ဒိုင်မှူးတို့ သားဖ

*** ရေးသူ အမည်မသိလို့ မထည့်တာပါ။ 
..............................................

စပါးဒိုင်မူး လုပ်တဲ့ ဦးသိမ်းမောင် ဆိုရင် တနယ်လုံး တကွင်းလုံး အော့ကြောလန်သည်။ တာဝန်ကျေစပါးများ လာချသည့် လယ်သမားများ အပေါ် အမျိုးမျိုး နှိပ် စက်တတ်သည်။ ၁၀၀ စပါးကို ၉၀ ကျန်လို့ကျန်၊ အဖျင်း အမှော် သဲခဲ ဖုံများသည် ဟုဆိုကာ လှည်းမြီးချ လို့ လှေ့ခိုင်းလို့ အ မျိုးမျိုး နှိပ်စက်တတ်သည်။

သည်နေ့ ဒိုင်စပါးချ သွားတဲ့ ဦးလေးသာအောင် တို့နောက် လက်စားချ လိုက်သွားပြီး ပြန်လာတဲ့ အဖေ ရဲ့ ညီးတွားသံ ကို နားထောင်ရင်း ချမ်းမြေ့ တယောက် စိတ်မချမ်းသာ...ပါ။

"..မယ်မြ ရေ ဘယ်လိုလုပ်ကြမတုန်း စံမီတဲ့ သာအောင် တို့စပါး ၁၀၀ ကို ၉၀ နဲ့ ဖြတ်တဲ့ အပြင် သဲခဲတွေ ရောတယ်ဆိုပြီး ဒိုင်ဝန်းထဲ လှေ့ခိုင်းသကွာ အမျိုးမျိုး နှိပ် စက်နေကြတာ.....''

" ဘယ်လိုလုပ် ကြမတုန်း ငဖိုးမော် ကျုပ်တို့ ကြရင် အခက်တွေ့ရော့မယ် သည်နှစ် လယ်ကစပါး‌ တော်သိတဲ့ အတိုင်းပဲ အ ဖျင်း အပိန် တွေနဲ့ ဟယ်....''

ဦးမြင့်မော် သူ့သား ချမ်းမြေ့ကို တချက် ကြည့်လိုက်သည်။ သည်ကောင်ကိုပဲ အ ကူညီ တောင်းရမည်။ သည်ကောင်က ဒိုင်မူးအိမ် ဝင်ထွက်ဖူးသည်။ ပြီးတော့ ဒိုင်မူးသား နဲ့ ကျောင်းနေဖက် အရမ်းခင်တယ်။

" ဟေ့ကောင် ဖိုးချမ်း မနက်ကြ မြို့တက်ချေ မင်း သူငယ်ချင်းကနေ တဆင့် ဒိုင်မူး ဆီ အကူညီတောင်းကြည့်ကွာ..အသနားခံ ပေါ့ မယ်မြ က ကြက်ဖမ်းထားချေ ကြက် တင်းထဲ က ဥတွေ စုထား သာထွန်း နွားနို့လည်း ပြောထားနင့် ... ငါ ဟိုဘက်ရွာသားပြီး လယ်ကြွက်ခြောက် လိုက်ဝယ်ဦးမယ်''

အဖေက ဖိုးချမ်း ကို မြို့တက်ပြီး ဒိုင်မူး အိမ်လွတ်လေသည်။ တစ်ချက်ခုတ် သုံးချက်ပြတ် ပေါ့။

ဖိုးချမ်း ဝမ်းသာလေသည်။ စပါးလည်း ဒိုင်အလွယ်တကူချ ရ သူငယ်ချင်း ထွန်းသိမ်း နဲ့ ဆုံဆည်းရ အခန့်သင့်ရင် ဒိုင်မူးကြီး  ဦးသိမ်းမောင် နဲ့ ဇာတ်လမ်းခင်းလို့ ရချင်ရဦးမယ်....။

ချမ်းမြေ့ နဲ့ ထွန်းသိမ်းတို့က လိင်တူ ဇာတ် လမ်းတွေ ရှိခဲ့ဖူးတယ်လေ။ ဆယ်တန်းတက်တုန်းက တဂျိန်းဂျိန်း နောင်ပလေး ချနေကြ။ ချမ်းမြေ့က အခံချည်း သက် သက်မဟုတ် ထွန်းသိမ်းနဲ့ သူတပြန် ကိုယ် တပြန် ဖိုက်ခဲ့ကြတာပါ။ ဆယ်တန်းပြီးထဲက မဆုံရတာ ကြာပေါ့။ ရွာဘုရားပွဲတုန်း ကတော့ ဆုံကြသေးတယ်။ အ့တုန်းက  ထွန်းသိမ်းနောက် လိုက်လာတဲ့ မြို့ပေါ်က သူဌေးသား နဲ့ အတူ သုံးပင်လိင် ဇာတ် လမ်းခင်းကြတာ ဘုရားပွဲ မကြည့်အားသုံးယောက်သား သန်းခေါင်တလွဲ နှစ်ညလုံး သုံးပါးသွား ဇာတ်ထုတ်ခင်းကြတာ တကယ့်ကို အကြိတ်နယ်...ပါပဲ ။

ခုလည်း ထွန်းသိမ်း နဲ့ တွေ့ပြီး ဇာတ်လမ်းဖန်တီး ရဦးမယ်ဆိုတော့ တွေးတွေး ပျော်နေမိတာ အမှန်ပေါ့...။

အထုပ်ပိုးတွေ အစုံလင်နဲ့ ဒိုင်မူးတို့အိမ်ရောက်လာ ပါပြီ။

ထွန်းသိမ်း ကို တွေ့လိုက်တော့ အားရဝမ်း သာနဲ့ ဆီးပွေ့ဖက်ကြတယ်။ သည်ကောင်လည်း ချမ်းမြေ့ကို အရမ်းခင်တာ ကိုး။ အထုတ်အပိုးတွေ နဲ့ ချမ်းမြေ့ ကို ကြည့်ကာ စျေးလာရောင်းတာလား ဟု နောက်ပြောင်လိုက်သည်။ အမေက သူ့အစ်မ ရှိတဲ့ မြို့ကို သွားတယ်။ အဖေက ဒိုင်မှာ အလုပ်ရူပ်နေတယ်။ ညနေမှ ပြန်လာမယ် ဆိုတော့ အဆင်သင့် တုန်းလေး နှစ်ယောက်အတူ တချီဆွဲ ရအောင်ဟု ခဏနား အ မောဖြေပြီး ချွေးတွေနဲ့ နံစော်နေတဲ့ ချမ်း မြေ့ ကို ရေချိုးသန့်ရှင်းရေး လုပ်ခိုင်း ထားနင့်တယ်။

