Wednesday, May 13, 2020

A Day in the Adult Theater (Part 2)

(Unicode)


A Day in the Adult Theater (Part 2)

ဘယ်လိုပြောရမလဲ ရုပ်ရှင်ရုံတွေရဲ့ သန့်စင်ခန်းသွားရာ၊ အိမ်သာရှိရာကိုသွားတဲ့လမ်းသွယ်တလျောက်ဟာ မီးအလင်းရောင်သိပ်မပေး ထားတတ်တဲ့နေရာ ဒါမှမဟုတ် ပစ္စည်းအဟောင်း ခုံကျိုးအဟောင်းတွေထားတဲ့နေရာတွေဖြစ်နေတတ်တော့ မှောင်ရိပ်ခိုကြမယ့်သူတွေ အတွက် အကွက်ကောင်းဖြစ်နေတတ်တာများပါတယ်။ သည်လိုလမ်းကြားတွေထဲမယ် ပညာတတ်၊ ပညာမတတ်သူ၊ ပိုက်ဆံရှိသူ၊ ပိုက်ဆံမရှိသူတွေ သိပ်မကွဲပြားကြတော့ဘူး။ တစ်ဖက်သားအပေါ် ဘယ်လိုဆွဲဆောင်မှုပေးနိုင်တယ် ဒါမှမဟုတ် ညို့ချက်ပေးနိုင်တယ် ဆိုတဲ့အချက်ကပဲ အရေးပါတော့တယ်။ တစ်ခါတလေတော့အတွေးပေါက်မိတယ် မြန်မာပြည်မယ် gay club တွေတရားဝင်ဖွင့်ခွင့်မရှိ တာကြောင့် ကိုယ်တွေလို လိင်တူကြိုက်သူတွေအတွက် ညစ်ပတ်နေတဲ့ လမ်းသွယ်တွေဟာ စိတ်ဖြေစရာနေရာဖြစ်ကြရသလားလို့လေ။ ဘယ်လောက်ထူတဲ့ အကာအရံတွေနဲ့ကာထားထား glory hole တွေဖောက်ပြီးအလုပ်ဖြစ်ကြတာကော၊ အိမ်သာအခန်းတံခါးကို လော့ခ် မချဘဲ ဝင်ထိုင်နေကြတာကော အမှန်တကယ်သန့်စင်ခန်းဝင်ချင်သူများအတွက် ဒုက္ခဖြစ်ခဲ့တာလည်းမှတ်မိသေးတယ်ဗျ။

X x x

အနီရောင်ရှပ်အကျႌနဲ့ငနဲက ဝတ်ထားတဲ့ဂျင်းဘောင်းဘီကြယ်သီးတွေကို တစ်လုံးခြင်းဖြုတ်၊ ဇစ်ကိုခပ်ဖြည်းဖြည်းဖွင့်၊ ပြီးတော့ မာတောင့် နေတဲ့ သူ့ငပဲကိုဆွဲထုတ်လိုက်တာ လိင်ဥတွေပါ အတွင်းခံဘောင်းဘီအပြင်ဘက်ရောက်လာတယ်။ ဝတ်ထားတဲ့ အတွင်းခံဘောင်းဘီ မျှော့ကြိုးအနားခမျာ ငနဲရဲ့လက်ကစားမှုကြောင်း တဖတ်ဖတ်လှုပ်ရှားစပြုရပါရော။ အပြာရောင် တီရှပ်အကျႌနဲ့ဘဲတစ်ပွေကလည်း အလားတူပဲ ငရုတ်သီးထောင်းနေတယ်။

သိသာထင်ရှားတဲ့ လှုပ်ရှားမှုတွေက ရုပ်ရှင်ရုံထဲမယ် မထူးဆန်းတော့သလို ယိမ်းထိုးကခုန်နေပါရော။ ခုံတန်းတွေရဲ့ဘေး ရုပ်ရှင်ရုံနံရံတွေ ကိုမှီရပ်ရင်း သူတို့ငပဲတွေကိုဆွဲထုတ်လို့ တရမ်းရမ်းကစားနေကြတာ လူနှစ်မျိုးကွဲဖို့ဖန်တီးနေကြတယ်ထင်ရဲ့။ ပုလွေရောင်းမလား၊ ဒူးထောက်ထိုင်ပြီး ပုလွေမှုတ်ကြမလား ဒါပဲ။

အပြာနုရောင်တီရှပ်ဝတ်ထားတဲ့ ကောင်ငယ်လေးတစ်ယောက် ခဏနေကပြောပြထားတဲ့ အနီရောင်အကျႌနဲ့ငနဲရဲ့ငပဲကို လက်ကိုသုံး လို့ပွတ်သပ်ကိုင်တွယ်နေတာကို မြင်လိုက်ရတယ်။ အနီရောင်ငနဲကလည်း အထာကိုင်ဟန်နဲ့ သူထိန်းထားတဲ့ ဂျင်းဘောင်းဘီကိုလွှတ်ချ လိုက်ပြီး အပြာရောင်ငနဲလေးလက်ကို ဝကွက်အပ်လိုက်တော့တာပါ။ ဟိုငနဲလေးကလည်း lollipop စုပ်တဲ့အတိုင်း အငမ်းမရစုပ်နေတာ ပတ်ဝန်းကျင်ကလူတွေခမျာလည်း မထူးဆန်းတော့သလိုလိုနဲ့ မျောက်ပွဲကြည့်နေကြတယ်လေ။

ဒုက္ခော….အပြာရောင်ငနဲလေး ဂုဏ်ဆာနေတာများ အမြင်ကပ်ပါ့ သူ့ဟာဘယ်သူမှလုမယူပါဘူးဆိုတာမရဘူး။ ပတ်ဝန်းကျင်ကို ခပ်ဝင့်ဝင့် ဟိုသည်ကြည့်လိုက်၊ အနီရောင်ငနဲရဲ့ ပစ္စည်းကြီးကိုကိုင်ဆွဲပြီး ကွမ်းသီးခေါင်းကို တပြွတ်ပြွတ်စုပ်လိုက်၊ လည်မျိုထဲထိ မျိုချလိုက် လုပ်နေတာများ အစာငမ်းနေတဲ့ ခွေးလေးတစ်ကောင်ကျနေတာပဲ။

စက္ကန့်သုံးဆယ်လောက် အကြာမှာတော့ အနီရောင်ငနဲက အပြာရောင်ငနဲလေးရဲ့ဦးခေါင်းကို ဆွဲထိန်းတဲ့ပြီး ငပဲကိုလည်မျိုထဲထိ ထိုးသွင်းရင်း ‘-ုပ်စမ်းကွာ……ငါ့-ီးကို-ုပ်စမ်း ကောင်လေး’ ပြောရင်း မာန်ပါပါလှုပ်ရှားပါတော့တယ်။

အပြာရောင်ကောင်လေးခမျာလည်း ဘယ်သူကမှ အားပေးအားမြှောက်လုပ်စရာမလိုစွာ အငမ်းမရ deep throat တွေလုပ်တာ ပိုပြီး မာန်ပါလာရော။ အနီရောင်ငနဲရဲ့ ငပဲဆိုဒ်က ၅လက်မခွဲလောက်ပဲရှိတော့ အပြာရောင်ငနဲလေးအတွက် သိပ်ပြီးပြဿနာမဟုတ်ဘူးပေါ့ လုပ်နိုင်ကိုင်နိုင်အရွယ်အစားဖြစ်နေတာပေါ့ဗျာ။

‘Yes….ကောင်းတယ်ကွာ…..စားစမ်းကွာ….ငါ့-ီးကိုစားစမ်း’

‘တစ်ချောင်းလုံးထည့်လိုက်….မိုက်တယ်……အကုန်လုံးထည့် ငါ့ကောင်’

သူတို့နှစ်ယောက်လှုပ်ရှားသမျှ ဘေးကနေအားပေးနေတဲ့လူတွေထဲက စုံတွဲတစ်တွဲဟာ မနေနိုင်စွာပါဝင်ဆင်နွှဲလိုဟန်နဲ့ ချဉ်းကပ်သွား ကြပါတယ်။ ကျွန်တော်တော့ နည်းနည်းလန့်မိတယ် သည်အခြေအနေကိုလေ။ အကုန်ထန်နေ စိတ်ကြွနေတဲ့လှုပ်ရှားနေကြတဲ့ လူနှစ်ယောက်အနားကို လိင်ကိစ္စအတွက် ချဉ်းကပ်ရာမှာ လက်မခံလိုခြင်းအပြင် အခြားသော အမှတ်မထင်ဖြစ်ရပ်တွေ တုန့်ပြန်မှုတွေ ရလာနိုင်တယ်လေ။ အခြားတစ်ဖက်ကကြည့်ရင်တော့ ပိုမိုမြိုင်ဆိုင်လာမယ်၊ မြင်ရသူရော နွှဲပျော်သူကော စိတ်လှုပ်ရှားစရာ ပိုရကြမယ်ပေါ့။

ခဏခြင်းမှာပဲ မကြေပွဲအကြိတ်အနယ်နွှဲနေကြတဲ့ လူနှစ်ယောက်ကလက်ခံလိုက်တာကြောင့် ချဉ်းကပ်လာတဲ့သူတွေဟာ အားတက်သရော ဖြစ်သွားကြပါတယ်။ တစ်ယောက်သောသူရဲ့လက်က အနီရောင်ငနဲ ရင်အုပ်တွေ ဗိုက်သားတွေဆီရောက်ရှိပွတ်သပ်ခဲ့ ပြီး အခြားတစ်ယောက်ကတော့ အနီရောင်ငနဲရဲ့အကျႌကော ဘောင်းဘီကော အကုန်ချွတ်ပေးပစ်ရင်း တင်သားဆိုင်တွေကို ပိုင်စိုးပိုင်နင်း ပွတ်သပ်ဖျစ်ညှစ်ပါလေရော။ အဲဒီထဲကတစ်ယောက်က ကြမ်းပြင်ပေါ်ကိုလှဲချလိုက်ကာ အပြာရောင်ငနဲလေးရဲ့ လှလှပပ ၆လက်မငပဲကို ပါးစပ်ထဲ ငုံခဲလိုက်ပါတယ်။ ရင်အုပ်တွေကိုပွတ်သပ်နေတဲ့ ငနဲက အနီရောင်ဘဲရဲ့ နှုတ်ခမ်းကိုနမ်းဖို့ကြိုးစားပေမယ့် rejected လုပ်ခံထိ သည်ပေါ့။

အပြာရောင်ငနဲလေးဟာ ခပ်ကားကားမတ်တပ်ရပ်နေတဲ့ အနီရောင်ငနဲရဲ့ ခြေနှစ်ချောင်းကြား ငုတ်တုတ်ဝင်ထိုင်လိုက်ပြီး တင်ပါးအကွဲ ကြောင်းထဲက ခရေဝကို လက်ချောင်းတွေနဲ့ ပွတ်သပ်နှိုက်ပြုပစ်တယ်ဗျ။ အနီရောင်ငနဲခမျာ သက်ပြင်းခပ်သင်းသင်းချလိုက်ကာ နှိုက်ရ အဆင်ပြေစေဖို့အတွက် squat ထိုင်တဲ့အနေအထားပြောင်းပေးလိုက်ရော။ အပြာရောင်ငနဲလေးက ခပ်သွက်သွက်ပဲ အိတ်ထဲက ချောဆီ ဘူးလေးကိုယူလိုက်ရင်း သူ့လက်ချောင်းတွေကိုရော အနီရောင်ငနဲရဲ့ ခရေဝတစ်ဝိုက်ကိုရော ခပ်ရွှဲရွှဲသုတ်လိမ်းလိုက်ပါတယ်။ အဆင်ပြေ သွားဟန်တူပါတယ် လက်ချောင်းတွေကို တင်အကွဲကြောင်းတွေကြားထဲက ခရေဝထဲမြုပ်မတတ်အထုတ်အသွင်းလုပ်တော့တာ လက် မော်တာတပ်လိုက်တဲ့အတိုင်းပဲဗျာ။

‘Oh Jesus, ဟုတ်တယ်……ထိတယ်ကွာ……လက်နှစ်ချောင်းပူးထည့်ကွာ….အား…..ငါ့-ီးကိုရော-ုပ်ပေး….မိုက်တယ် ….yeah….Yeah…yeah’

အပြာရောင်ငနဲလေးခမျာ လက်ချောင်းတွေကိုလည်း အထုတ်အသွင်းဂရုတစိုက်လုပ်ရသေး ပါးစပ်ကလည်း ရေခဲချောင်းကြီးကို ငုံစုပ်ရသေး တပြွတ်ပြွတ်။

‘Oh fuck….ငါပြီးပြီ….ငါ….ငါ..ပြီးပြီ’ အနီရောင်ငနဲရဲ့ တင်သားဆိုင်တွေ ခပ်ကျစ်ကျစ်ဖြစ်သွားသလို အပြာရောင်ငနဲပါးစပ်ထဲ သူ့ငပဲကို စောင့်စောင့်သွင်းကာ သုက်ရည်တွေကို လျှံကျတဲ့အထိ ပစ်ထည့်လိုက်တာ မြင်ရပါတယ်။

အနီရောင်ငနဲ သူ့ဇာတ်လမ်းအဆုံးသတ်ပြီးတာနဲ့ ချက်ချင်းဆိုသလို မတ်တပ်ထရပ်လိုက်ကာ သူ့ခန္ဓာကိုယ်ပေါ်ရောက်နေတဲ့ လက်ပိုင်ရှင်တွေကိုရော ရှေ့ကအပြာရောင်ကောင်လေးကိုရော ဘယ်သူ့ကိုမှဂရုမစိုက်ဘဲ အဝတ်အစားတွေကိုယူဆောင်ဝတ်ဆင်ပြီး ထွက်သွားပါတော့တယ်။

အပြာရောင်ငနဲလေးလည်း မတွေဝေမတုန့်ဆိုင်းဘဲ မတ်တပ်ထရပ် ကွန်ဒုံးတစ်ခုသူ့ငပဲမှာစွပ်လိုက်ပြီး အရန်သင့်ကုန်းပြီးသားလိုဖြစ် နေတဲ့ ချဉ်းကပ်လာသောဘဲနှစ်ပွေထဲကတစ်ယောက်သောသူရဲ့ တင်သားဆိုင်တွေကိုဖြဲကာ အတင်းဖိသွင်းပါတယ်။ ဟိုကလည်း အဆင်ပြေအောင် ခန္ဓာကိုယ်အနေအထားပြောင်းပေးလိုက်ပြီး အပေးအယူမျှအောင် မာန်သွင်းတယ်ပေါ့။ နံဘေးကလူရော ပတ်ပတ်လည် ၀ိုင်းဝန်းအားပေးနေသူတွေရော အားရလောက်အောင် တဗြောင်းဗြောင်းမြည်အောင် ဆော်ပါတော့တယ်။

‘Yeah….ငါ့ကောင်…ချစမ်းကွာ…ချစမ်း….ငါ့-င်ကို’

‘ခပ်ပြင်းပြင်းလည်းကွာ….ဆောင့်စမ်း….အာ..အ…မိုက်တယ်…ငါကြိုက်တယ်…ချ’

အပြာရောင်ငနဲလေးပါးစပ်က အော်ဟစ်ညည်းညူသံတွေလည်း မရှေးမနှောင်းပေါ်ထွက်လာပါတယ်။ ‘ကျုပ်….ကျုပ် ပြီးပြီ….ပြီးပြီ…အား’ တဲ့လေ။ ပါးစပ်ကသာ ပြီးတယ်ပြောနေတယ် ကုန်းနေတဲ့လူရဲ့ဖင်ထဲ ငပဲကိုညှောင့်ထည့်တာမပျက်သေးဘူး။ နှစ်လျော့ သုံးလျော့လောက် ပန်းထည့်ပြီးဟန်ပေါက်မှ သူ့ငပဲကို အသာဆွဲထုတ်ပြီး ကွန်ဒုံးကို တစ်သျှူးနဲ့ထိန်းကိုင်ကာ ချွတ်လိုက်ပါတယ်။

အပြာရောင်ငနဲလေးနဲ့ အတူ အောက်ကလူရဲ့ပါးစပ်ထဲ အသားကုန်ညှောင့်နေတဲ့လူသည်လည်း မရှေးမနှောင်းမှာပဲ ပြီးသွားဟန်တူပါတယ် ငပဲကိုဆွဲထုတ်လိုက် တာမြင်လိုက်ရရဲ့။ သူ့ငပဲအရွယ်အစားသည်လည်း မဆိုးဘူးဆိုတဲ့အနေအထားမှာရှိသား။ အလိုလေး….သူတို့ကိစ္စပြီးတာနဲ့ အောက်က လူ အဝတ်အစားကောက်နေတုန်းရှိသေး နှစ်ယောက်သား မပြောမဆို အဝတ်အစားတွေပြန်ဝတ်ပြီး ရုပ်ရှင်ရုံထဲကထွက်သွားကြပါတယ်။

အောက်ကလူလည်း တစ်သျှူးတွေနဲ့ သန့်ရှင်းရေးခပ်သွက်သွက်လုပ် အဝတ်အစားတွေသပ်သပ်ရပ်ရပ်ပြန်ဖြစ်အောင်ဝတ်ဆင်လျှက် နောက်ထပ် တစ်ပွဲထပ်နွှဲဖို့ ပါတနာအရှာထွက်သွားပါတယ်။
ကျွန်တော် လူသွားစင်္ကြံရှိရာဘက်ကိုသွားဖို့ဆုံးဖြတ်လိုက်ပြီး ထလာလိုက်တယ်လေ။ အဲသည်နေရာမှာ ဘာလှုပ်ရှားမှုတွေအတွန့်တက်လို့ ရသလဲကြည့်ချင်မိတာကိုး။

Wow….အဆန်းပဲ သည်ဘက်မှာ အခပေးပြီး အပြာဗီဒီယိုကားတွေ သီးသန့်ကြည့်လို့ရတဲ့ ယာယီအခန်းငယ်လေးတွေရှိသေးတယ်။ တစ်ဒေါ်လာ ပေးရင် အမျိုးမျိုးအထွေထွေသော ဗီဒီယိုတွေကို စက္ကန့် ၃၆ဝကြည့်လို့ရပြီး အချိန်ပြည့်တာနဲ့စက်ကအလိုအလျောက်ပိတ် သွားမှာလေ။ အဲအခန်းငယ်လေးရဲ့ ဘေးတစ်ဖက်တစ်ချက်မှာ glory holes တွေရှိတယ်ဗျာ။ ခပ်ဟဟ အပေါက်လေးကတစ်ဆင့် နံဘေး အခန်းငယ်လေးထဲမယ် ငနဲတစ်ပွေ သူ့ငပဲကြီးကို အပြင်ဆွဲထုတ်ထားပြီး လက်ငါးချောင်းကိုအပြင်းအထန်အလုပ်ပေးနေတာ မြင်ရ ပါတယ်။

ကျွန်တော်လည်း အားကျမခံ ကိုယ်ပိုင်ပစ္စည်းကိုဘောင်းဘီထဲကနေ လွတ်လပ်ခွင့်ပေးလိုက်ပြီး နံရံမှာကပ်နေတဲ့ တီဗီမျက်နှာပြင်မှာ မြင်နေရသော သရုပ်ဆောင်တွေနဲ့အပြိုင် တိုက်ပွဲဆင်နွှဲပစ်ပါတယ်။ နံဘေးမလှမ်းမကမ်း နံရံအပေါက်မှ လက်ညှိုးလေးတစ်ချောင်းက လာဖို့အချက်ပေးနေတာကို မျက်ဝန်းထောင့်ကနေ  မြင်ရပါရဲ့။ အပေါက်ရဲ့ အစွန်းလေးတွေက ရှနိုင်မရှနိုင်သူ့လက်နဲ့ အသာစမ်းသပ် ပြတာကိုလည်းတွေ့ရတယ်။

‘မင်း -ီးကို သည်အပေါက်ထဲကထိုးထည့်ပေးလေကွာ ဘော်ဒါ’ လို့ အသံတစ်သံက ဖိတ်ခေါ်တာကြားရတယ်။

ကျွန်တော်လည်း နံရံအပေါက်နားကို အသာတိုးကပ်သွားလိုက်ပြီး ငပဲကိုမရဲတရဲထိုးထည့်ပေးလိုက်ပါတယ်။ ရုတ်တရက်ဆိုသလိုပဲ ပူနွေးစိုစွတ်ပြီး မျှော့တစ်ကောင်က စုပ်မျိုလိုက်သလို ခံစားချက်မျိုးရမိရော။ အား…..ငပဲတစ်ချောင်းလုံးကို လျှာနဲ့အပြန်ပြန်အလှန်လှန် သရပ်သလို နှုတ်ခမ်းသားတွေနဲ့ပွတ်သပ်ရုံမက ပါးစပ်ထဲမြုပ်သွားသည်အထိ အထုတ်အသွင်းလုပ်နေတာကို အာရုံခံစားရတာပေါ့။ စိတ်ထဲမယ် ဘယ်လိုကြီးမှန်းမသိဘူး နံရံဟိုတစ်ဖက်က ဘယ်သူမှန်းမသိတဲ့လူတစ်ယောက်ရဲ့ ပယ်ပယ်နယ်နယ်ပြုစုနေမှုကို သည်ဘက်ကနေ ငပဲကိုတဆုံးထိုးပြီး ဖီလင်တက်နေရတာများ တကယ်ဘာပြောရမလဲ။ သူ့ပါးစပ်ထဲကနေ တစ်ခါတစ်ခါထုတ်ပြီး ရွှေဥတွေကို သူငုံစုပ်ချိန်မယ် လက်နဲ့ပွတ်သပ်ပြီး ငရုတ်ဆုံထောင်းသလို ငရုတ်ကျည်ပွေ့ကစားသလိုလုပ်သေးတာပါ။

သည်ခံစားချက်က တကယ့်ကို အမြောက်ကြီးပါဗျာ။ သိပ်တော့လည်း ခပ်ကြာကြာမခံစားရပါဘူး ဘာကြောင့်ဆိုတော့ အကြောအခြင် တွေကရော အလိုလိုသိစိတ်ကြောင့်ရော မကြာခင်သုက်ရည်တွေပန်းထွက်ဖို့တာဆူလာပြီဆိုတာ သေချာသိလာပါတယ်။

ကျွန်တော့်နှုတ်ဖျားကလည်း မထိန်းနိုင်စွာ ‘Oh…အား….ထွက် ထွက်တော့မယ်ဗျ’ လို့အော်ပြောလိုက်တော့ ငပဲခေါင်းကို သူစုပ်မှုတ် ပေးတာများ တင်းတင်းကြပ်ကြပ်ကိုဖြစ်လို့ပါ။ မထွက်အောင်လို့ နှေးအောင်လို့စိတ်ဘယ်လိုပြောင်းကြည့်ကြည့်မရတော့ပါဘူး။
နောက်ဆုံးတော့ နှုတ်ဖျားက ခပ်တိုးတိုးညည်းညူလိုက်ရင်း ကျွန်တော့်သုက်ရည်တွေကို အားရပါးရပန်းထုတ်ပစ်ပါတယ်။

နွေးထွေးစိုစွတ်လှတဲ့ အာခံတွင်းဟာ အဝေးကိုဖယ်ခွာသွားခြင်းမရှိဘဲ ပန်းထုတ်သမျှသုက်ရည်တွေကို တဂွတ်ဂွတ်မြည်အောင်မျိုချ ပါတယ်။ ပြီးတော့ ကျွန်တော့်ငပဲကို ဆက်ပြီးစုပ်မှုတ်နေတာများ ခြေထောက်တွေ တဆတ်ဆတ်ခါသွားတဲ့အထိပါပဲဗျာ။

မှုတ်ပေးတဲ့ ပုလွေသမားထွက်သွားလည်း ကျွန်တော်ငြိမ်ပြီးဆက်ထိုင်နေလိုက်တာ နံရံအပေါက်က ခပ်ထွားထွားငပဲတစ်ချောင်းတိုးထွက် လာတော့မှ အာရုံကပ်မိပါတယ်။ မာတောင့်ပြီးတင်းနေတာ နံရံအပေါက်ထဲက မျှစ်စို့ကြီးထွက်နေတဲ့အတိုင်း မျက်လုံးပြူးရရော။ ကျွန်တော်လည်း အသာထ ဒူးထောက်ထိုင်ချလိုက်ပြီး ငပဲတချောင်းလုံးကို လည်မျိုထဲထိတိုင် ပါးစပ်ထဲသွင်းချပစ်တယ်။ ပြီးတော့ အငမ်းမရပဲ တပြွတ်ပြွတ်မြည်အောင် ပုလွေပေးမိတယ်။ နံရံအခြားတဖက်ကနေ ညည်းညူသံ မိန်းမောသံတွေ မထိန်းသိမ်းနိုင်စွာထွက် လာတာကို ကြားရပါတယ်။ ပစ္စည်းကသန့်လည်းသန့် အနံ့အသက်လည်းကောင်းတော့ ပညာကုန်သုံးမိတာ ၅ မိနစ် ၁ဝမိနစ်မကြာလိုက် ဘဲ ကျွန်တော့်ပါးစပ်ထဲမယ် သုက်ရည်တွေပြည့်လျှံကျလာရော။ ငနဲကလည်း ကိစ္စပြီးတာနဲ့ ခဏပဲငြိမ်တယ် ပြန်ဆွဲထုတ်ကာ အခန်းထဲက နေထွက်သွားတယ်လေ။ အချိန်ခဏလေးပဲကြာတယ် နောက်လူတစ်ယောက် ဘေးအခန်းတစ်ခုထဲဝင်လာတာကို ကြားလိုက်ရတယ်။

ကျွန်တော်ငုံ့ကိုင်းပြီး အပေါက်ကနေ အဲသည့်အခန်းဘက်ကိုချောင်းကြည့်လိုက်တော့ ဘုရားရေ အလွန်တရာကြည့်ကောင်း သန့်ပြန့်လှ တဲ့ ငနဲလေးတစ်ပွေကို မြင်ရတယ်။ အိန္ဒြေမထိန်းနိုင်စွာ ဒူးနှစ်ဖက်ကိုသေချာထောက်ထိုင် ပါးစပ်ကို နံရံအပေါက်တည့်တည့်မှာ သေချာဟ ပြီး လျှာကိုခပ်ရှည်ရှည်ထုတ်ကာ တွန့်လိမ်ပြလိုက် သရပ်ပြလိုက် စတင်မြူဆွယ်လိုက်ပါတယ်။ သည်ကောင်လေးငပဲကို ပုလွေမပေးရ မခြင်း ရုံထဲကမထွက်တော့ဘူး။
ကောင်လေးက အစပိုင်းမှာ တုန့်ဆိုင်းဆိုင်းဖြစ်နေသော်လည်း ကျွန်တော့်တောင်းဆိုမှုမှာ မငြင်းနိုင်ဘဲ လူငယ်သော်လည်း ပစ္စည်းတက္ကသိုလ်မည်စွာ ရလက်မလောက်ရှိသည့် ငပဲကြီးကို နံရံကတစ်ဆင့် ကျွန်တော့်ပါးစပ်ထဲကို ထိုးထည့်ပါတော့တယ်။

ငပဲကို ပါးစပ်ထဲမှာ စက္ကန့်အနည်းငယ်လောက်ငုံထား အရသာခံပြီးမှ lollipop စုပ်သလိုစကစားလိုက်တယ်။ ဘယ်လိုပြောရမှန်းမသိတဲ့ တော်တော်ကောင်းတဲ့ အရသာခံစားရသော အခိုက်အတန့်ပါပဲ။ ပါးစပ်ထဲကဆွဲထုတ်လိုက်ပြီး သေချာကြည့်လိုက်တော့ ထိပ်အရေပြား ဖြတ်ထားတဲ့ ယောက်ျားတန်ဆာတစ်ခုဖြစ်နေတယ်။ ရုတ်တရက်ဆိုသလို ငပဲတချောင်းလုံးကို လျှာအပြားလိုက်နဲ့လျက်ပြု၊ ငပဲခေါင်းကို တပြွတ်ပြွတ်မြည်အောင်စုပ်မှုတ်ပစ်တယ်လေ။ လုံးလုံးဝန်းဝန်းငပဲခေါင်းလေးတွေကို အသံမည်တဲ့အထိ စုပ်မှုတ်ရတာ ကျွန်တော် အသေ ကြိုက်တယ်။ လက်ကလည်းအအားမနေပါဘူး ကျည်ပွေ့ကိုင်ပြီးငရုတ်သီးထောင်းသလို တရစပ်လှုပ်ရှားပေးသေးတာပါ။

သိပ်မကြာလိုက်ပြီး ကောင်လေးက သူ့ငပဲကို ပြန်ဆွဲယူသွားတယ် နံရံပေါက်ထဲကနေပေါ့။

သူက နံရံအပေါက်နားကို တိုးကပ်ပြီး ‘ပုလွေပေးတာ ေ-ာက်ရမ်းကောင်းတယ်ဗျ။ ဒါပေမဲ့ ကျုပ်လည်း ခင်ဗျားကိုမှုတ်ပေးချင်သေးတယ်။ ခင်ဗျား သုက်ရည်တွေ ကျုပ်ပါးစပ်ထဲပန်းထည့်ပေးစမ်းဗျာ ရတယ်မဟုတ်လား’လို့ပြောတယ်။

ကျွန်တော့်ငပဲကို နံရံအပေါက်ထဲထိုးထည့်ပေးလိုက်ပြီး ‘နောက်တစ်ကြိမ်ထပ်ရမရတော့ အကိုလည်းမသိဘူးနော်’ မရဲတရဲ ပြန်ပြောလိုက်ပါတယ်။

"Let me try." တဲ့ ကောင်လေးက။

ကျွန်တော်လည်း မပျော့မမာငပဲကို အပေါက်ကနေ အသာထည့်ပေးလိုက်တဲ့ခဏ သူ့လက်နဲ့ဆုပ်ကိုင်ပြီး ပွတ်သပ်ကစားတာကို ခံစား ရပါတယ်။ နောက်တော့ ငပဲခေါင်းကို သူ့ပါးစပ်ထဲထည့်ကာ စကစားပါရော။

သူ ငပဲတစ်ချောင်းလုံးကို လျှာနဲ့လျက်တယ်၊ အရည်ကြည်လေးတွေစို့နေတဲ့ ထိပ်ပေါက်ဝကို လျှာဖျားလေးနဲ့ကလိတယ်၊ ငပဲခေါင်းကို နှုတ်ခမ်းသားတွေနဲ့ ဖိညှပ်လိုက် တပြွတ်ပြွတ်စုပ်လိုက် လုပ်တယ်။ အားလုံးကို slow motion လုပ်နေတာနော်။ အလျင်လို မာန်ထနေတဲ့ ကျွန်တော့်အတွက် တကယ်အားမရပေမယ့် သူ့တုန့်နှေးနှေးကစားကွက်ကလည်း စိတ်လှုပ်ရှားမှုအတော်ပေးပါတယ်။ ငပဲတချောင်းလုံး ကို ထိပ်ဖျားကနေ အောက်ခြေအထိ သူ့ပါးစပ်ထဲရှိတဲ့အင်္ဂါအစိတ်အပိုင်းအကုန်လုံးအသုံးပြုပြီးကစားတာများ လက်နဲ့တောင်မကိုင်တော့ ဘူးရယ်။ ကျွန်တော့်ရွှေဥတွေကို ပွတ်သပ်ကိုင်တွယ်ဖို့ရယ် ဥတွေကို ပါးစပ်အသုံးပြုငုံစုပ်ချိန်များရယ်သာ လက်နဲ့ကိုင်တွယ်ပါတယ်။

