___________
၈၀၈ ဟု နံပါတ္ထြင္းထားေသာ ေၾကးျပားေလးက ေအးစက္ေနသည္။ ေၾကးျပားေပၚ ထိတင္ထားေသာ က်ေနာ့္လက္ေခ်ာင္းထိပ္က ေသြးမ်ားက တဒုတ္ဒုတ္ခုန္ေနသည္ကို နားနွင့္ပင္ ၾကားေနရသည္ဟု က်ေနာ္ ထင္မိသည္။
တံခါးလက္ကိုင္ကို ရွိသမ်ွ အားအင္နွင့္ ဆြဲဖြင့္ေတာ့လက္ကိုင္က ေခြၽးေစးတို႔ျဖင့္ ေစးကပ္ကုန္သည္။
" CCTV ေရွ႕မွာ ဟန္မပ်က္ေစနဲ႔ " သူ႔စကားက ေခါင္းထဲမွေန၍ အမိန္႔ေပးေနသလို လွိုင္ထြက္ေနသည္။ ခပ္မွန္မွန္ ႀကိဳးစားေလ်ွာက္ေနရေသာ ေျခလွမ္းမ်ားက တလွမ္းထက္ တလွမ္း ပိုေလးလံလာသေယာင္။ ဓာတ္ေလွကားကို ေစာင့္ရင္း ဘာလို႔လဲ ဆိုသည့္ေမးခြန္းကို စိတ္ထဲမွ အႀကိမ္ႀကိမ္ေမးေနမိသည္။ အေျဖကားမရ၊ ဓာတ္ေလွကားက ဂဏန္း 8 ကိုျပရင္း ရပ္တန္႔ကာ တံခါးပြင့္လာသည္။
ဓာတ္ေလွကား နံရံကို မွီရင္း ၾကမ္းျပင္မွ လွိုင္းေတြတြန္႔လာသလို မူးေဝလာသည္။ " ဟန္မပ်က္ေစနဲ႔ ကိုရွိုင္း၊ မပ်က္ေစနဲ႔ " က်ေနာ့္ကုိ က်ေနာ္အားေပးရင္း ေအာက္အျမန္ေရာက္ရန္သာ ဆုေတာင္းေနမိသည္။ 8 လႊာမွ ground floor သို႔ ဆင္းရသည္က တသက္မ်ွ ၾကာသည္ဟုထင္မိသည္။ မွီပါ့မလား ဆိုေသာအေတြးနဲ႔ ရင္ေတြပူလာသည္။ ေအာက္ေရာက္ရင္ဘာဆက္ျဖစ္မွာလဲ ? ေမးခြန္းေတြက က်ေနာ့္ေခါင္းထဲ ပလံုစီလာသည္။
" ေတာင္ " ဓာတ္ေလွကား ပြင့္သြားၿပီ၊ ဘာဆက္လုပ္ရမလဲ၊ ဧည့္ႀကိဳေကာင္တာက တေယာက္ေယာက္ဆီ ေျပးသြားရမလား၊ မျဖစ္နိုင္။ မျဖစ္နိုင္တာေတြမေတြးသင့္၊ ခုခ်ိန္မွာလုပ္ကိုလုပ္ရမည္က ဟိုတယ္အျပင္ဘက္ကို ထြက္၊ ဘယ္ဘက္က လမ္းၾကားထဲကို ခ်ိဳး၊ အသင့္ေစာင့္ေနေသာ မီးခိုးေရာင္ ဗန္ကားထဲသို႔ ဝင္ရန္သာျဖစ္သည္။
ေျခလွမ္းမ်ား မပ်က္ေစဘူးဟု ေမ်ွာ္လင့္လ်က္ အေျပးတပိုင္းျဖင့္ ဟိုတယ္ျပင္သို႔ ထြက္လာသည္။ အျပင္ဘက္တြင္ ညေနေစာင္း ေလတျဖဴ းျဖဴ းက တိုက္ေနသည္။ က်ေနာ္ကေတာ့ ေခြၽးေစးမ်ားျပန္ကာ တကိုယ္လံုး တုန္ယင္ေနၿပီး လမ္းေတြ လွိုင္းထေနသလို ျမင္ရသည္ထိ မူးေဝလာသည္။
ဘယ္ကို ခ်ိဳ း ကိုယ႔္ကိုကိုယ္ ေအာ္ဟစ္အားတင္းရင္း ဘယ္ဘက္ကို ခ်ိဳးကာ လမ္းၾကားထဲ အေျပးတပိုင္း ဝင္သည္။ ေျမႀကီးမ်ားက လိပ္တက္လာသလို မူးေဝေနသျဖင့္ မေျပးနိုင္၊ ေမာလွၿပီ၊ က်ေနာ္ ဒီေနရာတြင္ပင္ လွဲအိပ္ခ်င္မိသည္။ ဘယ္ဘက္ပါးတျခမ္းက ခုမွ တဆစ္ဆစ္ကိုက္ခဲလာသည္။ က်ေနာ့္ဘဝမွာ ဘယ္သူမွ မရိုက္ခဲ့ဖူးသည့္ ပါးကိုမွ အားျပင္းျပင္းျဖင့္ ရိုက္ခဲ့ေသာ သူ႔ကို က်ေနာ္ စိတ္ဆိုးေဒါသထြက္ရမည္လား လက္ရွိအေျခအေနအတြက္ စိတ္ပူရမည္လား မေဝခြဲနိုင္ေတာ့။
ေျခလွမ္းေတြ မသယ္နိုင္ေတာ၊့ ခႏၶာကိုယ္မွာ ေလးလံသထက္ ေလးလံလွၿပီ၊ ေဟာ ေတြ႕ပါၿပီ မီးခိုးေရာင္ ဗန္ကား၊ ဗန္ကားထိပ္တြင္ ဦးထုပ္ေဆာင္းထားေသာ လူတစ္ေယာက္ ေဆးလိပ္ဖြာေနသည္။ သူက က်ေနာ့္ကို လွည့္ေတာင္မၾကည့္၊ က်ေနာ္လဲက်မလို ျဖစ္ေနတာ၊ အသက္ငင္ေနသလို ေမာဟိုက္ေနတာ၊ ေခြၽးေတြ ႐ႊဲနစ္ေနတာ သူသိပံုမေပၚ။ သူက က်ေနာ္ရွာေနတဲ့သူ ဟုတ္ပါ့မလားဟု သံသျဖစ္လာသည္။ က်ေနာ႔္မွာ ငါးမိနစ္သာ အခ်ိန္ရွိသည္။ ခုဆို ျပည့္ပင္ျပည့္ေတာ့မည္။ ထိုသူ႔ဆီသို႔ အားကုန္ေျပးရင္း ဗလံုးဗေထြးျဖင့္ ေျပာလိုက္သည္။
" အခန္း ၈၀၈ "
ထိုသူက က်ေနာ့္ကို လွည့္ပင္ မၾကည့္၊ သြားၿပီ၊ ငါမွားသြားၿပီ ဟူေသာ အေတြးဝင္လာမိခ်ိန္တြင္ သူက စီးကရက္ကို ပစ္ခ်နင္းေခ်ကာ ဗန္ကားတံခါးကို ဖြင့္ေပးသည္။
" တက္ေလ " တဲ့
