အၾကင္နာ တကယ္စစ္ရင္

မည္သည့္ဝန္ထမ္းကိုမွ ဘယ္တုန္းကမွ မေပးခဲ့ဖူးတဲ့ အခြင့္အေရးေတြ၊ ၿပီးေတာ့ အေျခအေန အသစ္ေတြကို ဒီကေလးကိုၾကမွ ဘာေၾကာင့္မ်ား ေပးေနမိပါလိမ့္လို႔ ေျပာခဲ့တဲ့ စကားေတြ ေတာ္ေတာ္ကၽြံသြားမွ မိမိကိုယ္ကို သတိထားလိုက္မိတယ္။

The Myanmar Express News လို႔ အမည္ေပးထားတဲ့ Media အုပ္စုႀကီးတစ္ခုရဲ့ GM အျဖစ္ တာဝန္ထမ္းေဆာင္ေနေသာ ကိုေဒးဗစ္၊ အလုပ္ထြက္ပါရေစလို႔ လာေျပာေနေသာ Reporter ေကာင္ေလး တစ္ေယာက္အေပၚမွာ စိတ္ေတြယိမ္းယိုင္ ေနမိၿပီေလ။

"အကို ကၽြန္ေတာ္ အလုပ္မွာ အားလံုးအဆင္ေျပပါတယ္။ ကုမၸဏီအေနနဲ႔လည္း ဝန္ထမ္းေတြအေပၚ ေပးထားတဲ့အခြင့္အေရးေတြ အားလံုးျပည့္စံုပါတယ္အကို။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ အဆင္မေျပေတာ့လို႔ပါ"

"ေကာင္းၿပီေလငါ့ညီ မင္းနည္းပညာအေၾကာင္းေရးရတာ အဆင္မေျပလို႔လား။ ေဘာင္က်ဥ္းတယ္လို႔ ခံစားရလို႔လား။ သတင္းဂ်ာနယ္ ေျပာင္းေရးမလား။ အားကစားေျပာင္းေရးမလား။ မင္းဆႏၵရိွရင္ ဘယ္ဌာနမဆို ေျပာင္းလို႔ရတယ္။ ကို တို႔အေနနဲ႔လည္း ဝန္ထမ္းေတြ ဒီလိုမ်ိဳးထြက္သြားတာ မျဖစ္ေစခ်င္ဘူး။ ကို စီစဥ္ေပးလို႔ ရပါတယ္"

HR Department ကေနတင္ေပးလိုက္တဲ့ reassign ေဖာင္မွာ GM လက္မွတ္ထိုးေပးလိုက္ရံုသာ။ ဒါေပမယ့္ ဘာအေၾကာင္းေၾကာင့္နဲ႔မွ အဲဒီကေလးကို အလုပ္မထြက္ေစခ်င္တာ အမွန္ပဲ။

အင္တာဗ်ဴးစေခၚတဲ့ ေန႔ကတည္းက သတိထားမိေနတယ္။ အင္တာဗ်ဴးခံရဖို႔ ကိုယ့္အလွည့္ကို ေစာင့္ဆိုင္းေနတဲ့ အဲ့ကေလး အလြန္ဆံုးရိွလွ သူ႔အသက္ ၂၂ ေပါ့။ အင္တာဗ်ဴးလာေျဖတဲ ပံုစံမ်ိဳးမဟုတ္ပဲ သူငယ္ခ်င္းေတြစုၿပီး လက္ဘက္ရည္ဆိုင္ထြက္တဲ့ ဖက္ရွင္မ်ိဳး။ တီရွပ္ခပ္ႏြမ္းႏြမ္းနဲ႔ ဂ်င္းေဘာင္းဘီ အေရာင္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ ၿပီးေတာ့ အမွတ္အရဆံုးက အဲဒီကေလးရဲ႕ ဘယ္ဘက္ပါးေပၚက ပါးခ်ိဳင့္ေလး။ ၿပီးေတာ့ ခပ္ႏြမ္းႏြမ္း အဝတ္အစားေအာက္က စနစ္တက် အခ်ိန္ယူပံုသြင္းထားတဲ့ သူ႔ကိုယ္လံုးကိုယ္ေပါက္။ ထိုအခိ်န္က ကိုေဒးဗစ္ ကိုယ့္ဖာသာေတြး ကိုယ့္ဖာသာၿပံဳးၿပီး ဘာရယ္မသိတဲ့ ခံစားခ်က္တစ္ခု ျဖစ္ဖူးခဲ့တာပဲေလ။

ဒါေတာင္ သူ႔နာမည္ကို ၾကားျဖစ္ေအာင္ ၾကားလိုက္ေသးတယ္။

"ကိုမိုးငယ္ လူေတြ႔စစ္ေဆးရန္ ၾကြပါရွင္"

ရံုးတြင္း Sound System မွ တိုးတိုးေလး ဖိတ္ေခၚလိုက္တဲ့ အသံပါ။ ဧည့္ခန္းရဲ႕ မ်က္ေစာင္းထိုးေနရာမွာရိွတဲ့ ကိုေဒးဗစ္ရဲ႕ ရံုးခန္းမွ ဧည့္ခန္းအပါအဝင္ ဌာနတိုင္းကိုျမင္နိုင္ေသာ ေနရာပံုစံ ဖဲြ႔စည္းထားသျဖင့္ လႈပ္ရွားမႈတိုင္း အားလံုးကို ျမင္ေနရသည္။

မိုးငယ္-- မိုးငယ္-- သူ႔မိဘေတြက သူတို႔သားေလးကို ရုပ္ေလးနဲ႔လိုက္ေအာင္ နာမည္ေပးတတ္လိုက္ၾကတာ။ ထိုေန႔က မွတ္မွတ္ရရပင္ မိုးငယ္ဆိုေသာ နာမည္ေလးကို မွတ္ထားလိုက္မိသည္။

"ဟုတ္ပါၿပီကြာ ငါ့ညီမင္းအလုပ္ကထြက္ၿပီး ဘာလုပ္မွာလဲ။ အျခားအလုပ္တစ္ခု ဝင္မွာလား။ ဒါမွမဟုတ္ နိုင္ငံျခားသြားမွာလား။ မင္းေအးေအးေဆးေဆး စဥ္းစားၿပီးမွ ေျဖပါ။ ကိုယ္က ပုဂၢိဳလ္ေရးသေဘာအရ ေမးတာပါ"

"ကၽြန္ေတာ္ ကေလာကို ျပန္မွာပါအကို။ ကၽြန္ေတာ္ဝါသနာပါတာကို မဟုတ္ပဲ မိသားစုအတြက္ အလုပ္လုပ္ေပးရမယ့္အခိ်န္ ေရာက္ေနလို႔ပါအကို။ တကယ္ကို မတတ္ႏိုင္လို႔ပါ"

အင္တာဗ်ဴးအဖဲြ႔ကေန ေရြးခ်ယ္ၿပီး အတည္ျပဳေပးဖို႔ စားပဲြေပၚ လာတင္ထားေပးတဲ့ CV ေဖာင္တစ္ထပ္ႀကီးကို ရံုးေရာက္ေရာက္ခ်င္း စားပဲြေပၚမွာ ေတြ႔လိုက္ရေတာ့ မနက္အိပ္ယာထကတည္းက မူးေနာက္ေနာက္ ျဖစ္ေနတဲ့ ကိုေဒးဗစ္တေယာက္ ပိုၿပီးမူးလာသလားလို႔ ခံစားလိုက္ရတယ္။

ဟာ-- လို႔ ပါးစပ္ေန အသံထြက္သြားေအာင္အထိ ေရရြတ္လိုက္မိရင္း CV တစ္ထပ္ႀကီးထဲကေန နာမည္တစ္ခုကို အသည္းအသန္ ရွာေနမိတယ္။ ၿပီးေတာ့ အဲ့ေနက ဘယ္ေတာ့မွ မလုပ္ဖူးခဲ့တဲ့ အလုပ္ေတြကို ဆက္တိုက္လုပ္လိုက္မိတယ္။ အဲဒီ ကေလးရဲ႕ အရည္အေသြးစစ္ ရလဒ္စာရြက္ကို တစ္စက္ေလးေတာင္ မၾကည့္ပဲ အလုပ္ခန္႔ဖို႔အတြက္ လက္မွတ္ထိုး အတည္ျပဳလိုက္ၿပီးသား ျဖစ္သြားတယ္။

ၿပီးေတာ့ သူ႔ရဲ့ personal profile ထဲကေန သူ႔ေမြးေန႔နဲ႔ သူ႔ Gmail လိပ္စာကို ဘာေၾကာင့္မွန္းမသိ အလြတ္က်က္ထားလိုက္မိတယ္။ တစ္ခ်က္ၿပံဳးလိုက္မိၿပီး တစ္မနက္လံုး ခံစားေနရတဲ့ ေခါင္းမူးျခင္းေဝဒနာက ကိုယ္နဲ႔ မသက္ဆိုင္ေတာ့သလို ၿပီးေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွ ေနာင္တရမွာ မဟုတ္ဘူးဆိုတဲ့ ေက်နပ္ၿပံဳး ျပည့္စံုျခင္းဆိုတာကိုေတြကို ကိုေဒးဗစ္ရဲ့ ရင္ထဲမွာ လိႈက္လိႈက္လဲွလဲွ ခံစားလိုက္ရေတာ့တယ္။

"ေကာင္းပါၿပီကြာ မင္းကို မတားေတာ့ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ရံုးမွာတာဝန္ေက်ခဲ့တဲ့ ဝန္ထမ္းတစ္ေယာက္ ျဖစ္တဲ့အတြက္ ႀကိဳက္တဲ့အခ်ိန္ ျပန္လာပါ။ ၿပီးေတာ့ အကူအညီလိုရင္လဲ ကိုယ့္ဆီကျဖစ္ျဖစ္ ကုမၸဏီကပဲျဖစ္ျဖစ္ ေတာင္းႏိုင္ပါတယ္"

"ေက်းဇူးတင္ပါတယ္အကို။ ကၽြန္ေတာ့္မွာ မိသားစုကိစၥတင္မဟုတ္ပဲနဲ႔ ဒီမွာဆက္ေနလို႔ မရခ်င္ေလာက္ေအာင္ ျဖစ္ေနတဲ့ ကိုယ္ေရးကိုယ္တာ ကိစၥတစ္ခုလဲ ရိွေနလို႔ပါအကို။ အဲဒီဟာကေတာ့ ေျပာျပလို႔ မျဖစ္လို႔ပါ။ ဘာပဲေျပာေျပာ ကၽြန္ေတာ္ အားလံုးအတြက္ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္"

