ေနာင္တမရခဲ့ပါ (အပိုင္း တစ္)

ျပာလြင္ေနေသာေကာင္းကင္ျပာျပာ ၾကည္လင္ေနေသာေရ ျပာျပာရွိရာေတာင္က်စမ္းေခ်ာင္းထဲမွာ ကြၽန္ေတာ္ လြတ္လြတ္ လပ္လပ္ကူး ခပ္ေနခ်ိန္ ဘ၀ဟာစမ္းေရၾကည္လိုခ်ိဳျမိန္ပါရဲ႕။ ေခ်ာင္းရုိးတစ္ေလွ်ာက္အားရပါးရကူးခပ္အျပီး သဘာ၀ပတ္၀န္း က်င္ကိုပံုတူကူးဆြဲေနသူ အျဖဴေရာင္ေက်ာက္ေဆာင္ေတြေပၚ ထိုင္ေနတဲ့ ကြၽန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းရွိရာကို လွမ္းလာခဲ့ပါတယ္။ သီဟဆုိတဲ့ ကြၽန္ေတာ့္ သူငယ္ခ်င္း ေလး နဲ႔ ကြၽန္ေတာ္ လိေမၼာ္ ခင္းကအျပန္ အိမ္မျပန္ေသးဘဲ ေအးေအးသက္သာ ၾကည္ႏူး ခ်ိန္ယူေနၾကတာေန႔စဥ္ေပါ့ ဒီေခ်ာင္းရုိးေလးမွာ။ ခဲပန္းခ်ီကို ကြၽမ္းကြၽမ္းက်င္က်င္ျခစ္ေနတဲ့ သူ႔ေဘးမွာထိုင္လိုက္တဲ့အခိ်န္ စာရြက္ေတြကိုသိမ္းလိုက္ရင္း ကြၽန္ေတာ့္ပခံုးေပၚသူ မွီလိုက္ခ်ိန္ မွာ ခံစားရတာက ရင္ထဲအဆံုးမရွိခ်မ္းေျမ႔ျခင္းေတြ။ သူ႔မ်က္၀န္း မွာ ႏွစ္လိုအားကိုးျခင္းေတြ ေႏြးေထြးတဲ့အခ်စ္အင္အားေတြ ကို ျမင္ေနရ သလိုပဲ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္သူဟာ ကြၽန္ေတာ့္အခ်စ္ဆံုး သံေယာဇဥ္အရွိဆံုး ဘယ္သူမွအစားထိုးလို႔မရမဲ့သူ...သူပါပဲ။

"ဟား....ဟား ခါးကိုအဲဒီေလာက္မဖက္နဲ႔ကြာ ငါယားတတ္တာသိရဲ႕နဲ႔"

"ဘာျဖစ္တာလည္းကြ ဖက္မွာပဲ၊ကိုယ့္သူငယ္ခ်င္းခါးကိုယ္ဖက္တာ...ကဲ"

"စက္ဘီးနင္းရတာမေကာင္းဘူးကြ...စက္ဘီးလဲရင္မင္းေရာငါ ေရာနာမွာေနာ္။"

အိမ္အျပန္လမ္းတေလွ်ာက္ ခပ္ျဖည္းျဖည္းနင္းလာတဲ့ ကြၽန္ေတာ့္စက္ဘီးေနာက္မွာသီဟကိုတင္နင္း၊ သူက ေနာက္ထိုင္ခံုမွာ ခြထိုင္ျပီး ခါးကိုတင္းတင္းဖတ္ ေနာက္ ေက်ာကိုေခါင္းမီွထားတာကိုး။

အင္း....ေႏြဦးေလေျပနဲ႔အတူ ေလလြင့္ရြက္၀ါေၾကြေတြ ေ၀့၀ဲ ေနတဲ့ လမ္းေပၚမွာ ႏွစ္ဦးသားၾကည္ႏူးေနရခ်ိန္ဟာ သိပ္မက်န္ ေတာ့ပါလား။ ေကာလိပ္တက္ဖို႔ေငြေၾကးျပည့္စံုေအာင္ ျမိဳ႕တက္ ျပီးေငြရွာရမယ္.. ..ကြၽန္ေတာ့္ ေရွ႕ေရးအတြက္။

ေက်ာျပင္ေပၚမွာ စိုစြတ္မႈကိုခံစားရေတာ့ စက္ဘီးနင္းတာကိုရပ္ ေနာက္ျပန္လွည့္အၾကည့္မွာ သူ႔မ်က္၀န္းေတြက မိုးေတြရြာ ေန ပါလား.... " မငိုပါနဲ႔လားကြာ. ..ငါလည္းမင္းနဲ႔ဒီလိုအျမဲေနခ်င္ တာပါပဲ။"သိပ္ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့သူငယ္ခ်င္းေလး စကားနား ေထာင္တယ္ မ်က္ရည္ ေတြကိုသုတ္ျပီး အျပံဳးေတြနဲ႔ျပန္လည္ စိုေျပေစ ေတာ့တာ ခ်က္ခ်င္းလိုပဲ။ သူ႔အိမ္ကုိေရာက္ ေတာ့ စကားမဆိုျဖစ္ၾကဘူး တိတ္တဆိတ္ ၀င္သြား တယ္အိမ္ခန္းထဲကိုေလ။ ကြၽန္ေတာ္လည္း ဘာမွမေျပာျဖစ္ေပမဲ့ မ်က္၀န္းမွာ ပုလဲေတြခိုသီလာတာ မ်က္ေတာင္မ်ားကို ခပ္သြက္ သြက္အလုပ္ေပးရင္း စက္ဘီးကိုဖိနင္းရင္း....ဟား..။

