ဖိုးဒင္တို႕ရြာ (အပိုင္း - ၃)
` ပူလိုက္တာဗ်ာ....´ ဖိုးဒင္ေတာင္ ျပန္ေရာက္လာၿပီ။ လက္ထဲမွာလည္း ဘာငါးမွန္းမသိတဲ့ ငါးတစ္ေကာင္ပါလာသည္။
` ဟုတ္တယ္ကြ...ဒီေန႕ ပိုပူတယ္...´ ဖိုးဒင္က ကၽြန္ေတာ့္ေဘးနားကို ၀င္ထုိင္သည္။ ေခၽြးသီးေခၽြးေပါက္ေတြနဲ႕ မ်က္ႏွာမွာ။ စူးရွတဲ့ ကိုယ္နံ႕ျပင္းျပင္းကို
ဖုိးဒင္ဆီကရလိုက္သည္။ ေလေပြရိုင္းေသးေသးေလးတစ္ခု က အိမ္ေရွ႕က သစ္ရြက္ေျခာက္ေလးေတြကို ေပြ႕ပိုက္ကာ သိမ္းပိုက္သြားသည္။ အလင္းေရာင္က ပုဇြန္ဆီေရာင္
ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့။ အခုမွပဲ ညေနဆည္းဆာကို ေသခ်ာေတြ႕ရေတာ့သည္။
` အစ္ကို...ခဏထိုင္ဦး...ငါထမင္းဟင္းခ်က္ၿပီးရင္ စားလို႕ရၿပီ..´
` မဆာေသးပါဘူးကြ...ဖိုးဒင္ခဏနားအံုးေပါ့...အခုမွျပန္လာတာ...´ ဖိုးဒင္က မတ္တပ္ရပ္လုိက္ၿပီးပုဆိုးကို ျပင္၀တ္လိုက္သည္။ အျပာေရာင္ရင့္ရင့္ပုဆိုးက
တကယ့္ကို ေဟာင္းႏြမ္းေနေလၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္ မျပန္ခင္ ဖုိးဒင္ကို အ၀တ္အစား၀ယ္ေပးအံုးမည္။
` ထမင္းအိုးက်က္ဖို႕ေစာင့္ရအံုးမယ္ေလ...အစ္ကို႕ဖာသာ စာဖတ္ေနပါ...ကၽြန္ေတာ္ခ်က္ၿပီးက်က္ရင္ေခၚလိုက္မယ္...´ ႏွီးနဲ႕ခ်ည္ထားတဲ့ငါးကိုပါတစ္ပါတည္း
ယူသြားသည္။ ကၽြန္ေတာ္ဖတ္လက္စ စာအုပ္ထဲတြင္ အာရံုနစ္ေနလိုက္သည္။တေအာင့္ၾကာေတာ့
` ေမာင္ရင္...ဘာစာေတြဖတ္ေနတာတုန္း´ ဦးတုတ္ႀကီးက ေရထပ္ခ်ိဳးလိုက္လို႕လားမသိ။ နည္းနည္းေတာ့ သန္႕သန္႕ရွင္းရွင္းျဖစ္သြားသလုိပင္။
` ဦးေလး...ထန္းေတာမသြားဘူးလား...´ ခပ္တုိတုိ၀တ္ထားေသာ ပုဆိုးကိုမွအားမနာဘဲ ဒူးကို ေထာင္ၿပီးအားရပါးရထိုင္သည္။ ပုဆိုးစေအာက္က လြတ္သြားေသာ
မည္းနက္ၿပီးေပ်ာ့ေနတဲ့ လီးႀကီးကို ထပ္ေတြ႕လိုက္ရသည္။
` ဒီေန႕မသြားေတာ့ပါဘူး...ထန္းရည္ထက္ေကာင္းတဲ့အရာကို ဦးေတြ႕သြားၿပီ...´ ပုဆိုးၾကားကိုၾကည့္လိုက္ေတာ့ ဦးတုတ္ရဲ႕ ပစၥည္းက အနည္းငယ္လႈပ္သြားသလို
ပင္။
` ေန႕တိုင္းေသာက္တာမေကာင္းပါဘူးဦးရယ္...ေလ်ာ့ေသာက္ေပါ့...´ ကၽြန္ေတာ္ စကားကို လြဲလိုက္သည္။
` ဒီေန႕လို...ေန႕တုိင္းမဟုတ္ေတာင္ ရက္ျခားေလာက္ျဖစ္ရင္ေတာ့ ေသာက္ျဖစ္မယ္မထင္ပါဘူးကြာ...´ ကၽြန္ေတာ္မေျပာလို႕မျဖစ္ေတာ့။ ေတာ္ၾကာထမင္း၀ိုင္းမွာ
ေျပာလို႕ ဖိုးဒင္က ေမးရင္မလြယ္။
` ဦး...´
` ေျပာေလ...´ ကၽြန္ေတာ္က ဦးတုတ္နားကို ကပ္သြားၿပီး
` ဒီအေၾကာင္းေတြကို ထပ္မေျပာပါနဲ႕ေတာ့ဗ်ာ...ဖိုးဒင္သိသြားရင္ မေကာင္းဘူး...´ ဦးတုတ္က အသံက်ယ္က်ယ္နဲ႕ ညစ္တစ္တစ္ရီလိုက္သည္။ ေျပာင္စျပဳေနၿပီ
ျဖစ္တဲ့ႏွဖူးေပၚက ဆံပင္ပါးပါးေလးေတြက ေလအတိုင္မွာ ဦးတုတ္ရဲ႕ႏွဖူးကို ပိုၿပီးေျပာင္သြားေစသည္။
` ေအးပါကြ...ေမာင္ရင္သာ...ဦးကို ဒီေန႕ကလို အလုိက္သိရင္ မေျပာပါဘူး....´ ဦးတုတ္က လီးသာတုတ္သာမဟုတ္။ လူကိုလည္းအၿပီခ်ဳပ္တတ္သည္။ ဒါလား...
ေတာသားဆိုတာ။ ဦးတုတ္ရဲ႕စကားေတြက ရင္ေတြခုန္ေစတာေတာ့အမွန္။
` ဟုတ္ကဲ့ပါဗ်ာ...ကၽြန္ေတာ္ကတိေပးပါတယ္...´
` ကဲ...ေမာင္ရင္ ဖတ္စရာရွိဆက္ဖတ္ေန...ဦးေနာက္ေဖး၀င္ၿပီးထမင္းအိုးသြားၾကည့္လိုက္အံုးမယ္...´
` ဟုတ္ကဲ့....´ ဦးတုတ္က ဖုိးဒင္ အေဖဆိုတာ ေျပာလို႕သာယံုရသည္။ ဖိုးဒင္နဲ႕ တစက္မွမတူ။ အရပ္အေမာင္းေကာ...ရုပ္ရည္ေကာ။ ဖုိးဒင္က သူ႕အေမနဲ႕တူပံုရ
သည္။ ေကာင္းကင္ႀကီးက ေမွာင္ရိပ္သန္းလာသည္။ ပုဇြန္ဆီေရာင္မရွိေတာ့ဘဲ ညိဳေမွာင္းလာသည္။ ေလအေ၀ွ႕မွာ ျခံေရွ႕နားမွာ အေလ့က်ေပါက္ေနတဲ့ ပန္းတမ်ိဳးရဲ႕ အနံ႕ကို ကၽြန္ေတာ္
ရလိုက္သည္။ ေလးေအးေအး ထဲတြင္ ေမြးပ်ံလာသည္။ သည္လုိ ေန၀င္ခ်ိန္ဆည္းဆာက လူကို ႏူးညံ့သြားေစသည္။ လြမ္းေဆြးသြားေစသည္။ ဒီရြာမွာ အင္တာနက္မရွိ။ မီးမရွိ။
သို႕ေပမယ့္ ၿမိဳ႕ျပရဲ႕ မီးမလာတဲ့အခ်ိန္ ဓာတ္ဆီအနံ႕ေတြရယ္၊ မီးစက္သံတဒုန္းဒုန္းေတြရယ္၊ စက္က ထြက္တဲ့မီးခိုးနံ႕ျပင္းျပင္းေတြထက္ေတာ့ အဆေပါင္းမ်ားစြာသာသည္။ ပူအိုက္ေပမယ့္
ေလေအးေပးစက္မလို။ ဘယ္ကေနဘယ္လုိ အရပ္မ်က္ႏွာမ်ိဳးစံုက တုိက္တဲ့ ေအာက္စီဂ်င္အျပည့္ပါတဲ့ ေလႏုေအးေလးေတြက တကယ့္ကိုေအးခ်မ္းေစသည္။ ဒီရြာကေလးကို ကၽြန္ေတာ္
အမွန္ပင္ခ်စ္မိသြားသည္။
` အစ္ကို...ထမင္းစားလို႕ရၿပီ...´ ဖိုးဒင္က အိပ္ထဲကေနလွမ္းေခၚသည္။ စာအုပ္ကိုပိတ္လိုက္ၿပီး အိမ္ထဲကို၀င္သြားလိုက္သည္။ ညက ေမွာင္ရီ၀ိုးတ၀ါးျဖစ္လာသည္။
အိမ္ခန္းထဲက မီးအိမ္ေလးက သူ႕ဟာနဲ႕သူ အစြမ္းကုန္ထြန္းလင္းေနသည္။ စားပြဲ၀ုိင္းေလးမွာ ဖိုးဒင္က က်က်နနျပင္ထားသည္။ ဖိုးဒင္ယူလာေသာ ငါးေလးကို ဆီက်န္ေရက်န္အစပ္ခ်က္
ထားသည္။ ငါးဟင္းပူပူေပၚတြင္ နံနံပင္ေလးအုပ္ထားသျဖင့္ ငါးဟင္းေလးမွာ မစားခင္ကတည္းက နံနံပင္အနံ႕ေလးေမြးပ်ံ႕ေနသည္။ ငါးပိရည္နဲ႕ တို႕စရာက တခြက္။ ေနာက္ ပဲႀကီးကို ဟင္း
ရည္ခ်က္ထားေသးသည္။ ပဲႀကီးဟင္းရည္ေပၚအုပ္ထားေသာ ဆူးပုပ္ရြက္၏ အနံ႕ကလည္း တမ်ိဳးတဖံု ထမင္းစားခ်င္စိတ္ကို တဖြားဖြားေပၚေစသည္။
` အစ္ကို...ဒီဘက္မွာထိုင္...´
` ဟား....ေမြးေနတာပဲ...ဗိုက္ေတာင္ဆာလာၿပီ...´ ဖိုးဒင္ ကလက္ေဆးဇလံုေလးေပးသည္။ ဆပ္ျပာႏွင့္ေဆးပံုမေပၚ။ ဦးတုတ္ႀကီးကေတာ့ စားေတာင္ေနၿပီ။ ငါးပိရည္နဲ႕
အားရပါးရနယ္ဖတ္စားသည္မွာ ၾကည့္ေနတာနဲ႕တင္ ဗိုက္ဆာလာသည္။
` စား....ေမာင္ရင္...ထည့္စား...ငါ့သားက ဟင္းခ်က္ေတာ္တယ္...´
` ဒီတိုင္းပါပဲဗ်ာ...ကၽြန္ေတာ့္ခ်က္တတ္သလိုခ်က္ထားတာ....မသိရင္ ေအးျမကိုေမးတယ္ေလ...´ ဖိုးဒင္ကို ကၽြန္ေတာ္ ျပံဳးျပလိုက္သည္။ မီးေရာင္ေအာက္မွာ ဖိုးဒင္ရဲ႕
