အပိုင်း - ၂
ရေးသားသူ ; ရှိုင်း
..............................................
အနီးမှာရှိတဲ့ သစ်ငုတ်တစ်ခုပေါ်ထိုင်လိုက်ရင်း မီးလောင်နေတဲ့ ရိုးပြတ်တောကြီးကိုငေးကြည့်နေမိသည်။
မျက်နာကို လာဟက်တဲ့ မီးအပူရှိန်ကိုတောင် သတိမထားမိပဲ သူ့ရင်ထဲက အပူလုံးကြီးကိုသာ ဘယ်လိုနည်းနဲ့ငြိမ်းသက်ရမလဲစဉ်းစားနေမိတယ်။ အခုဆိုသူပြန် သွားတာ တစ်ပတ်တောင်ရှိပြီ။
သူဒီရွာကိုပြန်မလာဖြစ်လောက်တော့ဘူး။ဒါဆိုသူနဲ့တွေ့ရဖို့ ဘယ်လိုလုပ်ရမလဲ။
စောလူ ရိုးပြတ်တွေကိုမီးရှို့လို့အပြီးသတ်သွားတော့ အိမ်သို့ပြန်လာခဲ့လိုက်သည်။
ချွေးများဖြင့်စေးကပ်နေတဲ့ အင်္ကျီကိုချွတ်လိုက်ပြီး ရေတွင်းရှိရာ လျှောက်လာလိုက်သည်။ အချိန်က ညခုနှစ်နာရီဆိုတော့ အ တော်ပင်မှောင်နေပြီ။
ဒါကြောင့် ကိုယ်မှအဝတ်အစားတွေကိုတခု မကျန်အကုန်ချွတ်လိုက်ပြီး ကိုယ်လုံး တီးနဲ့သာ ရေလောင်းချိုးလိုက်သည်။
ရေချိုးပြီး ရေတွင်းနားရှိ အဝတ်တန်းပေါ်တွင်တင်ထားတဲ့ အဖေဖြစ်သူရဲ့ပုဆိုးအားကောက်စွပ်ကာအိမ်ပေါ်သို့တက်လာလိုက်သည်။ အိမ်ပေါ်ရောက်တော့ အဖေက ထ မင်းဝိုင်း အဆင်သင့်ပြင်ပြီးနေပြီ။
" ဟာ...ဟင်းတွေကစုံလို့ပါလား"
ပြီးတော့ ထမင်းပန်းကန်ကလဲ လူသုံးယောက်စာခူးထားတာတွေ့ရသည်။ စော လူ၊လက်ရေဆေးကာ ထမင်းစားပွဲတွင်ထိုင်လိုက်စဉ်မှာပဲ
" ခဏလောက်စောင့်လိုက်ပါဦးလားသားအဖေ လူတစ်ယောက်ကို ထမင်းစားဖိတ်ထားတယ်"
" ဟင်...ဘယ်သူ့ကိုလဲ"
" ထင်အောင်ကို"
စောလူ နှုတ်ခမ်းတစ်ဖက်ကိုတွန့်ကွေးလိုက်ပြီး
" သူကလာမှာရော သေချာလို့လား စောင့်မနေပါနဲ့အဖေရာ...ဒီအချိန်မှမလာရင်လာမှာမဟုတ်တော့ဘူး ကျွန်တော်ကတော့စားပြီ"
ဦးလူမော် ဘာမှမပြောတော့ပဲ ထမင်းဝိုင်းမှထသွားကာ၊အိမ်အောက်သို့ဆင်းသွားသည်။ စောလူ ထမင်းစားပြီးတော့ အိမ်ခေါင်းရင်း ထောင့်တစ်နေရာတွင် လှဲချလိုက်ပြီး ထင်သာရဲ့အကြောင်းကိုတွေးနေလိုက်သည်။
သူ့အတွက်တော့ ဒေါင်းဝေပေါ့လေ က လေး ဘဝတုန်းက သူ့ကို အဲ့ဒီလိုပဲခေါ်ခဲ့တာ။ ငယ်ငယ်တုန်းက အိမ်မက်တွေကပီသပေမယ့် အခုနောက်ပိုင်းမက်တဲ့အိမ် မက်တွေက ဝိုးတဝါးနှင့်ပင်ငယ်ငယ်က အရင်ဘဝအကြောင်းတွေကို မှတ်မိသ လောက်ရှိပေမယ့် အခုချိန်မှာတော့ အဖြစ် အပျက်အနည်းငယ်သာ ခေါင်းထဲမှာရှိတော့တယ်။
" ငါတောင်မစားရသေးဘူး မင်းကိုစောင့်နေတာ"
စကားတပြောပြောနဲ့ အိမ်ပေါ်သို့ လူနှစ်ယောက်တက်လာသည်။ ဦးထင်အောင်နဲ့အဖေဖြစ်သူဦးလူမော်ပင်ဖြစ်၏။ သူတို့ နှစ်ယောက် ထမင်းဝိုင်းတွင် ထိုင်လိုက်ကြပြီး ဦးလူမော်က ဦးထင်အောင်ရဲ့ထမင်းပန်းကန်ထဲ ဟင်းတွေထည့်ပေးနေ၏။
နှစ်ယောက်စလုံးက အပြုံးကိုယ်စီနဲ့ စော လူ သူတို့နှစ်ယောက်ကိုကြည့်ပြီး မဲ့ပြုံးတစ်ချက်ပြုံးလိုက်သည်။
သူတို့နှစ်ယောက်ကအဲ့ဒီလိုပဲ။ စောလူငယ်ငယ်ကတည်းက သူတို့နှစ်ယောက်ကိုပုံစံအမျိုးမျိုးတွေ့ဖူးတယ်။ တစ်ခါတလေ စ ကားများရန်ဖြစ်နေတက်ပြီး တစ်ခါတရံကျပြန်တော့လဲ ချစ်ချစ်ခင်ခင်ရှိနေကြပြန်ရော။ သူငယ်ချင်းသံယောဇဥ်က သူတို့နှစ်ယောက်စလုံးရဲ့ရင်ထဲမှာ ရှိနေသေးတယ်ထင်ပါ့။
ထမင်းစားပြီးတော့ သူတို့နှစ်ယောက် အိမ်အောက်ဆင်းပြီး စကားတွေပြောနေကြသေးတယ်။
စောလူလဲ သူတို့နှစ်ယောက်ဘာတွေပြောနေလဲသိချင်တာကြောင့် အိမ်ရှေ့ဘက်ထ ရံနားသွားကာ အိမ်အောက်ဘက်မှ စကားသံတွေကို နားစွင့်နေမိသည် ။
" မင်းဘယ်တော့ပြန်မှာလဲ"
" လောလောဆယ်တော့ မပြန်ဖြစ်သေးဘူး အဖေ့ရဲ့ရက်လည်ပြီးမှပဲပြန်ဖြစ်မယ် မင်းရောဒီအတိုင်းပဲ ဆက်နေတော့မှာလား"
" ငါက ဒီအတိုင်းဆက်မနေလို့ဘာလုပ်ရမှာလဲ"
" တစ်ရွာမပြောင်းသူကောင်းမဖြစ်လေကွာ မင်းဒီရွာမှာပဲနေရင်တော့ တိုးတက်မှာမဟုတ်ဘူး မင်းရဲ့သားကလဲဘာမှ မှအသုံးမကျတာ မင်းကိုယ်တိုင်ကြိုစားမှပဲရမှာ"
" နေပါစေတော့ကွာအခုလဲငါစိတ်ချမ်းသာနေတာပဲ လူချမ်းသာဖို့ထက်စိတ်ချမ်းသာ ဖို့က ပိုအရေးကြီးတယ်မဟုတ်လား"
" အဲ့တာက အရှုံးသမားတွေပဲ ပြောတဲ့စ ကားကွ အောင်မြင်တဲ့လူတစ်ယောက်က၊သူရဲ့စိတ်ခံစားချက်တွေကိုဘယ်တော့မှဦးစားမပေးဘူး"
" မအောင်မြင်လဲနေပါစေတော့ကွာ... ငါကတော့ခံစားချက်တွေကို ဦးစားပေးနေမိဦးမှာပဲ အနည်းဆုံးတော့ တစ်ကိုယ် ကောင်းဆန်တဲ့သူ မဟုတ်တော့ဘူးပေါ့"
" တစ်ချို့အရာတွေမှာ တစ်ကိုယ်ကောင်းဆန်သင့်ရင်ဆန်ရမှာပဲ စိတ်ခံစားချက်ထက် အရေးကြီးတဲ့အရာတွေ ရှိတယ်"
" မင်းနှလုံးသားနဲ့ ရင်းပြီးတော့လား"
သူတို့ဘာတွေပြောနေတာလဲ။ စိတ်ခံစားချက်တွေရော။ နှလုံးသားကိစ္စတွေရော
ပြောနေတဲ့စကားတွေကို နားထောင်ကြည့်ရတာ။ သူတို့နှစ်ယောက်ကြားမှာတစ်ခုခုရှိနေပုံပဲ။
" ငါပြန်တော့မယ်ကွာ မိုးလဲ အတော်ချုပ်နေပြီ"
" ဒီမှာအိပ်လိုက်ပါလား"
ဦးထင်အောင်ခဏတိတ်ဆိတ်သွားပြီး
" မအိပ်တော့ပါဘူးကွာ ဒါပဲနော် ငါပြန်လိုက်ဦးမယ်"
ဦးထင်အောင်ထွက်သွားပြီးအချိန်အတော်ကြာတဲ့အထိ ဦးလူမော်အိမ်ပေါ်သို့မတက်လာသေး။
ဦးလူမော်လဲ အိမ်ပေါ်တက်လာတော့ အိမ်ရှေ့အပေါက်ဝနားအိမ်တိုင်ကိုမှီကာရပ်နေတဲ့စောလူကိုတွေ့လိုက်သည်။
သူ့ကိုတွေ့တွေ့ချင်းပဲ စောလူက ပြုံးပြနေ သည်။
" ဘာလဲကွ"
" ဘာမှမဟုတ်ပါဘူး ကျွန်တော်သေးဆင်းပေါက်မလို့"
" ဒါဆိုလဲ သွား"
စောလူ လှေကားပေါ်သို့ ခြေချလိုက်ပြီးမှအိမ်ပေါ်သို့ပြန်တက်လိုက်ပြီး
" ဒါနဲ့...အဖေဦးထင်အောင်ရဲ့အိမ်လိပ်စာကိုသိလား"
" မင်းက ဘာလုပ်မလို့လဲ"
" ဘာမှမလုပ်ပါဘူး အဖေက ကိုယ့်အချစ်ဆုံးသူငယ်ချင်းကြီးရဲ့အိမ်လိပ်စာတောင်မသိဘူးလား အဖေကတော်တော်ညံ့တာပဲ"
" ဟိတ်ကောင် ကိုယ့်အဖေကို.. လိပ်စာက တော့သိတာပေါ့ကွ"
စောလူ မျက်လုံးတွေ အရောင်လက်သွားသည်။
" ဟုတ်လား ဘာတဲ့လဲ"
" ဘားအံလေကွာ တစ်ရွာလုံးသိတယ်"
" ဟင်...အဖေကလဲ အဲ့ဒါတော့သိတာပေါ့၊ကျွန်တော်က သူ့ရဲ့အိမ်လိပ်စာကိုပြောတာ"
" မသိဘူး သိလဲ မပြောပြဘူး"
" အဖေ ကလဲဗျာ..."
ဦးထင်အောင် နေရာမှ ထွက်သွားသည်။စောလူလဲ အိမ်အောက်သို့ဆင်းလာခဲ့လိုက်၏။ စောလူ ခြံစည်းရိုးအနားသွားကာ အပေါ့သွားနေစဥ်မှာပဲ ခွေးအူသံတစ်ချို့ကို ကြားလိုက်ရသည်။
" ဝူး........ဝူး......."
ခွေအူသံတွေက ပုံမှန်အူတဲ့ အသံမျိုး မ ဟုတ် ဝမ်းခေါင်းသံကြီးနဲ့ ဆွဲဆွဲငင်ငင်ကိုအူနေတာ။
စောလူ အပေါ့မြန်မြန်သွားကာ ခြံအပြင် လမ်းပေါ်သို့ ထွက်ကြည့်လိုက်သည်။ ဒီနေ့က လကွယ်ညဖြစ်နေတာကြောင့် ပတ်ဝန်း ကျင်တစ်ခုလုံးက အမှောင်အတိကျနေပြီးမီးကလဲ ပျက်နေတော့ ပိုဆိုးသည်။
ခွေးတွေက သူတို့အိမ်ရဲ့ခပ်လှမ်းလှမ်းမှာပဲအူနေတာပါ။ စောလူ ခြံထဲ ပြန်ဝင်လာပြီး အိမ်ပေါ်သို့ တက်လာခဲ့လိုက်သည်။
" ဘာဖြစ်တာလဲသား ခွေးတွေ ဒီလောက်ဆူညံနေတာ"
" ဘယ်သိမှာလဲ အဖေရ ကျွန်တော့် စိတ်ထင် ခွေးတွေက ဟိုအိမ်ကြီးနားမှာ အူနေတာဖြစ်မယ် အသံက အဲ့ဒီဘက်ကကြားရတာ"
" ဟုတ်လား..."
စောလူ ဘုရားခန်းထောင့်တစ်နေရာတွင်ခေါင်းအုံးချကာအိပ်လိုက်သည်။
ဒီညတော့မြန်မြန်အိပ်ပျော်သွားဖို့ မျှော်
လင့်တယ်။ သူ့ကြောင့် အိပ်မပျော်တဲ့ညတွေများနေပြီလေ။
••••••••••••••••••••••••••••••••••••
စောလူ ဒီမနက် ရွာထဲမှာ အသံသဲ့သဲ့ကိုကြားနေရ၏။
ဦးထင်အောင်တစ်ယောက် ညက သရဲခြောက်ခံလိုက်ရပြီး အခုကြောက်ဖျား ဖျားနေပြီတဲ့။
ဒီသတင်းကိုကြားလိုက်ရတော့ စောလူအသံထွက်အောင်ရယ်မိသည်။ သရဲခြောက်ခံလိုက်ရလို့ ဖျားသွားတာတဲ့လား သူမရယ်ပဲလဲမနေနိုင်။
ကလေးလဲ မဟုတ်တော့ဘူး ပြီးတော့ သူ က ဒီရွာမှာကြီးပြင်းလာတာပဲ နာနာဘာဝအကြောင်းတွေက ဒီရွာဘက်မှာ ပြောမဆုံးပေါင် တောသုံးထောင်ဖြစ်နေတာ ဒါ ကို အဖေဖြစ်သူအား ပြန်ပြောပြတော့ ဦးလူမော်က သူ့သူငယ်ချင်းကြီးကို စိတ်ပူသွားပုံရတယ်။
" ငါ သူ့ဆီ ခဏသွားလိုက်ဦးမယ်"
" အဖေကလဲ ဘာလို့သွားမှာလဲ အရေးမကြီးတာကို"
" မင်းဘာသိလို့လဲ ထင်အောင်က ကျန်း မာရေးနဲ့ပတ်သက်လာရင်ဒေါင်ဒေါင်မြည်ပဲ၊သူနေမကောင်းဖြစ်ရင် အဲ့ဒါ အခြေအ နေတော်တော်ဆိုးလို့ပဲကွ"
" ဒါက မတူဘူးလေ သရဲခြောက်ခံရလို့ကြောက်ဖျား ဖျားသွားတာကြီး"
" မင်းကို ပြောလဲ နားလည်မှာမဟုတ်ဘူး"
ဦးလူမော် အိမ်ပေါ်မှဆင်းကာ တရုတ်ဘီးအစုတ်လေးအား တက်ခွလိုက်သည်။
" အဖေ ကျွန်တော့်မြင်းနဲ့ လိုက်ပို့ပေးရမလား"
ဦးလူမော် ဘာမှပြန်မပြောပဲ ရွာထဲသို့ဆိုင်ကယ်မောင်းထွက်သွားသည်။
စောလူလဲ ကြမ်းပြင်ပေါ်လှဲချလိုက်ပြီးနဖူး ပေါ် လက်တင်ထားလိုက်၏။ ထိုအချိန် အ တွေးတစ်ခုက ခေါင်းထဲဝင်ရောက်လာသည်။ ချက်ချင်းပဲ ပြန်ထထိုင်ကာ။
" ဒါဆို သူရွာကို ပြန်လာမှာလား"
စိတ်တွေက ချက်ချင်းဆိုသလို ကြည်လင်လန်းဆန်းသွားသည်။ လက်မှာပတ်ထားတဲ့နာရီကို ကြည့်လိုက်တော့ နံနက်ဆယ်နာရီဝန်းကျင်ပဲရှိသေးတယ်။
သူတကယ်လာ ဖြစ်ရင်တောင် ညနေအ ချိန်လောက်မှရောက်မှာ။
ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် ဒီတစ်ခါ ထင်သာ သူ့ကိုတွေ့ရင်တော့ သူ သန့်သန့် ပြန့်ပြန့် ဖြစ်နေရမယ်။ ပုံမှန်အတိုင်း ဖြစ်သလို နေလို့မရတော့ဘူး။
••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••
စောလူ တစ်ယောက် ဦးမြင့်မောင်ရဲ့ခြံအနီးတွင် ခေါက်တုံ့ခေါက်ပြန်လျှောက်နေလေသည်။
လမ်းမှာသွားတဲ့သူတွေကလဲ သူ့အားမရဲတရဲနဲ့ကြည့်သွားကြ၏။ ကြည့်ပေမယ့် ရွာ ထဲက လူတွေက သူ့အားခပ်ကြောက်ကြောက်ရယ်။
သူကလဲ စိတ်မထင်ရင်မထင်သလို ရွာထဲကခွေးကအစ အော်ငေါက်တက်တာ မ ဟုတ်လား။
အခုလဲ ကြည့်လေ ခပ်လှမ်းလှမ်းမှာ သူ့အား စိုက်ကြည့်နေတဲ့ လေးနှစ်အရွယ်က လေးလေး တစ်ယောက်ကို
" မင်းဘာလာကြည့်နေတာလဲ နာချင်လို့လား"
ထိုကလေးခမျာ ခြံထဲသို့ပြေးဝင်သွားသည်။ စောလူကလေး မချစ်တက်ဘူး။နေရာတကာ စပ်စုတက်ပြီး စကားအရမ်းများတဲ့ ကလေးတွေဆိုရင် ပိုတောင်ကြည့်မရဖြစ်သေးတယ်။
အခု သူ့ရဲ့ပုံစံကလဲ လူတွေရဲ့မျက်လုံးထဲမှာ အထူးအဆန်းဖြစ်နေမလား ပုဆိုးနဲ့ရှပ်အင်္ကျီလည်ကတုံးအဖြူကို သပ်သပ်ရပ်ရပ်ဖြစ်အောင်ဝတ်ထားတာ။
သူထိုသို့ ခေါက်တုံ့ခေါက်ပြန်လျှောက်နေစဥ်မှာပဲ ဦးမြင့်မောင် ခြံအပြင်သို့ ထွက်လာတာကိုတွေ့လိုက်ရသည်။
" မင်းဒီမှာ ဘာလုပ်နေတာလဲ စောလူ"
" ဘာမှမလုပ်ဘူး ဒီအတိုင်းပဲ လမ်း လျှောက် နေတာ"
စောလူရဲ့မျက်နာပေးက မာမာတင်းတင်းပင် မြင့်မောင်က စောလူထက် အသက်ဆယ်နှစ်လောက်သာကြီးတယ်။
အဖေအရွယ်တွေတောင် စောလူက လေးလေးစားစား ဆက်ဆံတက်တာမဟုတ်ဘူး။
" လမ်းလျှောက်ရင်တခြားနေရာမှာသွားလျှောက်ကွာ"
" ဘာလို့လဲဗျ ဒါက အများသူငါပိုင်တဲ့လမ်းပဲလေဗျာ ခင်ဗျားတစ်ယောက် တည်း ပိုင်တာမှမဟုတ်တာ"
" ငါ့အစ်ကိုနေမကောင်းဘူးကွ မင်းဝတ်ထားတာကလဲ အဝတ်အစားအသစ်တွေနဲ့မသိရင် ငါ့အစ်ကိုကို မြန်မြန်သေပါစေဆိုပြီး လာဆုတောင်းနေသလိုပဲ ကဲ...ကဲ ပြန်တော့ကွာ..."
