ေယာင္းမရယ္၊ ညည္းက ေျပာဆိုလို႔သာ ေျပာရမယ္၊ က်မဘ၀က ေျပာရရင္ ၾကည္ႏူးစရာ တစက္မွ မ႐ိွပါဘူးေအ။·ဒါေပမယ့္ ညည္းသိပ္သိခ်င္ေနတယ္ မဟုတ္လား စပ္စုမရဲ႕။ အလကားပါေတာ္။ က်မ ေျပာမယ္၊ ေနအံုး။ ေရ တပုလင္း သြားယူလိုက္ ဦးမယ္။
ဘယ္က စေျပာရမလဲဆိုေတာ့ သိတတ္တဲ့အရြယ္ကတည္းက စရမယ္ ေယာင္းမရဲ့။
အဖြားက က်မကို သိပ္ခ်စ္တာေအ။ မိုးလင္းတာနဲ႔ ေရမိုးခ်ိဳး၊ သနပ္ခါးလိမ္း ျပင္ဆင္ေပးထာၿပီးသား။ ညစ္ညစ္ပတ္ပတ္ ေဆာ့တာလည္း လံုး၀မႀကိဳက္ဘူး။ က်မကလည္း ႐ြံ႕ဗြက္ျမင္ရင္ကို ေအာ့ခ်င္ အန္ခ်င္ေနတာေလ။
ေဆာ့ကစားရင္လည္း အိမ္နီးခ်င္း သူငယ္ခ်င္း မိန္းကေလးေတြနဲ႔ပဲ ေဆာ့ကစားတာေလ။ တခါတေလေတာ့ ေယာက်္ားေလးေတြနဲ႔ ေဆာ့ပါတယ္။ ထိမိခိုက္မိၿပီးေတာ့ နာလို႔ေအာ္ရင္ သူတို႔က က်မကို အေျခာက္မ၊ အေျခာက္မနဲ႔ ေျပာၾကတာ။
ညည္း စဥ္းစားၾကည့္ေအ၊ ကိုယ့္ဖာသာ ကိုယ္ေျခာက္တာကို လက္ခံေပမယ့္ ႏွိမ္ၿပီးေျပာတာမ်ိဳးကိုေတာ့ အေျခာက္မရယ္လို႔မွ မဟုတ္ဘူး၊ ဘယ္သူမွႀကိဳက္မွာ မဟုတ္ပါဘူး။ အသားနာတာကို မေအာ္ပဲႀကိတ္ခံႏုိင္မွ ေယာက်ာ္းပီသတာတဲ့ေလ။ အမေလး မေျပာခ်င္ဘူး။ က်မတို႔ အေျခာက္မေတြေလာက္ အသားနာခံႏုုိင္တဲ့အစား ညည္း ႐ွာၾကည့္စမ္းပါေအ။
ဒီလိုနဲ႔ က်မဆယ္ႏွစ္သမီးအ႐ြယ္မွာ အဖြားဆံုးတယ္။ က်မရဲ့ ခံတပ္ႀကီးၿပိဳလဲသြားတာပဲေပါ့ ေယာင္းမရယ္။
အေဖရဲ့ ရက္စက္မႈ၊ အစ္ကိုေတြရဲ့ ႏိွပ္ကြပ္မႈေတြကေန ကာကြယ္ေပးနိုင္တာ အဖြားတစ္ေယာက္ပဲ ႐ိွတယ္ေလ။ အေမကေတာ့ က်မနဲ႔အတူ မ်က္ရည္က်႐ံုကလဲြလို႔ ဘာမွမတတ္ႏိုင္ခဲ့ပါဘူး။ က်မတို႔မိသားစုက ေယာက်္ားႀကီးစိုးတဲ့ အိမ္ေထာင္ေလ။
က်မ ကံမေကာင္းခဲ့ပါဘူး။ အေျခာက္မ ျဖစ္ရလို႔ ကံမေကာင္းဘူးလို႔ ေျပာတာမဟုတ္ပါဘူး။ ဆယ္ဘ၀ရိွရင္ ဆယ္ဘ၀ အေျခာက္ျပန္ျဖစ္ ခ်င္ပါတယ္။ တကယ္ေျပာတာပါေအ။ မရယ္နဲ႔။ က်မအဖြားကေလ ငါ့ေျမးေလး အေျခာက္ျဖစ္႐ံုမကလုိ႔ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အဖြားကခ်စ္မွာပဲလို႔ ေျပာတဲ့စကားေလာက္ အားျဖစ္တာ ဘာမွမ႐ိွခဲ့ပါဘူး။
