ရာဇဝင်ထဲက ပုဂံ (အပိုင်း တစ်)

 ရာဇဝင်ထဲက  ပုဂံ (အပိုင်း တစ်)

အခန်း  ၁

ကျွန်တော် လူပျိုပေါက် အရွယ်လောက်က အခုလို အင်တာနက်ခေတ်မဟုတ်ပါဘူး။ G_talk တောင် မရှိသေးဘူး။ ကွန်ပြူတာဆိုတာ ဘာမှန်းမသိ။

မယ်မယ်ရရ အလုပ်ဆိုတာမရှိလေတော့ အားရင် ရေမိုးချိုး အဝတ်အစားလဲ မြို့ထဲ ထြက္လာ၊ ဆူးလေ မှတ်တိုင်ဆင်း ကားလမ်းကူး သချာၤသန်းနိုင်ရှေ့ပလက်ဖောင်းပေါ် မှန်လုံလို့ လိင်တူချစ်သူအများစုကခေါ်တဲ့ လက်ဖက်ရည်ဆိုင်ထိုင်၊ ပြီးရင် ကပ်လျှက်က မြေအောက် အိမ္သာထဲ အတက်အဆင်း လူတွေကြည့်၊ တခါတရံ ကိုယ်ကြိုက်တဲ့ ပုံစံမ်ား အိမ္သာထဲ ဆင်းသွားရင် လက်ဖက်ရည်ခွက် ဂလုဆို မြိုချ ငွေရှင်းပြီး ပြေးလိုက်ရတာအမော။

အထဲရောက်တော့ ကြံရဖန်ရပေါ့.....။

အဲ့လိုပဲ မြို့ထဲရှိသမျှ အိမ်သာတွေလှည့်ပတ်သွားရတာ နေပူလဲ မသိ၊ မိုးရွာလဲ မမှူ ဆိုပါတော့....။ မသွားချင်တဲ့နေ့ဆိုရင်တော့ ဆိုင်ထဲက ထောင့်ကျကျစားပွဲမှာထိုင် လာသမွ် လိင်တူသူငယ်ချင်းတွေနဲ့ အာလူးဖုတ် အတင်းတုတ် ဆိုပါတော့.....။

ဆိုင်ရှေ့က ဖြတ်သွားသမျှ သူငယ်အစင်တွေ သွားရည်ကျ၊ အစစ္မ နဲ့ တြဲလာတဲ့ သူငယ်တွေသဘောကျ၊ ဒီကြားထဲ ပိုးတုံးလုံး တွေ တွေ့ရင် မကြားတကြား အာရေသးတာ.....။

မွန္လုံမွာ ထိုင်လိုက်ရင် မဖြစ်မနေတွေ့ရသူတွေရှိပါတယ်။ ကိုကောင်းဇော် သူကေတာ့ အသားဖြူဖြူ ပိန်ပိန် အရပ္ပုပု စကားပြော ကောင်းသူပေါ့။.နောက် သန်းစိုး မျက်မှန်ကြီးနဲ့ အရပ်မြင့်မြင့် အသားဖြူဖြူ ကိုသန်းဝင်း ညောင်ပင်လေးဈေးက ဘောစိပေါ့ အဲ့အချိန်က။ နောက် အောင်မြင့်ဝင်း ပြာကလပ်ပြာကလပ် ဗိုလ်အောင်ကျော်က ဆေးခန်းတခု မွာ အလုပ် လုပ္တာ။

တခြားအမှတ်မရမိတဲ့သူတွေလဲ ရှိပါသေးတယ်။ ဘယ္သူကေတာ့ ဘယ္သူငယ္ကို ဘယ္လို၊ ဘယ္သူငယ္က ဘယ်နေရာမှ ဘယ္လို၊ အို စုံစိနဖာ ကြားရတဲ့ မှန်လုံဆိုင်လေးပေါ့။

အဲ့အချိန် ရှပ်အကျႌ အပွင့်ကြီးတွေကို အပြင်ထုတ်ဝတ်တဲ့ စတိုင်က ကိုကောင်းဇော်ရဲ့ စတိုင်ပါ။ သူက အဲ့အချိန်မှာ ပိုးတုံးလုံးတွေကို နာမည်ရကာစ ဗြီဒီယို ရုပ်ရှင်သရုပ်ဆောင် မင်းသမီးနာမည်တွေ ပေးတတ်ခေါ်တတ်တာများ သူတစ်ယောက်ပဲ ရွိတာ။ ကိုယ့်တောင် မိုးပြည့်ပြည့်မောင် လို့ နာမည်ပေးလိုက်သေးတာပါ။

အဲ့ကာလ မေမေ ကျန်းမာရေးသိပ်မကောင်းတဲ့ကာလမို့ ကျွန်တော့်အတွက် နေ့လယ်လောက်သာ အပြင်ထွက် မြို့ထဲထွက် လျှမ်းရတာ။ ညနေစောင်းရင် အမေကမျှော်တတ်တာသိနေလို့ အိမ်အရောက်ပြန်ရတာပါ....။

ဒါတောင် ကျွန်တော် ည ညဥ့်နက် ဆယ်နာရီလောက်အထိ ဖြစ်သွားတဲ့ရက်တွေ ရှိပါသေးတယ်....။ အဲလိုရက်မျိုးဆိုရင် အမေတစ်ယောက် ကျွန်တော်ပြန်မလာမချင်း အိပ်ယာထဲကနေ မျော်နေတတ်ရှာတယ်။

အဲ့တော့ ဦးစားပေးက နေ့လယ်နေ့ခင်းပါပဲ။ ဘာလို့လဲဆိုတော့ မနက်ပိုင်းဆို အေမ့တူမ ကျွန်တော့် ညီမက အေမ နဲ့ အဖော်လာနေပေးလို့ နေ့လယ်ဖြစ်ရတာပါ။

ဆိုတော့ကာ တစ်နေ့မှာ ကျွန်တော်က မနက်ခုနှစ်နာရီလောက် မှန်လုံဆိုင်မှာ တစ်ယောက်ထဲထိုင်နေတုန်း။ ဘေးကလူငယ် အသက် မတိမ်းမယိမ်းတစ်ယောက်ကို သူငယ်ထောင်တယ်ဆိုပါတော့။ သူက ကျွန်တော့်အနေအထားကိုသိတယ်ဗျ၊ ချက်ချင်း သူထိုင်တဲ့စားပွဲက ထလာပြီး ထိုင်မယ်နော်ဆိုကာ ကူးပြီး လာထိုင်တော့ ရင်ထဲပျော်လိုက်တာ.....ကျေနပ်လိုက်တာ၊ အသားဖြူဖြူသွယ်သွယ် ချောချော လေ.....။

နာမည်မေးတော့ အုပ္စိုးတဲ့ ....နေတာက အင်းစိန်။ စကားပြောလိုက် မုန့်စားလိုက်နဲ့ သူက လိုက်ခဲ့မလားဆိုတော့ ဘယ်ငြင်း လိမ့်မလဲ.....။ ဘယ်သွားမှာလဲဆိုတော့ သိမ်ကြီးဈေးကုန်တိုက်တဲ့၊ အဲ့တော့လဲ ဖြစ်ချင်ရာဖြစ် သူငယ်အစင် ခေါ်ရာနောက်ကောက် ကောက်ပါတော့တာပဲ....။ 

သူခေါ်လာတာ မင်္ဂလာရုပ်ရှင်ရုံနဲ့ မျက်နှာချင်းဆိုင် Lion World ဘီယာဆိုင်အပေါက်ကဝင်ရတဲ့ သိမ်ကြီးဈေးကုန်တိုက် အပေါ်ထပ် ထဲက အိမ္သာတစ္ခု.....။ အဲ့အပေါ်ထပ်ကိုတော့ စတုရန်းပုံ ဂုံးကျော်တံတားရဲ့ လှေကားကတစ်ဆင့် တက္သြားရတာပါ....။

သူက အိမ္သာအဝ တံခါးမကြီးကိုသော့ဖွင့် အထဲကို ကျွန်တော့်ခေါ် တံခါးမကြီးကိုပြန်ပိတ်ပြီး နှုတ်ခမ်းတွေနမ်းတာကစ၊ အကြင်နာ တစ်ဆင်ဆာနဲ့ ကာမဆန္ဒတွေ ဝုန်းဒိုင်းကျဲချလိုက်တာ နာရီဝက်လောက်ကြာတယ်။ ပြီးမှ အတွင်းဘက် မီးတွေဖွင့်  ရေတွေဆေး ကြောရင်း ဒီအိမ္သာကို စည်ပင်ကနေ လေလံရတဲ့အကြောင်း၊ဖွင့်တာ တစ်ပတ်ပြည့်တော့မှာဖြစ်ကြောင်း၊ ကျွန်တော့်ကို ဒီဘက္လာတာ မတွေ့ဘူးကြောင်း အစုံအစိပြောတော့မှ မှန်လုံဘက်ခြေဦးလှည့်နေတာမို့ သတိမထားမိကြောင်း ဘယ္သူမွ မပြောကြောင်း ပြန်ပြောလိုက်ပါတယ်။

အဲ့ဒီနောက် ကျွန်တော်မြို့ထဲ တစ်ပတ်လောက် မရောက်ဖြစ်ပါဘူး.....။

ဒုတိယအကြိမ်ရောက်တော့ ပိုက်ဆံကောက်တဲ့ အပေါက်ဝမှာ လူသုံးယောက်လောက် အုပ္စိုး နဲ့ စကားပြောနေတာတွေ့တယ်.....။

အုပ္စိုးက ဘယ်ပျောက်နေတာလဲဟု စကားစပြီး ကျွန်တော်ဝင်လာတဲ့ အနောက်ကလိုက်လာတယ်....။ပြီးတော့ ကျွန်တော်ဝင်တဲ့ အိမ္သာထဲအထိ အတင်းတိုးဝင်ပြီ ချက်ချလိုက်ပါတယ်။ ကျွန်တော်က လူတွေ နဲ့ကြောက်တယ် မြင်ရင်ရှက်စရာဆိုတော့ ကျွန်တော့်ကို ချစ်တယ်တဲ့....။

အတင်းပဲ အနမ်းတွေချွေရင်း ရုန်းမရတဲ့အဆုံး ကျွန်တော်နဲ့ ပြီးဆုံးခဲ့တယ်......။

အပြင်ရောက်တော့ ကျွန်တော့်ကို မကြာမကြာလာဖို့ သေချာမှာတယ်။ သူပိုက်ဆံကောက်တဲ့ကောင်တာမှာ ထိုင်နေတာ ကျွန်တော် အဝင်တုန်းကရပ်နေတဲ့ သုံးရောက်ထဲက အသားဖြူဖြူ အရပ်မြင့်မြင့် ခပ်နွဲ့နွဲ့ ခပ်ချေချေ တစ်ယောက်ပါ.....။

အုပ်စိုးကိုမြင်တော့ ထိုင်ရာကထ ငါသွားတော့မယ် အုပ္စိုး ဆိုပြီး ခြေတစ်လှမ်းကုဋေတစ်သန်းလို လျှောက်သွားလေရဲ့.....။

ကျွန်တော်လဲ ခပ်စောစောပဲ လှေကားတစ်ဖက်ကဆင်း၊ လေဟာပြင်ဈေးရှေ့မှတ်တိုင်က ၃၇ BM စီးပြီးအိမ်ပြန်လာခဲ့တယ်။  အမှန်ပြောရရင် ကျွန်တော် အုပ္စိုးကို စွဲလန်းနေပြီ......။

သိပ်မကြာပါဘူး သုံးရက်လောက်နေတော့ အုပ္စိုးထံ ရောက်ပါတယ်။ ဒီတစ်ခါတော့ အုပ္စိုး က ထိုင်ခုံမှာထိုင်နေတာတစ်ယောက် ထဲပါ......။

ကျွန်တော့်ကိုမြင်တော့ သူ့ထိုင်ခုံလေးကို ပေးထိုင်ပါတယ်။ နောက်ထပ် ခုံအပုလေးတစ်ခုံကို တံခါးကြားကထုတ် သူထိုင်ပါတယ်။ သူက ကျွန်တော့်ကို ချစ်ကြောင်းသတိရကြောင်တွေပြောနေချိန် အိမ္သာထဲကို ဝင်လာတဲ့သူတိုင်းက လိင်တူကြိုက်သူတွေဆိုတာ သိသာလွန်း ပါတယ်။ တစ်ချို့က အုပ္စိုးကို ပုခုံးတောင်ပုတ်သွားပါသေးတယ်။ ခဏေနေတာ့ ပုဆိုးစ လက္တစ္ဖက္ကမ တရုတ်လို တစ်ယောက်လာပြီး ဟဲ့ အုပ္စိုး အစောင့်ရှိရင် လာသွားမယ် လို့အထဲကိုခေါ်တော့ စိတ်တိုသွားမိပါတယ်.....။

အုပ္စိုးက ဟာ ကိုကျင်စွီကလဲ ဒါကျွန်တော်ပြောတဲ့ ကျွန်တော့် ချစ်သူလေ၊ မနောက်ပါနဲ့ဗျာလို့ ကျွန်တော့်ကို ပြပြီးပြောလိုက် ပါတယ်.....။ ကျင်စွီက ကျွန်တော့်ကိုကြည့် မဲ့ရွဲ့ပြီး အထဲဝင်သွားပါလေရော.....။

ကျွန်တော်လဲ အုပ္စိုးက ဘာမှဖြစ်ချင်ပုံမပေါ်တော့  ခဏပဲ နေပြီးပြန်လာပါတယ်။ အုပ္စိုး နဲ့ အိမ္သာလာတဲ့ လူတွေ ဆက်ဆံရေးကို လိင်တူပါး မဝေသးတဲ့ ကျွန်တော် BMကားပေါ်ထိုင်စီးရင်း လျှောက်တွေးနေမိပါတယ်....။

နောက်တနေ့ ကျွန်တော် လေဟာပြင်ဈေးရှေ့ရှိ မြေအောက်အိမ်သာထဲအရင်ဝင်ပါတယ်။ ပြီးမှ အုပ္စိုးဆီ သွားမယ်ပေါ့။ အိမ္သာထဲ ရောက်တော့ ကျွန်တော်နဲ့ခင်နေတဲ့ ဆေးမြစ်စုံရောင်းတဲ့သူငယ်ချင်းက ကုန်တိုက်ထဲ အိမ်သာတစ်ခုဖွင့်ကြောင်း၊ အပုန်းတွေစည်ကား ကြောင်း၊အစောင့်က အစင် အကိတ်ဖြစ်ကြောင်း၊သူဆာရင် အထဲလိုက်လာပြီး ဖြစ်ပျက်ကြောင်းတွေ ကျွန်တော်မသိသေးဘူး အထင် သတင်းပေးတော့ ကျွန်တော် အတော်လေးဆွံအသွားပါတယ်......။

စိတ်ထဲလဲ မကောင်းပါဘူး.....။

ကျွန်တော် တစ်နာရီလောက် အချိန်ဖြုန်းပြီး အုပ်စိုးရှိရာကုန်တိုက်ထဲသွားတော့.....

