ျမန္မာ့ မိတ္ကပ္အႏုပညာ႐ွင္ မိတ္ကပ္ခင္စန္းဝင္းႏွင့္ ေတြ႔ဆံုျခင္း

အခုတခါ တင္ျပမယ့္ In & Out က႑အတြက္ ေတြ႔ဆုံေမးျမန္းခန္းေလးကုိေတာ့ ယေန႔ ျမန္မာ့ထိပ္တန္း မိတ္ကပ္အႏုပညာ႐ွင္ေတြထဲက တေယာက္ျဖစ္တဲ့ မိတ္ကပ္ခင္စန္းဝင္းနဲ႔ ေတြ႔ဆံု႔ေမးျမန္းထားတာေလးကို တင္ျပေပးမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ 

ဒီေတြ႔ဆံုေမးျမန္းမႈေလးမွာေတာ့ မိတ္ကပ္ခင္စန္းဝင္းရဲ႕ ငယ္ဘဝျဖတ္သန္းမႈ ပံုရိပ္ တစိတ္တေဒသနဲ႔ မ်ိဳးဆက္သစ္ လူငယ္ေတြအေပၚ ထားတဲ့ သူမရဲ႕ ေစတနာေတြ၊ အလုပ္အေပၚမွာထားတဲ့ သူမရဲ႕ တာဝန္ယူမႈအေၾကာင္းေလးေတြကို ေမးျမန္းထားတာ ျဖစ္ပါတယ္။ 

မေအးစန္းအေနနဲ႔ အခုလုိ မိန္းကေလးလုိမ်ိဳး ဝတ္စားေနထုိင္လာခဲ့တာ ဘယ္အ႐ြယ္ေလာက္ကတည္းက စခဲ့ပါသလဲ။
မိန္းကေလးလုိ ဝတ္တာကေတာ့ ဆယ္တန္းေျဖၿပီး ေနာက္ပုိင္းမွေပါ့ေနာ္။ ဆယ္တန္းေျဖၿပီးေတာ့ တကၠသုိလ္ဆက္မတက္ပဲနဲ႔ လုပ္ငန္းခြင္ထဲ ဝင္တဲ့အခ်ိန္ေပါ့။ လုပ္ငန္းခြင္ထဲ ဝင္တဲ့အခ်ိန္မွာလည္း ခ်က္ခ်င္းႀကီးေတာ့ မိန္းမလုိ ဝတ္တာေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ ဖားတပုိင္း ငါးတပုိင္းေပါ့။ ေအာက္က ပုဆုိးကို ထမိန္လုိ ဝတ္တယ္။ အေပၚက ႐ွပ္အကၤ်ီကို အေပၚက ထုတ္ဝတ္တာမ်ိဳးေပါ့။ 

ဆိုေတာ့ မိန္းမလုိ အျပည့္ႀကီးေတာ့ ဝတ္စားဆင္ယင္ခဲ့တာေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ တခု႐ွိတာက မႀကီးစန္းက ငယ္ငယ္ကတည္းက ကုိယ့္ရဲ႕ Body Form က ေယာက္်ားေလးနဲ႔ သိပ္မတူဘူး။ မတူတဲ့ အဲဒီအခါက်ေတာ့ ေယာက္်ားေလးလုိ ဝတ္ရင္ အရမ္း႐ုပ္ဆုိးတယ္။ အထူးသျဖင့္ ႐ွပ္အက်ၤီေတြ ဘာေတြကို ဝတ္ရင္ ကုိယ္က ပုခံုးေလ်ာတဲ့သူ ဆုိေတာ့ ေတာ္ေတာ္ အဆင္မေျပဘူး။ ၾကည့္ရတာ….ေပါ့။ ကုိယ့္ကိုယ္ကို အဆင္မေျပဘူးေပါ့ေနာ္။ သူမ်ားေတြလည္း ၾကည့္ရတာ ေကာင္းမယ့္ပံု မေပၚဘူး။ အဲ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ဒီလုိမ်ိဳး ဖားတပုိင္း ငါးတပုိင္း ဝတ္ရတာ ပုိၿပီး အဆင္ေျပတယ္။ လုပ္ငန္းခြင္မွာလည္းပဲ အဲလုိပဲ။ နည္းနည္းေလး နာမည္ရၿပီး ေနာက္ပုိင္းမွာ မိန္းကေလးလုိ ဝတ္တာပါ။ အဲဒီအခါက်မွ စတာေပါ့ေနာ္။ အရင္တုန္းကေတာ့ ပြဲလမ္းသဘင္ သြားရင္ေတာ့ မိန္းမလုိ ဝတ္တယ္။ အၿမဲတမ္းႀကီး ဝတ္တာေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ 

မႀကီးစန္းရဲ႕အေၾကာင္းနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ၿပီးခဲ့တဲ့ မၾကာေသးခင္ ကာလက ထုတ္ေဝခဲ့တဲ့ မဂၢဇင္းတစ္အုပ္မွာ ဖတ္လုိက္ရတယ္။ အဲဒီထဲမွာ ပါတဲ့အတုိင္းပဲ မႀကီးစန္းဘဝမွာ ဒီလုိမ်ိဳး မိန္းကေလးလုိ ေနခ်င္တဲ့အတြက္ မိဘေတြရဲ႕ အတုိက္အခုိက္ေတြ အမ်ားႀကီး ခံခဲ့ရတယ္လုိ႔ သိရပါတယ္။ အဲဒါကို ကုိယ္တုိင္ပဲ ရိမ္းဘုိးကို ေျပာျပေပးပါဦး။ 

အဓိကကေတာ့ ဒီလုိပါ။ မိဘတုိင္းကေတာ့ ကုိယ့္သားသမီးကို အေကာင္းဆံုး ျဖစ္ေစခ်င္တာေပါ့ေနာ္။ အေကာင္းဆံုးဆုိတဲ့ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြနဲ႔ ေမြးဖြားလုိက္တာပါ။ ကုိယ့္မိဘကလည္း ထုိနည္းလည္းေကာင္းပါပဲ။ ပညာလည္း အရမ္းတတ္ေစခ်င္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ဟုိ….. လူ႔ေလာကႀကီးထဲမွာ ကုိယ့္သားသမီးကို သူမ်ားေတြ ေနာက္တာ၊ ေျပာင္တာ၊ ႏွိမ့္တာမ်ိဳးေတြ မျဖစ္ေစခ်င္ၾကဘူးေပါ့။ အဲဒါေၾကာင့္မုိ႔လုိ႔ မေအးစန္းကို သူတုိ႔ ထိန္းခ်ဳပ္ခဲ့တယ္လုိ႔ပဲ ယူဆပါတယ္။ အခုခ်ိန္မွာ ဒါကိုလည္း နားလည္လာပါၿပီ။ ငယ္ငယ္တုန္းကဆုိရင္ေတာ့ ကုိယ္က ေယာက္်ားေလးမဟုတ္တဲ့ အခါက်ေတာ့ ေယာက္်ားေလးလုိ မဝတ္ခ်င္ဘူး။ ဆံပင္ပံုစံ ထားတာကအစ….။ 

ဆံပင္နည္းနည္း႐ွည္တာနဲ႔ အေမက ေ႐ွ႕တလက္မ ေနာက္ေျပာင္ဆုိတဲ့ စစ္သားပံုစံေကလုိမ်ိဳး အေမက ထုိးပစ္လုိက္တယ္။ အဲလုိမ်ိဳး မိန္းမစိတ္ ေပါက္မွာ စိုးလုိ႔ေပါ့ေနာ္။ 

ဒါေပမယ့္ ဟုိ….. သူတုိ႔ျမင္တဲ့ အျမင္မွာဆုိရင္လည္း မိန္းမလ်ာဆုိတာ…. မေအးစန္းတုိ႔ ငယ္ငယ္တုန္းကဆုိရင္ ဥပမာ- လမ္းမေတာ္ၿမိဳ႕နယ္မွာ ဘယ္သူ ေနတယ္၊ ဒဂံုၿမိဳ႕နယ္မွာ ဘယ္သူ ေနတယ္၊ ေျမာက္ဥကၠလာမွာ ဘယ္သူေနတယ္ဆုိတာ ဟုိ…… သီးသီးျခားျခား ဘယ္ၿမိဳ႕နယ္မွာ ဘယ္သူေနတယ္ဆုိတာ သိသာေလာက္တဲ့ လူနည္းစုေပါ့ေနာ္။ လူနည္းစုဆုိေတာ့ တေယာက္နဲ႔တေယာက္ ဘယ္မွာေနလဲ၊ ၾကည့္ျမင္တုိင္မွာ ေနတယ္၊ ဘယ္သူေပါ့။ အဲဒါမ်ိဳးေပါ့။ ေက်ာက္တံတားဘက္မွာ ဘယ္သူေပါ့။ အဲလုိ အေနအထားေလးဆုိေတာ့ သူတုိ႔ပတ္ဝန္းက်င္မွာ ထိေတြ႔ေနတာက ဘာလဲဆုိေတာ့ ေ႐ွာက္သီးေဆးျပား ေရာင္းတဲ့သူေတြ၊ နတ္ကေတာ္ေတြေပါ့ေနာ္။ ဆုိေတာ့ သူတုိ႔က်ေတာ့လည္း သူတုိ႔ရဲ႕စီးပြားေရး အရေပါ့ေနာ္၊ ကုေျႏၵမရဘူးေပါ့ေနာ္။ ဘာလုိ႔လဲဆုိေတာ့ သူတုိ႔ကို ေခၚခ်င္ေအာင္၊ ေျပာခ်င္ေအာင္ သူတုိ႔ ဟာသလုပ္ရတဲ့အခါမ်ိဳးလည္း ႐ွိမယ္။ ဖက္လဲတကင္း အတင္းဆြဲေခၚတဲ့ ဟာမ်ိဳးလည္း ႐ွိလိမ့္မယ္။ ဆုိေတာ့ မိဘေတြက အဲဒါေတြကို ျမင္ၿပီးေတာ့ သူတုိ႔ေမြးထားတဲ့ သားက အဲလိုမ်ိဳး ျဖစ္မွာ သိပ္ေၾကာက္တယ္။ 

