အခ်စ္ဆန္းေၾကာင့္ ေသဆုေတာင္းခဲ့သူ (ဇာတ္သိမ္း)

အိမ္သစ္ ထူေထာင္၍ တင့္တင့္တယ္တယ္ ရွိလွသျဖင့္ အျမေရာ ေမာင္ခင္ေအာင္ပါ အလြန္၀မ္းသာေနဆဲ တေန႕မွာ ေမာင္ခင္ေအာင္ သည္ ပုလင္းကေလးတလံုးထဲမွ အရည္ကေလးမ်ားကို ေရႏွင့္စပ္ျပီး အျမကိုလည္းတိုက္သည္။ သူလည္း အေတာ္မ်ားမ်ားေသာက္သည္။ ထို႕ေနာက္ အခန္းထဲတြင္ ႏွစ္ေယာက္သား ေပ်ာ္ျမဴးျပီး သတ္ပုတ္လံုးဖက္ ကစားေနမိၾကသည္။ မည္သို႕ပင္ တအားလံုေစကာမူ၊ အျမ သည္ ေမာင္ခင္ေအာင္ကို မႏိုင္၊ အရွဳံးေပးရသည္ခ်ည္းျဖစ္၏။ ၃ျပန္ ၄ျပန္ လံုးေထြးျပီး၍ မတ္တပ္ျပန္ရပ္ေသာအခါ အျမသည္ ေမာလွျပီ “ေတာ္ပါေတာ့ ေမာင္ခင္ေအာင္” ဟုေတာင္းပန္ေသာ္လည္း မရ၊ တခ်ီ ဖက္လံုးျပန္ေခ်ျပီ။ ေပြ႕သည္၊ဖက္သည္၊နမ္းသည္၊ လံုးသည္။ ဤအခ်ီလဲက်ခါနီး ေမာင္ခင္ေအာင္က အျမ၏ထမီစကို တက္နင္းမိရာ ထမီကၽြတ္က်သြား၏။ ဤေနရာတြင္ အျမ အလြန္ရွက္သြားသည္။ ထမီျပန္၍ ဆြဲတင္လိုက္ကာ ေမာင္ခင္ေအာင္၏ လံုးေထြးကစားျခင္းကို ဆက္လက္ လက္ခံ တြန္းလွန္ရျပန္သည္။ ေမာင္ခင္ေအာင္ အိေျႏၵပ်က္ မသြားေသာေၾကာင့္ အျမ ၀မ္းသာရသည္။

ေန႕လယ္က ကစားလြန္၍ ညအိပ္ရာ၀င္ၾကေသာအခါ၊ ခပ္ေစာေစာ အိပ္ေပ်ာ္ၾကသည္။ တေရးႏိုးေသာ္ ေမာင္ခင္ေအာင္၏ စိတ္၌ အျခားအခ်ိန္မ်ားတြင္ မိန္းမရွာမ်ားကို ေတြ႕ခဲ့သည္လည္း ရွိခဲ့သည္က တေၾကာင္း၊ ေန႕ခင္းက အျမထမီကၽြတ္သြားရာတြင္ ရုတ္တရက္ ျမင္လိုက္ရေသာ ပစၥည္းပစၥယေၾကာင့္ တေၾကာင္း၊ အေတြ႕အၾကံဳအရာတြင္ မညြန္႕ညြန္႕ႏွင့္ကြာျခား ျခားနားသည္က တေၾကာင္း ဤအက်ိဳးအေၾကာင္းေပါင္း မ်ိဳးစံုကို စုေပါင္းျပီး နဖူးေပၚလက္တင္ကာေတြးေတာ စဥ္းစားေနမိသည္။ ခဏၾကာေသာ္ အိပ္ေပ်ာ္ေနေသာ အျမ၏ ထမီကိုလွန္၍ ၾကည့္ေလေတာ့သည္။ ေမာင္ခင္ေအာင္ ထမီလွန္ျပီး ၾကည့္သည္ကို အျမသိလိုက္သည္။ သို႕ရာတြင္ ဖံုးဖိကြယ္ကာ ရန္ ေနာက္က်ေနျပီျဖစ္သျဖင့္ မသိခ်င္ဟန္ေဆာင္ေနလိုက္ရသည္။ ထိုအခ်ိန္မွစ၍ အျမသည္ ျပန္၍ အိပ္မေပ်ာ္ေတာ့။ လူေခ်ာ လူလွ ေမာင္ခင္ေအာင္ကေလးသည္ တကယ္အစစ္ မိန္းမႏွင့္ အိမ္ေထာင္မျပဳရဘဲ မိမိေၾကာင့္ ဒုကၡေရာက္ေနသည္ဟု ေတြးေတာမိကာ မ်ည္ရည္မ်ား ေတြေတြက်လာေတာ့သည္။ ေမာင္ခင္ေအာင္ကို မိန္းကေလး တဦးဦးႏွင့္ တကယ္ေပးစားလိုက္သည္ကပင္ ေကာင္းပါ သည္ဟု ဆက္၍ေတြးလိုက္ျပန္ရာ ဘယ္နည္းႏွင့္မွ ေမာင္ခင္ေအာင္ကို မိမိမခြဲႏိုင္။ ေသမွပင္ ခြဲ၍ရမည္ဆိုသည္ကို သိေလေသာေၾကာင့္ ဤစိတ္ကူးကိုလည္း ဇက္တံု႕လိုက္ရသည္။

နံနက္မိုးလင္းေသာ္လည္း ေမာင္ခင္ေအာင္သည္ အိေျႏၵမပ်က္ ခါတိုင္းလိုပင္ရွိသည္။ သူ႕ရုပ္လံုးေပၚ၍ သူ႕အေၾကာင္း သိသြားျပီျဖစ္ေသာ ေၾကာင့္ ေမာင္ခင္ေအာင္သည္ သူ႕အေပၚတြင္ စိတ္ပ်က္ေခ်ျပီလားဟု အျမက အကဲခတ္သည္။ သို႕ရာတြင္ ဘာတခုမွ မထူးျခား။

“ငါက ေနာက္ ၁၀ႏွစ္ဆိုရင္ ပါးေရနားေရေတြ တြန္႕ကုန္ေတာ့မွာ ေမာင္ခင္ေအာင္” ဟု အျမက ဆိုလိုက္သည္။

“အို ဘာျဖစ္သလဲဗ်ာ ကိုယ္ထင္ ကုတင္ေရႊနန္းေပါ့ဗ်” ဟု ေမာင္ခင္ေအာင္က ျပန္၍ေျပာသည္။

အျမသည္ ဤစကားေၾကာင့္ ၀မ္းသာရသည္။ သို႕ရာတြင္ မျပတ္သားလွေသးေသာေၾကာင့္ -

“မင္း ငါ့ကို မရြံဘူးလား၊ အေၾကာင္းစံုသိလာေတာ့ မစက္ဆုပ္ဘူးလား”ဟု ခပ္ပြင့္ပြင့္ပင္ ေမးလိုက္သည္။

“အို ဘာျဖစ္ေသးသလဲဗ်ာ၊ သူမ်ားေတြသာ မသိပါေစနဲ႕။ သာေတာင္ ေကာင္းေသး။ ဒါမွ ကေလးဗုစုေတြ မရမွာ၊ ဒါမွ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေနရမွာ” ဟု ခပ္သြက္သြက္ျပန္ေျဖေလသည္။

ဤအေျဖသည္ အျမ အဘို႕ သိန္းဆုပင္ျဖစ္သည္။ တသက္လံုးပင္ ေမာင္ခင္ေအာင္ႏွင့္ ေပါင္းသင္းေနထိုင္ရလိမ့္မည္ဟု ယံုၾကည္မိသည္။

ဇနီးေမာင္ႏွံ ၂ေယာက္သည္ ၂ဦးစလံုးပင္ သားေရဘိနပ္၊ သားေရေသတၱာခ်ဳပ္ အလုပ္မ်ားကို ၾကိဳးစား၍ လုပ္ၾကရာ။ ေၾကြးမ်ားေက်သည့္ အျပင္သံုးခ်င္တိုင္းသံုးၾကျပီးသည့္ေနာက္ ၁၉၄၇ခု ႏွစ္လယ္ေလာက္တြင္ ေငြေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား စုေဆာင္းမိၾကေပျပီ။ ထိုအခ်ိန္အထိ အျမႏွင့္ ေမာင္ခင္ေအာင္တို႕ တဦးေပၚတဦး သစၥာျမဲ၍ စံုတြဲျဖဳတ္သည္ဟု မရွိ၊ ရုပ္ရွင္သြားလည္း အတူတူ၊ ဘုရားသြားလည္း တတြဲတြဲ၊ တကယ့္ဖိုမအတိုင္း မကြဲမကြာ စြဲျမဲေနၾကေပသည္။

x           x           x

မေျဖာင့္ျဖဴးေသာ ေလာကတြင္ မေျဖာင့္ျဖဴးမႈ ကေလးသည္ စ၍ေပၚလာသည္။ တေန႕ေသာ္ ၆ႏွစ္ရြယ္ခန္႕ရွိ ကေလးငယ္ ေယာက္်ားကေလး တေယာက္သည္ သပ္သပ္ယပ္ယပ္ ေဘာင္းဘီကေလး၀တ္ကာ ေမာင္ခင္ေအာင္တို႕ အိမ္ေရွ႕သို႕ေရာက္လာသည္။ သူ႕အိတ္ထဲတြင္လည္း စာတိုကေလးတေစာင္ပါလာသည္။ ေမာင္ခင္ေအာင္ႏွင့္ အျမတို႕သည္ အိမ္ေရွ႕ပိုင္း၌ ဘိနပ္ခ်ဳပ္သားေရလွီးေနၾက ခိုက္ျဖစ္ေပသည္။ ကေလးကေလးအား ဘယ္သူက ဘယ္လိုသင္ၾကား၍ လႊတ္လိုက္သည္မသိ ပါလာေသာ စာကိုေမာင္ခင္ေအာင္အား ေပးေလေတာ့သည္။ လူၾကီးတဦးဦးသည္ တေနရာရာမွ ေသေသခ်ာခ်ာ ညႊန္ၾကား၍ ဤကေလးကို လႊတ္လိုက္ျခင္းျဖစ္ေကာင္း ျဖစ္ေပမည္။

