A Second Chance
စကြ၀ဠာလောကဓာတ်ကြီးဟာ ရပ်နားမှုမရှိ လည်ပတ်နေတဲ့ အရာတစ္ခုက မောင်းနှင်ခံနေခဲ့ရသလား။ ကျွန်တော်တို့ မွေးဖွားလာတယ်၊ အသက်ရှင်သန် နေထိုင်ကြတယ်၊ သေဆုံးကြတယ်။ သည်လိုနဲ့ဘ၀စက်၀န်းတွေလည်ပတ်သလားပဲ။ ဘ၀တစ္ခု ဘယ်လိုစတင်တယ် ဘယ်လိုအဆုံး သတ္တယ္ဆိုတာ စက္ကန့်မခြားဖြစ်ပျက်နေတာပါ။ အစက်အပြောက်အမှတ် A ကေန B အထိ ကျွန်တော်တို့ ဘယ်ဟာကို ရွေးချယ်ယုံကြည်ကြမယ်ဆိုတဲ့ အကြောင်းပြချက်၊ ကျွန်တော်တို့ရဲ့ ရိုးရှင်းလွယ်ကူတဲ့ အရင်းခံအကြောင်းရင်းများ၊ ပြီးတော့ ရောယှက် အရှုပ်ထွေးဆုံး လှုပ်ရှားမှုများနဲ့ပေါ့။ အလုံးစုံကြွယ်၀ချမ်းသာကုံလုံဖို့ တနေကုန်လိုက်နေရင်း ဒါမှမဟုတ် ပြည့်စုံကုံလုံဖို့ ပျင်းပျင်းရိရိ စောင့် ကြည့်နေရင်း ဆိုပါစို့။ နေ့ရက်တွေဟာ ဂဏန်းအရေအတွက်သက်သက်မျှသာပါပဲ။ တစ်ရက်တာကုန်ဆုံးတာနဲ့ နောက်တစ်ရက်ဟာ ဖျပ်ကနဲဆိုပြီးရောက်လာတာများ ကျွန်တော်တို့တွေ ဘယ်အရာမဆို ကောင်းပါတယ်လို့ တန်ဖိုးဖြတ်ေ၀ဖန်နေစဉ်အခိုက်အတန့်မှာပေါ့။ ၀မ်းနည်းနောင်တ အစုံစုံဟာ အတော်ဆိုးရွားပါတယ်။
ဒါပေမဲ့ ကျွန်တော်ကတော့ အမှတ် A အဖြစ်သူတကာတွေ စတင်တဲ့နေရာထက် အမှတ် B ကသာ အစပြုခဲ့ပါတယ်။ မှန်ကန်နေဖို့သာလို ကြောင်း ကျွန်တော်သိတယ်။ ဘယ်တော့မှ အဆုံးမသတ်သေးမယ့် ဘ၀စက်၀န်းတစ်ခုကို မွေးဖွားခြင်းတစ်ခုနဲ့ ပြန်လည်အစပြုကြောင်းကို ကျွန်တော်တို့အားလုံး တစ်ခါက အတွေ့အကြုံရှိခဲ့ကြတယ်လေ။ သည်စကြ၀ဠာအလုံးစုံကို ကစဥ့်ကလျား ရှုပ်ထွေးခြင်းများအားလုံးက ဖန်တီးထိမ်းချုပ်တယ်၊ ဘ၀တစ်ခုရဲ့ မျိုးစေ့ဟာ သေဆုံးခြင်းကနေ တဖန်အညှောင့်ပေါက်တယ်ဆိုတာလည်း ကျွန်တော်သိတယ်။ အချိန်ကာလဟာ စက်၀န်းတစ်ခုဖြစ်တယ်။ မည်သည့်အရာမျှမရှိခြင်းသည်ပင် အစဉ်အတိုင်းဖြစ်နေခြင်းပါပဲ။
ကိုယ်ပိုင် စဉ်းစားဆင်ခြင်မှုအတွေးအမြင်များရဲ့ လွှမ်းမိုးခြင်းကို ကျွန်တော်တို့ ခံစားဖူးသလား။ ကျွန်တော်တို့ ဦးခေါင်းထဲကနေ ထုတ်လို့ မရတဲ့ စိတ်ကူးစိတ်သန်းတစ်ခုရဲ့ ထိန်းချုပ်ထားခြင်းမျိုးပေါ့။ အမျိုးအမည်မသိ ခွန်အားတစ်ခုက ကျွန်တော်တို့ကို မောင်းနှင် ထိန်းကျောင်း တာကို ခံရဖူးသလား။ တစ်ရက်သောနေ့မှာ ကျွန်တော် ခံစားတွေ့ကြုံခဲ့ရပါတယ်။ အဲသည့်တစ်ရက်ကပဲ ကျွန်တော့်ကို အရာရာ ပြောင်းလဲသွားစေခဲ့တယ်ဗျ။
လွတ်လပ်ပေါ့ပါးသော အနှောင်အတွယ်ကင်းသော တစ်ကိုယ်ရည်နေထိုင်မှုက ကျွန်တော်ဆိုသူကို သငေ်္ကတပြုထားပါတယ်။ အရင်က အတော်အတန်အားဖြင့် အရာရာဟာ အစဉ်အတိုင်းဖြစ်နေသောလို့ ကျွန်တော် ယုံကြည်ခဲ့သူပါ။
ကျွန်တော်က ဘယ်လိုလူပါဆိုတဲ့အကြောင်းအရာအားလုံးက သည်နေ့အတွက်တော့ ကွဲပြားခြားနားတဲ့ အဖြစ်အပျက်တစ်ခု ဖြစ်လာ ပါတယ်။ ကျွန်တော်ပြောနေကြထက် ပိုအေရးပါတဲ့ အဖြစ်အပျက်တစ်ခုပေါ့။ ဒါပေမဲ့ သည်အဖြစ်အပျက်ကို ကိုယ်မဟုတ်တဲ့ အျခားသူ တစ်ဦးတစ်ယောက်လေးကိုသော်မှ မပြောပြရဲပါဘူး။ ကျွန်တော် ရဲရင့်သတ္တိရှိဖို့လိုနေသေးတယ်။ အရူးအနှမ်းတစ်ယောက်လို့ အခေါ်မခံ ချင်ဘူး။ ပြီးတော့ လူလိမ်လို့လဲအစွပ်စွဲမခံချင်ဘူးရယ်။ လူတွေရဲ့ ခွန်းတုံ့ပြန်ပြောဆိုလာမယ့် တုန့်ပြန်စကားတွေအတွက် ကျွန်တော် အျမဲတေစ အဆင်သင့်မဖြစ်ခဲ့တာသေချာတယ်။ သို့သော်လည်း သည်အဖြစ်အပျက်အားလုံးက အမှန်ဖြစ်ပြီး သည်လျှို့၀ှက် ခ်က္ကို ဖုံးဖိဖို့နဲ့ ထာ၀ရ ပျောက်ဆုံးစေဖို့ ပြုလုပ်နိုင်သောမည်သည့်အရာမျှမရှိ။
ယခင်က ကျွန်တော် မြိုင်သေလာမြို့ ဒါမှမဟုတ် သည်လမ်းမပေါ်ကို တစ်ခါမှမရောက်ဖူးပါဘူး။ လွန်ခဲ့တဲ့ ရက်သတ္တပါတ် မတိုင်မီကကို သည်မြို့အကြောင်းမကြားဖူးခဲ့ပါ။ လက်ထဲမှာရှိနေတဲ့ တစ်တန်လောက်လေးမယ့် ဖတ်စရာမှတ်စရာတွေဖတ်ဖို့အချိန်အများကြီးပေးနေခဲ့ ရတယ်။ သတင်းစာတွေ၊ စာအုပ်စာတမ်းတွေ၊ မဂ္ဂဇင်းတွေ၊ ရှုပ်ပွနေတဲ့ e-mails တွေနဲ့ online ပေါ်ကစာတွေ ဟိုဖတ်သည်ဖတ်နဲ့ စိတ်ထဲ မှတ်မှတ်ထင်ထင်စိတ်၀င်စားစရာ သိပ်ရှာမတွေ့ဘူး။ အျမဲတေစ တစ္ခုခုကို ရှာဖွေနေခဲ့တာ။ သည်အကြောင်းအရာ သည်နေရာကို မတွေ့ခင်အထိ ဒါကိုရှာဖွေနေတာဖြစ်ကြောင်း မသိခဲ့ဘူးလို့ဆိုရမယ်။
မြေပုံပေါင်းချုပ်စာအုပ် (atlases) နဲ့ မြေပုံများကို စိုက်ကြည့်နေရင်း အချိန်တော်တော်ဖြုန်းခဲ့တယ်လို့ ပြောခံရမှာကို ကျွန်တော်မရှက် ပါဘူး။ ကျွန်တော်ကလေးတစ်ယောက်အရွယ်ကတည်းကကို ဘာကိုရှာလို့ရှာနေမှန်းမသိ မြေပုံတွေထဲ တစ်စုံတစ်ခုကို အချိန်များစွာ ရှာနေခဲ့ပါတယ်။ မြို့တစ်မြို့ရဲ့ အနောက်ဘက်ခပ်ေ၀းေ၀းက လမ်းတစ်လမ်းကိုတွေ့လိုက်ချိန်မှာ ကျွန်တော့်စိတ်၀င်စားမှုကို အကုန္ဆြဲယူ သွားရောဗျ။ နာမည်လေးတစ်ခု ကျွန်တော့်မျက်လုံးတွေကိုဖမ်းစားသွားကတည်းက ဘယ်လိုအကြောင်းအရာတွေ ဖြစ်ပျက်ခဲ့မယ်ဆိုတဲ့ စိတ်ကူးအိပ်မက်တွေ တစ်လှေကြီးပေါ်ခဲ့သလို မြိုင်သေလာရဲ့ ၅.၂ မိုင်အကွာအေ၀းထိကို ဆန့်ကားသွားရော။
မင်းသွေးနှော လမ်းတဲ့လေ။ မြိုင်သေလာလို့ခေါ်တဲ့ မြို့တစ်မြို့ရဲ့အနီးအနားက လူနေဦးရေသိပ်မရှိတဲ့နေရာပေါ့။
သည်လိုလမ်းနာမည်မျိုးကို လူတွေအမည်ပေးတတ်ကြတယ်ဆိုတာ လက်တွေ့အပြင်မှာ မြင်ဖူးချိန်အထိ ကျွန်တော်မယုံခဲ့ဘူး။ တစ်ခါက မိသားစုတစ္စု စိုက်ပျိုးနေထိုင်သွားခဲ့ပြီးနောက်မှာမှ လမ်းက သည်အမည်တွင်ခဲ့တယ်လို့ဆိုပါတယ်။ ကောင်းပါလေရဲ့ လက္တစ္ဆုပ္စာ လောက်ရှိတဲ့ ဒေသခံလူတွေက ခြောက်လှန့်မှုတွေရှိတဲ့နေရာလို့ လက်ခံယုံကြည်ကြတာပါ။ ထူးဆန်းထွေလာ အဖြစ်အပျက်များ ဆိုတဲ့ အကြောင်းအရာ စာအုပ်စာတမ်းတွေကို ဖတ်နေကြ ကျွန်တော့်အတွက် သိချင်စိတ်ကို ပိုပိုပြီးတိုးလာစေပါတယ်။ ကြားရမြင်ရ သတင်း အချက်အလက်အတော်များများဟာ သိသိသာသာ မမွန္တာမ်ားတယ္ဗ်။ ပျင်းရိခြင်း၊ အထီးကျန်ဆန်ခြင်း၊ လူပြော သူပြော ဒါမှမဟုတ် အာရုံစိုက်ခံချင်သောလူတွေက သူတို့ယခင်က မမြင်ဖူးမကြုံဖူးတာတွေကို အခိုင်အမာဖန်တီးပြောဆိုခြင်းတွေကနေ အဖြစ်အပျက် ပုံပြင် တွေ ပေါ်လာကြတာလေ။ ဒါပေမယ့် သည်နေရာမှာတော့ အလှည့်အပြောင်း မရွိ Version မကြာတဲ့ ပုံ၀တၳုတစ်ခုကို ကြားရပါတယ်။ ကျွန်တော်သိနေပြီးသား အကြောင်းအရာ ပုံ၀တၳုတစ်ပုဒ်ပါပဲ။ ဘယ်နေရာမှာ ကြားခဲ့ရမှန်းမသိ ကျွန်တော်မမှတ်မိတော့သော မြို့ပြ ဒဏ္႑ာရီတစ်ပုဒ်လိုပဲ ရင်းနှီးနေတဲ့ ၀တၳုပုံပြင်။
အသက် ၁၇နှစ်အရွယ် အထက်တန်းကျောင်းတက်ရစဉ်အချိန်မှာတော့ ကားပြိုင်ပွဲတွေအကြောင်းဖတ်တဲ့အဆင့်တက်လာပါပြီ။ ထူးဆန်း ဖြစ်ရပ် စာ၀တၳုတွေမှာတော့ အဓိကအစိတ်အပိုင်းတစ်ရပ်ပျောက်ဆုံးနေသယောင်ထင်ရဆဲမို့ ဘယ်အစိတ်အပိုင်းတွေ ပျောက်ဆုံးနေ သလဲဆိုတာ ကျွန်တော်စိတ်ကူးပုံဖော်ကြည့်နိုင်အောင် လုပ်ထားတဲ့ပုံ။ ကျွန်တော့်အလုပ်မှာ၊ အိမ်မှာ၊ သူငယ်ချင်းတွေနဲ့ အပြင်ထွက် လည်ရမှာ၊ ခရီးထွက်လို့ အပြင်မှာ ရက်သတ္တပတ်အနည်းငယ်ကြာလို့ အိမ်ပြန်ရောက်ချိန်ထိ ကျွန်တော့်စိတ်ထဲ အဖြေရှာရတာ ထုံးစံ ဖြစ်လာတယ်။ ကျွန်တော် ပိုပိုပြီးသိဖို့လိုလာသလို အဲသလိုသိချင်စိတ်ဆိုတာကလည်း ခပ်ရိုးရိုးသိလိုစိတ်တစ်ခုကဲ့သို့ ကြာရှည်ပစ် ထားလို့မရတော့ပါဘူး။ ဒါကြောင့် ရာသီဥတု အေးစိမ့်စပြုလာတဲ့ တစ်ခုသော အောက်တိုဘာလ နေ့လယ်ခင်းမှာ စီးတော်ယာဉ် Hilux 4WD ကားကို ဆီအပြည့်ဖြည့်လျက် နာရီပိုင်းလောက် ကျွန်တော်ခရီးထွက်ခဲ့လိုက်တယ်။ ယခင်က တစ်ခါမှမရောက်ဖူးတဲ့ မြို့နဲ့ လမ်းမပေါ် ကျွန်တော်ရောက်သွားရော။
ကတ္တရာလမ်းမဟာ အစားထိုးပြုပြင်တာ ပြန်ခင်းတာတွေမလုပ်ဘဲ ပစ္ထားတာ နှစ်အတော်ကြာပြီထင်တယ်။ မြိုင်သေလာမြို့ ရွိရာ မြန်မာပြည်မြောက်ဖျားပိုင်းဟာ နေအတော်သာတယ်လို့ လူသိများရုံမကဘူး လွင်တီးခေါင် ကန္တာရတစ်ခုရဲ့ အလယ်ပိုင်းစီကို အလွယ်တကူသွားနိုင်တဲ့ လမ်းတစ်လမ်းအစပြုရာလည်းဖြစ်ပါတယ်။ ကျွန်တော့်လိုကားမျိုးနဲ့ တစ္နာရီ ၁၆မိုင်နှုန်းမောင်းနေရတဲ့ မြေပြင် အေနအထားဟာ အပေါက်တွေ ချိုင့်တွေအပြင် ချောမွေ့မှုမရှိ။ များသောအားဖြင့် ရိတ်သိမ်းပြီးတဲ့ ပြောင်းခင်းတွေ၊ စပါးခင်းတွေ၀န်းရံ နေတဲ့ ကားလမ်းမပေါ် ကျွန်တော်တစ်ယောက်တည်း ကားမောင်းနေတာပါ။ အျခားကားတစ္စီးစီး ဒါမှမဟုတ် အခြားလူပုဂ္ဂိုလ်တစ်ဦး တစ်ယောက်မှမရှိပါဘူး။ မိုင်အနည်းငယ်လောက်မောင်းလာတဲ့ လမ်းတလျောက် အိမ်နှစ်အိမ်၊ စပါးကျီအနည်းငယ်၊ အဖီချတဲအနည်းငယ် လောက်သာ ရိုးတို့ရိပ်တိပ်မြင်ခဲ့ရတယ်။
