ေနာင္တမရခဲ့ပါ (အပိုင္း သံုး)

ဒီေန႔မနက္ေစာေစာ ႏိုးေနတယ္။ ထံုးစံအတိုင္း ၀ရန္တာထြက္ျပီး ဟိုေငးဒီေငး။
ျပီးေတာ့ ေလေအးေအးတိုက္ေနတဲ့ အခါသာမယမွာ ေရေအးေအးကိုေသာက္ရတာလည္း
ဖီးလ္တစ္မ်ိဳးပါပဲ။ ဟိုးေကာင္းကင္ၾကီးကိုေမာ့ၾကည့္ေတာ့လည္း အေျပာက်ယ္တဲ့
မ်က္စိ တစ္ဆံုး မဆံုးႏိုင္ေသးတဲ့ ျပင္က်ယ္ၾကီးကိုတိမ္ေတြ ကူးခတ္ေနေလတယ္။

ခက္သြက္သြက္ေျခလွမ္းေတြနဲ႔ အတူ စားစရာတစ္ခ်ိဳ႕ကို လက္မွာဆြဲလို႔
ေဆး႐ုံကိုအေျပးသြားရတယ္ ေန႔လည္မွာ။ လက္က်ိဳးလို႔ ေဆးရုံတက္ေနရတဲ့
ေက်ာ္ေက်ာ္ဆီကိုေပါ့ဗ်ာ။ စက္ရုံမွာ အတူတူအလုပ္လုပ္တုန္းက
ၾကင္နာစြာကူညီခဲ့တဲ့ ခ်စ္သူငယ္ခ်င္းေလး ဆီကိုေပါ့။

" ငါနည္းနည္းနာေသးတယ္ကြ၊ မၾကာခင္ဆင္းရေတာ့မယ္။"

"လက္ေမာင္း မေကာင္းေတာ့ ေဂါ့ဖ္မေဆာ့ရေတာ့ဘူးေပါ့ ဟုတ္တယ္ဟုတ္"

"ဟား ဟား ငါ့မွာ masturbation ေတာင္မလုပ္ႏိုင္ဘူး။"

"ဒါႏုိ႔အေကာင္းစားကြ ေသာက္လိုက္ဦးေနာ္။" ဒီေကာင္ေဆးရုံတက္ေနရတာေတာင္
ဟာသေျပာႏိုင္ေသးတယ္။ ၀ယ္လာတဲ့မုန္႔ရယ္ ျပီးေတာ့ႏို႔ပုလင္းကို
ပိုက္တပ္ျပီးသူ႔ကို အစားအေသာက္ေတြေကြၽးျဖစ္ပါတယ္။

အားရပါးရစားေနတာျမင္ရေတာ့ ၀မ္းသာမိတာအမွန္။ အခုအခ်ိန္မွာေတာ့သူ
ကြၽန္ေတာ့္ကိုအျပစ္မတင္ေတာ့ပါဘူး။

"မင္းဒီအေတာအတြင္း ဘာေတြလုပ္ေနလည္း။ ဟို အဆင့္ျမင့္ျမင့္ကလူေလ
မင္းဆီလာေသးလား။သူကေမးတယ္ မင္းဘယ္မွာေနလည္း ဘာလုပ္လည္းဆိုတာ။
ငါေျပာျပလိုက္တယ္။ ညေမႊးပန္းမွာလို႔။ သူကမင္းကို
ေတာင္းပန္စရာရွိလို႔တဲ့။"

ညဦးေလျပည္နဲ႔အတူ အလုပ္ကိုေရာက္သြားေတာ့လည္း သူ႔အေၾကာင္းၾကားရျပန္တယ္။
ညေမႊးပန္းကိုလာတယ္ အခန္းေတြကို လွပ္ၾကည့္တယ္။ဘာလုပ္ဖို႔လည္းမသိ
စုံေထာက္လားမသိဘူး။ မင္းသူန႔ဲျပႆနာရွိလို႔လားတဲ့
အထိန္းေတာ္ၾကီးကေမးျပန္တယ္။ ဒီလူေတာ့ကြာ....။

ကၽြန္ေတာ္ အထိန္းေတာ္ၾကီးအေျပာကို မ်က္လံုးထဲျပန္ျမင္ေယာင္ၾကည့္မိတဲ့အခါ
သူ႔အျဖစ္အပ်က္ေတြကို ျမင္ေယာင္မိလာသလိုပါပဲ။ သူကြၽန္ေတာ့္အေပၚဘာေတြ
ခံစားခ်က္ရွိေနပါလိမ့္။
ကြၽန္ေတာ္ကေရာ...။

အခန္းေလးေတြလိုက္လွပ္ၾကည့္ ကြၽန္ေတာ့္ကို မျမင္တဲ့အခါ စၾက္ံန္နံရံကို
ရီေ၀ေ၀ ေငးျပီးမွီေနတယ္။ ကလပ္ကတစ္ေယာက္က သူ႔ကိုလက္စြဲေခၚသြားျပီး
အခန္းတစ္ခုထဲမွာ ပြတ္သပ္ကိုင္တြယ္ ဆားဗစ္ေပးေပမဲ့ သူထြက္ခြာသြားသတဲ့။

ေဆြမင္းဆိုတဲ့ကြၽန္ေတာ္ သူ႔အေၾကာင္းေတြနားေထာင္ျပီး ကားဆီျပန္လာ
ျပန္လည္ေမာင္းထြက္လာေတာ့ သီခ်င္းသံလည္း နားထဲမေရာက္ပါဘူး။ မ်က္ရည္ေတြသာ
ေတြေတြက်လာေတာ့တယ္။ ဟင့္အင္.....။

x x x

စိတ္ထဲကဘာကုိရႊင္ျမဴးေနတယ္မသိဘူးဒီေန႔ည။ အထိန္းေတာ္ၾကီးလာပြားေနတာကိုလည္း
နားမညည္းသလိုပါပဲ။ သီဟ အေၾကာင္းေျပာေနတာေလ တစ္ခါတစ္ေလ
သူေျပာတာေတြကိုနားေထာင္ရတိုင္း အျပစ္တင္သံေလး ေတြညႇပ္ညႇပ္ျပီးပါ
လာတတ္ေသးတာ။ အရာအားလံုးသူ႔စိတ္တိုင္းက်ျဖစ္ဖို႔ဆိုတာ
ဘယ္မွာျဖစ္ႏိုင္မလည္းေနာ္။

"မ်က္မွန္နဲ႔ ေရာက္လာတဲ့ေကာင္ကို သတိရလား။ သူ႔ကို ေဖာက္သည္တစ္ေယာက္က
Credit Card ေတာင္ေပးသံုး ထားသတဲ့။ မင္းကို ပိုက္ဆံကိစၥေတြလာေျပာရင္
မင္းသြားမရႈပ္နဲ႔ေနာ္"တဲ့ေလ။ ဟုတ္တယ္ ေဇာ္ေဇာ္ေျပာသလိုပါပဲ ေဖာက္သည္ ေတြက
အသည္းစြဲရင္ အားလံုးေပးခ်င္ၾကတာထံုးစံျဖစ္ေနျပီ။ သူတို႔
အထီးက်န္မႈကိုကြၽန္ေတာ္တို႔က အေဖာ္ျပဳ ေပးရတာ မဟုတ္လား။

နားေနခန္းထဲကအတြက္မေတာ့ အခန္းတစ္ခုထဲက ယိုင္တိုင္တိုင္ထြက္လာတဲ့
ဘဲတစ္ေပြကိုတြဲလာရင္း ကြၽန္ေတာ့္ကို ပိစ္လုပ္ျပသြားတဲ့
သီဟကိုေတြ႔လိုက္ရပါတယ္။ သူေပ်ာ္ရႊင္အသားက်သြားျပီထင္ပါရဲ႕။ သူဟာဒီေလာကမွာ
အထာက် ျမန္လွပါတယ္။

"တီ...တီ"ဆိုတဲ့ဖုန္းသံနဲ႔အတူ စတီဗင္ဆီက
ဖုန္းလာတယ္။သူ...သူအေရးေပၚေငြနည္းနည္းလိုသတဲ့။

ကြၽန္ေတာ္ ထူပူသြားတာပဲ ဘာလုပ္ေပးရမလည္းသူ႔အတြက္။ ပိုက္ဆံရဖုိ႔က ....။

ေနာက္ေတာ့.......

"ေ၀ါ့...ေ၀ါ့" ရင္ဘတ္ထဲက အန္ခ်င္စိတ္အဆက္မျပတ္ျဖစ္ျပီး အန္ေနရတယ္။
လက္ထဲမွာေတာ့ ေငြအေတာ္မ်ားမ်ားကိုကိုင္ ထားရင္းေပါ့။ ဧည့္သည္ေတြအတြက္
ကြၽန္ေတာ္ေရွာင္ၾကဥ္ခဲ့တဲ့အရာကိုေပးအပ္ရင္း ျပဳစုခဲ့တာေလ
ေငြမ်ားမ်ားရဖို႔့။ ဒါေၾကာင့္...'ေ၀ါ့..ေ၀ါ့'...

x x x

ျငိမ့္ေညာင္းတဲ့တီးလံုးသံေတြအၾကားမွာ ထံုးစံအတိုင္း ဒိြယံဒိြယံအတြဲေတြက
မီးမေမွာင့္တေမွာင္ထဲမွာ ရင္ျခင္းအပ္ အနမ္းျခင္းဖလွယ္ ေနၾကတာ
ၾကည္ႏူးတတ္သူဆိုရင္ေတာ့ အေတာ္ၾကည့္ေကာင္းမွာအမွန္။ ကြၽန္ေတာ့္အတြက္ကေတာ့
ရုိးသြားပါျပီ လုပ္ရုိးလုပ္စဥ္ အလုပ္ တစ္ခုသက္သက္သာ။ ခန္းမတစ္ေလွ်ာက္
ဟိုဘက္ေရာက္လိုက္ ဒီဘက္ေရာက္လိုက္ အလိုက္သင့္စီးေမ်ာေနၾကတာ အျပည့္။

ေဖာက္သည္တစ္ေယာက္ကို တြဲျပီး တီးလံုးသံနဲ႔အတူကေနတဲ့ ကြၽန္ေတာ္ေလ
အခန္းတံခါး'၀ုန္း'ကနဲ ပြင့္လာကာ ကြၽန္ေတာ့္လက္ကို ဆြဲ
ကလပ္အျပင္ကိုေခၚထုတ္လာတာကိုခံရတာမ်ား အလန္႔တၾကားကိုျဖစ္ေရာ။ ကြၽန္ေတာ္
ေတာ္ေတာ္ေဒါသထြက္သြားတာေတာ့ အမွန္ ကၽြန္ေတာ္ အလုပ္လုပ္ေနတာေလ။
ကြၽန္ေတာ့္အသက္ေမြး၀မ္းေၾကာင္းအတြက္ လုပ္ေနတာေလဗ်။

"မင္း.....ဒီမွာအလုပ္လုပ္ေနတာကို ၾကည့္ျပီးမခံစားႏိုင္ေတာ့ဘူးကြာ"

"ေျပာ ငါဟာမင္းအတြက္ sugar daddy လား...."

