“ဘာလဲခ်စ္ေလး?” ကၽြန္ေတာ့္မွာစိုးရိမ္တဲ့အမူအရာေတြကို မထိန္းႏိုင္မသိမ္းႏိုင္ဘဲ
ျမတ္သူကိုေမးမိရပါတယ္။
ျမတ္သူဘာစကားမွမဆို ကၽြန္ေတာ့္မ်က္၀န္းေတြကိုပဲ သူစိုက္ၾကည့္ေနရင္ေတာ့
ေပ်ာ္ရႊင္ေနတဲ့ ပံုျပင္တစ္ပုဒ္ကိုပဲ သူျမင္ရမွာေပါ့။ လွစ္ကနဲ သူ႕မ်က္ႏွာမွာအျပံဳးတစ္ခ်က္ေပၚလာတယ္
အမ်ိဳးတူလိင္တစ္ေယာက္ႏွင့္ပဲ သာယာေက်နပ္မႈေတြ ပိုင္ဆိုင္ခဲ့တဲ့အျဖစ္ကို သတိထားမိရင္းထင္ပါ့။
အညိဳေရာင္ ညွိဳ႕မ်က္၀န္းေတြႏွင့္ ကၽြန္ေတာ့္ကိုစိုက္ၾကည့္ေနတာမ်ား သူ႕ေလာက္ခ်စ္တတ္သူမရွိဆိုတဲ့
ဟန္နဲ႕ပါလား။
“မင္းသိလား?” “တစ္ေယာက္ေယာက္ရဲ႕ မ်က္၀န္းေတြထဲစိုက္ၾကည့္လိုက္တာနဲ႕
သူဘာေျပာခ်င္တယ္ဆိုတာ သိေနတဲ့ ခံစားခ်က္ ေတြကေလ…”
ကၽြန္ေတာ္သူ႕ကိုဘာေတြေျပာေနလဲဆိုတဲ့အၾကည့္ေတြႏွင့္ ျပန္ေငးၾကည့္မိေပမဲ့
ဘာမွျပန္မေျပာမိ။ ျမတ္သူကေတာ့ ရွက္ရယ္ရယ္ေနတာ မ်ား ဟက္ဟက္ပက္ပက္ပါ။ ခ်စ္စရာအိမ္ေမြးေခြးပုေလးက
ကိုယ့္ကိုမ်က္၀န္း၀ိုင္း၀ိုင္းေလးေတြႏွင့္ ၾကည့္ေနတဲ့ပံုမ်ိဳးေလးသာ ကၽြန္ေတာ့္ ကိုယ္ဟန္အမူအယာက
ေဖာ္ျပေနမိပါတယ္။ ျမတ္သူက သူလုပ္ေဆာင္ခဲ့တာေတြအေပၚ ေပ်ာ္ရႊင္ေက်နပ္ေနဟန္တူပါတယ္။ ခ်ိဳခ်ိဳ
လြင္လြင္ စကားေတြ ဆက္တိုက္ေျပာေနတာကို ကၽြန္ေတာ္က နားရြက္ကေလးေထာင္ထားေပးရံုေပါ့။
“လာကြာ…သြားစို႕” ျမတ္သူကေလာေနတယ္။ “မၾကာခင္ ေမွာင္ေတာ့မွာကြ”
“ဟုတ္ပါျပီ၊ ငါတို႕ႏွစ္ေယာက္ အိမ္ကိုတန္းတန္းမတ္မတ္ျပန္ဖို႕
ငါစဥ္းစားေနပါတယ္”
ကၽြန္ေတာ္တို႕ႏွစ္ဦးသား မတ္တပ္ရပ္ အ၀တ္ေတြကို ေကာက္ယူ၀တ္ဆင္လိုက္ၾကပါတယ္။
ေခၽြးရႊဲျပီး ေမာဟိုက္ေနတဲ့ ကၽြန္ေတာ္တို႕ေတြ လယ္ေတာျပင္ႏွင့္ေ၀းရာကိုသြားတဲ့လမ္းစီ
စျပီးေလွ်ာက္လွမ္းၾကပါတယ္။
စိုက္လိုက္မတ္တပ္ ေလွ်ာက္လွမ္းေနတဲ့ ျမတ္သူ႕လက္ကို ကၽြန္ေတာ္
ရုတ္တရက္ဆိုသလိုဆဲြကိုင္လိုက္ပါရဲ႕။ ျမတ္သူ ကၽြန္ေတာ့္မ်က္ႏွာကို ျပန္လွည့္ၾကည့္လိုက္ရင္း
လက္ကိုျပန္ဖ်စ္ညွစ္ပါတယ္။ ႏွစ္ဦးသား မ်က္၀န္းျခင္းဆံုကာ ျပံဳးမိလိုက္ၾကေပမဲ့ ကၽြန္ေတာ့္မ်က္ႏွာေပၚက
အျပံဳးဟာ ၾကာၾကာမခံ စိုးရိမ္ေၾကာင့္ၾကမႈႏွင့္အတူ ေပ်ာက္ကြယ္သြားမိပါရဲ႕ေလ။
“ဘာလဲ?” ျမတ္သူကေမးခြန္းထုတ္တယ္။
ကၽြန္ေတာ္ စကားျပန္မဆို ျမတ္သူရဲ႕ အျခားလက္တစ္ဖက္ကိုပါဆြဲကိုင္လိုက္ရင္း
ထိတ္လန္႕စိတ္ေတြ မထိန္းႏိုင္စြာ သူ႕ကိုစကားေျပာ လိုက္ပါတယ္။
“ျမတ္သူ၊ ငါ့ကို မင္း ကတိတစ္ခုေလာက္ေပးေစခ်င္တယ္”
“ဘာကိုလဲ?” သူကေတာ့ ခပ္ေအးေအးေလသံႏွင့္တုန္႕ျပန္တယ္ဗ်။
“ငါ့မိဘေတြ၊ ျပီးေတာ့ တျခားဘယ္တစ္ေယာက္ကိုမွ ျဖစ္ပ်က္ခဲ့တဲ့အေျခအေနနဲ႕ပတ္သက္မႈကို
မေျပာျပေစခ်င္ဘူး”
ျမတ္သူ ဆြံ႕အစြာရပ္တန္႕သြားတယ္။ သူဘာေျပာခ်င္မွန္း မေသခ်ာစြာျဖင့္ေပါ့ေနာ္။
ဒါေပမဲ့ သူျပန္ေျဖပါတယ္။ “ဘိုဘို၊ ငါ မင္းအတြက္ တစ္ခုခုလုပ္ေပးရမယ္ဆိုရင္ အျမဲလိုလို
ငါလုပ္ေပးခဲ့ လုပ္ေပးခ်င္ခဲ့တယ္။ ဒါေပမဲ့”
“ဘာဒါေပမဲ့လဲ ျမတ္သူ……ေျပာပါ ငါေတာင္းပန္ပါတယ္ကြာ” ကၽြန္ေတာ္မထိန္းႏိုင္စြာ
စကားျဖတ္ေျပာလိုက္တယ္။
“ဒါေပမဲ့!!” ျမတ္သူက ဒီစကားကိုပဲ အသံက်ယ္က်ယ္နဲ႕ထပ္ေျပာပါတယ္။