ထိုစာတြင္ -

ကိုခင္ေအာင္ရွင့္

ယခုလာေသာကေလးမွာ ရွင့္ရင္ေသြး က်မ၏သားကေလး ေမာင္ညြန္႕လြင္ျဖစ္ပါသည္။ ဆီးလို႕ေတာ့ မရိုက္လိုက္ပါႏွင့္။ အရွက္ေၾကာင့္ ေတာရြာသြားျပီး ကိုယ္၀န္ကို ဖြားခဲ့၍ ျပဳစုပ်ိဳးေထာင္ခဲ့ရာ ယခုဤအရြယ္အထိ ၾကီးျပင္းခဲ့ပါျပီ။ ကေလးက အေဘကို ေမးလြန္းေသာ္လည္း ကၽြန္မလိမ္လည္၍သာ ေျပာခဲ့ပါသည္။ သူမ်ား ကေလးေတြက အေဘေတြႏွင့္မို႕ သူ႕မွာ အေဘမရွိသည့္အတြက္ မ်ားစြာ မ်က္ႏွာငယ္ျပီး အထပ္ထပ္ အေဘပူဆာလြန္းလို႕ ကေလးစိတ္မထိခိုက္ရေလေအာင္ ယခုလႊတ္လိုက္ရျခင္းျဖစ္ပါသည္။ ေနာင္ကို လႊတ္ေတာ့မည္ မဟုတ္ပါ။ ဘုရားသခင္၏ ဂုဏ္ေက်းဇူးေၾကာင့္ ကၽြန္မတို႕သားအမိမွာ စားရ ၀တ္ရရွိပါသည္။

ညြန္႕ညြန္႕

ဤစာကို ဖတ္၍ဆံုးသည္ႏွင့္ တျပိဳင္နက္ ေမာင္ခင္ေအာင္၏ မ်က္ႏွာမွာ ထိကရုန္းပင္ကို လက္ႏွင့္ တို႕လိုက္ဘိသကဲ့သို႕ ညွိဳးငယ္ႏြမ္းလ် ၍ သြားသည္ကို အျမ ျမင္ရသည္။ ထို႕ေနာက္ ေမာင္ခင္ေအာင္သည္ စာကေလးကို အသာပစ္ထားျပီး ကေလးကို ေကာက္ခ်ီကာ နမ္းရႈပ္သည္။ သူ၏ မ်က္လံုးႏွစ္သြယ္မွာ ေမခႏွင့္ ေမလိခပမာ မ်က္ရည္ေတြ စီးက်၍လာသည္။ ထို႕ေနာက္ ေမာင္ခင္ေအာင္သည္ ရွဳိက္၍ ရွိဳက္၍ ငိုေလေတာ့သည္။ ၍အျဖစ္အပ်က္မ်ားမွာ အျမ မ်က္စိေအာက္တြင္ ျဖစ္ပ်က္သည္မ်ား ျဖစ္၍ တိမ္သား တိမ္လိပ္မ်ား တက္လာသည္၊ ေကာင္းကင္ၾကီး တခုလံုး ညိဳ႕မႈိင္း၍လာသည္။ ထို႕ေနာက္ သြန္ျပီး ရြာခ်လိုက္သည့္ မိုးၾကီး တမိုး၏ ေျပာင္းလဲေသာ သဘာ၀ကို ျမင္ေနရဘိသကဲ့သို႕ ရွိလွသည္။ အျမသည္ စာကိုေကာက္ယူ၍ ဖတ္လိုက္သည္။ အေၾကာင္းစံုကိုလည္း တခါတည္း သိေတာ့သည္။ “ေၾသာ္ ေမာင္ခင္ေအာင္ ေမာင္ခင္ေအာင္” ဟု အသံသဲ့သဲ့ကေလးျဖင့္ ညည္းရွာသည္။ အျမလည္း မ်က္ရည္လည္လာ သည္။ ေမာင္ခင္ေအာင္သည္ မိမိေၾကာင့္ ဆင္းရဲေနရွာျပီဟု ေတြးမိေတာ့သည္။

“မင္းတို႕ ဘယ္မွာေနသလဲ သား” ဟု ေမာင္ခင္ေအာင္က ကေလးကို ဖက္ခ်ီရင္း ေမးသည္။

“ေမေမက မေျပာရဘူးလို႕ မွာလိုက္တယ္ဗ်” ဟု ကေလးက ျပန္ေျဖသည္။

“မင္းအေမေကာ အခု ဘယ္မွာလဲ”

“အဲဒါလဲ မေျပာရဘူးတဲ့ဗ်”

“မင္း အခု ဘယ္သူနဲ႕လာသလဲ”

“ဒါလဲ မေျပာရဘူးတဲ့ဗ်”

ကေလးကလည္း သူ႕အေဘဆို၍ တခ်က္ႏွစ္ခ်က္ ေမာင္ခင္ေအာင္ကို ေမႊးလိုက္ေလသည္။ ထို႕ေနာက္ “သြားေတာ့မယ္” ဟုဆိုကာ ဆင္းေျပးေတာ့သည္။ ေမာင္ခင္ေအာင္က ေနာက္မွ ခပ္ျမန္ျမန္ပင္ လိုက္သြားသည္။ ကေလးသည္ လမ္းေထာင့္ ဘ႑ာပင္ေအာက္တြင္ ေစာင့္ေနေသာ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ဆီသို႕အေရာက္ေျပးေလသည္။ ထိုအမ်ိဳးသၼီးသည္ ကေလး၏ ေနာက္မွ လိုက္လာသူကိုလည္း ေတြ႕သည္။ သို႕ရာတြင္ ကေလးေရာက္လာလွ်င္ ေရာက္လာခ်င္း အသင့္ ထိုးဆိုက္လာေသာ ဘတ္စ္ကားေပၚသို႕ ကေလးကိုခ်ီကာ ခပ္သြက္သြက္ကေလး တက္သြားေတာ့သည္။ ေမာင္ခင္ေအာင္အနီးသို႕ မေရာက္မီပင္ ဘတ္စ္ကား စပယ္ယာက “ခိုလိုး ဆရာ”ဟု ဆိုလုိက္သျဖင့္ ကားသည္ လမ္းမၾကီးအတိုင္း အေရွ႕မွ အေနာက္သို႕ ထြက္သြားေတာ့သည္။ ေမာင္ခင္ေအာင္သည္ မညြန္႕ညြန္႕ကို ျမင္ရံုသာ ျမင္လိုက္ရ၏။ စကားတခြန္းပင္ မေျပာလိုက္ရ၊ ဘတ္စ္ကားတစီးႏွင့္ ေနာက္ကလိုက္ရန္ သတိရပါ၏။ သို႕ရာတြင္ ကေလး ဆင္းေျပး၍ အလုပ္လုပ္ အ၀တ္အစားႏွင့္ ကပ်ာကသီလိုက္ခဲ့ရသည့္ျပင္ ပိုက္ဆံလည္း တျပားမွမပါခဲ့။ သို႕ျဖစ္ရာ စစ္ရွဳံးေသာ စစ္သူၾကီးပမာ ေခါင္းငိုက္စိုက္ႏွင့္ အိမ္သို႕ ျပန္လွည့္ခဲ့ရေတာ့သည္။

ေမာင္ခင္ေအာင္ အိမ္သို႕ ျပန္အလာကို ေမွ်ာ္ေနေသာ အျမသည္ ပူပံုပန္း၍ ျပန္လာသည့္ ေမာင္ခင္ေအာင္အား မ်ားစြာသနားမိသည္။ “ငါ့ေၾကာင့္ဘဲ ငါ့ေၾကာင့္ဘဲ”ဟု ရင္ထဲတြင္ ေရရြတ္မိသည္။ ေမာင္ခင္ေအာင္သည္ အလုပ္ခြင္သို႕လည္း မ၀င္ေတာ့ဘဲ ပက္လက္ ကုလားထိုင္မွာ လွဲပစ္ေတာ့သည္။ ညစာ ထမင္းလည္း မစားေတာ့။ ေမာင္ခင္ေအာင္၏ အျဖစ္အပ်က္မ်ားေၾကာင့္ အျမလည္း စိတ္မခ်မ္းသာႏုိင္။ ထို႕ေၾကာင့္ ညအိပ္ရာ၀င္ၾကေသာအခါ -

“မင္း သိပ္စိတ္ဆင္းရဲေနသလား ေမာင္ခင္ေအာင္၊ မညြန္႕ညြန္႔ကို ျပန္ေပါင္းခ်င္သလား”

“မမျမကလဲဗ်ာ၊ စိတ္ဆင္းရဲရတဲ့အထဲ ဒီအေၾကာင္းေတြကို မေျပာပါနဲ႕”

“မင္း ဒုကၡေရာက္ေနတာကို ငါၾကည့္ႏိုင္ဘူး”

“ကၽြန္ေတာ့္ သားကိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ခ်စ္တယ္ဗ်ာ”

“ႏို႕ ကေလးကို ေခၚခ်င္သလား၊ ေခၚထားခ်င္ ေခၚထားေပါ့”