အဲလုိဆုိေတာ့ အဲဒီအခ်ိန္မွာ တကယ္ေတာ့ မိတ္ကပ္ဆံပင္ဆုိတာကလည္း ႐ုပ္႐ွပ္ေလာကမွာ မိတ္ကပ္စႏၵီ ႐ွိမယ္၊ သတုိ႔သမီးေလာကမွာ မိတ္ကပ္ ဦးတင္ထြဋ္ေပါ့ေနာ္….. သူ ႐ွိမယ္။ အဲလုိမ်ိဳးေပါ့ေနာ္…. လက္ခ်ိဳးေရလုိ႔ရတဲ့ မိတ္ကပ္ Artist ေတြ၊ နည္းနည္းေလး မိန္းကေလး မိတ္ကပ္ Artist ေတြ ႀကီးစုိးေနတဲ့ အခ်ိန္ျဖစ္ေနတဲ့အခါက်ေတာ့ မိဘေတြအျမင္မွာေတာ့ ဒီနတ္ကေတာ္နဲ႔ ေ႐ွာက္သီးေဆးျပားသည္ အေျခာက္ေတြကိုပဲ ျမင္တယ္။ အဲေတာ့ ျဖစ္ခ်င္တယ္လည္း အကုိေတြၾကားထဲမွာ ေနတယ္ဆုိေတာ့ အကုိေတြက ႐ုပ္ေတြကလည္း ေခ်ာ၊ အရမ္းကို လမ္းသရဲလုိ အမုိက္စားေတြဆုိေတာ့ ေတြ႔လုိ႔႐ွိရင္ ဥပမာ- ေ႐ႊတိဂံုဘုရား တေပါင္းပြဲဆုိရင္ လူအရမ္းစံုတယ္ေလ။ မိန္းမလ်ာ သဘာဝေပါ့ေနာ္… အဲဒီမွာ လုိက္ၿပီးေတာ့ မိတ္ဆက္တာတုိ႔၊ လုိက္ေခၚတာတုိ႔၊ ဘာတုိ႔ဆုိရင္ အကုိေတြက အရမ္း မုန္းတာ၊ မႀကိဳက္ဘူး။ မႀကိဳက္ေတာ့ ကုိယ္ေတြအလွည့္လည္းက်ေတာ့ အကုိေတြက အျပင္မွာ အေျခာက္ေတြနဲ႔ အဲလုိမ်ိဳး တခုခုေတြ႔ႀကံဳခဲ့ရင္ အိမ္ေရာက္ရင္ အ႐ုိက္ခံရၿပီ။ အိမ္ေ႐ွ႕ကေန ေ႐ွာက္သီးေဆးျပားသည္ ျဖတ္ရင္ အိမ္ေ႐ွ႕ကို မထြက္ခုိင္းေတာ့ဘူး။ အိမ္အေပၚ ထပ္ခုိးမွာ ထားထားတာမ်ိဳးေပါ့။ 

မုိးႀကိဳးငွက္ငယ္ေပၚကစက မုိးႀကိဳးငွက္ငယ္ကိုဆုိ အရမ္းၾကည့္ခ်င္တယ္……… အရမ္းၾကည့္ခ်င္တယ္…..။ တအိမ္လံုးသြားၾကည့္တယ္။ ကုိယ့္ကို ေခၚမသြားဘူး။ ထားခဲ့တယ္။ အေျခာက္ျဖစ္မွာစုိးလုိ႔ အဲေလာက္အထိေပါ့ေနာ္။ သူတုိ႔စိတ္ထဲမွာက မိန္းမလ်ာလူတန္းစားဆုိရင္ လူေတြ ႏွိမ္တာတုိ႔၊ ရီစရာတုိ႔ အဲလုိမ်ိဳးေတြ ျဖစ္မွာစုိးလုိ႔ ထင္ပါတယ္။ အဲေတာ့ အဲလုိမ်ိဳး သူတုိ႔က ထိန္းခ်ဳပ္ခဲ့တာေပါ့ေနာ္။ ထိန္းခ်ဳပ္ခဲ့တယ္ဆုိေတာ့ အခုအခ်ိန္မွာက်ေတာ့လည္း ေဩာ္… သူတုိ႔ရဲ႕ ထိန္းခ်ဳပ္မႈဟာ ကုိယ့္အတြက္ပါလားဆုိတာကို သူတုိ႔ေစတနာကို နားလည္လာတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူတုိ႔ထင္သလုိ၊ ျမင္သလုိမ်ိဳး မေအးစန္းက ဒီလုိမ်ိဳး နတ္ကေတာ္တုိ႔၊ ေ႐ွာက္သီးေဆးျပားသည္တုိ႔ မဟုတ္ပဲနဲ႔ တကယ္တမ္းက်ေတာ့ မိတ္ကပ္လိမ္းတဲ့ အတတ္ပညာနဲ႔ အသက္ေမြး ဝမ္းေက်ာင္းတာေပါ့ေနာ္။ အဓိကကေတာ့ ပန္းခ်ီဆြဲတာကို ဝါသနာပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ တကယ္တမ္းက်ေတာ့ ကုိယ့္ရဲ႕ Nature နဲ႔ ကုိက္ညီတဲ့အခါမွာ မိတ္ကပ္လိမ္းတဲ့ အတတ္ပညာနဲ႔ အသက္ေမြး ဝမ္းေက်ာင္းတာေပါ့ေနာ္။ 

ဆယ္တန္းၿပီးေတာ့ တကၠသိုလ္ ဆက္မတက္ေတာ့ပဲနဲ႔ ဒီေလာကထဲကို ဝင္လုိက္တယ္။ ဝင္လုိက္ၿပီးေတာ့မွ သူငယ္ခ်င္းေတြက ဘြဲ႔ရတဲ့အခ်ိန္ ကုိယ္က ဒီဘက္မွာ သူမ်ားဆုိင္ေတြမွာ အလုပ္သမားပဲ ႐ွိေသးတယ္။ အဲလုိမ်ိဳးေပါ့ေနာ္။ ဆုိေတာ့ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ဝင္ေငြေလးကလည္း ရလာတယ္။ မိဘကိုလည္း ျပန္ၿပီး ေထာက္ပံ့ႏုိင္လာတယ္။ ဆုိတဲ့အခါက်ေတာ့ အကုိေတြက မေထာက္ပံ့ႏုိင္တဲ့အခ်ိန္မွာ ကုိယ္က (သူတုိ႔အထင္ေသးထားတဲ့၊ သူတုိ႔ စုိးရိမ္ေနတဲ့ လူတေယာက္က) မိဘကို ပ့ံပုိးႏုိင္တယ္ဆုိေတာ့ သူတုိ႔ေတြ အရမ္းလည္း ဝမ္းလည္း သာၾကတယ္။ ေနာက္ပုိင္းမွာ လႊတ္ေပးလုိက္ေတာ့တယ္။ ဘယ္လုိပဲ ဝတ္ဝတ္ ဘာမွမေျပာေတာ့ဘူး။ အဲလုိမ်ိဳးေပါ့ေနာ္….။ 

ငယ္႐ြယ္စဥ္တုန္းက ေက်ာင္းမွာပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ဘယ္မွာပဲျဖစ္ျဖစ္ မႏွိမ္ပဲနဲ႔ မေအးစန္းကို ေဖးမခဲ့တဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြ ႐ွိခဲ့ဖူးလား။
သူငယ္ခ်င္းေတြ ႐ွိခဲ့တယ္။ သူငယ္ခ်င္းေတြ ႐ွိခဲ့တယ္ဆုိတာက မ်ားေသာအားျဖင့္ မႀကီးစန္းက ေယာက္်ားေလးေတြနဲ႔ပဲ ေပါင္းတယ္။ ေက်ာင္းေတြမွာဆုိရင္လည္း မိန္းကေလးေတြနဲ႔ အတူတူ မထုိင္ရဘူးေလ။ ေယာက္်ားေလးေတြနဲ႔ပဲ ထုိင္ရတယ္။ ထုိင္ရတဲ့အခါက်ေတာ့ တခ်ိဳ႕က်ေတာ့လည္း ေနာက္တယ္၊ ေျပာင္တယ္ေပါ့။ တခ်ိဳ႕က်ေတာ့လည္း သူတုိ႔ႏွိမ့္ခ်င္လုိ႔ေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ သူတုိ႔ အေပ်ာ္အေနနဲ႔ ေနာက္တာ။ အဲေတာ့ ေနာက္တဲ့အခါမွာ ေဘးနားက ေနတဲ့လူေတြက မေနႏုိင္ဘူး။ မင္းတုိ႔ မေနာက္ပါနဲ႔ကြာ၊ ဘာညာနဲ႔ ကုိယ့္ကို ကာဗာလုပ္ေပးတဲ့ လူေတြလည္း ႐ွိတယ္။ တခါတေလက်ရင္ ဆရာမေတြက (စတိတ္ေက်ာင္းမွာဆုိေတာ့) ေခါင္း႐ႈပ္ေတာ့ ကဲ လာစမ္းပါ ဟယ္၊ လာ…နင္ မိန္းကေလးနားမွာ ေရာထုိင္ဆုိၿပီး မိန္းကေလးနားမွာ ထားတဲ့အခါေတြလည္း ႐ွိတယ္ေပါ့။ အဲလုိမ်ိဳး အကာအကြယ္ေပးတဲ့ ေယာက္်ားေလးေတြလည္း ႐ွိတယ္။ ေနာက္ေျပာင္ခ်င္တဲ့ လူေတြလည္း ႐ွိတယ္။ အမ်ိဳးမ်ိဳးပါပဲ။ ေတြ႔ခဲ့ရတယ္။ 

အခုနက မႀကီးစန္းရဲ႕ မိသားစုပတ္ဝန္းက်င္က ထိန္းထိန္းသိမ္းသိမ္း လုပ္ေပးတဲ့အတြက္ေၾကာင့္မုိ႔လုိ႔ မႀကီးစန္းက သိမ္သိမ္ေမြ႔ေမြ႔ ေနတတ္တဲ့ လူတေယာက္ျဖစ္သြားတယ္လုိ႔ ဆုိႏုိင္မလား။ 

အမွန္အတုိင္းေျပာရရင္ေတာ့ မႀကီးစန္းက အခုႀကီးျပင္းတဲ့အ႐ြယ္အထိ (လုပ္ငန္းခြင္ထဲကို မဝင္ခင္အခ်ိန္ထိ) မိန္းကေလး တေယာက္လုိမ်ိဳး အေမက ေစာင့္ေ႐ွာက္ခဲ့တာ။ သြားေလရာ သူ လုိက္တယ္။ ဘယ္ေတာ့မွ မလႊတ္ဘူး။ ၿပီးေတာ့ အထက္ကလည္း အမျဖစ္ေနတဲ့ အခါက်ေတာ့ (အမနဲ႔ ကုိယ္နဲ႔က ဆန္႔က်င္ဖက္…..။ ဘယ္လုိလဲဆုိေတာ့ ငယ္ငယ္က အဲလုိမ်ိဳး အျပင္ေတြဘာေတြ သြားတဲ့အခါ သူနဲ႔ ႏွစ္ေယာက္ယွဥ္သြားရင္ အေမက ငါေမြးထားတာက ေယာက္်ားက ကုိယ္လံုးလွၿပီးေတာ့ ဘယ္လုိျဖစ္လုိ႔ မိန္းမက ကုိယ္လံုးမလွ ျဖစ္ေနရတာလဲ ဆုိၿပီး…… အဲလုိမ်ိဳး မႀကီးစန္း ကုိယ္လံုးက မိန္းမနဲ႔တူေနေတာ့ တခါတေလက်လုိ႔႐ွိရင္ အေမက ေနာက္သလုိလုိမ်ိဳး၊ ရီသလုိလိုမ်ိဳးနဲ႔ ေျပာတယ္။ 