စောလူ မြင့်မောင်အားပြန်ပြောမည်ပြုစဥ်မှာပဲ သူတို့နှစ်ယောက်အနားမှဖြတ်ကာ ခြံထဲသို့ ကားတစ်စီးဝင်သွားလေသည်။
ပြီးနောက် ထင်သာရဲ့အမေဖြစ်သူ ဒေါ်စံ ပယ် ကားပေါ်ကဆင်းလာသည်။
ပြီးတော့ လူနှစ်ယောက် ကားခေါင်းခန်းမှတပြိုင်နက်ထဲ ဆင်းလာတာကို တွေ့လိုက်ရသည်။
တစ်ယောက်က စောလူ နေ့တိုင်းမျှော်လင့်စောင့်ဆိုင်းနေရပြီး အရမ်းပဲ လွမ်းနေခဲ့ရတဲ့သူဖြစ်ပြီး ကျန်တစ်ယောက်ကတော့ဘယ်သူဘယ်ဝါမှန်းမသိတဲ့ မိန်းကလေးတစ်ဦး.....။
..............................................
သူမက ထင်သာအနားမှာပဲ ကပ်နေပြီးအနားက တစ်ဖဝါးမှမခွာ ဦးထင်အောင် အခြေအနေကလဲ သိပ်ဆိုးလှတာလဲ မ ဟုတ် ဒါကို ရေကြီးခွင်ကျယ်လုပ်ပြီးစိတ်ပူပြနေကြတယ်။
စောလူကတော့ ခပ်လှမ်းလှမ်းမှာသာ ထိုင်ပြီး ထင်သာရဲ့မျက်နာအားငေးကြည့်နေမိသည်။
သူတို့စကားဝိုင်းထဲမှာ ကြားလိုက်ရတာက အတူပါလာတဲ့မိန်းကလေးက ထင်သာရဲ့ချစ်သူတဲ့။ ပြီးတော့ သူတို့နှစ်ယောက်က လက်ထပ်ဖို့အတွက် စီစဥ်နေပြီတဲ့လေ။
ဒိတ်ခနဲ ဆောင့်တက်သွားတဲ့ နှလုံးခုန်သံကြောင့် ရင်ဘက်ထဲမှာ အနေရခက်လှသည်။
စောလူ ထိုင်နေရာမှ ထရပ်လိုက်ကာ အိမ်အပြင်သို့ ထွက်ခဲ့လိုက်သည်။
ဖိနပ်ကောက်စီးပြီး ခြံအပြင်သို့ထွက်လာစဥ်မှာပဲ
" ကိုစောလူ"
အနောက်မှ ခေါ်သံကြောင့် ခြေလှမ်းတွေကိုရပ်တန့်လိုက်သည်။
" ပြန်တော့မလို့လား"
" အင်း ပြန်တော့မယ် မင်းမှ ငါ့ကိုစကားမပြောတာ"
ရင်ဘက်ထဲမှာ နာကျင်နေပေမယ့် စောလူရဲ့နှုတ်ခမ်းတွေကတော့ ထင်သာအားပြုံးပြလျက်ရှိသည်။
" မင်း ဘယ်တော့ပြန်မှာလဲ"
" ကိုစောလူ ကျွန်တော်နဲ့ စကားပြောချင်လား"
စောလူ ပါးစပ်ကမဖြေပဲ ခေါင်းသာညိတ်ပြလိုက်သည်။
" ဒီည ကျွန်တော်အိပ်တဲ့အခန်းထဲ လာခဲ့ဘယ်သူမှတော့မသိစေနဲ့"
ထင်သာ ပြောပြီးပြီးချင်းပဲ လှည့်ထွက်ကာ အိမ်ထဲပြန်ဝင်သွားသည်။ စောလူရဲ့နှုတ်ခမ်းက အပြုံးတွေလဲ ပိုပြီးတော့အသက်ဝင်လာသည်။
••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••
ညရောက်တော့ ဦးထင်အောင်ကနေ ပြန်ကောင်းစာပြုနေပြီ။ သူသရဲခြောက်ခံရတဲ့ပုံစံကို သူ့မိသားစုအား ပြန်ပြောပြနေ၏။
ပြောပြနေရင်းနဲ့ ကြက်သီးမွှေးညှင်းများထလာတာကို သူတစ်ယောက်တည်းပဲသိလိမ့်မယ်။ နွယ်နှင်းက
" ဦးပြောပြတာနဲ့တင် တော်တော်ကြောက်ဖို့ကောင်းနေပြီ သမီးသာဆို အဲ့နေရာမှာတစ်ခါတည်းမေ့လဲသွားမယ်ထင်တယ်"
" အဲ့ဒီအိမ်က ရာဇဝင်နဲ့လေသမီးရဲ့ လွန်ခဲ့တဲ့နှစ်ပေါင်းများစွာက တစ်မိသားစုလုံးအဲ့ဒီအိမ်ကြီးထဲမှာပဲ တစ်ယောက်ပြီးတစ်ယောက် ရှေ့ဆင့်နောက်ဆင့်ဆုံးသွားကြတာ"
" သူတို့က အခုချိန်ထိ မကျွတ်သေးဘူးလားအန်တီ"
" မကျွတ်သေးဘူးသမီးရဲ့ အဲ့ဒီလိုမကျွတ်မလွတ်လို့လဲ အခုချိန်ထိ အဲ့ဒီအိမ်ကြီးမှာတစ်ယောက်မှ မနေရဲကြတာပေါ့"
" အန်တီတို့ ပြောတာတွေ နားထောင်ပြီးတော့ သမီးအိပ်တောင်မအိပ်ရဲတော့ဘူး"
" ဘာမအိပ်ရဲစရာရှိလဲ အဲ့ဒီအိမ်က ဒီနေရာနဲ့အဝေးကြီးပဲ ပြီးတော့ အန်တီတစ်ယောက်လုံး သမီးနဲ့အတူတူအိပ်ပေးမှာဒါနဲ့...သားရော သူ့ကိုမတွေ့မိပါလား"
" သူ ထမင်းစားပြီးကတည်းက သူ့အခန်းထဲဝင်သွားတာပဲ"
" ဒီသားတစ်ယောက်ကတော့လေ သမီးနဲ့အဖော်လုပ်ပြီး စကားပြောပေးမယ်မရှိဘူး"
" ရပါတယ်အန်တီ သမီးလဲခဏနေ အိပ်တော့မှာပဲ"
" အေး အေး သမီးလဲ ခရီးပန်းလာတာဆိုတော့ နားလိုက်ဦးပေါ့"
" ဟုတ်ကဲ့ အန်တီ"
သူမစိတ်ထဲမှာတော့ ထင်သာကိုနည်းနည်းလေးမှမကျေနပ်ပါ သူမဒီရွာကိုလိုက်ခဲ့မယ်ပြောလိုက်တည်းက သူ့မျက်နာကသိ သိသာသာကြီးကို ပျက်သွားတာ။
ဒီရွာကိုရောက်ပြန်တော့လဲ သူမကိုနည်းနည်းလေးမှဂရုမစိုက် သူမကသာ အရူးတစ်ယောက်လို လိုက်ကပ်နေရတာ။
ညနေကပဲ ကြည့်လေ သူမကိုထားခဲ့ပြီး လူတစ်ယောက်နောက် လိုက်သွားပြီး စ ကားသွားပြောနေတယ်။
အိမ်ထဲမှာရှိနေတုန်းကတော့ နှစ်ယောက်သား မသိသလိုနေ နေကြပြီးတော့။ ထင် သာရဲ့ပုံစံတွေက ကြာလေပြောင်းလဲလာလေပဲ။
••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••
ထင်သာ အချိန်အတော်ကြာတဲ့ထိ မအိပ်ပဲနဲ့ ပြတင်းပေါက်နား ရပ်စောင့်နေမိသည်။
အိမ်က လူတွေလဲအားလုံးအိပ်ကုန်ကြပြီ။
ဖုန်းက နာရီကို ကြည့်လိုက်တော့လဲ ဆယ့်နှစ်နာရီတောင်ထိုးနေပြီ။
တကယ်ဆိုဒီအချိန်က သူ လာသင့်နေပြီ။
ထင်ထားသလို မဖြစ်တော့ စိတ်တိုလာပြီး ပြတင်းပေါက်ကို ပိတ်လိုက်ကာ ခြင် ထောင် ထဲဝင်ခဲ့လိုက်သည်။
အိပ်ယာပေါ်လှဲချလိုက်ပြီး သူ့စိတ်တွေငြိမ်အောင်ကြိုးစားလိုက်သည်။
ပြီးတော့ သူမလာနိုင်တာ အခက်အခဲတစ်ချို့ရှိတာကြောင့်ဖြစ်မည် ဟုတွေးလိုက်သည်။
ထိုအချိန်မှာပဲ ပြတင်းပေါက်အား ဆောင့်တွန်းလိုက်သံကိုကြားလိုက်ရပြီး လူတစ်ယောက် အခန်းထဲ ခုန်ဆင်းလိုက်သံကိုကြားလိုက်ရသည်။
မီးပျက်နေပြီး အခန်းတစ်ခုလုံးက မှောင်မဲနေတာကြောင့် အသံသာကြားရပြီး ဘယ် သူဘယ်ဝါဆိုတာမမြင်ရ။ သူဆိုတာတန်းသိလိုက်ပေမယ့်လဲ ထင်သာ ဖုန်းမီးကိုဖွင့်ကာထကြည့်လိုက်သည်။
" ဟိတ်..."
သူက လေသံတိုးတိုးလေးနဲ့ ခေါ်ကာ ခြင် ထောင်ထဲတောင်ဝင်လာနေပြီ။ ပြီးတော့ထင်သာရဲ့ခေါင်းအုံးပေါ် ခေါင်းချလိုက်ပြီး သင်းကအိပ်နေလိုက်သည်။
" ဟိတ်...ဘာလုပ်တာလဲ"
" အိပ်တာလေ လာလေ...မင်းလဲကိုယ့်လက်မောင်း ပေါ်လာအိပ်လို့ရတယ်"
" အိပ်စရာလား"
တစ်ယောက်အသံ တစ်ယောက်ကြားရရုံလောက်သာ ပြောနေတာဆိုတော့ အပြင်ကလူတွေ သူတို့နှစ်ယောက် အသံကိုမကြားရလောက်ပါဘူး။
စောလူ ထထိုင်လိုက်ပြီးထင်သာရဲ့မျက် နှာအား အနီးကပ်ကြည့်လိုက်သည်။
လက်ထဲမှာ ကိုင်ထားတဲ့ဖုန်းမီးက သူတို့နှစ်ယောက်ရဲ့မျက်နာမှာ ထင်ဟပ်နေ သည်။
" ဒါဆို ငါ့ကို ဘာလုပ်ဖို့ ခေါ်တာလဲ"
ထင်သာမှာ ပြန်ပြောစရာစကားမရှိ သူ ဘာကြောင့်ခေါ်လိုက်မိတာလဲ။
စောလူ သူနဲ့ စကားပြောချင်တယ်ထင်လို့လေ။ တကယ်ပဲ အဲ့ဒါတစ်ခုတည်းကြောင့်လား။
အဲ့ဒါက အကြောင်းပြချက်တစ်ခု သက် သက်ပဲ ထင်သာကိုယ်တိုင်ကလဲ စောလူနဲ့စကားပြောချင်နေတာ။ ဒါပေမယ့်လဲ အခုလို တွေ့လိုက်ရတော့ ပြောစရာစကားတွေကရှာမတွေ့တော့ဘူး။
" ဒီကိုလာဖို့အတွက် ငါဘယ်လောက်တောင်စွန့်စားရလဲသိလား အဲ့ဒီအတွက်မင်းငါ့ကို တစ်ခုခုတော့ ပြန်လုပ်ပေးသင့်တယ်"
" အဲ့ဒီလိုလား အဲ့ဒါဆိုလဲ ပြန်တော့"
စောလူ အိပ်ယာပေါ်ပြန်လှဲချလိုက်ပြီးမျက်လုံးတွေကို မှိတ်ထားလိုက်သည်။
" ဘာလုပ်တာလဲ ကျွန်တော်က ဘယ်မှာအိပ်ရမှာလဲ"
" ဘာလဲ မင်းက ငါ့ကိုခေါ်ထားပြီးတော့အခု အိပ်တော့မလို့လား"
" တိုးတိုးပြော အမေတို့ ကြားသွားမယ်"
စောလူ သတိလွတ်ကာ အသံအနည်းငယ်ကျယ်သွားရသည်။
စောလူ သူ့ဦးခေါင်းကိုတစ်ဖက်သို့အနည်း ငယ်တိုးပေးလိုက်ပြီး နေရာလွတ်နေတဲ့ခေါင်းအုံးတစ်ခြမ်းကို လက်ဖြင့်အသာပုတ်ကာ
" လာ ဒီမှာလာအိပ်"
သူ့လက်မောင်းပေါ်မှာ အိပ်ရမှာထက် စာရင် ခေါင်းအုံးတစ်လုံးကို အတူတူအိပ်တာက ပိုပြီးသင့်လျော်မယ်ထင်တယ်။
ထင်သာ ခေါင်းအုံးတစ်ဖက်ပေါ်သို့ ခေါင်းချလိုက်ပြီး ပူးကပ်သွားတဲ့ ခန္ဓာကိုယ်ကိုခပ်ခွာခွာဖြစ်ရန် ကြိုးစားလိုက်ပေမယ့်စော လူက သူ့ဖက်လှည့်လာကာ ခါးကိုဖက် ထားလိုက်သည်။
" ဘာလုပ်တာလဲ..."