“သူ႕အေမကလဲ ထည့္မွာ မဟုတ္ဘူး၊ ကေလးကလဲ လိုက္မယ္ မထင္ဘူး”

“ဒီလိုဆို သူ႕အေမပါ ေခၚရမွာေပါ့။ ေခၚပါ၊ မင္းတို႕ကို ငါလုပ္ေကၽြးပါ့မယ္”

ေမာင္ခင္ေအာင္ကို ခ်စ္လွေသာေၾကာင့္ အျမ၏ ရင္ထဲတြင္ မခ်ိမဆန္႕ ခံစားေနရေသာ ေ၀ဒနာလံုးၾကီးကို ထြင္းေဖာက္ကာ ဤစကားရပ္ မ်ားသည္ သူမ၏ ႏႈတ္ဖ်ားကထြက္လာရသည္။ “ေမာင္ခင္ေအာင္သည္ သူ႕ကေလးကိုခ်စ္သည္။ မညြန္႕ညြန္႕ကိုလည္း ေတြ႕လိုက္သည္။ မိမိမွာ ဣတၳိယအစစ္မဟုတ္မွန္းလည္း သူသိေနျပီ။ မိမိကလည္း သူႏွင့္ မခြဲႏိုင္၊ ထို႕ေၾကာင့္ လူကိုဆံုးဦးေတာ့ တအိမ္တည္း အတူေန ရျပီး ေမာင္ခင္ေအာင္၏ မ်က္ႏွာကေလးကို ေန႕စဥ္ျမင္ေနရလွ်င္ တခါတည္းကြဲသြားရသည္ထက္ ေတာ္ေသးသည္” ဟု ေတြးေတာကာ ေျမြမေသ တုတ္မက်ိဳး ေစ့စပ္ေရးလမ္းစဥ္ကို အျမ ခမ်ာ ခ်ရရွာသည္။ ရင္ထဲမွာကား မခ်ိမဆန္႕ ရွိလွသည္။

အျမ တိုက္တြန္းခ်က္အရ ေမာင္ခင္ေအာင္သည္ မညြန္႕ညြန္႕တို႕ သားအမိကို ေတြ႕ရွိရန္ ေန႕တိုင္း စနည္းနာထြက္သည္။ တရက္ႏွင့္ လည္းမေတြ႕ ၂ရက္ ၃ရက္ႏွင့္လည္း လမ္းစမျမင္၊ ၇ ရက္ေသာ္လည္း မရ၊ မိုးလင္းက မိုးခ်ဳပ္အထိ ထြက္၍ရွာေနသည္မွာ တလေက်ာ္ ခဲ့ျပီ။ ေခါင္းငိုက္စိုက္ႏွင့္သာ အိမ္ျပန္လာျပီး။ အျမက ဆီး၍ေမးေသာအခါ “သဲလြန္စ မရပါဘူး မမျမရာ၊ ေတြ႕ေတာ့မွာလဲ မဟုတ္ပါဘူး ထင္ပါရဲ႕”ဟု လက္ေလွ်ာ့သည့္အလား ေျပာေလ့ရွိသည္။ ထိုအခါ အျမက “ေပ်ာက္ေသာသူ ရွာလွ်င္ေတြ႕ ဆိုတဲ့စကား အရွိသားဘဲကြယ္၊ ဘယ္မေတြ႕ဘဲ ရွိမလဲ၊ ေတြ႕ရမွာေပါ့၊ ၾကိဳးစားရွာပါဦး” ဟု အားေပးစကားေျပာရေသးသည္။

ေမာင္ခင္ေအာင္သည္ ေန႕စဥ္ပင္ အိမ္က ထြက္ျမဲထြက္၍ ရွာျမဲရွာလ်က္ရွိသည္။ ၂လနီးပါးခန္႕ ၾကာေသာအခါ ေမာင္ခင္ေအာင္ အိမ္သို႕ တည၌ျပန္မလာ၊ ဤသို႕ မျပန္သျဖင့္ အျမ ေတာ္ေတာ္ စိတ္ပူမိသည္။ ေနာက္တရက္လည္း ျပန္မလာ၊ ေနာက္ ၃ ရက္လည္းျပန္မလာ။ ၇ ရက္ႏွင့္လည္း ျပန္မေရာက္။ ထို႕ေၾကာင့္ အျမသည္ ေမာင္ခင္ေအာင္ကိုရွာရသည္။ စနည္းနာရသည္။ ဟိုဟို ဒီဒီ ေမးရျမန္းရသည္။ မညြန္႕ညြန္႕ ေနာက္လင္ႏွင့္ ေတြ႕၍ အူမ်ားပြင့္ျပီးေသျပီလားဟု ေတြးေတာ ပူပန္မိသည္။ တေယာက္တည္း အိမ္မွာ ေနရသည္ကလည္း ေျခာက္လွေသြ႕လွသျဖင့္ မေနတတ္ေအာင္ ရွိလွသည္။

ေမာင္ခင္ေအာင္သည္ ၃လႏွင့္လည္း ျပန္မေရာက္၊ ၆လအထိလည္း သူ႕သတင္း ဘာမွ်မရ။ ေမာင္ခင္ေအာင္ကို မေတြ႕ရသည့္ဆင္းရဲ ထက္ ၾကီးေသာဒုကၡသည္ အျမအဘို႕မရွိ။ ထို႕ေၾကာင့္ မိမိကိုယ္ကို သတ္ေသရန္ ၾကံစည္မိ၏။ သားေရလွီးသည့္ ဓားႏွင့္ ရင္၀ကို တအားထိုးလိုက္လွ်င္ လြယ္လြယ္ကေလးႏွင့္ ေသႏိင္သည္ကို သိ၏။ ဤသို႕ ေသလိုက္ပါက ေမာင္ခင္ေအာင္သည္ မိမိအေၾကာင္း ဘာမွ မသိသျဖင့္ အေၾကာင္းထူးမည္ မဟုတ္။ ေစာင့္ဦးမည္ဟု ေစာင့္၏။ ေမာင္ခင္ေအာင္၏ သတင္းကိုသာ ေမးေန၏။ “ေမာင္ခင္ေအာင္ အျမန္ျပန္လာပါ၊ မမစိတ္ပူေနသည္” ဟု သတင္းစာမ်ားတြင္ ေၾကာ္ျငာထည့္၏။ ၁၉၄၇ခုႏွစ္ ကုန္ခါနီးကထြက္သြားေသာ ေမာင္ခင္ေအာင္ သည္ ၁၉၄၈ခုလည္း ျပန္မလာ၊ ၁၉၄၉ ခုႏွစ္မွာလည္း ျပန္မေရာက္။ တိုင္းျပည္တခုလံုးမွာလည္း ျပည္တြင္းစစ္ အမ်ိဳးမ်ိဳးေၾကာင့္ ရႈပ္ေထြး ပြက္ေလာရိုက္ေနေပျပီ။ ဤအရႈပ္ထဲတြင္ ေသသူေတြ အလြန္ပင္ မ်ားသည္။ အျမသည္ ေမာင္ခင္ေအာင္အတြက္ သာ၍ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ နည္းေပျပီ။ ေမာင္ခင္ေအာင္ မရွိေသာေလာကတြင္ မေနလိုေသာေၾကာင့္ သတ္ေသဘို႕ အၾကိမ္ၾကိမ္ ၾကံစည္မိသည္မွာ ၄၈ -၄၉ခုႏွစ္အတြင္း ၁၀ၾကိမ္ထက္မနည္းေပ။

၁၉၅၀ခုႏွစ္ တေပါင္းလေလာက္တြင္ မိတ္ေဆြတဦးက ေမာင္ခင္ေအာင္တို႕ကုိ ဆင္းရဲႏြမ္းပါးစြာ သံုးခြျမိဳ႕တြင္ ေတြ႕ခဲ့ရေၾကာင္း လာေျပာ သည္။ ထိုႏွစ္ ထိုလပိုင္းေလာက္တြင္ အသြားအလာ အဆက္အသြယ္မ်ား အေတာ္အသင့္ ျပန္၍ ေကာင္းလာျပီျဖစ္ရာ၊ ထိုသတင္းရျပီး ေနာက္ တရက္တြင္ အျမသည္ အိမ္ကိုေသာ့ခတ္၊ အိမ္နီးခ်င္းမ်ားကိုအပ္ျပီး သံုးခြျမိဳ႕သို႕ လိုက္သြားေတာ့သည္။ သံုးခြျမိဳ႕တြင္ ျပည္တြင္း စစ္ေျပး ဒုကၡသည္မ်ား မနည္းလွေပ။ ေမာင္ခင္ေအာင္တို႕ကိုမူ စရပ္ေဟာင္းၾကီး တခုထဲတြင္ အျခား ဒုကၡသည္မ်ားႏွင့္ အတူေတြ႕ရသျဖင့္ အျမရင္ထဲတြင္ ဆို႕သြားသည္။ ေမာင္ခင္ေအာင္မွာ အ၀တ္တထည္ ကိုယ္တခုႏွင့္ ရွာပံုေတာ္ ထြက္သြားသူျဖစ္ေသာေၾကာင့္ သူ႕တြင္ အ၀တ္အစားမွ ေကာင္းေကာင္းမရွိ၊ သံုးခြသို႕ေရာက္ကတည္းက အလုပ္လက္မဲ့ ျဖစ္ေန၏။ ဤစစ္ေျပးစရပ္ထဲမွာပင္ မညြန္႔ညြန္႔၏ မိခင္ၾကီး ေသဆံုးသြားသျဖင့္ လူတေယာက္ ေလွ်ာ့သြားသည္။ သို႕ရာတြင္ သူတို႕၌ သမီးကေလး တေယာက္ ေနာက္ထပ္ရေနၾကျပီ။ အခါလည္ အရြယ္ပင္ ရွိေနေပျပီ။

