It Takes Two to be Happy (Ending)

နှစ်ဦးသားပျော်ရွှင်ဖို့သာ…လိုရင်း

It Takes Two to be Happy (Ending)

“ဘယ်လိုနေလဲ…ကောင်းလား ကိုကြီး” သူ့ပါးစပ်ကမေးသော်လည်း လက်ကတော့ စည်းချက်ကျ ထုထောင်းနေတုန်းပါ။

“အင်း……” ညည်းညူသံ ထိန်းသိမ်းလိုက်ရင်း ကိုယ့်အသံကို ဘယ်လိုစကားလုံးနဲ့အဓိပ္ပာယ်ဖော်ပြန်ဖြေရမလဲ ကျွန်တော်စဉ်းစားရ ပါတယ်။

“အဲတာ ဘယ်လိုဖီလင်မျိုးလဲ ကိုကြီး” သူ့အသံက ခပ်တိုးတိုးဆိုတာထက် သိချင်စိတ်နဲ့ နှစ်ကိုယ်ကြားမေးတဲ့လေသံပေါက်ပါတယ်။

ကျွန်တော် အသက်ခပ်ပြင်းပြင်းရှူရှိုက်လိုက်ရင်း ကိုယ့်ကိုယ်ကိုယ် စိတ်ထိန်းဖို့ကြိုးစားလျက် “ဘယ်လို ဖီလင်လဲဆိုတော့ Awesome.” 

မင်းမင်းရဲ့အပြုံးတွေ ပိုမိုအသက်ဝင်လာသလို အနားတိုးကပ်ပြီး ကျွန်တော့်ပခုံးအပေါ် မှီချလိုက်သော်လည်း သူ့အကြည့်က တီဗီဖန်သား ပြင်ပေါ်ရှိနေဆဲမို့ စိတ်ဝင်စားမှုအစစ်အမှန်က ဘယ်နေရာမှာလည်း မပြောတတ်ဘူး။ “အဲတာကြီးက နွေးနေတာပဲ ပြီးတော့ မဆိုင်းမတွ တုံ့ပြန်တာက မြန်ချက်” သူပြောတဲ့လေသံက အံ့သြဖွယ်ရာအပြည့်ရယ်။

သူ့ရိုးသားအပြစ်ကင်းပုံကြောင့် ကျွန်တော်မထိန်းနိုင်ဘဲ အနည်းငယ်ရယ်သွမ်းသွေးမိပါတယ်။ “အေးလေ…မင်းမင်းက ကောင်းအောင် ဂရုတစိုက် ကိုင်ကစားတာကိုး” အသံငြိမ်အောင် ကြိုးစားလျက် သူ့ကိုစကားထိန်းပြောလိုက်တယ်။

မင်းမင်းက စပ်စပ်စုစုနိုင်သော မျက်လုံးပြူးကျယ်ကျယ်နဲ့ ကျွန်တော့်ကိုကြည့်ပါတယ်။ “အမ်…ကိုကြီးကိုယ်တိုင်ဆိုရင် ဘယ်လိုဂရုစိုက် ပြီး ကစားတာလဲ”

“သိပ်ပြီး ခက်ခဲရှုပ်ထွေးနေတာမျိုးမဟုတ်ပါဘူးကွာ….ဒါကြီးကို ဆပ်ပြာနဲ့သေချာဆေးကြော ဂရုစိုက်ပေးရတာပဲ။ သူ့ကို အာရုံစိုက်ဖို့ အချက်ပြလာမှ လက်ကလေးနဲ့ပွတ်သပ်ပြီး ချော့ရတာ မင်းလုပ်ပေးသလိုပေါ့” သူ့ကို ပြုံးစေ့စေ့နဲ့ ကျွန်တော်ပြန်ဖြေမိတယ်။

မင်းမင်းမျက်ဝန်းတွေက စူးစမ်း စပ်စုချင်စိတ်ပိုများလာဟန်နဲ့တောက်ပလာတယ်။ “ကိုကြီး ပစ္စည်းကြီးက တချိန်လုံးလိုလို အာရုံစိုက် ဂရုစိုက်ပေးဖို့လိုလား ဟင်။ ဘာကြောင့်လဲဆိုတော့ သားကူညီပေးနိုင်တယ်လေ” ရှက်ရွံ့မှုနဲ့ စိတ်လှုပ်ရှားမှုပေါင်းစပ်ထားတဲ့ သူ့လေသံ အတိုင်း ကျွန်တော့်ကို ကမ်းလှမ်းခဲ့ပါတယ်။

သူ့ရဲ့စိတ်အားထန်သန်မှုကြောင့် ကျွန်တော် ပြုံးလိုက်မိတယ်။ “ဟာ…ဟုတ်ပါဘူးကွာ။ တချိန်လုံးတော့ ဘယ်ဟုတ်မလဲ။ စိတ်ထန်တဲ့ အချိန် ကိုယ်ကိုယ်တိုင်လုပ်တာထက် သူတပါးလုပ်ပေးတာက ကောင်းတာအမှန်ပဲ။ တခါတလေမှ လုပ်ပေး ဟုတ်ပြီလား”

“ပါးစပ်နဲ့ စုပ်ကြည့်လို့ရမလား ကိုကြီး။ ဘာလို့မှန်းမသိဘူး ပါးစပ်ထဲထည့်ပြီး သားစုပ်ကြည့်ချင်တယ်” ဆန္ဒရှိပေမယ့် အနည်းငယ်လန့် တဲ့ လေသံနဲ့ ကျွန်တော့်မျက်ဝန်းတွေကိုစိုက်ကြည့်ကာ ခပ်တိုးတိုးပြောပါတယ်။

ကျွန်တော့်ရင်ခုန်သံတွေ မြန်ပါပြီ။ အသက်အရွယ် ဆယ့်သုံးနှစ်လောက်ပဲရှိမယ့် ကလေးက ကျွန်တော့်ငပဲကို ပါးစပ်နဲ့ပြုစုမလိုဆိုတော့ ကျွန်တော် ဘယ်လိုဆုံးဖြတ်ရမယ်မှန်းမသေချာတော့ဘူး။ ခပ်ဖြေးဖြေးလေး ကျွန်တော် ခေါင်းငြိမ့်ပြလိုက်ရင်း သူ့ကိုဆက်လုပ်ခိုင်းပါ တယ်။

