“ဆူးေလလမ္းက… အထက္တန္းစား”

ညေနတစ္ပိုင္းလံုး ၀ါးလံုးထုိးရြာေနတဲ႔မိုးက တိကနဲ႔ရပ္သြားေတာ႔ ကုိယ္႔ရင္ထဲမွာလည္း ထိတ္ကနဲေပ်ာ္သြားတယ္။ ဘုရားစင္ေအာက္နားမွာကပ္ထားတဲ႔ တုိင္ကပ္နာရီလက္တံက ေၿခာက္နာရီတိတိကိုညြန္ၿပေနလို႔ လုပ္စရာရွိတာေတြ ခပ္သြက္သြက္ပင္လုပ္ရတယ္။ ဒါမွ ရွစ္နာရီေက်ာ္ေလာက္ဆုိ အလုပ္လုပ္တဲ႔ေနရာေလးကိုေရာက္မွာ။

အက်ီနဲ႔ေဘာင္းဘီကို ေသသပ္ေအာင္၀တ္ၿပီး စပေရးကို အသာၿဖန္းၿပီးဆံပင္ကိုပံုက်ေအာင္ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းအရို္င္းေလးသြင္းလုိက္တယ္။ ၿပီးေတာ႔ လည္ပင္းနဲ႔ပုခံုးအစြန္းနွစ္ဖက္ကို ေရေမႊးေလးတစ္ခ်က္နွစ္ခ်က္ဆြတ္တယ္။ ဒါဆိုရင္ဒီစေနအတြက္အားလံုးၿပည္႔စံုၿပီ။ အၿပင္ထြက္ခါနီးမွာ ကေလးကိုေပြ႕ၿပီး

“ ေစာေစာၿပန္လာမယ္”

လုိ႔ေၿပာကာ သူမပါးကိုတစ္ခ်က္နမ္းလိုက္တယ္။ ဒီေန႔မွစိတ္ေတြေလာေနတာ။ပံုမွန္ဆို
ေရေမႊးအနံ႕ေတြကို သူမသိပ္မၾကိဳက္လို႔
“ ေစာေစာၿပန္လာမယ္ေနာ္”

လို႔ေၿပာၿပီးမွ ေရေမႊးဆြတ္ေနၾက။ မိုးရာသိီမို႔ မုိးရြာတာ မဆန္းေပမယ္႔ ေန၀င္ခ်ိန္ေနာက္ပိုင္းမိုးရြာမွာကိုေတာ႔ အသဲသန္စိတ္ပူမိတာအမွန္ပါ။ အထူးသၿဖင္႔ ဒီလိုပိတ္ရက္ေလးေတြေပါ့။ အခန္းေသာ႔ကိုေဘာင္းဘီအိပ္ထဲထည္႔ၿပီး ဟိုဘက္လမ္းထိပ္ကို ကြမ္းရာဆုိင္ဘက္ကိုသြားဖုိ႔လုပ္ရတယ္။ ကြမ္းယာဆုိင္မွာ ကေလးကိုထားၿပီးမွ ဒီကထြက္ရမွာ။ မဟုတ္လို႔ အခ်ိန္ဆြဲေနရင္ အလုပ္ေနာက္က်ၿပီး အၿပန္မိုးခ်ဳပ္ရင္ ကေလးကူထိန္းေပးတဲ႔ အိမ္က နည္းနည္းညိဳၿငင္တာခံရတယ္။ ညေနတစ္ပိုင္းကို ေငြနွစ္ေထာင္ေပးၿပီးထိန္းေပးေပမယ္႔ မိုးခ်ဳပ္ရင္ သူတို႔လည္းတစ္ေနကုန္ေစ်းေရာင္းၿပီးညေစာေစာမနားရတာမို႔ ေနာက္က်ၿပန္သူေတြရဲ႕ ကေလးကိုသိပ္ထိန္းမေပးခ်င္။

