Tuesday, September 27, 2011

တစ္မုိးေအာက္မွာ..ေရာက္မလာမယ့္မုိးကုိေမွ်ာ္ခဲ့တယ္

တစ္မုိးေအာက္မွာ..ေရာက္မလာမယ့္မုိးကုိေမွ်ာ္ခဲ့တယ္


(ပထမဆုံးေန႔)


ကားေပၚတြင္ရွိေနစဥ္တစ္ခ်ိန္လုံးဖြဲဖြဲသာရြာခဲ့ေသာမုိးသည္ကားေပၚမွဆင္းလုိက္သည္ႏွင့္သည္းထန္လာေတာ့သည္..။ေကာ္ဖီဆုိင္တစ္ခုတစ္ေလမွာမခ်ိန္းပဲဒီကားမွတ္တုိင္းမွာ အဆန္းထြင္ၿပီး လာခ်ိန္းေသာစႏၵီကုိရုတ္တရက္ေဒါသထြက္သြားသည္။ သည္ကိစၥ အတြက္ လဲစကားမ်ားၿပီးၿပီ။


ဘာပါလိမ့္..။ေကာ္ဖီဆုိင္မွာအသိေတြနဲ႔ေတြ႔မွာစုိးလုိ႔တဲ့..။ ဘုရားေရ..။ ငါနဲ႔တြဲၿပီးလူၿမင္ခံရတာ မင္းအတြက္သိကၡာက်စရာလုိ႔ထင္ေနရင္ ဘာလုိ႔ငါကုိ ရည္းစားအၿဖစ္ လက္ခံခဲ့ေသးလဲ..။မေနႏုိင္လြန္း ၍ေၿပာမိေတာ့..ကုိက နားလည္မႈကုိမရွိဘူး..ဘာညာေၿပာကာ စိတ္ေကာက္ သြားေတာ့ သူပဲအေလွ်ာ့ေပးၿဖစ္ခဲ့သည္။


ခ်ိန္းထားေသာမွတ္တုိင္သုိ႔ေရာက္သြားေတာ့ သူ႔တကုိယ္လုံးအေတာ္စုိရႊဲေနၿပီ..။မွတ္တုိင္ မွာအမုိးရွိေသာ္လည္းၿပင္းထန္စြာ တုိက္ခတ္ ေနေသာေလက မုိးစက္မ်ားကုိသယ္ေဆာင္လာသၿဖင့္ ပုိ၍ခ်မ္းလာသည္..။ ေဆးလိပ္တစ္လိပ္ေလာက္ေသာက္ ရရင္ေကာင္းမွာပဲ..။ သူေစာင့္ေနေသာမွတ္တုိင္၏တစ္ဖက္စြန္းတြင္ေတာ့ သူ႔လုိပင္တစ္စုံတစ္ေယာက္ကုိရပ္ေစာင့္ေနဟန္တူေသာ လူတစ္ေယာက္ရွိသည္။ ကားေစာင့္ေနတာေတာ့မၿဖစ္ႏုိင္။


သည္မွတ္တုိင္သည္ညရွစ္နာရီေက်ာ္လ်င္ကားမရပ္ေတာ့ေသာမွတ္တုိင္သာၿဖစ္၏။သူကတီရွပ္လက္တုိၿဖင့္မုိးေတြစုိနစ္ကာခ်မ္းေနခ်ိန္တြင္ထိုသူသည္မုိးကာအကၤ်ီကုိတင္းတင္းေစ့ကာေဆးလိပ္တစ္လိပ္ကိုရွိုက္ဖြာလ်က္ရွိသည္..။ေလၿပင္းေ၀့လုိက္တုိင္းေယာက္်ားတစ္ေယာက္အတြက္ အတန္ငယ္ရွည္လ်ားေသာပုခုံးေထာက္ဆံပင္ေပ်ာ့ေပ်ာ့ေလးေတြက လြင့္၀ဲသြားသည္။သူကုိယ္တုိင္၏ဆံပင္ကအသားၾကမ္းကာ မာေက်ာေသာေၾကာင့္ ဆံပင္ေပ်ာ့ေလးေတြကုိဘာရယ္မဟုတ္ပဲသေဘာက်မိတတ္သည္။


ဆံပင္ေလးေတြကစႏၵီဆံပင္ေလးေတြလုိပဲ..။သူ႔အေတြးကုိသေဘာက်သြားကာ ရုတ္တရက္ ေလခြ်န္ပစ္လုိက္ေတာ့ ထုိသူကလွည့္ၾကည့္ သည္။ ႏွစ္ေယာက္တည္းရွိတာ ရန္စတယ္လုိ႔ထင္သြားၿပီလားမသိဘူး..။ဘာေၿပာရမွန္းမသိပဲႏူတ္ကလႊတ္ကနဲထြက္သြားသည္။


' မီးတစ္တုိ႔ေလာက္'


ဟာ..ေသေတာ့မွာပဲ..။ေဆးလိပ္ေသာက္ခ်င္ေနတာမွန္ေသာ္လည္းသူ႔တြင္ေဆးလိပ္မပါတာသူသိသည္။ထိုသူကေဘာင္းဘီအိပ္ကပ္ေတြကုိလွည့္ပတ္စမ္းကာ ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္ၿဖစ္ေန ေသာသူ႔ကိုတစ္ခ်က္ၿပဳံးကာေဆးလိပ္ပါထုတ္ေပးသည္။ ေဆးလိပ္ကုိ မီးညွိ၍အားရ ပါးရရွုိက္ဖြာလုိက္ေသာအခါတစ္ခ်ိဳ႔တစ္၀က္သည္သူ႔အဆုတ္ထဲသုိ႔အဆိပ္မ်ားအၿဖစ္၀င္ေရာက္ကာတစ္ခ်ိဳ႔ကေတာ့ေလထဲသုိ႔လြင့္ေမ်ာသြားသည္။ဘာပဲၿဖစ္ၿဖစ္ေႏြးသြားတာအမွန္ပဲ..။


ေက်းဇူးပဲ ဟုေၿပာလုိက္ေတာ့မ်က္လုံးကုိအသာမွိတ္ကာၿပဳံးလ်က္ေခါင္းယမ္းၿပသည္။ မလိုပါဘူးဆိုတဲ့သေဘာေပါ့..။ ထိုစဥ္မွာပဲရင္းႏွီးၿပီး သားကုိယ္နံ႔ကေလးသည္သူ႔နားတြင္ေမႊးပ်ံ့လာသည္။ စႏၵီေရာက္လာၿပီ..။


' ကုိေစာင့္ေနတာၾကာၿပီလား..သြားရေအာင္ေလ"


စႏၵီသည္သူ႔ထုံးစံအတုိင္း ဘာကုိမွဂရုမထားပဲေၿပာခ်င္ရာေၿပာကာ ေရွ႔မွၾကိဳထြက္သြားသည္။ဟုိလူကုိလွမ္းၾကည့္လုိက္ေတာ့ ထြက္ခြာသြား ေသာစႏၵီေနာက္ေက်ာကုိစုိက္ၾကည့္ေနေသာေၾကာင့္သူ႔ရင္ထဲတြင္ေက်နပ္သလုိၿဖစ္သြားသည္။ဒီလုိဆုိေတာ့ သူ စႏၵီပုခုံးကုိပုိင္ဆုိင္စြာ ဖက္ထားရမွာပုိၿပီးအရသာရွိပါလိမ့္မည္..။


(၂)


ထိုဘတ္စ္ကားမွတ္တုိင္သုိ႔ စႏၵီဒုတိယအၾကိမ္ခ်ိန္းေသာအခါပထမအၾကိမ္ကလုိ သူအတုိက္အခံမလုပ္ေတာ့ပါ။အၿမဲေနာက္က်တတ္ေသာ စႏၵီေရာက္မလာခင္ေကာ္ဖီဆုိင္မွာထုိင္လ်က္ေကာ္ဖီကုိ မ်ိဳခ်ရင္းမ်က္စိေနာက္ဖြယ္လူမ်ားႏွင့္ Animal planet ကုိသာဖြင့္ေသာ ထပိတ္ ပစ္လို႔မရသည့္ရြံရွာဖြယ္တီဗြီအစီအစဥ္ကုိသည္းခံရမွာထက္စာရင္ မွတ္တုိင္တြင္တိတ္ဆိတ္စြာထိုင္လ်က္ Mp3 ကုိနားထဲထည့္ထားရတာ ကပုိ၍သက္ေတာင့္သက္သာရွိေပလိမ့္မည္။


ဒုတိယေန႔သည္ပထမေန႔ႏွင့္ဆန္႔က်င္စြာေၿခာက္ေသြ႔ပူအုိက္လ်က္ရွိသည္။ ရန္ကုန္သည္တစ္ခါတစ္ရံေတာ့အေၿပာင္းအလဲၿမန္ေသာမိန္းမ တစ္ေယာက္ႏွင့္တူသည္။ညေနကမုိးသည္းထန္စြာရြာခဲ့ေသာ္လည္းအခုေတာ့လမ္းမမ်ားသည္သူမဟုတ္သလုိပင္ေၿခာက္ကပ္ေနသည္။မုိးရြာခဲ့ေသာသေကၤတအၿဖစ္တစ္ေနရာထဲမွာစုၿပဳံတင္ေနေသာအမႈိက္မ်ားႏွင့္ေၿခာက္ေသြ႔စၿပဳကာေလထဲလြင့္ပါခ်င္ေနသည့္ သဲစီးေၾကာင္း ကေလးမ်ားသာရွိေတာ့သည္။


မွတ္တုိင္၏အဆုံးတြင္ေတာ့ပထမေန႔ကလူထုိင္ေနသည္ကုိေတြ႔ရ၏။သည္လူ၀ီရိယေကာင္းလွခ်ည္လား။ ဘာပဲၿဖစ္ၿဖစ္ဒီေန႔ေတာ့ ေဆးလိပ္ပါလာသည့္အတြက္ မည္သူ႔ကုိမ်ွေအာက္က်ိဳ႔စရာမလိုပဲ..သီခ်င္းနားေထာင္ရင္း စႏၵီကုိေစာင့္ႏုိင္လိမ့္မည္။ မွတ္တုိင္ဆီ သုိ႔လမ္းေလွ်ာက္သြားေတာ့တိတ္ဆိတ္စၿပဳေနေသာအခ်ိန္တြင္ သူ႔ဖိနပ္သံကအတန္ငယ္က်ယ္ေလာင္ေန၏။


အရပ္အေမာင္းႏွင့္ခႏၶာကုိယ္ကထြားက်ိဳင္းေသာ္လည္းသူ႔ကုိလွည့္ၾကည့္ေသာမ်က္လုံးမ်ားသည္ ကေလးတစ္ေယာက္လုိၾကည္စင္ကာ ေပ်ာ့ေပ်ာင္းေသာဆံႏြယ္ႏုႏုမ်ားၿဖင့္အနားသတ္ေသာထုိမ်က္ႏွာသည္္ သူ႔ထက္သုံးေလးႏွစ္ငယ္ရြယ္ေသာလူငယ္ေလးတစ္ေယာက္ သာၿဖစ္ႏုိင္သည္။