ဟိုတစ်ခါ ကျွန်တော်နဲ့ဖြစ်တုန်းက အစောင့်ထားခဲ့တဲ့ ခပ်နွဲ့နွဲ့ တစ်ယောက်ရောက်နေပါတယ်.....။ကျွန်တော့်ကို အုပ်စိုးကမြင်တော့ သူ့ကို ဘာပြောလိုက်လဲမသိ အောင်မလေး ပြန်မှာပါ နင် ပြောစရာမလိုပါဘူး ဒီတခါ စောင့်ပေးပါဆို ပါးရိုက်ခံရမယ်လို့ ရန်တွေ့ပြီး ထွက်သွားပါတယ်။ ကျွန်တော်ကတော့ ဘာမွမသိဘဲ စကားခဏရပ်ပြောပြီး မရောက်တာကြာတဲ့မှန်လုံဘက်သွားမယ်လို့တွေးကာ ပြန်ထွက်လာတော့ ထွက်ပေါက်ဘက်က ဂုံးတံတားပေါ်မှာ ဆေးမြစ်စုံရောင်းတဲ့ ကျွန်တော်နဲ့ခင်နေတဲ့သူရယ် ခုနက အုပ္စိုးကို ရန်တွေ့သွားတဲ့ တစ်ယောက်ရယ် ရပ်ကာစကားပြောနေကြပါတယ်.....။

ကျွန်တော် ဆေးမြစ်စုံရောင်းတဲ့တစ်ယောက်ကိုနှုတ်ဆက်တော့ ဟဲ့ လာဦး၊ နင်က အုပ်စိုးနဲ့  ချစ်သူတွေဆို လို့ မေးပါတယ်.....။

ကျွန်တော်က အေး ဘာလို့လဲဆိုတော့ ပေါက်ကရဟယ် အဲ့ကောင်ကို လင်တော်စရာလား၊ နင် သူ့အကြောင်းမသိဘဲ သူက ဝါးလုံးကားတောင်မရှောင်တဲ့ကောင်ဟဲ့လို့ပြောတော့ သူ့ဘေးနားတစ်ယောက်က လာပါဟယ်လမ်းမကြီးကိုဆိုင်ထဲဝင် တခုခုစားရင်းပြောကြမယ်၊ ငါလဲဗိုက်ဆာနေတာ ငါကျွေးမယ်ဆိုပြီးအတင်းခေါ်တာကြောင့် ပထမဆုံးအကြိမ် LION WORLD ထိုင်ဖြစ်ပါတယ်.....။

ဆိုင်ထဲရောက်တော့ ဆေးမြစ်စုံရောင်းတဲ့သူငယ်ချင်းက မိတ်ဆက်ပေးပါတယ်။ သူက မင်းမင်းတဲ့ သူဌေးမပေါ့.. ဗိုလ်ချုပ်ဈေးထဲ ရွှေရင်အေးရောင်းတယ်တဲ့

ဟယ် ရွှေရင်အေးရောင်းတယ်လဲပြောသေး သူဌေးမ လဲပြောသေး အံ့သြပါ့ လို့မှတ်ချက်ပြုရသေးတာ။ဆေးမြစ်စုံရောင်းတဲ့ သူငယ်ချင်းကတော့ ကိုသက်တဲ့လေ။

အဲ့ဒီမွာ ကိုသက် စပြောတာက သူနေတဲ့ အင်းစိန်ဖော့ကန်နဲ့ အုပ်စိုးအိမ်နဲ့က ကားလမ်းမပဲခြားတာတဲ့။ မိန်းမနဲ့  ပြီးတော့ ကေလးက ခြောက်လသားလေးဆိုပဲ။ ကျွန်တော် နားထဲ အနုမြူဗုံး ကျလေသလား မှတ်ရပါတယ်။

သူက နင်မယုံရင် လိုက်ခဲ့ ....သူ့အိမ်ထိ ငါရောက်ဖူးတယ်၊ နင့်ကိုပြောတာ ငါကသနားလို့ ၊  သူက ဒီလာသမွ် အခြောက်မတွေကို နင်က သူ့ချစ်သူပါ လိုက်ပြောတာ။ အဲ့လိုပြောလဲ ဟိုဟာအငြိမ်ထားတာမဟုတ်ဘူး။လာသမျှ အခြောက်မ နဲ့ဖြစ်တာ။ ပြီးရင် ဟိုဟာဝယ်ကျွေး ခိုင်း၊ ဒီဟာဝယ်ကျွေးခိုင်း ပိုက္ဆံက တောင်းသေးတယ်။ ငါနဲ့ လဲဖြစ်ဘူးတာပဲ။ သူနဲ့ ဆို တဂျိမ်းဂျိမ်းပေါ့ဟယ် ဆိုပြီး မင်းမင်းကို မေးငေါ့ပြလို့ ဝမ်းနည်းသလို ရွက္သလို ခံစားရေသးတာ။

သူတင်ပဲလား မဟုတ်သေးဘူး သူနဲ့ဖြစ်ချင် ပိုက်ဆံသာပေး ဖြစ်ပေးတာ လို့ပြောတော့ ကိုယ့်လို အခြောက်မ ပြောတာဆိုတော့ အကြွင်းမဲ့ ယုံလိုက်ပါတယ်....။

ပြန်ကာနီး မင်းမင်းက ကျွန်တော့်ကို မြို့ထဲရောက်ရင် ဆိုင်လာလည်ဖို့ ညဘက်တွေအားရင် ဒီတံတားပေါ်လာဖို့ ခေါ်ပါတယ်။

မင်းမင်းကိုလည်းကျွန်တော်ခင်မိသွားတယ်ပေါ့နော်။

သုံးရက်လောက်ကြာတော့ ကျွန်တော်အုပ်စိုး ထံ ထပ်ရောက်ပါတယ်။ ကျွန်တော်က ရောက်ရောက်ခြင်း မိန်းမ နဲ့ ကေလးရွိတာ သိကြောင်းပြောတော့ ကိုသက် ပြောတာမဟုတ်လား မေးတယ်။ သူဝန်ခံပါတယ် မိန်းမက မိန်းမ ကေလးက ကေလးတဲ့ ဒီကိုလာသမွ် အခြောက်တွေထက် ကျွန်တော့်ကို တကယ္ခ်စ္တာပါတဲ့။ တကယ္ခ်စ္တာကလဲ  လာသမွ် အခြောက်နဲ့ ခေါ်ဖြစ်နေတာ မဟုတ္လား ဆိုတော့မှ အုပ္စိုးက ဒီအိမ္သာက ပိုက္ဆံ မရကြောင်း၊ တစ်ယောက် ၅၀ ကျပ် နဲ့ တစ်နေ့လုံး ငွေ သုံးထောင် ပြည့်အောင် ထိုင်နေရ ကြောင်း၊ ဒါကြောင့် ငွေပေးမယ်ဆို အဆင်ပြေအောင် လုပ်လိုက်ကြောင်း၊ ကလေးကချူချာတာရယ် နို့မှုန့်ဖိုးရယ်  အိမ်စရိတ်ရယ်က မလောက်ငကြောင်းပြောတဲ့အတွက် ကျွန်တော်နားလည်ပေးရင်း အုပ္စိုးထံ ခြေဦးမလှည့်ဘဲ အတော်ကြာနေလိုက်တယ်။

အပုန်းမဇာတိက ခြေမှာဗွေပါတယ်ဆိုရမယ် အိမ်မှာနေရင် သိပ်ပျင်းတာလေ.....။ 

အုပ္စိုးကို ရင်ထဲကထုတ်လိုက်ပြီး မှန်လုံကိုခြေဦးပြန်လှည့်လိုက်တယ်ဆိုပါတော့။ မှတ်မှတ်ရရပြောရရင် မွန္လုံမွာ လင်ကြောင်း သားကြောင်းတွေပြောတာ၊ ည မိုးချုပ်စမှာ ပြန်မယ်လုပ်တော့ ပြာကလပ်စိန်အောင်မြင့်ဝင်း ရောက်လာတယ်။ ထမယ်လုပ်မှ အတူပြန်မယ်ဆိုတော့ အပေါင်းအသင်ခုံမင်တဲ့ မိန်းမလျှာလေ ပြန်ပါရတာပေါ့.....။

ပြန်တော့ အပုန်းမတို့များ ဉာဏ်များချက်တော် ဆူးလေကနေ တောင်ဥက္ကလာပကိုဆွဲတဲ့ အောက်ဆိုက်ကားစီးမလား၊ BM စီးမလား၊ ဒေဝူးစီးမလား ကြိုက်တာစီးလို့ရပေမယ့် BM ကားကို တကူးတက စောင့်စီးတာ......။

နှစ်ယောက်သား ကားဂိတ်မှာရပ်ပြီး ဘယ် BM ကားကြပ်ပါ့မလဲစောင့်တာ၊ ကားပေါ်လည်း အစင်သူငယ်က ပါဦးမွ၊ ချောင်သေးလို့ ကေတာ့ အောင်မြင့်ဝင်းနဲ့ကိုယ်က လှည့်တောင်မကြည့်ဘူး။...ဟော လာပါပီ လူကကျပ်တဲ့ BM...

BM က ခေါင်း နဲ့ အမိုး တစ်မိုက်လောက်ပဲကွာသလို လူကြပ်ရင် ပူးကပ်ပြီး အောက်တောင်ငုံ့ကြည့်လို့ မရဘူးလေ။ ဒီကြားထဲ ဂျပန်ခေတ်ကတည်းက မီးသီးတွေက မှုန်ဝါးနေတော့ ဂွင် သိပ်ကောင်းတာ.....။

အနောက်ဖက် ကြပ်ညှပ်နေတဲ့ လူတွေကြား၊ သူငယ်ကြား တိုးစီးရတာကိုက ဖီလင်တက်တာပါ။ 

လူကကြပ် အပုန်းမလက်တွေဆိုတာက အစိုးရတာမဟုတ္ဘူး။....ဟိုနားမထိတထိ တို့ကြည့်ထိကြည့်တော့ ယောက်ကျားဆိုတာမျိုးက အထိအတွေ့မငြင်းသာတဲ့အခါများဆို ကားပေါ်မှာဘဲ မသိမသာ ခင်မေသောင်းရတာ.....။ ကားကြပ်ကြပ်ဆိုတော့ ထွက်အားသန်သူနဲ့ တွေ့ရင်အကွင်းလိုက် အကွက်လိုက် စိုစိုရွှဲ လို့....။ 

တခါတရံ တောင်ဥက္ကလာမရောက်သေးဘူး နှစ်ယောက်လောက်က ပွဲပြီးပြီ......။

တစ်ချို့ကလဲ ကိုယ္ကမစရေသးဘူး ထောက်လှမ်းရေးရာထူး တိုးခ်လိုက္တာ....။ အဲ့အခါမ်ားဆို ကားကြပ်ကြပ်ထဲ ရင်ခုန်ရ ဖင်တုန်ရ ပေါ့။ သူ့ရှေ့ကရပ်ရင်း ထောက်လှမ်းရေးသမားရှေ့ စကောဝိုင်းရတာလည်း အလွဲလွဲအချော်ချော်ရယ်...။ ကိုယ်ကစလို့ သိပ်အဆင်မပြေ ချင်လောက်ရင် ကားဘရိတ်အုပ်တာနဲ့ အဲ့သူငယ် သေပြီသာမှတ်....။ BM ဆိုတာက ဖိုက်တာလိုင်းလေ နှစ်စီးဖိုက်ရင်တော့ တာဘိုဂျက် တောင် အနောက်ကျန်ခဲ့မှာ အေသအခ်ာပဲ။

