A Touch Of Man - Turning a lad into a slave

 A Touch Of Man - Turning a lad into a slave

*** Message from the author

စာဖတ်သူ တနည်းပြောရရင် ကျွန်တော်ရေးတဲ့ စာလေးတွေကို အဆက်မပြတ်ဖတ်ချင်ကြတဲ့ သူငယ်ချင်းတွေကို စာရေးပုံရေးနည်း တနည်းအားဖြင့် စာရေးတဲ့အကျင့်ကို ပြောပြချင်တယ်။ ကျွန်တော်က အကြောင်းအရာတူ ဇာတ်လမ်းအသွားအလာတူတဲ့ ဝတ္ထုတွေကို အစဉ်မပြတ် စီစဉ်ထားပြီး တစ်ပုဒ်ပြီး တစ်ပုဒ် ဆက်တိုက်ရေးတတ်တဲ့သဘော ရှိသူပါ။ ပင်ကိုယ်ရေး၊ အမှီး၊ ဘာသာပြန် ဘယ်လိုပဲဖြစ်ဖြစ် စာဖတ်ကျင့်နဲ့ဆိုင်မလားမသိ အကြောင်းအရာ သို့မဟုတ် စိတ်ဝင်စားတဲ့ အချက်အလက်တူတွေကို စုဖတ်တတ်တာမို့လေ။

စာရေးသူဆိုတာ စာဖတ်သူကလာတာမို့ ကျွန်တော် ရေးတဲ့ပုံစံတွေ တစ်ခါတရံထပ်နေတာမျိုး သတိပြုမိပါတယ်။ ကျွန်တော့် အသက် အရွယ်အရ ဇာတ်ကောင်နဲ့ နောက်ခံဇာတ်လမ်းအကြောင်းအရာတွေ ပြောင်းလဲသင့်ပေမယ့် ငယ်ရွယ်နုပျိုမှုကို သတိရတဲ့အခါ ဆယ်ကျော်သက် ဇာတ်လမ်းတွေ ပြန်ရေးမိတာမျိုး၊ နောက်လာမယ့် အသက်အရွယ်မှာ ကြုံနိုင်တဲ့ ဇာတ်ကောင် ဇာတ်လမ်းတွေကို ရေးမိတာမျိုးတွေ ရှိပါတယ်။ ဇာတ်ကောင်၊ဇာတ်လမ်းနဲ့ စာရေးသူရဲ့ တကယ့်ကိုယ်ရည်ကိုယ်သွေး ထပ်တူမကျတာကိုတော့ သတိထား ပေးပါနော်။

စာရေးတယ်ဆိုတာ ကျွန်တော် တနေကုန်လုပ်တဲ့ အလုပ်အကိုင်မဟုတ်သလို အဓိကအလုပ်မဟုတ်ပါဘူး။ အထီးကျန်စိတ်ခံစားရတဲ့အခါ တစ်ခုခု ငြီးငွေ့နေချိန်မှာဖြေဖျောက်တဲ့သဘော စာရေးစာဖတ်လုပ်ရင်း ဖြစ်တည်လာတဲ့ စာများဖြစ်ပါတယ်။ ဒါကြောင့် စာရေးဆရာ တစ်ယောက်ကို မျှော်လင့်သလို မခံစားပါနဲ့လို့ တောင်းပန်ပါရစေ။ စာရေးဆရာအဆင့်ရောက်သူ မှတ်တမ်းတင်နိုင်သူများကို အားကျ ပေမယ့် စာရေးသူအဆင့်မှာပဲ ရပ်တန့်နေရတာကို သဘောကျပါတယ် ခင်ဗျာ။

Again, thanks for reading, feedback is appreciated!

***

*** Chapter 1

ဇာနည်လင်းလို့ အမည်အပြည့်အစုံရှိတဲ့ ဇာနည်ရဲ့ ငယ်ရွယ်ပျိုမျစ်တဲ့ခန္ဓာကိုယ်အနှံ့ ရိုက်နှက်ခံရမှုကြောင့် အရှိုးရာများပြည့်နှက်နေသလို မျက်ရည်များတတွေတွေကျဆင်းပြီး ငိုရှိုက်နေပုံက ကလေးငယ်တစ်ယောက် ငိုကြွေးတမ်းတနေတဲ့အတိုင်းပါ။  သူ့ခန္ဓာကိုယ်ပေါ်ကို ခွရပ်လျက် အညှာအတာမဲ့ ရိုက်နှက်ကန်ကျောက်နေတဲ့ အရိပ်မည်းကြီးတစ်ခုက ဇာနည့်ခန္ဓာကိုယ်အနှံ့သာမက စိတ်ခန္ဓာထိပါ အချက်တိုင်း ထိမိအောင် ကန်နေသလို ထင်ရပါတယ်။ 

‘တောင်းပန်ပါတယ် ဒယ်ဒီ….တကယ်တောင်းပန်ပါတယ်။ ဒယ်ဒီစားဖို့ညစာ အခုပဲ ပြင်ပေးပါ့မယ်’ သူရှိုက်ငိုရင်း ပြောနေတဲ့စကားက မပီမသပေါ့။

‘မင်း သောက်ပါးစပ်ပိတ်ထား။ မင်း အမေ သေပြီးကတည်းက စကားတစ်ခွန်းမပြောလိုက်နဲ့ ပြောလိုက်ရင် အကြောင်းပြချက်တစ်ခုက ရှိနေတာချည်းပဲ’ ဖခင်ဖြစ်သူဟာ ရိုက်နှက်ဆုံးမနေရတာကို သဘောကျနေသလားမသိ မျက်နှာက ရယ်မောလိုဟန် လှောင်ပြောလိုဟန် အပြည့်ပါ။ 

‘ယောက်ျားတစ်ယောက်လို နေစမ်းကွာ…ကဲ..ကဲ’ ဖခင်ဖြစ်သူက ဇာနည်ရဲ့ ဆံပင်ကို ဆွဲကိုင်ကာ အခန်းနံရံနဲ့ဆောင့်တာများ ဦးခေါင်းကို အနီရောင် မှုတ်ဆေးဘူးနဲ့ဖြန်းသလို ရဲကနဲ ရဲကနဲ သွေးတွေ စိမ့်ထွက်လာပါတယ်။ 

အခန်းတွင်းထွန်းထားတဲ့ ညမီးရောင်အောက်မယ် ဇာနည်ရဲ့မျက်နှာဟာ အနာရောဂါတစ်ခုကြောင့် ဖူးယောင်ညိုမဲသလိုမျိုး မြင်ရတယ်။ သူဟာ ကြောက်ရွံ့မှုကြောင့် တုန်ရီနေသလို ရိုက်နှက်ကန်ကြောက်ခံရတာကြောင့် မူးဝေပြီး သတိလစ်လုလုမို့ ဘာမှပြန်လည်တုန့်ပြန် မလုပ်နိုင်တဲ့အခြေအနေဆိုက်လာတယ်။ ရုတ်ခြည်းဆိုသလို သူ့ဖခင်ဟာ သံချေးတက်နေတဲ့ screwdriver တစ်ချောင်းကို ဆွဲယူလျက် ပျော့ခွေနေသော သားရဲ့လည်မျိုကို ထိုးစိုက်ဖို့ ချိန်ရွယ်လိုက်ပါတယ်။ သားကောင်တစ်ကောင်ကို စိတ်တိုင်းကျ သတ်ဖြတ်နိုင်တဲ့ မုဆိုး တစ်ယောက်ရဲ့ နှစ်လိုအားရအပြုံးမျိုး ဝါကျင့်ကျင့်မီးရောင်အောက်မှာ သူပြုံးနေပါရဲ့။ ‘One’ လည်မျိုရှိရာ တစ်ချက်ထိုးစိုက်ကာ ပြန်ဆွဲနှုတ် လိုက်ရင်း နောက်တစ်ချက်ထပ်ထိုးဖို့အသင့်ပြင်တယ်။ ‘Two’ ဒုတိယအကြိမ်အဖြစ် ပါးစပ်ကရေတွက်ရင်း နှုတ်ခမ်းမှာခဲ ထားတဲ့ စီးကရက်ကို သားဖြစ်သူရဲ့ ပါးပြင်မှာ ပွတ်ခြေငြိမ်းသတ်ပါတယ်။ 