ကိုေဒးဗစ္ အေတြးေတြက လြန္ခဲ့ေသာ လမ်ားဆီသို႔။ အလွဆင္ထားတဲ့ မီးေရာင္ေတြေအာက္မွာ ဖက္ရွင္မ်ိဳးစံုကို အလွပဆံုးျဖစ္ေအာင္ ဝတ္ဆင္ထားၾကတဲ့ ကိုေဒးဗစ္ တို႔ရဲ့ဝန္ထမ္းမ်ား The Myanmar Express News ကုမၸဏီႀကီးရဲ့ Staff party ညကိုၾကည့္ရင္း ကိုေဒးဗစ္တစ္ေယာက္ ဝမ္းသာေက်နပ္ေနမိတယ္။ ၿပီးေတာ့ ဝန္ထမ္းေတြၾကားမွာ တစ္စံုတစ္ေယာက္ကိုလည္း ရွာေနမိတယ္။ အဲဒီကေလး မလာဘူးလား လာရင္ေရာ အျခားဝန္ထမ္းေတြလို ဖက္ရွင္ေတြထြင္ၿပီး ဝတ္လာမွာလား။ ေတြးသာေတြးရတာ အဲဒီကေလးကို အဝတ္အစားအေကာင္းဝတ္တာ တစ္ခါမွ မျမင္ဖူး။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ လာေလာက္ပါတယ္ေလလို႔ ေတြးမိတာပါပဲ။

အားလံုးေနရာယူၾကပါလို႔ အစီအစဥ္ေၾကညာသူရဲ့ ေျပာလိုက္တဲ့အသံအဆံုးမွာ ကိုေဒးဗစ္ သတ္မွတ္ေနရာမွာ ဝင္ထိုက္လိုက္တယ္။ အာရံုေတြက ကိုေဒးဗစ္ဆီကို တစ္ခုမွမလာ။ အစီအစဥ္ေၾကညာသူက MD ရဲ့ မိန္႔ခြန္းေျပာေပးဖို႔အတြက္ စင္ျမင့္ေပၚကို ဖိတ္ေခၚေနတဲ့အသံကိုလည္း ကိုေဒးဗစ္တေယာက္ ဘာမွမၾကားလိုက္မိပဲ ေကာင္ေလးကိုပဲ ေမွ်ာ္ေနမိတယ္ေလ။ မိမိေဘးမွ ဌာန မႉးတစ္ေယာက္က ဆရာ့ကို စကားေျပာေပးဖို႔ ေခၚေနၿပီဆိုမွ သတိျပန္ဝင္လာမိတယ္။

တာဝန္တစ္ခုလို႔ သတ္မွတ္ၿပီး စင္ေပၚက သတ္မွတ္ေနရာမွာရပ္ရင္း ဝန္ထမ္းေတြကို ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္း စေျပာမိသည္။ ဘုရားေရလို႔ အသံမထြက္မိေအာင္ အျမန္ထိန္းလိုက္ၿပီး ခန္းမရဲ့ ဟိုးအေနာက္မွာ မတ္တပ္ရပ္ၿပီး နားေထာင္ေနတဲ့ အဲဒီကေလး ဘယ္တုန္းက ေရာက္ေနပါလိမ့္။

ကိုယ္က်ပ္ စြပ္က်ယ္အျဖဴေလးနဲ႔ ေအာက္က ေပါင္နဲ႔ေျခသလံုးသားေတြရဲ့ အတြင္းသားေတြထိ ျမင္ႏိုင္ေလာက္တဲ့ အစုတ္အၿပဲ ဖာရာေတြ ျပည့္ေနတဲ့ ဂ်င္းေဘာင္းဘီ။ ၿပီးေတာ့ အဲ့ကေလးပုခံုးမွာ လြယ္ထားတာ ဘာပါလိမ့္။ ဂစ္တာအိတ္ေလးပါလား။ ဒါဆိုသူက ေဖ်ာ္ေျဖေရး အစီအစဥ္မွာ ပါဦးမွာေပါ့။

ကိုေဒးဗစ္ တစ္ေယာက္ ဒီညဟာ ငါ့ဘဝအတြက္ ၿပီးျပည့္စံုတဲ့ညလို႔ သတ္မွတ္လိုက္မိသည္။ အျခားအစီအစဥ္ေတြကို စိတ္မဝင္စားေတာ့ပဲ အဲဒီကေလး နာမည္ေခၚမယ့္ အခိ်န္ကိုပဲ ေစာင့္ေနမိသည္။

ေနာက္ဆံုးမွာ ကိုမိုးငယ္ကို စင္ျမင့္ေပၚကို ဖိတ္ေခၚပါတယ္ရွင္ဆိုတဲ့ အစီအစဥ္ေၾကညာသူရဲ့ အသံကိုၾကားလိုက္ေတာ့ ေနာက္ဆံုးမွ သူ႔နာမည္ ေခၚသံၾကားရသည္။ အဲ့ကေလးစင္ေပၚေရာက္လာၿပီး သူဘယ္လိုမွထင္မထားတဲ့သီခ်င္းကို ဆိုၿပီး ေနာက္ဘယ္ေတာ့မွ ျပန္မျမင္ရမယ့္ အၾကည့္နဲ႔။

အမ်ိဳးသမီးအဆိုေတာ္ ဆုန္သင္းပါရ္ရဲ့ "အၾကင္နာစစ္ရင္" ဆိုတဲ့သီခ်င္းကို ဂစ္တာတစ္လက္တည္းနဲ႔ ကီးေတြ ေျပာင္းဆိုရင္း၊ ငါလိုတာ ငါဆဲြေတြးတာပါလို႔ ေတြးလိုက္ရတဲ့ အဲဒီကေလးရဲ့ အၾကည့္။ Stage ရဲ့ အနီးဆံုးစားပဲြဝိုင္းမွာ ေနရာယူထားတဲ့ ကိုေဒးဗစ္ တို႔စားပဲြဝိုင္းကေနၾကည့္ရင္ အဲဒီကေလးရဲ့ အၾကည့္ေတြကို ေသေသခ်ာခ်ာ ျမင္ႏိုင္ရံုမက သီခ်င္းမွာ ကီးျမင့္သြားလို႔ ေအာ္လိုက္ရင္ သူ႔လည္ပင္းကေပၚလာတဲ့ ေသြးေၾကာေကာက္ေၾကာင္းေလးေတြကအစ ကိုေဒးဗစ္ ျမင္ႏိုင္တယ္ေလ။ အဲဒီကေလး ဘာျဖစ္လို႔ အဲဒီသီခ်င္းကိုဆိုၿပီး အဲ့လိုအၾကည့္မ်ိဳးနဲ႔ ငါ့ကိုၾကည့္ရတာလဲဆိုတဲ့ အေတြးေတြနဲ႔ အိမ္အျပန္လမ္းမွာ အဲ့ကေလးရဲ့အၾကည့္ေတြ တစ္လမ္းလံုး ကပ္ပါလာခဲ့တာ ကိုယ့္ကိုယ္ကို အသိဆံုးပဲေလ။

ေတြးလက္စ အေတြးေတြကိုဖယ္ၿပီး လက္ေတြ႔ဘ၀ထဲကို ေလးလံစြာျဖင့္ ကိုေဒးဗစ္ ျပန္ဝင္လာခဲ့သည္။

"ငါ့ညီ မင္းေျပာတဲ့ personal ကိစၥ ကိုယ့္ကိုယ္ ေျပာျပလို႔ ရမလားညီ။ ကူညီလို႔ရရင္ ကူညီရတာေပါ့"

"ေတာင္းပန္ပါတယ္ အကို၊ ကြ်န္ေတာ္ ေျပာျပလို႔ မျဖစ္လို႔ပါ။ ၿပီးေတာ့ အကိုမွမဟုတ္ပါဘူး ကၽြန္ေတာ္ဘယ္သူ႔ကိုမွ ေျပာျပလို႔ ရမွာမဟုတ္ဘူး။ နားလည္ေပးပါဗ်ာ"

လူမႈေရး ပရဟိတလုပ္ငန္းေတြ ဘက္ကိုလဲ ဦးစားေပးတဲ့ ကိုေဒးဗစ္တို႔ ကုမၸဏီက "Novel Blood Donation Group" လို႔ အမည္ေပးထားတဲ့ ေသြးအလွဴရွင္အဖဲြ႔ရဲ့ ေသြးလွဴပဲြမွာလဲ အဲဒီကေလး ပါေနျပန္တယ္ေလ။ တစ္ဖဲြ႔လံုး လွဴလို႔ၿပီးခါနီးမွ အဲဒီကေလး ေရာက္လာၿပီး ေသြးလွဴပါရေစလို႔ ေျပာလာတယ္။

ေသြးလွဴၿပီးတဲ့အခ်ိန္က ညေနေျခာက္နာရီ ထိုးလုထိုးခင္။ အခ်ိဳ႕ဝန္ထမ္းေတြ ျပန္သြားၿပီး လူအနည္းအက်ဥ္းသာ က်န္ခဲ့တဲ့ ကိုေဒးဗစ္တို႔အဖဲြ႔။ ကၽြန္ေတာ္ၿပီးၿပီလို႔ေျပာရင္း ျဖဴဖတ္ျဖဴေရာ္ မ်က္ႏွာနဲ႔ အခန္းထဲကထြက္လာတဲ့ အဲဒီကေလး။ ကိုေဒးဗစ္ ဘယ္သူမွ အမိန္႔ေပးစရာမလိုပဲ အျမန္အဆန္ပဲ အဲဒီကေလးနား ေျပးသြားလိုက္ၿပီး ပခံုးႏွစ္ဘက္ကို အလိုက္သင့္ ထိန္းထားေပးလိုက္တယ္။

"မူးတယ္အကို"လို႔ အားကိုးတႀကီးနဲ႔ ေျပာလာတဲ့ အဲဒီကေလးရဲ့အသံ၊ ၿပီးေတာ့ တင္းတင္းက်ပ္က်ပ္နဲ႔ ကိုေဒးဗစ္လက္ကို ဆုပ္ထားတဲ သူ႔လက္ကေလး။

တဝန္က် သူနာျပဳမ်ားရဲ့ ျပဳစုမႈျဖင့္ ေဆးတစ္လံုးသြင္းရန္ လိုအပ္ေသာေၾကာင့္ အျခားဝန္ထမ္းမ်ားကို ျပန္ခိုင္းလိုက္ၿပီး အဲဒီကေလးရဲ့ ဌာနမွဴးက "ဆရာ ကၽြန္ေတာ္ေစာင့္ေပးပါမယ္" ဆိုတာကိုေတာင္ လက္မခံပဲ မိမိကိုယ္တိုင္ စိတ္ပူပန္စြာနဲ႔ ေစာင့္ေနမိတယ္။