လူက ဘရိတ်အုပ်တာနဲ့ ခြောက်လက်မလောက်ရွေ့မှာတောင် ကိုယ်ရဲ့ ကလူကမြူ မကြိုက်ချင်တဲ့ သူငယ်ပေါ် ယိုင်လဲပြိုကျ၊ ပေါင်ကြား ဆွဲကိုင်ချပစ်တာ ဘာရမလဲ။ ပြီးမှ မသင့်တော်သလို အားနာသလို ပေကလပ် ပေကလပ် လုပ်ပြရတာပေါ့။

တနေ့ အဲ့လို အောင်မြင့်ဝင်းနဲ့ BM ကားစီးပြန်လာတော့ သုံးလမ်းမှတ်တိုင်က လူနှစ်ယောက်တက်လာပြီး ကိုယ့်နားရောက်လာတယ်။ အောင်မြင့်ဝင်းက အဆိုပါလူ နှစ်ယောက်ကို ကျွန်တော့်အနားတွေ့တော့ သူနဲ့ ကျွန်တော်ကြား ခြားနေတဲ့ လူ လေးယောက်လောက်ကို ကျော်ပြီး ဘာပြောတယ်ထင်လဲ....."သူငယ်ချင်း ကြော်ကား ကြော်ကား......" တဲ့ (က်ား..  က်ား  တဲ့....)။

အဓိပ္ပာယ်က မလှုပ်ရှားနဲ့ပေါ့၊ အနီးအနား အပုန်းအခြောက်မှန်း မသိစေလိုတဲ့လူရှိတယ်၊ ကျားကျားယားယားနေဆိုတဲ့သဘောကို အခြောက်စကားအထာနဲ့ လှမ်းပြောတော့ ကိုယ့်အနားက လူက အသံ လာရာလှမ်းကြည့် သူ့ကို မြင်တော့ အကို ဘယ္က ပြန်လာ တာလဲ လို့ လှမ်းနှုတ်ဆက်တာကြောင့် ပြောတဲ့စကား အခြောက်စကားကြီးက ငါအခြောက်/အပုန်းပါ လို့ပြောလိုက်သလိုမနေဘူးလား ကဲ။ နောက်မှ သူအိမ်ဘေးက ညီအစ်ကိုနှစ်ယောက်ဆိုတာ သူပြောပြမှသိတယ်....။

အမြဲ မိတ္ကပ္ဗူး အိတ်ထဲဆောင်ပြီး အာချီပြောင်ပြောင်လေးခပ်ပါးပါးလိမ်းတဲ့ ချစ်ရခင်ရသော ကြော်ကားမလဲ ခုဆို မတွေ့တာကြာပြီ။ တခါတုန်းကဆို သူနဲ့ BM ကားအတူစီး၊ ကားပေါ်မှာတင် လိပ်ရင်း အဆင်ပြေတဲ့သူနှစ်ယောက်ကို ဘေလီမှတ်တိုင်ဆင်း၊ အမွတ္သုံး လမ်းဘက်လျှောက် မြွေမကြောက်ကင်းမကြောက် လမ်းဘေးမှာချထားတဲ့  မြောင်းပိုက်လုံးတွေကြား စော်ကားရတာလည်း မှတ်မိ သေးတယ်။ အဲ့တုန်းက ခေတ်ကောင်းတယ်ဆိုရမလား။

တစ်ပတ် ဆယ်ရက် မှန်လုံဘက်၊ BM စီးတဲ့ဘက် ပြီးတော့ ဂဏှာမငြိမ်တဲ့ အမာစိန်တို့က နေရာသစ် ရှာချင်လာတယ်လေ။ မင်းမင်းပြော တဲ့တံတားပေါ်ကို ညပိုင်းလေးသွားကြည့်ချင်တယ် ဘာတွေရှိလေမလည်းပေါ့....။

တစ်ရက်တော့ နေ့လယ်ဘက် အိမ်ကပ်နေပြီး  ည ၆ နာရီခွဲကျော်လောက်ရောက်လာခဲ့ပါတယ်.....။

တံတားပေါ် ကျွန်တော်တက်သွားတော့ တစ်ယောက်ချင်းသော်လည်းကောင်း၊ သုံးလေးယောက်သော်လည်ကောင်းရပ်နေတဲ့ လူအချို့ တွေ့ရပါတယ်။ ကျွန်တော့်ကို သူတို့အားလုံးရဲ့ မျက်လုံးတွေက တစိုက်မတ်မတ် လိုက်ကြည့်နေတာကိုလည်း သတိထားမိပါတယ်။ သူတို့လို ကျွန်တော်လည်း လူတွေကို ပြန်ကြည့် အကဲခတ်မိတာပေါ့။ သာမန် ယောက်ကျားလေးတစ်ယောက်ရဲ့ စူးစမ်းတဲ့ အကြည့်ထက် ကွဲပြားခြားနားတာ သိပ်သိသာပါတယ်။

အသက်ဝင်တဲ့ မျက်လုံးတစ်စုံတိုင်းက အလိုရမ္မက်ရှိနေတာ ထင်ရှားတယ်။ ပထမဆုံးသော လူတစ်ယောက်အနေနဲ့ နေရာသစ်ရောက်လာ ကာစမို့ သိပ်လည်း အရဲမစွန့်ရဲပါဘူး။ ကျွန်တော်က အနော်ရထာလမ်းမကြီးတလျှောက် မျက်နှာမူလျက်ရပ်နေတုန်း အနားကို စတစ်ကော်လံနဲ့ လူတစ်ယောက် ကပ်လာပါတယ်။ တစ်ယောက်တည်းလားဆိုတဲ့ မေးခွန်းကြောင့် ခေါင်းညိတ် လိုက်ပါတယ်။

ဒီလူကို ကျွန်တော် ဂုံးတံတားပေါ်စတက်လာကတည်းက တွေ့မြင်ပါတယ်။ အနီးအနားက လူတစ်ချို့ကတော့ ကျွန်တော့်ကို ဒီလူစကား ပြောနေတာကို သူတို့မျက်လုံးတွေနဲ့ အကြည့်တွေနဲ့လေ့လာနေပုံရပါတယ်။

လက်ဖက်ရည် သွားသောက်ရအောင် အကိုတိုက်ပါမယ်ဆိုတော့.....ကျွန်တော်က အသံတိတ် ခေါင်းခါလိုက်ပါတယ်.။သည်လူ့ထံက ဒုတိယမေးခွန်း နာမည်ဘယ်လိုခေါ်လဲ ဆိုတာကို မကြားဟန်ပြုပြီး လမ်းဆက်လျှောက်လာလိုက်တယ်။

သူ့ထံက ခုခေတ်စကားမျိုး ချေလိုက်တာဆိုတဲ့ စကားနဲ့ထပ်တူကျတဲ့ စကားတစ်ခွန်းပြောကျန်ခဲ့ပါတယ်။

တံတားရဲ့ဆန့်ကျင်ဘက်နေရာမှာ ပြန်ရပ်လိုက်တော့ ခုနက ကျွန်တော်နဲ့လူတစ်ယောက် စကားပြောနေတာကို လှမ်းလှမ်းကြည့်တဲ့ ရွယ်တူတစ်ယောက် ကျွန်တော့်ထံ တန်းတန်းမတ်မတ်ရောက်လာပြီး ဘယ်သူ့ကိုစောင့်နေတာလဲ လို့ တိုက်ရိုက်မေးလာပါတယ်။

ကျွန်တော်က မင်းမင်းကို စောင့်နေတာလို့ပြောလိုက်တော့ ဗိုလ်ချုပ်ဈေးထဲက မင်းမင်းလား ဟု ပြန်မေးလို့ ခေါင်းညိတ်ပြ လိုက်တယ်။

သူကပဲစပြီး ကျွန်တော့်ကို ဒီတံတားပေါ်မှာ မတွေ့ဘူးကြောင်း မင်းမင်းတို့အဖွဲ့ကို သူသိကြောင်း သူနဲ့လဲ ခင်ကြောင်း ပြောပြပါတယ်။ စစချင်းတော့ သူကိုကျွန်တော့်လို လိင်တူစိတ်ဝင်စားသူလို့ မထင်မိပေမယ့် သူစကားပြောလာပုံက ခြေဟန်လက်ဟန်တွေ ပါလာသလို၊ ကျွန်တော်နဲ့ စကားသာပြောနေတယ် တက်လာတဲ့လူတွေကို လိုက်ကြည့်နေတဲ့ သူ့မျက်လုံးတွေကြောင့် လိင်တူခြင်းကြိုက်နှစ်သက်သူ တစ်ယောက်ဆိုတာ အတတ်သိလိုက်ပါတယ်။

ဟော့ ပြောရင်းဆိုရင် လာပါပြီ ဟိုမွာ လို့ လက်ညှိးထိုးပြတာမို့ ကြည့်လိုက်တော့ တံတားပေါ်ရှိ လှေကားထစ်တွေပေါ် တစ်လောကလုံး သူကျွေးထားတဲ့မျက်နှာပေးနဲ့ ခုခေတ်စကားနဲ့ဆို ချေမိုးပြီး တက္လာတဲ့ မင်းမင်းကိုတွေ့လိုက်ရတယ်ဆိုပါတော့။

ကျွန်တော်က မင်းမင်းကို လက်လှမ်းပြလိုက်တယ်....အားရဝမ်းသာ... ဟယ်....ဆိုပြီ အနှစ်နှစ်အလလကွဲကွာနေလို့ ပြန်တွေ့ရသလို ရောက်ချလာတယ်။

မင်းမင်းက ဟဲ့ ကောင်မ နင်ဘယ်တုန်းကပြန်ရောက်တာလဲ ဆိုတော့ ကျွန်တော့်ကို စကားလာပြောနေတဲ့သူခမျာ ညေနက မှရောက်တာအေ့ ညည်းတို့သတိရလို့ ရေမိုးချိုးတက်လာတာ ဆိုပြီး ချက်ချင်းပြိုကျ သြား လိုက္တာ.....ကျွန်တော်တောင် လိုက်ပြီးပြိုချင်ချင်ရယ်။

အဲလူက ဓနုဖြူကနေ ရန်ကုန်တင်လာတာတဲ့။ ရန်ကုန် ဘားလမ်းထဲ တိုက်ခန်းပိုင်ရှိတဲ့သူ သူ့မိဘတွေက တောသူဌေးတွေဆိုတာ နောက်မှ မင်းမင်းပြောပြလို့ သိရတာပါပဲ။

မင်းမင်း တယ်လှနေပါလား ဆိုတဲ့ အမေးနဲ့ နောက်တစ်ယောက် အနားရောက်လာပြန်တယ်။

သူ့လက်ထဲက ကွာစေ့ထုတ်လေးကို မင်းမင်းကို ထိုးပေးတော့ ကွာစေ့လေး လေးငါးစေ့နှိုက်ယူရင်း သူ့နာမည်က ကွာစေ့တဲ့  အမြဲ ကွာစေ့ထုတ်လေး လက္က ကိုင်ထား လို့ ခေါ်တာလို့ မင်းမင်းကပဲ မိတ္ဆက္သလို ပြောပါသေးတယ်။

ကွာစေ့ ဆိုသူက လုံးလုံးရော မလာသေးဘူးလား လို့ လူတစ်ယောက်နာမည် ထပ်မေးပြန်ပါရော။ မလာသေးဘူး၊ ကိုမြင့်ဦးမဟုတ်လား၊ ဟိုမွာ ဆင်မယဉ်သာ တက်လာနေတာလို့ မင်းမင်း ကပြောလိုက်ပါတယ်။

သည်လို နှင့် တံတားပေါ်မှာ အပုန်းလိုလို အခြောက်လိုလိုတွေနဲ့ အုပ်စုတောင့်တဲ့ မင်းမင်းတို့ကြားထဲ ကျွန်တော် အတော်ပဲ ပျော်ခဲ့ရပါတယ်။

တံတားပေါ် လမ်းလျှောက်နေသူတွေ၊ ရပ်နေသူတွေရဲ့ အကြောင်းတွေလဲ သူတို့သိထားသလောက် ဖောက်သည်ချတတ်သေးတာ။

အဲ့နောက်ပိုင်း ကားဝယ်ရောင်းလုပ်တဲ့ အဖေ့ကားရောင်းမထွက်သေးသမျှ ကျွန်တော် ဂုံးတံတားပေါ်ကို  မသွားဖြစ်တာမို့ ညနေစောင်းရင် ကို မရိုးမယြ သွားချင်စိတ်က ဖြစ်နေခဲ့တာပါပဲ။

တံတားပေါ် ဟိုအကြောင်းပြောသည်အကြောင်းပြော ဟီလာထရတာလဲ အပုန်းမ အခြောက်မသဘာဝ ပျော်စရာအတိ ဖြစ်ခဲ့ရတာပါ။