ကိုယ္လိုလူေတြရဲ႕ ကေလးေတြကို ေစတနာပါပါထိန္းေပးေနတာမို႔သာ ကိုယ္႔လိုေနာက္ကၿပန္သူအတြက္ သည္းခံၿပီး ဘာေၿပာေၿပာၿပန္မေၿပာပဲ အဆင္ေၿပေအာင္ေနရတာေပါ့။ ကေလးဗိုက္ဆာမွာလည္းမပူရဘူး။ နုိ႕ဘူးကအစ ထမင္းပါေက်ြးေပးၾကလို႔ ကေလးေတြကိုေတာ႔ သူတုိ႔ ေတာ္ေတာ္ခ်စ္ၾကတယ္လို႔ဆိုရမယ္။ ဒါေၾကာင္႔တတ္နုိင္သေလာက္ ေစာေစာၿပန္လာနုိင္ဖုိ႔ ၾကိဳးစားေနရတာ။ အိမ္ကသူမကို စိတ္မခ်တာ လည္းပါတာေပ့ါ။

ညေနက ရြာထားတဲ႔မိုးရဲ႕ အရွိန္ေၾကာင္႔ ရပ္ကြက္ရဲ႕ေရနုတ္ေၿမာင္းကေရေတြလ်ွံၿပီး အမိႈက္နဲ႔ အညစ္အေၾကးေတြ လမ္းမရဲ႕ေဘးက အုပ္ဖိနပ္ခံုေလးေပၚလ်ံွေနတယ္။ ဒါေၾကာင္႔ထင္ပါရဲ႕ ဒီလမ္းေဘးအုပ္ခံုေလးမွာ မင္းမူေနၾက ညိဳမတစ္ေကာင္ေတာင္ ေပညစ္ညစ္လမ္းမထက္မွာ ေတာင္ေလ်ာက္ေၿမာက္ေလ်ာက္နဲ႔ လမ္းသလားေနတာၿမင္ေနရတယ္။ ညမိုးခ်ဳပ္ခ်ဳပ္ အလုပ္ကၿပန္လာလို႔ ေမာပန္းနံေစာ္ေနတဲ႔သူကို အၿမွီးေလးတလႈပ္လႈပ္နဲ႔ ရင္းရင္းနီးနီးၾကိဳတာဆုိလို႔ သူတစ္ေကာင္ပဲ။

သူအိပ္ေပ်ာ္ေနလို႔ ကိုယ္က သူ႔ေဘးက အသာေလးေက်ာ္သြားရင္ေတာင္ ကိုယ္ေရာက္ေနတာ သူသိတယ္ဆုိတဲ႔ အထာနဲ႔ မဖြင္႔တဲ႔မ်က္လံုးကို မ်က္ေတာင္ေလးေပကလပ္ ေပကပ္နဲ႔ နားရြက္ေလး ေလာက္ေတာ႔ လုပ္ၿပနုတ္ဆက္တတ္ေသးတယ္။ ကြမ္းယာဆုိင္မွာ ထားထားတဲ႔ ကေလးကိုယူၿပီးညအလုပ္ၿပန္ခ်ိန္ သူတစ္ေယာက္ပဲ ကုိယ္႔ကို ၀မ္းပမ္းတသာၾကိဳတယ္။

@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@

ကိုယ္ေရာက္ေနၾကေနရာေလးေရာက္ေတာ႔ မိုးရဲ႕တန္ခိုးနဲ႔ စက္စက္စိုေအာင္ရြဲခဲ႔တဲ႔ တံတားက အနည္းငယ္ေၿခာက္ေနၿပီ။ စိတ္ေမာလူေမာနဲ႔ တက္ရတဲ႔ ဆူးေလတံတားရဲ႕ သံုဆင္႔ၿမင္႔ ေလွခါးထွစ္ေလးေတြက ေရာက္လာၿပီလားဆုိတဲ႔သေဘာန႔ဲ ကိုယ္႔ကုိရင္းရင္းနီးနီးခရီးဦးၾကိဳနုတ္ဆက္ၾကတယ္။ ဖိနပ္ေအာက္မွာ ကပ္ပါလာတဲ႔ သဲမႈံေလးေတြကို ေလွခါးထစ္မွာ အားစိုက္ပြတ္ေလ်ာက္ၿပီး ဆူးေလတံတာေပၚေရာက္တဲ႔ အခ်ိန္ မီးေရာင္စံုနဲ႔ သပၸါယ္လွတဲ႔ ဆူးေလေစတီေတာ္ၾကီးကို စိတ္ထဲကဦးခုိက္ကန္ေတာ႔ ၿပီး

“ ဒီေန႔လုပ္ငန္းေလးအဆင္ေၿပပါေစ”