ဖက်ထားတဲ့လက်ကို အတင်းဖယ်ချပေမယ့်လဲ အားချင်းမမျှတော့ သူ့လက်တွေကထင်သာရဲ့ခန္ဓာကိုယ်ပေါ်ကမရွေ့သူ့ လက် တွေက အရမ်းသန်မာတာပဲလို့ စိတ်ထဲတွေးမိလိုက်သေးတယ်။
ဖယ်လို့မရတဲ့ အဆုံး ထင်သာ ဘက်ကပဲအားလျှော့လိုက်ရသည်။
ဘေးတစောင်း အနေအထားဖြစ်နေတာကြောင့် သူ့နှာခေါင်းက ထွက်လာတဲ့လေပူတွေက ထင်သာရဲ့ပါးပြင်ကို လာ၍ရိုက်ခက်နေသည်။
နှစ်ယောက်သား ဘာစကားမှ မပြောဖြစ်ကြ စိတ်တွေ လှုပ်ရှားနေတာကြောင့် ရာ သီဥတုကလဲ ပုံမှန်ထက် ပိုပူလာသလို ခံ စားရသည်။
ပြီးတော့ စောလူရဲ့မျက်နာက တဖြေးဖြေးနဲ့ပိုပြီး နီးကပ်လာပြီး သူ့ရဲ့နှာသီးဖျားနဲ့ထင်သာရဲ့ပါးပြင်အားပွတ်သပ်နေလေ ၏။
ထင်သာဘက်ကလဲ ဘာမှပြန်မပြောပဲမျက်လုံးတွေကို မှိတ်ကာ သူ့စိတ်ကြိုက်လုပ်ခွင့်ပေးထားမိသည်။
နှားခေါင်းနဲ့ပွတ်သပ်ရာကနေ တဖြေဖြေးနမ်းရှိုက်တဲ့ အဆင့်ထိရောက်လာခဲ့သည်။
ထင်သာ သူ့ရဲ့အထိအတွေ့တွေမှာသာယာမိသွားတယ်ထင်တယ်။ သူ အဲ့လို လုပ်နေတာကို သဘောကျနေမိတယ်။
တဖြေးဖြေးနဲ့ သူ့နှုတ်ခမ်းတွေကလဲ ထင်သာရဲ့ နှုတ်ခမ်းတွေနဲ့ ထိကပ်လာသည်။
ထင်သာ သူ့ရဲ့မျက်လုံးတွေကို မှိတ်ထားဆဲပဲ။ ပြီးတော့...သူ့ဘက်ကလဲ စောလူရဲ့နှုတ်ခမ်းတွေကို အလိုက်သင့်ပြန်နမ်းနေမိတယ်။
တဖြေးဖြေးနဲ့အနမ်းတွေက သွက်လာပြီးအသက်ရှုသံတွေလဲပြင်းလာသည်။ ထင် သာ သူ့ခန္ဓာကိုယ်အနှံ့ပွတ်သပ်နေတဲ့ စောလူရဲ့လက်တွေအား ရပ်တန့်စေကာ စောလူရဲ့ရင်ခွင်ထဲ သူခေါင်းလေးတိုးဝင်လိုက်သည်။
ပြီးတော့ တင်းတင်းကြပ်ကြပ်ဖက်ထားမိတယ်။
စောလူလဲ စိတ်တွေကိုထိန်းချုပ်လိုက်ပြီးထင်သာအား သူ့ရင်ခွင်ထဲ၌ နွေးထွေးစွာအိပ်စက်စေလိုက်သည်။
•••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••
မနက်မိုးလင်းလို့ ထင်သာနိုးလာတော့ စောလူက အနားမှာမရှိတော့ဘူး။ သူဘယ်အချိန်ပြန်သွားလဲမသိ။
ဒီနေ့ရော သူနဲ့ဘယ်လိုနည်းနဲ့ တွေ့ရမလဲ။
ထင်သာ အိပ်ယာမှ ထလာခဲ့ပြီး အိမ်အောက် ထပ်သို့ဆင်းလာလိုက်သည်။
ထိုသို့ဆင်းလာတဲ့အချိန်မှာတောင် သူ့နဲ့ထပ်တွေ့ရဖို့ နည်းလမ်းကို ရှာဖွေနေမိတယ်။
ဒီအတိုင်း အိမ်က ထွက်သွားရင်လဲ နွယ်နှင်းကလိုက်ခဲ့ဦးမယ်။
နွယ်နှင်းဆိုလို့ ထင်သာ ညကဖြစ်ခဲ့တာတွေကို ပြန်တွေးမိသွားတယ်။ ညက သူတို့နှစ်ယောက် စိတ်ရိုင်းတွေဝင်ပြီး တစ်ယောက်နဲ့ တစ်ယောက်အနမ်းချင်းဖလှယ်မိခဲ့ကြတယ်။
ထင်သာ သူမအပေါ် ဖောက်ပြန်မိသွားပြီလား။ ဒါပေမယ့်လဲ...သူဒါကိုအပြစ်တစ်ခုလိုမခံစားမိဘူး။
ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် သူအခြားတစ်ယောက်နဲ့နမ်းခဲ့မိတယ်။ ဒါပေမယ့်လဲ...သူဒါကို နောင် တရမနေဘူး။
ဒါ့အပြင် အဲ့ဒီအနမ်းတွေကို သူပြန်တောင့်တ နေမိတယ်။
" သား နိုးပြီလား"
" ဟုတ်ကဲ့"
" အဲ့ဒါဆိုလဲ မျက်နာသစ်ပြီး မနက်စာလာစား၊ပြီးရင် နွယ်နှင်းကို ရွာထဲလျှောက်ပြလိုက်ဦး"
" အမေကလဲ ရွာထဲမှာ ဘာမှမရှိတာကိုကျွန်တော်က ဘာကိုသွားပြရမှာလဲ ပြီးတော့...ဒီရွာနဲ့လဲသားက ရင်းနှီးတာ မ ဟုတ်ဘူးလေအမေရ"
" ပြောလိုက်ရင် အဲ့ဒီအတိုင်းပဲ ဟိုဟာဖြစ်ရတာနဲ့ ဒီဟာဖြစ်ရတာနဲ့ သားအဖနှစ်ယောက်တစ်ကြောတည်းပဲ ကိုယ့်ချစ်သူတစ်ယောက်လုံးကို ရွာကိုခေါ်လာပြီး သားမှ ဂရုမစိုက်ရင် ဘယ်သူကဂရုစိုက်မှာလဲ"
" အမေဂရုစိုက်လိုက်ပေါ့ တစ်ချိန်ကျရင်အမေ့ချွေးမ ဖြစ်မှာပဲ"
" ဒီကောင်လေးကတော့ သွား...မျက်နာသွားသစ်ပြီးရင် နွယ်နှင်းကိုရွာထဲလျှောက် ပို့လိုက် သားအဒေါ်တွေ အိမ်ကိုလဲ ဝင်လည်လိုက်ဦး"
ထင်သာ ခေါင်းကို တဗျင်းဗျင်းနဲ့ ကုတ်ကာ အိမ်အပြင်သို့ထွက်ခဲ့လိုက်သည်။
နွယ်နှင်းတစ်ယောက်ကတော့ လှေကားထိပ်မှမြင်လိုက်ရတဲ့ ထင်သာရဲ့ပုံစံကိုကြည့်ပြီး စိတ်ထဲမှာဘဝင်မကျရှိနေလေ၏။
သူပြောင်းလဲသွားတယ်။ ပြောင်းလဲတာမှသိသိသာသာကြီးကို ပြောင်းလဲသွားတာ။
..............................................
သူမက ထင်သာရဲ့လက်မောင်းအားကိုင်ကာ ရွာလမ်းအတိုင်းလျှောက်လာခဲ့သည်
။ ထင်သာ သူမရဲ့လက်တွေကို မဖြုတ်ရဲ။တော်ကြာ...သူမကပြဿနာရှာနေဦးမယ်။
ဆွေမျိုးတွေအိမ် တစ်အိမ်ဝင် တစ်အိမ်ထွက်ကာ သူမကိုလိုက်ပြီး မိတ်ဆက်ပေးနေရတာအမော ဒါကို သူမကအပျော်ကြီးပျော်နေလေရဲ့။
သူကိုင်တိုင်ကရော ဘာလို့မပျော်ရွှင်နိုင်ရတာလဲ။ တကယ်ဆို နွယ်နှင်းကသူ့ရဲ့ချစ် သူပဲလေ။ သူမကို တကယ်ချစ်လို့ သူအ ချစ်ကိုရဖို့ ကြိုးစားခဲ့ရတာ မဟုတ်လား။
လူတစ်ယောက်ရဲ့ နှလုံးသားက အချိန်မရွေးပြောင်းလဲနိုင်တာလား။
ဒါမှမဟုတ် ထင်သာ သူမကိုငြီးငွေ့သွားတာလား။ ဒီလိုမဟုတ်ပဲ အစကတည်းကသူမကို တကယ်မချစ်ခဲ့တာလား။
သူမက တစ်နေရာအရောက်တွင်ခြေလှမ်းတွေကိုရပ်လိုက်ပြီး
" ဟယ် နှင်းဆီပန်းလေးက လှလိုက်တာကို...နှင်းကိုသွားခူးပေးပါလား"
" နှင်းကလဲ သူများခြံထဲမှာလေ ဘယ်လိုသွားခူးလို့ရမှာလဲ"
" သူများခြံထဲလဲ ဘာဖြစ်လဲတောင်းခူးကြည့်ပေါ့"
" မတောင်းချင်ပါဘူးကွာ"
" ကိုကလဲ နှင်းအတွက် ဒါလေးတောင်မလုပ်ပေးနိုင်ဘူးလား"
" မင်းကလဲ မင်းခိုင်းတာလုပ်ပေးရအောင်၊ငါကမင်းရဲ့အခိုင်းအစေမှမဟုတ်တာ မင်းလိုချင်ရင် မင်းဖာသာ မင်းသွားတောင်းလေကွာ"
ထင်သာ သူမရဲ့လက်ကို ဆွဲဖြုတ်ကာ ရှေ့သို့ တစ်ယောက်တည်း လျှောက်လာလိုက်သည်။
အနောက်ကိုလဲ လှည့်မကြည့် ဘာပဲဖြစ် ဖြစ် သူမ သူ့အနောက်ကတော့လိုက်လာမှာပဲလေ။
အချိန်အတော်ကြာတဲ့အထိ သူအနောက်သို့လှည့်မကြည့်ပဲလျှောက်လာခဲ့မိတယ်။
အသိစိတ်ဝင်လာလို့ အနောက်ကိုလှည့်ကြည့်လိုက်တော့ သူမကိုမတွေ့ရတော့။
သူမအနောက်က မလိုက်လာဘူးလား။ ဒါမှမဟုတ် ပန်းဝင်ခူးနေတာလား ပန်းခူးနေတာဆိုရင်ရော ဒီလောက်ကြာပါ့မလား။
အခုကအရိပ်အယောင်တောင် မတွေ့ရ။
ထင်သာ အနောက်သို့ ပြန်လှည့်လာလိုက်သည်။ ပြန်လာတဲ့လမ်းတစ်လျှောက်လုံးသူမကို တွေ့လိုတွေ့ငြား လိုက်ကြည့်ပေ
မယ့် သူမရဲ့အရိပ်အယောင်တောင် မတွေ့ရ။
သူ ခပ်မြန်မြန်သာ လျှောက်လာလိုက်သည် တစ်နေရာအရောက်တွင်တစုံတယောက်က သူ့လက်အား လှမ်းဆွဲလိုက်တာကို ခံလိုက်ရသည်။
" ကိုစောလူ"
" ဒေါင်းဝေ"
ထင်သာ ပြုံးလိုက်ပြီး
" ဘာကို ဒေါင်းဝေလဲ"
" ကိုယ်က အဲ့ဒီလိုပဲ ခေါ်ချင်တာလေ"
" မရဘူး ကျွန်တော့်နာမည်က ထင်သာဒေါင်းဝေမဟုတ်ဘူး"
" မင်းက အရာအားလုံးကို မေ့လိုက်ပြီပေါ့အင်းပါ ငါကမင်းပျော်နေတာ မြင်ရင် အ လို လိုကျေနပ်နေမိတဲ့ကောင်ပါ မင်းအ ဆင် ပြေသလိုလုပ်ပါ ငါ့နှလုံးသားကိုနင်းခြေပြီး မင်းပျော်ရာသွားမယ်ဆိုလဲ သွားပါ ငါမတားပါဘူး"
" ဟား....."
ထင်သာရယ်လိုက်မိသည်။
စောလူ ထိုအပြုံးတွေကို ငေးကြည့်နေမိတယ်။ အခုလို သူ့အပြုံးတွေကို မြင်ရဖို့သူ အရွှန်းဖောက်ပြီးပြောလိုက်ခြင်းပါ။ ဒါကို ထင်သာလဲသိတယ်။
" ကဲ ကျွန်တော့်လက်ကိုလွှတ်တစ်ယောက် ယောက် မြင်သွားရင်မကောင်းဘူး ပြီးတော့ ကျွန်တော် အိမ်ကို အမြန်ပြန်ရမယ်"
" ချစ်တယ်လို့ ပြောမှ လွှတ်မယ်"
" စမနေနဲ့တော့"
ထင်သာ သူ့ရဲ့လက်တွေကိုဆွဲဖယ်လိုက်ပြီး နေရာမှ ထွက်ခွာရန် ပြင်လိုက်တော့
စောလူက သူ့လက်ကို တစ်ဖန်ပြန်ဆွဲလိုက်ပြီး
" ဒေါင်းဝေ ကိုယ်မင်းနဲ့ ထပ်တွေ့ချင်သေးတယ် ဒီညရောကိုယ်ထပ်လာခဲ့ရဦးမလား"
" မလာနဲ့တော့ အန္တရာယ်များတယ်"
" မင်းအတွက်ဆို ဘာအန္တရာယ်ပဲ ဖြစ်ဖြစ်ကိုယ်ရင်ဆိုင်နိုင်ပါတယ်"
ဒီတစ်ခါတော့ သူ့ပုံစံက စနောက်နေတာနဲ့မတူ
" ဖုန်းနံပါတ်ပေးထားလေ ကျွန်တော်ဖုန်းဆက်လိုက်မယ်"
" ကိုယ့်မှာ ဖုန်းမရှိဘူး"
" ရူးနေလား ဒီခေတ်ကြီးမှာ ဖုန်းမကိုင်တဲ့သူရှိလို့လား"
" ရှိတယ်လေ အခုမင်းရှေ့မှာရပ်နေတာပဲ"
" ပြီးရော ဒါဆိုလဲ... နောက်မှတွေ့တာပေါ့လောလောဆယ်တော့ အိမ်မလာခဲ့နဲ့ဦး"
ပြောပြီး ထင်သာတစ်ယောက် နေရာမှထွက်လာလိုက်၏။
သူဦးမြင့်မောင်အိမ်သို့ မြန်မြန်ပြန်လာခဲ့လိုက်သည်။ အိမ်ရောက်တော့ လူတစ်စုကအိမ်ရှေ့မှာ စုရုန်းပြီးရှိနေကြသည်။
ထင်သာရဲ့မိဘနှစ်ပါးနဲ့ သူ့ရဲ့ချစ်သူဖြစ်တဲ့နွယ်နှင်း ပြီးတော့...သူမရဲ့လက်ထဲမှာလဲခရီးဆောင်အိတ်ကို ကိုင်ထားတယ်။
" ကိုယ်တော်ချော ဒီကိုခဏလာပါဦး"
" ဘာဖြစ်နေကြတာလဲ အမေ"
" ဘာဖြစ်ရမှာလဲ ဒီမှာ သမီးက ပြန်ဖို့လုပ်နေတယ် သမီးနှင်းကို နင်ဘာတွေလုပ်လိုက်ပြန်ပြီလဲ"
" ကျွန်တော်ဘာမှမလုပ်ပါဘူးနေပါဦးနှင်းရဲ့ နှင်းက အခု ပန်းမခူးပေးလို့ စိတ်ဆိုးသွားတာလား"
" အန်တီ သမီးပြန်တော့မယ်"
" နေပါဦး...နှင်းရဲ့နှင်းကအခုဘာဖြစ်သွားလဲ"
" ဘာဖြစ်သွားတာလဲဟုတ်လား နှင်းကဖြစ်တာမဟုတ်ဘူး ကိုကဖြစ်နေတာ ကိုဘယ်လောက်တောင်ပြောင်းလဲသွားဆိုတာ ကိုယ့်ကိုယ်ကိုယ်ရော သိရဲ့လား ကိုယ့်ကို မချစ်တော့တဲ့ ယောကျ်ားတစ်ယောက်ကို ခခယယလုပ်နေမယ့် အမျိုးအစားထဲမှာနှင်းမပါဘူး ကို နှင်းကို မချစ်တော့ဘူးဆိုရင်လဲ ပွင့်ပွင့်လင်းလင်းပြောလို့ရတယ်နော် နှင်းဘက်က လမ်းခွဲပေးဖို့အဆင်သင့်ပဲ"
သူမပြောပြီး ကားဆီသို့ထွက်သွားသည် ကားခေါင်းထဲမှာတော့ သူမကို လိုက်ပို့ဖို့အတွက် ဦးမြင့်မောင်က ရောက်နှင့်နေပြီဖြစ်သည်။
ဦးထင်အောင်ကတော့ အိမ်ထဲပြန်ဝင်သွား၏။
ထင်သာကတော့ ခြံထဲမှ ထွက်သွားတဲ့ကားကို ခါးထောက်ကာ ရပ်ကြည့်နေမိ သည်။
" သား မင်းပါ သမီးနောက်ကို လိုက်သွားဟိုရောက်ရင် သမီး စိတ်ဆိုးပြေတဲ့အထိချော့"
" အခုလောလောဆယ်တော့ မလိုက်သွားနိုင်ဘူးအမေ စိတ်ဆိုးစရာ မဟုတ်တာကိုစိတ်ဆိုးသွားတာ"
ထင်သာ ပြောပြီး အိမ်ပေါ်သို့တက်လာခဲ့လိုက်သည်။ အခန်းထဲဝင်လိုက်ပြီး အိပ်ယာထက်လှဲလျောင်းကာ သူမအကြောင်းစဥ်းစားနေမိသည်။
သိပါတယ်။ သူပြောင်းလဲသွားတာ သူသိတာပေါ့။ ဟိုလူနဲ့တွေ့ပြီးမှ သူ့စိတ်တွေပြောင်းလဲသွားတာ။ သူ့လုပ်ရပ်တွေကသူမ အပေါ်ရက်စက်ရာကျမှန်းသိပေမယ့် သူကိုင်တိုင်တောင်မှ သူ့စိတ်တွေကို မခန့်မှန်းနိုင်တာ ဘယ်လိုထိန်းချုပ်လို့ရမှာလဲ။
ညနေစောင်းတော့ ဦးမြင့်မောင် အိမ်သို့ပြန်ရောက်လာပြီး နွယ်နှင်းကို အဝေးပြေးကားပေါ်သေချာတင်ပေးလိုက်ကြောင်းမရီးဖြစ်သူ ဒေါ်စံပယ်အားပြောပြနေ သည်။
•••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••
နေလုံးကြီးက ရွာအနောက်ဘက်ကတောထဲသို့ဝင်ကာ ပျောက်ကွယ်လုနီးပါးဖြစ်နေပြီ။
ထင်သာ အိမ်ကဘယ်သူ့ကိုမှအသိမပေးပဲရွာထဲသို့ တစ်ယောက်တည်း ထွက်လာခဲ့သည်။ လမ်းလျှောက်နေရင်းသူ့ကိုတွေ့လိုတွေ့ငြား နေရာအနှံလျှောက်ကြည့်မိတယ်။ ဒါပေမယ့်မတွေ့ ။
အိမ်တိုင်းက မိသားစုကိုယ်စီနဲ့ ပျော်ပျော်ရွှင်ရွှင်ရှိနေကြပြီး တစ်ချို့အိမ်ရှေ့မှာတော့ ကလေးတွေက အခုချိန်ထိကစားနေကြတုန်းပဲ။
ထင်သာ အိမ်တိုင်းကို လိုက်ကြည့်နေမိတယ်။ ဟိုလူအိမ်က ဘယ်မှာရှိတယ်ဆိုတာလဲ သူမသိဘူး။ သူ့ကိုမတွေ့တဲ့အဆုံးလမ်းမှာလာနေတဲ့ကလေးတစ်ယောက်ကိုခေါ်မေးလိုက်တယ်။
" ညီလေး ဟိုလေ...ကိုစောလူနေတဲ့အိမ်ကဘယ်နားမှာလဲ တစ်ချက်ပြောပြလို့ရမလား"
" ဒီလမ်းတည့်တည့်သာသွား ပြီးရင်ဘယ်ချိုးလိုက် ပြီးရင်အဲ့ဒီအတိုင်းပဲ တည့်တည့်ပြန်သွား သရဲခြောက်တဲ့အိမ်ကြီးကိုတွေ့လိမ့်မယ် အဲ့ဒီအိမ်ကြီးကနေ ဆက်သွားပြီး၊ ငါးအိမ်မြောက်က သူ့အိမ်ပဲ"
" ဒါပေမယ့် အစ်ကိုက သရဲခြောက်တဲ့အိမ်ကိုမှမသိတာ"
" သွားရင်သိလိမ့်မယ်ဗျာ အဲ့ဒီအိမ်ကလူတစ်ယောက်မှမနေဘူး"
ပြောပြီး ကောင်လေးက နေရာမှထွက်သွားသည်။ ထင်သာလဲ ထိုကောင်လေးပြောတဲ့လမ်းအတိုင်းလျှောက်လာခဲ့သည်။
လျှောက်လာနေရင်း သူ့ကိုယ်သူပြန်မေးနေမိတယ်။ သူဘာကြောင့် စောလူကိုတွေ့ချင်နေရတာလဲ။
သူနဲ့ကိုယ် သိတာက ဘယ်လောက်မှတောင် မကြာသေးဘူး။ ပြီးတော့...သူ့ကိုဒီလောက်ထိခင်တွယ်နေရအောင် သူနဲ့ကိုယ့်ကြားမှာ ဘာအမှတ်တရတွေမှ ရှိခဲ့ကြတာမဟုတ်ဘူး။
ဒါပေမယ့် ဒီရက်ပိုင်းတွေမှာ သူ့အိပ်မက်ထဲက လူရဲ့မျက်နာကို သူသဲသဲကွဲကွဲကိုမြင်လာရတယ်။
အဲ့ဒီလူက 100% စောလူပါပဲ။ အရင်ဘဝက သူတို့နှစ်ယောက်ပတ်သတ်ခဲ့ဖူးတယ်။ဆိုတာကို သူယုံကြည်စပြုလာတယ်။
ထင်သာ ခြေလှမ်းတွေကို ရပ်လိုက်သည်။
" ဟိုကလေးပြောတဲ့ သရဲဲခြောက်တဲ့ အိမ်ဆိုတာ ဒီအိမ်ကြီးပဲဖြစ်လိမ့်မယ်"
အိမ်ကြီးက ရှေ့ဟောင်းအိမ်ပုံစံကြီး ဒီ အိမ်ကြီးမှာ လူမနေတာ တော်တော်နှမျှောစရာကောင်းတာပဲ။
ထင်သာ လက်ထဲမှာ ကိုင်လာတဲ့ဖုန်းနဲ့ ထိုအိမ်ကြီးကို ဓာတ်ပုံရိုက်လိုက်၏။
ပြီးတော့ ဖုန်းအား ပြန်ကြည့်လိုက်တယ်။
" ဟင်..."
