တျဖည္းျဖည္းနက္ရႈိင္းလာေသာ ေႏြဦးညတြင္ လမင္းၾကီးက သိပ္သည္းစြာ
သာယာ ေနသည္။ ပ်င္းရိေလးတြဲ႕စြာ စီးဆင္းေနေသာ ျမစ္ျပင္က်ယ္ၾကီးကို ညွင္းေလႏုႏုက က်ီစယ္ေခ်ာ့ျမဴေပးေန၏။
ေသာင္ျပင္သဲမ်ားက လေရာင္ ေအာက္တြင္ ေဖြးေဖြးလက္ေနသည္။ အင္းဆက္ပိုးေကာင္းမ်ား၏ ေအာ္သံမ်ားႏွင့္
ျမစ္ေရစီးသံအိအိေလးက ဂႏၱ၀င္ေတးသြား တစ္ပုဒ္ထက္ပင္ ပိုမုိျငိမ့္ေျငာင္းေနသည္။
ကမ္းႏွင့္ ခပ္ေ၀းေ၀း သဲေသာင္ျပင္ေပၚတြင္ လူႏွစ္ေယာက္ျငိမ္သက္စြာ
ထုိင္ေနၾက၏။ ႏုပ်ဳိငယ္ရြယ္ေသာ ေကာင္ေလးႏွစ္ေယာက္၊ သူတိ႔ႏွစ္ေယာက္ၾကားတြင္ လွပသပ္ရပ္ေသာ
မဂၤလာဖိတ္စာတစ္ေစာင္က ျငိမ္သက္ေအးေဆးစြာ လဲေလွ်ာင္းစည္းျခားထားေလသည္။
အေသအခ်ာနားေထာင္ၾကည့္လွ်င္ ခပ္စိပ္စိပ္ၾကားရေသာ သက္ျပင္းခ်သံမ်ားႏွင့္အတူ
ရိုက္သံသဲ့သဲ့မ်ားကို ၾကားႏုိင္လိမ့္ မည္။ တံေတြးမ်ိဳခ်လိုက္သံတစ္ခ်က္ ပီပီသသထြက္ေပၚလာျပီးေနာက္
ပီသတိက်ေသာ စကားသံတစ္ခု ထြက္ေပၚလာသည္။
“ကိုကို........... သူနဲ႔လက္ထပ္လိုက္ပါ။”
@ @ @ @ @ @ @ @ @ @ @
“ဟာ ေဟး ေကာင္ေလး ရွက္မေနနဲ႔။ ေျပာ ခ်စ္တယ္လို႔ေျပာ။ မရဘူးကြာ”
“ကဲပါ ဟုတ္ပါျပီ။ နားေထာင္….ေျပာမယ္။ အရမ္းခ်စ္တယ္ဗ်ာ။”
“ေဟ ေဟးးးးးးးးးးးးး။ ေပ်ာ္တယ္ကြာ။ အရမ္းခ်စ္တယ္ ကေလးရာ။
ေက်းဇူးလည္း တင္ပါတယ္။”
တစ္ဘ၀လုံးအတြက္ ရည္ရြယ္ ရည္စူးျပီး ခ်စ္ခဲ့ရေသာခ်စ္သူေလးႏွင့္ရုိးေျမက်
ေပါင္းသင္း ေနထုိင္သြားရန္ စိတ္ကူးရုံျဖင့္ ၾကည္ႏူးမႈမ်ားက ရုိးတြင္းခ်ဥ္ဆီမ်ားထိတိုင္
စိမ့္၀င္စီးဆင္းသြားခဲ့ရသည္။
အခ်စ္၊ နားလည္မႈ၊ သစၥာ၊ အယုအယႏွင့္ ေမတၱာအပါအ၀င္ ယုံၾကည္မႈေပါင္းမ်ားစြာျဖင့္
တည္ေဆာက္ဖြဲ႔စည္းထားေသာ သူတုိ႔ႏွစ္ေယာက္၏ ဆက္ဆံေရးသည္ ျပကၡဒိန္ေပါင္းမ်ားစြာကို အႏုိင္ယူသိမ္းပိုက္ႏုိင္ခဲ့ေသးသည္။
သို႔ေသာ္ စိတ္ကူးႏွင့္ ဘ၀၊ အိပ္မက္ႏွင့္ လက္ေတြ႕ ယွဥ္တြဲျပိဳင္ဆုိင္လာသည့္အခါ
ခါးသီးဖုထစ္ေသာ ဘ၀အဆစ္အေကြ႕ မ်ား ေပၚေပါက္လာရျပန္သည္။
“ဟဲ့ ဘာေတြလည္း၊ က်ားကိုက္လိမ့္မယ္။ မုိးၾကိဳးပစ္လိမ့္မယ္။
နင္တုိ႔ေတြ မရွက္ၾကဘူးလား။ အသိဥာဏ္မရွိၾကဘူးလား။ တိရိစာၦန္ေတြလား....”