သူ႔ကုိၿမင္ေတာ့မွတ္မိသြားသလုိရယ္ၿပေတာ့ဘာရယ္မဟုတ္ပဲတုံ႔ၿပန္ လုိက္မိသည္။ တကယ္ေတာ့ ကုိယ့္အေတြးနဲ႔ကုိယ္ၿငိမ္သက္ေငးေမာ ေနရမွာကုိႏွစ္သက္ေသာသူ သည္အေ၀းေၿပးကားေပၚမွာ ဖုန္းဘီလ္တန္းစီသည့္အခါမ်ိဳးမွာၾကဳံရတတ္ေသာသိသိမသိသိ မိတ္ဖြဲ႔စကား ေၿပာတတ္သူမ်ားကိုမုန္းတီးသူၿဖစ္၏။သည္လူကေတာ့စိတ္အေႏွာင့္အယွက္ၿဖစ္ရေလာက္ေအာင္စကားမမ်ားေလာက္ဘူးထင္ပါရဲ႔။နံရံတြင္မွီထုိင္ေနရင္းငါးမိနစ္ခန္႔ၾကာေတာ့ ခံတြင္းခ်ဥ္လာသည္။


ေဘာင္းဘီအိတ္ထဲကုိစမ္းၾကည့္လုိက္ေတာ့ သတိလက္လြတ္ဖိထုိင္မိေသာေၾကာင့္ ေဆးလိပ္ဘူးသည္ၿပားကပ္ေန၏။ ေဆးစတစ္ခ်ိဳ႔ ထြက္က်ကာလိမ္ေကာက္ေနေသာေဆးလိပ္ကုိၿပန္ေၿဖာင့္ရင္းႏူတ္ခမ္းမွာေတ့လုိက္ေတာ့မွသူ႔မီးၿခစ္လြန္ခဲ့ေသာတစ္ပါတ္ေလာက္က ေပ်ာက္ဆုံးသြားခဲ့သည္ကုိသတိရသည္။ရွစ္ထ္..။ေဒါသတၾကီးေဆးလိပ္ကုိၿဖဳတ္ယူလႊင့္ပစ္ရန္လက္လွမ္းမိစဥ္မွာပဲ..ေဖ်ာက္ကနဲအသံႏွင့္အတူသူ႔မ်က္ႏွာနားတြင္မီးေတာက္တစ္ခုလင္းလက္လာသည္။


' ညွိလုိက္ေလ..အစ္ကုိ'


'ေက်းဇူးပဲ'


သူႏွင့္အနီးကပ္မ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္မိေသာအခါမီးၿခစ္မွမီးေတာက္ကေလးမ်ားက ထိုသူ႔မ်က္၀န္းေတြထဲ..ေရာင္ၿပန္ဟပ္ ကာေတာက္ပေနခဲ့ သည္။


(၃)


တတိယေၿမာက္ေန႔တြင္ေတာ့သူသည္စႏၵီဆီသုိ႔သြားရမည့္အစား၁၉လမ္းရွိလူရွင္းေသာဆုိင္တစ္ ဆုိင္၏ေထာင့္က်ေသာစားပြဲတစ္လုံးတြင္ အယ္လ္ကုိေဟာၿဖင့္ေ၀ဒနာတစ္ခ်ိဳ႔ကုိမ်ိဳခ်ရန္ၾကိဳးစားလ်က္ရွိ၏။မေန႔ကစႏၵီႏွင့္ရန္ၿဖစ္ခဲ့သည္။စႏၵီႏွင့္သူ႔ၾကားတြင္ရန္ၿဖစ္ၿခင္းဆိုသည္မွာအဆန္းေတာ့မဟုတ္ပါ။ဘယ္ေကာ္ဖီဆုိင္တြင္ထုိင္မလဲဟူေသာကိစၥႏွင့္ပတ္သက္၍ရန္ၿဖစ္ႏုိင္သည္။ဘယ္ရုပ္ရွင္ကားၾကည့္မလဲဟူေသာကိစၥႏွင့္ပတ္သက္၍ရန္ၿဖစ္ႏုိင္သည္။


အနည္းဆုံးေတာ့ကားလမ္းကူးသည့္အခါအတူတူေစာင့္မကူး၍လူၾကားထဲမွာလက္ကုိင္ဖုိ႔ ၾကိဳးစား၍သုိ႔မဟုတ္လမ္းသြားလမ္းလာ ေကာင္မေလးေတြကုိလုိက္ေငး၍ဆုိတာေတြနဲ႔ပဲၿဖစ္ၿဖစ္ေပါ့။စိတ္သေဘာထားၿခင္းမတိုက္ဆုိင္တိုင္းသာလမ္းခြဲရစတမ္းဆုိရင္သူတုိ႔ႏွစ္ ေယာက္ၿပတ္စဲၿပီးတာကာလအေတာ္ၾကာေလာက္ၿပီ..။သူတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ၾကားကကြာဟမႈအက္ေၾကာင္းမည္မွ်ၾကီးမားခဲ့ သည္ၿဖစ္ေစ စႏၵီမ်က္ႏွာေလးကုိတစ္ရက္မေတြ႔ရလ်င္မေနႏုိင္သည့္စိတ္က ယုိင္နဲ႔ေနေသာစိတ္မ်ားကုိၿပန္လည္တည့္မတ္ေပးခဲ့သည္။


အသည္းကြဲသည့္အခါစိတ္ထဲတြင္မြန္းက်ပ္စြာကူကယ္ရာမဲ့သည့္အခါအရက္ၿဖင့္ ထြက္ေပါက္ရွာၿခင္းသည္လြန္စြာရုိးရွင္းေဟာင္းၿမင္းေသာ နည္းၿဖစ္ေသာ္လည္းသူ႔မွာေရြးခ်ယ္စရာမရွိပါ။မေန႔က စႏၵီသည္သူ႔နွင့္စေတြ႔ကတည္းက ေက်ာင္းတုန္းကရည္းစားေဟာင္းတစ္ေယာက္


ေတာ္ေၾကာင္းတတ္ေၾကာင္းခ်မ္းသာေၾကာင္းမ်ားကုိစီကာပတ္ကုံးေၿပာလ်က္ရွိ၏။ဘယ္အခ်ိန္မ်ား သူ႔ဟာသူရပ္လုိက္မလဲဟုေစာင့္ေန ေသာ္လည္းအေတာ္ၾကာသည္အထိမၿပီးႏုိင္ေသာအခါသူတစ္ခ်က္ဆဲပစ္လုိက္သည္။ထုိအခါမ်ိဳးတြင္သူသည္ စႏၵီအတြက္နားလည္မႈမရွိသူ သေဘာထားေသးသိမ္သူၿဖစ္၏။ကုိယ့္ခ်စ္သူကတစ္ၿခားေယာက်္ားတစ္ေယာက္ေကာင္းေၾကာင္းကုိရွည္ေ၀းၾကာၿမင့္စြာေၿပာၿပေနၿခင္းကုိ ၿပဳံးၿပီးနားေထာင္ရေလာက္ေအာင္သေဘာထားၾကီးေသာေယာက္်ားမရွိသေလာက္ရွားပါးသည္ကုိ စႏၵီသိရန္လုိပါသည္..။ တစ္ေယာက္ႏွင့္ တစ္ေယာက္အၿပန္အလွန္ပုတ္ခတ္စြပ္စြဲၾကရင္စိတ္ေပါက္ကြဲထြက္ကာနံရံကိုသုံးေလးခ်က္ဆင့္ထုိးပစ္လုိက္ေတာ့ စႏၵီငုိသည္။


'ထုိင္မယ္ေနာ္'


အသံလာရာဆီသုိ႔လွမ္းၾကည့္လုိက္ေတာ့ၿမင့္မားေသာအရိပ္တစ္ခုသည္သူ႔စားပြဲကုိလက္ေထာက္ ကာခႏၶာကုိယ္ကုိငုံ့ကိုင္းလ်က္သူ႔ကုိ မုိးၾကည့္ေန၏။ ဟုိလူပါလား...။ သူ၏နားမလည္ဟန္အၾကည့္ကုိၿမင္လုိက္ ရေတာ့တစ္ဖက္၀ုိင္းေတြထုိင္ေနရာကသူ႔ကုိၿမင္၍ လာႏူတ္ ဆက္ၿခင္းၿဖစ္ေၾကာင္းရွည္လ်ားစြာရွင္းၿပေနေတာ့မွသူ႔ရုိင္းၿပမႈအတြက္အားနာသြားသည္။


'ေဆာရီး..ကြ်န္ေတာ္ရုတ္တရက္ဆုိေတာ့ ေၾကာင္သြားတယ္'


'ရပါတယ္..ဒါနဲ႔ဟုိတစ္ေယာက္နဲ႔မေတြ႔ၿဖစ္ဘူးလား' ထုိေမးခြန္းကုိၾကားလုိက္ေတာ့သူ႔ရင္ထဲတြင္မြန္းက်ပ္ကာ ေခတၲတိတ္ဆိတ္သြား သည္။


'ဟာ ကြ်န္ေတာ္အရမ္းစပ္စုမိသြားၿပီ'


ရပါတယ္..။ ခင္ဗ်ားအလြန္မဟုတ္ဘူး ..။စိတ္ထဲမွာသာေၿပာလိုက္ကာ သူ႔ေရွ႔ရွိခြက္အလြတ္ထဲသုိ႔ ဖန္တေကာင္းထဲမွလက္က်န္ဘီယာမ်ား ေလာင္းထည့္ေပးလုိက္သည္။သူ႔ေရွ႔ရွိခြက္က်န္ကုိ ေကာက္ေမာ့ရင္းေနာက္တစ္ဂ်ားထပ္မွာေတာ့ သူ႔ကုိနားမလည္သလုိၾကည့္လ်က္ရွိ သည္။


'ကြ်န္ေတာ္တုိ႔မိတ္မဆက္ရေသးဘူး..ကြ်န္ေတာ့္နာမည္သုခပါ'


တည္ၿငိမ္ေအးခ်မ္းဟန္ရွိေသာသူ႔မ်က္ႏွာႏွင့္လုိက္ဖက္ေသာနာမည္ၿဖစ္ပါသည္။ မိတ္ဖြဲ႔သူမ်ားကုိ မုန္းတီးေလ့ရွိသည့္ထုံးစံႏွင့္မသိခ်င္ ေယာင္ေဆာင္ရမည့္အစားလက္တစ္ဖက္ကုိကမ္းေပးကာလက္ဆြဲနူတ္ဆက္လိုက္မိသည္။


'ကြ်န္ေတာ့္နာမည္က ညီညီပါ'


ဘာပဲၿဖစ္ၿဖစ္သူ႔ေရွ႔တြင္ေသာက္ေဖာ္ေသာက္ဖက္တစ္ေယာက္ရွိေနသည့္အတြက္ခုနကထက္စာရင္ေတာ့ ရင္ထဲမွာအေတာ္ေပါ့ပါးသြား သည္။


'ဒါနဲ႔ ခင္ဗ်ားေကာသြားမေစာင့္ဘူးလား' သိပ္မရင္းႏွီးေသးသူတစ္ေယာက္ႏွင့္ရင္းႏွီးမႈရရင္ သူႏွင့္သုခၾကားရွိတစ္ခုတည္းေသာဆက္ႏြယ္မႈ ကုိေမးခြန္းထုတ္လုိက္ရသည္။


'ဗ်ာ..ဘယ္သူ႔ကုိလဲ


'ခင္ဗ်ားညတုိင္းလာေစာင့္တဲ့တစ္ေယာက္ေလ' သူ၏ဒုတိယေမးခြန္းကုိမ်က္လုံးမ်ားေမွးစင္းသြားသည္အထိရယ္ေမာၿခင္းၿဖင့္တုံ႔ၿပန္၏။


