသက္ရွဴသံေတြ စတင္ျပင္းထန္လာေပမယ့္ ခပ္ၾကပ္ၾကပ္ ေက်ာ္ဇင့္ခေရ၀ထဲကို ငပဲအထုတ္အသြင္းလုပ္တာ မရပ္ပစ္ပါဘူး။ ခပ္တိုးတိုးနဲ႔ မိန္းမူးေက်နပ္သံအခ်ိဳ႕ ေက်ာ္ဇင့္ဆီကထြက္လာတာကို ကၽြန္ေတာ္သတိျပဳမိတယ္။ သည္အသံေလးကပဲ ကၽြန္ေတာ့္ကို အဆံုးစြန္ေရာက္ေအာင္ ေခၚသြားေရာ။ နံရံကိုလက္ေထာက္ျပီး ယိမ္းယိုင္ေနတဲ့ သူ႕ကိုယ္လံုးကို အားအျပည့္နဲ႔ဖ်စ္ညွစ္ေထြးဖက္ရင္း လည္တိုင္ေလးကို အနမ္းေပးကာ ကၽြန္ေတာ့္သုက္ရည္ေတြကို တစ္ေလွ်ာ့ျပီးတစ္ေလွ်ာ့ ပန္းထည့္ပစ္ပါတယ္။ အသိစိတ္ျပန္ကပ္ခ်ိန္မွာ သတိထားမိတာက ကၽြန္ေတာ့္သြားအစြယ္ေတြ သူ႕လည္တိုင္မွာနစ္၀င္ေနသလို ကၽြန္ေတာ့္လက္တစ္ဖက္ကလည္း သူ႕ပါးစပ္ကို အသံမထြက္ေအာင္ ဖိပိတ္ထားတာပါ။ တစ္ခုခုကို အႏိုင္ရလို႔ ေပ်ာ္ရႊင္၀မ္းသာျပီး ပီတိစိတ္၀င္ေနတဲ့ ခံစားမႈမ်ိဳး ကၽြန္ေတာ္ခံစားေနရသလို ရင္ခြင္ထဲက ေက်ာ္ဇင္သည္လည္း သူ႕ငပဲကေန သုက္ရည္ေတြ ပန္းထြက္ေနပါျပီ။ ကၽြန္ေတာ္ လူ႕အသြင္ကိုေနာက္တစ္ၾကိမ္ ျပန္ေျပာင္း ခဲ့တယ္။ ငပဲၾကီး မေပ်ာ့ခင္မွာပဲ ေက်ာ္ဇင့္ခေရ၀ထဲကေန အသာအယာဆြဲထုတ္လိုက္ပါတယ္။ ‘ငါ ဘာေတြလုပ္ခဲ့ပါလိမ့္’

‘အိုေက…အိုေကပါတယ္….မင္း မထိန္းႏိုင္လို႔ျဖစ္သြားတာ င ါသိတယ္….ဒါေပမယ့္ မင္းကို ငါဘယ္လိုကူညီရမယ္ဆိုတာ တတ္သြားပါျပီ ေ၀ယံရာ’ ေက်ာ္ဇင္တစ္ေယာက္ အ၀တ္အစားေတြေကာက္၀တ္ရင္း ကၽြန္ေတ္ာ့ကို အားေပးႏွစ္သိမ့္တယ္။

