ဒီတစ္လ သက္တံ့ေရာင္ မဂၢဇင္းရဲ႕ In & Out က႑အတြက္ ျမန္မာျပည္တြင္းမွာ ကိုယ့္ကိုယ္ကို လိင္တူခ်စ္သူအျဖစ္ လက္ခံထားေပမယ့္ အပုန္းတေယာက္အျဖစ္နဲ႔ပဲ ဆက္လက္ရပ္တည္ၿပီးေတာ့ ေနခ်င္ပါေသးတယ္ဆိုတဲ့ ကိုမ်ိဳးကို ေရြးခ်ယ္ေဖာ္ျပေပးလိုက္ပါတယ္။ ကိုမ်ိဳးရဲ႕ ျဖတ္သန္းခဲ့ရတဲ့ လိင္တူခ်စ္သူတေယာက္ရဲ႕ ငယ္ဘဝအေၾကာင္းအရာေတြ၊ ျမန္မာျပည္တြင္းမွ လိင္တူခ်စ္သူမ်ားရဲ႕ အခြင့္အေရးေတြ စသျဖင့္ တေစ့တေစာင့္ ေမးျမန္းထားတာေလးကို မွ်ေဝခံစားနိုင္ၾကဖို႔ ဆႏၵျပဳလိုက္ပါတယ္။
နာမည္၊ ဇာတိနဲ႔ ကိုယ့္ရဲ႕ ျဖတ္သန္းခဲ့ရတဲ့ အေၾကာင္းေလးေတြကို အနည္းအက်ဥ္းေလာက္ မိတ္ဆက္ေပးပါလား။
နာမည္အရင္းက မ်ိဳးသန္းၾကြယ္ပါ။ အခုခိ်န္မွာ သူငယ္ခ်င္း အမ်ားစုကေတာ့ ကိုမ်ိဳးလို႔ပဲ ေခၚၾကပါတယ္။ ကိုယ္က မႏၲေလးသားပါ။ ကိုယ္က ေက်ာင္းတက္ခဲ့တာ သူငယ္တန္းကေန ၁ဝ တန္းအထိ ေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္းထဲမွာ တက္ခဲ့တာ။ အတန္းတိုင္းမွာလဲ ဆုရတယ္။ ေမာင္ႏွစ္မ ၆ ေယာက္ တေက်ာင္းထဲမွာ တက္ၾကတာေပါ့။ ကိုယ္တို႔ ေမာင္ႏွစ္မေတြကိုလဲ တစ္ေက်ာင္းလံုးက ဆရာ၊ ဆရာမေတြ အားလံုးက သိၾကတယ္။ ငယ္ကတည္းက ေက်ာင္းမွာ အၿမဲ အစအေနာက္ ခံရတယ္။ ဆရာမေတြကလဲ ခ်စ္ၾကတယ္။ ေကာင္ေလးက ႏြဲ႔ႏြဲ႔ေလးေပါ့ေနာ္။
ကစားရင္လဲ ေဘာလံုးကန္တာမ်ိဳးလို ေယာက္်ားေလးေတြ ကစားတာမ်ိဳးေတြ မကစားတတ္ဘူး။ ဆရာမေတြကလဲ သိတယ္။ မွတ္မွတ္ရရ ၈ တန္းတုန္းက စာေမးပဲြေျဖေနတုန္း အခန္းေစာင့္ ဆရာမ ၂ေယာက္က ကိုယ့္လက္ေတြကိုၾကည့္ၿပီး သူတို႔အခ်င္းခ်င္း စကားေျပာေနၾကတာကို မေမ့ေသးဘူး။ လက္ကေလးေတြက လွလိုက္တာ မိန္းကေလးလက္ေလး က်ေနတာပဲဆိုၿပီး ေျပာေနၾကတာေပါ့။ အဲလိုၾကားရတာ စိတ္ထဲမွာ အရမ္းေပ်ာ္တယ္။ အိမ္မွာ ကစားရင္လဲ ေယာက္်ားေလးေတြနဲ႔ ကစားျဖစ္တာ နည္းတယ္။ အစ္မနဲ႔ ေနာက္မိန္းကေလး သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ အိုးပုတ္တမ္း တူတူပုန္းတမ္း ကစားျဖစ္တယ္။
လမ္းထဲမွာ ေက်ာင္းမွာ အစခံရတာလဲ ခဏခဏ "အေျခာက္၊ ဂီ်ပုန္း" စသည္ျဖင့္ေပါ့။ ရိွေသးတယ္ တခါ ေက်ာင္းမွာ အစခံရလို႔ ငိုၿပီး အိမ္ျပန္အလာမွာ အေဖက ဘာလို႔ငိုလာသလဲေပါ့ေနာ္ ေမးတယ္။ အေျခာက္လို႔ အစခံရလို႔ဆိုၿပီး ေျပာလိုက္ေတာ့ မင္းေယာက္်ား မဟုတ္ဘူးလား။ ဒီမွာ ဘာလဲ ဆိုၿပီး ေဘာင္းဘီခၽြတ္ျပလိုက္ပါလား လို႔ေျပာၿပီး အရိုက္ခံရတယ္။ အေဖက ရိုက္ခဲတယ္ေလ။ မာန္တာေလာက္ပဲ ရိွတာ။ အဲဒါေၾကာင့္လား၊ ဘာေၾကာင့္လဲေတာ့ မသိဘူး။ နဲနဲေလးႀကီးလာတဲ့ အခိ်န္မွာ အေဖ့ကို အရမ္းေၾကာက္တယ္။ ရိုက္ဖို႔ ဆူဖို႔ မေျပာနဲ႔ မ်က္လံုးနဲ႔ၾကည့္လိုက္ရင္ေတာင္ ဘယ္မွာသြားေနရမွန္း မသိျဖစ္တာ။