ေမးရိုးေတြက ထင္းေနသည္။ ေယာက်ာ္းပီသတဲ့ေမးရိုးေတြ ႏွာတံျမင့္ျမင့္ေတြကို ဖုိးဒင္ပိုင္ဆိုင္ထားသည္။ ဖိုးဒင္ကို ၾကည့္ေလ...ဦးတုတ္နဲ႕ဘယ္လိုမွမတူေလ။ ဖိုးဒင္ခ်က္တဲ့လက္ရာက
ေအးျမ လက္ရာကိုမွီသည္။ တို႕စရာအစံုႏွင့္ငါးပိရည္ကလည္း တကယ့္ကို ထမင္းၿမိန္ေစသည္။
` အရမ္းကိုစားေကာင္းတယ္....ေအးျမ ခ်က္တာနဲ႕ေတာင္စားေကာင္းေသးတယ္...´
` ဟာ...အစ္ကိုကလည္း....ေအးျမက ပိုေကာင္းတာ...´ ဖိုးဒင္က ရိုးရိုးသားသားေျပာေပမယ့္ ဦးတုတ္က တခ်က္ဟက္ခနဲရီလိုက္သည္။
` ကဲ...ငါ ေရေႏြးၾကမ္းသြားေသာက္လိုက္အံုးမယ္...´ ဦးတုတ္ႀကီးက စားၿပီးသြားလို႕ ထသြားသည္။ ကၽြန္ေတာ္လည္းလက္စသက္ၿပီး ထမင္းပန္းကန္ေတြကို ေနာက္ေဖး
ကိုသယ္သြားလိုက္သည္။ ဖုိးဒင္က သူလုပ္မယ္ေျပာေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ပဲ ေနာက္ေဖးမွာ ဆီမီးေလးယူၿပီး ပန္းကန္းေတြသြားေဆးလိုက္သည္။ ေနာက္ေဖးတြင္ ေလတခ်က္တိုက္လိုက္တုိင္း
ရင္ထဲကို ေအးစိမ့္သြားသည္။
` အစ္ကို ကလည္းဗ်ာ...ငါေဆးပါ့မယ္...သြား...အိမ္ေရွ႕မွာ အၾကမ္းသြားေသာက္ခ်ည္´
` ရပါတယ္ကြ...ဖုိးဒင္က ခ်က္လည္းခ်က္ ေဆးလည္းေဆးဆိုပင္ပန္းမွာေပ့ါ...´
` ငါ လုပ္ေနက်ပါ....´
` ကဲ...ထားခဲ့...အစ္ကိုေဆးၿပီး ထြက္လာခဲ့မယ္...ဖိုးဒင္လည္းနားၿပီးေရမိုးခ်ိဳးေတာ့...မိုးခ်ဳပ္ေနၿပီ...´
` အစ္ကို...ကခ်စ္ဖို႕ေကာင္းတယ္...အစ္ကိုသာ ေအးျမျဖစ္ရင္ ေကာင္းမွာပဲ...´
` ေဟာဗ်ာ...မလုပ္လုိက္ပါနဲ႕...ေအးျမေတာ့မျဖစ္ပါရေစနဲ႕....´
`အစ္ကို...´ ဖိုးဒင္က အသံတိုးလိုက္ၿပီးကၽြန္ေတာ့္နားကပ္ေျပာသည္။
` ဘာလဲ...´
` ဒီည...အစ္ကို ေအးျမ ဟန္ေဆာင္ေပးရမယ္...မေမ့နဲ႕ေနာ္...´
` ဟာ....ေနာက္ေန႕မွ....´ ဒီေန႕ ဘယ္လုိမွမျဖစ္ႏုိင္ေတာ့။ ခ်ယ္ရီေပါက္ေလး တခုလံုးက်ိန္းစပ္ေနေသးသည္။
` မရဘူး....ဒီေန႕ပဲ...မေန႕ညက ကတိေပးထားတယ္ေလ...´ ကၽြန္ေတာ့္နားအတင္းကပ္ေျပာသျဖင့္ ဖိုးဒင္ရဲ႕ ကိုယ္နံ႕ျပင္းျပင္းကႏွာေခါင္းထဲ စူးခနဲ၀င္ေရာက္လာသည္။
` မျဖစ္ဘူး...ဦးတုတ္ႀကီးလည္းရွိတယ္...အဲ့ဒါလုပ္ရင္...ေဘးနားမွအိပ္ေနတာႏိုးသြားလိမ့္မယ္...´
` ဟာ...အေဖက မိုးႀကိဳးပစ္တာေတာင္မႏိုးပါဘူးဆို...´ မႏိုးလို႕ပဲ ကၽြန္ေတာ္နဲ႕ဖိုးဒင္ေျပာတာေတြအကုန္ၾကားတာမဟုတ္လား။
` မေန႕ကဘဲ....ဖိုးဒင္ ထုထားတယ္ေလ...ဒီေန႕ေတာ့ အားယူလိုက္အံုး...မနက္ျဖန္...တကယ္ကတိေပးတယ္...´
` ဟင္း...ဒါဆို...ဒီေန႕ဘာမွမသင္ေပးဘူးလား....´
` ဟို....နမ္းတာသင္ေပးမယ္...´
` နမ္းတာေလာက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လည္းနမ္းတတ္ပါတယ္...´
` မဟုတ္ဘူးကြ....ျပင္သစ္အနမ္း...ႏႈတ္ခမ္းျခင္းနမ္းတာ...´ ဖုိးဒင္က အနားပိုကပ္လာသည္။
` ဘာထူးျခားလို႕လဲ...´
` ထူးျခားလို႕သင္ေပးတာေပ့ါ...ကဲ...တေအာင့္ေန ေရသြားခ်ိဳး....သြားပါေသခ်ာတိုက္ထား...´
` ေကာင္းၿပီ...ကတိတည္ေနာ္...´
` ေအးပါကြ....´ ဖိုးဒင္က ခုန္ေပါက္ၿပီးအိမ္ေရွ႕ကိုထြက္သြားသည္။ ကေလးစိတ္လည္းကုန္ေသးပံုမေပၚ။ မဟူရာေကာင္းကင္ကိုေမာ့ၾကည့္လိုက္ေတာ့ လျခမ္းေလးက ေကြးေကြး
ေလးလင္းေနသည္။ ၾကယ္ေတြေတာ့ ေကာင္းေကာင္းမေတြ႕ေသး။ ရန္ကုန္မွာဒီအခ်ိန္ဆို Gtalk မွာ chat ေနေလာက္ၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္အရင္တုန္းက အၿမဲတမ္းစကားေတြေျပာျဖစ္တဲ့ ဘလက္ဒရိုဂ်န္(blacktrojan)
ကိုသတိရသည္။ ခ်စ္လို႕ေခၚခြင့္ရွိေပမယ့္ အထင္လြဲမႈတစ္ခုေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ့္ကို blocked လိုက္သည္။ သူနဲ႕စကားေျပာရတာကို ကၽြန္ေတာ္ေပ်ာ္သည္။ ဘ၀အေမာေတြကို ေခတၱေမ့သြားသည္။
အိမ္ေနာက္ေဖးရဲ႕ေဒါင့္ေလးမွာ အသီးေတြျပြတ္ေနတဲ့သေဘာၤပင္ေလးကို အခုမွသတိထားမိသြားသည္။ ခ်စ္ (ဘလက္ဒရိုဂ်န္)က သေဘာၤေဖ်ာ္ရည္အရမ္းႀကိဳက္သည္။ အနက္ေရာင္ႀကိဳက္သည္။
ေဘာင္းဘီဆိုရင္ skinny ႀကိဳက္သည္။ ကတံုးေလးလည္းတံုးထားသည္။ webcam နဲ႕ရိုက္ထားတဲ့ ခ်စ္ပံုေလးမွာ ခ်စ္ရဲ႕ ေအာက္ႏွာခမ္းေလးက အိတြဲတြဲေလးျဖစ္ေနသည္။ ေခါင္းေလးကို ငံုၿပီး တခုခုကို ၾကည့္
ေနတဲ့ပံုစံေလး။ ကိုယ္မွန္တာကို ေျဖရွင္းခ်က္မထုတ္ခ်င္ေတာ့လည္း နားလည္မႈလြဲမွားတာကို အဲ့ဒီ့အတုိင္းကၽြန္ေတာ္ထားျဖစ္ခဲ့သည္။ ဘာပဲေျပာေျပာ အင္တာနက္ထဲက ကၽြန္ေတာ့္ ခ်စ္ လို႕ေခၚခဲ့ေသာ
အၿမဲလိုလို စကားေတြအၾကာႀကီးေျပာျဖစ္တဲ့ ခ်စ္ကို သတိတရရွိေနသည္။ လြမ္းမိေနသည္။
+++
ဖိုးဒင္ရယ္၊ ကၽြန္ေတာ္ရယ္၊ ဦးတုတ္ႀကီးရယ္ အိမ္ေရွ႕က ကြပ္ပ်စ္ေလးမွာ ေရာက္တက္ရာရာစကားေတြေျပာတာ ေတာ္ေတာ္ၾကာသြားသည္ထင္။ ဦးတုတ္ႀကီးက မတ္တပ္ရပ္လိုက္ၿပီး
` သားတို႕မအိပ္ေသးဘူးလား...အေဖေတာ့သြားအိပ္ေတာ့မယ္...´ ဖိုးဒင္က ကၽြန္ေတာ့္ကို တခ်က္ၾကည့္လိုက္သည္။ လေရာင္ေၾကာင့္သာ ၀ိုးတိုး၀ါးတား ျမင္လိုက္ရသည္။ ဘာကို
ဆိုလိုမွန္းကၽြန္ေတာ္မသိ။ ေန႕လည္က ပင္ပန္းထားလို႕ကၽြန္ေတာ္ပါ တကယ့္ကို အိပ္ခ်င္ေနသည္။
` ဟုတ္ကဲ့...ကၽြန္ေတာ္ အိပ္ေတာ့မယ္...´
` ဟာ...အစ္ကိုကလည္း အေစာႀကီးရွိေသးတယ္...´ ဖိုးဒင္က သူ႕အေဖ အိပ္တာကို ေစာင့္ေနပံုရသည္။
` ဘယ္ကေစာရမွာလည္း...ေမာင္ရင္က မနက္ျဖန္စာသြားသင္ရအံုးမွာ...အိပ္ေရး၀မွ ေခါင္းၾကည္မွာေပါ့...´ ဦးတုတ္ႀကီးက ပုဆိုးကို ျဖန္႕၀တ္လိုက္သည္။ ကၽြန္ေတာ္က ထိုင္ရမွာထ
လိုက္သည္။ဖိုးဒင္က
` ကဲ...ဒါဆို..ငါလည္းအိပ္ေတာ့မယ္...´ ဦးတုတ္က ဦးေဆာင္ၿပီး အိမ္ထဲ၀င္သြားသည္။ အိမ္ထဲေရာက္ေတာ့ ဖ်ာႏွစ္ခ်ပ္ကို ဦးတုတ္ကပဲခင္းလုိက္သည္။