သူ့အဖေ အတွက် ယူလာပေးတဲ့ တော ကြက်ဥထုတ် ထဲက သုံးလုံးဖောက်သောက် လိုက်တယ်။

နွားနို့လည်း အစိမ်းပဲ သောက်ပစ်လိုက်တယ်။ ချီးပန်းမှာ မတွေးမိ။ သူ အားရှိဖို့ရန်သာ စဥ်းစားမိလေသည်၊

နှစ်ယောက်သား အဆင်သင့်ဖြစ်ပြီးဆိုတာနဲ့ ထွန်းသိမ်း အိပ်ယာခန်းထဲမှာပဲ လုပ်ငန်း.. စကြတယ်  ..။

တယောက်လီးကို တယောက်စုပ်ကြတယ်။

69' ပုံစံနဲ့ လူငယ်ပီပီ လီးတွေက အစွမ်း ကုန် တောင်လို့နေကြလေတယ်။ မြို့မှာနေတဲ့ ထွန်းသိမ်း ရဲ့ လီးကအဆာပြေကြိုက် ရာ ရွေးစားလို့ရနိုင်ပေမယ့် ရွာမှာနေတဲ့ ဖိုးချမ်း ကတော့ ငတ်နေရတာ ကြာပေါ့။

လက်တည့်စမ်းဖို့ အပျင်းပြေဆော့ကစား ဖို့က အဆက်စပ်မရှိ ရွာက နာမည်ထွက်နေတဲ့ မိန်းမတွေနဲ့လည်း တခါတလေ ပျော်ပါးဖို့ရန် စိတ်ကူးရှိပေမဲ့ မကြံစည်ရဲ။

ဘဝတူ လိင်တူကြိုက်သူများကလည်း မရှိ။ နွဲ့အီနေတဲ့ ကိုကြည် ကဲ့သို့သော အ ခြောက် ပုံကြတော့ ဖီးမလာ။ 

ဒါ့ကြောင့် ရှားပါး ကြုံတောင့်ကြုံခဲ မြို့တက်တဲ့ အခါကျမှသာ ထွန်းသိမ်း နဲ့ သာ လိုအင်ဆန္ဒ ပြည့်ဝရတော့သည်။

" ဟေ့ရောင် ဖိုးချမ်း သည်တခါတော့ ငါမခံပေးသေးဘူးကွာ ချပဲချချင်တော့တယ်''

လီးစုပ်နေရင်း ကနေ ထွန်းသိမ်း က ပြောလိုက်သည်။ သူ့ပါးစပ်ထဲ လီးတဆုံး သိပ်ထည့်ထားရင်း  .....

" အင်းပါ မင်းသဘော အရည်တော့ ထွက် အောင်တော့ လုပ်ပေး...''

ထွန်းသိမ်း ကို တောင်းဆိုလိုက်ပြီး လီးကို သူ့ပါးစပ်ထဲ ညောင့်လိုးထည့်လေသည်။ တယောက်တလှည့် စုပ်နေရင်းကနေ ထွန်းသိမ်းဟာ သူ့လီးကို ဖိုးချမ်း ပါးစပ်ထဲ ဆွဲ ထုတ်ကာ ကိုယ်ပြန်လှည့်လိုက်ရင်း ဖိုချမ်းရဲ့ ပေါင်နှစ်ဖက်ကို ဆွဲကားပစ်ပြီး လီးကို အရင်းကနေ ဆုတ်ကိုင်ကာ ထိပ်ဖျားပိုင်းကိုပဲ ပိုအားစိုက်စုပ်ပစ် လိုက်လေသည်။

ဒစ်စောင်း ဖောင်းဖောင်း ကြီးကို နုတ်ခမ်းအတွင်းသားနဲ့ ချိတ်ငြိအောင် ပွတ်တိုက်စုပ်ရင်း ဒစ် ထိပ်ရှိအပေါက်ဝထဲ ကို လျှာ ထိုးမွှေ ကာ စုပ်ပစ်လိုက်တော့ ဖိုးချမ်း ခ မျာ မနေနိုင်တော့ ဖင်ဝ တွေ စူပွယားယံ လာပြီး လအုတွေပါ ကျင်စိမ့်တက် သွားကာ လီးချောင်းတလျှောက် တုန်ခါသွားပြီး သူ့ရဲ့ သုတ်ရည်များဟာ အရှိန်အဟုန်နဲ့ ထွန်းသိမ်းအာခေါင်ထဲ ပန်းဝင်သွား မိလေသည်......။

" အား.. ရှီး....အား..  အိုး ကောင်းလိုက်တာ ထွန်းသိမ်း ရာ အီး..မရတော့ အား.. ''

လရည်များ ကုန်စင်အောင် ပန်းထည့်ရင်း လီးထိပ်မှာ မနေတတ်အောင် ကျင်တက် နေလို့ ကဗျာကယာ ဆွဲထုတ်လိုက်လေသည်။

ဖိုးချမ်း လရည် များဟာ ထွန်းသိမ်း အာ ခေါင်ထဲ အပြည့်ပင် လျှံကာကျနေ မိ သည်။ စိမ်းရွင်ရွင် ညီစို့စို့ အနံ့များကို အရ သာခံရင်း အပြင် သို့ ထွေးထုတ်ပစ်လိုက်လေသည်။

ဖိုးချမ်း လရည်ထွက် စိတ်ပြည့်ဝ ကျေနပ်သွားပြီ ဆိုတော့ သည်တခါ ထွန်းသိမ်း အလှည့် တောင်နေသော သူ့လီးကို ဆုပ်ကိုင်ထုကာ ဖိုးချမ်း ပေါင်ကြားထဲ ဝင်လိုက်လေသည်။

ပက်လက်အိပ်နေတဲ့ ဖိုးချမ်းရဲ့ ပေါင်ကြားမှာ ဒူးထောက်ဝင်ထိုင်ပြီး ခြေနှစ်ဖက်ကို သူ့ခါးထစ်မှာ ခွင်ဖက်ထားခိုင်းပြီး ဖင်ဝကို ဂျယ်လူးကာ လီးထိပ်တေ့ထား လိုက်လေသည်။