ကိုယ္က ကိုယ့္ကိုအဲလို စတာေတြကို မႀကိဳက္ဘူး။ ဒါေပမယ့္ ကိုယ့္ပံုစံကလဲ စ စရာလို ျဖစ္ေနေတာ့လည္း ခဏခဏ အစခံရတာပဲေပါ့ေလ။ အဲဒီမွာ ကိုယ္က ဒီလိုလူပံုခပ္ႏြဲ႔ႏြဲ႔ ျဖစ္ေနေပမယ့္ အစြမ္းအစေတာ့ ရိွတယ္ဆိုတာကို ျပမွျဖစ္မယ္ဆိုတဲ့ အေတြးနဲ႔ ေက်ာင္းမွာ စာကိုပိုၿပီး ႀကိဳးစားျဖစ္တယ္။ စာေတာ္တယ္။ အၿမဲဆုရတယ္ ဆိုေတာ့လည္း အဲဒီလို စတာေနာက္တာေတြ သိပ္မရိွေတာ့ဘူးေပါ့။
ကိုယ့္ကိုယ္ကို လိင္တူခ်င္းခ်စ္သူဆိုတာကို ဘယ္အခိ်န္ေလာက္မွာ စသတိထားမိလဲဆိုတာ ေျပာျပပါဦး။
စၿပီး သတိထားမိတာကေတာ့ ၁ဝတန္းေလာက္ကပါ။ အသက္ ၁၄၊ ၁၅ ေလာက္ထိလည္း ဘာမွန္းေသခ်ာေအာင္ မသိခဲ့ေသးဘူး။ သူငယ္ခ်င္းေတြ စရင္းေနာက္ရင္းနဲ႔လည္း မိန္းကေလးရည္းစား ရခဲ့ဖူးသလို အလုပ္ထဲ ေရာက္ေတာ့လဲ မိန္းကေလးရည္းစား ရိွခဲ့ဖူးတယ္။ ၂ဝဝ၄ ခုႏွစ္ေလာက္မွာ အင္တာနက္ကို စသံုးျဖစ္လာတယ္။ ကိုယ္က ေယာက္်ားေလးပံုေတြကို ပိုၿပီးၾကည့္ခ်င္လာတယ္။ မိန္းကေလးပံုေတြကို စိတ္မဝင္စားေတာ့ဘူး။ ဆိုေတာ့ ကိုယ့္စိတ္ကို ကိုယ္နည္းနည္းေတာ့ သိလာၿပီ။ ေနာက္ေတာ့ အင္တာနက္ေပၚမွာ လိင္တူေတြနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ Website ေတြကို စေတြ႔လာတယ္။ ပိုၿပီး စိတ္ဝင္စားလာတယ္။ အဲဒီ ၂ဝဝ၄ မွာပဲ အလုပ္ထဲက ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္နဲ႔ လိင္မႈကိစၥ ျဖစ္လိုက္တယ္။ အဲဒါၿပီးတဲ့ေနာက္မွာ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ဘာလဲဆိုတာကို ေသခ်ာသိသြားတယ္လို႔ ထင္တယ္။
ငယ္ငယ္ေလးကတည္းက စာအုပ္ေတြလဲ ဖတ္ဖူးတယ္ေလ။ လိင္တူဆက္ဆံတယ္ဆိုတာ ေရာဂါတစ္မ်ိဳးေပါ့။ နာမည္ေတာင္ မွတ္မိပါေသးတယ္။ "လိင္တူစိတ္စဲြေရာဂါ" တဲ့ေလ။ ဆိုေတာ့ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ငါေတာ့ စိတ္ေရာဂါျဖစ္ေနပါလား ဆိုၿပီးေတာ့ ေၾကာက္တာ။ ကိုယ့္စိတ္ကို ျပန္ထိန္းခ်ဳပ္ရမယ္ဆိုၿပီး အၿမဲေတြးတယ္။ ဒါေပမယ့္ မရပါဘူး။ ကိုယ့္ကို သူငယ္ခ်င္းေတြက မင္းက အပုန္းလို႔ ေျပာရင္လည္း မႀကိဳက္ခ်င္ဘူး လက္မခံခ်င္ေသးဘူး။ ေနာက္ တႏွစ္ေလာက္ေနၿပီးမွ စာအုပ္ေတြဖတ္ရင္း သိလာရတယ္။ ဒါဟာ ေရာဂါမဟုတ္ဘူး။ သဘာဝပဲဆိုတာကို။ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔မွ သိလာရတာပါ။ ေတာ္ေတာ္လဲ စိတ္ထဲမွာ မတင္မက်ေတြနဲ႔ စိတ္လႈပ္ရွားမႈေတြ တင္းက်ပ္မႈေတြနဲ႔ ေက်ာ္ျဖတ္ခဲ့ရတာေပါ့။
အပုန္းဘဝမွာ ေတြ႔ႀကံဳရတဲ့ အခက္အခဲ စိတ္ဒုကၡေလးကို ေျပာျပပါလား။
အပုန္းဘဝဆိုေတာ့ ကိုယ္ကခုလဲ အပုန္းပဲေလ။ အပုန္းလိုပဲ ေနခ်င္ပါတယ္။ တခါတေလမွသာ ပြင့္ခ်င္ပြင့္မယ္ေပါ့ေနာ္။ ထူးထူးျခားျခား စိတ္ဒုကၡရိွတာမ်ိဳးေတာ့ မရိွပါဘူး။ အိမ္မွာလဲ ဒီလိုပဲေနတယ္။ အလုပ္မွာလဲ ဒီလိုပဲေနတယ္။ ခပ္ပုန္းပုန္း ပဲေနပါ့မယ္ ေပါ့ေနာ္။ ဆိုေတာ့ ထူးထူးျခားျခား စိတ္ဒုကၡေရာက္တာမ်ိဳးႀကီးေတာ့ မရိွေပမယ့္ တစ္ခါတေလ ကိုယ့္ရဲ႕ အျပဳအမူတခ်ိဳ႕က နည္းနည္းႏြဲ႔တာမ်ိဳး ျဖစ္သြားတဲ့အေပၚ ေဝဖန္တာမ်ိဳး ေနာက္ေျပာင္ခ်င္တာမ်ိဳး ေတြကိုေတာ့ မႀကိဳက္ခ်င္ပါဘူး။ အဲ့ေလာက္ပဲရိွပါတယ္။
ကိုယ့္ရဲ႕ မိသားစု ပတ္ဝန္းက်င္ အသိုင္းအဝိုင္းကေရာ ကိုယ္ကို ဘယ္လိုျမင္လဲ။
ကိုယ္က ကံေကာင္းတယ္ပဲ ေျပာရမလား မသိဘူး။ ခုထိေတာ့ ကိုယ့္မိသားစုက ေအးေဆးပါပဲ။ ေနပံုထိုင္ပံု အေပၚမွာ ထူးထူးျခားျခား ဘာမွေျပာဆိုျခင္း မရိွပါဘူး။ အေမကေတာ့ နည္းနည္းရိပ္မိသလို ရိွတယ္လို႔ စိတ္ထဲမွာ ခံစားရတယ္။ ဒါေပမယ့္ အေမ့ကလဲ ဘာမွ မေျပာပါဘူး။ ပတ္ဝန္းက်င္ အသိုင္းအဝိုင္း ဆိုတဲ့ေနရာမွာလည္း ကိုယ့္အိမ္နားပတ္ဝန္းက်င္က ကိုယ့္ကို သိပ္မသိၾကဘူးေလ။ မနက္အလုပ္သြား ညမွျပန္ဆိုေတာ့။ ေဆြးမ်ိဳး အသိုင္းအဝိုင္းနဲ႔ကလည္း သိပ္မနီးစပ္ဘူး ျဖစ္ေနတယ္ဆိုေတာ့ ဒီအပိုင္းမွာ သိပ္ႀကီး ထူးထူးျခားျခား ျဖစ္တာမရိွပါဘူး။
ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ကေရာ ေဂးျဖစ္တဲ့ အတြက္ေၾကာင့္ဆိုၿပီး ခဲြျခားဆက္ဆံ ခံခဲ့ရတာမ်ိဳး ရိွလား။
ကိုယ့္အေနနဲ႔ကေတာ့ အဲဒီလိုမ်ိဳး ခဲြျခားဆက္ဆံခံရတာ မရိွပါဘူး။ ဒါကလဲ အပုန္းျဖစ္ေနလို႔ ထင္ပါတယ္။ ေနာက္တစ္ခု ကိုယ္က လိင္တူခ်စ္သူပါ ဆိုတာကို အထူးတလည္ ထုတ္ေဖၚ မေျပာေနဘူးေလေနာ္။ ဆိုေတာ့ အပုန္းလည္း ျဖစ္တယ္ဆိုေတာ့ ထူးထူးျခားျခား ခဲြျခားဆက္ဆံခံရတာမ်ိဳး မရိွပါဘူး။