နောက်တော့ ကျွန်တော့်ငပဲကို ခပ်သွက်သွက် စုပ်မှုတ်ပါတယ်။ တစ်ကြိမ်ထက်တစ်ကြိမ် ကျွန်တော့်ငပဲကို သူ့အာခေါင်ထဲထိ ပိုပိုပြီး ဖိဖိသွင်းဖို့ကြိုးစားတာ အားရဖို့ကောင်းတယ်။ သူ့အာခေါင်ထဲထိ ရောက်ရောက်သွားတဲ့ခံစားချက်ကို ကျွန်တော်သိနေပေမယ့် ၂လက်မခွဲ လောက်ကျန်နေဆဲ ငပဲကို သူ့လည်မျိုထဲထိသွင်းချင်မိတာ အမှားတော့မဟုတ်ပါဘူးနော်။ တကယ်ကြီးကို deep throat လုပ်ခြင်းကို စာတွေ့အပြင် လက်တွေ့ကျဖို့သူကြိုးစားခြင်းပါပဲ။ လှုပ်ရှားနေရာက ခဏငြိမ်သက်သွားပြီးနောက် သူတစ်စုံတစ်ခုလုပ်ဟန်တူတယ် ကျွန်တော့်ငပဲတစ်ချောင်းလုံးကို စုပ်မျိုသွားတာ မြုပ်သွားတာပဲ အကုန်လုံး။ အခုတော့ တစ်ချက်ခြင်း တစ်ချက်ခြင်း ကျွန်တော့်ငပဲကို ထိပ်ကနေ အောက်ခြေအထိ အထုတ်အသွင်းသူလုပ်တယ်။ သည်လို ခပ်နှေးနှေးအပြုအမူဟာ ကျွန်တော့်သုက်ရည်တွေပန်းထွက်လာဖို့ သို့မဟုတ် ဇာတ်သိမ်းဖို့ဆိုရင် မဖြစ်နိုင်ပေမယ့် စိတ်ပိုလှုပ်ရှားရကာ လိင်တံမာကျောတောင့်တင်းလာရပါတယ်။

နံရံအပေါက်ထဲကို ငပဲထိုးထည့်ပြီး ကျွန်တော့်မှာ တွန့်တွန့်လူးဖြစ်နေရသလို နောက်ပြန်မထုတ်ဘဲ ရှေ့သို့သာဖိသွင်းနေမိတယ်လေ။ သုက်ရည်အများအပြား ပစ်ထုတ်လိုက်ဖို့မျှော်လင့်သော်လည်း အဲသလောက်ကြီးမဖြစ်နိုင်တဲ့အခြေအနေပါ။ ကျွန်တော့်ရွှေဥတွေ ကို့ရို့ကားယားဖြစ်လာသလို ကျွန်တော့်လိင်တံလည်း အပူချောင်းတစ်ခုလိုဖြစ်လာပြီ။ ဒါပေမဲ့ သည်ငနဲလေးက ကျွန်တော့်ကို အဆုံးသတ်ခွင့်မပေးသေးဘူး။ ခပ်ကြပ်ကြပ်စုပ်မှုတ်ထားတဲ့ အာခံတွင်းကိုဖြေလျော့လိုက်တော့ ယောင်ယမ်းကာ နောက်ပြန်ဆုတ် မိတာမှာ သူက  ကျွန်တော့်ငပဲခေါင်းကို တဖန်ပြန်ပြီးစုပ်ပါရော။ သည်တော့ ပျော့မရောင်ဖြစ်သွားတဲ့ ကျွန်တော့်ငပဲမှာ တောင့်တင်းမှု နောက်တစ်ကြိမ်ဖြစ်လာရပါတယ်။ မကြာပါဘူး သည်ကောင်လေး သူ့ပညာစွမ်းတွေကို အစွမ်းကုန်ထုတ်သုံးလာပါပြီ။ တစ်ကြိမ်ထက် တစ်ကြိမ် သူ့အာခေါင်ထဲထိမျိုချဖို့ကြိုးစားတယ်။ ခပ်ပြင်းပြင်း လွင့်မျောတဲ့ခံစားမှု နောက်တစ်ခါ ကျွန်တော်ရရှိပါပေါ့။

ကျွန်တော့် ရွှေဥတွေလည်း လွှတ်ချင်လွန်းလို့ ပေါင်ခြံစီပြေးပြေးကပ်နေပါပြီ။ တကယ်တမ်း သုက်ရည်တွေကို ပန်းထုတ်ပစ်လိုက်ချင်ပြီ ပေါ့။ အာ….သူက ကျွန်တော့်ငပဲကို အဆုံးထိလည်မျိုထဲထိတိုင် လျောကနဲသွင်းလိုက်ပြီးမှ ငြိမ်နေတာကြောင့် ကျွန်တော့်ခါးအစုံအား အလုပ်ပေးပစ်တယ်။ မြန်နိုင်သမျှ ခပ်မြန်မြန် အထုတ်အသွင်းလုပ်ပစ်တာ ကျွန်တော်လုပ်သမျှ သူ့ခမျာ ပါးစပ်လေးဟပြီးခံနေတာကိုး။ စက္ကန့်အနည်းငယ်အကြာမှာတော့ ကျွန်တော့်ငပဲကို တဆုံးဆွဲထုတ်လိုက်ပြီး သူ့အာခံတွင်းထဲ အဆုံးပြန်ထည့်ချကာ သုက်ရည်တွေကို တစ်လျော့ပြီးတစ်လျော့ ပန်းထည့်လိုက်တယ်။ အကုန်လုံး ကျွန်တော့်သုက်ရည်တွေအကုန်လုံး သူမျို ချပစ်တယ်။ ပါးစပ်ထဲ ငပဲကိုငုံခဲတဲ့ အနေအထားနဲ့ သုက်ရည်တွေကိုမျိုချရတာဆိုတော့ သူ့ဆီက တဂွတ်ဂွတ်အသံကို ကျွန်တော်ကြားရတာပေါ့ အကျယ်ကြီး။

ခပ်တိုးတိုးညည်းညူသလို သူပြောလာတာကို ကျွန်တော်ကြားရတာက ‘ကောင်းလိုက်တာ ဘော်ဒါကြီးရာ…ေ-ာက်ရမ်းမိုက်။ ကျေးဇူးဗျာ’ တဲ့။

ကျွန်တော် ဒူးထောက်ထိုင်ချလိုက်ကာ နံရံအပေါက်နဲ့အတည့် ပါးစပ်ကိုပြန်ဟပေးရင်း ‘မင်းငပဲကို ပြန်ထည့်ပေးဦး ကောင်လေး…. ငါလှုပ်ရှားသလိုပြန်လုပ်ကွာ….မင်းသုက်ရည်တွေ ပန်းထည့်ပစ်’

သူ့ငပဲ လုံးချောရှည်ကြီးကို အပေါက်ထဲကနေ လျောကနဲပြန်သွင်းလာတာ ကျွန်တော့်ပါးစပ်ထဲအလိုက်သင့်ဝင်သွားတယ်။ ကျွန်တော့်ပါးစပ်ကို အပေါက်နားသေချာတိုးကပ်ပေးလိုက်တော့ သူ့ငပဲကို အထုတ်အသွင်း ခပ်မြန်မြန်လုပ်ဖို့အဆင်ပြေသွားရော။ သူ့ခမျာ ပါးစပ်ကလည်း ကျေနပ်တဲ့မိန့်မူးသံတွေ ညည်းညူသလို တင်ပါးကိုကျစ်ကျစ်တဲ့ပြီးအားယူကာ နံရံအပေါက်ကြီးပိုကြီး အောင်ချဲ့တဲ့အတိုင်း လှုပ်ရှားပါတော့တယ်။ အချိန်သိပ်မကြာဘူး မထိန်းနိုင်တော့လို့ထင်ပါတယ် စက္ကန့်အနည်းငယ်လောက် တုန့်ဆိုင်းသွားကာ ကျွန်တော့် ပါးစပ်ထဲကို သုက်ရည်တွေ လျှံကျလာအောင်ပန်းထည့်လာတာများ အားရစရာပါပဲ။

ဘယ်လိုပြောရမှန်းမသိတဲ့ အရသာပါ။

ဝမ်းသာအယ်လဲဆိုတဲ့ခံစားချက်ကို စိတ်ထဲမှာ အလိုလိုခံစားရပြီး ထီတစ်သောင်းငါးထောင်ဆုပေါက်တဲ့သတင်းကြားရသူတစ်ယောက်လို ရုပ်ရှင်ရုံထဲကနေ ခြေလှမ်းသွက်သွက်နဲ့ထွက်လာမိတဲ့ နေ့တစ်နေ့ဖြစ်ခဲ့တယ်။ ဘယ်လောက်ကောင်းလိုက်သလဲနော်။

Alex Aung (13 May 2020)

စာကြွင်း ။ ဟိုးဆယ်စုနှစ်များအလွန် သည်လို erotic stories တွေစရေးချိန် နောက်ခံဇာတ်ကြောင်းသိပ်မပေါ်ဘဲ လိင်အသားပေးရေးဖြစ်တဲ့အကြောင်းများ အမှတ်ရလို့ပြန်လည်အစဖော်ဖြစ်ပါတယ်လို့။


(Zawgyi_One)

A Day in the Adult Theater (Part 2)

ဘယ္လိုေျပာရမလဲ ရုပ္ရွင္ရံုေတြရဲ႕ သန္႔စင္ခန္းသြားရာ၊ အိမ္သာရွိရာကိုသြားတဲ့လမ္းသြယ္တေလ်ာက္ဟာ မီးအလင္းေရာင္သိပ္မေပး ထားတတ္တဲ့ေနရာ ဒါမွမဟုတ္ ပစၥည္းအေဟာင္း ခံုက်ိဳးအေဟာင္းေတြထားတဲ့ေနရာေတြျဖစ္ေနတတ္ေတာ့ ေမွာင္ရိပ္ခိုၾကမယ့္သူေတြ အတြက္ အကြက္ေကာင္းျဖစ္ေနတတ္တာမ်ားပါတယ္။ သည္လိုလမ္းၾကားေတြထဲမယ္ ပညာတတ္၊ ပညာမတတ္သူ၊ ပိုက္ဆံရွိသူ၊ ပိုက္ဆံမရွိသူေတြ သိပ္မကြဲျပားၾကေတာ့ဘူး။ တစ္ဖက္သားအေပၚ ဘယ္လိုဆြဲေဆာင္မႈေပးႏိုင္တယ္ ဒါမွမဟုတ္ ညိဳ႕ခ်က္ေပးႏိုင္တယ္ ဆိုတဲ့အခ်က္ကပဲ အေရးပါေတာ့တယ္။ တစ္ခါတေလေတာ့အေတြးေပါက္မိတယ္ ျမန္မာျပည္မယ္ gay club ေတြတရား၀င္ဖြင့္ခြင့္မရွိ တာေၾကာင့္ ကိုယ္ေတြလို လိင္တူၾကိဳက္သူေတြအတြက္ ညစ္ပတ္ေနတဲ့ လမ္းသြယ္ေတြဟာ စိတ္ေျဖစရာေနရာျဖစ္ၾကရသလားလို႔ေလ။ ဘယ္ေလာက္ထူတဲ့ အကာအရံေတြနဲ႔ကာထားထား glory hole ေတြေဖာက္ျပီးအလုပ္ျဖစ္ၾကတာေကာ၊ အိမ္သာအခန္းတံခါးကို ေလာ့ခ္ မခ်ဘဲ ၀င္ထိုင္ေနၾကတာေကာ အမွန္တကယ္သန္႔စင္ခန္း၀င္ခ်င္သူမ်ားအတြက္ ဒုကၡျဖစ္ခဲ့တာလည္းမွတ္မိေသးတယ္ဗ်။

X x x

အနီေရာင္ရွပ္အက်ႌနဲ႔ငနဲက ၀တ္ထားတဲ့ဂ်င္းေဘာင္းဘီၾကယ္သီးေတြကို တစ္လံုးျခင္းျဖဳတ္၊ ဇစ္ကိုခပ္ျဖည္းျဖည္းဖြင့္၊ ျပီးေတာ့ မာေတာင့္ ေနတဲ့ သူ႕ငပဲကိုဆြဲထုတ္လိုက္တာ လိင္ဥေတြပါ အတြင္းခံေဘာင္းဘီအျပင္ဘက္ေရာက္လာတယ္။ ၀တ္ထားတဲ့ အတြင္းခံေဘာင္းဘီ ေမွ်ာ့ၾကိဳးအနားခမ်ာ ငနဲရဲ႕လက္ကစားမႈေၾကာင္း တဖတ္ဖတ္လႈပ္ရွားစျပဳရပါေရာ။ အျပာေရာင္ တီရွပ္အက်ႌနဲ႔ဘဲတစ္ေပြကလည္း အလားတူပဲ ငရုတ္သီးေထာင္းေနတယ္။

သိသာထင္ရွားတဲ့ လႈပ္ရွားမႈေတြက ရုပ္ရွင္ရံုထဲမယ္ မထူးဆန္းေတာ့သလို ယိမ္းထိုးကခုန္ေနပါေရာ။ ခံုတန္းေတြရဲ႕ေဘး ရုပ္ရွင္ရံုနံရံေတြ ကိုမွီရပ္ရင္း သူတို႔ငပဲေတြကိုဆြဲထုတ္လို႔ တရမ္းရမ္းကစားေနၾကတာ လူႏွစ္မ်ိဳးကြဲဖို႔ဖန္တီးေနၾကတယ္ထင္ရဲ႕။ ပုေလြေရာင္းမလား၊ ဒူးေထာက္ထိုင္ျပီး ပုေလြမႈတ္ၾကမလား ဒါပဲ။

အျပာႏုေရာင္တီရွပ္၀တ္ထားတဲ့ ေကာင္ငယ္ေလးတစ္ေယာက္ ခဏေနကေျပာျပထားတဲ့ အနီေရာင္အက်ႌနဲ႕ငနဲရဲ႕ငပဲကို လက္ကိုသံုး လို႔ပြတ္သပ္ကိုင္တြယ္ေနတာကို ျမင္လိုက္ရတယ္။ အနီေရာင္ငနဲကလည္း အထာကိုင္ဟန္နဲ႔ သူထိန္းထားတဲ့ ဂ်င္းေဘာင္းဘီကိုလႊတ္ခ် လိုက္ျပီး အျပာေရာင္ငနဲေလးလက္ကို ၀ကြက္အပ္လိုက္ေတာ့တာပါ။ ဟိုငနဲေလးကလည္း lollipop စုပ္တဲ့အတိုင္း အငမ္းမရစုပ္ေနတာ ပတ္၀န္းက်င္ကလူေတြခမ်ာလည္း မထူးဆန္းေတာ့သလိုလိုနဲ႔ ေမ်ာက္ပြဲၾကည့္ေနၾကတယ္ေလ။

ဒုေကၡာ….အျပာေရာင္ငနဲေလး ဂုဏ္ဆာေနတာမ်ား အျမင္ကပ္ပါ့ သူ႕ဟာဘယ္သူမွလုမယူပါဘူးဆိုတာမရဘူး။ ပတ္၀န္းက်င္ကို ခပ္၀င့္၀င့္ ဟိုသည္ၾကည့္လိုက္၊ အနီေရာင္ငနဲရဲ႕ ပစၥည္းၾကီးကိုကိုင္ဆြဲျပီး ကြမ္းသီးေခါင္းကို တျပြတ္ျပြတ္စုပ္လိုက္၊ လည္မ်ိဳထဲထိ မ်ိဳခ်လိုက္ လုပ္ေနတာမ်ား အစာငမ္းေနတဲ့ ေခြးေလးတစ္ေကာင္က်ေနတာပဲ။

စကၠန္႔သံုးဆယ္ေလာက္ အၾကာမွာေတာ့ အနီေရာင္ငနဲက အျပာေရာင္ငနဲေလးရဲ႕ဦးေခါင္းကို ဆြဲထိန္းတဲ့ျပီး ငပဲကိုလည္မ်ိဳထဲထိ ထိုးသြင္းရင္း ‘-ုပ္စမ္းကြာ……ငါ့-ီးကို-ုပ္စမ္း ေကာင္ေလး’ ေျပာရင္း မာန္ပါပါလႈပ္ရွားပါေတာ့တယ္။

အျပာေရာင္ေကာင္ေလးခမ်ာလည္း ဘယ္သူကမွ အားေပးအားေျမွာက္လုပ္စရာမလိုစြာ အငမ္းမရ deep throat ေတြလုပ္တာ ပိုျပီး မာန္ပါလာေရာ။ အနီေရာင္ငနဲရဲ႕ ငပဲဆိုဒ္က ၅လက္မခြဲေလာက္ပဲရွိေတာ့ အျပာေရာင္ငနဲေလးအတြက္ သိပ္ျပီးျပႆနာမဟုတ္ဘူးေပါ့ လုပ္ႏိုင္ကိုင္ႏိုင္အရြယ္အစားျဖစ္ေနတာေပါ့ဗ်ာ။

‘Yes….ေကာင္းတယ္ကြာ…..စားစမ္းကြာ….ငါ့-ီးကိုစားစမ္း’

‘တစ္ေခ်ာင္းလံုးထည့္လိုက္….မိုက္တယ္……အကုန္လံုးထည့္ ငါ့ေကာင္’

သူတို႔ႏွစ္ေယာက္လႈပ္ရွားသမွ် ေဘးကေနအားေပးေနတဲ့လူေတြထဲက စံုတြဲတစ္တြဲဟာ မေနႏိုင္စြာပါ၀င္ဆင္ႏႊဲလိုဟန္နဲ႔ ခ်ဥ္းကပ္သြား ၾကပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ေတာ့ နည္းနည္းလန္႔မိတယ္ သည္အေျခအေနကိုေလ။ အကုန္ထန္ေန စိတ္ၾကြေနတဲ့လႈပ္ရွားေနၾကတဲ့ လူႏွစ္ေယာက္အနားကို လိင္ကိစၥအတြက္ ခ်ဥ္းကပ္ရာမွာ လက္မခံလိုျခင္းအျပင္ အျခားေသာ အမွတ္မထင္ျဖစ္ရပ္ေတြ တုန္႔ျပန္မႈေတြ ရလာႏိုင္တယ္ေလ။ အျခားတစ္ဖက္ကၾကည့္ရင္ေတာ့ ပိုမိုျမိဳင္ဆိုင္လာမယ္၊ ျမင္ရသူေရာ ႏႊဲေပ်ာ္သူေကာ စိတ္လႈပ္ရွားစရာ ပိုရၾကမယ္ေပါ့။

ခဏျခင္းမွာပဲ မေၾကပြဲအၾကိတ္အနယ္ႏႊဲေနၾကတဲ့ လူႏွစ္ေယာက္ကလက္ခံလိုက္တာေၾကာင့္ ခ်ဥ္းကပ္လာတဲ့သူေတြဟာ အားတက္သေရာ ျဖစ္သြားၾကပါတယ္။ တစ္ေယာက္ေသာသူရဲ႕လက္က အနီေရာင္ငနဲ ရင္အုပ္ေတြ ဗိုက္သားေတြဆီေရာက္ရွိပြတ္သပ္ခဲ့ ျပီး အျခားတစ္ေယာက္ကေတာ့ အနီေရာင္ငနဲရဲ႕အက်ႌေကာ ေဘာင္းဘီေကာ အကုန္ခၽြတ္ေပးပစ္ရင္း တင္သားဆိုင္ေတြကို ပိုင္စိုးပိုင္နင္း ပြတ္သပ္ဖ်စ္ညွစ္ပါေလေရာ။ အဲဒီထဲကတစ္ေယာက္က ၾကမ္းျပင္ေပၚကိုလွဲခ်လိုက္ကာ အျပာေရာင္ငနဲေလးရဲ႕ လွလွပပ ၆လက္မငပဲကို ပါးစပ္ထဲ ငံုခဲလိုက္ပါတယ္။ ရင္အုပ္ေတြကိုပြတ္သပ္ေနတဲ့ ငနဲက အနီေရာင္ဘဲရဲ႕ ႏႈတ္ခမ္းကိုနမ္းဖို႔ၾကိဳးစားေပမယ့္ rejected လုပ္ခံထိ သည္ေပါ့။

အျပာေရာင္ငနဲေလးဟာ ခပ္ကားကားမတ္တပ္ရပ္ေနတဲ့ အနီေရာင္ငနဲရဲ႕ ေျခႏွစ္ေခ်ာင္းၾကား ငုတ္တုတ္၀င္ထိုင္လိုက္ျပီး တင္ပါးအကြဲ ေၾကာင္းထဲက ခေရ၀ကို လက္ေခ်ာင္းေတြနဲ႔ ပြတ္သပ္ႏႈိက္ျပဳပစ္တယ္ဗ်။ အနီေရာင္ငနဲခမ်ာ သက္ျပင္းခပ္သင္းသင္းခ်လိုက္ကာ ႏႈိက္ရ အဆင္ေျပေစဖို႔အတြက္ squat ထိုင္တဲ့အေနအထားေျပာင္းေပးလိုက္ေရာ။ အျပာေရာင္ငနဲေလးက ခပ္သြက္သြက္ပဲ အိတ္ထဲက ေခ်ာဆီ ဘူးေလးကိုယူလိုက္ရင္း သူ႕လက္ေခ်ာင္းေတြကိုေရာ အနီေရာင္ငနဲရဲ႕ ခေရ၀တစ္၀ိုက္ကိုေရာ ခပ္ရႊဲရႊဲသုတ္လိမ္းလိုက္ပါတယ္။ အဆင္ေျပ သြားဟန္တူပါတယ္ လက္ေခ်ာင္းေတြကို တင္အကြဲေၾကာင္းေတြၾကားထဲက ခေရ၀ထဲျမဳပ္မတတ္အထုတ္အသြင္းလုပ္ေတာ့တာ လက္ ေမာ္တာတပ္လိုက္တဲ့အတိုင္းပဲဗ်ာ။

‘Oh Jesus, ဟုတ္တယ္……ထိတယ္ကြာ……လက္ႏွစ္ေခ်ာင္းပူးထည့္ကြာ….အား…..ငါ့-ီးကိုေရာ-ုပ္ေပး….မိုက္တယ္ ….yeah….Yeah…yeah’

အျပာေရာင္ငနဲေလးခမ်ာ လက္ေခ်ာင္းေတြကိုလည္း အထုတ္အသြင္းဂရုတစိုက္လုပ္ရေသး ပါးစပ္ကလည္း ေရခဲေခ်ာင္းၾကီးကို ငံုစုပ္ရေသး တျပြတ္ျပြတ္။

‘Oh fuck….ငါျပီးျပီ….ငါ….ငါ..ျပီးျပီ’ အနီေရာင္ငနဲရဲ႕ တင္သားဆိုင္ေတြ ခပ္က်စ္က်စ္ျဖစ္သြားသလို အျပာေရာင္ငနဲပါးစပ္ထဲ သူ႕ငပဲကို ေစာင့္ေစာင့္သြင္းကာ သုက္ရည္ေတြကို လွ်ံက်တဲ့အထိ ပစ္ထည့္လိုက္တာ ျမင္ရပါတယ္။

အနီေရာင္ငနဲ သူ႕ဇာတ္လမ္းအဆံုးသတ္ျပီးတာနဲ႔ ခ်က္ခ်င္းဆိုသလို မတ္တပ္ထရပ္လိုက္ကာ သူ႕ခႏၶာကိုယ္ေပၚေရာက္ေနတဲ့ လက္ပိုင္ရွင္ေတြကိုေရာ ေရွ႕ကအျပာေရာင္ေကာင္ေလးကိုေရာ ဘယ္သူ႕ကိုမွဂရုမစိုက္ဘဲ အ၀တ္အစားေတြကိုယူေဆာင္၀တ္ဆင္ျပီး ထြက္သြားပါေတာ့တယ္။

အျပာေရာင္ငနဲေလးလည္း မေတြေ၀မတုန္႔ဆိုင္းဘဲ မတ္တပ္ထရပ္ ကြန္ဒံုးတစ္ခုသူ႕ငပဲမွာစြပ္လိုက္ျပီး အရန္သင့္ကုန္းျပီးသားလိုျဖစ္ ေနတဲ့ ခ်ဥ္းကပ္လာေသာဘဲႏွစ္ေပြထဲကတစ္ေယာက္ေသာသူရဲ႕ တင္သားဆိုင္ေတြကိုျဖဲကာ အတင္းဖိသြင္းပါတယ္။ ဟိုကလည္း အဆင္ေျပေအာင္ ခႏၶာကိုယ္အေနအထားေျပာင္းေပးလိုက္ျပီး အေပးအယူမွ်ေအာင္ မာန္သြင္းတယ္ေပါ့။ နံေဘးကလူေရာ ပတ္ပတ္လည္ ၀ိုင္း၀န္းအားေပးေနသူေတြေရာ အားရေလာက္ေအာင္ တေျဗာင္းေျဗာင္းျမည္ေအာင္ ေဆာ္ပါေတာ့တယ္။

‘Yeah….ငါ့ေကာင္…ခ်စမ္းကြာ…ခ်စမ္း….ငါ့-င္ကို’

‘ခပ္ျပင္းျပင္းလည္းကြာ….ေဆာင့္စမ္း….အာ..အ…မိုက္တယ္…ငါၾကိဳက္တယ္…ခ်’

အျပာေရာင္ငနဲေလးပါးစပ္က ေအာ္ဟစ္ညည္းညဴသံေတြလည္း မေရွးမေႏွာင္းေပၚထြက္လာပါတယ္။ ‘က်ဳပ္….က်ဳပ္ ျပီးျပီ….ျပီးျပီ…အား’ တဲ့ေလ။ ပါးစပ္ကသာ ျပီးတယ္ေျပာေနတယ္ ကုန္းေနတဲ့လူရဲ႕ဖင္ထဲ ငပဲကိုေညွာင့္ထည့္တာမပ်က္ေသးဘူး။ ႏွစ္ေလ်ာ့ သံုးေလ်ာ့ေလာက္ ပန္းထည့္ျပီးဟန္ေပါက္မွ သူ႕ငပဲကို အသာဆြဲထုတ္ျပီး ကြန္ဒံုးကို တစ္သွ်ဴးနဲ႔ထိန္းကိုင္ကာ ခၽြတ္လိုက္ပါတယ္။

အျပာေရာင္ငနဲေလးနဲ႔ အတူ ေအာက္ကလူရဲ႕ပါးစပ္ထဲ အသားကုန္ေညွာင့္ေနတဲ့လူသည္လည္း မေရွးမေႏွာင္းမွာပဲ ျပီးသြားဟန္တူပါတယ္ ငပဲကိုဆြဲထုတ္လိုက္ တာျမင္လိုက္ရရဲ႕။ သူ႕ငပဲအရြယ္အစားသည္လည္း မဆိုးဘူးဆိုတဲ့အေနအထားမွာရွိသား။ အလိုေလး….သူတို႔ကိစၥျပီးတာနဲ႔ ေအာက္က လူ အ၀တ္အစားေကာက္ေနတုန္းရွိေသး ႏွစ္ေယာက္သား မေျပာမဆို အ၀တ္အစားေတြျပန္၀တ္ျပီး ရုပ္ရွင္ရံုထဲကထြက္သြားၾကပါတယ္။

ေအာက္ကလူလည္း တစ္သွ်ဴးေတြနဲ႔ သန္႔ရွင္းေရးခပ္သြက္သြက္လုပ္ အ၀တ္အစားေတြသပ္သပ္ရပ္ရပ္ျပန္ျဖစ္ေအာင္၀တ္ဆင္လွ်က္ ေနာက္ထပ္ တစ္ပြဲထပ္ႏႊဲဖို႔ ပါတနာအရွာထြက္သြားပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ္ လူသြားစၾကၤံရွိရာဘက္ကိုသြားဖို႔ဆံုးျဖတ္လိုက္ျပီး ထလာလိုက္တယ္ေလ။ အဲသည္ေနရာမွာ ဘာလႈပ္ရွားမႈေတြအတြန္႔တက္လို႔ ရသလဲၾကည့္ခ်င္မိတာကိုး။

Wow….အဆန္းပဲ သည္ဘက္မွာ အခေပးျပီး အျပာဗီဒီယိုကားေတြ သီးသန္႔ၾကည့္လို႔ရတဲ့ ယာယီအခန္းငယ္ေလးေတြရွိေသးတယ္။ တစ္ေဒၚလာ ေပးရင္ အမ်ိဳးမ်ိဳးအေထြေထြေသာ ဗီဒီယိုေတြကို စကၠန္႔ ၃၆၀ၾကည့္လို႔ရျပီး အခ်ိန္ျပည့္တာနဲ႔စက္ကအလိုအေလ်ာက္ပိတ္ သြားမွာေလ။ အဲအခန္းငယ္ေလးရဲ႕ ေဘးတစ္ဖက္တစ္ခ်က္မွာ glory holes ေတြရွိတယ္ဗ်ာ။ ခပ္ဟဟ အေပါက္ေလးကတစ္ဆင့္ နံေဘး အခန္းငယ္ေလးထဲမယ္ ငနဲတစ္ေပြ သူ႕ငပဲၾကီးကို အျပင္ဆြဲထုတ္ထားျပီး လက္ငါးေခ်ာင္းကိုအျပင္းအထန္အလုပ္ေပးေနတာ ျမင္ရ ပါတယ္။

ကၽြန္ေတာ္လည္း အားက်မခံ ကိုယ္ပိုင္ပစၥည္းကိုေဘာင္းဘီထဲကေန လြတ္လပ္ခြင့္ေပးလိုက္ျပီး နံရံမွာကပ္ေနတဲ့ တီဗီမ်က္ႏွာျပင္မွာ ျမင္ေနရေသာ သရုပ္ေဆာင္ေတြနဲ႔အျပိဳင္ တိုက္ပြဲဆင္ႏႊဲပစ္ပါတယ္။ နံေဘးမလွမ္းမကမ္း နံရံအေပါက္မွ လက္ညွိဳးေလးတစ္ေခ်ာင္းက လာဖို႔အခ်က္ေပးေနတာကို မ်က္၀န္းေထာင့္ကေန  ျမင္ရပါရဲ႕။ အေပါက္ရဲ႕ အစြန္းေလးေတြက ရွႏိုင္မရွႏိုင္သူ႕လက္နဲ႔ အသာစမ္းသပ္ ျပတာကိုလည္းေတြ႕ရတယ္။

‘မင္း -ီးကို သည္အေပါက္ထဲကထိုးထည့္ေပးေလကြာ ေဘာ္ဒါ’ လို႔ အသံတစ္သံက ဖိတ္ေခၚတာၾကားရတယ္။

ကၽြန္ေတာ္လည္း နံရံအေပါက္နားကို အသာတိုးကပ္သြားလိုက္ျပီး ငပဲကိုမရဲတရဲထိုးထည့္ေပးလိုက္ပါတယ္။ ရုတ္တရက္ဆိုသလိုပဲ ပူေႏြးစိုစြတ္ျပီး ေမွ်ာ့တစ္ေကာင္က စုပ္မ်ိဳလိုက္သလို ခံစားခ်က္မ်ိဳးရမိေရာ။ အား…..ငပဲတစ္ေခ်ာင္းလံုးကို လွ်ာနဲ႔အျပန္ျပန္အလွန္လွန္ သရပ္သလို ႏႈတ္ခမ္းသားေတြနဲ႔ပြတ္သပ္ရံုမက ပါးစပ္ထဲျမဳပ္သြားသည္အထိ အထုတ္အသြင္းလုပ္ေနတာကို အာရံုခံစားရတာေပါ့။ စိတ္ထဲမယ္ ဘယ္လိုၾကီးမွန္းမသိဘူး နံရံဟိုတစ္ဖက္က ဘယ္သူမွန္းမသိတဲ့လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ ပယ္ပယ္နယ္နယ္ျပဳစုေနမႈကို သည္ဘက္ကေန ငပဲကိုတဆံုးထိုးျပီး ဖီလင္တက္ေနရတာမ်ား တကယ္ဘာေျပာရမလဲ။ သူ႕ပါးစပ္ထဲကေန တစ္ခါတစ္ခါထုတ္ျပီး ေရႊဥေတြကို သူငံုစုပ္ခ်ိန္မယ္ လက္နဲ႔ပြတ္သပ္ျပီး ငရုတ္ဆံုေထာင္းသလို ငရုတ္က်ည္ေပြ႕ကစားသလိုလုပ္ေသးတာပါ။