ေဆးပိုက္တန္းလန္းနဲ႔ အိပ္ေပ်ာ္သြားတဲ့ သူ႔မ်က္နွာကိုၾကည့္ရင္ လက္ကအလိုလို သူ႔နဖူးက ဆံပင္ေလးေတြကို သပ္ေပးမိတယ္။ ၿပီးေတာ့ ကိုေဒးဗစ္ သတိလက္လြတ္ ျဖစ္သြားသည္။ သတိျပန္ဝင္လာတဲ့ အခိ်န္မွာ သူ႔ႏႈတ္ခမ္းေတြက အဲဒီကေလးရဲ့ ႏႈတ္ခမ္းေတြနဲ႔ ေတာ္ေတာ္ေဝးသြားေနၿပီဆိုတာ သိလိုက္ရတယ္။

အဲဒီေန႔က မိမိကိုယ္ကို လက္မခံႏိုင္ျခင္း၊ အလိုမက်ျခင္းေတြနဲ႔ လွည္းတန္းက အဲဒီကေလးေနတဲ့ အေဆာင္ေရာက္ေအာင္ ကိုေဒးဗစ္ လိုက္ပို႔ေပးခဲ့သည္။ ကိုယ့္ကိုယ္ကို မွားလားမွန္လား မသိေတာ့တဲ့ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ တစ္ခုကိုခ်ၿပီး အဲဒီညက အိပ္ေပ်ာ္ခဲ့လား အိပ္မေပ်ာ္ခဲ့ဘူးလား ဆိုတာေတာင္ မိမိကိုယ္ကို မသိခဲ့ေတာ့ပါ။

ဘယ္သူမွ မသိတဲ့ Gmail တစ္ခုကေန အဲ့ကေလးရဲ့ Gmail ထဲမွာ သူငယ္ခ်င္းအျဖစ္ ဝင္ထားတာ ေတာ္ေတာ္ၾကာေနပါၿပီ။ သူ႔ရဲ့ custom message ေတြက အမ်ားအားျဖင့္ေတာ့ ႏိုင္ငံျခားအဆိုေတာ္ Beyonce ရဲ့ Halo သီခ်င္းထဲမွာ စာသားမ်ားျဖစ္ၿပီး ဒီေန႔မွာေတာ့ ထူးထူးျခားျခား "အထီးက်န္ျခင္းေတြက ငါ့ဆီလာေတာ့မလို႔လား" တဲ့။ လြမ္းခ်င္စရာ စာသားႀကီးပါ။ ကိုေဒးဗစ္တေယာက္ အဲ့စာသားကို ဖတ္ၿပီး လက္ကအလိုလို "ဟိုင္း" မိသြားတယ္။

"ဟိုင္း"

အဲဒီကေလးကို လွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ ကြန္ပ်ဴတာအေရွ႕မွာထိုင္ၿပီး အလုပ္လုပ္ေနတာကို ေတြ႔လိုက္ရတယ္။ အဲဒါနဲ႔ ထပ္ၿပီးေတာ့

"ဟိုင္း"

"---"

ညေနရံုးဆင္းတဲ့ အခိ်န္ထိ သူ႔ဆီက reply မလာပါ။ လူတကာ ဟိုင္းဆိုတိုင္း ျပန္ၿပီးမဟိုင္း တတ္တဲ့ အဲဒီကေလးကို သေဘာက်သြားၿပီး ၿပံဳးလိုက္မိတယ္။ ဘာပဲေျပာေျပာ သူတင္ထားတဲ့ custom message အေၾကာင္းကိုေတာ့ သိခ်င္လွပါသည္။

အခန္းတံခါးေခါက္သံ ၾကားရၿပီး HR depertment မွ Staff ေကာင္မေလး ဝင္လာကာ "IT Express News က ကိုမိုးငယ္ရဲ့ ထြက္စာပါဆရာ" လို႔ ၾကားလိုက္ရတဲ့ အခ်ိန္မွာ အဲဒီကေလး ေရးထားတဲ့ "အထီးက်န္ျခင္းေတြက ငါ့ဆီလာေတာ့ မလို႔လား" ဆိုတဲ့ စာသားႀကီးကို ကိုေဒးဗစ္ အပိုင္ရလိုက္သလို ခံစားလိုက္ရၿပီး "ထားခဲ့ပါ ညီမ၊ မနက္ျဖန္ သူရံုးတက္ရင္ ကၽြန္ေတာ္ဆီလႊတ္လိုက္ပါဦး" လို႔ေျပာၿပီး အထီးက်န္ဆန္ျခင္းေတြကို စတင္ထိုးစစ္ဆင္မိတာ ကိုေဒးဗစ္ပါ။

ဆံုလည္ကုလားထိုင္ကို ၂ပတ္ေလာက္ လွည့္လိုက္ၿပီး ကိုေဒးဗစ္တစ္ေယာက္ ေဆာက္တည္ရာမရတဲ့ အေျခအေနနဲ႔ အဲ့ကေလးရဲ့ ထြက္စာကို ေတြေတြႀကီး ေငးၾကည့္မိရင္း မိမိအေျခအေနကို ျပန္သံုးသပ္ေနမိသည္။ Media အုပ္စုႀကီးတစ္ခုရဲ့ GM အျဖစ္ တည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္နဲ႔ နာမည္တစ္ခုရေအာင္ ႀကိဳးစားလာခဲ့တဲ့ ကိုေဒးဗစ္ အဲဒီကေလးနဲ႔က်မွ မိမိတည္ေဆာင္ခဲ့တဲ့ ဂုဏ္သိကၡာေတြ ၿပိဳလဲရေတာ့မလို။ ဂုဏ္သိကၡာေတြကို ဦးစားေပးၿပီး အဲဒီကေလးကို လက္လႊတ္လိုက္ရမယ္ဆိုလဲ မိမိ စိတ္ကူးယဥ္ခဲ့တဲ့ အဲဒီကေလးနဲ႔ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ ေနရမယ့္ဘဝကို ဘယ္ေတာ့မွ မရရိွနိုင္။ ငါဘာလုပ္ရမလဲ။ ငါဘာလုပ္သင့္လဲ။ ငါဘာလုပ္ရင္ ေကာင္းမလဲဆိုတဲ့ အေတြးေပါင္းမ်ားစြာနဲ႔ မနက္ျဖန္ဆိုတာႀကီးကို ျငင္းဆန္ေနမိတယ္။

"ကၽြန္ေတာ္ မေျပာပါရေစနဲ႔လို႔ပဲ ထပ္ေျပာပါရေစ။ ကၽြန္ေတာ့္ အေျခအေနက ဘယ္သူမွလဲ နားလည္ေပးႏိုင္မွာ မဟုတ္ဘူး၊ ေတာ္ပါၿပီ အကိုရယ္။ အခုေတာင္ ကၽြန္ေတာ္ အမ်ားႀကီး ေျပာမိေနၿပီ"

"ေျပာပါညီ၊ ကိုနားေထာင္ေပးပါ့မယ္။ အေျခအေနကို လက္ခံၿပီး နားေထာင္ေပးပါ့မယ္။ ညီအစ္ကိုအရင္း တစ္ေယာက္လို သေဘာထားၿပီး နားေထာင္ေပးပါ့မယ္"

"အကို ကၽြန္ေတာ္ ဒီရံုးမွာလုပ္ခဲ့တဲ့ တစ္ႏွစ္ေက်ာ္ ကာလအတြင္းမွာ အဆင္မေျပတာ ဘာတစ္ခုမွ မရိွခဲ့ပါဘူးအကို၊ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ လူတစ္ေယာက္ကို ရင္ထဲကေန လိႈက္လိႈက္လဲွလဲွ ခ်စ္မိသြားတယ္အကို၊ ကၽြန္ေတာ္သူနဲ႔ခ်စ္သူျဖစ္ဖို႔ ဘယ္နည္းနဲ႔မွ ဘယ္ေတာ့မွ မျဖစ္ႏိုင္ဘူးအကို။ ကၽြန္ေတာ္ အႀကိမ္ႀကိမ္ သူ႔ကို ေမ့ၾကည့္တယ္။ အျခားတစ္ေယာက္ကိုလဲ အစားထိုးၾကည့္တယ္။ ဒါေပမယ့္ လံုးဝမရဘူး အကို။ ၾကာလာရင္ ကၽြန္ေတာ္ပဲ စိတ္ဆင္းရဲရမွာအကို၊ ထိန္းခ်ဳပ္ထားတာေတြ မ်ားလာရင္လဲ ကၽြန္ေတာ္ပဲ ခံစားရမွာအကို၊ ေပါက္ကဲြသြားရင္လဲ ေကာင္းတာေတြ တစ္ခုမွျဖစ္လာမွာ မဟုတ္ဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္ကို နားလည္ေပးပါဗ်ာ"

"မင္းခံစားေနရတာေတြကို ကိုနားလည္ပါတယ္ ငါ့ညီ။ ဒါေပမယ့္ မင္းထြက္ေျပးမွ အားလံုးၿပီးမွာလား။ အျခားနည္းနဲ႔ေရာ ေျဖရွင္းလို႔ မရဘူးလား ညီ"

"ထြက္ေျပးတယ္ ဆိုတာထက္ သူ႔ကို မျမင္ရမယ့္ေနရာ၊ သူ႔အသံကို မၾကားရမယ့္ေနရာ၊ သူနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့လူေတြ မရိွတဲ့ေနရာတစ္ခုကို ကၽြန္ေတာ္ တကယ္လိုအပ္ေနတာပါ အကို"

"ဘာလဲ သူ႔မွာ ခ်စ္သူရိွေနလို႔လား။ အိမ္ေထာင္ရိွေနလို႔လား။ ငါ့ညီ အဲ့စိတ္ေတြကို ေဖ်ာက္ၿပီး အလုပ္ထဲမွာ အာရုဏ္ႏွစ္ၾကည့္ပါလား။ အထက္ျမန္မာျပည္ ရံုးခဲြကို ေျပာင္းမလား ညီ၊ ကိုယ္ စီစဥ္ေပးပါ့မယ္"

"မဟုတ္ဘူးအကို၊ ကၽြန္ေတာ္ ဒီကုမၸဏီမွာ ဆက္ရိွေနသ၍ ကၽြန္ေတာ္ သူ႔ကို ေမ့လို႔ရမွာ မဟုတ္ဘူးအကို။ သူ႔ကိုပဲ တမ္းတေနမိမွာ။ ကၽြန္ေတာ့္ကို ထြက္ခြင့္ေပးပါ အကိုရယ္"

မသိမသာ ေအးစက္ၿပီး တုန္ေနတဲ့ လက္ေခ်ာင္းေတြကို ေဆာက္တည္ရာရေစဖို႔ ကိုေဒးဗစ္ ေဘာလ္ပင္ တစ္ေခ်ာင္းကို ေကာက္ကိုင္လိုက္သည္။ ၿပီးေတာ့ ဘာရယ္မဟုတ္ပဲ စာရြက္ေတြကိုလွန္ၿပီး အဲဒီကေလးရဲ့ ထြက္စာကို ရွာေနမိသည္။ အဲဒီကေလးထြက္စာကို အံဆဲြထဲမွာ ထည့္ထားတာကို သိသိႀကီးနဲ႔ သူမ်ား စိတ္ေျပာင္းသြားမလား ဆိုတဲ့အေတြးနဲ႔ အခိ်န္ဆဲြေနမိသည္။