ကလေးဘ၀ကတည်းက ကားထဲမွာ ဘာမှမလုပ်နိုင်ထိုင်နေရတာမျိုးကို မုန်းပါတယ်။ ဗိုက်ထဲမှာ စားထားသမျှအစားအစာတွေ ကြေညက် ပြီး ဆာလောင်လာတဲ့အဖြစ်ကို လစ်လျှုရှုကာ ကားအကြာကြီးစီးရတာလေ။ ကျွန်တော့် စိတ်မရှည်သည်းမခံနိုင်မှု စိတ်အခြေအနေက ငယ်စဉ်ကားအကြာကြီးစီးနှင်းခဲ့ရတာကို ပြန်သတိရစေတယ်ဗျ။ တစ်ခါမှမရောက်ဖူးတဲ့နေရာကို သွားဖို့မမျှော်လင့်ထားဘူးဆိုရင် သို့မဟုတ် ကားနဲ့သွားရတဲ့ခရီးရှည်တစ်ခုကို အကြာကြီးသွားနေရပြီဆိုရင် ကျွန်တော့်စိတ်ရှည်သည်းခံမှု ရွိ မရွိ မေသခ်ာသလို အျခား အခြေအနေတွေထက် ဗိုက်ထဲ ပိုနာ ပိုလေအောင့်သလို ခံစားရပါတယ်။
ကားရပ်ပြီးနားစရာ နေရာတစ်ခုခုမရှိဘူးလို့ စိတ်ထဲတွေးနေတုန်း နောက်တစ်မိုင်လောက်အရောက် လမ်းအခုံး အကွေ့တစ်ခုကို ကျွန်တော် မြင်ခဲ့ရတယ်။ မြေပုံတွေထဲ မြင်ခဲ့ရသမျှတော့ သည်လိုအကွေ့အကောက်မျိုးဆိုတာ လမ်းဆုံးတစ်မျိုးဖြစ်နေတတ်တာလို့ ကျွန်တော်သိထားတယ်လေ။ ကျွန်တော်ရှာဖွေနေတဲ့လမ်း မဟုတ်တာတော့သိတယ်။ သစ်ပင်တစ်ပင်ရဲ့ နံဘေးမှာ ကားဘေးကပ် ရပ်လိုက်ပါတယ်။ အလိုလိုသိတဲ့စိတ်လို့ ခေါ်မလား ဒါမှမဟုတ် အရိုးစွဲနေဆဲ ပြောင်းလဲတတ်တဲ့စိတ်ကြောင့်လားပဲ ကျွန်တော်ဘယ်ကို သွားနေတယ်ဆိုတဲ့ အသိစိတ်အလွန် မောင်းလာတဲ့ကားကို လမ်းဘေးဆွဲချရပ်ပစ်ခဲ့တယ်။ နည်းမှန်လမ်းမှန် အနေအထားမှန် ကားကို ရပ်ထားတယ်လို့ မဆိုသာပါဘူး။ အန္တရာယ်ကို စိုးရိမ်ကြောက်လန့်တဲ့ ခံစားမှုတစ်ခု ကျွန်တော့်ကို ဖုံးလွှမ်းလာတယ်။ အဲ့ခံစားမှုက အတော် ပြင်းတယ်။ သည်နေရာမှာ ကျွန်တော်ဘာလာလုပ်မိပါလိမ့်လို့ ကိုယ့်ကိုယ်ကိုယ် မေးခွန်းထုတ်မိတယ်ဗျ။
သည့်အတွက် အကြောင်းပြချက်ကောင်းတစ်ခုရှိသော်လည်းပဲ အဲဒါကိုတွေးဆခြင်းက မေးခွန်းအသစ်တွေ ပိုပိုများလာစေပါတယ်။ ယခင်ကတော့ သည်လိုမရေမရာမေးခွန်းတွေအပေါ် အယုံအကြည်နည်းသလို များသောအားဖြင့် ထူးဆန်းတဲ့ ခံစားချက်တွေကို အရေးမစိုက်ဖြစ်ဘူးဗျ။ အခုတော့ သေချာမရှင်းပြနိုင်တဲ့ အကြောင်းပြချက်ကြောင့် ကားလမ်းနံဘေး သစ်ပင်တစ်ပင်အနား ကားကို ရုတ်ခြည်းဆိုသလို ဆွဲချရပ်ပစ်မိတယ်ပြောရမယ်။
ကျွန်တော့်ဖုန်း signal ကလည်း ရခြင်းနဲ့ မရခြင်းအကြား အတက်အကျဖြစ်နေပါတယ်။ ကားရပ်လျက်အနေအထားမှာပဲ အပြောင်းအလဲ မရွိ အတန်ကြာ ကျွန်တော်ထိုင်နေခဲ့တယ်။ ကားစက်မသပ်ရသေးတာကြောင့် ကျွန်တော့်ကားခမျာ အမည်တပ်ဖို့ခက်တဲ့ အသံတွေထွက် လျက်မို့ ကားသော့ကိုလှည့်ကာ ပိတ်လိုက်တော့ ပတ်၀န်းကျင်မယ် ဘာသံမှမကြားရအောင် တိတ်ဆိတ်သွားပါတယ်။ လေတွေ တ၀ှီး၀ှီး မြည်အောင်တိုက်ခတ်လာတာ မြက်ပင်များ ဒါမှမဟုတ် သစ်ခြောက်ပင်က အရွက်များကို လေချွန်သံတွေထွက်စေသယောင် ဆူညံတဲ့ အသံတွေမြည်ဟည်းလာရရော။
ကားအပြင်ဘက် လေတွေခမျာ ဆောင်းဦးရာသီချဉ်းကပ်လာချိန်မို့ ကျောစိမ့်အောင်အေးပါတယ်။ ဒါပေမဲ့ ကျွန်တော့်အတွက် အနှောင့်အယှက် သိပ်မဖြစ်ပါဘူး။ နေမင်းကြီးကလည်း မိနစ်ပိုင်းအတွင်းကို ပျောက်ကွယ်သွားတာ ညနေခင်းအချိန်လေးက ငါးမိနစ်လောက်ပဲ ဖြတ်သန်းလိုက်ရတယ်။ ပတ်ပတ်လည် လယ်ကွင်းတွေစီက ပြောင်းရိုးခြောက်နံ့တွေရခြင်းကြောင့် ငယ်စဉ်အရွယ် အိမ်နောက်ဖေးခြံထဲက ရွှေဖရုံသီးခူးဆွတ်ချိန်ကရတဲ့ ရနံ့ကို သတိရသလိုလိုပါ။
ကျွန်တော်ကားရပ်ထားတဲ့နေရာရဲ့ မျက်နှာချင်းဆိုင် လမ်းတစ်ဖက်က အမှတ်အသားတစ်ခုကို ကြည့်လိုက်မိတယ်။ ဘာရယ်မဟုတ် ကျောပေးလျက်သားအနေအထားကနေ နောက်ပြန်ငဲ့စောင်းကြည့်လိုက်တာပါ။ ကျွန်တော်သိပြီ ကြားနေရတဲ့ အဖြစ်အပျက်တွေ ဖြစ်ပွားခဲ့တဲ့ နေရာပဲ။ သူတို့အားလုံး သေဆုံးခဲ့တဲ့နေရာ။ ကောင်ငယ်လေးက အဲ့သစ်ပင်အောက်မှာ သေဆုံးခဲ့တာလေ။
ကျွန်တော် စီးကရက်တစ်လိပ်ခဲပြီး မိနစ်အနည်းငယ်လောက် မတ်တပ်ရပ်နေမိတယ်။ ဘာလုပ်ဖို့ လာကြည့်မိမှန်းမသိဘူး သစ်ပင်အောက် မွာ ခဏရပ်လျက် ပတ်၀န်းကျင်ကို ဟိုသည်စူးစမ်းဖြစ်တယ်။ ကျွန်တော့်မှာ တကယ်တော့ ကြိုတင်စီစဉ်ထားတာ မရွိ၊ ဘာလုပ်မယ် ဆိုတာမျိုး မစဉ်းစားထားတော့ ဟိုလှည့်သည်လှည့်နဲ့ စီးကရက်တစ်လိပ်သာကုန်သွားတယ်။ သိတာတစ္ခုကေတာ့ ကျွန်တော်အိမ်မပြန် ချင်သလို သည်နေရာကလည်းထွက်မသွားချင်ဘူး။ ကျွန်တော်ထွက်မသွားနိုင်တာပါ။
ကျွန်တော် သမာဓိရျပီး ငြိမ်သက်နေတဲ့အနေအထားမှာ အသံတစ္သံ နီးကပ်လာတာကြောင့် ပျက်သုဉ်းသွားတယ်။ ကျွန်တော်မောင်း လာတဲ့ ကားလမ်းအတိုင်း အခြားကားတစ်စီးမောင်းချလာသံကို တစ်မိုင်လောက်ကတည်းက ကြားရသလိုပဲ။ အဲသည်ကားလေးကို လှမ်းမြင်ရကတည်းက ကျွန်တော်ထထွက်သွားချင်မိတယ်။ အားလုံးပြောခဲ့သလိုပဲ ကျွန်တော်က ဧည့်စိမ်းသက်သက်တစ်ယောက် သာဖြစ်ပြီး ဒေသခံတွေ သူတို့ကြုံဖူးတဲ့ ဆိုးရွားအဖြစ်အပျက်တွေ ခြောက်လှန့်စကားများပြည့်နေတဲ့ သည်လမ်းအကြောင်းသတင်းစုံကို သေချာကြားပြီးပြီလေ။ ဒါပေမဲ့ ကျွန်တော် ထွက်မသွားနိုင်ခဲ့ဘူး။
ကားက ကျွန်တော့်နောက်ပါး မလှမ်းမကမ်းမှာ လမ်းဘေးဆွဲချရပ်လိုက်တယ်။ ကားမောင်းသူကို ကျွန်တော်သေချာမကြည့်ပေမယ့် သူတစ်ယောက်တည်းမောင်းလာတယ်ဆိုတာကို အလွယ်တကူသိနိုင်ပါတယ်။ ပြီးတော့ သူက ရဲတစ်ယောက်လည်းမဟုတ်ဘူး။ ကျွန်တော်က ကျူးကျော်သူမဟုတ်ခဲ့သလို ဖိတ်ခေါ်ခံရသူလည်းမဟုတ်ဘူး။ ကျွန်တော် ပုံဖမ်းကြည့်ရသလောက် သူဟာ လယ္သမား တစ်ယောက်ယောက်ရဲ့သားဖြစ်ပြီး ကျွန်တော့်ကို အေ၀းထွက်သွားအောင် ခြောက်လှန့်ထုတ်မလို့ထင်ပါတယ်။ လိုရမယ်ရ ဂျာကင် အကျႌအိပ်ကပ်ထဲထည့်ထားတဲ့ ကားသော့တွဲကို ညာဘက်လက်နဲ့ကျစ်အောင်ဆုပ်ကိုင်ထားပြီး လက်နက်တစ်ခုအသွင်ပြင်ထားမိရော။
ခင်ဗျား သည်နေရာကို ဘာလာလုပ္တာလဲဗ်
သူ့အသွင်အပြင်က ကျွန်တော့်ထက် ကျန်းမာသန်စွမ်းပုံပေါ်ပါတယ်။ တောင့်တင်းသန်မာတဲ့ လက်မောင်းကြီးတွေက သူ၀တ္ထားတဲ့ ဂျာကင်အကျႌထဲကနေ ဖုဖောင်းထွက်နေတာပဲ။ ကျွန်တော်တို့နှစ်ယောက်စလုံး အသက်အရွယ်တူတွေ။ နှစ်ယောက်သားဟာ အသက် နှစ်ဆယ်၀န်းကျင်လောက်ပါ။ သူ့အကြည့်မျက်၀န်းတွေဟာ နုညံ့တယ်၊ နှစ်သိမ့်မှုပေး ချမ်းမြေ့စေတဲ့သဘောတွေပြည့်နေတယ်။
Im sorry, ကျွန်တော် တစ္ခုခု ဒုက္ခရောက် နစ်နာအောင်လုပ်ဖို့ မရည်ရွယ် မလုပ်မိပါဘူးနော်
"Harm?"
ကျွန်တော် သည်နေရာအကြောင်းကို online မှာဖတ်ပြီးသိခဲ့တာဗျ။ လူတွေ သူစိမ်းတွေ သည်၀န်းကျင်လာတာကို ခင်ဗျားတို့တွေ မကြိုက်တာတော့ ကျွန်တော်သေချာပြောနိုင်ပါတယ်
သူ ကျွန်တော့်ကို ကြည့်နေတဲ့ အကြည့်ကြောင့် သက်သောင့်သက်သာမဖြစ်သလိုခံစားရတယ်။ သူက ဘာစကားလုံးမှမပြောဘဲ သည်အတိုင်းစိုက်ကြည့်နေတော့ ကျွန်တော့်မျက်နှာတစ်ပြင်လုံး ပူနွေးရဲတွတ်လာပါရော။
ကျွန်တော် ဥပေဒတစ္ခုခုကိုမ်ား မချိုးဖောက်မိပါဘူးနော်
ကျုပ်လည်း သည်ပတ်၀န်းကျင်က မဟုတ္ဘူးဗ်
ကျွန်တော့် တကိုယ်လုံးရဲ့အလေးချိန်ကို ခြေတစ်ဖက်တည်းအားပြုရပ်ခိုင်းသလိုမျိုး ခဏေတာ့ တောင့်တင်းသွားတယ်။ ကျွန်တော်လည်း သည်နားက မဟုတ်ပါဘူး
ကားလမ်းအတိုင်း နောက်ထပ်ကားတစ်စီးများ မောင်းချလာမလား မျှော်လင့်ရင်း အရှေ့အရပ်နဲ့ အနောက်အရပ်ကို ကျွန်တော် မသိမသာ ငေးကြည့်လိုက်ချိန် ပတ်၀န်းကျင်မှာ ဘာသံမှမကြားရအောင် တိတ်ဆိတ်သွားပါတယ်။ ကျွန်တော်တို့နှစ်ယောက်တည်းရယ်။ သူသာ ကျွန်တော့်ကို သတ်ပြီး ထွက်သွားချင်ရင် တကယ့်ကိုလွယ်လွယ်လေး။
သူ့ဦးခေါင်းကလည်း ကျွန်တော်ရွေ့လျားတဲ့အတိုင်း လမ်းရဲ့ အထက် အောက် စုန် ဆန်လိုက်ကြည့်တယ်။ ခင်ဗျား သည်နေရာကို ဘာကြောင့်လာတာလဲဗျ
"I don't know." ကျွန်တော်ဘယ်လိုအဖြေပေးရမှန်းကိုမသိတာ။
နောက်တစ်ကြိမ် သူ တိတ်ဆိတ်သွားပါတယ်။ ကျွန်တော့်ရဲ့ သက်သောင့်သက်သာမရှိမှုက ရေချိန်တစ်ခုကို ရောက်လာတာမို့ အတော်ဆိုးရွားတဲ့ idea တစ္ခုပါပဲ။ ကျွန်တော် သူ့မျက်၀န်းတွေကို စိုက်ကြည့်ချင်တယ်။ ဒါပေမဲ့ သည်အတွေးက ကျွန်တော့်ကို ခြောက်လှန့်နေသလိုဗျ။
ကျွန်တော် သည်မှာ သိပ်ကြာကြာမနေပါဘူး
No, အဲဒါက အဆင်ပြေပါတယ်
သူသည်လည်း အလားတူ နည်းနည်းထိတ်လန့်နေမှန်း ကျွန်တော် အာရုံခံစားမိတယ်။ သူတစ္ခုခုကို ပြုလုပ်ခဲ့ပုံရပါတယ်။
တော်တော်ဆိုးတဲ့ Idea တစ်ခုဖြစ်ခဲ့တာပဲ ကိုယ့်ဘာသာကိုယ် စိတ်ထဲသိမ်းထားတဲ့ စကားလုံးကို အသံခပ်ကျယ်ကျယ်နဲ့ ပါးစပ္က ထုတ်ပြောမိတယ်။
No.ခင်ဗျားနေချင်သလောက်နေလို့ပြောချင်တာ.ကျုပ်ကျုပ်အဲသလို မဆိုလိုပါဘူးဗ်ာ..