အေးမြသော ဂျယ်ရဲ့ အထိတွေ့ကြောင့် ဖိုးချမ်းမှာ ဖင်ဝမှာ စိုစွတ်ပြီး ယားကျိကျိ ခံ စားမိလေသည်။

လီးကိုတေ့ပြီး ဖိသွင်းလိုက်တာ ဒစ်ထိပ်ဖူးမှာ ဖလွတ် ဆိုပြီး ရှောရှောရူရု ဝင်သွားလေသည်။ ဒစ်ဖူးလောက်တော့ ချောမွေ့ဆင်ပြေပေမဲ့ လီးကို ဆက်သွင်းရာ မှာတော့ အနည်းငယ်ကြပ်ပြီး သွင်းရခက်နေလေသည်။ အမြဲတစေ ခံနေကြမဟုတ်တဲ့ ဖိုးချမ်းရဲ့ ဖင်ဝဟာကြပ်နေသေး ပါသည်။ မနည်းအားစိုက်ပြီး ထိုးသွင်းလိုက်မှ ဝင်သွားလေသည်။

ဖိုးချမ်း လည်း ရူံ့မဲ့ပြီး အောင့်အီး ကြိတ်မှိတ် ခံကာ နေလေသည်။ဖင်ထဲပြည့်ကြပ်နေတဲ့ ထွန်းသိမ်း ရဲ့ လီးဟာ တဆုံးသွင်းထိုးပြီး ဆီးခုံနှစ်ခု ကပ်နေအောင် ဖိကပ် ထားရင်း ဖိုးချမ်း ရဲ့ မျက်နှာကို ကြည့်ကာ ရူံ့မဲ့နေတာကို မြင်နေရတာမို့ စိတ်အာရုံ ပြောင်းပြီး ခံရသက်သာစေရန် ကောင်းစေရန် နို့အစုံကို လက်နှစ်ဖက် နဲ့ ဖြစ်ညစ်ချေပွတ်ကာနို့သီးလေးကို လက်မ နဲ့ လက် ညိုးညပ်ကာ ဖြေးဖြေးလေး ပွတ်ချေပစ် လိုက်လေသည်။

" အင်း... အီး....ဟင်း...ဟင်း....''

" နာသေးလား ဖြေးဖြေးပဲ လိုးတော့မယ် နော် ဖိုးချမ်း....''

ခေါင်းလေးညိတ်ကာ မျက်ခွံလေး မှေးစင်းရင်း ထွန်းသိမ်း ရဲ့ စိတ်ထင်တိုင်း ပြုသမျှ နုသမျှကို အောက်ကနေ တဟင်းဟင်း ညီးညူရင်း ဖင်ကော့ပေး ကာ ပေါင်ကို ဖြဲကားဖင်ဝချဲ့ဖွင့်ထားရင်း ထွန်းသိမ်း ရဲ့ ကျောပြင်ကို သိုင်းဖက်ပစ်ကာ အလိုးခံဖို့ရန် အားယူပစ်လိုက်လေသည်။

" ဖပ်ဖပ်  .ဖပ်ဖပ် ဖပ်.....ဖြောင်း ဖြောင်း ဖောင်း.....အင့် အင့်....အိုး အား..."

ဒူးကောက်ခွက် နှစ်ဖက်ကို ပင့်ဆုပ်ကိုင်ကာ တဖန်ပြန်လိုးပစ် လိုက်ပြန်သည်။ ဒစ်ထိပ်ဖူးထိထုတ်ပြီး တဆုံးဆောင့်လိုးလိုက် တာ ဖိုချမ်း မှာ အင့်ခနဲ အင့်ခနဲ ဖြစ်သွားရလေသည်။

သူ့ထက် နှာပိုသန်တဲ့ ထွန်းသိမ်း ရဲ့လက်စကို သိထားတာမို့ တခါလိုးရင် ဖင်ဝပူပြီး အောင့်ထွက်သွားတဲ့ ဒဏ်ကို အလူးအလဲခံရတာမို့ မနည်းကြိတ်ခံနေရတာ။

ဂျယ်ရဲ့ ပံ့ပိုးမူ့နဲ့အတူ ဖိုးချမ်းဖင်ဝဟာ  အ ဝင်ထွက်ချောမွေ့လာသလို သိပ်မနာတော့ ထွန်းသိမ်း ကလည်း သိမ်းကြုံးလိုးရင်း နောက်ပုံစံ တမျိုး ပြောင်းလိုး ပြန်လေသည်။

နံရံကို လက်ထောက်ခိုင်းပြီး မတ်တပ်ရပ် လျက် ကုန်းခိုင်းပြန်လေသည်။ ခါးဆစ်ကို ဆုပ်ညစ်ကိုင်ကာ ဖင်ထဲလီးထည့်ကာ အ နောက်ကနေ ဆောင့်လိုးပစ်လေသည်။

သည်တခါ လိုးချက်က ထိမိလေသည်။ အတွင်းထဲထိကို ထိုးစိုက်ပွတ်ထောက်မိလို့ ကုန်းပေးနေရင်းကနေ လူးလွန့်လိမ်ကာ ထွန်းသိမ်းခါးကို နောက်ပြန်တွန်းဖယ် ရုန်းကန် မိလေသည်။

ဒူးများတုန်ကာ နောက်က ဆောင့်ပစ်ချက် တွေကြောင့် ယိမ်းထိုးနေလေသည်။ နံရံနဲ့ ခေါင်း မဆောင့်ထိအောင် မနည်းသတိ ထားရလေသည်။

" ဖောင်း ဖောင်း...  ဖောင်း....ဘွတ်... ဘွတ်
ဖွတ် ဖပ် အား.. ဖြေးဖြေးဟ အီး.. မသက် သာဘူး"

လိုးကွင်း လိုးကွက် ထိထိမိမိ ပိုင်ပိုင်နိုင်နိုင်မို့ ဖိုးချမ်း ခမျာ လူးလိမ့်နေမိတော့လေသည်။ ထွန်းသိမ်းလည်း ဖိုးချမ်း ခါးဆစ်ကို ဆုပ်ကိုင်ညစ်ဆုပ် ထားရင်း အံကြိတ်ကာ အားကုန်ထုတ်ရင်း တဖုန်းဖုန်း မြည်အောင် ပစ်လိုးလိုက်ပြီး နောက်ဆုံး သုတ်ရည်များ ကို ဖိုးချမ်း ဖင်ထဲ ပန်းထည့်ပစ် လိုက်လေသည်။

" အား...ရှိီး... အူး....ကောင်းလိုက်တာ ဖိုးချမ်းရာ  ...."