` လာ...ေမာင္ရင္...ဒီဘက္ေဒါင့္မွာအိပ္...ထရံကေလတိုက္ေတာ့ ေအးေအးေလးနဲ႕အိပ္လို႕ေကာင္းတယ္...´ ဖုိးဒင္က ခ်က္ခ်င္းပဲ
` ဟာ..အေဖကလည္း...မေန႕က အစ္ကိုအလယ္မွာအိပ္တာ...´
` ဟ...မေန႕က ငါကမူးၿပီးအိပ္ေပ်ာ္သြားလို႕...ထရံမွာက ေလတိုက္ေတာ့ ေအးေအးေလး အိပ္လို႕ရတာေပါ့...အေဖ အလယ္မွာပဲအိပ္ေတာ့မယ္...´ ကၽြန္ေတာ္က ၀င္မေျပာခ်င္ဘဲနဲ႕
ေျပာလိုက္ရသည္။
` ကၽြန္ေတာ္ ဘယ္မွာအိပ္အိပ္ရပါတယ္ ဦး..´
` ေတြ႕လား....လာ..အစ္ကို..အလယ္မွာပဲအိပ္...´ ဦးတုတ္က ကၽြန္ေတာ့္လက္ကိုဆြဲၿပီး
` ဖိုးဒင္...မင္းက အေဖလား...ငါက အေဖလား...´ ဖိုးဒင္က မ်က္ႏွာတခ်က္ပ်က္သြားေပမယ့္ ဘာမွမေျပာရွာဘူး။ အေဖကိုေတာ့ေၾကာက္ပံုရသည္။
` ၿပီးေရာ...အိပ္ခ်င္တဲ့ေနရာမွာအိပ္...´ ဖိုးဒင္ စိတ္ေကာက္သြားတဲ့ပံုေလးက ခ်စ္ဖို႕ေကာင္းသည္။ ႏႈတ္ခမ္းစူ၊ မ်က္ေစာင္းထိုးၿပီး ေျခေထာက္ကိုေဆာင့္ၿပီး ႏြဲ႕ေနတဲ့ ေဂးေတြလိုမဟုတ္ဘဲ
မာန္ဖီေနတဲ့ အိမ္ေမြးေၾကာင္ေလးတစ္ေကာင္လုိ ဖိုးဒင္မ်က္ႏွာနဲ႕မလိုက္ဖက္တဲ့ မ်က္ႏွာထားတင္းတင္းေလး။
` ကဲ...ေမာင္ရင္...အိပ္ေတာ့...´ ကၽြန္ေတာ္ အလယ္မွာအိပ္ပါရေစလို႕ မေျပာေတာ့။ ဖိုးဒင္ကေတာ့ အခုဆို စိတ္ထဲက ခုလုခုလုျဖစ္ေနေလာက္ၿပီ။
` ဟုတ္ကဲ့...´ ကၽြန္ေတာ္က မေန႕က ဦးတုတ္အိပ္တဲ့ လေရာင္က်ေနတဲ့ေအာက္မွာပဲအိပ္လိုက္တယ္။ ရန္ကုန္က တခါတည္းသယ္လာတဲ့ေခါင္းအံုးေပၚမွာ ပက္လက္လွန္ၿပီး ျပတင္းေပါက္
ကေန ေကာင္းကင္ႀကီးကို ၾကည့္မိသည္။ မည္းနက္ေနတဲ့ ေကာင္းကင္ေပၚမွာ LED မီးသီးျဖဴျဖဴေလးေတြလို စူးရွရွ ေတာက္ပေနတဲ့ ၾကယ္ေလးေတြကို ျမင္လိုက္ရသည္။ ဒီေန႕မွ ထူးထူးျခားျခား ၾကယ္ေတြက
ျပြတ္သိပ္ေနတာလား။ဒါမွမဟုတ္ မီးခုိးေတြ အခိုးအေငြ႕ေတြ ကာဗြန္ဒိုင္ေအာက္ဆိုဒ္ေတြ ကင္းတဲ့ ဒီရြာေလးေၾကာင့္ ေကာင္းကင္ႀကီးတစ္ခုလံုးၾကည္လင္ေနပံုရသည္။ ၾကယ္ေၾကြတာကို ျမင္တဲ့အခါဆုေတာင္းရင္
ဆုေတာင္းျပည့္သည္တဲ့။ လူမ်ိဳးစုတစ္စုရဲ႕အယူအဆတစ္ခုကေတာ့ ၾကယ္ေၾကြတာကို ျမင္တဲ့သူဟာ...သူနဲ႕ပတ္သတ္တဲ့ လူတစ္ေယာက္ေယာက္ဆံုးပါးသြားလို႕တဲ့။ အယူအဆ ေတြက လူေတြပဲလုပ္တာမဟုတ္
လား။ အကယ္လို႕ ၾကယ္ေၾကြတာ ကၽြန္ေတာ္ျမင္ရင္ေကာ ဘာကိုဆုေတာင္းမိမွာလဲ။ ကၽြန္ေတာ္ခ်စ္တဲ့ pron star ေတြနဲ႕ porn movie တကားေလာက္ရိုက္ခြင့္ရွိပါေစဟု ဆုေတာင္းရမွာလား။ သို႕တည္းမဟုတ္
ေနာင္ဘ၀ဆိုတာရွိခဲ့ရင္...ဒီလိုဘ၀မ်ိဳးဘယ္ေသာ ဘယ္ေသာ အခါမွ မရပါေစနဲ႕လို႕ဆုေတာင္းမိမွာလား။ ကၽြန္ေတာ့္အနာဂတ္ကေကာ ဘယ္မွာလဲ။ ၾကယ္ေတြလို ျပြတ္သိပ္ေနတဲ့လူေလာက ႀကီးမွာ အထြန္းလင္း
ဆံုးၾကယ္တစ္ပြင့္ျဖစ္ဖို႕အတြက္ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ကၽြန္ေတာ့္ကို ကၽြန္ေတာ္ အစြမ္းကုန္ေလာင္ကၽြမ္းပစ္ရမွာလဲ။ ေလာကႀကီးမွာ လူတန္းေစ့ေနႏိုင္ဖို႕...ေနာက္ၿပီး မနက္ႏိုးထလာတိုင္းမွာ သံပတ္ေပးထားတဲ့
နာရီျမည္သံနဲ႕မႏိုးထဘဲ ေအးခ်မ္းစြာ တိတ္ဆိတ္စြာ သဘာ၀အတိုင္းႏိုးထဖို႕ကို ဘယ္ေလာက္ထိႀကိဳးစားရအံုးမွာလဲ။ ေလာကႀကီးကလည္း ဘာလို႕မ်ား လိုခ်င္တဲ့အရာေတြ ဒီေလာက္ေတာင္ မ်ားျပားေနတာလဲ။
၀ါးတားတားသာရွိေသးတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ အိပ္မက္ေတြကို အခုေနရာကပဲလွမ္းၾကည့္ေနမိသည္။ အခုထိေတာ့ အိပ္မက္ေတြဟာ ေကာင္းကင္မွာ မွိတ္တုတ္မွိတ္တုတ္လင္းတုန္းပါပဲ။ ကဲ...စာဖတ္သူမ်ားေရာ...
အိပ္မက္ေတြဟာ ပီျပင္ေနၿပီလား။
+++
ဒီေန႕မနက္ခင္းက အရင္ေန႕ေတြထက္စာရင္ ပုိပူသည္။ အိပ္ယာက ထတုန္းကလည္း တကိုယ္လံုးေခၽြးေတြႏွင့္စိုရြဲေနသည္။ အခု စာသင္ရသည္မွာလည္း ႏွဖူးက ေခၽြးေတြတသီးသီး။
ရြာဦးေက်ာင္းေလးက အပင္ေတြ အရိပ္ေတြေပါေပမယ့္ မေန႕ကထက္ပိုပူသာ ေသခ်ာသည္။ ေအးျမေတာင္ ႏွႈတ္ခမ္းစပ္နားမွာ ေခၽြးေတြစို႕ေနသည္။ လက္ဖမိုးႏွင့္တခ်က္သုတ္လိုက္ေသးသည္။ အစိမ္းေရာင္
ႏုႏု ၀တ္ထားေသာ ေအးျမရဲ႕အက်ၤ ီရဲ႕ ရင္ဘတ္နားမွာပင္ေခၽြးေၾကာင့္အကြက္လိုက္ေလးျဖစ္ေနသည္။ ကၽြန္ေတာ္မၾကည့္မိေအာင္ေနေပမယ့္ ၾကည့္ျဖစ္သြားသည္။ မေန႕ကထက္ေစာေစာလြတ္ေပးလိုက္သည္။
ေအးျမက မေန႕က ထမင္းစားဖိတ္တဲ့ ၀င္းထြန္းဆိုတဲ့ေကာင္ေလးနဲ႕ ကၽြန္ေတာ့္နားေရာက္လာသည္။
` ဆရာ...၀င္းထြန္းက ဆရာ့ကိုေျပာစရာရွိလုိ႕တဲ့...´
` ေျပာေလ...ဘာေမးမလို႕လဲ...´ ၀င္းထြန္းက ေအးျမကို မ်က္ရိပ္တခုျပလိုက္တာကို ကၽြန္ေတာ္ေတြ႕ျဖစ္ေအာင္ေတြ႕လိုက္ေသးသည္။ ေအးျမက
` ဆရာ...ကၽြန္မ အရင္ျပန္ႏွင့္မယ္...´
` ေအး...´ ထူးျခားတာေတာ့အမွန္။ ေအးျမက ခါတိုင္းလို ထမင္းလာစားဖို႕မေျပာ။ အခုဆို ၁၁နာရီေလာက္ေတာ့ရွိမည္ထင္။
` ဆရာ...မေန႕က ...ကၽြန္ေတာ္....လာေခၚမယ္ေျပာၿပီး ...´
` ေအာ္....ရပါတယ္...ကိစၥမရွိပါဘူး...အစ္ကိုဖိုးဒင္တို႕ဆီမွာပဲစားျဖစ္သြားတယ္ေလ...´ သူေျပာမွသတိရသည္။ မေန႕က လာေခၚမယ္ေျပာၿပီး မလာ။ ကၽြန္ေတာ္တကယ္ပင္ေမ့ေတာင္ေနၿပီ။
` မေန႕က အေမေနသိပ္မေကာင္းတာနဲ႕ ဆရာ့ကို လာမေခၚျဖစ္တာ...´
` ဟုတ္လား...အခုေကာ..ေကာင္းသြားၿပီလား...´ ၀င္းထြန္းရဲ႕ မ်က္၀န္းေတြက တစ္ခုခုကိုေတာင္းဆိုေနသလိုပဲ။
` အခုသက္သာသြားပါၿပီ။...ဆရာ အဆင္ေျပရင္ ကၽြန္ေတာ္နဲ႕တခါတည္းလိုက္ခဲ့ၿပီး ထမင္းလုိက္စားပါလား´
` ရပါတယ္....ဆရာ့ကိုအားနာစရာမလိုပါဘူး။ ၀င္းထြန္းအေမလည္းေနမွမေကာင္းတာ...ေနာက္မွဆရာလိုက္စားမယ္ေလ..´ ၀င္းထြန္းရဲ႕မ်က္ႏွာတခ်က္ပ်က္သြားသည္။ ရြာသားေတြက
ဟန္ေဆာင္မႈမရွိတာကို ၀င္းထြန္းဆီမွာေတြ႕လိုက္ရသည္။
` ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တုိင္ခ်က္ထားတာပါ....ဆရာ့ကို စားေစခ်င္လို႕ပါ..´ ကၽြန္ေတာ္မျငင္းခ်င္ေတာ့ပါ။
` ေကာင္းၿပီေလ...အစ္ကိုလုိက္စားမယ္...´ ၀င္းထြန္းမ်က္ႏွာကအခုမွ ျပံဳးႏိုင္ေတာ့သည္။
` ဆရာ...ေပး...´ ကၽြန္ေတာ့္လက္ထဲက ဖိုင္တြဲေလးကိုလွမ္းေတာင္းသည္။ မေပးဘူးလို႕စိတ္ကူးလိုက္ေပမယ့္ ၀င္းထြန္းလက္ထဲကိုထည့္ေပးလုိက္မိသည္။ ၀င္းထြန္းက ဖိုးဒင္တုိ႕ေလာက္
အသားမမည္း။ ညိဳရံုေလးသာရွိသည္။ နဂိုအသားျဖဴပံုရသည္။ တခုထူးျခားသည္မွာ စကားအေျပာအဆို ယဥ္ေက်းသည္။ ဖိုးဒင္လို `ငါ...ငါ´ နဲ႕မေန။ ရြာဦးေက်ာင္းကေနေတာ္ေတာ့ကို ေလွ်ာက္ရေသးသည္။
ဖိုးဒင္တို႕အိမ္နဲ႕ ဆို ေတာင္နဲ႕ေျမာက္။ အဂၤလိပ္အကၡရာ (Y) ၀ိုင္ ပံုစံ ျဖစ္ေနသည္။ ရြာဦးေက်ာင္းက၀ုိင္ ရဲ႕ေျခေထာက္နားမွာဆိုရင္ ဖိုးဒင္နဲ႕ ၀င္းထြန္းအိမ္က ၀ိုင္ ရဲ႕ထိပ္ပိုင္းႏွစ္ပိုင္းမွာ။ ၀င္းထြန္းတို႕အိမ္က
ေအးျမ အိမ္ထက္ေတာင္ သားနားေသးသည္။ သစ္သားအိမ္ေလးျဖစ္သည္။ ၀ါးထရံကိုမေတြ႕ရ။ သပ္သပ္ရပ္ရပ္ေလးႏွင့္အိမ္ေလးမွာ ေနခ်စ္စရာေကာင္းသည္။ ေသေသသပ္သပ္ စီထားေသာ ျခံစည္းရိုးေလးမွာ အစိမ္း
ေရာင္အိမ္သုတ္ေဆးေလးကို သုတ္ထားေသးသည္။ ျခံထဲမွာလည္း အပင္ငယ္ေလးမ်ားကို သူ႕ေနရာႏွင့္သူ စိုက္ထားသည္။
` အေမ....ဆရာပါလာတယ္...´ သစ္သားအိမ္ေလးက ေျခတံရည္အိမ္မဟုတ္။ ၀င္းထြန္းက လွစ္ခနဲ အိမ္တခါး၀ေရွ႕က အုတ္ခံုေလးကကို ေက်ာ္ၿပီးအိမ္ထဲကို၀င္သြားသည္။ သူ႕ေနာက္ကေန
ကၽြန္ေတာ္ ေျခလွမ္းမွန္မွန္ႏွင့္လိုက္သြားသည္။ အိမ္ထဲ၀င္လိုက္တာနဲ႕ အသက္ ၅၀ နီးပါးရွိပီျဖစ္တဲ့ ၀င္းထြန္းအေမက အျပံဳးႏွင့္ဆီးႀကိဳေနသည္။
` သား...လာ....ဒီမွာလာထိုင္..´
` ဟုတ္ကဲ့...´ ၀င္းထြန္းအေမက ေနေကာင္းေသးပံုမေပၚ။ ရႈေဆးဘူးအနီေလးကို လက္ထဲမွာ ဆုပ္ကိုင္ထားသည္။ ၀င္းထြန္းက သူ႕အေမလုိမ်က္ႏွာက ခပ္၀ိုင္း၀ိုင္း။ ဧည့္ခန္းမွာခ်ိတ္ထားတဲ့
၀င္းထြန္းအေမနဲ႕အေဖ မဂၤလာေဆာင္တုန္းက ရိုက္ထားတဲ့အျဖဴအမည္း ဓာတ္ပံုေပၚမွာ ၀င္းထြန္းအေဖကို အေ၀းကေန ျမင္လိုက္ရသည္။ ႏွာတံျမင့္ျမင့္၊ မ်က္ခံုးထူထူ၊ မ်က္လံုးအိမ္ႀကီးႀကီး၊ အားလံုးကိုျခံဳၾကည့္လိုက္
ရင္ အိႏၵိယလူမ်ိဳးလိုလို၊ အဂၤလိပ္လိုလို။
` သား...ထမင္းဆာၿပီလား...´
` မဆာေသးပါဘူးေဒၚေဒၚ...´ ေဒၚေဒၚက ရႈေဆးဘူးအနီေလးကို ႏွာ၀မွေတ့လိုက္ၿပီး တခ်က္ရႈလိုက္ေသးသည္။
` ဆရာ...ေရေႏြးနဲ႕..ဒါက...ဆီးထန္းလ်က္ (ဆီးသီးထန္းလ်က္)...´ ၀င္းထြန္းက စြပ္က်ယ္လက္ျပက္ကေလးကို ၀တ္ထားသည္။ ဖိုးဒင္ထက္စာရင္ အသားက ျဖဴသည္။ ေရေႏြးၾကမ္းကို ခြက္ထဲ
ထည့္ေပးၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ကိုလာေပးသည္။ ၀င္းထြန္းရဲ႕ အမူအယာေတြက မိန္းမဆန္ေနသည္။ သိသိသာသာႀကီး ႏြဲ႕ေနတာေတာ့မဟုတ္။ တခ်က္တခ်က္ ႏွာေခါင္းက ေခၽြးကိုသုတ္လိုက္ရင္ လက္ကေလးက ႏြဲ႕ႏြဲ႕သြား
သည္။
` ဆရာ...ကၽြန္ေတာ္ ထမင္းပြဲျပင္လိုက္ေတာ့မယ္...´ ေရေႏြးက ေႏြးရံုေလးေႏြးသည္။ ၾကက္သီးေႏြး ဆိုလား။ ကၽြန္ေတာ္ ေခါင္းတခ်က္ညိတ္ျပလိုက္သည္။ ပါးစပ္ထဲက ဆီးထန္းလ်က္ေၾကာင့္
ပါးစပ္ကိုဟၿပီးမေျဖေတာ့။ ဆီးထန္းလ်က္ရဲ႕အခ်ိဳအရသာက တမ်ိဳးတဖံုစားလို႕ေကာင္းသည္။ ၀င္းထြန္းက ေနာက္ေဖးကို တခါတည္း၀င္သြားသည္။ ပုဆိုးကို က်ပ္က်ပ္၀တ္ထားေပမယ့္ လမ္းေလွ်ာက္လိုက္တိုင္း
ဘယ္ညာ ခါသြားေသာ ၀င္းထြန္းဖင္ႀကီးမ်ားကုိ ကၽြန္ေတာ့္မ်က္လံုးေတြက လိုက္ပါသြားသည္။ (ဂလု...ဂဠဳ...)
`သား ကဒီရြာမွာ ဘယ္ေလာက္ၾကာအံုးမွာလဲ...´
` ဟိုက ျပန္ေခၚတဲ့အခ်ိန္အထိေတာ့ ေနရအံုးမွာပါေဒၚေဒၚ...´
` ဒီမွာေနတာေကာ...ေနသားက်သြားၿပီလား...´ ေဒၚေဒၚက ေျပာရင္းနဲ႕မတ္တပ္ရပ္လုိက္သည္။ ကၽြန္ေတာ္ပါ ေယာင္ၿပီးမတ္တပ္လိုက္ရပ္လိုက္သည္။
` သား...ထိုင္...ေဒၚေဒၚ က ေနာက္ေဖးမွာဘာလုပ္ေပးရမလဲသြားၾကည့္မလို႕....´
` ဟုတ္ကဲ့...´ ေဒၚေဒၚက ေနာက္ေဖး၀ေရာက္ရံုရွိေသး ၀င္းထြန္းကထြက္လာသည္။
` ဆရာ...လာစားလို႕ရၿပီ..´ ကၽြန္ေတာ္သတိထားမိသည္မွာ ဒီရြာကေကာင္ေလးေတြေရာ ေကာင္မေလးေတြေရာ ဟင္းခ်က္ေကာင္းၾကသည္။ အခုလည္း ၀င္းထြန္းခ်က္တယ္လို႕ေျပာတဲ့လက္
ရာက ေအးျမတို႕ ဖိုးဒင္တို႕လက္ရာလိုမ်ိဳးစားေကာင္းသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေကၽြးဖို႕တကယ့္ကို ဖြယ္ဖြယ္ရာရာခ်က္ထားသည္။ အသားဟင္းက ႏွစ္ခြက္။ ေရွာက္သီးသုပ္ခ်ဥ္ခ်ဥ္စပ္စပ္ေလးကတပြဲ၊ ၾကာဇံဟင္းခါးေလး
ႏွင့္...ေနာက္ ငါးပိေထာင္းစပ္စပ္ေလးကပါေသးသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ ထမင္းပန္းကန္ထဲကို ဟင္းေတြ ထည့္ထည့္ေပးတဲ့ ၀င္းထြန္းကို မနည္းတားယူရသည္။ ၀င္းထြန္းနဲ႕ ကၽြန္ေတာ္ မ်က္လံုးခ်င္းဆံုလိုက္တုိင္း ၀င္းထြန္းက
မ်က္လြာကို သိသိသာသာခ်သြားသည္။ ဒီေကာင္ေလး ကၽြန္ေတာ့္ကိုစိတ္၀င္စားေနလားမသိ။ စားေသာက္ၿပီးေတာ့
` ဆရာ...အိမ္ေရွ႕မွာ အေမနဲ႕စကားေျပာႏွင့္..ကၽြန္ေတာ္သိမ္းဆည္းၿပီးရင္ ဆရာ့ကို အိမ္လိုက္ပို႕ေပးမယ္...´ အိပ္လိုက္ပို႕လို႕...ဦးတုတ္ႀကီးရွိေနရင္ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ။
` ရတယ္....အစ္ကို ျပန္တတ္ပါတယ္...´ ၀င္းထြန္းက သူ႕ပါးစပ္မွာ ေပေနတဲ့ဆီေတြကို လက္ဖ၀ါးနဲ႕သုတ္လိုက္ၿပီး
` ကၽြန္ေတာ္ ျပန္ပို႕ၿပီး ဆရာ့ကို စာေမးစရာရွိတယ္...´ ဒီမွာပဲတခါတည္းေမးလိုက္ေလ လို႕ကၽြန္ေတာ္ေျပာခ်င္သည္။ ရြာသားေတြရဲ႕ေစတနာကို ကၽြန္ေတာ္အေရာင္မဆိုးခ်င္။