ကိန္းခန္းၾကီး ေရွးရိုးဆန္ေသာ မိဘမ်ားအၾကား အခ်စ္တစ္ခုသည္
မွားယြင္းမႈ မဟုတ္ေၾကာင္း ျပသရန္ ခဲယဥ္းလြန္းလွ သည္။ အစဥ္အလာ၊ မ်ဳိးရုိးႏွင့္ ဂုဏ္သိကၡာကို
ေရွ႕တန္းတင္းလြန္းၾကေသာ လူၾကီးမ်ားအၾကား အခ်စ္ပန္းေလးတစ္ပြင့္ ႏြမ္းလွ်ညွိဳးငယ္လာရသည္။
“သားၾကီး.... မင္း...... သူငယ္မကို မယူလို႔မျဖစ္ေတာ့ဘူး။
ေဖေဖတုိ႔အေျခအေနကို သားလည္းသိပါတယ္။... သူ႔အေဖနဲ႔....... ျပန္လည္ရုန္းကန္ဖို႔........
ေနာက္ဆုံးေမွ်ာ္လင့္ခ်က္.. မင္းနားလည္ႏုိင္ဖို႔.......... ေဖေဖတုိ႔ မိသားစုကို..........................................”
မၾကားတစ္ခ်က္ ၾကားတစ္ခ်က္ျဖင့္ နားေထာင္ေနရေသာ စကားမ်ားသည္
အင္မတန္ ရိုးရွင္းကာေခါက္ရုိးက်ဳိးေနေသာ အေၾကာင္းျပခ်က္မ်ားျဖစ္ေသာ္လည္း တိက်ခိုင္မာလြန္းေသာ
ေႏွာင္ၾကိဳးမ်ားပမာ ရုန္းကန္ထြက္ေျပးရန္ မျဖစ္ႏုိင္ေသာ အေျခအေနမ်ားေၾကာင့္ မိန္းမ တစ္ေယာက္ကို
လက္ထပ္ေပါင္းသင္းရန္ သူ ေခါင္းျငိမ့္(ငုံ႔) လက္ခံခဲ့ရသည္။
@ @ @ @ @ @ @ @ @ @ @
“ကိုကို........... သူနဲ႔လက္ထပ္လိုက္ပါ။”
“ကေလး”
အလန္႔တၾကား ေခၚမိလုိက္ေသာ္လည္း ကေလးက လုံး၀တုန္လႈပ္ျခင္းမရွိ။
လက္ကာျပကာ တည္ျငိမ္စြာပင္ စကားကို ဆက္ေျပာလုိက္သည္။
“ဟုတ္တယ္ကိုကို၊ ကိုကိုသူ႔ကို လက္ထပ္လိုက္ပါ။ သာယာလွပတဲ့
မိသားစု ဘ၀တစ္ခုကို တည္ေဆာက္ပါ။ အိမ္ေထာင္ရွင္ေကာင္းတစ္ေယာက္၊ ဖခင္ေကာင္းတစ္ေယာက္ ျဖစ္ေအာင္ၾကဳိးစားပါ
ကိုကို။”
“ကေလးက.......... ကေလးက.. ဘာလို႔။ ဘာလဲ ကိုကို႔ကိုမယုံတာလားဟင္။”
လႈပ္ခါထစ္ေငါ့ေနေသာ စကားလုံးမ်ားက ႏႈတ္ခမ္းဖ်ားမွ ပြင့္အံထြက္က်လာခ်ိန္တြင္
ပူေလာင္စုိထုိင္းေသာ မ်က္ရည္မ်ားက ပါ တပါတည္း ပါးျပင္ေပၚသို႔ လိမ့္ဆင္းစီးက်လာ၏။
