သူ ေရာက္လာေသာအခ်ိန္သည္ ဂ်ီဩေမၾတီသခ်ာၤတစ္ပုဒ္ အေျဖမထြက္၍ ကြၽန္ေတာ္ ဦးေႏွာက္ေျခာက္ေနခ်ိန္ျဖစ္သည္။ ျခံတံခါး ဖြင့္ဝင္လာသည္ကို ကြၽန္ေတာ္မသိလိုက္ပါ။ အိမ္တံခါးဝမွာ လာရပ္သည့္အရိပ္တစ္ခုက ကြၽန္ေတာ့ေလ့က်င့္ခန္းစာအုပ္ေပၚ ထိုးက် လာေသာေၾကာင့္သာ ကြၽန္ေတာ္ေမာ့ၾကည့္လိုက္မိျခင္းျဖစ္သည္။ ထိုအခါ ကြၽန္ေတာ္လုံးဝမသိေသာ လူစိမ္းတစ္ေယာက္ကို ျမင္ လိုက္ရသည္။
သူ႕ကို ျမင္ျမင္ခ်င္း မည္သူမဆို သတိထားမိႏိုင္သည့္အခ်က္မွာ ဆံပင္ျဖစ္သည္။ သူ၏ အညိဳေရာင္ဆံပင္မ်ား ရွည္လ်ားလွသည္။ တြန္႕ေခြ လိမ္ေကာက္ျခင္းမရွိ။ ေပ်ာ့ေပ်ာင္းေသာ ဆံပင္မ်ားသည္ ေျဖာင့္စင္းလ်က္ ပခုံးေပၚသို႕မထိတထိက်ေနသည္။ ေလးေထာင့္ က်က် ေမးေစ့တစ္ဝိုက္တြင္ ရွည္လ်ားေသာ ပါးသိုင္းေမြး ခပ္က်ဲက်ဲရွိသည္။ ႏွုတ္ခမ္းေမြးႏွင့္ မုတ္ဆိတ္အၾကားမွာ သူ႕ႏွုတ္ခမ္းသည္ ေဖ်ာ့ေတာ့ေသာ မ်ဥ္းေကြးတစ္ေၾကာင္းသာ ျဖစ္၏။ ညိဳေမာင္းေသာ အသားအေရျဖင့္ သူသည္ က်န္းမာေတာင့္တင္းေသာ လူလတ္ ပိုင္းအရြယ္ ေယာက်္ားၾကီးတစ္ေယာက္ျဖစ္သည္။ သူ႕မ်က္လုံးမ်ားက နည္းနည္း က်ဥ္းမေယာင္ရွိေသာ္လည္း နက္ေမွာင္ ေတာက္ပ ၏။
"မင္းက ေက်ာ္ဇံရဲ့သားထင္တယ္"
အသံမွာ ခြန္အားအျပည့္ ဝါညက္ေနသည္။ ကြၽန္ေတာ္အားက်ေသာ အသံမ်ိဳးျဖစ္သည္။ ထိုအသံေၾကာင့္ပင္ ခဲတံကို လက္မွခ်ကာ ကုလားထိုင္မွ ထရပ္လိုက္၏။
"ဟုတ္တယ္"
သူသည္ ကြၽန္ေတာ္ရွိရာသို႕ တစ္လွမ္းခ်င္း ေႏွးေကြးစြာ ေလွ်ာက္လာသည္။ သူခ်ဥ္းကပ္လာပံုမွာ ဧည့္သည္တစ္ေယာက္ အိမ္ လည္လာပံုမ်ိဳးမဟုတ္။ ေစ်းဝယ္သူတစ္ေယာက္ သူဝယ္ရမည့္ ပစၥည္းအေပၚ စူးစိုက္တြက္ခ်က္ျပီး ခ်ဥ္းကပ္လာပံုမ်ိဳးျဖစ္သည္။ သူ႕ေက်ာတြင္ လြယ္ထားေသာ နက္ျပာေရာင္ အဝတ္ေက်ာပိုးအိတ္သည္ ခပ္ေဖာင္းေဖာင္း အိတြဲေနသည္။
"ဟား လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္၂၀က ေက်ာ္ဇံကေလးပါပဲလား"
သူသည္ ကြၽန္ေတာ့ေရွ႕က ဧည့္ခန္းစားပြဲေပၚသို႕ ေက်ာပိုးအိတ္ကို ဘုတ္ခနဲ ပစ္ခ်လိုက္ျပီး ကြၽန္ေတာ့ကို ေစ့ေစ့ၾကည့္ပါသည္။
"ဦးေလးက ေဖေဖ့အသိလား"
ကြၽန္ေတာ္ စိတ္အားထက္သန္စြာေမးမိေတာ့ သူက ကြၽန္ေတာ့ေခါင္းကို ပုတ္၍ ခပ္ဟားဟား ရယ္ေမာ၏။
သူက အသာအယာပုတ္လိုက္ဟန္ ရွိေသာ္လည္း ကြၽန္ေတာ္ နည္းနည္းနာသြားပါသည္။
"အသိပဲဆိုပါေတာ့ကြာ၊ ဒါက မင္း ငါ့နာမည္ ၾကားဖူးလား မၾကားဖူးလားဆိုတဲ့ အေျဖေပၚမွာ မူတည္တာေပါ့၊ မင္း ငါ့ကိုသိသလား"
ကြၽန္ေတာ္ သူ႕မ်က္ႏွာကို ေမာ့ၾကည့္ျပီး ေခါင္းယမ္းပစ္လိုက္မည္ျပဳျပီးမွ ခဏတြန္႕ဆုတ္သြားပါသည္။ ထိုမ်က္လုံးမ်ားကို ကြၽန္ေတာ္ ျမင္ဖူးသလိုပဲ။ ဘယ္မွာျမင္ဖူးမွန္း မသိပါ။ စူးရွသည့္ မ်က္လုံးမ်ိဳး ။ ထို႕ျပင္ မထီေလးစား ေလွာင္ေျပာင္လိုေသာ မ်က္လုံးမ်ိဳး။ အရာ ရာ ရယ္ေမာလိုသည့္ မ်က္လုံးမ်ိဳး။
"မ်ိဳးခ်စ္ဆိုတဲ့နာမည္ မင္းအေဖေျပာသံ ၾကားဖူးလား"
"ဟာ"
ကြၽန္ေတာ္ သူ႕ကို တအံ့တဩၾကည့္ျပီးေနာက္ စိတ္ထဲမွာ ေပ်ာ္ရႊင္လာသည္။
"ကြၽန္ေတာ္သိတယ္၊ ေက်ာင္းသိပ္လစ္တာပဲ ဆိုတဲ့ မ်ိဳးခ်စ္လား"
သူက ဟက္ဟက္ပက္ပက္ ရယ္၏။ သူ႕ရယ္သံသည္ ၾကမ္းတမ္းပြင့္လင္းသည္။ ကြၽန္ေတာ္မၾကာခဏ ပံုေဖာ္ၾကည့္ဖူးေသာ စိတ္ကူး ထဲက ေဖေဖ့သူငယ္ခ်င္းသည္ ယခုလို ဆံပင္ရွည္မရွိ၊ မုတ္ဆိတ္ ပါးသိုင္းေမြးမရွိ။
"ဒီလိုဆိုေတာ့ ေက်ာ္ဇံက ငါ့ကိုမေမ့ဘူးေပါ့"
သူ႕အျပဳံး ေပ်ာက္သြားျပီး ကြၽန္ေတာ့ေရွ႕က ကုလားထိုင္တြင္ ခပ္ေလးေလး ဝင္ထိုင္လိုက္ေလသည္။ ထိုအခါက်မွပင္ ဧည့္သည္ကို "ထိုင္ပါ" ဟူေသာ စကားျဖင့္ ဧည့္ဝတ္မေက်ပြန္ခဲ့မွန္း သတိရသြားမိသည္။
"ထိုင္ေလကြာ၊ မင္းနာမည္က ဘယ္သူတဲ့လဲ"
ကြၽန္ေတာ္တြန္႕ဆုတ္စြာ ျပန္ထိုင္လိုက္သည္။
"မင္းေခါင္"
သူက ေလတစ္ခ်က္ခြၽန္၍ ကြၽန္ေတာ့မ်က္ႏွာကို ေစ့ေစ့စပ္စပ္ ၾကည့္သည္။