မင်းမင်းမျက်နှာ ဝင်းကနဲဖြစ်သွားသလို ကျွန်တော့်ငပဲရှိရာ ငုံ့ကိုင်းရင်း သူ့မျက်လုံးတွေက အနုလုံပဋိလုံ စူးစမ်းကြည့်ပါတယ်။ ကျွန်တော့် ငပဲကို ငုံခဲတာမျိုးမလုပ်ခင် သူ့နှုတ်ခမ်းသူ လျှာနဲ့သရပ်လိုက်ရင်း တံတွေးမျိုချတယ်။ ရေခဲမုန့်အရသာသစ်ကို လျှာနဲ့တို့ထိအရသာခံဖို့ ကြည့်နေတဲ့အတိုင်းပဲ။ သူ့သွားအစုံကို မသိမ်းတတ်သေးတာမို့ အနည်းငယ်ခြစ်မိသလို ဖြစ်တာကြောင့် ကျွန်တော် ရှူးရှူးရှဲရှဲအသံပြု မိရော။ မျက်လုံးတွေ ပြူးကျယ်သွားသလို ပါးစပ်ထဲထည့်လက်စငပဲကို ပြန်ဆွဲထုတ်လျက် ကျွန်တော့်ကို သူကြောက်ရွံ့စွာကြည့်ပါတယ်။

“သား အမှားလုပ်မိသွားတာလားဟင်” သူ့အသံတုန်တုန်နဲ့ ခပ်တိုးတိုးမေးလာတယ်။

“မဟုတ်ဘူး….မဟုတ်ပါဘူးကွာ…သည်လိုအင်္ဂါအစိတ်အပိုင်းက အထိအခိုက်မခံတတ်လို့ပါ” ကျွန်တော့်မှာ အသံမမာအောင် ထိန်းပြီး ခပ်ဖြေးဖြေး သူ့ကိုပြန်ပြောရတယ်။

မင်းမင်းက အသာခေါင်းငြိမ့်ပြတယ်။ ကျွန်တော့်ကို မော့ကြည့်နေတဲ့အကြည့်မှာ ကြောက်ရွံ့မှုပါသလို ခိုင်မာတဲ့စိတ်အခြေအနေတခု လည်း ပါပါတယ်။ ငပဲရှိရာကို ပြန်လည်ငုံ့ကိုင်းလိုက်ရင်း ပါးစပ်ထဲမထည့်မျိုခင် ကျွန်တော့်ငပဲထိပ်ကို လျှာနဲ့တို့ထိ ပုတ်ခပ်တယ်လေ။ သည်တကြိမ်မှာတော့ သူ့သွားတွေက ကျွန်တော့်ငပဲကို မခြစ်တော့သလို ခံစားရတဲ့သာယာမှုကလည်း လှိုင်းလုံးတလုံးလို ရင်ထဲ ရိုက် ခတ်စေတယ်။ သူ့အာခံတွင်းက နွေးထွေးစိုစွတ်နေပြီး စမ်းသပ်လုပ်ဆောင်လှုပ်ရှားမှုတွေက စက္ကန့်နဲ့အမျှ ယုံကြည့်မှုရှိရှိ လုပ်ရဲကိုင်ရဲ ဖြစ်လာတယ်။

သူ့မျက်ဝန်းအကြည့်က တီဗီမျက်နှာမြင်ကို အာရုံထားဂရုပြုသော်လည်း ပါးစပ်မှာရှိတဲ့ အင်္ဂါအစိတ်အပိုင်းများက ကျွန်တော့်ငပဲအား ကောင်းကောင်း ချော့မြူအလုပ်လုပ်တာမို့ဘာမှမပြောဘဲ စောင့်ကြည့်လိုက်တာ စိတ်အားထက်သန်မှုရှိရှိ အစွမ်းပြလာပါတယ်။ ကျွန်တော့်ငပဲ အရင်းနားကိုကိုင်ပြီး အထုအထောင်းလုပ်သလို ထိပ်ပိုင်းကနေ လိင်တံတဝက်လောက်ထိ သူ့ပါးအစုံဖောင်းကားလာတဲ့ အထိ ပုလွေမှုတ်အလုပ်ရှုပ်တယ်လေ။ မာယာမပါတဲ့ စိတ်ဆန္ဒတစ်ခုနဲ့သူလုပ်နေပုံက ကျွန်တော့်ခံစားချက်ကို တမျိုးတမည် အပြစ်ရှိ နာကျင်မှုဖြစ်စေတာအမှန်။ သို့သော်လည်း အထိအတွေ့၊ အပြုအစု အာရုံတွေက ပိုတိုးလာတာကြောင်း အခုချက်ချင်း ရပ်တန့်ဖို့ ခက်သွားတယ်။

“ကိုကြီးရဲ့ ငပဲထိပ်တဝိုက်ကို လျှာနဲ့လျက်တဲ့အခါ သတိထား။ မေးသိုင်းကြိုးနားကို လျှာထိပ်လေးနဲ့ကစားပေး” တည်ငြိမ်ပြီး အေးဆေးတဲ့ လေသံပေါက်အောင် ကြိုးစားလျက် သူ့ကို ကျွန်တော်နည်းပေးလမ်းပြဖို့လုပ်ပါတယ်။ မင်းမင်းက သူ့ဦးခေါင်းကို ငြိမ့်ပြခဲ့ ပေမယ့် အကြည့်က တီဗီကနေမခွာသလို သူ့လျှာနဲ့နှုတ်ခမ်းသားများရဲ့ ပွတ်ဆွဲစုတ်မှုတ်မှုက မရပ်တာကြောင့် ကျွန်တော့် စိတ်ခံစားမှုကို ဒီရေလှိုင်းလို ရိုက်ခတ်မှုတိုးစေတယ်။

သူ့လက်အစုံက အနည်းငယ်တုန်ခါနေတော့ ထိတ်လန့်စိတ်မကင်းသေးကြောင်း ကျွန်တော်သိရပါတယ်။ ဒါပေမယ့် သူ့စိတ်အား ထက်သန်မှုကလည်း မနည်းပြန်ဘူး။ ကျွန်တော့် စိတ်ဆန္ဒ ကျေနပ်ပြည့်ဝစေချင်တယ်၊ သူငယ်ချင်း မိတ်ဆွေ ပေါင်းသင်းဆက်ဆံရေး အလွန် နည်းလမ်းတစ်မျိုးနဲ့ ပိုမိုနီးကပ်ချင်ခဲ့တယ် ထင်တယ်။ တကယ်တမ်း သူ့လက်အစုံကို သိပ်မသုံးဘူးမို့ ဘာလို့မလုပ်တာလဲလို့ စက္ကန့် အနည်းငယ်လောက် ကျွန်တော်တွေးမိသေးတယ်။