ေျပာေျပာဆိုဆိုပင္ သူက က်ေနာ့္ကို တြဲကာ ကားေပၚတက္နိုင္ရန္ ကူေပးသည္။ ဘုရားမတာပဲ၊ က်ေနာ္ဒီလူကို ရွာေတြ႕ၿပီ၊ ဒါေပမဲ့ ေရွ႕ဆက္ၿပီး ဘာေတြ ျဖစ္လာဦးမွာလဲ၊ ငါးမိနစ္မျပည့္ခင္ ဒီလူကို ရွာေတြ႕ၿပီဟူေသာ စိတ္ျဖင့္ ေဇာေခြၽးေတြ တိတ္သြားေသာ္လည္း ေခါင္းက တရိပ္ရိပ္ပို၍ မူးလာသည္။ မ်က္လံုးမ်ားကုိ မွိတ္ထားၿပီး သက္ေတာ့င္သက္သာ ရွိေစရန္ အတင္းႀကိဳးစားရင္း ဘာေတြ ျဖစ္မွန္းမသိ ျဖစ္လာေသာ ကိစၥေတြကို အစီစဥ္က်ေအာင္ ျပန္ဆက္ေနမိသည္။
လြန္ခဲ့ေသာ နာရီဝက္ဝန္းက်င္က က်ေနာ္ အခန္း ၈၀၈၏ ေရွ႕ကို ေရာက္လာခဲ့သည္။
တံခါးေရွ႕ေရာက္ရံု ရွိေသး ကြၽီခနဲ ျမည္သံနဲ႔အတူ အတြင္းသ္ု႔ိပြင့္သြားသည္။ အထဲကို ဝင္လိုက္ၿပီးတာနဲ႔ တံခါးက ပိတ္သြားသည္။ ဟိုတယ္အခန္းက မက်ဥ္းလြန္း၊ မက်ယ္လြန္း၊ မွန္ျပတင္းရွည္ႀကီးမ်ားကို ဖံုးထားေသာ ကန္႔လန္႔ကာရွည္ထူထူေနာက္မွ ေနေရာင္က စိမ့္ဝင္ၿပီး အိပ္ယာေပၚ ကြက္တိကြက္က်ား ထိုးက်ေနသည္။ အိပ္ယာေပၚရွိေစာင္က တဖက္သို႔ လွပ္လ်က္သား၊ စားပြဲေပၚတြင္ ေခါက္ဆြဲဘူးခြံ၊ ကြၽဲရိုင္းဘူးခြံနဲ႔ စားႂကြင္းစားက်န္မ်ား ပြေနသည္။ ကုတင္ေျခရင္းတြင္ အဝတ္အစားအခ်ိဳ႕က ျပန္႔က်ဲလ်က္။ က်ေနာ့္ေနာက္မွာ သူရွိေနမွန္း က်ေနာ္ ခံစားသိ၍ရေနသည္။
" ထိုင္ေလ " သူ႔အသံက အက္ကြဲကြဲ၊ အမိန္႔သံပါသည္။ တကယ္ေတာ့ ရန္ကုန္ကလူျဖစ္ပါလ်က္နဲ႔ ေန႔ခင္းေၾကာင္ေတာင္ ဟိုတယ္မွာေနၿပီး ေခၚတယ္ဆိုေတာ့ High ေနတဲ့သူမ်ားလားလို႔ ေတြးၿပီး က်ေနာ္ စိုးရိမ္မိေသးသည္။ ဘဝတူ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ကေတာ့ High ေနသည့္ ေဖာက္သည္ တစ္ေယာက္ေၾကာင့္ အၾကမ္းပတမ္းဆက္ဆံခံရၿပီး ဒဏ္ရာအနည္းငယ္ရကာ တပတ္ေလာက္ အလုပ္မလုပ္နိုင္ပဲ နားေနလိုက္ရေသးသည္။ စိုးရိမ္စိတ္ျဖင့္ ပူေလာင္မႈက အဲကြန္းေအးေနေသာ ဟိုတယ္ခန္းထဲတြင္ပင္ က်ေနာ္ ေခြၽးျပန္လာသည္။
ကုတင္ေပၚသို႔ တက္ၿပီး မထိုင္ေတာ့ပဲ၊ တခါထဲ ေစာင္ေအာက္သို႔ ဝင္လွဲလိုက္တာ တီရွပ္ကို ခြၽတ္ရန္ျပင္လိုက္ေတာ့ သူက က်ေနာ့္လက္ေပၚမွ ဖိကိုင္ကာ
" ျဖည္းျဖည္းေပါ့ " တဲ့၊ အသံက ခုနကလို အက္ကြဲကြဲ။ တပိုင္းတစ ေနေရာင္ကို ေက်ာေပးထားတဲ့ သူမ်က္နွာတြင္ ဆံပင္ေတြ ငွက္သိုက္လို ရႈပ္ပြေနသည္။ မ်က္နွာက ေနေရာင္ကို ေက်ာေပးထားသျဖင့္ ေသခ်ာမျမင္ရ၊ သက္လတ္ပိုင္းေလာက္ဟု ခန္႔မွန္းမိသည္။
သူက က်ေနာ႔ကို ပုခံုးမွ သိမ္းဖက္ဆြဲယူၿပီး စတင္နမ္းသည္။ ခ်က္ခ်င္း ျပန္ခြာၿပီး အာေမႊးေတြ ဝါထားတာလားဟု ေမးသည္။ က်ေနာ္လည္း ပါးစပ္မနံေအာင္ ဝါးထားမိေၾကာင္း ေျပာလိုက္သည္။ သူက စပေရးသံုးသင့္ေၾကာင္း အမိန္႔သံပါပါျဖင့္ ေျပာရင္း က်ေနာ့္ေပၚ ထပ္ထိုင္ကာ တီရွပ္ကို ဆြဲခြၽတ္လိုက္သည္။ သူက ေရခ်ိဴ းဝတ္စံုကို ဝတ္ထားၿပီး ခါးစည္းက်ိဳးကို ျဖည္ခ်လိုက္ေတာ့ အေပၚပိုင္းက ေလ်ွာၿပီး ခါးမွာ ပံုက်သြားသည္။ လူကခပ္ပိန္ပိန္၊ ဗိုက္အနည္းငယ္ပူသည္။ ဝိုးတဝါးေနေရာင္တျခမ္းထိုးထားေသာ သူ႔မ်က္နွာ တျခမ္းက အဖုအပိန္႔မရွိ၊ ခုက်မွ သူသည္ က်ေနာ္ထင္သလို လူလတ္ပိုင္း အမ်ိဳးသားတစ္ေယာက္မဟုတ္ပဲ ၂၅ ဝန္းက်င္ လူငယ္တစ္ေယာက္ျဖစ္ေနမွန္း သတိထားလိုက္မိသည္။ သူ႔မ်က္နွာက ေခ်ာသည္ဟုလည္း ေျပာမရ၊ ရုပ္ဆိုးသည္လည္း မဟုတ္ သာမန္ရုပ္ရည္မ်ိဳးပင္ ျဖစ္ေသာ္လည္း ေပ်ာ္ပါးဖို႔အတြက္ တကူးတက ေၾကးစားေခၚရေလာက္ေအာင္ အျဖစ္မရွိသည့္ ရုပ္ရည္မ်ိဳးလည္း မဟုတ္သျဖင့္ High ေနတာဟူေသာ က်ေနာ့္ သံသယက ပိုခိုင္မာလာသည္။