ကေလးကိုေမာ့ၾကည့္မိေတာ့ ကေလးမ်က္ဝန္းမွာ မ်က္ရည္ေတြဝဲေနသလို။ မဟုတ္ပါဘူး-- အို မဟုတ္ပါဘူး-- ငါ့မ်က္လံုးက မ်က္ရည္ေတြေၾကာင့္ ေနမွာပါလို႔ေတြးရင္း အံဆဲြထဲက ကေလးရဲ့ ထြက္စာကိုဆဲြယူၿပီး လက္မွတ္ထိုးေပးလိုက္သည္။

ဘာစကားတစ္ခြန္းမွ မေျပာပဲ ကိုေဒးဗစ္ လက္ထဲက စာရြက္ကို လွမ္းယူၿပီး ၿပံဳးျပႏႈတ္ဆက္သြားတဲ့ ကေလး။ ကိုေဒးဗစ္ မ်က္ႏွာခ်င္းမဆိုင္ ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ခံစားေနရတဲ့ အခိ်န္မွာ သူ႔လက္ထဲက စာရြက္ေလးကို အားကိုးတႀကီးနဲ႔ ၾကည့္ေနမိသည္။

"ေထာက္"ဆိုတဲ့ အသံေလးနဲ႔ စာရြက္ေပၚက်လာတဲ့ အရည္ေလးတစ္စက္၊ မ်က္ရည္လား ေခၽြးစက္လားဆိုတာ မေဝခဲြႏိုင္ခင္မွာ ထြက္သြားတဲ့ ကေလး။

အခိ်န္အၾကာႀကီး ထိုင္ေနမိၿပီး ေနာက္ဆံုး အေျပးတစ္ပိုင္းနဲ႔ reception ကို ထြက္လာခဲ့မိၿပီ။

"ညီမ မိုးငယ္ရိွေသးလား၊ ျပန္သြားၿပီလား" လို႔ အရူးတစ္ပိုင္းနဲ႔ ေမးခဲ့မိတဲ့ ကိုေဒးဗစ္ပါ။

"ဟုတ္ကဲ့အကို ျပန္သြားတာ ၾကာပါၿပီ" လို႔ ၾကားတဲ့အခိ်န္မွာ ေကာင္မေလးကို ၿပံဳးျပခဲ့တဲ့ ကိုေဒးဗစ္ ရင္ထဲမွာ သည္းထန္စြာ ငိုေၾကြးေနတာ ဘယ္သူမွ မသိပါဘူးေလ။

ကေလးကေတာ့ သူ ေျပာခဲ့သလို သူခ်စ္ရတဲ့သူနဲ႔ ေဝးေနတဲ့အခိ်န္မွာ ေမ့ႏိုင္ေနၿပီလား မေမ့ႏိုင္ဘူးလားေတာ့မသိ။ ကိုေဒးဗစ္ ကိုယ္တိုင္ေတာ့ အဲ့ကေလး အလုပ္ထြက္သြားၿပီး ယေန႔ ေျခာက္လေက်ာ္ ခုႏွစ္လ ျဖစ္ခဲ့သည့္တိုင္ေအာင္ ေမ့လို႔မရပါ။

ကေလးအေၾကာင္းေတြ အဲဒီကေလး လုပ္ခဲ့တဲ့အလုပ္ေတြ အဆံုးစြန္ဆံုး သူဆိုခဲ့တဲ့ "အၾကင္နာစစ္ရင္" ဆိုတဲ့ သီခ်င္းေတာင္ ကိုေဒးဗစ္ အခန္းထဲမွာ ထပ္ခါတလဲလဲ ဖြင့္ထားတာ အားလံုးသိေနပါၿပီေလ။ အဲ့ေလာက္ထိေအာင္ ရူးေနပါၿပီ မိုးငယ္ေရ။

ဘုရား-- ဘုရား-- ဘယ္ေတာ့မွ ျပန္ပတ္သက္ခြင့္ရေတာ့မွာ မဟုတ္ဘူးဆိုတဲ့ အေတြးကို ေဖ်ာက္ဖ်က္ေပးလိုက္တာက ေန႔တိုင္းေန႔တိုင္း ဘယ္သူမွမရိွပဲနဲ႔ ဖြင့္ထားခဲ့တဲ့ ကိုေဒးဗစ္ ရဲ့ private gmail ထဲမွာ ကေလးဆိုတဲ့ နာမည္ေလး ေပၚလာတဲ့ေန႔ကပါ။

"အၾကင္နာ တကယ္စစ္ရင္ အသြားနဲ႔ အျပန္ရိွမွာ" ဆိုတဲ့ Custom message ေလးနဲ႔ အဲ့ကေလးရဲ့ အေကာင့္။ Reply မလုပ္တတ္မွန္း သိရဲ့သားနဲ႔ "ဟိုင္း" မိသည္။ ခ်က္ခ်င္းပင္ typing ဆိုတာ ေလးေပၚလာၿပီး "ဟိုင္း" ဆိုေသာ စာလံုးေလးက်လာသည္။ ဟန္ေဆာင္ၿပီး ဖံုးလို႔မရေအာင္ပင္ ကိုေဒးဗစ္ ရယ္ပစ္လိုက္မိသည္။

"ASL….."

"ေအာင္ေအာင္ပါ။ ေတာင္ႀကီးကပါ။ အသက္၂၃ပါ"

ဘယ္လိုျဖစ္လို႔ အဲဒီကေလး ေမးလ္ကို ေအာင္ေအာင္ ဆိုတဲ့တစ္ေယာက္က ေတာင္ႀကီးကေန သံုးေနရတာပါလိမ့္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ စံုစမ္းသည့္ အေနျဖင့္ ကိုေဒးဗစ္ ဆက္ၿပီးေျပာမိသည္။

"မင္းက အလုပ္လုပ္လား"

"အင္တာနက္ဆိုင္မွာ အလုပ္လုပ္ပါတယ္"

"မင္း Facebook သံုးလား။ ျပမလား"

".........."

"ေဟး---"

"---"

ကိုေဒးဗစ္ နဲနဲေလာသြားသည္။ ကေလးကို အဲဒီလိုပံုစံနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ မရဘူးဆိုတာကို ရုတ္တရက္ ေမ့သြားသည္။ ဘာပဲေျပာေျပာ အဲ့ကေလးဟုတ္တာ ငါးဆယ္ရာခိုင္နႈန္းေလာက္ ကိ်မ္းေသသြားၿပီ။ ညေနေစာင္းသည္အထိ ဘာမွျပန္မေျပာ။ ဘာပဲေျပာေျပာ မနက္ျဖန္ကိုေၾကာက္တဲ့ ကိုေဒးဗစ္ အခုေတာ့ မနက္ျဖန္ကို ေမွ်ာ္ေနမိၿပီေလ။

ေနာက္တေန႔ ရံုးေရာက္ေရာက္ခ်င္း gtalk ကို စဖြင့္လိုက္သည္။ အလြန္မဂၤလာရိွေသာ ေန႔တစ္ေန႔ပါလား ကေလးေရ။ ကေလးဆိုတဲ့ နာမည္ေလးနဲ႔ မီးအစိမ္းေလးနဲ႔တဲြလို႔။

"Hi... morning"

ေတာ္ေတာ္ေလး ၾကာၿပီးမွ စာျပန္ဝင္လာသည္။

"Yes fri"

ကိုေဒးဗစ္ ဒီအတိုင္းဆက္ၿပီး chat ေနလို႔ မရေတာ့မွန္းသိၿပီး စကားစလိုက္သည္။

"သူငယ္ခ်င္း မင္းတင္ထားတဲ့စာမိုက္တယ္-- ငါလဲ အဲဒီစာသားကို ယံုၾကည္တယ္"

ခ်က္ခ်င္းပင္ စာျပန္ဝင္လာသည္။

"ဟုတ္လား။ တကယ္ယံုလား။ ျဖစ္ႏိုင္လား"

ေအာ္--- အဲဒီကေလး သူခ်စ္တဲ့ လူတစ္ေယာက္ကို မေမ့ႏိုင္ေသးပါလားကြာ။ ဘာပဲေျပာေျပာ အြန္လိုင္းမွာ စကားေျပာခြင့္ ရေနရင္လဲ ေက်နပ္ပါၿပီကြာ။ ကိုေဒးဗစ္ ဆက္ေျပာလိုက္သည္။

"ျဖစ္ႏိုင္တာေပါ့ကြ။ ငါလဲ အဲဒီစကားကိုယံုလို႔ လူတစ္ေယာက္ကို ခုထိေစာင့္ေနတာ"

"တကယ္ျဖစ္ေစခ်င္ ပါတယ္ကြာ။ ဒါေပမယ့္ ငါ့ဇာတ္လမ္းႀကီးက မျဖစ္ႏိုင္ပါဘူးကြာ"

"ဘာျဖစ္လို႔လဲ။ မင္းေကာင္မေလးက အိမ္ေထာက္ျပဳသြားလို႔လား။ ဒါမွမဟုတ္"

"မဟုတ္ပါဘူးကြာ။ ငါကႀကိဳးစားခြင့္ကို မရိွတာကြ။ သူက ငါအရင္အလုပ္လုပ္တဲ့ ရန္ကုန္က ကုမၸဏီ ကပါကြာ။ ထားလိုက္ပါေတာ့"

"ေအးပါကြာ ငါတို႔ online friend ေတြပဲ ရင္ဖြင့္လို႔ရပါတယ္ကြာ"

"ေက်းဇူးပဲ သူငယ္ခ်င္း"

အခုခိ်န္ထိ တစ္ဖက္လူကို ဘယ္သူလဲမေမးပဲ စိတ္လြတ္ကိုယ္လြတ္ ေျပာေနတဲ့ အဲဒီကေလး သူေတာ္ေတာ္ခ်စ္ခဲ့တာပဲ။ သူရဲ့ ခ်စ္ျခင္းခံရတဲ့တစ္ေယာက္ တကယ္ကံေကာင္းတာပဲ။ ကိုလဲ ကေလးလိုပဲ ခံစားေနရပါတယ္ကြာ။ ကိုေဒးဗစ္ စိတ္ကိုလဲႊလိုက္ၿပီး အလုပ္ထဲမွာ အာရံုစိုက္ထားေနခိုက္ ေတာင္—ေတာင္-- ဆိုေသာအသံမ်ားျဖင့္ စာမ်ားတက္လာၿပီး လွမ္းၾကည့္မိေတာ့ ကေလးဆီက။

"သူငယ္ခ်င္း မင္းဘယ္သူလဲ ငါမေမးဘူး။ ငါဘယ္သူလဲလို႔လဲ မင္းမေမးနဲ႔ ငါရင္ဖြင့္ခ်င္တယ္ကြာ ရမလား"

