'ဘုန္း'
သစ္သားတံခါးမၾကီးဆီမွ ဘာမွန္းမသိေသာမည္ဟည္းသံေၾကာင့္ ထိတ္လန္႕တုန္လႈပ္လာရသလို အဲဒီတံခါးရဲ႕ ပတၲာေတြ ျပင္းျပင္း ထန္ ထန္လႈပ္ရွားသြားေသာ အသံေတြေၾကာင့္ ထိတ္လန္႕ေနမိတဲ့ကြၽန္ေတာ့္ကို ပိုမိုေၾကာက္လန္႕ေစပါတယ္။ ေက်ာထဲက စိမ့္တက္လာ ေအာင္ပါပဲ။
ကြၽန္ေတာ္...ကြၽန္ေတာ္ ဘာေတြျဖစ္ေနတယ္ဆိုတာကို မစူးစမ္းႏိုင္ဘူး။ အခန္းရဲ႕ အလင္းသိပ္မရွိတဲ့ ေထာင့္တစ္ေထာင့္မွာ အခန္းနံရံကို ေက်ာကပ္ ဒူးေတြကို ရင္ဘတ္ဆီဆြဲကပ္ေထြးပိုက္ကာ ထိုင္ရင္း တကယ့္ကို ျငိမ္သက္ေနမိပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ သိခဲ့ရတဲ့၊ ျဖစ္ပ်က္ခဲ့ရတဲ့၊ ခံစားခဲ့ရတဲ့ အျဖစ္ေတြက တကယ္ပဲလား.....
အိုး...ေမွာင္မိုက္....
တိတ္ဆိတ္ျခင္းေတြ....
ျပီးေတာ့...ျငိမ္သက္ေသာ...
x x x
မနက္ခင္း....ေအာက္ထပ္ေလွကားေတြဆီမွ ေအာ္သံေတြေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ္ရုတ္တရက္ႏိုးလာခဲ့ပါတယ္။ ကားေမာင္းျပိဳင္ပြဲတစ္ခုကို ေသနတ္ပစ္ေဖာက္ျပီး တာလႊတ္လိုက္သလို မ်က္ခြံေတြကို ဖြင့္လိုက္မိတာပါ။ အခန္းၾကမ္းျပင္ ဟုတ္တယ္ဗ်....ကြၽန္ေတာ္ အခန္းရဲဲ႕ ၾကမ္း ျပင္ေပၚေရာက္ေနေလရဲ႕။ ေက်ာျပင္က မာျပီးေအးစက္ေနတဲ့ နံရံကိုကပ္ေနသလို ေျခေထာက္ေတြက အခန္းေထာင့္ႏွင့္ ၉၀ဒီဂရီ ေထာင့္ ခ်ိဳးအတိုင္း။ ေဘးတေစာင္းလွဲေနတဲ့ ကြၽန္ေတာ့္ကိုယ္ႏွင့္ ဖိမိေနတဲ့ ညာလက္က လက္မေလးေတြကို အသာလႈပ္ၾကည့္ေရြ႕လ်ားၾကည့္မိ တယ္။ ေအာက္မွပိေနတဲ့လက္ကိုဖယ္ရတာ ဘာေၾကာင့္ ခက္ခဲေနရတာလဲ 'အား..' အသာေလး ခပ္ျဖည္ျဖည္း ညင္သာစြာၾကိဳးစားမိတာ ေသေလာက္ေအာင္ နာက်င္မႈက တျဖည္းျဖည္းတိုးတိုးလာတယ္။ လြတ္လပ္သြားခ်ိန္မွာေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ဟာ ေသြးစီးေၾကာင္းထဲလွဲ ေလ်ာင္းေနမိတာပါပဲ။ ကြၽန္ေတာ့္ႏွလံုးခုန္သံေတြျမန္လာျပီး တစ္ကိုယ္လံုး တဆတ္ဆတ္တုန္လာတဲ့အထိ ငိုေၾကြးမိရပါျပီ။ မေန႕ည မတိုင္ခင္က ဘာေတြျဖစ္ခဲ့တယ္ဆိုတာ ကြၽန္ေတာ္မွတ္မိပါျပီေလ..။
x x x
အမွတ္မထင္ Roxy Bar မွာ ကြၽန္ေတာ့္ အခ်စ္ဆံုးသူငယ္ခ်င္း 'ျမတ္သူ'နဲ႕ ယွဥ္တြဲရပ္ေနမိေတာ့မွ သူ႕သြင္ျပင္ကိုေသခ်ာေငးမိပါရဲ႕။ ျမတ္သူက အရပ္ျမင့္ျမင့္၊ နက္ေမွာင္တဲ့ ဆံေကသာႏွင့္ က်စ္လစ္ေတာင့္တင္းေသာ ကိုယ္ကာယျဖင့္ ၾကည့္ေကာင္းသူတစ္ဦးပါ။ ျပံဳး ရယ္လိုက္ရင္ ေတာက္ပသြားတတ္ေသာ သြားအစံု၊ သန္႕ရွင္းသပ္ရပ္ေသာမ်က္ႏွာအေနအထား၊ ျပီးေတာ့ ျပီးျပည့္စံုတယ္ေျပာရမယ့္ တင္ပါးဆံုေတြႏွင့္။ ေဘာင္းဘီေရွ႕ ခြဆံုက သူ႕အထုပ္အထည္ၾကီးကလည္း သတိမျပဳဘဲမေနႏိုင္ေအာင္ပါပဲ။ ဘယ္အခ်ိန္ ဘယ္ကို သြားသြား သူသေဘာက်တဲ့အမ်ိဳးသမီး သူ႕ကိုျပံဳးရယ္ စကားျပန္ေျပာလာေအာင္ ဆြဲေဆာင္ႏိုင္ပါတယ္။