“ဒီကိစၥက ဖံုးကြယ္ထားစရာကိစၥတစ္ခုလို႕ ငါမထင္ဘူး ဘိုဘို။ အေရးပါတဲ့ ဆက္ဆံပါတ္သက္မႈတစ္ခုကြ”
“ဟုတ္ပါတယ္…..ငါသိပါတယ္ကြာ။ ဒါေပမဲ့ ဘယ္သူ႕မွ ျဖစ္ပ်က္ခဲ့တဲ့အေၾကာင္းအရာေတြကို
မသိမၾကားေစခ်င္ေသးဘူး”
“ဘယ္အေၾကာင္းကိုလဲ?” ျမတ္သူက စိုးရိမ္မကင္းတဲ့ေလသံႏွင့္
ထပ္ေမးတယ္။
“ဘယ္အေၾကာင္းပဲျဖစ္ျဖစ္ကြာ!!!” ကၽြန္ေတာ္အေလာတၾကီးေအာ္ေျပာလိုက္မိရဲ႕။
ျမတ္သူ႕မ်က္၀န္းေတြက စိုးရိမ္မႈႏွင့္အတူ စိတ္ထဲေရာေထြးသြားဟန္ေဖာ္ျပေနပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ့္မ်က္၀န္းေတြကို ေငးၾကည့္ရင္း စူးစမ္း ေနတာမ်ား Puzzle တစ္ခုကို အေျဖထုတ္ေနတဲ့ပံုစံမ်ိဳး။
သူ႕ဦးေႏွာက္ေတြ Overtime ဆင္းျပီး ပိုအလုပ္လုပ္ေနရတဲ့အတြက္ ထင္ပါတယ္။ ဘာကိုလူေတြသိမွာ
စိုးရိမ္ေနတာလဲ? လယ္ေစာင့္တဲၾကီးထဲပိတ္မိတဲ့အေၾကာင္း ဒါမွမဟုတ္ အတူတူရွိေနခဲ့တဲ့ အေၾကာင္းလား?
ႏုညံ့ ေသာ….ျငင္သာေသာ….အားေလ်ာ့….စိုးရိမ္စိတ္ကဲေသာ အေမးစကားေတြထြက္လာေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့
ေျမျပင္ကိုသာေခါင္းငံု႕ ၾကည့္မိရဆဲပါ။
“ငါတို႕…..ငါတို႕အေၾကာင္းကို မင္းမသိေစခ်င္ဘူးဆိုရင္ ငါတုိ႕ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ပတ္သက္မႈအေပၚ
ဘယ္လိုခံစားရမွာလဲ ဒါမွမဟုတ္ မင္း လယ္ေတာအိမ္တဲမွာ ပိတ္မိတဲ့အေၾကာင္းကို ဖံုးကြယ္ထားခ်င္တာလား?”
“ဘိုဘို….ဘိုဘို ဘာျပႆနာရွိလို႕လဲကြာ။ ငါ့ကို ရွင္းရွင္းေျပာပါလား….အဓိပၸာယ္မရွိဘူးဆိုရင္ေတာ့
ငါမလုပ္ႏိုင္ဘူးဗ်။ မင္းကို ဘာကူညီ ရမွာလဲ? မင္းအဲသည္လို ျငိမ္မေနနဲ႕ေလ ငါေျပာတာေကာၾကားလား?”
“ငါ….မင္းကိုေျပာျပခ်င္ပါတယ္ ျမတ္သူ၊ ဒါေပမဲ့ ရႈပ္ေထြးလြန္းတယ္”
ကၽြန္ေတာ္နားလည္ပါတယ္ သူဘယ္လိုခံစားေနရတယ္ဆိုတာ။ သက္ေသာင့္သက္သာမရွိ၊
စိုးရိမ္စရာ အျဖစ္အပ်က္ေတြရင္ဆိုင္ရေတာ့ မွာလား? အေတြးမ်ိဳးစံုေရာယွက္ေနတဲ့အၾကည့္ေတြကို
ျမင္ေနရပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ထဲမွာ ခံစားေနမိတာက ထူးဆန္းတယ္ မေျပာရံု တစ္မယ္ လယ္ေတာစပ္က
ျမက္ခင္းျပင္ေပၚျဖစ္ခဲ့တာ တျခား…ဟုတ္တယ္ တျခားေသာဟာေတြအားလံုး အရင္က မျဖစ္ပ်က္ခဲ့ဖူးဘူးလို႕
ယူဆခ်င္ျပန္ေနတာပါ။ သူ႕အတြက္ျပႆနာက ကၽြန္ေတာ္တို႕ႏွစ္ေယာက္ၾကား ေပါင္းသင္းဆက္ႏြယ္မႈအေပၚ
အသိအမွတ္ျပဳမႈမခံရမွာ ကို စိုးရိမ္စိတ္ကဲေနတာထင္ပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ္သိပါတယ္ ျမတ္သူ႕ကိုယံုၾကည္ႏိုင္ခဲ့တယ္လို႕ေလ။
ဒါကၽြန္ေတာ္ အဦးဆံုးသတိျပဳမိတဲ့အရာပါ။ ကၽြႏ္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္း ကၽြန္ေတာ့္ခ်စ္သူျဖစ္ရျခင္းကလည္း
ယံုၾကည္ကိုးစားမႈအျပည့္ရွိႏိုင္ျခင္းေၾကာင့္ျဖစ္ပါတယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကူညီဖို႕၊ အဆင္ေျပေအာင္
လုပ္ေပးဖို႕ဆိုတာ ျမတ္သူရဲ႕သံေယာဇဥ္ေတြျဖစ္မယ္။ အေကာင္းဆံုးသူငယ္ခ်င္းေကာင္း၊ လိုအပ္ခ်ိန္တိုင္း