 ‘ငါ ဘယ္သူ႕ကိုမွ မနာက်င္ေစခ်င္ပါဘူးကြာ’ ကၽြန္ေတာ္ ငိုသံပါနဲ႔ ျပန္ေျပာမိတယ္။ သည္အခ်ိန္မွာပဲ တစ္စံုတစ္ခုကို ကၽြန္ေတာ္ အာရံုရ လိုက္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတ္ာတို႔ ၀န္းက်င္မွာ ေနာက္ထပ္သမန္း၀ံပုေလြတစ္ေကာင္ရွိေနတယ္ဆိုတာ။ ကၽြန္ေတာ္ အေနာက္ဘက္ကို လည္ျပန္လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ သူရိန္ ခပ္မတ္မတ္ရပ္ေနပါတယ္။ ‘ေဟး…ငါ အရမ္း….Ugh’ ကၽြန္ေတ္ာ စကားဆံုးေအာင္ မေျပာလိုက္ ရပါဘူး။ နံရံဘက္ ကၽြန္ေတ္ာ့ကို ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းတြန္းထုတ္ကာ ေက်ာကပ္ေနေစရင္း ‘မင္း ဘာဆိုတာ လူတိုင္းေရွ႕မွာ ေပၚလုနည္းပါး ပါလား။ မင္းက ဘာေကာင္ဆိုတာ သူတို႔သိသြားရင္ ငါ့အေၾကာင္းလည္း သူတို႔သိသြားႏိုင္တယ္။ ငါတို႔အေၾကာင္း အားလံုးသိသြားႏိုင္ တယ္ကြ။ မုဆိုးဆိုတာ ငါတို႔ေနာက္ကေန သီးသန္႔လိုက္ေနတဲ့သူေတြမဟုတ္ဘူး လူတိုင္းက မုဆိုးပဲ။ ေနာက္တစ္ခါ သည္လို တစ္ခုခု လုပ္ဖို႔ၾကိဳးစားရင္ မင္းကို ငါကိုယ္တိုင္သတ္မယ္။ နားလည္လား’ သူ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေအာ္ေငါက္တယ္။

‘Ugh! ေအး…ေအးပါ’ ကၽြန္ေတ္ာ နာနာက်င္က်င္နဲ႔ ေအာ္ေျပာမိတယ္။ စကားဆံုးတာနဲ႔ သူခပ္ျမန္ျမန္ပဲ လႊတ္လိုက္တာမို႔ ေျမျပင္ေပၚ ကၽြန္ေတာ္လဲက်သြားပါတယ္။

‘ငါ့ဘ၀ၾကီးကို မုန္းလိုက္တာ’ ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ ခပ္တိုးတိုးေျပာမိတယ္။ 

‘အခု အဲသည္ Alpha က ငါမေျပာင္းလဲခ်င္တဲ့အခ်ိန္မွာလဲ အသြင္ေျပာင္းေအာင္လုပ္ႏိုင္တယ္ေပါ့။ ေကာင္းလိုက္တာ’ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ မပိုင္ဆိုင္တဲ့သေဘာမို႔ စိတ္ခုကာ ေက်ာင္းစာအုပ္ေတြထည့္ထားတဲ့ ေက်ာပိုးအိတ္ကို ကၽြန္ေတာ္ေကာက္ယူကာ ေက်ာင္းအတြင္းဘက္ကို ျပန္ဦးတည္လိုက္ပါတယ္။ ‘Great, chemistry…’ ၀မ္းေခါင္းသံနဲ႔ ေအာ္ညည္းမိေသးတာပါ။ အ၀တ္လဲခန္းထဲ ကၽြန္ေတာ္ ၀င္လိုက္ေတာ့ လင္းလင္းက ထံုးစံအတိုင္း ကၽြန္ေတ္ာ့ကိုယ္လံုးကို အခန္းနံရံဘက္တြန္းကပ္ရင္း ‘alright….မင္း ေသာက္ရည္ေတြကို ဘယ္ကရခဲ့တာလဲ’ လို႔ေမးပါတယ္။ 

‘ဘာအရည္လဲ’ 

‘ဘယ္ေနရာလဲ….မင္း ေ-ာက္ရည္ေတြကို ရခဲ့ျပီလား’

‘ငါ့ မာမီဘယ္ ၀ယ္ခ်မ္းစရာေတြ၀ယ္တာကြ….အာ….မင္းေျပာခ်င္တာ ေဖ်ာ္ရည္မဟုတ္ဘူး Steroids လို႔ဆိုလိုတာလား။ မင္း Steroids သံုးတယ္ေပါ့’ ကၽြန္ေတာ္သူ႕ကိုျပန္ေမးေတာ့ နံရံထဲကိုယ္လံုးျမဳပ္သြားမတတ္ေဆာင့္တြန္းကာ  သူ႕မ်က္ႏွာကို ကၽြန္ေတာ့္မ်က္ႏွာအနီး တိုးကပ္ လ်က္ ‘ငါသိခ်င္တယ္’ တဲ့။