သူ႔လက္ေခ်ာင္းက က်ေနာ့္ဗိုက္သားေပၚတြင္ ခပ္ေျဖးေျဖးဆြဲျခစ္ရင္း မ်က္လံုးမ်ားက က်ေနာ႔ မ်က္နွာေပၚမွ မခြာပဲ စိုက္ၾကည့္ေနသည္။ သူ႔အေတြ႕တြင္ သာယာရမၼက္ႂကြရမည့္ အစား သူ႔အၾကည့္ေၾကာင့္ စိတ္ထဲတြင္ ေၾကာက္႐ြံ႕လာသလို ျဖစ္လာသည္။ အဖိုးတန္ေက်ာက္တစ္လံုးကို စူးစမ္း တန္ဖိုးျဖတ္ေနေသာ ပြဲစားတစ္ေယာက္လို က်ေနာ့္ကို စိုက္ၾကည့္ေနသည္။ က်ေနာ္ကေတာ့ အဖိုးတန္ေက်ာက္တစ္လံုး မဟုတ္သလို တန္ဖိုးကလည္း ၂ေသာင္းခြဲသာျဖစ္သည္။ တကၠစီ ၂ေထာင္နွင့္ကြန္ဒံုးတစ္ဘူး၊ စုစုေပါင္း ေငြ၅ထာင္နွင့္ ခႏၶာကိုယ္တစ္ခု ရင္းၿပီး ၂ေသာင္းကို က်ေနာ္ ရွာနိုင္ေတာ့မည္။ အျပန္ေတာ့ ဘတ္စ္ကားပဲ စီးျပန္မည္ဟု စိတ္ကူးသည္။ ၂၀၀ နဲ႔ ၂ေထာင္ မလဲနိုင္၊ ေငြ၂ေထာင္က ျပတ္လပ္ေနခ်ိန္တြင္ အေတာ္အသံုးဝင္သည္။
သူ႔လက္ေခ်ာင္းေတြက ေက်ာဘက္သို႔ ေ႐ြ႕လ်ားလာၿပီး ေက်ာေအာက္မွ တစ္ဆင့္ ခါးပတ္ပတ္ထားေသာေဘာင္းဘီေအာက္သို႔ နွိုက္ကာ ဆြဲခ်လိုက္သည္။ ခါးေစာင္းနွင့္ ဂ်င္းေဘာင္းဘီအနားစ ရုတ္တရက္ ခပ္ျပင္းျပင္း ပြတ္ဆြဲမႈက စပ္ဖ်င္းဖ်င္းနွင့္ ပူခနဲျဖစ္သြားၿပီး ခႏၶာကိုယ္ေအာက္ပိုင္းတစ္ခုလံုး ဟာလာဟင္းလင္း ျဖစ္သြားကာ ေအးစိမ့္ေနေသာ အခန္းထဲတြင္ ပိုမိုေအးစက္လာသည္။ ခုနက ေဇာေခြၽးမ်ားလည္း ၾကက္ေပ်ာက္ငွက္ေပ်ာက္ျဖစ္သြားကာ တဖန္ျပန္တုန္ရီလာျပန္သည္။
" ေမွာက္ " ေလသံခပ္မာမာက က်ေနာ႔ကို ဆြဲေမွာက္ၿပီးခ်ိန္မွ ထြက္လာသည္။ ေမြ႕ရာက အေတာ္ေပ်ာ့အိပါသည္။ ထိုအထဲတြင္မွ မ်က္နွာကို အပ္ထားမိၿပီး တစ္ကိုယ္လံုးေပၚတြင္ သူ႔ရဲ႕ ခႏၶာကိုယ္ျဖင့္ တက္ဖိထားခံရေသာေၾကာင့္ အသက္ရႈရသည္မွာ သိပ္မဝ။
" တီ တီ တီ " ရီမုဒ္ျဖင့္ အပူခ်ိန္ေလ်ာ့ခ်ိန္သံ တတီတီသာ ထြက္ေပၚလာၿပီး အခန္းက ျပန္လည္ တိတ္ဆိတ္သြားသည္။ ေမြ႕ရာေပၚမွ သူ႔ေရခ်ိဳ းဝတ္ရံုအနားစ ပြတ္တိုက္သံထြက္ေပၚလာသည္။ ထို႔ေနာက္ ဘုတ္ခနဲ ျမည္သံနွင့္အတူ ထိုဝတ္ရံု ၾကမ္းေပၚသို႔ ျပဳတ္က်သြားသည္ဟု က်ေနာ္ ခံစားရသည္။ ခါးေနရာမွ ပိုမိုေလးလံသြားၿပီး အျခားေနရာမ်ားမွ ေပါ့သြားသျဖင့္ သူ က်ေနာ့္အေပၚ ေမွာက္အိ္ပ္ေနရာမွ ထိုင္လိုက္ေၾကာင္း ခံစားမိသည္။ သူ႔လက္ေခ်ာင္းေတြက က်ေနာ့္ နား႐ြက္ဖ်ားနွင့္ ေက်ာျပင္တစ္ေလ်ွာက္လို အသာအယာ ကုတ္ျခင္ေနရင္း က်ေနာ္ ထိတ္လန္႔မႈက လည္မ်ိဳဝေရာက္လာသည္။
ဒီလိုအေတြ႕အႀကံဳသည္ က်ေနာ႔္အတြက္ ပထမဆံုး မဟုတ္၊ ေငြေၾကးရယူၿပီး ေယာက်ာ္းမ်ားနွင့္ လိင္ေဖ်ာ္ေျဖေပးသည့္အလုပ္မွာ က်ေနာ့္ရဲ႕ လတ္တေလာ စီးပြားျဖစ္လုပ္ငန္းျဖစ္ေနသည္မို႔ စိတ္ထဲ ထူးျခားၿပီး လႈပ္ရွားမႈ မရွိလွ၊ လိုအပ္သည္ကို ဝန္ေဆာင္မႈ ေပးသည္။ တခါတခါ လိုအပ္မည္ထင္လ်ွင္ ေဆးၾကဳိတင္ ေသာက္သံုးထားေလ့ ရွိသည္။ မ်ားေသာအားျဖင့္ က်ေနာ႔္ ေဖာက္သည္မ်ားက အသက္ႀကီးႀကီး အမ်ိဳးသားမ်ားျဖင့္ မိန္းမလ်ာမ်ားသာ၊ သူ႔ကဲ့သို႔ ခပ္ငယ္ငယ္တစ္ေယာက္နဲ႔ အခေၾကးေငြယူဆက္ဆံရသည္မွာ ပထမဆံုးျဖစ္သည္။
ခုစိတ္ထဲက ေၾကာက္လန္႔ေနသည္မွာ သူ႔ပံုစံ ငယ္႐ြယ္ျခင္းေၾကာင့္ မဟုတ္ပဲ ခံစားခ်က္ သပ္သပ္က ေၾကာက္႐ြံေနျခင္းသာ ျဖစ္သည္။ ဘာေၾကာင့္လည္း က်ေနာ္မရွင္းျပတတ္။ ငယ္ငယ္က ေခြးလိုက္ခံရဖူးသည္။ ေတာင္ေပၚေခြးမ်ားက ဝံပုေလြလို အေကာင္ႀကီးၿပီး ေဟာင္သံနွင့္ပင္ အလြန္ေၾကာက္စရာ ေကာင္းသည္။ တေန႔ေတာ့ ထိုေခြးသံုးေကာင္ခန္႔က က်ေနာ့္ကို လိုက္ဆြဲသည္။ အဲ့တုန္းက က်ေနာ္က ၁၀ နွစ္အ႐ြယ္၊ ေျပးမိေျပးရာ ေျပးရင္ ေခ်ာင္ပိတ္မိေတာ့ ေခြးသံုးေကာင္က ခ်က္ခ်င္း ဝင္မလာေသးပဲ က်ေနာ့္ကို စူးစိုက္ၾကည့္လ်က္ အနားမွာ ပတ္ေလ်ွာက္ေနခဲ့သည္။ ထိုတုန္းကလည္းက်ေနာ႔္ ရင္ေတြ ေပါက္ကြဲမတတ္တဒုန္းဒုန္းခုန္ကာ ေၾကာက္႐ြ႔ံေနခဲ့သည္။ ခဏေနရရင္ ငါအစားခံရေတာ့မယ္၊ ငါတစစီ အဆြဲၿဖဲခံရေတာ့မယ္ဆိုတဲ့အေတြးနဲ႔ နားသယ္စပ္မွ အပူေတြထြက္လာၿပီး ေခါင္းေတြ မူးေဝလာတဲ့ထိ ေၾကာက္႐ြ႔ံခဲ့သည္။ အဲတုန္းကေတာ့ အဘေရာက္လာၿပီး ေခြးေတြကို ေမာင္းထုတ္ႏုိင္ခဲ့သျဖင့္ က်ေနာ္ အသက္ခ်မ္းသာခဲ့ရသည္။ ခုေတာ့ အဘလည္း ေသၿပီ၊ အဘရွိေနရင္ေတာင္ ဟိုတယ္ခန္းေတာ့ ေရာက္မလာနိုင္၊ ေရာက္လာရင္ေတာင္ က်ေနာ္ကေရာ ကယ္တင္ခြင့္ေပးနိုင္မည္မွာ မေသခ်ာ။ က်ေနာ္ကိုယ္တိုင္ အခေၾကးေငြယူ၍ လိုလိုလားလားေရာက္လာၿပီးမွ ကယ္တင္ခံ၍ မျဖစ္ေလ။