‘Three’

***

‘ဇာနည်’

ရုတ်ခြည်း နာမည်အော်ခေါ်သံ တစ်ခုကြောင့် ကျွန်တော် လန့်နိုးလာပါတယ်။ ညမီးအိမ်ကိုတော် မပိတ်ရသေးဘဲ အမှောင်ကဲနေ အခန်းတွင်းမယ် အိပ်မှုံစုံမွှား ဖြစ်နေဆဲ အခြေအနေမှာ ခပ်ရှရှအသံနဲ့ လှမ်းခေါ်လိုက်သံကို ကြားရတာပါ။ 

‘ဇာနည် အခန်းတွင်းအောင်းမနေနဲ့၊ အောက်ကိုဆင်းခဲ့ဟ’ 

ပိတ်ထားတဲ့ မျက်လုံးတွေကို မနည်းဖြဲကြည့်ရင်း အခန်းနံရံထက်က နာရီကိုလှမ်းမော့စူးစမ်းလိုက်တော့ အား….နံနက် ၁နာရီ ၄၂ မိနစ်။ ကျွန်တော့် နှလုံးခုန်သံတွေဟာ အိပ်မက်ဆိုးထဲ တဝဲလည်လည်ရှိနေဆဲ ဒုန်းဆိုင်းခုန်နေဆဲဗျာ။ ခေါင်းထဲလည်း မူးဝေနေသလိုလို ခံစားရပြီး ကိုယ်ခန္ဓာပေါ်က အမာရွတ်အချို့ကို ထိကိုင်မိပါတယ်။

မွေ့ယာပေါ်ကနေ အခန်းကြမ်းပြင်ပေါ်ကို အသာလှိမ့်ဆင်းလိုက်ပြီး အောက်ထပ်ဆင်းရာလှေကားရဆီ ကျွန်တော်ခပ်ဖြေးဖြေး သွားလိုက် တယ်။ ကလေးတစ်ယောက်ရဲ့ ခြေအစုံလို ဖြူဖွေးနုညံ့နေဆဲ ကျွန်တော့်ခြေဗလာနဲ့ ဖိနပ်မပါဘဲ အခန်းကြမ်းပြင် ကြမ်းရှရှကိုနင်းလျက် သွားမိတာပါ။ မျက်ဝန်းတွေကို အသာတစ်ချက်မှေးမှိတ်ကာ ခဏငြိမ်သက် အသက်ရှူမှန်အောင်လုပ်ပြီးမှ ဧည့်ခန်းထဲကို ခြေလှမ်းရ တယ်လေ။ ရင်းနီးပြီးသား ငြီးငွေ့စရာ မီးခိုးငွေ့နဲ့အတူ အရက်နံ့ခပ်ပြင်းပြင်းတွေက မရောက်ခင် ကြိုပြီးထိတွေ့နှုတ်ဆက်ပါတယ်။ အမျိုးသား ငါးယောက် သစ်သားကုလားထိုင်တွေမှာ ဆေးပြင်းလိပ်ကိုယ်စီပါးစပ်မှာခဲထားရင်း ပိုကာဝိုင်းဖွဲ့နေကြတယ်ဗျ။ ကျွန်တော့်ကိုလည်း မြင်ရော စိတ်မနှံ့တဲ့အရူးတစ်ယောက်ကို ကြည့်သလိုမျိုး ဝိုင်းကြည့်ကြပါရော။ ညအိပ်ဝတ်စုံ ဝတ်ဆင်ထားတဲ့ မနိုးတစ်ဝက် နိုးတစ်ဝက် ကျွန်တော့်အသွင်က ဘာများထူးဆန်းနေလို့လဲ။

“ဒါ ငါ့သားပဲကွ ဘော်ဒါကြီးတို့ရေ’ အဖေဖြစ်သူက ပင်ပန်းနွမ်းနယ်နေတဲ့ ကျွန်တော့်မျက်နှာကို လက်ညှိုးထိုးပြပြီးပြောပုံပါ။ သူ့ပါးစပ်ထဲ ခဲထားတဲ့ ဆေးပြင်းလိပ်ကို နှုတ်ခမ်းအစုံမှာလူးလိမ့်စေရင်း မခိုးမခန့်ပုံစံနဲ့ သဏ္ဍာန်လုပ် ဟန်ဆောင်ကာ ပြောပြရတဲ့ လေသံမျိုးနဲ့လေ။ အားလုံးရဲ့ မျက်လုံးတွေက ကျွန်တော့်တကိုယ်လုံးကို စူးစိုက်ကြည့်နေကြပြီး အုပ်စုထဲရှိ အသက်အကြီးဆုံးလူဟာ ကျွန်တော့်အာရုံကို အရင်ဆုံးဖမ်းစားလိုက်ပါတယ်။ ဆံသားခပ်ပါးပါးနဲ့ အားလုံးနည်းပါးဖြူဖွေးနေတဲ့အသွင်ဆိုပေမယ့် ခန္ဓာကိုယ်ကတောင့်တင်းသန်မာလျက် အကြည့်တွေမှာ လှောင်ပြောင်လိုရိပ်မပါ အသေအချာစူးစမ်းဟန်သာပေါက်တယ်ဗျ။

အဖြူရောင် အပေါ်ဝတ်ရှပ်အင်္ကျီအဟောင်းနဲ့ အားကစားဘောင်းဘီဟောင်းတစ်ထည်ကို ဝတ်ဆင်ထားတဲ့ ကျွန်တော့်အသွင်အပြင်ဟာ သည်အခန်းထဲမှာထိုင်နေတဲ့ လူတိုင်းအတွက် ထွေးရောယှက်တင်နေထိုင်တတ်တဲ့ အရပ်ပျက်မလိုများထင်မြင်စေတာလား။ အဖေက ကျွန်တော့်ကို လက်ညှိုးနဲ့ငေါက်ငေါက်ထိုးကာ ခဏနေကပြောပြခဲ့တဲ့ ခေါင်းဖြူဘိုးတော်နံဘေးကို သွားထိုင်ဖို့ အမူအယာပြပါတယ်။ ကျွန်တော်က အနည်းငယ်ထိတ်လန့်သွားသလိုခံစားရတာမို့ အဖေ့ကို ပြန်ကြည့်မိတာမှာ မျက်မှောင်ကျုံ့ပြတာကြောင့် အမိန့်နာခံတဲ့ ခွေးတစ်ကောင်လို လိုက်နာရရော။ ချိတုံချတုံခြေလှမ်းတွေနဲ့ ခေါင်းဖြူဘိုးတော်ဆီကို လှမ်းသွားတာ အဲသည်လူ့က ကျွန်တော့်ခါးအစုံကို သူ့လက်နဲ့ရစ်သိုင်းဆွဲယူလျက် သူ့အနားကို ကပ်ပြီးမတ်တပ်ရပ်စေတယ်။ ပြီးတော့ သူ့အင်္ကျီကို အပေါ်မကာ ဗိုက်ထဲဝှက်ထားတဲ့ ခရစ်စမတ်လက်ဆောင်ကိုယူစေလျက် ဘာပစ္စည်းအတွင်းမှာပါလဲ ကြည့်ခိုင်းပါတယ်။