လိုအပ္ေနဦးမယ့္လူလို႕ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ထဲ ဆံုးျဖတ္ထားပါတယ္။
“ဘိုဘို၊ It’s ok ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ငါ့ကိုေျပာႏိုင္တယ္ကြာ”
ဒီလိုစကားမ်ိဳးက သူ႕ကိုခ်စ္စကားဖြင့္မေျပာခင္ထဲက ကၽြန္ေတာ္ၾကားဖူးျပီးသား။
ျမတ္သူရဲ႕ ဒီတစ္ခါတုန္႕ျပန္မႈကေတာ့ သက္ေသာင့္ သက္သာမဟုတ္ သိလိုစိတ္ျပင္းျပစြာ မသိရေတာ့မယ့္အေၾကာင္းအရာကိုသိခ်င္ေနတဲ့အတိုင္းပါပဲ။
ကၽြန္ေတာ္တို႕ျဖစ္ပ်က္ခဲ့တဲ့ အရႈပ္ အေထြးေတြက ရုန္းမထြက္ႏိုင္ဘူးဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ္တို႕ရဲ႕ဆက္ဆံေရးက
အမႈိက္ပံုးျဖစ္ေနဦးမွာ။
ဟူး….မေျပာဘဲေနရင္လည္း ျမတ္သူ႕စိတ္ထဲ မေရရာ မေသခ်ာမႈေတြကို
ပိုမိုျဖစ္တည္ေစဦးမွာပါ။
“အိုေက…..ျမတ္သူ” ကၽြန္ေတာ္ ျမတ္သူရဲ႕မ်က္၀န္းေတြကိုေသခ်ာစိုက္ၾကည့္ျပီးစကားစလိုက္တယ္။
“ငါ မင္းကိုေျပာမွာပါ ျမတ္သူ၊ ဒါေပမဲ့ ငါတို႕ႏွစ္ေယာက္ လယ္တဲအိမ္၀န္းက်င္မွာ ျဖစ္ပ်က္ခဲ့တဲ့ကိစၥကို
ဘယ္သူ႕ကိုမွမေျပာျပဘူးလို႕ မင္းကတိေပးႏိုင္မလား?”
“ေကာင္းျပီ” ျမတ္သူက ကၽြန္ေတာ့္ေျပာစကားကို တည္တည္ျငိမ္ျငိမ္ပဲ
လက္ခံခဲ့ပါတယ္။ “ငါ ဘာကိုမွ မေျပာဘူးကြာ”
ကၽြန္ေတာ္ အသက္ခပ္ျပင္းျပင္း ရိႈက္သြင္းလိုက္တယ္ တစ္ခ်က္။
“ဟူး… မင္း ငါgayဆိုတာ ေကာင္းေကာင္းသိတယ္” ကၽြန္ေတာ္ သက္ျပင္းတစ္ခ်က္ခ်လိုက္ရင္း
ေျပာလိုက္တာေပါ့ေနာ္ သူ႕ကို။
“ေကာင္းေကာင္းကိုသိတာ” ျမတ္သူက တည္ျငိမ္တဲ့ေလသံႏွင့္ တုန္႕ျပန္ပါတယ္။
ကၽြႏ္ေတာ္ေျပာမယ္ဆိုျပီးမွ ေျမျပင္ကို ခဏစိုက္ၾကည့္ကာ ဘယ္စကားလံုးႏွင့္
သင့္ေတာ္မလဲ ၾကိဳးစားေတြးေတာမိပါရဲ႕။
“အင္း……မင္း…..မင္းဟာ ငါ့အတြက္ တစ္ေယာက္တည္းေသာသူ……ျပီး…..ျပီးေတာ့”
“ငါ….ကလပ္မွာရွိတဲ့ ညတုန္းက မင္းျဖစ္ေနတာကို ၾကည့္ကတည္းက
ပံုဖမ္းလို႕ရပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ မင္း လူတိုင္းလိုလို တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္ေတာ့ ေျပာခဲ့ဖူးမွာပဲ
ဟုတ္တယ္ဟုတ္” ျမတ္သူက အေမးထုတ္တယ္ဗ်။ “ေဟး…ငါ အခုခံစားေနရတဲ့အေျခအေနကလည္း အဲဒီအခ်ိန္ကနဲ႕
အတူတူပါပဲ။ မင္းကလြဲျပီး ဘယ္သူမွ ငါ့အေၾကာင္းကို မသိဘူး။ ဟုတ္တယ္…..ဟုတ္ပါတယ္ ငါဟာ
bisexual တစ္ေယာက္ ….အင္း ငါ့အထင္ပါ။ ျပီးေတာ့ gay စစ္စစ္တစ္ေယာက္ရဲ႕ ပံုစံႏွင့္ေတာ့
နည္းနည္းျခားနားမယ္။ ငါ လူတိုင္းနည္းပါးကို ေျပာျပျဖစ္မွာပါ ငါ ဘာဆုိတာ”
ျမတ္သူ တျခားဘာမွမေျပာခင္ ကၽြန္ေတာ္စကားျဖတ္ေျပာလိုက္ပါတယ္။
“Yeah! ဒါေပမဲ့ အဲဒါက ငါ့အတြက္ ခပ္ရိုးရုိး မျဖစ္ခဲ့ဘူးေလ”
“မင္းက ဘာအေၾကာင္းကိုေျပာေနတာလဲ ? မင္းအဲဒါျဖစ္ေနတယ္ထားဦး
လူေတြကို ရွင္းျပလိုက္ရံုကေလးပါပဲကြာ။ သူတို႕ နားလည္မႈေပးမွာ…”
“ဒါေပမဲ့……ရွင္းျပရံုေလးပဲ?”
လူတိုင္း နားလည္မႈမေပးႏုိင္ပါဘူး။ လူတစ္ခ်ိဳ႕ကေတာ့ မုန္းမွာ။ ျဖစ္ပ်က္ခဲ့တာေတြအားလံုးက
အမွားအယြင္းေတြ….သဘာ၀ကိုမက်ဘူး….အရူးေတြလို႕ သူတို႕ထင္ၾကမွာပါ”
“မင္းကေရာ…အဲလိုစဥ္းစားေနတာလား?”