အေမရယ္ အေဖရယ္ ညီေလးရယ္ ညစာကိုတိတ္တိတ္ဆိတ္ ဆိတ္စားေသာက္ျဖစ္ရင္း နက္ျဖန္အတြက္ျပင္ဆင္ထားတာ ေတြကိုသာ အာရုံစိုက္သေယာင္ လုပ္ေဆာင္ေနမိၾကတယ္။

အေဖကသားတစ္ေယာက္တိုးတက္ဖို႔ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြမ်ား ေနပံုပဲ။ဒီမွာဆို ရြာကစိုက္ပ်ိဳး ေရးလုပ္ငန္းေတြမွာသာ လုပ္ကိုင္ ေနထိုင္ သြားရမွာ။ ျမိဳ႕ၾကီး...ျမိဳ႕ၾကီးဆိုတာ ေတာေနလူေတြ အတြက္ အိပ္မက္မဟုတ္လားေလ။ အေမကေတာ့သားနဲ႔ခြဲရမွာ မို႔ မ်က္ရည္စမ္းစမ္းနဲ႔ ကြၽန္ေတာ္ၾကိဳက္တဲ့ဟင္းေတြကို ပန္းကန္ထဲ ထည့္ေပးေနေလရဲ႕။ ကြၽန္ေတာ့္ ညီေလးကေတာ့ အစ္ကို႔ကို အားက်တဲ့ မ်က္၀န္းေတြနဲ႔ စိုက္ၾကည့္ တယ္ေပါ့ အဲဒီညခ်မ္း ေလးမွာ။ ကြၽန္ေတာ္ကေရာ မိဘေတြ ေမာင္ဖြားေတြနဲ႔ခြဲရမွာကို ၀မ္းနည္းေနသလား သီဟနဲ႔ခြဲရမွာမို႔ လစ္ဟာေနသလား နက္ျဖန္ေန႔ရက္ေတြအတြက္ ရင္ခုန္ေနသလား ေရာေထြးေနတဲ့ စိတ္နဲ႔ ရင္ထဲမွာဟာတာတာ။

အင္း....အ၀တ္အစားေတြထည့္ျပီးျပီ ေငြအနည္းငယ္လည္း ထည့္ျပီးျပီ အေမ့ရဲ႕မွာတမ္းကိုလည္းစာအုပ္ေလးထဲခ်ေရးျပီးျပီ။ ဒီေငြေရာင္ေသာ့တြဲ....ေသာ့တြဲငယ္ေလး..အထက္တန္း ေက်ာင္းရဲ႕ေနာက္ဆံုးေန႔ရက္ေလးတစ္ရက္မွာ ေပးခဲ့တဲ့သူ႔ လက္ေဆာင္ေလးရယ္ပါ။

ေႏွာင္တည္းထားတဲ့ ၾကိဳးေတြကို ေနာက္ဆံုးအေနနဲ႔ အတူ ေပ်ာ္ရႊင္ခဲ့တဲ့ ေန႔ရက္အမွတ္တရဓာတ္ပံုတခ်ိဳ႕ကို အတန္ၾကာ စိုက္ၾကည့္ မိရင္းအားလံုး အားလံုးကို အဆံုးသတ္လိုက္တယ္။ ေနရာေဒသသစ္ကို လွမ္းရေတာ့မယ့္ခံစားခ်က္က ရင္ထဲျပင္း ျပင္းျပျပ။

မသြားခ်င္ဘူး....မသြား ေတာ့ဘူး...ဟင့္အင္....သြားမွျဖစ္မယ္. ..သြားတာေကာင္းပါတယ္ေလ...။

"သားက်န္းမာေရးကို ဂရုစိုက္ေနာ္၊ငါ့သားကလိမၼာျပီးသားပါ အထူးမွာစရာမလိုဘူး၊စာေရးေနာ္။" အေဖကမွာတယ္။

"ငါ့သားထမင္းကို၀ေအာင္စားေနာ္၊ ျမိဳ႕မွာအဆင္မေျပရင္ အေမ့ အိမ္ကိုျပန္လာခဲ့။"တဲ့ အေမရယ္မ်က္ရည္၀ဲရင္းဆိုျပန္တယ္။

"ကိုၾကီး ကြၽန္ေတာ့္အတြက္ ဖတ္စာအုပ္ေလးေတြ၀ယ္ထည့္ေပး လိုက္ေနာ္။"လို႔ ညီေလးကမွာတမ္းေခြၽတယ္ေလ။