သူ စကားလုံးရှာမရတာကြောင့်ထင်ရဲ့ ပြောလက်စ စကားကိုရပ်ပစ်တယ်လေ။
သူ့ရဲ့စူးစိုက်ကြည့်နေမှုကို ကျွန်တော်မသက်မသာဖြစ်နေကြောင်း သူရိပ်မိသွားပုံရတယ်။ ကျွန်တော့်ကို စိုက်မကြည့်တော့ဘဲ အေ၀းကို ငေးလေရဲ့။ ကျွန်တော်ကြည့်နေတဲ့ နေရာအကွက်အကွင်းကိုပဲ ထပ်တူသူကြည့်တာပါ။ သည်လိုလုပ်လို့လည်း ကျွန်တော့်စိတ်တင်းကြပ် နေမှုကို လျော့ပါးသက်သာမသွားစေပါဘူး။ သူ ကားအမြန်မောင်းတဲ့အရှိန်နှုန်းကို လိုက်မှီပြီး ရုတ်တရက်ရပ်တန့်လိုက်သလိုမျိုး ကျွန်တော်ပြုလုပ်နိုင်ပါ့မလား။
စကားမစပ် ငါ့နာမည် သူရိန်
ကျွန်တော်လည်း ဘာစကားပြန်ပြောရမယ်မသိတာကြောင့် အင်းငါ့နာမည်က ဥက္ကာ လို့ပြန်ဖြေလိုက်တယ်။
ဒါဆိုသည်လမ်းရဲ့ ဒဏ္ဏာရီကိုသိလား ဥက္ကာ
Online ပေါ်မှာဖတ်ဖူးသလောက်ပဲသိတာ
အစကေတာ့ ငါလည်း မင်းသိသလောက်ပဲသိတယ် ပြောရမယ်
ကျွန်တော် စကားခွန်းတုန့်ပြန်မပြောမိဘူး။
အဲ့တော့ ကျွန်တော့်ကို သူပြန်လည်ပြန်လှည့်ကြည့်တာမို့ စိတ်ထဲ မသက်မသာခံစားရပါတယ်။
သည်နေရာအကြောင်းကို ငါ အဦးဆုံးဖတ်တာ တစ်နှစ်လောက်ကြာပြီထင်တယ်။ လက်တွေ့မရောက်ဖူးခင်အထိတော့ သည်အဖြစ်အပျက်အကုန်လုံးကို ငါမသိခဲ့ဘူးကြ
သည်ကို လာခဲ့တာ တစ်နှစ်လောက်ရှိပြီပေါ့ စိတ်ရှုပ်ထွေးစရာ ထူးဆန်းတဲ့ နေရာအပေါ် ကြာရှည်စွာ သူအာရုံစိုက်ထားတဲ့ အကြောင်း ကျွန်တော်စူးစမ်းလိုတာမို့ အမေးစကားတစ်ခွန်းစလိုက်တယ်။
မဟုတ်ပါဘူး.တစ်နှစ်လုံးလာနေတာ၊ ရောက်နေတာမဟုတ်ဘူးရယ်။ တစ်ကြိမ်ပဲ ရောက်ခဲ့တာ
နောက်ဆုံး ရှင်းပြချက်က အတော်ထူးဆန်းတယ်။ တစ်နှစ်လုံးနေမှ တစ်ခေါက်ရောက်ဖူးခဲ့တဲ့ သည်နေရာ သည်ဌာနကို နှစ်တစ်နှစ်ကြာ အျပီး တိုက်တိုက်ဆိုင်ဆိုင်ပြန်လာသော သည်လူအား ထူးဆန်းသူလို့ ဆုံးဖြတ်ရမလား ကျွန်တော်မသိဘူး။ အချိန်တူ နေ့ရက်တူ ကျွန်တော်ရောက်နေချိန်ကို သူရောက်လာတာပါ။
ဒါဆို ဖြစ်ရပ်အကြောင်းအရာတစ်ခုလုံးကို မင်းသိတယ်ပေါ့
သူရိန် ခေါင်းငြိမ့်ပြပါတယ်။
အဲတော့ ဘာကြောင့် သည်နေ့မှ ဒီနေရာကို မင်းရောက်လာတာလဲ
ကျွန်တော့်မသိစိတ်အချို့က ခပ်မြန်မြန်လေး ကားမောင်းပြန်ထွက်ခွာဖို့ ပြောနေသော်ငြား မပြောပြတတ်တဲ့ စိတ်အခြေအနေအချို့က မြေပြင်ကနေ ခြေကြွလှမ်းဖို့ကိုတောင် ခွင့်မပြုချင် ဆွဲကိုင်ထားပါတယ်။ သူ့အတွက် အစိမ်းသက်သက်ဖြစ်မနေအောင် ဘာကြောင့် ကျွန်တော် ဧည့်ထောက်ခံမိနေမှန်း မသိဘူး။ ဘယ်လိုပြောပြော အေ၀းကို ပြေးမထွက်နိုင်ဘူးဖြစ်နေရော။
အရေးကြီးတဲ့ နေ့တစ်နေ့လိုမျိုးမို့ပေါ့ကွာ
သူ့ကိုမေးခွန်းတွေ ဆက်ထုတ်ရမလား ကျွန်တော်မသေချာ။ ကိုယ္မသိတဲ့ သူစိမ်းတစ်ယောက်ယောက်နဲ့ လူသူကင်းတဲ့ လမ်းဘေးတစ် နေရာမှာ ဘယ်လူတွေက သည်လိုစကားစမြည်ပြောနေပါ့မလဲ။ အကြည့်ချင်းလည်းမဆုံ စကားလည်းတစ်ခွန်းမှမဟကြဘဲ မိနစ်အနည်း ငယ်လောက် ကြာသွားတယ်။ ဦးစြာပထမ ကျွန်တော်ဟာ သူ့ပုဂ္ဂလိကအကြောင်းအရာတွေပေါ် စိုးရိမ်ကြောင့်ကြစိတ် ၀င်လာတယ်။ ဒါပေမဲ့ ကျွန်တော့်ရဲ့ စူးစမ်းချင်စိတ်က မေးခွန်းတွေ ပိုပိုထုတ်ဖို့ အားပေးအားမြှောက်လုပ် တွန်းပို့တယ်။
မင်းဘယ်ကလာတာလဲကွ ကျွန်တော် တွေးနိုင်တဲ့ မေးခွန်းနဲ့ပဲပြန်အစပျိုးလိုက်တယ်။
ငါ ဒဂုံမြို့ကြီးရဲ့ ဆင်ခြေဖုံးအရပ်ထဲမှာနေတာ
ငါလည်း အတူတူပဲကြ။ ဒါပေမဲ့ သည်နေရာကို ဟိုးအရင်တုန်းက ငါရောက်ဖူးနေသလို ရင်းနီးနေတယ်
ကျွန်တော် ပြုစားခံရသလိုမျိုး သူရိန်အကြောင်းကို စိတ်၀င်စားခဲ့တယ်ဗျ။ နှစ်ယောက်သား စကားစမြည်ပြောလက်စကို ဆက်ချင်သေး ပေမယ့် ကျွန်တော်ဘယ်ကစရမှန်းမသိ။ ကားလမ်းနံဘေးမှာ ဘေးချင်းယှဉ်ရပ်နေတဲ့ သူ့ကို မျက်လုံးထောင့်စွန်းကပ်ပြီး ကျွန်တော်ကြည့် နေမိတယ်။ သူ့စိတ်၀င်စားမှုတွေကို အဓိကထားမေးချင်သော်လည်း မေးစရာအများအပြားကို လစ်လျူရှုရမလား ကျော်သွားရမလား မသိတော့ပါ။ ဘာကြောင့်မှန်းပြောရခက်စွာ သူ့စိတ်၀င်စားတဲ့အကြောင်းအရာတွေကို သိချင်သလို ကျွန်တော့်ကိုလည်း စိတ်၀င်စားနေ စေချင်တယ်။ ကျွန်တော့်ကို သူအနည်းငယ်ထိတ်လန့်နေသော်လည်း ကျွန်တော့် အလေးထားဂရုစိုက်ခြင်းအား လိုလားပုံရပါတယ်လေ။
မိနစ်အနည်းငယ်အကြာက သူပြောခဲ့တာကို ကျွန်တော်သတိရတယ်။ ဒါကြောင့် ဒါဆို ငါ့ကို မင်းပြောပြမှာလား လို့မေးလိုက်တယ်။
မင်းကို ဘာပြောပြရမှာလဲ
ဖြစ်ပျက်ခဲ့တဲ့ အကြောင်းအရာတွေအားလုံးကိုပေါ့။ မင်းသိတယ်လို့ပြောထားတာ မဟုတ္လား
သူရိန် တုတ်ချောင်းတစ်ချောင်းကို ဆွဲယူလိုက်ပြီး လယ်ကွင်းထဲကို ပစ်ထည့်လိုက်တယ်။ မင်းကော ဘာတွေသိထားသေးလဲ
Drag Racers တွေအကြောင်း။ ၁၉၇၀ နှစ်များစီက အထက်တန်းကျောင်းသားနှစ်ယောက် သည်နေရာမှာသေခဲ့တာ။ အခု သူတို့၀ိညာဉ်တွေက အနီးအနား လမ်းတ၀ိုက်ကို ခြောက်လှန့်ကြတယ်ပြောတယ်
သူရိန် မပြုံးတစ်၀က် ပြုံးတစ်၀က်ပြုံးပါရော။ နည်းနည်း နီးစပ်ပါတယ်
ငါပြောတာ နည်းနည်းလိုသွားလို့လား
၇၀ ၀န်းကျင်က ဖြစ်ပျက်ခဲ့တာမဟုတ်ဘူးကွ။ တကယ်တော့ ၈၁ခုနှစ်အတွင်းမှာ ဖြစ်ပျက်ခဲ့တာ။
ကျွန်တော်က ၁၉၉၁ခုနှစ်မှာ မွေးဖွားခဲ့တာ။ သို့သော်လည်း ၁၉၈၁ခုနှစ်ဆိုတဲ့ ခုနှစ်က ကျွန်တော့်အတွက် အဓိပ္ပာယ်အများကြီးရှိပါတယ်။ ငါတော့ ဆယ်နှစ်လောက်နောက်ကျပြီး မွေးလာတာ၊ တကယ်တန်းဆို ၈၀ခုနှစ်များမှာ မွေးဖွားသင့်ခဲ့တာလို့ ကျွန်တော် ဟာသနှောလေ့ရှိ တယ်လေ။ ဒါပေမယ့် အဲသလို ရယ်မောဖွယ် အကြောင်းအရာက ကျွန်တော်မွေးဖွားပြီး ဘ၀တလျောက် လိုက်ပါနေလိမ့်မယ်လို့ မထင်ဘူး။
ပြောရင်းဆိုရင်း တဖြေးဖြေး နေလုံးကြီးပျောက်ကွယ်လာတာ သက်တံ့ရောင်စဉ်တန်းထဲက ပထမအရောင် သုံးခုကိုတောင် သတိရစေသလိုမျိုးဖြစ်လာတယ်။ သည်လိုနေရာစိမ်းမှာ ကိုယ္မသိတဲ့ သူစိမ်းနဲ့ ညအမှောင်ထဲ ကျွန်တော်အတူမရှိချင်ဘူး။ သို့သော် သူ့ကို ထားမသွားနိုင်တာကို ကျွန်တော်သိတယ်။ အမျိုးအမည်မသိတဲ့ စိတ်ခံစားချက်တစ်မျိုးက သူ့အကြောင်းပိုမိုသိချင်စိတ်ဖြစ်အောင် နှိုးဆော်နေသလို ကျွန်တော့်စိတ်အလျဉ်ကို ဘယ်လိုမောင်းနှောင်နေမှန်း မပြောတတ်။ ကျွန်တော် သရဲတစေၦတွေကို မကြောက်လန့် သော်လည်း သရဲပုံပြင်တွေ ၀တၳုတွေကို ကြိုက်နှစ်သက်ပါတယ်။
ကျွန်တော်တို့နှစ်ဦးသားကြားက တိတ်ဆိတ်မှုဟာ ပြန်လည်အသံထွက် ကျယ်လောင်လာခဲ့ပါတယ်။ ရာသီဥတု အခြေအနေပြောင်းလာ မှုကြောင့် ပုစဉ်းရင်ကွဲအကောင်တွေကို အော်မြည်ဖို့ တိုက်တွန်းသယောင်ဖြစ်တာမို့ ကျွန်တော့်နားထဲမယ် အသံတွေ တစီစီကြားနေရ တယ်။
အခုကားရပ်ထားတဲ့နေရာတ၀ိုက်မှာ သူတို့မရှိတော့ဘူးဆိုတာ မင်းသိလား
သူ့စကားလုံးတွေက ကျွန်တော့်အတွေးမျှင်ကို ဖြတ်တောက်လိုက်ကာ ပတ်၀န်းကျင်က စီစီညံညံ ပုရစ်ရင်ကွဲသံတွေကို သတိပြုမိစေတယ်။
ဘယ်သူတွေ သည်နေရာမှာမရှိတာလဲ
ငါ့ထက်ပိုပြီး မင်းသိတယ်ဆိုတာသိပါတယ် ဥက္ကာရာ
ကျွန်တော် သူ့ကို အနည်းငယ်ထိတ်လန့်သလို ထပ်ဖြစ်ပါတယ်။ လျှို့၀ှက်ကြံစည်တဲ့ လှုပ်ရှားမှုက ဆေးအရောင်ဆိုးသလိုဖြစ်လာတယ်။
ငါသွားသင့်ပြီ
ခြေလှမ်းအနည်းငယ်သာေ၀းတဲ့ ကျွန်တော့်ကားရှိရာကိုလှည့်လိုက်တယ်။ ကျွန်တော့်ဘ၀မှာ အချိန်အကြာဆုံးသော ခြေလှမ်းတွေပါပဲ။
ကျွန်တော် ကားတံခါးကို အလျင်အမြန်ဆွဲဖွင့်ချိန်အထိ သူရိန္က ရပ်မြဲနေရာမှာ မတ်တပ်ရပ်မြဲဗျ။
ငါသာ မပြောပြရင် သည်အကြောင်းအလုံးစုံကို ဂဃနဏ မင်းမသိနိုင်ဘူးဆိုတာ လောင်းရဲတယ်
သူ့စကားလုံးတွေက ရိုးရိုးဆိုသော်ငြား ကျွန်တော့်လှုပ်ရှားမှုအလုံးစုံကို တုန့်နှေးသွားစေပါတယ်။ သူပြောပြီးပြီးချင်း ကျွန်တော့်ရင်ခုန်သံ က စည်းချက်မမှန်တော့တာမို့ ထူးဆန်းတယ်။
ကားသော့ကိုပြန်ဆွဲနှုတ်ကာ လက်ထဲဆုပ်ကိုင်ပြီး ကားအပြင် ကျွန်တော်ပြန်ထွက်လိုက်တယ်။ သူ့မျက်နှာကို ကျွန်တော် တည့်တည့် မကြည့်၀့ံဘူး။ ဒါပေမယ့် သူ့မျက်၀န်းတွေနဲ့ အကြည့်ချင်းဆုံလိုက်တဲ့ခဏ အဖြစ်အပျက်ကိစ္စအတော်များများ ရုပ်ရှင်ပြကွက်များလို အသိ စိတ်ထဲ ဖျက်ကနဲပေါ်လာရော။
ငါသတိရျပီ
အင်းလေ.မင်းသတိရမယ်ဆိုတာ ငါသိပါတယ်
အချိန်မတန်မီ တရင်းတနီးဆက်ဆံလာတဲ့ သူ့ရဲ့ပေါင်းသင်းဆက်ဆံရေးပုံစံက ကျွန်တော့်ကို ကြာကြာမထိတ်လန့်စေဘူးဗျ။ ချက်ခြင်းဆို သလို သူ့အကြောင်းအလုံးစုံက ကျွန်တော့်ကို သွေးဆောင်ဖျားယောင်းသလို ဖြစ်လာတာကိုတော့ ထိတ်လန့်မိသလိုပဲ။