တစ်ပတ်လောက် ရက်ဆက်ဆိုသလိုသွားလိုက်တော့ ဖိုးဆိုး၊ ကိုဦးလေး၊ မွှေးနီမ၊ မျိုးဇော်၊ မိုက်ကယ်၊ မျိုးကြီး၊ ကိုလတ်၊ ဇေဇေ၊ ကိုမျိုး၊ ဖေဇော်ဂျီ၊ ကိုကြည်လွင် နဲ့ ဦးစောနိုင် ဆိုတဲ့ အသက် ၄၀ကျော် (နာမည်မမှတ်မိသောသူတွေ ငါးယောက်ခန့် ရှိပါသေးတယ်) တို့ရယ် တရင်းတနှီး ညတိုင်းလိုလို ဟေ လာ မောင် တို့ ဝါး ပွဲကျခဲ့ရပါတယ်။

အဲ့အချိန်ကများဆို ကိုယ့်မှာရှိတဲ့ ကောင်းပေ့ဆိုတဲ့ အဝတ်အစားတွေဝတ်ပြီး အလှအပတွေနဲ့ တံတားပေါ်ကို တက္လာတဲ့ သူငယ်တွေ ကို အလှပြ မျက်စိကျအောင် လမ်းတွေလျောက်ရတာ သိမ်ကြီးဈေးတံတားစောင့်နတ်ကြီးကများ ဆုခ်မယ္ဆို ကိုယ်တွေတစ်ဖွဲ့လုံး ပထမ ရမွာ သေချာတယ်။

တကယ်တန်းတော့ ပွင့်ပွင့်လင်းလင်း ခပ်ရှင်းရှင်းသာပြောရရင် တံတားပေါ်တက်လာတဲ့ ယောက်ျားလေး ဆယ်ယောက်မှာ ရှစ်ယောက်က အပုန်း၊ မသိမသာခြောက်တွေပေါ့။ ခပ်ရိုင်းရိုင်းစကားသုံးရရင် လုပ်ချင်သူနဲ့ အလုပ်ခံချင်သူ ဆိုပါတော့။

အဲ့လိုလဲ ပုံသေတွက်လို့မရသေးပါဘူးလေ။ ယောက်ျားလေး စစ်စစ်တွေကလည်း လာလာရပ်ကြတာရှိပါတယ်။ အကြောင်းကတော့ သိမ်ကြီးဈေးကုန်တိုက်ဘက် Lion World ဆိုတဲ့ စားသောက်ဆိုင်က မနက် ၈ နာရီကစပြီး လက်ဖက်ရည်အပါအဝင် ခေါက်ဆွဲသုတ်မှ အစ မုန့်ဟင်းခါးအဆုံး အအေးမျိုးစုံကို မလွတ်တမ်းရောင်းပါတယ်၊ ဘီယာသောက်ချင်လဲရတယ်။ ညေန ၆ နာရီကျော်တာနဲ့ ဘီယာ တစ်မျိုးထဲသာရောင်းတဲ့ စားသောက်ဆိုင်ဆိုပါတော့။ အဲ့ဆိုင်က စစချင်းကတော့ ညဘက် ဘီယာဆိုင်ဆိုပေမယ့် စင်တင်မပါသေးပါဘူး။ ၆ လလောက်ကြာတော့မှ စင်တင်ဖျော်ဖြေရေးပါလာပါတယ်။

မျက်နှာချင်းဆိုင်မှာတော့ မင်္ဂလာရုပ်ရှင်ရုံ ရှိပါတယ်။ ရုပ်ရှင်ရုံက ၅ ထပ်မှာပါ။ မင်္ဂလာရုပ်ရှင်ရုံနဲ့တစ်တန်းထဲ တစ်ဖက်ထိပ်မှာတော့ မေဟွားနိုက်ကလပ်၊ ပဲရစ် နိုက်ကလပ်၊ အင်ပါယာ နိုက်ကလပ်တို့ ရှိပါတယ်။ အဲ့ဒီတော့ဗျာ....ကလပ်တက်ချင်ပြီး ပိုက္ဆံမရွိတဲ့ ယောက်ျားလေးတွေက သိမ်ကြီးဈေးရဲ့ ဒီတံတားကြီးပေါ် ကလပ်လူမစီခင် ညနေမိုးချုပ်စမှာ အပုန်းကမ်ဘာကို အရောက်လာတတ်တော့ တာပါပဲ။ တံတားရဲ့ အောက်ဖက် ပလက်ဖောင်းမှာ ညမိုးချုပ် မွ စဖွင့်တဲ့ လက်ဖက်ရည် ၊ ကော်ဖီကစ ထမင်းကြော်အဆုံး မနက် ၄ နာရီ လောက်ထိ ရောင်းချတတ်တဲ့ ဆိုင်လေးတွေရှိပါတယ်။ များသောအားဖြင့် အဲ့ဆိုင်က ကလပ်မှာ လုပ္စားတဲ့ မိန်းကလေးပြည့်တန်ဆာ လေးတွေစတည်းချ၊ ကလပ်လူစည်တဲ့အချိန်စောင့်တဲ့ဆိုင်ဖြစ်သလို အပုန်းမတို့ ရဲ့တံတားပေါ်မှာ  စည်းရုံးရေးအောင်မြင်လို့ ပဏာမ စကားပြောတဲ့ ဆိုင်လေးလည်း ဖြစ်ပါတယ်။

တံတားပေါ် မွာ အလာကျဲသူနဲ့ နေ့စဉ်လာတဲ့သူတွေကတော့ မတူဘူးပေါ့။ အမြဲနေ့စဉ်လာတဲ့သူတွေအနေနဲ့ မျက်နှာစိမ်းရင် အဆင်ပြေနိုင်မလား အထာပေး ကြိုးစားကြည့်ကြတာပေါ့။ ကြာတော့လည်း တွေ့မြင်နေကြ လူတွေချည်းပဲမို့ အသစ်အဆန်းဆိုတာမျိုး မက်တဲ့ အပုန်းတွေဟာ ကလပ်အတွက် အချိန်စောလို့ တံတားပေါ်လာနေရင်း၊ ရပ်နေရင်း အချိန်ဖြုန်းတဲ့ ယောက်ကျားစစ်စစ်တွေကို တံတားကြီးပတ်ကာ ပတ္ကာ တံတားစောင့်နတ်မင်းကြီးကိုပူဇော်ပသနေသလိုမျိုး လမ်းသလားတတ်တဲ့ အပုန်းမတွေရဲ့ အနွဲ့အနှောင်း တွေအား မျက်စိကျတတ်လာအောင် တံတားကြီးရဲ့ ဘေးဘောင်သံတိုင်တွေ ထိလုလု ဖင်တစ်ခုလုံး လှုပ်ခါ ရမ်းပြီးလျှောက်ရင်း သူငယ်ထောင်ကြည့်ရတယ်ဆိုပါတော့။

သိတဲ့အတိုင်းပဲလေ ယောက်ကျားလေးဆိုတာမျိုးက(ယောက်ကျားစစ်စစ်ကိုဆိုလိုပါတယ်နော်) မိန်းမအစစ်ပဲကြိုက်လေတော့ အပုန်းမ တွေကို စချင် နောက်ချင် စကားစမြည်လုပ်လာတော့၊ အပုန်မတွေအနေနဲ့ကလည်း သူငယ်တွေကို အလိုက်သင့်လေးပြိုပြ ညိုပြရင်း မလင်းမမှောင်နေရာလေးမှာ တစ်ယောက်ကကွယ် တစ်ယောက်ကလိပ် အကိတ်ဆိုလို့ကတော့ ပီတိတွေဖြာ အီးအီးတွေ ပါချင် ပါလေရော။

အဲ့တော့ အတင်းကာရောနှော တံတားအောက်က လဖက်ရည်ဆိုင်ခေါ် ထမင်းကြော်တစ်ပွဲ လက်ဖက်ရည်တစ်ခွက်ရင်းပြီး ရလိုရျငား ကြိုးစားကြတာပေါ့။ရတဲ့အခါလည်း  လြယ္လြယ္ကူကူရတဲ့ သူငယ်ရှိသလို၊ တချို့ကျတော့လည်း အဝ အပြဲစားသောက်ပြီး ဂွမ်းကျန် ခဲ့တယ်ဆိုပါတော့။

ဒီလောက်က တော်ပါသေးတယ်။ သည်ထက်ဆိုး တဲ့ အကြောင်းတရားတွေ ရှိပါသေးတယ်။ တခုပြောရရင် ကလပ္ကိုလာတဲ့ သူငယ် တော်တော်များများက သူတို့ ကလပ်တက်ဖို့လောက်ပဲ အားသန်ကြတာပါ။ အပုန်းမ နဲ့ ဖြစ်ဖို့ ကေတာ့ ညအိပ္ညေန လိုက်ကြတာနည်း ပါတယ်။ ကလပ်တိုင်းလိုလိုက မိန်းကလေးတွေလောက်သာ ဝင်ကြေးမပေးပဲ လူရှာခွင့် ပေးတာပါ။ ယောက်ကျားလေးတွေကတော့ ဝင်ကြေးပေးပြီးမှဝင်ရတာပါ။ ဝင်ကြေးက အနည်းဆုံး ၃၀၀၀ကျပ်နဲ့၊ စေန တနင်္ဂနွေနေ့မျိုးဟာ ၃၅၀၀ ကျပ်လောက်ပေးဝင်ရတာ။ လူစည်ကား လူကျတဲ့ရက်ဆိုပါတော့.....အဲ့ရက်မျိုးကို ကလပ်ထဲ ဝင်နွှဲချင်တဲ့ ယောက်ျားလေးအချို့က ငွေ မရှိတော့ တံတားပေါ်လာ အပုန်းမတွေ နဲ့ အပေးအယူလုပ်ပြီး နီးစပ်ရာ ပတ်ဝန်းကျင်က မှောင်ရိပ်ကျ တိုက်လှေကား နဲ့ ဆေးရုံကြီးရေခဲတိုက် ရင်ခွဲရုံဝန်းထဲ သွားဖြစ်ကြသလို၊ လေဟာပြင်ဈေး ဖျက်ထားတာမို့ ကွင်းပြင်ဖြစ်နေတဲ့ အခု Junction city နေရာ ကွင်းထဲ ခြင်ကိုက်ခံ ဝင်ဖြစ်ကြတာ ရှိပါတယ်။

ကျွန်တော်ကတော့ မင်္ဂလာရုပ်ရှင်ရုံ အပေါ်ထပ်တက်ရင် ခြေလျှင်တက်ရတဲ့ လှေကားတလျောက် ပြောရရင်  လေးထပ်မှာ သွားဆေးခန်း တစ္ခု၊ ၅ လွှာမှာ ရုပ်ရှင်ရုံ၊ ခြောက်လွှာအထပ်မှာ ဘာမှမရှိတော့ ကဲချင်တိုင်းကဲလို့ရတာမို့ အကြိုက် သိပ်တွေ့ပါတယ်။

ရေးသားသူ - သုတလုလင်

To be continued

ရာဇဝင္ထဲက  ပုဂံ (အပိုင္း တစ္)

အခန္း  ၁

ကြၽန္ေတာ္ လူပ်ိဳေပါက္ အရြယ္ေလာက္က အခုလို အင္တာနက္ေခတ္မဟုတ္ပါဘူး။ G_talk ေတာင္ မရွိေသးဘူး။ ကြန္ျပဴတာဆိုတာ ဘာမွန္းမသိ။

မယ္မယ္ရရ အလုပ္ဆိုတာမရွိေလေတာ့ အားရင္ ေရမိုးခ်ိဳး အဝတ္အစားလဲ ၿမိဳ႕ထဲ ထြက္လာ၊ ဆူးေလ မွတ္တိုင္ဆင္း ကားလမ္းကူး သခ်ာၤသန္းနိုင္ေရွ႕ပလက္ေဖာင္းေပၚ မွန္လုံလို႔ လိင္တူခ်စ္သူအမ်ားစုကေခၚတဲ့ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ထိုင္၊ ၿပီးရင္ ကပ္လွ်က္က ေျမေအာက္ အိမ္သာထဲ အတက္အဆင္း လူေတြၾကည့္၊ တခါတရံ ကိုယ္ႀကိဳက္တဲ့ ပုံစံမ်ား အိမ္သာထဲ ဆင္းသြားရင္ လက္ဖက္ရည္ခြက္ ‘ဂလု’ဆို ၿမိဳခ် ေငြရွင္းျပီး ေျပးလိုက္ရတာအေမာ။

အထဲေရာက္ေတာ့ ႀကံရဖန္ရေပါ့.....။

အဲ့လိုပဲ ၿမိဳ႕ထဲရွိသမွ် အိမ္သာေတြလွည့္ပတ္သြားရတာ ေနပူလဲ မသိ၊ မိုး႐ြာလဲ မမႉ ဆိုပါေတာ့....။ မသြားခ်င္တဲ့ေန႕ဆိုရင္ေတာ့ ဆိုင္ထဲက ေထာင့္က်က်စားပြဲမွာထိုင္ လာသမွ် လိင္တူသူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႕ အာလူးဖုတ္ အတင္းတုတ္ ဆိုပါေတာ့.....။

ဆိုင္ေရွ႕က ျဖတ္သြားသမွ် သူငယ္အစင္ေတြ သြားရည္က်၊ အစစ္မ နဲ႕ တြဲလာတဲ့ သူငယ္ေတြသေဘာက်၊ ဒီၾကားထဲ ပိုးတုံးလုံး ေတြ ေတြ႕ရင္ မၾကားတၾကား အာရေသးတာ.....။