ေမာင္ခင္ေအာင္ အသက္ရွင္ေနမွန္းသိလ်က္ႏွင့္ ခြဲ၍ေနရန္ မ်ားစြာ ခက္ခဲ၀န္ေလးလွေသာ အျမသည္ ဘာဘုပ္ရမည္နည္း။ လင္ေရာ မယားေရာ သားေရာ သၼီးပါ အိမ္သို႕ေခၚခဲ့ဘို႕ပင္ရွိ၏။ ထို႕ေၾကာင့္ေခၚ၏။ မလိုက္ခ်င္ၾက။ တခုခုကိုလန္႕ျပီး စိုးရိမ္ေနၾက၏။ “ငါကဘဲ လုပ္ေကၽြးပါမယ္”စသည္ျဖင့္ အၾကိမ္ၾကိမ္ေခ်ာ့ေမာ့ေခၚမွ ရွိသမွ် ပစၥည္းမ်ားထုပ္ပိုးျပီး လိုက္ခဲ့ၾက၏။ ရန္ကုန္သို႕ေရာက္ေသာအခါ ေမာင္ခင္ေအာင္တို႕ကို အိမ္အေပၚထပ္မွာ ေနရာခ်ထားေပး၍ အျမကမူ တေယာက္တည္း ေအာက္ထပ္မွာ ေနရွာသည္။ အျမသည္ သားေရအလုပ္ကိုၾကိဳးစားလုပ္ျပီး စားျမံဳတခုလံုးအဘို႕ ဖူလံုေစသည္။ ေမာင္ခင္ေအာင္ႏွင့္အတူအိပ္ျပီး တအိမ္လံုး ၂ေယာက္တည္းေနရ ေသာ ဘ၀ကား ဆံုးရႈံးခဲ့ျပီ။ သို႕ရာတြင္ ေမာင္ခင္ေအာင္၏ မ်က္ႏွာကေလးကို ျမင္ေနရေသးသည့္အတြက္ မ်ားစြာ သက္သာရေပ ေသးသည္။ ေမာင္ခင္ေအာင္ကို မိမိ မပိုင္ေတာ့။ ေမာင္ခင္ေအာင္၏ မ်က္ႏွာထားမွာလည္း မိမိအေပၚတြင္ ေရွးေရွးကကဲ့ သို႕ တျပံဳးျပဳံး တရႊင္ရႊင္ လႈိက္လႈိက္လွဲလွဲ မရွိေတာ့။ ေရလိုက္ ငါးလိုက္အႏိုင္ႏိုင္၊ ခပ္တင္းတင္း ခပ္မာမာ ခဏခဏဆိုသကဲ့သို႕ ျဖစ္ေန၏။

တေန႕တြင္ အျမသည္ ေမာင္ခင္ေအာင္အား အတူတြဲ၍ ဘိုင္စကုတ္ မၾကည့္ရသည္လည္း ၾကာျပီ၊ ေျပာစရာလည္း နည္းနည္းရွိ၍ သြားရ ေအာင္ဟု ေခၚရာ ေမာင္ခင္ေအာင္က မလိုက္။ ထို႕ေၾကာင့္ တေယာက္တည္းပင္ ဘိုင္စကုတ္ၾကည့္ရန္ဆိုျပီး ထြက္သြားခဲ့သည္။ သို႕ရာတြင္ ဘိုင္စကုတ္ကိုကား မေရာက္၊ တေယာက္တည္းမို႕ ၾကည့္ခ်င္စိတ္လည္း မရွိ။ ထို႕ေၾကာင့္ အိမ္မွထြက္သြားျပီး၍ ၄၅မိနစ္ခန္႕ အၾကာတြင္ပင္ အိမ္သို႕ျပန္ေရာက္ လာေလေတာ့သည္။ အိမ္သို႕ အျမန္ျပန္ေရာက္လာသည္ကို ေမာင္ခင္ေအာင္တို႕ လင္မယားကမသိ၊ ကေလးေတြကလည္း အိပ္ေနၾက၏။ ဤအိမ္မွာ မေနခ်င္ေၾကာင္း မညြန္႕ညြန္႕က ေမာင္ခင္ေအာင္အား အပူတိုက္ေနေသာ စကားမ်ားကို အျမ ၾကားရေလသည္။ “ရွင္မလိုက္ခ်င္ရင္ေန၊ က်မနနဲ႕ကေလးေတြခ်ည္း ဆင္းသြားမယ္” ဆိုေသာ စကားကိုလည္း အျမ ၾကားလိုက္ရ ေသးသည္။ အျမသည္ အသံေပး၍ တက္သြားသည္။ ထို႕ေနာက္ “ေျပာင္းဘို႕ေရြ႕ဘို႕ေတာ့ မလုပ္ၾကပါနဲ႕ကြယ္၊ မင္းတို႕ကို ရွာပံုေတာ္ၾကီးနဲ႕ ရွာခဲ့ရတာ ဗမာျပည္ တနံတလ်ားေလာက္ ရွိပါလိမ့္မယ္။ ဒီအိမ္မွာဘဲ ခ်မ္းခ်မ္းသာသာေနၾကပါ။ မမျမဘဲလုပ္ေကၽြး ပါ့မယ္”ဟုေျပာလိုက္ေလသည္။ အျမက ဤသို႕ေျပာလိုက္သည္ကို ေမာင္ခင္ေအာင္သည္ ဘာမွျပန္မေျပာ ျငိမ္၍သာ နားေထာင္ေန သည္။ မညြန္႕ညြန္႕ကလည္း မလႈပ္ေပ။ ေမာင္ခင္ေအာင္အဘို႕မွာမူ ေသာင္ျပင္တြင္ေပါက္ေနၾကေသာ ကိုင္းပင္ျမက္ပင္ၾကီးမ်ားကဲ့သို႕ ေလယူရာတိမ္း၍ ပါေနသည္။ မညြန္႕ညြန္႕ကိုလည္းခ်စ္၊ အျမကိုလည္း သနားသျဖင့္ ပစ္၍မသြားႏိုင္။

အျမသည္ မညြန္႕ညြန္႕မျမင္ခိုက္ ေမာင္ခင္ေအာင္ကို မီးဖိုထဲသို႕အသာေခၚသည္။ ေမာင္ခင္ေအာင္သည္ ေရွးကကဲ့သို႕ အျမအား ယုယုယယ ခါးကိုဖက္ကာ “ဘာလဲ မမျမ”ဟုေမးသည္။ “မင္းငါ့ကို တခါပစ္သြားဦးမလို႕လား၊ ငါမင္းကို ဘယ္ေလာက္ခ်စ္တယ္ဆိုတာ မင္းသိတယ္မဟုတ္လား” ဟု မ်က္ရည္ေတြရႊဲေနေသာ မ်က္လံုမး်ားျဖင့္ စိုက္ၾကည့္ရင္းေမးသည္။ “ကၽြန္ေတာ္သိပါတယ္ မမျမရယ္၊ မညြန္႕ညြန္႕က ဒီမွာ မေနခ်င္ေတာ့ဘူးလို႕ေျပာေနတယ္။ အဲဒီအတြက္ ခက္ေနတာပါ”

“ႏို႕သူမေနခ်ာင္ေတာ့ မင္းပါ လိုက္သြားမွာလား၊ သူနဲ႕ငါ့ကို ဘယ္သူ႕ပိုခ်စ္သလဲ”

“မမျမကိုလဲ ခ်စ္ပါတယ္၊ ခြဲျပီးလဲ မေနခ်င္ပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ ကေလး ၂ေယာက္က ရွိေသးတယ္။ သူ႕ကိုခြဲႏိုင္ေပမဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ကေလး ၂ေယာက္ကို မခြဲႏိုင္ဘူး မမျမရယ္”

“သူဆင္းသြားခ်င္ရင္ ဆင္းသြားပေစေပါ့။ ကေလး ၂ေယာက္သာေခၚထားပါ။ ငါလုပ္ေကၽြးပါ့မယ္”

“သူကလဲ ကေလးေတြရဲ႕ အေမျဖစ္ေနေသးတာကိုး မမျမရဲ႕၊ ဒီကိစၥဟာ ေတာ္ေတာ္ခက္တယ္ဗ်ာ၊ ျဗံဳးကနဲ ဆံုးျဖတ္လို႕မျဖစ္ေသးပါဘူး။ စဥ္းစဥ္းစားစားလုပ္မွ ျဖစ္မွာပါ”

x           x           x

ေနာက္ ၂ ရက္ခန္႕ၾကာေသာအခါ အျမ အလုပ္လုပ္ေနသည့္ေရွ႕မွ ျဖတ္၍ ဘာမေျပာ ညာမေျပာ ႏႈတ္ပင္မဆက္ဘဲ ေမာင္ခင္ေအာင္တို႕ လင္မယားႏွင့္ ကေလး၂ေယာက္ပါ အထုပ္အပိုးကေလးမ်ားယူကာ အိမ္ေပၚမွဆင္းၾကေတာ့သည္။ အျမက ေမာင္ခင္ေအာင္ကို လိုက္ဆြဲကာ “ဒါ ဘယ္ကိုလဲ၊ ဘယ္သြားၾကမွာလဲ” ဟုေမးသည္။ “သူေပ်ာ္တဲ့ဆီ ကၽြန္ေတာ္လိုက္ေနဦးမယ္ မမျမရယ္” ဟု ေမာင္ခင္ေအာင္က ေျပာသျဖင့္ လက္ေလွ်ာ့ကာ သြားလိုရာသြားဟု သေဘာထားလိုက္ရသည္။