စိတ္ထဲေထာင္းကနဲေဒါသထြက္သြားတယ္ဗ်ာ။
သူကြၽန္ေတာ့္ကိုဒီလိုေျပာပိုင္ခြင့္ရွိလို႔လား။

သူ႔ေကာ္လံကိုဆြဲကိုင္ျပီး ထုိးပစ္မလိုရြယ္အျပီးမွာ မလုပ္ျဖစ္ဘဲ....
"ခင္ဗ်ားကို ခင္ဗ်ားကို သတိေပးထားတယ္ ကလပ္ကိုေနာက္တစ္ၾကိမ္ မလာနဲ႔ဆိုတာ။"

"တစ္ၾကိမ္....တစ္ၾကိမ္ထဲပါ။ ငါ့မွာလည္း ပိုက္ဆံရွိ
ပိုက္ဆံရွိသူတစ္ေယာက္အျဖစ္ ျမင္မေပးႏိုင္ဘူးလား။"

သူကြၽန္ေတာ့္ပုခံုးကို ဆြဲကိုင္ရင္းသူျပန္ေျပာေတာ့
သူ႔မ်က္၀န္းေတြကိုစိုက္ၾကည့္မိတဲ့ကြၽန္ေတာ္ သတိေမ့သလိုျဖစ္သြားမိတာ
သူ႔ကားေပၚေရာက္ေတာ့မွ ဘယ္လိုအသာတၾကည္ပါလာမိပါလိမ့္လို႔
သတိျပန္ကပ္ရေတာ့တယ္။

"ကြၽန္ေတာ့္ကို ဘာလို႔ဆြဲထုတ္ခဲ့ရတာလည္းဗ်။"

သူဆိုတဲ့ စတီဗင္ စကားျပန္မရဘဲ ကြၽန္ေတာ့္ကိုေနာက္ၾကည့္မွန္ကတစ္ဆင့္
ျပန္ၾကည့္ရင္း သူဆိုခ်င္ေသာ စကားကိုသာဆိုေလရဲ႕။

"တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ ေသေသခ်ာခ်ာ မိတ္မဆက္ရေသးဘူးေနာ္။ ငါ့နာမည္ စတီဗင္ပါ။"

x x x

ကိုယ့္အေပၚမွာ တကယ္မင္းနားလည္ရင္
ဘ၀မွာေလ လိုအင္အကုန္လံုးျပည့္သလို
အခ်စ္တစ္ခုထဲနဲ႔ အရဲစြန္႔လဲလွယ္ႏိုင္တယ္
အနစ္နာခံဖို႔ ဆံုးျဖတ္၀့ံတယ္....

ေျမသားလမ္းတစ္ခု လူသူသိပ္မရႈတ္တဲ့ လမ္းမတစ္ခုမွာ ႏွစ္ဦးသား
အတူလမ္းေလွ်ာက္ၾကရင္း ရင္ဖြင့္ျဖစ္ၾကတယ္။ စိတ္ေတြဘယ္လိုပဲ
ကြယ္လွ်ိဳးထားေပမယ့္ သူကြၽန္ေတာ့္အေပၚ
သံေယာဇဥ္တစ္စံုတစ္ရာနက္နက္ရႈိင္းရိႈင္းရွိခဲ့ျပီ။
ညိဳမႈိင္းတဲ့မီးေရာင္ေတြနဲ႔ အတူ လူသားႏွစ္ဦးစိတ္ထဲမွာ
နက္နက္နဲနဲခံစားမႈေတြက ျပည့္ေနၾကပါေပါ့။

"မင္းနဲ႔ ကိုယ္စေတြ႕ဆံု စကတည္းက ငါနာက်င္မႈခံစားခဲ့ရတယ္"

"ဘာလို႔လည္းဗ်ာ.... prostitute တစ္ေယာက္အတြက္ ခင္ဗ်ား လဲက်ခ်င္ေနတာလား။"

" ဘာေၾကာင့္မင္း ငါ့ရင္ထဲက ခံစားခ်က္ကို လစ္လ်ဴရႈရတာလည္း"

"ခင္ဗ်ား....ကခ်မ္းသာတယ္၊ ပညာတတ္တစ္ေယာက္ ျပီးေတာ့ပိုက္ဆံဆိုတာကို
ရဖို႔ဘယ္လိုၾကိဳးစားရတယ္ဆုိတာ နားလည္မွာမဟုတ္ပါဘူးဗ်ာ။"

"မင္းဒီထက္ေကာင္းတဲ့ စကားလံုးေတြကို မသံုးတတ္ေတာ့ဘူးလား ေဆြမင္း"

သူအဲဒီစကားကိုေျပာျပီး အတန္ၾကာျငိမ္သက္ေနတာေၾကာင့္
သူ႔ဘက္ကိုလွည့္ၾကည့္လိုက္တဲ့အခါ သူ႔မ်က္၀န္းမွာ မ်က္ရည္ေတြ
နည္းနည္းေ၀့ေနသလိုပါပဲ။ ကြၽန္ေတာ့္ကို အတန္ၾကာစိုက္ၾကည့္ျပီးတဲ့ေနာက္
လက္ကိုလွမ္းကိုင္ရင္း တစ္ခုခုကိုေျပာခ်င္ေနေသးသလို။

"လက္ကိုလႊတ္လိုက္ပါ ...ကြၽန္ေတာ္ဒီပံုစံမ်ိဳးနဲ႔ အျပင္ထြက္ဖို႔သေဘာမက်ဘူးဗ်။"
ဆုပ္ကိုင္ထားတဲ့လက္ကို ရုန္းျပီးလွည့္ထြက္ဖို႔အလုပ္မွာသူက ေျပာေသးရဲ႕
"ငါလည္းမင္းလိုပါပဲ....မင္းလိုခံစားခ်က္မ်ိဳးရွိခဲ့တာပါပဲကြာ ငါ့ဘ၀မွာ။"

"ဒါထက္မင္း ငါ့နာမည္ကိုမမွတ္မိေသးဘူးလား...နာမည္ကိုေခၚပါလားကြာ။"

"ထားလိုက္ပါ...ခင္ဗ်ားကို စိတ္အေႏွာက္အယွက္ေပးသလုိျဖစ္ခဲ့ရင္ေတာ့
ေတာင္းပန္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ခင္ဗ်ားကြၽန္ေတာ့္ကို ထပ္မေခၚပါနဲ႔ေတာ့
မပတ္သက္ပါနဲ႔ေတာ့။"

စကားေတြကို အဆံုးသတ္ျပီးလွည့္ထြက္လာခ်ိန္ ကြၽန္ေတာ့္ရင္ထဲမွာလည္း
အသည္းကြဲတဲ့လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ ခံစားခ်က္ မ်ိဳးရရွိလိုက္သလိုပါလား။
ေနာက္မွာက်န္ရစ္ခဲ့တဲ့ သူ႔ကို ျပန္လွည့္ၾကည့္မိတဲ့အခါ ကြၽန္ေတာ္သြားရာကို
လွမ္းၾကည့္ေနတဲ့သူ႔ ႏႈတ္ခမ္းသားေတြ တဆတ္ဆတ္တုန္ေနသလားပဲ။

ကြၽန္ေတာ္သူ႔ဆီခပ္သြက္သြက္ ျပန္လွည့္သြားကာ တုန္ယင္ေနတဲ့ သူ႔ႏႈတ္ခမ္းကို
အနမ္းေပးရင္းႏႈတ္ဆက္ခဲ့ပါတယ္။

" ဒီအနမ္းဟာ ေနာက္ဆံုး၀န္ေဆာင္မႈေလးပါ....ေဖာက္သည္ၾကီးအတြက္"
" ခင္ဗ်ားဆီက မေရမတြက္ႏိုင္တဲ့
ေငြေတြကိုကြၽန္ေတာ္လက္လည္းလက္မခံခ်င္ေတာ့ဘူး၊ ေတြ႕ခဲ့တဲ့အေၾကာင္းေတြကို
ေမ့ပစ္လိုက္ပါေတာ့။"

တုန္ယင္ေနတဲ့ ႏႈတ္ခမ္းေတြနဲ႔စကားမဆိုဘဲ က်န္ခဲ့မဲ့သူ႕ကို
လွည့္မၾကည့္ျဖစ္ေအာင္ၾကိဳးစားရင္း ျပန္ခဲ့တယ္ ျပန္ခဲ့တယ္
အထီးက်န္အိပ္ခန္းေလးဆီကို။

"Nice to see you, ေဆြမင္း"

ခပ္ေ၀းေ၀းမေရာက္ခင္မွာ ၾကားလိုက္ရတာက ဘယ္လိုအဓိပၸာယ္မွန္းမသိပါ။
ျပန္လွည့္ၾကည့္မိတဲ့ အခ်ိန္မွာ ကြၽန္ေတာ့္စိတ္ေတြထိန္းမရေတာ့ဘူး
တံတိုင္းကို လက္သီးနဲ႔ခပ္ျပင္းျပင္းထိုးမိပါတယ္ ။

"က်ိ..က်ိ" က်ည္က်ည္က်ာက်ာျမည္တဲ့ ေက်းငွက္ေတြရဲ႕ အသံႏွင့္အတူ
မနက္ခင္းတစ္ခု ျပဴတင္းေပါက္ကတစ္ဆင့္ေရာက္လာျပန္ပါျပီ။ လြတ္သြား
မွာစိုးသည့္အလားဖက္ထားတဲ့ စတီဗင္ရဲ႕ လက္ကိုအသာအယာဖယ္လိုက္ျပီး
ခုတင္ေပၚထထိုင္မိပါတယ္။ သူ႔ရဲ႕ေႏြးေထြး တဲ့ရင္ခြင္ထဲ အိပ္စက္ခဲ့ရတာ
သိစိတ္ကျငင္းဆန္ေနေပမဲ့ မသိစိတ္ကေတာ့ ႏွစ္ျခိဳက္စြာသာယာခဲ့တာ
အခုေရာင္နီလာေတာ့မွ ႏိုးထ ျဖစ္ပါရဲ႕။ ခပ္ေကြးေကြးအိပ္ေနတဲ့သူ႔ကို
ေစာင္ပါးေလးဆြဲျခံဳေပးရင္ အျပင္၀ရံတာကိုထြက္ခဲ့တယ္။ ရင္ထဲတစ္ခုခုေတာ့
တစ္ခုခုပဲ ေလာကၾကီးရယ္ ဘာမွန္းမေျပာျပတတ္ပါဘူးဗ်ာ။

x x x

ျမက္ပင္ႏုႏုေတြအျပိဳင္းအရုိင္းထေနတဲ့ အားကစားကြင္းထဲမွာ သီဟနဲ႔ကြၽန္ေတာ္
စကားေတြဆို ရင္ေတြဖြင့္ ႏွစ္ဦးသား တိုင္ပင္ျဖစ္ခဲ့ၾက တယ္
ကြၽန္ေတာ့္တိုက္ခန္းနဲ႔ မလွမ္းမကမ္းမွာ။ ကြၽန္ေတာ္က ေနသားက်ေနတဲ့ဘ၀နဲ႔
ေရွ႕ေရးကိုဆိုေပမဲ့ သူကေတာ့ ရင္ခုန္တိမ္းမူးဖြယ္ လူတန္းစားတစ္ရပ္အတြက္
ေသြးပူေနေလတယ္။

"ေဖာက္သည္ရဲအရာရွိက ငါ့ကိုက်ေနျပီထင္တယ္ကြာ။
ငါ့အတြက္ကားအသစ္တစ္စင္း၀ယ္ေပးမလို႔တဲ့။"
ဒီစကားၾကားမိေတာ့ျပံဳးမိပါရဲ႕ေလ။ သူ႔ၾကည္ႏူးမႈေလးေတြကို မပ်က္ေစခ်င္ေသးပါဘူး။

"ကားရရင္ေတာ့ကြာ ဒီျမိဳ႕ၾကီးတစ္ျမိဳ႕လံုးကိုပတ္ေမာင္းပစ္မယ္ ။
ခရီးအတူထြက္ရေအာင္ေလ ဘယ္လိုလည္း။"

"ေငြစုဖို႔ မစဥ္းစားဘဲ မင္းကျဖံဳးဖို႔စဥ္းစားေနတာမဟုတ္လား။
ေကာလိပ္တက္ဖို႔ မင္းဘယ္လိုလုပ္မွာလည္း။"
"ရြာမွာတုန္းက ငါ့အေဖက ငါ့ကိုဘာေျပာလည္းသိလား။ မင္းဘယ္ေတာ့မွ
ေကာလိပ္တက္ရမွာ မဟုတ္ဘူး။ ေန႔တိုင္းအစားအမ်ားၾကီးစားလို႔တဲ့။"

လူဆိုတာ သူ႔အၾကိဳက္သူ႔စရိုက္နဲ႔ အသက္ရွင္ေနၾကတာတဲ့။ သီဟက
ဘ၀မွာေပ်ာ္ေပ်ာ္ေနဖို႔ပဲစဥ္းစားဟန္တူပါတယ္။ အစား ေကာင္းေကာင္းစားမယ္။
ေကာင္းေကာင္း၀တ္မယ္ ေနမယ္ ဒါဆိုရင္ သူ႔ဘ၀ကေနေပ်ာ္ေနတယ္ေပါ့။

"အင္း...အဲဒီလိုေတာ့မခံစားပါနဲ႔ကြာ မင္းေကာဘယ္အခ်ိန္မွာ..."