' ကြ်န္ေတာ္ကမွတ္တုိင္မွာဒီအတုိင္းလာထုိင္တာဗ်..' ဘာၿဖစ္လို႔လဲေတာ့ သူဆက္မေမးၿဖစ္ပါ။ ေဆးလိပ္ကုိသာဖိ၍ဖြာေနလုိက္သည္။ အတန္ၾကာေသာအခါ သုခဆီမွေနာက္ေမးခြန္းတစ္ခုထပ္ေပၚလာသည္။


'စိတ္ေတာ့မဆုိးနဲ႔ အစ္ကုိတုိ႔နွစ္ေယာက္ကုိၾကည့္ရတာ သိပ္အဆင္မေၿပဘူးထင္တယ္'


စိတ္ဆုိးခ်င္စရာေမးခြန္းၿဖစ္ေသာ္လည္းစိတ္ဆုိးရမည့္အစားသူ၀မ္းနည္းသြားသည္။ကုိယ္တို႔အၿဖစ္ကသည္ေလာက္ၿမင္သာေနခဲ့ၿပီလား စႏၵီရယ္..။


' ဟုတ္တယ္..ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ရန္ၿဖစ္ထားတယ္'


' ဒါေၾကာင့္ ကြ်န္ေတာ္ရည္းစားမထားတာဗ် ဟာသတစ္ခုရွိတယ္ မိန္းမဆုိတာၿပည္သူလုိပဲ..ဘာပဲလုပ္ေပးေပး ဘယ္ေတာ့မွမေက်နပ္ဘူးတဲ့'


သုခဟာသကသိပ္မရယ္ရေသာ္လည္းမွန္ေနသၿဖင့္ေ၀ဒနာကုိေခတၲေမ့ေလ်ာ့သြားကာသူရယ္ေမာ လုိက္မိသည္။


'ဒါဆုိ မင္းဟိုမွတ္တုိင္မွာဘာလုိ႔မွန္မွန္လာထုိင္လဲ ေၿပာၿပလုိ႔ရမလား'


'အင္း..ဘာအေၾကာင္းမွေတာ့မရွိဘူး..အဲ့ဒီေနရာကလူရွင္းၿပီး တိတ္ဆိတ္လုိ႔ေဆးလိပ္လာေသာက္တာ..မီးခုိးေငြ႔ေလးေတြ ေလထဲလြင့္ သြားတာ သိပ္ၾကည့္လုိ႔ေကာင္းတယ္ေလ'


သူ႔ေရွ႔တြင္ထုိင္ေနေသာလူငယ္ေလးသည္ သူ႔လုိပင္ေဆးလိပ္မီးခုိးေငြ႔မ်ားကုိၾကည့္၍စိတ္ကူးယဥ္ တတ္သူတစ္ဦးၿဖစ္ႏုိင္သည္။ အဆုတ္ ကင္ဆာ..အသက္ရူလမ္းေၾကာင္းေရာဂါစေသာေနာက္ဆက္တြဲေတြကုိေမ့ေေလ်ာ့ထားႏုိင္ရင္ေပါ့ေလ..။အသစ္ေရာက္လာေသာဖန္တ ေကာင္းထဲမွဘီယာမ်ားကုိ ခြက္ႏွစ္ခုထဲသုိ႔မ်ွထည့္သည့္အခ်ိန္တြင္ဘီယာႏွင့္ေဆးလိပ္ႏွစ္ပင္လိမ္ကာရီေ၀စၿပဳေနၿပီ..။


ဒုတိယတစ္ခြက္ထဲသုိ႔အထည့္တြင္ခြက္ေစာင္းကာယုိင္သြားလ်င္သုခကသူ႔လက္ကုိစုိးရိမ္တၾကီး ဖမ္းထိန္းလိုက္ေတာ့ လက္ဖ၀ါးခ်င္း ထိခတ္သြားသည္။


'အစ္ကုိ႔လက္ေတြေယာင္ေနတယ္'


ထုိစကားကုိၾကားေတာ့ သူနာက်င္စြာရယ္ေမာမိသည္။သူ၏ညာဘက္လက္ဆစ္မ်ားႏွင့္လက္ဖမုိး မ်ားပြန္းပဲ့စုတ္ၿပတ္ကာလက္ခုံတစ္ခုလုံး ေယာင္ကုိင္းေနတာအမွန္ပဲၿဖစ္၏။


'ဒါကြ်န္ေတာ္ရဲ႔စိတ္ထြက္ေပါက္ေလ'


ထုိ႔ေနာက္တြင္ေတာ့သူေရွ႔တြင္ထုိင္ေနသူသည္မေန႔တစ္ေန႔ကမွသိကြ်မ္းလာသူတစ္ေယာက္ၿဖစ္သည္ကုိေမ့ေလ်ာ့ကသူႏွင့္စႏၵီၾကားမွညွိမရသည့္အယူအဆကြာၿခားခ်က္မ်ားကုိအတြင္းက်က်ေၿပာၿပေနမိသည္။


'အစ္ကုိ ၿပန္သင့္ၿပီထင္တယ္'


သူနားလည္ပါသည္။သိပ္မရင္းႏွီးေသးတဲ့လူတစ္ေယာက္ရစ္တဲ့ဒဏ္ကုိဘယ္သူသည္းခံႏုိင္မွာလဲ..။


'ေဆာရီး..ကြ်န္ေတာ္စကားသိပ္မ်ားသြားၿပီ'


'မဟုတ္ဘူး ကြ်န္ေတာ္ကဘာမွမၿဖစ္ပါဘူး ဒါေပမယ့္အစ္ကုိသိပ္မူးေနၿပီ'


ဘီယာခုႏွစ္ခြက္သည္တစ္ခါတစ္ရံမွေသာက္တတ္ေသာသူ႔အတြက္ေမွာက္သြားႏုိင္ေသာပမာဏၿဖစ္သည္။


'အုိေက ဒါဆုိၿပန္ၾကတာေပါ့'


'ကြ်န္ေတာ္မွတ္တုိင္လုိက္ပုိ႔မယ္ေနာ္'


'ႏုိး..ရတယ္ ကြ်န္ေတာ္ၿပန္လုိ႔ၿဖစ္ပါတယ္' အခုမွသိေသာသူတစ္ေယာက္ထံမွဒီထက္ပုိၿပီးအခြင့္အေရးမယူသင့္ဟုထင္ပါသည္။


'ကြ်န္ေတာ္နဲ႔လမ္းၾကဳံလုိ႔ပါ' ဒုတိယအၾကိမ္ထပ္ေၿပာေတာ့သူမၿငင္းဆန္ၿဖစ္ေတာ့ပါ။


ပုံမွန္အခ်ိန္မ်ိဴးတြင္ပင္ပုခုံးခ်င္း၀င္တုိက္မိရုံၿဖင့္စိတ္တိုတတ္ေသာသူ႔အတြက္အခုလုိမူးေနခ်ိန္တြင္ထိန္းကြပ္ဖုိ႔လူတစ္ေယာက္လုိအပ္တာအမွန္ပဲ။ ဆုိင္မွထလာေသာအခ်ိန္တြင္သုခသည္လက္တစ္ဖက္ကခါးကုိဖက္လ်က္ေနာက္လက္တစ္ဖက္ကုိသူ႔ပုခုံးေပၚတြင္တင္ေပးထားကာ သူယုိင္လဲမသြားေအာင္ေဖးမေပးေနသည္။မွတ္တုိင္သုိ႔သြားရာလမ္းသည္ေလတုိက္လ်င္လြင့္သြားေသာသစ္ရြက္ေၾကြႏွင့္ သူတုိ႔ႏွစ္ဦး၏ ေၿခသံမွလြဲ၍တိတ္ဆိတ္ေန၏။သူ႔အသိဥာဏ္မ်ားလဲလက္ရွိၿဖစ္ရပ္ဆီသုိ႔အာရုံေရာက္တစ္ခ်က္ မေရာက္တစ္ခ်က္ၿဖစ္လ်က္ရွိသည္။


'မင္း..အခ်စ္ဆုိတာကုိဘယ္လုိၿမင္လဲ'


အင္း..အခုမွသိကြ်မ္းစလူတစ္ေယာက္ကိုေမးရတာအနည္းငယ္ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္ႏုိင္ေသာေမးခြန္းတစ္ခုၿဖစ္ပါသည္။မူးေနေသာ ေၾကာင့္လား..။ဒါမွမဟုတ္တကယ့္သိခ်င္စိတ္ၿဖင့္ပဲလားသူေမးလုိက္ၿပီးမွတစ္စုံတစ္ခုကုိစုိးရိမ္သြားသည္။


'ရစ္တယ္လုိ႔မထင္နဲ႔ေနာ္'


'အင္း..မထင္ပါဘူးဗ်ာ..ကြ်န္ေတာ္ တကယ္ေၿဖရင္လဲၾကီးက်ယ္တယ္လုိ႔ မထင္နဲ႔ေနာ္'


'ကြ်န္ေတာ္လဲမထင္ပါဘူးဗ်ာ..' သူကလဲထုိစကားအတုိင္းၿပန္ေၿဖလုိက္ေတာ့သူတုိ႔ႏွစ္ဦးရင္းႏွီးမႈရသြားကာၿပိဳင္တူရယ္ေမာလုိက္ၾကသည္။


'အခ်စ္ဆုိတာ.....'


(၄)


'အခ်စ္ဆုိတာရယူၿခင္းလဲမဟုတ္ဘူး ေပးဆပ္ၿခင္းလဲမဟုတ္ဘူး.. တစ္ေယာက္လုိအပ္ခ်က္ကိုတစ္ေယာက္ကအလုိက္တသိနဲ့ ၿဖည့္စြမ္းနားလည္ႏုိင္စြမ္းပဲ'


စကားလုံးမ်ားစြာမပါေသာသုခ၏အခ်စ္အေပၚခံယူခ်က္သေဘာထားသည္သူႏွင့္ စႏၵီအတြက္ေတာ့ အလြန္မွန္ကန္ေသာဖြင့္ဆုိခ်က္ တစ္ခုၿဖစ္ပါသည္။ စႏၵီလုိအပ္ခ်က္ စႏၵီၿပႆနာေတြကုိသူ ဘယ္ေလာက္နားလည္ခြင့္လႊတ္ႏုိင္ခဲ့လဲ..။ ၿဖည့္ဆည္းႏုိင္ခဲ့လဲဟုေမးလာ လ်င္သူေခါင္းယမ္းရလိမ့္မည္။ စႏၵီကုိသိပ္ခ်စ္ေသာ္လဲအခါမ်ားစြာတြင္သူ႔အတၲကုိေရွ႔တန္းတင္ခဲ့သည္ကမ်ားပါသည္။


ပုိင္ဆုိင္သမွ်စာအုပ္မ်ား၏ေထာင့္စြန္းတုိင္းမွာတစ္ၿခားသူေတြလုိနာမည္မထုိးပဲ ME ဟုေရးထုိး ထားတတ္ေသာသူသည္ စႏၵီေၿပာသလုိ အထူးတလည္အတၲၾကီးသူၿဖစ္ႏုိင္၏။ ထုိမွေနာက္ပုိင္းကာလမ်ားတြင္ စႏၵီမလာခင္ေစာင့္ဆုိင္းခ်ိန္မ်ားတြင္သုခႏွင့္စကား လက္ဆုံက်ရ ၿခင္းကုိသူေပ်ာ္၀င္ႏွစ္သက္လာမိသည္။စိတ္သေဘာထားအယူအဆမတုိက္ဆုိင္ေသာ ခ်စ္သူႏွင့္ရန္ၿဖစ္ေနရသည္ထက္စာလ်င္ ၀ါသနာ တူူမိတ္ေဆြတစ္ေယာက္ၿဖင့္စကားစၿမည္ေၿပာရသည္ကပုိမုိႏွစ္သက္ဖြယ္ေကာင္းပါသည္။သုခ သည္သူ႔လုိပင္ slow rock သီခ်င္းမ်ား ဆာရီယယ္လစ္ဇင္၀တၴဳမ်ားႏွင့္လက္ဖက္ရည္ခ်ိဳက်တုိ႔ကုိႏွစ္သက္သည္။ စႏၵီကုိေစာင့္ဆုိင္းရေသာ မုိးရာသီညေနမ်ားသည္ သူ႔အတြက္ တစ္စုံတစ္ခုေသာအဓိပၸါယ္ၿဖင့္ၿပည့္၀စၿပဳလာသည္။