“မင်းလက်ကို သုံးပြီး ထိကိုင်လို့မှီသမျှနေရာတွေကို ထိပေါ့။ ကိုကြီးရဲ့ ဗိုက်သားပြင်၊ ပေါင်တွေ ၊ ရင်အုပ်တွေကွာ….မင်းပါးစပ်က ပုလွေမှုတ်နေတုန်း တပြိုင်နက်လုပ်လို့ရတယ်” ကျွန်တော် ခပ်တိုးတိုးပြောလိုက်တယ်။ သူခေါင်းငြိမ့်ပြရင်း ကျွန်တော့်ခန္ဓာကိုယ်အနှံ့ စတင်စမ်းသပ်ကိုင်တွယ်ပါတော့တယ်။ ပါးစပ်ကလည်း ကျွန်တော့်ငပဲကို အလွတ်မပေးဘဲ ငုံစုပ်ထားတယ်လေ။

သိပ်မကြီးတဲ့ သူ့လက်အစုံရဲ့ ကျွန်တော့်အရေပြားအနှံ့ထိကိုင်တို့ထိမှုက လျှပ်စစ်နဲ့တို့ထိသလိုမျိုးခံစားရပါတယ်။ သူ့ပါးစပ်က ငပဲကို တပြွတ်ပြွတ်စုပ်မျိုနေလည်း လက်တွေက ကျွန်တော့်ရင်အုပ်အစုံနဲ့ ဗိုက်သားပြင်များအား ကိုင်တွယ်ပွတ်သပ်ရတာကို သဘောတကျ ဆက်လုပ်တယ်။ သူ့တို့ထိကိုင်တွယ်ပုံမကြမ်းတမ်းသလို အာရုံလွင့်ပျံ့မှုမရှိ ဂရုတစိုက်မို့ ကျွန်တော့်မှာ ထိတွေ့မှု ဖောဋ္ဌဗ္ဗာရုံထဲ လုံးဝလွင့်မျောသွားတယ်။

ညာဘက်နို့သီးခေါင်းအား သူ့လက်ချောင်းထိပ်လေးနဲ့ထိကိုင်ရင်း ဖျစ်ညှစ်လိုက်တာကို မျက်စိမှိတ်လျက် ကျွန်တော်အာရုံခံစားမိကာ ကျေနပ်သာယာစွာ ညည်းညူမိပါတယ်။ သူ့ဦးခေါင်းကိုထိန်းကိုင်ပြီး ကျွန်တော့်ငပဲကို ထိုးသွင်းလိုက်တယ်။ ကျွန်တော် သူ့မျက်နှာကို ငုံ့ကြည့်လိုက်ပြန်တော့ အထိတ်တလန့်ဖြစ်သွားပုံအမူအယာက တကယ်အဖိုးတန်တယ်။ငပဲကြီး သူ့ပါးစပ်ထဲ တဆုံးနီးပါးတိုးဝင်သွား ကာ ဆီးခုံမွှေးနဲ့မျက်နှာအပ်လုလုဖြစ်သွားတာလေ။ ငပဲကို အသာလေးပြန်ဆွဲထုတ်ပေးရင်း အသာအယာ အထုတ်အသွင်း ကျွန်တော် လုပ်လိုက်တော့ သူသဘောကျတာတွေ့သွားဟန်ပြလာတယ်။ သည်တခါ အထာပေး သင်ပြစရာမလို သူသဘောပေါက်သွားပြီပေါ့လေ။

“ကဲ….သင်လွယ်တတ်လွယ်သူ တစ်ယောက်ပါလား” ကျွန်တော်ခပ်တိုးတိုးရေရွတ်ရင်း မင်းမင်းမျက်ဝန်းတွေကို အကဲခတ်ပါတယ်။ တဖြည်းဖြည်းမတ်ပြီး ကြီးထွားမာတောင့်လာတဲ့ ကျွန်တော့်ငပဲကို သူ့ပါးစပ်ထဲအထုတ်အသွင်းလုပ်ရတာကို သဘောကျနေတယ်ဗျ။ မလုပ်ဖူးသေးတာကို စမ်းသပ်လုပ်ကြည့်ဖို့ကြိုက်နှစ်သက်ပုံနဲ့အတူ ကိုယ့်ကိုယ်ကိုယ်ယုံကြည်ချက်တိုးတက်လာပုံက သူ့လုပ်ကိုင် လှုပ်ရှားမှုများအရ ပိုပိုသိသာလာတယ်။ ကျွန်တော့်ငပဲခေါင်းထိပ်တဝိုက်လျှာနဲ့ကလိပြီး ရစ်မျိုခါရမ်းလိုက်ပုံက သက်သေပဲ။

နောက်တကြိမ် ကျွန်တော့်နို့သီးခေါင်းများကို ဖျစ်ညှစ်ချိန်မှာ အော်ညည်းသံကို မထိန်းထားနိုင်တော့ဘူး။ သူလုပ်ဆောင်ပေးသမျှ ကျွန်တော် သာယာနေတယ်ဆိုတာ ရှင်းရော။ ကျွန်တော့်တုန့်ပြန်မှု အမူအယာများကြောင့် သူ့မျက်ဝန်းများဟာ စိတ်လှုပ်ရှားမှုနဲ့အတူ တဖျပ်ဖျပ်တောက်ပလာပါတယ်။ ကျွန်တော့် စိတ်ကျေနပ်သာယာဖို့၊ ကောင်းမွန်တဲ့အရာတွေဖြစ်လာဖို့အတွက် အပတ်တကုတ် လေ့လာ သင်ယူလိုစိတ်ပြင်းထန်သူမျိုး အရင်က တခါမှ မတွေ့ဖူးဘူး။

မင်းမင်းရဲ့ ထုထောင်းချက်များဟာ စေးစေးပိုင်ပိုင်ပိုဖြစ်လာသလို လက်လှုပ်ရှားမှုကလည်း အတော်သွက်လာပြီး သူ့ပါးစပ်ထဲ ကျွန်တော့် ငပဲ ထည့်ငုံထားတာက ကျွမ်းကျင်ပါတယ်။ ကျွန်တော့်ခန္ဓာကိုယ် သိသိသာသာတင်းတောင့်လာနေတဲ့အပြင် လိင်စိတ်အထွဋ် အထိပ် ရောက်ဖို့ နီးကပ်လာပြီမှန်းသိလာတယ်။ “ကိုကြီး ပြီးတော့မယ် ထွက်တော့မယ်” ကျွန်တော် သူ့ကိုခပ်တိုးတိုးပြောကာ သတိပေးလိုက် တယ်။ ဦးခေါင်းက တဆတ်ဆတ်ငြိမ့်ပြသော်လည်း သူ့မျက်လုံးအကြည့်ကတော့ တီဗီဖန်သာပြင်ပေါ်မှ လုံးဝမရွေ့ပါ။