က်ေနာ့္ကို ဒီဘဝေရာက္ေစတဲ့ အေၾကာင္းကို ျပန္ေတြးမိေတာ့လည္း အေၾကာင္းအရင္းက က်ေနာ္ ကိုယ္တိုင္ပင္ျဖစ္သည္။ ေတာင္ေပၚသား၊ အတန္းစာ သိ္ပ္မရွိ၊ ၁၄ နွစ္အ႐ြယ္ေရာက္ေတာ့ မန္းေလးက စားေသာက္ဆိုင္တစ္ဆိုင္မွာ စားပြဲထိုးလုပ္သည္။ အဲ့က စားပြဲထိုးသူငယ္ခ်င္းနွင့္ ၿငိစြန္းရင္း ကိုယ့္ကိုကိုယ္ လိင္တူသာယာတတ္သူမွန္း သိလာသည္။ ဒါမွမဟုတ္ ျဖစ္သြားသည္။ အေစာတည္းက က်ေနာ္က GAY လား၊ လိင္တူဆက္ဆံမိလို႔ GAY သြားတာလား၊ က်ေနာ္ မသိ၊ အဲ့ေလာက္ထိ ေတြးဖို႔လည္း ညဏ္ မမွီ။ သာယာမိတာေတာ့ သိသည္။ အရပ္၆ေပ၊ ခႏၶာကိုယ္ ခပ္ေတာင့္ေတာင့္၊ အသားျဖဴ ရုပ္ရည္သင့္သည့္ ေတာင္ေပၚသား က်ေနာ့္ကို လူပ်ိဳေဖာ္ ဝင္လာသည့္ အခ်ိန္မွ စ၍ လက္တည့္စမ္းခ်င္သူ က်ားေရာမပါ ေတြ႕လာရသည္။ က်ေနာ္ကေတာ့ ေယာက်ာ္းမ်ားနွင့္သာ ေတြ႕ျဖစ္သည္။ အစကေတာ့ သူတို႔က ကိုယ့္ကို ခ်စ္လို႔ ႀကိဳက္လို႔ဟု ထင္မိသည္။ ခ်စ္သူရည္းစားေတြလို ျဖစ္လာမလားဟု ေမ်ွာ္လင့္မိသည္။ သို႔ေသာ္လည္း တစ္ခါနွစ္ခါ ပတ္သတ္ဖူးရံုနဲ႔ ၿပီးသြားတာခ်ည္းမ်ားသည္။ တခါတရံတြင္ေတာ့ မုန္႔ဖိုးေလး ဘာေလးရသည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ က်ေနာ့္ အသက္ ၁၈ နီးေနၿပီ ျဖစ္သည္။ မိစံုဖစံု ရွိသည့္ျပင္ အကိုနဲ႔ ညီမပါရွိေသာ မိသားစုတြင္က်ေနာ္က အလတ္၊ က်ေနာ့္အေနနွင့္ မိသားစုကို အထူးတလည္ ေထာက္ပ႔ံဖို႔ မလိုဟုထင္သည္။
က်ေနာ့္အသက္ ၁၈ ျပည့္ၿပီးခ်ိန္မွာေတာ့ သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္၏ မိတ္ဆက္ေပးမႈျဖင့္မႏၲေလးကို လာသည့္ ရန္ကုန္က သူေဠးတစ္ေယာက္နွင့္ေတြ႕သည္။ သူက က်ေနာ့္ကို ဘန္ေကာက္ေခၚသည္။ က်ေနာ္လည္း လိုလိုလားလားပင္ လိုက္သြားသည္။ ၅ရက္လံုးလံုး ညတိုင္းနွင့္ေန႔ပိုင္းတြင္ပါ တစ္ခါနွစ္ခါ သူနွင့္ဆက္ဆံေပးရသည္။ သူက အျပန္အလွန္သမားျဖစ္သျဖင့္ က်ေနာ႔္က ေပးသည့္အခါ ေပးရၿပီး သူက ျပန္ေပးသည့္အခါ ေပးသည္။ သူေပးသည္က အႀကိမ္ေရပိုမ်ားသည္။ ခရီးစရိတ္ အားလံုး အကုန္အက်ခံသည္။ အဝတ္အစားနဲ႔ ဖုန္းတစ္လံုး ဝယ္ေပးသည္။ အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ အိမ္မွာ ေနရတာ မေပ်ာ္ေတာ့၊ ပင္ပင္ပန္းပန္း စားပြဲထိုးလည္း မလုပ္ခ်င္၊ အတန္းပညာကလည္း မတတ္ေသာ က်ေနာ့္အတြက္ အလုပ္အကိုင္ကလည္း မရွိ၊ ဘန္ေကာက္သြားတုန္းကလိုပင္ လွလွပပ ေပ်ာ္ေပ်ာ္႐ႊင္႐ႊင္ေနခ်င္သည္။ နဂိုရုပ္ခံေလးရွိေသာ က်ေနာ္ ဝတ္ေကာင္းစားလွေလး ဝတ္ၿပီး ေကာင္းေကာင္းေန ေကာင္းေကာင္းစားေတာ့ ရုပ္ေလးထြက္လာတာ က်ေနာ္ ျမင္ၿပီးၿပီ။ ဆင္းရဲတြင္းထဲေတာ့ ထပ္မနစ္နိုင္။ ေနာက္ထပ္မ်ား အဲ့လို ေခၚမဲ့သူရွိမလားဟု ေမ်ွာ္သည္။ ေမ်ွာ္သာေမ်ွာ္ ေပၚမလာ။ တရက္ေတာ့ gay dating app တစ္ခု ျဖစ္ေသာ grindr ဆိုတာကို သံုးၾကည့္သည္။ သူက အနီးအနားတြင္ ရွိေသာ app အသံုျပဳသူ gay မ်ားကို ေဖာ္ျပေပးသည္။ အစကေတာ့ ဒီတိုင္း သံုးၾကည့္ရံုသာ။ တရက္ေတာ့ ေငြလိုေနခ်ိန္ grindr မွ ဒိတ္ရန္ လာေျပာေသာသူကို ေငြလိုေၾကာင္း ေျပာမိသည္။ ထိုသူက လိုလိုလားလားပင္ ေပးမည္ဟု ေျပာလာေတာ့ က်ေနာ္ အ႔ံၾသမိသည္။ ဒီလိုနဲ႔ပဲ တခါက နွစ္ခါ၊ တစ္ေယာက္က နွစ္ေယာက္နွင့္ က်ေနာ္ ေအာ္ဖာ ျဖစ္လာသည္။ မန္းေလးထက္ ရန္ကုန္က