ဘယ္အခိ်န္ေလာက္မွာမွ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း လိင္တူခ်စ္သူပါလို႔ လက္ခံၿပီး ထုတ္ေျပာလိုက္မယ္လို႔ စိတ္ကူးလဲ။ ဘယ္လိုအခက္အခဲေတြ ႀကံဳေတြ႔ခဲ့ရမယ္လို႔ ထင္ပါလဲ။
ငါဟာ ေဂးတစ္ေယာက္ပါ ဆိုတာကို လက္ခံၿပီးေပမယ့္ ထုတ္ေဖၚေျပာလိုက္တယ္ ဆိုၿပီးေတာ့ မရိွေသးပါဘူး။ ကိုယ့္မိသားစု အတြင္းမွာဆိုရင္ အေဖတစ္ေယာက္ကလဲြလို႔ အေမကလဲ ရိပ္မိတယ္။ ညီေတြကလဲ ရိပ္မိတယ္လို႔ ထင္ပါတယ္။ ကိုယ့္ေနပံု ထိုင္ပံု ဝတ္ပံုစားပံုနဲ႔ ညဘက္ အျပင္ထြက္တာေတြ၊ မိန္းကေလး သူငယ္ခ်င္း မရိွတာေတြ ေနာက္ၿပီးေတာ့ ညျပန္မအိပ္တာေတြ စတာေတြေပါ့ေနာ္။ ဒါေတြကို အေမက သိေပမယ့္ ဘာမွ ထူးထူးျခားျခား ေျပာဆိုျခင္း မရိွပါဘူး။ ကြန္ပ်ဴတာထဲမွာဆိုလဲ ပံုေတြ၊ ဗီြဒီယိုေတြ စျဖင့္ေပါ့ ေဂးနဲ႔ ပတ္သက္တာေတြ အမ်ားႀကီးရိွေနတာကို ညီေတြက သိေနေပမယ့္လည္း ဒီတိုင္းပဲ ထားထားပါတယ္။ သူတို႔ကလဲ ဘာမွ ေဝဖန္ေျပာဆိုျခင္း မရိွသလို ေျပာဆိုဆက္ဆံရာမွာလည္း အစ္ကိုတစ္ေယာက္ အေနနဲ႔ပဲ ေလးေလးစားစား ပါပဲ။
အေရွ႕မွာ ေျပာခဲ့သလိုမ်ိဳးပဲ ေပါ့ေနာ္။ ကိုယ့္ကိုယ္ကို သတိထားမိတာ အသက္ ၁၇ ေလာက္က ျဖစ္ၿပီးေတာ့ ငါဟာ ေဂးပါဆိုတာကို လက္ခံလိုက္တာကေတာ့ အသက္ ၂၄ မွာပါ။ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ေဂးတစ္ေယာက္ပါ ဆိုၿပီးေတာ့ ထူးထူးျခားျခား ထုတ္ေဖၚေျပာတာမ်ိဳးကေတာ့ ၿပီးခဲ့တဲ့ ေမ(၁၇)မွာ တုန္းကေပါ့။ ခ်င္းမိုင္မွာ လိင္တူခ်စ္သူေတြရဲ႕ အခြင့္အေရးနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ သင္တန္းလာတက္ရင္း သတင္းဌာနတစ္ခုကို အင္တာဗ်ဴးတစ္ခု ေျဖျဖစ္တယ္။ ဒါေတြက တစ္ကမၻာလံုးကို ျပန္႔သြားမွာေလ။ ဆိုေတာ့ ျမန္မာျပည္တင္မက နိုင္ငံျခားက လူေတြပါ အားလံုးသိသြားႏိုင္တယ္။
ၿပီးေတာ့ အခုဒီအင္တာဗ်ဴး ေျဖထားတဲ့ သက္တံ့ေရာင္မဂၢဇင္းကို ဖတ္တဲ့သူေတြ ေနာက္ၿပီး အင္တာဗ်ဴးကို ၾကည့္မိတဲ့ သူေတြေပါ့။ ဒီထဲမွာ ကိုယ္သိတဲ့သူေတြ ကိုယ့္ကိုသိတဲ့သူေတြ ကိုယ့္ေဆြမ်ိဳး အသိုင္းအဝိုင္းေတြ အမ်ားႀကီး ပါလာနိုင္ပါတယ္။ ဒီဟာေတြကိုေတြးၿပီး ထူးထူးျခားျခား စိတ္လႈပ္ရွားမိတာမ်ိဳးလည္း မရိွေတာ့ပါဘူး။