ခါးတွန့်ပြီး ဆန့်ခနဲ ဆန့်ခနဲ အကြောဆွဲသလို ဖိုးချမ်း ကျောပေါ် မတ်တပ်ရပ်လျက် မှေးနေလိုက်လေသည်။

ညနေမရောက်ခင် တချီထပ်ဆွဲဖို့ရန် စိတ် ကူးထားပေမဲ့ အမေမရှိတုန်း အပြင်ထွက်ကဲ ရန် အခွင့်ကောင်းတာမို့ အာမွေးယူရန် တချီတပွဲနဲ့ တင်းတိမ် လိုက်တော့လေသည်။

..............

ညနေ ထွန်းသိမ်းက အမေမရှိတုန်း လွတ် လပ်တာမို့ အဖေပြန်မလာခင် ချမ်းမြေ့ကို အိမ်အပ်ထားရင်း ဂျလေဘီ ဇာတ်ထုတ်ခင်းဖို့ အပြင်ထွက်သွားလေသည်။

ဖိုးချမ်း ကို ခေါ်ချင်သော်လည်း အဖေ ပြန် လာချိန်ကြ အရမ်းနောက်ကြနေပြီလေ အဲဒါမို့ အိမ်စောင့်ထားခဲ့လိုက်သည်။

အဖေက ကိစ္စမရှိ သူလုပ်ချင်ရာ လုပ်လို့ ရသည်။ အမေကသာ သူ့ကို ထိန်းချုပ်ထား တာ။ စိတ်ချလက်ချ ဖိုးချမ်း နဲ့ အိမ် အပ် ထားပြီး ထွန်းသိမ်း လစ်ထွက်သွား လေသည်။

ဖိုးချမ်း တယောက်ထဲ ကျန်ခဲ့ပြိီး ညနေမိုးချုပ်ခါနီးမှ ဦးသိမ်းမောင် ပြန်လာလေသည်။

အိမ်ရောက်တော့ ဖိုးချမ်းက်ိုမြင်တော့  မှင် တက်သွားလေသည်။ သားဖြစ်သူ ထွန်းသိမ်း အိမ်မရှိဘူးဆိုတာ သိတော့ ဦးသိမ်းမောင် စိတ်ပျက်မိလေသည်။

မိန်းမ မရှိတုန်း ကွက်သစ်ပိုင်းက အသစ်တွေ့ထားတဲ့ စမောလ်လေးဆီ သွားမလို့ ခဲထားတာ။

ခုတော့အကွက်ရွေ့လိုက်ရတော့မည်.....။

ဖိုးချမ်းကိုပဲအိမ်စောင့်ခိုင်းရမလား။ သည်ကောင်လေး နဲ့ သားဖြစ်သူ ထွန်းသိမ်း တို့က အရမ်းခင်ကြတာ အိမ်ကိုလည်း မကြာမကြာ ရောက်လာတတ်တယ်။ တယောက်ထဲ ထားခဲ့ရမှာလည်း အားနာတယ်။

ပြီးတော့ အလုပ်ကိစ္စနဲ့ ရွာက လူတွေ လဲ ညဘက် အိမ်လာတတ်တာမို့ အိမ်သားတယောက်ယောက် မရှိမဖြစ်တာမို့ ဦးသိမ်းမောင် လက်လျော့လိုက်လေသည်။

နောက်ရက်မှပဲ သွားနင့်ရော့မယ်ဟု အား တင်းကာ နေရရှာလေသည်။

" ဦး... အိမ်က လယ်ကြွက်ခြောက် တွေပေးလိုက်တယ် လတ်ဆတ်ဆတ်တွေ ''

ကြွက်သား ကြိုက်တဲ့ ဦးသိမ်းမောင် မျက် နှာဝင်းပ စိုပြေသွားပြီး နှစ်သက်သဘော ကျသည့် အရိပ်အရောင် တွေ့မိလို့ ဖိုးချမ်း စိတ်အေးရပြန်သည်။

" အမြည်းလုပ်လိုက်ရင် ကောင်းသကွာ.. အများရီး ပါလား ငါ့တူ ဝေးဟေး အမြည်းကောင်းကောင်း တော့ရပြီ...''

" ကျတော် ကြော်ပေးရမလား...ဦး..''

" အေးကွာ အားလည်းနာတယ် နည်းနည်းမြည်းရအောင် လုပ်ကွာ... ''

ကြွက်ခြောက်ယူကာ မီးဖိုဆီသွားလိုက်လေ သည်။ ဖင်လှုပ်လျောက်သွားသော ဖိုးချမ်းဖင်ကို ငေးကြည့်ရင်း သည်ကောင်နဲ့ သူ့သား ထွန်းသိမ်း တို့ လိင်တူဆက်ဆံခဲ့ကြတာ ကို သတိရမြင်ယောင် မိရင်း နဂိုထဲက ကြွနေတဲ့ စိတ်ဟာ ထိန်းမရအောင် ဖြစ်သွာပြီး ပေါင်ကြားက ညီတော်မောင်က ထောင်ထ လာပါသည်။

ခဏအကြာ ဖိုးချမ်းပြန်ထွက်လာပြီး အ ရက်နဲ့ မြည်းဖို့ရန် ကြော်ပေးထားတဲ့ ကြွက်ခြောက်ကြော် များကို အဆင်သင့် စားနိုင်ရန် ပုဂံလေးထဲ ထည့်ကာ ယူလာပေးလေသည်။

ဦးသိမ်းမောင် ကလည်း အကောင်းစား အရက်ပုလင်းထုတ်ကာ စားပွဲပေါ်တင်ရင်း ဖိုးချမ်းကို မေးလိုက်လေသည်။

အရက်မသောက်တတ် တာမို့ ဘီယာပုလင်းပဲ ထုတ်ပေးလိုက်သည်။

နှစ်ယောက်သား ဝိုင်းထိုင်ဖြစ်လေသည်။ အရှိန်တင်ထားလာခဲ့တဲ့ ဦးသိမ်းမောင်ဟာ တစ်ခွက်ပဲသောက်ပြီး အမြည်းပဲစားနေတော့လေသည်။

ဖိုးချမ်းကလည်း သောက်နေကြမဟုတ်သော ဘီယာပုလင်း ကို ကုန်အောင်သောက်ပြီး အာရွင်နေတော့လေသည်။

"..ဦး...... သားပြောစရာ ရှိတယ်...''