ကြၽန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းေလးကေရာ စကားတစ္ခြန္းမွ မဆိုေတာ့ဘူး ကြၽန္ေတာ္သြားလာလႈပ္ရွားေနတာကို မ်က္ေတာင္ မခတ္ တမ္း လိုက္ၾကည့္ စိုက္ၾကည့္တယ္၊ အထုပ္အပိုးေတြကိုကိုင္ တြယ္ျပီးလိုက္ပို႔ဖို႔ျပင္တယ္။ မိဘေတြေရွ႕မွာ ဒီထက္ ပိုလို႔မရ ေတာ့တာမို႔ မ်က္၀န္းေတြကသာ စကားဆိုရင္းေပါ့ ႏႈတ္ဆက္... .ႏႈတ္ဆက္ဖို႔ၾကိဳးစား..။

ဒီအ၀ါေရာင္လမ္းေလး..လမ္းသြယ္ေလးထဲ ဘယ္အခ်ိန္ျပန္ လာႏိုင္မယ္ဆိုတာမသိေသးဘူး။

သြားစမ္း ဒီသစ္ရြက္ေၾကြ ေတြ....ငါ့ခႏၶာ ကိုယ္ေပၚ မက်ၾကစမ္း နဲ႕။ဒီမ်က္ရည္ေတြကေရာ ဘာကိစၥက်ေနရတာလည္း...ငါ...ငါ ေသရြာကိုသြား ေနတာမွမဟုတ္တာ။

ေလႏုေအးေတြ တိုက္ခတ္မယ့္ အာရုဏ္သစ္ ျမိဳ႕ၾကီးဆီကိုသြား ရမွာပဲ။ လက္ေတြေ၀ွ႕ယမ္းေနတာ သူတို႔မ်က္၀န္းေတြမွာ ခြဲခြာရ ျခင္းကိုခံစားေနၾကရတာေတြက ကြၽန္ေတာ္ အ၀ါေရာင္လမ္း ေလးကေန......အနီေရာင္လမ္းမေပၚ ေျခလွမ္းေတြတင္ဖို႔ တြန္႔ ဆုတ္ေစတာေတာ့အမွန္ပါပဲ။

ႏႈတ္ဆက္ခဲ့ပါတယ္....ႏႈတ္ဆက္ခဲ့ပါျပီ ထင္းရႈးနံ႔သင္းတဲ့ လမ္းကေလးရယ္။

ခပ္ျမင့္ျမင့္ရွိေနတဲ့ ေတာင္ကုန္းကတစ္ဆင့္အဆင္းမွာေတာ့ ျမိဳ႕ၾကီးကိုသယ္ေဆာင္သြားမယ့္ ဘူတာၾကီးရွိပါတယ္။ လူေတြ မ်ားအုပ္စုလိုက္သြားေနၾကတာ မ်ားမွမ်ား။ ဒီေတာ့ကၽြန္ေတာ္ လည္း ခပ္သြက္ သြက္သြားမယ္ ေျခလွမ္းေတြကို သြက္လိုက္ စမ္း.....ေႏွာင့္ေႏွးမေနနဲ႔ေတာ့ကြာေပါ့။

"တူ..တူ" ခုတ္ေမာင္းလာတဲ့ ရထားၾကီး ဘူတာကိုဆိုက္ ေရာက္လာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ လက္မွတ္ကိုအသင့္ျပင္ရင္း ရထားေပၚကို တစ္လွမ္းျခင္း..တစ္လွမ္းျခင္း..။

ကၽြန္ေတာ့္ေျခေထာက္ေတြက ရထားအေပၚမေရာက္ခ်င္ေတာ့ဘူးထင္ရဲ႕ ေလးကန္လိုက္တာ။

x x x

ေက်ာ္ေက်ာ္...ျမိဳ႕ေရာက္ေနတဲ့သူငယ္ခ်င္းတစ္ဦး။ ရြာကထြက္ ခြာသြားတာၾကာျပီျဖစ္တဲ့ ေဘာ္ဒါအသိတစ္ေယာက္ေပါ့။ သူ႔ ဆက္သြယ္ ေပးမႈေၾကာင့္ ႏို႔ဘူးေတြကို ပက္ကင္ထည့္ေပးတဲ့ စက္ရုံမွာအလုပ္ရခဲ့ပါတယ္။ ေရာက္ခါစမွာေတာ့ သိပ္အဆင္ မေျပေသးေပမဲ့ ၾကိဳးစား လုပ္ကိုင္ခဲ့ပါတယ္... အလုပ္ဟူသမွ် ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ဂုဏ္ရွိစြမဟုတ္လား။

တေရြ႕ေရြ႕လည္ပတ္ေနတဲ့ ပတ္လမ္းေပၚမွာ တေရြ႕ေရြ႕လည္ ပတ္ေနတဲ့ႏုိ႔ဘူးေလးေတြက အစီအရီ။

"သူငယ္ခ်င္း...ဘယ္လိုလည္းအလုပ္လုပ္ရတာအဆင္ေျပလား၊ပင္ပန္းေနလား။"