ပုံထဲမှာ တွေ့လိုက်ရတဲ့အရာကြောင့် သူထိတ်လန့်သွားရသည်။ ပုံထဲကအိမ်ရဲ့ပြတင်းပေါက်တစ်ခုမှာ လူတစ်ယောက်ရပ်နေတယ်။ ထင်သာ ထိုနေရာကိုပြန်ကြည့်လိုက်တော့ ဘာအရိပ်အယောင်မှ မတွေ့ရ။
" ဒေါင်းဝေ"
ခပ်လှမ်းလှမ်းမှ သူ့အားခေါ်နေတဲ့အသံကြောင့် သူ့အကြည့်တွေကိုအိမ်ကြီးထံမှဖယ်ခွာလိုက်ပြီး အသံကြားရာဆီသို့လှည့်ကြည့်လိုက်သည်။
စောလူတစ်ယောက် ခပ်လှမ်းလှမ်းမှာ ခါးထောက်ရပ်ကာ သူ့အားပြုံးပြနေ၏။
ထင်သာ ဖုန်းကို ဘောင်းဘီအိတ်ကပ်ထဲထည့်ကာ စောလူရှိရာ လျှောက်လာလိုက်သည်။ အနားသို့ရောက်ရင်ပဲ
" ကိုယ့် ဆီ လာတာလား"
" မဟုတ်ဘူး ကျွန်တော်ဒီအတိုင်းပဲ လမ်း လျှောက်လာတာ"
" ဒါဆိုလဲ ကိုယ့်အိမ်ကိုလမ်းကြုံဝင်လည်ပါဦး"
ထင်သာခေါင်းညိတ်လိုက်ပြီး စောလူအနောက်က လိုက်ခဲ့လိုက်သည်။
လမ်းလျှောက်နေရင်း စောလူရဲ့နောက် ကျောကို သူငေးကြည့်နေမိတယ်။
တောသားဖြစ်ပေမယ့် သူ့ကိုဂျင်းဘောင်း ဘီပွပွတွေနဲ့သာ အမြဲတွေ့ရတယ်။ ရှေ့သို့ နည်းနည်းလျှောက်ပြီးတော့ ခြံတစ်ခြံထဲဝင်လိုက်ရင်း
" ကိုယ်က ဆင်းရဲတယ်နော် မင်းအမြင်ပဲ"
ခြံထဲဝင်လာကြပြီး အိမ်အောက်ဘက်ကဝါးဖြင့်ယပ်လုပ်ထားတဲ့ ကွပ်ပျစ်ပေါ်တွင်နှစ်ယောက်သား ထိုင်လိုက်ကြသည်။
" ကိုစောလူရဲ့ မိဘတွေရော မရှိကြဘူးလား"
" အဖေက အပြင်ကို ထွက်သွားတယ်"
" အမေ ကရော"
စောလူ ခဏငြိမ်သက်သွားပြီး
" ကိုယ့်အမေက ကိုယ်တစ်နှစ်သားလောက် ကတည်းက ဆုံးသွားတာ"
ထင်သာ မေးပြီးမှ အားနာသွားရသည်။
" sorryနော် ကျွန်တော် မသိလို့ မေးလိုက်မိတာ"
စောလူက ပြုံးလိုက်ပြီး
" မသိရင်မေးရမှာပေါ့ ဆောရီးစရာမလိုပါဘူး ဒါနဲ့...စားခဲ့ပြီးပြီလား ဒီမှာကိုယ်နဲ့အ တူတူစားသွားမလား"
" ဘာ ဟင်းချက်လို့လဲ"
" ငါးပိရည်"
ထင်သာ ရယ်လိုက်ပြီး
" ကျွန်တော် ငါးပိမစားဘူး"
" ရတယ်လေ ဒါဆိုလဲ ကိုယ်ကြက်တစ်ကောင်လောက်ပစ်လိုက်မယ်"
ပြောပြောဆိုဆိုနဲ့ စောလူက ဘေးနားမှာရှိတဲ့ လွယ်အိတ် အစုတ်ထဲမှ လေးဂွအား ထုတ်ယူလိုက်သည်။
" နေပါစေ ကျွန်တော်စားခဲ့ပြီးပြီ"
" တကယ် စားခဲ့ပြီးပြီမို့လို့လား"
" တကယ်ပြောတာ စားခဲ့ပြီးပြီ မသတ်နဲ့တော့"
" ပြီးရော"
လက်ထဲမှ လေးဂွကို ဘေးသို့ချလိုက်သည်။
" ဒါဆို ကိုယ့်ကိုရော ထပ်စားဦးမလားအချိုပွဲအနေနဲ့လေ"
သူ့အပြောကြောင့် ထင်သာ ရယ်လိုက်မိသည်။
ပြီးနောက် နှစ်ယောက်သား ပြောစရာစကားမရှိပဲ တိတ်ဆိတ်သွားကြသည်။
စောလူကတော့ တစ်ဖက်လှည့်ထားတဲ့ထင်သာရဲ့မျက်နာအား တစိမ့်စိမ့်နဲ့မျက် တောင်မခတ်ပဲ ကြည့်နေမိတယ်။
တဖြည်းဖြည်းနဲ့ ညကလဲ မှောင်လာခဲ့ပြီ။ထင်သာရဲ့လက်ကို ဆွဲထားပြီး ဒီမှာပဲအ ပြီး အပိုင် ခေါ်ထားလိုက်ချင်တယ်။
.............................................
" ဒေါင်းဝေ...ဒီညဒီမှာအိပ်သွားပါလား"
" ကျွန်တော် အိပ်လို့ရမယ် မထင်ဘူး"
စောလူက ခေါင်းတညိတ်ညိတ်နဲ့
" အင်း...ကိုယ်ပြန်လိုက်ပို့ပေးမယ်နော် မိုးလဲ ချုပ်နေပြီဆိုတော့"
" ရပါတယ် ကျွန်တော်ပြန်တက်ပါတယ်"
" တစ်ယောက်တည်း စိတ်မချဘူးလာ ထ"
သူတို့နှစ်ယောက် ခြံအပြင်သို့ထွက်လာခဲ့ကြပြီး မီးရောင်မှိန်ဖျဖျအောက်မှာလျှောက် လာခဲ့ကြသည်။
နှစ်ယောက်သား တိတ်တိတ်ဆိတ်ဆိတ်ပဲလျှောက်လာခဲ့ကြ၏။ ပြောစရာစကားတွေက အခုထိရှာမတွေ့သေး။
စောလူရဲ့ရင်ထဲမှာတော့ ပြောစရာစကားတွေက တပုံတပင်ကြီးနဲ့ပါ။ အခုလိုတိတ် ဆိတ်နေတာကလဲ ထိုစကားတွေကိုပြောဖို့အချိန်ယူနေခြင်းသာ။
သို့ပေမယ့် ထိုစကားတွေ အကုန်လုံးက ပိုင်ရှင်ရှိပြီးသား ကောင်လေးကို မပြောသင့်တဲ့ စကားတွေဖြစ်နေတယ်။ သူဂရုမစိုက်ဘူး။ ပိုင်ရှင်ရှိသည်ဖြစ်စေ၊ မရှိသည်ဖြစ်စေ၊ အဲ့ဒီအရာကိုလိုချင်ရင်တော့ ကိုယ့်လက်ထဲ ရောက်အောင်ကြိုးစားရမှာပဲလေ။
တကယ်လို့ အဲ့ဒီအရာက ကိုယ့်လက်ထဲရောက်လာခဲ့ရင်တော့ ဘယ်သူမှပြန်ပြီးလုယူမရအောင် သေချာသိမ်းထားမှာ။
ဘောင်းဘီအိတ်ကပ်ထဲထည့်ထားတဲ့လက် ကို အပြင်ထုတ်ကာ ထင်သာရဲ့လက်အား၊ အသာအယာလေးကိုင်လိုက်မိတယ်။ ထင်သာဘက်ကလဲ ဘာမှမပြောပဲငြိမ်နေသည်။ ဒီတော့ သူ့စိတ်တွေ ပိုအတင့်ရဲလာရသည်။
မဖြစ်သင့်ဘူးဆိုတဲ့အတွေး ဆိုတာမျိုးလဲရှိမနေဘူး။ တစ်ဆင့်တက်၍ လက်တွေကိုတင်းကြပ်စွာဆုပ်ကိုင်လိုက်သည်။
" ဒေါင်းဝေ..."
" ဟင်..."
" အစ်ကို မင်းကိုချစ်တယ်"
ထင်သာ ခြေလှမ်းတွေကိုရပ်လိုက်ပြီး မှိန်ဖျဖျမီးရောင်အောက်မှစောလူရဲ့မျက်ဝန်းတွေကိုကြည့်လိုက်သည်။
" ကိုစောလူက ဒေါင်းဝေကို ချစ်တာလားထင်သာကို ချစ်တာလား"
စောလူ ထင်သာရဲ့လက်နှစ်ဖက်လုံးကိုကိုင်လိုက်ပြီး
" ကိုယ်က နာမည်တွေကိုချစ်တာမှမဟုတ်တာ ပြီးတော့ အဲ့ဒါကနာမ်စားသက်သက်ပဲ အစ်ကို မင်းကိုချစ်တယ် ကိုယ့်ရဲ့ရင်ထဲကကို နှစ်နှစ်ကာကာချစ်တာ"
ထင်သာ ပါးစပ်ဟရန်ပြင်လိုက်စဥ်မှာပဲ သူ့လက်မနဲ့ ထင်သာရဲ့နှုတ်ခမ်းအား အ သာအယာ ဖိထားလိုက်ပြီး
" အခုချက်ချင်း အဖြေပေးဖို့မလိုပါဘူး"
ထင်သာ စောလူရဲ့လက်တွေကိုဖယ်ခွာလိုက်ပြီး
" ဘယ်သူက အခုချက်ချင်းအဖြေပေးမယ်ပြောလို့လဲ ခင်ဗျားကျွန်တော့်ကိုတ ကယ်ချစ်မချစ်ဆိုတာလဲ ကျွန်တော်မသိဘူး"
" ကိုယ်မင်းကို တကယ်ချစ်တာပေါ့"
" ဒါဆို ကျွန်တော့်အတွက် ဘာမဆိုလုပ်ပေးနိုင်လား"
" ကိုယ်လုပ်ပေးနိုင်အောင် ကြိုးစားမှာပါ"
" ကောင်းပြီလေအခုတော့ကျွန်တော့်လက်ကိုလွှတ်ဦး"
စောလူ ထင်သာရဲ့လက်နှစ်ဖက်ကို ဖြေး ဖြေးချင်းလွှတ်လိုက်သည်။
" ဒီအထိပဲလိုက်ပို့တော့ ကျွန်တော့်ဖာသာပဲပြန်လိုက်တော့မယ်"
" မင်းကိုယ့်ကို မုန်းသွားတာတော့ မဟုတ်ပါဘူးနော်"
" ကျွန်တော် ကိုစောလူကိုမမုန်းပါဘူး ဒါပဲကျွန်တော်ပြန်တော့မယ်"
ထင်သာ စောလူအားနှုတ်ဆက်ကာကျော ခိုင်းလိုက်စဥ်မှာပဲ သူ့အားကြည့်နေတဲ့မျက် လုံးတစ်စုံကြောင့်၊လှမ်းလက်စ ခြေ လှမ်းတွေက တုန့်ခနဲပြန်ရပ်သွားရသည်။
" အဖေ"
ဦးထင် အောင်ဘာမှမပြောပဲ လာရာလမ်းအတိုင်းပြန်လည့်သွားသည်။
" ဒေါင်းဝေ အဆင်ပြေရဲ့လား ကိုယ်လိုက်ခဲ့ရမလား"
" မလိုက်ခဲ့နဲ့ လိုက်ခဲ့ရင် အခြေအနေကပိုဆိုးသွားမှာပေါ့၊"
ပြောနေတဲ့ကြားထဲ စောလူက ထင်သာအ နောက်ကနေ လိုက်ခဲ့ဖို့ပြင်နေတယ်။
" မလိုက်ခဲ့နဲ့လို့ပြောနေတယ်လေဗျာ ပြန်တော့"
ဒီတော့မှ စောလူလဲဆက်မလိုက်ခဲ့တော့ပဲနေရာမှာတင် ရပ်လျက် ထွက်သွားတဲ့ထင်သာရဲ့နောက်ကျောကို ကြည့်နေမိသည်။
ထင်သာတစ်ယောက် ဦးထင်အောင်နောက် မှဖြေးဖြေးချင်းပဲ လိုက်လာခဲ့သည်။ စိတ်ထဲမှာလဲ ကြောက်ရွံ့မှုကအ နည်းငယ်ရှိနေသည်။
ဘယ်လိုလုပ်မလဲ အဖေဖြစ်သူက သူတို့နှစ်ယောက် လက်ကိုင်ထားတာကို ကြည့်ပြီးတစ်မျိုးမြင်သွားပြီ။
မဟုတ်ပါဘူး သူထင်သွားတာကလဲ အမှန်တရားပဲလေ။ အိမ်ပြန်ရောက်တော့ဦးထင်အောင်က အိမ်ရှေ့ခုံတန်းလျားမှာ ထိုင်နေတာကို ထင်သာတွေ့လိုက်ရသည်။
ပြီးတော့ ဦးထင်အောင် သူ့လက်သီးတွေကိုဆုပ်ထားသည်။ အိမ်ရှေ့တံစက်မြိတ်မှာချိတ်ထားတဲ့ အားသွင်းမီးသီးကြောင့်ဦးထင်အောင်ရဲ့ ဒေါသထွက်နေတဲ့မျက်နာကိုလဲ သဲသဲကွဲကွဲမြင်နေရသည်။
ထင်သာ တဖြေးဖြေးနဲ့ အိမ်အပေါက်ဝနားသို့ရောက်လာခဲ့၏။
ထင်သာ အဖေဖြစ်သူကိုရှင်းပြဖို့ကြိုးစားချင်ပေမယ့်သူပြောဖို့မရဲဘူးဖြစ်နေတယ်။
ဦးထင်အောင် မြင်လိုက်ရတာက အမှန်တ ရားတွေပဲလေ။
ဒါကို သူဘယ်လိုအကြောင်းပြချက်ပေးရမှာလဲ
" ဒီမှာ ခဏလာထိုင်ဦး"
ဦးထင်အောင်ရဲ့ အသံက တည်ငြိမ်နေ သည်။ အစောကဒေါသအရိပ်အယောင်တွေလဲမတွေ့ရတော့ဘူး။ ထင်သာ အဖေဖြစ်သူ အနားတွင်ဝင်ထိုင်လိုက်သည်။
" အဖေ"
" ဘယ်အချိန်ကတည်းကလဲ"
" ဗျာ"
" မင်းတို့ ဘယ်အချိန်ကတည်းက ဖြစ်နေကြတာလဲ"
သေချာနားထောင်ကြည့်လိုက်မှ အဖေ့ရဲ့အသံတွေက တည်ငြိမ်အောင် မနည်းကြိုးစားနေပုံရတယ်။
" အဖေ ကျွန်တော်တို့က ဘာမှမဖြစ်ကြသေးပါဘူး"
" ဒါဆို မင်းတို့အခြေအနေက ဘယ်လိုမျိုးလဲ"
ထင်သာ ထိုမေးခွန်းအတွက် ပေးစရာအ ဖြေမရှိ ထိုမေးခွန်းကိုပဲ သူ့ကိုယ်သူပြန်မေးမိတယ်။
သူတို့နှစ်ယောက်က အခုဘယ်လိုအခြေ အနေမျိုးမှာရှိနေတာလဲ။
စောလူကို ချစ်တယ်ဆိုတာ မသေချာပေမယ့် သူ့နှလုံးသားရဲ့တစ်နေရာရာမှာ စောလူရှိနေတယ်ဆိုတာတော့သေချာတယ်။
" အဖေလဲ ပညာတက်တစ်ယောက်ပါ မင်းရဲ့နှလုံးသားရေးရာကိစ္စနဲ့ ပတ်သတ်ပြီးပိတ်ပင်တားဆီးတာမျိုးလုပ်မယ့်သူ မဟုတ်ဘူး ဒါပေမယ့် အဖေ တစ်ခုပြောချင်တယ် ကိုယ်ဘာလဲဆိုတာ အရင်သိအောင်လုပ် ပြီးမှသေချာဆုံးဖြတ် အဖေမင်းကို ပြောချင်တာက မင်းရဲ့နှလုံးသားကို မင်းမညာနဲ့ မဟုတ်ရင် မင်းတစ်သက်လုံးပျော်ရွင်ရမှာမဟုတ်ဘူး မင်းဘေးနားကလူအပါအဝင်ပဲ"
" .................."