အေဖကလည္း သူ႔အေမမို႔ ဘာမွျပန္ၿပီး မေျပာႏိုင္ခဲ့ဘူးေလ။ အစ္ကိုေတြကလည္း ငယ္ေၾကာက္ေတြေလ။ အဖြားက ဟိတ္ဆိုဟိတ္ တိတ္ဆိုတိတ္ပဲ။ အေမကေတာ့ အစကတည္းက အေဖ့ကို မလြန္ဆန္ႏိုင္ခဲ့႐ွာပါဘူး။ အေဖေပးတာယူ ေကြ်းတာစား႐ံုနဲ႔ပဲ ေက်နပ္ေနရတယ္လို႔ က်မကေတာ့ ျမင္တယ္ေအ။
က်မကို အေဖက သိပ္ခ်ဳပ္ခ်ယ္တာ။ အၿမဲေစာင့္ၾကည့္ေနတယ္။ စကားကို ေယာင္လို႔ေတာင္ ႏုႏုႏြဲ႔ႏြဲ႔ မေျပာမိေစနဲ႔၊ ေျပာမိလို႔ကေတာ့ နားရင္းကို အုပ္ေတာ့တာပဲ။
က်မ နားမေကာင္းတာ ကေလးဘ၀ကတည္းက ခဏခဏ နားရင္းအုပ္ခံခဲ့ရလို႔ ေတာ့။ နားရင္းအုပ္တာ ကေလးအ႐ြယ္ အ႐ုိးအဆစ္ႏုနယ္ ေသးတဲ့အခိ်န္မွာ က်မမွာ အေဖရဲ့ သန္မာတဲ့လက္ေတြနဲ႔ မိတ္ေဆြဖဲြ႔ခဲ့ရတာပါ ေယာင္းမရယ္။
ဒီၾကားထဲ အစ္ကိုေတြကလည္း မထင္ရင္ မထင္သလို တီးၾကေသးတာ ေအ။ ရင္ထဲမွာ ေၾကကဲြၿပီး ထိခိုက္ရဆံုးကေတာ့ မင္းကို ညီေတာ္ရတာ ႐ွက္တယ္ဆိုတဲ့ စကားပါ။
က်မမွာ အစ္ကိုႏွစ္ေယာက္ ႐ိွတယ္။ က်မက သူတို႔ကို သိပ္ခ်စ္တာ။ က်မတို႔ ေမာင္ႏွမေတြက အေခ်ာအလွေတြပါ။ က်မ အစ္ကိုေတြဆိုေလ သိပ္ၾကည့္ေကာင္းတာ။ ကိုယ့္အေျခာက္မ အခ်င္းခ်င္းေတြ႔ရင္ေလ ငါ့ အစ္ကိုေတြလို႔ေျပာၿပီး ေခ်ရတာေလာက္ အရသာ႐ိွတာ ဘာ႐ိွမွာလဲ ေအ။
က်မ မ်က္ႏွာသိပ္ပြင့္တာပဲ။ ေယာင္းမေရလုိ႔ ေခၚေခၚၿပီး က်မကို ေနာက္ၾကေျပာင္ၾကတာ။ အဲဒါေတြကိုလည္း အိမ္က သိသြားလို႔ ခဏခဏ အဆူခံရေသးတာ။
ညည္း စဥ္းစားၾကည့္ေပါ့ ေအ။ လူ တေယာက္ဟာ တစ္ေန႔ကို ဘယ္ႏွစ္ႀကိမ္ေလာက္ အဆူခံႏိုင္သလဲဆိုတာ။ က်မနားထဲကို ၀င္လို႔ရရင္ ၀င္ၾကည့္ခိုင္းေစခ်င္တယ္။ ေက်ာက္ျဖစ္ေနတဲ့ ႀကိမ္းေမာင္းသံေတြကို ညည္း ေကာင္းေကာင္း ေတြ႔ရလိမ့္မယ္။ ဆယ္ႏွစ္သားကတည္းကေလ။ ေရ ေသာက္လိုက္ဦးမယ္ ေတာ္၊ ေမာထွာ။
ညည္း ေျပာေျပာေနတဲ့ ကေလးဘဝဆိုတာ က်မအတြက္ေတာ့ ေျပာခဲ့သလိုပဲ ဆယ္ႏွစ္ေလာက္ေတာ့ ျဖတ္သန္းခဲ့ရဖူးတာေပါ့ ေအ။