စႏၵီကေတာ့အရင္လုိသူေၿပာသမွ်စကားတုိင္းကုိၿပႆနာရွာမခံရေတာ့သၿဖင့္ ထူးဆန္းအံ့ၾသလ်က္ရွိသည္။ ဒီလုိေနေတာ့ကုိကသိပ္ခ်စ္ဖုိ႔ ေကာင္းတာပဲဟုမွတ္ခ်က္ခ်ေသာအခါသူၿပဳံးေနလုိက္သည္။သူ စႏၵီကုိခ်စ္ပါသည္။သူ႔ကုိ စႏၵီသိပ္ခ်စ္တာလဲသူသိသည္။ေမြးကတည္းက မတူညီလာေသာ၀ါသနာဗီဇတုိ႔ကုိဇြတ္ညွိယူရန္မၾကိဳးစားပဲလုိက္ေလ်ာညီေထြထားလုိက္ေသာအခါ စႏၵီသည္သူ႔အတြက္ၿပီးၿပည့္စုံေသာ ခ်စ္သူတစ္ေယာက္ၿဖစ္လာခဲ့သည္။


ကာလအခ်ိဳ႔ၾကာၿမင့္ခဲ့ၿပီးေနာက္ တစ္ညေနတြင္သုခသည္သူမထင္မွတ္ေသာစကား တစ္ခုကုိေၿပာခဲ့သည္။


'ကြ်န္ေတာ္အစ္ကုိ႔ကုိညာခဲ့တာ တစ္ခုရွိတယ္'


'ဘာပါလိမ့္' စေၿပာလာေသာစကားသည္တစ္စုံတစ္ခုကိုရည္ရြယ္၀န္ခံလုိဟန္ရွိေသာ္လည္း သူတကယ္ေမးလုိက္ ေတာ့ေၿပာသင့္မေၿပာ သင့္ခ်ိန္ဆေနပုံၿဖင့္ တိတ္ဆိတ္သြားသည္။


'အစ္ကုိနဲ႔ပထမဆုံးေတြ႔တဲ့ေန႔က ကြ်န္ေတာ္ဒီမွတ္တုိင္ကုိေရာက္ေနတာ မုိးရြာလုိ႔ခဏ၀င္ခုိတာ..ဒုတိယေန႔ၿပီးေတာ့ ေနာက္ေန႔ေတြက ေဆးလိပ္လာေသာက္တာ မဟုတ္ဘူး..'


ဘုရားဘုရား သုခမင္းဘာေတြေၿပာေနတာလဲ..။သူ႔စိတ္ထဲတြင္ဘာကုိမွန္းမသိစုိးရိမ္လာသည္။ သုခမ်က္လုံးမ်ားသည္နီရဲကာ သူ႔ကုိၾကည့္ ေနေသာအၾကည့္မွာလဲစူးစုိက္လြန္းလွ၏။


'မင္းမူးေနတာလား..သုခ..ငါအိမ္ၿပန္လုိက္ပုိ႔ရမလား' သူေၿပာေသာစကားကုိ ဂရုမစုိက္ပဲေနာက္တစ္ခြန္းထပ္ေၿပာလာသည္။


'ေနာက္ေန႔ေတြက အစ္ကုိ႔ကုိေတြ႔ခ်င္လုိ႔လာတာ.. အဲ့ဒါဘာေၾကာင့္လဲသိလား'


သုခ၏စကားအသြားအလာႏွင့္အၾကည့္မ်ားမွတစ္ဆင့္ဆက္ေၿပာလာေတာ့မည့္စကားကုိသူရိပ္မိ သြားေတာ့သည္။ မေၿပာနဲ႔သုခ..ဆက္ မေၿပာနဲ႔..။မင္းေၿပာလုိ႔မၿဖစ္ဘူး။ရင္ထဲတြင္အေၾကာက္အကန္ ၿငင္းဆန္ေနေသာ္လည္းတကယ္တမ္းတြင္ေတာ့ သူသည္ႏူတ္ဆိတ္ဆြံ႔အ ကာသုခကုိေငးၾကည့္ ေနမိသည္။


'အစ္ကုိ႔ကုိ..ခ်စ္လုိ႔..'


ၾကီးမားေသာအားတစ္ခုကသူ႔ကုိဟုိးအၿမင့္ၾကီးသုိ႔ပစ္တင္ၿပီးရုတ္တရက္ၿပန္လႊတ္ခ်လုိက္သလုိရင္ေတြလြတ္ဟာသြားသည္။မၿဖစ္သင့္ ဘူး..။ မင္းဘာစကားေၿပာတာလဲလုိ႔ေမးလုိက္..ဒါမွမဟုတ္ ဆြဲထုိးပစ္လုိက္..သူ႔ဦးေႏွာက္ကၿဖစ္သင့္ၿဖစ္ထုိက္သည္ကုိ သတိေပးေသာ္ လည္းသူေၿခေထာက္မ်ား ကေတာ့ေနရာမွ တစ္လွမ္းမွေရြ႔လုိ႔မရ။သူ၏ပ်က္ယြင္းေသာအေၿခအေနကုိၾကည့္ကာသုခ ေရွ႔တုိးလာကာ သူ႔ပုခုံးႏွစ္ဖက္ကုိဆြဲကုိင္လႈပ္ယမ္းလ်က္


'အစ္ကုိ..တစ္ခုခုေၿပာစမ္းပါ..ကြ်န္ေတာ့္ကုိဆြဲထုိးပစ္လုိက္ ဒါမွမဟုတ္ရင့္ရင့္သီးသီးတစ္ခုေလာက္ေၿပာစမ္းပါ.. ကြ်န္ေတာ္ ဒီစကားေတြ မေၿပာၿဖစ္ေအာင္ၾကိဳးစားခဲ့တယ္.. ဒါေပမယ့္ရင္ထဲမွာမြန္းက်ပ္တာမခံႏုိင္ေတာ့ဘူး.. ၿပီးေတာ့..'


ထုိစဥ္မွာပင္သူကုိယ္တုိင္မထင္မွတ္ေသာအၿပဳအမူတစ္ခုကုိ သူက်ဴးလြန္လိုက္မိသည္။ တြန္းကန္ရုန္းဖယ္ပစ္ရမည့္အစားသုခကုိ တင္းၾကပ္္စြာေပြ႔ဖက္လုိက္မိၿခင္းပင္ၿဖစ္၏။ေႏြးေထြးေသာ ခႏၡာကုိယ္ေလးသည္သူ႔ရင္ခြင္ထဲတြင္ရႈိက္ေနသလုိတုန္ယင္လ်က္ 'ကြ်န္ေတာ့္ ကုိ ခြင့္လႊတ္ပါ' ဟုတတြတ္တြတ္ေရရြတ္ေနသည္။ဘာကုိမွမၿမင္ခ်င္မၾကားခ်င္ေတာ့သလုိမ်က္လုံးကုိမွတ္ထားလုိက္ ေသာ အခါသူ မေရရာခဲ့ေသာခံစားခ်က္တုိ႔သည္ၾကည္လင္ၿပတ္သားလာသည္။


သုခႏွင့္မေတြ႔ၿဖစ္ေသာညေနမ်ားမွာ ခံစားရေသာအလုိမက်စိတ္..အားငယ္၀မ္းနည္း ခ်ိန္မ်ားတြင္ သုခကုိလိုအပ္စိတ္..စကားလက္ဆုံက် ခ်ိန္မ်ားတြင္ ခုိးၾကည့္မိေသာႏူတ္ခမ္းပါးေလး မ်ားကုိတြယ္ၿငိစိတ္တုိ႔ကုိၿပန္လည္သတိထားမိလုိက္သည္။ သူ႔ဘက္ကေရာသုခ အေပၚ ရုိးသားခဲ့ပါရဲ႔လား။


သူ႔ႏူတ္ခမ္းေပၚသုိ႔ေႏြးေထြးေသာအနမ္းတစ္ခုဖိကပ္လာ၏။မၾကာေသးခင္ကမွ သူခုိးၾကည့္ မိခဲ့ေသးေသာႏူတ္ခမ္းေလးမ်ားၿဖစ္သည္..။ အခုခ်ိန္တြင္ သူ႔မွာညွိမရေသာၿပႆနာေတြမရွိ..စိတ္မြန္းက်ပ္မႈမရွိ..ၿပီးေတာ့


စႏၵီ..


ရုတ္တရက္ စႏၵီကုိသတိရမိေသာအခါသုခကုိအလန္႔တၾကားတြန္းဖယ္လုိက္မိသည္။မၿဖစ္ဘူး..။ ငါ့မွာ စႏၵီရွိတယ္။ သုခသည္ရုတ္တရက္ ေၿပာင္းလဲသြားေသာအေၿခအေနကုိနားမလည္သလုိ ေၾကာင္ၾကည့္ေန၏။ 'ေဆာရီး..သုခ..ငါသြားေတာ့မယ္'


သုခသူ႔ကုိမတားပါ..။မွတ္တုိင္ကုိေက်ာခုိင္းလွည့္ထြက္လုိက္ေတာ့ၿပင္းထန္စြာတုိက္ခတ္လာေသာ ေလမ်ားသည္သစ္ရြက္ေၾကြမ်ား ကုိ ေလ်ာတိုက္ေခၚေဆာင္သြားသည္..။ မၾကာခင္မုိးရြာေတာ့မည္။


(၅)


တစ္ခ်က္..


လက္ဆစ္မ်ားဆီမွနာက်င္မႈသည္ဦးေႏွာက္သုိ႔စီးဆင္းကာက်ဥ္တက္သြားေသာ္လည္း ရင္ထဲမွ မြန္းက်ပ္မႈေ၀ဒနာကေတာ့အနည္းငယ္မွ် ပင္ေလ်ာ့ပါးၿခင္းမရွိပါ။


ႏွစ္ခ်က္..


စႏၵီႏွင့္ရန္ၿဖစ္တုန္းကလုိပူေလာင္ဆူေ၀ေသာေဒါသၿဖင့္ထုိးေနၿခင္းမဟုတ္ေသာေၾကာင့္အသည္း ခိုက္ေအာင္နာက်င္လ်က္ရွိသည္။ သူေမ့ပစ္ခ်င္ေတာ့ႏူတ္ခမ္းမ်ား၏ခ်ိဳၿမမႈကေတာ့လြင့္စင္ ေပ်ာက္ၿပယ္သြားရမည့္အစားတမ္းတယစ္မူးစိတ္မ်ားသာ နက္ရႈိင္း တုိး၀င္လာေနသည္။


သုံးခ်က္..


သူ႔မ်က္လုံးမ်ားၿပာေ၀လာသည္။ စႏၵီ..ကုိယ့္ကုိကယ္ပါဦး စႏၵီရယ္..။ကိုယ္ စႏၵီကုိခ်စ္တယ္။


မခြဲႏုိင္ဘူး..။ ၿပီးေတာ့..


