Monday, May 22, 2017

Love is Accidental ???



အခ်စ္ဆိုတာ တစ္ခါတေလ အလြမ္းေတြကိုယူေဆာင္လာတတ္သလား ျပီးေတာ့.......

အလြမ္းဆိုတာကေရာ ရင္ထဲကိုနက္ရႈိင္းစြာ စူးနင့္ ခံစားေစတတ္ပါသလား။

သူမ်ားေတြအတြက္ေတာ့ အလြမ္းဆုိတာကို ဘယ္လိုရရွိခံစားတတ္ၾကတယ္ဆိုတာ မသိေပမဲ့ ကြၽန္ေတာ့္အတြက္ေတာ့ အလြမ္းဖ်ားနာက်ေအာင္ ခံစားေနရသည္မွာအမွန္။

စကားမစပ္ေျပာရရင္ ဒီလိုအခ်စ္ဆိုတာ ခံစားေနမိတာကိုက သူ႔စကားအရေတာ့ မျဖစ္သင့္တဲ့အရာလည္းျဖစ္သည္ ဆိုပဲ။

x x x

ကိုယ့္ခ်ိဳ႕ယြင္းခ်က္ကို ဖြင့္ေျပာျပျပီး ခင္မင္ခြင့္ေတာင္းသူမ်ိဳးၾကံဳဆံုဖူးၾကပါရဲ႕လား။

ကိုယ့္ကို အထင္အျမင္ ေသးသြားေစမဲ့ အေၾကာင္းအရာမ်ိဳးကိုေလ။

လူဆိုတာ ေကာင္းတာေလးကို၀တ္ ေကာင္းတာေလးကိုစား ေကာင္းတဲ့ေနရာေလးမွာေနလို႔ ကုန္ကုန္ေျပာရရင္ တစ္ခါတေလ အပ်င္းေျပ ဒိတ္ဖို႔အေဖာ္ရွာတာကိုပင္ ရုပ္ေခ်ာအေျပာေကာင္း ခပ္မိုက္မိုက္ေလးေတာ့ျဖစ္ေစ ခ်င္ၾကသည္မွာ အမွန္။

သူမ်ားနဲ႔မတူ မိတ္ဆက္ခင္မင္လာသူ သူ႔ကိုလည္း အစပထမေတာ့ အရင္လူေတြလည္းသေဘာထားခ့ဲသည္။ ကုန္ကုန္ေျပာရရင္ သူဘယ္လိုပဲေျပာလာသည္ျဖစ္ေစ ခံစားခ်က္မဲ့ႏွလံုးသားကေတာ့ လႈပ္ရွားမေနခဲ့တာအမွန္ပါ။

အတူအျပင္ထြက္ၾကတယ္၊ အတူစကားေျပာၾကတယ္၊ သူ႔အလုပ္က မိတ္ေဆြေတြနဲ႔ မိတ္ဆက္ထိေတြ႔ေစတယ္။ အင္း... သူနဲ႔ေနရတာ ေပ်ာ္စရာေကာင္းပါလား။ ျပီးေတာ့ အထီးက်န္ခံစားမႈလည္း နည္းနည္းေလ်ာ့လာသလိုပါပဲ။

လူဆိုတာ စကားအတူေျပာမိတိုင္း စကားလက္ဆံုက်ဖို႔ခဲယဥ္းသည္။ သူေျပာတဲ့စကားကိုေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ႏွစ္ႏွစ္ ျခိဳက္ျခိဳက္လက္ခံမိသည္မွာ မဆန္း "မင္းနဲ႔စကားေျပာရတာ အဆင္ေျပတယ္ Same Level ပါတဲ့"။ ဘယ္လိုအေၾကာင္းအရာမ်ိဳးကို စတင္လိုက္သည္ျဖစ္ေစ အဆင္ေျပစြာေဆြးေႏြးႏိုင္ စကားလက္ဆံုက် ႏိုင္ခဲ့ၾကတာ မၾကာခဏပါ။

သူကေလ "မင္းငါ့ကို ခ်စ္ေအာင္ေနႏိုင္တယ္၊ စြဲမက္ေအာင္လည္းလုပ္ႏိုင္တယ္.....တကယ္လို႔ မင္းငါနဲ႔ လမ္းခြဲခ်င္တယ္ ဆိုရင္ေတာင္ ႏႈတ္ဆက္စကားမဆိုပဲ တိတ္တိတ္ေလးထြက္သြားပါ။" လို႔ေျပာခဲ့တာ ဆိုတာ့ ကြၽန္ေတာ့္ရင္ထဲမွာ လက္ခံခ်င္မိသလိုျဖစ္ခဲ့ရျပန္တယ္။

အခ်စ္တဲ့လား။ အခ်စ္ဆိုတာ တစ္ဦးကိုတစ္ဦး ယံုၾကည္မႈ ရွိမွ အခ်စ္ဆိုတာျဖစ္ေပၚလာႏိုင္သလားလို႔........ေလ။

x x x

အစိုးရမဟုတ္တဲ့အဖြဲ႕အစည္းတစ္ခုမွာ အလုပ္လုပ္ပါတယ္ သူက။ ျပီးေတာ့လည္း ရာထူးၾကီးၾကီးရထားသူပါ။ နယ္ကတက္လာတာခ်င္းအတူတူ သူ႔က်ိဳးစားမႈ ရရွိထားတဲ့ရာထူး ေနာက္သူ႔ရဲ႕ေအးေဆးတည္ျငိမ္တတ္တဲ့ အေတြးအေခၚ ေတြဟာ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔သူ႔ကိုညႊတ္လာေစတဲ့အခ်က္မ်ားျဖစ္ပါတယ္။

ေအးေဆးတည္ျငိမ္တတ္တယ္ဆိုတာ....သူ႔ကိုမခ်စ္မိခင္မွာေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္အတြက္ အလြန္႔ကိုသေဘာ က်စရာ ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။

သူ႔ကိုၾကည့္လိုက္ရင္ အျမဲရယ္ျပံဳးေနတတ္တာ....သူ႔၀မ္းနည္းမႈကိုဘယ္ေတာ့မွမျမင္ဖူးခဲ့ပါဘူး အခုခ်ိန္ထိေပါ့။

သူ႔တုိက္ခန္း ၀ရံတာကေနလွမ္းၾကည့္လိုက္ရင္ ေရႊတိဂံုဘုရားကို ၾကည္ညိဳဖြယ္ဖူးေမွ်ာ္ရတာ မနက္ခင္းတိုင္း။ သူဟာ အလုပ္တစ္ခုကို ဇြဲနဲ႔လုပ္ကိုင္တတ္သူလည္းျဖစ္ျပန္တယ္။ သူ႔အေမနဲ႔ ညီရန္ကုန္ အလည္လာမယ္ဆိုေတာ့ လူပ်ိဳ တိုက္ခန္းထံုးစံအတိုင္း ညစ္ပတ္ေနတာကို တစ္ညလံုးမအိပ္ဘဲ ရွင္းလင္းေနေတာ့တာေလ။ အဆူမခံခ်င္လို႔မဟုတ္ဘဲ တကယ့္ကိုစိတ္ပါလက္ပါ လုပ္ကိုင္ေနတာကိုၾကည့္ျပီး သူ႔စိတ္သဘာ၀ကို အနည္းငယ္ရိပ္စားမိလာသလိုပါပဲ။

ျပီးေတာ့ေလ....သူဟာ သူ႔စိတ္အမွန္ကိုတကယ့္ကို ဖံုးကြယ္ႏိုင္သူလို႔ေျပာရင္ရသလို အလုပ္ကိုခ်စ္ျမတ္ႏိုးသူ အလုပ္ကိုဦးစားေပးႏိုင္လြန္းသူဆိုတာကို တျဖည္းျဖည္းသိလာရေတာ့ ဘာမွန္းမသိတဲ့ ၀န္တိုျငဴစူ စိတ္ေတြထူးဆန္းစြာ ၀င္လာတာ ကိုယ့္ဘာသာေတာင္ အ့ံၾသမိတဲ့အထိ။

ကိုယ့္ကိုအခ်ိန္ သိပ္မေပးႏိုင္ေတာ့တာ သူ႔အလုပ္သဘာ၀အရ နယ္ေတြကို တစ္လကိုးသီတင္းထြက္ေနရတဲ့အခ်ိန္မွာ စိတ္ အခ်စ္စိတ္ေတြ သူ႔အေပၚခ်စ္ခင္တြယ္တာတဲ့စိတ္ေတြ မယံုႏိုင္ေလာက္ေအာင္ျဖစ္ေပၚလာေနတယ္ ဆိုတာသူ႔ကိုေျပာျပမိေတာ့ "မင္းအဲဒီလို မခံစားပါနဲ႔ ၊ ကိုယ္တို႔ဟာ ေယာက္်ားမိန္းမ သာမန္ခ်စ္သူအတြဲမ်ိဳး မဟုတ္ၾကဘူးေလ။ သဘာ၀က်က်ေနထိုင္တတ္ဆန္းပါ" တဲ့။

သူဟာ အရမ္းေအးစက္လြန္းသူပါပဲ၊ ေတြ႔ဖို႔ဆံုဖို႔ကို ကိုယ့္ဘက္ကအျမဲက်ိဳးစားခဲ့ရတာ။ ကိုယ့္က မင္းငါ့ကို တန္ဖိုးမထားဘူး၊ အေရးမစိုက္ဘူး စသျဖင့္သူ႔ကို စကားျပစ္တင္ဆိုမိခဲ့တာမၾကာခဏ။ ဒါေပမဲ့ သူကကိုယ္တို႔ ဘယ္ေန႔ေတြ႕မယ္လို႔ေျပာလိုက္တာနဲ႔တစ္ျပိဳင္နက္ သူ႔အေပၚျငဴစူတဲ့စိတ္ေတြဘယ္ေရာက္ကုန္မွန္းမသိပါေလ။

ဟား...ဟား.. ..မခ်စ္မိခင္တုန္းကေတာ့ ေအးဆက္တည္ျငိမ္ေနတတ္မႈကို သေဘာက်မိခဲ့သေလာက္ အခုအခ်ိန္ မွာေတာ့ အဲဒီေသြးေအးတတ္တာကို အျပစ္လို႔တစ္ခါတေလအေတြး၀င္မိျပန္ေရာ။

ဟုတ္တယ္ ယံုၾကည္တယ္၊ သူ႔ကိုယံုၾကည္ေနမိျပီ ဒါဆိုသူ႔ကိုခ်စ္မိေနျပီေပါ့။

သူ႔နဲ႔ခြဲေနရတဲ့ရက္ေတြဟာ အိပ္မေပ်ာ္ည ေတြျဖစ္ေနခဲ့ရတာမၾကာခဏ။ဒါေပမဲ့ အဲဒီအေမာဟာ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေလးနဲ႔ ေပ်ာ္ရႊင္ခဲ့ရတာလည္း... မၾကာခဏပါပဲေလ။

ပိုင္ဆိုင္ခြင့္ ရယူတားဆီးႏိုင္ခြင့္မရွိတဲ့ ဒီအခ်စ္မ်ိဳးကိုသာယာမိသူ ကြၽန္ေတာ္ဟာ အမွန္တရားတစ္ခုကို လက္ခံသူ သဘာ၀က်က်ေနထိုင္တတ္သူ ခ်စ္သူ...သူ႔လိုခ်စ္သူမ်ိဳးကို အျပစ္မတင္ရက္ခဲ့ေတာ့တာ..ဟာ...။

x x x

ဘ၀မွာ ဘယ္ကိစၥဟာ ဘ၀အတြက္ အေရးပါပါသလဲ။ အခ်စ္ဆိုတာကေရာ ဘ၀မွာရာခိုင္ႏႈန္းဘယ္ေလာက္ အေရးၾကီးပါသလည္း။

စိတ္ခံစားမႈေနာက္ကို အေရးေပးတတ္လြန္းသူ ကြၽန္ေတာ္နဲ႔ သဘာ၀က်က်ေတြးေခၚေနထိုင္တတ္သူ ဘယ္သူက ပိုမွန္တယ္လို႔ ထင္ၾကပါသလဲ။

ေတြ႕ၾကဆံုၾက မ်က္ႏွာေလးပဲျမင္ရ ျမင္ရ သူနဲ႔ေတြ႔ရမွ ေနသာထိုင္သာရွိတတ္ခဲ့သူ ကြၽန္ေတာ့္အတြက္ အလုပ္ကိုခ်စ္သူ၊ မိသားစုရဲ႕ဦးေဆာင္သူျဖစ္တဲ့သူ႔ကို နားလည္ႏိုင္ေအာင္က်ိဳးစားခဲ့ရပါတယ္။ ခြင့္လႊတ္ တတ္ခဲ့ရပါတယ္။