အဲဒီေနာက္ေတာ့ ဘ၀ဆိုတာ ေသတာမွ ေကာင္းဦးမယ္ဆိုတာမ်ိဳး ျဖစ္လာခဲ့တာပါ။ က်မအတြက္နဲ႔ က်ခဲ့ရတဲ့ အေမ့ရဲ့ မ်က္ရည္ေတြကိုလည္း မၾကည့္ခ်င္ေတာ့ဘူးေလ။
ပတ္၀န္းက်င္က က်မကို အေျခာက္မ၊ ဂန္ဒူးမ၊ ခီ်းေပမ ဘယ္လိုႏွိမ္ၿပီးပဲ ေျပာေျပာ ခံႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကိုယ့္မိသားစုကေန ကိုယ့္ကို ေျပာတာကို ခံရတာက်ေတာ့ အသည္းထဲထိေအာင္ နာတယ္။ ၀မ္းနည္းတယ္။
တကယ္ပါ ေအ။ အခုဆိုရင္ အေဖက က်မကို သားလို႔ မေခၚေတာ့ဘူး။ ငယ္ငယ္ကေတာ့ ေခၚတာေပါ့။ ေဟ့ေကာင္ တဲ့။
ညည္း လာနားေထာင္ၾကည့္စမ္းပါ ေအရယ္။ အစ္ကိုေတြကလည္း ေဟ့ေကာင္ပဲ။ လမ္းမွာေတြ႔လို႔မ်ား က်မကို ႏႈတ္ဆက္မယ္ ထင္လား။ မ်က္ႏွာလဲႊသြားၾကတာ။ တစိမ္းေတြလိုပါပဲ ေယာင္းမရယ္။
က်မမွာ ငယ္ငယ္ကတည္းက မိန္းကေလးသူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ပဲ ေပါင္းလာခဲ့တာ ေအ။ အေျခာက္မ သူငယ္ခ်င္းၾကေတာ့ ခိုးေပါင္းရတာ ေအ့။ သူတို႔နဲ႔ ေပါင္းတာသိရင္ အေဖက နားရင္းအုပ္တာကိုး။
ေယာင္းမရယ္၊ က်မသူငယ္ခ်င္း အေျခာက္မေတြကိုဆို က်မက သိပ္အားက်တာ။ သူတို႔ကို ၾကည့္လိုက္ရင္ ေလထဲမွာ ပံ်ေနတဲ့ ငွက္ကေလးေတြလိုပဲ သိလား။ သူတို႔အိမ္ေတြကို သြားလည္ရင္ေလ ေပ်ာ္စရာေကာင္းလိုက္တာ။ အေဖေတြ အေမေတြကိုေလ အေျခာက္ ခဲြ်ခဲြ်တာ။
ညည္းႏွယ္ေအ၊ အေျခာက္ခဲြ်ဆိုတာေလးေတာင္ မသိဘူးလား ေအ။ မုန္းထွာ။ အသံတင္မကဘူး။ မ်က္ႏွာေပးေကာ၊ ကိုယ္အမူအယာပါ ပါတယ္ေလ။ အဲဒီလိုမ်ိဳး မိသားစုေတြေပါ့ ေအ။ က်မ အိမ္ေပၚက ဘယ္ႏွစ္ႀကိမ္ ဆင္း၊ ဆင္း သူတုိ႔ေတြ လက္ခံေပးခဲ့ၾကတယ္။ အေမ လာမေခၚမခ်င္း စိတ္တိုင္းက် ေနလို႔ရတယ္။
က်မ သူငယ္ခ်င္းေတြကိုေလ သူတို႔မိဘေတြက သာမီးေလးေရ တဲ့။ သားလည္း မက်၊ သမီးလည္း မဟုတ္ ခ်စ္စႏုိးနဲ႔ေခၚတာေလ။ ကဲ ဘယ္ေလာက္နားေထာင္လို႔ ေကာင္းလဲ။ တခါတည္းပါေအ၊ ဘ၀မွာ တခါေလာက္ အေဖက သားျဖစ္ျဖစ္ သမီးျဖစ္ျဖစ္ ေခၚတာေလးကို ၾကားခ်င္တယ္။