‘မင္းသိခ်င္တယ္? တကယ္သိခ်င္တာလား….ေကာင္းျပီ….ငါေျပာျပလို႔ေကာင္းပါ့မလား။ ငါမျမင္သင့္ မၾကားသင့္ အနံ႔မရသင့္တဲ့ဟာ ေတြကို ျမင္ႏိုင္၊ၾကားႏိုင္၊အနံ႔ခံႏိုင္တယ္ကြ။ မျဖစ္သင့္ဘူး ယုတၱိမတန္ဘူးဆိုတာေတြကို ငါလုပ္ႏိုင္တယ္။ ငါ သစ္ေတာထဲကို အိပ္လ်က္သား သံုးမိုင္ေလာက္ လမ္းေလွ်ာက္သြားတယ္ကြာ။ ေသခ်ာတယ္….ငါ လံုး၀စိတ္လြတ္သြားလို႔ ဟုတ္ျပီလား’ ကၽြန္ေတာ္ ျပန္ေအာ္လိုက္တယ္။

‘မင္း ေတာ္ေတာ္ရယ္ရတာပဲ ေ၀ယံဦး။ ေကာင္းျပီ မင္းဖုန္းကြယ္ထားတဲ့ဟာေတြအကုန္ ငါရွာျပမယ္။ ဘယ္ေလာက္ၾကာၾကာ ဖံုးကြယ္ ထားႏိုင္လဲ ၾကည့္ၾကေသးတာေပါ့’ သူေျပာေျပာဆိုဆို ကၽြန္ေတာ့္ locker နံေဘးကပ္လ်က္က ယူစရာရွိတာေတြယူျပီး ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း ထြက္သြားတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း အမွတ္မထင္ လင္းလင္းနဲ႔ ေတြ႕ျပီးေနာက္ ေက်ာပိုးအိတ္ထဲက ထားစရာရွိတာထား Locker ထဲက ယူစရာအခ်ိဳ႕ကိုယူကာ ေက်ာပိုးအိတ္ထဲ ထည့္လြယ္လ်က္ အိမ္ျပန္ဖို႔ဦးတည္လိုက္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ ျပိဳင္စက္ဘီးေလးကို ရပ္ထားရာ ေနရာမွာ ေသာ့မျဖဳတ္ခင္ေလး မင္းသိုက္စိုးနဲ႔တိုးတယ္ေလ။ ‘Hey’ လို႔ သူႏႈတ္ဆက္တာေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္လည္း ခပ္ရွက္ရွက္နဲ႔ ‘ဟိုင္း’ လို႔ ျပန္ႏႈတ္ဆက္ရတာေပါ့။

‘မင္းအနား ငါတိုးကပ္လာတိုင္း သက္ေသာင့္သက္သာမျဖစ္ေအာင္ လုပ္မိေနသလား ေ၀ယံ’

‘ဟာ…မဟုတ္ပါဘူး…အဲဒီကိစၥကို မစိုးရိမ္ပါနဲ႔….ငါ..ငါက နည္းနည္းလန္႔ေနလို႔ပါ’ ကၽြန္ေတာ္ျပံဳးရယ္ရင္းေျပာလိုက္တယ္။ သူ ကၽြန္ေတာ့္ ပါးတစ္ဖက္ကို ႏႈတ္ခမ္းနဲ႔ တို႔ထိနမ္းျပီးမွ ထြက္သြားတယ္။ ‘သူ ငါ့ကိုနမ္းတယ္’ အနမ္းခံရတာ ဘာမို႔၀မ္းေျမာက္ေနမွန္းမသိပါဘူး။ helmet ကို ေခါင္းမွာေဆာင္းရင္း စက္ဘီးခြတက္လိုက္ပါတယ္။ ကားလမ္းမနံေဘး စက္ဘီးလမ္းေၾကာင္းအတိုင္း စက္ဘီးနင္းလာတဲ့တေလ်ာက္ မင္းသိုက္စိုး ကၽြန္ေတ္ာ့ကိုနမ္းတဲ့အေၾကာင္း ထပ္ခါထပ္ခါေတြးေနမိတယ္။ အေတြးမဆံုးခင္မွာပဲ ကၽြန္ေတာ့္အိမ္ေရာက္ပါျပီ။ ကၽြန္ေတာ့္ စက္ဘီးကို အိမ္ထဲသြင္းျပီးေနာက္ ေလွကားအတိုင္း အေပၚထပ္တက္ကာ ညအိပ္၀တ္စံုကို လဲလွယ္လိုက္ပါတယ္။ ညစာစားျပီးေနာက္ မွာေတာ့ ေက်ာင္းစာမလုပ္ႏိုင္ဘဲ အိပ္ရာထဲတိုး၀င္ အိပ္ဖို႔ျပင္ေတာ့တာ။ သည္ေန႔က ေန႕တာရွည္လ်ားတဲ့ ရက္တစ္ရက္ပဲ။ အခန္းထဲ ၀င္ ၀တ္ထားတဲ့ ရွပ္အက်ႌကိုခၽြတ္ရင္း ေႏြးေထြးေကာင္းမြန္တဲ့ အိပ္ရာထဲလဲေလ်ာင္းလိုက္ပါတယ္။ အိပ္စက္ျခင္းက တျဖည္းျဖည္းလာေနျပီ အေမွာင္ထုထဲ တျဖည္းျဖည္းေရာက္သြားတယ္။