" ပြီးတော့ သမီးနွယ်နှင်းဘက်ကိုလဲ တွေးပေးစေချင်တယ်ကွာမင်းသူ့ကိုမချစ်တော့ဘူးဆိုရင်လဲ သူနားလည်အောင်ပြောပြပြီး ပြတ်ပြတ်သားသားလုပ်လိုက်တာ ပိုကောင်းမယ်ထင်တယ် ဒီအတိုင်းဆက်သွားနေရင် ဘယ်သူ့အတွက်မှ မကောင်းဘူး မင်းတစ်ခုခုကိုတော့ သေချာအောင်လုပ်မှရမယ် ထင်သာ"
ပြောပြီး ဦးထင်အောင်အိမ်ထဲသို့ ဝင်သွားသည်။
အဖေတစ်ယောက်အနေနဲ့ သားဖြစ်သူကိုထိုသို့ မဖြစ်အောင်တားဆီးသင့်တယ်ဆိုပေမယ့် ထိုအရာက ပြုပြင်လို့ရတဲ့အရာမဟုတ်ဘူးဆိုတာ သူသိတယ်။
သားဖြစ်သူကို သူ့လိုအမှားမျိုးထပ်မလုပ်စေချင်ဘူး ကိုယ့်ရဲ့နှလုံးသားကို သိက္ခာနဲ့ဖုံးအုပ်ထားလို့ရပေမယ့် အဲ့ဒီသိက္ခာတွေအောက်မှာ ဘယ်လောက်တောင်မွန်းကြပ်ပြီးနေရတယ်ဆိုတာ သူ့လက်တွေ့ပဲ။
ပြန်ပြင်လို့မရတော့တဲ့ အမှားမျိုး သားဖြစ်သူကိုလဲ မလုပ်စေချင်ဘူး။
ဦးထင်အောင် ဒေါ်စံပယ်၏ညာဘက်တွင်လှဲလျောင်းလိုက်သည်။
ပြီးတော့ အနားမှဇနီးဖြစ်သူကို စောင့်ငဲ့ကြည့်မိတယ်။ သူ့အခြေအနေကိုသူမလဲရိပ်မိမယ်ထင်ပါတယ်။ မိသားစု မပြိုကွဲဖို့ အ တွက် သူမနှုတ်က ဖွင့်မပြောတာပဲ ရှိမှာ။
ကလေးဘဝတည်းက ဒီရွာမှာပဲ အတူတူကြီးပြင်းခဲ့ကြတာ လူမော်နဲ့ သူ့ရဲ့ကြားကသံယောဇဥ်ကို သူမသိတယ်။
ထင်အောင်နဲ့ လူမော် သူတို့နှစ်ယောက်ကအမြဲတမ်း တပူးပူးတတွဲတွဲရှိနေကြတာ၊ပြီးတော့...သူတို့နှစ်ယောက်ကြားမှာရှိတဲ့အချစ်က သူငယ်ချင်းထက် မကခဲ့ဘူး။
ပါးစပ်က ထုတ်မပြောခဲ့ပေမယ့် ရင်ထဲမှာတော့ တစ်ယောက်အချစ်ကို တစ်ယောက်ခံစားမိကြတယ်။
သူတို့နှစ်ယောက် ဘယ်တော့မှအိမ်ထောင်မပြုပဲ ဒီအတိုင်းနေသွားကြမယ်လို့ ကတိတွေတောင်ပေးခဲ့ကြဖူးတယ်။
ဒါပေမယ့် အဲ့ဒီကတိတွေကို သူ့ဘက်ကအရင်ဖျက်ခဲ့မိတာ။ မိဘတွေပေးစားတဲ့။စံပယ်ဆိုတဲ့ မိန်းကလေးကို သူ,မငြင်းဝံ့ပဲသားလိမ္မာတစ်ယောက်အနေနဲ့ လူကြီးတွေ စီစဥ်တာကို လက်ခံခဲ့တယ်။
အဲ့ဒီအချိန်တုန်းက လူမော်နဲ့သူ့ကြားမှာပြဿနာကြီး တစ်ခုဖြစ်သွားသေးတယ်။
" ငါက မင်းကို ဘယ်သူနဲ့မှမတူတဲ့ လူတစ်ယောက်လို့ထင်ခဲ့တာ...ပြီးတော့...မင်းငါ့အနားမှာအမြဲတမ်းရှိနေပေးမယ်လို့ထင်ခဲ့တာကွ ဟား...နောက်ဆုံးတော့လဲ...မင်းလဲတခြားသူတွေနဲ့အတူတူပါပဲလားကွာ"
" လူမော် ငါတို့နှစ်ယောက်လုံး ဒီအတိုင်းတစ်သက်လုံးနေသွားလို့မှမရတာ အ သက်ကြီးလာရင် မိသားစုဆိုတာ..."
" ငါ့ကိုမိသားစုအကြောင်းတွေ လာမပြောနဲ့ထင်အောင် ငါ့အတွက်မိသားစုဆိုတာမလိုအပ်ဘူး ငါ့ဘဝမှာ မင်း တစ်ယောက် တည်း ပဲလိုတာကွ မင်းရှိနေရင် အားလုံးပြည့်စုံနေပြီ"
" တော်တော့လူမော် ဘဝဆိုတာ မင်းဖက်နေကြစာအုပ်တွေထဲကလို မဟုတ်ဘူးကွကိုယ့်ဘဝကို စာရွက်တစ်ရွက်မှာ ချရေးသလိုမျိုးရေးလို့မရဘူး ငါကတော့ငါ့ဘဝကိုပြည့်ပြည့်စုံစုံဖြစ်အောင်ကြိုးစားရမှာပဲ သူများလက်ညိုးထိုးမယ့်အလုပ်မျိုးလဲ ငါလုပ်မှာမဟုတ်ဘူး ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် ငါသူ့ကိုလက်ထပ်မယ်"
" မင်းတကယ်ပဲ ဆုံးဖြတ်ပြီးပြီပေါ့"
" ဟုတ်တယ် ငါဆုံးဖြတ်ပြီးပြီ"
မှတ်မိသေးတယ် အဲ့ဒီနေ့က လူမော်နဲ့အိမ်ပြန်လမ်းခွဲတဲ့အချိန်မှာ လူမော်ပြောလိုက်တဲ့စကားတစ်ခွန်း
" မင်းနောင်တမရနဲ့နော် ထင်အောင်"
သူတို့နှစ်ယောက် လက်ထပ်တဲ့နေ့မှာပဲ လူမော်မိန်းမခိုးပြေးသွားတယ်ဆိုတဲ့သတင်းကိုကြားလိုက်ရတယ်။
လူမော်ရဲ့ခံစားချက်ကို သူအဲ့ဒီအချိန်ကျမှ ကိုယ်ချင်းစာမိသွားတာ။
ကိုယ်ချစ်တဲ့သူတစ်ယောက်က ကိုယ့်အ စားတခြားတစ်ယောက်ကို ရွေးချယ်လိုက်တယ်ဆိုတဲ့အသိက ရင်ထဲမှာ တကယ်နာ ကျင်ရပါတယ်။
နောက်ဆုံးတော့လဲ တကယ်နစ်နာတဲ့သူက သူတို့နှစ်ယောက်မဟုတ်ပဲ သူတို့ဘေးက လူတွေသာ တကယ်နစ်နာခဲ့ရတာပါ။
ကိုယ်မချစ်တဲ့သူနဲ့ အတူရှိနေရတာထက်ကိုယ့်ကို မချစ်တဲ့သူနဲ့အတူရှိနေရတာက ပိုပြီးနာကျင်ရတယ်မဟုတ်လား။
•••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••
ဦးထင်အောင် ခရီးဆောင်အိတ်တွေကိုကားနောက်ခန်းတွင် ထည့်လိုက်ပြီး အိမ် တံခါးဝမှာရပ်နေတဲ့ သားဖြစ်သူအား
ကြည့်နေမိတယ်။
ထင်သာရဲ့မျက်နာက မရွှင်မလန်းနဲ့ ညကအိပ်ထားပုံမပေါ်ဘူး။
ညကကိစ္စနဲ့ပတ်သတ်ပြီး ဦးထင်အောင်ဘာမှထပ်မပြောလိုတော့ဘူး။ အားလုံးကသားဖြစ်သူရဲ့ဆုံးဖြတ်ချက်အတိုင်းပဲ။
သူ့နှလုံးသားကို သူကိုယ်တိုင်အသိဆုံးပဲမဟုတ်လား။
ထင်သာ ကားအနားသို့ လျှောက်လာပြီး ခ ရီးဆောင်အိတ်ကို ကားနောက်ခန်းထဲ
ထည့်လိုက်သည်။ ပြီးတော့ သူပါ ဝင်ထိုင်လိုက်တယ်။
ဦးထင်အောင်နဲ့ ဒေါ်စံပယ်လဲ ကားပေါ်တက်ကာ ခြံထဲမှမောင်းထွက်လာလိုက်သည်။
ရွာထဲကထွက်လာတဲ့ တစ်လျှောက်လုံးထင်သာမျက်နာကကြည့်လင်လန်းဆန်းမှုမရှိ။ ငူငူငိုင်ငိုင်နဲ့သာ ကားပြတင်းမှန်ကိုကြည့်နေသည်။
တဖြေးဖြေးနဲ့ရွာအပြင်ရောက်လာပြီး ရွာနဲ့ခပ်လှမ်းလှမ်းတစ်နေရာ အရောက်မှာတော့ ဦးထင်အောင် ကားကို ရပ်လိုက်သည်။
အကြောင်းက သူတို့လမ်းတည့်တည့်မှာမြင်းတစ်ကောင်က လမ်းပိတ်ရပ်နေခြင်းဖြစ်သည်။
ပြီးတော့ထိုမြင်းပေါ်မှာကလူတစ်ယောက်
ထိုလူက မြင်းပေါ်မှဆင်းလာပြီး ကားဆီသို့လျှောက်လာ၏။
ဒါကို ကားနောက်ခန်းမှာထိုင်နေတဲ့ ထင်သာလဲ တွေ့လိုက်တာကြောင့် ထင်သာတစ်ယောက် ကားပေါ်မှ အမြန်ဆင်းလိုက်သည်။
..............................................
" ကိုစောလူ ခင်ဗျား ဒီမှာဘာလုပ်နေတာလဲ"
" မကြောက်ပါနဲ့ ကိုယ်မင်းကိုလာနှောက်ယှက်တာမဟုတ်ပါဘူး ကိုယ်မင်းကိုနောက်ဆုံးအနေနဲ့ နှုတ်ဆက်ချင်ရုံသက် သက်ပါ ဒေါင်းဝေ...မင်းမပြန်ခင် ကိုယ့်ကိုစကားတစ်ခွန်းလောက်ပြောသွားသင့်တယ် မထင်ဘူးလား အခုကဘာလဲ ကိုယ့်ကိုတောင် နှုတ်မဆက်ပဲ ထွက်သွားတော့မယ်ပေါ့"
" ကျွန်တော်ကဘာပြောရမှာလဲ ခင်ဗျားပဲချက်ချင်း အဖြေပေးဖို့မလိုဘူး ပြောခဲ့တာမဟုတ်လား"
သူတို့ပြောနေတဲ့စကားတွေကို ကားထဲကမိဘနှစ်ပါး ကြားလားမကြားလား သူဂရုမစိုက်နိုင်တော့။
" ဒီ ကိုဘယ်တော့ ပြန်လာမှာလဲ"
" ကျွန်တော် ပြန်မလာ ဖြစ်လောက်တော့ဘူး"
" ဒါဆိုမင်းအိမ်လိပ်စာပြော ကိုယ်လိုက်လာခဲ့မယ်"
" ကိုစောလူ ကျွန်တော်တို့ ခဏလောက်ခွဲနေရအောင်ဗျာ... ဒါမှကျွန်တော်တို့ စိတ်ကို ကျွန်တော်တို့ သေချာသိမှာလေ အဲ့ဒီအချိန်တွင်းမှာ ခင်ဗျားကျွန်တော့်ကို မေ့ချင်လဲ မေ့သွားနိုင်တာပဲ ကျွန်တော်လဲကျွန်တော်လဲ ခင်ဗျားကိုမေ့ရင်မေ့သွားမှာ"
စောလူ ထင်သာရဲ့လက်မောင်းနှစ်ဖက်အားကိုင်လိုက်ပြီး မျက်နာကလဲ အရမ်းကိုခက်ထန်နေသည်။
" ကိုစောလူ ခင်ဗျားဘာဖြစ်နေတာလဲ ကျွန်တော့်ကိုလွှတ်"
" ငါမင်းကိုဘယ်တော့မှ မေ့မှာမဟုတ်ဘူးမင်းလဲ ငါ့ကို မမေ့သွားရဘူး"
တင်းတင်းကြပ်ကြပ်ပင်ချုပ်ကိုင်ထားတာကြောင့် ထင်သာရဲ့လက်မောင်းတွေအ နည်းငယ် နာကျင်လာသည်။
" ကိုစောလူ ကျွန်တော့်ကိုလွှတ်ဗျာ"
" ဒေါင်းဝေ...ဒီဘဝမှာတော့ မင်းနဲ့ထပ်ပြီးမဝေးပါရစေနဲ့ကွာ..."
" ခင်ဗျား ဘာအရူးထနေတာလဲကျွန်တော့်ကို လွှတ်လို့ပြောနေတယ်လေ နာတယ်..."
ထင်သာ အသည်းအသန်တောင်းဆိုနေပေမယ့် စောလူကထင်သာရဲ့ လက်မောင်းကိုဖြစ်ညှစ်ထားဆဲ။
ထိုအချိန်မှာပဲ ဦးထင်အောင်ကားထဲကထွက်လာပြီး စောလူရဲ့လက်တွေကိုဆွဲဖြုတ်ကာ တွန်းထုတ်လိုက်သည်။
" မင်းဘာဖြစ်နေတာလဲ စကားကိုကောင်း ကောင်းပြောလို့မရဘူးလား သား...ထင်သာ ကားထဲဝင်တော့"
ထင်သာ ကားထဲကို ဝင်ထိုင်လိုက်သည်။ဦးထင်အောင်လဲကားထဲပြန်ဝင်ကာ နေရာမှ မောင်းထွက်သွားလိုက်သည်။
ကားမောင်းထွက်လိုက်သည်နှင့် ကားရှေ့မှာရပ်နေတဲ့မြင်းလဲ နေရာရွှေ့သွား၏။
သူစိတ်ရိုင်းတွေ ဝင်သွားခဲ့တာ။ ထင်သာပြန်တော့မယ်ဆိုတဲ့ စကားကိုကြားလိုက်ရကတည်းက သူ့စိတ်တွေဆောက်တည်ရာ မရဖြစ်သွားခဲ့တာ။
ဒီတစ်ခါသူနဲ့ထပ်ဝေးရရင် နောက်တစ်ခါပြန်ဆုံဖို့မဖြစ်နိုင်တော့ဘူးဆိုတာ စောလူရဲ့စိတ်ထဲကအလိုလိုသိနေတယ်။
သူ့စိတ်တွေဘယ်လိုဖြစ်သွားလဲဆိုတာ သူကိုယ်တိုင်တောင်မသိဘူး။ တွေးရင်းကိုယ့်ကို ကိုယ်လဲ ဒေါသထွက်မိတယ်။
ထိုစဥ် သူ့ခန္ဓာကိုယ်အား လာပွတ်သပ်နေတဲ့ မြင်းရဲ့ခေါင်းကိုကိုင်ကာ နှဖူးချင်းတေ့လိုက်ပြီး
" ငါတော့ သူစိတ်ပျက်အောင်လုပ်လိုက်မိပြီကွာ..."
•••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••
" ဟယ်...မီးမီးလေး"
နွယ်နှင်းတစ်ယောက် အစ်ကိုဖြစ်သူ ကိုမင်းညိုဆီသို့ အလည်လာရင်း ရပ်ကွက်ထဲကလမ်းမှာ တူမဖြစ်သူကို ကလးထိန်းအဒေါ်ကြီးနဲ့အတူတူ တွေ့လိုက်ရတာကြောင့် ကားပေါ်မှ ဆင်းလိုက်ပြီး
" မီးမီးက ဘယ်သွားမလို့လဲ"
" ရေခဲမုန့်သွားစားမလို့ တီလေးရောလိုက်ခဲ့ပါလား"
" တီလေးက လိုက်လို့မရဘူးမီးမီးရဲ့ တီလေး မီးမီးဖေဖေနဲ့ စကားပြောစရာရှိတယ် နောက်နေ့မှ တီလေးနဲ့ အတူတူတခုခု သွားစားမယ်နော်"
" ဟုတ်ကဲ့ တီလေး"
တူမဖြစ်သူ ထွက်သွားသည်နှင့် နွယ်နှင်းလဲ ကားပေါ်သို့တက်ကာ အစ်ကိုဖြစ်သူအိမ်သို့မောင်းလာခဲ့သည်။
အစ်ကိုဖြစ်သူ အိမ်ရောက်တော့ ခြံတံခါးပိတ်ထားတာကြောင့် သူမဆင်းဖွင့်ရသေးတယ်။ အိမ်ထဲ ကားမောင်းဝင်လိုက်ပြီးကားပေါ်က ဆင်းသည်အထိ အစ်ကိုဖြစ်သူက အိမ်ရှေ့သို့ ထွက်မလာခဲ့။
သူမ အိမ်ထဲဝင်သွားလိုက်တော့လဲ အိမ်ထဲမှာဘယ်သူမှရှိမနေဘူး။
ကိုမင်းညိုကတော့ သေချာပေါက်အိမ်မှာရှိပါတယ်။ သူ အိမ်ပေါ်ထပ်သို့ တက်ခဲ့လိုက်သည်။ ကိုမင်းညို သူ့အိပ်ခန်းထဲမှာပဲ ရှိနေလိမ့်မည်။
သူမအစ်ကိုဖြစ်သူရဲ့အိပ်ခန်းတံခါးအားဖွင့်လိုက်တော့ သူမမြင်လိုက်ရတဲ့ မြင်ကွင်းတစ်ခုကြောင့် အခန်းတံခါးအမြန်ပြန်ပိတ်လိုက်သည်။ သူမခေါင်းတစ်ခုလုံး ထူပူသွားပြီးအစ်ကိုဖြစ်သူအား ရွံ့မုန်းတဲ့စိတ်က အလိုလိုဝင်ရောက်လာ၏။ အခန်းတံ ခါးပြန်ပွင့်တော့ သူမ အိမ်အောက်ထပ်ကို ဆင်းပြေးသွားလိုက်သည်။
" နွယ်နှင်း ခဏနေဦး အစ်ကို ရှင်းပြဦးမယ်"
သူမနောက်သို့လှည့်မကြည့်ပဲ အောက်ထပ်သို့သာ အမြန်ဆင်းသွားလိုက်တယ်။
အောက်ထပ်ရောက်တော့ အစ်ကိုဖြစ်သူက သူမလက်ကို လှမ်းဆွဲလိုက်သည်။
ထို လက်တွေကို ရွံ့လွန်းလို့ သူမပုတ်ချလိုက်ရင်း
" မထိနဲ့..."