ညည္း ဒါကို ေတာ္ေတာ္သိခ်င္တယ္ မဟုတ္လား။ ဟြန္႔ မေျပာခ်င္ဘူး။ အဟဲ အပ်ိဳရည္ ပ်က္တာလား၊ ၉ တန္းႏွစ္မွပါ ေတာ္။ က်မကို အေဖက စာေမးပဲြနီးေတာ့ ဖလမ္းဖလမ္း ထမွာစိုးလို႔ အကို၀မ္းကဲြေတြနဲ႔ စာသြားက်က္ခိုင္းတာ။ အဟီး - အစ္ကို၀မ္းကဲြကပဲ က်မကို ပါကင္ဖြင့္လိုက္တာေပါ့။
ညည္းႏွယ္ ေအ၊ ဒီလိင္မႈကိစၥဆိုတာ ဘယ္သူနဲ႔မွ ဘယ္၀ါနဲ႔မွဆိုၿပီး ႐ွိလို႔လား ေတာ္။ သဘာ၀တရားတခုကို ညည္းက ဘာနဲ႔ခ်ဳပ္ေႏွာင္ သတ္မွတ္ထားဦးမလို႔လဲ။ ညည္းလည္း အျမင္မက်ဥ္းစမ္းပါနဲ႔ေအ။ ညည္း ေျပာေျပာေနတဲ့ လူ႔အခြင့္အေရးဆိုတဲ့အထဲမွာ က်မတိုအေျခာက္မေတြရဲ့ အခြင့္အေရးလည္း ပါတယ္ဆိုတာ မေမ့နဲ႔ဦး ေယာင္းမ။
က်မတို႔လည္း လူေတြပဲေလ။ က်မတို႔ ဘယ္သူ႔ဥစၥာကုိ ခိုးေနလို႔လဲ။ ဘယ္သူ႔ သားမယားကို ဖ်က္ဆီးေနလို႔လဲ။ လိင္မႈကိစၥမွလည္း အလိုတူလို႔သာ ျဖစ္ၾကတာပါေတာ္။ ဗလအားကိုနဲ႔ အနိုင္က်င့္တာမွ မဟုတ္တာ။ မုဒိမ္းက်င့္တာမွ မဟုတ္တာ။ ညည္းလည္း အျမင္ပဲေလ။ က်မတို႔က ေသာက္ဆံလည္း ကုန္ေသးတယ္၊ ေသာက္ေျပာလည္း ခံရေသးတယ္။ ဒါေတြေျပာရင္ ေဒါသကပါလာတယ္။ မေကာင္းပါဘူး ေယာင္းမရယ္။
ဘ၀မွာ မွတ္မွတ္ရရ ခ်စ္ရတဲ့သူတေယာက္ ႐ွိခဲ့ဖူးတယ္သိလား။ က်မ တကၠသိုလ္ ဒုတိယႏွစ္တက္တုန္းက ေတြ႔တာေပါ့ေအ။
႐ုပ္ရည္ကေတာ့ အစင္စားေတာ့ ဘယ္ဟုတ္ပါ့မလဲ။ သူက က်မကို သတိထား ၾကည့္ၾကည့္ေနတာပါ။ က်မကလည္း အခြက္ေျပာင္တယ္မဟုတ္လား။
ေက်ာင္းမွာဆိုရင္လည္း အစအေနာက္သန္လို႔ ပဲြတိုင္းေက်ာ္ေပါ့ ေအ။ က်မ မပါရင္ ပဲြမစည္ဘူးေလ။ ဆရာ၊ ဆရာမေတြကအစ ခ်စ္ၾကတာပါ။ က်မ ဘာပဲေျပာေျပာ ၿပံဳးစိစိနဲ႔ ၾကည့္ေနတတ္တယ္။ အတန္းထဲမွာ က်မ အသံမၾကားရရင္ ေနမေကာင္းဘူးလားလို႔ ေမးတတ္ၾကတယ္။
