အခန္းထဲ ေရာက္သြားေတာ့ အာကာ က ေခြေခြေလးအိပ္ေနသည္။ ႏွစ္ေယာက္အိပ္ကုတင္ရဲ႕အတြင္းမွာ မအိပ္ဘဲ အစြန္းမွာ အိပ္ေနေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ကုတင္ေပၚတက္ရင္ သူ ႏိုးသြားႏိုင္သည္။ လက္ထဲက ဖေယာင္းတုိင္မီးေရာင္ပ်ပ်ေၾကာင့္ အာကာ အနည္းငယ္ လႈပ္ရွားသြားသည္။ ေခြေခြေလးအိပ္ေနရာကေန ပက္လက္လွန္လိုက္သည္။ ကၽြန္ေတာ့္မ်က္လံုးေတြက ေဂး တစ္ေယာက္ ပီသစြာ အာကာရဲ႕ ေပါင္ၾကားကို ၾကည့္ျဖစ္ေအာင္ၾကည့္လုိက္သည္။ အတြင္းခံမဝတ္ထားတဲ့အတြက္ ပုဆိုးၾကားက ညီငယ္ေလးက အနည္းငယ္ေဖာင္းၾကြေနသည္။ ခါးပံုစက ေျပေလ်ာ့ေလ်ာ့။ ကိုပိုင္ သာ ဒီေနရာမွာဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ့္ လက္ေတြက ေအာ္တုိမတ္တစ္ ေရာက္သြားမလားဘဲ။ ေျပာင္ေခ်ာေခ်ာ ဗိုက္သားခ်ပ္ခ်ပ္ေလးက ကၽြန္ေတာ့္ကို မစြဲေဆာင္ေပမယ့္ အာကာရဲ႕ ပါးပါးလ်လ်ႏႈတ္ခမ္းေတြကေတာ့ စြဲေဆာင္ေနတာအမွန္။ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ဖေယာင္းတုိင္မီးေရာင္က ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ေပမယ့္ အာကာ ႏိုးလာတယ္။
“ ကေဝ…”
“ ေဆာရီး… ကၽြန္ေတာ္ေၾကာင့္ ႏိုးသြားၿပီ…” အာကာရဲ႕ လက္ေတြက ေပါင္ၾကားထဲကို ေရာက္သြားၿပီး အနည္းငယ္ ကုတ္လိုက္သည္။
“ရပါတယ္ဗ်…မီးပ်က္ေနတာလား…”
“ အင္း…ဟုတ္တယ္။” အိပ္ခ်င္မူးတူးေၾကာင့္လားမသိ၊ အာကာရဲ႕ စကားသံက အက္ရွရွႏွင့္ စြဲေဆာင္မႈ ရွိလြန္းသည္။ ဒီစကားသံေတြထြက္လားတဲ့ ႏႈတ္ခမ္းေတြက နမ္းဖုိ႔ ဖိတ္ေခၚေနသေယာင္ေယာင္။
“ အေပါ့ သြား လိုက္အံုးမယ္” ပုဆိုးခါးပံုစကို ကုိင္ၿပီး အာကာ ထရပ္လိုက္သည္။ ကၽြန္ေတာ့္ထက္ အာကာ့အရပ္က သိသိသာသာႀကီးျမင့္သည္။
“ငါ လိုက္ပို႔ေပးရမလား”
“ ေအး…ေကာင္းသားပဲ…ငါတေယာက္တည္း သြားရမွာေၾကာက္စရာႀကီး” အရပ္သာျမင့္တာပါ..အာကာ က ကေလးဆန္ဆန္၊ သရဲေၾကာက္တတ္ပံုလည္းရသည္။ ကၽြန္ေတာ္ ေရွ႕က ေနေလ်ာက္ေတာ့ အာကာက ပုခံုးကို ကိုင္ၿပီး လုိက္လာသည္.၊ အိမ္သာ ေရာက္ေတာ့ အိမ္သာ တံခါးကို မပိတ္ဘဲ ဖြင့္ထားသည္။ ဘယ္ေလာက္ၾကာၾကာ ေသးေပါက္ခ်င္ေနမွန္းမသိ၊ သၾကၤန္မွာ မီးသတ္ပိုက္ႏွင့္ ပတ္ေနသလား မွတ္သည္။ ေသးေပါက္သံက အက်ယ္ႀကီး။ အာကာ ကပိန္ပိန္ပါးပါးေပမယ့္ ေျခသလံုးေတြက က်စ္လ်စ္ေနသည္။
အားကစားသမားေတြရဲ႕ ေျခသလံံုးေတြလိုမ်ိဳး။ အာကာ ၿပီးသြားေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ပါ ရွဴရွဴးေပါက္ခ်င္လာသည္။
“ ငါလည္း ေပါက္အံုမယ္…ခဏကုိင္ထားေပး” ဖေယာင္းတုိင္ကို အာကာလက္ထဲထည့္ေပးလိုက္သည္။ အိမ္သာ တံခါးကို အာကာ့လို ဖြင့္ၿပီး မေပါက္ရဲေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ပိတ္လိုက္သည္။