ေလာေလာဆယ္မွာ အခက္အခဲေတြ မႀကံဳေတြ႔ရေပမယ့္ ရင္ဆိုင္ႀကံဳေတြ႔လာရမယ္ ဆိုရင္လည္း ရင္ဆိုင္ဖို႔ အသင့္ပါပဲ။ အခုလို ေျပာလိုက္ရလို႔ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ဝန္ခံလိုက္လို႔ ကိုယ့္စိတ္ထဲမွာ ခံစားရတာကေတာ့ စိတ္ထဲမွာ ေပါ့ပါးသြားၿပီး ကိုယ္လုပ္ခ်င္တာကို ဟန္ေဆာင္ကြယ္ဝွက္ ထားတာေတြ မရိွေတာ့ပဲ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ လုပ္လို႔ရလာတယ္လို႔ ခံစားရပါတယ္။
ျမန္မာျပည္မွာ ေဂးေတြရဲ႕ အဆင့္အတန္းနဲ႔ အေျခအေနကို ဘယ္လိုျမင္လဲ။
ဒီမွာေတာ့ သိတဲ့အတိုင္းေလ။ ဘာသာတရားမွာကိုက ဒီလူေတြသည္ အရင္ဘဝက သူတစ္ပါး သားမယားကို ျပစ္မွားခဲ့လို႔ ဒီလိုျဖစ္ရတယ္ဆိုတဲ့ အစဲြကရိွၿပီးသား။ ဆိုေတာ့ တစ္ခ်ိဳ႕ကေတာ့ သနားစရာလို ျမင္တယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕ကလည္း ဘယ္လိုေျပာမလဲ ေယာက္်ားျဖစ္ၿပီး ေယာက္်ားလို မေနဘူး။ မိန္းမျဖစ္ၿပီး မိန္းမလို မေနဘူးဆိုၿပီး အထင္အျမင္ ေသးတာမ်ိဳးေတြ ရိွတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕က်ျပန္ေတာ့လဲ စိတ္ေရာဂါသည္လို႔ ထင္တယ္။ ေနာက္တစ္မ်ိဳး ရိွေသးတယ္။ Homophobia လို႔ပဲေခၚမလား။ ဒီလိင္တူခ်စ္သူေတြကို သက္သက္ကို မုန္းတီးတာေပါ့ေနာ္။ အဲဒီလို လူေတြမ်ိဳးမ်ိဳး ရိွၾကတာေပါ့။
အခုခ်ိန္မွာ အရင္ထက္စာရင္ နားလည္မႈ စာနာမႈရိွတဲ့သူေတြ မ်ားလာၿပီ ဆိုေပမယ့္လည္း ေျပာပေလာက္တဲ့ ပမာဏ မရိွေသးပါဘူး။ ၿခံဳၿပီး ေျပာရမယ္ဆိုရင္ေတာ့ ဘာသာတရားနဲ႔ ယွဥ္ၿပီးေတာ့ နိမ့္က်တယ္။ ဝဋ္ခံရတယ္ဆိုၿပီး ျမင္ၾကတာ မ်ားပါတယ္။ အပြင့္ေတြနဲ႔ဆိုရင္ ဆိုပါေတာ့ မိတ္ကပ္ကိစၥ၊ ပန္းကိစၥကလဲြရင္၊ နတ္ကေတာ္ေတြနဲ႔ဆိုရင္ နတ္ကနား ကိစၥေပါ့။ ဒီကိစၥေတြကလဲြလို႔ သိပ္ၿပီးေတာ့ အေပါင္းအသင္းလုပ္ခ်င္ ေျပာဆိုဆက္ဆံခ်င္ၾကမယ္လို႔ မထင္ပါဘူး။ ေယာက္်ား၊ မိန္းမေတြထက္ အဆင့္ႏွိမ့္ထားၿပီး ဆက္ဆံခ်င္ၾကတယ္လို႔ ထင္ပါတယ္။ ကိုယ့္ရဲ႕ အျမင္ကို ေျပာတာေနာ္။
လိင္တူခ်င္းႀကိဳက္တာကို စိတ္ေရာဂါတခုလို႔ ေျပာၾကသလို၊ သဘာဝကို ဆန္႔က်င္တဲ့ သူေတြလို႔ ေျပာၾကတဲ့ အေပၚမွာေရာ ဘယ္လိုျမင္လဲ၊ ဘာေၾကာင့္လဲ။
သူတို႔ ေသေသခ်ာခ်ာ မေလ့လာေသးလို႔ လို႔ပဲ ျမင္ပါတယ္။ ဒါမွမဟုတ္ သူတို႔မွာသာ Homobhobia ဆိုတဲ့ (လိင္တူခ်စ္သူမ်ားအေပၚ မုန္းတီးျခင္းေရာဂါ) ျဖစ္တယ္လို႔ ျမင္ပါတယ္။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ ဒါဟာ ေရာဂါမဟုတ္ပါဘူး ဆိုတာကို ကမၻာက အသိအမွတ္ ျပဳထားၿပီးၿပီေလ။ WHO လို႔ေခၚတဲ့ ကမၻာ့က်န္းမာေရး အဖဲြ႔ကေနၿပီးေတာ့ တရားဝင္ ေၾကျငာထားၿပီးသား။ ဒါကိုသူတို႔က လက္မခံဘူး ဆိုရင္ေတာ့ သူတို႔သာ လိင္တူခ်င္းခ်စ္တာကို မုန္းတီးေနတဲ့ေရာဂါ ျဖစ္ေနလို႔ပါပဲ။