"မင္းအေဖေပးတဲ့ နာမည္ေတာ့ မျဖစ္ႏိုင္ဘူး၊ မင္းအေမေပးတဲ့ နာမည္ပဲ ျဖစ္ရမယ္၊ ဟုတ္လား"
ကြၽန္ေတာ္ သူ႕စကားကို အဓိပၸာယ္မေပါက္ႏိုင္ဘဲ အနည္းငယ္စိတ္ရွုပ္ေထြးသြား၏။
"မသိဘူး၊ ေဖေဖ ေပးခဲ့သလား၊ ေမေမ ေပးခဲ့သလား ကြၽန္ေတာ္ တစ္ခါမွေတာင္ ထည့္မစဥ္းစားခဲ့မိပါဘူး"
သူက ေခါင္းတညိတ္ညိတ္လုပ္ကာ အိမ္ခန္းပတ္ဝန္းက်င္ကို ဟိုဟိုသည္သည္ မ်က္စိေဝ့ဝဲ၍ ၾကည့္ေနသည္။
"မင္းအေမ ဘယ္သြားလဲ"
ကြၽန္ေတာ္ အနည္းငယ္ စိတ္က်ဥ္းက်ပ္သြား၏။
"အေမ ေစ်းသြားတယ္"
"ဟုတ္လား၊ ငါ ေစ်းဘက္က ဒီကိုေလွ်ာက္လာရတာပဲ၊ ငါ မေတြ႕ခဲ့မိဘူး၊ ေအးေလ ငါတို႕ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ေတြ႕ခ်င္မွ ေတြ႕ခဲ့မွာပဲ၊ တစ္ေယာက္နဲ႕တစ္ေယာက္ ဘယ္မွတ္မိႏိုင္ပါ့မလဲ၊ ဒီေလာက္ ႏွစ္ေတြၾကာေနတာ"
ကြၽန္ေတာ္ သူ႕ကို မ်က္လႊာပင့္၍ ၾကည့္မိသည္။
"ေဖေဖ့အေၾကာင္းေတာ့ ဦးေလး ဘာျဖစ္လို႕ မေမးတာလဲ"
ထိုအခါ သူက ကြၽန္ေတာ့ပခုံးကို ခပ္ဖြဖြ (သို႕ေသာ္ အင္အားအျပည့္ျဖင့္) ဖက္လိုက္သည္။
"သားရယ္ မင္းအေဖ မႏွစ္က ဆုံးသြားတယ္ဆိုတာ ငါ သတင္းၾကားျပီးပါျပီ"
သူ၏ တိုးတိတ္ေသာအသံေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ္ ျဗဳန္းခနဲ မ်က္ရည္လည္လာသည္။ ကြၽန္ေတာ့ေဖေဖသည္ ၾကီးက်ယ္ျမင့္ျမတ္ေသာ ရွားပါးသည့္ ေယာက်ာ္းတစ္ေယာက္ မဟုတ္ေသာ္လည္း ကြၽန္ေတာ့အတြက္ေတာ့ အလြန္ခ်စ္ျမတ္ႏိုးဖြယ္ ဖခင္တစ္ေယာက္ ျဖစ္ခဲ့ ပါသည္။ ေဖေဖသည္ သာမန္ ေက်ာင္းဆရာတစ္ဦးျဖစ္သည္။ ေက်ာင္းသားေတြအေပၚ ေစတနာထားျပီး သူ႕အလုပ္သူ တာဝန္ ေက်သည္။ ေက်ာင္းဆရာဘဝကို တြယ္တာျပီး အျခားနည္းျဖင့္ ေငြရွာဖို႕ စိတ္မဝင္စားသူ ျဖစ္သည္။ ေမေမကေတာ့ ေဖေဖ့အေပၚ မျငိဳျငင္ခဲ့ပါ။
"မင္း ေမေမ အလုပ္အကိုင္ အဆင္ေျပရဲ့လား"
"ဟုတ္ကဲ့၊ ေမေမ ရုံးအလုပ္က ထြက္လိုက္တာ ၾကာျပီ။ ေစ်းေရွ႕တိုက္တန္းမွာ ကုန္ေျခာက္ဆိုင္ဖြင့္ထားတယ္၊ ေဖေဖမဆုံးခင္ ကတည္းကပဲ"
သူကေက်ာပိုးအိတ္ထဲမွာ ပါလာေသာ ပစၥည္းမ်ားကိုထုတ္၍ စားပြဲေပၚတင္သည္။ ေမြးပြမ်က္ႏွာသုတ္ပဝါ၊ အိပ္ရာခင္းေစာင္ႏွင့္ ေယာက်ာ္းဝတ္ခ်ည္ေခ်ာလံုခ်ည္ အသစ္စက္စက္အထုပ္မ်ားျဖစ္သည္။
"ဒါေတြ သိမ္းထားလိုက္ဦး၊ ညေနက်မွ ငါျပန္လာခဲ့မယ္"
ထို႕ေနာက္ သူ ျဗဳန္းခနဲ ထိုင္ရာမွ ထလိုက္၏။
"ဦးေလးက ေက်ာင္းဆရာ မဟုတ္ဘူးေနာ္"
"ဘာျဖစ္လို႕ေမးတာလဲ"
ကြၽန္ေတာ္ ေခါင္းကို ခပ္ဖြဖြ ကုတ္လိုက္မိ၏။
"ဪ ကြၽန္ေတာ္ သခ်ာၤတစ္ပုဒ္ တြက္မရလို႕"
ကြၽန္ေတာ့ဖြင့္လက္စ စာအုပ္ကို ငံု႕ၾကည့္ျပီး သူက ပခုံးတြန္႕ေလသည္။
"မင္းအေဖနဲ႕ေတာ့ ဘယ္တူႏိုင္ပါ့မလဲကြာ၊ ငါ ဂ်ီဩေမၾတီကို မသိေတာ့ဘူး၊ ငါသိတာက ဟၿႏၵိတ္၊ ေပ၊ လက္မနဲ႕ ေစ်းႏွုန္းပဲ"
"ဦးေလးက ဘာလုပ္တာလဲ"
"သစ္ခြဲစက္"
သူထြက္သြားေသာအခါ ကြၽန္ေတာ္ သူ႕ေနာက္ေက်ာကို ေငးေမာ၍ က်န္ခဲ့သည္။
* * *
"ေမေမ သူ႕ကို သိလား"
ေမေမက မ်က္ႏွာမွ သနပ္ခါးကို လက္ညိႈးကေလးျဖင့္ ညွိရင္း ခပ္ဖြဖြျပဳံး၏။
"သိသားပဲ၊ တစ္ျမိဳ႕တည္းေနျပီး တစ္ႏွစ္တည္း ၁၀တန္းေအာင္တဲ့လူ"
"သုံးေယာက္ အတူတူလား ေမေမ"
ေမေမက ကြၽန္ေတာ့ကို မ်က္ခုံးပင့္ၾကည့္သည္။
"သုံးေယာက္ မဟုတ္ဘူးေလ ႏွစ္ေယာက္၊ အဲဒီ ကိုမ်ိဳးခ်စ္က မင္းေဖေဖရဲ့ သူငယ္ခ်င္းပဲ၊ သူတို႕ႏွစ္ေယာက္ အလယ္တန္းေက်ာင္း သားဘဝတည္းက မေကြးေကာလိပ္ေရာက္တဲ့အထိ တြဲခဲ့ၾကတာ"
"ေမေမကေရာ"
"ေမေမက မေကြးေကာလိပ္ေရာက္မွ သူတို႕နဲ႕ခင္တာေလ၊ အင္း ေမေမက သားေဖေဖနဲ႕ပဲ ပိုျပီးရင္းႏွီးခဲ့တာပဲ၊ သူ႕ကိုေတာ့ ေမေမ သုံးေလးခါပဲ စကားေျပာဖူးတယ္၊ အခုျမင္ရင္မွတ္မိမယ္မထင္ဘူး၊ သူက တစ္မ်ိဳးပဲ"
ဘယ္လို တစ္မ်ိဳးလဲဟု ကြၽန္ေတာ္က မေမးရေသးမီ ေမေမက ဆက္ေျပာသည္။