ကိုေဒးဗစ္ ေက်နပ္ၿပံဳးေလးၿပံဳးၿပီး

"ရပါ့ကြာ မင္းလဲေျပာ ငါလဲေျပာမယ္ ငါမွာလဲ ရင္ဖြင့္စရာရိွတယ္ကြ"

"ဒါေပမယ့္ တစ္ခုေတာ့ရိွတယ္ကြာ။ မင္းငါ့စကားေတြကို အထင္မေသးေစခ်င္ဘူး။ ၿပီးေတာ့ အဲ့စကားေတြကို ငါေျပာၿပီးတာနဲ႔ မင္း ေမ့ပစ္လိုက္ပါ။ အိုေက"

"ရပါတယ္ကြာ ေျပာပါ"

"ငါေျပာခဲ့ဖူးတဲ့ ငါခ်စ္ရတဲ့လူဆိုတာ ငါအရင္အလုပ္ကကြ။ ၿပီးေတာ့ သူက မိန္းကေလးမဟုတ္ဘူး၊ ေယာက္်ားေလး။ ၿပီးေတာ့ သူက ငါအရင္လုပ္ခဲ့တဲ့ရံုးက GM ကြ"

"ေဟ---"

ကိုေဒးဗစ္ ဘာမွမေျပာႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ၾကက္ေသ ေသသြားၿပီး ငိုခ်င္သလိုလို ျဖစ္လာကာ မ်က္ရည္မ်ားပင္ က်မိသလား မိမိကိုယ္မိမိ သတိမထားမိႏိုင္ေအာင္ ျဖစ္သြားရသည္။

"ေဟ တကယ္ႀကီးလားကြ။ မင္း ငါ့ကို မစပါနဲ႔ကြာ"

"ဘာလို႔ စရမွာလဲကြာ။ တကယ္ပါ ငါသူ႔ကို အရမ္းခ်စ္ခဲ့တာကြ။ ဒါေပမယ့္ကြာ ငါ့အေျခအေနက ဖြင့္ေျပာလို႔လဲမရ အျခားသူငယ္ခ်င္းနဲ႔လည္း တိုင္ပင္လို႔မရ ေနာက္ဆံုး ငါမေနႏိုင္ေတာ့တဲ့ အဆံုးမွာ အလုပ္ကေန ထြက္ေျပးလာခဲ့တာပဲ"

ကိုေဒးဗစ္ ရင္ထဲမွာ လံုး၀ထင္မွတ္မထားတဲ့ကိစၥ တကယ္တမ္း ျဖစ္လာၿပီ ဆိုေတာ့လဲ ဘာလုပ္လို႔ ဘာကိုင္ရမွန္းမသိ။ အဲဒီကေလး လူကို စိတ္ခံစားမႈအမ်ိဳးမ်ိဳး ေပးစြမ္းႏိုင္ပါတယ္ေလ။ ကေလးရယ္ ကိုယ့္ကို ခ်စ္ေနခဲ့တာတဲ့လား။ အမူအရာ အေနအထိုင္ တစ္ခ်က္မပ်က္ပဲ ကိုယ့္ကို ခ်စ္ေနခဲ့တာတဲ့လား။ ကိုေဒးဗစ္ တစ္ခုခုကို ဆံုးျဖတ္ရေတာ့မယ္။ အရင္တစ္ခါလို အဆံုးရံႈးခံလို႔ မျဖစ္ေတာ့ ဘယ္လိုခံစားရတယ္ဆိုတာ မိမိကိုယ္မိမိ အသိဆံုး။

"အဲ့ဒါ မင္းကဘာလို႔ ထြက္ေျပးလာရတာလဲကြ။ ခ်စ္ရင္ ခ်စ္တယ္ေျပာလိုက္ေပါ့။ မေျပာရဲရင္ေတာင္ အမူအရာေတြ ျပလိုက္ေပါ့ကြာ"

"ငါမေျပာရဲ ပါဘူးကြာ။ ငါတို႔ရံုးက ပဲြတစ္ပဲြမွာေတာ့ သီခ်င္းတစ္ပုဒ္နဲ႔ သူ႔ကို ရင္ဖြင့္ဖူးတယ္ကြ။ မင္းငါ့ကို အထင္မေသးပါဘူးေနာ္"

"မေသးပါဘူးကြာ။ မင္းကိုငါ ဖုန္းဆက္လို႔ရလား။ ဖုန္းထဲမွာေျပာျပေတာ့ ပိုေကာင္းတာေပါ့ကြာ"

"ဆက္လို႔ေတာ့ ရပါတယ္ကြာ။ ဒါေပမယ့္ ထားလိုက္ပါ"

"ေအးပါ။ ဒါဆိုခဏေနာ္ ငါအျပင္ခဏ ထြက္လိုက္ဦးမယ္ ျပန္လာခဲ့မယ္"

"အိုေက သူငယ္ခ်င္း"

ကိုေဒးဗစ္ gtalk ကို ခဏပိတ္လိုက္ၿပီး ေခါင္းေအးေအးထားကာ ခဏစဥ္းစားလိုက္သည္။ ၿပီးေတာ့ ဆံုးျဖတ္ခ်က္တစ္ခုကို ေသခ်ာ ခ်လိုက္ၿပီး ဝန္ထမ္းေရးရာမွာ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ကို ဖုန္းဆက္ၿပီး ေခၚလိုက္သည္။

"ဟုတ္ကဲ့အကို၊ ဘာလိုလို႔ပါလဲ"

"ညီမ အကို႔ကို မနက္ျဖန္ကစၿပီး ခြင့္တစ္ပတ္ တင္ေပးပါ။ အေရးႀကီးလို႔ပါ"

"ဟုတ္ကဲ့အကို"

ေကာင္မေလး ထြက္သြားသည္အထိ မိမိကိုယ္ကို မွားလားမွန္လားလဲ မဆံုးျဖတ္ႏိုင္။ ေတာင္ႀကီးကို လိုက္သြားမယ္။ ေတာင္ႀကီးလိုၿမိဳ႕မ်ိဳးမွာ အင္တာနက္ဆိုင္ အေရအတြက္ ဘယ္ႏွယ္ဆိုင္ ရိွႏိုင္လဲ။ ငါရွာမယ္။ ကေလးကို ရေအာင္ရွာမယ္။ ပတ္ဝန္းက်င္ကိုလဲ ဂရုမစိုက္ႏိုင္ေတာ့ဘူး။ ငါလူေတြအတြက္ အလုပ္လုပ္ေပးၿပီးၿပီ။ ငါ့ဘဝအတြက္လဲ ငါလုပ္ရမယ္၊ ဟုတ္တယ္ ငါ့ဘဝအတြက္ ငါလုပ္ရမယ္။ ေတာင္ႀကီးကို အရင္တန္းမသြားပဲ ကေလးရဲ့ ကိုယ္ေရးရာဇဝင္ကို ျပန္ၾကည့္ၿပီး ကေလာမွ သူ႔အိမ္ကို အရင္လိုက္သြားမိသည္။ ဆင္းရဲေပမယ့္ စိတ္ခ်မ္းသာမႈ အျပည့္ရိွပါတယ္ဆိုေသာ မ်က္ႏွာမ်ားျဖင့္ ျပည့္ဝေနတဲ့ သူ႔မိသားစုေလး။ ကေလးရယ္ မင္းေတာ္ေတာ္ စိတ္ပင္ပန္းခဲ့ရမွာပဲေနာ္။ သူ႔အိမ္အတြက္ ဝယ္လာေသာ လက္ေဆာင္မ်ားထုတ္ေပးၿပီး ရန္ကုန္တြင္ အလုပ္တူတူ လုပ္ခဲ့ေသာ သူငယ္ခ်င္းျဖစ္ေၾကာင္း မိတ္ဆက္လိုက္သည္။

သူတို႔သားငယ္ အိမ္မွထြက္သြားသည္မွာ ၾကာၿပီျဖစ္ေၾကာင္း ဘာသတင္းမွလဲ မရေၾကာင္း တေလာကေတာ့ အိမ္နီးနားခ်င္းက ေတာင္ႀကီးတြင္ေတြ႔ေၾကာင္း ကေလးနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ သတင္းမ်ားကို နားေထာင္ၿပီး ေလးလံစြာနဲ႔ပဲ ကိုေဒးဗစ္ ေတာင္ႀကီးကို ဆက္တက္ရန္ ျပင္လိုက္သည္။ ကေလးရဲ့ မိသားစုကို ႏႈတ္ဆက္ၿပီး ေတာင္ႀကီးသို႔ သြားေသာလမ္းမွာ သူနဲ႔ေတြ႔ရင္ ေျပာမယ့္စကားေတြ အမ်ားႀကီးစဥ္းစား ေနမိသည္။

အရမ္းခ်စ္တယ္ကေလးရယ္။ ေတာင္ႀကီးသို႔ ေရာက္ေရာက္ခ်င္း ဟိုတယ္တြင္ ဝန္စည္စလြယ္မ်ားခ်ကာ အင္တာနက္ဆိုင္ တစ္ဆိုင္ကို အေျပးသြားမိသည္။ ဟုတ္တယ္ကေလး အၾကင္နာတကယ္စစ္ရင္ အသြားနဲ႔အျပန္ရိွတယ္ဆိုတာ။ ကေလးဆိုတဲ့ နာမည္နဲ႔မီးစိမ္းေလး ကတဲြလွ်က္။

"ဟိုက္"

"ေအး မင္းဘယ္ေရာက္ေနတာလဲ။ မေန႔ကတစ္ေန႔လံုးလဲ တက္မလာဘူး။ ငါအိမ္မက္ မက္တယ္ကြ။ သူငါ့ဆီ လိုက္လာတယ္လို႔ ဟားဟား ရူးပါ့ကြာ"

ဘုရားေရ-- အဲ့ကေလးက အိမ္မက္မက္တယ္။ သူလိုက္လာတယ္လို႔ အိမ္မက္မက္တယ္။ ကို ကတိေပးတယ္ကေလး။ မင္းဘယ္ေတာ့မွ ကိုနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး စိတ္မဆင္းရဲ ေစရဘူး။

"ေအး လုပ္ပါဦးကြ ဘာေတြဆက္မက္ေသးလဲ"

"ေအးကြ ညေနက်ေတာ့သူနဲ႔ငါနဲ႔ ေတာင္ေပၚဘုရား(စူဌာမုနိ)မွာ ေတြ႔တယ္တဲ့ကြ။ တကယ္ျဖစ္ခ်င္လိုက္တာကြာ"

"ေအးကြာ မင္းေျပာသလိုပဲ အၾကင္နာတကယ္စစ္ရင္ေတာ့ မင္းပိုင္ဆိုင္ရမွာပါကြာ။ အဲ့လိုဆို ညေန မင္း ဘုရားသြားမွာေပါ့"

