ၾသစေၾတးလ် ေတာက်တဲ့ျမိဳ႕ေလးတစ္ျမိဳ႕ရဲ႕ တစ္ခုေသာေဆးရံုရွိ အခန္းငယ္တစ္ခုပိုင္ ျပတင္းေပါက္ေဘးနားက ခုတင္ေပၚမွတစ္ဆင့္ ကၽြန္ေတာ္ ေန၀င္ခ်ိန္ကို… ေနလံုးၾကီးငံု႕လွ်ိဳးသြားတာကို ထိုင္ၾကည့္ေနမိပါတယ္။ စစ္မႈ႕ထမ္းရင္း oversea training နဲ႕ပါလာစဥ္ ေျခ ေထာက္မွာ ဒဏ္ရာရျခင္းေၾကာင့္ အနားယူေနရျခင္းပါ။ ကၽြန္ေတာ္ သူနာျပဳဆရာမေလး အကူအညီနဲ႕ အျပင္ကိုလမ္းထြက္ ေလွ်ာက္ ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ခ်ိဳင္းေထာက္ၾကီးနဲ႕ သူနာျပဳဆရာမေလးကို အေဖာ္ျပဳရင္း လမ္းေဘးတေလွ်ာက္ သဘာ၀ရႈခင္းေတြ ကိုၾကည့္ရင္း ေလွ်ာက္လာလိုက္တာ သတိျပဳမိရတာက ဒီျမိဳ႕ကေလးရဲ႕ ရႈခင္းေတြက သိပ္ကိုလွပေနတာပါပဲ။ ေလွ်ာက္လာတဲ့ခဏ မိုးစက္ေလးေတြ ေကာင္းကင္ျပင္က တဖြဲဖြဲက်လာတယ္။ သူနာျပဳဆရာမေလးခမ်ာ စိတ္ပူစျပဳသြားတယ္ထင္ပါရဲ႕။ ေနေကာင္းကာစ လူနာတစ္ေယာက္ အေနနဲ႕ မိုးေရထဲ လမ္းမေလွ်ာက္သင့္တာအမွန္ပဲ မဟုတ္လား။ သူမက ကားမွတ္တိုင္က ခံုကေလးေတြနားေရာက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ကို ထိုင္ခိုင္းထားခဲ့ျပီး သူမက ေဆးရံုဘက္ကကို ကားယူဖို႕ ခပ္သြက္သြက္ျပန္သြားတယ္။ အခ်ိန္က ညေန ၆နာရီခြဲေလာက္ရွိေနျပီဆိုေပမဲ့ မိုးအံု႕ေနတာေၾကာင့္ ေမွာင္လုနီးနီးျဖစ္ေနျပီ။
ဟိုး….ညိဳ႕ေနတဲ့မိုး တဖြဲဖြဲက်ေနတဲ့မိုးက သဲၾကီးမဲၾကီးရြာခ်လာတယ္။ ရြာေနတဲ့မိုးေတြကို အမွတ္တမဲ့ ေငးၾကည့္ေနမိပါရဲ႕။ ခ်ိဳင္းေထာက္ ၾကီးကို နံေဘးမွာခ် ခံုေလးမွာ ခပ္ေလ်ာ့ေလ်ာ့ထိုင္ရင္း ဆရာမေလးမသိေအာင္ ထည့္လာတဲ့ စီးကရက္ကိုထုတ္ကာ အားရပါးရ ဖြာရိႈက္ ေနမိပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ “ ကၽြန္ေတာ့္ကို စီးကရက္တစ္လိပ္ေလာက္ေပးႏိုင္မလား ခင္ဗ်ာ” ဆိုျပီး ရုတ္တရက္ေပၚလာတဲ့အသံေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ့္ေဘးကိုၾကည့္လိုက္တယ္။ မိုးေတြစိုရႊဲေနတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္အရြယ္ ၂၃ႏွစ္၀န္းက်င္ေလာက္ ရွိတဲ့ လူတစ္ေယာက္။ ႏွာတံေပၚေပၚ ဆံႏြယ္ေကြးေကာက္ေကာက္ေလးေတြမွာ မိုးေရစက္ေတြ တြဲလဲခိုလို႕။ ေကာလိပ္ေက်ာင္းသား၀တ္စံုနဲ႕ဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္လည္း စီးကရက္ ဘူးကိုကမ္းေပးလိုက္တယ္။ သူ႕ႏႈတ္ခမ္းေတြ တြန္႕ေကြးသြားရင္းျပံဳးလိုက္ေတာ့ ပါးခ်ိဳင့္ေလးေတြက ႏွစ္လိုစြာေပၚလာပါေရာ။