“ ဒီေလာက္ေမွာင္မဲေနတာ…ငါ မျမင္ရပါဘူးကြ… ေတာ္ၾကာ ေခ်ာ္က်ေနအံုးမယ္” ငါ ရွက္လုိ႔ပါကြာ..ဆိုၿပီး အသံေလးခၽြဲပ်စ္ပ်စ္နဲ႕ ျပန္ေအာ္ပစ္လိုက္ခ်င္ေပမယ့္…ဘာတုန္႔ျပန္မႈမွ မလုပ္ေတာ့။ အာကာ့ ေနရာမွာ ကိုပိုင္ ဆိုရင္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ တံခါးပိတ္ပစ္မွာမဟုတ္။ လက္ေဆးကန္မွာ လက္သြားေဆးမွ အာကာ လက္မေဆးတာ သတိထားမိသည္။
“ အာကာ…ေသးေပါက္ၿပီး လက္မေဆးဘူးလား… ညစ္ပတ္တယ္…”
“ ကိုယ့္ပစၥည္း ကို္ယ္ကိုင္တာပဲ…သန္႔ပါတယ္ကြ…” ရယ္က်ဲက်ဲနဲ႕ ျပန္ေျဖတဲ့ အာကာ့့ ေလသံက ခ်စ္ဖို႔ေကာင္းလြန္းေနသည္။ ဖေယာင္းတုိင္မီးေရာင္ေအာက္က အာကာ့ အျပံဳးေလးက ရင္ဘတ္ထဲေအးသြားေစသည္ မဟုတ္လား။
“ ဘာပဲေျပာေျပာ… လက္ေဆးတာ ပိုေကာင္း၁တယ္ေလ…မဟုတ္ရင္ မ်က္ႏွာကိုင္ ဘာကိုင္…”
“ ဘာလဲ… ေဂြးစိ အနံ႕ရွိမွာေၾကာက္လုိ႔လား…မရွိပါဘူးကြ…နမ္းၾကည့္..” သူ႔လက္ ကို သူ အရင္ဆံုးနမ္းၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ ႏွာေခါင္းနားကပ္ေပးတယ္။ သူအသံုးအႏႈနး္ ေဂြးစိ ဆိုတာကို ရီခ်င္မိေပမယ့္…သူ လုပ္ပံုကိုင္ပံုေလးက ရိုးရိုးသားသားေလး။
“ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ ဝေအာင္နမ္း… ဦးေလးနဲ႕ တူ လုိ႔မေျပာရဘူး…ညစ္ပတ္တာကမ္းကုန္…ေပး..ဖေယာင္းတိုင္..”
“ ဟား…စတာပါကြ…မင္းက လည္း…” ရယ္က်ဲက်ဲနဲ႕ ေနာက္က ေနလုိက္လာသည္။ အိမ္ေရွ႕က ျပတင္းေပါက္ဖြင့္ထားလုိ႔လားမသိ… တခန္းလံုးက ေအးစိမ့္ေနသည္။ အခန္းထဲေရာက္ေတာ့…အာကာ က ဒီတခါ အထဲဝင္အိပ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္ အိပ္ဖုိ႔လုပ္ေပမယ့္ စိတ္ေတြက ကိုပိုင့္ဆီ ျပန္ေရာက္သြားသည္။ ခုထိ ေသာက္ေနတုန္းပဲလား မသိ။
“ မင္းအိပ္နွင့္..ငါ ကိုပိုင့္ ကို သြားၾကည့္လိုက္အံုးမွာ…”
“ သူ မအိပ္ေသးဘူးလား”
“ မအိပ္ေသးဘူး…သူ နည္းနည္းပါးပါးေသာက္ေနတယ္…” ဘယ္ေလာက္ေတာင္ အိပ္ေရးပ်က္ခဲ့မွန္းမသိ။
“အင္း” လို႔ တလံုးတည္းေျဖၿပီး ဟုိဖက္လွည့္သြားသည္။ ေျခေထာက္ကို ဖြဖြေလးနင္းၿပီး အိမ္ေရွ႕ ဧည့္ခန္းဆီကို ေလ်ာက္သြားလိုက္သည္။ ကၽြန္ေတာ္ ထင္တဲ့အတိုင္း ကိုပိုင္ ထုိင္ရက္နဲ႕ အိပ္ေပ်ာ္ေနသည္။ ထြန္းထားတဲ့ ဖေယာင္းတိုင္က ငုတ္တုိေလးပဲ က်န္ေတာ့သည္။ အက်ၤ ီခၽြတ္ႀကီး နဲ႕ ျပတင္းေပါက္က ေလကလည္း တဝွီးဝွီးတိုက္ေနသည္။ ေလျဖတ္သြားရင္ ဒုကၡ။ ျပတင္းေပါက္ကို အရင္သြားပိတ္လုိက္သည္။ ေျခေထာက္ႏွစ္ေခ်ာင္းကို အစြမ္းကုန္ ဆန္႕ထားၿပီး အိပ္ေနသည္။ ပုဆိုးက ေပါင္တဝက္ေပၚမွာသာရွိသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ ေသြးေတြက ခ်က္ခ်င္း ဆူပြက္လာသလို၊ အာေခါင္ေတြေျခာက္လာသည္။
ရင္ခုန္သံေတြျမန္လာသည္။ မိန္းမႏွင့္ ကေလး ရွိသည့္ ေယာက်ား္တစ္ေယာက္ကို စိတ္နဲ႕ေတာင္ မျပစ္မွားသင့္ေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ ကိုယ္ထိလက္ေရာက္ က်ဴးလြန္ဖုိ႔ စိတ္ေတြ ႏိုးထ ေနသည္။