ရုတ်ခြည်း ကျွန်တော့်လိင်တံတလျောက် သွားနဲ့ခြစ်ဆွဲခြင်းကို ခံစားရတာကြောင့် ခန္ဓာကိုယ်တွန့်ကနဲဖြစ်သွားရသော်လည်း တပြိုင်နက် ညည်းညူသံကျယ်ကျယ်ပြုလိုက်ပါတယ်။ သူ့မျက်နှာကို ကျွန်တော်ငုံ့ကြည့်လိုက်တော့ တမင်လုပ်မှန်း တွေ့ရတယ်။ ကျွန်တော့်ခန္ဓာ ကိုယ် တွန့်လိန် ခါရမ်းသလိုဖြစ်သွားတာကို မြင်ရတာ သူသဘောကျပုံပဲ။ ကျွန်တော့်နို့သီးခေါင်းကို ကလိနေတဲ့လက်တဖက်ကို လှမ်းကိုင်ကာ ဖယ်ရှားလျက် လိင်တံကို စုံကိုင်ပြီး ထုထောင်းရအောင် နေရာချပေးပစ်တယ်။ ကျွန်တော့် ခန္ဓာကိုယ်ကို ဆော့ကစားနေခဲ့ပုံ အရ သူ့စိတ် မတင်းတိမ်နိုင်သေးပုံရတယ်ဗျ။

“နောက်တခါထပ်လုပ်ဦး” ကျေနပ်သာယာသံနဲ့ ကျွန်တော် သူ့ကိုခပ်တိုးတိုးပြောလိုက်တယ်။ ကျွန်တော့်အပြောကြောင့် မင်းမင်းမျက်လုံး များဟာ စိတ်လှုပ်ရှားမှုနဲ့အတူ ပြူးကျယ်လာပြီး သူ့သွားများဟာ လိင်တံကိုယ်ထည်ကို အသာအယာဆွဲခြစ်ပါတော့တယ်။ တမျိုးတမည် သော ကျေနပ်သာယာမှုနဲ့အတူ ရင်တဖိုဖို အံ့အားတသင့်သင့်ဖြစ်ရတဲ့ သည်နာကျင်မှုဟာ အထူးကောင်းမွန်ပါတယ်။

“တကိုယ်လုံးခါအောင် လုပ်ဦး ကလေး။ ထိတ်လန့်တာတွေ မလုပ်ရဲတာတွေ ထားခဲ့တော့။ ကစားစရာတွေနဲ့ဆော့ကစားသလိုမျိုး စိတ်ကြိုက်ကစား” သူ့မျက်နှာအမူအယာတွေပြောင်းလဲပုံကို စောင့်ကြည့်ရင်း အကြည့်လုံးဝမလွှဲဘဲ ကျွန်တော် ခပ်တိုးတိုးပြော လိုက်တယ်။

ကြားရသော စကားလုံးများအား စိန်ခေါ်မှုတရပ်အသွင် သူယူဆပြီး လက်မှာကိုင်ထားတဲ့ငပဲကို သေချာဆုပ်ကိုင်သလို ကျွန်တော့် နို့သီးခေါင်းများကိုလည်း ခပ်ပြင်းပြင်းဖျစ်ညှစ်ပြန်တယ်။ သက်ပြင်းမောတွေချမိရပြီး ကျွန်တော့်ခန္ဓာကိုယ်မှာလည်း ကျေနပ်သာယာမှုနဲ့ ဆတ်ကနဲ တုန့်ကနဲဖြစ်နေပါတယ်။ ယစ်မူးနေတဲ့ အတွေးအခေါ်အပြင် သူ့စွမ်းအားတခုက ကျွန်တော့်ပေါ်သက်ရောက်မှုရှိတာကို ပျော်နေပုံရတယ်။ “ဒါပဲ…အဲဒါပဲ” ကျွန်တော့်ငပဲကို အားရပါးရသေချာကြည့်လျက် မလွတ်တမ်းကိုင်ကာ ကစားရင်း ပါးစပ်က ခပ်တိုးတိုး သူရေရွတ်တယ်လေ။ သူ့မျက်နှာအမူအယာကို အခဲခတ်နေတဲ့ ကျွန်တော့်အတွက်လည်း ကျေနပ်စိတ်ဝင်စေတာအမှန်ပဲ။

အခြားလက်တစ်ဖက်က ကျွန်တော့်ကပ္ပာယ်အိတ်ကိုစမ်းသပ်မိချိန်မှာတော့ ရုတ်တရက်ရွှေဥတွေကို သူဖျစ်ညှစ်လိုက်တာ ခံစားခဲ့ရတယ်။ 

ကျွန်တော် သက်ပြင်းချလိုက်ရင်း “မလုပ်နဲ့….မလုပ်နဲ့ကောင်လေး” နာကျင်ရကြောင်း သူ့ကိုသတိပေးသော်လည်း မင်းမင်းက ဆော့ကစားတာ မဟုတ်ခဲ့ဘူး။ သူ့မျက်ဝန်းအကြည့်များနဲ့ အရိပ်အယောင်က ကစားစရာပစ္စည်းအသစ်တစ်ခုတွေ့သလိုမျိုး တလဲ့လဲ့ ဖြစ်နေပါတယ်။

ကျွန်တော့်ကို လစ်လျူရှုလျက် ရွှေဥတွေကို အသာအယာဖျစ်ညှစ်တယ်။ သူမပြောနဲ့ ကျွန်တော့်ခန္ဓာကိုယ်ကလည်း သစ္စာဖောက်နေတာ များ သာယာပြီး ညည်းညူသံကို ကျယ်ကျယ်ထွက်လို့ပါ။ သူလုပ်ဆောင်သမျှ ကျွန်တော်ဖြစ်ပျက်ခံစားနေမှုအပေါ် ပျော်ရွှင်ပုံရပြီး စည်း ဘောင်တွေကို ကျော်လွှားလို့ရသမျှကျော်ဖို့ ကြိုးစားလာပါတယ်။ မတ်ထောင် တုတ်ခိုင်နေတဲ့ ကျွန်တော့်လိင်တံကို သူ့သွားနဲ့ နောက် တခါ အသာခြစ်ချိန်မယ် ကွမ်းသီးခေါင်းထိပ်မှ အရည်ကြည်အချို့စိမ့်ထွက်လာတာ ခံစားရပါရဲ့။ ဒါကိုမြင်တော့ သူ့မျက်ဝန်းတွေဟာ စိတ်လှုပ်ရှားမှုနဲ့အတူ တားမရစီးမရဆော့ကစားဖို့ဆိုတဲ့အကြည့်မျိုးဖြစ်ကာ ကျွန်တော့်မျက်နှာကို မော့ကြည့်လာတယ်။