က်မကလည္း ႐ြာနားက ျမက္ ႐ြာႏြားမစားဆိုသလို စိတ္မ၀င္စားခဲ့ဘူး။ သူက အသားျဖဴျဖဴနဲ႔ ပိန္ပိန္ပါးပါးရယ္။ က်မက ေယာက်္ားဆို ေတာင့္ေတာင့္တင္းတင္းမွ ႀကိဳက္တာေအ။ ကိုယ္က ေျခာက္ပါတယ္ဆိုမွ ကိုယ့္ထက္ႏြဲ႔တဲ့ေယာက်ာ္း ဘာလုပ္ရမွာတုန္း ေတာ္။
တတိယႏွစ္ေယာက္ေတာ့ က်မတို႔ အတန္းက ေပ်ာ္ပဲြစားထြက္ၾကတယ္။ ပဲခူး လိပ္ျပာကန္ဘက္ေပါ့။ ညည္းတို႔ အခုေခတ္ကေတာ့ ဘယ္သြားၾကလဲ မသိေတာ့ဘူး။ က်မတို႔တုန္းကေတာ့ ပဲခူးသြားတတ္ၾကတယ္ ေအ။ အဲဒီမွာ ေတြ႔ေတာ့တာပါပဲေပါ့ ေတာ္။
အတန္းထဲက ေက်ာင္းသူတေယာက္က ဖ်ားလို႔ ၿမိဳ႕ထဲထြက္ၿပီး သူနဲ႔က်မ ေဆးထြက္၀ယ္ရတာေလ။ ေယာင္းမရယ္ သိပ္ၾကင္နာတတ္တဲ့ လူပါေတာ္။ သူေျပာပံုဆိုပံုေတြကေလ အစ္ကိုတေယာက္လိုပဲ သိလား။
က်မဆိုတာကလည္း အစ္ကိုေတြရဲ့ ေမတၱာငတ္ေတာ့ေလ ၾကည္ႏူးလိုက္တာေအ၊ မေျပာပါနဲ့ေတာ့။ အခ်စ္ဆိုတာကို လိင္မႈကိစၥတခုလို႔ မသတ္မွတ္ေစခ်င္ဘူး။ သူနဲ႔က်မ စကားေတြ ေျပာလိုက္ၾကတာမ်ား ေအ။ ကုန္ႏုိင္မယ္ မထင္ဘူး။
တခါမွ အခုလို စကားေျပာေကာင္းတဲ့အေဖာ္ ႐ွာမေတြ႔ခဲ့ဘူးေလ။ က်မအတြက္ သူနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး အံ့ၾသဆံုးျဖစ္ရတာကေတာ့ သူေလ က်မတို႔ဘ၀ေတြကို နားလည္သတဲ့ ေတာ္။
ဒီလိုနဲ႔ သူနဲ႔က်မ ညတိုင္းမွာ ဖုန္းနဲ႔စကားေတြ ေျပာျဖစ္ခဲ့ၾကတယ္။ က်မစိတ္ဓါတ္က်တိုင္းမွာ သူက အားေပးခဲ့တယ္။ ေငြေၾကးကအစ ကူညီခဲ့တာလို႔ေျပာရင္ ညည္း ယံုမွာေတာင္မဟုတ္ဘူး။
ေနာက္ဆံုးနွစ္ ေက်ာင္းေတြျပန္ဖြင္ေတာ့ အင္း၀အေဆာင္ေ႐ွ႕မွာ က်မကပဲ အရင္ဖြင့္ေျပာျဖစ္ခဲ့တယ္။ ဒီလိုဖြင့္ေျပာေတာ့ သူကၿပံဳးၿပီး ေခါင္းညိတ္တယ္။ ခ်စ္လိုက္ရတာ ေအ။ အခုထိ မ်က္လံုးထဲမွာ ျပန္ၿပီး ျမင္ေယာင္ေနေသးတယ္။
က်မဘ၀မွာ သူမ႐ွိရင္ မျဖစ္ေတာ့သလို ခံစားခဲ့ရတာေလ။ က်မတို႔ ႏွစ္ႏွစ္္တိတိ ခ်စ္ခဲ့ၾကတယ္။ ေနာက္ဆံုးမွာေတာ့လည္း အေျခာက္မတို႔ရဲ့ သြားရာလမ္းေပါ့ ေအရယ္။ သူက မိဘသေဘာတူတဲ့ မိန္းမတေယာက္နဲ႔ အိမ္ေထာင္ျပဳသြားတာေပါ့။