လုပ္ငန္းပိုတြင္က်ယ္သည္ဟု ရန္ကုန္က သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္ေျပာသျဖင့္ ရန္ကုန္ေျပာင္းကာ အေဆာင္ေနသည္။ အႀကံေပးေသာ သူငယ္ခ်င္းနွင့္ေတာ့ အတူမေန၊ ဘာေၾကာင့္လည္းေတာ့ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ မသိ၊ သိလည္း မသိခ်င္။ သိသည္က grindr တို႔ facebook တို႔သံုးၿပီး ေဖာက္သည္ရွာဖို႔၊ ပိုက္ဆံရဖို႔၊ ေကာင္းေကာင္းေနေကာင္းေကာင္းစားရဖို႔သာ၊ ဒီီတိုင္းပဲ ေနသြားမွာလားဟု ေမးလာရင္ေတာ့ နိုးလို႔ ေျဖမိမည္။ ဘာဆက္လုပ္မွာလည္း ေမးရင္လည္း အေျဖမရွိ။ အနာဂါတ္သည္မရွိ၊ စိတ္ကူးအိပ္မက္ေတြ ဘယ္ဆိီေနမွန္းမသိ။ အဆင္ေျပလားဆ္ုိေတာ့ ေျပသည့္အခါ ေျပသည္၊ မေျပသည့္အခါမ်ားလည္း မေျပ၊ တရက္ထဲ ၂ေခါက္လိုက္ရသည့္အခါမ်ိးေတြ ရွိသလို တလလံုး ေဖာက္သည္မရတာေတြလည္း ႀကံဖူးၿပီ။
ခုလည္း က်ေနာ့္ ေက်ာေပၚ ေလာေလာဆယ္တက္ထိုင္ေနေသာ သူနွင့္ Grindrမွာ လြန္ခဲ့ေသာ နာရီဝက္ကမွ ေတြ႕ခဲ့ခ်င္းျဖစ္သည္။ သူက အေတာ့္ကို ေစ့ေစ့စပ္စပ္ ေမးၿပီးမွ ေခၚျခင္း ျဖစ္သည္။ က်ေနာ္ နယ္ကမွန္း၊ ဒီမွာ ေဆြမ်ဳိုးသားခ်င္း အေပါင္းအသင္း မရွိမွန္း ေျပာျပခဲ့ရေသးသည္။ သူက နယ္ကလူေတြ ၊ အထူးသျဖင့္ ေတာင္ေပၚသားေတြကို ႀကိဳက္သည္ဟု ေျပာခဲ့သည္။ ခုေတာ့ သူေျပာေသာ ဟိုတယ္လိပ္စာအတိုင္းလာၿပီး သူေျပာေသာ အခန္းထဲဝင္ကာ ခုေတာ့ သူ႔ကိုေတြ႕၍ ကိုယ့္ေက်ာေပၚတြင္ပင္ ေရာက္ေနေလၿပီ။
" သည္းခံလိုက္ ကိုရွိုင္းေရ .. အလိုက္သင့္ေလးေန၊ ၿပီးေတာ့လည္း ၿပီးသြားမွာပဲ၊ အဲ့က် ေရခ်ိဳး၊ ပိုက္ဆံယူၿပီး ျပန္ရံုပဲ " ေမြ႕ယာေပၚ မ်က္နွာအပ္ထား၍ အသက္ရႈ ၾကပ္ရသည့္ ၾကားမွ စိတ္ထဲ ေရ႐ြတ္မိသည္။
" သူ႔နႈတ္ခမ္းမ်ားက က်ေနာ့္ လည္တိုင္တစ္ေလ်ွာက္နွင့္ ေက်ာျပင္တစ္ေလွ်ာက္ကို နမ္းရွံု႔ေနသည္။ ကိုက္ေတာ့ မကိုက္။ လက္ေခ်ာင္းမ်ားက အသာယာ ပြတ္သပ္ေနဆဲ၊ သူ က်ေနာ့္ အေပၚ တက္လာသည္ကိုသာ သိမထားခဲ့လ်ွင္ က်ေနာ႔ ကိုယ္ကို ေႁမြတစ္ေကာင္ ရစ္ပတ္ေနသည္ဟုသာ ခံစားမိမည္ ျဖစ္သည္။ ခုလည္း သိပ္ေတာ့ မထူးျခားလွ၊ သူ၏ ပြတ္သပ္မႈမ်ားက ရမၼက္ႂကြဖို႔ မေျပာနဲ႔ ထြက္မေျပးမိေအာင္ပင္ အတင္းအားတင္းေနရသည္။ သူ႔လက္ေခ်င္းမ်ားက တင္ပါးကို စတင္ပြတ္သပ္ ဆုပ္ကိုင္လာေတာ့ က်ေနာ္က စေတာ့မလားဟု ေမးရင္း အိပ္ယာစြန္းရွိ ေဘာင္းဘီထဲမွ ကြန္ဒံုးဘူးကို လွမ္းယူသည္။
" နာရီကို ၅:၄၀ Alarm ေပးထားလိုက္ သြားစရာရွိေသးလို႔ " ထံုးစံအတိုင္း သူ႔အသံက အမိန္႔သံအျပည့္။
" အကို႔ ဖုန္းကေရာ "
" ကိုယ့္ ဖုန္းေရာ ပိုက္ဆံအိတ္ေရာ တျခားတန္ဖိုးရွိတာေတြ အကုန္လံုးမီးခံေသတၱာထဲ ထည့္ထားတယ္၊ အဲ့တာေၾကာင့္ မင္းဖုန္းကို ေပးခိုင္းတာ "
မ်က္နွာကို ျဖတ္ရိုက္ခံလိုက္သလို ထူပူၿပီး ရွက္တာလိုလို ေဒါသထြက္တာလိုလို ျဖစ္သြားမိသည္။ သူေျပာတာ မွန္ပါသည္။ သူစိမ္းတစ္ေယာက္ အခန္းထဲ ေရာက္လာခ်ိန္ သူ႔ပိုင္ပစၥည္းေတြ ထိန္းသိမ္းတာ မမွားေပမဲ့ အဲ့အေၾကာင္းေတြ ထုတ္မေျပာသင့္ဘူးဟုထင္မိသည္။ ခုေျပာပံုက မင္းခိုးမွာစိုးလို႔ ငါေသာ့ခတ္ထားတာဟု မေျပာရံု တမယ္။
ေၾသာ္ ေၾကးစားေလ ဒီလိုပဲ ဆက္ဆံခံရမေပါ့ဟု ေျဖရင္း ကြန္ဒံုးဗူးကိုေဖာက္သည္။ ရွက္လို႔လား၊ ဝမ္းနည္းလို႔လား၊ ေဒါသထြက္လို႔လားမသိ က်ေသာ မ်က္ရည္မ်ားကိုေတာ့ သူမျမင္ေစခ်င္ပါ။
"ေနဦး" သူက ကြန္ဒံုးဘူးကို ဆြဲယူရင္း က်ေနာ့္ကို ေလးဖက္ ကုန္းေစသည္။ တင္ပါးကိုျဖန္းခနဲ ျဖန္းခနဲ ၂ခ်က္ရိုက္ၿပီး စအိုဝကို လက္ျဖင့္ထိုးၾကည့္ကာ မင္းဟာက မဟုတ္ေသးပါဘူး၊ ဒီဘက္ျပန္လွည့္စမ္း ဟုဆိုကာ က်ေနာ႔္ ဗိုက္သားမ်ားနွင့္ အေရွ႕ပိုင္းကို ကိုင္တြယ္ ပြတ္သပ္ျပန္သည္။