ၿပီးေတာ့ ေယာက္်ားခ်င္း။ မိန္းမခ်င္းႀကိဳက္တာကို ကုသလို႔ရတယ္ ေျပာင္းလဲလို႔ရတယ္ ဆိုတဲ့အေပၚမွာေရာ ဘယ္လိုျမင္လဲ၊ ဘာေၾကာင့္လဲ။
တစ္ခ်ိန္က ကိုယ္လဲ ဒီလိုထင္ခဲ့ဖူးပါတယ္။ ဘာလို႔ဆိုေတာ့ ကုလို႔ရတယ္ဆိုတဲ့ စာအုပ္ေတြ ဖတ္ထားလို႔ေပါ့။ ဒါေပမယ့္ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ သိလာရတာက ေရာဂါမဟုတ္ဘူး ဆိုေတာ့ ဘာလို႔ ကုသစရာလိုသလဲ။ ဘာကို ကုသရမွာ လဲေပါ့ေနာ္။ ေယာက္်ားတိုင္းက မိန္းမကိုႀကိဳက္ခ်င္မွ ႀကိဳက္မွာေပါ့။ ဒီလိုပဲေလ မိန္းမတိုင္းကလည္း ေယာက္်ားတိုင္းကို ႀကိဳက္ခ်င္မွ ႀကိဳက္မွာေပါ့။ ကိုယ့္အႀကိဳက္ သူ႔အႀကိဳက္ ရိွၾကမွာပါပဲ။ အဲလို ေတြးလိုက္လို႔ရိွရင္ နားလည္လာပါလိမ့္မယ္။ ကုသလို႔ရတယ္။ ေျပာင္းလဲလို႔ရတယ္လို႔ ေျပာေနတဲ့ သူေတြက တကယ္နားမလည္လို႔ ေျပာေနတယ္လို႔ပဲ ျမင္ပါတယ္။
ျမန္မာျပည္မွာ ေဂး အခြင့္အေရး အျပည့္အဝရိွၿပီးသား လူမႈအသိုင္းအဝိုင္းက မခဲြျခားဘူးလို႔ ေျပာတဲ့အေပၚမွာေရာ ဘယ္လိုသေဘာရလဲ။
ဒါကေတာ့ ဘယ္လိုေျပာမလဲဆိုေတာ့ စကားပံုတစ္ခုလိုေပါ့။ ႏြားေျခရာခြက္ထဲက ဖားဆိုလား၊ အဲ့လိုမ်ိဳး ေပါ့ေနာ္။ သူက်င္လည္က်က္စားရာ ေနရာေလးမွာ သူေပ်ာ္သလိုေလး ေနလို႔ရေနသေရြ႕ေတာ့ သူက သူလုပ္ခ်င္ရာလုပ္လို႔ ရေနတယ္။ သူ႔အခြင့္အေရး အျပည့္အဝ ရေနတယ္လို႔ ျမင္မွာပဲေလ။ ဒီေရအိုင္ေလး ခြက္ကေလးထဲမွာ ေပ်ာ္ေမြ႔ေနမွာပဲေပါ့။
အခြင့္အေရးဆိုတာဘာလဲ။ ခဲြျခားမႈဆိုတာဘာလဲ သူမသိဘူးေလ။ သူသြားခ်င္ရာသြားမယ္။ စားခ်င္ရာ စားလိုက္မယ္။ သူလုပ္ခ်င္တာေလးေတြ လုပ္လို႔ရေနရင္ ၿပီးၿပီေလ။ တျခားဟာေတြ သူမသိခ်င္ဘူး။ မလိုခ်င္ဘူး။ သူ႔အတြက္ ျပည့္စံုေနၿပီေပါ့။ ဆိုေတာ့ အဲလိုလူမ်ိဳးကို သနားစရာေကာင္းတယ္လို႔ ျမင္ပါတယ္။ သူ႔ကိုသနားတာပါ။
ဥပမာေပါ့ေနာ္ ေဂးအခြင့္အေရးဆိုတာ ဘာလဲ ဆိုတာကို ေသခ်ာမသိေတာ့ ပန္းအလွျပင္ရတာေလး လုပ္ခြင့္ရတာနဲ႔ မိတ္ကပ္ေလးျပင္ခြင့္ရတာနဲ႔ သူ႔အတြက္ အခြင့္အေရးေတြ အျပည့္အဝကို ရေနၿပီေလ။ အဲလို ထင္ျမင္ေနတဲ့သူကို ကိုယ့္မ်က္စိကို ကိုယ္ပိတ္ ကိုယ့္နားကို ကိုယ္ပိတ္ ထားတဲ့သူလို႔ပဲ ျမင္ပါတယ္။