"ဒီလိုပဲေပါ့ကြ.....ငါမပင္ပန္းပါဘူး....ေက်းဇူး။"

ညေန၅နာရီ၀န္းက်င္မွာ လည္ပတ္ေနတဲ့စက္ရုံၾကီးတစ္ခုလံုး တိတ္ဆိတ္လို႔။ ကိုယ္စီကိုယ္စီ ျပန္ဖို႔ျပင္ဆင္ၾကရင္း ကြၽန္ေတာ့္ စိတ္ထဲ ဘာလည္းေတာ့မသိဘူး။ ေပ်ာ္ရႊင္တာလား.....အားရ တာလား အလိုလိုေျမာက္ေနသလိုပဲ... .အလုပ္လုပ္ရလို႔လား... ဒါမွမဟုတ္။

"ဘိုင့္ဘိုင္....ျပန္ျပီဗ်၊ ခင္ဗ်ားတို႔ေရာျပန္ေတာ့မွာလား"

"ေအးကြ....ဂရုစိုက္သြားေနာ္"

"ဟုတ္" ခင္ဖို႔ေတာ့အေကာင္းသား အလုပ္လုပ္တဲ့ေနရာမွာ အကူအညီေပးတတ္တယ္။ အသစ္ေတြကိုနားလည္မႈေပး တတ္သားပဲ။

လမ္းမတစ္ေလွ်ာက္ ေလွ်ာက္လာရင္း အင္တာနက္ကေဖးကို ခဏ၀င္ျဖစ္ပါတယ္။ အခ်ိန္ပိုင္းအလုပ္ေတြရွာေဖြဖို႔ေပါ့ဗ်ာ။ အြန္လိုင္းကတစ္ဆင့္ အလုပ္ရွာေဖြရတာက ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ အဆင္ပိုေျပတာေၾကာင့္ေလ။

"တီ...တီ" ရုတ္တရက္ လက္ထဲကိုင္ထားတဲ့ ဟမ္းဖုန္းကအသံ ျမည္လာတယ္...သူငယ္ခ်င္းေလး သီဟဆီကေပါ့။ လြမ္း ေၾကာင္း..... ျမိဳ႕ေပၚမွာ လူရႈပ္ေတြ မ်ားသတဲ့၊ သူကိုသတိရ ပါဆိုတဲ့အေၾကာင္းေတြေလ။

သူေျပာသလို ျမိဳ႕က မာယာမ်ားမယ္ မထင္ ပါဘူး... ေပ်ာ္စရာ ပါ။

အိမ္နား....သူငယ္ခ်င္းေက်ာ္ေက်ာ္ရဲ႕ အိမ္ခန္းနားေရာက္ေတာ့ စတိုးဆိုင္ထဲ၀င္ ေခါက္ဆြဲထုပ္ေတြ၊ မုန္႔ေတြ.....ႏုိ႔ဘူး.. ..အင္း. .. ကိုယ့္စက္ရုံ ကထုတ္တဲ့ႏို႔ဘူးကိုယ္ျပန္၀ယ္ေသာက္ရ ျပန္ တယ္။ျပီးေတာ့လည္း ပိုက္ဆံအိတ္ေလးကို ဂရုတစိုက္.. ..ျပန္ ထည့္ရ တယ္...ျမိဳ႕မွာေငြကအေရးၾကီး သမို႔။

အိမ္အျပန္ေလွကားေတြေပၚခက္သြက္သြက္တက္ရင္း ျမင္ရတာ ကေတာ့ တိုက္ခန္းေတြက ပဆစ္အိမ္လို က်ဥ္းေျမာင္း ေနသ လို... အသက္ ရွဴက်ပ္သလို ထင္ရတဲ့ ခံစားရတဲ့ ျမင္ကြင္းေတြ ျမင္ရျပန္တယ္။ ဒါဟာျမိဳ႕ျပဆိုတဲ့....ျမိဳ႕ျပပါပဲ။ ဒါဟာအေရးၾကီး သလား အခုအခ်ိန္ မွာ မစဥ္းစားႏိုင္ေသးပါ။ ေကာလိပ္တက္ဖို႔ ပိုက္ဆံစုမိဖို႔သာအဓိကရည္ရြယ္ခ်က္ဆိုေတာ့။

ညေနခင္းအခန္းထဲမွာေက်ာ္ေက်ာ္ တစ္ေယာက္ အျပတ္ရႈိင္းေန ေလရဲ႕။ သူ႔မ်က္ႏွာမွာ အျပစ္အနာအဆာရွာေနသည့္အလား မွန္ကိုစိုက္ၾကည္ေနေတာ့တာ။ သန္႔ျပန့္ေနသည့္သူ႔အသြင္က ေန႔လည္ကပံုစံႏွင့္လံုး၀မတူေတာ့။

"အ၀တ္ေတြလဲေနတာ ဘယ္သြားမလို႔လည္းဗ်"

