အေပၚကိုလည္းမတက္ရဲ .....ေႏြးေႏြးဆိုတဲ့ေကာင္မေလးနဲ႔တိုးေနမွျဖင့္။ ျပီးေတာ့ ဘာမွန္းမသိတဲ့ အလိုမက်မႈလည္း ရင္ထဲမျဖစ္ေပၚ မခံစားခ်င္ဘူး။ဒါေပမဲ့ အေတာ္ေတာ့ခက္သားပဲ။
တိုက္ေအာက္ေျခမွာ ကိုယ့္ဟာကို မတ္တတ္ရပ္ေနတာ လူတစ္ခ်ိဳ႕ကကြၽန္ေတာ့္မ်က္၀န္းေတြကို စပ္စုသြားေလရဲ႕။ မ်က္ခြံေတြရဲျပီး မို႔ေနသမို႔ေလ။ အသားျဖဴျဖဴေကာင္ကေလး မ်က္၀န္းေတြက ငိုထားသလား ဘာေၾကာင့္လည္းေပါ့။
ေတြ႔လည္းေတြ႕ခ်င္ပါတယ္ ကိုၾကီး။ ကိုၾကီးကိုဖုန္းလည္းကိုင္ေစခ်င္တယ္ ကိုယ္လည္းမကိုင္ေစခ်င္မိဘူး။ ဖုန္းေခၚတာေတာ့ မွန္တယ္ ဒါေပမဲ့....
"ခဏေလး ခဏေလးပဲ ေခၚမွာပါ။ ကိုၾကီးမကိုင္ပါေစနဲ႔ မကိုင္ပါေစနဲ႔"
"ကိုၾကီးေအာက္ကိုဆင္းလာမည့္အခ်ိန္ထိ ေစာင့္ေနပါ့မယ္ဗ်ာ။"
"ကြၽတ္.....ဖုန္းက၀င္လာေသးတယ္။" ကိုၾကီးကိုေခၚေနပါတယ္ဆိုမွေလ။
"ဗ်ာ.......ဟုတ္ကဲ့ ကြၽန္ေတာ္ ကြၽန္ေတာ္အဲဒီဌာနကို အေရာက္လာခဲ့ပါ့မယ္။ ေက်းဇူး ေက်းဇူးပါခင့္ဗ်ာ့။" ကမၻာၾကီးလည္သြားသလား ရင္ထဲမွာ တစ္ခုခုဆံုးရႈံးသြားသလို အသက္ရွဴတာရပ္သြားရသလို ခံစားရမိပါရဲ႕။
ျမိဳ႕စြန္က ကန္သာယာနားက လမ္းလယ္ ပလက္ေဖာင္းမွာ ကားျဖဴေလးတစ္စီး တိမ္းေမွာက္သြားပါသတဲ့။ အဲဒီကားထဲက ေမာင္းသူက ေတာ့ ပြဲခ်င္းျပီးျဖစ္သြားပါတယ္။ ျပီးေတာ့ သူ႔ရင္ဘတ္ထဲက လိပ္စာကဒ္ဟာ ကြၽန္ေတာ့္လိပ္စာကဒ္ျဖစ္ေနသမို႔ ဖုန္းဆက္ေခၚလိုက္ ရေၾကာင္း အေၾကာင္းၾကားလာပါတယ္။
သီဟ.......ကားျဖဴၾကီးကိုေမာင္းျပီး ျမိဳ႕ၾကီးကိုပတ္မယ့္ သီဟ။ ေသြးသံရဲရဲနဲ႔ျဖစ္ေနမယ့္ မင္းခႏၶာကိုယ္ကို ငါ...ငါျမင္ရေတာ့မွာပါလား။
ဟိုးေကာင္းကင္ဆီကို တလူလူလြင့္သြားတဲ့ မီးခိုးေခါင္းတိုင္ကတစ္ဆင့္ လြင့္ေမ်ာသြားတဲ့ မီးခို႔ေငြ႔ေတြနဲ႔အတူ သီဟရဲ႕ ၀ိဥာဥ္ေတြ ေမ်ာလြင့္ပါ သြားျပီ....ေလေတြ ထဲကို ေမ်ာလြင့္ပါသြားျပီထင္ပါတယ္။ ျမိဳ႔အစြန္က်တဲ့ေနရာ သုႆန္က သျဂိဳဟ္ဌာနမွ အရိုးအိုးျဖဴျဖဴကို ယူေဆာင္လာရင္း ကၽြန္ေတာ္ ကားရွိရာကိုျပန္ခဲ့တာမွာ ကားအနား သူရ ကေဒါပြရင္း ေစာင့္ေနပါရဲ႕။ သူဘာေၾကာင့္ေဒါပြေနသလည္း ဆိုတာကိုေတာ့ ခံစားနားလည္မိရပါ့။
စိတ္ထဲကခံစားမႈကို အျပင္ထုတ္ျပီးမျပတတ္တဲ့ကြၽန္ေတာ့္လို မဟုတ္တဲ့ သူရကေတာ့ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ ညီအစ္ကိုေတြလို ေနထိုင္ခဲ့ ၾကရတဲ့ သီဟရယ္ ကြၽန္ေတာ့္အေၾကာင္းရယ္ကို ဂဃနဏ သိေနသူမို႔။ ျပီးေတာ့ သူ႔မွာလည္းသူ႔ဇာတ္ေၾကာင္းနဲ႔သူ အစကတည္း က ေပါက္ကြဲေနတာ အခုေတာ့ သူတစ္စံုတစ္ေယာက္ကိုမ်ားေတြ႔ရင္ အေသသတ္ေတာ့မလားပဲ။
"Fuck! ငါတို႔ဟာလူေတြမဟုတ္ၾကဘူးလား။ ဒီလိုပဲအဆံုးသတ္ၾကရသလား။ ေတာက္..."
ေဒါမာန္အျပည့္နဲ႔ကားနားအျမန္သြားရင္း ကြၽန္ေတာ့္ကိုေစာင့္ေနေလရဲ႕ ပါးစပ္ကျမည္တမ္းသမႈျပဳရင္းေပါ့။
သူ႔အေပၚယံအသြင္အျပင္က ၾကမ္းတမ္းေနေပမဲ့ ညီအစ္ကို အေပါင္းအသင္းစိတ္အျပည့္ရွိတဲ့ သူရရယ္ပါ။
မင္းကို... မင္းကို ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။
"ျမိဳ႕ထဲျပန္ေမာင္းေတာ့ သူရ...သူငယ္ခ်င္း"
တရွိန္ထိုးေမာင္းလာတဲ့ ကားေနာက္ခန္းမွာ ကြၽန္ေတာ္ထိုင္ေနရင္း တံခါးမွတစ္ဆင့္ အရိုးမႈန္ေလးေတြကိုၾကဲခ်ေနမိပါတယ္။ ေလအယူမွာ လြင့္ေမ်ာျပီး ေ၀့၀ဲသြားတဲ့ အမႈန္ေလးေတြနဲ႔ အတူ မင္းလြတ္လပ္ျငိမ္းခ်မ္းပါေစ ကြာ။
သီဟ.....သီဟရယ္။ ေအးျငိမ္းရာမွာ နားခိုႏိုင္ေစဖို႔ ဆုေတာင္းေပးပါတယ္ကြာ...။
ကြၽန္ေတာ့္မ်က္၀န္းေတြက မ်က္ရည္ေတြ ေတြေတြစီးဆင္းေနတယ္ ဘယ္လိုမွမထိန္းထားႏိုင္ေတာ့ဘူး ရင္ဘတ္ထဲက တလႈိက္လႈိက္ကို ခံစားရျပီး ငိုေၾကြးမိေတာ့တာ။ ဒါကိုသူရက ဂရုဏာ ေဒါေသာနဲ႔ ဘုၾကည့္ၾကည့္ေနမွန္းသိေပမဲ့ မတတ္ႏိုင္ပါ။
"Stop crying."