ေလးခ်က္..။


(ေနာက္ဆုံးေန႔)


ကားေပၚမွာရွိေနစဥ္တစ္ခ်ိန္လုံးဖြဲဖြဲရြာခဲ့ေသာမိုးသည္ကားေပၚမွဆင္းလုိက္သည္ႏွင့္သည္းထန္လာေတာ့သည္။


မွတ္တုိင္အမုိးေအာက္ကုိေရာက္သြားေသာ္လည္းၿပင္းထန္စြာတုိက္ခတ္ေနေသာေလက မုိးစက္မ်ားကုိသယ္ေဆာင္လာ သၿဖင့္ ပုိ၍ခ်မ္းလာသည္..။မွတ္တုိင္၏တစ္ဖက္စြန္းတြင္..မုိးကာအကၤ်ီကုိတင္းတင္းေစ့ကာေဆးလိပ္ကုိရႈိက္ေနေသာလူတစ္ေယာက္ရွိေနသည္။သူ႔ေၿခသံေၾကာင့္ထုိသူကလွည့္ ၾကည့္ေသာအခါတြင္ေရစုိထားေသာေပ်ာ့ေပ်ာင္းသည့္ဆံပင္ရွည္မ်ား၀ဲလြင့္သြား၏။


'အစ္ကုိ'


သူ႔ႏူတ္ခမ္းမ်ားတြန္႔ေကြးလုိက္ေသာ္လည္းအၿပဳံးတစ္ခုၿဖစ္မသြားဘူးထင္သည္။စကားတစ္ခြန္းေလာက္ေၿပာရေအာင္လဲသူအင္အားမရွိပါ။သုခမ်က္လုံးမ်ားကုိမၾကည့္မိေအာင္သတိထားရင္းမုိးကာအကၤ်ီအိတ္ထဲမွာတစ္စုံတစ္ခုကုိထုတ္ေပးလုိက္သည္။လွမ္းယူလုိက္ေသာလက္ကေလးမ်ားသည္တုန္ယင္ေနသည္။


သူေပးလုိက္သည္ကစာအိတ္အ၀ါေလးၿဖင့္ထည့္ထားေသာကဒ္ထူၿပားေလးတစ္ခုၿဖစ္ပါသည္။ထုိကဒ္ၿပားေလးေပၚတြင္ပုံႏွိပ္ထားေသာေရႊေရာင္စာလုံးမ်ားတြင္ သူတုိ႔ ဇာတ္လမ္းအတြက္ၿဖစ္သင့္ၿဖစ္ထုိက္ေသာဇာတ္သိမ္းတစ္ခုပါ၀င္၏။


စာအိတ္ကုိဖြင့္ဖတ္အၿပီးေၿပာစရာစကားမရွိေတာ့သလုိသုခသူ႔ကိုေငးစုိက္ၾကည့္ေနစဥ္မွာ ပဲ ရေနက်ရနံ႔ကေလးတစ္ခု သူ႔နေဘးတြင္ေ၀့၀ဲ လာသည္။စႏၵီေရာက္လာၿပီ..။


' သြားမယ္ေနာ္'


ႏူတ္ဆက္ရင္းတစ္ဖက္သုိ႔လွည့္ထြက္လုိက္ေတာ့ သူ႔ပါးၿပင္တြင္ပူေႏြးေသာအထိအေတြ႔ႏွင့္အတူ မ်က္ရည္တစ္ခ်ဳိ႔စီးဆင္းလာ၏။ ေနာက္သုိ႔လွည့္မၾကည့္ၿဖစ္သလုိသုတ္ဖယ္ရန္လဲမၾကိဳးစားမိပါ။


သူ႔လက္ေမာင္းကုိယုံၾကည္စြာခုိတြဲထားေသာ စႏၵီကေတာ့မုိးေရေတြဟုပဲထင္ပါလိမ့္မည္..။


ေ၀ဟံ


စာၾကြင္း။ ။ ကြၽန္ေတာ္ ခင္မင္ရေသာ ညီေလး ေ၀ဟန္ပိုင္ရဲ႕ စာမူေတြကိုျပန္ဖတ္မိတဲ့အခါ ကာလအေတာ္ၾကာတုန္းက သူ႕ပရိသတ္ျဖစ္ခဲ့တာကို သတိရမိပါတယ္။ သူေရး သလို ငါလည္းေရးမယ္ဆိုတဲ့ စိတ္ကူးနဲ႕ စာေတြေရး ခံစားမိရင္းေပါ့။ အခ်စ္ဆိုတဲ့ ရသတစ္ခုကို ဖန္ဆင္းျပီး စာတစ္ပုဒ္ျဖစ္ေအာင္ေရးဖို႕ဆိုတာ ကြၽန္ေတာ့္ အတြက္မလြယ္ ပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ အခ်စ္၀တၳဳလို႕ဆိုႏိုင္မယ့္ ကြၽန္ေတာ့္ကိုယ္ပိုင္စာမူေတြဟာ လက္ခ်ိဳးေရလို႕ရပါတယ္။ အခုေနာက္ပိုင္း အခ်စ္ဆိုတာကို သိပ္မခံစားရဲေတာ့တာေၾကာင့္ အခ်စ္၀တၳဳသစ္မ်ားမေရးျဖစ္ရေတာ့ျခင္းပါ။ ကြၽန္ေတာ့္ ဘေလာခ့္မွာျပန္လည္တင္မယ္စိတ္ကူးရင္ စာမူပိုင္ရွင္ စာေရးသူကို ခြင့္ေတာင္းျပီးမွတင္တတ္ပါတယ္။ အခုတင္ ထားတဲ့စာမူ သို႕မဟုတ္ ကြၽန္ေတာ့္ကိုယ္ပိုင္ စာမူေတြကို တစ္ဆင့္ျပန္ေ၀မွ်ခ်င္သူမ်ား ညီေလးေ၀ဟံ ဆီခြင့္ေတာင္းလို႕ပဲျဖစ္ျဖစ္ ဘယ္ဘေလာ့ခ္ ဘယ္ဆိုက္က ျပန္လည္ ကူးယူျခင္းဆိုတာကို ေဖာ္ျပေပးပါလို႕ေတာင္းဆိုလိုပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္ဆို ကြၽန္ေတာ့္ဘေလာ့ခ္မွတစ္ဆင့္ တဆင့္ျပန္လည္ကူးယူေဖာ္ျပေန ျခင္းမ်ားကို ျမင္ေတြ႕ေနရျခင္း ေၾကာင့္ျဖစ္ပါတယ္။

Monday, September 26, 2011

ေနာင္တမရခဲ့ပါ (အပိုင္း တစ္)

ျပာလြင္ေနေသာေကာင္းကင္ျပာျပာ ၾကည္လင္ေနေသာေရ ျပာျပာရွိရာေတာင္က်စမ္းေခ်ာင္းထဲမွာ ကြၽန္ေတာ္ လြတ္လြတ္ လပ္လပ္ကူး ခပ္ေနခ်ိန္ ဘ၀ဟာစမ္းေရၾကည္လိုခ်ိဳျမိန္ပါရဲ႕။ ေခ်ာင္းရုိးတစ္ေလွ်ာက္အားရပါးရကူးခပ္အျပီး သဘာ၀ပတ္၀န္း က်င္ကိုပံုတူကူးဆြဲေနသူ အျဖဴေရာင္ေက်ာက္ေဆာင္ေတြေပၚ ထိုင္ေနတဲ့ ကြၽန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းရွိရာကို လွမ္းလာခဲ့ပါတယ္။ သီဟဆုိတဲ့ ကြၽန္ေတာ့္ သူငယ္ခ်င္း ေလး နဲ႔ ကြၽန္ေတာ္ လိေမၼာ္ ခင္းကအျပန္ အိမ္မျပန္ေသးဘဲ ေအးေအးသက္သာ ၾကည္ႏူး ခ်ိန္ယူေနၾကတာေန႔စဥ္ေပါ့ ဒီေခ်ာင္းရုိးေလးမွာ။ ခဲပန္းခ်ီကို ကြၽမ္းကြၽမ္းက်င္က်င္ျခစ္ေနတဲ့ သူ႔ေဘးမွာထိုင္လိုက္တဲ့အခိ်န္ စာရြက္ေတြကိုသိမ္းလိုက္ရင္း ကြၽန္ေတာ့္ပခံုးေပၚသူ မွီလိုက္ခ်ိန္ မွာ ခံစားရတာက ရင္ထဲအဆံုးမရွိခ်မ္းေျမ႔ျခင္းေတြ။ သူ႔မ်က္၀န္း မွာ ႏွစ္လိုအားကိုးျခင္းေတြ ေႏြးေထြးတဲ့အခ်စ္အင္အားေတြ ကို ျမင္ေနရ သလိုပဲ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္သူဟာ ကြၽန္ေတာ့္အခ်စ္ဆံုး သံေယာဇဥ္အရွိဆံုး ဘယ္သူမွအစားထိုးလို႔မရမဲ့သူ...သူပါပဲ။

"ဟား....ဟား ခါးကိုအဲဒီေလာက္မဖက္နဲ႔ကြာ ငါယားတတ္တာသိရဲ႕နဲ႔"

"ဘာျဖစ္တာလည္းကြ ဖက္မွာပဲ၊ကိုယ့္သူငယ္ခ်င္းခါးကိုယ္ဖက္တာ...ကဲ"

"စက္ဘီးနင္းရတာမေကာင္းဘူးကြ...စက္ဘီးလဲရင္မင္းေရာငါ ေရာနာမွာေနာ္။"

အိမ္အျပန္လမ္းတေလွ်ာက္ ခပ္ျဖည္းျဖည္းနင္းလာတဲ့ ကြၽန္ေတာ့္စက္ဘီးေနာက္မွာသီဟကိုတင္နင္း၊ သူက ေနာက္ထိုင္ခံုမွာ ခြထိုင္ျပီး ခါးကိုတင္းတင္းဖတ္ ေနာက္ ေက်ာကိုေခါင္းမီွထားတာကိုး။

အင္း....ေႏြဦးေလေျပနဲ႔အတူ ေလလြင့္ရြက္၀ါေၾကြေတြ ေ၀့၀ဲ ေနတဲ့ လမ္းေပၚမွာ ႏွစ္ဦးသားၾကည္ႏူးေနရခ်ိန္ဟာ သိပ္မက်န္ ေတာ့ပါလား။ ေကာလိပ္တက္ဖို႔ေငြေၾကးျပည့္စံုေအာင္ ျမိဳ႕တက္ ျပီးေငြရွာရမယ္.. ..ကြၽန္ေတာ့္ ေရွ႕ေရးအတြက္။

ေက်ာျပင္ေပၚမွာ စိုစြတ္မႈကိုခံစားရေတာ့ စက္ဘီးနင္းတာကိုရပ္ ေနာက္ျပန္လွည့္အၾကည့္မွာ သူ႔မ်က္၀န္းေတြက မိုးေတြရြာ ေန ပါလား.... " မငိုပါနဲ႔လားကြာ. ..ငါလည္းမင္းနဲ႔ဒီလိုအျမဲေနခ်င္ တာပါပဲ။"သိပ္ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့သူငယ္ခ်င္းေလး စကားနား ေထာင္တယ္ မ်က္ရည္ ေတြကိုသုတ္ျပီး အျပံဳးေတြနဲ႔ျပန္လည္ စိုေျပေစ ေတာ့တာ ခ်က္ခ်င္းလိုပဲ။ သူ႔အိမ္ကုိေရာက္ ေတာ့ စကားမဆိုျဖစ္ၾကဘူး တိတ္တဆိတ္ ၀င္သြား တယ္အိမ္ခန္းထဲကိုေလ။ ကြၽန္ေတာ္လည္း ဘာမွမေျပာျဖစ္ေပမဲ့ မ်က္၀န္းမွာ ပုလဲေတြခိုသီလာတာ မ်က္ေတာင္မ်ားကို ခပ္သြက္ သြက္အလုပ္ေပးရင္း စက္ဘီးကိုဖိနင္းရင္း....ဟား..။