` ေကာင္းၿပီေလ....ဆရာေစာင့္ေနမယ္...ျဖည္းျဖည္းလုပ္..´ ေဒၚေဒၚက ေရေႏြးၾကမ္းခြက္ေလးကတဖက္၊ ရႈေဆးဗူးေလးကတဖက္။ ေဒၚေဒၚ့ကိုၾကည့္ရသည္မွာေမာေနပံုရသည္။ ကၽြန္ေတာ္စကား
ေျပာခ်င္ေပမယ့္ ဘာမွမေျပာေတာ့ဘဲ ေရေႏြးၾကမ္းကိုေသာက္ေနလိုက္သည္။ ကြမ္းတညက္ခန္႕ၾကာတဲ့အခါ ၀င္းထြန္းက ေနာက္ေဖးကေနထြက္လာသည္။ စာအုပ္ေလးပါတခါတည္းပါလာသည္။
` အေမ...သားဆရာ့ကိုျပန္လုိက္ပို႕ေပးရင္း စာသင္ခိုင္းအံုးမယ္...ေနမ၀င္ခင္ သားျပန္ခဲ့မယ္...´
` ေအး...ျဖည္းျဖည္းသြား...သား ဆရာ့ကိုလည္း ေနာက္ထမင္းစားဖို႕ေခၚခဲ့အံုး...´ ကၽြန္ေတာ္က ေဒၚေဒၚကို ျပံဳးျပလိုက္သည္။
` သား...ေနာက္ေန႕ေတြလည္း ၀င္းထြန္းနဲ႕လိုက္လာၿပီး အေမတို႕နဲ႕လာစား...´ ကၽြန္ေတာ့္ကို ဟိုးအရင့္အရင္က ရုပ္ရွင္ထဲက ေက်ာင္းဆရာေတြလို တေလးတစားဆက္ဆံၾကသည္။ ထမင္းကို
ဘယ္အိမ္၀င္စားစားေတာင္ရသည္။ ကၽြန္ေတာ့္အေမက ေတာင္ ကၽြန္ေတာ့္ကို စားေရးေသာက္ေရးအဆင္မေျပမွာစိုးရိန္ေနေသးသည္။
` ဟုတ္ကဲ့ပါေဒၚေဒၚ...ကၽြန္ေတာ့္ ျပန္လိုက္ပါအံုးမယ္...´
` ေအးကြယ္...ငါ့သား ဘုန္းႀကီးပါေစ ...အသက္ရွည္ပါေစ...´
` ေပးတဲ့ဆုနဲ႕ျပည့္ပါေစ ေဒၚေဒၚ...´ ၀င္းထြန္းက ေရွ႕ကသြားသည္။ ျခံ၀နားမွာကၽြန္ေတာ့္ကို ေစာင့္ေနသည္။
` ဆရာ...ေပး...´ ကၽြန္ေတာ့္လက္ထဲက ဖုိင္တြဲကိုလွမ္းေတာင္းျပန္သည္။
` ရတယ္...အစ္ကိုပဲကိုင္ထားေတာ့မယ္...´ အတင္းေတာ့လုၿပီးမယူ။ ၀င္းထြန္းက ကၽြန္ေတာ့္ထက္စာရင္ နည္းနည္းပုသည္။ ၀ သည္ဟုေျပာလို႕မရေပမယ့္ အသားစိုင္ေတြနဲ႕ တစ္တစ္ရစ္ရစ္ရွိသည္။
` ဆရာ ကို ကၽြန္ေတာ္ ေမးစရာေတြအမ်ားႀကီးရွိတယ္...´
` ေမးေလ...ဆရာသိသေလာက္အကုန္ေျဖေပးမယ္...´ ကၽြန္ေတာ္က အဂၤလိပ္စာနဲ႕ပတ္သတ္လို႕ သိသင့္သေလာက္သိေပမယ့္ အသံုးနည္းတဲ့ အီဒီယမ္ တစ္ခုကို ေမးပါက ကၽြန္ေတာ္မသိႏိုင္။
ဒါမွမဟုတ္လည္း ေရွးေဟာင္းစာေတြမွာသာ ပါတတ္တဲ့ စာလံုးမ်ိဳး။ အသံုးအႏႈန္းမ်ိဳး။ ၀င္းထြန္းက စာႀကိဳးစားသည္။ စာသင္တဲ့အခါတိုင္း ကၽြန္ေတာ့္ မ်က္ႏွာကို ေသေသခ်ာခ်ာၾကည့္ၿပီး နားေထာင္သည္။
` ဟို....ဆရာ့မွာ ရည္းစားရွိလား...´ မွားပါတယ္ဗ်ာ လို႕ေအာ္လိုက္ရမွာလား။ တခါတေလ ေမးခြန္းကို ေမးခြန္းနဲ႕ျပန္ေျဖတာ အေကာင္းဆံုးျဖစ္မည္ဟု ကၽြန္ေတာ္ထင္သည္။
` ၀င္းထြန္း ဘာလို႕ေမးတာလဲ... ´
` ကိုယ့္ဆရာမွာ ရည္းစားရွိမရွိသိခ်င္လို႕ပါ...´ ကၽြန္ေတာ္ကသာ ၀င္းထြန္းမ်က္ႏွာကိုၾကည့္လိုက္ေပမယ့္ ၀င္းထြန္းက ေရွ႕တည့္တည့္ကိုသာၾကည့္ေနသည္။
` အစ္ကို မေျဖခင္...၀င္းထြန္းကို အရင္ေမးမယ္..၀င္းထြန္းမွာေကာ ေကာင္မေလးေတြရွိလား...´
` အခုထိ လံုး၀ကိုမရွိေသးပါဘူး...ေနာင္လည္းရွိမွာမဟုတ္ပါဘူး...´ အေျဖကတမ်ိဳးပါလား။ ၀င္းထြန္းဟာ ကၽြန္ေတာ္ထင္သလို ကၽြန္ေတာ့္ကို ႀကိဳက္ေနတာမ်ားလား။
`ဘာျဖစ္လို႕...´
` မသိဘူး....ကၽြန္ေတာ္...ခ်စ္လို႕ကိုမရဘူး...´ ဒီတခါေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္၀င္းထြန္းမ်က္လံုးခ်င္းဆံုသြားသည္။ ၀င္းထြန္းရဲ႕မ်က္လံုးေတြက ခုနက အိမ္မွာနဲ႕တျခားစီ။ မ်က္လြာမခ်သြားတဲ့အျပင္
စူးစူး၀ါး၀ါးကို ၾကည့္ေနေတာ့သည္။
` ၀င္းထြန္းစိတ္ႀကိဳက္...မေတြ႕ေသးလို႕ေနမွာပါ...ၿမိဳ႕ေပၚမွာေတာ့ အေခ်ာအလွေတြအမ်ားႀကီး...´ ကၽြန္ေတာ္ကပဲ အေလွ်ာ့ေပးၿပီး ေရွ႕ကိုၾကည့္လိုက္ရသည္။
` မထင္ပါဘူးဗ်ာ...ဒါနဲ႕..ဆရာေကာ...ရည္းစားရွိလား...´
` အင္း....ရန္ကုန္မွာ ရွိတယ္...´ ဖိုးဒင္ကိုေျပာထားတဲ့အတိုင္း ဆက္ၿပီးလိမ္လိုက္ရသည္။ ဒီေကာင္ေလးကေတာ့ ဖိုးဒင္လို ကၽြန္ေတာ့္ကို သင္ခိုင္းမယ့္ပံုမေပၚ။
` ေအာ္...ဒါဆို ဆရာ လြမ္းေနမွာေပါ့..´ ၀င္းထြန္းရဲ႕ ေလသံကေျပာင္းသြားသည္။ မသြက္လက္ေတာ့။
` ဒီလိုပါပဲကြာ...ၾကာရင္ေတာ့လည္း ေနသားက်သြားမွာပါ...´
` ....´ အနည္းဆံုး မိနစ္ ၂၅ ေလာက္လမ္းေလွ်ာက္ရသည္ထင္။ ကၽြန္ေတာ္ေရာ ၀င္းထြန္းပါ တကုိယ္လံုးေခၽြးေတြစိုရြဲေနသည္။ ေန႕လည္၁၂နာရီေက်ာ္သြားေပမယ့္ ေနအပူရွိန္ကေတာ့ ပိုၿပီးျပင္းလာ
သလားထင္ရသည္။ ဖိုးဒင္တို႕အိမ္ကိုေရာက္ေတာ့ တံခါးကပိတ္ထားသည္။ ကၽြန္ေတာ္ကပဲေရွ႕ကသြားၿပီး တံခါးကိုတြန္းဖြင့္လိုက္သည္။ အိမ္ထဲတြင္ ဘယ္သူမွမရွိ။ ဦးတုတ္ဒီေန႕ျပန္မလာ။
` လာ...ခဏထိုင္အံုး...အစ္ကို အက်ၤ ီလဲလိုက္အံုးမယ္...´ ၀င္းထြန္းက အိမ္ေရွ႕တံခါးကို ပိတ္လုိက္ၿပီး ျပတင္းေပါက္နားတြင္၀င္ထိုင္သည္။ ႀကိဳးတန္းမွာလွန္းထားတဲ့ စြပ္က်ယ္ေလးကို ကၽြန္ေတာ္
ယူ၀တ္လိုက္သည္။ ၀င္းထြန္းက ကၽြန္ေတာ့္ကို ေသခ်ာၾကည့္ေနသည္။
` ဆရာ ဒီရြာမွာေနသားေကာက်ၿပီလား...´ ကၽြန္ေတာ္ အတြင္းခံကိုခၽြတ္မယ္လို႕စိတ္ကူးရွိေပမယ့္ ၀င္းထြန္းက ၾကည့္ေနေတာ့ မခၽြတ္ျဖစ္ေတာ့ဘူး။
` အင္း...ေနသားက်ပါၿပီ...´
` ဒီေန႕မွ ပိုပူသလားလို႕...´
` ဟုတ္တယ္....ကမၻာႀကီးက ပူေႏြးလာၿပီေလ...´ ၀င္းထြန္းက သူ႕ရွပ္အက်ၤ ီကို ခၽြတ္လိုက္သည္။ ထိုင္ရာကထၿပီး ကၽြန္ေတာ့္နားေလွ်ာက္လာသည္။ သူ႕အက်ၤ ီကို ႀကိဳးတန္းမွာလာလွမ္းသည္။
၀င္းထြန္းရဲ႕ ႏို႕သီးေခါင္းေလးမွာ မည္းနက္မေနဘဲ ပန္းေရာင္နဲ႕အနီေရာင္စပ္ၾကား နီတီတီေလးျဖစ္ေနသည္။ ခ်က္ေအာက္နားကေန ပါးဆိုးခါးပံုစအထိ မည္းနက္ၿပီးတန္းေနေသာ အေမြးေကြးေကြးေလးေတြက ၀င္းထြန္း
ရဲ႕ အနည္းငယ္ပူေနေသာ ဗိုက္နဲ႕သိပ္မလိုက္။ ကၽြန္ေတာ့္ေရွ႕ကို ျဖတ္ေလွ်ာက္သြားေတာ့ ၀င္းထြန္းရဲ႕ဖင္ႀကီးေတြက တုန္တုန္ တုန္တုန္နဲ႕ဘယ္ညာယိမ္းသြားသည္။
` ေရေသာက္အံုးမလား...´
` ရတယ္ဆရာ...ကၽြန္ေတာ့္ကိုယ့္ကို ခပ္ေသာက္မယ္...´ ကၽြန္ေတာ္က ေနာက္ေဖးနံရံမွာေထာင္ထားတဲ့စားပြဲ၀ိုင္းေလးကို သြားယူဖို႕ေနာက္ေဖးကို၀င္သြားလိုက္သည္။ ၀င္းထြန္းကလည္းေရေသာက္