"မင္းနဲ႔မၾကာခဏေတြ႔ရတဲ့ဘဲနဲ႔ အဆင္ေျပလား"

"ဘာကိုလည္း"

"ငါေလ...ငါ့စိတ္ထဲမွာ တစ္ေယာက္ေယာက္ရွိေနျပီလို႔ထင္တယ္။"

"ငါ့မွာမရွိဘူး။ မိန္းမေတြက ဒီလိုေကာင္ေလးမ်ိဳးေတြကို မၾကိဳက္ၾကပါဘူးကြာ။"

"အင္း....မင္းေကာ အဲဒီလူနဲ႔ေရာဘယ္လိုလည္း။ သူကဘယ္သူတဲ့လည္း။"

သီဟအေမးကို မေျဖခ်င္ပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္စကားမျပန္ေတာ့ဘဲထလာခဲ့ပါတယ္။
သီဟကေနာက္မွ ခပ္ေႏွးေႏွးထရပ္ရင္း ပါးစပ္ ကဘာေတြေျပာေနမွန္းမသိ
နားလည္လိုက္ရတာကေတာ့ "ငါသူ႔ကိုခ်စ္မိျပီလားမသိ"တဲ့။

ထံုးစံအတိုင္း ညေနေစာင္းေလးမွာ ေရမိုးခ်ိဳး သန္႔ျပန္႔ေနေအာင္သျပီး
ညေမႊးပန္းကိုလာခဲ့တယ္။ အခ်ိန္နည္းနည္းေနာက္ က်တယ္ေလ သီဟကို
၀င္ႏႈိးေနရေတာ့။ အထိန္းေတာ္ၾကီးကို ေနာက္က်လို႔
ေဆာရီးလို႔ေတာင္းပန္ရျပန္ေတာ့တာေပါ့။ သီဟကေရာင္ေပေပနဲ႔
သန္႔ရွင္းေရးကို၀င္လုပ္ကူေနတုန္း အထိန္းေတာ္ၾကီးက သူ႔နားကြၽန္ေတာ့္ကို
ခဏေခၚရင္း စကားတင္းဆိုတယ္ "မေန႔ညက ဒီနား ထိုင္တဲ့လူကို မင္းအေၾကာင္း
ငါေျပာျပလိုက္တယ္။ သူကလိုလိုခ်င္ခ်င္နားေထာင္တယ္ကြ။
မင္းကိုသူစိတ္၀င္စားေနမွန္းသိလို႔ ေျပာျပလိုက္တာပါကြာ။"

သူေျပာတာ စတီဗင္ဆိုတာကြၽန္ေတာ္သိပါတယ္။
သူ႔ရဲ႕လိပ္စာကဒ္ေလးကြၽန္ေတာ္မယူခဲ့တာကိုပဲ အခုေပးထားခဲ့ျပန္ျပီ။
အထိန္းေတာ္ ၾကီးအေပးကို လွမ္းယူစဥ္မွာ သူရကျဖတ္ယူၾကည့္ရင္း အဲဒီလူက
ေတာ္ေတာ္ခ်မ္းသာလားကြ၊ ေဘာ့ပ္ေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေကာင္းမယ့္ ပံုပဲတဲ့ေလ။
ကဒ္ကိုယူရင္း သန္႔စင္ခန္းထဲ၀င္သြားေလရဲ႕။ စိတ္ထဲေထာင္းကနဲျဖစ္သြားေပမယ့္
ေဒါသျဖစ္ျပလို႔လဲမျဖစ္ပါဘူး။ စိတ္မ၀င္စားသေယာင္ေနျပခဲ့တာဆိုေတာ့။

ၾကမ္းျပင္ေပၚကို ဖ်ပ္ကနဲက်သြားေလရဲ႔။ တကယ္တမ္းသူ႔အတြက္ဘာမွ
အသံုးမ၀င္ေပမဲ့ ကြၽန္ေတာ့္ကိုသက္သက္ကလိခ်င္တဲ့စိတ္နဲ႔
ကဒ္ကိုလုယူခဲ့တဲ့သူရ ေတာ္ေတာ္ဆိုးတဲ့ေကာင္။ ဘယ္သူမွမရွိေတာ့တဲ့အခါမွ
ကဒ္ျပားကေလးကို အသာ ေကာက္....ဟိုလူ႔ဆီ။

x x x

ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕စိတ္ေတြအထြတ္အထိပ္ေရာက္ေနသလား။
ခ်စ္စိတ္ေတြမႊန္ေနျပီလားမသိေတာ့ပါဘူး။ တစ္ဦးတည္းေသာသား အတြက္
ၾကင္ယာဖက္စီစဥ္ေပးေနတဲ့ အေမ႔ကိုလည္း အျပစ္မတင္ခ်င္ေတာ့သလို ဘာကိုမွလည္း
မခံစားတတ္ေတာ့။

ကားေလးကို အသာေမာင္းရင္း ေႏြးေႏြးေစာင့္ေနတဲ့
အေနာက္တိုင္းစားေသာက္ဆိုင္တစ္ခုကိုလွမ္းလာခဲ့ပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ့္ အၾကိဳက္
စီစဥ္ေပးတဲ့ေကာင္မေလး၊ ဂရုတစိုက္ျပဳစုေနတဲ့ ေကာင္မေလး
စိတ္မေကာင္းပါဘူးကြာမင္းအတြက္ေလ။
ေပါင္မုန္႔ ကိုတစ္ခ်က္လွီး ပါးစပ္ထဲသြင္း သူေျပာတဲ့စကားက နားထဲ၀င္တစ္ခ်က္
မ၀င္တစ္ခ်က္။

"အစ္ကို မင္မိုရီဆိုတဲ့ မဂၤလာ၀တ္စံုဆိုင္မွာေလ
ညီမစိတ္ၾကိဳက္၀တ္စံုကိုအပ္ခဲ့တယ္သိလား။"

"........................"
"ညီမတို႔ မဂၤလာေဆာင္ျပီးရင္ ဟန္းနီးမြန္းကို
ေတာင္ေပၚျမိဳ႕ေလးတစ္ျမိဳ႕ကိုသြားရေအာင္ေနာ္။"

"......................."

တေဒါက္ေဒါက္ ဖိနပ္သံနဲ႔အတူ အေမလည္းေရာက္လာခ်ိန္မွာ
ကြၽန္ေတာ္တို႔စကား၀ိုင္းက တိတ္ဆိတ္ေနတယ္။ အိတ္ေလး အသာခ်
မဂၤလာအခမ္းအနားက်င္းပဖို႔ ခန္းမဓာတ္ပံုေတြ၊ ၀တ္စံုအတြက္
ဓာတ္ပံုေတြကိုျပရင္း ႏွစ္ေယာက္ အၾကိဳက္ေရြး ခိုင္းတယ္။ ကြၽန္ေတာ့္ အေနနဲ႔
ေခါင္းပဲျငိမ့္ေနတဲ့အတြက္ အေမက မင္းတို႔ႏွစ္ေယာက္ ရန္ျဖစ္ထားသလားတဲ့။
ျပီးေတာ့ အိမ္ေထာင္ေရးအတြက္ စကားေတြ ေျပာျပန္ေရာ။ ေႏြးေႏြးက
သေဘာက်မက်မသိေပမဲ့ ကြၽန္ေတာ္ကေတာ့ နားေထာင္ေနရင္း အသားေတြ
တဆတ္ဆတ္တုန္ေနေအာင္ ခံစားေနရပါတယ္။ လြတ္လမ္းမရွိ အက်ဥ္းအက်ပ္ထဲကို
ခုန္၀င္ရေတာ့ မွာ။
အျပန္ခရီးမွာ တျဖည္းျဖည္းနိမ့္ဆင္းလာတဲ့ ဓာတ္ေလွကားနဲ႔အတူ
စိတ္ေတြအရမ္းလႈပ္ရွားလာမိတယ္။ အျမင့္ကျပဳတ္က်တဲ့ခံစားမႈနဲ႔ေလ။
သြားကြာ......။ ပြင့္ထြက္လာတဲ့ တံခါးကတစ္ဆင့္
ျမင္ႏိုင္ပါတယ္....ဓာတ္ေလွကားနံရံကမွန္ခ်ပ္ကြဲအပ္ေနတာကို ျပီးေတာ့
ကြၽန္ေတာ့္ လက္ခံုမွာ ေသြးေတြတစ္စက္စက္။

ေဆြမင္းဆီဖုန္းဆက္ေတာ့လည္း ေကာင္ေလး....ေကာင္ေလးက ဖုန္းမကိုင္ပါ။
နံရံျပဴတင္းေပါက္ကတစ္ဆင့္ တစ္သြင္သြင္စီးေနတဲ့ ေရစီးေခ်ာင္းလို
သြားလာေနတဲ့ ကားမီးေရာင္မ်ားအား အမွတ္မဲ့ေငးေနျဖစ္ပါတယ္။ ဘ၀ဟာ
ကြၽန္ေတာ့္အတြက္ အထီးက်န္ခံစားခ်က္ျဖစ္ေပၚေစမတဲ့လား။ ကိုယ့္ခ်စ္သူ
နဲ႔အတူေနထိုင္သြားဖို႔မရႏိုင္ဘူးလား။

"ေဒါက္....ေဒါက္" ဆိုတဲ့ တံခါးေခါက္သံနဲ႔အတူ...ေဟာ
ေဆြမင္း၀င္လာတယ္။လက္မွာလည္း လိပ္စာကဒ္ေလးကိုင္လို႔။ ဒီေကာင္ေလးၾကည့္ရတာ
သိပ္ေတာ့မဆိုးေတာ့ပါဘူး။ ကြၽန္ေတာ့္အေပၚသိပ္ျပီး မဆန္႔က်င္ေတာ့သလုိပဲ။

"တစ္ခါတုန္းက ငါ့သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္က ပံုျပင္ေျပာျပဖူးတယ္။
သူဟာတစ္ခါတုန္းက သူဆင္းရဲတစ္ေယာက္ နဲ႔ခ်စ္ပြဲ၀င္ခဲ့ဖူးသတဲ့။
သူကဘယ္ေလာက္ခ်စ္ခ်စ္ သူဆင္းရဲက သူ႔အသည္းႏွလံုးကို
ဂရုေတာင္မစိုက္ပါဘူးတဲ့။"

"ကြၽန္ေတာ္က ဘာတတ္ႏိုင္မွာလည္းဗ်ာ...."

ေဆြမင္းကြၽန္ေတာ္ရပ္ေနတဲ့ ျပဴတင္းေပါက္ဆီလွမ္းလာရင္း
အဲဒီစကားကိုဆိုေလေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္ရင္ထဲ တလႈိက္လႈိက္ ျဖစ္ျခင္းနဲ႔အတူ
မ်က္ရည္ေတြ၀ဲလာမိတယ္။ ညင္သာစြာ ပတ္တီးစီးထားတဲ့ ကြၽန္ေတာ့္လက္ဖမိုးကို
လွမ္းအကိုင္မွာေတာ့ သူ႔ဘက္ကိုမ်က္ႏွာမူရင္း ေၾကြျပီ
မ်က္ရည္တစ္စက္ပါးျပင္ေပၚကို။

"အဲဒီထက္ပိုျပီးေကာင္းတဲ့ နားခံသားတဲ့စကားလံုးကို မင္းမေတြ႔ေသးဘူးလား။"

'ညတိုင္း ကြၽန္ေတာ္ စုပ္ေပးေနရတဲ႕ -ီးေတြထက္ ခင္ဗ်ားဟာက
ဘာေၾကာင့္ပိုျပီးအထူးစပါယ္ရွယ္ျဖစ္ေနရတာလဲဗ်ာ?'