မွန္လုံမွာ ထိုင္လိုက္ရင္ မျဖစ္မေနေတြ႕ရသူေတြရွိပါတယ္။ ‘ကိုေကာင္းေဇာ္’ သူကေတာ့ အသားျဖဴျဖဴ ပိန္ပိန္ အရပ္ပုပု စကားေျပာ ေကာင္းသူေပါ့။.ေနာက္ ‘သန္းစိုး’ မ်က္မွန္ႀကီးနဲ႕ အရပ္ျမင့္ျမင့္ အသားျဖဴျဖဴ ‘ကိုသန္းဝင္း ေညာင္ပင္ေလးေစ်းက ေဘာစိေပါ့ အဲ့အခ်ိန္က။ ေနာက္ ‘ေအာင္ျမင့္ဝင္း’ ျပာကလပ္ျပာကလပ္ ဗိုလ္ေအာင္ေက်ာ္က ေဆးခန္းတခု မွာ အလုပ္ လုပ္တာ။

တျခားအမွတ္မရမိတဲ့သူေတြလဲ ရွိပါေသးတယ္။ ဘယ္သူကေတာ့ ဘယ္သူငယ္ကို ဘယ္လို၊ ဘယ္သူငယ္က ဘယ္ေနရာမွ ဘယ္လို၊ အို စုံစိနဖာ ၾကားရတဲ့ မွန္လုံဆိုင္ေလးေပါ့။

အဲ့အခ်ိန္ ရွပ္အက်ႌ အပြင့္ႀကီးေတြကို အျပင္ထုတ္ဝတ္တဲ့ စတိုင္က ကိုေကာင္းေဇာ္ရဲ႕ စတိုင္ပါ။ သူက အဲ့အခ်ိန္မွာ ပိုးတုံးလုံးေတြကို နာမည္ရကာစ ဗြီဒီယို ႐ုပ္ရွင္သ႐ုပ္ေဆာင္ မင္းသမီးနာမည္ေတြ ေပးတတ္ေခၚတတ္တာမ်ား သူတစ္ေယာက္ပဲ ရွိတာ။ ကိုယ့္ေတာင္ မိုးျပည့္ျပည့္ေမာင္ လို႔ နာမည္ေပးလိုက္ေသးတာပါ။

အဲ့ကာလ ေမေမ က်န္းမာေရးသိပ္မေကာင္းတဲ့ကာလမို႔ ကြၽန္ေတာ့္အတြက္ ေန႕လယ္ေလာက္သာ အျပင္ထြက္ ၿမိဳ႕ထဲထြက္ လွ်မ္းရတာ။ ညေနေစာင္းရင္ အေမကေမွ်ာ္တတ္တာသိေနလို႔ အိမ္အေရာက္ျပန္ရတာပါ....။

ဒါေတာင္ ကြၽန္ေတာ္ ည ညဥ့္နက္ ဆယ္နာရီေလာက္အထိ ျဖစ္သြားတဲ့ရက္ေတြ ရွိပါေသးတယ္....။ အဲလိုရက္မ်ိဳးဆိုရင္ အေမတစ္ေယာက္ ကြၽန္ေတာ္ျပန္မလာမခ်င္း အိပ္ယာထဲကေန ေမ်ာ္ေနတတ္ရွာတယ္။

အဲ့ေတာ့ ဦးစားေပးက ေန႕လယ္ေန႕ခင္းပါပဲ။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ မနက္ပိုင္းဆို အေမ့တူမ ကြၽန္ေတာ့္ ညီမက အေမ နဲ႕ အေဖာ္လာေနေပးလို႔ ေန႕လယ္ျဖစ္ရတာပါ။

ဆိုေတာ့ကာ တစ္ေန႕မွာ ကြၽန္ေတာ္က မနက္ခုႏွစ္နာရီေလာက္ မွန္လုံဆိုင္မွာ တစ္ေယာက္ထဲထိုင္ေနတုန္း။ ေဘးကလူငယ္ အသက္ မတိမ္းမယိမ္းတစ္ေယာက္ကို သူငယ္ေထာင္တယ္ဆိုပါေတာ့။ သူက ကြၽန္ေတာ့္အေနအထားကိုသိတယ္ဗ်၊ ခ်က္ခ်င္း သူထိုင္တဲ့စားပြဲက ထလာၿပီး ထိုင္မယ္ေနာ္ဆိုကာ ကူးျပီး လာထိုင္ေတာ့ ရင္ထဲေပ်ာ္လိုက္တာ.....ေက်နပ္လိုက္တာ၊ အသားျဖဴျဖဴသြယ္သြယ္ ေခ်ာေခ်ာ ေလ.....။

နာမည္ေမးေတာ့ ‘အုပ္စိုး’တဲ့ ....ေနတာက အင္းစိန္။ စကားေျပာလိုက္ မုန့္စားလိုက္နဲ႕ သူက လိုက္ခဲ့မလားဆိုေတာ့ ဘယ္ျငင္း လိမ့္မလဲ.....။ ဘယ္သြားမွာလဲဆိုေတာ့ သိမ္ႀကီးေစ်းကုန္တိုက္တဲ့၊ အဲ့ေတာ့လဲ ျဖစ္ခ်င္ရာျဖစ္ သူငယ္အစင္ ေခၚရာေနာက္ေကာက္ ေကာက္ပါေတာ့တာပဲ....။ 

သူေခၚလာတာ မဂၤလာ႐ုပ္ရွင္႐ုံနဲ႕ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ Lion World ဘီယာဆိုင္အေပါက္ကဝင္ရတဲ့ သိမ္ႀကီးေစ်းကုန္တိုက္ အေပၚထပ္ ထဲက အိမ္သာတစ္ခု.....။ အဲ့အေပၚထပ္ကိုေတာ့ စတုရန္းပုံ ဂုံးေက်ာ္တံတားရဲ႕ ေလွကားကတစ္ဆင့္ တက္သြားရတာပါ....။

သူက အိမ္သာအဝ တံခါးမႀကီးကိုေသာ့ဖြင့္ အထဲကို ကြၽန္ေတာ့္ေခၚ တံခါးမၾကီးကိုျပန္ပိတ္ၿပီး ႏႈတ္ခမ္းေတြနမ္းတာကစ၊ အၾကင္နာ တစ္ဆင္ဆာနဲ႕ ကာမဆႏၵေတြ ဝုန္းဒိုင္းက်ဲခ်လိုက္တာ နာရီဝက္ေလာက္ၾကာတယ္။ ၿပီးမွ အတြင္းဘက္ မီးေတြဖြင့္  ေရေတြေဆး ေၾကာရင္း ဒီအိမ္သာကို စည္ပင္ကေန ေလလံရတဲ့အေၾကာင္း၊ဖြင့္တာ တစ္ပတ္ျပည့္ေတာ့မွာျဖစ္ေၾကာင္း၊ ကြၽန္ေတာ့္ကို ဒီဘက္လာတာ မေတြ႕ဘူးေၾကာင္း အစုံအစိေျပာေတာ့မွ မွန္လုံဘက္ေျခဦးလွည့္ေနတာမို႔ သတိမထားမိေၾကာင္း ဘယ္သူမွ မေျပာေၾကာင္း ျပန္ေျပာလိုက္ပါတယ္။

အဲ့ဒီေနာက္ ကြၽန္ေတာ္ၿမိဳ႕ထဲ တစ္ပတ္ေလာက္ မေရာက္ျဖစ္ပါဘူး.....။

ဒုတိယအႀကိမ္ေရာက္ေတာ့ ပိုက္ဆံေကာက္တဲ့ အေပါက္ဝမွာ လူသုံးေယာက္ေလာက္ အုပ္စိုး နဲ႕ စကားေျပာေနတာေတြ႕တယ္.....။

အုပ္စိုးက ဘယ္ေပ်ာက္ေနတာလဲဟု စကားစၿပီး ကြၽန္ေတာ္ဝင္လာတဲ့ အေနာက္ကလိုက္လာတယ္....။ၿပီးေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ဝင္တဲ့ အိမ္သာထဲအထိ အတင္းတိုးဝင္ၿပီ ခ်က္ခ်လိုက္ပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္က လူေတြ နဲ႕ေၾကာက္တယ္ ျမင္ရင္ရွက္စရာဆိုေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္ကို ခ်စ္တယ္တဲ့....။

အတင္းပဲ အနမ္းေတြေခြၽရင္း ႐ုန္းမရတဲ့အဆုံး ကြၽန္ေတာ္နဲ႕ ၿပီးဆုံးခဲ့တယ္......။

အျပင္ေရာက္ေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္ကို မၾကာမၾကာလာဖို႔ ေသခ်ာမွာတယ္။ သူပိုက္ဆံေကာက္တဲ့ေကာင္တာမွာ ထိုင္ေနတာ ကြၽန္ေတာ္ အဝင္တုန္းကရပ္ေနတဲ့ သုံးေရာက္ထဲက အသားျဖဴျဖဴ အရပ္ျမင့္ျမင့္ ခပ္ႏြဲ႕ႏြဲ႕ ခပ္ေခ်ေခ် တစ္ေယာက္ပါ.....။

အုပ္စိုးကိုျမင္ေတာ့ ထိုင္ရာကထ ‘ငါသြားေတာ့မယ္ အုပ္စိုး’ ဆိုၿပီး ေျခတစ္လွမ္းကုေဋတစ္သန္းလို ေလွ်ာက္သြားေလရဲ႕.....။

ကြၽန္ေတာ္လဲ ခပ္ေစာေစာပဲ ေလွကားတစ္ဖက္ကဆင္း၊ ေလဟာျပင္ေစ်းေရွ႕မွတ္တိုင္က ၃၇ BM စီးၿပီးအိမ္ျပန္လာခဲ့တယ္။  အမွန္ေျပာရရင္ ကြၽန္ေတာ္ အုပ္စိုးကို စြဲလန္းေနၿပီ......။

သိပ္မၾကာပါဘူး သုံးရက္ေလာက္ေနေတာ့ အုပ္စိုးထံ ေရာက္ပါတယ္။ ဒီတစ္ခါေတာ့ အုပ္စိုး က ထိုင္ခုံမွာထိုင္ေနတာတစ္ေယာက္ ထဲပါ......။

ကြၽန္ေတာ့္ကိုျမင္ေတာ့ သူ႕ထိုင္ခုံေလးကို ေပးထိုင္ပါတယ္။ ေနာက္ထပ္ ခုံအပုေလးတစ္ခုံကို တံခါးၾကားကထုတ္ သူထိုင္ပါတယ္။ သူက ကြၽန္ေတာ့္ကို ခ်စ္ေၾကာင္းသတိရေၾကာင္ေတြေျပာေနခ်ိန္ အိမ္သာထဲကို ဝင္လာတဲ့သူတိုင္းက လိင္တူၾကိဳက္သူေတြဆိုတာ သိသာလြန္း ပါတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕က အုပ္စိုးကို ပုခုံးေတာင္ပုတ္သြားပါေသးတယ္။ ခဏေနေတာ့ ပုဆိုးစ လက္တစ္ဖက္ကမ တ႐ုတ္လို တစ္ေယာက္လာၿပီး ‘ဟဲ့ အုပ္စိုး အေစာင့္ရွိရင္ လာသြားမယ္’ လို႔အထဲကိုေခၚေတာ့ စိတ္တိုသြားမိပါတယ္.....။

အုပ္စိုးက ‘ဟာ ကိုက်င္စြီကလဲ ဒါကြၽန္ေတာ္ေျပာတဲ့ ကြၽန္ေတာ့္ ခ်စ္သူေလ၊ မေနာက္ပါနဲ႕ဗ်ာ’လို႔ ကြၽန္ေတာ့္ကို ျပျပီးေျပာလိုက္ ပါတယ္.....။ က်င္စြီက ကြၽန္ေတာ့္ကိုၾကည့္ မဲ့႐ြဲ႕ၿပီး အထဲဝင္သြားပါေလေရာ.....။

ကြၽန္ေတာ္လဲ အုပ္စိုးက ဘာမွျဖစ္ခ်င္ပုံမေပၚေတာ့  ခဏပဲ ေနၿပီးျပန္လာပါတယ္။ အုပ္စိုး နဲ႕ အိမ္သာလာတဲ့ လူေတြ ဆက္ဆံေရးကို လိင္တူပါး မဝေသးတဲ့ ကြၽန္ေတာ္ BMကားေပၚထိုင္စီးရင္း ေလွ်ာက္ေတြးေနမိပါတယ္....။

ေနာက္တေန႕ ကြၽန္ေတာ္ ေလဟာျပင္ေစ်းေရွ႕ရွိ ေျမေအာက္အိမ္သာထဲအရင္ဝင္ပါတယ္။ ၿပီးမွ အုပ္စိုးဆီ သြားမယ္ေပါ့။ အိမ္သာထဲ ေရာက္ေတာ့ ကြၽန္ေတာ္နဲ႕ခင္ေနတဲ့ ေဆးျမစ္စုံေရာင္းတဲ့သူငယ္ခ်င္းက ကုန္တိုက္ထဲ အိမ္သာတစ္ခုဖြင့္ေၾကာင္း၊ အပုန္းေတြစည္ကား ေၾကာင္း၊အေစာင့္က အစင္ အကိတ္ျဖစ္ေၾကာင္း၊သူဆာရင္ အထဲလိုက္လာျပီး ျဖစ္ပ်က္ေၾကာင္းေတြ ကြၽန္ေတာ္မသိေသးဘူး အထင္ သတင္းေပးေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ အေတာ္ေလးဆြံအသြားပါတယ္......။

စိတ္ထဲလဲ မေကာင္းပါဘူး.....။

ကြၽန္ေတာ္ တစ္နာရီေလာက္ အခ်ိန္ျဖဳန္းၿပီး အုပ္စိုးရွိရာကုန္တိုက္ထဲသြားေတာ့.....