" နွယ်နှင်း ညီမ...အစ်ကိုရှင်းပြပါရစေဦးကွာ"
" ဘာရှင်းပြမှာလဲ အစ်ကိုက ဘာရှင်းပြချင်သေးတာလဲ ဒီလောက်မျက်ဝါးထင် ထင်တွေ့လိုက်ရတာကို အစ်ကိုက ဘာညာချင်သေးလို့လဲ"
ဟုတ်ပါတယ်။ အခုတောင်မှ မင်းညိုရဲ့ခန္ဓာကိုယ်မှာ တဘက်တစ်ထည်သာရှိတယ်။
" အစ်ကို့အတွက် မိန်းမ အဲ့လောက်ရှားလား ဘာဖြစ်လို့ယောကျ်ားချင်းဖြစ်နေရတာလဲ မယွန်းဘာကြောင့် နောက် အိမ် ထောင်ပြုသွားလဲဆိုတာ နှင်းအခုမှ နား လည်တော့တယ် အစ်ကိုက အခြောက်ဖြစ်နေတာကို အခြောက်တစ်ယောက်ကို ဘယ် မိန်းမက ပေါင်းနိုင်မှာလဲ"
သူမ ပခုံးအားလာကိုင်တဲ့ မင်းညိုရဲ့လက်တွေကိုပုတ်ချလိုက်ကာ
" ညီမ အသားကို လာမထိနဲ့ အစ်ကို့ကိုရွံ့တယ်"
သူမအိမ်ထဲမှ ပြေးထွက်သွားသည်။ မင်းညို ဒီတစ်ခါတော့ အနောက်ကနေမလိုက်သွားတော့ပဲ။ လှေကားထစ် ပေါ်မှာသာထိုင်ချပစ်လိုက်ကာ မျက်နာကိုလက်နှစ်ဖက်နဲ့အုပ်ထားသည်။
လှေကာပေါ်မှ ဆင်းလာတဲ့တစ်စုံတစ် ယောက် က သူ့ဘေးနားတွင်ထိုင်လိုက်တာကို တွေ့ရတော့ အုပ်ထားတဲ့ လက်တွေကိုဖယ်ခွာလိုက်သည်။
" ကိုယ် တံခါးကို လော့ချထားခဲ့သင့်တာ"
" ကျွန်တော် ထွက်သွားပေးရမလား"
မင်းညို ဟန်ထူးရဲ့လက်တွေကို ကိုင်လိုက်ပြီး
" ဘာကြောင့်ဒီစကားပြောရတာလဲ ညီထွက်သွားရင်တောင် ဒီကိစ္စတွေက ပြီးသွားမှာမှ မဟုတ်တာ ကိုယ်ဘာလဲဆိုတာသူသိသွားပြီ ဒါကပြန်ပြင်လို့ မရတော့ဘူး"
" သူ အစ်ကို့ မိဘတွေကို ပြန်ပြောမှာလား"
" အဲ့ဒါတော့ ကိုယ်လဲမသိဘူး ဘာပဲဖြစ် ဖြစ်ကိုယ်တို့ ကြိုတင်ပြင်ဆင်ထားရမှာပဲပြီးတော့...ညီသိထားရမှာက ဘယ်လိုအခြေအနေပဲ ဖြစ်ဖြစ် ကိုယ်မင်းကိုစွန့်လွှတ်မှာမဟုတ်ဘူး"
သူတို့နှစ်ယောက် တစ်ယောက်လက်ကိုတစ်ယောက်တင်းကြပ်ကြပ်ဆုပ်ကိုင်ထားလိုက်သည်။
•••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••
သူမ ဒီကိစ္စကို ဒီအတိုင်းတော့မထားလိုက်နိုင်ဘူး။ ဒီအတိုင်းဘာမှမပြောပဲ နေလိုက်ရင် သူတို့ရောင့်တက်ကုန်မှာပေါ့။
ဒီတော့ သူမတစ်ခုခုလုပ်ဖို့စဥ်းစားလိုက်တယ်။ ပြီးတော့ တွေဝေမနေတော့ပဲ လူမှုကွန်ရက်ပေါ်မှာ မင်းညိုရဲ့အကြောင်းတွေကို စာရေးပြီးဖွင့်ချလိုက်တယ်။
သက်သေမရှိဘူးဆိုပေမယ့် တစ်နည်းနည်းတော့ သူတို့အကြောင်းကို သိသွားကြမှာပဲ။ ဒီတော့မှ သူတို့နှစ်ယောက်ဘာဆက်လုပ်မလဲဆိုတာ ကြည့်ရတာပေါ့။
သူမအိမ်ပြန်ရောက်လာခဲ့ပြီး အိမ်ထဲဝင်လိုက်စဥ်မှာပဲ ဧည့်ခန်းထဲတွင်ထိုင်နေတဲ့လူတစ်ယောက်ကြောင့် သူမဒေါသတွေက အဆမတန်ကြီးထွားလာရသည်။
" ရှင် ဘာလာလုပ်တာလဲ"
ထင်သာ ထိုင်နေရာမှထလိုက်သည်။
" သမီး စကားကို ကောင်းကောင်းပြောမှပေါ့"
" သူနဲ့ သမီးကြားမှာ ဘာမှပြောစရာစကား မရှိတော့ဘူးမေမေ ဒီမှာ...ရှင်ပြန်ပါတော့ကျွန်မ ရှင့်မျက်နာကို မမြင်ချင်ဘူး"
" နှင်း ကိုတို့ စကားပြောရအောင်"
" ကျွန်မ ရှင်နဲ့ ပြောစရာစကားမရှိဘူးလို့ပြောနေတယ်လေ ကျွန်မနဲ့ ရှင့်ဇာတ်လမ်းကပြီးသွားပြီ ဘယ်လိုနည်းနဲ့မှ ဆက်ပြီးပတ်သတ်စရာမရှိတော့ဘူး ထွက်သွား ရှင် အခုချက်ချင်းထွက်သွား"
ထင်သာ သူမအနားလျှောက်သွားလိုက်ပြီး
" နှင်း သေချာသွားပြီလား"
" ကျွန်မ ရှင့်ကို မုန်းတယ်"
ထင်သာ သူမ အနားမှ ထွက်လာလိုက်သည်။ သူမဘက်က သေချာပြီဆိုတော့ သူ့ဘက်ကလဲ ဘာမှ ပြောစရာစကားမရှိတော့ပါဘူး။
နွယ်နှင်း သူမအိမ်ပေါ်ထပ်သို့ ပြေးတက်သွားကာ အခန်းထဲက အိပ်ယာပေါ်လှဲချကာ ရှိုက်ကြီးတငင်ငိုချလိုက်သည်။
လောကကြီးကဘာဖြစ်သွားတာလဲ ဘာလို့သူမအပေါ် ဒီလောက်ရက်စက်ရတာလဲ။
ဒီကြားထဲ အစ်ကိုဖြစ်သူကပါ gay တစ်ယောက်မှန်း သိလိုက်ရတော့ သူမရင်တွေအရမ်းကိုပူလောင်နေတယ်။
သူမ ပိုက်ဆံအိတ်ထဲမှ ဖုန်းကိုယူလိုက်ပြီးမင်းညိုရဲ့ဇနီးဟောင်းဖြစ်သူ မယွန်းနဒီဆီသို့ဖုန်းဆက်လိုက်သည်။ တခြားဘက်မှဖုန်းကိုင်လိုက်သည်နှင့်
" မယွန်း...မယွန်းလဲ သိနေတယ်မလားအစ်ကိုအဲ့ဒီလိုဖြစ်တာ မယွန်းလဲသိနေတယ်မဟုတ်လား..."
" နှင်း...စိတ်ကိုအေးအေးထားပါ"
" မယွန်း ဘာလို့ နှင်းတို့ကို မပြောပြတာလဲ...တကယ်ဆိုမယွန်း နှင်းကိုပြောပြသင့်တယ်"
" နှင်းတို့ကို ပြောပြတော့ကော ဘာတွေကပြောင်းလဲသွားမှာမို့လို့လဲ နှင်းလဲ ခေတ် ပ ညာတက်တစ်ယောက်ပဲ နှင်းရယ်...ဒါတွေက ပြန်ပြင်လို့ရတဲ့ အရာတွေ မဟုတ်ဘူးဆိုတာ နှင်းလဲသိမှာပါ"
" ဒါဆို မယွန်းက အစ်ကို့ကို နားလည်ပေးတယ်ပေါ့"
" အစ်မတို့က နှစ်ဦးသဘောတူလမ်းခွဲလိုက်ကြတာပါ ဘာအမုန်းအာဃာတမှမရှိဘူး နှင်း လူတိုင်းက ကိုယ့်ဘဝနဲ့ကိုယ် ရှင်သန်ကြရတာ အဲ့တော့ ကိုယ့်ဘဝကိုယ်တည်ဆောက်ပိုင်ခွင့်ရှိတယ်လေ နှင်း ပူ လောင်ပါတယ်နှင်းရယ်...လက်မခံပေးနိုင်ရင်တောင်မှ ဥပေက္ခာပြုပေးလိုက်ပါနော်"
" ဒါဆို မီးမီးလေးကိုရော ဘယ်လိုလုပ်မှာလဲ"
" အစ်မက အခု နောက်အိမ်ထောင်ပြုထားတာဆိုတော့ သမီးကို သူခေါ်ထားခွင့်ရှိတယ်လေ ကိုမင်းညိုသာ ခွင့်ပြုတယ်ဆိုရင် သမီးလေးကို အစ်မ ခေါ်ထားချင်ပါတယ်"
နွယ်နှင်းဖုန်းချလိုက်ပြီး စိတ်ထဲအနည်း ငယ်ပေါ့သွားသလိုခံစားလိုက်ရသည်။
မယွန်းပြောသလိုပဲ လူတိုင်းကသူ့ဘဝနဲ့သူရှင်သန်ကြရတာ။
သူတို့လုပ်လိုက်တဲ့အရာတွေရဲ့နောက် ဆက် တွဲဆိုးကျိုးကောင်းကျိုးတွေကို သူတို့ပဲခံစားကြရမှာ။ သူတို့ဘဝကို ကိုယ့်စိတ်ကြိုက်ပုံသွင်းပေးလို့မရဘူး။ ကိုယ့် ဘက်ကလျစ်လျူရှုပေးလိုက်ဖို့ပဲလိုတာဘာဖြစ်လို့ သူများစိတ်နဲ့ အသက်ရှင်ပြီးအပူလောင်ခံနေမှာလဲ။ သူတို့တောင်ပျော်ပျော်ရွှင်ရွှင် ရှိနေကြသေးတာကိုယ်ကဘာလို့စိတ်ညစ်ခံနေရမှာလဲ။
••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••
သူမဘက်က ပြတ်သားနေပြီပဲ သူ့ဘက်က ဘာမှထပ်ပြောဖို့မလိုတော့ဘူးလို့ထင်တယ်။
သူမ နားလည်အောင် သေချာပြောပြချင်ခဲ့တာ ဒါပေမယ့် သူမက ဒေါသစိတ်ကြောင့် ဘာကိုမှမမြင်နိုင်ဖြစ်နေတာ။
သူ့စိတ်တွေကို သေချာနားမလည်သေးပေမယ့် သူမထပ်ပြီး မထိခိုက်စေရန် သူမနဲ့ပတ်သတ်မှုကို အပြီးတိုင်ဆုံးသတ်လိုက်ချင်တာ။ အခုတော့လဲ အဆုံးသတ်သွားပါပြီ။ ဒါပေမယ့်အမုန်းတွေနဲ့ အဆုံးသတ်သွားခဲ့တာ။
သူမျှော်လင့်ထားသလို သူတို့နှစ်ယောက်ချစ်သူ မဟုတ်တော့ပေမယ့် သူငယ်ချင်းလိုဆက်နေနိုင်ခွင့်မရခဲ့ဘူး။
သူမမှန်ပါတယ် ဒီဇာတ်လမ်းမှာ အစကနေအဆုံးထိ သူတစ်ယောက်တည်းမှားခဲ့တာ။
မရေရာမသေချာတဲ့စိတ်တွေကြောင့် သူမနာကျင်ခဲ့ရတယ်။ နောက်ထပ် သူ့ကြောင့်နဲ့ဘယ်သူတွေနာကျင်ရဦးမလဲ။
ကိုယ်ကိုယ်တိုင်ကရော ကိုယ့်နှလုံးသားရဲ့အလိုကို ဘယ်အချိန်မှ သေချာသိမှာလဲ။
..............................................
အသံအဆက်မပျက်မြည်နေတဲ့ ဧည့်ခန်းစားပွဲပေါ်မှ ဖုန်းကို မင်းညိုတစ်ယောက်ထိုင်ကြည့်နေမိသည်။
သူ့ဘက်က ဖုန်းကိုင်လိုက်ရင်ဘယ်လိုမေးခွန်းတွေမေးမည်ဆိုတာ သူကြိုသိထားပြီးသားပါ။
ညီမဖြစ်သူရဲ့လုပ်ရပ်ကြောင့် သူက gay တစ်ယောက်ဆိုတာ သူ့အသိုင်းအဝိုင်းကဆွေမျိုးတွေ အားလုံးသိကြကုန်ပြီ။
ညီမဖြစ်သူကိုလဲ အပြစ်မပြောလိုဘူး။ အ ခုလိုဖြစ်လာရတာတွေ အားလုံးရဲ့တရားခံက သူကိုယ်တိုင်ပဲ။ ကိုယ်ဘာလဲဆိုတာသိ သိလျက်နဲ့ပဲ မိန်းမတစ်ယောက်ကို လက် ထပ်ပေါင်းသင်းခဲ့တယ်။
ဒါတွေရဲ့နောက်ဆက်တွဲအကျိုးတွေကတစ်ခုမှကောင်းတာ မဖြစ်ခဲ့ဘူး မိသားစုဘဝနဲ့ သူပျော်ပျော်ရွှင်ရွှင်နေနိုင်မယ်ထင်ခဲ့တာ။ ဒါပေမယ့် အဲ့ဒီလိုမဖြစ်ခဲ့ဘူး။
သူ့ နှလုံးသားက မိန်းမတစ်ယောက် ကိုလက် မခံဘူးဖြစ်နေတယ်။
တစ်နေ့...အရာအားလုံးနောက်ကျသွားချိန်မှာ သူ့နှလုံးသားက လက်ခံတဲ့ကောင်လေးတစ်ယောက်ကို တွေ့ခဲ့တယ်။
အရာအားလုံးနောက်ကျသွားပြီဆိုတာသိပေမယ့် သူ့စိတ်တွေကို မထိန်းနိုင်ခဲ့ဘူး။ သူ့ နှလုံးသားက ခိုင်းစေရာအတိုင်း လိုက် နာခဲ့မိတယ်။
ဇနီးဖြစ်သူက နားလည်ပေးခဲ့ပေမယ့် သ မီးလေးကြောင့် စိတ်မအေးရပြန်ဘူး။ အ ခုတော့ တစ်လောကလုံး သိရှိသွားပါပြီ။သမီးဖြစ်သူလဲ ဒါတွေကို တစ်နေ့နေ့တစ်ချိန်ချိန်ကျသိလာမှာပဲ အဲ့ဒီအချိန်ကျရင်တော့ သမီးလေးလက်ခံနိုင်ဖို့ မျှော်လင့်ပါတယ်။
ခြံထဲ ကားတစ်စီးဝင်လာတာကို မင်းညိုကြားလိုက်ရသည်။ ပြီးတော့...မိန်းမနှစ်ယောက် ဧည့်ခန်းထဲဝင်လာကြသည်။
" အမေ"
မိခင်ဖြစ်သူက ဆိုဖာပေါ်ထိုင်လိုက်ရင်း
" ငါတော့၊ဘာပြောရမှန်းကို မသိတော့ဘူးမင်းညိုရယ်...စိတ်ကိုအဲ့လောက်ထိ အလို လိုက်ရလား အခုနင့်မှာက သားသမီးနဲ့ နင့်သမီးအတွက် နင်တစ်ချက်ကလေးမှ မစဥ်းစားဘူးလားမင်းညို"
မင်းညိုနှုတ်ဆိတ်နေမိတယ်။ သူဘာပြန် ပြောရမှာလဲ။ သူ့မှာ ပြောစရာ စကားမရှိဘူး။
" အခု ငါ့မြေးကို နင့်လိုအဖေမျိုးနဲ့ထားမယ့်အစား သူ့အမေနဲ့ အတူတူသွားထားလိုက်တာက ပိုကောင်းမယ်"
" အမေ ကျွန်တော့်သမီးကိုတော့ ပထွေးနဲ့အတူတူမထားနိုင်ဘူး"
" ဒါဆိုလဲ နင်အစကတည်းက ဆင်ခြင်ခဲ့သင့်တယ်လေ မင်းညို"
" ကျွန်တော်က အခုဘာဖြစ်နေလို့လဲ သူ များ သားမယားကို ခိုးယူပေါင်းသင်းနေတာမဟုတ်ဘူးအမေ ကျွန်တော် အိမ် ထောင်ရှိလျက်နဲ့ ဖောက်ပြန်နေတာလဲမဟုတ်ဘူး ယွန်းနဲ့ ကျွန်တော်တရားဝင်ကွာရှင်းပြီးမှ ကျွန်တော်သူနဲ့တွဲခဲ့တာ ပြီးတော...ကျွန်တော်က လူတစ်ယောက်ကိုချစ်ခဲ့ရုံပါအမေရာ..."