"ေအး သြားမွာေပါ့ကြ။ သူလာသည္ျဖစ္ေစ မလာသည္ျဖစ္ေစ ငါက ဘုရားမွာ ဆုေတာင္းေနက်ပဲ။ ညေနလဲသြားမွာ"

"ေအးပါကြာ သူငယ္ခ်င္း မင္းေတာင္းတဲ့ဆုနဲ႔ ျပည့္ပါေစကြာ"

"ေအးပါကြာ ေက်းဇူးပါပဲ"

ညေနဆိုတာကိုေတြးၿပီး ကိုေဒးဗစ္တစ္ေယာက္ ဘာလုပ္လို႔ ဘာကိုင္ရမွန္းမသိ ျဖစ္ေနတာ ေသခ်ာပါသည္။ ဒီတစ္ခါ ကေလးကို ဆံုးရံႈးလို႔မျဖစ္။ သူမခံစားႏိုင္။ ကေလးရယ္ ကိုယ္တို႔ေတြ႔ရင္ ရင္ထဲကစကားေတြ ေျပာထြက္ပါေစကြာ။

ေတာင္ႀကီးၿမိဳ႕ရဲ့ ညေန ေနဝင္ခိ်န္ရဲ့ အလွဟာ အလြမ္းအခံရိွသူမ်ားအတြက္ ပိုမိုလြမ္းေဆြး စရာေကာင္းတာကို ကိုေဒးဗစ္ အေသအခ်ာ သိေနၿပီေလ။ ကေလး မင္းဘယ္လိုေနၿပီး ဘာေတြခံစားေနရလဲ ကိုသိပါၿပီကြာ။ အဲဒီ အလြမ္းအေဆြးေတြအားလံုး ဒီေန႔ကို အဆံုးသတ္မယ္ ကေလး။ ၿပီးရင္ မင္းဘဝ အရာရာ လွပေနေစရမယ္လို႔ ကိုယ္ကတိေပးတယ္။ တစ္ခုေတာ့ရိွတယ္ ကေလးရယ္ ကိုယ္တို႔ေတြ႔တဲ့ အခိ်န္မွာ အရာရာကို မင္းပြင့္လင္းေစခ်င္ပါတယ္။ ကိုယ့္အခ်စ္ေတြကို မင္းျမင္ေစခ်င္ပါတယ္။ ပါးစပ္ကေတာ့ အျကင္နာတကယ္စစ္ရင္ အသြားနဲ႔အျပန္ရိွမွာဆိုတဲ့ သီခ်င္းေလးကို ညည္းေနမိတာေတာ့ က်ိမ္းေသပဲေလ။

ကိုေဒးဗစ္ ကားကို ဟိုတယ္မွာပဲ ထားခဲ့ၿပီး ဆိုင္ကယ္ကယ္ရီျဖင့္ ေတာင္ေပၚဘုရားသို႔ ညေန ၃ နာရီ ေလာက္ကတည္းက ေရာက္ေနခဲ့သည္။ သူဘယ္ခိ်န္လာမွာလဲ။ ဘယ္ဘက္ကေန တက္လာမွာလဲ ဆိုတဲ့အေတြးနဲ႔ ဘုရားေပၚမွာ က်ီးကန္းေတာင္ေမွာက္ ေလွ်ာက္ၾကည့္ေနမိသည္။ ကေလးနဲ႔ေတြ႔ရင္ ဘယ္ကစေျပာရမလဲ ဘယ္လိုစနႈတ္ဆက္ရမလဲ။ မ်က္ႏွာကိုေရာ ဘယ္လိုအမူအရာနဲ႔ ေနရမလဲ။ အာ- မေတြးတတ္ေတာ့ဘူးကြာ။ ဘာပဲေျပာေျပာ ကေလးလာမွပဲ အေျခအေနအရ ဆက္သြားရမွာပဲ။ ေနကေတာင္ေပၚၿမိဳ႕မို႔ထင္တယ္ အေမွာင္ေစာသည္။ ညေန ၅ နာရီေက်ာ္ေလာက္အထိ ကေလးေပၚမလာ။ လာခဲ့ပါကေလးရယ္ ကိုေစာင့္ေနပါတယ္။ ကေလးလာပါေစလို႔ ဘုရားကိုဦးခ် ဆုေတာင္းတာကလဲ ဘယ္ႏွစ္ႀကိမ္မွန္းမသိ ေတာ္ေတာ္မ်ားေနၿပီ။

"အကို"

ကိုေဒးဗစ္ ေနာက္နားေလးဆီကေန တိုးတိုးေလးေခၚလိုက္တဲ့ အသံပါ။ တစ္ကိုယ္လံုးမွာရိွသမွ် ေသြးေၾကာေတြ ဖ်ဥ္းကနဲေနေအာင္ ျဖစ္သြားၿပီး ကိုေဒးဗစ္ ေနာက္ကိုလွည့္ၾကည့္လိုက္မိသည္။ ကေလး အဲဒီကေလး ကိုေဒးဗစ္ကို ၿပံဳးၿပံဳးႀကီးၾကည့္ေနတဲ့ ကေလး။ အဲဒီကေလးနဲ႔ေတြ႔ရင္ စကားေတြ ရႊန္းရႊန္းေဝေအာင္ ေျပာမယ္လို႔ အားခဲလာတဲ့ ကိုေဒးဗစ္ ဘာမွမေျပာႏိုင္ေအာင္ ျဖစ္ေနမိသည္။

"မိုးငယ္"

"အကို ေတာင္ႀကီးကို အလည္လား"

"မဟုတ္ဘူးညီ ကိုယ္လူတစ္ေယာက္ကို လာဖမ္းတာ"

"ဘယ္လို ျဖစ္လို႔လဲ အကို"

ကိုေဒးဗစ္ ညင္သာစြာၿပံဳးလိုက္ၿပီး

"ဟုတ္တယ္ညီ။ ကိစၥတစ္ခုကို ေသခ်ာမစံုစမ္းပဲ ကိုယ့္သေဘာနဲ႔ကိုယ္ ဆံုးျဖတ္ၿပီး ထြက္ေျပးသြားတဲ့ ကိုယ့္ဆီက ဝန္ထမ္းတစ္ေယာက္ကို လိုက္ဖမ္းတာပါ။ ခုေတြ႔ေနၿပီဗ်"

"ကၽြန္ေတာ္ နားမလည္ေတာ့ဘူး အကို။ ကၽြန္ေတာ့္ကို ရွင္းေအာင္ေျပာပါအကိုရယ္"

"ကိုယ္ မိုးငယ္ဆီ လိုက္တာတာပါ"

"ဗ်ာ"

"ဟုတ္တယ္ ညီ။ ကိုယ္ မင္းဆီလိုက္လာတာ။ ကိုယ္မင္းကို ရန္ကုန္မွာ ေျပာမထြက္ခဲ့တဲ့ စကားေတြကို ေျပာျပမလို႔ လိုက္လာတာ မိုးငယ္"

"ဗ်ာ"

ဒီတစ္ခါ ဘာစကားတစ္ခြန္းမွ မေျပာႏိုင္ပဲ ဆံြ႔အေနခဲ့တာက ကိုေဒးဗစ္ မဟုတ္ေတာ့ပဲ မိုးငယ္ျဖစ္ေနပါၿပီ။ သူထင္မွတ္မထားတဲ့ စကားေတြကို ထင္မွတ္မထားတဲ့ လူဆီကေန ဆက္တိုက္ၾကားေနရတဲ့အတြက္ အဲဒီကေလးရင္ထဲမွာ ေျဗာင္းဆန္ေနမွာပဲေလ။ ကိုယ့္အလွည့္တုန္းက ေျပာခ်င္တာေတြေျပာၿပီး လုပ္ခ်င္တာေတြ လုပ္သြားတဲ့ အဲဒီကေလး သူ့အလွည့္ၾကေတာ့ မ်က္ႏွာငယ္ေလးနဲ႔ပါလား။

"ကိုယ္ ရန္ကုန္မွာတုန္းက လူႀကီးတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ ထိန္းသိမ္းသင့္တာေတြရိွလို႔ ေျပာမထြက္ခဲ့တဲ့ စကားေတြရိွပါတယ္။ မိုးငယ္... ကိုယ္မိုးငယ္ကို ခ်စ္တယ္။ မိုးငယ္သေဘာထား ဘယ္လိုရိွေနမလဲဆိုတာလဲ ကိုယ္ရိပ္မိပါတယ္။ မိုးငယ္ေရာ ကိုယ့္ကိုယ္ ခ်စ္တယ္ မဟုတ္လားဟင္"

"ဟင့္အင္း အစ္ကို။ ကၽြန္ေတာ္မေျပာႏိုင္ဘူး။ တကယ္ခ်စ္ေနခဲ့တယ္ ဆိုရင္ေတာင္ ကၽြန္ေတာ္ မေျပာႏိုင္ဘူး။ ကၽြန္ေတာ္တို႔လို လူႏွစ္ေယာက္ ခ်စ္ၾကတယ္ဆိုတာလဲ ဘယ္နည္းနဲ႔မွ လူေတြ လက္ခံေပးၾကမွာ မဟုတ္ဘူးအကို။ ၿပီးေတာ့ လိင္တူခ်င္း ခ်စ္ေနၾကတဲ့ ေရာဂါလို႔ သမုတ္မွာကိုလဲ လက္မခံႏိုင္ဘူးအကို။ မျဖစ္ႏိုင္တာေတြ မေျပာပါနဲ႔အကို"

"ဘာလို႔ မျဖစ္ႏိုင္ရမွာလဲ မိုးငယ္၊ မိုးငယ္နဲ႔ကိုယ္နဲ႔ ခ်စ္ၾကတာ ဘယ္သူေတြကို ထိခိုက္လဲ။ ဘယ္သူေတြကို အက်ိဳးယုတ္ေစလဲ။ ပတ္ဝန္းက်င္က ဝိုင္းၿပီးေျပာရေအာင္ မိုးငယ္ေရာ ကိုယ္ေရာ ႏွစ္ေယာက္စလံုးက အမူအယာေတြ စရိုက္ေတြ ပ်က္ေနေလာက္ေအာင္ ေနၾကထိုင္ၾကမွာမွ မဟုတ္တာ။ ၿပီးေတာ့ မွတ္ထားေပးမိုးငယ္။ လိင္တူခ်င္းခ်စ္ၾကတယ္ဆိုတာ ေရာဂါမဟုတ္ဘူး၊ လိင္တူခ်စ္သူေတြကို မုန္းေနတာကမွ ေရာဂါပါ။ ကိုယ္ေတာင္းပန္ပါတယ္ကြာ။ ကိုယ့္ဆီကေန ေနာက္တစ္ေခါက္ ထြက္မေျပးပါနဲ႔ေတာ့ကြာ ေနာ္"