သူ့ဆီကိုကြည့်နေတဲ့ အကြည့်ကို ကျွန်တော်မလွှဲမိဘူး။ ဘာကြောင့် ငါက အဲဒီအကြောင်းတွေကို မှတ်မိသတိရနေသင့်သလဲ
ငယ်ငယ်ရွယ်ရွယ်နဲ့ သေဆုံးမယ်လို့ မင်းစိတ်ကူးကြည့်ဖူးလား ကျွန်တော့်မေးခွန်းကို သူရိန် လစ်လျူရှုပြီး စကားဆက်တယ်။ ငါတို့ အခုအသက်အရွယ်ထက် ပိုငယ်တဲ့အချိန်မှာ သေဆုံးခဲ့မယ်ဆိုရင်ကော
ကျွန်တော် တစ်စုံတစ်ခုကို သတိရသွားခဲ့ပါတယ်။
အင်း.ငါတွေးလို့ရ ခံစားလို့ရပါတယ်
ဘယ်လိုမျိုးလဲ
ငါမပြောတတ်ဘူး
ကျွန်တော် လွတပတ မိန်းကလေးနှစ်ယောက်ကို သတိရသြားခဲ့တာပါ။
ဖူးပွင့်နဲ့ သင်းသင်း
သူရိန် နာနာကျင်ကျင်ပြုံးလိုက်ရင်း အေ၀းတစ်နေရာကို အကြည့်လွှဲပါတယ်။
ယောက်ျားလေးတွေက သူတို့ချစ်သူမိန်းကလေးတွေအတွက်ဆိုရင် ထူးထူးဆန်းဆန်းတွေလုပ်ဖို့ စွန့်စားဖို့ ဘာဖြစ်ဖြစ်လုပ်ကြတာပဲလေ
သူရိန် ရယ်သွမ်းသွေးပါတယ်။ ငါသိတယ်
ရွှင်လန်းအားရခြင်း၊ ၀မ်းနည်းခြင်းနဲ့ ပြီးပြည့်စုံခြင်းတွေရောပြွမ်းနေတဲ့ ခံစားချက်တစ်မျိုး ကျွန်တော့် ခန္ဓာကိုယ်ကို ကြက်သီးဖြန်းကနဲ ထသြားသလို ဖြတ်သန်းသွားပါတယ်။
သူရိန် နောက်တုတ်တစ်ချောင်းကို ကောက်ကိုင်ခဲ့ပါတယ်။ သူတို့ ရုတ်ခြည်းသေဆုံးသွားခဲ့တယ်လို့ သတင်းစာဟောင်းတစ်စောင်မှာ ငါဖတ်ဖူးခဲ့တယ်။ အသေးစိတ်အကြောင်းအရာတွေက ထိတ်လန့်စက်ဆုပ်စရာကောင်းတယ်။ သူတို့ ဦးခေါင်းတွေ ပြတ်တောက်ကုန်တာ၊ အပြင်းစားလောင်ကျွမ်းခံရတာမျိုး။ တစ်ခါတလေ ၀ိညာဉ်တွေဟာ သူတို့သေဆုံးပြီးပြီဆိုတာမသိသေးဘဲ ခြောက်လှန့်လေ့ရှိကြောင်း တစ်ခါဖတ်ဖူးတယ်။ သူတို့ဘာတွေဖြစ်ပျက်ခဲ့တာကိုလည်း မရိပ်စားမိကြသေးတဲ့သဘောပေါ့။
ငါ ၀ိညာဉ်တွေ သရဲတွေရှိတာကို မယုံဘူး
အေး.မင်း မယုံဘူး
ကျွန်တော် အေ၀းကို ငေးလိုက်မိတယ်။ ကျွန်တော့် ဦးခေါင်းထဲ အေတြးထဲ တစ်နေရာရာမှာ ပုန်းအောင်းနေတဲ့အရာတွေ ခုန်ပေါက်ကစား တာ မြင်နိုင်ပါပြီ။ ကားအမြန်မောင်းပြိုင်ပွဲတစ်ခုရဲ့ ကားမတော်တဆဖြစ်ရပ်များ။
နုည့ံတဲ့ သူ့မျက်၀န်းတွေကို ကျွန်တော်ပြန်စိုက်ကြည့်ရင်း သမင်တစ်ကောင် လမ်းပေါ်ရှိနေခဲ့တာ
ဟုတ်တယ် သမင်ရှိနေတယ်
နောက်တစ်ကြိမ် အသံတိတ် ငြိမ်သက်သွားပါတယ်။ သည်လမ်းမကြီးပေါ်မှာ သူရိန်နဲ့အတူ သီးခြားဖြစ်နေတယ်။ တစ်နေ့တာရဲ့ နောက်ဆုံး အလင်းလက်ကျန်အဖြစ် အနောက်ဘက်ကောင်းကင်ယံမှာ အနီရောင် အစင်းအကြောင်းလေးသာကျန်ပါတယ်။ ကျွန်တော့် နှလုံးခုန်သံဟာ ရုတ်တရက် တဒိတ်ဒိတ်မြည်အောင်ထခုန်လာတာမို့ ရင်ဘတ်ကို အသာကိုင်ကြည့်ပြီး လူသတ်ခံရမယ့်အတိုင်း ခံစားရ သလားထင်မိရော။ ကျွန်တော် ကားကိုမှီရင်း ကားလမ်းမပေါ်ကို ထိုင်ချလိုက်ပါတယ်။ သူရိန်ရဲ့ မျက်၀န်းတွေကို ကျွန်တော်မကြည့်ဝံ့သလို အေ၀းတစ်နေရာကိုလည်း အကြည့်မလွှဲနိုင်ပါ။
သူ့ဘာသာသူ ကျွန်တော့်ရှေ့လာရပ်တယ်ဗျ။ ကျွန်တော် မထိတ်လန့်ခဲ့ဘူးထင်တာပဲ။
ဘယ်လောက်ကြာအောင် အချိန်ယူခဲ့ရတယ်လို့ မင်းထင်လဲ သူရိန္က ကျွန်တော့်ကိုမေးတယ်။
ဘာအတွက် အချိန်ယူရမှာလဲကွ
သူတို့ အမှန်တကယ်ဘာဖြစ်ခဲ့ကြတယ်ဆိုတာ သဘောပေါက်ဖို့
စိတ်ကူးမြင်ယောင်ထားမှုများကနေ အဖြစ်အပျက်အကြောင်းအရာအသွင် တိုက်ရိုက်ဖွဲ့သီဖို့ ကျွန်တော်ကြိုးစားခဲ့ပါတယ်။ ကျွန်တော့် ဦးခေါင်းထဲ တ၀ဲလည်လည်ဖြစ်နေတဲ့ ၀ိုးတဝါးမှတ်ဉာဏ်တွေကို ကျော်လွန်လိုက်တဲ့ စိတ်ကူးစိတ်သန်းတွေပါ။
သူတို့ သိပ်မကြာဘူး သိသွားခဲ့တယ်။ အလန့်တကြားအော်ဟစ်သံတွေနဲ့အတူ နာကျင်မှုတွေကော ခံစားခဲ့ရတာပဲ။ သူတို့ ချက်ချင်းဆို သလိုသိသြားခဲ့တာ
မျက်ရည်တစ်ပေါက် ကျွန်တော့်မျက်၀န်းကနေ ပါးပြင်ပေါ်လိမ့်ဆင်းလာရာ သူရိန္က သူ့လက်မနဲ့ သုတ်ဖယ်ပစ်လိုက်ရော။ တဒင်္ဂ သူ့တို့ထိမှုလေးဟာ ကျွန်တော့်တကိုယ်လုံး သိမ့်သိမ့်တုန်သွားစေပြီး ပျော်ရွှင်မိတယ်ဗျ။
မင်း အဲလိုထင်တယ်ပေါ့
ငါသိတယ်လေ
ဒါဆို မင်းမှတ်မိတယ်ပေါ့
အင်း ငါမှတ်မိတယ်
ကျွန်တော့်လိုပဲ သူရိန်သည်လည်းခံစားမိတယ်ထင်ရဲ့ ကိုယ်လုံးကြီး တဆတ်ဆတ်တုန်ရီလာကာ မင်း ဘာတွေမှတ်မိသလဲ တဲ့။
အချိန်အကြာကြီး မေ့ထားပစ်ခဲ့တာတွေကို ငါသတိရ မှတ်မိလာတာ
ဆက်ပြောပါဦး
ငါမုတ်ဆိတ်မွှေးထားတာကို မင်းမှတ်ချက်ချတာ သတိရတယ်။ နောက်တော့ အရာရာအားလုံးပဲ
သူရိန် အေ၀းကို ငေးကြည့်ပါတယ်။ ငါလည်းအတူတူပဲ။ ဒါပေမယ့် အဓိကအစိတ်အပိုင်းတွေကိုမေ့နေခဲ့တာ။ ငါသေဆုံးခဲ့တယ်ဆိုတာကို လက်မခံချင်ခဲ့ဘူးကွ
ကျွန်တော်မျက်ရည်များနဲ့အတူ ခေါင်းငြိမ့်ပြခဲ့ပါတယ်။
ဘာကြောင့် ငါ့ကို မထားခဲ့တာလဲ
အဲဒါ ငါ့အမှားဖြစ်ခဲ့တာပါ။ သမင်က ငါ့ကားရှေ့မှာရောက်နေတာ မင်းရဲ့ကားရှေ့မှာမဟုတ်ဘူး။ ငါ ကားကို ဘေးဘက်ယိမ်းအောင် စတီယာရင်ကို ဆွဲလှည့်ပစ်တာ။ မင်းကို သေအောင် ငါလုပ်ခဲ့တာ
ဒါပေမဲ့ ငါအခု အသက်ရှင်နေတယ်လေ
ကျွန်တော့်စိတ်ထိခိုက်လှုပ်ရှားမှုတွေကို မထိန်းချုပ်နိုင်ခဲ့ပါဘူး။ ဒါပေမယ့်လည်း ငါ မင်းကိုသေအောင်လုပ်ခဲ့တာ
သူ့လက်အစုံဟာ ကျွန်တော့်မျက်နှာပြင်ပေါ်ရောက်လာတယ်။ သူ့အထိအတွေ့များဟာ စိမ်းမနေဘဲ အကျွမ်းတ၀င်ရှိလှပါတယ်။
အဲ့အချိန်မှာ မင်းက ကလေးတစ်ယောက်ဖြစ်နေဆဲ အရွယ်မရောက် လူကြီးမဖြစ်သေးဘူးလေ။ အဲဒါ မင်းအမှားမဟုတ်ပါဘူး။ ငါတို့တွေ ရူးရူးနှမ်းနှမ်း ကိစ္စတွေလုပ်ခဲ့ကြတာ။ အခုတော့ ကောင်းတဲ့အရာတွေ မှန်ကန်တာတွေလုပ်ဖို့ ဒုတိယအကြိမ် အခွင့်အရေးရနေပြီပဲ။ ဟုတ္တယ္မဟုတ္လား
သဘာ၀က်က် စိမ်းသက်မနေဘဲ ကျွန်တော့်အနားကို သူတိုးကပ္လာကာ တင်းကြပ်နေတဲ့အထိ ကျွန်တော့်ကိုဆွဲဖက်ထားပါတယ်။ တဖြည်းဖြည်း ကျွန်တော့်အနားတိုးလာတဲ့သူ့ ကိုယ်သင်းရနံ့ဟာ မွှေးမြနေသလို ထွေးဖက်လိုက်တဲ့ သူ့ရင်ခွင်ကြီးဟာလည်း နွေးထွေး နေတယ်။ တစ်ဘ၀လုံး ဗလာသက်သက်ဖြစ်နေတဲ့ ကျွန်တော့်အတွက် မပြည့်စုံ မစုံလင်သော လစ်ဟာမှုဟာ စက္ကန့်ပိုင်းအတွင်း အေ၀း ကိုထွက်ပြေးသွားရော။ တစ်စုံတစ်ယောက်ရဲ့အချစ်ကို ခံစားရယူဖို့ စောင့်ဆိုင်းနေခဲ့တဲ့ ကျွန်တော်ပါလား။ ကျွန်တော်တို့ စိတ်၀ိညာဉ်တွေ ဟာ ဘယ်သောအခါမှ သီးခြားမဖြစ်တော့သလိုမျိုးဆိုပေမယ့် သူ့အထိအတွေ့တွေကိုတော့ မခံစားဖူးခဲ့ဘူးထင်တယ်။
ကျွန်တော်တို့နှစ်ယောက်သား ပါးပြင်ဟာ ပူးကပ်နေကြသလို သူ့ရင်ခုန်သံဟာ ကျွန်တော့်ရင်ခုန်သံလိုပဲ အရှိန်ပြင်းနေပါတယ်။ ထွေးဖက်ထားတဲ့ သူ့လက်မောင်းများကြားမှာ ကျွန်တော့်ရင်ဘတ်အစုံကို ဖြတ်သန်းလျက် ခံစားချက်တွေကို ခံစားသိရှိလျက်ပေါ့။
ငါ မင်းကိုသတ်ခဲ့တာ
မင်း ငါ့ကို ကယ်တင်ခဲ့တာပါ
Alex Aung (18 October 2021)
A Second Chance
စၾက၀ဠာေလာကဓာတ္ၾကီးဟာ ရပ္နားမႈမရွိ လည္ပတ္ေနတဲ့ အရာတစ္ခုက ေမာင္းႏွင္ခံေနခဲ့ရသလား။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေမြးဖြားလာတယ္၊ အသက္ရွင္သန္ ေနထိုင္ၾကတယ္၊ ေသဆံုးၾကတယ္။ သည္လိုနဲ႕ဘ၀စက္၀န္းေတြလည္ပတ္သလားပဲ။ ဘ၀တစ္ခု ဘယ္လိုစတင္တယ္ ဘယ္လိုအဆံုး သတ္တယ္ဆိုတာ စကၠန္႔မျခားျဖစ္ပ်က္ေနတာပါ။ အစက္အေျပာက္အမွတ္ A ကေန B အထိ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဘယ္ဟာကို ေရြးခ်ယ္ယံုၾကည္ၾကမယ္ဆိုတဲ့ အေၾကာင္းျပခ်က္၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ ရိုးရွင္းလြယ္ကူတဲ့ အရင္းခံအေၾကာင္းရင္းမ်ား၊ ျပီးေတာ့ ေရာယွက္ အရႈပ္ေထြးဆံုး လႈပ္ရွားမႈမ်ားနဲ႔ေပါ့။ အလံုးစံုၾကြယ္၀ခ်မ္းသာကံုလံုဖို႔ တေနကုန္လိုက္ေနရင္း ဒါမွမဟုတ္ ျပည့္စံုကံုလံုဖို႔ ပ်င္းပ်င္းရိရိ ေစာင့္ ၾကည့္ေနရင္း ဆိုပါစို႔။ ေန႔ရက္ေတြဟာ ဂဏန္းအေရအတြက္သက္သက္မွ်သာပါပဲ။ တစ္ရက္တာကုန္ဆံုးတာနဲ႔ ေနာက္တစ္ရက္ဟာ ဖ်ပ္ကနဲဆုိျပီးေရာက္လာတာမ်ား ကၽြန္ေတာ္တို႔ေတြ ဘယ္အရာမဆို ေကာင္းပါတယ္လို႔ တန္ဖိုးျဖတ္ေ၀ဖန္ေနစဥ္အခိုက္အတန္႔မွာေပါ့။ ၀မ္းနည္းေနာင္တ အစံုစံုဟာ အေတာ္ဆိုးရြားပါတယ္။
ဒါေပမဲ့ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ အမွတ္ A အျဖစ္သူတကာေတြ စတင္တဲ့ေနရာထက္ အမွတ္ B ကသာ အစျပဳခဲ့ပါတယ္။ မွန္ကန္ေနဖို႔သာလို ေၾကာင္း ကၽြန္ေတာ္သိတယ္။ ဘယ္ေတာ့မွ အဆံုးမသတ္ေသးမယ့္ ဘ၀စက္၀န္းတစ္ခုကို ေမြးဖြားျခင္းတစ္ခုနဲ႔ ျပန္လည္အစျပဳေၾကာင္းကို ကၽြန္ေတာ္တို႔အားလံုး တစ္ခါက အေတြ႕အၾကံဳရွိခဲ့ၾကတယ္ေလ။ သည္စၾက၀ဠာအလံုးစံုကို ကစဥ့္ကလ်ား ရႈပ္ေထြးျခင္းမ်ားအားလံုးက ဖန္တီးထိမ္းခ်ဳပ္တယ္၊ ဘ၀တစ္ခုရဲ႕ မ်ိဳးေစ့ဟာ ေသဆံုးျခင္းကေန တဖန္အေညွာင့္ေပါက္တယ္ဆိုတာလည္း ကၽြန္ေတာ္သိတယ္။ အခ်ိန္ကာလဟာ စက္၀န္းတစ္ခုျဖစ္တယ္။ မည္သည့္အရာမွ်မရွိျခင္းသည္ပင္ အစဥ္အတိုင္းျဖစ္ေနျခင္းပါပဲ။