က်မတို႔လား၊ ညည္းေအ သိရဲ့သားနဲ႔။ အတူအိပ္ခဲ့ၾကတာေပါ့။ သူက ဒါမ်ိဳးမွာေတာ့ အစြမ္းသားေတာ့။ ရင္ခုန္တုန္းပါ ေယာင္းမရယ္။
ေျပာရဦးမယ္။ က်မလက္မွာ အခု စြပ္ထားတဲ့ ေ႐ႊျဖဴေမာင္းကြင္းေလးက သူ႔ရဲ့ ခ်စ္သက္ လက္ေဆာင္ေပါ့။ ညည္းလည္း အသိပါေအ။ က်မတို႔က အမ္းရတဲ့ဘ၀ေတြပါ။ သူနဲ႔က်ေတာ့ ေျပာင္းျပန္ ေအ။
က်မတ႔ိုလုိ အေျခာက္မေတြအေပၚမွာ ခဲြျခားဖိႏွိမ့္ ႐ႈတ္ခ်တာေတြကို ပေပ်ာက္ခိုင္းေစခ်င္တယ္။ ေယာင္းမရယ္ ဒါမ်ိဳးက ခံစားဖူးသူမွ သိမွာပါေအ။
အရင္ဦးဆံုးကေတာ့ အိမ္ကမိသားစုေတြ ကိုယ္တိုင္ကကို ခဲြျခားထားတာပါပဲေလ။ ပိုဆိုးတယ္၊ ပိုခံစားရတယ္။ အိမ္ဆိုတာ ကိုယ့္အတြက္ အလံုၿခံဳဆံုး အေႏြးေထြးဆံုး ေနရာတခု မဟုတ္လား။ ေအးစက္ေနမယ္၊ မလံုၿခံဳေတာ့ဘူးဆိုရင္ ညည္း ဘယ္လိုခံစားရမလဲ၊ ဘယ္လိုျဖစ္မလဲဆိုတာ စဥ္းစားၾကည့္ေပါ့ ေအ။
အထီးက်န္ခဲ့ရတဲ့ က်မရဲ့ ေန႔ေတြ၊ ညေတြကို အခုျပန္ေျပာရင္ အခုထက္ထိတိုင္ ရင္ထဲမွာ ေၾကကဲြေနတုန္းပါ။ မိဘရဲ့ ေမတၱာဆိုတာ ကေလးတစ္ေယာက္မွာ ရသင့္ရထိုက္တဲ့ ေမြးရာပါ အခြင့္အေရးပါေအ။
လူျဖစ္ရက်ိဳး နပ္တယ္ဆိုတာမ်ိဳးဟာ ေကာင္းေကာင္း၀တ္စားၿပီး ေနထိုင္ရတာကို ဆိုတာမ်ိဳး မဟုတ္ဘူး ေယာင္းမရဲ့။ ေမတၱာတရားေတြ လႊမ္းၿခံဳၿပီး လံုၿခံဳေနတာမ်ိဳးမွ လူျဖစ္ရက်ိဳးနပ္တာ။ က်မကေတာ့ ဒီလိုပဲ ျမင္တယ္။
က်မက လူျဖစ္ရက်ိဳး မနပ္ခဲ့ပါဘူး။ ကဲပါေတာ့ ဒါေတြကို တခန္းရပ္လိုက္ပါေတာ့။ က်မ ဒီညအတြက္ လမ္းသလားဖို႔ ထြက္ရဦမယ္။ အလုပ္ေလး နားတုန္း ဖလမ္းဖလမ္း ထရတာ နားလည္ေပးပါ ေအရယ္။
ဒီလိုပိတ္ရက္မ်ိဳးမွာ က်မတို႔သူငယ္ခ်င္းေတြန႔ဲ ႐ြာထဲ ဆင္းရဦးမယ္။ အဟိ၊ ႐ွာထားတာေလးေတြကုိ ျဖဳန္းေပးရဦးမယ္ေလ။
လွဴတယ္ ဟုတ္လား။ ဟား - ဟား။ လွဴတယ္ ေအ လွဴတယ္။ ျပင္လိုက္ဦးမယ္ေအ့ အစြမ္းကုန္။
မခိုင္
1 comment:
ေပ်ာ္စရာလိုလို ဝမ္းနည္းစရာလိုလိုပဲ။ဒါပင္မယ့္ၾကားဖူးတာေတာ့မိန္းမလ်ွာစိတ္ညစ္ ၃ မိနစ္တဲ႕။
Post a Comment