'ဘာေၾကာင့္ဆို ငါ့ပစၥည္းက ေရာင္းထားတာေၾကာင္'့

'မင္းဟာကလည္းေရာင္းခ်ထားတာပဲမဟုတ္လား'

ကြၽန္ေတာ့္မ်က္ႏွာကိုသူခပ္ၾကာၾကာစိုက္ၾကည့္ျပီး သူအခန္းထဲက
ထြက္သြားေလတယ္။ ဒီအခ်ိန္မွာကြၽန္ေတာ္သူ႔ကို လွမ္းမတားမိပါ။
ကြၽန္ေတာ္တို႔အျဖစ္က အမွန္ပါပဲ သူေျပာသြားသလိုေလ။

မီးခပ္မွိန္မွိန္နဲ႔ ညေမႊးပန္းထဲမွာ ဟိုအခန္းမွာမ်ား
ေဆြမင္းရွိမလား......ဒီအခန္းမွာေရာ.....ဟာ .....ဒီမွာေရာ... ...အား...
..ေဆြမင္း..... .ေဆြမင္း။ ကြၽန္ေတာ္မခံစားႏိုင္ေတာ့ဘူး ဘယ္မွာလည္း
ေဆြမင္း။ ထိန္းသိမ္းမရတဲ့ ခံစားခ်က္ေတြနဲ႔ ဘားတစ္ခု လံုးလိုက္ရွာမိေနတဲ့
ကြၽန္ေတာ္ ဘားကလံုျခံဳေရးေတြတြဲျပီး အျပင္ေခၚထုတ္ခံရတဲ့အထိ
မူပ်က္ခဲ့တယ္အဲဒီညက။
ခံစားခ်က္ေတြ က....။

x x x

'ဘာျဖစ္ေနတာလည္း....ခင္ဗ်ားဘာျဖစ္ေနတာလည္းဗ်ာ' သူဒီေလာက္ထိ
ကြၽန္ေတာ့္လိုလူတစ္ေယာက္အေပၚမွာ သူစူးစူး နစ္နစ္ခံစား
ေနတာျမင္ရခ်ိန္မွာေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္ရင္ထဲမွာ ေလဟာနယ္ထဲလမ္းေလွ်ာက္ေနမိသလို
ခံစားရျပီး သူ႔ကို သူ႔ကို ဒီလိုပံုစံမ်ိဳးမျဖစ္ေစခ်င္ခဲ့ပါ ဘူး။
မ်က္ရည္ေတြေရာ ေခြၽးေတြေရာ ဖရိုဖရဲျဖစ္ေနတဲ့ သူ႔ကိုယ္ခႏၶာကိုယ္ေရာ
ထိန္းသိမ္းေပးျပီး ကြၽန္ေတာ္ ကုန္းပိုးေခၚလာျဖစ္တယ္။
ေဟာ...သူ႔လက္သီးမွာေရာ ေသြးေတြတစက္စက္က်ေနပါလား။

ကုတ္အက်ႌေလးေတြအသာခြၽတ္ေပး ရွဴးေတြအသာခြၽတ္ သက္ေသာင့္သက္သာျဖစ္ေစမယ့္
အရာေတြနဲ႔လဲလွယ္ေပးျပီး အိပ္ရာေပၚမွာ လွဲသိပ္ထားေပးျဖစ္ပါတယ္။ အခန္းထဲမွာ
မီးေတြထိန္ေနေအာင္ဖြင့္ဖို႔ ကြၽန္ေတာ္မၾကိဳးစားျဖစ္သလို ဘာမွလည္း
ထမလုပ္ျဖစ္ပါ။ ရင္ခြင္ ထဲတဆတ္ဆတ္ခုန္ေနတယ္ ရြာမွာ ခ်စ္သူငယ္ခ်င္းေလးနဲ႔
စက္ဘီးအတူစီးတုန္းက ခံစားခ်က္ထက္ ပိုျပင္းထန္တယ္ လႈပ္ရမ္းေစတယ္။ ဒါေပမယ့္
ၾကည္ႏူးမႈျဖစ္ေစတဲ့ခံစားခ်က္တစ္မ်ိဳးပါ။

အိပ္ယာေပၚမွာ ခပ္ေကြးေကြးအိပ္ေနတဲ့သူ ကြၽန္ေတာ္ျပဳစုေပးေနတာကို
သိေနဟန္တူတယ္။ အမူးလည္းေျပေနေလာက္ပါျပီ။ သူ႔ရင္ဘတ္ကို
တစ္ခ်က္ၾကည့္မိခ်ိန္မွာေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္စိတ္ေတြက သူ႔ရင္ခြင္ကို
ပိုင္ဆိုင္လိုစိတ္ျပင္း ထန္လာခဲ့တယ္။ ေႏြးေႏြး
ေထြးေထြးဖက္တြယ္ထားေပးမယ့္ရင္ခြင္ ဘယ္ေတာ့မွ မဆံုးရႈံးေစခ်င္ေတာ့ဘူးဗ်ာ။
သူ႔ပါးျပင္ ႏုႏုေလးကိုတစ္ခ်က္ ငံု႔နမ္းရင္း
ရင္ခြင္က်ယ္ၾကီးထဲအသာလွဲအိပ္ခ်လိုက္ပါတယ္။

ေတာင့္တင္းတဲ့ သူ႔လက္ေမာင္းေတြၾကားမွာ ရင္ေတြတခုန္ခုန္။
ရင္ခြင္ေပါင္းမ်ားစြာရခဲ့ဖူး ဖက္တြယ္ခဲ့ဖူးတယ္။ ဒါေပမဲ့ အခုေတာ့
ကြၽန္ေတာ္ အပ်ိဳစင္တစ္ေယာက္လို ျဖစ္ေနပါလား ဒါဟာ ဘာခံစားခ်က္ပါလိမ့္။
အေျမႇာင္းေျမႇာင္း ထေနတဲ့ သူ႔ဘယ္လီသားေလးေတြကို တို႔ထိခ်င္တယ္။
အေမႊးေလးေတြ ေရးေရးေပါက္ေနတဲ့ သူ႔ဆီးခံုက အိုး....ကၽြန္ေတာ့္ရင္ထဲ
တဒိန္းဒိန္းပဲ ။

ခပ္ဖြဖြအသာ သူ႔ဆီးခံုကိုလွမ္းကိုင္မိခ်ိန္မေတာ့ သူ႔လက္ေမာင္းေတြက
တင္းက်ပ္စြာဖက္တြယ္လာသလို ႏူးညံ့ႏႈတ္ခမ္းေတြ ဟာလည္း
ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းတုံ႔ျပန္လာတယ္။ ဟုတ္တယ္ သူအခ်စ္မူးမူးေနျပီ။
သူ႔လက္ေခ်ာင္းေတြဟာ ကြၽန္ေတာ့္ခႏၶာအႏွံ႔ လႈပ္ရွားသြားလာေနရင္း
ပြတ္သပ္ေဆာ့ကစားလာေတာ့တာ ငွက္ေမႊးကေလးနဲ႔ ပြတ္သပ္ေနသည့္အလား။
ဟင့္အင္ဗ်ာ.. ...ခင္ဗ်ားၾကိဳက္တာသာလုပ္ပါေတာ့။

အနမ္းေတြဟာ မဆံုးေတာ့ဘူး တိမ္ေတြအေပၚေခၚသြားတယ္ ကြၽန္ေတာ့္ကို။ ျပီးေတာ့
ဟိုးအနက္ဆံုးဆီထိ ပစ္ခ်လိုက္ျပန္ေရာ။ ကြၽန္ေတာ္လည္း မူးျပီး မူးျပီး
ရိုင္ေနျပီ.....။

'ဟိ' ယားပါတယ္ဗ်။သူ႔ေမးစိက မုတ္ဆိတ္ေမႊးစူးစူးေလးေတြေၾကာင့္။

"ဒါမင္းေဘာ့ပ္ေနတာ ပထမဆံုးအၾကိမ္လား"

"မင္းကိုၾကည့္ရတာ နည္နည္းအထာမက်ေသးဘူးထင္ပါရဲ႕။"

ေခါင္းေလးအသာျငိမ့္ျပမိေတာ့ သူကအလိုက္တသိပါပဲ အနမ္းတပြင့္
ကြၽန္ေတာ့္ပါးျပင္ကိုေခြၽရင္း "ငါသိပါတယ္ ငါေက်းဇူး တင္ပါတယ္။ မင္းအတြက္
စက္ဆုပ္ရြံရွာဖြယ္ ေကာင္းတဲ့အရာတစ္ခုျဖစ္မယ္လို႔ မထင္လိုက္ပါနဲ႔ေနာ္။"

ဘာမွျပန္မေျပာေတာ့ဘူး ဂ်စ္တူးတူးမလုပ္ေတာ့ပါဘူး ခင္ဗ်ားရင္ခြင္မွာ
မိန္႔မူးေနပါျပီ။ ကြၽန္ေတာ့္ပါးျပင္ကို ပါးျပင္ကို ျမတ္ႏိုးစြာ
အနမ္းဖြဖြေပးတဲ့အတြက္ ကြၽန္ေတာ္ကလည္း ေက်းဇူးပါဗ်ာ။

x x x

မင္းေလးမရွိတဲ့ အခ်ိန္တိုင္းဟာ
မင္းေလးမရွိတဲ့ ေနရာတိုင္းဟာ
ရွင္သန္ရန္မလြယ္ကူ
အားလံုးမွားယြင္းေန

နံရမွာမီွရင္းထိုင္ေနတဲ့ကြၽန္ေတာ့္ေပါင္ေပၚသူေခါင္းကေလးအံုးထားေတာ့ရင္ထဲမွာ
ဘာကိုေက်နပ္ေနသလည္းမသိ။ အရာရာဟာ ျပည့္စံုေနသလိုပါပဲ။ သူ႔ပါးျပင္ေလးကို
ညင္ညင္သာသာကိုင္တြယ္ျပီး စကားေတြတဖြဖြေျပာျဖစ္ျပန္တယ္။

အိုး....ခပ္တည္တည္ေနျဖစ္ခဲ့တဲ့ကြၽန္ေတာ္ အျပဳံးေတြေ၀ရင္း
ေပ်ာ္ရႊင္မႈေတြမဖံုးႏိုင္မဖိႏိုင္ပါ။ သူ႔နား အနားကပ္ျပီး
စကားတြတ္ထိုးလိုက္ အနမ္းဖြဖြပါးျပင္ကိုေျခြလုိက္နဲ႔ေပါ့။

"နက္ျဖန္ငါ ရုံးမသြားေတာ့ဘူး။"
"ဟုတ္"
"ခ်စ္တယ္ေနာ္"
"ဟုတ္"
"မခြဲဘူးေနာ္"
"ဟုတ္ကဲ့ပါဗ်"

သူ႔မ်က္၀န္းေတြကလည္း ၾကည္ႏူးမႈနဲ႔အတူ အရည္ေတြလဲ့ေနတာပါပဲ။

ကြၽန္ေတာ္ ကိုၾကီးနဲ႔မခြဲပါရေစနဲ႔။ကြၽန္ေတာ့္ကိုဖက္ထားေပးပါ။
အနမ္းေလးေတြေျခြပါ။ တစ္ေယာက္တည္း မထားခဲ့ပါနဲ႔ေနာ္။

'သီဟေရ မင္းေတာ့မသိဘူး ငါေတာ့ ကိုၾကီးနဲ႔အတူ ျမိဳ႕ကိုတစ္ပတ္ပတ္ေနေပါ့။
ရင္ေတြလည္းအဆက္မျပတ္ခုန္ေနတာကြ။ ဟိ...ကိုၾကီးကိုဖက္ေတာ့
ခါးေလးကိုကိုင္လိုက္တာ ယားတတ္မွန္းခုမွငါသိရတယ္ သိလား။ '