***********

ကၽြန္ေတာ္ သစ္ေတာ္ခပ္နက္နက္ထဲ လမ္းေလွ်ာက္ေနတယ္။ ေလထုထဲက ေသြးနံ႔ကို အာရံုခံရင္း လက္သည္းခၽြန္ခၽြန္ရွည္ရွည္ေတြက သတ္ျဖတ္ဖို႔ အသင့္ျဖစ္ေနေရာ။ ယခင္က မရခဲ့ဖူးတဲ့ ရနံ႔တစ္မ်ိဳးရဲ႕ေနာက္လိုက္ကာ စိတ္ဆႏၵထဲက သတ္ခ်င္ျဖတ္ခ်င္စိတ္ကို ျဖည့္ဆည္း ဖို႔ ကၽြန္ေတာ္စတင္ေျပးလႊားပါတယ္။ တစ္ေကာင္တည္း သင္းကြဲေနတဲ့ သမင္ပ်ိဳေနာက္ ေကာက္ေၾကာင္းလိုက္တာ ခ်ိဳျမိန္တဲ့ သူ႕ေသြး အရသာကို အလိုလိုရရွိလာသလိုပဲ။ သမင္ဆီက ေသြးကိုလုယူရမွာ အလြန္လြယ္ကူတဲ့အလုပ္ပါ။ ျဖဴေဖြးေတာက္ပေနတဲ့ လေရာင္ဟာ သစ္ပင္ေတြနဲ႔ ျပည့္ၾကပ္ေနတဲ့ သစ္ေတာထဲ ျဖတ္သန္းလင္းလက္ေနတယ္။ သစ္ေတာအုပ္က ျမဴႏွင္းခပ္ထူထူထဲမွ သမင္ရွိရာကို ကၽြန္ေတာ္ ခပ္ေျဖးေျဖး ခၽြတ္နင္းခ်ဥ္းကပ္သြားပါတယ္။ ရုတ္ျခည္းဆိုသလို ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕တိုက္ခိုက္မႈေၾကာင့္ သမင္ခမ်ာ စီကနဲေနေအာင္ နာက်င္မႈနဲ႔ေအာ္ညည္းရေရာ။ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ခၽြန္ျမတဲ့ လက္သည္းေတြနဲ႔ သူ႕အသားကိုဆုတ္ျဖဲပစ္တယ္ ေသြးေတြရဲကနဲထြက္လာတာ ေပါ့။ လည္တိုင္ကို တစ္ခ်က္ကိုက္ခဲပစ္ကာ ေသဆံုးသြားတာကိုေစာင့္ၾကည့္ရင္း ေသြးေတြပန္းထြက္လာတာအရသာခံရင္း ေျမျပင္မွာ အနီေရာင္လႊမ္းသြားေအာင္ေဆးျခယ္ပစ္တယ္ေလ။ ကၽြန္ေတာ့္လက္အစံုကို အေပၚေထာင္ၾကည့္ေတာ့ ေသြးေတြဟာ လက္ေခ်ာင္း တစ္ေခ်ာင္းဆီကေန စီးက်ေနတာ အမ်ားအျပားပါပဲ။   