လို႔ေတာင္းတဲ႔ဆုကို ၿဖည္႔ဆည္းေပးမေပးေတာ႔ မသိေပမဲ႕ ရုန္းကန္ၿခင္းနဲ႔ ေနသားက်လာ တဲ႔ကိုယ္႔ကိုေတာ႔ တံတားအလယ္မွာ ခ်ိတ္ဆြဲထားတဲ႔ အိုမီဂါနာရီၾကီးက ခပ္တည္တည္စိုက္ၾကည္႔ေနေလတယ္။

ၿပီးတာနဲ႔ လမ္းဟိုဘက္ၿခမ္းဒီဘက္ၿခမ္းကို အမိုးမိုးထားတဲ႔ ေခါင္မိုးအခံုးကိုးခုနဲ႔ တံတားရဲ႕ အၿမင္႔ကို သတိေပးထားတဲ႔ ၄.၅ အမ္ ဆုိတဲ႔စာသားကို ပထမဆံုးၿမင္ရေတာ႔တာပါပဲ။ ဘာလို႔ လည္းဆိုရင္ ဒီတံတားကို တစ္ရက္တစ္ရက္ အၾကိမ္ေပါင္းေၿမာက္မ်ားစြာပတ္ရင္း မ်က္လံုး ေတြကိုလည္း အေရွ႕အေနာက္ အေပၚေအာက္ကို ဒိုင္းကနဲ ဒိုင္းနဲ႔ ေၿပးလႊားကစားရေသး တယ္။

တစ္ရက္တစ္ရက္ ဒီတံတားကို ဘယ္ကပတ္လိုက္၊ ညာကပတ္လိုက္ အေပၚတက္ လိုက္ ေအာက္ဆင္းလိုက္နဲ႔ ေတာသံုးေတာင္ အပိုင္းစားရထားတဲ႔ ၿခေသၤတစ္ေကာင္လို အမဲလိုက္ ရတဲ႔ဘ၀က ထင္ထားသေလာက္ေတာ႔ ဘယ္လြယ္လိမ္႔မတုန္းဗ်။

ကိုယ္႔ကုိယ္ကို မုဆုိးတစ္ေယာက္လို သေဘာပိုက္ၿပီးသားေကာင္လုိက္ရေပမယ္႔ အမွတ္မထင္ မုဆုိးက သားေကာင္ၿဖစ္သြားရတာမ်ိဳးလည္းရွိတတ္ေတာ႔ ပိုပိုၿပီးသတိထား ရတယ္။ ေတာင္ဘက္ကို ၾကည္႔လုိက္တဲ႔ မ်က္လံုးေတြမွာ အညဳေလးေတြပါရသလို ေၿမာက္ဘက္ကိုလွမ္းတဲ႔ ေၿခလွမ္းမွာလည္း ေမ်ာ္လင္႔ၿခင္းအရိပ္အေယာင္ေတြထည္႔ထား ရတယ္။ ကိုယ္လုိက္မယ္႔ သားေကာင္ရဲ႕ အေၿခေနကိုၾကည္႔ၿပီး အႏုလား၊ အၾကမ္လား၊ အရိုင္းလား အယဥ္လားဆိုတာကို မ်က္လံုးရဲ႕ အၾကည္႔နဲ႕အသိတရားက သတိထားၿပီး ကပ္ပါဒြန္တြဲေနရတာ။ မဟုတ္လို႔မ်ား အနုၾကိဳက္သူကို အၾကမ္းသေဘာပိုက္မိရင္ ဒီေန႔အတြက္ သားေကာင္ရွံးၿပီ။

ဒါေၾကာင္႔ မ်က္လံုးေလးတစ္ခ်က္အ၀င္႔၊မ်က္ေတာင္ေလးတစ္ခ်က္အခတ္မွာကို တစ္ခ်က္ ကေလးမွ အမွားယြင္းမရွိေအာင္ သားေကာင္ကို ထိလုိ႔ၿငိမယ္႔အကြက္ေလးေတြ ဖန္တီးခင္းက်င္းထားရတယ္။ ၿမန္ၿမန္ၿငိလို႔ ၿမန္ၿမန္ထိတာနဲ႔ ခပ္ေစာေစာ ကစားပြဲသိမ္းၿပီး အိမ္ၿပန္မယ္။