ရွည္လ်ားလြန္းတဲ့အနက္ေရာင္လမ္းမၾကီးေပၚမွာ သြားေနတဲ့ ကားေလးအေပၚ
ၾကည္ႏူးမႈအျပည့္နဲ႔လိုက္ပါသြားေနတဲ့ ကြၽန္ေတာ္ တို႔ႏွစ္ေယာက္ကို
ျမင္ႏိုင္ၾကပါတယ္။ စတီယာရင္ကိုင္ထားရင္ က်န္တဲ့လက္တစ္ဖက္က
ကြၽန္ေတာ့္လက္ေတြကိုဆုပ္ကိုင္ထား တဲ့သူ႔မ်က္ႏွာကလည္းျပဳံးေနတာပါ။

လမ္းသြယ္ေလးေတြအႏွံ႔မွာလည္း လက္ခ်င္းတြဲလို႔ေလွ်ာက္လွမ္းၾကသလို
ဟိုးက်ယ္ျပန္႔လွတဲ့ ေကာင္းကင္စက္၀ိုင္းၾကီး ကိုတဆံုးျမင္ရတဲ့
ကမ္းေျခအေရာက္လည္း ေနလံုးနဲ႔အတူ ညေနဆည္းဆာကိုၾကည့္လို႔မဆံုးပါဘူး။

ျဖဴလြလြကမ္းေျခမွာအတူထိုင္ရင္း၊
တက္လိုက္က်လိုက္ျဖစ္ေနတဲ့လႈိင္းလံုးေလးေတြဟာ
ကမ္းေျခကိုရိုက္ခတ္ေနတာတဖ်ပ္ဖ်ပ္၊

ဟိုးအျမင့္ေကာင္းကင္ၾကီးကို ေမာ္ၾကည့္မိေတာ့လည္း ၊ ညေနခင္းေနေရာင္နဲ႔အတူ
ထြက္ျပဴစ ၾကယ္ေလးေတြဟာ အခုမွ ဘာေၾကာင့္မ်ားပိုျပီးေတာက္ပေနပါလိမ့္။

ေကာင္းကင္ၾကီးက ၾကည္လင္ေနလို႔ေတာ့မျဖစ္ႏိုင္ဘူး။ အခ်စ္က အခ်စ္က
အနားမွာရွိလို႔မ်ား.....။

ကိုၾကီး......ကိုၾကီးရဲ႕ပုခုန္းတစ္ဖက္ဟာ ကြၽန္ေတာ့္အတြက္ ကမၻာ ကမၻာပါဗ်ာ။

x x x

ေလကေလးတခြၽန္ခြၽန္နဲ႔ ညေမႊးပန္းရွိရာကို လွမ္းလာျဖစ္ပါတယ္။
ႏွစ္ရွည္ၾကာအလုပ္လုပ္ျဖစ္ခဲ့တဲ့ အလုပ္ေလးကိုေရာက္ခါနီးေတာ့
ရင္ထဲတစ္ခုခုခံစားရသလိုပါပဲ။ ဆံုးရႈံးမႈတစ္ခုလိုမ်ားလား ၀မ္းသာမႈလား
မေျပာျပတတ္ေတာ့ပါဘူး။ ကလပ္ထဲေရာက္ေတာ့လည္း လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ေတြ
သူ႔အလုပ္နဲ႔သူ ရႈပ္ေနၾကေလရဲ႕။

အထိန္းေတာ္ၾကီး ....သူဟာ အစ္ကိုတစ္ေယာက္လိုျဖစ္ေနရဲ႕။ဒါေပမဲ့ သူကေတာ့
သူ႔၀သီအတိုင္း ေဆာင့္ေဆာင့္ေအာင့္ေအာင့္ေပါ့ စကားေျပာတာကိုက။

"လူေတြကဒီလိုပါပဲ အလိုရွိမွ သူတို႔လိုအပ္ခ်က္ရွိမွ ငါတို႕ဆီလာတာ။"

"ေတာ္ေတာ္ အျမင္ကပ္ဖို႔ေကာင္းတဲ့ ေသာက္ေဂးေတြ"

"ဟား ဟား ကြၽန္ေတာ္ အစ္ကို႔ဆီကုိ လာလည္မွာပါဗ်ာ။ တကယ္ တကယ္" သူ႔ပုခံုးကို
အသာဖက္ရင္း ႏႈတ္ဆက္စကားဆိုေတာ့ သူကြၽန္ေတာ့္မ်က္ႏွာကိုစိုက္ၾကည့္ရင္း
ဟိုဖက္မ်က္ႏွာလွည့္သြားေလရဲ႕။
"အားလံုးအတြက္ တကယ္ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ဗ်ာ။ အရာရာအတြက္ေက်းဇူးပါ။"

ဘိုင့္ဘိုင္....ညေမႊးပန္းေရ။

x x x

သူအလုပ္လုပ္ရာ ရုံးခန္းကိုလိုက္သြားလိုက္တာ ေျခလွမ္းေတြက ေတာ္ေတာ္သြက္။
ေတြ႔ရေတာ့မယ္ဆိုတဲ့အေတြးေၾကာင့္ ကိုယ္ခ်စ္ရတဲ့သူနဲ႔ေတြ႔ရေတာ့မယ္ဆိုတဲ့
ရင္ခုန္ေနမႈေၾကာင့္၊ အျပဳံးေလးေတြနဲ႕အတူ ေႏြးေထြး
တဲ့ရင္ခြင္က်ယ္ၾကီးထဲ၀င္ေရာက္ ခိုလႈံႏိုင္မယ္ဆိုတဲ့အေတြးေတြေၾကာင့္
ထင္ပါရဲ႕။

ခပ္ဟဟ အခန္းတံခါးေလးကလွမ္းၾကည့္ လိုက္ေတာ့ အလုပ္ကိုၾကိဳးစားလုပ္ေနတာမ်ား
နဖူးအေရျပားေတာင္ရႈံ႕ေနေလရဲ႕။ အခန္းတံခါး ေလးကို
တေဒါက္ေဒါက္ေခါက္လိုက္ေတာ့ ၀မ္းသာအျပံဳးေတြနဲ႔အတူ
လက္ကိုကမ္းလင့္ၾကိဳဆိုတယ္။ ဖြင့္ထားတဲ့ သူ႔ရင္ခြင္ထဲ အသာ အယာလွမ္း၀င္ရင္း
ႏႈတ္ခမ္းဖူးဖူးေလးကို ေမာ့အနမ္းမွာ သူက ကိုယ့္ဧည့္သည္ကို မနမ္းရဘူးလို႔
ေဖေဖက ေျပာထားပါသတဲ့....ေတာ္ ေတာ္ဆိုးတဲ့ ကိုၾကီး။

"ဒါဆို ဒီရင္ဘတ္ေလးကိုနမ္းမယ္"

"ဒီေနာက္ဖက္ကေရာ ဘယ္လိုလည္း"

"ကြၽန္ေတာ့္အတြက္ဆြဲေဆာင္မႈအျပည့္ေပ့ါဗ်ာ"

"ဒါကိုေတာ့ အရစ္က်ေစ်းနဲ႔ေပးမယ္လို႔ စိတ္ကူးထားတယ္"

ကြၽန္ေတာ့နဖူးေလးကို ၾကည္ၾကည္ႏူးႏူးနဲ႔ အနမ္းေပးခ်ိန္မေတာ့
ကြၽန္ေတာ္ပင္ပန္းသမွ် ၊ ကြၽန္ေတာ္ စိတ္ရႈပ္ခဲ့သမွ် ဟိုးအေ၀းကို ေရြ႕
လ်ားေျပးထြက္သြားသလိုခံစားရပါ တယ္။ အနမ္းတစ္ခုဟာ ဒီေလာက္စြမ္းသလားဆိုတာ
ကြၽန္ေတာ္ဘယ္တုန္းကမွ မစဥ္းစားမိခဲ့ပါဘူး။ ကိုၾကီးအနမ္းဟာ
ကြၽန္ေတာ့္အတြက္ အလိုအပ္ဆံုးအရာျဖစ္လာ ရပါျပီ။

ဘာရယ္ညာရယ္မဟုတ္ႏွစ္ဦးသားစကားေတြေလွ်ာက္ေျပာ ၾကည္ႏူးၾကတာ သူလည္း
အလုပ္ေၾကာင့္စိတ္ရႈတ္တာေတြ ေျပေပ်ာက္သြား ပံုရပါတယ္ လန္းဆန္းတက္ၾကြ
ျပီးၾကည္ႏူးေနလိုက္တာ ကြၽန္ေတာ္....ကြၽန္ေတာ္ ခ်စ္လိုက္တာဗ်ာ။

"ဒါဆိုရင္ေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္ ဆားဗစ္အတြက္ ပိုက္ဆံေတြအမ်ားၾကီးရေတာ့မယ္ေပါ့....ဟာ ဟ"

'မင္းေကာ ကလပ္မွာ အလုပ္တြင္က်ယ္ဖို႔မၾကိဳးစားေတာ့ဘူးလား'
လို႔ဆိုတဲ့သူ႔အေမးကို ကြၽန္ေတာ္ျပန္မေျဖဘဲ သူ႔ရင္ခြင္ထဲ
ေခါင္းျမႇဳပ္ရင္းျငိမ္သက္ေနခဲ့မိေပါ့။ ကြၽန္ေတာ္ အဲဒီအလုပ္ကို
၀ါသနာပါလို႔လုပ္ခဲ့တာမွ မဟုတ္တာဘဲ ကိုၾကီးရယ္။ အသက္ရွင္ဖို႔
အသက္ရွင္သန္ေနထိုင္ဖို႔လုပ္ခဲ့တာပါဗ်ာ။ စိတ္ကူးနဲ႔ၾကည္ႏူးေနခ်ိန္ေလးမွာ
လက္ေတြ႔ဆန္မျပပါနဲ႔ဗ်ာ။

"မင္းနဲ႔ ငါ ဥေရာပဖက္ကို အလည္ခရီးထြက္ရေအာင္။ Prague ကိုသြားစို႔ေနာ္။
ဘယ္လိုလည္း လိုက္မယ္မဟုတ္လား။"

အရည္လဲ့ေနတဲ့ သူ႔မ်က္၀န္းကိုေမာ့အၾကည့္မွာ သူ႔အခ်စ္ေတြက အထင္းသားပါ။

ႏွစ္ဦးသားအတန္ၾကာစိုက္ၾကည့္ေနရင္း ျငိမ္သာေန ၾကေပမဲ့
ရင္ဘတ္ထဲကႏွလံုးသားမွာေတာ့ တဆတ္ဆတ္ခုန္ေနၾကတာ
အက်ႌစေလးေတာင္လႈပ္ေနသလားလို႔။ အဖူးအသစ္ ခံစားမႈ အသစ္ေလးပါ။

ၾကယ္ေရာင္လေရာင္ေတြ လင္းလက္ေနတဲ့ေကာင္းကင္ၾကီးေအာက္မွာ
မီးပြင့္တစ္ခုသာလင္းေနတဲ့အခန္းထဲ ေပ်ာက္ဆံုးသြားမွာစိုးသည့္ အလား
ဖက္တြယ္ထားၾကသူႏွစ္ဦးရဲ႕ ပံုရိပ္ကို အေ၀းကေနေတာင္ သတိထားမိႏိုင္ပါတယ္။
ဘယ္သူ႔ကိုမွမလိုအပ္ေတာ့သလို ကြၽန္ေတာ္ တို႔ကိုလည္း ဘယ္သူမွ
မေႏွာက္ယွက္ေစခ်င္ေတာ့ပါ။

x x x

'ရပ္....ရပ္ပါကြ မလုပ္နဲ႕ ခဏေလး...ခဏေလး'

"ငါတကယ္ေနာက္က်ေတာ့မွာကြာ.....Seriously Late."

"ဘာလည္းစိတ္မရွည္ခ်င္ဘူးေပါ့....ကလိ...ကလိ"

"ကိုၾကီးက ယားတတ္တာကိုး ဟား ဟား "

"Come on...."