သည္ခံစားခ်က္က တကယ့္ကို အေျမာက္ၾကီးပါဗ်ာ။ သိပ္ေတာ့လည္း ခပ္ၾကာၾကာမခံစားရပါဘူး ဘာေၾကာင့္ဆိုေတာ့ အေၾကာအျခင္ ေတြကေရာ အလိုလိုသိစိတ္ေၾကာင့္ေရာ မၾကာခင္သုက္ရည္ေတြပန္းထြက္ဖို႔တာဆူလာျပီဆိုတာ ေသခ်ာသိလာပါတယ္။

ကၽြန္ေတာ့္ႏႈတ္ဖ်ားကလည္း မထိန္းႏိုင္စြာ ‘Oh…အား….ထြက္ ထြက္ေတာ့မယ္ဗ်’ လို႔ေအာ္ေျပာလိုက္ေတာ့ ငပဲေခါင္းကို သူစုပ္မႈတ္ ေပးတာမ်ား တင္းတင္းၾကပ္ၾကပ္ကိုျဖစ္လို႔ပါ။ မထြက္ေအာင္လို႔ ေႏွးေအာင္လို႔စိတ္ဘယ္လိုေျပာင္းၾကည့္ၾကည့္မရေတာ့ပါဘူး။
ေနာက္ဆံုးေတာ့ ႏႈတ္ဖ်ားက ခပ္တိုးတိုးညည္းညဴလိုက္ရင္း ကၽြန္ေတာ့္သုက္ရည္ေတြကို အားရပါးရပန္းထုတ္ပစ္ပါတယ္။

ေႏြးေထြးစိုစြတ္လွတဲ့ အာခံတြင္းဟာ အေ၀းကိုဖယ္ခြာသြားျခင္းမရွိဘဲ ပန္းထုတ္သမွ်သုက္ရည္ေတြကို တဂြတ္ဂြတ္ျမည္ေအာင္မ်ိဳခ် ပါတယ္။ ျပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ငပဲကို ဆက္ျပီးစုပ္မႈတ္ေနတာမ်ား ေျခေထာက္ေတြ တဆတ္ဆတ္ခါသြားတဲ့အထိပါပဲဗ်ာ။

မႈတ္ေပးတဲ့ ပုေလြသမားထြက္သြားလည္း ကၽြန္ေတာ္ျငိမ္ျပီးဆက္ထိုင္ေနလိုက္တာ နံရံအေပါက္က ခပ္ထြားထြားငပဲတစ္ေခ်ာင္းတိုးထြက္ လာေတာ့မွ အာရံုကပ္မိပါတယ္။ မာေတာင့္ျပီးတင္းေနတာ နံရံအေပါက္ထဲက မွ်စ္စို႔ၾကီးထြက္ေနတဲ့အတိုင္း မ်က္လံုးျပဴးရေရာ။ ကၽြန္ေတာ္လည္း အသာထ ဒူးေထာက္ထိုင္ခ်လိုက္ျပီး ငပဲတေခ်ာင္းလံုးကို လည္မ်ိဳထဲထိတိုင္ ပါးစပ္ထဲသြင္းခ်ပစ္တယ္။ ျပီးေတာ့ အငမ္းမရပဲ တျပြတ္ျပြတ္ျမည္ေအာင္ ပုေလြေပးမိတယ္။ နံရံအျခားတဖက္ကေန ညည္းညဴသံ မိန္းေမာသံေတြ မထိန္းသိမ္းႏိုင္စြာထြက္ လာတာကို ၾကားရပါတယ္။ ပစၥည္းကသန္႔လည္းသန္႔ အနံ႔အသက္လည္းေကာင္းေတာ့ ပညာကုန္သံုးမိတာ ၅ မိနစ္ ၁၀မိနစ္မၾကာလိုက္ ဘဲ ကၽြန္ေတာ့္ပါးစပ္ထဲမယ္ သုက္ရည္ေတြျပည့္လွ်ံက်လာေရာ။ ငနဲကလည္း ကိစၥျပီးတာနဲ႔ ခဏပဲျငိမ္တယ္ ျပန္ဆြဲထုတ္ကာ အခန္းထဲက ေနထြက္သြားတယ္ေလ။ အခ်ိန္ခဏေလးပဲၾကာတယ္ ေနာက္လူတစ္ေယာက္ ေဘးအခန္းတစ္ခုထဲ၀င္လာတာကို ၾကားလိုက္ရတယ္။

ကၽြန္ေတာ္ငံု႕ကိုင္းျပီး အေပါက္ကေန အဲသည့္အခန္းဘက္ကိုေခ်ာင္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ ဘုရားေရ အလြန္တရာၾကည့္ေကာင္း သန္႔ျပန္႔လွ တဲ့ ငနဲေလးတစ္ေပြကို ျမင္ရတယ္။ အိေျႏၵမထိန္းႏိုင္စြာ ဒူးႏွစ္ဖက္ကိုေသခ်ာေထာက္ထိုင္ ပါးစပ္ကို နံရံအေပါက္တည့္တည့္မွာ ေသခ်ာဟ ျပီး လွ်ာကိုခပ္ရွည္ရွည္ထုတ္ကာ တြန္႔လိမ္ျပလိုက္ သရပ္ျပလိုက္ စတင္ျမဴဆြယ္လိုက္ပါတယ္။ သည္ေကာင္ေလးငပဲကို ပုေလြမေပးရ မျခင္း ရံုထဲကမထြက္ေတာ့ဘူး။
ေကာင္ေလးက အစပိုင္းမွာ တုန္႔ဆိုင္းဆိုင္းျဖစ္ေနေသာ္လည္း ကၽြန္ေတာ့္ေတာင္းဆိုမႈမွာ မျငင္းႏိုင္ဘဲ လူငယ္ေသာ္လည္း ပစၥည္းတကၠသိုလ္မည္စြာ ၇လက္မေလာက္ရွိသည့္ ငပဲၾကီးကို နံရံကတစ္ဆင့္ ကၽြန္ေတာ့္ပါးစပ္ထဲကို ထိုးထည့္ပါေတာ့တယ္။

ငပဲကို ပါးစပ္ထဲမွာ စကၠန္႔အနည္းငယ္ေလာက္ငံုထား အရသာခံျပီးမွ lollipop စုပ္သလိုစကစားလိုက္တယ္။ ဘယ္လိုေျပာရမွန္းမသိတဲ့ ေတာ္ေတာ္ေကာင္းတဲ့ အရသာခံစားရေသာ အခိုက္အတန္႔ပါပဲ။ ပါးစပ္ထဲကဆြဲထုတ္လိုက္ျပီး ေသခ်ာၾကည့္လိုက္ေတာ့ ထိပ္အေရျပား ျဖတ္ထားတဲ့ ေယာက္်ားတန္ဆာတစ္ခုျဖစ္ေနတယ္။ ရုတ္တရက္ဆိုသလို ငပဲတေခ်ာင္းလံုးကို လွ်ာအျပားလိုက္နဲ႔လ်က္ျပဳ၊ ငပဲေခါင္းကို တျပြတ္ျပြတ္ျမည္ေအာင္စုပ္မႈတ္ပစ္တယ္ေလ။ လံုးလံုး၀န္း၀န္းငပဲေခါင္းေလးေတြကို အသံမည္တဲ့အထိ စုပ္မႈတ္ရတာ ကၽြန္ေတာ္ အေသ ၾကိဳက္တယ္။ လက္ကလည္းအအားမေနပါဘူး က်ည္ေပြ႕ကိုင္ျပီးငရုတ္သီးေထာင္းသလို တရစပ္လႈပ္ရွားေပးေသးတာပါ။

သိပ္မၾကာလိုက္ျပီး ေကာင္ေလးက သူ႕ငပဲကို ျပန္ဆြဲယူသြားတယ္ နံရံေပါက္ထဲကေနေပါ့။

သူက နံရံအေပါက္နားကို တိုးကပ္ျပီး ‘ပုေလြေပးတာ ေ-ာက္ရမ္းေကာင္းတယ္ဗ်။ ဒါေပမဲ့ က်ဳပ္လည္း ခင္ဗ်ားကိုမႈတ္ေပးခ်င္ေသးတယ္။ ခင္ဗ်ား သုက္ရည္ေတြ က်ဳပ္ပါးစပ္ထဲပန္းထည့္ေပးစမ္းဗ်ာ ရတယ္မဟုတ္လား’လို႕ေျပာတယ္။

ကၽြန္ေတာ့္ငပဲကို နံရံအေပါက္ထဲထိုးထည့္ေပးလိုက္ျပီး ‘ေနာက္တစ္ၾကိမ္ထပ္ရမရေတာ့ အကိုလည္းမသိဘူးေနာ္’ မရဲတရဲ ျပန္ေျပာလိုက္ပါတယ္။

"Let me try." တဲ့ ေကာင္ေလးက။

ကၽြန္ေတာ္လည္း မေပ်ာ့မမာငပဲကို အေပါက္ကေန အသာထည့္ေပးလိုက္တဲ့ခဏ သူ႕လက္နဲ႔ဆုပ္ကိုင္ျပီး ပြတ္သပ္ကစားတာကို ခံစား ရပါတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ငပဲေခါင္းကို သူ႕ပါးစပ္ထဲထည့္ကာ စကစားပါေရာ။

သူ ငပဲတစ္ေခ်ာင္းလံုးကို လွ်ာနဲ႔လ်က္တယ္၊ အရည္ၾကည္ေလးေတြစို႕ေနတဲ့ ထိပ္ေပါက္၀ကို လွ်ာဖ်ားေလးနဲ႔ကလိတယ္၊ ငပဲေခါင္းကို ႏႈတ္ခမ္းသားေတြနဲ႔ ဖိညွပ္လိုက္ တျပြတ္ျပြတ္စုပ္လိုက္ လုပ္တယ္။ အားလံုးကို slow motion လုပ္ေနတာေနာ္။ အလ်င္လို မာန္ထေနတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ တကယ္အားမရေပမယ့္ သူ႕တုန္႔ေႏွးေႏွးကစားကြက္ကလည္း စိတ္လႈပ္ရွားမႈအေတာ္ေပးပါတယ္။ ငပဲတေခ်ာင္းလံုး ကို ထိပ္ဖ်ားကေန ေအာက္ေျခအထိ သူ႕ပါးစပ္ထဲရွိတဲ့အဂၤါအစိတ္အပိုင္းအကုန္လံုးအသံုးျပဳျပီးကစားတာမ်ား လက္နဲ႔ေတာင္မကိုင္ေတာ့ ဘူးရယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ေရႊဥေတြကို ပြတ္သပ္ကိုင္တြယ္ဖို႔ရယ္ ဥေတြကို ပါးစပ္အသံုးျပဳငံုစုပ္ခ်ိန္မ်ားရယ္သာ လက္နဲ႔ကိုင္တြယ္ပါတယ္။

ေနာက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ငပဲကို ခပ္သြက္သြက္ စုပ္မႈတ္ပါတယ္။ တစ္ၾကိမ္ထက္တစ္ၾကိမ္ ကၽြန္ေတာ့္ငပဲကို သူ႕အာေခါင္ထဲထိ ပိုပိုျပီး ဖိဖိသြင္းဖို႔ၾကိဳးစားတာ အားရဖို႔ေကာင္းတယ္။ သူ႕အာေခါင္ထဲထိ ေရာက္ေရာက္သြားတဲ့ခံစားခ်က္ကို ကၽြန္ေတာ္သိေနေပမယ့္ ၂လက္မခြဲ ေလာက္က်န္ေနဆဲ ငပဲကို သူ႕လည္မ်ိဳထဲထိသြင္းခ်င္မိတာ အမွားေတာ့မဟုတ္ပါဘူးေနာ္။ တကယ္ၾကီးကို deep throat လုပ္ျခင္းကို စာေတြ႕အျပင္ လက္ေတြ႕က်ဖို႔သူၾကိဳးစားျခင္းပါပဲ။ လႈပ္ရွားေနရာက ခဏျငိမ္သက္သြားျပီးေနာက္ သူတစ္စံုတစ္ခုလုပ္ဟန္တူတယ္ ကၽြန္ေတာ့္ငပဲတစ္ေခ်ာင္းလံုးကို စုပ္မ်ိဳသြားတာ ျမဳပ္သြားတာပဲ အကုန္လံုး။ အခုေတာ့ တစ္ခ်က္ျခင္း တစ္ခ်က္ျခင္း ကၽြန္ေတာ့္ငပဲကို ထိပ္ကေန ေအာက္ေျခအထိ အထုတ္အသြင္းသူလုပ္တယ္။ သည္လို ခပ္ေႏွးေႏွးအျပဳအမူဟာ ကၽြန္ေတာ့္သုက္ရည္ေတြပန္းထြက္လာဖို႔ သို႕မဟုတ္ ဇာတ္သိမ္းဖို႔ဆိုရင္ မျဖစ္ႏိုင္ေပမယ့္ စိတ္ပိုလႈပ္ရွားရကာ လိင္တံမာေက်ာေတာင့္တင္းလာရပါတယ္။

နံရံအေပါက္ထဲကို ငပဲထိုးထည့္ျပီး ကၽြန္ေတာ့္မွာ တြန္႔တြန္႔လူးျဖစ္ေနရသလို ေနာက္ျပန္မထုတ္ဘဲ ေရွ႕သို႔သာဖိသြင္းေနမိတယ္ေလ။ သုက္ရည္အမ်ားအျပား ပစ္ထုတ္လိုက္ဖို႔ေမွ်ာ္လင့္ေသာ္လည္း အဲသေလာက္ၾကီးမျဖစ္ႏိုင္တဲ့အေျခအေနပါ။ ကၽြန္ေတာ့္ေရႊဥေတြ ကို႔ရို႕ကားယားျဖစ္လာသလို ကၽြန္ေတာ့္လိင္တံလည္း အပူေခ်ာင္းတစ္ခုလိုျဖစ္လာျပီ။ ဒါေပမဲ့ သည္ငနဲေလးက ကၽြန္ေတာ့္ကို အဆံုးသတ္ခြင့္မေပးေသးဘူး။ ခပ္ၾကပ္ၾကပ္စုပ္မႈတ္ထားတဲ့ အာခံတြင္းကိုေျဖေလ်ာ့လိုက္ေတာ့ ေယာင္ယမ္းကာ ေနာက္ျပန္ဆုတ္ မိတာမွာ သူက  ကၽြန္ေတာ့္ငပဲေခါင္းကို တဖန္ျပန္ျပီးစုပ္ပါေရာ။ သည္ေတာ့ ေပ်ာ့မေရာင္ျဖစ္သြားတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ငပဲမွာ ေတာင့္တင္းမႈ ေနာက္တစ္ၾကိမ္ျဖစ္လာရပါတယ္။ မၾကာပါဘူး သည္ေကာင္ေလး သူ႕ပညာစြမ္းေတြကို အစြမ္းကုန္ထုတ္သံုးလာပါျပီ။ တစ္ၾကိမ္ထက္ တစ္ၾကိမ္ သူ႕အာေခါင္ထဲထိမ်ိဳခ်ဖို႔ၾကိဳးစားတယ္။ ခပ္ျပင္းျပင္း လြင့္ေမ်ာတဲ့ခံစားမႈ ေနာက္တစ္ခါ ကၽြန္ေတာ္ရရွိပါေပါ့။

ကၽြန္ေတာ့္ ေရႊဥေတြလည္း လႊတ္ခ်င္လြန္းလို႔ ေပါင္ျခံစီေျပးေျပးကပ္ေနပါျပီ။ တကယ္တမ္း သုက္ရည္ေတြကို ပန္းထုတ္ပစ္လိုက္ခ်င္ျပီ ေပါ့။ အာ….သူက ကၽြန္ေတာ့္ငပဲကို အဆံုးထိလည္မ်ိဳထဲထိတိုင္ ေလ်ာကနဲသြင္းလိုက္ျပီးမွ ျငိမ္ေနတာေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ့္ခါးအစံုအား အလုပ္ေပးပစ္တယ္။ ျမန္ႏိုင္သမွ် ခပ္ျမန္ျမန္ အထုတ္အသြင္းလုပ္ပစ္တာ ကၽြန္ေတာ္လုပ္သမွ် သူ႕ခမ်ာ ပါးစပ္ေလးဟျပီးခံေနတာကိုး။ စကၠန္႔အနည္းငယ္အၾကာမွာေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ငပဲကို တဆံုးဆြဲထုတ္လိုက္ျပီး သူ႕အာခံတြင္းထဲ အဆံုးျပန္ထည့္ခ်ကာ သုက္ရည္ေတြကို တစ္ေလ်ာ့ျပီးတစ္ေလ်ာ့ ပန္းထည့္လိုက္တယ္။ အကုန္လံုး ကၽြန္ေတာ့္သုက္ရည္ေတြအကုန္လံုး သူမ်ိဳ ခ်ပစ္တယ္။ ပါးစပ္ထဲ ငပဲကိုငံုခဲတဲ့ အေနအထားနဲ႔ သုက္ရည္ေတြကိုမ်ိဳခ်ရတာဆိုေတာ့ သူ႕ဆီက တဂြတ္ဂြတ္အသံကို ကၽြန္ေတာ္ၾကားရတာေပါ့ အက်ယ္ၾကီး။

ခပ္တိုးတိုးညည္းညဴသလို သူေျပာလာတာကို ကၽြန္ေတာ္ၾကားရတာက ‘ေကာင္းလိုက္တာ ေဘာ္ဒါၾကီးရာ…ေ-ာက္ရမ္းမိုက္။ ေက်းဇူးဗ်ာ’ တဲ့။

ကၽြန္ေတာ္ ဒူးေထာက္ထိုင္ခ်လိုက္ကာ နံရံအေပါက္နဲ႕အတည့္ ပါးစပ္ကိုျပန္ဟေပးရင္း ‘မင္းငပဲကို ျပန္ထည့္ေပးဦး ေကာင္ေလး…. ငါလႈပ္ရွားသလိုျပန္လုပ္ကြာ….မင္းသုက္ရည္ေတြ ပန္းထည့္ပစ္’

သူ႕ငပဲ လံုးေခ်ာရွည္ၾကီးကို အေပါက္ထဲကေန ေလ်ာကနဲျပန္သြင္းလာတာ ကၽြန္ေတာ့္ပါးစပ္ထဲအလိုက္သင့္၀င္သြားတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ပါးစပ္ကို အေပါက္နားေသခ်ာတိုးကပ္ေပးလိုက္ေတာ့ သူ႕ငပဲကို အထုတ္အသြင္း ခပ္ျမန္ျမန္လုပ္ဖို႔အဆင္ေျပသြားေရာ။ သူ႕ခမ်ာ ပါးစပ္ကလည္း ေက်နပ္တဲ့မိန္႔မူးသံေတြ ညည္းညဴသလို တင္ပါးကိုက်စ္က်စ္တဲ့ျပီးအားယူကာ နံရံအေပါက္ၾကီးပိုၾကီး ေအာင္ခ်ဲ႕တဲ့အတိုင္း လႈပ္ရွားပါေတာ့တယ္။ အခ်ိန္သိပ္မၾကာဘူး မထိန္းႏိုင္ေတာ့လို႔ထင္ပါတယ္ စကၠန႔္အနည္းငယ္ေလာက္ တုန္႔ဆိုင္းသြားကာ ကၽြန္ေတာ့္ ပါးစပ္ထဲကို သုက္ရည္ေတြ လွ်ံက်လာေအာင္ပန္းထည့္လာတာမ်ား အားရစရာပါပဲ။

ဘယ္လိုေျပာရမွန္းမသိတဲ့ အရသာပါ။

၀မ္းသာအယ္လဲဆိုတဲ့ခံစားခ်က္ကို စိတ္ထဲမွာ အလိုလိုခံစားရျပီး ထီတစ္ေသာင္းငါးေထာင္ဆုေပါက္တဲ့သတင္းၾကားရသူတစ္ေယာက္လို ရုပ္ရွင္ရံုထဲကေန ေျခလွမ္းသြက္သြက္နဲ႔ထြက္လာမိတဲ့ ေန႔တစ္ေန႔ျဖစ္ခဲ့တယ္။ ဘယ္ေလာက္ေကာင္းလိုက္သလဲေနာ္။

Alex Aung (13 May 2020)

စာၾကြင္း ။ ဟိုးဆယ္စုႏွစ္မ်ားအလြန္ သည္လို erotic stories ေတြစေရးခ်ိန္ ေနာက္ခံဇာတ္ေၾကာင္းသိပ္မေပၚဘဲ လိင္အသားေပးေရးျဖစ္တဲ့အေၾကာင္းမ်ား အမွတ္ရလို႕ျပန္လည္အစေဖာ္ျဖစ္ပါတယ္လို႔။

Saturday, May 2, 2020

လြတ္ေျမာက္ပါေတာ့ သူ႔နယ္ေျမ အပိုင္း (၂)


-------------------------------------------------------------------------------

အခန္း (၆)
ဒီလို ဆြဲလွန္ပစ္လိုက္ေတာ့ ရွိတဲ့နတ္႐ုပ္ေတြ အားလုံး ၾကမ္းျပင္ေပၚ က်ၿပီး အသံေပါင္းစုံ ထြက္လာတယ္။

"ဟယ္ ... ေကာင္မ၊ ညည္း ဘယ္လို လုပ္လိုက္တာလဲ။ ညည္း တစ္သက္လုံး ကိုယ္ေတာ္ေတြ ေကၽြးလို့၊ ကိုယ္ေတာ္ေတြ ေမြးလို့ လူတစ္လုံး သူတစ္လုံး ျဖစ္လာတာေလ"

သေျပမက ကၽြန္မကို ၾကည့္ၿပီး အံ့ဩဝမ္းနည္းစြာ ဆိုရင္း သူမ မ်က္ဝန္းက မ်က္ရည္ေတြ က်လာတယ္။

"ညည္းႏွယ္ေအ ...။ ကိုယ္ လင္မွု သားမွုနဲ႔ အဆင္မေျပတိုင္း ငါ့ကိုယ္ေတာ္ေတြကို ရန္မလုပ္ပါနဲ႔။ နင္ ေရႊဆိုေရႊ၊ နင္ ေငြဆိုေငြ၊ နင္ တိုင္တည္တိုင္း ကိုယ္ေတာ္ေတြဘက္က တာဝန္မေက်တာ ဘာရွိခဲ့လို့လဲ။ ညည္းေတာ့ လင္စိတ္ သားစိတ္ မႊန္ေနလို့ ဒါမ်ိဳးေတြ ျဖစ္လာတာ။ ထိန္းရမွာက ညည္းရဲ့ လင္တ႐ူးတဲ့ စိတ္ဟဲ့ ေကာင္မရဲ့ ..."

တစ္ခါမွ ကၽြန္မကို မာမာထန္ထန္ မေျပာခဲ့တဲ့ သေျပမက ကၽြန္မကို စိတ္ဆိုးမာန္ဆိုး ေျပာေနတယ္။ ငိုရင္းနဲ႔ ေျပာလိုက္တာ ရစရာကို တစ္ခုမွ မရွိေတာ့ဘူး။ ေနာက္ သေျပမက ကိုယ္ေတာ္ႀကီး ကိုယ္ေတာ္ေလး နတ္႐ုပ္ေတြ၊ ကိုႀကီးေက်ာ္ နတ္႐ုပ္ေတြကို သူ သတ္မွတ္ထားတဲ့ ေနရာေတြအတိုင္း ျပန္ထားရင္း

"ညည္းကိုေအ ငါ့မွာ အသိဉာဏ္ ႀကီးတဲ့သူ၊ ငါတို့ေတြထက္ ပညာတတ္တဲ့ ပညာရွိမႀကီးဆိုၿပီး နင္ဘာလုပ္လုပ္ အေကာင္း ျမင္ခဲ့တာပါေအ၊ ညည္းခုလို ငါ့ကိုယ္ေတာ္ ပုံေတြကို တြန္းခ်ပစ္တာ ငါ့ ရင္နာတယ္ေဟ့"

သေျပမက သူ႔ရင္ဘတ္ကို ထုထုၿပီး ေအာ္ႀကီးဟစ္က်ယ္ ေျပာေျပာ ငိုတယ္။ ကၽြန္မ ဘာေတြ လုပ္မိပါလိမ့္။ ရင္ထဲမွာ မခံစားနိုင္တဲ့ ေဝဒနာ တစ္ခုကို အရွင္ေတြအေပၚမွာ ယုံၾကည္ အားကိုးစိတ္နဲ႔ ေပါက္ကြဲ ထြက္ကုန္တာ ျဖစ္မယ္။

"ကိုးျပစ္ရွိရင္လည္း ေၾကပါ။ ဆယ္ျပစ္ရွိရင္လည္း ေၾကပါ။ ဒီ လင္တ႐ူး ကိုလည္း ခြင့္လႊတ္ေတာ္မူပါ"

အသံကို က်ယ္က်ယ္ေအာ္ၿပီး ငိုေနရင္း သေျပမက အရွင္ေတြကို ေတာင္းပန္ေနတယ္။

ကၽြန္မ အသိစိတ္ ကပ္လာတဲ့ အခ်ိန္မွာ ကၽြန္မလည္း မ်က္ရည္ေတြ ထြက္ေနၿပီ။ ဒီထက္ အဆိုးဝါးဆုံးက ကၽြန္မရဲ့ တိုက္ၾကက္ေလး ေခါင္းက်ိဳးသြားတယ္။ ဘုရားဘုရား ကိုႀကီးေက်ာ္ရဲ့ ေရႊ တိုက္ၾကက္ကေလး။ ကၽြန္မ ကေတာ္ ျဖစ္ခါစ ေဟာကိန္းေတြ၊ ေျပာကိန္းေတြ မွန္လို့ဆိုၿပီး ကၽြန္မရဲ့ နတ္ေဆြ နတ္မ်ိဳးေတြ ဆက္ထားတဲ့ ေခါင္းကို ေရႊငါးက်ပ္သားနဲ႔ လုပ္ထားတဲ့ တိုက္ၾကက္ေလး ...၊ သြားၿပီ။ ကၽြန္မ စိတ္ကို မထိန္းနိုင္တဲ့ ခဏမွာ ကၽြန္မ တန္ဖိုးထားတဲ့ အရာေလး က်ိဳးသြားၿပီ။

သေျပမကေတာ့ ကၽြန္မကို မ်က္ေစာင္း တထိုးထိုးနဲ႔ မေက်နပ္ နိုင္ေသးဘူး။

"ေအးပါ ေကာင္မရယ္။ ငါ မွားသြားပါတယ္။ ခုေတာ့ အဆင္ေျပ သလိုပဲ ထားခဲ့ေတာ့။ ေဖေဖ့ ရက္လည္ၿပီးမွ ေသခ်ာေလး ငါျပန္လုပ္ပါ့မယ္ေအ"
"ညည္း ေသခ်ာတယ္ေနာ္"

ကၽြန္မ အေျပာကို သေျပမက စိတ္မခ်စြာ ေမးရင္း ...