ကြၽန္ေတာ္က ျမတ္သူ ထက္နည္းနည္းေလးအရပ္နိမ့္ပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ့္ကိုယ္ခႏၶာက သူ႕လိုၾကြက္သားႏွင့္အျပည့္မဟုတ္ေပမဲ့ ေျပျပစ္ ေတာင့္တင္းပါရဲ႕။ ကြၽန္ေတာ္ ရယ္ျပံဳးလိုက္ရင္ ျဖဴေဖြးညီညာတဲ့သြားမ်ားဟာ ျမတ္သူရဲ႕ခပ္ၾကီးၾကီးသြားေတြလိုပါပဲ။ အက်ႌ အၾကပ္ေလး ေတြ၊ Low-waist Jeans ေဘာင္းဘီေလးေတြမ်ား ကြၽန္ေတာ္၀တ္မိရင္ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားလူေတြဟာ ကြၽန္ေတာ့္ကိုယ္ခႏၶာဆီ အာရံု ေရာက္ေနတတ္ၾကတယ္ဗ်။ ျပႆနာက ျမတ္သူ က ေကာင္မေလးေတြရဲ႕ အာရိုက္စုိက္ခံရမႈအေပၚ သာယာသလိုလက္လည္း လက္ခံပါ တယ္။ ကြၽန္ေတာ္ကေတာ့ တကယ့္ကို စိတ္မ၀င္စားတာ။ ဟုတ္တယ္ ကြၽန္ေတာ္က gay ပါ။
ကိုယ့္ကိုယ္ကို Gay ျဖစ္တယ္ဆိုတာ ပိုပိုေသခ်ာလာတယ္ဗ်။ အမ်ိဳးသားေတြကို အမ်ိဳးသမီးေတြထက္ ပိုမိုၾကိဳက္ႏွစ္သက္ေနလို႕ ျဖစ္ပါ တယ္။ ႏွစ္ကာလအေတာ္မ်ားမ်ား လ်စ္လ်ဴရႈျဖစ္ခဲ့ေပမဲ့ အခုအရြယ္မွာေတာ့ သတိမမူလ်စ္လ်ဴမရႈႏိုင္ေတာ့ပါ။
ကိုယ့္ကိုယ္ကို ဘာဆိုတာ လက္ခံလိုက္တာနဲ႕ ကြၽန္ေတာ့္စိတ္ေတြဟာ သက္ေသာင့္သက္သာျဖစ္သြားသလို ခံစားရပါတယ္။ gay ျဖစ္ေန ျခင္းက ကြၽန္ေတာ့္အတြက္ ၾကီးမားတဲ့အၾကပ္အတည္းတစ္ခုၾကာရွည္မျဖစ္ခဲ့ေပမဲ့ အဓိကျပႆနာတစ္ခုရွိေနဆဲပါ။ တစ္ေယာက္မွ အဲဒီ အေၾကာင္းမသိၾကပါဘူး အရင္းႏွီးဆံုးသူငယ္ခ်င္းေတြ၊ မိသားစု၀င္ေတြေကာေပါ့။ လူေတြအားလံုးကို ေျပာျပခ်င္ခဲ့တယ္။ ဒါေပမဲ့ တစ္စံု တစ္ေယာက္ကိုေျပာျပဖို႕ ၾကိဳးစားလိုက္တဲ့အခ်ိန္တိုင္း လည္ေခ်ာင္းထဲက အသံေတြကပ္သြားသလို စကားကိုဆံုးေအာင္ မေျပာႏိုင္ခဲ့ပါ။ ဒီဖိအားက ကြၽန္ေတာ့္ကို တျဖည္းျဖည္းသတ္ေနသလို တစ္စံုတစ္ေယာက္ကို ဖြင့္ေျပာဖို႕ဆိုတာ မျဖစ္ႏိုင္ဘူးလို႕ခံစားမိရပါတယ္။
ကြၽန္ေတာ့္စိတ္ေတြ တင္းၾကပ္ ေပါက္ကြဲေတာ့မလားဘဲ။ ဘားမွာထိုင္ရင္း အေတြးနက္ထဲ က်ေရာက္ေနရပါတယ္။ အေတြးမ်ားစြာဟာ ကြၽန္ေတာ့္ဦးေႏွာက္ထဲခ်ာခ်ာလည္ကာ ထိန္းလို႕မရပါဘူး။
'အား....ငါ မထိန္းႏို္င္ေတာ့ဘူးကြာ!!!..'