သူတုိ႔ၾကားဖူးနားဝက ဘာလဲဆုိေတာ့ အေျခာက္ေတြက အဲလုိမ်ိဳး သူငယ္ေတြကို ေတြ႔ရင္ ေယာက္ယက္ခတ္တယ္။ အဲလုိမ်ိဳး ၾကားဖူးေနတာ။ သူတုိ႔မ်က္လံုးနဲ႔ မျမင္ဖူးပါဘူး။ ၾကားဖူးတာေပါ့။ အကုိေတြက အျပင္သြားေတာ့ ေလဟာျပင္ေစ်းမွာ အေျခာက္တေယာက္က ဘယ္သူ႔ကုိ အတင္း လက္လုိက္ဆြဲတာတုိ႔၊ မိတ္ဆက္တာတုိ႔၊ ဖုန္းနံပါတ္ေပးခဲ့တာတုိ႔ဆုိတာကို သူတုိ႔ပတ္ဝန္းက်င္မွာ ၾကားဖူးေနေတာ့ ငါ့သား အေျခာက္သာျဖစ္ရင္ အဲလုိလားေပါ့ေနာ္။ ဆုိေတာ့ သူတုိ႔ ေတြးပါလိမ့္မယ္။ ေတြးေတာ့ ဒီလုိ Sex ကိစၥဘာညာဆုိတာ ေတာ္ေတာ္ စိမ္းတာေပါ့။ မရင္းႏွီးနဲ႔တဲ့ လူေတြဆုိရင္ စိမ္းတယ္ေလ။ ဆုိေတာ့ အဲလုိကိစၥေတြကိုလည္း စိုးရိမ္တယ္။ စုိးရိမ္ေတာ့ အခ်ိန္ျပည့္ ေနာက္က လုိက္တယ္။ သြားလုိ႔႐ွိရင္လည္း သူ (အေမ)နဲ႔မွ….။ ေတာ္ေတာ္ႀကီးတဲ့အထိေပ့ါေနာ္။ လုပ္ငန္းခြင္ထဲကို ဝင္တဲ့အထိ စိတ္မခ်ဘူးေပါ့ေနာ္။ အဲလုိမ်ိဳး ထိန္းသိမ္းခဲ့တယ္။ 

သိမ္ေမြ႕တယ္ဆုိတာကေတာ့ နဂုိကတည္းကပါ။ ဟို မိဘေတြရဲ႕ ဆုိဆံုးမမႈေတြေပါ့ေနာ္။ မိဘေတြက လိမ္မာရမယ္။ ယဥ္ေက်းရမယ္။ လူႀကီးသူမေတြကို ႐ုိေသရမယ္။ ဆရာသမားေတြကို ႐ုိေသရမယ္။ ဗုဒၶဘာသာထံုးတမ္း အစဥ္အလာေပါ့ေလ… ဒါေက်ာင္းေတြမွာလည္း မဂၤလာသုတ္တုိ႔၊ ေလာကနီတိတုိ႔ သင္တာေတြဆုိေတာ့ ဒါေတြကေတာ့ မိဘေတြအျပင္ေပါ့ေနာ္.. ေက်ာင္းက သင္ေပးလုိက္တဲ့ ဟုိဟာပါပဲ။ ေနထုိင္မႈ ပတ္ဝန္းက်င္နဲ႔လည္း ဆုိင္မယ္ ထင္ပါတယ္။

မႀကီးစန္းက အခုလုိမ်ိဳး မိတ္ကပ္ပညာေလာကမွာ ေအာင္ျမင္လာတာ မႀကီးစန္း ငယ္ငယ္တုန္းက သင္ယူေလ့လာခဲ့တဲ့ ပန္းခ်ီပညာက အေထာက္အပံ့ ေပးႏုိင္ခဲ့တယ္လုိ႔ ေျပာလုိ႔ရႏုိင္မလား။ 

အမွန္အတုိင္း ေျပာရရင္ေတာ့ ကုိယ္ငယ္ငယ္တုန္းက သင္ယူခဲ့တဲ့ ပန္းခ်ီပညာဆုိတာ ကေလးပန္းခ်ီေလာက္ပဲ ႐ွိတယ္။ သိပ္ၿပီးေတာ့ Professional လုပ္စားရေလာက္တဲ့အထိ အေနအထားမ်ိဳး မဟုတ္ခဲ့ပါဘူး။ ေနာင္တခ်ိန္မွာ မႀကီးစန္း လုပ္ခ်င္တဲ့ဆႏၵက ပန္းခ်ီဆြဲျခင္းေပါ့။ အခုကုိယ့္ရဲ႕ ေနာက္ဆံုး လုပ္ငန္းေတြ၊ ဘာေတြက နာမည္လည္း သိပ္မ႐ွိေတာ့ဘူး၊ ေမွးမွိန္သြားတဲ့အခ်ိန္၊ ကုိယ့္ဘဝႀကီးရဲ႕ ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္ေတြမွာ တရားထုိင္မယ္တုိ႔၊ တရားစခန္းဝင္မယ္တုိ႔ လုံးဝစိတ္မဝင္စားဘူး။ ပန္းခ်ီဆြဲမယ္။ အဲလုိမ်ိဳးေပါ့ေနာ္။ ဥပမာေပါ့- စႏၵယားတီးတာကို ႀကိဳက္တယ္။ စႏၵယားတီးတာမ်ိဳးေလးနဲ႔ အဲလုိမ်ိဳး ေနသြားမယ္ေပါ့။ ကုိယ့္ဘဝရဲ႕ ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္ေတြမွာ…….။ အဲလုိ စိတ္ကူးထားတယ္။ အဲေတာ့ ပန္းခ်ီပညာက ကုိယ္ဝါသနာပါတာ မွန္ေပမယ့္လည္း တကယ့္နက္နက္နဲနဲ သင္လာခဲ့ရတာ မဟုတ္ဘူး။ ေလ့လာရအံုးမွာေလ။ ဒီ မိတ္ကပ္ပညာကေတာ့ ကုိယ့္ေအာက္ ငယ္တဲ့သူပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ကုိယ့္နဲ႔ Level တန္းတူ သူငယ္ခ်င္းပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ကုိယ့္ထက္ ႀကီးတဲ့သူပဲျဖစ္ျဖစ္ ဘယ္သူလိမ္းလိမ္း မႀကီးစန္း ေလ့လာတယ္။ ေနာက္တခုက ကုိယ့္ရဲ႕ ဒီ…. အခုဆုိရင္ Fashion TV မွာ လိမ္းတာမ်ိဳး၊ ေနာက္တခုက မဂၢဇင္းေတြမွာ လိမ္းျခယ္တာမ်ိဳး စိတ္ဝင္စားတယ္။ စိတ္ဝင္စားဆံုး အလုပ္ကေတာ့ မိတ္ကပ္လိမ္းတာေပါ့ေနာ္။ ေနာက္ မိတ္ကပ္ Product ေတြကို အရမ္းစိတ္ဝင္စားတယ္။ ခရီးထြက္တုိင္းလည္း ကုိယ့္မွာ ဘယ္ေလာက္ပဲ႐ွိ႐ွိ ဝယ္လာျဖစ္တယ္။ အဲလုိမ်ိဳးေပါ့ေနာ္ အၿမဲတမ္း ဘယ္အခ်ိန္ အေပ်ာ္ဆံုးလဲလုိ႔ ေမးရင္ မိတ္ကပ္လိမ္းတဲ့ အခ်ိန္ဟာ အေပ်ာ္ဆံုးပဲ။

မႀကီးစန္းက မိတ္ကပ္ေလာကထဲမွာ ႏွစ္ေပါင္းက ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္သြားၿပီ။ မႀကီးစန္း ေအာင္ျမင္ေနတာကလည္း ဆယ္စုႏွစ္တခု မကေတာ့ဘူးေပါ့ေနာ္။ ဒီလုိ ေအာင္ျမင္မႈမ်ိဳး ရလာေအာင္ မႀကီးစန္း ဘယ္လုိႀကိဳးစားခဲ့ရလဲ။ ဒီလုိေအာင္ျမင္မႈ ရဖုိ႔အတြက္ကုိ ဘယ္လုိအခက္အခဲေတြကို ေက်ာ္လႊားခဲ့ရလဲဆုိတာကို ရိမ္းဘုိးပရိသတ္ႀကီးကို ေျပာျပေပးပါဦး။ 

ေအာင္ျမင္ေအာင္ လုပ္တာေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ မႀကီးစန္း အင္တာဗ်ဴးတုိင္းမွာ ေျဖပါတယ္။ အသက္ေမြးဝမ္းေက်ာင္း တခုကို ကုိယ္က ဘယ္အတတ္ပညာနဲ႔ ရပ္တည္မလဲဆုိၿပီး ကုိယ့္ရဲ႕ဘဝအတြက္ Plan ခ်တယ္ေပါ့။ ခ်တဲ့အခါက်ေတာ့ ကုိယ္က မိတ္ကပ္လိမ္းျခင္းကို ဝါသနာပါတယ္။ မိတ္ကပ္လိမ္းတယ္။ အဓိကကေတာ့ ကုိယ္နာမည္ႀကီးခ်င္လုိ႔ လုပ္ခဲ့တာ မဟုတ္ဘူး။ ဘာေၾကာင့္လဲဆုိေတာ့ ဆရာသမားဆီမွာ ပညာသင္တယ္။ သူသည္ ကုိယ့္ကို ပညာသင္ေပးတဲ့အတြက္ ေက်းဇူး႐ွိတယ္။ အဲေတာ့ သူ႔ကို ကုိယ္က အလုပ္အေကြ်း ျပန္ျပဳခ်င္တယ္။ သူနဲ႔အတူတူေပါ့။ သူေပးသေလာက္ေလးနဲ႔ ကုိယ့္ဘဝေလးကို…..။ ကုိယ္ ဒီလုပ္ငန္း လုပ္ေနရရင္ ၿပီးေရာ။ ကုိယ့္ဘဝက ဒီေလာက္ပဲ။ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ အမ်ားႀကီး မထားဘူး။ ကုိယ္ရတဲ့ ဝင္ေငြနဲ႔ မိဘကို ျပန္႐ွာေကြ်းမယ္။ မိသားစုကိုေပါ့ေနာ္။ ကုိယ့္ဘဝကို ဖူလုံေအာင္ ေနမယ္။ ဆရာသမားနဲ႔ အတူတကြ ေနမယ္လုိ႔ စိတ္ကူးခဲ့တယ္။ ဒါဟာ မွန္ေသာ သစၥာစကားပဲ။ 