"ေျပာတဲ့အတိုင္း မလုပ္ရင္ အရွင္ႏွစ္ပါးရဲ့ လက္သုံးေတာ္ဓားနဲ႔ ဒီလင္တ႐ူးမကို ဖယ္ရွားေတာ္မူပါ ဘုရား။ စီးေတာ္က်ားနဲ႔ တိုက္ေတာ္မူပါ"

သေျပမက ေျပာလ်က္နဲ႔ ေတာင္ျပဳံး အရွင္ႏွစ္ပါးကို လွမ္းတိုင္တည္တယ္။ သေျပမ စကားသံ ၾကားလိုက္တဲ့အခ်ိန္ ကၽြန္မ အနည္းငယ္ ရင္ထိတ္သြားမိတယ္။ ဘုရား ... ဘုရား ... ေတာင္ၿပံဳး အရွင္ႏွစ္ပါးမွာ ကိုယ္ေတာ္ေလးက အျပစ္ရွိတဲ့ ဘယ္ကေတာ္ကိုမွ ခြင့္လႊတ္ေလ့ ခြင့္လႊတ္ထ မရွိဘူး။ ကၽြန္မ ၾကက္သီးေတြ တျဖန္းျဖန္း ထလာၿပီး ေမႊးညႇင္းေတြေတာင္ ေထာင္သြားတယ္။

"တပည့္ေတာ္မကို ခြင့္လႊတ္ေတာ္မူပါ ဘုရား"

ကၽြန္မ ႏွုတ္က ခပ္ဖြဖြ ရြတ္ၿပီး အရွင္ႏွစ္ပါးေရွ႕ ေခါင္းထိုး ဝင္လိုက္တယ္။ အရွင္ႏွစ္ပါးရဲ့ အၾကည့္ေတြက ကၽြန္မေပၚ စိမ္းသက္ေနသလို ခံစားေနရတယ္။ ကိုႀကီးေက်ာ္ရဲ့ ေရႊၾကက္ေလး လည္းပင္း က်ိဳးသြားသလို ဆက္ထားတဲ့ အရက္ပုလင္းေတြ ကလည္း ကြဲကုန္ၿပီ။

"ခုမွေတာ့ လုပ္မေနနဲ႔ေတာ့။ ညည္း အေဖ အသုဘက ျပန္လာမွ ပြဲေတြဘာေတြ ျပန္တင္ၿပီး ေတာင္းပန္ေတာ့။ ေနာက္က်ေနမယ္ သြားၾကစို့"

အထုပ္အပိုးေတြ သယ္လာရင္း သေျပမက ဆိုေတာ့ ကၽြန္မ ကိုယ္ေတာ္ေတြကို စိတ္မေကာင္းစြာ ေတာင္းပန္ရင္း ထားခဲ့ရေတာ့တယ္။ နယ္က ေမေမ့ အိမ္ေလးကို ေရာက္ေတာ့ ေဖေဖ့ အေလာင္းကို နယ္ထုံးစံအရ သုံးရက္ပဲ ထားၿပီး သၿဂိဳလ္ရမယ္တဲ့။ ပါလာတဲ့ ေငြေလးနည္းနည္း အေမ့ကို ေပးၿပီး ေဖေဖ့ နာေရးကို ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ လုပ္ေပးမိတယ္။ ေမေမကေတာ့ ကၽြန္မ ျဖစ္အင္ေတြကို ဘာမွမသိဘဲ ေဖေဖဆုံးသြားလို့ စိတ္မေကာင္း မ်က္ႏွာမလွတာ ဟုပင္ ထင္ေနလိမ့္မယ္။ ကၽြန္မမွာသာ ကၽြန္မကို ခ်စ္ၿပီး ေစာင့္ေရွာက္တဲ့ နတ္ေတြကို ေစာ္ကားမိတဲ့ အျဖစ္ကို ထိတ္လန႔္ေနတယ္။

ညဆို အိမ္မက္ေတြက မေကာင္း။ ကၽြန္မ တစ္ေယာက္တည္း ေတာထဲမွာ က်ားေတြ ေတြ႕လိုေတြ႕၊ ေႁမြေတြ လိုက္လိုလိုက္နဲ႔။ ေမေမ့အိမ္မွာ အိပ္ေရးပ်က္ရတဲ့ ညေတြ မ်ားလာၿပီ။ ေဖေဖ့ ရက္လည္ ၿပီးတာေတာင္ မျပန္ဘဲ ေမေမနဲ႔ သူ႔ညီမေတြ အိမ္မွာ လိုက္အိပ္၊ လိုက္စား၊ လိုက္ေနတယ္။ သေျပမက ကၽြန္မ ဒီမွာ ေအးေဆး ေနလို့ရေအာင္ ေငြတခ်ိဳ့ကို လွမ္းပို့ေပးတယ္။ ေဖေဖ ရွိစဥ္ကေတာ့ ေဖေဖကို ေၾကာက္လို့ ဒီလို နတ္ကတဲ့ အလုပ္ေတြကို အသိုင္းအဝန္း တစ္ခုလုံးက မဆန႔္က်င္သလို ကန႔္လည္း မကန႔္ကြက္ခဲ့ၾကဘူး။ ကၽြန္မ ဘာလုပ္လုပ္ ဥေပကၡာ တရားနဲ႔သာ ဆက္ဆံၾကတယ္။

ေနာက္ နတ္ကလို့ရတဲ့ ေငြေၾကးေလးေတြကို အိမ္ကို ပို့ေပးတဲ့ အခ်ိန္ ေဖေဖက က်န္းမေရး ခ်ဴခ်ာတဲ့ အခ်ိန္ ကိုက္ေနလို့ ေျပာလို့ မရနိုင္တဲ့သူ ဆိုၿပီး ပစ္ထားလိုက္တာလည္း ျဖစ္နိုင္ပါတယ္။ ေဖေဖ ရွိစဥ္ကေတာ့ နယ္ျပန္ရင္ေတာင္ ေအးေအးေဆးေဆးပဲ ေနျဖစ္တယ္။ သိသာ သိေစ၊ မျမင္ေစနဲ႔ ဆိုတဲ့ သေဘာမ်ိဳးေပါ့။ ၿပီးေတာ့ နယ္မွာသိတဲ့ ကၽြန္မ နာမည္က ဖိုးေက်ာ္။ နာမည္ အရင္းကေတာ့ ေက်ာ္ေက်ာ္ ဆိုေတာ့ ဖိုးေက်ာ္လို့ပဲ တစ္ရြာလုံးက ေခၚၾကတယ္။

"ဖိုးေက်ာ္ ... မင္းအေဒၚက ဟိုဘက္ရြာက သူ႔အိမ္တစ္လုံး လယ္ဆယ္ဧက ေရာင္းရလို့ ကနားေပးမယ္တဲ့။ မင့္အေဖ ေနမေကာင္း ျဖစ္လို့ မင့္အေဒၚ ကနားေပးမယ့္ ကိစၥကို ခဏေနာက္ဆုတ္ထားတာ။ မင္းအေဖ ဆုံးသြားတာလည္း တစ္လေလာက္ ရွိၿပီဆိုေတာ့ အခု လုပ္ခ်င္တယ္တဲ့။ နယ္က နတ္ကေတာ္ေတြနဲ႔ တိုင္ပင္ၿပီး မင္းပဲ ဦးစီး လုပ္လိုက္။ မင္းအေဒၚ စိတ္ခ်မ္းသာရင္ ၿပီးတာပဲ"

ဒီလိုနဲ႔ အမ်ိဳးေတြရဲ့ကနား တစ္ခုမွာ ကေပးဖို့ အေၾကာင္း ဖန္လာတယ္။ ေဖေဖ့ ရက္လည္ ၿပီးၿပီးခ်င္း ဟိုမွာ က်န္ခဲ့တဲ့ အလုပ္ေတြလုပ္ဖို့ ျပန္သြားတဲ့ သေျပမကို နတ္႐ုတ္တခ်ိဳ့ ယူေစၿပီး ဒီမွာ ကနား လာကဖို့ အေၾကာင္းၾကားရင္း လိုအပ္တဲ့ ပစၥည္းေတြကို စုဝယ္ထား လိုက္တယ္။

သေျပမ ေရာက္လာတဲ့ အခ်ိန္မွာ ဒီမွာ နတ္ကနားအတြက္ လိုအပ္တဲ့ပစၥည္း စုံစုံလင္လင္နဲ႔ ျပင္ဆင္ထားေတာ့ အဲဒီ ေကာင္မ ယူလာတဲ့ နတ္႐ုပ္ေတြ ခင္းလိုက္တာနဲ႔ ကနားတစ္ခု စလို့ရၿပီ။

* * *

ႏွာေခါင္းထဲမွာ ထြန္းထားတဲ့ အေမႊးတိုင္ ရနံ့ေတြက ေမႊးပ်ံ႕ မေနဘဲ အနည္းငယ္ စိမ္းသက္ေနတယ္။ ေနာက္ ကိုယ္ေတာ္ေတြ ပုံရိပ္ကလည္း အနည္းငယ္ ခက္ထန္ေနသလို ခံစားေနမိတယ္။ အမွန္ေျပာရရင္ ကၽြန္မ ဒီပြဲအတြက္ အနည္းငယ္ စိုးရိမ္ေနတယ္။ ေက်းဇူးျပဳၿပီး အရွင္ေတြ ေက်းဇူးနဲ႔ အဆင္ေျပေျပ ၿပီးပါေစ။ ကိုယ့္နယ္မွာ လုပ္တဲ့ပြဲမို့ ပိုၿပီး အဆင္ေျပေျပ ျဖစ္ေစခ်င္ေနတယ္။ ငွက္ေပ်ာပြဲ အုန္းပြဲ အားလုံးကို သက္ဆိုင္ရာ ေနရာေတြမွာ အစီအရီ ထိုးၿပီး စံပယ္ပန္းေတြ ကိုလည္း ေဝေနေအာင္ လွူထားတယ္။ မနက္ ၉ နာရီ ေလာက္မွာေတာ့ ကနား အစကို သေျပမနဲ႔ တျခားနယ္က ကေတာ္ႏွစ္ေယာက္နဲ႔ ေပါင္းၿပီး အဖြင့္ကခိုင္း လိုက္တယ္။

"ျမန္မာအစ တေကာင္းကပါ ဘုရား။ အိမ္တြင္း အေဖႀကီး မင္းမဟာဂီရိ ကေန စတင္လို့ အႀကိဳေတာ္ ေထာက္ပါၿပီ ဘုရား"

သီခ်င္းသံနဲ႔အတူ နတ္ဆိုင္းသံက ၿမိဳင္ၿမိဳင္ဆိုင္ဆိုင္ တီးေနၿပီ။ သူတို့အဖြင့္ စၿပီးရင္ ကၽြန္မ ကိုႀကီးေက်ာ္ စေခ်ာ့ရေတာ့မယ္။ ဒါေၾကာင့္ ကၽြန္မ ကိုႀကီးေက်ာ္ နတ္႐ုပ္ရဲ့ ရင္ဘတ္ကို ပြတ္သတ္ၿပီး ကၽြန္မ နဖူးနဲ႔ ပါးကို ပြတ္လိုက္တယ္။

"ေက်းေတာ္မ်ိဳး ကၽြန္မ၊ ကၽြန္ေတာ္မ်ိဳး ကၽြန္မကို ခ်စ္စိတ္နဲ႔ ျဖစ္သမၽွကို ခြင့္လႊတ္ေပးပါ"

သေျပမကိုလည္း ကၽြန္မ နည္းနည္း စိတ္ပူေနတယ္ ဆိုတဲ့အေၾကာင္း ေျပာထားလို့ သေျပမက ကၽြန္မကို အရိပ္ တၾကည့္ၾကည့္ လုပ္ေနတယ္။ ေနာက္ စပါၿပီ။

"ကိုႀကီးေက်ာ္ ... ကိုႀကီးေက်ာ္ ... တို့ ကိုႀကီးေက်ာ္ ... ထူးလည္းထူးတယ္ ... မူးလည္းမူးတယ္ ... တို့ ကိုႀကီးေက်ာ္ အရက္သမား မွန္ရင္ေလ ယွဥ္ၿပိဳင္ကာ ေသာက္လိုက္ခ်င္တယ္ ... ၾကက္သမား မွန္ရင္ေလ ယွဥ္ၿပိဳင္ကာ တိုက္လိုက္ခ်င္တယ္"

ကၽြန္မ ေခ်ာ့ေနရင္းနဲ႔ အမ်ိဳးအမည္ မသိတဲ့ အရိပ္ေတြက ဖ်တ္ခနဲ ဖ်တ္ခနဲ။ ကၽြန္မစိတ္ထဲမွာ က်ားေတြက တစ္မ်ိဳး၊ ဓားေတြက တစ္မ်ိဳးနဲ႔ မူးေဝေနတယ္။ ဒါ့အျပင္ ဆိုးတာက ကၽြန္မ စိတ္ထဲမွာ ကိုႀကီးေက်ာ္ရဲ့ ေသာက္ေတာ္ဘူးကို မေသာက္ဘဲ နားခ်င္ေပမယ့္ ကၽြန္မလက္မွာ ကပ္ၿပီး တစ္စုံတစ္ေယာက္က အတင္းတိုက္ေနလို ခံစားေနရလို့ အဆတ္မျပတ္ ေသာက္ေနမိတယ္။

အဲဒီ အခ်ိန္မွာ ကၽြန္မရဲ့ လက္ဦးဆရာ မာမီႀကီးရဲ့ "ကေတာ္ေတြ အမွားတစ္ခုခု လုပ္ထားရင္ လူလယ္ေကာင္မွာ အရွက္ခြဲ ခံရတတ္တယ္ေနာ္။ အဲဒါ တစ္ခုကို ျမဲျမဲမွတ္ထား။ အထူးသျဖင့္ ကိုႀကီးေက်ာ္ ..." ဆိုတဲ့ စကားသံက ကၽြန္မ နားထဲကို သံရည္ပူနဲ႔ ေလာင္းခ်သလို ခံစားလိုက္ရတယ္။

* * *

အခန္း (၇)
ကိုႀကီးေက်ာ္ကို ေခ်ာ့ေနရင္းနဲ႔ ကၽြန္မ စိတ္ထဲမွာ မသိုးမသန႔္ ျဖစ္လာတယ္။ နယ္ကို မလာခင္က ကန္ေတာ့ပြဲေတြနဲ႔ အရွင္တို့ နတ္႐ုပ္ေတြကို ေဒါသတစ္ခုတည္းနဲ႔ ျပစ္မွားခဲ့မိလို့ ထင္တယ္။ ကၽြန္မ မ်က္ႏွာက မီးျပင္တစ္ခုလို ပူျပင္းၿပီး အေငြ႕ေတြ ထြက္ေနတယ္လို့ကို ထင္ေနမိတယ္။

အဲဒီ အခ်ိန္မွာ ကိုႀကီးေက်ာ္ကို ေခ်ာ့ေနတဲ့ နတ္တီးလုံးက တျဖည္းျဖည္း ေျပာင္းသြားၿပီး ကၽြန္မေဘးကို နတ္ကေတာ္ အဘြားႀကီး တစ္ေယာက္ ဝင္လာတယ္။ အေၾကာင္း တစ္ခုခုေၾကာင့္ သူ ဝင္ကူၿပီေလ။ အဘြားက အသက္ ၆၀ ေလာက္ ရွိတယ္။ ဒီနယ္မွာ ဩဇာအရွိဆုံး ကေတာ္အိုႀကီး တစ္ေယာက္လည္း ျဖစ္တယ္။ အဘြားရဲ့ လိပ္ျပာအစြဲက ကိုႀကီးေက်ာ္ပင္။ အမွန္ဆို ကိုႀကီးေက်ာ္ ေခ်ာ့ေနရင္ ေတာ္႐ုံလူ ဝင္လာတာမ်ိဳးႏွင့္ တျခားနတ္ တစ္ပါးပါး ဝင္ပူးလာတယ္ ဆိုတာမ်ိဳးကို ဘယ္ကေတာ္မွ လုပ္ေလ့လုပ္ထ မရွိ။

"ပြဲဦးမင္းပါ ဘုရား။ ပြဲလယ္မင္းပါ ဘုရား။ ပြဲသိမ္းမင္းပါ ဘုရား၊ အမွားအယြင္း တစ္စုံတစ္ရာ ရွိရင္ ခြင့္လႊတ္ ေပးေတာ္မူပါ ဘုရား"

အဘြားက ႏွုတ္မွ တဖြဖြ ရြတ္ရင္း နတ္သီခ်င္းကိုလည္း ေျပာင္းခိုင္းေနတယ္။ ဆိုင္းသမားကို လက္ေတြ ဘာေတြျပၿပီး အခ်က္ျပဖို့ ကိစၥကို ကၽြန္မ ဘယ္လိုမွ လုပ္လို့ မရဘူး။ ေနာက္ သီခ်င္း ေအးေအးေလးက ဆိုင္းသံနဲ႔ ၿငိမ့္ၿငိမ့္ေညာင္းေညာင္း ထြက္လာတယ္။ နတ္ေခ်ာ့ သီခ်င္းသံေတြက တစ္မ်ိဳးၿပီး တစ္မ်ိဳး ခ်ိန္းလို့ သြားသလို ကၽြန္မ ဘာေတြ လုပ္မိလို့ လုပ္မိမွန္း မသိေတာ့ပါဘူး။ အဘြားကေတာ့ ကၽြန္မတို့လို လွပေအာင္ ျခယ္သထားတာမ်ိဳး မဟုတ္ဘူး။ ရွင္မေတာင္ သနပ္ခါး ေရက်ဲေလး လိမ္းၿပီး ေခါင္းေပါင္း တစ္ခုကိုပဲ ဟန္က်ပန္က် ေပါင္းထားတယ္။ နယ္မွာေနတဲ့ ကေတာ္ျဖစ္လို့ အသက္ကလည္း ႀကီးေတာ့ ေမာ္ေမာ္ႂကြားႂကြား ဟန္မရွိ။ သမၻာရင့္ေနတဲ့ ကေတာ္အို ဆိုေတာ့ ကၽြန္မ ျဖစ္ေနတာကို ရိပ္စားမိေနပုံ ရတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ပညာသား ပါပါနဲ႔ ေတာင္းပန္ၿပီး လာကူတာ။

"ဒိုး ... နန္းေတာ္ႀကီးက ဒိုး ေဟ့"

သမိုင္းႀကီးတဲ့ သခင္၊ စိတ္ဆတ္တဲ့ သခင္၊ ေက်းေတာ္မ်ိဳး ကၽြန္မ ကၽြန္ေတာ္မ်ိဳး ကၽြန္မကို ကိုးျပစ္ရွိရင္လည္း ခြင့္လႊတ္ပါ၊ ဆယ္ျပစ္ရွိရင္လည္း ခြင့္လႊတ္ပါလို့ ကၽြန္မ ဒိုးဆြဲရင္း တဖြဖြ ေတာင္းပန္ေနတယ္။ ကၽြန္မ ျမင္ကြင္းေတြ တျဖည္းျဖည္း ဝါးလာတယ္။ ေနာက္ဆုံး ဒိုးသံကို တစ္ခ်က္ခ်ၿပီး နတ္ပို့ သီခ်င္းသံကို တီးလိုက္တဲ့ အခ်ိန္မွာ အဘြားက ကၽြန္မ ေခါင္းေပါင္းကို ဆြဲခၽြတ္လိုက္တယ္။

* * *

"ညည္းကိုေအ စိတ္ပူလိုက္ရတာ ေကာင္မ။ ကေတာ္ေတြ အားလုံး နင့္ ဝိုင္းၾကည့္ ေနၾကတာ။ ေနာက္ အဘြား ေဒၚက်င္ေအးက တစ္ခုခုေတာ့ လြဲေနၿပီ ေရတစ္ခြက္ သြားယူေပး ငါ့ကို ဆိုၿပီး ကိုယ္ေတာ္ႀကီး နတ္႐ုပ္မွာ သြား တိုင္တည္တာဟ"

သေျပမ စကားသံ ၾကားလိုက္ရမွ ပိုၿပီး ထိတ္လန႔္ သြားသလိုပင္။

"ေအးဟယ္၊ ငါဘယ္လို ျဖစ္လို့ ျဖစ္သြားမွန္းကို မသိဘူး။ ေတာ္ေသးတယ္ အဘြား လာကူေပးလို့။ ငါမျပန္ခင္ေတာ့ သြားကန္ေတာ့ဦးမယ္"

ကၽြန္မ စကားကို သေျပမက ေထာက္ခံတယ္။

"အဘြား နတ္ပြဲေတြ သိပ္မကေတာ့ဘူးတဲ့။ အသက္လည္း ရလာေတာ့ အေသာက္အစားေတြက ဘုရားမႀကိဳက္လို့ ဆိုၿပီး ဘာသာေရး လုပ္ေနတာ မ်ားတယ္။ ဘုရားသြား ေက်ာင္းတက္နဲ႔ ေပ်ာ္ေမြ႕ေနတာ။ ဒီေန႔ေတာင္ နင့္အေဒၚက သြားၾကည့္ေပးပါဦး။ ကေလးေတြ အမွားအယြင္း ျဖစ္မွာစိုးလို့ ဆိုၿပီး အကူအညီေတာင္းလို့ လာတာတဲ့"

ကၽြန္မက "ဪ ..." ဆိုတဲ့ စကားအျပင္ တျခားစကား မေျပာနိုင္ဘူး။ တစ္သက္လုံး နတ္မွနတ္ အရိုးစြဲလာတဲ့ နတ္ကေတာ္ႀကီးေတြေတာင္ အသက္ႀကီးလာေတာ့ ေလာဘ၊ ေဒါသ၊ ေမာဟေတြကို ဘာသာေရး အသိနဲ႔ ထိန္းခ်ဳပ္သြားနိုင္ ၾကတာပဲလို့ ေတြးမိတယ္။

"နင့္ ကိစၥေတြ ၿပီးရင္ ျပန္ၾကစို့ေလ။ ဒီမွာက ဘာအလုပ္မွ မရွိဘူး။ ဟိုမွာ ငါတို့ အလုပ္ေတြ ပစ္ထားရတာ မ်ားေနၿပီ"

သေျပမ စကားကို နားေထာင္ရင္း ေနာက္ရက္ေတာ့ ျပန္မယ္လို့ ေျပာလိုက္တယ္။ ေနရာေဟာင္းကို ျပန္ရေတာ့မယ္ ဆိုေတာ့ အရိပ္ေဟာင္းက ပုံရိပ္ေလးေတြက တက္တက္လာ ျပန္တယ္။ ကၽြန္မ ဟိုမွာ မရွိတဲ့ အခ်ိန္မွာ ေမာင္ ဘယ္သူ႔ ရင္ခြင္ကို ေရာက္ေနမလဲ မသိဘူး။ တစ္ဖက္သတ္အခ်စ္ လို့ေတာ့ မေျပာၾကပါနဲ႔။ ဘယ္သူမွ မသိေအာင္ ေမာင္ ၾကည္ျဖဴထားတဲ့ အရာေလးေတြ ကၽြန္မ ရင္ထဲ အျပည့္ရွိတယ္။

ပတ္ဝန္းက်င္ရဲ့ အရိပ္ေတြ စြန္းထင္လာမွာ စိုးလို့ ေမာင္ ထုတ္မျပတာ ေနမွာပါ။ ေမာင္ ကၽြန္မအေပၚ ၾကင္နာခဲ့တာ ဘယ္သူမွ မသိေပမယ့္ ကၽြန္မ ႏွလုံးသားက ခံစားမိေနတယ္။ ေမာင့္ မ်က္လုံး၊ ေမာင့္ အသံ၊ ေမာင့္ ကိုယ္သင္းရနံ့ေလးေတြကို နာက်င္စိတ္နဲ႔ ဆိုရင္ေတာင္ အဆုံးသတ္က ပိုခ်စ္မိပါတယ္လို့ ကၽြန္မ ေျဖမိမယ္ ထင္တယ္။ ေယာက္်ား တစ္ေယာက္က ေယာက္်ား တစ္ေယာက္ကို ခ်စ္တာ အျပစ္လို့ မဆိုၾကပါနဲ႔ေတာ့။ အေတြးေတြက ေတာင္ေရာက္ ေျမာက္ေရာက္နဲ႔ ျဖစ္ေနလို့ အုန္းေမာင္းေတာင္ ဘယ္ႏွခါ ေခါက္သြားတယ္ မသိ။

"ထေတာ့ ...၊ မိုးေတာင္ ေတာ္ေတာ္ လင္းေနၿပီ။ လင္ေတာ္ေမာင္ အေၾကာင္း ေတြးၿပီး လြမ္းစိတ္နဲ႔ အိပ္မေပ်ာ္ဘူး မဟုတ္လား ေကာင္မ"

သေျပမက ေျပာလ်က္နဲ႔ ကၽြန္မေပါင္ကို ရိုက္ၿပီး ႏွိုးတယ္။ သူေျပာလိုက္မွ ကိုယ္ကပဲ အခ်စ္႐ူး စစ္စစ္ႀကီး ျဖစ္ေနသလို။

"မေသာ္ေမာ္ ... ေစာေစာစီးစီး အခ်င္းခ်င္းေတြ လာဝုန္းေနတယ္။ ေမာင့္ကို လြမ္းတယ္လို့ ေျပာမလို့ေတာင္ ေျပာမထြက္ေတာ့ဘူး"

မ်က္ေစာင္းႀကီးႀကီး ထိုးၿပီး ခပ္ရြဲ႕ရြဲ႕ ဆိုလိုက္ရင္ သေျပမက ...

"ညည္းကိုက မူယာပို ဆိုတဲ့အတိုင္း ပိုတာပါ။ ညည္းအေဖ ဆုံးေတာ့ ဘာမဆိုင္ ညာမဆိုင္ ငါ့ကိုယ္ေတာ္ေတြကို ပတ္ရမ္းၿပီး ဇြတ္မ်ား က်ားေတာ့ မလားလို့"
"ေကာင္မ ေစာေစာစီးစီး ကတ္တလီယာေဒ ပြင့္ေနပါလား။ ငါ မေျပာခ်င္ဘူးေနာ္။ ဘုန္းႀကီးလူထြက္ပဲ ရွိတယ္။ ေျခာက္လူထြက္လို့ ရွိလို့လား။ အခ်ိန္တန္ေတာ့လည္း ေမာင္မွ ေမာင္ပါပဲကြယ္။ ဒီက မူယာပို ဆိုတာ ေမာင့္အတြက္ သီးသန႔္ သိၿပီလား"

* * *

အခန္း (၈)
"အဘြားတို့တုန္း ကလည္း ဒါမ်ိဳး ၾကဳံဖူးတယ္ ဖိုးေက်ာ္၊ မင္းေလာက္ႀကီး မဟုတ္ေပမယ့္ မင္းေလာက္ နီးနီးပါပဲ။ အဲဒီတုန္းက အဘြားဆရာ ေယာက္်ား နတ္ကေတာ္ႀကီးက ေတာင္းေတာင္းပန္ပန္နဲ႔ တြဲေခ်ာ့လို့ အရွက္မကြဲတာ။ ေနာက္တစ္ခါဆို ဂ႐ုစိုက္ပါေအ။ ကိုယ္ေတြက ဒီအလုပ္နဲ႔ အသက္ေမြး ဝမ္းေက်ာင္း ျပဳေနတာ မဟုတ္လား။ သူတို့ကို ရိုေသမွ သူတို့ကလည္း ကိုယ့္ကို ျပန္ခ်စ္ေပမေပါ့"

အဘြား ေျပာျပတဲ့ အတိတ္အေၾကာင္း ၾကားမွပင္ ကၽြန္မ ကံေကာင္းသြားတာ ေသခ်ာသိလိုက္သည္။ မဟုတ္ရင္ မလြယ္။ မူယာပို ဆိုတဲ့ နတ္ကေတာ္ နတ္ကနားမွာ အရက္ေသာက္လြန္ၿပီး မူးလဲလို့ ဆိုရင္ ေက်ာ္မေကာင္း ၾကားမေကာင္း ျဖစ္ေတာ့မယ္။ ေနာက္ အဘြားက ဆက္ေျပာတယ္။

"ခု ပိုအဆင္ေျပ သြားတာ။ အဘြားက နတ္သိပ္မက ျဖစ္ေတာ့ဘူး။ ခုနက တစ္ခုခု မွားေနတယ္လို့ စိတ္ထဲထင္လို့ ဝင္ေခ်ာ့လိုက္တာ။ ေနာက္ အလွူအတန္းနဲ႔ ဘာသာေရး လုပ္ျဖစ္ရင္ အရွင္ေတြကို အမၽွအတန္း အျမဲေပးေဝတယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္း အဘြားကို သူတို့ ခ်စ္ၾကတာ ျဖစ္မွာပါ။ နတ္က စားခဲ့တဲ့ သက္တမ္း တစ္ေလၽွာက္လုံးမွာ အခက္အခဲ ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္ မျဖစ္ခဲ့ဖူးဘူး"

အဘြားက ေမာပန္းသြားဟန္နဲ႔ ခဏနားတယ္။ စကားနည္းနည္း ထပ္ေျပာၿပီး အဘြားကို ကၽြန္မနဲ႔ သေျပမ ကန္ေတာ့ ႏွုတ္ဆက္ၿပီး ျပန္ခဲ့တယ္။ ကၽြန္မတို့ နတ္ေလာကမွာ ကၽြန္မတို့ထက္ ဝါရင့္ သမၻာရင့္တဲ့ ကေတာ္ႀကီးေတြရဲ့ ထူးျခားတဲ့ ျဖစ္အင္ေတြ မ်ားစြာ ရွိတယ္ ဆိုတာကို အျပန္လမ္းမွာ ကၽြန္မ အေသအခ်ာ စဥ္းစားမိတယ္။

* * *

ဟိုမွာ တစ္ေယာက္တည္း ဆိုရင္ ေဖေဖ့ကို လြမ္းတဲ့စိတ္နဲ႔ ေနရခက္မွာ စိုးလို့ ေမေမ့ကို နယ္ကေန ရန္ကုန္ ေခၚလာတယ္။ အေဖ ရွိတုန္းက ကၽြန္မရဲ့ အလုပ္ကို ေမေမ ေထာက္လည္း မေထာက္ခံခဲ့သလို ကန႔္လည္း မကန႔္ကြက္ခဲ့ဘူး။ ခုခ်ိန္ထိ ကၽြန္မ အိမ္ကိုလည္း ေဖေဖ သြားခြင့္မျပဳလို့ ေမေမ တစ္ခါမွ မေရာက္ခဲ့ဘူး။ ဒါ ပထမဆုံး အႀကိမ္ပဲ ျဖစ္တယ္။

မွတ္မွတ္ရရ ကၽြန္မတို့ မိသားစု အိမ္ေရာက္ၿပီး တစ္ပတ္ေလာက္ အၾကာမွာ ေမာင္ ေရာက္လာတယ္။ ကိုယ္ခႏၶာ အလွအပ အခ်ိဳးအဆစ္ ေပၚေအာင္ဆိုၿပီး အျမဲ အက်ႌအက်ပ္နဲ႔ ေဘာင္းဘီကို မခၽြတ္တမ္း ဝတ္တဲ့ ေမာင္က ဒီေန႔ေတာ့ ရွပ္အက်ႌ အျပာႏုနဲ႔ က်င္ပုဆိုး ကြက္က်ဲကို ဝတ္ထားတယ္။ ေနာက္ ေမာင္စီးထားတဲ့ ကတၱီပါဖိနပ္ အစိမ္းေရာင္က ေမာင့္ေျခေခ်ာင္း၊ ခပ္ေဖြးေဖြးေလးကို ပိုၿပီး ၾကည့္ေကာင္းေစတယ္။

ေမာင္ ေရာက္လာတာကို ကၽြန္မ ရိပ္ခနဲ ျမင္လိုက္ေပမယ့္ သြားမေတြ႕ဘူး။ ေမေမနဲ႔ပဲ စကားဆက္ေျပာ ေနလိုက္တယ္။ အရိပ္ေလး ျမင္လိုက္တာေတာင္မွ ဘာေတြ ဝတ္လာတယ္ ဆိုတာကို ေသခ်ာ ဂ႐ုစိုက္ ၾကည့္မိတဲ့ ကၽြန္မကိုယ္ ကၽြန္မ မုန္းမိတယ္။ စိတ္ထဲမွာ ဘယ္ေလာက္ သတိရၿပီး ခ်စ္ေနပါေစ ေမာင့္ေၾကာင့္ ေဖေဖ့အတြက္ တာဝန္ မေက်သလို ျဖစ္ခဲ့တာ စိတ္နာေနမိ ေသးတာလည္း အမွန္ပါ။

သေျပမနဲ႔ေမာင္ စကားေတြ ေျပာေနၾကတယ္။ သူတို့ စကားလုံး တခ်ိဳ့ေတာ့ မၾကားမခ်က္ ၾကားတစ္ခ်က္ နားထဲကို ဝင္ဝင္လာတယ္။ ကၽြန္မ ေမေမကေတာ့ ဧည့္သည္ ဆိုတဲ့ အသိက လြဲၿပီး က်န္တဲ့အေတြး ရွိနိုင္မယ္ မထင္။ သူမက ရိုးရိုးအအ ေတာသူမႀကီးကိုး။

"ဧည့္သည္ သားဆီကို လာတာဆို သြားေတြ႕ေလ"

ေမေမ ေျပာလာၿပီ ဆိုေတာ့ မျဖစ္မေန သြားေတြ႕ရေတာ့မယ္။ ကၽြန္မ စိတ္ေတြကို ထိန္းခ်ဳပ္ မရနိုင္ေသးဘူး။ စိတ္ေတြက ေတာင္ေရာက္ ေျမာက္ေရာက္နဲ႔ သေျပမတို့ စကားေျပာေနတဲ့ ေနရာကို လွမ္းလာလိုက္တယ္။

"မင္းခန႔္ေက်ာ္ မင္းျပန္ေတာ့။ ဒီမွာ နယ္က အေမ ပါလာတယ္။ သူ ရွိေနတဲ့ အခိုက္မွာ ဘာျပႆနာမွ ငါမျဖစ္ခ်င္ဘူး။ ေနနိုင္ရက္တဲ့ မင္းလို ေယာက္်ားကို သိပ္စိတ္နာတယ္"

ကၽြန္မ ႏွုတ္ဖ်ားမွ ေမာင္ မဟုတ္ဘဲ မင္းခန႔္ေက်ာ္လို့ သုံးတဲ့ စကားလုံးကို ေမာင္ အံ့ဩသြားတယ္။ ေမာင့္မ်က္ဝန္းေတြမွာ မယုံၾကည္ဟန္ေတြ အျပည့္။ အမွန္ေတာ့ ကၽြန္မလည္း ဒီလို စကားေတြ ဘယ္ေျပာခ်င္မလဲ။ ကၽြန္မကိုယ္ ကၽြန္မ သေဘာေပါက္ရ ေတာ့မယ္။ ကိုယ့္ဘဝကို နားလည္ရမယ့္ အခ်ိန္တန္ေနၿပီ။

ရွင္တို့ေကာ ကၽြန္မ ဒီ မင္းခန႔္ေက်ာ္ဆိုတဲ့ အမည္နာမကို ေျပာခ်င္လြန္းလို့ ေျပာေနတယ္ ထင္ၾကသလား။ အမွန္ဆို ကၽြန္မ အခုလို ေဖေဖဆုံးလို့ အားငယ္ေနတဲ့ အခိုက္မွာ ေမာင့္ရင္ခြင္ကို မွီၿပီး ေလာကဓံကို ရဲရဲႀကီး ရင္ဆိုင္လိုက္ခ်င္ တာေပါ့။ ေဖေဖ ဆုံးတာေတာင္ အိမ္ကို တစ္ခ်က္မလာတဲ့ ေမာင္။