“မဟုတ္ပါဘူး။ ငါ အဲ့လိုေတာ့ မစဥ္းစားမိပါဘူး….ဒါေပမဲ့”
“ဒါေပမဲ့က ဘာလဲ? ဒီအခ်က္ေတြအားလံုးနဲ႕ေတာ့ မဟုတ္ေသးဘူး
မဟုတ္လား? ငါ့ကိုယံုစမ္းပါ ဘိုဘိုရာ လူေတြက မင္းအေၾကာင္းေတြ ကို ဂရုတစိုက္ရွိတယ္ဆိုရင္….ထားပါ
အဲလို စပ္စပ္စုစုရွိတဲ့သူေတြလည္းရွိတာ ငါသိတယ္။ မင္း gay ျဖစ္တယ္ဆိုတာနဲ႕တင္ သူတို႕
အတြက္အေႏွာင့္အယွက္ျဖစ္မသြားေလာက္ပါဘူး။ သူတို႕ဂရုစိုက္ေနရင္လည္း မင္းေပ်ာ္ရႊင္ေနရင္ျပီးျပီေလ။
သူတို႕ ဂရုစိုက္ျပီး စပ္စုအပုပ္ ခ်ေနလည္း မင္းေပ်ာ္ရႊင္ေနတာႏွင့္စာရင္ ဘယ္ဟာက ပိုအေရးၾကီးလဲ…..ေျပာ?”
“ဒါေပမဲ့ သူတို႕ ဂရုစိုက္မွာ ေသခ်ာတယ္ကြ!!!!”
ကၽြန္ေတာ္ စိတ္လက္မာန္ပါ သူ႕ကိုေအာ္ဟစ္လိုက္ျပီး စတင္ငိုေၾကြးမိပါတယ္။
မ်က္ရည္မ်ားဟာ ကၽြန္ေတာ့္မ်က္ႏွာျပင္အႏွံ႕အရႊဲသားပါပဲ။ လမ္းမတေလွ်ာက္ အသားကုန္ေျပးတာ
ျမတ္သူ႕ျမင္ကြင္းကေန လွစ္ကနဲေပ်ာက္ကြယ္သြားေလာက္ေအာင္ပါပဲဗ်ာ။ ငိုေၾကြးတာကလည္း ပိုပိုစိတ္ပါလာရပါတယ္။
X x x
ဘိုဘိုဘာျဖစ္သြားတာလဲ နားမလည္ပါဘူး။ ဘိုဘိုတစ္ေယာက္ ဘာေတြေၾကာင့္
ဘယ္လိုခံစားခ်က္ေတြႏွင့္ ဆက္ဆံေရးတစ္ခုကို ဖံုးကြယ္ထားခ်င္ေနရတာလဲဗ်ာ။ သူ ေရွ႕ကိုတအားေျပးထြက္သြားတယ္။
ေနာက္ကေန အေျပးလိုက္ရတာမ်ား ဒီေန႕အတြက္ တကယ့္ မာရသြန္ပါပဲ။
“ဘိုဘို!!!”
“ဘိုဘို ငါ့ကိုေစာင့္ဦးကြ!”
“ငါ့ကို တစ္ေယာက္တည္းထားခဲ့ကြာ၊ မင္းငါ့ကို နားမလည္ပါဘူး
ျမတ္သူရာ”
“ဟုတ္ျပီ….ဟုတ္ျပီကြာ ငါမေျပာဘူး” သက္ျပင္းေမာၾကီးခ်မိရပါတယ္။
ဘုိဘိုရဲ႕အသိရခက္တဲ့ေျပးလႊားမႈကို ဘာေၾကာင့္လဲဆိုတာ အဓိပၸာယ္ေဖာ္ဖို႕ ၾကိဳးစားမိရရင္းပါ။
“ဒါေပမဲ့….ဒါေပမဲ့….မင္းငါ့ကိုဖြင့္မေျပာခဲ့ရင္ ေနာက္ျပီး….ေနာက္ ငါမေျပာေတာ့ဘူးကြာ…”
ဘိုဘို တကယ့္အရွိန္ႏႈန္းျမင့္စြာေျပးထြက္သြားပါျပီ။ ဟား…သူ႕ကိုမျမင္ေစခ်င္၊
အေၾကာင္းျပေမးျမန္းမႈေတြကို မၾကားခ်င္ေတာ့ သေယာင္ပါ။ ျမန္ႏိုင္သမွ် ျမန္ႏိုင္သမွ် ေျပးတာမ်ား
လြန္ခဲ့တဲ့ ၂၄နာရီအတြင္း လယ္ေတာျပင္ထဲက တဲအိမ္တစ္လံုးထဲအပိတ္ခံ ထားရတာေၾကာင့္ အားရေအာင္
အရွိန္ျမွင့္ေနသလားထင္ရပါတယ္။ ႏွစ္ဦးသားၾကား စကားမေျပာျဖစ္ေတာ့ သူ႕အေျပးႏႈန္းေနာက္က
လိုက္ေျပးရတာကေလ ေနာက္က ေခြးဆိုးေတြ အသားကုန္အလိုက္ခံေနရသလိုပဲဗ်ာ။
အိုး…..သူ အေ၀းေျပးကားလမ္းရွိတဲ့ ေတာင္ေစာင္းဘက္ကို ေျပးသြားတာ….။
“ဘိုဘို!!!” ကၽြန္ေတာ္လွမ္းေအာ္လိုက္တယ္။ “ဘုိဘို…ေစာင့္ဦးေလကြာ”
“ငါတစ္ေယာက္တည္းေနပါရေစ….မင္း ငါ့ကို နားမလည္ပါဘူး ျမတ္သူရာ”
“မဟုတ္ဘူး!!! မင္းမွန္ပါတယ္ ငါသိပ္နားမလည္ဘူးဆိုတာ” သက္ျပင္းေမာကိုခ်ျပစ္လိုက္ရပါတယ္။
ဘာေၾကာင့္သူ အဲ့သည္ေလာက္ ခံစားျပီး ေျပးထြက္သြားရမွန္း ကၽြန္ေတာ္ဖမ္းမမိဘူး။ “ဒါေပမဲ့!!!
မင္း…..မင္း ငါ့ကိုေျပာမျပခဲ့ဘူး…..ျပီးေတာ့…..ျပီးေတာ့ ငါမေျပာဘူး မလုပ္ဘူးကြာ မင္းသေဘာမက်ရင္”
ဘိုဘို အေျပးႏႈန္းကို ပိုျမွင့္သြားတယ္။ သူ႕ကိုျမင္ရဖို႕
ခြင့္မျပဳခ်င္ သိခ်င္ေနတဲ့အေၾကာင္းျပခ်က္ကို သူမေျပာခ်င္ ႏွစ္ဦးသားၾကား တိတ္ဆိတ္မႈႏွင့္သာ။
ျမန္ႏိုင္သမွ်ျမန္ျမန္ သူေျပးတာမ်ား လယ္ေတာအိမ္ထဲ အပိတ္ခံထားရတာၾကာလို႕ အားရွိေနသလားမွတ္တယ္။
သူ႕ေနာက္ကေန အေျပးေလးလိုက္သြားေပမဲ့ မွီေတာ့မမွီႏိုင္ေသးပါဗ်ာ။ ျမင္ေတာ့ လွမ္းျမင္ေနရပါတယ္
ခပ္ေ၀းေ၀းကေနေပါ့… ေဟာ….. Shit!! ကုန္ကားတစ္စီး….ကုန္တင္ကားတစ္စီး အေ၀းေျပးလမ္းဘက္ကေန
ခ်ိဳးေကြ႕ေမာင္းလာတယ္။ ဘိုဘိုႏွင့္ဆိုရင္….. ဘိုဘိုႏွင့္ဆိုရင္ “ဘိုဘို!!! သတိတား….”