ကၽြန္ေတာ္အမွန္အတိုင္း ၀န္ခံရရင္ မနာလိုဘူးသူ႕ကို။ ကၽြန္ေတာ့္မွာ သူ႕လိုျဖဴစင္တဲ့အျပံဳးမ်ိဳး ဘယ္တုန္းကမွ မရွိခဲ့ဘူးလို႕။ သူက စီးကရက္ကို ႏႈတ္ခမ္းဖ်ားမွာေတ့လိုက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က မီးျခစ္ကို ျခစ္ျပီး မီးညွိေပးလိုက္တယ္။ ထူးဆန္းတာက သူ႕ရဲ႕ စီးကရက္က လံုး၀ မီးမစြဲဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ ေနာက္တစ္ၾကိမ္ မီးျခစ္ကိုျခစ္ျပီး မီးညွိေပးဖို႕ၾကိဳးစားတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဒီတစ္ခါလည္း မီးမစြဲျပန္ဘူး။ သူ႕ရဲ႕ မ်က္ႏွာက ညိွဳးက်သြားတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း စိတ္ရႈပ္ရႈပ္နဲ႕ ကၽြန္ေတာ္ေသာက္ေနဆဲ စီးကရက္ကို သူ႕အားေပးလိုက္ပါတယ္။ သူ႕ရဲ႕ မ်က္လံုးေလးေတြက အေရာင္ေတာက္လာျပီး ႏႈတ္ခမ္းဖ်ားေလးေတြက ျပံဳးေရာင္သန္းသြားပါရဲ႕။ သူက စီးကရက္ကိုလွမ္းအယူမွာ လက္ေခ်ာင္းခ်င္းေတြ႕ထိသြားေတာ့ သူ႕ရဲ႕လက္ေတြက အရမ္းေအးစက္ေနတယ္ဗ်။ “မင္းရဲ႕လက္ေတြ အရမ္းေအးစက္ေနတာပဲ” လို႕ ကၽြန္ေတာ္ကေျပာလိုက္ေတာ့ သူက ခင္ဗ်ားရဲ႕လက္ေတြကလည္း အရမ္းေအးစက္ေနတဲ့လက္ေတြထဲမွာ ပါပါတယ္တဲ့။ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ဟက္ဟက္ပက္ပက္ ရယ္လိုက္မိသည္ေပါ့။
သူက “ကၽြန္ေတာ့္နာမည္ ေအသင္ပါ” ဆိုျပီး ကၽြန္ေတာ့္ကို ႏႈတ္ဆက္လက္ဆြဲဖို႕ လက္ဆန္႕တန္းေပးပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က တကာရွီပါလို႕ေျပာရင္း အလိုက္သင့္လက္ျပန္ကမ္းေပးလိုက္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္နဲ႕လက္ဆြဲႏႈတ္ဆက္ရင္း သူက “ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ လက္ေတြကေလ အရင္ကအရမ္းေႏြးေထြးခဲ့ဖူးတယ္၊ ျပီးေတာ့ အရင္က