ေဟာ…ပညာေတြထုတ္သံုးေနရင္းက ခပ္ထိိထိၿငိ္ေလာက္မယ္႔ သားေကာင္တစ္ေကာင္ ညြတ္ကြင္းထဲတုိး၀င္လာၿပီ။ ကိုယ္နဲ႔မ်က္နွာခ်င္းဆုိင္ကို တည္႔တည္႔ေလ်ာက္လာတဲ႔ သားေကာင္က လမ္းေလ်ာက္ေနရင္းနဲ႔ ကိုယ္႔မ်က္နွာကိုတစ္ခ်က္ၾကည္႔တယ္။ သားေကာင္ ၾကည္႔ေနတာကိုသိေပမယ္႔ မသိသလိုဟန္ေဆာင္ၿပီး တံတားကိုတစ္ပတ္ပတ္လုိက္တယ္ ။

ၿပီးေတာ႔ တံတာေအာက္မွာ လူပ္ရွားသြားလာေနတဲ႔ လူေတြကိုအသာေလးရပ္ၿပီးၾကည္႔ေန တယ္။ သားေကာင္အၿမင္မွာ ကိုယ္႔ကိုသတိထားမိေစနုိင္တာက ဒီနည္းပဲ။ လူဆိုတာမ်ိဳးက လိုက္ရင္ေၿပးတယ္။ ဒါေၾကာင္႔ ပညာေတြသံုးတဲ႔ေနရာမွာ ခပ္ပါးပါးေလးသံုးတာ အေကာင္း ဆံုးပဲ။ ေအာက္ကိုၾကည္႔ေနရင္း တံတားေအာက္က မ်က္မွန္းတန္းမိေနတ႔ဲ အစ္မတစ္ေယာက္ကို လက္တစ္ခ်က္ၿပၿပီး နုတ္ဆက္တယ္။ဆူးေလတံတားမွာေႏြးေႏြး၊ သိမ္ၾကီးေစ်းမွာ ေဒလီယာ၊ ပန္းဆိုးတန္းမွာ ေသာ္တာ၊ဆိုျပီး အစ္မရဲ႕နာမည္ေတြက အမ်ိဳးမ်ိဳးေလ။ ကိုယ္ကေတာ႔ အမည္နာမရယ္လို႔ ေထြေထြထူးထူးသိပ္မရွိပါဘူး။ အပ္ခ်ဳပ္ဆုိင္မွာ အထူးခ်ဳပ္ခိုင္းထားတဲ႔ ေမ်ာ႔ၾကိဳးတပ္ အက်ီေလးကို ပန္းနုေရာင္ဇာအပါးေလးထပ္၀တ္ထားျပီး တံတားေအာက္မွာ လူေမ်ာ္ေနတဲ႕ အစ္မရဲ႕သဘာ၀အလွက က်ားအို၊ က်ားပ်ိဳေလးေတြ တံတားေပၚကေန ေအာက္ကိုၾကည္႔မိတာနဲ႔ ထင္းကာ၊ ၀င္းကာ၊ လင္းကာ၊လက္ကာ ၿဖစ္သြားေအာင္ အရာအားလံုးကို ေအာက္ကပင္႔တင္တားတယ္။

ကိုယ္နဲ႕သူမ အမူယာသာမက မ်က္လံုးခ်င္းပါ အခ်င္းခ်င္းစကားေၿပာမိလိုက္ၾကၿပီ။ သူမလည္း ကိုယ္႔လိုပဲ ဒီေန႔ ေစ်းဦးမေပါက္ေသးေပမယ္႔ မိန္းမသားမုိ႔ ကိုယ္႔ထက္ေတာ႔ အခြင္႔ေရးပိုတယ္လို႔ေၿပာရင္လည္းရတယ္။ ဒါေပမယ္႔ ခုခ်ိန္မွာေတာ႔ ကိုယ္ကခံသာတယ္။ ဘာလုိ႔လဲဆုိရင္ ကုိယ္႔ခ်ထားတဲ႔ အစာကိုလာဟတ္မယ္႔ သူကရွိေနၿပီ။ အစာကို လာမခဲေသးလို႔ ကိုယ္ကမဆြဲေသးတာ။