သုိ႔ေသာ္ တခ်ိန္မွာ ဘာျဖစ္လဲဆုိေတာ့ ဆရာသမားေတြ သူ႔ရဲ႕႐ွယ္ယာနဲ႔ အတူတူ လုပ္တဲ့အခါက်ေတာ့ ကုိယ္က ေနာက္ပုိင္းမွာ ဆရာရဲ႕ အားထားရတဲ့ အေနအထားေတြ ျဖစ္လာတယ္။ ပရိသတ္ေတြ၊ ဆရာ့ Customer ေတြ လက္ခံတ့ဲ အေနအထားေတြ ျဖစ္လာတဲ့ အခါက်ေတာ့ သူ႔ရဲ႕႐ွယ္ယာ႐ွင္တေယာက္က ဘာလဲဆုိေတာ့ မႀကီးစန္းကို တခ်ိန္က်ရင္ ဒီေနရာကို ရႏုိင္တယ္ဆုိတဲ့ ေမွ်ာ္မွန္းခ်က္ ႐ွိလာတဲ့ အခါက်ေတာ့ ကိုယ့္ကို ဒီေနရာမွာ မထားခ်င္ေတာ့ဘူး။ မထားခ်င္တဲ့အခါမွာ အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးျပၿပီး ပထုတ္လုိက္တာေပါ့။ ပထုတ္လုိက္တဲ့ အခါက်ေတာ့ အဲဒီဆုိင္ကေန ပထုတ္ခံလုိက္ရတဲ့အခ်ိန္မွာ ဝမ္းပန္းတနည္းကို ငုိခဲ့မိတာ။ ဘာလုိ႔လဲဆုိေတာ့ ကုိယ္က ဒီဆရာသမားနဲ႔ ေနခ်င္တာကိုး…။ အဲလုိမ်ိဳး ပထုတ္ခံလုိက္ရေတာ့ တျခားတဆုိင္မွာ သြားလုပ္တယ္။ အဆင္မေျပဘူး။ သူငယ္ခ်င္းနဲ႔ ႐ွယ္ယာလုပ္တယ္။ သူငယ္ခ်င္းနဲ႔လည္း အ႐ြယ္တူဆုိေတာ့ တေယာက္နဲ႔တေယာက္ သူ႔မာန၊ ကုိယ့္မာနေပါ့ေလ။ အဲလုိမ်ိဳးေတြ အဆင္မေျပ ျဖစ္ၿပီးေတာ့မွ ေနာက္ ၃၅ လမ္း၊ မႀကီးစန္း အခုလက္႐ွိေနတဲ့ ၃၅ လမ္းမွာ အလုပ္လုပ္တယ္။ လုပ္တဲ့အခါက်ေတာ့ သူတုိ႔ဆုိင္က ဖြင့္ထားေပမယ့္ ဝင္ေငြမ႐ွိတဲ့ ဆုိင္…..။ ကုိယ္ေရာက္လာတဲ့ အခါက်ေတာ့ ကုိယ့္ရဲ႕ Customer နည္းနည္းပါးပါးေလးနဲ႔ေပါ့။ ကုိယ့္ရဲ႕ လုပ္ရည္ကုိင္ရည္ေလးနဲ႔ တျဖည္းျဖည္း တဆင့္စကား တဆင့္နဲ႔ေပါ့။ ပြားၿပီးေတာ့ Customer ေတြ မ်ားလာတဲ့ အေနအထားမ်ိဳးေတြ ျဖစ္လာတယ္။ သူတုိ႔ရဲ႕ လုပ္ငန္းႀကီးလည္း တုိးတက္လာတယ္။ 

အခုနက မႀကီးစန္း ေျဖခဲ့သလုိေပါ့။ မႀကီးစန္းရဲ႕ အဓိကရည္႐ြယ္ခ်က္ကေတာ့ မိတ္ကပ္လိမ္းခ်င္တာေလ။ အဲေတာ့ မႀကီးစန္း လုပ္ေနရတဲ့အပုိင္းက Saloon အပုိင္း ျဖစ္ေနတယ္။ ကုိယ္က မိတ္ကပ္လိမ္းတာကိုလည္း ထပ္လုပ္ခ်င္တယ္။ ထပ္လုပ္ခ်င္တဲ့ အခါက်ေတာ့ မင္းသမီး တင့္တင့္ထြန္းေပါ့…။ မင္းသမီး တင့္တင့္ထြန္း တီဗြီမွာ ကတာတုိ႔၊ ဘာတုိ႔ အရမ္းနာမည္ႀကီးေနတဲ့ အခ်ိန္မွာ သူ႔ကို လိမ္းခြင့္ရခဲ့တယ္။ အရမ္းလိမ္းခ်င္တာေပါ့။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ဆုိင္႐ွင္က မလႊတ္ဘူး။ ေနာက္တခုက အဲဒီအခ်ိန္မွာ ကုိယ့္မွာ ျပည့္စံုတဲ့ မိတ္ကပ္ပစၥည္းေတြ မ႐ွိဘူး။ မ႐ွိတဲ့ အခါက်ေတာ့ ဆုိင္ကပုိင္တဲ့ မိတ္ကပ္ပစၥည္းကို ယူၿပီးေတာ့ Outdoor ထြက္ၿပီး သြားလိမ္းရမွာ။ ဆုိေတာ့ သူတုိ႔က ကုိယ့္ကို အဲဒီ မိတ္ကပ္ပစၥည္းေတြနဲ႔ ယံုၾကည္ၿပီးေတာ့ မလႊတ္လုိက္ႏုိင္ဘူးတဲ့ ဆုိေတာ့….။ မႀကီးစန္းက တသက္လံုး ကုိယ့္ဘဝမွာ ႐ုိးသားေအာင္ ေနမယ္လုိ႔ စိတ္ဆံုးျဖတ္ထားခဲ့တဲ့ သူ….။ အဲေတာ့ သူတုိ႔က ကုိယ့္ကို မိသားစုဝင္ အရင္းတေယာက္လုိ ေကာင္းၾကပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူတုိ႔ရဲ႕ ေျပာလုိက္တဲ့ စကားေလးက မျဖစ္ေတာ့ဘူးဆုိတဲ့ ကိုယ့္ရဲ႕ဆံုးျဖတ္ခ်က္ကို ခ်ဖုိ႔အတြက္ေပါ့ေနာ္။ စိတ္ထဲမွာ ေတာ္ေတာ္ကုိ စြဲသြားေစတယ္။ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ ခ်ျဖစ္သြားခဲ့တာေပါ့။ ဒါေလာက္ ငါ ႐ုိးသားေနတယ္၊ ယံုၾကည္ေအာင္ ေနတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒါေတြက သက္သက္လုပ္တာ မဟုတ္ဘူးေနာ္။ ကုိယ့္ရဲ႕ ပင္ကုိယ္က ႐ုိး႐ုိးသားသား ေနတာ။ ၿပီးေတာ့ ကုိယ္နဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ဝင္ေငြ တုိးလာတာကိုလည္း သူတုိ႔အသိပဲ။ ကုိယ့္ကို အားကိုးေနရတဲ့ အေနအထားမွာ ကုိယ့္ကို ယံုၾကည္မႈ မ႐ွိဘူးဆုိတာကေတာ့ ကုိယ့္ရဲ႕ ကိုယ္က်င့္တရားကို ေစာ္ကားတာနဲ႔ အတူတူပဲေပါ့။ လူဆုိတာကေတာ့ စကားပံုထဲက အတုိင္းပါပဲ။ မ႐ွိ ခုိးႏုိးေပါ့ေနာ္။ 

မႀကီးစန္းက အဲဒီတုန္းက မျပည့္စံုဘူး။ မျပည့္စံုေတာ့ အဲလုိမ်ိဳး သူတုိ႔ မယံုၾကည္တာေပ့ါေနာ္။ သူတုိ႔ကုိလည္း အျပစ္ေျပာလုိ႔ေတာ့ မရပါဘူး။ ဆုိေတာ့ အဲဒီမွာ ကုိယ့္ဖာသာကုိယ္ လုပ္ငန္းလုပ္ဖုိ႔ တြန္းအား ျဖစ္သြားတာေပါ့။ တခ်ိန္က်ရင္ေတာ့ ငါ မိတ္ကပ္ပညာ႐ွင္ႀကီး ျဖစ္ေအာင္…. ပညာ႐ွင္ မဟုတ္ပါဘူး… မိတ္ကပ္ဆရာႀကီး ျဖစ္ေအာင္ ႀကိဳးစားမယ္ဆုိတဲ့ စိတ္ကူးေလးနဲ႔ ဆုိင္ခြဲထြက္လုိက္တယ္။ ထြက္လုိက္တဲ့အခါမွာ ပစၥည္းမျပည့္မစံုေလးနဲ႔ေပါ့… မွန္တင္ခံုေလး တခု….။ မွန္တင္ခံုဆုိတာကလည္း မွန္ေလးတခ်ပ္နဲ႔ ခံုေလးတလံုးေပါ့…. ဒါပဲ။ ခံုဆုိတာကလည္း အိမ္က ထမင္းစားစားပြဲ အေဟာင္းေလး တလံုးေပါ့။ ပန္းကန္ေဆး ေဘစင္က ေခါင္းေလ်ာ္တဲ့ ပစၥည္းေတြ တင္ေပါ့။ ေတာ္ေတာ္ကို မျပည့္မစံုနဲ႔ လုပ္ခဲ့ရတယ္။ 

ဒါေပမယ့္ အခု ေၾကျငာေတြ ထည့္ၾကတယ္။ က်မတုိ႔ လုပ္ငန္းက ဘယ္လုိေတြ လုပ္ပါတယ္။ က်မတုိ႔က ဘယ္လုိ Service ေတြ ေပးပါတယ္… ဘယ္လုိ ဘယ္လုိ… စသျဖင့္ အဲလုိမ်ိဳး လုပ္ငန္းနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ေၾကျငာၾကတယ္။ မႀကီးစန္း တခါမွ မေၾကျငာခဲ့ဘူး။ ဘာေၾကာင့္လဲဆုိေတာ့ ကုိယ့္ရဲ႕လုပ္ငန္း ေကာင္းျခင္းသည္ ကုိယ့္လုပ္ရပ္အေပၚမွာပဲ မူတည္တယ္။ အဲဒီ လုပ္ရပ္ဆုိတာ ဟန္ေဆာင္ၿပီး လုပ္လုိ႔မရဘူး။ တကယ္လုပ္မွ၊ တကယ္တတ္မွ၊ တကယ္ေစတနာပါမွ ေပၚလြင္တာေလ။ ဆုိေတာ့ အဲဒီကေန တဆင့္စကား တဆင့္နဲ႔ေပါ့.. Customer ေတြ မ်ားလာတာ ျဖစ္တဲ့အတြက္ တမင္သက္သက္ ကုိယ့္ကုိယ္ကို ေၾကျငာစရာ မလုိခဲ့ဘူး။ အဲေတာ့ နာမည္ႀကီးတယ္ဆုိတာကလည္း ကုိယ့္ကုိယ္ကို တမင္သက္သက္ မႀကီးစန္း လုပ္ယူထားတာမ်ိဳး မဟုတ္ပဲနဲ႔ ကုိယ့္ကို ခ်စ္ၾကတဲ့ ပရိသတ္ေတြကေပါ့ေနာ္…။