ဟိုတစ္ခါ ကြၽန္ေတာ္နဲ႕ျဖစ္တုန္းက အေစာင့္ထားခဲ့တဲ့ ခပ္ႏြဲ႕ႏြဲ႕ တစ္ေယာက္ေရာက္ေနပါတယ္.....။ကြၽန္ေတာ့္ကို အုပ္စိုးကျမင္ေတာ့ သူ႕ကို ဘာေျပာလိုက္လဲမသိ ‘ေအာင္မေလး ျပန္မွာပါ နင္ ေျပာစရာမလိုပါဘူး ဒီတခါ ေစာင့္ေပးပါဆို ပါးရိုက္ခံရမယ္’လို႔ ရန္ေတြ႕ျပီး ထြက္သြားပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ကေတာ့ ဘာမွမသိဘဲ စကားခဏရပ္ေျပာၿပီး မေရာက္တာၾကာတဲ့မွန္လုံဘက္သြားမယ္လို႔ေတြးကာ ျပန္ထြက္လာေတာ့ ထြက္ေပါက္ဘက္က ဂုံးတံတားေပၚမွာ ေဆးျမစ္စုံေရာင္းတဲ့ ကြၽန္ေတာ္နဲ႕ခင္ေနတဲ့သူရယ္ ခုနက အုပ္စိုးကို ရန္ေတြ႕သြားတဲ့ တစ္ေယာက္ရယ္ ရပ္ကာစကားေျပာေနၾကပါတယ္.....။

ကြၽန္ေတာ္ ေဆးျမစ္စုံေရာင္းတဲ့တစ္ေယာက္ကိုႏႈတ္ဆက္ေတာ့ ‘ဟဲ့ လာဦး၊ နင္က အုပ္စိုးနဲ႕  ခ်စ္သူေတြဆို’ လို႔ ေမးပါတယ္.....။

ကြၽန္ေတာ္က ‘ေအး ဘာလို႔လဲ’ဆိုေတာ့ ‘ေပါက္ကရဟယ္ အဲ့ေကာင္ကို လင္ေတာ္စရာလား၊ နင္ သူ႕အေၾကာင္းမသိဘဲ သူက ဝါးလုံးကားေတာင္မေရွာင္တဲ့ေကာင္ဟဲ့’လို႔ေျပာေတာ့ သူ႕ေဘးနားတစ္ေယာက္က ‘လာပါဟယ္…လမ္းမႀကီးကို…ဆိုင္ထဲဝင္… တခုခုစားရင္းေျပာၾကမယ္၊ ငါလဲဗိုက္ဆာေနတာ… ငါေကြၽးမယ္’ဆိုၿပီးအတင္းေခၚတာေၾကာင့္ ပထမဆုံးအၾကိမ္ LION WORLD ထိုင္ျဖစ္ပါတယ္.....။

ဆိုင္ထဲေရာက္ေတာ့ ေဆးျမစ္စုံေရာင္းတဲ့သူငယ္ခ်င္းက မိတ္ဆက္ေပးပါတယ္။ ‘သူက မင္းမင္းတဲ့… သူေဌးမေပါ့.. ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေစ်းထဲ ေ႐ႊရင္ေအးေရာင္းတယ္တဲ့’

‘ဟယ္ ေ႐ႊရင္ေအးေရာင္းတယ္လဲေျပာေသး သူေဌးမ လဲေျပာေသး အံ့ၾသပါ့’ လို႔မွတ္ခ်က္ျပဳရေသးတာ။ေဆးျမစ္စုံေရာင္းတဲ့ သူငယ္ခ်င္းကေတာ့ ကိုသက္တဲ့ေလ။

အဲ့ဒီမွာ ကိုသက္ စေျပာတာက သူေနတဲ့ အင္းစိန္ေဖာ့ကန္နဲ႕ အုပ္စိုးအိမ္နဲ႕က ကားလမ္းမပဲျခားတာတဲ့။ မိန္းမနဲ႕  ျပီးေတာ့ ကေလးက ေျခာက္လသားေလးဆိုပဲ။ ကြၽန္ေတာ္ နားထဲ အႏုျမဴဗုံး က်ေလသလား မွတ္ရပါတယ္။

သူက ‘နင္မယုံရင္ လိုက္ခဲ့ ....သူ႕အိမ္ထိ ငါေရာက္ဖူးတယ္၊ နင့္ကိုေျပာတာ ငါကသနားလို႔ ၊  သူက ဒီလာသမွ် အေျခာက္မေတြကို နင္က သူ႕ခ်စ္သူပါ လိုက္ေျပာတာ။ အဲ့လိုေျပာလဲ ဟိုဟာအၿငိမ္ထားတာမဟုတ္ဘူး။လာသမွ် အေျခာက္မ နဲ႕ျဖစ္တာ။ ၿပီးရင္ ဟိုဟာဝယ္ေကြၽး ခိုင္း၊ ဒီဟာဝယ္ေကြၽးခိုင္း ပိုက္ဆံက ေတာင္းေသးတယ္။ ငါနဲ႕ လဲျဖစ္ဘူးတာပဲ။ သူနဲ႕ ဆို တဂ်ိမ္းဂ်ိမ္းေပါ့ဟယ္’ ဆိုၿပီး မင္းမင္းကို ေမးေငါ့ျပလို႔ ဝမ္းနည္းသလို ရွက္သလို ခံစားရေသးတာ။

‘သူတင္ပဲလား မဟုတ္ေသးဘူး သူနဲ႕ျဖစ္ခ်င္ ပိုက္ဆံသာေပး ျဖစ္ေပးတာ’ လို႔ေျပာေတာ့ ကိုယ့္လို အေျခာက္မ ေျပာတာဆိုေတာ့ အႂကြင္းမဲ့ ယုံလိုက္ပါတယ္....။

ျပန္ကာနီး မင္းမင္းက ကြၽန္ေတာ့္ကို ၿမိဳ႕ထဲေရာက္ရင္ ဆိုင္လာလည္ဖို႔ ညဘက္ေတြအားရင္ ဒီတံတားေပၚလာဖို႔ ေခၚပါတယ္။

မင္းမင္းကိုလည္းကြၽန္ေတာ္ခင္မိသြားတယ္ေပါ့ေနာ္။

သုံးရက္ေလာက္ၾကာေတာ့ ကြၽန္ေတာ္အုပ္စိုး ထံ ထပ္ေရာက္ပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္က ေရာက္ေရာက္ျခင္း မိန္းမ နဲ႕ ကေလးရွိတာ သိေၾကာင္းေျပာေတာ့ ‘ကိုသက္ ေျပာတာမဟုတ္လား’ ေမးတယ္။ သူဝန္ခံပါတယ္ မိန္းမက မိန္းမ ကေလးက ကေလးတဲ့ ဒီကိုလာသမွ် အေျခာက္ေတြထက္ ကြၽန္ေတာ့္ကို တကယ္ခ်စ္တာပါတဲ့။ ‘တကယ္ခ်စ္တာကလဲ  လာသမွ် အေျခာက္နဲ႕ ေခၚျဖစ္ေနတာ မဟုတ္လား’ ဆိုေတာ့မွ အုပ္စိုးက ဒီအိမ္သာက ပိုက္ဆံ မရေၾကာင္း၊ တစ္ေယာက္ ၅၀ က်ပ္ နဲ႕ တစ္ေန႕လုံး ေငြ သုံးေထာင္ ျပည့္ေအာင္ ထိုင္ေနရ ေၾကာင္း၊ ဒါေၾကာင့္ ေငြေပးမယ္ဆို အဆင္ေျပေအာင္ လုပ္လိုက္ေၾကာင္း၊ ကေလးကခ်ဴခ်ာတာရယ္ နို႔မႈန့္ဖိုးရယ္  အိမ္စရိတ္ရယ္က မေလာက္ငေၾကာင္းေျပာတဲ့အတြက္ ကြၽန္ေတာ္နားလည္ေပးရင္း အုပ္စိုးထံ ေျခဦးမလွည့္ဘဲ အေတာ္ၾကာေနလိုက္တယ္။

အပုန္းမဇာတိက ေျခမွာေဗြပါတယ္ဆိုရမယ္ အိမ္မွာေနရင္ သိပ္ပ်င္းတာေလ.....။ 

အုပ္စိုးကို ရင္ထဲကထုတ္လိုက္ျပီး မွန္လုံကိုေျခဦးျပန္လွည့္လိုက္တယ္ဆိုပါေတာ့။ မွတ္မွတ္ရရေျပာရရင္ မွန္လုံမွာ လင္ေၾကာင္း သားေၾကာင္းေတြေျပာတာ၊ ည မိုးခ်ဳပ္စမွာ ျပန္မယ္လုပ္ေတာ့ ျပာကလပ္စိန္ေအာင္ျမင့္ဝင္း ေရာက္လာတယ္။ ထမယ္လုပ္မွ အတူျပန္မယ္ဆိုေတာ့ အေပါင္းအသင္ခုံမင္တဲ့ မိန္းမလွ်ာေလ ျပန္ပါရတာေပါ့.....။

ျပန္ေတာ့ အပုန္းမတို႔မ်ား ဉာဏ္မ်ားခ်က္ေတာ္ ဆူးေလကေန ေတာင္ဥကၠလာပကိုဆြဲတဲ့ ေအာက္ဆိုက္ကားစီးမလား၊ BM စီးမလား၊ ေဒဝူးစီးမလား ႀကိဳက္တာစီးလို႔ရေပမယ့္ BM ကားကို တကူးတက ေစာင့္စီးတာ......။

ႏွစ္ေယာက္သား ကားဂိတ္မွာရပ္ၿပီး ဘယ္ BM ကားၾကပ္ပါ့မလဲေစာင့္တာ၊ ကားေပၚလည္း အစင္သူငယ္က ပါဦးမွ၊ ေခ်ာင္ေသးလို႔ ကေတာ့ ေအာင္ျမင့္ဝင္းနဲ႕ကိုယ္က လွည့္ေတာင္မၾကည့္ဘူး။...’ေဟာ လာပါပီ လူကက်ပ္တဲ့ BM...’

BM က ေခါင္း နဲ႕ အမိုး တစ္မိုက္ေလာက္ပဲကြာသလို လူၾကပ္ရင္ ပူးကပ္ၿပီး ေအာက္ေတာင္ငုံ႕ၾကည့္လို႔ မရဘူးေလ။ ဒီၾကားထဲ ဂ်ပန္ေခတ္ကတည္းက မီးသီးေတြက မႈန္ဝါးေနေတာ့ ဂြင္ သိပ္ေကာင္းတာ.....။

အေနာက္ဖက္ ၾကပ္ညွပ္ေနတဲ့ လူေတြၾကား၊ သူငယ္ၾကား တိုးစီးရတာကိုက ဖီလင္တက္တာပါ။ 

လူကၾကပ္ အပုန္းမလက္ေတြဆိုတာက အစိုးရတာမဟုတ္ဘူး။....ဟိုနားမထိတထိ တို႔ၾကည့္ထိၾကည့္ေတာ့ ေယာက္က်ားဆိုတာမ်ိဳးက အထိအေတြ႕မျငင္းသာတဲ့အခါမ်ားဆို ကားေပၚမွာဘဲ မသိမသာ ခင္ေမေသာင္းရတာ.....။ ကားၾကပ္ၾကပ္ဆိုေတာ့ ထြက္အားသန္သူနဲ႕ ေတြ႕ရင္အကြင္းလိုက္ အကြက္လိုက္ စိုစိုရႊဲ လို႔....။ 

တခါတရံ ေတာင္ဥကၠလာမေရာက္ေသးဘူး ႏွစ္ေယာက္ေလာက္က ပြဲၿပီးျပီ......။

တစ္ခ်ိဳ႕ကလဲ ကိုယ္ကမစရေသးဘူး ေထာက္လွမ္းေရးရာထူး တိုးခ်လိုက္တာ....။ အဲ့အခါမ်ားဆို ကားၾကပ္ၾကပ္ထဲ ရင္ခုန္ရ ဖင္တုန္ရ ေပါ့။ သူ႕ေရွ႕ကရပ္ရင္း ေထာက္လွမ္းေရးသမားေရွ႕ စေကာဝိုင္းရတာလည္း အလြဲလြဲအေခ်ာ္ေခ်ာ္ရယ္...။ ကိုယ္ကစလို႔ သိပ္အဆင္မေျပ ခ်င္ေလာက္ရင္ ကားဘရိတ္အုပ္တာနဲ႕ အဲ့သူငယ္ ေသျပီသာမွတ္....။ BM ဆိုတာက ဖိုက္တာလိုင္းေလ ႏွစ္စီးဖိုက္ရင္ေတာ့ တာဘိုဂ်က္ ေတာင္ အေနာက္က်န္ခဲ့မွာ အေသအခ်ာပဲ။