ေအာ္ႏိုင္သမွ် အသံကုန္ေအာ္ဟစ္ျပီး စူးစူးရွရွ သတိေပးမိတာပါ။
ဘိုဘို သူငိုေနတာေရာ ေျပးေနတာေရာ အရွိန္ေလ်ာ့ကာ ထရပ္ကားၾကီးလာရာကို
ေၾကာင္ျပီးၾကည့္ေနတယ္။ ၀မ္းနည္းေနတာ အရွက္ သည္းေနတာ ဖံုးကြယ္ခ်င္ေနတာေတြ အေ၀းေရာက္ကာ
ထိတ္လန္႕ရင္ဖိုဖြယ္အျဖစ္ကို သူမ်က္ႏွာျခင္းဆိုင္ေနရျပီ။ ကားသမား…. ဟုတ္တယ္ ကားေမာင္းသမားကလည္း
ကားအရွိန္ေလ်ာ့ကာ ဘရိတ္အသားကုန္ဆြဲေလျပီ။ ကားႏွင့္ လူတိုက္မိကာနီးအခ်ိန္မွ ဘိုဘို သတိ၀င္ကာ
ေနာက္ကိုခုန္ဆုတ္လိုက္ေတာ့ လမ္းေဘးတစ္ေနရာသို႕ အက်မေတာ္ မ်က္ႏွာႏွင့္ ေျမျပင္အရိုက္။
အသားကုန္ ေျပးသြားရျပီ ေပါ့...ျဖစ္ပ်က္သမွ် ဘာမွမကူညီလိုက္ႏုိင္ျခင္းက ရင္ထဲစိုးရိမ္စိတ္ကို
သည္းထန္ေစပါတယ္။
“ဘိုဘို!!” ကပိုကရိုလဲေနတဲ့ သူ႕ခႏၶာကိုယ္ကို ပခံုးကေနဆြဲထူမကာ
ရင္ခြင္ထဲေထြးေပြ႕မိရရင္း အသည္းအသန္ေခၚေနမိသည္ေလ။ အိုး…. ဘိုဘို႕မ်က္ႏွာႏုႏုမွာ…..အာ…..ႏွာေခါင္းကေန
ေသြးေတြစီးက်ေနတာပဲဗ်။
“ဘိုဘို….ဘိုဘို ငါ့ကိုစကားေျပာကြာ….ဘိုဘို…..တစ္ခုခုေျပာကြာ….Oh
God!! ဘိုဘို ငါ့ကို တစ္ခုခုျပန္ေျပာေလကြာ….ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေျပာ” စိုးရိမ္စိတ္ႏွင့္အတူ
ဘိုဘိုခႏၶာကိုယ္ကို ေပြ႕ညွစ္လႈပ္ခါမိပါတယ္။ ခ်စ္သူငယ္ခ်င္းေလး ဆိုးဆိုးရြားရြားနာက်င္ထိခိုက္မႈေတြ
မျဖစ္ပါေစနဲ႕။
“ငါ ဘာမွမျဖစ္ဘူး ျမတ္သူ!!” အညိဳေရာင္မ်က္၀န္းေတြ ပြင့္ဟလာျပီး
စကားျပန္ေျပာပါရဲ႕။ ေပြ႕ဖက္ထားမိတဲ့သူ႕လက္ေတြကို အသာ လႈပ္ရွားၾကည့္ရင္း “ငါ့လက္….ငါ့လက္က်ိဳးသြားသလားမသိဘူး
နာလိုက္တာ” ဘိုဘိုတစ္ေယာက္ နာနာက်င္က်င္ ညည္းတြား ပါတယ္။
ေျမျပင္ေပၚလဲက်ေနတဲ့ဘိုဘို႕ကို ျငင္ျငင္သာသာ ဆြဲေပြ႕ထားမိေပမဲ့
အေတာ္စုိးရိမ္သြားမိတာအမွန္ပါပဲ။ မ်က္လံုးကိုဖြင့္စကားျပန္ေျပာျပီး တုန္႕ျပန္မႈလုပ္ေတာ့
၀မ္းသာရမႈက ႏိႈင္းမရပါလားေလ။
သူ႕ကိုဖက္ထားေတာ့ ျပန္လည္ေထြးဖက္ခံရသလို ပခံုးေပၚေမးတင္ျပီး
ထိတ္လန္႕မႈက လြတ္ေျမာက္ကာစ ငိုေၾကြးမႈႏွင့္ ေျဖေလ်ာ့ပါေတာ့တယ္။ ဘိုဘို ကံေကာင္းေထာက္မစြာ
အသက္ေဘးက ကင္းလြတ္ခဲ့ရ တာကို ႏွစ္ဦးသား မယံုႏိုင္ၾကေသးဘူး။ “ဒုန္း” ကားတံခါးပိတ္သံ….အိုး…..ကားတံခါးပိတ္သံကိုၾကားမွ
ကုန္တင္ကားေမာင္းသူကို ႏွစ္ေယာက္လံုး သတိျပဳမိရတယ္။ ကားသမားမ်က္လံုးကို ဖမ္းၾကည့္ဖို႕
ၾကိဳးစားၾကတာ သူ…..ညိဳညိဳေမာင္းေမာင္း ထြားထြားၾကိဳင္းၾကိဳင္း ဒီလူၾကီး လမ္းေလွ်ာက္လာတာကိုက
ျမင့္ျမင့္မားမား၊ မ်က္လံုးေတြက စူးစူးရဲရဲ။ သူ႕ကားကို အသားကုန္ ဘရိတ္ဖမ္းလိုက္ရလို႕
ေဒါသ ထြက္ေနမလား? ဘယ္သူမွ ထိခိုက္မႈ မရွိလို႕ သူ၀မ္းသာသြားသလား?