"မ်က္ႏွာေၾကာ တင္းက တင္းနဲ႕၊ မိန္းကေလးေတြကိုလည္း သိပ္ ဂ႐ုစိုက္ဟန္မတူပါဘူး"
ေမေမ့ကိုေရာ သူ ဂ႐ုစိုက္ခဲ့ဘူးလား၊ ထိုစကားကို ကြၽန္ေတာ္ မေမးပါ။
ဟိုတုန္းကေတာ့ ေမေမဟာ သိပ္လွတာပဲလို႕ ကြၽန္ေတာ္ေတြးမိသည္။ အယ္လ္ဘမ္ထဲမွာ ေမေမ ငယ္စဥ္က ဓာတ္ပံုေတြ ကြၽန္ေတာ္ ေတြ႕ရသည္။ ေဖေဖ့ဓာတ္ပံုကေတာ့ နည္း၏။ ေဖေဖက ရွက္တတ္သည္။ ေအးေဆးသိမ္ေမြ႕သည္။ ဓာတ္ပံု႐ိုက္ဖို႕ကိုေတာ့ အလြန္ ပင္ ရွက္သည္ဟု ေမေမေျပာဖူးပါသည္။ မဂၤလာပြဲမွာ႐ိုက္သည့္ ဓာတ္ပံုမွတစ္ပါး ေဖေဖႏွင့္ေမေမ ႏွစ္ေယာက္တြဲ ဓာတ္ပံု မ႐ိုက္ဖူးပါ။ သို႕ေသာ္ ေဖေဖႏွင့္ သိပ္ခင္သည္ဆိုေသာ ေဖေဖ့ သူငယ္ခ်င္း ဦးမ်ိဳးခ်စ္ႏွင့္ တြဲ႐ိုက္ထားေသာ ဓာတ္ပံုတစ္ပံု ေဖေဖ့ဆီမွာ ရွိသည္။ ေဖေဖတို႕ ၁၀တန္း ႏွစ္တုန္းက ႐ိုက္ထားေသာ ဓာတ္ပံုျဖစ္သည္။ ဓာတ္ပံုထဲမွာ ေဖေဖသည္ ႏုနယ္ပ်ိဳမ်စ္စြာ ျပဳံးရယ္လ်က္ရွိသည္။ ယခု ျပန္စဥ္းစားေတာ့ ဓာတ္ပံုထဲက ဦးမ်ိဳးခ်စ္သည္ မဟုတ္မခံစိတ္ျဖင့္ အရာရာကို အေလးအနက္ထားပံုရလ်က္ မနက္က ဦးမ်ိဳးခ်စ္ ကေတာ့ အရာရာကို မေက်မနပ္ ေလွာင္ေျပာင္သေရာ္လိုဟန္ မ်က္ႏွာေပးရွိသည္။ ဓာတ္ပံုႏွင့္ လူအၾကား ကြဲျပားျခားနား ျခင္းလား၊ သို႕မဟုတ္ ႏွစ္ေပါင္း ႏွစ္ဆယ္ေၾကာင့္ ကြဲျပားျခားနားျခင္းလား ကြၽန္ေတာ္ မေဝခြဲတတ္ပါ။
"သူ ဘယ္မွာ တည္းတယ္လို႕ သားကို ေျပာသြားေသးလား"
"ဟင့္အင္း၊ မေျပာဘူး ေမေမ"
သူ ကြၽန္ေတာ့ကို ဘာမွ ေျပာမသြားခဲ့ပါ။
"သူက ဒီျမိဳ႕မွာ အိမ္မရွိဘူးလား ေမေမ"
"မရွိဘူးထင္တာပဲ သားရဲ့၊ သူ႕မွာ အေဖ အေမေတာ့ မရွိဘူး၊ သူ႕ဦးေလးနဲ႕ ေနတာလို႕ ကိုေက်ာ္ဇံေျပာခဲ့ဖူးတာပဲ၊ အခု အဲဒီဦးေလး ရွိလား မရွိလား ေမေမ မသိဘူးေလ၊ ရွိမွာ မဟုတ္ေတာ့ပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္သာ ဒီျမိဳ႕ကို သူတစ္ေခါက္မွ မေရာက္လာတာေပါ့"
ကြၽန္ေတာ္ အလြန္သိခ်င္ေနသည့္ ေမးခြန္းကို ေမေမ့အား ေမးလိုက္မိသည္။
"ဒါျဖင့္ သူက အခု ဒီကို ဘာလာလုပ္တာလဲ"
ေမေမက ကြၽန္ေတာ့ကို မ်က္လုံးျပဴး၍ ျပဳံးျပ၏။
"ေဟာေတာ္ ေမေမ ဘယ့္ႏွယ္လုပ္ျပီး သိမလဲ၊ ေမေမနဲ႕မွ မေတြ႕လိုက္ရတာ၊ သားက မေမးလိုက္ဘူးလား"
"ဟင့္အင္း"
ေမေမသည္ စဥ္းစားသလို ျငိမ္သက္ ေတြေဝသြားသည္။ ေမေမ့ နဖူးဆံစပ္မွာ ဘယ္လိုမွ ျဖီးသင္၍မရေသာ ဆံယဥ္စကေလးမ်ား ဝဲလြင့္လ်က္ရွိသည္။ နဖူးမွာ အေရးအေၾကာင္းမ်ား ေပၚလြင္စ ျပဳလာေသာ္လည္း မ်က္လုံးမ်က္ခုံးကေတာ့ ငယ္ရြယ္စဥ္ကလို ေတာက္ပ ျမဲျဖစ္သည္။ လူၾကီးပီသစြာ ဣေႁႏၵရ႐ံု ျပည့္ျပီး သြယ္လ်ေနသည့္ မ်က္ႏွာျပင္တြင္ အသားအေရ ေလ်ာ့ရဲမႈ၊ ညိဳညစ္မႈ လုံးဝ မရွိ။
"ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေမေမ ဟင္းကေလး ဘာေလးေတာ့ ထပ္လုပ္လိုက္ဦးမွ ျဖစ္မယ္"
ေမေမ မီးဖိုခန္းထဲ ဝင္သြားေတာ့ ကြၽန္ေတာ္သည္ ဧည့္ခန္းမွာ ခပ္ငိုင္ငိုင္ က်န္ရစ္ခဲ့သည္။
ေမေမဟာ လွေနတုန္းပဲ။ ဤအခ်က္မွာ ဘယ္သူမွ မျငင္းႏိုင္ေသာ အခ်က္ျဖစ္သည္။ ေမေမ့ကို မုဆိုးမ လူလြတ္အမ်ိဳးသမီး တစ္ေယာက္အျဖစ္ ယခုမွ ျမင္မိေသာေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ္ ကိုယ့္ကိုယ္ကို အျပစ္တင္မိသည္။ ဦးမ်ိဳးခ်စ္ဟာ ေဖေဖ့သူငယ္ခ်င္းတဲ့။ ေဖေဖရွိစဥ္တုန္းက တစ္ခါမွ မလာဘဲနဲ႕ အခု ေဖေဖဆုံးမွ၊ ဆုံးသြားတာလည္း သိရဲ႕သားနဲ႕ ဘာျဖစ္လို႕ လာတာလဲ။
* * *