လက္ေတြအျမဲေအးစက္ေနတတ္တဲ့ ခ်စ္သူရွိခဲ့ဖူးတယ္”တဲ့။ ကၽြန္ေတာ္က ရြာေနတဲ့မိုးေတြကိုေငးၾကည့္ရင္း “အဆင္ေျပသြားမွာပါ”လို႕ သူ႕ကိုေျပာလိုက္ပါတယ္။ သူက သူ႕ခ်စ္သူအဆင္ေျပ ေနမယ္လို႕ ထင္ပါတယ္တဲ့ေျပာျပန္တယ္။ အဲ့ဒီေနာက္ သူ႕ရဲ႕လက္က ကၽြန္ေတာ့္ေသာက္လက္စ စီးကရက္ေလးကိုၾကည့္လိုက္ေတာ့ မီးေသေနတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း စိတ္ေလသြားရေပါ့။ သူက “ကၽြန္ေတာ္တစ္ခုေတာင္းဆိုလို႕ရမလား ခင္ဗ်ာ”တဲ့။ ကၽြန္ေတာ္က “ေျပာၾကည့္ေလ” လို႕ ေျပာလိုက္တယ္။ “ကၽြန္ေတာ့္ဘက္ကို စီးကရက္ေငြ႕ေတြ မႈတ္ထုတ္လိုက္ပါလား” ကၽြန္ေတာ္တို႕ တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ၾကည့္ျပီး အားရပါးရရယ္မိလိုက္ၾကတယ္။ “အိုေကကြာ” လို႕ေျပာျပီး ရူးေၾကာင္ေၾကာင္လုပ္ရပ္ေပမဲ့ ေဆးလိပ္ေသာက္သူအခ်င္းခ်င္း စာနာစိတ္နဲ႕ ကူညီဖို႕သေဘာတူလိုက္တယ္။ သူက ခပ္ပါးပါးမႈတ္ထုတ္လိုက္တဲ့ စီးကရက္ေငြ႕ေတြကို မက္မက္ေမာေမာ ရွဴရႈိက္လိုက္ပါတယ္။
အခ်ိန္နည္းနည္းၾကာ စီးကရက္တစ္လိပ္ကုန္သြားေတာ့ ရြာေနဆဲမိုးေတြကိုၾကည့္ျပီး သူကေျပာတယ္ “တာကာသိလား အခ်စ္စစ္ဆိုတာ မင္းကိုမင္းသတ္ေသဖို႕အေကာင္းဆံုးနည္းလမ္းပဲ”လို႕။ ကၽြန္ေတာ္ဘယ္လိုမွ နားမလည္ဘူး။ အထူးသျဖင့္ အခ်စ္ဆုိတာကို ကၽြန္ေတာ္ မသိဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ျပံဳးလိုက္မိတယ္။ သူ႕မ်က္လံုးေလးေတြက အေရာင္ေတာက္ပလာျပီး အားရပါးရနဲ႕ ဆက္ေျပာတယ္ “ဟုတ္တယ္ အရင္က ကၽြန္ေတာ့္မွာ အရမ္းခ်စ္ရတဲ့ခ်စ္သူရွိတယ္”တဲ့။ ကၽြန္ေတာ္က “မင္းခ်စ္သူကံေကာင္းမွာပါ”လို႕ ေျပာလိုက္တယ္။ ခဏေလး ေတြ႕ရတဲ့ အခ်ိန္တိုေလးအတြင္းမွာ ကၽြန္ေတာ့္လို သူစိမ္းတစ္ေယာက္ကေတာင္ ခင္မင္ႏွစ္လိုစိတ္၀င္ခဲ့တာပဲဟာ။ သူ႕မ်က္ႏွာေလး ညွိဳးက်သြားရင္း “ကၽြန္ေတာ္ခ်စ္တာ သူမက လံုး၀မသိဘူး” “ကၽြန္ေတာ္က သူ႕ရဲ႕အနားမွာေနရရင္ကို ေပ်ာ္ေနတဲ့သူ တစ္ခါတေလဆိုရင္ သူ႕ခ်စ္သူနဲ႕ေတြ႕ဖို႕ ကၽြန္ေတာ္ကပဲ သူ႕အိမ္ကေနေခၚထုတ္ေပးရတယ္” တဲ့စကားဆက္တယ္။ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ေျပာစရာစကားလံုးေတြ ဆြံ႕အသြားရပါတယ္။ “တကယ္ေတာ့ အခ်စ္က တကယ္ခ်စ္တဲ့သူတစ္ေယာက္အေနနဲ႕ ခ်စ္ေနရရင္ျပီးပါတယ္” ကၽြန္ေတာ္ သူ႕ကို တိုးတိုးေလးပဲစကားတုန္႕ျပန္လိုက္ရတာက “အခ်စ္ဆိုတာ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ သိပ္နားလည္ဖို႕ ခက္ခဲေနသလိုပဲ” လို႕။ အျပင္မွာ မိုးေတြက ပိုျပီး သည္းသည္းမည္းမည္းရြာလာတယ္။
သူက စကားဆက္တယ္ “သူမကလည္း သူမရဲ႕ခ်စ္သူကိုသိပ္ခ်စ္တယ္”
“အဲ့ဒါကပဲ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ အခ်စ္စစ္ဆိုတာအတြက္ ကိုယ့္ဟာကို သတ္ေသဖို႕အေကာင္းဆံုးအေၾကာင္းျပခ်က္ျဖစ္သြားတယ္”
“ကၽြန္ေတာ္တို႕ ေကာလိပ္ကအျပန္မွာေပါ့ စက္ဘီးေတြစီးလာၾကရင္းနဲ႕ လမ္းအေကြ႕မွာ ကုန္ကားၾကီးတစ္စီးက ရုတ္တရက္ေကြ႕ လာေတာ့ ကယ္တင္ရင္းနဲ႕ ကားတိုက္ခံလိုက္ရျပီး ေသသြားတယ္ခင္ဗ်”
ကၽြန္ေတာ္ သူ႕ရဲ႕မ်က္ႏွာကို အလန္႕တၾကားနဲ႕ၾကည့္လိုက္ေတာ့
သူ႕ရဲ႕မ်က္ႏွာက သက္ရွိတစ္ေယာက္လိုေသြးေရာင္မရွိ ေသြးဆုတ္ ျဖဴေရာ္ေနျပီး ၀တ္ထားတဲ့အျပာရင့္ေရာင္
ကုတ္အက် ႌမွအနီကြက္ေတြနဲ႕ စြန္းေနေၾကာင္း ေသခ်ာၾကည့္မွ သတိထားမိသြားတယ္။ သူက ရႈိက္ၾကီးတငွင္နဲ႕
ကေလးတစ္ေယာက္လိုငိုခ်ေတာ့တာ။ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္မွာ ေၾကာက္စိတ္မ၀င္သလို ေၾကာက္လည္းမေၾကာက္မိ။သူ႕ကို
ေတြးရခက္စြာ သနားသြားတယ္။ သူ႕ရဲ႕ပခံုးေလးကို ျငင္သာစြာပုတ္လုိက္ျပီး ႏွစ္သိမ့္ေပးလိုက္တယ္ေလ။
သူ႕ဆီက ေအးစက္ေနတဲ့ အေငြ႕အသက္ကို ခံစားရျပီးတဲ့ေနာက္ သူဟာ လူစင္စစ္တစ္ေယာက္မျဖစ္ႏိုင္မွန္း
နားလည္သြားပါတယ္။ “ဟုတ္ျပီ ေအသင္ မင္းရဲ႕ခ်စ္သူ ကို ကယ္ရင္းနဲ႕ မင္းေသဆံုးခဲ့တာေပါ့”လို႕ေမးလိုက္တယ္။
သူက ငိုေနရာကေန ကၽြန္ေတာ့္ကိုၾကည့္ျပီး “မဟုတ္ဘူး သူမရဲ႕ ခ်စ္သူကို တြန္းထုတ္ရင္းနဲ႕
ကၽြန္ေတာ္ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ေသဆံုးဖို႕ ေရြးခ်ယ္လိုက္တာပါ”လို႕ေျဖတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ဆြံ႕အျငိမ္သက္
သြားရတယ္။ သူက တိုးရွအက္ကြဲေနတဲ့ အသံနဲ႕ “ကၽြန္ေတာ္ သူမကိုအရမ္းခ်စ္သလို သူမရဲ႕ခ်စ္သူကိုလည္း