" ဟင်... ဘာတုန်း ငါ့တူ ရ...''

" ဟိုလေ.... ဟို...''

........
............
...

ပြောရမှာ စိုးထိတ်နေသော ဖိုးချမ်းကိုကြည့်ရင်း ဦးသိမ်းမောင် နုတ်ခမ်းတွန့် ပြုံးလိုက်လေသည်။

ဘာဆို ဘာကို ဆိုလိုတာလည်း သိနေတဲ့ ဦးသိမ်းမောင် ဟာ လက်ဆောင်အများရီး နဲ့ အိမ်ကိုတကူးတက ရောက်လာတဲ့ ဖိုးချမ်း ဟာ အကူညီတခုခု ရယူလိုခြင်း ဖြစ်နိုင်ပေမည်။ သူ့အဖေ ကိုမြင့်မော် လည်း တာဝန်ကျေစပါး မချရသေးဟု ဟိုတနေ့က စရင်းစာအုပ် လှန်ကြည့်တုန်းက သိရလေသည်။

တကူးတက မှတ်ထားတာမဟုတ်။ သူ့သားသူငယ်ချင်း ရဲ့ အဖေမို့ ရွာနာမည်နဲ့ တွဲဲပြီး အမှတ်ရနေတာပါ။

အင်း.... သည်ကောင်လေးကို သည်ညအတွက် ပွဲတော်တည်ဦး မှပဲ ခက်တာက သူ့အနေနဲ့ အစိမ်းသက်သက် အတင်းပြု လုပ်ရမှာ စိုးထိတ်မိသည်။

ပြီးတော့ ကောင်လေးက အခံသမားသက် သက် မဟုတ် တန်ပြန်တိုက်စစ်နဲ့ သူ့ကို တိုက်ခိုက်ရင် သေရော.....

" နောက်သုံးလေးရက်ကြ အဖေတို့ တာဝန်ကြေ စပါး လာချလိမ့်မယ် ဦး အ့ခါကြ ဦးကြည့်ပေးပါဦး...နော်...''

အကွက်ထဲဝင်လာပြီးမို့ ဦးသိမ်းမောင် ပြုံးလိုက်လေသည်၊ ဖိုးချမ်းအနား သွားကပ်ထိုင်ကာ.....

" ဒါလေးများ ကွာ... ဘာများလည်းလို့ ချမည့်ရက်ကြ ကြိုပြောနင့် အားလုံး ဦး စီမံပေးမယ်.. အ့အတွက် ဦးကို ဘာကျွေး မ လဲ..ဖိုးချမ်း... ''

ပြောလည်းပြော ဖိုးချမ်း ပုခုံးကို သိမ်းဖက်ကာ ဖြစ်ညစ်ပစ်လိုက် လေသည်။

ဖိုးချမ်းလည်း အံ့အားသင့်ပြီး ရင်တုန်ပန်းတုန်ဖြစ်ကာ  ဦးသိမ်းမောင်ကို ကြောက် လန့်စိုးထိတ်စွာ ငေးကြည့်နေမိသည်။

မိန်းမတွေနဲ့ ပွေရူပ်နေတယ်ဟု နာမည်ကြီး တာမို့ စားဖားရင့် ဆားဗစ်မြင့် တဲ့ သူတစ်ယောက်ဟု ရဲရဲကြီး ယုံကြည်တယ်...။

ဦးသိမ်းမောင် ကလည်း စိတ်ကို ဆုံးဖြတ်လိုက်ပြီးသား ဒီည ဖိုးချမ်းကို အရယူတော့မည်ဟု  ယတိဖြတ်စိတ်ပိုင်း ဖြတ်ကာ...

" ဦး ကို ခွင့်ပြုပါ ဖိုးချမ်း ရာ....''

" ဗျာ..... ဘာကိုလည်း ဦး...''

" မင်း နဲ့ ထွန်းသိမ်း တို့ ခိုးလုပ်ကြသလို ဦး နဲ့ မင်း လည်း ခိုးလုပ်ကြမယ်လေ.....''

" ဟာ.....အိုး....''

ရှက်ရမ်းသွေးရယ်ပြီး ဦးသိမ်းမောင်လက် ကို ဆွဲညစ်ထု ကုတ်ခြစ်လိုက်လေသည်။

ဦးသိမ်းမောင် ကလည်း ဖိုးချမ်းကို သူ့ရင် ခွင်ထဲ ပွေ့ပြီး ဆွဲသိမ်းဖက်ညစ် လိုက်လေသည်။ မေးစေ့လေး ဆွဲကိုင်မော့ကာ နုတ်ခမ်းလေး ကို စုပ်နမ်းပစ်လိုက်သည်။

" အိုး ဦးရယ်......''

ဦးသိမ်းမောင်ရင်ခွင်ထဲဖိုးချမ်းတယောက် နူံးခွေကျစင်း သွားတော့လေသည်။

ကျောကို သိုင်းဖက်ကာ နုတ်ခမ်းကို သေ ချာနမ်းစုပ်ရင်း ကုတင်တန်းလျား လေးပေါ်မှာပဲ ဖိုးချမ်း ကို လှဲချပစ်ကာ အင်္ကျီစကို မတင်လှန်ကာ နို့ကို ကုန်းစို့ပစ်လိုက်သည်။

စို့တာကိုက ပယ်ပယ်နယ်နယ် ကြီး နို့အုံကြီးကို လက်ဖဝါးနဲ့ ပင့်ကော်ဆုပ်ထားကာ ပါးစပ်ထဲကို အကုန် ငုံခဲ ထည့်ပြီးမှ နို့သီးခေါင်းကို လျှာဖျားနဲ့ ထိုးမွှေဆွယက်ရင်း ဘယ်ပြန်ညာပြန် စို့ယက်ပေးလေသည် ။

" ပြတ် ပလပ် ပလပ်....ပြွတ်''

" ရှီး အိုး....အား..အင်း ဦး ရယ် အိုး...''