“အားလုံးကိုယုံၾကည္ပါတယ္ကိုကို။ ကေလးအားလုံးကို ယုံၾကည္ပါတယ္။
ကိုကို႔ ကိုေရာ ျပီးေတာ့ ကေလး၊ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ေရာ ယုံၾကည္ပါတယ္။”
“ဒါဆုိရင္... ဒါဆုိ၊ အဲဒါဆုိရင္ ဘာလို႔ အဲဒီလုိစကားေတြေျပာထြက္ရတာလဲ၊
ကိုကိုတို႔... ကိုကိုတို႔ႏွစ္ေယာက္ တည္ေဆာက္ ခဲ့တာေတြက မေန႔တစ္ေန႔ကမွ မဟုတ္တာ။ ဘ၀ေတြက........”
“ေခါင္းမမာစမ္းပါနဲ႔ကိုကိုရယ္။ ကေလးတို႔အေနနဲ႔ တစ္ခ်ဳိ႕တစ္ခ်ဳိ႕ေသာ
အေၾကာင္းအရာေတြကို ငဲ့ကြက္ထည့္တြက္ရဦးမွာ ေလကိုကိုရယ္။ လူသားဆန္မႈလို႔ပဲဆုိပါေတာ့......”
ရႊန္းပေနေသာ လေရာင္ေအာက္တြင္ ကေလး၏ မ်က္၀န္းမ်ား စိုလက္ေတာက္ပ
ေနသည္။
“လူသားမဆန္ဘူးေျပာရေအာင္ ကိုကိုတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ မတရားသျဖင့္လုပ္စားေန
လို႔လား။ ကမာၻၾကီးကို ျခိမ္းေျခာက္ေန လို႔လား။ သူမ်ားထမင္းအုိး ရုိက္ခြဲေနလို႔လား။”
ေၾကးတန္းတုိက္ေျပာဆုိပစ္လုိက္ေသာ စကားမ်ားကို ကေလးက နာက်င္စူးရွစြာ
တစ္ခ်က္ျပဳံးလိုက္ျပီး ျပန္လည္ေခ်ပရွာ သည္။
“ကပ္ဖဲ့ျပီး မေျပာပါနဲ႔ ကိုကိုရယ္။ အေျခအေနအားလုံးကို ကိုကိုက
ပုိသိပါတယ္။ ကိုကိုတို႔ မိသားစုရဲဲ႕ ေနာက္ဆုံး ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္၊ ေနာက္ျပီး ဖိတ္စာေတာင္
ေ၀ထားျပီျဖစ္တဲ့ မဂၤလာဧည့္ခံပြဲတစ္ခုနဲ႔ အဲဒီပြဲရဲ႕သတို႔သမီးေလာင္း၊ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ရဲ႕
သိကၡာ၊ သူ႔အသိုင္းအ၀ုိင္း၊ အဲဒါေတြ အဲဒါေတြအျပင္ အျမင္က်ဥ္းျပီး ေရွးရုိးဆန္လြန္းၾကတဲ့
ကေလးရဲ႕ မိဘေတြရဲ႕ အျမင္ေတြ၊ အရိပ္ေတြ၊ ေျပာဆုိၾကမယ့္ ပတ္၀န္းက်င္၊ ရုန္းထြက္ဖို႔ခက္ခဲတဲ့...”