" နင်ချစ်တာက ယောင်္ကိားချင်းလေ ဘယ် လောက်တောင်ရှက်ဖို့ကောင်းလဲ"
" အဲ့ဒါက အမေတို့နဲ့ပဲ ဆိုင်တာပါ ဘယ်သူဘာပြောပြောကျွန်တော် ဂရုမစိုက်ဘူး အ ဓိကက ကိုယ့်မိသားစုကိုယ့်ကိုလက်ခံပေး ဖို့ပဲ အမေတို့သာ ကျွန်တော့်ကိုလက်ခံပေး လိုက်ရင်အားလုံးပြီးနေပြီ"
" ငါက လက်ခံပေးရမယ်ဟုတ်လား နင်လဲအဖေတစ်ယောက်ပဲမင်းညို ကိုယ့်သားသ မီးကို ဒီလိုပုံစံနဲ့ ဘယ်မိဘကမြင်ချင်မှာလဲ"
" မှန်ပါတယ်... ဘယ်မိဘကမှ ကိုယ့်သား သမီးကို ဒီလိုပုံစံနဲ့မမြင်ချင်ကြဘူး ဒါပေမယ့်...ကိုယ့်ကိုယ်ကိုယ်ထက် သားသမီးကို ပိုချစ်တဲ့မိဘတွေကတော့ ကိုယ့်သား သမီးပျော်ရွှင်ဖို့ကို ဦးစားပေးတက်ကြတယ် သူတို့ရဲ့ဖြစ်တည်မှုကို နားလည်လက် ခံနိုင်ဖို့ကြိုးစားကြတယ်ဗျ"
" ဘာပဲပြောပြော ငါကတော့နင်ဒီလိုဖြစ်နေတာကို လက်မခံပေးနိုင်ဘူးအခုငါ့မြေးကိုငါခေါ်သွားမယ်ငါ့မြေးအခုဘယ်မှာလဲ"
" အမေတို့ ကျွန်တော့်သမီးကို ဘယ်မှခေါ်သွားလို့မရဘူး အမေတို့ ကျွန်တော့်ကိုလက် မခံပေးနိုင်ဘူးလား ရတယ်..အမေတို့ လက်ခံပေးဖို့ ကျွန်တော် မမျှော်လင့်တော့ဘူး ပြီးတော့ အမေတို့ရှက်လို့ ကျွန်တော့်ကိုသားအဖြစ်ကစွန့်လွှတ်မယ်ဆိုရင်လဲအမေတို့သဘောပဲ အမေတို့ ကျွန်တော့်ကိုဘယ်တုန်းကမှရွေးချယ်ခွင့်မပေးခဲ့ဘူး ဒီတစ်ခါတော့ မရတော့ဘူးအမေ ကျွန် တော်လဲ အမေတို့ကို ရွေးချယ်ခွင့်မပေးတော့ဘူး"
ပြောပြီး မင်းညိုအိမ်ထဲမှ ထွက်လာလိုက်သည်။
သူ့နှလုံးသားကို နောက်တစ်ခါ မညာချင်တော့ဘူး အခုသူ့နှလုံးသားရဲ့စေခိုင်းရာအတိုင်းပဲသူလုပ်တော့မယ်။
မင်းညို ခြံထဲမှကားမောင်းထွက်လာလိုက်သည်။ သမီးလေးကိုတော့ အပြန်မှပဲ က လေး ထိန်းဒေါ်ညိုရဲ့အိမ်မှာဝင်ခေါ်လိုက်မယ်။
မင်းညို အမျိုးသားအဆောင်တစ်ခုရှေ့မှာရပ်လိုက်တယ်။ သူရပ်လိုက်ရင်ပဲခြံတံခါးကိုဖွင့်ကာ အပြင်ထွက်လာတဲ့ ဟန်ထူးကိုတွေ့လိုက်ရသည်။
ဟန်ထူးလဲ မင်းညိုရဲ့ကားမှန်းသိတော့ သူကားတံခါးဖွင့်ကာ ဝင်ထိုင်လိုက်တယ်။
" အစ်ကိုအဆင်ပြေရဲ့လား ညီအခုပဲ အစ်ကို့ဆီလာမလို့ ညီလဲသူငယ်ချင်းတစ်ယောက်ပြမှတွေ့တာ"
" ကိုယ်အဆင်ပြေပါတယ်"
မင်းညို ကားမောင်းထွက်လိုက်ပြီး လူရှင်းတဲ့ တစ်နေရာတွင်ကားကိုရပ်လိုက်သည်။
" ညီ... ကိုယ်တို့ဒီကနေထွက်သွားကြရ အောင်"
" ဘယ်ကိုလဲ"
" ကိုယ်ဒီနိုင်ငံမှာ မနေချင်တော့ဘူးကွာ ကိုယ့် အသိုင်းအဝိုင်းမှာဒါကိုလက်ခံပေးမယ့်သူမရှိဘူး အဲ့တော့ ကိုယ်နိုင်ငံခြားမှာပဲ အ ခြေချတော့မယ် ညီ့ကိုလဲ ကိုယ်နဲ့အတူလိုက်ခဲ့စေချင်တယ်"
" အစ်ကို တကယ်ပြောနေတာလား"
" ဒါက နောက်စရာကိစ္စမှမဟုတ်တာ ညီနော်...ညီကိုယ်နဲ့လိုက်ခဲ့မယ်မဟုတ်လားဟိုမှာဆို ကိုယ်တို့ဘယ်သူ့ကိုမှ ဂရုစိုက်နေစရာမလိုတော့ဘူး ကိုယ့်သမီးလေးကိုလဲဟိုမှာပဲ ကျောင်းထားမယ် သူပတ်ဝန်း ကျင်ကြောင့် တစ်နေ့နေ့တစ်ချိန်ချိန်ကျရင် သူကိုယ့်ကိုနားလည် လက်ခံလာလိမ့်မယ်"
ဟန်ထူး ဘာမှပြန်မပြော။ မင်းညိုခေါ်ရာနောက်ကို လိုက်သွားဖို့ဆိုတာ သူ့ဘဝနဲ့လောင်းကြေးထပ်ရမှာမဟုတ်လား။
အို...မင်းညိုက သူ့ကိုတကယ်ချစ်တာ။ သူလဲ မင်းညိုကိုတကယ်ချစ်တယ် ဘာလိုသေးလို့လဲ။ ရွာမှာကျန်ခဲ့တဲ့ မိဘတွေကိုလဲ ဟိုရောက်မှ အလုပ် လုပ်ပြီးထောက်ပံ့လို့ရတာပဲလေ။
" ကိုယ့်ကိုယုံပါညီ ညီမပါပဲနဲ့ ကိုယ်မသွားချင်ဘူး"
" အင်း...ညီလိုက်ခဲ့မယ်"
" တကယ်ပြောတာနော် ညီ"
" တကယ်ပါ...ညီလိုက်ခဲ့မယ်"
" ဒါဆို ကိုယ်အားလုံး စီစဥ်လိုက်တော့မယ်နော်"
ဟန်ထူး ခေါင်းညိတ်လိုက်သည်။ အဲ့ဒီညကတည်းက ဟန်ထူးအဆောင်မှာ မနေတော့ပဲ မင်းညိုရဲ့အိမ်ကို ပြောင်းလာခဲ့တယ်။
နိုင်ငံခြားကိုသွားဖို့ကတော့ ရက်အနည်း ငယ်တော့ကြာဦးမယ်။ မင်းညိုအနေနဲ့သမီးဖြစ်သူကိုတော့ ဟိုရောက်မှပဲ သမီးလေးနားလည်လက်ခံလာအောင် ဖြေး ဖြေးချင်းပဲ ပြောပြပေးသွားမယ်။
သမီးလေးက ဟန်ထူးကိုလဲ သံယောဇဥ်ရှိတယ်။ အခုမဟုတ်ရင်တောင်မှတစ်နေ့နေ့ကျရင်တော့ သူတို့နှစ်ယောက်လဲ အဆင် ပြေသွားမှာပါ။
••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••
ဒီနေ့ဆို ရွာကပြန်လာတာ တစ်ပတ်ပြည့်ပြီ။ နွယ်နှင်းနဲ့ မတွေ့ဖြစ်တာလဲ ရက်အ တော်ကြာရောပေါ့။
သူမနဲ့ကိစ္စကပြီးသွားပေမယ့် စောလူကိုတော့ သူအခုထိမမေ့နိုင်သေးဘူး။
ပြီးတော့...အခုရက်ပိုင်းမှာ အရင်လိုအိမ် မက်တွေလဲမမက်တော့ဘူး။ စောလူ စိတ်ထဲမှာသူမရှိတော့လို့လား။ မတွေ့ရတာကြာတော့သူလဲကိုယ့်ကိုမေ့သွားလောက်ပြီပေါ့။
ဒါပေမယ့် သူကတော့ ယခုချိန်ထိမမေ့နိုင်သေးပါဘူး။ အခုဆိုသူ့စိတ်နဲ့ အလုပ်ထဲတောင်စိတ်မရောက်ဘူး။
ဒါကို သူ့မိဘတွေလဲသိတယ်။ မိဘတွေက တော့သူ့ကိုဒီအတိုင်းပဲလွှတ်ထားတယ်။ သူ့ဘဝကို သူကိုယ်တိုင် ဆုံးဖြတ်ခွင့်ပေးထားတာ။
ထင်သာ ဆုံးဖြတ်ချက်တစ်ခုကိုပြတ်ပြတ်သားသားချဖို့လိုတယ်။
သူ့ကိုမမေ့နိုင်ရင်လဲ သူနောက်ကို လိုက်သွားပြီးသူ့အချစ်ကိုလက်ခံတဲ့အကြောင်း ပြောရမယ်။ ဒီလိုမှ မဟုတ်ရင်လဲ သူ့ကိုဦးနှောက်ထဲကရော နှလုံးသားထဲကပါအပြီး တိုင်ထုတ်လိုက်တော့
" ဒေါက်...ဒေါက်..."
အခန်းတံခါး ခေါက်သံကြောင့် သူအတွေးတွေကို ရပ်တန့်လိုက်ပြီး တံခါးကို သွားဖွင့်လိုက်သည်။
" ဘာလဲ အမေ"
" အိမ်အောက်မှာ ကိုလူမော်နဲ့ သူသားရောက်နေတယ်"
ဒါဘယ်လိုဖြစ်နိုင်မှာလဲ။
" အမေ ကျွန်တော့်ကို လာနောက်နေတာလား"
" အမေကနောက်စရာလား သားမယုံရင်ဘာလို့ ကိုယ်တိုင် သွားမကြည့်တာလဲ"
ထင်သာ အိမ်အောက်ထပ်သို့ ပြေးဆင်းသွားလိုက်သည်။
အောက်ကိုရောက်တော့ အိမ်တံခါးဝမှာထိုင်နေတဲ့ စောလူကိုတွေ့လိုက်ရသည်။
ဦးလူမော်ကတော့ ဧည့်ခန်းထဲမှာ အဖေဖြစ်သူနဲ့စကားပြေနေလေရဲ့။
" ကိုစောလူ"
ထင်သာရဲ့အသံကြောင့် စောလူထိုင်နေရာမှထလိုက်ပြီး ထင်သာရှိရာဘက်သို့ လှည့်ကြည့်လာသည်။
" ထင်သာ..."
" ကိုစောလူ ဒီမှာ ဘာထိုင်လုပ်နေတာလဲ"
" မင်းသာ ကိုယ့်ကိုမကြိုဆိုခဲ့ရင် ကိုယ်တခါတည်းပြန်ရအောင်လို့ပါ"
" ဟုတ်လား...ဒါဆိုလဲကျွန်တော်ကိုယ်တိုင်လိုက်ပို့ပေးမယ်"
ထင်သာ အိမ်အပြင်သို့ထွက်လိုက်ပြီး
" လာလေ...ကားပေါ်တက်"
" တကယ်ပဲ ကိုယ့်ကို မကြိုဆိုဘူးလား"
" ကားပေါ်တက်ပါ...ကျွန်တော်တို့တစ်နေရာရာမှာ စကားသွားပြောရအောင်"
ဒီတော့မှ စောလူကကားပေါ်သို့တက်လိုက်သည်။ ထင်သာလဲ ကားပေါ်တက်ကာ ခြံထဲမှ မောင်းထွက်လာလိုက်သည်။
" ထင်သာ...ကိုယ့်ကိုမုန်းနေလား"
" ကျွန်တော်က ဘာကြောင့် ကိုစောလူကိုမုန်းရမှာလဲ"
" ကိုယ်တို့နောက်ဆုံးတွေ့တုန်းက ကိုယ့်အ ပြုအမူတွေ အရမ်းကိုရိုင်းသွားခဲ့တယ် အဲ့ဒီအတွက် ထင်သာ ကိုယ့်ကိုမုန်းနေမယ်ထင်လို့ပါ"
" ကျွန်တော် ကိုစောလူကို မမုန်းပါဘူး ဒါ နဲ့...ကိုစောလူကျွန်တော့်ကို ဒေါင်းဝေလို့မခေါ်တော့ပါလား ဘာဖြစ်လို့လဲ"
"ထင်သာက ဒေါင်းဝေ မဖြစ်ချင်ဘူးထင်လို့ပါ"
ထင်သာ ဘာမှမပြောပဲ ကားကိုသာ မြို့ပြင်သို့ ဦးတည်ကာမောင်းလာခဲ့သည်။
တောင်ကြားလမ်းနားအရောက်မှာ ကားကို ရပ်လိုက်ပြီး ထင်သာကားပေါ်က ဆင်းလိုက်သည်။
အချိန်က ညနေငါးနာရီရှိပြီမို့ နေရောင်ကသူတို့အပေါ်မကျရောက်တော့။
အနောက်ဆင်းလိုက်လာတဲ့ စောလူကလဲသူ့အနားရောက်လာသည်။
" ကျွန်တော့်ကို ဒေါင်းဝေအကြောင်းပြောပြပါလား"
" မင်းက သူ့အကြောင်းသိချင်လို့လား"
" ကျွန်တော့်အကြောင်း ကျွန်တော်သိချင်တာပါ ကိုစောလူ ဒေါင်းဝေအကြောင်းဘယ်လောက်သိလဲ"
" ကိုယ်လဲအရင်က အကြောင်းတွေကိုသေ ချာမသိပါဘူး တစ်ချို့တလေသာ ကိုယ့်ခေါင်းထဲ ပေါ်လာတာပဲရှိတာ ကိုယ့်အဘိုးရဲ့ပြောပြချက်အရ ဒေါင်းဝေဆိုတာ လွန်ခဲ့တဲ့ နှစ်ခုနှစ်ဆယ်လောက်က ဆုံးသွားခဲ့တဲ့ ရွာကဘုန်းကြီးကျောင်းသားတစ်ယောက်တဲ့ အဲ့ဒီအချိန်တုန်းက ကိုယ့်အဘိုးက ငယ်ငယ်ပဲရှိဦးမှာပေါ့ ဒေါင်းဝေကဘုန်းကြီးကျောင်းသားဆိုပေမယ့် ယဥ်ကျေးလိမ္မာတဲ့ ဘုန်းကြီးကျောင်းသားတော့မဟုတ်လေဘူး သူငယ်ချင်းတွေနဲ့ထန်းတောထဲသွားပြီး ထရည်လေးတမြမြနဲ့ အမြဲပျော်နေတက်တဲ့ လူဆိုးလေးတဲ့ မူးလာပြီဆိုရင်တော့ ဘုန်းကြီးကျောင်းကိုမပြန်တော့ပဲ သူပိုင်တဲ့လယ်တဲလေးမှာသာအိပ်တက်တာ ဆရာတော်တောင် မဆုံးမနိုင်လို့ လက်လျှော့ထားရတဲ့အထိပဲ တစ် နေ့...သူ့ဘဝထဲကိုလူတစ်ယောက်ဝင်လာခဲ့တယ် အဲ့ဒီလူကြောင့်သူ့ဘဝကြီးပြောင်း လဲသွားခဲ့တယ် ကောင်းသော ပြောင်းလဲခြင်းတော့မဟုတ်ဘူးပေါ့ အဲ့ဒီလူကြောင့်တစ်ရွာလုံးက သူ့ကို မုန်းခဲ့တယ်"
" ဘာကြောင့်လဲ"
" ဘာကြောင့်လဲဆိုတော့ သူ့ဘဝထဲကို ဝင်လာတဲ့သူက လူတွေကိုဒုက္ခပေးနေတဲ့ လူ ဆိုးတစ်ယောက်ဖြစ်နေလို့ပေါ့ ပြီးတော့ဒေါင်းဝေအတွက်လဲ အဲ့ဒီလူက လူဆိုးတစ်ယောက်ဖြစ်ခဲ့တယ် ဒေါင်းဝေရဲ့အေး ချမ်းနေတဲ့ဘဝကို သူဖျက်ဆီးခဲ့တာ သူ့ကြောင့်ပဲ ဒေါင်းဝေသေခဲ့ရတာ"
..............................................