"ဖုန္းေလး တစ္ခ်က္နဲ႔ေတာင္ အဆင္ေျပလား ေမးေဖာ္ မရတဲ့သူကို စြဲလမ္းေနတာ မျဖစ္သင့္ေတာ့ဘူး။ ထန္းပင္ ငုတ္တို ဆိုတာ ဘယ္ေလာက္ပဲ ေရေလာင္းေလာင္း အေညႇာင့္ မထြက္နိုင္ဘူး။ ကၽြန္မ ဘဝက ထန္းပင္ငုတ္တို စစ္စစ္ေလ။ ဘယ္ေလာက္ ေရေလာင္းေလာင္း ဘယ္ေတာ့မွ ထြက္လာမွာ မဟုတ္တဲ့ အေညႇာင့္ကို ကၽြန္မ မိုက္႐ူးရဲစြာ ေမၽွာ္လင့္ေနခဲ့မိတာ။

မိန္းမတစ္ေယာက္ မဟုတ္တဲ့ လူတစ္ေယာက္ရဲ့ ေယာက္်ား တစ္ေယာက္အေပၚ ထားတဲ့ အခ်စ္နဲ႔ ေမတၱာတရားကို ရွင္ ကိုယ္ခ်င္းမစာနိုင္ဘူး ဆိုတာ နားလည္ထားပါတယ္"

မိန္းမ စကားေတြ မရပ္မနား ေျပာလိုက္မိတယ္။ စကားနဲ႔ အၿပိဳင္ မ်က္ရည္မိုးက စိုလာ ျပန္တယ္။ ရင္ထဲမွာ နင့္ေနတဲ့ ခံစားခ်က္က အလြမ္းလား၊ အခ်စ္လား၊ ၾကင္နာျခင္းလား၊ နာက်င္ျခင္းလား ဆိုတာ ကၽြန္မ ေကာင္းေကာင္း အဓိပၸါယ္ မေဖာ္နိုင္ေသးဘူး။ ေမာင့္နည္းတူ သေျပမကလည္း ကၽြန္ကို အံ့ဩဟန္နဲ႔ ၾကည့္ေနတယ္။

မျဖစ္သင့္တာေတြ ျဖစ္ေနတဲ့ ေလာကႀကီးမွာ ျဖစ္သင့္ျဖစ္ထိုက္တာေတြ လုပ္ဖို့ ကၽြန္မ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ေတြ ခိုင္မာမွ ျဖစ္မယ္။ ထိန္းခ်ဳပ္တယ္ ဆိုတဲ့ စကားလုံးေတြ သုံးၿပီး ကၽြန္မ ဘယ္ဘဝကိုမွ အဆုံးထိ မနာက်င္ေစေတာ့ဘူး။ လြတ္ေျမာက္ေအာင္ ႐ုန္းထြက္ သြားစရာလည္း မလိုပါဘူး ေမာင္ရယ္။ ကၽြန္မ ေမာင့္ကို ၾကည္ၾကည္ျဖဴျဖဴ ခြင့္ျပဳလိုက္ပါေတာ့မယ္။

ဘဝကို တစ္က ျပန္စၿပီးရင္ ေမာင့္အတြက္ ေမာင့္အတြက္ ဆိုတဲ့ ႐ူး႐ူးမူးမူး ျဖစ္ေနတဲ့ ကိစၥေတြ ဘယ္ေတာ့မွ ျပန္မျဖစ္ေစရေတာ့ဘူး။ ခ်စ္မိသူကေတာ့ အခ်စ္ႏြံထဲက လြတ္ေျမာက္သြားတဲ့ ကၽြန္မ မၾကဳံဖူးေသးဘူး။ ကၽြန္မ ရဲရင့္မွ ျဖစ္မယ္။

"အင္းပါ ... ခ်စ္၊ မင္း ေမာင့္ကို စိတ္နာေနမယ္ ဆိုတာ ေမာင္ နားလည္ပါတယ္။ ပတ္ဝန္းက်င္ အျမင္မွာေတာ့ ေမာင္က မင္းအေပၚ အရမ္းဆိုး၊ အရမ္းနိုင္စားတဲ့ လူဆိုးေလးေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ေမာင္ ခ်စ္အေပၚ ေကာင္းခဲ့တာေတြကို ခံစားတတ္တဲ့ ခ်စ္ႏွလုံးသားက တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္မွာ သိမွာပါ။ ခပ္ေဟာ့ေဟာ့ ေနတတ္လို့ ႏွလုံးသားမွာ ယုတ္ညံ့ျခင္းေတြ အျမဲကိန္းေအာင္းေနမယ္လို့ ခ်စ္ တရားသေဘာနဲ႔ တြက္ထားရင္ မွားလိမ့္မယ္။ ခ်စ္အျမင္မွာ ခ်စ္ကိုယ္ခ်စ္ ထန္းပင္ငုတ္တိုလို မျမင္ဘဲ ေရနဲ႔ထိတိုင္း အေညႇာင့္ေလးေတြ ထြက္ထြက္လာတဲ့ သေျပငုတ္ ျဖစ္လာမယ့္ေန႔မွာ ေမာင္ျပန္လာခဲ့မယ္"

ေမာင့္စကား အဆုံးမွာ ကၽြန္မကို ဖက္ၿပီး ပါးျပင္ကို ခပ္ဖြဖြ နမ္းေတာ့ က်ယ္ဝန္းလွတဲ့ ေမာင့္ရင္ခြင္ရဲ့ အေႏြးဓာတ္က ကၽြန္မကိုယ္ကို လႊမ္းျခဳံသြားေလရဲ့။

* * *

အခန္း (၉)
ေမာင့္ႏွုတ္ခမ္း ရဲရဲေလးက ကၽြန္မပါးကို ထိတယ္ ဆို႐ုံေလး နမ္းၿပီး ေမာင္ ကၽြန္မေရွ႕က လွည့္ထြက္သြားတယ္။ ေမာင့္အနမ္းေလး တစ္ပြင့္မွာတင္ ကၽြန္မ ႏွလုံးသား တစ္ခုလုံး ၿပိဳက် ပ်က္စီးသြားတယ္။ ေမာင္ ကၽြန္မနဲ႔ ဆန႔္က်င္ရာ အရပ္ကို ေျခလွမ္းတစ္လွမ္း လွမ္းလိုက္တိုင္း ကၽြန္မရဲ့ ခ်စ္တတ္တဲ့ ကမၻာမွာ ေနတစ္စင္း ထြက္ထြက္လာတယ္။ ေမာင္ ကၽြန္မကို ထာဝရ ထားသြားခဲ့ၿပီလား မသိ။ ကၽြန္မနဲ႔ ေမာင္ရဲ့ ျဖစ္စဥ္ကို သေျပမက ဘာမွမေျပာဘဲ ဆြံ့အေနတယ္။

ကၽြန္မ အသိစိတ္ ျပန္ဝင္လာတဲ့ အခ်ိန္ ေမာင္က ကၽြန္မနဲ႔ သေျပမတို့ရဲ့ အေဝးဆုံး တစ္ေနရာကို ေရာက္ေနၿပီ။ ေမာင္က ... ထန္းပင္ငုတ္ မဟုတ္ဘဲ ေရနဲ႔ ထိတိုင္း အေညႇာင့္ေလးေတြ ထြက္ထြက္လာတဲ့ သေျပငုတ္တို ျဖစ္မွ ျပန္လာမယ္ ဆိုေတာ့ ေမာင္ ကၽြန္မကို သံေယာဇဥ္ ရွိေနခဲ့တယ္ေပါ့။ ကၽြန္မ ေမၽွာ္ေနရမွာလား။ ေပ်ာ္ေနရမွာလားဟင္ ...။

"မူယာ ... မူယာ ... ေကာင္မ"

သေျပမက ကၽြန္မကို စိတ္ပူပန္စြာ ေခၚေနတယ္။

"မင္းခန႔္ေက်ာ္ တကယ္ ထြက္သြားၿပီလား မသိဘူးေနာ္။ ညည္းကို ငါ ဒီေလာက္ထိ ေျပာလိမ့္မယ္ ထင္မထားဘူးဟယ္။ အမွန္ကေလ ညည္းအေဖ အသုဘကို ငါက မလာခိုင္းလို့ သူမလာတာ။ ညည္းအေဖ ဆုံးတာ သိသိခ်င္း ငါတို့ နယ္လိုက္သြားတဲ့ေန႔ သူ လိုက္လာရမလား ေမးတယ္။ ညည္းက အိုက္တင္ေတြနဲ ငိုေနလို့ ငါက မလာေစခ်င္ဘူး ထင္မိလိုက္တာ"

သေျပမက ေျပာေနရင္း ကၽြန္မလက္ကို လာကိုင္တယ္။

"မွားကုန္ၿပီ ထင္တယ္ မူယာရယ္။ ေအးေအး ေဆးေဆးမွ ညည္းကို ေျပာမယ္ဆိုၿပီး ေနေနတာ"
သေျပမက မငိုဘဲ ရွု္က္ေနတယ္။ ကၽြန္မကို ေျပာမျပတဲ့ ဘယ္ အေၾကာင္းအရာေတြမ်ား သေျပမနဲ႔ ေမာင့္ၾကားမွာ ရွိေနေသးတာလဲ။

"ညည္းအေဖ နာေရးၿပီးေတာ့ ငါ ရန္ကုန္ကို ျပန္လာတယ္။ အဲဒီတုန္းက မင္းခန႔္ေက်ာ္ လာေတြ႕တယ္။ နာေရးနဲ႔ ေငြေရးေၾကးေရး ခက္ခဲေနမွာဆိုၿပီး နင္ဝယ္ေပးထားတဲ့ iPhone ကိုေရာင္းၿပီး ေငြေတြ ျပန္လာေပးတယ္။ နင္သိရင္ လက္မခံမွာ စိုးလို့ ငါ ဒီအတိုင္း ယူထားလိုက္တာ။ မင္းခန႔္ေက်ာ္ကလည္း အတင္း ကူညီတယ္။ ဒီလိုျဖစ္တာ စိတ္မေကာင္းဘူး ဆိုၿပီး ေတာင္းပန္တာေၾကာင့္လည္း ပါတာေပါ့ဟယ္"

ဒါဆို နာေရး အၿပီးမွာ ပြဲေတြ လက္ခံထားတယ္ ဆိုၿပီး သေျပမ ပိုလို့ ေမေမ့ကို ေပးခဲ့တဲ့ေငြေတြက ေမာင္ ကၽြန္မကို ျပန္ေပးတဲ့ ေငြေတြေပါ့။ ေျပာေျပာဆိုဆို သေျပမက အခန္းထဲ ဝင္သြားၿပီး အနီေရာင္ ဘူးေလးကို ယူလာတယ္။

"ဒီမွာ မင္းခန႔္ေက်ာ္ရဲ့ စိန္နားကပ္"

သေျပမက ဘူးကို ဖြင့္လိုက္တဲ့အခါ ေမာင့္နားရြက္ ပါးပါးရဲရဲေလး လွေနတဲ့ စိန္နားကပ္ေလးရဲ့အေရာင္က စူးစူးရွရွ။

"နင္ ေငြလိုရင္ ေရာင္းၿပီး သုံးရေအာင္တဲ့ေလ။ အားလုံး မွားကုန္ပါၿပီဟယ္"

သေျပမက စိန္နားကပ္ေလးကို ကိုင္ၿပီး ငိုေလၿပီ။ သေျပမ စကားအဆုံးမွာ ကၽြန္မ ဦးေခါင္း တစ္ခုလုံး ခ်ာခ်ာလည္ သြားတယ္။ ကၽြန္မ ရင္ထဲမွာ ေနဆယ္စင္း တစ္ၿပိဳင္တည္း ထြက္လာသလို ခံစားလိုက္ရတယ္။ အခ်ိန္တစ္ခုခုရဲ့ အျဖစ္အပ်က္ေတြကို ကၽြန္မ မသိဘဲ စိတ္ထင္ရာေတြ ေျပာလိုက္တာ သြားၿပီ။ ေမေမ ရွိေနလို့ စကားကိုလည္း က်ယ္က်ယ္ မေျပာနိုင္တဲ့ သူက ကၽြန္မပါ။

ဟုတ္ပါတယ္။ အိုး ... ကၽြန္မအေတြးေတြ မွားကုန္ၿပီရွင္။ ကၽြန္မ ကိုယ္တိုင္က ေငြနဲ႔ေပးၿပီး အေပ်ာ္ေတြ ရွာေနရတယ္လို့ ထင္ေနတာ အမွားေတြေပါ့။ ျဖစ္သမၽွ ျပန္စဥ္းစားၾကည့္ မိတယ္။ လူျမင္ကြင္းမွာ ေမာင္ ကၽြန္မကို သဲသဲလွုပ္ ဂ႐ုစိုက္မျပ တတ္ေပမယ့္ လူမျမင္နိုင္တဲ့ ေနရာေတြမွာ ဖိနပ္ကအစ ကိုင္ေပးခဲ့ဖူးတယ္။ ေမာင္မိုးေပးတဲ့ ထီးေတြကို ကၽြန္မ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါး ေဆာင္းခဲ့ဖူးသလို ေမာင္ ယုယုယယ တိုက္တဲ့ ေရေတြ ေသာက္ခဲ့ဖူးတယ္။

ကၽြန္မ ဘာလို့ ဒါေတြကို အခ်စ္တို့ သံေယာဇဥ္တို့လို မျမင္ဘဲ ငါက သူ႔ကို ေငြေၾကးေတြနဲ႔ ပံ့ပိုးေနလို့ ဒါေတြ လုပ္ေပးေနတာလို့ ထင္ေနမိတာလဲ။ ေမာင္မ်ား စိတ္နာၿပီး ကၽြန္မဆီ ျပန္မလာေတာ့ရင္ လြမ္းတဲ့စိတ္နဲ႔ ကၽြန္မ ေသမွာ။ ပြဲေတြ၊ ပန္းေတြ၊ ဆီမီးေတြ၊ အေမႊးတိုင္ ရနံ့ေတြနဲ႔ လွပေနတဲ့ ကၽြန္မရဲ့ နတ္ခန္းက ရနံ့ေတြက ကၽြန္မကို ေလွာင္ေျပာင္ ေနသလိုလို။

"လူႀကီးမင္း ေခၚဆိုေသာ ဖုန္းမွာ စက္ပိတ္ထားပါတယ္ ရွင္"

ေခၚလိုက္တဲ့ အခ်ိန္တိုင္း ၾကားရတဲ့ အသံေတြက နားဝကို မသက္သာပါလား။

"သေျပမ ... ေမာင္ေနတဲ့ တိုက္ခန္းကို ငါ့တို့ လိုက္သြားမလား"
"ျဖစ္ပါ့မလား ေကာင္မရယ္။ ေတာ္ၾကာ ငါတို့ပုံစံေတြကို မင္းခန႔္ေက်ာ္ သူငယ္ခ်င္းေတြ ေတြ႕သြားရင္ သိကၡာက်ေနပါဦးမယ္"

ကၽြန္မ အေမးကို သေျပမက စဥ္းစားရင္း ျဖည္းျဖည္း ေျဖတယ္။ ကၽြန္မ နည္းတူ သေျပမလည္း ေမာင့္အေပၚ ေစတနာ ရွိပါလား။ ေမာင့္ အသိုင္းအဝန္းမွာ ေမာင့္ကို အထင္ေသး ခံရမွာကို စိတ္ပူေနတယ္။

"တစ္ခုေတာ့ ရွိတယ္။ ငါတို့ ေယာက္်ားပုံစံ ဝတ္သြားမွ ျဖစ္မယ္။ ငါတို့ေၾကာင့္ သူ႔ကို အထင္ေသး မခံရေစခ်င္ဘူး။ နင္လည္း ေဆးဆိုးထားတဲ့ နင့္လက္သည္းေတြကို ဖ်က္ၿပီး ညႇပ္ပစ္လိုက္ဟာ။ ငါလည္း အရွည္ထားတဲ့ ဆံပင္ကို နည္းနည္း ၾကည့္ေကာင္းေအာင္ ညႇပ္လိုက္မယ္"

ကၽြန္မ တစ္ခါမွ ကၽြန္မဆံပင္ ညႇပ္ၿပီးမွ သြားေတြ႕မယ္လို့ မေတြးမိဘူး။ သေျပမကေတာ့ ေဘးကေန ကၽြန္မတို့ ျဖစ္ပုံကို အကုန္သိေနေတာ့ ပတ္ဝန္းက်င္နဲ႔ သဟဇာတ ျဖစ္မယ့္ပုံမ်ိဳးကို ေျပာင္းခိုင္းေနတယ္။

"ေအးပါ ေကာင္မရယ္။ သြားေတြ႕ရမွာက က်ဳပ္လင္ေနာ္။ ညည္းလင္ မဟုတ္ဘူး။ ပိုပိုေတြလုပ္ၿပီး ခ်ိဳးေၾကာ္၊ စနိုက္ေၾကာ္ေတာ့ လုပ္မယ္ မႀကံနဲ႔"
"မူးထာဟယ္။ မေထာ္မနန္းေတြ သူငယ္ခ်င္းလင္ကို ေၾကာင္ေတာင္ႏွိုက္စရာလား။ ဒီမွာၾကည့္၊ ခါးေလးလွုပ္ကာ လွမ္းသာ ေလၽွာက္လိုက္စမ္းပါ သူငယ္ေတြ၊ သူငယ္ေတြဆိုတာ သေျပမ ေနာက္မွာ တစ္ပုံႀကီး သေဘာေပါက္လား မေသာ္ေမာ္"

သေျပမက သူ႔ကိုယ္ခႏၶာ ခပ္ျပည့္ျပည့္ကို တစ္ပတ္လွည့္ၿပီး အိုက္တင္ေတြ လုပ္ျပလို့ စိတ္ညစ္ေနတဲ့ၾကားက စိတ္ေပ်ာ္သလို ျဖစ္သြားသည္။

အားလုံး အဆင္သင့္ ျဖစ္ေနၿပီ။ ေမာင့္ဆီ သြားဖို့ပဲ က်န္ေတာ့တယ္။ ကၽြန္မလည္း အႏွစ္ႏွစ္အလလ မဝတ္ဘဲထားတဲ့ ပုဆိုးႀကီး တကားကားနဲ႔ သေျပမကလည္း ေဘာင္းဘီအက်ပ္ကို ပုံက်ေအာင္ ဝတ္ထားတယ္။ ေျပာသာေျပာတယ္။ တစ္သက္လုံး က်ားက်ားလ်ားလ်ား ဝတ္တာ မေတြ႕ဖူးတဲ့ သေျပမပုံက ကၽြန္မ မ်က္စိထဲမွာ လယ္ေတာထဲက စာေျခာက္႐ုပ္ကို ေဘာင္းဘီစြပ္ထားတဲ့ အတိုင္း။ ကၽြန္မ ကြက္ၾကည့္ကြက္ၾကည့္ လုပ္ရင္း ျပဳံးေနလို့ သေျပမ ရွက္ကိုးရွက္ကန္း ျဖစ္ၿပီး သူ႔ေဘာင္းဘီကို ျပန္ျပန္ၾကည့္ေနတယ္။

"ဂြမ္းပါၿပီေတာ္။ ငါ့ရဲ့ လွပတဲ့ ငါ့ရွဉ့္ကိုယ္လုံးေလး မေပၚေတာ့ဘူး။ ဒီေယာက္ျပား ပုံႀကီးနဲ႔"

သေျပမ စကားေၾကာင့္ ကၽြန္မ ဟားတိုက္ ရယ္လိုက္တယ္။ ေတာ္ေသးတယ္၊ ေမေမမ်ား ကၽြန္မကို ဒီပုံျမင္ရင္ ဘယ္ေလာက္ ရယ္ခ်င္မယ္ မသိဘူး။ အိမ္မွာ ၃ ရက္ပဲ ေနၿပီး သူ မေနနိုင္ဘူး။ နယ္ကိုျပန္မယ္ ဆိုၿပီး ျပန္ပို့လိုက္လို့ ေတာ္ေသးတယ္။ မဟုတ္ရင္ မလြယ္။

"တပည့္ေတာ္မ ေမာင္နဲ႔ အဆင္ေျပပါေစ ဘုရား။ ကူညီေဆာင္မေပးပါ"

အစ္မေတာ္ မေငြေတာင္နဲ႔ အရွင္ေတြကို ဦးတိုက္လိုက္တယ္။ အိမ္က အထြက္မွာ သာယာလာတဲ့ ရာသီဥတုက တျဖည္းျဖည္း ေျပာင္းလာတယ္။ ေလျပည္ေလးေတြက ျဖည္းျဖည္းမွန္မွန္ တိုက္ေနရာမွာ နည္းနည္း ပိုၾကမ္းလာသလို ခံစားရတယ္။ ေလျပည္နဲ႔အတူ မိုးေရစက္ေလးေတြက တဖြားဖြား က်ေနတယ္။ တစ္ခါတစ္ခါ ၿခိမ္းလိုက္တဲ့ မိုးၿခိမ္းသံက ရင္ထဲကို ထိတ္ခနဲ ျဖစ္ေနေအာင္ က်ယ္လွတယ္။ ေမာင္ေနတဲ့ တိုက္ခန္းနားေရာက္မွ ရြာလို့ ေတာ္ေသးတယ္။ ဒီလိုမွ မဟုတ္ရင္ မလြယ္။

"ေဒါက္ ... ေဒါက္"

အခန္းတံခါးကို ေခါက္ေနတဲ့ အခ်ိန္ ရင္ခုန္သံေတြက မိုးၿခိမ္းသံေတြလို ဆူညံေနတယ္။ ေမာင့္ကိုျမင္ရင္ "ကၽြန္မ မွားပါတယ္ေမာင္" ဆိုၿပီး ေမာင့္ရင္ခြင္ထဲကို ဝင္လိုက္ရမလား။ ကၽြန္မနည္းတူ သေျပမလည္း ရင္ခုန္ေနမွာကို သိတယ္။

"ကလစ္ ..." ဆိုတဲ့ တံခါးေသာ့ကို လွည့္လိုက္တဲ့အသံၾကားၿပီး ေမာင့္အခန္းတံခါး ပြင့္လာတယ္။

* * *

အခန္း (၁၀)
"ဘယ္သူနဲ႔ ေတြ႕ခ်င္လို့လဲ မသိဘူး ခင္ဗ်"

အသက္ ႏွစ္ဆယ္ပတ္လည္ ေကာင္းေလး တစ္ေယာက္ လာေျဖတယ္။

"အစ္ကိုတို့က ကိုမင္းခန႔္ေက်ာ္ မိတ္ေဆြေတြပါ။ သူနဲ႔ေတြ႕ရေအာင္ လာတာ"

ေကာင္ေလးက ကၽြန္မတို့ကို ၾကည့္ၿပီး အံ့ဩဟန္နဲ႔ ...

"အစ္ကိုတို့က ကိုမင္းခန႔္ေက်ာ္ နိုင္ငံျခား ထြက္သြားတာ မသိဘူးလား။ ထိုင္းမွာ သူ႔သူငယ္ခ်င္းေတြ အကူအညီနဲ႔ အလုပ္လုပ္ဖို့ သြားတာ ၿပီးခဲ့တဲ့ သုံးရက္ကပဲ"

အိုး ... ဘုရားသခင္၊ ေမာင္ မရွိေတာ့ဘူးတဲ့။ ေမာင္ ျမန္မာနိုင္ငံမွာ မရွိေတာ့ဘူးတဲ့။ ကၽြန္မကို သေျပမက သတိေပးသလို တစ္ခ်က္ လာကိုင္ၿပီး ...

"ေက်းဇူးပဲ ညီ၊ ကိုယ္တို့ကို ခြင့္ျပဳပါဦး"

ေကာင္ေလးကို ႏွုတ္ဆက္ရင္း သေျပမက ကၽြန္မလက္ကို တြဲေခၚတယ္။ ဘာေၾကာင့္ နိုင္ငံျခားသြားမယ္ ဆိုတာ ေျပာမသြားတာလဲ ေမာင္ရယ္။ ခ်စ္ ေျပာလိုက္တဲ့ စကားေတြေၾကာင့္ ေမာင္ ကိုယ့္ေျခေထာက္ေပၚ ကိုယ္ရပ္မယ္ ဆိုၿပီး ႀကိဳးစားလိုက္တာေပါ့။ ေမာင္သာ ကၽြန္မနား ေနရင္ ဘာပဲ လုပ္ေပးရ လုပ္ေပးရ ပါကြယ္။ ေမာင္ ဒီလို လြတ္ေျမာက္ဖို့ ဘယ္အခ်ိန္ ကတည္းက ႀကိဳးပန္းေနမွန္း ကၽြန္မမွ မသိတာကိုး။

အလာတုန္းက ၿခိမ္း႐ုံၿခိမ္းတဲ့ မိုးႀကိဳးေတြက ကၽြန္မေခါင္းကို ပစ္ခ်လိုက္တယ္လို့ကို ထင္မိတယ္။ ရက္စက္လိုက္တာလို့ မေျပာခ်င္ေပမယ့္ ေမာင္ မၾကင္နာတာေတာ့ ေသခ်ာတယ္။

"ဘာတဲ့ ၊ သေျပငုတ္လို ေရနဲ႔ထိၿပီး အေညႇာင့္သစ္ေလးေတြ ျပန္ေပါက္မယ္လို့ ခံယူထားတဲ့ေန႔ ျပန္လာမယ္" ဆိုတာ ေမာင္ ရည္ရြယ္ခ်က္ တစ္ခုနဲ႔ ေျပာခဲ့တာေပါ့ေလ။ ျပန္ထြက္လာတဲ့ လမ္းတစ္ေလၽွာက္လုံး ကၽြန္မနဲ႔ သေျပမ မ်က္ရည္မိုးေတြ လမ္းထိလၽွံခဲ့တယ္။

* * *

လြမ္းဆြတ္တဲ့ဒဏ္ ဆိုတာ ခံရဖူးတဲ့သူမွ သိလိမ့္မယ္။ တစ္ရက္ တစ္ေန႔တည္းနဲ႔ ေျပေပ်ာက္သြားတယ္ ဆိုတာ အလြမ္းစစ္ မဟုတ္လို့ဘဲ ကၽြန္မကေတာ့ သတ္မွတ္တယ္။ ပိေတာက္ေတြေတာင္ အႀကိမ္ သုံးဆယ္ေလာက္ ပြင့္ခဲ့လို့ ခါေႏြဥဩရဲ့ တြန္က်ဴးသံေတြကိုလည္း လြမ္းေဆြးေဆြး ခံစားခဲ့တာ ႏွစ္ေပါင္း ၾကာေညာင္းေပါ့။ ေဖေဖေနာက္ကို ေမေမက မ်ားမၾကာတဲ့ ႏွစ္ပိုင္းအတြင္းမွာ လိုက္သြားတယ္။

ဒီႏွစ္ေတြမွာ လြမ္းတဲ့စိတ္နဲ႔ ကၽြန္မဘဝ တိုးတက္ ရွင္သန္ေအာင္ မနည္း ျပန္ပ်ိဳးေထာင္ခဲ့ရတယ္။ အမွန္ေတာ့ အခ်စ္ဟာ ကာရန္မညီတဲ့ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ပါပဲ။ ဘယ္ေလာက္ပဲ လိုခ်င္ တပ္မက္ေပမယ့္ အခ်ိန္တန္ေတာ့ ေမာင္က ကၽြန္မ ရင္ခြင္ကေန ပ်ံသန္းသြားတယ္။ ေမာင္ကေတာ့ လြတ္ေျမာက္သြားေပမယ့္ ကၽြန္မကေတာ့ ခ်စ္တတ္တဲ့ စိတ္တစ္ခုတည္းနဲ႔ ေမာင့္ထံပါးမွာ ဘယ္အခ်ိန္ ဘယ္အခါ ျဖစ္ျဖစ္ ခိုလွုံခ်င္ေသးတယ္ ေမာင္။

ခု ကၽြန္မက နတ္ေလာကမွာ တပည့္တပန္းေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားရဲ့ မာမီမူယာ ျဖစ္ေနၿပီေလ။ အသည္းကို ကြဲေအာင္ ခမ္းစိမ္းစိမ္း ခြဲသြားတဲ့ ေမာင္ရယ္ ဒီရင္ခြင္ အိုေဟာင္းေဟာင္းကိုမ်ား လမ္းၾကဳံရင္ ဝင္နားေစခ်င္ေသးတယ္။ အမွန္ေတာ့ အေျခာက္ဘဝ ဆိုတာ ေရေလၽွာ္ၿပီး မေျခာက္လို့ ထိုင္းေနတဲ့ အဝတ္လိုပဲ။

အရမ္းေျခာက္သြားတဲ့ အဝတ္လိုလည္း တန္ဖိုးမရွိသလို အရမ္းစိုေနတဲ့ အဝတ္လိုလည္း အေရးတယူ မရွိတတ္ၾကဘူး။ ေလာကမွာ စိုတာေတြ၊ ေျခာက္တာေတြ ရွိေကာင္း ရွိနိုင္ေပမယ့္ ကၽြန္မတို့မွာ ရွိတဲ့ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာေတြ ကိုေတာ့ အခ်စ္နဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ကၽြန္မတို့ကို ႐ူးတယ္လို့ ဆိုေကာင္း ဆိုလိမ့္မယ္။ မိခင္ဆန္တဲ့ စိတ္၊ ၾကင္နာတတ္တဲ့ ႏွလုံးသားနဲ႔ ျမင့္ျမတ္တဲ့ အေသြးအသားေတြ မရွိရင္ ကၽြန္မတို့ရဲ့ ေျမာက္ျမားစြာတဲ့ ေငြေတြကို တျခားသူေတြအတြက္ အသုံးခ်လိမ့္မယ္လို့ ရွင္တို့ ထင္ေနသလား။

အခ်စ္သစ္လည္း ထပ္မရွာသလို သိပ္ခ်စ္တတ္တဲ့ ႏွလုံးသားကိုလည္း ေမာင္ တစ္ေယာက္အတြက္ပဲ သီးသန႔္ေနရာလြတ္ ထားလိုက္ေတာ့ ကၽြန္မတို့ အသိုင္းအဝိုင္းမွာ ကၽြန္မကို ႐ူးသြပ္သူလို့ သမုတ္ၾကတယ္ေလ။ အခ်စ္စစ္ဆိုတာ တစ္ခါတည္းမွာ တစ္ဦးတစ္ေယာက္တည္းကို ခ်စ္ၿပီး ထာဝရ သူနဲ႔ အတူတူ ျမႇပ္ႏွံလိုက္လို့ မရဘူးဆိုတဲ့ သူနဲ႔ ကၽြန္မ ေတြ႕ခ်င္တယ္။

ေမာင္က အေသြးကို ယူတယ္၊ အသားကို ယူတယ္၊ အခြင့္အေရးကို ယူတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေမာင့္ကို ကၽြန္မ ေမတၱာစစ္နဲ႔ ခ်စ္တယ္။ ေမာင္ကလြဲၿပီး ကၽြန္မ အသားကို၊ ကၽြန္မ အေသြးကို၊ ကၽြန္မ ႏွလုံးသားကို၊ ကၽြန္မ ပါးကို နမ္းေစခ်င္တဲ့ အျခားတစ္ေယာက္ မရွိဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ကေတာ္ေလာကမွာ မူယာပိုက သိပ္ခ်စ္တတ္တဲ့လူလို့ ဆိုၾကတယ္။ တက္သစ္စ ကေတာ္ေပါက္စေလးေတြ သူတို့ သူငယ္ေလးေတြနဲ႔ ခ်စ္ခန္း၊ ႀကိဳက္ခန္းေလးေတြ နတ္နန္းမွာ ေဖာက္သည္လာခ်ရင္ သက္ျပင္းကို ခပ္မမ ခ်ၿပီး ...