ဒီလိုမ်ိဳး လူမႈအသိုင္းအဝိုင္းရဲ႕ ခဲြျခားဖိႏွိပ္မႈကေန လြတ္ေျမာက္ၿပီး လိင္တူခ်င္းခ်စ္တဲ့ သူေတြရဲ႕ ဘဝတိုးတက္ ျမင့္မားလာေအာင္ လိင္တူခ်စ္သူေတြေရာ လိင္တူခ်စ္သူ မဟုတ္တဲ့ လူမႈအသိုင္းအဝိုင္းေရာ ဘာေတြလုပ္ဆာင္ဖို႔ လိုအပ္မယ္လို႔ ထင္လဲ။
တဆင့္ၿပီးတဆင့္ လုပ္သြားရမွာေပါ့။ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ လုပ္ရမွာက အရင္ဆံုးကေတာ့ အခ်င္းခ်င္း ညီညြတ္ၾကဖို႔ပါပဲ။ ဒါအရင္ဆံုးပါပဲ။ မညီမညြတ္ပဲနဲ႔ ဘာမွလုပ္လို႔ မရပါဘူး။ တစ္ေယာက္တစ္ေပါက္ ျဖစ္ေနရင္ ဘာမွ အလုပ္ျဖစ္မွာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒီေနရာမွာ အခ်င္းခ်င္းခဲြျခားတယ္ ဆိုတာေလးကို ေျပာခ်င္ပါတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕ နားလည္မႈ လဲြေနၾကလို႔ပါ။ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ခဲြျခားၿပီး သတ္မွတ္တာမ်ိဳး၊ ဥပမာ ကိုယ္က Top ပဲႀကိဳက္တယ္။ Bottom ပဲႀကိဳက္တယ္၊ စတာမ်ိဳးကို ဆိုလိုတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒါက စိတ္ခံစားမႈပါ။ ကိုယ့္စိတ္ခံစားမႈအလိုက္ ကိုယ္ႀကိဳက္ရာ ေရြးခ်ယ္ပိုင္ခြင့္ ရိွပါတယ္။
ကိုယ္ေျပာခ်င္တဲ့ ခဲြျခားမႈက ငါက အပုန္းမို႔လို႔ အပြင့္ေတြနဲ႔ မဆက္ဆံခ်င္ဘူး။ အေခၚအေျပာ မလုပ္ဘူး။ အပြင့္ေတြလုပ္တဲ့ လုပ္ငန္းတိုင္းမွာ မပါဘူး။ ဒါမ်ိဳးေတြကို ဆိုလိုခ်င္တာပါ။ လိင္တူခ်စ္သူမ်ား အက်ိဳးတြက္ ေကာင္းေသာအရာမ်ား စုေပါင္းလုပ္မယ္ဆိုရင္ မခဲြမျခားပဲ ညီညြတ္ၾကဖို႔ ဒါမ်ိဳးကို ေျပာခ်င္တာပါ။ Entry ေသခ်ာေရြးတတ္ဖို႔ လိုပါတယ္။
ကိုယ့္အေနနဲ႔ လုပ္ခ်င္တာဆိုရင္ အားလံုး ညီညီညြတ္ညြတ္ေလးနဲ႔ Society အဖဲြ႔ေလးတစ္ခု တည္ေဆာက္ခ်င္ပါတယ္။ ၿပီးရင္ လူမႈေရး လုပ္ငန္းေလးေတြ လုပ္ခ်င္တယ္။ ဒီကေန တဆင့္ၿပီးတဆင့္ ပတ္ဝန္းက်င္လူေတြရဲ႕ အျမင္ေလးေတြကို ေျပာင္းလဲလာေအာင္ စဲြေဆာင္ေခၚယူ သြားခ်င္ပါတယ္။
ကိုယ္ေတြ လိင္တူခ်စ္သူေတြ ဘက္ကေတာ့ ဘာေတြ ေရွာင္သင့္သလဲဆိုရင္ အမ်ားသူငွာေတြ အထင္အျမင္ေသးေအာင္ မေနဖို႔။ အထင္အျမင္ေသးတဲ့ အျပဳအမူေတြကို မလုပ္ၾကဖို႔၊ ကိုယ့္ကိုမွ လက္ညိႈးထိုးခ်င္ေနၾကတဲ့ လူေတြၾကားမွာ လက္ညိႈးထိုးစရာ မျဖစ္ေအာင္ေနဖို႔ လိုပါတယ္။