"Good boy," တားမြစ်လို့မရမယ့်အတူတူ အားပေးအားမြောက်သဘော ကျွန်တော် ခပ်တိုးတိုးရေရွတ်မိတာ တကယ်ပါပဲ။ သူ့ပါးပြင် အစုံဟာ ရှက်သွေးဖြန်းသွားသလို လုပ်ကိုင်နေတာတွေကိုလည်း တွန့်ဆုပ်မှုမရှိ ဆက်လုပ်ပါတော့တယ်။ ကျွန်တော့် နို့သီးခေါင်းတွေကို ဖျစ်ညှစ်တာ ဗိုက်သားပြင်တွေကို သွားနဲ့ခြစ်တာ ဆီးခုံမွှေးတွေကို အသာဆွဲကြည့်တာတွေ သူလုပ်တယ်။ နာကျင်မှုနဲ့အတူ သာယာမှုက တိုးသထက်တိုးလာတဲ့အပြင် များမကြာခင် သုက်ထွက်တော့မယ်ဆိုတာ ကျွန်တော်သိလာတယ်။

သည်တခါတော့ ကျွန်တော့်ရွှေဥတွေကို ခပ်ပြင်းပြင်းဖျစ်ညှစ်သလို လိင်တံကိုလည်း ဖုန်စုပ်စက်လို ပါးစပ်ထဲထည့်ကာစုပ်မှုတ်တာကြောင့် အထွဋ်အထိပ် ရောက်သထက်ရောက်လာပါတယ်။ “အင်း…ဟုတ်တယ်….မင်းမင်းလုပ်တာကောင်းတယ်…လုပ်…ဆက်လုပ်” အသက်ခပ် ပြင်းပြင်းရှူရင်း မျက်ဖြူဆိုက်သလိုဖြစ်ရတဲ့ ကျွန်တော့်အဖြစ်အပျက်ပေါ့။

မင်းမင်းမျက်လုံးတွေဟာ ဆန္ဒများနဲ့ ပိုမိုတောက်လောင်လာပြီး ကျွန်တော့်ငပဲကို သူ့ပါးစပ်ထဲဝင်နိုင်သမျှ အသွင်းအထုတ်လုပ်ပါတယ်။ တခါတခါ အထိအခတ်မခံနဲ့ ကျွန်တော့်လိင်တံအရေပြားကို သူ့သွားနဲ့ခြစ်သွားပုံက ကျောရိုးထိတိုင် စိမ့်ကနဲနေအောင် ခံစားရ့တယ်။ ကျွန်တော့်ခန္ဓာကိုယ်တခုလုံး ဒီရေလှိုင်းရိုက်ခတ်သလို အတက်အကျဖြစ် တောင့်တင်းလာသယောင်မို့ စိတ်ထဲမယ် စိုးရိမ်ပူပန်မှုလိုလို တွေ ဖြစ်တည်လာသေးတယ်။ “ကိုကြီး ပြီးတော့မယ်…” နောက်တစ်ကြိမ် သူ့ကို ကျွန်တော်သတိပေးလိုက်သံက မပြီးချင်သေးသလိုလို မတည်မငြိမ်ပါ။

သူ ဦးခေါင်းအသာငြိမ့်ပြတယ်။ လက်ထဲဆုပ်ကိုင်ထားတဲ့ ငပဲကို သူ့ပါးစပ်ထဲမျိုချပုံကို ကျွန်တော်အသာစောင့်ကြည့်ပါတယ်။ ပါးစုံနှစ် ဘက် ဖောင်းလိုက်ပိန်လိုက် ခပ်ပြင်းပြင်း ပုလွေမှုတ်လိုက်နဲ့ပါ။နောက်ဆုံး ကျွန်တော့်ရွှေဥတွေကို တချက်ညှစ်လိုက်ချိန်မှာတော့ ကျွန်တော် မထိန်းနိုင်ဘဲ အားရပါးရ သုက်တွေပန်းထုတ်ပါရော။ ရုတ်ခြည်း လေဆင်နှာမောင်း တချက်မွှေ့သလိုမျိုး အထွဋ်အထိပ် ရောက်လျက် ပစ်ထုလိုက်တာ မင်းမင်းတယောက် ခပ်သေးသေး သူ့လည်မျိုထဲ မနိုင်မနင်း အကုန်မျိုချတယ်လေ။

ကျွန်တော်လည်း အဆုံးသတ်ရော ငပဲကို သူ့ပါးစပ်ထဲမှ ဆွဲထုတ်လျက် မျက်နှာအား မော့ကြည့်လာပါတယ်။ များမကြာမှီ ကျွန်တော့် သုက်ရည်အနည်းငယ် စိုလူးနေတဲ့ နှုတ်ခမ်းသားအစုံနဲ့ အနမ်းပေးတာကြောင့် မရှောင်လိုက်မိဘဲ အငိုက်မိသွားတယ်။ “သားကို ဝအောင် ကျွေးလို့ ကျေးဇူးပဲ ကိုကြီး” လူဝါးဝတဲ့အပြုံးတချက်နဲ့ သူပြောတယ်။ စိတ်တင်းကြပ်မှု စိုးရိမ်မှုအရိပ်အယောင်တွေလွှမ်းနေတဲ့ အခန်းထဲ ကျွန်တော် မထိန်းနိုင်ဘဲ ရယ်မောမိတယ်။ ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် သူဟာ ကလေးတယောက်လေ။ ဒါပေမယ့် ကျွမ်းကျင်ပိုင်နိုင်စွာ သူလိုချင်တာ လုပ်ချင်တာကို ရယူသွားနိုင်တာမို့ အံ့သြဖို့လည်းကောင်းတယ်။

သူ့ပါးစပ်နဲ့ လက်အစုံကို တစ်ရှူးသုံးကာ သန့်ရှင်းနေသော မင်းမင်းအပြုအမူအား ထပ်ဆင့်ထားတဲ့ ခေါင်းအုံးပေါ် ကျွန်တော်မှီချရင်း အသက်ခပ်ပြင်းပြင်းရှူလျက် စောင့်ကြည့်ကာ စိတ်ထဲကျေနပ်မိပါတယ်။ သူ့ပါးပြင်အစုံမှာတော့ ကျွန်တော့်သုက်ရည်ရနံ့အချို့ကို ရနိုင်တုန်း ပါပဲ။

“You’re welcome,” စိတ်သက်သာရာရပြီး အနည်းငယ်တုန်ခါနေသော လေသံနဲ့ ကျွန်တော်ခပ်တိုးတိုးပြောလိုက်တယ်။