အေမရယ္ အေဖရယ္ ညီေလးရယ္ ညစာကိုတိတ္တိတ္ဆိတ္ ဆိတ္စားေသာက္ျဖစ္ရင္း နက္ျဖန္အတြက္ျပင္ဆင္ထားတာ ေတြကိုသာ အာရုံစိုက္သေယာင္ လုပ္ေဆာင္ေနမိၾကတယ္။

အေဖကသားတစ္ေယာက္တိုးတက္ဖို႔ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြမ်ား ေနပံုပဲ။ဒီမွာဆို ရြာကစိုက္ပ်ိဳး ေရးလုပ္ငန္းေတြမွာသာ လုပ္ကိုင္ ေနထိုင္ သြားရမွာ။ ျမိဳ႕ၾကီး...ျမိဳ႕ၾကီးဆိုတာ ေတာေနလူေတြ အတြက္ အိပ္မက္မဟုတ္လားေလ။ အေမကေတာ့သားနဲ႔ခြဲရမွာ မို႔ မ်က္ရည္စမ္းစမ္းနဲ႔ ကြၽန္ေတာ္ၾကိဳက္တဲ့ဟင္းေတြကို ပန္းကန္ထဲ ထည့္ေပးေနေလရဲ႕။ ကြၽန္ေတာ့္ ညီေလးကေတာ့ အစ္ကို႔ကို အားက်တဲ့ မ်က္၀န္းေတြနဲ႔ စိုက္ၾကည့္ တယ္ေပါ့ အဲဒီညခ်မ္း ေလးမွာ။ ကြၽန္ေတာ္ကေရာ မိဘေတြ ေမာင္ဖြားေတြနဲ႔ခြဲရမွာကို ၀မ္းနည္းေနသလား သီဟနဲ႔ခြဲရမွာမို႔ လစ္ဟာေနသလား နက္ျဖန္ေန႔ရက္ေတြအတြက္ ရင္ခုန္ေနသလား ေရာေထြးေနတဲ့ စိတ္နဲ႔ ရင္ထဲမွာဟာတာတာ။

အင္း....အ၀တ္အစားေတြထည့္ျပီးျပီ ေငြအနည္းငယ္လည္း ထည့္ျပီးျပီ အေမ့ရဲ႕မွာတမ္းကိုလည္းစာအုပ္ေလးထဲခ်ေရးျပီးျပီ။ ဒီေငြေရာင္ေသာ့တြဲ....ေသာ့တြဲငယ္ေလး..အထက္တန္း ေက်ာင္းရဲ႕ေနာက္ဆံုးေန႔ရက္ေလးတစ္ရက္မွာ ေပးခဲ့တဲ့သူ႔ လက္ေဆာင္ေလးရယ္ပါ။

ေႏွာင္တည္းထားတဲ့ ၾကိဳးေတြကို ေနာက္ဆံုးအေနနဲ႔ အတူ ေပ်ာ္ရႊင္ခဲ့တဲ့ ေန႔ရက္အမွတ္တရဓာတ္ပံုတခ်ိဳ႕ကို အတန္ၾကာ စိုက္ၾကည့္ မိရင္းအားလံုး အားလံုးကို အဆံုးသတ္လိုက္တယ္။ ေနရာေဒသသစ္ကို လွမ္းရေတာ့မယ့္ခံစားခ်က္က ရင္ထဲျပင္း ျပင္းျပျပ။

မသြားခ်င္ဘူး....မသြား ေတာ့ဘူး...ဟင့္အင္....သြားမွျဖစ္မယ္. ..သြားတာေကာင္းပါတယ္ေလ...။

"သားက်န္းမာေရးကို ဂရုစိုက္ေနာ္၊ငါ့သားကလိမၼာျပီးသားပါ အထူးမွာစရာမလိုဘူး၊စာေရးေနာ္။" အေဖကမွာတယ္။

"ငါ့သားထမင္းကို၀ေအာင္စားေနာ္၊ ျမိဳ႕မွာအဆင္မေျပရင္ အေမ့ အိမ္ကိုျပန္လာခဲ့။"တဲ့ အေမရယ္မ်က္ရည္၀ဲရင္းဆိုျပန္တယ္။

"ကိုၾကီး ကြၽန္ေတာ့္အတြက္ ဖတ္စာအုပ္ေလးေတြ၀ယ္ထည့္ေပး လိုက္ေနာ္။"လို႔ ညီေလးကမွာတမ္းေခြၽတယ္ေလ။

ကြၽန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းေလးကေရာ စကားတစ္ခြန္းမွ မဆိုေတာ့ဘူး ကြၽန္ေတာ္သြားလာလႈပ္ရွားေနတာကို မ်က္ေတာင္ မခတ္ တမ္း လိုက္ၾကည့္ စိုက္ၾကည့္တယ္၊ အထုပ္အပိုးေတြကိုကိုင္ တြယ္ျပီးလိုက္ပို႔ဖို႔ျပင္တယ္။ မိဘေတြေရွ႕မွာ ဒီထက္ ပိုလို႔မရ ေတာ့တာမို႔ မ်က္၀န္းေတြကသာ စကားဆိုရင္းေပါ့ ႏႈတ္ဆက္... .ႏႈတ္ဆက္ဖို႔ၾကိဳးစား..။

ဒီအ၀ါေရာင္လမ္းေလး..လမ္းသြယ္ေလးထဲ ဘယ္အခ်ိန္ျပန္ လာႏိုင္မယ္ဆိုတာမသိေသးဘူး။

သြားစမ္း ဒီသစ္ရြက္ေၾကြ ေတြ....ငါ့ခႏၶာ ကိုယ္ေပၚ မက်ၾကစမ္း နဲ႕။ဒီမ်က္ရည္ေတြကေရာ ဘာကိစၥက်ေနရတာလည္း...ငါ...ငါ ေသရြာကိုသြား ေနတာမွမဟုတ္တာ။

ေလႏုေအးေတြ တိုက္ခတ္မယ့္ အာရုဏ္သစ္ ျမိဳ႕ၾကီးဆီကိုသြား ရမွာပဲ။ လက္ေတြေ၀ွ႕ယမ္းေနတာ သူတို႔မ်က္၀န္းေတြမွာ ခြဲခြာရ ျခင္းကိုခံစားေနၾကရတာေတြက ကြၽန္ေတာ္ အ၀ါေရာင္လမ္း ေလးကေန......အနီေရာင္လမ္းမေပၚ ေျခလွမ္းေတြတင္ဖို႔ တြန္႔ ဆုတ္ေစတာေတာ့အမွန္ပါပဲ။

ႏႈတ္ဆက္ခဲ့ပါတယ္....ႏႈတ္ဆက္ခဲ့ပါျပီ ထင္းရႈးနံ႔သင္းတဲ့ လမ္းကေလးရယ္။

ခပ္ျမင့္ျမင့္ရွိေနတဲ့ ေတာင္ကုန္းကတစ္ဆင့္အဆင္းမွာေတာ့ ျမိဳ႕ၾကီးကိုသယ္ေဆာင္သြားမယ့္ ဘူတာၾကီးရွိပါတယ္။ လူေတြ မ်ားအုပ္စုလိုက္သြားေနၾကတာ မ်ားမွမ်ား။ ဒီေတာ့ကၽြန္ေတာ္ လည္း ခပ္သြက္ သြက္သြားမယ္ ေျခလွမ္းေတြကို သြက္လိုက္ စမ္း.....ေႏွာင့္ေႏွးမေနနဲ႔ေတာ့ကြာေပါ့။

"တူ..တူ" ခုတ္ေမာင္းလာတဲ့ ရထားၾကီး ဘူတာကိုဆိုက္ ေရာက္လာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ လက္မွတ္ကိုအသင့္ျပင္ရင္း ရထားေပၚကို တစ္လွမ္းျခင္း..တစ္လွမ္းျခင္း..။

ကၽြန္ေတာ့္ေျခေထာက္ေတြက ရထားအေပၚမေရာက္ခ်င္ေတာ့ဘူးထင္ရဲ႕ ေလးကန္လိုက္တာ။

x x x

ေက်ာ္ေက်ာ္...ျမိဳ႕ေရာက္ေနတဲ့သူငယ္ခ်င္းတစ္ဦး။ ရြာကထြက္ ခြာသြားတာၾကာျပီျဖစ္တဲ့ ေဘာ္ဒါအသိတစ္ေယာက္ေပါ့။ သူ႔ ဆက္သြယ္ ေပးမႈေၾကာင့္ ႏို႔ဘူးေတြကို ပက္ကင္ထည့္ေပးတဲ့ စက္ရုံမွာအလုပ္ရခဲ့ပါတယ္။ ေရာက္ခါစမွာေတာ့ သိပ္အဆင္ မေျပေသးေပမဲ့ ၾကိဳးစား လုပ္ကိုင္ခဲ့ပါတယ္... အလုပ္ဟူသမွ် ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ဂုဏ္ရွိစြမဟုတ္လား။

တေရြ႕ေရြ႕လည္ပတ္ေနတဲ့ ပတ္လမ္းေပၚမွာ တေရြ႕ေရြ႕လည္ ပတ္ေနတဲ့ႏုိ႔ဘူးေလးေတြက အစီအရီ။

"သူငယ္ခ်င္း...ဘယ္လိုလည္းအလုပ္လုပ္ရတာအဆင္ေျပလား၊ပင္ပန္းေနလား။"

"ဒီလိုပဲေပါ့ကြ.....ငါမပင္ပန္းပါဘူး....ေက်းဇူး။"

ညေန၅နာရီ၀န္းက်င္မွာ လည္ပတ္ေနတဲ့စက္ရုံၾကီးတစ္ခုလံုး တိတ္ဆိတ္လို႔။ ကိုယ္စီကိုယ္စီ ျပန္ဖို႔ျပင္ဆင္ၾကရင္း ကြၽန္ေတာ့္ စိတ္ထဲ ဘာလည္းေတာ့မသိဘူး။ ေပ်ာ္ရႊင္တာလား.....အားရ တာလား အလိုလိုေျမာက္ေနသလိုပဲ... .အလုပ္လုပ္ရလို႔လား... ဒါမွမဟုတ္။

"ဘိုင့္ဘိုင္....ျပန္ျပီဗ်၊ ခင္ဗ်ားတို႔ေရာျပန္ေတာ့မွာလား"

"ေအးကြ....ဂရုစိုက္သြားေနာ္"

"ဟုတ္" ခင္ဖို႔ေတာ့အေကာင္းသား အလုပ္လုပ္တဲ့ေနရာမွာ အကူအညီေပးတတ္တယ္။ အသစ္ေတြကိုနားလည္မႈေပး တတ္သားပဲ။

လမ္းမတစ္ေလွ်ာက္ ေလွ်ာက္လာရင္း အင္တာနက္ကေဖးကို ခဏ၀င္ျဖစ္ပါတယ္။ အခ်ိန္ပိုင္းအလုပ္ေတြရွာေဖြဖို႔ေပါ့ဗ်ာ။ အြန္လိုင္းကတစ္ဆင့္ အလုပ္ရွာေဖြရတာက ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ အဆင္ပိုေျပတာေၾကာင့္ေလ။