ေဖေဖ့ထံမွတစ္ဆင့္ မ်ိဳးခ်စ္ဟူေသာ လူငယ္ေလးတစ္ေယာက္အေၾကာင္း မၾကာခဏ ၾကားဖူးပါသည္။ ေက်ာင္းစာကလြဲျပီး အားလုံး ကို ႏွံ႕စပ္ကြၽမ္းက်င္သူ ဟူေသာ အခ်က္ျဖင့္ပင္ မ်ိဳးခ်စ္သည္ ကြၽန္ေတာ့ အိပ္မက္ေတြထဲမွာ ဇာတ္လိုက္ျဖစ္ခဲ့သည္။ ဘိုေကကို ေနာက္ျပန္ လွန္ျဖီးထားျပီး ကြၽန္ေတာ့ကို မထီတရီၾကည့္ေနသည့္ ဓာတ္ပံုထဲက မ်က္လုံးမ်ားကို ကြၽန္ေတာ္ အားက်ပါသည္။ ဓာတ္ပံု ထဲမွာ ေဖေဖ၏ ႏူးညံ့သိမ္ေမြ႕ေသာ အျပဳံးႏွင့္ မ်ိဳးခ်စ္၏႐ိုင္းစိုင္းၾကမ္းရွေသာ အၾကည့္ကို ယွဥ္ၾကည့္မိတိုင္း ကြၽန္ေတာ္သည္ ေယာက်ာ္းတစ္ေယာက္၏ ႏူးညံ့ေပ်ာ့ေပ်ာင္းမႈကို ဘယ္လိုမွ သေဘာမက်ႏိုင္ေၾကာင္း ေသခ်ာလာခဲ့သည္။ ေယာက်ာ္းတစ္ေယာက္ သည္ ဗီဇသဘာဝအားျဖင့္ ၾကမ္းတမ္းရမည္၊ ခြန္အားျပည့္ရမည္၊ ပါးနပ္ လ်င္ျမန္ရမည္။ လိုအပ္လွ်င္ ဘာမဆို ယွဥ္ျပိဳင္ အႏိုင္ယူ တတ္ရမည္။
တစ္ခါတုန္းက ျမစ္ေရၾကီးခ်ိန္ ကမ္းနားမွာ ေရဆင္းခ်ိဳးရင္း ေဖေဖ ေရနစ္သြားေသာအခါ မ်ိဳးခ်စ္က ေဖေဖ့ကို ကယ္ဆယ္ခဲ့ရသည္ တဲ့။ မ်ိဳးခ်စ္သည္ ငါးတစ္ေကာင္လို ေရကူးကြၽမ္းက်င္သည္ဟု ေဖေဖေျပာခဲ့ပါသည္။
"ေဖေဖက ေရမကူးတတ္ဖူးလား"
ေဖေဖ့ကို သူရဲေကာင္း ျဖစ္ေစခ်င္ေသာ ကြၽန္ေတာ္က အားမလို အားမရ ေမးမိေတာ့ ေဖေဖက ထုံးစံအတိုင္း ႏူးညံ့စြာ ျပဳံးေလသည္။
"မကူးတတ္ဘူး၊ ေဖေဖက ကုန္းျမင့္မွာ ၾကီးျပင္းရတဲ့လူ၊ မ်ိဳးခ်စ္က ကမ္းနားမွာ ၾကီးျပင္းရတဲ့ လူေလ"
"ဒါေပမယ့္ ေယာက်္ားတစ္ေယာက္ဟာ ေရကူးတတ္ဖို႕ေတာ့ ေကာင္းပါတယ္ ေဖေဖရာ"
ေဖေဖက ကြၽန္ေတာ့ကို စိုးရိမ္ ထိတ္လန္႕စြာ ၾကည့္သည္။
"သား ျမစ္ထဲေခ်ာင္းထဲ ေရသြားကူးဖူးသလား၊ ေဖေဖတို႕ မသိေအာင္ ဘယ္တုန္းကမ်ား သြားကူးလိုက္သလဲ"
"မပူပါနဲ႕ ေဖေဖ၊ ကြၽန္ေတာ္ ေရကူးကြၽမ္းက်င္ေနပါျပီ"
ေမေမက ကြၽန္ေတာ္တို႕ သားအဖကို ခပ္လွမ္းလွမ္းမွ အကဲခတ္နားေထာင္ရင္း တိုးတိုးတိတ္တိတ္ ရယ္ေမာခဲ့ဖူးေလသည္။
ကြၽန္ေတာ္တို႕ျမိဳ႕ သဲေသာင္ခံု၏ တစ္ဖက္ရွိ ကြၽန္းေပၚက ရြာကေလးသို႕ ေလေသနတ္တစ္လက္ျဖင့္ ခါေတြ ခ်ိဳးေတြ လိုက္ပစ္တတ္ သူမွာ မ်ိဳးခ်စ္။ ေသာင္ျပင္ေပၚ ေရလွ်ံစဥ္ ကမ္းနားမွာ ေက်ာက္ခ်သလို ထိုင္လ်က္ စိတ္ရွည္လက္ရွည္ ငါးမွ်ားသူမွာလည္း မ်ိဳးခ်စ္။ ေဖေဖကေတာ့ ငါးကေလးေတြ၊ ခ်ိဳးကေလးေတြကို သနားသည္ဟုဆိုကာ မ်ိဳးခ်စ္ မီးကင္ေကြၽးသမွ် ျငင္းပယ္ခဲ့သည္တဲ့။ ထိုအခါ ေက်ာင္းလစ္ျပီး ထိုကြၽန္းေပၚသို႕ အုပ္စုလိုက္သြားကာ ေျပာင္းခင္းေတြထဲ ခိုးဝင္၊ ေျပာင္းဖူးေတြ ခ်ိဳး၊ ဆီးသီးေတြ ဆြတ္၊ ကမ္းနားမွာ တေပ်ာ္တပါး ငါးမွ်ားခဲ့ဖူးသည့္ ကြၽန္ေတာ္တို႕ သူငယ္ခ်င္းတစ္သိုက္အေၾကာင္း ေဖေဖ့ကို မေျပာဘဲ ထားရန္ ဆုံးျဖတ္ခဲ့သည္။
အတန္းထဲမွာ စာေတာ္ျပီး ႏူးညံ့ေခ်ာေမာေသာ ေဖေဖ့ကို မနာလိုစိတ္ျဖင့္ ခပ္ရမ္းရမ္းေကာင္ေတြက ေက်ာင္းအလာမွာ ေစာင့္ျပီး ရန္စစဥ္ ေဖေဖ့ကိုယ္စား အားလုံးကို ၾကမ္းၾကမ္းရမ္းရမ္း တိုက္ခိုက္ကာ ေဖေဖ့ကို ကာကြယ္ခဲ့ရေသာ မ်ိဳးခ်စ္ကို ညတစ္ညမွာေတာ့ အုပ္စုလိုက္ ဝိုင္း႐ိုက္ခဲ့ၾကဖူးသည္ဟု ေဖေဖေျပာျပဖူးပါသည္။
"ေဖေဖတို႕ အခ်င္းခ်င္းေရာ ရန္မျဖစ္ဘူးလား ဟင္"
ေဖေဖက ခ်က္ခ်င္း မေျဖဘဲ ခဏစဥ္းစားေနျပီးမွ ခပ္တိုးတိုး ေျဖသည္။
"ႏွစ္ခါ ရန္ျဖစ္ဖူးတယ္"
"ဘယ္သူႏိုင္လဲ"
အဓိကက်ေသာ ေမးခြန္းကို ကြၽန္ေတာ္ ေမးေတာ့ ေဖေဖက ခပ္မဲ့မဲ့ ျပဳံး၏။
"တစ္ခါက သူႏိုင္တယ္၊ တစ္ခါက ေဖေဖႏိုင္တယ္"
ေဖေဖ ဘယ္လိုနည္းျဖင့္ သူ႕ကိုႏိုင္သလဲဟု ေဖေဖ၏ က်စ္လ်စ္ သြယ္လ်ေသာ ကိုယ္ခႏၶာကို ၾကည့္၍ စပ္စုမိေသာအခါမွာေတာ့ ေဖေဖ့မ်က္ႏွာ တည္ၾကည္သြားျပီး စကားလႊဲပစ္ခဲ့ပါသည္။
* * *
ေမေမ့မ်က္ႏွာမွာ ေဖေဖဆုံးျပီးေနာက္ပိုင္း ပထမဦးဆုံးအၾကိမ္ ရႊင္လန္းေတာက္ပလ်က္ ရွိသည္ကို စိတ္မေကာင္းစြာ ကြၽန္ေတာ္ရိပ္မိေန၏။ ေမေမ့မ်က္ႏွာ အျမဲတမ္း ၾကည္ႏူးခ်မ္းေျမ့ေနေစခ်င္ေသာ္လည္း ယခုလို ရြယ္တူ သူစိမ္းေယာက်္ား တစ္ေယာက္၏ စကားေတြေၾကာင့္ေတာ့ ေမေမ မရႊင္လန္းေစခ်င္ပါ။
“ဘယ္သြားသြား အတူတူပဲ ဆိုပါေတာ့၊ ခင္မ်ားအေဆာင္ကို သူလာေနက် ညေနေတြက လြဲလို႔ေပါ့ဗ်ာ”
ေမေမ့မ်က္နွာမွာ ရွက္စနိုး အျပံဳးေလးတစ္ခု နူးညံ့စြာ ေပၚလာသည္။