" ေခြးမသား ကားကိုေကာင္းေကာင္းမေမာင္းတတ္ဘူးလား။ "
"တရားမမွ်တတဲ့ ေလာကၾကီးကြာ..."
"သီဟကို ကား၀ယ္ေပးတဲ့သူ႔လူက ရဲအရာရွိဟုတ္တယ္မဟုတ္လား။ အဲဒီေကာင္ကို လံုး၀မေက်နပ္ဘူး။" သူ႔ပါးစပ္က အဆက္မျပတ္ ေဒါသသင့္ေနရင္း လမ္းေပၚက ကားေမာင္သူတစ္ခ်ိဳ႕ကို လွမ္းဆဲလိုက္ေသးရဲ႕။
"ငါ ညေမႊးပန္းမွာ ျပန္အလုပ္လုပ္မယ္။"
"ဘာ.....မင္းဘာေၾကာင့္ ညေမႊးပန္းကိုျပန္လာမွာလည္း။ ဘာေၾကာင့္..."
ဒီအေၾကာင္းကို သူရလည္းဆက္မေမး ကၽြန္ေတာ္လည္းဆက္မေျဖမိဘဲ ရုတ္တရက္ႏွစ္ဦးသားစကားေတြ မဆိုျဖစ္ရင္း ကားဆက္ ေမာင္းလာၾကတာ တိတ္ဆိတ္လို႔။ ျမိဳ႕ထဲလာတဲ့လမ္းကလည္း ရွည္လ်ားလြန္းလို႔ ေမာင္းတာမ်ားေႏွးေနေရာ့သလား။ စိတ္ေတြက ေလအလ်င္လိုလြင့္ ေနမိလို႔မ်ားလား။
သူရအေနနဲ႔ အံၾသသြားသလားမသိ ကြၽန္ေတာ့္စကားကိုေလ။ အရာရာအဆင္ေျပေနျပီလို႔ သူမွတ္ထင္ထားတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ အေျခအေနမွာ ျပန္လာမယ္လို႔ ေျပာတဲ့အတြက္။ အခုခိုလႈံရာမဲ့ေတာ့မည့္ကြၽန္ေတာ့္အတြက္ အသင့္ေတာ္ဆံုးဟာ ဒီေနရာပဲမဟုတ္လား။ ခိုနားစရာမရွိ သူမ်ားအတြက္ အသင့္ေတာ္ဆံုးပါပဲ။ အသင့္ေတာ္ဆံုးေနရာလို႔ပဲဆိုပါရေစ။
"ေသြးစုပ္ဖုပ္ေကာင္ေတြ.......မင္းစိတ္ေရာ ကိုယ္ေရာႏွစ္ျပီးေပးရလိုက္ေအာင္ မင္းခံစားေနတာ အရူးလား။ ဘယ္ေလာက္ ေဟာင္းႏြမ္းေနတဲ့ အခ်စ္ဇာတ္လမ္းၾကီးလဲကြာ။"
"ၾကည့္ေန အဲဒီေကာင္ လက္ထပ္ျပီးရင္လည္း မင္းဆီျပန္လာလိမ့္မယ္ ေတာင္းပန္တိုးလွ်ိဳးျပီးေတာ့။"
"အဲဒီလို မေျပာပါနဲ႔ကြာ။"
ဒီစကားကိုၾကားရျပန္ေတာ့ သူရ မ်က္လံုးျပဴးနဲလွည့္ၾကည့္ရင္း ကြၽန္ေတာ့္အေပၚလည္းသူ ေဒါေဖာင္းသြားျပန္တယ္။ ဒီအခ်ိန္မွာ ဘာေတြ ျဖစ္ေနတယ္ ဘာေတြခံစားရတယ္ဆိုတာ ကိုယ္လည္းအာရုံမိေနတဲ့အခ်ိန္ပါကြာ။ မင္းမသိေသးတာေတြအမ်ားၾကီးရွိပါေသးတယ္ သူငယ္ခ်င္းရယ္။
"မင္းကိုခ်နင္းသြားတာေလ ေသာက္ရူးရဲ႕။ သီဟဘာျဖစ္သြားတယ္ဆိုတာ မင္းမျမင္ဘူးလား။ငါ့အျဖစ္ကိုလည္း မင္းသိတာပဲ ေသာက္ ေကာင္မက ပစၥည္းဥစၥာျပည့္စံုသြားတာ့ ငါ့လိုေကာင္မ်ိဳး လက္မထပ္ႏိုင္ပါဘူးတဲ့။ လူေတာမတိုးႏိုင္ပါဘူးတဲ့ အဲဒါမင္း သိတယ္မလား။ ရုိက္ႏွက္ပစ္လိုက္ရင္ ေငြေတြအေတာင့္လိုက္ သူ႔ဗိုက္ထဲကထြက္လာမွာ။ အခုေတာ့ေျပးျပီေလ။"
"မင္းမသိဘူးလား ေသြးစုပ္ဖုပ္ေကာင္ေတြကို ဘယ္လိုအဆံုးသတ္ရမယ္ဆိုတာ။ သူတို႔ႏွလံုးသားကို သပ္လွ်ိဳရိုက္ျပီးအဆံုးသတ္ပစ္ရမယ္။ မင္းနဲ႔ ငါနဲ႔လုပ္ႏိုင္ပါတယ္ကြာ။"
"ကားရပ္လိုက္ေတာ့" ရင္ဘတ္ထဲက ႏွလံုးသားက တားဆီးလိုက္ျပီ။ မၾကားႏိုင္ မၾကားခ်င္ဘူး ။
"မင္းလုပ္ခ်င္တယ္လို႔သာေျပာ ငါလုပ္ေပးႏိုင္တယ္...."