"ထားပါေတာ့ဗ်ာ။ အကိုနဲ႔ကၽြန္ေတာ္ အတူေနျခင္း မေနျခင္းဟာ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္ တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ ခ်စ္ျခင္း မခ်စ္ျခင္းနဲ႔ ဘာမွမပတ္သက္ပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ တူတူမေနလဲ အေဝးကေန ခ်စ္ေနလို႔ ရတာပဲအကို။ ကၽြန္ေတာ္ ပတ္ဝန္းက်င္ကို ေၾကာက္တယ္အကို။ ကၽြန္ေတာ္ အဲဒီလို မစြန္႔စားရဲဘူးအကို"

"ကို ရိွတယ္ေလ မိုးငယ္။ ကိုယ့္ကိုယ္ မယံုဘူးလား။ ၿပီးေတာ့ ဘယ္ေလာက္ပဲ ခ်စ္တယ္ေျပာေျပာ မိုးငယ္ ကိုယ့္ေဘးမွာ ရိွမေနဘူးဆိုတဲ့ ခံစားခ်က္ကို ထပ္မခံစားႏိုင္ေတာ့ဘူး မိုးငယ္။ ေတာင္းပန္ပါတယ္ မိုးငယ္။ ကိုနဲ႔ ျပန္လိုက္ခဲ့ေပးပါကြာ"

"ဟင့္အင္း အကို၊ မျဖစ္ႏိုင္တာႀကီးကို ကၽြန္ေတာ္ လက္မခံႏိုင္ဘူး"

"မျဖစ္ႏိုင္တာလို႔ ဘာျဖစ္လို႔ ထင္ရတာလဲ မိုးငယ္။ ကိုယ့္ကို ယံုၾကည္စမ္းပါကြာ။ ပတ္ဝန္းက်င္က သမုတ္တယ္၊ သတ္မွတ္တယ္ဆိုတာ ကိုယ္တို႔ အမူအက်င့္ေတြနဲ႔ပဲဆိုင္တယ္ မိုးငယ္။ ကိုယ္တို႔မွ မဟုတ္ဘူး။ ပံုမွန္ အိမ္ေထာင္မ်ိဳးေတြလည္း အေနအထိုင္မတတ္ရင္ သစၥာမရိွၾကပဲ ေဖာက္ျပန္ၾကတယ္ဆိုလဲ ပတ္ဝန္းက်င္မွာ ေျပာၾကမွာပဲ။ အဲဒီေတာ့ ပတ္ဝန္းက်င္က လက္ခံေပးလာေအာင္ လုပ္ရမွာ ကိုယ္တို႔အလုပ္ပဲ။ ကိုယ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ သစၥာရိွရိွနဲ႔ တစ္ေယာက္အေပၚတစ္ေယာက္ ခ်စ္ေနမယ္ဆိုရင္ ပတ္ဝန္းက်င္ဆိုတာ ဘာမွဂရုစိုက္ေနစရာ မလိုေတာ့ဘူး မိုးငယ္"

"ဘာပဲေျပာေျပာ ကြ်န္ေတာ္ေၾကာက္တယ္အကို"

"ကိုယ့္ကိုယ္ ယံုၾကည္ေပးပါ မိုးငယ္ရယ္ ေနာ္"

"ထားပါေတာ့ဗ်ာ အကိုဘယ္ေန႔ျပန္မလဲ။ ဘာနဲ႔ လာတာလဲ။ ကားနဲ႔လား ေလယာဥ္နဲ႔လား"

"စကားမလဲႊနဲ႔ မိုးငယ္"

"ကိုယ္ေျပာေနတာကို ျပန္ေျဖဦး"

"အကို မျပန္ခင္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ တစ္ခုခု အေျဖေပးမွာပါအကို။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ တစ္ခုသိခ်င္တယ္အကို။ ကၽြန္ေတာ္ ဒီမွာရိွမွန္း အကို ဘယ္လိုသိလဲဟင္"

"စိတ္မဆိုးနဲ႔ေနာ္ မိုးငယ္။ ညီနဲ႔ အြန္လိုင္းမွာ ကိုယ့္အေၾကာင္း ေျပာျဖစ္ေနတဲ့ တစ္ေယာက္ဆီကပါ"

"အာ သူက ဘယ္သူလဲအကို။ ဘယ္သူမွ ျပန္မေျပာပါနဲ႔လို႔ မွာထားရက္နဲ႔ကြာ"

"သူ ဘယ္သူ႔ကိုမွ ျပန္မေျပာပါဘူးကြာ။ အဲဒီလူက ကိုပဲေလ ညီ"

"ဗ်ာ-- ဒါဆို ကၽြန္ေတာ္ရင္ထဲမွာ ဘာေတြရိွလဲဆိုတာ အကို အကုန္သိၿပီးႏွင့္ၿပီေပါ့။ အကိုရယ္ ဟုတ္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္အကို႔ကို အရမ္းခ်စ္ခဲ့တာပါ။ ကၽြန္ေတာ့္ကို အကိုအပါအဝင္ လူေတြအားလံုးက ဝိုင္းေျပာၾကမွာစိုးလို႔ ကၽြန္ေတာ္ထြက္ေျပးလာခဲ့တာပါဗ်ာ။ အကို႔ကို ကၽြန္ေတာ္ ခ်စ္ပါတယ္။ အရမ္းကို ခ်စ္ပါတယ္ဗ်ာ"

"ကိုလဲ မိုးငယ္ကို အရမ္းခ်စ္ပါတယ္။ အခုမွ မဟုတ္ပါဘူးကြာ။ မိုးငယ္ကို ပထမဆံုး စေတြ႔တဲ့ ေန႔ကတည္းကပါ မိုးငယ္ရယ္"

"အကို ဘယ္ေန႔ျပန္မလဲ။ အကိုမျပန္ခင္ ကၽြန္ေတာ္ အကို႔ကို လာေတြ႔ပါဦးမယ္။ အကိုဘယ္မွာ တည္းလဲ"

"ကိုယ္ သံလြင္ဟိုတယ္မွာပဲညီ။ အျခားဘာမွ မေတြးေစခ်င္ဘူး မိုးငယ္။ ကိုယ္နဲ႔ လိုက္ခဲ့ပါေနာ္"

"ကၽြန္ေတာ္ စဥ္းစားပါဦးမယ္ အကိုရယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ျဖစ္လာမယ္ ကိစၥေတြကို ကၽြန္ေတာ္ရင္ဆိုင္ရဲလား မရဲဘူးလားဆိုတာ စဥ္းစားပါရေစ အကို။ ကဲ အခုေတာ့ ျပန္ၾကရေအာင္ အကို။ မိုးခ်ဳပ္ေနၿပီ"

"ေကာင္းၿပီေလ။ ကိုယ္ လိုက္ပို႔ေပးမယ္။ ဘယ္မွာေနလဲ မိုးငယ္"

"ရတယ္အကို။ မပို႔နဲ႔ေတာ့။ ကၽြန္ေတာ္ ဒီနားမွာပဲေနတာ အကို မိုးခ်ဳပ္ေနလိမ့္မယ္"

"မနက္ျဖန္ ဘယ္အခ်ိန္ ေတြ႔မလဲညီ"

"ကၽြန္ေတာ္ ဖုန္းဆက္လိုက္ပါ့မယ္အကို။ အကို႔ နံပါတ္ ကၽြန္ေတာ္သိပါတယ္"

"အိုေက အိုေက ကိုယ္သြားမယ္။ မနက္ျဖန္ ေတြ႔မယ္ေနာ္"

ကိုေဒးဗစ္ အဲဒီကေလးကို နႈတ္ဆက္ၿပီး ဟိုတယ္ရိွရာသို႔ ျပန္လာခဲ့သည္။ ရင္ထဲမွာေတာ့ အေတြးေပါင္းမ်ားစြာျဖင့္ အိပ္မေပ်ာ္ႏိုင္ခဲ့ပါ။ မနက္ျဖန္မွာ အဲဒီကေလးက ဘယ္လိုဆံုးျဖတ္မလဲ ဆိုတာကို ကိုေဒးဗစ္ မသိႏိုင္။ ေကာင္းသည္ျဖစ္ေစ မေကာင္းသည္ျဖစ္ေစ ေရွ႕ဆက္ရမယ္ အခိ်န္မွာ ႀကံဳေတြ႔ရမယ္ ျပႆနာေတြ အမ်ားႀကီးပဲ ရိွတာကိုလဲ ကိုေဒးဗစ္သိရက္နဲ႔ အေရွ႕တိုးလိုက္မိၿပီျဖစ္သည္။ ေရွ႕ဆက္ ဘာျဖစ္မယ္ဆိုတာ အဲဒီကေလးရဲ့ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ေပၚမွာပဲ မူတည္သည္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အဲဒီကေလးကို ပိုင္ဆိုင္ရမယ္ဆိုရင္ တန္ပါတယ္လို႔ပဲေတြးၿပီး ညတစ္ညကို စိုးရိမ္ႀကီးစြာနဲ႔ ကုန္ဆံုးေစခဲ့တာ ကိုေဒးဗစ္ပါ။

ေနာက္တစ္ေန႔ မနက္ေရာက္ေတာ့ ညေနဆိုတာကို ေစာင့္ရျပန္သည္။ အဲဒီကေလးရိွရာ အင္တာနက္ဆိုင္ကို ရွာေဖြၿပီး လိုက္သြားႏိုင္ေသာ္လည္း သူ႔ကို ေအးေအးေဆးေဆး စဥ္းစားေစခ်င္သည္။ ကေလးအေနနဲ႔ အေကာင္းဆံုးေတာ့ စဥ္းစားႏိုင္မွာပါလို႔ပဲေတြးၿပီး ေန႔လည္ဘက္ ေအးေအးေဆးေဆးနားကာ ညေနေလးနာရီေလာက္မွာ ေတာင္ေပၚဘုရားေပၚသို႔ ထြက္လာခဲ့မိသည္။ မေန႔ကေတြ႔တဲ့ ေလွကား အတက္နားေလးမွာပဲ ထိုင္ရင္းနဲ႔ ေစာင့္ေနမိသည္။ မရရေအာင္ ေခၚသြားမယ္လို႔ေတြးၿပီး ေရွ႕ဆက္ရမယ့္ ဘဝအတြက္ ႀကိဳၿပီးရင္ခုန္ေနမိသည္။ လူေတြအားလံုး လက္ခံလာေအာင္ တည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္နဲ႔ သာယာတဲ့ ဘဝတစ္ခုျဖစ္ေအာင္ တည္ေဆာင္မည္ဆိုတဲ့ အေတြးေတြနဲ႔ ေတာင္ႀကီးၿမိဳ႕ရဲ့ ညေနခင္းဟာ ၿပီးျပည့္စံုလို႔ ေနပါသည္။