"တီ...တီ" ရုတ္တရက္ လက္ထဲကိုင္ထားတဲ့ ဟမ္းဖုန္းကအသံ ျမည္လာတယ္...သူငယ္ခ်င္းေလး သီဟဆီကေပါ့။ လြမ္း ေၾကာင္း..... ျမိဳ႕ေပၚမွာ လူရႈပ္ေတြ မ်ားသတဲ့၊ သူကိုသတိရ ပါဆိုတဲ့အေၾကာင္းေတြေလ။

သူေျပာသလို ျမိဳ႕က မာယာမ်ားမယ္ မထင္ ပါဘူး... ေပ်ာ္စရာ ပါ။

အိမ္နား....သူငယ္ခ်င္းေက်ာ္ေက်ာ္ရဲ႕ အိမ္ခန္းနားေရာက္ေတာ့ စတိုးဆိုင္ထဲ၀င္ ေခါက္ဆြဲထုပ္ေတြ၊ မုန္႔ေတြ.....ႏုိ႔ဘူး.. ..အင္း. .. ကိုယ့္စက္ရုံ ကထုတ္တဲ့ႏို႔ဘူးကိုယ္ျပန္၀ယ္ေသာက္ရ ျပန္ တယ္။ျပီးေတာ့လည္း ပိုက္ဆံအိတ္ေလးကို ဂရုတစိုက္.. ..ျပန္ ထည့္ရ တယ္...ျမိဳ႕မွာေငြကအေရးၾကီး သမို႔။

အိမ္အျပန္ေလွကားေတြေပၚခက္သြက္သြက္တက္ရင္း ျမင္ရတာ ကေတာ့ တိုက္ခန္းေတြက ပဆစ္အိမ္လို က်ဥ္းေျမာင္း ေနသ လို... အသက္ ရွဴက်ပ္သလို ထင္ရတဲ့ ခံစားရတဲ့ ျမင္ကြင္းေတြ ျမင္ရျပန္တယ္။ ဒါဟာျမိဳ႕ျပဆိုတဲ့....ျမိဳ႕ျပပါပဲ။ ဒါဟာအေရးၾကီး သလား အခုအခ်ိန္ မွာ မစဥ္းစားႏိုင္ေသးပါ။ ေကာလိပ္တက္ဖို႔ ပိုက္ဆံစုမိဖို႔သာအဓိကရည္ရြယ္ခ်က္ဆိုေတာ့။

ညေနခင္းအခန္းထဲမွာေက်ာ္ေက်ာ္ တစ္ေယာက္ အျပတ္ရႈိင္းေန ေလရဲ႕။ သူ႔မ်က္ႏွာမွာ အျပစ္အနာအဆာရွာေနသည့္အလား မွန္ကိုစိုက္ၾကည္ေနေတာ့တာ။ သန္႔ျပန့္ေနသည့္သူ႔အသြင္က ေန႔လည္ကပံုစံႏွင့္လံုး၀မတူေတာ့။

"အ၀တ္ေတြလဲေနတာ ဘယ္သြားမလို႔လည္းဗ်"

"ငါလား....ငါညပိုင္းအလုပ္လုပ္မယ့္ ဘားကိုသြားမလို႔ေလ၊ အဲဒီမွာလုပ္ရတာေကာင္းတယ္ကြ၊ မင္းလည္း ေကာလိပ္အ တြက္ေငြစုေနတာ မလား...ငါနဲ႔လိုက္ခဲ့မလား။"

"ဟုတ္လား...တကယ္လား..မင္းအဲဒီမွာအလုပ္လုပ္ရတာအဆင္ေျပတယ္ဆိုရင္ ငါလည္းစိတ္၀င္စားပါတယ္။

'ငါ့ေကာင္ရ အဲဒီေလာက္ဆိုေတာ္ေလာက္ပါျပီကြာ မင္း ကသန္႔ျပန္႔ျပီးသားပဲဟာ"

"ဒီေလာက္သန္႔မွ အလုပ္ကအိုေကမွာကြ....စကားမစပ္ မင္းကို ေျပာျပရဦးမယ္၊ ႏိုက္ကလပ္တစ္ခုမွာ အလုပ္လုပ္တုန္းက မမ တစ္ခ်ိဳ႕နဲ႕ လိုက္လိုက္သြားေတာ့ ငါ့လက္ကိုကိုင္ၾကည့္ျပီး ၾကမ္း တယ္ေနာ္တဲ့။ ကြၽန္ေတာ္က ေဂါ့ဖ္ကစားလုိ႔ပါလို႔လိမ္ေျပာ ရတာ ေပါ့ကြာ၊ ငါ့ကိုယ္ငါသိပါတယ္ ငါကလူေခ်ာပဲ ဟုတ္တယ္မလား .. ဟား...ဟား"။

ဒီေကာင္ေတာ္ေတာ္ေတာ့ မလြယ္ဘူး။ေငြေတာ့အဆင္ေျပပံုပါ ပဲ....ညပိုင္းကလပ္မွာအလုပ္သြားလုပ္တာ အဲဒီေလာက္ သန္႔ ျပန္႔ဖို႔ လိုသလားေတြးမိပါတယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ေလ ေန႔ပိုင္းအ လုပ္အျပင္ ညပိုင္းအလုပ္ပါအဆင္ေျပရင္ေတာ့ ေကာလိပ္ တက္တဲ့ အခါစိုေျပမယ္ထင္ပါရဲ႕။

x x x

အိပ္မက္ဆိုတာ အလိုဆႏၵရဲ႕ေျခရာ

ေမွ်ာ္လင့္ျခင္းဟာေလ မျမင္ႏိုင္တဲ့လမ္းကေလး

ကိုယ့္စိတ္ကူးနဲ႔ တိတ္တဆိတ္ေလွ်ာက္ေနပါ့မယ္.....။

ေရပန္းကတစ္ဆင့္က်လာတဲ့ေရမႈန္ေရမႊားေတြ....ခႏၶာကိုယ္ကိုထိခတ္တာအဆက္မျပတ္။စိတ္ထဲမွာေတာ့ ေရခ်ိဳးေနတာ ကို ေမ့ေမ့ ေလ်ာ့ေလ်ာ့ကိုျဖစ္လို႔။ အတန္ၾကာေရခ်ိဳးျပီးမွ ေရခ်ိဳးခန္း ထဲကထြက္လာမိတယ္။ "တီ....တီ"ကုတင္ေဘာင္ေပၚတင္ထားတဲ့ ဟမ္းဖုန္းေလးက အသံျမည္လာေတာ့ ဘယ္သူ႔ဆီကမ်ားလည္း...။

"ဟုတ္ကဲ့ပါ...ကြၽန္ေတာ္အခုခ်က္ခ်င္းလာခဲ့ပါမယ္ခင္ဗ်ာ့... ေက်းဇူးပါ။"

အခ်ိန္မဆိုင္းအ၀တ္ေတြခပ္သြက္သြက္လဲရင္း သီးသန္႔လူကံုထံ သူေဌးရပ္ကြက္တစ္ခုက အရက္ဘားကိုအျမန္သြားရတာေပါ့။ ကိုယ္ရတဲ့အခ်ိန္ပိုင္းအလုပ္ေလးကို တာ၀န္ေက်ပြန္မွေကာင္း တာေလ။

တံခါးကိုအသာတြန္းဖြင့္လိုက္စဥ္မွာေတာ့ မီးေရာင္မိွန္မွိန္ထြန္း ထားတဲ့ ဘားအတြင္းမွာ ေမႊးရနံ႔တစ္ခ်ိဳ႕သင္းပ်ံ႕ေနပါရဲ႕။ ကိုယ္စီ ကိုယ္စီ စားပြဲ၀ိုင္းေတြမွာေအးေအးသက္သာ အပန္းေျဖေနၾက တဲ့ လူေတြကအမ်ားသား။ ေဟာ.....ေျပာထားတဲ့ခံုနံပါတ္မွာ ေခါင္းငိုက္စိုက္ခ် ေသာက္ေနတဲ့ ခပ္သန္႔သန္႔လူရြယ္တစ္ဦး။ သူ႔ကိုၾကည့္ရတာ ဘာကိုမ်ား စိတ္ဆင္းရဲေနပါလိမ့္ သူမ်ားေတြ လိုမဟုတ္ တစ္ေယာက္တည္း။

]] private taxi အတြက္ ေရာက္ပါျပီခင္ဗ်ာ့ /}}

]]...........................................}}

သူ႔ဆီကစကားသံသိပ္မၾကားရဘူး။ စကားမဆိုႏိုင္ေလာက္ ေအာင္မ်ားၾကီးက်ယ္ေနသူလားမသိ။ ေနာက္ေတာ့မွ ပက္ကင္ နံပါတ္ ၃၃၆မွာ ထိုးထားတဲ့ကားကိုသြားေမာင္းယူလာျပီး ေစာင့္ ဖို႔ေျပာကာ ကားေသာ့ကို ေပးေတာ့တယ္။ ...ကၽြန္ေတာ့္ကို ေမာ့ၾကည့္တဲ့ သူ႔မ်က္၀န္း ေတြကတစ္မ်ိဳးပဲ။

ညႇင္းသြဲ႕သြဲ႕တိုး၀င္လာတဲ့ေႏြဦးေလေျပေတြႏွင့္အတူ ရြက္ေၾကြ ေတြကို သူေငးၾကည့္ေနသလား ဘာေတြကိုေတြးေနပါသလဲ။ ခ်စ္သူသက္ထား ကိုသတိရေနတာလား။ ငါနဲ႔ေတာ့မဆိုင္ပါဘူး ေလ.။ ေနာက္ၾကည့္မွန္ကတစ္ဆင့္အကဲခတ္ ၾကည့္ေတာ့ သူ ကြၽန္ေတာ့္ကိုစိုက္ၾကည့္ ေနသလိုပဲ။

"စီဒီဖြင့္လိုက္ပါ....မင္းေဘးနားမွာ သီခ်င္းစီဒီေတြရွိတယ္။"

"ေဆာရီး...ဒီအေခြေလးထည့္ လိုက္မယ္ေနာ္.." လို႔ေျပာရင္း သီခ်င္းစီဒီေလးကိုထိုးထည့္လိုက္တယ္ဖြင့္စက္ထဲကို။

ျငိမ့္ျငိမ့္ေညာင္းေညာင္းထြက္လာတဲ့ ဂီတသံနဲ႔အတူသူေက်နပ္ ႏွစ္သိမ့္မႈတစ္ခုရသြားတယ္ထင္ပါ့. ..အျပံဳးတစ္ခုတြဲလြဲခိုလာ တယ္ သူ႔ႏႈတ္ခမ္းဖ်ားမွာ။ ကားကိုဂရုတစိုက္ေမာင္းႏွင္ရင္း ျမိဳ႕စြန္ကေနေမာင္းထြက္လာၾကတယ္ သူ႔အိမ္ခန္းရွိရာ ျမိဳ႕တြင္းကိုေပါ့။ ကားက လည္းေကာင္းလိုက္တာ ျငိမ့္ေနတာ ပဲ.....ကိုယ္ပိုင္ဘယ္ေတာ့မ်ားမွရမလည္း....ဒီလိုကားေလးကို ေမာင္း ကိုယ္ပိုင္အိမ္ခန္းနဲ႔ ခန္႔ခန္႔ထည္ထည္ ေကာလိပ္ တက္ရရင္ သူငယ္ခ်င္းေတြၾကားထဲစတားပဲ။ အေတြးေလးရယ္မွ တလည္လည္ေပါ့ေလ။