" ကိုစောလူ ခဏနေဦး"
စောလူကားပေါ်တက်မည်ပြုစဥ် ထင်သာရဲ့စကားကြောင့် ကားဘေးနားမှာ တင်ရပ် နေလိုက်သည်။
" ဒေါင်းဝေ နောင်တရခဲ့လား အဲ့ဒီလူနဲ့ပတ်သတ်ခဲ့မိတဲ့အတွက်"
" ဟင်အင်း...သူနောင်တရမယ်လို့မထင်ဘူး ဘာဖြစ်လို့လဲဆိုတော့ သူတို့နှစ်ယောက်က တစ်ယောက်ကို တစ်ယောက်အရမ်းချစ်ကြလို့လေ သူတို့ရဲ့နောက်ဆုံးအချိန်ထိတောင် တစ်ယောက် အတွက်တစ်ယောက် ရှိနေပေးခဲ့ကြတာ"
" အဲ့ဒီလူက ဒေါင်းဝေကို တကယ်ချစ်တယ် ဆိုတာသေချာရဲ့လား"
စောလူ ထင်သာအနားလျှောက်လာရင်း
"သူ ဒေါင်းဝေကိုဘယ်လောက်ထိ ချစ်လဲတော့ ကိုယ်မသိဘူး ကိုယ်ကတော့ ထင်သာကို တကယ်ချစ်တယ် ဒေါင်းဝေ သူ့ကိုဘယ်လောက်ချစ်လဲဆိုလဲဆိုတာလဲ ကိုယ်မသိချင်ဘူး အခုချိန်မှာ ထင်သာ့ ဆီက အချစ်ကိုပဲ ကိုယ်မျှော်လင့်တယ်"
စောလူ ထင်သာအနားသို့ ရောက်လာခဲ့သည်။
" ဒါပေမယ့်... ကိုယ်မျှော်လင့်နေတဲ့ အရာက ဘယ်တော့မှ ဖြစ်မလာနိုင်တော့ဘူး"
" ဘာဖြစ်လို့လဲ"
" မင်းကဒေါင်းဝေမဟုတ်လို့လေ ဓားပြဗိုလ် စောလူက ဒေါင်းဝေရဲ့အချစ်ကိုရခဲ့ပေမယ့် ကိုယ်ကတော့...ထင်သာရဲ့ အချစ်ကို ရဖို့မဖြစ်နိုင်ဘူး"
" ဒါပေမယ့် သူတို့နှစ်ယောက်မှာ တူညီတဲ့အချက်တွေရှိပါတယ် လူတစ်ယောက်ကြောင့် သူတို့ဘဝတွေ ပြောင်းလဲသွားခဲ့တယ် ပြီးတော့...သူတို့နှလုံးသားရဲ့စစ်မှန်တဲ့ လိုအင်ဆန္ဒကိုလဲ သူတို့ရှာတွေ့သွားခဲ့တယ် ပြီးတော့...ကိုစောလူ ထင်တာမှားတယ် ကျွန်တော်က ဒေါင်းဝေမဟုတ်ပေမယ့် နှလုံးသားချင်းတော့ အတူတူပါပဲ"
" ဒါဆို ထင်သာကလဲ စောလူကို ချစ်တယ်ပေါ့"
" ဟင်အင်း သူက ဓားပြဗိုလ်စောလူကိုတော့မချစ်ဘူး ဒီဘဝက ကိုစောလူကိုပဲချစ်တာ"
စောလူ ထင်သာအားဖက်ထားလိုက်သည်။ ပြီးတော့ ဆံစတွေအား နမ်းရှိုက်လိုက်ရင်း
" စိတ်ချပါ အရင်ဘဝက စောလူက ဒေါင်းဝေကို ဒုက္ခတွေပေးခဲ့ပေမယ့် ကိုယ်က တော့ မင်းကို ဘယ်လိုဒုက္ခမျိုးနဲ့မှ မကြုံစေရဘူး မင်းသာခွင့်ပြုမယ်ဆိုရင် ကိုယ့်တစ်ဘဝလုံး မင်းကိုစောင့်ရှောက်သွားမယ်"
" မျှော်လင့်ရတာပါပဲ"
" ကိုယ်အလုပ်နဲ့ သက်သေပြမှာပါ"
သူတို့နှစ်ယောက် တော်တော်မှောင်မှပဲအိမ်သို့ပြန်ခဲ့ကြတယ်။
အိမ်ပြန်ရောက်တော့ ထင်သာရဲ့မိဘနှစ်ပါးနဲ့ ဦးထင်အောင်က ညစာစားနေကြပြီ။
သူတို့နှစ်ယောက်လဲ တစ်ခါတည်း ဝင်စားလိုက်ကြသည်။
နှစ်ယောက်သား ဘယ်သွားလဲဘာလုပ်လဲဆိုပြီးတော့ မေးခွန်းတော့မထုတ်ကြဘူး။
အခု စောလူနဲ့ထင်သာက ချစ်သူတွေဖြစ်သွားကြပြီ။ ဒါကိုတော့ မိဘတွေကို ဖွင့်ပြောဖို့ အဆင်မပြေသေးဘူးလေ။
တစ်သက်လုံးအတွက် ရည်ရွယ်ထားတာကြောင့် တစ်နေ့နေ့တစ်ချိန်ချိန်တော့ ပြောဖြစ်မှာပါ။ အဲ့ဒီအချိန် ရောက်ခဲ့လို့ မိဘတွေဘက်က လက်မခံခဲ့ရင်တောင်မှ သူတို့ နှစ်ယောက်အတွက် ပြဿနာမရှိပါဘူး။
ဒီညတော့ ထင်သာရဲ့အခန်းထဲမှာပဲ သူတို့နှစ်ယောက် အိပ်လိုက်ကြတယ်။
ဦးလူမော် ဒီမှာဘယ်နှစ်ရက်ကြာမည်မသိပါ။ အကယ်၍ ဦးလူမော်ရွာပြန်သွားရင်လည်း စောလူကတော့ ဘားအံမှာပဲ နေခဲ့မယ်။ အဲ့လိုမှမဟုတ်ရင်လဲ ထင်သာကို ရွာ ပြန်ခေါ်သွားမယ်။
••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••
နောက်တစ်နေ့ မနက်စောစော
စောလူနဲ့ထင်သာနှစ်ယောက်သား ဇွဲကပင် တောင်ပေါ်သို့တက်ခဲ့ကြသည်။ တောင်ပေါ် ရောက်တော့
" အစ်ကို ဟိုနားမှာ သွားရပ်လိုက် ကျွန် တော် ဓာတ်ပုံရိုက်ပေးမယ်"
" ဟာ...အစ်ကို ဓာတ်ပုံမရိုက်ချင်ပါဘူး"
" မရိုက်ချင်လို့မရဘူး အစ်ကို့ပုံကို wallpaper ထားမလို့ သွား...ဟိုနားမှာသွားရပ်"
စောလူ နေရာမှထွက်သွားပြီး မှန်လှေကားပေါ်မှာ တောင့်တောင့်ကြီး ရပ်နေလိုက်သည်။
" ဟား.....ဘယ်လိုကြီးရပ်နေတာလဲ လိုင် စင်ပုံ ရိုက်မှာမဟုတ်ဘူး"
" ဒါဆိုဘယ်လိုနေရမှာလဲ ကိုယ်မှမနေ တက်တာ"
" ဒါဆိုလဲ ဘောင်းဘီအိတ်ကပ်ထဲ လက်ထည့်ပြီး ဘေးတစောင်းရပ်လိုက်"
ထင်သာ ပြောတဲ့အတိုင်း ဘောင်းဘီအိတ် ကပ်ထဲလက်ထည့်ကာဟိုဘက်လှည့်လိုက်သည်။
" ဒီတောသားတစ်ယောက်နဲ့တော့ ခက်တာပဲ အဲ့လောက်ကြီးမလှည့်သွားနဲ့လေ မျက်နာကလဲ ဒီဘက်ကိုကြည့်လေ"
စောလူ ခေါင်းကိုတဗြင်းဗြင်းနဲ့ကုတ်လိုက်ပြီး ထင်သာပြောတဲ့အတိုင်းနေလိုက်တော့ သည်။
" အိုကေ"
ထင်သာ သုံးပုံလောက် ဆင့်ရိုက်လိုက်သည်။
" ပြန်လာလို့ရပြီလား"
" ရပြီ"
စောလူ ထင်သာ အနားသို့ ပြန်လျှောက်လာပြီး
" ဘယ်မှာလဲ ကိုယ့်ကိုပြကြည့်"
ထင်သာဖုန်းကိုသူ့လက်ထဲထည့်ပေးလိုက်သည်။
" ငါ တော်တော် ချောတာပဲ"
" အပြင်မှာက ပိုချောတယ်"
" ဟုတ်လား"
" ဟုတ်တယ်"
စောလူ ဖုန်းကို ထင်သာလက်ထဲ ပြန်ထည့်ပေးလိုက်သည်။
" ဒီက ပြန်ရင် ကျွန်တော် အစ်ကို့ကို ဖုန်းတစ်လုံးဝယ်ပေးမယ်"
" ဟာ...ကိုယ့်အတွက် ဖုန်းမလိုပါဘူးကွာ"
" လိုတယ်...အစ်ကို ရွာပြန်သွားရင် ကျွန် တော်နဲ့ ဆက်သွယ်ရအောင်လို့"
" ကိုယ်ရွာပြန်ရင် မင်းကိုပါ တစ်ခါတည်းခေါ်သွားမှာ"
" ကျွန်တော်လဲ လိုက်ခဲ့မှာပါ ဒါပေမယ့်အ လည်အဖြစ်နဲ့ပဲ ရွာဘက်မှာအခြေချဖို့ဆိုတာမဖြစ်နိုင်ဘူး"
" ဒါဆိုလဲ ကိုယ်က မင်းနဲ့အတူတူလာနေမှာပေါ့"
" အစ်ကို ကျွန်တော်နဲ့ တစ်သက်လုံးနေနိုင်လို့လား"
" နေနိုင်တာပေါ့ကွာ...မင်းမရှိတဲ့နေရာမှာပဲကိုယ်မနေနိုင်တာ"
" ဟုတ်ပါပြီဗျ အခုကျွန်တော်တို့ ပြန်ဆင်းကြရအောင်"
" အင်း..."
" ကိုထင်သာ"
အနောက်ဘက်မှ ခေါ်သံကြောင့် ထင်သာလှည့်ကြည့်လိုက်တော့
" ဟန်ထူး.."
ဟုတ်ပါတယ်။ ဟန်ထူးပါ။ ပြီးတော့ သူ့ရဲ့ဘေးနားမှာ ကိုမင်းညိုတို့သားအဖလဲရှိနေတယ်။
" ကိုထင်သာ ဘုရားလာတာလား"
" ဟုတ်တယ် မင်းတို့ရော ပြန်အဆင်ပြေသွားပြီပေါ့"
" အင်း...ကျွန်တော်တို့ ဒီအပတ်ထဲမှာပဲနိုင်ငံခြားကို အပြီးသွားတော့မှာ"
" ဟုတ်လား..."
သူတို့နှစ်ယောက်ရဲ့အကြောင်းကို ကိုမင်းညိုရဲ့မိဘတွေ သိသွားတာဖြစ်မယ်။
နွယ်နှင်း သူတို့နှစ်ယောက်ရဲ့အကြောင်းတွေကို ဖွလိုက်တာ ထင်သာတွေ့ပါတယ်။
ဟုတ်ပါတယ်။ နိုင်ငံခြားကို အပြီးတိုင်သွားလိုက်တာက ကိုမင်းညိုအတွက် အ ဆင်ပြေဆုံး ဖြစ်လိမ့်မယ်။
" သူငယ်ချင်းလား"
ဟန်ထူးရဲ့မေးခွန်းကြောင့် ထင်သာအဖြေရခက်နေသည်။ သူငယ်ချင်းဆိုပြီး ပြောလိုက်လို့ ဘေးက ချစ်သူစိတ်ကောက်သွားမှာလဲစိုးရတယ်။
မင်းညိုကိုကြည့်လိုက်တော့ သူကလဲထင်သာကိုပြုံးပြနေသည်။
မင်းညို နားလည်လောက်မယ် ထင်ပါတယ်။ သူကိုယ်တိုင်ကလဲ ယောင်္ကျားတစ်ယောက်ကို ချစ်မိခဲ့တာ မဟုတ်လား။
" ဒါက အစ်ကို့ချစ်သူပါ သူ့နာမည်က စောလူတဲ့"
" သူ ဘယ်သူလဲ ကျွန်တော်သိတာပေါ့ ဒီအစ်ကိုက ရွာဘက်မှာ နာမည်ကြီးပဲလေ"
ထင်သာပြုံးပြီး စောလူအား ကြည့်လိုက်သည်။ စောလူကတော့ ရယ်ခြင်းပြုံးခြင်းမရှိ။ ပုံမှန်အတိုင်းပဲ။
ဒါကလဲသူ့ရဲ့ပင်ကိုယ်စရိုက်ပဲ ဖြစ်လိမ့်မယ်။ သူ့ရဲ့အပြုံးတွေက ထင်သာတစ် ယောက်တည်းအတွက်ပဲ။
လူမှုဆက်ဆံရေးခေါင်းပါးတာ မှန်ပေမယ့် ဒါကို ထင်သာသဘောကျတယ်။
မင်းညိုကတော့ ထင်သာကို ဘာမှမပြောညီမဖြစ်သူနဲ့ ထင်သာရဲ့အကြာင်းကိုလဲသူအားလုံးသိပြီးပါပြီ။
ညီမ ဖြစ်သူအတွက် စိတ်မကောင်းဖြစ်ရပေမယ့် ဘာတတ်နိုင်မှာလဲ။
အချစ်အကြောင်းကို သူကိုယ်တိုင်လဲကောင်းကောင်းကြီးနားလည်နေပြီလေ။
သူတို့ နှုတ်ဆက်လမ်းခွဲခဲ့ကြပြီး ထင်သာနဲ့ စောလူကတော့ တောင်အောက်သို့ပြန်ဆင်းလာခဲ့ကြသည်။
တောင်အောက်ဆင်းတဲ့လမ်းမှာပဲ ဟန်ထူးနဲ့မင်းညိုအကြောင်းကို စောလူအားပြောပြဖြစ်တယ်။
တောမှာနေပြီးဖုန်းမသုံးတဲ့ကိုစောလူအား LGBT အကြောင်းကို အကျယ်တဝင့်ရှင်းပြလိုက်တယ်။
••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••
" မနက်ဖြန် အဖေရွာပြန်တော့မယ်"
ထမင်းစားဝိုင်းမှာ ဦးလူမော်ပြောလိုက်တဲ့စကားကြောင့် စောလူတစ်ယောက် သိသိသာသာကို မျက်နာပျက်သွားရသည်။
အဖေ ဖြစ်သူ ဒီလိုပြောလာမှာကို သူကြောက် နေခဲ့တာ။
" အဲ့လောက်ထိလဲ မျက်နာမပျက်သွာပါနဲ့ကွာ...ငါမင်းကို ပြန်မခေါ်သွားပါဘူး"
" ဒါဆို အဖေတစ်ယောက်တည်း ပြန်မှာလား"
" တစ်ယောက်တည်း ပြန်ရမှာပေါ့ကွာ မင်းကမှ မင်းကောင်နဲ့ မခွဲနိုင်တာ မင်းတို့နှစ်ယောက်လက်ထပ်မယ့်အချိန်ကျရင်တော့ငါပြန်လာခဲ့မယ်"
ဦးလူမော်ရဲ့စကားကြောင့် စောလူ ထင်သာရဲ့မျက်နာအားကြည့်လိုက်သည်။ ထင်သာကတော့ မကြားသလိုပဲ။
ထမင်းကိုသာ ဆက်စားနေ၏။ ထင်သာရဲ့မိဘတွေကို့ကြည့်လိုက်တော့၊သူတို့ကပြုံးနေကြသည်။
" အဖေ ဘာတွေပြောနေတာလဲ"
" ငါဘာပြောလဲ မင်းသိပါတယ်"
ဦးထင်အောင်က
" ထင်သာပြောပြလို့ ဦးတို့အားလုံးသိပြီးပြီ"
" ဗျာ..."
ထင်သာက စောလူရဲ့ ပေါင်ပေါ်တင်ထားတဲ့ လက်တွေကိုဘယ်သူမှမမြင်နိုင်အောင်ဆုပ်ကိုင်လိုက်ပြီး
" ညနေက ကျွန်တော်အားလုံးကို ပြောပြလိုက်တာ"
ထင်သာ ဖုံးကွယ်မထားချင်တော့ဘူး စောလူကို သူ့ဘဝတစ်ခုလုံးအတွက် ရည်ရွယ်ထားတာကြောင့် သူမိဘတွေကိုလဲ ဖွင့်ပြောလိုက်ဖို့ ဝန်မလေးဘူး။
ကံကောင်းတာက သူ့ရဲ့မိဘနှစ်ပါး တင်မ က ဦးလူမော်ကပါ သူတို့နှစ်ယောက်ကိုနားလည်လက်ခံပေးတယ်။
" အစ်ကို့ကို အရင်မတိုင်ပင်မိတာ ကျွန် တော် တောင်းပန်ပါတယ်"
" တောင်းပန်ဖို့မလိုပါဘူး ကိုယ်က တောင်မင်းကို ကျေးဇူးတင်ရဦးမှာ ပြီးတော့ကျွန် တော့်ကို လက်ခံပေးတဲ့အတွက်ဦးနဲ့အဒေါ်ကိုလဲကျေးဇူးတင်ပါတယ်"
" ငါ့ကိုရော ကျေးဇူးမတင်ဘူးလား"
" ကျွန်တော် အဖေ့ကိုလဲ ကျေးဇူးတင်ပါတယ်"
ထမင်းစားပြီးတော့ ဧည့်ခန်းထဲမှာပဲ ငါးယောက်သား အချိန်အတော်ကြာ စကားတွေပြောဖြစ်ခဲ့ကြတယ်။
ထင်သာရဲ့ဘဝမှာ ဘယ်တုန်းကမှဒီလောက် မပျော်ရွှင်ခဲ့ဖူးဘူး။
" မင်းကိုတစ်ခုလောက်မေးပါရစေ ဦးထင်အောင် ဟိုနတ်ဆရာမပြောတဲ့ စကားတွေကို မင်းအခုထိ ယုံနေတုန်းပဲလား"
" ဒါက မင်းမမေးသင့်တဲ့မေးခွန်းပဲ ငါသာအဲ့ဒီစကားတွေကိုယုံနေသေးရင် မင်းသားကို ငါအခုလိုလက်ခံပါ့မလားကွ ပြီးတော့အခုနောက်ပိုင်း ငါသိလိုက်ရတာက လူဆိုတာ အကြောင်းအမျိုးမျိုးနဲ့ တစ်နေ့သေကြရတာပဲလေ ဒါပေမယ့် မသေခင်အချိန်တွင်းမှာ ကိုယ်ချစ်တဲ့သူနဲ့ပျော်ပျော်ရွှင်ရွှင်နေနိုင်သွားဖို့က ပိုအရေးကြီးတယ်မဟုတ်လား"
" ဒါပေါ့...အချစ်ရှိတဲ့ လူတစ်ယောက်ကကမ္ဘာပေါ်မှာ အပျော်အရွှင်ဆုံးပဲလေ"
" ဒါပေမယ့် အဲ့ဒီအချစ်ကြောင့်ပဲ တစ်ချို့က နာကျင်ကြရတယ်"
" ဒါပေမယ့် အဲ့ဒီအတွက်သူတို့ နောင်တရကြမယ်မထင်ဘူး"
" ဒါပေါ့...အဲ့ဒီအချစ်အတွက် ဘယ်တော့မှနောင်တရမှာ မဟုတ်ဘူး "
ပြီးပါပြီ။
No comments:
Post a Comment