လိင္တူခ်စ္သူ မဟုတ္တဲ့ သူေတြကို ေျပာခ်င္တာကေတာ့ ကိုယ္ခ်င္းစာစိတ္ ထားၾကပါ။ ကိုယ္က လူတဖက္သားကို စမယ္ေနာက္မယ္ဆိုရင္ ငါသာ သူ႔ေနရာမွာဆိုရင္ ဘယ္လိုေနမလဲ ဆိုတာ ေတြးၾကည့္ၾကပါ။ လိင္တူခ်စ္သူဆိုတာ ေရာဂါမဟုတ္ဘူး။ ဒါလဲ သဘာဝပဲ ဆိုတာကို လက္ခံေပးၾကပါ။ အားလံုး အတူတူပဲဆိုတာ နားလည္ေပးၾကပါလို႔ ေျပာခ်င္ပါတယ္။
ကိုယ္အားက်တဲ့ စံျပလိင္တူခ်စ္သူ တေယာက္အေၾကာင္း ေျပာျပပါလား။
အထင္ႀကီးေလးစား အားက်တဲ့ သူတစ္ေယာက္ကေတာ့ ကိုယ္ အေမမ်ိဳးလို႔ေခၚတဲ့ ကိုေအာင္မ်ိဳးမင္းပါပဲ။ အရမ္းအားက်တယ္။ အေမမ်ိဳးလိုမ်ိဳး လူတစ္ေယာက္ ျဖစ္ခ်င္တယ္။ အေမမ်ိဳးက ခက္ခဲၾကမ္းတမ္းမႈေတြ ၾကားထဲကေန ႀကံႀကံခံၿပီး ယေန႔အခိ်န္အထိ ေနရာတစ္ေနရာမွာ မားမားမတ္မတ္ ရပ္တည္ေနႏိုင္ၿပီ။ လူ႔အခြင့္အေရးနဲ႔ ပတ္သက္တာေရာ လိင္တူခ်စ္သူေတြရဲ႕ အခြင့္အေရးေတြနဲ႔ ပတ္သက္တာေတြကို စံျပ လုပ္ေဆာင္ႏိုင္ခဲ့တဲ့အတြက္ ႏိုင္ငံတကာကေပးတဲ့ ဆုေတြဆိုလဲ အမ်ားႀကီး ရထားတယ္။ အရမ္းကို အားက်ပါတယ္။ အေမမ်ိဳးေလာက္ မေတာ္ေပမယ့္ ကိုယ့္စိတ္ထဲမွာလဲ အေမမ်ိဳးလို လိင္တူခ်စ္သူမ်ားအတြက္ တေထာက္တေနရာကေန အေထာက္အပံ့ ေပးႏိုင္မယ့္ လူတစ္ေယာက္ ျဖစ္ခ်င္ပါတယ္။
သက္တံ့ေရာင္ မဂၢဇင္းကေနတဆင့္ လိင္တူခ်င္းခ်စ္တဲ့ သူေတြကို ဘာအမွာစကားမ်ား ပါးခ်င္ပါသလဲ။
လိင္တူခ်စ္သူေတြမွာ အစြမ္းအစ တစ္ခုစီေတာ့ ကိုယ္စီရိွၾကပါတယ္။ ကိုယ့္မွာ ဘာအရည္အခ်င္း ရိွသလဲ။ ဒီအရည္အခ်င္းကို သိေအာင္လုပ္ပါ။ သိၿပီဆိုရင္ ဒီအရည္အခ်င္းကို အေကာင္းဆံုးျဖစ္ေအာင္ ေဖၚထုတ္ပါ။ လိင္တူခ်စ္သူ အမ်ားစုက အႏုပညာပိုင္းမွာ အားသာၾကပါတယ္။
ၿပီးေတာ့ လူမႈေရးလုပ္ငန္းေတြ လုပ္ရာမွာလဲ စိတ္ဝင္စားၾကတာ မ်ားပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ဇဲြရိွတယ္။ ဥာဏ္ေကာင္းၾကတယ္။ တီထြင္ဖန္တီးႏိုင္စြမ္း ရိွၾကတယ္။ ကိုယ့္အစြမ္းအစကို မွန္ကန္တဲ့ ပတ္ဝန္းက်င္ အသိုင္းအဝိုင္းမွာ အေကာင္းဆံုး ေဖၚထုတ္ႏိုင္ေအာင္ ႀကိဳးစားပါ။ ကိုယ္တို႔ လိင္တူခ်စ္သူေတြကို အမ်ားပတ္ဝန္းက်င္က အထင္ႀကီးေလးစား အားက်တဲ့ သူေတြျဖစ္ေအာင္ ႀကိဳးစားၾကပါလို႔ ေျပာခ်င္ပါတယ္။
အခုလို ကိုယ့္ရဲ႕ဘ၀အေၾကာင္းေတြေရာ အေတြ႔အႀကံဳေတြကိုပါ စိတ္ရွည္လက္ရွည္နဲ႔ ေျဖၾကားေပးသြားတဲ့ ကိုမ်ိဳးကို သက္တံ့ေရာင္ အဖဲြ႔မွ အထူးပဲ ေက်းဇူးတင္ရိွပါတယ္။
သက္တံ့ေရာင္အယ္ဒီတာအဖြဲ႔။ စက္တင္ဘာ ၁၃ရက္ေန႔၊ ၂၀၁၁ခုႏွစ္။
Copy from:
No comments:
Post a Comment