သူမကိုနုတ္ဆက္ေနရင္းနဲ႔ ကိုယ္႔ရဲ႕ သားေကာင္ေလးက တံတားကိုတစ္ခ်က္ပတ္ၿပီး ကိုယ္ရွိရာ အရပ္ကိုလာေနပါၿပီ။
“ ဓါတ္ပံုေလးတစ္ပံုေလာက္ရိုက္ေပးပါလား”

ဆိုတဲ႔စကားနဲ႔ အညွိီနံ႕ေလးေၾကာင္႔ ခ်ိတ္ေလးထည္႔႔ထားတဲ႔ အစာကို အသာေလးလာနမ္းတယ္။

“ ဟုတ္ကဲ႔”
မရီမၿပံဳးေလးေၿပာၿပီး မ်က္လံုးေတြကို အထက္ေအာက္စုန္ဆန္ၾကည္႔ေပးလုိက္ ေတာ႔ အဓိပၸါယ္ပါတဲ႔ မ်က္ေစာင္းတစ္ခ်က္ ခပ္ဖြဖြေလး သားေကာင္ကထုိးတယ္။ ၿပီးေတာ႔ ရိုက္ေပးထားတဲ႔ ပံုေလးေတြၾကည္႔ရင္း
“ပံုရိုက္ေပးခက ေစ်းေတာ႔မမ်ားပါဘူးေနာ္”

“ မမ်ားပါဘူးဗ်ာ"
လို႔ေၿပာရင္း ဘယ္လက္က လက္ညိဳးတစ္ေခ်ာင္းေကြးကာညြတ္ရင္း ညာလက္က လက္ငါးေခ်ာင္းေထာင္ၿပလိုက္ၿပီးခ်ိန္မွာေတာ႔ ကိုယ္အဆင္သင္႔ ၿမဳပ္ထားတဲ႔ ခ်ိတ္ေသးေသးေလးက သူ႔အာေခါင္မွာစူးစိုက္သြားေလတယ္။

@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@

ဒုတိယအေက်ာ႔ တံတားေပၚၿပန္ေရာက္လာခ်ိန္မွာ အရာအားလံုးဟာ ေနသားတက်ၿဖစ္ေနတယ္။ ကိုယ္လည္းသိပ္စိတ္ပူပူပန္ပန္မရွိေတာ႔ဘူး။ ဘာလို႔ဆုိရင္ ဒီေန႔ အတြက္တစ္ေသာင္းခြဲနဲ႔မုန္႔ဖုိးေပါင္းရင္ နွစ္ေသာင္းေက်ာ္ရၿပီ။ဒါဆုိ ဒီေန႔အတြက္ ဖူလံုၿပီလုိ႔ ေၿပာလို႔ရတယ္။ အိပ္ကိုၿပန္ရင္ သူၾကိဳက္တတ္တဲ႔ ကိတ္မုန္႔ေပ်ာ႔ေပ်ာ႔ေလးနဲ႕ ကုန္ေနတဲ႔ ႏြားနီတစိတ္နုိ႔မံႈထုတ္ ၀ယ္ၿပန္မယ္လို႔ ေတြးေနခ်ိန္ တံတားေပၚကို ေ၀ွ႕ကနဲတက္လာတဲ႔ အနံ႔ေလးေၾကာင္႔ စိတ္မေနာနဲ႕ သားေကာင္လား မုဆိုးလားခြဲၿခာေနတုန္းမွာပဲ တက္လာတဲ႔သူနွစ္ေယာက္ထဲ က တစ္ေယာက္က ၿဖတ္ဆိုတစ္ခ်က္ ကိုယ္႔ကုိၿပံဳးၿပနုတ္ဆက္တယ္။ကိုယ္႔အတြက္ ဒုတိယေၿမာက္ ထိၿပီးၿငိရမယ္႔ ပြဲေလးတစ္ခုရွိၿပန္ၿပီေပါ့။

က်န္တစ္ေယာက္က ဆူးေလေစတီကိုလက္အုပ္ခ်ီၿပီး ရွိခိုးအာရံုၿပဳတယ္။ ၿပီးေတာ႔ ကိုယ္႔ေဘးလာ ရပ္ၿပီး
“ တစ္ဆက္ရွင္ကိုဘယ္ေလာက္လဲညီေလး”