‘Wow မင်းလေးက အမိုက်စားပဲကွ’ မသည်းမကွဲပြောတဲ့ သူ့စကားပြောသံက ကျွန်တော့်နှလုံးခုန်သံကို ရွံ့ရှာမှုနဲ့အတူ မြန်ဆန်စေတယ် ဗျာ။ သူ့လက်ချောင်းတွေဟာ ကျွန်တော့် ရင်အုပ်တဝိုက်က အမာရွတ်တွေအပေါ်မှာ ပွတ်သပ်လှုပ်ရှားလာတယ်။ ‘တွေ့လား သည်လို ကိစ္စမျိုးကတော့ မင်း ဒယ်ဒီစည်းကမ်းမတင်းကြပ်ပါဘူးကွ အေးဆေးပါ’ သူ့ဘာသာသူ ပြောချင်တာပြောပြီး ရယ်စရာမဟုတ်ဘဲ ချစ်စရာ ကောင်းတဲ့အပြုအမူလို့ထင်သလားမသိ ရယ်နေကြရော။ ‘မင်း ခန္ဓာကိုယ်လေးက တောင့်တောင့်တင်းတင်း မဖြစ်ဘဲ နုညံ့နေတော့ ဘယ်လို လေ့ကျင့်ခန်းလုပ်ရမယ်ဆိုတာ သင်ပေးမှထင်တယ်…ဟုတ်လား’ ဒယ်ဒီကတော့ တတိယမြောက် ဘီယာဘူးကို အေးအေးဆေး ဆေးစဖွင့်နေပြီး သူ့ေ-ာက်ခြောက်ဘော်ဒါတွေ လုပ်သမျှ ခပ်ပြုံးပြုံးကြည့်နေပါတယ်။ ခန္ဓာကိုယ်အတောင့်ဆုံးလို့ပြောခဲ့တဲ့ ခေါင်းဖြူ ဘိုးတော်က ကျွန်တော့်ခန္ဓာကိုယ်မြောက်ကနဲဖြစ်သွားအောင်ထိ နံရံဘက်ကို တွန်းကပ်ပါတယ်။ နှုတ်ခမ်းကြားမှာ ဆေးပြင်းလိပ်ကို ခဲထားရင်း ကျွန်တော့်ခန္ဓာကိုယ်ပေါ်က ဆယ်ကျော်သက်ရနံ့တွေကို အနံ့ခံသလို လိုက်ရှူတယ်။ နောက်တော့ ကျွန်တော့် ဆီးစပ် တဝိုက်ကိုပွတ်သပ်ပြီးမှ ငပဲဆီကို လက်ရွှေ့ပါရော။

ကျွန်တော့်စိတ်ထဲမှာ လက်တလောကြုံဆုံရတဲ့ အခိုက်အတန့်ကို ဘယ်လိုခံစားနေရမှန်း သေချာမပြောပြတတ်ပါဘူး။ ခေါင်းဖြူဘိုးတော် ရဲ့ လေးထောင့်ဆန်ဆန် မေးရိုးကို အားရပါးရ လက်သီးနဲ့ထိုးပစ်လိုက်ပါတယ်။ ကျောက်ပြားခင်းထားလို့ အေးစက်စက်ဖြစ်နေတဲ့ ကြမ်းပြင်ပေါ်ကို အဲ့ဘိုးတော် ဖရိုဖရဲ လဲကျသွားပါတယ်။ ‘ခွေးမသားလေး’ လို့ ဒယ်ဒီက အော်ဟစ်ဆဲရေးကာ မလှမ်းမကမ်း မီးဖိုချောင် စဉ်ပေါ်မှ ဓားတစ်ချောင်းကို လှမ်းဆွဲယူလိုက်တယ်။ ကျွန်တော့်မျက်လုံးတွေဟာ ထိတ်လန့်မှုကြောင့် ပြူးကျယ်မိရရင်း ပြေးပေါက်ရှိရာ တံခါးမကြီးစီ ကြည့်ထားလျက် ဒယ်ဒီရှေ့တိုးလာတာနဲ့ ယုန်လေးတစ်ကောင်လို နောက်လှည့်မကြည့်ဘဲ တဟုန်ထိုးပြေးထွက်ခဲ့ပါတော့ တယ်။ ပိုက်ဆံ တစ်ပြားတစ်ချပ်မှမပါ အိမ်နေရင်း အင်္ကျီစုတ်၊ဘောင်းဘီတိုနဲ့ ခြေပလာဖြင့် အေးစက်နေတဲ့ ညအမှောင်ထုထဲ အရှိန်မလျော့ဘဲ ပြေးလွှားခဲ့တာပါ။ 

အဝတ်မကပ်တဲ့ နေရာလွတ်သမျှ အရေပြားတွေကို အေးစက်တဲ့လေတွေထိုးခွဲခံနေရတဲ့အတိုင်း ပြေးနေခဲ့တာဗျ။ The Adrenaline က သည်လို နာကျင်စရာတွေပဲပေးတဲ့ နေရာကနေ ဝေးနိုင်သမျှဝေးအောင် ထွက်သွားဖို့ လှှုံ့ဆော်နေဟန်တူပါတယ်။

တွန်းတိုက်မိတဲ့ သစ်ကိုင်းအစွန်အဖျားတွေ၊ မြက်ပင်ရှည်တွေကြောင့် စပ်ဖျင်းဖျင်းခံစားရသော်လည်း အားတင်းပြီးပြေးထွက်ခဲ့တယ်။ လမ်းပေါ်မှာလည်း လူတစ်ယောက်မှမရှိသလို သည်လိုညမျိုးမှာ အသတ်ခံရလည်း ကယ်မယ့်သူတွေ့မယ်မထင်ဘူး။ ပြေးပြီးရင်းပြေး နေတာ ခြေထောက်တွေကို အနားမပေးရဲခဲ့တာအမှန်ပါပဲ။ ဘယ်နေရာရောက်နေလဲ ကျွန်တော်မသိသလို ဂရုလည်းမစိုက်မိပါ။ နောက်ဆုံး ကျောက်တုံးတစ်တုံးကို ခလုပ်တိုက်ပြီး မြေပြင်ပေါ် ပစ်လဲကျမှသာ အသက်မှန်မှန်ရှူမိ အနားရမိတော့တယ်ထင်တာပဲ။ မိုးရေ ကြောင့်လား နှင်းစက်တွေကြောင့်လားမသိ အေးစက်စိုစွတ်နေတဲ့ မြေပြင်ဟာ ကျွန်တော့် အရေပြားကို ထိကပ်နေတယ်လေ။ ချမ်းအေးလှတဲ့ အထီးကျန်ညပေါ့။

လဲကျနေရာမှ မတ်တပ်ထမရပ်ဘဲ အလင်းရောင်ပျောက်သထက်ပျောက် ပတ်ဝန်းကျင်တစ်ခုလုံးမှောင်သထက်မှောင်တဲ့အထိ သည်အတိုင်း ဆက်ပြီး လဲလျောင်းနေခဲ့ပါတယ်။ အိုး….ဘုရားသခင်….အမှောင်ထဲကနေ လူတစ်ယောက် ကျွန်တော်ရှိရာကို ချဉ်းကပ်လာ တယ်။ သူ့ခြေလှမ်းတွေဟာ ခပ်လေးလေးနဲ့ တရွတ်ဆွဲနေတဲ့အတိုင်းပါပဲ။