“ဟုတ္တယ္ေနာ္၊ ရွင္ဘယ္ေတာ့မွ ပါမလာဘူး”
သူမ်က္နွာ နည္းနည္း မွုန္သြား၏။
“ကြၽန္ေတာ္က အဲလို ပလီပလာကိစၥေတြကို စိတ္မရွည္ဘူးဗ်၊ သူ ခင္မ်ားအေဆာင္ သြားေနတဲ့ အခ်ိန္ေတြမွာ ကြၽန္ေတာ္က ေဘာ္လံုးခ်ည္း ဖိကန္ေနခဲ့တယ္ေလ၊ အဲဒီရက္ေတြ ဘယ္ေလာက္ၾကာခဲ့သလဲဆို ကြၽန္ေတာ္ အတန္းလိုက္ ခ်န္ပီယံတစ္ေယာက္ ျဖစ္လာတဲ့ အထိပါပဲ”
သူ႔ရယ္ေမာသံမွာ ၾကမ္းတမ္းေသာ္လည္း ပူေႏြးသည္ဟု ကြၽန္ေတာ္ထင္သည္။ ကြၽန္ေတာ္၏စိတ္ကူး အိပ္မက္ထဲမွ သူရဲေကာင္းသည္ တျဖည္းျဖည္း မွိန္ဝါးေနျပီ ျဖစ္သည္။
“ဦးေလးမွာ အိမ္ေထာင္ မရွိဘူးလား”
ကြၽန္ေတာ္သည္ ရိုင္းပ်စြာပင္ သူ႔စကားကို ေနွာင့္ယွက္လိုက္မိ၏။ ေမေမ့မ်က္နွာက ဘာမွ မထူးျခားေသာ္လည္း သူက ကြၽန္ေတာ့ကို စူးစူးရဲရဲ စိုက္ၾကည့္ကာ မထီတထီ ျပံဳးေလသည္။
“မရွိဘူး”
လ်င္ျမန္ေသာအေျဖက တံုးတိတိ ျဖစ္ေနသည္။ ယဥ္ေက်းသိမ္ေမြ႔ေသာ ေဖေဖသာ စာပြဲဝုိင္းတြင္ ရွိခဲ့လွ်င္ ကြၽန္ေတာ္၏ရိုင္းပ်မွဳကို မႏွစ္ျမိဳ႕သလို လွမ္းၾကည့္ေတာ့မွာ ေသခ်ာသည္။
ေမေမကေတာ့ ကြၽန္ေတာ္၏ စကားျဖတ္မွဳအတြက္ နည္းနည္းမွ် အံ့ၾသပံုမရ။
“ဒါနဲ႔ မခင္မူ … အကူအညီလိုရင္ေျပာေနာ္၊ ကြၽန္ေတာ့္ကိုဘာမွ အားနာစရာ မလိုဘူး၊ ကြၽန္ေတာ့္လိပ္စာ ခင္ဗ်ားတို႔ကို ေပးခဲ့မယ္၊ လိုအပ္ရင္ ဆက္သြယ္ဖို႔”
ေမေမက ဘာမွ မေျဖရေသးမီ ကြၽန္ေတာ္က ရုတ္တရက္ျငင္းပစ္လိုက္မိသည္။
“ကိစၥမရွိဘူး ဦးေလး၊ ကြၽန္ေတာ္တို႔သားအမိ ျပည့္စံုပါတယ္္၊ ဘာမွ မစိုးရိမ္ပါနဲ႔”
ကြၽန္ေတာ္နွင့္သူ တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ အၾကာၾကီး စူးစိုက္ၾကည့္ေနၾက၏။ သူကလည္း ေတာ္ေတာ္နွင့္ မ်က္နွာမလႊဲ၊ ကြၽန္ေတာ္လည္း အရွံုးမေပးဘဲ စိုက္ၾကည့္ေနခဲ့သည္။ ေမေမက ကြၽန္ေတာ္တို႔နွစ္ေယာက္ကို သေဘာက်သလို ျပံဳးၾကည့္ေန၏။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ သူက ေလွ်ာ့ေပးရသည္။ သူက နွုတ္ခမ္းေထာင့္စြန္းကေလး ေကြး၍ ျပံဳးကာ ေခါင္းတစ္ခ်က္ဆတ္လိုက္သည္။
“အိုေက . . . ကြၽန္ေတာ္ ျပန္မယ္၊ မနက္ျဖန္ညေနေလာက္မွ လာခဲ့ဦးမယ္”
ေျပာေျပာဆိုဆို သူထိုင္ရာက ထလိုက္သည္၊ ျမင့္မားေတာင့္တင္းေသာ သူ႔ခႏၶာကိုယ္နွင့္ ၾကမ္းတမ္းေသာ သူ႔မ်က္နွာကို အားက်စြာ ကြၽန္ေတာ္ ေမာ့ၾကည့္မိခိုက္မွာပင္ သူ႔မ်က္လံုးမ်ား ေမေမ့ဆီ ေရာက္ေနေသာေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ္ မ်က္ခနဲ ေအာင့္သြားရ၏။ သို႔ေသာ္ သူျပန္ေတာ့မည့္အတြက္ ကြ်န္ေတာ္ဝမ္းသာပါသည္။ ေမေမကစားပဲြမွထရပ္သည္။ သူ႔ကိုတံခါးေပါက္ဝထိ လုိက္ပို႔ေပးေတာ့မည္လားဟု ကြ်န္ေတာ္ထင္လုိက္၏။ ကြ်န္ေတာ္ကမန္းကတန္း မတ္တပ္ထရပ္လုိက္သည္။
“ရတယ္ေမေမ၊ ေမေမေနခဲ့၊ ကြ်န္ေတာ္ ဦးေလးကို ျခံဝုိင္းအျပင္ထိ လုိက္ပို႔ေပးလုိက္မယ္”
ေမေမက ကြ်န္ေတာ့္မ်က္ႏွာအရိပ္အကဲကို ေဖေဖ့ထက္ ကြ်မ္းက်င္စြာ ဖတ္တတ္သည္။
“ေအးကြယ္၊ ဒါဆုိ ေမေမပန္းကန္ေတြ ေဆးလုိက္ဦးမယ္”
သူက ေဘာင္းဘီအိတ္ေတြထဲလက္ထည့္ကာ ကြ်န္ေတာ့္စကားေၾကာင့္ ဘာမွ ထူးျခားမသြားသလုိပင္ အိမ္ထဲမွ ျဖည္းေလးစြာ ထြက္သြားသည္။ ကြ်န္ေတာ္သည္ သူ၏ေနာက္နားမွ ကပ္လ်က္ တိတ္ဆိတ္စြာ လုိက္ပါသြားမိ၏။ ျခံဝန္းထဲမွာေတာ့ လေရာင္ ရႊမ္းလက္စျပဳျပီ။ ျမင့္မားေသာ အုန္းလက္မ်ား ေလျဖင့္လႈပ္ခတ္ေနသည္ကုိ သူေမာ့ၾကည့္လုိက္၏။ ထုိ႔ေနာက္ သူ႔ေနာက္ေက်ာနား နီးကပ္ေနေသာ ကြ်န္ေတာ့္ဘက္သုိ႔ ျဗဳန္းကနဲ လွည့္ၾကည့္သည္။ သူ႔အရပ္ႏွင့္ ကြ်န္ေတာ့္အရပ္ သိပ္မကြာေသာ္လည္း သူ႔မ်က္ႏွာက ကြ်န္ေတာ့္မ်က္ႏွာေပၚ အုပ္မုိးေနသလုိ ခံစားလုိက္ရသည္။