ဖေယာင္းတိုင္ကို မသိမသာ ေအာက္သို႔ ႏွိမ့္ ခ်လိုက္သည္။ အလင္းေရာင္ခပ္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့က ကိုပိုင့္ ေပါင္ၾကားထဲ မသိမသာ တိုးဝင္သြားသည္။ ပုဆိုးက ခပ္ထူထူအုပ္ထားလို႔လည္း မသိ၊ ဘာမွ ေသခ်ာမျမင္ရ။ မရတာကို ပိုၿပီးလိုခ်င္မိသည္ မဟုတ္လား။ ကိုပိုင့္ ကို ခုမွေသခ်ာသတိထားမိသည္။ ကိုပိုင့္တြင္လည္း အင္မတန္ နမ္းခ်င္စရာေကာင္းေသာ ႏႈတ္ခမ္းေတြရွိသည္။ အာကာ လုိေတာ့ ခပ္ပါးပါးမဟုတ္၊ အေပၚႏႈတ္ခမ္းေတြက ခပ္ထူထူ။ ပုဆိုးခါးပံုစ ေအာက္နားတြင္ ေဖာင္းေနေသာ ေနရာေလးကို ကိုင္ၾကည့္ခ်င္စိတ္ထက္ ကိုပိုင့္ ႏႈတ္ခမ္းေတြကို မသိမသာေလး နမ္းခ်င္စိတ္ေတြ တဒိန္းဒိန္း။ အာေခါင္ေတြေျခာက္ကပ္လာမႈက ႏႈတ္ခမ္းတခုလံုး ေျခာက္ကပ္လာသလိုလုိပင္။ ကၽြန္ေတာ္ အရဲစြန္႔ၿပီး ကိုပိုင့္အနားကပ္သြားလိုက္သည္။ အရက္နံ႕သင္းသင္း ႏွင့္ ကိုပိုင့္ရဲ႕ ကိုယ္ရနံ႕က ကၽြန္ေတာ့္ တကိုယ္လံုးကို ႏံုးခ်ိသြားေစသည္။ မေတာ္တဆ ကိုပိုင္ ႏိုးလာရင္ ကၽြန္ေတာ္ အရွက္ကြဲမည္၊ ကိုပိုင္က ေအးေအးေဆးေဆးနဲ႕ ေျဖရွင္းတတ္သူမဟုတ္။ မထူးတဲ့အဆံုး..ဆႏၵေတြကို သိကၡာျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္ ထိန္းလိုက္သည္။ GYM မသြားေပမယ့္ က်စ္လစ္ေနေသာ ခပ္တုတ္တုတ္လက္ေမာင္းေတြကို ခပ္ဖြဖြ ကိုင္ၿပီး လႈပ္ႏိွဳးလိုက္သည္။
“ ကိုပိုင္… ကိုပိုင္… အခန္းထဲမွာ သြားအိပ္ရေအာင္” အသက္မရွိသည့္အလား တုတ္တုတ္မွ မလႈပ္၊ ရုတ္တရက္ ကၽြန္ေတာ္ လန္႔သြားသည္။ ၾကားဖူးတာကို သတိရမိသည္။ အရက္ကေသာက္ထားသည္၊ ေလက တုိက္သည္။ အခန္႕မသင့္လွ်င္… ဘုရားေရ။ ကၽြန္ေတာ္ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း လႈပ္ႏွိဳးလိုက္သည္။
“ကိုပိုင္… ကိုပိုင္…ထ….ထ…အခန္းထဲ သြားအိပ္မယ္…”
လက္ေမာင္ကို ကိုုိင္ထားေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္လက္အေပၚကိုပိုင္ ဖမ္းဆုတ္လိုက္သည္။ ရုတ္တရက္လန္႕သြားေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ ထ မေအာ္မိ။ ကိုပိုင္မ်က္လံုးေတြက မဖြင့္ေသး။ ပါးစပ္က ခပ္တိုးတိုး ရြတ္ေနတာၾကားရသည္။
“ သက္… သက္... မင္း..ငါ့ကို… မထားခဲ့ပါနဲ႕ကြာ… မင္းကို ငါခ်စ္တယ္….တကယ္ပါ…”
ဘုရားေရ… ကိုပိုင္ ရဲ႕ ခပ္တုိးတိုးစကားသံက သူ႔မိန္းမ မမိုးကိုေခၚတာမဟုတ္၊ “သက္” ဆိုတာက…
“ ဟာ….” ကၽြန္ေတာ့္လက္ေတြကို ဖမ္းဆုပ္ၿပီး ကိုပိုင္က ကၽြန္ေတာ့္ကို လွမ္းဖက္လိုက္သည္။ မ်က္လံုးေတြက မဖြင့္ေသး။ ကိုပိုင္ တကယ္ေယာင္ေနတာလား။ အိပ္မက္ မက္ေနတာလား၊ ဒါမွမဟုတ္…ဟန္ေဆာင္ေနတာမ်ားလား။ ကၽြန္ေတာ့္ တကိုယ္လံုး အားအင္ မရွိေတာ့ သလို ေပ်ာ့ေခြသြားသည္။ ကိုပိုင့္ ရဲဲ႕ လည္ပင္းနားမွာ ကၽြန္ေတာ့္ ႏႈတ္ခမ္းေတြ ထိကပ္လ်က္၊ ေခၽြးအနည္းငယ္စို႔ေနေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ ျမတ္ႏိုးစြာ နမ္းမိ၏။ ဘဝ မွာ ေယာက်ာ္း တစ္ေယာက္ရဲ႕ လည္တုိင္ကို ပထမဆံုး နမ္းမိခ်င္းပင္။ ကုန္းကုန္းကြကြ ျဖစ္ေနေသာ ကၽြန္ေတာ့္ကိုယ္ကို မသိမသာ ေလ်ာခ်လိုက္ၿပီး အလိုက္သင့္ ျပန္ဖက္ေပးလိုက္သည္။