ကြၽန္ေတာ္ ဂီတသံေတြဖြင့္ထားတဲ့ အခန္းထဲ မ်က္လံုးမွာမ်က္ရည္ေတြ၀ဲရင္း ေအာ္ပစ္လိုက္မိပါတယ္။
x x x
Shock! ျဖစ္သြားမိတယ္ဗ်။ စကားလက္ဆံုက်ေနတဲ့ ေကာင္မေလးကို ေတာင္းပန္စကားဆိုရင္း 'သြားေတာ့မယ္ဗ်၊ သူငယ္ခ်င္းဘာျဖစ္လဲ မသိ၊ သြားၾကည့္လိုက္ဦးမယ္၊ ဖုန္းဆက္လိုက္ေနာ္' စကားေျပာတာကိုရပ္တန္႕လိုက္မိတယ္။ ဘီယာလက္က်န္ကိုေမာ့ေသာက္ Club ထဲ ေ၀့၀ဲၾကည့္ကာ အျပင္ဘက္ကို ခပ္ျမန္ျမန္ေျပးထြက္လာလိုက္တယ္။
အျပင္ကိုေရာက္ေရာက္ျခင္း ေဘးပတ္၀န္းက်င္ကို ေနရာလပ္မက်န္လွည့္ပတ္ၾကည့္ကာ ဘိုဘို ဘယ္ေရာက္သြားလဲ၊ ဘယ္ေနရာမွာလဲ စူးစမ္းရပါရဲ႕။ တကယ္စိုးရိမ္သြားမိပါတယ္ ျပီးေတာ့ ျဖစ္ပ်က္သြားတဲ့ အေျခအေနက နည္းနည္းအေတြးရႈပ္မိပါရဲ႕ သူဘာျဖစ္သြားလဲ ဆိုတာ။
'ဘုိဘို' လူေတြသြားလာရႈပ္ေထြးေနတဲ့လမ္းထဲ ေအာ္ေခၚမိပါတယ္။ 'မင္းဘယ္မွာလဲ ငါ့ေကာင္' လူေတြအားလံုး ဘာေၾကာင့္ဒီေကာင္ အလန္႕တၾကား ေအာ္ေနရသလဲ စူးစမ္းၾကည့္ၾကတယ္။ သူတို႕ဘယ္လိုထင္ထင္ ဂရုမစိုက္မိေအာင္ ပတ္၀န္းက်င္ကို က်ီးကန္း ေတာင္း ေမွာက္ ၾကည့္မိဆဲ။ တစ္စံုတစ္ရာ တုန္႕ျပန္မႈရမလား ေစာင့္ဆိုင္းမိပါတယ္။ ဘာတုန္႕ျပန္သံမွ မၾကားရ။ အာရံုကို ဖ်စ္ညႇစ္ျပီး ေတြးပါ တယ္ ဘာျဖစ္တာလဲဆိုတာ။ ဒါေပမဲ့ alcohol က ခက္ခဲတာေတြေတြးေတာဖို႕ခြင့္မျပဳခဲ့ပါဘူး။
'ခု စဥ္းစားစမ္း'
'ဘုိဘို အေၾကာင္း တကယ္သိရင္ သူဘယ္ကိုေျပးသြားတယ္ဆိုတာ ငါသိသင့္တယ္' သက္ျပင္းအခါခါခ်ကာ စဥ္းစားမိပါတယ္ ဘိုဘိုရဲ႕ အေလ့အထေတြကိုေပါ့။
'ဆုေတာင္းျပည့္ ေရတြင္းအိုၾကီး' သတိရျပီဗ်။ ဘိုဘိုေၾကာက္စိတ္၀င္တဲ့အခါတိုင္း သူေျပးေျပးသြားတတ္တဲ့ေနရာ။ လူေတြမ်ားတဲ့ club ထဲကေန ဆန္႕က်င္ဘက္လမ္းအတိုင္း ေရတြင္းၾကီးရွိရာဘက္ကို ျမန္ႏိုင္သမွ်ျမန္ျမန္ ေျခေထာက္ေတြကို သယ္ေဆာင္ခိုင္းလိုက္ပါတယ္။ ခပ္ျမန္ ျမန္ေလးသြားမွ အခ်စ္ဆံုးသူငယ္ခ်င္းေလး ဘာျဖစ္သလဲ ဘယ္လိုနည္းလမ္းနဲ႕ ကူညီႏိုင္မလဲဆိုတာ ရွာေဖြႏိုင္မွာ။ ႏွစ္ဦးသား အျမဲလိုလို တပူးတြဲတြဲေနျဖစ္ၾကတဲ့ သူငယ္ခ်င္းဆိုေတာ့ ဒီေကာင့္ျပႆနာဘာလဲဆိုတာ ေသခ်ာေအာင္လုပ္ဖို႕လိုသလို တကယ္ ကူညီ မွလည္းျဖစ္မွာပါ။
ေရတြင္းဘက္ကိုေရာက္ေတာ့ အေမွာင္ကဲျပီး တိတ္ဆိတ္ကာ အလြန္ေၾကာက္စရာေကာင္းေနပါရဲ႕။ အေျပးအလႊားေျခလွမ္းကိုရပ္ အသက္ကိုပံုမွန္ျဖစ္ေအာင္ရွဴရိႈက္ရပါတယ္ စကၠန္႕အနည္းငယ္ေတာ့။
'ဘိုဘို! မင္း ဒီေနရာမွာလား' ေရတြင္းဧရိယာပတ္၀န္းက်င္မွာ ရွာေဖြမိပါတယ္။