“ေတာ္ေတာ့…ေတာ္ေတာ့ ဘာမွဆက္မေျပာနဲ႔ေတာ့။”
တစ္သက္ႏွင့္တစ္ကိုယ္ ပထမဦးဆုံးအျဖစ္ ကေလး၏ စကားသံမ်ားက
ခါးသီးပူ ေလာင္စြာ နားစည္ထဲစီးစိမ့္ေပ်ာ္၀င္ လာသည္။ စူးနင့္ပူေလာင္လြန္းေသာ ရင္ဘတ္ကဒဏ္ရာမ်ား၏
ေဘးထြက္ပစၥည္းအျဖစ္ မ်က္ရည္မ်ားစည္းကမ္းမဲ့စြာ က်ဆင္းလာ၏။ ကေလးကို ႏွေျမာစြာ ေပြ႕ဖက္လိုက္ျပီး
ရူးႏွမ္းစြာ၊ အထိန္းအကြပ္မဲ့စြာ ငိုေၾကြးပစ္လိုက္သည္။
“ကိုကိုသိပါတယ္။ ကိုကိုနားလည္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကိုကိုလက္မခံႏုိင္ဘူး
ျဖစ္ေနတယ္။ ကေလးကို အဆုံးအရႈံးမခံႏုိင္ ဘူးကြာ။ ကေလးကို ကိုကို လက္မလႊတ္ႏုိင္ဘူး။ ဘယ့္သူ႔ကိုမွ
မေပးႏုိင္ဘူး။”
ႏုန္းခ်ိအားကုန္သြားေအာင္ ငိုေၾကြးျပီးမွ တုိးလွ်ျငိမ္သက္လြန္းေသာ
ေလသံျဖင့္ ကေလးက စေျပာသည္။
“တစ္ခ်ိဳ႕ အမွန္တရားေတြကို လက္ခံဖို႔၊ နားလည္ဖို႔ မလိုပါဘူး။
ရင္ဆုိင္ဖို႔ေက်ာ္လႊားဖို႔ပဲ လိုတာပါ။ အခုလည္း ကိုကို ရင္ဆုိင္လိုက္ပါ။ ေက်ာ္လႊားလိုက္ပါ။”
“ကေလးရယ္.......”
ကေလးေျပာသလို ရင္ဆုိင္ရန္ လိုအပ္ေသာ သတၱိမ်ား ေမြးျမဴပ်ဳိးယူရဦးမည္။
တစ္ဆစ္ခ်ဳိး ေျပာင္းလဲသြားမည့္ လမ္းေၾကာင္းကို ျမင္ေယာင္ေတြးေတာၾကည့္ရုံျဖင့္ ရူးသြပ္
မူးလဲ သြားခ်င္မိသည္။ အထူးသျဖင့္ ေရွ႕ဆက္ေလွ်ာက္ရမည့္ ဘ၀တြင္ ကေလးမပါေတာ့ဘဲ ေနရစ္ခဲ့ရေတာ့မည္ဆုိသည့္အသိက
တစ္ကိုယ္လုံးကို ေလာင္ျမိဳက္ျပာက်ေစႏုိင္ေလာက္ ေအာင္ပူေလာင္ခါးသီးလြန္းလွ၏။
တိက်ရုိးရွင္းေသာ အေျဖထြက္လာျပီးေနာက္ တိတ္ဆိတ္ျငိမ္သက္မႈမ်ားကိုအဆုံးသတ္
ရပ္တန္႔ႏုိင္သည့္ စကားလုံးဆုိးၾကီး မ်ားကို အားယူရြတ္ဆုိလိုက္သည္။
“ျပန္ရေအာင္ေလ။ ညနက္ေနျပီ။”
“ဟင့္အင္း အစ္ကိုျပန္ရင္ျပန္ႏွင့္ေလ။ ခဏေလာက္ဆက္ေနလိုက္ဦးမယ္။
ငါးမိနစ္ ဆယ္မိနစ္ေလာက္ေပါ့။”
“ဘာလို႔လဲ။ မျပန္ခ်င္ေသးရင္ ကိုကိုေစာင့္..”