“အုိ…” ေႏြးေထြးၿပီး ေပ်ာ့အိအိ ႏႈတ္ခမ္းေတြက ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ လည္တုိင္ေပၚမွာ။ ႏႈတ္ခမ္းေမႊးငုတ္တုိေတြေၾကာင့္ စူးခနဲတခ်က္ျဖစ္သြားေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ မရုန္းမိျပန္ဘူး။ ဘုရားေရ…ကိုပိုင့္ရဲ႕ ရင္ခြင္က ေႏြးေထြးလိုက္တာ။ က်စ္လ်စ္ထူထဲ တဲ့ ရင္ခြင္တစ္ခုက မိနး္မ တစ္ေယာက္အတြက္ ျဖစ္ေနတာကို ကၽြန္ေတာ္ မနာလိုမိတာ အမွန္။
ေတာ္ၾကာ ဟန္ေဆာင္ၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ကို ေနာက္ေနတာဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ္ အရွက္ကြဲမည္။ ေနာက္တေခါက္ ႀကိဳးစားၿပီး ႏွိဳးဖုိ႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္သည္။
“ကို…….ပ…” ပိုင္ ဆိုတဲ့ စကားကိုေတာင္ ပီသစြာမေခၚလိုက္ရ။ ကိုပိုင္ ရဲ႕ ႏႈတ္ခမ္းေတြက ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ႏႈတ္ခမ္းေတြနဲ႕ တထပ္တည္း ကပ္ထားသည္။ ငါ..အိပ္မက္မ်ား မက္ေနတာမ်ာလား။ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ အေပၚႏႈတ္ခမ္းေတြကို ကိုပိုင့္ ႏႈတ္ခမ္းထူထူက စုပ္ယူထားသည္။ အရက္နံ႕ကို ကၽြန္ေတာ္မုန္းေပမယ့္ ေယာက်ာ္းတစ္ေယာက္ရဲ႕ ႏႈတ္ခမ္းေပၚက အရက္နံ႕က ေသေလာက္ေအာင္ မူးယစ္ေစသည္။ ကၽြန္ေတာ္ အငမ္းမရ ျပန္စုပ္သပ္မိ၏။ ေယာက်ာ္းတစ္ေယာက္ရဲ႕ ႏႈတ္ခမ္းေတြက အခုေလာက္ နူးညံ့ေနမွန္း၊ ခ်ိဳမွိန္ေနမွန္း သိခဲ့ရင္…။
ကိုပိုင့္ မ်က္လံုးေတြက ခုထိ မဖြင့္ေသး။ ကၽြန္ေတာ္ အနည္းငယ္ တြန္းထုတ္ၾကည့္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ ခါးေတြကို လက္တဖက္နဲ႕ ခပ္တင္းတင္းဖက္ထားျပန္သည္။ မထူးတဲ့အဆံုး ဒူးေထာက္ခ်ပစ္လိုက္သည္။ ဒါလည္း အလုိက္သင့္ ေခါင္းကို ငံု႕ၿပီး တခါမွ မနမ္းဖူးသလိုမ်ိဳး အငမ္းမရ လိုက္နမ္းေနသည္။ အာကာသာ အအိပ္ဆက္ သူတစ္ေယာက္ဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ့္ရင္ခုန္သံေၾကာင့္ ႏုိး ေနေလာက္ၿပီ။ မိနး္မရွိသည့္ ကေလးရွိသည့္ ေယာက်ာ္းတစ္ေယာက္နဲ႕ မေဖာက္ျပန္သင့္ေၾကာင္းဆိုတဲ့ အေတြးက ဝင္လာျပန္သည္။ စိတ္ေတြက ႏွစ္ျခမ္းတိတိ ။ ရုတ္တရက္ အနမ္းေတြရပ္သြားၿပီး ကိုပိုင္ ပက္လက္လွန္လိုက္သည္။ ကၽြန္ေတာ့္မ်က္ႏွာက သူ႔ရင္ခြင္နားမွာ။ ဘာဆက္လုပ္ရမလဲ။ ဖ်တ္ခနဲ မီးလင္းသြားသလိုခံစားရေပမယ့္ လွ်ပ္စီးလ်က္တာ မွန္းသိလုိက္သည္။ မိုးခ်ိန္းသံၾကားရင္ ကိုပိုင္ ႏိုးလာပါေစ။ မိုးခ်ိန္းသံ က်ယ္က်ယ္ၾကားဖုိ႔ တိတ္တိတ္ေလး ေစာင့္ေနမိသည္။ ကိုပိုင့္ ႏႈတ္ခမ္းေတြေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ့္ ႏႈတ္ခမ္းေတြက အရက္နံ႕သင္းသင္း က်န္ခဲ့သည္။ ကၽြန္ေတာ္ ဒူးေထာက္ထားရကေန ထမယ္ လုပ္ေတာ့ လက္ေတြက ကၽြန္ေတာ့္ ေက်ာေပၚကို ေရာက္လာျပန္သည္။ ကိုပိုင္ အိပ္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနတာမ်ားလား။