"တကယ္ရံုးေနာက္က်ေနျပီေနာ္ ဟား ဟား"

....

ရုတ္တရက္ ကြၽန္ေတာ့္အေပ်ာ္ေတြေပ်ာက္ဆံုးသြားသလို
မဟုတ္တာလုပ္ေနတုန္းလူမိသြားသလိုမ်ိဳးခံစားလိုက္မိရပါတယ္။ ဧည့္ခန္းက
ဆိုဖာေပၚမွာ လူရည္သန္႔အမ်ိဳးသမီးၾကီး တစ္ေယာက္
ျငိမ္ျငိမ္သက္သက္ထိုင္ေနရင္း ကြၽန္ေတာ္တို႔ရွိရာကိုလွမ္းၾကည့္ေနမွန္း
ႏွစ္ဦးသား သတိမူမိတဲ့အခ်ိန္မွာေပါ့။ သူမရဲ႕ မ်က္၀န္းေတြမွာ
စတိဗ္ကိုၾကည့္ျပီး ငါ့သမီးေတာ္လွေတာ္လွ ေယာင္းမျမင္းစီးထြက္ေနတယ္ဆိုတဲ့
အဓိပၸာယ္ေတြ ေပါင္းစပ္ပါ၀င္ေနသလိုပါပဲ။

'ငါ့ကိုအျပင္ကေစာင့္ ဘာမွမေျပာနဲ႔ အျပင္ကသာေစာင့္ေပးပါ'

ဟူး......ကိုၾကီးေရ ကြၽန္ေတာ္တို႔ဘ၀ကို ဒီလိုပဲေနရေတာ့မွာလား။
လူသိမခံ၀ံ့တဲ့ခ်စ္ပံုျပင္တစ္ပုဒ္ပဲျဖစ္ရေတာ့မလားဗ်ာ။

အိမ္ကိုပဲျပန္လာမိပါတယ္။ လမ္းမတစ္ေလွ်ာက္က လူေတြရဲ႕
မ်က္၀န္းေတြကလည္းကြၽန္ေတာ့္ကို အျပစ္တင္ေနၾကပါေပါ့လား။ ကြၽန္ေတာ့္
ကြၽန္ေတာ့္မွာလည္း ခ်စ္တတ္တဲ့စိတ္ရွိပါတယ္ဗ်ာ။ ခ်စ္ခြင့္မရွိရဘူးလား။

အိမ္ကိုအေရာက္ တီဗီေလးဖြင့္ၾကည့္ျပန္ေတာ့ လိုင္းကမၾကည္။ ေခါင္းမိုးေပၚ
အသာတက္ရင္း အင္တင္နာကို ခ်ိန္ညႇိရျပန္ေပါ့။ ေလေတြ တသုန္သုန္တိုက္ေနတဲ့
ကမၻာေလာကၾကီးကိုအေပၚစီးကၾကည့္ႏိုင္တဲ့ ဒီအခ်ိန္ေလး ရြာမွာသာဆိုရင္
ေခ်ာင္းကမ္းပါးနားသြားျပီး အားရပါး ရေအာ္ျပီး ေနေလာက္ျပီ
စိတ္တင္းက်ပ္မႈေတြေျပေပ်ာက္သြားေစဖို႔။

ညေလးေရာက္ေတာ့လည္း ဒီခံစားခ်က္ေတြဟာ အေ၀းကိုထြက္ေျပးသြားေတာ့သလို
မနက္ကခံစားခဲ့ရတာေတြက အလကား ျဖစ္သြားပါျပီ။ ဘာေၾကာင့္လည္းလို႔မေမးပါနဲ႔
ကိုၾကီးရယ္ ပိုတယ္လို႔ဆိုရင္ဆို ကိုၾကီးရင္ခြင္ထဲ ကိုၾကီးလက္ေမာင္းကို
ေခါင္းတင္ လိုက္တာနဲ႔ ပန္းသမွ်အေ၀းေရာက္သြားရတာအမွန္ေပါ့ဗ်ာ။

"ငါ့အေမက အဲဒီဟာ ငါဟိုမိုဆိုတာ သူသိတာၾကာပါျပီ။ ငါ့မိဘေတြက ဒီကိစၥမွာေတာ့
သေဘာထားမၾကီးႏိုင္ၾကဘူး။"

ေဆြးေဆြးေျမ႔ေျမ႕ေျပာေနတဲ့ သူ႔မ်က္၀န္းေတြကိုစိုက္ၾကည့္ေနရင္း ရင္ထဲက
လႈိက္ကနဲ ၀မ္းနည္းမႈအလံုးၾကီးတက္လာသလို တစ္ဆို႔
ေနတဲ့ခံစားမႈရရွိလာရေတာ့တာပါပဲ။ ကြၽန္ေတာ္ ကြၽန္ေတာ္ဟာ ကိုယ့္ဟာကိုယ္
ဟိုမိုတစ္ေယာက္အျဖစ္မျမင္မိခဲ့ပါဘူး။ သာမန္လူတစ္ ေယာက္ထဲက
လူသားတစ္ေယာက္လို႔သာခံစားေနထိုင္ခဲ့တာပါ။ ကိုၾကီးကိုလည္း ဘာၾကီးပဲဆိုတဲ့
အျမင္တစ္မ်ိဳးနဲ႔ ဘယ္တုန္းကမွ မျမင္ခဲ့ သလို
ထင္တယ္ဆိုတာေတာင္မရွိခဲ့ဘူးပါ။ ခ်စ္ခဲ့တယ္
စူးနစ္စြာ.....ခ်စ္သူတစ္ေယာက္အျဖစ္သာ ျမင္ေယာင္ခံစားခ်စ္ခဲ့တာပါဗ်ာ။

"မင္းနဲ႔အတူေနရခ်ိန္ အတူဆံုရခ်ိန္မွာ ငါ့ဘ၀ျပည့္စံုသြားတဲ့ခံစားမႈမ်ိဳး
အျပည့္အ၀ခံစား....။"

သူ႔ပါးစပ္ကိုအသာလွမ္းပိတ္ရင္း ေ၀႔တက္လာတဲ့ မ်က္ရည္ေတြကို
သူမျမင္ႏိုင္ေအာင္ တစ္ဖက္ကိုေစာင္းအိပ္လိုက္ရပါတယ္။ ခ်စ္သူကို
အသက္ေသဆံုးသည့္တိုင္ ခ်စ္ခင္ျပီး အတူေနထိုင္လိုတဲ့စိတ္ကူးရွိသူ
ကြၽန္ေတာ္ပါ။ လႈိက္တက္လာတဲ့ ခံစားမႈေတြကို မထိန္းခ်ဳပ္ႏိုင္ ေတာ့ပဲ
ရႈိက္ၾကီးတငင္ငိုျဖစ္ခဲ့ရပါျပီ။ အနည္းငယ္တုန္ခါေနတဲ့ ကြၽန္ေတာ့္ကို
သူ႔ရင္ခြင္ထဲဆြဲသြင္းရင္း ပါးျပင္ကိုတစ္ခ်က္နမ္းအျပီး သူလည္းျငိမ္သက္
ကြၽန္ေတာ္လည္း ျငိမ္သက္တိတ္ဆိတ္သြားခဲ့ၾကတဲ့ ညေလးျဖစ္ခဲ့ရေပါ့။

x x x

တတီတီျမည္ေနတဲ့ ဖုန္းသံေၾကာင့္ အိပ္ယာေပၚက အသာထလိုက္ျပီး
၀ရံတာကိုထြက္လာခဲ့ပါတယ္။ ေဟာ လွမ္းျမင္လိုက္ရပါျပီ
အျဖဴေရာင္းကားအေကာင္းစားၾကီးနဲ႔ သီဟကို။ ဖုန္းထဲကအသံကေတာ့
တက္ၾကြေနတာလည္းပါ၊ ေဆြးေျမ႔ေနတာလည္းပါေနပါရဲ႕။
ကြၽန္ေတာ့္အထင္ပဲျဖစ္မွာပါေလ။

"ငါမင္းကိုမနာလိုဘူးကြာ မင္းကားအသစ္ၾကီးကိုလာၾကြားတာေပါ့ေလ"

"ဒီျမိဳ႕ၾကီး တစ္ခုလံုးကို ပတ္ေမာင္းမယ္၊ မင္းနဲ႔ငါ ခရီးတစ္ခုေလာက္
ဒီကားနဲ႔ အတူသြားခ်င္တယ္ကြာ။"
"သူအေပၚမွာ ဟုတ္လား၊ မင္းေပ်ာ္ေနတယ္နဲ႔တူတယ္။ ငါလည္းမနာလိုဘူးကြာ။
သူလိုလူက အခန္းက်ဥ္းေလးမွာ မင္းနဲ႔အတူလာအိပ္တယ္ဟုတ္လား။"

"ငါ့ကို ဂရုစိုက္တဲ့.........ဆိုတဲ့"စကားသံနဲ႔အတူ
စကားကိုဆက္မေျပာေတာ့ဘဲသီဟ ကားထဲကို၀င္ျပီး အျပင္းေမာင္းထြက္ သြားေတာ့တယ္။
သူငယ္ခ်င္းေရ မင္းလည္းေပ်ာ္ရႊင္ပါေစကြာ ငါလည္း
ငါ့ခ်စ္သူနဲ႔ေပ်ာ္ရႊင္ေနတယ္ေပါ့အခုအခ်ိန္မွာ။
ေနာက္တစ္ခ်ိန္က်ရင္ေကာ.......

ေျဖာင့္ျဖဴးေနတဲ့ ႏိုင္လြန္ကတၲရာလမ္းမၾကီးေပၚကေန ေမာင္းထြက္သြားတဲ့
သီဟရဲ႕ကားကို ေငးၾကည့္ေနရင္း အခ်စ္ဆိုတာဘာလည္းလို႔ ေစာေၾကာမိပါတယ္။
အခ်စ္ဆိုတာ ဘယ္သူေတြအတြက္ ဘာလိုပဲ အဓိပၸာယ္ဖြင့္ၾကပါေစ အခုခ်ိန္မွာေတာ့
ကြၽန္ေတာ္လက္ခံထားတာက "ဘ၀ဆိုတာ ပန္းတစ္ပြင့္ျဖစ္ခဲ့လွ်င္၊ အခ်စ္ဆိုတာ
၀တ္ရည္ျဖစ္သည္" လို႔ေပါ့ေလ။ သီဟ အတြက္
ကြၽန္ေတာ္ပ်ားရည္မေပးႏိုင္ခဲ့ပါဘူး။

တဖ်ပ္ဖ်ပ္လြင့္ေနတဲ့ လိုက္ကာစကို အသာမလိုက္ရင္း အခန္းထဲကို ၀င္လာခ်ိန္ထိ
စတိဗ္မႏိုးေသးပါဘူး။ အိပ္ယာေပၚမွာေကြးေကြးေလး အိပ္ေနပံုက
ကေလးေလးအိပ္ေနပံုနဲ႔ ပင္တူပါေသးတယ္။ ဟိုဒီလူးလြန္႔ရင္း သူ႕နံေဘးကို
လက္နဲ႔စမ္းေနေသးတာ ကြၽန္ေတာ့္ကိုမ်ားရွာ သလား..။ သူ႕နံေဘးကို
အသာ၀င္ထိုင္လိုင္ရင္း လက္ကေလးကို အသာကိုင္လိုက္ေတာ့
ကြၽန္ေတာ့္မ်က္ႏွာကိုေမာ့ၾကည့္လိုက္ရင္း ေပါင္ေပၚကိုေခါင္းအံုးအိပ္တယ္။

အင္း....ခ်စ္သူခင္သူနဲ႔ အိပ္ယာခန္းေဆာင္မွာ အတူေနရခ်ိန္ဟာ
ကြၽန္ေတာ့္အတြက္ေတာ့ ရင္ခုန္ဖြယ္အေကာင္းဆံုးပါဗ်ာ။ ျပီးေတာ့ ေႏြးေထြး
တဲ့ရင္ခြင္မွာ ခိုလႈံရခ်ိန္ဟာလည္း ကြၽန္ေတာ့္အတြက္ ကဗ်ာ
တစ္ပုဒ္ျဖစ္တည္ႏိုင္စြမ္းပါတယ္။ အိပ္ေပ်ာ္ေနတဲ့သူ႔ပါးျပင္ေလးကို
နမ္းရတာဟာလည္း တိမ္းမူးဖြယ္ေကာင္းေရာ။

တစ္ဖက္ေစာင္းအိပ္ေနတဲ့ သူ႔နားေလးနားကပ္ျပီး ခ်စ္ခြန္းတံု႔တင္
စကားဆိုရတာကို ကြၽန္ေတာ္အေတာ့္ကိုၾကည္ႏူးမႈျဖစ္ရပါျပီ။

"........................"