ပံုပ်က္သြားတဲ့ အသားဆိုင္ေတြကထြက္ေနတဲ့ ေသြးညွီနံ႔ေတြဟာ ေလထုထဲမွာ ေ၀့၀ဲေနျပီး ညမုဆိုးေတြကို စြဲေဆာင္ေနတယ္။ မေကာင္းဆိုးရြားအျပံဳးတစ္ခ်က္ ကၽြန္ေတာ္ျပံဳးလိုက္ရင္း ေနာက္ထပ္ရလာတဲ့ ရနံ႔သစ္တစ္ခုကို ဆက္လက္ရွာေဖြပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ စာသင္ေက်ာင္းရွိရာကို စတင္ေျပးသြားခဲ့တယ္ေပါ့။ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ ေနာက္ထပ္သားေကာင္ရဲ႕ရနံ႕ကို ရေနတယ္။ ေက်ာင္းတံခါးကို ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းတြန္းတိုက္ဖြင့္ကာ ေက်ာင္းခန္းမမ်ားတေလ်ာက္ ေခ်ာင္းေျမာင္းလွည့္လည္ပါတယ္။ျပတင္းတံခါးေတြကေန ထိုးေဖာက္ ၀င္ေရာက္ေနတဲ့ လေရာင္ေအာက္မွာ တစ္စံုတစ္ေယာက္ကို သတ္ဖို႔ရွာေဖြျခင္းပါ။ ကၽြန္ေတ္ာ့ဘယ္ဘက္ အခန္းေတြဘက္က စကားသံ ၾကားရတာေၾကာင့္ ေျမျပင္ေပၚ ကုန္းကြအနံ႔ခံလိုက္တယ္။ သိပ္သည္းေနတဲ့ အေမွာင္ထုၾကား ရိပ္ကနဲဆိုသလို ဦးဘလြင္ကို ျမင္ခဲ့ရ ပါတယ္။

သူ႕ရဲ႕ကိုယ္ပိုင္အရိပ္တစ္ခုလိုမ်ိဳး ေနာက္ကေန ထပ္ခ်ပ္မကြာ ကၽြန္ေတာ္လိုက္သြားကာ ေနာက္လွည့္ၾကည့္ခ်ိန္ကို ေစာင့္ေနလိုက္တယ္။ မသကၤာဟန္ေနာက္တစ္ခ်က္အလွည့္မွာ ကၽြန္ေတာ့္ကိုေတြ႕သြားတဲ့ သူ႕မ်က္၀န္းေတြဟာ ျပဴးက်ယ္ျပီးထိတ္လန္႔မႈေတြျပည့္ႏွက္လ်က္ ေရွ႕ကိုအားသြန္ခြန္စိုက္ေျပးပါေတာ့တယ္။ကၽြန္ေတ္ာလည္း ေနာက္ကတရွိန္ထိုးလိုက္ရင္း သူ႕ေျခက်င္း၀တ္ကိုဆြဲဖမ္းယူတယ္ေလ။ ကၽြန္ေတာ့္ဆီ သူ႕ကိုယ္ခႏၶာကိုဆြဲယူခ်ိန္ ငယ္သံပါေအာင္ ေအာ္ဟစ္ျပီး ကန္ေက်ာက္ေနတဲ့ အေ၀းကိုထြက္ေျပးဖို႔လုပ္ေနတဲ့ ဦးဘလြင္ကို သနားစိတ္မ၀င္မိဘူး။ ပခံုးႏွစ္ဖက္ကို ဆြဲကိုင္မိခ်ိန္ အားကုန္ဆြဲျဖဲပစ္တာ နာနာက်င္က်င္ေအာ္ေနတဲ့သူ႕ကို ေစာင့္ၾကည့္ရင္းလုပ္စရာရွိ တာ ဆက္လုပ္ပစ္တာပဲ။ လက္သည္းခၽြန္ခၽြန္ေတြနဲ႔ သူ႕ခႏၶာကိုယ္ထဲ ထိုးစိုက္ခ်ိန္ နာက်င္မႈေၾကာင့္ သူ႕တစ္ကိုယ္လံုး တုန္ခါေနေရာ။ တစ္ေနရာကေန တစ္ေနရာေျပာင္းျပီး လက္သည္းေတြထိုးစိုက္လိုက္တိုင္း ေသြးေတြဟာ တလေဟာထြက္လာတာ ေသဆံုးသြားတဲ့သူလို႔ ထင္စရာကိုမရွိဘူး။ ေနာက္တစ္ၾကိမ္ ညေကာင္းကင္ထဲေမာ့ၾကည့္ျပီး ကၽြန္ေတာ္အားရပါးရ အူသံတစ္ခ်က္ေပးလိုက္ပါတယ္။