အျမ၏ စိတ္ထဲတြင္ တေန႕ေတာ့ သူတို႕ ဆင္းရဲဒုကၡေရာက္လိမ့္မည္။ သူတို႕လင္မယားက အလုပ္မရွိ ကေလး ၂ေယာက္ႏွင့္ ဘယ္နည္းႏွင့္မွ ဟန္က်ပန္က် ၀၀လင္လင္ ရွိႏိုင္မည္မဟုတ္။ တေန႕ ဒုကၡေတြ႕လို႕ ျပန္လာမွဘဲ ငါလက္ခံထားရမွာဘဲဟု စဥ္းစားေတြးေတာရင္း ေငးကာ က်န္ရစ္ခဲ့ေတာ့၏။

ေမာင္ခင္ေအာင္သည္ အိမ္မွ ဆင္းသြားျပီး သံုးေလးရက္ၾကာ္ေသာ္လည္း တေခါက္မွ မေရာက္လာ။ အျမမွာလည္း တကိုယ္တည္း ဟာလာ ဟင္းလင္းၾကီး ျဖစ္၍က်န္ရစ္ေတာ့သျဖင့္ အလုပ္လည္း ေကာင္းေကာင္းမလုပ္၊ ထမင္းပင္ စားမိသည့္ အခါမွ စားမိေတာ့သည္။ ၁၀ရက္ခန္႕ၾကာေသာ တေန႕တြင္ အျမသည္ စိတ္ခ်မ္းသာမႈ ကိုယ့္ဖာသာျပဳရရွာရမည္။ ဆင္းရဲစရာေတြ ေမ့ပစ္မည္ဟုေအာက္ေမ့ကာ ေရမိုးခ်ိဳး၍မွန္ေရွ႕တြင္ အ၀တ္အစားလဲ၊ အလွအပျပဳျပင္ရင္း သီခ်င္းမ်ားပင္ ခပ္တိုးတိုး ဆိုေနမိသည္။ သီခ်င္းမ်ားမွာ သဘာ၀အတိုင္း လင္တရူး ဆန္ဆန္ သီခ်င္းကေလးမ်ား၊ ေမာင္ခင္ေအာင္ကို လြမ္းသည့္ သီခ်င္းကေလးမ်ားသာျဖစ္သည္။ အလွျပင္ သီခ်င္းဆို၍ ေကာင္းတုန္းအခ်ိန္မွာပင္ ေမာင္ခင္ေအာင္၏ အရိပ္သည္ မွန္ထဲတြင္ ျပံဳးျပံဳးၾကီးေပၚလာသည္။ အျမသည္ အံ့အားလည္း သင့္၏။ သေဘာလည္းက်ေနသည္။

ထို႕ေၾကာင့္ -

“ေမာင္ခင္ေအာင္ မင္းဒီအထိ ငါ့ကိုလွည့္စား ဒုကၡေပးတုန္းဘဲလား” ဟုေမးလိုက္သည္။ ေမာင္ခင္ေအာင္က “ထမင္းဆာလိုက္တာ မမျမရယ္” ဟုျပန္ေျပာလိုက္ေလရာ အျမသည္ မ်ားစြာ စိတ္ထိခိုက္သြားသည္။ “မြန္းလြဲခ်ိန္အထိ သူ နံနက္စာမစားရေသးဘူး” ဟု စိတ္ထဲတြင္ ဆိုမိသည္။

ေသေသခ်ာခ်ာ လွည့္၍ၾကည့္လိုက္ေသာအခါ ေမာင္ခင္ေအာင္၏ တကုိယ္လံုးမွာ ေရေတြမိုးေတြစိုေနသည္။ ေမာင္ခင္ေအာင္၏ ႏႈတ္ခမ္းမွာလည္း ျပာ၍ ကိုယ္ကလည္းတုန္ေနသည္။ သူယူသြားေသာေၾကာင့္ ေယာက္်ား၀တ္အထည္ဆို၍ ဤအိမ္တြင္ ဘာမွ မက်န္ေတာ့။ အျမသည္ ေမာင္ခင္ေအာင္အား အ၀တ္ေတြခၽြတ္ခိုင္းျပီး ေစာင္ၾကီးႏွင့္ ေထြးခိုင္းလိုက္သည္။ အက်ႌႏွင့္ လံုခ်ည္ကိုမူ သူကိုယ္တိုင္ ေရညွစ္ျပီး လႊားလိုက္သည္။ ထို႕ေနာက္ ထမင္းဆိုင္သို႕သြားကာ ထမင္းႏွင့္ဟင္းမ်ား ၀ယ္ျပီး ေမာင္ခင္ေအာင္ကိုေကၽြး ေလသည္။ ဘယ္ေလာက္ဆာေနသည္ ဘယ္ႏွစ္နပ္ငတ္ေနခဲ့သည္မသိ။ မ၀ေသး၍ ေနာက္ထပ္တခါသြား၀ယ္ျပီး ေကၽြးျပန္ေတာ့လည္း ကုန္ေအာင္ပင္ စားႏိုင္ေသးသည္။ ေစာင္ပတ္ၾကီးႏွင့္ စားေနေသာ ေမာင္ခင္ေအာင္၏ အနားမွ ၾကံဳ႕ၾကံဳ႕ကေလးထိုင္ကာ ကရုဏာၾကီးလွ ေသာ အျမက -

“ေမာင္ခင္ေအာင္ မင္း အခုဘာလုပ္ေနသလဲ”

“ကၽြန္ေတာ္ အလုပ္မရွိလို႕ခက္ေနတယ္ မမျမရဲ႕”

“ႏို႕ အခုဘယ္ကလာတာလဲ”

“အလုပ္လိုက္ရွာရင္းက ၀င္လာတာ၊ ေန႕စဥ္ဒီလိုဘဲ လိုက္ရွာေနတာဘဲ၊ ရလဲမရေသးဘူးဗ်ာ”

“ဒီလိုဆိုရင္လဲ မင္းေကာင္းေကာင္း ကၽြမ္းက်င္တဲ့ သားေရအလုပ္ဘဲ မမျမနဲ႕အတူ လာလုပ္ေနပါေတာ့လား။ မင္းရတဲ့ လက္ခ မင့္မိန္းမကို ေပးေပါ့။ ဒီေတာ့ သားသၼီးေတြနဲ႕ အသင့္အတင့္ ေနႏိုင္စားႏိုင္ေရာေပါ့။ မင့္လုပ္ခထဲက ငါတျပားမွ မယူပါဘူး”

အျမက ဤသို႕ေျပာေသာ္လည္း မညြန္႔ညြန္႕က ေမာင္ခင္ေအာင္အား ဤအိမ္တြင္ အလုပ္လာလုပ္သည္ကို မည္သည့္နည္းႏွင့္မွ် ၾကိဳက္မည္ မဟုတ္သည္ကို ေမာင္ခင္ေအာင္သိသည္။ ထို႕ေၾကာင့္ အျမ၏စကားမ်ားကို ဘာမွ်မျပန္၊ ျငိမ္၍သာ နားေထာင္ေနသည္။ အျမကလည္း ဤအေၾကာင္းမ်ားကိုရိပ္မိသည္။ ညေန လံုခ်ည္ အက်ႌမ်ားေျခာက္၍ မိုးစဲသည့္အခ်ိန္တိုင္ ေမာင္ခင္ေအာင္ႏွင့္ အျမတို႕ သည္ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ကြဲကြာေနရေသာ ဇနီးေမာင္ႏွံပမာ အားရပါးရ စကားေတြေျပာေနၾကေတာ့သည္။ ေမာင္ခင္ေအာင္ျပန္သြားေသာ အခါ လမ္းဓာတ္မီးမ်ားပင္ ထြန္းျပီးေနေလျပီ။

အျမသည္ ေရွးကကဲ့သို႕ အလုပ္ကို ၾကိဳးစားျပီး မလုပ္ေတာ့။ တ၀မ္း တခါးျဖစ္သျဖင့္ ဘာလုပ္စရာလိုေသးသလဲဟုလည္း ခပ္ေထြေထြ စိတ္အလိုက္ ေတြးေတာမိသည္။ ဟိုထြက္လည္ ဒီထြက္လည္၊ လည္ေနသည့္ ရက္ေတြကလည္း မနည္းေတာ့ေခ်။ ေမာင္ခင္ေအာင္လည္း ၅ ရက္တခါ၊ ၇ရက္တခါေလာက္မွ အိမ္ကိုေရာက္လာတတ္၏။ ေရာက္လာသည့္အခါလည္း စားစရာသာေတာင္းေလ့ရွိ၏။ အျမႏွင့္ေနစဥ္ က ေကာင္းေကာင္းစား၍ လြယ္လြယ္သံုးေနသူျဖစ္ေလရာ ယခုေသာ္ ရွားပါးျခင္း ဒုကၡကို အေတာ္ပင္ ခံေနရေပျပီ။ တခါတရံလည္း တေလေန၍ တေခါက္ မေရာက္ဘဲ ေနျပန္၏။ တခါတေလလည္း ေရာက္လာျပီး ညပင္အတူအိပ္သြားေသး၏။ တခါတေလလည္း ေပၚမလာဘဲေနျပန္၏။ ညအိပ္ သြားေသာရက္မ်ားမွာ ေနေရး ထိုင္ေရး စားေရးေသာက္ေရး ၀တ္ေရးတို႕ကို အေၾကာင္းျပဳ၍ မညြန္႕ညြန္႕ ႏွင့္ ရန္ျဖစ္လာေသာ ေန႕ရက္မ်ား ျဖစ္ဟန္တူေလသည္။