ဘယ္သူေတြဘာေျပာေျပာ အမွန္တရားတစ္ခုျဖစ္တည္လာျခင္းကို ကၽြန္ေတာ္လက္မခံႏိုင္ေသးပါ။ သူကၽြန္ေတာ့္အေပၚဘယ္လို သေဘာထားသြားသလည္း မစံုစမ္းခ်င္ပါ။ သူ႔အေပၚအျပစ္တင္စကားေတာင္ ......လက္မခံႏိုင္.....ပါ။
ကားကိုရပ္ရင္း စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္က်န္ခဲ့တဲ့သူ႔ကို ဘာမွမေျပာဘဲ ကြၽန္ေတာ့္ဘာသာ ပလက္ေဖာင္းတေလွ်ာက္ သီဟကိုရင္ထဲပိုက္ လို႔ျပန္လာျဖစ္ပါတယ္။ ေဒါမာန္အျပည့္နဲ႔ သူရ သူနဲ႔သေဘာမညီသလို ထြက္ခြာသြားတဲ့ကြၽန္ေတာ့္ကို ထားခဲ့ရင္း ကားအျပင္းေမာင္း ထြက္သြားပါေတာ့တယ္။
ကြၽန္ေတာ္...ကြၽန္ေတာ့္ကိုေရာ ဒီလိုအဆံုးသတ္မႈမ်ိဳးအျဖစ္မခံဘူးမဟုတ္လား ကိုၾကီး။ ဟုတ္တယ္မဟုတ္လား.... ဟင္။
x x x
မဟူရာေရာင္ မည္းနက္ေတာက္ေျပာင္ေနတဲ့ ေျမြတစ္ေကာင္လိုရွည္လ်ားလွတဲ့လမ္းမၾကီး ကားမီးနီနီေတြက နဂါးေငြ႕တန္း တစ္ခုအသြင္ ကိုျဖစ္လို႔။ လမ္းမၾကီးေဘး ပလက္ေဖာင္းတစ္ေလွ်ာက္ တေဒါက္ေဒါက္ေလွ်ာက္လာတဲ့ ကြၽန္ေတာ့္ေျခလွမ္းေတြကေတာ့ ေလးကန္ေနဆဲ အေတြးဆန္ေနဆဲ။
ရင္ခြင္ထဲကေအးဆက္ဆက္ အရုိးအိုးျဖဴျဖဴေလးကို ငံုၾကည့္ရင္း သီဟအတြက္၀မ္းနည္းမိျပန္ေရာ။ ခ်စ္တဲ့သူနဲ႔အတူေနခ်င္တယ္ ခ်စ္တဲ့ သူ သူခ်စ္တဲ့သူက ဘယ္သူမ်ားပါလိမ့္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ သူေပ်ာ္ရႊင္စြာေနသြားခ်င္မွာပဲ။
'သီဟ......ငါဘာေၾကာင့္မ်ား ဒီေလာကကို ဦးေဆာင္ေခၚခဲ့့မိသလည္း။'
'မင္းမွာ ငါ့လိုပဲ ေရြးခ်ယ္ခြင့္မရွိခဲ့ဘူး။ မွန္တယ္မဟုတ္လား သူငယ္ခ်င္း။'
'ဒီျမိဳ႕ေတာ္ၾကီးမွာ ငါတို႔ဘယ္သူ႔ကိုမွ မယံုျဖစ္ၾကဘူး။ မယံုၾကည္ခဲ့ၾကဘူး။'
'ခ်စ္ျခင္းတရားကိုေရာ....ငါတို႔'
ေျခလွမ္းမ်ားစြာကိုလွမ္းရင္ အိမ္ကိုေရာက္မွန္းမသိေရာက္လာကာ အိပ္ယာထက္ကိုလည္း အသိမဲ့စြာလွဲေလ်ာင္းျငိမ္သက္ခဲ့ရတဲ့ ....မြန္း ၾကပ္ေနတဲ့ ညတစ္ည....ျဖစ္ခဲ့....။
ခံစားတတ္သူမွသာ ခံစားရတာမ်ားလား၊ မခံစားတတ္သူမ်ားအတြက္ေရာ ဘယ္လိုမ်ားပါလိမ့္။
မနက္ခင္း ေနေရာင္ျခည္ေလးေတြ က်ဆင္းလာတဲ့ ျပဴတင္းတံခါးက တစ္ဆင့္ေကာင္းကင္ျပင္က်ယ္ကိုေမာ့ၾကည့္မိေတာ့ မိုးလင္းသြား ျပီပဲ။ မနက္အိပ္ယာထမယ္ အလုပ္သြားမယ္ ညအိမ္ျပန္အိပ္မယ္ လူေတြဟာ ေန႔ေတြ လေတြ ႏွစ္ေတြ ျဖတ္သန္းေနၾကတာ ကြၽန္ေတာ္ လည္းပဲ ကာလအေတာ္ၾကာျပီ။ ဒီေန႔မနက္ခင္းေလးဟာေတာ့ ကြက္လပ္ေတြမ်ားေနသလိုခံစားမိပါတယ္။
ေရစက္အခ်ိဳ႕ တင္ေနတဲ့ၾကည့္မွန္ကတစ္ဆင့္ ထူးထူးဆန္းဆန္းျမင္ရတာက နာက်င္တဲ့ခံစားမႈေတြ ေရာစပ္ေနတဲ့ အျပံဳးတစ္ခု ျဖစ္ေပၚေနတဲ့ ကြၽန္ေတာ့္ ပံုရိပ္ကိုပါပဲ။ နာက်င္မႈအျပည့္နဲ႔အျပံဳးတစ္ခု ကြၽန္ေတာ္ဘယ္လိုဖန္ဆင္းမိပါလိမ့္။
ေဘာင္းဘီ၊ ေအာက္ခံအက်ႌေတြ ၀တ္အျပီးအေပၚကုတ္အက်ႌကို ၾကယ္သီးမ်ားတပ္ေနစဥ္မွာေတာ့ ဒီလို၀တ္စံုကို ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္ ကိုင္ၾကည့္ရင္း ေငးၾကည့္ေနတတ္တဲ့ သီဟရဲ႕ပံုသ႑ာန္ကို ျပန္လည္ျမင္ေယာင္မိရင္း မ်က္ရည္မ်ားေတာင္၀ဲမိပါတယ္။
ဟူး.....သြားေတာ့....သြားေတာ့ အေတြးေတြ။
ေျခေထာက္ေတြရဲ႕သယ္ေဆာင္ရာအတိုင္း ခပ္သြက္သြက္လွမ္းလာရင္ ျမိဳ႕လယ္ေကာင္ေရာက္လာေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္ေျခေထာက္ေတြဟာ ကိုၾကီးရဲ႕ ရံုးခန္းကို ဦးတည္ေနမွန္း သတိကပ္ပါေတာ့တယ္။ ဟုတ္တယ္...သူ႔ကိုသြားေတြ႕သင့္တယ္။ ေမးျမန္းသင့္တယ္။ ကိုယ့္ဘာသာ အက်ဥ္းက်မေနသင့္ဘူးမဟုတ္လား။
တျဖည္းျဖည္းျမင့္တက္လာတဲ့ နံပါတ္ေတြနဲ႔အတူ တစ္ထပ္ျပီးတစ္ထပ္ျမင့္တက္လာတဲ့ ဓာတ္ေလွကားကတစ္ဆင့္ ကြၽန္ေတာ့္ စိတ္ေတြဟာ ျပန္လည္ျမင့္မားလာရသလိုပဲ။ ကိုၾကီးကိုေတြ႕ရေတာ့မွာမို႔ထင္ပါရဲ႕ေလ။
ဟိုသည္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ရုံးခန္းထဲမွာလည္း ၀န္ထမ္းေတြမရွိဘူး။ ကိုၾကီးအခန္းဖက္ကိုရွာၾကည့္ေတာ့လည္း သူမရွိျပန္ဘူး။ အစည္းေ၀းခန္းမဘက္မွာေရာ.....တံခါး မၾကီးပြင့္လာမႈနဲ႔အတူ ၀န္ထမ္းအခ်ိဳ႕ေရာ ကိုၾကီးေျပာျပတဲ့ ဒယ္ဒီမာမီတို႔ေတြပါ ထြက္လာတာကိုျမင္ရပါတယ္။
"လက္ထပ္စာခ်ဳပ္ကိုပါစီစဥ္ေပးရမယ္ဗ်။ ဒါမွလက္ထပ္ပြဲဆိုတာ တရား၀င္တာ။"
"မဂၤလာပြဲကိုဘယ္ေတာ့ေလာက္က်င္းပျဖစ္မလည္း။"
"ျဖစ္ႏိုင္သမွ်ျမန္ျမန္ေပါ့ဗ်ာ။သားက အရြယ္ေရာက္ေနျပီမို႔လား။"
ကြၽန္ေတာ့္ေဘးကျဖတ္ေလွ်ာက္သြားရင္း စကားဆိုေနၾကတာ ကြၽန္ေတာ့္ကိုေတာင္ တိုက္မသြားၾကတာကံေကာင္းပါပဲ။ ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာ သူတို႔စံုတြဲကို ျမင္လိုက္ရခ်ိန္မွာေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္ရင္ထဲ စို႔တက္လာသလိုျဖစ္လာရပါျပီ။ တကယ္ပဲ....တကယ္ပါပဲလား။
"အစ္ကို....ကားအတြက္ေရာစီစဥ္ျပီးျပီလားဟင္"
"ညီမတို႔မဂၤလာပြဲက်င္းပမယ့္ေနရာကိုေတာ့ မာမီနဲ႔တိုင္ပင္ျပီးစီစဥ္လိုက္မယ္ေနာ္။"
'............................'
'..............................'
တု႔ံေႏွးသြားရတဲ့ေျခလွမ္းတစ္ခ်ိဳ႕နဲ႔အတူ စတိဗ္ ကြၽန္ေတာ္ရွိရာကိုေတာင္ သတိမထားဘဲ ေႏြးေႏြးနဲ႔အတူ လွမ္းေလ်ာက္သြားတာ။ မသက္ဆိုင္သူတစ္ေယာက္လို သူစိမ္းတစ္ေယာက္ကို ျမင္ရသလိုမ်ိဳးတစ္ခ်က္သာၾကည့္ျပီး လွမ္းထြက္သြားတာေလ။ သူ....သူ ရက္စက္လိုက္တာဗ်ာ။
"ကိုၾကီး...."
ႏႈတ္ကရုတ္တရက္ေခၚမိလိုက္ေပမယ့္ သူကေတာ့ၾကားဟန္မတူ။ ဆက္ေလွ်ာက္သြားဆဲ ဆက္ေလွ်ာက္သြားဆဲေလ တူယွဥ္ေမာင္ႏွံတြဲ၍ ကြၽန္ေတာ့္ျမင္ကြင္းနဲ႔ ေ၀းရာကို...။
အမွန္တရားက တစ္ျဖည္းျဖည္းေရာက္လာျပီ။ ကြၽန္ေတာ္ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ျငင္းဆန္မိေနဆဲ။
ျငင္းေနဆဲ......ပါပဲ။
x x x
အား....နာလိုက္တာ လက္ကပိုျပီးနာက်င္လာသလိုပါပဲ။ ဒယ္ဒီရုံးခန္းထဲကေန ေျပာစကားေတြ စကားနဲ႔ဆံုးမတဲ့ ဒယ္ဒီ့စကားလံုး ေတြေအာက္မွာ နစ္ျမဳပ္ျပီး ကြၽန္ေတာ္ ျပန္လာခဲ့ရတယ္။ ဘာျဖစ္လည္း ဒယ္ဒီ ေယာက္်ားေလးႏွစ္ေယာက္ကေရာ ခ်စ္ခြင့္မရွိေတာ့ ဘူးလား။ ေလာကမွာ လူ လူခ်င္းခ်စ္တဲ့ကိစၥမွာ အမွားေတြပါေနရင္ေတာင္အျပစ္လို႔မထင္မွတ္ခဲ႕တဲ့ကြၽန္ေတာ့္ကို ဒယ္ဒီက ရႊံ႕ရုပ္ မျဖစ္ခဲ့လို႔ စိတ္ဆိုးခဲ့သလား။
လိုရာပံုသြင္းခံခဲ့ရတာ ငယ္ငယ္ေလးကတည္းကဆိုရင္မွန္ႏိုင္ေပမဲ့ ကြၽန္ေတာ္အရြယ္ေရာက္ျပီေလ။ ကိုယ့္ဘ၀ကို ကိုယ္ပိုင္ဆိုင္ခြင့္ ရွိတယ္လို႔ကြၽန္ေတာ္ထင္တာပဲဗ်ာ။ အလုပ္လုပ္ကိုင္ရာမွာ ကြၽန္ေတာ္ ခ်ိဳ႕ယြင္းခ်က္ရွိသလား၊ ပညာေရးကေရာ ထိပ္တန္းေလ၊ ေပါင္းသင္းဆက္ဆံေရးကေရာ စတားပါပဲဗ်ာ။ ႏွလံုးသားေရးရာမွာေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ၾကိဳက္တာဆံုးျဖတ္ခြင့္ေပးပါ။
ဓာတ္ေလွကားကေန အထြက္ စိတ္ေပါက္ေပါက္နဲ႔ ကားေမာင္းထြက္ခဲ့တာ ေဆြမင္းေလးနဲ႔ သြားခဲ့တဲ့ ကမ္းေျခဆီကိုေရာက္ခဲ့ျပန္ေပါ့။ တစ္ဦးထဲေမ်ာခ်င္ရာေမ်ာ စိတ္ေတြလြင့္ေနရင္း ကမ္းေျခတစ္ေလွ်ာက္ ေပ်ာ္ျမဴးေနၾကတဲ့သူေတြကို ေတြ႕ရတာရင္ထဲတစ္မ်ိဳးပါ။ ေလေတြ တျဖဴးျဖဴးတိုက္ခတ္ေနတဲ့ကမ္းေျခမွာ ကြၽန္ေတာ့္ပခံုးေလးကိုမွီျပီးစကားတြတ္ထိုးခဲ့တဲ့ အခ်ိန္ေလးကို သတိရတယ္။ လက္ျခင္းယွက္ လို႔လမ္းေလွ်ာက္ခဲ့ခ်ိန္ေလးကိုေရာ...။
ညေနေလးေစာင္းလို႔ လက္ကအနာကိုက္လာေတာ့မွ ျမိဳ႕ထဲကိုျပန္လည္ေမာင္းထြက္လာခဲ့ရျပန္တယ္။ အိမ္ကိုျပန္ရမွာလား....ညေမႊးပန္း ကိုေရာ မသြားဘူး ေဆြမင္းမွမရွိတာပဲ။
ဟိုဟိုဒီဒီ ေတြးမိေနေပမဲ့ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ေဆြမင္းရဲ႕တိုက္ခန္းဆီကိုသာ ဦးတည္မိခဲ့ပါတယ္။
"ေဒါက္....ေဒါက္"
အခ်ိန္ေတာ္ေတာ္ၾကာတဲ့အထိ အခန္းထဲကေရြ႕လ်ားသံမၾကားရဘူး။ ခ်စ္ညီေလး ကိုယ့္ကိုမ်ား အလိုမရွိေတာ့တာလား။ မင္း....မင္း ေလးသာ ကိုယ့္စိတ္ေျဖရာ ဦးတည္ရာဆိုတာ မင္းယံုၾကည္ တယ္မို႔လား။ .....တစ္စကၠန္႔.....ႏွစ္စကၠန္႔.......သံုးစကၠန္႔..... ယိုင္နဲ႔နဲ႔ ေျခသံေတြနဲ႕အတူ တံခါးကို အသာလွစ္ဟလာတယ္။ ျဖဴေဖ်ာ့ေနတဲ့မ်က္ႏွာေလး တံခါး၀မွတစ္ဆင့္ျမင္လိုက္ရတာ မ်က္ခြံမ်ားေတာင္ နီရဲလို႔။
နာက်င္ေနတဲ့ လက္ကေလးကိုေျမႇာက္ျပလိုက္တဲ့အခ်ိန္မွာေတာ့ တစ္ခုခုေျပာဖို႔ဟန္ျပင္ေနတဲ့သူ႕ႏႈတ္ဖ်ားက စကားသံထြက္မလာဘဲ ကြၽန္ေတာ့္လက္ကိုသာ အသာအယာဆြဲကိုင္လို႔ စိုးရိမ္တၾကီးျဖစ္သြားျပန္ေတာ့ စိတ္ထဲကစိုးရိမ္စိတ္ေလး အေ၀းေျပးထြက္ သြားျပန္ ပါေရာ။ ဟင္း......။
ပတ္တီးျဖဴျဖဴေလးကို တစ္စတစ္စစီးေႏွာင္ေပးရင္ ေကာင္ငယ္ေလးမ်က္၀န္းမွာ မ်က္ရည္ၾကည္ေတြေ၀႔လာတာကိုျမင္ရေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ လည္း ခံစားခ်က္ေတြျမင့္လာရတာပါပဲ။ သူ႔ဘက္ကဘာေတြခံစားေနရလည္း မခြဲႏိုင္တာေတာ့ေသခ်ာပါတယ္။ ကိုယ္လည္းမခြဲႏိုင္ မခြဲႏိုင္ ပါဘူးကြာ...။
"............................."