ဘိုဘိုအပါအ၀င္ ႏွစ္ေယာက္သားရဲ႕ ဦးေခါင္းေတြက ကားသမားဆီမွာ
မ်က္ႏွာမူထားရတာက အဲ့ဒီလူရဲ႕ body language ကေနတစ္ဆင့္ သူ႕သေဘာထားကို သိျမင္လိုၾကျခင္းေပါ့ေနာ္။
တကယ့္ ဘီလူၾကီးပါပဲ ေျမျပင္ေပၚထိုင္ေနတဲ့ ကိုယ္ေတြနဲ႕ယွဥ္ၾကည့္မိရင္ေလ။
ႏွစ္ေယာက္သားကို မိုးေနတာပဲ ေဘးမွာလာရပ္ျပီး ၾကည့္ တာ။
ကားသမားဆီက စကားသံၾကားမွ သူ႕ကိုၾကည့္ အေတြး၀င္ေနတာေတြျပတ္ေတာက္သြားၾကပါတယ္။
“ေဟ့ေကာင္ေလးေတြ အားလံုး အဆင္ေျပရဲ႕လား? မင္း…ခုန္ဆုတ္လိုက္တာေကာင္းသြားတယ္၊ မင္း အဲ့သည္ေနရာမွာ
ရပ္ေနတာ ရုတ္တရက္ သတိမထားမိလိုက္ဘူး ကြာ”
“ဟုတ္ကဲ့၊ ကၽြန္ေတာ္လည္း ထင္ပါတယ္ အဲ့သည္လို” ဘိုဘိုက ခပ္ေျဖးေျဖးႏွင့္
ယံုၾကည္မႈရွိရွိေလသံမ်ိဳးႏွင့္ ျပန္ေျပာလိုက္တယ္။
“ မင္း လက္ဘာျဖစ္သြားတာလဲ?” သူ ဘိုဘို႕လက္ကိုသတိျပဳမိသြားျပီးေနာက္အေမးထုတ္တယ္။
လက္ကိုဆုပ္ကိုင္ထားျပီး ေၾကာက္လန္႕ ေနတဲ့ မ်က္ႏွာေတြကို သတိျပဳမိသြားတယ္ထင္ပါရဲ႕။
“ေတာ္ေတာ္နာေနပံုပဲ….က်ိဳးမ်ားသြားသလား?”
“ဟုတ္တယ္ ထင္တာပဲဗ်” သူ႕ရဲ႕ဘယ္ဘက္လက္ကို ညာလက္ႏွင့္ထိန္းကိုင္ရင္း
ဘိုဘိုကျပန္ေျပာတယ္။ “နာတာမ်ား တကယ့္ကို မခံစားႏိုင္ေလာက္ေအာင္ပါပဲဗ်ာ”
“အိုေက၊ မင္းလက္ေမာင္းေကာ နာေနေသးလား?”
“ဟုတ္ကဲ့ဗ်”
“မင္း….ငါ့ကို ကိုထူးလို႕ေခၚလို႕ရပါတယ္။ ငါတို႕ မင္းမိဘေတြကိုအေၾကာင္းၾကားျပီး
ဘယ္လိုျဖစ္ၾကတယ္ဆိုတာ ရွင္းျပၾကရေအာင္လား? မင္းတို႕ထဲက တစ္ေယာက္ေယာက္မ်ား လက္ကိုင္ဖုန္းပါၾကလားကြ”
“ဟာ….မလုပ္ပါနဲ႕ ကၽြန္ေတာ့္မိဘေတြကို အေၾကာင္းမၾကားပါနဲ႕ဗ်ာ”
ဘိုဘို ျပာျပာသလဲျဖစ္သြားတယ္။ “ကၽြန္ေတာ္….ကၽြန္ေတာ္ သူတို႕ကို စိတ္မပူေစခ်င္ဘူးဗ်ာ”
“ဘိုဘို??” ေမးခြန္းထုတ္တဲ့ ေလသံႏွင့္သူ႕ကိုေခၚလိုက္မိတယ္။
“ျမတ္သူ……ငါေတာင္းပန္ပါတယ္ ျမတ္သူရာ….ဒီအေၾကာင္းေတြကို
သူတို႕မၾကားေစခ်င္ဘူးကြာ”
“မရူးစမ္းနဲ႕ဘိုဘိုရာ….သူတို႕ မၾကာခင္မွာ သိသြားၾကမွာပဲေလ”
“ထားလိုက္ကြာ…..ေက်းဇူးျပဳျပီး”
ကုန္တင္ကားေမာင္းသမားက “ေကာင္းျပီေလ….ဒါေပမဲ့ ေဆးရံုကိုေတာ့
ငါလိုက္ပို႕ပါရေစ ေကာင္ေလးေတြ” တဲ့ စကားစကိုျဖတ္ေပးပါရဲ႕။
“ဟုတ္ကဲ့ပါ…… ကိုထူးကိုအလုပ္ေတာ့မရႈပ္ေစခ်င္ေပမဲ့ ကူညီပါဦးဗ်ာ”
“ဟုတ္တယ္” ဘိုဘိုက စကားၾကားျဖတ္ေျပာတယ္။ “ဟုတ္တယ္ဗ်ာ…..