"အမေလး သမီးေတြ၊ ဒီေလာက္နဲ႔ တက္မလာနဲ႔။ ညည္းတို့ထက္ က်ဳပ္က ပိုဆိုးခဲ့၊ ကဲခဲ့၊ သဲခဲ့တာပါေအ"

လို့ေျပာရင္ သက္တူရြယ္တူ အေပါင္းအသင္းေတြ ရယ္ၿပီး ...

"ကေလးေတြ ေရွ႕မွာ မေထာ္မနန္းေတြ ေျပာၿပီး ငယ္က်ိဳးငယ္နာေတြ မေဖာ္နဲ႔" လို့ ဆိုၾကျပန္တယ္။

* * *

ဒီေန႔မွ မွတ္မွတ္ရရ တစ္ေယာက္ေသာသူကို အရမ္း သတိရေန မိတယ္။ စိတ္ေျပလက္ေပ်ာက္ ဘယ္ဆီမ်ား ေရာက္ေနၿပီလဲ အခ်စ္ရယ္လို့ ညည္းလိုက္ခ်င္ေပမယ့္ အသက္အရြယ္အရ မျဖစ္သင့္ေတာ့ဘူး မဟုတ္လား။ ေမာင္နဲ႔ ကြဲသြားၿပီးတဲ့ ေနာက္ပိုင္း ကၽြန္မ ေလာဘ အားလုံးကို ေလၽွာ့ခ်လိုက္တယ္။

ရသမၽွ ေငြေၾကးဥစၥာ အားလုံးကို ေလးပုံပုံတယ္။ တစ္ပုံကို စုတယ္။ တစ္ပုံကို ဘုရားကိုလွူတယ္။ တစ္ပုံကို စားတယ္။ ေနာက္တစ္ပုံကိုေတာ့ သူေရာက္လာတဲ့ တစ္ေန႔အတြက္ သီးသန႔္ထားမိတယ္။

မာမီ မူယာပိုလို့ ဆိုလိုက္တာနဲ႔ အလွူအတန္း ရက္ေရာတဲ့သူ။ သမီးအေပၚ ဩဇာေညာင္းသူ၊ ခ်စ္ေရးခ်စ္ရာ အရွုပ္အရွင္း ကင္းသူရယ္လို့ နာမည္ ႀကီးခဲ့တာေတာင္ ႏွစ္ေပါင္း ၾကာခဲ့ၿပီ။ နာမည္ တစ္လုံးကို တန္ဖိုးထား ထိန္းသိမ္းရင္း ခ်စ္ခဲ့ဖူးတဲ့ ရင္ခြင္တစ္ခုကို သိုသိုသိပ္သိပ္ေလး လြမ္းေနရတယ္။ တစ္ခါတစ္ေလ သေျပမက ...

" မူယာရယ္ ... အခ်ိန္ေတြက ကုန္တာ ျမန္လိုက္တာ။ အခု ငါတို့က လွပတဲ့ ႐ုပ္ရည္ ဆိုတာလည္း မရွိေတာ့ဘူး။ ဆႏၵကို သိကၡာနဲ႔ ထိန္းထားလို့ အရွင္သခင္ေတြ ေက်းဇူးနဲ႔ စားဖို့ မပူ၊ ေသာက္ဖို့ မပူရ။ ေနဖို့ မပူရဘဲ လူလိုသူလိုေလး ေနရတာ။ ဒီလို အဟုတ္ဘဲ စိတ္အလိုလိုက္တဲ့ ကေတာ္ေတြ ေရာဂါေတြရ က်န္းမာေရးေတြ ဆိုးဝါးၿပီး ဘဝပ်က္သြားတဲ့ သူေတြ တစ္ပုံႀကီးေနာ္။ က်ဳပ္ေလ မင္းခန႔္ေက်ာ္ကိုလည္း ရွာႀကံၿပီး ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ သူ႔ေၾကာင့္သာ မဟုတ္ရင္ လမ္းေဘးမွာ ဘဝပ်က္ေနတဲ့ အေျခာက္မႀကီးေတြ ငါတို့ ျဖစ္မေနဘူးလို့ မေျပာနိုင္ဘူး။ ၿပီးေတာ့ နင့္ရဲ့ အခ်စ္ကို သိကၡာနဲ႔ ထိန္းထားနိုင္တာ ကိုလည္း က်ဳပ္ အားက်မိပါတယ္ ေအ။ အခ်စ္ေနာက္ကို လိုက္ရင္းနဲ႔ ညည္းမ်ား ေတြ႕ရာ အခ်စ္ေတြနဲ႔ ေပ်ာ္ေမြ႕ သြားမွာကို အဲဒီတုန္းက က်ဳပ္ စိတ္ပူလိုက္တာ"

သေျပမေတာင္ ဘာလိုလိုနဲ႔ ကၽြန္မနဲ႔တန္းတူ ေရႊတိုက္စာရင္းဝင္ နတ္ကေတာ္ႀကီး ျဖစ္ေနၿပီ။ ကၽြန္မ အေပၚမွာေတာ့ ရဲေဘာ္ရဲဘက္ တစ္ေယာက္လို ကၽြန္မအေပၚ ေကာင္းခဲ့တာ။ လူတစ္ခ်ိဳ့နဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး တခ်ိဳ့ အသိုင္းအဝိုင္းက လူေတြက ကၽြန္မတို့ အခ်စ္နဲ႔ ကၽြန္မတို့ ေနထိုင္ခဲ့တဲ့ စရိုက္ေတြကို ရြံ့မုန္းတဲ့ လူေတြ ရွိေကာင္း ရွိလိမ့္မယ္။ ဒါေတြကို ကၽြန္မကေတာ့ အမ်ားႀကီး မအံ့ဩပါဘူး။

စကားေတြ ေျပာေနရင္း သေျပမကို ...

"ဟဲ့ ... လိုအပ္တာေတြ ရွိေနဦးမယ္။ ေသခ်ာေလး စစ္ဦးေနာ္။ က်န္ခဲ့တာေတြ၊ လိုခဲ့တာေတြ ရွိလို့ သခင္ေတြ ၿငိဳျငင္ဦးမယ္"

ကၽြန္မအိမ္ နတ္နန္းမွာ သမီးတစ္ေယာက္ အဆင္ေျပလို့ ေအာင္ပြဲအတြက္ ျပင္ဆင္ေနၾကတာ။ မနက္ ၁၀ နာရီေလာက္က စၿပီး တစ္ေန႔ခင္းလုံး ေခ်ာ့ၾက၊ ကၾကမွာ။ ကၽြန္မ ေမေမ ဆုံးသြားၿပီး ေနာက္ပိုင္း နယ္မွာရွိတဲ့ အိမ္ေတြ၊ ယာေတြ၊ လယ္ေတြ အားလုံး ေရာင္းလိုက္တယ္။ ေနာက္ ေရာင္းရတဲ့ ေငြေလးကို အတိုးေလး ဘာေလး ေပးထားၿပီး ကၽြန္မ အိမ္ကို အိမ္နန္းပုံစံ ျပင္ပစ္လိုက္တယ္။ ပြဲေတြ၊ ဘာေတြဆို ကၽြန္မ အိမ္တင္ ဆိုင္းသမားေတြ ေခၚၿပီး အမိုးအကာနဲ႔ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ကနားေတြ ေပးနိုင္ေအာင္ေပါ့။

ကၽြန္မရဲ့ ဇာတ္ညႊန္းေရး ဆရာမက သေျပမေလ။ သူ အႀကံေပးလို့ ဒီလို လုပ္ျဖစ္သြားတာ။ အခုပြဲမွာေတာ့ သေျပမက ဦးစီးဦးကိုင္ လုပ္ေနလို့ ကၽြန္မက ေတာင္ၾကည့္ ေျမာက္ၾကည့္ ေလာက္ပဲ။ လိုအပ္တဲ့ ပြဲေတြအားလုံး ၿမိဳင္ၿမိဳင္ဆိုင္ဆိုင္ ျဖစ္ေနလို့ ဆိုင္းဆရာကေတာင္ နတ္ပင့္တီးလုံးကို အစပ်ိဳးေနၿပီ။ ခဏေနဆို သေျပမနဲ႔ သူ႔သမီးတစ္သိုက္ ကၾက ခုန္ၾက၊ ေပ်ာ္ၾက ပါးၾကမယ့္ နတ္ေခ်ာ့ပြဲႀကီး ကၾကေတာ့မယ္။ လုပ္ရိုးလုပ္စဥ္ေတြ အားလုံး လုပ္ၿပီး တခ်ိဳ့ နတ္ကေတာ္ေလးေတြ ေခ်ာ့ေနတဲ့အခ်ိန္ သေျပမက ...

"ေကာင္မ ...၊ ညည္းလည္း ေခ်ာ့ဦးေလ တစ္ခါေလာက္။ ဒါမွ အလွူရွင္ေတြလည္း ေက်နပ္မွာေပါ့"
"ေအးပါ ေခ်ာ့တာေပါ့"

သေျပမက ေျပာရင္းနဲ႔ ကၽြန္မအတြက္ ပဝါေတြ ယူလာတယ္။ ပဝါစကို ကၽြန္မ ကၽြမ္းက်င္က်င္က်င္ လွလွပပေလး ေပါင္းလိုက္ၿပီး ...

"ပုဆိုးေတြေတာ့ မဝတ္ေတာ့ပါဘူးဟယ္။ အသက္လည္း ႀကီးပါၿပီ။ ဒီအတိုင္း ရိုးရိုးေလးပဲ ေခ်ာ့တာေပါ့"

ကၽြန္မ အထဲကို ဝင္လိုက္ရင္ပဲ ဆိုင္းသမားက စတီးေနၿပီ။ ကၽြန္မ လက္အုပ္ခ်ီၿပီး ကိုယ္ေတာ္ႀကီး (ကိုႀကီးေက်ာ္) မ်က္ႏွာေတာ္ကို ေမာ္ဖူးလိုက္ေတာ့ ကိုယ္ေတာ္ႀကီး မ်က္ႏွာက ျပဳံးေနသလိုလို။ ကၽြန္မ မ်က္လုံးႏွစ္ဖက္ကို မွိတ္လိုက္တဲ့ အခါမွာ အုန္းပြဲ၊ ငွက္ေပ်ာပြဲက ရတဲ့ အနံ့ေတြနဲ႔ ဆန႔္က်င္တဲ့ ရနံ့တစ္ခုက ကၽြန္မ ႏွာေခါင္းထဲကို ဝင္လာတယ္။

"အို ... ေမာင္မ်ားလား"

အသက္ ၆၀ သာ ျပည့္မယ္။ ေမာင့္ရဲ့ ကိုယ္သင္းရနံ့ေလးကို ကၽြန္မ မွတ္မိေနေသးတယ္။ ေမာပန္းသမၽွ ေခါင္းဝင္ၿပီး ခၽြဲခဲ့၊ သဲခဲ့တဲ့ ရင္ခြင္ခပ္ေႏြးေႏြးကို သတိတရနဲ႔ ရင္ေတာင္ ခုန္သြားတယ္။ နတ္ပင့္ဆိုင္းလည္း တီးေနၿပီဆိုေတာ့

"ေမာင္လား"

ဆိုတဲ့ အၾကည့္နဲ႔ မၾကည့္နိုင္ဘူး။ ကၽြန္မ ကတယ္ ခုန္တယ္။ ေပ်ာ္တယ္။ ပါးတယ္၊ ေသာက္တယ္ စားတယ္။ ဒါေပမယ့္ စိတ္က ကိုယ္ေတာ္ေတြဆီမွာ ေရာက္မေနဘူး။ ဆိုင္းသံက ဒီေန႔မွာ ပိုျမဴးသလို ခံစားမိတယ္။

"သားေတြ သမီးေတြ စီးပြားတက္ၿပီး ထူးေအာင္ တေဘာင္ဆိုတာ ျပေဟ့"

ကၽြန္မ ေအာ္လိုက္တယ္ ဆိုရင္ပဲ ဆိုင္းသံက ၿမိဳင္ၿမိဳင္ဆိုင္ဆိုင္နဲ႔ တေဘာင္ကို စတီးတယ္။

"ေသာက္ေသာက္စားစား လူမင္းသားႀကီးပါ ဘုရား ေသာက္ပါ၊ မူးပါ၊ ထူးပါ ဘုရား"

သမီးတစ္ေယာက္ရဲ့ သီခ်င္းသံ စူးစူးကို ဆိုလိုက္တဲ့ အခ်ိန္မွာ ကၽြန္မနား အရိပ္ေလး တစ္ခု ကပ္လာတယ္။

ေသေသခ်ာခ်ာ ၾကည့္မွ ေမာင္ပါလား။ ေမာင့္ေခါင္းမွာ ပဝါအစိမ္းေလး တစ္ခုကို အခ်ိဳးမက်စြာ ေပါင္းထားတယ္။ ေမာင့္ေဘးမွာ သေျပမက ကၽြန္မနဲ႔ အတူတူ ဝင္ကေနၿပီ။ အိုး ... ကၽြန္မ ရင္ေတြ ခုန္လိုက္တာ။ ေမာင္ ကၽြန္မဆီ ျပန္လာတယ္။ ဆိုင္းသံေတြနဲ႔ ရင္ခုန္သံေတြ ေပါင္းလိုက္ရင္ ကၽြန္မ ႏွလုံးခုန္ႏွုန္းေတြ ရပ္သြားမလား မသိ။

ကၽြန္မ ေမာင့္ကို ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ လြမ္းဆြတ္စိတ္နဲ႔ ျမတ္ျမတ္နိုးနိုးၾကည့္ ကခုန္ေနသလို ကၽြန္မကိုလည္း အစ္မေတာ္ မေငြေတာင္က ...

"ဒီေကာင္မေတာ့ ခ်စ္သူ႔နယ္ေျမက ဘယ္ေတာ့မွ လြတ္ဖို့ မျမင္ဘူး" ဆိုၿပီး ခပ္ေထ့ေထ့ ျပဳံးေနမလား မသိ။

---------
ေဇာ္ညီညီ (ေနျပည္ေတာ္)

(Unicode)

လွတ်မြောက်ပါတော့ သူ့နယ်မြေ အပိုင်း (၂)
-------------------------------------------------------------------------------

အခန်း (၆)
ဒီလို ဆွဲလှန်ပစ်လိုက်တော့ ရှိတဲ့နတ်ရုပ်တွေ အားလုံး ကြမ်းပြင်ပေါ် ကျပြီး အသံပေါင်းစုံ ထွက်လာတယ်။

"ဟယ် ... ကောင်မ၊ ညည်း ဘယ်လို လုပ်လိုက်တာလဲ။ ညည်း တစ်သက်လုံး ကိုယ်တော်တွေ ကျွေးလို့၊ ကိုယ်တော်တွေ မွေးလို့ လူတစ်လုံး သူတစ်လုံး ဖြစ်လာတာလေ"

သပြေမက ကျွန်မကို ကြည့်ပြီး အံ့ဩဝမ်းနည်းစွာ ဆိုရင်း သူမ မျက်ဝန်းက မျက်ရည်တွေ ကျလာတယ်။

"ညည်းနှယ်အေ ...။ ကိုယ် လင်မှု သားမှုနဲ့ အဆင်မပြေတိုင်း ငါ့ကိုယ်တော်တွေကို ရန်မလုပ်ပါနဲ့။ နင် ရွှေဆိုရွှေ၊ နင် ငွေဆိုငွေ၊ နင် တိုင်တည်တိုင်း ကိုယ်တော်တွေဘက်က တာဝန်မကျေတာ ဘာရှိခဲ့လို့လဲ။ ညည်းတော့ လင်စိတ် သားစိတ် မွှန်နေလို့ ဒါမျိုးတွေ ဖြစ်လာတာ။ ထိန်းရမှာက ညည်းရဲ့ လင်တရူးတဲ့ စိတ်ဟဲ့ ကောင်မရဲ့ ..."

တစ်ခါမှ ကျွန်မကို မာမာထန်ထန် မပြောခဲ့တဲ့ သပြေမက ကျွန်မကို စိတ်ဆိုးမာန်ဆိုး ပြောနေတယ်။ ငိုရင်းနဲ့ ပြောလိုက်တာ ရစရာကို တစ်ခုမှ မရှိတော့ဘူး။ နောက် သပြေမက ကိုယ်တော်ကြီး ကိုယ်တော်လေး နတ်ရုပ်တွေ၊ ကိုကြီးကျော် နတ်ရုပ်တွေကို သူ သတ်မှတ်ထားတဲ့ နေရာတွေအတိုင်း ပြန်ထားရင်း

"ညည်းကိုအေ ငါ့မှာ အသိဉာဏ် ကြီးတဲ့သူ၊ ငါတို့တွေထက် ပညာတတ်တဲ့ ပညာရှိမကြီးဆိုပြီး နင်ဘာလုပ်လုပ် အကောင်း မြင်ခဲ့တာပါအေ၊ ညည်းခုလို ငါ့ကိုယ်တော် ပုံတွေကို တွန်းချပစ်တာ ငါ့ ရင်နာတယ်ဟေ့"

သပြေမက သူ့ရင်ဘတ်ကို ထုထုပြီး အော်ကြီးဟစ်ကျယ် ပြောပြော ငိုတယ်။ ကျွန်မ ဘာတွေ လုပ်မိပါလိမ့်။ ရင်ထဲမှာ မခံစားနိုင်တဲ့ ဝေဒနာ တစ်ခုကို အရှင်တွေအပေါ်မှာ ယုံကြည် အားကိုးစိတ်နဲ့ ပေါက်ကွဲ ထွက်ကုန်တာ ဖြစ်မယ်။

"ကိုးပြစ်ရှိရင်လည်း ကြေပါ။ ဆယ်ပြစ်ရှိရင်လည်း ကြေပါ။ ဒီ လင်တရူး ကိုလည်း ခွင့်လွှတ်တော်မူပါ"

အသံကို ကျယ်ကျယ်အော်ပြီး ငိုနေရင်း သပြေမက အရှင်တွေကို တောင်းပန်နေတယ်။

ကျွန်မ အသိစိတ် ကပ်လာတဲ့ အချိန်မှာ ကျွန်မလည်း မျက်ရည်တွေ ထွက်နေပြီ။ ဒီထက် အဆိုးဝါးဆုံးက ကျွန်မရဲ့ တိုက်ကြက်လေး ခေါင်းကျိုးသွားတယ်။ ဘုရားဘုရား ကိုကြီးကျော်ရဲ့ ရွှေ တိုက်ကြက်ကလေး။ ကျွန်မ ကတော် ဖြစ်ခါစ ဟောကိန်းတွေ၊ ပြောကိန်းတွေ မှန်လို့ဆိုပြီး ကျွန်မရဲ့ နတ်ဆွေ နတ်မျိုးတွေ ဆက်ထားတဲ့ ခေါင်းကို ရွှေငါးကျပ်သားနဲ့ လုပ်ထားတဲ့ တိုက်ကြက်လေး ...၊ သွားပြီ။ ကျွန်မ စိတ်ကို မထိန်းနိုင်တဲ့ ခဏမှာ ကျွန်မ တန်ဖိုးထားတဲ့ အရာလေး ကျိုးသွားပြီ။

သပြေမကတော့ ကျွန်မကို မျက်စောင်း တထိုးထိုးနဲ့ မကျေနပ် နိုင်သေးဘူး။

"အေးပါ ကောင်မရယ်။ ငါ မှားသွားပါတယ်။ ခုတော့ အဆင်ပြေ သလိုပဲ ထားခဲ့တော့။ ဖေဖေ့ ရက်လည်ပြီးမှ သေချာလေး ငါပြန်လုပ်ပါ့မယ်အေ"
"ညည်း သေချာတယ်နော်"

ကျွန်မ အပြောကို သပြေမက စိတ်မချစွာ မေးရင်း ...

"ပြောတဲ့အတိုင်း မလုပ်ရင် အရှင်နှစ်ပါးရဲ့ လက်သုံးတော်ဓားနဲ့ ဒီလင်တရူးမကို ဖယ်ရှားတော်မူပါ ဘုရား။ စီးတော်ကျားနဲ့ တိုက်တော်မူပါ"

သပြေမက ပြောလျက်နဲ့ တောင်ပြုံး အရှင်နှစ်ပါးကို လှမ်းတိုင်တည်တယ်။ သပြေမ စကားသံ ကြားလိုက်တဲ့အချိန် ကျွန်မ အနည်းငယ် ရင်ထိတ်သွားမိတယ်။ ဘုရား ... ဘုရား ... တောင်ပြုံး အရှင်နှစ်ပါးမှာ ကိုယ်တော်လေးက အပြစ်ရှိတဲ့ ဘယ်ကတော်ကိုမှ ခွင့်လွှတ်လေ့ ခွင့်လွှတ်ထ မရှိဘူး။ ကျွန်မ ကြက်သီးတွေ တဖြန်းဖြန်း ထလာပြီး မွှေးညှင်းတွေတောင် ထောင်သွားတယ်။

"တပည့်တော်မကို ခွင့်လွှတ်တော်မူပါ ဘုရား"

ကျွန်မ နှုတ်က ခပ်ဖွဖွ ရွတ်ပြီး အရှင်နှစ်ပါးရှေ့ ခေါင်းထိုး ဝင်လိုက်တယ်။ အရှင်နှစ်ပါးရဲ့ အကြည့်တွေက ကျွန်မပေါ် စိမ်းသက်နေသလို ခံစားနေရတယ်။ ကိုကြီးကျော်ရဲ့ ရွှေကြက်လေး လည်းပင်း ကျိုးသွားသလို ဆက်ထားတဲ့ အရက်ပုလင်းတွေ ကလည်း ကွဲကုန်ပြီ။

"ခုမှတော့ လုပ်မနေနဲ့တော့။ ညည်း အဖေ အသုဘက ပြန်လာမှ ပွဲတွေဘာတွေ ပြန်တင်ပြီး တောင်းပန်တော့။ နောက်ကျနေမယ် သွားကြစို့"

အထုပ်အပိုးတွေ သယ်လာရင်း သပြေမက ဆိုတော့ ကျွန်မ ကိုယ်တော်တွေကို စိတ်မကောင်းစွာ တောင်းပန်ရင်း ထားခဲ့ရတော့တယ်။ နယ်က မေမေ့ အိမ်လေးကို ရောက်တော့ ဖေဖေ့ အလောင်းကို နယ်ထုံးစံအရ သုံးရက်ပဲ ထားပြီး သဂြိုလ်ရမယ်တဲ့။ ပါလာတဲ့ ငွေလေးနည်းနည်း အမေ့ကို ပေးပြီး ဖေဖေ့ နာရေးကို ကောင်းကောင်းမွန်မွန် လုပ်ပေးမိတယ်။ မေမေကတော့ ကျွန်မ ဖြစ်အင်တွေကို ဘာမှမသိဘဲ ဖေဖေဆုံးသွားလို့ စိတ်မကောင်း မျက်နှာမလှတာ ဟုပင် ထင်နေလိမ့်မယ်။ ကျွန်မမှာသာ ကျွန်မကို ချစ်ပြီး စောင့်ရှောက်တဲ့ နတ်တွေကို စော်ကားမိတဲ့ အဖြစ်ကို ထိတ်လန့်နေတယ်။

ညဆို အိမ်မက်တွေက မကောင်း။ ကျွန်မ တစ်ယောက်တည်း တောထဲမှာ ကျားတွေ တွေ့လိုတွေ့၊ မြွေတွေ လိုက်လိုလိုက်နဲ့။ မေမေ့အိမ်မှာ အိပ်ရေးပျက်ရတဲ့ ညတွေ များလာပြီ။ ဖေဖေ့ ရက်လည် ပြီးတာတောင် မပြန်ဘဲ မေမေနဲ့ သူ့ညီမတွေ အိမ်မှာ လိုက်အိပ်၊ လိုက်စား၊ လိုက်နေတယ်။ သပြေမက ကျွန်မ ဒီမှာ အေးဆေး နေလို့ရအောင် ငွေတချို့ကို လှမ်းပို့ပေးတယ်။ ဖေဖေ ရှိစဉ်ကတော့ ဖေဖေကို ကြောက်လို့ ဒီလို နတ်ကတဲ့ အလုပ်တွေကို အသိုင်းအဝန်း တစ်ခုလုံးက မဆန့်ကျင်သလို ကန့်လည်း မကန့်ကွက်ခဲ့ကြဘူး။ ကျွန်မ ဘာလုပ်လုပ် ဥပေက္ခာ တရားနဲ့သာ ဆက်ဆံကြတယ်။

နောက် နတ်ကလို့ရတဲ့ ငွေကြေးလေးတွေကို အိမ်ကို ပို့ပေးတဲ့ အချိန် ဖေဖေက ကျန်းမရေး ချူချာတဲ့ အချိန် ကိုက်နေလို့ ပြောလို့ မရနိုင်တဲ့သူ ဆိုပြီး ပစ်ထားလိုက်တာလည်း ဖြစ်နိုင်ပါတယ်။ ဖေဖေ ရှိစဉ်ကတော့ နယ်ပြန်ရင်တောင် အေးအေးဆေးဆေးပဲ နေဖြစ်တယ်။ သိသာ သိစေ၊ မမြင်စေနဲ့ ဆိုတဲ့ သဘောမျိုးပေါ့။ ပြီးတော့ နယ်မှာသိတဲ့ ကျွန်မ နာမည်က ဖိုးကျော်။ နာမည် အရင်းကတော့ ကျော်ကျော် ဆိုတော့ ဖိုးကျော်လို့ပဲ တစ်ရွာလုံးက ခေါ်ကြတယ်။

"ဖိုးကျော် ... မင်းအဒေါ်က ဟိုဘက်ရွာက သူ့အိမ်တစ်လုံး လယ်ဆယ်ဧက ရောင်းရလို့ ကနားပေးမယ်တဲ့။ မင့်အဖေ နေမကောင်း ဖြစ်လို့ မင့်အဒေါ် ကနားပေးမယ့် ကိစ္စကို ခဏနောက်ဆုတ်ထားတာ။ မင်းအဖေ ဆုံးသွားတာလည်း တစ်လလောက် ရှိပြီဆိုတော့ အခု လုပ်ချင်တယ်တဲ့။ နယ်က နတ်ကတော်တွေနဲ့ တိုင်ပင်ပြီး မင်းပဲ ဦးစီး လုပ်လိုက်။ မင်းအဒေါ် စိတ်ချမ်းသာရင် ပြီးတာပဲ"

ဒီလိုနဲ့ အမျိုးတွေရဲ့ကနား တစ်ခုမှာ ကပေးဖို့ အကြောင်း ဖန်လာတယ်။ ဖေဖေ့ ရက်လည် ပြီးပြီးချင်း ဟိုမှာ ကျန်ခဲ့တဲ့ အလုပ်တွေလုပ်ဖို့ ပြန်သွားတဲ့ သပြေမကို နတ်ရုတ်တချို့ ယူစေပြီး ဒီမှာ ကနား လာကဖို့ အကြောင်းကြားရင်း လိုအပ်တဲ့ ပစ္စည်းတွေကို စုဝယ်ထား လိုက်တယ်။

သပြေမ ရောက်လာတဲ့ အချိန်မှာ ဒီမှာ နတ်ကနားအတွက် လိုအပ်တဲ့ပစ္စည်း စုံစုံလင်လင်နဲ့ ပြင်ဆင်ထားတော့ အဲဒီ ကောင်မ ယူလာတဲ့ နတ်ရုပ်တွေ ခင်းလိုက်တာနဲ့ ကနားတစ်ခု စလို့ရပြီ။

* * *

နှာခေါင်းထဲမှာ ထွန်းထားတဲ့ အမွှေးတိုင် ရနံ့တွေက မွှေးပျံ့ မနေဘဲ အနည်းငယ် စိမ်းသက်နေတယ်။ နောက် ကိုယ်တော်တွေ ပုံရိပ်ကလည်း အနည်းငယ် ခက်ထန်နေသလို ခံစားနေမိတယ်။ အမှန်ပြောရရင် ကျွန်မ ဒီပွဲအတွက် အနည်းငယ် စိုးရိမ်နေတယ်။ ကျေးဇူးပြုပြီး အရှင်တွေ ကျေးဇူးနဲ့ အဆင်ပြေပြေ ပြီးပါစေ။ ကိုယ့်နယ်မှာ လုပ်တဲ့ပွဲမို့ ပိုပြီး အဆင်ပြေပြေ ဖြစ်စေချင်နေတယ်။ ငှက်ပျောပွဲ အုန်းပွဲ အားလုံးကို သက်ဆိုင်ရာ နေရာတွေမှာ အစီအရီ ထိုးပြီး စံပယ်ပန်းတွေ ကိုလည်း ဝေနေအောင် လှူထားတယ်။ မနက် ၉ နာရီ လောက်မှာတော့ ကနား အစကို သပြေမနဲ့ တခြားနယ်က ကတော်နှစ်ယောက်နဲ့ ပေါင်းပြီး အဖွင့်ကခိုင်း လိုက်တယ်။

"မြန်မာအစ တကောင်းကပါ ဘုရား။ အိမ်တွင်း အဖေကြီး မင်းမဟာဂီရိ ကနေ စတင်လို့ အကြိုတော် ထောက်ပါပြီ ဘုရား"

သီချင်းသံနဲ့အတူ နတ်ဆိုင်းသံက မြိုင်မြိုင်ဆိုင်ဆိုင် တီးနေပြီ။ သူတို့အဖွင့် စပြီးရင် ကျွန်မ ကိုကြီးကျော် စချော့ရတော့မယ်။ ဒါကြောင့် ကျွန်မ ကိုကြီးကျော် နတ်ရုပ်ရဲ့ ရင်ဘတ်ကို ပွတ်သတ်ပြီး ကျွန်မ နဖူးနဲ့ ပါးကို ပွတ်လိုက်တယ်။

"ကျေးတော်မျိုး ကျွန်မ၊ ကျွန်တော်မျိုး ကျွန်မကို ချစ်စိတ်နဲ့ ဖြစ်သမျှကို ခွင့်လွှတ်ပေးပါ"

သပြေမကိုလည်း ကျွန်မ နည်းနည်း စိတ်ပူနေတယ် ဆိုတဲ့အကြောင်း ပြောထားလို့ သပြေမက ကျွန်မကို အရိပ် တကြည့်ကြည့် လုပ်နေတယ်။ နောက် စပါပြီ။

"ကိုကြီးကျော် ... ကိုကြီးကျော် ... တို့ ကိုကြီးကျော် ... ထူးလည်းထူးတယ် ... မူးလည်းမူးတယ် ... တို့ ကိုကြီးကျော် အရက်သမား မှန်ရင်လေ ယှဉ်ပြိုင်ကာ သောက်လိုက်ချင်တယ် ... ကြက်သမား မှန်ရင်လေ ယှဉ်ပြိုင်ကာ တိုက်လိုက်ချင်တယ်"