အခ်စ္အတြက္ စာနာနားလည္မႈက အေရးပါသလို အတၲကိုေလ်ာ့ခ်ႏိုင္ခဲ့မႈဟာလည္း ခ်စ္သူေတြမွာ အေရးၾကီးဆံုး လို႔အခုခ်ိန္မွာေတာ့ လက္ခံခဲ့ပါျပီ။

ေတြ႔ဖို႔ဆံုဖို႔ကို ဘယ္အခ်ိန္ကပဲျဖစ္ျဖစ္ ကြၽန္ေတာ့္ဘက္ကသာ စတင္က်ိဳးစားျဖစ္ခဲ့တဲ့ပံုစံမ်ိဳး က်ေရာက္ေနေတာ့....ဘယ္လိုမ်ိဳးလည္း....ဘာေတြလည္း သူ႔ဘက္ကဆိုတဲ့အေတြး မ်ိဳး၀င္ေရာက္လာတတ္သလို တစ္ခါတစ္ေလလည္း ေဒါသအရမ္းထြက္ခဲ့ရပါတယ္။

ဒါေပမဲ့ အခ်စ္ဆိုတာက ထူးေတာ့ ထူးဆန္းသားပါလား.....။ တစ္ခါတေလေတာ့ ဒီလိုဘ၀မ်ိဳးကိုမုန္းတယ္။

သာမန္အတြဲေတြလို လက္ထပ္ခြင့္ရခဲ့မယ္ဆိုရင္ ကိုယ္ပိုင္လူအျဖစ္ ပိုင္ပိုင္ႏိုင္ႏိုင္ခ်စ္ခြင့္ တားဆီးခ်ဳပ္ပိုင္ႏိုင္ခြင့္ရမယ္မဟုတ္လား။

ဒါေပမဲ့လည္း....စာခ်ဳပ္လို စာရြက္တစ္ခုေပၚမွာ ခ်ဳပ္ဆိုလက္မွတ္ထိုးထားရုံျဖင့္ လံုေလာက္ျပီလို႔ထင္ျမင္လို႔ ရၾကပါ့မလားလို႔ သူကေမးေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္မွာ ဘာကိုေျဖရမွန္း ေရေရရာရာ မသိေတာ့ပါ။

ဟိုတစ္စ သည္တစ္စ သံေယာဇဥ္ပိုးျခည္မွ်င္ေလးေတြဟာ အခ်ိန္ၾကာလာတာနဲ႕အမွ် သံမဏိကြန္ယက္ၾကီးအျဖစ္ ေရာက္ရွိလာကာ ကြၽန္ေတာ့္စိတ္ခႏၶာမွာ ခ်ဳပ္ေႏွာင္ရစ္တြယ္သြားျပီ။ ဘယ္လိုမွဖယ္ရွားလို႔မရႏိုင္ေတာ့ သလို ကြၽန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ကလည္း မဖယ္ရွားခ်င္ေတာ့တာ။

ဘယ္လိုလူမ်ိဳးပဲျဖစ္ျဖစ္ ဘယ္လိုဘ၀မ်ိဳးပဲျဖစ္ျဖစ္ ကိုယ္ခ်စ္တဲ့သူနဲ႔ အစဥ္ထာ၀ရ လက္တြဲေနထိုင္ခြင့္ေတာ့ရ ခ်င္ၾကတာ မျငင္းႏိုင္ဘူး....။

ဒါေပမဲ့ ကြၽန္ေတာ္တို႔ယဥ္ေက်းမႈ ပတ္၀န္းက်င္က လက္ခံႏိုင္ပါ့မလား အထူးသျဖင့္....ကြၽန္ေတာ္တို႔ရင္ဆိုင္၀ံ့မလား ေလာကၾကီးကို.....။

ထားပါေတာ့.......သူကေရာ ဒီလို စိတ္ဆႏၵရွိပါ့မလား...။

x x x

ေမးခြန္းမ်ားသာရွိ အေျဖကေတာ့ျဖင့္မရွိေသးပါ။ တစ္ေဖ်ာက္ေဖ်ာက္က်ေနတဲ့ ေခါင္မိုးေပၚက ႏွင္းစက္ေတြရဲ႕ျမည္ေနသံေတြ စည္းခ်က္က်က်ကိုၾကားေနရျပီ။

ေႏြးေထြးတဲ့ သူ႔ရင္ခြင္က်ယ္ၾကီးကို လြမ္းတယ္။

ရင္ခြင္ထဲကို ခို၀င္လိုက္တာနဲ႔ အရာရာျပည့္စံုသြားတဲ့ ဘာမွကိုမလို ေတာ့ဘူးလို႔ ခံစားရမိတဲ့ ဖီလင္ေလးကို တမ္းတမိေနဆဲ ဒီညမ်ိဳးေတြမွာ။

မၾကာခင္မွာ ခရစ္စမတ္ေရာက္ေတာ့မယ္။ မိသားစုေတြျပန္လည္ဆံုေတြ႕ၾကတဲ့အခ်ိန္ သူငယ္ခ်င္းမိတ္ေဆြေတြ ေတြ႔ဆံုအခ်ိန္ေပးေပ်ာ္ရႊင္ၾကမယ့္ ညခ်မ္းခ်ိန္ခါေလးေရာက္ေတာ့မယ္။

ဟား....ဟား....ဘယ္တုန္းကမွ စိတ္မရွည္တတ္ခဲ့တဲ့ကိုယ္ဟာ ေစာင့္ေမွ်ာ္တတ္ တမ္းတတတ္ေနျပီ အခုလည္း ဘယ္လိုေႏြးေထြးမႈကိုမွမရွာ ဘယ္မွမသြားဘဲ ေအးစက္စက္ညကို ျဖတ္သန္းေနတတ္ျပီ။

သူအခ်ိန္မေပးႏိုင္လို႔ မေတြ႕ရေပမဲ့ ျမန္မာျပည္မွာရွိတယ္ တစ္ေျမထဲမွာေနတယ္ဆိုတဲ့အေတြးနဲ႔တင္ သူ႔ကိုခ်စ္ႏိုင္ခဲ့ တယ္။

ဒါေပမဲ့အခုလို ေျမျခားေရျခားကို သြားေနတာက ၂လ၃လဆိုေတာ့.....မ်က္ရည္မ်ားေတာင္ ခပ္၀ဲ၀ဲျဖစ္မိတာ ခ်စ္တတ္သူအတြက္မမွားဘူးထင္ပါရဲ႕။

အင္း......ဟုတ္ပါတယ္ေလ ဒါကအလုပ္အတြက္ပဲ ကိုယ့္ကိုလမ္းခြဲသြားခဲ့တာမွမဟုတ္တာ။

ထံုးစံအတိုင္း သူျပန္ေရာက္လာမယ့္အခ်ိန္ကိုေစာင့္မည္။ ဖုန္းဆက္လို႔ရမယ့္အခ်ိန္ကိုေမွ်ာ္မည္။

ျပီးေတာ့ဖုန္းဆက္ျပီး ေတြ႔ခြင့္ေလးရဖို႔ေျပာဦးမည္။ ဘယ္သူမဆို အခ်စ္ဦး အခ်စ္ဆံုးဆိုတာရွိခဲ့ဖူးတာကိုလည္း နားလည္ေပးပါဦးမည္။

ခ်စ္သူ စိတ္အေႏွာင့္အယွက္ကင္းစင္စြာ ေနထိုင္ႏိုင္ဖို႔သည္သာ ကြၽန္ေတာ့္ေပ်ာ္ရႊင္မႈျဖစ္ေနခဲ့ျပီ။ သူဘက္ကေတာ့.....။

x x x

အလြမ္းကသယ္ေဆာင္လာေသာ အခ်စ္ေတြကို ႏွစ္ႏွစ္ျခိဳက္ျခိဳက္လက္ခံေပ်ာ္ရႊင္ဖူးၾကပါသလား။

အဲဒီအခ်စ္ကေရာ ဘယ္လိုဖီလင္ေတြကို ေပးစြမ္းႏိုင္တယ္လို႔ထင္ၾကပါသလည္း။

လူတစ္ခ်ိဳ႕အတြက္ကေတာ့ ရယူပိုင္ဆိုင္မွ အခ်စ္ သာယာမႈကိုေပးစြမ္းႏိုင္သူမွသာအခ်စ္တဲ့။

မျဖစ္သင့္ဘူးလို႔ သူေျပာေျပာေနတဲ့ ဒီလိုအခ်စ္မ်ိဳးကို ကြၽန္ေတာ္ကေတာ့အလြမ္းစိတ္မ်ားစြာနဲ႔ လက္ခံေပ်ာ္ရႊင္ ေနဦးမည္။

ဘာေၾကာင့္လည္းဆိုပါလ်င္ အခ်စ္ေၾကာင့္ပင္ျဖစ္ပါသည္။

Written by Alex Aung

Wednesday, May 17, 2017

International Day Against Homophobia and Transphobia (IDAHOT)

ဒီေန႔ေလးဟာ ဘာေန႔ေလးလည္း သိၾကရဲ႕လား……….???


ဒီေန႔ ေမလ ၁၇ ရက္ေန႔ ေလးဟာ အျပည္ျပည္ဆိုင္ရာ လိင္တူခ်စ္တူေတြအေပၚ ေၾကာက္ရြံ႕မုန္းတီးျခင္းကို တိုက္ဖ်က္တဲ့ အထိမ္းအမွတ္ေန႔ေလးျဖစ္ပါတယ္။

အဂၤလိပ္လိုေတာ့ International Day Against Homophobia and Transphobia (IDAHOT) လို႔ ေခၚပါတယ္……….

ဒုတိယကမာၻစစ္ၿပီးကာလတုန္းက လိင္တူခ်စ္သူေတြကို စိတ္ေရာဂါေ၀ဒနာရွင္မ်ားကဲ့သို႔ သတ္မွတ္ကာ အတင္းအက်ပ္ ေဆးကုသမႈမ်ား ျပဳလုပ္ခဲ့ၾကပါတယ္။

၁၉၉၀ ခုႏွစ္ ေမလ ၁၇ ရက္ေန႔မွာ လိင္တူခ်စ္ျခင္းသည္ ေရာဂါမဟုတ္ေၾကာင္းကို World Health Organization (WHO) မွ ထုတ္ျပန္ေၾကျငာခဲ့ပါသည္။

ဒီရက္ကို အစြဲျပဳၿပီး IDAHOT Day အျဖစ္ သတ္မွတ္ကာ ၂၀၀၅ ခုႏွစ္ ေမလ ၁၇ ရက္ေန႔မွာစတင္ၿပီး က်င္းပခဲ့ၾကပါတယ္။

၂၀၁၃ ခုႏွစ္ ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ ကမာၻတ၀ွမ္းမွာရွိတဲ့ ႏိုင္ငံေပါင္း ၁၂၀ ေက်ာ္မွာ အျပည္ျပည္ဆိုင္ရာ လိင္တူခ်စ္တူေတြအေပၚ ေၾကာက္ရြံ႕မုန္းတီးျခင္းကို တိုက္ဖ်က္ေရးေန႔ကို က်င္းပေနၾကၿပီျဖစ္ပါတယ္…………

ရန္ကုန္မွာလည္း ဒီေန႔ညေန ၄ နာရီကေန ၈နာရီအထိ လွည္းတန္းစင္တာ ရဲ႕ Promotion Area မွာ က်င္းပမွာျဖစ္ပါတယ္.............