ဘာတုန္႕ျပန္သံမွ မၾကားရေတာ့ သူဒီမွာမရွိဘူးူလို႕ စေတြးျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ရႈိက္သံတအိအိႏွင့္ ငိုသံခပ္အုပ္အုပ္ကို ၾကားေနရာေတာ့ ဒါ ဘိုဘိုပဲဆိုတာ ေသခ်ာသြားရပါတယ္ေလ။ အသံၾကားတဲ့အတိုင္းလိုက္သြားေတာ့ ဆုေတာင္းျပည့္ေရတြင္းေဘးလမ္းၾကားထဲမွာ ဒူးကို ေကြး မ်က္ႏွာေမွာက္ကာအပ္လ်က္ငိုေနေသာ ဘိုဘို။ 'ဘိုဘို' ႏုႏုညံ့ညံ့ႏွင့္ ျငင္သာေပ်ာ့ေပ်ာင္းစြာ ေခၚလိုက္ပါတယ္။ 'ဘာ...ဘာျဖစ္တာလဲ သူငယ္ခ်င္း'
'ငါတစ္ေယာက္တည္းေနခ်င္တယ္ကြာ' ဘိုဘို အဲဒီစကားကို သူ႕ပခံုးေပၚလက္တင္လိုက္မိတဲ့ ခဏမွာေျပာပါတယ္။ လက္ေတြကို ဆြဲဖယ္ ပစ္ျပီး တအိအိဆက္ငိုေနေရာ။ ရင္ထဲစို႕စို႕နင့္နင့္ ခံစားလာရကာ သူ႕ျပႆနာက ေတာ္ေတာ္စိုးမွန္းသိလာရတယ္။ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား စိုးသလားပဲ။
'လာစမ္းပါကြာ ငါ့ကို ဒီလိုမလုပ္ပါနဲ႕။ မင္းကို ငါကူညီခ်င္လို႕ပါကြာ။ မင္း ငါ့ကိုအားလံုးေျပာျပႏိုင္တယ္ဆိုတာ သိရဲ႕သားနဲ႕။ ငါက မင္း အခ်စ္ဆံုး သူငယ္ခ်င္းေလ' ရွင္းရွင္းလင္းလင္းေျပာဆိုေဖ်ာင္းဖ်ရေသးတယ္။
'မင္းနားလည္မွာ မဟုတ္ပါဘူးကြာ ငါ့ကိုထားခဲ့ပါ တစ္ေယာက္ထဲ' ဘိုဘို႕အသံက တုန္႕ျပန္မႈအစစ္မဟုတ္။
'မထားသြားႏိုင္ဘူးကြာ' ၾကမ္းတမ္းမႈမရွိ ႏုညံ့စြာသူ႕ကိုျပန္ေျပာလိုက္ပါတယ္။ 'မင္းက ငါ့အခ်စ္ဆံုးသူငယ္ခ်င္းေလ။ မင္းဘာျဖစ္တယ္ ဆိုတာ ငါ ဂရုစိုက္တာေပါ့ကြ'
'ေကာင္းျပီေလ ျမတ္သူ မင္းကို ငါျပႆနာမလုပ္ခ်င္ဘူးကြာ'
'ေဟး...မင္းငါ့ကို အဲလိုမဆက္ဆံနဲ႕ေလ ဘိုဘို' ေဒါသထြက္ထြက္နဲ႕ေအာ္ပစ္လိုက္မိတယ္။ 'မင္းထြက္ေျပးသြားတဲ့လမ္းအတိုင္း ငါလိုက္ လာတာေလ မင္း ငါ့ကိုဘာျပႆနာျဖစ္ေနလဲေျပာ'
'ေအး...ေကာင္းျပီ မင္း ငါ့ကိုအမွန္တကယ္ ဂရုစိုက္ခ်င္တယ္ဆိုရင္ ငါ အခုေျပာမယ္....ငါ...ငါ...ငါ' ဘိုဘို႕ႏႈတ္ဖ်ားက စကားလံုးေတြ တစ္ဆို႕ေနတယ္။
'မင္း...ဘာျဖစ္...ေျပာေလကြာ'
'ျမတ္သူ....ငါ မင္းကို ေသာက္ရမ္းခ်စ္ေနျပီကြ'
တိတ္ဆိတ္သြားတယ္ အရာအားလံုး။