".................................."
"..................................."
"...................................."
ဘာမွမေျပာခ်င္ေတာ့ပါဘူး။ မင္းေျပာတာေတြတစ္ခုမွ ကိုယ့္ရင္ထဲမွာမရွိခဲ့ဘူး။ မင္းမ်က္ႏွာကိုျမင္ေနရယံုေတာင္ ေက်နပ္တတ္ခဲ့တာ မင္းသိမလား။ ကိုယ့္မိသားစုရဲ႕အေနအထား ကိုယ့္ဘ၀ကို မင္းနည္းနည္းေတာ့ရိပ္မိေကာင္း ရိပ္မိမယ္။ ဒါေပမဲ့ကြာ မိဘေတြရဲ႕ ခ်စ္ျခင္း ကိုနည္းနည္းေတာ့ငဲ့ရဦးမယ္ေလ။ ဟုတ္တယ္မဟုတ္လား...။
ဟူး....ရင္ဖြင့္ေနတဲ့ သူ႕ခံစားမႈေတြကို နားေထာင္သူသက္သက္သာျဖစ္ေနခဲ့တဲ့ကြၽန္ေတာ္ သူ႔ကိုဘာမွျပန္မေျပာျဖစ္ခဲ့ဘူး။ ေနာက္ဆံုး...ဘယ္လိုမွတားဆီးမရေတာ့ဘူး အဆံုးစြန္ထိေပါက္ကြဲေတာ့ မယ့္ ခံစားမႈေတြျဖစ္တည္လာခ်ိန္မွာေတာ့ ထရပ္ျပီး အခန္းထဲကေန တလွမ္းျခင္းထြက္ခြာလာရပါတယ္။
ေနရစ္ခဲ့ဦးေတာ့ ေကာင္ေလးရယ္...။
အခု...အခုမွအလံုးၾကီးက်သြားတဲ့ပံုစမ်ိဳးနဲ႔ မာမီတို႔မ်က္ႏွာကိုျမင္ရျပန္ေတာ့ နည္းနည္းေလးေက်နပ္မိသလိုလို။ ဒါေပမဲ့လူဆိုတာ အတၲစိတ္ကေလးရွိတယ္ဆိုတာေတာ့အမွန္ ကြၽန္ေတာ့္ခ်စ္အတၲေလးအတြက္ စဥ္းစားမိခ်ိန္မွာေတာ့ ဘယ္ဘက္ရင္အံုထဲက တဆစ္ဆစ္ပါ။ ေႏြးေႏြးကေရာ တကယ္ပဲကြၽန္ေတာ့္အေၾကာင္းမသိတာလား တကယ့္ကိုပဲ ကၽြန္ေတာ့္ကို ခ်စ္ခင္ႏွစ္သက္တာလား ဒါမွ မဟုတ္ ကြၽန္ေတာ့္လိုပဲ မိဘေတြအတြက္ သက္ျပင္းတစ္ခုခ်လိုက္ျခင္းလား။
လက္ထဲကဖုန္းေရာ အိမ္ကဖုန္းေရာမအားႏိုင္ၾကပါဘူး။ မဂၤလာသတင္းေမးသူ စုံစမ္းသူမ်ားရဲ႕ဖုန္းေတြ မိတ္ေဆြသဂၤဟေတြရဲ႕ ဖုန္းေတြ လာလိုက္ၾကတာ မအားပါဘူး။ ကြၽန္ေတာ္ကေတာ့ အင္း...အင္းပါပဲ။ သတို႔သားတစ္ေယာက္ရဲ႕ ေပ်ာ္ရႊင္တက္ၾကြမႈဆိုတာ ကြၽန္ေတာ့္မွာ မရွိတာ သူတို႔အတြက္ထူးဆန္းသလား ဟား...........ဟား။
မနက္ခင္း.......မိသားစုစံုညီ ရုံုးခ်ဳပ္ကိုအတူလာျဖစ္ခဲ့ၾကတယ္။ ေဆာင္းဦးေလေျပနဲ႔အတူ သစ္ရြက္ေတြ တျဖဳတ္ျဖဳတ္ေၾကြက်ေနတာ စိမ္းစိုေနတဲ့သစ္ပင္အစား နီေစြးေစြးအေရာင္ သစ္ပင္တို႔ကို ျမင္ေနရတာဗ်။
ေကာင္းကင္ၾကီးရယ္ နီေစြးေနတဲ့သစ္ပင္အိုအား တဖန္စိမ္းစို ရေအာင္ အၾကင္နာေလးမ်ား ဆြတ္ဖ်န္းေပးပါ စိုစြတ္ပါရေစလားဗ်ာ...။
ကြန္ကရက္က်ဴေလးရွင္းလုပ္ၾကတဲ့ အစည္းအေ၀းလာ လူၾကီးမင္းမ်ားကေတာ့ ၀မ္းသာအယ္လဲျဖစ္ေနၾကေလရဲ႕။ မဂၤလာကိတ္စအတြက္ အမ်ိဳးမ်ိဳးေသာ အၾကံဥာဏ္ေကာင္းေတြ ေပးေနၾကတာ ၀မ္းသာသူ မာမီတို႔အတြက္ကေတာ့ တျပံဳးျပံဳး။ သစ္သီးခ်ိဳေတြကိုစားသံုးေနၾကတဲ့လူေတြအၾကားမွာ ခ်ိဳျမိန္တယ္ဆိုတဲ့အသီးကိုစားျပီး သြားမွာအခ်ဥ္အရသာခံစားေနရ သူတစ္ဦးအျဖစ္ ကြၽန္ေတာ္ခံစားေနရပါတယ္။ မဂၤလာပြဲအတြက္ အစီအစဥ္ေတြလုပ္ၾက တျခား စီးပြားေရးရာေတြ ေဆြးေႏြးၾကနဲ႕ဒီေန႔ေတာ္ေတာ္စည္ကား ေနၾကပါတယ္ဆိုပါေတာ့။
"အကို ကြၽန္မတို႔မဂၤလာပြဲမွာ ေမာင္ေလးကို သတို႔သားအရံလုပ္ခိုင္းမယ္ေနာ္"
".............."
"ေရႊ၀ါေရာင္ ဂါ၀န္ေလးနဲ႔ မာမီေပးထားတဲ့ ေရႊေရာင္ပုလဲနားဆြဲေလးကို၀တ္ရင္ဘယ္လိုလည္း။"
"............."