ညခုႏွစ္နာရီ ေက်ာ္တဲ့အထိ ေပၚမလာတဲ့ အဲဒီကေလးကို၊ ကိုေဒးဗစ္ ရင္ထဲမွာ ပူပင္မႈေတြအျပည့္နဲ႔ သူလာမယ္ လမ္းဘက္ကို ေမွ်ာ္ရတာလဲ ေမာလွပါၿပီ။ လာပါေတာ့ ကေလးရယ္။ ကိုယ့္ဘဝအတြက္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြကို ထပ္ၿပီးေဝးေအာင္ေတာ့ မလုပ္ပါနဲ႔ေတာ့ကြာ။ ဘုရားရင္ျပင္ေပၚမွာ လူေတြ ေတာ္ေတာ္ရွင္းသြားသည္အထိ ေပၚမလာတဲ့ အဲ့ကေလးကို ကိုေဒးဗစ္ နားမလည္ႏိုင္ေတာ့ပါ။ ပတ္ဝန္းက်င္ကို ေၾကာက္တာလား။ ကိုယ့္ကိုယ္ မယံုတာလား ကေလးရယ္။ ေလးကန္တဲ့ ေျခလွမ္းေတြနဲ႔ ဟိုတယ္ကိုျပန္ေရာက္တဲ့ အခိ်န္မွာ ည ဆယ္နာရီ ေက်ာ္ေနပါၿပီ။ မနက္က်ရင္ေတာ့ အင္တာနက္ဆိုင္ေတြမွာ လိုက္ရွာၾကည့္ဦးမယ္ဆိုတဲ့ အေတြးနဲ႔ အိပ္စက္ရင္း ည တစ္ညကို ထပ္ၿပီးေတာ့ ကုန္ဆံုးရျပန္ၿပီေပါ့ ကေလးရာ။

ပုန္းခ်င္တဲ့လူဟာ ေရေျမဆံုးေအာင္ ပုန္းမယ္ဆိုတာ သိလ်က္နဲ႔ ရိွမ်ားရိွေနမလားဆိုတဲ့ အေတြးနဲ႔ အင္တာနက္ဆိုင္ေတြကို ႏွံ႔ေအာင္လိုက္ေမးၾကည့္ မိပါသည္။ ညေနေစာင္းမွ ေရာက္သြားတဲ့ ဆိုင္တစ္ဆိုင္မွာေတာ့ ကေလးအေၾကာင္း သိခဲ့ရပါသည္။

ကိုမိုးငယ္ဆိုတာ ဒီဆိုင္မွာ အလုပ္လုပ္ခဲ့ေၾကာင္း ဒါေပမယ့္ မေန႔ မနက္အေစာႀကီးက ထျပန္သြားေၾကာင္း၊ အလုပ္ပါ တစ္ခါတည္း ထြက္သြားေၾကာင္း သိခဲ့ရၿပီး ကိုေဒးဗစ္ ဟိုတယ္သို႔ ျပန္လာခဲ့သည္။ ဘာေတြကို စိုးရံြ႕ၿပီး ကိုယ့္ကို ေရွာင္ေျပးေနရတာလဲ ကေလးရယ္။

ဒါေပမယ့္ ဒီတစ္ခါေတာ့ ကေလးကို ထပ္ၿပီးေတာ့ အဆံုးရံွးမခံႏိုင္ေတာ့ဘူး။ ကိုယ္မရ ရေအာင္ ရွာမယ္ကေလး။ ကိုယ္ဘဝကို ထပ္ၿပီး အဓိပၸါယ္ မမဲ့ခ်င္ေတာ့ဘူး ကေလး။

မနက္အေစာႀကီး ႏိုးေနခဲ့ေသာ ကိုေဒးဗစ္ ေမွာင္ေနသျဖင့္ ေနထြက္တာကို ခဏေစာင့္ၿပီး ခ်က္ခ်င္းပင္ ကေလာကို ဆင္းလာခဲ့သည္။ ႀကိဳတင္ေတြးထားသလိုပဲ သူအိမ္မွာလဲ မရိွပါ။ သူ႔အိမ္ကို နီးစပ္ရာ ေမးၾကည့္ေပးပါဆိုေတာ့လဲ အားလံုးက မသိဘူးခ်ည္း ျငင္းေနၾကသည္။ ဒီအတိုင္းဆို လက္ေလွ်ာ့ရမလို ျဖစ္ေနၿပီ ကေလးရယ္။

ကိုေဒးဗစ္မွာ ဘာမွစဥ္းစားမေနေတာ့ပဲ ကားကို ရန္ကုန္အထိ ေတာက္ေလွ်ာက္ေမာင္းခ် လာခဲ့သည္။ ဘာပဲေျပာေျပာကြာ မိုးငယ္ကို မပိုင္ဆိုင္ရေပမယ့္ ကိုယ္ မိုးငယ္ဆီက အခ်စ္ေတာ့ ရခဲ့ၿပီးၿပီေလ။ ႏွစ္ေယာက္တစ္ဘဝ တည္ေဆာင္ခ်င္တာကေတာ့ မျဖစ္ႏိုင္ေတာ့ဘူးေပါ့ကြာ။

ရန္ကုန္ျပန္ေရာက္ေတာ့လဲ ခြင့္ရက္က က်န္ေသးသျဖင့္ ရံုးမသြားေသးပဲ အိမ္မွာပဲ အေတြးေတြနဲ႔ ေနာင္တေတြ ရေနမိသည္။ သူ အလုပ္ထြက္မယ္ ဆိုကတည္းက ေပးမထြက္ပဲ မရရေအာင္တားၿပီး ကေလးကို ႀကိဳးစားမည္ဆိုရင္ ျဖစ္ႏိုင္ေကာင္းပါရဲ့ ဆိုတဲ့အေတြးမ်ိဳးေတြနဲ႔ ေနာင္တေတြ ရေနမိသည္။ ညေနက်ရင္ေတာ့ ကေလးေနခဲ့တဲ့ လွည္းတန္းက အေဆာင္ဘက္မွာ သြားစံုစမ္းဦးမယ္။ ရန္ကုန္က သူငယ္ခ်င္းေတြဆီကိုလဲ ျပန္လာခ်င္ လာႏိုင္တယ္ေလ။

အန္တီေရ ဒီအေဆာင္မွာေနသြားတဲ့ မိုးငယ္ ဆိုတာေလ မွတ္မိလားမသိဘူး။ သူ႔ သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္ေယာက္နဲ႔ ေတြ႔လို႔ရမလားဟင္"

"မိုးငယ္ သူငယ္ခ်င္းေတြေတာ့ ခုမရိွေသးဘူးသား။ အလုပ္ကေန ျပန္မေရာက္ၾကေသးဘူး။ မိုးငယ္ေတာ့ ရိွတယ္ေလ ေခၚေပးရမလား"

"ဗ်ာ သူရိွတယ္ ဟုတ္လား။ ေတြ႔ပါရေစ အန္တီ။ ခဏေလာက္ ေခၚေပးပါလားဟင္"

"ကၽြန္ေတာ္ ရိွပါတယ္အကို။ အကို႔ကားကိုေတြ႔လို႔ ဆင္းလာတာ။ အျပင္သြားရေအာင္ ကန္ေဘာင္ျဖစ္ျဖစ္"

အေပၚထပ္မွ ဆင္းလာေသာ မိုးငယ္။ ပါတီညမွာ သီခ်င္းဆိုတုန္းက ဝတ္တဲ့ ဂ်င္းေဘာင္းဘီအၿပဲနဲ႔ အေပၚက တီရွပ္ေလးဝတ္ၿပီး ဆင္းလာတဲ့ မိုးငယ္ ရင္ထဲမွာ တီးတိုးဆိုမိသည္။ ကိုယ့္ကို ထပ္ၿပီးေတာ့ မထားခဲ့ပါနဲ႔ေတာ့ ကေလးရယ္။

"သြားရေအာင္ေလ မိုးငယ္"

အေဆာင္ရွင္ အန္တီႀကီးကို ႏႈတ္ဆက္ၿပီး အဲဒီကေလးနဲ႔ ႏွစ္ေယာက္သား ကန္ေဘာင္ဘက္ကို ထြက္လာခဲ့သည္။ ရင္ဘက္ထဲမွာေတာ့ စကားလံုးေတြ အျပည့္နဲ႔ေပါ့။

"မိုးငယ္ကို ႀကိဳၿပီးေတာင္းပန္ပါရေစ။ ဒီတစ္ခါ ကိုယ့္ကို ထပ္ၿပီးေတာ့ ထားမသြားပါနဲ႔ေတာ့ကြာ။ ကိုယ္တကယ္ မခံစားႏိုင္လို႔ပါ"

"ကၽြန္ေတာ္က ျပန္ေတာင္းပန္ရမွာပါ အကို ကၽြန္ေတာ့္ကို ခ်စ္ပါတယ္ ဆိုတဲ့စကားကို တည္ေပးပါလို႔။ ကၽြန္ေတာ္လည္း အကိုမရိွရင္ မေနႏိုင္ေတာ့လို႔ ျပန္လိုက္လာတာပါ အကို။ ကၽြန္ေတာ္ အကို႔ကို အရမ္းခ်စ္တယ္ဗ်ာ"

ေျပာေနရင္း ဆိုေနရင္းနဲ႔ မ်က္ရည္ေတြက်လာၿပီး ကားပါကင္ဝင္းထဲမွာပဲ တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ တင္းက်ပ္စြာ ဖက္ထားလိုက္မိသည္။ အခုအေျခအေနက တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ ဘာစကားမွ ေျပာဖို႔ကိုမလိုေအာင္ ၿပီးျပည့္စံု လြန္းလွသည္။ အားလံုးက လက္ခံႏိုင္ေအာင္ ႀကိဳးစားၿပီး ေနျပဖို႔ပဲ လိုေတာ့သည္။

အင္းလ်ားကန္ေဘာင္က ညေနခင္းသည္ အဓိပၸါယ္မ်ားစြာ ရိွခဲ့ဖူးပါသည္။ အဲဒီလို အဓိပၸါယ္မ်ားစြာ ျပည့္စံုဖူးခဲ့တဲ့ အင္းလ်ားကန္ေဘာင္ေလးဟာ ကိုေဒးဗစ္နဲ႔ မိုးငယ္တို႔ရဲ့ ခ်စ္ျခင္းေတြပါ ထပ္ၿပီး ေပါင္းျဖည့္လိုက္တဲ့ အခိ်န္မွာေတာ့ ဟိုးအေဝးက ကန္တင္း စားေသာက္ဆိုင္ေလးေတြကေန လြင့္ပံ်လာခဲ့တဲ့ ဆုန္းသင္းပါရ္ရဲ့ သီခ်င္းသံေလး "အၾကင္နာ တကယ္စစ္ရင္ အသြားနဲ႔အျပန္ရိွမွာ" တဲ့။

စက္ရာ

၁၀၊ ႏို၀င္ဘာလ၊ ၂၀၁၁ ခုႏွစ္။

http://www.coloursrainbow.com/articles/2010-09-20-04-28-13/604-2011-11-10-06-00-26.html