ကိုယ္ပိုင္ စဥ္းစားဆင္ျခင္မႈအေတြးအျမင္မ်ားရဲ႕ လႊမ္းမိုးျခင္းကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ ခံစားဖူးသလား။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဦးေခါင္းထဲကေန ထုတ္လို႔ မရတဲ့ စိတ္ကူးစိတ္သန္းတစ္ခုရဲ႕ ထိန္းခ်ဳပ္ထားျခင္းမ်ိဳးေပါ့။ အမ်ိဳးအမည္မသိ ခြန္အားတစ္ခုက ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို ေမာင္းႏွင္ ထိန္းေက်ာင္း တာကို ခံရဖူးသလား။ တစ္ရက္ေသာေန႔မွာ ကၽြန္ေတာ္ ခံစားေတြ႕ၾကံဳခဲ့ရပါတယ္။ အဲသည့္တစ္ရက္ကပဲ ကၽြန္ေတာ့္ကို အရာရာ ေျပာင္းလဲသြားေစခဲ့တယ္ဗ်။
လြတ္လပ္ေပါ့ပါးေသာ အေႏွာင္အတြယ္ကင္းေသာ တစ္ကိုယ္ရည္ေနထိုင္မႈက ကၽြန္ေတာ္ဆိုသူကို သေကၤတျပဳထားပါတယ္။ အရင္က အေတာ္အတန္အားျဖင့္ အရာရာဟာ ‘အစဥ္အတိုင္းျဖစ္ေနေသာ’လို႔ ကၽြန္ေတာ္ ယံုၾကည္ခဲ့သူပါ။
ကၽြန္ေတာ္က ဘယ္လိုလူပါဆိုတဲ့အေၾကာင္းအရာအားလံုးက သည္ေန႕အတြက္ေတာ့ ကြဲျပားျခားနားတဲ့ အျဖစ္အပ်က္တစ္ခု ျဖစ္လာ ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ေျပာေနၾကထက္ ပိုအေရးပါတဲ့ အျဖစ္အပ်က္တစ္ခုေပါ့။ ဒါေပမဲ့ သည္အျဖစ္အပ်က္ကို ကိုယ္မဟုတ္တဲ့ အျခားသူ တစ္ဦးတစ္ေယာက္ေလးကိုေသာ္မွ မေျပာျပရဲပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ ရဲရင့္သတၱိရွိဖို႔လိုေနေသးတယ္။ အရူးအႏွမ္းတစ္ေယာက္လို႔ အေခၚမခံ ခ်င္ဘူး။ ျပီးေတာ့ လူလိမ္လို႔လဲအစြပ္စြဲမခံခ်င္ဘူးရယ္။ လူေတြရဲ႕ ခြန္းတုံ႔ျပန္ေျပာဆိုလာမယ့္ တုန္႔ျပန္စကားေတြအတြက္ ကၽြန္ေတာ္ အျမဲတေစ အဆင္သင့္မျဖစ္ခဲ့တာေသခ်ာတယ္။ သို႕ေသာ္လည္း သည္အျဖစ္အပ်က္အားလံုးက အမွန္ျဖစ္ျပီး သည္လွ်ိဳ႕၀ွက္ ခ်က္ကို ဖံုးဖိဖို႔နဲ႔ ထာ၀ရ ေပ်ာက္ဆံုးေစဖို႔ ျပဳလုပ္ႏိုင္ေသာမည္သည့္အရာမွ်မရွိ။
ယခင္က ကၽြန္ေတာ္ ျမိဳင္ေသလာျမိဳ႕ ဒါမွမဟုတ္ သည္လမ္းမေပၚကို တစ္ခါမွမေရာက္ဖူးပါဘူး။ လြန္ခဲ့တဲ့ ရက္သတၱပါတ္ မတိုင္မီကကို သည္ျမိဳ႕အေၾကာင္းမၾကားဖူးခဲ့ပါ။ လက္ထဲမွာရွိေနတဲ့ တစ္တန္ေလာက္ေလးမယ့္ ဖတ္စရာမွတ္စရာေတြဖတ္ဖို႔အခ်ိန္အမ်ားၾကီးေပးေနခဲ့ ရတယ္။ သတင္းစာေတြ၊ စာအုပ္စာတမ္းေတြ၊ မဂၢဇင္းေတြ၊ ရႈပ္ပြေနတဲ့ e-mails ေတြနဲ႔ online ေပၚကစာေတြ ဟိုဖတ္သည္ဖတ္နဲ႔ စိတ္ထဲ မွတ္မွတ္ထင္ထင္စိတ္၀င္စားစရာ သိပ္ရွာမေတြ႔ဘူး။ အျမဲတေစ တစ္ခုခုကို ရွာေဖြေနခဲ့တာ။ သည္အေၾကာင္းအရာ သည္ေနရာကို မေတြ႕ခင္အထိ ဒါကိုရွာေဖြေနတာျဖစ္ေၾကာင္း မသိခဲ့ဘူးလို႔ဆိုရမယ္။
ေျမပံုေပါင္းခ်ဳပ္စာအုပ္ (atlases) နဲ႔ ေျမပံုမ်ားကို စိုက္ၾကည့္ေနရင္း အခ်ိန္ေတာ္ေတာ္ျဖဳန္းခဲ့တယ္လို႔ ေျပာခံရမွာကို ကၽြန္ေတာ္မရွက္ ပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ကေလးတစ္ေယာက္အရြယ္ကတည္းကကို ဘာကိုရွာလို႔ရွာေနမွန္းမသိ ေျမပံုေတြထဲ တစ္စံုတစ္ခုကို အခ်ိန္မ်ားစြာ ရွာေနခဲ့ပါတယ္။ ျမိဳ႕တစ္ျမိဳ႕ရဲ႕ အေနာက္ဘက္ခပ္ေ၀းေ၀းက လမ္းတစ္လမ္းကိုေတြ႕လိုက္ခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္၀င္စားမႈကို အကုန္ဆြဲယူ သြားေရာဗ်။ နာမည္ေလးတစ္ခု ကၽြန္ေတာ့္မ်က္လံုးေတြကိုဖမ္းစားသြားကတည္းက ဘယ္လိုအေၾကာင္းအရာေတြ ျဖစ္ပ်က္ခဲ့မယ္ဆိုတဲ့ စိတ္ကူးအိပ္မက္ေတြ တစ္ေလွၾကီးေပၚခဲ့သလို ျမိဳင္ေသလာရဲ႕ ၅.၂ မိုင္အကြာအေ၀းထိကို ဆန္႔ကားသြားေရာ။
‘မင္းေသြးေႏွာ’ လမ္းတဲ့ေလ။ ျမိဳင္ေသလာလို႔ေခၚတဲ့ ျမိဳ႕တစ္ျမိဳ႕ရဲ႕အနီးအနားက လူေနဦးေရသိပ္မရွိတဲ့ေနရာေပါ့။
သည္လိုလမ္းနာမည္မ်ိဳးကို လူေတြအမည္ေပးတတ္ၾကတယ္ဆိုတာ လက္ေတြ႕အျပင္မွာ ျမင္ဖူးခ်ိန္အထိ ကၽြန္ေတာ္မယံုခဲ့ဘူး။ တစ္ခါက မိသားစုတစ္စု စိုက္ပ်ိဳးေနထိုင္သြားခဲ့ျပီးေနာက္မွာမွ လမ္းက သည္အမည္တြင္ခဲ့တယ္လို႔ဆိုပါတယ္။ ေကာင္းပါေလရဲ႕… လက္တစ္ဆုပ္စာ ေလာက္ရွိတဲ့ ေဒသခံလူေတြက ေျခာက္လွန္႔မႈေတြရွိတဲ့ေနရာလို႔ လက္ခံယံုၾကည္ၾကတာပါ။ ‘ထူးဆန္းေထြလာ အျဖစ္အပ်က္မ်ား’ ဆိုတဲ့ အေၾကာင္းအရာ စာအုပ္စာတမ္းေတြကို ဖတ္ေနၾက ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ သိခ်င္စိတ္ကို ပိုပိုျပီးတိုးလာေစပါတယ္။ ၾကားရျမင္ရ သတင္း အခ်က္အလက္အေတာ္မ်ားမ်ားဟာ သိသိသာသာ မမွန္တာမ်ားတယ္ဗ်။ ပ်င္းရိျခင္း၊ အထီးက်န္ဆန္ျခင္း၊ လူေျပာ သူေျပာ ဒါမွမဟုတ္ အာရံုစိုက္ခံခ်င္ေသာလူေတြက သူတို႔ယခင္က မျမင္ဖူးမၾကံဳဖူးတာေတြကို အခိုင္အမာဖန္တီးေျပာဆိုျခင္းေတြကေန အျဖစ္အပ်က္ ပံုျပင္ ေတြ ေပၚလာၾကတာေလ။ ဒါေပမယ့္ သည္ေနရာမွာေတာ့ အလွည့္အေျပာင္း မရွိ Version မကြာတဲ့ ပံု၀တၳဳတစ္ခုကို ၾကားရပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္သိေနျပီးသား အေၾကာင္းအရာ ပံု၀တၳဳတစ္ပုဒ္ပါပဲ။ ဘယ္ေနရာမွာ ၾကားခဲ့ရမွန္းမသိ ကၽြန္ေတာ္မမွတ္မိေတာ့ေသာ ျမိဳ႕ျပ ဒ႑ာရီတစ္ပုဒ္လိုပဲ ရင္းႏွီးေနတဲ့ ၀တၳဳပံုျပင္။
အသက္ ၁၇ႏွစ္အရြယ္ အထက္တန္းေက်ာင္းတက္ရစဥ္အခ်ိန္မွာေတာ့ ကားျပိဳင္ပြဲေတြအေၾကာင္းဖတ္တဲ့အဆင့္တက္လာပါျပီ။ ထူးဆန္း ျဖစ္ရပ္ စာ၀တၳဳေတြမွာေတာ့ အဓိကအစိတ္အပိုင္းတစ္ရပ္ေပ်ာက္ဆံုးေနသေယာင္ထင္ရဆဲမို႔ ဘယ္အစိတ္အပိုင္းေတြ ေပ်ာက္ဆံုးေန သလဲဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္စိတ္ကူးပံုေဖာ္ၾကည့္ႏိုင္ေအာင္ လုပ္ထားတဲ့ပံု။ ကၽြန္ေတာ့္အလုပ္မွာ၊ အိမ္မွာ၊ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ အျပင္ထြက္ လည္ရမွာ၊ ခရီးထြက္လို႔ အျပင္မွာ ရက္သတၱပတ္အနည္းငယ္ၾကာလို႔ အိမ္ျပန္ေရာက္ခ်ိန္ထိ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ထဲ အေျဖရွာရတာ ထံုးစံ ျဖစ္လာတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ပိုပိုျပီးသိဖို႔လိုလာသလို အဲသလိုသိခ်င္စိတ္ဆိုတာကလည္း ခပ္ရိုးရိုးသိလိုစိတ္တစ္ခုကဲ့သို႔ ၾကာရွည္ပစ္ ထားလို႔မရေတာ့ပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ရာသီဥတု ေအးစိမ့္စျပဳလာတဲ့ တစ္ခုေသာ ေအာက္တုိဘာလ ေန႔လယ္ခင္းမွာ စီးေတာ္ယာဥ္ Hilux 4WD ကားကို ဆီအျပည့္ျဖည့္လ်က္ နာရီပိုင္းေလာက္ ကၽြန္ေတာ္ခရီးထြက္ခဲ့လိုက္တယ္။ ယခင္က တစ္ခါမွမေရာက္ဖူးတဲ့ ျမိဳ႕နဲ႔ လမ္းမေပၚ ကၽြန္ေတာ္ေရာက္သြားေရာ။
ကတၱရာလမ္းမဟာ အစားထိုးျပဳျပင္တာ ျပန္ခင္းတာေတြမလုပ္ဘဲ ပစ္ထားတာ ႏွစ္အေတာ္ၾကာျပီထင္တယ္။ ျမိဳင္ေသလာျမိဳ႕ ရွိရာ ျမန္မာျပည္ေျမာက္ဖ်ားပိုင္းဟာ ေနအေတာ္သာတယ္လို႔ လူသိမ်ားရံုမကဘူး လြင္တီးေခါင္ ကႏၱာရတစ္ခုရဲ႕ အလယ္ပိုင္းစီကို အလြယ္တကူသြားႏိုင္တဲ့ လမ္းတစ္လမ္းအစျပဳရာလည္းျဖစ္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္လိုကားမ်ိဳးနဲ႔ တစ္နာရီ ၁၆မိုင္ႏႈန္းေမာင္းေနရတဲ့ ေျမျပင္ အေနအထားဟာ အေပါက္ေတြ ခ်ိဳင့္ေတြအျပင္ ေခ်ာေမြ႕မႈမရွိ။ မ်ားေသာအားျဖင့္ ရိတ္သိမ္းျပီးတဲ့ ေျပာင္းခင္းေတြ၊ စပါးခင္းေတြ၀န္းရံ ေနတဲ့ ကားလမ္းမေပၚ ကၽြန္ေတာ္တစ္ေယာက္တည္း ကားေမာင္းေနတာပါ။ အျခားကားတစ္စီးစီး ဒါမွမဟုတ္ အျခားလူပုဂၢိဳလ္တစ္ဦး တစ္ေယာက္မွမရွိပါဘူး။ မိုင္အနည္းငယ္ေလာက္ေမာင္းလာတဲ့ လမ္းတေလ်ာက္ အိမ္ႏွစ္အိမ္၊ စပါးက်ီအနည္းငယ္၊ အဖီခ်တဲအနည္းငယ္ ေလာက္သာ ရိုးတို႔ရိပ္တိပ္ျမင္ခဲ့ရတယ္။
ကေလးဘ၀ကတည္းက ကားထဲမွာ ဘာမွမလုပ္ႏိုင္ထိုင္ေနရတာမ်ိဳးကို မုန္းပါတယ္။ ဗိုက္ထဲမွာ စားထားသမွ်အစားအစာေတြ ေၾကညက္ ျပီး ဆာေလာင္လာတဲ့အျဖစ္ကို လစ္လွ်ဳရႈကာ ကားအၾကာၾကီးစီးရတာေလ။ ကၽြန္ေတာ့္ စိတ္မရွည္သည္းမခံႏိုင္မႈ စိတ္အေျခအေနက ငယ္စဥ္ကားအၾကာၾကီးစီးႏွင္းခဲ့ရတာကို ျပန္သတိရေစတယ္ဗ်။ တစ္ခါမွမေရာက္ဖူးတဲ့ေနရာကို သြားဖို႔မေမွ်ာ္လင့္ထားဘူးဆိုရင္ သို႕မဟုတ္ ကားနဲ႔သြားရတဲ့ခရီးရွည္တစ္ခုကို အၾကာၾကီးသြားေနရျပီဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ရွည္သည္းခံမႈ ရွိ မရွိ မေသခ်ာသလို အျခား အေျခအေနေတြထက္ ဗိုက္ထဲ ပိုနာ ပိုေလေအာင့္သလို ခံစားရပါတယ္။
