Vereor Valentine

တစ္ခါတုန္းကေပါ့..ယွဥ္ျပိဳင္မႈ အားထုတ္မႈမရွိတဲ့ လူသားတစ္ေယာက္ရွိတယ္၊

အဲဒီလူရွိတဲ့ေနရာဟာ ေျမြေတြမရွိ၊ ကင္းျမီးွေကာက္ၾကီးေတြမရွိ၊

ေတာေခြးအ လည္းမရွိ၊ ျခေသၤ့လည္းမရွိ၊

အလြန္ဆိုးသြမ္းတဲ့ ေခြးဆိုးေတြလည္းမရွိ၊ ၀ံပုေလြလည္းမရွိ၊

ျပီးေတာ့….ေၾကာက္ရြံ႕ျခင္း ထိန္႕လန္႕ျခင္းလည္းမရွိပါ။               ။

X          x           x

Heater ကိုပိတ္ပစ္လိုက္တယ္။ တစ္ခါတည္းစက္ပါ ပိတ္ပစ္တာ။ အခန္းေသာ့တြဲကိုလည္း ထည့္ေနက်ခြက္ကေလးထဲမထည့္ အ၀တ္ ျခင္းထဲကို ပစ္ထည့္….မ၀င္လဲ အ၀တ္တစ္ထည္ေပၚျငိေနေပမဲ့ ဒီအတိုင္းထားတာပါပဲ။ ခပ္ျပားျပား ဘူးေလးထဲက စီးကရက္ တစ္လိပ္ရဲ႕ ဖင္စီခံကို ဆြဲကိုင္မိခ်ိန္ ဒါဟာ က်န္းမာေရးနဲ႕ မကိုက္ညီဘူးဆိုတာ သတိထားမိခဲ့ပါတယ္။ဒါေပမဲ့ စီးကရက္ကို ႏႈတ္ခမ္းဖ်ားမွာ တပ္လိုက္ တယ္။ ေျခာက္ေသြ႕ေနေသာ ႏႈတ္ခမ္းသားမ်ားဟာ စီးကပ္ကပ္ စကၠဴသားေလးကို ကပ္ျငိသြားတာ ႏႈတ္ခြန္းဆက္စကားေတာင္ မေျပာ ႏိုင္တဲ့ လူႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ ေပြ႕ဖက္မႈအတိုင္းပါပဲ။ မ်က္၀န္းမ်ားကိုမွိတ္ စီးကရက္ကိုဖြာရိႈက္လိုက္ပါရဲ႕။

ေမွာင္လည္းေမွာင္ေနျပီ အျပင္မွာ ေမွာင္ကာနီးပါျပီ။ ႏႈတ္ခမ္းသားတစ္၀ိုက္ ေလေတြကို စုပ္ထုတ္လိုက္ မႈတ္ထုတ္လိုက္ မူးယစ္ေဆး မဟုတ္တဲ့ မူးယစ္ရီေ၀ေစတဲ့ ေဆးကအနံ႕ေတြ ရွဴရႈိက္လိုက္ေပါ့။ နီကိုတင္းသရဲေတြကို ခပ္ျပင္းျပင္းရႈိက္သြင္း ဒ႑ာရီျပဇာတ္ေတြကို ဆက္လက္ရႈိက္ဖြာရင္း အျပာေရာင္မီးလံုးေလး လင္းလက္လာတာကို ျမင္တဲ့အထိထိုင္ေနမိတယ္။ cell phone ေလးရဲ႕ အင္တာနာက အျပာေရာင္နီယြန္မီးေလး ပိုမိုလင္းလက္လာသလို The Fight of the Bumble Bee က စျမည္လာျပီ။ အေမွာင္ေတြကို ခြင္းျပီး ခပ္ျပင္း ျပင္း ထရပ္ကားတစ္စင္းေမာင္းထြက္သြားသလိုမို႕ ဆက္ျမည္ေနေစလိုက္တယ္ မကိုင္မိ။