Shock! ေနာက္တစ္ၾကိမ္ ျဖစ္သြားတာေပါ့။ ေရွ႕တည့္တည့္ကရပ္ေနတဲ့ ဘိုဘို႕ကို မ်က္လႊာပင့္ကာၾကည့္ျပီး ဘာစကားမွ မေျပာမိပါဘူး။ သူ႕မ်က္၀န္းေတြမွာ မ်က္ရည္ေတြေခ်ာင္းစီးေနသည့္အလား က်ဆင္းေနျပီး ေအးခဲေနတဲ့ ဒီလိုညမ်ိဳးမွာ သူ႕ခႏၶာကိုယ္ဟာ တဆတ္ဆတ္ ခါေနရဲ႕။ ဘိုဘို႕မ်က္၀န္းေတြက မ်က္ရည္ေတြက်ေနတာကိုၾကည့္ျပီး စိတ္ထဲမွာ အလြန္႕ကို ဘယ္လိုရွင္းျပရမယ္မွန္းမသိတဲ့ ခံစားမႈေတြ၊ လက္ခံသိလိုက္ရတဲ့အေၾကာင္းအရာကို ဘယ္လိုအေျဖရွာရမလဲဆိုတာမ်ိဳးေတြႏွင့္ ရႈပ္ေထြးမႈျဖင့္ ၾကမ္းျပင္ကို ေခါင္းငိုင္က်ကာၾကည့္မိပါ တယ္။ေလထုဟာဓားတစ္စင္းႏွင့္ ခုတ္ျဖတ္လိုက္တဲ့ လွ်ပ္စစ္ဓာတ္လို ျပတ္ေတာက္သြားပါတယ္။ ဘယ္လိုတုန္႕ျပန္ရမလဲ တကယ္မသိ ေတာ့တာပါ။
မ်က္လံုးေတြဟာ ၾကမ္းျပင္ကိုသာ စိုက္ၾကည့္မိေနတယ္။ ႏွလံုးခုန္သံေတြကေတာ့ မွဲေမွာင္ေနတဲ့လမ္းသြယ္ေလးထဲ စမ္းေခ်ာင္းတစ္ခု အဆက္မျပတ္စီးဆင္းေနသလို ျဖစ္ေနပါတယ္။ ခံစားခ်က္ေတြအားလံုးလဲ ေနရာအႏွံ႕အေပၚမွာေရာက္ေနသလိုပဲ။ ေရွ႕တည့္တည့္မွာ စကားဆက္မေျပာ တိတ္ဆိတ္ေနတဲ့ ဘိုဘို႕ကို ေမာ့ၾကည့္ဖို႕ၾကိဳးစားခဲ့ပါတယ္။ သူ ဘာေတြခံစား၊ ဘာအျမင္ေတြေပါက္ျပီး စကားအသစ္ အဆန္းေတြလာေျပာေနရတာပါလိမ့္လို႕ သိခ်င္မိေတာ့တာေပါ့ဗ်ာ။
x x x
'ငါေတာင္းပန္ပါတယ္ကြာ' ကြၽန္ေတာ္ ႏွစ္ကိုယ္ၾကားေလသံႏွင့္ တီးတိုးေျပာမိပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ တျခားဘာစကားလံုးကို ဆိုရမယ္မွန္း မသိေလ။ ျမတ္သူ ေခါင္းငိုက္စိုက္ခ်ေနရာကေန ကြၽန္ေတာ့္ကိုေမာ့ၾကည့္တယ္။ 'မင္းေတာင္းပန္တယ္....မင္းေတာင္းပန္ေနတာလား' သူ တုန္႕ျပန္တဲ့ေလသံႏွင့္ အၾကည့္ေတြမွာ စိတ္တိုတဲ့အရိပ္အေယာင္ေတြ ျပည့္ႏွက္လာျပီး ကြၽန္ေတာ့္မ်က္၀န္းေတြကို တည့္တည့္ၾကည့္ တယ္ဗ်။
'ငါ တကယ္ေတာင္းပန္ပါတယ္' ကြၽန္ေတာ္ ခပ္တိုးတိုးႏွင့္ ေတာင္းပန္စကားတတြတ္တြတ္ဆိုတာ ထပ္မံငိုေၾကြးမႈကို စတင္မိပါတယ္။
ဟုတ္တယ္၊ 'မင္း ငါ့ကို ဘာေျပာတယ္ဆိုတာ သိတယ္' ျမတ္သူ ကြၽန္ေတာ့္လက္ေမာင္းအစံုကို ကိုင္ဆြဲရင္း က်ယ္က်ယ္ေလာင္ေလာင္ကို ေအာ္ေျပာေတာ့တာ။ 'မင္းေတာင္ပန္တယ္၊ ျပီးေတာ့ အဲလိုေတာင္းပန္တာနဲ႕ ဒီကိစၥက ျပီးသြားမွာလားေျပာ' သူ ေမးခြန္းထုတ္တယ္။ ကြၽန္ေတာ္တုန္႕ျပန္စကားမဆိုမိဘဲ သူ႕လက္ကလြတ္ေအာင္ၾကိဳးစားမိပါတယ္။ 'ေျဖေလကြာ' ျမတ္သူက အမိန္႕ေပးတယ္။ မတုန္႕ျပန္မိ။ 'ေျဖေလကြာ..ေတာက္!!' ကြၽန္ေတာ့္ကိုယ္ခႏၶာကို လႈပ္ရမ္း ျပီးအေျဖရဖို႕သူၾကိဳးစားရဲ႕။
'ငါေတာင္းပန္ပါတယ္' တုန္လႈပ္ေနတဲ့ ကြၽန္ေတာ့္မ်က္ႏွာျပင္မွာ မ်က္ရည္ေတြ ရႊဲရႊဲစိုေနဆဲ။ ျမတ္သူ အခ်စ္ဆံုး သူငယ္ခ်င္း ကြၽန္ေတာ့္ မ်က္၀န္းေတြကို စိုက္ၾကည့္တယ္။ ခပ္သည္းသည္း ငိုရႈိက္ထားတာေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ့္မ်က္လံုးေတြ နီရဲေနမွာ။ ေၾကာက္လန္႕အားငယ္မႈ ေတြႏွင့္ ျမတ္သူရဲ႕ တလက္လက္ေတာက္ေနတဲ့ မ်က္၀န္းေတြကို ကြၽန္ေတာ္ျပန္စိုက္ၾကည့္မိပါတယ္။