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ လူဆုိတာကေတာ့ စိတ္နဲ႔ ခံစားၿပီး လက္နဲ႔ ဖန္တီးရတာပဲ။ အဲဒီအတြက္ အမွားလည္း ႐ွိမွာပဲ။ ခြ်တ္ယြင္းမႈလည္း ႐ွိမွာပဲ။ အဲဒီခြ်တ္ယြင္းမႈေတြကို ခြင့္လႊတ္တယ္။ လုိအပ္ခ်က္ေတြကို နားလည္ေပးခဲ့တယ္ ဆုိတဲ့လူေတြက မႀကီးစန္းကို ခ်စ္ၾကလုိ႔သာလွ်င္ ခြင့္လႊတ္ၿပီးေတာ့ ယေန႔ထက္ထိ ရပ္တည္ႏုိင္ေအာင္ ေဖးမလာတယ္။ မႀကီးစန္းရဲ႕ ရပ္တည္မႈက ဘာလဲဆုိေတာ့ ကုိယ့္ရဲ႕ အားေပးတဲ့ ပရိသတ္ေတြက အဓိကက လူကိုခ်စ္တဲ့အတြက္ သူတုိ႔က ႐ွိသမွ် အျပစ္ေတြကို ခြင့္လႊတ္ခဲ့ၾကတယ္။ မဂၤလာေဆာင္ဆုိရင္လည္း အၿမဲတမ္း ေနာက္က်တယ္။ ျပႆနာမ်ိဳးစံုေပါ့။ ဒါေပမယ့္ သူတုိ႔ မႀကီးစန္းကို ျမင္လုိက္တာနဲ႔ ၿပံဳးခ်ိဳၿပီးေတာ့ ဘာမွ မေျပာေတာ့ဘူး။ ခြင့္လႊတ္လုိက္ၾကတယ္။ ေနာက္တခါ ေနာက္ပြဲေတြဆုိရင္လည္း သူတုိ႔ လာအပ္ၾကတယ္။ ဒါ သူတုိ႔ မႀကီးစန္းကို ခ်စ္ၾကလုိ႔သာလွ်င္ေပါ့ေနာ္။ အဲလုိ ယူဆလုိ႔ ရတယ္။ အဲေတာ့ နာမည္ႀကီးေအာင္ တမင္သက္သက္ လုပ္ခဲ့တာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဟုိ မႀကီးစန္းက ကုိယ့္လုပ္တဲ့လုပ္ငန္းေတြအေပၚ တာဝန္ေက်ခ်င္တယ္။ ေစတနာပါခ်င္တယ္။ အဲလုိမ်ိဳးေပါ့… ကုိယ့္အလုပ္ေလးတခုကို တာဝန္ေက်ေအာင္ လုပ္ခဲ့တဲ့ သေဘာပါပဲ။ အဲဒီအတြက္ ျပန္ခံစားရတဲ့ တံု႔ျပန္မႈပဲေပါ့ေနာ္။ 

ကုိယ္က တပည့္အေနနဲ႔ ဆရာတေယာက္ဆီကေန တပည့္ခံၿပီး ပညာသင္ၾကားခဲ့တုန္းက ခံစားခ်က္ေတြကို အခုအခ်ိန္မွာ ကုိယ္က တပည့္ေတြကို ျပန္သင္ေပးတဲ့အခါ သူတုိ႔ရဲ႕ခံစားခ်က္ေတြကို မႀကီးစန္း ပုိၿပီးနားလည္ႏုိင္တယ္လုိ႔ ယံုၾကည္ပါသလား။

တကယ္ေတာ့ သူတုိ႔ကို ေျပာျပပါတယ္။ ေျပာျပတယ္ဆုိတာက မႀကီးစန္းတုိ႔ ေခတ္တုန္းက ပညာတခုကို သင္ဖုိ႔ဆုိတာ မလြယ္ဘူး။ မလြယ္ဘူးဆုိတာက နာမည္ႀကီး မိတ္ကပ္ဆရာဆုိတာက လက္ခ်ိဳးေရလို႔ ရတယ္။ ေတာ္႐ံုတန္႐ံု လူေတြကိုလည္း သူတုိ႔ လက္မခံရဲၾကဘူးေပါ့ေနာ္။ ဘယ္သူဘယ္ဝါမွန္း မသိ၊ ဘယ္လုိ စာရိတၱ႐ွိမွန္းလည္း မသိဘူးေပါ့ေနာ္။ အဲေတာ့ လက္ခံခဲ့တဲ့ ဆရာသမားကိုလည္း ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ ေနာက္တခုက အဲဒီအခါတုန္းက ကုိယ္က အလုပ္လုပ္ခ်င္တာ တခုပဲေပါ့ေနာ္။ ပညာသင္ဖုိ႔ဆုိတာက သူတုိ႔ဆီမွာ ပုိက္ဆံေပးၿပီးေတာ့လည္း မသင္ႏုိင္ဘူး။ အဲေတာ့ ေအာက္ေျခသိမ္းကစၿပီး လုပ္ၿပီး သင္ရတယ္။ တံျမက္စည္းလွည္းလည္း ကုိယ္၊ ၾကမ္းတုိက္လည္း ကုိယ္၊ အမႈိက္သြန္လည္း ကုိယ္၊ ပစၥည္းလုိလုိ႔ ေျပးဝယ္လည္း ကုိယ္၊ အဲလုိမ်ိဳးစံုေပါ့ ေအာက္ေျခသိမ္း အလုပ္မ်ိဳးစုံကုိ လုပ္ရတယ္။ ဒါေပမယ့္ လုပ္ရလုိ႔လည္း တခါမွ ေမာတယ္လုိ႔ မခံစားရဘူး။ ဒါ ငါ အလုပ္လုပ္ေနတယ္ေပါ့။ 

အခေၾကးေငြ က်လုိ႔႐ွိရင္လည္း မႀကီးစန္းက မနက္ ၂ နာရီ၊ ၃ နာရီေလာက္ လာတယ္။ မႀကီးစန္းတုိ႔ ငယ္ငယ္တုန္းကဆုိရင္ မိတ္ကပ္လိမ္းတဲ့ မနက္ ၂ နာရီ ၃ နာရီလည္း ထလိမ္းတာ။ အဲဒီအခ်ိန္ကတည္းက ကုိယ္ေရာက္ရတာေပါ့ေနာ္။ ၿပီးရင္ တေနကုန္ဆိုရင္လည္း ကုိယ္ပဲ။ အခုနက ေျပာခဲ့တဲ့ လုပ္ငန္းစဥ္ေတြ အကုန္လံုးကို ေျပးကာလႊားကာနဲ႔ ကုိယ္ပဲ။ လုပ္ၿပီးေတာ့ ညဆုိရင္လည္း ဥပမာ- Customer မကုန္မခ်င္း ၈ နာရီ၊ ၉ နာရီထိလည္း ကုိယ္ပဲ။ ကုိယ္က တေန႔မွ ခုႏွစ္က်ပ္ပဲ ရတယ္။ ခုႏွစ္က်ပ္ဆုိတာက ႏွစ္က်ပ္တုိးေပးထားတာ။ ငါးက်ပ္ပဲ ရတယ္။ တလမွာ ၁၅၀ ေလာက္ပဲ ရတယ္။ ဆုိေတာ့ ကုိယ့္ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္က ဘာလဲ။ ဒီဆရာသမားဆီမွာ ေနဖုိ႔ပဲ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္႐ွိတာဆုိေတာ့ တခါမွေတာ့ စိတ္မပ်က္မိပါဘူး။ ရသေလာက္ေလးနဲ႔ပဲ ငါးဆယ္ကို ကုိယ္သံုး၊ တရာကို မိဘကို ေပးေပါ့။ မိဘအေနနဲ႔ကလည္း ေလာက္တယ္ေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ ကုိယ္ေပးတဲ့ ပုိက္ဆံေလးက အေထာက္အကူ ျဖစ္ေပါ့။ အခုက ေျပာသလုိပါပဲ။ မနက္အေစာႀကီး ထလာလုိ႔ ဆရာက မနက္က်ရင္ လက္ဖက္ရည္တခြက္ေသာက္ေပါ့။ တုိက္တယ္။ လက္ဖက္ရည္ဆုိတာက လက္ဖက္ရည္ တခုတည္းပါပဲ။ က်န္တာ ဘာမွ မပါဘူး။ 

လက္ဖက္ရည္တခြက္နဲ႔ ေနလုိက္တာ ေန႔ခင္း ထမင္းစားခ်ိန္ အထိပဲ။ ေန႔ခင္းထမင္းစားခ်ိန္က်ေတာ့လည္း ကုိယ္က မုိးမလင္းခင္ကတည္းက လာတဲ့သူဆုိေတာ့ ထမင္းခ်ိဳင့္ ဘယ္ပါမလဲ။ မပါဘူး။ အဲေတာ့ သင္တန္းတက္တဲ့သူေတြဆီက ဟုိလူ႔ဆီက တဇြန္းစား၊ ဒီလူ႔ဆီက တဇြန္းစား အဲလုိမ်ိဳးနဲ႔ ေနခဲ့ရတယ္။ အဲေတာ့ ကုိယ့္ကေလးေတြ က်လုိ႔႐ွိရင္ အဲလုိမ်ိဳး အႏွိမ္ခံရတဲ့ဘဝ မျဖစ္ေစခ်င္ဘူး။ အဲလုိမ်ိဳး မျဖစ္ေစရဘူးဆုိၿပီး သူတုိ႔ကုိ ကုိယ့္ဖက္က လုိေလေသး မ႐ွိေအာင္ ထားေပးတယ္။

ဒါေပမယ့္ တခါတခါက်ေတာ့ အလုပ္တန္ဖုိးကို သူတုိ႔ေတြ နားမလည္ဘူးေပါ့ေနာ္။ ျဖစ္ေနတဲ့ ျပႆနာတခုက ဘာလဲဆုိေတာ့ မႀကီးစန္းဆီမွာ အလုပ္လာေတာင္းၾကတယ္။ သနားပါတယ္ ကဲ လက္ခံလုိက္ဆုိေတာ့ အလြယ္တကူ ဝင္လာတယ္။ 

အလြယ္တကူပဲ ျပန္ထြက္သြားၾကတယ္။ လုပ္ငန္းတခုမွာ အလြယ္တကူ ဝင္၊ အလြယ္တကူ ထြက္သြားရေတာ့ သူတုိ႔မွာ ဆံုး႐ံႈးတယ္လုိ႔ မယူဆဘူး။ ေနာက္တဆုိင္ကို ေရာက္သြားတယ္။ အဲဒီမွာလည္း ေနလုိ႔ထုိင္လုိ႔ အဆင္မေျပရင္ ေနာက္တဆုိင္ကို ေရာက္သြားျပန္တယ္။ ဆုိေတာ့ ကေလးေတြမွာက ခုိင္မာတဲ့ဆံုးျဖတ္ခ်က္ မ႐ွိသလုိပဲ။ ၿပီးေတာ့ ေ႐ွ႕ေရးကိုလည္း မပူတတ္ၾကဘူး။ အမွန္အတုိင္းေျပာရရင္ေတာ့ ကုိယ့္ကုိယ္ကို မခ်စ္တတ္ၾကဘူးေပါ့။ တကယ္က ကုိယ့္ကိုယ္ကို ခ်စ္ရမွာေလ။ ငါ ပညာတခုကို တတ္ေအာင္ သင္ရမယ္။ သင္တဲ့အခါ အဆင္ေျပတာလည္း ႐ွိမယ္။ အဆင္မေျပတာလည္း ႐ွိမယ္။ ကုိယ့္ဖက္က အနစ္နာခံရတဲ့အခါလည္း ခံရမယ္။ သုိ႔ေသာ္ တခ်ိန္က်ရင္ ငါ ေနရာတခုကို ရရမယ္ဆုိတဲ့ ႀကီးမားတဲ့ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေပါ့… ကုိယ့္ကိုယ္ကို တေန႔က်ရင္ ဘာျဖစ္ရမယ္ဆုိတဲ့ ရည္မွန္းခ်က္ေလးေတာ့ ႐ွိသင့္တယ္လုိ႔ မႀကီးစန္းထင္တယ္။ 