အစည္းအေ၀းခန္းမတံခါးကိုအဖြင့္ ကြၽန္ေတာ့္ရင္ေတြ ဒုတ္ခနဲခုန္သြားရပါတယ္။ ညႇိဳးႏြမ္းေနတဲ့ မ်က္ႏွာေလးနဲ႔ ေဆြမင္းကို မလွမ္းမကမ္း မွာ ျမင္လိုက္ရတာေၾကာင့္။ ဒီလိုအခ်ိန္ ဒီလိုေနရာမွာ သူ႔ကိုဘာမ်ားေျပာရမွာပါလိမ့္။ ႏႈတ္ခမ္းမ်ားကအလိုလိုတိတ္ဆိတ္ သြားၾကတာ ခႏၶာကိုယ္လႈပ္ရွားမႈေတြ တုံ႕ဆိုင္းကုန္တာ တျပိဳင္နက္တည္းျဖစ္တည္သြားတာ ဟာကြၽန္ေတာ့္ အျဖစ္ေတြပါ။ ေႏြးေႏြးက ကြၽန္ေတာ့္ ေဘးမွာစကားတေျပာေျပာနဲ႕လိုက္ပါလာေနတာ.....ဟင့္အင္.....မင္းနဲ႕ငါမသိဘူး။
ငိုမဲ့မဲ့ျဖစ္သြားတဲ့မ်က္၀န္းဟာလည္း ငါနဲ႔မဆိုင္ဘူး၊ လွမ္းေခၚဖို႔ၾကိဳးစားေနတဲ့ မင္းႏႈတ္ခမ္းရဲ႕ လႈပ္ခတ္မႈဟာလည္း ငါမၾကားဘူး။ "ကိုၾကီး" ဘယ္သူ႔ကိုမင္းေခၚတာလည္း။
ေႏြးေႏြးေျပာေနတဲ့ စကားေတြကိုအာရံုစိုက္ဖို႔ၾကိဳးစားရင္း ကားပါကင္ရွိရာကိုလွမ္းလာခဲ့ၾကပါတယ္။ နိမ့္ကနဲျဖစ္သြားတဲ့ ဓာတ္ေလွကားရဲ႕ လႈပ္ရွားမႈက ရင္ထဲသိမ့္ကနဲျဖစ္သြားေစခဲ့ရင္း သက္ျပင္းေမာကိုခ်မိပါရဲ႕။ ေဘးခ်င္းယွဥ္စီးလာတဲ့ ေႏြးေႏြးမ်က္၀န္းကို ၾကည့္လိုက္မိေတာ့ သူမမ်က္၀န္းေတြက တစ္စံုတစ္ခုကိုသိေနသလို ျပီးေတာ့ အေျဖသိခ်င္ေနတဲ့ပံုဟန္ေတြကိုျမင္လိုက္ရတာ ကြၽန္ေတာ္ အံ့ၾသသြားရျပီ။
'အစည္းအေ၀းခန္းမ အျပင္မွာက်န္ခဲ့တဲ့တစ္ေယာက္ကဘယ္သူလည္းအစ္ကို'
'သူဟာ အစ္ကို႕ကိုရင္းရင္းႏွီးႏွီးသိေနသလိုပဲ'
'ကြၽန္မနဲ႔....ကြၽန္မနဲ႔ လက္ထပ္ဖို႔ဆိုတာ အစ္ကို တကယ္မွ ၀မ္းသာရဲ႕လား။'
'သူဟာ.....ငါ့ရင္ထဲက ခ်စ္ခဲ့ရသူတစ္ေယာက္'
' မာမီနဲ႕ မင္းစိတ္ခ်မ္းသာရင္ ျပီး.......'
'ဖ်န္း'
'သိပ္အတၲမၾကီးပါနဲ႕ ခ်စ္တယ္ဆိုတာ ခ်စ္တယ္ဆိုတာ လက္ထပ္တာ တစ္ခုတည္းနဲ႕ျဖစ္တည္သြားတယ္လို႔ ကြၽန္မထင္ေန တယ္မ်ားထင္သလား။'
'အစ္ကို သိပ္ျပီးတစ္ကိုယ္ေကာင္းမဆန္သင့္ဘူး သူ႔အေပၚမွာေရာ ကြၽန္မအေပၚမွာေကာ'
'ေက်းဇူး'
ေအာက္ဆံုးထပ္ကိုမေရာက္ခင္မွာပဲ ကြၽန္ေတာ့္ဘ၀ဟာ လြတ္လပ္သြားသလို ခံစားလိုက္ရျပီ။ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ေႏြးေႏြး။ ကြၽန္ေတာ္ဘယ္လိုမွ ဟန္မေဆာင္ႏိုင္စြာ အေပၚထပ္ရုံးခန္းရွိရာကို အျမန္ျပန္ေျပးလာမိတယ္။ ေကာင္ကေလး ခါတိုင္းလို နားေနခန္းတစ္ခုမွာထိုင္ေနေလာက္တယ္။ ဘယ္မွာလည္း......မေတြ႕ပါလား.....ဒီအခန္းမွာေရာ....မရွိ....အား....။
ကားကိုခပ္သြက္သြက္ေမာင္းျပီး ေဆြမင္းအိမ္ကို အေရာက္သြားျပန္ေတာ့ တံခါးကေသာ့ခတ္ထားျပန္တယ္။ ကိုယ္ရင္ေတြပူလာ ျပီကြာ....မင္းကိုယ့္ကို စိတ္နာသြားသလား....တကယ္ပဲ မင္းကိုယ့္ကို စြန္႕ခြာသြားျပီလား။ အိမ္ေလွကားကခပ္ေျဖးေျဖးဆင္းလာလို႔ လွမ္းျမင္ေနရတဲ့ ပန္းျခံေထာင့္က အုတ္နံရံဘက္ကို ရုတ္တရက္ၾကည့္မိေတာ့ တစ္စံုတစ္ေယာက္မ်ားရွိေနသလား။ စိတ္အထင္ပဲ ျဖစ္မွာပါ။ ဒီအခ်ိန္ဆိုလူေတြအားလံုး အလုပ္မွာရွိမယ္ ဘယ္သူက အားအားယားယား အနားယူေနႏိုင္မွာလည္း။
'တီ.....တီ'
'ညီ မင္းဘယ္မွာလည္း မင္းဘယ္မွာလည္းကြာ'
'မဟုတ္ဘူး....မဟုတ္ဘူး ကိုယ္မင္းနဲ႕ဘယ္လိုမွမခြဲႏိုင္ဘူး။'
'အင္း.....ကုမၸဏီရုံးခန္းက ကားပါကင္မွာပဲ ဟုတ္လား.....ကိုယ္အခုလာခဲ့မယ္'
'ညီ ဘယ္မွမသြားပါဘူး မသြားဘူးလို႔ကိုယ့္ကို ကတိေပးစမ္း။'
လက္ထဲက ဖုန္းရဲ႕မည္သံနဲ႕အတူ ကြၽန္ေတာ့္စိတ္ေတြအခုန္ျမန္လာတယ္ သူ...သူကြၽန္ေတာ့္ကိုမခြဲႏိုင္ပါဘူး။ နားလည္ေပးမယ္ နားလည္ေပးမွာပါ။
မီးပြိဳင့္ကလည္း အခုခ်ိန္မွလာျပီးက်ပ္ေနရ ေသးတယ္။ မီးအစိမ္းေရာင္ျပလည္းျပေရာ ကားကိုေလ်ာကနဲ ေလ်ာကနဲေမာင္းထြက္ လာလိုက္တာ ေဘးဘီကိုေတာင္ မၾကည့္မိေတာ့တဲ့အထိပါ။ ဒီအခ်ိန္မွာ သူနဲ႕ေတြ႕ဖို႕ကိစၥကလြဲလို႔ ဘာကမ်ားအေရးၾကီးမွာလည္း။
လူေနအိမ္ခန္းေတြက ကားေတြကလြဲလို႕ ကားပါကင္မွာကားေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမရွိေတာ့ပါဘူး။ သူဘယ္နားမွာမ်ားလည္း......သူ႕ကား လည္းမေတြ႕မိပါလား။
ပိုင္ဆိုင္ျပီးေသာအရာတစ္ခုကို အခန္းထဲ ထည့္ထားခဲ့ျပီး အခုလိုခ်င္တဲ့အခ်ိန္မွာ ရွာေဖြမရသူရဲ႕ စိတ္မ်ိဳးခံစားရတာ ေမာတယ္။ 'ကိုၾကီး'
ေဟာ ဟိုးပန္းခံုေတြဘက္ကေခၚသံၾကားတယ္။ ေကာင္ေလးအဲဒီမွာထိုင္ေနတာေနမွာ။ ကြၽန္ေတာ္ေျခလွမ္းေတြဟာ မာရသြန္ပါပဲ။ ဟင္...မရွိပါလား။ တစ္ဖက္ပန္းခံုကိုလွမ္းငဲ့ၾကည့္ေတာ့ အို...သူဟိုမွာပဲ တိုင္လံုးကိုမွီျပီးရပ္ေနတယ္။
'ညီ..'