ႏႈတ္ခမ္းမွာ တပ္ထားတဲ့ စီးကရက္ကို ဖယ္လိုက္ေတာ့ ႏႈတ္ခမ္းအတြင္းသားေလးက စိုစြတ္ေနရဲ႕။ ျပီးေတာ့ ႏႈတ္ခမ္းတစ္၀ိုက္ေ၀့၀ဲေနတဲ့ စီးကရက္ေငြ႕တစ္ဆုပ္ကို စုပ္မ်ိဳလိုက္တယ္။ လွ်ာေလးကို ေ၀့၀ိုက္ကာ ဘာမွန္းမသိ အရသာခံလိုက္ေသးတာပါ။ ဖုန္းျမည္သံရပ္သြားျပီ။

ႏုႏုညံ့ညံ့ သားေရဆိုဖာႏွင့္ ကပ္ေနတဲ့ ေႏြးေထြးႏုညံ့တဲ့ ဂ်င္းေဘာင္းဘီ၀တ္ထားတဲ့ တင္ပါးေတြက ကပ္ေနတာ ဖိထိုင္ေနတာၾကာေတာ့ နည္းနည္းပူလာျပီမို႕ အေနအထားေျပာင္းလိုက္တယ္။ ဂ်င္းေဘာင္းဘီက ခပ္ၾကပ္ၾကပ္မဟုတ္ေတာ့ ေနရထိုင္ရ အဆင္ေျပသားပါပဲ။

The Flight of the Bumble Bee က အျပာေရာင္မီးပြင့္ေလးႏွင့္အတူ ျပန္လည္လင္းလက္လာျပန္တယ္။ ဆိုဖာေထာင့္စြန္းက အျပာ ေရာင္ ေမႊးပြအရုပ္ေလးကို ဘာရယ္မဟုတ္ဆြဲကိုင္ျပီး နားရြက္ေလးေတြကိုပြတ္သပ္ေနလိုက္တာ သူ႕ေျခသည္းေလးေတြက ပလတ္စတစ္ ေလးေတြလို႕ သတိျပဳမိတဲ့အခ်ိန္မွ ရပ္တန္႕လိုက္တယ္။

ခပ္ပြပြဆံပင္ဘုတ္သိုက္ထဲ လက္နဲ႕ထိုးဖြလိုက္ေတာ့လည္း ရွင္းရွင္းလင္းလင္းမရွိဟိုျငိသည္ျငိ။ ဒူးေတြကိုေကြးျပီး လက္ႏွစ္ဖက္ႏွင့္ေပြ႕ ပိုက္ကာ မ်က္ႏွာကိုေမွာက္ခ်ျပီး ျငိမ္သက္မိျပန္ေတာ့ ေလ၀င္ေပါက္ႏွင့္ မလွမ္းမကမ္းမွာခ်ိတ္ဆြဲထားတဲ့ ဆည္းလည္းသံေလးရဲ႕ တခၽြင္ ခၽြင္ကို ၾကားရပါေရာ။ ဗိုက္ထဲကလည္း စကားေျပာသံေတြၾကားရျပန္တာက “ဟယ္လို၊ အထဲမွာ အစာေတြသိုေလွာင္ဖို႕ ေနရာလြတ္ ေတြရွိေနျပီ…..အားလံုးရွင္းတယ္….လမ္းေၾကာင္းအားလံုးရွင္းတယ္” ဆိုပါလား။ ေခါင္းထဲမွာ မေန႕ညက မေသာက္ခ်င္ ေသာက္ခ်င္ လည္ေခ်ာင္းထဲေလာင္းထည့္ခဲ့ရေသာ စူးရွရွအရည္ေတြေၾကာင့္ထင့္ ကိုက္ခဲေနဆဲပါ။ “အိုး…တရိပ္ရိပ္နဲ႕မူးလိုက္တာ” ဘယ္သူမျပဳ မိမိမႈပါလားဗ်ာ။ ဆံစပ္ေတြမွာေတာ့ ေခၽြးေတြစို႕လို႕ ဒီဆံပင္ေတြ ညွပ္ပစ္လိုက္ရေကာင္းမွာ။ ဒါေပမဲ့ 

ဆံပင္နက္နက္ ေခြလိပ္လိပ္ ေတြၾကားက ျဖဴ၀င္းေနတဲ့မ်က္ႏွာေလးကိုၾကည့္ခ်င္တာဆိုတဲ့စကားသံေၾကာင့္….ဟူး။