ဖို႕အေနာက္ကေနလိုက္လာသည္။
` ဆရာ...ထား...ကၽြန္ေတာ္သယ္ခဲ့မယ္....´
` ရပါတယ္ကြ...မေလးပါဘူး...´
` ဟာ...မဟုတ္တာ...ေပး...ကၽြန္ေတာ့္ကိုေပး...´ ၀င္းထြန္းရဲ႕ေက်ာျပင္ႀကီးက ကၽြန္ေတာ့္ရင္ခြင္ထဲကို အတင္းတိုး၀င္လာသည္။ အိစက္ေနေသာ ၀င္းထြန္းဖင္ႀကီးေတြကို ကၽြန္ေတာ့္ညီငယ္နဲ႕ပြတ္မိ
သြားသည္။ ကၽြန္ေတာ္မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္လုိက္ၿပီး စားပြဲခံုကို သူ႕လက္ထဲထည့္ေပးလိုက္သည္။ ေရကလည္းငတ္လာသည္။ ၀င္းထြန္းခံုကိုအေရွ႕မွာသြားထားတုန္း ကၽြန္ေတာ္ ေရေသာက္ၿပီး အေပါ့သြားလိုက္သည္။
အခုမွ ေနသာထုိင္သာရွိသြားသည္။ အိမ္ထဲျပန္၀င္လာေတာ့ ၀င္းထြန္းက ေရေသာက္ေနသည္။
` အခုမွပဲ ရင္ထဲေအးသြားေတာ့တယ္...´
` အင္း...´ ျပတင္းေပါက္နဲ႕မ်က္ႏွာမူေနတဲ့ဘက္ကို ကၽြန္ေတာ္ေရြးၿပီးထိုင္လိုက္သည္။ ဒါမွ ေလတိုက္ရင္ နည္းနည္းေအးမွာ။ ၀င္းထြန္းက ေရွ႕တည့္တည့္လာမထိုင္ဘဲ ကၽြန္ေတာ့္ေဘးနားမွာ၀င္ထိုင္
သည္။
` ကဲ...၀င္းထြန္း နားမလည္တာရွိရင္ေမးေလ...´
` ကၽြန္ေတာ္က အဂၤလိပ္စာလံုးအေခၚအေ၀ၚနည္းနည္းသိခ်င္တာ...´
` အင္း...အစ္ကိုသိသေလာက္ေျပာျပမယ္ေလ...အစ္ကိုက အခုမွစာသင္ေတာ့ ဆရာႀကီးေတြလိုေတာ့ ေမးတုိင္းမသိႏိုင္ဘူးေလ...´
` ဟုတ္ကဲ့...ဆရာသိသေလာက္ပဲေျပာပါ...´ ၀င္းထြန္းက သူယူလာတဲ့ဗလာစာအုပ္ေလးကိုဖြင့္လုိက္သည္။ အထဲမွာ ဘာမွေတာင္မေရးရေသး။ အသစ္စက္စက္။
` ဟို...ဆရာ...မရိုမေသ...လီးကို ဘယ္လိုေခၚလဲ...´ အိုးမိုင္ေဂါ့ လို႕ေအာ္ရမလား။ စာေရးဆရာမ ဂ်ဴး လို `ဘုရားေရ´ လို႕ေျပာလိုက္ရမလား။ သို႕တည္းမဟုတ္...တရုတ္ကားေတြထဲကလို မိုးနတ္မင္း
ေရ ကၽြန္ေတာ္မ်ိဳးကိုကယ္ပါအံုးလို႕ ဒူးေထာက္ၿပီး ေအာ္လိုက္ရမလား။ ဒီရြာက ရြာသားေတြက တကယ့္ကို အာဂ ေယာက်ာ္းေတြပါပဲလား။ ကၽြန္ေတာ္က တကယ့္ကို စြဲေဆာင္မႈရွိေနလို႕လား။
` ၀င္းထြန္းက ဘာလုပ္မလို႕လဲ...´ ၀င္းထြန္းက ကၽြန္ေတာ့္မ်က္လံုးေတြကို မ်က္ေတာင္မခတ္လဲၾကည့္တယ္။ (ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ မ်က္ေတာင္ခတ္ပါသည္)
` ကၽြန္ေတာ္ စိတ္၀င္စားလို႕ပါ...´
` စိတ္၀င္စားလို႕....´ ကၽြန္ေတာ္က အံ့ၾသတႀကီးေျပာေပမယ့္ ၀င္းထြန္းကေတာ့ ဘာမွမဟုတ္သလို မထံုတတ္ေသး။
` ဟုတ္...´
` ေခၚနည္းေတြကေတာ့ အမ်ားႀကီးပဲ...penis, cock, dick, ေနာက္ၿပီး prick...သိပ္မသံုးတာေတြလည္းရွိေသးတယ္..Chopper, knob, pecker, tool...ရွိရင္လည္းရွိအံုးမယ္...ယူေက (UK) ကခေလးေတြေခၚတာက်ေတာ့ willy...´
` အမ်ားႀကီးပဲ...ဆရာေတာ္ေတာ္ေလ့လာထားတာပဲ....´ဆရာလည္းမင္းလိုစိတ္၀င္စားလို႕ေပါ့ကြာ...လို႕ ကၽြန္ေတာ္ျပန္မေျဖပါ။
`ဒီလိုပါပဲကြ...စာေတြမ်ားမ်ားဖတ္ရင္ မ်ားမ်ားေတြ႕ေလပဲ...´
` ကၽြန္ေတာ့္ကို ေရးေပးပါလား...´ စာအုပ္ကို ကၽြန္ေတာ့္ဘက္ကိုထိုးေပးသလို လူကလည္း ကၽြန္ေတာ့္နားကပ္လာသည္။ ရန္ကုန္သား (အကုန္လံုးကိုမဆိုလိုပါ..)ေတြလို ေခါင္းလိမ္းဆီနံ႕ေတြ၊ေရေမြး
နံ႕ေတြ၊ ေနာက္ ပီေက (chewing gum)စားလို႕ထြက္လာတဲ့ပါးစပ္က ပူရွိန္းနံ႕ေအးေအးေတြေတာ့မရ။ ၀င္းထြန္းကုိယ္ေပၚက ေခၽြးနံ႕ခပ္ေပ်ာ့ေပ်ာ့ေတာ့ရသည္။
` အစ္ကိုလည္း စာလံုးေပါင္းသိပ္မရဘူး...မေသခ်ာရင္ dictionary လွန္ၾကည့္..´
` ရပါတယ္ အစ္ကို...မသိတာထက္စာရင္ေတာ္ေသးတာေပါ့...´ ကၽြန္ေတာ္က ေရးေနတုန္း ၀င္းထြန္းရဲ႕လက္ေတြက ကၽြန္ေတာ့္ေပါင္ကိုလာကိုင္သည္။ ကၽြန္ေတာ္ မသိမသာ ေပါင္ကိုေရြ႕လိုက္ေပ
မယ့္ ေနာက္မဆုတ္သြား။ ၀င္းထြန္းက ေဂးပါလို႕ေျပာစရာမလိုေအာင္ကို ေဂး ေနပါသည္။
` ေရာ့..ၿပီးၿပီ... ေနာက္ေကာ ဘာသိခ်င္ေသးလဲ...´ စာအုပ္ကုိ လွမ္းမယူေသးဘဲ လက္က ကၽြန္ေတာ့္ေပါင္ရင္းနားအထိေတာင္ေရာက္လာသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ညီငယ္က ေခါင္းထခ်င္ေနၿပီ။ ဟူး...။
` ဒါဆိုရင္...ဟို...ေယာက်ာ္းခ်င္း ႀကိဳက္တဲ့...လိင္တူဆက္ဆံတဲ့ေယာက်ာ္းကိုေကာ ဘယ္လိုေခၚလည္း...´ ကၽြန္ေတာ္ေျဖသင့္သလား။ ၀င္းထြန္း က ေနတဲ့ ဇာတ္ကို ကၽြန္ေတာ္သိသည္။ ဒီယုန္ျမင္လို႕
ဒီျခံဳထြင္ေနသည္။ (စကားပံုမွန္လားမသိပါ...မွားရင္ စာဖတ္သူမ်ားျပင္ေပးၾကပါ) ။
` သူလည္းအမ်ားႀကီးပဲ...ရင့္ရင့္သီးသီး ေခၚတာလည္းရွိတယ္၊ သာမန္ေခၚတာလည္းရွိတယ္...ဗန္းစကားေတြလည္းရွိတယ္...ငါတို႕ႏိုင္ငံမွာေတာင္ေခၚတာေတြကနည္းတာမွမဟုတ္တာ...´ ၀င္းထြန္း
လက္ေတြက သိသိသာသာကိုလာပြတ္ေနသည္။ ကၽြန္ေတာ္ သူ႕လက္ကို ဖယ္ခ် မပစ္ခ်င္။ သိပါလ်က္နဲ႕မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနလိုက္သည္။
` ဟုတ္တယ္ေနာ္.... အေျခာက္..ဂ်ီပုန္း...ေဂ်ာ္...အပုန္းမ....တခ်ိဳ႕ေတြဆိုရင္...အဲ့ဒီလူမ်ိဳးေတြကို က်က္သေရယုတ္တယ္လို႕... ေရာဂါပိုးျဖန္႕သမားေတြလို႕ ေျပာၾကေသးတယ္...ၿပီးရင္ ေျပာတဲ့သူေတြ
ကပဲ အဲ့ဒီ့ အေျခာက္ေတြနဲ႕ ပလူးပလဲ... ဆရာေကာ...အေျခာက္ေတြကိုရြံလား...´ ၀င္းထြန္းအသံက သိသိသာသာကို မိန္းမဆန္လာသည္။ လက္ညိႈးထိပ္ေလးကလည္း ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ညီငယ္ကို မထိတထိ လုပ္ေနသည္။
` အစ္ကို..ရြံရင္...အခု ၀င္းထြန္းကို ေမာင္းထုတ္လုိက္တာၾကာၿပီ...´ ကၽြန္ေတာ္ ကိုယ့္ကိုယ္ အံ့ၾသတယ္ဆိုတာထက္အံ့ၾသရသည္။ ဘာလို႕မ်ားဒီလိုစကားေတြထြက္လည္းဆိုတာ မယံုၾကည္ႏိုင္