'ဒုတ္..'
ကြၽန္ေတာ့္အာရုံေတြ အသိစိတ္ေတြအေမွာင္....အေမွာင္ကမၻာထဲ...ဟိုးအေ၀း.....
x x x
'ဒါအပိုင္းတစ္ပဲရွိေသးတယ္။ ပ်င္းစရာမေကာင္းတဲ့အစီအစဥ္လို႕ေတာ့ ေမွ်ာ့္လင့္တာပဲ'
ရာသီဥတုကလည္းဒီေန႔မွ ေအးစက္ေနလိုက္တာမ်ား ႏွင္းေတြတဖြဲဖြဲက်ေနတဲ့ လမ္းမတစ္ေလွ်ာက္ လူေတြရွင္းလို႔။ တိုက္ခန္း ေတြမရွိတဲ့ လံုးခ်င္းအိမ္ရာေတြမွာ လူေတြက အပူေပးစက္ေတြနဲ႔အိမ္ထဲမွာျငိမ့္ေနၾကျပီေပါ့။ ကြၽန္ေတာ့္ရင္ထဲကေတာ့ အဲဒီလိုစက္ တစ္လံုးမလိုအပ္ ဘဲ ပူေႏြးေနပါရဲ႕။
ဆိုင္ထဲမွာေတာ္ေတာ္စံုတာပဲဗ် အိမ္ေဆာင္ပစၥည္းေတြ၊ စာေရးကိရိယာေတြ စားေသာက္ကုန္ပစၥည္းေတြ။ ျမိဳ႕စြန္နားမွာ ဒီလိုဆိုင္ၾကီး မ်ိဳးရွိတာ ဒီနား၀န္က်င္ကလူေတြအတြက္ အေတာ္ဟန္က်တယ္။
'ေကာ္ဖီတစ္ေပါင္....ဟုတ္တယ္ နည္းနည္းအရသာပိုခါးတာကိုေပးပါ။'
'ဒီကိတ္က ၃၀၀က်ပ္ဟုတ္လား၊ ဟုတ္တယ္ဗ် ေခ်ာကလက္အညိဳပါတာပဲေပးပါ ႏို႔ပါတာမၾကိဳက္လို႔။'
အိမ္သံုးကိရိယာေတြထားတဲ့ စင္ဘက္ကိုၾကည့္ရင္း တိပ္ေခြတစ္ေခြ၊ အခိုင္ခံ့ဆံုးၾကိဳးေခြတစ္ေခြ ျပီးေတာ့ ေဂၚျပား....ေဂၚျပားကေတာ့ ကားထဲမွာရွိပါတယ္ေလ။ ခပ္သြက္သြက္သြားမွေကာင္းမွာလို႔ေတြးမိရင္း သြက္သြက္လွမ္းလာရတယ္ေလ ေတာ္ၾကာ သူရစိတ္တို ေနဦးမယ္။ အခုေတာင္ သူ႔အစီအစဥ္ေတြကို သေဘာသိပ္ညီခ်င္တာမဟုတ္ဘူး။
ဒါေပမဲ့ မထားသင့္ေတာ့ဘူး ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ထဲေရာ ေလာကၾကီးထဲမွာေရာေပါ့။ မရွိမျဖစ္လိုအပ္ခဲ့တဲ့ ေသာက္ေရတစ္ခြက္ကို အသူရာတြင္းနက္ထဲကို ေလာင္းခ်လိုက္ေတာ့မယ္။ တျခားသူေတြလည္း အသံုးမျပဳႏိုင္ေတာ့သလို ကၽြန္ေတာ္လည္း ဘယ္ေတာ့မွ ျပန္လည္မေသာက္သံုး ႏိုင္ေတာ့ဘူးေပါ့။
အျပင္ထြက္ဖို႔ျပင္ျပီးမွ ျပတင္းေပါက္ကတစ္ဆင့္ လွမ္းေမွ်ာ္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ျဖဴေဖြးေနတဲ့ ႏွင္းခဲဖတ္ေတြ အဖတ္အဖတ္ေတြနဲ႕ တဖြဲဖြဲက် ေနတာ ကားေတြအေပၚေတာင္ေတာ္ေတာင္ဖံုးေနျပီ။ ကားေပၚမွာထိုင္ျပီး စိတ္မရွည္တဲ့သူငယ္ခ်င္းေလးအတြက္ သူ႕အၾကိဳက္ SPY၀ိုင္ ပုလင္းေတြ၀ယ္သြားဦးမွ။
မိမိအတြက္ အဆင္မေျပေနေပမယ့္ သူငယ္ခ်င္းေတြရဲ႕ဘ၀ကိုနားလည္ျပီး အရာရာစိတ္မွာ ႏွစ္ျမႇဳပ္ျပီး ခံစား ကူညီတတ္တဲ့သူ သူ႔မွာ ဘယ္လိုစိတ္ေတြျဖစ္ေနတယ္ဆိုတာ ကြၽန္ေတာ္ အတြင္းက်က်မသိေသးပါ။ ဒီေန႔ထိေတာ့ ႏွစ္လိုဘြယ္ေကာင္းပါ့။
၀ါး.......ပ်င္းဖို႔ေကာင္းလိုက္တာ။ ဘ၀ဟာညည္းေငြ႕စရာမ်ားနဲ႔ျပည့္ေနျပီလို႔ အဓိပၸာယ္ဖြင့္ဖို႔လိုေနျပီ ကြၽန္ေတာ့္အတြက္။ အိမ္ေလး တစ္လံုးကိုပိုင္ျပီ၊အလုပ္အကိုင္ကလည္း ေဘာ္ဒါေတြနဲ႔ ျပန္ေတြ႕ရမယ္ ေငြေၾကးကလည္း ကိုယ္သံုးဖို႔ပဲဆိုေတာ့ တစ္ျခားသူေတြေျပာ သလို ပစၥဳပၸန္မွာပဲေပ်ာ္ရႊင္ၾကတာအေကာင္းဆံုး။ အတိတ္ကိုလည္း ေနာက္မလွည့္ေတာ့ဘူး အနာဂတ္ကိုလည္း မွန္ဘီလူးနဲ႕ေခ်ာင္း မၾကည့္ေတာ့ဘူး။
တံခါးကိုဖြင့္ ေစြ႕ကနဲအ၀င္မွာ ကားကိုေဆာင့္ထြက္လိုက္တာေၾကာင့္ လူေတာင္ယုိင္သြားရတယ္။ ေတာ္ေတာ္စိတ္ျမန္တဲ့အေကာင္။ ကားခါးပတ္ကိုအျမန္ပတ္ျပီး ျငိမ္ျငိမ္ထိုင္လိုက္ရတာ သူ႔ကိုၾကည့္ေတာ့ ေမာင္းရိုးေမာင္းစဥ္လုိပါပဲ။
'ဘယ္လိုလည္း ရာသီဦးရဲ႕ ပထမဆံုးျပပြဲကေတာ့ ေက်ာစိမ့္စရာပဲမဟုတ္လား။'
'မင္းအျပင္ထြက္မယ္ဆိုရင္ေတာ့ ေသြးေႏြးေအာင္ လႈပ္ရွားမွပဲျဖစ္မယ္ေလ ဟုတ္တယ္ဟုတ္။'
'Great!.................ဒုတိယပိုင္းအစီအစဥ္ကေတာ့ သီခ်င္းအသစ္ေတြနဲ႔လာျပီ'