သို႕ႏွင့္ ၁၉၅၂ခုႏွစ္၊ ႏွစ္ဦးလ၊ တေန႕ေသာ နံနက္ခင္းတြင္ အျမသည္ ကုကၠိဳင္းလမ္းအတိုင္း ေျခလ်င္ေလ်ာက္သြားရာ ေဆာက္ေနေသာ တိုက္သစ္ၾကီး ထိပ္ဖ်ားတြင္ ေရပံုးတပံုးႏွင့္ လူငယ္တေယာက္ကို ျမင္သျဖင့္ ေငး၍ရပ္ၾကည့္ေနမိ၏။ အိမ္သို႕ေပၚမလာသည္မွာ ၾကာျပီျဖစ္ ေသာ ေမာင္ခင္ေအာင္ႏွင့္ တူလြန္းသျဖင့္ ၾကည့္ေနမိျခင္းျဖစ္ေလသည္။ ေသေသခ်ာခ်ာၾကည့္ေလ တူေလရွိလွသျဖင့္ အလုပ္သမားမ်ား အလုပ္နား၍ နံနက္စာ စားခ်ိန္အထိ ေစာင့္ေနသည္။ ဟုတ္သည္။ ေမာင္ခင္ေအာင္ပင္ျဖစ္သည္။ အျခား ပန္းရံအလုပ္သမားမ်ားနည္းတူ ခ်ိဳင့္ကေလးဆြဲကာ အရိပ္တခုတြင္ထိုင္ျပီး ထမင္းစားေနသည္။ အျမသည္ ေနာက္ကျဖည္းျဖည္းသြားကာ ေမာင္ခင္ေအာင္စားေနေသာ ခ်ိဳင့္ထဲသို႕ ငံု႕ၾကည့္ေလသည္။ ပဲပုပ္ခ်က္တခြက္ႏွင့္ ဘရာေၾကာ္တခ်ပ္သာေတြ႕ရ၏။ ထိုအခါ အျမ မ်က္ရည္မဆည္ႏိုင္။ “မင္း ဒီေလာက္ဘဲ ဆင္းရဲေနသလား ေမာင္ခင္ေအာင္” ဟု ခပ္တုန္တုန္ ႏႈတ္ခမ္းမ်ားျဖင့္ ေမးမိသည္။ ေမာင္ခင္ေအာင္က ေမာ့ၾကည့္၏။ ထို႕ေနာက္ သူ႕ကိုေျပာသည္ဟုပင္ မယူဆေသာအေနမ်ိဳးျဖင့္ ငံု႕၍စားျမဲစားေနေတာ့သည္။

အျမအဘို႕ ဤေန႕သည္ စိတ္မခ်မ္းသာဆံုးေသာ ေန႕တေန႕ျဖစ္၏။ ယခင္အခါက ဟင္းမေကာင္းလွ်င္ ထမင္းမစားေသာ ေမာင္ခင္ေအာင္၊ ဘရာေၾကာ္ကို သြားရည္စာ အျဖစ္ပင္ မစားခ်င္ေသာ ေမာင္ခင္ေအာင္သည္ ယခုဘရာေၾကာ္ကို ဟင္းေကာင္းလုပ္၍ စားေနရသည္။ သူ႕အသားေတြမွာလည္း ေနေလာင္၍ညိဳမဲေနျပီး ၀တ္ထားသည့္အ၀တ္မွာလည္း စစ္တပ္က ပစ္ထားခဲ့၍ အေရာင္အဆင္း မရွိေတာ့ေသာ စြပ္က်ယ္စိမ္းမ်ိဳးႏွင့္ ေဘာင္းဘီစုတ္သာ ျဖစ္သည္။ လုပ္ရသည့္အလုပ္ကလည္း အစြန္းအဖ်ားမွက်၍ ေသတတ္ေသာ အလုပ္မ်ိဳးျဖစ္သည္။ ေမာင္ခင္ေအာင္၏ ဤဘ၀ကို အျမ ၾကာၾကာ ၾကည့္မေနႏိုင္၊ ျမန္ျမန္ အိမ္သို႕ျပန္ခဲ့ျပီး အိမ္သို႕ေရာက္မွပင္ ေခါင္းအံုးေပၚ ေမွာက္၍ အသံထြက္ေအာင္ ငိုခ်လိုက္ေတာ့သည္။

ထိုေန႕ကစ၍ အျမ အိမ္ကမထြက္၊ ဘယ္မွလည္း မလည္ေတာ့၊ မိမိမွာမူ ဆီမ်ားမ်ားပါသည့္ ဟင္းေကာင္းမ်ားႏွင့္ စားေနျပီး၊ ေမာင္ခင္ေအာင္မွာ မေသရံု စားေနရသည္ဟု ေတြးေတာကာ တမိႈင္မႈိင္ တေတြေတြႏွင့္ စိတ္ဆင္းရဲ၍သာ ေနရေတာ့သည္။

ေမာင္ခင္ေအာင္ ေပၚမလာသည္မွာလည္း ၾကာေပျပီ။ ယခင့္ ယခင္က ေမာင္ခင္ေအာင္ႏွင့္အတူတြဲလ်က္သြားေနက်ျဖစ္ေသာ ရုပ္ရွင္၊ ပြဲလမ္းသဘင္၊ ေပ်ာ္ပြဲ စသည့္လမ္းမၾကီးမ်ားမွာလည္း ယခုေသာ္ အျမ အဘို႕ ေျခာက္ေသြ႕လွသည္။

မိုးကေလး တဖြဲဖြဲရြာေနသည့္ တေန႕ေသာ ညတည ၉နာရီအခ်ိန္ခန္႕တြင္ အျမသည္ အိပ္ေတာ့မည္ဟု အိမ္တံခါးကိုပိတ္ျပီး အိမ္ထဲတြင္ ဟိုဟို ဒီဒီ တံျမက္စည္းလွဲေနသည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ တံခါးေခါက္သံ ၾကားရသျဖင့္ အေပါက္မွ ေခ်ာင္းၾကည့္လိုက္ရာ ေမာင္ခင္ေအာင္ ျဖစ္ေနသည္။ သူ႕လက္ထဲမွာလည္း ၆လက္မခန္႕ရွိ ဓားတေခ်ာင္း ပါလာသည္။ ဤအိမ္သာ မဟုတ္ဘဲ အျခားအိမ္ တအိမ္သို႕ ဤညမ်ိဳး ဤအခ်ိန္မ်ိဳးတြင္ ဤအတိင္းသြားပါက ေမာင္ခင္ေအာင္သည္ ဧကန္မုခ် ရာဇ၀တ္မႈသင့္ေပေတာ့မည္။ ေမာင္ခင္ေအာင္ျဖစ္ေနေသာ ေၾကာင့္ ဘာျဖစ္ျဖစ္ဆိုျပီး အျမက ဖြင့္ေပးလိုက္၏။

အိမ္ထဲသို႕ေရာက္ေသာအခါ ေမာင္ခင္ေအာင္သည္ တစံုတခု အဓမၼလုပ္ရန္အတြက္ စိတ္တင္းလာသည့္ မ်က္ႏွာႏွင့္ ေတာ္ေတာ္ပင္ ရုန္႕ၾကမ္းေနသည္။

“မင္း ဘာျဖစ္လာတာလဲ ေမာင္ခင္ေအာင္” ဟု အျမက ေမးလိုက္သည္။

“ကၽြန္ေတာ္ ေငြသိပ္လိုေနတယ္ဗ်ာ၊ အလုပ္ကလဲတေန႕မွ ၃ိထဲ၀င္တယ္။ အလုပ္မဆင္းရတဲ့ေန႕ကလဲ ရွိေသးတယ္၊ အခုအိမ္မွာ စားစရာ မရွိဘူးဗ်။ ကေလးေတြကလဲ ငိုေနတယ္၊ မိန္းမကလဲ မမာဘူး”

“ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ ဖူဖူလံုလံု ေနရတဲ့ဆီမွာေတာ့ မေနၾကဘဲနဲ႕ ငါ့ကိုကန္ဆင္းသြားတဲ့ဆီအထိ ငါကလိုက္ျပီး လုပ္မေကၽြးႏိုင္ဘူး ေမာင္ခင္ေအာင္”

“အခု စားစရာမရွိဘူးဗ်၊ လူမမာကလဲ တဘက္”

“မင္းအတြက္ မင္းကေလးႏွစ္ေယာက္အတြက္ဆိုရင္ ဘာမွကိစၥမရွိဘူး၊ လာခဲ့ၾက။ မင္းရဲ႕ကေလးေတြလဲ ငါ့ကေလးေတြဘဲလို႕ သေဘာထားႏိုင္တယ္။ ငါေခါင္းနဲ႕လုပ္ေကၽြးမယ္။ မင့္မိန္းမအတြက္ ငါဘာမွ မေပးႏိုင္ဘူး၊ မင္းဘယ္ေတာ့မွ လာမေျပာနဲ႕”