-------------------------------------------------------------------------------

Hot Line – 09979020465
www.top-myanmar.org

#TOPCenterMyanmar

#IDAHOTDay

Thursday, May 11, 2017

ဆရာႀကီး႐ွိန္ (ဇာတ္​သိမ္​း)


အခန္း၀တြင္ရပ္ရင္း ဆရာၾကီးရွိန္သည္ အျမင့္ရဲ႕သူငယ္ခ်င္းဆိုေသာေကာင္ေလးကို အကဲခတ္ၾကည့္လိုက္သည္။ ပံုစံက ေတာ့ အမိစားေလးပင္။ ၀တ္ထားစားထားတာကိုက လူ႔မလိုင္အသိုင္းအ၀ိုင္းကမွန္း သိသာေစသည္။ ျပီးေတာ့ေမႊးရနံ႔ တစ္မ်ိဳးက သူ႔ကိုယ္လံုးမွ ပ်ံ႕လြင့္လို႔။ 

'ကြၽန္ေတာ္၊ ကြၽန္ေတာ္ အထိုင္မ်ားလို႔လားမသိဘူး ေညာင္းကိုက္ျပီး ဗိုက္ၾကီးကတင္းေနတယ္'

'၀မ္းလည္း နည္းနည္းခ်ဳပ္တယ္'

'အိမ္း....ဆရာၾကီး ၾကည့္ရႈစမ္းသပ္ေပးရတာပကြယ္' 'ကဲ....အထဲကို၀င္ေလ ငါ့ညီရဲ႕'
'မင္းနာမည္ဘယ္လိုေခၚလည္းကြ'

'ကြၽန္ေတာ့္နာမည္က ခြန္းခ်ိဳပါ'

ခြန္းခ်ိဳဆိုေသာ ေကာင္ကေလး ဟိုဒီတစ္ခ်က္ၾကည့္ကာ အခန္းထဲသို႔ ၀င္လိုက္ေလသည္။ သူ႕အတြင္းခန္းသို႔ေရာက္သည္ ႏွင့္ တစ္ျပိဳင္နက္ဆရာၾကီးရွိန္လည္း အတြင္းသို႔လိုက္၀င္ကာ တံခါးကိုခ်က္ခ်လိုက္ေလသည္။

အခန္းအတြင္း ခပ္မွိန္မွိန္ထြန္းထားေသာ လက္ဆြဲမီးအိမ္၏မီးစာကို ဆရာၾကီးရွိန္ကျမႇင့္လိုက္ရာ အတန္အသင့္ လင္းသြား ေလသည္။ ဆရာၾကီးရွိန္သည္ ခြန္းခ်ိဳအား လွမ္းၾကည့္အကဲခပ္လိုက္ရာ ခပ္ေတြေတြေလးရပ္ေနသည္ကို ေတြ႕လိုက္ရ သည္။ လက္ဆြဲမီးအိမ္ေအာက္က အလင္းေရာင္ျဖင့္ပင္ ခြန္းခ်ိဳ၏ အသားအေရသည္ ျဖဴ၀င္းေနသကဲ့သို႔ သူ၏ ပါးျပင္ႏွစ္ ဖက္သည္ သိသိသာသာကိုပင္ ရွက္ေသြးျဖန္းေနသည္ကို ဆရာၾကီးရွိန္ျမင္ရသည္ပဲ။

'ကဲလာ...ခြန္းခ်ိဳ ဒီမွာထိုင္'
ဓာတ္ခန္းဟုေခၚေသာ အိပ္ခန္းထဲတြင္ ကုလားထိုင္မရွိသျဖင့္ ကုတင္ေစာင္း၌ထိုင္ခိုင္းလိုက္ရာ ခြန္းခ်ိဳသည္ မ၀ံံ့မရဲျဖင့္ ေတာသစ္မ်ားျဖင့္ရိုက္ထားေသာ ကုတင္ေပၚရွိေမြ႕ယာေစာင္းတြင္ ေျခတြဲေလာင္းခ်လိုက္ေလသည္။ ဆရာၾကီးရွိန္သည္ သူအျမဲတမ္းလိုလိုလြယ္ထားေသာ ေဆးလြယ္အိတ္ကို ေခါင္းရင္းဖက္ရွိစင္ေပၚသြားကာတင္လိုက္သည္။

'ကဲ...ေကာင္ေလး..အိပ္ယာေပၚကိုလွဲလိုက္'
ဆရာၾကီး၏စကားအတိုင္း အိပ္ယာေပၚလက္တစ္ဖက္ေထာက္ရင္း သူ၏ကိုယ္လံုးေလးကို ပက္လက္လွန္လိုက္သည္။

'ကဲ....ဘယ္ေနရာက ေအာင့္ေသးလဲ တင္းေနတာလဲ'
'ဒီ....ဒီနားကပါ ဆရာၾကီး'
'ေအးဟုတ္ျပီ ဆရာၾကီးရွိန္နဲ႕ေတြ႕ရင္ ေပ်ာက္ရေစမေပါ့ကြယ္'
အိပ္ယာေဘးနားရွိ ေရတေကာင္းထဲမွ ေရအနည္းငယ္ကို ဖန္ခြက္သို႔ထည့္ကာ သူ၏ေဆးလြယ္အိတ္ရွိေသာ ေနရာသို႔ထ သြားေလသည္။ ထို႔ေနာက္ ေဆးလြယ္အိတ္ထဲရွိ ပုလင္းျပားထဲမွ အရည္လက္တစ္လံုးခန္႔ကို အခုနက ဖန္ခြန္ထဲသို႔ျဖည့္ ကာ ခြန္းခ်ိဳဆီသို႔ယူလာခဲ့သည္။

'ကဲ...ထလိုက္ဦး ငါ့ညီ ေဆးေသာက္ရေအာင္'
ေကာင္ေလးသည္ လူးလဲ၍ထလိုက္ရာ ဆရာၾကီးရွိန္သည္ သူ၏လက္တစ္ဖက္ျဖင့္ ပခံုးေလးကိုလွမ္းဖက္လ်က္ထူေပး လိုက္သည္။ ဖန္ခြက္ထဲရွိ စပ္ထားေသာေဆးကို တျဖည္းျဖည္းကုန္ေအာင္ေသာက္ျပီးေသာအခါ ခြန္းခ်ိဳဆိုေသာေကာင္ ကေလး၏ မ်က္ႏွာမွာ ပန္းေသြးေရာင္ ရဲကနဲျဖစ္သြားရသည္။

'ျပန္လွဲေနဦးကြယ့္'
ဒီေကာင္ေလး ခပ္ျဖည္းျဖည္းလွဲေလ်ာင္းရင္းႏွင့္ မိမိ၏ ႏႈတ္ခမ္းထူထူကို မသိမသာခိုးၾကည့္ေနသည္ကို ဆရာၾကီးရွိန္ ရိပ္မိ၏။ ဖန္ခြက္အား အနီးရွိစားပြဲေပၚျပန္တင္လွ်က္ ပက္လက္ကေလးအိပ္ေနေသာ ခြန္းခ်ိဳ၏၀မ္းဗိုက္ရွပ္ရွပ္ေလးေပၚ လက္ဖ၀ါးအားတင္လိုက္ေသာအခါ ေကာင္ေလးမွာ တြန္႔ကနဲျဖစ္သြားရင္း သူ၏မ်က္လံုးမ်ားကို ေမွးမွိတ္လိုက္ေလသည္။ ဆရာၾကီးရွိန္သည္ ခြန္းခ်ိဳ၏ ၀မ္းပ်ဥ္းသားကို ဘယ္မွညာသို႔လည္းေကာင္း၊ အထက္မွေအာက္သို႔လည္းေကာင္း ေျဖးညႇင္း စြာပြတ္သပ္၍တစ္မ်ိဳး၊ ခပ္ဖြဖြဆုပ္နယ္ကာ တစ္ဖံုျဖင့္ သူ၏ေဆးကုသျခင္းအမႈကိုျပဳေလသည္။ ခြန္းခ်ိဳ၏မ်က္လုံးအစံုသည္ ကား မွိတ္လ်က္၊ သို႔ေသာ္ သူ၏ကိုယ္လံုးေလးသည္ကား မသိမသာတုန္ယင္လ်က္။

ထို႔ေနာက္ ဆရာၾကီးရွိန္သည္ သူ၏လက္အစံုကိုျဖည္းညင္းစြာပင္ ေအာက္ဖက္ဆီသို႔ ေလွ်ာခ်ကာ ဆီးခံုေမႊးေလးကိုပြတ္ သပ္လိုက္ရင္း ငပဲကိုမထိတထိဆြေပးလိုက္ေသာအခါတြင္ ခြန္းခ်ိဳသည္ ၾကက္သီးတျဖန္းျဖန္းထရင္း တစ္ကိုယ္လံုးပူေႏြး ကာ တုန္ရင္စျပဳလာေလျပီ။ အျမင့္သည္ သူငယ္ခ်င္းျဖစ္သူခြန္းခ်ိဳအား သူႏွင့္ဆရာၾကီးတို႔ ေဆးကုသပံုအေၾကာင္းကို ခေရ ေစ့တြင္းက်ျပန္လည္ေဖာက္သည္ခ်ျပီးျဖစ္သည္။ အသက္(၂၀)ေက်ာ္ေသြးသားဆူျဖိဳးသည့္အရြယ္ လိင္ကိစၥကိုစူး စမ္းခ်င္ ေနၾကသည့္အရြယ္ေကာင္းေလးမ်ားျဖစ္ၾကေလသည္။

အျမင့္၏ကိုယ္ေတြ႕ျဖစ္အင္မ်ားကို နားေထာင္ျပီးေသာအခါ ခြန္းခ်ိဳ၏စိတ္ထဲတြင္ ေသြးသားေတာင့္တလ်က္ ရမၼက္ဆႏၵမ်ား ခ်ိဳးႏွိမ္၍မရေလာက္ေအာင္ေပၚလာရေလသည္။ ဆရာၾကီးရွိန္၏ ျမင့္မားထြားက်ိဳင္းေသာ ခႏၶာကိုယ္၊ ႏႈတ္ခမ္းထူအမ္းအမ္း၊ ၾကည့္ေကာင္းေသာမ်က္ႏွာတို႔ေၾကာင့္ စိတ္ထဲ တစ္မ်ိဳးတစ္မည္ျဖစ္ခဲ့ရသည္။ အားက်မိသည္လား ရင္ခုန္မိသည္လား မဆံုး ျဖတ္မိဘဲ လက္ေတြ႕က်က် လုပ္ေဆာင္ခ်င္လာသည့္အတြက္ လူေျခတိတ္ခ်ိန္တြင္ အရဲစြန္႕ကာ အျမင့္အားလိုက္ပို႔ခိုင္းခဲ့ ျခင္းျဖစ္သည္။

'အိုး......အ....ဆရာၾကီး'ဟူေသာအသံတို႕ျဖင့္ ခြန္းခ်ိဳ၏အေတြးတို႔ ျပတ္သြားရလ်က္ ဆရာၾကီးရွိန္၏လက္ႏွစ္ဖက္ကို လွမ္းဆုပ္ကိုင္မိလိုက္ရသည္။ ဆရာၾကီးရွိန္ရယ္ေလ ခြန္းခ်ိဳေဘာင္းဘီေအာက္မွႏႈိက္ကာ ခေရပြင့္ေလးအား ေမွ်ာ့ေသြး စမ္းေနပါျပီေကာ။
ႏူးညံ့အသားအေရ၊ ေတာင့္တင္းတဲ့ခႏၶာကိုယ္ေလး ျပီးေတာ့ နီနီေထြးေထြးႏႈတ္ခမ္းအစံု၊ တစ္စံုတရာကို ေမွ်ာ္လင့္ေနတဲ့ မ်က္လံုးနဲ႕ စိုက္ၾကည့္လာခ်ိန္မွာေတာ့ ဆရာၾကီးရွိန္သည္ ထိုင္ေနရာမွ ကုတင္ေပၚသို႔လွမ္းတက္လိုက္ကာ ခြန္းခ်ိဳကိုယ္လံုး ေလးကို ၾကံဳးကာဖက္လိုက္ေလသည္။ ဖက္ထားေသာ ခႏၶကိုယ္ အိေထြးေထြးမွရရွိေနေသာ ေမႊးရနံ႔တစ္မ်ိဳးက ဆရာၾကီးကို စြဲေဆာင္မႈရွိေနသလို တက္မက္စိတ္ေတြျဖစ္လာေအာင္ စြမ္းေပသည္။ ခြန္းခ်ိဳမ်က္ႏွာေလးငံု႔ၾကည့္လိုက္မိျပီး နီနီေထြးေထြး ႏႈတ္ခမ္းကို သူ႕ရဲ႕ထူအမ္းအမ္း ႏႈတ္ခမ္းတစ္စံုျဖင့္ ငံုစုပ္ကာ အားရပါးရေမႊးၾကဴသည္။

ခြန္းခ်ိဳ၏ ၀တ္ဆင္ထားေသာ တီရွပ္၊ ေဘာင္းဘီအားလံုးတစ္ခုျခင္းခြၽတ္၊ တစ္လႊာျခင္း တစ္လႊာျခင္း။ ဆရာၾကီးရွိန္အေန ျဖင့္ ခြန္းခ်ိဳ၏ တုန္ယင္ေနေသာ ခႏၶာကိုယ္ေလး၊ ရင္ခုန္သံတဒုံးဒုံး၊ လက္ႏွစ္ဖက္ျဖင့္ ေရွကိုကာထားေသာ ဟန္ပန္က သူ႔ကိုစိတ္ပုိၾကြေစသည္။ ဆရာၾကီးရွိန္သည္ ဘယ္လိုမွ စိတ္ထိန္းျခင္းငွာ မတတ္ႏိုင္ေတာ့သျဖင့္ သႏၲာေရာင္ႏို႔သီးေခါင္းကို သူ၏သြားျဖင့္ မနာက်င္ေစရဘဲ တဇိဇိကိုက္ေတာ့ သည္။ တစ္ဆက္တည္းပင္ သူ၏လွ်ာကိုေတာင့္လွ်က္ ႏို႔သီးေခါင္းေလး အား ဘယ္ျပန္ညာျပန္လ်က္ေလ ေတာ့သည္။ ခြန္းခ်ိဳသည္ ငါးဖယ္ပ်ံလူးသကဲ့သို႔ တစ္ကုိယ္လံုးဆတ္ဆတ္ခါေအာင္ တုန္လ်က္ သူ၏ေက်ာျပင္သည္ အိပ္ယာေပၚမွ တစ္ထြာခန္႔ အေပၚသို႔ ေကာ့ကာေကာ့ကာတက္လာေလသည္။ ထို႔အျပင္ သူ၏ေပါင္ၾကားမွ အုပ္ထားေသာလက္ကို ဆရာၾကီးရွိန္၏ လက္အားလွမ္းကိုင္လိုက္ရင္း ပါးစပ္မွလည္း တဟင္း...ဟင္းနဲ႕ အဆတ္မျပတ္ညည္းညဴကာေနေလသည္။