ကျွန်တော့် နှလုံးခုန်သံတွေဟာ ကြောက်ရွံ့မှုကြောင့် အဆမတန်မြန်ဆန်လာသလို လှုပ်ရှားပြေးလွှားဖို့ အားအင်လည်းမရှိတော့သလိုမျိုး ဖြစ်သွားတယ်။ နောက်ဆုံး အေးစက်တဲ့ သူ့ရဲ့လက်တွေဟာ ကျွန်တော့်ပါးပြင်ကို ပွတ်သပ်ကိုင်တွယ်သလို မေးစေ့ကိုကိုင်ပြီး မျက်နှာကို သေချာကြည့်လာတယ်။ ကျွန်တော့်ဆံပင်တွေကိုလည်း လက်ချောင်းများနဲ့ ထိုးဖွသေးတာပါ။ လူကဘာဖြစ်တယ်မသိဘူး သူလုပ်သမျှ မရုန်းကန်နိုင်သလို လုပ်သမျှနုနေတဲ့ ကျွန်တော့်ကိုယ် ကျွန်တော်လည်း အံ့သြပါတယ်။ မျက်လုံးအပြူးသားနဲ့ ကြည့်နေတဲ့ ကျွန်တော့် ဦးခေါင်းကို အဆင်သင့်ပါလာတဲ့ ခပ်မာမာအရာတစ်ခုနဲ့ မညှာမတာ ရိုက်ထည့်လိုက်တာ စိတ်ကူးထဲမှာ သိုးဘယ်နှစ်ကောင်ရှိလဲ ရေတွက်ချိန်မရစွာ သတိလစ်သွားတာဗျ။ အေးစက်တဲ့ မြေပြင်ပေါ်ကနေ စွေ့ကနဲမြောက်တက်သွားတာကို နောက်ဆုံး ခံစားမိတယ်။ 

အမှောင်ကမ္ဘာထဲ အမြန်ရောက်သွားရော။

***

*** Chapter 2

ဦးခေါင်းထဲ တဆစ်ဆစ်ကိုက်ခဲတဲ့ ခံစားမှုနဲ့အတူ ကျွန်တော် သတိရလာခဲ့ပါတယ်။ ကျွန်တော့် ဦးခေါင်းက ဘာကြောင့် မခံမရပ်နိုင် အောင် ကိုက်ခဲနေရတာလဲ၊ ပေါင်ခြံနဲ့တကွ တင်သားဆိုင်သာမက ခရေဝတဝိုက် စပ်ဖျင်းဖျင်း ဘာကြောင့် ဖြစ်နေခံစားနေရသလဲ မေးခွန်းပေါင်းများစွာက နာကျင်ကိုက်ခဲမှုတွေနဲ့အတူ အတွေးထဲမှာ တဝဲလည်လည် ဖြစ်နေပါရော။ မိနစ်အနည်းငယ်အကြာ ကိုယ့်ကိုယ်ကိုယ် ပြန်လည်သတိထားမိတာက ကြမ်းပြင်ေ့ပါ်မှာ ဖရိုဖရဲလဲနေပြီး ထထိုင်ဖို့ကြိုးစားပေမယ့် ထလို့မရဘူးဆိုတာပါပဲ။ နောက်တစ်ကြိမ်ထပ်ကာ ထပ်ကာ ထထိုင်ပေမယ့် အင်္ဂတေကြမ်းပြင်က စုပ်မျိုထားသလိုမျိုး ဖြစ်နေတာမို့ အထိတ်တလန့် ခံစားမိ လာတယ်။ အကြိမ်ကြိမ်ကြိုးစားအားထုတ်ပြီးနောက် တဖြည်းဖြည်း အာရုံကပ်မိတာက ကျွန်တော့်လည်ပင်းကို သံကြိုးဆိုင်းထားတဲ့ သတ္ထုလည်ပတ်တပ် သော့ခတ်ထားသလို အဲသည်သံကြိုးရှည်ဟာ ကြမ်းပြင်ကနေမကြွနိုင်အောင် တုန့်ဆိုင်းထားတယ်ဆိုတာပါ ပဲ။

အနည်းငယ် ခပ်လျော့လျော့မို့ ကျွန်တော် ထထိုင်လို့ရပါတယ်။ မတ်တပ်တော့ရပ်မရတာကြောင့် ဒူးကိုလက်နှစ်ဖက်နဲ့ပိုက် မျက်နှာအပ်ပြီး ခဏတာငြိမ်နေမိတာပေါ့နော်။ ကျွန်တော့်တကိုယ်လုံးလည်း အဝတ်အစားမရှိသလို အောက်ခံဘောင်းဘီလည်းမရှိ သည်အတိုင်း စိုစွတ်အေးစက်နေတဲ့နေရာမှာ တစ်ယောက်တည်းဖြစ်နေပါရဲ့။ ဝတ်လာတဲ့အဝတ်အစားတွေ ဘယ်ရောက်ကုန်ပြီလဲ၊ ဘယ်နေရာ ဘယ်ဒေသကိုရောက်နေသလဲ ပတ်ဝန်းကျင်ကို ဟိုသည်လှည့်ကြည့်စူးစမ်းရုံပဲတတ်နိုင်တယ်။ မတ်တပ်ရပ်ဖို့လည်း မဖြစ်အောင် သံကြိုးက တုန့်ဆိုင်းထားတာပါ။ တိရစ္ဆာန်တစ်ကောင်ကို ချုပ်နှောင်ထားသလိုမျိုး၊ လှောင်အိမ်ထဲ ထောင်ချောက်ထဲ မိနေသလိုမျိုး မိနစ် ၂၀လောက်ကြာပြီးနောက်မှာ ကြမ်းပြင်ပေါ် အသာပြန်လဲလျောင်းရင်း အသက်မှန်မှန်ရှူရှိုက်လျက်သာ နေရပါတော့တယ်။ 

သတိပေးချက်လည်းမရှိ အချက်ပြသံလည်းမကြားရဘဲနေရာက ခြောက်သွေ့တဲ့ကြမ်းပြင်ပေါ်ကို ကျယ်လောင်စွာနင်းလျှောက်လာတဲ့ ခြေသံကို ခပ်ဖြည်းဖြည်း ကြားလာရပါတယ်။ လန့်လည်းလန့် ဘယ်သူများလာသလဲ ကြောက်မိတာကြောင့် ကြမ်းပြင်နဲ့တွဲခတ်ထား သော သံကြိုးကို ပြုတ်မလားလို့ အနည်းငယ်ဆွဲဆောင့် ကြည့်ပါသေးတယ်။ သို့သော်လည်း ကျွန်တော် ကံမကောင်းစွာ ကြိုးအခြေက တုတ်တုတ်မှမလှုပ်ပါဘူး။ မတ်တပ်ရပ်လို့ရရင်လည်းတော်သေး တစ်ဘက်လူကို တိုက်ခိုက်ဖို့ အခွင့်ရနိုင်တယ်လေ။ သတ္ထုသား ခပ်ထူထူနဲ့ပြုလုပ်ထားတဲ့ အခန်းတံခါးကြီးဟာ တအိအိပွင့်လာပြီး အခန်းတွင်း ဖုန်လုံးကြီးလွင့်ပါးကာ မမြင်ဖူးတဲ့ သူစိမ်းတစ်ဦး ဝင်လာပါတယ်။ သူ့ကြည့်ရတာ အသက် ၂၅နှစ်အရွယ်၊ အညိုရောင်ဆံပင်၊ သွေးရောင်မရှိ ဖျော့တော့တဲ့ အသားအရေနဲ့အတူ အသိရ ခက်တဲ့ မျက်ဝန်းပိုင်ရှင်ပါပဲ။ လတ်တလော ဘာကိစ္စမှ မဖြစ်ခဲ့တဲ့အတိုင်း သူ့သွားစွယ်တွေပေါ်အောင် ပြုံးရယ်ပြရင်း အနားကပ်လာ တယ်။ သည်လူက တန်ဖိုးကြီး Branded အနက်ရောင်အနောက်တိုင်းဝတ်စုံတစ်ခုကို အပြည့်ဝတ်ထားသလို ဒီဇိုင်နာလုပ် နာရီတစ်လုံးကို လည်း လက်မှာပတ်ထားပါတယ်။ သည်လူရဲ့ အသွင်အပြင်နဲ့ အမူအယာကြောင့် တိုက်ခိုက်ဖို့အစွမ်းကုန်ဟန်ပြင်ထားတဲ့ ကျွန်တော့်မှာ ချိတုံချတုံအနည်းငယ်ဖြစ်ရပါရော။ လူတစ်ယောက်ရဲ့ ပင်ကိုယ်ဗီဇအသိစိတ်တစ်ခုဟာ အခြားသူတစ်ယောက်အတွက် မြင်တွေ့ရုံနဲ့ အလွှမ်းမိုးခံရမယ့် အရှိန်အဝါတစ်မျိုး ရှိနိုင်မလား သိချင်ရဲ့။