“ငါဒီေန႔ အိမ္ေရာက္သြားေတာ့ ရွိသမွ် ေသတၱာေတြဘီရုိေတြကို ေရာင္းပစ္ဖုိ႔တစ္အိမ္လုံး ရွင္းလင္းပစ္လုိက္တယ္။ ထင္းရူးေသတၱာေဟာင္းထဲမွာ တျခားစာအုပ္ေတြနဲ႔အတူ ေက်ာ္ဇံရဲ့ မွတ္စုစာအုပ္တစ္အုပ္ေတြ႔တယ္၊ ဆယ္တန္းႏွစ္တုန္းက စာအုပ္၊ သိပ္လွတဲ့လက္ေရးေတြ မင္းသိမ္းထားခ်င္မလားလုိ႔”
ကြ်န္ေတာ္သူ႔ကိုၾကည့္ရင္း တစ္ကိုယ္လုံးႏြမ္းေခြလာသည္။ ေဖေဖလက္ေရးသည္ အျမဲလွခဲ့ပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္ဘာမွမေျဖနုိင္မီ သူက ဂ်ာကင္အက်ီ ၤေနာက္ေက်ာကိုမကာ ခါးၾကားထုိးထားေသာ စာအုပ္တစ္အုပ္ကို ထုတ္ယူ၍ ကြ်န္ေတာ့္ကို ကမ္းေပးသည္။ ကြ်န္ေတာ္အနည္းငယ္ တုန္ရင္ေသာလက္မ်ားျဖင့္ လွမ္းကိုင္လုိက္၏။
“ငါ ၁၀တန္းတုန္းက လူရုိက္ခံရလုိ႔ ေဆးရုံတက္ရတယ္၊ ငါေက်ာင္းပ်က္တုန္း ေက်ာ္ဇံ ငါလြတ္သြားတဲ့ သင္ခန္းစာအားလုံးကုိ အဲ့ဒီ့စာအုပ္ထဲမွာ ေရာကူးေပးခဲ့တယ္”
သူ႔အသံအနည္းငယ္တုိးသြား၏။
“သခ်ာၤေရာ၊ ဓါာတုေရာ၊ ဘုိင္အုိေရာ အစုံပဲ”
ကြ်န္ေတာ္သည္ ေသသပ္စြာအဖုံးဖုံးထားေသာ မွတ္စုစာအုပ္ကေလးကို လေရာင္ျဖင့္ သဲကဲြစြာ မျမင္နုိင္ဘဲ စာရြက္ေတြလွန္ၾကည့္မိသည္။ စကၠဴေဟာင္းနံ႔ႏွင့္ေရာလ်က္ ပရုတ္လုံးနံ႔သင္းသင္းကေလးေမႊးေနသည္။
ကြ်န္ေတာ္ ရုတ္တရက္ အာေခါင္ေတြေျခာက္ကပ္လာ၏။
“ဒါနဲ႔ မင္း မိန္းကေလးေတြနဲ႔ ပတ္သက္ဖူးျပီလား”
မေမွ်ာ္လင့္ေသာ ေမးခြန္းေၾကာင့္ ကြ်န္ေတာ္ သူ႔ကို ဆက္ကနဲ ေမာ့ၾကည့္လုိက္မိသည္။ သူက ကြ်န္ေတာ့္ စိတ္ကို ထြင္းေဖာက္ေတာ့မလုိ သဲသဲမဲမဲ စိုက္ၾကည့္ေနေသာအခါ ကြ်န္ေတာ္မလုံမလဲ ျဖစ္သြားပါသည္။ ခင္ဗ်ားႏွင့္ ဘာဆုိင္လုိ႔လဲဟု ကြ်န္ေတာ္ရုိင္းျပခ်င္ေသာ္လဲ၊ ကြ်န္ေတာ္ တိတ္ဆိတ္စြာပင္ ေခါင္းျငိမ့္လိုက္မိ၏။
သူက ေျခာက္ေသြ႔စြာရယ္ေမာလုိက္ေလသည္။
“အင္း… ဒါလဲ ေက်ာ္ဇံအတုိင္းပါပဲလား”
ထုိ႔ေနာက္ ကြ်န္ေတာ့္ဆံပင္မ်ားကို ညင္သာစြာဖြျပီး ျပန္သပ္ေပးသည္။ သူ႔လက္ကုိင္တြယ္ပုံမွာ မထင္မွတ္ပဲ ႏူးညံ႔သိမ္ေမြ႔လြန္းေသာေၾကာင့္ ကြ်န္ေတာ္ ၾကက္သီးဖ်န္းကနဲထသြားခါ စိတ္မွတ္မဲ့ ေနာက္ဆုတ္ရပ္လုိက္မိ၏။ သူက ခ်က္ခ်င္းမ်က္ႏွာလဲႊပစ္လုိက္သည္။
“သူ႔သခ်ိဳ ၤင္းကဘယ္မွာလဲ”
ခဏေၾကာင္သြားျပီးမွ ေဖေဖ့သခ်ိဳ ၤင္းကို ဆုိလုိေၾကာင္းသိသြားပါသည္။
“ေက်ာင္းကုန္းမွာ”
ကြ်န္ေတာ့္အသံက ဆုိ႔နင့္ ထစ္အ သြားသည္။ ေဖေဖ့အသုဘ ေျမခ်ေသာေန႔က ပူပန္ေသာကသည္ ကြ်န္ေတာ့္ထံ ယခင္ခံစားမႈအတုိင္း ျပန္လည္ေရာက္ရွိလာေတာ့သည္။ ၄၃ႏွစ္ဆုိတာ အလြန္ငယ္ရြယ္ေသးသည့္ အသက္ျဖစ္ပါသည္။
“အိမ္က အသုဘလဲ ေက်ာင္းကုန္းမွာခ်မွာပဲ”
သူ႔စကားေၾကာင့္ ဆက္ကနဲတုန္သြားသည့္ကြ်န္ေတာ့္ကုိ သူက သေဘာက်သြားသလိုပင္ ေခါင္းတစ္ခ်က္ ညိတ္သည္။
“ငါ့ ဦးေလး ဆုံးသြားျပီေလ၊ မနက္ျဖန္ သၿဂိဳ ၤဟ္မယ္၊ ဦးေလးသာမေသေသးရင္ ငါဒီျမိဳ ႔ကိုေရာက္ျဖစ္ဦးမွာမဟုတ္ဘူး၊ ဒါနဲ႔ သူ႔ေျမပုံက ဘယ္နားေလာက္မွာလဲ”
ေစ်းဆုိင္တစ္ဆုိင္အေၾကာင္း စုံစမ္းသလုိ ခပ္ေပါ့ေပါ့ေမးေသာေမးခြန္းေၾကာင့္ ကြ်န္ေတာ့္ရင္ထဲမွာ စူးစူးရွရွ နာက်င္ဝမ္းနညး္သြားပါသည္၊ ေဝ့ဝဲလာေသာမ်က္ရည္မ်ားေၾကာင့္ မ်က္လႊာခ်ပစ္လုိက္မိသည္။
“ေျမပုံမဟုတ္ဘူး၊ အုတ္ဂူ၊ ဇရပ္ရဲ့ ညာဘက္ေထာင့္မွာ”
ကြ်န္ေတာ့္အသံ မာထန္သြားသည္ကို သူလုံးဝ ဂရုမစိုက္ပဲ ခ်ာကနဲ လွည့္ထြက္သြား၏။
ေနသည္ အေနာက္ဘက္ေကာင္းကင္မွာ ျမင့္ေနဆဲျဖစ္သည္။ ကြ်န္ေတာ့္လက္ထဲမွာ ျခံထဲမွ ခူးလာေသာ ႏွင္းဆီပန္းမ်ားရွိသည္။ အကယ္၍ အမွန္တကယ္သူ႔ဦးေလး၏ အသုဘရွိေနျပီး သူႏွင့္ မေတာ္တဆေတြ႔သြားလွ်င္ ေဖေဖ့အုတ္ဂူမွာ ပန္းလာခ်ျပီး ကန္ေတာ့ဖုိ႔လာသည္ဟု အေၾကာင္းျပႏိုင္ရန္ ျဖစ္ပါသည္။ အကယ္၍ ညေန မုိးခ်ဳပ္သည္အထိ သူ႔ဦးေလး၏ အသုဘဆုိတာမရွိလွ်င္ သူလိမ္ညာေနေၾကာင္း ေမေမ့ကို ျပန္ေျပာျပမည္။