လူက ဘရိတ္အုပ္တာနဲ႕ ေျခာက္လက္မေလာက္ေ႐ြ႕မွာေတာင္ ကိုယ္ရဲ႕ ကလူကျမဴ မႀကိဳက္ခ်င္တဲ့ သူငယ္ေပၚ ယိုင္လဲၿပိဳက်၊ ေပါင္ၾကား ဆြဲကိုင္ခ်ပစ္တာ ဘာရမလဲ။ ျပီးမွ မသင့္ေတာ္သလို အားနာသလို ေပကလပ္ ေပကလပ္ လုပ္ျပရတာေပါ့။

တေန႕ အဲ့လို ေအာင္ျမင့္ဝင္းနဲ႕ BM ကားစီးျပန္လာေတာ့ သုံးလမ္းမွတ္တိုင္က လူႏွစ္ေယာက္တက္လာၿပီး ကိုယ့္နားေရာက္လာတယ္။ ေအာင္ျမင့္ဝင္းက အဆိုပါလူ ႏွစ္ေယာက္ကို ကြၽန္ေတာ့္အနားေတြ႕ေတာ့ သူနဲ႕ ကြၽန္ေတာ္ၾကား ျခားေနတဲ့ လူ ေလးေယာက္ေလာက္ကို ေက်ာ္ျပီး ဘာေျပာတယ္ထင္လဲ....."သူငယ္ခ်င္း ေၾကာ္ကား ေၾကာ္ကား......" တဲ့ (က်ား..  က်ား  တဲ့....)။

အဓိပၸာယ္က မလႈပ္ရွားနဲ႕ေပါ့၊ အနီးအနား အပုန္းအေျခာက္မွန္း မသိေစလိုတဲ့လူရွိတယ္၊ က်ားက်ားယားယားေနဆိုတဲ့သေဘာကို အေျခာက္စကားအထာနဲ႕ လွမ္းေျပာေတာ့ ကိုယ့္အနားက လူက အသံ လာရာလွမ္းၾကည့္ သူ႕ကို ျမင္ေတာ့ ‘အကို ဘယ္က ျပန္လာ တာလဲ’ လို႔ လွမ္းႏႈတ္ဆက္တာေၾကာင့္ ေျပာတဲ့စကား အေျခာက္စကားႀကီးက ငါအေျခာက္/အပုန္းပါ လို႔ေျပာလိုက္သလိုမေနဘူးလား ကဲ။ ေနာက္မွ သူအိမ္ေဘးက ညီအစ္ကိုႏွစ္ေယာက္ဆိုတာ သူေျပာျပမွသိတယ္....။

အၿမဲ မိတ္ကပ္ဗူး အိတ္ထဲေဆာင္ၿပီး အာခ်ီေျပာင္ေျပာင္ေလးခပ္ပါးပါးလိမ္းတဲ့ ခ်စ္ရခင္ရေသာ ေၾကာ္ကားမလဲ ခုဆို မေတြ႕တာၾကာၿပီ။ တခါတုန္းကဆို သူနဲ႕ BM ကားအတူစီး၊ ကားေပၚမွာတင္ လိပ္ရင္း အဆင္ေျပတဲ့သူႏွစ္ေယာက္ကို ေဘလီမွတ္တိုင္ဆင္း၊ အမွတ္သုံး လမ္းဘက္ေလွ်ာက္ ေႁမြမေၾကာက္ကင္းမေၾကာက္ လမ္းေဘးမွာခ်ထားတဲ့  ေျမာင္းပိုက္လုံးေတြၾကား ေစာ္ကားရတာလည္း မွတ္မိ ေသးတယ္။ အဲ့တုန္းက ေခတ္ေကာင္းတယ္ဆိုရမလား။

တစ္ပတ္ ဆယ္ရက္ မွန္လုံဘက္၊ BM စီးတဲ့ဘက္ ၿပီးေတာ့ ဂဏွာမၿငိမ္တဲ့ အမာစိန္တို႔က ေနရာသစ္ ရွာခ်င္လာတယ္ေလ။ မင္းမင္းေျပာ တဲ့တံတားေပၚကို ညပိုင္းေလးသြားၾကည့္ခ်င္တယ္ ဘာေတြရွိေလမလည္းေပါ့....။

တစ္ရက္ေတာ့ ေန႕လယ္ဘက္ အိမ္ကပ္ေနၿပီး  ည ၆ နာရီခြဲေက်ာ္ေလာက္ေရာက္လာခဲ့ပါတယ္.....။

တံတားေပၚ ကြၽန္ေတာ္တက္သြားေတာ့ တစ္ေယာက္ခ်င္းေသာ္လည္းေကာင္း၊ သုံးေလးေယာက္ေသာ္လည္ေကာင္းရပ္ေနတဲ့ လူအခ်ိဳ႕ ေတြ႕ရပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ့္ကို သူတို႔အားလုံးရဲ႕ မ်က္လုံးေတြက တစိုက္မတ္မတ္ လိုက္ၾကည့္ေနတာကိုလည္း သတိထားမိပါတယ္။ သူတို႔လို ကြၽန္ေတာ္လည္း လူေတြကို ျပန္ၾကည့္ အကဲခတ္မိတာေပါ့။ သာမန္ ေယာက္က်ားေလးတစ္ေယာက္ရဲ႕ စူးစမ္းတဲ့ အၾကည့္ထက္ ကြဲျပားျခားနားတာ သိပ္သိသာပါတယ္။

အသက္ဝင္တဲ့ မ်က္လုံးတစ္စုံတိုင္းက အလိုရမၼက္ရွိေနတာ ထင္ရွားတယ္။ ပထမဆုံးေသာ လူတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ ေနရာသစ္ေရာက္လာ ကာစမို႔ သိပ္လည္း အရဲမစြန့္ရဲပါဘူး။ ကြၽန္ေတာ္က အေနာ္ရထာလမ္းမႀကီးတေလွ်ာက္ မ်က္ႏွာမူလ်က္ရပ္ေနတုန္း အနားကို စတစ္ေကာ္လံနဲ႕ လူတစ္ေယာက္ ကပ္လာပါတယ္။ ‘တစ္ေယာက္တည္းလား’ဆိုတဲ့ ေမးခြန္းေၾကာင့္ ေခါင္းညိတ္ လိုက္ပါတယ္။

ဒီလူကို ကြၽန္ေတာ္ ဂံုးတံတားေပၚစတက္လာကတည္းက ေတြ႕ျမင္ပါတယ္။ အနီးအနားက လူတစ္ခ်ိဳ႕ကေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္ကို ဒီလူစကား ေျပာေနတာကို သူတို႔မ်က္လုံးေတြနဲ႔ အၾကည့္ေတြနဲ႔ေလ့လာေနပုံရပါတယ္။

‘လက္ဖက္ရည္ သြားေသာက္ရေအာင္ အကိုတိုက္ပါမယ္’ဆိုေတာ့.....ကြၽန္ေတာ္က အသံတိတ္ ေခါင္းခါလိုက္ပါတယ္.။သည္လူ႕ထံက ဒုတိယေမးခြန္း ‘နာမည္ဘယ္လိုေခၚလဲ’ ဆိုတာကို မၾကားဟန္ျပဳၿပီး လမ္းဆက္ေလွ်ာက္လာလိုက္တယ္။

သူ႕ထံက ခုေခတ္စကားမ်ိဳး ‘ေခ်လိုက္တာ’ဆိုတဲ့ စကားနဲ႕ထပ္တူက်တဲ့ စကားတစ္ခြန္းေျပာက်န္ခဲ့ပါတယ္။

တံတားရဲ႕ဆန့္က်င္ဘက္ေနရာမွာ ျပန္ရပ္လိုက္ေတာ့ ခုနက ကြၽန္ေတာ္နဲ႕လူတစ္ေယာက္ စကားေျပာေနတာကို လွမ္းလွမ္းၾကည့္တဲ့ ႐ြယ္တူတစ္ေယာက္ ကြၽန္ေတာ့္ထံ တန္းတန္းမတ္မတ္ေရာက္လာၿပီး ‘ဘယ္သူ႕ကိုေစာင့္ေနတာလဲ’ လို႔ တိုက္ရိုက္ေမးလာပါတယ္။

ကြၽန္ေတာ္က ‘မင္းမင္းကို ေစာင့္ေနတာလို႔’ေျပာလိုက္ေတာ့ ‘ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေစ်းထဲက မင္းမင္းလား’ ဟု ျပန္ေမးလို႔ ေခါင္းညိတ္ျပ လိုက္တယ္။

သူကပဲစၿပီး ကြၽန္ေတာ့္ကို ဒီတံတားေပၚမွာ မေတြ႕ဘူးေၾကာင္း မင္းမင္းတို႔အဖြဲ႕ကို သူသိေၾကာင္း သူနဲ႕လဲ ခင္ေၾကာင္း ေျပာျပပါတယ္။ စစခ်င္းေတာ့ သူကိုကြၽန္ေတာ့္လို လိင္တူစိတ္ဝင္စားသူလို႔ မထင္မိေပမယ့္ သူစကားေျပာလာပုံက ေျခဟန္လက္ဟန္ေတြ ပါလာသလို၊ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ စကားသာေျပာေနတယ္ တက္လာတဲ့လူေတြကို လိုက္ၾကည့္ေနတဲ့ သူ႕မ်က္လုံးေတြေၾကာင့္ လိင္တူျခင္းၾကိဳက္ႏွစ္သက္သူ တစ္ေယာက္ဆိုတာ အတတ္သိလိုက္ပါတယ္။

‘ေဟာ့ ေျပာရင္းဆိုရင္ လာပါၿပီ ဟိုမွာ’ လို႔ လက္ညွိးထိုးျပတာမို႔ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ တံတားေပၚရွိ ေလွကားထစ္ေတြေပၚ တစ္ေလာကလုံး သူေကြၽးထားတဲ့မ်က္ႏွာေပးနဲ႔ ခုေခတ္စကားနဲ႕ဆို ေခ်မိုးၿပီး တက္လာတဲ့ မင္းမင္းကိုေတြ႕လိုက္ရတယ္ဆိုပါေတာ့။

ကြၽန္ေတာ္က မင္းမင္းကို လက္လွမ္းျပလိုက္တယ္....အားရဝမ္းသာ... ‘ဟယ္’....ဆိုၿပီ အႏွစ္ႏွစ္အလလကြဲကြာေနလို႔ ျပန္ေတြ႕ရသလို ေရာက္ခ်လာတယ္။

မင္းမင္းက ‘ဟဲ့ ေကာင္မ နင္ဘယ္တုန္းကျပန္ေရာက္တာလဲ’ ဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ကို စကားလာေျပာေနတဲ့သူခမ်ာ ‘ညေနက မွေရာက္တာေအ့ ညည္းတို႔သတိရလို႔ ေရမိုးခ်ိဳးတက္လာတာ’ ဆိုၿပီး ခ်က္ခ်င္းၿပိဳက် သြား လိုက္တာ.....ကြၽန္ေတာ္ေတာင္ လိုက္ၿပီးၿပိဳခ်င္ခ်င္ရယ္။

အဲလူက ဓႏုျဖဴကေန ရန္ကုန္တင္လာတာတဲ့။ ရန္ကုန္ ဘားလမ္းထဲ တိုက္ခန္းပိုင္ရွိတဲ့သူ သူ႕မိဘေတြက ေတာသူေဌးေတြဆိုတာ ေနာက္မွ မင္းမင္းေျပာျပလို႔ သိရတာပါပဲ။

‘မင္းမင္း တယ္လွေနပါလား’ ဆိုတဲ့ အေမးနဲ႕ ေနာက္တစ္ေယာက္ အနားေရာက္လာျပန္တယ္။

သူ႕လက္ထဲက ကြာေစ့ထုတ္ေလးကို မင္းမင္းကို ထိုးေပးေတာ့ ကြာေစ့ေလး ေလးငါးေစ့ႏွိုက္ယူရင္း ‘သူ႕နာမည္က ကြာေစ့တဲ့  အၿမဲ ကြာေစ့ထုတ္ေလး လက္က ကိုင္ထား လို႔ ေခၚတာ’လို႔ မင္းမင္းကပဲ မိတ္ဆက္သလို ေျပာပါေသးတယ္။

ကြာေစ့ ဆိုသူက ‘လုံးလုံးေရာ မလာေသးဘူးလား’ လို႔ လူတစ္ေယာက္နာမည္ ထပ္ေမးျပန္ပါေရာ။ ‘မလာေသးဘူး၊ ကိုျမင့္ဦးမဟုတ္လား၊ ဟိုမွာ ဆင္မယဥ္သာ တက္လာေနတာ’လို႔ မင္းမင္း ကေျပာလိုက္ပါတယ္။