“ကိုပိုင္… ထေတာ့… ဒီမွမအိပ္နဲ႕” ကၽြန္ေတာ္ ေအာ္ေျပာလုိက္ေပမယ့္ မိုးခ်ိန္းသံက ကၽြန္ေတာ့္ အသံေတြကို ဖံုးအုပ္သြားသည္။ မိုးခ်ိန္းသံက က်ယ္ေပမယ့္ ကိုပိုင္က မႏိုးေသး။ အိပ္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနေသာ သူက ႏိုးရခက္သည္ မဟုတ္လား။ ကိုပိုင့္ ေပါင္ၾကားထဲ ေရာက္ေနတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ ရင္ဘတ္ေအာက္က ကိုပိုင့္ အသားေခ်ာင္းႀကီးက တဒိတ္ဒိတ္ ခုန္ေနတာ သတိထားမိတယ္။ မေကာင္းဆိုးဝါးတစ္ေကာင္က က်ိန္စာတုိက္ထားသလို ကၽြန္ေတာ့္ စိတ္ေတြက အစြမ္းကုန္ ညစ္ညမ္းေနျပန္တယ္။ မသိမသာ ကိုယ္ကုိ ထပ္ေလွ်ာခ်လိုက္တယ္။
နဂိုကတည္းက ေျပခ်င္ခ်င္ ပုဆိုး ခါးပံုစကို ပါးစပ္နဲ႕ ကိုက္ၿပီး ေျဖလိုက္တယ္။ ခ်က္ ေအာက္က အေမႊးေတြကို မသိမသာ နမ္းရွဳတ္မိတယ္။ ပုဆိုးစက လြတ္သြားေသာ ကိုပုိင့္ ညီငယ္က ေငါက္ခနဲ ထထိုင္လုိက္သလို၊ အမူးေျပသြားသလို ကၽြန္ေတာ့္ မ်က္လံုးေတြျပဴးက်ယ္သြားမိတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ခန္႕မွန္းထားတာထက္ပိုၿပီး ႀကီးထြားေနတယ္။ ေရႊငွက္ေပ်ာသီးလို တုတ္တုတ္ခိုင္ခိုင္၊ အရွည္ က ကၽြန္ေတာ့္ ေမးေစ့ကေန နွဖူးအလယ္ေလာက္ထိရွိတယ္။ အျပာကားေတြထဲကမင္းသား ေတြပဲ ဒီလို အရြယ္အစားရွိတာျမင္ဖူးေပမယ့္ ကိုုပိုင္က စံခ်ိန္မီတယ္။ ခုနပဲ ေရခ်ိဳးထားလို႔ျဖစ္မယ္။ ကိုယ္သင္းနံ႕ကလြဲရင္ ရနံ႕က လတ္ဆတ္ေနတယ္။ ပါးစပ္ကို ခပ္က်ယ္က်ယ္ဟၿပီး ေႏြးေထြးေနတဲ့ အသားေခ်ာင္းႀကီးကို ဆြဲသြင္းလုိက္တယ္။ ဒစ္ၾကားထဲကို လွ်ာနဲ႕ လ်က္လိုက္ေတာ့ ကိုပိုင္ တခ်က္တြန္႕သြားတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ ညီငယ္ ကအစြမ္းကုန္ေခါင္းေထာင္လို႔။ လက္နဲ႕ထိလုိက္ရင္ေတာင္ ၿပီးသြားေလာက္တယ္။ အရင္းနားကို ကိုင္လိုက္ေတာ့ လက္ညွိဳးနဲ႕လက္မ မထိ။
ကၽြန္ေတာ့္ရင္ေတြတဒိတ္ဒိတ္နဲ႕အတူ ဘဝမွာ တခါမွ မႀကံဳဖူးတဲ့ ခံစားမႈမ်ိဳး။ အလိုခ်င္ဆံုး အရာတစ္ခုကို ရလိုက္တဲ့ ကေလး တစ္ေယာက္လို…။ ပါးစပ္ထဲက ထြက္သြားမွာကို ေၾကာက္ေနမိသလို၊ ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းရယ္၊ ရင္ခုန္ျခင္းရယ္၊ အိမ္ေထာင္သည္ေယာက်ာ္းတေယာက္အေပၚ ေဖာက္ျပန္မိတဲ့ ကိုယ့္စိတ္ရယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ရမၼက္ေတြဟာ အရာရာကို ဖုံးလႊမ္းသြားတယ္။ မ်က္လံုးကို မွတ္ၿပီး အစြမ္းကုန္ အရသာ ခံေနမိတယ္။ ထုတ္ခ်ည္သြင္းခ်ည္ နဲ႕ ဘယ္ေလာက္ၾကာၾကာ ကၽြန္ေတာ္ လုပ္ေပးမိမွန္းမသိ၊ ကိုပိုင့္ လက္တဖက္ က ကၽြန္ေတာ့္ ေခါင္းေပၚကို ေရာက္လာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ လန္႕သြားတယ္။ ေခါင္းေမာ့ၾကည့္လိုက္ေတာ့..