သို႔ေသာ္ ကြ်န္ေတာ္ သႆာန္သို႔ေရာက္သြားေသာအခါ အသုဘတစ္ခု အမွန္တကယ္ရွိေနျပီး ေျမဖုိ႔ေနသည္ကို ေတြ႔ရပါသည္။ လူအနည္းငယ္သာက်န္ေတာ့ေသာ သခ်ိဳ ၤင္းေျမသည္ ဖုန္ထူလႊမ္းလ်က္ ဝမ္းနည္းေျခာက္ျခားဖြယ္ရာ တိတ္ဆိတ္ေန၏။
ကြ်န္ေတာ္သည္ ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာေျမဖို႔ေနေသာ လူစုထဲ၌ ထင္းထင္းၾကီးျဖစ္ေနေသာ သူ႔ကို ျမင္လွ်င္ျမင္ခ်င္း ကႏၱာရပင္တစ္ပင္၏ ပင္စည္ျဖင့္ ပုန္းကြယ္ရန္ၾကိဳးစားမိ၏။ သို႔ေသာ္ အသုဘေၾကာင့္ ပူပင္ေသာက လုံးဝရွိဟန္မတူေသာ သူက ကြ်န္ေတာ့္ကိုျမင္သြားကာ လက္ေျမွာက္ျပ၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ သူရွိရာသုိ႔ ေျဖးညင္းတြန္႔ဆုတ္စြာ ေလွ်ာက္သြားရပါသည္။
“လာ… မင္းေရာက္လာမယ္လုိ႔ ငါသိေနတယ္”
ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ႏွစ္ေယာက္တေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ အၾကာၾကီး စူးစုိက္ၾကည့္ေနမိၾကသည္။ သည္တစ္ခါ မ်က္ႏွာစလဲႊရသူက ကြ်န္ေတာ္ျဖစ္ပါသည္။
ေဖေဖအုတ္ဂူေရွ ႔မွာ ရပ္မိၾကေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ႏွစ္ေယာက္ ဘာစကားမွ မေျပာနုိင္ၾကပဲ ျငိမ္သက္ေနသည္။ ေနေရာင္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့သည္ ထေနာင္းပင္အကိုင္းအဖ်ားမွ ျဖတ္လွ်က္ ေဖေဖ့အုတ္ဂူေပၚသုိ႔ ေပ်ာက္တိေပ်ာက္က်ား က်ေရာက္ေနသည္။ ကြ်န္ေတာ္ယူလာသည့္ ႏွင္းဆီပန္းမ်ားကို အုတ္ဂူေပၚ တင္မည့္ဟန္ျပင္ခုိက္ သူက ခဏလက္ျပတားသည္။ အုတ္ဂူေခါင္းရင္းမွာ တင္ေနေသာ သစ္ရြက္ေျခာက္မ်ား၊ ေျမမႈန္႔မ်ားကို ေလႏွင့္မႈတ္၍ဖယ္ေပးသည္။ ထုိ႔ေနာက္… “ဦးေက်ာ္ဇံ၊ အသက္ ၄၃-ႏွစ္၊” ဟူေသာ ထြင္းစာထင္ရွားလာသည္အထိ သူ႔လက္ညွိဳးထိပ္ျဖင့္ ခပ္ဖြဖြ ပြတ္သပ္ ျခစ္ေနပါသည္။
အုတ္ဂူေပၚ ပန္းမ်ားတင္လုိက္ျပီးေသာအခါ ကြ်န္ေတာ္ ဒူးေထာက္ထုိင္ခ်လုိက္ျပီး ကန္ေတာ့လုိက္ပါသည္။ ကြ်န္ေတာ့္ ႏွဖူးႏွင့္ ေအးစက္ေသာ အုတ္ဂူအစြန္းထိေတြ႔မိျပီးေသာအခါ ကြ်န္ေတာ့္ရင္ထဲက တစ္စုံတစ္ရာကုိ တင္းခနဲဆဲြယူ ဆုပ္ညွစ္ခံလုိက္ရသလုိ နာက်င္သြားလွ်က္ မ်က္ရည္မ်ား ျပည့္လွ်ံလာသည္။
ကြ်န္ေတာ္ အံက်ိတ္လွ်က္ အုတ္ဂူစြန္းေပၚ ႏွဖူးေမွးတင္ကာ စိတ္တည္ျငိမ္မႈရသည္အထိ ထိန္းခ်ဳပ္ျငိမ္သက္ေနစဥ္ သူက ေဘးမွာ မလႈပ္မယွက္ ရပ္ေနခဲ့သည္။
ေတာ္ေတာ္ၾကီးၾကာမွ သူစကားစေျပာသည္။
“ငါနဲ႔ေက်ာ္ဇံ လြန္ခဲ့တဲ့ႏွစ္ေပါင္းသုံးဆယ္ေလာက္က ဒီသခ်ိဳ ၤင္းထဲမွာ တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ကို ဖက္ျပီးငိုဖူးတယ္”
ကြ်န္ေတာ္မ်က္ရည္ေတြကို ေမ့သြားျပီး ဆတ္ခနဲေခါင္းေမာ့ၾကည့္လုိက္ေတာ့ သူကြ်န္ေတာ့္ကိုၾကည့္မေနပါ။
“မင္းအဘြားဆုံးတုန္းကေပါ့၊ ေက်ာ္ဇံ့အေမေလ၊ ေက်ာ္ဇံက ဆယ့္သုံးႏွစ္ ငါက ဆယ့္ေလးႏွစ္၊ ေဟာ… ဟုိေနရာေလာက္မွာ မင္းအဘြားရဲ့ေျမပုံ ရွိခဲ့ဖူးတယ္”
ကြ်န္ေတာ္သည္ လက္ညွိဳးညႊန္ျပရာ ကုန္းမုိ႔ေလးဆီသုိ႔ လွမ္းၾကည့္ျဖည္းညွင္းစြာ မတ္တတ္ရပ္လုိက္သည္။ ထုိ႔ေနာက္ မ်က္လုံးတစ္ဝုိက္ကို လက္ခုံျဖင့္ ၾကမ္းတမ္းစြာ ပြတ္သုတ္ပစ္လုိက္ပါသည္။
“ေက်ာ္ဇံဆုံးတုန္းက မင္းေဘးမွာ မင္းနဲ႔အတူ ဝမ္းနည္းမယ့္ သူငယ္ခ်င္းမရွိဘူး မဟုတ္လား”
ကြ်န္ေတာ္ ေၾကာင္အစြာပင္ ေခါင္းခါရမ္းလုိက္၏။
“ဆုိးတာပဲ၊ လူတစ္ေယာက္ဟာ ဘဝမွာအရင္းႏွီးဆုံးသူငယ္ခ်င္းဆုိတာရွိသင့္တယ္”
ကြ်န္ေတာ့္မွာသူငယ္ခ်င္းေတြအမ်ားၾကီးပါဟု ျပန္ေျပာခ်င္ေသာ္လည္း မေျပာနုိင္ပါ။ တကယ္တမ္းက်ေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္မွာ ေကာင္းတူဆုိးဖက္ ရင္းႏွီးပြင့္လင္းေသာ သူငယ္ခ်င္းမရွိပါ။ ျပိဳင္ဘက္မ်ားသာရွိပါသည္။
“အင္း… ျပီးကာမွ ေဒါသတၾကီး ရန္ျဖစ္ျပီး နွစ္ ၂၀ ေလာက္ အဆက္အသြယ္ျပတ္ခ်င္ ျပတ္ပေလ့ေစေပါ့ေလ”