ကျွန်မ ချော့နေရင်းနဲ့ အမျိုးအမည် မသိတဲ့ အရိပ်တွေက ဖျတ်ခနဲ ဖျတ်ခနဲ။ ကျွန်မစိတ်ထဲမှာ ကျားတွေက တစ်မျိုး၊ ဓားတွေက တစ်မျိုးနဲ့ မူးဝေနေတယ်။ ဒါ့အပြင် ဆိုးတာက ကျွန်မ စိတ်ထဲမှာ ကိုကြီးကျော်ရဲ့ သောက်တော်ဘူးကို မသောက်ဘဲ နားချင်ပေမယ့် ကျွန်မလက်မှာ ကပ်ပြီး တစ်စုံတစ်ယောက်က အတင်းတိုက်နေလို ခံစားနေရလို့ အဆတ်မပြတ် သောက်နေမိတယ်။

အဲဒီ အချိန်မှာ ကျွန်မရဲ့ လက်ဦးဆရာ မာမီကြီးရဲ့ "ကတော်တွေ အမှားတစ်ခုခု လုပ်ထားရင် လူလယ်ကောင်မှာ အရှက်ခွဲ ခံရတတ်တယ်နော်။ အဲဒါ တစ်ခုကို မြဲမြဲမှတ်ထား။ အထူးသဖြင့် ကိုကြီးကျော် ..." ဆိုတဲ့ စကားသံက ကျွန်မ နားထဲကို သံရည်ပူနဲ့ လောင်းချသလို ခံစားလိုက်ရတယ်။

* * *

အခန်း (၇)
ကိုကြီးကျော်ကို ချော့နေရင်းနဲ့ ကျွန်မ စိတ်ထဲမှာ မသိုးမသန့် ဖြစ်လာတယ်။ နယ်ကို မလာခင်က ကန်တော့ပွဲတွေနဲ့ အရှင်တို့ နတ်ရုပ်တွေကို ဒေါသတစ်ခုတည်းနဲ့ ပြစ်မှားခဲ့မိလို့ ထင်တယ်။ ကျွန်မ မျက်နှာက မီးပြင်တစ်ခုလို ပူပြင်းပြီး အငွေ့တွေ ထွက်နေတယ်လို့ကို ထင်နေမိတယ်။

အဲဒီ အချိန်မှာ ကိုကြီးကျော်ကို ချော့နေတဲ့ နတ်တီးလုံးက တဖြည်းဖြည်း ပြောင်းသွားပြီး ကျွန်မဘေးကို နတ်ကတော် အဘွားကြီး တစ်ယောက် ဝင်လာတယ်။ အကြောင်း တစ်ခုခုကြောင့် သူ ဝင်ကူပြီလေ။ အဘွားက အသက် ၆၀ လောက် ရှိတယ်။ ဒီနယ်မှာ ဩဇာအရှိဆုံး ကတော်အိုကြီး တစ်ယောက်လည်း ဖြစ်တယ်။ အဘွားရဲ့ လိပ်ပြာအစွဲက ကိုကြီးကျော်ပင်။ အမှန်ဆို ကိုကြီးကျော် ချော့နေရင် တော်ရုံလူ ဝင်လာတာမျိုးနှင့် တခြားနတ် တစ်ပါးပါး ဝင်ပူးလာတယ် ဆိုတာမျိုးကို ဘယ်ကတော်မှ လုပ်လေ့လုပ်ထ မရှိ။

"ပွဲဦးမင်းပါ ဘုရား။ ပွဲလယ်မင်းပါ ဘုရား။ ပွဲသိမ်းမင်းပါ ဘုရား၊ အမှားအယွင်း တစ်စုံတစ်ရာ ရှိရင် ခွင့်လွှတ် ပေးတော်မူပါ ဘုရား"

အဘွားက နှုတ်မှ တဖွဖွ ရွတ်ရင်း နတ်သီချင်းကိုလည်း ပြောင်းခိုင်းနေတယ်။ ဆိုင်းသမားကို လက်တွေ ဘာတွေပြပြီး အချက်ပြဖို့ ကိစ္စကို ကျွန်မ ဘယ်လိုမှ လုပ်လို့ မရဘူး။ နောက် သီချင်း အေးအေးလေးက ဆိုင်းသံနဲ့ ငြိမ့်ငြိမ့်ညောင်းညောင်း ထွက်လာတယ်။ နတ်ချော့ သီချင်းသံတွေက တစ်မျိုးပြီး တစ်မျိုး ချိန်းလို့ သွားသလို ကျွန်မ ဘာတွေ လုပ်မိလို့ လုပ်မိမှန်း မသိတော့ပါဘူး။ အဘွားကတော့ ကျွန်မတို့လို လှပအောင် ခြယ်သထားတာမျိုး မဟုတ်ဘူး။ ရှင်မတောင် သနပ်ခါး ရေကျဲလေး လိမ်းပြီး ခေါင်းပေါင်း တစ်ခုကိုပဲ ဟန်ကျပန်ကျ ပေါင်းထားတယ်။ နယ်မှာနေတဲ့ ကတော်ဖြစ်လို့ အသက်ကလည်း ကြီးတော့ မော်မော်ကြွားကြွား ဟန်မရှိ။ သမ္ဘာရင့်နေတဲ့ ကတော်အို ဆိုတော့ ကျွန်မ ဖြစ်နေတာကို ရိပ်စားမိနေပုံ ရတယ်။ ဒါကြောင့် ပညာသား ပါပါနဲ့ တောင်းပန်ပြီး လာကူတာ။

"ဒိုး ... နန်းတော်ကြီးက ဒိုး ဟေ့"

သမိုင်းကြီးတဲ့ သခင်၊ စိတ်ဆတ်တဲ့ သခင်၊ ကျေးတော်မျိုး ကျွန်မ ကျွန်တော်မျိုး ကျွန်မကို ကိုးပြစ်ရှိရင်လည်း ခွင့်လွှတ်ပါ၊ ဆယ်ပြစ်ရှိရင်လည်း ခွင့်လွှတ်ပါလို့ ကျွန်မ ဒိုးဆွဲရင်း တဖွဖွ တောင်းပန်နေတယ်။ ကျွန်မ မြင်ကွင်းတွေ တဖြည်းဖြည်း ဝါးလာတယ်။ နောက်ဆုံး ဒိုးသံကို တစ်ချက်ချပြီး နတ်ပို့ သီချင်းသံကို တီးလိုက်တဲ့ အချိန်မှာ အဘွားက ကျွန်မ ခေါင်းပေါင်းကို ဆွဲချွတ်လိုက်တယ်။

* * *

"ညည်းကိုအေ စိတ်ပူလိုက်ရတာ ကောင်မ။ ကတော်တွေ အားလုံး နင့် ဝိုင်းကြည့် နေကြတာ။ နောက် အဘွား ဒေါ်ကျင်အေးက တစ်ခုခုတော့ လွဲနေပြီ ရေတစ်ခွက် သွားယူပေး ငါ့ကို ဆိုပြီး ကိုယ်တော်ကြီး နတ်ရုပ်မှာ သွား တိုင်တည်တာဟ"

သပြေမ စကားသံ ကြားလိုက်ရမှ ပိုပြီး ထိတ်လန့် သွားသလိုပင်။

"အေးဟယ်၊ ငါဘယ်လို ဖြစ်လို့ ဖြစ်သွားမှန်းကို မသိဘူး။ တော်သေးတယ် အဘွား လာကူပေးလို့။ ငါမပြန်ခင်တော့ သွားကန်တော့ဦးမယ်"

ကျွန်မ စကားကို သပြေမက ထောက်ခံတယ်။

"အဘွား နတ်ပွဲတွေ သိပ်မကတော့ဘူးတဲ့။ အသက်လည်း ရလာတော့ အသောက်အစားတွေက ဘုရားမကြိုက်လို့ ဆိုပြီး ဘာသာရေး လုပ်နေတာ များတယ်။ ဘုရားသွား ကျောင်းတက်နဲ့ ပျော်မွေ့နေတာ။ ဒီနေ့တောင် နင့်အဒေါ်က သွားကြည့်ပေးပါဦး။ ကလေးတွေ အမှားအယွင်း ဖြစ်မှာစိုးလို့ ဆိုပြီး အကူအညီတောင်းလို့ လာတာတဲ့"

ကျွန်မက "ဪ ..." ဆိုတဲ့ စကားအပြင် တခြားစကား မပြောနိုင်ဘူး။ တစ်သက်လုံး နတ်မှနတ် အရိုးစွဲလာတဲ့ နတ်ကတော်ကြီးတွေတောင် အသက်ကြီးလာတော့ လောဘ၊ ဒေါသ၊ မောဟတွေကို ဘာသာရေး အသိနဲ့ ထိန်းချုပ်သွားနိုင် ကြတာပဲလို့ တွေးမိတယ်။

"နင့် ကိစ္စတွေ ပြီးရင် ပြန်ကြစို့လေ။ ဒီမှာက ဘာအလုပ်မှ မရှိဘူး။ ဟိုမှာ ငါတို့ အလုပ်တွေ ပစ်ထားရတာ များနေပြီ"

သပြေမ စကားကို နားထောင်ရင်း နောက်ရက်တော့ ပြန်မယ်လို့ ပြောလိုက်တယ်။ နေရာဟောင်းကို ပြန်ရတော့မယ် ဆိုတော့ အရိပ်ဟောင်းက ပုံရိပ်လေးတွေက တက်တက်လာ ပြန်တယ်။ ကျွန်မ ဟိုမှာ မရှိတဲ့ အချိန်မှာ မောင် ဘယ်သူ့ ရင်ခွင်ကို ရောက်နေမလဲ မသိဘူး။ တစ်ဖက်သတ်အချစ် လို့တော့ မပြောကြပါနဲ့။ ဘယ်သူမှ မသိအောင် မောင် ကြည်ဖြူထားတဲ့ အရာလေးတွေ ကျွန်မ ရင်ထဲ အပြည့်ရှိတယ်။

ပတ်ဝန်းကျင်ရဲ့ အရိပ်တွေ စွန်းထင်လာမှာ စိုးလို့ မောင် ထုတ်မပြတာ နေမှာပါ။ မောင် ကျွန်မအပေါ် ကြင်နာခဲ့တာ ဘယ်သူမှ မသိပေမယ့် ကျွန်မ နှလုံးသားက ခံစားမိနေတယ်။ မောင့် မျက်လုံး၊ မောင့် အသံ၊ မောင့် ကိုယ်သင်းရနံ့လေးတွေကို နာကျင်စိတ်နဲ့ ဆိုရင်တောင် အဆုံးသတ်က ပိုချစ်မိပါတယ်လို့ ကျွန်မ ဖြေမိမယ် ထင်တယ်။ ယောက်ျား တစ်ယောက်က ယောက်ျား တစ်ယောက်ကို ချစ်တာ အပြစ်လို့ မဆိုကြပါနဲ့တော့။ အတွေးတွေက တောင်ရောက် မြောက်ရောက်နဲ့ ဖြစ်နေလို့ အုန်းမောင်းတောင် ဘယ်နှခါ ခေါက်သွားတယ် မသိ။

"ထတော့ ...၊ မိုးတောင် တော်တော် လင်းနေပြီ။ လင်တော်မောင် အကြောင်း တွေးပြီး လွမ်းစိတ်နဲ့ အိပ်မပျော်ဘူး မဟုတ်လား ကောင်မ"

သပြေမက ပြောလျက်နဲ့ ကျွန်မပေါင်ကို ရိုက်ပြီး နှိုးတယ်။ သူပြောလိုက်မှ ကိုယ်ကပဲ အချစ်ရူး စစ်စစ်ကြီး ဖြစ်နေသလို။

"မသော်မော် ... စောစောစီးစီး အချင်းချင်းတွေ လာဝုန်းနေတယ်။ မောင့်ကို လွမ်းတယ်လို့ ပြောမလို့တောင် ပြောမထွက်တော့ဘူး"

မျက်စောင်းကြီးကြီး ထိုးပြီး ခပ်ရွဲ့ရွဲ့ ဆိုလိုက်ရင် သပြေမက ...

"ညည်းကိုက မူယာပို ဆိုတဲ့အတိုင်း ပိုတာပါ။ ညည်းအဖေ ဆုံးတော့ ဘာမဆိုင် ညာမဆိုင် ငါ့ကိုယ်တော်တွေကို ပတ်ရမ်းပြီး ဇွတ်များ ကျားတော့ မလားလို့"
"ကောင်မ စောစောစီးစီး ကတ်တလီယာဒေ ပွင့်နေပါလား။ ငါ မပြောချင်ဘူးနော်။ ဘုန်းကြီးလူထွက်ပဲ ရှိတယ်။ ခြောက်လူထွက်လို့ ရှိလို့လား။ အချိန်တန်တော့လည်း မောင်မှ မောင်ပါပဲကွယ်။ ဒီက မူယာပို ဆိုတာ မောင့်အတွက် သီးသန့် သိပြီလား"

* * *

အခန်း (၈)
"အဘွားတို့တုန်း ကလည်း ဒါမျိုး ကြုံဖူးတယ် ဖိုးကျော်၊ မင်းလောက်ကြီး မဟုတ်ပေမယ့် မင်းလောက် နီးနီးပါပဲ။ အဲဒီတုန်းက အဘွားဆရာ ယောက်ျား နတ်ကတော်ကြီးက တောင်းတောင်းပန်ပန်နဲ့ တွဲချော့လို့ အရှက်မကွဲတာ။ နောက်တစ်ခါဆို ဂရုစိုက်ပါအေ။ ကိုယ်တွေက ဒီအလုပ်နဲ့ အသက်မွေး ဝမ်းကျောင်း ပြုနေတာ မဟုတ်လား။ သူတို့ကို ရိုသေမှ သူတို့ကလည်း ကိုယ့်ကို ပြန်ချစ်ပေမပေါ့"

အဘွား ပြောပြတဲ့ အတိတ်အကြောင်း ကြားမှပင် ကျွန်မ ကံကောင်းသွားတာ သေချာသိလိုက်သည်။ မဟုတ်ရင် မလွယ်။ မူယာပို ဆိုတဲ့ နတ်ကတော် နတ်ကနားမှာ အရက်သောက်လွန်ပြီး မူးလဲလို့ ဆိုရင် ကျော်မကောင်း ကြားမကောင်း ဖြစ်တော့မယ်။ နောက် အဘွားက ဆက်ပြောတယ်။

"ခု ပိုအဆင်ပြေ သွားတာ။ အဘွားက နတ်သိပ်မက ဖြစ်တော့ဘူး။ ခုနက တစ်ခုခု မှားနေတယ်လို့ စိတ်ထဲထင်လို့ ဝင်ချော့လိုက်တာ။ နောက် အလှူအတန်းနဲ့ ဘာသာရေး လုပ်ဖြစ်ရင် အရှင်တွေကို အမျှအတန်း အမြဲပေးဝေတယ်။ ဒါကြောင့်လည်း အဘွားကို သူတို့ ချစ်ကြတာ ဖြစ်မှာပါ။ နတ်က စားခဲ့တဲ့ သက်တမ်း တစ်လျှောက်လုံးမှာ အခက်အခဲ ကြီးကြီးကျယ်ကျယ် မဖြစ်ခဲ့ဖူးဘူး"

အဘွားက မောပန်းသွားဟန်နဲ့ ခဏနားတယ်။ စကားနည်းနည်း ထပ်ပြောပြီး အဘွားကို ကျွန်မနဲ့ သပြေမ ကန်တော့ နှုတ်ဆက်ပြီး ပြန်ခဲ့တယ်။ ကျွန်မတို့ နတ်လောကမှာ ကျွန်မတို့ထက် ဝါရင့် သမ္ဘာရင့်တဲ့ ကတော်ကြီးတွေရဲ့ ထူးခြားတဲ့ ဖြစ်အင်တွေ များစွာ ရှိတယ် ဆိုတာကို အပြန်လမ်းမှာ ကျွန်မ အသေအချာ စဉ်းစားမိတယ်။

* * *

ဟိုမှာ တစ်ယောက်တည်း ဆိုရင် ဖေဖေ့ကို လွမ်းတဲ့စိတ်နဲ့ နေရခက်မှာ စိုးလို့ မေမေ့ကို နယ်ကနေ ရန်ကုန် ခေါ်လာတယ်။ အဖေ ရှိတုန်းက ကျွန်မရဲ့ အလုပ်ကို မေမေ ထောက်လည်း မထောက်ခံခဲ့သလို ကန့်လည်း မကန့်ကွက်ခဲ့ဘူး။ ခုချိန်ထိ ကျွန်မ အိမ်ကိုလည်း ဖေဖေ သွားခွင့်မပြုလို့ မေမေ တစ်ခါမှ မရောက်ခဲ့ဘူး။ ဒါ ပထမဆုံး အကြိမ်ပဲ ဖြစ်တယ်။

မှတ်မှတ်ရရ ကျွန်မတို့ မိသားစု အိမ်ရောက်ပြီး တစ်ပတ်လောက် အကြာမှာ မောင် ရောက်လာတယ်။ ကိုယ်ခန္ဓာ အလှအပ အချိုးအဆစ် ပေါ်အောင်ဆိုပြီး အမြဲ အကျႌအကျပ်နဲ့ ဘောင်းဘီကို မချွတ်တမ်း ဝတ်တဲ့ မောင်က ဒီနေ့တော့ ရှပ်အကျႌ အပြာနုနဲ့ ကျင်ပုဆိုး ကွက်ကျဲကို ဝတ်ထားတယ်။ နောက် မောင်စီးထားတဲ့ ကတ္တီပါဖိနပ် အစိမ်းရောင်က မောင့်ခြေချောင်း၊ ခပ်ဖွေးဖွေးလေးကို ပိုပြီး ကြည့်ကောင်းစေတယ်။

မောင် ရောက်လာတာကို ကျွန်မ ရိပ်ခနဲ မြင်လိုက်ပေမယ့် သွားမတွေ့ဘူး။ မေမေနဲ့ပဲ စကားဆက်ပြော နေလိုက်တယ်။ အရိပ်လေး မြင်လိုက်တာတောင်မှ ဘာတွေ ဝတ်လာတယ် ဆိုတာကို သေချာ ဂရုစိုက် ကြည့်မိတဲ့ ကျွန်မကိုယ် ကျွန်မ မုန်းမိတယ်။ စိတ်ထဲမှာ ဘယ်လောက် သတိရပြီး ချစ်နေပါစေ မောင့်ကြောင့် ဖေဖေ့အတွက် တာဝန် မကျေသလို ဖြစ်ခဲ့တာ စိတ်နာနေမိ သေးတာလည်း အမှန်ပါ။

သပြေမနဲ့မောင် စကားတွေ ပြောနေကြတယ်။ သူတို့ စကားလုံး တချို့တော့ မကြားမချက် ကြားတစ်ချက် နားထဲကို ဝင်ဝင်လာတယ်။ ကျွန်မ မေမေကတော့ ဧည့်သည် ဆိုတဲ့ အသိက လွဲပြီး ကျန်တဲ့အတွေး ရှိနိုင်မယ် မထင်။ သူမက ရိုးရိုးအအ တောသူမကြီးကိုး။

"ဧည့်သည် သားဆီကို လာတာဆို သွားတွေ့လေ"

မေမေ ပြောလာပြီ ဆိုတော့ မဖြစ်မနေ သွားတွေ့ရတော့မယ်။ ကျွန်မ စိတ်တွေကို ထိန်းချုပ် မရနိုင်သေးဘူး။ စိတ်တွေက တောင်ရောက် မြောက်ရောက်နဲ့ သပြေမတို့ စကားပြောနေတဲ့ နေရာကို လှမ်းလာလိုက်တယ်။

"မင်းခန့်ကျော် မင်းပြန်တော့။ ဒီမှာ နယ်က အမေ ပါလာတယ်။ သူ ရှိနေတဲ့ အခိုက်မှာ ဘာပြဿနာမှ ငါမဖြစ်ချင်ဘူး။ နေနိုင်ရက်တဲ့ မင်းလို ယောက်ျားကို သိပ်စိတ်နာတယ်"

ကျွန်မ နှုတ်ဖျားမှ မောင် မဟုတ်ဘဲ မင်းခန့်ကျော်လို့ သုံးတဲ့ စကားလုံးကို မောင် အံ့ဩသွားတယ်။ မောင့်မျက်ဝန်းတွေမှာ မယုံကြည်ဟန်တွေ အပြည့်။ အမှန်တော့ ကျွန်မလည်း ဒီလို စကားတွေ ဘယ်ပြောချင်မလဲ။ ကျွန်မကိုယ် ကျွန်မ သဘောပေါက်ရ တော့မယ်။ ကိုယ့်ဘဝကို နားလည်ရမယ့် အချိန်တန်နေပြီ။

ရှင်တို့ကော ကျွန်မ ဒီ မင်းခန့်ကျော်ဆိုတဲ့ အမည်နာမကို ပြောချင်လွန်းလို့ ပြောနေတယ် ထင်ကြသလား။ အမှန်ဆို ကျွန်မ အခုလို ဖေဖေဆုံးလို့ အားငယ်နေတဲ့ အခိုက်မှာ မောင့်ရင်ခွင်ကို မှီပြီး လောကဓံကို ရဲရဲကြီး ရင်ဆိုင်လိုက်ချင် တာပေါ့။ ဖေဖေ ဆုံးတာတောင် အိမ်ကို တစ်ချက်မလာတဲ့ မောင်။

"ဖုန်းလေး တစ်ချက်နဲ့တောင် အဆင်ပြေလား မေးဖော် မရတဲ့သူကို စွဲလမ်းနေတာ မဖြစ်သင့်တော့ဘူး။ ထန်းပင် ငုတ်တို ဆိုတာ ဘယ်လောက်ပဲ ရေလောင်းလောင်း အညှောင့် မထွက်နိုင်ဘူး။ ကျွန်မ ဘဝက ထန်းပင်ငုတ်တို စစ်စစ်လေ။ ဘယ်လောက် ရေလောင်းလောင်း ဘယ်တော့မှ ထွက်လာမှာ မဟုတ်တဲ့ အညှောင့်ကို ကျွန်မ မိုက်ရူးရဲစွာ မျှော်လင့်နေခဲ့မိတာ။

မိန်းမတစ်ယောက် မဟုတ်တဲ့ လူတစ်ယောက်ရဲ့ ယောက်ျား တစ်ယောက်အပေါ် ထားတဲ့ အချစ်နဲ့ မေတ္တာတရားကို ရှင် ကိုယ်ချင်းမစာနိုင်ဘူး ဆိုတာ နားလည်ထားပါတယ်"

မိန်းမ စကားတွေ မရပ်မနား ပြောလိုက်မိတယ်။ စကားနဲ့ အပြိုင် မျက်ရည်မိုးက စိုလာ ပြန်တယ်။ ရင်ထဲမှာ နင့်နေတဲ့ ခံစားချက်က အလွမ်းလား၊ အချစ်လား၊ ကြင်နာခြင်းလား၊ နာကျင်ခြင်းလား ဆိုတာ ကျွန်မ ကောင်းကောင်း အဓိပ္ပါယ် မဖော်နိုင်သေးဘူး။ မောင့်နည်းတူ သပြေမကလည်း ကျွန်ကို အံ့ဩဟန်နဲ့ ကြည့်နေတယ်။

မဖြစ်သင့်တာတွေ ဖြစ်နေတဲ့ လောကကြီးမှာ ဖြစ်သင့်ဖြစ်ထိုက်တာတွေ လုပ်ဖို့ ကျွန်မ ဆုံးဖြတ်ချက်တွေ ခိုင်မာမှ ဖြစ်မယ်။ ထိန်းချုပ်တယ် ဆိုတဲ့ စကားလုံးတွေ သုံးပြီး ကျွန်မ ဘယ်ဘဝကိုမှ အဆုံးထိ မနာကျင်စေတော့ဘူး။ လွတ်မြောက်အောင် ရုန်းထွက် သွားစရာလည်း မလိုပါဘူး မောင်ရယ်။ ကျွန်မ မောင့်ကို ကြည်ကြည်ဖြူဖြူ ခွင့်ပြုလိုက်ပါတော့မယ်။

ဘဝကို တစ်က ပြန်စပြီးရင် မောင့်အတွက် မောင့်အတွက် ဆိုတဲ့ ရူးရူးမူးမူး ဖြစ်နေတဲ့ ကိစ္စတွေ ဘယ်တော့မှ ပြန်မဖြစ်စေရတော့ဘူး။ ချစ်မိသူကတော့ အချစ်နွံထဲက လွတ်မြောက်သွားတဲ့ ကျွန်မ မကြုံဖူးသေးဘူး။ ကျွန်မ ရဲရင့်မှ ဖြစ်မယ်။

"အင်းပါ ... ချစ်၊ မင်း မောင့်ကို စိတ်နာနေမယ် ဆိုတာ မောင် နားလည်ပါတယ်။ ပတ်ဝန်းကျင် အမြင်မှာတော့ မောင်က မင်းအပေါ် အရမ်းဆိုး၊ အရမ်းနိုင်စားတဲ့ လူဆိုးလေးပေါ့။ ဒါပေမယ့် မောင် ချစ်အပေါ် ကောင်းခဲ့တာတွေကို ခံစားတတ်တဲ့ ချစ်နှလုံးသားက တစ်ချိန်ချိန်မှာ သိမှာပါ။ ခပ်ဟော့ဟော့ နေတတ်လို့ နှလုံးသားမှာ ယုတ်ညံ့ခြင်းတွေ အမြဲကိန်းအောင်းနေမယ်လို့ ချစ် တရားသဘောနဲ့ တွက်ထားရင် မှားလိမ့်မယ်။ ချစ်အမြင်မှာ ချစ်ကိုယ်ချစ် ထန်းပင်ငုတ်တိုလို မမြင်ဘဲ ရေနဲ့ထိတိုင်း အညှောင့်လေးတွေ ထွက်ထွက်လာတဲ့ သပြေငုတ် ဖြစ်လာမယ့်နေ့မှာ မောင်ပြန်လာခဲ့မယ်"

မောင့်စကား အဆုံးမှာ ကျွန်မကို ဖက်ပြီး ပါးပြင်ကို ခပ်ဖွဖွ နမ်းတော့ ကျယ်ဝန်းလှတဲ့ မောင့်ရင်ခွင်ရဲ့ အနွေးဓာတ်က ကျွန်မကိုယ်ကို လွှမ်းခြုံသွားလေရဲ့။

* * *

အခန်း (၉)
မောင့်နှုတ်ခမ်း ရဲရဲလေးက ကျွန်မပါးကို ထိတယ် ဆိုရုံလေး နမ်းပြီး မောင် ကျွန်မရှေ့က လှည့်ထွက်သွားတယ်။ မောင့်အနမ်းလေး တစ်ပွင့်မှာတင် ကျွန်မ နှလုံးသား တစ်ခုလုံး ပြိုကျ ပျက်စီးသွားတယ်။ မောင် ကျွန်မနဲ့ ဆန့်ကျင်ရာ အရပ်ကို ခြေလှမ်းတစ်လှမ်း လှမ်းလိုက်တိုင်း ကျွန်မရဲ့ ချစ်တတ်တဲ့ ကမ္ဘာမှာ နေတစ်စင်း ထွက်ထွက်လာတယ်။ မောင် ကျွန်မကို ထာဝရ ထားသွားခဲ့ပြီလား မသိ။ ကျွန်မနဲ့ မောင်ရဲ့ ဖြစ်စဉ်ကို သပြေမက ဘာမှမပြောဘဲ ဆွံ့အနေတယ်။

ကျွန်မ အသိစိတ် ပြန်ဝင်လာတဲ့ အချိန် မောင်က ကျွန်မနဲ့ သပြေမတို့ရဲ့ အဝေးဆုံး တစ်နေရာကို ရောက်နေပြီ။ မောင်က ... ထန်းပင်ငုတ် မဟုတ်ဘဲ ရေနဲ့ ထိတိုင်း အညှောင့်လေးတွေ ထွက်ထွက်လာတဲ့ သပြေငုတ်တို ဖြစ်မှ ပြန်လာမယ် ဆိုတော့ မောင် ကျွန်မကို သံယောဇဉ် ရှိနေခဲ့တယ်ပေါ့။ ကျွန်မ မျှော်နေရမှာလား။ ပျော်နေရမှာလားဟင် ...။

"မူယာ ... မူယာ ... ကောင်မ"

သပြေမက ကျွန်မကို စိတ်ပူပန်စွာ ခေါ်နေတယ်။

"မင်းခန့်ကျော် တကယ် ထွက်သွားပြီလား မသိဘူးနော်။ ညည်းကို ငါ ဒီလောက်ထိ ပြောလိမ့်မယ် ထင်မထားဘူးဟယ်။ အမှန်ကလေ ညည်းအဖေ အသုဘကို ငါက မလာခိုင်းလို့ သူမလာတာ။ ညည်းအဖေ ဆုံးတာ သိသိချင်း ငါတို့ နယ်လိုက်သွားတဲ့နေ့ သူ လိုက်လာရမလား မေးတယ်။ ညည်းက အိုက်တင်တွေနဲ ငိုနေလို့ ငါက မလာစေချင်ဘူး ထင်မိလိုက်တာ"

သပြေမက ပြောနေရင်း ကျွန်မလက်ကို လာကိုင်တယ်။

"မှားကုန်ပြီ ထင်တယ် မူယာရယ်။ အေးအေး ဆေးဆေးမှ ညည်းကို ပြောမယ်ဆိုပြီး နေနေတာ"
သပြေမက မငိုဘဲ ရှု်က်နေတယ်။ ကျွန်မကို ပြောမပြတဲ့ ဘယ် အကြောင်းအရာတွေများ သပြေမနဲ့ မောင့်ကြားမှာ ရှိနေသေးတာလဲ။

"ညည်းအဖေ နာရေးပြီးတော့ ငါ ရန်ကုန်ကို ပြန်လာတယ်။ အဲဒီတုန်းက မင်းခန့်ကျော် လာတွေ့တယ်။ နာရေးနဲ့ ငွေရေးကြေးရေး ခက်ခဲနေမှာဆိုပြီး နင်ဝယ်ပေးထားတဲ့ iPhone ကိုရောင်းပြီး ငွေတွေ ပြန်လာပေးတယ်။ နင်သိရင် လက်မခံမှာ စိုးလို့ ငါ ဒီအတိုင်း ယူထားလိုက်တာ။ မင်းခန့်ကျော်ကလည်း အတင်း ကူညီတယ်။ ဒီလိုဖြစ်တာ စိတ်မကောင်းဘူး ဆိုပြီး တောင်းပန်တာကြောင့်လည်း ပါတာပေါ့ဟယ်"

ဒါဆို နာရေး အပြီးမှာ ပွဲတွေ လက်ခံထားတယ် ဆိုပြီး သပြေမ ပိုလို့ မေမေ့ကို ပေးခဲ့တဲ့ငွေတွေက မောင် ကျွန်မကို ပြန်ပေးတဲ့ ငွေတွေပေါ့။ ပြောပြောဆိုဆို သပြေမက အခန်းထဲ ဝင်သွားပြီး အနီရောင် ဘူးလေးကို ယူလာတယ်။

"ဒီမှာ မင်းခန့်ကျော်ရဲ့ စိန်နားကပ်"

သပြေမက ဘူးကို ဖွင့်လိုက်တဲ့အခါ မောင့်နားရွက် ပါးပါးရဲရဲလေး လှနေတဲ့ စိန်နားကပ်လေးရဲ့အရောင်က စူးစူးရှရှ။

"နင် ငွေလိုရင် ရောင်းပြီး သုံးရအောင်တဲ့လေ။ အားလုံး မှားကုန်ပါပြီဟယ်"