ဟူး…ေတာ္ပါေသးရဲ႕…မ်က္လံုးေတြခုထိ မွိတ္ထားတယ္။ ဒီအခ်ိန္ေတြကို ျဖစ္ႏုိင္ရင္ ကၽြန္ေတာ္ရပ္တန္႕ထားခ်င္မိတယ္။ တခါမွ ေရခဲေခ်ာင္းမစားဖူးတဲ့ ကေလးတစ္ေယာက္လို အရသာရွိရွိ စုပ္သပ္မိတယ္။ ကိုပိုင့္ လက္ေတြက ကၽြန္ေတာ့္ ဆံပင္ကို ရုတ္တရက္ ဆြဲလိုက္တယ္။ ပါးစပ္ထဲကိုပူေႏြးပ်စ္ခၽြဲတဲ့ အရည္ေတြ ပန္းထုတ္လိုက္ေပမယ့္ ေနာက္မဆုတ္ဘဲ…ေနၿမဲအတိုင္းေနမိတယ္။ အသန္႕ႀကိဳက္လြန္းတဲ့ ကၽြန္ေတာ္က ကိုပိုင့္ရဲ႕ သုတ္ရည္ေတြပါးစပ္ထဲ အျပည့္။ လက္ေတြက စားပြဲေပၚက ဖန္ခြက္ကိုယူၿပီး ေထြးခ်လိုက္တယ္။ ကိုပိုင့္ကိုၾကည့္လုိက္ေတာ့ သူမသိတဲ့အတိုင္း အိပ္ေမာက်ေနတုန္း။ ခုနက မတ္မတ္ေထာင္ ေနတဲ့ အသားေခ်ာင္းႀကီးက သူမဟုတ္ေတာ့တဲ့အတုိင္း ေပ်ာ့က်သြားတယ္။ ေျပေနတဲ့ ပုဆိုးက မသိမသာ ျပန္ဖုံုးေပးထားလုိက္ၿပီး ဖန္ခြက္ေတြေဆးဖုိ႔ ေနာက္ေဖးထြက္ခဲ့တယ္။
ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ထဲမွာ ရွက္စိတ္ရယ္၊ ရမၼက္ရယ္။ ဆာေလာင္မႈရယ္၊ ေရာျပြန္းလို႔။ ရင္ဘတ္ထဲ ဘာမွန္းမသိတဲ့ ဝမ္းနည္းမႈက မ်က္ရည္ေတြ ပ်ိဳ႕တက္လာတယ္။ ဖန္ခြက္ေဆးတယ္။ ၿပီးေတာ့ မ်က္ႏွာသစ္လိုက္ၿပီး အိမ္ေရွ႕ျပန္ထြက္လာခဲ့တယ္။
ကၽြန္ေတာ္ အိမ္ေရွ႕ျပန္ေရာက္ေတာ့ ကိုပိုင္က မ်က္လံုးေတြကို လက္နဲ႕ပြတ္ေနတယ္။ ဒါဆို ခုနက ကိုပိုင္ တကယ္အိပ္ေပ်ာ္ေနတာ မဟုတ္ဘူးေပ့ါ။ ရွက္စိတ္ေၾကာင့္ တကိုယ္လံုး ပူထူသြားတယ္။
“ မင္း မအိပ္ေသးဘူးလား ကေဝ” ကိုပိုင့္ေလသံက ခုန အာကာ လို႔ အိပ္ယာက ထထခ်င္း အက္ရွရွ ေလသံမဟုတ္။ ၾကည္လင္ျပတ္သားေနတယ္။
“ တေရးႏိုးတာ” ကိုပိုင့္ မ်က္ဝန္းေတြကို ကၽြန္ေတာ္ စိုက္မၾကည့္ရဲဘူး။
“ ငါလည္း…ဘယ္လို အိပ္ေပ်ာ္သြားမွန္းမသိဘူး…လာ…အခန္းထဲ သြားအိပ္ရေအာင္…”
ကိုပိုင္ ရုတ္တရက္ ထလိုက္ေတာ့ ပုဆိုးက မခ်ည္ထားေတာ့ ကၽြတ္က်သြားတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ မ်က္ႏွာလြဲလိုက္ေပမယ့္ ကိုပိုင္က ဘာမွ မျဖစ္သလို။
“ ကၽြန္ေတာ္ ဟိုဖက္ခန္း ျပန္အိပ္ေတာ့မယ္…”
ကိုပိုင္က ကၽြန္ေတာ့္နား ကပ္လာၿပီး ပုခံုးေပၚ လက္တင္ၿပီး
“ တေယာက္တည္း အိပ္ရဲတာလည္း မဟုတ္ဘူး.. မင္းအေၾကာင္း ငါ မသိတာ မွတ္လုိ႔”
“အိပ္ရဲပါတယ္ဗ်… ေနာက္ၿပီး… ကုတင္ေပၚမွာ ၃ေယာက္အိပ္လုိ႔မရဘူးေလ…” ကိုပိုင္က အားရပါးရ ျပံဳးလုိက္တယ္။
“ကုတင္ေပၚမွာ အိပ္မယ္ လို႔ ဘယ္သူေျပာလဲ…”
“ဒါဆို…”
“ ဒီမွာပဲ…ဖ်ာခင္းၿပီး မင္းနဲ႕ ငါ အိပ္မယ္ေလ…” ကၽြန္ေတာ့္ရင္ခုန္သံေတြ ကၽြန္ေတာ္ ၾကားေနရတယ္။ ကိုပိုင့္ ကို ထပ္ၿပီး နမ္းခ်င္စိတ္ေတြ မရိုးမရြ။ ျဖစ္ႏုိင္ရင္ ကိုပိုင့္ရင္ခြင္ထဲမွာ အိပ္စက္ခ်င္မိတယ္။ ေနာက္ကေန ေပြ႕ဖက္ထားတဲ့ ကိုပိုင့္ ရဲ႕ ေႏြးေထြးမႈေတြထဲမွာ အိပ္စက္ခ်င္မိတယ္။