'ငါ ေတာင္းပန္ပါတယ္ကြာ' ကြၽန္ေတာ္ ေနာက္တစ္ၾကိမ္ထပ္ေျပာမိပါတယ္ မနားတမ္း တတြတ္တြတ္။ ျမတ္သူ သူ႕လက္ေတြကို လႊတ္ခ် လိုက္ကာ သူ႕ေဒါသေတြကို ေလ်ာ့ခ်လိုက္တာျမင္ရပါေရာ။ မ်က္၀န္းေတြက ေဒါသရိပ္ေတြ ျငိမ္သက္သြားကာ တစ္မ်ိဳးတစ္မည္ အရိပ္ အေယာင္သန္းစျပဳလာပါတယ္။ သူ႕ ေခါင္းေတြ ငိုက္စိုက္က်သြားကာ မက်န္းမာသူတစ္ေယာက္ ဟန္ပန္ျဖင့္ သူ႕အခ်စ္ဆံုး သူငယ္ခ်င္းကို မာန္မဲခဲ့မိမႈအေပၚ စိတ္မေကာင္းျဖစ္သြားဟန္တူပါရဲ႕။ ေဒါသေၾကာင့္ တဆတ္ဆတ္တုန္ခါခဲ့တဲ့ သူ႕ခႏၶာကိုယ္ အခုေတာ့ ၀မ္းနည္းမႈႏွင့္ အျပစ္တစ္ခုကို ခံစားရမိတဲ့အသြင္ျဖင့္ ျငိမ္သက္ေနပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ႏွင့္ျမတ္သူၾကားမွာ အရင္အေျခအေနေတြႏွင့္ မတူ တစ္ခုခု ေျပာင္းလဲသြားပါျပီ။
'မင္းကို ေအာ္မိတာ ခြင့္လႊတ္ပါကြာ..ေဆာရီး' ျမတ္သူ ကြၽန္ေတာ့္ကိုျပန္လည္ေတာင္းပန္စကားဆိုရင္း လမ္းမၾကီးဘက္ကိုမ်က္ႏွာမူကာ လာလမ္းအတိုင္း တိတ္တဆိတ္ထြက္သြားပါတယ္။
....အရာအားလံုး တိတ္ဆိတ္......
ကြၽန္ေတာ္ တကယ့္ကို ဘာမွမလႈပ္ရွားမိ မ်က္လံုးမ်ားကို မွိတ္ကာ ရပ္တန္႕ေနမိပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ့္ႏႈတ္ခမ္းေတြ တဆတ္ဆတ္တုန္ေန ေပမယ့္ ဘာအသံကိုမွ မျပဳမိပါ။ ဒီအခ်ိန္ေလးမွာ ျမတ္သူ...ကြၽန္ေတာ့္အခ်စ္ဆံုးသူငယ္ခ်င္းဟာ အနားမွာမေန အေ၀းကိုလွမ္းစျပဳျပီ။ သူ႕ အခ်စ္ဆံုးသူငယ္ခ်င္းဟာ သူ႕အေပၚမရိုးမသားစိတ္ထားမိျခင္း၊ ျပီးေတာ့ လိင္တူျခင္းခ်စ္စိတ္၀င္ေနသူဆိုတာေတြ သိသြားရျခင္းက စြမ္းအင္မဲ့ကာ ရင္ဆိုင္ႏိုင္စြမ္းမရွိေတာ့တာလားမသိ ခပ္ေျဖးေျဖး ေျခလွမ္းကေန ျမန္ႏိုင္သမွ် ျမန္ျမန္ေျပးသြားသံကိုၾကားရပါတယ္။ ဒီ ေနရာေလးကေန သူထြက္ေျပးသြားျပီေပါ့။ ကြၽန္ေတာ္ႏွင့္ ျမတ္သူ ေပ်ာ္ရႊင္စရာအခ်ိန္မ်ားစြာ ဆုေတာင္းျပည့္ေရတြင္းနားေလးမွာ ကေလး ေတြလို ေတာင္းဆုဆႏၶတစ္ခုခုျပဳၾကရင္း အခ်ိန္အတူကုန္ဆံုးခဲ့ဖူးပါတယ္။ မ်က္စိတစ္ဆံုး မႈန္ျပျပ ေနရာေရာက္ေတာ့ ျမတ္သူ ေျပးေနတာ ကိုရပ္ ကြၽန္ေတာ္ မလႈပ္မရွားရပ္ေနဆဲကို လွည့္ၾကည့္တယ္ထင္ရဲ႕။ သူ...ကြၽန္ေတာ္တစ္ေယာက္ထဲဆိုတဲ့ အေတြးနဲ႕ျပန္လွမ္းလာဖို႕ စိတ္ကူးေပမယ့္ ထားခဲ့တဲ့သံေယာဇဥ္ေတြဟာ ကြၽန္ေတာ့္စကားတစ္ခြန္းျဖင့္ ပ်က္စီးသြားျပီထင့္ ဆက္လက္ေျပးလႊားထြက္ခြာသြားပါေရာ။