မႀကီးစန္းဆီမွာ ပညာသင္တဲ့ ကေလးေတြကို ထမင္းေကြ်းထားတယ္။ ေနာက္ၿပီးေတာ့ ပညာသင္တဲ့အတြက္ အခေၾကးေငြလည္း ရတယ္။ ကုိယ္က သူတုိ႔ကုိ မုန္႔ဖုိးျပန္ေပးတယ္။ ေဩာ္ သူတုိ႔ သြားတဲ့လာတဲ့ စရိတ္႐ွိမယ္။ Breakfast စားရင္ ဗုိက္ဆာေနမွာေပါ့.. ဆုိၿပီး စာနာၿပီးေတာ့ ကုိယ့္ဖက္က ေပးတယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲဒါေတြ အားလံုးက အလြယ္တကူ ရေနတဲ့အခါက်ေတာ့ သူတုိ႔ေတြက တန္ဖုိးထားရေကာင္းမွန္း မသိၾကဘူး။ အခုေခတ္ကေလးေတြနဲ႔ ကြာတာမ်ိဳးေပါ့ေနာ္။ တခါတေလက်ေတာ့လည္း သူတုိ႔ကို နားလည္ေအာင္ ေျပာျပတယ္။ ဟဲ့… မိတ္ကပ္လိမ္းတယ္ဆုိတာလုိ႔ ခ်မ္းသာေအာင္ လူတုိင္း လုပ္လုိ႔ရတယ္။ ခ်မ္းသာတဲ့သူေတြ အမ်ားႀကီး။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီ ခ်မ္းသာတယ္ဆုိတဲ့ သူေတြအားလံုးက ႏုိင္ငံေတာ္ သမၼတအိမ္ေတာ္ကို ဝင္ခ်င္တဲ့အခ်ိန္ ဝင္လုိ႔မရဘူး။ မိတ္ကပ္ဆရာေတြက အလြယ္တကူ ဝင္လုိ႔ရတယ္။ ေနာက္ၿပီးေတာ့ မိတ္ကပ္လိမ္းတယ္ဆုိတဲ့သူကို ေနရာထုိင္ခင္းကအစ ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ ေနရာမွာ ဧည့္ခံတာမ်ိဳးေတြနဲ႔ ေနရာေပးခံရတယ္။ အဲဒါမ်ိဳးေပါ့။ ဒီအလုပ္ဆုိတာ မြန္ျမတ္ပါတယ္။ လူေတြကို လွဖုိ႔၊ စိတ္ခ်မ္းသာေစဖုိ႔ ကုိယ့္ရဲ႕အတတ္ပညာနဲ႔ ဖန္တီးေပးရတာ ျဖစ္တဲ့အတြက္ မြန္ျမတ္ပါတယ္ဆုိၿပီး ဝါသနာပါတဲ့လူေတြ၊ ဆြဲေခၚလုိ႔ ရႏုိင္မယ့္လူေတြကို ကုိယ့္ဖက္က ဆံုးမတာမ်ိဳးေတြ ႐ွိပါတယ္။

မႀကီးစန္းတုိ႔ ငယ္ငယ္တုန္းကေတာ့ မိန္းမလ်ာေတြဆုိတာ ႐ွားတယ္လုိ႔ ေျပာခဲ့တယ္။ အခုခ်ိန္မွာက်ေတာ့ ေပါလာၿပီလုိ႔ ေျပာလုိ႔ ရႏုိင္ပါသလား။ ဒီဘက္ေခတ္နဲ႔ မႀကီးစန္းတုိ႔ ငယ္ငယ္တုန္းက ေခတ္ၾကားထဲမွာ ဘာေတြ ကြာျခားသြားၿပီလဲဆုိတာကို သိခ်င္ပါတယ္။

ငယ္ငယ္တုန္းကဆုိရင္ လမ္းထြက္လုိ႔႐ွိရင္ အရမ္းအစအေနာက္ ခံရတယ္။ ပံုမက်ပန္းမက် ျဖစ္ေနမွာေပါ့ေလ။ အခုကေလးေလးေတြ၊ အငယ္ေလးေတြ စကားေျပာတာ၊ ဆုိတာ လက္ဟန္ေျခဟန္ ျပာယာခတ္ေနတာကုိ ကုိယ္ေတြက ဟဲ့…. ၾကည့္စမ္း ေယာက္ယက္ကုိ ခတ္ေနတာပဲ ဆုိသလုိမ်ိဳးေပါ့။ ဆုိေတာ့ ကုိယ္ေတြေခတ္တုန္းကလည္း ဒီလုိမ်ိဳး ျဖစ္မွာပဲ။ အခုေခတ္မွာေတာ့ ပုိၿပီးလည္း ဆုိးလာတယ္။ မ်ားလည္း မ်ားလာတယ္။ သူတုိ႔အတြက္ အခြင့္အေရးေတြကလည္း အမ်ားႀကီးေပါ့ေနာ္။ ဥပမာ-မိတ္ကပ္ပညာေတြဆုိရင္ အင္တာနက္မွာ ၾကည့္ၿပီးေတာ့ ေလ့လာလုိ႔ ရတယ္။
မႀကီးစန္းတုိ႔ ေခတ္တုန္းက အင္တာနက္မေျပာနဲ႔ မဂၢဇင္းေတာင္မွ သေျပတုိ႔၊ ေသြးေသာက္တုိ႔ေလာက္ပဲ ထြက္တာေလ။ သံုးေလးအုပ္ေလာက္ပဲ။ ဒီထက္ပုိၿပီး မထြက္ဘူး။ ဂ်ာနယ္လည္း မ႐ွိဘူး။ ႏုိင္ငံျခားမဂၢဇင္းဆုိတာကလည္း သူမ်ားသေဘၤာသားေတြ ႏုိင္ငံျခားသြားၿပီးေတာ့ ပါလာတဲ့စာအုပ္ေလာက္ပဲ ျမင္ဖူးတယ္။ ဆုိေတာ့ ေတာ္ေတာ္႐ွား႐ွားပါးပါး ေခတ္ႀကီးထဲမွာ ႏုိင္ငံျခား႐ုပ္႐ွင္ဆုိရင္ အနီးစပ္ဆံုး အိႏၵိယ႐ုပ္႐ွင္ေတြ ႐ွိမယ္။ အဲဒီမွာ ဘယ္မင္းသမီး ဘယ္လုိ ဆံထံုးထံုးသလဲေပါ့… အဲလုိမ်ိဳး ကုိယ္ လက္လွမ္းမီွသေလာက္ေလးနဲ႔ အတတ္ပညာကို ေလ့လာရတာမ်ိဳးေပါ့။ 

အခုေခတ္ကေလးေတြမွာက်ေတာ့ ပုိၿပီးေတာ့ သူတုိ႔အတြက္ အခြင့္အလမ္းေတြ မ်ားလာတယ္။ မႀကီးစန္းတုိ႔ ေခတ္ထက္ကို ေနရထုိင္ရတာ ပုိၿပီးေတာ့ အရမ္းကို ေပါ့ေပါ့ပါးပါးနဲ႔ လူေတြရဲ႕ တေျပးညီ ဆက္ဆံျခင္းကို ခံရတဲ့ အေနအထားမ်ိဳးေတြ ေရာက္လာတယ္။ မႀကီးစန္းတုိ႔ ေခတ္တုန္းက လူၾကားထဲ ထြက္ဖုိ႔ကို ေတာ္ေတာ္ ေၾကာက္ရတယ္။ အစအေနာက္ခံရတယ္။ ၿပီးရင္ မတူသလုိ မတန္သလုိမ်ိဳး ဟုိ ဘယ္လုိေျပာမလဲ… လူေတြနဲ႔ ေပါင္းစပ္လုိ႔ မရတဲ့ သတၱဝါတေကာင္လုိမ်ိဳး သေဘာထားၾကတယ္။ အဓိက မႀကီးစန္း ေၾကာက္တာက အဲဒါေလ။ 

မိန္းမလ်ာလူတန္းစားကို လူေတြ အထင္ေသးမွာကို သိပ္ေၾကာက္တာပဲ။ ႏွိမ္မွာကုိလည္း အရမ္းေၾကာက္တယ္။ ကုိယ္တင္ မဟုတ္ဘူး။ အားလံုးကိုေပါ့ေနာ္ ႏွိမ္မွာကို ေၾကာက္တယ္။ မႀကိဳက္ဘူး။ အားနည္းတဲ့ လူတေယာက္လုိမ်ိဳး၊ ႐ြံစရာ သတၱဝါတေကာင္လုိမ်ိဳး၊ ေနာက္ တန္ဖုိးမ႐ွိတဲ့ လူတေယာက္လုိမ်ိဳး သတ္မွတ္တာ မႀကိဳက္ဘူး။ လူပဲ။ လူကို လူလုိပဲ အတူတူပဲ ဆက္ဆံေစခ်င္တယ္။ အဲဒီေတာ့ မႀကီးစန္းရဲ႕ အခုလက္႐ွိ ရည္႐ြယ္ခ်က္က ဘာလဲဆုိေတာ့ ဒီေလာကႀကီးတခုလံုးက ငါတုိ႔ေတြက အထင္ေသးစရာ မဟုတ္ဘူး။ လူတန္းေစ့တယ္။ ငါတုိ႔ေတြကလည္း နင္တုိ႔ေတြလုိ ရင္ေဘာင္တန္းႏုိင္တယ္ ဆုိတာ ျပခ်င္တယ္။
အခုေခတ္ ကေလးေတြကေတာ့ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ သူတုိ႔ရဲ႕ ႐ွင္သန္ရာ ဘဝတခုအတြက္ သူတုိ႔ရဲ႕ Education နဲ႔ ပတ္သက္လုိ႔လည္း အရမ္းကို မႀကီးစန္းတုိ႔ထက္ ပညာေတာ္တဲ့ ကေလးေတြ အမ်ားႀကီး ႐ွိတယ္။ ခ်ီးက်ဴးတယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အတတ္ပညာပုိင္းဆုိင္ရာ ဆုိလုိ႔႐ွိရင္လည္း ဒီလုိမ်ိဳး နည္းပညာေတြ တုိးတက္လာတဲ့အတြက္ေၾကာင့္ ေလ့လာသင္ယူႏုိင္မႈ အခြင့္အေရးေတြ အမ်ားႀကီး ႐ွိတယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဘယ္လုိဘဝမ်ိဳးပဲ ပုိင္ဆုိင္ပါေစ၊ မိန္းမလ်ာပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ေယာက္်ားလ်ာပဲျဖစ္ျဖစ္၊ အေျခာက္ပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ေယာက္်ားပဲျဖစ္ျဖစ္၊ မိန္းမပဲျဖစ္ျဖစ္…တန္ဖုိး႐ွိတဲ့ လူတေယာက္… တုိင္းျပည္က အားကိုးရတဲ့ လူတေယာက္ မဟုတ္ရင္ေတာင္ ကုိယ့္မိဘ ညီအကိုေမာင္ႏွမ၊ ကုိယ့္ပတ္ဝန္းက်င္က အားထားရတဲ့ လူတေယာက္ ျဖစ္ေစခ်င္တယ္။ ႀကိဳးစားေစခ်င္တယ္။