ဖိုးချမ်း မှာ တုန်ခါပြီး အချမ်းတက်သလို တုန်ရီနေလေသည်။ ဦးသိမ်းမောင် လည် တိုင်ကို လက်နှစ်ဖက်နဲ့ သိုင်းယှက်တင်ထားရင်း ကော့လူးခါနေလေသည်။

ဖိုးချမ်း ပုဆိုးကို ဆွဲချွတ်ပြီး ကြမ်းပြင်ပေါ်သို့ ခြေဆင်းချ ဒူးထောက်  ထိုင်ချရင်း ဖိုးချမ်း ရဲ့ ပေါင်နှစ်ချောင်းကို ဆွဲယူကာ ကားချဲ့ရင်း ပင့်မြောက်ကာ ဖင်ဝကို မျက်နှာကပ်ကာ..ဖိုးချမ်း ရဲ့ ညိုတိုတို ခရေပွင့်စူစူလေးကို လျှာဖျားနဲ့ ထိုးဆွ မွှေပစ်လိုက်သည်...။

" အား.... အဟား ဦးရယ် မလုပ်ပါနဲ့... ဟာ..''

" ရွတ် ပြတ် ပလွတ် ပလပ် ပလပ်.''

" ရှီး အူး.....ဟီး.... ''

" အိုး  ..ဦး ရယ်......''

တခါမှ ဖင်ဝ အယက်မခံဖူးသေးတဲ့ ဖိုးချမ်း ခမျာ ပြောပြမတတ် ခံစားရခက်တဲ့ ဝေဒနာများ နဲ့ ရင်ထဲဝယ် တလှပ်လှပ် တဖျပ်ဖျပ် နဲ့ လေဟာနယ် ထဲ လွင့်မျောမိနေသလို လူးလွန့်အီစိမ့် နေမိတော့ လေသည်။

ဖင်ဝ ကို လျှာအထိုးအဆွ အယက် အစုပ် ခံနေရတာ ဟာ ပထမဆုံးမို့ ထူးကဲစိမ့်လှသော အရသာထူး ကို ကြိတ်မှိတ် ခံရင်း ကော့ပျံလူး နေမိတော့သည်။

"..ငရဲတွေ ကြီးကုန်ပါပြီ ဦး ရယ်.. အား.. အမလေး ရင်တလှပ်လှပ် နဲ့ လူသတ်နေတာ လား... ဟီး.. ဟင်း...ဟင်း.. အီး....''

" ကောင်းလား ဖိုးချမ်း.... ပြီးရင် သည့်ထက်ကောင်းတဲ့ ဟာ လာဦးမယ် အာ.  ... ဖလူး ပလွတ် ပလပ် ပြတ်...ပြတ်...''

ပြောလည်း ပြော လျှာပြားကြီးနဲ့ ယက်တင်ရင်း ဖင်ဝကို တထွေးထွေးကာ လက်ညိုးနဲ့ ထိုးကြည့်လိုက်သည်။

လက်တစ်ဆစ် ဝင်အောင်ထိုးထည့် နိူက်ဆွရင်း လီးကြီးထုတ်ကာ ဖင်ဝနုတ်ခမ်း နားကို ပွတ်တိုက်ထိုးမိနေတာ ရင်တဖိုဖို နဲ့ ဖိုးချမ်းမှာ ဖင်ထဲ ဘယ်ချိန်လိုးထည့် မလဲဆိုတာ စိုးထိတ်စွာ နေမိလေသည်။

" ဦး ကို စုပ်ပေးပါဦး....''

ပြောရင်း မတ်တက်ရပ်လိုက်ကာ တောင်နေတဲ့ လီးကို လက်နဲ့ ပွတ်တိုက်ဆွထုရင်း ကုလားထိုင်တန်းလျား ပေါ် ထိုင်နေတဲ့ ဖိုးချမ်း ကို ပုခုံးကိုင်ကာ ရှေ့သို့ တိုးယူရင်း လီးကိုကိုင်ကာ ဖိုးချမ်း ပါးစပ်ထဲ ထိုးထည့်လိုက်လေသည်။

အလိုက်သိတဲ့ ဖိုးချမ်း ကလည်း ပါးစပ်ဟကာ ဦးသိမ်းမောင် ရဲ့ လီးကို စုပ်ယူလိုက်လေသည်။

သားဖြစ်သူ ထွန်းသိမ်း ထက် တုတ်ထွားရှည်တဲ့ လီးကို ကျောစိမ့်စိမ့် ရင်တမမ နဲ့ ရင်ခုန်မိနေလေသည်။

အရင်းနား လမွေးအုံထိ ကို ဖိကပ်ကိုင်ကာ လီးတချောင်းလုံး ကို ပါးစပ်ထဲ ငုံခဲ စုပ်ပစ်လိုက်လေသည်။

"..အား.... ရှီး...ကောင်းလိုက်တာ ဖိုးချမ်းရာ..  စုပ်စုပ် ဖိဖိစုပ် အိုး...  စွဲအောင်လုပ်နေပြီ... ကွာ..''

လဥ အပေါ်ကနေ လျှာနဲ့ သပ်တင်ရင်း လီးတလျောက် ယက်သွားကာ ဒစ်ဖူးနား အရောက် ပါးစပ်ဟကာ ဒစ်တခုလုံးက်ို ငုံခဲပစ်ရင်း သကြားလုံးစုပ်သလို ပတ်မွှေစုပ်ရင်း ဂွေးဥ များကို လက်နဲ့ ဖွဖွလေး ပင့်ပင့်ကိုင်ကြည့်လေသည်။

နောက်တခါ လီးကိုထုပေးရင်း တွဲ‌လောင်း ကျနေသော ဂွေးဥကို ပါးစပ်ထဲ ထည့်စုပ်လိုက်သည်။

" အား.... ရှီး...အ... ယားတယ် အို့..."

ဖိုးချမ်း ဆံပင်ကို ဆွဲညစ်ကိုင်ကာ ဖွဆုပ်
ရင်း ဦးသိမ်းမောင်ခမျာ အတော်ကို ကောင်း နေပါပြီ။

" အား မရတော့ဘူး ဖိုးချမ်း ရာ မထည့်ရင် ထွက်တော့မယ် ခုံပေါ်လက်ထောက် လေး ဘက်ကုန်းပေး ကွာ..''