ကားရပ္ျပီးနားစရာ ေနရာတစ္ခုခုမရွိဘူးလို႔ စိတ္ထဲေတြးေနတုန္း ေနာက္တစ္မိုင္ေလာက္အေရာက္ လမ္းအခံုး အေကြ႕တစ္ခုကို ကၽြန္ေတာ္ ျမင္ခဲ့ရတယ္။ ေျမပံုေတြထဲ ျမင္ခဲ့ရသမွ်ေတာ့ သည္လိုအေကြ႕အေကာက္မ်ိဳးဆိုတာ လမ္းဆံုးတစ္မ်ိဳးျဖစ္ေနတတ္တာလို႔ ကၽြန္ေတာ္သိထားတယ္ေလ။ ကၽြန္ေတာ္ရွာေဖြေနတဲ့လမ္း မဟုတ္တာေတာ့သိတယ္။ သစ္ပင္တစ္ပင္ရဲ႕ နံေဘးမွာ ကားေဘးကပ္ ရပ္လိုက္ပါတယ္။ အလုိလုိသိတဲ့စိတ္လို႔ ေခၚမလား ဒါမွမဟုတ္ အရိုးစြဲေနဆဲ ေျပာင္းလဲတတ္တဲ့စိတ္ေၾကာင့္လားပဲ ကၽြန္ေတာ္ဘယ္ကို သြားေနတယ္ဆိုတဲ့ အသိစိတ္အလြန္ ေမာင္းလာတဲ့ကားကို လမ္းေဘးဆြဲခ်ရပ္ပစ္ခဲ့တယ္။ နည္းမွန္လမ္းမွန္ အေနအထားမွန္ ကားကို ရပ္ထားတယ္လို႔ မဆိုသာပါဘူး။ အႏၱရာယ္ကို စိုးရိမ္ေၾကာက္လန္႔တဲ့ ခံစားမႈတစ္ခု ကၽြန္ေတာ့္ကို ဖံုးလႊမ္းလာတယ္။ အဲ့ခံစားမႈက အေတာ္ ျပင္းတယ္။ သည္ေနရာမွာ ကၽြန္ေတာ္ဘာလာလုပ္မိပါလိမ့္လို႔ ကုိယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ေမးခြန္းထုတ္မိတယ္ဗ်။
သည့္အတြက္ အေၾကာင္းျပခ်က္ေကာင္းတစ္ခုရွိေသာ္လည္းပဲ အဲဒါကိုေတြးဆျခင္းက ေမးခြန္းအသစ္ေတြ ပိုပိုမ်ားလာေစပါတယ္။ ယခင္ကေတာ့ သည္လိုမေရမရာေမးခြန္းေတြအေပၚ အယံုအၾကည္နည္းသလို မ်ားေသာအားျဖင့္ ထူးဆန္းတဲ့ ခံစားခ်က္ေတြကို အေရးမစိုက္ျဖစ္ဘူးဗ်။ အခုေတာ့ ေသခ်ာမရွင္းျပႏိုင္တဲ့ အေၾကာင္းျပခ်က္ေၾကာင့္ ကားလမ္းနံေဘး သစ္ပင္တစ္ပင္အနား ကားကို ရုတ္ျခည္းဆိုသလို ဆြဲခ်ရပ္ပစ္မိတယ္ေျပာရမယ္။
ကၽြန္ေတာ့္ဖုန္း signal ကလည္း ရျခင္းနဲ႔ မရျခင္းအၾကား အတက္အက်ျဖစ္ေနပါတယ္။ ကားရပ္လ်က္အေနအထားမွာပဲ အေျပာင္းအလဲ မရွိ အတန္ၾကာ ကၽြန္ေတာ္ထိုင္ေနခဲ့တယ္။ ကားစက္မသပ္ရေသးတာေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ့္ကားခမ်ာ အမည္တပ္ဖို႔ခက္တဲ့ အသံေတြထြက္ လ်က္မို႔ ကားေသာ့ကိုလွည့္ကာ ပိတ္လိုက္ေတာ့ ပတ္၀န္းက်င္မယ္ ဘာသံမွမၾကားရေအာင္ တိတ္ဆိတ္သြားပါတယ္။ ေလေတြ တ၀ီွး၀ွီး ျမည္ေအာင္တိုက္ခတ္လာတာ ျမက္ပင္မ်ား ဒါမွမဟုတ္ သစ္ေျခာက္ပင္က အရြက္မ်ားကို ေလခၽြန္သံေတြထြက္ေစသေယာင္ ဆူညံတဲ့ အသံေတြျမည္ဟည္းလာရေရာ။
ကားအျပင္ဘက္ ေလေတြခမ်ာ ေဆာင္းဦးရာသီခ်ဥ္းကပ္လာခ်ိန္မို႔ ေက်ာစိမ့္ေအာင္ေအးပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ အေႏွာင့္အယွက္ သိပ္မျဖစ္ပါဘူး။ ေနမင္းၾကီးကလည္း မိနစ္ပိုင္းအတြင္းကို ေပ်ာက္ကြယ္သြားတာ ညေနခင္းအခ်ိန္ေလးက ငါးမိနစ္ေလာက္ပဲ ျဖတ္သန္းလိုက္ရတယ္။ ပတ္ပတ္လည္ လယ္ကြင္းေတြစီက ေျပာင္းရိုးေျခာက္နံ႔ေတြရျခင္းေၾကာင့္ ငယ္စဥ္အရြယ္ အိမ္ေနာက္ေဖးျခံထဲက ေရႊဖရံုသီးခူးဆြတ္ခ်ိန္ကရတဲ့ ရနံ႔ကို သတိရသလိုလိုပါ။
ကၽြန္ေတာ္ကားရပ္ထားတဲ့ေနရာရဲ႕ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ လမ္းတစ္ဖက္က အမွတ္အသားတစ္ခုကို ၾကည့္လိုက္မိတယ္။ ဘာရယ္မဟုတ္ ေက်ာေပးလ်က္သားအေနအထားကေန ေနာက္ျပန္ငဲ့ေစာင္းၾကည့္လိုက္တာပါ။ ကၽြန္ေတာ္သိျပီ… ၾကားေနရတဲ့ အျဖစ္အပ်က္ေတြ ျဖစ္ပြားခဲ့တဲ့ ေနရာပဲ။ သူတို႔အားလံုး ေသဆံုးခဲ့တဲ့ေနရာ။ ေကာင္ငယ္ေလးက အဲ့သစ္ပင္ေအာက္မွာ ေသဆံုးခဲ့တာေလ။
ကၽြန္ေတာ္ စီးကရက္တစ္လိပ္ခဲျပီး မိနစ္အနည္းငယ္ေလာက္ မတ္တပ္ရပ္ေနမိတယ္။ ဘာလုပ္ဖို႔ လာၾကည့္မိမွန္းမသိဘူး သစ္ပင္ေအာက္ မွာ ခဏရပ္လ်က္ ပတ္၀န္းက်င္ကို ဟိုသည္စူးစမ္းျဖစ္တယ္။ ကၽြန္ေတာ့္မွာ တကယ္ေတာ့ ၾကိဳတင္စီစဥ္ထားတာ မရွိ၊ ဘာလုပ္မယ္ ဆိုတာမ်ိဳး မစဥ္းစားထားေတာ့ ဟိုလွည့္သည္လွည့္နဲ႔ စီးကရက္တစ္လိပ္သာကုန္သြားတယ္။ သိတာတစ္ခုကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္အိမ္မျပန္ ခ်င္သလို သည္ေနရာကလည္းထြက္မသြားခ်င္ဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ထြက္မသြားႏိုင္တာပါ။
ကၽြန္ေတာ္ သမာဓိရျပီး ျငိမ္သက္ေနတဲ့အေနအထားမွာ အသံတစ္သံ နီးကပ္လာတာေၾကာင့္ ပ်က္သုဥ္းသြားတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ေမာင္း လာတဲ့ ကားလမ္းအတိုင္း အျခားကားတစ္စီးေမာင္းခ်လာသံကို တစ္မိုင္ေလာက္ကတည္းက ၾကားရသလိုပဲ။ အဲသည္ကားေလးကို လွမ္းျမင္ရကတည္းက ကၽြန္ေတာ္ထထြက္သြားခ်င္မိတယ္။ အားလံုးေျပာခဲ့သလိုပဲ ကၽြန္ေတာ္က ဧည့္စိမ္းသက္သက္တစ္ေယာက္ သာျဖစ္ျပီး ေဒသခံေတြ သူတို႔ၾကံဳဖူးတဲ့ ဆိုးရြားအျဖစ္အပ်က္ေတြ ေျခာက္လွန္႕စကားမ်ားျပည့္ေနတဲ့ သည္လမ္းအေၾကာင္းသတင္းစံုကို ေသခ်ာၾကားျပီးျပီေလ။ ဒါေပမဲ့ ကၽြန္ေတာ္ ထြက္မသြားႏိုင္ခဲ့ဘူး။
ကားက ကၽြန္ေတာ့္ေနာက္ပါး မလွမ္းမကမ္းမွာ လမ္းေဘးဆြဲခ်ရပ္လိုက္တယ္။ ကားေမာင္းသူကို ကၽြန္ေတာ္ေသခ်ာမၾကည့္ေပမယ့္ သူတစ္ေယာက္တည္းေမာင္းလာတယ္ဆိုတာကို အလြယ္တကူသိႏိုင္ပါတယ္။ ျပီးေတာ့ သူက ရဲတစ္ေယာက္လည္းမဟုတ္ဘူး။ ကၽြန္ေတာ္က က်ဴးေက်ာ္သူမဟုတ္ခဲ့သလို ဖိတ္ေခၚခံရသူလည္းမဟုတ္ဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ ပံုဖမ္းၾကည့္ရသေလာက္ သူဟာ လယ္သမား တစ္ေယာက္ေယာက္ရဲ႕သားျဖစ္ျပီး ကၽြန္ေတာ့္ကို အေ၀းထြက္သြားေအာင္ ေျခာက္လွန္႔ထုတ္မလို႔ထင္ပါတယ္။ လိုရမယ္ရ ဂ်ာကင္ အက်ႌအိပ္ကပ္ထဲထည့္ထားတဲ့ ကားေသာ့တြဲကို ညာဘက္လက္နဲ႔က်စ္ေအာင္ဆုပ္ကိုင္ထားျပီး လက္နက္တစ္ခုအသြင္ျပင္ထားမိေရာ။
‘ခင္ဗ်ား သည္ေနရာကို ဘာလာလုပ္တာလဲဗ်’
သူ႕အသြင္အျပင္က ကၽြန္ေတာ့္ထက္ က်န္းမာသန္စြမ္းပံုေပၚပါတယ္။ ေတာင့္တင္းသန္မာတဲ့ လက္ေမာင္းၾကီးေတြက သူ၀တ္ထားတဲ့ ဂ်ာကင္အက်ႌထဲကေန ဖုေဖာင္းထြက္ေနတာပဲ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္စလံုး အသက္အရြယ္တူေတြ။ ႏွစ္ေယာက္သားဟာ အသက္ ႏွစ္ဆယ္၀န္းက်င္ေလာက္ပါ။ သူ႕အၾကည့္မ်က္၀န္းေတြဟာ ႏုညံ့တယ္၊ ႏွစ္သိမ့္မႈေပး ခ်မ္းေျမ႕ေစတဲ့သေဘာေတြျပည့္ေနတယ္။
‘I’m sorry, ကၽြန္ေတာ္ တစ္ခုခု ဒုကၡေရာက္ နစ္နာေအာင္လုပ္ဖို႔ မရည္ရြယ္ မလုပ္မိပါဘူးေနာ္’
"Harm?"
‘ ကၽြန္ေတာ္ သည္ေနရာအေၾကာင္းကို online မွာဖတ္ျပီးသိခဲ့တာဗ်။ လူေတြ သူစိမ္းေတြ သည္၀န္းက်င္လာတာကို ခင္ဗ်ားတို႔ေတြ မၾကိဳက္တာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ေသခ်ာေျပာႏိုင္ပါတယ္’
သူ ကၽြန္ေတာ့္ကို ၾကည့္ေနတဲ့ အၾကည့္ေၾကာင့္ သက္ေသာင့္သက္သာမျဖစ္သလိုခံစားရတယ္။ သူက ဘာစကားလံုးမွမေျပာဘဲ သည္အတိုင္းစိုက္ၾကည့္ေနေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္မ်က္ႏွာတစ္ျပင္လံုး ပူေႏြးရဲတြတ္လာပါေရာ။
‘ကၽြန္ေတာ္ ဥပေဒတစ္ခုခုကိုမ်ား မခ်ိဳးေဖာက္မိပါဘူးေနာ္…’
‘က်ဳပ္လည္း သည္ပတ္၀န္းက်င္က မဟုတ္ဘူးဗ်’
ကၽြန္ေတာ့္ တကိုယ္လံုးရဲ႕အေလးခ်ိန္ကို ေျခတစ္ဖက္တည္းအားျပဳရပ္ခိုင္းသလိုမ်ိဳး ခဏေတာ့ ေတာင့္တင္းသြားတယ္။ ‘ကၽြန္ေတာ္လည္း သည္နားက မဟုတ္ပါဘူး’
ကားလမ္းအတိုင္း ေနာက္ထပ္ကားတစ္စီးမ်ား ေမာင္းခ်လာမလား ေမွ်ာ္လင့္ရင္း အေရွ႕အရပ္နဲ႕ အေနာက္အရပ္ကို ကၽြန္ေတာ္ မသိမသာ ေငးၾကည့္လိုက္ခ်ိန္ ပတ္၀န္းက်င္မွာ ဘာသံမွမၾကားရေအာင္ တိတ္ဆိတ္သြားပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္တည္းရယ္။ သူသာ ကၽြန္ေတာ့္ကို သတ္ျပီး ထြက္သြားခ်င္ရင္ တကယ့္ကိုလြယ္လြယ္ေလး။
သူ႕ဦးေခါင္းကလည္း ကၽြန္ေတာ္ေရြ႕လ်ားတဲ့အတိုင္း လမ္းရဲ႕ အထက္ ေအာက္ စုန္ ဆန္လိုက္ၾကည့္တယ္။ ‘ခင္ဗ်ား သည္ေနရာကို ဘာေၾကာင့္လာတာလဲဗ်’
"I don't know." ကၽြန္ေတာ္ဘယ္လိုအေျဖေပးရမွန္းကိုမသိတာ။
ေနာက္တစ္ၾကိမ္ သူ တိတ္ဆိတ္သြားပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ သက္ေသာင့္သက္သာမရွိမႈက ေရခ်ိန္တစ္ခုကို ေရာက္လာတာမို႔ အေတာ္ဆိုးရြားတဲ့ idea တစ္ခုပါပဲ။ ကၽြန္ေတာ္ သူ႕မ်က္၀န္းေတြကို စိုက္ၾကည့္ခ်င္တယ္။ ဒါေပမဲ့ သည္အေတြးက ကၽြန္ေတာ့္ကို ေျခာက္လွန္႔ေနသလိုဗ်။
‘ကၽြန္ေတာ္ သည္မွာ သိပ္ၾကာၾကာမေနပါဘူး’
‘No, အဲဒါက အဆင္ေျပပါတယ္’
သူသည္လည္း အလားတူ နည္းနည္းထိတ္လန္႔ေနမွန္း ကၽြန္ေတာ္ အာရံုခံစားမိတယ္။ သူတစ္ခုခုကို ျပဳလုပ္ခဲ့ပံုရပါတယ္။
‘ေတာ္ေတာ္ဆိုးတဲ့ Idea တစ္ခုျဖစ္ခဲ့တာပဲ’ ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ စိတ္ထဲသိမ္းထားတဲ့ စကားလံုးကို အသံခပ္က်ယ္က်ယ္နဲ႔ ပါးစပ္က ထုတ္ေျပာမိတယ္။
‘No….ခင္ဗ်ားေနခ်င္သေလာက္ေနလို႔ေျပာခ်င္တာ….က်ဳပ္…က်ဳပ္အဲသလို မဆိုလိုပါဘူးဗ်ာ..’