အလင္းေရာင္နည္းေနတဲ့ လမ္းသြယ္ထဲ ကြၽန္ေတာ္တစ္ေယာက္တည္း ရပ္ေနခဲ့ပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ့္ ဦးေခါင္းထဲ ဘာမွမရွိ ဟာလာ ဟင္းလင္း။ 'အခု..ဘာလဲ?' ကြၽန္ေတာ့္ကို ကြၽန္ေတာ္ေတြးမိပါတယ္။ 'ဒီအျဖစ္အပ်က္ ျဖတ္သန္းခဲ့တဲ့ကာလေတြရဲ႕ အဆံုးသတ္ဟာ ဒီလုိ ပဲျပီး ဆံုးသြားျပီလား?' တစ္ေယာက္တည္း ဘယ္ေတာ့မွ မထားတတ္ခဲ့တဲ့ ျမတ္သူဟာ အခုလို စြန္႕ခြာသြားျပီလားဗ်ာ။ ကြၽန္ေတာ့္ အခ်စ္ ေမတၲာေတြဟာ အျဖဴေရာင္ မဟုတ္ဘူး မွားတယ္လို႕ သူထင္ျမင္သြားမွာကို စိုးရိမ္ျပီး ၀မ္းနည္းမႈ အတိုင္းအဆမရွိျဖစ္တည္ခဲ့တာပါ။
ကြၽန္ေတာ့္ အိမ္အျပန္ ေျခလွမ္းေတြဟာ ေလးကန္ေနခဲ့ပါတယ္။ အိမ္ကိုျပန္အေရာက္ အ၀တ္အစားပင္မလဲလွယ္ အိပ္ယာေပၚ ပစ္ထိုင္ခ် မိပါရဲ႕။ ေမာပန္းႏြမ္းလ်ေနျပီး အိပ္ဖို႕ႏွစ္ႏွစ္ျခိဳက္ျခိဳက္ အိပ္ေပ်ာ္ဖို႕ လိုအပ္ေနခဲ့ျပီဆိုေတာ့ အ၀တ္ေတြကို ခႏၶာကိုယ္က ဖယ္ရွားျပီး ေႏြး ေထြးႏုညံ့တဲ့ အိပ္ရာထက္ လွဲေလ်ာင္းလိုက္ပါေတာ့တယ္။ ကြၽန္ေတာ့္တစ္ကိုယ္လံုး ႏြမ္းနယ္ေနျပီမို႕ ညစ္ပတ္ေနေပမယ့္ သြားေတြကို သြားပြတ္တံႏွင့္ မတိုက္မျပဳ မသန္႕စင္မိေတာ့။ ေစာင္ကို တစ္ကိုယ္လံုးဖံုးသြားေအာင္ ရုတ္တရက္ ဆြဲျခံလိုက္တယ္။ ျပီးေတာ့ အခန္းမီး ကိုပိတ္.....။ ။
x x x
ေနာက္တစ္ေန႕မနက္မွာ ကြၽန္ေတာ္ ၁၁း၃၀ နာရီမွႏိုးထမိပါတယ္။ ဒါ အေတာ္ေနာက္က်တဲ့ မနက္ခင္းပါ။ အျမဲလိုလို ၉း၀၀နာရီထက္ ေနာက္မက်တတ္တဲ့ ၉း၀၀နာရီဆို အားလံုးအသင့္ဆိုတဲ့ လူမ်ိဳးေပါ့။ ကြၽန္ေတာ့္ ဦးေခါင္းကို လက္သီးႏွင့္အထိုးခံထားရသလိုျဖစ္ေနတယ္။ ပထမေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ဘာမွမမွတ္မိ အိပ္ယာေပၚလွိမ့္ကာ နာရီရွိရာကို အၾကည့္ေရာက္မိတာေပါ့ေနာ္။ အခ်ိန္ကိုျမင္သိေတာ့မွ မ်က္လံုး ကိုျပဴးျပဲဖြင့္ရင္း အိပ္ယာေပၚမွ ခုန္ထကာ ေရခ်ိဳးခန္းထဲအေျပး၀င္ရတာေပါ့။ ပူေႏြးေနတဲ့ေရေတြ ေရပန္းေခါင္းက က်ဆင္း၊ ျပီးေတာ့ ေရ ေအးေအးေလးေတြက အေျပးလိုက္လာကာ ကြၽန္ေတာ့္အေရျပားကို ပြတ္သပ္ႏွိပ္နယ္ေတာ့ သက္ေသာင့္သက္သာကိုျဖစ္လို႕။ လန္းလန္း ဆန္းဆန္းျဖင့္ မ်က္လံုးေတြ က်ယ္သြားျပီဆိုေတာ့မွ အရာရာႏိုးထကာ သတိရမိပါျပီ။