ဦးသိမ်းမောင် ခိုင်းသလို ခုံတန်းလျားပေါ် လက်ထောက်ကာ လေးဘက်ကုန်းလိုက်လေသည်။ အနောက်နေရာ ဝင်ယူပြီး လီးကို အုန်းဆီသုတ်လိမ်းကာ ဖင်ဝပေါ် တေ့ထားလိုက်လေသည်။ လေးငါးချက် လီးထိပ်ဒစ်နဲ့ ပွတ်သပ် တိုက်ရင်း ဒစ်ဖူးကြီး မြုတ်နေအောင် သွင်းလိုက်လေသည်...။

ထွန်းသိမ်းလီး နဲ့ ဘာမှမဆိုင်သော လီးမျိုး အတော်တုတ်ပြိး ဆူဖြိုးနေသော လီး ဖင်ဝထဲ တင်းကြပ်ပြွတ်သိပ်မိလေသည်။

နောက်ပြီး အတွေ့ကြုံအရ နဲ့ သန်မာထက် မြက် မူ့တွေကြောင့် စွမ်းဆောင်မူ့အပြည့် ခွန်အားအပြည့်နဲ့ လိုးချက်တွေ ပိုင်နိုင်စွာ သုတ်ထိန်းနိုင်စွမ်း အရည်ချင်း အပြည့်ရှိတဲ့ ဦးသိမ်းမောင် အောက်မှာ ဖိုးချမ်း တယောက် လူးလွန့်ခံနေရ ပါပြီ။

လီးကို တဆုံးထိုးထည့် ကာ ညောင့်လိုးရင်း သူ့ရဲ့ သန်မာမူ့ အစွမ်းရှိမူ့ကို ပြသနေပါပြီ။

" အား ဦး ရယ်... အီး....ထိတယ်''

" ကောင်းလား ဖိုးချမ်း.... ''

" အွန်း နာတယ် ဖြေးဖြေး ဆောင့်ပါ....ဦးရယ် အကြီးကြီးပဲ ရှည်လည်းရှည်တယ် ဦးဟာက...''

" ထွန်းသိမ်း ထက် ကောင်းလား....''

အလိုးဆောင့်မပျက်သလို နှစ်ယောက်သား စကားပြောလျက် ခုံတန်းလျားပေါ် လက်ထောက်ခိုင်း ရာကနေ ခြေတဖက်ကို ခုံးတန်းလက်ကိုင်ပေါ် တင်ခိုင်းပြီး ခုံကျောမှီကို လှမ်းကိုင်စေကာ ဦးသိမ်းမောင် တယောက် အောက်ကနေ ခါးကွေး ညွတ်ကာ လိုးဆောင့်သွင်းလေသည်။

ဖင်ဝ အနေထားက လမ်းကြောင်းမတည့် တာမို့ ဖင်ဝကို ကာဆီးပိတ်ထား သလို အ ခြေနေမျိုးမို့ လိုးရတာ ခက်ခဲသလို လီး ချောင်းဟာလည်း အလွယ်တကူ မဝင်နိုင်တော့ပဲ တစ်ဆို့နေလေသည်။

အရှိန်ကောင်းကောင်းနဲ့ ဒူးညောင်းမတတ် ဆောင့်ပစ်သွင်း လိုးနိုင်ပေမဲ့ ခံရတဲ့ ဖိုးချမ်းခမျာ...မသက်သာလှ။

အထူးသဖြင့် လီးက လွတ်လပ် စွာ ဝင်မလာနိူင်တာမို့ ဖင်ဝအတွင်း နံရံကိုသာ ထိုးထောက်မိနေသည် ပို၍ နာကျင်ရသလိုအောင့်တက် နေလေသည်။

" ဖပ် ဖပ် ဖပ် ဖွတ်...''

" ဗြတ်... ပြတ်.. ဗြိစ်.. ဗြစ်..''

" ဖြောင်း ဖြောင်း... ဖောင်း.''

" အား သေပါပြိီး ဦး ရယ် အိုး... အီး..''

ဖိုးချမ်း အရမ်းနားလွန်းလို့ ခါးကို လိမ်တွန့်ကာ ရုန်းကန်လေသည်။ ဦးသိမ်းမောင် က သူ့လက်နှစ်ဖက် ကို နောက်ပြန်ဆုတ်ကာ ဆွဲကိုင် ထားရင်း ကိုယ်လုံး ရှေ့ယိမ်း ထိုးကာ လိုးချက်ပြင်းထန်နေဆဲ....

ဖိုးချမ်း လည်း ထူပူပြီး ချွေးစေးများ ပြန်မတတ် ထွန်းသိမ်း လိုးခဲ့တုန်းက သက် သက်သာသာ နဲ့ အေးဆေး ခံနိူင်ပေမယ့် သူ့အဖေ ဦးသိမ်းမောင် နဲ့တိုးတော့ မျက်ပြူးဆန်ပြာ ဖြစ်ရတော့လေသည်။

"...လာ ဖိုးချမ်း အခန်းထဲ သွားရအောင် ''

လီးကို ဖင်ထဲက ဆွဲချွတ်ကာ ဖိုးချမ်း လက်ကို ဆွဲကာ အိပ်ယာထဲ ခေါ်သွားလေသည်။ သူတို့လင်မယား အိပ်ခန်းက မွေ့ယာခင်းထားတာမို့ ညတိုင်း လိုးရတာ ဇိမ်ရှိလှသည်။

ခုလည်း ဖိုးချမ်းကို အိပ်ယာမွေ့ယာခင်းပေါ် ပက်လက်အိပ်ပေါင်ဖြဲ ထားစေပြီး ဒူးထောက်ဝင်ထိုင်ပြီး ဖင်ဝထဲ လီးထိုးထည့်ကာ လိုးပစ်လေသည်။

" အိုး...အမေ့ အား...''

" ဖွတ် ပြွတ် ဇွတ်.....''