ခပ္ျမန္ျမန္ေမာင္းလာတဲ့သူရကားေပၚမွာ ရင္တဖိုဖိုနဲ႕လိုက္လာရတာ ျမိဳ႕စြန္ရွိ စတိုးဆိုင္ေလးလည္း တရိပ္ရိပ္နဲ႕ ေနာက္မွာက်န္ေနခဲ့ျပီ။ ႏွင္းေတြနဲ႕မို႔ကားကိုအရွိန္ေလ်ာ့ဖို႕ေျပာရင္း သူရမ်က္ႏွာကိုလွမ္းအၾကည့္ သူ႔မ်က္ႏွာကဘာေတြမ်ားသေဘာက်ေနပါလိမ့္ အျပံဳးတစ္ခု ႏႈတ္ခမ္းမွာခိုတြဲလို႔။ ဟိုးအေ၀းေရွ႕ကိုလွမ္းေမွ်ာ္လိုက္ေတာ့လည္း ႏွင္းေတြၾကားမွာ သစ္ေတာအုပ္က အံု႕အံု႕မႈိင္းမႈိင္း။
' ေဖ်ာက္....ေဖ်ာက္' ျမည္ေနတဲ့ အသံကလြဲလို႔သစ္ေတာထဲမွာ ဘာသံမွမၾကားရဘူး။ ကားမီးကိုသာအားျပဳျပီး ႏွင္းမႈန္ေတြၾကားမွ တစ္ဆင့္ သစ္ေတာခပ္နက္နက္ဆီ ကြၽန္ေတာ္တို႔တိုးတိုက္ျပီး သြားရတာ ေရခဲေရေတြလိုေအးျမေနတဲ့စမ္းေခ်ာင္းေလးေတြ ကိုလည္း ျဖတ္ရေသးတယ္။ လူတစ္ရပ္နီးပါး ရွည္လ်ားလွတဲ့ကိုင္းေတာေတြထဲလည္းျဖတ္ရေသးတယ္။
'Did you think that I was somethin I was gonna do and cry?
Don't try to tell me what to do,
Don't try to tell me what to say,
You better off that way
Better off that way
I'm better off alone anyway.'
'ေအးေအးေဆးေဆးေပါ့ ေဘာ္ဒါရာ၊ ငါတို႔သြားရမဲ့ေနရာကိုေကာင္းေကာင္းသိပါတယ္။'
'ဒီဘဲၾကီးလူေတြက ရဲကိုေခၚရင္ေတာ့သြားျပီေနာ္ အားလံုး'
'အဲလိုသာဆိုမင္းဘာမွ လုပ္ႏိုင္ေတာ့မွာမဟုတ္ဘူး။'
လူတစ္ေယာက္ကို အနံ႔ေမႊးတဲ့ ပန္းႏွင္းဆီေလးတစ္ပြင့္လွမ္းေပးခဲ့တယ္။ ေမႊးၾကဴတယ္၊ ရင္ခြင္ထဲထည့္တယ္ ျပီးေတာ့ နင္းေခ်တယ္။ သူ႕ေျခေထာက္ေအာက္မွာ ရဲရဲနီတဲ့ ေသြးေရာင္အျဖစ္ေျပာင္းသြားျပီး ေအးစက္တဲ့ႏွင္းေတြၾကားမွာ ခဲသြားျပီ.....ေရခဲတစ္တံုးျဖစ္သြားျပီ။
'သူဟာ မင္းအလိုအပ္ဆံုးျဖစ္ခဲ့တဲ့တစ္ေယာက္၊ ျပီးေတာ့ ဒါဟာ မင္းအလုပ္ခ်င္ဆံုး အလုပ္တစ္ခုလို႔ငါထင္တယ္၊ ဒါမွတရားမွ်တမယ္မဟုတ္လား။'
'Shut up, bastard! Fuck.'
ကားကို ဂရုစိုက္ေမာင္းေနရရင္း ေနာက္ခန္းဆီလွည့္ျပီးၾကိမ္းေမာင္းလိုက္ေသးတယ္။ ဘာမွမခံစားရဘူးလားလို႔ ေမးဦးမလား။ မသိေတာ့ဘူးဗ်ာ....ကြၽန္ေတာ္ဘာမွကို မတံု႕ျပန္မိဘူး သူရေျပာဆိုဦးေဆာင္လႈပ္ရွားေနတာကိုပဲ နားေထာင္လိုက္လုပ္ျဖစ္ေနတာ သံပတ္ေပးထားတဲ့ စက္ရုပ္တစ္ရုပ္လိုျဖစ္ေနျပီ။
ခ်စ္တာပဲျဖစ္ျဖစ္ မုန္းတာပဲျဖစ္ျဖစ္ လူတစ္ေယာက္အေပၚ ခံစားမႈအစြမ္းကုန္ေပးျပီးရင္ လူေတြရဲ႕စိတ္ဟာ ဒီလိုပဲျဖစ္သြားတတ္သလား။
အဖဘုရားသခင္ သားေတာ္အား ဒီခံစားမႈေတြက လြန္ေျမာက္ေအာင္ ခြန္အားမ်ားေပးသနားပါ......သနားပါ။
သစ္ေတာခပ္နက္နက္ထဲကို ေမာင္းလာၾကတာ သားေကာင္ၾကီးေတြရဲ႕အသံကို ၾကားစျပဳလာျပီဆိုေတာ့ အေတာ္နက္လာျပီထင္ပါရဲ႕။ တစ္ခါတစ္ေလ ေ၀ါင္းကနဲ ေဟာက္လိုက္တဲ့ ေတာေကာင္ၾကီးရဲ႕အသံေၾကာင့္ တစ္ကိုယ္လံုး တုန္ေတာင္ တုန္သြားမိေသး။ သူရမ်က္ႏွာ ကိုတစ္ခ်က္ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ႏွင္းေတြနဲ႔အျပိဳင္ ေအးစက္စက္။
ကားကိုေတာတန္းေလးအလြန္ေရာက္ေတာ့ ရပ္လိုက္ကာ အခ်ိန္အေတာ္ၾကာ ႏွစ္ဦးသားျငိမ္သက္ေနမိၾကေသးတယ္။ ကားေရဒီယို ကေတာ့ ရာသီဥတုအေျခအေနကို အသံခ်ိဳခ်ိဳနဲ႔ ေၾကာ္ျငာေပးေနတာကိုၾကားေနရတာေပါ့ေလ။ ေရခဲမွတ္ေအာက္ ေရာက္ႏိုင္သတဲ့၊ ဒီလိုရာသီဥတုမ်ိဳးမွာ ေအးစက္တဲ့ႏွင္းမႈန္ေတြေအာက္မွာမ်ားလွဲေလ်ာင္းေနရရင္ ဟင္း.....ဟင္း။
To be continued...
No comments:
Post a Comment