ကၽြန္ေတာ့္ကို ကားေပၚေပြ႕ခ်ီျပီးတင္ေပးပါလားဟင္”
“တကယ္လားကြ” ကိုထူးကအသိအမွတ္ျပဳလက္ခံလိုက္တယ္။ “အနည္းဆံုးေတာ့
ငါ ဒါေလးကို အကူအညီေပးႏိုင္ရမွာေပါ့”
မၾကည္သာတဲ့အၾကည့္တစ္ခ်က္ေပးျပီး ကိုထူးသယ္ေဆာင္ရာကို ဘိုဘိုလိုက္ပါသြားတယ္။
သူ႕ဖာသာ မၾကည္ၾကည့္လည္း လ်စ္လ်ဴရႈ ကာ ေနာက္ပါးက ထပ္ၾကပ္မကြာလိုက္သြားရတာေပါ့ေနာ္။
ေဆးရံုေရာက္ေတာ့ ဘိုဘို႕ကို သူနာျပဳေတြက ျပဳစုကုသေနတုန္း
အခန္းျပင္မွာ မျငိမ္သက္ေသာစိတ္ေတြႏွင့္ ခပ္ျငိမ္ျငိမ္ ထိုင္ေနရ ပါတယ္။ ကိုထူးက ျမိဳ႕ၾကီးဆီ
ဆက္သြားရမွာေၾကာင့္ ႏႈတ္ဆက္ထြက္ခြာသြားေလရဲ႕။ သူကေတာ့ သူ႕အစီအစဥ္အတိုင္း လႈပ္ရွားသြားျပီ။
ျဖဴေဖြးတဲ့ ေဆးရံုၾကမ္းျပင္ေပၚ ရွဴးဖိနပ္ထိပ္ေလးႏွင့္ စည္းခ်က္လိုက္သလို ေခါက္လိုက္
ဘာမွလုပ္စရာမရွိမဲ့အတူ ထိုင္လိုက္၊ ထျပီး ဟို သည္လမ္းေလွ်ာက္လိုက္နဲ႕ လုပ္ေနရပါတယ္။
ပတ္၀န္းက်င္ကိုၾကည့္လိုက္ေတာ့လည္း ပ်င္းစရာေကာင္းတဲ့ ပညာေပး ပိုစတာေတြ ကပ္ ထားတဲ့နံရံေတြရယ္၊
ေနမေကာင္းလြန္းလို႕….အေရးေပၚျဖစ္ရပ္ေလးေတြေၾကာင့္ လာၾကတဲ့ လူအခ်ိဳ႕ကို လူနာကုသခန္းအျပင္မွာေတြ႕
ရပါရဲ႕။ လူနာေတြႏွင့္ လိုက္ပါလာသူေတြ ေစာင့္ဆိုင္းေနရတဲ့ အခုအခန္းကလည္း အင္း….ေဟာ အခန္းေထာင့္နားမွာ
ပိုက္ဆံေပးျပီး ဆက္လို႕ရတဲ့ အခေပးဖုန္းတစ္လံုးရွိေနတာပဲဗ်။
ဘိုဘို႕ကို ေခၚရေအာင္….ျပီးေတာ့
ေဖ်ာင္းဖ်လို႕ရ ေအာင္ လုပ္ႏိုင္တာဆိုလို႕….အင္း။ အိပ္ကပ္ထဲ စမ္းလိုက္ေတာ့ ေငြအေၾကြေတြနည္းနည္းရွိတာေၾကာင့္
သက္ျပင္းခ်မိပါရဲ႕။ ဘိုဘို႕မိဘေတြကို အနည္းဆံုး အဆက္အသြယ္ ေတာ့ လုပ္သင့္တယ္ေလ ဘယ္ေရာက္ေနတယ္
ဘာျဖစ္ေနတယ္ဆိုတာေျပာျပဖို႕။
ဘိုဘို႕မိဘေတြကို ဖုန္းေခၚဖို႕စဥ္းစားလိုက္ေတာ့ သူ႕မိဘေတြကို
ဘာအေၾကာင္းေၾကာင့္ မေခၚေစခ်င္ အသိမေပးေစခ်င္တာလဲ ေတြးမရ ပါဘူး။ ဘိုဘို႕စိတ္အတြင္းပိုင္းမွာ
ဘာေတြမ်ား ထဲထဲ၀င္၀င္ခံစားေနပါလိမ့္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ေလ ေလာေလာဆယ္ ျဖစ္ပ်က္ေနတဲ့ အေျခ
အေနေတြက မိဘေတြအေနနဲ႕ သိသင့္တဲ့ကိစၥမဟုတ္ဘူးလား။ ဟုတ္တယ္….အေၾကာင္းၾကားျပီးေခၚရမယ္။
ဖုန္းရွိရာဆီကို လွမ္းသြားလိုက္တယ္။ ျပီးေတာ့ ဖုန္းနံပါတ္ေတြကို
ႏွိပ္ေနစဥ္ခဏ “ေကာင္းသြားျပီ၊ မင္း…ပတ္တီးစ အလဲအလွယ္လုပ္ဖို႕ တစ္ပတ္ႏွစ္ၾကိမ္ေလာက္ေတာ့လာခဲ့ဦး။
ႏွစ္ပါတ္ေလာက္ေတာ့ မင္းကိုၾကည့္ေပးရမယ္”
ဆိုတဲ့အသံကိုၾကားလိုက္ရတယ္။ အဲဒီအသံက ေတြးေနတဲ့
အေတြးကိုျဖတ္ေတာက္ျပီး တကယ့္အစစ္အမွန္ကမၻာထဲျပန္ေခၚေဆာင္လာပါေရာ။ လုပ္လက္စအလုပ္ကို
ဘယ္လိုတုန္႕ျပန္ ရမွန္းေတာင္မသိေတာ့။
“ဟုတ္ကဲ့…ေက်းဇူးပါဆရာမ” ဘိုဘုိ သူနာျပဳဆရာမၾကီးကို ေက်းဇူးစကားဆိုျပီး
ထြက္လာျပီ။
ကိုင္ထားတဲ့ဖုန္းလက္ကိုင္ကို ခြက္မွာေနသားတက်ျပန္ထားကာ
ဘိုဘိုထြက္လာမယ့္ အခန္း၀နားအျမန္ကပ္လိုက္ရတယ္။
“ဘယ္လိုျဖစ္တာတဲ့လဲ?” ဘာမွမျဖစ္သလို ဘာမွမလုပ္ထားသလို အမူအရာႏွင့္
ေမးခြန္းထုတ္လိုက္တာပါ ဘုိဘို႕ကို။ ဒါေပမဲ့ လုပ္သမွ် အားလံုး သူသိေနတယ္။
“မင္း….ဖုန္းမေခၚေတာ့ဘူးလား?” ဘိုဘို႕ေလသံက စိတ္အေႏွာင့္အယွက္ျဖစ္ေနဟန္နဲ႕။
သူ႕ကိုတုန္႕ျပန္စကားမဆိုမိဘဲ ခဏေတာ့ ရပ္ေနမိပါတယ္။ ျပီးေတာ့မွ မ်က္ႏွာမွာ ဘာခံစာခ်က္မွ
မရွိဟန္ျပဳကာ လုပ္ေဆာင္စရာရွိတာေတြကို စတင္လုပ္ေဆာင္ရေတာ့တာ ေပါ့ေနာ္။ ဘာလုပ္ခဲ့တယ္