********

ေလကိုအငမ္းမရရွဴရႈိက္ရင္း ေတာ္ေတာ္ဆိုးရြားတဲ့ အိပ္မက္ကေန ကၽြန္ေတာ္ႏိုးထလာပါတယ္။ အိပ္ရာေပၚကေန ကၽြန္ေတာ္ ခပ္ျဖည္းျဖည္းဆင္းရင္းမွ ေရခ်ိဳးခန္းထဲ၀င္ ေရအျမန္ခ်ိဳးလိုက္ကာ ခပ္သြက္သြက္အ၀တ္လဲပစ္တယ္။ စီးေတာ္ျမင္းမဟုတ္တဲ့ စက္ဘီးကို ကၽြန္ေတာ္စီးနင္းကာ ေက်ာ္ဇင့္အိမ္ကိုသြားကာ သူနဲ႔ေတြ႕တယ္၊ ျပီးေတာ့ သူ႕ဂ်စ္ကားေပၚတက္ကာ နံေဘးကေန အသာလိုက္စီးရင္း ေက်ာင္းသြားၾကတယ္ေပါ့ဗ်ာ။ အေတာ့္ကို အသံတိတ္တဲ့ အခ်ိန္ကာလပါပဲ။ ‘Sorry ကြာ ေက်ာ္ဇင္။ ငါသာ သမန္း၀ံပုေလြျဖစ္မသြားရင္ မင္းကို နာက်င္ေအာင္မလုပ္ဘူးဆိုတာ မင္းသိပါတယ္’ ကၽြန္ေတာ္ သူ႕မ်က္ႏွာကိုမၾကည့္ ကိုယ့္ေျခေခ်ာင္းေတြကိုသာ ငံု႔ၾကည့္ရင္း ေျပာမိတယ္ေလ။ ‘ငါ့ကို အားကုန္ေအာင္ မေန႔က မင္းေသာက္ရမ္းလုပ္တာ။ျပီးေတာ့ မင္း ေသာက္ရမ္းေကၽြးတာ…ဘယ္လို ဖီလင္လဲ ငါေတာ့မေျပာျပတတ္ဘူး ေသေတာ့မယ့္အတိုင္းပဲကြာ’ သူက ရယ္ရယ္ေမာေမာနဲ႔ ျပန္ေျပာတယ္။ ေက်ာင္းကားပါကင္မွာ ဂ်စ္ကားကို ထိုးအစိုက္ ‘စကားမစပ္ မေန႔ညက တကယ္ထူးဆန္းတဲ့အိပ္မက္တစ္ခု ငါမက္ခဲ့တယ္’လို႔ ပါးစပ္ကလႊတ္ကနဲေျပာမိတယ္။