ထိုခဏမွာပင္ ဆရာၾကီးရွိန္၏ လက္တို႔သည္ ခြန္းခ်ိဳ၏ေပါင္ၾကားကအေပါက္ေလးရွိရာကိုလွမ္းလာရင္း မာေက်ာေသာ ေက်ာက္တိုင္တစ္တိုင္အား ဆုပ္ကိုင္မိရသည္။ တဒိတ္ဒိတ္တိုးေနေသာ ေသြးခုန္ႏႈန္းကို သိမိရသလို ပူေႏြးေနသည္ ကိုလည္းခံစားရသည္။ ညင္သာစြာပြတ္သပ္ေပးရင္း ကိုင္ၾကည့္မိေတာ့ ႏူးညံ့ေသာအသားေခ်ာင္း ဒါေပမဲ့မာေထာင္ ေနသည္။ အေပၚေအာက္ ေရွ႕ထိုးေႏွာက္ငွင္ လက္ကစားေပးျပန္ေတာ့ 'အား...ဆရာၾကီးရယ္....အ...အ..ကြၽန္ေတာ္' ညည္းညဴသံႏွင့္ အတူ မရုိးမရြခံစားေနရသည့္ ခြန္းခ်ိဳအျဖစ္အား ဆရာၾကီးရွိန္လည္း ဖီးလ္ယူရင္း ၾကည့္ရသည္။ ဆရာၾကီး ရွိန္သည္ ေပ်ာက္ေစအတတ္ကို တတ္ကြၽမ္းသလို ကာမမႈတြင္လည္း တစ္ဖက္ကမ္းခတ္သူျဖစ္ရကား အလ်င္မလိုေခ်။ သူ၏လက္မ်ားကို အသံုးခ်လ်က္ ႏႈိးဆြဆြဲေဆာင္ေနေလေတာ့သည္။

က်န္လက္တစ္ဖက္ကလည္း သံလြင္ဆီကိုရႊဲရႊဲစြတ္ရင္း ခေရပြင့္ေလးအား ေခ်ာ့ျမဴေနေလသည္။ ဆရာၾကီးရွိန္သည္ကား ခြန္းခ်ိဳ၏ ႏို႔သီးေခါင္းမ်ားကိုစို႔လိုက္ စုပ္လိုက္ျဖင့္လည္းေကာင္း၊ လက္တစ္ဖက္က ခပ္သြက္သြက္ ဂြင္းထုေပးသလို တြင္းေအာင္းဖို႔ လမ္းေၾကာင္းဖြင့္ေနေလသည္။ 'ဆရာၾကီးရယ္...ကြၽန္ေတာ္ဘာျဖစ္ေနမွန္းမသိေတာ့ဘူး...အ...အ'ဆိုသည့္ ခြန္းခ်ိဳ႕အသံမ်ားသည္ ႏႈတ္ဖ်ားမွပင္ က်ယ္က်ယ္မထြက္ႏိုင္ေတာ့ဘဲ လည္ေခ်ာင္းထဲမွာပင္ တအစ္အစ္ျဖင့္ေပ်ာက္ဆံုး သြားေလသည္။ ပိုဆိုးသည္မွၾကား လွ်ာကိုခြၽန္ေအာင္ျပဳလ်က္ ခြန္းခ်ိဳ၏ ခ်က္၊ နားရြက္ဖ်ား၊ နားတြင္းမ်ားဆီ ကလိကာ တျဖည္းျဖည္းနဲ႕ ခေရပြင့္ဆီလိမ့္လာေနေသာလွ်ာဖ်ားခြၽန္ၾကီး ေၾကာင့္ျဖစ္သည္။ ခပ္ကားကားျဖစ္ေနေသာ ေပါင္ႏွစ္ေခ်ာင္း ကို စုကိုင္ကာ ေဘးေစာင္းမွ ေမွာက္ရက္အေနအထားျဖစ္ေအာင္ ဖန္တီးေနသည့္ ဆရာၾကီးရွိန္ရဲ႕ အျဖစ္မွာလည္း မေမာမ ပန္းသည့္ဟန္ မာန္အျပည့္။

ထိုအေနအထားျပဳျပင္ေပးျပီးေနာ္ အတန္ၾကာျငိမ္သက္ေနတဲ့ ဆရာၾကီးရွိန္ေၾကာင့္ ခြန္းခ်ိဳကား သက္မ ေအာင့္ျပီး ေနာက္ ထက္ဘာမ်ားျဖစ္လာမလဲဆိုသည္ကို ရင္တထိတ္ထိတ္ျဖင့္ ေစာင့္ေမွ်ာ္ကာ ေမာေနရ သည္။ 'အို....ဟင့္..ဟင့္' ဆရာၾကီး ရွိန္ရယ္ေလ ခေရပြင့္ေလးကို သူ႔ပါးစပ္ထဲက ေလေတြနဲ႕ မႈတ္ေပးေနေလရဲ႕။ ယားက်ိက်ိျဖစ္ေနေသာ သူ႔ခေရပြင့္ကို ေအးေသာေလအဟုန္က လာဟပ္ေသာအခါတြင္ ခြန္းခ်ိဳတစ္ခါမွ မၾကံဳဖူးသည့္ အရသာကို ခံစားလိုက္ရသည့္အတြက္ ရင္ထဲဟာကနဲ။ ေဟာ....လုပ္ျပန္ျပီ ဆရာၾကီးရွိန္၏ ပူေႏြးေနေသာ စိုစြတ္ေသာ လွ်ာသည္ အျပားလိုက္ၾကီး ေတာင္ၾကား လမ္းတစ္ေလွ်ာက္ အထက္မွေအာက္သို႔ လ်က္ေပးေနျပန္ျပီ။ ထိုမွတစ္ဖန္ တြင္း၀ေလးအား လွ်ာဖ်ားေလးျဖင့္ ထိုးလိုက္ ကလိလိုက္ ၊ အသြင္းအထုတ္ျပဳလိုက္ျဖင့္ ျပဳစားေနေတာ့သည္။

လံုးက်စ္ျပီးတင္းေနေသာ ခြန္းခ်ိဳ၏ ဖင္သားၾကီးမ်ားသည္ ေကာ့သြားလိုက္ ျပန္က်လိုက္ျဖင့္ အလြန္႔ကို မရိုးမရြျဖစ္ေန ေၾကာင္း ျပသေနသည္။ သူ၏ငပဲထိပ္ကလည္း အရည္ၾကည္မ်ားစိုစြတ္ေနျပီ။ ဆရာၾကီး၏ေခါင္းမွာကား ခြန္းခ်ိဳ၏ ေတာင္ပူစာႏွင့္ တစ္သားတည္းကပ္လွ်က္ ပို၍ပင္အလုပ္ျဖစ္ေနေသးသည္။

'ဆရာ...ဆရာၾကီး ေတာ္ပါေတာ့ဗ်ာ..ကြၽန္ေတာ္ အူေတြ အသည္းေတြ ဂြၽမ္းပစ္သလိုျဖစ္ေနျပီ' တုန္ယင္ေနေသာ အသံေလးျဖင့္ တတိယအၾကိမ္ေျမာက္ေျပာလာေသာအခါတြင္ ဆရာၾကီးရွိန္သည္ ခြန္းခ်ိဳေပၚမွ ဆတ္ကနဲခြာလိုက္ျပီး သူ၏အ၀တ္မ်ားကို ခြၽတ္ေနေတာ့သည္။ ထိုအခါတြင္ ခြန္းခ်ိဳသည္ သူ၏ကိုယ္လံုးေလးကို တစ္ဖက္သို႔ေစာင္းျပီး လွဲေန လိုက္သည္။ အ၀တ္အစားမ်ားကုန္ေအာင္ ခြၽတ္ျပီးသြားေသာအခါ ဆရာၾကီးရွိန္သည္ လြတ္အိတ္ၾကီးထဲမွာ မဟာရာဂ်ာ တံဆိပ္ လိင္တံအစြပ္မ်ားမွ တစ္ခုကိုျဖဳတ္ယူရင္း ခြန္းခ်ိဳ၏ ေဘးေတြင္ ၀င္လွဲလိုက္ျပီး သူ၏ကိုယ္လံုးေလးကို ေနာက္မွ ဖက္လိုက္ေလသည္။ ျပီးေနာက္ ခြန္းခ်ိဳ၏ အေပၚေပါင္လံုးကိုမကာ သူ၏ေပါင္တစ္လံုးကို ဟသြားေသာခြန္းခ်ိဳ၏ ေပါင္ ႏွစ္လံုးၾကားသို႔ထိုးသြင္းလိုက္ေလသည္။ ထို႔ေနာက္တြင္ ခြန္းခ်ိဳ၏ အေပၚေပါင္ကို ေကြးေစ၍ ရင္ဘတ္ဆီသို႔တြန္းတင္ လိုက္ေလေတာ့သည္။ ပံုစံကား ပုဇြန္ထုပ္ေကြးျဖစ္သြားျပီမို႔ ခြန္းခ်ိဳ၏ ခေရတြင္း၀သည္ဆရာၾကီးရွိန္ရွိရာဘက္သို႔ ခပ္ျပဴးျပဴးေလးထြက္လာသည္။

ဆရာၾကီးရွိန္သည္ သူ၏လိင္တံၾကီးကို အစြပ္ျဖင့္အနားသပ္ျပီးေနာက္ လက္မႏွင့္လက္ညႇိဳးၾကားတြင္ကိုင္ျပီး ခြန္းခ်ိဳ၏ တြင္း၀ႏႈတ္ခမ္းသားမ်ားဆီသို႔ ေတ့ကာေထာက္လိုက္ျပီး တျဖည္းျဖည္းဖိရင္းတြင္းေအာင္းရန္ၾကိဳးစားရေတာ့သည္။ အနည္း ငယ္၀င္ျပန္ေတာ့ ခြန္းခ်ိဳက ဆရာၾကီးရွိန္၏ ရင္ဘတ္ကိုတြန္းရင္း နာေၾကာင္းတားျမစ္သည္။ ဘယ္ရမလည္း ဒါမ်ိဳးေတြ ၾကံဳဖူးေနက် ဆရာၾကီးရွိန္အေနျဖင့္ ေခါင္းရင္းက ဂလစ္စရင္းကို ယူလိုက္ရင္း အနည္းငယ္ေလာင္းထည့္ လိင္တံၾကီးကို အသြင္းအထုတ္အသာလုပ္ေတာ့ သြင္းရျပဳရလြယ္ကူသြားေတာ့သည္။ လက္မ၀က္ေလာက္ဖိသြင္းလိုက္ ျပန္ထုတ္လိုက္ ၁၀မိနစ္ေလာက္လုပ္ရင္း ဇိမ္ခံလႈပ္ရွားေနမိသည့္ ဆရာၾကီးသည္ အဆံုးထိသြင္းရန္ျပဳမိသည္တြင္ ခြန္းခ်ိဳ၏ ခါးကေလး ေကာ့ကနဲျဖစ္သြားျပီး ခေရတြင္း၀ႏႈတ္ခမ္းသားမ်ားက လိင္တံၾကီးကို လန္႔ျဖန္႕ျပီးဆြဲညႇစ္ေပးလိုက္မိသည့္ အျဖစ္ေၾကာင့္ ဆရာၾကီးရွိန္သည္ လိင္တံထိပ္ဖ်ားမွ သူ၏တစ္ကိုယ္လံုးသို႔ ဆိမ့္ကာတက္သြားေသာ အရသာကို ခံစားလိုက္ရေလသည္။

ရမၼက္ေဇာမ်ား အစြမ္းကုန္ျပင္းထန္ေနျပီျဖစ္ေသာ ဆရာၾကီးရွိန္သည္ ခြန္းခ်ိဳအား အတင္းပင္ေဆာင့္ကာလိုးေလသည္။ ဆရာၾကီးရွိန္ေဆာင့္လိုက္တိုင္း သူ၏ဆီးစပ္ႏွင့္ ျဖဴ၀င္းေဖြးဥကာ ေဖာင္းတင္းစြင့္ကားေနေသာ ခြန္းခ်ိဳ၏ ဖင္သားၾကီးမ်ား သည္ ေဖာင္းကနဲေနေအာင္ ရိုက္မိသြားၾကေလသည္။ ထိုသို႔ ရိုက္မိသည္ႏွင့္ ခြန္းခ်ိဳ၏ တအိအိႏွင့္ တုန္သြားေသာ တင္ သားမ်ားက ဆရာၾကီး၏ေတာက္ေလာင္ျပင္းထန္လွသည့္ ကာမမီးကို ဓာတ္ဆီႏွင့္ ဖ်န္းေပးသကဲ့သို႔ျဖစ္ေနေလသည္။ ထို႔ေၾကာင့္လည္း ဆရာၾကီးရွိန္သည္ ဖင္ကိုရႈံ႕လ်က္အသက္ကိုေအာင့္ကာ အျပင္းဆံုးေသာေဆာင့္ခ်က္မ်ားျဖင့္ ခြန္းခ်ိဳအား လိုးေဆာ္ေလေတာ့သည္။ ေဆာင့္ခ်က္အရွိန္မ်ားကား ျပင္းထန္လြန္းလွသည့္အတြက္ ခြန္းခ်ိဳသည္ ကုတင္တစ္ဖက္စြန္းသို႔ တျဖည္းျဖည္းေရြ႕ေရြ႕သြားရေလသည္။