“ဟင့္အင္း ကိုကိုျပန္ႏွင့္လုိက္ေတာ့။ ကေလးလည္း မၾကာေတာ့ပါဘူး
ခဏေနရင္ျပန္မွာပါ။”
“ဟုတ္ျပီေလ။ အဲဒါဆုိရင္ ကိုကိုျပန္ေတာ့မယ္ေနာ္။ အၾကာၾကီးလည္း
ဆက္မေနနဲ႔ေတာ့....ေနာ္။”
“ဟုတ္”
တုံးတိတိေျဖသံထြက္ေပၚလာျပီးမွ သူမတ္တပ္ရပ္လုိက္သည္။ ေလးလံေႏွးေကြးေသာ
ေျခလမ္းမ်ားျဖင့္ ကမ္းစပ္ဆီကို သူေရြ႕လ်ားလိုက္၏။
ဆန္႔က်င္ဘက္ကို ဦးတည္သြားေသာ သူ႔ေျခလွမ္းတိုင္း၏ ေျမျပင္အကြာအေ၀းသည္
ဘ၀ႏွစ္ခု၏ ျခားနားျခင္းကို ကိုယ္စားျပဳေနေၾကာင္း သူတို႔ႏွစ္ေယာက္စလုံး နားလည္ထားၾကပါသည္။
@ @ @ @ @ @ @ @ @ @ @
တသြင္သြင္စီးဆင္းေနေသာ ျမစ္ျပင္၏ ေသာင္ျပင္ေပၚတြင္ လူတစ္ေယာက္
အားရပါးရ ငိုေၾကြးေနသည္။
လေရာင္ေတာက္ ေတာက္တြင္ ရႊဲစုိေနေသာ သူ႔မ်က္၀န္းမ်ား ရြန္းလဲ့ေနသည္။
သူ႔ေဘးတြင္ သပ္ရပ္လွပေသာ မဂၤလာေဆာင္ ဖိတ္စာ တစ္ခု ျငိမ္သက္စြာ လဲေလာင္း ေန၏။ ေမာပန္းႏႈန္းခ်ိစြာျဖင့္
သူမတ္တပ္ရပ္လိုက္သည္။ တစ္စုံတစ္ရာကို ဆုံးျဖတ္ထားေသာ သူ႔ႏႈတ္ခမ္းမ်ားကို တိက်သပ္ရပ္စြာ
ေစ့ပိတ္ထား၏။ ၾကည္လင္ျပတ္သားေသာ ဖန္ေရာင္ မ်က္၀န္းမ်ားကခံစားခ်က္ ကင္းမဲ့ေနသည္။
“ဟင္း............”
သက္ျပင္းတစ္ခ်က္ခ်လုိက္ျပီးေနာက္ ေရစပ္သို႔ သူေလွ်ာက္သြားလိုက္သည္။
သူ႔ေျခဖမိုးမ်ားကို ေအးစိမ့္ၾကည္လင္ေသာ ျမစ္ေရမ်ားျဖင့္ ဖုံးအုပ္ႏွစ္ျမွဳပ္ပစ္လုိက္၏။
ထုိ႔ေနာက္ တျဖည္းျဖည္းႏွင့္ ဒူးအထိ၊ ေပါင္အထိ ျမစ္ေရမ်ားျမင့္တက္လာသည္။
ခါးအထိ.........
ရင္ဘတ္အထိ..........
.............................
ျမစ္ၾကီးက အျပစ္မဲ့စြာ စီးဆင္းေနဆဲပင္.........
@ @ @ @ @ @ @ @ @ @ @
ေသာင္ျပင္ေပၚတြင္ မဂၤလာလက္ထပ္ပြဲ ဖိတ္စာေလးတစ္ခုက ျငိမ္သက္စြာ.............လွဲေလ်ာင္းလ်က္…..။
# # # # # # # # # # #
ForThe People Like Us
(25-3-2016)
No comments:
Post a Comment