“အဲတာတွေကို လျက်ဗျာ” ဆော့ကစားချင်တဲ့ အရိပ်အမြွက်အပြည့်နဲ့ သူ့မျက်ဝန်းတွေက တလဲ့လဲ့တောက်ကာ ခပ်တိုးတိုး အမိန့်ပေး လာတယ်။ သုက်ရည်အချို့ပေလူးနေဆဲ သူ့ပါးပြင်နဲ့အတူ ကျွန်တော့်လက်မကို ငုံကိုင်းလျက်ပြုပြီးနောက် လက်မအား ပြောင်သလင်းခါ အောင် တပြွတ်ပြွတ်စုတ်ပစ်ပါတယ်။ ကိုယ်ပိုင်သုက်ရည်နဲ့ သူ့အရေပြားပေါ်က ငံကျိကျိအရသာ အရောအနှောကို ကျွန်တော်မြည်းစမ်းရ ရော။ ကျွန်တော် ပြုလုပ်သမျှကို တမက်တမောလိုက်ကြည့်ကာ သဘောကျ သာယာပုံပြရင်း သူ့အသက်ရှူသံ အနည်းငယ်ပြင်းထန်လာ ပါတယ်။

“ကောင်လေး…မင်းသည်လိုလုပ်ရတာ ကြိုက်တတ်မှန်း ကိုကြီးတကယ်မသိဘူးရယ်” နှစ်ဦးသား ပလူးခဲ့တဲ့ ခံစားချက် အရှိန်မပြေစွာ ညစ်ကျယ်ကျယ်လေသံနဲ့ ကျွန်တော်ပြောမိပါတယ်။ 

မင်းမင်း ပါးပြင်အစုံ ရဲတွက်သွားလျက် လက်အစုံကို သူ့ပေါင်ပေါ်မှေးတင်လိုက်တယ်။ “ကိုကြီး သဘောကျကျေနပ်တာမျိုးကို သားလိုချင် ခဲ့ရုံပါ….အဆင်ပြေတယ်မဟုတ်လားဗျ” ခပ်တိုးတိုးထက် အနည်းငယ်ကျယ်တဲ့ လေသံနဲ့ သူမေးပါတယ်။

“အိုကေမှ စိုပြေပါ…ကောင်လေးရာ။ နည်းနည်း အံ့သြမိရုံပါ။ မင်းနဲ့ရွယ်တူ ကောင်လေးတွေထက်စာရင် အံအားသင့်စရာကောင်းအောင် ကျွမ်းကျွမ်းကျင်ကျင် လုပ်တတ်နေတာမို့” သူ့ပါးပြင်ကို လက်နဲ့အသာပွတ်သပ်ရင်း ကျွန်တော်ပြန်ပြောလိုက်တယ်။

“သားက သည်လိုသုက်မထွက်သေးပေမယ့်လို့ ကလေးတယောက်မှမဟုတ်တာ။” ကျွန်တော့်ငပဲကို လက်ညှိုးထိုးပြလျက် မျက်ဝန်းခြင်း စုံအောင်ကြည့်ကာ ခိုင်ခိုင်မာမာ သူပြောပါတယ်။

ကျွန်တော့်မှာ သုက်ပန်းထုတ်ပြီးတဲ့အဆင့်ရောက်ချိန်နောက်ပိုင်း စိတ်တင်းထားတာကိုလျော့လျက် နှစ်ယောက်သား အချိန်အနည်းငယ် ကြာတဲ့အထိ ထိုင်နေကြပါတယ်။ သူကတော့ ဘဝမှာ ရဖူးတဲ့ဆုတံဆိပ်တွေထဲ အကြီးမားဆုံးဆုတစ်ခုထပ်မံရလိုက်တဲ့အပြုံးမျိုးနဲ့ ကျွန်တော့်မျက်နှာကို စိုက်ကြည့်နေတာပါပဲ။

“အခု ဘာလဲ” မသေမချာ ကလေးလေသံမပျောက်တပျောက်နဲ့ ခပ်တိုးတိုး ကျွန်တော့်ကို သူပြောလာတယ်။

“အခု…အဲ…အခု ကိုကြီးတို့ ရုပ်ရှင်ကြည့်နေကြတာလေ” မိန်းမော ညည်းညူသံထက် နည်းနည်းမြင်းဟီသံပေါက်တဲ့ အသံမျိုး ကျွန်တော့် ပါးစပ်က တန်ပြန်ထွက်သွားပါတယ်။

မင်းမင်းက မရေရာတဲ့ မျှော်လင့်ချက်မျိုးအကြည့်နဲ့ ကျွန်တော့်ကိုကြည့်တယ်။ “တကယ်ကြီးလား”

ကျွန်တော် ခေါင်းငြိမ့်ပြခဲ့ပြီး နည်းနည်းပြုံးပြလိုက်တယ်။

ကျွန်တော့်မျက်နှာကို အချိန်အတော်ကြာ စိုက်ကြည့်ပါတယ်။ နှစ်ယောက်သား ပြုမူခဲ့တာတွေအပေါ် ရွံရှာနေမလား၊ နောင်တရ နေသလားဆိုတဲ့ အရိပ်လက္ခဏာတွေရှိမရှိ သူ့မျက်ဝန်းတွေက ရှာဖွေနေတာပါ။ ဘယ်လိုအကြောင်းအရာမျိုးမှ သူမတွေ့တော့ ခေါင်းအုံးပေါ် နောက်မှီချလိုက်ရင်း တီဗီမျက်နှာပြင်ကို ကြည့်ပါရော။ သူ့လက်အစုံကို ကျွန်တော့်ရင်အုပ်ပေါ်မှာ မှေးတင်ထားတာ မဖယ်ရှားဘူးရယ်။ ကျွန်တော်တို့ ရုပ်ရှင်ကိုသာ အသံတိတ်ကြည့်ကြလျက် အနားယူကြတယ်ပေါ့။

ရုပ်ရှင်ပြီးဆုံးကြောင်း စာတန်းထိုးချိန်မှ မင်းမင်းထရပ်ပါတယ်။ မာတောင့်ခြင်းကင်းသွားတဲ့ ငပဲကိုဖုံးကွယ်ဖို့ boxers ဘောင်းဘီတထည် ကောက်ဝတ်တဲ့ ကျွန်တော့်ဆီကို လုံးဝမကြည့်ပါဘူး။ “သား ပြန်တော့မယ်” မသေချာတဲ့ အသံလေးနဲ့သူပြောလာတယ်။

“ပြန်တော့မလို့လား ကောင်လေး” သည်အချိန်အခိုက်အတန့်လေးကို အဆုံးမသတ်ချင်သေးတဲ့စိတ်နဲ့ သူ့ကို ကျွန်တော်မေးမိတယ်။

မျှော်လင့်ချက်ရယ် ကြောက်ရွံ့မှုရောနှောနေတဲ့ အမူအယာနဲ့ ကျွန်တော့်ကိုကြည့်ပါတယ်။ “သား အမေ အိမ်ပြန်လာတော့မှာ”

“အိုကေ….သားမပြန်ခင် စကားနည်းနည်းလောက်ပြောကြမလား” ကျွန်တော် သက်ပြင်းတချက်ချလျက် ထထိုင်လိုက်တယ်။