အစဦးပိုင္းက နာက်င္ေသာေၾကာင့္ ျငင္းဆန္ေနမိေသာ ခြန္းခ်ိဳသည္ အခုအခါတြင္ေတာ့ ဆရာၾကီးရွိန္၏ေပါင္ကို လက္ျပန္ ကိုင္လ်က္ သူ၏ဖင္သားၾကီးမ်ားကို ေကာ့၍လည္းေကာင္း၊ ခါးေလးကိုႏြဲ႕ကာ ယိမ္းကာ တြန္းကာျဖင့္လည္းေကာင္း ဆရာ ၾကီးရွိန္ႏွင့္အတူ ကာမသမုဒၵရာကို တက္ညီလက္ညီျဖင့္ ကူးခတ္ေလေတာ့သည္။

'အာ....အ....အ ဆရာ....ဆရာၾကီး ...အသံေတြ ...အရမ္းထြက္...ထြက္ေနတယ္'ဟု ခြန္းခ်ိဳက အရွက္သည္းစြာျဖင့္ ေျပာလာေသာအခါတြင္ ဆရာၾကီးရွိန္သည္ ခြန္းခ်ိဳ၏ခါးေလးကို တျဖည္းျဖည္းဆြဲလ်က္ ထလိုက္ေတာ့ရာ ခြန္းခ်ိဳကလည္း အလိုက္သင့္ေလးလိုက္ပါေပးသျဖင့္ ေလးဖက္ေထာက္အေနအထားသို႔ ေရာက္သြားေလသည္။ ဆရာၾကီးရွိန္ကေတာ့ ခြန္းခ်ိဳ၏ ေနာက္တြင္ ဒူးေထာက္လ်က္ အက်အနေနရာယူလိုက္သည္။ ခြန္းခ်ိဳ၏ ခေရတြင္းထဲသို႔ ထိုးသြင္းထားေသာ လိင္တံၾကီးမွာ လံုး၀ကြၽတ္သြားေသးသည္မဟုတ္ဘဲ ကြမ္းသီးေခါင္းနားအထိ ကြၽတ္ထြက္ကာ ခြန္းခ်ိဳ၏ဖင္ထဲ ကန္႔လန္႕ ၾကီးထိုးသလိုျဖစ္ေနေလသည္။ ဆရာၾကီးရွိန္သည္ ျပဴတစ္ကာ ၀ိုင္းစက္ေနေသာ ခြန္းခ်ိဳ၏ တင္သားျဖဴျဖဴၾကီးမ်ားကို အားရပါးရဆုပ္နယ္လ်က္ အေတြ႕အရသာကို ခဏျငိမ္ျပီး စိတ္အာရုံထဲအထိ ျမိန္ယွက္စြာ ခံစားေနေလသည္။ အတန္ၾကာ သည္အထိ လိင္တံကို ထုတ္ခ်ည္သြင္းခ်ည္မလုပ္ဘဲ ဒီအတိုင္းစိမ္ထားသျဖင့္ အားမလိုအားမရျဖစ္လာေသာ ခြန္းခ်ိဳသည္ သူ၏တင္သားမ်ားကို လႈပ္ရမ္း၍လည္းေကာင္း၊ ေရွ႕တိုးေနာက္ငွင္လုပ္၍လည္းေကာင္း ငါးရံ႕ျပာလူးျဖစ္ေနေလျပီ။

ႏႈတ္မွလည္း 'အာ..ဆရာၾကီး....ကြၽန္ေတာ္မေနတတ္ေတာ့ဘူးဗ်ာ....အား...အၾကည့္ပါလား...ဘာျဖစ္လို႔ အခ်ိန္ေတြဆြဲေန ရတာလည္း ဆရာၾကီးရယ္' ဟုဆိုကာ ထိုးသြင္းျခင္းအမႈကိုျပဳရန္ တစာစာေတာင္းေနေလသည္။ ခြန္းခ်ိဳ၏စကားအဆံုးတြင္ ေတာ့ ဆရာၾကီးရွိန္သည္ သူ၏ခါးေလးကိုလက္ျဖင့္ဆဲြကာ အေပါက္၀တြင္ တန္းလန္းၾကီးျဖစ္ေနေသာ ကိုယ္ပိုင္ငညိဳၾကီးကို ေျမႇာက္ထိုးပင့္ေကာ္နည္းျဖင့္ ေကာ့ကာေဆာင့္၍သြင္းလိုက္ေသာအခါတြင္ ခြန္းခ်ိဳ၏ေခါင္းေလးသည္ ေနာက္သို႔လန္သြား ျပီး ျပန္းထန္လွေသာ အရွိန္ျဖင့္ ဆရာၾကီးရွိန္၏ ဆီးစပ္က လာလာထိမိေနေသာေၾကာင့္ ဖင္သားၾကီးမ်ားမွာ တုန္တုန္လႈပ္ ရွားသြားရေလသည္။ ထို႔ေနာက္တြင္မေတာ့ ဆရာၾကီးရွိန္သည္ ခြန္းခ်ိဳ၏ ခါးေသးေသးေလးကို လက္ျဖင့္အားပါးတရဆုပ္ ကိုင္လ်က္ ဆင့္ကာဆင့္ကာ လိုးေနေလေတာ့ရာ ခြန္းခ်ိဳ၏ဖင္ကိုေကာ့ကာေအာက္သို႔ စိုက္ထားေသာ ကိုယ္လံုးေလးသည္ သိမ့္ကနဲ သိမ့္ကနဲ ေရွ႕သို႔တုိးသြားေလသည္။

'ရွီး....ေကာင္းလိုက္တာ ဆရာၾကီးရယ္....ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းေလးေဆာင့္ေပးပါ။ ကြဲခ်င္ကြဲသြားပါေစ..ရွီး' ထိုသို႔ပါးစပ္ ကလည္းေျပာ သူ၏တင္သားျဖဴျဖဴတစ္တစ္ၾကီးမ်ားကိုလည္း ေနာက္သို႔ေကာ့ကာေကာ့ကာ ေပးရင္း အားပါးတရ အလိုးခံေနေလေတာ့သည္။ ဆရာၾကီးရွိန္၏ လိင္တံၾကီးက ေဆာင့္ကာအသြင္းတြင္ ခေရေပါက္သည္ အထဲသို႕ လိုက္ ၀င္သြားရသလို ျပန္ထုတ္လိုက္ေသာအခါတြင္လည္း က်ပ္သိပ္စြာျဖင့္ လိင္တံႏွင့္အတူ စူထြက္လာေလသည္။

ဆရာၾကီးရွိန္၏အသက္ရွဴသံမ်ားကား တရွဴးရွဴးတရွဲရွဲျဖင့္ျဖစ္လာျပီး ေဆာင့္ခ်က္မ်ားကား အလြန္တရာမွ ပင္ျမန္ကာလာ ေနျပန္ျပီ။ ခြန္းခ်ိဳသည္လား ကုတင္ေပၚတြင္ လက္ဖ၀ါးႏွစ္ဖက္ယွက္ကာထားလ်က္ ထိုယွက္ထားေသာလက္ေပၚတြင္ သူ၏ မ်က္ႏွာကိုအပ္လ်က္ မ်က္လံုးအစံုကိုမွိတ္ကာ မွိန္းခံေနေလသည္။

မၾကာပါေခ်.....ဆရာၾကီးရွိန္သည္ ခြန္းခ်ိဳ၏ခါးကို အသားကုန္ဖက္လ်က္ သူ၏ခါးကိုေကာ့ကာ ဆတ္ကနဲ ဆတ္ကနဲတုန္ သြားလ်က္ သုတ္ရည္မ်ားကို ပန္းထည့္ေပးလိုက္သည္။ ခြန္းခ်ိဳသည္လည္း သူ၏ဖင္ၾကီးမ်ားကို အစြမ္းကုန္ေကာ့ကာ ဆရာၾကီးရွိန္၏ ဆီးစပ္ဆီသို႔ပင္ ထိခပ္ေအာင္အတင္းဖိကပ္ရင္း ခါးမ်ားကို ဘယ္ညာေ၀့ကာ၀ိုက္ကာျဖင့္ သူ႔ေရႊငွက္ ေပ်ာသီးအား ခပ္ျပင္းျပင္းႏို႔ညႇစ္လိုက္ရာ မေရွးမေႏွာင္းမွာပင္ ျပီးဆံုးျခင္းသို႔ ေရာက္သြားေလေတာ့သတည္း။

ေခြၽးေတြသီးထေနေသာ ခႏၶာကိုယ္ျဖင့္ ရင္ခုန္သံမျငိမ္ေသးေသာ ဆရာၾကီးရွိန္သည္ ခဏအနားယူျပီးေနာက္ သူ႕လိင္တံ အမ်ိဳးမွန္ၾကီးအား ဆြဲခြၽတ္လိုက္ရင္း လိင္တံအစြပ္ကိုလည္း အသာစြဲခြာလိုက္ေလသည္။ ျပီးေနာက္ အိပ္ယာေပၚအသာ လွဲရင္းအနားယူရေတာ့သည္ေပါ့။

အိပ္ယာေပၚတြင္ ခပ္ေကြးေကြးအိပ္ရင္း ၾကည့္ေနမိရေသာ ဆရာၾကီးရွိန္၏ လႈပ္ရွားမႈမ်ားသည္ သူ႔အား ပူေလာင္စပ္ခါး အရသာကိုေပးစြမ္းခဲ့သည့္အျဖစ္ျဖင့္ တမ္းတေနမိေတာ့မည္ျဖစ္မွန္း ခြန္းခ်ိဳသည္လည္းသိရွိလိုက္ပါသည္။

လင္းၾကက္တြန္သံေရာ အုန္းေမာင္းေခါက္သံေရာၾကားမိခ်ိန္မွ မနက္လင္းေတာ့မည္ျဖစ္ေၾကာင္း သတိရမိၾကရင္း ခြန္းခ်ိဳ အိမ္ျပန္ဖို႔ ျပင္ဆင္ရေတာ့သည္။ ဆရာၾကီးရွိန္လည္း အခန္းတံခါးကိုဖြင့္ မီးဖိုခန္းဘက္က ပန္းသီးႏွင့္ စပ်စ္သီးမ်ားအား ခြန္းခ်ိဳအတြက္ယူေဆာင္ကာ ေကာင္ေလးစား ဖို႔ထည့္ေပးလိုက္သည္။

ေ၀့၀ဲေနေသာျမဴႏွင္းမ်ား လႈပ္ရွားသြားလာစျပဳေသာ ျမင္ကြင္းမ်ားျဖင့္ အသက္၀င္လာေသာ ပတ္၀န္းက်င္ တြင္ ခပ္သုတ္ သုတ္ျပန္သြားေသာ ခြန္းခ်ိဳကိုၾကည့္မိရင္းမွ အျမင့္ဆိုေသာ ေကာင္ကေလး အားလည္း ဆရာၾကီးရွိန္ သတိရမိသည္။ ေကာင္ေလးအိမ္ျပန္ေရာက္ရဲ႕လားလို႔ေလ။

ထို႔ေနာက္တြင္ေတာ့ ကိုယ္လက္သန္႔စင္ရင္း ေနာက္လာမည့္ေန႕အတြက္ ျပင္ဆင္စရာရွိသည္မ်ားကို ျပင္ဆင္ရင္း ဆရာၾကီးရွိန္မွာ တစ္ေန႔တာအလုပ္ကို စိတ္ပါလက္ပါလုပ္ကိုင္ေနျဖစ္ေတာ့သည္။

'မဂၤလာနံနက္ခင္းပါ'

Wrote by
Alex aung

Monday, May 1, 2017

ဆရာၾကီးရွိန္ (အပိုင္း တစ္)