သူမက အရမ္းခ်စ္ တယ္ ေလ” “သူမ မရွိရင္ ကၽြန္ေတာ္အသက္ရွင္ရက္နဲ႕ေသဆံုးသလိုခံစားမွာမ်ိဳး
သူမကို မခံစားေစခ်င္ဘူး၊ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ဆံုးျဖတ္ခ်က္အတြက္ ေနာင္တမရ ခဲ့ပါဘူးဗ်ာ”ေျပာျပန္တယ္။
ကၽြန္ေတာ္ သူ႕ရဲ႕ေအးစက္ေနတဲ့လက္ေတြကို တေလးတစားနဲ႕ ဆုပ္ကိုင္ဖ်စ္ညွစ္လိုက္ပါတယ္။ အဲ့ဒီအခ်ိန္
မွာပဲ အေ၀းကေန ေမာင္းလာတဲ့ ကုန္ကားၾကီးတစ္စီးရဲ႕ မီးေရာင္ကိုျမင္လိုက္ရတယ္။
ေနာက္တစ္ပါတ္ခန္႕ၾကာေသာအခါ ကၽြန္ေတာ္ေဆးရံုကေန
ဆင္းခြင့္ရခ်ိန္ သူနာျပဳဆရာမေလးကုိ ဒီျမိဳ႕ကေလးရဲ႕ သခ်ဳႍင္းကိုလိုက္ပို႕ ေပးဖို႕ေတာင္းဆုိလိုက္ပါတယ္။
သူမက ပင္ကိုယ္ခင္မင္ရင္းစြဲလည္းရွိေတာ့ သူမနဲ႕ သူမရဲ႕အမ်ိဳးသားစစ္ဗိုလ္တို႕ လိုလိုလားလားပဲလိုက္
ပို႕ၾကပါတယ္။ သခ်ဳႍင္းေရာက္ေတာ့ သူမရဲ႕အမ်ိဳးသားက ကားနားမွာေစာင့္ေနခဲ့ျပီး သူမကစိတ္မခ်ႏိုင္စြာလိုက္ပို႕ပါတယ္။
သခ်ဳႍင္းသာဆို တာ စနစ္တက်ေစာင့္ေရွာက္မႈေၾကာင့္ ပန္းျခံတစ္ခုႏွင့္ပင္တူသည္ေလ။ ကၽြန္ေတာ္က
ေအသင္ရဲ႕ အုတ္ဂူေရွ႕တြင္ရပ္လိုက္ေတာ့ သူနာျပဳ ဆရာမေလးက ကၽြန္ေတာ့္ကိုစူးစိုက္ၾကည့္ေတာ့သည္။
သိုးေမႊးလက္အိပ္ကို ခၽြတ္ျပီး ေအသင့္အုတ္ဂူေလးအေပၚကိုတင္ေပးလိုက္ပါ တယ္။ “ကိုယ့္မွာအပိုတစ္စံုရွိတယ္”
လို႕တိုးတိုးေလးေျပာမိတာေပါ့။ ျပီးေတာ့ စီးကရက္ကို ထုတ္ မီးျငိကာ ဖြာရႈိက္ျပီးေနာက္
သူ႕ရဲ႕ အုတ္ဂူဆီကို စိတ္ရွည္လက္ရွည္နဲက မႈတ္ထုတ္ေပးလိုက္တယ္။ အဲ့ဒီအခ်ိန္ ေနာက္ပါးစီက
သူနာျပဳဆရာမေလးရဲ႕ငိုရႈိက္သံေလးကို ၾကားလိုက္ရပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က ၾကည့္လိုက္ေတာ့ သူမ
ခပ္တိုးတိုးေလးေျပာလိုက္တာ “ေအသင္က ကၽြန္မရဲ႕အခ်စ္ဆံုး သူငယ္ခ်င္းပါ” တဲ့။
တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ ခပ္လွမ္းလွမ္းက
ဘုရားေက်ာင္းရဲ႕ေခါင္းေလာင္းထိုးသံကို ၾကားလိုက္ရပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ့္ႏႈတ္ဖ်ား ေျပာစရာ စကားလံုးေတြ
ဆြံ႕အေနခဲ့ျပန္ပါေပါ့။
No comments:
Post a Comment