‘ခင်ဗျား….အနားမကပ်နဲ့နော်။ အနားကပ်လာတာနဲ့ ကျုပ်က လက်သီးနဲ့ထိုးပစ်မှာ’ ကျွန်တော် သူ့ကို အဲသလိုအော်ဟစ်လိုက်ပါတယ်။ ဦးခေါင်းထဲမှာတော့ ဘယ်လိုဆဲရေးလိုက်မယ် ဘယ်လိုအော်ဟစ်လိုက်မယ် ဟန်ပြင်ပေမယ့် တကယ့်အပြင်ထွက်လာတဲ့ ကျွန်တော့် အသံဟာ သိပ်မကျယ်လှပါဘူး။

ဘယ်လိုလူလည်းမသိဘူး ခပ်လှမ်းလှမ်းမှာ စတိုင်လ်ကျကျ မတ်တပ်ရပ်ပြီး ကျွန်တော့်မျက်နှာကို အသေအချာကြည့်ရင်း ပြုံးပြနေတာ။ ကျွန်တော့်မျက်ဝန်းတွေကို အသေအချာစိုက်ကြည့်ရင်း တဖြည်းဖြည်း တစ်လှမ်းခြင်း အနားကပ်လာတယ်။ သူ့ခြေသံကလွဲလို့ အခန်းထဲ မှာ ဘာသံမှ မကြားရတဲ့ အခန်းထဲမယ် ကျွန်တော်တိုက်ခိုက်လို့ရတဲ့ အကွာအဝေးကို ရောက်လုရောက်ခင်ပေါ့။ ကျွန်တော် လှမ်းဆွဲ လို့ မမှီတဲ့ မျက်နှာချင်းဆိုင် အကွာအဝေးနားအရောက် အဲ့လူ ဒူးတစ်ဘက်ကိုကြမ်းပြင်ပေါ်ထောက်ချလိုက်ပါတယ်။

‘ငါလုပ်ခဲ့တာတွေအတွက် တောင်းပန်ပါတယ် ဘော်ဒါရာ’ သည်လူရဲ့ နုနုညံ့ညံ့နဲ့ပြောဆိုလာတဲ့ တောင်းပန်စကားကြောင့် ကျွန်တော့် ဦးခေါင်းထဲ မသေချာမရေရာတဲ့အတွေးတွေ လျှောက်ပြေးကုန်ပါတယ်။ 

‘သည်နေရာကို မင်းကိုခေါ်လာဖို့လဲ မရည်ရွယ်ဘူး’ သူပြောလက်စ စကားကို ခဏရပ်ပြီးမှ ပြောလိုတဲ့စကားကို ယဉ်ကျေးချိုသာစွာ ဆက်ပြောပါတယ်။ ‘ငါစိတ်ထဲကကို နှစ်လိုလက်ရတောင်းပန်တာမို့ ငါတောင်းပန်တာကို မင်းလက်ခံပေးပါလား’

သူ့လေယူလေသိမ်းနဲ့ အမူအယာအပြုအမူတွေဟာ အထက်တန်းလွှာထဲက လူ့ယဉ်ကျေးဟန်ပန်အပြည့်ဆိုတာ သေချာနေတယ်။ ကျွန်တော့်စိတ်ထဲ ဇဝေဇဝါအတွေးတွေ ဝင်လာသလို အိပ်မက်များမက်နေခဲ့တာလား ထင်ရတဲ့အထိ ခံစားရပါတယ်။ ကျွန်တော် ဘာပြန်ပြောရမှန်းမသိ။ သူ့ကိုပြန်ပြောနိုင်တဲ့ စကားလုံးလေး တစ်လုံးက ‘ဘယ်လို’ ဆိုတာပဲ။

‘ကူညီရမလားဟင်’ ပွန်းပဲ့နေတဲ့ ကျွန်တော့်ဦးခေါင်းက ဒဏ်ရာကို သူလက်ညိုးညွှန်ပြီး ပြောလာတာပါ။ ဒဏ်ရာကနေ သွေးစီးကျပြီး အနည်းငယ်တောင် ခြောက်သွေ့စပြုနေပါပြီ။ နက်မှောင်နေတဲ့ ကျွန်တော့်ဆံပင်တွေဟာလည်း ဖုန်တွေ အမှိုက်တွေနဲ့ လုံးထွေးနေရော။ ကျွန်တော်လည်း ဘာမှမပြောနိုင်ဘဲ အသာခေါင်းငြိမ့်ပြလိုက်မိပေမယ့် သည်လူလုပ်ဆောင် ပြောဆိုနေသမျှအပေါ် ဇဝေဇဝါဖြစ်နေ သံသယဝင်နေဆဲပါ။

‘Excuse me’ သူ ဒူးထောက်စကားပြောနေရာမှ ရုတ်ခြည်းမတ်တပ်ထရပ်လိုက်ရင်း အခန်းအပြင်ဘက်ကို လျှောက်လှမ်းထွက်ခွာ သွားတယ်။ ဘာဖြစ်တာလဲ။ ကျွန်တော်လည်း အဖြေတစ်ခုတော့ ရဖို့စဉ်းစားတာပါ။ သည်လူ သွေးလေခြောက်ခြားပြီး စိတ်တွေ ကဂျိုးကဂျောင်ဖြစ်နေသလား။ ဖြစ်ပျက်သမျှ အမှုကိစ္စအကုန် ကျွန်တော့်ကို သူပြုကျင့်ခဲ့တာလား။ ဟုတ်တယ်၊ ကျွန်တော် အခု သည်လူ့အိမ်ရဲ့မြေအောက်ခန်းထဲမှာ အဝတ်မကပ် သံကြိုးတန်းလန်းနဲ့ ဦးခေါင်းမှာလဲ သွေးတွေ စေးကပ်ကပ်နဲ့ရယ်။ သည်လို လုပ်ခဲ့သမျှကို အဲ့လူ အကုန်ပြန်ပေးဆပ်စေရမယ်။ 

ခဏနေကလူ ကျွန်တော် မမျှော်လင့်ထားတဲ့ ပုံစံနဲ့ ပြန်ပေါ်လာပါတယ်။ ရေနွေးထည့်ထားတဲ့ စတီးဖလားတစ်ခုရယ်၊ နုညံ့တဲ့ အဝတ်စများစွာနဲ့အတူ ရောက်လာတာပါ။