မၾကံဳဘူး အဟုတ္ထူးတဲ့ခံစားခ်က္အေတြ႕အၾကံဳၾကီးတစ္ခုကို ရရွိခဲ့တယ္ဆိုတာ..'အား...!!!' ကြၽန္ေတာ္ အသံကုန္ေအာ္လိုက္မိျပန္တယ္။ 'ဘုရားသခင္, ငါဘာေတြလုပ္ခဲ့ျပီလဲ? အဲလိုျဖစ္သြားဖို႕မရည္ရြယ္ခဲ့ပါဘူး။ ဘယ္လိုရူးႏွမ္းတဲ့ နည္းမ်ိဳးနဲ႕ ငါ့အခ်စ္ကို သူသိသြားေစရတာ လဲ?' ကြၽန္ေတာ့္ဦးေခါင္းထဲ အေမးမ်ားစြာ ၀ဲလွည့္ေနပါတယ္။
'ဒုန္း...ဒုန္း...ဒုန္း'
ေရခ်ိဳးခန္းတံခါးကို အဆတ္မျပတ္ထုသံၾကားရပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ့္ခႏၶာကိုယ္ထဲက ၀ိညာဥ္ ခုန္ထြက္သြားရေလာက္ေအာင္ ကိုယ့္ကိုယ္ကို လည္း အံ့ၾသမိပါျပီ။ 'ဘိုဘို....ဘာျဖစ္တာလဲ သား ေအာ္သံၾကားလိုက္တယ္၊ ဘာမွမျဖစ္ပါဘူးေနာ္' ေမေမရဲ႕ အလန္႕တၾကားေမးသံၾကား ရပါရဲ႕။ ေမေမ အေတာ္စိတ္ပူသြားတာဗ်။ ျမတ္သူ...သူ႕မိဘေတြ ဒီေန႕ျပန္လာမယ္ဆိုတာ ေမ့ေနျပီထင္တယ္။
'အာ...ဘာမွမျဖစ္ဘူးေမေမ..ေဆာရီး' ကြၽန္ေတာ့္အသံကိုထိန္းရင္း ေမေမ့ အေမးကို ျပန္ေျဖလိုက္ပါတယ္။
ေရခ်ိဳးတာကို အဆံုးသတ္လိုက္ေပမဲ့ ကြၽန္ေတာ္လုပ္ခဲ့မိတာေတြကို စိတ္ထဲက ဘယ္လိုမွႏွင္လို႕မရပါဘူး။ ကိုယ့္ကိုယ္ကို အျပစ္တင္ေနမိ သလို ျမတ္သူႏွင့္ စကားေတြေျပာခ်င္စိတ္ဟာလည္း ျပင္းျပင္းထန္ထန္ကို လိုအပ္လာပါတယ္။ ခပ္ျမန္ျမန္ အ၀တ္အစားလဲလွယ္ကာ ေအာက္ထပ္ကို အေျပးဆင္း အိမ္ေရွ႕တံခါးမၾကီးဆီ တန္းတန္းမတ္မတ္ေျပးမိပါတယ္။ ထမင္းစားခန္းထဲက ေမေမတို႕ကိုေတာင္ မႏႈတ္ ဆက္ခဲ့မိေတာ့ပါ။ ကြၽန္ေတာ့္ေျခေထာက္ေတြကို ျမန္ႏိုင္သမွ်ျမန္ေအာင္လွမ္းကာ ျမတ္သူတို႕ အိမ္ကိုသြား..။
ျမတ္သူေနတဲ့လမ္းထိပ္ေရာက္ေတာ့ ခပ္ျမန္ျမန္ပဲ ခ်ိဳးေကြ႕လိုက္ပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ ထိတ္လန္႕သြားပါရဲ႕။ ရုတ္တရက္ ကြၽန္ေတာ့္ ေျခ လွမ္းေတြကို ရပ္တန္႕လိုက္မိတယ္။ ျမတ္သူရဲ႕ အိမ္အျပင္မွာ သူ႕မိဘႏွစ္ပါးရယ္ ရဲသားအခ်ိဳ႕ရယ္ စကားေျပာေနၾကတာ။ ငယ္ငယ္ ကေလးတည္းက ဒီအိမ္ကို ကြၽန္ေတာ္လာလာလည္ေတာ့ သူ႕မိဘေတြႏွင့္ ေတြ႕ဆံုဖူးပါတယ္။သူတို႕မ်က္ႏွာေတြကို အခုလိုျဖစ္ေနတာမ်ိဳး တစ္ခါမွ မျမင္ဖူးခဲ့။ ခပ္ျမန္ျမန္ေလး သူတို႕ဆီလွမ္းသြားလိုက္ပါတယ္။ 'ဘာျဖစ္လို႕လဲ ဦး' ကြၽန္ေတာ္စိုးရိမ္စြာ သိလိုစိတ္ျပင္းျပစြာ ေမးခဲ့ မိတာေပါ့။။
ျမတ္သူရဲ႕ အေဖက ကြၽန္ေတာ့္ပခံုးေပၚလက္တစ္ဖက္အသာေဖးမတင္ရင္း 'ဘိုဘို...ဦး..သားကိုဘယ္လိုေျပာရမလဲ မသိဘူးကြာ...ျမတ္သူ ေပ်ာက္ေနတယ္'
'ဗ်ာ'
Alex Aung (20 Jan 2012)
To be continued....
No comments:
Post a Comment