“အာ….” လည္ပင္းကို သတၳဳဓားထက္ထက္ႏွင့္ လွီးျဖတ္ခံရသလို ေအးဆက္နာက်င္လိုက္တာ၊ ဦးေခါင္းခံြတစ္ခုလံုးလည္း စိမ့္ကနဲ၀င္ လာတဲ့ အေအးဒဏ္ေၾကာင့္ တိုးျပီးလႈပ္ရမ္းသြားလိုက္တဲ့ ျပတင္းတံခါးဟလိုက္မိတဲ့ ကိုယ့္ကိုယ္ကို အျပစ္တင္ရမလိုပါပဲေလ။ မွန္ခ်ပ္ ေတြကို လက္နဲ႕တို႕ထိေတာ့ ဟူး….ေဆာင္းလက္က်န္ရာသီဥတုကို ခံစားလိုက္ရပါတယ္။ မလွမ္းမကမ္းက သစ္ရြက္ေတြကလည္း နီညိဳေရာင္ကေန ေရႊ၀ါေရာင္ဘက္သန္းေနျပီး ေၾကြက်ဖို႕အသင့္ျဖစ္ေနျပီ။ ႏွာေခါင္းဖ်ားမွတစ္ဆင့္ အျမန္ေျပးထြက္ေနတဲ့ ေဆးလိပ္မီးခိုး ေငြ႕ေတြကို ၾကည့္ရင္း လူပ်ိဳေပါက္ေလးရဲ႕အျပံဳးမ်ိဳးျပံဳးလိုက္မိပါရဲ႕ သြားေတြေပၚတဲ့အထိ။ ဒါေပမဲ့ အဓိပၸာယ္ျပည့္ေနတဲ့ အျပံဳးကို ႏႈတ္ခမ္း သားေတြႏွင့္ ဆြဲစိလိုက္ပါတယ္။

အင္း…ေတြးေတာ့ေတြးမိပါတယ္ေလ….cell phoneကို ပိတ္လိုက္ကတည္းက ငါဘယ္ေလာက္ထိၾကာေအာင္ ထိန္းျပီးေနႏိုင္မလည္းလို႕ ပါ။ ကားတံခါး ဒက္ရွ္ဘုတ္ေပၚက နာရီကိုမၾကည့္ပဲ ကားေပၚတက္ ကိုယ့္ခႏၶာကိုယ္က ဘယ္အခ်ိန္ရွိျပီလို႕ေျပာမယ့္အခ်ိန္ကို ျငိမ္သက္ ကာေစာင့္တယ္ဗ်ာ။ ၾကြက္သားေတြရဲ႕ေသခ်ာတဲ့ မွတ္ဥာဏ္မ်ားက ဘယ္ေတာ့မွ အေ၀းကိုမသြားေလာက္ပါ။ ေၾကာက္ရြံ႕မႈ….. တကယ့္ ကိုျပည့္စံုလြန္းတဲ့ ေၾကာက္ရြံ႕ရမႈ….စိတ္ေတြကေၾကာက္ရြံ႕ေနမိေသာ္လည္း ခႏၶာကိုယ္ၾကြက္သားေတြထဲက တဖ်ဥ္းဖ်ဥ္းေနေအာင္ ၾကိဳက္ ႏွစ္သက္မိရတဲ့ ေၾကာက္ရြံ႕နာက်င္မႈ…အိုး..။ ပိုးသားလို ဆံႏြယ္ေတြပိုင္ဆိုင္တဲ့ သန္မာျပင္းထန္တဲ လက္ဖ၀ါး ရိုက္ခ်က္ေတြႏွင့္ ရိုက္ခတ္ တတ္တဲ့ ရယ္ျပံဳးလိုက္တိုင္း သြားစြယ္ေတြေပၚလာတတ္တဲ့ သေကာင့္သားရွိရာ ေခ်ာင္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ ခပ္ျမင့္ျမင့္အေပၚထပ္ခန္း ျပတင္း၀က မီးေရာင္လဲ့လဲ့လင္းလို႕။

ႏွလံုးသားရွိရာ ဘယ္ဘက္ရင္အံုက တဒိန္းဒိန္းႏွင့္ ေသြးေတြ ဆူပြက္လာတယ္။ ကားတံခါးလက္ကိုင္ကို လွမ္းကိုင္လိုက္တဲ့ လက္ေတြမ်ား တုန္ခါေနသလိုပဲ။ ဆင္းမယ္ဆိုျပီး ေျခအစံုကိုေျမျပင္ေပၚခ်လိုက္ ကားေပၚျပန္တင္လိုက္ႏွင့္ အၾကိမ္ၾကိမ္အခါခါရယ္။