ရုတ်တရက် အတင်းစွတ်သွင်းပြီး ထိုးထည့်လိုးပစ်တာမို့ ဖိုးချမ်း မှာ အော်မိတော့လေသည်။

ဦးသိမ်းမောင် ကလည်း လိုးပြီးဆိုရင် မညာလေတော့ အတင်းစွတ်လိုး အရှိန်ပြင်းတာမို့ ခံရသူအဖို့ မသက်သာလှပါ။

အတင်းဖိလိုး အမြန်လိုးတတ်တဲ့ သူ့အကျင့်ကို အိမ်ကမိန်းမအပါဝင်အမြှောင်မယား ငယ် နဲ့ ကြိုက်ကုန်းမိန်းမတွေ လက်စွဲနှုတ် ဖျားစွဲ သွားရတော့လေသည်။

တခါခံဖူးပြီးဆိုတာနဲ့ ဦးသိမ်းမောင် မှ ဦးသိမ်းမောင် ဖြစ်နေတော့သည်။

အလုပ်အကိုင်ကလည်း မြို့စပါးဒိုင်မူး လက်ဖျားငွေသီး သလို အာဏာအစွမ်း အစ နဲ့ ပါဝါတန်ခိုးတွေ ဘုန်းမီးနေလ တောက်ပခဲ့ချိန် စေညွန်ရာ အကုန်ဖြစ် တဲ့သူ၊ မိန်းမ ဖင်လိုးရတာ ကြိုက်သလို၊ ယောကျာ်း ချင်း ဆက်ဆံရတာလည်း အာသီသ ရှိတဲ့သူ ဒါပေမဲ့ ဦးသိမ်းမောင် လီးနဲ့ နောက်ပေါက် ဖွင့်ခံရတဲ့ မိန်းမများ ယောကျာ်း များဟာ နောက်တခေါက် ထပ်တွေ့ရန် အလိုးခံရန် မဝံ့မရဲလေတော့.....
တော်တန် မခံဖူးသေးတဲ့ သူဆိုရင် ဖင်ကွဲမတတ် လမ်းလျှောက်ရခက်ခဲ နာကျင်ခံစား ရတော့လေသည်။

" ဖွတ် ဖွတ်ဖွတ် ...''

" ဘွတ်   ဗြီ... ဗြစ်...''

" အား.. ပြီးသေးဘူးလား ဦး ရယ်...''

ကြာလာတော့ ကောင်းတာထက် ခံရခက် နာကျင်လျက် ဖြစ်လာလေသည်။ ဦးသိမ်းမောင် ပုခုံးထက်ကို ခြေနှစ်ဖက် မြောက်တင်ထားရင်း ဖင်ဝထဲကို ဝါးလုံးစိုက်ထိုး ဝင်ထွက်နေသော လီးတုတ်တုတ်ကြီး ဟာ ဖိုးချမ်း ဖင်ဝနံရံများကို ပွတ်တိုက်ကာ နှုတ်ခမ်းသားများကို တင်းရင်းကြပ်စေလေသည်။

ကြာလာတော့ ဖင်ခေါင်းထဲ အီးပါချင်သ လိုလို နဲ့ ထိန်းချုပ်ရခက်လာလေသည်။ စအိုကြွက်သားများ ကလည်း ကြာကြာတောင့်ခံနိုင်စွမ်း မရှိလေတော့....

" အား ဦးရယ် ရတော့ဘူး မပြီးသေးဘူး လား ကျတော် အိီး ထွက်ချင်လာပြီ..အိုး
.. အီး...ဟင်း..ဟင်း.. ''

နောက်ဆုံး တိုက်ကွက် ချုပ်တည်း ထားသော စိတ်ကို လွတ်ချကာ ဖင်ထဲကို လီးတဝက်ပဲ ထည့်ကာ တဇွပ်ဇွပ် နေအောင် လိုးပစ်လေတော့သည်။

အချက်သုံးလေးဆယ်ခန့် အကြာမှာတော့ ဦးသိမ်းမောင်လည်း ခါးတွန့်လိမ်ကာ တုန် ခါရင်းသုတ်ရည်များကို ဖိုးချမ်းဖင်ပေါက် ထဲ ပန်းထည့်ပစ်လိုက်လေသည်။

" အားရှီး.. ကောင်းလိုက်တာ ဖိုးချမ်း ရာအား... ခဏနားပြီး နောက်တချီ ဆွဲရ အောင် နော်...''

" ဗျာ....''

တချီထဲနဲ့ ဖင်ပူနေတာ အမလေး နောက်တချီဆို မတွေးရဲစရာပဲ..... ။

သို့ပေမယ့် လာရင်း ကိစ္စက ခေါင်းထဲမှာ အပြည့် အမြဲရှိ နေတာမို့ ဦးသိမ်းမောင် စိတ်ကျေနပ်အောင် ပြုစုပေးမှ တန်ရာကျမယ်။ အခြေနေကောင်းမယ် ခုလည်း သူ့ကို ကူညီမယ်ပြောထား ပြီးပဲ။ သူ့ဘက်ကလည်း... အဆင်သင့် ပြန်ပေးဆပ်ရန် အသင့်..........

နောက်ဆုံးတော့လည်း တညလုံး သုံးချီ အလိုးခံရင်း ဖိုးချမ်းလည်း ဖင်ကွဲမတတ် မျော့မျော့လေးသာ ကျန်ခဲ့ရတော့သည်။ မနက်မိုးလင်းတော့ ဦးသိမ်းမောင် ချလံစာရွက်လေး တစ်ရွက် ထုတ်ပေးလိုက်လေသည်။

" ဟင်း......''

အံ့သြသလို ဝမ်းလည်းသာမိလေသည်။တာဝန်ကြေ စပါးချပြီးစီးကြောင်း ချလံစာရွက်လေး... ပါ

" ဦး ကို အစွမ်းကုန်လိုက်လျောပေးတာရယ် သားသူငယ်ချင်း မိသားစု ဖြစ်နေတာကြောင့်ပါ ခြောက်ဧက အတွက် စပါးဖိုး ကို အကျိုးရှိသလို သုံးပါ ဖိုးချမ်း...ကဲ လာ မင်းမပြန်ခင် နောက် တပွဲလောက်. .''

သည်တခါ စိတ်လေးလံမနေတော့ပဲ တက် တက်ကြွကြွ နဲ့ ဦးသိမ်းမောင် ခေါ်ဆောင်ရာ အခန်းထဲသို့ ရွင်လန်းစွာ လိုက်ပါတော့ လေသည်။

ပြီး။

---------------------------------------------------
Note: ကျွန်တော်စာရေးပြီး အဆက်မပြတ် တင်ဖို့အဆင်မပြေချိန်မှာ စာဖတ်သူသူငယ်ချင်းတွေမပျင်းရအောင်အခြားသော စာရေးသူများ ရေးတဲ့စာတွေကို ကူးယူမျှဝေ ခြင်းဖြစ်ပါတယ်။