သူ စကားလံုးရွာမရတာေၾကာင့္ထင္ရဲ႕ ေျပာလက္စ စကားကိုရပ္ပစ္တယ္ေလ။
သူ႕ရဲ႕စူးစိုက္ၾကည့္ေနမႈကို ကၽြန္ေတာ္မသက္မသာျဖစ္ေနေၾကာင္း သူရိပ္မိသြားပံုရတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ကို စိုက္မၾကည့္ေတာ့ဘဲ အေ၀းကို ေငးေလရဲ႕။ ကၽြန္ေတာ္ၾကည့္ေနတဲ့ ေနရာအကြက္အကြင္းကိုပဲ ထပ္တူသူၾကည့္တာပါ။ သည္လိုလုပ္လို႕လည္း ကၽြန္ေတာ့္စိတ္တင္းၾကပ္ ေနမႈကို ေလ်ာ့ပါးသက္သာမသြားေစပါဘူး။ သူ ကားအျမန္ေမာင္းတဲ့အရွိန္ႏႈန္းကို လိုက္မွီျပီး ရုတ္တရက္ရပ္တန္႔လိုက္သလိုမ်ိဳး ကၽြန္ေတာ္ျပဳလုပ္ႏိုင္ပါ့မလား။
‘စကားမစပ္ ငါ့နာမည္ သူရိန္’
ကၽြန္ေတာ္လည္း ဘာစကားျပန္ေျပာရမယ္မသိတာေၾကာင့္ ‘အင္း…ငါ့နာမည္က ဥကၠာ’ လို႔ျပန္ေျဖလိုက္တယ္။
‘ဒါဆို…သည္လမ္းရဲ႕ ဒဏၰာရီကိုသိလား ဥကၠာ’
‘Online ေပၚမွာဖတ္ဖူးသေလာက္ပဲသိတာ’
‘အစကေတာ့ ငါလည္း မင္းသိသေလာက္ပဲသိတယ္ ေျပာရမယ္’
ကၽြန္ေတာ္ စကားခြန္းတုန္႔ျပန္မေျပာမိဘူး။
အဲ့ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ကို သူျပန္လည္ျပန္လွည့္ၾကည့္တာမို႔ စိတ္ထဲ မသက္မသာခံစားရပါတယ္။
‘သည္ေနရာအေၾကာင္းကို ငါ အဦးဆံုးဖတ္တာ တစ္ႏွစ္ေလာက္ၾကာျပီထင္တယ္။ လက္ေတြ႕မေရာက္ဖူးခင္အထိေတာ့ သည္အျဖစ္အပ်က္အကုန္လံုးကို ငါမသိခဲ့ဘူးကြ’
‘သည္ကို လာခဲ့တာ တစ္ႏွစ္ေလာက္ရွိျပီေပါ့’ စိတ္ရႈပ္ေထြးစရာ ထူးဆန္းတဲ့ ေနရာအေပၚ ၾကာရွည္စြာ သူအာရံုစိုက္ထားတဲ့ အေၾကာင္း ကၽြန္ေတာ္စူးစမ္းလိုတာမို႔ အေမးစကားတစ္ခြန္းစလိုက္တယ္။
‘မဟုတ္ပါဘူး….တစ္ႏွစ္လံုးလာေနတာ၊ ေရာက္ေနတာမဟုတ္ဘူးရယ္။ တစ္ၾကိမ္ပဲ ေရာက္ခဲ့တာ’
ေနာက္ဆံုး ရွင္းျပခ်က္က အေတာ္ထူးဆန္းတယ္။ တစ္ႏွစ္လံုးေနမွ တစ္ေခါက္ေရာက္ဖူးခဲ့တဲ့ သည္ေနရာ သည္ဌာနကို ႏွစ္တစ္ႏွစ္ၾကာ အျပီး တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ျပန္လာေသာ သည္လူအား ထူးဆန္းသူလို႔ ဆံုးျဖတ္ရမလား ကၽြန္ေတာ္မသိဘူး။ အခ်ိန္တူ ေန႔ရက္တူ ကၽြန္ေတာ္ေရာက္ေနခ်ိန္ကို သူေရာက္လာတာပါ။
‘ဒါဆို ျဖစ္ရပ္အေၾကာင္းအရာတစ္ခုလံုးကို မင္းသိတယ္ေပါ့’
သူရိန္ ေခါင္းျငိမ့္ျပပါတယ္။
‘အဲေတာ့ ဘာေၾကာင့္ သည္ေန႔မွ ဒီေနရာကို မင္းေရာက္လာတာလဲ’
ကၽြန္ေတာ့္မသိစိတ္အခ်ိဳ႕က ခပ္ျမန္ျမန္ေလး ကားေမာင္းျပန္ထြက္ခြာဖို႔ ေျပာေနေသာ္ျငား မေျပာျပတတ္တဲ့ စိတ္အေျခအေနအခ်ိဳ႕က ေျမျပင္ကေန ေျခၾကြလွမ္းဖို႔ကိုေတာင္ ခြင့္မျပဳခ်င္ ဆြဲကိုင္ထားပါတယ္။ သူ႕အတြက္ အစိမ္းသက္သက္ျဖစ္မေနေအာင္ ဘာေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ ဧည့္ေထာက္ခံမိေနမွန္း မသိဘူး။ ဘယ္လိုေျပာေျပာ အေ၀းကို ေျပးမထြက္ႏိုင္ဘူးျဖစ္ေနေရာ။
‘အေရးၾကီးတဲ့ ေန႔တစ္ေန႔လိုမ်ိဳးမို႔ေပါ့ကြာ’
သူ႕ကိုေမးခြန္းေတြ ဆက္ထုတ္ရမလား ကၽြန္ေတာ္မေသခ်ာ။ ကိုယ္မသိတဲ့ သူစိမ္းတစ္ေယာက္ေယာက္နဲ႔ လူသူကင္းတဲ့ လမ္းေဘးတစ္ ေနရာမွာ ဘယ္လူေတြက သည္လိုစကားစျမည္ေျပာေနပါ့မလဲ။ အၾကည့္ခ်င္းလည္းမဆံု စကားလည္းတစ္ခြန္းမွမဟၾကဘဲ မိနစ္အနည္း ငယ္ေလာက္ ၾကာသြားတယ္။ ဦးစြာပထမ ကၽြန္ေတာ္ဟာ သူ႕ပုဂၢလိကအေၾကာင္းအရာေတြေပၚ စိုးရိမ္ေၾကာင့္ၾကစိတ္ ၀င္လာတယ္။ ဒါေပမဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ စူးစမ္းခ်င္စိတ္က ေမးခြန္းေတြ ပိုပိုထုတ္ဖို႔ အားေပးအားေျမွာက္လုပ္ တြန္းပို႔တယ္။
‘မင္းဘယ္ကလာတာလဲကြ’ ကၽြန္ေတာ္ ေတြးႏိုင္တဲ့ ေမးခြန္းနဲ႔ပဲျပန္အစပ်ိဳးလိုက္တယ္။
‘ငါ ဒဂံုျမိဳ႕ၾကီးရဲ႕ ဆင္ေျခဖံုးအရပ္ထဲမွာေနတာ’
‘ငါလည္း အတူတူပဲကြ။ ဒါေပမဲ့ သည္ေနရာကို ဟိုးအရင္တုန္းက ငါေရာက္ဖူးေနသလို ရင္းနီးေနတယ္’
ကၽြန္ေတာ္ ျပဳစားခံရသလိုမ်ိဳး သူရိန္အေၾကာင္းကို စိတ္၀င္စားခဲ့တယ္ဗ်။ ႏွစ္ေယာက္သား စကားစျမည္ေျပာလက္စကုိ ဆက္ခ်င္ေသး ေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ဘယ္ကစရမွန္းမသိ။ ကားလမ္းနံေဘးမွာ ေဘးခ်င္းယွဥ္ရပ္ေနတဲ့ သူ႕ကို မ်က္လံုးေထာင့္စြန္းကပ္ျပီး ကၽြန္ေတာ္ၾကည့္ ေနမိတယ္။ သူ႕စိတ္၀င္စားမႈေတြကို အဓိကထားေမးခ်င္ေသာ္လည္း ေမးစရာအမ်ားအျပားကို လစ္လ်ဴရႈရမလား ေက်ာ္သြားရမလား မသိေတာ့ပါ။ ဘာေၾကာင့္မွန္းေျပာရခက္စြာ သူ႕စိတ္၀င္စားတဲ့အေၾကာင္းအရာေတြကို သိခ်င္သလို ကၽြန္ေတာ့္ကိုလည္း စိတ္၀င္စားေန ေစခ်င္တယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ကို သူအနည္းငယ္ထိတ္လန္႔ေနေသာ္လည္း ကၽြန္ေတာ့္ အေလးထားဂရုစိုက္ျခင္းအား လိုလားပံုရပါတယ္ေလ။
မိနစ္အနည္းငယ္အၾကာက သူေျပာခဲ့တာကို ကၽြန္ေတာ္သတိရတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ‘ဒါဆို ငါ့ကို မင္းေျပာျပမွာလား’ လို႔ေမးလိုက္တယ္။
‘မင္းကို ဘာေျပာျပရမွာလဲ’
‘ျဖစ္ပ်က္ခဲ့တဲ့ အေၾကာင္းအရာေတြအားလံုးကိုေပါ့။ မင္းသိတယ္လို႔ေျပာထားတာ မဟုတ္လား’
သူရိန္ တုတ္ေခ်ာင္းတစ္ေခ်ာင္းကို ဆြဲယူလိုက္ျပီး လယ္ကြင္းထဲကို ပစ္ထည့္လိုက္တယ္။ ‘မင္းေကာ ဘာေတြသိထားေသးလဲ’
‘Drag Racers ေတြအေၾကာင္း။ ၁၉၇၀ ႏွစ္မ်ားစီက အထက္တန္းေက်ာင္းသားႏွစ္ေယာက္ သည္ေနရာမွာေသခဲ့တာ။ အခု သူတို႔၀ိညာဥ္ေတြက အနီးအနား လမ္းတ၀ိုက္ကို ေျခာက္လွန္႔ၾကတယ္ေျပာတယ္’
သူရိန္ မျပဳံးတစ္၀က္ ျပံဳးတစ္၀က္ျပံဳးပါေရာ။ ‘နည္းနည္း နီးစပ္ပါတယ္’
‘ငါေျပာတာ နည္းနည္းလိုသြားလို႔လား’
‘ ၇၀ ၀န္းက်င္က ျဖစ္ပ်က္ခဲ့တာမဟုတ္ဘူးကြ။ တကယ္ေတာ့ ၈၁ခုႏွစ္အတြင္းမွာ ျဖစ္ပ်က္ခဲ့တာ။’
ကၽြန္ေတာ္က ၁၉၉၁ခုႏွစ္မွာ ေမြးဖြားခဲ့တာ။ သို႕ေသာ္လည္း ၁၉၈၁ခုႏွစ္ဆိုတဲ့ ခုႏွစ္က ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ အဓိပၸာယ္အမ်ားၾကီးရွိပါတယ္။ ငါေတာ့ ဆယ္ႏွစ္ေလာက္ေနာက္က်ျပီး ေမြးလာတာ၊ တကယ္တန္းဆို ၈၀ခုႏွစ္မ်ားမွာ ေမြးဖြားသင့္ခဲ့တာလို႔ ကၽြန္ေတာ္ ဟာသေႏွာေလ့ရွိ တယ္ေလ။ ဒါေပမယ့္ အဲသလို ရယ္ေမာဖြယ္ အေၾကာင္းအရာက ကၽြန္ေတာ္ေမြးဖြားျပီး ဘ၀တေလ်ာက္ လိုက္ပါေနလိမ့္မယ္လို႔ မထင္ဘူး။
ေျပာရင္းဆိုရင္း တေျဖးေျဖး ေနလံုးၾကီးေပ်ာက္ကြယ္လာတာ သက္တံ့ေရာင္စဥ္တန္းထဲက ပထမအေရာင္ သံုးခုကိုေတာင္ သတိရေစသလုိမ်ိဳးျဖစ္လာတယ္။ သည္လိုေနရာစိမ္းမွာ ကိုယ္မသိတဲ့ သူစိမ္းနဲ႔ ညအေမွာင္ထဲ ကၽြန္ေတာ္အတူမရွိခ်င္ဘူး။ သို႕ေသာ္ သူ႕ကို ထားမသြားႏိုင္တာကို ကၽြန္ေတာ္သိတယ္။ အမ်ိဳးအမည္မသိတဲ့ စိတ္ခံစားခ်က္တစ္မ်ိဳးက သူ႕အေၾကာင္းပိုမိုသိခ်င္စိတ္ျဖစ္ေအာင္ ႏႈိးေဆာ္ေနသလို ကၽြန္ေတာ့္စိတ္အလ်ဥ္ကို ဘယ္လိုေမာင္းေႏွာင္ေနမွန္း မေျပာတတ္။ ကၽြန္ေတာ္ သရဲတေစၦေတြကို မေၾကာက္လန္႔ ေသာ္လည္း သရဲပံုျပင္ေတြ ၀တၳဳေတြကို ၾကိဳက္ႏွစ္သက္ပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏွစ္ဦးသားၾကားက တိတ္ဆိတ္မႈဟာ ျပန္လည္အသံထြက္ က်ယ္ေလာင္လာခဲ့ပါတယ္။ ရာသီဥတု အေျခအေနေျပာင္းလာ မႈေၾကာင့္ ပုစဥ္းရင္ကြဲအေကာင္ေတြကို ေအာ္ျမည္ဖို႔ တိုက္တြန္းသေယာင္ျဖစ္တာမို႔ ကၽြန္ေတာ့္နားထဲမယ္ အသံေတြ တစီစီၾကားေနရ တယ္။
‘အခုကားရပ္ထားတဲ့ေနရာတ၀ိုက္မွာ သူတို႔မရွိေတာ့ဘူးဆိုတာ မင္းသိလား’
သူ႕စကားလံုးေတြက ကၽြန္ေတာ့္အေတြးမွ်င္ကို ျဖတ္ေတာက္လိုက္ကာ ပတ္၀န္းက်င္က စီစီညံညံ ပုရစ္ရင္ကြဲသံေတြကို သတိျပဳမိေစတယ္။
‘ဘယ္သူေတြ သည္ေနရာမွာမရွိတာလဲ’
‘ငါ့ထက္ပိုျပီး မင္းသိတယ္ဆိုတာသိပါတယ္ ဥကၠာရာ’
ကၽြန္ေတာ္ သူ႕ကို အနည္းငယ္ထိတ္လန္႔သလို ထပ္ျဖစ္ပါတယ္။ လွ်ိဳ႕၀ွက္ၾကံစည္တဲ့ လႈပ္ရွားမႈက ေဆးအေရာင္ဆိုးသလိုျဖစ္လာတယ္။
‘ငါသြားသင့္ျပီ’
ေျခလွမ္းအနည္းငယ္သာေ၀းတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ကားရွိရာကိုလွည့္လိုက္တယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ဘ၀မွာ အခ်ိန္အၾကာဆံုးေသာ ေျခလွမ္းေတြပါပဲ။
ကၽြန္ေတာ္ ကားတံခါးကို အလ်င္အျမန္ဆြဲဖြင့္ခ်ိန္အထိ သူရိန္က ရပ္ျမဲေနရာမွာ မတ္တပ္ရပ္ျမဲဗ်။
‘ငါသာ မေျပာျပရင္ သည္အေၾကာင္းအလံုးစံုကို ဂဃနဏ မင္းမသိႏိုင္ဘူးဆိုတာ ေလာင္းရဲတယ္’