ရဲကားတစ္စီးဆီက လက္ေနတဲ့ မီးအလင္းေရာင္ေၾကာင့္ ေခ်ာင္က်က်ေနရာမွာ ကားရပ္ဖို႔ေနရာလြတ္ကို ကၽြန္ေတ္ာတို႔ ရွာေတြ႕ခဲ့ပါတယ္။ ကၽြန္ေတ္ာတို႔ ေက်ာင္းအေဆာက္အအံုထဲ လမ္းေလွ်ာက္၀င္သြားခ်ိန္မွာေတာ့ မေန႔ညကျမင္ကြင္းေတြကို ျပန္ျမင္ေယာင္လာတယ္။ ေသြးေတြဟာ ေနရာအႏွံ႔ျပန္႕က်ဲေနတာပါပဲ။ ကၽြန္ေတ္ာ အေလာင္းတစ္ေလာင္းကိုေတြ႕ခဲ့တယ္။ ကၽြန္ေတ္ာ့အိပ္မက္ထဲမွာ ျပဳလုပ္ခဲ့တဲ့ အတိုင္းပါ။ ကၽြန္ေတာ္ တစ္စံုတစ္ေယာက္ကို သတ္ခဲ့တယ္ေပါ့။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ ဓာတုေဗဒဆရာ ဦးဘလြင္ကို ဘာလုပ္ခဲ့မိတယ္ဆိုတာ ျမင္ရခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ့္ပါးစပ္ေတြဟာ ေၾကာက္လန္႔မႈေၾကာင့္ ျပန္မေစ့ေတာ့သလို အသံမထြက္ေတာ့ဘူး။ ‘မင္း အဆင္ေျပရဲ႕လား ေ၀ယံ’ ေသြးေရာင္မရွိေတာ့ေအာင္ ျဖဴေဖ်ာ့သြားတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္မ်က္ႏွာကိုၾကည့္ရင္း ေက်ာ္ဇင္ေမးတာပါ။ 

‘ဒါ….ဒါ ငါမက္ခဲ့တဲ့အိပ္မက္ပဲ ေက်ာ္ဇင္…..ဦးဘလြင္ကို ငါ့အိပ္မက္ထဲမွာသတ္ခဲ့တာ’

*********

‘သူရိန္!!!’ ကၽြန္ေတာ္ ေက်ာင္း၀င္းအျပင္ကိုထြက္ျပီး အသားကုန္ေအာ္ေခၚလိုက္တယ္။ သူရိန္ရဲ႕အရိပ္အေယာင္ေတြ ရွာေဖြရင္းေပါ့။ အသံျပဳေအာ္ေခၚျပီး ေနာက္ျပန္အလွည့္မွာ သူရပ္ေနတာကိုေတြ႕ရပါတယ္။ 

‘ဘာအစီအစဥ္ရွိလို႔လဲ ေ၀ယံ’

‘ငါ တစ္ခုခုကိုသိဖို႔လိုေနတယ္။ အခုသိခ်င္တာ။ ျပီးေတာ့ တည့္ေျဖတာပဲလိုခ်င္တယ္။ ငါ သည္လိုကိစၥေတြကို ထိန္းခ်ဳပ္ႏိုင္ပါ့မလား’

‘ေအး’

‘အိပ္ေပ်ာ္ေနရင္းနဲ႔ ငါ လူသတ္ႏိုင္သလား’

‘အင္း’

‘ငါ တစ္ေယာက္ေယာက္ကို သတ္ေတာ့မယ္ေပါ့’

‘ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ မင္းေၾကာင့္ ငါ ဦးဘလြင္ သည္လူကိုသတ္သြားတဲ့ သမန္း၀ံပုေလြကိုေရာ ရွာေဖြရေတာ့မယ္။ မင္းအေၾကာင္း ကို သည္ထက္ငါပိုသိဖို႔လိုလာျပီ’ အေလးအနက္သူေျပာတယ္။

‘တစ္ခုပဲ…တစ္ခုပဲ….ကုသလို႔ရတဲ့နည္းရွိလားဟင္’ ကၽြန္ေတာ္ေမးလိုက္တယ္။

‘တစ္နည္းေတာ့ရွိတယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲတာက အမွန္ဟုတ္မဟုတ္ ငါမသိဘူး’

‘ဘယ္လိုနည္းလမ္းလဲ’

‘မင္းကို ကုိက္ခဲ့တဲ့ တစ္ေယာက္ကို မင္းသတ္ရမယ္’ 

‘Alpha ကိုသတ္ရမွာ’

‘ဟုတ္တယ္ ေ၀ယံ။ ငါ သူ႕ကိုရွာေဖြဖို႔အတြက္ မင္းကူညီမယ္ဆိုရင္ မင္းသူ႕ကိုသတ္တဲ့အခါ ငါကူညီမယ္ကြာ’

Alex Aung (25 March 2021)