သပြေမက စိန်နားကပ်လေးကို ကိုင်ပြီး ငိုလေပြီ။ သပြေမ စကားအဆုံးမှာ ကျွန်မ ဦးခေါင်း တစ်ခုလုံး ချာချာလည် သွားတယ်။ ကျွန်မ ရင်ထဲမှာ နေဆယ်စင်း တစ်ပြိုင်တည်း ထွက်လာသလို ခံစားလိုက်ရတယ်။ အချိန်တစ်ခုခုရဲ့ အဖြစ်အပျက်တွေကို ကျွန်မ မသိဘဲ စိတ်ထင်ရာတွေ ပြောလိုက်တာ သွားပြီ။ မေမေ ရှိနေလို့ စကားကိုလည်း ကျယ်ကျယ် မပြောနိုင်တဲ့ သူက ကျွန်မပါ။

ဟုတ်ပါတယ်။ အိုး ... ကျွန်မအတွေးတွေ မှားကုန်ပြီရှင်။ ကျွန်မ ကိုယ်တိုင်က ငွေနဲ့ပေးပြီး အပျော်တွေ ရှာနေရတယ်လို့ ထင်နေတာ အမှားတွေပေါ့။ ဖြစ်သမျှ ပြန်စဉ်းစားကြည့် မိတယ်။ လူမြင်ကွင်းမှာ မောင် ကျွန်မကို သဲသဲလှုပ် ဂရုစိုက်မပြ တတ်ပေမယ့် လူမမြင်နိုင်တဲ့ နေရာတွေမှာ ဖိနပ်ကအစ ကိုင်ပေးခဲ့ဖူးတယ်။ မောင်မိုးပေးတဲ့ ထီးတွေကို ကျွန်မ ပျော်ပျော်ပါးပါး ဆောင်းခဲ့ဖူးသလို မောင် ယုယုယယ တိုက်တဲ့ ရေတွေ သောက်ခဲ့ဖူးတယ်။

ကျွန်မ ဘာလို့ ဒါတွေကို အချစ်တို့ သံယောဇဉ်တို့လို မမြင်ဘဲ ငါက သူ့ကို ငွေကြေးတွေနဲ့ ပံ့ပိုးနေလို့ ဒါတွေ လုပ်ပေးနေတာလို့ ထင်နေမိတာလဲ။ မောင်များ စိတ်နာပြီး ကျွန်မဆီ ပြန်မလာတော့ရင် လွမ်းတဲ့စိတ်နဲ့ ကျွန်မ သေမှာ။ ပွဲတွေ၊ ပန်းတွေ၊ ဆီမီးတွေ၊ အမွှေးတိုင် ရနံ့တွေနဲ့ လှပနေတဲ့ ကျွန်မရဲ့ နတ်ခန်းက ရနံ့တွေက ကျွန်မကို လှောင်ပြောင် နေသလိုလို။

"လူကြီးမင်း ခေါ်ဆိုသော ဖုန်းမှာ စက်ပိတ်ထားပါတယ် ရှင်"

ခေါ်လိုက်တဲ့ အချိန်တိုင်း ကြားရတဲ့ အသံတွေက နားဝကို မသက်သာပါလား။

"သပြေမ ... မောင်နေတဲ့ တိုက်ခန်းကို ငါ့တို့ လိုက်သွားမလား"
"ဖြစ်ပါ့မလား ကောင်မရယ်။ တော်ကြာ ငါတို့ပုံစံတွေကို မင်းခန့်ကျော် သူငယ်ချင်းတွေ တွေ့သွားရင် သိက္ခာကျနေပါဦးမယ်"

ကျွန်မ အမေးကို သပြေမက စဉ်းစားရင်း ဖြည်းဖြည်း ဖြေတယ်။ ကျွန်မ နည်းတူ သပြေမလည်း မောင့်အပေါ် စေတနာ ရှိပါလား။ မောင့် အသိုင်းအဝန်းမှာ မောင့်ကို အထင်သေး ခံရမှာကို စိတ်ပူနေတယ်။

"တစ်ခုတော့ ရှိတယ်။ ငါတို့ ယောက်ျားပုံစံ ဝတ်သွားမှ ဖြစ်မယ်။ ငါတို့ကြောင့် သူ့ကို အထင်သေး မခံရစေချင်ဘူး။ နင်လည်း ဆေးဆိုးထားတဲ့ နင့်လက်သည်းတွေကို ဖျက်ပြီး ညှပ်ပစ်လိုက်ဟာ။ ငါလည်း အရှည်ထားတဲ့ ဆံပင်ကို နည်းနည်း ကြည့်ကောင်းအောင် ညှပ်လိုက်မယ်"

ကျွန်မ တစ်ခါမှ ကျွန်မဆံပင် ညှပ်ပြီးမှ သွားတွေ့မယ်လို့ မတွေးမိဘူး။ သပြေမကတော့ ဘေးကနေ ကျွန်မတို့ ဖြစ်ပုံကို အကုန်သိနေတော့ ပတ်ဝန်းကျင်နဲ့ သဟဇာတ ဖြစ်မယ့်ပုံမျိုးကို ပြောင်းခိုင်းနေတယ်။

"အေးပါ ကောင်မရယ်။ သွားတွေ့ရမှာက ကျုပ်လင်နော်။ ညည်းလင် မဟုတ်ဘူး။ ပိုပိုတွေလုပ်ပြီး ချိုးကြော်၊ စနိုက်ကြော်တော့ လုပ်မယ် မကြံနဲ့"
"မူးထာဟယ်။ မထော်မနန်းတွေ သူငယ်ချင်းလင်ကို ကြောင်တောင်နှိုက်စရာလား။ ဒီမှာကြည့်၊ ခါးလေးလှုပ်ကာ လှမ်းသာ လျှောက်လိုက်စမ်းပါ သူငယ်တွေ၊ သူငယ်တွေဆိုတာ သပြေမ နောက်မှာ တစ်ပုံကြီး သဘောပေါက်လား မသော်မော်"

သပြေမက သူ့ကိုယ်ခန္ဓာ ခပ်ပြည့်ပြည့်ကို တစ်ပတ်လှည့်ပြီး အိုက်တင်တွေ လုပ်ပြလို့ စိတ်ညစ်နေတဲ့ကြားက စိတ်ပျော်သလို ဖြစ်သွားသည်။

အားလုံး အဆင်သင့် ဖြစ်နေပြီ။ မောင့်ဆီ သွားဖို့ပဲ ကျန်တော့တယ်။ ကျွန်မလည်း အနှစ်နှစ်အလလ မဝတ်ဘဲထားတဲ့ ပုဆိုးကြီး တကားကားနဲ့ သပြေမကလည်း ဘောင်းဘီအကျပ်ကို ပုံကျအောင် ဝတ်ထားတယ်။ ပြောသာပြောတယ်။ တစ်သက်လုံး ကျားကျားလျားလျား ဝတ်တာ မတွေ့ဖူးတဲ့ သပြေမပုံက ကျွန်မ မျက်စိထဲမှာ လယ်တောထဲက စာခြောက်ရုပ်ကို ဘောင်းဘီစွပ်ထားတဲ့ အတိုင်း။ ကျွန်မ ကွက်ကြည့်ကွက်ကြည့် လုပ်ရင်း ပြုံးနေလို့ သပြေမ ရှက်ကိုးရှက်ကန်း ဖြစ်ပြီး သူ့ဘောင်းဘီကို ပြန်ပြန်ကြည့်နေတယ်။

"ဂွမ်းပါပြီတော်။ ငါ့ရဲ့ လှပတဲ့ ငါ့ရှဉ့်ကိုယ်လုံးလေး မပေါ်တော့ဘူး။ ဒီယောက်ပြား ပုံကြီးနဲ့"

သပြေမ စကားကြောင့် ကျွန်မ ဟားတိုက် ရယ်လိုက်တယ်။ တော်သေးတယ်၊ မေမေများ ကျွန်မကို ဒီပုံမြင်ရင် ဘယ်လောက် ရယ်ချင်မယ် မသိဘူး။ အိမ်မှာ ၃ ရက်ပဲ နေပြီး သူ မနေနိုင်ဘူး။ နယ်ကိုပြန်မယ် ဆိုပြီး ပြန်ပို့လိုက်လို့ တော်သေးတယ်။ မဟုတ်ရင် မလွယ်။

"တပည့်တော်မ မောင်နဲ့ အဆင်ပြေပါစေ ဘုရား။ ကူညီဆောင်မပေးပါ"

အစ်မတော် မငွေတောင်နဲ့ အရှင်တွေကို ဦးတိုက်လိုက်တယ်။ အိမ်က အထွက်မှာ သာယာလာတဲ့ ရာသီဥတုက တဖြည်းဖြည်း ပြောင်းလာတယ်။ လေပြည်လေးတွေက ဖြည်းဖြည်းမှန်မှန် တိုက်နေရာမှာ နည်းနည်း ပိုကြမ်းလာသလို ခံစားရတယ်။ လေပြည်နဲ့အတူ မိုးရေစက်လေးတွေက တဖွားဖွား ကျနေတယ်။ တစ်ခါတစ်ခါ ခြိမ်းလိုက်တဲ့ မိုးခြိမ်းသံက ရင်ထဲကို ထိတ်ခနဲ ဖြစ်နေအောင် ကျယ်လှတယ်။ မောင်နေတဲ့ တိုက်ခန်းနားရောက်မှ ရွာလို့ တော်သေးတယ်။ ဒီလိုမှ မဟုတ်ရင် မလွယ်။

"ဒေါက် ... ဒေါက်"

အခန်းတံခါးကို ခေါက်နေတဲ့ အချိန် ရင်ခုန်သံတွေက မိုးခြိမ်းသံတွေလို ဆူညံနေတယ်။ မောင့်ကိုမြင်ရင် "ကျွန်မ မှားပါတယ်မောင်" ဆိုပြီး မောင့်ရင်ခွင်ထဲကို ဝင်လိုက်ရမလား။ ကျွန်မနည်းတူ သပြေမလည်း ရင်ခုန်နေမှာကို သိတယ်။

"ကလစ် ..." ဆိုတဲ့ တံခါးသော့ကို လှည့်လိုက်တဲ့အသံကြားပြီး မောင့်အခန်းတံခါး ပွင့်လာတယ်။

* * *

အခန်း (၁၀)
"ဘယ်သူနဲ့ တွေ့ချင်လို့လဲ မသိဘူး ခင်ဗျ"

အသက် နှစ်ဆယ်ပတ်လည် ကောင်းလေး တစ်ယောက် လာဖြေတယ်။

"အစ်ကိုတို့က ကိုမင်းခန့်ကျော် မိတ်ဆွေတွေပါ။ သူနဲ့တွေ့ရအောင် လာတာ"

ကောင်လေးက ကျွန်မတို့ကို ကြည့်ပြီး အံ့ဩဟန်နဲ့ ...

"အစ်ကိုတို့က ကိုမင်းခန့်ကျော် နိုင်ငံခြား ထွက်သွားတာ မသိဘူးလား။ ထိုင်းမှာ သူ့သူငယ်ချင်းတွေ အကူအညီနဲ့ အလုပ်လုပ်ဖို့ သွားတာ ပြီးခဲ့တဲ့ သုံးရက်ကပဲ"

အိုး ... ဘုရားသခင်၊ မောင် မရှိတော့ဘူးတဲ့။ မောင် မြန်မာနိုင်ငံမှာ မရှိတော့ဘူးတဲ့။ ကျွန်မကို သပြေမက သတိပေးသလို တစ်ချက် လာကိုင်ပြီး ...

"ကျေးဇူးပဲ ညီ၊ ကိုယ်တို့ကို ခွင့်ပြုပါဦး"

ကောင်လေးကို နှုတ်ဆက်ရင်း သပြေမက ကျွန်မလက်ကို တွဲခေါ်တယ်။ ဘာကြောင့် နိုင်ငံခြားသွားမယ် ဆိုတာ ပြောမသွားတာလဲ မောင်ရယ်။ ချစ် ပြောလိုက်တဲ့ စကားတွေကြောင့် မောင် ကိုယ့်ခြေထောက်ပေါ် ကိုယ်ရပ်မယ် ဆိုပြီး ကြိုးစားလိုက်တာပေါ့။ မောင်သာ ကျွန်မနား နေရင် ဘာပဲ လုပ်ပေးရ လုပ်ပေးရ ပါကွယ်။ မောင် ဒီလို လွတ်မြောက်ဖို့ ဘယ်အချိန် ကတည်းက ကြိုးပန်းနေမှန်း ကျွန်မမှ မသိတာကိုး။

အလာတုန်းက ခြိမ်းရုံခြိမ်းတဲ့ မိုးကြိုးတွေက ကျွန်မခေါင်းကို ပစ်ချလိုက်တယ်လို့ကို ထင်မိတယ်။ ရက်စက်လိုက်တာလို့ မပြောချင်ပေမယ့် မောင် မကြင်နာတာတော့ သေချာတယ်။

"ဘာတဲ့ ၊ သပြေငုတ်လို ရေနဲ့ထိပြီး အညှောင့်သစ်လေးတွေ ပြန်ပေါက်မယ်လို့ ခံယူထားတဲ့နေ့ ပြန်လာမယ်" ဆိုတာ မောင် ရည်ရွယ်ချက် တစ်ခုနဲ့ ပြောခဲ့တာပေါ့လေ။ ပြန်ထွက်လာတဲ့ လမ်းတစ်လျှောက်လုံး ကျွန်မနဲ့ သပြေမ မျက်ရည်မိုးတွေ လမ်းထိလျှံခဲ့တယ်။

* * *

လွမ်းဆွတ်တဲ့ဒဏ် ဆိုတာ ခံရဖူးတဲ့သူမှ သိလိမ့်မယ်။ တစ်ရက် တစ်နေ့တည်းနဲ့ ပြေပျောက်သွားတယ် ဆိုတာ အလွမ်းစစ် မဟုတ်လို့ဘဲ ကျွန်မကတော့ သတ်မှတ်တယ်။ ပိတောက်တွေတောင် အကြိမ် သုံးဆယ်လောက် ပွင့်ခဲ့လို့ ခါနွေဥဩရဲ့ တွန်ကျူးသံတွေကိုလည်း လွမ်းဆွေးဆွေး ခံစားခဲ့တာ နှစ်ပေါင်း ကြာညောင်းပေါ့။ ဖေဖေနောက်ကို မေမေက များမကြာတဲ့ နှစ်ပိုင်းအတွင်းမှာ လိုက်သွားတယ်။

ဒီနှစ်တွေမှာ လွမ်းတဲ့စိတ်နဲ့ ကျွန်မဘဝ တိုးတက် ရှင်သန်အောင် မနည်း ပြန်ပျိုးထောင်ခဲ့ရတယ်။ အမှန်တော့ အချစ်ဟာ ကာရန်မညီတဲ့ ကဗျာတစ်ပုဒ်ပါပဲ။ ဘယ်လောက်ပဲ လိုချင် တပ်မက်ပေမယ့် အချိန်တန်တော့ မောင်က ကျွန်မ ရင်ခွင်ကနေ ပျံသန်းသွားတယ်။ မောင်ကတော့ လွတ်မြောက်သွားပေမယ့် ကျွန်မကတော့ ချစ်တတ်တဲ့ စိတ်တစ်ခုတည်းနဲ့ မောင့်ထံပါးမှာ ဘယ်အချိန် ဘယ်အခါ ဖြစ်ဖြစ် ခိုလှုံချင်သေးတယ် မောင်။

ခု ကျွန်မက နတ်လောကမှာ တပည့်တပန်းတွေ တော်တော်များများရဲ့ မာမီမူယာ ဖြစ်နေပြီလေ။ အသည်းကို ကွဲအောင် ခမ်းစိမ်းစိမ်း ခွဲသွားတဲ့ မောင်ရယ် ဒီရင်ခွင် အိုဟောင်းဟောင်းကိုများ လမ်းကြုံရင် ဝင်နားစေချင်သေးတယ်။ အမှန်တော့ အခြောက်ဘဝ ဆိုတာ ရေလျှော်ပြီး မခြောက်လို့ ထိုင်းနေတဲ့ အဝတ်လိုပဲ။

အရမ်းခြောက်သွားတဲ့ အဝတ်လိုလည်း တန်ဖိုးမရှိသလို အရမ်းစိုနေတဲ့ အဝတ်လိုလည်း အရေးတယူ မရှိတတ်ကြဘူး။ လောကမှာ စိုတာတွေ၊ ခြောက်တာတွေ ရှိကောင်း ရှိနိုင်ပေမယ့် ကျွန်မတို့မှာ ရှိတဲ့ ချစ်ခြင်းမေတ္တာတွေ ကိုတော့ အချစ်နဲ့ ပတ်သက်ပြီး ကျွန်မတို့ကို ရူးတယ်လို့ ဆိုကောင်း ဆိုလိမ့်မယ်။ မိခင်ဆန်တဲ့ စိတ်၊ ကြင်နာတတ်တဲ့ နှလုံးသားနဲ့ မြင့်မြတ်တဲ့ အသွေးအသားတွေ မရှိရင် ကျွန်မတို့ရဲ့ မြောက်မြားစွာတဲ့ ငွေတွေကို တခြားသူတွေအတွက် အသုံးချလိမ့်မယ်လို့ ရှင်တို့ ထင်နေသလား။

အချစ်သစ်လည်း ထပ်မရှာသလို သိပ်ချစ်တတ်တဲ့ နှလုံးသားကိုလည်း မောင် တစ်ယောက်အတွက်ပဲ သီးသန့်နေရာလွတ် ထားလိုက်တော့ ကျွန်မတို့ အသိုင်းအဝိုင်းမှာ ကျွန်မကို ရူးသွပ်သူလို့ သမုတ်ကြတယ်လေ။ အချစ်စစ်ဆိုတာ တစ်ခါတည်းမှာ တစ်ဦးတစ်ယောက်တည်းကို ချစ်ပြီး ထာဝရ သူနဲ့ အတူတူ မြှပ်နှံလိုက်လို့ မရဘူးဆိုတဲ့ သူနဲ့ ကျွန်မ တွေ့ချင်တယ်။

မောင်က အသွေးကို ယူတယ်၊ အသားကို ယူတယ်၊ အခွင့်အရေးကို ယူတယ်။ ဒါပေမယ့် မောင့်ကို ကျွန်မ မေတ္တာစစ်နဲ့ ချစ်တယ်။ မောင်ကလွဲပြီး ကျွန်မ အသားကို၊ ကျွန်မ အသွေးကို၊ ကျွန်မ နှလုံးသားကို၊ ကျွန်မ ပါးကို နမ်းစေချင်တဲ့ အခြားတစ်ယောက် မရှိဘူး။ ဒါကြောင့် ကတော်လောကမှာ မူယာပိုက သိပ်ချစ်တတ်တဲ့လူလို့ ဆိုကြတယ်။ တက်သစ်စ ကတော်ပေါက်စလေးတွေ သူတို့ သူငယ်လေးတွေနဲ့ ချစ်ခန်း၊ ကြိုက်ခန်းလေးတွေ နတ်နန်းမှာ ဖောက်သည်လာချရင် သက်ပြင်းကို ခပ်မမ ချပြီး ...

"အမလေး သမီးတွေ၊ ဒီလောက်နဲ့ တက်မလာနဲ့။ ညည်းတို့ထက် ကျုပ်က ပိုဆိုးခဲ့၊ ကဲခဲ့၊ သဲခဲ့တာပါအေ"

လို့ပြောရင် သက်တူရွယ်တူ အပေါင်းအသင်းတွေ ရယ်ပြီး ...

"ကလေးတွေ ရှေ့မှာ မထော်မနန်းတွေ ပြောပြီး ငယ်ကျိုးငယ်နာတွေ မဖော်နဲ့" လို့ ဆိုကြပြန်တယ်။

* * *

ဒီနေ့မှ မှတ်မှတ်ရရ တစ်ယောက်သောသူကို အရမ်း သတိရနေ မိတယ်။ စိတ်ပြေလက်ပျောက် ဘယ်ဆီများ ရောက်နေပြီလဲ အချစ်ရယ်လို့ ညည်းလိုက်ချင်ပေမယ့် အသက်အရွယ်အရ မဖြစ်သင့်တော့ဘူး မဟုတ်လား။ မောင်နဲ့ ကွဲသွားပြီးတဲ့ နောက်ပိုင်း ကျွန်မ လောဘ အားလုံးကို လျှော့ချလိုက်တယ်။

ရသမျှ ငွေကြေးဥစ္စာ အားလုံးကို လေးပုံပုံတယ်။ တစ်ပုံကို စုတယ်။ တစ်ပုံကို ဘုရားကိုလှူတယ်။ တစ်ပုံကို စားတယ်။ နောက်တစ်ပုံကိုတော့ သူရောက်လာတဲ့ တစ်နေ့အတွက် သီးသန့်ထားမိတယ်။

မာမီ မူယာပိုလို့ ဆိုလိုက်တာနဲ့ အလှူအတန်း ရက်ရောတဲ့သူ။ သမီးအပေါ် ဩဇာညောင်းသူ၊ ချစ်ရေးချစ်ရာ အရှုပ်အရှင်း ကင်းသူရယ်လို့ နာမည် ကြီးခဲ့တာတောင် နှစ်ပေါင်း ကြာခဲ့ပြီ။ နာမည် တစ်လုံးကို တန်ဖိုးထား ထိန်းသိမ်းရင်း ချစ်ခဲ့ဖူးတဲ့ ရင်ခွင်တစ်ခုကို သိုသိုသိပ်သိပ်လေး လွမ်းနေရတယ်။ တစ်ခါတစ်လေ သပြေမက ...

" မူယာရယ် ... အချိန်တွေက ကုန်တာ မြန်လိုက်တာ။ အခု ငါတို့က လှပတဲ့ ရုပ်ရည် ဆိုတာလည်း မရှိတော့ဘူး။ ဆန္ဒကို သိက္ခာနဲ့ ထိန်းထားလို့ အရှင်သခင်တွေ ကျေးဇူးနဲ့ စားဖို့ မပူ၊ သောက်ဖို့ မပူရ။ နေဖို့ မပူရဘဲ လူလိုသူလိုလေး နေရတာ။ ဒီလို အဟုတ်ဘဲ စိတ်အလိုလိုက်တဲ့ ကတော်တွေ ရောဂါတွေရ ကျန်းမာရေးတွေ ဆိုးဝါးပြီး ဘဝပျက်သွားတဲ့ သူတွေ တစ်ပုံကြီးနော်။ ကျုပ်လေ မင်းခန့်ကျော်ကိုလည်း ရှာကြံပြီး ကျေးဇူးတင်ပါတယ်။ သူ့ကြောင့်သာ မဟုတ်ရင် လမ်းဘေးမှာ ဘဝပျက်နေတဲ့ အခြောက်မကြီးတွေ ငါတို့ ဖြစ်မနေဘူးလို့ မပြောနိုင်ဘူး။ ပြီးတော့ နင့်ရဲ့ အချစ်ကို သိက္ခာနဲ့ ထိန်းထားနိုင်တာ ကိုလည်း ကျုပ် အားကျမိပါတယ် အေ။ အချစ်နောက်ကို လိုက်ရင်းနဲ့ ညည်းများ တွေ့ရာ အချစ်တွေနဲ့ ပျော်မွေ့ သွားမှာကို အဲဒီတုန်းက ကျုပ် စိတ်ပူလိုက်တာ"

သပြေမတောင် ဘာလိုလိုနဲ့ ကျွန်မနဲ့တန်းတူ ရွှေတိုက်စာရင်းဝင် နတ်ကတော်ကြီး ဖြစ်နေပြီ။ ကျွန်မ အပေါ်မှာတော့ ရဲဘော်ရဲဘက် တစ်ယောက်လို ကျွန်မအပေါ် ကောင်းခဲ့တာ။ လူတစ်ချို့နဲ့ ပတ်သက်ပြီး တချို့ အသိုင်းအဝိုင်းက လူတွေက ကျွန်မတို့ အချစ်နဲ့ ကျွန်မတို့ နေထိုင်ခဲ့တဲ့ စရိုက်တွေကို ရွံ့မုန်းတဲ့ လူတွေ ရှိကောင်း ရှိလိမ့်မယ်။ ဒါတွေကို ကျွန်မကတော့ အများကြီး မအံ့ဩပါဘူး။

စကားတွေ ပြောနေရင်း သပြေမကို ...

"ဟဲ့ ... လိုအပ်တာတွေ ရှိနေဦးမယ်။ သေချာလေး စစ်ဦးနော်။ ကျန်ခဲ့တာတွေ၊ လိုခဲ့တာတွေ ရှိလို့ သခင်တွေ ငြိုငြင်ဦးမယ်"

ကျွန်မအိမ် နတ်နန်းမှာ သမီးတစ်ယောက် အဆင်ပြေလို့ အောင်ပွဲအတွက် ပြင်ဆင်နေကြတာ။ မနက် ၁၀ နာရီလောက်က စပြီး တစ်နေ့ခင်းလုံး ချော့ကြ၊ ကကြမှာ။ ကျွန်မ မေမေ ဆုံးသွားပြီး နောက်ပိုင်း နယ်မှာရှိတဲ့ အိမ်တွေ၊ ယာတွေ၊ လယ်တွေ အားလုံး ရောင်းလိုက်တယ်။ နောက် ရောင်းရတဲ့ ငွေလေးကို အတိုးလေး ဘာလေး ပေးထားပြီး ကျွန်မ အိမ်ကို အိမ်နန်းပုံစံ ပြင်ပစ်လိုက်တယ်။ ပွဲတွေ၊ ဘာတွေဆို ကျွန်မ အိမ်တင် ဆိုင်းသမားတွေ ခေါ်ပြီး အမိုးအကာနဲ့ လွတ်လွတ်လပ်လပ် ကနားတွေ ပေးနိုင်အောင်ပေါ့။

ကျွန်မရဲ့ ဇာတ်ညွှန်းရေး ဆရာမက သပြေမလေ။ သူ အကြံပေးလို့ ဒီလို လုပ်ဖြစ်သွားတာ။ အခုပွဲမှာတော့ သပြေမက ဦးစီးဦးကိုင် လုပ်နေလို့ ကျွန်မက တောင်ကြည့် မြောက်ကြည့် လောက်ပဲ။ လိုအပ်တဲ့ ပွဲတွေအားလုံး မြိုင်မြိုင်ဆိုင်ဆိုင် ဖြစ်နေလို့ ဆိုင်းဆရာကတောင် နတ်ပင့်တီးလုံးကို အစပျိုးနေပြီ။ ခဏနေဆို သပြေမနဲ့ သူ့သမီးတစ်သိုက် ကကြ ခုန်ကြ၊ ပျော်ကြ ပါးကြမယ့် နတ်ချော့ပွဲကြီး ကကြတော့မယ်။ လုပ်ရိုးလုပ်စဉ်တွေ အားလုံး လုပ်ပြီး တချို့ နတ်ကတော်လေးတွေ ချော့နေတဲ့အချိန် သပြေမက ...

"ကောင်မ ...၊ ညည်းလည်း ချော့ဦးလေ တစ်ခါလောက်။ ဒါမှ အလှူရှင်တွေလည်း ကျေနပ်မှာပေါ့"
"အေးပါ ချော့တာပေါ့"

သပြေမက ပြောရင်းနဲ့ ကျွန်မအတွက် ပဝါတွေ ယူလာတယ်။ ပဝါစကို ကျွန်မ ကျွမ်းကျင်ကျင်ကျင် လှလှပပလေး ပေါင်းလိုက်ပြီး ...

"ပုဆိုးတွေတော့ မဝတ်တော့ပါဘူးဟယ်။ အသက်လည်း ကြီးပါပြီ။ ဒီအတိုင်း ရိုးရိုးလေးပဲ ချော့တာပေါ့"

ကျွန်မ အထဲကို ဝင်လိုက်ရင်ပဲ ဆိုင်းသမားက စတီးနေပြီ။ ကျွန်မ လက်အုပ်ချီပြီး ကိုယ်တော်ကြီး (ကိုကြီးကျော်) မျက်နှာတော်ကို မော်ဖူးလိုက်တော့ ကိုယ်တော်ကြီး မျက်နှာက ပြုံးနေသလိုလို။ ကျွန်မ မျက်လုံးနှစ်ဖက်ကို မှိတ်လိုက်တဲ့ အခါမှာ အုန်းပွဲ၊ ငှက်ပျောပွဲက ရတဲ့ အနံ့တွေနဲ့ ဆန့်ကျင်တဲ့ ရနံ့တစ်ခုက ကျွန်မ နှာခေါင်းထဲကို ဝင်လာတယ်။

"အို ... မောင်များလား"

အသက် ၆၀ သာ ပြည့်မယ်။ မောင့်ရဲ့ ကိုယ်သင်းရနံ့လေးကို ကျွန်မ မှတ်မိနေသေးတယ်။ မောပန်းသမျှ ခေါင်းဝင်ပြီး ချွဲခဲ့၊ သဲခဲ့တဲ့ ရင်ခွင်ခပ်နွေးနွေးကို သတိတရနဲ့ ရင်တောင် ခုန်သွားတယ်။ နတ်ပင့်ဆိုင်းလည်း တီးနေပြီဆိုတော့

"မောင်လား"

ဆိုတဲ့ အကြည့်နဲ့ မကြည့်နိုင်ဘူး။ ကျွန်မ ကတယ် ခုန်တယ်။ ပျော်တယ်။ ပါးတယ်၊ သောက်တယ် စားတယ်။ ဒါပေမယ့် စိတ်က ကိုယ်တော်တွေဆီမှာ ရောက်မနေဘူး။ ဆိုင်းသံက ဒီနေ့မှာ ပိုမြူးသလို ခံစားမိတယ်။

"သားတွေ သမီးတွေ စီးပွားတက်ပြီး ထူးအောင် တဘောင်ဆိုတာ ပြဟေ့"

ကျွန်မ အော်လိုက်တယ် ဆိုရင်ပဲ ဆိုင်းသံက မြိုင်မြိုင်ဆိုင်ဆိုင်နဲ့ တဘောင်ကို စတီးတယ်။

"သောက်သောက်စားစား လူမင်းသားကြီးပါ ဘုရား သောက်ပါ၊ မူးပါ၊ ထူးပါ ဘုရား"

သမီးတစ်ယောက်ရဲ့ သီချင်းသံ စူးစူးကို ဆိုလိုက်တဲ့ အချိန်မှာ ကျွန်မနား အရိပ်လေး တစ်ခု ကပ်လာတယ်။

သေသေချာချာ ကြည့်မှ မောင်ပါလား။ မောင့်ခေါင်းမှာ ပဝါအစိမ်းလေး တစ်ခုကို အချိုးမကျစွာ ပေါင်းထားတယ်။ မောင့်ဘေးမှာ သပြေမက ကျွန်မနဲ့ အတူတူ ဝင်ကနေပြီ။ အိုး ... ကျွန်မ ရင်တွေ ခုန်လိုက်တာ။ မောင် ကျွန်မဆီ ပြန်လာတယ်။ ဆိုင်းသံတွေနဲ့ ရင်ခုန်သံတွေ ပေါင်းလိုက်ရင် ကျွန်မ နှလုံးခုန်နှုန်းတွေ ရပ်သွားမလား မသိ။

ကျွန်မ မောင့်ကို နှစ်ပေါင်းများစွာ လွမ်းဆွတ်စိတ်နဲ့ မြတ်မြတ်နိုးနိုးကြည့် ကခုန်နေသလို ကျွန်မကိုလည်း အစ်မတော် မငွေတောင်က ...

"ဒီကောင်မတော့ ချစ်သူ့နယ်မြေက ဘယ်တော့မှ လွတ်ဖို့ မမြင်ဘူး" ဆိုပြီး ခပ်ထေ့ထေ့ ပြုံးနေမလား မသိ။

---------
ဇော်ညီညီ (နေပြည်တော်)