ေလာက္ေအာင္ ျဖစ္ရသည္။ ၀င္းထြန္းရဲ႕ မ်က္၀န္းေတြရဲ႕ညိႈ႕ဓာတ္ေတြေအာက္မွာ ကၽြန္ေတာ္ မူးယစ္မိၿပီလား။ ၀င္းထြန္း ေဒါသထြက္မယ္လို႕ကၽြန္ေတာ္ ခ်က္ခ်င္း ထင္လိုက္ေပမယ့္ ေဒါသမထြက္ဘဲ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ညီငယ္ကို
လက္နဲ႕အျပည့္အ၀ကို ကိုင္ေနေတာ့သည္။ ဒီတခါေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ပါ မ်က္ေတာင္မခတ္ဘဲ ၀င္းထြန္းမ်က္လံုးေတြကို တည့္တည့္စိုက္ၾကည့္လိုက္သည္။
` ဆရာ...ကၽြန္ေတာ္ ၾကည့္ခ်င္တယ္...´
` ဒီတုိင္းေတာ့မရဘူး...´ ၀င္းထြန္းမ်က္၀န္းေတြက တကယ့္ကို ညိႈ႕ဓာတ္ေတြျပည့္ေနသည္။
` ဒါဆိုရင္....´
` အစ္ကို လုပ္ခိုင္းတာလုပ္ေပးရမယ္...´ ဦးတုတ္ရဲ႕ေလသံအတိုင္း ခပ္ၾသၾသ ေျပာလိုက္သည္။
` လုပ္ေပးမွာေပါ့ ဆရာရယ္...´
` တကယ္ေျပာတာ...´
` ကၽြန္ေတာ္ကလည္းအတည္ေျပာတာ...ဆရာခိုင္းတာအကုန္လုပ္ေပးမယ္...´ ကၽြန္ေတာ့္ညီငယ္ေလးကို အစြမ္းကုန္ဖ်စ္ညစ္ေနသည္။ အတြင္းခံထဲတြင္ အစြမ္းကုန္ေခါင္းေထာင္ေနေသာ ညီငယ္ က
ေတာင္အားႀကီးလို႕ နာေတာင္နာလာသည္။ စြပ္က်ယ္ကိုေတာ့ မခၽြတ္ေတာ့ဘဲ ပုဆိုးခါးပံုစကို ကၽြန္ေတာ္ေျဖခ်ေပးလိုက္သည္။ ေနာက္ အတြင္းခံေဘာင္းဘီကို ဖင္ကိုၾကြၿပီး အသာခၽြတ္ခ်လိုက္သည္။ ေဘာင္းဘီထဲက
ေငါက္ခနဲထလာေသာ ကၽြန္ေတာ့္ညီငယ္က ၀င္းထြန္းရဲ႕ဖ်စ္ညစ္မႈေတြေၾကာင့္ သာမန္ထက္ႀကီးေနသည္။ အေၾကာေတြက ခါတိုင္းထက္ ေဖာင္းကားေနသလိုပင္။
` ဆရာ့ဟာက အႀကီးႀကီး....´
` ႀကိဳက္လား...´
` အင္း...´ ၀င္းထြန္းရဲ႕လက္ကေလးေတြက ေတာသား သာေျပာတယ္ ႏူးႏူးညံ့ညံ့ရယ္။ လီးရဲ႕အရင္းနားကေန ဒစ္ဖ်ားထိ အသာအယာ ပြတ္သပ္ေပးသည္။ ကၽြန္ေတာ္သာတျခားသူေတြရဲ႕လီးကို ကိုင္
ေပမယ့္ ၀င္းထြန္းလို အသာအယာ မကိုင္တတ္။
` ၀င္းထြန္း ဆရာခိုင္းတဲ့အတုိင္းလုပ္မယ္ဆို...´
` ဟုတ္....ေျပာေလ...မေျပာဘဲ ဘယ္လိုလုပ္သိမွာလဲ...´ ကၽြန္ေတာ္ေျပာရမွာအားနာေပမယ့္ ေျပာလိုက္ရသည္။
` please suck my dick...´
` yes, sir´ ၀င္းထြန္းက ထုိင္ေနရာကေန သူ႕ကိုယ္ကို ေမွာက္အိပ္လိုက္ၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕လီးဆီကို မ်က္ႏွာအပ္ထားလိုက္သည္။ လွ်ာဖ်ားေလးက ဒစ္အဆံုးနားေလးကို ထိရံုေလး ထိသြားသည္။
ကၽြန္ေတာ့္တကိုယ္လံုး အေၾကာေတြေတာင့္တင္းသြားသည္။ ၀င္းထြန္းက ကၽြန္ေတာ့္လီးကို သူတန္ဖိုးအထား ဆံုးအရာတစ္ခုကို ၾကည့္သလို တသသ ၾကည့္ၿပီး ပါးစပ္ကိုအသာဟ ၿပီး ႏႈတ္ခမ္းနဲ႕ေတ့ကာ သြင္းယူလိုက္သည္။
` ဟူး..........ကၽြတ္....´ ပါးႏွစ္ဖက္ကို ခ်ိဳင့္ေအာင္ အားနဲ႕စုပ္ယူလိုက္တဲ့ ၀င္းထြန္းရဲ႕စုပ္ခ်က္ေတြက တခ်က္တည္းနဲ႕တင္ လရည္ေတြထြက္ေလာက္သည္။ မ်က္လံုး ႏွစ္ဖက္ကိုမွိတ္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္
ပက္လက္လွန္အိပ္လိုက္သည္။ ၀င္းထြန္းရဲ႕ ျပဳစုမႈေအာက္မွာ မွိန္းေမာေနလိုက္သည္။ တျပြတ္ျပြတ္နဲ႕ ကေလးတေယာက္ lollipop စုပ္သလို စုပ္ေနေတာ့သည္။ အရင္တခါ အစုပ္ခံဖူးတာထက္ အဆေပါင္းမ်ားစြာေကာင္းသည္။
` ရၿပီ...၀င္းထြန္းရၿပီ...´ ႏႈတ္ခမ္းတ၀ိုက္မွာ တံေတြးေတြနဲ႕ စိုေနသည္။
` ကၽြန္ေတာ္ မ၀ ေသးဘူး...´ ေဟာဗ်ာ...လီးစုပ္တာေတာင္ ၀တယ္ မ၀ဘူးရွိေသးတယ္။
` ဒီ့ထက္ေကာင္းတာ ေကၽြးမယ္...´
` ဆရာ...ass ကို fuck မွာမလား...´ အဂၤလိပ္စာလံုး ညွပ္ၿပီးေျပာေတာ့ နား၀င္ခ်ိဳသလိုေတာ့ရွိသား။ ဆရာ ဖင္လုိးမွာလား လို႕ေမးတာထက္ေတာ့ ေကာင္းပါေသးသည္။
` yes´ ၀င္းထြန္းက မတ္တပ္ရပ္လိုက္ၿပီး ၀တ္ထားေသာ ပုဆိုးကို ေျဖခ်လိုက္သည္။ အတြင္းခံမ၀တ္ထားသျဖင့္ အဆီေတြရွိေသာ အိေနတဲ့ ေပါင္ႏွစ္လံုးၾကားမွာ ၀င္းထြန္းလီးက အစြမ္းကုန္ေခါင္း
ေထာင္ေနသည္။ ၀င္းထြန္းရဲ႕ ဒစ္ကအရင္း လီးတေခ်ာင္းလံုးထက္စာရင္ေသးေနသည္။ အရင္းက ခပ္တုတ္တုတ္။ ၾကံေတြရဲ႕ ခ်ိဳ (ဂ်ိဳ) ေတြလို ေကာ့ေနသည္။
` မင္း ဟာကလည္း မေသးပါလား...´
` အေဖ ေပးတဲ့အေမြေပါ့..´
` ဒါဆို...၀င္းထြန္းအေဖရဲ႕ cock က အႀကီးႀကီးေပါ့..´
` ဟုတ္တယ္...အႀကီးႀကီးပဲ..´
` ေနအံုး...အစ္ကို ကြန္ဒံုး သြားယူလိုက္အံုးမယ္...´
` ဟုတ္...ကၽြန္ေတာ္ ဘယ္လို ေနေပးထားရမလဲ....ေလးဘက္ေထာက္ေပးထားရမွာလား...ပက္လက္လွန္ေပးထားရမွာလား...´ ကၽြန္ေတာ့္ အိတ္ထဲက ရန္ကုန္ကပါလာတဲ့ ကြန္ဒံုးကို ထုတ္လိုက္သည္။
ပိုပို လိုလို ယူလာတာမွန္သြားသည္။
` ေလးဘက္ေထာက္ေပးထား...´ ၀င္းထြန္းက ျပတင္းဘက္ကို မ်က္ႏွာမူၿပီး အိၿပီး ျဖဴ၀င္းေနတဲ့ ဖင္ႏွစ္လံုးႀကီးကို ေလထဲတြင္ ေျမာက္ထားသည္။ ဖင္ႏွစ္မြာၾကားတြင္ ဒူးေထာက္ထိုင္လုိက္သည္။
ဖင္ၾကားထဲတြင္ မည္းနက္ေကြးေကာက္ေနေသာ အေမြးမ်ားက ၀င္းထြန္းရဲ႕ခ်ယ္ရီေပါက္ေလးကို ၀ိုင္းရံထားသည္။ ၀င္းထြန္းရဲ႕ ခ်ယ္ရီေပါက္ေလးက ပါကင္ မဟုတ္။ ဟတတ ျဖစ္ေနသည္။ ကြန္ဒံုးကို လီးတြင္မစြပ္ခင္
ဖင္ေပါက္ေလးကို ပြတ္သပ္ေပးလိုက္သည္။
` အား...ေကာင္းတယ္ ဆရာ...´
` ၀င္းထြန္း ဖင္ခဏခဏ ခံဖူးတယ္ထင္တယ္...´ ၀င္းထြန္းက သမင္လည္ျပန္ (၀ိုင္၀ိုင္း သီခ်င္းမဟုတ္ပါ) ၾကည့္သည္။
` အင္း ...ခံဖူးတယ္...ခဏခဏေတာ့မဟုတ္ဘူး...´
` စပ္စုတယ္လို႕ေတာ့ မထင္နဲ႕....ဘယ္သူနဲ႕ျဖစ္တာလဲ...´
` ဦးညိဳနဲ႕...´ ကၽြန္ေတာ္ တကယ္လန္႕သြားသည္။ ဒစ္ဖ်ားတြင္ စြပ္ေနေသာ ကြန္ဒံုးပင္ မ၀င္ခ်င္သလိုျဖစ္သြားသည္။
` ေနာက္မေနနဲ႕...အတည္ေမးတာ...´
` ေဟာဗ်ာ..ကၽြန္ေတာ္ကလည္း အတည္ေျပာတာ...ဆရာ...ထည့္လုိက္ပါေတာ့ဗ်ာ...ကၽြန္ေတာ္မေနႏိုင္ေတာ့ဘူး....´ ကၽြန္ေတာ္က မထည့္ေသးဘဲ လီးကို ေဒါင္လိုက္ ဖင္ၾကားထဲမွာ ထည့္ၿပီး ပြတ္
ဆြဲေပးလိုက္သည္။