‘မင်း ဦးခေါင်းကို ငါသန့်ရှင်းရေးလုပ်ပေးတော့မယ်။ မင်းငြိမ်ငြိမ်လေးနေဖို့တော့လိုလိမ့်မယ်ဗျ။ အိုကေနော်’ ကျွန်တော် ဘာစကားမှ ပြန်မပြောဘဲ ခေါင်းပြန်ငြိမ့်ပြလိုက်ပါတယ်။ သူက ကျွန်တော့် ဦးခေါင်းကို လက်တစ်ဖက်နဲ့ထိန်းကိုင်ပြီး ကလေးတစ်ယောက်ကို သန့်ရှင်း ရေးလုပ်ပေးသလိုမျိုး ငြင်ငြင်သာသာ သန့်စင်ဆေးကြောပေးတယ်။ အာရုံစိုက်ပြီး ပြုလုပ်ပေးနေတဲ့ သူ့ကို ကျွန်တော် ရုတ်တရက် တိုက်ခိုက်လိုက်ပါတယ်။ ရှေ့နားကပ်ပြီး ရပ်နေတဲ့သူ့ကို ရှိသမျှအားနဲ့ တွန်းထိုးနိုင်သမျှ အားကုန်သုံးပစ်တာပါ။ ကြမ်းပြင်ပေါ်ကို အသံကျယ်ကျယ်ထွက်သွားတဲ့အထိ အင့်ကနဲ ပစ်လဲကျသွားတယ်လေ။ သူ့ဦးခေါင်းနဲ့ အခန်းနံရံပစ်ဆောင့်ပြီး သွေးစို့သွားပုံရတယ်။ ဘဲကြီး လွတ်ကျသွားတဲ့ စတီးဖလားကြီးကို ကောက်ယူ၊ ကျွန်တော့် ဆံပင်ကို လက်နဲ့ဆုပ်ကိုင်လျက် နှာနုရှိရာကို ပစ်ရိုက်လာရော။ ကျွန်တော်လည်း အခန်းနံရံနဲ့ ခေါင်းပစ်ဆောင့်သလို ဖြစ်သွားရကာ အင်္ဂတေကြမ်းပြင်ပေါ် ခန္ဓာကိုယ်တစ်ခုလုံး ဘိုင်းကနဲလဲကျသွားပါ တယ်။ စက္ကန့်မခြားဘဲ အေးစက်နေတဲ့ အထိအတွေ့နဲ့အတူ သတိလစ်သွားရတယ်။

ဖယောင်းတိုင်ရဲ့မီးအရောင်နဲ့အတူ ပတ်ဝန်းကျင်အနား ရွေ့လျားသွားလာမှုအချို့ကြောင့် နောက်တစ်ကြိမ် သတိပြန်ကပ်လာရပါတယ်။ သည်တစ်ကြိမ်မှာတော့ ကြမ်းပြင်နဲ့အသေကပ်အောင် မူလီဆွဲထားတဲ့ သတ္ထုကုလားထိုင်တစ်ခုမှာ ကျွန်တော့်ကို ကြိုးချည်ထားတာပါ။ မလှမ်းမကမ်းမှာရှိတဲ့ ရေဒီယိုဟောင်းတစ်လုံးမှ ‘Johnny Cash The Ring of Fire’ အသံကလွင့်ပျံနေပါတယ်။ ကျွန်တော့် လက်အစုံနဲ့ ခြေထောက်အစုံကို ဖုန်တက်နေတဲ့ ကြိုးအစုံနဲ့ခတ်ထားပေမယ့် လည်တိုင်မှာ ခတ်လို့ရတဲ့ သတ္ထုကော်လာကိုတော့ ဖြုတ်ပြီး ခပ်လှမ်းလှမ်းအရောက် လွှင့်ပစ်ထားတာတွေ့ရတယ်ဗျ။ နားမလည်နိုင်စရာ ထူးထူးဆန်းဆန်းဘဲကတော့ ရှေ့တည့်တည့် မီတာ အနည်းငယ်အကွာအဝေးက ခုံတစ်ခုမှာထိုင်ပြီး အမဲလိုက်ဓားတစ်ချောင်းကို သွေးရင်း ကျွန်တော်သတိရလာတာကို စောင့်နေဟန်တူ ပါတယ်။ 

ဦးခေါင်းထဲ ရှုပ်ထွေးနေပြီး နာကျင်မှုကြောင့် မထိန်းနိုင်စွာ ကျွန်တော် ညည်းညူလိုက်မိပါတယ်။ ကျွန်တော့်ကိုယ်ခန္ဓာထဲမှာရှိသမျှ အားအင်တွေ စုပ်ထုတ်ခံထားရသလိုမျိုး ဖြစ်နေတယ်။ ရှေ့ကလူ မတ်တပ်ထရပ်ပြီး ‘မင်း ပါးစပ်ကိုဖွင့်လိုက်’ လို့အမိန့်ပေးတယ်။ သူ့လက်ခုပ်ထဲမှာ မြေဖြူရောင် ဆေးပြားတွေ အများအပြားပါလာပြီး ကျွန်တော့်ပါးစပ်အနား တဝဲ၀ဲတလည်လည် လုပ်နေတာပါ။ 

‘အဲဒါ…အဲဒါ ဘာတွေလဲဗျ’ မအော်နိုင်ပေမယ့် ရှိသမျှအသံနဲ့ သူ့ကို ကျွန်တော်မေးမိပါတယ်။

‘အကိုက်အခဲပျောက်ဆေး Painkillers တွေ’ ခပ်ပါးပါးအပြုံးတချို့သူ့မျက်နှာမှာပေါ်လာပြီး မေးတာကိုပြန်ဖြေတယ်။ သည်ဆေးတွေက အဆိပ်လား ဒါမှမဟုတ် သောက်ရင်သေမယ့် အရာတွေလား ဂရုမစိုက်နိုင်ပါဘူး။ ကျွန်တော့် ဦးခေါင်းထဲမှာ အဆက်မပျက်ခံစားနေရတဲ့ နာကျင်ကိုက်ခဲမှုတွေကို ဖယ်ရှားနိုင်ဖို့ပဲလိုတယ်လေ။ ကျွန်တော့် ပါးစပ်ကို အသာဟပေးလိုက်တယ်။ 

‘ဟေ့….ပါးစပ်ဟလို့ ငါပြောတယ်လေ….မင်းနာအောင် နောက်တစ်ကြိမ်မလုပ်ချင်ဘူးနော်….မင်းခေါင်းကို မတ်မတ်ထားပြီး ပါးစပ်ကို သေချာဟ’ သူပြောတဲ့အတိုင်း လိုက်နာပြီး ပါးစပ်ကို သေချာဟပေးလိုက်တော့ ဆေးလုံးတွေအကုန် လောင်းထည့်တာ လည်ချောင်းထဲ ရောက်အောင် အမြန်မျိုချရပါတယ်။ 

‘ကဲ…..မင်းခေါင်းမှာရတဲ့ ဒဏ်ရာတွေကြောင့် နာကျင်ရပါတယ်လို့ မပြောနဲ့တော့ ငါဆေးတိုက်လိုက်ပြီ’

‘ကျေးဇူးပြုပြီး ကျွန်တော့်ကို လွှတ်ပေးပါဗျာ’ အမည်မသိငနဲရဲ့မျက်ဝန်းတွေကို သေချာစိုက်ကြည့်ရင်း ခပ်တိုးတိုးလေသံနဲ့ ကျွန်တော် တောင်းဆိုမိတယ်။

‘အရာအားလုံးကောင်းသွားတဲ့အချိန်ဆိုရင် လိုက်လျောမယ်’ ဆားခတ်ထားတဲ့ ရေနွေးနွေးပါသော စတီးဇလုံကို ငနဲက အသာအယာ မယူ လာရင်း ကျွန်တော်ပြောတဲ့စကားကို ခွန်းတုန့်ပြန်ပါတယ်။ အဝတ်စုတ်တစ်ခုကို ရေနွေးနဲ့ဆွတ်လိုက်ပြီး ကျွန်တော့်နဖူးအား စတင် ပွတ်သပ် သုတ်သင်လာတယ်။ ရေရဲ့အထိအတွေ့က မသိမသာ စူးရှသလို ခံစားရပြီး ကျွန်တော့်မျက်နှာကို ကျုံ့ထားမိတဲ့အထိပါပဲ။  ဒါပေမဲ့ ထူးထူးဆန်းဆန်း အဲသလို ပြုလုပ်ရတာကပဲ လွတ်မြောက်တဲ့သဘော အဆင်ပြေမယ့်သဘောလိုမျိုး စိတ်တင်းအားလျော့ လာပါတယ်။