"ငါလည္း မင္းေပ်ာ္ရႊင္မယ့္အရာေတြကို ဖန္တီးေပးႏိုင္ခ်င္ပါတယ္။ လုပ္ေပးခ်င္ပါတယ္ကြ"

"............................"

"ဟား ဟား ငါလည္း မနက္ခင္းေရာက္လို႔ မင္းအေၾကာင္းမ်ားေတြးမိရင္
ငါ့ညီဘြားကေထာင္ေထာင္ထလာေရာ။"

ေပ်ာ္တယ္ဗ်ာ။ ဒီအခ်ိန္ေလးဟာ ကြၽန္ေတာ့္ဘ၀မွာ အၾကည္ႏူးဆုံးအခ်ိန္ေတြထဲ
အပါအ၀င္ျဖစ္တည္ေနပါျပီ။ ကြၽန္ေတာ့္ကိုယ္လံုးကို လွမ္းဖက္ရင္း
ႏွစ္ဦးသားခ်စ္ၾကည္ႏူးစြာျဖင့္ လံုးေထြးေဆာ့ကစားၾကတာဟာ
"ေနေရာင္ျခည္ေတြထိုးက်ေနတဲ့အခန္းငယ္ထဲ ေလရူး တသုန္သုန္တိုက္ခတ္ေနတဲ့
အခန္းေလးထဲ ႏွင္းဆီရနံ႔သင္းေနတဲ့ ေခ်ာကလက္ခ်ိဳအရသာေတြ
ျပည့္လွမ္းသြားေစခဲ့ေသာ" နံနက္ခင္း တစ္ခုရဲ႕ အေၾကာင္းျဖစ္ခဲ့ရပါသည္။

x x x

ကိုယ္လိုခ်င္တဲ့အခ်စ္ ၾကင္နာမႈ နားလည္မႈေတြကို ရရွိျပန္ေတာ့ ဘ၀ဆိုတဲ့
အေၾကာင္းအရာမ်ားက လက္ေတြ႕ဆန္ လာၾကပါသည္။ တိမ္တိုက္ေတြထဲ
ေမ်ာလြင့္ေနလို႔မရ။ ေျမသားကို ေျခဖ်ားျဖင့္ ခိုင္ခိုင္မာမာ ရပ္တည္ရပါျပီ။
ကိုယ္ဟာဘာလည္း ....။

အ၀တ္အစားေတြကို ထံုးစံအတိုင္း သပ္ရပ္ေၾကာ့ေမာ့စြာ ၀တ္ဆင္၍ျမိဳ႕လယ္က
ကုမၸဏီရုံးခန္းရွိရာကို ခပ္သြက္သြက္ေလး သြားျဖစ္ပါတယ္။ လူဆိုတာ
အိပ္ေရး၀ရင္ စိတ္ဆႏၵၾကည္လင္ေနတတ္တာေတာ့အမွန္။ ဒါေပမဲ့ကြၽန္ေတာ့္အတြက္ေတာ့
ဒီလိုပံုမ်ိဳး မဟုတ္ခဲ့ရပါဘူး လတ္ဆတ္တဲ့မနက္ခင္းေလးမွာ။ အိပ္ရာက
အိပ္ရင္းလမ္းထေလွ်ာက္ တတ္သူတစ္ေယာက္လိုပဲ သြားေနက် လုပ္ေနက်ပံုစံအတိုင္း
လုပ္ကိုင္ေနတဲ့ပံုစံမ်ိဳးသာ။ ျဖစ္ႏိုင္ရင္ အိပ္ယာခင္းတစ္ခုရဲ႕
ေႏြးေထြးမႈကိုျပန္လည္ရယူခ်င္သား။

ရုံးခန္းတံခါးကို အသာလွစ္ျပီး၀င္လိုက္တာနဲ႔ တစ္ျပိဳင္နက္
ရုံး၀န္ထမ္းေတြရဲ႕ မ်က္ႏွာက ၀မ္းပန္းတသာနဲ႔ ကြၽန္ေတာ့္ကို ကြန္ကရက္
က်ဴေလးရွင္းတဲ့ေလ။ ဘာေၾကာင့္မ်ားပါလိမ့္။ ဟုတ္ကဲ့ေက်းဇူးတင္ပါတယ္
ေျပာေနေပမယ့္ ကြၽန္ေတာ့္စိတ္ထဲမွာထူးေတာ့ ထူးဆန္း သားပါပဲ။

၀န္ထမ္းေတြ အစ မန္ေနဂ်ာအဆံုး ၀မ္းသာေၾကာင္းေျပာရေအာင္
ဘာမ်ားပါလိမ့္ဆိုတဲ့ စိတ္နဲ႔ ကြၽန္ေတာ့္အခန္းထဲ အ၀င္မွာေတာ့ မာမီရယ္
ျပဴတင္းတံခါးအနားမွာ ရပ္ရင္း အျပင္ကို ေငးၾကည့္ေနတယ္။
ဘာေတြမာမီေတြးေနသလဲ၊ မာမီ့အလိုက်ျဖစ္ေအာင္ပံုစံသြင္းဖို႔
သားအတြက္ဘာအစီအစဥ္ေတြဆြဲေနသလည္း မာမီ။

"မင္းနဲ႔ မင္းေကာင္ေလးရဲ႕ကိစၥကို ငါစိတ္မ၀င္စားဘူး ဂရုမစိုက္ဘူး။"

"ေသခ်ာတာကေတာ့ မင့္ေကာင္းေလးက မင္းအတြက္ကိုယ္၀န္မေဆာင္ေပးႏိုင္တာအေသအခ်ာပဲ။"
"ေႏြးေႏြးကိုပဲလက္ထပ္ပါ။"

"မင္းဒယ္ဒီ ရုံးခန္းကိုသြားလိုက္ဦး၊ သူလည္းဒီကိစၥကိုသိေနျပီ၊
မင္းဒယ္ဒီဆီကိုမသြားရင္ လူတိုင္းကို ငါေျပာလိုက္မွာေနာ္။"

"ငါ...အခုေက်ာင္းမွာ အတန္းရွိလို႔သြားလိုက္ဦးမယ္။ သြားေတြ႕ျဖစ္ေအာင္ေတြ႕ပါ။"

စကားလံုးေတြဟာ အသည္းအိမ္ကိုလာေရာက္ထိခတ္ေနၾကတာ
ျမားအစင္းစင္းႏွင့္ခြင္းေနသလိုပါပဲ။ မာမီေျပာသြားတာေတြဟာ မွန္ပါတယ္ဗ်ာ။
ဒါေပမဲ့ကြၽန္ေတာ့္စိတ္ ကြၽန္ေတာ့္ဘ၀နဲ႔ စိတ္ခံစားခ်က္ကို
ထည့္သြင္းမစဥ္းစားေပးႏိုင္ဘူးလား။ ကြၽန္ေတာ့္ကို ကြၽန္ေတာ့္ကို
လြတ္လပ္ခြင့္ေပးပါလားဗ်ာ..။

"ေဒါက္.....ေဒါက္"

"၀င္ခဲ့"

'..............'
'...............'
'................'
'....................'

ေလးကန္ေသာေျခလွမ္းေတြနဲ႔ လွမ္းေနတဲ့ ကြၽန္ေတာ့္ကိုယ္ခႏၶာ...၊
ေပ်ာ္ရႊင္မႈစိတ္ေတြ လြင့္ေမ်ာသြားတဲ့၊ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြ
အလင္းစမဲ့ျဖစ္သြားသူတစ္ေယာက္ ျဖစ္တဲ့ကြၽန္ေတာ့္ကို
စကားမဲ့မ်က္၀န္းအစံုနဲ႔အတူ ရံုးခန္းထဲ အျပန္လမ္းတစ္ေလွ်ာက္
လွမ္းေနတာကိုေတြ႔ျမင္ႏိုင္ျပီလုိ႔ ေျပာပါရေစေတာ့။

တစ္ဦးတည္းေသာ သားျဖစ္ရတာကို အခုခ်ိန္ေတာ့ ၀မ္းမသာေတာ့ဘူး....။

အခ်စ္စိတ္ကို ကိုယ့္ခံစားမႈအတိုင္းေမ်ာလြင့္ခြင့္မရွိလို႔
ႏွလံုးသားကိုေသာ့ခတ္ထားခ်င္ျပီ...။

အိမ္ေထာင္တစ္ခုကို လက္ထပ္လိုက္တာနဲ႔ အရာရာေအာင္ျမင္ျပီလို႔
မာမီေမွ်ာ္လင့္ထားတာလားဗ်ာ။
ဟား........သြားကြာ။

" ခြမ္း....."

x x x

အျပာေရာင္မီးလံုးေလး ခပ္မွိန္မွိန္လင္းေနတာ ကဗ်ာဆန္လိုက္တာ။
သီခ်င္းသံေလးကလည္း ၾကည္ႏူးဖို႔အေကာင္းသား။ စားေသာက္ဆိုင္ေတြမွာ
သီခ်င္းဖြင့္ထားရင္ စားသူေတြအေနနဲ႕ အစားကိုပိုစားမိေစသတဲ့။ဂီတမွာ
ေမ်ာပါသြားရင္းစားမွန္း မသိစားမိေနတာမ်ိဳးေလ။

ဒီအခ်ိန္....ဒီအခ်ိန္ဆိုရင္ သူအိမ္ျပန္ေရာက္ျပီလား ရုံးမွာပဲ အလုပ္လုပ္ေနတုန္းလား။
ႏို႔နည္းနည္းပိုျပီးပါတဲ့ ခပ္ခ်ိဳခ်ိဳေကာ္ဖီမ်ိဳးကို ကြၽန္ေတာ္အစတုန္းက
သိပ္မၾကိဳက္ခဲ့ပါ။ ေကာ္ဖီဆိုတာက နည္းနည္းခါးမွ ေကာ္ဖီအရသာ ဆိုတာ
ပီျပင္မွာ မဟုတ္ဘူးလား။ ေကာ္ဖီတစ္ခြက္ရဲ႕ခါးသက္မႈကို ကြၽန္ေတာ္သေဘာက်တယ္။
အစားအစာမွာေတာ့ ပုဇြန္တင္ပူရာကို ကြၽန္ေတာ္ ေတာ္ေတာ္ၾကိဳက္တယ္။
သူကေတာ့ဆူရွီလို အရသာကိုပိုၾကိဳက္တယ္။

သူ႕အတြက္၀ယ္သြားဦးမွပါ။ ရုံးကျပန္လာရင္ေမာေနလို႔
သူဘာမွခ်က္ျပဳတ္ႏိုင္မယ္ မထင္ပါဘူးေလ။
ေနာက္ဆံုးတစ္ခုကို စားေသာက္ ေကာ္ဖီခြက္ကလက္က်န္ေလးအဆံုးသတ္ျပီး
ဖူဂ်ီကေဖးကေနထြက္ခဲ့လိုက္ပါတယ္။ ေရႊအိုေရာင္ည ေနခင္းဟာ
တစ္မ်ိဳးတစ္ဖံုေတာ့ ရင္ခုန္ဖို႔ေကာင္းသား။ လမ္းမၾကီးတေလွ်ာက္
လူေတြကိုယ္စီကိုယ္စီသြားလာ လႈပ္ရွားေနၾကတာ
အိမ္ျပန္လမ္းကိုမေရာက္ေတာ့မွာက်ေနတာပဲ။