ဒီရြာမွာ ဆရာၾကီးရွိန္ဆိုတာ မသိသူမရွိသေလာက္ လူသိမ်ားသူတစ္ဦးျဖစ္ေပသည္။ အလွဴအတန္းျပဳရာ ပြဲေတြမွာလည္း ေရွ႔တန္းက၊ ရြာက ဘုရားပြဲက်င္းပလို႔ဇာတ္သဘင္ငွားသည့္ ကိစၥကအစ ဆရာရွိန္ရဲ႕ အတြက္အခ်က္အေဟာ အျပဳေလး ေတြနဲ႔မွ။ အမွန္တကယ္ေတာ့ သူသည္ ေပ်ာက္ေစဆရာေယာင္ေယာင္ ေဗဒင္ဆရာေယာင္ေယာင္ရယ္ပါ။

ဆရာၾကီးဟုသာေခၚေနရေသာ္လည္း အသက္မွာ(၃၄)ႏွစ္ခန္႔သာရွိေသးသည္။ အရပ္ျမင့္ျမင့္၊ ဗလေကာင္းေကာင္း၊ အသား ညိဳညိဳျဖင့္ ထြားၾကိဳင္းေသာ ဗမာအမ်ိဳးသားတစ္ေယာက္ျဖစ္ေပသည္။ သူသည္တစ္ခ်ိန္က ဘိုးေတာ္ၾကီးတစ္ဦး၏ ေနာက္ တြင္ ေ၀ယ်ာ၀စၥလုပ္ရင္း ႏွစ္နဲ႕ခ်ီလိုက္ပါခဲ့ရာမွ ေပ်ာက္ေစအတတ္ကို တတ္ေျမာက္လာျခင္းျဖစ္သလို အပ်င္းေျပ ေဗဒင္ စာအုပ္ေလးေတြဖတ္ရင္းမွ အတြက္အခ်က္ အေဟာအျပဳေလးမ်ားရလာျခင္းျဖစ္သည္။

သူ၏အမည္ရင္းမွာ ေဇယ်ာရွိန္ျဖစ္ျပီး ျမည္မာျပည္ရဲ႕ျမိဳ႕ေတာ္ၾကီးမွ လာသူျဖစ္သည္။ သူ၏ဆရာ ဘိုးေတာ္ၾကီးမွာ ဂႏၶာရီ ခရီးပဲထြက္သလိုလုိ မဟာျမိဳင္ေတာ့ထဲ၀င္ေရာက္သြားသလိုလိုႏွင့္ ဘယ္ေရာက္လို႔ဘယ္ေတာင္တက္သြားသည္မသိ ငရွိန္ ကေတာ့ သူ႔၀မ္းသူေက်ာင္းကာ ဆရာၾကီးတစ္ဆူျဖစ္၍ပင္ေနေတာ့သည္။ ယခုလည္းဆရာၾကီးရွိန္ ေခၚ ငရွိန္သည္ ျမိဳ႕ၾကီး တစ္ျမိဳ႕ႏွင့္ မနီးမေ၀း ေက်းရြာၾကီးတစ္ရြာႏွင့္ တစ္ေခၚေလာက္ေ၀းေသာ ေတာင္ကုန္းေလးေပၚရွိ ေစတီေလးႏွင့္ မလွမ္း မကမ္းေတာတန္းေလးတြင္ ခိုင္ခန္႔ေသာ တဲၾကီးတစ္လံုးေဆာက္ကာ သတၲ၀ါမ်ားကို ကယ္မၾကည့္ရႈေနေလသည္။
အညာ ခ်ည္ထည္နဲ႕ ကခ်င္ပုဆိုး အကြက္က်ဲက်ဲက သူ႔အမွတ္အသား ျဖစ္သည္။

သူ၏တဲနန္းႏွင့္ မလွမ္းမကမ္းတြင္ ေ၀ဒနာသည္မ်ားတည္းခိုႏိုင္ရန္ တဲ(၄၊၅)လံုးေဆာက္ထားေသးသည္။ ရြာထဲက သူ႔ကို ယံုၾကည္ကိုးစားေသာလူနာမ်ားအား အထူးကိုဂရုစိုက္ကုသေပးတတ္သူျဖစ္သည္။ တခ်ိဳ႕လူနာ အမ်ိဳးသမီးေလးေတြဆို သူကုသေပးျပီးလို႔ မၾကာခင္မွာပဲ ေယာက္်ားအျမန္ယူကုန္ၾကေတာ့ သည္။ ရြာေတြ ရြာေတြက ကနားစီးနတ္ကေတာ္ မ်ားႏွင့္ဆို ပိုျပီးအထာက်သည္။ "ဆရာၾကီးရွိန္....ကိုရွိန္ရဲ႕" ဆိုသလိုမ်ိဳးေတြျဖစ္ေနရသည္။ အခုလည္း တဲေပါက္၀က ခပ္ႏြဲ႕ႏြဲ႔ေပၚထြက္လာသည့္ မာမီစိုးရဲ႕ေခၚသံေၾကာင့္ မ်က္လံုးမွိတ္ျပီး ဘာကိုအာရုံျပဳကာ ဘာေတြစဥ္းစားေနမွန္းမသိေသာ ဆရာၾကီးခမ်ာ ျဖတ္ကနဲလန္႔သြားရေသးသည္။

"ဆရာၾကီး....ဆရာၾကီး"
"ဆရာၾကီးရဲ႕တပည့္မတစ္ေယာက္ နာမက်န္းျဖစ္ေနလို႔ပါ"
သူ၏တဲနန္းအတြင္းသို႔ ခပ္ရုိ႕ရို႕၀င္လာေသာ မာမီစိုးက လက္ထဲပါလာေသာ ငွက္ေပ်ာဖီးအား အသာခ်လိုက္ရင္း ေျပာ လိုက္ျပန္သည္။ ဆရာၾကီးရွိန္က မ်က္လံုးအသာဖြင့္ရင္း ၾကည့္လိုက္ေတာ့ မာမီစိုးခမ်ာ ရြံ႕တြန္႔တြန္႔ျဖစ္သြားကာ သူ၏ ေခါင္းမွာ ငံု႔ကာသြားေလသည္။

'လူမမာက ဘယ္မွုာတုန္း'
'ဟိုဖက္ကတဲမွာပါဆရာၾကီး'
'အဲဒီလူနာရဲ႕အမည္က ဘယ္သူတုန္းကြဲ႕'
'အျမင့္လို႔ေခၚၾကပါတယ္'
'အင္း....ေရွ႕ကသြားႏွင့္ ဆရာၾကီးလိုက္ၾကည့္ေပးမယ္'
စကားကိုမပြင့္တပြင့္ေျပာျပီး ေရွ႕မွ လူမမာရွိရာတဲဆီသို႔ ထြက္သြားေတာ့ ဆရာၾကီးရွိန္လည္း မာမီစိုး၏ေနာက္မွ ကပ္လိုက္ သြားရင္း တံုကနဲတံုကနဲ ျဖစ္ေနသည့္တင္သားစိုင္ၾကီးေတြကို မ်က္ေျခမျပတ္ ကသုိဏ္းရႈကာ လိုက္ပါလာခဲ့ရေတာ့သည္။ ဒီမာမီေတြ တင္သားထြားေအာင္ ဘယ္လိုလုပ္ၾကပါ့မလဲလို႔ အေတြး၀င္မိေသးသည္။

တဲအတြင္းသို႔ေရာက္ေသာအခါ ငယ္ရြယ္ႏုနယ္ေသာ လူပံုႏြဲ႕ႏြဲ႕ ေကာင္ေလးေခၚရမလား ေကာင္မေလးေခၚရမလားမသိတဲ့ တစ္ေယာက္ေသာသူကို အျခားအေပါင္းအေဖာ္ေတြက ၀ိုင္း၀န္းျပဳစုႏွိပ္နယ္ေပးေနၾကသည္ကိုေတြ႕လိုက္ရသည္။

'ကဲ...ဘယ္လိုျဖစ္တယ္ဆိုတာ ဆရာၾကီးကို ေျပာျပၾကပါဦး'ဟု မာမီစိုးက မ်က္ရိပ္ျပျပီး တိုက္တြန္းလိုက္ရာ ဆံပင္ေကာက္ ေကာက္နဲ႕တစ္ေယာက္က 'ဘယ္လိုျဖစ္တယ္မသိပါဘူး.... ေကာက္ရသလို ဗိုက္နာတယ္ဆိုျပီး ေအာ္ေနလို႔ပါ ဆရာၾကီး' လို႔ေျပာျပီးေနာက္ ဆရာၾကီးထိုင္ရန္ လူမမာနားတြင္ ဖ်ာခင္းေပးလိုက္ၾကသည္။
လူမမာ 'အျမင့္'ဆိုသူေလးမွာ တစ္ခါတစ္ခါ အမေလးဟု ေအာ္ရင္း ရင္ေကာ့ေကာ့တက္သြားသည္အထိ ေ၀ဒနာခံစား ေနရျပီးမ်က္ရည္မ်ားပင္ စီးက်လ်က္ရွိသည္ကိုေတြ႕ရသည္။

'ကိုင္း.....ကိုင္း ဆရာၾကီးကို ေရတစ္ခြက္ေလာက္ေပးၾကစမ္း'
ဆရာၾကီးသည္ ေရတစ္ခြက္ေတာင္းလိုက္ျပီး လူမမာကို မသိမသာအကဲခတ္ရာတြင္ ေလထိုးေသာ ေ၀ဒနာတစ္ရပ္ရွိ မည္ဟု ခန္႔မွန္းလိုက္သည္။ 'ကဲ...ကဲ ဘယ္သူမွ မႏွိပ္ၾကနဲ႕ေတာ့ ၊ ဒီေတာင္ကုန္းနားက ဥစၥာေစာင့္ ကိုလူပ်ိဳေႏွာက္ ယွက္ေနတာကိုးကြဲ႕..ဘာမွမပူၾကပါနဲ႕..အခုပဲ ေပ်ာက္ကင္းေစရမယ္' ဟုေျပာလိုက္ျပီး သူ၏ေဆးလြယ္အိတ္အတြင္းမွ ေဆး(၃)လံုးကိုထုတ္ကာ မာမီစိုးယူလာေသာေရႏွင့္ေရာကာ တိုက္လိုက္ေလသည္။

ေဆးတုိက္ျပီးသည္ႏွင့္ ဆရာၾကီးစိန္က 'ကဲ...လူမမာကို အခန္းထဲသြင္းၾကစမ္း' ဆရာၾကီးရွိန္ေျပာသည့္အတိုင္းပင္ လူမမာ အျမင့္အားတဲၾကီးအတြင္းရွိ အခန္းတစ္ခုထဲသို႔ ဆြဲ၍သြင္းလိုက္ျပီး ေစာင္မ်ား (၃)ထပ္ကာေပးရေလသည္။ သူတို႔ျပင္ဆင္ ေနခိုက္ ဆရာၾကီးရွိန္ သည္ အခန္းျပင္တြင္ ဖေယာင္းတိုင္မ်ားထြန္းလ်က္ မန္းမႈတ္ ဂါထာစုတ္လ်က္ ရွိေလသည္။ အတြင္းခန္းထဲတြင္ လူမမာမွာ တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ လူးလြန္႔၍ ညည္းသံမ်ားထြက္ေပၚေနဆဲျဖစ္သည္။ ဆရာၾကီးရွိန္သည္ လူမမာရွင္မ်ား ယူလာေပးေသာ ေရသံုးခြက္ထဲမွ တစ္ခြက္ကိုယူ၍ ေဆးအိတ္အတြင္းမွ တစ္ထြာသာသာရွိေသာ ပုလင္း ငယ္ေလးကိုယူ ျပီးေတာ့အဲဒီပုလင္းငယ္ထဲမွ အရည္အနည္းငယ္ကို ထိုခြက္ထဲသို႔ေလာင္းထည့္လိုက္ေလသည္။

ျပီးေနာက္ ထိုေရခြက္ကို အတန္ၾကာမန္းမႈတ္ျပီးေနာက္ လူနာအားတိုက္ရန္ေပးလိုက္ေလသည္။ လူမမာ အျမင့္လည္း ေသာက္ျပီးေနာက္ ျငိမ္ကာက်သြားေလ၏ အခန္းတြင္း၌ကား ၀ါဆိုဖေယာင္းတိုင္ၾကီးရဲ႕ မီးေရာင္ေလးသာလွ်င္ ခပ္မႈန္မႈန္ လင္းေနသည္။ ဆရာၾကီးရွိန္ကား ယခုထက္တိုင္လူမမာရွိရာ အတြင္းခန္းသို႔ မ၀င္ေသးေပ။ တဲၾကီးအတြင္းမွ ပရိတ္သတ္ မ်ားကလည္း ျပန္သူျပန္ အိပ္သူက အိပ္ကာသြားခဲ့ေပျပီ။ အျမင့္ဆိုေသာ ေကာင္ကေလးႏွင့္ သက္ဆိုင္ေသာ မိန္းမၾကီး တစ္ေယာက္ႏွင့္ မာမီစိုးသာလွ်င္ စိုးရိမ္မကင္းသည့္အမူအယာႏွင့္ က်န္ရစ္ခဲ့ၾကသည္။