အိမ္ခန္းကို ေရာက္ျပီးခဏ အျပင္မွာခဏေစာင့္ရေသးတယ္။ မိနစ္အနည္းငယ္အၾကာမွာေတာ့ "ကြၽီ...."ဆိုတဲ့တံခါးပိတ္သံ နဲ႔အတူ သူ႔အိပ္ခန္းထဲကထြက္လာတယ္ ပိုက္ဆံအိတ္ကိုကိုင္ ရင္း။ ပိုက္ဆံကလံုလံု ေလာက္ေလာက္ မထည့္လာမိလို႔တဲ့။ ဒီလူၾကည့္ရတာ ပိုက္ဆံ ေနထိုင္မႈ အလုပ္အကိုင္ျပည့္စံုေနရဲ႕ သားနဲ႔ ဘာေတြ ျဖစ္ေနသလည္း ခံစားခ်က္မ်က္၀န္း ေတြနဲ႔။ အလုပ္အကိုင္အေၾကာင္း ဘယ္မွာေနတာေတြေမးေနေသး တယ္ အဲဒါသူနဲ႔ဆိုင္လို႔လား သူမ်ားအေၾကာင္းကိုစပ္စုတာ စိတ္အတိုဆံုးပဲ။ "ေဟ့...မင္းနာမည္ဘယ္လိုေခၚလည္း...အခ်ိန္ရရင္အတူ ေသာက္ရေအာင္လား။"

ကြၽန္ေတာ္မၾကားခ်င္ေယာင္ေဆာင္ျပီးထြက္လာခဲ့တယ္။ အခန္းေလွကားနားအေရာက္ သူ႔အခန္းဖက္ကို ၾကည့္လိုက္ ေတာ့ ၀ရန္တာကေနကြၽန္ေတာ့္ကိုၾကည့္ေနဆဲ၊ သူ႔ကိုၾကည့္မွန္း သိေတာ့ လက္လွမ္းျပတယ္.. .သြားကြာ....ဘာ မွန္းမသိ။

x x x

မနက္ခင္းေလျပည္ေတြနဲ႔အတူ မေအးစက္ႏိုင္ဘဲ ကြၽန္ေတာ္တို႔ တစ္ေတြ ေဘာလံုးကစားျဖစ္ၾကတယ္ အလုပ္နားခ်ိန္မွာေလ။ ေက်ာ္ေက်ာ္ရယ္ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္တစ္ခ်ိုဳ႕ရယ္ လြတ္လြတ္ လပ္လပ္ေပါ့ဗ်ာ။

အလုပ္ထဲစိတ္ႏွစ္ထားသမွ် အခုမွစိတ္ထဲ နည္းနည္းေပါ့သြား ေတာ့တယ္။ျပီးေတာ့ အလုပ္ဆက္လုပ္ၾကေပါ့။ ညေနအေရာက္ အလုပ္ ဆင္းခ်ိန္ေရာက္တဲ့အခါ ေက်ာ္ေက်ာ္က သူအလုပ္လုပ္ တဲ့ဘားအေၾကာင္း မင္းအတြက္အလုပ္တစ္ေနရာစာေျပာခဲ့ ေၾကာင္း ေျပာတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ကလည္း အလုပ္အကိုင္ အေၾကာင္း ေကာလိပ္အတြက္ ေငြစုျဖစ္ေၾကာင္းစသျဖင့္စကား ေတြဆိုရင္း ႏွစ္ဦးသား အလုပ္ဆင္း ဖို႔ျပင္ဆင္ျပီး ထြက္လာၾက တယ္ စက္ရုံထဲကေန။

အဲဒီအခ်ိန္ စက္ရုံတံခါးနားမွာ ကားခပ္သန္႔သန္႔တစ္စီးထိုး စိုက္လာတယ္...ျပီးေတာ့ ကားထဲမွလူရြယ္တစ္ဦးဆင္းအလာ စက္ရုံမႉးေတြ ဘာေတြက ပ်ာပ်ာသလဲၾကိဳၾကျပဳၾကနဲ႔။ ဘယ္သူ မွန္းေတာ့မသိဘူး.....။ ေနာက္ျပန္လွည့္ၾကည့္လိုက္မိေတာ့ သူကြၽန္ေတာ့္ကိုစူးစိုက္ ၾကည့္ေနရင္း စကားေျပာဖို႔ၾကိဳးစား တာလားမသိ ကြၽန္ေတာ္ရွိရာလွည့္ၾကည့္လွည့္ၾကည့္လုပ္ရင္း ကၽြန္ေတာ္ရွိရာလွမ္းလာတယ္။ သူ႔ကိုဂရုမစိုက္ဘဲ ဆက္ ေလွ်ာက္အလာ ေက်ာ္ေက်ာ္က "ေဆြမင္း....အဲဒီလူက CEO ရဲ႕သားေလ။ မင္းဒီထက္ေကာင္းတဲ့ရာထူးရခ်င္ရင္ အတည္ ၀န္ထမ္းျဖစ္ခ်င္ရင္ သူကေထာက္ခံေပးႏိုင္တယ္ကြ။ သူနဲ႔သြား စကားေျပာျပီး မင္းရဲ႕အေၾကာင္းေျပာျပၾကည့္ပါလား အကူအညီ ရ လိုရျငားေပါ့ကြာ။"

စိတ္ထဲေထာင္းကနဲ ေဒါသထြက္သြားမိတယ္။ ေက်ာ္ေက်ာ္က ကိုယ္ခ်င္းစာစိတ္နဲ႔ေျပာတာမွန္ေပမဲ့ ကြၽန္ေတာ္အဲဒီေလာက္ နိမ့္ပါးေနသူ မွမဟုတ္တာ၊ကိုယ့္၀င္ေငြနဲ႔ ကိုယ္ရပ္တည္ဖို႔ ၾကိဳးစားေနသူပဲဗ်။အလုပ္တစ္ခုမွာ လူတစ္ေယာက္ေထာက္ခံ ေပးမွ တည္ျမဲမွာလား၊အဲဒီလူ ၾကည္ျဖဴမွ ရာထူးတိုးမတဲ့လား ..သြားစမ္းပါ။

ေလွခါးေလးကေနတစ္ဆင့္ ခပ္မိုက္မိုက္ရုံးခန္းတစ္ခန္းထဲကို ၀င္လာျဖစ္တယ္ေနာက္တေန႔မွာ။ စားပြဲခံုတစ္ခုမွာ ထိုင္ရင္း အလုပ္လုပ္ ေနတဲ့ သူဟာ ကြၽန္ေတာ္၀င္လာတာကိုျမင္ေတာ့ သူ႔မ်က္၀န္းေတြမွာ အေပ်ာ္ရိပ္ေတြထင္းလာတယ္။ "မင္းနဲ႔ျပန္ ေတြ႔ရတာ၀မ္းသာ တယ္ကြာ၊ မင္းဒီစက္ရုံမွာအလုပ္လုပ္ေနတာလား။ ငါဘာကူညီေပးႏိုင္မလည္းမင္းအတြက္။ ေဟာဒီမွာ ငါ့ရဲ႕ လိပ္စာကဒ္။" ကြၽန္ေတာ္ လာရင္းကိစၥကို မေျပာျဖစ္ေသးဘူးသူ႔ စကားေတြကိုနားေထာင္ရင္း စိတ္ထဲဘာကိုမွန္းမသိ မေက်နပ္ ျဖစ္ေနတာ။ သူ႔လိပ္စာကဒ္ကို လွမ္းေပးေတာ့... ဘာမွဆက္ မေျပာေတာ့ဘဲ သူ႔အခန္းထဲကထြက္လာခဲ့တယ္။

သြားစမ္းကြာ...လက္အိပ္ေတြ ၀န္ထမ္း၀တ္စံုေတြခြၽတ္ျပီး စက္ရုံ ထဲကထြက္လာခဲ့လိုက္ေတာ့တယ္။ ငါ့ကိုဘာထင္ေန သလည္း မသိေပါ့ ကြၽန္ေတာ့္စိတ္ထဲမွာ ခံစားခဲ့ရတာက။ ဟား.......... သက္ခပ္ျပင္းျပင္းရွဴရင္းေတာင္ကုန္းေလးေပၚရွိအိပ္ခန္းက်ဥ္းေလးကိုျပန္လာခဲ့တယ္။ ေရခဲေသတၲာထဲကရွိတာေလးေတြ ထုတ္ျပဳျပီးခ်က္ျပဳတ္၊ျပီးေတာ့ထမင္းစားရင္း...ေက်ာ္ေက်ာ္ေျပာတဲ့ဘားခန္းကို လွမ္းဖုန္းဆက္လိုက္ တယ္။ လာခဲ့ပါတဲ့ေလ.....။ ေရမိုးခ်ိဳးသန္႔ျပန္႔ေအာင္ျပင္ျပီး စစ္ေျမျပင္တစ္ခုကိုထြက္ခြာလာ ရသလို လွမ္းျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။

ေတာင္ၾကားလမ္းေတြရွိတဲ့ ရပ္ကြက္တစ္ခုရဲ႕ ခပ္ေမွာင္ေမွာင္ လမ္းသြယ္ေလးကတစ္ဆင့္၀င္လာခဲ့တာ ေဟာေတြ႔ပါျပီ နီယြန္ မီးေတြ လင္းေနတဲ့ ကားေတြစီရီေနတဲ့ ကလပ္ဘားတစ္ခု။ ရင္ခုန္ဖြယ္ ဂီတသံေတြထံုမႊမ္းထားတဲ့ ကပြဲၾကမ္းျပင္ စား ေသာက္ေနသူေတြ အစီအရီ ကာရာအိုေကအခန္းမ်ားက အဆို ၀ါသနာရွင္တို႔အတြက္ ကလပ္ရဲ႕ ေနာက္ပိုင္းအခန္းေတြမွာေတာ့...။

၀န္ထမ္းအုပ္ခ်ဳပ္တဲ့မန္ေနဂ်ာဆီေရာက္ေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္ တစ္ကိုယ္လံုးသူစိုက္ၾကည့္ရင္း ေၾကာင္ျပံဳးျပံဳးပါရဲ႕။ ...ဘာ ေၾကာင့္လည္း။

To be continued.....

Alex aung

စာၾကြင္း။ ။ ဒီ၀တၳဳေလးဟာ ကြၽန္ေတာ္လြန္ခဲ့ေသာႏွစ္ေတြတုန္းက ေရးျပီးတင္ခဲ့တဲ့ အခန္းဆက္၀တၳဳေလးပါပဲ။ အဓိက ဇာတ္လမ္းကေတာ့ ကိုရီးယားကားေလးတစ္ကား( No Regret) ကိုၾကည့္ရင္း ခံစားခ်က္တစ္ခုျဖစ္တည္လာတာေၾကာင့္ ေက်ာရိုးယူေရးျဖစ္ခဲ့ျခင္းပါ။ သူငယ္ခ်င္းေတြအားလံုးလည္းဖတ္ဖူးခဲ့ၾကမယ္ထင္ပါတယ္။ အခုျပန္တင္ျဖစ္ရျခင္းက ကြၽန္ေတာ္ စာေရးဖို႕အခ်ိန္မရတာမ်ားေနတဲ့အတြက္ေၾကာင့္ သူငယ္ခ်င္းတို႕လည္းမပ်င္းရေအာင္ ျပန္လည္ဖတ္ေစခ်င္တဲ့သေဘာနဲ႕ ျပည္လည္ေဖာ္ျပလိုက္ပါတယ္လို႕ေနာ္။