"ငါလား....ငါညပိုင္းအလုပ္လုပ္မယ့္ ဘားကိုသြားမလို႔ေလ၊ အဲဒီမွာလုပ္ရတာေကာင္းတယ္ကြ၊ မင္းလည္း ေကာလိပ္အ တြက္ေငြစုေနတာ မလား...ငါနဲ႔လိုက္ခဲ့မလား။"

"ဟုတ္လား...တကယ္လား..မင္းအဲဒီမွာအလုပ္လုပ္ရတာအဆင္ေျပတယ္ဆိုရင္ ငါလည္းစိတ္၀င္စားပါတယ္။

'ငါ့ေကာင္ရ အဲဒီေလာက္ဆိုေတာ္ေလာက္ပါျပီကြာ မင္း ကသန္႔ျပန္႔ျပီးသားပဲဟာ"

"ဒီေလာက္သန္႔မွ အလုပ္ကအိုေကမွာကြ....စကားမစပ္ မင္းကို ေျပာျပရဦးမယ္၊ ႏိုက္ကလပ္တစ္ခုမွာ အလုပ္လုပ္တုန္းက မမ တစ္ခ်ိဳ႕နဲ႕ လိုက္လိုက္သြားေတာ့ ငါ့လက္ကိုကိုင္ၾကည့္ျပီး ၾကမ္း တယ္ေနာ္တဲ့။ ကြၽန္ေတာ္က ေဂါ့ဖ္ကစားလုိ႔ပါလို႔လိမ္ေျပာ ရတာ ေပါ့ကြာ၊ ငါ့ကိုယ္ငါသိပါတယ္ ငါကလူေခ်ာပဲ ဟုတ္တယ္မလား .. ဟား...ဟား"။

ဒီေကာင္ေတာ္ေတာ္ေတာ့ မလြယ္ဘူး။ေငြေတာ့အဆင္ေျပပံုပါ ပဲ....ညပိုင္းကလပ္မွာအလုပ္သြားလုပ္တာ အဲဒီေလာက္ သန္႔ ျပန္႔ဖို႔ လိုသလားေတြးမိပါတယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ေလ ေန႔ပိုင္းအ လုပ္အျပင္ ညပိုင္းအလုပ္ပါအဆင္ေျပရင္ေတာ့ ေကာလိပ္ တက္တဲ့ အခါစိုေျပမယ္ထင္ပါရဲ႕။

x x x

အိပ္မက္ဆိုတာ အလိုဆႏၵရဲ႕ေျခရာ

ေမွ်ာ္လင့္ျခင္းဟာေလ မျမင္ႏိုင္တဲ့လမ္းကေလး

ကိုယ့္စိတ္ကူးနဲ႔ တိတ္တဆိတ္ေလွ်ာက္ေနပါ့မယ္.....။

ေရပန္းကတစ္ဆင့္က်လာတဲ့ေရမႈန္ေရမႊားေတြ....ခႏၶာကိုယ္ကိုထိခတ္တာအဆက္မျပတ္။စိတ္ထဲမွာေတာ့ ေရခ်ိဳးေနတာ ကို ေမ့ေမ့ ေလ်ာ့ေလ်ာ့ကိုျဖစ္လို႔။ အတန္ၾကာေရခ်ိဳးျပီးမွ ေရခ်ိဳးခန္း ထဲကထြက္လာမိတယ္။ "တီ....တီ"ကုတင္ေဘာင္ေပၚတင္ထားတဲ့ ဟမ္းဖုန္းေလးက အသံျမည္လာေတာ့ ဘယ္သူ႔ဆီကမ်ားလည္း...။

"ဟုတ္ကဲ့ပါ...ကြၽန္ေတာ္အခုခ်က္ခ်င္းလာခဲ့ပါမယ္ခင္ဗ်ာ့... ေက်းဇူးပါ။"

အခ်ိန္မဆိုင္းအ၀တ္ေတြခပ္သြက္သြက္လဲရင္း သီးသန္႔လူကံုထံ သူေဌးရပ္ကြက္တစ္ခုက အရက္ဘားကိုအျမန္သြားရတာေပါ့။ ကိုယ္ရတဲ့အခ်ိန္ပိုင္းအလုပ္ေလးကို တာ၀န္ေက်ပြန္မွေကာင္း တာေလ။

တံခါးကိုအသာတြန္းဖြင့္လိုက္စဥ္မွာေတာ့ မီးေရာင္မိွန္မွိန္ထြန္း ထားတဲ့ ဘားအတြင္းမွာ ေမႊးရနံ႔တစ္ခ်ိဳ႕သင္းပ်ံ႕ေနပါရဲ႕။ ကိုယ္စီ ကိုယ္စီ စားပြဲ၀ိုင္းေတြမွာေအးေအးသက္သာ အပန္းေျဖေနၾက တဲ့ လူေတြကအမ်ားသား။ ေဟာ.....ေျပာထားတဲ့ခံုနံပါတ္မွာ ေခါင္းငိုက္စိုက္ခ် ေသာက္ေနတဲ့ ခပ္သန္႔သန္႔လူရြယ္တစ္ဦး။ သူ႔ကိုၾကည့္ရတာ ဘာကိုမ်ား စိတ္ဆင္းရဲေနပါလိမ့္ သူမ်ားေတြ လိုမဟုတ္ တစ္ေယာက္တည္း။