ခ်ိဳခ်ိဳသာသာႏွင့္ရမည္ မဟုတ္ဟုသိေသာ ေမာင္ခင္ေအာင္သည္ အျမကို အတင္းဖက္ကာ အျမ၏လက္၀တ္လက္စားမ်ားကို လုေတာ့ သည္။ အျမလည္း ရုန္းကန္ တြန္းဖယ္သည္။ ေအာ္ကား မေအာ္။ ထို႕ေၾကာင့္ အိမ္နီးနားခ်င္းမ်ား မသိၾက။ ပစၥည္းအသင့္ရလွ်င္ရခ်င္း ေမာင္ခင္ေအာင္သည္ အိမ္ျပင္သို႕ေျပးထြက္ကာ ေမွာင္ရိပ္ခို၍ ေပ်ာက္သြားေတာ့သည္။ သံေယာဇဥ္ၾကီးလွေသာ အျမသည္ မ်က္စိတဆံုး လိုက္၍ ၾကည့္ေနသည္။ ရဲႏွင့္မ်ား တိုးမိေနမလားဟုလည္း စိုးရိမ္ေနရွာသည္။ ေမာင္ခင္ေအာင္ ေပၚမလာျပန္လွ်င္လည္း “ေမာင္ခင္ေအာင္ ေပၚမလာျပန္ဘူး ဘာမ်ားျဖစ္ေနသလဲ။ တျခားဆီမ်ား ဟိုတေန႕ညကလို လိုက္လုပ္လို႕အဘမ္းမ်ား ခံေနရသလား” စသည္ျဖင့္ အျမတေယာက္တည္းေတြး၍ ပူေနမိျပန္သည္။ “သူမလာတာ၅ရက္ရွိသြားျပီ။ ၇ ရက္ရွိသြားျပီ။ ဒီကေန႕ဆိုရင္ ၁၁ရက္ဘဲ” စသည္ျဖင့္လည္း တြက္ေနေသးသည္။ ၁၂ရက္ေျမာက္ ေန႕ခင္းနာရီျပန္ ၂ခ်က္အခ်ိန္ေလာက္တြင္ ေမာင္ခင္ေအာင္ေပါက္လာသည္။ သူသည္ ထမင္း၀၀ခါးလွလွႏွင့္ ရႊင္ပ်ေသာ ေမာင္ခင္ေအာင္မ်ိဳးမဟုတ္ သူ႕ရုပ္သူ႕ရည္မွာလည္း ပင္ပန္းဆင္းရဲေသာ ဒဏ္ေၾကာင့္ၾကံဳလွီ သည္။ အသားအေရမ်ားလည္း ညစ္ေထးလွသည္။ အ၀တ္အစားကလည္း မေျပာင္၊ မေျပာင္ရံုသာမက ညစ္ေပေနေလျပီ။ ဦးေခါင္းကို လည္း ဆီမေရာက္သည္မွာ ေတာ္ေတာ္ကေလးၾကာပံုရသည္။ အျမက ဆီးျပီး -

“ဒါဘယ္က လာတာလဲ ေမာင္ခင္ေအာင္”ဟုေမးလိက္၏။

“ဒီလာတာပါဘဲဗ်ာ”

“ဆာလာသလား၊ ဘာစားခ်င္သလဲ”

“ကၽြန္ေတာ္ဆာတာ ကိစၥမရွိပါဘူးဗ်ာ”

“ႏို႕ဘာျဖစ္ျပန္သလဲ”

“အိမ္မွာ စားစရာမရွိဘူး။ မိန္းမကလဲ ေတာ္ေတာ္ျဖစ္ေနတယ္”

“ဒါဘဲ ေမာင္ခင္ေအာင္၊ မင့္မိန္းမအတြက္ဆိုရင္ ငါ့ဆီမလာနဲ႕။ တျပားမွ ငါမေပးႏိုင္ဘူး”

“ေပးဦးဗ်ာ၊ စားစရာမွ မရွိတာ။ သူကလဲ ေတာ္ေတာ္ ဖ်ားတယ္ဗ်”

“ေဟ့ မေပးႏိုင္ဘူး၊ မေပးႏိုင္ဘူး”

“မေပးလို႕ ဘယ္ျဖစ္မလဲဗ်။ ကၽြန္ေတာ္လဲ ဆိုင္သေလာက္ဆိုင္ေသးတာ”

“မေပးႏုိင္ဘူးကြာ”

ေမာင္ခင္ေအာင္သည္ စကားဆက္ မေျပာေတာ့ဘဲ ေခတၱမွ်ျငိမ္သြားသည္။ ထို႕ေနာက္ အတင္းပင္ အျမကိုထဖက္ကာ ခါးထဲမွ ေသတၱာေသာ့ကို လုသည္။ အျမက ရုန္းကန္ဖယ္ရွားသည္။ သို႕ရာတြင္ ေမာင္ခင္ေအာင္က လက္ဦးေနေလျပီ။ ျပန္လံုး၍လည္း မႏိုင္ႏိုင္၊ ေမာင္ခင္ေအာင္က ေသတၱာကို ေျပးဖြင့္ျပီး အလြယ္ေတြ႕သမွ် ေငြကိုဆုပ္ယူကာ ထြက္သြားသည္။ ေသာ့ပါယူသြားသည္။ အျမက “ေသာ့ေပးခဲ့”ဟု ခပ္တိုးတိုးပင္ေတာင္းသည္။ သူက မေပးခဲ့။ အျမကလည္း အိမ္နားနီးခ်င္းမ်ားၾကားေအာင္ ေအာ္ဟစ္၍မေျပာ၊ အိမ္နားနီးခ်င္းမ်ားကလည္း ေမာင္ခင္ေအာင္ ၀င္သည္ ထြက္သည္၊ တခါတေလ စကားမ်ားတတ္ၾကသည္၊ တခါတေလ ခ်စ္ေနတတ္ၾက သည္မ်ားကို သိေနျပီးသားျဖစ္ၾကေသာေၾကာင့္ ဂရးမစိုက္ၾကေတာ့ေပ။

ေရွးနည္းအတူ ေမာင္ခင္ေအာင္ အျမထံသို႕ ေပၚမလာျပန္။ ဤတၾကိမ္တြင္ တလနီးပါးမွ် ၾကာသြားေလျပီ။ ေမာင္ခင္ေအာင္မွာ အျမအဘို႕ ေမာင္ဆိုးသားဆိုးကေလးလို ျဖစ္ေနသည္။ ပစ္လည္းမပစ္ႏုိင္၊ လာလာျပီး အဓမၼလုယက္ယူငင္ေနသည္ကိုပင္ ကလိထိုးသည္ ဟု ထင္သေယာင္ျဖစ္မိသည္။ မလာျပန္လွ်င္၊ အထူးအားျဖင့္ ရက္ေတြ အေတာ္မ်ားမ်ား ၾကာေအာင္ မလာဘဲေနလွ်င္ ေမွ်ာ္၍ေနမိသည္။ တမ္းတ၍သာ ေနမိသည္။ ေမာင္ခင္ေအာင္ လာျပန္ျပီ။ တလ တရက္ေလ်ာ့ေသာေန႕မွာ ေရာက္၍လာသည္။ ေန႕လယ္ပိုင္းပင္ျဖစ္သည္။ ေရွးကကဲ့သို႕ပင္ ေငြေတာင္းသည္။ သူရသင့္သည္ကို ေပးပါဟုဆိုသည္။ သူ႕မိန္းမ မမာေနေၾကာင္းကို ေျပာျပန္သည္။ သူ႕မိန္းမဆို၍ အျမက တျပားမွ မေပးခ်င္။ သို႕ရာတြင္ အတင္းလုယူျပန္လွ်င္လည္း ေပးလိုက္ရသည္ခ်ည္း ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ “ငါ့ကိုေသာ့ေပး” ဟုေတာင္းလိုက္သည္။ ရုတ္တရက္ေသာ္ ေမာင္ခင္ေအာင္ေငးေနသည္။ ေတြေနသည္။ ထို႕ေနာက္ ေသတၱာေသာ့ကို အျမလက္သို႕ ေပးလိုက္သည္။ အျမသည္ မဆိုင္းမတြ ေသတၱာကိုဖြင့္ျပီး ေငြမ်ားကို ယူကာ ၂ပံု ပံုလိုက္၏။ တပံုလွ်င္ ၅၀၀ိေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္ ရွိလိမ့္မည္။ “ကဲ မင္း တပံု ငါတပံု၊ ရွိတာ ဒါအကုန္ဘဲ၊ မင္းတို႕ကို အိမ္ေပၚတင္ျပီးလဲ ငါလုပ္ေကၽြးခဲ့ျပီ၊ မင္းလာယူတာေတြကလဲ မနည္းလွ ဘူး၊ ငါအလုပ္ ေကာင္းေကာင္း မလုပ္ႏိုင္တာလဲၾကာျပီ၊ စျပီး ျပန္လုပ္တာမွ တလေလာက္ ရွိဦးမယ္။ ကဲ မင္းေ၀စု မင္းယူသြား ေတာ့၊ မင္းမိန္းမ မမာတဲ့ အတြက္လဲ ငါဘာမွ တာ၀န္မယူႏိုင္ဘူး၊ သြားေတာ့” ဟုေျပာလိုက္သည္။ ေမာင္ခင္ေအာင္သည္ ဆိုင္ရာေငြပံုကို ေကာက္ယူျပီးလွ်င္ ထျပန္သြားသည္။ စကားဆို၍ ဘာတခြန္းမွ ျပန္မေျပာခဲ့။

သို႕ရာတြင္ အျမသည္ ေမာင္ခင္ေအာင္ တေယာက္ အလည္အပတ္ပင္ မလာျပန္ေသာအခါ “ဘာမ်ားျဖစ္ေနပါလိမ့္၊ သူကိုယ္တိုင္ပင္ မက်န္းမမာျဖစ္ေန၍ေလာ၊ သူ႕မိန္းမပင္ ဘယ္လိုျဖစ္လို႕လဲ၊ ကေလးေတြပင္ ေနမေကာင္းလို႕လား၊ အလုပ္သြားျပီး အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ တခါ ထမင္းခ်က္ေနရေသးလို႕လား၊ ငါေျပာလိုက္တဲ့ စကားေတြေၾကာင့္ စိတ္နာၾကည္းသြားလို႕လား” စသည္ျဖင့္ “လို႕ လား”ေပါင္းမ်ားစြာ ႏွင့္ အျမ တေယာက္တည္း “လို႕ လား”ေနရွာျပန္သည္။