'ကဲ...ခင္ဗ်ားတို႔ႏွစ္ေယာက္ဒီကိုလာပါဦး'
'ခင္ဗ်ားတို႔ႏွစ္ေယာက္ဒီဖေယာင္းတိုင္မီးမျငိမ္းေအာင္ေစာင့္ၾကည့္ေနၾကေနာ္။ အထဲက ဘာသံၾကားၾကား မစိုးရိမ္နဲ႕၊ ၀င္မလာနဲ႕။ မေကာင္းဆိုး၀ါးေကာင္ကို တရားျပလိုက္ဦးမယ္'
'ဟုတ္ကဲ့ပါ ဆရာၾကီး ဟုတ္ကဲ့ပါ'
'က်ဳပ္မွာသလိုမလုပ္ရင္ေတာ့ စည္းေပါက္ျပီး လူမမာအသက္ကိုေတာင္စိုးရိမ္ရတယ္'
'ဆရာၾကီးမွာတဲ့အတိုင္းလုပ္ပါ့မယ္...ကြၽန္မသမီးေလးကိုသာ ေကာင္းေအာင္ကုသေပးပါဆရာၾကီး'

လူနာရွင္မိန္းမၾကီးကေတာ့ မ်က္လံုးကလည္ကလည္ႏွင့္ က်န္ေနခဲ့သလို မာမီစိုးကေတာ့ စိတ္ခ်ေက်နပ္သြားတဲ့ဟန္ျဖင့္ အခန္းအျပင္မွာ က်န္ရစ္ခဲ့ေလသည္။

သမီးေလးဆိုေတာ့လည္း သမီးေလးေပါ့။ စိတ္ခ်လက္ခ်ဖိန္႔ျပီးမွ အခန္းတြင္းသို႔၀င္ခဲ့ေလသည္။ အထဲသို႔ေရာက္ေသာ္ အျမင့္ဆိုေသာေကာင္ေလးမွာ ေဘးတေစာင္းအိပ္ေပ်ာ္ေနတာကိုေတြ႕ရေလသည္။ ဆယ္ေက်ာ္သက္အရြယ္ခႏၶာကိုယ္ ျပည့္ျပည့္ႏွင့္ ခေရမပြင့္ေသးသည့္ဟန္ပင္။ ေစာေစာက သူတိုက္လိုက္ ေသာ ေဆး(၃)လံုးမွာ ပရေဆးဆိုင္မ်ားတြင္ အလြယ္တကူ၀ယ္၍ရေသာ ေလကြဲေဆးျဖစ္ျပီး ဒုတိယတိုက္ လိုက္ေသာ အရည္မွာ အရက္ျဖစ္သည္။ အတြင္းခန္း ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ အျပင္မွာလို ဖေယာင္းတိုင္ထြန္း မထားဘဲ လက္ဆြဲမွန္အိမ္ထြန္းထားေသာေၾကာင့္ အေတာ္ပင္ လင္းေန၏။

'အဟမ္း....ခုခ်ိန္ကစျပီး ငါ့သမီးေတာ္ကို ေႏွာင့္ယွက္ၾကေသာ မေကာင္းဆိုးရြားဘီလူးသဘက္ေတြ ဆရာအမိန္႔ေပးသည္ ယခုမၾကာခင္ ထြက္ေစ ေရွာင္ေစ......အို..ေတာေစာင့္နတ္ ေတာင္ေစာင့္နတ္ၾကီးတို႔ သမီးေတာ္ေလးကို ယခုမၾကာခင္ ေစာင့္ေရွာက္ၾကကုန္ေလာ့'

ဆရာၾကီးရွိန္သည္ အသံက်ယ္က်ယ္ျဖင့္ အထက္ပါစာသားေတြကိုရြတ္ဆိုျပီးေနာက္ စကားလံုး အဆံုးအတြင္ေတာ့ သူ သည္ ႏုထြားတဲ့သားေကာင္ေလးေဘးသို႔ ၀င္ထိုင္လိုက္ေလသည္။ သူ၏ေဆးလြယ္အိတ္ကိုလည္း ေဘးတြင္အသာခ်ထား လိုက္ေလသည္။

ေဘးတေစာင္းအိပ္ေနေသာ ေကာင္ကေလးကို စူးစိုက္ကာၾကည့္မိေတာ့ အသားအေရကျဖဴေဖြးႏူးညံ့သည္။ ကိုယ္ေနဟန္ ထားက ၾကြားၾကြား၀င့္၀င့္ ရင္သားေနရာေလးက မစုတစူ၊ တင္သားေလးမ်ားၾကေတာ့ မိန္းကေလးမ်ားႏွယ္ စြင့္ကား ျပည့္ တင္းေနသည္ပဲ။ အက်ႌေလးကိုအသာခြၽတ္ရင္း ႏို႔သီးေခါင္းေလးကို အသာကိုင္ၾကည့္ေတာ့ ပဲေနာက္ေစ့ေလးလို ခ်ပ္ခ်ပ္ ရပ္ရပ္ေလးရွိေနသည္။ ေအာက္ပိုင္းကိုအသာလက္လွ်ိဳလိုက္ေတာ့ ေအာက္ခံေဘာင္းဘီကို တင္းက်ပ္ေနေအာင္ ၀တ္ထား သည္ကိုေတြ႕ရသည္။ ဒါေပမဲ့ အေပၚကေန ခေရပြင့္ကို အသာပြတ္သပ္ၾကည့္ေတာ့ အျမင့္ဆိုေသာ ေကာင္ကေလး ခပ္တြန္႔ တြန္႔ျဖစ္သြားရင္း လူးလြန္႔စျပဳလာသည္။
ဆရာၾကီးရွိန္သည္ ေသြးသားထဲက စိတ္ဆႏၵမ်ားေထာင္းေထာင္းထလာျခင္းေၾကာင့္ အျမင့္ရဲ႕ ႏို႔သီးေခါင္းေလးကို အသား ကုန္စို႔ရင္း လက္တစ္ဖက္ကလည္း ေဘာင္းဘီကို အသာေခ်ာ့ခြၽတ္ရေတာ့သည္။ 'အင့္...အင္'ဆိုသည့္ ညည္းသံႏွင့္အတူ အျမင့္၏ ကိုယ္လံုးကေလးတြန္႔သြားျပီး ေပါင္ႏွစ္ဖက္ကိုအသာစိသြားေလေတာ့ ဆရာၾကီးရွိန္ခမ်ာ ေခြၽးျပန္ရျပန္ေပါ့။ အရမ္းၾကမ္းလို႔ကလည္း မျဖစ္။

ရမၼက္စိတ္မ်ား ဒီေရလႈိင္းအလားတိုးလာျပန္ေတာ့ အျမင့္၏ပုဆိုးမက် ထမီမက်ကို ခါးဆီသို႔ဆြဲလွန္ကာ တင္လိုက္ေလ သည္။ ႏူးညံ့ျပည့္ျဖိဳးေနေသာ ေပါင္တံၾကီးႏွစ္လံုးကားသြားေအာင္ အျမင့္ ငပဲအားအသာပြတ္သပ္ကိုင္ တြယ္ေပးရေလ သည္။ တျဖည္းျဖည္း ေထာင္ထလာတာကိုျမင္မွ ေဘာင္းဘီေလးကို အသာခြၽတ္ၾကည့္တာ ေအာင္ျမင္သြာရတာေပါ့။ ေတာ္ေတာ္လာတဲ့ အျမင့္ပဲ။ နီညိဳေရာင္အေမႊးႏုေလးေတြက ဆီးစပ္မွာဖံုးထားသလို သူ႔ငပဲကလည္း အသားျဖဴသူပီပီ နီရဲလို႔။

ေပါင္တံေလးေတြကို အသာအယာပြတ္သပ္ကိုင္တြယ္ရင္း တင္သားေတြကို ကိုင္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ႏူးညံ့လိုက္ပံုက ဂြမ္း ဆိုင္တစ္ခုအတိုင္း။ ျဖည္းျဖည္းဆုပ္ကိုင္ၾကည့္လိုက္ ပြတ္သပ္ေပးလိုက္အရသာခံ ေနရင္း ခေရပြင့္ရွိရာဆီ လက္ေခ်ာင္း ေလးေတြ တို႔ထိမိျပန္ေတာ့ အျမင့္၏ ကုိုယ္လံုးေလးသည္ ဆတ္ကနဲ တစ္ခ်က္တုန္သြားေတာ့သည္။ ျပီးေတာ့ သူ႔ႏႈတ္ခမ္းမွ မပီမသေရရြတ္သံမ်ားထြက္လာျပီး တင္ပါးဆံုေလး ခပ္ၾကြၾကြျဖစ္လာေလသည္။

ေဆးလြယ္အိတ္ထဲမွ ေဆးေဖာ္ရန္ထည့္ထားေသာ သံလြင္ဆီပုလင္းေလးကို အသာယူ ခေရပြင့္မွာ အသာတို႔လိုက္ရင္း လက္သန္းေလးသြင္းၾကည့္ ထုတ္ၾကည့္ အညီအမွ် ၁၀မိနစ္ေလာက္ ကစားလိုက္ေတာ့ အျမင့္ခမ်ာ ဒိုးဒိုးဒန္႔ဒန္႔ျဖစ္ရင္း ခႏၶာကိုယ္ေရြ႕လ်ားမႈျပင္းလာသည္။ မိန္းေမာေနရာကေန ထၾကြေစမဲ့ ေဆးၾကီးထိုးေပးရေတာ့မွာပ။

ထိုအေျခေရာက္လာေတာ့မွ ဆရာၾကီးရွိန္သည္ သူ႕အက်ႌကို မခြၽတ္ေတာ့ဘဲ ပုဆိုးကိုခြၽတ္ျပီးေနာက္ အျမင့္ခႏၶာကိုယ္ေလး ကို ေမွာက္လ်က္အေနအထားျဖစ္ေအာင္ျပဳျပင္ေပးကာ အစြမ္းကုန္ေထာင္မတ္ေနေသာ သူ၏ လိင္တံၾကီးကို ခေရပြင့္ ေလးတြင္ေတ့ကာ ပြတ္သပ္ျပီး အသာအယာဖိသြင္းလိုက္သည္။

'အား....ဆရာၾကီး.....ဘယ္လိုလုပ္....အ..မ..ေလး...အို႔....အ..အ'
အျမင့္တစ္ေယာက္မ်က္လံုးပြင့္လာက ႏိုးလာသျဖင့္ တ၀က္မွ်သာက်န္ေတာ့ေသာ သူ၏အတံၾကီးကို ဆတ္ကနဲထိုးသြင္း လိုက္ရာ အျမင့္၏ေက်ာျပင္ေလး ေကာ့တက္သြားေလသည္။ သူ၏လက္ကေလးေတြက ဆရာၾကီးရွိန္၏ ရင္ဘတ္ကို ေအာက္မွေနကာ ေနာက္ျပန္ဆီးတြန္းထားေလသည္။ နည္းနည္းေတာ့နာက်င္ေပမေပါ့။ ဒါေပမဲ့ ဆီဆြတ္ထားတာဆိုေတာ့ တျဖည္းျဖည္းအိုေကမွာပါ။

ဆရာၾကီးရွိန္ကလည္း ေခ်ာ့သြင္းသြင္းလိုက္ ေမႊလိုက္ အဆက္မျပတ္ေဆာင့္လိုက္ လုပ္ေနေတာ့ အျမင့္ခမ်ာ နာေကာင္း ၾကီးျဖစ္ေနေလသည္။ နာလို႔ရုန္းကန္မယ္စဥ္းစားလိုက္စဥ္ ဆရာၾကီးရွိန္က ခါးကို ဇေကာ၀ိုင္းလုပ္ေနျပန္ေတာ့ ဖီးလ္အရမ္း ေကာင္းလာတာေၾကာင့္ ျငိမ္မိသြားမိျပန္ေရာ။ ဆရာၾကီး အတင့္ရဲရသည့္အေၾကာင္းရင္းမွာ သူ႔အတံကို အျမင့္၏အေပါက္ ေလးထဲထိုးသြင္းလိုက္စဥ္ကတည္းက တင္ပါးေလးက မသိမသာေကာ့ေပးေနသည္ကို ေတြ႕ထိကာသိလိုက္ရ ေသာ ေၾကာင့္ျဖစ္သည္။