]] private taxi အတြက္ ေရာက္ပါျပီခင္ဗ်ာ့ /}}

]]...........................................}}

သူ႔ဆီကစကားသံသိပ္မၾကားရဘူး။ စကားမဆိုႏိုင္ေလာက္ ေအာင္မ်ားၾကီးက်ယ္ေနသူလားမသိ။ ေနာက္ေတာ့မွ ပက္ကင္ နံပါတ္ ၃၃၆မွာ ထိုးထားတဲ့ကားကိုသြားေမာင္းယူလာျပီး ေစာင့္ ဖို႔ေျပာကာ ကားေသာ့ကို ေပးေတာ့တယ္။ ...ကၽြန္ေတာ့္ကို ေမာ့ၾကည့္တဲ့ သူ႔မ်က္၀န္း ေတြကတစ္မ်ိဳးပဲ။

ညႇင္းသြဲ႕သြဲ႕တိုး၀င္လာတဲ့ေႏြဦးေလေျပေတြႏွင့္အတူ ရြက္ေၾကြ ေတြကို သူေငးၾကည့္ေနသလား ဘာေတြကိုေတြးေနပါသလဲ။ ခ်စ္သူသက္ထား ကိုသတိရေနတာလား။ ငါနဲ႔ေတာ့မဆိုင္ပါဘူး ေလ.။ ေနာက္ၾကည့္မွန္ကတစ္ဆင့္အကဲခတ္ ၾကည့္ေတာ့ သူ ကြၽန္ေတာ့္ကိုစိုက္ၾကည့္ ေနသလိုပဲ။

"စီဒီဖြင့္လိုက္ပါ....မင္းေဘးနားမွာ သီခ်င္းစီဒီေတြရွိတယ္။"

"ေဆာရီး...ဒီအေခြေလးထည့္ လိုက္မယ္ေနာ္.." လို႔ေျပာရင္း သီခ်င္းစီဒီေလးကိုထိုးထည့္လိုက္တယ္ဖြင့္စက္ထဲကို။

ျငိမ့္ျငိမ့္ေညာင္းေညာင္းထြက္လာတဲ့ ဂီတသံနဲ႔အတူသူေက်နပ္ ႏွစ္သိမ့္မႈတစ္ခုရသြားတယ္ထင္ပါ့. ..အျပံဳးတစ္ခုတြဲလြဲခိုလာ တယ္ သူ႔ႏႈတ္ခမ္းဖ်ားမွာ။ ကားကိုဂရုတစိုက္ေမာင္းႏွင္ရင္း ျမိဳ႕စြန္ကေနေမာင္းထြက္လာၾကတယ္ သူ႔အိမ္ခန္းရွိရာ ျမိဳ႕တြင္းကိုေပါ့။ ကားက လည္းေကာင္းလိုက္တာ ျငိမ့္ေနတာ ပဲ.....ကိုယ္ပိုင္ဘယ္ေတာ့မ်ားမွရမလည္း....ဒီလိုကားေလးကို ေမာင္း ကိုယ္ပိုင္အိမ္ခန္းနဲ႔ ခန္႔ခန္႔ထည္ထည္ ေကာလိပ္ တက္ရရင္ သူငယ္ခ်င္းေတြၾကားထဲစတားပဲ။ အေတြးေလးရယ္မွ တလည္လည္ေပါ့ေလ။

အိမ္ခန္းကို ေရာက္ျပီးခဏ အျပင္မွာခဏေစာင့္ရေသးတယ္။ မိနစ္အနည္းငယ္အၾကာမွာေတာ့ "ကြၽီ...."ဆိုတဲ့တံခါးပိတ္သံ နဲ႔အတူ သူ႔အိပ္ခန္းထဲကထြက္လာတယ္ ပိုက္ဆံအိတ္ကိုကိုင္ ရင္း။ ပိုက္ဆံကလံုလံု ေလာက္ေလာက္ မထည့္လာမိလို႔တဲ့။ ဒီလူၾကည့္ရတာ ပိုက္ဆံ ေနထိုင္မႈ အလုပ္အကိုင္ျပည့္စံုေနရဲ႕ သားနဲ႔ ဘာေတြ ျဖစ္ေနသလည္း ခံစားခ်က္မ်က္၀န္း ေတြနဲ႔။ အလုပ္အကိုင္အေၾကာင္း ဘယ္မွာေနတာေတြေမးေနေသး တယ္ အဲဒါသူနဲ႔ဆိုင္လို႔လား သူမ်ားအေၾကာင္းကိုစပ္စုတာ စိတ္အတိုဆံုးပဲ။ "ေဟ့...မင္းနာမည္ဘယ္လိုေခၚလည္း...အခ်ိန္ရရင္အတူ ေသာက္ရေအာင္လား။"