` ဦးညိဳ ဆိုတာ ေအးျမ အေဖမလား...ဘယ္လိုက ဘယ္လိုစျဖစ္တာလဲ...´
` ဆရာ အရမ္းသိခ်င္ေနပံုရတယ္...ေျပာၿပီးရင္ေတာ့ထည့္လိုက္ေတာ့ေနာ္.....ကၽြန္ေတာ္တို႕ထန္းေတာထဲမွာ ဦးညိဳက တခါတေလ လာေသာက္တယ္...ဦးတုတ္ႀကီးနဲ႕ သူ႕ေဘာ္ဒါေတြကေတာ့
ေန႕တိုင္းနီးပါး...ဦးညိဳအဲ့ဒီေန႕က ေသာက္တာမ်ားသြားၿပီး ထန္းေတာထဲက တဲေလးထဲမွာ အိပ္တယ္...အဲ့ဒီ့မွာ ျဖစ္တာပဲ...ကၽြန္ေတာ္ကပဲစတာပါ...´
` ၀င္းထြန္းက ဆရာႀကီးပဲ...´ ဒစ္ဖ်ားကို ခ်ယ္ရီ၀ေလးတြင္ေတ့ၿပီး အဆီေတြနဲ႕ အိေနေသာ၀င္းထြန္းခါးကို ကိုင္ၿပီး ေဆာင့္ခ်လိုက္သည္။ သံုးၿပီးသား အေပါက္မို႕ ေခ်ာေခ်ာခ်ဴခ်ဴ၀င္သြားသည္။
` အား....ဆရာက မေျပာမဆို...´
` မင္းပဲ ေျပာၿပီးတာနဲ႕ထည့္ဆို...´
` အား...စိတ္ထဲက မျပင္ဆင္ရေသးေတာ့နာတာေပ့ါ ဆရာရ...´ သံုးၿပီးသားအေပါက္ေပမယ့္ အနည္းငယ္ေတာ့က်ပ္သည္။ စီးပိုင္ေနသည္။ တျပြတ္ျပတ္နဲ႕ တဘက္ဘက္ (ဖင္နဲ႕ ေပါင္ရိုက္သံ)
ေတြဟာ ညီညာစြာထြက္ေပၚလာသည္။ အခ်က္ ေလးငါးဆယ္သာ ေဆာင့္ရအံုးမည္ထင္...ကၽြန္ေတာ္ၿပီးခ်င္လာသည္။
` အား...ေကာင္းလာၿပီ....ဆရာ ...ျပင္းျပင္းေလး...´
` ျပင္းလို႕မရေတာ့ဘူး....ၿပီးေတာ့မယ္...´
` ဟာ...ဆရာ..ေနအံုး...ခဏနားမယ္...´ ၀င္းထြန္းကမေျပာမဆို ေမွာက္ခ်လိုက္သည္။ သူ႕ဖင္ထဲက ကၽြန္ေတာ့္လီးက ကၽြတ္ထြက္သြားသည္။ ကြန္ဒံုးေပၚတြင္ ေပေနေသာ အက်ိအခၽြဲအျပင္
အ၀ါရင့္ရင့္ အဖတ္မ်ားပါ ကပ္ေနသည္။ ( စာဖတ္သူမ်ာ ရြံသြားရင္ ခြင့္လြတ္ပါ)။ ဒီေကာင္ေလး ေသေသခ်ာခ်ာ သန္႕ရွင္းေရးလုပ္လာခဲ့ပံုမရ။ ၀င္းထြန္းက ပက္လက္လွန္လုိက္ၿပီး ေျခေထာက္ႏွစ္ေခ်ာင္ကို V ပံုစံကား
ထားလိုက္သည္။
` ဆရာ...ထည့္လို႕ရၿပီ....´
` အင္း...´ ဒီတခါ ကၽြန္ေတာ္ လီးကို မကိုင္ဘဲ ၀င္းထြန္းရဲ႕ ဖင္ေပါက္ကိုၿဖဲကာထည့္လိုက္သည္။ ပက္လက္ျဖစ္လို႕ ၀င္းထြန္းရဲ႕ မ်က္ႏွာနဲ႕ကၽြန္ေတာ့္မ်က္ႏွာက ကြက္တိ။ ၀င္းထြန္းက ကၽြန္ေတာ့္
လည္ပင္းကို သိုင္းဖက္လိုက္ၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ႏႈတ္ခမ္းေတြကို အငမ္းမရလာနမ္းသည္။ အလုိက္သင့္ ျပန္နမ္းေပးလိုက္သည္။ ဒါ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ဒုတိယေျမာက္အနမ္း၊ (ပထမ အနမ္းက ေက်ာင္းတတ္တုန္းကျဖစ္သည္)
ကၽြန္ေတာ့္ ဖင္ကို နိမ့္ခ်ည္ျမင့္ခ်ည္လုပ္ၿပီး ၀င္းထြန္းရဲ႕ခ်ယ္ရီေပါက္ေလးကို အားရပါးရ ဇိုးဇိုးဇက္ဇက္ ထိုးထည့္ေပးလိုက္သည္။ ပက္လက္အေနအထားက အထဲကို ပို၀င္သည္။ အခ်က္ေပါင္းမ်ားစြာ ထိ ကၽြန္ေတာ္
ေအာင့္ထားၿပီး ေနာက္ဆံုး...
` အား....အား....´ ကၽြန္ေတာ္ခါးအားေတြကို အစြမ္းကုန္သံုးၿပီး ဖင္ေပါက္ေလးထဲကို အားနဲ႕ဖိကပ္လိုက္သည္။ လရည္ေတြက ကြန္ဒံုးအိတ္ေလးထဲတြင္ေတာ့ အျပည့္ျဖစ္သြားမည္ထင္။
` ေကာင္းလိုက္တာ ဆရာရယ္....ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ မၿပီးေသးဘူး...´ ၀င္းထြန္းရဲ႕ ႏႈတ္ခမ္းေတြကို အားရပါးရ စုပ္သပ္လိုက္ၿပီး ၀င္းထြန္းကုိယ္ေပၚမွ ေအာက္ကို ေလ်ာဆင္းသြားလိုက္သည္။
အစြမး္ကုန္ေထာင္မတ္ေနေသာ ၀င္းထြန္းရဲ႕လီးကို ပါးစပ္ျဖင့္အသာအယာစုပ္သြင္းလိုက္သည္။
` ဆရာ...ဟာ...မလုပ္နဲ႕...ငရဲေတြႀကီးကုန္မယ္...´
` အခု အခ်ိန္မွာ အစ္ကိုက ၀င္းထြန္းဆရာမွမဟုတ္တာ...စာသင္ခန္းထဲမွာသာ ဆရာ´ လက္တဖက္က အေပၚေအာက္ အတက္အဆင္းလုပ္ၿပီး ပါးစပ္နဲ႕ ျပန္ျပဳစုေပးလိုက္သည္။ ၀င္းထြန္းက
ကၽြန္ေတာ္ စုပ္တာကို ေသခ်ာၾကည့္ေနသည္။ သိပ္မၾကာလိုက္ပါ..
` ဆရာ....ရၿပီ...ကၽြန္ေတာ္ထြက္ေတာ့မယ္....ပါးစပ္ကိုဖယ္လိုက္...´ ဒီတခါေတာ့ ပါးစပ္ကို လီးနားကေနခြာလိုက္သည္။ လက္ကို ခပ္ျမန္ျမန္ ထုေပးလုိက္ရာ ပူေႏြးခၽြဲပ်စ္ေနတဲ့ သုတ္ရည္ေတြက
ကၽြန္ေတာ့္ပါးျပင္ေပၚကို တပ်စ္ပ်စ္နဲ႕ ပက္လိုက္သည္။ ပါးျပင္ေပၚကစီးက်လာတဲ့ လရည္ေတြကို လက္နဲ႕ ကၽြန္ေတာ္သုတ္ပစ္လိုက္သည္။
` ေကာင္းလိုက္တာ ဆရာ....´
` ကဲ...ဇိမ္ခံမေနနဲ႕ေတာ့...ထေတာ့...ဖိုးဒင္ အေဖ ျပန္လာေတာ့မယ္...´ ကၽြန္ေတာ့္လီးမွာ အခုထိ တြယ္ကပ္ေနတဲ့ ကြန္ဒံုးကို ခၽြတ္လိုက္ၿပီး ေနာက္ေဖးမွာသြားေဆးေၾကာလိုက္သည္။ ၀င္းထြန္းရဲ႕
ဖင္ေတြေတာ့ ဘယ္လိုေနမွန္းမသိ။ ကၽြန္ေတာ့္လီးကေတာ့ အားရပါးရ လုပ္လိုက္ရလို႕ျဖစ္မည္။ ေခြေခြေလး အိပ္ေပ်ာ္သြားသည္။ ဒစ္ထိပ္ဖ်ားေလးကေတာ့ စစခ်င္းထိုးထည့္ထားတဲ့အရွိန္ေၾကာင့္ နည္းနည္း နာေနသည္။
ကၽြန္ေတာ္ ဖိုးဒင္တို႕ရြာေလးကို အမွန္ပင္ခ်စ္မိသြားသည္။ အရာအားလံုးၿပီး ျပည့္စံုေနေသာ ရြာေလးကေန ကၽြန္ေတာ္ ျပန္ေတာင္ မျပန္ခ်င္ေတာ့ပါ။ ေအးခ်မ္းေသာ ေဖာ္ေရြေသာ...အိုး...ေျပာစရာမရွိေအာင္ ျပည့္စံုေနေသာရြာ...ဖိုးဒင္တို႕ရြာကို ကၽြန္ေတာ္ ဒီတသက္ ဘယ္ေတာ့မွေမ့ေတာ့မည္မဟုတ္ေပ။
( စာဖတ္သူ ညီအစ္ကို မ်ားကိုလည္း ဖိုးဒင္တို႕ရြာကို လာလည္ဖို႕ဖိတ္ေခၚလိုက္ပါသည္။)
22.12.2009 (9:09 pm) တြင္ အၿပီးသတ္ေရးသည္။
မွတ္ခ်က္။ ။ မၿပီးေသးပါ...သိုးငယ္ ဆက္ေရးပါအံုးမည္။ ဘယ္ေတာ့ဆက္ေရးျဖစ္မည္ကို သိုးငယ္ ကိုယ္တုိင္မသိပါ။ ၂၀၀၉ ခုႏွစ္တႏွစ္လံုး သိုးငယ္ကို ေပ်ာ္ရြင္မႈေတြေပးေသာ သိုးငယ္သူငယ္ခ်င္း ခ်စ္ညီအစ္ကို
အားလံုးကို ေက်းဇူးအထူးတင္ပါသည္။ ႏွစ္သစ္မွာ စာဖတ္ပရိတ္သတ္အားလံုး ( မဖတ္သူမ်ားလည္းပါသည္) ေပ်ာ္ရြင္ၿပီး လိုရာဆႏၵေတြ တလံုးတ၀ႀကီး ျပည့္၀ပါေစဟု ဆုေတာင္းလ်က္....
1 comment:
Hi Thoe Ngel,
Can you tell me where I can read ဖိုးဒင္တို႕ရြာ -2 ?
I like it very much.
Thanks,
Sue.
Post a Comment