ကုိယ္႔လို သားေကာင္လုိက္ေနပါတယ္ဆုိတဲ႔ သူရဲ႕စိ္တ္ထဲမွာေတာင္ ဟာကနဲၿဖစ္သြားတယ္။ ဒီလိုရဲတင္းတဲ႔ ပြဲခင္းမ်ိဳးကိုေစာင္႔ေနတာ။ လက္ႏွစ္ေခ်ာင္းကို အသာေလး လႈပ္ၿပလိုက္ေတာ႔ တစ္ေသာင္းတန္ အသစ္နွစ္ရြက္ကုိ Arrow ပိတ္ဆံအိပ္အရွည္ေလးထဲ ကခ်က္ခ်င္းထုတ္ေပးလုိ႔နည္းနည္းအံ႔အားသင္႔သြားတယ္။ ဒီလူေတြက မုိက္လွေခ်လားေပါ႔။
“ ဘယ္ေနရာကိုသြားခ်င္သလဲ”

“ဘယ္မွမသြားပါဘူး။ ဒီမွာပဲ”
စိတ္ထဲ ဘယ္လိုလူ…အူေၾကာင္က်ားေတြနဲ႔ လာေတြေနမွန္းမသိဘူးလို႔ ေတြးလိုက္မိေပမယ္႔ သူတုိ႔ေပးထားတဲ႔ ေငြနွစ္ေသာင္းက ကုိယ္႔လက္ထဲေရာက္ေနၿပီေလ။ ဘာပဲ လာလာ ေဒါင္းလိုက္ယံုေပါ့ ။

သူတုိ႔သိခ်င္တာေတြ အေသးစိတ္ေမးၿပီးခ်ိိန္မွာ ကိုယ္႔ကုိနုတ္ဆက္ၿပီးၿပန္သြားတယ္။ သူတိ႔ု ၿပန္သြားတဲ႔အခ်ိန္မွာ ခံစားရတဲ႔ ကုိယ္႔ရဲ႕ ရုိးသားစြာသိမ္ငယ္ၿခင္းကိုေတာ႔ သူတုိ႔သိၾကမယ္ မထင္ဘူး။ သူတုိ႔အၿမင္မွာ ကိုယ္ဟာ ေငြေၾကးကို မရိုးမသားရွာေဖြတဲ႔သူ၊ လက္ေက်ာမတင္းတဲ႔သူဆုိၿပီး ၿမင္ရင္လည္းၿမင္ၾကပါလိမ္႔မယ္။ ဘ၀ဒီေရလႈိင္းက နို္မ္႔ၿမင္႔ တက္က်ရွိေနတတ္ေတာ႔ ပတ္၀န္းက်င္က ၿမင္ခ်င္ရာကြက္ၿမင္ၿပီး ထင္ခ်င္ရာကြက္ထင္ၾက တဲ႔ သူတစ္ပါးေရးဆြဲတဲ႔ ပန္ခ်ီကားခ်ပ္မွာ ကုိယ္ေတြက ေဆးအၾကမ္းစပ္ခံရတဲ႔ေနရာေလ ။
ကုိယ္႔ရဲ႕ေနာက္ကြယ္မွာ အခ်စ္ရဲ႕ ရင္ခုန္ၿခင္းေတြရွိတယ္။ ဘ၀ရဲ႕ ပူပန္ရၿခင္းေတြရွိတယ္ ။ အိမ္ေထာင္ေရးရဲ႕ တာ၀န္ယူရၿခင္းေတြရွိတယ္။မ်ိဳးဆက္သစ္အတြက္ရင္နာရၿခင္းေတြပါတယ္။ ဒါေတြကို ညည္းၿပိီး မရိုးမသား လိမ္ညာရွာေဖြမေနခ်င္ေတာ႔။

တနလာၤကေန ေသာၾကာအထိ ကုန္စိမ္းတန္းက ကုန္စိမ္းေရာင္းသမားေလးဟာ စေနတနဂၤေႏြလိုညမ်ိဳးမွာ ေႏြးေႏြး၊ေဒလီယာ၊ေသာ္တာ အစရွိတဲ႔ နာမည္ေတြအတိုင္းပဲ ေပါ့ေပါ့ပါးပါး ေပ်ာ္ပါးေငြရွာေနတယ္လို႔ေတာ႔ မသမုတ္ၾကပါနဲ႔။ သူစိမ္းသူေတြ ကိုယ႔္ဘ၀ရဲ႕ အပူေတြကိုနားလည္ေပးၾကတယ္ဆုိတာက ခဏပါ။ လက္ေတြ႔ရုန္းကန္ ေနရတဲ႔ဘ၀ေတြက စိတ္ကူးယဥ္ဇာတ္လမ္းေတြထဲကလို မခ်ိဳၿမိန္တာေတာ႔ အမွန္။