သူ႕စကားလံုးေတြက ရိုးရိုးဆိုေသာ္ျငား ကၽြန္ေတာ့္လႈပ္ရွားမႈအလံုးစံုကို တုန္႔ေႏွးသြားေစပါတယ္။ သူေျပာျပီးျပီးခ်င္း ကၽြန္ေတာ့္ရင္ခုန္သံ က စည္းခ်က္မမွန္ေတာ့တာမို႔ ထူးဆန္းတယ္။
ကားေသာ့ကိုျပန္ဆြဲႏႈတ္ကာ လက္ထဲဆုပ္ကိုင္ျပီး ကားအျပင္ ကၽြန္ေတာ္ျပန္ထြက္လိုက္တယ္။ သူ႕မ်က္ႏွာကို ကၽြန္ေတာ္ တည့္တည့္ မၾကည့္၀့ံဘူး။ ဒါေပမယ့္ သူ႕မ်က္၀န္းေတြနဲ႔ အၾကည့္ခ်င္းဆံုလိုက္တဲ့ခဏ အျဖစ္အပ်က္ကိစၥအေတာ္မ်ားမ်ား ရုပ္ရွင္ျပကြက္မ်ားလို အသိ စိတ္ထဲ ဖ်က္ကနဲေပၚလာေရာ။
‘ငါသတိရျပီ’
‘အင္းေလ….မင္းသတိရမယ္ဆိုတာ ငါသိပါတယ္’
အခ်ိန္မတန္မီ တရင္းတနီးဆက္ဆံလာတဲ့ သူ႕ရဲ႕ေပါင္းသင္းဆက္ဆံေရးပံုစံက ကၽြန္ေတာ့္ကို ၾကာၾကာမထိတ္လန္႔ေစဘူးဗ်။ ခ်က္ျခင္းဆို သလို သူ႕အေၾကာင္းအလံုးစံုက ကၽြန္ေတာ့္ကို ေသြးေဆာင္ဖ်ားေယာင္းသလို ျဖစ္လာတာကိုေတာ့ ထိတ္လန္႔မိသလိုပဲ။
သူ႕ဆီကိုၾကည့္ေနတဲ့ အၾကည့္ကို ကၽြန္ေတာ္မလႊဲမိဘူး။ ‘ဘာေၾကာင့္ ငါက အဲဒီအေၾကာင္းေတြကို မွတ္မိသတိရေနသင့္သလဲ’
‘ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္နဲ႔ ေသဆံုးမယ္လို႔ မင္းစိတ္ကူးၾကည့္ဖူးလား’ ကၽြန္ေတာ့္ေမးခြန္းကို သူရိန္ လစ္လ်ဴရႈျပီး စကားဆက္တယ္။ ‘ငါတို႔ အခုအသက္အရြယ္ထက္ ပိုငယ္တဲ့အခ်ိန္မွာ ေသဆံုးခဲ့မယ္ဆိုရင္ေကာ’
ကၽြန္ေတာ္ တစ္စံုတစ္ခုကို သတိရသြားခဲ့ပါတယ္။
‘အင္း….ငါေတြးလို႔ရ ခံစားလို႔ရပါတယ္’
‘ဘယ္လိုမ်ိဳးလဲ’
‘ငါမေျပာတတ္ဘူး’
ကၽြန္ေတာ္ လွတပတ မိန္းကေလးႏွစ္ေယာက္ကို သတိရသြားခဲ့တာပါ။
‘ဖူးပြင့္နဲ႔ သင္းသင္း’
သူရိန္ နာနာက်င္က်င္ျပံဳးလိုက္ရင္း အေ၀းတစ္ေနရာကို အၾကည့္လႊဲပါတယ္။
‘ေယာက္်ားေလးေတြက သူတို႔ခ်စ္သူမိန္းကေလးေတြအတြက္ဆိုရင္ ထူးထူးဆန္းဆန္းေတြလုပ္ဖို႔ စြန္႔စားဖို႔ ဘာျဖစ္ျဖစ္လုပ္ၾကတာပဲေလ’
သူရိန္ ရယ္သြမ္းေသြးပါတယ္။ ‘ငါသိတယ္’
ရႊင္လန္းအားရျခင္း၊ ၀မ္းနည္းျခင္းနဲ႔ ျပီးျပည့္စံုျခင္းေတြေရာျပြမ္းေနတဲ့ ခံစားခ်က္တစ္မ်ိဳး ကၽြန္ေတာ့္ ခႏၶာကိုယ္ကို ၾကက္သီးျဖန္းကနဲ ထသြားသလို ျဖတ္သန္းသြားပါတယ္။
သူရိန္ ေနာက္တုတ္တစ္ေခ်ာင္းကို ေကာက္ကိုင္ခဲ့ပါတယ္။ ‘သူတို႔ ရုတ္ျခည္းေသဆံုးသြားခဲ့တယ္လို႔ သတင္းစာေဟာင္းတစ္ေစာင္မွာ ငါဖတ္ဖူးခဲ့တယ္။ အေသးစိတ္အေၾကာင္းအရာေတြက ထိတ္လန္႔စက္ဆုပ္စရာေကာင္းတယ္။ သူတို႔ ဦးေခါင္းေတြ ျပတ္ေတာက္ကုန္တာ၊ အျပင္းစားေလာင္ကၽြမ္းခံရတာမ်ိဳး။ တစ္ခါတေလ ၀ိညာဥ္ေတြဟာ သူတို႔ေသဆံုးျပီးျပီဆိုတာမသိေသးဘဲ ေျခာက္လွန္႔ေလ့ရွိေၾကာင္း တစ္ခါဖတ္ဖူးတယ္။ သူတို႔ဘာေတြျဖစ္ပ်က္ခဲ့တာကိုလည္း မရိပ္စားမိၾကေသးတဲ့သေဘာေပါ့။’
‘ငါ ၀ိညာဥ္ေတြ သရဲေတြရွိတာကို မယံုဘူး’
‘ေအး….မင္း မယံုဘူး’
ကၽြန္ေတာ္ အေ၀းကို ေငးလိုက္မိတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ ဦးေခါင္းထဲ အေတြးထဲ တစ္ေနရာရာမွာ ပုန္းေအာင္းေနတဲ့အရာေတြ ခုန္ေပါက္ကစား တာ ျမင္ႏိုင္ပါျပီ။ ကားအျမန္ေမာင္းျပိဳင္ပြဲတစ္ခုရဲ႕ ကားမေတာ္တဆျဖစ္ရပ္မ်ား။
ႏုည့ံတဲ့ သူ႕မ်က္၀န္းေတြကို ကၽြန္ေတာ္ျပန္စိုက္ၾကည့္ရင္း ‘သမင္တစ္ေကာင္ လမ္းေပၚရွိေနခဲ့တာ’
‘ဟုတ္တယ္ သမင္ရွိေနတယ္’
ေနာက္တစ္ၾကိမ္ အသံတိတ္ ျငိမ္သက္သြားပါတယ္။ သည္လမ္းမၾကီးေပၚမွာ သူရိန္နဲ႔အတူ သီးျခားျဖစ္ေနတယ္။ တစ္ေန႔တာရဲ႕ ေနာက္ဆံုး အလင္းလက္က်န္အျဖစ္ အေနာက္ဘက္ေကာင္းကင္ယံမွာ အနီေရာင္ အစင္းအေၾကာင္းေလးသာက်န္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ ႏွလံုးခုန္သံဟာ ရုတ္တရက္ တဒိတ္ဒိတ္ျမည္ေအာင္ထခုန္လာတာမို႔ ရင္ဘတ္ကို အသာကိုင္ၾကည့္ျပီး လူသတ္ခံရမယ့္အတိုင္း ခံစားရ သလားထင္မိေရာ။ ကၽြန္ေတာ္ ကားကိုမွီရင္း ကားလမ္းမေပၚကို ထိုင္ခ်လိုက္ပါတယ္။ သူရိန္ရဲ႕ မ်က္၀န္းေတြကို ကၽြန္ေတာ္မၾကည့္၀ံ့သလို အေ၀းတစ္ေနရာကိုလည္း အၾကည့္မလႊဲႏိုင္ပါ။
သူ႕ဘာသာသူ ကၽြန္ေတာ့္ေရွ႕လာရပ္တယ္ဗ်။ ကၽြန္ေတာ္ မထိတ္လန္႔ခဲ့ဘူးထင္တာပဲ။
‘ဘယ္ေလာက္ၾကာေအာင္ အခ်ိန္ယူခဲ့ရတယ္လို႔ မင္းထင္လဲ’ သူရိန္က ကၽြန္ေတာ့္ကိုေမးတယ္။
‘ဘာအတြက္ အခ်ိန္ယူရမွာလဲကြ’
‘သူတို႔ အမွန္တကယ္ဘာျဖစ္ခဲ့ၾကတယ္ဆိုတာ သေဘာေပါက္ဖို႔’
စိတ္ကူးျမင္ေယာင္ထားမႈမ်ားကေန အျဖစ္အပ်က္အေၾကာင္းအရာအသြင္ တိုက္ရိုက္ဖြဲ႔သီဖို႔ ကၽြန္ေတာ္ၾကိဳးစားခဲ့ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ ဦးေခါင္းထဲ တ၀ဲလည္လည္ျဖစ္ေနတဲ့ ၀ိုးတ၀ါးမွတ္ဉာဏ္ေတြကို ေက်ာ္လြန္လိုက္တဲ့ စိတ္ကူးစိတ္သန္းေတြပါ။
‘သူတို႔ သိပ္မၾကာဘူး သိသြားခဲ့တယ္။ အလန္႕တၾကားေအာ္ဟစ္သံေတြနဲ႕အတူ နာက်င္မႈေတြေကာ ခံစားခဲ့ရတာပဲ။ သူတို႕ ခ်က္ခ်င္းဆို သလိုသိသြားခဲ့တာ’
မ်က္ရည္တစ္ေပါက္ ကၽြန္ေတာ့္မ်က္၀န္းကေန ပါးျပင္ေပၚလိမ့္ဆင္းလာရာ သူရိန္က သူ႕လက္မနဲ႔ သုတ္ဖယ္ပစ္လိုက္ေရာ။ တဒဂၤ သူ႕တို႔ထိမႈေလးဟာ ကၽြန္ေတာ့္တကိုယ္လံုး သိမ့္သိမ့္တုန္သြားေစျပီး ေပ်ာ္ရႊင္မိတယ္ဗ်။
‘မင္း အဲလိုထင္တယ္ေပါ့’
‘ငါသိတယ္ေလ’
‘ဒါဆို မင္းမွတ္မိတယ္ေပါ့’
‘အင္း ငါမွတ္မိတယ္’
ကၽြန္ေတာ့္လိုပဲ သူရိန္သည္လည္းခံစားမိတယ္ထင္ရဲ႕ ကိုယ္လံုးၾကီး တဆတ္ဆတ္တုန္ရီလာကာ ‘မင္း ဘာေတြမွတ္မိသလဲ’ တဲ့။
‘အခ်ိန္အၾကာၾကီး ေမ့ထားပစ္ခဲ့တာေတြကို ငါသတိရ မွတ္မိလာတာ’
‘ဆက္ေျပာပါဦး’
‘ငါမုတ္ဆိတ္ေမႊးထားတာကို မင္းမွတ္ခ်က္ခ်တာ သတိရတယ္။ ေနာက္ေတာ့ အရာရာအားလံုးပဲ’
သူရိန္ အေ၀းကို ေငးၾကည့္ပါတယ္။ ‘ငါလည္းအတူတူပဲ။ ဒါေပမယ့္ အဓိကအစိတ္အပိုင္းေတြကိုေမ့ေနခဲ့တာ။ ငါေသဆံုးခဲ့တယ္ဆိုတာကို လက္မခံခ်င္ခဲ့ဘူးကြ’
ကၽြန္ေတာ္မ်က္ရည္မ်ားနဲ႕အတူ ေခါင္းျငိမ့္ျပခဲ့ပါတယ္။
‘ဘာေၾကာင့္ ငါ့ကို မထားခဲ့တာလဲ’
‘အဲဒါ ငါ့အမွားျဖစ္ခဲ့တာပါ။ သမင္က ငါ့ကားေရွ႕မွာေရာက္ေနတာ မင္းရဲ႕ကားေရွ႕မွာမဟုတ္ဘူး။ ငါ ကားကို ေဘးဘက္ယိမ္းေအာင္ စတီယာရင္ကို ဆြဲလွည့္ပစ္တာ။ မင္းကို ေသေအာင္ ငါလုပ္ခဲ့တာ’
‘ဒါေပမဲ့ ငါအခု အသက္ရွင္ေနတယ္ေလ’
ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ထိခိုက္လႈပ္ရွားမႈေတြကို မထိန္းခ်ဳပ္ႏိုင္ခဲ့ပါဘူး။ ‘ဒါေပမယ့္လည္း ငါ မင္းကိုေသေအာင္လုပ္ခဲ့တာ’
သူ႕လက္အစံုဟာ ကၽြန္ေတာ့္မ်က္ႏွာျပင္ေပၚေရာက္လာတယ္။ သူ႕အထိအေတြ႕မ်ားဟာ စိမ္းမေနဘဲ အကၽြမ္းတ၀င္ရွိလွပါတယ္။
‘အဲ့အခ်ိန္မွာ မင္းက ကေလးတစ္ေယာက္ျဖစ္ေနဆဲ အရြယ္မေရာက္ လူၾကီးမျဖစ္ေသးဘူးေလ။ အဲဒါ မင္းအမွားမဟုတ္ပါဘူး။ ငါတို႔ေတြ ရူးရူးႏွမ္းႏွမ္း ကိစၥေတြလုပ္ခဲ့ၾကတာ။ အခုေတာ့ ေကာင္းတဲ့အရာေတြ မွန္ကန္တာေတြလုပ္ဖို႔ ဒုတိယအၾကိမ္ အခြင့္အေရးရေနျပီပဲ။ ဟုတ္တယ္မဟုတ္လား’
သဘာ၀က်က် စိမ္းသက္မေနဘဲ ကၽြန္ေတာ့္အနားကို သူတိုးကပ္လာကာ တင္းၾကပ္ေနတဲ့အထိ ကၽြန္ေတာ့္ကိုဆြဲဖက္ထားပါတယ္။ တျဖည္းျဖည္း ကၽြန္ေတာ့္အနားတိုးလာတဲ့သူ႕ ကိုယ္သင္းရနံ႔ဟာ ေမႊးျမေနသလို ေထြးဖက္လိုက္တဲ့ သူ႕ရင္ခြင္ၾကီးဟာလည္း ေႏြးေထြး ေနတယ္။ တစ္ဘ၀လံုး ဗလာသက္သက္ျဖစ္ေနတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ မျပည့္စံု မစံုလင္ေသာ လစ္ဟာမႈဟာ စကၠန္႔ပိုင္းအတြင္း အေ၀း ကိုထြက္ေျပးသြားေရာ။ တစ္စံုတစ္ေယာက္ရဲ႕အခ်စ္ကို ခံစားရယူဖို႔ ေစာင့္ဆိုင္းေနခဲ့တဲ့ ကၽြန္ေတာ္ပါလား။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ စိတ္၀ိညာဥ္ေတြ ဟာ ဘယ္ေသာအခါမွ သီးျခားမျဖစ္ေတာ့သလိုမ်ိဳးဆိုေပမယ့္ သူ႕အထိအေတြ႕ေတြကိုေတာ့ မခံစားဖူးခဲ့ဘူးထင္တယ္။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္သား ပါးျပင္ဟာ ပူးကပ္ေနၾကသလို သူ႕ရင္ခုန္သံဟာ ကၽြန္ေတာ့္ရင္ခုန္သံလိုပဲ အရွိန္ျပင္းေနပါတယ္။ ေထြးဖက္ထားတဲ့ သူ႔လက္ေမာင္းမ်ားၾကားမွာ ကၽြန္ေတာ့္ရင္ဘတ္အစံုကို ျဖတ္သန္းလ်က္ ခံစားခ်က္ေတြကို ခံစားသိရွိလ်က္ေပါ့။
‘ငါ မင္းကိုသတ္ခဲ့တာ’
‘မင္း ငါ့ကို ကယ္တင္ခဲ့တာပါ’
Alex Aung (18 October 2021)