‘ဘာကြောင့် ကျွန်တော့်ကို ပြန်ပေးဆွဲခဲ့တာလဲဗျ’ 

‘ကျွန်တော်ဆိုလိုတာက ဘာကြောင့် ကျွန်တော့်ကိုမှ ရွေးချယ်ခဲ့ရတာလဲ’

‘ကျွန်တော့်ကို ဘာလုပ်မလို့လဲဟင်’ မေးခွန်းတွေ တရစပ်မေးပစ်မိတဲ့ ကျွန်တော်ပါ။

‘မင်း အမှန်ကိုသိချင်လား ဒါမှမဟုတ် အလိမ်အညာတစ်ခုကိုသိချင်လား’ နောက်ထပ်အဝတ်စတစ်ခုကိုဆွဲယူ စတီးဇလုံထဲနှစ်ရင်း သူက ပြန်မေးလာတယ်။

‘ခင်ဗျား ဘယ်လိုထင်လို့လဲ’ ကျွန်တော်နည်းနည်းတင်းသွားမိတယ်။

‘OK….ကောင်းပြီ….သည်နေရာမှာ အမှန်ကိုပဲပြောကြတာပေါ့…မင်းက ကောင်ဆိုးလေးမဟုတ်ရင်’ ဒဏ်ရာဝန်းကျင်ကို အဝတ်စနဲ့ သေချာ တို့သုတ်ပေးတာကို အာရုံစိုက်ရင်း ခပ်ပြုံးပြုံးနဲ့ဖြေတယ်။ ‘နောက်ပြီး ငါပြောသမျှ တောင်းဆိုသမျှကို ကန့်လန့်မတိုက်ဘဲ လိုက်နာမယ်ဆိုရင် ဘယ်လို ဒဏ်ရာ ဘယ်လိုနာကျင်မှုမျိုးမှ ထပ်မရစေရဘူး ကတိပေးတယ်။ တကယ်လို့ ရုန်းရင်းဆန်ခတ် လုပ်လာရင်တော့ အပြစ်ပေးတာတွေ ဒဏ်ခတ်တာတွေ ပါလာမယ်….နားလည်လား’

ကျွန်တော် ဘာစကားမှ ခွန်းတုန့်မပြန်နိုင်ဘဲ ပါးစပ်ပိတ်သွားရပါတယ်။

‘မင်းနားလည်တယ်မဟုတ်လား ဇာနည်’ ညင်ညင်သာသာမဟုတ်ဘဲ လုပ်ပိုင်ခွင့်ရပုဂ္ဂိုလ်တစ်ယောက်ရဲ့ လေသံမျိုးနဲ့ သူအော်ဟစ် ပြောဆိုလာတယ်။ 

‘ဟုတ်ကဲ့…ဒါပေမဲ့ ဘာကြောင့် ကျွန်တော့်ကို ပြန်ပေးဆွဲလာတာလဲ….နာမည်ဘယ်လိုသိလဲဗျ’

အမည်မသိလူက ပြုံးရယ်ပြီး ‘အချိန်ကောင်း အခါကောင်းလေးတွေ ပိုင်ဆိုင်ဖို့ပေါ့’ ဆိုတဲ့စကားပဲပြောပြီး ဘာမှထပ်မပြောတော့ တာကြောင့် ကျွန်တော့်စိတ်ထဲ ခိုးလုခုလုခံစားရပါတယ်။ 

‘ကျေးဇူးပြုပြီး….ခင်ဗျား နာမည်လေးတော့ပြောပြပါဗျာ’ 

‘Jamie ဂျေမီလို့ခေါ်ကွာ’ သူ့နာမည်ကိုပြောပြရင်း စတီးဇလုံထဲက ရေနွေးစွတ်ထားတဲ့ တတိယမြောက် အဝတ်စတစ်ခုကို လှမ်းယူလိုက် ပါတယ်။ သည်တစ်ကြိမ်မှာတော့ ကျွန်တော့်ကိုယ်ခန္ဓာပေါ်က အရေပြားပေါ် နေရာလွတ် တစ်လက်မမှမကျန် ပွတ်သပ်သန့်ရှင်းတယ်။ ကျွန်တော့် ရင်အုပ်အစုံနဲ့ ကလေးဆန်တဲ့ မျက်နှာပေါ်က သွေးစေးတွေကိုတော့ ခပ်ကြာကြာ ပွတ်ဆေးနေပါရဲ့။

‘အဲ့တာဆို ကျွန်တော့်ကို သည်လိုတွေ ဘာကြောင့် ဂရုတစိုက်သန့်ရှင်းအောင်လုပ်ပေးနရတာလဲ’

‘လုပ်ပေးတော့ ဘာဖြစ်လဲ’ ကျွန်တော့် ကိုယ်ခန္ဓာပေါ် နေရာလွတ်မကျန် ပွတ်သတ်သန့်ရှင်းနေရင်းမှ စေ့စေ့စပ်စပ် ကြည့်ရှုကာ အကန်စကားနဲ့တုန့်ပြန်ခဲ့ပါတယ်။

‘ပြုစုစောင့်ရှောက်နေတာကွာ’ နုညံ့ချိုသာတဲ့လေသံမျိုးနဲ့ ပြောင်းလဲပြောဆိုလာတာကြောင့် ကျွန်တော်လန့်တောင်လန့်လာတယ်။

‘ဘာကြောင့် ကျွန်တော့်ကို မလွှတ်ပေးတာလဲဗျာ’ ဂျေမီက အသံထွက်တဲ့အထိရယ်မောတယ်။ ပြီးတော့ ကျွန်တော့်ပေါင်ခွဆုံနဲ့ တင်သား အကွဲကြောင်းထဲကို ချည်သားအဝတ်စနွေးနွေးနဲ့ ပွတ်သပ်ကလိလာတာကြောင့် တကိုယ်လုံး တောင့်တင်းသွားမိပါတယ်။ ကျွန်တော့် ကိုယ်ခန္ဓာပေါ်က ချွေးတွေ၊ သွေးစေးတွေအပြင် ရှိသမျှ အညစ်အကြေးတွေအကုန် စိတ်ရှည်လက်ရှည် အကုန်ပွတ်သပ်ဆေးကြော ပေးနေတာပါ။ အကုန်စိတ်ကြိုက် သန့်ရှင်းပေးပြီးမှ အဝတ်စတွေကို စတီးဇလုံထဲ ပစ်ထည့်ကာ ကျွန်တော့်ရှေ့ကြမ်းပြင်ပေါ် ဒူးထောက် ထိုင်လျက် မျက်ဝန်းချင်းဆုံအောင် စိုက်ကြည့်ပြန်ပါရော။

‘ကောင်းသွားပြီ….Good’ ဂျေမီရဲ့ ခပ်တိုးတိုးရေရွတ်သံကြောင့် ကျွန်တော့်စိတ်ထဲ သက်သောင့်သက်သာမခံစားရဘဲ ခန္ဓာကိုယ်ထဲက adrenalin တွေ ဆက်ရှိနေစေမယ့် သရုပ်ပေါ်လွင်နေတယ်။

ကြိုတင်သတိပေးတာ အချက်ပြတာမျိုးမလုပ်ဘဲ သူ့အိပ်ကပ်ထဲက စတီးရောင်ပြောင်လက်နေတဲ့ မုတ်ဆိတ်ရိတ်ခေါက်ဓားတစ်လက် ဂျေမီထုတ်ယူလိုက်တာ တွေ့ရပါတယ်။ ဖယောင်းတိုင်မီးအောက်မှာပဲ ဓားသွားတွေက လက်လက်ထနေသည်မို့ ကျွန်တော့်မျက်လုံး အစုံဟာ ကြောက်စိတ်နဲ့အတူ ပြူးကျယ်လာတာ မတားနိုင်ဘူး။