“ အင္း…” ကၽြန္ေတာ္ ထပ္ၿပီး မျငင္းမိလိုက္ေတာ့။ ဧည့္ခန္းထဲမွာပဲ ထိုင္ေစာင့္ေနမိတယ္။ ကိုပိုင္က ေခါင္းအံုးရယ္၊ ဖ်ာတစ္ခ်ပ္ရယ္၊ ေစာင္တစ္ထည္ရယ္။ အကုန္လံုး တေယာက္တည္းသယ္လာ တာ ေပါ့ေပါ့ပါးပါး ပါပဲ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဖ်ာခင္းၿပီး တူတူ အိပ္ၾကတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ကိုပိုင့္ကို ေက်ာေပးၿပီး (ဖင္ ေပးၿပီး အိပ္တာ မဟုတ္ပါ) အိပ္လိုက္တယ္။
“ေစာင္ျခံဳထားမလား…ကေဝ”
“ မျခံဳေတာ့ပါဘူး… ကၽြန္ေတာ္ မခ်မ္းဘူး...” ကၽြန္ေတာ္ လွည့္မၾကည့္ဘဲ ေျဖလိုက္ေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္သိတယ္။ ကိုပိုင္ ကၽြန္ေတာ့္ဖက္ကို လွည့္ၿပီး အိပ္ေနတယ္ ဆိုတာကို။ ကိုပိုင့္ရဲ႕ ႏႈတ္ေခါင္းက မႈတ္ထုတ္လိုက္တဲ့ ေလပူေတြက ကၽြန္ေတာ့္ဂုတ္နားကိုလာလာထိတယ္။ ေနာက္…ကၽြန္ေတာ့္ကို လာဖက္ထားတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ အရင္က စိတ္ကူးယဥ္ခဲ့ဖူးတဲ့ အရာေတြ အခုျဖစ္လို႔လာၿပီ။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ ဝမ္းနည္းမိတယ္။ ဒါေတြအားလံုးက တဒဂၤပဲေလ။ ဒီအခ်ိန္ေလးကိုပဲ သာယာေနမိရမွာ။ မိန္းမနဲ႕ ကေလး ရွိတဲ့ ေယာက်ား္တစ္ေယာက္ကို ခ်စ္မိရင္…ခ်စ္မိတဲ့ သူက အမွား။ မျဖစ္ႏုိင္မွန္းသိတဲဲ့ ‘အခ်စ္” ဆိုတာကိုေတာင္ စိတ္ကူးယဥ္တတ္တာမ်ိဳးေလ။ မ်က္လံုးေတြကို မွတ္ထားေပမယ့္ ရင္ေတြက ခုန္ေနတယ္။ ဒီပံုစံ အတိုင္း ဆို ဒီည ကၽြန္ေတာ္ အိပ္ေပ်ာ္မွာ မဟုတ္တာ ေသခ်ာတယ္။ လွ်ပ္စီးလက္ သလိုမ်ိဳး ကၽြန္ေတာ့္ အေတြးေတြ တခ်က္ လက္ သြားတယ္။ ခုနက ကိုပိုင္ ပါးစပ္ကေန ေယာင္တဲ့ “သက္” ဆိုတာကို သိခ်င္ေနမိတယ္။
“ကိုပိုင္…”
“ဘာလဲ…ေျပာ” ေမးလိုက္မွ လက္ေတြက ပိုၿပီး တင္းတင္းဖက္ထားလုိက္သလိုလို။ ေသခ်ာတာက ကၽြန္ေတာ္ ေပ်ာ္ေနတာလား၊ ၾကည္ႏူးေနတာလား၊ ရင္ခုန္ေနတာလား။
“ ကိုပိုင့္ အသိထဲ မွာ… ကိုပိုင္က.. သက္… ဆိုၿပီး ေခၚတဲ့လူရွိလား….” ခုနက တင္းက်ပ္စြာ ဖက္ထားတဲ့ လက္ေတြက ခ်က္ခ်င္းကို ေလ်ာ့ရဲသြားတယ္။
“ မင္း…ဘာလို႔ အဲ့ေမးခြန္းကိုေမးတာလဲ…” ကိုပုိင္ စိတ္လႈပ္ရွားသြားပံုမေပၚဘူး။ အမွန္ဆိုရင္ အံ့အားသင့္သြားတဲ့ ေလသံမ်ိဳးျဖစ္ရမွာမဟုတ္လား။ အခုေတာ့ ေမးသင့္တဲ့ ေမးခြန္းတခုကို ေပါ့ပ်က္ပ်က္ေမးလိုက္သလို။
“ ခုနက ကိုပိုင္ ေယာင္တယ္ေလ…အိပ္ေပ်ာ္သြားတုန္းက…”
“ မင္းက ငါ ေယာင္တာေတြကို နားေထာင္ေနတယ္ေပါ့…” လူတစ္ေယာင္ ေယာင္တယ္ ဆုိတာ စကားလံုး အပိုင္းအစ တခ်ိဳ႕သာ ေျပာထြက္တာပါ။ ဝါက်အစံုအလင္နဲ႕ ေျပာထြက္ရင္ ေသခ်ာတယ္ ေယာင္တာ မဟုတ္ေလာက္ဘူး။
“နည္းနည္းပါးပါး..”