" မင္းေဘာ္ဒီက ေတာင့္သားပဲ၊ 6packs နဲ႔၊ အင္း......... ဒီဟာလည္း မိုက္တယ္၊ မင္းက top ပဲ ေနသင့္တာ " သူ႔ေလသံက အနည္းငယ္ ေပ်ာ့ေပ်ာင္းလာသည္ဟု ထင္မိသည္။
" ရပါတယ္အကို က်ေနာ္ top လည္း ေနပါတယ္၊ ပိုေတာင္ အေနမ်ားပါေသးတယ္ "
" ဟုတ္လို႔လား " သူ႔အသံက သေရာ္သံအျပည့္၊ လက္ေခ်ာင္းက ခုနက စမ္းသပ္ထားသည့္အတိုင္း ေတ့ၿပီး ေဆာင့္သြင္းလိုက္ေတာ့ ခပ္ေလ်ွာေလ်ွာပင္ ဝင္သြားသည္။
မရေတာ့၊ က်ေနာ႔္ မ်က္ရည္ေတြ စီးက်လာၿပီ။ သူကပဲ ေစာ္ကားလြန္းေနတာလား၊ ေအာ္ဖာတစ္ေယာက္အတြက္ ဒါပံုမွန္ပဲလား က်ေနာ္မသိေတာ့။
" ကိုယ္က B မေနဘူး၊ Tေနရေအာင္လည္း မင္းက ျပားခ်ပ္ေနတာပဲ၊ ၿပီးေတာ့လည္း.. " သူ႔လက္ေခ်ာင္းက ပို၍ အထဲေရာက္လာသည္။ အသံက သေရာ္သံ၊ ေလွာင္ေျပာင္သံထက္၊ ေစာ္ကားသံ ေပါက္လာသည္။
"က်ေနာ္ ဘာလုပ္ေပးရမလဲ အကို " မငိုမိေအာင္ထိန္းရင္း က်ေနာ္ေမးလိုက္သည္။
" လာ ဒီလာခဲ့ " သူက ျပတင္းေပါက္ဆီသို တိုးကပ္ကာ ေက်ာမွီလိုက္ရင္း က်ေနာ့္ကို ဆြဲယူကာ ဒူးေထာက္ထိုင္ေစလိုက္သည္။ သူ႔ေနာက္က ကန္႔လန္ကာ တပိုင္းတစကိုလွန္လိုက္ေတာ့ ေနေရာင္က က်ေနာ့္မ်က္နွာေပၚ တည့္တည့္က်လာသည္ ။
" မင္းက လူေခ်ာပဲကြ .. ေရာ႕" က်ေနာ့္ ဘာလုပ္ေပးရမည္ကို အလိုက္သိစြာျဖင့္ က်ေနာ္လုပ္ေနမိသည္။ သူက လက္တစ္ဖက္ကို ေခါင္းေနာက္ပစ္ရင္း တဖက္မွ ကန္႔လန္႔ကာ လွန္ထားကာ က်ေနာ့္မ်က္နွာကို ေနေရာင္က်ေအာင္ လုပ္ရင္း အလုပ္မ်ားေနသည္။
သူအဆင္ေျပရဲ႕လား၊ ၾကဳိက္ရဲ႕လား ဟုအကဲခတ္ရန္ ေမာ့ၾကည့္ေတာ့ သူက က်ေနာ့္ကို စိမ္းစိမ္းႀကီး ငံု႔ၾကည့္ရင္း ၿပံဳးေနသည္။ ေၾကာက္စရာ ေကာင္းလိုက္တဲ့ အၿပံဳး၊ ေခ်ာင္ပိတ္မိထားေသာ သားေကာင္ကို မသတ္ခင္ ကစားလုိေသာ မုဆိုးအၿပံဳး။ တစ္ကိုယ္လံုးက ေသြးေတြ ေအးခဲသြားသလုိ ခံစားရၿပီး က်ေနာ့္ ဝန္ေဆာင္မႈကို ရပ္လိုက္သည္။
" ဘာလို႔ ထုတ္လိုက္တာလဲ " သူကက်ေနာ့္ကို ေမးရိုးမွ ဆြဲယူကာ ျပန္တည့္ဖို႔ ႀကိဳးစားသည္။ က်ေနာ္ ထြက္ေျပးခ်င္ေနၿပီ။ ၂ ေသာင္းခြဲ မရရင္ ေနပါေစ။ က်ေနာ္ ေျပးေတာ့မယ္။ ဦးေဏွာက္ထဲမွ ဆူညံစြာျဖင့္ ေျပး ကိုရွိ္င္းေရ ေျပးဟု ေအာ္သံကိုေတာင္ ၾကားေနရသည္ဟု ထင္မိသည္။ က်ေနာ့္သြားကို တင္းတင္းေစ့ထားရင္း သူ႔ကို အာခံမိသည္။
" ေျဖာင္းခနဲ " အသံနွင့္အတူ က်ေနာ့္ဘယ္ဘက္ ပါးတခမ္းလံုး မီးပြင့္သလို ပူထြက္သြားၿပီး မ်က္လံုးထဲတြင္ လင္းခနဲ ျဖစ္သြားတာ ၾကမ္းျပင္ေပၚ ပံုက်သြားသည္။
ဒီတခါေတာ့ က်ေနာ္ သည္းမခံနိုင္ေတာ့၊ ကုန္းထၿပီး အဝတ္အစားမ်ားကို ျပန္ေကာက္ယူကာ ဝတ္ရန္ျပင္သည္။
" မင္း ဒါဘာလုပ္တာလဲ "
" ခဗ်ားေတာ္ေတာ္လြန္ေနၿပီ၊ က်ဳပ္ျပန္ေတာ့မယ္၊ ခု ပိုက္ဆံရွင္းေပး၊ မဟုတ္ရင္ က်ေနာ္ ေအာ္လိုက္မယ္၊ က်ေနာ္က အေစာကတည္းက ဖာေခါင္းပဲ၊ တခုခုဆို ခဗ်ားပဲ နာမည္ပ်က္.."
က်ေနာ့္ စကားမဆံုးေသးခင္မွာပဲ ဝုန္းခနဲ ျမည္သံနဲ႔အတူ ကုတင္ေပၚသို႔ က်ေနာ႔္ ခႏၶာကိုယ္ ကိုင္ေပါက္ခံလိုက္ရသည္။ က်ေနာ္က သူ႔ထက္ အရပ္ျမင့္ၿပီး ေဘာ္ဒီေတာင့္သည္။ သို႔ေသာ္ သူက သန္လြန္းသည္။ က်ေနာ့္ကို ေမွာက္ခ်ကာ လက္ေနာက္ျပန္ခ်ဳပ္ရင္းဖိထားသည္။ စိတ္ထဲတြင္ က်ေနာ့္ကို မုဒိမ္းက်င့္ေတာ့မည္ဟု ထင္မိသည္။
" ဝူအူူ ဝြတ္ " လႊတ္ ဟု က်ေနာ့္ေအာ္သံက မ်က္နွာနွင့္ ဖိကာ အကပ္ခံထားရေသာ ေခါင္းအံုးၾကားမွ ဗလံုးဗေထြး ထြက္ေပၚလာသည္။
လက္ကို ေနာက္ျပန္လိမ္ခံထားရသျဖင့္ လက္ေမာင္းရင္းမွ ျပဳတ္ထြက္မတတ္ နာက်င္ကာ လက္ေကာက္ဝတ္နွစ္ခုက ပူေလာင္စပ္ဖ်င္းေနသည္။ တေခါက္ေကြးေနရာတြင္ သူ႔ဒူးနွစ္ခုက ေနရာတက် ဖိေထာက္ထားေလေရာ ေသမတတ္၊ အရိုးက်ိဴ းေၾကမတတ္ နာၾကင္ရသည္။