ကားပါကင္မွာ ေနသားတက်ထိုးကာရပ္ ကားတံခါးလက္ကိုင္ ေအးစက္စက္ကို ကိုင္ကာဖြင့္ စီးကရက္ဗူး၊ လက္ကိုင္ဖုန္း၊ ပိုက္ဆံအိပ္ေတြ ကိုလွမ္းယူလိုက္ရင္း အျပင္ဘက္ေျမျပင္ေပၚကို ေျခခ်ဖို႕အသင့္ျပင္လိုက္တယ္။ ေက်ာထဲက စိမ့္တက္လာေအာင္ ခံစားရမိတဲ့ ဖီးလ္က မီးေရာင္လဲ့လဲ့ကို ျပန္ၾကည့္မိလိုက္တဲ့ခဏမွာပဲ အလိုလိုရရွိေနမိတယ္ဆိုရမွာပါ။ ေတြ႕ၾကံဳရမယ့္ကိစၥကို ရင္မဆိုင္ရဲဘူးလို႕ဆိုရင္လည္း အခ်ိန္လြန္သြားပါျပီဗ်ာ။

ကားတံခါးေဘာင္ကို တြန္းဖြင့္ကာ ေျမျပင္ကို ေျခအစံုပစ္တင္လိုက္တယ္။ ေႏြးေနတဲ့ ဂ်င္းေဘာင္းဘီခမ်ာ ေအးခဲမတတ္ရာသီဥတုေၾကာင့္ ေအးစက္သြားရပါျပီ။ ကားတံခါးကို ေသာ့ခတ္ အိမ္တံခါးကို ေခါက္ျပဳအသံမေပးမိဘဲ သတၳဳလက္ကိုင္ဘုကိုလွည့္ကာ အတြင္းထဲ တိတ္ တိတ္ဆိတ္ဆိတ္၀င္တာပါေနာ္။

အိမ္ထဲမွ ျဖဴေဖြးသန္မာေသာ သြားျဖဴမ်ားပိုင္ရွင္၊ ျဖဴသြယ္လက္ေခ်ာင္းမ်ားျဖင့္ ဖြဲ႕စည္းထားေသာ ရိုက္ခတ္တတ္သည့္လက္အစံုပိုင္ရွင္၊ ေပြ႕ဖက္ဖ်စ္ညွစ္ေသာ လက္ေမာင္းေတြ ရင္အုပ္ေတြရဲ႕ပိုင္ရွင္ဟာ အသင့္အေနအထားႏွင့္ ခုတင္ေစာင္း၀ယ္ တင္ပလႊဲထိုင္ေနပါတယ္။ ဒီေတာ့လည္း ၀တ္ထားတဲ့ ဂ်င္းေဘာင္းဘီကို ခါးေပၚကေန ေလ်ာခ်ပစ္လိုက္ရတယ္ စကၠန္႕အနည္းငယ္အတြင္းေပါ့။ ဘာေၾကာင့္ဆို ေပါင္ခြဆံုက တတိယေျခေထာက္က အစြမ္းကုန္မာေတာင့္လာေသာေၾကာင့္ေလ။ ခါးပတ္ေခါင္းကို ျဖဳတ္ရာမွသည္ ေျခဖ်ားကေန ဂ်င္းေဘာင္းဘီကို ေကာ္ေဇာေပၚ ကန္ထုတ္လိုက္သည္အထိ အသိစိတ္မဲ့ေနသူလို လုပ္ေဆာင္ရင္း အခန္းတံခါးကို ေလာ့ခ်္ခ်ပစ္လိုက္ ပါတယ္။

အခန္းအတြင္းေရာက္ေရာက္ျခင္းျမင္ႏိုင္တာက ေႏြးေထြးတဲ့အျပံဳးတစ္ခု။ျပီးေတာ့ ေဘာင္းဘီအေပၚကေန ခပ္ေဖာင္းေဖာင္းအရာတစ္ခု ကို ပြတ္သပ္ေနျခင္းဆိုတဲ့ အျပဳအမူတစ္ခုကိုေပါ့။