“ေျပာပါအံုး…ငါဘာေတြေျပာထြက္လဲ” ကၽြန္ေတာ္သာ ကိုပိုင့္ေနရာမွာဆိုရင္ အရမ္းသိခ်င္ေနတဲ့ ပံုစံေပါက္ေနမွာ။ အခုဟာက သိၿပီးသားအေျဖတစ္ခုကို ေနာက္တစ္ေခါက္ျပန္ေမးေနသလိုႀကီး။
“ကိုပိုင္ပဲ သိမွာေပါ့…”
“ဟာ…ဒီေကာင္ေလး… မသိလုိ႔ေမးတာ ေစ်းကိုင္ေနေသးတယ္…ကဲ..” ကိုပိုင္က ေနာက္ကေန အတင္း လာဖတ္ၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ ဂုတ္ေတြကို ခပ္ဖြဖြလာကိုက္တယ္၊
“ ကိုပုိင္… ေခြးဝင္စားတာလား…တခ်ိန္လံုး လာလာကိုုက္ေနတယ္…”
“ မင္းကို ခ်စ္လို႔လည္း ကိုက္ရေသးတယ္…” (ခ်စ္လုိ႔) ဆိုတဲ့ စကားလံုးက သူ႔ပါးစပ္က မေတာ္တဆ ျပဳတ္က်လာေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ က ရင္ခုန္သံေတြ က ဖရိုဖရဲပါ။
“အိပ္ၿပီဗ်ာ…မေဆာ့ေတာ့ဘူး…”
“မင္းဟာမင္းအိပ္ေပါ့… ငါ..မင္းအိပ္မွ…..ဟား….”
“ကို….ပိုင္…” သူ ကၽြန္ေတာ့္ပုခံုးကို ကိုင္ၿပီး သူ႔ဖက္ ကို ဆြဲလွည့္လိုက္တယ္။ သူႏႈတ္ခမ္းေတြနဲ႕ ထိမိမတတ္။ ကၽြန္ေတာ္ အသားေတြ တဆတ္ဆတ္တုန္မိတဲ့ အထိ ရင္ခုန္လာတယ္။
“မင္း ဆိုတဲ့..ေကာင္ေလးကေလ… ညစ္တီးညစ္ပတ္ေတြပဲေတြးတယ္… ကဲ…အိပ္ၿပီ…ဟိုဖက္လွည့္..” ဘာဆိုဘာမွ ေျပာခ်ိန္မရခင္မွာ အတင္းျပန္လွည့္ပစ္တယ္။ သူ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေက်ာေပးၿပီး လွည့္သြားတယ္။ စိတ္ထဲမွာ ဘာမွန္းမသိတဲ့ ဝမ္းနည္းမႈ။ ေခါင္းစဥ္တပ္လုိ႔မရတဲ့ ဝမ္းနည္းမႈ။ မ်က္လံုးေတြကို အားနဲ႕ ပိတ္ပစ္လုိက္တယ္။ တိုက္တိုက္ဆုိင္ဆိုင္ မိုးခ်ိန္းသံက အက်ယ္ႀကီး။ ေလက တျဖဴးျဖဴး ဘယ္ကေနတိုးဝင္လာမွန္းကို မသိ။
မ်က္လံုးေတြစင္းလာၿပီး တကယ္အိပ္ခ်င္လာတယ္။ အိမ္ေထာင္သည္ ေယာက်ာ္းတစ္ေယာက္ကို ခ်စ္မိတဲ့ စိတ္ေတြကို သတ္ပစ္ဖုိ႔ ကၽြန္ေတာ္… ႀကိဳးစားရအံုးမယ္။ အေကာင္းဆံုးက ကိုပိုင္နဲ႕ အေဝးဆံုးကို ထြက္ခြာဖုိ႔ ကၽြန္ေတာ္ ႀကိဳးစားရအံုးမယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ အတြက္ အရာအားလံုးဟာ အိပ္မက္ တစ္ခုသာျဖစ္ပါေစ။
ခ်စ္တဲ့
သိုးငယ္။
20 Aug 2010 မွ စတင္ေရးၿပီး 20 April 2016 တြင္ အဆံုးသတ္သည္။
စားၾကြင္း။ ။ ဇာတ္လမ္းတကယ္မဆံုးေသးပါ။ ဆက္ရန္က်န္ပါေသးသည္။
No comments:
Post a Comment