မင်းမင်း ခေါင်းငြိမ့်ပြလျက် ကျွန်တော်ဘာပြောလာမလဲ ဘာဖြေရမလဲလို့ မျက်ဝန်းများက ဖွေရှာပါတယ်။ သူ့စူးစိုက်ကြည့်မှုတွေက ကသောင်းကနင်းနိုင်မှန်း ကျွန်တော်မြင်နိုင်သလို နှစ်ဦးသား ဝေမျှခဲ့တဲ့ခံစားချက်တွေနဲ့ပတ်သက်လို့ အနည်းငယ်စိတ်ရှုပ်မိတယ်။ “သား ခေါင်းထဲမှာ ဘာတွေတွေး ဘာတွေဖြစ်နေတာလဲ” ကျွန်တော် နုညံ့ငြင်သာစွာမေးလိုက်တယ်။

“သားမသိဘူး…သား…သားသဘောကျတယ်။ ပြီးတော့ သားလုပ်သင့်လားတော့ မသိဘူးလေ” ခုတင်ခြေရင်းမှ စောင်တထည်ရဲ့ အစွန်းကို ဆွဲကိုင်ကစားရင်း သူ ခပ်တိုးတိုးပြောပါတယ်။

“ကိုကြီးတို့ လုပ်ခဲ့တာတွေက မှားယွင်းတာတခုမှမပါပါဘူး ကလေးရဲ့။ ကိုကြီးတို့နှစ်ယောက်သား ပြုလုပ်ဖို့လိုအပ်တာကိုလုပ်ခဲ့ကြရုံ ပဲလေ။ ကိုကြီးတို့ တယောက်လိုအင်ကို တယောက်ဖြည့်ဆည်းပေးခဲ့ကြတာပဲဟာ”

သူ့အသက်အရွယ်နဲ့စာရင် မငယ်သော နက်နက်ရှိုင်းရှိုင်းခံစားရတဲ့ ဝမ်းနည်းမှုတစ်ခုအသွင် မျက်ဝန်းများမှာပြည့်နှက်လျက် ကျွန်တော့် မျက်နှာကို မော့ကြည့်လာပါတယ်။ “ဒါပေမယ့် သားက အခုမှ ကလေးသာသာအရွယ်ပဲရှိသေးတာလေ။ သည်လို လိုအင်တွေ ကိုသိဖို့ ဒါမှမဟုတ် လိုချင်တာမျိုး ခံစားဖို့မသင့်သေးဘူးမဟုတ်လား” ခပ်တိုးတိုးရေရွတ်သလို သူပြောတယ်။

“မင်းမင်း…သားက လူပျိုဖော်ဝင်တဲ့အရွယ်ရောက်လာပြီ။ ပြီးတော့ သည်လိုခံစားချက်တွေရှိတာကလည်း ပုံမှန်သဘာဝပါပဲ။ ကိုကြီးတို့ အနေနဲ့ ကောင်းမွန်တာတွေကိုပဲ စဉ်းစဉ်းစားစား ဂရုတစိုက်လုပ်ဖို့လိုတာပါ” နုညံ့ကြင်နာတဲ့ လေသံနဲ့ သူ့ကို ကျွန်တော်ပြောပြခဲ့ ပါတယ်။

“ဂရုတစိုက် စဉ်းစဉ်းစားစား သတိထားလုပ်ဖို့?” အပြစ်ကင်းသလို သိချင်စိတ်ပြင်းပြစွာ ကျွန်တော့်စကားသံကို သံယောင်လိုက် ပြောတယ်။

“ကိုကြီးဆိုလိုတာ တို့တွေပြုလုပ်ခဲ့တာတွေက တကယ့်ခြေလှမ်းကြီးတစ်ခုပဲ။ ဒါဟာ ကစားပွဲတစ်ခု ဂိမ်းတစ်ခုမဟုတ်ဘူးဆိုတာ ကိုကြီးတို့နားလည်တယ်နော်။ သည်ကိစ္စကို ကိုကြီးတို့ နှစ်ကိုယ်ကြားမှာပဲ ထားသင့်တယ်”

မင်းမင်း တည်တည်ငြိမ်ငြိမ် ဂုဏ်သရေသိက္ခာအပြည့်နဲ့ ခေါင်းငြိမ့်ပြပါတယ်။ “သား နားလည်ပါတယ်။ သား ကတိပေးတယ်။ ဒါပေမယ့် သားတို့ နောက်တကြိမ် လုပ်လို့ရပါဦးမလား” မျှော်လင့်ချက်အပြည့်နဲ့ သူပြောတယ်။ သူပြောလာတဲ့စကားကြောင့် အတွေးဝင်မိတဲ့ ကျွန်တော် နှလုံးခုန်သံ လစ်လျူမရှုနိုင်အောင် တဒိတ်ဒိတ်မြန်လာတယ်။

“ကိုကြီးတို့ တွေ့ကြတာပေါ့” မပြင်းမပျော့လေသံထိန်းလျက် သူ့ကို ကျွန်တော်စကားပြန်လိုက်တယ်။

မင်းမင်း ခေါင်းငြိမ့်ပြတယ်။ သူ့မျက်ဝန်းများမှာတော့ ကျွန်တော့်ကို မခွဲခွာချင်တဲ့ အရိပ်အယောင်တွေ မြင်ရပါတယ်။ သူ မတ်တပ်ထရပ် လျက် အခန်းတဝိုက် သူ့ကြောင့် တခုခုပျက်စီးယိုယွင်းတာ ဘာရှိလဲ ရှာဖွေသည့်သဘော ဝေ့၀ဲကြည့်တယ်။ “သား ဆန္ဒကို အလိုက်သင့် ဖြည့်ဆည်းပေးလို့ ကျေးဇူးတင်ပါတယ်။ အာ….မနက်ဖြန် ကိုကြီး သားကို ရေခဲမုန့်လိုက်မကျွေးလဲရတယ်။ မစားရတာကြာတဲ့ အချိုပွဲကို သား ကောင်းကောင်းစားခဲ့ပြီးပြီ” လို့ နောက်ဆုံးပိတ်စကားပြောလာတယ်။ တိတ်ဆိတ်နေတဲ့ ဝန်းကျင်မယ် သူ့အသံက အနည်းငယ် ကျယ်လောင်ပါရဲ့။

“အဲဒါက ဘာမှမဟုတ်ပါဘူးကွာ….မင်းအလုပ်ကြိုးစားလို့ရတဲ့ ရလာဘ်ပဲဟာ” ကျွန်တော် အသာအယာပြုံးရင်း အခိုင်အမာပြောလိုက် ပါတယ်။