မႀကီးစန္းလုိမ်ိဳး မိန္းမပံု ဝတ္စားဆင္ယင္တဲ့သူေတြကို ဘယ္လုိမ်ိဳး အႀကံျပဳခ်င္ပါသလဲ။
ဘယ္လုိပဲ ဝတ္သည္ျဖစ္ေစ ကုိယ့္ရဲ႕ စိတ္ႀကိဳက္ေပ့ါေနာ္။ ဒါေပမယ့္ တခုသတိျပဳသင့္တာက သတိျပဳသင့္တယ္ဆုိတာက တကူးတက လုပ္ခုိင္းတာေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ မႀကီးစန္းက ပင္ကုိယ္ကတည္းက အေနေအးတယ္။ ေက်ာင္းမွာလည္း အေနေအးတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေအးတယ္ဆုိတာက ေပ်ာ့ညံ့တာေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ အခြင့္အေရးႀကံဳလာရင္ေတာ့ အသံုးခ်တတ္တဲ့ ခြန္အားေတြ ႐ွိတယ္။ ဒါေပမယ့္ မိန္းမလ်ာဆုိတာက မိန္းမစိတ္ေပါက္တဲ့အတြက္ကို မိန္းမနဲ႔ေတာ့ သြင္ျပင္လကၡဏာ မတူရင္ ေနပါေစ။ လႈပ္႐ွားမႈေလးေတာ့ တူေစခ်င္တယ္။ စိတ္ထားေလးေတာ့ တူေစခ်င္တယ္ေပါ့ေနာ္။ အခုေခတ္ မႀကီးစန္းရဲ႕ ကေလးေတြကို ေျပာျဖစ္တယ္။ နင္တုိ႔ေတြ မိန္းမလုိ ဝတ္ထားၾကတာက မိန္းမစိတ္ေပါက္လုိ႔ ဝတ္ထားတာ မဟုတ္ဘူး၊ အေျခာက္စိတ္ေပါက္လုိ႔ ဝတ္တာ။ မိန္းမစိတ္ေပါက္တယ္ဆုိတာက ဥပမာ- ခ်က္တယ္ ျပဳတ္တယ္ဆုိရင္လည္း ဝါသနာပါရမယ္။ 

သိမ္းတာဆည္းတာလည္း ဝါသနာပါရမယ္။ အရာရာ ကုိင္တာတြယ္တာ၊ သိမ္းတာဆည္းတာကအစ သိမ္သိမ္ေမြ႔ေမြ႔ေလးနဲ႔ စည္းကမ္းတက်ေလး ႐ွိေနရမယ္ေပါ့ေနာ္။ မႀကီးစန္းတုိ႔ မိန္းမစိတ္ေပါက္တာက မိန္းမျဖစ္ခ်င္ၾကတာ။ ငါတုိ႔ကုိယ္ ငါတုိ႔ အေျခာက္လုိ႔လည္း တခါမွ မယူဆဘူး။ မႀကီးစန္း တပည့္ထဲမွာ မိန္းမလုိ ဝတ္တ့ဲလူေတြ ႐ွိတယ္။ မိန္းမလုိပဲ ဝတ္ထားတယ္။ သုိ႔ေသာ္ သူတုိ႔ ဒီပစၥည္းဆုိ ဒီနားမွာကို ဒီနားမွာခ်။ ဒီပစၥည္းကို ဒီနားမွာ သိမ္းမယ္ဆုိ မသိမ္းပဲ ႏွစ္ရက္ေလာက္ မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ၿပီး မသိမ္းပဲထား။ အျပင္က ျပန္လာတယ္ဆုိ မသိမ္းပဲ ေတြ႔တဲ့ေနရာမွာထားၿပီး သူဖာသာသူ လက္လြတ္စပယ္ ေနၾကတာဆုိေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ မင္းတု႔ိ မလုပ္ရဘူးလုိ႔…။ လူဆုိတာ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ မိန္းမစိတ္ ေပါက္ၿပီ ဆုိကတည္းက မိန္းမရဲ႕ Nature အတုိင္း ျဖစ္ေနရမယ္ေပါ့ေနာ္။ 

ဆုိေတာ့ အဲလုိမ်ိဳး မိန္းမလုိ ဝတ္တယ္ဆုိကတည္းက ထုိနည္းလည္းေကာင္းေပါ့ေနာ္။ အေျခာက္မုိ႔လုိ႔ မိန္းမပံုဝတ္တယ္ဆုိေပမယ့္ ကုိယ့္ရဲ႕ ကုိယ္ေနဟန္ထားနဲ႔ လုိက္ဖက္ညီေအာင္ ဝတ္သင့္တယ္။ မႀကီးစန္းကေတာ့ ထမိန္ဝတ္တယ္ဆုိတာ ကုိယ့္ရဲ႕ကုိယ္ခႏၶာက ထမိန္နဲ႔မွ လုိက္တယ္။ ေဘာင္းဘီနဲ႔ဆုိ လံုးဝအဆင္မေျပဘူး။ ေဘာင္းဘီနဲ႔ ႐ုိက္ထားတဲ့ ဓါတ္ပံုေတြကို တျခား လူေတြကလည္း မႀကိဳက္ၾကဘူး။ ဗမာလုိ ရင္ဖံုးအကၤ်ီ ဝတ္တာကို လူေတြက ပုိႀကိဳက္ၾကတယ္။ ကုိယ္ကုိယ္တုိင္လည္း ျမန္မာရင္ဖံုးအကၤ်ီကို ပုိႀကိဳက္တယ္။ မႀကီးစန္းက ပုခံုးေလ်ာေတာ့ ဗမာရင္ဖံုးအက်ၤီနဲ႔ ပုိလုိက္တယ္။ ဆုိေတာ့ အဓိကက မိန္းမလုိ ဝတ္ခ်င္တယ္ဆုိရင္ မိန္းမလုိ သိမ္ေမြ႔တဲ့စိတ္ကေလး ထားေပါ့။ ေနာက္ၿပီးေတာ့ မိန္းမစိတ္ေပါက္လုိ႔ မိန္းမလုိ ဝတ္တာ။ ေတာ္႐ံုတန္႐ံု မိန္းမစိတ္မေပါက္ပဲနဲ႔ မိန္းမလုိ ဝတ္ရဲတဲ့သတၱိ႐ွိဖို႔ မလြယ္ဘူး။ အဲဒီေတာ့ ဝတ္ၿပီးရင္ မိန္းမဆန္တဲ့ အျပဳအမူအေနအထုိင္ေလး ႐ွိေစခ်င္တာေပါ့ေနာ္။ အဲဒါေလး ေျပာခ်င္ပါတယ္။ 

မိန္းမလ်ာတေယာက္ဟာ ခ်စ္သူအစစ္ ရဖုိ႔ဆုိတာ ခက္ခဲတယ္။ ရခဲ့ရင္လည္း ကုိယ့္ရဲ႕စည္းစိမ္ ဓနဥစၥာေတြကို မက္ေမာလြန္းလုိ႔ေပါ့ေနာ္။ အဲဒီအေပၚမွာေရာ မႀကီးစန္း ဘယ္လုိ ျမင္ပါသလဲ။
ဒါကေတာ့ အမ်ိဳးမ်ိဳး႐ွိပါလိမ့္မယ္။ မႀကီးစန္း ေတြ႔ခဲ့တဲ့ ခ်စ္သူေတြက အဲလုိမ်ိဳး မဟုတ္ပါဘူး။ သူတုိ႔မႀကီးစန္းကို တကယ့္ကို ခ်စ္ခဲ့ၾကပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အေၾကာင္း တခုေၾကာင့္…ေပါ့။ အေၾကာင္း တခုေၾကာင့္ ဆုိတာကေတာ့ မိန္းမမဟုတ္တဲ့အတြက္ တခ်ိန္က်ရင္ အထားသြားခံရမယ္။ လူတေယာက္ရဲ႕ ဖီလင္က သူ ဟန္ေဆာင္ေနတာလား၊ တကယ္လားဆုိတာ အတူေနၾကည့္ရင္ သိပါတယ္။ ပစၥည္းဥစၥာကို မက္လုိ႔လာတယ္ဆုိရင္ အဲဒီလူဟာ Money boy ျဖစ္သြားမွာေပါ့။ 

ဝတ္ေက်းတန္းေက်ပဲ ျဖစ္ေနမွာေပါ့ေနာ္။ ဆုိေတာ့ အဲလုိမ်ိဳး ေလာကႀကီးထဲမွာ ႐ွိပါလိမ့္မယ္။ ဒီလုိမ်ိဳး မႀကီးစန္းတုိ႔လုိ လူမ်ိဳးေတြအေပၚမွာ လုပ္စားေနတဲ့ လူမ်ိဳးေတြလည္း ႐ွိပါလိမ့္မယ္။ အဲဒါကေတာ့ လူတေယာက္ရဲ႕ ပင္ကုိယ္စိတ္ဓါတ္နဲ႔ ဆုိင္မယ္ ထင္ပါတယ္။ 

ျမန္မာႏုိင္ငံမွာ လုပ္ငန္းခြင္ထဲ မိန္းမပံုဝတ္ၿပီး အလုပ္လုပ္မယ္ဆုိရင္ အခက္အခဲေတြ အမ်ားႀကီး ႐ွိႏုိင္ေသးတယ္လုိ႔ ထင္ပါတယ္။ အဲဒီအေပၚ မႀကီးစန္းရဲ႕ အျမင္ေလးကို သိခ်င္ပါတယ္။
အဝတ္အစားကေတာ့ ႐ံုးမွာလုပ္တဲ့လူဆုိရင္ ႐ံုးဝန္ထမ္းတဦးအေနနဲ႔ေပါ့ေနာ္… အစုိးရနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ ဝန္ထမ္းဆုိရင္ေတာ့ သူတုိ႔ရဲ႕ Rules အရ ကုိယ္က မိန္းမစိတ္ေပါက္ေပမယ့္ မိန္းမလုိ ဝတ္တာကေတာ့ မသင့္ေတာ္ဘူးလုိ႔ ထင္ပါတယ္။ ဥပမာ- Shopping Center တခုမွာ Cosmetic ေကာင္တာက ဝန္ထမ္းေတြဆုိရင္ေတာ့ မိန္းမလုိဝတ္တာက သင့္ေတာ္တယ္ေလ။ သူတုိ႔အတြက္ ျပႆနာလည္း မ႐ွိဘူး။ ေျပာစရာလည္း မလုိဘူး။ ကုမၸဏီဝန္ထမ္း ျဖစ္ေစဦး။ ကုမၸဏီက ဒါ႐ုိက္တာ အုိေကတယ္၊ ကုိယ္လည္း အုိေကတယ္ဆုိရင္ ဝတ္လုိ႔ရတယ္။ 

ေဘာင္ခတ္တယ္ ဆုိတာကေတာ့ မျဖစ္သင့္တဲ့ ကိစၥတခုလုိ႔ ထင္တယ္။ လူတေယာက္မွာ သူ႔ရဲ႕စိတ္ႀကိဳက္ လြတ္လပ္ခြင့္ ႐ွိတယ္။ ယူဆခြင့္ ႐ွိတယ္။ ဝတ္ဆင္ခြင့္ ႐ွိတယ္။ ဒါကေတာ့ လူတေယာက္ရဲ႕ Human Rights ေပါ့ေနာ္။ 