" ကယ္ၾကပါ ဗုဒၶကယ္ပါ၊ အရွင္ဘုရား ကယ္ပါ၊ တပည့္ေတာ္ကို ပစ္မထားပါနဲ႔၊ ကယ္ပါဦး ဘုရား " အေျခအေနေတြ ေယာက္ယက္ခတ္ေနသည့္ၾကားမွာ တခုတည္းေသာ အားကိုးရာျဖစ္သည့္ ဘုရားျမတ္စြာကို တြင္တြင္တရင္း ရုန္းကန္ေနမိသည္။
ထိုစဥ္ ဖိထားေသာ သူ႔ခႏၶာကိုယ္မွ အနည္းငယ္ ေပါ့သြားသည္ကို ခံစားမိသည္။ ဤသည္ကို အခြင့္ေကာင္းယူလ်က္ ရုန္းထလ်က္ ျပင္လိုက္ခ်ိန္တြင္ ညာဘက္ လည္ပင္းမွ စူးခနဲ ျဖစ္သြားတာ အရည္တခ်ိဳ႕ လည္ပင္းသား တစ္ေလ်ွာက္ ေပၚတြင္ စိုစြတ္လာသည္ကို ခံစားလိုက္ရသည္။
က်ေနာ့္ ခႏၶာကိုယ္ေပၚတြင္ သူမရွိေတာ့၊ အတင္းရုန္းကန္ ထရင္း ေနာက္ကို လွည့္ၾကည့္ေတာ့ လက္ထဲမွာ ေဆးထိုးအပ္ အလြတ္တစ္ေခ်ာင္းကိုင္လ်က္ က်ေနာ့္ကို ၿပံဳးၾကည့္ေနသာ သူ႔ကို ေတြ႕လိုက္ရသည္။ ေဆးထိုးအပ္ကား အလြတ္၊ ေဆးရည္ေတြက က်ေနာ့္ကိုယ္ထဲ ေရာက္ကုန္ၿပီ။
" ဘာေၾကာင့္လဲ.. ဘာလို႔ ဒီလိုလုပ္တာလဲ ဘာေၾကာင့္ က်ေနာ့္ကိုမွလဲ " က်ေနာ္ မ်က္ရည္ေတြ စီးက်လာသည့္ၾကားမွ ေမးမိသည္။ သူက ခပ္ၿပံဳးၿပံဳး၊ သို႔ေသာ္ မေကာင္းဆိုးဝါး ဆန္သည့္ ေၾကာက္စရာ အၿပံဳး။
" မင္းကိုမွ ဘာေၾကာင့္လုပ္ရသလဲဆိုတဲ့ အေၾကာင္းျပခ်က္ေတာ့ မရွိပါဘူး၊ ဘာလို႔လုပ္တာလဲဆိုတာေတာ့ ရွင္းျပခ်င္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ မင္းမွာ အခ်ိန္မရွိဘူး"
" အခ်ိန္ မရွိဘူး ? "
" အင္း မင္းကို ကိုယ္ထိုးထည့္ေပးလိုက္တာ အဆိပ္ေတြပဲ၊ ငါးမိနစ္ျပည့္တာနဲ႔ မင္းရဲ႕ အာရံုေၾကာေတြကို ေသေအာင္လုပ္ပစ္လိမ့္မယ္၊ နွလံုးခုန္တာ ရပ္သြားၿပီး မင္းေသသြားလိမ့္မယ္။ အဲ့ေတာ့ ငါးမိနစ္မျပည့္ခင္ မင္းေျဖေဆးထိုးခံရမွ ရမယ္ ၊ ကဲ ဒီေတာ့ကိုယ္ေျပာတာ နားေထာင္၊ ဒီတံခါးကေန ထြက္ၿပီးဓာတ္ေလွခါးဆီ ဟန္မပ်က္ေလ်ွာက္သြား၊ CCTV ေတြ ရွိတယ္။ ငါ့အခန္းထဲက မင္းေအးေအးေဆးေဆး ထြက္သြားတာ ျမင္ပါေစ၊ ဟန္မပ်က္ေစနဲ႔၊ ေနာက္ ဟိုတယ္ အျပင္ကိုထြက္၊ ဘယ္ဘက္ကို ခ်ိဳး၊ အဲ့လမ္းၾကားေလးထဲမွာ မီးခိုေရာင္ဗန္ကားနဲ႔ လူတစ္ေယာက္ရွိမယ္။ အဲ့က်ရင္ စကားဝွက္ေျပာ၊ စကားဝွက္က အခန္း ၈၀၈ ၊ သူကမင္းကို ေျဖေဆးထိုးေပးလိမ့္မယ္။ CCTV ေရွ႕မွာ ဟန္ပ်က္တာပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ လမ္းမွာ လူေတြကို အကူအညီေတာင္းတာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ မင္းငါ့ဆီက ေျဖေဆးရမွာမဟုတ္ဘူး။ မင္း အကူအညီေတာင္းလည္း မင္းကို ဘယ္သူမွ မိနစ္ပိုင္းအတြင္း ကူညီေပးနိုင္မွာ မဟုတ္ဘူး ။ အဲ့က် မင္းေသရမွာပဲ၊ ကဲ သေဘာေပါက္ရင္ အက်ီဝတ္၊ ဒိုးေတာ့ ျမန္ျမန္ "
သူက က်ေနာ႔္ အက်ီနဲ႔ ေဘာင္းဘီကို ကမ္းေပးရင္း ခပ္ေအးေအး ရွင္းျပေနသည္။
ေဘာင္းဘီကို ဝတ္၊ တီရွပ္ကိုစြပ္ရင္း က်ေနာ္ အိပ္မက္မက္သလို ျဖစ္ေနသည္။ ဘာေၾကာင့္လဲ ဘာျဖစ္ေနတာလဲ က်ေနာ္နားမလည္နိုင္ေတာ့။ ေခါင္းေတြေလးၿပီး ခ်ာခ်ာလည္သလို စခံစားလာရသည္။
" ေဟ့ ေဟ့ေကာင္တင္းထားစမ္း၊ သားေရေတြ သိမ္း၊ သုတ္ပစ္လိုက္ " သူက က်ေနာ့္ ပါးေစာင္မွ စီးက်လာေသာ သားေရမ်ားကို သုတ္ပစ္ရင္း ပါးကို ခပ္စပ္စပ္ရိုက္သည္။ တကယ္ပင္ က်ေနာ္ အားေလးလ်ွာေလး ျဖစ္ၿပီး သားေရ မနိုင္ျဖစ္လာသည္။
" သြား ျမန္ျမန္ ကိုယ္မွာတာေတြ မေမ့နဲ႔၊ ဟန္မပ်က္ေစနဲ႔၊ စကားဝွက္က အခန္း၈၀၈ "
စိတ္ညိဳခံရသူပမာ သူ႔အမိန္႔အတိုင္း နာခံရင္း တံခါးဆီကို ေျပးကပ္သြားလိုက္သည္။ 808 ဆိုသည့္ အခန္းနံပါတ္ ထြင္းထားေသာ ေၾကးျပားက ေအးစက္ေနသည္.......