အခန်းထဲမှထွက်သွားဖို့ဟန်ပြင်လိုက်စဉ်မှာ ကျွန်တော် သူ့ကိုနောက်ဖက်ကနေ အသာထွေးဖက်လိုက်တယ်။ “သတိရနော်….သား တယောက်တည်းမဟုတ်ဘူးဆိုတာ။ သားစိတ်ဓာတ်ကျတဲ့အခါ ဒါမှမဟုတ် ဝမ်းနည်းတဲ့အခါ ကိုကြီးအခန်းဘက်ပြန်လာပြီး အချိန်မရွေး တံခါးခေါက်လိုက်လို့ရတယ်။ အိုကေ?” သူ့နားရွက်အနားကို ခပ်တိုးတိုးကပ်ပြောတာမို့ ကျွန်တော့်အသက်ရှူငွေ့နွေးနွေးဟာ လည်တိုင်တဝိုက် တို့ထိသွားဟန်တူတယ်။

“ကိုကြီးမှာ သားကို ထွေးဖက်ပြီး နှစ်သိမ့်ပေးဖို့ အားအင်တွေအများကြီးရှိတယ် ဟုတ်ပြီလား” ကျွန်တော့်ရင်ခွင်ထဲ သက်သောင့်သက် သာ မှေးမှီတဲ့ သူ့ခန္ဓာကိုယ်အတွေ့ကိုခံစားရင်း ထပ်လောင်းပြောလိုက်ပါတယ်။

ထွေးဖက်တဲ့ ကျွန်တော့်ရင်ခွင်ကြား မင်းမင်းတယောက် ပြန်လည်မှီတွယ်ခဲ့တာမို့ သေးသွယ်တဲ့ ခန္ဓာကိုယ်လေး နစ်မြုတ်သယောင် ဖြစ်သွားတယ်။ “သား သိတယ်” ခပ်တိုးတိုး ပြန်ပြောတဲ့ သူ့လေသံက ကျွန်တော့်ပခုံးအစွန်းမှ ထွက်လာပါတယ်။ “ဒါပေမယ့်…. သားက ထွေးဖက်တာထက်ပိုပြီး လိုချင်ရင်ရော”

“မပူနဲ့ ကိုကြီးမှာ အဲဒါအတွက်လည်း အားအင်အများကြီးရှိတယ်။ သား ဘာပဲလိုချင် လိုချင်ကွာ” သူ့ကို အသာအယာခပ်ကျစ်ကျစ် ထွေးဖက်လျက် ခပ်တိုးတိုး ကျွန်တော်ပြန်ပြောခဲ့ပါတယ်။ မင်းမင်းရဲ့တုန့်ပြန်မှုက အသာအယာ ခေါင်းငြိမ့်ပြတာမို့ သူနားလည်ကြောင်း ကျွန်တော်သိရတာပေါ့။

ဖက်ထားရာမှ ပြန်မလွှတ်ခင် ဝိုင်းစက်ပြည့်တင်းနေတဲ့ သူ့တင်ပါးအစုံကို ကျွန်တော် အသာတချက်ဖျစ်ညှစ်မိသေးတယ်။ “သား သွားချင် သွားတော့လေ၊ မနက်ဖြန် သည်မှာပဲတွေ့ကြတာပေါ့…အိုကေ”

မင်းမင်း ခေါင်းပြန်ငြိမ့်ပြလျက် ကျွန်တော့်မျက်ဝန်းများကို အသေအချာစိုက်ကြည့်ပါတယ်။ ကျေးဇူးတင်တာရယ် တစုံတရာရေသမထားတဲ့ အကြည့်မျိုးတွေနဲ့ ကြည့်တာဗျ။ တစ်စုံတရာနက်နက်ရှိုင်းရှိုင်း အကြည့်မျိုးမို့ ကျွန်တော်တော့ နားမလည်ဘူး။ ကျွန်တော့် တိုက်ခန်းထဲမှ သူ အသာထွက်သွားပြီးခဏ အခန်းတံခါးချပ်ကနဲပိတ်သွားစဉ်မှာ အတွေးများစွာနဲ့ကျန်ခဲ့ရတယ်။

ချွေးတွေ သုက်ရည်တွေနဲ့ စေးကပ်နေသော အခင်းရှိရာ အိပ်ရာပေါ် အခန်းမျက်နှာကျက်ကို ငေးကြည့်ရင်း ကျွန်တော် ပြန်လဲလျောင်း လိုက်ပါတယ် ။ ကျွန်တော့်ရဲ့ မသိစိတ်အမှောင်ခြမ်းဘက်က လေသံခပ်တိုးတိုးနဲ့ ပုန်းလျှိုးကွယ်လျှိုးနေနေတဲ့ အရိပ်အယောင်တွေ ကြောင့် စိတ်မသန့် လိပ်ပြာမလုံသလိုပါပဲ။ ဒါပေမယ့် သွေးသားလိုအင်ရဲ့ အထိအခတ်ခံစားချက်များကြောင့် ထားရှိအပ်သောစည်းဆိုတာ ကျရှုံးသွားတယ်လေ။ ကျွန်တော့်ကို လိုလားလို့ တစုံတစ်ယောက်ရဲ့တောင်းဆိုမှုမှာ လိုက်ပါသွားမိခဲ့ပုံမျိုးကလည်း ဖြစ်ခဲ့တာ ကာလ အတော်ကြာပြီ။ မသိတော့ဘူးဗျာ…. ခံစားချက်တွေက ရှုပ်ယှက်ခတ်နေတာပဲ ဟုတ်တယ်ဟုတ်။

ရုတ်ခြည်းထမြည်လာတဲ့ ကျွန်တော့်လက်ကိုင်ဖုန်းမြည်သံက အတွေးကမ္ဘာထဲမှ ဆွဲထုတ်သွားပါတယ်။ မင်းမင်းဆီက စာတိုတစ်စောင် ရောက်လာတာပါ။ “သည်နေ့အတွက် ကျေးဇူးတင်ပါတယ်ဗျ။ သားအတွက် အဓိပ္ပာယ်အများကြီးရှိပါတယ်။ မနက်ဖြန်ကြမှတွေ့ကြမယ်” ခပ်ရိုးရိုး သူ့စာက ကိုယ့်ကိုယ်ကိုယ် သရဲမရဲစီးနေသူတယောက်လို ကျွန်တော်ခံစားရအောင် လုပ်သား။ ဒါပေမယ့် ကျွန်တော့် ရင်အစုံကို ဖျပ်ကနဲနွေးထွေးသွားအောင် လုပ်နိုင်စွမ်းပါတယ်။

“ဟူး…..”

Alex Aung (20 December 2025)

*** စာကြွင်း။ ။ အဖြစ်အပျက်ကလေးတစ်ခုကို ရေးထားတာမို့ ဖတ်မကောင်းခဲ့သည်ရှိသော် စာရေးသူ ကျွန်တော်မှ တောင်းပန်ပါကြောင်း။