@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@

ဘာပဲေၿပာေၿပာ ကိုယ္႔ရဲ႕ေနာက္ကြယ္က အေၾကာင္းေလးေတြကိုေမးၿပီး ဒီလိုေငြေလးေပးေတာ႔လည္း ေနာက္အပတ္ စေနတစ္ရက္ကုိယ္နားရတာေပါ့။ ၿပီးရင္ သူတုိ႔ေတြ ကေလးေမြြးၿပီး သဲတန္းေလးမွာ မီးယပ္က်ိဳးေနတဲ႔ ကိုယ္႔မိန္းမအေၾကာင္းကိုလည္း စာဖတ္သူေတြမ်က္ရည္ က်ေအာင္ ေမတၱာေတြခ်ဴၾကပါလိမ္မယ္။ ဒါတင္မက မိဘမဲ႔ ကုိယ္တို႔နွစ္ေယာက္ရဲ႕ အခ်စ္ဇာတ္ေလးကိုလည္းအသက္သြင္းရင္သြင္းၾကပါဦးမယ္။ ဒီထက္ပိုၿပီး စေနတနဂၤေႏြနွစ္ရက္မွာ မိဘနဲ႔အတူမေနရဘဲ ကြမ္းယာသည္လက္ထဲ ဘ၀အပ္ထားရတဲ႔ သမီးေလး အေၾကာင္းကိုလည္း အမွတ္တရ ေရးခ်င္ေရးၾကပါလိမ္႔မယ္။

သူတို႔ေရးတဲ႔ ဒီစာေတြကို ဖတ္မိတဲ႔ စာဖတ္သူေတြကလည္း မၿဖစ္သင္႔ဘူး၊ ၿဖစ္သင္႔တယ္၊ မလုပ္သင္႔ဘူး၊ လုပ္သင္႔တယ္။ မတရားဘူး၊တရားတယ္၊မလိမၼာဘူး၊ လိမၼာတယ္ စသၿဖင္႔ သူတို႔ကမၻာနဲ႔ယွဥ္ထိုးၿပီး ၿငင္းၾက၊ခုန္ၾက၊ေၿပာၾက၊ဆိုၾကပါဦးမယ္။

ဒီလိုပဲ ဆူးေလတံတားေပၚက တစ္ေသာင္းခြဲတန္ ကိုယ္႔ရဲ႕လုပ္အားခေလးေတြအေၾကာင္းကိုလည္း စေန၊ တနဂၤေႏြပံုၿပင္ဆိုၿပီး ေဖးေဖးမမ ၿဖည္႔ေတြးၿပီးေရးရင္လည္းေရးၾကလိမ္႔မယ္လို႔ ေတြးရင္ ကိုယ္႔ရဲ႕ အၿပန္လမ္းေလးဟာ ေပါ့ပါးေနခဲ႔ေပမယ္႔ လက္ေတြ႔နဲ႔ ကင္းကြာလြန္းတဲ႔ စိတ္ကူးယဥ္အနာဂတ္ဟာ ကိုယ္႔လိုလူေတြအတြက္ အင္အားတစ္ခုမၿဖစ္တာေတာ႔ အမွန္။

@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@

မိုးခ်ဳပ္ခ်ဳပ္အိမ္ၿပန္လမ္းမွာ သမီးေလးကိုေပြ႕ၿပီးၿပန္လာေတာ႔ နုတ္ဆက္ေနၾက ညိဳမကလည္း အၿမီွးေလးတရမ္းရမ္းနဲ႔ နုတ္ဆက္ေနလို႔ မိန္းမအတြက္၀ယ္လာတဲ႔ထဲက ကိတ္ေလးတစ္ခု ကိုေက်ာပိုးအိတ္ေလးထဲက ထုတ္ေကြ်းလိုက္တယ္။ ဒါမွ ညိဳမလည္းသန္႔စင္တဲ႔ေငြနွစ္ေသာင္းထဲက၀ယ္လာတဲ႔ ၿဖဴစင္တဲ႔အရသာေလးကို စားၿပီး ဟိုလူေတြလည္းကုသိုလ္ရမွာ။