ကြၽန္ေတာ္မၾကားခ်င္ေယာင္ေဆာင္ျပီးထြက္လာခဲ့တယ္။ အခန္းေလွကားနားအေရာက္ သူ႔အခန္းဖက္ကို ၾကည့္လိုက္ ေတာ့ ၀ရန္တာကေနကြၽန္ေတာ့္ကိုၾကည့္ေနဆဲ၊ သူ႔ကိုၾကည့္မွန္း သိေတာ့ လက္လွမ္းျပတယ္.. .သြားကြာ....ဘာ မွန္းမသိ။

x x x

မနက္ခင္းေလျပည္ေတြနဲ႔အတူ မေအးစက္ႏိုင္ဘဲ ကြၽန္ေတာ္တို႔ တစ္ေတြ ေဘာလံုးကစားျဖစ္ၾကတယ္ အလုပ္နားခ်ိန္မွာေလ။ ေက်ာ္ေက်ာ္ရယ္ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္တစ္ခ်ိုဳ႕ရယ္ လြတ္လြတ္ လပ္လပ္ေပါ့ဗ်ာ။

အလုပ္ထဲစိတ္ႏွစ္ထားသမွ် အခုမွစိတ္ထဲ နည္းနည္းေပါ့သြား ေတာ့တယ္။ျပီးေတာ့ အလုပ္ဆက္လုပ္ၾကေပါ့။ ညေနအေရာက္ အလုပ္ ဆင္းခ်ိန္ေရာက္တဲ့အခါ ေက်ာ္ေက်ာ္က သူအလုပ္လုပ္ တဲ့ဘားအေၾကာင္း မင္းအတြက္အလုပ္တစ္ေနရာစာေျပာခဲ့ ေၾကာင္း ေျပာတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ကလည္း အလုပ္အကိုင္ အေၾကာင္း ေကာလိပ္အတြက္ ေငြစုျဖစ္ေၾကာင္းစသျဖင့္စကား ေတြဆိုရင္း ႏွစ္ဦးသား အလုပ္ဆင္း ဖို႔ျပင္ဆင္ျပီး ထြက္လာၾက တယ္ စက္ရုံထဲကေန။

အဲဒီအခ်ိန္ စက္ရုံတံခါးနားမွာ ကားခပ္သန္႔သန္႔တစ္စီးထိုး စိုက္လာတယ္...ျပီးေတာ့ ကားထဲမွလူရြယ္တစ္ဦးဆင္းအလာ စက္ရုံမႉးေတြ ဘာေတြက ပ်ာပ်ာသလဲၾကိဳၾကျပဳၾကနဲ႔။ ဘယ္သူ မွန္းေတာ့မသိဘူး.....။ ေနာက္ျပန္လွည့္ၾကည့္လိုက္မိေတာ့ သူကြၽန္ေတာ့္ကိုစူးစိုက္ ၾကည့္ေနရင္း စကားေျပာဖို႔ၾကိဳးစား တာလားမသိ ကြၽန္ေတာ္ရွိရာလွည့္ၾကည့္လွည့္ၾကည့္လုပ္ရင္း ကၽြန္ေတာ္ရွိရာလွမ္းလာတယ္။ သူ႔ကိုဂရုမစိုက္ဘဲ ဆက္ ေလွ်ာက္အလာ ေက်ာ္ေက်ာ္က "ေဆြမင္း....အဲဒီလူက CEO ရဲ႕သားေလ။ မင္းဒီထက္ေကာင္းတဲ့ရာထူးရခ်င္ရင္ အတည္ ၀န္ထမ္းျဖစ္ခ်င္ရင္ သူကေထာက္ခံေပးႏိုင္တယ္ကြ။ သူနဲ႔သြား စကားေျပာျပီး မင္းရဲ႕အေၾကာင္းေျပာျပၾကည့္ပါလား အကူအညီ ရ လိုရျငားေပါ့ကြာ။"

စိတ္ထဲေထာင္းကနဲ ေဒါသထြက္သြားမိတယ္။ ေက်ာ္ေက်ာ္က ကိုယ္ခ်င္းစာစိတ္နဲ႔ေျပာတာမွန္ေပမဲ့ ကြၽန္ေတာ္အဲဒီေလာက္ နိမ့္ပါးေနသူ မွမဟုတ္တာ၊ကိုယ့္၀င္ေငြနဲ႔ ကိုယ္ရပ္တည္ဖို႔ ၾကိဳးစားေနသူပဲဗ်။အလုပ္တစ္ခုမွာ လူတစ္ေယာက္ေထာက္ခံ ေပးမွ တည္ျမဲမွာလား၊အဲဒီလူ ၾကည္ျဖဴမွ ရာထူးတိုးမတဲ့လား ..သြားစမ္းပါ။