အျမ ေတာင့္တလြန္း၍ကား ဟုတ္ခ်င္မွ ဟုတ္ေပမည္။ ေမာင္ခင္ေအာင္ ေပါက္လာေလျပီ။ ၁၉၅၂ ခုႏွစ္၊ ႏွစ္ဦးပိုင္းေန႕တေန႕ ေန႕လယ္ပိုင္းမွာ ျဖစ္သည္။ သူ႕မ်က္ႏွာမွာမႈန္လွသည္။ အခက္အခဲ အက်ပ္အတည္းမ်ားႏွင့္ ရင္ဆိုင္တိုက္ခိုက္ရလြန္းသျဖင့္ ဤသို႕မႈန္ ေန သံုေနျခင္းျဖစ္ရာ။ ယခုတၾကိမ္၌လည္း ဒသကခ်ိဳင္ဘို႕လာျခင္းပင္ ျဖစ္ေပသည္။

ေမာင္ခင္ေအာင္ကို ျမင္ရ၍ အျမ ၀မ္းသာသည္။ သို႕ရာတြင္ တခုခု မသာမယာျဖစ္မည္ကိုမူ စိုးရိမ္သည္။

“ေမာင္ခင္ေအာင္ မင္း ဘယ္ကလာတာလဲ၊ အခု ဘာအလုပ္ရသလဲ”

“ဒီလာတာဘဲဗ်ာ၊ ဘာအလုပ္မွလဲ မရဘူး၊ ဒါေၾကာင့္ ဒီလာရတာဘဲ”

“ဒီတခါေတာ့ ငါမတတ္ႏိုင္ဘူး ေမာင္ခင္ေအာင္”

“ရွိတာေပးေပါ့၊ ရွိသေလာက္ေပးေပါ့”

ေမာင္ခင္ေအာင္ အၾကမ္းဖက္မည္ကို အျမရိပ္မိသည္။ ထို႕ေၾကာင့္ သတိႏွင့္ေနသည္။ “ငါ့မွာ ဘာမွမရွိေတာ့ဘူး၊ မင္းယူလို႕ကုန္ျပီ။ ငါ့ကိုသာ သတ္သြားေတာ့” ဟုဆိုလိုက္သည္။ ေမာင္ခင္ေအာင္သည္ အျမ အနားသို႕ေျပးလာကာ ေသာ့ကိုအတင္းလုသည္။ အျမက ရုန္းကန္ေသာအခါ သူက အတင္းထိုးၾကိတ္ ဖက္လွဲသည္။ အျမ၏ လည္မ်ိဳကို ညွစ္သည္၊ ေျခေထာက္ႏွင့္ ကန္သည္။

“တသက္လံုးျပဳစုလာတဲ့ ေက်းဇူးေတြ ဆပ္တာလား ေမာင္ခင္ေအာင္”ဟု မခံႏိုင္၍ အျမက ေအာ္ေမးလိုက္သည္။ အသံေတာ္ေတာ္ ပင္က်ယ္သြားသည္။ ေမာင္ခင္ေအာင္ကမူ ဘာမွျပန္မေျပာ၊ အၾကမ္းဖက္၍ ထိုးၾကိတ္သည္။ လုယက္ဘို႕သာ အားထုတ္သည္။ အျမတြင္ အခ်စ္စိတ္မ်ားေပ်ာက္၍ ေဒါသစိတ္မ်ား လႊမ္းသြားေပျပီ။ ထို႕ေၾကာင့္ ထရံတြင္ ညွပ္ထားေသာ သားေရလွီးဓားကို ဆြဲျပီးလွ်င္ အနီးသို႕တိုး လာေသာ ေမာင္ခင္ေအာင္ကို ေပြ႕ထိုး ထိုးလိုက္ရာ ေမာင္ခင္ေအာင္မွာ ေသြးအိုင္ထဲတြင္ ေခြလ်က္လဲက်သြားေတာ့သည္။ အျမလည္း ေဒါသ အေလ်ာက္ျပဳမိမွားသည္ကိုသိကာ ယူၾကံဳးမရျဖစ္ျပီးလွ်င္ ေမာင္ခင္ေအာင္၏ အေလာင္းကိုမခ်ဘဲ မ်က္ႏွာခ်င္းအပ္ကာ နာရီ၀က္မွ် ငိုေနသည္။ မိမိကိုယ္ကို ဤဓားႏွင့္ပင္ သတ္ေသရန္ၾကံသည္။ သို႕ရာတြင္ အဖန္ငါးရာ ငါးကမၻာဆိုေသာ စကားကိုၾကားဘူးထားေသာ ေၾကာင့္ မလုပ္၀ံ့ဘဲရွိေတာ့သည္။

အျမတို႕အိမ္ကို အိမ္နီးနားခ်င္းမ်ားက ဂရုစိုက္ေလ့မရွိ။ ထို႕ေၾကာင့္ လူတေယာက္ေသသည့္ အမႈၾကီးျဖစ္သည္ကို မည္သူမွ်မသိ။ အျမအဘို႕ လူ႕ျပည္မွာ မေနခ်င္၊ ေမာင္ခင္ေအာင္ကဲ့သို႕သာ ေသခ်င္သည္။ ထို႕ေၾကာင့္ ဂတ္သို႕ကိုယ္တိုင္ သြားတိုင္လွ်င္ လူသတ္မႈႏွင့္ အမႈလုပ္ျပီး သူ႕ကို တရားသူၾကီးက သတ္ေပးလိမ့္မည္ဟု သူထင္သည္။ ထို႕ေၾကာင့္ ဂတ္သို႕သြားျပီး “လူသတ္လာလို႕ ဘမ္းပါ။ ေနာက္ျပီး ျမန္ျမန္သတ္ပါ”ဟု ေျပာကာ တိုင္ခ်က္ဖြင့္သည္။ ပဌမတြင္ ရဲအရာရွိမ်ား အံ့အားသင့္ေနၾက၏။ ထို႕ေနာက္မွ အျမေျပာေသာ လိပ္စာအတိုင္း သူ႕အိမ္သို႕လိုက္သြားျပီး ေမာင္ခင္ေအာင္၏ အေလာင္းကို စစ္ေဆးရသည္။ အျမကိုမူ တကယ္ပင္ မိန္းမထင္ေသာ ေၾကာင့္ ေယာက္်ားအခ်ဳပ္သမားမ်ားႏွင့္ ခြဲ၍ခ်ဳပ္ထားလိုက္သည္။ ေထာင္ၾကီးခ်ဳပ္သို႕ ေျပာင္းေရႊ႕ပို႕ေသာအခါ၌ တလာစီ (တကိုယ္လံုးကို လွန္ေလွာရွာျခင္း)မွပင္ မိန္းမ မဟုတ္မွန္းသိ၍ မိန္းမေထာင္မွ ေယာက္်ားေထာင္သို႕ ေျပာင္းရသည္။ ရံုးတြင္ အျမက သူသတ္ေၾကာင္း ေျဖာင့္ခ်က္ေပးသည္။ “ေသမိန္႕ေပးပါ”ဟုလည္း ေတာင္းဆိုသည္။

တရားသူၾကီးကား ရက္စက္လွသည္။ အျမကို အလုပ္ၾကမ္းႏွင့္ ေထာင္ဒဏ္ ၁၀ႏွစ္သာ အျပစ္ဒဏ္ေပးလိုက္သည္။ ထို႕ေၾကာင့္ အလြန္ေသခ်င္၍ ေသဆုေတာင္းေနေသာ အျမ တေယာက္မေသရ။ ၇ႏွစ္ေက်ာ္ အျပစ္ဒဏ္အေပးခံရသည့္ႏွစ္ၾကီးသမားမ်ားကို ပို႕ေလ့ရွိသည့္ အင္းစိန္ေထာင္ၾကီးသို႕ ရန္ကုန္ေထာင္ၾကီးခ်ဳပ္မွ အစိုးရတို႕က ပို႕လိုက္ေလသည္။

မိတ္ေဆြမ်ားက တရားခ်ေသာေၾကာင့္ အျမသည္ သတ္ေသဘို႕၊ အျမန္ေသရဘို႕ မၾကံစည္ေတာ့။ ေကာင္းမႈကုသိုလ္ျပဳကာ ေရွ႕ဘ၀တြင္ ဒုကၡေတြမၾကံဳရဘဲ ေမာင္ခင္ေအာင္ႏွင့္ အတူေနရဘို႕သာ ဆုေတာင္း အားထုတ္ရွာသည္။ အင္းစိန္ေထာင္ၾကီး ဘိနပ္ခ်ဳပ္သားေရရံုတြင္ အလုပ္ဆင္းေနရရာမွာ ဆ႒သဂၤါယနာတင္ ပြဲေတာ္ၾကီးကိုအေၾကာင္းျပဳ၍ ေလွ်ာ့ရက္မ်ားရသျဖင့္ အျမတေယာက္ လြတ္သြားေပျပီ။

(ျပီးျပီ)

လူထု ဦးလွ

Credit: လူထုဦးလွ - ေထာင္ႏွင့္လူသား

စာၾကြင္း ။   ။ မူရင္းစာအုပ္တြင္ပါေသာ စာလံုးေပါင္းသတ္ပံုအတိုင္း တတ္ႏိုင္သမွ်တူေအာင္ ကူးျပီးစာစီထားပါသည္။ ခ်ိဳ႕ယြင္းခ်က္ရွိပါက စာရိုက္သူ ကၽြန္ေတာ့္တာ၀န္သာျဖစ္ပါသည္။