ကုိယ္႔လုိဖခင္တည္ေထာင္ထားတဲ႔ မိသားစုဘ၀မို႔ ဒီလိုေငြၿဖဴေတြကို သံုးဖုိ႔မထုိက္တန္ဘူးလို႔ သူတုိ႔ေရးတဲ႔စာေတြဖတ္ၿပီးသတ္မွတ္ၾကမယ္႔ စာဖတ္သူေတြရွိရင္ေတာင္ ညိဳမကိုေကြ်းလုိက္တဲ႔ ကိတ္မုန္႔တစ္ခုအတြက္ေတာ႔ သူတုိ႔ေတြ ၀မ္းပမ္းသာေပးၾကလိမ္႔မေပါ့။
အနက္ေရာင္မုိးေကာင္းကင္ၾကီးေအာက္က ပိတုန္းေရာင္ေၿမသားေတြေပၚ ၿဖတ္ေလ်ာက္ေနရတဲ႔ ကိုယ္နဲ႔သမီးေလးရဲ႕ အိမ္အၿပန္လမ္းဟာ အရာရာေမွာင္မုိက္ေနတယ္။ စိတ္ထဲမွာလည္း ညေနက ခ်က္ထားခဲ႔တဲ႔ ထမင္းနဲ႔ဟင္းေလး သူမစားမွစားပါ႔မလားလုိ႔ေတြးေနမိတယ္။ ဒီလိုေလ်ာက္ေနရင္း သမီးေလးမ်က္နွာကိုၾကည္႔မိေတာ႔ ပါးစပ္က တလႈပ္လူပ္နဲ႔နုိ႔ေတာင္းေနတယ္။သူမရဲ႕ အိပ္မက္ကမၻာမွာ ခဏေတာ႔ နုိ႔ဆာေၿပပါေစဆိုတဲ႔ ရည္ရြယ္ခ်က္နဲ႔ ကိုယ္႔လက္ညိဳးတစ္ခ်ာင္းကို ပါးစပ္ထဲအရင္စုပ္ ....ထြက္လာတဲ႔တံေတြးကိုအၿပင္ကိုေထြးၿပီးမွ သမီးေလးပါးစပ္ထဲအသာထိုးထည္႔လုိက္ေတာ႔ သမီးေလးက လက္ညိဳးကိုအသာေလးစုပ္တယ္။

ကိုယ္႔လက္ညိဳးက ဘယ္ေတာ႔မွထြက္မလားနုိင္တဲ႔ နုိ႔ကိုေမ်ာ္ၿပီး သမီးေလးက စုပ္ေနရာကေန စိတ္တုိၿပီး ကိုယ္႔လက္ကိုသူကိုက္လိုက္တာမို႔ ေတာ္ေတာ္ေလာဘၾကီးတဲ႔ ေကာင္ မေလးလို႔ၿပံဳးၿပီးေၿပာလိုက္ခ်ိန္မွာ တံတားေပၚက အစ္ကိုနွစ္ေယာက္ရဲ႕ မင္းကေတာ္ေတာ္ ေလာဘၾကီးတာပဲဆုိတဲ႔ စကားနဲ႔အၿပံဳးကိုၿပန္ၾကားမိတယ္။ ဘာလို႔လဲဆုိရင္ သူတုိ႔ေရးတဲ႔ဇာတ္ေကာင္ရဲ႕ နာမည္ကို အဆင္႔ၿမင္႔ၿမင္႔ေလးေပး….ေပးပါလို႕ ကုိယ္ကေၿပာလို႔တဲ႔။

ဒါေၾကာင္႔ အဲ႔အစ္ကိုရဲ႕ ဇာတ္လမ္းထဲမွာကိုယ္႔ရဲ႕နာမည္က

“ တိမ္မိုးယံ” ။

ေဇာ္ညီညီ(ေနၿပည္ေတာ္)
၆.၅.၂၀၁၇
12: 30 AM

Color Rainbow Magazine
Volume (31) November 2017
အခမဲ႕ ေ၀တဲ႕စာအုပ္မို႕ Colours Rainbow
ကိုဆက္သြယ္ျပီး ရယူနိုင္ပါတယါ