ဘာလုပ္ဖို႕ၾကိဳးစားခဲ့တယ္ဆုိတာကို ဖံုးကြယ္ဖို႕ဆုံးျဖတ္ခဲ့ေသးေပမယ့္ အမွန္စကားဆိုဖို႕
ဆံုးျဖတ္လိုက္ ရပါတယ္။
“ဟူး……” သက္ျပင္းေငြ႕ေငြ႕ခ်က္လိုက္မိသည္ေပါ့ေနာ္။ “မလုပ္ပါဘူးကြာ……ဒါေပမဲ့….လုပ္မိေတာ့မလို႕ပါ”
ေဆးရံုၾကမ္းျပင္ ျဖဴျဖဴေဖြးေဖြးေပၚက ကိုယ္ဟန္အမူအရာေတြကိုၾကည့္ျပီး
ဘာဆိုလိုတယ္ဆိုတာ ဘိုဘို သတိျပဳမိႏိုင္ပါရဲ႕။ ဒါေပမဲ့ သူ စိတ္အေႏွာင့္အယွက္ျဖစ္ျပီး
လ်စ္လ်ဴလွ်ဳေနဟန္ပဲဗ်ာ။
“ဒါေပမဲ့….မင္း….ငါ့ကို ကတိေပးထားတယ္ေလ ျမတ္သူ။ ဘာတစ္ခုမွမလုပ္ဘူး
ငါသေဘာမတူရင္လို႕ေလ။ မင္းငါ့ကို ညာခဲ့တာပဲ”
ဒီအခ်ိန္ ဒီအခိုက္အတန္႕ေလးမွာ……ဘာေတြရႈပ္ရွက္ခတ္မိျပီလဲ
သတိျပဳမိသြားရပါတယ္။ ဘိုဘို႕စိတ္ထဲက နာက်င္မႈ၊ ျပီးေတာ့ ရွက္ရႊံ႕မႈ စတာေတြ အာရံုခံမိရပါျပီ။
“ေဆာရီးကြာ….ဘုိဘို”
“ငါတို႕ႏွစ္ေယာက္ၾကား ဒါေတြမျဖစ္ခဲ့ဖူးဘူး ထားလိုက္ကြာ”
“ငါ ဒီလိုေတြး…”
“ေကာင္းတယ္…..မင္းေတြးေနတာ အားလံုးမွားတယ္။ ၾကည့္…..ဘယ္လိုကိစၥမွ
မရွိဘူး။ အိမ္ျပန္ၾကစို႕။ ငါ ပင္ပန္းေနျပီ။ ငါတို႕ မနက္ျဖန္မွ စကားဆက္ေျပာၾကတာေပါ့”
ဘာမွကို မေျပာမိေတာ့ပါ။ ဘာမွကို မေျပာႏိုင္ေတာ့တာပါပဲ။
ရင္ထဲဟာတာတာျဖစ္မိတဲ့အထိ ရွက္စိတ္၀င္မိပါျပီ။ ေဆးရံုကေန အျပန္လမ္းကို ဦးတည္တဲ့ ကာလတေလွ်ာက္
တိတ္တိတ္ဆိတ္ဆိတ္။ ဒီလူငယ္ေလးႏွစ္ေယာက္ ဘယ္ကိုသြားျပီး ဘာေတြျဖစ္ခဲ့ၾက တယ္ဆိုတဲ့ အေၾကာင္းအရာေတြအားလံုး
သိခ်င္ၾကမယ့္ အိမ္နီးနားျခင္းေတြရွိရာကို ျပန္ျဖစ္ခဲ့ၾကျခင္းေပါ့။ အိမ္အျပန္လမ္းတေလွ်ာက္
တစ္ေယာက္ႏွင့္ တစ္ေယာက္ စကားတစ္လံုးတစ္ပါဒမွမေျပာျဖစ္ၾက။ ႏွစ္ေယာက္သားၾကား ေျပာစရာ
စကားမဲ့ေနၾကျခင္းျဖစ္မွာ။
ႏွစ္ဦးသားၾကားျပႆနာနံပါတ္စဥ္ေတြ စီကာစဥ္ကာေတြက ရွင္းရွင္းလင္းလင္းေလးေလ။
အခ်ိန္လည္းမဟုတ္ ေနရာေဒသလည္း အေရးမပါ မလိုအပ္။ ဘိုဘိုေရာ ႏွစ္ေယာက္စလံုး ေမာပန္းႏြမ္းလ်ေနၾကျပီမို႕။
ျပီးခဲ့တဲ့ ရက္သတၱပါတ္ကာလဟာ ဘာေတြမ်ား အက်ိဳးထူးခဲ့ သို႕မဟုတ္ ဘာမ်ား ထူးဆန္းခဲ့ပါသလဲ....ဟူး...။
အခ်ိန္လိုအပ္တယ္ - ေတြးဆဖို႕အခ်ိန္ - ညွိႏႈိင္းဖို႕အခ်ိန္။
အနာဂါတ္မွာ ႏွစ္ဦးသား ဘယ္လိုေရွ႕ဆက္ၾကမယ္ဆိုတာ ဆံုးျဖတ္ရမယ့္ အခ်ိန္။ ျပီးေတာ့ ႏွစ္ဦးသား
စိတ္ဆႏၵေတြဟာ ဘာေတြမ်ား ဆက္လက္ျဖစ္တည္ၾကမွာပါလိမ့္။ အရာအားလံုးဟာ အလ်င္အျမန္ကို ျဖစ္တည္လာပါျပီ။
ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းေမႊ႕ရမ္းေနတဲ့ ေလမုန္တိုင္းထဲကို ခုန္၀င္လိုက္ျခင္း သို႕မဟုတ္ ဖန္တီးမိၾကျခင္းကဲ့သို႕ပါ။
ဟုတ္တယ္.....အရာအားလံုးရပ္တန္႕....ခဏေတာ့...ရပ္လိုက္ဖို႕သင့္ျပီ။
Alex
Aung (4 Feb 2013)
To
be continued....
စာၾကြင္း။ ။ Help ဇာတ္လမ္းကို လေပါင္းၾကာရွည္မေရးျဖစ္ဘဲ
ပစ္ထားမိျခင္းအတြက္ အခ်ိဳ႕ေသာေစာင့္ဖတ္သူမ်ားကို ေတာင္းပန္ပါ ရေစ။ အခ်စ္ဆိုတဲ့ စိတ္ခံစားခ်က္ကို
နစ္၀င္ခံစားဖို႕ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ ခက္ခဲေနတဲ့အခ်ိန္ကာလရွည္ကိုျဖစ္သန္းေနရျခင္းေၾကာင့္
ဆက္လက္မေရးသားျဖစ္ခဲ့ျခင္းျဖစ္ပါတယ္။ ဒီဇာတ္လမ္းကို အဆံုးသတ္ဖို႕အတြက္ ေနာက္ထပ္အခန္း(၂)ခန္းက်န္ပါေသးတယ္။
ၾကိဳးစား ေရးသားသြားမယ္လို႕ ကတိျပဳပါတယ္ စာဖတ္သူတို႕ေရ။
No comments:
Post a Comment