ေလွခါးေလးကေနတစ္ဆင့္ ခပ္မိုက္မိုက္ရုံးခန္းတစ္ခန္းထဲကို ၀င္လာျဖစ္တယ္ေနာက္တေန႔မွာ။ စားပြဲခံုတစ္ခုမွာ ထိုင္ရင္း အလုပ္လုပ္ ေနတဲ့ သူဟာ ကြၽန္ေတာ္၀င္လာတာကိုျမင္ေတာ့ သူ႔မ်က္၀န္းေတြမွာ အေပ်ာ္ရိပ္ေတြထင္းလာတယ္။ "မင္းနဲ႔ျပန္ ေတြ႔ရတာ၀မ္းသာ တယ္ကြာ၊ မင္းဒီစက္ရုံမွာအလုပ္လုပ္ေနတာလား။ ငါဘာကူညီေပးႏိုင္မလည္းမင္းအတြက္။ ေဟာဒီမွာ ငါ့ရဲ႕ လိပ္စာကဒ္။" ကြၽန္ေတာ္ လာရင္းကိစၥကို မေျပာျဖစ္ေသးဘူးသူ႔ စကားေတြကိုနားေထာင္ရင္း စိတ္ထဲဘာကိုမွန္းမသိ မေက်နပ္ ျဖစ္ေနတာ။ သူ႔လိပ္စာကဒ္ကို လွမ္းေပးေတာ့... ဘာမွဆက္ မေျပာေတာ့ဘဲ သူ႔အခန္းထဲကထြက္လာခဲ့တယ္။

သြားစမ္းကြာ...လက္အိပ္ေတြ ၀န္ထမ္း၀တ္စံုေတြခြၽတ္ျပီး စက္ရုံ ထဲကထြက္လာခဲ့လိုက္ေတာ့တယ္။ ငါ့ကိုဘာထင္ေန သလည္း မသိေပါ့ ကြၽန္ေတာ့္စိတ္ထဲမွာ ခံစားခဲ့ရတာက။ ဟား.......... သက္ခပ္ျပင္းျပင္းရွဴရင္းေတာင္ကုန္းေလးေပၚရွိအိပ္ခန္းက်ဥ္းေလးကိုျပန္လာခဲ့တယ္။ ေရခဲေသတၲာထဲကရွိတာေလးေတြ ထုတ္ျပဳျပီးခ်က္ျပဳတ္၊ျပီးေတာ့ထမင္းစားရင္း...ေက်ာ္ေက်ာ္ေျပာတဲ့ဘားခန္းကို လွမ္းဖုန္းဆက္လိုက္ တယ္။ လာခဲ့ပါတဲ့ေလ.....။ ေရမိုးခ်ိဳးသန္႔ျပန္႔ေအာင္ျပင္ျပီး စစ္ေျမျပင္တစ္ခုကိုထြက္ခြာလာ ရသလို လွမ္းျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။

ေတာင္ၾကားလမ္းေတြရွိတဲ့ ရပ္ကြက္တစ္ခုရဲ႕ ခပ္ေမွာင္ေမွာင္ လမ္းသြယ္ေလးကတစ္ဆင့္၀င္လာခဲ့တာ ေဟာေတြ႔ပါျပီ နီယြန္ မီးေတြ လင္းေနတဲ့ ကားေတြစီရီေနတဲ့ ကလပ္ဘားတစ္ခု။ ရင္ခုန္ဖြယ္ ဂီတသံေတြထံုမႊမ္းထားတဲ့ ကပြဲၾကမ္းျပင္ စား ေသာက္ေနသူေတြ အစီအရီ ကာရာအိုေကအခန္းမ်ားက အဆို ၀ါသနာရွင္တို႔အတြက္ ကလပ္ရဲ႕ ေနာက္ပိုင္းအခန္းေတြမွာေတာ့...။

၀န္ထမ္းအုပ္ခ်ဳပ္တဲ့မန္ေနဂ်ာဆီေရာက္ေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္ တစ္ကိုယ္လံုးသူစိုက္ၾကည့္ရင္း ေၾကာင္ျပံဳးျပံဳးပါရဲ႕။ ...ဘာ ေၾကာင့္လည္း။

To be continued.....

Alex aung

စာၾကြင္း။ ။ ဒီ၀တၳဳေလးဟာ ကြၽန္ေတာ္လြန္ခဲ့ေသာႏွစ္ေတြတုန္းက ေရးျပီးတင္ခဲ့တဲ့ အခန္းဆက္၀တၳဳေလးပါပဲ။ အဓိက ဇာတ္လမ္းကေတာ့ ကိုရီးယားကားေလးတစ္ကား( No Regret) ကိုၾကည့္ရင္း ခံစားခ်က္တစ္ခုျဖစ္တည္လာတာေၾကာင့္ ေက်ာရိုးယူေရးျဖစ္ခဲ့ျခင္းပါ။ သူငယ္ခ်င္းေတြအားလံုးလည္းဖတ္ဖူးခဲ့ၾကမယ္ထင္ပါတယ္။ အခုျပန္တင္ျဖစ္ရျခင္းက ကြၽန္ေတာ္ စာေရးဖို႕အခ်ိန္မရတာမ်ားေနတဲ့အတြက္ေၾကာင့္ သူငယ္ခ်င္းတို႕လည္းမပ်င္းရေအာင္ ျပန္လည္ဖတ္ေစခ်င္တဲ့သေဘာနဲ႕ ျပည္လည္ေဖာ္ျပလိုက္ပါတယ္လို႕ေနာ္။