သည္လို ႏွင့္ တံတားေပၚမွာ အပုန္းလိုလို အေျခာက္လိုလိုေတြနဲ႔ အုပ္စုေတာင့္တဲ့ မင္းမင္းတို႔ၾကားထဲ ကြၽန္ေတာ္ အေတာ္ပဲ ေပ်ာ္ခဲ့ရပါတယ္။

တံတားေပၚ လမ္းေလွ်ာက္ေနသူေတြ၊ ရပ္ေနသူေတြရဲ႕ အေၾကာင္းေတြလဲ သူတို႔သိထားသေလာက္ ေဖာက္သည္ခ်တတ္ေသးတာ။

အဲ့ေနာက္ပိုင္း ကားဝယ္ေရာင္းလုပ္တဲ့ အေဖ့ကားေရာင္းမထြက္ေသးသမွ် ကြၽန္ေတာ္ ဂံုးတံတားေပၚကို  မသြားျဖစ္တာမို႔ ညေနေစာင္းရင္ ကို မရိုးမယြ သြားခ်င္စိတ္က ျဖစ္ေနခဲ့တာပါပဲ။

တံတားေပၚ ဟိုအေၾကာင္းေျပာသည္အေၾကာင္းေျပာ ဟီလာထရတာလဲ အပုန္းမ အေျခာက္မသဘာဝ ေပ်ာ္စရာအတိ ျဖစ္ခဲ့ရတာပါ။

တစ္ပတ္ေလာက္ ရက္ဆက္ဆိုသလိုသြားလိုက္ေတာ့ ဖိုးဆိုး၊ ကိုဦးေလး၊ ေမႊးနီမ၊ မ်ိဳးေဇာ္၊ မိုက္ကယ္၊ မ်ိဳးႀကီး၊ ကိုလတ္၊ ေဇေဇ၊ ကိုမ်ိဳး၊ ေဖေဇာ္ဂ်ီ၊ ကိုၾကည္လြင္ နဲ႕ ဦးေစာနိုင္ ဆိုတဲ့ အသက္ ၄၀ေက်ာ္ (နာမည္မမွတ္မိေသာသူေတြ ငါးေယာက္ခန့္ ရွိပါေသးတယ္) တို႔ရယ္ တရင္းတႏွီး ညတိုင္းလိုလို ေဟ လာ ေမာင္ တို႔ ဝါး ပြဲက်ခဲ့ရပါတယ္။

အဲ့အခ်ိန္ကမ်ားဆို ကိုယ့္မွာရွိတဲ့ ေကာင္းေပ့ဆိုတဲ့ အဝတ္အစားေတြဝတ္ၿပီး အလွအပေတြနဲ႕ တံတားေပၚကို တက္လာတဲ့ သူငယ္ေတြ ကို အလွျပ မ်က္စိက်ေအာင္ လမ္းေတြေလ်ာက္ရတာ သိမ္ႀကီးေစ်းတံတားေစာင့္နတ္ႀကီးကမ်ား ဆုခ်မယ္ဆို ကိုယ္ေတြတစ္ဖြဲ႕လုံး ပထမ ရမွာ ေသခ်ာတယ္။

တကယ္တန္းေတာ့ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ခပ္ရွင္းရွင္းသာေျပာရရင္ တံတားေပၚတက္လာတဲ့ ေယာက္်ားေလး ဆယ္ေယာက္မွာ ရွစ္ေယာက္က အပုန္း၊ မသိမသာေျခာက္ေတြေပါ့။ ခပ္ရိုင္းရိုင္းစကားသုံးရရင္ လုပ္ခ်င္သူနဲ႕ အလုပ္ခံခ်င္သူ ဆိုပါေတာ့။

အဲ့လိုလဲ ပုံေသတြက္လို႔မရေသးပါဘူးေလ။ ေယာက္်ားေလး စစ္စစ္ေတြကလည္း လာလာရပ္ၾကတာရွိပါတယ္။ အေၾကာင္းကေတာ့ သိမ္ႀကီးေစ်းကုန္တိုက္ဘက္ Lion World ဆိုတဲ့ စားေသာက္ဆိုင္က မနက္ ၈ နာရီကစၿပီး လက္ဖက္ရည္အပါအဝင္ ေခါက္ဆြဲသုတ္မွ အစ မုန့္ဟင္းခါးအဆုံး အေအးမ်ိဳးစုံကို မလြတ္တမ္းေရာင္းပါတယ္၊ ဘီယာေသာက္ခ်င္လဲရတယ္။ ညေန ၆ နာရီေက်ာ္တာနဲ႕ ဘီယာ တစ္မ်ိဳးထဲသာေရာင္းတဲ့ စားေသာက္ဆိုင္ဆိုပါေတာ့။ အဲ့ဆိုင္က စစခ်င္းကေတာ့ ညဘက္ ဘီယာဆိုင္ဆိုေပမယ့္ စင္တင္မပါေသးပါဘူး။ ၆ လေလာက္ၾကာေတာ့မွ စင္တင္ေဖ်ာ္ေျဖေရးပါလာပါတယ္။

မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္မွာေတာ့ မဂၤလာ႐ုပ္ရွင္႐ုံ ရွိပါတယ္။ ႐ုပ္ရွင္႐ုံက ၅ ထပ္မွာပါ။ မဂၤလာ႐ုပ္ရွင္႐ုံနဲ႕တစ္တန္းထဲ တစ္ဖက္ထိပ္မွာေတာ့ ေမဟြားနိုက္ကလပ္၊ ပဲရစ္ နိုက္ကလပ္၊ အင္ပါယာ နိုက္ကလပ္တို႔ ရွိပါတယ္။ အဲ့ဒီေတာ့ဗ်ာ....ကလပ္တက္ခ်င္ၿပီး ပိုက္ဆံမရွိတဲ့ ေယာက္်ားေလးေတြက သိမ္ႀကီးေစ်းရဲ႕ ဒီတံတားႀကီးေပၚ ကလပ္လူမစီခင္ ညေနမိုးခ်ဳပ္စမွာ အပုန္းကမၻာကို အေရာက္လာတတ္ေတာ့ တာပါပဲ။ တံတားရဲ႕ ေအာက္ဖက္ ပလက္ေဖာင္းမွာ ညမိုးခ်ဳပ္ မွ စဖြင့္တဲ့ လက္ဖက္ရည္ ၊ ေကာ္ဖီကစ ထမင္းေၾကာ္အဆုံး မနက္ ၄ နာရီ ေလာက္ထိ ေရာင္းခ်တတ္တဲ့ ဆိုင္ေလးေတြရွိပါတယ္။ မ်ားေသာအားျဖင့္ အဲ့ဆိုင္က ကလပ္မွာ လုပ္စားတဲ့ မိန္းကေလးျပည့္တန္ဆာ ေလးေတြစတည္းခ်၊ ကလပ္လူစည္တဲ့အခ်ိန္ေစာင့္တဲ့ဆိုင္ျဖစ္သလို အပုန္းမတို႔ ရဲ႕တံတားေပၚမွာ  စည္း႐ုံးေရးေအာင္ျမင္လို႔ ပဏာမ စကားေျပာတဲ့ ဆိုင္ေလးလည္း ျဖစ္ပါတယ္။

တံတားေပၚ မွာ အလာက်ဲသူနဲ႕ ေန႕စဥ္လာတဲ့သူေတြကေတာ့ မတူဘူးေပါ့။ အၿမဲေန႕စဥ္လာတဲ့သူေတြအေနနဲ႕ မ်က္ႏွာစိမ္းရင္ အဆင္ေျပနိုင္မလား အထာေပး ႀကိဳးစားၾကည့္ၾကတာေပါ့။ ၾကာေတာ့လည္း ေတြ႕ျမင္ေနၾက လူေတြခ်ည္းပဲမို႔ အသစ္အဆန္းဆိုတာမ်ိဳး မက္တဲ့ အပုန္းေတြဟာ ကလပ္အတြက္ အခ်ိန္ေစာလို႔ တံတားေပၚလာေနရင္း၊ ရပ္ေနရင္း အခ်ိန္ျဖဳန္းတဲ့ ေယာက္က်ားစစ္စစ္ေတြကို တံတားႀကီးပတ္ကာ ပတ္ကာ တံတားေစာင့္နတ္မင္းႀကီးကိုပူေဇာ္ပသေနသလိုမ်ိဳး လမ္းသလားတတ္တဲ့ အပုန္းမေတြရဲ႕ အႏြဲ႕အေႏွာင္း ေတြအား မ်က္စိက်တတ္လာေအာင္ တံတားႀကီးရဲ႕ ေဘးေဘာင္သံတိုင္ေတြ ထိလုလု ဖင္တစ္ခုလုံး လႈပ္ခါ ရမ္းျပီးေလွ်ာက္ရင္း သူငယ္ေထာင္ၾကည့္ရတယ္ဆိုပါေတာ့။

သိတဲ့အတိုင္းပဲေလ ေယာက္က်ားေလးဆိုတာမ်ိဳးက(ေယာက္က်ားစစ္စစ္ကိုဆိုလိုပါတယ္ေနာ္) မိန္းမအစစ္ပဲႀကိဳက္ေလေတာ့ အပုန္းမ ေတြကို စခ်င္ ေနာက္ခ်င္ စကားစျမည္လုပ္လာေတာ့၊ အပုန္မေတြအေနနဲ႕ကလည္း သူငယ္ေတြကို အလိုက္သင့္ေလးၿပိဳျပ ညိုျပရင္း မလင္းမေမွာင္ေနရာေလးမွာ တစ္ေယာက္ကကြယ္ တစ္ေယာက္ကလိပ္ အကိတ္ဆိုလို႔ကေတာ့ ပီတိေတြျဖာ အီးအီးေတြ ပါခ်င္ ပါေလေရာ။

အဲ့ေတာ့ အတင္းကာေရာေႏွာ တံတားေအာက္က လဖက္ရည္ဆိုင္ေခၚ ထမင္းေၾကာ္တစ္ပြဲ လက္ဖက္ရည္တစ္ခြက္ရင္းၿပီး ရလိုရျငား ႀကိဳးစားၾကတာေပါ့။ရတဲ့အခါလည္း  လြယ္လြယ္ကူကူရတဲ့ သူငယ္ရွိသလို၊ တခ်ိဳ႕က်ေတာ့လည္း အဝ အၿပဲစားေသာက္ၿပီး ဂြမ္းက်န္ ခဲ့တယ္ဆိုပါေတာ့။

ဒီေလာက္က ေတာ္ပါေသးတယ္။ သည္ထက္ဆိုး တဲ့ အေၾကာင္းတရားေတြ ရွိပါေသးတယ္။ တခုေျပာရရင္ ကလပ္ကိုလာတဲ့ သူငယ္ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက သူတို႔ ကလပ္တက္ဖို႔ေလာက္ပဲ အားသန္ၾကတာပါ။ အပုန္းမ နဲ႕ ျဖစ္ဖို႔ ကေတာ့ ညအိပ္ညေန လိုက္ၾကတာနည္း ပါတယ္။ ကလပ္တိုင္းလိုလိုက မိန္းကေလးေတြေလာက္သာ ဝင္ေၾကးမေပးပဲ လူရွာခြင့္ ေပးတာပါ။ ေယာက္က်ားေလးေတြကေတာ့ ဝင္ေၾကးေပးၿပီးမွဝင္ရတာပါ။ ဝင္ေၾကးက အနည္းဆုံး ၃၀၀၀က်ပ္နဲ႕၊ စေန တနဂၤေႏြေန႕မ်ိဳးဟာ ၃၅၀၀ က်ပ္ေလာက္ေပးဝင္ရတာ။ လူစည္ကား လူက်တဲ့ရက္ဆိုပါေတာ့.....အဲ့ရက္မ်ိဳးကို ကလပ္ထဲ ဝင္ႏႊဲခ်င္တဲ့ ေယာက္်ားေလးအခ်ိဳ႕က ေငြ မရွိေတာ့ တံတားေပၚလာ အပုန္းမေတြ နဲ႕ အေပးအယူလုပ္ၿပီး နီးစပ္ရာ ပတ္ဝန္းက်င္က ေမွာင္ရိပ္က် တိုက္ေလွကား နဲ႕ ေဆး႐ုံႀကီးေရခဲတိုက္ ရင္ခြဲ႐ုံဝန္းထဲ သြားျဖစ္ၾကသလို၊ ေလဟာျပင္ေစ်း ဖ်က္ထားတာမို႔ ကြင္းျပင္ျဖစ္ေနတဲ့ အခု Junction city ေနရာ ကြင္းထဲ ျခင္ကိုက္ခံ ဝင္ျဖစ္ၾကတာ ရွိပါတယ္။

ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ မဂၤလာ႐ုပ္ရွင္႐ုံ အေပၚထပ္တက္ရင္ ေျခလွ်င္တက္ရတဲ့ ေလွကားတေလ်ာက္ ေျပာရရင္  ေလးထပ္မွာ သြားေဆးခန္း တစ္ခု၊ ၅ လႊာမွာ ႐ုပ္ရွင္႐ုံ၊ ေျခာက္လႊာအထပ္မွာ ဘာမွမရွိေတာ့ ကဲခ်င္တိုင္းကဲလို႔ရတာမို႔ အႀကိဳက္ သိပ္ေတြ႕ပါတယ္။

ေရးသားသူ - သုတလုလင္

To be continued……