ေဘာင္ခတ္တယ္ဆုိတာမွာလည္း ဥပမာ- ေက်ာင္းဆရာတေယာက္ ျဖစ္ေနတယ္ ဆုိရင္ေတာ့ ေနာက္တြဲဆံထံုးနဲ႔ ဆြဲျခင္းနဲ႔ သြားလုိ႔ေတာ့ မရဘူးေပါ့ေနာ္။ ဒါကေတာ့ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေက်ာင္းဆရာဆုိတဲ့ ဂုဏ္နဲ႔ေတာ့ လည္ကတံုးနဲ႔၊ တုိက္ပံုနဲ႔၊ ပုဆုိးနဲ႔ေတာ့ ဝတ္ရမွာေပါ့။ အိမ္ေရာက္လုိ႔႐ွိရင္ေတာ့ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဝတ္….. ရတာေပါ့။ ထုိနည္းလည္းေကာင္းပဲ။ အစုိးရ႐ံုးတ႐ံုးရဲ႕ အရာ႐ွိျဖစ္ေနရင္ ေအာက္ကဝန္ထမ္းေတြ ေလးစားေအာင္ ကုိယ္က မည္သုိ႔ပင္ ျဖစ္ေနပါေစ၊ မည္သည့္ဘဝကိုပဲ ပုိင္ဆုိင္ေနပါေစ၊ သူ႔လုပ္ငန္းခြင္ရဲ႕ ေလးစားမႈ ရယူဖုိ႔အတြက္ သူဟာ သူ႔ရာထူးနဲ႔ ကုိက္ညီတဲ့ ဝတ္စားဆင္ယင္မႈ ႐ွိသင့္တယ္လုိ႔ မႀကီးစန္း ထင္ပါတယ္။ ေဘာင္ခတ္တယ္ဆုိတာထက္ လုပ္ငန္းသေဘာသဘာဝနဲ႔ ပုိၿပီးေတာ့ သက္ဆုိင္ပါလိမ့္မယ္လုိ႔ ထင္ပါတယ္။

လိင္တူခ်စ္သူေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ေၾကာက္လန္႔ၾကတဲ့ ပုဒ္မ ၃၇၇ နဲ႔ပတ္သက္ၿပီး မႀကီးစန္းအေနနဲ႔ ဘယ္လုိျမင္ပါသလဲဆိုတာ သိပါရေစ။
လူ႔ေဘာင္ လူ႔ေလာကမွာ ဒီလုိမ်ိဳး မေနရဘူးလုိ႔ သတ္မွတ္ထားေသာ္ျငားလည္း ( ပုဒ္မအရသာ တားျမစ္ထားေသာ္ျငားလည္း) ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း (အတိအလင္း) ေနေနၾကတဲ့သူေတြ အမ်ားႀကီး ႐ွိတယ္။ မႀကီးစန္းတုိ႔ ငယ္ငယ္တုန္းကလုိ သိပ္ၿပီးေတာ့ တင္းတင္းၾကပ္ၾကပ္ မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ သုိ႔ေသာ္ အတိအလင္းေပါ့။ ဒါမ်ိဳးကို ခြင့္ျပဳတယ္ဆုိရင္ေတာ့ အေကာင္းဆံုးေပါ့။ ကမၻာ့ႏုိင္ငံ အေတာ္မ်ားမ်ားမွာလည္း ဒါမ်ိဳးကို ခြင့္ျပဳေနၾကၿပီ ဆုိေတာ့…။ ဘာျဖစ္လုိ႔လဲဆုိေတာ့ မခ်စ္ပဲလည္း ေနၾကမွာလည္း မဟုတ္ဘူး၊ မအိပ္ပဲလည္း ေနၾကမွာလည္း မဟုတ္ဘူး၊ မဆက္ဆံပဲလည္း ေနၾကမွာလည္း မဟုတ္ဘူးေလ။ ဆုိေတာ့ နားလည္မႈေလး ေပးလုိက္ရင္ေတာ့ အေကာင္းဆံုးပဲေပါ့ေနာ္။ 

အခုခ်ိန္မွာဆုိရင္ ျမန္မာျပည္ႀကီးဟာ လူ႔အခြင့္အေရးနဲ႔ ပတ္သက္လုိ႔လည္း တုိးတက္ထြန္းကားလာေနၿပီ။ အဲဒီအခါမ်ိဳးမွာ လိင္တူခ်စ္သူ အခြင့္အေရးဟာ ျမန္မာႏုိင္ငံနဲ႔လည္း သင့္ေတာ္တယ္လုိ႔ ထင္ပါသလား။
ေ႐ွး႐ုိးစြဲ လူေတြ နည္းသြားရင္ေတာ့…..။ မႀကီးစန္းတုိ႔ Generation နဲ႔ မျဖစ္ႏုိင္ဘူး ထင္တယ္။ Next Generation ႏွစ္ခုေလာက္ဆုိရင္ေတာ့ အုိေကမယ္ ထင္ပါတယ္။ 

ရိမ္းဘုိးမဂၢဇင္း စာဖတ္သူေတြကုိ မႀကီးစန္းအေနနဲ႔ ဘာေတြမ်ား ျဖည့္စြက္အႀကံေပး ေျပာဆုိလုိသလဲ။
အမွန္ေတာ့ မႀကီးစန္း ေျပာထားခဲ့တဲ့ အထဲမွာလည္း ပါၿပီးပါၿပီ။ မိန္းမလ်ာျဖစ္လုိ႔ လူေတြက ႏွိမ္တယ္၊ ႐ႈတ္ခ်တယ္၊ အပယ္ခံရတယ္ဆုိတာကို မႀကီးစန္း လံုးဝမျဖစ္ေစခ်င္ဘူး။ မႀကိဳက္ဘူးေပါ့ေနာ္။ ကိုယ့္ကို လုပ္ရင္လည္း မႀကိဳက္ဘူး။ ကုိယ့္ကဲသုိ႔ ဘဝတူေတြကိုလည္း အဲလုိ ဆက္ဆံရင္ မႀကိဳက္ဘူး။ မည္သူပင္ျဖစ္ေစ။ လူတေယာက္ဟာ သူဟာ လူပဲ။ လူကို လူလုိပဲ သတ္မွတ္ေစခ်င္တယ္။ သူသည္ ေလာကထဲမွာ တန္ဖုိး႐ွိတဲ့သူတေယာက္ မဟုတ္ရင္ေတာင္မွ တေဒါင့္တေနရာမွာ အသံုးဝင္တဲ့သူေလး တေယာက္ ျဖစ္တယ္ဆုိပင္ ဒီလူတေယာက္ရဲ႕ဘဝက ေက်နပ္စရာ ေကာင္းေနၿပီေပါ့ေနာ္။
အဲေတာ့ မႀကီးစန္းကဲ့သို႔ေသာ ဘဝတူ မိန္းမလ်ာေတြကိုေပါ့…။ ေလာကႀကီးထဲမွာ ေယာက်္ားလ်ာနဲ႔ မိန္းမလ်ာမွာ ေယာက္်ားလ်ာေတြကို လူေတြက သိပ္မေျပာၾကဘူး။ 

ဘာျဖစ္လုိ႔လဲဆုိေတာ့ ေယာက္်ားစိတ္ ေပါက္တာက ျမင့္ျမတ္တာေပါ့… ဗမာအယူအဆအရေပါ့။ မႀကီးစန္းတုိ႔ ငယ္ငယ္ေလးတုန္းကလည္း ဒီလုိေျပာခဲ့တယ္။ မင္းကြာ ယုတ္ညံ့တဲ့ မိန္းမစိတ္ေပါက္တယ္။ ေယာက္်ားေလးဆုိတာ ဘုရားဆုပန္လုိ႔ရတဲ့ အေနအထားတခုကို မင္းတုိ႔က ယုတ္ည့ံတဲ့ဘဝကိုမ်ား ဆင္းခ်င္တယ္။ 

ဟုတ္တယ္။ ေယာက္်ားေလးဘဝက ျမင့္ျမတ္တယ္။ မိန္းမလ်ာေတြက ယုတ္ညံ့တယ္။ ေယာက္်ားေလးဘဝက ဘုရားဆု ပန္လုိ႔ရတယ္။ ဒါေပမယ့္ အခု ဘုရားျဖစ္တဲ့သူ ဘယ္ႏွစ္ေယာက္႐ွိလဲ။ ဘုရားျဖစ္တဲ့သူ ဘယ္ႏွစ္ေယာက္မွ မ႐ွိဘူး။ ေယာက္်ားတုိင္း ဘုရားမျဖစ္ဘူး။ ေနာက္တခုက ေယာက္်ားေလးထဲမွာ ျမင့္ျမတ္တဲ့ ေယာက္်ားေလး ဆုိတာကေကာ အမ်ားႀကီး ႐ွိလုိ႔လား။ စံထားေလာက္တဲ့ ေယာက္်ားဆုိတာ လက္ခ်ိဳးေရလုိ႔ ရေနပါတယ္။ 

အဲေတာ့ အေျခာက္ျဖစ္သည္ျဖစ္ေစ၊ ေယာက္်ားျဖစ္သည္ျဖစ္ေစ သူသည္ သူ႔ဘဝမွာ အမဲစက္ မျဖစ္ဖုိ႔၊ ပတ္ဝန္းက်င္ကို ဒုကၡမေပးဖုိ႔၊ မိသားစုမွာ အေႏွာင့္အယွက္ မေပးဘူးဆုိရင္ သူသည္ ေလာကမွာ ႐ွင္သန္ဖုိ႔ သင့္ေတာ္တဲ့သူ တေယာက္ပဲ။ မႀကီးစန္း အခုနက ေျပာခဲ့သလိုပဲ။ ကုိယ္သည္ အႏွိမ္ခံဘဝ၊ အပယ္ခံဘဝ မျဖစ္ေအာင္ေပါ့ေနာ္ ကုိယ့္ရဲ႕ေလာက၊ သဘာဝ၊ လူေတြၾကားထဲမွာ တေဒါင့္တေနရာကေန တန္ဖုိး႐ွိတဲ့ လူေလး ျဖစ္ေစခ်င္တယ္။ ကုိယ့္ေလာကႀကီးကို အမဲစက္ မျဖစ္ေအာင္၊ မညစ္ႏြမ္းေအာင္ လုပ္တဲ့ လူေတြ ျဖစ္ေစခ်င္တယ္။ ေနာက္တခုက တတ္ႏုိင္သေလာက္ေပါ့.. ကုိယ့္မိသားစုဆုိ မိသားစုမွာ အားကိုးအားထား ျပဳရတဲ့သူ ျဖစ္ေစခ်င္တယ္။ ကုိယ့္ပတ္ဝန္းက်င္မွာဆုိရင္လည္း ကုိယ့္ပတ္ဝန္းက်င္က အားကိုးအားထား ျပဳရတဲ့သူ ျဖစ္ေစခ်င္တာေပါ့ေနာ္။

Credit: www.colorsrainbow.com