ဆရာၾကီးရွိန္လည္း ဆက္တိုက္ဆိုသလို ေဆာင့္ကာေဆာင့္ကာ လိုးေနေတာ့ရာ အျမင့္ဆိုေသာ ေကာင္ေလးမွာ ျငင္းဆန္ ေသာစကားဆိုရန္ပင္ သတိမရေတာ့ဘဲ သူ၏ႏႈတ္ခမ္းေလးမ်ားမွာ တဆတ္ဆတ္တုန္ယင္ေနသည္။ မိန္းမက်မ္းသာမက ေဂးေတြရဲ႕က်မ္းပါ အရည္က်ိဳေသာက္ထားေသာ ဆရာရွိန္မွာ ေမွာက္ရက္ကေလးျငိမ္ေနေသာ အျမင့္ကိုယ္လံုးေလး ေပၚ အသာေမွာက္ထပ္လိုက္ရင္း အျမင့္၏အိေထြးလွေသာကိုယ္လံုးေလးကို တင္းၾကပ္စြာဖက္လိုက္ျပီးေနာက္ ထိုးထိုးေထာင္ ေထာင္ျဖင့္ တလႈပ္လႈပ္ျဖစ္ေနေသာ အျမင့္ရဲ႕ငပဲကို လက္နဲ႕အသာဆုပ္ကိုင္ျပီး ဂြင္းထုေပးရင္း သူ႔ဖင္ကိုအသာေျမႇာက္ကာ ေဆာင့္ေလေတာ့သည္။

အျမင့္လည္းေက်နပ္ ဆရာၾကီးရွိန္လည္းအိုေကေအာင္ အျမင့္ကိုခုတင္ေစာင္းမွာ အသာတင္ သူ႔ခါးေအာက္ေခါင္းအံုးခုေပး လိုက္ရင္း ခပ္ထြားထြားငညိဳကို အျမင့္ရဲ႕ ပန္းေသြးေရာင္ ခေရပြင့္ထဲ တစ္ဖန္ျပန္ျပီးႏွဲ႔သြင္းရေလသည္။ ဆရာၾကီးရဲ႕ေဆာင့္ ခ်က္ေတြေအာက္ အားရေနရင္း လက္ကစားေပးမႈေၾကာင့္လည္း ဖီးလ္တစ္မ်ိဳးရကာ ေမ်ာေနေသာအျမင့္မွာ တဟင္းဟင္း ျဖစ္လာျပီး သူ၏ဖင္သားၾကီးမ်ားကို ေကာ့ကာလွန္ကာျဖင့္ စည္းခ်က္က်က်ျပန္လည္တုန္႔ျပန္ကာလာေနသည္။

ဆရာၾကီးရွိန္သည္ အျမင့္၏ေျခႏွစ္ေခ်ာင္းကို သူ႔ပခံုးေပၚတင္လိုက္ရင္း စြင့္ကားလာေသာတင္ပါးဆံုထဲသို႔ သူ႔ငညိဳၾကီးကို အားရပါးရေဆာင့္ထည့္ေလေတာ့သည္။ ေအာက္မွေကာင္ကေလးသည္ ေဆာင့္ခ်က္မ်ားကို စည္းခ်က္နဲ႕အညီတုန္႔ျပန္ရင္း လက္တစ္ဖက္ကလည္း သူ႔ငပဲကို ရွန္တိန္လုပ္ေပးေနေလသည္။

'အင္း...ဟင္း...ဟင္း' ဆိုေသာအသံေလးႏွင့္အတူ သူ၏ကိုယ္လံုးေလး တဆတ္ဆတ္တုန္ခါသြားရျပီးခ်ိန္ ထိုအခ်ိန္မွာပင္ ဆရာၾကီး၏ခါးၾကီးသည္လည္း ဆတ္ကနဲဆတ္ကနဲတုန္ကာ ဆရာၾကီး၏ ကိုယ္လံုးၾကီးသည္ ေကာင္ကေလးဆီသို႔ ေမွာက္ ကာက်သြားေလေတာ့သည္။

ႏွစ္ေယာက္သား ေရစီးအတိုင္း အရွိန္အဟုန္ျပင္းစြာအတူေလွာ္ခတ္ၾကျပီးေနာက္ ခဏတာျငိမ္သက္အနားယူမိၾကေလ သည္။

'မင္း...နာမည္ဘယ္သူ၊ အျမင့္ဟုတ္လား'
'ခင္ေမာင္ျမင့္ပါဆရာၾကီး'
'မာမီစိုးနဲ႕ဘာေတာ္သလည္း'
'ကြၽန္ေတာ့္ကို ကနားစီးပညာသင္ေပးေနတာပါ'
'ေနာက္ေန႔လည္း ဆရာၾကီးဆီလာဦးေနာ္'

ဒီတစ္ခါတြင္ေတာ့ ေကာင္ကေလးသည္ စကားျဖင့္ျပန္မေျပာဘဲ ၾကြက္သားနဲ႕ျပည့္ကာေခြၽးစိုေနေသာ ဆရာၾကီးရွိန္ရဲ႕ ကိုယ္လံုးၾကီးကို ရႊန္းရႊန္းစားစားၾကည့္ျပီး ေခါင္းကိုသြက္သြက္ ျငိမ့္ျပလိုက္ေလေတာ့သည္။

x x x

ညဥ့္သည္ အေတာ္ေလးနက္လာခဲ့ျပီ။ ဧည့္ပရိတ္သတ္မ်ားလည္းနည္းသြားခဲ့ျပီ။ ဆရာၾကီးရွိန္၏ တဲနန္းတြင္လည္း လူရွင္း သေလာက္ျဖစ္သြားခဲ့ေပျပီ။ ေကာင္းကင္ၾကီးကိုေမာ့ၾကည့္ရင္း ဒီရြာမွာအသားက်ေနထိုင္ေနရသည္ကို ဆရာၾကီး သေဘာ က်ေနဟန္ရွိသည္။ အစားအေသာက္အတြက္လည္းမပူရ၊ ေငြအတြက္ကလည္း အဆင္ေျပ၊ ျပီးေတာ့ အာသာဆႏၵ အတြက္ ကလည္း ၾကိဳက္တဲ့အသီးခူးစားလိုက္ယံုပင္။
ေန႔လည္ ျမိဳ႕ကသူငယ္ခ်င္းထည့္ေပးလိုက္ေသာ အားေဆးကိုေသာက္ မဟာရာဂ်ာတံဆိပ္ ကြန္ဒံုးထုပ္ေလးေတြကို ကိုင္ တြယ္ၾကည့္ရင္း ညေနေစာင္းက အျမင့္ဆိုေသာေကာင္ေလးရဲ႕ တစ္ရစ္ေသာ တင္သားရဲ႕ ႏူးညံ့မႈကို ျပန္လည္ေတာင့္တ မိသည္ထင္ရဲ႕ မ်က္ႏွာကျပံဳးစိစိ။ အတန္ၾကာ ဟိုသည္ေတြးရင္း ညဥ့္သန္းေခါင္ယံ သက္ၾကီးေခါင္းခ်ခ်ိန္ေရာက္မွ ႏွစ္ႏွစ္ ျခိဳက္ျခိဳက္ အိပ္ေမာက်သြားရေလသည္။

'ေအာက္အီးအီးအြတ္.....ေအာက္အီးအီး...အြတ္'
လင္းၾကက္တြန္သံၾကားမွ ဆရာၾကီးရွိန္ အိပ္ယာက ကမန္းကတန္းထ တစ္ကိုယ္ေရသန္႔ရွင္းေရးလုပ္ရင္း ဘုရား၀တ္တက္ ဖို႔ပါ တစ္ပါတည္းျပင္ဆင္ေနမိသည္။ထို႔ေနာက္တြင္ေတာ့ အသံ၀ါ၀ါႏွင့္ ဘုရားရွိခိုးအမ်ိဳးမ်ိဳးကို ရြတ္ဖတ္ျပိး မနက္ခင္းအ လုပ္ကို စတင္ဖြင့္လွစ္လိုက္ေလသည္။

အင္းျပား.....အင္းခ်ပ္ေတြကိုျပင္ဆင္၊ ခ်ည္မန္းကြင္းေတြကိုလည္း လွပေအာင္က်စ္၊ ျမိဳ႕ကေဗဒင္ဆရာေတြေရးထားတဲ့ ေဟာစာတမ္းစာအုပ္ေတြကို နည္းယူဖို႔ဖတ္ရင္း တပည့္တစ္ေယာက္ျပင္ဆင္ေပးေသာ ထမင္းေၾကာ္ကို ႏြားႏို႔တစ္ခြက္ျဖင့္ ေမွ်ခ်ေနမိသည္။ စာဖတ္အားေကာင္းရင္ ေဟာေျပာဖို႔နည္းလမ္းေတြရသည္။ ျပီးေတာ့ ဒီအလုပ္မလုပ္ခင္က ကုန္ပြဲစား လုပ္ခဲ့သည့္အေတြ႕အၾကံဳေၾကာင့္ လူကဲခတ္ကြၽမ္းသည္။ ဒီေတာ့ကာ ဆရာၾကီးရွိန္အတြက္ ပညာအနည္းငယ္စံုေနျပီလို႔ ဆိုႏိုင္သည္။ ဒီလိုရြာမွာ လုပ္စားဖို႔ျဖစ္ႏိုင္စြမ္းသည္။

'ဆရာၾကီး....ဆရာၾကီးရွိန္ ဟိုဘက္ရြာက လူနာေရာက္လာလို႔' ဆိုသည့္ အသံျဖင့္စတင္ အလုပ္ရႈပ္လိုက္ရသည္မွာ ေရအိုး ထဲကေရလည္းကုန္၊ သေျပညြန္႕ေတြ၊ စံပယ္ကုန္းေတြ ဘိုးေတာ္၊မယ္ေတာ္ေတြရဲ႕ စင္မွာပံုေနသည့္ ညေနေစာင္းမွ ဆရာ ၾကီးခင္မ်ာ အနားရေလေတာ့သည္။

ေတာတန္းေလးနားလမ္းေလွ်ာက္အေညာင္းအညာေျဖရင္း ေခ်ာင္းထဲဆင္းေရကူးျဖစ္သည္။ ဒီျဖစ္စဥ္ေတြသည္ ေန႔စဥ္ၾကံဳ ေတြ႕ေနရသည့္အတြက္ ညည္းေငြ႕စရာေတာ့ေကာင္းသည္။ ဒါေပမဲ့ အိပ္ခါနီး ပြတ္သပ္ရသည့္ ဆရာစံတို႔ သခင္ဖိုးလွၾကီး တို႔ပါသည့္ အရြက္ကေလးေတြကို ေရတြက္ရစဥ္အခါမွာေတာ့ ခႏၶာကိုယ္ထဲစြမ္းအင္တိုးရေလသည္။ ဒီလိုျဖင့္ေန႔ရက္မ်ားစြာ ေက်ာ္ျဖတ္ရသည္ေပါ့။

တဲနံရံမွာခ်ိတ္ထားသည့္ နာရီသံက တစ္ခ်က္ထိုးသံ 'ဒင္ဒင္'ဆိုတာကိုၾကားလိုက္ရမွ ဖတ္လက္စ စာအုပ္ကို အသာခ်ရင္း သူ၏ဓာတ္ခန္းဟု ေခၚသည့္ အိပ္ခန္းတံခါးကိုဆြဲဖြင့္လိုက္ေလသည္။ ရုတ္တရက္ ေမွာင္ရိပ္ထဲမွ ခပ္တိုးတိုးေခၚသံၾကား လိုက္ရသျဖင့္ လန္႔သြားေသာ ဆရာၾကီးရွိန္သည္ အိေျႏၵဆည္ကာ ေနာက္ဖက္သို႔ လွည့္ၾကည့္လိုက္သည္။

'ေဟာ..အျမင့္ပါလား၊ သူကေရာ ဘယ္သူလည္း၊ မင့္ေကာင္ေလးလား'
'မဟုတ္ပါဘူးဆရာၾကီး၊ အျမင့္သူငယ္ခ်င္းပါ၊သူက သူ႔ေရာဂါကို ျပခ်င္တိုင္ပင္ခ်င္လို႔တဲ့'
'ဒါဆိုလာေလ ....ဓာတ္ခန္းထဲ၀င္ကြယ့္'
'ကြၽန္ေတာ္ခဏေနမွ သူ႔ကိုလာေခၚေတာ့မယ္ဆရာၾကီး လယ္ထဲကိုခဏသြားမလို'
'ဒါဆုိလည္းသြားေလ၊ မင္းသြားစရာရွိတာသြား ျပီးမွျပန္လာခဲ့'

to be continued...

(Alex Aung )

စာႂကြင္​း ။    ။ အမွီး၀တၳဳေလးေတြေရးခဲ့ဖူးပါသည္။ ဒီတစ္ပုဒ္ကလည္း ထိုအထဲမွတစ္ပုဒ္ျဖစ္ပါသည္။

(​သူငယ္ခ်င္းမ်ား....က်ေနာ္ လ်ွပ္စစ္မီးမရေသးေသာ နယ္က ရြာတစ္ရြာမွာ ေျပာင္းေရႊ႕ေနထိုင္ရတာေၾကာင့္ ယခု ၂၀၁၇ခုႏွစ္ အတြင္း ဇာတ္လမ္းအသစ္၊ ေဆာင္းပါးအသစ္မ်ား မေရးႏိုင္ မတင္ႏိုင္ျခင္းျဖစ္ေနရပါတယ္။ မေမ့သြားနဲ႔ဦးေနာ္ ျပန္လာတဲ့အခါ အားေပးပါဦး)