အင္း ဟုတ္သည္။ ဒါပါပဲ ဒါကပဲ က်ေနာ္ ဗန္ကားေပၚ ဘယ္လိုေရာက္လာသည္ဆိုသည့္ ဇာတ္လမ္း။ ခုေတာ့ က်ေနာ္က ကားေပၚမွာ၊ ေဘးမွာ သူေျပာခဲ့သည္ လူက ထိုင္လ်က္။
" အခန္း ၈၀၈ ေျဖေဆး " က်ေနာ္ အာေလးလ်ွာေလးျဖင့္ ေရ႐ြတ္ရင္း အကူအညီေတာင္းမိသည္။
" မပူပါနဲ႔ မင္းကိုယ္ထဲက အိပ္ေဆး တစ္မ်ိဴ းပါ၊ မင္းေျဖေဆးမလိုပါဘူး "
" တကယ္ ေဆးမလုိဘူးလား၊ က်ေနာ္ မေသေတာ့ဘူးလား " က်ေနာ့္ လည္ပင္း မခိုင္ေတာ့၊ ဇာတ္တစ္ျခမ္းေစာင္းေနၿပီ။
" ေအးေပါ့ ေျဖေဆးရရင္ မင္းျပန္နိုးလာမွာေပါ့၊ အဲ့လို မင္းနိုးေနရင္ မင္းေက်ာက္ကပ္ကို ငါတို႔ထုတ္တဲ့အာ မင္းနာမွာေပါ့ " သူ႔အသံက ေလွာင္သံ အျပည့္ျဖင့္ ျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္လည္း ထိုလူ ေနာက္ေနျခင္းမဟုတ္ပဲ အတည္ေျပာေနသည္မွန္းက်ေနာ္ယံုၾကည္သည္။ က်ေနာ့္သူ႔ကို မျမင္ရေတာ့၊ က်ေနာ့္ မ်က္လံုးေတြ ပိတ္လာေနၿပီ။
" ေက်ာက္ကပ္.. ထုတ္မယ္.. ဟလား..." စကားလံုးတစ္လံုးထြက္ဖို႔ ေသလုေမ်ာပါးအားတင္းၿပီး က်ေနာ္ေမးသည္။
" ေအ့ေလ မင္းကိုေက်ာက္ကပ္ထုတ္ဖို႔ေလ၊ အဲ့အတြက္ မင္းကို ေရာင္းစားသြားတာပဲ "
" ဘာ..လို႔ က်...ေ..နာ္..လဲ.. "
" အေၾကာင္းျပခ်က္ မရွိပါဘူး၊ တခါတရံ လူတစ္ေယာက္အေပၚ သတ္ျဖတ္ဖို႔၊ ယုတ္မာဖို႔၊ အျမတ္ထုတ္ဖို႔အတြက္ ဘာလို႔ အဲ့လူကိုမွ ေ႐ြးလဲဆိုတဲ့ အေၾကာင္းျပခ်က္ မလိုအပ္ပါဘူး။ ဘယ္သူမဆို အေၾကာင္းျပခ်က္ မရွိပဲ သားေကာင္ ျဖစ္သြားနိုင္တာပဲ "
က်ေနာ့္မွိတ္ေနသည့္ မ်က္လံုးမွ မ်က္ရည္ပူမ်ား စီးက်လာသည္။ ေၾသာ္ က်ေနာ္ ေသရေတာ့မယ္တဲ့၊ က်ေနာ႔္ ေက်ာက္ကပ္ကို ထုတ္ယူၿပီး ေရာင္းၾကေတာ့မယ္တဲ့၊ မနက္က က်ေနာ္ ပံုမွန္အတိုင္း ေနျမင့္မွ အိပ္ယာထသည္။ ေလ့က်င့္ခန္းလုပ္သည္၊ မနက္စာစားသည္၊ ထိုအခ်ိန္ကေတာ့ ညေနက်ရင္ ငါေတာ့ ေသရေတာ့မွာပဲလို႔ မေတြးမိ၊ ႀကိဳလည္း မသိ၊ က်ေနာ့္ဘဝ အဆံုသတ္ရမည္ဆိုမွ က်ေနာ္ ဘာမွမလုပ္ရေသးမွန္း သတိရသည္။ က်ေနာ့္အတြက္၊ က်ေနာ့္ မိသားစုအတြက္ ေကာင္းက်ိဳး တစ္စံုတစ္ရာ က်ေနာ္မလုပ္ခဲ့။ က်ေနာ္သည္ တန္ဖိုးမရွိ။ ရုတ္တရက္ က်ေနာ႔္ စိတ္ထဲ ေမးခြန္းတစ္ခုကို သတိရလာသည္။
မ်က္လံုးမဖြင့္နိုင္၊ မလႈပ္နိုင္၊ လ်ွာေတြေလးလာသည့္ၾကားမွ အားယူေမးသည္။
" က်ေနာ့္...ကို .. ဘ..ယ္ေလာက္ .. နဲ႔ ဝယ္ခဲ့ရ... လဲ " ထိုသ႔ူ မ်က္နွာ ဘယ္လိုျဖစ္သြားမည္မွန္း မျမင္ရသျဖင့္ က်ေနာ္ မသိနိုင္ပါ။ ရုတ္တရက္ တိတ္ဆိတ္သြားၿပီးမွ
" မင္း ေက်ာက္ကပ္အတြက္ ၂၅ သိန္းေပးခဲ့ရတယ္၊ တျခား အပိုင္းေတြ သူဘယ္သူ႔ကို ဘယ္ေလာက္နဲ႔ ေရာင္းဦးမလဲေတာ့ ငါလဲ မသိဘူး"
ေၾသာ္.. က်ေနာ္ၿပံဳးမိလား က်ေနာ္ မေသခ်ာ။ ၿပံဳးခဲ့လ်င္လည္း အခန္း၈၀၈ မွ က်ေနာ့္ကို ေဆးထိုးလႊတ္လိုက္ေသာ သူ႔လို ေလွာင္ၿပံဳးပင္ ျဖစ္မည္ဟု ထင္သည္။ သူကေတာ့ က်ေနာ႔္ကို ေလွာင္သည္။ က်ေနာ္ကေတာ့ ကံတရားကို ေလွာင္သည္၊ ေလာကႀကီးကို ေလွာင္သည္၊ ျမတ္စြာဘုရားကို ေလွာင္သည္။ က်ေနာ့္ရဲ႕ ရွင္သန္ရာ ပတ္ဝန္းက်င္ တစ္ခုလံုးကို ေလွာင္သည္။
ဘယ့္နယ့္ ကိုယ္ပိုင္တဲ့ ခႏၶာကိုယ္တစ္ခုကို ၂ေသာင္းခြဲနဲ႔ ေရာင္းတာေတာင္ သူ႔ဆီက ပိုက္ဆံမရေသး၊ သူကေတာ့ သူမပိုင္ေသာ က်ေနာ့္ ခႏၶာကိုယ္က္ို ၂၅ သိန္းျဖင့္ ေရာင္းသြားေပၿပီ။ ဘာေတြကမ်ား က်ေနာ္တို႔ကို ကြာျခားေစခဲ့တာလဲ၊ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ အသံုးခ်တာနဲ႔ သူမ်ားကို အသံုးခ်တာလား၊ အခန္း၈၀၈ မွာ ေနတာနဲ႔ အေဆာင္မွာ ေနတာလား၊ ရန္ကုန္သားနဲ႔ ေတာင္ေပၚသားလား၊ ပညာအရည္အခ်င္းလား၊ ဘာေၾကာင့္လဲ ဘာေတြကမ်ား က်ေနာ္တို႔ကို ကြာျခားသြားေစတာလဲ။
တခ်ိဳ႕ေသာအရာေတြအတြက္ အေၾကာင္းျပခ်က္ မရွိေၾကာင္း က်ေနာ္ သိပါသည္။ ထိုအထဲတြင္ က်ေနာ္ ေသဆံုးရျခင္းလည္း ပါေကာင္းပါနိုင္သည္။
ခႏၶာကိုယ္ေလးလံလာသလို က်ေနာ့္အေတြးမ်ားလည္း ေလးလံလာသည္ဟု ထင္သည္။ လူမ်ားကိုမသတ္ခင္ ေနာက္ဆံုးဆႏၵကို ျဖည့္ဆည္းေပးေလ့ရွိေုကာင္း ရုပ္ရွင္ထဲတြင္ ျမင္ဖူးသည္။ က်ေနာ့္ ဆႏၵကို က်ေနာ္ စဥ္းစားမိသည္။ က်ေနာ့္ ဆႏၵမွာ အခန္း၈၀၈ကသူ ျဖစ္ခ်င္ရံုသာျဖစ္သည္။ အဲဒိ့ိလိုသာ ဆိုလ်ွင္ က်ေနာ့္ ခႏၶာကိုယ္ကို အေၾကာင္းျပခ်က္ျဖင့္ ေရာင္းစားရန္မလိုပဲ သူမ်ားခႏၶာကိုယ္ကိုသာ အေၾကာင္းျပခ်က္မလိုပဲ တန္ဖိုးႀကီးႀကီးျဖင့္ ေရာင္းနိုင္ဝယ္နိုင္မည္ျဖစ္သည္။
#တီနို
(`တီႏို´ ဆိုေသာစာသားေလးေပၚႏွိပ္ကာ မူလစာေရးသူ Teno ရဲ႕စာမ်က္ႏွာစီသြားၾကည့္ႏိုင္ပါေၾကာင္း)