ေတြ႔ေနက် ကြၽန္ေတာ္လာေနက်အခ်ိန္ေလးေရာက္ရင္ ေျခလွမ္းေတြက ကိုၾကီးရွိရာကို
လွမ္းမိေနတာပါ။ သူလည္းပဲ ကြၽန္ေတာ့္ ကိုေမွ်ာ္ေနမယ္ဆိုတာ
အေသအခ်ာေျပာႏိုင္ပါတယ္။

" ခ်စ္သူ ေဘးနားမွာေနတဲ့ခဏ ႏူးညံ့ေႏြးေထြးသလို
အၾကည့္ေလးမ်ားထဲ တင္းထားမယ္ တို႔စိတ္ကူးေတြ
အခုိုးအေငြ႕ျဖစ္ကာရယ္ ႏွလံုးသားဟာ ပန္းလိုေၾကြက်တယ္။"

သီခ်င္းေလးခပ္တိုးတိုးညည္းရင္း တိုက္ခန္းေလွကားေတြကို
ခပ္သြက္သြက္တက္လာရင္း ရင္ေတြမ်ားေတာင္ခုန္မိပါရဲ႕။

'တီး.....ေတာင္....တီးေတာင္' ဖ်ပ္ကနဲတံခါးပြင့္လာေတာ့
၀မ္းသာအားရအတြင္းကို၀င္မယ္ျပင္ျပီးခါမွ ကိုၾကီးမဟုတ္ဘဲ
ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္။ သူမ ဘယ္သူလည္း...။

"စတီဗင္ မေရာက္ေသးပါဘူး။"

"ခင္ဗ်ာ။က ဘယ္သူလည္း။"

"မင္းကေရာ ဘယ္သူလည္း။"

အဲဒီေကာင္မေလးက ဘယ္သူလည္း။ အထက္တန္းလႊာကျဖစ္မယ္ထင္ပါရဲ႕
သန္႔စင္လွပေနလိုက္တာ ဖူးႏုေနတာ။ စတိဗ္နဲ႔ဘယ္လိုမ်ားပတ္သက္သလည္း။
ေမးခြန္းအမ်ားၾကီးကို တိတ္တဆိတ္ ရင္တြင္းမွာေမးေနမိခဲ့ပါေရာ။
သူမ.....သူမဟာ....။

ပူပန္စိတ္ ရႈပ္ေထြးမိတဲ့စိတ္ေတြနဲ႔ ျပန္လာျဖစ္တာမ်ား
ေျမညီထပ္ကိုဘယ္လိုေရာက္လာမွန္းသတိမထားမိေအာင္ပါပဲ။

အခ်စ္ဆိုတာ စိုးရိမ္ပူပန္စိတ္ေတြကို ျဖစ္ထြန္းေစသလား။ ခံစားမႈကိုေရာ
ေပးစြမ္းတာအခ်စ္ပဲလား။ ေဆြးေျမ႕မႈကိုေတာ့မေပးပါနဲ႕ အခ်စ္ဆိုတဲ့
တစ္စံုတစ္ရာရယ္။ အခ်စ္ဆိုတာ.......။

လူေတြသြားလာလႈပ္ရွားေနတဲ့ လူေတြၾကားထဲျဖတ္သန္းလာရင္း
ပလက္ေဖာင္းတစ္ခုေပၚအေရာက္မွာ အဲဒီေကာင္မေလးေပးလိုက္တဲ့
ေဖာင္းၾကြစာလံုးမ်ားနဲ႔ ကဒ္ျဖဴျဖဴေလးကိုဖြင့္ဟ
ၾကည့္မိေတာ့....ဟား......စတိဗ္ရယ္ ၊ ေႏြးေႏြးဆိုတဲ့ေကာင္မေလးရယ္
ေစ့စပ္ေၾကာင္း လမ္းမယ့္ ဖိတ္စာေလးပါလား။ ပိုင္ဆိုင္ခြင့္မရႏိုင္ေသးတဲ့
ေနရာေလးကို ဆံုးရႈံးေတာ့မယ္ေပါ့။
အိပ္ခန္းထဲေရာက္ေတာ့လည္း အထီးက်န္ဆန္ေနသလို ခံစားရမိသလိုလိုပဲ။ အရင္ကလည္း
တစ္ေယာက္တည္းေနခဲ့ရတာပါပဲ။ ဒါေပမဲ့ အခုေတာ့ တစ္ေယာက္တည္းမေနတတ္ေတာ့ဘူး
ထင္ပါရဲ႕။

ခါတိုင္းအခ်ိန္မွာ ေလတဖ်ပ္ဖ်ပ္တိုက္ခတ္ေနတဲ့ ျပတင္းက လိုက္ကာစလည္း
ေလအေနာ့မွာမလြင့္ႏိုင္ေတာ့သလို ဖြင့္ေနက် တီဗီ ကလည္း တိတ္ဆိတ္လို႔။
ခုတင္ေပၚက ေမြ႔ယာေပၚမွာ ေျခကားယားလက္ကားယားနဲ႔ ေမွာက္ျပီးျငိမ္သက္ေနမိတာ
အခ်ိန္အတန္ ၾကာပါရဲ႕ေလ။ အစားအေသာက္စားခ်င္စိတ္လည္း သိပ္မရွိေတာ့သလိုပါပဲ။

ပတ္၀န္းက်င္ကအသံေတြကေန ေ၀းရာကိုခဏေျပးဖို႔ နားမွာတပ္ထားတဲ့
နားၾကပ္ေလးကိုအသာျဖဳတ္ရင္း တံခါးမၾကီးကိုအသာ လွမ္းသြားတာ တံခါးေခါက္သံက
မ၀ံ့မရဲျဖစ္ေနသလို အားေပ်ာ့ေနလိုက္တာ။ ဘယ္သူမ်ားပါလိမ့္...။

"ကြၽီ.."

"It's hurt!"

စတိဗ္....ကိုၾကီး...ေမာင္းတင္ထားတဲ့ ကြၽန္ေတာ့္စိတ္ေတြအေ၀းေျပးသြားျပီ။
ေျမွာက္ျပေသာ ေသြးယိုထြက္ေနတဲ့သူ႕လက္တစ္ဖက္ကို အသာလွမ္းကိုင္ လိုက္ရင္း
အခန္းထဲကိုေခၚလာ ျပီးေတာ့ ေရွးဦးသူနာျပဳ ေသတၲာေလးထဲက ပတ္တီးကိုထုတ္ကာ
အသာအယာ သန္႔ရွင္းေပးရင္း ဖြဖြ ျငင္သာစည္းေပးေနရပါပေကာ။

"မင္း...မင္းငါ့ကို Playful လုပ္ခဲ့တဲ့သူလို႔ထင္ေနတယ္၊ဟုတ္တယ္မဟုတ္လား။"

" စက္ဆုပ္ရြံရွာေနတာ၊ ဟုတ္တယ္"

"ငါ အစျပဳကတည္းက စက္ဆုပ္ရြံရွာဖို႕ေကာင္းတဲ့အရာ ျဖစ္ေန ခဲ့ရတာ။"

တုံ႔ရပ္သြားတဲ့ ပတ္တီးစည္းေနရင္းကေန ျငိမ္သက္သြားမိရင္း သူ႕မ်က္ႏွာကို
အသာေမာ့ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္ကို
ခပ္ေတြေတြစိုက္ၾကည့္ေနတဲ့သူ႔မ်က္၀န္းမွာ မ်က္ရည္သီသီေ၀့ေနျပန္ေပ့ါ။

"ဒါေပမဲ့ မင္းကို ငါ..ငါခ်စ္တယ္" အသံတိတ္မ်က္၀န္းမ်ားနဲ႔ စကားဆိုရင္း
အတန္ၾကာႏႈတ္ဆိတ္သြားတာ မိနစ္မ်ားစြာပါ။

ယိုင္နဲ႔နဲ႕ခႏၶာကိုယ္ကို သူ႔ေဘးမွာ အသာေရြ႕လိုက္ရင္း 'ဒါဆို..ဒါဆို
ကြၽန္ေတာ္တို႔ relationship ကဘာလည္းဗ်ာ။' စကားေလးမ်ားျပန္ပါဦး။
ဒီလိုေတာ့ျဖင့္တိတ္ဆိတ္တဲ့မ်က္၀န္းေတြနဲ႔စိုက္ၾကည့္မေနပါနဲ႔
တစ္ခုခုေျဖပါဗ်ာ။

"ကြၽန္ေတာ္က ပညာတတ္မဟုတ္လို႔လား၊ ကြၽန္ေတာ္စာၾကိဳးစားသင္ပါ့မယ္။"

"ကြၽန္ေတာ္က ညစ္ႏြမ္းေနလို႔လား၊ ကိုၾကီး....ကိုၾကီးအတြက္ဆို
ယံုၾကည္စြာနဲ႔သီးသန္႔ရွိရေစပါ့မယ္။"

"ဒါမွမဟုတ္ ကြၽန္ေတာ္က ဆင္းရဲလို႔မ်ားလား။
ကြၽန္ေတာ္အလုပ္ေကာင္းေကာင္းၾကိဳးစားပါ့မယ္ဗ်ာ။ ကိုၾကီး...။"

သူ မ်က္ရည္ေ၀႔ေနတဲ့မ်က္၀န္းေတြနဲ႔ စိုက္ၾကည့္ရင္းထရပ္ကာ
တိုက္ခန္းေလွကားရွိရာဦးတည္သြားပါျပီ။ ကြၽန္ေတာ္မတားမိဘူး။
တားပိုင္ခြင့္မရွိဘူးဆိုေပမဲ့ ဟစ္ေအာ္ေခၚျပီး တားလိုက္ခ်င္ပါရဲ႕။
ကြၽန္ေတာ့္ဘ၀ထဲက လွမ္းထြက္သြားမယ့္ေျခလွမ္း ေတြမျဖစ္ပါေစ နဲ႔.....ကို...ၾကီး။

" ကြၽန္ေတာ္တို႕ကဘာလည္း? ကြၽန္ေတာ္က ကိုၾကီးအတြက္ ဘာလည္းဗ်ာ?"

ကိုယ့္စိတ္ခံစားမႈေတြကို အစြမ္းကုန္ေဖာက္ထုတ္ပစ္ဖို႔ ရွင္းရွင္းေျပာရရင္
အားရပါးရငိုေၾကြးဖို႔ ဟိုး...လွမ္းျမင္ေနရတဲ့ အားကစားကြင္းထဲ
ေျပး...အေျပးသြားရင္း ဒူးေထာက္ထိုင္ခ် ငိုေၾကြးမိပါတယ္။ ေယာက္်ားေလးဆိုတာ
မငိုရဘူးတဲ့ ကိုၾကီးကေျပာခဲ့တယ္။ ညီ....ညီဆိုတဲ့ ကြၽန္ေတာ္ လူသားဆန္ပါရေစ
ကိုၾကီးရယ္။

ေခါင္းငံု႕ထားရာက ေမာ့ၾကည့္ေတာ့ ခပ္ေမွာင္ေမွာင္ ပလက္ေဖာင္းမီးေတြကပဲ
ပိုမိုေမွာင္ေနသလား၊ ဒါမွမဟုတ္ သြားလာလႈပ္ရွားမႈမ်ား လွတဲ့ျမိဳ႕ျပက
လမ္းေတြဟာ တိတ္ဆိတ္ေနသလား ရင္ထဲမွာ အထီးက်န္လို႔။
နာရီကိုတစ္ခ်က္ၾကည့္မိေတာ့မွ သန္းေခါင္ယံေရာက္ ေနမွန္းသိေတာ့တယ္။
အဲဒီည တိုက္ခန္းေလွကားက အခ်ိန္အေတာ္ၾကာၾကားရတဲ့ေျခသံ တေဒါက္ေဒါက္ဟာ
ကြၽန္ေတာ့္ေျခသံပဲျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ ေလးကန္စြာနဲ႔
အိမ္အျပန္ေျခလွမ္းေတြမို႔...။

To be continued.....