ျမင္လိုက္ရတဲ့ ျမင္ကြင္းေၾကာင့္ ရင္ခုန္သံေတြပိုမိုပြင့္လန္းလာရရင္း မ်က္စိကို ခဏေမွးမွိတ္လိုက္ပါတယ္။ တစ္ကိုယ္လံုးရွိၾကြက္သားဆိုင္ မ်ားဟာလည္း အစာေတြ႕တဲ့က်ားလို အာသာငမ္းငမ္း ျဖစ္လာတာအလိုလို။ ဒါဟာျပင္းျပတပ္မက္တဲ့ ျပင္းျပင္းပ်ပ်ရခဲ့ဖူးတဲ့ အနမ္း ေၾကာင့္။

“ေဆာရီး…”

ဗလံုးဗေထြး စကားသံႏွင့္အတူ ကိုယ္ခႏၶာကို ဆြဲယူျခင္းခံရသလို ႏႈတ္ခမ္းဖ်ားမွာလည္း ခပ္ျပင္းျပင္းအနမ္းတစ္ခုကို လက္ခံရဲရပါသည္။ 

“Baby, I’m sorry”

သူ႕ဂ်င္းေဘာင္းဘီၾကယ္သီးမ်ားရွိရာကို လက္ကဆြဲကိုင္တင္ေပးေတာ့ တစ္လံုးျခင္းပြတ္သပ္ကာျဖဳတ္ေပးလိုက္တယ္။ တကယ့္ကို ျဖည္းျဖည္းေလး ေဘာင္းဘီကိုခြာေပးလိုက္တာ မာေတာင့္ျပီး ေဘာင္းဘီတစ္ျခမ္းမွာေခါက္ထည့္ထားတဲ့ သူ႕ငပဲဟာ ေျဖာင့္တန္းစြာ ထြက္လာပါေတာ့တယ္။

ခုတင္ေပၚကို သူ႕တြန္းအားေၾကာင့္ လဲျပဳက်ရပါတယ္။သူ႕စိတ္ၾကိဳက္ပြတ္သပ္ဖ်စ္ညွစ္သလို ႏႈတ္ခမ္းေတြလည္ဂုတ္ေတြ ပခံုးသား ေတြကိုလည္း ခပ္ဖြဖြကိုက္ခဲတာမ်ား မြတ္မြတ္သိပ္သိပ္၊ ကားအင္ဂ်င္ကို သူစေမာင္းျပီ။

“အား…”

ၾကီးမားက်ယ္ျပန္႕တဲ့လက္အစံုႏွင့္ ေခါင္းကိုထိန္းကိုင္ျပီး သူ႕လွ်ာကိုပါးစပ္ထဲထည့္ေမႊခံရတာ၊ ႏႈတ္ခမ္းသားေတြကို သြားႏွင့္ အကိုက္ခံရ တာက ….အ….အာ..ျပီးေတာ့ သူ႕ငပဲၾကီးကို အာေခါင္ထဲထိတိုင္ အကာအကြယ္မပါတစ္ဆံုးထည့္သြင္းလိုက္တာ အာေခါင္ထဲ…သတိ သတိရေစပါတယ္…

ဒီအျပဳအမူက က်န္းမာေရးနဲ႕ မညီညြတ္ဖူး….ဆိုတာ…။   ။

X          x           x

တစ္ခါတုန္းကေပါ့..ယွဥ္ျပိဳင္မႈ အားထုတ္မႈမရွိတဲ့ လူသားတစ္ေယာက္ရွိတယ္၊

အဲဒီလူရွိတဲ့ေနရာဟာ ေျမြေတြမရွိ၊ ကင္းျမီးွေကာက္ၾကီးေတြမရွိ၊

ေတာေခြးအ လည္းမရွိ၊ ျခေသၤ့လည္းမရွိ၊

အလြန္ဆိုးသြမ္းတဲ့ ေခြးဆိုးေတြလည္းမရွိ၊ ၀ံပုေလြလည္းမရွိ၊

ျပီးေတာ့….ေၾကာက္ရြံ႕ျခင္း ထိန္႕လန္႕ျခင္းလည္းမရွိပါ။               ။

Alex Aung (8 Jan 2013)