‘အဲတာ…အဲတာက ဘာလုပ်ဖို့လဲဗျ’ စိုးရွံ့ထိတ်လန့်မှုနဲ့အတူ ဘယ်လိုမှ ခုခံတုန့်ပြန်လို့မရတဲ့အခြေအနေမှာ သူ့ကိုမေးခွန်းထုတ် ဖို့ပဲတတ်နိုင်တယ်။ 

ဂျေမီ ကပြုံးရယ်ပြီး ‘မင်းကို ခေါ်လာခဲ့တဲ့နေ့ကတည်းက ချုပ်နှောင်ထားဖို့စိတ်ကူးမရှိပါဘူး။ အခုလည်းသည်အတိုင်းပဲ။ မင်းသာ ပြဿနာမရှာဘူးဆိုရင်ပေါ့’ ကျွန်တော် မျက်လုံးများကို မှိတ်ထားလိုက်ပြီး သူလုပ်သမျှ ငြိမ်သက်စွာ အာရုံစိုက်ခံစားလိုက်ပါတယ်။ ဆိုဖာထိုင်ခုံက သားရေကို ဆေးခြယ်တဲ့အတိုင်း ကျွန်တော့်မျက်နှာအရေပြားကို စုတ်တံတစ်မျိုးနဲ့ ပွတ်သပ်လိမ်းခြယ်နေတာမို့ စန္ဒကူး ရနံ့ဟာ နှာဝကနေ တိုးဝင်လာတယ်။ ကြမ်းရှရှဖြစ်နေတဲ့ ကျွန်တော့်အရေပြားကို တို့ထိကစားနေတာက ခံစားချက်အာရုံကို တစ်မျိုး တစ်မည်ဖြစ်စေတာတော့ အမှန်ပါပဲ။ ဂျေမီက သူလုပ်နေတာကို မရပ်သေးဘဲ ကျွန်တော့် ကိုယ်ခန္ဓာအနှံ့က အမွှေးအမျှင်တွေကို ခပ်ပါးပါး ဘလိတ်ဓားရှည်တစ်ခုနဲ့ ရိတ်သင်လာတာမို့ ကြက်သီးမွှေးညှင်းထမိတာကြောင့် မျက်ဝန်းတွေကို တင်းတင်းစေ့ ဆက်ပိတ်ထား လိုက်တယ်။ ပေါင်ခြံအကြိုအကြား၊ တင်သားဆိုင်အကြိုအကြားပါမကျန် အမွှေးအမျှင်တွေကို ရိတ်သင်နေတာ မယိုးမယွ ခံစားချက် တောင်ဖြစ်မိသေး။ တစ်ဆင့်ပြီး တစ်ဆင့်တက်လာတာများ ကျွန်တော့်အရေပြားကို အမွှေးဆီများလူးနယ်လိမ်းကျံပြီး နှိပ်နယ်တဲ့ အဆင့် ရောက်လာတာက စိတ်ထဲသက်သောင့်သက်သာဖြစ်လာသလို အချိန် နာရီဝက်လောက်ကြာချိန်မှာတော့ အိပ်ပျော်လုလုအခြေစိုက်လာ ပါတယ်။ 

‘Ok…ကြည့်ရတာ လုံးဝကောင်းသွားပြီ’ ဂျေမီက သူ့လုပ်ဆောင်ချက်ကြောင့် ရလာတဲ့ရလာဒ်ကိုကြည့်ပြီး ကျေနပ်ဟန်နဲ့ ပြုံးရယ်ပြီး နုညံ့တဲ့လေသံနဲ့ပြောလာတယ်။ နောက်တစ်ကြိမ်လာပြန်ပြီ ကြိုတင်သတိပေးတာ အချက်ပြတာမရှိဘဲ သူ့အိတ်ထဲက ဆေးထိုးပြွန် syringe တစ်ခုကို ဆွဲထုတ်တာမှာ အဖြူရောင်တိမ်တိုက်လိုလို ဆေးရည်တစ်မျိုးပါနေတယ်လေ။

ကျွန်တော့်မျက်လုံးအကြည့်တွေဟာ ဆေးထိုးပြွန်ရဲ့ အပ်ဖျားထိပ်ကနေ တစ်လက်မမှမရွေ့သလို ခုံနဲ့တွဲချည်ထားတဲ့ ခြေရောလက်ရော လွတ်လိုလွတ်ငြား အတင်းရုန်းကန်ကြည့်ပါတယ်။ 

‘ဟေ့လူ….. အဲဒါဘာဆေးကြီးလဲ….မဟုတ်တာမလုပ်နဲ့နော်…ဟေ့လူ’ သူ့ကိုအော်လည်းအော် တွဲချည်ခံထားရတဲ့ ခုံကနေလွတ်အောင် အတင်းကုန်းရုန်းထမိတယ်ဗျာ။ 

‘မင်း ငါ့ကို တိုက်ခိုက်ကတည်းက….ငါ့အတွက် Safe ဖြစ်ဖို့ Ben က ပြင်ဆင်ပေးလိုက်တာ။ မင်း ပြဿနာမရှာနိုင်ဘဲ ငြိမ်သက်နေမှ ငါ အေးအေးသက်သာ မင်းကို သယ်သွားလို့ရမှာ’ ကျွန်တော် တတ်နိုင်သမျှ ကြိုးထုံးတွေပြေအောင် အားစိုက်နိုင်သမျှ အတင်းရုန်းပါတယ်။ 

‘ကျေးဇူးပြုပြီး မလုပ်ပါနဲ့ဗျာ….ကျွန်တော် ကျွန်တော် တောင်းပန်ပါတယ်။ ကျွန်တော့်ကို သနားပါ’ ဘယ်လိုပြောပြော နောက်ဆုံးမှာတော့ ကျွန်တော့်လည်တိုင်နားက သွေးကြောတနေရာစီကို ဆေးထိုးအပ်စိုက်ချလိုက်ပါတယ်။ အေးစက်စက်ဆေးရည်တွေ ကျွန်တော့် သွေးကြောထဲ စီးဝင်သွားတာကို ခံစားရပြီး အခြားတဖက်က ကူကယ်ရာမဲ့တဲ့ ခံစားချက်တွေ ပိုပိုခံစားလာရပါတယ်။ သွေးကြောထဲကနေ အပ်ကို ဆွဲနှုတ်လိုက်တာနဲ့တပြိုင်နက် စက္ကန့်အနည်းငယ်အတွင်းမှာပဲ ကမ္ဘာလောကကြီးတစ်ခုလုံး ေ၀ဝါးကာ မူးဝေလာပါရော။ အခန်းကြီးတစ်ခုလုံး အာကာသဟင်းလင်းပြင်ထဲ ပြုတ်ကျသွားသလို ကျွန်တော်သည်လည်း Alice in wonderland ဖြစ်သွားတယ်။ စက္ကန့်သုံးဆယ်အတွင်း ကျွန်တော် ကုလားထိုင်ပေါ် အကူအညီမဲ့စွာ တစ်ယောက်တည်း အိပ်ပျော်သွားခဲ့တယ်ဆိုရမယ်။ 

ဘာတွေ ဘယ်လို ဖြစ်လာမယ်ဆိုတဲ့ သဲလွန်စတစ်စုံတစ်ရာ လုံးဝမရှိ။ 

လွင့်မျော….အ။

***

‘ဇာနည်’

‘ဇာနည်’

‘အင်း….ဟင်…ဟင်….ဘယ်သူလဲ’

Alex Aung (12 January 2023)

*** Thank you for reading my story - any comments or if you would like me to post chapter 2 please email me :) kyawkyawster [at] gmail [dot] com.