သူက စကားကို ျပန္ဆက္ျပီး ခပ္ဟပ္ဟပ္ ရယ္ေမာသည္။ ရယ္ေမာသံမွာေျခာက္ေသြ႔အက္ကြဲ၏။
ေလသည္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ဆီသို႔ ဖုန္ေငြ႔ႏွင့္မက်ည္းရြက္ေျခာက္မ်ားကို သယ္လာသည္။ ဟိုး အေဝးဆီမွာ ဥၾသငွက္တစ္ေကာင္ ဆြဲဆြဲငင္ငင္ ေအာ္ျမည္ေနသည္။ ကြၽန္ေတာ္ေဖေဖ့ကို လြမ္းဆြတ္စိတ္ျဖင့္ ပထမဦးဆုံးအၾကိမ္ ရင္းရင္းႏီွးႏွီး ဆုပ္ကုိင္မိ၏။
“ေဖေဖ့ အေၾကာင္းေတြ ေျပာျပစမ္းပါ ဦးေလး”
“ေက်ာ္ဇံနဲ႔ ငါ ႏွစ္ခါရန္ျဖစ္ဖူးတယ္”
ေဖေဖတစ္ခါတုန္းက ေျပာဖူးတဲ့စကားအတုိင္း ပါပဲ။
“ေဖေဖ ရႈံးသလား”
အဓိကက်ေသာ အခ်က္ကိုပင္ ေဖေဖ့တုန္းကလို ကြၽန္ေတာ္ေမးမိပါသည္။ သူ႔အေျဖက ေဖေဖ့အေျဖထက္ ပို၍ ျပည့္စံုပါသည္။
“ပထမတစ္ခါ ၉ တန္းနွစ္ကေပါ့၊ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္နဲ႔ ပတ္သက္ျပီးသတ္ၾကတာ၊ ေကာင္မေလးနာမည္ကို ငါေမ့သြားျပီ၊ အဲ… မဟုတ္ဘူး၊ ေကာင္မေလးနာမည္ကို ေကာင္းေကာင္းေတာင္ မသိခဲ့ပါဘူး၊ ငါ ေက်ာ္ဇံကုိလက္သီးနဲ႔ တစ္ခ်က္ ထိုးပစ္လိုက္တယ္”
ကြၽန္ေတာ္သည္ ကုိယ္တိုင္ အထိုးခံလိုက္ရသလို ဆတ္ခနဲ နာက်င္သြားသည္။
“ေနာက္တစ္ခါဆို မင္းနဲ႔ငါအျပတ္ပဲလို႔ သူ႔ကို ျခိမ္းေျခာက္ခဲ့တယ္၊ သူေကာင္မေလးနဲ႔ တစ္ခါတည္းျပတ္သြားတယ္၊ စာတစ္ခုပဲ သူအာရံုစိုက္ေတာ့တယ္၊ အဲ့ဒါ သူ႔အတြက္သိပ္ေကာင္းပါတယ္၊ အင္း … ငါက ဒီေကာင္ငါ့ကို ျဖံဳသြားျပီလို႔ ေအာက္ေမ့ခဲ့မိတယ္၊ ဒါေပမယ့္ ေကာလိပ္တတိယနွစ္ေရာက္ေတာ့ ေနာက္တစ္ၾကိမ္း ရန္ျဖစ္ရျပန္တယ္၊ ဒီတစ္ခါ မင္းအေမ မခင္မူေၾကာင့္ေပါ့ကြာ”
ကြၽန္ေတာ္သူ႔မ်က္လံုးမ်ားကို စူးစူးရွရွ အကဲခတ္ၾကည့္မိသည္။
“ငါဘယ္ေလာက္ပဲ ေဒါသၾကီးၾကီး၊ ဆဲဆဲဆိုဆို၊ ေက်ာ္ဇံကလံုးဝေနာက္မဆုတ္ေတာ့ဘူး၊ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ရံုးမွာသြားလက္ထပ္မယ့္ညက ငါ့ကို အသိသက္ေသလုပ္ေပးဖို႔ လာေျပာတယ္”
သူ ခပ္သဲ့သဲ့ ရယ္၏။ ရယ္သည္ကို နွုတ္ခမ္းအရသာသိရေသာ္လည္း သူ႔ရယ္သံကို ကြၽန္ေတာ္မၾကားရပါ။
“ငါ သူ႔ကို ဆြဲထိုးပစ္လိုက္တယ္၊ သူကငါ့ကို ျပန္ထိုးတယ္၊ ဘယ္ေလာက္အံ့ၾသဖို႔ေကာင္းလည္း၊ ဘယ္တုန္းကမွ လူတစ္ေယာက္ကို လက္သီးနဲ႔ မထိုးဖူးတဲ့ ေက်ာ္ဇံက ငါ့ကို ထိုးတယ္ကြာ၊ ျပီးေတာ့ ေျပာေသးတယ္၊ မင္းသိပ္တစ္ကုိယ္ေကာင္းဆန္တဲ့ေကာင္ . . . တဲ့၊ မင္းလုိအရူးေကာင္းကို ငါမေပါင္းခ်င္ေတာ့ဘူးတဲ့”
တိတ္ဆိတ္ေသာပတ္ဝန္းက်င္တြင္ သူ႔အသ္ကရွဴသံမွာျပင္းထတန္လွသည္။
“ငါ့ကို အရူးလို႔ေျပာေျပာ၊ ဘာေျပာေျပာ၊ ငါမနာပါဘူး၊ ဒါေပမယ့္ တစ္ကုိယ္ေကာင္းဆန္တဲ့ေကာင္လို႔ သူ႔ပါးစပ္ကေျပာလိုက္ေတာ့ ငါဝမ္းနည္းတယ္၊ ငါ့ဘဝမွာ ဒီသူငယ္ခ်င္းပဲ အေရးအၾကီးဆံုး၊ အရင္းနွီးဆံုး၊ အခင္မင္ဆံုး၊ ငါလုပ္သမွ် ငါအသက္ရွင္သမွ် သူ႔အတြက္ခ်ည္းပါပဲ၊ ဒါေပမယ့္ သိပ္တစ္ကိုယ္ေကာင္းဆန္တဲ့ေကာင္လို႔ ငါစြပ္စြဲခံခဲ့ရတယ္၊ အဲ့ဒီေန႔ကစျပီး ငါတို႔ျခင္း မေတြ႔ၾကတာ ေသတဲ့အထိေပါ့”
ပတ္ဝန္းက်င္သည္ တျဖည္းျဖည္းအေမွာင္ရိပ္လႊမ္းလာေလသည္။ ေလထုသည္ ေအးစက္သိပ္သည္းလာသည္။ အေနာက္ဘက္ေကာင္းကင္တြင္ ေနေရာင္ လံုးဝေပ်ာက္ကြယ္ခဲ့ျပီ။
သူ႔ကိုကြၽန္ေတာ္ဘာေျပာရမွန္းမသိဘူး၊ တစ္ခုခုေတာ့ ေျပာခ်င္ေနသည္။ သို႔ေသာ္ မေျပာဘဲထားတာ ပိုေကာင္းမည္ဟု ကြၽန္ေတာ္ဆံုးျဖတ္လုိက္ပါသည္။
“ေဖေဖကဦးကို ေတာ္ေတာ္ခင္ခဲ့ပါတယ္”
နွစ္သိမ့္သလို ခပ္စစ ေျပာလိုက္မိေသာအခါ ျပံဳး၍ ေခါင္းျငိမ့္သည္။
“ငါသိပါတယ္”
ပတ္ဝန္းက်င္တစ္ခုလံုး မည္းေမွာင္လာသည္အထိ ေဖေဖ့အုတ္ဂူေဘးတြင္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ျငိမ္သက္စြာ ရပ္ေနခဲ့ၾကသည္။
ဂ်ဴး
(၁၉၉၃၊ ဒီဇင္ဘာလ၊ ႏွင္းဆီမဂၢဇင္း)
No comments:
Post a Comment